# File Name: Holy-Bible---Latin---Clementine-Vulgate-Conte---Aionian-Edition.noia # File Size: 4041728 # File Date: 03/27/2024 23:20:43 # File Purpose: Supporting resource for the Aionian Bible project # File Location: https://resources.AionianBible.org # File Copyright: Creative Commons Attribution No Derivative Works 4.0, 2018-2024 # File Generator: ABCMS (alpha) # File Accuracy: Contact publisher with corrections to file format or content # Publisher Name: Nainoia Inc # Publisher Contact: https://www.AionianBible.org/Publisher # Publisher Mission: https://www.AionianBible.org/Preface # Publisher Website: https://NAINOIA-INC.signedon.net # Publisher Facebook: https://www.Facebook.com/AionianBible # Bible Name: Bibbia Vulgata Clementina # Bible Name English: Clementine Vulgate, Conte # Bible Language: Latine # Bible Language English: Latin # Bible Copyright Format: CC Attribution NoDerivatives 4.0, 2018-2024 # Bible Copyright Text: Public Domain # Bible Source: Saint Jerome, revised by Sixtus V and Clement VIII, Ronald Conte # Bible Source Version: 1/15/2014 # Bible Source Link: https://crosswire.org/sword/modules/ModInfo.jsp?modName=VulgConte # Bible Source Year: 405, 2009 # Bible Format: Aionian Glossary annotations to 265 verses # INDEX BOOK CHAPTER VERSE TEXT # # BOOK 001 GEN Genesis Genesis 001 GEN 001 001 In principio creavit Deus cælum, et terram. 001 GEN 001 002 Terra autem erat inanis et vacua, et tenebræ erant super faciem abyssi: et Spiritus Dei ferebatur super aquas. 001 GEN 001 003 Dixitque Deus: Fiat lux. Et facta est lux. 001 GEN 001 004 Et vidit Deus lucem quod esset bona: et divisit lucem a tenebris. 001 GEN 001 005 Appellavitque lucem Diem, et tenebras Noctem: factumque est vespere et mane, dies unus. 001 GEN 001 006 Dixit quoque Deus: Fiat firmamentum in medio aquarum: et dividat aquas ab aquis. 001 GEN 001 007 Et fecit Deus firmamentum, divisitque aquas, quæ erant sub firmamento, ab his, quæ erant super firmamentum. Et factum est ita. 001 GEN 001 008 Vocavitque Deus firmamentum, Cælum: et factum est vespere et mane, dies secundus. 001 GEN 001 009 Dixit vero Deus: Congregentur aquæ, quæ sub cælo sunt, in locum unum: et appareat arida. Et factum est ita. 001 GEN 001 010 Et vocavit Deus aridam, Terram, congregationesque aquarum appellavit Maria. Et vidit Deus quod esset bonum. 001 GEN 001 011 Et ait: Germinet terra herbam virentem, et facientem semen, et lignum pomiferum faciens fructum iuxta genus suum, cuius semen in semetipso sit super terram. Et factum est ita. 001 GEN 001 012 Et protulit terra herbam virentem, et facientem semen iuxta genus suum, lignumque faciens fructum, et habens unumquodque sementem secundum speciem suam. Et vidit Deus quod esset bonum. 001 GEN 001 013 Et factum est vespere et mane, dies tertius. 001 GEN 001 014 Dixit autem Deus: Fiant luminaria in firmamento cæli, et dividant diem ac noctem, et sint in signa et tempora, et dies et annos: 001 GEN 001 015 ut luceant in firmamento cæli, et illuminent terram. Et factum est ita. 001 GEN 001 016 Fecitque Deus duo luminaria magna: luminare maius, ut præesset diei: et luminare minus, ut præesset nocti: et stellas. 001 GEN 001 017 Et posuit eas in firmamento cæli, ut lucerent super terram, 001 GEN 001 018 et præessent diei ac nocti, et dividerent lucem ac tenebras. Et vidit Deus quod esset bonum. 001 GEN 001 019 Et factum est vespere et mane, dies quartus. 001 GEN 001 020 Dixit etiam Deus: Producant aquæ reptile animæ viventis, et volatile super terram sub firmamento cæli. 001 GEN 001 021 Creavitque Deus cete grandia, et omnem animam viventem atque motabilem, quam produxerant aquæ in species suas, et omne volatile secundum genus suum. Et vidit Deus quod esset bonum. 001 GEN 001 022 Benedixitque eis, dicens: Crescite, et multiplicamini, et replete aquas maris: avesque multiplicentur super terram. 001 GEN 001 023 Et factum est vespere et mane, dies quintus. 001 GEN 001 024 Dixit quoque Deus: Producat terra animam viventem in genere suo, iumenta, et reptilia, et bestias terræ secundum species suas. Factumque est ita. 001 GEN 001 025 Et fecit Deus bestias terræ iuxta species suas, et iumenta, et omne reptile terræ in genere suo. Et vidit Deus quod esset bonum. 001 GEN 001 026 Et ait: Faciamus Hominem ad imaginem, et similitudinem nostram: et præsit piscibus maris, et volatilibus cæli, et bestiis, universæque terræ, omnique reptili, quod movetur in terra. 001 GEN 001 027 Et creavit Deus hominem ad imaginem suam: ad imaginem Dei creavit illum, masculum et feminam creavit eos. 001 GEN 001 028 Benedixitque illis Deus, et ait: Crescite et multiplicamini, et replete terram, et subiicite eam, et dominamini piscibus maris, et volatilibus cæli, et universis animantibus, quæ moventur super terram. 001 GEN 001 029 Dixitque Deus: Ecce dedi vobis omnem herbam afferentem semen super terram, et universa ligna quæ habent in semetipsis sementem generis sui, ut sint vobis in escam: 001 GEN 001 030 et cunctis animantibus terræ, omnique volucri cæli, et universis quæ moventur in terra, et in quibus est anima vivens, ut habeant ad vescendum. Et factum est ita. 001 GEN 001 031 Viditque Deus cuncta quæ fecerat: et erant valde bona. Et factum est vespere et mane, dies sextus. 001 GEN 002 001 Igitur perfecti sunt cæli et terra, et omnis ornatus eorum. 001 GEN 002 002 Complevitque Deus die septimo opus suum quod fecerat: et requievit die septimo ab universo opere quod patrarat. 001 GEN 002 003 Et benedixit diei septimo; et sanctificavit illum: quia in ipso cessaverat ab omni opere suo quod creavit Deus ut faceret. 001 GEN 002 004 Istæ sunt generationes cæli et terræ, quando creata sunt, in die quo fecit Dominus Deus cælum et terram: 001 GEN 002 005 Et omne virgultum agri antequam orietur in terra, omnemque herbam regionis priusquam germinaret: non enim pluerat Dominus Deus super terram, et homo non erat qui operaretur terram: 001 GEN 002 006 Sed fons ascendebat e terra, irrigans universam superficiem terræ. 001 GEN 002 007 Formavit igitur Dominus Deus hominem de limo terræ, et inspiravit in faciem eius spiraculum vitæ, et factus est homo in animam viventem. 001 GEN 002 008 Plantaverat autem Dominus Deus Paradisum voluptatis a principio: in quo posuit hominem quem formaverat. 001 GEN 002 009 Produxitque Dominus Deus de humo omne lignum pulchrum visu, et ad vescendum suave: lignum etiam vitæ in medio Paradisi, lignumque scientiæ boni et mali. 001 GEN 002 010 Et fluvius egrediebatur de loco voluptatis ad irrigandum Paradisum, qui inde dividitur in quatuor capita. 001 GEN 002 011 Nomen uni Phison: ipse est qui circuit omnem terram Hevilath, ubi nascitur aurum: 001 GEN 002 012 et aurum terræ illius optimum est: ibi invenitur bdellium, et lapis onychinus. 001 GEN 002 013 Et nomen fluvii secundi Gehon: ipse est qui circumit omnem terram Æthiopiæ. 001 GEN 002 014 Nomen vero fluminis tertii, Tigris: ipse vadit contra Assyrios. Fluvius autem quartus, ipse est Euphrates. 001 GEN 002 015 Tulit ergo Dominus Deus hominem, et posuit eum in Paradiso voluptatis, ut operaretur, et custodiret illum: 001 GEN 002 016 Præcepitque ei dicens: Ex omni ligno Paradisi comede: 001 GEN 002 017 De ligno autem scientiæ boni et mali ne comedas. In quocumque enim die comederis ex eo, morte morieris. 001 GEN 002 018 Dixit quoque Dominus Deus: Non est bonum esse hominem solum: faciamus ei adiutorium simile sibi. 001 GEN 002 019 Formatis igitur, Dominus Deus, de humo cunctis animantibus terræ, et universis volatilibus cæli, adduxit ea ad Adam, ut videret quid vocaret ea: omne enim quod vocavit Adam animæ viventis, ipsum est nomen eius. 001 GEN 002 020 Appellavitque Adam nominibus suis cuncta animantia, et universa volatilia cæli, et omnes bestias terræ: Adæ vero non inveniebatur adiutor similis eius. 001 GEN 002 021 Immisit ergo Dominus Deus soporem in Adam: cumque obdormisset, tulit unam de costis eius, et replevit carnem pro ea. 001 GEN 002 022 Et ædificavit Dominus Deus costam, quam tulerat de Adam, in mulierem: et adduxit eam ad Adam. 001 GEN 002 023 Dixitque Adam: Hoc nunc, os ex ossibus meis, et caro de carne mea: hæc vocabitur Virago, quoniam de viro sumpta est. 001 GEN 002 024 Quam ob rem relinquet homo patrem suum, et matrem, et adhærebit uxori suæ: et erunt duo in carne una. 001 GEN 002 025 Erat autem uterque nudus, Adam scilicet et uxor eius: et non erubescebant. 001 GEN 003 001 Sed et serpens erat callidior cunctis animantibus terræ quæ fecerat Dominus Deus. Qui dixit ad mulierem: Cur præcepit vobis Deus ut non comederetis de omni ligno Paradisi? 001 GEN 003 002 Cui respondit mulier: De fructu lignorum, quæ sunt in Paradiso, vescimur: 001 GEN 003 003 de fructu vero ligni, quod est in medio Paradisi, præcepit nobis Deus ne comederemus: et ne tangeremus illud, ne forte moriamur. 001 GEN 003 004 Dixit autem serpens ad mulierem: Nequaquam morte moriemini. 001 GEN 003 005 Scit enim Deus quod in quocumque die comederitis ex eo, aperientur oculi vestri: et eritis sicut dii, scientes bonum et malum. 001 GEN 003 006 Vidit igitur mulier quod bonum esset lignum ad vescendum, et pulchrum oculis, aspectuque delectabile: et tulit de fructu illius, et comedit: deditque viro suo, qui comedit. 001 GEN 003 007 Et aperti sunt oculi amborum: cumque cognovissent se esse nudos, consuerunt folia ficus, et fecerunt sibi perizomata. 001 GEN 003 008 Et cum audissent vocem Domini Dei deambulantis in Paradiso ad auram post meridiem, abscondit se Adam et uxor eius a facie Domini Dei in medio ligni Paradisi. 001 GEN 003 009 Vocavitque Dominus Deus Adam, et dixit ei: Ubi es? 001 GEN 003 010 Qui ait: Vocem tuam audivi in Paradiso: et timui, eo quod nudus essem, et abscondi me. 001 GEN 003 011 Cui dixit: Quis enim indicavit tibi quod nudus esses, nisi quod ex ligno de quo præceperam tibi ne comederes, comedisti? 001 GEN 003 012 Dixitque Adam: Mulier, quam dedisti mihi sociam, dedit mihi de ligno, et comedi. 001 GEN 003 013 Et dixit Dominus Deus ad mulierem: Quare hoc fecisti? Quæ respondit: Serpens decepit me, et comedi. 001 GEN 003 014 Et ait Dominus Deus ad serpentem: Quia fecisti hoc, maledictus es inter omnia animantia, et bestias terræ: super pectus tuum gradieris, et terram comedes cunctis diebus vitæ tuæ. 001 GEN 003 015 Inimicitias ponam inter te et mulierem, et semen tuum et semen illius: ipsa conteret caput tuum, et tu insidiaberis calcaneo eius. 001 GEN 003 016 Mulieri quoque dixit: Multiplicabo ærumnas tuas, et conceptus tuos: in dolore paries filios, et sub viri potestate eris, et ipse dominabitur tui. 001 GEN 003 017 Adæ vero dixit: Quia audisti vocem uxoris tuæ, et comedisti de ligno, ex quo, præceperam tibi, ne comederes, maledicta terra in opere tuo: in laboribus comedes ex ea cunctis diebus vitæ tuæ. 001 GEN 003 018 Spinas et tribulos germinabit tibi, et comedes herbam terræ. 001 GEN 003 019 In sudore vultus tui vesceris pane, donec revertaris in terram de qua sumptus es: quia pulvis es, et in pulverem reverteris. 001 GEN 003 020 Et vocavit Adam nomen uxoris suæ, Heva: eo quod mater esset cunctorum viventium. 001 GEN 003 021 Fecit quoque Dominus Deus Adæ et uxori eius tunicas pelliceas, et induit eos: 001 GEN 003 022 Et ait: Ecce Adam quasi unus ex nobis factus est, sciens bonum et malum: nunc ergo ne forte mittat manum suam, et sumat etiam de ligno vitæ, et comedat, et vivat in æternum. 001 GEN 003 023 Et emisit eum Dominus Deus de paradiso voluptatis, ut operaretur terram de qua sumptus est. 001 GEN 003 024 Eiecitque Adam: et collocavit ante paradisum voluptatis Cherubim, et flammeum gladium, atque versatilem, ad custodiendam viam ligni vitæ. 001 GEN 004 001 Adam vero cognovit uxorem suam Hevam: quæ concepit et peperit Cain, dicens: Possedi hominem per Deum. 001 GEN 004 002 Rursumque peperit fratrem eius Abel. Fuit autem Abel pastor ovium, et Cain agricola. 001 GEN 004 003 Factum est autem post multos dies ut offerret Cain de fructibus terræ munera Domino. 001 GEN 004 004 Abel quoque obtulit de primogenitis gregis sui, et de adipibus eorum: et respexit Dominus ad Abel, et ad munera eius. 001 GEN 004 005 Ad Cain vero, et ad munera illius non respexit: iratusque est Cain vehementer, et concidit vultus eius. 001 GEN 004 006 Dixitque Dominus ad eum: Quare iratus es? et cur concidit facies tua? 001 GEN 004 007 Nonne si bene egeris, recipies: sin autem male, statim in foribus peccatum aderit? sed sub te erit appetitus eius, et tu dominaberis illius. 001 GEN 004 008 Dixitque Cain ad Abel fratrem suum: Egrediamur foras. Cumque essent in agro, consurrexit Cain adversus fratrem suum Abel, et interfecit eum. 001 GEN 004 009 Et ait Dominus ad Cain: Ubi est Abel frater tuus? Qui respondit: Nescio: Num custos fratris mei sum ego? 001 GEN 004 010 Dixitque ad eum: Quid fecisti? vox sanguinis fratris tui clamat ad me de terra. 001 GEN 004 011 Nunc igitur maledictus eris super terram, quæ aperuit os suum, et suscepit sanguinem fratris tui de manu tua. 001 GEN 004 012 Cum operatus fueris eam, non dabit tibi fructus suos: vagus et profugus eris super terram. 001 GEN 004 013 Dixitque Cain ad Dominum: Maior est iniquitas mea, quam ut veniam merear. 001 GEN 004 014 Ecce eiicis me hodie a facie terræ, et a facie tua abscondar, et ero vagus et profugus in terra: omnis igitur qui invenerit me, occidet me. 001 GEN 004 015 Dixitque ei Dominus: Nequaquam ita fiet: sed omnis qui occiderit Cain, septuplum punietur. Posuitque Dominus Cain signum, ut non interficeret eum omnis qui invenisset eum. 001 GEN 004 016 Egressusque Cain a facie Domini, habitavit profugus in terra ad orientalem plagam Eden. 001 GEN 004 017 Cognovit autem Cain uxorem suam, quæ concepit, et peperit Henoch: et ædificavit civitatem, vocavitque nomen eius ex nomine filii sui, Henoch. 001 GEN 004 018 Porro Henoch genuit Irad, et Irad genuit Maviael, et Maviael genuit Mathusael, et Mathusael genuit Lamech. 001 GEN 004 019 Qui accepit duas uxores, nomen uni Ada, et nomen alteri Sella. 001 GEN 004 020 Genuitque Ada Iabel, qui fuit pater habitantium in tentoriis, atque pastorum. 001 GEN 004 021 Et nomen fratris eius Iubal: ipse fuit pater canentium cithara et organo. 001 GEN 004 022 Sella quoque genuit Tubalcain, qui fuit malleator et faber in cuncta opera æris et ferri. Soror vero Tubalcain, Noema. 001 GEN 004 023 Dixitque Lamech uxoribus suis Adæ et Sellæ: Audite vocem meam uxores Lamech, auscultate sermonem meum: quoniam occidi virum in vulnus meum, et adolescentulum in livorem meum. 001 GEN 004 024 Septuplum ultio dabitur de Cain: de Lamech vero septuagies septies. 001 GEN 004 025 Cognovit quoque adhuc Adam uxorem suam: et peperit filium, vocavitque nomen eius Seth, dicens: Posuit mihi Deus semen aliud pro Abel, quem occidit Cain. 001 GEN 004 026 Sed et Seth natus est filius, quem vocavit Enos: iste cœpit invocare nomen Domini. 001 GEN 005 001 Hic est liber generationis Adam. In die, qua creavit Deus hominem, ad similitudinem Dei fecit illum. 001 GEN 005 002 Masculum et feminam creavit eos, et benedixit illis: et vocavit nomen eorum Adam, in die quo creati sunt. 001 GEN 005 003 Vixit autem Adam centum triginta annis: et genuit ad imaginem et similitudinem suam, vocavitque nomen eius Seth. 001 GEN 005 004 Et facti sunt dies Adam, postquam genuit Seth, octingenti anni: genuitque filios et filias. 001 GEN 005 005 Et factum est omne tempus quod vixit Adam, anni nongenti triginta, et mortuus est. 001 GEN 005 006 Vixit quoque Seth centum quinque annis, et genuit Enos. 001 GEN 005 007 Vixitque Seth postquam genuit Enos, octingentis septem annis, genuitque filios et filias. 001 GEN 005 008 Et facti sunt omnes dies Seth nongentorum duodecim annorum, et mortuus est. 001 GEN 005 009 Vixit vero Enos nonaginta annis, et genuit Cainan. 001 GEN 005 010 Post cuius ortum vixit octingentis quindecim annis, et genuit filios, et filias. 001 GEN 005 011 Factique sunt omnes dies Enos nongenti quinque anni, et mortuus est. 001 GEN 005 012 Vixit quoque Cainan septuaginta annis, et genuit Malaleel. 001 GEN 005 013 Et vixit Cainan, postquam genuit Malaleel, octingentis quadraginta annis, genuitque filios et filias. 001 GEN 005 014 Et facti sunt omnes dies Cainan nongenti decem anni, et mortuus est. 001 GEN 005 015 Vixit autem Malaleel sexaginta quinque annis, et genuit Iared. 001 GEN 005 016 Et vixit Malaleel postquam genuit Iared, octingentis triginta annis: et genuit filios et filias. 001 GEN 005 017 Et facti sunt omnes dies Malaleel octingenti nonaginta quinque anni, et mortuus est. 001 GEN 005 018 Vixitque Iared centum sexaginta duobus annis, et genuit Henoch. 001 GEN 005 019 Et vixit Iared, postquam genuit Henoch, octingentis annis, et genuit filios et filias. 001 GEN 005 020 Et facti sunt omnes dies Iared nongenti sexaginta duo anni, et mortuus est. 001 GEN 005 021 Porro Henoch vixit sexaginta quinque annis, et genuit Mathusalam. 001 GEN 005 022 Et ambulavit Henoch cum Deo: et vixit, postquam genuit Mathusalam, trecentis annis, et genuit filios et filias. 001 GEN 005 023 Et facti sunt omnes dies Henoch trecenti sexaginta quinque anni. 001 GEN 005 024 Ambulavitque cum Deo, et non apparuit: quia tulit eum Deus. 001 GEN 005 025 Vixit quoque Mathusala centum octoginta septem annis, et genuit Lamech. 001 GEN 005 026 Et vixit Mathusala, postquam genuit Lamech, septingentis octoginta duobus annis, et genuit filios et filias. 001 GEN 005 027 Et facti sunt omnes dies Mathusala nongenti sexaginta novem anni, et mortuus est. 001 GEN 005 028 Vixit autem Lamech centum octoginta duobus annis, et genuit filium: 001 GEN 005 029 vocavitque nomen eius Noe, dicens: Iste consolabitur nos ab operibus et laboribus manuum nostrarum in terra, cui maledixit Dominus. 001 GEN 005 030 Vixitque Lamech, postquam genuit Noe, quingentis nonaginta quinque annis, et genuit filios et filias. 001 GEN 005 031 Et facti sunt omnes dies Lamech, septingenti septuaginta septem anni, et mortuus est. 001 GEN 005 032 Noe vero cum quingentorum esset annorum, genuit Sem, Cham, et Iapheth. 001 GEN 006 001 Cumque cœpissent homines multiplicari super terram, et filias procreassent, 001 GEN 006 002 videntes filii Dei filias hominum quod essent pulchræ, acceperunt sibi uxores ex omnibus, quas elegerant. 001 GEN 006 003 Dixitque Deus: Non permanebit spiritus meus in homine in æternum, quia caro est: eruntque dies illius centum viginti annorum. 001 GEN 006 004 Gigantes autem erant super terram in diebus illis. Postquam enim ingressi sunt filii Dei ad filias hominum, illæque genuerunt, isti sunt potentes a sæculo viri famosi. 001 GEN 006 005 Videns autem Deus quod multa malitia hominum esset in terra, et cuncta cogitatio cordis intenta esset ad malum omni tempore, 001 GEN 006 006 pœnituit eum quod hominum fecisset in terra. Et tactus dolore cordis intrinsecus, 001 GEN 006 007 delebo, inquit, hominem, quem creavi, a facie terræ, ab homine usque ad animantia, a reptili usque ad volucres cæli. Pœnitet enim me fecisse eos. 001 GEN 006 008 Noe vero invenit gratiam coram Domino. 001 GEN 006 009 Hæ sunt generationes Noe: Noe vir iustus atque perfectus fuit in generationibus suis, cum Deo ambulavit. 001 GEN 006 010 Et genuit tres filios, Sem, Cham et Iapheth. 001 GEN 006 011 Corrupta est autem terra coram Deo, et repleta est iniquitate. 001 GEN 006 012 Cumque vidisset Deus terram esse corruptam, (omnis quippe caro corruperat viam suam super terram) 001 GEN 006 013 dixit ad Noe: Finis universæ carnis venit coram me: repleta est terra iniquitate a facie eorum, et ego disperdam eos cum terra. 001 GEN 006 014 Fac tibi arcam de lignis lævigatis: mansiunculas in arca facies, et bitumine linies intrinsecus, et extrinsecus. 001 GEN 006 015 Et sic facies eam: Trecentorum cubitorum erit longitudo arcæ, quinquaginta cubitorum latitudo, et triginta cubitorum altitudo illius. 001 GEN 006 016 Fenestram in arca facies, et in cubito consummabis summitatem eius: ostium autem arcæ pones ex latere: deorsum, cœnacula, et tristega facies in ea. 001 GEN 006 017 Ecce ego adducam aquas diluvii super terram, ut interficiam omnem carnem, in qua spiritus vitæ est subter cælum: Universa quæ in terra sunt, consumentur. 001 GEN 006 018 Ponamque fœdus meum tecum: et ingredieris arcam tu et filii tui, uxor tua, et uxores filiorum tuorum tecum. 001 GEN 006 019 Et ex cunctis animantibus universæ carnis bina induces in arcam, ut vivant tecum: masculini sexus et feminini. 001 GEN 006 020 De volucribus iuxta genus suum, et de iumentis in genere suo, et ex omni reptili terræ secundum genus suum: bina de omnibus ingredientur tecum, ut possint vivere. 001 GEN 006 021 Tolles igitur tecum ex omnibus escis, quæ mandi possunt, et comportabis apud te: et erunt tam tibi, quam illis in cibum. 001 GEN 006 022 Fecit igitur Noe omnia, quæ præceperat illi Deus. 001 GEN 007 001 Dixitque Dominus ad eum: Ingredere tu, et omnis domus tua in arcam: te enim vidi iustum coram me in generatione hac. 001 GEN 007 002 Ex omnibus animantibus mundis tolle septena et septena, masculum et feminam: de animantibus vero immundis duo et duo, masculum et feminam. 001 GEN 007 003 Sed et de volatilibus cæli septena et septena, masculum et feminam: ut salvetur semen super faciem universæ terræ. 001 GEN 007 004 Adhuc enim, et post dies septem ego pluam super terram quadraginta diebus et quadraginta noctibus: et delebo omnem substantiam, quam feci, de superficie terræ. 001 GEN 007 005 Fecit ergo Noe omnia, quæ mandaverat ei Dominus. 001 GEN 007 006 Eratque sexcentorum annorum quando diluvii aquæ inundaverunt super terram. 001 GEN 007 007 Et ingressus est Noe et filii eius, uxor eius et uxores filiorum eius cum eo in arcam propter aquas diluvii. 001 GEN 007 008 De animantibus quoque mundis et immundis, et de volucribus, et ex omni, quod movetur super terram, 001 GEN 007 009 duo et duo ingressa sunt ad Noe in arcam, masculus et femina, sicut præceperat Dominus Noe. 001 GEN 007 010 Cumque transissent septem dies, aquæ diluvii inundaverunt super terram. 001 GEN 007 011 Anno sexcentesimo vitæ Noe, mense secundo, septimodecimo die mensis, rupti sunt omnes fontes abyssi magnæ, et cataractæ cæli apertæ sunt: 001 GEN 007 012 et facta est pluvia super terram quadraginta diebus et quadraginta noctibus. 001 GEN 007 013 In articulo diei illius ingressus est Noe, et Sem, et Cham, et Iapheth filii eius: uxor illius, et tres uxores filiorum eius cum eis in arcam: 001 GEN 007 014 ipsi et omne animal secundum genus suum, universaque iumenta in genere suo, et omne quod movetur super terram in genere suo, cunctumque volatile secundum genus suum, universæ aves, omnesque volucres 001 GEN 007 015 ingressæ sunt ad Noe in arcam, bina et bina ex omni carne, in qua erat spiritus vitæ. 001 GEN 007 016 Et quæ ingressa sunt, masculus et femina ex omni carne introierunt, sicut præceperat ei Deus: et inclusit eum Dominus deforis. 001 GEN 007 017 Factumque est diluvium quadraginta diebus super terram: et multiplicatæ sunt aquæ, et elevaverunt arcam in sublime a terra. 001 GEN 007 018 Vehementer enim inundaverunt: et omnia repleverunt in superficie terræ: porro arca ferebatur super aquas. 001 GEN 007 019 Et aquæ prævaluerunt nimis super terram: opertique sunt omnes montes excelsi sub universo cælo. 001 GEN 007 020 Quindecim cubitis altior fuit aqua super montes, quos operuerat. 001 GEN 007 021 Consumptaque est omnis caro quæ movebatur super terram, volucrum, animantium, bestiarum, omniumque reptilium, quæ reptant super terram: universi homines, 001 GEN 007 022 et cuncta, in quibus spiraculum vitæ est in terra, mortua sunt. 001 GEN 007 023 Et delevit omnem substantiam, quæ erat super terram, ab homine usque ad pecus, tam reptile quam volucres cæli: et deleta sunt de terra: remansit autem solus Noe, et qui cum eo erant in arca. 001 GEN 007 024 Obtinueruntque aquæ terram centum quinquaginta diebus. 001 GEN 008 001 Recordatus autem Deus Noe, cunctorumque animantium, et omnium iumentorum, quæ erant cum eo in arca, adduxit spiritum super terram, et imminutæ sunt aquæ. 001 GEN 008 002 Et clausi sunt fontes abyssi, et cataractæ cæli: et prohibitæ sunt pluviæ de cælo. 001 GEN 008 003 Reversæque sunt aquæ de terra euntes et redeuntes: et cœperunt minui post centum quinquaginta dies. 001 GEN 008 004 Requievitque arca mense septimo, vigesimo septimo die mensis super montes Armeniæ. 001 GEN 008 005 At vero aquæ ibant et decrescebant usque ad decimum mensem: decimo enim mense, primo die mensis, apparuerunt cacumina montium. 001 GEN 008 006 Cumque transissent quadraginta dies, aperiens Noe fenestram arcæ, quam fecerat, dimisit corvum: 001 GEN 008 007 qui egrediebatur, et non revertebatur, donec siccarentur aquæ super terram. 001 GEN 008 008 Emisit quoque columbam post eum, ut videret si iam cessassent aquæ super faciem terræ. 001 GEN 008 009 Quæ cum non invenisset ubi requiesceret pes eius, reversa est ad eum in arcam: aquæ enim erant super universam terram: extenditque manum, et apprehensam intulit in arcam. 001 GEN 008 010 Expectatis autem ultra septem diebus aliis, rursum dimisit columbam ex arca. 001 GEN 008 011 At illa venit ad eum ad vesperam, portans ramum olivæ virentibus foliis in ore suo. Intellexit ergo Noe quod cessassent aquæ super terram. 001 GEN 008 012 Expectavitque nihilominus septem alios dies: et emisit columbam, quæ non est reversa ultra ad eum. 001 GEN 008 013 Igitur sexcentesimo primo anno, primo mense, prima die mensis imminutæ sunt aquæ super terram: et aperiens Noe tectum arcæ, aspexit, viditque quod exiccata esset superficies terræ. 001 GEN 008 014 Mense secundo, septimo et vigesimo die mensis arefacta est terra. 001 GEN 008 015 Locutus est autem Deus ad Noe, dicens: 001 GEN 008 016 Egredere de arca, tu et uxor tua, filii tui et uxores filiorum tuorum tecum. 001 GEN 008 017 Cuncta animantia, quæ sunt apud te, ex omni carne, tam in volatilibus quam in bestiis et universis reptilibus, quæ reptant super terram, educ tecum, et ingredimini super terram: crescite et multiplicamini super eam. 001 GEN 008 018 Egressus est ergo Noe, et filii eius: uxor illius, et uxores filiorum eius cum eo. 001 GEN 008 019 Sed et omnia animantia, iumenta, et reptilia quæ reptant super terram secundum genus suum, egressa sunt de arca. 001 GEN 008 020 Ædificavit autem Noe altare Domino: et tollens de cunctis pecoribus et volucribus mundis, obtulit holocausta super altare. 001 GEN 008 021 Odoratusque est Dominus odorem suavitatis, et ait: Nequaquam ultra maledicam terræ propter homines: sensus enim et cogitatio humani cordis in malum prona sunt ab adolescentia sua: non igitur ultra percutiam omnem animam viventem sicut feci. 001 GEN 008 022 Cunctis diebus terræ, sementis et messis, frigus et æstus, æstas et hiems, nox et dies non requiescent. 001 GEN 009 001 Benedixitque Deus Noe et filiis eius. Et dixit ad eos: Crescite, et multiplicamini, et replete terram. 001 GEN 009 002 Et terror vester ac tremor sit super cuncta animalia terræ, et super omnes volucres cæli, cum universis quæ moventur super terram: omnes pisces maris manui vestræ traditi sunt. 001 GEN 009 003 Et omne, quod movetur et vivit, erit vobis in cibum: quasi olera virentia tradidi vobis omnia. 001 GEN 009 004 Excepto, quod carnem cum sanguine non comedetis. 001 GEN 009 005 Sanguinem enim animarum vestrarum requiram de manu cunctarum bestiarum: et de manu hominis, de manu viri, et fratris eius requiram animam hominis. 001 GEN 009 006 Quicumque effuderit humanum sanguinem, fundetur sanguis illius: ad imaginem quippe Dei factus est homo. 001 GEN 009 007 Vos autem crescite et multiplicamini, et ingredimini super terram, et implete eam. 001 GEN 009 008 Hæc quoque dixit Deus ad Noe, et ad filios eius cum eo: 001 GEN 009 009 Ecce ego statuam pactum meum vobiscum, et cum semine vestro post vos: 001 GEN 009 010 et ad omnem animam viventem, quæ est vobiscum, tam in volucribus quam in iumentis et pecudibus terræ cunctis, quæ egressa sunt de arca, et universis bestiis terræ. 001 GEN 009 011 Statuam pactum meum vobiscum, et nequaquam ultra interficietur omnis caro aquis diluvii, neque erit deinceps diluvium dissipans terram. 001 GEN 009 012 Dixitque Deus: Hoc signum fœderis quod do inter me et vos, et ad omnem animam viventem, quæ est vobiscum in generationes sempiternas: 001 GEN 009 013 Arcum meum ponam in nubibus, et erit signum fœderis inter me, et inter terram. 001 GEN 009 014 Cumque obduxero nubibus cælum, apparebit arcus meus in nubibus: 001 GEN 009 015 et recordabor fœderis mei vobiscum, et cum omni anima vivente quæ carnem vegetat: et non erunt ultra aquæ diluvii ad delendum universam carnem. 001 GEN 009 016 Eritque arcus in nubibus, et videbo illum, et recordabor fœderis sempiterni quod pactum est inter Deum et omnem animam viventem universæ carnis quæ est super terram. 001 GEN 009 017 Dixitque Deus ad Noe: Hoc erit signum fœderis, quod constitui inter me et omnem carnem super terram. 001 GEN 009 018 Erant ergo filii Noe, qui egressi sunt de arca, Sem, Cham, et Iapheth: porro Cham ipse est pater Chanaan. 001 GEN 009 019 Tres isti filii sunt Noe: et ab his disseminatum est omne genus hominum super universam terram. 001 GEN 009 020 Cœpitque Noe vir agricola exercere terram, et plantavit vineam. 001 GEN 009 021 Bibensque vinum inebriatus est, et nudatus in tabernaculo suo. 001 GEN 009 022 Quod cum vidisset Cham pater Chanaan, verenda scilicet patris sui esse nudata, nunciavit duobus fratribus suis foras. 001 GEN 009 023 At vero Sem et Iapheth pallium imposuerunt humeris suis, et incedentes retrorsum, operuerunt verenda patris sui: faciesque eorum aversæ erant, et patris virilia non viderunt. 001 GEN 009 024 Evigilans autem Noe ex vino, cum didicisset quæ fecerat ei filius suus minor, 001 GEN 009 025 ait: Maledictus Chanaan, servus servorum erit fratribus suis. 001 GEN 009 026 Dixitque: Benedictus Dominus Deus Sem, sit Chanaan servus eius. 001 GEN 009 027 Dilatet Deus Iapheth, et habitet in tabernaculis Sem, sitque Chanaan servus eius. 001 GEN 009 028 Vixit autem Noe post diluvium trecentis quinquaginta annis. 001 GEN 009 029 Et impleti sunt omnes dies eius nongentorum quinquaginta annorum: et mortuus est. 001 GEN 010 001 Hæ sunt generationes filiorum Noe, Sem, Cham, et Iapheth: natique sunt eis filii post diluvium. 001 GEN 010 002 Filii Iapheth: Gomer, et Magog, et Madai, et Iavan, et Thubal, et Mosoch, et Thiras. 001 GEN 010 003 Porro filii Gomer: Ascenez et Riphath et Thogorma. 001 GEN 010 004 Filii autem Iavan: Elisa et Tharsis, Cetthim et Dodanim. 001 GEN 010 005 Ab his divisæ sunt insulæ Gentium in regionibus suis, unusquisque secundum linguam suam et familias suas in nationibus suis. 001 GEN 010 006 Filii autem Cham: Chus, et Mesraim, et Phuth, et Chanaan. 001 GEN 010 007 Filii Chus: Saba, et Hevila, et Sabatha, et Regma, et Sabatacha. Filii Regma: Saba, et Dadan. 001 GEN 010 008 Porro Chus genuit Nemrod: ipse cœpit esse potens in terra, 001 GEN 010 009 et erat robustus venator coram Domino. Ob hoc exivit proverbium: Quasi Nemrod robustus venator coram Domino. 001 GEN 010 010 Fuit autem principium regni eius Babylon, et Arach, et Achad, et Chalanne, in terra Sennaar. 001 GEN 010 011 De terra illa egressus est Assur, et ædificavit Niniven, et plateas civitatis, et Chale. 001 GEN 010 012 Resen quoque inter Niniven et Chale: hæc est civitas magna. 001 GEN 010 013 At vero Mesraim genuit Ludim, et Anamim, et Laabim, Nephthuim, 001 GEN 010 014 et Phetrusim, et Chasluim: de quibus egressi sunt Philisthiim et Caphtorim. 001 GEN 010 015 Chanaan autem genuit Sidonem primogenitum suum, Hethæum, 001 GEN 010 016 et Iebusæum, et Amorrhæum, Gergesæum, 001 GEN 010 017 Hevæum, et Aracæum: Sinæum, 001 GEN 010 018 et Aradium, Samaræum et Amathæum: et post hæc disseminati sunt populi Chananæorum. 001 GEN 010 019 Factique sunt termini Chanaan venientibus a Sidone Geraram usque Gazam, donec ingrediaris Sodomam et Gomorrham, et Adamam, et Seboim usque Lesa. 001 GEN 010 020 Hi sunt filii Cham in cognationibus, et linguis, et generationibus, terrisque et gentibus suis. 001 GEN 010 021 De Sem quoque nati sunt, patre omnium filiorum Heber, fratre Iapheth maiore. 001 GEN 010 022 Filii Sem: Ælam et Assur, et Arphaxad, et Lud, et Aram. 001 GEN 010 023 Filii Aram: Us, et Hul, et Gether, et Mes. 001 GEN 010 024 At vero Arphaxad genuit Sale, de quo ortus est Heber. 001 GEN 010 025 Natique sunt Heber filii duo: nomen uni Phaleg, eo quod in diebus eius divisa sit terra: et nomen fratris eius Iectan. 001 GEN 010 026 Qui Iectan genuit Elmodad, et Saleph, et Asarmoth, Iare, 001 GEN 010 027 et Aduram, et Uzal, et Decla, 001 GEN 010 028 et Ebal, et Abimael, Saba, 001 GEN 010 029 et Ophir, et Hevila, et Iobab. Omnes isti, filii Iectan. 001 GEN 010 030 Et facta est habitatio eorum de Messa pergentibus usque Sephar montem orientalem. 001 GEN 010 031 Isti filii Sem secundum cognationes et linguas, et regiones in gentibus suis. 001 GEN 010 032 Hæ familiæ Noe iuxta populos et nationes suas. Ab his divisæ sunt gentes in terra post diluvium. 001 GEN 011 001 Erat autem terra labii unius, et sermonum eorumdem. 001 GEN 011 002 Cumque proficiscerentur de oriente, invenerunt campum in terra Senaar, et habitaverunt in eo. 001 GEN 011 003 Dixitque alter ad proximum suum: Venite, faciamus lateres, et coquamus eos igni. Habueruntque lateres pro saxis, et bitumen pro cæmento: 001 GEN 011 004 et dixerunt: Venite, faciamus nobis civitatem et turrim, cuius culmen pertingat ad cælum: et celebremus nomen nostrum antequam dividamur in universas terras. 001 GEN 011 005 Descendit autem Dominus ut videret civitatem et turrim, quam ædificabant filii Adam, 001 GEN 011 006 et dixit: Ecce, unus est populus, et unum labium omnibus: cœperuntque hoc facere, nec desistent a cogitationibus suis, donec eas opere compleant. 001 GEN 011 007 Venite igitur, descendamus, et confundamus ibi linguam eorum, ut non audiat unusquisque vocem proximi sui. 001 GEN 011 008 Atque ita divisit eos Dominus ex illo loco in universas terras, et cessaverunt ædificare civitatem. 001 GEN 011 009 Et idcirco vocatum est nomen eius Babel, quia ibi confusum est labium universæ terræ: et inde dispersit eos Dominus super faciem cunctarum regionum. 001 GEN 011 010 Hæ sunt generationes Sem: Sem erat centum annorum quando genuit Arphaxad, biennio post diluvium. 001 GEN 011 011 Vixitque Sem postquam genuit Arphaxad, quingentis annis: et genuit filios et filias. 001 GEN 011 012 Porro Arphaxad vixit triginta quinque annis, et genuit Sale. 001 GEN 011 013 Vixitque Arphaxad postquam genuit Sale, trecentis tribus annis: et genuit filios et filias. 001 GEN 011 014 Sale quoque vixit triginta annis, et genuit Heber. 001 GEN 011 015 Vixitque Sale postquam genuit Heber, quadringentis tribus annis: et genuit filios et filias. 001 GEN 011 016 Vixit autem Heber triginta quatuor annis, et genuit Phaleg. 001 GEN 011 017 Et vixit Heber postquam genuit Phaleg, quadringentis triginta annis: et genuit filios et filias. 001 GEN 011 018 Vixit quoque Phaleg triginta annis, et genuit Reu. 001 GEN 011 019 Vixitque Phaleg postquam genuit Reu, ducentis novem annis, et genuit filios et filias. 001 GEN 011 020 Vixit autem Reu triginta duobus annis, et genuit Sarug. 001 GEN 011 021 Vixit quoque Reu postquam genuit Sarug, ducentis septem annis: et genuit filios et filias. 001 GEN 011 022 Vixit vero Sarug triginta annis, et genuit Nachor. 001 GEN 011 023 Vixitque Sarug postquam genuit Nachor, ducentis annis: et genuit filios et filias. 001 GEN 011 024 Vixit autem Nachor viginti novem annis, et genuit Thare. 001 GEN 011 025 Vixitque Nachor postquam genuit Thare, centum decem et novem annis: et genuit filios et filias. 001 GEN 011 026 Vixitque Thare septuaginta annis, et genuit Abram et Nachor, et Aran. 001 GEN 011 027 Hæ sunt autem generationes Thare: Thare genuit Abram, Nachor, et Aran. Porro Aran genuit Lot. 001 GEN 011 028 Mortuusque est Aran ante Thare patrem suum, in terra nativitatis suæ in Ur Chaldæorum. 001 GEN 011 029 Duxerunt autem Abram et Nachor uxores: nomen uxoris Abram, Sarai: et nomen uxoris Nachor, Melcha filia Aran patris Melchæ, et patris Ieschæ. 001 GEN 011 030 Erat autem Sarai sterilis, nec habebat liberos. 001 GEN 011 031 Tulit itaque Thare Abram filium suum, et Lot filium Aran, filium filii sui, et Sarai nurum suam, uxorem Abram filii sui, et eduxit eos de Ur Chaldæorum, ut irent in terram Chanaan: veneruntque usque Haran, et habitaverunt ibi. 001 GEN 011 032 Et facti sunt dies Thare ducentorum quinque annorum, et mortuus est in Haran. 001 GEN 012 001 Dixit autem Dominus ad Abram: Egredere de terra tua, et de cognatione tua, et de domo patris tui, et veni in terram, quam monstrabo tibi. 001 GEN 012 002 Faciamque te in gentem magnam, et benedicam tibi, et magnificabo nomen tuum, erisque benedictus. 001 GEN 012 003 Benedicam benedicentibus tibi, et maledicam maledicentibus tibi, atque IN TE benedicentur universæ cognationes terræ. 001 GEN 012 004 Egressus est itaque Abram sicut præceperat ei Dominus, et ivit cum eo Lot: septuaginta quinque annorum erat Abram cum egrederetur de Haran. 001 GEN 012 005 Tulitque Sarai uxorem suam, et Lot filium fratris sui, universamque substantiam quam possederant, et animas quas fecerant in Haran: et egressi sunt ut irent in terram Chanaan. Cumque venissent in eam, 001 GEN 012 006 pertransivit Abram terram usque ad locum Sichem, usque ad convallem illustrem: Chananæus autem tunc erat in terra. 001 GEN 012 007 Apparuit autem Dominus Abram, et dixit ei: Semini tuo dabo terram hanc. Qui ædificavit ibi altare Domino, qui apparuerat ei. 001 GEN 012 008 Et inde transgrediens ad montem, qui erat contra orientem Bethel, tetendit ibi tabernaculum suum, ab occidente habens Bethel, et ab oriente Hai: ædificavit quoque ibi altare Domino, et invocavit nomen eius. 001 GEN 012 009 Perrexitque Abram vadens, et ultra progrediens ad meridiem. 001 GEN 012 010 Facta est autem fames in terra: descenditque Abram in Ægyptum, ut peregrinaretur ibi: prævaluerat enim fames in terra. 001 GEN 012 011 Cumque prope esset ut ingrederetur Ægyptum, dixit Sarai uxori suæ: Novi quod pulchra sis mulier: 001 GEN 012 012 et quod cum viderint te Ægyptii, dicturi sunt: Uxor ipsius est: et interficient me, et te reservabunt. 001 GEN 012 013 Dic ergo, obsecro te, quod soror mea sis: ut bene sit mihi propter te, et vivat anima mea ob gratiam tui. 001 GEN 012 014 Cum itaque ingressus esset Abram Ægyptum, viderunt Ægyptii mulierem quod esset pulchra nimis. 001 GEN 012 015 Et nunciaverunt principes Pharaoni, et laudaverunt eam apud illum: et sublata est mulier in domum Pharaonis. 001 GEN 012 016 Abram vero bene usi sunt propter illam: Fueruntque ei oves et boves, et asini, et servi et famulæ, et asinæ et cameli. 001 GEN 012 017 Flagellavit autem Dominus Pharaonem plagis maximis, et domum eius propter Sarai uxorem Abram. 001 GEN 012 018 Vocavitque Pharao Abram, et dixit ei: Quidnam est hoc quod fecisti mihi? Quare non indicasti quod uxor tua esset? 001 GEN 012 019 Quam ob causam dixisti esse sororem tuam, ut tollerem eam mihi in uxorem? Nunc igitur ecce coniux tua, accipe eam, et vade. 001 GEN 012 020 Præcepitque Pharao super Abram viris: et deduxerunt eum, et uxorem illius, et omnia quæ habebat. 001 GEN 013 001 Ascendit ergo Abram de Ægypto, ipse et uxor eius, et omnia quæ habebat, et Lot cum eo ad australem plagam. 001 GEN 013 002 Erat autem dives valde in possessione auri et argenti. 001 GEN 013 003 Reversusque est per iter, quo venerat, a meridie in Bethel usque ad locum ubi prius fixerat tabernaculum inter Bethel et Hai: 001 GEN 013 004 in loco altaris quod fecerat prius, et invocavit ibi nomen Domini. 001 GEN 013 005 Sed et Lot qui erat cum Abram, fuerunt greges ovium, et armenta, et tabernacula. 001 GEN 013 006 Nec poterat eos capere terra, ut habitarent simul: erat quippe substantia eorum multa, et nequibant habitare communiter. 001 GEN 013 007 Unde et facta est rixa inter pastores gregum Abram et Lot. Eo autem tempore Chananæus et Pherezæus habitabant in terra illa. 001 GEN 013 008 Dixit ergo Abram ad Lot: Ne quæso sit iurgium inter me et te, et inter pastores meos, et pastores tuos: fratres enim sumus. 001 GEN 013 009 Ecce universa terra coram te est: recede a me, obsecro: si ad sinistram ieris, ego dexteram tenebo: si tu dexteram elegeris, ego ad sinistram pergam. 001 GEN 013 010 Elevatis itaque Lot oculis, vidit omnem circa regionem Iordanis, quæ universa irrigabatur antequam subverteret Dominus Sodomam et Gomorrham, sicut Paradisus Domini, et sicut Ægyptus venientibus in Segor. 001 GEN 013 011 Elegitque sibi Lot regionem circa Iordanem, et recessit ab Oriente: divisique sunt alterutrum a fratre suo. 001 GEN 013 012 Abram habitavit in terra Chanaan: Lot vero moratus est in oppidis, quæ erant circa Iordanem, et habitavit in Sodomis. 001 GEN 013 013 Homines autem Sodomitæ pessimi erant, et peccatores coram Domino nimis. 001 GEN 013 014 Dixitque Dominus ad Abram, postquam divisus est ab eo Lot: Leva oculos tuos, et vide a loco, in quo nunc es, ad aquilonem et meridiem, ad orientem et occidentem. 001 GEN 013 015 Omnem terram, quam conspicis, tibi dabo, et semini tuo usque in sempiternum. 001 GEN 013 016 Faciamque semen tuum sicut pulverem terræ: si quis potest hominum numerare pulverem terræ, semen quoque tuum numerare poterit. 001 GEN 013 017 Surge, et perambula terram in longitudine, et in latitudine sua: quia tibi daturus sum eam. 001 GEN 013 018 Movens igitur tabernaculum suum Abram, venit et habitavit iuxta convallem Mambre, quæ est in Hebron: ædificavitque ibi altare Domino. 001 GEN 014 001 Factum est autem in illo tempore, ut Amraphel rex Senaar, et Arioch rex Ponti, et Chodorlahomor rex Elamitarum, et Thadal rex Gentium 001 GEN 014 002 inirent bellum contra Bara regem Sodomorum, et contra Bersa regem Gomorrhæ, et contra Sennaab regem Adamæ, et contra Semeber regem Seboim, contraque regem Balæ, ipsa est Segor. 001 GEN 014 003 Omnes hi convenerunt in vallem Silvestrem, quæ nunc est Mare Salis. 001 GEN 014 004 Duodecim enim annis servierunt Chodorlahomor, et tertiodecimo anno recesserunt ab eo. 001 GEN 014 005 Igitur quartodecimo anno venit Chodorlahomor, et reges qui erant cum eo: percusseruntque Raphaim in Astarothcarnaim, et Zuzim cum eis, et Emim in Save Cariathaim, 001 GEN 014 006 et Chorræos in montibus Seir, usque ad Campestria Pharan, quæ est in solitudine. 001 GEN 014 007 Reversique sunt, et venerunt ad fontem Misphat, ipsa est Cades: et percusserunt omnem regionem Amalecitarum, et Amorrhæum, qui habitabat in Asasonthamar. 001 GEN 014 008 Et egressi sunt rex Sodomorum, et rex Gomorrhæ, rexque Adamæ, et rex Seboim, necnon et rex Balæ, quæ est Segor: et direxerunt aciem contra eos in valle Silvestri: 001 GEN 014 009 scilicet adversus Chodorlahomor regem Elamitarum, et Thadal regem Gentium, et Amraphel regem Sennaar, et Arioch regem Ponti: quatuor reges adversus quinque. 001 GEN 014 010 Vallis autem Silvestris habebat puteos multos bituminis. Itaque rex Sodomorum, et Gomorrhæ, terga verterunt, cecideruntque ibi: et qui remanserant, fugerunt ad montem. 001 GEN 014 011 Tulerunt autem omnem substantiam Sodomorum et Gomorrhæ, et universa quæ ad cibum pertinent, et abierunt: 001 GEN 014 012 necnon et Lot et substantiam eius, filium fratris Abram, qui habitabat in Sodomis. 001 GEN 014 013 Et ecce unus, qui evaserat, nunciavit Abram Hebræo, qui habitabat in convalle Mambre Amorrhæi fratris Escol, et fratris Aner: hi enim pepigerant fœdus cum Abram. 001 GEN 014 014 Quod cum audisset Abram, captum videlicet Lot fratrem suum, numeravit expeditos vernaculos suos trecentos decem, et octo: et persecutus est usque Dan. 001 GEN 014 015 Et divisis sociis, irruit super eos nocte: percussitque eos, et persecutus est eos usque Hoba, quæ est ad lævam Damasci. 001 GEN 014 016 Reduxitque omnem substantiam, et Lot fratrem suum cum substantia illius, mulieres quoque et populum. 001 GEN 014 017 Egressus est autem rex Sodomorum in occursum eius postquam reversus est a cæde Chodorlahomor, et regum qui cum eo erant in valle Save, quæ est vallis regis. 001 GEN 014 018 At vero Melchisedech rex Salem, proferens panem et vinum, erat enim sacerdos Dei Altissimi, 001 GEN 014 019 benedixit ei, et ait: Benedictus Abram Deo Excelso, qui creavit cælum et terram: 001 GEN 014 020 et benedictus Deus Excelsus, quo protegente, hostes in manibus tuis sunt. Et dedit ei decimas ex omnibus. 001 GEN 014 021 Dixit autem rex Sodomorum ad Abram: Da mihi animas, cetera tolle tibi. 001 GEN 014 022 Qui respondit ei: Levo manum meam ad Dominum Deum excelsum Possessorem cæli et terræ, 001 GEN 014 023 quod a filo subtegminis usque ad corigiam caligæ, non accipiam ex omnibus quæ tua sunt, ne dicas: Ego ditavi Abram: 001 GEN 014 024 exceptis his, quæ comederunt iuvenes, et partibus virorum, qui venerunt mecum, Aner, Eschol, et Mambre: isti accipient partes suas. 001 GEN 015 001 His itaque transactis, factus est sermo Domini ad Abram per visionem, dicens: Noli timere Abram, ego protector tuus sum, et merces tua magna nimis. 001 GEN 015 002 Dixitque Abram: Domine Deus, quid dabis mihi? ego vadam absque liberis: et filius procuratoris domus meæ iste Damascus Eliezer. 001 GEN 015 003 Addiditque Abram: Mihi autem non dedisti semen: et ecce vernaculus meus, heres meus erit. 001 GEN 015 004 Statimque sermo Domini factus est ad eum, dicens: Non erit hic heres tuus: sed qui egredietur de utero tuo, ipsum habebis heredem. 001 GEN 015 005 Eduxitque eum foras, et ait illi: Suscipe cælum, et numera stellas, si potes. Et dixit ei: Sic erit semen tuum. 001 GEN 015 006 Credidit Abram Deo, et reputatum est illi ad iustitiam. 001 GEN 015 007 Dixitque ad eum: Ego Dominus qui eduxi te de Ur Chaldæorum ut darem tibi terram istam, et possideres eam. 001 GEN 015 008 At ille ait: Domine Deus, unde scire possum, quod possessurus sim eam? 001 GEN 015 009 Et respondens Dominus: Sume, inquit, mihi vaccam triennem, et capram trimam, et arietem annorum trium, turturem quoque, et columbam. 001 GEN 015 010 Qui tollens universa hæc, divisit ea per medium, et utrasque partes contra se altrinsecus posuit: aves autem non divisit. 001 GEN 015 011 Descenderuntque volucres super cadavera, et abigebat eas Abram. 001 GEN 015 012 Cumque sol occumberet, sopor irruit super Abram, et horror magnus et tenebrosus invasit eum. 001 GEN 015 013 Dictumque est ad eum: Scito prænoscens quod peregrinum futurum sit semen tuum in terra non sua, et subiicient eos servituti, et affligent quadringentis annis. 001 GEN 015 014 Verumtamen gentem, cui servituri sunt, ego iudicabo: et post hæc egredientur cum magna substantia. 001 GEN 015 015 Tu autem ibis ad patres tuos in pace, sepultus in senectute bona. 001 GEN 015 016 Generatione autem quarta revertentur huc: necdum enim completæ sunt iniquitates Amorrhæorum usque ad præsens tempus. 001 GEN 015 017 Cum ergo occubuisset sol, facta est caligo tenebrosa, et apparuit clibanus fumans, et lampas ignis transiens inter divisiones illas. 001 GEN 015 018 In illo die pepigit Dominus fœdus cum Abram, dicens: Semini tuo dabo terram hanc a fluvio Ægypti usque ad fluvium magnum Euphraten, 001 GEN 015 019 Cinæos, et Cenezæos, Cedmonæos, 001 GEN 015 020 et Hethæos, et Pherezæos, Raphaim quoque, 001 GEN 015 021 et Amorrhæos, et Chananæos, et Gergesæos, et Iebusæos. 001 GEN 016 001 Igitur Sarai, uxor Abram, non genuerat liberos: sed habens ancillam Ægyptiam nomine Agar, 001 GEN 016 002 dixit marito suo: Ecce, conclusit me Dominus, ne parerem: ingredere ad ancillam meam, si forte saltem ex illa suscipiam filios. Cumque ille acquiesceret deprecanti, 001 GEN 016 003 tulit Agar Ægyptiam ancillam suam post annos decem quam habitare cœperant in terra Chanaan: et dedit eam viro suo uxorem. 001 GEN 016 004 Qui ingressus est ad eam. At illa concepisse se videns, despexit dominam suam. 001 GEN 016 005 Dixitque Sarai ad Abram: Inique agis contra me: ego dedi ancillam meam in sinum tuum, quæ videns quod conceperit, despectui me habet. Iudicet Dominus inter me, et te. 001 GEN 016 006 Cui respondens Abram: Ecce, ait, ancilla tua in manu tua est, utere ea ut libet. Affligente igitur eam Sarai, fugam iniit. 001 GEN 016 007 Cumque invenisset eam Angelus Domini iuxta fontem aquæ in solitudine, qui est in via Sur in deserto, 001 GEN 016 008 dixit ad illam: Agar ancilla Sarai, unde venis? et quo vadis? Quæ respondit: A facie Sarai dominæ meæ ego fugio. 001 GEN 016 009 Dixitque ei Angelus Domini: Revertere ad dominam tuam, et humiliare sub manu illius. 001 GEN 016 010 Et rursum: Multiplicans, inquit, multiplicabo semen tuum, et non numerabitur præ multitudine. 001 GEN 016 011 Ac deinceps: Ecce, ait, concepisti, et paries filium: vocabisque nomen eius Ismael, eo quod audierit Dominus afflictionem tuam. 001 GEN 016 012 Hic erit ferus homo: manus eius contra omnes, et manus omnium contra eum: et e regione universorum fratrum suorum figet tabernacula. 001 GEN 016 013 Vocavit autem nomen Domini qui loquebatur ad eam: Tu Deus qui vidisti me. Dixit enim: Profecto hic vidi posteriora videntis me. 001 GEN 016 014 Propterea appellavit puteum illum, Puteum viventis et videntis me. Ipse est inter Cades et Barad. 001 GEN 016 015 Peperitque Agar Abræ filium: qui vocavit nomen eius Ismael. 001 GEN 016 016 Octoginta et sex annorum erat Abram quando peperit ei Agar Ismaelem. 001 GEN 017 001 Postquam vero nonaginta et novem annorum esse cœperat, apparuit ei Dominus: dixitque ad eum: Ego Deus omnipotens: ambula coram me, et esto perfectus. 001 GEN 017 002 Ponamque fœdus meum inter me et te, et multiplicabo te vehementer nimis. 001 GEN 017 003 Cecidit Abram pronus in faciem. 001 GEN 017 004 Dixitque ei Deus: EGO SUM, et pactum meum tecum, erisque pater multarum gentium. 001 GEN 017 005 Nec ultra vocabitur nomen tuum Abram: sed appellaberis Abraham: quia patrem multarum gentium constitui te. 001 GEN 017 006 Faciamque te crescere vehementissime, et ponam te in gentibus, regesque ex te egredientur. 001 GEN 017 007 Et statuam pactum meum inter me et te, et inter semen tuum post te in generationibus suis fœdere sempiterno: ut sim Deus tuus, et seminis tui post te. 001 GEN 017 008 Daboque tibi et semini tuo terram peregrinationis tuæ, omnem terram Chanaan in possessionem æternam, eroque Deus eorum. 001 GEN 017 009 Dixit iterum Deus ad Abraham: Et tu ergo custodies pactum meum, et semen tuum post te in generationibus suis. 001 GEN 017 010 Hoc est pactum meum quod observabitis inter me et vos, et semen tuum post te: Circumcidetur ex vobis omne masculinum: 001 GEN 017 011 et circumcidetis carnem præputii vestri, ut sit in signum fœderis inter me et vos. 001 GEN 017 012 Infans octo dierum circumcidetur in vobis, omne masculinum in generationibus vestris: tam vernaculus, quam emptitius circumcidetur, et quicumque non fuerit de stirpe vestra: 001 GEN 017 013 eritque pactum meum in carne vestra in fœdus æternum. 001 GEN 017 014 Masculus, cuius præputii caro circumcisa non fuerit, delebitur anima illa de populo suo: quia pactum meum irritum fecit. 001 GEN 017 015 Dixit quoque Deus ad Abraham: Sarai uxorem tuam non vocabis Sarai, sed Saram. 001 GEN 017 016 Et benedicam ei, et ex illa dabo tibi filium cui benedicturus sum, eritque in nationes, et reges populorum orientur ex eo. 001 GEN 017 017 Cecidit Abraham in faciem suam, et risit, dicens in corde suo: Putasne centenario nascetur filius? et Sara nonagenaria pariet? 001 GEN 017 018 Dixitque ad Deum: Utinam Ismael vivat coram te. 001 GEN 017 019 Et ait Deus ad Abraham: Sara uxor tua pariet tibi filium, vocabisque nomen eius Isaac, et constituam pactum meum illi in fœdus sempiternum, et semini eius post eum. 001 GEN 017 020 Super Ismael quoque exaudivi te. Ecce, benedicam ei, et augebo, et multiplicabo eum valde: duodecim duces generabit, et faciam illum in gentem magnam. 001 GEN 017 021 Pactum vero meum statuam ad Isaac, quem pariet tibi Sara tempore isto in anno altero. 001 GEN 017 022 Cumque finitus esset sermo loquentis cum eo, ascendit Deus ab Abraham. 001 GEN 017 023 Tulit autem Abraham Ismael filium suum, et omnes vernaculos domus suæ, universosque quos emerat, cunctos mares ex omnibus viris domus suæ: et circumcidit carnem præputii eorum statim in ipsa die, sicut præceperat ei Deus. 001 GEN 017 024 Abraham nonaginta et novem erat annorum quando circumcidit carnem præputii sui. 001 GEN 017 025 Et Ismael filius tredecim annos impleverat tempore circumcisionis suæ. 001 GEN 017 026 Eadem die circumcisus est Abraham et Ismael filius eius. 001 GEN 017 027 Et omnes viri domus illius, tam vernaculi, quam emptitii et alienigenæ pariter circumcisi sunt. 001 GEN 018 001 Apparuit autem ei Dominus in convalle Mambre sedenti in ostio tabernaculi sui in ipso fervore diei. 001 GEN 018 002 Cumque elevasset oculos, apparuerunt ei tres viri stantes prope eum: quos cum vidisset, cucurrit in occursum eorum de ostio tabernaculi, et adoravit in terram. 001 GEN 018 003 Et dixit: Domine, si inveni gratiam in oculis tuis, ne transeas servum tuum: 001 GEN 018 004 sed afferam pauxillum aquæ, et lavate pedes vestros, et requiescite sub arbore. 001 GEN 018 005 Ponamque buccellam panis, et confortate cor vestrum, postea transibitis: idcirco enim declinastis ad servum vestrum. Qui dixerunt: Fac ut locutus es. 001 GEN 018 006 Festinavit Abraham in tabernaculum ad Saram, dixitque ei: Accelera, tria sata similæ commisce, et fac subcinericios panes. 001 GEN 018 007 Ipse vero ad armentum cucurrit, et tulit inde vitulum tenerrimum et optimum, deditque puero: qui festinavit, et coxit illum. 001 GEN 018 008 Tulit quoque butyrum et lac, et vitulum quem coxerat, et posuit coram eis: ipse vero stabat iuxta eos sub arbore. 001 GEN 018 009 Cumque comedissent, dixerunt ad eum: Ubi est Sara uxor tua? ille respondit: Ecce in tabernaculo est. 001 GEN 018 010 Cui dixit: Revertens veniam ad te tempore isto, vita comite, et habebit filium Sara uxor tua. Quo audito, Sara risit post ostium tabernaculi. 001 GEN 018 011 Erant autem ambo senes, provectæque ætatis, et desierant Saræ fieri muliebria. 001 GEN 018 012 Quæ risit occulte dicens: Postquam consenui, et dominus meus vetulus est, voluptati operam dabo? 001 GEN 018 013 Dixit autem Dominus ad Abraham: Quare risit Sara, dicens: Num vere paritura sum anus? 001 GEN 018 014 Numquid Deo quidquam est difficile? iuxta condictum revertar ad te hoc eodem tempore, vita comite, et habebit Sara filium. 001 GEN 018 015 Negabit Sara, dicens: Non risi, timore perterrita. Dominus autem: Non est, inquit, ita: sed risisti. 001 GEN 018 016 Cum ergo surrexissent inde viri, direxerunt oculos contra Sodomam: et Abraham simul gradiebatur, deducens eos. 001 GEN 018 017 Dixitque Dominus: Num celare potero Abraham quæ gesturus sum: 001 GEN 018 018 cum futurus sit in gentem magnam, ac robustissimam, et benedicendæ sint in illo omnes nationes terræ? 001 GEN 018 019 Scio enim quod præcepturus sit filiis suis, et domui suæ post se ut custodiant viam Domini, et faciant iudicium et iustitiam: ut adducat Dominus propter Abraham omnia quæ locutus est ad eum. 001 GEN 018 020 Dixit itaque Dominus: Clamor Sodomorum et Gomorrhæ multiplicatus est, et peccatum eorum aggravatum est nimis. 001 GEN 018 021 Descendam, et videbo utrum clamorem qui venit ad me, opere compleverint: an non est ita, ut sciam. 001 GEN 018 022 Converteruntque se inde, et abierunt Sodomam: Abraham vero adhuc stabat coram Domino. 001 GEN 018 023 Et appropinquans ait: Numquid perdes iustum cum impio? 001 GEN 018 024 Si fuerint quinquaginta iusti in civitate, peribunt simul? Et non parces loco illi propter quinquaginta iustos, si fuerint in eo? 001 GEN 018 025 Absit a te, ut rem hanc facias, et occidas iustum cum impio, fiatque iustus sicut impius, non est hoc tuum: qui iudicas omnem terram, nequaquam facies iudicium hoc. 001 GEN 018 026 Dixitque Dominus ad eum: Si invenero Sodomis quinquaginta iustos in medio civitatis, dimittam omni loco propter eos. 001 GEN 018 027 Respondensque Abraham, ait: Quia semel cœpi, loquar ad Dominum meum, cum sim pulvis et cinis. 001 GEN 018 028 Quid si minus quinquaginta iustis quinque fuerint? Delebis, propter quadraginta quinque, universam urbem? Et ait: Non delebo, si invenero ibi quadraginta quinque. 001 GEN 018 029 Rursumque locutus est ad eum: Sin autem quadraginta ibi inventi fuerint, quid facies? Ait: Non percutiam propter quadraginta. 001 GEN 018 030 Ne quæso, inquit, indigneris Domine, si loquar: Quid si ibi inventi fuerint triginta? Respondit: Non faciam, si invenero ibi triginta. 001 GEN 018 031 Quia semel, ait, cœpi loquar ad Dominum meum: Quid si ibi inventi fuerint viginti? Ait: Non interficiam propter viginti. 001 GEN 018 032 Obsecro, inquit, ne irascaris Domine, si loquar adhuc semel: Quid si inventi fuerint ibi decem? Et dixit: Non delebo propter decem. 001 GEN 018 033 Abiitque Dominus, postquam cessavit loqui ad Abraham: et ille reversus est in locum suum. 001 GEN 019 001 Veneruntque duo Angeli Sodomam vespere, et sedente Lot in foribus civitatis. Qui cum vidisset eos, surrexit, et ivit obviam eis: adoravitque pronus in terram, 001 GEN 019 002 et dixit: Obsecro, domini, declinate in domum pueri vestri, et manete ibi: lavate pedes vestros, et mane proficiscemini in viam vestram. Qui dixerunt: Minime, sed in platea manebimus. 001 GEN 019 003 Compulit illos oppido ut diverterent ad eum: ingressisque domum illius fecit convivium, et coxit azyma: et comederunt. 001 GEN 019 004 Prius autem quam irent cubitum, viri civitatis vallaverunt domum a puero usque ad senem, omnis populus simul. 001 GEN 019 005 Vocaveruntque Lot, et dixerunt ei: Ubi sunt viri qui introierunt ad te nocte? educ illos huc, ut cognoscamus eos. 001 GEN 019 006 Egressus ad eos Lot, post tergum occludens ostium, ait: 001 GEN 019 007 Nolite, quæso, fratres mei, nolite malum hoc facere. 001 GEN 019 008 Habeo duas filias, quæ necdum cognoverunt virum: educam eas ad vos, et abutimini eis sicut vobis placuerit, dummodo viris istis nihil mali faciatis, quia ingressi sunt sub umbra culminis mei. 001 GEN 019 009 At illi dixerunt: Recede illuc. Et rursus: Ingressus es, inquiunt, ut advena; numquid ut iudices? te ergo ipsum magis quam hos affligemus. Vimque faciebant Lot vehementissime: iamque prope erat ut effringerent fores. 001 GEN 019 010 Et ecce miserunt manum viri, et introduxerunt ad se Lot, clauseruntque ostium: 001 GEN 019 011 et eos, qui foris erant, percusserunt cæcitate a minimo usque ad maximum, ita ut ostium invenire non possent. 001 GEN 019 012 Dixerunt autem ad Lot: Habes hic quempiam tuorum? generum, aut filios, aut filias, omnes, qui tui sunt, educ de urbe hac: 001 GEN 019 013 delebimus enim locum istum, eo quod increverit clamor eorum coram Domino, qui misit nos ut perdamus illos. 001 GEN 019 014 Egressus itaque Lot, locutus est ad generos suos qui accepturi erant filias eius, et dixit: Surgite, egredimini de loco isto: quia delebit Dominus civitatem hanc. Et visus est eis quasi ludens loqui. 001 GEN 019 015 Cumque esset mane, cogebant eum Angeli, dicentes: Surge, tolle uxorem tuam, et duas filias quas habes: ne et tu pariter pereas in scelere civitatis. 001 GEN 019 016 Dissimulante illo, apprehenderunt manum eius, et manum uxoris, ac duarum filiarum eius, eo quod parceret Dominus illi. 001 GEN 019 017 Eduxeruntque eum, et posuerunt extra civitatem: ibique locuti sunt ad eum, dicentes: Salva animam tuam: noli respicere post tergum, nec stes in omni circa regione: sed in monte salvum te fac, ne et tu simul pereas. 001 GEN 019 018 Dixitque Lot ad eos: Quæso domine mi, 001 GEN 019 019 quia invenit servus tuus gratiam coram te, et magnificasti misericordiam tuam quam fecisti mecum, ut salvares animam meam, nec possum in monte salvari, ne forte apprehendat me malum, et moriar: 001 GEN 019 020 Est civitas hæc iuxta, ad quam possum fugere, parva, et salvabor in ea: numquid non modica est, et vivet anima mea? 001 GEN 019 021 Dixitque ad eum: Ecce etiam in hoc suscepi preces tuas, ut non subvertam urbem pro qua locutus es. 001 GEN 019 022 Festina, et salvare ibi: quia non potero facere quidquam donec ingrediaris illuc. Idcirco vocatum est nomen urbis illius Segor. 001 GEN 019 023 Sol egressus est super terram, et Lot ingressus est Segor. 001 GEN 019 024 Igitur Dominus pluit super Sodomam et Gomorrham sulphur et ignem a Domino de cælo: 001 GEN 019 025 et subvertit civitates has, et omnem circa regionem, universos habitatores urbium, et cuncta terræ virentia. 001 GEN 019 026 Respiciensque uxor eius post se, versa est in statuam salis. 001 GEN 019 027 Abraham autem consurgens mane, ubi steterat prius cum Domino, 001 GEN 019 028 intuitus est Sodomam et Gomorrham, et universam terram regionis illius: viditque ascendentem favillam de terra quasi fornacis fumum. 001 GEN 019 029 Cum enim subverteret Deus civitates regionis illius, recordatus Abrahæ, liberavit Lot de subversione urbium in quibus habitaverat. 001 GEN 019 030 Ascenditque Lot de Segor, et mansit in monte, duæ quoque filiæ eius cum eo (timuerat enim manere in Segor) et mansit in spelunca ipse, et duæ filiæ eius cum eo. 001 GEN 019 031 Dixitque maior ad minorem: Pater noster senex est, et nullus virorum remansit in terra qui possit ingredi ad nos iuxta morem universæ terræ. 001 GEN 019 032 Veni, inebriemus eum vino, dormiamusque cum eo, ut servare possimus ex patre nostro semen. 001 GEN 019 033 Dederunt itaque patri suo bibere vinum nocte illa: Et ingressa est maior, dormivitque cum patre: at ille non sensit, nec quando accubuit filia, nec quando surrexit. 001 GEN 019 034 Altera quoque die dixit maior ad minorem: Ecce dormivi heri cum patre meo, demus ei bibere vinum etiam hac nocte, et dormies cum eo, ut salvemus semen de patre nostro. 001 GEN 019 035 Dederunt etiam et illa nocte patri suo bibere vinum, ingressaque minor filia, dormivit cum eo: et ne tunc quidem sensit quando concubuerit, vel quando illa surrexerit. 001 GEN 019 036 Conceperunt ergo duæ filiæ Lot de patre suo. 001 GEN 019 037 Peperitque maior filium, et vocavit nomen eius Moab: ipse est pater Moabitarum usque in præsentem diem. 001 GEN 019 038 Minor quoque peperit filium, et vocavit nomen eius Ammon, id est, filius populi mei: ipse est pater Ammonitarum usque hodie. 001 GEN 020 001 Profectus inde Abraham in terram australem, habitavit inter Cades, et Sur: et peregrinatus est in Geraris. 001 GEN 020 002 Dixitque de Sara uxore suo, Soror mea est. Misit ergo Abimelech rex Geraræ, et tulit eam. 001 GEN 020 003 Venit autem Deus ad Abimelech per somnium nocte, et ait illi: En morieris propter mulierem, quam tulisti: habet enim virum. 001 GEN 020 004 Abimelech vero non tetigerat eam, et ait: Domine, num gentem ignorantem et iustam interficies? 001 GEN 020 005 Nonne ipse dixit mihi: Soror mea est: et ipsa ait: Frater meus est? In simplictate cordis mei, et munditia manuum mearum feci hoc. 001 GEN 020 006 Dixitque ad eum Deus: Et ego scio quod simplici corde feceris: et ideo custodivi te ne peccares in me, et non dimisi ut tangeres eam. 001 GEN 020 007 Nunc ergo redde viro suo uxorem, quia propheta est: et orabit pro te, et vives: si autem nolueris reddere, scito quod morte morieris tu, et omnia quæ tua sunt. 001 GEN 020 008 Statimque de nocte consurgens Abimelech, vocavit omnes servos suos: et locutus est universa verba hæc in auribus eorum, timueruntque omnes viri valde. 001 GEN 020 009 Vocavit autem Abimelech etiam Abraham, et dixit ei: Quid fecisti nobis? Quid peccavimus in te, quia induxisti super me et super regnum meum peccatum grande? Quæ non debuisti facere, fecisti nobis. 001 GEN 020 010 Rursumque expostulans, ait: Quid vidisti, ut hoc faceres? 001 GEN 020 011 Respondit Abraham: Cogitavi mecum, dicens: Forsitan non est timor Dei in loco isto: et interficient me propter uxorem meam: 001 GEN 020 012 alias autem et vere soror mea est, filia patris mei, et non filia matris meæ, et duxi eam in uxorem. 001 GEN 020 013 Postquam autem eduxit me Deus de domo patris mei, dixi ad eam: Hanc misericordiam facies mecum: In omni loco, ad quem ingrediemur, dices quod frater tuus sim. 001 GEN 020 014 Tulit igitur Abimelech oves et boves, et servos et ancillas, et dedit Abraham: reddiditque illi Saram uxorem suam, 001 GEN 020 015 et ait: Terra coram vobis est, ubicumque tibi placuerit habita. 001 GEN 020 016 Saræ autem dixit: Ecce mille argenteos dedi fratri tuo, hoc erit tibi in velamen oculorum ad omnes qui tecum sunt, et quocumque perrexeris: mementoque te deprehensam. 001 GEN 020 017 Orante autem Abraham, sanavit Deus Abimelech et uxorem, ancillasque eius, et pepererunt: 001 GEN 020 018 concluserat enim Dominus omnem vulvam domus Abimelech propter Saram uxorem Abrahæ. 001 GEN 021 001 Visitavit autem Dominus Saram, sicut promiserat: et implevit quæ locutus est. 001 GEN 021 002 Concepitque et peperit filium in senectute sua, tempore quo prædixerat ei Deus. 001 GEN 021 003 Vocavitque Abraham nomen filii sui, quem genuit ei Sara, Isaac: 001 GEN 021 004 et circumcidit eum octavo die, sicut præceperat ei Deus, 001 GEN 021 005 cum centum esset annorum: hac quippe ætate patris, natus est Isaac. 001 GEN 021 006 Dixitque Sara: Risum fecit mihi Deus: quicumque audierit, corridebit mihi. 001 GEN 021 007 Rursumque ait: Quis auditurus crederet Abraham quod Sara lactaret filium, quem peperit et iam seni? 001 GEN 021 008 Crevit igitur puer, et ablactatus est: fecitque Abraham grande convivium in die ablactationis eius. 001 GEN 021 009 Cumque vidisset Sara filium Agar Ægyptiæ ludentem cum Isaac filio suo, dixit ad Abraham: 001 GEN 021 010 Eiice ancillam hanc, et filium eius: non enim erit heres filius ancillæ cum filio meo Isaac. 001 GEN 021 011 Dure accepit hoc Abraham pro filio suo. 001 GEN 021 012 Cui dixit Deus: Non tibi videatur asperum super puero, et super ancilla tua: omnia quæ dixerit tibi Sara, audi vocem eius: quia in Isaac vocabitur tibi semen. 001 GEN 021 013 Sed et filium ancillæ faciam in gentem magnam, quia semen tuum est. 001 GEN 021 014 Surrexit itaque Abraham mane, et tollens panem et utrem aquæ, imposuit scapulæ eius, tradiditque puerum, et dimisit eam. Quæ cum abiisset, errabat in solitudine Bersabee. 001 GEN 021 015 Cumque consumpta esset aqua in utre, abiecit puerum subter unam arborum, quæ ibi erant. 001 GEN 021 016 Et abiit, seditque e regione procul quantum potest arcus iacere. Dixit enim: Non videbo morientem puerum: et sedens contra, levavit vocem suam et flevit. 001 GEN 021 017 Exaudivit autem Deus vocem pueri: vocavitque Angelus Dei Agar de cælo, dicens: Quid agis Agar? noli timere: exaudivit enim Deus vocem pueri de loco in quo est. 001 GEN 021 018 Surge, tolle puerum, et tene manum illius: quia in gentem magnam faciam eum. 001 GEN 021 019 Aperuitque oculos eius Deus: quæ videns puteum aquæ, abiit, et implevit utrem, deditque puero bibere. 001 GEN 021 020 Et fuit cum eo: qui crevit, et moratus est in solitudine, factusque est iuvenis sagittarius. 001 GEN 021 021 Habitavitque in deserto Pharan, et accepit illi mater sua uxorem de terra Ægypti. 001 GEN 021 022 Eodem tempore dixit Abimelech, et Phicol princeps exercitus eius ad Abraham: Deus tecum est in universis quæ agis. 001 GEN 021 023 Iura ergo per Deum, ne noceas mihi, et posteris meis, stirpique meæ: sed iuxta misericordiam, quam feci tibi, facies mihi, et terræ in qua versatus es advena. 001 GEN 021 024 Dixitque Abraham: Ego iurabo. 001 GEN 021 025 Et increpavit Abimelech propter puteum aquæ quem vi abstulerunt servi eius. 001 GEN 021 026 Responditque Abimelech: Nescivi quis fecerit hanc rem: sed et tu non indicasti mihi, et ego non audivi præter hodie. 001 GEN 021 027 Tulit itaque Abraham oves et boves, et dedit Abimelech: percusseruntque ambo fœdus. 001 GEN 021 028 Et statuit Abraham septem agnas gregis seorsum. 001 GEN 021 029 Cui dixit Abimelech: Quid sibi volunt septem agnæ istæ, quas stare fecisti seorsum? 001 GEN 021 030 At ille: Septem, inquit, agnas accipies de manu mea: ut sint mihi in testimonium, quoniam ego fodi puteum istum. 001 GEN 021 031 Idcirco vocatus est locus ille Bersabee: quia ibi uterque iuravit. 001 GEN 021 032 Et inierunt fœdus pro puteo iuramenti. 001 GEN 021 033 Surrexit autem Abimelech, et Phicol princeps exercitus eius, reversique sunt in terram Palæstinorum. Abraham vero plantavit nemus in Bersabee, et invocavit ibi nomen Domini Dei æterni. 001 GEN 021 034 Et fuit colonus terræ Palæstinorum diebus multis. 001 GEN 022 001 Quæ postquam gesta sunt, tentavit Deus Abraham, et dixit ad eum: Abraham, Abraham. At ille respondit: Adsum. 001 GEN 022 002 Ait illi: Tolle filium tuum unigenitum, quem diligis, Isaac, et vade in terram visionis: atque ibi offeres eum in holocaustum super unum montium quem monstravero tibi. 001 GEN 022 003 Igitur Abraham de nocte consurgens, stravit asinum suum: ducens secum duos iuvenes, et Isaac filium suum: cumque concidisset ligna in holocaustum, abiit ad locum quem præceperat ei Deus. 001 GEN 022 004 Die autem tertio, elevatis oculis, vidit locum procul: 001 GEN 022 005 dixitque ad pueros suos: Expectate hic cum asino: ego et puer illuc usque properantes, postquam adoraverimus, revertemur ad vos. 001 GEN 022 006 Tulit quoque ligna holocausti, et imposuit super Isaac filium suum: ipse vero portabat in manibus ignem et gladium. Cumque duo pergerent simul, 001 GEN 022 007 dixit Isaac patri suo: Pater mi. At ille respondit: Quid vis fili? Ecce, inquit, ignis et ligna: ubi est victima holocausti? 001 GEN 022 008 Dixit autem Abraham: Deus providebit sibi victimam holocausti, fili mi. Pergebant ergo pariter: 001 GEN 022 009 et venerunt ad locum quem ostenderat ei Deus, in quo ædificavit altare, et desuper ligna composuit: cumque alligasset Isaac filium suum, posuit eum in altare super struem lignorum. 001 GEN 022 010 Extenditque manum, et arripuit gladium, ut immolaret filium suum. 001 GEN 022 011 Et ecce Angelus Domini de cælo clamavit, dicens: Abraham, Abraham. Qui respondit: Adsum. 001 GEN 022 012 Dixitque ei: Non extendas manum tuam super puerum, neque facias illi quidquam: nunc cognovi quod times Deum, et non pepercisti unigenito filio tuo propter me. 001 GEN 022 013 Levavit Abraham oculos suos, viditque post tergum arietem inter vepres hærentem cornibus, quem assumens obtulit holocaustum pro filio. 001 GEN 022 014 Appellavitque nomen loci illius, Dominus videt. Unde usque hodie dicitur: In monte Dominus videbit. 001 GEN 022 015 Vocavit autem Angelus Domini Abraham secundo de cælo, dicens: 001 GEN 022 016 Per memetipsum iuravi, dicit Dominus: quia fecisti hanc rem, et non pepercisti filio tuo unigenito propter me: 001 GEN 022 017 benedicam tibi, et multiplicabo semen tuum sicut stellas cæli, et velut arenam quæ est in littore maris: possidebit semen tuum portas inimicorum suorum, 001 GEN 022 018 et benedicentur in semine tuo omnes gentes terræ, quia obedisti voci meæ. 001 GEN 022 019 Reversus est Abraham ad pueros suos, abieruntque Bersabee simul, et habitavit ibi. 001 GEN 022 020 His ita gestis, nunciatum est Abrahæ quod Melcha quoque genuisset filios Nachor fratri suo, 001 GEN 022 021 Hus primogenitum, et Buz fratrem eius, et Camuel patrem Syrorum, 001 GEN 022 022 et Cased, et Azau, Pheldas quoque et Iedlaph, 001 GEN 022 023 ac Bathuel, de quo nata est Rebecca: octo istos genuit Melcha, Nachor fratri Abrahæ. 001 GEN 022 024 Concubina vero illius, nomine Roma, peperit Tabee, et Gaham, et Tahas, et Maacha. 001 GEN 023 001 Vixit autem Sara centum viginti septem annis. 001 GEN 023 002 Et mortua est in civitate Arbee, quæ est Hebron, in terra Chanaan: venitque Abraham ut plangeret, et fleret eam. 001 GEN 023 003 Cumque surrexisset ab officio funeris, locutus est ad filios Heth, dicens: 001 GEN 023 004 Advena sum et peregrinus apud vos: date mihi ius sepulchri vobiscum, ut sepeliam mortuum meum. 001 GEN 023 005 Responderunt filii Heth, dicentes: 001 GEN 023 006 Audi nos domine, princeps Dei es apud nos: in electis sepulchris nostris sepeli mortuum tuum: nullusque te prohibere poterit quin in monumento eius sepelias mortuum tuum. 001 GEN 023 007 Surrexit Abraham, et adoravit populum terræ, filios videlicet Heth: 001 GEN 023 008 dixitque ad eos: Si placet animæ vestræ ut sepeliam mortuum meum, audite me, et intercedite pro me apud Ephron filium Seor: 001 GEN 023 009 ut det mihi speluncam duplicem, quam habet in extrema parte agri sui: pecunia digna tradat eam mihi coram vobis in possessionem sepulchri. 001 GEN 023 010 Habitabat autem Ephron in medio filiorum Heth. Responditque Ephron ad Abraham cunctis audientibus qui ingrediebantur portam civitatis illius, dicens: 001 GEN 023 011 Nequaquam ita fiat, domine mi, sed tu magis ausculta quod loquor: Agrum trado tibi, et speluncam, quæ in eo est, præsentibus filiis populi mei, sepeli mortuum tuum. 001 GEN 023 012 Adoravit Abraham coram populo terræ. 001 GEN 023 013 Et locutus est ad Ephron circumstante plebe: Quæso, ut audias me: Dabo pecuniam pro agro: suscipe eam, et sic sepeliam mortuum meum in eo. 001 GEN 023 014 Responditque Ephron: Domine mi, audi me: 001 GEN 023 015 Terra, quam postulas, quadringentis siclis argenti valet: istud est pretium inter me et te: sed quantum est hoc? sepeli mortuum tuum. 001 GEN 023 016 Quod cum audisset Abraham, appendit pecuniam, quam Ephron postulaverat, audientibus filiis Heth, quadringentos siclos argenti probatæ monetæ publicæ. 001 GEN 023 017 Confirmatusque est ager quondam Ephronis, in quo erat spelunca duplex, respiciens Mambre, tam ipse, quam spelunca, et omnes arbores eius in cunctis terminis eius per circuitum, 001 GEN 023 018 Abrahæ in possessionem, videntibus filiis Heth, et cunctis qui intrabant portam civitatis illius. 001 GEN 023 019 Atque ita sepelivit Abraham Saram uxorem suam in spelunca agri duplici, quæ respiciebat Mambre. Hæc est Hebron in terra Chanaan. 001 GEN 023 020 Et confirmatus est ager, et antrum, quod erat in eo, Abrahæ in possessionem monumenti a filiis Heth. 001 GEN 024 001 Erat autem Abraham senex, dierumque multorum: et Dominus in cunctis benedixerat ei. 001 GEN 024 002 Dixitque ad servum seniorem domus suæ, qui præerat omnibus quæ habebat: Pone manum tuam subter femur meum, 001 GEN 024 003 ut adiurem te per Dominum, Deum cæli et terræ, ut non accipias uxorem filio meo de filiabus Chananæorum, inter quos habito: 001 GEN 024 004 sed ad terram et cognationem meam proficiscaris, et inde accipias uxorem filio meo Isaac. 001 GEN 024 005 Respondit servus: Si noluerit mulier venire mecum in terram hanc, numquid reducere debeo filium tuum ad locum, de quo egressus es? 001 GEN 024 006 Dixitque Abraham: Cave nequando reducas filium meum illuc. 001 GEN 024 007 Dominus Deus cæli, qui tulit me de domo patris mei, et de terra nativitatis meæ, qui locutus est mihi, et iuravit mihi, dicens: Semini tuo dabo terram hanc: ipse mittet Angelum suum coram te, et accipies inde uxorem filio meo: 001 GEN 024 008 sin autem mulier noluerit sequi te, non teneberis iuramento: filium meum tantum ne reducas illuc. 001 GEN 024 009 Posuit ergo servus manum sub femore Abraham domini sui, et iuravit illi super sermone hoc. 001 GEN 024 010 Tulitque decem camelos de grege domini sui, et abiit, ex omnibus bonis eius portans secum, profectusque perrexit in Mesopotamiam ad urbem Nachor. 001 GEN 024 011 Cumque camelos fecisset accumbere extra oppidum iuxta puteum aquæ vespere, tempore quo solent mulieres egredi ad hauriendam aquam, dixit: 001 GEN 024 012 Domine Deus domini mei Abraham, occurre, obsecro, mihi hodie, et fac misericordiam cum domino meo Abraham. 001 GEN 024 013 Ecce ego sto prope fontem aquæ, et filiæ habitatorum huius civitatis egredientur ad hauriendam aquam. 001 GEN 024 014 Igitur puella, cui ego dixero: Inclina hydriam tuam ut bibam: et illa responderit, Bibe, quin et camelis tuis dabo potum: ipsa est, quam præparasti servo tuo Isaac: et per hoc intelligam quod feceris misericordiam cum domino meo. 001 GEN 024 015 Necdum intra se verba compleverat, et ecce Rebecca egrediebatur, filia Bathuel, filii Melchæ uxoris Nachor fratris Abraham, habens hydriam in scapula sua: 001 GEN 024 016 puella decora nimis, virgoque pulcherrima, et incognita viro: descenderat autem ad fontem, et impleverat hydriam, ac revertebatur. 001 GEN 024 017 Occurritque ei servus, et ait: Pauxillum aquæ mihi ad bibendum præbe de hydria tua. 001 GEN 024 018 Quæ respondit: Bibe domine mi. Celeriterque deposuit hydriam super ulnam suam, et dedit ei potum. 001 GEN 024 019 Cumque ille bibisset, adiecit: Quin et camelis tuis hauriam aquam, donec cuncti bibant. 001 GEN 024 020 Effundensque hydriam in canalibus, recurrit ad puteum ut hauriret aquam: et haustam omnibus camelis dedit. 001 GEN 024 021 Ipse autem contemplabatur eam tacitus, scire volens utrum prosperum iter suum fecisset Dominus, an non. 001 GEN 024 022 Postquam autem biberunt cameli, protulit vir inaures aureas, appendentes siclos duos, et armillas totidem pondo siclorum decem. 001 GEN 024 023 Dixitque ad eam: Cuius es filia? indica mihi: est in domo patris tui locus ad manendum? 001 GEN 024 024 Quæ respondit: Filia sum Bathuelis, filii Melchæ, quem peperit ipsi Nachor. 001 GEN 024 025 Et addidit, dicens: Palearum quoque et fœni plurimum est apud nos, et locus spatiosus ad manendum. 001 GEN 024 026 Inclinavit se homo, et adoravit Dominum, 001 GEN 024 027 dicens: Benedictus Dominus Deus domini mei Abraham, qui non abstulit misericordiam et veritatem suam a domino meo, et recto itinere me perduxit in domum fratris domini mei. 001 GEN 024 028 Cucurrit itaque puella, et nunciavit in domum matris suæ omnia quæ audierat. 001 GEN 024 029 Habebat autem Rebecca fratrem nomine Laban, qui festinus egressus est ad hominem, ubi erat fons. 001 GEN 024 030 Cumque vidisset inaures et armillas in manibus sororis suæ, et audisset cuncta verba referentis: Hæc locutus est mihi homo: venit ad virum, qui stabat iuxta camelos, et prope fontem aquæ: 001 GEN 024 031 dixitque ad eum: Ingredere, benedicte Domini: cur foris stas? præparavi domum, et locum camelis. 001 GEN 024 032 Et introduxit eum in hospitium: ac destravit camelos, deditque paleas et fœnum, et aquam ad lavandos pedes eius, et virorum qui venerant cum eo. 001 GEN 024 033 Et appositus est in conspectu eius panis. Qui ait: Non comedam, donec loquar sermones meos. Respondit ei: Loquere. 001 GEN 024 034 At ille: Servus, inquit, Abraham sum: 001 GEN 024 035 et Dominus benedixit domino meo valde, magnificatusque est: et dedit ei oves et boves, argentum et aurum, servos et ancillas, camelos et asinos. 001 GEN 024 036 Et peperit Sara uxor domini mei filium domino meo in senectute sua, deditque illi omnia quæ habuerat. 001 GEN 024 037 Et adiuravit me dominus meus, dicens: Non accipies uxorem filio meo de filiabus Chananæorum, in quorum terra habito: 001 GEN 024 038 sed ad domum patris mei perges, et de cognatione mea accipies uxorem filio meo: 001 GEN 024 039 ego vero respondi domino meo: Quid si noluerit venire mecum mulier? 001 GEN 024 040 Dominus, ait, in cuius conspectu ambulo, mittet Angelum suum tecum, et diriget viam tuam: accipiesque uxorem filio meo de cognatione mea, et de domo patris mei. 001 GEN 024 041 Innocens eris a maledictione mea, cum veneris ad propinquos meos, et non dederint tibi. 001 GEN 024 042 Veni ergo hodie ad fontem aquæ, et dixi: Domine Deus domini mei Abraham, si direxisti viam meam, in qua nunc ambulo, 001 GEN 024 043 ecce sto iuxta fontem aquæ, et virgo, quæ egredietur ad hauriendam aquam, audierit a me: Da mihi pauxillum aquæ ad bibendum ex hydria tua: 001 GEN 024 044 et dixerit mihi: Et tu bibe, et camelis tuis hauriam: ipsa est mulier quam præparavit Dominus filio domini mei. 001 GEN 024 045 Dumque hæc tacitus mecum volverem, apparuit Rebecca veniens cum hydria, quam portabat in scapula: descenditque ad fontem, et hausit aquam. Et aio ad eam: Da mihi paululum bibere. 001 GEN 024 046 Quæ festinans deposuit hydriam de humero, et dixit mihi: Et tu bibe, et camelis tuis tribuam potum. Bibi, et adaquavit camelos. 001 GEN 024 047 Interrogavique eam, et dixi: Cuius es filia? Quæ respondit: Filia Bathuelis sum, filii Nachor, quem peperit ei Melcha. Suspendi itaque inaures ad ornandam faciem eius, et armillas posui in manibus eius. 001 GEN 024 048 Pronusque adoravi Dominum, benedicens Domino Deo domini mei Abraham, qui perduxit me recto itinere, ut sumerem filiam fratris domini mei filio eius. 001 GEN 024 049 Quam ob rem si facitis misericordiam et veritatem cum domino meo, indicate mihi: sin autem aliud placet, et hoc dicite mihi, ut vadam ad dextram, sive ad sinistram. 001 GEN 024 050 Responderuntque Laban et Bathuel: A Domino egressus est sermo: non possumus extra placitum eius quidquam aliud loqui tecum. 001 GEN 024 051 En Rebecca coram te est, tolle eam, et proficiscere, et sit uxor filii domini tui, sicut locutus est Dominus. 001 GEN 024 052 Quod cum audisset puer Abraham, procidens adoravit in terram Dominum. 001 GEN 024 053 Prolatisque vasis argenteis, et aureis, ac vestibus, dedit ea Rebecca pro munere: fratribus quoque eius, et matri dona obtulit. 001 GEN 024 054 Inito convivio, vescentes pariter et bibentes manserunt ibi. Surgens autem mane, locutus est puer: Dimitte me, ut vadam ad dominum meum. 001 GEN 024 055 Responderuntque fratres eius, et mater: Maneat puella saltem decem dies apud nos, et postea proficiscetur. 001 GEN 024 056 Nolite, ait, me retinere, quia Dominus direxit viam meam: dimittite me ut pergam ad dominum meum. 001 GEN 024 057 Et dixerunt: Vocemus puellam, et quæramus ipsius voluntatem. 001 GEN 024 058 Cumque vocata venisset, sciscitati sunt: Vis ire cum homine isto? Quæ ait: Vadam. 001 GEN 024 059 Dimiserunt ergo eam, et nutricem illius, servumque Abraham, et comites eius, 001 GEN 024 060 imprecantes prospera sorori suæ, atque dicentes: Soror nostra es, crescas in mille millia, et possideat semen tuum portas inimicorum suorum. 001 GEN 024 061 Igitur Rebecca, et puellæ illius, ascensis camelis, secutæ sunt virum: qui festinus revertebatur ad dominum suum: 001 GEN 024 062 eo autem tempore deambulabat Isaac per viam quæ ducit ad Puteum, cuius nomen est Viventis, et videntis: habitabat enim in terra australi: 001 GEN 024 063 et egressus fuerat ad meditandum in agro, inclinata iam die: cumque elevasset oculos, vidit camelos venientes procul. 001 GEN 024 064 Rebecca quoque, conspecto Isaac, descendit de camelo, 001 GEN 024 065 et ait ad puerum: Quis est ille homo qui venit per agrum in occursum nobis? Dixitque ei: Ipse est dominus meus. At illa tollens cito pallium, operuit se. 001 GEN 024 066 Servus autem cuncta, quæ gesserat, narravit Isaac. 001 GEN 024 067 Qui introduxit eam in tabernaculum Saræ matris suæ, et accepit eam uxorem: et in tantum dilexit eam, ut dolorem, qui ex morte matris eius acciderat, temperaret. 001 GEN 025 001 Abraham vero aliam duxit uxorem nomine Ceturam: 001 GEN 025 002 quæ peperit ei Zamran et Iecsan, et Madam, et Madian, et Iesboc, et Sue. 001 GEN 025 003 Iecsan quoque genuit Saba, et Dadan. Filii Dadan fuerunt Assurim, et Latusim, et Loomin. 001 GEN 025 004 At vero ex Madian ortus est Epha, et Opher, et Henoch, et Abida, et Eldaa: omnes hi filii Ceturæ. 001 GEN 025 005 Deditque Abraham cuncta quæ possederat, Isaac: 001 GEN 025 006 filiis autem concubinarum largitus est munera, et separavit eos ab Isaac filio suo, dum adhuc ipse viveret, ad plagam orientalem. 001 GEN 025 007 Fuerunt autem dies vitæ Abrahæ, centum septuaginta quinque anni. 001 GEN 025 008 Et deficiens mortuus est in senectute bona, provectæque ætatis, et plenus dierum: congregatusque est ad populum suum. 001 GEN 025 009 Et sepelierunt eum Isaac et Ismael filii sui in spelunca duplici, quæ sita est in agro Ephron filii Seor Hethæi, e regione Mambre, 001 GEN 025 010 quem emerat a filiis Heth: ibi sepultus est ipse, et Sara uxor eius. 001 GEN 025 011 Et post obitum illius benedixit Deus Isaac filio eius, qui habitabat iuxta puteum nomine Viventis et videntis. 001 GEN 025 012 Hæ sunt generationes Ismael filii Abrahæ, quem peperit ei Agar Ægyptia, famula Saræ: et 001 GEN 025 013 hæc nomina filiorum eius in vocabulis et generationibus suis. Primogenitus Ismaelis Nabaioth, deinde Cedar, et Adbeel, et Mabsam, 001 GEN 025 014 Masma quoque, et Duma, et Massa, 001 GEN 025 015 Hadar, et Thema, et Iethur, et Naphis, et Cedma. 001 GEN 025 016 Isti sunt filii Ismaelis: et hæc nomina per castella et oppida eorum, duodecim principes tribuum suarum. 001 GEN 025 017 Et facti sunt anni vitæ Ismaelis centum triginta septem, deficiensque mortuus est, et appositus ad populum suum. 001 GEN 025 018 Habitavit autem ab Hevila usque Sur, quæ respicit Ægyptum introeuntibus Assyrios. Coram cunctis fratribus suis obiit. 001 GEN 025 019 Hæ quoque sunt generationes Isaac filii Abraham: Abraham genuit Isaac: 001 GEN 025 020 qui cum quadraginta esset annorum, duxit uxorem Rebeccam filiam Bathuelis Syri de Mesopotamia, sororem Laban. 001 GEN 025 021 Deprecatusque est Isaac Dominum pro uxore sua, eo quod esset sterilis: qui exaudivit eum, et dedit conceptum Rebeccæ. 001 GEN 025 022 Sed collidebantur in utero eius parvuli; quæ ait: Si sic mihi futurum erat, quid necesse fuit concipere? Perrexitque ut consuleret Dominum. 001 GEN 025 023 Qui respondens, ait: Duæ gentes sunt in utero tuo, et duo populi ex ventre tuo dividentur, populusque populum superabit, et maior serviet minori. 001 GEN 025 024 Iam tempus pariendi advenerat, et ecce gemini in utero eius reperti sunt. 001 GEN 025 025 Qui prior egressus est, rufus erat, et totus in morem pellis hispidus: vocatumque est nomen eius Esau. Protinus alter egrediens, plantam fratris tenebat manu: et idcirco appellavit eum Iacob. 001 GEN 025 026 Sexagenarius erat Isaac quando nati sunt ei parvuli. 001 GEN 025 027 Quibus adultis, factus est Esau vir gnarus venandi, et homo agricola: Iacob autem vir simplex habitabat in tabernaculis. 001 GEN 025 028 Isaac amabat Esau, eo quod de venationibus illius vesceretur: et Rebecca diligebat Iacob. 001 GEN 025 029 Coxit autem Iacob pulmentum: ad quem cum venisset Esau de agro lassus, 001 GEN 025 030 ait: Da mihi de coctione hac rufa, quia oppido lassus sum. Quam ob causam vocatum est nomen eius Edom. 001 GEN 025 031 Cui dixit Iacob: Vende mihi primogenita tua. 001 GEN 025 032 Ille respondit: En morior, quid mihi proderunt primogenita? 001 GEN 025 033 Ait Iacob: Iura ergo mihi. Iuravit ei Esau, et vendidit primogenita. 001 GEN 025 034 Et sic accepto pane et lentis edulio, comedit, et bibit, et abiit; parvipendens quod primogenita vendidisset. 001 GEN 026 001 Orta autem fame super terram post eam sterilitatem, quæ acciderat in diebus Abraham, abiit Isaac ad Abimelech regem Palæstinorum in Gerara. 001 GEN 026 002 Apparuitque ei Dominus, et ait: Ne descendas in Ægyptum, sed quiesce in terra, quam dixero tibi. 001 GEN 026 003 Et peregrinare in ea, eroque tecum, et benedicam tibi: tibi enim et semini tuo dabo universas regiones has, complens iuramentum quod spopondi Abraham patri tuo. 001 GEN 026 004 Et multiplicabo semen tuum sicut stellas cæli: daboque posteris tuis universas regiones has: et benedicentur in semine tuo omnes gentes terræ, 001 GEN 026 005 eo quod obedierit Abraham voci meæ, et custodierit præcepta et mandata mea, et ceremonias legesque servaverit. 001 GEN 026 006 Mansit itaque Isaac in Geraris. 001 GEN 026 007 Qui cum interrogaretur a viris loci illius super uxore sua, respondit: Soror mea est. Timuerat enim confiteri quod sibi esset sociata coniugio, reputans ne forte interficerent eum propter illius pulchritudinem. 001 GEN 026 008 Cumque pertransissent dies plurimi, et ibidem moraretur, prospiciens Abimelech rex Palæstinorum per fenestram, vidit eum iocantem cum Rebecca uxore sua. 001 GEN 026 009 Et accersito eo, ait: Perspicuum est quod uxor tua sit: cur mentitus es eam sororem tuam esse? Respondit: Timui ne morerer propter eam. 001 GEN 026 010 Dixitque Abimelech: Quare imposuisti nobis? potuit coire quispiam de populo cum uxore tua, et induxeras super nos grande peccatum. Præcepitque omni populo, dicens: 001 GEN 026 011 Qui tetigerit hominis huius uxorem, morte morietur. 001 GEN 026 012 Sevit autem Isaac in terra illa, et invenit in ipso anno centuplum: benedixitque ei Dominus. 001 GEN 026 013 Et locupletatus est homo, et ibat proficiens atque succrescens, donec magnus vehementer effectus est: 001 GEN 026 014 habuit quoque possessiones ovium et armentorum, et familiæ plurimum. Ob hoc invidentes ei Palæstini, 001 GEN 026 015 omnes puteos, quos foderant servi patris illius Abraham, illo tempore obstruxerunt, implentes humo: 001 GEN 026 016 in tantum, ut ipse Abimelech diceret ad Isaac: Recede a nobis, quoniam potentior nobis factus es valde. 001 GEN 026 017 Et ille discedens, ut veniret ad torrentem Geraræ, habitaretque ibi: 001 GEN 026 018 rursum fodit alios puteos, quos foderant servi patris sui Abraham, et quos, illo mortuo, olim obstruxerant Philisthiim: appellavitque eos eisdem nominibus quibus ante pater vocaverat. 001 GEN 026 019 Foderuntque in torrente, et repererunt aquam vivam. 001 GEN 026 020 Sed et ibi iurgium fuit pastorum Geraræ adversus pastores Isaac, dicentium: Nostra est aqua. Quam ob rem nomen putei ex eo, quod acciderat, vocavit Calumniam. 001 GEN 026 021 Foderunt autem et alium: et pro illo quoque rixati sunt, appellavitque eum, Inimicitias. 001 GEN 026 022 Profectus inde fodit alium puteum, pro quo non contenderunt: itaque vocavit nomen eius, Latitudo, dicens: Nunc dilatavit nos Dominus, et fecit crescere super terram. 001 GEN 026 023 Ascendit autem ex illo loco in Bersabee, 001 GEN 026 024 ubi apparuit ei Dominus in ipsa nocte, dicens: Ego sum Deus Abraham patris tui, noli timere, quia ego tecum sum: benedicam tibi, et multiplicabo semen tuum propter servum meum Abraham. 001 GEN 026 025 Itaque ædificavit ibi altare: et invocato nomine Domini, extendit tabernaculum: præcepitque servis suis ut foderunt puteum. 001 GEN 026 026 Ad quem locum cum venissent de Geraris Abimelech, et Ochozath amicus illius, et Phicol dux militum, 001 GEN 026 027 locutus est eis Isaac: Quid venistis ad me hominem quem odistis, et expulistis a vobis? 001 GEN 026 028 Qui responderunt: Vidimus tecum esse Dominum, et idcirco nos diximus: Sit iuramentum inter nos, et ineamus fœdus, 001 GEN 026 029 ut non facias nobis quidquam mali, sicut et nos nihil tuorum attigimus, nec fecimus quod te læderet: sed cum pace dimisimus auctum benedictione Domini. 001 GEN 026 030 Fecit ergo eis convivium, et post cibum et potum 001 GEN 026 031 surgentes mane, iuraverunt sibi mutuo: dimisitque eos Isaac pacifice in locum suum. 001 GEN 026 032 Ecce autem venerunt in ipso die servi Isaac annunciantes ei de puteo, quem foderant, atque dicentes: Invenimus aquam. 001 GEN 026 033 Unde appellavit eum, Abundantiam: et nomen urbi impositum est Bersabee, usque in præsentem diem. 001 GEN 026 034 Esau vero quadragenarius duxit uxores, Iudith filiam Beeri Hethæi, et Basemath filiam Elon eiusdem loci: 001 GEN 026 035 quæ ambæ offenderant animum Isaac et Rebeccæ. 001 GEN 027 001 Senuit autem Isaac, et caligaverunt oculi eius, et videre non poterat: vocavitque Esau filium suum maiorem, et dixit ei: Fili mi? Qui respondit: Adsum. 001 GEN 027 002 Cui pater: Vides, inquit, quod senuerim, et ignorem diem mortis meæ. 001 GEN 027 003 Sume arma tua, pharetram, et arcum, et egredere foras: cumque venatu aliquid apprehenderis, 001 GEN 027 004 fac mihi inde pulmentum sicut velle me nosti, et affer ut comedam: et benedicat tibi anima mea antequam moriar. 001 GEN 027 005 Quod cum audisset Rebecca, et ille abiisset in agrum ut iussionem patris impleret, 001 GEN 027 006 dixit filio suo Iacob: Audivi patrem tuum loquentem cum Esau fratre tuo, et dicentem ei: 001 GEN 027 007 Affer mihi de venatione tua, et fac cibos ut comedam, et benedicam tibi coram Domino antequam moriar. 001 GEN 027 008 Nunc ergo fili mi, acquiesce consiliis meis: 001 GEN 027 009 et pergens ad gregem, affer mihi duos hœdos optimos, ut faciam ex eis escas patri tuo, quibus libenter vescitur: 001 GEN 027 010 quas cum intuleris, et comederit, benedicat tibi priusquam moriatur. 001 GEN 027 011 Cui ille respondit: Nosti quod Esau frater meus homo pilosus sit, et ego lenis: 001 GEN 027 012 si attrectaverit me pater meus, et senserit, timeo ne putet me sibi voluisse illudere, et inducam super me maledictionem pro benedictione. 001 GEN 027 013 Ad quem mater: In me sit, ait, ista maledictio, fili mi: tantum audi vocem meam, et pergens affer quæ dixi. 001 GEN 027 014 Abiit, et attulit, deditque matri. Paravit illa cibos, sicut velle noverat patrem illius. 001 GEN 027 015 Et vestibus Esau valde bonis, quas apud se habebat domi, induit eum: 001 GEN 027 016 pelliculasque hœdorum circumdedit manibus, et colli nuda protexit. 001 GEN 027 017 Deditque pulmentum, et panes, quos coxerat, tradidit. 001 GEN 027 018 Quibus illatis, dixit: Pater mi? At ille respondit: Audio. Quis es tu fili mi? 001 GEN 027 019 Dixitque Iacob: Ego sum primogenitus tuus Esau: feci sicut præcepisti mihi: surge, sede, et comede de venatione mea, ut benedicat mihi anima tua. 001 GEN 027 020 Rursumque Isaac ad filium suum: Quo modo, inquit, tam cito invenire potuisti, fili mi? Qui respondit: Voluntas Dei fuit ut cito occurreret mihi quod volebam: 001 GEN 027 021 Dixitque Isaac: Accede huc, ut tangam te fili mi, et probem utrum tu sis filius meus Esau, an non. 001 GEN 027 022 Accessit ille ad patrem, et palpato eo, dixit Isaac: Vox quidem, vox Iacob est: sed manus, manus sunt Esau. 001 GEN 027 023 Et non cognovit eum, quia pilosæ manus similitudinem maioris expresserant. Benedicens ergo illi, 001 GEN 027 024 ait: Tu es filius meus Esau? Respondit: Ego sum. 001 GEN 027 025 At ille: Affer mihi, inquit, cibos de venatione tua, fili mi, ut benedicat tibi anima mea. Quos cum oblatos comedisset, obtulit ei etiam vinum. Quo hausto, 001 GEN 027 026 dixit ad eum: Accede ad me, et da mihi osculum, fili mi. 001 GEN 027 027 Accessit, et osculatus est eum. Statimque ut sensit vestimentorum illius fragrantiam, benedicens illi, ait: Ecce odor filii mei sicut odor agri pleni, cui benedixit Dominus. 001 GEN 027 028 Det tibi Deus de rore cæli, et de pinguedine terræ abundantiam frumenti et vini. 001 GEN 027 029 Et serviant tibi populi, et adorent te tribus: esto dominus fratrum tuorum, et incurventur ante te filii matris tuæ. Qui maledixerit tibi, sit ille maledictus: et qui benedixerit tibi, benedictionibus repleatur. 001 GEN 027 030 Vix Isaac sermonem impleverat: et egresso Iacob foras, venit Esau, 001 GEN 027 031 coctosque de venatione cibos intulit patri, dicens: Surge pater mi, et comede de venatione filii tui: ut benedicat mihi anima tua. 001 GEN 027 032 Dixitque illi Isaac: Quis enim es tu? Qui respondit: Ego sum filius tuus primogenitus Esau. 001 GEN 027 033 Expavit Isaac stupore vehementi: et ultra quam credi potest, admirans, ait: Quis igitur ille est qui dudum captam venationem attulit mihi, et comedi ex omnibus priusquam tu venires? benedixique ei, et erit benedictus. 001 GEN 027 034 Auditis Esau sermonibus patris, irrugiit clamore magno: et consternatus, ait: Benedic etiam et mihi, pater mi. 001 GEN 027 035 Qui ait: Venit germanus tuus fraudulenter, et accepit benedictionem tuam. 001 GEN 027 036 At ille subiunxit: Iuste vocatum est nomen eius Iacob: supplantavit enim me en altera vice: primogenita mea ante tulit, et nunc secundo surripuit benedictionem meam. Rursumque ad patrem: Numquid non reservasti, ait, et mihi benedictionem? 001 GEN 027 037 Respondit Isaac: Illum constitui dominum tuum, et omnes fratres eius servituti illius subiugavi: frumento et vino stabilivi eum, et tibi post hæc, fili mi, ultra quid faciam? 001 GEN 027 038 Cui Esau: Num unam, inquit, tantum benedictionem habes, pater? mihi quoque obsecro ut benedicas. Cumque eiulatu magno fleret, 001 GEN 027 039 motus Isaac, dixit ad eum: In pinguedine terræ, et in rore cæli desuper 001 GEN 027 040 erit benedictio tua. Vives in gladio, et fratri tuo servies: tempusque veniet, cum excutias, et solvas iugum eius de cervicibus tuis. 001 GEN 027 041 Oderat ergo semper Esau Iacob pro benedictione qua benedixerat ei pater: dixitque in corde suo: Venient dies luctus patris mei, et occidam Iacob fratrem meum. 001 GEN 027 042 Nunciata sunt hæc Rebeccæ: quæ mittens et vocans Iacob filium suum, dixit ad eum: Ecce Esau frater tuus minatur ut occidat te. 001 GEN 027 043 Nunc ergo, fili mi, audi vocem meam, et consurgens fuge ad Laban fratrem meum in Haran: 001 GEN 027 044 habitabisque cum eo dies paucos, donec requiescat furor fratris tui, 001 GEN 027 045 et cesset indignatio eius, obliviscaturque eorum quæ fecisti in eum: postea mittam, et adducam te inde huc. Cur utroque orbabor filio in uno die? 001 GEN 027 046 Dixitque Rebecca ad Isaac: Tædet me vitæ meæ propter filias Heth: si acceperit Iacob uxorem de stirpe huius terræ, nolo vivere. 001 GEN 028 001 Vocavit itaque Isaac Iacob, et benedixit eum, præcepitque ei dicens: Noli accipere coniugem de genere Chanaan: 001 GEN 028 002 sed vade, et proficiscere in Mesopotamiam Syriæ, ad domum Bathuel patris matris tuæ, et accipe tibi inde uxorem de filiabus Laban avunculi tui. 001 GEN 028 003 Deus autem omnipotens benedicat tibi, et crescere te faciat, atque multiplicet: ut sis in turbas populorum. 001 GEN 028 004 Et det tibi benedictiones Abrahæ, et semini tuo post te: ut possideas terram peregrinationis tuæ, quam pollicitus est avo tuo. 001 GEN 028 005 Cumque dimisisset eum Isaac, profectus venit in Mesopotamiam Syriæ ad Laban filium Bathuel Syri, fratrem Rebeccæ matris suæ. 001 GEN 028 006 Videns autem Esau quod benedixisset pater suus Iacob, et misisset eum in Mesopotamiam Syriæ, ut inde uxorem duceret; et quod post benedictionem præcepisset ei, dicens: Non accipies uxorem de filiabus Chanaan: 001 GEN 028 007 quodque obediens Iacob parentibus suis isset in Syriam: 001 GEN 028 008 probans quoque quod non libenter aspiceret filias Chanaan pater suus: 001 GEN 028 009 ivit ad Ismaelem, et duxit uxorem absque iis, quas prius habebat, Maheleth filiam Ismael filii Abraham, sororem Nabaioth. 001 GEN 028 010 Igitur egressus Iacob de Bersabee, pergebat Haran. 001 GEN 028 011 Cumque venisset ad quemdam locum, et vellet in eo requiescere post solis occubitum, tulit de lapidibus qui iacebant, et supponens capiti suo, dormivit in eodem loco. 001 GEN 028 012 Viditque in somnis scalam stantem super terram, et cacumen illius tangens cælum: Angelos quoque Dei ascendentes et descendentes per eam, 001 GEN 028 013 et Dominum innixum scalæ dicentem sibi: Ego sum Dominus Deus Abraham patris tui, et Deus Isaac: Terram, in qua dormis, tibi dabo et semini tuo. 001 GEN 028 014 Eritque semen tuum quasi pulvis terræ: dilataberis ad Occidentem, et Orientem, et Septentrionem, et Meridiem: et benedicentur in te et in semine tuo cunctæ tribus terræ. 001 GEN 028 015 Et ero custos tuus quocumque perrexeris, et reducam te in terram hanc: nec dimittam nisi complevero universa quæ dixi. 001 GEN 028 016 Cumque evigilasset Iacob de somno, ait: Vere Dominus est in loco isto, et ego nesciebam. 001 GEN 028 017 Pavensque: Quam terribilis est, inquit, locus iste! non est hic aliud nisi domus Dei, et porta cæli. 001 GEN 028 018 Surgens ergo Iacob mane, tulit lapidem quem supposuerat capiti suo, et erexit in titulum, fundens oleum desuper. 001 GEN 028 019 Appellavitque nomen urbis Bethel, quæ prius Luza vocabatur. 001 GEN 028 020 Vovit etiam votum, dicens: Si fuerit Deus mecum, et custodierit me in via, per quam ego ambulo, et dederit mihi panem ad vescendum, et vestimentum ad induendum, 001 GEN 028 021 reversusque fuero prospere ad domum patris mei: erit mihi Dominus in Deum, 001 GEN 028 022 et lapis iste, quem erexi in titulum, vocabitur Domus Dei: cunctorumque quæ dederis mihi, decimas offeram tibi. 001 GEN 029 001 Profectus ergo Iacob venit in terram Orientalem. 001 GEN 029 002 Et vidit puteum in agro, tres quoque greges ovium accubantes iuxta eum: nam ex illo adaquabantur pecora, et os eius grandi lapide claudebatur. 001 GEN 029 003 Morisque erat ut cunctis ovibus congregatis devolverent lapidem, et refectis gregibus rursum super os putei ponerent. 001 GEN 029 004 Dixitque ad pastores: Fratres, unde estis? Qui responderunt: De Haran. 001 GEN 029 005 Quos interrogans, Numquid, ait, nostis Laban filium Nachor? Dixerunt: Novimus. 001 GEN 029 006 Sanusne est? inquit: Valet, inquiunt: et ecce Rachel filia eius venit cum grege suo. 001 GEN 029 007 Dixitque Iacob: Adhuc multum diei superest, nec est tempus ut reducantur ad caulas greges: date ante potum ovibus, et sic eas ad pastum reducite. 001 GEN 029 008 Qui responderunt: Non possumus, donec omnia pecora congregentur, et amoveamus lapidem de ore putei, ut adaquemus greges. 001 GEN 029 009 Adhuc loquebantur, et ecce Rachel veniebat cum ovibus patris sui: nam gregem ipsa pascebat. 001 GEN 029 010 Quam cum vidisset Iacob, et sciret consobrinam suam, ovesque Laban avunculi sui: amovit lapidem quo puteus claudebatur. 001 GEN 029 011 Et adaquato grege, osculatus est eam: et elevata voce flevit, 001 GEN 029 012 et indicavit ei quod frater esset patris sui, et filius Rebeccæ: at illa festinans nunciavit patri suo. 001 GEN 029 013 Qui cum audisset venisse Iacob filium sororis suæ, cucurrit obviam ei: complexusque eum, et in oscula ruens, duxit in domum suam. Auditis autem causis itineris, 001 GEN 029 014 respondit: Os meum es, et caro mea. Et postquam impleti sunt dies mensis unius, 001 GEN 029 015 dixit ei: Num quia frater meus es, gratis servies mihi? dic quid mercedis accipias. 001 GEN 029 016 Habebat vero duas filias, nomen maioris Lia: minor vero appellabatur Rachel. 001 GEN 029 017 Sed Lia lippis erat oculis: Rachel decora facie, et venusto aspectu. 001 GEN 029 018 Quam diligens Iacob, ait: Serviam tibi pro Rachel filia tua minore, septem annis. 001 GEN 029 019 Respondit Laban: Melius est ut tibi eam dem quam alteri viro, mane apud me. 001 GEN 029 020 Servivit ergo Iacob pro Rachel septem annis: et videbantur illi pauci dies præ amoris magnitudine. 001 GEN 029 021 Dixitque ad Laban: Da mihi uxorem meam: quia iam tempus impletum est, ut ingrediar ad illam. 001 GEN 029 022 Qui vocatis multis amicorum turbis ad convivium, fecit nuptias. 001 GEN 029 023 Et vespere Liam filiam suam introduxit ad eum, 001 GEN 029 024 dans ancillam filiæ, Zelpham nomine. Ad quam cum ex more Iacob fuisset ingressus, facto mane vidit Liam: 001 GEN 029 025 et dixit ad socerum suum: Quid est quod facere voluisti? nonne pro Rachel servivi tibi? quare imposuisti mihi? 001 GEN 029 026 Respondit Laban: Non est in loco nostro consuetudinis, ut minores ante tradamus ad nuptias. 001 GEN 029 027 Imple hebdomadam dierum huius copulæ: et hanc quoque dabo tibi pro opere quo serviturus es mihi septem annis aliis. 001 GEN 029 028 Acquievit placito: et hebdomada transacta, Rachel duxit uxorem: 001 GEN 029 029 cui pater servam Balam tradiderat. 001 GEN 029 030 Tandemque potitus optatis nuptiis, amorem sequentis priori prætulit, serviens apud eum septem annis aliis. 001 GEN 029 031 Videns autem Dominus quod despiceret Liam, aperuit vulvam eius, sorore sterili permanente. 001 GEN 029 032 Quæ conceptum genuit filium, vocavitque nomen eius Ruben, dicens: Vidit Dominus humilitatem meam, nunc amabit me vir meus. 001 GEN 029 033 Rursumque concepit et peperit filium, et ait: Quoniam audivit me Dominus haberi contemptui, dedit etiam istum mihi. Vocavitque nomen eius Simeon. 001 GEN 029 034 Concepitque tertio, et genuit alium filium: dixitque: Nunc quoque copulabitur mihi maritus meus, eo quod pepererim ei tres filios: et idcirco appellavit nomen eius, Levi. 001 GEN 029 035 Quarto concepit, et peperit filium, et ait: Modo confitebor Domino. Et ob hoc vocavit eum, Iudam: cessavitque parere. 001 GEN 030 001 Cernens autem Rachel quod infecunda esset, invidit sorori suæ, et ait marito suo: Da mihi liberos, alioquin moriar. 001 GEN 030 002 Cui iratus respondit Iacob: Num pro Deo ego sum, qui privavit te fructu ventris tui? 001 GEN 030 003 At illa: Habeo, inquit, famulam Balam: ingredere ad illam, ut pariat super genua mea, et habeam ex illa filios. 001 GEN 030 004 Deditque illi Balam in coniugium: 001 GEN 030 005 quæ, ingresso ad se viro, concepit, et peperit filium. 001 GEN 030 006 Dixitque Rachel: Iudicavit mihi Dominus, et exaudivit vocem meam, dans mihi filium. Et idcirco appellavit nomen eius, Dan. 001 GEN 030 007 Rursumque Bala concipiens, peperit alterum, 001 GEN 030 008 pro quo ait Rachel: Comparavit me Deus cum sorore mea, et invalui: vocavitque eum, Nephthali. 001 GEN 030 009 Sentiens Lia quod parere desiisset, Zelpham ancillam suam marito tradidit. 001 GEN 030 010 Qua post conceptum edente filium, 001 GEN 030 011 dixit: Feliciter. Et idcirco vocavit nomen eius, Gad. 001 GEN 030 012 Peperit quoque Zelpha alterum. 001 GEN 030 013 Dixitque Lia: Hoc pro beatitudine mea: Beatam quippe me dicent mulieres. Propterea appellavit eum, Aser. 001 GEN 030 014 Egressus autem Ruben tempore messis triticeæ in agrum, reperit mandragoras: quas matri Liæ detulit. Dixitque Rachel: Da mihi partem de mandragoris filii tui. 001 GEN 030 015 Illa respondit: Parumne tibi videtur quod præripueris maritum mihi, nisi etiam mandragoras filii mei tuleris? Ait Rachel: Dormiat tecum hac nocte pro mandragoris filii tui. 001 GEN 030 016 Redeuntique ad vesperam Iacob de agro, egressa est in occursum eius Lia, et ad me, inquit, intrabis: quia mercede conduxi te pro mandragoris filii mei. Dormivitque cum ea nocte illa. 001 GEN 030 017 Et exaudivit Deus preces eius: concepitque et peperit filium quintum, 001 GEN 030 018 et ait: Dedit Deus mercedem mihi, quia dedi ancillam meam viro meo. Appellavitque nomen eius, Issachar. 001 GEN 030 019 Rursum Lia concipiens, peperit sextum filium, 001 GEN 030 020 et ait: Dotavit me Deus dote bona: etiam hac vice mecum erit maritus meus, eo quod genuerim ei sex filios: et idcirco appellavit nomen eius, Zabulon. 001 GEN 030 021 Post quem peperit filiam, nomine Dinam. 001 GEN 030 022 Recordatus quoque Dominus Rachelis, exaudivit eam, et aperuit vulvam eius. 001 GEN 030 023 Quæ concepit, et peperit filium, dicens: Abstulit Deus opprobrium meum. 001 GEN 030 024 Et vocavit nomen eius, Ioseph, dicens: Addat mihi Dominus filium alterum. 001 GEN 030 025 Nato autem Ioseph, dixit Iacob socero suo: Dimitte me ut revertar in patriam, et ad terram meam. 001 GEN 030 026 Da mihi uxores, et liberos meos, pro quibus servivi tibi, ut abeam: tu nosti servitutem qua servivi tibi. 001 GEN 030 027 Ait illi Laban: Inveniam gratiam in conspectu tuo: experimento didici, quia benedixerit mihi Deus propter te: 001 GEN 030 028 constitue mercedem tuam quam dem tibi. 001 GEN 030 029 At ille respondit: Tu nosti quomodo servierim tibi, et quanta in manibus meis fuerit possessio tua. 001 GEN 030 030 Modicum habuisti antequam venirem ad te, et nunc dives effectus es: benedixitque tibi Dominus ad introitum meum. Iustum est igitur ut aliquando provideam etiam domui meæ. 001 GEN 030 031 Dixitque Laban: Quid tibi dabo? At ille ait: Nihil volo: sed si feceris quod postulo, iterum pascam, et custodiam pecora tua. 001 GEN 030 032 Gyra omnes greges tuos, et separa cunctas oves varias, et sparso vellere; quodcumque furvum, et maculosum, variumque fuerit, tam in ovibus quam in capris, erit merces mea. 001 GEN 030 033 Respondebitque mihi cras iustitia mea, quando placiti tempus advenerit coram te: et omnia quæ non fuerint varia, et maculosa, et furva, tam in ovibus quam in capris, furti me arguent. 001 GEN 030 034 Dixitque Laban: Gratum habeo quod petis. 001 GEN 030 035 Et separavit in die illa capras, et oves, et hircos, et arietes varios, atque maculosos: cunctum autem gregem unicolorem, id est albi, et nigri velleris, tradidit in manu filiorum suorum. 001 GEN 030 036 Et posuit spatium itineris trium dierum inter se et generum, qui pascebat reliquos greges eius. 001 GEN 030 037 Tollens ergo Iacob virgas populeas virides, et amygdalinas, et ex platanis, ex parte decorticavit eas: detractisque corticibus, in his, quæ spoliata fuerant, candor apparuit: illa vero quæ integra fuerant, viridia permanserunt: atque in hunc modum color effectus est varius. 001 GEN 030 038 Posuitque eas in canalibus, ubi effundebatur aqua: ut cum venissent greges ad bibendum, ante oculos haberent virgas, et in aspectu earum conciperent. 001 GEN 030 039 Factumque est ut in ipso calore coitus, oves intuerentur virgas, et parerent maculosa, et varia, et diverso colore respersa. 001 GEN 030 040 Divisitque gregem Iacob, et posuit virgas in canalibus ante oculos arietum: erant autem alba et nigra quæque, Laban: cetera vero, Iacob, separatis inter se gregibus. 001 GEN 030 041 Igitur quando primo tempore ascendebantur oves, ponebat Iacob virgas in canalibus aquarum ante oculos arietum et ovium, ut in earum contemplatione conciperent: 001 GEN 030 042 quando vero serotina admissura erat, et conceptus extremus, non ponebat eas. Factaque sunt ea quæ erant serotina, Laban: et quæ primi temporis, Iacob. 001 GEN 030 043 Ditatusque est homo ultra modum, et habuit greges multos, ancillas et servos, camelos et asinos. 001 GEN 031 001 Postquam autem audivit verba filiorum Laban dicentium: Tulit Iacob omnia quæ fuerunt patris nostri, et de illius facultate ditatus, factus est inclytus: 001 GEN 031 002 animadvertit quoque faciem Laban, quod non esset erga se sicut heri et nudiustertius, 001 GEN 031 003 maxime dicente sibi Domino: Revertere in terram patrum tuorum, et ad generationem tuam, eroque tecum. 001 GEN 031 004 Misit, et vocavit Rachel et Liam in agrum, ubi pascebat greges, 001 GEN 031 005 dixitque eis: Video faciem patris vestri quod non sit erga me sicut heri, et nudiustertius: Deus autem patris mei fuit mecum. 001 GEN 031 006 Et ipsæ nostis quod totis viribus meis servierim patri vestro. 001 GEN 031 007 Sed et pater vester circumvenit me, et mutavit mercedem meam decem vicibus: et tamen non dimisit eum Deus ut noceret mihi. 001 GEN 031 008 Si quando dixit: Variæ erunt mercedes tuæ: pariebant omnes oves varios fœtus. Quando vero econtrario ait: Alba quæque accipies pro mercede: omnes greges alba pepererunt. 001 GEN 031 009 Tulitque Deus substantiam patris vestri, et dedit mihi. 001 GEN 031 010 Postquam enim conceptus ovium tempus advenerat, levavi oculos meos, et vidi in somnis ascendentes mares super feminas, varios et maculosos, et diversorum colorum. 001 GEN 031 011 Dixitque Angelus Dei ad me in somnis: Iacob? Et ego respondi: Adsum. 001 GEN 031 012 Qui ait: Leva oculos tuos, et vide universos masculos ascendentes super feminas, varios, maculosos, atque respersos. Vidi enim omnia quæ fecit tibi Laban. 001 GEN 031 013 Ego sum Deus Bethel, ubi unxisti lapidem, et votum vovisti mihi. Nunc ergo surge, et egredere de terra hac, revertens in terram nativitatis tuæ. 001 GEN 031 014 Responderuntque Rachel et Lia: Numquid habemus residui quidquam in facultatibus, et hereditate domus patris nostri? 001 GEN 031 015 Nonne quasi alienas reputavit nos, et vendidit, comeditque pretium nostrum? 001 GEN 031 016 Sed Deus tulit opes patris nostri, et eas tradidit nobis, ac filiis nostris: unde omnia quæ præcepit tibi Deus, fac. 001 GEN 031 017 Surrexit itaque Iacob, et impositis liberis, ac coniugibus suis super camelos, abiit. 001 GEN 031 018 Tulitque omnem substantiam suam, et greges, et quidquid in Mesopotamia acquisierat, pergens ad Isaac patrem suum in terram Chanaan. 001 GEN 031 019 Eo tempore ierat Laban ad tondendas oves, et Rachel furata est idola patris sui. 001 GEN 031 020 Noluitque Iacob confiteri socero suo quod fugeret. 001 GEN 031 021 Cumque abiisset tam ipse quam omnia quæ iuris sui erant, et amne transmisso pergeret contra Montem Galaad, 001 GEN 031 022 nunciatum est Laban die tertio quod fugeret Iacob. 001 GEN 031 023 Qui, assumptis fratribus suis, persecutus est eum diebus septem: et comprehendit eum in Monte Galaad. 001 GEN 031 024 Viditque in somnis dicentem sibi Deum: Cave ne quidquam aspere loquaris contra Iacob. 001 GEN 031 025 Iamque Iacob extenderat in monte tabernaculum: cumque ille consecutus fuisset eum cum fratribus suis, in eodem Monte Galaad fixit tentorium. 001 GEN 031 026 Et dixit ad Iacob: Quare ita egisti, ut clam me abigeres filias meas quasi captivas gladio? 001 GEN 031 027 Cur ignorante me fugere voluisti, nec indicare mihi, ut prosequerer te cum gaudio, et canticis, et tympanis, et citharis? 001 GEN 031 028 Non es passus ut oscularer filios meos et filias: stulte operatus es: et nunc quidem 001 GEN 031 029 valet manus mea reddere tibi malum: sed Deus patris vestri heri dixit mihi: Cave ne loquaris contra Iacob quidquam durius. 001 GEN 031 030 Esto, ad tuos ire cupiebas, et desiderio erat tibi domus patris tui: cur furatus es deos meos? 001 GEN 031 031 Respondit Iacob: Quod inscio te profectus sum, timui ne violenter auferres filias tuas. 001 GEN 031 032 Quod autem furti me arguis: apud quemcumque inveneris deos tuos, necetur coram fratribus nostris. Scrutare, quidquid tuorum apud me inveneris, et aufer. Hæc dicens, ignorabat quod Rachel furata esset idola. 001 GEN 031 033 Ingressus itaque Laban tabernaculum Iacob et Liæ, et utriusque famulæ, non invenit. Cumque intrasset tentorium Rachelis, 001 GEN 031 034 illa festinans abscondit idola subter stramenta cameli, et sedit desuper: scrutantique omne tentorium, et nihil invenienti, 001 GEN 031 035 ait: Ne irascatur dominus meus quod coram te assurgere nequeo: quia iuxta consuetudinem feminarum nunc accidit mihi. Sic delusa solicitudo quærentis est. 001 GEN 031 036 Tumensque Iacob, cum iurgio ait: Quam ob culpam meam, et ob quod peccatum meum sic exarsisti post me, 001 GEN 031 037 et scrutatus es omnem supellectilem meam? Quid invenisti de cuncta substantia domus tuæ? pone hic coram fratribus meis, et fratribus tuis, et iudicent inter me, et te. 001 GEN 031 038 Idcirco viginti annis fui tecum? oves tuæ et capræ steriles non fuerunt, arietes gregis tui non comedi: 001 GEN 031 039 nec captum a bestia ostendi tibi, ego damnum omne reddebam: quidquid furto peribat, a me exigebas: 001 GEN 031 040 die noctuque æstu urebar, et gelu, fugiebatque somnus ab oculis meis. 001 GEN 031 041 Sicque per viginti annos in domo tua servivi tibi, quatuordecim pro filiabus, et sex pro gregibus tuis: immutasti quoque mercedem meam decem vicibus. 001 GEN 031 042 Nisi Deus patris mei Abraham, et timor Isaac affuisset mihi, forsitan modo nudum me dimisisses: afflictionem meam et laborem manuum mearum respexit Deus, et arguit te heri. 001 GEN 031 043 Respondit ei Laban: Filiæ meæ et filii, et greges tui, et omnia quæ cernis, mea sunt: quid possum facere filiis et nepotibus meis? 001 GEN 031 044 Veni ergo, et ineamus fœdus: ut sit in testimonium inter me et te. 001 GEN 031 045 Tulit itaque Iacob lapidem, et erexit illum in titulum: 001 GEN 031 046 dixitque fratribus suis: Afferte lapides. Qui congregantes fecerunt tumulum, comederuntque super eum: 001 GEN 031 047 quem vocavit Laban Tumulum Testis: et Iacob, Acervum Testimonii, uterque iuxta proprietatem linguæ suæ. 001 GEN 031 048 Dixitque Laban: Tumulus iste erit testis inter me et te hodie: et idcirco appellatum est nomen eius Galaad, id est, Tumulus Testis. 001 GEN 031 049 Intueatur et iudicet Dominus inter nos quando recesserimus a nobis, 001 GEN 031 050 si afflixeris filias meas, et si introduxeris alias uxores super eas: nullus sermonis nostri testis est absque Deo, qui præsens respicit. 001 GEN 031 051 Dixitque rursus ad Iacob: En tumulus hic, et lapis quem erexi inter me et te, 001 GEN 031 052 testis erit: tumulus, inquam, iste et lapis sint in testimonium, si aut ego transiero illum pergens ad te, aut tu præterieris, malum mihi cogitans. 001 GEN 031 053 Deus Abraham, et Deus Nachor iudicet inter nos, Deus patris eorum. Iuravit ergo Iacob per timorem patris sui Isaac: 001 GEN 031 054 immolatisque victimis in monte, vocavit fratres suos ut ederent panem. Qui cum comedissent, manserunt ibi. 001 GEN 031 055 Laban vero de nocte consurgens, osculatus est filios, et filias suas, et benedixit illis: reversusque est in locum suum. 001 GEN 032 001 Iacob quoque abiit itinere quo cœperat: fueruntque ei obviam Angeli Dei. 001 GEN 032 002 Quos cum vidisset, ait: Castra Dei sunt hæc. Et appellavit nomen loci illius Mahanaim, id est, Castra. 001 GEN 032 003 Misit autem et nuncios ante se ad Esau fratrem suum in terram Seir, in regionem Edom: 001 GEN 032 004 præcepitque eis, dicens: Sic loquimini domino meo Esau: Hæc dicit frater tuus Iacob: Apud Laban peregrinatus sum, et fui usque in præsentem diem. 001 GEN 032 005 Habeo boves, et asinos, et oves, et servos, et ancillas: mittoque nunc legationem ad dominum meum, ut inveniam gratiam in conspectu tuo. 001 GEN 032 006 Reversique sunt nuncii ad Iacob, dicentes: Venimus ad Esau fratrem tuum, et ecce properat tibi in occursum cum quadringentis viris. 001 GEN 032 007 Timuit Iacob valde: et perterritus divisit populum qui secum erat, greges quoque et oves et boves, et camelos in duas turmas, 001 GEN 032 008 dicens: Si venerit Esau ad unam turmam, et percusserit eam, alia turma, quæ relicta est, salvabitur. 001 GEN 032 009 Dixitque Iacob: Deus patris mei Abraham, et Deus patris mei Isaac: Domine qui dixisti mihi: Revertere in terram tuam, et in locum nativitatis tuæ, et benefaciam tibi: 001 GEN 032 010 minor sum cunctis miserationibus tuis, et veritate tua quam explevisti servo tuo. In baculo meo transivi Iordanem istum: et nunc cum duabus turmis regredior. 001 GEN 032 011 Erue me de manu fratris mei Esau, quia valde eum timeo: ne forte veniens percutiat matrem cum filiis. 001 GEN 032 012 Tu locutus es quod benefaceres mihi, et dilatares semen meum sicut arenam maris, quæ præ multitudine numerari non potest. 001 GEN 032 013 Cumque dormisset ibi nocte illa, separavit de his quæ habebat, munera Esau fratri suo, 001 GEN 032 014 capras ducentas, hircos viginti, oves ducentas, et arietes viginti, 001 GEN 032 015 camelos fœtas cum pullis suis triginta, vaccas quadraginta, et tauros viginti, asinas viginti, et pullos earum decem. 001 GEN 032 016 Et misit per manus servorum suorum singulos seorsum greges, dixitque pueris suis: Antecedite me, et sit spatium inter gregem et gregem. 001 GEN 032 017 Et præcepit priori, dicens: Si obvium habueris fratrem meum Esau, et interrogaverit te, Cuius es? aut, Quo vadis? aut, Cuius sunt ista quæ sequeris? 001 GEN 032 018 respondebis: Servi tui Iacob, munera misit domino meo Esau: ipse quoque post nos venit. 001 GEN 032 019 Similiter dedit mandata secundo, et tertio, et cunctis qui sequebantur greges, dicens: Iisdem verbis loquimini ad Esau, cum inveneritis eum. 001 GEN 032 020 Et addetis: Ipse quoque servus tuus Iacob iter nostrum insequitur: dixit enim: Placabo illum muneribus quæ præcedunt, et postea videbo illum, forsitan propitiabitur mihi. 001 GEN 032 021 Præcesserunt itaque munera ante eum, ipse vero mansit nocte illa in castris. 001 GEN 032 022 Cumque mature surrexisset, tulit duas uxores suas, et totidem famulas cum undecim filiis, et transivit vadum Iaboc. 001 GEN 032 023 Traductisque omnibus quæ ad se pertinebant, 001 GEN 032 024 mansit solus: et ecce vir luctabatur cum eo usque mane. 001 GEN 032 025 Qui cum videret quod eum superare non posset, tetigit nervum femoris eius, et statim emarcuit. 001 GEN 032 026 Dixitque ad eum: Dimitte me, iam enim ascendit aurora. Respondit: Non dimittam te, nisi benedixeris mihi. 001 GEN 032 027 Ait ergo: Quod nomen est tibi? Respondit: Iacob. 001 GEN 032 028 At ille, Nequaquam, inquit, Iacob appellabitur nomen tuum, sed Israel: quoniam si contra Deum fortis fuisti, quanto magis contra homines prævalebis? 001 GEN 032 029 Interrogavit eum Iacob: Dic mihi, quo appellaris nomine? Respondit: Cur quæris nomen meum? Et benedixit ei in eodem loco. 001 GEN 032 030 Vocavitque Iacob nomen loci illius Phanuel, dicens: Vidi Deum facie ad faciem, et salva facta est anima mea. 001 GEN 032 031 Ortusque est ei statim sol, postquam transgressus est Phanuel: ipse vero claudicabat pede. 001 GEN 032 032 Quam ob causam non comedunt nervum filii Israel, qui emarcuit in femore Iacob, usque in præsentem diem: eo quod tetigerit nervum femoris eius, et obstupuerit. 001 GEN 033 001 Elevans autem Iacob oculos suos, vidit venientem Esau, et cum eo quadringentos viros: divisitque filios Liæ et Rachel, ambarumque famularum: 001 GEN 033 002 et posuit utramque ancillam, et liberos earum in principio: Liam vero, et filios eius in secundo loco: Rachel autem, et Ioseph novissimos. 001 GEN 033 003 Et ipse progrediens adoravit pronus in terram septies, donec appropinquaret frater eius. 001 GEN 033 004 Currens itaque Esau obviam fratri suo, amplexatus est eum: stringensque collum eius, et osculans flevit. 001 GEN 033 005 Levatisque oculis, vidit mulieres et parvulos earum, et ait: Quid sibi volunt isti? et si ad te pertinent? Respondit: Parvuli sunt, quos donavit mihi Deus servo tuo. 001 GEN 033 006 Et appropinquantes ancillæ et filii earum, incurvati sunt. 001 GEN 033 007 Accessit quoque Lia cum pueris suis: et cum similiter adorassent, extremi Ioseph et Rachel adoraverunt. 001 GEN 033 008 Dixitque Esau: Quænam sunt istæ turmæ quas obviam habui? Respondit: Ut invenirem gratiam coram domino meo. 001 GEN 033 009 At ille ait: Habeo plurima, frater mi, sint tua tibi. 001 GEN 033 010 Dixitque Iacob: Noli ita, obsecro: sed si inveni gratiam in oculis tuis, accipe munusculum de manibus meis: sic enim vidi faciem tuam, quasi viderim vultum Dei: esto mihi propitius, 001 GEN 033 011 et suscipe benedictionem quam attuli tibi, et quam donavit mihi Deus tribuens omnia. Vix fratre compellente, suscipiens, 001 GEN 033 012 ait: Gradiamur simul, eroque socius itineris tui. 001 GEN 033 013 Dixitque Iacob: Nosti domine mi quod parvulos habeam teneros, et oves, et boves fœtas mecum: quas si plus in ambulando fecero laborare, morientur una die cuncti greges. 001 GEN 033 014 Præcedat dominus meus ante servum suum: et ego sequar paulatim vestigia eius, sicut videro parvulos meos posse, donec veniam ad dominum meum in Seir. 001 GEN 033 015 Respondit Esau: Oro te, ut de populo qui mecum est, saltem socri remaneant viæ tuæ. Non est, inquit, necesse: hoc uno tantum indigeo, ut inveniam gratiam in conspectu tuo domine mi. 001 GEN 033 016 Reversus est itaque illo die Esau itinere quo venerat in Seir. 001 GEN 033 017 Et Iacob venit in Socoth: ubi ædificata domo et fixis tentoriis appellavit nomen loci illius Socoth, id est, Tabernacula. 001 GEN 033 018 Transivitque in Salem urbem Sichimorum, quæ est in terra Chanaan, postquam reversus est de Mesopotamia Syriæ: et habitavit iuxta oppidum. 001 GEN 033 019 Emitque partem agri in qua fixerat tabernacula, a filiis Hemor patris Sichem centum agnis. 001 GEN 033 020 Et erecto ibi altari, invocavit super illud fortissimum Deum Israel. 001 GEN 034 001 Egressa est autem Dina filia Liæ ut videret mulieres regionis illius. 001 GEN 034 002 Quam cum vidisset Sichem filius Hemor Hevæi, princeps terræ illius, adamavit eam: et rapuit, et dormivit cum illa, vi opprimens virginem. 001 GEN 034 003 Et conglutinata est anima eius cum ea, tristemque delinivit blanditiis. 001 GEN 034 004 Et pergens ad Hemor patrem suum, Accipe, inquit, mihi puellam hanc coniugem. 001 GEN 034 005 Quod cum audisset Iacob, absentibus filiis, et in pastu pecorum occupatis, siluit donec redirent. 001 GEN 034 006 Egresso autem Hemor patre Sichem ut loqueretur ad Iacob, 001 GEN 034 007 ecce filii eius veniebant de agro: auditoque quod acciderat, irati sunt valde, eo quod fœdam rem operatus esset in Israel et, violata filia Iacob, rem illicitam perpetrasset. 001 GEN 034 008 Locutus est itaque Hemor ad eos: Sichem filii mei adhæsit anima filiæ vestræ: date eam illi uxorem: 001 GEN 034 009 et iungamus vicissim connubia: filias vestras tradite nobis, et filias nostras accipite. 001 GEN 034 010 Et habitate nobiscum: terra in potestate vestra est, exercete, negotiamini, et possidete eam. 001 GEN 034 011 Sed et Sichem ad patrem et ad fratres eius ait: Inveniam gratiam coram vobis: et quæcumque statueritis, dabo: 001 GEN 034 012 augete dotem, et munera postulate, et libenter tribuam quod petieritis: tantum date mihi puellam hanc uxorem. 001 GEN 034 013 Responderunt filii Iacob Sichem et patri eius in dolo, sævientes ob stuprum sororis: 001 GEN 034 014 Non possumus facere quod petitis, nec dare sororem nostram homini incircumciso: quod illicitum et nefarium est apud nos. 001 GEN 034 015 Sed in hoc valebimus fœderari, si volueritis esse similes nostri, et circumcidatur in vobis omne masculini sexus; 001 GEN 034 016 tunc dabimus et accipiemus mutuo filias vestras, ac nostras: et habitabimus vobiscum, erimusque unus populus: 001 GEN 034 017 si autem circumcidi nolueritis, tollemus filiam nostram, et recedemus. 001 GEN 034 018 Placuit oblatio eorum Hemor, et Sichem filio eius: 001 GEN 034 019 nec distulit adolescens quin statim quod petebatur expleret: amabat enim puellam valde, et ipse erat inclytus in omni domo patris sui. 001 GEN 034 020 Ingressique portam urbis, locuti sunt ad populum: 001 GEN 034 021 Viri isti pacifici sunt, et volunt habitare nobiscum: negotientur in terra, et exerceant eam, quæ spatiosa et lata cultoribus indiget: filias eorum accipiemus uxores, et nostras illis dabimus. 001 GEN 034 022 Unum est quo differtur tantum bonum: Si circumcidamus masculos nostros, ritum gentis imitantes. 001 GEN 034 023 Et substantia eorum, et pecora, et cuncta quæ possident, nostra erunt: tantum in hoc acquiescamus, et habitantes simul, unum efficiemus populum. 001 GEN 034 024 Assensique sunt omnes, circumcisis cunctis maribus. 001 GEN 034 025 Et ecce, die tertio quando gravissimus vulnerum dolor est: arreptis, duo filii Iacob, Simeon et Levi fratres Dinæ, gladiis, ingressi sunt urbem confidenter: interfectisque omnibus masculis, 001 GEN 034 026 Hemor et Sichem pariter necaverunt, tollentes Dinam de domo Sichem sororem suam. 001 GEN 034 027 Quibus egressis, irruerunt super occisos ceteri filii Iacob: et depopulati sunt urbem in ultionem stupri. 001 GEN 034 028 Oves eorum, et armenta, et asinos, cunctaque vastantes quæ in domibus et in agris erant, 001 GEN 034 029 parvulos quoque eorum et uxores duxerunt captivas. 001 GEN 034 030 Quibus patratis audacter, Iacob dixit ad Simeon et Levi: Turbastis me, et odiosum fecistis me Chananæis, et Pherezæis habitatoribus terræ huius. Nos pauci sumus: illi congregati percutient me, et delebor ego, et domus mea. 001 GEN 034 031 Responderunt: Numquid ut scorto abuti debuere sorore nostra? 001 GEN 035 001 Interea locutus est Deus ad Iacob: Surge, et ascende Bethel, et habita ibi, facque altare Deo qui apparuit tibi quando fugiebas Esau fratrem tuum. 001 GEN 035 002 Iacob vero convocata omni domo sua, ait: Abiicite deos alienos qui in medio vestri sunt, et mundamini, ac mutate vestimenta vestra. 001 GEN 035 003 Surgite, et ascendamus in Bethel, ut faciamus ibi altare Deo: qui exaudivit me in die tribulationis meæ, et socius fuit itineris mei. 001 GEN 035 004 Dederunt ergo ei omnes deos alienos quos habebant, et inaures quæ erant in auribus eorum: at ille infodit ea subter terebinthum, quæ est post urbem Sichem. 001 GEN 035 005 Cumque profecti essent, terror Dei invasit omnes per circuitum civitates, et non sunt ausi persequi recedentes. 001 GEN 035 006 Venit igitur Iacob Luzam, quæ est in terra Chanaan, cognomento Bethel: ipse et omnis populus cum eo. 001 GEN 035 007 Ædificavitque ibi altare, et appellavit nomen loci illius, Domus Dei: ibi enim apparuit ei Deus cum fugeret fratrem suum. 001 GEN 035 008 Eodem tempore mortua est Debora nutrix Rebeccæ, et sepulta est ad radices Bethel subter quercum: vocatumque est nomen loci illius, Quercus fletus. 001 GEN 035 009 Apparuit autem iterum Deus Iacob postquam reversus est de Mespotamia Syriæ, benedixitque ei, 001 GEN 035 010 dicens: Non vocaberis ultra Iacob, sed Israel erit nomen tuum. Et appellavit eum Israel, 001 GEN 035 011 dixitque ei: Ego Deus omnipotens, cresce, et multiplicare: gentes, et populi nationum ex te erunt, reges de lumbis tuis egredientur. 001 GEN 035 012 Terramque quam dedi Abraham et Isaac, dabo tibi et semini tuo post te. 001 GEN 035 013 Et recessit ab eo. 001 GEN 035 014 Ille vero erexit titulum lapideum in loco quo locutus fuerat ei Deus: libans super eum libamina, et effundens oleum: 001 GEN 035 015 vocansque nomen loci illius, Bethel. 001 GEN 035 016 Egressus autem inde, venit verno tempore ad terram quæ ducit Ephratam: in qua cum parturiret Rachel, 001 GEN 035 017 ob difficultatem partus periclitari cœpit. Dixitque ei obstetrix: Noli timere, quia et hunc habebis filium. 001 GEN 035 018 Egrediente autem anima præ dolore, et imminente iam morte, vocavit nomen filii sui Benomi, id est, filius doloris mei: pater vero appellavit eum Beniamin, id est, filius dextræ. 001 GEN 035 019 Mortua est ergo Rachel, et sepulta est in via quæ ducit Ephratam, hæc est Bethlehem. 001 GEN 035 020 Erexitque Iacob titulum super sepulchrum eius: hic est titulus monumenti Rachel, usque in præsentem diem. 001 GEN 035 021 Egressus inde, fixit tabernaculum trans Turrem Gregis. 001 GEN 035 022 Cumque habitaret in illa regione, abiit Ruben, et dormivit cum Bala concubina patris sui: quod illum minime latuit. Erant autem filii Iacob duodecim. 001 GEN 035 023 Filii Liæ: primogenitus Ruben, et Simeon, et Levi, et Iudas, et Issachar, et Zabulon. 001 GEN 035 024 Filii Rachel: Ioseph et Beniamin. 001 GEN 035 025 Filii Balæ ancillæ Rachelis: Dan et Nephthali. 001 GEN 035 026 Filii Zelphæ ancillæ Liæ: Gad et Aser: hi sunt filii Iacob, qui nati sunt ei in Mesopotamia Syriæ. 001 GEN 035 027 Venit etiam ad Isaac patrem suum in Mambre, civitatem Arbee, hæc est Hebron: in qua peregrinatus est Abraham et Isaac. 001 GEN 035 028 Et completi sunt dies Isaac centum octoginta annorum. 001 GEN 035 029 Consumptusque ætate mortuus est: et appositus est populo suo senex et plenus dierum: et sepelierunt eum Esau et Iacob filii sui. 001 GEN 036 001 Hæ sunt autem generationes Esau, ipse est Edom. 001 GEN 036 002 Esau accepit uxores de filiabus Chanaan: Ada filiam Elon Hethæi, et Oolibama filiam Anæ filiæ Sebeon Hevæi: 001 GEN 036 003 Basemath quoque filiam Ismael sororem Nabaioth. 001 GEN 036 004 Peperit autem Ada, Eliphaz: Basemath genuit Rahuel: 001 GEN 036 005 Oolibama genuit Iehus et Ihelon et Core. Hi filii Esau qui nati sunt ei in terra Chanaan. 001 GEN 036 006 Tulit autem Esau uxores suas et filios et filias, et omnem animam domus suæ, et substantiam, et pecora, et cuncta quæ habere poterat in terra Chanaan: et abiit in alteram regionem, recessitque a fratre suo Iacob. 001 GEN 036 007 Divites enim erant valde, et simul habitare non poterant: nec sustinebat eos terra peregrinationis eorum præ multitudine gregum. 001 GEN 036 008 Habitavitque Esau in monte Seir, ipse est Edom. 001 GEN 036 009 Hæ autem sunt generationes Esau patris Edom in monte Seir, 001 GEN 036 010 et hæc nomina filiorum eius: Eliphaz filius Ada uxoris Esau: Rahuel quoque filius Basemath uxoris eius. 001 GEN 036 011 Fueruntque Eliphaz filii: Theman, Omar, Sepho, et Gatham, et Cenez. 001 GEN 036 012 Erat autem Thamna, concubina Eliphaz filii Esau: quæ peperit ei Amalech. Hi sunt filii Ada uxoris Esau. 001 GEN 036 013 Filii autem Rahuel: Nahath et Zara, Samma et Meza. Hi filii Basemath uxoris Esau. 001 GEN 036 014 Isti quoque erant filii Oolibama filiæ Anæ filiæ Sebeon, uxoris Esau, quos genuit ei Iehus et Ihelon et Core. 001 GEN 036 015 Hi duces filiorum Esau: Filii Eliphaz primogeniti Esau: dux Theman, dux Omra, dux Sepho, dux Cenez, 001 GEN 036 016 dux Core, dux Gathan, dux Amalech. Hi filii Eliphaz in terra Edom, et hi filii Ada. 001 GEN 036 017 Hi quoque filii Rahuel filii Esau: dux Nahath, dux Zara, dux Samma, dux Meza. Hi autem duces Rahuel in terra Edom: isti filii Basemath uxoris Esau. 001 GEN 036 018 Hi autem filii Oolibama uxoris Esau: dux Iehus, dux Ihelon, dux Core. Hi duces Oolibama filiæ Anæ uxoris Esau. 001 GEN 036 019 Isti sunt filii Esau, et hi duces eorum: ipse est Edom. 001 GEN 036 020 Isti sunt filii Seir Horræi, habitatores terræ: Lotan, et Sobal, et Sebeon, et Ana, 001 GEN 036 021 et Dison, et Eser, et Disan. Hi duces Horræi, filii Seir in Terra Edom. 001 GEN 036 022 Facti sunt autem filii Lotan: Hori et Heman. Erat autem soror Lotan, Thamna. 001 GEN 036 023 Et isti filii Sobal: Alvan et Manahat et Ebal, et Sepho et Onam. 001 GEN 036 024 Et hi filii Sebeon: Aia et Ana. Iste est Ana qui invenit aquas calidas in solitudine, cum pasceret asinos Sebeon patris sui: 001 GEN 036 025 habuitque filium Dison, et filiam Oolibama. 001 GEN 036 026 Et isti filii Dison: Hamdan, et Eseban, et Iethram, et Charan. 001 GEN 036 027 Hi quoque filii Eser: Balaan, et Zavan, et Acan. 001 GEN 036 028 Habuit autem filios Disan: Hus, et Aram. 001 GEN 036 029 Hi duces Horræorum: dux Lotan, dux Sobal, dux Sebeon, dux Ana, 001 GEN 036 030 dux Dison, dux Eser, dux Disan: isti duces Horræorum qui imperaverunt in Terra Seir. 001 GEN 036 031 Reges autem qui regnaverunt in Terra Edom antequam haberent regem filii Israel, fuerunt hi: 001 GEN 036 032 Bela filius Beor, nomenque urbis eius Denaba. 001 GEN 036 033 Mortuus est autem Bela, et regnavit pro eo Iobab filius Zaræ de Bosra. 001 GEN 036 034 Cumque mortuus esset Iobab, regnavit pro eo Husam de terra Themanorum. 001 GEN 036 035 Hoc quoque mortuo, regnavit pro eo Adad filius Badad, qui percussit Madian in regione Moab: et nomen urbis eius Avith. 001 GEN 036 036 Cumque mortuus esset Adad, regnavit pro eo Semla de Masreca. 001 GEN 036 037 Hoc quoque mortuo regnavit pro eo Saul de fluvio Rohoboth. 001 GEN 036 038 Cumque et hic obiisset, successit in regnum Balanan filius Achobor. 001 GEN 036 039 Isto quoque mortuo regnavit pro eo Adar, nomenque urbis eius Phau: et appellabatur uxor eius Meetabel, filia Matred filiæ Mezaab. 001 GEN 036 040 Hæc ergo nomina ducum Esau in cognationibus, et locis, et vocabulis suis: dux Thamna, dux Alva, dux Ietheth, 001 GEN 036 041 dux Oolibama, dux Ela, dux Phinon, 001 GEN 036 042 dux Cenez, dux Theman, dux Mabsar, 001 GEN 036 043 dux Magdiel, dux Hiram: hi duces Edom habitantes in terra imperii sui, ipse est Esau pater Idumæorum. 001 GEN 037 001 Habitavit autem Iacob in terra Chanaan, in qua pater suus peregrinatus est. 001 GEN 037 002 Et hæ sunt generationes eius: Ioseph cum sedecim esset annorum, pascebat gregem cum fratribus suis adhuc puer: et erat cum filiis Balæ et Zelphæ uxorum patris sui: accusavitque fratres suos apud patrem crimine pessimo. 001 GEN 037 003 Israel autem diligebat Ioseph super omnes filios suos, eo quod in senectute genuisset eum: fecitque ei tunicam polymitam. 001 GEN 037 004 Videntes autem fratres eius quod a patre plus cunctis filiis amaretur, oderant eum, nec poterant ei quidquam pacifice loqui. 001 GEN 037 005 Accidit quoque ut visum somnium referret fratribus suis: quæ causa maioris odii seminarium fuit. 001 GEN 037 006 Dixitque ad eos: Audite somnium meum quod vidi: 001 GEN 037 007 Putabam nos ligare manipulos in agro: et quasi consurgere manipulum meum, et stare, vestrosque manipulos circumstantes adorare manipulum meum. 001 GEN 037 008 Responderunt fratres eius: Numquid rex noster eris? aut subiiciemur ditioni tuæ? Hæc ergo causa somniorum atque sermonum, invidiæ et odii fomitem ministravit. 001 GEN 037 009 Aliud quoque vidit somnium, quod narrans fratribus, ait: Vidi per somnium, quasi solem, et lunam, et stellas undecim adorare me. 001 GEN 037 010 Quod cum patri suo, et fratribus retulisset, increpavit eum pater suus, et dixit: Quid sibi vult hoc somnium quod vidisti? num ego et mater tua, et fratres tui adorabimus te super terram? 001 GEN 037 011 Invidebant ei igitur fratres sui: pater vero rem tacitus considerabat. 001 GEN 037 012 Cumque fratres illius in pascendis gregibus patris morarentur in Sichem, 001 GEN 037 013 dixit ad eum Israel: Fratres tui pascunt oves in Sichimis: veni, mittam te ad eos. Quo respondente, 001 GEN 037 014 Præsto sum, ait ei: Vade, et vide si cuncta prospera sint erga fratres tuos, et pecora: et renuncia mihi quid agatur. Missus de Valle Hebron, venit in Sichem: 001 GEN 037 015 invenitque eum vir errantem in agro, et interrogavit quid quæreret. 001 GEN 037 016 At ille respondit: Fratres meos quæro, indica mihi ubi pascant greges. 001 GEN 037 017 Dixitque ei vir: Recesserunt de loco isto: audivi autem eos dicentes: Eamus in Dothain. Perrexit ergo Ioseph post fratres suos, et invenit eos in Dothain. 001 GEN 037 018 Qui cum vidissent eum procul, antequam accederet ad eos, cogitaverunt illum occidere: 001 GEN 037 019 et mutuo loquebantur: Ecce somniator venit: 001 GEN 037 020 venite, occidamus eum, et mittamus in cisternam veterem: dicemusque: Fera pessima devoravit eum: et tunc apparebit quid illi prosint somnia sua. 001 GEN 037 021 Audiens autem hoc Ruben, nitebatur liberare eum de manibus eorum, et dicebat: 001 GEN 037 022 Non interficiatis animam eius, nec effundatis sanguinem: sed proiicite eum in cisternam hanc, quæ est in solitudine, manusque vestras servate innoxias: hoc autem dicebat, volens eripere eum de manibus eorum, et reddere patri suo. 001 GEN 037 023 Confestim igitur ut pervenit ad fratres suos, nudaverunt eum tunica talari, et polymita: 001 GEN 037 024 miseruntque eum in cisternam veterem, quæ non habebat aquam. 001 GEN 037 025 Et sedentes ut comederent panem, viderunt Ismaelitas viatores venire de Galaad, et camelos eorum portantes aromata, et resinam, et stacten in Ægyptum. 001 GEN 037 026 Dixit ergo Iudas fratribus suis: Quid nobis prodest si occiderimus fratrem nostrum, et celaverimus sanguinem ipsius? 001 GEN 037 027 Melius est ut venundetur Ismaelitis, et manus nostræ non polluantur: frater enim, et caro nostra est. Acquieverunt fratres sermonibus illius. 001 GEN 037 028 Et prætereuntibus Madianitis negotiatoribus, extrahentes eum de cisterna, vendiderunt eum Ismaelitis, viginti argenteis: qui duxerunt eum in Ægyptum. 001 GEN 037 029 Reversusque Ruben ad cisternam, non invenit puerum: 001 GEN 037 030 et scissis vestibus pergens ad fratres suos, ait: Puer non comparet, et ego quo ibo? 001 GEN 037 031 Tulerunt autem tunicam eius, et in sanguine hœdi, quem occiderant, tinxerunt: 001 GEN 037 032 mittentes qui ferrent ad patrem, et dicerent: Hanc invenimus: vide utrum tunica filii tui sit, an non. 001 GEN 037 033 Quam cum agnovisset pater, ait: Tunica filii mei est, fera pessima comedit eum, bestia devoravit Ioseph. 001 GEN 037 034 Scissisque vestibus, indutus est cilicio, lugens filium suum multo tempore. 001 GEN 037 035 Congregatis autem cunctis liberis eius ut lenirent dolorem patris, noluit consolationem accipere, sed ait: Descendam ad filium meum lugens in infernum. Et illo perseverante in fletu, (Sheol h7585) 001 GEN 037 036 Madianitæ vendiderunt Ioseph in Ægypto Putiphari eunucho Pharaonis magistro militum. 001 GEN 038 001 Eodem tempore descendens Iudas a fratribus suis, divertit ad virum Odollamitem, nomine Hiram. 001 GEN 038 002 Viditque ibi filiam hominis Chananæi, vocabulo Sue: et accepta uxore, ingressus est ad eam. 001 GEN 038 003 Quæ concepit, et peperit filium, et vocavit nomen eius Her. 001 GEN 038 004 Rursumque concepto fœtu, natum filium vocavit Onan. 001 GEN 038 005 Tertium quoque peperit: quem appellavit Sela. Quo nato, parere ultra cessavit. 001 GEN 038 006 Dedit autem Iudas uxorem primogenito suo Her, nomine Thamar. 001 GEN 038 007 Fuit quoque Her primogenitus Iudæ, nequam in conspectu Domini: et ab eo occisus est. 001 GEN 038 008 Dixit ergo Iudas ad Onan filium suum: Ingredere uxorem fratris tui, et sociare illi, ut suscites semen fratri tuo. 001 GEN 038 009 Ille sciens non sibi nasci filios, introiens ad uxorem fratris sui, semen fundebat in terram, ne liberi fratris nomine nascerentur. 001 GEN 038 010 Et idcirco percussit eum Dominus, quod rem detestabilem faceret. 001 GEN 038 011 Quam ob rem dixit Iudas Thamar nurui suæ: Esto vidua in domo patris tui, donec crescat Sela filius meus: timebat enim ne et ipse moreretur, sicut fratres eius. Quæ abiit, et habitavit in domo patris sui. 001 GEN 038 012 Evolutis autem multis diebus, mortua est filia Sue uxor Iudæ: qui post luctum consolatione suscepta, ascendebat ad tonsores ovium suarum, ipse et Hiras opilio gregis Odollamites, in Thamnas. 001 GEN 038 013 Nunciatumque est Thamar quod socer illius ascenderet in Thamnas ad tondendas oves. 001 GEN 038 014 Quæ, depositis viduitatis vestibus, assumpsit theristrum: et mutato habitu, sedit in bivio itineris, quod ducit Thamnam: eo quod crevisset Sela, et non eum accepisset maritum. 001 GEN 038 015 Quam cum vidisset Iudas, suspicatus est esse meretricem: operuerat enim vultum suum, ne agnosceretur. 001 GEN 038 016 Ingrediensque ad eam, ait: Dimitte me ut coeam tecum: nesciebat enim quod nurus sua esset. Qua respondente: Quid dabis mihi ut fruaris concubitu meo? 001 GEN 038 017 dixit: Mittam tibi hœdam de gregibus. Rursumque illa dicente: Patiar quod vis, si dederis mihi arrhabonem, donec mittas quod polliceris. 001 GEN 038 018 Ait Iudas: Quid tibi vis pro arrhabone dari? Respondit: Annulum tuum, et armillam, et baculum quem manu tenes. Ad unum igitur coitum mulier concepit, 001 GEN 038 019 et surgens abiit: depositoque habitu, quem sumpserat, induta est viduitatis vestibus. 001 GEN 038 020 Misit autem Iudas hœdum per pastorem suum Odollamitem, ut reciperet pignus quod dederat mulieri: qui cum non invenisset eam, 001 GEN 038 021 interrogavit homines loci illius: Ubi est mulier quæ sedebat in bivio? Respondentibus cunctis: Non fuit in loco ista meretrix. 001 GEN 038 022 Reversus est ad Iudam, et dixit ei: Non inveni eam: sed et homines loci illius dixerunt mihi, numquam sedisse ibi scortum. 001 GEN 038 023 Ait Iudas: Habeat sibi, certe mendacii arguere nos non potest, ego misi hœdum quem promiseram: et tu non invenisti eam. 001 GEN 038 024 Ecce autem post tres menses nunciaverunt Iudæ, dicentes: Fornicata est Thamar nurus tua, et videtur uterus illius intumescere. Dixitque Iudas: Producite eam ut comburatur. 001 GEN 038 025 Quæ cum duceretur ad pœnam, misit ad socerum suum, dicens: De viro, cuius hæc sunt, concepi: cognosce cuius sit annulus, et armilla, et baculus. 001 GEN 038 026 Qui, agnitis muneribus, ait: Iustior me est: quia non tradidi eam Sela filio meo. Attamen ultra non cognovit eam. 001 GEN 038 027 Instante autem partu, apparuerunt gemini in utero: atque in ipsa effusione infantium unus protulit manum, in qua obstetrix ligavit coccinum, dicens: 001 GEN 038 028 Iste egredietur prior. 001 GEN 038 029 Illo vero retrahente manum, egressus est alter: dixitque mulier: Quare divisa est propter te maceria? et ob hanc causam vocavit nomen eius Phares. 001 GEN 038 030 Postea egressus est frater eius, in cuius manu erat coccinum: quem appellavit Zara. 001 GEN 039 001 Igitur Ioseph ductus est in Ægyptum, emitque eum Putiphar eunuchus Pharaonis, princeps exercitus, vir Ægyptius, de manu Ismaelitarum, a quibus perductus erat. 001 GEN 039 002 Fuitque Dominus cum eo, et erat vir in cunctis prospere agens: habitavitque in domo domini sui, 001 GEN 039 003 qui optime noverat Dominum esse cum eo, et omnia, quæ gerebat, ab eo dirigi in manu illius. 001 GEN 039 004 Invenitque Ioseph gratiam coram domino suo, et ministrabat ei, a quo præpositus omnibus gubernabat creditam sibi domum, et universa quæ ei tradita fuerant: 001 GEN 039 005 benedixitque Dominus domui Ægyptii propter Ioseph, et multiplicavit tam in ædibus quam in agris cunctam eius substantiam: 001 GEN 039 006 nec quidquam aliud noverat, nisi panem quo vescebatur. Erat autem Ioseph pulchra facie, et decorus aspectu. 001 GEN 039 007 Post multos itaque dies iniecit domina sua oculos suos in Ioseph, et ait: Dormi mecum. 001 GEN 039 008 Qui nequaquam acquiescens operi nefario, dixit ad eam: Ecce dominus meus, omnibus mihi traditis, ignorat quid habeat in domo sua: 001 GEN 039 009 nec quidquam est quod non in mea sit potestate, vel non tradiderit mihi, præter te, quæ uxor eius es: Quo modo ergo possum hoc malum facere, et peccare in Deum meum? 001 GEN 039 010 Huiuscemodi verbis per singulos dies et mulier molesta erat adolescenti: et ille recusabat stuprum. 001 GEN 039 011 Accidit autem quadam die ut intraret Ioseph domum, et operis quippiam absque arbitris faceret: 001 GEN 039 012 et illa, apprehensa lacinia vestimenti eius, diceret: Dormi mecum. Qui relicto in manu eius pallio fugit, et egressus est foras. 001 GEN 039 013 Cumque vidisset mulier vestem in manibus suis, et se esse contemptam, 001 GEN 039 014 vocavit ad se homines domus suæ, et ait ad eos: En introduxit virum Hebræum, ut illuderet nobis: ingressus est ad me, ut coiret mecum: cumque ego succlamassem, 001 GEN 039 015 et audisset vocem meam, reliquit pallium quod tenebam, et fugit foras. 001 GEN 039 016 In argumentum ergo fidei retentum pallium ostendit marito revertenti domum, 001 GEN 039 017 et ait: Ingressus est ad me servus Hebræus quem adduxisti ut illuderet mihi: 001 GEN 039 018 cumque audisset me clamare, reliquit pallium quod tenebam, et fugit foras. 001 GEN 039 019 His auditis dominus, et nimium credulus verbis coniugis, iratus est valde: 001 GEN 039 020 tradiditque Ioseph in carcerem, ubi vincti regis custodiebantur, et erat ibi clausus. 001 GEN 039 021 Fuit autem Dominus cum Ioseph, et misertus illius dedit ei gratiam in conspectu principis carceris. 001 GEN 039 022 Qui tradidit in manu illius universos vinctos qui in custodia tenebantur: et quidquid fiebat, sub ipso erat. 001 GEN 039 023 Nec noverat aliquid, cunctis ei creditis: Dominus enim erat cum illo, et omnia opera eius dirigebat. 001 GEN 040 001 His ita gestis, accidit ut peccarent duo eunuchi, pincerna regis Ægypti, et pistor, domino suo. 001 GEN 040 002 Iratusque contra eos Pharao (nam alter pincernis præerat, alter pistoribus) 001 GEN 040 003 misit eos in carcerem principis militum, in quo erat vinctus et Ioseph. 001 GEN 040 004 At custos carceris tradidit eos Ioseph, qui et ministrabat eis: aliquantulum temporis fluxerat, et illi in custodia tenebantur. 001 GEN 040 005 Videruntque ambo somnium nocte una iuxta interpretationem congruam sibi: 001 GEN 040 006 ad quos cum introisset Ioseph mane, et vidisset eos tristes, 001 GEN 040 007 sciscitatus est eos, dicens: Cur tristior est hodie solito facies vestra? 001 GEN 040 008 Qui responderunt: Somnium vidimus, et non est qui interpretetur nobis. Dixitque ad eos Ioseph: Numquid non Dei est interpretatio? referte mihi quid videritis. 001 GEN 040 009 Narravit prior, præpositus pincernarum, somnium suum: Videbam coram me vitem, 001 GEN 040 010 in qua erant tres propagines, crescere paulatim in gemmas, et post flores uvas maturescere: 001 GEN 040 011 calicemque Pharaonis in manu mea: tuli ergo uvas, et expressi in calicem quem tenebam, et tradidi poculum Pharaoni. 001 GEN 040 012 Respondit Ioseph: Hæc est interpretatio somnii: Tres propagines, tres adhuc dies sunt: 001 GEN 040 013 post quos recordabitur Pharao ministerii tui, et restituet te in gradum pristinum: dabisque ei calicem iuxta officium tuum, sicut ante facere consueveras. 001 GEN 040 014 Tantum memento mei, cum bene tibi fuerit, et facias mecum misericordiam: ut suggeras Pharaoni ut educat me de isto carcere: 001 GEN 040 015 quia furto sublatus sum de terra Hebræorum, et hic innocens in lacum missus sum. 001 GEN 040 016 Videns pistorum magister quod prudenter somnium dissolvisset, ait: Et ego vidi somnium: Quod tria canistra farinæ haberem super caput meum: 001 GEN 040 017 et in uno canistro quod erat excelsius, portare me omnes cibos qui fiunt arte pistoria, avesque comedere ex eo. 001 GEN 040 018 Respondit Ioseph: Hæc est interpretatio somnii: Tria canistra, tres adhuc dies sunt: 001 GEN 040 019 post quos auferet Pharao caput tuum, ac suspendet te in cruce, et lacerabunt volucres carnes tuas. 001 GEN 040 020 Exinde dies tertius natalitius Pharaonis erat: qui faciens grande convivium pueris suis, recordatus est inter epulas magistri pincernarum, et pistorum principis. 001 GEN 040 021 Restituitque alterum in locum suum, ut porrigeret ei poculum: 001 GEN 040 022 alterum suspendit in patibulo, ut coniectoris veritas probaretur. 001 GEN 040 023 Et tamen succedentibus prosperis, præpositus pincernarum oblitus est interpretis sui. 001 GEN 041 001 Post duos annos vidit Pharao somnium. Putabat se stare super fluvium, 001 GEN 041 002 de quo ascendebant septem boves, pulchræ et crassæ nimis: et pascebantur in locis palustribus. 001 GEN 041 003 Aliæ quoque septem emergebant de flumine, fœdæ, confectæque macie: et pascebantur in ipsa amnis ripa in locis virentibus: 001 GEN 041 004 devoraveruntque eas, quarum mira species, et habitudo corporum erat. Expergefactus Pharao, 001 GEN 041 005 rursum dormivit, et vidit alterum somnium: Septem spicæ pullulabant in culmo uno plenæ atque formosæ: 001 GEN 041 006 aliæ quoque totidem spicæ tenues, et percussæ uredine oriebantur, 001 GEN 041 007 devorantes omnium priorum pulchritudinem. Evigilans Pharao post quietem, 001 GEN 041 008 et facto mane, pavore perterritus, misit ad omnes coniectores Ægypti, cunctosque sapientes: et accersitis narravit somnium, nec erat qui interpretaretur. 001 GEN 041 009 Tunc demum reminiscens pincernarum magister, ait: Confiteor peccatum meum: 001 GEN 041 010 Iratus rex servis suis, me et magistrum pistorum retrudi iussit in carcerem principis militum: 001 GEN 041 011 ubi una nocte uterque vidimus somnium præsagum futurorum. 001 GEN 041 012 Erat ibi puer Hebræus, eiusdem ducis militum famulus: cui narrantes somnia, 001 GEN 041 013 audivimus quidquid postea rei probavit eventus. Ego enim redditus sum officio meo: et ille suspensus est in cruce. 001 GEN 041 014 Protinus ad regis imperium eductum de carcere Ioseph totonderunt: ac veste mutata, obtulerunt ei. 001 GEN 041 015 Cui ille ait: Vidi somnia, nec est qui edisserat: quæ audivi te sapientissime coniicere. 001 GEN 041 016 Respondit Ioseph: Absque me Deus respondebit prospera Pharaoni. 001 GEN 041 017 Narravit ergo Pharao quod viderat: Putabam me stare super ripam fluminis, 001 GEN 041 018 et septem boves de amne conscendere, pulchras nimis, et obesis carnibus: quæ in pastu paludis virecta carpebant. 001 GEN 041 019 Et ecce, has sequebantur aliæ septem boves in tantum deformes et macilentæ, ut numquam tales in terra Ægypti viderim: 001 GEN 041 020 quæ, devoratis et consumptis prioribus, 001 GEN 041 021 nullum saturitatis dedere vestigium: sed simili macie et squalore torpebant. Evigilans, rursus sopore depressus, 001 GEN 041 022 vidi somnium: Septem spicæ pullulabant in culmo uno plenæ atque pulcherrimæ. 001 GEN 041 023 Aliæ quoque septem tenues et percussæ uredine, oriebantur e stipula: 001 GEN 041 024 quæ priorum pulchritudinem devoraverunt. Narravi coniectoribus somnium, et nemo est qui edisserat. 001 GEN 041 025 Respondit Ioseph: Somnium regis unum est: quæ facturus est Deus, ostendit Pharaoni. 001 GEN 041 026 Septem boves pulchræ, et septem spicæ plenæ: septem ubertatis anni sunt: eamdemque vim somnii comprehendunt. 001 GEN 041 027 Septem quoque boves tenues atque macilentæ, quæ ascenderunt post eas, et septem spicæ tenues, et vento urente percussæ, septem anni venturæ sunt famis. 001 GEN 041 028 Qui hoc ordine complebuntur: 001 GEN 041 029 Ecce septem anni venient fertilitatis magnæ in universa terra Ægypti: 001 GEN 041 030 quos sequentur septem anni alii tantæ sterilitatis, ut oblivioni tradatur cuncta retro abundantia: consumptura est enim fames omnem terram, 001 GEN 041 031 et ubertatis magnitudinem perditura est inopiæ magnitudo. 001 GEN 041 032 Quod autem vidisti secundo ad eamdem rem pertinens somnium: firmitatis indicium est, eo quod fiat sermo Dei, et velocius impleatur. 001 GEN 041 033 Nunc ergo provideat rex virum sapientem et industrium, et præficiat eum Terræ Ægypti: 001 GEN 041 034 Qui constituat præpositos per cunctas regiones: et quintam partem fructuum per septem annos fertilitatis, 001 GEN 041 035 qui iam nunc futuri sunt, congreget in horrea: et omne frumentum sub Pharaonis potestate condatur, serveturque in urbibus. 001 GEN 041 036 Et præparetur futuræ septem annorum fami, quæ oppressura est Ægyptum, et non consumetur terra inopia. 001 GEN 041 037 Placuit Pharaoni consilium et cunctis ministris eius: 001 GEN 041 038 locutusque est ad eos: Num invenire poterimus talem virum, qui Spiritu Dei plenus sit? 001 GEN 041 039 Dixit ergo ad Ioseph: Quia ostendit tibi Deus omnia quæ locutus es, numquid sapientiorem et consimilem tui invenire potero? 001 GEN 041 040 Tu eris super domum meam, et ad tui oris imperium cunctus populus obediet: uno tantum regni solio te præcedam. 001 GEN 041 041 Dixitque rursus Pharao ad Ioseph: Ecce, constitui te super universam terram Ægypti. 001 GEN 041 042 Tulitque annulum de manu sua, et dedit eum in manu eius: vestivitque eum stola byssina, et collo torquem auream circumposuit. 001 GEN 041 043 Fecitque eum ascendere super currum suum secundum, clamante præcone, ut omnes coram eo genu flecterent, et præpositum esse scirent universæ Terræ Ægypti. 001 GEN 041 044 Dixit quoque rex ad Ioseph: Ego sum Pharao: absque tuo imperio non movebit quisquam manum aut pedem in omni terra Ægypti. 001 GEN 041 045 Vertitque nomen eius, et vocavit eum lingua Ægyptiaca, Salvatorem mundi. Deditque illi uxorem Aseneth filiam Putiphare sacerdotis Heliopoleos. Egressus est itaque Ioseph ad terram Ægypti 001 GEN 041 046 (Triginta autem annorum erat quando stetit in conspectu regis Pharaonis) et circuivit omnes regiones Ægypti. 001 GEN 041 047 Venitque fertilitas septem annorum: et in manipulos redactæ segetes congregatæ sunt in horrea Ægypti. 001 GEN 041 048 Omnis etiam frugum abundantia in singulis urbibus condita est. 001 GEN 041 049 Tantaque fuit abundantia tritici, ut arenæ maris coæquaretur, et copia mensuram excederet. 001 GEN 041 050 Nati sunt autem Ioseph filii duo antequam veniret fames: quos peperit ei Aseneth filia Putiphare sacerdotis Heliopoleos. 001 GEN 041 051 Vocavitque nomen primogeniti, Manasses, dicens: Oblivisci me fecit Deus omnium laborum meorum, et domus patris mei. 001 GEN 041 052 Nomen quoque secundi appellavit Ephraim, dicens: Crescere me fecit Deus in terra paupertatis meæ. 001 GEN 041 053 Igitur transactis septem ubertatis annis, qui fuerant in Ægypto: 001 GEN 041 054 cœperunt venire septem anni inopiæ: quos prædixerat Ioseph: et in universo orbe fames prævaluit, in cuncta autem terra Ægypti panis erat. 001 GEN 041 055 Qua esuriente, clamavit populus ad Pharaonem, alimenta petens. Quibus ille respondit: Ite ad Ioseph: et quidquid ipse vobis dixerit, facite. 001 GEN 041 056 Crescebat autem quotidie fames in omni terra: aperuitque Ioseph universa horrea, et vendebat Ægyptiis: nam et illos oppresserat fames. 001 GEN 041 057 Omnesque provinciæ veniebant in Ægyptum, ut emerent escas, et malum inopiæ temperarent. 001 GEN 042 001 Audiens autem Iacob quod alimenta venderentur in Ægypto, dixit filiis suis: Quare negligitis? 001 GEN 042 002 Audivi quod triticum venundetur in Ægypto: descendite, et emite nobis necessaria, ut possimus vivere, et non consumamur inopia. 001 GEN 042 003 Descendentes igitur fratres Ioseph decem, ut emerent frumenta in Ægypto, 001 GEN 042 004 Beniamin domi retento a Iacob, qui dixerat fratribus eius: Ne forte in itinere quidquam patiatur mali: 001 GEN 042 005 ingressi sunt terram Ægypti cum aliis qui pergebant ad emendum. Erat autem fames in terra Chanaan. 001 GEN 042 006 Et Ioseph erat princeps in terra Ægypti, atque ad eius nutum frumenta populis vendebantur. Cumque adorassent eum fratres sui, 001 GEN 042 007 et agnovisset eos, quasi ad alienos durius loquebatur, interrogans eos: Unde venistis? Qui responderunt: De terra Chanaan, ut emamus victui necessaria. 001 GEN 042 008 Et tamen fratres ipse cognoscens, non est cognitus ab eis. 001 GEN 042 009 Recordatusque somniorum, quæ aliquando viderat, ait ad eos: Exploratores estis: ut videatis infirmiora terræ venistis. 001 GEN 042 010 Qui dixerunt: Non est ita, domine, sed servi tui venerunt ut emerent cibos. 001 GEN 042 011 Omnes filii unius viri sumus: pacifici venimus, nec quidquam famuli tui machinantur mali. 001 GEN 042 012 Quibus ille respondit: Aliter est: immunita terræ huius considerare venistis. 001 GEN 042 013 At illi: Duodecim, inquiunt, servi tui, fratres sumus, filii viri unius in terra Chanaan: minimus cum patre nostro est, alius non est super. 001 GEN 042 014 Hoc est, ait, quod locutus sum: Exploratores estis. 001 GEN 042 015 Iam nunc experimentum vestri capiam: per salutem Pharaonis non egrediemini hinc, donec veniat frater vester minimus. 001 GEN 042 016 Mittite ex vobis unum, et adducat eum: vos autem eritis in vinculis, donec probentur quæ dixistis utrum vera an falsa sint: alioquin per salutem Pharaonis exploratores estis. 001 GEN 042 017 Tradidit ergo illos custodiæ tribus diebus. 001 GEN 042 018 Die autem tertio eductis de carcere, ait: Facite quæ dixi, et vivetis: Deum enim timeo. 001 GEN 042 019 Si pacifici estis, frater vester unus ligetur in carcere: vos autem abite, et ferte frumenta quæ emistis, in domos vestras, 001 GEN 042 020 et fratrem vestrum minimum ad me adducite, ut possim vestros probare sermones, et non moriamini. Fecerunt ut dixerat, 001 GEN 042 021 et locuti sunt ad invicem: Merito hæc patimur, quia peccavimus in fratrem nostrum, videntes angustiam animæ illius, dum deprecaretur nos, et non audivimus: idcirco venit super nos ista tribulatio. 001 GEN 042 022 E quibus unus Ruben, ait: Numquid non dixi vobis: Nolite peccare in puerum: et non audistis me? en sanguis eius exquiritur. 001 GEN 042 023 Nesciebant autem quod intelligeret Ioseph: eo quod per interpretem loqueretur ad eos. 001 GEN 042 024 Avertitque se parumper, et flevit: et reversus locutus est ad eos. 001 GEN 042 025 Tollensque Simeon, et ligans illis præsentibus, iussit ministris ut implerent eorum saccos tritico, et reponerent pecunias singulorum in sacculis suis, datis supra cibariis in viam: qui fecerunt ita. 001 GEN 042 026 At illi portantes frumenta in asinis suis, profecti sunt. 001 GEN 042 027 Apertoque unus sacco, ut daret iumento pabulum in diversorio, contemplatus pecuniam in ore sacculi, 001 GEN 042 028 dixit fratribus suis: Reddita est mihi pecunia, en habetur in sacco. Et obstupefacti, turbatique mutuo dixerunt: Quidnam est hoc quod fecit nobis Deus? 001 GEN 042 029 Veneruntque ad Iacob patrem suum in terram Chanaan, et narraverunt ei omnia quæ accidissent sibi, dicentes: 001 GEN 042 030 Locutus est nobis dominus terræ dure, et putavit nos exploratores esse provinciæ. 001 GEN 042 031 Cui respondimus: Pacifici sumus, nec ullas molimur insidias. 001 GEN 042 032 Duodecim fratres uno patre geniti sumus: unus non est super, minimus cum patre nostro est in terra Chanaan. 001 GEN 042 033 Qui ait nobis: Sic probabo quod pacifici sitis: Fratrem vestrum unum dimittite apud me, et cibaria domibus vestris necessaria sumite, et abite, 001 GEN 042 034 fratremque vestrum minimum adducite ad me, ut sciam quod non sitis exploratores: et istum, qui tenetur in vinculis, recipere possitis: ac deinceps quæ vultis, emendi habeatis licentiam. 001 GEN 042 035 His dictis, cum frumenta effunderent, singuli repererunt in ore saccorum ligatas pecunias, exterritisque simul omnibus, 001 GEN 042 036 dixit pater Iacob: Absque liberis me esse fecistis, Ioseph non est super, Simeon tenetur in vinculis, et Beniamin auferetis: in me hæc omnia mala reciderunt. 001 GEN 042 037 Cui respondit Ruben: Duos filios meos interfice, si non reduxero illum tibi: trade illum in manu mea, et ego eum tibi restituam. 001 GEN 042 038 At ille: Non descendet, inquit, filius meus vobiscum: frater eius mortuus est, et ipse solus remansit: si quid ei adversi acciderit in terra ad quam pergitis, deducetis canos meos cum dolore ad inferos. (Sheol h7585) 001 GEN 043 001 Interim fames omnem terram vehementer premebat. 001 GEN 043 002 Consumptisque cibis quos ex Ægypto detulerant, dixit Iacob ad filios suos: Revertimini, et emite nobis pauxillum escarum. 001 GEN 043 003 Respondit Iudas: Denuntiavit nobis vir ille sub attestatione iurisiurandi, dicens: Non videbitis faciem meam, nisi fratrem vestrum minimum adduxeritis vobiscum. 001 GEN 043 004 Si ergo vis eum mittere nobiscum, pergemus pariter, et ememus tibi necessaria: 001 GEN 043 005 sin autem non vis, non ibimus: vir enim, ut sæpe diximus, denunciavit nobis, dicens: Non videbitis faciem meam absque fratre vestro minimo. 001 GEN 043 006 Dixit eis Israel: In meam hoc fecistis miseriam, ut indicaretis ei et alium habere vos fratrem. 001 GEN 043 007 At illi responderunt: Interrogavit nos homo per ordinem nostram progeniem: si pater viveret: si haberemus fratrem: et nos respondimus ei consequenter iuxta id quod fuerat sciscitatus: numquid scire poteramus quod dicturus esset: Adducite fratrem vestrum vobiscum? 001 GEN 043 008 Iudas quoque dixit patri suo: Mitte puerum mecum, ut proficiscamur, et possimus vivere: ne moriamur nos et parvuli nostri. 001 GEN 043 009 Ego suscipio puerum: de manu mea require illum. Nisi reduxero, et reddidero eum tibi, ero peccati reus in te omni tempore. 001 GEN 043 010 Si non intercessisset dilatio, iam vice alter venissemus. 001 GEN 043 011 Igitur Israel pater eorum dixit ad eos: Si sic necesse est, facite quod vultis: sumite de optimis terræ fructibus in vasis vestris, et deferte viro munera, modicum resinæ, et mellis, et storacis, stactes, et terebinthi, et amygdalarum. 001 GEN 043 012 Pecuniam quoque duplicem ferte vobiscum: et illam, quam invenistis in sacculis, reportate, ne forte errore factum sit: 001 GEN 043 013 sed et fratrem vestrum tollite, et ite ad virum. 001 GEN 043 014 Deus autem meus omnipotens faciat vobis eum placabilem: et remittat vobiscum fratrem vestrum quem tenet, et hunc Beniamin: ego autem quasi orbatus absque liberis ero. 001 GEN 043 015 Tulerunt ergo viri munera, et pecuniam duplicem, et Beniamin: descenderuntque in Ægyptum, et steterunt coram Ioseph. 001 GEN 043 016 Quos cum ille vidisset, et Beniamin simul, præcepit dispensatori domus suæ, dicens: Introduc viros domum, et occide victimas, et instrue convivium: quoniam mecum sunt comesturi meridie. 001 GEN 043 017 Fecit ille quod sibi fuerat imperatum, et introduxit viros domum. 001 GEN 043 018 Ibique exterriti, dixerunt mutuo: Propter pecuniam, quam retulimus prius in saccis nostris, introducti sumus: ut devolvat in nos calumniam, et violenter subiiciat servituti et nos, et asinos nostros. 001 GEN 043 019 Quam ob rem in ipsis foribus accedentes ad dispensatorem domus 001 GEN 043 020 locuti sunt: Oramus domine ut audias nos. Iam ante descendimus ut emeremus escas: 001 GEN 043 021 quibus emptis, cum venissemus ad diversorium, aperuimus saccos nostros, et invenimus pecuniam in ore saccorum: quam nunc eodem pondere reportavimus. 001 GEN 043 022 Sed et aliud attulimus argentum, ut emamus quæ nobis necessaria sunt: non est in nostra conscientia quis posuerit eam in marsupiis nostris. 001 GEN 043 023 At ille respondit: Pax vobiscum, nolite timere: Deus vester, et Deus patris vestri dedit vobis thesauros in saccis vestris. Nam pecuniam, quam dedistis mihi, probatam ego habeo. Eduxitque ad eos Simeon. 001 GEN 043 024 Et introductis domum, attulit aquam, et laverunt pedes suos, deditque pabulum asinis eorum. 001 GEN 043 025 Illi vero parabant munera, donec ingrederetur Ioseph meridie: audierant enim quod ibi comesturi essent panem. 001 GEN 043 026 Igitur ingressus est Ioseph domum suam, obtuleruntque ei munera, tenentes in manibus suis: et adoraverunt proni in terram. 001 GEN 043 027 At ille, clementer resalutatis eis, interrogavit eos, dicens: Salvusne est pater vester senex, de quo dixeratis mihi? Adhuc vivit? 001 GEN 043 028 Qui responderunt: Sospes est servus tuus pater noster, adhuc vivit. Et incurvati, adoraverunt eum. 001 GEN 043 029 Attollens autem Ioseph oculos, vidit Beniamin fratrem suum uterinum, et ait: Iste est frater vester parvulus, de quo dixeratis mihi? Et rursum: Deus, inquit, misereatur tui, fili mi. 001 GEN 043 030 Festinavitque quia commota fuerant viscera eius super fratre suo, et erumpebant lacrymæ: et introiens cubiculum flevit. 001 GEN 043 031 Rursumque lota facie egressus, continuit se, et ait: Ponite panes. 001 GEN 043 032 Quibus appositis, seorsum Ioseph, et seorsum fratribus, Ægyptiis quoque qui vescebantur simul, seorsum (illicitum est enim Ægyptiis comedere cum Hebræis, et profanum putant huiuscemodi convivium) 001 GEN 043 033 sederunt coram eo, primogenitus iuxta primogenita sua, et minimus iuxta ætatem suam. Et mirabantur nimis, 001 GEN 043 034 sumptis partibus quas ab eo acceperant: maiorque pars venit Beniamin, ita ut quinque partibus excederet. Biberuntque et inebriati sunt cum eo. 001 GEN 044 001 Præcepit autem Ioseph dispensatori domus suæ, dicens: Imple saccos eorum frumento, quantum possunt capere: et pone pecuniam singulorum in summitate sacci. 001 GEN 044 002 Scyphum autem meum argenteum, et pretium quod dedit tritici, pone in ore sacci iunioris. Factumque est ita. 001 GEN 044 003 Et orto mane, dimissi sunt cum asinis suis. 001 GEN 044 004 Iamque urbem exierant, et processerant paululum: tunc Ioseph accersito dispensatore domus, Surge, inquit, et persequere viros: et apprehensis dicito: Quare reddidistis malum pro bono? 001 GEN 044 005 Scyphus, quem furati estis, ipse est in quo bibit dominus meus, et in quo augurari solet: pessimam rem fecistis. 001 GEN 044 006 Fecit ille ut iusserat. Et apprehensis per ordinem locutus est. 001 GEN 044 007 Qui responderunt: Quare sic loquitur dominus noster, ut servi tui tantum flagitii commiserint? 001 GEN 044 008 Pecuniam, quam invenimus in summitate saccorum, reportavimus ad te de terra Chanaan: et quomodo consequens est ut furati simus de domo domini tui aurum vel argentum? 001 GEN 044 009 Apud quemcumque fuerit inventum servorum tuorum quod quæris, moriatur, et nos erimus servi domini nostri. 001 GEN 044 010 Qui dixit eis: Fiat iuxta vestram sententiam: apud quemcumque fuerit inventus, ipse sit servus meus, vos autem eritis innoxii. 001 GEN 044 011 Itaque festinato deponentes in terram saccos, aperuerunt singuli. 001 GEN 044 012 Quos scrutatus, incipiens a maiore usque ad minimum, invenit scyphum in sacco Beniamin. 001 GEN 044 013 At illi, scissis vestibus, oneratisque rursum asinis, reversi sunt in oppidum. 001 GEN 044 014 Primusque Iudas cum fratribus ingressus est ad Ioseph (necdum enim de loco abierat) omnesque ante eum pariter in terram corruerunt. 001 GEN 044 015 Quibus ille ait: Cur sic agere voluistis? an ignoratis quod non sit similis mei in augurandi scientia? 001 GEN 044 016 Cui Iudas: Quid respondebimus, inquit, domino meo? vel quid loquemur aut iuste poterimus obtendere? Deus invenit iniquitatem servorum tuorum: en omnes servi sumus domini mei, et nos, et apud quem inventus est scyphus. 001 GEN 044 017 Respondit Ioseph: Absit a me ut sic agam: qui furatus est scyphum, ipse sit servus meus: vos autem abite liberi ad patrem vestrum. 001 GEN 044 018 Accedens autem propius Iudas, confidenter ait: Oro domini mi, loquatur servus tuus verbum in auribus tuis, et ne irascaris famulo tuo: tu es enim post Pharaonem 001 GEN 044 019 Interrogasti dominus meus prius servos tuos: Habetis patrem, aut fratrem? 001 GEN 044 020 et nos respondimus tibi domino meo: Est nobis pater senex, et puer parvulus, qui in senectute illius natus est; cuius uterinus frater mortuus est: et ipsum solum habet mater sua, pater vero tenere diliget eum. 001 GEN 044 021 Dixistique servis tuis: Adducite eum ad me, et ponam oculos meos super illum. 001 GEN 044 022 Suggessimus domino meo: Non potest puer relinquere patrem suum: si enim illum dimiserit, morietur. 001 GEN 044 023 Et dixisti servis tuis: Nisi venerit frater vester minimus vobiscum, non videbitis amplius faciem meam. 001 GEN 044 024 Cum ergo ascendissemus ad famulum tuum patrem nostrum, narravimus ei omnia quæ locutus est dominus meus. 001 GEN 044 025 Et dixit pater noster: Revertimini, et emite nobis parum tritici. 001 GEN 044 026 Cui diximus: Ire non possumus: si frater noster minimus descenderit nobiscum, proficiscemur simul: alioquin illo absente, non audemus videre faciem viri. 001 GEN 044 027 Ad quæ ille respondit: Vos scitis quod duos genuerit mihi uxor mea. 001 GEN 044 028 Egressus est unus, et dixistis: Bestia devoravit eum: et hucusque non comparet. 001 GEN 044 029 Si tuleritis et istum, et aliquid ei in via contigerit, deducetis canos meos cum mœrore ad inferos. (Sheol h7585) 001 GEN 044 030 Igitur si intravero ad servum tuum patrem nostrum, et puer defuerit, (cum anima illius ex huius anima pendeat) 001 GEN 044 031 videritque eum non esse nobiscum, morietur, et deducent famuli tui canos eius cum dolore ad inferos. (Sheol h7585) 001 GEN 044 032 Ego proprie servus tuus sim qui in meam hunc recepi fidem, et spopondi dicens: Nisi reduxero eum, peccati reus ero in patrem meum omni tempore. 001 GEN 044 033 Manebo itaque servus tuus pro puero in ministerio domini mei, et puer ascendat cum fratribus suis. 001 GEN 044 034 Non enim possum redire ad patrem meum, absente puero: ne calamitatis, quæ oppressura est patrem meum, testis assistam. 001 GEN 045 001 Non se poterat ultra cohibere Ioseph multis coram astantibus: unde præcepit ut egrederentur cuncti foras, et nullus interesset alienus agnitioni mutuæ. 001 GEN 045 002 Elevavitque vocem cum fletu: quam audierunt Ægyptii, omnisque domus Pharaonis. 001 GEN 045 003 Et dixit fratribus suis: Ego sum Ioseph: adhuc pater meus vivit? Non poterant respondere fratres nimio terrore perterriti. 001 GEN 045 004 Ad quos ille clementer: Accedite, inquit, ad me. Et cum accessissent prope, Ego sum, ait, Ioseph, frater vester, quem vendidistis in Ægyptum. 001 GEN 045 005 Nolite pavere, neque vobis durum esse videatur quod vendidistis me in his regionibus: pro salute enim vestra misit me Deus ante vos in Ægyptum. 001 GEN 045 006 Biennium est enim quod cœpit fames esse in terra: et adhuc quinque anni restant, quibus nec arari poterit nec meti. 001 GEN 045 007 Præmisitque me Deus ut reservemini super terram, et escas ad vivendum habere possitis. 001 GEN 045 008 Non vestro consilio, sed Dei voluntate huc missum sum: qui fecit me quasi patrem Pharaonis, et dominum universæ domus eius, ac principem in omni terra Ægypti. 001 GEN 045 009 Festinate, et ascendite ad patrem meum, et dicetis ei: Hæc mandat filius tuus Ioseph: Deus fecit me dominum universæ terræ Ægypti: descende ad me, ne moreris, 001 GEN 045 010 et habitabis in terra Gessen: erisque iuxta me tu, et filii tui, et filii filiorum tuorum, oves tuæ, et armenta tua, et universa quæ possides. 001 GEN 045 011 Ibique te pascam (adhuc enim quinque anni residui sunt famis) ne et tu pereas, et domus tua, et omnia quæ possides. 001 GEN 045 012 En oculi vestri, et oculi fratris mei Beniamin vident quod os meum loquatur ad vos. 001 GEN 045 013 Nunciate patri meo universam gloriam meam, et cuncta quæ vidistis in Ægypto: festinate, et adducite eum ad me. 001 GEN 045 014 Cumque amplexatus recidisset in collum Beniamin fratris sui, flevit: illo quoque similiter flente super collum eius. 001 GEN 045 015 Osculatusque est Ioseph omnes fratres suos, et ploravit super singulos: post quæ ausi sunt loqui ad eum. 001 GEN 045 016 Auditumque est, et celebri sermone vulgatum in aula regis: Venerunt fratres Ioseph: et gavisus est Pharao, atque omnis familia eius. 001 GEN 045 017 Dixitque ad Ioseph ut imperaret fratribus suis, dicens: Onerantes iumenta, ite in terram Chanaan, 001 GEN 045 018 et tollite inde patrem vestrum et cognationem, et venite ad me: et ego dabo vobis omnia bona Ægypti, ut comedatis medullam terræ. 001 GEN 045 019 Præcipe etiam ut tollant plaustra de terra Ægypti, ad subvectionem parvulorum suorum ac coniugum: et dicito: Tollite patrem vestrum, et properate quantocius venientes. 001 GEN 045 020 Nec dimittatis quidquam de supellectili vestra: quia omnes opes Ægypti, vestræ erunt. 001 GEN 045 021 Feceruntque filii Israel ut eis mandatum fuerat. Quibus dedit Ioseph plaustra, secundum Pharaonis imperium: et cibaria in itinere. 001 GEN 045 022 Singulis quoque proferri iussit binas stolas: Beniamin vero dedit trecentos argenteos cum quinque stolis optimis: 001 GEN 045 023 tantumdem pecuniæ et vestium mittens patri suo, addens et asinos decem, qui subveherent ex omnibus divitiis Ægypti: et totidem asinas, triticum in itinere, panesque portantes. 001 GEN 045 024 Dimisit ergo fratres suos, et proficiscentibus ait: Ne irascamini in via. 001 GEN 045 025 Qui ascendentes ex Ægypto, venerunt in terram Chanaan ad patrem suum Iacob. 001 GEN 045 026 Et nunciaverunt ei, dicentes: Ioseph filius tuus vivit: et ipse dominatur in omni terra Ægypti. Quo audito Iacob, quasi de gravi somno evigilans, tamen non credebat eis. 001 GEN 045 027 Illi e contra referebant omnem ordinem rei. Cumque vidisset plaustra, et universa quæ miserat, revixit spiritus eius, 001 GEN 045 028 et ait: Sufficit mihi si adhuc Ioseph filius meus vivit: vadam, et videbo illum antequam moriar. 001 GEN 046 001 Profectusque Israel cum omnibus quæ habebat, venit ad Puteum iuramenti. Et mactatis ibi victimis Deo patris sui Isaac, 001 GEN 046 002 audivit eum per visionem noctis vocantem se, et dicentem sibi: Iacob, Iacob. Cui respondit: Ecce adsum. 001 GEN 046 003 Ait illi Deus: Ego sum fortissimus Deus patris tui: noli timere, descende in Ægyptum, quia in gentem magnam faciam te ibi. 001 GEN 046 004 Ego descendam tecum illuc, et ego inde adducam te revertentem: Ioseph quoque ponet manus suas super oculos tuos. 001 GEN 046 005 Surrexit autem Iacob a Puteo iuramenti: tuleruntque eum filii cum parvulis et uxoribus suis in plaustris quæ miserat Pharao ad portandum senem, 001 GEN 046 006 et omnia quæ possederat in Terra Chanaan: venitque in Ægyptum cum omni semine suo, 001 GEN 046 007 filii eius, et nepotes, filiæ, et cuncta simul progenies. 001 GEN 046 008 Hæc sunt autem nomina filiorum Israel, qui ingressi sunt in Ægyptum, ipse cum liberis suis. Primogenitus Ruben. 001 GEN 046 009 Filii Ruben: Henoch et Phallu et Hesron et Charmi. 001 GEN 046 010 Filii Simeon: Iamuel et Iamin et Ahod, et Iachin et Sohar, et Saul filius Chanaanitidis. 001 GEN 046 011 Filii Levi: Gerson et Caath et Merari. 001 GEN 046 012 Filii Iuda: Her et Onan et Sela et Phares et Zara. Mortui sunt autem Her et Onan in terra Chanaan. Natique sunt filii Phares: Hesron et Hamul. 001 GEN 046 013 Filii Issachar: Thola et Phua et Iob et Semron. 001 GEN 046 014 Filii Zabulon: Sared et Elon et Iahelel. 001 GEN 046 015 Hi filii Liæ quos genuit in Mesopotamia Syriæ cum Dina filia sua. Omnes animæ filiorum eius et filiarum, triginta tres. 001 GEN 046 016 Filii Gad: Sephion et Haggi et Suni et Esebon et Heri et Arodi et Areli. 001 GEN 046 017 Filii Aser: Iamne et Iesua et Iessui et Beria, Sara quoque soror eorum. Filii Beria: Heber et Melchiel. 001 GEN 046 018 Hi filii Zelphæ, quam dedit Laban Liæ filiæ suæ. Et hos genuit Iacob sedecim animas. 001 GEN 046 019 Filii Rachel uxoris Iacob: Ioseph et Beniamin. 001 GEN 046 020 Natique sunt Ioseph filii in Terra Ægypti, quos genuit ei Aseneth filia Putiphare sacerdotis Heliopoleos: Manasses et Ephraim. 001 GEN 046 021 Filii Beniamin: Bela et Bechor et Asbel et Gera et Naaman et Echi et Ros et Mophim et Ophim et Ared. 001 GEN 046 022 Hi filii Rachel quos genuit Iacob: omnes animæ, quatuordecim. 001 GEN 046 023 Filii Dan: Husim. 001 GEN 046 024 Filii Nephthali: Iasiel et Guni et Ieser et Sallem. 001 GEN 046 025 Hi filii Balæ, quam dedit Laban Racheli filiæ suæ: et hos genuit Iacob: omnes animæ, septem. 001 GEN 046 026 Cunctæ animæ, quæ ingressæ sunt cum Iacob in Ægyptum, et egressæ sunt de femore illius, absque uxoribus filiorum eius, sexaginta sex. 001 GEN 046 027 Filii autem Ioseph, qui nati sunt ei in terra Ægypti, animæ duæ. Omnes animæ domus Iacob, quæ ingressæ sunt in Ægyptum, fuere septuaginta. 001 GEN 046 028 Misit autem Iudam ante se ad Ioseph, ut nunciaret ei, et occurreret in Gessen. 001 GEN 046 029 Quo cum pervenisset, iuncto Ioseph curro suo, ascendit obviam patri suo ad eumdem locum: vidensque eum, irruit super collum eius, et inter amplexus flevit. 001 GEN 046 030 Dixitque pater ad Ioseph: Iam lætus moriar, quia vidi faciem tuam, et superstitem te relinquo. 001 GEN 046 031 At ille locutus est ad fratres suos, et ad omnem domum patris sui: Ascendam, et nunciabo Pharaoni dicamque ei: Fratres mei, et domus patris mei, qui erant in Terra Chanaan, venerunt ad me: 001 GEN 046 032 et sunt viri pastores ovium, curamque habent alendorum gregum: pecora sua, et armenta, et omnia quæ habere potuerunt, adduxerunt secum. 001 GEN 046 033 Cumque vocaverit vos, et dixerit: Quod est opus vestrum? 001 GEN 046 034 Respondebitis: Viri pastores sumus servi tui, ab infantia nostra usque in præsens, et nos et patres nostri. Hæc autem dicetis, ut habitare possitis in Terra Gessen: quia detestantur Ægyptii omnes pastores ovium. 001 GEN 047 001 Ingressus ergo Ioseph nunciavit Pharaoni, dicens: Pater meus et fratres, oves eorum et armenta, et cuncta quæ possident, venerunt de Terra Chanaan: et ecce consistunt in Terra Gessen. 001 GEN 047 002 Extremos quoque fratrum suorum quinque viros constituit coram rege: 001 GEN 047 003 quos ille interrogavit: Quid habetis operis? Responderunt: Pastores ovium sumus servi tui, et nos, et patres nostri. 001 GEN 047 004 Ad peregrinandum in terra tua venimus: quoniam non est herba gregibus servorum tuorum, ingravescente fame in terra Chanaan: petimusque ut esse nos iubeas servos tuos in Terra Gessen. 001 GEN 047 005 Dixit itaque rex ad Ioseph: Pater tuus et fratres tui venerunt ad te. 001 GEN 047 006 Terra Ægypti in conspectu tuo est: in optimo loco fac eos habitare, et trade eis Terram Gessen. Quod si nosti in eis esse viros industrios, constitue illos magistros pecorum meorum. 001 GEN 047 007 Post hæc introduxit Ioseph patrem suum ad regem, et statuit eum coram eo: qui benedicens illi, 001 GEN 047 008 et interrogatus ab eo: Quot sunt dies annorum vitæ tuæ? 001 GEN 047 009 Respondit: Dies peregrinationis meæ centum triginta annorum sunt, parvi et mali, et non pervenerunt usque ad dies patrum meorum quibus peregrinati sunt. 001 GEN 047 010 Et benedicto rege, egressus est foras. 001 GEN 047 011 Ioseph vero patri et fratribus suis dedit possessionem in Ægypto in optimo terræ loco, Ramesses, ut præceperat Pharao. 001 GEN 047 012 Et alebat eos, omnemque domum patris sui, præbens cibaria singulis. 001 GEN 047 013 In toto enim orbe panis deerat, et oppresserat fames terram, maxime Ægypti et Chanaan. 001 GEN 047 014 E quibus omnem pecuniam congregavit pro venditione frumenti, et intulit eam in ærarium regis. 001 GEN 047 015 Cumque defecisset emptoribus pretium, venit cuncta Ægyptus ad Ioseph, dicens: Da nobis panes: quare morimur coram te, deficiente pecunia? 001 GEN 047 016 Quibus ille respondit: Adducite pecora vestra, et dabo vobis pro eis cibos, si pretium non habetis. 001 GEN 047 017 Quæ cum adduxissent, dedit eis alimenta pro equis, et ovibus, et bobus, et asinis: sustentavitque eos illo anno pro commutatione pecorum. 001 GEN 047 018 Venerunt quoque anno secundo, et dixerunt ei: Non celabimus dominum nostrum quod deficiente pecunia, pecora simul defecerunt: nec clam te est, quod absque corporibus et terra nihil habeamus. 001 GEN 047 019 Cur ergo moriemur te vidente? et nos et terra nostra tui erimus: eme nos in servitutem regiam, et præbe semina, ne pereunte cultore redigatur terra in solitudinem. 001 GEN 047 020 Emit igitur Ioseph omnem Terram Ægypti, vendentibus singulis possessiones suas præ magnitudine famis. Subiecitque eam Pharaoni, 001 GEN 047 021 et cunctos populos eius a novissimis terminis Ægypti usque ad extremos fines eius, 001 GEN 047 022 præter terram sacerdotum, quæ a rege tradita fuerat eis: quibus et statuta cibaria ex horreis publicis præbebantur, et idcirco non sunt compulsi vendere possessiones suas. 001 GEN 047 023 Dixit ergo Ioseph ad populos: En ut cernitis, et vos et terram vestram Pharao possidet: accipite semina, et serite agros, 001 GEN 047 024 ut fruges habere possitis. Quintam partem regi dabitis: quatuor reliquas permitto vobis in sementem, et in cibum familiis et liberis vestris. 001 GEN 047 025 Qui responderunt: Salus nostra in manu tua est: respiciat nos tantum dominus noster, et læti serviemus regi. 001 GEN 047 026 Ex eo tempore usque in præsentem diem in universa terra Ægypti regibus quinta pars solvitur, et factum est quasi in legem, absque terra sacerdotali, quæ libera ab hac conditione fuit. 001 GEN 047 027 Habitavit ergo Israel in Ægypto, id est, in Terra Gessen, et possedit eam: auctusque est, et multiplicatus nimis. 001 GEN 047 028 Et vixit in ea decem et septem annis: factique sunt omnes dies vitæ illius centum quadraginta septem annorum. 001 GEN 047 029 Cumque appropinquare cerneret diem mortis suæ, vocavit filium suum Ioseph, et dixit ad eum: Si inveni gratiam in conspectu tuo, pone manum tuam sub femore meo: et facies mihi misericordiam et veritatem, ut non sepelias me in Ægypto: 001 GEN 047 030 sed dormiam cum patribus meis, et auferas me de terra hac, condasque in sepulchro maiorum meorum. Cui respondit Ioseph: Ego faciam quod iussisti. 001 GEN 047 031 Et ille: Iura ergo, inquit, mihi. Quo iurante, adoravit Israel Deum, conversus ad lectuli caput. 001 GEN 048 001 His ita transactis, nunciatum est Ioseph quod ægrotaret pater suus: qui, assumptis duobus filiis Manasse et Ephraim, ire perrexit. 001 GEN 048 002 Dictumque est seni: Ecce filius tuus Ioseph venit ad te. Qui confortatus sedit in lectulo. 001 GEN 048 003 Et ingresso ad se ait: Deus omnipotens apparuit mihi in Luza, quæ est in Terra Chanaan: benedixitque mihi, 001 GEN 048 004 et ait: Ego te augebo et multiplicabo, et faciam te in turbas populorum: daboque tibi terram hanc, et semini tuo post te in possessionem sempiternam. 001 GEN 048 005 Duo ergo filii tui, qui nati sunt tibi in Terra Ægypti, antequam huc venirem ad te, mei erunt: Ephraim et Manasses, sicut Ruben et Simeon reputabuntur mihi. 001 GEN 048 006 Reliquos autem quos genueris post eos, tui erunt, et nomine fratrum suorum vocabuntur in possessionibus suis. 001 GEN 048 007 Mihi enim, quando veniebam de Mesopotamia, mortua est Rachel in terra Chanaan in ipso itinere, eratque vernum tempus: et ingrediebar Ephratam, et sepelivi eam iuxta viam Ephratæ, quæ alio nomine appellatur Bethlehem. 001 GEN 048 008 Videns autem filios eius dixit ad eum: Qui sunt isti? 001 GEN 048 009 Respondit: Filii mei sunt, quos donavit mihi Deus in hoc loco. Adduc, inquit, eos ad me, ut benedicam illis. 001 GEN 048 010 Oculi enim Israel caligabant præ nimia senectute, et clare videre non poterat. Applicitosque ad se, deosculatus et circumplexus eos, 001 GEN 048 011 dixit ad filium suum: Non sum fraudatus aspectu tuo: insuper ostendit mihi Deus semen tuum. 001 GEN 048 012 Cumque tulisset eos Ioseph de gremio patris, adoravit pronus in terram. 001 GEN 048 013 Et posuit Ephraim ad dexteram suam, id est, ad sinistram Israel: Manassen vero in sinistra sua, ad dexteram scilicet patris, applicuitque ambos ad eum. 001 GEN 048 014 Qui extendens manum dexteram, posuit super caput Ephraim minoris fratris: sinistram autem super caput Manasse qui maior natu erat, commutans manus. 001 GEN 048 015 Benedixitque Iacob filiis Ioseph, et ait: Deus, in cuius conspectu ambulaverunt patres mei Abraham, et Isaac, Deus qui pascit me ab adolescentia mea usque in præsentem diem: 001 GEN 048 016 Angelus, qui eruit me de cunctis malis, benedicat pueris istis: et invocetur super eos nomen meum, nomina quoque patrum meorum Abraham, et Isaac, et crescant in multitudinem super terram. 001 GEN 048 017 Videns autem Ioseph quod posuisset pater suus dexteram manum super caput Ephraim, graviter accepit: et apprehensam manum patris levare conatus est de capite Ephraim, et transferre super caput Manasse. 001 GEN 048 018 Dixitque ad patrem: Non ita convenit, pater: quia hic est primogenitus, pone dexteram tuam super caput eius. 001 GEN 048 019 Qui renuens, ait: Scio fili mi, scio: et iste quidem erit in populos, et multiplicabitur: sed frater eius minor, maior erit illo: et semen illius crescet in gentes. 001 GEN 048 020 Benedixitque eis in tempore illo, dicens: In te benedicetur Israel, atque dicetur: Faciat tibi Deus sicut Ephraim, et sicut Manasse. Constituitque Ephraim ante Manassen. 001 GEN 048 021 Et ait ad Ioseph filium suum: En ego morior, et erit Deus vobiscum, reducetque vos ad terram patrum vestrorum. 001 GEN 048 022 Do tibi partem unam extra fratres tuos, quam tuli de manu Amorrhæi in gladio et arcu meo. 001 GEN 049 001 Vocavit autem Iacob filios suos, et ait eis: Congregamini, ut annunciem quæ ventura sunt vobis in diebus novissimis. 001 GEN 049 002 Congregamini, et audite filii Iacob, audite Israel patrem vestrum: 001 GEN 049 003 Ruben primogenitus meus, tu fortitudo mea, et principium doloris mei: prior in donis, maior in imperio. 001 GEN 049 004 Effusus es sicut aqua, non crescas: quia ascendisti cubile patris tui, et maculasti stratum eius. 001 GEN 049 005 Simeon et Levi fratres: vasa iniquitatis bellantia. 001 GEN 049 006 In consilium eorum non veniat anima mea, et in cœtu illorum non sit gloria mea: quia in furore suo occiderunt virum, et in voluntate sua suffoderunt murum. 001 GEN 049 007 Maledictus furor eorum, quia pertinax: et indignatio eorum, quia dura: dividam eos in Iacob, et dispergam eos in Israel. 001 GEN 049 008 Iuda, te laudabunt fratres tui: manus tua in cervicibus inimicorum tuorum, adorabunt te filii patris tui. 001 GEN 049 009 Catulus leonis Iuda: ad prædam fili mi ascendisti: requiescens accubuisti ut leo, et quasi leæna, quis suscitabit eum? 001 GEN 049 010 Non auferetur sceptrum de Iuda, et dux de femore eius, donec veniat qui mittendus est, et ipse erit expectatio Gentium. 001 GEN 049 011 Ligans ad vineam pullum suum, et ad vitem, o fili mi, asinam suam. Lavabit in vino stolam suam, et in sanguine uvæ pallium suum. 001 GEN 049 012 Pulchriores sunt oculi eius vino, et dentes eius lacte candidiores. 001 GEN 049 013 Zabulon in littore maris habitabit, et in statione navium pertingens usque ad Sidonem. 001 GEN 049 014 Issachar asinus fortis accubans inter terminos. 001 GEN 049 015 Vidit requiem quod esset bona: et terram quod optima: et supposuit humerum suum ad portandum, factusque est tributis serviens. 001 GEN 049 016 Dan iudicabit populum suum sicut et alia tribus in Israel. 001 GEN 049 017 Fiat Dan coluber in via, cerastes in semita, mordens ungulas equi, ut cadat ascensor eius retro. 001 GEN 049 018 Salutare tuum expectabo Domine. 001 GEN 049 019 Gad, accinctus præliabatur ante eum: et ipse accingetur retrorsum. 001 GEN 049 020 Aser, pinguis panis eius, et præbebit delicias regibus. 001 GEN 049 021 Nephthali, cervus emissus, et dans eloquia pulchritudinis. 001 GEN 049 022 Filius accrescens Ioseph, filius accrescens et decorus aspectu: filiæ discurrerunt super murum. 001 GEN 049 023 Sed exasperaverunt eum, et iurgati sunt, invideruntque illi habentes iacula. 001 GEN 049 024 Sedit in forti arcus eius, et dissoluta sunt vincula brachiorum et manuum illius per manus potentis Iacob: inde pastor egressus est lapis Israel. 001 GEN 049 025 Deus patris tui erit adiutor tuus, et omnipotens benedicet tibi benedictionibus cæli desuper, benedictionibus abyssi iacentis deorsum, benedictionibus uberum et vulvæ. 001 GEN 049 026 Benedictiones patris tui confortatæ sunt benedictionibus patrum eius: donec veniret desiderium collium æternorum: fiant in capite Ioseph, et in vertice Nazaræi inter fratres suos. 001 GEN 049 027 Beniamin lupus rapax, mane comedat prædam, et vespere dividet spolia. 001 GEN 049 028 Omnes hi in tribubus Israel duodecim: hæc locutus est eis pater suus, benedixitque singulis benedictionibus propriis. 001 GEN 049 029 Et præcepit eis, dicens: Ego congregor ad populum meum: sepelite me cum patribus meis in spelunca duplici quæ est in agro Ephron Hethæi, 001 GEN 049 030 contra Mambre in Terra Chanaan, quam emit Abraham cum agro ab Ephron Hethæo in possessionem sepulchri. 001 GEN 049 031 Ibi sepelierunt eum, et Saram uxorem eius: ibi sepultus est Isaac cum Rebecca coniuge sua: ibi et Lia condita iacet. 001 GEN 049 033 Finitisque mandatis quibus filios instruebat, collegit pedes suos super lectulum, et obiit: appositusque est ad populum suum. 001 GEN 050 001 Quod cernens Ioseph, ruit super faciem patris flens et deosculans eum. 001 GEN 050 002 Præcepitque servis suis medicis ut aromatibus condirent patrem. 001 GEN 050 003 Quibus iussa explentibus, transierunt quadraginta dies: iste quippe mos erat cadaverum conditorum. Flevitque eum Ægyptus septuaginta diebus. 001 GEN 050 004 Et expleto planctus tempore, locutus est Ioseph ad familiam Pharaonis: Si inveni gratiam in conspectu vestro, loquimini in auribus Pharaonis: 001 GEN 050 005 eo quod pater meus adiuraverit me, dicens: En morior, in sepulchro meo quod fodi mihi in terra Chanaan, sepelies me. Ascendam igitur, et sepeliam patrem meum, ac revertar. 001 GEN 050 006 Dixitque ei Pharao: Ascende et sepeli patrem tuum sicut adiuratus es. 001 GEN 050 007 Quo ascendente, ierunt cum eo omnes senes domus Pharaonis, cunctique maiores natu Terræ Ægypti: 001 GEN 050 008 domus Ioseph cum fratribus suis, absque parvulis et gregibus, atque armentis quæ dereliquerant in Terra Gessen. 001 GEN 050 009 Habuit quoque in comitatu currus et equites: et facta est turba non modica. 001 GEN 050 010 Veneruntque ad Aream Atad, quæ sita est trans Iordanem: ubi celebrantes exequias planctu magno atque vehementi, impleverunt septem dies. 001 GEN 050 011 Quod cum vidissent habitatores Terræ Chanaan, dixerunt: Planctus magnus est iste Ægyptiis. Et idcirco vocatum est nomen loci illius, Planctus Ægypti. 001 GEN 050 012 Fecerunt ergo filii Iacob sicut præceperat eis: 001 GEN 050 013 Et portantes eum in Terram Chanaan, sepelierunt eum in spelunca duplici, quam emerat Abraham cum agro in possessionem sepulchri ab Ephron Hethæo contra faciem Mambre. 001 GEN 050 014 Reversusque est Ioseph in Ægyptum cum fratribus suis, et omni comitatu, sepulto patre. 001 GEN 050 015 Quo mortuo, timentes fratres eius, et mutuo colloquentes: Ne forte memor sit iniuriæ quam passus est, et reddat nobis omne malum quod fecimus, 001 GEN 050 016 mandaverunt ei dicentes: Pater tuus præcepit nobis antequam moreretur, 001 GEN 050 017 ut hæc tibi verbis illius diceremus: Obsecro ut obliviscaris sceleris fratrum tuorum, et peccati atque malitiæ quam exercuerunt in te: nos quoque oramus ut servis Dei patris tui dimittas iniquitatem hanc. Quibus auditis flevit Ioseph. 001 GEN 050 018 Veneruntque ad eum fratres sui: et proni adorantes in terram dixerunt: Servi tui sumus. 001 GEN 050 019 Quibus ille respondit: Nolite timere: num Dei possumus resistere voluntati? 001 GEN 050 020 Vos cogitastis de me malum: sed Deus vertit illud in bonum, ut exaltaret me, sicut in præsentiarum cernitis, et salvos faceret multos populos. 001 GEN 050 021 Nolite timere: ego pascam vos et parvulos vestros. Consolatusque est eos, et blande ac leniter est locutus. 001 GEN 050 022 Et habitavit in Ægypto cum omni domo patris sui: vixitque centum decem annis. 001 GEN 050 023 Et vidit Ephraim filios usque ad tertiam generationem. Filii quoque Machir filii Manasse nati sunt in genibus Ioseph. 001 GEN 050 024 Quibus transactis, locutus est fratribus suis: Post mortem meam Deus visitabit vos, et ascendere vos faciet de terra ista ad terram quam iuravit Abraham, Isaac, et Iacob. 001 GEN 050 025 Cumque adiurasset eos atque dixisset: Deus visitabit vos: asportate ossa mea vobiscum de loco isto: 001 GEN 050 026 mortuus est, expletis centum decem vitæ suæ annis. Et conditus aromatibus, repositus est in loculo in Ægypto. # # BOOK 002 EXO Exodus Exodus 002 EXO 001 001 Hæc sunt nomina filiorum Israel qui ingressi sunt in Ægyptum cum Iacob: singuli cum domibus suis introierunt: 002 EXO 001 002 Ruben, Simeon, Levi, Iudas, 002 EXO 001 003 Issachar, Zabulon et Beniamin, 002 EXO 001 004 Dan, et Nephthali, Gad, et Aser. 002 EXO 001 005 Erant igitur omnes animæ eorum qui egressi sunt de femore Iacob, septuaginta: Ioseph autem in Ægypto erat. 002 EXO 001 006 Quo mortuo, et universis fratribus eius, omnique cognatione illa, 002 EXO 001 007 filii Israel creverunt, et quasi germinantes multiplicati sunt: ac roborati nimis, impleverunt terram. 002 EXO 001 008 Surrexit interea rex novus super Ægyptum, qui ignorabat Ioseph: 002 EXO 001 009 et ait ad populum suum: Ecce, populus filiorum Israel multus, et fortior nobis est. 002 EXO 001 010 Venite, sapienter opprimamus eum, ne forte multiplicetur: et si ingruerit contra nos bellum, addatur inimicis nostris, expugnatisque nobis egrediatur de terra. 002 EXO 001 011 Præposuit itaque eis magistros operum, ut affligerent eos oneribus: ædificaveruntque urbes tabernaculorum Pharaoni, Phithom, et Ramesses. 002 EXO 001 012 Quantoque opprimebant eos, tanto magis multiplicabantur, et crescebant: 002 EXO 001 013 oderantque filios Israel Ægyptii, et affligebant illudentes eis: 002 EXO 001 014 atque ad amaritudinem perducebant vitam eorum operibus duris luti, et lateris, omnique famulatu, quo in terræ operibus premebantur. 002 EXO 001 015 Dixit autem rex Ægypti obstetricibus Hebræorum: quarum una vocabatur Sephora, altera Phua, 002 EXO 001 016 præcipiens eis: Quando obstetricabitis Hebræas, et partus tempus advenerit: si masculus fuerit, interficite eum: si femina, reservate. 002 EXO 001 017 Timuerunt autem obstetrices Deum, et non fecerunt iuxta præceptum regis Ægypti, sed conservabant mares. 002 EXO 001 018 Quibus ad se accersitis, rex ait: Quidnam est hoc quod facere voluistis, ut pueros servaretis? 002 EXO 001 019 Quæ responderunt: Non sunt Hebreæ sicut Ægyptiæ mulieres: ipsæ enim obstetricandi habent scientiam, et priusquam veniamus ad eas, pariunt. 002 EXO 001 020 Bene ergo fecit Deus obstetricibus: et crevit populus, confortatusque est nimis. 002 EXO 001 021 Et quia timuerunt obstetrices Deum, ædificavit eis domos. 002 EXO 001 022 Præcepit ergo Pharao omni populo suo, dicens: Quidquid masculini sexus natum fuerit, in flumen proiicite: quidquid feminini, reservate. 002 EXO 002 001 Egressus est post hæc vir de domo Levi: et accepit uxorem stirpis suæ. 002 EXO 002 002 Quæ concepit, et peperit filium: et videns eum elegantem, abscondit tribus mensibus. 002 EXO 002 003 Cumque iam celare non posset, sumpsit fiscellam scirpeam, et linivit eam bitumine ac pice: posuitque intus infantulum, et exposuit eum in carecto ripæ fluminis, 002 EXO 002 004 stante procul sorore eius, et considerante eventum rei. 002 EXO 002 005 Ecce autem descendebat filia Pharaonis ut lavaretur in flumine: et puellæ eius gradiebantur per crepidinem alvei. Quæ cum vidisset fiscellam in papyrione, misit unam e famulabus suis: et allatam 002 EXO 002 006 aperiens, cernensque in ea parvulum vagientem, miserta eius, ait: De infantibus Hebræorum est hic. 002 EXO 002 007 Cui soror pueri: Vis, inquit, ut vadam, et vocem tibi mulierem Hebræam, quæ nutrire possit infantulum? 002 EXO 002 008 Respondit: Vade. Perrexit puella et vocavit matrem suam. 002 EXO 002 009 Ad quam locuta filia Pharaonis: Accipe, ait, puerum istum, et nutri mihi: ego dabo tibi mercedem tuam. Suscepit mulier, et nutrivit puerum: adultumque tradidit filiæ Pharaonis. 002 EXO 002 010 Quem illa adoptavit in locum filii, vocavitque nomen eius Moyses, dicens: Quia de aqua tuli eum. 002 EXO 002 011 In diebus illis postquam creverat Moyses, egressus est ad fratres suos: viditque afflictionem eorum, et virum Ægyptium percutientem quemdam de Hebræis fratribus suis. 002 EXO 002 012 Cumque circumspexisset huc atque illuc, et nullum adesse vidisset, percussum Ægyptium abscondit sabulo. 002 EXO 002 013 Et egressus die altero conspexit duos Hebræos rixantes: dixitque ei qui faciebat iniuriam: Quare percutis proximum tuum? 002 EXO 002 014 Qui respondit: Quis te constituit principem et iudicem super nos? num occidere me tu vis, sicut heri occidisti Ægyptium? Timuit Moyses, et ait: Quomodo palam factum est verbum istud? 002 EXO 002 015 Audivitque Pharao sermonem hunc, et quærebat occidere Moysen: qui fugiens de conspectu eius, moratus est in Terra Madian, et sedit iuxta puteum. 002 EXO 002 016 Erant autem sacerdoti Madian septem filiæ, quæ venerunt ad hauriendam aquam: et impletis canalibus adaquare cupiebant greges patris sui. 002 EXO 002 017 Supervenere pastores, et eiecerunt eas: surrexitque Moyses, et defensis puellis, adaquavit oves earum. 002 EXO 002 018 Quæ cum revertissent ad Raguel patrem suum, dixit ad eas: Cur velocius venistis solito? 002 EXO 002 019 Responderunt: Vir Ægyptius liberavit nos de manu pastorum: insuper et hausit aquam nobiscum, potumque dedit ovibus. 002 EXO 002 020 At ille: Ubi est? inquit, Quare dimisistis hominem? Vocate eum ut comedat panem. 002 EXO 002 021 Iuravit ergo Moyses quod habitaret cum eo. Accepitque Sephoram filiam eius uxorem: 002 EXO 002 022 quæ peperit ei filium, quem vocavit Gersam, dicens: Advena fui in terra aliena. Alterum vero peperit, quem vocavit Eliezer, dicens: Deus enim patris mei adiutor meus eripuit me de manu Pharaonis. 002 EXO 002 023 Post multum vero tempore mortuus est rex Ægypti: et ingemiscentes filii Israel, propter opera vociferati sunt: ascenditque clamor eorum ad Deum ab operibus. 002 EXO 002 024 Et audivit gemitum eorum, ac recordatus est fœderis quod pepigit cum Abraham, Isaac, et Iacob. 002 EXO 002 025 Et respexit Dominus filios Israel et cognovit eos. 002 EXO 003 001 Moyses autem pascebat oves Iethro soceri sui sacerdotis Madian: cumque minasset gregem ad interiora deserti, venit ad montem Dei Horeb. 002 EXO 003 002 Apparuitque ei Dominus in flamma ignis de medio rubi: et videbat quod rubus arderet, et non combureretur. 002 EXO 003 003 Dixit ergo Moyses: Vadam, et videbo visionem hanc magnam, quare non comburatur rubus. 002 EXO 003 004 Cernens autem Dominus quod pergeret ad videndum, vocavit eum de medio rubi, et ait: Moyses, Moyses. Qui respondit: Adsum. 002 EXO 003 005 At ille: Ne appropies, inquit, huc: solve calceamentum de pedibus tuis: locus enim, in quo stas, terra sancta est. 002 EXO 003 006 Et ait: Ego sum Deus patris tui, Deus Abraham, Deus Isaac, et Deus Iacob. Abscondit Moyses faciem suam: non enim audebat aspicere contra Deum. 002 EXO 003 007 Cui ait Dominus: Vidi afflictionem populi mei in Ægypto, et clamorem eius audivi propter duritiam eorum qui præsunt operibus: 002 EXO 003 008 et sciens dolorem eius, descendi ut liberem eum de manibus Ægyptiorum, et educam de terra illa in terram bonam, et spatiosam, in terram quæ fluit lacte et melle, ad loca Chananæi, et Hethæi, et Amorrhæi, et Pherezæi, et Hevæi, et Iebusæi. 002 EXO 003 009 Clamor ergo filiorum Israel venit ad me: vidique afflictionem eorum, qua ab Ægyptiis opprimuntur. 002 EXO 003 010 Sed veni, et mittam te ad Pharaonem, ut educas populum meum, filios Israel de Ægypto. 002 EXO 003 011 Dixitque Moyses ad Deum: Quis sum ego ut vadam ad Pharaonem, et educam filios Israel de Ægypto? 002 EXO 003 012 Qui dixit ei: Ego ero tecum: et hoc habebis signum, quod miserim te: Cum eduxeris populum meum de Ægypto, immolabis Deo super montem istum. 002 EXO 003 013 Ait Moyses ad Deum: Ecce ego vadam ad filios Israel, et dicam eis: Deus patrum vestrorum misit me ad vos. Si dixerint mihi: Quod est nomen eius? quid dicam eis? 002 EXO 003 014 Dixit Deus ad Moysen: EGO SUM QUI SUM. Ait: Sic dices filiis Israel: QUI EST, misit me ad vos. 002 EXO 003 015 Dixitque iterum Deus ad Moysen: Hæc dices filiis Israel: Dominus Deus patrum vestrorum, Deus Abraham, Deus Isaac, et Deus Iacob misit me ad vos: hoc nomen mihi est in æternum, et hoc memoriale meum in generationem et generationem. 002 EXO 003 016 Vade, et congrega seniores Israel, et dices ad eos: Dominus Deus patrum vestrorum apparuit mihi, Deus Abraham, Deus Isaac, et Deus Iacob, dicens: Visitans visitavi vos, et vidi omnia quæ acciderunt vobis in Ægypto: 002 EXO 003 017 Et dixi ut educam vos de afflictione Ægypti in terram Chananæi et Hethæi et Amorrhæi et Pherezæi et Hevæi et Iebusæi, ad terram fluentem lacte et melle. 002 EXO 003 018 Et audient vocem tuam: ingredierisque tu, et seniores Israel ad regem Ægypti, et dices ad eum: Dominus Deus Hebræorum vocavit nos: ibimus viam trium dierum in solitudinem, ut immolemus Domino Deo nostro. 002 EXO 003 019 Sed ego scio quod non dimittet vos rex Ægypti ut eatis nisi per manum validam. 002 EXO 003 020 Extendam enim manum meam, et percutiam Ægyptum in cunctis mirabilibus meis, quæ facturus sum in medio eorum: post hæc dimittet vos. 002 EXO 003 021 Daboque gratiam populo huic coram Ægyptiis: et cum egrediemini, non exibitis vacui: 002 EXO 003 022 sed postulabit mulier a vicina sua, et ab hospita sua, vasa argentea et aurea, ac vestes: ponetisque eas super filios et filias vestras, et spoliabitis Ægyptum. 002 EXO 004 001 Respondens Moyses, ait: Non credent mihi, neque audient vocem meam, sed dicent: Non apparuit tibi Dominus. 002 EXO 004 002 Dixit ergo ad eum: Quid est quod tenes in manu tua? Respondit: Virga. 002 EXO 004 003 Dixitque Dominus: Proiice eam in terram. Proiecit, et versa est in colubrum, ita ut fugeret Moyses. 002 EXO 004 004 Dixitque Dominus: Extende manum tuam, et apprehende caudam eius. Extendit, et tenuit, versaque est in virgam. 002 EXO 004 005 Ut credant, inquit, quod apparuerit tibi Dominus Deus patrum suorum, Deus Abraham, Deus Isaac, et Deus Iacob. 002 EXO 004 006 Dixitque Dominus rursum: Mitte manum tuam in sinum tuum. Quam cum misisset in sinum, protulit leprosam instar nivis. 002 EXO 004 007 Retrahe, ait, manum tuam in sinum tuum. Retraxit, et protulit iterum, et erat similis carni reliquæ. 002 EXO 004 008 Si non crediderint, inquit, tibi, neque audierint sermonem signi prioris, credent verbo signi sequentis. 002 EXO 004 009 Quod si nec duobus quidem his signis crediderint, neque audierint vocem tuam: sume aquam fluminis, et effunde eam super aridam, et quidquid hauseris de fluvio, vertetur in sanguinem. 002 EXO 004 010 Ait Moyses: Obsecro Domine, non sum eloquens ab heri, et nudiustertius: et ex quo locutus es ad servum tuum, impeditioris et tardioris linguæ sum. 002 EXO 004 011 Dixit Dominus ad eum: Quis fecit os hominis? aut quis fabricatus est mutum et surdum, videntem et cæcum? nonne ego? 002 EXO 004 012 Perge igitur, et ego ero in ore tuo: doceboque te quid loquaris. 002 EXO 004 013 At ille: Obsecro, inquit, Domine, mitte quem missurus es. 002 EXO 004 014 Iratus Dominus in Moysen, ait: Aaron frater tuus levites, scio quod eloquens sit: ecce ipse egreditur in occursum tuum, vidensque te lætabitur corde. 002 EXO 004 015 Loquere ad eum, et pone verba mea in ore eius: et ego ero in ore tuo, et in ore illius, et ostendam vobis quid agere debeatis. 002 EXO 004 016 Ipse loquetur pro te ad populum, et erit os tuum: tu autem eris ei in his quæ ad Deum pertinent. 002 EXO 004 017 Virgam quoque hanc sume in manu tua, in qua facturus es signa. 002 EXO 004 018 Abiit Moyses, et reversus est ad Iethro socerum suum, dixitque ei: Vadam et revertar ad fratres meos in Ægyptum, ut videam si adhuc vivant. Cui ait Iethro: Vade in pace. 002 EXO 004 019 Dixit ergo Dominus ad Moysen in Madian: Vade, et revertere in Ægyptum: mortui sunt enim omnes qui quærebant animam tuam. 002 EXO 004 020 Tulit ergo Moyses uxorem suam, et filios suos, et imposuit eos super asinum, reversusque est in Ægyptum, portans virgam Dei in manu sua. 002 EXO 004 021 Dixitque ei Dominus revertenti in Ægyptum: Vide ut omnia ostenta quæ posui in manu tua, facias coram Pharaone: ego indurabo cor eius, et non dimittet populum. 002 EXO 004 022 Dicesque ad eum: Hæc dicit Dominus: Filius meus primogenitus Israel. 002 EXO 004 023 Dixi tibi: Dimitte filium meum ut serviat mihi; et noluisti dimittere eum: ecce ego interficiam filium tuum primogenitum. 002 EXO 004 024 Cumque esset in itinere, in diversorio occurrit ei Dominus, et volebat occidere eum. 002 EXO 004 025 Tulit idcirco Sephora acutissimam petram, et circumcidit præputium filii sui, tetigitque pedes eius, et ait: Sponsus sanguinum tu mihi es. 002 EXO 004 026 Et dimisit eum postquam dixerat: Sponsus sanguinum ob circumcisionem. 002 EXO 004 027 Dixit autem Dominus ad Aaron: Vade in occursum Moysi in desertum. Qui perrexit obviam ei in Montem Dei, et osculatus est eum. 002 EXO 004 028 Narravitque Moyses Aaron omnia verba Domini quibus miserat eum, et signa quæ mandaverat. 002 EXO 004 029 Veneruntque simul, et congregaverunt cunctos seniores filiorum Israel. 002 EXO 004 030 Locutusque est Aaron omnia verba quæ dixerat Dominus ad Moysen: et fecit signa coram populo, 002 EXO 004 031 et credidit populus. Audieruntque quod visitasset Dominus filios Israel, et respexisset afflictionem illorum: et proni adoraverunt. 002 EXO 005 001 Post hæc ingressi sunt Moyses et Aaron, et dixerunt Pharaoni: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Dimitte populum meum ut sacrificet mihi in deserto. 002 EXO 005 002 At ille respondit: Quis est Dominus, ut audiam vocem eius, et dimittam Israel? Nescio Dominum, et Israel non dimittam. 002 EXO 005 003 Dixeruntque: Deus Hebræorum vocavit nos, ut eamus viam trium dierum in solitudinem, et sacrificemus Domino Deo nostro: ne forte accidat nobis pestis aut gladius. 002 EXO 005 004 Ait ad eos rex Ægypti: Quare Moyses et Aaron solicitatis populum ab operibus suis? Ite ad onera vestra. 002 EXO 005 005 Dixitque Pharao: Multus est populus terræ: videtis quod turba succreverit: quanto magis si dederitis eis requiem ab operibus? 002 EXO 005 006 Præcepit ergo in die illo præfectis operum et exactoribus populi, dicens: 002 EXO 005 007 Nequaquam ultra dabitis paleas populo ad conficiendos lateres, sicut prius: sed ipsi vadant, et colligant stipulas. 002 EXO 005 008 Et mensuram laterum, quam prius faciebant, imponetis super eos, nec minuetis quidquam: vacant enim, et idcirco vociferantur, dicentes: Eamus, et sacrificemus Deo nostro. 002 EXO 005 009 Opprimantur operibus, et expleant ea: ut non acquiescant verbis mendacibus. 002 EXO 005 010 Igitur egressi præfecti operum et exactores, ad populum dixerunt: Sic dicit Pharao: Non do vobis paleas: 002 EXO 005 011 ite, et colligite sicubi invenire poteritis, nec minuetur quidquam de opere vestro. 002 EXO 005 012 Dispersusque est populus per omnem Terram Ægypti ad colligendas paleas. 002 EXO 005 013 Præfecti quoque operum instabant, dicentes: Complete opus vestrum quotidie, ut prius facere solebatis quando dabantur vobis paleæ. 002 EXO 005 014 Flagellatique sunt qui præerant operibus filiorum Israel, ab exactoribus Pharaonis, dicentibus: Quare non impletis mensuram laterum sicut prius, nec heri, nec hodie? 002 EXO 005 015 Veneruntque præpositi filiorum Israel, et vociferati sunt ad Pharaonem dicentes: Cur ita agis contra servos tuos? 002 EXO 005 016 Paleæ non dantur nobis, et lateres similiter imperantur: en famuli tui flagellis cædimur, et iniuste agitur contra populum tuum. 002 EXO 005 017 Qui ait: Vacatis otio, et idcirco dicitis: Eamus, et sacrificemus Domino. 002 EXO 005 018 Ite ergo, et operamini: paleæ non dabuntur vobis, et reddetis consuetum numerum laterum. 002 EXO 005 019 Videbantque se præpositi filiorum Israel in malo, eo quod diceretur eis: Non minuetur quidquam de lateribus per singulos dies. 002 EXO 005 020 Occurreruntque Moysi et Aaron, qui stabant ex adverso, egredientibus a Pharaone: 002 EXO 005 021 et dixerunt ad eos: Videat Dominus et iudicet, quoniam fœtere fecistis odorem nostrum coram Pharaone et servis eius, et præbuistis ei gladium, ut occideret nos. 002 EXO 005 022 Reversusque est Moyses ad Dominum, et ait: Domine, cur afflixisti populum istum? Quare misisti me? 002 EXO 005 023 Ex eo enim quo ingressus sum ad Pharaonem ut loquerer in nomine tuo, afflixit populum tuum: et non liberasti eos. 002 EXO 006 001 Dixitque Dominus ad Moysen: Nunc videbis quæ facturus sim Pharaoni: per manum enim fortem dimittet eos, et in manu robusta eiiciet illos de terra sua. 002 EXO 006 002 Locutusque est Dominus ad Moysen dicens: Ego Dominus 002 EXO 006 003 qui apparui Abraham, Isaac, et Iacob in Deo omnipotente: et nomen meum ADONAI non indicavi eis. 002 EXO 006 004 Pepigique fœdus cum eis, ut darem eis Terram Chanaan, terram peregrinationis eorum, in qua fuerunt advenæ. 002 EXO 006 005 Ego audivi gemitum filiorum Israel, quo Ægyptii oppresserunt eos: et recordatus sum pacti mei. 002 EXO 006 006 Ideo dic filiis Israel: Ego Dominus qui educam vos de ergastulo Ægyptiorum, et eruam de servitute: ac redimam in brachio excelso, et iudiciis magnis. 002 EXO 006 007 Et assumam vos mihi in populum, et ero vester Deus: et scietis quod ego sum Dominus Deus vester qui eduxerim vos de ergastulo Ægyptiorum: 002 EXO 006 008 et induxerim in terram, super quam levavi manum meam ut darem eam Abraham, Isaac, et Iacob: daboque illam vobis possidendam, ego Dominus. 002 EXO 006 009 Narravit ergo Moyses omnia filiis Israel: qui non acquieverunt ei propter angustiam spiritus, et opus durissimum. 002 EXO 006 010 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 002 EXO 006 011 Ingredere, et loquere ad Pharaonem regem Ægypti, ut dimittat filios Israel de terra sua. 002 EXO 006 012 Respondit Moyses coram Domino: Ecce filii Israel non audiunt me: et quo modo audiet Pharao, præsertim cum incircumcisus sim labiis? 002 EXO 006 013 Locutusque est Dominus ad Moysen et Aaron, et dedit mandatum ad filios Israel, et ad Pharaonem regem Ægypti ut educerent filios Israel de terra Ægypti. 002 EXO 006 014 Isti sunt principes domorum per familias suas. Filii Ruben primogeniti Israelis: Henoch et Phallu, Hesron et Charmi. 002 EXO 006 015 Hæ cognationes Ruben. Filii Simeon: Iamuel et Iamin, et Ahod, et Iachin, et Soar, et Saul filius Chananitidis: hæ progenies Simeon. 002 EXO 006 016 Et hæc nomina filiorum Levi per cognationes suas: Gerson et Caath et Merari. Anni autem vitæ Levi fuerunt centum triginta septem. 002 EXO 006 017 Filii Gerson: Lobni et Semei, per cognationes suas. 002 EXO 006 018 Filii Caath: Amram, et Isaar, et Hebron et Oziel. Anni quoque vitæ Caath, centum triginta tres. 002 EXO 006 019 Filii Merari: Moholi et Musi. Hæ cognationes Levi per familias suas. 002 EXO 006 020 Accepit autem Amram uxorem Iochabed patruelem suam: quæ peperit ei Aaron et Moysen. Fueruntque anni vitæ Amram, centum triginta septem. 002 EXO 006 021 Filii quoque Isaar: Core, et Nepheg, et Zechri. 002 EXO 006 022 Filii quoque Oziel: Misael, et Elisaphan et Sethri. 002 EXO 006 023 Accepit autem Aaron uxorem Elisabeth filiam Aminadab, sororem Nahason, quæ peperit ei Nadab, et Abiu, et Eleazar, et Ithamar. 002 EXO 006 024 Filii quoque Core: Aser, et Elcana, et Abiasaph. Hæ sunt cognationes Coritarum. 002 EXO 006 025 At vero Eleazar filius Aaron accepit uxorem de filiabus Phutiel: quæ peperit ei Phinees. Hi sunt principes familiarum Leviticarum per cognationes suas. 002 EXO 006 026 Iste est Aaron et Moyses, quibus præcepit Dominus ut educerent filios Israel de Terra Ægypti per turmas suas. 002 EXO 006 027 Hi sunt, qui loquuntur ad Pharaonem regem Ægypti, ut educant filios Israel de Ægypto: iste est Moyses et Aaron, 002 EXO 006 028 in die qua locutus est Dominus ad Moysen, in Terra Ægypti. 002 EXO 006 029 Et locutus est Dominus ad Moysen, dicens: Ego Dominus: loquere ad Pharaonem regem Ægypti, omnia quæ ego loquor tibi. 002 EXO 006 030 Et ait Moyses coram Domino: En incircumcisus labiis sum, quo modo audiet me Pharao? 002 EXO 007 001 Dixitque Dominus ad Moysen: Ecce constitui te deum Pharaonis: et Aaron frater tuus erit propheta tuus. 002 EXO 007 002 Tu loqueris ei omnia quæ mando tibi: et ille loquetur ad Pharaonem, ut dimittat filios Israel de terra sua. 002 EXO 007 003 Sed ego indurabo cor eius, et multiplicabo signa et ostenta mea in Terra Ægypti, 002 EXO 007 004 et non audiet vos: immittamque manum meam super Ægyptum, et educam exercitum et populum meum filios Israel de Terra Ægypti per iudicia maxima. 002 EXO 007 005 Et scient Ægyptii quia ego sum Dominus qui extenderim manum meam super Ægyptum, et eduxerim filios Israel de medio eorum. 002 EXO 007 006 Fecit itaque Moyses et Aaron sicut præceperat Dominus: ita egerunt. 002 EXO 007 007 Erat autem Moyses octoginta annorum, et Aaron octoginta trium, quando locuti sunt ad Pharaonem. 002 EXO 007 008 Dixitque Dominus ad Moysen et Aaron: 002 EXO 007 009 Cum dixerit vobis Pharao, Ostendite signa: dices ad Aaron: Tolle virgam tuam, et proiice eam coram Pharaone, ac vertetur in colubrum. 002 EXO 007 010 Ingressi itaque Moyses et Aaron ad Pharaonem, fecerunt sicut præceperat Dominus. tulitque Aaron virgam coram Pharaone et servis eius, quæ versa est in colubrum. 002 EXO 007 011 Vocavit autem Pharao sapientes et maleficos: et fecerunt etiam ipsi per incantationes Ægyptiacas et arcana quædam similiter. 002 EXO 007 012 Proieceruntque singuli virgas suas, quæ versæ sunt in dracones: sed devoravit virga Aaron virgas eorum. 002 EXO 007 013 Induratumque est cor Pharaonis, et non audivit eos, sicut præceperat Dominus. 002 EXO 007 014 Dixit autem Dominus ad Moysen: Ingravatum est cor Pharaonis, non vult dimittere populum. 002 EXO 007 015 Vade ad eum mane, ecce egredietur ad aquas: et stabis in occursum eius super ripam fluminis: et virgam, quæ conversa est in draconem, tolles in manu tua. 002 EXO 007 016 Dicesque ad eum: Dominus Deus Hebræorum misit me ad te, dicens: Dimitte populum meum ut sacrificet mihi in deserto: et usque ad præsens audire noluisti. 002 EXO 007 017 Hæc igitur dicit Dominus: In hoc scies quod sim Dominus: ecce percutiam virga, quæ in manu mea est, aquam fluminis, et vertetur in sanguinem. 002 EXO 007 018 Pisces quoque, qui sunt in fluvio, morientur, et computrescent aquæ, et affligentur Ægyptii bibentes aquam fluminis. 002 EXO 007 019 Dixit quoque Dominus ad Moysen: Dic ad Aaron, Tolle virgam tuam, et extende manum tuam super aquas Ægypti, et super fluvios eorum, et rivos ac paludes, et omnes lacus aquarum, ut vertantur in sanguinem: et sit cruor in omni Terra Ægypti, tam in ligneis vasis quam in saxeis. 002 EXO 007 020 Feceruntque Moyses et Aaron sicut præceperat Dominus: et elevans virgam percussit aquam fluminis coram Pharaone et servis eius: quæ versa est in sanguinem. 002 EXO 007 021 Et pisces, qui erant in flumine, mortui sunt: computruitque fluvius, et non poterant Ægyptii bibere aquam fluminis, et fuit sanguis in tota Terra Ægypti. 002 EXO 007 022 Feceruntque similiter malefici Ægyptiorum incantationibus suis: et induratum est cor Pharaonis, nec audivit eos, sicut præceperat Dominus. 002 EXO 007 023 Avertitque se, et ingressus est domum suam, nec apposuit cor etiam hac vice. 002 EXO 007 024 Foderunt autem omnes Ægyptii per circuitum fluminis aquam ut biberent: non enim poterant bibere de aqua fluminis. 002 EXO 007 025 Impletique sunt septem dies, postquam percussit Dominus fluvium. 002 EXO 008 001 Dixit quoque Dominus ad Moysen: Ingredere ad Pharaonem, et dices ad eum: Hæc dicit Dominus: Dimitte populum meum, ut sacrificet mihi: 002 EXO 008 002 sin autem nolueris dimittere, ecce ego percutiam omnes terminos tuos ranis. 002 EXO 008 003 Et ebulliet fluvius ranis: quæ ascendent, et ingredientur domum tuam, et cubiculum lectuli tui, et super stratum tuum, et in domos servorum tuorum, et in populum tuum, et in furnos tuos, et in reliquias ciborum tuorum: 002 EXO 008 004 et ad te, et ad populum tuum, et ad omnes servos tuos intrabunt ranæ. 002 EXO 008 005 Dixitque Dominus ad Moysen: Dic ad Aaron: Extende manum tuam super fluvios ac super rivos et paludes, et educ ranas super Terram Ægypti. 002 EXO 008 006 Et extendit Aaron manum super aquas Ægypti, et ascenderunt ranæ, operueruntque Terram Ægypti. 002 EXO 008 007 Fecerunt autem et malefici per incantationes suas similiter, eduxeruntque ranas super Terram Ægypti. 002 EXO 008 008 Vocavit autem Pharao Moysen et Aaron, et dixit eis: Orate Dominum ut auferat ranas a me et a populo meo: et dimittam populum ut sacrificet Domino. 002 EXO 008 009 Dixitque Moyses ad Pharaonem: Constitue mihi quando deprecer pro te, et pro servis tuis, et pro populo tuo, ut abigantur ranæ a te et a domo tua et a servis tuis et a populo tuo: et tantum in flumine remaneant. 002 EXO 008 010 Qui respondit: Cras. At ille: Iuxta, inquit, verbum tuum faciam: ut scias quoniam non est sicut Dominus Deus noster. 002 EXO 008 011 Et recedent ranæ a te, et a domo tua, et a servis tuis, et a populo tuo: et tantum in flumine remanebunt. 002 EXO 008 012 Egressique sunt Moyses et Aaron a Pharaone: et clamavit Moyses ad Dominum pro sponsione ranarum quam condixerat Pharaoni. 002 EXO 008 013 Fecitque Dominus iuxta verbum Moysi: et mortuæ sunt ranæ de domibus, et de villis, et de agris. 002 EXO 008 014 Congregaveruntque eas in immensos aggeres, et computruit terra. 002 EXO 008 015 Videns autem Pharao quod data esset requies, ingravavit cor suum, et non audivit eos, sicut præceperat Dominus. 002 EXO 008 016 Dixitque Dominus ad Moysen: Loquere ad Aaron: Extende virgam tuam, et percute pulverem terræ: et sint sciniphes in universa Terra Ægypti. 002 EXO 008 017 Feceruntque ita. Et extendit Aaron manum, virgam tenens: percussitque pulverem terræ, et facti sunt sciniphes in hominibus, et in iumentis: omnis pulvis terræ versus est in sciniphes per totam Terram Ægypti. 002 EXO 008 018 Feceruntque similiter malefici incantationibus suis, ut educerent sciniphes, et non potuerunt: erantque sciniphes tam in hominibus quam in iumentis. 002 EXO 008 019 Et dixerunt malefici ad Pharaonem: Digitus Dei est hic. Induratumque est cor Pharaonis, et non audivit eos sicut præceperat Dominus. 002 EXO 008 020 Dixit quoque Dominus ad Moysen: Consurge diluculo, et sta coram Pharaone: egredietur enim ad aquas: et dices ad eum: Hæc dicit Dominus: Dimitte populum meum ut sacrificet mihi. 002 EXO 008 021 Quod si non dimiseris eum, ecce ego immittam in te, et in servos tuos, et in populum tuum, et in domos tuas omne genus muscarum: et implebuntur domus Ægyptiorum muscis diversi generis, et universa terra in qua fuerint. 002 EXO 008 022 Faciamque mirabilem in die illa Terram Gessen, in qua populus meus est, ut non sint ibi muscæ: et scias quoniam ego Dominus in medio terræ. 002 EXO 008 023 Ponamque divisionem inter populum meum, et populum tuum: cras erit signum istud. 002 EXO 008 024 Fecitque Dominus ita. Et venit musca gravissima in domos Pharaonis et servorum eius, et in omnem Terram Ægypti: corruptaque est terra ab huiuscemodi muscis. 002 EXO 008 025 Vocavitque Pharao Moysen et Aaron, et ait eis: Ite et sacrificate Deo vestro in terra hac. 002 EXO 008 026 Et ait Moyses: Non potest ita fieri: abominationes enim Ægyptiorum immolabimus Domino Deo nostro: quod si mactaverimus ea quæ colunt Ægyptii coram eis, lapidibus nos obruent. 002 EXO 008 027 Viam trium dierum pergemus in solitudinem: et sacrificabimus Domino Deo nostro, sicut præcepit nobis. 002 EXO 008 028 Dixitque Pharao: Ego dimittam vos ut sacrificetis Domino Deo vestro in deserto: verumtamen longius ne abeatis, rogate pro me. 002 EXO 008 029 At ait Moyses: Egressus a te, orabo Dominum: et recedet musca a Pharaone, et a servis suis, et a populo eius cras: verumtamen noli ultra fallere, ut non dimittas populum sacrificare Domino. 002 EXO 008 030 Egressusque Moyses a Pharaone, oravit Dominum. 002 EXO 008 031 Qui fecit iuxta verbum illius: et abstulit muscas a Pharaone, et a servis suis, et a populo eius: non superfuit ne una quidem. 002 EXO 008 032 Et ingravatum est cor Pharaonis, ita ut nec hac quidem vice dimitteret populum. 002 EXO 009 001 Dixit autem Dominus ad Moysen: Ingredere ad Pharaonem, et loquere ad eum: Hæc dicit Dominus Deus Hebræorum: Dimitte populum meum ut sacrificet mihi. 002 EXO 009 002 Quod si adhuc renuis, et retines eos: 002 EXO 009 003 ecce manus mea erit super agros tuos: et super equos, et asinos, et camelos, et boves, et oves, pestis valde gravis. 002 EXO 009 004 Et faciet Dominus mirabile inter possessiones Israel, et possessiones Ægyptiorum, ut nihil omnino pereat ex eis quæ pertinent ad filios Israel. 002 EXO 009 005 Constituitque Dominus tempus, dicens: Cras faciet Dominus verbum istud in terra. 002 EXO 009 006 Fecit ergo Dominus verbum hoc altera die: mortuaque sunt omnia animantia Ægyptiorum: de animalibus vero filiorum Israel nihil omnino periit. 002 EXO 009 007 Et misit Pharao ad videndum: nec erat quidquam mortuum de his quæ possidebat Israel. Ingravatumque est cor Pharaonis, et non dimisit populum. 002 EXO 009 008 Et dixit Dominus ad Moysen, et Aaron: Tollite plenas manus cineris de camino, et spargat illum Moyses in cælum coram Pharaone. 002 EXO 009 009 Sitque pulvis super omnem Terram Ægypti: erunt enim in hominibus, et iumentis ulcera, et vesicæ turgentes in universa terra Ægypti. 002 EXO 009 010 Tuleruntque cinerem de camino, et steterunt coram Pharaone, et sparsit illum Moyses in cælum: factaque sunt ulcera vesicarum turgentium in hominibus, et iumentis: 002 EXO 009 011 nec poterant malefici stare coram Moyse propter ulcera quæ in illis erant, et in omni Terra Ægypti: 002 EXO 009 012 Induravitque Dominus cor Pharaonis, et non audivit eos, sicut locutus est Dominus ad Moysen. 002 EXO 009 013 Dixitque Dominus ad Moysen: Mane consurge, et sta coram Pharaone, et dices ad eum: Hæc dicit Dominus Deus Hebræorum: Dimitte populum meum ut sacrificet mihi. 002 EXO 009 014 Quia in hac vice mittam omnes plagas meas super cor tuum, et super servos tuos, et super populum tuum: ut scias quod non sit similis mei in omni terra. 002 EXO 009 015 Nunc enim extendens manum percutiam te, et populum tuum peste, peribisque de terra. 002 EXO 009 016 Idcirco autem posui te, ut ostendam in te fortitudinem meam, et narretur nomen meum in omni terra. 002 EXO 009 017 Adhuc retines populum meum: et non vis dimittere eum? 002 EXO 009 018 En pluam cras hac ipsa hora grandinem multam nimis, qualis non fuit in Ægypto a die qua fundata est, usque in præsens tempus. 002 EXO 009 019 Mitte ergo iam nunc, et congrega iumenta tua, et omnia quæ habes in agro: homines enim, et iumenta, et universa quæ inventa fuerint foris, nec congregata de agris, cecideritque super ea grando, morientur. 002 EXO 009 020 Qui timuit verbum Domini de servis Pharaonis, facit confugere servos suos, et iumenta in domos: 002 EXO 009 021 qui autem neglexit sermonem Domini, dimisit servos suos, et iumenta in agris. 002 EXO 009 022 Et dixit Dominus ad Moysen: Extende manum tuam in cælum, ut fiat grando in universa Terra Ægypti super homines, et super iumenta, et super omnem herbam agri in Terra Ægypti. 002 EXO 009 023 Extenditque Moyses virgam in cælum, et Dominus dedit tonitrua, et grandinem, ac discurrentia fulgura super terram: pluitque Dominus grandinem super Terram Ægypti. 002 EXO 009 024 Et grando et ignis mista pariter ferebantur: tantæque fuit magnitudinis, quanta ante numquam apparuit in universa Terra Ægypti ex quo gens illa condita est. 002 EXO 009 025 Et percussit grando in omni Terra Ægypti cuncta quæ fuerunt in agris, ab homine usque ad iumentum: cunctamque herbam agri percussit grando, et omne lignum regionis confregit. 002 EXO 009 026 Tantum in Terra Gessen, ubi erant filii Israel, grando non cecidit. 002 EXO 009 027 Misitque Pharao, et vocavit Moysen et Aaron, dicens ad eos: Peccavi etiam nunc: Dominus iustus: ego et populus meus, impii. 002 EXO 009 028 Orate Dominum ut desinant tonitrua Dei, et grando: ut dimittam vos, et nequaquam hic ultra maneatis. 002 EXO 009 029 Ait Moyses: Cum egressus fuero de urbe, extendam palmas meas ad Dominum, et cessabunt tonitrua, et grando non erit: ut scias quia Domini est terra: 002 EXO 009 030 novi autem quod et tu, et servi tui necdum timeatis Dominum Deum. 002 EXO 009 031 Linum ergo, et hordeum læsum est, eo quod hordeum esset virens, et linum iam folliculos germinaret: 002 EXO 009 032 triticum autem, et far non sunt læsa, quia serotina erant. 002 EXO 009 033 Egressusque Moyses a Pharaone ex urbe, tetendit manus ad Dominum: et cessaverunt tonitrua et grando, nec ultra stillavit pluvia super terram. 002 EXO 009 034 Videns autem Pharao quod cessasset pluvia, et grando et tonitrua, auxit peccatum: 002 EXO 009 035 et ingravatum est cor eius, et servorum illius, et induratum nimis: nec dimisit filios Israel, sicut præceperat Dominus per manum Moysi. 002 EXO 010 001 Et dixit Dominus ad Moysen: Ingredere ad Pharaonem: ego enim induravi cor eius, et servorum illius: ut faciam signa mea hæc in eo, 002 EXO 010 002 et narres in auribus filii tui, et nepotum tuorum, quoties contriverim Ægyptios, et signa mea fecerim in eis: et sciatis quia ego Dominus. 002 EXO 010 003 Introierunt ergo Moyses et Aaron ad Pharaonem, et dixerunt ei: Hæc dicit Dominus Deus Hebræorum: Usquequo non vis subiici mihi? Dimitte populum meum, ut sacrificet mihi. 002 EXO 010 004 Sin autem resistis, et non vis dimittere eum: ecce ego inducam cras locustam in fines tuos: 002 EXO 010 005 quæ operiat superficiem terræ, ne quidquam eius appareat, sed comedatur quod residuum fuerit grandini. Corrodet enim omnia ligna quæ germinant in agris. 002 EXO 010 006 Et implebunt domos tuas, et servorum tuorum, et omnium Ægyptiorum: quantam non viderunt patres tui, et avi, ex quo orti sunt super terram, usque in præsentem diem. Avertitque se, et egressus est a Pharaone. 002 EXO 010 007 Dixerunt autem servi Pharaonis ad eum: Usquequo patiemur hoc scandalum: dimitte homines, ut sacrificent Domino Deo suo. Nonne vides quod perierit Ægyptus? 002 EXO 010 008 Revocaveruntque Moysen, et Aaron ad Pharaonem: qui dixit eis: Ite, sacrificate Domino Deo vestro: quinam sunt qui ituri sunt? 002 EXO 010 009 Ait Moyses: Cum parvulis nostris, et senioribus pergemus, cum filiis et filiabus, cum ovibus et armentis: est enim sollemnitas Domini Dei nostri. 002 EXO 010 010 Et respondit Pharao: Sic Dominus sit vobiscum, quo modo ego dimittam vos, et parvulos vestros, cui dubium est quod pessime cogitetis? 002 EXO 010 011 Non fiet ita, sed ite tantum viri, et sacrificate Domino: hoc enim et ipsi petistis. Statimque eiecti sunt de conspectu Pharaonis. 002 EXO 010 012 Dixit autem Dominus ad Moysen: Extende manum tuam super Terram Ægypti ad locustam, ut ascendat super eam, et devoret omnem herbam quæ residua fuerit grandini. 002 EXO 010 013 Et extendit Moyses virgam super terram Ægypti: et Dominus induxit ventum urentem tota die illa, et nocte: et mane facto, ventus urens levavit locustas. 002 EXO 010 014 Quæ ascenderunt super universam Terram Ægypti: et sederunt in cunctis finibus Ægyptiorum innumerabiles, quales ante illud tempus non fuerant, nec postea futuræ sunt. 002 EXO 010 015 Operueruntque universam superficiem terræ, vastantes omnia. Devorata est igitur herba terræ, et quidquid pomorum in arboribus fuit, quæ grando dimiserat: nihilque omnino virens relictum est in lignis, et in herbis terræ, in cuncta Ægypto. 002 EXO 010 016 Quam ob rem festinus Pharao vocavit Moysen et Aaron, et dixit eis: Peccavi in Dominum Deum vestrum, et in vos. 002 EXO 010 017 Sed nunc dimittite peccatum mihi etiam hac vice, et rogate Dominum Deum vestrum, ut auferat a me mortem istam. 002 EXO 010 018 Egressusque Moyses de conspectu Pharaonis, oravit Dominum. 002 EXO 010 019 Qui flare fecit ventum ab occidente vehementissimum, et arreptam locustam proiecit in Mare Rubrum: non remansit ne una quidem in cunctis finibus Ægypti. 002 EXO 010 020 Et induravit Dominus cor Pharaonis, nec dimisit filios Israel. 002 EXO 010 021 Dixit autem Dominus ad Moysen: Extende manum tuam in cælum: et sint tenebræ super Terram Ægypti tam densæ, ut palpari queant. 002 EXO 010 022 Extenditque Moyses manum in cælum: et factæ sunt tenebræ horribiles in universa Terra Ægypti tribus diebus. 002 EXO 010 023 Nemo vidit fratrem suum, nec movit se de loco in quo erat: ubicumque autem habitabant filii Israel, lux erat. 002 EXO 010 024 Vocavitque Pharao Moysen et Aaron, et dixit eis: Ite, sacrificate Domino: oves tantum vestræ, et armenta remaneant, parvuli vestri eant vobiscum. 002 EXO 010 025 Ait Moyses: Hostias quoque et holocausta dabis nobis, quæ offeramus Domino Deo nostro. 002 EXO 010 026 Cuncti greges pergent nobiscum: non remanebit ex eis ungula: quæ necessaria sunt in cultum Domini Dei nostri: præsertim cum ignoremus quid debeat immolari, donec ad ipsum locum perveniamus. 002 EXO 010 027 Induravit autem Dominus cor Pharaonis, et noluit dimittere eos. 002 EXO 010 028 Dixitque Pharao ad Moysen: Recede a me, et cave ne ultra videas faciem meam: quocumque die apparueris mihi, morieris. 002 EXO 010 029 Respondit Moyses: Ita fiet ut locutus es, non videbo ultra faciem tuam. 002 EXO 011 001 Et dixit Dominus ad Moysen: Adhuc una plaga tangam Pharaonem et Ægyptum, et post hæc dimittet vos, et exire compellet. 002 EXO 011 002 Dices ergo omni plebi ut postulet vir ab amico suo, et mulier a vicina sua vasa argentea et aurea. 002 EXO 011 003 Dabit autem Dominus gratiam populo suo coram Ægyptiis. Fuitque Moyses vir magnus valde in Terra Ægypti coram servis Pharaonis, et omni populo. 002 EXO 011 004 Et ait: Hæc dicit Dominus: Media nocte egrediar in Ægyptum: 002 EXO 011 005 et morietur omne primogenitum in Terra Ægyptiorum, a primogenito Pharaonis qui sedet in solio eius, usque ad primogenitum ancillæ quæ est ad molam, et omnia primogenita iumentorum. 002 EXO 011 006 Eritque clamor magnus in universa Terra Ægypti, qualis nec ante fuit, nec postea futurus est. 002 EXO 011 007 Apud omnes autem filios Israel non mutiet canis ab homine usque ad pecus: ut sciatis quanto miraculo dividat Dominus Ægyptios et Israel. 002 EXO 011 008 Descendentque omnes servi tui isti ad me, et adorabunt me, dicentes: Egredere tu, et omnis populus qui subiectus est tibi: post hæc egrediemur. 002 EXO 011 009 Et exivit a Pharaone iratus nimis. Dixit autem Dominus ad Moysen: Non audiet vos Pharao ut multa signa fiant in Terra Ægypti. 002 EXO 011 010 Moyses autem et Aaron fecerunt omnia ostenta quæ scripta sunt, coram Pharaone. Et induravit Dominus cor Pharaonis, nec dimisit filios Israel de terra sua. 002 EXO 012 001 Dixit quoque Dominus ad Moysen, et Aaron in Terra Ægypti: 002 EXO 012 002 Mensis iste, vobis principium mensium: primus erit in mensibus anni. 002 EXO 012 003 Loquimini ad universum cœtum filiorum Israel, et dicite eis: Decima die mensis huius tollat unusquisque agnum per familias et domos suas. 002 EXO 012 004 Sin autem minor est numerus ut sufficere possit ad vescendum agnum, assumet vicinum suum qui iunctus est domui suæ, iuxta numerum animarum quæ sufficere possunt ad esum agni. 002 EXO 012 005 Erit autem agnus absque macula, masculus, anniculus: iuxta quem ritum tolletis et hœdum. 002 EXO 012 006 Et servabitis eum usque ad quartam decimam diem mensis huius: immolabitque eum universa multitudo filiorum Israel ad vesperam. 002 EXO 012 007 Et sument de sanguine eius, ac ponent super utrumque postem, et in superliminaribus domorum, in quibus comedent illum. 002 EXO 012 008 Et edent carnes nocte illa assas igni, et azymos panes cum lactucis agrestibus. 002 EXO 012 009 Non comedetis ex eo crudum quid, nec coctum aqua, sed tantum assum igni: caput cum pedibus eius et intestinis vorabitis. 002 EXO 012 010 Nec remanebit quidquam ex eo usque mane. si quid residuum fuerit, igne comburetis. 002 EXO 012 011 Sic autem comedetis illum: Renes vestros accingetis, et calceamenta habebitis in pedibus, tenentes baculos in manibus, et comedetis festinanter: est enim Phase (id est, transitus) Domini. 002 EXO 012 012 Et transibo per Terram Ægypti nocte illa, percutiamque omne primogenitum in Terra Ægypti ab homine usque ad pecus: et in cunctis diis Ægypti faciam iudicia, ego Dominus. 002 EXO 012 013 Erit autem sanguis vobis in signum in ædibus in quibus eritis: et videbo sanguinem, et transibo vos: nec erit in vobis plaga disperdens quando percussero Terram Ægypti. 002 EXO 012 014 Habebitis autem hunc diem in monimentum: et celebrabitis eam sollemnem Domino in generationibus vestris cultu sempiterno. 002 EXO 012 015 Septem diebus azyma comedetis: in die primo non erit fermentum in domibus vestris: quicumque comederit fermentatum, peribit anima illa de Israel, a primo die usque ad diem septimum. 002 EXO 012 016 Dies prima erit sancta atque sollemnis, et dies septima eadem festivitate venerabilis: nihil operis facietis in eis, exceptis his, quæ ad vescendum pertinent. 002 EXO 012 017 Et observabitis azyma: in eadem enim ipsa die educam exercitum vestrum de Terra Ægypti, et custodietis diem istum in generationes vestras ritu perpetuo. 002 EXO 012 018 Primo mense, quartadecima die mensis ad vesperam comedetis azyma usque ad diem vigesimam primam eiusdem mensis ad vesperam. 002 EXO 012 019 Septem diebus fermentum non invenietur in domibus vestris: qui comederit fermentatum, peribit anima eius de cœtu Israel, tam de advenis quam de indigenis terræ. 002 EXO 012 020 Omne fermentatum non comedetis: in cunctis habitaculis vestris edetis azyma. 002 EXO 012 021 Vocavit autem Moyses omnes seniores filiorum Israel, et dixit ad eos: Ite tollentes animal per familias vestras, et immolate Phase. 002 EXO 012 022 Fasciculumque hyssopi tingite in sanguine qui est in limine, et aspergite ex eo superliminare, et utrumque postem: nullus vestrum egrediatur ostium domus suæ usque mane. 002 EXO 012 023 Transibit enim Dominus percutiens Ægyptios: cumque viderit sanguinem in superliminari, et in utroque poste, transcendet ostium domus, et non sinet Percussorem ingredi domos vestras et lædere. 002 EXO 012 024 Custodi verbum istud legitimum tibi et filiis tuis usque in æternum. 002 EXO 012 025 Cumque introieritis terram, quam Dominus daturus est vobis ut pollicitus est, observabitis ceremonias istas. 002 EXO 012 026 Et cum dixerint vobis filii vestri: Quæ est ista religio? 002 EXO 012 027 dicetis eis: Victima transitus Domini est, quando transivit super domos filiorum Israel in Ægypto percutiens Ægyptios, et domos nostras liberans. Incurvatusque populus adoravit. 002 EXO 012 028 Et egressi filii Israel fecerunt sicut præceperat Dominus Moysi et Aaron. 002 EXO 012 029 Factum est autem in noctis medio, percussit Dominus omne primogenitum in Terra Ægypti, a primogenito Pharaonis, qui in solio eius sedebat, usque ad primogenitum captivæ quæ erat in carcere, et omne primogenitum iumentorum. 002 EXO 012 030 Surrexitque Pharao nocte, et omnes servi eius, cunctaque Ægyptus: et ortus est clamor magnus in Ægypto: neque enim erat domus in qua non iaceret mortuus. 002 EXO 012 031 Vocatisque Pharao, Moyse, et Aaron nocte, ait: Surgite et egredimini a populo meo, vos et filii Israel: ite, immolate Domino sicut dicitis. 002 EXO 012 032 Oves vestras et armenta assumite ut petieratis, et abeuntes benedicite mihi. 002 EXO 012 033 Urgebantque Ægyptii populum de terra exire velociter, dicentes: Omnes moriemur. 002 EXO 012 034 Tulit igitur populus conspersam farinam antequam fermentaretur: et ligans in palliis, posuit super humeros suos. 002 EXO 012 035 Feceruntque filii Israel sicut præceperat Moyses: et petierunt ab Ægyptiis vasa argentea et aurea, vestemque plurimam. 002 EXO 012 036 Dominus autem dedit gratiam populo coram Ægyptiis ut commodarent eis: et spoliaverunt Ægyptios. 002 EXO 012 037 Profectique sunt filii Israel de Ramesse in Socoth, sexcenta fere millia peditum virorum, absque parvulis. 002 EXO 012 038 Sed et vulgus promiscuum innumerabile ascendit cum eis, oves et armenta et animantia diversi generis multa nimis. 002 EXO 012 039 Coxeruntque farinam, quam dudum de Ægypto conspersam tulerant: et fecerunt subcinericios panes azymos: neque enim poterant fermentari cogentibus exire Ægyptiis, et nullam facere sinentibus moram: nec pulmenti quidquam occurrerat præparare. 002 EXO 012 040 Habitatio autem filiorum Israel qua manserunt in Ægypto, fuit quadringentorum triginta annorum. 002 EXO 012 041 Quibus expletis, eadem die egressus est omnis exercitus Domini de Terra Ægypti. 002 EXO 012 042 Nox ista est observabilis Domini, quando eduxit eos de Terra Ægypti: hanc observare debent omnes filii Israel in generationibus suis. 002 EXO 012 043 Dixitque Dominus ad Moysen et Aaron: Hæc est religio Phase: Omnis alienigena non comedet ex eo. 002 EXO 012 044 Omnis autem servus emptitius circumcidetur, et sic comedet. 002 EXO 012 045 Advena et mercenarius non edent ex eo. 002 EXO 012 046 In una domo comedetur, nec efferetis de carnibus eius foras, nec os illius confringetis. 002 EXO 012 047 Omnis cœtus filiorum Israel faciet illud. 002 EXO 012 048 Quod si quis peregrinorum in vestram voluerit transire coloniam, et facere Phase Domini, circumcidetur prius omne masculinum eius, et tunc rite celebrabit: eritque sicut indigena terræ: si quis autem circumcisus non fuerit, non vescetur ex eo. 002 EXO 012 049 Eadem lex erit indigenæ et colono qui peregrinatur apud vos. 002 EXO 012 050 Feceruntque omnes filii Israel sicut præceperat Dominus Moysi et Aaron. 002 EXO 012 051 Et eadem die eduxit Dominus filios Israel de terra Ægypti per turmas suas. 002 EXO 013 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 002 EXO 013 002 Sanctifica mihi omne primogenitum quod aperit vulvam in filiis Israel, tam de hominibus quam de iumentis: mea sunt enim omnia. 002 EXO 013 003 Et ait Moyses ad populum: Mementote diei huius in qua egressi estis de Ægypto et de domo servitutis, quoniam in manu forti eduxit vos Dominus de loco isto: ut non comedatis fermentatum panem. 002 EXO 013 004 Hodie egredimini mense novarum frugum. 002 EXO 013 005 Cumque introduxerit te Dominus in Terram Chananæi et Hethæi et Amorrhæi et Hevæi et Iebusæi, quam iuravit patribus tuis ut daret tibi, terram fluentem lacte et melle, celebrabis hunc morem sacrorum mense isto. 002 EXO 013 006 Septem diebus vesceris azymis: et in die septimo erit sollemnitas Domini. 002 EXO 013 007 Azyma comedetis septem diebus: non apparebit apud te aliquid fermentatum, nec in cunctis finibus tuis. 002 EXO 013 008 Narrabisque filio tuo in die illo, dicens: Hoc est quod fecit mihi Dominus quando egressus sum de Ægypto. 002 EXO 013 009 Et erit quasi signum in manu tua, et quasi monimentum ante oculos tuos: et ut lex Domini semper sit in ore tuo, in manu enim forti eduxit te Dominus de Ægypto. 002 EXO 013 010 Custodies huiuscemodi cultum statuto tempore a diebus in dies. 002 EXO 013 011 Cumque introduxerit te Dominus in Terram Chananæi, sicut iuravit tibi et patribus tuis, et dederit tibi eam: 002 EXO 013 012 separabis omne quod aperit vulvam Domino, et quod primitivum est in pecoribus tuis: quidquid habueris masculini sexus, consecrabis Domino. 002 EXO 013 013 Primogenitum asini mutabis ove: quod si non redemeris, interficies. Omne autem primogenitum hominis de filiis tuis, pretio redimes. 002 EXO 013 014 Cumque interrogaverit te filius tuus cras, dicens: Quid est hoc? respondebis ei: In manu forti eduxit nos Dominus de terra Ægypti, de domo servitutis. 002 EXO 013 015 Nam cum induratus esset Pharao, et nollet nos dimittere, occidit Dominus omne primogenitum in Terra Ægypti a primogenito hominis usque ad primogenitum iumentorum: idcirco immolo Domino omne quod aperit vulvam masculini sexus, et omnia primogenita filiorum meorum redimo. 002 EXO 013 016 Erit igitur quasi signum in manu tua, et quasi appensum quid, ob recordationem, inter oculos tuos: eo quod in manu forti eduxit nos Dominus de Ægypto. 002 EXO 013 017 Igitur cum emisisset Pharao populum, non eos duxit Deus per viam Terræ Philisthiim quæ vicina est: reputans ne forte pœniteret eum, si vidisset adversum se bella consurgere, et reverteretur in Ægyptum. 002 EXO 013 018 Sed circumduxit per viam deserti, quæ est iuxta Mare Rubrum: et armati ascenderunt filii Israel de Terra Ægypti. 002 EXO 013 019 Tulit quoque Moyses ossa Ioseph secum: eo quod adiurasset filios Israel, dicens: Visitabit vos Deus, efferte ossa mea hinc vobiscum. 002 EXO 013 020 Profectique de Socoth castrametati sunt in Etham in extremis finibus solitudinis. 002 EXO 013 021 Dominus autem præcedebat eos ad ostendendam viam per diem in columna nubis, et per noctem in columna ignis: ut dux esset itineris utroque tempore. 002 EXO 013 022 Numquam defuit columna nubis per diem, nec columna ignis per noctem, coram populo. 002 EXO 014 001 Locutus est autem Dominus ad Moysen, dicens: 002 EXO 014 002 Loquere filiis Israel: Reversi castrametentur e regione Phihahiroth quæ est inter Magdalum et mare contra Beelsephon: in conspectu eius castra ponetis super mare. 002 EXO 014 003 Dicturusque est Pharao super filiis Israel: Coarctati sunt in terra, conclusit eos desertum. 002 EXO 014 004 Et indurabo cor eius, ac persequetur vos: et glorificabor in Pharaone, et in omni exercitu eius. scientque Ægyptii quia ego sum Dominus. Feceruntque ita. 002 EXO 014 005 Et nunciatum est regi Ægyptiorum quod fugisset populus: immutatumque est cor Pharaonis et servorum eius super populo, et dixerunt: Quid voluimus facere ut dimitteremus Israel, ne serviret nobis? 002 EXO 014 006 Iunxit ergo currum, et omnem populum suum assumpsit secum. 002 EXO 014 007 Tulitque sexcentos currus electos, et quidquid in Ægypto curruum fuit: et duces totius exercitus. 002 EXO 014 008 Induravitque Dominus cor Pharaonis regis Ægypti, et persecutus est filios Israel: at illi egressi sunt in manu excelsa. 002 EXO 014 009 Cumque persequerentur Ægyptii vestigia præcedentium, repererunt eos in castris super mare: omnis equitatus et currus Pharaonis, et universus exercitus erant in Phihahiroth contra Beelsephon. 002 EXO 014 010 Cumque appropinquasset Pharao, levantes filii Israel oculos, viderunt Ægyptios post se: et timuerunt valde: clamaveruntque ad Dominum, 002 EXO 014 011 et dixerunt ad Moysen: Forsitan non erant sepulchra in Ægypto, ideo tulisti nos ut moreremur in solitudine: quid hoc facere voluisti, ut educeres nos ex Ægypto? 002 EXO 014 012 Nonne iste est sermo, quem loquebamur ad te in Ægypto, dicentes: Recede a nobis, ut serviamus Ægyptiis? multo enim melius erat servire eis, quam mori in solitudine. 002 EXO 014 013 Et ait Moyses ad populum: Nolite timere: state, et videte magnalia Domini quæ facturus est hodie: Ægyptios enim, quos nunc videtis, nequaquam ultra videbitis usque in sempiternum. 002 EXO 014 014 Dominus pugnabit pro vobis, et vos tacebitis. 002 EXO 014 015 Dixitque Dominus ad Moysen: Quid clamas ad me? Loquere filiis Israel ut proficiscantur. 002 EXO 014 016 Tu autem eleva virgam tuam, et extende manum tuam super mare, et divide illud: ut gradiantur filii Israel in medio mari per siccum. 002 EXO 014 017 Ego autem indurabo cor Ægyptiorum ut persequantur vos: et glorificabor in Pharaone, et in omni exercitu eius, et in curribus et in equitibus illius. 002 EXO 014 018 Et scient Ægyptii quia ego sum Dominus cum glorificatus fuero in Pharaone, et in curribus atque in equitibus eius. 002 EXO 014 019 Tollensque se Angelus Dei, qui præcedebat castra Israel, abiit post eos: et cum eo pariter columna nubis, priora dimittens, post tergum 002 EXO 014 020 stetit, inter castra Ægyptiorum et castra Israel: et erat nubes tenebrosa, et illuminans noctem, ita ut ad se invicem toto noctis tempore accedere non valerent. 002 EXO 014 021 Cumque extendisset Moyses manum super mare, abstulit illud Dominus flante vento vehementi et urente tota nocte, et vertit in siccum: divisaque est aqua. 002 EXO 014 022 Et ingressi sunt filii Israel per medium sicci maris: erat enim aqua quasi murus a dextra eorum et læva. 002 EXO 014 023 Persequentesque Ægyptii ingressi sunt post eos, et omnis equitatus Pharaonis, currus eius et equites per medium maris. 002 EXO 014 024 Iamque advenerat vigilia matutina, et ecce respiciens Dominus super castra Ægyptiorum per columnam ignis et nubis, interfecit exercitum eorum: 002 EXO 014 025 et subvertit rotas curruum, ferebanturque in profundum. Dixerunt ergo Ægyptii: Fugiamus Israelem: Dominus enim pugnat pro eis contra nos. 002 EXO 014 026 Et ait Dominus ad Moysen: Extende manum tuam super mare, ut revertantur aquæ ad Ægyptios super currus et equites eorum. 002 EXO 014 027 Cumque extendisset Moyses manum contra mare, reversum est primo diluculo ad priorem locum: fugientibusque Ægyptiis occurrerunt aquæ, et involvit eos Dominus in mediis fluctibus. 002 EXO 014 028 Reversæque sunt aquæ, et operuerunt currus et equites cuncti exercitus Pharaonis, qui sequentes ingressi fuerant mare: nec unus quidem superfuit ex eis. 002 EXO 014 029 Filii autem Israel perrexerunt per medium sicci maris, et aquæ eis erant quasi pro muro a dextris et a sinistris: 002 EXO 014 030 liberavitque Dominus in die illa Israel de manu Ægyptiorum. 002 EXO 014 031 Et viderunt Ægyptios mortuos super littus maris, et manum magnam quam exercuerat Dominus contra eos: timuitque populus Dominum, et crediderunt Domino, et Moysi servo eius. 002 EXO 015 001 Tunc cecinit Moyses et filii Israel carmen hoc Domino, et dixerunt: Cantemus Domino: gloriose enim magnificatus est, equum et ascensorem deiecit in mare. 002 EXO 015 002 Fortitudo mea, et laus mea Dominus, et factus est mihi in salutem: iste Deus meus, et glorificabo eum: Deus patris mei, et exaltabo eum. 002 EXO 015 003 Dominus quasi vir pugnator, omnipotens nomen eius. 002 EXO 015 004 Currus Pharaonis et exercitum eius proiecit in mare: electi principes eius submersi sunt in Mari Rubro. 002 EXO 015 005 Abyssi operuerunt eos, descenderunt in profundum quasi lapis. 002 EXO 015 006 Dextera tua Domine magnificata est in fortitudine: dextera tua, Domine, percussit inimicum. 002 EXO 015 007 Et in multitudine gloriæ tuæ deposuisti adversarios tuos: misisti iram tuam, quæ devoravit eos sicut stipulam. 002 EXO 015 008 Et in spiritu furoris tui congregatæ sunt aquæ: stetit unda fluens, congregata sunt abyssi in medio mari. 002 EXO 015 009 Dixit inimicus: Persequar et comprehendam, dividam spolia, implebitur anima mea: evaginabo gladium meum, interficiet eos manus mea. 002 EXO 015 010 Flavit spiritus tuus, et operuit eos mare: submersi sunt quasi plumbum in aquis vehementibus. 002 EXO 015 011 Quis similis tui in fortibus Domine? quis similis tui, magnificus in sanctitate, terribilis atque laudabilis, faciens mirabilia? 002 EXO 015 012 Extendisti manum tuam, et devoravit eos terra. 002 EXO 015 013 Dux fuisti in misericordia tua populo quem redemisti: et portasti eum in fortitudine tua, ad habitaculum sanctum tuum. 002 EXO 015 014 Ascenderunt populi, et irati sunt: dolores obtinuerunt habitatores Philisthiim. 002 EXO 015 015 Tunc conturbati sunt principes Edom, robustos Moab obtinuit tremor: obriguerunt omnes habitatores Chanaan. 002 EXO 015 016 Irruat super eos formido et pavor, in magnitudine brachii tui: fiant immobiles quasi lapis, donec pertranseat populus tuus Domine, donec pertranseat populus tuus iste, quem possedisti. 002 EXO 015 017 Introduces eos, et plantabis in monte hereditatis tuæ, firmissimo habitaculo tuo quod operatus es Domine: sanctuarium tuum Domine, quod firmaverunt manus tuæ. 002 EXO 015 018 Dominus regnabit in æternum et ultra. 002 EXO 015 019 Ingressus est enim eques Pharao cum curribus et equitibus eius in mare: et reduxit super eos Dominus aquas maris: filii autem Israel ambulaverunt per siccum in medio eius. 002 EXO 015 020 Sumpsit ergo Maria prophetissa, soror Aaron, tympanum in manu sua: egressæque sunt omnes mulieres post eam cum tympanis et choris, 002 EXO 015 021 quibus præcinebat, dicens: Cantemus Domino, gloriose enim magnificatus est, equum et ascensorem eius deiecit in mare. 002 EXO 015 022 Tulit autem Moyses Israel de Mari Rubro, et egressi sunt in desertum Sur: ambulaveruntque tribus diebus per solitudinem, et non inveniebant aquam. 002 EXO 015 023 Et venerunt in Mara, nec poterant bibere aquas de Mara, eo quod essent amaræ: unde et congruum loco nomen imposuit, vocans illum Mara, id est, amaritudinem. 002 EXO 015 024 Et murmuravit populus contra Moysen, dicens: Quid bibemus? 002 EXO 015 025 At ille clamavit ad Dominum, qui ostendit ei lignum: quod cum misisset in aquas, in dulcedinem versæ sunt. Ibi constituit ei præcepta, atque iudicia, et ibi tentavit eum, 002 EXO 015 026 dicens: Si audieris vocem Domini Dei tui, et quod rectum est coram eo feceris, et obedieris mandatis eius, custodierisque omnia præcepta illius, cunctum languorem, quem posui in Ægypto, non inducam super te: ego enim Dominus sanator tuus. 002 EXO 015 027 Venerunt autem in Elim filii Israel, ubi erant duodecim fontes aquarum, et septuaginta palmæ: et castrametati sunt iuxta aquas. 002 EXO 016 001 Profectique sunt de Elim, et venit omnis multitudo filiorum Israel in desertum Sin, quod est inter Elim et Sinai: quintodecimo die mensis secundi, postquam egressi sunt de terra Ægypti. 002 EXO 016 002 Et murmuravit omnis congregatio filiorum Israel contra Moysen et Aaron in solitudine. 002 EXO 016 003 Dixeruntque filii Israel ad eos: Utinam mortui essemus per manum Domini in Terra Ægypti, quando sedebamus super ollas carnium, et comedebamus panem in saturitate: cur eduxistis nos in desertum istud, ut occideretis omnem multitudinem fame? 002 EXO 016 004 Dixit autem Dominus ad Moysen: Ecce, ego pluam vobis panes de cælo: egrediatur populus, et colligat quæ sufficiunt per singulos dies: ut tentem eum utrum ambulet in lege mea, an non. 002 EXO 016 005 Die autem sexto parent quod inferant: et sit duplum quam colligere solebant per singulos dies. 002 EXO 016 006 Dixeruntque Moyses et Aaron ad omnes filios Israel: Vespere scietis quod Dominus eduxerit vos de terra Ægypti: 002 EXO 016 007 et mane videbitis gloriam Domini: audivit enim murmur vestrum contra Dominum: nos vero quid sumus, quia mussitastis contra nos? 002 EXO 016 008 Et ait Moyses: Dabit vobis Dominus vespere carnes edere, et mane panes in saturitate: eo quod audierit murmurationes vestras quibus murmurati estis contra eum, nos enim quid sumus? nec contra nos est murmur vestrum, sed contra Dominum. 002 EXO 016 009 Dixit quoque Moyses ad Aaron: Dic universæ congregationi filiorum Israel: Accedite coram Domino: audivit enim murmur vestrum. 002 EXO 016 010 Cumque loqueretur Aaron ad omnem cœtum filiorum Israel, respexerunt ad solitudinem: et ecce gloria Domini apparuit in nube. 002 EXO 016 011 Locutus est autem Dominus ad Moysen, dicens: 002 EXO 016 012 Audivi murmurationes filiorum Israel, loquere ad eos: Vespere comedetis carnes, et mane saturabimini panibus: scietisque quod ego sum Dominus Deus vester. 002 EXO 016 013 Factum est ergo vespere, et ascendens coturnix, cooperuit castra: mane quoque ros iacuit per circuitum castrorum. 002 EXO 016 014 Cumque operuisset superficiem terræ, apparuit in solitudine minutum, et quasi pilo tusum in similitudinem pruinæ super terram. 002 EXO 016 015 Quod cum vidissent filii Israel, dixerunt ad invicem: Manhu? quod significat: Quid est hoc? ignorabant enim quid esset. Quibus ait Moyses: Iste est panis, quem Dominus dedit vobis ad vescendum. 002 EXO 016 016 Hic est sermo, quem præcepit Dominus: Colligat unusquisque ex eo quantum sufficit ad vescendum: gomor per singula capita, iuxta numerum animarum vestrarum quæ habitant in tabernaculo sic tolletis. 002 EXO 016 017 Feceruntque ita filii Israel: et collegerunt, alius plus, alius minus. 002 EXO 016 018 Et mensi sunt ad mensuram gomor: nec qui plus collegerat, habuit amplius: nec qui minus paraverat, reperit minus: sed singuli iuxta id quod edere poterant, congregaverunt. 002 EXO 016 019 Dixitque Moyses ad eos: Nullus relinquat ex eo in mane. 002 EXO 016 020 Qui non audierunt eum, sed dimiserunt quidam ex eis usque mane, et scatere cœpit vermibus, atque computruit: et iratus est contra eos Moyses. 002 EXO 016 021 Colligebant autem mane singuli, quantum sufficere poterat ad vescendum: cumque incaluisset sol, liquefiebat. 002 EXO 016 022 In die autem sexta collegerunt cibos duplices, id est, duo gomor per singulos homines: venerunt autem omnes principes multitudinis, et narraverunt Moysi. 002 EXO 016 023 Qui ait eis: Hoc est quod locutus est Dominus: Requies sabbati sanctificata est Domino cras. Quodcumque operandum est, facite: et quæ coquenda sunt coquite: quidquid autem reliquum fuerit, reponite usque in mane. 002 EXO 016 024 Feceruntque ita ut præceperat Moyses, et non computruit, neque vermis inventus est in eo. 002 EXO 016 025 Dixitque Moyses: Comedite illud hodie, quia sabbatum est Domini: non invenietur hodie in agro. 002 EXO 016 026 Sex diebus colligite: in die autem septimo sabbatum est Domini, idcirco non invenietur. 002 EXO 016 027 Venitque septima dies: et egressi de populo ut colligerent, non invenerunt. 002 EXO 016 028 Dixit autem Dominus ad Moysen: Usquequo non vultis custodire mandata mea, et legem meam? 002 EXO 016 029 Videte quod Dominus dederit vobis sabbatum, et propter hoc die sexta tribuit vobis cibos duplices: maneat unusquisque apud semetipsum: nullus egrediatur de loco suo die septimo. 002 EXO 016 030 Et sabbatizavit populus die septimo. 002 EXO 016 031 Appellavitque domus Israel nomen eius Man: quod erat quasi semen coriandri album, gustusque eius quasi similæ cum melle. 002 EXO 016 032 Dixit autem Moyses: Iste est sermo, quem præcepit Dominus: Imple gomor ex eo, et custodiatur in futuras retro generationes: ut noverint panem, quo alui vos in solitudine, quando educti estis de Terra Ægypti. 002 EXO 016 033 Dixitque Moyses ad Aaron: Sume vas unum, et mitte ibi Man, quantum potest capere gomor: et repone coram Domino ad servandum in generationes vestras: 002 EXO 016 034 sicut præcepit Dominus Moysi. Posuitque illud Aaron in tabernaculo reservandum. 002 EXO 016 035 Filii autem Israel comederunt Man quadraginta annis, donec venirent in terram habitabilem: hoc cibo aliti sunt, usquequo tangerent fines terræ Chanaan. 002 EXO 016 036 Gomor autem decima pars est ephi. 002 EXO 017 001 Igitur profecta omnis multitudo filiorum Israel de deserto Sin per mansiones suas, iuxta sermonem Domini, castrametati sunt in Raphidim, ubi non erat aqua ad bibendum populo. 002 EXO 017 002 Qui iurgatus contra Moysen, ait: Da nobis aquam, ut bibamus. Quibus respondit Moyses: Quid iurgamini contra me? cur tentatis Dominum? 002 EXO 017 003 Sitivit ergo ibi populus præ aquæ penuria, et murmuravit contra Moysen, dicens: Cur fecisti nos exire de Ægypto, ut occideres nos, et liberos nostros, ac iumenta siti? 002 EXO 017 004 Clamavit autem Moyses ad Dominum, dicens: Quid faciam populo huic? adhuc paululum, et lapidabit me. 002 EXO 017 005 Et ait Dominus ad Moysen: Antecede populum, et sume tecum de senioribus Israel: et virgam qua percussisti fluvium, tolle in manu tua, et vade. 002 EXO 017 006 En ego stabo ibi coram te, supra petram Horeb: percutiesque petram, et exibit ex ea aqua, ut bibat populus. Fecit Moyses ita coram senioribus Israel: 002 EXO 017 007 et vocavit nomen loci illius, Tentatio, propter iurgium filiorum Israel, et quia tentaverunt Dominum, dicentes: Est ne Dominus in nobis, an non? 002 EXO 017 008 Venit autem Amalec, et pugnabat contra Israel in Raphidim. 002 EXO 017 009 Dixitque Moyses ad Iosue: Elige viros: et egressus, pugna contra Amalec: cras ego stabo in vertice collis, habens virgam Dei in manu mea. 002 EXO 017 010 Fecit Iosue ut locutus erat Moyses, et pugnavit contra Amalec: Moyses autem et Aaron, et Hur ascenderunt super verticem collis. 002 EXO 017 011 Cumque levaret Moyses manus, vincebat Israel: sin autem paululum remisisset, superabat Amalec. 002 EXO 017 012 Manus autem Moysi erant graves: sumentes igitur lapidem, posuerunt subter eum, in quo sedit: Aaron autem et Hur sustentabant manus eius ex utraque parte. Et factum est ut manus illius non lassarentur usque ad occasum solis. 002 EXO 017 013 Fugavitque Iosue Amalec, et populum eius in ore gladii. 002 EXO 017 014 Dixit autem Dominus ad Moysen: Scribe hoc ob monimentum in libro, et trade auribus Iosue: delebo enim memoriam Amalec sub cælo. 002 EXO 017 015 Ædificavitque Moyses altare: et vocavit nomen eius, Dominus exaltatio mea, dicens: 002 EXO 017 016 Quia manus solii Domini, et bellum Domini erit contra Amalec, a generatione in generationem. 002 EXO 018 001 Cumque audisset Iethro, sacerdos Madian, cognatus Moysi, omnia quæ fecerat Deus Moysi, et Israeli populo suo, et quod eduxisset Dominus Israel de Ægypto: 002 EXO 018 002 tulit Sephoram uxorem Moysi quam remiserat: 002 EXO 018 003 et duos filios eius, quorum unus vocabatur Gersam, dicente patre: Advena fui in terra aliena. 002 EXO 018 004 Alter vero Eliezer: Deus enim, ait, patris mei adiutor meus, et eruit me de gladio Pharaonis. 002 EXO 018 005 Venit ergo Iethro cognatus Moysi, et filii eius, et uxor eius ad Moysen in desertum, ubi erat castrametatus iuxta montem Dei. 002 EXO 018 006 Et mandavit Moysi, dicens: Ego Iethro cognatus tuus venio ad te, et uxor tua, et duo filii cum ea. 002 EXO 018 007 Qui egressus in occursum cognati sui, adoravit, et osculatus est eum: salutaveruntque se mutuo verbis pacificis. Cumque intrasset tabernaculum, 002 EXO 018 008 narravit Moyses cognato suo cuncta quæ fecerat Dominus Pharaoni, et Ægyptiis propter Israel: universumque laborem, qui accidisset eis in itinere, et quod liberaverat eos Dominus. 002 EXO 018 009 Lætatusque est Iethro super omnibus bonis, quæ fecerat Dominus Israeli, eo quod eruisset eum de manu Ægyptiorum, 002 EXO 018 010 et ait: Benedictus Dominus, qui liberavit vos de manu Ægyptiorum, et de manu Pharaonis, qui eruit populum suum de manu Ægypti. 002 EXO 018 011 Nunc cognovi, quia magnus Dominus super omnes deos: eo quod superbe egerint contra illos. 002 EXO 018 012 Obtulit ergo Iethro cognatus Moysi holocausta et hostias Deo: veneruntque Aaron et omnes seniores Israel, ut comederent panem cum eo coram Deo. 002 EXO 018 013 Altera autem die sedit Moyses ut iudicaret populum, qui assistebat Moysi a mane usque ad vesperam. 002 EXO 018 014 Quod cum vidisset cognatus eius, omnia scilicet quæ agebat in populo, ait: Quid est hoc quod facis in plebe? Cur solus sedes, et omnis populus præstolatur de mane usque ad vesperam? 002 EXO 018 015 Cui respondit Moyses: Venit ad me populus quærens sententiam Dei. 002 EXO 018 016 Cumque acciderit eis aliqua disceptatio, veniunt ad me ut iudicem inter eos, et ostendam præcepta Dei, et leges eius. 002 EXO 018 017 At ille: Non bonam, inquit, rem facis: 002 EXO 018 018 stulto labore consumeris et tu, et populus iste qui tecum est: ultra vires tuas est negotium, solus illud non poteris sustinere. 002 EXO 018 019 Sed audi verba mea atque consilia, et erit Deus tecum. Esto tu populo in his quæ ad Deum pertinent, ut referas quæ dicuntur ad eum: 002 EXO 018 020 ostendasque populo ceremonias et ritum colendi, viamque per quam ingredi debeant, et opus quod facere debeant. 002 EXO 018 021 Provide autem de omni plebe viros potentes, et timentes Deum, in quibus sit veritas, et qui oderint avaritiam, et constitue ex eis tribunos, et centuriones, et quinquagenarios, et decanos 002 EXO 018 022 qui iudicent populum omni tempore: quidquid autem maius fuerit, referant ad te, et ipsi minora tantummodo iudicent: leviusque sit tibi, partito in alios onere. 002 EXO 018 023 Si hoc feceris, implebis imperium Dei, et præcepta eius poteris sustentare: et omnis hic populus revertetur ad loca sua cum pace. 002 EXO 018 024 Quibus auditis, Moyses fecit omnia quæ ille suggesserat. 002 EXO 018 025 Et electis viris strenuis de cuncto Israel, constituit eos principes populi, tribunos, et centuriones, et quinquagenarios, et decanos. 002 EXO 018 026 Qui iudicabant plebem omni tempore: quidquid autem gravius erat, referebant ad eum, faciliora tantummodo iudicantes. 002 EXO 018 027 Dimisitque cognatum suum: qui reversus abiit in terram suam. 002 EXO 019 001 Mense tertio egressionis Israel de Terra Ægypti, in die hac venerunt in solitudinem Sinai. 002 EXO 019 002 Nam profecti de Raphidim, et pervenientes usque in desertum Sinai, castrametati sunt in eodem loco, ibique Israel fixit tentoria e regione montis. 002 EXO 019 003 Moyses autem ascendit ad Deum, vocavitque eum Dominus de monte, et ait: Hæc dices domui Iacob, et annunciabis filiis Israel: 002 EXO 019 004 Vos ipsi vidistis, quæ fecerim Ægyptiis, quo modo portaverim vos super alas aquilarum, et assumpserim mihi. 002 EXO 019 005 Si ergo audieritis vocem meam, et custodieritis pactum meum, eritis mihi in peculium de cunctis populis: mea est enim omnis terra. 002 EXO 019 006 Et vos eritis mihi in regnum sacerdotale, et gens sancta. Hæc sunt verba quæ loqueris ad filios Israel. 002 EXO 019 007 Venit Moyses: et convocatis maioribus natu populi, exposuit omnes sermones quos mandaverat Dominus. 002 EXO 019 008 Responditque omnis populus simul: Cuncta quæ locutus est Dominus, faciemus. Cumque retulisset Moyses verba populi ad Dominum, 002 EXO 019 009 ait ei Dominus: Iam nunc veniam ad te in caligine nubis, ut audiat me populus loquentem ad te, et credat tibi in perpetuum. Nunciavit ergo Moyses verba populi ad Dominum. 002 EXO 019 010 Qui dixit ei: Vade ad populum, et sanctifica illos hodie, et cras, laventque vestimenta sua. 002 EXO 019 011 Et sint parati in diem tertium: in die enim tertia descendet Dominus coram omni plebe super montem Sinai. 002 EXO 019 012 Constituesque terminos populo per circuitum, et dices ad eos: Cavete ne ascendatis in montem, nec tangatis fines illius: omnis qui tetigerit montem, morte morietur. 002 EXO 019 013 Manus non tanget eum, sed lapidibus opprimetur, aut confodietur iaculis: sive iumentum fuerit, sive homo, non vivet. Cum cœperit clangere buccina, tunc ascendant in montem. 002 EXO 019 014 Descenditque Moyses de monte ad populum, et sanctificavit eum. Cumque lavissent vestimenta sua, 002 EXO 019 015 ait ad eos: Estote parati in diem tertium, et ne appropinquetis uxoribus vestris. 002 EXO 019 016 Iamque advenerat tertius dies, et mane inclaruerat: et ecce cœperunt audiri tonitrua, ac micare fulgura, et nubes densissima operire montem, clangorque buccinæ vehementius perstrepebat: et timuit populus qui erat in castris. 002 EXO 019 017 Cumque eduxisset eos Moyses in occursum Dei de loco castrorum, steterunt ad radices montis. 002 EXO 019 018 Totus autem mons Sinai fumabat: eo quod descendisset Dominus super eum in igne, et ascenderet fumus ex eo quasi de fornace: eratque omnis mons terribilis. 002 EXO 019 019 Et sonitus buccinæ paulatim crescebat in maius, et prolixius tendebatur: Moyses loquebatur, et Deus respondebat ei. 002 EXO 019 020 Descenditque Dominus super montem Sinai in ipso montis vertice, et vocavit Moysen in cacumen eius. Quo cum ascendisset, 002 EXO 019 021 dixit ad eum: Descende, et contestare populum: ne forte velit transcendere terminos ad videndum Dominum, et pereat ex eis plurima multitudo. 002 EXO 019 022 Sacerdotes quoque qui accedunt ad Dominum, sanctificentur, ne percutiat eos. 002 EXO 019 023 Dixitque Moyses ad Dominum: Non poterit vulgus ascendere in montem Sinai: tu enim testificatus es, et iussisti, dicens: Pone terminos circa montem, et sanctifica illum. 002 EXO 019 024 Cui ait Dominus: Vade, descende: ascendesque tu, et Aaron tecum: sacerdotes autem et populus ne transeant terminos, nec ascendant ad Dominum, ne forte interficiat illos. 002 EXO 019 025 Descenditque Moyses ad populum, et omnia narravit eis. 002 EXO 020 001 Locutusque est Dominus cunctos sermones hos: 002 EXO 020 002 Ego sum Dominus Deus tuus, qui eduxi te de Terra Ægypti, de domo servitutis. 002 EXO 020 003 Non habebis deos alienos coram me. 002 EXO 020 004 Non facies tibi sculptile, neque omnem similitudinem quæ est in cælo desuper, et quæ in terra deorsum, nec eorum quæ sunt in aquis sub terra. 002 EXO 020 005 Non adorabis ea, neque coles: ego sum Dominus Deus tuus fortis, zelotes, visitans iniquitatem patrum in filios, in tertiam et quartam generationem eorum qui oderunt me: 002 EXO 020 006 et faciens misericordiam in millia his qui diligunt me, et custodiunt præcepta mea. 002 EXO 020 007 Non assumes nomen Domini Dei tui in vanum. Nec enim habebit insontem Dominus eum qui assumpserit nomen Domini Dei sui frustra. 002 EXO 020 008 Memento ut diem Sabbati sanctifices. 002 EXO 020 009 Sex diebus operaberis, et facies omnia opera tua. 002 EXO 020 010 Septimo autem die Sabbatum Domini Dei tui est: non facies omne opus in eo, tu, et filius tuus et filia tua, servus tuus et ancilla tua, iumentum tuum, et advena qui est intra portas tuas. 002 EXO 020 011 Sex enim diebus fecit Dominus cælum et terram, et mare, et omnia quæ in eis sunt, et requievit in die septimo, idcirco benedixit Dominus diei Sabbati, et sanctificavit eum. 002 EXO 020 012 Honora patrem tuum et matrem tuam, ut sis longævus super terram, quam Dominus Deus tuus dabit tibi. 002 EXO 020 013 Non occides. 002 EXO 020 014 Non mœchaberis. 002 EXO 020 015 Non furtum facies. 002 EXO 020 016 Non loqueris contra proximum tuum falsum testimonium. 002 EXO 020 017 Non concupisces domum proximi tui: nec desiderabis uxorem eius, non servum, non ancillam, non bovem, non asinum, nec omnia quæ illius sunt. 002 EXO 020 018 Cunctus autem populus videbat voces et lampades, et sonitum buccinæ, montemque fumantem: et perterriti ac pavore concussi, steterunt procul, 002 EXO 020 019 dicentes Moysi: Loquere tu nobis, et audiemus: non loquatur nobis Dominus, ne forte moriamur. 002 EXO 020 020 Et ait Moyses ad populum: Nolite timere: ut enim probaret vos venit Deus, et ut terror illius esset in vobis, et non peccaretis. 002 EXO 020 021 Stetitque populus de longe. Moyses autem accessit ad caliginem in qua erat Deus. 002 EXO 020 022 Dixit præterea Dominus ad Moysen: Hæc dices filiis Israel: Vos vidistis quod de cælo locutus sim vobis. 002 EXO 020 023 Non facietis deos argenteos, nec deos aureos facietis vobis. 002 EXO 020 024 Altare de terra facietis mihi, et offeretis super eo holocausta et pacifica vestra, oves vestras et boves in omni loco in quo memoria fuerit nominis mei: veniam ad te, et benedicam tibi. 002 EXO 020 025 Quod si altare lapideum feceris mihi, non ædificabis illud de sectis lapidibus: si enim levaveris cultrum super eo, polluetur. 002 EXO 020 026 Non ascendes per gradus ad altare meum, ne reveletur turpitudo tua. 002 EXO 021 001 Hæc sunt iudicia quæ propones eis. 002 EXO 021 002 Si emeris servum Hebræum, sex annis serviet tibi: in septimo egredietur liber gratis. 002 EXO 021 003 Cum quali veste intraverit, cum tali exeat: si habens uxorem, et uxor egredietur simul. 002 EXO 021 004 Sin autem dominus dederit illi uxorem, et pepererit filios et filias: mulier et liberi eius erunt domini sui, ipse vero exibit cum vestitu suo. 002 EXO 021 005 Quod si dixerit servus: Diligo dominum meum et uxorem ac liberos, non egrediar liber: 002 EXO 021 006 offeret eum dominus diis, et applicabitur ad ostium et postes, perforabitque aurem eius subula: et erit ei servus in sæculum. 002 EXO 021 007 Si quis vendiderit filiam suam in famulam, non egredietur sicut ancillæ exire consueverunt. 002 EXO 021 008 Si displicuerit oculis domini sui cui tradita fuerat, dimittet eam: populo autem alieno vendendi non habebit potestatem, si spreverit eam. 002 EXO 021 009 Sin autem filio suo desponderit eam, iuxta morem filiarum faciet illi. 002 EXO 021 010 Quod si alteram ei acceperit, providebit puellæ nuptias, et vestimenta, et pretium pudicitiæ non negabit. 002 EXO 021 011 Si tria ista non fecerit, egredietur gratis absque pecunia. 002 EXO 021 012 Qui percusserit hominem volens occidere, morte moriatur. 002 EXO 021 013 Qui autem non est insidiatus, sed Deus illum tradidit in manus eius: constituam tibi locum in quem fugere debeat. 002 EXO 021 014 Si quis per industriam occiderit proximum suum, et per insidias: ab altari meo evelles eum, ut moriatur. 002 EXO 021 015 Qui percusserit patrem suum aut matrem, morte moriatur. 002 EXO 021 016 Qui furatus fuerit hominem, et vendiderit eum, convictus noxæ, morte moriatur. 002 EXO 021 017 Qui maledixerit patri suo, vel matri, morte moriatur. 002 EXO 021 018 Si rixati fuerint viri, et percusserit alter proximum suum lapide vel pugno, et ille mortuus non fuerit, sed iacuerit in lectulo: 002 EXO 021 019 si surrexerit, et ambulaverit foris super baculum suum, innocens erit qui percusserit, ita tamen ut operas eius, et impensas in medicos restituat. 002 EXO 021 020 Qui percusserit servum suum, vel ancillam virga, et mortui fuerint in manibus eius, criminis reus erit. 002 EXO 021 021 Sin autem uno die vel duobus supervixerit, non subiacebit pœnæ, quia pecunia illius est. 002 EXO 021 022 Si rixati fuerint viri, et percusserit quis mulierem prægnantem, et abortivum quidem fecerit, sed ipsa vixerit: subiacebit damno quantum maritus mulieris expetierit, et arbitri iudicaverint. 002 EXO 021 023 Sin autem mors eius fuerit subsecuta, reddet animam pro anima, 002 EXO 021 024 oculum pro oculo, dentem pro dente, manum pro manu, pedem pro pede, 002 EXO 021 025 adustionem pro adustione, vulnus pro vulnere, livorem pro livore. 002 EXO 021 026 Si percusserit quispiam oculum servi sui aut ancillæ, et luscos eos fecerit, dimittet eos liberos pro oculo quem eruit. 002 EXO 021 027 Dentem quoque si excusserit servo vel ancillæ suæ, similiter dimittet eos liberos. 002 EXO 021 028 Si bos cornu percusserit virum aut mulierem, et mortui fuerint, lapidibus obruetur: et non comedentur carnes eius, dominus quoque bovis innocens erit. 002 EXO 021 029 Quod si bos cornupeta fuerit ab heri et nudiustertius, et contestati sunt dominum eius, nec recluserit eum, occideritque virum aut mulierem: et bos lapidibus obruetur, et dominum eius occident. 002 EXO 021 030 Quod si pretium fuerit ei impositum, dabit pro anima sua quidquid fuerit postulatus. 002 EXO 021 031 Filium quoque et filiam si cornu percusserit, simili sententiæ subiacebit. 002 EXO 021 032 Si servum, ancillamque invaserit, triginta siclos argenti domino dabit, bos vero lapidibus opprimetur. 002 EXO 021 033 Si quis aperuerit cisternam, et foderit, et non operuerit eam, cecideritque bos aut asinus in eam, 002 EXO 021 034 reddet dominus cisternæ pretium iumentorum: quod autem mortuum est, ipsius erit. 002 EXO 021 035 Si bos alienus bovem alterius vulneraverit, et ille mortuus fuerit: vendent bovem vivum, et divident pretium, cadaver autem mortui inter se dispertient. 002 EXO 021 036 Sin autem sciebat quod bos cornupeta esset ab heri et nudiustertius, et non custodivit eum dominus suus: reddet bovem pro bove, et cadaver integrum accipiet. 002 EXO 022 001 Si quis furatus fuerit bovem, aut ovem, et occiderit vel vendiderit: quinque boves pro uno bove restituet, et quattuor oves pro una ove. 002 EXO 022 002 Si effringens fur domum sive suffodiens fuerit inventus, et accepto vulnere mortuus fuerit: percussor non erit reus sanguinis. 002 EXO 022 003 Quod si orto sole hoc fecerit, homicidium perpetravit, et ipse morietur. Si non habuerit quod pro furto reddat, ipse venundabitur. 002 EXO 022 004 Si inventum fuerit apud eum quod furatus est, vivens, sive bos, sive asinus, sive ovis: duplum restituet. 002 EXO 022 005 Si læserit quispiam agrum vel vineam, et dimiserit iumentum suum ut depascatur aliena: quidquid optimum habuerit in agro suo, vel in vinea, pro damni æstimatione restituet. 002 EXO 022 006 Si egressus ignis invenerit spinas, et comprehenderit acervos frugum, sive stantes segetes in agris, reddet damnum qui ignem succenderit. 002 EXO 022 007 Si quis commendaverit amico pecuniam, aut vas in custodiam, et ab eo, qui susceperat, furto ablata fuerint: si invenitur fur, duplum reddet: 002 EXO 022 008 si latet fur, dominus domus applicabitur ad deos, et iurabit quod non extenderit manum in rem proximi sui, 002 EXO 022 009 ad perpetrandam fraudem, tam in bove, quam in asino, et ove ac vestimento, et quidquid damnum inferre potest: ad deos utriusque causa perveniet: et si illi iudicaverit, duplum restituet proximo suo. 002 EXO 022 010 Si quis commendaverit proximo suo asinum, bovem, ovem, et omne iumentum ad custodiam, et mortuum fuerit, aut debilitatum, vel captum ab hostibus, nullusque hoc viderit: 002 EXO 022 011 iusiurandum erit in medio, quod non extenderit manum ad rem proximi sui: suscipietque dominus iuramentum, et ille reddere non cogetur. 002 EXO 022 012 Quod si furto ablatum fuerit, restituet damnum domino. 002 EXO 022 013 Si comestum a bestia, deferat ad eum quod occisum est, et non restituet. 002 EXO 022 014 Qui a proximo suo quidquam horum mutuo postulaverit, et debilitatum aut mortuum fuerit domino non præsente, reddere compelletur. 002 EXO 022 015 Quod si impræsentiarum dominus fuerit, non restituet, maxime si conductum venerat pro mercede operis sui. 002 EXO 022 016 Si seduxerit quis virginem necdum desponsatam, dormieritque cum ea: dotabit eam, et habebit eam uxorem. 002 EXO 022 017 Si pater virginis dare noluerit, reddet pecuniam iuxta modum dotis, quam virgines accipere consueverunt. 002 EXO 022 018 Maleficos non patieris vivere. 002 EXO 022 019 Qui coierit cum iumento, morte moriatur. 002 EXO 022 020 Qui immolat diis, occidetur, præterquam Domino soli. 002 EXO 022 021 Advenam non contristabis, neque affliges eum: advenæ enim et ipsi fuistis in Terra Ægypti. 002 EXO 022 022 Viduæ et pupillo non nocebitis. 002 EXO 022 023 Si læseritis eos, vociferabuntur ad me, et ego audiam clamorem eorum: 002 EXO 022 024 et indignabitur furor meus, percutiamque vos gladio, et erunt uxores vestræ viduæ, et filii vestri pupilli. 002 EXO 022 025 Si pecuniam mutuam dederis populo meo pauperi qui habitat tecum, non urgebis eum quasi exactor, nec usuris opprimes. 002 EXO 022 026 Si pignus a proximo tuo acceperis vestimentum, ante solis occasum reddes ei. 002 EXO 022 027 Ipsum enim est solum, quo operitur, indumentum carnis eius, nec habet aliud in quo dormiat: si clamaverit ad me, exaudiam eum, quia misericors sum. 002 EXO 022 028 Diis non detrahes, et principi populi tui non maledices. 002 EXO 022 029 Decimas tuas et primitias tuas non tardabis reddere, primogenitum filiorum tuorum dabis mihi. 002 EXO 022 030 De bobus quoque, et ovibus similiter facies: septem diebus sit cum matre sua, die octava reddes illum mihi. 002 EXO 022 031 Viri sancti eritis mihi: carnem, quæ a bestiis fuerit prægustata, non comedetis, sed proiicietis canibus. 002 EXO 023 001 Non suscipies vocem mendacii: nec iunges manum tuam ut pro impio dicas falsum testimonium. 002 EXO 023 002 Non sequeris turbam ad faciendum malum: nec in iudicio, plurimorum acquiesces sententiæ, ut a vero devies. 002 EXO 023 003 Pauperis quoque non misereberis in iudicio. 002 EXO 023 004 Si occurreris bovi inimici tui, aut asino erranti, reduc ad eum. 002 EXO 023 005 Si videris asinum odientis te iacere sub onere, non pertransibis, sed sublevabis cum eo. 002 EXO 023 006 Non declinabis in iudicium pauperis. 002 EXO 023 007 Mendacium fugies. Insontem et iustum non occides: quia aversor impium. 002 EXO 023 008 Nec accipies munera, quæ etiam excæcant prudentes, et subvertunt verba iustorum. 002 EXO 023 009 Peregrino molestus non eris. Scitis enim advenarum animas: quia et ipsi peregrini fuistis in Terra Ægypti. 002 EXO 023 010 Sex annis seminabis terram tuam, et congregabis fruges eius. 002 EXO 023 011 Anno autem septimo dimittes eam, et requiescere facies, ut comedant pauperes populi tui: et quidquid reliquum fuerit, edant bestiæ agri: ita facies in vinea et in oliveto tuo. 002 EXO 023 012 Sex diebus operaberis: septimo die cessabis, ut requiescat bos et asinus tuus: et refrigeretur filius ancillæ tuæ, et advena. 002 EXO 023 013 Omnia quæ dixi vobis, custodite. Et per nomen externorum deorum non iurabitis, neque audietur ex ore vestro. 002 EXO 023 014 Tribus vicibus per singulos annos mihi festa celebrabitis. 002 EXO 023 015 Sollemnitatem azymorum custodies. Septem diebus comedes azyma, sicut præcepi tibi, tempore mensis novorum, quando egressus es de Ægypto: non apparebis in conspectu meo vacuus. 002 EXO 023 016 Et sollemnitatem messis primitivorum operis tui, quæcumque seminaveris in agro. Sollemnitatem quoque in exitu anni, quando congregaveris omnes fruges tuas de agro. 002 EXO 023 017 Ter in anno apparebit omne masculinum tuum coram Domino Deo tuo. 002 EXO 023 018 Non immolabis super fermento sanguinem victimæ meæ, nec remanebit adeps sollemnitatis meæ usque mane. 002 EXO 023 019 Primitias frugum terræ tuæ deferes in domum Domini Dei tui. Non coques hœdum in lacte matris suæ. 002 EXO 023 020 Ecce ego mittam Angelum meum, qui præcedat te, et custodiat in via, et introducat in locum quem paravi. 002 EXO 023 021 Observa eum, et audi vocem eius, nec contemnendum putes: quia non dimittet cum peccaveris, et est nomen meum in illo. 002 EXO 023 022 Quod si audieris vocem eius, et feceris omnia quæ loquor, inimicus ero inimicis tuis, et affligam affligentes te. 002 EXO 023 023 Præcedetque te Angelus meus, et introducet te ad Amorrhæum, et Hethæum, et Pherezæum, Chananæumque, et Hevæum, et Iebusæum, quos ego conteram. 002 EXO 023 024 Non adorabis deos eorum, nec coles eos: non facies opera eorum, sed destrues eos, et confringes statuas eorum. 002 EXO 023 025 Servietisque Domino Deo vestro, ut benedicam panibus tuis et aquis, et auferam infirmitatem de medio tui. 002 EXO 023 026 Non erit infœcunda, nec sterilis in terra tua: numerum dierum tuorum implebo. 002 EXO 023 027 Terrorem meum mittam in præcursum tuum, et occidam omnem populum, ad quem ingredieris: cunctorumque inimicorum tuorum coram te terga vertam: 002 EXO 023 028 emittens crabrones prius, qui fugabunt Hevæum, et Chananæum, et Hethæum, antequam introeas. 002 EXO 023 029 Non eiiciam eos a facie tua anno uno: ne terra in solitudinem redigatur, et crescant contra te bestiæ. 002 EXO 023 030 Paulatim expellam eos de conspectu tuo, donec augearis, et possideas Terram. 002 EXO 023 031 Ponam autem terminos tuos a Mari Rubro usque ad Mare Palæstinorum, et a deserto usque ad fluvium: tradam in manibus vestris habitatores Terræ, et eiiciam eos de conspectu vestro. 002 EXO 023 032 Non inibis cum eis fœdus, nec cum diis eorum. 002 EXO 023 033 Non habitent in terra tua, ne forte peccare te faciant in me, si servieris diis eorum: quod tibi certe erit in scandalum. 002 EXO 024 001 Moysi quoque dixit: Ascende ad Dominum tu, et Aaron, Nadab, et Abiu, et septuaginta senes ex Israel, et adorabitis procul. 002 EXO 024 002 Solusque Moyses ascendet ad Dominum, et illi non appropinquabunt: nec populus ascendet cum eo. 002 EXO 024 003 Venit ergo Moyses et narravit plebi omnia verba Domini, atque iudicia: responditque omnis populus una voce: Omnia verba Domini, quæ locutus est, faciemus. 002 EXO 024 004 Scripsit autem Moyses universos sermones Domini: et mane consurgens ædificavit altare ad radices montis, et duodecim titulos per duodecim tribus Israel. 002 EXO 024 005 Misitque iuvenes de filiis Israel, et obtulerunt holocausta, immolaveruntque victimas pacificas Domino, vitulos. 002 EXO 024 006 Tulit itaque Moyses dimidiam partem sanguinis, et misit in crateras: partem autem residuam fudit super altare. 002 EXO 024 007 Assumensque volumen fœderis, legit audiente populo: qui dixerunt: Omnia quæ locutus est Dominus, faciemus, et erimus obedientes. 002 EXO 024 008 Ille vero sumptum sanguinem respersit in populum, et ait: Hic est sanguis fœderis quod pepigit Dominus vobiscum super cunctis sermonibus his. 002 EXO 024 009 Ascenderuntque Moyses et Aaron, Nadab et Abiu, et septuaginta de senioribus Israel: 002 EXO 024 010 et viderunt Deum Israel: et sub pedibus eius quasi opus lapidis sapphirini, et quasi cælum, cum serenum est. 002 EXO 024 011 Nec super eos qui procul recesserant de filiis Israel, misit manum suam, videruntque Deum, et comederunt, ac biberunt. 002 EXO 024 012 Dixit autem Dominus ad Moysen: Ascende ad me in montem, et esto ibi: daboque tibi tabulas lapideas, et legem ac mandata quæ scripsi: ut doceas eos. 002 EXO 024 013 Surrexerunt Moyses et Iosue minister eius: ascendensque Moyses in montem Dei, 002 EXO 024 014 senioribus ait: Expectate hic donec revertamur ad vos. Habetis Aaron et Hur vobiscum: si quid natum fuerit quæstionis, referetis ad eos. 002 EXO 024 015 Cumque ascendisset Moyses, operuit nubes montem. 002 EXO 024 016 Et habitavit gloria Domini super Sinai, tegens illum nube sex diebus: septimo autem die vocavit eum de medio caliginis. 002 EXO 024 017 Erat autem species gloriæ Domini, quasi ignis ardens super verticem montis in conspectu filiorum Israel. 002 EXO 024 018 Ingressusque Moyses medium nebulæ, ascendit in montem: et fuit ibi quadraginta diebus, et quadraginta noctibus. 002 EXO 025 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 002 EXO 025 002 Loquere filiis Israel ut tollant mihi primitias ab omni homine qui offeret ultroneus, accipietis eas. 002 EXO 025 003 Hæc sunt autem quæ accipere debeatis: Aurum, et argentum, et æs, 002 EXO 025 004 hyacinthum et purpuram, coccumque bis tinctum, et byssum, pilos caprarum, 002 EXO 025 005 et pelles arietum rubricatas, pellesque ianthinas, et ligna setim: 002 EXO 025 006 oleum ad luminaria concinnanda: aromata in unguentum, et thymiamata boni odoris: 002 EXO 025 007 lapides onychinos, et gemmas ad ornandum ephod, ac rationale. 002 EXO 025 008 Facientque mihi sanctuarium, et habitabo in medio eorum: 002 EXO 025 009 iuxta omnem similitudinem tabernaculi quod ostendam tibi, et omnium vasorum in cultum eius: sicque facietis illud: 002 EXO 025 010 Arcam de lignis setim compingite, cuius longitudo habeat duos et semis cubitos: latitudo, cubitum et dimidium: altitudo, cubitum similiter ac semissem. 002 EXO 025 011 Et deaurabis eam auro mundissimo intus et foris: faciesque supra, coronam auream per circuitum: 002 EXO 025 012 et quattuor circulos aureos, quos pones per quattuor arcæ angulos: duo circuli sint in latere uno, et duo in altero. 002 EXO 025 013 Facies quoque vectes de lignis setim, et operies eos auro. 002 EXO 025 014 Inducesque per circulos qui sunt in arcæ lateribus, ut portetur in eis: 002 EXO 025 015 qui semper erunt in circulis, nec umquam extrahentur ab eis. 002 EXO 025 016 Ponesque in arca testificationem quam dabo tibi. 002 EXO 025 017 Facies et propitiatorium de auro mundissimo: duos cubitos et dimidium tenebit longitudo eius, et cubitum ac semissem latitudo. 002 EXO 025 018 Duos quoque Cherubim aureos et productiles facies, ex utraque parte oraculi. 002 EXO 025 019 Cherub unus sit in latere uno, et alter in altero. 002 EXO 025 020 Utrumque latus propitiatorii tegant expandentes alas, et operientes oraculum, respiciantque se mutuo versis vultibus in propitiatorium quo operienda est arca, 002 EXO 025 021 in qua pones testimonium quod dabo tibi. 002 EXO 025 022 Inde præcipiam, et loquar ad te supra propitiatorium, ac de medio duorum Cherubim, qui erunt super arcam testimonii, cuncta quæ mandabo per te filiis Israel. 002 EXO 025 023 Facies et mensam de lignis setim, habentem duos cubitos longitudinis, et in latitudine cubitum, et in altitudine cubitum et semissem. 002 EXO 025 024 Et inaurabis eam auro purissimo: faciesque illi labium aureum per circuitum, 002 EXO 025 025 et ipsi labio coronam interrasilem altam quattuor digitis: et super illam, alteram coronam aureolam. 002 EXO 025 026 Quattuor quoque circulos aureos præparabis, et pones eis in quattuor angulis eiusdem mensæ per singulos pedes. 002 EXO 025 027 Subter coronam erunt circuli aurei, ut mittantur vectes per eos, et possit mensa portari. 002 EXO 025 028 Ipsos quoque vectes facies de lignis setim, et circumdabis auro ad subvehendam mensam. 002 EXO 025 029 Parabis et acetabula, ac phialas, thuribula, et cyathos, in quibus offerenda sunt libamina, ex auro purissimo. 002 EXO 025 030 Et pones super mensam panes propositionis in conspectu meo semper. 002 EXO 025 031 Facies et candelabrum ductile de auro mundissimo, hastile eius, et calamos, scyphos, et sphærulas, ac lilia ex ipso procedentia. 002 EXO 025 032 Sex calami egredientur de lateribus, tres ex uno latere, et tres ex altero. 002 EXO 025 033 Tres scyphi quasi in nucis modum per calamos singulos, sphærulaque simul, et lilium: et tres similiter scyphi instar nucis in calamo altero, sphærulaque simul et lilium. Hoc erit opus sex calamorum, qui producendi sunt de hastili: 002 EXO 025 034 in ipso autem candelabro erunt quattuor scyphi in nucis modum, sphærulæque per singulos, et lilia. 002 EXO 025 035 Sphærulæ sub duobus calamis per tria loca, qui simul sex fiunt procedentes de hastili uno. 002 EXO 025 036 Et sphærulæ igitur et calami ex ipso erunt, universa ductilia de auro purissimo. 002 EXO 025 037 Facies et lucernas septem, et pones eas super candelabrum, ut luceant ex adverso. 002 EXO 025 038 Emunctoria quoque, et ubi quæ emuncta sunt extinguantur, fiant de auro purissimo. 002 EXO 025 039 Omne pondus candelabri cum universis vasis suis habebit talentum auri purissimi. 002 EXO 025 040 Inspice, et fac secundum exemplar quod tibi in monte monstratum est. 002 EXO 026 001 Tabernaculum vero ita facies: Decem cortinas de bysso retorta, et hyacintho, ac purpura, coccoque bis tincto, variatas opere plumario facies. 002 EXO 026 002 Longitudo cortinæ unius habebit vigintiocto cubitos: latitudo, quattuor cubitorum erit. Unius mensuræ fient universa tentoria. 002 EXO 026 003 Quinque cortinæ sibi iungentur mutuo, et aliæ quinque nexu simili cohærebunt. 002 EXO 026 004 Ansulas hyacinthinas in lateribus ac summitatibus facies cortinarum, ut possint invicem copulari. 002 EXO 026 005 Quinquagenas ansulas cortina habebit in utraque parte, ita insertas, ut ansa contra ansam veniat, et altera alteri possit aptari. 002 EXO 026 006 Facies et quinquaginta circulos aureos quibus cortinarum vela iungenda sunt, ut unum tabernaculum fiat. 002 EXO 026 007 Facies et saga cilicina undecim, ad operiendum tectum tabernaculi. 002 EXO 026 008 Longitudo sagi unius habebit triginta cubitos: et latitudo, quattuor: æqua erit mensura sagorum omnium. 002 EXO 026 009 E quibus quinque iunges seorsum, et sex sibi mutuo copulabis, ita ut sextum sagum in fronte tecti duplices. 002 EXO 026 010 Facies et quinquaginta ansas in ora sagi unius, ut coniungi cum altero queat: et quinquaginta ansas in ora sagi alterius, ut cum altero copuletur. 002 EXO 026 011 Facies et quinquaginta fibulas æneas, quibus iungantur ansæ, ut unum ex omnibus operimentum fiat. 002 EXO 026 012 Quod autem superfuerit in sagis quæ parantur tecto, id est, unum sagum quod amplius est, ex medietate eius operies posteriora tabernaculi. 002 EXO 026 013 Et cubitus ex una parte pendebit, et alter ex altera qui plus est in sagorum longitudine, utrumque latus tabernaculi protegens. 002 EXO 026 014 Facies et operimentum aliud tecto de pellibus arietum rubricatis: et super hoc rursum aliud operimentum de ianthinis pellibus. 002 EXO 026 015 Facies et tabulas stantes tabernaculi de lignis setim, 002 EXO 026 016 quæ singulæ denos cubitos in longitudine habeant, et in latitudine singulos ac semissem. 002 EXO 026 017 In lateribus tabulæ, duæ incastraturæ fient, quibus tabula alteri tabulæ connectatur: atque in hunc modum cunctæ tabulæ parabuntur. 002 EXO 026 018 Quarum viginti erunt in latere meridiano quod vergit ad Austrum. 002 EXO 026 019 Quibus quadraginta bases argenteas fundes, ut binæ bases singulis tabulis per duos angulos subiiciantur. 002 EXO 026 020 In latere quoque secundo tabernaculi quod vergit ad Aquilonem, viginti tabulæ erunt, 002 EXO 026 021 quadraginta habentes bases argenteas: binæ bases singulis tabulis supponentur. 002 EXO 026 022 Ad occidentalem vero plagam tabernaculi facies sex tabulas, 002 EXO 026 023 et rursum alias duas quæ in angulis erigantur post tergum tabernaculi. 002 EXO 026 024 Eruntque coniunctæ a deorsum usque sursum, et una omnes compago retinebit. Duabus quoque tabulis quæ in angulis ponendæ sunt, similis iunctura servabitur. 002 EXO 026 025 Et erunt simul tabulæ octo, bases earum argenteæ sedecim, duabus basibus per unam tabulam supputatis. 002 EXO 026 026 Facies et vectes de lignis setim quinque ad continendas tabulas in uno latere tabernaculi, 002 EXO 026 027 et quinque alios in altero, et eiusdem numeri ad occidentalem plagam: 002 EXO 026 028 qui mittentur per medias tabulas a summo usque ad summum. 002 EXO 026 029 Ipsas quoque tabulas deaurabis, et fundes in eis annulos aureos per quos vectes tabulata contineant: quos operies laminis aureis. 002 EXO 026 030 Et eriges tabernaculum iuxta exemplar quod tibi in Monte monstratum est. 002 EXO 026 031 Facies et velum de hyacintho, et purpura, coccoque bis tincto, et bysso retorta, opere plumario et pulchra varietate contextum: 002 EXO 026 032 quod appendes ante quattuor columnas de lignis setim, quæ ipsæ quidem deauratæ erunt, et habebunt capita aurea, sed bases argenteas. 002 EXO 026 033 Inseretur autem velum per circulos, intra quod pones arcam testimonii, quo et Sanctuarium, et Sanctuarii sanctuaria dividentur. 002 EXO 026 034 Pones et propitiatorium super arcam testimonii in Sancto sanctorum: 002 EXO 026 035 mensamque extra velum: et contra mensam candelabrum in latere tabernaculi meridiano: mensa enim stabit in parte Aquilonis. 002 EXO 026 036 Facies et tentorium in introitu tabernaculi de hyacintho, et purpura, coccoque bis tincto, et bysso retorta, opere plumarii. 002 EXO 026 037 Et quinque columnas deaurabis lignorum setim, ante quas ducetur tentorium: quarum erunt capita aurea, et bases æneæ. 002 EXO 027 001 Facies et altare de lignis setim, quod habebit quinque cubitus in longitudine, et totidem in latitudine, id est, quadrum, et tres cubitos in altitudine. 002 EXO 027 002 Cornua autem per quattuor angulos ex ipso erunt: et operies illud ære. 002 EXO 027 003 Faciesque in usus eius lebetes ad suscipiendos cineres, et forcipes atque fuscinulas, et ignium receptacula. Omnia vasa ex ære fabricabis: 002 EXO 027 004 Craticulamque in modum retis æneam: per cuius quattuor angulos erunt quattuor annuli ænei, 002 EXO 027 005 quos pones subter arulam altaris: eritque craticula usque ad altaris medium. 002 EXO 027 006 Facies et vectes altaris de lignis setim duos, quos operies laminis æneis: 002 EXO 027 007 et induces per circulos, eruntque ex utroque latere altaris ad portandum. 002 EXO 027 008 Non solidum, sed inane et cavum intrinsecus facies illud, sicut tibi in Monte monstratum est. 002 EXO 027 009 Facies et atrium tabernaculi, in cuius australi plaga contra meridiem erunt tentoria de bysso retorta: centum cubitos unum latus tenebit in longitudine. 002 EXO 027 010 Et columnas viginti cum basibus totidem æneis, quæ capita cum cælaturis suis habebunt argentea. 002 EXO 027 011 Similiter et in latere aquilonis per longum erunt tentoria centum cubitorum, columnæ viginti, et bases æneæ eiusdem numeri, et capita earum cum cælaturis suis argentea. 002 EXO 027 012 In latitudine vero atrii, quod respicit ad occidentem, erunt tentoria per quinquaginta cubitos, et columnæ decem, basesque totidem. 002 EXO 027 013 In ea quoque atrii latitudine, quæ respicit ad orientem, quinquaginta cubiti erunt, 002 EXO 027 014 in quibus quindecim cubitorum tentoria lateri uno deputabuntur, columnæque tres, et bases totidem: 002 EXO 027 015 et in latere altero erunt tentoria cubitos obtinentia quindecim, columnæ tres, et bases totidem. 002 EXO 027 016 In introitu vero atrii fiet tentorium cubitorum viginti ex hyacintho et purpura, coccoque bis tincto, et bysso retorta, opere plumarii: columnas habebit quattuor, cum basibus totidem. 002 EXO 027 017 Omnes columnæ atrii per circuitum vestitæ erunt argenteis laminis, capitibus argenteis, et basibus æneis. 002 EXO 027 018 In longitudine occupabit atrium cubitos centum, in latitudine quinquaginta, altitudo quinque cubitorum erit: fietque de bysso retorta, et habebit bases æneas. 002 EXO 027 019 Cuncta vasa tabernaculi in omnes usus et ceremonias, tam paxillos eius quam atrii, ex ære facies. 002 EXO 027 020 Præcipe filiis Israel ut afferant tibi oleum de arboribus olivarum purissimum, piloque contusum: ut ardeat lucerna semper 002 EXO 027 021 in tabernaculo testimonii, extra velum quod oppansum est testimonio. Et collocabunt eam Aaron et filii eius, ut usque mane luceat coram Domino. Perpetuus erit cultus per successiones eorum a filiis Israel. 002 EXO 028 001 Applica quoque ad te Aaron fratrem tuum cum filiis suis de medio filiorum Israel, ut sacerdotio fungantur mihi: Aaron, Nadab, et Abiu, Eleazar, et Ithamar. 002 EXO 028 002 Faciesque vestem sanctam Aaron fratri tuo in gloriam et decorem. 002 EXO 028 003 Et loqueris cunctis sapientibus corde, quos replevi spiritu prudentiæ, ut faciant vestes Aaron, in quibus sanctificatus ministret mihi. 002 EXO 028 004 Hæc autem erunt vestimenta quæ faciet: Rationale, et superhumerale, tunicam et lineam strictam, cidarim et balteum. Facient vestimenta sancta fratri tuo Aaron et filiis eius, ut sacerdotio fungantur mihi. 002 EXO 028 005 Accipientque aurum, et hyacinthum, et purpuram, coccumque bis tinctum, et byssum. 002 EXO 028 006 Facient autem superhumerale de auro et hyacintho et purpura, coccoque bis tincto, et bysso retorta, opere polymito. 002 EXO 028 007 Duas oras iunctas habebit in utroque latere summitatum, ut in unum redeant. 002 EXO 028 008 Ipsa quoque textura et cuncta operis varietas erit ex auro et hyacintho, et purpura, coccoque bis tincto, et bysso retorta. 002 EXO 028 009 Sumesque duos lapides onychinos, et sculpes in eis nomina filiorum Israel: 002 EXO 028 010 sex nomina in lapide uno, et sex reliqua in altero, iuxta ordinem nativitatis eorum. 002 EXO 028 011 Opere sculptoris et cælatura gemmarii, sculpes eos nominibus filiorum Israel, inclusos auro atque circumdatos: 002 EXO 028 012 et pones in utroque latere superhumeralis, memoriale filiis Israel. Portabitque Aaron nomina eorum coram Domino super utrumque humerum, ob recordationem. 002 EXO 028 013 Facies et uncinos ex auro, 002 EXO 028 014 et duas catenulas ex auro purissimo sibi invicem cohærentes, quas inseres uncinis. 002 EXO 028 015 Rationale quoque iudicii facies opere polymito iuxta texturam superhumeralis ex auro, hyacintho, et purpura, coccoque bis tincto, et bysso retorta. 002 EXO 028 016 Quadrangulum erit et duplex: mensuram palmi habebit tam in longitudine quam in latitudine. 002 EXO 028 017 Ponesque in eo quattuor ordines lapidum: in primo versu erit lapis sardius, et topazius, et smaragdus: 002 EXO 028 018 in secundo carbunculus, sapphirus, et iaspis: 002 EXO 028 019 in tertio ligurius, achates, et amethystus: 002 EXO 028 020 in quarto chrysolithus, onychinus, et beryllus. Inclusi auro erunt per ordines suos. 002 EXO 028 021 Habebuntque nomina filiorum Israel: duodecim nominibus cælabuntur, singuli lapides nominibus singulorum per duodecim tribus. 002 EXO 028 022 Facies in rationali catenas sibi invicem cohærentes ex auro purissimo: 002 EXO 028 023 et duos annulos aureos, quos pones in utraque rationalis summitate: 002 EXO 028 024 catenasque aureas iunges annulis, qui sunt in marginibus eius: 002 EXO 028 025 et ipsarum catenarum extrema duobus copulabis uncinis in utroque latere superhumeralis quod rationale respicit. 002 EXO 028 026 Facies et duos annulos aureos, quos pones in summitatibus rationalis, in oris, quæ e regione sunt superhumeralis, et posteriora eius aspiciunt. 002 EXO 028 027 Nec non et alios duos annulos aureos, qui ponendi sunt in utroque latere superhumeralis deorsum, quod respicit contra faciem iuncturæ inferioris, ut aptari possit cum superhumerali, 002 EXO 028 028 et stringatur rationale annulis suis cum annulis superhumeralis vitta hyacinthina, ut maneat iunctura fabrefacta, et a seinvicem rationale et superhumerale nequeant separari. 002 EXO 028 029 Portabitque Aaron nomina filiorum Israel in rationali iudicii super pectus suum, quando ingredietur Sanctuarium, memoriale coram Domino in æternum. 002 EXO 028 030 Pones autem in rationali iudicii Doctrinam et Veritatem, quæ erunt in pectore Aaron, quando ingredietur coram Domino: et gestabit iudicium filiorum Israel in pectore suo, in conspectu Domini semper. 002 EXO 028 031 Facies et tunicam superhumeralis totam hyacinthinam, 002 EXO 028 032 in cuius medio supra erit capitium, et ora per gyrum eius textilis, sicut fieri solet in extremis vestium partibus, ne facile rumpatur. 002 EXO 028 033 Deorsum vero, ad pedes eiusdem tunicæ, per circuitum, quasi mala punica facies, ex hyacintho, et purpura, et cocco bis tincto, mistis in medio tintinnabulis, 002 EXO 028 034 ita ut tintinnabulum sit aureum et malum punicum: rursumque tintinnabulum aliud aureum et malum punicum. 002 EXO 028 035 Et vestietur ea Aaron in officio ministerii, ut audiatur sonitus quando ingreditur et egreditur Sanctuarium in conspectu Domini, et non moriatur. 002 EXO 028 036 Facies et laminam de auro purissimo: in qua sculpes opere cælatoris, Sanctum Domino. 002 EXO 028 037 Ligabisque eam vitta hyacinthina, et erit super tiaram, 002 EXO 028 038 imminens fronti pontificis. Portabitque Aaron iniquitates eorum, quæ obtulerunt et sanctificaverunt filii Israel, in cunctis muneribus et donariis suis. Erit autem lamina semper in fronte eius, ut placatus sit eis Dominus. 002 EXO 028 039 Stringesque tunicam bysso, et tiaram byssinam facies, et balteum opere plumarii. 002 EXO 028 040 Porro filiis Aaron tunicas lineas parabis et balteos ac tiaras in gloriam et decorem: 002 EXO 028 041 vestiesque his omnibus Aaron fratrem tuum et filios eius cum eo. Et cunctorum consecrabis manus, sanctificabisque illos, ut sacerdotio fungantur mihi. 002 EXO 028 042 Facies et feminalia linea, ut operiant carnem turpitudinis suæ, a renibus usque ad femora: 002 EXO 028 043 et utentur eis Aaron et filii eius quando ingredientur tabernaculum testimonii, vel quando appropinquant ad altare ut ministrent in sanctuario, ne iniquitatis rei moriantur. Legitimum sempiternum erit Aaron, et semini eius post eum. 002 EXO 029 001 Sed et hoc facies, ut mihi in sacerdotio consecrentur. Tolle vitulum de armento, et arietes duos immaculatos, 002 EXO 029 002 panesque azymos, et crustulam absque fermento, quæ conspersa sit oleo, lagana quoque azyma oleo lita: de simila triticea cuncta facies. 002 EXO 029 003 Et posita in canistro offeres: vitulum autem et duos arietes. 002 EXO 029 004 Et Aaron, ac filios eius applicabis ad ostium tabernaculi testimonii. Cumque laveris patrem cum filiis suis aqua, 002 EXO 029 005 indues Aaron vestimentis suis, id est, linea et tunica, et superhumerali et rationali, quod constringes balteo. 002 EXO 029 006 Et pones tiaram in capite eius, et laminam sanctam super tiaram, 002 EXO 029 007 et oleum unctionis fundes super caput eius: atque hoc ritu consecrabitur. 002 EXO 029 008 Filios quoque illius applicabis, et indues tunicis lineis, cingesque balteo, 002 EXO 029 009 Aaron scilicet et liberos eius, et impones eis mitras: eruntque sacerdotes mihi religione perpetua. Postquam initiaveris manus eorum, 002 EXO 029 010 applicabis et vitulum coram tabernaculo testimonii. Imponentque Aaron et filii eius manus super caput illius, 002 EXO 029 011 et mactabis eum in conspectu Domini, iuxta ostium tabernaculi testimonii. 002 EXO 029 012 Sumptumque de sanguine vituli, pones super cornua altaris digito tuo, reliquum autem sanguinem fundes iuxta basim eius. 002 EXO 029 013 Sumes et adipem totum qui operit intestina, et reticulum iecoris, ac duos renes, et adipem qui super eos est, et offeres incensum super altare: 002 EXO 029 014 carnes vero vituli et corium et fimum combures foris extra castra, eo quod pro peccato sit. 002 EXO 029 015 Unum quoque arietem sumes, super cuius caput ponent Aaron et filii eius manus. 002 EXO 029 016 Quem cum mactaveris, tolles de sanguine eius, et fundes circa altare. 002 EXO 029 017 Ipsum autem arietem secabis in frustra: lotaque intestina eius ac pedes pones super concisas carnes, et super caput illius. 002 EXO 029 018 Et offeres totum arietem in incensum super altare: oblatio est Domino, odor suavissimus victimæ Domini. 002 EXO 029 019 Tolles quoque arietem alterum, super cuius caput Aaron et filii eius ponent manus. 002 EXO 029 020 Quem cum immolaveris, sumes de sanguine eius, et pones super extremum auriculæ dextræ Aaron et filiorum eius, et super pollices manus eorum ac pedis dextri, fundesque sanguinem super altare per circuitum. 002 EXO 029 021 Cumque tuleris de sanguine qui est super altare, et de oleo unctionis, asperges Aaron et vestes eius, filios et vestimenta eorum. Consecratisque ipsis et vestibus, 002 EXO 029 022 tolles adipem de ariete, et caudam et arvinam, quæ operit vitalia, ac reticulum iecoris, et duos renes, atque adipem, qui super eos est, armumque dextrum, eo quod sit aries consecrationis: 002 EXO 029 023 tortamque panis unius, crustulam conspersam oleo, laganum de canistro azymorum, quod positum est in conspectu Domini: 002 EXO 029 024 ponesque omnia super manus Aaron et filiorum eius, et sanctificabis eos elevans coram Domino. 002 EXO 029 025 Suscipiesque universa de manibus eorum: et incendes super altare in holocaustum, odorem suavissimum in conspectu Domini, quia oblatio eius est. 002 EXO 029 026 Sumes quoque pectusculum de ariete, quo initiatus est Aaron, sanctificabisque illud elevatum coram Domino, et cedet in partem tuam. 002 EXO 029 027 Sanctificabisque et pectusculum consecratum, et armum quem de ariete separasti, 002 EXO 029 028 quo initiatus est Aaron et filii eius, cedentque in partem Aaron et filiorum eius iure perpetuo a filiis Israel: quia primitiva sunt et initia de victimis eorum pacificis quæ offerunt Domino. 002 EXO 029 029 Vestem autem sanctam, qua utetur Aaron, habebunt filii eius post eum, ut ungantur in ea, et consecrantur manus eorum. 002 EXO 029 030 Septem diebus utetur illa qui pontifex pro eo fuerit constitutus de filiis eius, et qui ingredietur tabernaculum testimonii ut ministret in Sanctuario. 002 EXO 029 031 Arietem autem consecrationis tolles, et coques carnes eius in loco sancto: 002 EXO 029 032 quibus vescetur Aaron et filii eius. Panes quoque, qui sunt in canistro, in vestibulo tabernaculi testimonii comedent, 002 EXO 029 033 ut sit placabile sacrificium, et sanctificentur offerentium manus. Alienigena non vescetur ex eis, quia sancti sunt. 002 EXO 029 034 Quod si remanserit de carnibus consecratis, sive de panibus usque mane, combures reliquias igni: non comedentur, quia sanctificata sunt. 002 EXO 029 035 Omnia, quæ præcepi tibi, facies super Aaron et filiis eius. Septem diebus consecrabis manus eorum: 002 EXO 029 036 et vitulum pro peccato offeres per singulos dies ad expiandum. Mundabisque altare cum immolaveris expiationis hostiam, et unges illud in sanctificationem. 002 EXO 029 037 Septem diebus expiabis altare, et sanctificabis, et erit Sanctum sanctorum: omnis, qui tetigerit illud, sanctificabitur. 002 EXO 029 038 Hoc est quod facies in altari: Agnos anniculos duos per singulos dies iugiter, 002 EXO 029 039 unum agnum mane, et alterum vespere, 002 EXO 029 040 decimam partem similæ conspersæ oleo tuso, quod habeat mensuram quartam partem hin, et vinum ad libandum eiusdem mensuræ in agno uno. 002 EXO 029 041 Alterum vero agnum offeres ad vesperam iuxta ritum matutinæ oblationis, et iuxta ea quæ diximus, in odorem suavitatis: 002 EXO 029 042 sacrificium est Domino, oblatione perpetua in generationes vestras, ad ostium tabernaculi testimonii coram Domino, ubi constituam ut loquar ad te. 002 EXO 029 043 Ibique præcipiam filiis Israel, et sanctificabitur altare in gloria mea. 002 EXO 029 044 Sanctificabo et tabernaculum testimonii cum altari, et Aaron cum filiis suis, ut sacerdotio fungantur mihi. 002 EXO 029 045 Et habitabo in medio filiorum Israel, eroque eis Deus, 002 EXO 029 046 et scient quia ego Dominus Deus eorum, qui eduxi eos de Terra Ægypti, ut manerem inter illos, ego Dominus Deus ipsorum. 002 EXO 030 001 Facies quoque altare ad adolendum thymiama, de lignis setim, 002 EXO 030 002 habens cubitum longitudinis, et alterum latitudinis, id est, quadrangulum, et duos cubitos in altitudine. Cornua ex ipso procedent. 002 EXO 030 003 Vestiesque illud auro purissimo, tam craticulam eius, quam parietes per circuitum, et cornua. Faciesque ei coronam aureolam per gyrum, 002 EXO 030 004 et duos annulos aureos sub corona per singula latera, ut mittantur in eos vectes, et altare portetur. 002 EXO 030 005 Ipsos quoque vectes facies de lignis setim, et inaurabis. 002 EXO 030 006 Ponesque altare contra velum, quod ante arcum pendet testimonii coram propitiatorio quo tegitur testimonium, ubi loquar tibi. 002 EXO 030 007 Et adolebit incensum super eo Aaron, suave fragrans, mane. Quando componet lucernas, incendet illud: 002 EXO 030 008 et quando collocabit eas ad vesperum, uret thymiama sempiternum coram Domino in generationes vestras. 002 EXO 030 009 Non offeretis super eo thymiama compositionis alterius, nec oblationem, et victimam, nec libabitis libamina. 002 EXO 030 010 Et deprecabitur Aaron super cornua eius semel per annum, in sanguine quod oblatum est pro peccato, et placabit super eo in generationibus vestris. Sanctum sanctorum erit Domino. 002 EXO 030 011 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 002 EXO 030 012 Quando tuleris summam filiorum Israel iuxta numerum, dabunt singuli pretium pro animabus suis Domino, et non erit plaga in eis, cum fuerint recensiti. 002 EXO 030 013 Hoc autem dabit omnis qui transit ad nomen, dimidium sicli iuxta mensuram templi. Siclus viginti obolos habet. Media pars sicli offeretur Domino. 002 EXO 030 014 Qui habetur in numero, a viginti annis et supra, dabit pretium. 002 EXO 030 015 Dives non addet ad medium sicli, et pauper nihil minuet. 002 EXO 030 016 Susceptamque pecuniam, quæ collata est a filiis Israel, trades in usus tabernaculi testimonii, ut sit monimentum eorum coram Domino, et propitietur animabus eorum. 002 EXO 030 017 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 002 EXO 030 018 Facies et labrum æneum cum basi sua ad lavandum: ponesque illud inter tabernaculum testimonii et altare. Et missa aqua, 002 EXO 030 019 lavabunt in ea Aaron, et filii eius manus suas ac pedes, 002 EXO 030 020 quando ingressuri sunt tabernaculum testimonii, et quando accessuri sunt ad altare, ut offerant in eo thymiama Domino, 002 EXO 030 021 ne forte moriantur. Legitimum sempiternum erit ipsi, et semini eius per successiones. 002 EXO 030 022 Locutusque est Dominus ad Moysen, 002 EXO 030 023 dicens: Sume tibi aromata, primæ myrrhæ et electæ quingentos siclos, et cinnamomi medium, id est, ducentos quinquaginta siclos, calami similiter ducentos quinquaginta, 002 EXO 030 024 casiæ autem quingentos siclos in pondere sanctuarii, olei de olivetis mensuram hin: 002 EXO 030 025 faciesque unctionis oleum sanctum, unguentum compositum opere unguentarii, 002 EXO 030 026 et unges ex eo tabernaculum testimonii, et arcam testamenti, 002 EXO 030 027 mensamque cum vasis suis, et candelabrum, et utensilia eius, altaria thymiamatis, 002 EXO 030 028 et holocausti, et universam supellectilem quæ ad cultum eorum pertinet. 002 EXO 030 029 Sanctificabisque omnia, et erunt Sancta sanctorum: qui tetigerit ea, sanctificabitur. 002 EXO 030 030 Aaron et filios eius unges, sanctificabisque eos, ut sacerdotio fungantur mihi. 002 EXO 030 031 Filiis quoque Israel dices: Hoc oleum unctionis sanctum erit mihi in generationes vestras. 002 EXO 030 032 Caro hominis non ungetur ex eo, et iuxta compositionem eius non facietis aliud, quia sanctificatum est, et sanctum erit vobis. 002 EXO 030 033 Homo quicumque tale composuerit, et dederit ex eo, alieno, exterminabitur de populo suo. 002 EXO 030 034 Dixitque Dominus ad Moysen: Sume tibi aromata, stacten et onycha, galbanum boni odoris, et thus lucidissimum, æqualis ponderis erunt omnia: 002 EXO 030 035 faciesque thymiama compositum opere unguentarii, mistum diligenter, et purum, et sanctificatione dignissimum. 002 EXO 030 036 Cumque in tenuissimum pulverem universa contuderis, pones ex eo coram tabernaculo testimonii, in quo loco apparebo tibi. Sanctum sanctorum erit vobis thymiama. 002 EXO 030 037 Talem compositionem non facietis in usus vestros, quia sanctum est Domino. 002 EXO 030 038 Homo quicumque fecerit simile, ut odore illius perfruatur, peribit de populis suis. 002 EXO 031 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 002 EXO 031 002 Ecce, vocavi ex nomine Beseleel filium Uri filii Hur de tribu Iuda, 002 EXO 031 003 et implevi Spiritu Dei, sapientia, et intelligentia, et scientia in omni opere, 002 EXO 031 004 ad excogitandum quidquid fabrefieri potest ex auro, et argento, et ære, 002 EXO 031 005 marmore, et gemmis, et diversitate lignorum. 002 EXO 031 006 Dedique ei socium Ooliab filium Achisamech de tribu Dan. Et in corde omnis eruditi posui sapientiam: ut faciant cuncta quæ præcepi tibi, 002 EXO 031 007 tabernaculum fœderis, et arcam testimonii, et propitiatorium, quod super eam est, et cuncta vasa tabernaculi, 002 EXO 031 008 mensamque et vasa eius, candelabrum purissimum cum vasis suis, et altaris thymiamatis, 002 EXO 031 009 et holocausti, et omnia vasa eorum, labrum cum basi sua, 002 EXO 031 010 vestes sanctas in ministerio Aaron sacerdoti, et filiis eius, ut fungantur officio suo in sacris, 002 EXO 031 011 oleum unctionis, et thymiama aromatum in Sanctuario: omnia quæ præcepi tibi, facient. 002 EXO 031 012 Et locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 002 EXO 031 013 Loquere filiis Israel, et dices ad eos: Videte ut Sabbatum meum custodiatis: quia signum est inter me et vos in generationibus vestris: ut sciatis quia ego Dominus, qui sanctifico vos. 002 EXO 031 014 Custodite sabbatum meum: sanctum est enim vobis: qui polluerit illud, morte morietur: qui fecerit in eo opus, peribit anima illius de medio populi sui. 002 EXO 031 015 Sex diebus facietis opus: in die septimo sabbatum est, requies sancta Domino. Omnis qui fecerit opus in hac die, morietur. 002 EXO 031 016 Custodiant filii Israel Sabbatum, et celebrent illud in generationibus suis. Pactum est sempiternum 002 EXO 031 017 inter me et filios Israel, signumque perpetuum. Sex enim diebus fecit Dominus cælum et terram, et in septimo ab opere cessavit. 002 EXO 031 018 Deditque Dominus Moysi, completis huiuscemodi sermonibus in monte Sinai, duas tabulas testimonii lapideas, scriptas digito Dei. 002 EXO 032 001 Videns autem populus quod moram faceret descendendi de monte Moyses, congregatus adversus Aaron, dixit: Surge, fac nobis deos, qui nos præcedant: Moysi enim huic viro, qui nos eduxit de Terra Ægypti, ignoramus quid acciderit. 002 EXO 032 002 Dixitque ad eos Aaron: Tollite inaures aureas de uxorum, filiorumque et filiarum vestrarum auribus, et afferte ad me. 002 EXO 032 003 Fecitque populus quæ iusserat, deferens inaures ad Aaron. 002 EXO 032 004 Quas cum ille accepisset, formavit opere fusorio, et fecit ex eis vitulum conflatilem. Dixeruntque: Hi sunt dii tui Israel, qui te eduxerunt de Terra Ægypti. 002 EXO 032 005 Quod cum vidisset Aaron, ædificavit altare coram eo, et præconis voce clamavit, dicens: Cras sollemnitas Domini est. 002 EXO 032 006 Surgentesque mane, obtulerunt holocausta, et hostias pacificas, et sedit populus manducare, et bibere, et surrexerunt ludere. 002 EXO 032 007 Locutus est autem Dominus ad Moysen, dicens: Vade, descende: peccavit populus tuus, quem eduxisti de Terra Ægypti. 002 EXO 032 008 Recesserunt cito de via, quam ostendisti eis: feceruntque sibi vitulum conflatilem, et adoraverunt, atque immolantes ei hostias, dixerunt: Isti sunt dii tui Israel, qui te eduxerunt de Terra Ægypti. 002 EXO 032 009 Rursumque ait Dominus ad Moysen: Cerno quod populus iste duræ cervicis sit: 002 EXO 032 010 dimitte me, ut irascatur furor meus contra eos, et deleam eos, faciamque te in gentem magnam. 002 EXO 032 011 Moyses autem orabat Dominum Deum suum, dicens: Cur, Domine, irascitur furor tuus contra populum tuum, quem eduxisti de Terra Ægypti, in fortitudine magna, et in manu robusta? 002 EXO 032 012 Ne quæso dicant Ægyptii: Callide eduxit eos, ut interficeret in montibus, et deleret e terra. Quiescat ira tua, et esto placabilis super nequitia populi tui. 002 EXO 032 013 Recordare Abraham, Isaac, et Israel servorum tuorum, quibus iurasti per temetipsum, dicens: Multiplicabo semen vestrum sicut stellas cæli: et universam terram hanc, de qua locutus sum, dabo semini vestro, et possidebitis eam semper. 002 EXO 032 014 Placatusque est Dominus ne faceret malum quod locutus fuerat adversus populum suum. 002 EXO 032 015 Et reversus est Moyses de monte, portans duas tabulas testimonii in manu sua, scriptas ex utraque parte, 002 EXO 032 016 et factas opere Dei: scriptura quoque Dei erat sculpta in tabulis. 002 EXO 032 017 Audiens autem Iosue tumultum populi vociferantis, dixit ad Moysen: Ululatus pugnæ auditur in castris. 002 EXO 032 018 Qui respondit: Non est clamor adhortantium ad pugnam, neque vociferatio compellentium ad fugam: sed vocem cantantium ego audio. 002 EXO 032 019 Cumque appropinquasset ad castra, vidit vitulum, et choros: iratusque valde, proiecit de manu tabulas, et confregit eas ad radicem montis: 002 EXO 032 020 arripiensque vitulum quem fecerant, combussit, et contrivit usque ad pulverem, quem sparsit in aquam, et dedit ex eo potum filiis Israel. 002 EXO 032 021 Dixitque ad Aaron: Quid tibi fecit hic populus, ut induceres super eum peccatum maximum? 002 EXO 032 022 Cui ille respondit: Ne indignetur dominus meus: tu enim nosti populum istum, quod pronus sit ad malum: 002 EXO 032 023 dixerunt mihi: Fac nobis deos, qui nos præcedant: huic enim Moysi, qui nos eduxit de Terra Ægypti, nescimus quid acciderit. 002 EXO 032 024 Quibus ego dixi: Quis vestrum habet aurum? Tulerunt, et dederunt mihi: et proieci illud in ignem, egressusque est hic vitulus. 002 EXO 032 025 Videns ergo Moyses populum quod esset nudatus, (spoliaverat enim eum Aaron propter ignominiam sordis, et inter hostes nudum constituerat) 002 EXO 032 026 et stans in porta castrorum, ait: Si quis est Domini, iungatur mihi. Congregatique sunt ad eum omnes filii Levi: 002 EXO 032 027 quibus ait: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Ponat vir gladium super femur suum: ite, et redite de porta usque ad portam per medium castrorum, et occidat unusquisque fratrem, et amicum, et proximum suum. 002 EXO 032 028 Feceruntque filii Levi iuxta sermonem Moysi, cecideruntque in die illa quasi viginti tria millia hominum. 002 EXO 032 029 Et ait Moyses: Consecrastis manus vestras hodie Domino, unusquisque in filio, et in fratre suo, ut detur vobis benedictio. 002 EXO 032 030 Facto autem altero die, locutus est Moyses ad populum: Peccastis peccatum maximum: ascendam ad Dominum, si quo modo quivero eum deprecari pro scelere vestro. 002 EXO 032 031 Reversusque ad Dominum, ait: Obsecro, peccavit populus iste peccatum maximum, feceruntque sibi deos aureos: aut dimitte eis hanc noxam, 002 EXO 032 032 aut si non facis, dele me de libro tuo quem scripsisti. 002 EXO 032 033 Cui respondit Dominus: Qui peccaverit mihi, delebo eum de libro meo: 002 EXO 032 034 Tu autem vade, et duc populum istum quo locutus sum tibi: Angelus meus præcedet te. Ego autem in die ultionis visitabo et hoc peccatum eorum. 002 EXO 032 035 Percussit ergo Dominus populum pro reatu vituli, quem fecerat Aaron. 002 EXO 033 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: Vade, ascende de loco isto tu, et populus tuus quem eduxisti de Terra Ægypti, in terram quam iuravi Abraham, Isaac, et Iacob, dicens: Semini tuo dabo eam: 002 EXO 033 002 et mittam præcursorem tui Angelum, ut eiiciam Chananæum, et Amorrhæum, et Hethæum, et Pherezæum, et Hevæum, et Iebusæum, 002 EXO 033 003 et intres in terram fluentem lacte et melle. Non enim ascendam tecum, quia populus duræ cervicis es: ne forte disperdam te in via. 002 EXO 033 004 Audiensque populus sermonem hunc pessimum, luxit: et nullus ex more indutus est cultu suo. 002 EXO 033 005 Dixitque Dominus ad Moysen: Loquere filiis Israel: Populus duræ cervicis es, semel ascendam in medio tui, et delebo te. Iam nunc depone ornatum tuum, ut sciam quid faciam tibi. 002 EXO 033 006 Deposuerunt ergo filii Israel ornatum suum a monte Horeb. 002 EXO 033 007 Moyses quoque tollens tabernaculum, tetendit extra castra procul, vocavitque nomen eius, Tabernaculum fœderis. Et omnis populus, qui habebat aliquam quæstionem, egrediebatur ad Tabernaculum fœderis, extra castra. 002 EXO 033 008 Cumque egrederetur Moyses ad tabernaculum, surgebat universa plebs, et stabat unusquisque in ostio papilionis sui, aspiciebantque tergum Moysi, donec ingrederetur tentorium. 002 EXO 033 009 Ingresso autem illo Tabernaculum fœderis, descendebat columna nubis, et stabat ad ostium, loquebaturque cum Moyse, 002 EXO 033 010 cernentibus universis quod columna nubis staret ad ostium Tabernaculi. Stabantque ipsi, et adorabant per fores tabernaculorum suorum. 002 EXO 033 011 Loquebatur autem Dominus ad Moysen facie ad faciem, sicut solet loqui homo ad amicum suum. Cumque ille reverteretur in castra, minister eius Iosue filius Nun, puer, non recedebat de Tabernaculo. 002 EXO 033 012 Dixit autem Moyses ad Dominum: Præcipis ut educam populum istum: et non indicas mihi quem missurus es mecum, præsertim cum dixeris: Novi te ex nomine, et invenisti gratiam coram me. 002 EXO 033 013 Si ergo inveni gratiam in conspectu tuo, ostende mihi faciem tuam, ut sciam te, et inveniam gratiam ante oculos tuos: respice populum tuum gentem hanc. 002 EXO 033 014 Dixitque Dominus: Facies mea præcedet te, et requiem dabo tibi. 002 EXO 033 015 Et ait Moyses: Si non tu ipse præcedas, ne educas nos de loco isto. 002 EXO 033 016 In quo enim scire poterimus ego et populus tuus invenisse nos gratiam in conspectu tuo, nisi ambulaveris nobiscum, ut glorificemur ab omnibus populis qui habitant super terram? 002 EXO 033 017 Dixit autem Dominus ad Moysen: Et verbum istud, quod locutus es, faciam: invenisti enim gratiam coram me, et teipsum novi ex nomine. 002 EXO 033 018 Qui ait: Ostende mihi gloriam tuam. 002 EXO 033 019 Respondit: Ego ostendam omne bonum tibi, et vocabo in nomine Domini coram te: et miserebor cui voluero, et clemens ero in quem mihi placuerit. 002 EXO 033 020 Rursumque ait: Non poteris videre faciem meam: non enim videbit me homo, et vivet. 002 EXO 033 021 Et iterum: Ecce, inquit, est locus apud me, et stabis supra petram. 002 EXO 033 022 Cumque transibit gloria mea, ponam te in foramine petræ, et protegam dextera mea, donec transeam: 002 EXO 033 023 tollamque manum meam, et videbis posteriora mea: faciem autem meam videre non poteris. 002 EXO 034 001 Ac deinceps: Præcide, ait, tibi duas tabulas lapideas instar priorum, et scribam super eas verba, quæ habuerunt tabulæ, quas fregisti. 002 EXO 034 002 Esto paratus mane, ut ascendas statim in montem Sinai, stabisque mecum super verticem montis. 002 EXO 034 003 Nullus ascendat tecum, nec videatur quispiam per totum montem: boves quoque et oves non pascantur e contra. 002 EXO 034 004 Excidit ergo duas tabulas lapideas, quales antea fuerant: et de nocte consurgens ascendit in montem Sinai, sicut præceperat ei Dominus, portans secum tabulas. 002 EXO 034 005 Cumque descendisset Dominus per nubem, stetit Moyses cum eo, invocans nomen Domini. 002 EXO 034 006 Quo transeunte coram eo, ait: Dominator Domine Deus, misericors et clemens, patiens et multæ miserationis, ac verax, 002 EXO 034 007 qui custodis misericordiam in millia: qui aufers iniquitatem, et scelera, atque peccata, nullusque apud te per se innocens est. Qui reddis iniquitatem patrum filiis, ac nepotibus in tertiam et quartam progeniem. 002 EXO 034 008 Festinusque Moyses, curvatus est pronus in terram, et adorans 002 EXO 034 009 ait: Si inveni gratiam in conspectu tuo Domine, obsecro ut gradiaris nobiscum (populus enim duræ cervicis est) et auferas iniquitates nostras atque peccata, nosque possideas. 002 EXO 034 010 Respondit Dominus: Ego inibo pactum videntibus cunctis, signa faciam quæ numquam visa sunt super terram, nec in ullis gentibus: ut cernat populus iste, in cuius es medio, opus Domini terribile quod facturus sum. 002 EXO 034 011 Observa cuncta quæ hodie mando tibi: ego ipse eiiciam ante faciem tuam Amorrhæum, et Chananæum, et Hethæum, Pherezæum quoque, et Hevæum, et Iebusæum. 002 EXO 034 012 Cave ne umquam cum habitatoribus terræ illius iungas amicitias, quæ sint tibi in ruinam: 002 EXO 034 013 sed aras eorum destrue, confringe statuas, lucosque succide: 002 EXO 034 014 noli adorare deum alienum. Dominus zelotes nomen eius, Deus est æmulator. 002 EXO 034 015 Ne ineas pactum cum hominibus illarum regionum: ne, cum fornicati fuerint cum diis suis, et adoraverint simulcra eorum, vocet te quispiam ut comedas de immolatis. 002 EXO 034 016 Nec uxorem de filiabus eorum accipies filiis tuis: ne, postquam ipsæ fuerint fornicatæ, fornicari faciant et filios tuos in deos suos. 002 EXO 034 017 Deos conflatiles non facies tibi. 002 EXO 034 018 Sollemnitatem azymorum custodies. Septem diebus vesceris azymis, sicut præcepi tibi, in tempore mensis novorum: mense enim verni temporis egressus es de Ægypto. 002 EXO 034 019 Omne, quod aperit vulvam generis maculini, meum erit. De cunctis animantibus tam de bobus, quam de ovibus, meum erit. 002 EXO 034 020 Primogenitum asini redimes ove: sin autem nec pretium pro eo dederis, occidetur. Primogenitum filiorum tuorum redimes: nec apparebis in conspectu meo vacuus. 002 EXO 034 021 Sex diebus operaberis, die septimo cessabis arare, et metere. 002 EXO 034 022 Sollemnitatem hebdomadarum facies tibi in primitiis frugum messis tuæ triticeæ, et sollemnitatem, quando redeunte anni tempore cuncta conduntur. 002 EXO 034 023 Tribus temporibus anni apparebit omne masculinum tuum in conspectu Omnipotentis, Domini Dei Israel. 002 EXO 034 024 Cum enim tulero gentes a facie tua, et dilatavero terminos tuos, nullus insidiabitur terræ tuæ, ascendente te, et apparente in conspectu Domini Dei tui ter in anno. 002 EXO 034 025 Non immolabis super fermento sanguinem hostiæ meæ: neque residebit mane de victima sollemnitatis Phase. 002 EXO 034 026 Primitias frugum terræ tuæ offeres in domo Domini Dei tui. Non coques hœdum in lacte matris suæ. 002 EXO 034 027 Dixitque Dominus ad Moysen: Scribe tibi verba hæc, quibus et tecum et cum Israel pepigi fœdus. 002 EXO 034 028 Fuit ergo ibi cum Domino quadraginta dies et quadraginta noctes: panem non comedit, et aquam non bibit, et scripsit in tabulis verba fœderis decem. 002 EXO 034 029 Cumque descenderet Moyses de monte Sinai, tenebat duas tabulas testimonii, et ignorabat quod cornuta esset facies sua ex consortio sermonis Domini. 002 EXO 034 030 Videntes autem Aaron et filii Israel cornutam Moysi faciem, timuerunt prope accedere. 002 EXO 034 031 Vocatique ab eo, reversi sunt tam Aaron, quam principes synagogæ. Et postquam locutus est ad eos, 002 EXO 034 032 venerunt ad eum etiam omnes filii Israel: quibus præcepit cuncta quæ audierat a Domino in monte Sinai. 002 EXO 034 033 Impletisque sermonibus, posuit velamen super faciem suam. 002 EXO 034 034 Quod ingressus ad Dominum, et loquens cum eo, auferebat donec exiret, et tunc loquebatur ad filios Israel omnia quæ sibi fuerant imperata. 002 EXO 034 035 Qui videbant faciem egredientis Moysi esse cornutam, sed operiebat ille rursus faciem suam, si quando loquebatur ad eos. 002 EXO 035 001 Igitur congregata omni turba filiorum Israel, dixit ad eos: Hæc sunt quæ iussit Dominus fieri. 002 EXO 035 002 Sex diebus facietis opus: septimus dies erit vobis sanctus, Sabbatum, et requies Domini: qui fecerit opus in eo, occidetur. 002 EXO 035 003 Non succendetis ignem in omnibus habitaculis vestris per diem Sabbati. 002 EXO 035 004 Et ait Moyses ad omnem catervam filiorum Israel: Iste est sermo quem præcepit Dominus, dicens: 002 EXO 035 005 Separate apud vos primitias Domino. Omnis voluntarius et prono animo offerat eas Domino: aurum et argentum, et æs, 002 EXO 035 006 hyacinthum et purpuram, coccumque bis tinctum, et byssum, pilos caprarum, 002 EXO 035 007 pellesque arietum rubricatas, et ianthinas, ligna setim, 002 EXO 035 008 et oleum ad luminaria concinnanda, et ut conficiatur unguentum, et thymiama suavissimum, 002 EXO 035 009 lapides onychinos, et gemmas ad ornatum superhumeralis et rationalis. 002 EXO 035 010 Quisque vestrum sapiens est, veniat, et faciat quod Dominus imperavit: 002 EXO 035 011 Tabernaculum scilicet, et tectum eius, atque operimentum, annulos, et tabulata cum vectibus, paxillos et bases: 002 EXO 035 012 Arcam et vectes, propitiatorium, et velum, quod ante illud oppanditur: 002 EXO 035 013 Mensam cum vectibus et vasis, et propositionis panibus: 002 EXO 035 014 Candelabrum ad luminaria sustentanda, vasa illius et lucernas, et oleum ad nutrimenta ignium: 002 EXO 035 015 Altare thymiamatis, et vectes, et oleum unctionis et thymiama ex aromatibus: Tentorium ad ostium tabernaculi: 002 EXO 035 016 Altare holocausti, et craticulam eius æneam cum vectibus et vasis suis: labrum et basim eius: 002 EXO 035 017 Cortinas atrii cum columnis et basibus, tentorium in foribus vestibuli, 002 EXO 035 018 paxillos tabernaculi et atrii cum funiculis suis: 002 EXO 035 019 Vestimenta, quorum usus est in ministerio Sanctuarii, vestes Aaron pontificis ac filiorum eius, ut sacerdotio fungantur mihi. 002 EXO 035 020 Egressaque omnis multitudo filiorum Israel de conspectu Moysi, 002 EXO 035 021 obtulerunt mente promptissima atque devota primitias Domino, ad faciendum opus tabernaculi testimonii. Quidquid ad cultum et ad vestes sanctas necessarium erat, 002 EXO 035 022 viri cum mulieribus præbuerunt, armillas et inaures, annulos et dextralia: omne vas aureum in donaria Domini separatum est. 002 EXO 035 023 Si quis habebat hyacinthum, et purpuram, coccumque bis tinctum, byssum et pilos caprarum, pelles arietum rubricatas, et ianthinas, 002 EXO 035 024 argenti, ærisque metalla obtulerunt Domino, lignaque setim in varios usus. 002 EXO 035 025 Sed et mulieres doctæ, quæ neverant, dederunt hyacinthum, purpuram, et vermiculum, ac byssum, 002 EXO 035 026 et pilos caprarum, sponte propria cuncta tribuentes. 002 EXO 035 027 Principes vero obtulerunt lapides onychinos, et gemmas ad superhumerale et rationale, 002 EXO 035 028 aromataque et oleum ad luminaria concinnanda, et ad præparandum unguentum, ac thymiama odoris suavissimi componendum. 002 EXO 035 029 Omnes viri et mulieres mente devota obtulerunt donaria, ut fierent opera quæ iusserat Dominus per manum Moysi. Cuncti filii Israel voluntaria Domino dedicaverunt. 002 EXO 035 030 Dixitque Moyses ad filios Israel: Ecce, vocavit Dominus ex nomine Beseleel filium Uri filii Hur de tribu Iuda. 002 EXO 035 031 Implevitque eum Spiritu Dei, sapientia et intelligentia, et scientia et omni doctrina 002 EXO 035 032 ad excogitandum, et faciendum opus in auro et argento, et ære, 002 EXO 035 033 sculpendisque lapidibus, et opere carpentario. Quidquid fabre adinveniri potest, 002 EXO 035 034 dedit in corde eius: Ooliab quoque filium Achisamech de tribu Dan: 002 EXO 035 035 ambos erudivit sapientia, ut faciant opera abietarii, polymitarii, ac plumarii de hyacintho ac purpura, coccoque bis tincto, et bysso, et texant omnia, ac nova quæque reperiant. 002 EXO 036 001 Fecit ergo Beseleel, et Ooliab, et omnis vir sapiens, quibus dedit Dominus sapientiam et intellectum, ut scirent fabre operari quæ in usus Sanctuarii necessaria sunt, et quæ præcepit Dominus. 002 EXO 036 002 Cumque vocasset eos Moyses, et omnem eruditum virum, cui dederat Dominus sapientiam, et qui sponte sua obtulerant se ad faciendum opus, 002 EXO 036 003 tradidit eis universa donaria filiorum Israel. Qui cum instarent operi, quotidie mane vota populus offerebat. 002 EXO 036 004 Unde artifices venire compulsi, 002 EXO 036 005 dixerunt Moysi: Plus offert populus quam necessarium est. 002 EXO 036 006 Iussit ergo Moyses præconis voce cantari: Nec vir nec mulier quidquam offerat ultra in opere Sanctuarii. Sicque cessatum est a muneribus offerendis, 002 EXO 036 007 eo quod oblata sufficerent et superabundarent. 002 EXO 036 008 Feceruntque omnes corde sapientes ad explendum opus tabernaculi, cortinas decem de bysso retorta, et hyacintho, et purpura, coccoque bis tincto, opere vario, et arte polymita: 002 EXO 036 009 quarum una habebat in longitudine vigintiocto cubitos, et in latitudine quattuor. Una mensura erat omnium cortinarum. 002 EXO 036 010 Coniunxitque cortinas quinque, alteram alteri, et alias quinque sibi invicem copulavit. 002 EXO 036 011 Fecit et ansas hyacinthinas in ora cortinæ unius ex utroque latere, et in ora cortinæ alterius similiter, 002 EXO 036 012 ut contra se invicem venirent ansæ, et mutuo iungerentur. 002 EXO 036 013 Unde et quinquaginta fudit circulos aureos, qui morderent cortinarum ansas, et fieret unum tabernaculum. 002 EXO 036 014 Fecit et saga undecim de pilis caprarum ad operiendum tectum tabernaculi: 002 EXO 036 015 unum sagum in longitudine habebat cubitos triginta, et in latitudine cubitos quattuor: unius mensuræ erant omnia saga: 002 EXO 036 016 quorum quinque iunxit seorsum, et sex alia separatim. 002 EXO 036 017 Fecitque ansas quinquaginta in ora sagi unius, et quinquaginta in ora sagi alterius, ut sibi invicem iungerentur. 002 EXO 036 018 Et fibulas æneas quinquaginta, quibus necteretur tectum, ut unum pallium ex omnibus sagis fieret. 002 EXO 036 019 Fecit et opertorium tabernaculi de pellibus arietum rubricatis: aliudque desuper velamentum de pellibus ianthinis. 002 EXO 036 020 Fecit et tabulas tabernaculi de lignis setim stantes. 002 EXO 036 021 Decem cubitorum erat longitudo tabulæ unius: et unum ac semis cubitum latitudo retinebat. 002 EXO 036 022 Binæ incastraturæ erant per singulas tabulas, ut altera alteri iungeretur. Sic fecit in omnibus tabernaculi tabulis. 002 EXO 036 023 E quibus viginti ad plagam meridianam erant contra Austrum, 002 EXO 036 024 cum quadraginta basibus argenteis. Duæ bases sub una tabula ponebantur ex utraque parte angulorum, ubi incastraturæ laterum in angulis terminantur. 002 EXO 036 025 Ad plagam quoque tabernaculi, quæ respicit ad Aquilonem, fecit viginti tabulas, 002 EXO 036 026 cum quadraginta basibus argenteis, duas bases per singulas tabulas. 002 EXO 036 027 Contra Occidentem vero, id est, ad eam partem tabernaculi, quæ mare respicit, fecit sex tabulas, 002 EXO 036 028 et duas alias per singulos angulos tabernaculi retro: 002 EXO 036 029 quæ iunctæ erant a deorsum usque sursum, et in unam compaginem pariter ferebantur. Ita fecit ex utraque parte per angulos: 002 EXO 036 030 ut octo essent simul tabulæ, et haberent bases argenteas sedecim, binas scilicet bases sub singulis tabulis. 002 EXO 036 031 Fecit et vectes de lignis setim, quinque ad continendas tabulas unius lateris tabernaculi, 002 EXO 036 032 et quinque alios ad alterius lateris coaptandas tabulas: et extra hos, quinque alios vectes ad occidentalem plagam tabernaculi contra mare. 002 EXO 036 033 Fecit quoque vectem alium, qui per medias tabulas ab angulo usque ad angulum perveniret. 002 EXO 036 034 Ipsa autem tabulata deauravit, fusis basibus earum argenteis. Et circulos eorum fecit aureos, per quos vectes induci possent: quos et ipsos laminis aureis operuit. 002 EXO 036 035 Fecit et velum de hyacintho, et purpura, vermiculo, ac bysso retorta, opere polymitario, varium atque distinctum: 002 EXO 036 036 et quattuor columnas de lignis setim, quas cum capitibus deauravit, fusis basibus earum argenteis. 002 EXO 036 037 Fecit et tentorium in introitu tabernaculi ex hyacintho, purpura, vermiculo, byssoque retorta, opere plumarii: 002 EXO 036 038 et columnas quinque cum capitibus suis, quas operuit auro, basesque earum fudit æneas. 002 EXO 037 001 Fecit autem Beseleel et arcam de lignis setim, habentem duos semis cubitos in longitudine, et cubitum ac semissem in latitudine, altitudo quoque unius cubiti fuit et dimidii: vestivitque eam auro purissimo intus ac foris. 002 EXO 037 002 Et fecit illi coronam auream per gyrum, 002 EXO 037 003 conflans quattuor annulos aureos per quattuor angulos eius: duos annulos in latere uno, et duos in altero. 002 EXO 037 004 Vectes quoque fecit de lignis setim, quos vestivit auro, 002 EXO 037 005 et quos misit in annulos, qui erant in lateribus arcæ ad portandum eam. 002 EXO 037 006 Fecit et propitiatorium, id est, oraculum, de auro mundissimo, duorum cubitorum et dimidii in longitudine, et cubiti ac semis in latitudine. 002 EXO 037 007 Duos etiam Cherubim ex auro ductili, quos posuit ex utraque parte propitiatorii: 002 EXO 037 008 Cherub unum in summitate unius partis, et Cherub alterum in summitate partis alterius: duos Cherubim in singulis summitatibus propitiatorii, 002 EXO 037 009 extendentes alas, et tegentes propitiatorium, seque mutuo et illud respicientes. 002 EXO 037 010 Fecit et mensam de lignis setim, in longitudine duorum cubitorum, et in latitudine unius cubiti, quæ habebat in altitudine cubitum ac semissem. 002 EXO 037 011 Circumdeditque eam auro mundissimo, et fecit illi labium aureum per gyrum, 002 EXO 037 012 ipsique labio coronam auream interrasilem quattuor digitorum, et super eamdem, alteram coronam auream. 002 EXO 037 013 Fudit et quattuor circulos aureos, quos posuit in quattuor angulis per singulos pedes mensæ 002 EXO 037 014 contra coronam: misitque in eos vectes, ut possit mensa portari. 002 EXO 037 015 Ipsos quoque vectes fecit de lignis setim, et circumdedit eos auro. 002 EXO 037 016 Et vasa ad diversos usus mensæ, acetabula, phialas, et cyathos, et thuribula, ex auro puro, in quibus offerenda sunt libamina. 002 EXO 037 017 Fecit et candelabrum ductile de auro mundissimo. De cuius vecte calami, scyphi, sphærulæque ac lilia procedebant: 002 EXO 037 018 sex in utroque latere, tres calami ex parte una, et tres ex altera: 002 EXO 037 019 tres scyphi in nucis modum per calamos singulos, sphærulæque simul et lilia: et tres scyphi instar nucis in calamo altero, sphærulæque simul et lilia. Æquum erat opus sex calamorum, qui procedebant de stipite candelabri. 002 EXO 037 020 In ipso autem vecte erant quattuor scyphi in nucis modum, sphærulæque per singulos simul et lilia: 002 EXO 037 021 et sphærulæ sub duobus calamis per loca tria, qui simul sex fiunt calami procedentes de vecte uno. 002 EXO 037 022 Et sphærulæ igitur, et calami ex ipso erant, universa ductilia ex auro purissimo. 002 EXO 037 023 Fecit et lucernas septem cum emunctoriis suis, et vasa ubi ea quæ emuncta sunt, extinguantur, de auro mundissimo. 002 EXO 037 024 Talentum auri appendebat candelabrum cum omnibus vasis suis. 002 EXO 037 025 Fecit et altare thymiamatis de lignis setim, per quadrum singulos habens cubitos, et in altitudine duos: e cuius angulis procedebant cornua. 002 EXO 037 026 Vestivitque illud auro purissimo cum craticula ac parietibus et cornibus. 002 EXO 037 027 Fecitque ei coronam aureolam per gyrum, et duos annulos aureos sub corona per singula latera, ut mittantur in eos vectes, et possit altare portari. 002 EXO 037 028 Ipsos autem vectes fecit de lignis setim, et operuit laminis aureis. 002 EXO 037 029 Composuit et oleum ad sanctificationis unguentum, et thymiama de aromatibus mundissimis opere pigmentarii. 002 EXO 038 001 Fecit et altare holocausti de lignis setim, quinque cubitorum per quadrum, et trium in altitudine: 002 EXO 038 002 cuius cornua de angulis procedebant, operuitque illum laminis æneis. 002 EXO 038 003 Et in usus eius paravit ex ære vasa diversa, lebetes, forcipes, fuscinulas, uncinos, et ignium receptacula. 002 EXO 038 004 Craticulamque eius in modum retis fecit æneam, et subter eam in altaris medio arulam, 002 EXO 038 005 fusis quattuor annulis per totidem retiaculi summitates, ad immittendos vectes ad portandum: 002 EXO 038 006 quos et ipsos fecit de lignis setim, et operuit laminis æneis: 002 EXO 038 007 induxitque in circulos, qui in lateribus altaris eminebant. Ipsum autem altare non erat solidum, sed cavum ex tabulis, et intus vacuum. 002 EXO 038 008 Fecit et labrum æneum cum basi sua de speculis mulierum, quæ excubabant in ostio tabernaculi. 002 EXO 038 009 Fecit et atrium, in cuius australi plaga erant tentoria de bysso retorta, cubitorum centum, 002 EXO 038 010 columnæ æneæ viginti cum basibus suis, capita columnarum, et tota operis cælatura, argentea. 002 EXO 038 011 Æque ad septentrionalem plagam tentoria, columnæ, basesque et capita columarum eiusdem mensuræ, et operis ac metalli, erant. 002 EXO 038 012 In ea vero plaga, quæ ad Occidentem respicit, fuerunt tentoria cubitorum quinquaginta, columnæ decem cum basibus suis æneæ, et capita columnarum, et tota operis cælatura, argentea. 002 EXO 038 013 Porro contra orientem quinquaginta cubitorum paravit tentoria: 002 EXO 038 014 e quibus, quindecim cubitos columnarum trium, cum basibus suis unum tenebat latus: 002 EXO 038 015 et in parte altera (quia inter utraque introitum tabernaculi fecit) quindecim æque cubitorum erant tentoria, columnæque tres, et bases totidem. 002 EXO 038 016 Cuncta atrii tentoria byssus retorta texuerat. 002 EXO 038 017 Bases columnarum fuere æneæ, capita autem earum cum cunctis cælaturis suis argentea: sed et ipsas columnas atrii vestivit argento. 002 EXO 038 018 Et in introitu eius opere plumario fecit tentorium ex hyacintho, purpura, vermiculo, ac bysso retorta, quod habebat viginti cubitos in longitudine, altitudo vero quinque cubitorum erat iuxta mensuram, quam cuncta atrii tentoria habebant. 002 EXO 038 019 Columnæ autem in ingressu fuere quattuor cum basibus æneis, capitaque earum et cælaturæ argenteæ. 002 EXO 038 020 Paxillos quoque tabernaculi et atrii per gyrum fecit æneos. 002 EXO 038 021 Hæc sunt instrumena tabernaculi testimonii, quæ enumerata sunt iuxta præceptum Moysi in cæremoniis Levitarum per manum Ithamar filii Aaron sacerdotis: 002 EXO 038 022 quæ Beseleel filius Uri filii Hur de tribu Iuda, Domino per Moysen iubente, compleverat, 002 EXO 038 023 iuncto sibi socio Ooliab filio Achisamech de tribu Dan: qui et ipse artifex lignorum egregius fuit, et polymitarius atque plumarius ex hyacintho, purpura, vermiculo, et bysso. 002 EXO 038 024 Omne aurum quod expensum est in opere Sanctuarii, et quod oblatum est in donariis, viginti novem talentorum fuit, et septingentorum triginta siclorum ad mensuram Sanctuarii. 002 EXO 038 025 Oblatum est autem ab his qui transierunt ad numerum a viginti annis et supra, de sexcentis tribus millibus, et quingentis quinquaginta, armatorum. 002 EXO 038 026 Fuerunt præterea centum talenta argenti, e quibus conflatæ sunt bases Sanctuarii, et introitus ubi velum pendet. 002 EXO 038 027 Centum bases factæ sunt de talentis centum, singulis talentis per bases singulas supputatis. 002 EXO 038 028 De mille autem septingentis, et septuaginta quinque fecit capita columnarum, quas et ipsas vestivit argento. 002 EXO 038 029 Æris quoque oblata sunt talenta septuaginta duo millia, et quadringenti supra sicli, 002 EXO 038 030 ex quibus fusæ sunt bases in introitu tabernaculi testimonii, et altare æneum cum craticula sua, omniaque vasa, quæ ad usum eius pertinent, 002 EXO 038 031 et bases atrii tam in circuitu quam in ingressu eius, et paxilli tabernaculi atque atrii, per gyrum. 002 EXO 039 001 De hyacintho vero et purpura, vermiculo ac bysso fecit vestes, quibus indueretur Aaron quando ministrabat in sanctis, sicut præcepit Dominus Moysi. 002 EXO 039 002 Fecit igitur superhumerale de auro, hyacintho, et purpura, coccoque bis tincto, et bysso retorta, 002 EXO 039 003 opere polymitario, inciditque bracteas aureas, et extenuavit in fila, ut possent torqueri cum priorum colorum subtegmine, 002 EXO 039 004 duasque oras sibi invicem copulatas in utroque latere summitatum, 002 EXO 039 005 et balteum ex eisdem coloribus, sicut præceperat Dominus Moysi. 002 EXO 039 006 Paravit et duos lapides onychinos, astrictos et inclusos auro, et sculptos arte gemmaria, nominibus filiorum Israel: 002 EXO 039 007 posuitque eos in lateribus superhumeralis in monimentum filiorum Israel, sicut præceperat Dominus Moysi. 002 EXO 039 008 Fecit et rationale opere polymito iuxta opus superhumeralis, ex auro, hyacintho, purpura, coccoque bis tincto, et bysso retorta: 002 EXO 039 009 quadrangulum, duplex, mensuræ palmi. 002 EXO 039 010 Et posuit in eo gemmarum ordines quattuor. In primo versu erat sardius, topazius, smaragdus. 002 EXO 039 011 In secundo, carbunculus, sapphirus, et iaspis. 002 EXO 039 012 In tertio, ligurius, achates, et amethystus. 002 EXO 039 013 In quarto, chrysolithus, onychinus, et beryllus, circumdati et inclusi auro per ordines suos. 002 EXO 039 014 Ipsique lapides duodecim, sculpti erant nominibus duodecim tribuum Israel, singuli per nomina singulorum. 002 EXO 039 015 Fecerunt in rationali et catenulas sibi invicem cohærentes, de auro purissimo: 002 EXO 039 016 et duos uncinos, totidemque annulos aureos. Porro annulos posuerunt in utroque latere rationalis, 002 EXO 039 017 e quibus penderent duæ catenæ aureæ, quas inseruerunt uncinis, qui in superhumeralis angulis eminebant. 002 EXO 039 018 Hæc et ante et retro ita conveniebant sibi, ut superhumerale et rationale mutuo necterentur, 002 EXO 039 019 stricta ad balteum et annulis fortius copulata, quos iungebat vitta hyacinthina, ne laxa fluerent, et a se invicem moverentur, sicut præcepit Dominus Moysi. 002 EXO 039 020 Feceruntque quoque tunicam superhumeralis totam hyacinthinam, 002 EXO 039 021 et capitium in superiori parte contra medium, oramque per gyrum capitii textilem: 002 EXO 039 022 deorsum autem ad pedes mala punica ex hyacintho, purpura, vermiculo, ac bysso retorta: 002 EXO 039 023 et tintinnabula de auro purissimo, quæ posuerunt inter malogranata in extrema parte tunicæ per gyrum: 002 EXO 039 024 tintinnabulum autem aureum, et malum punicum, quibus ornatus incedebat pontifex quando ministerio fungebatur, sicut præceperat Dominus Moysi. 002 EXO 039 025 Fecerunt et tunicas byssinas opere textili Aaron et filiis eius: 002 EXO 039 026 et mitras cum coronulis suis ex bysso: 002 EXO 039 027 feminalia quoque linea, byssina: 002 EXO 039 028 cingulum vero de bysso retorta, hyacintho, purpura, ac vermiculo bis tincto arte plumaria, sicut præceperat Dominus Moysi. 002 EXO 039 029 Fecerunt et laminam sacræ venerationis de auro purissimo, scripseruntque in ea opere gemmario, Sanctum Domini: 002 EXO 039 030 et strinxerunt eam cum mitra vitta hyacinthina, sicut præceperat Dominus Moysi. 002 EXO 039 031 Perfectum est igitur omne opus tabernaculi et tecti testimonii: feceruntque filii Israel cuncta quæ præceperat Dominus Moysi. 002 EXO 039 032 Et obtulerunt tabernaculum et tectum et universam supellectilem, annulos, tabulas, vectes, columnas ac bases, 002 EXO 039 033 opertorium de pellibus arietum rubricatis, et aliud operimentum de ianthinis pellibus: 002 EXO 039 034 velum, arcam, vectes, propitiatorium: 002 EXO 039 035 mensam cum vasis suis et propositionis panibus: 002 EXO 039 036 candelabrum, lucernas, et utensilia earum cum oleo: 002 EXO 039 037 altare aureum, et unguentum, et thymiama ex aromatibus: 002 EXO 039 038 et tentorium in introitu tabernaculi: 002 EXO 039 039 altare æneum, retiaculum, vectes, et vasa eius omnia: labrum cum basi sua: tentoria atrii, et columnas cum basibus suis: 002 EXO 039 040 tentorium in introitu atrii, funiculosque illius et paxillos. Nihil ex vasis defuit, quæ in ministerium tabernaculi, et in tectum fœderis iussa sunt fieri. 002 EXO 039 041 Vestes quoque, quibus sacerdotes utuntur in Sanctuario, Aaron scilicet et filii eius, 002 EXO 039 042 obtulerunt filii Israel, sicut præceperat Dominus. 002 EXO 039 043 Quæ postquam Moyses cuncta vidit completa, benedixit eis. 002 EXO 040 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 002 EXO 040 002 Mense primo, prima die mensis, eriges tabernaculum testimonii, 002 EXO 040 003 et pones in eo arcam, dimittesque ante illam velum: 002 EXO 040 004 et illata mensa, pones super eam quæ rite præcepta sunt. Candelabrum stabit cum lucernis suis, 002 EXO 040 005 et altare aureum in quo adoletur incensum, coram arca testimonii. Tentorium in introitu tabernaculi pones, 002 EXO 040 006 et ante illud altare holocausti: 002 EXO 040 007 labrum inter altare et tabernaculum, quod implebis aqua. 002 EXO 040 008 Circumdabisque atrium tentoriis, et ingressum eius. 002 EXO 040 009 Et assumpto unctionis oleo unges tabernaculum cum vasis suis, ut sanctificentur: 002 EXO 040 010 altare holocausti et omnia vasa eius: 002 EXO 040 011 labrum cum basi sua: omnia unctionis oleo consecrabis, ut sint Sancta sanctorum. 002 EXO 040 012 Applicabisque Aaron et filios eius ad fores tabernaculi testimonii, et lotos aqua 002 EXO 040 015 indues sanctis vestibus, ut ministrent mihi, et unctio eorum in sacerdotium sempiternum proficiat. 002 EXO 040 016 Fecitque Moyses omnia quæ præceperat Dominus. 002 EXO 040 017 Igitur mense primo anni secundi, prima die mensis, collocatum est tabernaculum. 002 EXO 040 018 Erexitque Moyses illud, et posuit tabulas ac bases et vectes, statuitque columnas, 002 EXO 040 019 et expandit tectum super tabernaculum, imposito desuper operimento, sicut Dominus imperaverat. 002 EXO 040 020 Posuit et testimonium in arca, subditis infra vectibus, et oraculum desuper. 002 EXO 040 021 Cumque intulisset arcam in tabernaculum, appendit ante eam velum ut expleret Domini iussionem. 002 EXO 040 022 Posuit et mensam in tabernaculo testimonii ad plagam Septentrionalem extra velum, 002 EXO 040 023 ordinatis coram propositionis panibus, sicut præceperat Dominus Moysi. 002 EXO 040 024 Posuit et candelabrum in tabernaculo testimonii e regione mensæ in parte australi, 002 EXO 040 025 locatis per ordinem lucernis, iuxta præceptum Domini. 002 EXO 040 026 Posuit et altare aureum sub tecto testimonii contra velum, 002 EXO 040 027 et adolevit super eo incensum aromatum, sicut iusserat Dominus Moysi. 002 EXO 040 028 Posuit et tentorium in introitu tabernaculi testimonii, 002 EXO 040 029 et altare holocausti in vestibulo testimonii, offerens in eo holocaustum, et sacrificia, ut Dominus imperaverat. 002 EXO 040 030 Labrum quoque statuit inter tabernaculum testimonii et altare, implens illud aqua. 002 EXO 040 031 Laveruntque Moyses et Aaron, ac filii eius manus suas et pedes, 002 EXO 040 032 cum ingrederentur tectum fœderis, et accederent ad altare, sicut præceperat Dominus Moysi. 002 EXO 040 033 Erexit et atrium per gyrum tabernaculi et altaris, ducto in introitu eius tentorio. Postquam omnia perfecta sunt, 002 EXO 040 034 operuit nubes tabernaculum testimonii, et gloria Domini implevit illud. 002 EXO 040 035 Nec poterat Moyses ingredi tectum fœderis, nube operiente omnia, et maiestate Domini coruscante, quia cuncta nubes operuerat. 002 EXO 040 036 Si quando nubes tabernaculum deserebat, proficiscebantur filii Israel per turmas suas: 002 EXO 040 037 si pendebat desuper, manebant in eodem loco. 002 EXO 040 038 Nubes quippe Domini incubabat per diem tabernaculo, et ignis in nocte, videntibus cunctis populis Israel per cunctas mansiones suas. # # BOOK 003 LEV Leviticus Leviticus 003 LEV 001 001 Vocavit autem Moysen, et locutus est ei Dominus de tabernaculo testimonii, dicens: 003 LEV 001 002 Loquere filiis Israel, et dices ad eos: Homo, qui obtulerit ex vobis hostiam Domino de pecoribus, id est, de bobus et ovibus offerens victimas, 003 LEV 001 003 si holocaustum fuerit eius oblatio, ac de armento; masculum immaculatum offeret ad ostium tabernaculi testimonii, ad placandum sibi Dominum: 003 LEV 001 004 ponetque manum super caput hostiæ, et acceptabilis erit, atque in expiationem eius proficiens. 003 LEV 001 005 Immolabitque vitulum coram Domino, et offerent filii Aaron sacerdotes sanguinem eius, fundentes per altaris circuitum, quod est ante ostium tabernaculi. 003 LEV 001 006 Detractaque pelle hostiæ, artus in frusta concident, 003 LEV 001 007 et subiicient in altari ignem, strue lignorum ante composita: 003 LEV 001 008 et membra quæ sunt cæsa, desuper ordinantes, caput videlicet, et cuncta quæ adhærent iecori, 003 LEV 001 009 intestinis et pedibus lotis aqua: adolebitque ea sacerdos super altare in holocaustum et suavem odorem Domino. 003 LEV 001 010 Quod si de pecoribus oblatio est, de ovibus sive de capris holocaustum, masculum absque macula offeret: 003 LEV 001 011 immolabitque ad latus altaris, quod respicit ad Aquilonem, coram Domino: sanguinem vero illius fundent super altare filii Aaron per circuitum: 003 LEV 001 012 dividentque membra, caput, et omnia quæ adhærent iecori: et ponent super ligna, quibus subiiciendus est ignis: 003 LEV 001 013 intestina vero et pedes lavabunt aqua. Et oblata omnia adolebit sacerdos super altare in holocaustum et odorem suavissimum Domino. 003 LEV 001 014 Si autem de avibus, holocausti oblatio fuerit Domino, de turturibus, aut pullis columbæ, 003 LEV 001 015 offeret eam sacerdos ad altare: et retorto ad collum capite, ac rupto vulneris loco, decurrere faciet sanguinem super crepidinem altaris: 003 LEV 001 016 vesiculam vero gutturis, et plumas proiiciet prope altare ad orientalem plagam, in loco in quo cineres effundi solent, 003 LEV 001 017 confringetque ascellas eius, et non secabit, neque ferro dividet eam, et adolebit super altare, lignis igne supposito. Holocaustum est et oblatio suavissimi odoris Domino. 003 LEV 002 001 Anima cum obtulerit oblationem sacrificii Domino, simila erit eius oblatio; fundetque super eam oleum, et ponet thus, 003 LEV 002 002 ac deferet ad filios Aaron sacerdotes: quorum unus tollet pugillum plenum similæ et olei, ac totum thus, et ponet memoriale super altare in odorem suavissimum Domino. 003 LEV 002 003 Quod autem reliquum fuerit de sacrificio, erit Aaron et filiorum eius, Sanctum sanctorum de oblationibus Domini. 003 LEV 002 004 Cum autem obtuleris sacrificium coctum in clibano: de simila, panes scilicet absque fermento, conspersos oleo, et lagana azyma oleo lita. 003 LEV 002 005 Si oblatio tua fuerit de sartagine, similæ conspersæ oleo et absque fermento, 003 LEV 002 006 divides eam minutatim, et fundes super eam oleum. 003 LEV 002 007 Sin autem de craticula fuerit sacrificium, æque simila oleo conspergetur: 003 LEV 002 008 quam offerens Domino, trades manibus sacerdotis. 003 LEV 002 009 Qui cum obtulerit eam, tollet memoriale de sacrificio, et adolebit super altare in odorem suavitatis Domino, 003 LEV 002 010 quidquid autem reliquum est, erit Aaron, et filiorum eius, Sanctum sanctorum de oblationibus Domini. 003 LEV 002 011 Omnis oblatio, quæ offeretur Domino, absque fermento fiet, nec quidquam fermenti ac mellis adolebitur in sacrificio Domino. 003 LEV 002 012 Primitias tantum eorum offeretis ac munera: super altare vero non imponentur in odorem suavitatis. 003 LEV 002 013 Quidquid obtuleris sacrificii, sale condies, nec auferes sal fœderis Dei tui de sacrificio tuo. In omni oblatione tua offeres sal. 003 LEV 002 014 Si autem obtuleris munus primarum frugum tuarum Domino de spicis adhuc virentibus, torrebis igni, et confringes in morem farris, et sic offeres primitias tuas Domino, 003 LEV 002 015 fundens supra oleum, et thus imponens, quia oblatio Domini est. 003 LEV 002 016 De qua adolebit sacerdos in memoriam muneris partem farris fracti, et olei, ac totum thus. 003 LEV 003 001 Quod si hostia pacificorum fuerit eius oblatio, et de bobus voluerit offerre, marem sive feminam, immaculata offeret coram Domino. 003 LEV 003 002 Ponetque manum super caput victimæ suæ, quæ immolabitur in introitu tabernaculi testimonii, fundentque filii Aaron sacerdotes, sanguinem per altaris circuitum. 003 LEV 003 003 Et offerent de hostia pacificorum in oblationem Domino, adipem qui operit vitalia, et quidquid pinguedinis est intrinsecus: 003 LEV 003 004 duos renes cum adipe quo teguntur ilia, et reticulum iecoris cum renunculis. 003 LEV 003 005 Adolebuntque ea super altare in holocaustum, lignis igne supposito: in oblationem suavissimi odoris Domino. 003 LEV 003 006 Si vero de ovibus fuerit eius oblatio et pacificorum hostia, sive masculum obtulerit, sive feminam, immaculata erunt. 003 LEV 003 007 Si agnum obtulerit coram Domino, 003 LEV 003 008 ponet manum suam super caput victimæ suæ: quæ immolabitur in vestibulo tabernaculi testimonii: fundentque filii Aaron sanguinem eius per circuitum altaris. 003 LEV 003 009 Et offerent de pacificorum hostia sacrificium Domino: adipem et caudam totam 003 LEV 003 010 cum renibus, et pinguedinem quæ operit ventrem atque universa vitalia, et utrumque renunculum cum adipe qui est iuxta ilia, reticulumque iecoris cum renunculis. 003 LEV 003 011 Et adolebit ea sacerdos super altare in pabulum ignis et oblationis Domini. 003 LEV 003 012 Si capra fuerit eius oblatio, et obtulerit eam Domino, 003 LEV 003 013 ponet manum suam super caput eius: immolabitque eam in introitu tabernaculi testimonii. Et fundent filii Aaron sanguinem eius per altaris circuitum. 003 LEV 003 014 Tollentque ex ea in pastum ignis Dominici, adipem qui operit ventrem, et qui tegit universa vitalia: 003 LEV 003 015 duos renunculos cum reticulo, quod est super eos iuxta ilia, et arvinam iecoris cum renunculis. 003 LEV 003 016 Adolebitque ea super altare sacerdos in alimoniam ignis, et suavissimi odoris. Omnis adeps, Domini erit: 003 LEV 003 017 iure perpetuo in generationibus, et cunctis habitaculis vestris: nec sanguinem nec adipem omnino comedetis. 003 LEV 004 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 004 002 Loquere filiis Israel: Anima, quæ peccaverit per ignorantiam, et de universis mandatis Domini, quæ præcepit ut non fierent, quippiam fecerit: 003 LEV 004 003 si sacerdos, qui unctus est, peccaverit, delinquere faciens populum, offeret pro peccato suo vitulum immaculatum Domino: 003 LEV 004 004 et adducet illum ad ostium tabernaculi testimonii coram Domino, ponetque manum super caput eius, et immolabit eum Domino. 003 LEV 004 005 Hauriet quoque de sanguine vituli, inferens illum in tabernaculum testimonii, 003 LEV 004 006 cumque intinxerit digitum in sanguine, asperget eo septies coram Domino contra velum Sanctuarii. 003 LEV 004 007 Ponetque de eodem sanguine super cornua altaris thymiamatis gratissimi Domino, quod est in tabernaculo testimonii. Omnem autem reliquum sanguinem fundet in basim altaris holocausti in introitu tabernaculi. 003 LEV 004 008 Et adipem vituli auferet pro peccato, tam eum qui vitalia operit quam omnia quæ intrinsecus sunt: 003 LEV 004 009 duos renunculos et reticulum quod est super eos iuxta ilia, et adipem iecoris cum renunculis, 003 LEV 004 010 sicut aufertur de vitulo hostiæ pacificorum: et adolebit ea super altare holocausti. 003 LEV 004 011 Pellem vero et omnes carnes cum capite et pedibus et intestinis et fimo, 003 LEV 004 012 et reliquo corpore, efferet extra castra in locum mundum, ubi cineres effundi solent: incendetque ea super lignorum struem, quæ in loco effusorum cinerum cremabuntur. 003 LEV 004 013 Quod si omnis turba Israel ignoraverit, et per imperitiam fecerit quod contra mandatum Domini est, 003 LEV 004 014 et postea intellexerit peccatum suum, offeret pro peccato suo vitulum, adducetque eum ad ostium tabernaculi. 003 LEV 004 015 Et ponent seniores populi manus super caput eius coram Domino. Immolatoque vitulo in conspectu Domini, 003 LEV 004 016 inferet sacerdos, qui unctus est, de sanguine eius in tabernaculum testimonii, 003 LEV 004 017 tincto digito aspergens septies contra velum. 003 LEV 004 018 Ponetque de eodem sanguine in cornibus altaris, quod est coram Domino in tabernaculo testimonii: reliquum autem sanguinem fundet iuxta basim altaris holocaustorum, quod est in ostio tabernaculi testimonii. 003 LEV 004 019 Omnemque eius adipem tollet, et adolebit super altare: 003 LEV 004 020 sic faciens et de hoc vitulo quo modo fecit et prius: et rogante pro eis sacerdote, propitius erit eis Dominus. 003 LEV 004 021 Ipsum autem vitulum efferet extra castra, atque comburet sicut et priorem vitulum: quia est pro peccato multitudinis. 003 LEV 004 022 Si peccaverit princeps, et fecerit unum e pluribus per ignorantiam, quod Domini lege prohibetur: 003 LEV 004 023 et postea intellexerit peccatum suum, offeret hostiam Domino, hircum de capris immaculatum. 003 LEV 004 024 Ponetque manum suam super caput eius: cumque immolaverit eum loco ubi solet mactari holocaustum coram Domino, quia pro peccato est, 003 LEV 004 025 tinget sacerdos digitum in sanguine hostiæ pro peccato, tangens cornua altaris holocausti, et reliquum fundens ad basim eius. 003 LEV 004 026 Adipem vero adolebit supra, sicut in victimis pacificorum fieri solet: rogabitque pro eo sacerdos, et pro peccato eius, et dimittetur ei. 003 LEV 004 027 Quod si peccaverit anima per ignorantiam, de populo terræ, ut faciat quidquam de his, quæ Domini lege prohibentur, atque delinquat, 003 LEV 004 028 et cognoverit peccatum suum, offeret capram immaculatam. 003 LEV 004 029 Ponetque manum super caput hostiæ quæ pro peccato est, et immolabit eam in loco holocausti. 003 LEV 004 030 Tolletque sacerdos de sanguine in digito suo: et tangens cornua altaris holocausti, reliquum fundet ad basim eius. 003 LEV 004 031 Omnem autem adipem auferens, sicut auferri solet de victimis pacificorum, adolebit super altare in odorem suavitatis Domino: rogabitque pro eo, et dimittetur ei. 003 LEV 004 032 Sin autem de pecoribus obtulerit victimam pro peccato, ovem scilicet immaculatam; 003 LEV 004 033 ponet manum super caput eius, et immolabit eam in loco ubi solent cædi holocaustorum hostiæ. 003 LEV 004 034 Sumetque sacerdos de sanguine eius digito suo, et tangens cornua altaris holocausti, reliquum fundet ad basim eius. 003 LEV 004 035 Omnem quoque adipem auferens, sicut auferri solet adeps arietis, qui immolatur pro pacificis: cremabit super altare in incensum Domini: rogabitque pro eo, et pro peccato eius, et dimittetur ei. 003 LEV 005 001 Si peccaverit anima, et audierit vocem iurantis, testisque fuerit quod aut ipse vidit, aut conscius est: nisi indicaverit, portabit iniquitatem suam. 003 LEV 005 002 Anima, quæ tetigerit aliquid immundum, sive quod occisum a bestia est, aut per se mortuum, aut quodlibet aliud reptile: et oblita fuerit immunditiæ suæ, rea est, et deliquit: 003 LEV 005 003 et si tetigerit quidquam de immunditia hominis iuxta omnem impuritatem, qua pollui solet, oblitaque cognoverit postea, subiacebit delicto. 003 LEV 005 004 Anima, quæ iuraverit, et protulerit labiis suis ut vel male quid faceret, vel bene, et idipsum iuramento et sermone firmaverit, oblitaque postea intellexerit delictum suum, 003 LEV 005 005 agat pœnitentiam pro peccato, 003 LEV 005 006 et offerat de gregibus agnam sive capram, orabitque pro ea sacerdos et pro peccato eius: 003 LEV 005 007 sin autem non potuerit offerre pecus, offerat duos turtures, vel duos pullos columbarum Domino, unum pro peccato, et alterum in holocaustum, 003 LEV 005 008 dabitque eos sacerdoti: qui primum offerens pro peccato, retorquebit caput eius ad pennulas, ita ut collo hæreat, et non penitus abrumpatur. 003 LEV 005 009 Et asperget de sanguine eius parietem altaris. Quidquid autem reliquum fuerit, faciet distillare ad fundamentum eius, quia pro peccato est. 003 LEV 005 010 Alterum vero adolebit in holocaustum, ut fieri solet: rogabitque pro eo sacerdos et pro peccato eius, et dimittetur ei. 003 LEV 005 011 Quod si non quiverit manus eius duos offerre turtures, aut duos pullos columbarum, offeret pro peccato suo similæ partem ephi decimam. Non mittet in eam oleum, nec thuris aliquid imponet, quia pro peccato est. 003 LEV 005 012 Tradetque eam sacerdoti: qui plenum ex ea pugillum hauriens, cremabit super altare in monimentum eius qui obtulerit, 003 LEV 005 013 rogans pro illo et expians: reliquam vero partem ipse habebit in munere. 003 LEV 005 014 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 005 015 Anima si prævaricans ceremonias, per errorem in his, quæ Domino sunt sanctificata, peccaverit, offeret pro delicto suo arietem immaculatum de gregibus, qui emi potest duobus siclis, iuxta pondus Sanctuarii: 003 LEV 005 016 ipsumque quod intulit damni restituet, et quintam partem ponet supra, tradens sacerdoti, qui rogabit pro eo offerens arietem, et dimittetur ei. 003 LEV 005 017 Anima si peccaverit per ignorantiam, feceritque unum ex his quæ Domini lege prohibentur, et peccati rea intellexerit iniquitatem suam, 003 LEV 005 018 offeret arietem immaculatum de gregibus sacerdoti, iuxta mensuram, æstimationemque peccati: qui orabit pro eo, quia nesciens fecerit: et dimittetur ei, 003 LEV 005 019 quia per errorem deliquit in Dominum. 003 LEV 006 001 Locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 006 002 Anima quæ peccaverit, et contempto Domino, negaverit proximo suo depositum quod fidei eius creditum fuerat, vel vi aliquid extorserit, aut calumniam fecerit, 003 LEV 006 003 sive rem perditam invenerit, et inficians insuper peieraverit, et quodlibet aliud ex pluribus fecerit, in quibus solent peccare homines, 003 LEV 006 004 convicta delicti, reddet 003 LEV 006 005 omnia quæ per fraudem voluit obtinere, integra, et quintam insuper partem domino cui damnum intulerat. 003 LEV 006 006 Pro peccato autem suo offeret arietem immaculatum de grege, et dabit eum sacerdoti, iuxta æstimationem, mensuramque delicti: 003 LEV 006 007 qui rogabit pro eo coram Domino, et dimittetur illi pro singulis quæ faciendo peccavit. 003 LEV 006 008 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 006 009 Præcipe Aaron et filiis eius: Hæc est lex holocausti: Cremabitur in altari tota nocte usque mane: ignis ex eodem altari erit. 003 LEV 006 010 Vestietur tunica sacerdos et feminalibus lineis: tolletque cineres, quos vorans ignis exussit, et ponens iuxta altare, 003 LEV 006 011 spoliabitur prioribus vestimentis, indutusque aliis, efferret eos extra castra, et in loco mundissimo usque ad favillam consumi faciet. 003 LEV 006 012 Ignis autem in altari semper ardebit, quem nutriet sacerdos subiiciens ligna mane per singulos dies, et imposito holocausto, desuper adolebit adipes pacificorum. 003 LEV 006 013 Ignis est iste perpetuus, qui numquam deficiet in altari. 003 LEV 006 014 Hæc est lex sacrificii et libamentorum, quæ offerent filii Aaron coram Domino, et coram altari. 003 LEV 006 015 Tollet sacerdos pugillum similæ, quæ conspersa est oleo, et totum thus, quod super similam positum est: adolebitque illud in altari in monimentum odoris suavissimi Domino: 003 LEV 006 016 reliquam autem partem similæ comedet Aaron cum filiis suis, absque fermento: et comedet in loco sancto atrii tabernaculi. 003 LEV 006 017 Ideo autem non fermentabitur, quia pars eius in Domini offertur incensum. Sanctum sanctorum erit, sicut pro peccato atque delicto. 003 LEV 006 018 Mares tantum stirpis Aaron comedent illud. Legitimum ac sempiternum erit in generationibus vestris de sacrificiis Domini. Omnis, qui tetigerit illa, sanctificabitur. 003 LEV 006 019 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 006 020 Hæc est oblatio Aaron, et filiorum eius, quam offerre debent Domino in die unctionis suæ. Decimam partem ephi offerent similæ in sacrificio sempiterno, medium eius mane, et medium eius vespere: 003 LEV 006 021 quæ in sartagine oleo conspersa frigetur. Offeret autem eam calidam in odorem suavissimum Domino 003 LEV 006 022 sacerdos, qui iure patri successerit, et tota cremabitur in altari. 003 LEV 006 023 Omne enim sacrificium sacerdotum igne consumetur, nec quisquam comedet ex eo. 003 LEV 006 024 Locutus est autem Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 006 025 Loquere Aaron et filiis eius: Ista est lex hostiæ pro peccato: In loco ubi offertur holocaustum, immolabitur coram Domino. Sanctum sanctorum est. 003 LEV 006 026 Sacerdos qui offert, comedet eam in loco Sancto, in atrio tabernaculi. 003 LEV 006 027 Quidquid tetigerit carnes eius, sanctificabitur. Si de sanguine illius vestis fuerit aspersa, lavabitur in loco sancto. 003 LEV 006 028 Vas autem fictile, in quo cocta est, confringetur. Quod si vas æneum fuerit, defricabitur, et lavabitur aqua. 003 LEV 006 029 Omnis masculus de genere sacerdotali vescetur de carnibus eius, quia Sanctum sanctorum est. 003 LEV 006 030 Hostia enim quæ cæditur pro peccato, cuius sanguis infertur in tabernaculum testimonii ad expiandum in Sanctuario, non comedetur, sed comburetur igni. 003 LEV 007 001 Hæc quoque lex hostiæ pro delicto, Sancta sanctorum est: 003 LEV 007 002 idcirco ubi immolabitur holocaustum, mactabitur et victima pro delicto: sanguis eius per gyrum altaris fundetur. 003 LEV 007 003 Offerent ex ea caudam et adipem qui operit vitalia, 003 LEV 007 004 duos renunculos, et pinguedinem quæ iuxta ilia est, reticulumque iecoris cum renunculis. 003 LEV 007 005 Et adolebit ea sacerdos super altare: incensum est Domini pro delicto. 003 LEV 007 006 Omnis masculus de sacerdotali genere, in loco sancto vescetur his carnibus, quia Sanctum sanctorum est. 003 LEV 007 007 Sicut pro peccato offertur hostia, ita et pro delicto: utriusque hostiæ lex una erit: ad sacerdotem, qui eam obtulerit, pertinebit. 003 LEV 007 008 Sacerdos qui offert holocausti victimam, habebit pellem eius. 003 LEV 007 009 Et omne sacrificium similæ, quod coquitur in clibano, et quidquid in craticula, vel in sartagine præparatur, eius erit sacerdotis a quo offertur: 003 LEV 007 010 sive oleo conspersa, sive arida fuerint, cunctis filiis Aaron mensura æqua per singulos dividetur. 003 LEV 007 011 Hæc est lex hostiæ pacificorum quæ offertur Domino. 003 LEV 007 012 Si pro gratiarum actione oblatio fuerit, offerent panes absque fermento conspersos oleo, et lagana azyma uncta oleo, coctamque similam, et collyridas olei admistione conspersas: 003 LEV 007 013 panes quoque fermentatos cum hostia gratiarum, quæ immolatur pro pacificis: 003 LEV 007 014 ex quibus unus pro primitiis offeretur Domino, et erit sacerdotis qui fundet hostiæ sanguinem. 003 LEV 007 015 Cuius carnes eadem comedentur die, nec remanebit ex eis quidquam usque mane. 003 LEV 007 016 Si voto, vel sponte quispiam obtulerit hostiam, eadem similiter edetur die: sed et si quid in crastinum remanserit, vesci licitum est: 003 LEV 007 017 quidquid autem tertius invenerit dies, ignis absumet. 003 LEV 007 018 Si quis de carnibus victimæ pacificorum die tertio comederit, irrita fiet oblatio, nec proderit offerenti: quin potius quæcumque anima tali se edulio contaminaverit, prævaricationis rea erit. 003 LEV 007 019 Caro, quæ aliquid tetigerit immundum, non comedetur, sed comburetur igni: qui fuerit mundus, vescetur ex ea. 003 LEV 007 020 Anima polluta quæ ederit de carnibus hostiæ pacificorum, quæ oblata est Domino, peribit de populis suis. 003 LEV 007 021 Et quæ tetigerit immunditiam hominis, vel iumenti, sive omnis rei, quæ polluere potest, et comederit de huiuscemodi carnibus, interibit de populis suis. 003 LEV 007 022 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 007 023 Loquere filiis Israel: Adipem ovis, et bovis, et capræ non comedetis. 003 LEV 007 024 Adipem cadaveris morticini, et eius animalis, quod a bestia captum est, habebitis in varios usus. 003 LEV 007 025 Si quis adipem, qui offerri debet in incensum Domini, comederit, peribit de populo suo. 003 LEV 007 026 Sanguinem quoque omnis animalis non sumetis in cibo, tam de avibus quam de pecoribus. 003 LEV 007 027 Omnis anima, quæ ederit sanguinem, peribit de populis suis. 003 LEV 007 028 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 007 029 Loquere filiis Israel, dicens: Qui offert victimam pacificorum Domino, offerat simul et sacrificium, id est, libamenta eius. 003 LEV 007 030 Tenebit manibus adipem hostiæ, et pectusculum: cumque ambo oblata Domino consecraverit, tradet sacerdoti, 003 LEV 007 031 qui adolebit adipem super altare: pectusculum autem erit Aaron, et filiorum eius. 003 LEV 007 032 Armus quoque dexter de pacificorum hostiis cedet in primitias sacerdotis. 003 LEV 007 033 Qui obtulerit sanguinem et adipem, filiorum Aaron, ipse habebit et armum dextrum in portione sua. 003 LEV 007 034 Pectusculum enim elevationis, et armum separationis tuli a filiis Israel de hostiis eorum pacificis, et dedi Aaron sacerdoti, et filiis eius lege perpetua, ab omni populo Israel. 003 LEV 007 035 Hæc est unctio Aaron et filiorum eius in ceremoniis Domini die qua obtulit eos Moyses, ut sacerdotio fungerentur, 003 LEV 007 036 et quæ præcepit eis dari Dominus a filiis Israel religione perpetua in generationibus suis. 003 LEV 007 037 Ista est lex holocausti, et sacrificii pro peccato atque delicto, et pro consecratione et pacificorum victimis: 003 LEV 007 038 quam constituit Dominus Moysi in monte Sinai, quando mandabit filiis Israel ut offerrent oblationes suas Domino in deserto Sinai. 003 LEV 008 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 008 002 Tolle Aaron cum filiis suis, vestes eorum, et unctionis oleum, vitulum pro peccato, duos arietes, canistrum cum azymis, 003 LEV 008 003 et congregabis omnem cœtum ad ostium tabernaculi. 003 LEV 008 004 Fecit Moyses ut Dominus imperaverat. Congregataque omni turba ante fores tabernaculi, 003 LEV 008 005 ait: Iste est sermo, quem iussit Dominus fieri. 003 LEV 008 006 Statimque obtulit Aaron et filios eius. Cumque lavisset eos, 003 LEV 008 007 vestivit pontificem subucula linea, accingens eum balteo, et induens eum tunica hyacinthina, et desuper humerale imposuit, 003 LEV 008 008 quod astringens cingulo aptavit rationali, in quo erat Doctrina et Veritas. 003 LEV 008 009 Cidari quoque texit caput: et super eam, contra frontem, posuit laminam auream consecratam in sanctificatione, sicut præceperat ei Dominus. 003 LEV 008 010 Tulit et unctionis oleum, quo linivit tabernaculum cum omni supellectili sua. 003 LEV 008 011 Cumque sanctificans aspersisset altare septem vicibus, unxit illud, et omnia vasa eius, labrumque cum basi sua sanctificavit oleo. 003 LEV 008 012 Quod fundens super caput Aaron, unxit eum, et consecravit: 003 LEV 008 013 filios quoque eius oblatos vestivit tunicis lineis, et cinxit balteis, imposuitque mitras, ut iusserat Dominus. 003 LEV 008 014 Obtulit et vitulum pro peccato. Cumque super caput eius posuisset Aaron, et filii eius manus suas, 003 LEV 008 015 immolavit eum: hauriens sanguinem, et tincto digito, tetigit cornua altaris per gyrum. Quo expiato et sanctificato, fudit reliquum sanguinem ad fundamenta eius. 003 LEV 008 016 Adipem vero qui erat super vitalia, et reticulum iecoris, duosque renunculos, cum arvinulis suis adolevit super altare: 003 LEV 008 017 vitulum cum pelle, et carnibus, et fimo, cremans extra castra, sicut præceperat Dominus. 003 LEV 008 018 Obtulit et arietem in holocaustum: super cuius caput cum imposuissent Aaron et filii eius manus suas, 003 LEV 008 019 immolavit eum, et fudit sanguinem eius per circuitum altaris. 003 LEV 008 020 Ipsumque arietem in frusta concidens, caput eius, et artus, et adipem adolevit igni, 003 LEV 008 021 lotis prius intestinis et pedibus. Totumque simul arietem incendit super altare, eo quod esset holocaustum suavissimi odoris Domino, sicut præceperat ei. 003 LEV 008 022 Obtulit et arietem secundum, in consecratione sacerdotum: posueruntque super caput eius Aaron et filii eius manus suas. 003 LEV 008 023 Quem cum immolasset Moyses, sumens de sanguine eius, tetigit extremum auriculæ dextræ Aaron, et pollicem manus eius dextræ, similiter et pedis. 003 LEV 008 024 Obtulit et filios Aaron. Cumque de sanguine arietis immolati tetigisset extremum auriculæ singulorum dextræ, et pollices manus ac pedis dextri, reliquum fudit super altare per circuitum: 003 LEV 008 025 adipem vero, et caudam, omnemque pinguedinem quæ operit intestina, reticulumque iecoris, et duos renes cum adipibus suis, et armo dextro separavit. 003 LEV 008 026 Tollens autem de canistro azymorum, quod erat coram Domino, panem absque fermento, et collyridam conspersam oleo, laganumque posuit super adipes, et armum dextrum, 003 LEV 008 027 tradens simul omnia Aaron et filiis eius. Qui postquam levaverunt ea coram Domino, 003 LEV 008 028 rursum suscepta de manibus eorum, adolevit super altare holocausti, eo quod consecrationis esset oblatio, in odorem suavitatis, sacrificii Domino. 003 LEV 008 029 Tulitque pectusculum elevans illud coram Domino, de ariete consecrationis in partem suam, sicut præceperat ei Dominus. 003 LEV 008 030 Assumensque unguentum, et sanguinem qui erat in altari, aspersit super Aaron et vestimenta eius, et super filios illius ac vestes eorum. 003 LEV 008 031 Cumque sanctificasset eos in vestitu suo, præcepit eis, dicens: Coquite carnes ante fores tabernaculi, et ibi comedite eas. Panes quoque consecrationis edite, qui positi sunt in canistro, sicut præcepit mihi Dominus, dicens: Aaron et filii eius comedent eos: 003 LEV 008 032 quidquid autem reliquum fuerit de carne et panibus, ignis absumet. 003 LEV 008 033 De ostio quoque tabernaculi non exibitis septem diebus, usque ad diem quo complebitur tempus consecrationis vestræ. Septem enim diebus finitur consecratio: 003 LEV 008 034 sicut et impræsentiarum factum est, ut ritus sacrificii compleretur. 003 LEV 008 035 Die ac nocte manebitis in tabernaculo observantes custodias Domini, ne moriamini: sic enim mihi præceptum est. 003 LEV 008 036 Feceruntque Aaron et filii eius cuncta quæ locutus est Dominus per manum Moysi. 003 LEV 009 001 Facto autem octavo die, vocavit Moyses Aaron et filios eius, ac maiores natu Israel, dixitque ad Aaron: 003 LEV 009 002 Tolle de armento vitulum pro peccato, et arietem in holocaustum, utrumque immaculatum, et offer illos coram Domino. 003 LEV 009 003 Et ad filios Israel loqueris: Tollite hircum pro peccato, et vitulum, atque agnum anniculos, et sine macula in holocaustum, 003 LEV 009 004 bovem et arietem pro pacificis: et immolate eos coram Domino, in sacrificio singulorum similam conspersam oleo offerentes. Hodie enim Dominus apparebit vobis. 003 LEV 009 005 Tulerunt ergo cuncta quæ iusserat Moyses ad ostium tabernaculi: ubi cum omnis multitudo astaret, 003 LEV 009 006 ait Moyses: Iste est sermo, quem præcepit Dominus: facite, et apparebit vobis gloria eius. 003 LEV 009 007 Et dixit ad Aaron: Accede ad altare, et immola pro peccato tuo: offer holocaustum, et deprecare pro te et pro populo. Cumque mactaveris hostiam populi, ora pro eo, sicut præcepit Dominus. 003 LEV 009 008 Statimque Aaron accedens ad altare, immolavit vitulum pro peccato suo: 003 LEV 009 009 cuius sanguinem obtulerunt ei filii sui: in quo tingens digitum, tetigit cornua altaris, et fudit residuum ad basim eius. 003 LEV 009 010 Adipemque et renunculos, ac reticulum iecoris, quæ sunt pro peccato, adolevit super altare, sicut præceperat Dominus Moysi: 003 LEV 009 011 carnes vero et pellem eius extra castra combussit igni. 003 LEV 009 012 Immolavit et holocausti victimam: obtuleruntque ei filii sui sanguinem eius, quem fudit per altaris circuitum. 003 LEV 009 013 Ipsam etiam hostiam in frusta concisam, cum capite et membris singulis obtulerunt. Quæ omnia super altare cremavit igni, 003 LEV 009 014 lotis aqua prius intestinis et pedibus. 003 LEV 009 015 Et pro peccato populi offerens, mactavit hircum: expiatoque altari, 003 LEV 009 016 fecit holocaustum, 003 LEV 009 017 addens in sacrificio libamenta, quæ pariter offeruntur, et adolens ea super altare, absque ceremoniis holocausti matutini. 003 LEV 009 018 Immolavit et bovem atque arietem, hostias pacificas populi: obtuleruntque ei filii sui sanguinem, quem fudit super altare in circuitum. 003 LEV 009 019 Adipem autem bovis, et caudam arietis, renunculosque cum adipibus suis, et reticulum iecoris 003 LEV 009 020 posuerunt super pectora. Cumque cremati essent adipes super altare, 003 LEV 009 021 pectora eorum, et armos dextros separavit Aaron, elevans coram Domino, sicut præceperat Moyses. 003 LEV 009 022 Et extendens manus ad populum, benedixit ei. Sicque completis hostiis pro peccato, et holocaustis, et pacificis, descendit. 003 LEV 009 023 Ingressi autem Moyses et Aaron in tabernaculum testimonii, et deinceps egressi benedixerunt populo. Apparuitque gloria Domini omni multitudini: 003 LEV 009 024 et ecce egressus ignis a Domino, devoravit holocaustum, et adipes qui erant super altare. Quod cum vidissent turbæ, laudaverunt Dominum, ruentes in facies suas. 003 LEV 010 001 Arreptisque Nadab, et Abiu filii Aaron thuribulis, posuerunt ignem, et incensum desuper, offerentes coram Domino ignem alienum: quod eis præceptum non erat. 003 LEV 010 002 Egressusque ignis a Domino, devoravit eos, et mortui sunt coram Domino. 003 LEV 010 003 Dixitque Moyses ad Aaron: Hoc est quod locutus est Dominus: Sanctificabor in iis, qui appropinquant mihi, et in conspectu omnis populi glorificabor. Quod audiens tacuit Aaron. 003 LEV 010 004 Vocatis autem Moyses Misaele, et Elisaphan filiis Oziel, patrui Aaron, ait ad eos: Ite et tollite fratres vestros de conspectu Sanctuarii, et asportate extra castra. 003 LEV 010 005 Confestimque pergentes, tulerunt eos sicut iacebant, vestitos lineis tunicis, et eiecerunt foras, ut sibi fuerat imperatum. 003 LEV 010 006 Locutusque est Moyses ad Aaron, et ad Eleazar, et Ithamar filios eius: Capita vestra nolite nudare, et vestimenta nolite scindere, ne forte moriamini, et super omnem cœtum oriatur indignatio. Fratres vestri, et omnis domus Israel plangant incendium quod Dominus suscitavit: 003 LEV 010 007 vos autem non egrediemini fores tabernaculi, alioquin peribitis: oleum quippe sanctæ unctionis est super vos. Qui fecerunt omnia iuxta præceptum Moysi. 003 LEV 010 008 Dixit quoque Dominus ad Aaron: 003 LEV 010 009 Vinum, et omne quod inebriare potest, non bibetis tu et filii tui, quando intratis in tabernaculum testimonii, ne moriamini: quia præceptum sempiternum est in generationes vestras. 003 LEV 010 010 Et ut habeatis scientiam discernendi inter sanctum et profanum, inter pollutum et mundum: 003 LEV 010 011 doceatisque filios Israel omnia legitima mea quæ locutus est Dominus ad eos per manum Moysi. 003 LEV 010 012 Locutusque est Moyses ad Aaron, et ad Eleazar, et Ithamar filios eius, qui erant residui: Tollite sacrificium, quod remansit de oblatione Domini, et comedite illud absque fermento iuxta altare, quia Sanctum sanctorum est. 003 LEV 010 013 Comedetis autem in loco sancto: quod datum est tibi et filiis tuis de oblationibus Domini, sicut præceptum est mihi. 003 LEV 010 014 Pectusculum quoque quod oblatum est, et armum qui separatus est, edetis in loco mundissimo tu et filii tui, et filiæ tuæ tecum. Tibi enim ac liberis tuis reposita sunt de hostiis salutaribus filiorum Israel: 003 LEV 010 015 eo quod armum et pectus, et adipes qui cremantur in altari, elevaverunt coram Domino, et pertineant ad te, et ad filios tuos lege perpetua, sicut præcepit Dominus. 003 LEV 010 016 Inter hæc, hircum, qui oblatus fuerat pro peccato, cum quæreret Moyses, exustum reperit: iratusque contra Eleazar et Ithamar filios Aaron, qui remanserant, ait: 003 LEV 010 017 Cur non comedistis hostiam pro peccato in loco sancto, quæ Sancta sanctorum est, et data vobis ut portetis iniquitatem multitudinis, et rogetis pro ea in conspectu Domini, 003 LEV 010 018 præsertim cum de sanguine illius non sit illatum intra sancta, et comedere debueritis eam in Sanctuario, sicut præceptum est mihi? 003 LEV 010 019 Respondit Aaron: Oblata est hodie victima pro peccato, et holocaustum coram Domino: mihi autem accidit quod vides. Quomodo potui comedere eam, aut placere Domino in ceremoniis mente lugubri? 003 LEV 010 020 Quod cum audisset Moyses, recepit satisfactionem. 003 LEV 011 001 Locutusque est Dominus ad Moysen et Aaron, dicens: 003 LEV 011 002 Dicite filiis Israel: Hæc sunt animalia quæ comedere debetis de cunctis animantibus terræ: 003 LEV 011 003 Omne quod habet divisam ungulam, et ruminat in pecoribus, comedetis. 003 LEV 011 004 Quidquid autem ruminat quidem, et habet ungulam, sed non dividit eam, sicut camelus et cetera, non comedetis illud, et inter immunda reputabitis. 003 LEV 011 005 Chœrogryllus qui ruminat, ungulamque non dividit, immundus est. 003 LEV 011 006 Lepus quoque: nam et ipse ruminat, sed ungulam non dividit. 003 LEV 011 007 Et sus: qui cum ungulam dividat, non ruminat. 003 LEV 011 008 Horum carnibus non vescemini, nec cadavera contingetis, quia immunda sunt vobis. 003 LEV 011 009 Hæc sunt quæ gignuntur in aquis, et vesci licitum est. Omne quod habet pinnulas et squamas, tam in mari quam in fluminibus et stagnis, comedetis. 003 LEV 011 010 Quidquid autem pinnulas et squamas non habet eorum quæ in aquis moventur et vivunt, abominabile vobis, 003 LEV 011 011 execrandumque erit, carnes eorum non comedetis, et morticina vitabitis. 003 LEV 011 012 Cuncta quæ non habent pinnulas et squamas in aquis, polluta erunt. 003 LEV 011 013 Hæc sunt quæ de avibus comedere non debetis, et vitanda sunt vobis: Aquilam, et gryphem, et haliæetum, 003 LEV 011 014 et milvum ac vulturem iuxta genus suum, 003 LEV 011 015 et omne corvini generis in similitudinem suam, 003 LEV 011 016 struthionem, et noctuam, et larum, et accipitrem iuxta genus suum: 003 LEV 011 017 bubonem, et mergulum, et ibin, 003 LEV 011 018 et cygnum, et onocrotalum, et porphyrionem, 003 LEV 011 019 herodionem, et charadrion iuxta genus suum, upupam quoque, et vespertilionem. 003 LEV 011 020 Omne de volucribus quod graditur super quattuor pedes, abominabile erit vobis. 003 LEV 011 021 Quidquid autem ambulat quidem super quattuor pedes, sed habet longiora retro crura, per quæ salit super terram, 003 LEV 011 022 comedere debetis, ut est bruchus in genere suo, et attacus atque ophiomachus, ac locusta, singula iuxta genus suum. 003 LEV 011 023 Quidquid autem ex volucribus quattuor tantum habet pedes, execrabile erit vobis: 003 LEV 011 024 et quicumque morticina eorum tetigerit, polluetur, et erit immundus usque ad vesperum: 003 LEV 011 025 et si necesse fuerit ut portet quippiam horum mortuum, lavabit vestimenta sua, et immundus erit usque ad occasum solis. 003 LEV 011 026 Omne animal quod habet quidem ungulam, sed non dividit eam, nec ruminat, immundum erit: et qui tetigerit illud, contaminabitur. 003 LEV 011 027 Quod ambulat super manus ex cunctis animantibus, quæ incedunt quadrupedia, immundum erit: qui tetigerit morticina eorum, polluetur usque ad vesperum. 003 LEV 011 028 Et qui portaverit huiuscemodi cadavera, lavabit vestimenta sua, et immundus erit usque ad vesperum: quia omnia hæc immunda sunt vobis. 003 LEV 011 029 Hæc quoque inter polluta reputabuntur de his, quæ moventur in terra, mustela et mus et crocodilus, singula iuxta genus suum, 003 LEV 011 030 mygale, et chamæleon, et stellio, et lacerta, et talpa: 003 LEV 011 031 omnia hæc immunda sunt. Qui tetigerit morticina eorum, immundus erit usque ad vesperum: 003 LEV 011 032 et super quod ceciderit quidquam de morticinis eorum, polluetur tam vas ligneum et vestimentum, quam pelles et cilicia: et in quocumque fit opus, tingentur aqua, et polluta erunt usque ad vesperum, et sic postea mundabuntur. 003 LEV 011 033 Vas autem fictile, in quod horum quidquam intro cecidit, polluetur, et idcirco frangendum est. 003 LEV 011 034 Omnis cibus, quem comedetis, si fusa fuerit super eum aqua, immundus erit: et omne liquens quod bibitur de universo vase, immundum erit. 003 LEV 011 035 Et quidquid de morticinis huiuscemodi ceciderit super illud, immundum erit: sive clibani, sive chytropodes, destruentur, et immundi erunt. 003 LEV 011 036 Fontes vero et cisternæ, et omnis aquarum congregatio munda erit. Qui morticinum eorum tetigerit, polluetur. 003 LEV 011 037 Si ceciderit super sementem, non polluet eam. 003 LEV 011 038 Si autem quispiam aqua sementem perfuderit, et postea morticinis tacta fuerit, illico polluetur. 003 LEV 011 039 Si mortuum fuerit animal, quod licet vobis comedere, qui cadaver eius tetigerit, immundus erit usque ad vesperum: 003 LEV 011 040 et qui comederit ex eo quippiam, sive portaverit; lavabit vestimenta sua, et immundus erit usque ad vesperum. 003 LEV 011 041 Omne quod reptat super terram, abominabile erit, nec assumetur in cibum. 003 LEV 011 042 Quidquid super pectus quadrupes graditur, et multos habet pedes, sive per humum trahitur, non comedetis, quia abominabile est. 003 LEV 011 043 Nolite contaminare animas vestras, nec tangatis quidquam eorum, ne immundi sitis. 003 LEV 011 044 Ego enim sum Dominus Deus vester: sancti estote, quia ego Sanctus sum. Ne polluatis animas vestras in omni reptili quod movetur super terram. 003 LEV 011 045 Ego enim sum Dominus, qui eduxi vos de Terra Ægypti, ut essem vobis in Deum: sancti eritis, quia ego Sanctus sum. 003 LEV 011 046 Ista est lex animantium ac volucrum, et omnis animæ viventis, quæ movetur in aqua, et reptat in terra, 003 LEV 011 047 ut differentias noveritis mundi, et immundi, et sciatis quid comedere et quid respuere debeatis. 003 LEV 012 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 012 002 Loquere filiis Israel, et dices ad eos: Mulier, si suscepto semine pepererit masculum, immunda erit septem diebus iuxta dies separationis menstruæ. 003 LEV 012 003 Et die octavo circumcidetur infantulus: 003 LEV 012 004 ipsa vero triginta tribus diebus manebit in sanguine purificationis suæ. Omne sanctum non tanget, nec ingredietur in Sanctuarium, donec impleantur dies purificationis suæ. 003 LEV 012 005 Sin autem feminam pepererit, immunda erit duabus hebdomadibus iuxta ritum fluxus menstrui, et sexaginta sex diebus manebit in sanguine purificationis suæ. 003 LEV 012 006 Cumque expleti fuerint dies purificationis suæ, pro filio, sive pro filia, deferet agnum anniculum in holocaustum, et pullum columbæ sive turturem pro peccato, ad ostium tabernaculi testimonii, et tradet sacerdoti 003 LEV 012 007 qui offeret illa coram Domino, et orabit pro ea, et sic mundabitur a profluvio sanguinis sui. Ista est lex parientis masculum aut feminam. 003 LEV 012 008 Quod si non invenerit manus eius, nec potuerit offerre agnum, sumet duos turtures vel duos pullos columbarum, unum in holocaustum, et alterum pro peccato. Orabitque pro ea sacerdos, et sic mundabitur. 003 LEV 013 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, et Aaron, dicens: 003 LEV 013 002 Homo, in cuius cute et carne ortus fuerit diversus color sive pustula, aut quasi lucens quippiam, id est plaga lepræ, adducetur ad Aaron sacerdotem, vel ad unum quemlibet filiorum eius. 003 LEV 013 003 Qui cum viderit lepram in cute, et pilos in album mutatos colorem, ipsamque speciem lepræ humiliorem cute et carne reliqua; plaga lepræ est, et ad arbitrium eius separabitur. 003 LEV 013 004 Sin autem lucens candor fuerit in cute, nec humilior carne reliqua, et pili coloris pristini, recludet eum sacerdos septem diebus, 003 LEV 013 005 et considerabit die septimo: et si quidem lepra ultra non creverit, nec transierit in cute priores terminos, rursum recludet eum septem diebus aliis. 003 LEV 013 006 Et die septimo contemplabitur: si obscurior fuerit lepra, et non creverit in cute, mundabit eum, quia scabies est: lavabitque homo vestimenta sua, et mundus erit. 003 LEV 013 007 Quod si postquam a sacerdote visus est, et redditus munditiæ, iterum lepra creverit; adducetur ad eum, 003 LEV 013 008 et immunditiæ condemnabitur. 003 LEV 013 009 Plaga lepræ si fuerit in homine, adducetur ad sacerdotem, 003 LEV 013 010 et videbit eum. Cumque color albus in cute fuerit, et capillorum mutaverit aspectum, ipsa quoque caro viva apparuerit: 003 LEV 013 011 lepra vetustissima iudicabitur, atque inolita cuti. Contaminabit itaque eum sacerdos, et non recludet, quia perspicuæ immunditiæ est. 003 LEV 013 012 Sin autem effloruerit discurrens lepra in cute, et operuerit omnem cutem a capite usque ad pedes, quidquid sub aspectum oculorum cadit, 003 LEV 013 013 considerabit eum sacerdos, et teneri lepra mundissima iudicabit: eo quod omnis in candorem versa sit, et idcirco homo mundus erit. 003 LEV 013 014 Quando vero caro vivens in eo apparuerit, 003 LEV 013 015 tunc sacerdotis iudicio polluetur, et inter immundos reputabitur. Caro enim viva si lepra aspergitur, immunda est. 003 LEV 013 016 Quod si rursum versa fuerit in alborem, et totum hominem operuerit, 003 LEV 013 017 considerabit eum sacerdos, et mundum esse decernet. 003 LEV 013 018 Caro autem et cutis in qua ulcus natum est et sanatum, 003 LEV 013 019 et in loco ulceris cicatrix alba apparuerit, sive subrufa, adducetur homo ad sacerdotem: 003 LEV 013 020 qui cum viderit locum lepræ humiliorem carne reliqua, et pilos versos in candorem, contaminabit eum: plaga enim lepræ orta est in ulcere. 003 LEV 013 021 Quod si pilus coloris est pristini, et cicatrix subobscura, et vicina carne non est humilior, recludet eum septem diebus. 003 LEV 013 022 Et si quidem creverit, adiudicabit eum lepræ. 003 LEV 013 023 Sin autem steterit in loco suo, ulceris est cicatrix, et homo mundus erit. 003 LEV 013 024 Caro autem et cutis, quam ignis exusserit, et sanata albam sive rufam habuerit cicatricem, 003 LEV 013 025 considerabit eam sacerdos, et ecce versa est in alborem, et locus eius reliqua cute est humilior: contaminabit eum, quia plaga lepræ in cicatrice orta est. 003 LEV 013 026 Quod si pilorum color non fuerit immutatus, nec humilior plaga carne reliqua, et ipsa lepræ species fuerit subobscura, recludet eum septem diebus, 003 LEV 013 027 et die septimo contemplabitur: si creverit in cute lepra, contaminabit eum. 003 LEV 013 028 Sin autem in loco suo candor steterit non satis clarus, plaga combustionis est, et idcirco mundabitur, quia cicatrix est combusturæ. 003 LEV 013 029 Vir, sive mulier, in cuius capite vel barba germinaverit lepra, videbit eos sacerdos, 003 LEV 013 030 et si quidem humilior fuerit locus carne reliqua, et capillus flavus, solitoque subtilior; contaminabit eos, quia lepra capitis ac barbæ est. 003 LEV 013 031 Sin autem viderit locum maculæ æqualem vicinæ carni, et capillum nigrum: recludet eum septem diebus, 003 LEV 013 032 et die septimo intuebitur. Si non creverit macula, et capillus sui coloris est, et locus plagæ carni reliquæ æqualis: 003 LEV 013 033 radetur homo absque loco maculæ, et includetur septem diebus aliis. 003 LEV 013 034 Si die septimo visa fuerit stetisse plaga in loco suo, nec humilior carne reliqua, mundabit eum, lotisque vestibus suis mundus erit. 003 LEV 013 035 Sin autem post emundationem rursus creverit macula in cute, 003 LEV 013 036 non quæret amplius utrum capillus in flavum colorem sit immutatus, quia aperte immundus est. 003 LEV 013 037 Porro si steterit macula, et capilli nigri fuerint, noverit hominem sanatum esse, et confidenter eum pronunciet mundum. 003 LEV 013 038 Vir, sive mulier, in cuius cute candor apparuerit, 003 LEV 013 039 intuebitur eos sacerdos. Si deprehenderit subobscurum alborem lucere in cute, sciat non esse lepram, sed maculam coloris candidi, et hominem mundum. 003 LEV 013 040 Vir, de cuius capite capilli fluunt, calvus et mundus est: 003 LEV 013 041 et si a fronte ceciderint pili, recalvaster et mundus est. 003 LEV 013 042 Sin autem in calvitio sive in recalvatione albus vel rufus color fuerit exortus, 003 LEV 013 043 et hoc sacerdos viderit, condemnabit eum haud dubiæ lepræ, quæ orta est in calvitio. 003 LEV 013 044 Quicumque ergo maculatus fuerit lepra, et separatus est ad arbitrium sacerdotis, 003 LEV 013 045 habebit vestimenta dissuta, caput nudum, os veste contectum, contaminatum ac sordidum se clamabit. 003 LEV 013 046 Omni tempore quo leprosus est, et immundus, solus habitabit extra castra. 003 LEV 013 047 Vestis lanea sive linea, quæ lepram habuerit 003 LEV 013 048 in stamine atque subtegmine, aut certe pellis, vel quidquid ex pelle confectum est, 003 LEV 013 049 si alba vel rufa macula fuerit infecta, lepra reputabitur, ostendeturque sacerdoti. 003 LEV 013 050 Qui consideratam recludet septem diebus: 003 LEV 013 051 et die septimo rursus aspiciens, si deprehenderit crevisse, lepra perseverans est: pollutum iudicabit vestimentum, et omne in quo fuerit inventa: 003 LEV 013 052 et idcirco comburetur flammis. 003 LEV 013 053 Quod si eam viderit non crevisse, 003 LEV 013 054 præcipiet, et lavabunt id, in quo lepra est, recludetque illud septem diebus aliis. 003 LEV 013 055 Et cum viderit faciem quidem pristinam non reversam, nec tamen crevisse lepram, immundum iudicabit, et igne comburet, eo quod infusa sit in superficie vestimenti vel per totum, lepra. 003 LEV 013 056 Sin autem obscurior fuerit locus lepræ, postquam vestis est lota, abrumpet eum, et a solido dividet. 003 LEV 013 057 Quod si ultra apparuerit in his locis, quæ prius immaculata erant, lepra volatilis et vaga: debet igne comburi. 003 LEV 013 058 Si cessaverit, lavabit aqua ea, quæ pura sunt, secundo, et munda erunt. 003 LEV 013 059 Ista est lex lepræ vestimenti lanei et linei, staminis, atque subtegminis, omnisque supellectilis pelliceæ, quomodo mundari debeat, vel contaminari. 003 LEV 014 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 014 002 Hic est ritus leprosi, quando mundandus est: Adducetur ad sacerdotem: 003 LEV 014 003 qui egressus de castris, cum invenerit lepram esse mundatam, 003 LEV 014 004 præcipiet ei, qui purificatur, ut offerat duos passeres vivos pro se, quibus vesci licitum est, et lignum cedrinum, vermiculumque et hyssopum. 003 LEV 014 005 Et unum ex passeribus immolari iubebit in vase fictili super aquas viventes: 003 LEV 014 006 alium autem vivum cum ligno cedrino, et cocco et hyssopo, tinget in sanguine passeris immolati, 003 LEV 014 007 quo asperget illum, qui mundandus est, septies, ut iure purgetur: et dimittet passerem vivum, ut in agrum avolet. 003 LEV 014 008 Cumque laverit homo vestimenta sua, radet omnes pilos corporis, et lavabitur aqua: purificatusque ingredietur castra, ita dumtaxat ut maneat extra tabernaculum suum septem diebus, 003 LEV 014 009 et die septimo radet capillos capitis, barbamque et supercilia, ac totius corporis pilos. Et lotis rursum vestibus et corpore, 003 LEV 014 010 die octavo assumet duos agnos immaculatos, et ovem anniculam absque macula, et tres decimas similæ in sacrificium, quæ conspersa sit oleo, et seorsum olei sextarium. 003 LEV 014 011 Cumque sacerdos purificans hominem, statuerit eum, et hæc omnia coram Domino in ostio tabernaculi testimonii, 003 LEV 014 012 tollet agnum, et offeret eum pro delicto, oleique sextarium. Et oblatis ante Dominum omnibus, 003 LEV 014 013 immolabit agnum, ubi solet immolari hostia pro peccato, et holocaustum, id est, in loco sancto. Sicut enim pro peccato, ita et pro delicto ad sacerdotem pertinet hostia: Sancta sanctorum est. 003 LEV 014 014 Assumensque sacerdos de sanguine hostiæ, quæ immolata est pro delicto, ponet super extremum auriculæ dextræ eius qui mundatur, et super pollices manus dextræ et pedis: 003 LEV 014 015 et de olei sextario mittet in manum suam sinistram, 003 LEV 014 016 tingetque digitum dextrum in eo, et asperget coram Domino septies. 003 LEV 014 017 Quod autem reliquum est olei in læva manu, fundet super extremum auriculæ dextræ eius qui mundatur, et super pollices manus ac pedis dextri, et super sanguinem qui effusus est pro delicto, 003 LEV 014 018 et super caput eius. 003 LEV 014 019 Rogabitque pro eo coram Domino, et faciet sacrificium pro peccato. Tunc immolabit holocaustum, 003 LEV 014 020 et ponet illud in altari cum libamentis suis, et homo rite mundabitur. 003 LEV 014 021 Quod si pauper est, et non potest manus eius invenire quæ dicta sunt, pro delicto assumet agnum ad oblationem, ut roget pro eo sacerdos, decimamque partem similæ conspersæ oleo in sacrificium, et olei sextarium, 003 LEV 014 022 duosque turtures sive duos pullos columbæ, quorum unus sit pro peccato, et alter in holocaustum: 003 LEV 014 023 offeretque ea die octavo purificationis suæ sacerdoti, ad ostium tabernaculi testimonii coram Domino. 003 LEV 014 024 Qui suscipiens agnum pro delicto et sextarium olei, levabit simul: 003 LEV 014 025 immolatoque agno, de sanguine eius ponet super extremum auriculæ dextræ illius qui mundatur, et super pollices manus eius ac pedis dextri: 003 LEV 014 026 olei vero partem mittet in manum suam sinistram, 003 LEV 014 027 in quo tingens digitum dextræ manus asperget septies coram Domino: 003 LEV 014 028 tangetque extremum dextræ auriculæ illius qui mundatur, et pollices manus ac pedis dextri in loco sanguinis qui effusus est pro delicto: 003 LEV 014 029 reliquam autem partem olei, quæ est in sinistra manu, mittet super caput purificati, ut placet pro eo Dominum: 003 LEV 014 030 et turturem sive pullum columbæ offeret, 003 LEV 014 031 unum pro delicto, et alterum in holocaustum cum libamentis suis. 003 LEV 014 032 Hoc est sacrificium leprosi, qui habere non potest omnia in emundationem sui. 003 LEV 014 033 Locutusque est Dominus ad Moysen et Aaron, dicens: 003 LEV 014 034 Cum ingressi fueritis Terram Chanaan, quam ego dabo vobis in possessionem, si fuerit plaga lepræ in ædibus, 003 LEV 014 035 ibit cuius est domus, nuncians sacerdoti, et dicet: Quasi plaga lepræ videtur mihi esse in domo mea. 003 LEV 014 036 At ille præcipiet ut efferant universa de domo, priusquam ingrediatur eam, et videat utrum leprosa sit, ne immunda fiant omnia quæ in domo sunt. Intrabitque postea ut consideret lepram domus: 003 LEV 014 037 et cum viderit in parietibus illius quasi valliculas pallore sive rubore deformes, et humiliores superficie reliqua, 003 LEV 014 038 egredietur ostium domus, et statim claudet illam septem diebus. 003 LEV 014 039 Reversusque die septimo, considerabit eam. Si invenerit crevisse lepram, 003 LEV 014 040 iubebit erui lapides in quibus lepra est, et proiici eos extra civitatem in locum immundum: 003 LEV 014 041 domum autem ipsam radi intrinsecus per circuitum, et spargi pulverem rasuræ extra urbem in locum immundum, 003 LEV 014 042 lapidesque alios reponi pro his qui ablati fuerint, et luto alio liniri domum. 003 LEV 014 043 Sin autem postquam eruti sunt lapides, et pulvis erasus, et alia terra lita, 003 LEV 014 044 ingressus sacerdos viderit reversam lepram, et parietes respersos maculis, lepra est perseverans, et immunda domus: 003 LEV 014 045 quam statim destruent, et lapides eius ac ligna, atque universum pulverem proiicient extra oppidum in locum immundum. 003 LEV 014 046 Qui intraverit domum quando clausa est, immundus erit usque ad vesperum: 003 LEV 014 047 et qui dormierit in ea, et comederit quippiam, lavabit vestimenta sua. 003 LEV 014 048 Quod si introiens sacerdos viderit lepram non crevisse in domo, postquam denuo lita fuerit, purificabit eam reddita sanitate: 003 LEV 014 049 et in purificationem eius sumet duos passeres, lignumque cedrinum, et vermiculum atque hyssopum: 003 LEV 014 050 et immolato uno passere in vase fictili super aquas vivas, 003 LEV 014 051 tollet lignum cedrinum, et hyssopum, et coccum et passerem vivum, et tinget omnia in sanguine passeris immolati, atque in aquis viventibus, et asperget domum septies, 003 LEV 014 052 purificabitque eam tam in sanguine passeris quam in aquis viventibus, et in passere vivo, lignoque cedrino et hyssopo atque vermiculo. 003 LEV 014 053 Cumque dimiserit passerem avolare in agrum libere, orabit pro domo, et iure mundabitur. 003 LEV 014 054 Ista est lex omnis lepræ et percussuræ, 003 LEV 014 055 lepræ vestium et domorum, 003 LEV 014 056 cicatricis et erumpentium papularum, lucentis maculæ, et in varias species, coloribus immutatis, 003 LEV 014 057 ut possit sciri quo tempore mundum quid, vel immundum sit. 003 LEV 015 001 Locutusque est Dominus ad Moysen et Aaron, dicens: 003 LEV 015 002 Loquimini filiis Israel, et dicite eis: Vir, qui patitur fluxum seminis, immundus erit. 003 LEV 015 003 Et tunc iudicabitur huic vitio subiacere, cum per singula momenta adhæserit carni eius, atque concreverit fœdus humor. 003 LEV 015 004 Omne stratum, in quo dormierit, immundum erit, et ubicumque sederit. 003 LEV 015 005 Si quis hominum tetigerit lectum eius, lavabit vestimenta sua: et ipse lotus aqua, immundus erit usque ad vesperum. 003 LEV 015 006 Si sederit ubi ille sederat, et ipse lavabit vestimenta sua: et lotus aqua, immundus erit usque ad vesperum. 003 LEV 015 007 Qui tetigerit carnem eius, lavabit vestimenta sua: et ipse lotus aqua, immundus erit usque ad vesperum. 003 LEV 015 008 Si salivam huiuscemodi homo iecerit super eum qui mundus est, lavabit vestimenta sua: et lotus aqua, immundus erit usque ad vesperum. 003 LEV 015 009 Sagma, super quo sederit, immundum erit: 003 LEV 015 010 et quidquid sub eo fuerit, qui fluxum seminis patitur, pollutum erit usque ad vesperum. Qui portaverit horum aliquid, lavabit vestimenta sua: et ipse lotus aqua, immundus erit usque ad vesperum. 003 LEV 015 011 Omnis, quem tetigerit qui talis est, non lotis ante manibus, lavabit vestimenta sua: et lotus aqua, immundus erit usque ad vesperum. 003 LEV 015 012 Vas fictile quod tetigerit, confringetur: vas autem ligneum lavabitur aqua. 003 LEV 015 013 Si sanatus fuerit qui huiuscemodi sustinet passionem, numerabit septem dies post emundationem sui, et lotis vestibus et toto corpore in aquis viventibus, erit mundus. 003 LEV 015 014 Die autem octavo sumet duos turtures, aut duos pullos columbæ, et veniet in conspectum Domini ad ostium tabernaculi testimonii, dabitque eos sacerdoti. 003 LEV 015 015 Qui faciet unum pro peccato, et alterum in holocaustum: rogabitque pro eo coram Domino, ut emundetur a fluxi seminis sui. 003 LEV 015 016 Vir de quo egreditur semen coitus, lavabit aqua omne corpus suum: et immundus erit usque ad vesperum. 003 LEV 015 017 Vestem et pellem, quam habuerit, lavabit aqua, et immunda erit usque ad vesperum. 003 LEV 015 018 Mulier, cum qua coierit, lavabitur aqua, et immunda erit usque ad vesperum. 003 LEV 015 019 Mulier, quæ redeunte mense patitur fluxum sanguinis, septem diebus separabitur. 003 LEV 015 020 Omnis qui tetigerit eam, immundus erit usque ad vesperum: 003 LEV 015 021 et in quo dormierit vel sederit diebus separationis suæ, polluetur. 003 LEV 015 022 Qui tetigerit lectum eius, lavabit vestimenta sua: et ipse lotus aqua, immundus erit usque ad vesperum. 003 LEV 015 023 Omne vas, super quo illa sederit, quisquis attigerit, lavabit vestimenta sua: et ipse lotus aqua, pollutus erit usque ad vesperum. 003 LEV 015 024 Si coierit cum ea vir tempore sanguinis menstrualis, immundus erit septem diebus: et omne stratum, in quo dormierit, polluetur. 003 LEV 015 025 Mulier, quæ patitur multis diebus fluxum sanguinis non in tempore menstruali, vel quæ post menstruum sanguinem fluere non cessat, quamdiu subiacet huic passioni, immunda erit quasi sit in tempore menstruo. 003 LEV 015 026 Omne stratum, in quo dormierit, et vas in quo sederit, pollutum erit. 003 LEV 015 027 Quicumque tetigerit ea, lavabit vestimenta sua: et ipse lotus aqua, immundus erit usque ad vesperam. 003 LEV 015 028 Si steterit sanguis, et fluere cessaverit, numerabit septem dies purificationis suæ: 003 LEV 015 029 et die octavo offeret pro se sacerdoti duos turtures, aut duos pullos columbarum ad ostium tabernaculi testimonii: 003 LEV 015 030 qui unum faciet pro peccato, et alterum in holocaustum, rogabitque pro ea coram Domino, et pro fluxu immunditiæ eius. 003 LEV 015 031 Docebitis ergo filios Israel ut caveant immunditiam, et non moriantur in sordibus suis, cum polluerint tabernaculum meum quod est inter eos. 003 LEV 015 032 Ista est lex eius, qui patitur fluxum seminis, et qui polluitur coitu, 003 LEV 015 033 et quæ menstruis temporibus separatur, vel quæ iugi fluit sanguine, et hominis, qui dormierit cum ea. 003 LEV 016 001 Locutusque est Dominus ad Moysen post mortem duorum filiorum Aaron, quando offerentes ignem alienum interfecti sunt: 003 LEV 016 002 et præcepit ei, dicens: Loquere ad Aaron fratrem tuum, ne omni tempore ingrediatur Sanctuarium, quod est intra velum coram propitiatorio quo tegitur arca, ut non moriatur (quia in nube apparebo super oraculum) 003 LEV 016 003 nisi hæc ante fecerit: Vitulum pro peccato offeret, et arietem in holocaustum. 003 LEV 016 004 Tunica linea vestietur, feminalibus lineis verenda celabit: accingetur zona linea, cidarim lineam imponet capiti: hæc enim vestimenta sunt sancta: quibus cunctis, cum lotus fuerit, induetur. 003 LEV 016 005 Suscipietque ab universa multitudine filiorum Israel duos hircos pro peccato, et unum arietem in holocaustum. 003 LEV 016 006 Cumque obtulerit vitulum, et oraverit pro se et pro domo sua, 003 LEV 016 007 duos hircos stare faciet coram Domino in ostio tabernaculi testimonii: 003 LEV 016 008 mittensque super utrumque sortem, unam Domino, alteram capro emissario: 003 LEV 016 009 cuius exierit sors Domino, offeret illum pro peccato: 003 LEV 016 010 cuius autem in caprum emissarium, statuet eum vivum coram Domino, ut fundat preces super eo, et emittat eum in solitudinem. 003 LEV 016 011 His rite celebratis, offeret vitulum et rogans pro se et pro domo sua, immolabit eum: 003 LEV 016 012 assumptoque thuribulo, quod de prunis altaris impleverit, et hauriens manu compositum thymiama in incensum, ultra velum intrabit in Sancta: 003 LEV 016 013 ut positis super ignem aromatibus, nebula eorum et vapor operiat oraculum, quod est supra testimonium, et non moriatur. 003 LEV 016 014 Tollet quoque de sanguine vituli, et asperget digito septies contra propitiatorium ad orientem. 003 LEV 016 015 Cumque mactaverit hircum pro peccato populi, inferet sanguinem eius intra velum, sicut præceptum est de sanguine vituli, ut aspergat e regione oraculi, 003 LEV 016 016 et expiet Sanctuarium ab immunditiis filiorum Israel, et a prævaricationibus eorum, cunctisque peccatis. Iuxta hunc ritum faciet tabernaculo testimonii, quod fixum est inter eos in medio sordium habitationis eorum. 003 LEV 016 017 Nullus hominum sit in tabernaculo quando pontifex Sanctuarium ingreditur, ut roget pro se et pro domo sua, et pro universo cœtu Israel donec egrediatur. 003 LEV 016 018 Cum autem exierit ad altare quod coram Domino est, oret pro se, et sumptum sanguinem vituli atque hirci fundat super cornua eius per gyrum: 003 LEV 016 019 aspergensque digito septies, expiet, et sanctificet illud ab immunditiis filiorum Israel. 003 LEV 016 020 Postquam emundaverit Sanctuarium, et tabernaculum, et altare, tunc offerat hircum viventem: 003 LEV 016 021 et posita utraque manu super caput eius, confiteatur omnes iniquitates filiorum Israel, et universa delicta atque peccata eorum: quæ imprecans capiti eius, emittet illum per hominem paratum, in desertum. 003 LEV 016 022 Cumque portaverit hircus omnes iniquitates eorum in terram solitariam, et dimissus fuerit in deserto, 003 LEV 016 023 revertetur Aaron in tabernaculum testimonii, et depositis vestibus, quibus prius indutus erat cum intraret Sanctuarium, relictisque ibi, 003 LEV 016 024 lavabit carnem suam in loco sancto, indueturque vestibus suis. Et postquam egressus obtulerit holocaustum suum ac plebis, rogabit tam pro se quam pro populo: 003 LEV 016 025 et adipem, qui oblatus est pro peccatis, adolebit super altare. 003 LEV 016 026 Ille vero, qui dimiserit caprum emissarium, lavabit vestimenta sua et corpus aqua, et sic ingredietur in castra. 003 LEV 016 027 Vitulum autem et hircum, qui pro peccato fuerant immolati, et quorum sanguis illatus est in Sanctuarium ut expiatio compleretur, asportabunt foras castra, et comburent igni tam pelles quam carnes eorum ac fimum: 003 LEV 016 028 et quicumque combusserit ea, lavabit vestimenta sua, et carnem aqua, et sic ingredietur in castra. 003 LEV 016 029 Eritque vobis hoc legitimum sempiternum: Mense septimo, decima die mensis affligetis animas vestras, nullumque opus facietis, sive indigena, sive advena qui peregrinatur inter vos. 003 LEV 016 030 In hac die expiatio erit vestri, atque mundatio ab omnibus peccatis vestris: coram Domino mundabimini. 003 LEV 016 031 Sabbatum enim requietionis est, et affligetis animas vestras religione perpetua. 003 LEV 016 032 Expiabit autem sacerdos, qui unctus fuerit, et cuius manus initiatæ sunt ut sacerdotio fungatur pro patre suo: indueturque stola linea et vestibus sanctis, 003 LEV 016 033 et expiabit Sanctuarium et tabernaculum testimonii atque altare, sacerdotes quoque et universum populum. 003 LEV 016 034 Eritque vobis hoc legitimum sempiternum, ut oretis pro filiis Israel, et pro cunctis peccatis eorum semel in anno. Fecit igitur sicut præceperat Dominus Moysi. 003 LEV 017 001 Et locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 017 002 Loquere Aaron et filiis eius, et cunctis filiis Israel, dicens ad eos: Iste est sermo quem mandavit Dominus, dicens: 003 LEV 017 003 Homo quilibet de domo Israel, si occiderit bovem aut ovem, sive capram in castris vel extra castra, 003 LEV 017 004 et non obtulerit ad ostium tabernaculi oblationem Domino, sanguinis reus erit: quasi si sanguinem fuderit, sic peribit de medio populi sui. 003 LEV 017 005 Ideo sacerdoti offerre debent filii Israel hostias suas, quas occident in agro, ut sanctificentur Domino ante ostium tabernaculi testimonii, et immolent eas hostias pacificas Domino. 003 LEV 017 006 Fundetque sacerdos sanguinem super altare Domini ad ostium tabernaculi testimonii, et adolebit adipem in odorem suavitatis Domino: 003 LEV 017 007 et nequaquam ultra immolabunt hostias suas dæmonibus, cum quibus fornicati sunt. Legitimum sempiternum erit illis et posteris eorum. 003 LEV 017 008 Et ad ipsos dices: Homo de domo Israel, et de advenis, qui peregrinantur apud vos, qui obtulerit holocaustum sive victimam, 003 LEV 017 009 et ad ostium tabernaculi testimonii non adduxerit eam, ut offeratur Domino, interibit de populo suo. 003 LEV 017 010 Homo quilibet de domo Israel, et de advenis qui pereginantur inter eos, si comederit sanguinem, obfirmabo faciem meam contra animam illius, et disperdam eam de populo suo, 003 LEV 017 011 quia anima carnis in sanguine est: et ego dedi illum vobis, ut super altare in eo expietis pro animabus vestris, et sanguis pro animæ piaculo sit. 003 LEV 017 012 Idcirco dixi filiis Israel: Omnis anima ex vobis non comedet sanguinem, nec ex advenis, qui peregrinantur apud vos. 003 LEV 017 013 Homo quicumque de filiis Israel, et de advenis, qui peregrinantur apud vos, si venatione, atque aucupio ceperit feram vel avem, quibus vesci licitum est, fundat sanguinem eius, et operiat illum terra. 003 LEV 017 014 Anima enim omnis carnis in sanguine est: unde dixi filiis Israel: Sanguinem universæ carnis non comedetis, quia anima carnis in sanguine est: et quicumque comederit illum, interibit. 003 LEV 017 015 Anima, quæ comederit morticinum, vel captum a bestia, tam de indigenis, quam de advenis, lavabit vestimenta sua et semetipsum aqua, et contaminatus erit usque ad vesperum: et hoc ordine mundus fiet. 003 LEV 017 016 Quod si non laverit vestimenta sua et corpus, portabit iniquitatem suam. 003 LEV 018 001 Locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 018 002 Loquere filiis Israel, et dices ad eos: Ego Dominus Deus vester: 003 LEV 018 003 iuxta consuetudinem Terræ Ægypti, in qua habitastis, non facietis: et iuxta morem Regionis Chanaan, ad quam ego introducturus sum vos, non agetis, nec in legitimis eorum ambulabitis. 003 LEV 018 004 Facietis iudicia mea, et præcepta mea servabitis, et ambulabitis in eis. Ego Dominus Deus vester. 003 LEV 018 005 Custodite leges meas atque iudicia, quæ faciens homo, vivet in eis. Ego Dominus. 003 LEV 018 006 Omnis homo ad proximam sanguinis sui non accedet, ut revelet turpitudinem eius. Ego Dominus. 003 LEV 018 007 Turpitudinem patris tui et turpitudinem matris tuæ non discooperies: mater tua est, non revelabis turpitudinem eius. 003 LEV 018 008 Turpitudinem uxoris patris tui non discooperies: turpitudo enim patris tui est. 003 LEV 018 009 Turpitudinem sororis tuæ ex patre, sive ex matre, quæ domi vel foris genita est, non revelabis. 003 LEV 018 010 Turpitudinem filiæ filii tui vel neptis ex filia non revelabis: quia turpitudo tua est. 003 LEV 018 011 Turpitudinem filiæ uxoris patris tui, quam peperit patri tuo, et est soror tua, non revelabis. 003 LEV 018 012 Turpitudinem sororis patris tui non discooperies: quia caro est patris tui. 003 LEV 018 013 Turpitudinem sororis matris tuæ non revelabis, eo quod caro sit matris tuæ. 003 LEV 018 014 Turpitudinem patrui tui non revelabis, nec accedes ad uxorem eius, quæ tibi affinitate coniungitur. 003 LEV 018 015 Turpitudinem nurus tuæ non revelabis, quia uxor filii tui est, nec discooperies ignominiam eius. 003 LEV 018 016 Turpitudinem uxoris fratris tui non revelabis: quia turpitudo fratris tui est. 003 LEV 018 017 Turpitudinem uxoris tuæ et filiæ eius non revelabis. Filiam filii eius, et filiam filiæ illius non sumes, ut reveles ignominiam eius: quia caro illius sunt, et talis coitus incestus est. 003 LEV 018 018 Sororem uxoris tuæ in pellicatum illius non accipies, nec revelabis turpitudinem eius adhuc illa vivente. 003 LEV 018 019 Ad mulierem, quæ patitur menstrua, non accedes, nec revelabis fœditatem eius. 003 LEV 018 020 Cum uxore proximi tui non coibis, nec seminis commistione maculaberis. 003 LEV 018 021 De semine tuo non dabis ut consecretur idolo Moloch, nec pollues nomen Dei tui. Ego Dominus. 003 LEV 018 022 Cum masculo non commiscearis coitu femineo, quia abominatio est. 003 LEV 018 023 Cum omni pecore non coibis, nec maculaberis cum eo. Mulier non succumbet iumento, nec miscebitur ei: quia scelus est. 003 LEV 018 024 Nec polluamini in omnibus his, quibus contaminatæ sunt universæ gentes, quas ego eiiciam ante conspectum vestrum, 003 LEV 018 025 et quibus polluta est terra: cuius ego scelera visitabo, ut evomat habitatores suos. 003 LEV 018 026 Custodite legitima mea atque iudicia, et non faciatis ex omnibus abominationibus istis, tam indigena quam colonus qui peregrinantur apud vos. 003 LEV 018 027 Omnes enim execrationes istas fecerunt accolæ terræ qui fuerunt ante vos, et polluerunt eam. 003 LEV 018 028 Cavete ergo ne et vos similiter evomat, cum paria feceritis, sicut evomuit gentem, quæ fuit ante vos. 003 LEV 018 029 Omnis anima, quæ fecerit de abominationibus his quippiam, peribit de medio populi sui. 003 LEV 018 030 Custodite mandata mea. Nolite facere quæ fecerunt hi qui fuerunt ante vos, et ne polluamini in eis. Ego Dominus Deus vester. 003 LEV 019 001 Locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 019 002 Loquere ad omnem cœtum filiorum Israel, et dices ad eos: Sancti estote, quia ego sanctus sum, Dominus Deus vester. 003 LEV 019 003 Unusquisque patrem suum, et matrem suam timeat. Sabbata mea custodite. Ego Dominus Deus vester. 003 LEV 019 004 Nolite converti ad idola, nec deos conflatiles faciatis vobis. Ego Dominus Deus vester. 003 LEV 019 005 Si immolaveritis hostiam pacificorum Domino ut sit placabilis, 003 LEV 019 006 eo die quo fuerit immolata, comedetis eam, et die altero: quidquid autem residuum fuerit in diem tertium, igne comburetis. 003 LEV 019 007 Si quis post biduum comederit ex ea, profanus erit, et impietatis reus: 003 LEV 019 008 portabitque iniquitatem suam, quia sanctum Domini polluit, et peribit anima illa de populo suo. 003 LEV 019 009 Cumque messueris segetes terræ tuæ, non tondebis usque ad solum superficiem terræ: nec remanentes spicas colliges. 003 LEV 019 010 Neque in vinea tua racemos et grana decidentia congregabis, sed pauperibus et peregrinis carpenda dimittes. Ego Dominus Deus vester. 003 LEV 019 011 Non facietis furtum. Non mentiemini, nec decipiet unusquisque proximum suum. 003 LEV 019 012 Non periurabis in nomine meo, nec pollues nomen Dei tui. Ego Dominus. 003 LEV 019 013 Non facies calumniam proximo tuo, nec vi opprimes eum. Non morabitur opus mercenarii tui apud te usque mane. 003 LEV 019 014 Non maledices surdo, nec coram cæco pones offendiculum: sed timebis Dominum Deum tuum, quia ego sum Dominus. 003 LEV 019 015 Non facies quod iniquum est, nec iniuste iudicabis. Non consideres personam pauperis, nec honores vultum potentis. Iuste iudica proximo tuo. 003 LEV 019 016 Non eris criminator, nec susurro in populo. Non stabis contra sanguinem proximi tui. Ego Dominus. 003 LEV 019 017 Non oderis fratrem tuum in corde tuo, sed publice argue eum, ne habeas super illo peccatum. 003 LEV 019 018 Non quæras ultionem, nec memor eris iniuriæ civium tuorum. Diliges amicum tuum sicut teipsum. Ego Dominus. 003 LEV 019 019 Leges meas custodite. Iumentum tuum non facies coire cum alterius generis animantibus. Agrum tuum non seres diverso semine. Veste, quæ ex duobus texta est, non indueris. 003 LEV 019 020 Homo si dormierit cum muliere coitu seminis, quæ sit ancilla etiam nubilis, et tamen pretio non redempta, nec libertate donata: vapulabunt ambo, et non morientur, quia non fuit libera. 003 LEV 019 021 Pro delicto autem suo offeret Domino ad ostium tabernaculi testimonii arietem: 003 LEV 019 022 orabitque pro eo sacerdos, et pro peccato eius coram Domino, et repropitiabitur ei, dimitteturque peccatum. 003 LEV 019 023 Quando ingressi fueritis terram, et plantaveritis in ea ligna pomifera, auferetis præputia eorum: poma, quæ germinant, immunda erunt vobis, nec edetis ex eis. 003 LEV 019 024 Quarto autem anno omnis fructus eorum sanctificabitur laudabilis Domino. 003 LEV 019 025 Quinto autem anno comedetis fructus, congregantes poma quæ proferunt. Ego Dominus Deus vester. 003 LEV 019 026 Non comedetis cum sanguine. Non augurabimini, nec observabitis somnia. 003 LEV 019 027 Neque in rotundum attondebitis comam: nec radetis barbam. 003 LEV 019 028 Et super mortuo non incidetis carnem vestram, neque figuras aliquas, aut stigmata facietis vobis. Ego Dominus. 003 LEV 019 029 Ne prostituas filiam tuam, ne contaminetur terra, et impleatur piaculo. 003 LEV 019 030 Sabbata mea custodite, et Sanctuarium meum metuite. Ego Dominus. 003 LEV 019 031 Non declinetis ad magos, nec ab ariolis aliquid sciscitemini, ut polluamini per eos. Ego Dominus Deus vester. 003 LEV 019 032 Coram cano capite consurge, et honora personam senis: et time Dominum Deum tuum. Ego sum Dominus. 003 LEV 019 033 Si habitaverit advena in terra vestra, et moratus fuerit inter vos, non exprobretis ei: 003 LEV 019 034 sed sit inter vos quasi indigena: et diligetis eum quasi vosmetipsos: fuistis enim et vos advenæ in Terra Ægypti. Ego Dominus Deus vester. 003 LEV 019 035 Nolite facere iniquum aliquid in iudicio, in regula, in pondere, in mensura. 003 LEV 019 036 Statera iusta, et æqua sint pondera, iustus modius, æquusque sextarius. Ego Dominus Deus vester, qui eduxi vos de Terra Ægypti. 003 LEV 019 037 Custodite omnia præcepta mea, et universa iudicia, et facite ea. Ego Dominus. 003 LEV 020 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 020 002 Hæc loqueris filiis Israel: Homo de filiis Israel, et de advenis, qui habitant in Israel, si quis dederit de semine suo idolo Moloch, morte moriatur: populus terræ lapidabit eum. 003 LEV 020 003 Et ego ponam faciem meam contra illum: succidamque eum de medio populi sui, eo quod dederit de semine suo Moloch, et contaminaverit Sanctuarium meum, ac polluerit nomen sanctum meum. 003 LEV 020 004 Quod si negligens populus terræ, et quasi parvipendens imperium meum, dimiserit hominem qui dedit de semine suo Moloch, nec voluerit eum occidere: 003 LEV 020 005 ponam faciem meam super hominem illum, et super cognationem eius, succidamque et ipsum, et omnes qui consensuerunt ei ut fornicarentur cum Moloch, de medio populi sui. 003 LEV 020 006 Anima, quæ declinaverit ad magos et ariolos, et fornicata fuerit cum eis, ponam faciem meam contra eam, et interficiam illam de medio populi sui. 003 LEV 020 007 Sanctificamini et estote sancti, quia ego sum Dominus Deus vester. 003 LEV 020 008 Custodite præcepta mea, et facite ea: Ego Dominus qui sanctifico vos. 003 LEV 020 009 Qui maledixerit patri suo, aut matri, morte moriatur: patri, matrique maledixit, sanguis eius sit super eum. 003 LEV 020 010 Si mœchatus quis fuerit cum uxore alterius, et adulterium perpetraverit cum coniuge proximi sui, morte moriantur et mœchus et adultera. 003 LEV 020 011 Qui dormierit cum noverca sua, et revelaverit ignominiam patris sui, morte moriantur ambo: sanguis eorum sit super eos. 003 LEV 020 012 Si quis dormierit cum nuru sua, uterque moriatur, quia scelus operati sunt: sanguis eorum sit super eos. 003 LEV 020 013 Qui dormierit cum masculo coitu femineo, uterque operatus est nefas, morte moriantur: sit sanguis eorum super eos. 003 LEV 020 014 Qui supra uxorem filiam, duxerit matrem eius, scelus operatus est: vivus ardebit cum eis, nec permanebit tantum nefas in medio vestri. 003 LEV 020 015 Qui cum iumento et pecore coierit, morte moriatur: pecus quoque occidite. 003 LEV 020 016 Mulier, quæ succubuerit cuilibet iumento, simul interficietur cum eo: sanguis eorum sit super eos. 003 LEV 020 017 Qui acceperit sororem suam filiam patris sui, vel filiam matris suæ, et viderit turpitudinem eius, illaque conspexerit fratris ignominiam: nefariam rem operati sunt: occidentur in conspectu populi sui, eo quod turpitudinem suam mutuo revelaverint, et portabunt iniquitatem suam. 003 LEV 020 018 Qui coierit cum muliere in fluxu menstruo, et revelaverit turpitudinem eius, ipsaque aperuerit fontem sanguinis sui, interficientur ambo de medio populi sui. 003 LEV 020 019 Turpitudinem materteræ, et amitæ tuæ non discooperies: qui hoc fecerit, ignominiam carnis suæ nudavit, portabunt ambo iniquitatem suam. 003 LEV 020 020 Qui coierit cum uxore patrui, vel avunculi sui, et revelaverit ignominiam cognationis suæ, portabunt ambo peccatum suum: absque liberis morientur. 003 LEV 020 021 Qui duxerit uxorem fratris sui, rem facit illicitam, turpitudinem fratris sui revelavit: absque liberis erunt. 003 LEV 020 022 Custodite leges meas, atque iudicia, et facite ea: ne et vos evomat terra quam intraturi estis et habitaturi. 003 LEV 020 023 Nolite ambulare in legitimis nationum, quas ego expulsurus sum ante vos. Omnia enim hæc fecerunt, et abominatus sum eas. 003 LEV 020 024 Vobis autem loquor: Possidete terram eorum, quam dabo vobis in hereditatem, terram fluentem lacte et melle. Ego Dominus Deus vester, qui separavi vos a ceteris populis. 003 LEV 020 025 Separate ergo et vos iumentum mundum ab immundo, et avem mundam ab immunda: ne polluatis animas vestras in pecore, et avibus, et cunctis quæ moventur in terra, et quæ vobis ostendi esse polluta. 003 LEV 020 026 Eritis mihi sancti, quia sanctus sum Ego Dominus, et separavi vos a ceteris populis, ut essetis mei. 003 LEV 020 027 Vir, sive mulier, in quibus pythonicus, vel divinationis fuerit spiritus, morte moriantur. Lapidibus obruent eos: sanguis eorum sit super illos. 003 LEV 021 001 Dixit quoque Dominus ad Moysen: Loquere ad sacerdotes filios Aaron, et dices ad eos: Ne contaminetur sacerdos in mortibus civium suorum, 003 LEV 021 002 nisi tantum in consanguineis, ac propinquis, id est, super patre et matre, et filio, et filia, fratre quoque, 003 LEV 021 003 et sorore virgine quæ non est nupta viro: 003 LEV 021 004 sed nec in principe populi sui contaminabitur. 003 LEV 021 005 Non radent caput, nec barbam, neque in carnibus suis facient incisuras. 003 LEV 021 006 Sancti erunt Deo suo, et non polluent nomen eius: incensum enim Domini, et panes Dei sui offerunt, et ideo sancti erunt. 003 LEV 021 007 Scortum et vile prostibulum non ducent uxorem, nec eam, quæ repudiata est a marito: quia consecrati sunt Deo suo, 003 LEV 021 008 et panes propositionis offerunt. Sint ergo sancti, quia et ego sanctus sum, Dominus, qui sanctifico eos. 003 LEV 021 009 Sacerdotis filia si deprehensa fuerit in stupro, et violaverit nomen patris sui, flammis exuretur. 003 LEV 021 010 Pontifex, id est, sacerdos maximus inter fratres suos, super cuius caput fusum est unctionis oleum, et cuius manus in sacerdotio consecratæ sunt, vestitusque est sanctis vestibus, caput suum non discooperiet, vestimenta non scindet: 003 LEV 021 011 et ad omnem mortuum non ingredietur omnino, super patre quoque suo, et matre non contaminabitur. 003 LEV 021 012 Nec egredietur de sanctis, ne polluat Sanctuarium Domini, quia oleum sanctæ unctionis Dei sui super eum est. Ego Dominus. 003 LEV 021 013 Virginem ducet uxorem: 003 LEV 021 014 Viduam autem et repudiatam, et sordidam, atque meretricem non accipiet, sed puellam de populo suo: 003 LEV 021 015 ne commisceat stirpem generis sui vulgo gentis suæ: quia Ego Dominus qui sanctifico eum. 003 LEV 021 016 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 021 017 Loquere ad Aaron: Homo de semine tuo per familias qui habuerit maculam, non offeret panes Deo suo, 003 LEV 021 018 nec accedet ad ministerium eius: si cæcus fuerit, si claudus, si parvo vel grandi, vel torto naso, 003 LEV 021 019 si fracto pede, si manu, 003 LEV 021 020 si gibbus, si lippus, si albuginem habens in oculo, si iugem scabiem, si impetiginem in corpore, vel herniosus. 003 LEV 021 021 Omnis qui habuerit maculam de semine Aaron sacerdotis, non accedet offerre hostias Domino, nec panes Deo suo: 003 LEV 021 022 vescetur tamen panibus, qui offeruntur in Sanctuario, 003 LEV 021 023 ita dumtaxat, ut intra velum non ingrediatur, nec accedat ad altare, quia maculam habet, et contaminare non debet Sanctuarium meum. Ego Dominus qui sanctifico eos. 003 LEV 021 024 Locutus est ergo Moyses ad Aaron, et ad filios eius, et ad omnem Israel cuncta quæ fuerant sibi imperata. 003 LEV 022 001 Locutus quoque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 022 002 Loquere ad Aaron et ad filios eius, ut caveant ab his quæ consecrata sunt filiorum Israel, et non contaminent nomen sanctificatorum mihi, quæ ipsi offerunt. Ego Dominus. 003 LEV 022 003 Dic ad eos, et ad posteros eorum: Omnis homo, qui accesserit de stirpe vestra ad ea quæ consecrata sunt, et quæ obtulerunt filii Israel Domino, in quo est immunditia, peribit coram Domino. Ego sum Dominus. 003 LEV 022 004 Homo de semine Aaron, qui fuerit leprosus, aut patiens fluxum seminis, non vescetur de his quæ sanctificata sunt mihi donec sanetur. Qui tetigerit immundum super mortuo, et ex quo egreditur semen quasi coitus, 003 LEV 022 005 et qui tangit reptile, et quodlibet immundum, cuius tactus est sordidus, 003 LEV 022 006 immundus erit usque ad vesperum, et non vescetur his quæ sanctificata sunt: sed cum laverit carnem suam aqua, 003 LEV 022 007 et occubuerit sol, tunc mundatus vescetur de sanctificatis, quia cibus illius est. 003 LEV 022 008 Morticinum et captum a bestia non comedent, nec polluentur in eis. Ego sum Dominus. 003 LEV 022 009 Custodiant præcepta mea, ut non subiaceant peccato, et moriantur in Sanctuario, cum polluerint illud. Ego Dominus qui sanctifico eos. 003 LEV 022 010 Omnis alienigena non comedet de sanctificatis, inquilinus sacerdotis, et mercenarius non vescentur ex eis. 003 LEV 022 011 Quem autem sacerdos emerit, et qui vernaculus domus eius fuerit, his comedent ex eis. 003 LEV 022 012 Si filia sacerdotis cuilibet ex populo nupta fuerit: de his quæ sanctificata sunt, et de primitiis non vescetur. 003 LEV 022 013 Sin autem vidua, vel repudiata, et absque liberis reversa fuerit ad domum patris sui: sicut puella consueverat, aletur cibis patris sui. Omnis alienigena comedendi ex eis non habet potestatem. 003 LEV 022 014 Qui comederit de sanctificatis per ignorantiam, addet quintam partem cum eo quod comedit, et dabit sacerdoti in Sanctuarium. 003 LEV 022 015 Nec contaminabunt sanctificata filiorum Israel, quæ offerunt Domino: 003 LEV 022 016 ne forte sustineant iniquitatem delicti sui, cum sanctificata comederint. Ego Dominus qui sanctifico eos. 003 LEV 022 017 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 022 018 Loquere ad Aaron et filios eius et ad omnes filios Israel, dicesque ad eos: Homo de domo Israel, et de advenis qui habitant apud vos, qui obtulerit oblationem suam, vel vota solvens, vel sponte offerens, quidquid illud obtulerit in holocaustum Domini, 003 LEV 022 019 ut offeratur per vos masculus immaculatus erit ex bobus, et ovibus, et ex capris: 003 LEV 022 020 si maculam habuerit, non offeretis, neque erit acceptabile. 003 LEV 022 021 Homo qui obtulerit victimam pacificorum Domino, vel vota solvens, vel sponte offerens, tam de bobus quam de ovibus, immaculatum offeret, ut acceptabile sit: omnis macula non erit in eo. 003 LEV 022 022 Si cæcum fuerit, si fractum, si cicatricem habens, si papulas, aut scabiem, aut impetiginem: non offeretis ea Domino, nec adolebitis ex eis super altare Domini. 003 LEV 022 023 Bovem et ovem, aure et cauda amputatis, voluntarie offerre potes, votum autem ex eis solvi non potest. 003 LEV 022 024 Omne animal, quod vel contritis, vel tusis, vel sectis ablatisque testiculis est, non offeretis Domino, et in terra vestra hoc omnino ne faciatis. 003 LEV 022 025 De manu alienigenæ non offeretis panes Deo vestro, et quidquid aliud dare voluerit: quia corrupta, et maculata sunt omnia: non suscipietis ea. 003 LEV 022 026 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 022 027 Bos, ovis, et capra cum genita fuerint, septem diebus erunt sub ubere matris suæ: die autem octavo, et deinceps offerri poterunt Domino. 003 LEV 022 028 Sive illa bos, sive ovis, non immolabuntur una die cum fœtibus suis. 003 LEV 022 029 Si immolaveritis hostiam pro gratiarum actione Domino, ut possit esse placabilis, 003 LEV 022 030 eodem die comedetis eam, non remanebit quidquam in mane alterius diei. Ego Dominus. 003 LEV 022 031 Custodite mandata mea, et facite ea. Ego Dominus. 003 LEV 022 032 Ne polluatis nomen meum sanctum, ut sanctificer in medio filiorum Israel. Ego Dominus qui sanctifico vos, 003 LEV 022 033 et eduxi de Terra Ægypti, ut essem vobis in Deum. Ego Dominus. 003 LEV 023 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 023 002 Loquere filiis Israel, et dices ad eos: Hæ sunt feriæ Domini, quas vocabitis sanctas. 003 LEV 023 003 Sex diebus facietis opus: dies septimus, quia Sabbati requies est, vocabitur sanctus. Omne opus non facietis in eo. Sabbatum Domini est in cunctis habitationibus vestris. 003 LEV 023 004 Hæ sunt ergo feriæ Domini sanctæ, quas celebrare debetis temporibus suis. 003 LEV 023 005 Mense primo, quartadecima die mensis ad vesperum, Phase Domini est: 003 LEV 023 006 et quintadecima die mensis huius, sollemnitas azymorum Domini est. Septem diebus azyma comedetis. 003 LEV 023 007 Dies primus erit vobis celeberrimus, sanctusque: omne opus servile non facietis in eo: 003 LEV 023 008 sed offeretis sacrificium in igne Domino septem diebus. Dies autem septimus erit celebrior et sanctior: nullumque servile opus facietis in eo. 003 LEV 023 009 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 023 010 Loquere filiis Israel, et dices ad eos: Cum ingressi fueritis terram, quam ego dabo vobis, et messueritis segetem, feretis manipulos spicarum, primitias messis vestræ ad sacerdotem: 003 LEV 023 011 qui elevabit fasciculum coram Domino, ut acceptabile sit pro vobis, altero die Sabbati, et sanctificabit illum. 003 LEV 023 012 Atque in eodem die quo manipulus consecratur, cædetur agnus immaculatus anniculus in holocaustum Domini. 003 LEV 023 013 Et libamenta offerentur cum eo, duæ decimæ similæ conspersæ oleo in incensum Domini, odoremque suavissimum: liba quoque vini, quarta pars hin. 003 LEV 023 014 Panem, et polentam, et pultes non comedetis ex segete, usque ad diem qua offeretis ex ea Deo vestro. Præceptum est sempiternum in generationibus, cunctisque habitaculis vestris. 003 LEV 023 015 Numerabitis ergo ab altero die Sabbati, in quo obtulistis manipulum primitiarum, septem hebdomadas plenas, 003 LEV 023 016 usque ad alteram diem expletionis hebdomadæ septimæ, id est quinquaginta dies: et sic offeretis sacrificium novum Domino 003 LEV 023 017 ex omnibus habitaculis vestris, panes primitiarum duos de duabus decimis similæ fermentatæ, quos coquetis in primitias Domini. 003 LEV 023 018 Offeretisque cum panibus septem agnos immaculatos anniculos, et vitulum de armento unum, et arietes duos, et erunt in holocaustum cum libamentis suis, in odorem suavissimum Domini. 003 LEV 023 019 Facietis et hircum pro peccato, duosque agnos anniculos hostias pacificorum. 003 LEV 023 020 Cumque elevaverit eos sacerdos cum panibus primitiarum coram Domino, cedent in usum eius. 003 LEV 023 021 Et vocabitis hunc diem celeberrimum, atque sanctissimum: omne opus servile non facietis in eo. Legitimum sempiternum erit in cunctis habitaculis, et generationibus vestris. 003 LEV 023 022 Postquam autem messueritis segetem terræ vestræ, nec secabitis eam usque ad solum: nec remanentes spicas colligetis, sed pauperibus et peregrinis dimittetis eas. Ego sum Dominus Deus vester. 003 LEV 023 023 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 023 024 Loquere filiis Israel: Mense septimo, prima die mensis, erit vobis sabbatum, memoriale, clangentibus tubis, et vocabitur sanctum: 003 LEV 023 025 omne opus servile non facietis in eo, et offeretis holocaustum Domino. 003 LEV 023 026 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 023 027 Decimo die mensis huius septimi, dies expiationum erit celeberrimus, et vocabitur sanctus: affligetisque animas vestras in eo, et offeretis holocaustum Domino. 003 LEV 023 028 Omne opus servile non facietis in tempore diei huius: quia dies propitiationis est, ut propitietur vobis Dominus Deus vester. 003 LEV 023 029 Omnis anima, quæ afflicta non fuerit die hac, peribit de populis suis: 003 LEV 023 030 et quæ operis quippiam fecerit, delebo eam de populo suo. 003 LEV 023 031 Nihil ergo operis facietis in eo: legitimum sempiternum erit vobis in cunctis generationibus, et habitationibus vestris. 003 LEV 023 032 Sabbatum requietionis est, et affligetis animas vestras die nono mensis: A vespera usque ad vesperam celebrabitis sabbata vestra. 003 LEV 023 033 Et locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 023 034 Loquere filiis Israel: A quintodecimo die mensis huius septimi, erunt feriæ tabernaculorum septem diebus Domino. 003 LEV 023 035 Dies primus vocabitur celeberrimus atque sanctissimus: omne opus servile non facietis in eo. 003 LEV 023 036 Et septem diebus offeretis holocausta Domino. Dies quoque octavus erit celeberrimus atque sanctissimus, et offeretis holocaustum Domino: est enim cœtus atque collectæ: omne opus servile non facietis in eo. 003 LEV 023 037 Hæ sunt feriæ Domini, quas vocabitis celeberrimas atque sanctissimas, offeretisque in eis oblationes Domino, holocausta et libamenta iuxta ritum uniuscuiusque diei: 003 LEV 023 038 exceptis sabbatis Domini, donisque vestris, et quæ offeretis ex voto, vel quæ sponte tribuetis Domino. 003 LEV 023 039 A quintodecimo ergo die mensis septimi, quando congregaveritis omnes fructus terræ vestræ, celebrabitis ferias Domini septem diebus. Die primo et die octavo erit sabbatum, id est requies. 003 LEV 023 040 Sumetisque vobis die primo fructus arboris pulcherrimæ, spatulasque palmarum, et ramos ligni densarum frondium, et salices de torrente, et lætabimini coram Domino Deo vestro. 003 LEV 023 041 Celebrabitisque sollemnitatem eius septem diebus per annum. Legitimum sempiternum erit in generationibus vestris. Mense septimo festa celebrabitis, 003 LEV 023 042 et habitabitis in umbraculis septem diebus. Omnis, qui de genere est Israel, manebit in tabernaculis: 003 LEV 023 043 ut discant posteri vestri quod in tabernaculis habitare fecerim filios Israel, cum educerem eos de Terra Ægypti. Ego Dominus Deus vester. 003 LEV 023 044 Locutusque est Moyses super sollemnitatibus Domini ad filios Israel. 003 LEV 024 001 Et locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 024 002 Præcipe filiis Israel, ut afferant tibi oleum de olivis purissimum, ac lucidum, ad concinnandas lucernas iugiter, 003 LEV 024 003 extra velum testimonii in tabernaculo fœderis. Ponetque eas Aaron a vespere usque ad mane coram Domino, cultu rituque perpetuo in generationibus vestris. 003 LEV 024 004 Super candelabrum mundissimum ponentur semper in conspectu Domini. 003 LEV 024 005 Accipies quoque similam, et coques ex ea duodecim panes, qui singuli habebunt duas decimas: 003 LEV 024 006 quorum senos altrinsecus super mensam purissimam coram Domino statues: 003 LEV 024 007 et pones super eos thus lucidissimum, ut sit panis in monimentum oblationis Domini. 003 LEV 024 008 Per singula sabbata mutabuntur coram Domino suscepti a filiis Israel fœdere sempiterno: 003 LEV 024 009 eruntque Aaron et filiorum eius, ut comedant eos in loco sancto: quia Sanctum sanctorum est de sacrificiis Domini iure perpetuo. 003 LEV 024 010 Ecce autem egressus filius mulieris Israelitidis, quem pepererat de viro Ægyptio inter filios Israel, iurgatus est in castris cum viro Israelita. 003 LEV 024 011 Cumque blasphemasset nomen, et maledixisset ei, adductus est ad Moysen. (Vocabatur autem mater eius Salumith, filia Dabri de tribu Dan.) 003 LEV 024 012 Miseruntque eum in carcerem, donec nossent quid iuberet Dominus. 003 LEV 024 013 Qui locutus est ad Moysen, 003 LEV 024 014 dicens: Educ blasphemum extra castra, et ponant omnes qui audierunt, manus suas super caput eius, et lapidet eum populus universus. 003 LEV 024 015 Et ad filios Israel loqueris: Homo, qui maledixerit Deo suo, portabit peccatum suum: 003 LEV 024 016 et qui blasphemaverit nomen Domini, morte moriatur: lapidibus opprimet eum omnis multitudo, sive ille civis, sive peregrinus fuerit. Qui blasphemaverit nomen Domini, morte moriatur. 003 LEV 024 017 Qui percusserit, et occiderit hominem, morte moriatur. 003 LEV 024 018 Qui percusserit animal, reddet vicarium, id est animam pro anima. 003 LEV 024 019 Qui irrogaverit maculam cuilibet civium suorum: sicut fecit, sic fiet ei: 003 LEV 024 020 fracturam pro fractura, oculum pro oculo, dentem pro dente restituet. Qualem inflixerit maculam, talem sustinere cogetur. 003 LEV 024 021 Qui percusserit iumentum, reddet aliud. Qui percusserit hominem, punietur. 003 LEV 024 022 Æquum iudicium sit inter vos, sive peregrinus, sive civis peccaverit: quia ego sum Dominus Deus vester. 003 LEV 024 023 Locutusque est Moyses ad filios Israel: et eduxerunt eum, qui blasphemaverat, extra castra, ac lapidibus oppresserunt. Feceruntque filii Israel sicut præceperat Dominus Moysi. 003 LEV 025 001 Locutusque est Dominus ad Moysen in monte Sinai, dicens: 003 LEV 025 002 Loquere filiis Israel, et dices ad eos: Quando ingressi fueritis terram quam ego dabo vobis, sabbatizes sabbatum Domino. 003 LEV 025 003 Sex annis seres agrum tuum, et sex annis putabis vineam tuam, colligesque fructus eius: 003 LEV 025 004 septimo autem anno sabbatum erit terræ, requietionis Domini: agrum non seres, et vineam non putabis. 003 LEV 025 005 Quæ sponte gignet humus, non metes: et uvas primitiarum tuarum non colliges quasi vindemiam: annus enim requietionis terræ est: 003 LEV 025 006 sed erunt vobis in cibum, tibi et servo tuo, ancillæ et mercenario tuo, et advenæ qui peregrinantur apud te: 003 LEV 025 007 iumentis tuis et pecoribus omnia quæ nascuntur, præbebunt cibum. 003 LEV 025 008 Numerabis quoque tibi septem hebdomadas annorum, id est, septies septem, quæ simul faciunt annos quadraginta novem: 003 LEV 025 009 et clanges buccina mense septimo, decima die mensis, propitiationis tempore, in universa terra vestra. 003 LEV 025 010 Sanctificabisque annum quinquagesimum, et vocabis remissionem cunctis habitatoribus terræ tuæ: ipse est enim Iubilæus. Revertetur homo ad possessionem suam, et unusquisque rediet ad familiam pristinam: 003 LEV 025 011 quia Iubilæus est et quinquagesimus annus. Non seretis, neque metetis sponte in agro nascentia, et primitias vindemiæ non colligetis, 003 LEV 025 012 ob sanctificationem Iubilæi, sed statim oblata comedetis. 003 LEV 025 013 Anno Iubilæi redient omnes ad possessiones suas. 003 LEV 025 014 Quando vendes quippiam civi tuo, vel emes ab eo, ne contristes fratrem tuum, sed iuxta numerum annorum Iubilei emes ab eo, 003 LEV 025 015 et iuxta supputationem frugum vendet tibi. 003 LEV 025 016 Quanto plures anni remanserint post Iubilæum, tanto crescet et pretium: et quanto minus temporis numeraveris, tanto minoris et emptio constabit. Tempus enim frugum vendet tibi. 003 LEV 025 017 Nolite affligere contribules vestros, sed timeat unusquisque Deum suum, quia Ego Dominus Deus vester. 003 LEV 025 018 Facite præcepta mea, et iudicia custodite, et implete ea, ut habitare possitis in terra absque ullo pavore, 003 LEV 025 019 et gignat vobis humus fructus suos, quibus vescamini usque ad saturitatem, nullius impetum formidantes. 003 LEV 025 020 Quod si dixeritis: Quid comedemus anno septimo, si non severimus, neque collegerimus fruges nostras? 003 LEV 025 021 Dabo benedictionem meam vobis anno sexto, et faciet fructus trium annorum: 003 LEV 025 022 seretisque anno octavo, et comedetis veteres fruges usque ad nonum annum: donec nova nascantur, edetis vetera. 003 LEV 025 023 Terra quoque non vendetur in perpetuum: quia mea est, et vos advenæ et coloni mei estis. 003 LEV 025 024 Unde cuncta regio possessionis vestræ sub redemptionis conditione vendetur. 003 LEV 025 025 Si attenuatus frater tuus vendiderit possessiunculam suam, et voluerit propinquus eius, potest redimere quod ille vendiderat. 003 LEV 025 026 Sin autem non habuerit proximum, et ipse pretium ad redimendum potuerit invenire: 003 LEV 025 027 computabuntur fructus ex eo tempore quo vendidit: et quod reliquum est, reddet emptori, sicque recipiet possessionem suam. 003 LEV 025 028 Quod si non invenerit manus eius ut reddat pretium, habebit emptor quod emerat, usque ad annum Iubileum. In ipso enim omnis venditio redibit ad dominum, et ad possessorem pristinum. 003 LEV 025 029 Qui vendiderit domum intra urbis muros, habebit licentiam redimendi, donec unus impleatur annus. 003 LEV 025 030 Si non redemerit, et anni circulus fuerit evolutus, emptor possidebit eam, et posteri eius in perpetuum, et redimi non poterit, etiam in Iubileo. 003 LEV 025 031 Sin autem in villa domus, quæ muros non habet, agrorum iure vendetur. Si ante redempta non fuerit, in iubileo revertetur ad dominum. 003 LEV 025 032 Ædes Levitarum, quæ in urbibus sunt, semper possunt redimi: 003 LEV 025 033 si redemptæ non fuerint, in iubileo revertentur ad dominos, quia domus urbium Levitarum pro possessionibus sunt inter filios Israel. 003 LEV 025 034 Suburbana autem eorum non veneant, quia possessio sempiterna est. 003 LEV 025 035 Si attenuatus fuerit frater tuus, et infirmus manu, et susceperis eum quasi advenam, et peregrinum, et vixerit tecum, 003 LEV 025 036 ne accipias usuras ab eo, nec amplius quam dedisti. Time Deum tuum, ut vivere possit frater tuus apud te. 003 LEV 025 037 Pecuniam tuam non dabis ei ad usuram, et frugum superabundantiam non exiges. 003 LEV 025 038 Ego Dominus Deus vester, qui eduxi vos de Terra Ægypti, ut darem vobis Terram Chanaan, et essem vester Deus. 003 LEV 025 039 Si paupertate compulsus vendiderit se tibi frater tuus, non eum opprimes servitute famulorum, 003 LEV 025 040 sed quasi mercenarius et colonus erit: usque ad annum Iubileum operabitur apud te, 003 LEV 025 041 et postea egredietur cum liberis suis, et revertetur ad cognationem ad possessionem patrum suorum. 003 LEV 025 042 Mei enim servi sunt, et ego eduxi eos de Terra Ægypti, non veneant conditione servorum: 003 LEV 025 043 ne affligas eum per potentiam, sed metuito Deum tuum. 003 LEV 025 044 Servus et ancilla sint vobis de nationibus quæ in circuitu vestro sunt, 003 LEV 025 045 et de advenis qui peregrinantur apud vos, vel qui ex his nati fuerint in terra vestra: hos habebitis famulos: 003 LEV 025 046 et hereditario iure transmittetis ad posteros, ac possidebitis in æternum. Fratres autem vestros filios Israel ne opprimatis per potentiam. 003 LEV 025 047 Si invaluerit apud vos manus advenæ atque peregrini, et attenuatus frater tuus vendiderit se ei, aut cuiquam de stirpe eius: 003 LEV 025 048 post venditionem potest redimi. Qui voluerit ex fratribus suis, redimet eum, 003 LEV 025 049 et patruus, et patruelis, et consanguineus, et affinis. Sin autem et ipse potuerit, redimet se, 003 LEV 025 050 supputatis dumtaxat annis a tempore venditionis suæ usque ad annum Iubileum: et pecunia, qua venditus fuerat, iuxta annorum numerum et rationem mercenarii supputata. 003 LEV 025 051 Si plures fuerint anni qui remanent usque ad Iubileum, secundum hos reddet et pretium. 003 LEV 025 052 Si pauci, ponet rationem cum eo iuxta annorum numerum, et reddet emptori quod reliquum est annorum, 003 LEV 025 053 quibus ante servivit mercedibus imputatis: non affliget eum violenter in conspectu tuo. 003 LEV 025 054 Quod si per hæc redimi non potuerit, anno Iubileo egredietur cum liberis suis. 003 LEV 025 055 Mei enim sunt servi, filii Israel, quos eduxi de Terra Ægypti. 003 LEV 026 001 Ego Dominus Deus vester: Non facietis vobis idolum et sculptile, nec titulos erigetis, nec insignem lapidem ponetis in terra vestra, ut adoretis eum. Eo enim sum Dominus Deus vester. 003 LEV 026 002 Custodite sabbata mea, et pavete ad Sanctuarium meum. Ego Dominus. 003 LEV 026 003 Si in præceptis meis ambulaveritis, et mandata mea custodieritis, et feceritis ea, dabo vobis pluvias temporibus suis, 003 LEV 026 004 et terra gignet germen suum, et pomis arbores replebuntur. 003 LEV 026 005 Apprehendet messium tritura vindemiam, et vindemia occupabit sementem: et comedetis panem vestrum in saturitate, et absque pavore habitabitis in terra vestra. 003 LEV 026 006 Dabo pacem in finibus vestris: dormietis, et non erit qui exterreat. Auferam malas bestias: et gladius non transibit terminos vestros. 003 LEV 026 007 Persequemini inimicos vestros, et corruent coram vobis. 003 LEV 026 008 Persequentur quinque de vestris centum alienos, et centum de vobis decem millia: cadent inimici vestri gladio in conspectu vestro. 003 LEV 026 009 Respiciam vos, et crescere faciam: multiplicabimini, et firmabo pactum meum vobiscum. 003 LEV 026 010 Comedetis vetustissima veterum, et vetera novis supervenientibus proiicietis. 003 LEV 026 011 Ponam tabernaculum meum in medio vestri, et non abiiciet vos anima mea. 003 LEV 026 012 Ambulabo inter vos, et ero Deus vester, vosque eritis populus meus. 003 LEV 026 013 Ego Dominus Deus vester: qui eduxi vos de Terra Ægyptiorum, ne serviretis eis, et qui confregi catenas cervicum vestrarum, ut incederetis erecti. 003 LEV 026 014 Quod si non audieritis me, nec feceritis omnia mandata mea, 003 LEV 026 015 si spreveritis leges meas, et iudicia mea contempseritis, ut non faciatis ea quæ a me constituta sunt, et ad irritum perducatis pactum meum: 003 LEV 026 016 ego quoque hæc faciam vobis: Visitabo vos velociter in egestate, et ardore, qui conficiat oculos vestros, et consumat animas vestras. Frustra seretis sementem, quæ ab hostibus devorabitur. 003 LEV 026 017 Ponam faciem meam contra vos, et corruetis coram hostibus vestris, et subiiciemini his qui oderunt vos. Fugietis, nemine persequente. 003 LEV 026 018 Sin autem nec sic obedieritis mihi, addam correptiones vestras septuplum propter peccata vestra, 003 LEV 026 019 et conteram superbiam duritiæ vestræ. Daboque vobis cælum desuper sicut ferrum, et terram æneam. 003 LEV 026 020 Consumetur incassum labor vester, non proferet terra germen, nec arbores poma præbebunt. 003 LEV 026 021 Si ambulaveritis ex adverso mihi, nec volueritis audire me, addam plagas vestras in septuplum propter peccata vestra: 003 LEV 026 022 immittamque in vos bestias agri, quæ consumant vos, et pecora vestra, et ad paucitatem cuncta redigant, desertæque fiant viæ vestræ. 003 LEV 026 023 Quod si nec sic volueritis recipere disciplinam, sed ambulaveritis ex adverso mihi: 003 LEV 026 024 ego quoque contra vos adversus incedam, et percutiam vos septies propter peccata vestra. 003 LEV 026 025 Inducamque super vos gladium ultorem fœderis mei. Cumque confugeritis in urbes, mittam pestilentiam in medio vestri, et trademini in manibus hostium, 003 LEV 026 026 postquam confregero baculum panis vestri: ita ut decem mulieres in uno clibano coquant panes, et reddant eos ad pondus: et comedetis, et non saturabimini. 003 LEV 026 027 Sin autem nec per hæc audieritis me, sed ambulaveritis contra me: 003 LEV 026 028 et ego incedam adversus vos in furore contrario, et corripiam vos septem plagis propter peccata vestra, 003 LEV 026 029 ita ut comedatis carnes filiorum vestrorum et filiarum vestrarum. 003 LEV 026 030 Destruam excelsa vestra, et simulacra confringam. Cadetis inter ruinas idolorum vestrorum, et abominabitur vos anima mea, 003 LEV 026 031 in tantum ut urbes vestras redigam in solitudinem, et deserta faciam Sanctuaria vestra, nec recipiam ultra odorem suavissimum. 003 LEV 026 032 Disperdamque terram vestram, et stupebunt super ea inimici vestri, cum habitatores illius fuerint. 003 LEV 026 033 Vos autem dispergam in Gentes, et evaginabo post vos gladium, eritque terra vestra deserta, et civitates vestræ dirutæ. 003 LEV 026 034 Tunc placebunt terræ sabbata sua cunctis diebus solitudinis suæ: quando fueritis 003 LEV 026 035 in terra hostili, sabbatizabit, et requiescet in sabbatis solitudinis suæ, eo quod non requieverit in sabbatis vestris quando habitabatis in ea. 003 LEV 026 036 Et qui de vobis remanserint, dabo pavorem in cordibus eorum in regionibus hostium, terrebit eos sonitus folii volantis, et ita fugient quasi gladium: cadent, nullo persequente, 003 LEV 026 037 et corruent singuli super fratres suos quasi bella fugientes, nemo vestrum inimicis audebit resistere. 003 LEV 026 038 Peribitis inter Gentes, et hostilis vos terra consumet. 003 LEV 026 039 Quod si et de iis aliqui remanserint, tabescent in iniquitatibus suis, in terra inimicorum suorum, et propter peccata patrum suorum et sua affligentur: 003 LEV 026 040 donec confiteantur iniquitates suas, et maiorum suorum, quibus prævaricati sunt in me, et ambulaverunt ex adverso mihi. 003 LEV 026 041 Ambulabo igitur et ego contra eos, et inducam illos in terram hostilem, donec erubescat incircumcisa mens eorum: tunc orabunt pro impietatibus suis. 003 LEV 026 042 Et recordabor fœderis mei quod pepigi cum Iacob, et Isaac, et Abraham. Terræ quoque memor ero: 003 LEV 026 043 quæ cum relicta fuerit ab eis, complacebit sibi in sabbatis suis, patiens solitudinem propter illos. Ipsi vero rogabunt pro peccatis suis, eo quod abiecerint iudicia mea, et leges meas despexerint. 003 LEV 026 044 Et tamen etiam cum essent in terra hostili, non penitus abieci eos, neque sic despexi ut consumerentur, et irritum facerent pactum meum cum eis. Ego enim sum Dominus Deus eorum, 003 LEV 026 045 et recordabor fœderis mei pristini, quando eduxi eos de Terra Ægypti in conspectu Gentium, ut essem Deus eorum. Ego Dominus. 003 LEV 026 046 Hæc sunt iudicia atque præcepta et leges, quas dedit Dominus inter se et filios Israel in monte Sinai per manum Moysi. 003 LEV 027 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 003 LEV 027 002 Loquere filiis Israel, et dices ad eos: Homo qui votum fecerit, et spoponderit Deo animam suam, sub æstimatione dabit pretium. 003 LEV 027 003 Si fuerit masculus a vigesimo anno usque ad sexagesimum annum, dabit quinquaginta siclos argenti ad mensuram Sanctuarii: 003 LEV 027 004 si mulier, triginta. 003 LEV 027 005 A quinto autem anno usque ad vigesimum, masculus dabit viginti siclos: femina decem. 003 LEV 027 006 Ab uno mense usque ad annum quintum, pro masculo dabuntur quinque sicli: pro femina, tres. 003 LEV 027 007 Sexagenarius et ultra masculus dabit quindecim siclos: femina decem. 003 LEV 027 008 Si pauper fuerit, et æstimationem reddere non valebit, stabit coram sacerdote: et quantum ille æstimaverit, et viderit eum posse reddere, tantum dabit. 003 LEV 027 009 Animal autem, quod immolari potest Domino, si quis voverit, sanctum erit, 003 LEV 027 010 et mutari non poterit, id est, nec melius malo, nec peius bono. Quod si mutaverit: et ipsum quod mutatum est, et illud pro quo mutatum est, consecratum erit Domino. 003 LEV 027 011 Animal immundum, quod immolari Domino non potest, si quis voverit, adducetur ante sacerdotem, 003 LEV 027 012 qui iudicans utrum bonum an malum sit, statuet pretium. 003 LEV 027 013 Quod si dare voluerit is, qui offert, addet supra æstimationem quintam partem. 003 LEV 027 014 Homo si voverit domum suam, et sanctificaverit Domino, considerabit eam sacerdos utrum bona an mala sit, et iuxta pretium, quod ab eo fuerit constitutum, venundabitur: 003 LEV 027 015 sin autem ille qui voverat, voluerit redimere eam, dabit quintam partem æstimationis supra, et habebit domum. 003 LEV 027 016 Quod si agrum possessionis suæ voverit, et consecraverit Domino: iuxta mensuram sementis æstimabitur pretium. Si triginta modiis hordei seritur terra, quinquaginta siclis venundetur argenti. 003 LEV 027 017 Si statim ab anno incipientis Iubilei voverit agrum, quanto valere potest, tanto æstimabitur. 003 LEV 027 018 Sin autem post aliquantum temporis: supputabit sacerdos pecuniam iuxta annorum, qui reliqui sunt, numerum usque ad Iubileum, et detrahetur ex pretio. 003 LEV 027 019 Quod si voluerit redimere agrum ille, qui voverat, addet quintam partem æstimatæ pecuniæ, et possidebit eum. 003 LEV 027 020 Sin autem noluerit redimere, sed alteri cuilibet fuerit venundatus, ultra eum qui voverat redimere non poterit: 003 LEV 027 021 quia cum Iubilei venerit dies, sanctificatus erit Domino, et possessio consecrata ad ius pertinet sacerdotum. 003 LEV 027 022 Si ager emptus est, et non de possessione maiorum sanctificatus fuerit Domino, 003 LEV 027 023 supputabit sacerdos iuxta annorum numerum usque ad Iubileum, pretium: et dabit ille qui voverat eum, Domino. 003 LEV 027 024 In Iubileo autem revertetur ad priorem dominum, qui vendiderat eum, et habuerat in sorte possessionis suæ. 003 LEV 027 025 Omnis æstimatio siclo Sanctuarii ponderabitur. Siclus viginti obolos habet. 003 LEV 027 026 Primogenita, quæ ad Dominum pertinent, nemo sanctificare poterit et vovere: sive bos, sive ovis fuerit, Domini sunt. 003 LEV 027 027 Quod si immundum est animal, redimet qui obtulit, iuxta æstimationem tuam, et addet quintam partem pretii: si redimere noluerit, vendetur alteri quantocumque a te fuerit æstimatum. 003 LEV 027 028 Omne, quod Domino consecratur, sive homo fuerit, sive animal, sive ager, non vendetur, nec redimi poterit. Quidquid semel fuerit consecratum, Sanctum sanctorum erit Domino. 003 LEV 027 029 Et omnis consecratio, quæ offertur ab homine, non redimetur, sed morte morietur. 003 LEV 027 030 Omnes decimæ terræ, sive de frugibus, sive de pomis arborum, Domini sunt, et illi sanctificantur. 003 LEV 027 031 Si quis autem voluerit redimere decimas suas, addet quintam partem earum. 003 LEV 027 032 Omnium decimarum bovis et ovis et capræ, quæ sub pastoris virga transeunt, quidquid decimum venerit, sanctificabitur Domino. 003 LEV 027 033 Non eligetur nec bonum nec malum, nec altero commutabitur. Si quis mutaverit: et quod mutatum est, et pro quo mutatum est, sanctificabitur Domino, et non redimetur. 003 LEV 027 034 Hæc sunt præcepta, quæ mandavit Dominus Moysi ad filios Israel in monte Sinai. # # BOOK 004 NUM Numbers Liber Numeri 004 NUM 001 001 Locutusque est Dominus ad Moysen in deserto Sinai in tabernaculo fœderis, prima die mensis secundi, anno altero egressionis eorum ex Ægypto, dicens: 004 NUM 001 002 Tollite summam universæ congregationis filiorum Israel per cognationes et domos suas, et nomina singulorum, quidquid sexus est masculini 004 NUM 001 003 a vigesimo anno et supra, omnium virorum fortium ex Israel, et numerabitis eos per turmas suas, tu et Aaron. 004 NUM 001 004 Eruntque vobiscum principes tribuum ac domorum in cognationibus suis, 004 NUM 001 005 quorum ista sunt nomina: De Ruben, Elisur filius Sedeur, 004 NUM 001 006 de Simeon, Salamiel filius Surisaddai, 004 NUM 001 007 de Iuda, Nahasson filius Aminadab, 004 NUM 001 008 de Issachar, Nathanael filius Suar, 004 NUM 001 009 de Zabulon, Eliab filius Helon. 004 NUM 001 010 Filiorum autem Ioseph: de Ephraim, Elisama filius Ammiud, de Manasse, Gamaliel filius Phadassur, 004 NUM 001 011 de Beniamin, Abidan filius Gedeonis, 004 NUM 001 012 de Dan, Ahiezer filius Ammisaddai, 004 NUM 001 013 de Aser, Phegiel filius Ochran, 004 NUM 001 014 de Gad, Eliasaph filius Duel, 004 NUM 001 015 de Nephthali, Ahira filius Enan. 004 NUM 001 016 Hi nobilissimi principes multitudinis per tribus et cognationes suas, et capita exercitus Israel: 004 NUM 001 017 quos tulerunt Moyses et Aaron cum omni vulgi multitudine: 004 NUM 001 018 et congregaverunt primo die mensis secundi, recensentes eos per cognationes, et domos, ac familias, et capita, et nomina singulorum a vigesimo anno et supra, 004 NUM 001 019 sicut præceperat Dominus Moysi. Numeratique sunt in deserto Sinai. 004 NUM 001 020 De Ruben primogenito Israelis per generationes et familias ac domos suas, et nomina capitum singulorum, omne quod sexus est masculini a vigesimo anno et supra, procedentium ad bellum, 004 NUM 001 021 quadraginta sex millia quingenti. 004 NUM 001 022 De filiis Simeon per generationes et familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt per nomina et capita singulorum, omne quod sexus est masculini a vigesimo anno et supra, procedentium ad bellum, 004 NUM 001 023 quinquaginta novem millia trecenti. 004 NUM 001 024 De filiis Gad per generationes et familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt per nomina singulorum a viginti annis et supra, omnes qui ad bella procederent, 004 NUM 001 025 quadraginta quinque millia sexcenti quinquaginta. 004 NUM 001 026 De filiis Iuda per generationes et familias ac domos cognationum suarum, per nomina singulorum a vigesimo anno et supra, omnes qui poterant ad bella procedere, 004 NUM 001 027 recensiti sunt septuaginta quattuor millia sexcenti. 004 NUM 001 028 De filiis Issachar, per generationes et familias ac domos cognationum suarum, per nomina singulorum a vigesimo anno et supra, omnes qui ad bella procederent, 004 NUM 001 029 recensiti sunt quinquaginta quattuor millia quadringenti. 004 NUM 001 030 De filiis Zabulon per generationes et familias, ac domos cognationum suarum recensiti sunt per nomina singulorum a vigesimo anno et supra, omnes qui poterant ad bella procedere, 004 NUM 001 031 quinquaginta septem millia quadringenti. 004 NUM 001 032 De filiis Ioseph, filiorum Ephraim per generationes, et familias, ac domos cognationum suarum recensiti sunt per nomina singulorum a vigesimo anno et supra, omnes qui poterant ad bella procedere, 004 NUM 001 033 quadraginta millia quingenti. 004 NUM 001 034 Porro filiorum Manasse per generationes et familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt per nomina singulorum a viginti annis et supra, omnes qui poterant ad bella procedere, 004 NUM 001 035 triginta duo millia ducenti. 004 NUM 001 036 De filiis Beniamin per generationes et familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt nominibus singulorum a vigesimo anno et supra, omnes qui poterant ad bella procedere, 004 NUM 001 037 triginta quinque millia quadringenti. 004 NUM 001 038 De filiis Dan per generationes, et familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt nominibus singulorum a vigesimo anno et supra, omnes qui poterant ad bella procedere, 004 NUM 001 039 sexaginta duo millia septingenti. 004 NUM 001 040 De filiis Aser per generationes et familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt per nomina singulorum a vigesimo anno et supra, omnes qui poterant ad bella procedere, 004 NUM 001 041 quadraginta millia et mille quingenti. 004 NUM 001 042 De filiis Nephthali per generationes et familias ac domos cognationum suarum recensiti sunt nominibus singulorum a vigesimo anno et supra, omnes qui poterant ad bella procedere, 004 NUM 001 043 quinquaginta tria millia quadringenti. 004 NUM 001 044 Hi sunt, quos numeraverunt Moyses et Aaron, et duodecim principes Israel, singulos per domos cognationum suarum. 004 NUM 001 045 Fueruntque omnis numerus filiorum Israel per domos et familias suas a vigesimo anno et supra, qui poterant ad bella procedere, 004 NUM 001 046 sexcenta tria millia virorum quingenti quinquaginta. 004 NUM 001 047 Levitæ autem in tribu familiarum suarum non sunt numerati cum eis. 004 NUM 001 048 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 001 049 Tribum Levi noli numerare, neque pones summam eorum cum filiis Israel: 004 NUM 001 050 sed constitue eos super tabernaculum testimonii et cuncta vasa eius, et quidquid ad ceremonias pertinet. Ipsi portabunt tabernaculum et omnia utensilia eius: et erunt in ministerio, ac per gyrum tabernaculi metabuntur. 004 NUM 001 051 Cum proficiscendum fuerit, deponent Levitæ tabernaculum: cum castrametandum, erigent. Quisquis externorum accesserit, occidetur. 004 NUM 001 052 Metabuntur autem castra filii Israel unusquisque per turmas et cuneos atque exercitum suum. 004 NUM 001 053 Porro Levitæ per gyrum tabernaculi figent tentoria, ne fiat indignatio super multitudinem filiorum Israel, et excubabunt in custodiis tabernaculi testimonii. 004 NUM 001 054 Fecerunt ergo filii Israel iuxta omnia quæ præceperat Dominus Moysi. 004 NUM 002 001 Locutusque est Dominus ad Moysen et Aaron, dicens: 004 NUM 002 002 Singuli per turmas, signa, atque vexilla, et domos cognationum suarum castrametabuntur filii Israel, per gyrum tabernaculi fœderis. 004 NUM 002 003 Ad Orientem Iudas figet tentoria per turmas exercitus sui: eritque princeps filiorum eius Nahasson filius Aminadab. 004 NUM 002 004 Et omnis de stirpe eius summa pugnantium, septuaginta quattuor millia sexcenti. 004 NUM 002 005 Iuxta eum castrametati sunt de tribu Issachar, quorum princeps fuit Nathanael filius Suar. 004 NUM 002 006 Et omnis numerus pugnatorum eius quinquaginta quattuor millia quadringenti. 004 NUM 002 007 In tribu Zabulon princeps fuit Eliab filius Helon. 004 NUM 002 008 Omnis de stirpe eius exercitus pugnatorum, quinquaginta septem millia quadringenti. 004 NUM 002 009 Universi qui in castris Iudæ annumerati sunt, fuerunt centum octoginta sex millia quadringenti: et per turmas suas primi egredientur. 004 NUM 002 010 In castris filiorum Ruben ad meridianam plagam erit princeps Elisur filius Sedeur: 004 NUM 002 011 et cunctus exercitus pugnatorum eius qui numerati sunt, quadraginta sex millia quingenti. 004 NUM 002 012 Iuxta eum castrametati sunt de tribu Simeon: quorum princeps fuit Salamiel filius Surisaddai. 004 NUM 002 013 Et cunctus exercitus pugnatorum eius, qui numerati sunt, quinquaginta novem millia trecenti. 004 NUM 002 014 In tribu Gad princeps fuit Eliasaph filius Duel. 004 NUM 002 015 Et cunctus exercitus pugnatorum eius, qui numerati sunt, quadraginta quinque millia sexcenti quinquaginta. 004 NUM 002 016 Omnes qui recensiti sunt in castris Ruben, centum quinquaginta millia et mille quadringenti quinquaginta per turmas suas: in secundo loco proficiscentur. 004 NUM 002 017 Levabitur autem tabernaculum testimonii per officia Levitarum et turmas eorum. Quomodo erigetur, ita et deponetur. Singuli per loca et ordines suos proficiscentur. 004 NUM 002 018 Ad occidentalem plagam erunt castra filiorum Ephraim, quorum princeps fuit Elisama filius Ammiud. 004 NUM 002 019 Cunctus exercitus pugnatorum eius, qui numerati sunt, quadraginta millia quingenti. 004 NUM 002 020 Et cum eis tribus filiorum Manasse, quorum princeps fuit Gamaliel filius Phadassur. 004 NUM 002 021 Cunctusque exercitus pugnatorum eius, qui numerati sunt, triginta duo millia ducenti. 004 NUM 002 022 In tribu filiorum Beniamin princeps fuit Abidan filius Gedeonis. 004 NUM 002 023 Et cunctus exercitus pugnatorum eius, qui recensiti sunt, triginta quinque millia quadringenti. 004 NUM 002 024 Omnes qui numerati sunt in castris Ephraim, centum octo millia centum per turmas suas: tertii proficiscentur. 004 NUM 002 025 Ad Aquilonis partem castrametati sunt filii Dan: quorum princeps fuit Ahiezer filius Ammisaddai. 004 NUM 002 026 Cunctus exercitus pugnatorum eius, qui numerati sunt, sexaginta duo millia septingenti. 004 NUM 002 027 Iuxta eum fixere tentoria de tribu Aser: quorum princeps fuit Phegiel filius Ochran. 004 NUM 002 028 Cunctus exercitus pugnatorum eius, qui numerati sunt, quadraginta millia et mille quingenti. 004 NUM 002 029 De tribu filiorum Nephthali princeps fuit Ahira filius Enan. 004 NUM 002 030 Cunctus exercitus pugnatorum eius, quinquaginta tria millia quadringenti. 004 NUM 002 031 Omnes, qui numerati sunt in castris Dan, fuerunt centum quinquaginta septem millia sexcenti: et novissimi proficiscentur. 004 NUM 002 032 Hic numerus filiorum Israel, per domos cognationum suarum et turmas divisi exercitus, sexcenta tria millia quingenti quinquaginta. 004 NUM 002 033 Levitæ autem non sunt numerati inter filios Israel: sic enim præceperat Dominus Moysi. 004 NUM 002 034 Feceruntque filii Israel iuxta omnia quæ mandaverat Dominus. Castrametati sunt per turmas suas, et profecti per familias ac domos patrum suorum. 004 NUM 003 001 Hæ sunt generationes Aaron et Moysi in die qua locutus est Dominus ad Moysen in monte Sinai. 004 NUM 003 002 Et hæc nomina filiorum Aaron: primogenitus eius Nadab, deinde Abiu, et Eleazar, et Ithamar. 004 NUM 003 003 Hæc nomina filiorum Aaron sacerdotum qui uncti sunt, et quorum repletæ et consecratæ manus ut sacerdotio fungerentur. 004 NUM 003 004 Mortui sunt enim Nadab et Abiu cum offerrent ignem alienum in conspectu Domini in deserto Sinai, absque liberis: functique sunt sacerdotio Eleazar et Ithamar coram Aaron patre suo. 004 NUM 003 005 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 003 006 Applica tribum Levi, et fac stare in conspectu Aaron sacerdotis ut ministrent ei, et excubent, 004 NUM 003 007 et observent quidquid ad cultum pertinet multitudinis coram tabernaculo testimonii, 004 NUM 003 008 et custodiant vasa tabernaculi, servientes in ministerio eius. 004 NUM 003 009 Dabisque dono Levitas Aaron et filiis eius, quibus traditi sunt a filiis Israel. 004 NUM 003 010 Aaron autem et filios eius constitues super cultum sacerdotii. Externus, qui ad ministrandum accesserit, morietur. 004 NUM 003 011 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 003 012 Ego tuli Levitas a filiis Israel pro omni primogenito, qui aperit vulvam in filiis Israel, eruntque Levitæ mei. 004 NUM 003 013 Meum est enim omne primogenitum: ex quo percussi primogenitos in Terra Ægypti: sanctificavi mihi quidquid primum nascitur in Israel ab homine usque ad pecus, mei sunt: ego Dominus. 004 NUM 003 014 Locutusque est Dominus ad Moysen in deserto Sinai, dicens: 004 NUM 003 015 Numera filios Levi per domos patrum suorum et familias, omnem masculum ab uno mense, et supra. 004 NUM 003 016 Numeravit Moyses, ut præceperat Dominus, 004 NUM 003 017 et inventi sunt filii Levi per nomina sua, Gerson et Caath et Merari. 004 NUM 003 018 Filii Gerson: Lebni et Semei. 004 NUM 003 019 Filii Caath: Amram et Iesaar, Hebron et Oziel. 004 NUM 003 020 Filii Merari: Moholi et Musi. 004 NUM 003 021 De Gerson fuere familiæ duæ, Lebnitica, et Semeitica: 004 NUM 003 022 quarum numeratus est populus sexus masculini ab uno mense et supra, septem millia quingenti. 004 NUM 003 023 Hi post tabernaculum metabuntur ad Occidentem 004 NUM 003 024 sub principe Eliasaph filio Lael. 004 NUM 003 025 Et habebunt excubias in tabernaculo fœderis, 004 NUM 003 026 ipsum tabernaculum et operimentum eius, tentorium quod trahitur ante fores tecti fœderis, et cortinas atrii: tentorium quoque quod appenditur in introitu atrii tabernaculi, et quidquid ad ritum altaris pertinet, funes tabernaculi et omnia utensilia eius. 004 NUM 003 027 Cognatio Caath habebit populos Amramitas et Iesaaritas et Hebronitas et Ozielitas. Hæ sunt familiæ Caathitarum recensitæ per nomina sua: 004 NUM 003 028 omnes generis masculini ab uno mense et supra, octo millia sexcenti habebunt excubias Sanctuarii, 004 NUM 003 029 et castrametabuntur ad meridianam plagam. 004 NUM 003 030 Princepsque eorum erit Elisaphan filius Oziel: 004 NUM 003 031 et custodient arcam, mensamque et candelabrum, altaria et vasa Sanctuarii, in quibus ministratur, et velum, cunctamque huiuscemodi supellectilem. 004 NUM 003 032 Princeps autem principum Levitarum Eleazar filius Aaron sacerdotis, erit super excubitores custodiæ Sanctuarii. 004 NUM 003 033 At vero de Merari erunt populi Moholitæ et Musitæ recensiti per nomina sua: 004 NUM 003 034 omnes generis masculini ab uno mense et supra, sex millia ducenti. 004 NUM 003 035 Princeps eorum Suriel filius Abihaiel: in plaga septentrionali castrametabuntur. 004 NUM 003 036 Erunt sub custodia eorum tabulæ tabernaculi et vectes, et columnæ ac bases earum, et omnia quæ ad cultum huiuscemodi pertinent: 004 NUM 003 037 columnæque atrii per circuitum cum basibus suis, et paxilli cum funibus. 004 NUM 003 038 Castrametabuntur ante tabernaculum fœderis, id est, ad orientalem plagam, Moyses et Aaron cum filiis suis, habentes custodiam Sanctuarii in medio filiorum Israel. Quisquis alienus accesserit, morietur. 004 NUM 003 039 Omnes Levitæ, quos numeraverunt Moyses et Aaron iuxta præceptum Domini per familias suas in genere masculino a mense uno et supra, fuerunt viginti duo millia. 004 NUM 003 040 Et ait Dominus ad Moysen: Numera primogenitos sexus masculini de filiis Israel ab uno mense et supra, et habebis summam eorum. 004 NUM 003 041 Tollesque Levitas mihi pro omni primogenito filiorum Israel, ego sum Dominus: et pecora eorum pro universis primogenitis pecorum filiorum Israel. 004 NUM 003 042 Recensuit Moyses, sicut præceperat Dominus, primogenitos filiorum Israel. 004 NUM 003 043 Et fuerunt masculi per nomina sua, a mense uno et supra, viginti duo millia ducenti septuaginta tres. 004 NUM 003 044 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 003 045 Tolle Levitas pro primogenitis filiorum Israel, et pecora Levitarum pro pecoribus eorum, eruntque Levitæ mei. Ego sum Dominus. 004 NUM 003 046 In pretio autem ducentorum septuaginta trium, qui excedunt numerum Levitarum de primogenitis filiorum Israel, 004 NUM 003 047 accipies quinque siclos per singula capita ad mensuram Sanctuarii. Siclus habet viginti obolos. 004 NUM 003 048 Dabisque pecuniam Aaron et filiis eius pretium eorum qui supra sunt. 004 NUM 003 049 Tulit igitur Moyses pecuniam eorum, qui fuerant amplius, et quos redemerant a Levitis 004 NUM 003 050 pro primogenitis filiorum Israel, mille trecentorum sexaginta quinque siclorum iuxta pondus Sanctuarii, 004 NUM 003 051 et dedit eam Aaron et filiis eius iuxta verbum quod præceperat sibi Dominus. 004 NUM 004 001 Locutusque est Dominus ad Moysen et Aaron, dicens: 004 NUM 004 002 Tolle summam filiorum Caath de medio Levitarum per domos et familias suas, 004 NUM 004 003 a trigesimo anno et supra, usque ad quinquagesimum annum, omnium qui ingrediuntur ut stent et ministrent in tabernaculo fœderis. 004 NUM 004 004 Hic est cultus filiorum Caath: Tabernaculum fœderis, et Sanctum sanctorum 004 NUM 004 005 ingredientur Aaron et filii eius, quando movenda sunt castra, et deponent velum quod pendet ante fores, involventque eo arcam testimonii, 004 NUM 004 006 et operient rursum velamine ianthinarum pellium, extendentque desuper pallium totum hyacinthinum, et inducent vectes. 004 NUM 004 007 Mensam quoque propositionis involvent hyacinthino pallio, et ponent cum ea thuribula et mortariola, cyathos et crateras ad liba fundenda: panes semper in ea erunt: 004 NUM 004 008 extendentque desuper pallium coccineum, quod rursum operient velamento ianthinarum pellium, et inducent vectes. 004 NUM 004 009 Sument et pallium hyacinthinum quo operient candelabrum cum lucernis et forcipibus suis et emunctoriis et cunctis vasis olei, quæ ad cocinnandas lucernas necessaria sunt: 004 NUM 004 010 et super omnia ponent operimentum ianthinarum pellium, et inducent vectes. 004 NUM 004 011 Nec non et altare aureum involvent hyacinthino vestimento, et extendent desuper operimentum ianthinarum pellium, inducentque vectes. 004 NUM 004 012 Omnia vasa, quibus ministratur in Sanctuario, involvent hyacinthino pallio, et extendent desuper operimentum ianthinarum pellium, inducentque vectes. 004 NUM 004 013 Sed et altare mundabunt cinere, et involvent illud purpureo vestimento, 004 NUM 004 014 ponentque cum eo omnia vasa, quibus in ministerio eius utuntur, id est, ignium receptacula, fuscinulas ac tridentes, uncinos et batilla. Cuncta vasa altaris operient simul velamine ianthinarum pellium, et inducent vectes. 004 NUM 004 015 Cumque involverint Aaron et filii eius Sanctuarium et omnia vasa eius in commotione castrorum, tunc intrabunt filii Caath ut portent involuta: et non tangent vasa Sanctuarii, ne moriantur. Ista sunt onera filiorum Caath in tabernaculo fœderis: 004 NUM 004 016 super quos erit Eleazar filius Aaron sacerdotis, ad cuius curam pertinet oleum ad concinnandas lucernas, et compositionis incensum, et sacrificium, quod semper offertur, et oleum unctionis, et quidquid ad cultum tabernaculi pertinet, omniumque vasorum, quæ in Sanctuario sunt. 004 NUM 004 017 Locutusque est Dominus ad Moysen et Aaron, dicens: 004 NUM 004 018 Nolite perdere populum Caath de medio Levitarum: 004 NUM 004 019 sed hoc facite eis, ut vivant, et non moriantur, si tetigerint Sancta sanctorum. Aaron et filii eius intrabunt, ipsique disponent opera singulorum, et divident quid portare quis debeat. 004 NUM 004 020 Alii nulla curiositate videant quæ sunt in Sanctuario priusquam involvantur, alioquin morientur. 004 NUM 004 021 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 004 022 Tolle summam etiam filiorum Gerson per domos ac familias et cognationes suas, 004 NUM 004 023 a triginta annis et supra, usque ad annos quinquaginta. Numera omnes qui ingrediuntur et ministrant in tabernaculo fœderis. 004 NUM 004 024 Hoc est officium familiæ Gersonitarum, 004 NUM 004 025 ut portent cortinas tabernaculi et tectum fœderis operimentum aliud, et super omnia velamen ianthinum tentoriumque quod pendet in introitu tabernaculi fœderis, 004 NUM 004 026 cortinas atrii, et velum in introitu quod est ante tabernaculum. Omnia quæ ad altare pertinent funiculos, et vasa ministerii, 004 NUM 004 027 iubente Aaron et filiis eius, portabunt filii Gerson: et scient singuli cui debeant oneri mancipari. 004 NUM 004 028 Hic est cultus familiæ Gersonitarum in tabernaculo fœderis, eruntque sub manu Ithamar filii Aaron sacerdotis. 004 NUM 004 029 Filios quoque Merari per familias et domos patrum suorum recensebis 004 NUM 004 030 a triginta annis et supra, usque ad annos quinquaginta, omnes qui ingrediuntur ad officium ministerii sui et cultum fœderis testimonii. 004 NUM 004 031 Hæc sunt onera eorum: Portabunt tabulas tabernaculi et vectes eius, columnas ac bases earum, 004 NUM 004 032 columnas quoque atrii per circuitum cum basibus et paxillis et funibus suis. Omnia vasa et supellectilem ad numerum accipient, sicque portabunt. 004 NUM 004 033 Hoc est officium familiæ Meraritarum et ministerium in tabernaculo fœderis: eruntque sub manu Ithamar filii Aaron sacerdotis. 004 NUM 004 034 Recensuerunt igitur Moyses et Aaron et principes synagogæ filios Caath per cognationes et domos patrum suorum 004 NUM 004 035 a triginta annis et supra, usque ad annum quinquagesimum, omnes qui ingrediuntur ad ministerium tabernaculi fœderis: 004 NUM 004 036 et inventi sunt duo millia septingenti quinquaginta. 004 NUM 004 037 Hic est numerus populi Caath qui intrant tabernaculum fœderis: hos numeravit Moyses et Aaron iuxta sermonem Domini per manum Moysi. 004 NUM 004 038 Numerati sunt et filii Gerson per cognationes et domos patrum suorum, 004 NUM 004 039 a triginta annos et supra, usque ad quinquagesimum annum, omnes qui ingrediuntur ut ministrent in tabernaculo fœderis: 004 NUM 004 040 et inventi sunt duo millia sexcenti triginta. 004 NUM 004 041 Hic est populus Gersonitarum, quos numeraverunt Moyses et Aaron iuxta verbum Domini. 004 NUM 004 042 Numerati sunt et filii Merari per cognationes et domos patrum suorum, 004 NUM 004 043 a triginta annis et supra, usque ad annum quinquagesimum, omnes qui ingrediuntur ad explendos ritus tabernaculi fœderis: 004 NUM 004 044 et inventi sunt tria millia ducenti. 004 NUM 004 045 Hic est numerus filiorum Merari, quos recensuerunt Moyses et Aaron iuxta imperium Domini per manum Moysi. 004 NUM 004 046 Omnes qui recensiti sunt de Levitis, et quos recenseri fecit ad nomen Moyses et Aaron, et principes Israel per cognationes et domos patrum suorum, 004 NUM 004 047 a triginta annis et supra, usque ad annum quinquagesimum, ingredientes ad ministerium tabernaculi, et onera portanda, 004 NUM 004 048 fuerunt simul octo millia quingenti octoginta. 004 NUM 004 049 Iuxta verbum Domini recensuit eos Moyses, unumquemque iuxta officium et onera sua, sicut præceperat ei Dominus. 004 NUM 005 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 005 002 Præcipe filiis Israel, ut eiiciant de castris omnem leprosum, et qui semine fluit, pollutusque est super mortuo: 004 NUM 005 003 tam masculum quam feminam eiicite de castris, ne contaminent ea cum habitaverint vobiscum. 004 NUM 005 004 Feceruntque ita filii Israel, et eiecerunt eos extra castra, sicut locutus erat Dominus Moysi. 004 NUM 005 005 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 005 006 Loquere ad filios Israel: Vir, sive mulier, cum fecerint ex omnibus peccatis, quæ solent hominibus accidere, et per negligentiam transgressi fuerint mandatum Domini, atque deliquerint, 004 NUM 005 007 confitebuntur peccatum suum, et reddent ipsum caput, quintamque partem desuper ei, in quem peccaverint. 004 NUM 005 008 Sin autem non fuerit qui recipiat, dabunt Domino, et erit sacerdotis, excepto ariete, qui offertur pro expiatione, ut sit placabilis hostia. 004 NUM 005 009 Omnes quoque primitiæ, quas offerunt filii Israel, ad sacerdotem pertinent: 004 NUM 005 010 et quidquid in Sanctuarium offertur a singulis, et traditur manibus sacerdotis, ipsius erit. 004 NUM 005 011 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 005 012 Loquere ad filios Israel, et dices ad eos: Vir, cuius uxor erraverit, maritumque contemnens 004 NUM 005 013 dormierit cum altero viro, et hoc maritus deprehendere non quiverit, sed latet adulterium, et testibus argui non potest, quia non est inventa in stupro: 004 NUM 005 014 si spiritus zelotypiæ concitaverit virum contra uxorem suam, quæ vel polluta est, vel falsa suspicione appetitur, 004 NUM 005 015 adducet eam ad sacerdotem, et offeret oblationem pro illa decimam partem sati farinæ hordeaceæ: non fundet super eam oleum, nec imponet thus: quia sacrificium zelotypiæ est, et oblatio investigans adulterium. 004 NUM 005 016 Offeret igitur eam sacerdos, et statuet coram Domino. 004 NUM 005 017 Assumetque aquam sanctam in vase fictili, et pauxillum terræ de pavimento tabernaculi mittet in eam. 004 NUM 005 018 Cumque steterit mulier in conspectu Domini, discooperiet caput eius, et ponet super manus illius sacrificium recordationis, et oblationem zelotypiæ: ipse autem tenebit aquas amarissimas, in quibus cum execratione maledicta congessit. 004 NUM 005 019 Adiurabitque eam, et dicet: Si non dormivit vir alienus tecum, et si non polluta es deserto mariti thoro, non te nocebunt aquæ istæ amarissimæ, in quas maledicta congessi. 004 NUM 005 020 Sin autem declinasti a viro tuo, atque polluta es, et concubuisti cum altero viro: 004 NUM 005 021 his maledictionibus subiacebis: Det te Dominus in maledictionem, exemplumque cunctorum in populo suo: putrescere faciat femur tuum, et tumens uterus tuus disrumpatur. 004 NUM 005 022 Ingrediantur aquæ maledictæ in ventrem tuum, et utero tumescente putrescat femur. Et respondebit mulier: Amen, amen. 004 NUM 005 023 Scribetque sacerdos in libello ista maledicta, et delebit ea aquis amarissimis, in quas maledicta congessit, 004 NUM 005 024 et dabit ei bibere. Quas cum exhauserit, 004 NUM 005 025 tollet sacerdos de manu eius sacrificium zelotypiæ, et elevabit illud coram Domino, imponetque illud super altare: ita dumtaxat ut prius, 004 NUM 005 026 pugillum sacrificii tollat de eo, quod offertur, et incendat super altare: et sic potum det mulieri aquas amarissimas. 004 NUM 005 027 Quas cum biberit, si polluta est, et contempto viro adulterii rea, pertransibunt eam aquæ maledictionis, et inflato ventre computrescet femur: eritque mulier in maledictionem, et in exemplum omni populo. 004 NUM 005 028 Quod si polluta non fuerit, erit innoxia, et faciet liberos. 004 NUM 005 029 Ista est lex zelotypiæ. Si declinaverit mulier a viro suo, et si polluta fuerit, 004 NUM 005 030 maritusque zelotypiæ spiritu concitatus adduxerit eam in conspectu Domini, et fecerit ei sacerdos iuxta omnia quæ scripta sunt: 004 NUM 005 031 maritus absque culpa erit, et illa recipiet iniquitatem suam. 004 NUM 006 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 006 002 Loquere ad filios Israel, et dices ad eos: Vir, sive mulier, cum fecerint votum ut sanctificentur, et se voluerint Domino consecrare: 004 NUM 006 003 a vino, et omni, quod inebriare potest, abstinebunt. Acetum ex vino, et ex qualibet alia potione, et quidquid de uva exprimitur, non bibent: uvas recentes siccasque non comedent 004 NUM 006 004 cunctis diebus quibus ex voto Domino consecrantur: quidquid ex vinea esse potest, ab uva passa usque ad acinum non comedent. 004 NUM 006 005 Omni tempore separationis suæ novacula non transibit per caput eius usque ad completum diem, quo Domino consecratur. Sanctus erit, crescente cæsarie capitis eius. 004 NUM 006 006 Omni tempore consecrationis suæ super mortuum non ingredietur, 004 NUM 006 007 nec super patris quidem et matris et fratris sororisque funere contaminabitur, quia consecratio Dei sui super caput eius est. 004 NUM 006 008 Omnibus diebus separationis suæ sanctus erit Domino. 004 NUM 006 009 Sin autem mortuus fuerit subito quispiam coram eo, polluetur caput consecrationis eius: quod radet illico in eadem die purgationis suæ, et rursum septima. 004 NUM 006 010 In octava autem die offeret duos turtures, vel duos pullos columbæ sacerdoti in introitu fœderis testimonii. 004 NUM 006 011 facietque sacerdos unum pro peccato, et alterum in holocaustum, et deprecabitur pro eo, quia peccavit super mortuo: sanctificabitque caput eius in die illo: 004 NUM 006 012 et consecrabit Domino dies separationis illius, offerens agnum anniculum pro peccato: ita tamen ut dies priores irriti fiant, quoniam polluta est sanctificatio eius. 004 NUM 006 013 Ista est lex consecrationis. Cum dies, quos ex voto decreverat, complebuntur: adducet eum ad ostium tabernaculi fœderis, 004 NUM 006 014 et offeret oblationes eius Domino, agnum anniculum immaculatum in holocaustum, et ovem anniculam immaculatam pro peccato, et arietem immaculatum, hostiam pacificam, 004 NUM 006 015 canistrum quoque panum azymorum qui conspersi sint oleo, et lagana absque fermento uncta oleo, ac libamina singulorum: 004 NUM 006 016 quæ offeret sacerdos coram Domino, et faciet tam pro peccato, quam in holocaustum. 004 NUM 006 017 Arietem vero immolabit hostiam pacificam Domino, offerens simul canistrum azymorum, et libamenta quæ ex more debentur. 004 NUM 006 018 Tunc radetur nazaræus ante ostium tabernaculi fœderis cæsarie consecrationis suæ: tolletque capillos eius, et ponet super ignem, qui est suppositus sacrificio pacificorum. 004 NUM 006 019 Et armum coctum arietis, tortamque absque fermento unam de canistro, et laganum azymum unum, et tradet in manus Nazaræi, postquam rasum fuerit caput eius. 004 NUM 006 020 Susceptaque rursum ab eo, elevabit in conspectu Domini: et sanctificata sacerdotis erunt, sicut pectusculum, quod separari iussum est, et femur. Post hæc, potest bibere Nazaræus vinum. 004 NUM 006 021 Ista est lex Nazaræi, cum voverit oblationem suam Domino tempore consecrationis suæ, exceptis his, quæ invenerit manus eius. Iuxta quod mente devoverat, ita faciet ad perfectionem sanctificationis suæ. 004 NUM 006 022 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 006 023 Loquere Aaron et filiis eius: Sic benedicetis filiis Israel, et dicetis eis: 004 NUM 006 024 Benedicat tibi Dominus, et custodiat te. 004 NUM 006 025 Ostendat Dominus faciem suam tibi, et misereatur tui. 004 NUM 006 026 Convertat Dominus vultum suum ad te, et det tibi pacem. 004 NUM 006 027 Invocabuntque nomen meum super filios Israel, et ego benedicam eis. 004 NUM 007 001 Factum est autem in die qua complevit Moyses tabernaculum, et erexit illud: unxitque et sanctificavit cum omnibus vasis suis, altare similiter et omnia vasa eius: 004 NUM 007 002 obtulerunt principes Israel et capita familiarum, qui erant per singulas tribus, præfectique eorum, qui numerati fuerant, 004 NUM 007 003 munera coram Domino sex plaustra tecta cum duodecim bobus. Unum plaustrum obtulere duo duces, et unum bovem singuli, obtuleruntque ea in conspectu tabernaculi. 004 NUM 007 004 Ait autem Dominus ad Moysen: 004 NUM 007 005 Suscipe ab eis ut serviant in ministerio tabernaculi, et trades ea Levitis iuxta ordinem ministerii sui. 004 NUM 007 006 Itaque cum suscepisset Moyses plaustra et boves, tradidit eos Levitis. 004 NUM 007 007 Duo plaustra et quattuor boves dedit filiis Gerson, iuxta id quod habebant necessarium. 004 NUM 007 008 Quattuor alia plaustra, et octo boves dedit filiis Merari secundum officia et cultum suum, sub manu Ithamar filii Aaron sacerdotis. 004 NUM 007 009 Filiis autem Caath non dedit plaustra et boves: quia in Sanctuario serviunt, et onera propriis portant humeris. 004 NUM 007 010 Igitur obtulerunt duces in dedicationem altaris, die qua unctum est, oblationem suam ante altare. 004 NUM 007 011 Dixitque Dominus ad Moysen: Singuli duces per singulos dies offerant munera in dedicationem altaris. 004 NUM 007 012 Primo die obtulit oblationem suam Nahasson filius Aminadab de tribu Iuda: 004 NUM 007 013 fueruntque in ea acetabulum argenteum pondo centum triginta siclorum, phiala argentea habens septuaginta siclos iuxta pondus Sanctuarii, utrumque plenum simila conspersa oleo in sacrificium: 004 NUM 007 014 mortariolum ex decem siclis aureis plenum incenso: 004 NUM 007 015 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 016 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 017 et in sacrificio pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc est oblatio Nahasson filii Aminadab. 004 NUM 007 018 Secundo die obtulit Nathanael filius Suar, dux de tribu Issachar, 004 NUM 007 019 acetabulum argenteum appendens centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta siclos, iuxta pondus Sanctuarii, utrumque plenum simila conspersa oleo in sacrificium: 004 NUM 007 020 mortariolum aureum habens decem siclos plenum incenso: 004 NUM 007 021 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 022 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 023 et in sacrificio pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc fuit oblatio Nathanael filii Suar. 004 NUM 007 024 Tertio die princeps filiorum Zabulon Eliab filius Helon, 004 NUM 007 025 obtulit acetabulum argenteum appendens centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta siclos ad pondus Sanctuarii, utrumque plenum similia conspersa oleo in sacrificium: 004 NUM 007 026 mortariolum aureum appendens decem siclos plenum incenso: 004 NUM 007 027 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 028 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 029 et in sacrificio pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc est oblatio Eliab filii Helon. 004 NUM 007 030 Die quarto princeps filiorum Ruben, Elisur filius Sedeur, 004 NUM 007 031 obtulit acetabulum argenteum appendens centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta siclos ad pondus Sanctuarii, utrumque plenum simila conspersa oleo in sacrificum: 004 NUM 007 032 mortariolum aureum appendens decem siclos plenum incenso: 004 NUM 007 033 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 034 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 035 et in hostias pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc fuit oblatio Elisur filii Sedeur. 004 NUM 007 036 Die quinto princeps filiorum Simeon Salamiel filius Surisaddai 004 NUM 007 037 obtulit acetabulum argenteum appendens centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta siclos ad pondus Sanctuarii, utrumque plenum simila conspersa oleo in sacrificum: 004 NUM 007 038 mortariolum aureum appendens decem siclos plenum incenso: 004 NUM 007 039 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 040 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 041 et in hostias pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc fuit oblatio Salamiel filii Surisaddai. 004 NUM 007 042 Die sexto princeps filiorum Gad, Eliasaph filius Duel 004 NUM 007 043 obtulit acetabulum argenteum appendens centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta siclos ad pondus Sanctuarii, utrumque plenum simila conspersa oleo in sacrificum: 004 NUM 007 044 mortariolum aureum appendens decem siclos plenum incenso: 004 NUM 007 045 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 046 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 047 et in hostias pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc fuit oblatio Eliasaph filii Duel. 004 NUM 007 048 Die septimo princeps filiorum Ephraim, Elisama filius Ammiud 004 NUM 007 049 obtulit acetabulum argenteum appendens centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta siclos ad pondus Sanctuarii, utrumque plenum simila conspersa oleo in sacrificum: 004 NUM 007 050 mortariolum aureum appendens decem siclos plenum incenso: 004 NUM 007 051 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 052 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 053 et in hostias pacificorum, boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc fuit oblatio Elisama filii Ammiud. 004 NUM 007 054 Die octavo, princeps filiorum Manasse, Gamaliel filius Phadassur, 004 NUM 007 055 obtulit acetabulum argenteum appendens centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta siclos ad pondus Sanctuarii, utrumque plenum simila conspersa oleo in sacrificum: 004 NUM 007 056 mortariolum aureum appendens decem siclos, plenum incenso: 004 NUM 007 057 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 058 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 059 et in hostias pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc fuit oblatio Gamaliel filii Phadassur. 004 NUM 007 060 Die nono princeps filiorum Beniamin, Abidan filius Gedeonis, 004 NUM 007 061 obtulit acetabulum argenteum appendens centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta siclos ad pondus Sanctuarii, utrumque plenum simila conspersa oleo in sacrificum: 004 NUM 007 062 et mortariolum aureum appendens decem siclos plenum incenso: 004 NUM 007 063 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 064 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 065 et in hostias pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc fuit oblatio Abidan filii Gedeonis. 004 NUM 007 066 Die decimo princeps filiorum Dan, Ahiezer filius Ammisaddai 004 NUM 007 067 obtulit acetabulum argenteum appendens centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta siclos, ad pondus Sanctuarii, utrumque plenum simila conspersa oleo in sacrificum: 004 NUM 007 068 mortariolum aureum appendens decem siclos plenum incenso: 004 NUM 007 069 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 070 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 071 et in hostias pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc fuit oblatio Ahiezer filii Ammisaddai. 004 NUM 007 072 Die undecimo princeps filiorum Aser, Phegiel filius Ochran 004 NUM 007 073 obtulit acetabulum argenteum appendens centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta siclos ad pondus Sanctuarii, utrumque plenum simila conspersa oleo in sacrificum: 004 NUM 007 074 mortariolum aureum appendens decem siclos plenum incenso: 004 NUM 007 075 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 076 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 077 et in hostias pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc fuit oblatio Phegiel filii Ochran. 004 NUM 007 078 Die duodecimo princeps filiorum Nephthali, Ahira filius Enan 004 NUM 007 079 obtulit acetabulum argenteum appendens centum triginta siclos, phialam argenteam habentem septuaginta siclos ad pondus Sanctuarii, utrumque plenum simila oleo conspersa in sacrificum: 004 NUM 007 080 mortariolum aureum appendens decem siclos, plenum incenso: 004 NUM 007 081 bovem de armento, et arietem, et agnum anniculum in holocaustum: 004 NUM 007 082 hircumque pro peccato: 004 NUM 007 083 et in hostias pacificorum boves duos, arietes quinque, hircos quinque, agnos anniculos quinque. Hæc fuit oblatio Ahira filii Enan. 004 NUM 007 084 Hæc in dedicatione altaris oblata sunt a principibus Israel, in die qua consecratum est: acetabula argentea duodecim: phialæ argenteæ duodecim: mortariola aurea duodecim: 004 NUM 007 085 ita ut centum triginta siclos argenti haberet unum acetabulum, et septuaginta siclos haberet una phiala: id est, in commune vasorum omnium ex argento sicli duo millia quadringenti, pondere Sanctuarii: 004 NUM 007 086 mortariola aurea duodecim plena incenso denos siclos appendentia pondere Sanctuarii: id est, simul auri sicli centum viginti: 004 NUM 007 087 boves de armento in holocaustum duodecim, arietes duodecim, agni anniculi duodecim, et libamenta eorum: hirci duodecim pro peccato. 004 NUM 007 088 In hostias pacificorum, boves viginti quattuor, arietes sexaginta, hirci sexaginta, agni anniculi sexaginta. Hæc oblata sunt in dedicatione altaris, quando unctum est. 004 NUM 007 089 Cumque ingrederetur Moyses tabernaculum fœderis, ut consuleret oraculum, audiebat vocem loquentis ad se de propitiatorio quod erat super arcam testimonii inter duos Cherubim, unde et loquebatur ei. 004 NUM 008 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 008 002 Loquere Aaron, et dices ad eum: Cum posueris septem lucernas, candelabrum in australi parte erigatur. Hoc igitur præcipe ut lucernæ contra boream e regione respiciant ad mensam panum propositionis, contra eam partem, quam candelabrum respicit, lucere debebunt. 004 NUM 008 003 Fecitque Aaron, et imposuit lucernas super candelabrum, ut præceperat Dominus Moysi. 004 NUM 008 004 Hæc autem erat factura candelabri, ex auro ductili, tam medius stipes, quam cuncta quæ ex utroque calamorum latere nascebantur: iuxta exemplum quod ostendit Dominus Moysi, ita operatus est candelabrum. 004 NUM 008 005 Et locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 008 006 Tolle Levitas de medio filiorum Israel, et purificabis eos 004 NUM 008 007 iuxta hunc ritum: Aspergantur aqua lustrationis, et radant omnes pilos carnis suæ. Cumque laverint vestimenta sua, et mundati fuerint, 004 NUM 008 008 tollent bovem de armentis, et libamentum eius similam oleo conspersam: bovem autem alterum de armento tu accipies pro peccato: 004 NUM 008 009 et applicabis Levitas coram tabernaculo fœderis, convocata omni multitudine filiorum Israel. 004 NUM 008 010 Cumque Levitæ fuerint coram Domino, ponent filii Israel manus suas super eos. 004 NUM 008 011 Et offeret Aaron Levitas, munus in conspectu Domini a filiis Israel, ut serviant in ministerio eius. 004 NUM 008 012 Levitæ quoque ponent manus suas super capita boum, e quibus unum facies pro peccato, et alterum in holocaustum Domini, ut depreceris pro eis. 004 NUM 008 013 Statuesque Levitas in conspectu Aaron et filiorum eius, et consecrabis oblatos Domino, 004 NUM 008 014 ac separabis de medio filiorum Israel, ut sint mei. 004 NUM 008 015 Et postea ingredientur tabernaculum fœderis, ut serviant mihi. Sicque purificabis et consecrabis eos in oblationem Domini: quoniam dono donati sunt mihi a filiis Israel. 004 NUM 008 016 Pro primogenitis quæ aperiunt omnem vulvam in Israel, accepi eos. 004 NUM 008 017 Mea sunt enim omnia primogenita filiorum Israel, tam ex hominibus quam ex iumentis. Ex die quo percussi omne primogenitum in Terra Ægypti, sanctificavi eos mihi: 004 NUM 008 018 et tuli Levitas pro cunctis primogenitis filiorum Israel: 004 NUM 008 019 tradidique eos dono Aaron et filiis eius de medio populi, ut serviant mihi pro Israel in tabernaculo fœderis, et orent pro eis ne sit in populo plaga, si ausi fuerint accedere ad Sanctuarium. 004 NUM 008 020 Feceruntque Moyses et Aaron et omnis multitudo filiorum Israel super Levitas quæ præceperat Dominus Moysi: 004 NUM 008 021 purificatique sunt, et laverunt vestimenta sua. Elevavitque eos Aaron in conspectu Domini, et oravit pro eis, 004 NUM 008 022 ut purificati ingrederentur ad officia sua in tabernaculum fœderis coram Aaron et filiis eius. Sicut præceperat Dominus Moysi de Levitis, ita factum est. 004 NUM 008 023 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 008 024 Hæc est lex Levitarum, A viginti quinque annis et supra, ingredientur ut ministrent in tabernaculo fœderis. 004 NUM 008 025 Cumque quinquagesimum annum ætatis impleverint, servire cessabunt: 004 NUM 008 026 eruntque ministri fratrum suorum in tabernaculo fœderis, ut custodiant quæ sibi fuerunt commendata, opera autem ipsa non faciant. Sic dispones Levitis in custodiis suis. 004 NUM 009 001 Locutus est Dominus ad Moysen in deserto Sinai anno secundo, postquam egressi sunt de Terra Ægypti, mense primo dicens: 004 NUM 009 002 Faciant filii Israel Phase in tempore suo, 004 NUM 009 003 quartadecima die mensis huius ad vesperam, iuxta omnes ceremonias et iustificationes eius. 004 NUM 009 004 Præcepitque Moyses filiis Israel ut facerent Phase. 004 NUM 009 005 Qui fecerunt tempore suo: quartadecima die mensis ad vesperam in monte Sinai. Iuxta omnia quæ mandaverat Dominus Moysi, fecerunt filii Israel. 004 NUM 009 006 Ecce autem quidam immundi super anima hominis, qui non poterant facere Phase in die illo, accedentes ad Moysen et Aaron, 004 NUM 009 007 dixerunt eis: Immundi sumus super anima hominis. Quare fraudamur ut non valeamus oblationem offerre Domino in tempore suo inter filios Israel? 004 NUM 009 008 Quibus respondit Moyses: State ut consulam quid præcipiat Dominus de vobis. 004 NUM 009 009 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 009 010 Loquere filiis Israel: Homo qui fuerit immundus super anima, sive in via procul in gente vestra, faciat Phase Domino 004 NUM 009 011 in mense secundo, quartadecima die mensis ad vesperam: cum azymis et lactucis agrestibus comedent illud: 004 NUM 009 012 non relinquent ex eo quippiam usque mane, et os eius non confringent, omnem ritum Phase observabunt. 004 NUM 009 013 Si quis autem et mundus est, et in itinere non fuit, et tamen non fecit Phase, exterminabitur anima illa de populis suis, quia sacrificium Domino non obtulit tempore suo: peccatum suum ipse portabit. 004 NUM 009 014 Peregrinus quoque et advena si fuerint apud vos, facient Phase Domino iuxta ceremonias et iustificationes eius. Præceptum idem erit apud vos tam advenæ quam indigenæ. 004 NUM 009 015 Igitur die qua erectum est tabernaculum, operuit illud nubes. A vespere autem super tentorium erat quasi species ignis usque mane. 004 NUM 009 016 Sic fiebat iugiter: per diem operiebat illud nubes, et per noctem quasi species ignis. 004 NUM 009 017 Cumque ablata fuisset nubes, quæ tabernaculum protegebat, tunc proficiscebantur filii Israel: et in loco ubi stetisset nubes, ibi castrametabantur. 004 NUM 009 018 Ad imperium Domini proficiscebantur, et ad imperium illius figebant tabernaculum. Cunctis diebus quibus stabat nubes super tabernaculum, manebant in eodem loco: 004 NUM 009 019 et si evenisset ut multo tempore maneret super illud, erant filii Israel in excubiis Domini, et non proficiscebantur 004 NUM 009 020 quot diebus fuisset nubes super tabernaculum. Ad imperium Domini erigebant tentoria, et ad imperium illius deponebant. 004 NUM 009 021 Si fuisset nubes a vespere usque mane, et statim diluculo tabernaculum reliquisset, proficiscebantur: et, si post diem et noctem recessisset, dissipabant tentoria. 004 NUM 009 022 Si vero biduo aut uno mense vel longiori tempore fuisset super tabernaculum, manebant filii Israel in eodem loco, et non proficiscebantur: statim autem ut recessisset, movebant castra. 004 NUM 009 023 Per verbum Domini figebant tentoria, et per verbum illius proficiscebantur: erantque in excubiis Domini iuxta imperium eius per manum Moysi. 004 NUM 010 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 010 002 Fac tibi duas tubas argenteas ductiles, quibus convocare possis multitudinem quando movenda sunt castra. 004 NUM 010 003 Cumque increpueris tubis, congregabitur ad te omnis turba ad ostium tabernaculi fœderis. 004 NUM 010 004 Si semel clangueris, venient ad te principes, et capita multitudinis Israel. 004 NUM 010 005 Si autem prolixior atque concisus clangor increpuerit, movebunt castra primi qui sunt ad orientalem plagam. 004 NUM 010 006 In secundo autem sonitu et pari ululatu tubæ, levabunt tentoria qui habitant ad meridiem. Et iuxta hunc modum reliqui facient, ululantibus tubis in profectionem. 004 NUM 010 007 Quando autem congregandus est populus, simplex tubarum clangor erit, et non concise ululabunt. 004 NUM 010 008 Filii autem Aaron sacerdotes clangent tubis: eritque hoc legitimum sempiternum in generationibus vestris. 004 NUM 010 009 Si exieritis ad bellum de terra vestra contra hostes qui dimicant adversum vos, clangetis ululantibus tubis, et erit recordatio vestri coram Domino Deo vestro, ut eruamini de manibus inimicorum vestrorum. 004 NUM 010 010 Si quando habebitis epulum, et dies festos, et calendas, canetis tubis super holocaustis, et pacificis victimis, ut sint vobis in recordationem Dei vestri. Ego Dominus Deus vester. 004 NUM 010 011 Anno secundo, mense secundo, vigesima die mensis elevata est nubes de tabernaculo fœderis: 004 NUM 010 012 profectique sunt filii Israel per turmas suas de deserto Sinai, et recubuit nubes in solitudine Pharan. 004 NUM 010 013 Moveruntque castra primi iuxta imperium Domini in manu Moysi. 004 NUM 010 014 Filii Iuda per turmas suas: quorum princeps erat Nahasson filius Aminadab. 004 NUM 010 015 In tribu filiorum Issachar fuit princeps Nathanael filius Suar. 004 NUM 010 016 In tribu Zabulon erat princeps Eliab filius Helon. 004 NUM 010 017 Depositumque est tabernaculum, quod portantes egressi sunt filii Gerson et Merari. 004 NUM 010 018 Profectique sunt et filii Ruben, per turmas et ordinem suum: quorum princeps erat Helisur filius Sedeur. 004 NUM 010 019 In tribu autem filiorum Simeon, princeps fuit Salamiel filius Surisaddai. 004 NUM 010 020 Porro in tribu Gad erat princeps Eliasaph filius Duel. 004 NUM 010 021 Profectique sunt et Caathitæ portantes Sanctuarium. Tamdiu tabernaculum portabatur, donec venirent ad erectionis locum. 004 NUM 010 022 Moverunt castra et filii Ephraim per turmas suas, in quorum exercitu princeps erat Elisama filius Ammiud. 004 NUM 010 023 In tribu autem filiorum Manasse princeps fuit Gamaliel filius Phadassur. 004 NUM 010 024 Et in tribu Beniamin erat dux Abidan filius Gedeonis. 004 NUM 010 025 Novissimi castrorum omnium profecti sunt filii Dan per turmas suas, in quorum exercitu princeps fuit Ahiezer filius Ammisaddai. 004 NUM 010 026 In tribu autem filiorum Aser erat princeps Phegiel filius Ochran. 004 NUM 010 027 Et in tribu filiorum Nephthali princeps fuit Ahira filius Enan. 004 NUM 010 028 Hæc sunt castra, et profectiones filiorum Israel per turmas suas quando egrediebantur. 004 NUM 010 029 Dixitque Moyses Hobab filio Raguel Madianitæ, cognato suo: Proficiscimur ad locum, quem Dominus daturus est nobis: veni nobiscum, ut benefaciamus tibi: quia Dominus bona promisit Israeli. 004 NUM 010 030 Cui ille respondit: Non vadam tecum, sed revertar in terram meam, in qua natus sum. 004 NUM 010 031 Et ille: Noli, inquit, nos relinquere: tu enim nosti in quibus locis per desertum castra ponere debeamus, et eris ductor noster. 004 NUM 010 032 Cumque nobiscum veneris, quidquid optimum fuerit ex opibus, quas nobis traditurus est Dominus, dabimus tibi. 004 NUM 010 033 Profecti sunt ergo de Monte Domini viam trium dierum, arcaque fœderis Domini præcedebat eos, per dies tres providens castrorum locum. 004 NUM 010 034 Nubes quoque Domini super eos erat per diem cum incederent. 004 NUM 010 035 Cumque elevaretur arca, dicebat Moyses: Surge Domine, et dissipentur inimici tui, et fugiant qui oderunt te, a facie tua. 004 NUM 010 036 Cum autem deponeretur, aiebat: Revertere Domine, ad multitudinem exercitus Israel. 004 NUM 011 001 Interea ortum est murmur populi, quasi dolentium pro labore, contra Dominum. Quod cum audisset Dominus, iratus est. Et accensus in eos ignis Domini devoravit extremam castrorum partem. 004 NUM 011 002 Cumque clamasset populus ad Moysen, oravit Moyses ad Dominum, et absorptus est ignis. 004 NUM 011 003 Vocavitque nomen loci illius, Incensio: eo quod incesus fuisset contra eos ignis Domini. 004 NUM 011 004 Vulgus quippe promiscuum, quod ascenderat cum eis, flagravit desiderio, sedens et flens, iunctis sibi pariter filiis Israel, et ait: Quis dabit nobis ad vescendum carnes? 004 NUM 011 005 Recordamur piscium quos comedebamus in Ægypto gratis: in mentem nobis veniunt cucumeres, et pepones, porrique, et cepe, et allia. 004 NUM 011 006 Anima nostra arida est, nihil aliud respiciunt oculi nostri nisi Man. 004 NUM 011 007 Erat autem Man quasi semen coriandri, coloris bdellii. 004 NUM 011 008 Circuibatque populus, et colligens illud, frangebat mola, sive terebat in mortario, coquens in olla, et faciens ex eo tortulas saporis quasi panis oleati. 004 NUM 011 009 Cumque descederet nocte super castra ros, descendebat pariter et Man. 004 NUM 011 010 Audivit ergo Moyses flentem populum per familias, singulos per ostia tentorii sui. Iratusque est furor Domini valde: sed et Moysi intoleranda res visa est. 004 NUM 011 011 Et ait ad Dominum: Cur afflixisti servum tuum? quare non invenio gratiam coram te? et cur imposuisti pondus universi populi huius super me? 004 NUM 011 012 Numquid ego concepi omnem hanc multitudinem, vel genui eam, ut dicas mihi: Porta eos in sinu tuo sicut portare solet nutrix infantulum, et defer in terram, pro qua iurasti patribus eorum? 004 NUM 011 013 Unde mihi carnes ut dem tantæ multitudini? Flent contra me, dicentes: Da nobis carnes ut comedamus. 004 NUM 011 014 Non possum solus sustinere omnem hunc populum, quia gravis est mihi. 004 NUM 011 015 Sin aliter tibi videtur, obsecro ut interficias me, et inveniam gratiam in oculis tuis, ne tantis afficiar malis. 004 NUM 011 016 Et dixit Dominus ad Moysen: Congrega mihi septuaginta viros de senibus Israel, quos tu nosti quod senes populi sint ac magistri: et duces eos ad ostium tabernaculi fœderis, faciesque ibi stare tecum, 004 NUM 011 017 ut descendam et loquar tibi: et auferam de spiritu tuo, tradamque eis, ut sustentent tecum onus populi, et non tu solus graveris. 004 NUM 011 018 Populo quoque dices: Sanctificamini: cras comedetis carnes. Ego enim audivi vos dicere: Quis dabit nobis escas carnium? Bene nobis erat in Ægypto. Ut det vobis Dominus carnes, et comedatis: 004 NUM 011 019 non uno die, nec duobus, vel quinque aut decem, nec viginti quidem, 004 NUM 011 020 sed usque ad mensem dierum, donec exeat per nares vestras, et vertatur in nauseam, eo quod replueritis Dominum, qui in medio vestri est, et fleveritis coram eo, dicentes: Quare egressi sumus ex Ægypto? 004 NUM 011 021 Et ait Moyses: Sexcenta millia peditum huius populi sunt, et tu dicis: Dabo eis esum carnium mense integro. 004 NUM 011 022 Numquid ovium et boum multitudo cædetur, ut possit sufficere ad cibum? Vel omnes pisces maris in unum congregabuntur, ut eos satient? 004 NUM 011 023 Cui respondit Dominus: Numquid manus Domini invalida est? Iam nunc videbis utrum meus sermo opere compleatur. 004 NUM 011 024 Venit igitur Moyses, et narravit populo verba Domini, congregans septuaginta viros de senibus Israel, quos stare fecit circa tabernaculum. 004 NUM 011 025 Descenditque Dominus per nubem, et locutus est ad eum, auferens de Spiritu qui erat in Moyse, et dans septuaginta viris. Cumque requievisset in eis Spiritus, prophetaverunt, nec ultra cessaverunt. 004 NUM 011 026 Remanserat autem in castris duo viri, quorum unus vocabatur Eldad, et alter Medad, super quos requievit Spiritus. Nam et ipsi descripti fuerant, et non exierant ad tabernaculum. 004 NUM 011 027 Cumque prophetarent in castris, cucurrit puer, et nunciavit Moysi, dicens: Eldad et Medad prophetant in castris. 004 NUM 011 028 Statim Iosue filius Nun, minister Moysi, et electus e pluribus, ait: Domine mi Moyses prohibe eos. 004 NUM 011 029 At ille: Quid, inquit, æmularis pro me? Quis tribuat ut omnis populus prophetet, et det eis Dominus Spiritum suum? 004 NUM 011 030 Reversusque est Moyses, et maiores natu Israel in castra. 004 NUM 011 031 Ventus autem egrediens a Domino arreptans trans mare coturnices detulit, et demisit in castra itinere quantum uno die confici potest, ex omni parte castrorum per circuitum, volabantque in aere duobus cubitis altitudine super terram. 004 NUM 011 032 Surgens ergo populus toto die illo, et nocte, ac die altero, congregavit coturnicum, qui parum, decem coros: et siccaverunt eas per gyrum castrorum. 004 NUM 011 033 Adhuc carnes erant in dentibus eorum, nec defecerat huiuscemodi cibus: et ecce furor Domini concitatus in populum, percussit eum plaga magna nimis. 004 NUM 011 034 Vocatusque est ille locus, Sepulchra concupiscentiæ: ibi enim sepelierunt populum qui desideraverat. 004 NUM 011 035 Egressi autem de Sepulchris concupiscentiæ, venerunt in Haseroth, et manserunt ibi. 004 NUM 012 001 Locutaque est Maria et Aaron contra Moysen propter uxorem eius Æthiopissam, 004 NUM 012 002 et dixerunt: Num per solum Moysen locutus est Dominus? Nonne et nobis similiter est locutus? Quod cum audisset Dominus, 004 NUM 012 003 (erat enim Moyses vir mitissimus super omnes homines qui morabantur in terra) 004 NUM 012 004 statim locutus est ad eum, et ad Aaron et Mariam: Egredimini vos tantum tres ad tabernaculum fœderis. Cumque fuissent egressi, 004 NUM 012 005 descendit Dominus in columna nubis, et stetit in introitu tabernaculi vocans Aaron et Mariam. Qui cum issent, 004 NUM 012 006 dixit ad eos: Audite sermones meos: si quis fuerit inter vos propheta Domini, in visione apparebo ei, vel per somnium loquar ad illum. 004 NUM 012 007 At non talis servus meus Moyses, qui in omni domo mea fidelissimus est: 004 NUM 012 008 ore enim ad os loquor ei: et palam, et non per ænigmata et figuras Dominum videt. Quare ergo non timuistis detrahere servo meo Mosyi? 004 NUM 012 009 Iratusque contra eos, abiit: 004 NUM 012 010 nubes quoque recessit quæ erat super tabernaculum: et ecce Maria apparuit candens lepra quasi nix. Cumque respexisset eam Aaron, et vidisset perfusam lepra, 004 NUM 012 011 ait ad Moysen: Obsecro domine mi, ne imponas nobis hoc peccatum quod stulte commisimus, 004 NUM 012 012 ne fiat hæc quasi mortua, et ut abortivum quod proiicitur de vulva matris suæ. Ecce iam medium carnis eius devoratum est a lepra. 004 NUM 012 013 Clamavitque Moyses ad Dominum, dicens: Deus, obsecro, sana eam. 004 NUM 012 014 Cui respondit Dominus: Si pater eius spuisset in faciem illius, nonne debuerat saltem septem diebus rubore suffundi? Separetur septem diebus extra castra, et postea revocabitur. 004 NUM 012 015 Exclusa est itaque Maria extra castra septem diebus: et populus non est motus de loco illo, donec revocata est Maria. 004 NUM 012 016 Profectusque est populus de Haseroth fixis tentoriis in deserto Pharan. 004 NUM 013 001 Ibique locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 013 002 Mitte viros, qui considerent Terram Chanaan, quam daturus sum filiis Israel, singulos de singulis tribubus, ex principibus. 004 NUM 013 003 Fecit Moyses quod Dominus imperaverat, de deserto Pharan mittens principes viros, quorum ista sunt nomina. 004 NUM 013 004 De tribu Ruben, Sammua filium Zechur. 004 NUM 013 005 De tribu Simeon, Saphat filium Huri. 004 NUM 013 006 De tribu Iuda, Caleb filium Iephone. 004 NUM 013 007 De tribu Issachar, Igal filium Ioseph. 004 NUM 013 008 De tribu Ephraim, Osee filium Nun. 004 NUM 013 009 De tribu Beniamin, Phalti filium Raphu. 004 NUM 013 010 De tribu Zabulon, Geddiel filium Sodi. 004 NUM 013 011 De tribu Ioseph, sceptri Manasse, Gaddi filium Susi. 004 NUM 013 012 De tribu Dan, Ammiel filium Gemalli. 004 NUM 013 013 De tribu Aser, Sthur filium Michael. 004 NUM 013 014 De tribu Nephthali, Nahabi filium Vapsi. 004 NUM 013 015 De tribu Gad, Guel filium Machi. 004 NUM 013 016 Hæc sunt nomina virorum, quos misit Moyses ad considerandam Terram: vocavitque Osee filium Nun, Iosue. 004 NUM 013 017 Misit ergo eos Moyses ad considerandam Terram Chanaan, et dixit ad eos: Ascendite per meridianam plagam. Cumque veneritis ad montes, 004 NUM 013 018 considerate Terram, qualis sit: et populum qui habitator est eius, utrum fortis sit an infirmus: si pauci numero an plures: 004 NUM 013 019 ipsa terra, bona an mala: urbes quales, muratæ an absque muris: 004 NUM 013 020 humus, pinguis an sterilis, nemorosa an absque arboribus. Confortamini, et afferte nobis de fructibus Terræ. Erat autem tempus quando iam præcoquæ uvæ vesci possunt. 004 NUM 013 021 Cumque ascendissent, exploraverunt Terram a deserto Sin, usque Rohob intrantibus Emath. 004 NUM 013 022 Ascenderuntque ad meridiem, et venerunt in Hebron, ubi erant Achiman et Sisai et Tholmai filii Enac. Nam Hebron septem annis ante Tanim urbem Ægypti condita est. 004 NUM 013 023 Pergentesque usque ad Torrentem Botri, absciderunt palmitem cum uva sua, quem portaverunt in vecte duo viri. De malis quoque granatis et de ficis loci illius tulerunt: 004 NUM 013 024 qui appellatus est Nehelescol, id est Torrens botri, eo quod botrum portassent inde filii Israel. 004 NUM 013 025 Reversique exploratores Terræ post quadraginta dies, omni regione circuita, 004 NUM 013 026 venerunt ad Moysen et Aaron et ad omnem cœtum filiorum Israel in desertum Pharan, quod est in Cades. Locutique eis et omni multitudini ostenderunt fructus Terræ: 004 NUM 013 027 et narraverunt, dicentes: Venimus in Terram, ad quam misisti nos, quæ revera fluit lacte et melle, ut ex his fructibus cognosci potest: 004 NUM 013 028 sed cultores fortissimos habet, et urbes grandes atque muratas. Stirpem Enac vidimus ibi. 004 NUM 013 029 Amalec habitat in meridie, Hethæus et Iebusæus et Amorrhæus in montanis: Chananæus vero moratur iuxta mare et circa fluenta Iordanis. 004 NUM 013 030 Inter hæc Caleb compescens murmur populi, qui oriebatur contra Moysen, ait: Ascendamus, et possideamus Terram, quoniam poterimus obtinere eam. 004 NUM 013 031 Alii vero, qui fuerant cum eo, dicebant: Nequaquam ad hunc populum valemus ascendere, quia fortior nobis est. 004 NUM 013 032 Detraxeruntque Terræ, quam inspexerant, apud filios Israel, dicentes: Terra, quam lustravimus, devorat habitatores suos: populus, quem aspeximus, proceræ staturæ est. 004 NUM 013 033 Ibi vidimus monstra quædam filiorum Enac de genere giganteo: quibus comparati, quasi locustæ videbamur. 004 NUM 014 001 Igitur vociferans omnis turba flevit nocte illa, 004 NUM 014 002 et murmurati sunt contra Moysen et Aaron cuncti filii Israel, dicentes: 004 NUM 014 003 Utinam mortui essemus in Ægypto: et in hac vasta solitudine utinam pereamus, et non inducat nos Dominus in Terram istam, ne cadamus gladio, et uxores ac liberi nostri ducantur captivi. Nonne melius est reverti in Ægyptum? 004 NUM 014 004 Dixeruntque alter ad alterum: Constituamus nobis ducem, et revertamur in Ægyptum. 004 NUM 014 005 Quo audito Moyses et Aaron ceciderunt proni in terram coram omni multitudine filiorum Israel. 004 NUM 014 006 At vero Iosue filius Nun, et Caleb filius Iephone, qui et ipsi lustraverant terram, sciderunt vestimenta sua, 004 NUM 014 007 et ad omnem multitudinem filiorum Israel locuti sunt: Terra, quam circuivimus, valde bona est. 004 NUM 014 008 Si propitius fuerit Dominus, inducet nos in eam, et tradet humum lacte et melle manantem. 004 NUM 014 009 Nolite rebelles esse contra Dominum: neque timeatis populum terræ huius, quia sicut panem ita eos possumus devorare. Recessit ab eis omne præsidium: Dominus nobiscum est, nolite metuere. 004 NUM 014 010 Cumque clamaret omnis multitudo, et lapidibus eos vellet opprimere, apparuit gloria Domini super tectum fœderis cunctis filiis Israel. 004 NUM 014 011 Et dixit Dominus ad Moysen: Usquequo detrahet mihi populus iste? Quousque non credent mihi in omnibus signis, quæ feci coram eis? 004 NUM 014 012 Feriam igitur eos pestilentia, atque consumam: te autem faciam principem super gentem magnam, et fortiorem quam hæc est. 004 NUM 014 013 Et ait Moyses ad Dominum: Ut audiant Ægyptii, de quorum medio eduxisti populum istum, 004 NUM 014 014 et habitatores Terræ huius, qui audierunt quod tu Domine in populo isto sis, et facie videaris ad faciem, et nubes tua protegat illos, et in columna nubis præcedas eos per diem, et in columna ignis per noctem: 004 NUM 014 015 quod occideris tantam multitudinem quasi unum hominem, et dicant: 004 NUM 014 016 Non poterat introducere populum in Terram, pro qua iuraverat: idcirco occidit eos in solitudine. 004 NUM 014 017 Magnificetur ergo fortitudo Domini sicut iurasti, dicens: 004 NUM 014 018 Dominus patiens et multæ misericordiæ, auferens iniquitatem et scelera, nullumque innoxium derelinquens, qui visitas peccata patrum in filios in tertiam et quartam generationem. 004 NUM 014 019 Dimitte, obsecro, peccatum populi huius secundum magnitudinem misericordiæ tuæ, sicut propitius fuisti egredientibus de Ægypto usque ad locum istum. 004 NUM 014 020 Dixitque Dominus: Dimisi iuxta verbum tuum. 004 NUM 014 021 Vivo ego: et implebitur gloria Domini universa terra. 004 NUM 014 022 At tamen omnes homines qui viderunt maiestatem meam, et signa quæ feci in Ægypto et in solitudine, et tentaverunt me iam per decem vices, nec obedierunt voci meæ, 004 NUM 014 023 non videbunt Terram pro qua iuravi patribus eorum, nec quisquam ex illis qui detraxit mihi, intuebitur eam. 004 NUM 014 024 Servum meum Caleb, qui plenus alio spiritu secutus est me, inducam in Terram hanc, quam circuivit: et semen eius possidebit eam. 004 NUM 014 025 Quoniam Amalecites et Chananæus habitant in vallibus. Cras movete castra, et revertimini in solitudinem per viam Maris Rubri. 004 NUM 014 026 Locutusque est Dominus ad Moysen et Aaron, dicens: 004 NUM 014 027 Usquequo multitudo hæc pessima murmurat contra me? Querelas filiorum Israel audivi. 004 NUM 014 028 Dic ergo eis: Vivo ego, ait Dominus: sicut locuti estis audiente me, sic faciam vobis. 004 NUM 014 029 In solitudine hac iacebunt cadavera vestra. Omnes qui numerati estis a viginti annis et supra, et murmurastis contra me, 004 NUM 014 030 non intrabitis Terram, super quam levavi manum meam ut habitare vos facerem, præter Caleb filium Iephone, et Iosue filium Nun. 004 NUM 014 031 Parvulos autem vestros, de quibus dixistis quod prædæ hostibus forent, introducam: ut videant Terram, quæ vobis displicuit. 004 NUM 014 032 Vestra cadavera iacebunt in solitudine. 004 NUM 014 033 Filii vestri erunt vagi in deserto annis quadraginta, et portabunt fornicationem vestram, donec consumantur cadavera patrum in deserto, 004 NUM 014 034 iuxta numerum quadraginta dierum, quibus considerastis Terram: annus pro die imputabitur. Et quadraginta annis recipietis iniquitates vestras, et scietis ultionem meam: 004 NUM 014 035 quoniam sicut locutus sum, ita faciam omni multitudini huic pessimæ, quæ consurrexit adversum me: in solitudine hac deficiet, et morietur. 004 NUM 014 036 Igitur omnes viri, quos miserat Moyses ad contemplandam Terram, et qui reversi murmurare fecerant contra eum omnem multitudinem, detrahentes Terræ quod esset mala, 004 NUM 014 037 mortui sunt atque percussi in conspectu Domini. 004 NUM 014 038 Iosue autem filius Nun, et Caleb filius Iephone vixerunt ex omnibus, qui perrexerant ad considerandam Terram. 004 NUM 014 039 Locutusque est Moyses universa verba hæc ad omnes filios Israel, et luxit populus nimis. 004 NUM 014 040 Et ecce mane primo surgentes ascenderunt verticem montis, atque dixerunt: Parati sumus ascendere ad locum, de quo Dominus locutus est: quia peccavimus. 004 NUM 014 041 Quibus Moyses: Cur, inquit, transgredimini verbum Domini, quod vobis non cedet in prosperum? 004 NUM 014 042 Nolite ascendere: non enim est Dominus vobiscum: ne corruatis coram inimicis vestris. 004 NUM 014 043 Amalecites et Chananæus ante vos sunt, quorum gladio corruetis, eo quod nolueritis acquiescere Domino, nec erit Dominus vobiscum. 004 NUM 014 044 At illi contenebrati ascenderunt in verticem montis. Arca autem testamenti Domini et Moyses non recesserunt de castris. 004 NUM 014 045 Descenditque Amalecites et Chananæus, qui habitabat in monte: et percutiens eos atque concidens, persecutus est eos usque Horma. 004 NUM 015 001 Locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 015 002 Loquere ad filios Israel, et dices ad eos: Cum ingressi fueritis Terram habitationis vestræ, quam ego dabo vobis, 004 NUM 015 003 et feceritis oblationem Domino in holocaustum, aut victimam, vota solventes, vel sponte offerentes munera, aut in sollemnitatibus vestris adolentes odorem suavitatis Domino, de bobus sive de ovibus: 004 NUM 015 004 offeret quicumque immolaverit victimam, sacrificium similæ, decimam partem ephi, conspersæ oleo, quod mensuram habebit quartam partem hin: 004 NUM 015 005 et vinum ad liba fundenda eiusdem mensuræ dabit in holocaustum sive in victimam. 004 NUM 015 006 Per agnos singulos et arietes erit sacrificium similæ duarum decimarum, quæ conspersa sit oleo tertiæ partis hin: 004 NUM 015 007 et vinum ad libamentum tertiæ partis eiusdem mensuræ offeret in odorem suavitatis Domino. 004 NUM 015 008 Quando vero de bobus feceris holocaustum aut hostiam, ut impleas votum vel pacificas victimas, 004 NUM 015 009 dabis per singulos boves similæ tres decimas conspersæ oleo, quod habeat medium mensuræ hin: 004 NUM 015 010 et vinum ad liba fundenda eiusdem mensuræ in oblationem suavissimi odoris Domino. 004 NUM 015 011 Sic facies 004 NUM 015 012 per singulos boves et arietis et agnos et hœdos. 004 NUM 015 013 Tam indigenæ quam peregrini 004 NUM 015 014 eodem ritu offerent sacrificia. 004 NUM 015 015 Unum præceptum erit atque iudicium tam vobis quam advenis terræ. 004 NUM 015 016 Locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 015 017 Loquere filiis Israel, et dices ad eos: 004 NUM 015 018 Cum veneritis in terram, quam dabo vobis, 004 NUM 015 019 et comederitis de panibus regionis illius, separabitis primitias Domino 004 NUM 015 020 de cibis vestris. Sicut de areis primitias separatis, 004 NUM 015 021 ita et de pulmentis dabitis primitiva Domino. 004 NUM 015 022 Quod si per ignorantiam præterieritis quidquam horum, quæ locutus est Dominus ad Moysen, 004 NUM 015 023 et mandavit per eum ad vos, a die qua cœpit iubere et ultra, 004 NUM 015 024 oblitaque fuerit facere multitudo: offeret vitulum de armento, holocaustum in odorem suavissimum Domino, et sacrificum eius ac liba, ut ceremoniæ postulant, hircumque pro peccato: 004 NUM 015 025 et rogabit sacerdos pro omni multitudine filiorum Israel: et dimittetur eis, quoniam non sponte peccaverunt, nihilominus offerentes incensum Domino pro se et pro peccato atque errore suo: 004 NUM 015 026 et dimittetur universæ plebi filiorum Israel, et advenis, qui peregrinantur inter eos: quoniam culpa est omnis populi per ignorantiam. 004 NUM 015 027 Quod si anima una nesciens peccaverit, offeret capram anniculam pro peccato suo: 004 NUM 015 028 et deprecabitur pro ea sacerdos, quod inscia peccaverit coram Domino: impetrabitque ei veniam, et dimittetur illi. 004 NUM 015 029 Tam indigenis quam advenis una lex erit omnium, qui peccaverint ignorantes. 004 NUM 015 030 Anima vero, quæ per superbiam aliquid commiserit, sive civis sit ille, sive peregrinus, (quoniam adversus Dominum rebellis fuit) peribit de populo suo: 004 NUM 015 031 verbum enim Domini contempsit, et præceptum illius fecit irritum: idcirco delebitur, et portabit iniquitatem suam. 004 NUM 015 032 Factum est autem, cum essent filii Israel in solitudine, et invenissent hominem colligentem ligna in die Sabbati, 004 NUM 015 033 obtulerunt eum Moysi et Aaron et universæ multitudini. 004 NUM 015 034 Qui recluserunt eum in carcerem, nescientes quid super eo facere deberent. 004 NUM 015 035 Dixitque Dominus ad Moysen: Morte moriatur homo iste, obruat eum lapidibus omnis turba extra castra. 004 NUM 015 036 Cumque eduxissent eum foras, obruerunt lapidibus, et mortuus est, sicut præceperat Dominus. 004 NUM 015 037 Dixit quoque Dominus ad Moysen: 004 NUM 015 038 Loquere filiis Israel, et dices ad eos ut faciant sibi fimbrias per angulos palliorum, ponentes in eis vittas hyacinthinas: 004 NUM 015 039 quas cum viderint, recordentur omnium mandatorum Domini, nec sequantur cogitationes suas et oculos per res varias fornicantes, 004 NUM 015 040 sed magis memores præceptorum Domini faciant ea, sintque sancti Deo suo. 004 NUM 015 041 Ego Dominus Deus vester, qui eduxi vos de Terra Ægypti, ut essem Deus vester. 004 NUM 016 001 Ecce autem Core filius Isaar, filii Caath, filii Levi, et Dathan atque Abiron filii Eliab, Hon quoque filius Pheleth de filiis Ruben, 004 NUM 016 002 surrexerunt contra Moysen, aliique filiorum Israel ducenti quinquaginta viri proceres synagogæ, et qui tempore concilii per nomina vocabantur. 004 NUM 016 003 Cumque stetissent adversum Moysen et Aaron, dixerunt: Sufficiat vobis, quia omnis multitudo sanctorum est, et in ipsis est Dominus: Cur elevamini super populum Domini? 004 NUM 016 004 Quod cum audisset Moyses, cecidit pronus in faciem: 004 NUM 016 005 locutusque ad Core et ad omnem multitudinem: Mane, inquit, notum faciet Dominus qui ad se pertineant, et sanctos applicabit sibi: et quos elegerit, appropinquabunt ei. 004 NUM 016 006 Hoc igitur facite: Tollat unusquisque thuribula sua, tu Core, et omne concilium tuum: 004 NUM 016 007 et hausto cras igne, ponite desuper thymiama coram Domino: et quemcumque elegerit, ipse erit sanctus: multum erigimini filii Levi. 004 NUM 016 008 Dixitque rursum ad Core: Audite filii Levi: 004 NUM 016 009 Num parum vobis est quod separavit vos Deus Israel ab omni populo, et iunxit sibi, ut serviretis ei in cultu tabernaculi, et staretis coram frequentia populi, et ministraretis ei? 004 NUM 016 010 idcirco ad se fecit accedere te et omnes fratres tuos filios Levi, ut vobis etiam sacerdotium vindicetis, 004 NUM 016 011 et omnis globus tuus stet contra Dominum? Quid est enim Aaron ut murmuretis contra eum? 004 NUM 016 012 Misit ergo Moyses ut vocaret Dathan et Abiron filios Eliab. Qui responderunt: Non venimus. 004 NUM 016 013 Numquid parum est tibi quod eduxisti nos de terra, quæ lacte et melle manabat, ut occideres in deserto, nisi et dominatus fueris nostri? 004 NUM 016 014 Revera induxisti nos in terram, quæ fluit rivis lactis et mellis, et dedisti nobis possessiones agrorum et vinearum. An et oculos nostros vis eruere? Non venimus. 004 NUM 016 015 Iratusque Moyses valde, ait ad Dominum: Ne respicias sacrificia eorum: tu scis quod ne asellum quidem umquam acceperim ab eis, nec afflixerim quempiam eorum. 004 NUM 016 016 Dixitque ad Core: Tu, et omnis congregatio tua, state seorsum coram Domino, et Aaron die crastino separatim. 004 NUM 016 017 Tollite singuli thuribula vestra, et ponite super ea incensum, offerentes Domino ducenta quinquaginta thuribula: Aaron quoque teneat thuribulum suum. 004 NUM 016 018 Quod cum fecissent, stantibus Moyses et Aaron, 004 NUM 016 019 et coacervassent adversum eos omnem multitudinem ad ostium tabernaculi, apparuit cunctis gloria Domini. 004 NUM 016 020 Locutusque Dominus ad Moysen et Aaron, ait: 004 NUM 016 021 Separamini de medio congregationis huius, ut eos repente disperdam. 004 NUM 016 022 Qui ceciderunt proni in faciem, atque dixerunt: Fortissime Deus spirituum universæ carnis, num uno peccante, contra omnes ira tua desæviet? 004 NUM 016 023 Et ait Dominus ad Moysen: 004 NUM 016 024 Præcipe universo populo ut separetur a tabernaculis Core, et Dathan et Abiron. 004 NUM 016 025 Surrexitque Moyses, et abiit ad Dathan et Abiron: et sequentibus eum senioribus Israel, 004 NUM 016 026 dixit ad turbam: Recedite a tabernaculis hominum impiorum, et nolite tangere quæ ad eos pertinent, ne involvamini in peccatis eorum. 004 NUM 016 027 Cumque recessissent a tentoriis eorum per circuitum, Dathan et Abiron egressi stabant in introitu papilionum suorum cum uxoribus et liberis, omnique frequentia. 004 NUM 016 028 Et ait Moyses: In hoc scietis, quod Dominus miserit me ut facerem universa quæ cernitis, et non ex proprio ea corde protulerim: 004 NUM 016 029 Si consueta hominum morte interierint, et visitaverit eos plaga, qua et ceteri visitari solent, non misit me Dominus: 004 NUM 016 030 sin autem novam rem fecerit Dominus, ut aperiens terra os suum deglutiat eos et omnia quæ ad illos pertinent, descenderintque viventes in infernum, scietis quod blasphemaverint Dominum. (Sheol h7585) 004 NUM 016 031 Confestim igitur ut cessavit loqui, dirupta est terra sub pedibus eorum: 004 NUM 016 032 et aperiens os suum, devoravit illos cum tabernaculis suis et universa substantia eorum. 004 NUM 016 033 Descenderuntque vivi in infernum operti humo, et perierunt de medio multitudinis. (Sheol h7585) 004 NUM 016 034 At vero omnis Israel, qui stabat per gyrum, fugit ad clamorem pereuntium, dicens: Ne forte et nos terra deglutiat. 004 NUM 016 035 Sed et ignis egressus a Domino, interfecit ducentos quinquaginta viros, qui offerebant incensum. 004 NUM 016 036 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 016 037 Præcipe Eleazaro filio Aaron sacerdoti ut tollat thuribula quæ iacent in incendio, et ignem huc illucque dispergat: quoniam sanctificata sunt 004 NUM 016 038 in mortibus peccatorum: producatque ea in laminas, et affigat altari, eo quod oblatum sit in eis incensum Domino, et sanctificata sint, ut cernant ea pro signo et monimento filii Israel. 004 NUM 016 039 Tulit ergo Eleazar sacerdos thuribula ænea, in quibus obtulerant hi quos incendium devoravit, et produxit ea in laminas, affigens altari: 004 NUM 016 040 ut haberent postea filii Israel, quibus commonerentur ne quis accedat alienigena, et qui non est de semine Aaron ad offerendum incensum Domino, ne patiatur sicut passus est Core, et omnis congregatio eius, loquente Domino ad Moysen. 004 NUM 016 041 Murmuravit autem omnis multitudo filiorum Israel sequenti die contra Moysen et Aaron, dicens: Vos interfecistis populum Domini. 004 NUM 016 042 Cumque oriretur seditio, et tumultus incresceret, 004 NUM 016 043 Moyses et Aaron fugerunt ad tabernaculum fœderis. Quod, postquam ingressi sunt, operuit nubes, et apparuit gloria Domini. 004 NUM 016 044 Dixitque Dominus ad Moysen: 004 NUM 016 045 Recedite de medio huius multitudinis, etiam nunc delebo eos. Cumque iacerent in terra, 004 NUM 016 046 dixit Moyses ad Aaron: Tolle thuribulum, et hausto igne de altari, mitte incensum desuper, pergens cito ad populum ut roges pro eis: iam enim egressa est ira a Domino, et plaga desævit. 004 NUM 016 047 Quod cum fecisset Aaron, et cucurrisset ad mediam multitudinem, quam iam vastabat incendium, obtulit thymiama: 004 NUM 016 048 et stans inter mortuos ac viventes, pro populo deprecatus est, et plaga cessavit. 004 NUM 016 049 Fuerunt autem qui percussi sunt, quattuordecim millia hominum, et septingenti, absque his qui perierant in seditione Core. 004 NUM 016 050 Reversusque est Aaron ad Moysen ad ostium tabernaculi fœderis postquam quievit interitus. 004 NUM 017 001 Et locutus est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 017 002 Loquere ad filios Israel, et accipe ab eis virgas singulas per cognationes suas, a cunctis principibus tribuum, virgas duodecim, et uniuscuiusque nomen superscribes virgæ suæ. 004 NUM 017 003 Nomen autem Aaron erit in tribu Levi, et una virga cunctas seorsum familias continebit: 004 NUM 017 004 ponesque eas in tabernaculo fœderis coram testimonio, ubi loquar ad te. 004 NUM 017 005 Quem ex his elegero, germinabit virga eius: et cohibebo a me querimonias filiorum Israel, quibus contra vos murmurant. 004 NUM 017 006 Locutusque est Moyses ad filios Israel: et dederunt ei omnes principes virgas per singulas tribus: fueruntque virgæ duodecim absque virga Aaron. 004 NUM 017 007 Quas cum posuisset Moyses coram Domino in tabernaculo testimonii: 004 NUM 017 008 sequenti die regressus invenit germinasse virgam Aaron in domo Levi: et turgentibus gemmis eruperant flores, qui, foliis dilatatis, in amygdalas deformati sunt. 004 NUM 017 009 Protulit ergo Moyses omnes virgas de conspectu Domini ad cunctos filios Israel: videruntque et receperunt singuli virgas suas. 004 NUM 017 010 Dixitque Dominus ad Moysen: Refer virgam Aaron in tabernaculum testimonii, ut servetur ibi in signum rebellium filiorum Israel, et quiescant querelæ eorum a me, ne moriantur. 004 NUM 017 011 Fecitque Moyses sicut præceperat Dominus. 004 NUM 017 012 Dixerunt autem filii Israel ad Moysen: Ecce consumpti sumus, omnes perivimus. 004 NUM 017 013 Quicumque accedit ad tabernaculum Domini, moritur. Num usque ad internecionem cuncti delendi sumus? 004 NUM 018 001 Dixitque Dominus ad Aaron: Tu, et filii tui, et domus patris tui tecum portabitis iniquitatem Sanctuarii: et tu et filii tui simul sustinebitis peccata sacerdotii vestri. 004 NUM 018 002 Sed et fratres tuos de tribu Levi, et sceptrum patris tui sume tecum, præstoque sint, et ministrent tibi: tu autem et filii tui ministrabitis in tabernaculo testimonii. 004 NUM 018 003 Excubabuntque Levitæ ad præcepta tua, et ad cuncta opera tabernaculi: ita dumtaxat, ut ad vasa Sanctuarii et ad altare non accedant, ne et illi moriantur, et vos pereatis simul. 004 NUM 018 004 Sint autem tecum, et excubent in custodiis tabernaculi, et in omnibus cæremoniis eius. Alienigena non miscebitur vobis. 004 NUM 018 005 Excubate in custodia Sanctuarii, et in ministerio altaris: ne oriatur indignatio super filios Israel. 004 NUM 018 006 Ego dedi vobis fratres vestros Levitas de medio filiorum Israel, et tradidi donum Domino, ut serviant in ministeriis tabernaculi eius. 004 NUM 018 007 Tu autem et filii tui custodite sacerdotium vestrum: et omnia quæ ad cultum altaris pertinent, et intra velum sunt, per sacerdotes administrabuntur. Si quis externus accesserit, occidetur. 004 NUM 018 008 Locutusque est Dominus ad Aaron: Ecce dedi tibi custodiam primitiarum mearum. Omnia quæ sanctificantur a filiis Israel, tradidi tibi et filiis tuis pro officio sacerdotali legitima sempiterna. 004 NUM 018 009 Hæc ergo accipies de his, quæ sanctificantur et oblata sunt Domino. Omnis oblatio, et sacrificium, et quidquid pro peccato atque delicto redditur mihi, et cedit in Sancta sanctorum, tuum erit, et filiorum tuorum. 004 NUM 018 010 In Sanctuario comedes illud: mares tantum edent ex eo, quia consecratum est tibi. 004 NUM 018 011 Primitias autem, quas voverint et obtulerint filii Israel, tibi dedi, et filiis tuis, ac filiabus tuis iure perpetuo. Qui mundus est in domo tua, vescetur eis. 004 NUM 018 012 Omnem medullam olei, et vini, ac frumenti, quidquid offerunt primitiarum Domino, tibi dedi. 004 NUM 018 013 Universa frugum initia, quas gignit humus, et Domino deportantur, cedent in usus tuos: qui mundus est in domo tua, vescetur eis. 004 NUM 018 014 Omne quod ex voto reddiderint filii Israel, tuum erit. 004 NUM 018 015 Quidquid primum erumpit e vulva cunctæ carnis, quam offerunt Domino, sive ex hominibus, sive de pecoribus fuerit, tui iuris erit: ita dumtaxat, ut pro hominis primogenito pretium accipias, et omne animal quod immundum est, redimi facias, 004 NUM 018 016 cuius redemptio erit post unum mensem, siclis argenti quinque, pondere Sanctuarii. Siclus viginti obolos habet. 004 NUM 018 017 Primogenitum autem bovis et ovis et capræ non facies redimi, quia sanctificata sunt Domino. Sanguinem tantum eorum fundes super altare, et adipes adolebis in suavissimum odorem Domino. 004 NUM 018 018 Carnes vero in usum tuum cedent, sicut pectusculum consecratum, et armus dexter, tua erunt. 004 NUM 018 019 Omnes primitias Sanctuarii, quas offerunt filii Israel Domino, tibi dedi et filiis, ac filiabus tuis iure perpetuo. Pactum salis est sempiternum coram Domino, tibi ac filiis tuis. 004 NUM 018 020 Dixitque Dominus ad Aaron: In terra eorum nihil possidebitis, nec habebitis partem inter eos: ego pars et hereditas tua in medio filiorum Israel. 004 NUM 018 021 Filiis autem Levi dedi omnes decimas Israelis in possessionem pro ministerio quo serviunt mihi in tabernaculo fœderis: 004 NUM 018 022 ut non accedant ultra filii Israel ad tabernaculum, nec committant peccatum mortiferum: 004 NUM 018 023 solis filiis Levi mihi in tabernaculo servientibus, et portantibus peccata populi. Legitimum sempiternum erit in generationibus vestris. Nihil aliud possidebunt, 004 NUM 018 024 decimarum oblatione contenti, quas in usus eorum et necessaria separavi. 004 NUM 018 025 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 018 026 Præcipe Levitis, atque denuncia: Cum acceperitis a filiis Israel decimas, quas dedi vobis, primitias earum offerte Domino, id est, decimam partem decimæ, 004 NUM 018 027 ut reputetur vobis in oblationem primitivorum, tam de areis quam de torcularibus: 004 NUM 018 028 et universis quorum accipitis primitias, offerte Domino, et date Aaron sacerdoti. 004 NUM 018 029 Omnia quæ offeretis ex decimis, et in donaria Domini separabitis, optima et electa erunt. 004 NUM 018 030 Dicesque ad eos: Si præclara et meliora quæque obtuleritis ex decimis, reputabitur vobis quasi de area et torculari dederitis primitias: 004 NUM 018 031 et comedetis eas in omnibus locis vestris, tam vos quam familiæ vestræ: quia pretium est pro ministerio, quo servitis in tabernaculo testimonii. 004 NUM 018 032 Et non peccabitis super hoc, egregia vobis et pinguia reservantes ne polluatis oblationes filiorum Israel, et moriamini. 004 NUM 019 001 Locutusque est Dominus ad Moysen et Aaron, dicens: 004 NUM 019 002 Ista est religio victimæ, quam constituit Dominus. Præcipe filiis Israel, ut adducant ad te vaccam rufam ætatis integræ, in qua nulla sit macula, nec portaverit iugum: 004 NUM 019 003 tradetisque eam Eleazaro sacerdoti, qui eductam extra castram, immolabit in conspectu omnium: 004 NUM 019 004 et tingens digitum in sanguine eius, asperget contra fores tabernaculi septem vicibus, 004 NUM 019 005 comburetque eam cunctis videntibus, tam pelle et carnibus eius quam sanguine et fimo flammæ traditis. 004 NUM 019 006 Lignum quoque cedrinum, et hyssopum, coccumque bis tinctum sacerdos mittet in flammam, quæ vaccam vorat. 004 NUM 019 007 Et tunc demum, lotis vestibus et corpore suo, ingredietur in castra, commaculatusque erit usque ad vesperum. 004 NUM 019 008 Sed et ille, qui combusserit eam, lavabit vestimenta sua, et corpus, et immundus erit usque ad vesperum. 004 NUM 019 009 Colliget autem vir mundus cineres vaccæ, et effundet eos extra castra in loco purissimo, ut sint multitudini filiorum Israel in custodiam, et in aquam aspersionis: quia pro peccato vacca combusta est. 004 NUM 019 010 Cumque laverit qui vaccæ portaverat cineres, vestimenta sua, immundus erit usque ad vesperum. Habebunt hoc filii Israel et advenæ, qui habitant inter eos, sanctum iure perpetuo. 004 NUM 019 011 Qui tetigerit cadaver hominis, et propter hoc septem diebus fuerit immundus: 004 NUM 019 012 aspergetur ex hac aqua die tertio et septimo, et sic mundabitur. Si die tertio aspersus non fuerit, septimo non poterit emundari. 004 NUM 019 013 Omnis qui tetigerit humanæ animæ morticinum, et aspersus hac commistione non fuerit, polluet tabernaculum Domini, et peribit ex Israel: quia aqua expiationis non est aspersus, immundus erit, et manebit spurcitia eius super eum. 004 NUM 019 014 Ista est lex hominis qui moritur in tabernaculo: Omnes qui ingrediuntur tentorium illius, et universa vasa quæ ibi sunt, polluta erunt septem diebus. 004 NUM 019 015 Vas, quod non habuerit operculum, nec ligaturam desuper, immundum erit. 004 NUM 019 016 Si quis in agro tetigerit cadaver occisi hominis, aut per se mortui, sive os illius, vel sepulchrum, immundus erit septem diebus. 004 NUM 019 017 Tollentque de cineribus combustionis atque peccati, et mittent aquas vivas super eos in vas. 004 NUM 019 018 In quibus cum homo mundus tinxerit hyssopum, asperget ex eo omne tentorium, et cunctam supellectilem, et homines huiuscemodi contagione pollutos: 004 NUM 019 019 atque hoc modo mundus lustrabit immundum tertio et septimo die. Expiatusque die septimo, lavabit et se et vestimenta sua, et immundus erit usque ad vesperum. 004 NUM 019 020 Si quis hoc ritu non fuerit expiatus, peribit anima illius de medio Ecclesiæ: quia Sanctuarium Domini polluit, et non est aqua lustrationis aspersus. 004 NUM 019 021 Erit hoc præceptum legitimum sempiternum. Ipse quoque qui aspergit aquas, lavabit vestimenta sua: Omnis qui tetigerit aquas expiationis, immundus erit usque ad vesperum. 004 NUM 019 022 Quidquid tetigerit immundus, immundum faciet: et anima, quæ horum quippiam tetigerit, immunda erit usque ad vesperum. 004 NUM 020 001 Veneruntque filii Israel, et omnis multitudo in desertum Sin, mense primo: et mansit populus in Cades. Mortuaque est ibi Maria, et sepulta in eodem loco. 004 NUM 020 002 Cumque indigeret aqua populus, convenerunt adversum Moysen et Aaron: 004 NUM 020 003 et versi in seditionem, dixerunt: Utinam periissemus inter fratres nostros coram Domino. 004 NUM 020 004 Cur eduxistis Ecclesiam Domini in solitudinem, ut et nos et nostra iumenta moriamur? 004 NUM 020 005 Quare nos fecistis ascendere de Ægypto, et adduxistis in locum istum pessimum, qui seri non potest, qui nec ficum gignit, nec vineas, nec malogranata, insuper et aquam non habet ad bibendum? 004 NUM 020 006 Ingressusque Moyses et Aaron, dimissa multitudine, tabernaculum fœderis, corruerunt proni in terram, clamaveruntque ad Dominum, atque dixerunt: Domine Deus audi clamorem huius populi, et aperi eis thesaurum tuum fontem aquæ vivæ, ut satiati, cesset murmuratio eorum. Et apparuit gloria Domini super eos. 004 NUM 020 007 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 020 008 Tolle virgam, et congrega populum, tu et Aaron frater tuus, et loquimini ad petram coram eis, et illa dabit aquas. Cumque eduxeris aquam de petra, bibet omnis multitudo et iumenta eius. 004 NUM 020 009 Tulit igitur Moyses virgam, quæ erat in conspectu Domini, sicut præceperat ei, 004 NUM 020 010 congregata multitudine ante petram, dixitque eis: Audite rebelles et increduli: Num de petra hac vobis aquam poterimus eiicere? 004 NUM 020 011 Cumque elevasset Moyses manum, percutiens virga bis silicem, egressæ sunt aquæ largissimæ, ita ut populus biberet et iumenta. 004 NUM 020 012 Dixitque Dominus ad Moysen et Aaron: Quia non credidistis mihi, ut sanctificaretis me coram filiis Israel, non introducetis hos populos in terram, quam dabo eis. 004 NUM 020 013 Hæc est Aqua Contradictionis, ubi iurgati sunt filii Israel contra Dominum, et sanctificatus est in eis. 004 NUM 020 014 Misit interea nuncios Moyses de Cades ad regem Edom, qui dicerent: Hæc mandat frater tuus Israel: Nosti omnem laborem qui apprehendit nos, 004 NUM 020 015 quo modo descenderint patres nostri in Ægyptum, et habitaverimus ibi multo tempore, afflixerintque nos Ægyptii, et patres nostros: 004 NUM 020 016 et quo modo clamaverimus ad Dominum, et exaudierit nos, miseritque Angelum, qui eduxerit nos de Ægypto. Ecce, in urbe Cades, quæ est in extremis finibus tuis, positi, 004 NUM 020 017 obsecramus ut nobis transire liceat per terram tuam. Non ibimus per agros, nec per vineas, non bibemus aquas de puteis tuis, sed gradiemur via publica, nec ad dexteram nec ad sinistram declinantes, donec transeamus terminos tuos. 004 NUM 020 018 Cui respondit Edom: Non transibis per me, alioquin armatus occurram tibi. 004 NUM 020 019 Dixeruntque filii Israel: Per tritam gradiemur viam: et si biberimus aquas tuas nos et pecora nostra, dabimus quod iustum est: nulla erit in pretio difficultas, tantum velociter transeamus. 004 NUM 020 020 At ille respondit: Non transibis. Statimque egressus est obvius, cum infinita multitudo, et manu forti, 004 NUM 020 021 nec voluit acquiescere deprecanti, ut concederet transitum per fines suos. Quam ob rem divertit ab eo Israel. 004 NUM 020 022 Cumque castra movissent de Cades, venerunt in montem Hor, qui est in finibus terræ Edom: 004 NUM 020 023 ubi locutus est Dominus ad Moysen: 004 NUM 020 024 Pergat, inquit, Aaron ad populos suos: non enim intrabit Terram, quam dedi filiis Israel, eo quod incredulus fuerit ori meo, ad Aquas Contradictionis. 004 NUM 020 025 Tolle Aaron et filium eius cum eo, et duces eos in montem Hor. 004 NUM 020 026 Cumque nudaveris patrem veste sua, indues ea Eleazarum filium eius: Aaron colligetur, et morietur ibi. 004 NUM 020 027 Fecit Moyses ut præceperat Dominus: et ascenderunt in montem Hor coram omni multitudine. 004 NUM 020 028 Cumque Aaron spoliasset vestibus suis, induit eis Eleazarum filium eius. Illo mortuo in montis supercilio, descendit cum Eleazaro. 004 NUM 020 029 Omnis autem multitudo videns occubuisse Aaron, flevit super eo triginta diebus per cunctas familias suas. 004 NUM 021 001 Quod cum audisset Chananæus rex Arad, qui habitabat ad meridiem, venisse scilicet Israel per exploratorum viam, pugnavit contra illum, et victor existens, duxit ex eo prædam. 004 NUM 021 002 At Israel voto se Domino obligans, ait: Si tradideris populum istum in manu mea, delebo urbes eius. 004 NUM 021 003 Exaudivitque Dominus preces Israel, et tradidit Chananæum, quem ille interfecit subversis urbibus eius: et vocavit nomen loci illius Horma, id est, Anathema. 004 NUM 021 004 Profecti sunt autem et de monte Hor, per viam, quæ ducit ad Mare Rubrum, ut circumirent terram Edom. Et tædere cœpit populum itineris ac laboris: 004 NUM 021 005 locutusque contra Deum et Moysen, ait: Cur eduxisti nos de Ægypto, ut moreremur in solitudine? Deest panis, non sunt aquæ: anima nostra iam nauseat super cibo isto levissimo. 004 NUM 021 006 Quamobrem misit Dominus in populum ignitos serpentes, ad quorum plagas et mortes plurimorum, 004 NUM 021 007 venerunt ad Moysen, atque dixerunt: Peccavimus, quia locuti sumus contra Dominum et te: ora ut tollat a nobis serpentes. Oravitque Moyses pro populo, 004 NUM 021 008 et locutus est Dominus ad eum: Fac serpentem æneum, et pone eum pro signo: qui percussus aspexerit eum, vivet. 004 NUM 021 009 Fecit ergo Moyses serpentem æneum, et posuit eum pro signo: quem cum percussi aspicerent, sanabantur. 004 NUM 021 010 Profectique filii Israel castrametati sunt in Oboth. 004 NUM 021 011 Unde egressi fixere tentoria in Ieabarim, in solitudine, quæ respicit Moab contra orientalem plagam. 004 NUM 021 012 Et inde moventes, venerunt ad Torrentem Zared. 004 NUM 021 013 Quem relinquentes castrametati sunt contra Arnon, quæ est in deserto, et prominet in finibus Amorrhæi. Si quidem Arnon terminus est Moab, dividens Moabitas et Amorrhæos. 004 NUM 021 014 Unde dicitur in libro bellorum Domini: Sicut fecit in Mari rubro, sic faciet in Torrentibus Arnon. 004 NUM 021 015 Scopuli torrentium inclinati sunt, ut requiescerent in Ar, et recumberent in finibus Moabitarum. 004 NUM 021 016 Ex eo loco apparuit puteus, super quo locutus est Dominus ad Moysen: Congrega populum, et dabo ei aquam. 004 NUM 021 017 Tunc cecinit Israel carmen istud: Ascendat puteus. Concinebant: 004 NUM 021 018 Puteus, quem foderunt principes, et paraverunt duces multitudinis in datore legis, et in baculis suis. 004 NUM 021 019 De solitudine, Matthana. De Matthana in Nahaliel: de Nahaliel, in Bamoth. 004 NUM 021 020 De Bamoth, vallis est in regione Moab, in vertice Phasga, quod respicit contra desertum. 004 NUM 021 021 Misit autem Israel nuncios ad Sehon regem Amorrhæorum, dicens: 004 NUM 021 022 Obsecro ut transire mihi liceat per terram tuam: non declinabimus in agros et vineas, non bibemus aquas ex puteis, via regia gradiemur, donec transeamus terminos tuos. 004 NUM 021 023 Qui concedere noluit ut transiret Israel per fines suos: quin potius exercitu congregato, egressus est obviam in desertum, et venit in Iasa, pugnavitque contra eum. 004 NUM 021 024 A quo percussus est in ore gladii, et possessa est terra eius ab Arnon usque Ieboc, et filios Ammon: quia forti præsidio tenebantur termini Ammonitarum. 004 NUM 021 025 Tulit ergo Israel omnes civitates eius, et habitavit in urbibus Amorrhæi, in Hesebon scilicet, et viculis eius. 004 NUM 021 026 Urbs Hesebon fuit Sehon regis Amorrhæi, qui pugnavit contra regem Moab: et tulit omnem terram, quæ ditionis illius fuerat, usque Arnon. 004 NUM 021 027 Idcirco dicitur in Proverbio: Venite in Hesebon, ædificetur, et construatur civitas Sehon: 004 NUM 021 028 Ignis egressus est de Hesebon, flamma de oppido Sehon, et devoravit Ar Moabitarum, et habitatores excelsorum Arnon. 004 NUM 021 029 Væ tibi Moab, peristi popule Chamos. Dedit filios eius in fugam, et filias in captivitatem regi Amorrhæorum Sehon. 004 NUM 021 030 Iugum ipsorum disperiit ad Hesebon usque Dibon, lassi pervenerunt in Nophe, et usque Medaba. 004 NUM 021 031 Habitavit itaque Israel in Terra Amorrhæi. 004 NUM 021 032 Misitque Moyses qui explorarent Iazer: cuius ceperunt viculos, et possederunt habitatores. 004 NUM 021 033 Verteruntque se, et ascenderunt per viam Basan, et occurrit eis Og rex Basan cum omni populo suo, pugnaturus in Edrai. 004 NUM 021 034 Dixitque Dominus ad Moysen: Ne timeas eum, quia in manu tua tradidi illum, et omnem populum, ac terram eius: faciesque illi sicut fecisti Sehon regi Amorrhæorum habitatori Hesebon. 004 NUM 021 035 Percusserunt igitur et hunc cum filiis suis, universumque populum eius usque ad internecionem, et possederunt terram illius. 004 NUM 022 001 Profectique castrametati sunt in campestribus Moab, ubi trans Iordanem Iericho sita est. 004 NUM 022 002 Videns autem Balac filius Sephor omnia quæ fecerat Israel Amorrhæo, 004 NUM 022 003 et quod pertimuissent eum Moabitæ, et impetum eius ferre non possent, 004 NUM 022 004 dixit ad maiores natu Madian: Ita delebit hic populus omnes, qui in nostris finibus commorantur, quo modo solet bos herbas usque ad radices carpere. Ipse erat eo tempore rex in Moab. 004 NUM 022 005 Misit ergo nuncios ad Balaam filium Beor ariolum, qui habitabat super flumen terræ filiorum Ammon, ut vocarent eum, et dicerent: Ecce egressus est populus ex Ægypto, qui operuit superficiem terræ, sedens contra me. 004 NUM 022 006 Veni igitur, et maledic populo huic, quia fortior me est: Si quo modo possim percutere et eiicere eum de terra mea. Novi enim quod benedictus sit cui benedixeris, et maledictus in quem maledicta congesseris. 004 NUM 022 007 Perrexeruntque seniores Moab, et maiores natu Madian, habentes divinationis pretium in manibus. Cumque venissent ad Balaam, et narrassent ei omnia verba Balac: 004 NUM 022 008 ille respondit: Manete hic nocte, et respondebo quidquid mihi dixerit Dominus. Manentibus illis apud Balaam, venit Deus, et ait ad eum: 004 NUM 022 009 Quid sibi volunt homines isti apud te? 004 NUM 022 010 Respondit: Balac filius Sephor rex Moabitarum misit ad me, 004 NUM 022 011 dicens: Ecce populus qui egressus est de Ægypto, operuit superficiem terræ: veni, et maledic ei, si quo modo possim pugnans abigere eum. 004 NUM 022 012 Dixitque Deus ad Balaam: Noli ire cum eis, neque maledicas populo: quia benedictus est. 004 NUM 022 013 Qui mane consurgens dixit ad principes: Ite in terram vestram, quia prohibuit me Dominus venire vobiscum. 004 NUM 022 014 Reversi principes dixerunt ad Balac: Noluit Balaam venire nobiscum. 004 NUM 022 015 Rursum ille multo plures et nobiliores quam ante miserat, misit. 004 NUM 022 016 Qui cum venissent ad Balaam, dixerunt: Sic dicit Balac filius Sephor: Ne cuncteris venire ad me: 004 NUM 022 017 paratus sum honorare te, et quidquid volueris dabo tibi: veni, et maledic populo isti. 004 NUM 022 018 Respondit Balaam: Si dederit mihi Balac plenam domum suam argenti et auri, non potero immutare verbum Domini Dei mei, ut vel plus, vel minus loquar. 004 NUM 022 019 Obsecro ut hic maneatis etiam hac nocte, et scire queam quid mihi rursum respondeat Dominus. 004 NUM 022 020 Venit ergo Deus ad Balaam nocte, et ait ei: Si vocare te venerunt homines isti, surge, et vade cum eis: ita dumtaxat, ut quod tibi præcepero, facias. 004 NUM 022 021 Surrexit Balaam mane, et strata asina sua profectus est cum eis. 004 NUM 022 022 Et iratus est Deus. Stetitque Angelus Domini in via contra Balaam, qui insidebat asinæ, et duos pueros habebat secum. 004 NUM 022 023 Cernens asina Angelum stantem in via, evaginato gladio, avertit se de itinere, et ibat per agrum. Quam cum verberaret Balaam, et vellet ad semitam reducere, 004 NUM 022 024 stetit Angelus in angustiis duarum maceriarum, quibus vineæ cingebantur. 004 NUM 022 025 Quem videns asina, iunxit se parieti, et attrivit sedentis pedem. At ille iterum verberabat eam: 004 NUM 022 026 et nihilominus Angelus ad locum angustum transiens, ubi nec ad dexteram, nec ad sinistram poterat deviare, obvius stetit. 004 NUM 022 027 Cumque vidisset asina stantem Angelum, concidit sub pedibus sedentis: qui iratus, vehementius cædebat fuste latera eius. 004 NUM 022 028 Aperuitque Dominus os asinæ, et locuta est: Quid feci tibi? cur percutis me, ecce iam tertio? 004 NUM 022 029 Respondit Balaam: Quia commeruisti, et illusisti mihi: utinam haberem gladium, ut te percuterem. 004 NUM 022 030 Dixit asina: Nonne animal tuum sum, cui semper sedere consuevisti usque in præsentem diem? dic quid simile umquam fecerim tibi. At ille ait: Numquam. 004 NUM 022 031 Protinus aperuit Dominus oculos Balaam, et vidit Angelum stantem in via evaginato gladio, adoravitque eum pronus in terram. 004 NUM 022 032 Cui Angelus: Cur, inquit, tertio verberas asinam tuam? Ego veni ut adversarer tibi, quia perversa est via tua, mihique contraria: 004 NUM 022 033 et nisi asina declinasset de via, dans locum resistenti, te occidissem, et illa viveret. 004 NUM 022 034 Dixit Balaam: Peccavi, nesciens quod tu stares contra me: et nunc si displicet tibi ut vadam, revertar. 004 NUM 022 035 Ait Angelus: Vade cum istis, et cave ne aliud quam præcepero tibi loquaris. Ivit igitur cum principibus. 004 NUM 022 036 Quod cum audisset Balac, egressus est in occursum eius in oppido Moabitarum, quod situm est in extremis finibus Arnon. 004 NUM 022 037 Dixitque ad Balaam: Misi nuncios ut vocarent te, cur non statim venisti ad me? an quia mercedem adventui tuo reddere nequeo? 004 NUM 022 038 Cui ille respondit: Ecce adsum: numquid loqui potero aliud, nisi quod Deus posuerit in ore meo? 004 NUM 022 039 Perrexerunt ergo simul, et venerunt in urbem, quæ in extremis regni eius finibus erat. 004 NUM 022 040 Cumque occidisset Balac boves et oves, misit ad Balaam, et principes qui cum eo erant, munera. 004 NUM 022 041 Mane autem facto duxit eum ad excelsa Baal, et intuitus est extremam partem populi. 004 NUM 023 001 Dixitque Balaam ad Balac: Ædifica mihi hic septem aras, et para totidem vitulos, eiusdemque numeri arietes. 004 NUM 023 002 Cumque fecisset iuxta sermonem Balaam, imposuerunt simul vitulum et arietem super aram. 004 NUM 023 003 Dixitque Balaam ad Balac: Sta paulisper iuxta holocaustum tuum, donec vadam, si forte occurrat mihi Dominus, et quodcumque imperaverit, loquar tibi. 004 NUM 023 004 Cumque abiisset velociter, occurrit illi Deus. Locutusque ad eum Balaam: Septem, inquit, aras erexi, et imposui vitulum et arietem desuper. 004 NUM 023 005 Dominus autem posuit verbum in ore eius, et ait: Revertere ad Balac, et hæc loqueris. 004 NUM 023 006 Reversus invenit stantem Balac iuxta holocaustum suum, et omnes principes Moabitarum: 004 NUM 023 007 assumptaque parabola sua, dixit: De Aram adduxit me Balac rex Moabitarum, de montibus Orientis: Veni, inquit, et maledic Iacob: propera, et detestare Israel. 004 NUM 023 008 Quo modo maledicam, cui non maledixit Deus? Qua ratione detester, quem Dominus non detestatur? 004 NUM 023 009 De summis silicibus videbo eum, et de collibus considerabo illum. Populus solus habitabit, et inter gentes non reputabitur. 004 NUM 023 010 Quis dinumerare possit pulverem Iacob, et nosse numerum stirpis Israel? Moriatur anima mea morte iustorum, et fiant novissima mea horum similia. 004 NUM 023 011 Dixitque Balac ad Balaam: Quid est hoc quod agis? Ut malediceres inimicis meis vocavi te: et tu econtrario benedicis eis. 004 NUM 023 012 Cui ille respondit: Num aliud possum loqui, nisi quod iusserit Dominus? 004 NUM 023 013 Dixit ergo Balac: Veni mecum in alterum locum unde partem Israel videas, et totum videre non possis, inde maledicito ei. 004 NUM 023 014 Cumque duxisset eum in locum sublimem, super verticem montis Phasga, ædificavit Balaam septem aras, et impositis supra vitulo atque ariete, 004 NUM 023 015 dixit ad Balac: Sta hic iuxta holocaustum tuum, donec ego obvius pergam. 004 NUM 023 016 Cui cum Dominus occurrisset, posuissetque verbum in ore eius, ait: Revertere ad Balac, et hæc loqueris ei. 004 NUM 023 017 Reversus invenit eum stantem iuxta holocaustum suum, et principes Moabitarum cum eo. Ad quem Balac: Quid, inquit, locutus est Dominus? 004 NUM 023 018 At ille assumpta parabola sua, ait: Sta Balac, et ausculta, audi fili Sephor: 004 NUM 023 019 Non est Deus quasi homo, ut mentiatur: nec ut filius hominis, ut mutetur. Dixit ergo, et non faciet? Locutus est, et non implebit? 004 NUM 023 020 Ad benedicendum adductus sum, benedictionem prohibere non valeo. 004 NUM 023 021 Non est idolum in Iacob, nec videtur simulacrum in Israel. Dominus Deus eius cum eo est, et clangor victoriæ regis in illo. 004 NUM 023 022 Deus eduxit illum de Ægypto, cuius fortitudo similis est rhinocerotis. 004 NUM 023 023 Non est augurium in Iacob, nec divinatio in Israel. Temporibus suis dicetur Iacob et Israeli quid operatus sit Deus. 004 NUM 023 024 Ecce populus ut leæna consurget, et quasi leo erigetur: non accubabit donec devoret prædam, et occisorum sanguinem bibat. 004 NUM 023 025 Dixitque Balac ad Balaam: Nec maledicas ei, nec benedicas. 004 NUM 023 026 Et ille ait: Nonne dixi tibi quod quidquid mihi Deus imperaret, hoc facerem? 004 NUM 023 027 Et ait Balac ad eum: Veni, et ducam te ad alium locum: si forte placeat Deo ut inde maledicas eis. 004 NUM 023 028 Cumque duxisset eum super verticem montis Phogor, qui respicit solitudinem, 004 NUM 023 029 dixit ei Balaam: Ædifica mihi hic septem aras, et para totidem vitulos, eiusdemque numeri arietes. 004 NUM 023 030 Fecit Balac ut Balaam dixerat: imposuitque vitulos et arietes per singulas aras. 004 NUM 024 001 Cumque vidisset Balaam quod placeret Domino ut benediceret Israeli, nequaquam abiit ut ante perrexerat, ut augurium quæreret: sed dirigens contra desertum vultum suum, 004 NUM 024 002 et elevans oculos, vidit Israel in tentoriis commorantem per tribus suas: et irruente in se Spiritu Dei, 004 NUM 024 003 assumpta parabola, ait: Dixit Balaam filius Beor: dixit homo, cuius obturatus est oculus: 004 NUM 024 004 dixit auditor sermonum Dei, qui visionem Omnipotentis intuitus est, qui cadit, et sic aperiuntur oculi eius: 004 NUM 024 005 Quam pulchra tabernacula tua Iacob, et tentoria tua Israel! 004 NUM 024 006 ut valles nemorosæ, ut horti iuxta fluvios irrigui, ut tabernacula quæ fixit Dominus, quasi cedri prope aquas. 004 NUM 024 007 Fluet aqua de situla eius, et semen illius erit in aquas multas. Tolletur propter Agag, rex eius, et auferetur regnum illius. 004 NUM 024 008 Deus eduxit illum de Ægypto, cuius fortitudo similis est rhinocerotis. Devorabunt gentes hostes illius, ossaque eorum confringent, et perforabunt sagittis. 004 NUM 024 009 Accubans dormivit ut leo, et quasi leæna, quam suscitare nullus audebit. Qui benedixerit tibi, erit et ipse benedictus: qui maledixerit, in maledictione reputabitur. 004 NUM 024 010 Iratusque Balac contra Balaam, complosis manibus ait: Ad maledicendum inimicis meis vocavi te, quibus econtrario tertio benedixisti: 004 NUM 024 011 revertere ad locum tuum. Decreveram quidem magnifice honorare te, sed Dominus privavit te honore disposito. 004 NUM 024 012 Respondit Balaam ad Balac: Nonne nunciis tuis, quos misisti ad me, dixi: 004 NUM 024 013 Si dederit mihi Balac: plenam domum suam argenti et auri, non potero præterire sermonem Domini Dei mei, ut vel boni quid, vel mali proferam ex corde meo: sed quidquid Dominus dixerit, hoc loquar? 004 NUM 024 014 Verumtamen pergens ad populum meum, dabo consilium, quid populus tuus populo huic faciat extremo tempore. 004 NUM 024 015 Sumpta igitur parabola, rursum ait: Dixit Balaam filius Beor: dixit homo, cuius obturatus est oculus: 004 NUM 024 016 dixit auditor sermonum Dei, qui novit doctrinam Altissimi, et visiones Omnipotentis videt, qui cadens apertos habet oculos. 004 NUM 024 017 Videbo eum, sed non modo: intuebor illum, sed non prope. Orietur stella ex Iacob, et consurget virga de Israel: et percutiet duces Moab, vastabitque omnes filios Seth. 004 NUM 024 018 Et erit Idumæa possessio eius: hereditas Seir cedet inimicis suis: Israel vero fortiter aget. 004 NUM 024 019 De Iacob erit qui dominetur. Et perdat reliquias civitatis. 004 NUM 024 020 Cumque vidisset Amalec, assumens parabolam, ait: Principium Gentium Amalec, cuius extrema perdentur. 004 NUM 024 021 Vidit quoque Cinæum: et assumpta parabola, ait: Robustum quidem est habitaculum tuum: sed si in petra posueris nidum tuum, 004 NUM 024 022 et fueris electus de stirpe Cin, quamdiu poteris permanere? Assur enim capiet te. 004 NUM 024 023 Assumptaque parabola iterum locutus est: Heu, quis victurus est, quando ista faciet Deus? 004 NUM 024 024 Venient in Trieribus de Italia, superabunt Assyrios, vastabuntque Hebræos, et ad extremum etiam ipsi peribunt. 004 NUM 024 025 Surrexitque Balaam, et reversus est in locum suum: Balac quoque via, qua venerat, rediit. 004 NUM 025 001 Morabatur autem eo tempore Israel in Settim, et fornicatus est populus cum filiabus Moab, 004 NUM 025 002 quæ vocaverunt eos ad sacrificia sua. At ille comederunt et adoraverunt deos earum. 004 NUM 025 003 Initiatusque est Israel Beelphegor: et iratus Dominus, 004 NUM 025 004 ait ad Moysen: Tolle cunctos principes populi, et suspende eos contra solem in patibulis: ut avertatur furor meus ab Israel. 004 NUM 025 005 Dixitque Moyses ad iudices Israel: Occidat unusquisque proximos suos, qui initiati sunt Beelphegor. 004 NUM 025 006 Et ecce unus de filiis Israel intravit coram fratribus suis ad scortum Madianitidem, vidente Moyse, et omni turba filiorum Israel, qui flebant ante fores tabernaculi. 004 NUM 025 007 Quod cum vidisset Phinees filius Eleazari filii Aaron sacerdotis, surrexit de medio multitudinis, et arrepto pugione, 004 NUM 025 008 ingressus est post virum Israelitem in lupanar, et perfodit ambos simul, virum scilicet et mulierem in locis genitalibus. Cessavitque plaga a filiis Israel: 004 NUM 025 009 et occisi sunt viginti quattuor millia hominum. 004 NUM 025 010 Dixitque Dominus ad Moysen: 004 NUM 025 011 Phinees filius Eleazari filii Aaron sacerdotis avertit iram meam a filiis Israel: quia zelo meo commotus est contra eos, ut non ipse delerem filios Israel in zelo meo. 004 NUM 025 012 Idcirco loquere ad eum: Ecce do ei pacem fœderis mei, 004 NUM 025 013 et erit tam ipsi quam semini eius pactum sacerdotii sempiternum, quia zelatus est pro Deo suo, et expiavit scelus filiorum Israel. 004 NUM 025 014 Erat autem nomen viri Israelitæ, qui occisus est cum Madianitide, Zambri filius Salu, dux de cognatione et tribu Simeonis. 004 NUM 025 015 Porro mulier Madianitis, quæ pariter interfecta est, vocabatur Cozbi filia Sur principis nobilissimi Madianitarum. 004 NUM 025 016 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 025 017 Hostes vos sentiant Madianitæ, et percutite eos: 004 NUM 025 018 quia et ipsi hostiliter egerunt contra vos, et decepere insidiis per idolum Phogor, et Cozbi filiam ducis Madian sororem suam, quæ percussa est in die plagæ pro sacrilegio Phogor. 004 NUM 026 001 Postquam noxiorum sanguis effusus est, dixit Dominus ad Moysen et Eleazarum filium Aaron sacerdotem: 004 NUM 026 002 Numerate omnem summam filiorum Israel a viginti annis et supra, per domos et cognationes suas, cunctos, qui possunt ad bella procedere. 004 NUM 026 003 Locuti sunt itaque Moyses et Eleazar sacerdos, in campestribus Moab super Iordanem contra Iericho, ad eos, qui erant 004 NUM 026 004 a viginti annis et supra, sicut Dominus imperaverat, quorum iste est numerus: 004 NUM 026 005 Ruben primogenitus Israel. Huius filius, Henoch, a quo familia Henochitarum: et Phallu, a quo familia Phalluitarum: 004 NUM 026 006 et Hesron, a quo familia Hesronitarum: et Charmi, a quo familia Charmitarum. 004 NUM 026 007 Hæ sunt familiæ de stirpe Ruben: quarum numerus inventus est quadraginta tria millia, et septingenti triginta. 004 NUM 026 008 Filius Phallu, Eliab. 004 NUM 026 009 Huius filii, Namuel et Dathan et Abiron. Isti sunt Dathan et Abiron principes populi, qui surrexerunt contra Moysen et Aaron in seditione Core, quando adversus Dominum rebellaverunt: 004 NUM 026 010 et aperiens terra os suum devoravit Core, morientibus plurimis, quando combussit ignis ducentos quinquaginta viros. Et factum est grande miraculum, 004 NUM 026 011 ut, Core pereunte, filii illius non perirent. 004 NUM 026 012 Filii Simeon per cognationes suas: Namuel, ab hoc familia Namuelitarum: Iamin, ab hoc familia Iaminitarum: Iachin, ab hoc familia Iachinitarum: 004 NUM 026 013 Zare, ab hoc familia Zareitarum: Saul, ab hoc familia Saulitarum. 004 NUM 026 014 Hæ sunt familiæ de stirpe Simeon, quarum omnis numerus fuit viginti duo millia ducenti. 004 NUM 026 015 Filii Gad per cognationes suas: Sephon, ab hoc familia Sephonitarum: Aggi, ab hoc familia Aggitarum: Suni, ab hoc familia Sunitarum: 004 NUM 026 016 Ozni, ab hoc familia Oznitarum: Her, ab hoc familia Heritarum: 004 NUM 026 017 Arod, ab hoc familia Aroditarum: Ariel, ab hoc familia Arielitarum. 004 NUM 026 018 Istæ sunt familiæ Gad, quarum omnis numerus fuit quadraginta millia quingenti. 004 NUM 026 019 Filii Iuda, Her et Onan, qui ambo mortui sunt in Terra Chanaan. 004 NUM 026 020 Fueruntque filii Iuda, per cognationes suas: Sela, a quo familia Selaitarum: Phares, a quo familia Pharesitarum: Zare, a quo familia Zareitarum. 004 NUM 026 021 Porro filii Phares: Hesron, a quo familia Hesronitarum: et Hamul, a quo familia Hamulitarum. 004 NUM 026 022 Istæ sunt familiæ Iuda, quarum omnis numerus fuit septuaginta sex millia quingenti. 004 NUM 026 023 Filii Issachar, per cognationes suas: Thola, a quo familia Tholaitarum: Phua, a quo familia Phuaitarum: 004 NUM 026 024 Iasub, a quo familia Iasubitarum: Semran, a quo familia Semranitarum. 004 NUM 026 025 Hæ sunt cognationes Issachar, quarum numerus fuit sexaginta quattuor millia trecenti. 004 NUM 026 026 Filii Zabulon per cognationes suas: Sared, a quo familia Sareditarum: Elon, a quo familia Elonitarum: Ialel, a quo familia Ialelitarum. 004 NUM 026 027 Hæ sunt cognationes Zabulon, quarum numerus fuit sexaginta millia quingenti. 004 NUM 026 028 Filii Ioseph per cognationes suas, Manasse et Ephraim. 004 NUM 026 029 De Manasse ortus est Machir, a quo familia Machiritarum. Machir genuit Galaad, a quo familia Galaaditarum. 004 NUM 026 030 Galaad habuit filios: Iezer, a quo familia Iezeritarum: et Helec, a quo familia Helecitarum: 004 NUM 026 031 et Asriel, a quo familia Asrielitarum: et Sechem, a quo familia Sechemitarum: 004 NUM 026 032 et Semida, a quo familia Semidaitarum: et Hepher, a quo familia Hepheritarum. 004 NUM 026 033 Fuit autem Hepher pater Salphaad, qui filios non habebat, sed tantum filias, quarum ista sunt nomina: Maala, et Noa, et Hegla, et Melcha, et Thersa. 004 NUM 026 034 Hæ sunt familiæ Manasse, et numerus earum, quinquaginta duo millia septingenti. 004 NUM 026 035 Filii autem Ephraim per cognationes suas fuerunt hi: Suthala, a quo familia Suthalaitarum: Becher, a quo familia Becheritarum: Thehen, a quo familia Thehenitarum. 004 NUM 026 036 Porro filius Suthala fuit Heran, a quo familia Heranitarum. 004 NUM 026 037 Hæ sunt cognationes filiorum Ephraim, quarum numerus fuit triginta duo millia quingenti. 004 NUM 026 038 Isti sunt filii Ioseph per familias suas. Filii Beniamin in cognationibus suis: Bela, a quo familia Belaitarum: Asbel, a quo familia Asbelitarum: Ahiram, a quo familia Ahiramitarum: 004 NUM 026 039 Supham, a quo familia Suphamitarum: Hupham, a quo familia Huphamitarum. 004 NUM 026 040 Filii Bela: Hered, et Noeman. De Hered, familia Hereditarum: de Noeman, familia Noemanitarum. 004 NUM 026 041 Hi sunt filii Beniamin per cognationes suas, quorum numerus fuit quadraginta quinque millia sexcenti. 004 NUM 026 042 Filii Dan per cognationes suas: Suham, a quo familia Suhamitarum. Hæ sunt cognationes Dan per familias suas. 004 NUM 026 043 Omnes fuere Suhamitæ, quorum numerus erat sexaginta quattuor millia quadringenti. 004 NUM 026 044 Filii Aser per cognationes suas: Iemna, a quo familia Iemnaitarum: Iessui, a quo familia Iessuitarum: Brie, a quo familia Brieitarum. 004 NUM 026 045 Filii Brie: Heber, a quo familia Heberitarum: et Melchiel, a quo familia Melchielitarum. 004 NUM 026 046 Nomen autem filiæ Aser, fuit Sara. 004 NUM 026 047 Hæ cognationes filiorum Aser, et numerus eorum quinquaginta tria millia quadringenti. 004 NUM 026 048 Filii Nephthali per cognationes suas: Iesiel, a quo familia Iesielitarum: Guni, a quo familia Gunitarum: 004 NUM 026 049 Ieser, a quo familia Ieseritarum: Sellem, a quo familia Sellemitarum. 004 NUM 026 050 Hæ sunt cognationes filiorum Nephthali per familias suas: quorum numerus quadraginta quinque millia quadringenti. 004 NUM 026 051 Ista est summa filiorum Israel, qui recensiti sunt, sexcenta millia, et mille septingenti triginta. 004 NUM 026 052 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 026 053 Istis dividetur terra iuxta numerum vocabulorum in possessiones suas. 004 NUM 026 054 Pluribus maiorem partem dabis, et paucioribus minorem: singulis, sicut nunc recensiti sunt, tradetur possessio: 004 NUM 026 055 ita dumtaxat ut sors Terram tribubus dividat et familiis. 004 NUM 026 056 Quidquid sorte contigerit, hoc vel plures accipiant, vel pauciores. 004 NUM 026 057 Hic quoque est numerus filiorum Levi per familias suas: Gerson, a quo familia Gersonitarum: Caath, a quo famiia Caathitarum: Merari, a quo familia Meraritarum. 004 NUM 026 058 Hæ sunt familiæ Levi: Familia Lobni, familia Hebroni, familia Moholi, familia Musi, familia Core. At vero Caath genuit Amram: 004 NUM 026 059 qui habuit uxorem Iochabed filiam Levi, quæ nata est ei in Ægypto. Hæc genuit Amram viro suo filios, Aaron et Moysen, et Mariam sororem eorum: 004 NUM 026 060 De Aaron orti sunt Nadab et Abiu, et Eleazar et Ithamar: 004 NUM 026 061 quorum Nadab et Abiu mortui sunt, cum obtulissent ignem alienum coram Domino. 004 NUM 026 062 Fueruntque omnes, qui numerati sunt, viginti tria millia generis masculini ab uno mense et supra: quia non sunt recensiti inter filios Israel, nec eis cum ceteris data possessio est. 004 NUM 026 063 Hic est numerus filiorum Israel, qui descripti sunt a Moyse et Eleazaro sacerdote, in campestribus Moab supra Iordanem contra Iericho. 004 NUM 026 064 Inter quos nullus fuit eorum, qui ante numerati sunt a Moyse et Aaron in deserto Sinai: 004 NUM 026 065 Prædixerat enim Dominus quod omnes morerentur in solitudine. Nullusque remansit ex eis, nisi Caleb filius Iephone, et Iosue filius Nun. 004 NUM 027 001 Accesserunt autem filiæ Salphaad, filii Hepher, filii Galaad, filii Machir, filii Manasse, qui fuit filius Ioseph: quarum sunt nomina, Maala, et Noa, et Hegla, et Melcha, et Thersa. 004 NUM 027 002 Steteruntque coram Moyse et Eleazaro sacerdote, et cunctis principibus populi ad ostium tabernaculi fœderis, atque dixerunt: 004 NUM 027 003 Pater noster mortuus est in deserto, nec fuit in seditione, quæ concitata est contra Dominum sub Core, sed in peccato suo mortuus est: hic non habuit mares filios. Cur tollitur nomen illius de familia sua, quia non habuit filium? Date nobis possessionem inter cognatos patris nostri. 004 NUM 027 004 Retulitque Moyses causam earum ad iudicium Domini. 004 NUM 027 005 Qui dixit ad eum: 004 NUM 027 006 Iustam rem postulant filiæ Salphaad: da eis possessionem inter cognatos patris sui, et ei in hereditatem succedant. 004 NUM 027 007 Ad filios autem Israel loqueris hæc: 004 NUM 027 008 Homo cum mortuus fuerit absque filio, ad filiam eius transibit hereditas. 004 NUM 027 009 Si filiam non habuerit, habebit successores fratres suos. 004 NUM 027 010 Quod si et fratres non fuerint, dabitis hereditatem fratribus patris eius. 004 NUM 027 011 Sin autem nec patruos habuerit, dabitur hereditas his, qui ei proximi sunt. Eritque hoc filiis Israel sanctum lege perpetua, sicut præcepit Dominus Moysi. 004 NUM 027 012 Dixit quoque Dominus ad Moysen: Ascende in montem istum Abarim, et contemplare inde Terram, quam daturus sum filiis Israel. 004 NUM 027 013 Cumque videris eam, ibis et tu ad populum tuum, sicut ivit frater tuus Aaron: 004 NUM 027 014 quia offendistis me in deserto Sin in contradictione multitudinis, nec sanctificare me voluistis coram ea super aquas. Hæ sunt aquæ contradictionis in Cades deserti Sin. 004 NUM 027 015 Cui respondit Moyses: 004 NUM 027 016 Provideat Dominus Deus spirituum omnis carnis, hominem, qui sit super multitudinem hanc: 004 NUM 027 017 et possit exire et intrare ante eos, et educere eos vel introducere: ne sit populus Domini sicut oves absque pastore. 004 NUM 027 018 Dixitque Dominus ad eum: Tolle Iosue filium Nun virum in quo est Spiritus, et pone manum tuam super eum. 004 NUM 027 019 Qui stabit coram Eleazaro sacerdote et omni multitudine: 004 NUM 027 020 et dabis ei præcepta cunctis videntibus, et partem gloriæ tuæ, ut audiat eum omnis synagoga filiorum Israel. 004 NUM 027 021 Pro hoc, si quid agendum erit, Eleazar sacerdos consulet Dominum. Ad verbum eius egredietur et ingredietur ipse, et omnes filii Israel cum eo, et cetera multitudo. 004 NUM 027 022 Fecit Moyses ut præceperat Dominus. Cumque tulisset Iosue, statuit eum coram Eleazaro sacerdote et omni frequentia populi. 004 NUM 027 023 Et impositis capiti eius manibus, cuncta replicavit quæ mandaverat Dominus. 004 NUM 028 001 Dixit quoque Dominus ad Moysen: 004 NUM 028 002 Præcipe filiis Israel, et dices ad eos: Oblationem meam et panes, et incensum odoris suavissimi offerte per tempora sua. 004 NUM 028 003 Hæc sunt sacrificia quæ offerre debetis: Agnos anniculos immaculatos duos quotidie in holocaustum sempiternum: 004 NUM 028 004 unum offeretis mane, et alterum ad vesperum: 004 NUM 028 005 decimam partem ephi similæ, quæ conspersa sit oleo purissimo, et habeat quartam partem hin. 004 NUM 028 006 Holocaustum iuge est quod obtulistis in monte Sinai in odorem suavissimum incensi Domini. 004 NUM 028 007 Et libabitis vini quartam partem hin per agnos singulos in Sanctuario Domini. 004 NUM 028 008 Alterumque agnum similiter offeretis ad vesperam iuxta omnem ritum sacrificii matutini, et libamentorum eius, oblationem suavissimi odoris Domino. 004 NUM 028 009 Die autem sabbati offeretis duos agnos anniculos immaculatos, et duas decimas similæ oleo conspersæ in sacrificio, et liba 004 NUM 028 010 quæ rite funduntur per singula sabbata in holocaustum sempiternum. 004 NUM 028 011 In calendis autem offeretis holocaustum Domino, vitulos de armento duos, arietem unum, agnos anniculos septem immaculatos, 004 NUM 028 012 et tres decimas similæ oleo conspersæ in sacrificio per singulos vitulos: et duas decimas similæ oleo conspersæ per singulos arietes: 004 NUM 028 013 et decimam decimæ similæ ex oleo in sacrificio per agnos singulos. Holocaustum suavissimi odoris atque incensi est Domino. 004 NUM 028 014 Libamenta autem vini, quæ per singulas fundenda sunt victimas, ista erunt: media pars hin per singulos vitulos, tertia per arietem, quarta per agnum. Hoc erit holocaustum per omnes menses, qui sibi anno vertente succedunt. 004 NUM 028 015 Hircus quoque offeretur Domino pro peccatis in holocaustum sempiternum cum libamentis suis. 004 NUM 028 016 Mense autem primo, quartadecima die mensis Phase Domini erit, 004 NUM 028 017 et quintadecima die solemnitas: septem diebus vescentur azymis. 004 NUM 028 018 Quarum dies prima venerabilis et sancta erit: omne opus servile non facietis in ea. 004 NUM 028 019 Offeretisque incensum holocaustum Domino, vitulos de armento duos, arietem unum, agnos anniculos immaculatos septem: 004 NUM 028 020 et sacrificia singulorum ex simila quæ conspersa sit oleo, tres decimas per singulos vitulos, et duas decimas per arietem, 004 NUM 028 021 et decimam decimæ per agnos singulos, id est, per septem agnos. 004 NUM 028 022 Et hircum pro peccato unum, ut expietur pro vobis, 004 NUM 028 023 præter holocaustum matutinum quod semper offeretis. 004 NUM 028 024 Ita facietis per singulos dies septem dierum in fomitem ignis, et in odorem suavissimum Domino, qui surget de holocausto, et de libationibus singulorum. 004 NUM 028 025 Dies quoque septimus celeberrimus et sanctus erit vobis: omne opus servile non facietis in eo. 004 NUM 028 026 Dies etiam primitivorum quando offeretis novas fruges Domino, expletis hebdomadibus, venerabilis et sancta erit: omne opus servile non facietis in ea. 004 NUM 028 027 Offeretisque holocaustum in odorem suavissimum Domino, vitulos de armento duos, arietem unum, et agnos anniculos immaculatos septem: 004 NUM 028 028 atque in sacrificiis eorum similæ oleo conspersæ tres decimas per singulos vitulos, per arietes duas, 004 NUM 028 029 per agnos decimam decimæ, qui simul sunt agni septem: hircum quoque 004 NUM 028 030 qui mactatur pro expiatione: præter holocaustum sempiternum et liba eius. 004 NUM 028 031 Immaculata offeretis omnia cum libationibus suis. 004 NUM 029 001 Mensis etiam septimi prima dies venerabilis et sancta erit vobis. Omne opus servile non facietis in ea, quia dies clangoris est et tubarum. 004 NUM 029 002 Offeretisque holocaustum in odorem suavissimum Domino, vitulum de armento unum, arietem unum, et agnos anniculos immaculatos septem: 004 NUM 029 003 et in sacrificiis eorum similæ oleo conspersæ tres decimas per singulos vitulos, duas decimas per arietem, 004 NUM 029 004 unam decimam per agnum, qui simul sunt agni septem: 004 NUM 029 005 et hircum pro peccato, qui offertur in expiationem populi, 004 NUM 029 006 præter holocaustum calendarum cum sacrificiis suis, et holocaustum sempiternum cum libationibus solitis. Eisdem ceremoniis offeretis in odorem suavissimum incensum Domino. 004 NUM 029 007 Decima quoque dies mensis huius septimi erit vobis sancta atque venerabilis, et affligetis animas vestras: omne opus servile non facietis in ea. 004 NUM 029 008 Offeretisque holocaustum Domino in odorem suavissimum, vitulum de armento unum, arietem unum, agnos anniculos immaculatos septem: 004 NUM 029 009 et in sacrificiis eorum similæ oleo conspersæ tres decimas per singulos vitulos, duas decimas per arietem, 004 NUM 029 010 decimam decimæ per agnos singulos, qui sunt simul agni septem: 004 NUM 029 011 et hircum pro peccato, absque his quæ offerri pro delicto solent in expiationem, et holocaustum sempiternum, cum sacrificio et libaminibus eorum. 004 NUM 029 012 Quintadecima vero die mensis septimi, quæ vobis sancta erit atque venerabilis, omne opus servile non facietis in ea, sed celebrabitis sollemnitatem Domino septem diebus. 004 NUM 029 013 Offeretisque holocaustum in odorem suavissimum Domino, vitulos de armento tredecim, arietes duos, agnos anniculos immaculatos quattuordecim: 004 NUM 029 014 et in libamentis eorum similæ oleo conspersæ tres decimas per vitulos singulos, qui sunt simul vituli tredecim: et duas decimas arieti uno, id est, simul arietibus duobus, 004 NUM 029 015 et decimam decimæ agnis singulis, qui sunt simul agni quattuordecim: 004 NUM 029 016 et hircum pro peccato, absque holocausto sempiterno, et sacrificio, et libamine eius. 004 NUM 029 017 In die altero offeretis vitulos de armento duodecim, arietes duos, agnos anniculos immaculatos quattuordecim: 004 NUM 029 018 sacrificiaque et libamina singulorum per vitulos et arietes et agnos rite celebrabitis: 004 NUM 029 019 et hircum pro peccato, absque holocausto sempiterno, sacrificioque et libamine eius. 004 NUM 029 020 Die tertio offeretis vitulos undecim, arietes duos, agnos anniculos immaculatos quattuordecim: 004 NUM 029 021 sacrificiaque et libamina singulorum per vitulos et arietes et agnos rite celebrabitis: 004 NUM 029 022 et hircum pro peccato, absque holocausto sempiterno, sacrificioque et libamine eius. 004 NUM 029 023 Die quarto offeretis vitulos decem, arietes duos, agnos anniculos immaculatos quattuordecim: 004 NUM 029 024 sacrificiaque et libamina singulorum per vitulos et arietes et agnos rite celebrabitis: 004 NUM 029 025 et hircum pro peccato, absque holocausto sempiterno, sacrificioque eius et libamine. 004 NUM 029 026 Die quinto offeretis vitulos novem, arietes duos, agnos anniculos immaculatos quattuordecim: 004 NUM 029 027 sacrificiaque et libamina singulorum per vitulos et arietes et agnos rite celebrabitis: 004 NUM 029 028 et hircum pro peccato, absque holocausto sempiterno, sacrificioque eius et libamine. 004 NUM 029 029 Die sexto offeretis vitulos octo, arietes duos, agnos anniculos immaculatos quattuordecim: 004 NUM 029 030 sacrificiaque et libamina singulorum per vitulos et arietes et agnos rite celebrabitis: 004 NUM 029 031 et hircum pro peccato, absque holocausto sempiterno, sacrificioque eius et libamine. 004 NUM 029 032 Die septimo offeretis vitulos septem, et arietes duos, agnos anniculos immaculatos quattuordecim: 004 NUM 029 033 sacrificiaque et libamina singulorum per vitulos et arietes et agnos rite celebrabitis: 004 NUM 029 034 et hircum pro peccato, absque holocausto sempiterno, sacrificioque eius et libamine. 004 NUM 029 035 Die octavo, qui est celeberrimus, omne opus servile non facietis, 004 NUM 029 036 offerentes holocaustum in odorem suavissimum Domino, vitulum unum, arietem unum, agnos anniculos immaculatos septem: 004 NUM 029 037 sacrificiaque et libamina singulorum per vitulos et arietes et agnos rite celebrabitis: 004 NUM 029 038 et hircum pro peccato, absque holocausto sempiterno, sacrificioque eius et libamine. 004 NUM 029 039 Hæc offeretis Domino in sollemnitatibus vestris: præter vota et oblationes spontaneas in holocausto, in sacrificio, in libamine, et in hostiis pacificis. 004 NUM 029 040 Narravitque Moyses filiis Israel omnia quæ ei Dominus imperarat: 004 NUM 030 001 et locutus est ad principes tribuum filiorum Israel: Iste est sermo quem præcepit Dominus: 004 NUM 030 002 Si quis virorum votum Domino voverit, aut se constrinxerit iuramento: non faciet irritum verbum suum, sed omne quod promisit, implebit. 004 NUM 030 003 Mulier si quippiam voverit, et se constrinxerit iuramento, quæ est in domo patris sui, et in ætate adhuc puellari: si cognoverit pater votum quod pollicita est, et iuramentum quo obligavit animam suam, et tacuerit, voti rea erit: 004 NUM 030 004 quidquid pollicita est et iuravit, opere complebit. 004 NUM 030 005 Sin autem statim ut audierit, contradixerit pater: et vota et iuramenta eius irrita erunt, nec obnoxia tenebitur sponsioni, eo quod contradixerit pater. 004 NUM 030 006 Si maritum habuerit, et voverit aliquid, et semel de ore eius verbum egrediens animam eius obligaverit iuramento: 004 NUM 030 007 quo die audierit vir, et non contradixerit, voti rea erit, reddetque quodcumque promiserat. 004 NUM 030 008 Sin autem audiens statim contradixerit, et irritas fecerit pollicitationes eius, verbaque quibus obstrinxerat animam suam: propitius erit ei Dominus. 004 NUM 030 009 Vidua et repudiata quidquid voverint, reddent. 004 NUM 030 010 Uxor in domo viri cum se voto constrinxerit et iuramento, 004 NUM 030 011 si audierit vir, et tacuerit, nec contradixerit sponsioni, reddet quodcumque promiserat. 004 NUM 030 012 Sin autem extemplo contradixerit, non tenebitur promissionis rea: quia maritus contradixit: et Dominus ei propitius erit. 004 NUM 030 013 Si voverit, et iuramento se constrinxerit, ut per ieiunium, vel ceterarum rerum abstinentiam affligat animam suam, in arbitrio viri erit ut faciat, sive non faciat. 004 NUM 030 014 Quod si audiens vir tacuerit, et in alteram diem distulerit sententiam: quidquid voverat atque promiserat, reddet: quia statim ut audivit, tacuit. 004 NUM 030 015 Sin autem contradixerit postquam rescivit, portabit ipse iniquitatem eius. 004 NUM 030 016 Istæ sunt leges, quas constituit Dominus Moysi inter virum et uxorem, inter patrem et filiam, quæ in puellari adhuc ætate est, vel quæ manet in parentis domo. 004 NUM 031 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 031 002 Ulciscere prius filios Israel de Madianitis, et sic colligeris ad populum tuum. 004 NUM 031 003 Statimque Moyses, Armate, inquit, ex vobis viros ad pugnam, qui possint ultionem Domini expetere de Madianitis. 004 NUM 031 004 Mille viri de singulis tribubus eligantur ex Israel qui mittantur ad bellum. 004 NUM 031 005 Dederuntque millenos de singulis tribubus, id est, duodecim millia expeditorum ad pugnam: 004 NUM 031 006 quos misit Moyses cum Phinees filio Eleazari sacerdotis, vasa quoque sancta, et tubas ad clangendum tradidit ei. 004 NUM 031 007 Cumque pugnassent contra Madianitas atque vicissent, omnes mares occiderunt, 004 NUM 031 008 et reges eorum Evi, et Recem, et Sur, et Hur, et Rebe, quinque principes gentis: Balaam quoque filium Beor interfecerunt gladio. 004 NUM 031 009 Ceperuntque mulieres eorum, et parvulos, omniaque pecora, et cunctam supellectilem: quidquid habere potuerant depopulati sunt: 004 NUM 031 010 tam urbes quam viculos et castella flamma consumpsit. 004 NUM 031 011 Et tulerunt prædam, et universa quæ ceperant tam ex hominibus quam ex iumentis, 004 NUM 031 012 et adduxerunt ad Moysen, et Eleazarum sacerdotem, et ad omnem multitudinem filiorum Israel. Reliqua autem utensilia portaverunt ad castra in campestribus Moab iuxta Iordanem contra Iericho. 004 NUM 031 013 Egressi sunt autem Moyses, et Eleazar sacerdos, et omnes principes synagogæ in occursum eorum extra castra. 004 NUM 031 014 Iratusque Moyses principibus exercitus, tribunis, et centurionibus qui venerant de bello, 004 NUM 031 015 ait: Cur feminas reservastis? 004 NUM 031 016 Nonne istæ sunt, quæ deceperunt filios Israel ad suggestionem Balaam, et prævaricari vos fecerunt in Domino super peccato Phogor, unde et percussus est populus? 004 NUM 031 017 Ergo cunctos interficite quidquid est generis masculinis, etiam in parvulis: et mulieres, quæ noverunt viros in coitu, iugulate: 004 NUM 031 018 puellas autem et omnes feminas virgines reservate vobis: 004 NUM 031 019 et manete extra castra septem diebus. Qui occiderit hominem, vel occisum tetigerit, lustrabitur die tertio et septimo. 004 NUM 031 020 Et de omni præda, sive vestimentum fuerit, sive vas, et aliquid in utensilia præparatum, de caprarum pellibus, et pilis, et ligno expiabitur. 004 NUM 031 021 Eleazar quoque sacerdos ad viros exercitus, qui pugnaverunt, sic locutus est: Hoc est præceptum legis, quod mandavit Dominus Moysi: 004 NUM 031 022 Aurum, et argentum, et æs, et ferrum, et plumbum, et stannum, 004 NUM 031 023 et omne, quod potest transire per flammas, igne purgabitur. Quidquid autem ignem non potest sustinere, aqua expiationis sanctificabitur: 004 NUM 031 024 et lavabitis vestimenta vestra die septimo, et purificati postea castra intrabitis. 004 NUM 031 025 Dixit quoque Dominus ad Moysen: 004 NUM 031 026 Tollite summam eorum, quæ capta sunt ab homine usque ad pecus, tu et Eleazar sacerdos et principes vulgi: 004 NUM 031 027 dividesque ex æquo prædam inter eos, qui pugnaverunt egressique sunt ad bellum, et inter omnem reliquam multitudinem. 004 NUM 031 028 Et separabis partem Domino ab his, qui pugnaverunt et fuerunt in bello, unam animam de quingentis tam ex hominibus quam ex bobus et asinis et ovibus, 004 NUM 031 029 et dabis eam Eleazaro sacerdoti, quia primitiæ Domini sunt. 004 NUM 031 030 Ex media quoque parte filiorum Israel accipies quinquagesimum caput hominum, et boum, et asinorum, et ovium, cunctorum animantium, et dabis ea Levitis, qui excubant in custodiis tabernaculi Domini. 004 NUM 031 031 Feceruntque Moyses, et Eleazar, sicut præceperat Dominus. 004 NUM 031 032 Fuit autem præda, quam exercitus ceperat, ovium sexcenta septuaginta quinque millia, 004 NUM 031 033 boum septuaginta duo millia, 004 NUM 031 034 asinorum sexaginta millia et mille: 004 NUM 031 035 animæ hominum sexus feminei, quæ non cognoverant viros, triginta duo millia. 004 NUM 031 036 Dataque est media pars his, qui in prælio fuerant, ovium trecenta triginta septem millia quingentæ: 004 NUM 031 037 e quibus in partem Domini supputatæ sunt oves sexcentæ septuaginta quinque. 004 NUM 031 038 Et de bobus triginta sex millibus, boves septuaginta et duo: 004 NUM 031 039 de asinis triginta millibus quingentis, asini sexaginta unus: 004 NUM 031 040 de animabus hominum sedecim millibus, cesserunt in partem Domini triginta duæ animæ. 004 NUM 031 041 Tradiditque Moyses numerum primitiarum Domini Eleazaro sacerdoti, sicut fuerat ei imperatum, 004 NUM 031 042 ex media parte filiorum Israel, quam separaverat his, qui in prælio fuerant. 004 NUM 031 043 De media vero parte, quæ contigerat reliquæ multitudini, id est, de ovibus trecentis triginta septem millibus quingentis, 004 NUM 031 044 et de bobus triginta sex millibus, 004 NUM 031 045 et de asinis triginta millibus quingentis, 004 NUM 031 046 et de hominibus sedecim millibus, 004 NUM 031 047 tulit Moyses quinquagesimum caput, et dedit Levitis, qui excubabant in tabernaculo Domini, sicut præceperat Dominus. 004 NUM 031 048 Cumque accessissent principes exercitus ad Moysen, et tribuni, centurionesque dixerunt: 004 NUM 031 049 Nos servi tui recensuimus numerum pugnatorum, quos habuimus sub manu nostra: et ne unus quidem defuit. 004 NUM 031 050 Ob hanc causam offerimus in donariis Domini singuli quod in præda auri potuimus invenire, periscelides et armillas, annulos et dextralia, ac murænulas, ut depreceris pro nobis Dominum. 004 NUM 031 051 Susceperuntque Moyses, et Eleazar sacerdos omne aurum in diversis speciebus, 004 NUM 031 052 pondo sedecim millia, septingentos quinquaginta siclos a tribunis et centurionibus. 004 NUM 031 053 Unusquisque enim quod in præda rapuerat, suum erat. 004 NUM 031 054 Et susceptum intulerunt in tabernaculum testimonii, in monimentum filiorum Israel coram Domino. 004 NUM 032 001 Filii autem Ruben et Gad habebant pecora multa, et erat illis in iumentis infinita substantia. Cumque vidissent Iazer, et Galaad aptas animalibus alendis terras, 004 NUM 032 002 venerunt ad Moysen, et ad Elezarum sacerdotem, et principes multitudinis, atque dixerunt: 004 NUM 032 003 Ataroth, et Dibon, et Iazer, et Nemra, Hesebon, et Eleale, et Saban, et Nebo, et Beon, 004 NUM 032 004 terra, quam percussit Dominus in conspectu filiorum Israel, regio uberrima est ad pastum animalium: et nos servi tui habemus iumenta plurima: 004 NUM 032 005 precamurque si invenimus gratiam coram te, ut des nobis famulis tuis eam in possessionem, nec facias nos transire Iordanem. 004 NUM 032 006 Quibus respondit Moyses: Numquid fratres vestri ibunt ad pugnam, et vos hic sedebitis? 004 NUM 032 007 Cur subvertitis mentes filiorum Israel, ne transire audeant in locum, quem eis daturus est Dominus? 004 NUM 032 008 Nonne ita egerunt patres vestri, quando misi de Cadesbarne ad explorandam Terram? 004 NUM 032 009 Cumque venissent usque ad Vallem Botri, lustrata omni regione, subverterunt cor filiorum Israel, ut non intrarent fines, quos eis Dominus dedit. 004 NUM 032 010 Qui iratus iuravit, dicens: 004 NUM 032 011 Si videbunt homines isti, qui ascenderunt ex Ægypto a viginti annis et supra, Terram, quam sub iuramento pollicitus sum Abraham, Isaac, et Iacob: et noluerunt sequi me, 004 NUM 032 012 præter Caleb filium Iephone Cenezæum, et Iosue filium Nun: isti impleverunt voluntatem meam. 004 NUM 032 013 Iratusque Dominus adversum Israel, circumduxit eum per desertum quadraginta annis, donec consumeretur universa generatio, quæ fecerat malum in conspectu eius. 004 NUM 032 014 Et ecce, inquit, vos surrexistis pro patribus vestris, incrementa, et alumni hominum peccatorum, ut augeretis furorem Domini contra Israel. 004 NUM 032 015 Quod si nolueritis sequi eum, in solitudine populum derelinquet, et vos causa eritis necis omnium. 004 NUM 032 016 At illi prope accedentes, dixerunt: Caulas ovium fabricabimus, et stabula iumentorum, parvulis quoque nostris urbes munitas: 004 NUM 032 017 nos autem ipsi armati et accincti pergemus ad prælium ante filios Israel, donec introducamus eos ad loca sua. Parvuli nostri, et quidquid habere possumus, erunt in urbibus muratis, propter habitatorum insidias. 004 NUM 032 018 Non revertemur in domos nostras, usque dum possideant filii Israel hereditatem suam: 004 NUM 032 019 nec quidquam quæremus trans Iordanem, quia iam habemus nostram possessionem in orientali eius plaga. 004 NUM 032 020 Quibus Moyses ait: Si facitis quod promittitis, expediti pergite coram Domino ad pugnam: 004 NUM 032 021 et omnis vir bellator armatus Iordanem transeat, donec subvertat Dominus inimicos suos, 004 NUM 032 022 et subiiciatur ei omnis Terra: tunc eritis inculpabiles apud Dominum et apud Israel, et obtinebitis regiones, quas vultis coram Domino. 004 NUM 032 023 Sin autem quod dicitis, non feceritis, nulli dubium est quin peccetis in Deum: et scitote quoniam peccatum vestrum apprehendet vos. 004 NUM 032 024 Ædificate ergo urbes parvulis vestris, et caulas, et stabula ovibus ac iumentis: et quod polliciti estis implete. 004 NUM 032 025 Dixeruntque filii Gad et Ruben ad Moysen: Servi tui sumus, faciemus quod iubet dominus noster. 004 NUM 032 026 Parvulos nostros, et mulieres, et pecora, ac iumenta relinquemus in urbibus Galaad: 004 NUM 032 027 nos autem famuli tui omnes expediti pergemus ad bellum, sicut tu domine loqueris. 004 NUM 032 028 Præcepit ergo Moyses Eleazaro sacerdoti, et Iosue filio Nun, et principibus familiarum per tribus Israel, et dixit ad eos: 004 NUM 032 029 Si transierint filii Gad, et filii Ruben vobiscum Iordanem omnes armati ad bellum coram Domino, et vobis fuerit Terra subiecta: date eis Galaad in possessionem. 004 NUM 032 030 Sin autem noluerint transire armati vobiscum in Terram Chanaan, inter vos habitandi accipiant loca. 004 NUM 032 031 Responderuntque filii Gad, et filii Ruben: Sicut locutus est Dominus servis suis, ita faciemus: 004 NUM 032 032 ipsi armati pergemus coram Domino in Terram Chanaan, et possessionem iam suscepisse nos confitemur trans Iordanem. 004 NUM 032 033 Dedit itaque Moyses filiis Gad et Ruben, et dimidiæ tribui Manasse filii Ioseph regnum Sehon regis Amorrhæi, et regnum Og regis Basan, et terram eorum cum urbibus suis per circuitum. 004 NUM 032 034 Igitur extruxerunt filii Gad, Dibon, et Ataroth, et Aroer, 004 NUM 032 035 et Etroth, et Sophan, et Iazer, et Iegbaa, 004 NUM 032 036 et Bethnemra, et Betharan, urbes munitas, et caulas pecoribus suis. 004 NUM 032 037 Filii vero Ruben ædificaverunt Hesebon, et Eleale, et Cariathaim, 004 NUM 032 038 et Nabo, et Baalmeon versis nominibus, Sabama quoque: imponentes vocabula urbibus, quas extruxerunt. 004 NUM 032 039 Porro filii Machir filii Manasse perrexerunt in Galaad, et vastaverunt eam interfecto Amorrhæo habitatore eius. 004 NUM 032 040 Dedit ergo Moyses Terram Galaad Machir filio Manasse, qui habitavit in ea. 004 NUM 032 041 Iair autem filius Manasse abiit et occupavit vicos eius, quos appellavit Havoth Iair, id est, Villas Iair. 004 NUM 032 042 Nobe quoque perrexit, et apprehendit Chanath cum viculis suis: vocavitque eam ex nomine suo Nobe. 004 NUM 033 001 Hæ sunt mansiones filiorum Israel, qui egressi sunt de Ægypto per turmas suas in manu Moysi et Aaron, 004 NUM 033 002 quas descripsit Moyses iuxta castrorum loca, quæ Domini iussione mutabant. 004 NUM 033 003 Profecti igitur de Ramesse mense primo, quintadecima die mensis primi, altera die Phase filii Israel in manu excelsa videntibus cunctis Ægyptiis, 004 NUM 033 004 et sepelientibus primogenitos, quos percusserat Dominus (nam et in diis eorum exercuerat ultionem) 004 NUM 033 005 castrametati sunt in Soccoth. 004 NUM 033 006 Et de Soccoth venerunt in Etham, quæ est in extremis finibus solitudinis. 004 NUM 033 007 Inde egressi venerunt contra Phihahiroth, quæ respicit Beelsephon, et castrametati sunt ante Magdalum. 004 NUM 033 008 Profectique de Phihahiroth, transierunt per medium Mare in solitudinem: et ambulantes tribus diebus per desertum Etham, castrametati sunt in Mara. 004 NUM 033 009 Profectique de Mara venerunt in Elim, ubi erant duodecim fontes aquarum, et palmæ septuaginta: ibique castrametati sunt. 004 NUM 033 010 Sed et inde egressi, fixerunt tentoria super Mare Rubrum. Profectique de Mari Rubro, 004 NUM 033 011 castrametati sunt in deserto Sin. 004 NUM 033 012 Unde egressi, venerunt in Daphca. 004 NUM 033 013 Profectique de Daphca, castrametati sunt in Alus. 004 NUM 033 014 Egressique de Alus, fixere tentoria in Raphidim, ubi populo defuit aqua ad bibendum. 004 NUM 033 015 Profectique de Raphidim, castrametati sunt in deserto Sinai. 004 NUM 033 016 Sed et de solitudine Sinai egressi, venerunt ad sepulchra concupiscentiæ. 004 NUM 033 017 Profectique de sepulchris concupiscentiæ, castrametati sunt in Haseroth. 004 NUM 033 018 Et de Haseroth venerunt in Rethma. 004 NUM 033 019 Profectique de Rethma, castrametati sunt in Remmomphares. 004 NUM 033 020 Unde egressi venerunt in Lebna. 004 NUM 033 021 De Lebna castrametati sunt in Ressa. 004 NUM 033 022 Egressique de Ressa, venerunt in Ceelatha. 004 NUM 033 023 Unde profecti castrametati sunt in monte Sepher. 004 NUM 033 024 Egressi de monte Sepher, venerunt in Arada. 004 NUM 033 025 Inde proficiscentes, castrametati sunt in Maceloth. 004 NUM 033 026 Profectique de Maceloth, venerunt in Thahath. 004 NUM 033 027 De Thahath castrametati sunt in Thare, 004 NUM 033 028 Unde egressi, fixere tentoria in Methca. 004 NUM 033 029 Et de Methca castrametati sunt in Hesmona. 004 NUM 033 030 Profectique de Hesmona, venerunt in Moseroth. 004 NUM 033 031 Et de Moseroth castrametati sunt in Beneiaacan. 004 NUM 033 032 Profectique de Beneiaacan, venerunt in montem Gadgad. 004 NUM 033 033 Unde profecti, castrametati sunt in Ietebatha. 004 NUM 033 034 Et de Ietebatha venerunt in Hebrona. 004 NUM 033 035 Egressique de Hebrona, castrametati sunt in Asiongaber. 004 NUM 033 036 Inde profecti, venerunt in desertum Sin, hæc est Cades. 004 NUM 033 037 Egressique de Cades, castrametati sunt in monte Hor, in extremis finibus Terræ Edom. 004 NUM 033 038 Ascenditque Aaron sacerdos in montem Hor iubente Domino: et ibi mortuus est anno quadragesimo egressionis filiorum Israel ex Ægypto, mense quinto, prima die mensis, 004 NUM 033 039 cum esset annorum centum viginti trium. 004 NUM 033 040 Audivitque Chananæus rex Arad, qui habitabat ad meridiem, in Terram Chanaan venisse filios Israel. 004 NUM 033 041 Et profecti de monte Hor, castrametati sunt in Salmona. 004 NUM 033 042 Unde egressi, venerunt in Phunon. 004 NUM 033 043 Profectique de Phunon, castrametati sunt in Oboth. 004 NUM 033 044 Et de Oboth, venerunt in Iieabarim, quæ est in finibus Moabitarum. 004 NUM 033 045 Profectique de Iieabarim, fixere tentoria in Dibongad. 004 NUM 033 046 Unde egressi, castrametati sunt in Helmondeblathaim. 004 NUM 033 047 Egressique de Helmondeblathaim, venerunt ad montes Abarim contra Nabo. 004 NUM 033 048 Profectique de montibus Abarim, transierunt ad campestria Moab, supra Iordanem contra Iericho. 004 NUM 033 049 Ibique castrametati sunt de Bethsimoth usque ad Abelsatim in planioribus locis Moabitarum, 004 NUM 033 050 ubi locutus est Dominus ad Moysen: 004 NUM 033 051 Præcipe filiis Israel, et dic ad eos: Quando transieritis Iordanem, intrantes Terram Chanaan, 004 NUM 033 052 disperdite cunctos habitatores Terræ illius: confringite titulos, et statuas comminuite, atque omnia excelsa vastate, 004 NUM 033 053 mundantes terram, et habitantes in ea. Ego enim dedi vobis illam in possessionem, 004 NUM 033 054 quam dividetis vobis sorte. Pluribus dabitis latiorem, et paucis angustiorem. Singulis ut sors ceciderit, ita tribuetur hereditas. Per tribus et familias possessio dividetur. 004 NUM 033 055 Sin autem nolueritis interficere habitatores Terræ: qui remanserint, erunt vobis quasi clavi in oculis, et lanceæ in lateribus, et adversabuntur vobis in Terra habitationis vestræ: 004 NUM 033 056 et quidquid illis cogitaveram facere, vobis faciam. 004 NUM 034 001 Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: 004 NUM 034 002 Præcipe filiis Israel, et dices ad eos: Cum ingressi fueritis Terram Chanaan, et in possessionem vobis sorte ceciderit, his finibus terminabitur. 004 NUM 034 003 Pars meridiana incipiet a solitudine Sin, quæ est iuxta Edom: et habebit terminos contra Orientem mare salsissimum. 004 NUM 034 004 Qui circuibunt australem plagam per ascensum Scorpionis, ita ut transeant in Senna, et perveniant a meridie usque ad Cadesbarne, unde egredientur confinia ad villam nomine Adar, et tendent usque ad Asemona. 004 NUM 034 005 Ibitque per gyrum terminus ab Asemona usque ad Torrentem Ægypti, et maris magni littore finietur. 004 NUM 034 006 Plaga autem occidentalis a mari magno incipiet, et ipso fine claudetur. 004 NUM 034 007 Porro ad septentrionalem plagam a mari magno termini incipient, pervenientes usque ad montem altissimum, 004 NUM 034 008 a quo venient in Emath usque ad terminos Sedada: 004 NUM 034 009 ibuntque confinia usque ad Zephrona, et villam Enan. Hi erunt termini in parte Aquilonis. 004 NUM 034 010 Inde metabuntur fines contra orientalem plagam de villa Enan usque Sephama, 004 NUM 034 011 et de Sephama descendent termini in Rebla contra fontem Daphnim: inde pervenient contra Orientem ad mare Cenereth, 004 NUM 034 012 et tendent usque ad Iordanem, et ad ultimum salsissimo claudentur mari. Hanc habebitis Terram per fines suos in circuitu. 004 NUM 034 013 Præcepitque Moyses filiis Israel, dicens: Hæc erit Terra, quam possidebitis sorte, et quam iussit Dominus dari novem tribubus, et dimidiæ tribui. 004 NUM 034 014 Tribus enim filiorum Ruben per familias suas, et tribus filiorum Gad iuxta cognationum numerum, media quoque tribus Manasse, 004 NUM 034 015 id est, duæ semis tribus, acceperunt partem suam trans Iordanem contra Iericho ad orientalem plagam. 004 NUM 034 016 Et ait Dominus ad Moysen: 004 NUM 034 017 Hæc sunt nomina virorum, qui Terram vobis divident, Eleazar sacerdos, et Iosue filius Nun, 004 NUM 034 018 et singuli principes de tribubus singulis, 004 NUM 034 019 quorum ista sunt vocabula: De tribu Iuda, Caleb filius Iephone. 004 NUM 034 020 De tribu Simeon, Samuel filius Ammiud. 004 NUM 034 021 De tribu Beniamin, Elidad filius Chaselon. 004 NUM 034 022 De tribu filiorum Dan, Bocci filius Iogli. 004 NUM 034 023 Filiorum Ioseph de tribu Manasse, Hanniel filius Ephod. 004 NUM 034 024 De tribu Ephraim, Camuel filius Sephthan. 004 NUM 034 025 De tribu Zabulon, Elisaphan filius Pharnach. 004 NUM 034 026 De tribu Issachar, dux Phaltiel filius Ozan. 004 NUM 034 027 De tribu Aser, Ahiud filius Salomi. 004 NUM 034 028 De tribu Nephthali, Phedael filius Ammiud. 004 NUM 034 029 Hi sunt, quibus præcepit Dominus ut dividerent filiis Israel Terram Chanaan. 004 NUM 035 001 Hæc quoque locutus est Dominus ad Moysen in campestribus Moab supra Iordanem, contra Iericho: 004 NUM 035 002 Præcipe filiis Israel ut dent Levitis de possessionibus suis 004 NUM 035 003 urbes ad habitandum, et suburbana earum per circuitum: ut ipsi in oppidis maneant, et suburbana sint pecoribus ac iumentis: 004 NUM 035 004 quæ a muris civitatum forinsecus, per circuitum, mille passuum spatio tendentur. 004 NUM 035 005 Contra Orientem duo millia erunt cubiti, et contra Meridiem similiter erunt duo millia: ad mare quoque, quod respicit ad Occidentem, eadem mensura erit, et septentrionalis plaga æquali termino finietur. Eruntque urbes in medio, et foris suburbana. 004 NUM 035 006 De ipsis autem oppidis, quæ Levitis dabitis, sex erunt in fugitivorum auxilia separata, ut fugiat ad ea qui fuderit sanguinem: et exceptis his, alia quadraginta duo oppida, 004 NUM 035 007 id est, simul quadraginta octo cum suburbanis suis. 004 NUM 035 008 Ipsæque urbes, quæ dabuntur de possessionibus filiorum Israel, ab his, qui plus habent, plures auferentur: et qui minus, pauciores. Singuli iuxta mensuram hereditatis suæ dabunt oppida Levitis. 004 NUM 035 009 Ait Dominus ad Moysen: 004 NUM 035 010 Loquere filiis Israel, et dices ad eos: Quando transgressi fueritis Iordanem in Terram Chanaan, 004 NUM 035 011 decernite quæ urbes esse debeant in præsidia fugitivorum, qui nolentes sanguinem fuderint: 004 NUM 035 012 in quibus cum fuerit profugus, cognatus occisi non poterit eum occidere, donec stet in conspectu multitudinis, et causa illius iudicetur. 004 NUM 035 013 De ipsis autem urbibus, quæ ad fugitivorum subsidia separantur, 004 NUM 035 014 tres erunt trans Iordanem, et tres in Terra Chanaan, 004 NUM 035 015 tam filiis Israel quam advenis atque peregrinis, ut confugiat ad eas qui nolens sanguinem fuderit. 004 NUM 035 016 Si quis ferro percusserit, et mortuus fuerit qui percussus est: reus erit homicidii, et ipse morietur. 004 NUM 035 017 Si lapidem iecerit, et ictus occubuerit: similiter punietur. 004 NUM 035 018 Si ligno percussus interierit: percussoris sanguine vindicabitur. 004 NUM 035 019 Propinquus occisi, homicidam interficiet, statim ut apprehenderit eum, interficiet. 004 NUM 035 020 Si per odium quis hominem impulerit, vel iecerit quippiam in eum per insidias: 004 NUM 035 021 aut cum esset inimicus, manu percusserit, et ille mortuus fuerit: percussor, homicidii reus erit. Cognatus occisi statim ut invenerit eum, iugulabit. 004 NUM 035 022 Quod si fortuitu, et absque odio, 004 NUM 035 023 et inimicitiis quidquam horum fecerit, 004 NUM 035 024 et hoc audiente populo fuerit comprobatum, atque inter percussorem et propinquum sanguinis quæstio ventilata: 004 NUM 035 025 liberabitur innocens de ultoris manu, et reducetur per sententiam in urbem, ad quam confugerat, manebitque ibi, donec sacerdos magnus, qui oleo sancto unctus est, moriatur. 004 NUM 035 026 Si interfector extra fines urbium, quæ exulibus deputatæ sunt, 004 NUM 035 027 fuerit inventus, et percussus ab eo qui ultor est sanguinis: absque noxa erit qui eum occiderit. 004 NUM 035 028 Debuerat enim profugus usque ad mortem Pontificis in urbe residere: postquam autem ille obierit, homicida revertetur in terram suam. 004 NUM 035 029 Hæc sempiterna erunt, et legitima in cunctis habitationibus vestris. 004 NUM 035 030 Homicida sub testibus punietur: ad unius testimonium nullus condemnabitur. 004 NUM 035 031 Non accipietis pretium ab eo, qui reus est sanguinis, statim et ipse morietur. 004 NUM 035 032 Exules et profugi ante mortem Pontificis nullo modo in urbes suas reverti poterunt: 004 NUM 035 033 ne polluatis terram habitationis vestræ, quæ insontium cruore maculatur: nec aliter expiari potest, nisi per eius sanguinem, qui alterius sanguinem fuderit. 004 NUM 035 034 Atque ita emundabitur vestra possessio, me commorante vobiscum. Ego enim sum Dominus qui habito inter filios Israel. 004 NUM 036 001 Accesserunt autem et principes familiarum Galaad filii Machir, filii Manasse de stirpe filiorum Ioseph: locutique sunt Moysi coram principibus Israel, atque dixerunt: 004 NUM 036 002 Tibi domino nostro præcepit Dominus ut Terram sorte divideres filiis Israel, et ut filiabus Salphaad fratris nostri dares possessionem debitam patri: 004 NUM 036 003 quas si alterius tribus homines uxores acceperint, sequetur possessio sua, et translata ad aliam tribum de nostra hereditate minuetur. 004 NUM 036 004 Atque ita fiet, ut cum Iubilæus, id est, quinquagesimus annus remissionis advenerit, confundatur sortium distributio, et aliorum possessio ad alios transeat. 004 NUM 036 005 Respondit Moyses filiis Israel, et Domino præcipiente, ait: Recte tribus filiorum Ioseph locuta est. 004 NUM 036 006 Et hæc lex super filiabus Salphaad a Domino promulgata est: Nubant quibus volunt, tantum ut suæ tribus hominibus: 004 NUM 036 007 ne commisceatur possessio filiorum Israel de tribu in tribum. Omnes enim viri ducent uxores de tribu et cognatione sua: 004 NUM 036 008 et cunctæ feminæ de eadem tribu maritos accipient: ut hereditas permaneat in familiis, 004 NUM 036 009 nec sibi misceantur tribus, sed ita maneant ut a Domino separatæ sunt. 004 NUM 036 010 Feceruntque filiæ Salphaad ut fuerat imperatum: 004 NUM 036 011 et nupserunt Maala, et Thersa, et Hegla, et Melcha, et Noa filiis patrui sui 004 NUM 036 012 de familia Manasse, qui fuit filius Ioseph: et possessio, quæ illis fuerat attributa, mansit in tribu et familia patris earum. 004 NUM 036 013 Hæc sunt mandata atque iudicia, quæ mandavit Dominus per manum Moysi ad filios Israel, in campestribus Moab supra Iordanem contra Iericho. # # BOOK 005 DEU Deuteronomy Deuteronomii 005 DEU 001 001 Hæc sunt verba, quæ locutus est Moyses ad omnem Israel trans Iordanem in solitudine campestri, contra Mare Rubrum, inter Pharan et Thophel et Laban et Haseroth, ubi auri est plurimum: 005 DEU 001 002 undecim diebus de Horeb per viam montis Seir usque ad Cadesbarne. 005 DEU 001 003 Quadragesimo anno, undecimo mense, prima die mensis locutus est Moyses ad filios Israel omnia quæ præceperat illi Dominus ut diceret eis: 005 DEU 001 004 postquam percussit Sehon regem Amorrhæorum, qui habitabat in Hesebon: et Og regem Basan, qui mansit in Astaroth, et in Edrai, 005 DEU 001 005 trans Iordanem in Terra Moab. Cœpitque Moyses explanare legem, et dicere: 005 DEU 001 006 Dominus Deus noster locutus est ad nos in Horeb, dicens: Sufficit vobis quod in hoc monte mansistis: 005 DEU 001 007 revertimini, et venite ad montem Amorrhæorum, et ad cetera quæ ei proxima sunt campestria atque montana et humiliora loca contra Meridiem, et iuxta littus maris, Terram Chananæorum, et Libani usque ad flumen magnum Euphraten. 005 DEU 001 008 En, inquit, tradidi vobis: ingredimini et possidete eam, super qua iuravit Dominus patribus vestris Abraham, Isaac, et Iacob, ut daret illam eis, et semini eorum post eos. 005 DEU 001 009 Dixique vobis illo in tempore: 005 DEU 001 010 Non possum solus sustinere vos: quia Dominus Deus vester multiplicavit vos, et estis hodie sicut stellæ cæli, plurimi. 005 DEU 001 011 (Dominus Deus patrum vestrorum addat ad hunc numerum multa millia, et benedicat vobis sicut locutus est.) 005 DEU 001 012 Non valeo solus negotia vestra sustinere, et pondus ac iurgia. 005 DEU 001 013 Date ex vobis viros sapientes et gnaros, et quorum conversatio sit probata in tribubus vestris, ut ponam eos vobis principes. 005 DEU 001 014 Tunc respondistis mihi: Bona res est, quam vis facere. 005 DEU 001 015 Tulique de tribubus vestris viros sapientes et nobiles, et constitui eos principes, tribunos, et centuriones, et quinquagenarios ac decanos, qui docerent vos singula. 005 DEU 001 016 Præcepique eis, dicens: Audite illos, et quod iustum est iudicate: sive civis sit ille, sive peregrinus. 005 DEU 001 017 Nulla erit distantia personarum, ita parvum audietis ut magnum: nec accipietis cuiusquam personam, quia Dei iudicium est. Quod si difficile vobis visum aliquid fuerit, referte ad me, et ego audiam. 005 DEU 001 018 Præcepique omnia quæ facere deberetis. 005 DEU 001 019 Profecti autem de Horeb, transivimus per eremum terribilem et maximam, quam vidistis, per viam montis Amorrhæi, sicut præceperat Dominus Deus noster nobis. Cumque venissemus in Cadesbarne, 005 DEU 001 020 dixi vobis: Venistis ad montem Amorrhæi, quem Dominus Deus noster daturus est nobis. 005 DEU 001 021 Vide Terram, quam Dominus Deus tuus dat tibi: ascende et posside eam, sicut locutus est Dominus Deus noster patribus tuis: noli timere, nec quidquam paveas. 005 DEU 001 022 Et accessistis ad me omnes, atque dixistis: Mittamus viros qui considerent Terram: et renuncient per quod iter debeamus ascendere, et ad quas pergere civitates. 005 DEU 001 023 Cumque mihi sermo placuisset, misi ex vobis duodecim viros, singulos de tribubus suis. 005 DEU 001 024 Qui cum perrexissent, et ascendissent in montana, venerunt usque ad Vallem Botri: et considerata terra, 005 DEU 001 025 sumentes de fructibus eius, ut ostenderent ubertatem, attulerunt ad nos, atque dixerunt: Bona est terra, quam Dominus Deus noster daturus est nobis. 005 DEU 001 026 Et noluistis ascendere, sed increduli ad sermonem Domini Dei nostri 005 DEU 001 027 murmurastis in tabernaculis vestris, atque dixisitis: Odit nos Dominus, et idcirco eduxit nos de Terra Ægypti, ut traderet nos in manu Amorrhæi, atque deleret. 005 DEU 001 028 Quo ascendemus? nuncii terruerunt cor nostrum, dicentes: Maxima multitudo est, et nobis statura procerior: urbes magnæ, et ad cælum usque munitæ: filios Enacim vidimus ibi. 005 DEU 001 029 Et dixi vobis: Nolite metuere, nec timeatis eos: 005 DEU 001 030 Dominus Deus, qui ductor est vester, pro vobis ipse pugnabit, sicut fecit in Ægypto cunctis videntibus. 005 DEU 001 031 Et in solitudine (ipse vidisti) portavit te Dominus Deus tuus, ut solet homo gestare parvulum filium suum, in omni via, per quam ambulastis, donec veniretis ad locum istum. 005 DEU 001 032 Et nec sic quidem credidistis Domino Deo vestro, 005 DEU 001 033 qui præcessit vos in via, et metatus est locum, in quo tentoria figere deberetis, nocte ostendens vobis iter per ignem, et die per columnam nubis. 005 DEU 001 034 Cumque audisset Dominus vocem sermonum vestrorum, iratus iuravit et ait: 005 DEU 001 035 Non videbit quispiam de hominibus generationis huius pessimæ Terram bonam, quam sub iuramento pollicitus sum patribus vestris: 005 DEU 001 036 præter Caleb filium Iephone. Ipse enim videbit eam, et ipsi dabo Terram, quam calcavit, et filiis eius, quia secutus est Dominum. 005 DEU 001 037 Nec miranda indignatio in populum, cum mihi quoque iratus Dominus propter vos dixerit: Nec tu ingredieris illuc: 005 DEU 001 038 sed Iosue filius Nun minister tuus, ipse intrabit pro te. Hunc exhortare et robora, et ipse sorte Terram dividet Israeli. 005 DEU 001 039 Parvuli vestri, de quibus dixistis quod captivi ducerentur, et filii qui hodie boni ac mali ignorant distantiam, ipsi ingredientur: et ipsis dabo Terram, et possidebunt eam. 005 DEU 001 040 Vos autem revertimini et abite in solitudinem per viam Maris Rubri. 005 DEU 001 041 Et respondistis mihi: Peccavimus Domino: ascendemus et pugnabimus, sicut præcepit Dominus Deus noster. Cumque instructi armis pergeretis in montem, 005 DEU 001 042 ait mihi Dominus: Dic ad eos: Nolite ascendere, neque pugnetis, non enim sum vobiscum: ne cadatis coram inimicis vestris. 005 DEU 001 043 Locutus sum, et non audistis: sed adversantes imperio Domini, et tumentes superbia ascendistis in montem. 005 DEU 001 044 Itaque egressus Amorrhæus, qui habitabat in montibus, et obviam veniens persecutus est vos, sicut solent apes persequi: et cecidit de Seir usque Horma. 005 DEU 001 045 Cumque reversi ploraretis coram Domino, non audivit vos, nec voci vestræ voluit acquiescere. 005 DEU 001 046 Sedistis ergo in Cadesbarne multo tempore. 005 DEU 002 001 Profectique inde venimus in solitudinem, quæ ducit ad Mare Rubrum, sicut mihi dixerat Dominus: et circuivimus montem Seir longo tempore. 005 DEU 002 002 Dixitque Dominus ad me: 005 DEU 002 003 Sufficit vobis circuire montem istum: ite contra Aquilonem: 005 DEU 002 004 et populo præcipe, dicens: Transibitis per terminos fratrum vestrorum filiorum Esau, qui habitant in Seir, et timebunt vos. 005 DEU 002 005 Videte ergo diligenter ne moveamini contra eos. Neque enim dabo vobis de terra eorum quantum potest unius pedis calcare vestigium, quia in possessionem Esau dedi montem Seir. 005 DEU 002 006 Cibos emetis ab eis pecunia, et comedetis: aquam emptam haurietis, et bibetis. 005 DEU 002 007 Dominus Deus tuus benedixit tibi in omni opere manuum tuarum: novit iter tuum, quomodo transieris solitudinem hanc magnam, per quadraginta annos habitans tecum Dominus Deus tuus, et nihil tibi defuit. 005 DEU 002 008 Cumque transissemus fratres nostros filios Esau, qui habitabant in Seir, per viam campestrem de Elath, et de Asiongaber, venimus ad iter, quod ducit in desertum Moab. 005 DEU 002 009 Dixitque Dominus ad me: Non pugnes contra Moabitas, nec ineas adversus eos prælium: non enim dabo tibi quidquam de terra eorum, quia filiis Loth tradidi Ar in possessionem. 005 DEU 002 010 Emim primi fuerunt habitatores eius, populus magnus, et validus, et tam excelsus ut de Enacim stirpe, 005 DEU 002 011 quasi gigantes crederentur, et essent similes filiorum Enacim. Denique Moabitæ appellant eos Emim. 005 DEU 002 012 In Seir autem prius habitaverunt Horrhæi: quibus expulsis atque deletis, habitaverunt filii Esau, sicut fecit Israel in terra possessionis suæ, quam dedit illi Dominus. 005 DEU 002 013 Surgentes ergo ut transiremus Torrentem Zared, venimus ad eum. 005 DEU 002 014 Tempus autem, quo ambulavimus de Cadesbarne usque ad transitum torrentis Zared, triginta et octo annorum fuit: donec consumeretur omnis generatio hominum bellatorum de castris, sicut iuraverat Dominus: 005 DEU 002 015 cuius manus fuit adversum eos, ut interirent de castrorum medio. 005 DEU 002 016 Postquam autem universi ceciderunt pugnatores, 005 DEU 002 017 locutus est Dominus ad me, dicens: 005 DEU 002 018 Tu transibis hodie terminos Moab, urbem nomine Ar: 005 DEU 002 019 et accedens in vicina filiorum Ammon, cave ne pugnes contra eos, nec movearis ad prælium: non enim dabo tibi de terra filiorum Ammon, quia filiis Loth dedi eam in possessionem. 005 DEU 002 020 Terra gigantum reputata est: et in ipsa olim habitaverunt gigantes, quos Ammonitæ vocant Zomzommim, 005 DEU 002 021 populus magnus, et multus, et proceræ longitudinis, sicut Enacim, quos delevit Dominus a facie eorum: et fecit illos habitare pro eis, 005 DEU 002 022 sicut fecerat filiis Esau, qui habitant in Seir, delens Horrhæos, et terram eorum illis tradens, quam possident usque in præsens. 005 DEU 002 023 Hevæos quoque, qui habitabant in Haserim usque Gazan, Cappadoces expulerunt: qui egressi de Cappadocia deleverunt eos, et habitaverunt pro illis. 005 DEU 002 024 Surgite, et transite torrentem Arnon: ecce tradidi in manu tua Sehon regem Hesebon Amorrhæum, et terram eius incipe possidere, et committe adversus eum prælium. 005 DEU 002 025 Hodie incipiam mittere terrorem atque formidinem tuam in populos, qui habitant sub omni cælo: ut audito nomine tuo paveant, et in morem parturientium contremiscant, et dolore teneantur. 005 DEU 002 026 Misi ergo nuncios de solitudine Cademoth ad Sehon regem Hesebon verbis pacificis, dicens: 005 DEU 002 027 Transibimus per terram tuam, publica gradiemur via: non declinabimus neque ad dexteram, neque ad sinistram. 005 DEU 002 028 Alimenta pretio vende nobis, ut vescamur: aquam pecunia tribue, et sic bibemus. Tantum est ut nobis concedas transitum, 005 DEU 002 029 sicut fecerunt filii Esau, qui habitant in Seir, et Moabitæ, qui morantur in Ar: donec veniamus ad Iordanem, et transeamus ad Terram, quam Dominus Deus noster daturus est nobis. 005 DEU 002 030 Noluitque Sehon rex Hesebon dare nobis transitum: quia induraverat Dominus Deus tuus spiritum eius, et obfirmaverat cor illius, ut traderetur in manus tuas, sicut nunc vides. 005 DEU 002 031 Dixitque Dominus ad me: Ecce cœpi tibi tradere Sehon, et terram eius, incipe possidere eam. 005 DEU 002 032 Egressusque est Sehon obviam nobis cum omni populo suo ad prælium in Iasa. 005 DEU 002 033 Et tradidit eum Dominus Deus noster nobis: percussimusque eum cum filiis suis et omni populo suo. 005 DEU 002 034 Cunctasque urbes in tempore illo cepimus, interfectis habitatoribus earum, viris ac mulieribus et parvulis. Non reliquimus in eis quidquam. 005 DEU 002 035 Absque iumentis, quæ in partem venere prædantium: et spoliis urbium, quas cepimus 005 DEU 002 036 ab Aroer, quæ est super ripam torrentis Arnon, oppido quod in valle situm est, usque Galaad. Non fuit vicus et civitas, quæ nostras effugeret manus: omnes tradidit Dominus Deus noster nobis. 005 DEU 002 037 Absque terra filiorum Ammon, ad quam non accessimus: et cunctis quæ adiacent torrenti Ieboc, et urbibus montanis, universisque locis, a quibus nos prohibuit Dominus Deus noster. 005 DEU 003 001 Itaque conversi ascendimus per iter Basan: egressusque est Og rex Basan in occursum nobis cum populo suo ad bellandum in Edrai. 005 DEU 003 002 Dixitque Dominus ad me: Ne timeas eum: quia in manu tua traditus est cum omni populo ac terra sua: faciesque ei sicut fecisti Sehon regi Amorrhæorum, qui habitavit in Hesebon. 005 DEU 003 003 Tradidit ergo Dominus Deus noster in manibus nostris etiam Og regem Basan, et universum populum eius: percussimusque eos usque ad internecionem, 005 DEU 003 004 vastantes cunctas civitates illius uno tempore. Non fuit oppidum, quod nos effugeret: sexaginta urbes, omnem regionem Argob regni Og in Basan. 005 DEU 003 005 Cunctæ urbes erant munitæ muris altissimis, portisque et vectibus, absque oppidis innumeris, quæ non habebant muros. 005 DEU 003 006 Et delevimus eos, sicut feceramus Sehon regi Hesebon, disperdentes omnem civitatem, virosque ac mulieres et parvulos: 005 DEU 003 007 iumenta autem et spolia urbium diripuimus. 005 DEU 003 008 Tulimusque illo in tempore terram de manu duorum regum Amorrhæorum, qui erant trans Iordanem: a torrente Arnon usque ad montem Hernon, 005 DEU 003 009 quem Sidonii Sarion vocant, et Amorrhæi Sanir: 005 DEU 003 010 omnes civitates, quæ sitæ sunt in planitie, et universam Terram Galaad et Basan usque ad Selcha, et Edrai civitates regni Og in Basan. 005 DEU 003 011 Solus quippe Og rex Basan restiterat de stirpe gigantum. Monstratur lectus eius ferreus, qui est in Rabbath filiorum Ammon, novem cubitos habens longitudinis, et quattuor latitudinis ad mensuram cubiti virilis manus. 005 DEU 003 012 Terramque possedimus tempore illo ab Aroer, quæ est super ripam torrentis Arnon, usque ad mediam partem montis Galaad: et civitates illius dedi Ruben et Gad. 005 DEU 003 013 Reliquam autem partem Galaad, et omnem Basan regni Og, tradidi mediæ tribui Manasse, omnem regionem Argob: cunctaque Basan vocatur terra gigantum. 005 DEU 003 014 Iair filius Manasse possedit omnem regionem Argob usque ad terminos Gessuri, et Machati. Vocavitque ex nomine suo Basan, Havoth Iair, id est, Villas Iair, usque in præsentem diem. 005 DEU 003 015 Machir quoque dedi Galaad. 005 DEU 003 016 Et tribubus Ruben et Gad dedi de Terra Galaad usque ad Torrentem Arnon medium torrentis, et confinium usque ad torrentem Ieboc, qui est terminus filiorum Ammon: 005 DEU 003 017 et planitiem solitudinis, atque Iordanem, et terminos Cenereth usque ad mare deserti, quod est salsissimum, ad radices montis Phasga contra orientem. 005 DEU 003 018 Præcepique vobis in tempore illo, dicens: Dominus Deus vester dat vobis terram hanc in hereditatem: expediti præcedite fratres vestros filios Israel omnes viri robusti: 005 DEU 003 019 absque uxoribus, et parvulis atque iumentis. Novi enim quod plura habeatis pecora, et in urbibus remanere debebunt, quas tradidi vobis, 005 DEU 003 020 donec requiem tribuat Dominus fratribus vestris, sicut vobis tribuit: et possideant ipsi etiam Terram, quam daturus est eis trans Iordanem: tunc revertetur unusquisque in possessionem suam, quam dedi vobis. 005 DEU 003 021 Iosue quoque in tempore illo præcepi, dicens: Oculi tui viderunt quæ fecit Dominus Deus vester duobus his regibus: sic faciet omnibus regnis, ad quæ transiturus es. 005 DEU 003 022 Ne timeas eos: Dominus enim Deus vester pugnabit pro vobis. 005 DEU 003 023 Precatusque sum Dominum in tempore illo, dicens: 005 DEU 003 024 Domine Deus tu cœpisti ostendere servo tuo magnitudinem tuam, manumque fortissimam. Neque enim est alius deus vel in cælo, vel in terra, qui possit facere opera tua, et comparari fortitudini tuæ. 005 DEU 003 025 Transibo igitur, et videbo Terram hanc optimam trans Iordanem, et montem istum egregium, et Libanum. 005 DEU 003 026 Iratusque est Dominus mihi propter vos, nec exaudivit me, sed dixit mihi: Sufficit tibi: nequaquam ultra loquaris de hac re ad me. 005 DEU 003 027 Ascende cacumen Phasgæ, et oculos tuos circumfer ad occidentem, et ad aquilonem, austrumque et orientem, et aspice. Nec enim transibis Iordanem istum. 005 DEU 003 028 Præcipe Iosue, et corrobora eum atque conforta: quia ipse præcedet populum istum, et dividet eis Terram, quam visurus es. 005 DEU 003 029 Mansimusque in valle contra fanum Phogor. 005 DEU 004 001 Et nunc Israel audi præcepta et iudicia, quæ ego doceo te: ut faciens ea, vivas, et ingrediens possideas Terram, quam Dominus Deus patrum vestrorum daturus est vobis. 005 DEU 004 002 Non addetis ad verbum, quod vobis loquor, nec auferetis ex eo: custodite mandata Domini Dei vestri quæ ego præcipio vobis. 005 DEU 004 003 Oculi vestri viderunt omnia quæ fecit Dominus contra Beelphegor, quomodo contriverit omnes cultores eius de medio vestri. 005 DEU 004 004 Vos autem qui adhæretis Domino Deo vestro, vivitis universi usque in præsentem diem. 005 DEU 004 005 Scitis quod docuerim vos præcepta atque iustitias, sicut mandavit mihi Dominus Deus meus: sic facietis ea in Terra, quam possessuri estis: 005 DEU 004 006 et observabitis et implebitis opere. Hæc est enim vestra sapientia, et intellectus coram populis, ut audientes universa præcepta hæc, dicant: En populus sapiens et intelligens, gens magna. 005 DEU 004 007 Nec est alia natio tam grandis, quæ habeat deos appropinquantes sibi, sicut Deus noster adest cunctis obsecrationibus nostris. 005 DEU 004 008 Quæ est enim alia gens sic inclyta ut habeat ceremonias, iustaque iudicia, et universam legem, quam ego proponam hodie ante oculos vestros? 005 DEU 004 009 Custodi igitur temetipsum, et animam tuam solicite. Ne obliviscaris verborum, quæ viderunt oculi tui, et ne excidant de corde tuo cunctis diebus vitæ tuæ. Docebis ea filios ac nepotes tuos, 005 DEU 004 010 a die in quo stetisti coram Domino Deo tuo in Horeb, quando Dominus locutus est mihi dicens: Congrega ad me populum, ut audiant sermones meos, et discant timere me omni tempore quo vivunt in terra, doceantque filios suos. 005 DEU 004 011 Et accessistis ad radices montis, qui ardebat usque ad cælum: erantque in eo tenebræ, et nubes, et caligo. 005 DEU 004 012 Locutusque est Dominus ad vos de medio ignis. Vocem verborum eius audistis, et formam penitus non vidistis. 005 DEU 004 013 Et ostendit vobis pactum suum, quod præcepit ut faceretis, et decem verba, quæ scripsit in duabus tabulis lapideis. 005 DEU 004 014 Mihique mandavit in illo tempore ut docerem vos ceremonias et iudicia, quæ facere deberetis in Terra, quam possessuri estis. 005 DEU 004 015 Custodite igitur solicite animas vestras. Non vidistis aliquam similitudinem in die, qua locutus est vobis Dominus in Horeb de medio ignis: 005 DEU 004 016 ne forte decepti faciatis vobis sculptam similitudinem, aut imaginem masculi vel feminæ, 005 DEU 004 017 similitudinem omnium iumentorum, quæ sunt super terram, vel avium sub cælo volantium, 005 DEU 004 018 atque reptilium, quæ moventur in terra, sive piscium qui sub terra morantur in aquis: 005 DEU 004 019 ne forte elevatis oculis ad cælum, videas Solem et Lunam, et omnia astra cæli, et errore deceptus adores ea et colas quæ creavit Dominus Deus tuus in ministerium cunctis gentibus, quæ sub cælo sunt. 005 DEU 004 020 Vos autem tulit Dominus, et eduxit de fornace ferrea Ægypti, ut haberet populum hereditarium, sicut est in præsenti die. 005 DEU 004 021 Iratusque est Dominus contra me propter sermones vestros, et iuravit ut non transirem Iordanem, nec ingrederer Terram optimam, quam daturus est vobis. 005 DEU 004 022 Ecce morior in hac humo, non transibo Iordanem: vos transibitis, et possidebitis terram egregiam. 005 DEU 004 023 Cave ne quando obliviscaris pacti Domini Dei tui, quod pepigit tecum: et facias tibi sculptam similitudinem eorum, quæ fieri Dominus prohibuit: 005 DEU 004 024 quia Dominus Deus tuus ignis consumens est, Deus æmulator. 005 DEU 004 025 Si genueritis filios ac nepotes, et morati fueritis in Terra, deceptique feceritis vobis aliquam similitudinem, patrantes malum coram Domino Deo vestro, ut eum ad iracundiam provocetis: 005 DEU 004 026 testes invoco hodie cælum et terram, cito perituros vos esse de Terra, quam transito Iordane possessuri estis. Non habitabitis in ea longo tempore, sed delebit vos Dominus, 005 DEU 004 027 atque disperget in omnes gentes, et remanebitis pauci in nationibus, ad quas vos ducturus est Dominus. 005 DEU 004 028 Ibique servietis diis, qui hominum manu fabricati sunt, ligno et lapidi qui non vident, nec audiunt, nec comedunt, nec odorantur. 005 DEU 004 029 Cumque quæsieris ibi Dominum Deum tuum, invenies eum: si tamen toto corde quæsieris, et tota tribulatione animæ tuæ. 005 DEU 004 030 Postquam te invenerint omnia quæ prædicta sunt, novissimo tempore reverteris ad Dominum Deum tuum, et audies vocem eius. 005 DEU 004 031 Quia Deus misericors Dominus Deus tuus est: non dimittet te, nec omnino delebit, neque obliviscetur pacti, in quo iuravit patribus tuis. 005 DEU 004 032 Interroga de diebus antiquis, qui fuerunt ante te ex die quo creavit Deus hominem super terram, a summo cælo usque ad summum eius, si facta est aliquando huiuscemodi res, aut umquam cognitum est, 005 DEU 004 033 ut audiret populus vocem Dei loquentis de medio ignis, sicut tu audisti, et vixisti: 005 DEU 004 034 si fecit Deus ut ingrederetur, et tolleret sibi gentem de medio nationum, per tentationes, signa, atque portenta, per pugnam, et robustam manum, extentumque brachium, et horribiles visiones iuxta omnia, quæ fecit pro vobis Dominus Deus vester in Ægypto, videntibus oculis tuis: 005 DEU 004 035 ut scires quoniam Dominus ipse est Deus, et non est alius præter eum. 005 DEU 004 036 De cælo te fecit audire vocem suam, ut doceret te, et in terra ostendit tibi ignem suum maximum, et audisti verba illius de medio ignis, 005 DEU 004 037 quia dilexit patres tuos, et elegit semen eorum post eos. Eduxitque te præcedens in virtute sua magna ex Ægypto, 005 DEU 004 038 ut deleret nationes maximas et fortiores te in introitu tuo: et introduceret te, daretque tibi terram earum in possessionem, sicut cernis in præsenti die. 005 DEU 004 039 Scito ergo hodie, et cogitato in corde tuo quod Dominus ipse sit Deus in cælo sursum, et in terra deorsum, et non sit alius. 005 DEU 004 040 Custodi præcepta eius atque mandata, quæ ego præcipio tibi: ut bene sit tibi, et filiis tuis post te, et permaneas multo tempore super Terram, quam Dominus Deus tuus daturus est tibi. 005 DEU 004 041 Tunc separavit Moyses tres civitates trans Iordanem ad Orientalem plagam, 005 DEU 004 042 ut confugiat ad eas qui occiderit nolens proximum suum, nec sibi fuerit inimicus ante unum et alterum diem, et ad harum aliquam urbium possit evadere: 005 DEU 004 043 Bosor in solitudine, quæ sita est in terra campestri de tribu Ruben: et Ramoth in Galaad, quæ est in tribu Gad: et Golan in Basan, quæ est in tribu Manasse. 005 DEU 004 044 Ista est lex, quam proposuit Moyses coram filiis Israel, 005 DEU 004 045 et hæc testimonia et ceremoniæ atque iudicia, quæ locutus est ad filios Israel, quando egressi sunt de Ægypto, 005 DEU 004 046 trans Iordanem in valle contra fanum Phogor in terra Sehon regis Amorrhæi, qui habitavit in Hesebon, quem percussit Moyses. Filii quoque Israel egressi ex Ægypto 005 DEU 004 047 possederunt terram eius, et terram Og regis Basan, duorum regum Amorrhæorum, qui erant trans Iordanem ad solis ortum: 005 DEU 004 048 Ab Aroer, quæ sita est super ripam torrentis Arnon, usque ad montem Sion, qui est et Hermon, 005 DEU 004 049 omnem planitiem trans Iordanem ad Orientalem plagam, usque ad mare solitudinis, et usque ad radices montis Phasga. 005 DEU 005 001 Vocavitque Moyses omnem Israelem, et dixit ad eum: Audi Israel ceremonias atque iudicia, quæ ego loquor in auribus vestris hodie: discite ea, et opere complete. 005 DEU 005 002 Dominus Deus noster pepigit nobiscum fœdus in Horeb. 005 DEU 005 003 Non cum patribus nostris iniit pactum, sed nobiscum qui in præsentiarum sumus, et vivimus. 005 DEU 005 004 Facie ad faciem locutus est nobis in monte de medio ignis. 005 DEU 005 005 Ego sequester et medius fui inter Dominum et vos in tempore illo, ut annunciarem vobis verba eius. Timuistis enim ignem, et non ascendistis in montem, et ait: 005 DEU 005 006 Ego Dominus Deus tuus, qui eduxi te de Terra Ægypti de domo servitutis. 005 DEU 005 007 Non habebis deos alienos in conspectu meo. 005 DEU 005 008 Non facies tibi sculptile, nec similitudinem omnium, quæ in cælo sunt desuper, et quæ in terra deorsum, et quæ versantur in aquis sub terra. 005 DEU 005 009 Non adorabis ea, et non coles. Ego enim sum Dominus Deus tuus: Deus æmulator, reddens iniquitatem patrum super filios in tertiam et quartam generationem his qui oderunt me, 005 DEU 005 010 et faciens misericordiam in multa millia diligentibus me, et custodientibus præcepta mea. 005 DEU 005 011 Non usurpabis nomen Domini Dei tui frustra: quia non erit impunitus qui super re vana nomen eius assumpserit. 005 DEU 005 012 Observa diem Sabbati, ut sanctifices eum, sicut præcepit tibi Dominus Deus tuus. 005 DEU 005 013 Sex diebus operaberis, et facies omnia opera tua. 005 DEU 005 014 Septimus dies Sabbati est, id est, requies Domini Dei tui. Non facies in eo quidquam operis tu, et filius tuus, et filia, servus et ancilla, et bos, et asinus, et omne iumentum tuum, et peregrinus qui est intra portas tuas: ut requiescat servus tuus, et ancilla tua, sicut et tu. 005 DEU 005 015 Memento quod et ipse servieris in Ægypto, et eduxerit te inde Dominus Deus tuus in manu forti, et brachio extento. Idcirco præcepit tibi ut observares diem Sabbati. 005 DEU 005 016 Honora patrem tuum et matrem, sicut præcepit tibi Dominus Deus tuus, ut longo vivas tempore, et bene sit tibi in Terra, quam Dominus Deus tuus daturus est tibi. 005 DEU 005 017 Non occides. 005 DEU 005 018 Neque mœchaberis. 005 DEU 005 019 Furtumque non facies. 005 DEU 005 020 Nec loqueris contra proximum tuum falsum testimonium. 005 DEU 005 021 Non concupisces uxorem proximi tui: non domum, non agrum, non servum, non ancillam, non bovem, non asinum, et universa quæ illius sunt. 005 DEU 005 022 Hæc verba locutus est Dominus ad omnem multitudinem vestram in monte de medio ignis et nubis, et caliginis, voce magna, nihil addens amplius: et scripsit ea in duabus tabulis lapideis, quas tradidit mihi. 005 DEU 005 023 Vos autem postquam audistis vocem de medio tenebrarum, et montem ardere vidistis, accessistis ad me omnes principes tribuum et maiores natu, atque dixistis: 005 DEU 005 024 Ecce ostendit nobis Dominus Deus noster maiestatem et magnitudinem suam. Vocem eius audivimus de medio ignis, et probavimus hodie quod loquente Deo cum homine, vixerit homo. 005 DEU 005 025 Cur ergo moriemur, et devorabit nos ignis hic maximus? Si enim audierimus ultra vocem Domini Dei nostri, moriemur. 005 DEU 005 026 Quid est omnis caro, ut audiat vocem Dei viventis, qui de medio ignis loquitur sicut nos audivimus, et possit vivere? 005 DEU 005 027 Tu magis accede: et audi cuncta quæ dixerit Dominus Deus noster tibi: loquerisque ad nos, et nos audientes faciemus ea. 005 DEU 005 028 Quod cum audisset Dominus, ait ad me: Audivi vocem verborum populi huius quæ locuti sunt tibi: bene omnia sunt locuti. 005 DEU 005 029 Quis det talem eos habere mentem, ut timeant me, et custodiant universa mandata mea in omni tempore, ut bene sit eis et filiis eorum in sempiternum? 005 DEU 005 030 Vade et dic eis: Revertimini in tentoria vestra. 005 DEU 005 031 Tu vero hic sta mecum, et loquar tibi omnia mandata mea, et ceremonias atque iudicia: quæ docebis eos, ut faciant ea in Terra, quam dabo illis in possessionem. 005 DEU 005 032 Custodite igitur et facite quæ præcepit Dominus Deus vobis: non declinabitis neque ad dexteram, neque ad sinistram: 005 DEU 005 033 sed per viam, quam præcepit Dominus Deus vester, ambulabitis, ut vivatis, et bene sit vobis, et protelentur dies in terra possessionis vestræ. 005 DEU 006 001 Hæc sunt præcepta, et ceremoniæ, atque iudicia, quæ mandavit Dominus Deus vester ut docerem vos, et faciatis ea in Terra, ad quam transgredimini possidendam: 005 DEU 006 002 ut timeas Dominum Deum tuum, et custodias omnia mandata et præcepta eius, quæ ego præcipio tibi, et filiis, ac nepotibus tuis, cunctis diebus vitæ tuæ, ut prolongentur dies tui. 005 DEU 006 003 Audi Israel, et observa ut facias quæ præcepit tibi Dominus, et bene sit tibi, et multipliceris amplius, sicut pollicitus est Dominus Deus patrum tuorum tibi terram lacte et melle manantem. 005 DEU 006 004 Audi Israel, Dominus Deus noster, Dominus unus est. 005 DEU 006 005 Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et ex tota anima tua, et ex tota fortitudine tua. 005 DEU 006 006 Eruntque verba hæc, quæ ego præcipio tibi hodie, in corde tuo: 005 DEU 006 007 et narrabis ea filiis tuis, et meditaberis in eis sedens in domo tua, et ambulans in itinere, dormiens atque consurgens. 005 DEU 006 008 Et ligabis ea quasi signum in manu tua, eruntque et movebuntur inter oculos tuos, 005 DEU 006 009 scribesque ea in limine, et ostiis domus tuæ. 005 DEU 006 010 Cumque introduxerit te Dominus Deus tuus in Terram, pro qua iuravit patribus tuis Abraham, Isaac, et Iacob: et dederit tibi civitates magnas et optimas, quas non ædificasti, 005 DEU 006 011 domos plenas cunctarum opum, quas non extruxisti, cisternas, quas non fodisti, vineta et oliveta, quæ non plantasti, 005 DEU 006 012 et comederis, et saturatus fueris: 005 DEU 006 013 cave diligenter ne obliviscaris Domini, qui eduxit te de Terra Ægypti, de domo servitutis. Dominum Deum tuum timebis, et illi soli servies, ac per nomen illius iurabis. 005 DEU 006 014 Non ibitis post deos alienos cunctarum Gentium, quæ in circuitu vestro sunt: 005 DEU 006 015 quoniam Deus æmulator Dominus Deus tuus in medio tui: nequando irascatur furor Domini Dei tui contra te, et auferat te de superficie terræ. 005 DEU 006 016 Non tentabis Dominum Deum tuum, sicut tentasti in loco tentationis. 005 DEU 006 017 Custodi præcepta Domini Dei tui, ac testimonia et ceremonias, quas præcepit tibi: 005 DEU 006 018 et fac quod placitum est et bonum in conspectu Domini, ut bene sit tibi: et ingressus possideas terram optimam, de qua iuravit Dominus patribus tuis, 005 DEU 006 019 ut deleret omnes inimicos tuos coram te, sicut locutus est. 005 DEU 006 020 Cumque interrogaverit te filius tuus cras, dicens: Quid sibi volunt testimonia hæc, et ceremoniæ, atque iudicia, quæ præcepit Dominus Deus noster nobis? 005 DEU 006 021 Dices ei: Servi eramus Pharaonis in Ægypto, et eduxit nos Dominus de Ægypto in manu forti: 005 DEU 006 022 fecitque signa atque prodigia magna et pessima in Ægypto contra Pharaonem, et omnem domum illius in conspectu nostro, 005 DEU 006 023 et eduxit nos inde, ut introductis daret Terram, super qua iuravit patribus nostris. 005 DEU 006 024 Præcepitque nobis Dominus ut faciamus omnia legitima hæc, et timeamus Dominum Deum nostrum, ut bene sit nobis cunctis diebus vitæ nostræ, sicut est hodie. 005 DEU 006 025 Eritque nostri misericors, si custodierimus et fecerimus omnia præcepta eius coram Domino Deo nostro, sicut mandavit nobis. 005 DEU 007 001 Cum introduxerit te Dominus Deus tuus in Terram, quam possessurus ingredieris, et deleverit gentes multas coram te, Hethæum, et Gergezæum, et Amorrhæum, Chananæum, et Pherezæum, et Hevæum, et Iebusæum, septem gentes multo maioris numeri quam tu es, et robustiores te: 005 DEU 007 002 tradideritque eas Dominus Deus tuus tibi, percuties eas usque ad internecionem. Non inibis cum eis fœdus, nec misereberis earum, 005 DEU 007 003 neque sociabis cum eis coniugia. Filiam tuam non dabis filio eius, nec filiam illius accipies filio tuo: 005 DEU 007 004 quia seducet filium tuum, ne sequatur me, et ut magis serviat diis alienis. Irasceturque furor Domini, et delebit te cito. 005 DEU 007 005 Quin potius hæc facietis eis: Aras eorum subvertite, et confringite statuas, lucosque succidite, et sculptilia comburite. 005 DEU 007 006 Quia populus sanctus es Domino Deo tuo. Te elegit Dominus Deus tuus, ut sis ei populus peculiaris de cunctis populis, qui sunt super terram. 005 DEU 007 007 Non quia cunctas gentes numero vincebatis, vobis iunctus est Dominus, et elegit vos, cum omnibus sitis populis pauciores: 005 DEU 007 008 sed quia dilexit vos Dominus, et custodivit iuramentum, quod iuravit patribus vestris: eduxitque vos in manu forti, et redemit de domo servitutis, de manu Pharaonis regis Ægypti. 005 DEU 007 009 Et scies quia Dominus Deus tuus, ipse est Deus fortis et fidelis, custodiens pactum et misericordiam diligentibus se, et his qui custodiunt præcepta eius in mille generationes: 005 DEU 007 010 et reddens odientibus se statim, ita ut disperdat eos, et ultra non differat, protinus eis restituens quod merentur. 005 DEU 007 011 Custodi ergo præcepta et ceremonias atque iudicia, quæ ego mando tibi hodie ut facias. 005 DEU 007 012 Si postquam audieris hæc iudicia, custodieris ea et feceris, custodiet et Dominus Deus tuus pactum tibi, et misericordiam quam iuravit patribus tuis: 005 DEU 007 013 et diliget te ac multiplicabit, benedicetque fructui ventris tui, et fructui terræ tuæ, frumento tuo, atque vindemiæ, oleo, et armentis, gregibus ovium tuarum super Terram, pro qua iuravit patribus tuis ut daret eam tibi. 005 DEU 007 014 Benedictus eris inter omnes populos. Non erit apud te sterilis utriusque sexus, tam in hominibus quam in gregibus tuis. 005 DEU 007 015 Auferet Dominus a te omnem languorem: et infirmitates Ægypti pessimas, quas novisti, non inferet tibi, sed cunctis hostibus tuis. 005 DEU 007 016 Devorabis omnes populos, quos Dominus Deus tuus daturus est tibi. Non parcet eis oculus tuus, nec servies diis eorum, ne sint in ruinam tui. 005 DEU 007 017 Si dixeris in corde tuo: Plures sunt gentes istæ quam ego, quo modo potero delere eas? 005 DEU 007 018 noli metuere, sed recordare quæ fecerit Dominus Deus tuus Pharaoni, et cunctis Ægyptiis, 005 DEU 007 019 plagas maximas, quas viderunt oculi tui, et signa atque portenta, manumque robustam, et extentum brachium, ut educeret te Dominus Deus tuus. Sic faciet cunctis populis, quos metuis. 005 DEU 007 020 Insuper et crabrones mittet Dominus Deus tuus in eos, donec deleat omnes atque disperdat qui te fugerint, et latere potuerint. 005 DEU 007 021 Non timebis eos, quia Dominus Deus tuus in medio tui est, Deus magnus et terribilis: 005 DEU 007 022 ipse consumet nationes has in conspectu tuo paulatim atque per partes. Non poteris eas delere pariter: ne forte multiplicentur contra te bestiæ terræ. 005 DEU 007 023 Dabitque eos Dominus Deus tuus in conspectu tuo: et interficiet illos donec penitus deleantur. 005 DEU 007 024 Tradetque reges eorum in manus tuas, et disperdes nomina eorum sub cælo: nullus poterit resistere tibi, donec conteras eos. 005 DEU 007 025 Sculptilia eorum igne combures: non concupisces argentum et aurum, de quibus facta sunt, neque assumes ex eis tibi quidquam, ne offendas, propterea quia abominatio est Domini tui. 005 DEU 007 026 Nec inferes quippiam ex idolo in domum tuam, ne fias anathema, sicut et illud est. Quasi spurcitiam detestaberis, et velut inquinamentum ac sordes abominationi habebis, quia anathema est. 005 DEU 008 001 Omne mandatum, quod ego præcipio tibi hodie, cave diligenter ut facias: ut possitis vivere, et multiplicemini, ingressique possideatis Terram, pro qua iuravit Dominus patribus vestris. 005 DEU 008 002 Et recordaberis cuncti itineris, per quod adduxit te Dominus Deus tuus quadraginta annis per desertum, ut affligeret te, atque tentaret, et nota fierent quæ in tuo animo versabantur, utrum custodires mandata illius, an non. 005 DEU 008 003 Afflixit te penuria, et dedit tibi cibum Manna, quod ignorabas tu et patres tui: ut ostenderet tibi quod non in solo pane vivat homo, sed in omni verbo quod egreditur de ore Dei. 005 DEU 008 004 Vestimentum tuum, quo operiebaris, nequaquam vetustate defecit, et pes tuus non est subtritus, en quadragesimus annus est. 005 DEU 008 005 Ut recogites in corde tuo, quia sicut erudit filium suum homo, sic Dominus Deus tuus erudivit te, 005 DEU 008 006 ut custodias mandata Domini Dei tui, et ambules in viis eius, et timeas eum. 005 DEU 008 007 Dominus enim Deus tuus introducet te in terram bonam, terram rivorum aquarumque et fontium: in cuius campis et montibus erumpunt fluviorum abyssi: 005 DEU 008 008 terram frumenti, hordei, ac vinearum, in qua ficus, et malogranata, et oliveta nascuntur: terram olei ac mellis. 005 DEU 008 009 Ubi absque ulla penuria comedes panem tuum, et rerum omnium abundantia perfrueris: cuius lapides ferrum sunt, et de montibus eius æris metalla fodiuntur: 005 DEU 008 010 ut cum comederis, et satiatus fueris, benedicas Domino Deo tuo pro terra optima, quam dedit tibi. 005 DEU 008 011 Observa, et cave nequando obliviscaris Domini Dei tui, et negligas mandata eius atque iudicia et ceremonias, quas ego præcipio tibi hodie: 005 DEU 008 012 ne postquam comederis et satiatus fueris, domos pulchras ædificaveris, et habitaveris in eis, 005 DEU 008 013 habuerisque armenta boum et ovium greges, argenti et auri, cunctarumque rerum copiam, 005 DEU 008 014 elevetur cor tuum, et non reminiscaris Domini Dei tui, qui eduxit te de Terra Ægypti, de domo servitutis: 005 DEU 008 015 et ductor tuus fuit in solitudine magna atque terribili, in qua erat serpens flatu adurens, et scorpio ac dipsas, et nullæ omnino aquæ: qui eduxit rivos de petra durissima, 005 DEU 008 016 et cibavit te Manna in solitudine, quod nescierunt patres tui. Et postquam afflixit ac probavit, ad extremum misertus est tui, 005 DEU 008 017 ne diceres in corde tuo: Fortitudo mea, et robur manus meæ, hæc mihi omnia præstiterunt. 005 DEU 008 018 Sed recorderis Domini Dei tui, quod ipse vires tibi præbuerit, ut impleret pactum suum super quo iuravit patribus tuis, sicut præsens indicat dies. 005 DEU 008 019 Sin autem oblitus Domini Dei tui, secutus fueris deos alienos, coluerisque illos et adoraveris: ecce nunc prædico tibi quod omnino dispereas. 005 DEU 008 020 Sicut Gentes, quas delevit Dominus in introitu tuo, ita et vos peribitis, si inobedientes fueritis voci Domini Dei vestri. 005 DEU 009 001 Audi Israel: Tu transgredieris hodie Iordanem, ut possideas nationes maximas et fortiores te, civitates ingentes, et ad cælum usque muratas, 005 DEU 009 002 populum magnum atque sublimem, filios Enacim, quos ipse vidisti, et audisti, quibus nullus potest ex adverso resistere. 005 DEU 009 003 Scies ergo hodie quod Dominus Deus tuus ipse transibit ante te, ignis devorans atque consumens, qui conterat eos et deleat atque disperdat ante faciem tuam velociter, sicut locutus est tibi. 005 DEU 009 004 Ne dicas in corde tuo, cum deleverit eos Dominus Deus tuus in conspectu tuo: Propter iustitiam meam introduxit me Dominus ut terram hanc possiderem, cum propter impietates suas istæ deletæ sint nationes. 005 DEU 009 005 Neque enim propter iustitias tuas, et æquitatem cordis tui ingredieris ut possideas terras earum: sed quia illæ egerunt impie, introeunte te deletæ sunt: et ut compleret verbum suum Dominus, quod sub iuramento pollicitus est patribus tuis Abraham, Isaac, et Iacob. 005 DEU 009 006 Scito ergo quod non propter iustitias tuas Dominus Deus tuus dederit tibi terram hanc optimam in possessionem, cum durissimæ cervicis sis populus. 005 DEU 009 007 Memento, et ne obliviscaris quomodo ad iracundiam provocaveris Dominum Deum tuum in solitudine. Ex eo die, quo egressus es ex Ægypto usque ad locum istum, semper adversum Dominum contendisti. 005 DEU 009 008 Nam et in Horeb provocasti eum, et iratus delere te voluit, 005 DEU 009 009 quando ascendi in montem, ut acciperem tabulas lapideas, tabulas pacti quod pepigit vobiscum Dominus: et perseveravi in monte quadraginta diebus ac noctibus, panem non comedens, et aquam non bibens. 005 DEU 009 010 Deditque mihi Dominus duas tabulas lapideas scriptas digito Dei, et continentes omnia verba quæ vobis locutus est in monte de medio ignis, quando concio populi congregata est. 005 DEU 009 011 Cumque transissent quadraginta dies, et totidem noctes, dedit mihi Dominus duas tabulas lapideas, tabulas fœderis, 005 DEU 009 012 dixitque mihi: Surge, et descende hinc cito: quia populus tuus, quem eduxisti de Ægypto, deseruerunt velociter viam, quam demonstrasti eis, feceruntque sibi conflatile. 005 DEU 009 013 Rursumque ait Dominus ad me: Cerno quod populus iste duræ cervicis sit: 005 DEU 009 014 dimitte me ut conteram eum, et deleam nomen eius de sub cælo, et constituam te super gentem, quæ hac maior et fortior sit. 005 DEU 009 015 Cumque de monte ardente descenderem, et duas tabulas fœderis utraque tenerem manu, 005 DEU 009 016 vidissemque vos pecasse Domino Deo vestro, et fecisse vobis vitulum conflatilem, ac deseruisse velociter viam eius, quam vobis ostenderat: 005 DEU 009 017 proieci tabulas de manibus meis, confregique eas in conspectu vestro. 005 DEU 009 018 Et procidi ante Dominum sicut prius, quadraginta diebus et noctibus panem non comedens, et aquam non bibens propter omnia peccata vestra quæ gessistis contra Dominum, et eum ad iracundiam provocastis: 005 DEU 009 019 timui enim indignationem et iram illius, qua adversum vos concitatus, delere vos voluit. Et exaudivit me Dominus etiam hac vice. 005 DEU 009 020 Adversum Aaron quoque vehementer iratus, voluit eum conterere, et pro illo similiter deprecatus sum. 005 DEU 009 021 Peccatum autem vestrum quod feceratis, id est vitulum, arripiens, igne combussi, et in frusta comminuens, omninoque in pulverem redigens, proieci in torrentem, qui de monte descendit. 005 DEU 009 022 In incendio quoque et in tentatione, et in Sepulchris concupiscentiæ provocastis Dominum: 005 DEU 009 023 et quando misit vos de Cadesbarne, dicens: Ascendite, et possidete Terram, quam dedi vobis, et contempsistis imperium Domini Dei vestri, et non credidistis ei, neque vocem eius audire voluistis: 005 DEU 009 024 sed semper fuistis rebelles a die qua nosse vos cœpi. 005 DEU 009 025 Et iacui coram Domino quadraginta diebus ac noctibus, quibus eum suppliciter deprecabar, ne deleret vos ut fuerat comminatus: 005 DEU 009 026 et orans dixi: Domine Deus, ne disperdas populum tuum, et hereditatem tuam, quam redemisti in magnitudine tua, quos eduxisti de Ægypto in manu forti. 005 DEU 009 027 Recordare servorum tuorum Abraham, Isaac, et Iacob: ne aspicias duritiam populi huius, et impietatem atque peccatum: 005 DEU 009 028 ne forte dicant habitatores terræ, de qua eduxisti nos: Non poterat Dominus introducere eos in Terram, quam pollicitus est eis, et oderat illos: idcirco eduxit, ut interficeret eos in solitudine. 005 DEU 009 029 Qui sunt populus tuus et hereditas tua, quos eduxisti in fortitudine tua magna, et in brachio tuo extento. 005 DEU 010 001 In tempore illo dixit Dominus ad me: Dola tibi duas tabulas lapideas, sicut priores fuerunt, et ascende ad me in montem: faciesque arcam ligneam, 005 DEU 010 002 et scribam in tabulis verba quæ fuerunt in his, qui ante confregisti, ponesque eas in arca. 005 DEU 010 003 Feci igitur arcam de lignis setim. Cumque dolassem duas tabulas lapideas instar priorum, ascendi in montem, habens eas in manibus. 005 DEU 010 004 Scripsitque in tabulis iuxta id, quod prius scripserat, verba decem, quæ locutus est Dominus ad vos in monte de medio ignis, quando populus congregatus est: et dedit eas mihi. 005 DEU 010 005 Reversusque de monte, descendi, et posui tabulas in arcam, quam feceram, quæ hucusque ibi sunt, sicut mihi præcepit Dominus. 005 DEU 010 006 Filii autem Israel moverunt castra ex Beroth filiorum Iacan in Mosera, ubi Aaron mortuus ac sepultus est, pro quo, sacerdotio functus est Eleazar filius eius. 005 DEU 010 007 Inde venerunt in Gadgad: de quo loco profecti, castrametati sunt in Ietebatha, in Terra aquarum atque torrentium. 005 DEU 010 008 Eo tempore separavit tribum Levi, ut portaret arcam fœderis Domini, et staret coram eo in ministerio, ac benediceret in nomine illius usque in præsentem diem. 005 DEU 010 009 Quam ob rem non habuit Levi partem, neque possessionem cum fratribus suis: quia ipse Dominus possessio eius est, sicut promisit ei Dominus Deus tuus. 005 DEU 010 010 Ego autem steti in monte, sicut prius, quadraginta diebus ac noctibus: exaudivitque me Dominus etiam hac vice, et te perdere noluit. 005 DEU 010 011 Dixitque mihi: Vade, et præcede populum, ut ingrediatur, et possideat Terram, quam iuravi patribus eorum ut traderem eis. 005 DEU 010 012 Et nunc Israel, quid Dominus Deus tuus petit a te, nisi ut timeas Dominum Deum tuum, et ambules in viis eius, et diligas eum, ac servias Domino Deo tuo in toto corde tuo, et in tota anima tua: 005 DEU 010 013 custodiasque mandata Domini, et ceremonias eius, quas ego hodie præcipio tibi, ut bene sit tibi? 005 DEU 010 014 En Domini Dei tui cælum est, et cælum cæli, terra et omnia, quæ in ea sunt: 005 DEU 010 015 et tamen patribus tuis conglutinatus est Dominus, et amavit eos, elegitque semen eorum post eos, id est vos, de cunctis gentibus, sicut hodie comprobatur. 005 DEU 010 016 Circumcidite igitur præputium cordis vestri, et cervicem vestram ne induretis amplius: 005 DEU 010 017 quia Dominus Deus vester ipse est Deus deorum, et Dominus dominantium, Deus magnus et potens, et terribilis, qui personam non accipit, nec munera. 005 DEU 010 018 Facit iudicium pupillo et viduæ, amat peregrinum, et dat ei victum atque vestitum. 005 DEU 010 019 Et vos ergo amate peregrinos, quia et ipsi fuistis advenæ in Terra Ægypti. 005 DEU 010 020 Dominum Deum tuum timebis, et ei soli servies: ipsi adhærebis, iurabisque in nomine illius. 005 DEU 010 021 Ipse est laus tua, et Deus tuus, qui fecit tibi hæc magnalia et terribilia, quæ viderunt oculi tui. 005 DEU 010 022 In septuaginta animabus descenderunt patres tui in Ægyptum: et ecce nunc multiplicavit te Dominus Deus tuus sicut astra cæli. 005 DEU 011 001 Ama itaque Dominum Deum tuum, et observa præcepta eius et ceremonias, iudicia atque mandata omni tempore. 005 DEU 011 002 Cognoscite hodie quæ ignorant filii vestri, qui non viderunt disciplinam Domini Dei vestri, magnalia eius et robustam manum, extentumque brachium, 005 DEU 011 003 signa et opera quæ fecit in medio Ægypti Pharaoni regi, et universæ terræ eius, 005 DEU 011 004 omnique exercitui Ægyptiorum, et equis ac curribus: quo modo operuerint eos aquæ Maris Rubri, cum vos persequerentur, et deleverit eos Dominus usque in præsentem diem: 005 DEU 011 005 vobisque quæ fecerit in solitudine donec veniretis ad hunc locum: 005 DEU 011 006 et Dathan atque Abiron filiis Eliab, qui fuit filius Ruben: quos aperto ore suo terra absorbuit cum domibus et tabernaculis, et universa substantia eorum, quam habebant in medio Israel. 005 DEU 011 007 Oculi vestri viderunt opera Domini magna quæ fecit, 005 DEU 011 008 ut custodiatis universa mandata illius, quæ ego hodie præcipio vobis, et possitis introire, et possidere Terram, ad quam ingredimini, 005 DEU 011 009 multoque in ea vivatis tempore: quam sub iuramento pollicitus est Dominus patribus vestris, et semini eorum, lacte et melle manantem. 005 DEU 011 010 Terra enim, ad quam ingrederis possidendam, non est sicut Terra Ægypti, de qua existi, ubi iacto semine in hortorum morem aquæ ducuntur irriguæ: 005 DEU 011 011 sed montuosa est et campestris, de cælo expectans pluvias. 005 DEU 011 012 Quam Dominus Deus tuus semper invisit, et oculi illius in ea sunt a principio anni usque ad finem eius. 005 DEU 011 013 Si ergo obedieritis mandatis meis, quæ ego hodie præcipio vobis, ut diligatis Dominum Deum vestrum, et serviatis ei in toto corde vestro, et in tota anima vestra: 005 DEU 011 014 dabit pluviam terræ vestræ temporaneam et serotinam, ut colligatis frumentum, et vinum, et oleum, 005 DEU 011 015 fœnumque ex agris ad pascenda iumenta, et ut ipsi comedatis ac saturemini. 005 DEU 011 016 Cavete ne forte decipiatur cor vestrum, et recedatis a Domino, serviatisque diis alienis, et adoretis eos: 005 DEU 011 017 iratusque Dominus claudat cælum, et pluviæ non descendant, nec terra det germen suum, pereatisque velociter de Terra optima, quam Dominus daturus est vobis. 005 DEU 011 018 Ponite hæc verba mea in cordibus et in animis vestris, et suspendite ea pro signo in manibus, et inter oculos vestros collocate. 005 DEU 011 019 Docete filios vestros ut illa meditentur, quando sederis in domo tua, et ambulaveris in via, et accubueris atque surrexeris. 005 DEU 011 020 Scribes ea super postes et ianuas domus tuæ: 005 DEU 011 021 ut multiplicentur dies tui, et filiorum tuorum in Terra, quam iuravit Dominus patribus tuis, ut daret eis quamdiu cælum imminet terræ. 005 DEU 011 022 Si enim custodieritis mandata quæ ego præcipio vobis, et feceritis ea, ut diligatis Dominum Deum vestrum, et ambuletis in omnibus viis eius, adhærentes ei, 005 DEU 011 023 disperdet Dominus omnes gentes istas ante faciem vestram, et possidebitis eas, quæ maiores et fortiores vobis sunt. 005 DEU 011 024 Omnis locus, quem calcaverit pes vester, vester erit. A deserto, et a Libano, a flumine magno Euphrate usque ad mare occidentale erunt termini vestri. 005 DEU 011 025 Nullus stabit contra vos: terrorem vestrum et formidinem dabit Dominus Deus vester super omnem terram quam calcaturi estis, sicut locutus est vobis. 005 DEU 011 026 En propono in conspectu vestro hodie benedictionem et maledictionem: 005 DEU 011 027 benedictionem, si obedieritis mandatis Domini Dei vestri, quæ ego hodie præcipio vobis: 005 DEU 011 028 maledictionem, si non obedieritis mandatis Domini Dei vestri, sed recesseritis de via, quam ego nunc ostendo vobis, et ambulaveritis post deos alienos, quos ignoratis. 005 DEU 011 029 Cum vero introduxerit te Dominus Deus tuus in Terram, ad quam pergis habitandam, pones benedictionem super montem Garizim, maledictionem super montem Hebal: 005 DEU 011 030 qui sunt trans Iordanem post viam, quæ vergit ad solis occubitum in Terra Chananæi, qui habitat in campestribus contra Galgalam, quæ est iuxta vallem tendentem et intrantem procul. 005 DEU 011 031 Vos enim transibitis Iordanem, ut possideatis Terram, quam Dominus Deus vester daturus est vobis, ut habeatis et possideatis illam. 005 DEU 011 032 Videte ergo ut impleatis ceremonias atque iudicia, quæ ego hodie ponam in conspectu vestro. 005 DEU 012 001 Hæc sunt præcepta atque iudicia, quæ facere debetis in Terra, quam Dominus Deus patrum tuorum daturus est tibi, ut possideas eam cunctis diebus, quibus super humum gradieris. 005 DEU 012 002 Subvertite omnia loca, in quibus coluerunt gentes, quas possessuri estis, deos suos super montes excelsos, et colles, et subter omne lignum frondosum. 005 DEU 012 003 Dissipate aras eorum, et confringite statuas, lucos igne comburite, et idola comminuite: disperdite nomina eorum de locis illis. 005 DEU 012 004 Non facietis ita Domino Deo vestro: 005 DEU 012 005 sed ad locum, quem elegerit Dominus Deus vester de cunctis tribubus vestris, ut ponat nomen suum ibi, et habitet in eo, venietis: 005 DEU 012 006 et offeretis in loco illo holocausta et victimas vestras, decimas et primitias manuum vestrarum, et vota atque donaria, primogenita boum et ovium. 005 DEU 012 007 Et comedetis ibi in conspectu Domini Dei vestri: ac lætabimini in cunctis, ad quæ miseritis manum vos et domus vestræ, in quibus benedixerit vobis Dominus Deus vester. 005 DEU 012 008 Non facietis ibi quæ nos hic facimus hodie, singuli quod sibi rectum videtur. 005 DEU 012 009 Neque enim usque in præsens tempus venistis ad requiem, et possessionem, quam Dominus Deus vester daturus est vobis. 005 DEU 012 010 Transibitis Iordanem, et habitabitis in Terra, quam Dominus Deus vester daturus est vobis, ut requiescatis a cunctis hostibus per circuitum: et absque ullo timore habitetis 005 DEU 012 011 in loco, quem elegerit Dominus Deus vester, ut sit nomen eius in eo. Illuc omnia, quæ præcipio, conferetis, holocausta, et hostias, ac decimas, et primitias manuum vestrarum: et quidquid præcipuum est in muneribus, quæ vovebitis Domino. 005 DEU 012 012 Ibi epulabimini coram Domino Deo vestro, vos et filii ac filiæ vestræ, famuli et famulæ atque Levites, qui in urbibus vestris commoratur. Neque enim habet aliam partem et possessionem inter vos. 005 DEU 012 013 Cave ne offeras holocausta tua in omni loco, quem videris: 005 DEU 012 014 sed in eo, quem elegerit Dominus, in una tribuum tuarum offeres hostias, et facies quæcumque præcipio tibi. 005 DEU 012 015 Sin autem comedere volueris, et te esus carnium delectaverit, occide, comede iuxta benedictionem Domini Dei tui, quam dedit tibi in urbibus tuis: sive immundum fuerit, hoc est, maculatum et debile: sive mundum, hoc est, integrum et sine macula, quod offerri licet, sicut capream et cervum, comedes, 005 DEU 012 016 absque esu dumtaxat sanguinis, quem super terram quasi aquam effundes. 005 DEU 012 017 Non poteris comedere in oppidis tuis decimam frumenti, et vini, et olei tui, primogenita armentorum et pecorum, et omnia quæ voveris, et sponte offerre volueris, et primitias manuum tuarum: 005 DEU 012 018 sed coram Domino Deo tuo comedes ea in loco, quem elegerit Dominus Deus tuus, tu et filius tuus et filia tua, et servus et famula, atque Levites, qui manet in urbibus tuis: et lætaberis et reficieris coram Domino Deo tuo in cunctis, ad quæ extenderis manum tuam. 005 DEU 012 019 Cave ne derelinquas Levitem in omni tempore quo versaris in terra. 005 DEU 012 020 Quando dilataverit Dominus Deus tuus terminos tuos, sicut locutus est tibi, et volueris vesci carnibus, quas desiderat anima tua: 005 DEU 012 021 locus autem, quem elegerit Dominus Deus tuus ut sit nomen eius ibi, si procul fuerit, occides de armentis et pecoribus, quæ habueris, sicut præcepi tibi, et comedes in oppidis tuis, ut tibi placet. 005 DEU 012 022 Sicut comeditur caprea et cervus, ita vesceris eis: et mundus et immundus in commune vescentur. 005 DEU 012 023 Hoc solum cave, ne sanguinem comedas. Sanguis enim eorum pro anima est: et idcirco non debes animam comedere cum carnibus: 005 DEU 012 024 sed super terram fundes quasi aquam, 005 DEU 012 025 ut bene sit tibi et filiis tuis post te, cum feceris quod placet in conspectu Domini. 005 DEU 012 026 Quæ autem sanctificaveris, et voveris Domino, tolles, et venies ad locum, quem elegerit Dominus: 005 DEU 012 027 et offeres oblationes tuas carnem et sanguinem super altare Domini Dei tui: sanguinem hostiarum fundes in altari: carnibus autem ipse vesceris. 005 DEU 012 028 Observa et audi omnia quæ ego præcipio tibi, ut bene sit tibi et filiis tuis post te in sempiternum, cum feceris quod bonum est et placitum in conspectu Domini Dei tui. 005 DEU 012 029 Quando disperdiderit Dominus Deus tuus ante faciem tuam gentes, ad quas ingredieris possidendas, et possederis eas, atque habitaveris in terra earum: 005 DEU 012 030 cave ne imiteris eas, postquam te fuerint introeunte subversæ, et requiras ceremonias earum, dicens: Sicut coluerunt gentes istæ deos suos, ita et ego colam. 005 DEU 012 031 Non facies similiter Domino Deo tuo. Omnes enim abominationes, quas aversatur Dominus, fecerunt diis suis, offerentes filios et filias, et comburentes igni. 005 DEU 012 032 Quod præcipio tibi, hoc tantum facito Domino: nec addas quidquam, nec minuas. 005 DEU 013 001 Si surrexerit in medio tui prophetes, aut qui somnium vidisse se dicat, et prædixerit signum atque portentum, 005 DEU 013 002 et evenerit quod locutus est, et dixerit tibi: Eamus, et sequamur deos alienos quos ignoras, et serviamus eis: 005 DEU 013 003 non audies verba prophetæ illius aut somniatoris: quia tentat vos Dominus Deus vester, ut palam fiat utrum diligatis eum an non, in toto corde, et in tota anima vestra. 005 DEU 013 004 Dominum Deum vestrum sequimini, et ipsum timete, et mandata illius custodite, et audite vocem eius: ipsi servietis, et ipsi adhærebitis. 005 DEU 013 005 Propheta autem ille aut fictor somniorum interficietur: quia locutus est ut vos averteret a Domino Deo vestro, qui eduxit vos de Terra Ægypti, et redemit vos de domo servitutis: ut errare te faceret de via, quam tibi præcepit Dominus Deus tuus: et auferes malum de medio tui. 005 DEU 013 006 Si tibi voluerit persuadere frater tuus filius matris tuæ, aut filius tuus vel filia, sive uxor quæ est in sinu tuo, aut amicus, quem diligis ut animam tuam, clam dicens: Eamus, et serviamus diis alienis, quos ignoras tu, et patres tui, 005 DEU 013 007 cunctarum in circuitu gentium, quæ iuxta vel procul sunt, ab initio usque ad finem terræ, 005 DEU 013 008 non acquiescas ei, nec audias, neque parcat ei oculus tuus ut miserearis et occultes eum, 005 DEU 013 009 sed statim interficies. Sit primum manus tua super eum, et postea omnis populus mittat manum. 005 DEU 013 010 Lapidibus obrutus necabitur: quia voluit te abstrahere a Domino Deo tuo, qui eduxit te de Terra Ægypti de domo servitutis: 005 DEU 013 011 ut omnis Israel audiens timeat, et nequaquam ultra faciat quippiam huius rei simile. 005 DEU 013 012 Si audieris in una urbium tuarum, quas Dominus Deus tuus dabit tibi ad habitandum, dicentes aliquos: 005 DEU 013 013 Egressi sunt filii Belial de medio tui, et averterunt habitatores urbis suæ, atque dixerunt: Eamus, et serviamus diis alienis quos ignoratis: 005 DEU 013 014 quare solicite et diligenter, rei veritate perspecta, si inveneris certum esse quod dicitur, et abominationem hanc opere perpetratam, 005 DEU 013 015 statim percuties habitatores urbis illius in ore gladii, et delebis eam ac omnia quæ in illa sunt, usque ad pecora. 005 DEU 013 016 Quidquid etiam supellectilis fuerit, congregabis in medio platearum eius, et cum ipsa civitate succendes, ita ut universa consumas Domino Deo tuo, et sit tumulus sempiternus. Non ædificabitur amplius, 005 DEU 013 017 et non adhærebit de illo anathemate quidquam in manu tua: ut avertatur Dominus ab ira furoris sui, et misereatur tui, multiplicetque te sicut iuravit patribus tuis, 005 DEU 013 018 quando audieris vocem Domini Dei tui, custodiens omnia præcepta eius, quæ ego præcipio tibi hodie, ut facias quod placitum est in conspectu Domini Dei tui. 005 DEU 014 001 Filii estote Domini Dei vestri: non vos incidetis, nec facietis calvitium super mortuo. 005 DEU 014 002 Quoniam populus sanctus es Domino Deo tuo: et te elegit ut sis ei in populum peculiarem de cunctis gentibus, quæ sunt super terram. 005 DEU 014 003 Ne comedatis quæ immunda sunt. 005 DEU 014 004 Hoc est animal, quod comedere debetis, bovem, et ovem, et capram, 005 DEU 014 005 cervum et capream, bubalum, tragelaphum, pygargum, orygem, camelopardalum. 005 DEU 014 006 Omne animal quod in duas partes findit ungulam, et ruminat, comedetis. 005 DEU 014 007 De his autem, quæ ruminant, et ungulam non findunt, comedere non debetis, ut camelum, leporem, chœrogryllum: hæc quia ruminant, et non dividunt ungulam, immunda erunt vobis. 005 DEU 014 008 Sus quoque quoniam dividat ungulam, et non ruminat, immunda erit. Carnibus eorum non vescemini, et cadavera non tangetis. 005 DEU 014 009 Hæc comedetis ex omnibus quæ morantur in aquis: Quæ habent pinnulas et squamas, comedite: 005 DEU 014 010 quæ absque pinnulis et squamis sunt, ne comedatis, quia immunda sunt. 005 DEU 014 011 Omnes aves mundas comedite. 005 DEU 014 012 Immundas ne comedatis: aquilam scilicet, et gryphem, et haliæetum, 005 DEU 014 013 ixion, et vulturem ac milvum iuxta genus suum: 005 DEU 014 014 et omne corvini generis, 005 DEU 014 015 et struthionem, ac noctuam, et larum, atque accipitrem iuxta genus suum: 005 DEU 014 016 herodium ac cygnum, et ibin, 005 DEU 014 017 ac mergulum, porphyrionem, et nycticoracem, 005 DEU 014 018 onocrotalum, et charadrium, singula in genere suo: upupam quoque et vespertilionem. 005 DEU 014 019 Et omne quod reptat et pennulas habet, immundum erit, et non comedetur. 005 DEU 014 020 Omne quod mundum est, comedite. 005 DEU 014 021 Quidquid autem morticinum est, ne vescamini ex eo. Peregrino, qui intra portas tuas est, da ut comedat, aut vende ei: quia tu populus sanctus Domini Dei tui es. Non coques hœdum in lacte matris suæ. 005 DEU 014 022 Decimam partem separabis de cunctis fructibus tuis qui nascuntur in terra per annos singulos, 005 DEU 014 023 et comedes in conspectu Domini Dei tui in loco, quem elegerit, ut in eo nomen illius invocetur, decimam frumenti tui, et vini, et olei, et primogenita de armentis et ovibus tuis: ut discas timere Dominum Deum tuum omni tempore. 005 DEU 014 024 Cum autem longior fuerit via, et locus quem elegerit Dominus Deus tuus, tibique benedixerit, nec potueris ad eum hæc cuncta portare, 005 DEU 014 025 vendes omnia, et in pretium rediges, portabisque manu tua, et proficisceris ad locum, quem elegerit Dominus Deus tuus: 005 DEU 014 026 et emes ex eadem pecunia quidquid tibi placuerit, sive ex armentis, sive ex ovibus, vinum quoque et siceram, et omne quod desiderat anima tua: et comedes coram Domino Deo tuo, et epulaberis tu et domus tua: 005 DEU 014 027 et Levites qui intra portas tuas est, cave ne derelinquas eum, quia non habet aliam partem in possessione tua. 005 DEU 014 028 Anno tertio separabis aliam decimam ex omnibus quæ nascuntur tibi eo tempore: et repones intra ianuas tuas. 005 DEU 014 029 Venietque Levites qui aliam non habet partem nec possessionem tecum, et peregrinus ac pupillus et vidua, qui intra portas tuas sunt, et comedent et saturabuntur: ut benedicat tibi Dominus Deus tuus in cunctis operibus manuum tuarum quæ feceris. 005 DEU 015 001 Septimo anno facies remissionem, 005 DEU 015 002 quæ hoc ordine celebrabitur. Cui debetur aliquid ab amico vel proximo ac fratre suo, repetere non poterit, quia annus remissionis est Domini. 005 DEU 015 003 A peregrino et advena exiges: civem et propinquum repetendi non habebis potestatem. 005 DEU 015 004 Et omnino indigens et mendicus non erit inter vos: ut benedicat tibi Dominus Deus tuus in terra, quam traditurus est tibi in possessionem. 005 DEU 015 005 Si tamen audieris vocem Domini Dei tui, et custodieris universa quæ iussit, et quæ ego hodie præcipio tibi, benedicet tibi, ut pollicitus est. 005 DEU 015 006 Fœnerabis gentibus multis, et ipse a nullo accipies mutuum. Dominaberis nationibus plurimis, et tui nemo dominabitur. 005 DEU 015 007 Si unus de fratribus tuis, qui morantur intra portas civitatis tuæ in terra, quam Dominus Deus tuus daturus est tibi, ad paupertatem venerit: non obdurabis cor tuum, nec contrahes manum, 005 DEU 015 008 sed aperies eam pauperi, et dabis mutuum, quo eum indigere perspexeris. 005 DEU 015 009 Cave ne forte subrepat tibi impia cogitatio, et dicas in corde tuo: Appropinquat septimus annus remissionis; et avertas oculos tuos a paupere fratre tuo, nolens ei quod postulat mutuum commodare: ne clamet contra te ad Dominum, et fiat tibi in peccatum. 005 DEU 015 010 Sed dabis ei: nec ages quippiam callide in eius necessitatibus sublevandis: ut benedicat tibi Dominus Deus tuus in omni tempore, et in cunctis ad quæ manum miseris. 005 DEU 015 011 Non deerunt pauperes in terra habitationis tuæ: idcirco ego præcipio tibi ut aperias manum fratri tuo egeno et pauperi, qui tecum versatur in terra. 005 DEU 015 012 Cum tibi venditus fuerit frater tuus Hebræus, aut Hebræa, et sex annis servierit tibi, in septimo anno dimittes eum liberum: 005 DEU 015 013 et quem libertate donaveris, nequaquam vacuum abire patieris: 005 DEU 015 014 sed dabis viaticum de gregibus, et de area, et torculari tuo, quibus Dominus Deus tuus benedixerit tibi. 005 DEU 015 015 Memento quod et ipse servieris in Terra Ægypti, et liberaverit te Dominus Deus tuus, et idcirco ego nunc præcipio tibi. 005 DEU 015 016 Sin autem dixerit: Nolo egredi: eo quod diligat te, et domum tuam, et bene sibi apud te esse sentiat: 005 DEU 015 017 assumes subulam, et perforabis aurem eius in ianua domus tuæ, et serviet tibi usque in æternum. Ancillæ quoque similiter facies. 005 DEU 015 018 Non avertas ab eis oculos tuos, quando dimiseris eos liberos: quoniam iuxta mercedem mercenarii per sex annos servivit tibi: ut benedicat tibi Dominus Deus tuus in cunctis operibus quæ agis. 005 DEU 015 019 De primogenitis, quæ nascuntur in armentis, et in ovibus tuis, quidquid est sexus masculini, sanctificabis Domino Deo tuo. Non operaberis in primogenito bovis, et non tondebis primogenita ovium. 005 DEU 015 020 In conspectu Domini Dei tui comedes ea per annos singulos in loco, quem elegerit Dominus, tu et domus tua. 005 DEU 015 021 Sin autem habuerit maculam, vel claudum fuerit, vel cæcum, aut in aliqua parte deforme vel debile, non immolabitur Domino Deo tuo. 005 DEU 015 022 Sed intra portas urbis tuæ comedes illud: tam mundus quam immundus similiter vescentur eis quasi caprea, et cervo. 005 DEU 015 023 Hoc solum observabis, ut sanguinem eorum non comedas, sed effundes in terram quasi aquam. 005 DEU 016 001 Observa mensem novarum frugum, et verni primum temporis, ut facias Phase Domino Deo tuo: quoniam in isto mense eduxit te Dominus Deus tuus de Ægypto nocte. 005 DEU 016 002 Immolabisque Phase Domino Deo tuo de ovibus, et de bobus in loco, quem elegerit Dominus Deus tuus, ut habitet nomen eius ibi. 005 DEU 016 003 Non comedes in eo panem fermentatum: Septem diebus comedes absque fermento, afflictionis panem, quoniam in pavore egressus es de Ægypto: ut memineris diei egressionis tuæ de Ægypto, omnibus diebus vitæ tuæ. 005 DEU 016 004 Non apparebit fermentum in omnibus terminis tuis septem diebus, et non remanebit de carnibus eius quod immolatum est vespere in die primo usque mane. 005 DEU 016 005 Non poteris immolare Phase in qualibet urbium tuarum, quas Dominus Deus tuus daturus est tibi; 005 DEU 016 006 sed in loco, quem elegerit Dominus Deus tuus, ut habitet nomen eius ibi: immolabis Phase vespere ad solis occasum, quando egressus es de Ægypto. 005 DEU 016 007 Et coques, et comedes in loco, quem elegerit Dominus Deus tuus, maneque consurgens vades in tabernacula tua. 005 DEU 016 008 Sex diebus comedes azyma: et in die septima, quia collecta est Domini Dei tui, non facies opus. 005 DEU 016 009 Septem hebdomadas numerabis tibi ab ea die qua falcem in segetem miseris. 005 DEU 016 010 Et celebraris diem festum hebdomadarum Domino Deo tuo, oblationem spontaneam manus tuæ, quam offeres iuxta benedictionem Domini Dei tui: 005 DEU 016 011 et epulaberis coram Domino Deo tuo, tu, filius tuus, et filia tua, servus tuus, et ancilla tua, et Levites qui est intra portas tuas, advena ac pupillus et vidua, qui morantur vobiscum: in loco quem elegerit Dominus Deus tuus, ut habitet nomen eius ibi: 005 DEU 016 012 et recordaberis quoniam servus fueris in Ægypto: custodiesque ac facies quæ præcepta sunt. 005 DEU 016 013 Sollemnitatem quoque tabernaculorum celebrabis per septem dies, quando collegeris de area et torculari fruges tuas: 005 DEU 016 014 et epulaberis in festivitate tua, tu, filius tuus, et filia, servus tuus et ancilla, Levites quoque et advena, pupillus et vidua qui intra portas tuas sunt. 005 DEU 016 015 Septem diebus Domino Deo tuo festa celebrabis in loco quem elegerit Dominus: benedicetque tibi Dominus Deus tuus in cunctis frugibus tuis, et in omni opere manuum tuarum, erisque in lætitia. 005 DEU 016 016 Tribus vicibus per annum apparebit omne masculinum tuum in conspectu Domini Dei tui in loco quem elegerit: in sollemnitate azymorum, in sollemnitate hebdomadarum, et in sollemnitate tabernaculorum. Non apparebit ante Dominum vacuus: 005 DEU 016 017 sed offeret unusquisque secundum quod habuerit iuxta benedictionem Domini Dei sui, quam dederit ei. 005 DEU 016 018 Iudices et magistros constitues in omnibus portis tuis, quas Dominus Deus tuus dederit tibi, per singulas tribus tuas: ut iudicent populum iusto iudicio, 005 DEU 016 019 nec in alteram partem declinent. Non accipies personam, nec munera: quia munera excæcant oculos sapientum, et mutant verba iustorum. 005 DEU 016 020 Iuste quod iustum est persequeris: ut vivas et possideas Terram, quam Dominus Deus tuus dederit tibi. 005 DEU 016 021 Non plantabis lucum, et omnem arborem iuxta altare Domini Dei tui. 005 DEU 016 022 Nec facies tibi, neque constitues statuam: quæ odit Dominus Deus tuus. 005 DEU 017 001 Non immolabis Domino Deo tuo ovem, et bovem, in quo est macula, aut quippiam vitii: quia abominatio est Domino Deo tuo. 005 DEU 017 002 Cum reperti fuerint apud te intra unam portarum tuarum, quas Dominus Deus tuus dabit tibi, vir aut mulier qui faciant malum in conspectu Domini Dei tui, et transgrediantur pactum illius, 005 DEU 017 003 ut vadant et servant diis alienis, et adorent eos, solem et lunam, et omnem militiam cæli, quæ non præcepi: 005 DEU 017 004 et hoc tibi fuerit nunciatum, audiensque inquisieris diligenter, et verum esse repereris, et abominatio facta est in Israel: 005 DEU 017 005 educes virum ac mulierem, qui rem sceleratissimam perpetrarunt, ad portas civitatis tuæ, et lapidibus obruentur. 005 DEU 017 006 In ore duorum, aut trium testium peribit qui interficietur. Nemo occidatur, uno contra se dicente testimonium. 005 DEU 017 007 Manus testium prima interficiet eum, et manus reliqui populi extrema mittetur: ut auferas malum de medio tui. 005 DEU 017 008 Si difficile et ambiguum apud te iudicium esse perspexeris inter sanguinem et sanguinem, causam et causam, lepram et lepram: et iudicum intra portas tuas videris verba variari: surge, et ascende ad locum, quem elegerit Dominus Deus tuus. 005 DEU 017 009 Veniesque ad sacerdotes Levitici generis, et ad iudicem, qui fuerit illo tempore: quæresque ab eis, qui indicabunt tibi iudicii veritatem. 005 DEU 017 010 Et facies quodcumque dixerint qui præsunt loco, quem elegerit Dominus, et docuerint te 005 DEU 017 011 iuxta legem eius; sequerisque sententiam eorum. Nec declinabis ad dexteram neque ad sinistram. 005 DEU 017 012 Qui autem superbierit, nolens obedire sacerdotis imperio, qui eo tempore ministrat Domino Deo tuo, et decreto iudicis, morietur homo ille, et auferes malum de Israel: 005 DEU 017 013 cunctusque populus audiens timebit, ut nullus deinceps intumescat superbia. 005 DEU 017 014 Cum ingressus fueris Terram, quam Dominus Deus tuus dabit tibi, et possederis eam, habitaverisque in illa, et dixeris: Constituam super me regem, sicut habent omnes per circuitum nationes: 005 DEU 017 015 eum constitues, quem Dominus Deus tuus elegerit de numero fratrum tuorum. Non poteris alterius gentis hominem regem facere, qui non sit frater tuus. 005 DEU 017 016 Cumque fuerit constitutus, non multiplicabit sibi equos, nec reducet populum in Ægyptum, equitatus numero sublevatus, præsertim cum Dominus præceperit vobis ut nequaquam amplius per eandem viam revertamini. 005 DEU 017 017 Non habebit uxores plurimas, quæ alliciant animum eius, neque argenti et auri immensa pondera. 005 DEU 017 018 Postquam autem sederit in solio regni sui, describet sibi Deuteronomium legis huius in volumine accipiens exemplar a sacerdotibus Leviticæ tribus, 005 DEU 017 019 et habebit secum, legetque illud omnibus diebus vitæ suæ, ut discat timere Dominum Deum suum, et custodire verba et ceremonias eius, quæ in lege præcepta sunt. 005 DEU 017 020 Nec elevetur cor eius in superbiam super fratres suos, neque declinet in partem dexteram vel sinistram, ut longo tempore regnet ipse, et filii eius super Israel. 005 DEU 018 001 Non habebunt sacerdotes et Levitæ, et omnes qui de eadem tribu sunt, partem et hereditatem cum reliquo Israel, quia sacrificia Domini, et oblationes eius comedent, 005 DEU 018 002 et nihil aliud accipient de possessione fratrum suorum: Dominus enim ipse est hereditas eorum, sicut locutus est illis. 005 DEU 018 003 Hoc erit iudicium sacerdotum a populo, et ab his qui offerunt victimas: sive bovem, sive ovem immolaverint, dabunt sacerdoti armum ac ventriculum: 005 DEU 018 004 primitias frumenti, vini, et olei, et lanarum partem ex ovium tonsione. 005 DEU 018 005 Ipsum enim elegit Dominus Deus tuus de cunctis tribubus tuis, ut stet, et ministret nomini Domini ipse, et filii eius in sempiternum. 005 DEU 018 006 Si exierit Levites ex una urbium tuarum ex omni Israel in qua habitat, et voluerit venire, desiderans locum quem elegerit Dominus, 005 DEU 018 007 ministrabit in nomine Domini Dei sui, sicut omnes fratres eius Levitæ, qui stabunt eo tempore coram Domino. 005 DEU 018 008 Partem ciborum eamdem accipiet, quam et ceteri: excepto eo, quod in urbe sua ex paterna ei successione debetur. 005 DEU 018 009 Quando ingressus fueris Terram, quam Dominus Deus tuus dabit tibi, cave ne imitari velis abominationes illarum gentium. 005 DEU 018 010 Nec inveniatur in te qui lustret filium suum, aut filiam, ducens per ignem: aut qui ariolos sciscitetur, et observet somnia atque auguria, nec sit maleficus, 005 DEU 018 011 nec incantantor, nec qui pythones consulat, nec divinos, aut quærat a mortuis veritatem. 005 DEU 018 012 Omnia enim hæc abominatur Dominus, et propter istiusmodi scelera delebit eos in introitu tuo. 005 DEU 018 013 Perfectus eris, et absque macula cum Domino Deo tuo. 005 DEU 018 014 Gentes istæ, quarum possidebis terram, augures et divinos audiunt: tu autem a Domino Deo tuo aliter institutus es. 005 DEU 018 015 PROPHETAM de gente tua et de fratribus tuis sicut me, suscitabit tibi Dominus Deus tuus: ipsum audies, 005 DEU 018 016 ut petisti a Domino Deo tuo in Horeb, quando concio congregata est, atque dixisti: Ultra non audiam vocem Domini Dei mei, et ignem hunc maximum amplius non videbo, ne moriar. 005 DEU 018 017 Et ait Dominus mihi: Bene omnia sunt locuti. 005 DEU 018 018 Prophetam suscitabo eis de medio fratrum suorum similem tui: et ponam verba mea in ore eius, loqueturque ad eos omnia quæ præcepero illi. 005 DEU 018 019 Qui autem verba eius, quæ loquetur in nomine meo, audire noluerit, ego ultor existam. 005 DEU 018 020 Propheta autem qui arrogantia depravatus voluerit loqui in nomine meo, quæ ego non præcepi illi ut diceret, aut ex nomine alienorum deorum, interficietur. 005 DEU 018 021 Quod si tacita cogitatione responderis: Quo modo possum intelligere verbum, quod Dominus non est locutus? 005 DEU 018 022 Hoc habebis signum: Quod in nomine Domini propheta ille prædixerit, et non evenerit: hoc Dominus non est locutus, sed per tumorem animi sui propheta confinxit: et idcirco non timebis eum. 005 DEU 019 001 Cum disperdiderit Dominus Deus tuus gentes, quarum tibi traditurus est terram, et possederis eam, habitaverisque in urbibus eius et in ædibus: 005 DEU 019 002 tres civitates separabis tibi in medio Terræ, quam Dominus Deus tuus dabit tibi in possessionem, 005 DEU 019 003 sternens diligenter viam: et in tres æqualiter partes totam Terræ tuæ provinciam divides: ut habeat e vicino qui propter homicidium profugus est, quo possit evadere. 005 DEU 019 004 Hæc erit lex homicidæ fugientis, cuius vita servanda est: Qui percusserit proximum suum nesciens, et qui heri et nudiustertius nullum contra eum odium habuisse comprobatur: 005 DEU 019 005 sed abiisse cum eo simpliciter in silvam ad ligna cædenda, et in succisione lignorum securis fugerit manu, ferrumque lapsum de manubrio amicum eius percusserit, et occiderit: hic ad unam supradictarum urbium confugiet, et vivet: 005 DEU 019 006 ne forsitan proximus eius, cuius effusus est sanguis, dolore stimulatus, persequatur, et apprehendat eum si longior via fuerit, et percutiat animam eius, qui non est reus mortis: quia nullum contra eum, qui occisus est, odium prius habuisse monstratur. 005 DEU 019 007 Idcirco præcipio tibi, ut tres civitates æqualis inter se spatii dividas. 005 DEU 019 008 Cum autem dilataverit Dominus Deus tuus terminos tuos, sicut iuravit patribus tuis, et dederit tibi cunctam Terram, quam eis pollicitus est 005 DEU 019 009 (si tamen custodieris mandata eius, et feceris quæ hodie præcipio tibi, ut diligas Dominum Deum tuum, et ambules in viis eius omni tempore) addes tibi tres alias civitates, et supradictarum trium urbium numerum duplicabis: 005 DEU 019 010 ut non effundatur sanguis innoxius in medio Terræ, quam Dominus Deus tuus dabit tibi possidendam, ne sis sanguinis reus. 005 DEU 019 011 Si quis autem odio habens proximum suum, insidiatus fuerit vitæ eius, surgensque percusserit illum, et mortuus fuerit, fugeritque ad unam de supradictis urbibus, 005 DEU 019 012 mittent seniores civitatis illius, et arripient eum de loco effugii, tradentque in manu proximi, cuius sanguis effusus est, et morietur. 005 DEU 019 013 Non miseraberis eius, et auferes innoxium sanguinem de Israel, ut bene sit tibi. 005 DEU 019 014 Non assumes, et transferes terminos proximi tui, quos fixerunt priores in possessione tua, quam Dominus Deus tuus dabit tibi in Terra, quam acceperis possidendam. 005 DEU 019 015 Non stabit testis unus contra aliquem, quidquid illud peccati, et facinoris fuerit: sed in ore duorum aut trium testium stabit omne verbum. 005 DEU 019 016 Si steterit testis mendax contra hominem, accusans eum prævaricationis, 005 DEU 019 017 stabunt ambo, quorum causa est, ante Dominum in conspectu sacerdotum et iudicum qui fuerint in diebus illis. 005 DEU 019 018 Cumque diligentissime perscrutantes, invenerint falsum testem dixisse contra fratrem suum mendacium: 005 DEU 019 019 reddent ei sicut fratri suo facere cogitavit, et auferes malum de medio tui: 005 DEU 019 020 ut audientes ceteri timorem habeant, et nequaquam talia audeant facere. 005 DEU 019 021 Non misereberis eius, sed animam pro anima, oculum pro oculo, dentem pro dente, manum pro manu, pedem pro pede exiges. 005 DEU 020 001 Si exieris ad bellum contra hostes tuos, et videris equitatus et currus, et maiorem quam tu habeas adversarii exercitus multitudinem, non timebis eos: quia Dominus Deus tuus tecum est, qui eduxit te de Terra Ægypti. 005 DEU 020 002 Appropinquante autem iam prælio, stabit sacerdos ante aciem, et sic loquetur ad populum: 005 DEU 020 003 Audi Israel, vos hodie contra inimicos vestros pugnam committitis, non pertimescat cor vestrum, nolite metuere, nolite cedere, nec formidetis eos: 005 DEU 020 004 quia Dominus Deus vester in medio vestri est, et pro vobis contra adversarios dimicabit, ut eruat vos de periculo. 005 DEU 020 005 Duces quoque per singulas turmas audiente exercitu proclamabunt: Quis est homo, qui ædificavit domum novam, et non dedicavit eam? Vadat, et revertatur in domum suam, ne forte moriatur in bello, et alius dedicet eam. 005 DEU 020 006 Quis est homo qui plantavit vineam, et necdum fecit eam esse communem, de qua vesci omnibus liceat? Vadat, et revertatur in domum suam: ne forte moriatur in bello, et alius homo eius fungatur officio. 005 DEU 020 007 Quis est homo, qui despondit uxorem, et non accepit eam? Vadat, et revertatur in domum suam, ne forte moriatur in bello, et alius homo accipiat eam. 005 DEU 020 008 His dictis addent reliqua, et loquentur ad populum: Quis est homo formidolosus, et corde pavido? Vadat, et revertatur in domum suam, ne pavere faciat corda fratrum suorum, sicut ipse timore perterritus est. 005 DEU 020 009 Cumque siluerint duces exercitus, et finem loquendi fecerint, unusquisque suos ad bellandum cuneos præparabit. 005 DEU 020 010 Si quando accesseris ad expugnandam civitatem, offeres ei primum pacem. 005 DEU 020 011 Si receperit, et aperuerit tibi portas, cunctus populus, qui in ea est, salvabitur, et serviet tibi sub tributo. 005 DEU 020 012 Sin autem fœdus inire noluerit, et cœperit contra te bellum, oppugnabis eam. 005 DEU 020 013 Cumque tradiderit Dominus Deus tuus illam in manu tua, percuties omne, quod in ea generis masculini est, in ore gladii, 005 DEU 020 014 absque mulieribus et infantibus, iumentis et ceteris, quæ in civitate sunt. Omnem prædam exercitui divides, et comedes de spoliis hostium tuorum, quæ Dominus Deus tuus dederit tibi. 005 DEU 020 015 Sic facies cunctis civitatibus, quæ a te procul valde sunt, et non sunt de his urbibus, quas in possessionem accepturus es. 005 DEU 020 016 De his autem civitatibus, quæ dabuntur tibi, nullum omnino permittes vivere: 005 DEU 020 017 sed interficies in ore gladii, Hethæum videlicet, et Amorrhæum, et Chananæum, Pherezæum, et Hevæum, et Iebusæum, sicut præcepit tibi Dominus Deus tuus: 005 DEU 020 018 ne forte doceant vos facere cunctas abominationes, quas ipsi operati sunt diis suis: et peccetis in Dominum Deum vestrum. 005 DEU 020 019 Quando obsederis civitatem multo tempore, et munitionibus circumdederis ut expugnes eam, non succides arbores, de quibus vesci potest, nec securibus per circuitum debes vastare regionem: quoniam lignum est, et non homo, nec potest bellantium contra te augere numerum. 005 DEU 020 020 Si qua autem ligna non sunt pomifera, sed agrestia, et in ceteros apta usus, succide, et instrue machinas, donec capias civitatem, quæ contra te dimicat. 005 DEU 021 001 Quando inventum fuerit in terra, quam Dominus Deus tuus daturus est tibi, hominis cadaver occisi, et ignorabitur cædis reus, 005 DEU 021 002 egredientur maiores natu, et iudices tui, et metientur a loco cadaveris singularum per circuitum spatia civitatum: 005 DEU 021 003 et quam viciniorem ceteris esse perspexerint, seniores civitatis illius tollent vitulam de armento, quæ non traxit iugum, nec terram scidit vomere, 005 DEU 021 004 et ducent eam ad vallem asperam atque saxosam, quæ numquam arata est, nec sementem recepit: et cædent in ea cervices vitulæ: 005 DEU 021 005 accedentque sacerdotes filii Levi, quos elegerit Dominus Deus tuus ut ministrent ei, et benedicant in nomine eius, et ad verbum eorum omne negotium, et quidquid mundum, vel immundum est, iudicetur. 005 DEU 021 006 Et venient maiores natu civitatis illius ad interfectum, lavabuntque manus suas super vitulam, quæ in valle percussa est, 005 DEU 021 007 et dicent: Manus nostræ non effuderunt sanguinem hunc, nec oculi viderunt. 005 DEU 021 008 Propitius esto populo tuo Israel, quem redemisti Domine, et ne reputes sanguinem innocentem in medio populi tui Israel. Et auferetur ab eis reatus sanguinis: 005 DEU 021 009 tu autem alienus eris ab innocentis cruore, qui fusus est, cum feceris quod præcepit Dominus. 005 DEU 021 010 Si egressus fueris ad pugnam contra inimicos tuos, et tradiderit eos Dominus Deus tuus in manu tua, captivosque duxeris, 005 DEU 021 011 et videris in numero captivorum mulierem pulchram, et adamaveris eam, voluerisque habere uxorem, 005 DEU 021 012 introduces eam in domum tuam: quæ radet cæsariem, et circumcidet ungues, 005 DEU 021 013 et deponet vestem, in qua capta est: sedensque in domo tua, flebit patrem et matrem suam uno mense: et postea intrabis ad eam, dormiesque cum illa, et erit uxor tua. 005 DEU 021 014 Si autem postea non sederit animo tuo, dimittes eam liberam, nec vendere poteris pecunia, nec opprimere per potentiam: quia humiliasti eam. 005 DEU 021 015 Si habuerit homo uxores duas, unam dilectam, et alteram odiosam, genuerintque ex eo liberos, et fuerit filius odiosæ primogenitus, 005 DEU 021 016 volueritque substantiam inter filios suos dividere: non poterit filium dilectæ facere primogenitum, et præferre filio odiosæ, 005 DEU 021 017 sed filium odiosæ agnoscet primogenitum, dabitque ei de his quæ habuerit cuncta duplicia: iste est enim principium liberorum eius, et huic debentur primogenita. 005 DEU 021 018 Si genuerit homo filium contumacem et protervum, qui non audiat patris aut matris imperium, et coercitus obedire contempserit: 005 DEU 021 019 apprehendent eum, et ducent ad seniores civitatis illius, et ad portam iudicii, 005 DEU 021 020 dicentque ad eos: Filius noster iste protervus et contumax est, monita nostra audire contemnit, comessationibus vacat, et luxuriæ atque conviviis: 005 DEU 021 021 lapidibus eum obruet populus civitatis: et morietur, ut auferatis malum de medio vestri, et universus Israel audiens pertimescat. 005 DEU 021 022 Quando peccaverit homo quod morte plectendum est, et adiudicatus morti appensus fuerit in patibulo: 005 DEU 021 023 non permanebit cadaver eius in ligno, sed in eadem die sepelietur: quia maledictus a Deo est qui pendet in ligno: et nequaquam contaminabis Terram tuam, quam Dominus Deus tuus dederit tibi in possessionem. 005 DEU 022 001 Non videbis bovem fratris tui, aut ovem errantem, et præteribis: sed reduces fratri tuo, 005 DEU 022 002 etiam si non est propinquus frater tuus, nec nosti eum: duces in domum tuam, et erunt apud te quamdiu quærat ea frater tuus, et recipiat. 005 DEU 022 003 Similiter facies de asino, et de vestimento, et de omni re fratris tui, quæ perierit: si inveneris eam, ne negligas quasi alienam. 005 DEU 022 004 Si videris asinum fratris tui aut bovem cecidisse in via, non despicies, sed sublevabis cum eo. 005 DEU 022 005 Non induetur mulier veste virili, nec vir utetur veste feminea: abominabilis enim apud Deum est qui facit hæc. 005 DEU 022 006 Si ambulans per viam, in arbore vel in terra nidum avis inveneris, et matrem pullis vel ovis desuper incubantem: non tenebis eam cum filiis, 005 DEU 022 007 sed abire patieris, captos tenens filios: ut bene sit tibi, et longo vivas tempore. 005 DEU 022 008 Cum ædificaveris domum novam, facies murum tecti per circuitum: ne effundatur sanguis in domo tua, et sis reus labente alio, et in præceps ruente. 005 DEU 022 009 Non seres vineam tuam altero semine: ne et sementis quam sevisti, et quæ nascuntur ex vinea, pariter sanctificentur. 005 DEU 022 010 Non arabis in bove simul et asino. 005 DEU 022 011 Non indueris vestimento, quod ex lana linoque contextum est. 005 DEU 022 012 Funiculos in fimbriis facies per quattuor angulos pallii tui, quo operieris. 005 DEU 022 013 Si duxerit vir uxorem, et postea odio habuerit eam, 005 DEU 022 014 quæsieritque occasiones quibus dimittat eam, obiiciens ei nomen pessimum, et dixerit: Uxorem hanc accepi, et ingressus ad eam non inveni virginem: 005 DEU 022 015 tollent eam pater et mater eius, et ferent secum signa virginitatis eius ad seniores urbis qui in porta sunt: 005 DEU 022 016 et dicet pater: Filiam meam dedi huic uxorem: quam quia odit, 005 DEU 022 017 imponit ei nomen pessimum, ut dicat: Non inveni filiam tuam virginem: et ecce hæc sunt signa virginitatis filiæ meæ. Expandent vestimentum coram senioribus civitatis: 005 DEU 022 018 apprehendentque senes urbis illius virum, et verberabunt illum, 005 DEU 022 019 condemnantes insuper centum siclis argenti, quos dabit patri puellæ, quoniam diffamavit nomen pessimum super virginem Israel: habebitque eam uxorem, et non poterit dimittere eam omnibus diebus vitæ suæ. 005 DEU 022 020 Quod si verum est quod obiicit, et non est in puella inventa virginitas: 005 DEU 022 021 eiicient eam extra fores domus patris sui, et lapidibus obruent viri civitatis illius, et morietur: quoniam fecit nefas in Israel, ut fornicaretur in domo patris sui: et auferes malum de medio tui. 005 DEU 022 022 Si dormierit vir cum uxore alterius, uterque morietur, id est, adulter et adultera: et auferes malum de Israel. 005 DEU 022 023 Si puellam virginem desponderit vir, et invenerit eam aliquis in civitate, et concubuerit cum ea, 005 DEU 022 024 educes utrumque ad portam civitatis illius, et lapidibus obruentur: puella, quia non clamavit, cum esset in civitate: vir, quia humiliavit uxorem proximi sui. Et auferes malum de medio tui. 005 DEU 022 025 Sin autem in agro repererit vir puellam, quæ desponsata est, et apprehendens concubuerit cum ea, ipse morietur solus: 005 DEU 022 026 puella nihil patietur, nec est rea mortis: quoniam sicut latro consurgit contra fratrem suum, et occidit animam eius, ita et puella perpessa est. 005 DEU 022 027 Sola erat in agro: clamavit, et nullus affuit qui liberaret eam. 005 DEU 022 028 Si invenerit vir puellam virginem, quæ non habet sponsum, et apprehendens concubuerit cum illa, et res ad iudicium venerit: 005 DEU 022 029 dabit qui dormivit cum ea, patri puellæ quinquaginta siclos argenti, et habebit eam uxorem, quia humiliavit illam: non poterit dimittere eam cunctis diebus vitæ suæ. 005 DEU 022 030 Non accipiet homo uxorem patris sui, nec revelabit operimentum eius. 005 DEU 023 001 Non intravit eunuchus attritis vel amputatis testiculis et abscisso veretro, ecclesiam Domini. 005 DEU 023 002 Non ingredietur mamzer, hoc est, de scorto natus, in ecclesiam Domini, usque ad decimam generationem. 005 DEU 023 003 Ammonites et Moabites etiam post decimam generationem non intrabunt ecclesiam Domini, in æternum: 005 DEU 023 004 quia noluerunt vobis occurrere cum pane et aqua in via quando egressi estis de Ægypto: et quia conduxerunt contra te Balaam filium Beor de Mesopotamia Syriæ, ut malediceret tibi: 005 DEU 023 005 et noluit Dominus Deus tuus audire Balaam, vertitque maledictionem eius in benedictionem tuam, eo quod diligeret te. 005 DEU 023 006 Non facies cum eis pacem, nec quæras eis bona cunctis diebus vitæ tuæ in sempiternum. 005 DEU 023 007 Non abominaberis Idumæum, quia frater tuus est: nec Ægyptium, quia advena fuisti in terra eius. 005 DEU 023 008 Qui nati fuerint ex eis, tertia generatione intrabunt in ecclesiam Domini. 005 DEU 023 009 Quando egressus fueris adversus hostes tuos in pugnam, custodies te ab omni re mala. 005 DEU 023 010 Si fuerit inter vos homo, qui nocturno pollutus sit somnio, egredietur extra castra, 005 DEU 023 011 et non revertetur, priusquam ad vesperam lavetur aqua: et post solis occasum regredietur in castra. 005 DEU 023 012 Habebis locum extra castra, ad quem egrediaris ad requisita naturæ, 005 DEU 023 013 gerens paxillum in balteo. Cumque sederis, fodies per circuitum, et egesta humo operies 005 DEU 023 014 quo revelatus es (Dominus enim Deus tuus ambulat in medio castrorum, ut eruat te, et tradat tibi inimicos tuos) et sint castra tua sancta, et nihil in eis appareat fœditatis ne derelinquat te. 005 DEU 023 015 Non trades servum domino suo, qui ad te confugerit. 005 DEU 023 016 Habitabit tecum in loco, qui ei placuerit, et in una urbium tuarum requiescet: ne contristes eum. 005 DEU 023 017 Non erit meretrix de filiabus Israel, nec scortator de filiis Israel. 005 DEU 023 018 Non offeres mercedem prostibuli, nec pretium canis in domo Domini Dei tui, quidquid illud est quod voveris: quia abominatio est utrumque apud Dominum Deum tuum. 005 DEU 023 019 Non fœnerabis fratri tuo ad usuram pecuniam, nec fruges, nec quamlibet aliam rem: 005 DEU 023 020 sed alieno. Fratri autem tuo absque usura id, quo indiget, commodabis: ut benedicat tibi Dominus Deus tuus in omni opere tuo in Terra, ad quam ingredieris possidendam. 005 DEU 023 021 Cum votum voveris Domino Deo tuo, non tardabis reddere: quia requiret illud Dominus Deus tuus. Et si moratus fueris, reputabitur tibi in peccatum. 005 DEU 023 022 Si nolueris polliceri, absque peccato eris. 005 DEU 023 023 Quod autem semel egressum est de labiis tuis, observabis, et facies sicut promisisti Domino Deo tuo, et propria voluntate et ore tuo locutus es. 005 DEU 023 024 Ingressus vineam proximi tui, comede uvas quantum tibi placuerit: foras autem ne efferas tecum. 005 DEU 023 025 Si intraveris in segetem amici tui, franges spicas, et manu conteres: falce autem non metes. 005 DEU 024 001 Si acceperit homo uxorem, et habuerit eam, et non invenerit gratiam ante oculos eius propter aliquam fœditatem: scribet libellum repudii, et dabit in manu illius, et dimittet eam de domo sua. 005 DEU 024 002 Cumque egressa alterum maritum duxerit, 005 DEU 024 003 et ille quoque oderit eam, dederitque ei libellum repudii, et dimiserit de domo sua, vel certe mortuus fuerit: 005 DEU 024 004 non poterit prior maritus recipere eam in uxorem: quia polluta est, et abominabilis facta est coram Domino: ne peccare facias Terram tuam, quam Dominus Deus tuus tradiderit tibi possidendam. 005 DEU 024 005 Cum acceperit homo nuper uxorem, non procedet ad bellum, nec ei quippiam necessitatis iniungetur publicæ, sed vacabit absque culpa domi suæ, ut uno anno lætetur cum uxore sua. 005 DEU 024 006 Non accipies loco pignoris inferiorem, et superiorem molam: quia animam suam opposuit tibi. 005 DEU 024 007 Si deprehensus fuerit homo solicitans fratrem suum de filiis Israel, et vendito eo acceperit pretium, interficietur, et auferes malum de medio tui. 005 DEU 024 008 Observa diligenter ne incurras plagam lepræ, sed facies quæcumque docuerint te sacerdotes Levitici generis iuxta id, quod præcepi eis, et imple sollicite. 005 DEU 024 009 Mementote quæ fecerit Dominus Deus vester Mariæ in via cum egrederemini de Ægypto. 005 DEU 024 010 Cum repetes a proximo tuo rem aliquam, quam debet tibi, non ingredieris domum eius ut pignus auferas: 005 DEU 024 011 sed stabis foris, et ille tibi proferet quod habuerit. 005 DEU 024 012 Sin autem pauper est, non pernoctabit apud te pignus, 005 DEU 024 013 sed statim reddes ei ante solis occasum: ut dormiens in vestimento suo, benedicat tibi, et habeas iustitiam coram Domino Deo tuo. 005 DEU 024 014 Non negabis mercedem indigentis, et pauperis fratris tui, sive advenæ, qui tecum moratur in terra, et intra portas tuas est: 005 DEU 024 015 sed eadem die reddes ei pretium laboris sui ante solis occasum, quia pauper est, et ex eo sustentat animam suam: ne clamet contra te ad Dominum, et reputetur tibi in peccatum. 005 DEU 024 016 Non occidentur patres pro filiis, nec filii pro patribus, sed unusquisque pro peccato suo morietur. 005 DEU 024 017 Non pervertes iudicium advenæ et pupilli, nec auferes pignoris loco viduæ vestimentum. 005 DEU 024 018 Memento quod servieris in Ægypto, et eruerit te Dominus Deus tuus inde. Idcirco præcipio tibi ut facias hanc rem. 005 DEU 024 019 Quando messueris segetem in agro tuo, et oblitus manipulum reliqueris, non reverteris ut tollas illum: sed advenam, et pupillum, et viduam auferre patieris, ut benedicat tibi Dominus Deus tuus in omni opere manuum tuarum. 005 DEU 024 020 Si fruges collegeris olivarum, quidquid remanserit in arboribus, non reverteris ut colligas: sed relinques advenæ, pupillo, ac viduæ. 005 DEU 024 021 Si vindemiaveris vineam tuam, non colliges remanentes racemos, sed cedent in usus advenæ, pupilli, ac viduæ. 005 DEU 024 022 Memento quod et tu servieris in Ægypto, et idcirco præcipio tibi ut facias hanc rem. 005 DEU 025 001 Si fuerit causa inter aliquos, et interpellaverint iudices: quem iustum esse perspexerint, illi iustitiæ palmam dabunt: quem impium, condemnabunt impietatis. 005 DEU 025 002 Sin autem eum, qui peccavit, dignum viderint plagis: prosternent, et coram se facient verberari. Pro mensura peccati erit et plagarum modus: 005 DEU 025 003 ita dumtaxat, ut quadragenarium numerum non excedant: ne fœde laceratus ante oculos tuos abeat frater tuus. 005 DEU 025 004 Non ligabis os bovis terentis in area fruges tuas. 005 DEU 025 005 Quando habitaverint fratres simul, et unus ex eis absque liberis mortuus fuerit, uxor defuncti non nubet alteri: sed accipiet eam frater eius, et suscitabit semen fratris sui: 005 DEU 025 006 et primogenitum ex ea filium nomine illius appellabit, ut non deleatur nomen eius ex Israel. 005 DEU 025 007 Sin autem noluerit accipere uxorem fratris sui, quæ ei lege debetur, perget mulier ad portam civitatis, et interpellabit maiores natu, dicetque: Non vult frater viri mei suscitare nomen fratris sui in Israel: nec me in coniugem sumere. 005 DEU 025 008 Statimque accersiri eum facient, et interrogabunt. Si responderit: Nolo eam uxorem accipere: 005 DEU 025 009 accedet mulier ad eum coram senioribus, et tollet calceamentum de pede eius, spuetque in faciem illius, et dicet: Sic fiet homini, qui non ædificat domum fratris sui. 005 DEU 025 010 Et vocabitur nomen illius in Israel, Domus discalceati. 005 DEU 025 011 Si habuerint inter se iurgium viri duo, et unus contra alterum rixari cœperit, volensque uxor alterius eruere virum suum de manu fortioris, miseritque manum, et apprehenderit verenda eius: 005 DEU 025 012 abscides manum illius, nec flecteris super eam ulla misericordia. 005 DEU 025 013 Non habebis in sacculo diversa pondera, maius et minus: 005 DEU 025 014 nec erit in domo tua modius maior et minor. 005 DEU 025 015 Pondus habebis iustum et verum, et modius æqualis et verus erit tibi: ut multo vivas tempore super Terram, quam Dominus Deus tuus dederit tibi. 005 DEU 025 016 Abominatur enim Dominus tuus eum, qui facit hæc, et aversatur omnem iniustitiam. 005 DEU 025 017 Memento quæ fecerit tibi Amalec in via quando egrediebaris ex Ægypto: 005 DEU 025 018 quomodo occurrerit tibi: et extremos agminis tui, qui lassi residebant, ceciderit, quando tu eras fame et labore confectus, et non timuerit Deum. 005 DEU 025 019 Cum ergo Dominus Deus tuus dederit tibi requiem, et subiecerit cunctas per circuitum nationes in Terra, quam tibi pollicitus est: delebis nomen eius sub cælo. Cave ne obliviscaris. 005 DEU 026 001 Cumque intraveris Terram, quam Dominus Deus tuus tibi daturus est possidendam, et obtinueris eam, atque habitaveris in ea: 005 DEU 026 002 tolles de cunctis frugibus tuis primitias, et pones in cartallo, pergesque ad locum, quem Dominus Deus tuus elegerit, ut ibi invocetur nomen eius: 005 DEU 026 003 accedesque ad sacerdotem, qui fuerit in diebus illis, et dices ad eum: Profiteor hodie coram Domino Deo tuo, quod ingressus sum in Terram, pro qua iuravit patribus nostris, ut daret eam nobis. 005 DEU 026 004 Suscipiensque sacerdos cartallum de manu tua, ponet ante altare Domini Dei tui: 005 DEU 026 005 et loqueris in conspectu Domini Dei tui: Syrus persequebatur patrem meum, qui descendit in Ægyptum, et ibi peregrinatus est in paucissimo numero: crevitque in gentem magnam ac robustam et infinitæ multitudinis. 005 DEU 026 006 Afflixeruntque nos Ægyptii, et persecuti sunt imponentes onera gravissima: 005 DEU 026 007 et clamavimus ad Dominum Deum patrum nostrorum: qui exaudivit nos, et respexit humilitatem nostram, et laborem, atque angustiam: 005 DEU 026 008 et eduxit nos de Ægypto in manu forti, et brachio extento, in ingenti pavore, in signis atque portentis: 005 DEU 026 009 et introduxit ad locum istum, et tradidit nobis Terram lacte et melle manantem. 005 DEU 026 010 Et idcirco nunc offero primitias frugum Terræ, quam Dominus dedit mihi. Et dimittes eas in conspectu Domini Dei tui, et adorato Domino Deo tuo. 005 DEU 026 011 Et epulaberis in omnibus bonis, quæ Dominus Deus tuus dederit tibi, et domui tuæ, tu et Levites, et advena qui tecum est. 005 DEU 026 012 Quando compleveris decimam cunctarum frugum tuarum, anno decimarum tertio dabis Levitæ, et advenæ, et pupillo et viduæ, ut comedant intra portas tuas, et saturentur. 005 DEU 026 013 Loquerisque in conspectu Domini Deo tui: Abstuli quod sanctificatum est de domo mea, et dedi illud Levitæ et advenæ, et pupillo ac viduæ, sicut iussisti mihi: non præterivi mandata tua, nec sum oblitus imperii tui. 005 DEU 026 014 Non comedi ex eis in luctu meo, nec separavi ea in qualibet immunditia, nec expendi ex his quidquam in re funebri. Obedivi voci Domini Dei mei, et feci omnia sicut præcepisti mihi. 005 DEU 026 015 Respice de sanctuario tuo, et de excelso cælorum habitaculo, et benedic populo tuo Israel, et Terræ, quam dedisti nobis, sicut iurasti patribus nostris, terræ lacte et melle mananti. 005 DEU 026 016 Hodie Dominus Deus tuus præcepit tibi ut facias mandata hæc atque iudicia: et custodias et impleas ex toto corde tuo, et ex tota anima tua. 005 DEU 026 017 Dominum elegisti hodie, ut sit tibi Deus, et ambules in viis eius, et custodias ceremonias illius, et mandata atque iudicia, et obedias eius imperio. 005 DEU 026 018 Et Dominus elegit te hodie ut sis ei populus peculiaris, sicut locutus est tibi, et custodias omnia præcepta illius: 005 DEU 026 019 et faciat te excelsiorem cunctis gentibus quas creavit, in laudem, et nomen, et gloriam suam: ut sis populus sanctus Domini Dei tui, sicut locutus est. 005 DEU 027 001 Præcepit autem Moyses et seniores Israel, populo dicentes: Custodite omne mandatum quod præcipio vobis hodie. 005 DEU 027 002 Cumque transieritis Iordanem in Terram, quam Dominus Deus tuus dabit tibi, eriges ingentes lapides, et calce levigabis eos, 005 DEU 027 003 ut possis in eis scribere omnia verba legis huius, Iordane transmisso: ut introeas Terram, quam Dominus Deus tuus dabit tibi, terram lacte et melle manantem, sicut iuravit patribus tuis. 005 DEU 027 004 Quando ergo transieritis Iordanem, erigite lapides, quos ego hodie præcipio vobis in monte Hebal, et levigabis eos calce: 005 DEU 027 005 et ædificabis ibi altare Domino Deo tuo de lapidibus, quos ferrum non tetigit, 005 DEU 027 006 et de saxis informibus et impolitis: et offeres super eo holocausta Domino Deo tuo, 005 DEU 027 007 et immolabis hostias pacificas, comedesque ibi, et epulaberis coram Domino Deo tuo. 005 DEU 027 008 Et scribes super lapides omnia verba legis huius plane et lucide. 005 DEU 027 009 Dixeruntque Moyses et sacerdotes Levitici generis ad omnem Israelem: Attende, et audi Israel: Hodie factus es populus Domini Dei tui: 005 DEU 027 010 audies vocem eius, et facies mandata atque iustitias, quas ego præcipio tibi. 005 DEU 027 011 Præcepitque Moyses populo in die illo, dicens: 005 DEU 027 012 Hi stabunt ad benedicendum populo super montem Garizim, Iordane transmisso: Simeon, Levi, Iudas, Issachar, Ioseph, et Beniamin. 005 DEU 027 013 Et e regione isti stabunt ad maledicendum in monte Hebal: Ruben, Gad, et Aser, et Zabulon, Dan et Nephthali. 005 DEU 027 014 Et pronunciabunt Levitæ, dicentque ad omnes viros Israel excelsa voce: 005 DEU 027 015 Maledictus homo, qui facit sculptile et conflatile, abominationem Domini, opus manuum artificum, ponetque illud in abscondito. Et respondebit omnis populus, et dicet: Amen. 005 DEU 027 016 Maledictus qui non honorat patrem suum, et matrem. Et dicet omnis populus: Amen. 005 DEU 027 017 Maledictus qui transfert terminos proximi sui. Et dicet omnis populus: Amen. 005 DEU 027 018 Maledictus qui errare facit cæcum in itinere. Et dicet omnis populus: Amen. 005 DEU 027 019 Maledictus qui pervertit iudicium advenæ, pupilli et viduæ. Et dicet omnis populus: Amen. 005 DEU 027 020 Maledictus qui dormit cum uxore patris sui, et revelat operimentum lectuli eius. Et dicet omnis populus: Amen. 005 DEU 027 021 Maledictus qui dormit cum omni iumento. Et dicet omnis populus: Amen. 005 DEU 027 022 Maledictus qui dormit cum sorore sua, filia patris sui, vel matris suæ. Et dicet omnis populus: Amen. 005 DEU 027 023 Maledictus qui dormit cum socru sua. Et dicet omnis populus: Amen. 005 DEU 027 024 Maledictus qui clam percusserit proximum suum. Et dicet omnis populus: Amen. 005 DEU 027 025 Maledictus qui accipit munera, ut percutiat animam sanguinis innocentis. Et dicet omnis populus: Amen. 005 DEU 027 026 Maledictus qui non permanet in sermonibus legis huius, nec eos opere perficit. Et dicet omnis populus: Amen. 005 DEU 028 001 Si autem audieris vocem Domini Dei tui, ut facias atque custodias omnia mandata eius, quæ ego præcipio tibi hodie, faciet te Dominus Deus tuus excelsiorem cunctis gentibus, quæ versantur in terra. 005 DEU 028 002 Venientque super te universæ benedictiones istæ, et apprehendent te: si tamen præcepta eius audieris. 005 DEU 028 003 Benedictus tu in civitate, et benedictus in agro. 005 DEU 028 004 Benedictus fructus ventris tui, et fructus terræ tuæ, fructusque iumentorum tuorum, greges armentorum tuorum, et caulæ ovium tuarum. 005 DEU 028 005 Benedicta horrea tua, et benedictæ reliquiæ tuæ. 005 DEU 028 006 Benedictus eris tu ingrediens et egrediens. 005 DEU 028 007 Dabit Dominus inimicos tuos, qui consurgunt adversum te, corruentes in conspectu tuo: per unam viam venient contra te, et per septem fugient a facie tua. 005 DEU 028 008 Emittet Dominus benedictionem super cellaria tua, et super omnia opera manuum tuarum: benedicetque tibi in terra, quam acceperis. 005 DEU 028 009 Suscitabit te Dominus sibi in populum sanctum, sicut iuravit tibi: si custodieris mandata Domini Dei tui, et ambulaveris in viis eius. 005 DEU 028 010 Videbuntque omnes terrarum populi quod nomen Domini invocatum sit super te, et timebunt te. 005 DEU 028 011 Abundare te faciet Dominus omnibus bonis, fructu uteri tui, et fructu iumentorum tuorum, fructu terræ tuæ, quam iuravit Dominus patribus tuis ut daret tibi. 005 DEU 028 012 Aperiet Dominus thesaurum suum optimum, cælum, ut tribuat pluviam terræ tuæ in tempore suo: benedicetque cunctis operibus manuum tuarum. Et fœnerabis gentibus multis, et ipse a nullo fœnus accipies. 005 DEU 028 013 Constituet te Dominus in caput, et non in caudam: et eris semper supra, et non subter: si tamen audieris mandata Domini Dei tui quæ ego præcipio tibi hodie, et custodieris et feceris, 005 DEU 028 014 ac non declinaveris ab eis nec ad dexteram, nec ad sinistram, nec secutus fueris deos alienos, neque colueris eos. 005 DEU 028 015 Quod si audire nolueris vocem Domini Dei tui, ut custodias, et facias omnia mandata eius et ceremonias, quas ego præcipio tibi hodie, venient super te omnes maledictiones istæ, et apprehendent te. 005 DEU 028 016 Maledictus eris in civitate, maledictus in agro. 005 DEU 028 017 Maledictum horreum tuum, et maledictæ reliquiæ tuæ. 005 DEU 028 018 Maledictus fructus ventris tui, et fructus terræ tuæ, armenta boum tuorum, et greges ovium tuarum. 005 DEU 028 019 Maledictus eris ingrediens, et maledictus egrediens. 005 DEU 028 020 Mittet Dominus super te famem et esuriem, et increpationem in omnia opera tua, quæ tu facies: donec conterat te, et perdat velociter, propter adinventiones tuas pessimas in quibus reliquisti me. 005 DEU 028 021 Adiungat tibi Dominus pestilentiam, donec consumat te de terra, ad quam ingredieris possidendam. 005 DEU 028 022 Percutiat te Dominus egestate, febri et frigore, ardore et æstu, et aere corrupto ac rubigine, et persequatur donec pereas. 005 DEU 028 023 Sit cælum, quod supra te est, æneum: et terra, quam calcas, ferrea. 005 DEU 028 024 Det Dominus imbrem terræ tuæ pulverem, et de cælo descendat super te cinis, donec conteraris. 005 DEU 028 025 Tradat te Dominus corruentem ante hostes tuos. Per unam viam egrediaris contra eos, et per septem fugias, et dispergaris per omnia regna terræ. 005 DEU 028 026 Sitque cadaver tuum in escam cunctis volatilibus cæli, et bestiis terræ, et non sit qui abigat. 005 DEU 028 027 Percutiat te Dominus ulcere Ægypti, et partem corporis, per quam stercora egeruntur, scabie quoque et prurigine: ita ut curari nequeas. 005 DEU 028 028 Percutiat te Dominus amentia et cæcitate ac furore mentis, 005 DEU 028 029 et palpes in meridie sicut palpare solet cæcus in tenebris, et non dirigas vias tuas. Omnique tempore calumniam sustineas, et opprimaris violentia, nec habeas qui liberet te. 005 DEU 028 030 Uxorem accipias, et alius dormiat cum ea. Domum ædifices, et non habites in ea. Plantes vineam, et non vindemies eam. 005 DEU 028 031 Bos tuus immoletur coram te, et non comedas ex eo. Asinus tuus rapiatur in conspectu tuo, et non reddatur tibi. Oves tuæ dentur inimicis tuis, et non sit qui te adiuvet. 005 DEU 028 032 Filii tui et filiæ tuæ tradantur alteri populo, videntibus oculis tuis, et deficientibus ad conspectum eorum tota die, et non sit fortitudo in manu tua. 005 DEU 028 033 Fructus terræ tuæ, et omnes labores tuos comedat populus, quem ignoras: et sis semper calumniam sustinens, et oppressus cunctis diebus, 005 DEU 028 034 et stupens ad terrorem eorum quæ videbunt oculi tui. 005 DEU 028 035 Percutiat te Dominus ulcere pessimo in genibus et in suris, sanarique non possis a planta pedis usque ad verticem tuum. 005 DEU 028 036 Ducet te Dominus, et regem tuum, quem constitueris super te, in gentem, quam ignoras tu et patres tui: et servies ibi diis alienis, ligno et lapidi. 005 DEU 028 037 Et eris perditus in proverbium ac fabulam omnibus populis, ad quos te introduxerit Dominus. 005 DEU 028 038 Sementem multam iacies in terram, et modicum congregabis: quia locustæ devorabunt omnia. 005 DEU 028 039 Vineam plantabis, et fodies: et vinum non bibes, nec colliges ex ea quippiam: quoniam vastabitur vermibus. 005 DEU 028 040 Olivas habebis in omnibus terminis tuis, et non ungeris oleo: quia defluent, et peribunt. 005 DEU 028 041 Filios generabis et filias, et non frueris eis: quoniam ducentur in captivitatem. 005 DEU 028 042 Omnes arbores tuas et fruges terræ tuæ rubigo consumet. 005 DEU 028 043 Advena, qui tecum versatur in terra, ascendet super te, eritque sublimior: tu autem descendes, et eris inferior. 005 DEU 028 044 Ipse fœnerabit tibi, et tu non fœnerabis ei. Ipse erit in caput, et tu eris in caudam. 005 DEU 028 045 Et venient super te omnes maledictiones istæ, et persequentes apprehendent te, donec intereas: quia non audisti vocem Domini Dei tui, nec servasti mandata eius et ceremonias, quas præcepit tibi. 005 DEU 028 046 Et erunt in te signa atque prodigia, et in semine tuo usque in sempiternum: 005 DEU 028 047 eo quod non servieris Domino Deo tuo in gaudio, cordisque lætitia, propter rerum omnium abundantiam: 005 DEU 028 048 servies inimico tuo, quem immittet tibi Dominus, in fame, et siti, et nuditate, et omni penuria: et ponet iugum ferreum super cervicem tuam, donec te conterat. 005 DEU 028 049 Adducet Dominus super te gentem de longinquo, et de extremis terræ finibus in similitudinem aquilæ volantis cum impetu: cuius linguam intelligere non possis: 005 DEU 028 050 gentem procacissimam, quæ non deferat seni, nec misereatur parvuli, 005 DEU 028 051 et devoret fructum iumentorum tuorum, ac fruges Terræ tuæ: donec intereas, et non relinquat tibi triticum, vinum, et oleum, armenta boum, et greges ovium: donec te disperdat, 005 DEU 028 052 et conterat in cunctis urbibus tuis, et destruantur muri tui firmi atque sublimes, in quibus habebas fiduciam in omni Terra tua. Obsideberis intra portas tuas in omni Terra tua, quam dabit tibi Dominus Deus tuus: 005 DEU 028 053 et comedes fructum uteri tui, et carnes filiorum tuorum et filiarum tuarum, quas dederit tibi Dominus Deus tuus, in angustia et vastitate qua opprimet te hostis tuus. 005 DEU 028 054 Homo delicatus in te, et luxuriosus valde, invidebit fratri suo, et uxori, quæ cubat in sinu suo, 005 DEU 028 055 ne det eis de carnibus filiorum suorum, quas comedet: eo quod nihil aliud habeat in obsidione et penuria, qua vastaverint te inimici tui intra omnes portas tuas. 005 DEU 028 056 Tenera mulier et delicata, quæ super terram ingredi non valebat, nec pedis vestigium figere propter mollitiem et teneritudinem nimiam, invidebit viro suo, qui cubat in sinu eius, super filii et filiæ carnibus, 005 DEU 028 057 et illuvie secundarum, quæ egrediuntur de medio feminum eius, et super liberis qui eadem hora nati sunt. Comedent enim eos clam propter rerum omnium penuriam in obsidione et vastitate, qua opprimet te inimicus tuus intra portas tuas. 005 DEU 028 058 Nisi custodieris, et feceris omnia verba legis huius, quæ scripta sunt in hoc volumine, et timueris nomen eius gloriosum et terribile, hoc est, Dominum Deum tuum: 005 DEU 028 059 augebit Dominus plagas tuas, et plagas seminis tui, plagas magnas et perseverantes, infirmitates pessimas et perpetuas. 005 DEU 028 060 Et convertet in te omnes afflictiones Ægypti, quas timuisti, et adhærebunt tibi: 005 DEU 028 061 Insuper et universos languores, et plagas, quæ non sunt scriptæ in volumine legis huius, inducet Dominus super te, donec te conterat: 005 DEU 028 062 et remanebitis pauci numero, qui prius eratis sicut astra cæli præ multitudine, quoniam non audisti vocem Domini Dei tui. 005 DEU 028 063 Et sicut ante lætatus est Dominus super vos, bene vobis faciens, vosque multiplicans: sic lætabitur disperdens vos atque subvertens, ut auferamini de Terra, ad quam ingredieris possidendam. 005 DEU 028 064 Disperget te Dominus in omnes populos a summitate terræ usque ad terminos eius: et servies ibi diis alienis, quos et tu ignoras et patres tui, lignis et lapidibus. 005 DEU 028 065 In gentibus quoque illis non quiesces, neque erit requies vestigio pedis tui. Dabit enim tibi Dominus ibi cor pavidum, et deficientes oculos, et animam consumptam mœrore: 005 DEU 028 066 Et erit vita tua quasi pendens ante te. Timebis nocte et die, et non credes vitæ tuæ. 005 DEU 028 067 Mane dices: Quis mihi det vesperum? Et vespere: Quis mihi det mane? Propter cordis tui formidinem, qua terreberis, et propter ea, quæ tuis videbis oculis. 005 DEU 028 068 Reducet te Dominus classibus in Ægyptum per viam, de qua dixit tibi ut eam amplius non videres. Ibi venderis inimicis tuis in servos et ancillas, et non erit qui emat. 005 DEU 029 001 Hæc sunt verba fœderis quod præcepit Dominus Moysi ut feriret cum filiis Israel in Terra Moab: præter illud fœdus, quod cum eis pepigit in Horeb. 005 DEU 029 002 Vocavitque Moyses omnem Israel, et dixit ad eos: Vos vidistis universa, quæ fecit Dominus coram vobis in Terra Ægypti Pharaoni, et omnibus servis eius, universæque terræ illius, 005 DEU 029 003 tentationes magnas, quas viderunt oculi tui, signa illa, portentaque ingentia, 005 DEU 029 004 et non dedit vobis Dominus cor intelligens, et oculos videntes, et aures quæ possunt audire, usque in præsentem diem. 005 DEU 029 005 Adduxit vos quadraginta annis per desertum: non sunt attrita vestimenta vestra, nec calceamenta pedum vestrorum vetustate consumpta sunt. 005 DEU 029 006 Panem non comedistis, vinum et siceram non bibistis: ut sciretis quia ego sum Dominus Deus vester. 005 DEU 029 007 Et venistis ad hunc locum: egressusque est Sehon rex Hesebon, et Og rex Basan, occurrentes nobis ad pugnam. Et percussimus eos, 005 DEU 029 008 et tulimus terram eorum, ac tradidimus possidendam Ruben et Gad, et dimidiæ tribui Manasse. 005 DEU 029 009 Custodite ergo verba pacti huius, et implete ea: ut intelligatis universa quæ facitis. 005 DEU 029 010 Vos statis hodie cuncti coram Domino Deo vestro, principes vestri, et tribus, ac maiores natu, atque doctores, omnis populus Israel, 005 DEU 029 011 liberi et uxores vestræ, et advena qui tecum moratur in castris, exceptis lignorum cæsoribus, et his, qui comportant aquas: 005 DEU 029 012 ut transeas in fœdere Domini Dei tui, et in iureiurando quod hodie Dominus Deus tuus percutit tecum: 005 DEU 029 013 ut suscitet te sibi in populum, et ipse sit Deus tuus sicut locutus est tibi, et sicut iuravit patribus tuis, Abraham, Isaac, et Iacob. 005 DEU 029 014 Nec vobis solis ego hoc fœdus ferio, et hæc iuramenta confirmo, 005 DEU 029 015 sed cunctis præsentibus et absentibus. 005 DEU 029 016 Vos enim nostis quomodo habitaverimus in Terra Ægypti, et quo modo transierimus per medium nationum, quas transeuntes 005 DEU 029 017 vidistis abominationes et sordes, id est, idola eorum, lignum et lapidem, argentum et aurum, quæ colebant. 005 DEU 029 018 Ne forte sit inter vos vir aut mulier, familia aut tribus, cuius cor aversum est hodie a Domino Deo nostro: ut vadat et serviat diis illarum gentium: et sit inter vos radix germinans fel et amaritudinem. 005 DEU 029 019 Cumque audierit verba iuramenti huius, benedicat sibi in corde suo, dicens: Pax erit mihi, et ambulabo in pravitate cordis mei: et absumat ebria sitientem, 005 DEU 029 020 et Dominus non ignoscat ei: sed tunc quam maxime furor eius fumet, et zelus contra hominem illum, et sedeant super eum omnia maledicta, quæ scripta sunt in hoc volumine: et deleat Dominus nomen eius sub cælo, 005 DEU 029 021 et consumat eum in perditionem ex omnibus tribubus Israel, iuxta maledictiones, quæ in Libro legis huius ac fœderis continentur. 005 DEU 029 022 Dicetque sequens generatio, et filii qui nascentur deinceps, et peregrini, qui de longe venerint, videntes plagas Terræ illius, et infirmitates, quibus eam afflixerit Dominus, 005 DEU 029 023 sulphure, et salis ardore comburens, ita ut ultra non seratur, nec virens quippiam germinet, in exemplum subversionis Sodomæ et Gomorrhæ, Adamæ et Seboim, quas subvertit Dominus in ira et furore suo. 005 DEU 029 024 Et dicent omnes gentes: Quare sic fecit Dominus Terræ huic? Quæ est hæc ira furoris eius immensa? 005 DEU 029 025 Et respondebunt: Quia dereliquerunt pactum Domini, quod pepigit cum patribus eorum, quando eduxit eos de Terra Ægypti: 005 DEU 029 026 et servierunt diis alienis, et adoraverunt eos, quos nesciebant, et quibus non fuerant attributi: 005 DEU 029 027 idcirco iratus est furor Domini contra Terram istam, ut induceret super eam omnia maledicta, quæ in hoc volumine scripta sunt: 005 DEU 029 028 et eiecit eos de terra sua in ira et in furore, et in indignatione maxima, proiecitque in terram alienam, sicut hodie comprobatur. 005 DEU 029 029 Abscondita, Domino Deo nostro: quæ manifesta sunt, nobis et filiis nostris usque in sempiternum, ut faciamus universa verba legis huius. 005 DEU 030 001 Cum ergo venerint super te omnes sermones isti, benedictio, sive maledictio, quam proposui in conspectu tuo: et ductus pœnitudine cordis tui in universis gentibus, in quas disperserit te Dominus Deus tuus, 005 DEU 030 002 et reversus fueris ad eum, et obedieris eius imperiis, sicut ego hodie præcipio tibi, cum filiis tuis, in toto corde tuo, et in tota anima tua: 005 DEU 030 003 reducet Dominus Deus tuus captivitatem tuam, ac miserebitur tui, et rursum congregabit te de cunctis populis, in quos te ante dispersit. 005 DEU 030 004 Si ad cardines cæli fueris dissipatus, inde te retrahet Dominus Deus tuus, 005 DEU 030 005 et assumet, atque introducet in Terram, quam possederunt patres tui, et obtinebis eam: et benedicens tibi, maioris numeri te esse faciat quam fuerunt patres tui. 005 DEU 030 006 Circumcidet Dominus Deus tuus cor tuum, et cor seminis tui: ut diligas Dominum Deum tuum in toto corde tuo, et in tota anima tua, ut possis vivere. 005 DEU 030 007 Omnes autem maledictiones has convertet super inimicos tuos, et eos, qui oderunt te et persequuntur. 005 DEU 030 008 Tu autem reverteris, et audies vocem Domini Dei tui: faciesque universa mandata quæ ego præcipio tibi hodie: 005 DEU 030 009 et abundare te faciet Dominus Deus tuus in cunctis operibus manuum tuarum, in sobole uteri tui, et in fructu iumentorum tuorum, in ubertate terræ tuæ, et in rerum omnium largitate. Revertetur enim Dominus, ut gaudeat super te in omnibus bonis, sicut gavisus est in patribus tuis: 005 DEU 030 010 si tamen audieris vocem Domini Dei tui, et custodieris præcepta eius et ceremonias, quæ in hac lege conscripta sunt: et revertaris ad Dominum Deum tuum in toto corde tuo, et in tota anima tua. 005 DEU 030 011 Mandatum hoc, quod ego præcipio tibi hodie, non supra te est, neque procul positum, 005 DEU 030 012 nec in cælo situm, ut possis dicere: Quis nostrum valet ad cælum ascendere, ut deferat illud ad nos, et audiamus atque opere compleamus? 005 DEU 030 013 Neque trans mare positum: ut causeris, et dicas: Quis ex nobis poterit transfretare mare, et illud ad nos usque deferre: ut possimus audire, et facere quod præceptum est? 005 DEU 030 014 Sed iuxta te est sermo valde, in ore tuo, et in corde tuo, ut facias illum. 005 DEU 030 015 Considera quod hodie proposuerim in conspectu tuo vitam et bonum, et econtrario mortem et malum: 005 DEU 030 016 ut diligas Dominum Deum tuum, et ambules in viis eius, et custodias mandata illius ac ceremonias atque iudicia: et vivas, atque multiplicet te, benedicatque tibi in Terra, ad quam ingredieris possidendam. 005 DEU 030 017 Si autem aversum fuerit cor tuum, et audire nolueris, atque errore deceptus adoraveris deos alienos, et servieris eis: 005 DEU 030 018 prædico tibi hodie quod pereas, et parvo tempore moreris in Terra, ad quam, Iordane transmisso, ingredieris possidendam. 005 DEU 030 019 Testes invoco hodie cælum et terram, quod proposuerim vobis vitam et mortem, benedictionem et maledictionem. Elige ergo vitam, ut et tu vivas, et semen tuum: 005 DEU 030 020 et diligas Dominum Deum tuum, atque obedias voci eius, et illi adhæreas (ipse est enim vita tua, et longitudo dierum tuorum) ut habites in Terra, pro qua iuravit Dominus patribus tuis, Abraham, Isaac, et Iacob, ut daret eam illis. 005 DEU 031 001 Abiit itaque Moyses, et locutus est omnia verba hæc ad universum Israel, 005 DEU 031 002 et dixit ad eos: Centum viginti annorum sum hodie, non possum ultra egredi, et ingredi, præsertim cum et Dominus dixerit mihi: Non transibis Iordanem istum. 005 DEU 031 003 Dominus ergo Deus tuus transibit ante te: ipse delebit omnes gentes has in conspectu tuo, et possidebis eas: et Iosue iste transibit ante te, sicut locutus est Dominus. 005 DEU 031 004 Facietque Dominus eis sicut fecit Sehon et Og regibus Amorrhæorum, et terræ eorum, delebitque eos. 005 DEU 031 005 Cum ergo et hos tradiderit vobis, similiter facietis eis sicut præcepi vobis. 005 DEU 031 006 Viriliter agite, et confortamini: nolite timere, nec paveatis ad conspectum eorum: quia Dominus Deus tuus ipse est ductor tuus, et non dimittet, nec derelinquet te. 005 DEU 031 007 Vocavitque Moyses Iosue, et dixit ei coram omni Israel: Confortare, et esto robustus: tu enim introduces populum istum in Terram, quam daturum se patribus eorum iuravit Dominus, et tu eam sorte divides. 005 DEU 031 008 Et Dominus qui ductor est vester, ipse erit tecum: non dimittet, nec derelinquet te: noli timere, nec paveas. 005 DEU 031 009 Scripsit itaque Moyses legem hanc, et tradidit eam sacerdotibus filiis Levi, qui portabant arcam fœderis Domini, et cunctis senioribus Israel. 005 DEU 031 010 Præcepitque eis, dicens: Post septem annos, anno remissionis, in sollemnitate tabernaculorum, 005 DEU 031 011 convenientibus cunctis ex Israel, ut appareant in conspectu Domini Dei tui in loco, quem elegerit Dominus, leges verba legis huius coram omni Israel, audientibus eis, 005 DEU 031 012 et in unum omni populo congregato, tam viris quam mulieribus, parvulis, et advenis, qui sunt intra portas tuas: ut audientes discant, et timeant Dominum Deum vestrum, et custodiant, impleantque omnes sermones legis huius. 005 DEU 031 013 Filii quoque eorum qui nunc ignorant; ut audire possint, et timeant Dominum Deum suum cunctis diebus quibus versantur in Terra, ad quam vos, Iordane transmisso, pergitis obtinendam. 005 DEU 031 014 Et ait Dominus ad Moysen: Ecce prope sunt dies mortis tuæ: voca Iosue, et state in tabernaculo testimonii, ut præcipiam ei. Abierunt ergo Moyses et Iosue, et steterunt in tabernaculo testimonii: 005 DEU 031 015 apparuitque Dominus ibi in columna nubis, quæ stetit in introitu tabernaculi. 005 DEU 031 016 Dixitque Dominus ad Moysen: Ecce tu dormies cum patribus tuis, et populus iste consurgens fornicabitur post deos alienos in Terra, ad quam ingreditur ut habitet in ea: ibi derelinquet me, et irritum faciet fœdus, quod pepigi cum eo. 005 DEU 031 017 Et irascetur furor meus contra eum in die illo: et derelinquam eum, et abscondam faciem meam ab eo, et erit in devorationem: invenient eum omnia mala et afflictiones, ita ut dicat in illo die: Vere quia non est Deus mecum, invenerunt me hæc mala. 005 DEU 031 018 Ego autem abscondam, et celabo faciem meam in die illo propter omnia mala, quæ fecit, quia secutus est deos alienos. 005 DEU 031 019 Nunc itaque scribite vobis canticum istud, et docete filios Israel: ut memoriter teneant, et ore decantent, et sit mihi carmen istud pro testimonio inter filios Israel. 005 DEU 031 020 Introducam enim eum in Terram, pro qua iuravi patribus eius, lacte et melle manantem. Cumque comederint, et saturati, crassique fuerint, avertentur ad deos alienos, et servient eis: detrahentque mihi, et irritum facient pactum meum. 005 DEU 031 021 Postquam invenerint eum mala multa et afflictiones, respondebit ei canticum istud pro testimonio, quod nulla delebit oblivio ex ore seminis sui. Scio enim cogitationes eius, quæ facturus sit hodie, antequam introducam eum in Terram, quam ei pollicitus sum. 005 DEU 031 022 Scripsit ergo Moyses canticum, et docuit filios Israel. 005 DEU 031 023 Præcepitque Dominus Iosue filio Nun, et ait: Confortare, et esto robustus: tu enim introduces filios Israel in Terram, quam pollicitus sum, et ego ero tecum. 005 DEU 031 024 Postquam ergo scripsit Moyses verba legis huius in volumine, atque complevit: 005 DEU 031 025 præcepit Levitis, qui portabant arcam fœderis Domini, dicens: 005 DEU 031 026 Tollite librum istum, et ponite eum in latere arcæ fœderis Domini Dei vestri: ut sit ibi contra te in testimonium. 005 DEU 031 027 Ego enim scio contentionem tuam, et cervicem tuam durissimam. Adhuc vivente me et ingrediente vobiscum, semper contentiose egistis contra Dominum: quanto magis cum mortuus fuero? 005 DEU 031 028 Congregate ad me omnes maiores natu per tribus vestras, atque doctores, et loquar audientibus eis sermones istos, et invocabo contra eos cælum et terram. 005 DEU 031 029 Novi enim quod post mortem meam inique agetis, et declinabitis cito de via, quam præcepi vobis: et occurrent vobis mala in extremo tempore, quando feceritis malum in conspectu Domini, ut irritetis eum per opera manuum vestrarum. 005 DEU 031 030 Locutus est ergo Moyses, audiente universo cœtu Israel, verba carminis huius, et ad finem usque complevit. 005 DEU 032 001 Audite cæli quæ loquor, audiat terra verba oris mei. 005 DEU 032 002 Concrescat ut pluvia doctrina mea, fluat ut ros eloquium meum, quasi imber super herbam, et quasi stillæ super gramina. 005 DEU 032 003 Quia nomen Domini invocabo: date magnificentiam Deo nostro. 005 DEU 032 004 Dei perfecta sunt opera, et omnes viæ eius iudicia: Deus fidelis, et absque ulla iniquitate, iustus et rectus. 005 DEU 032 005 Peccaverunt ei, et non filii eius in sordibus: generatio prava atque perversa. 005 DEU 032 006 Hæccine reddis Domino popule stulte et insipiens? Numquid non ipse est Pater tuus, qui possedit te, et fecit, et creavit te? 005 DEU 032 007 Memento dierum antiquorum, cogita generationes singulas: interroga patrem tuum, et annunciabit tibi: maiores tuos, et dicent tibi. 005 DEU 032 008 Quando dividebat Altissimus gentes: quando separabat filios Adam, constituit terminos populorum iuxta numerum filiorum Israel. 005 DEU 032 009 Pars autem Domini, populus eius: Iacob funiculus hereditatis eius. 005 DEU 032 010 Invenit eum in terra deserta, in loco horroris, et vastæ solitudinis: circumduxit eum, et docuit: et custodivit quasi pupillam oculi sui. 005 DEU 032 011 Sicut aquila provocans ad volandum pullos suos, et super eos volitans, expandit alas suas, et assumpsit eum, atque portavit in humeris suis. 005 DEU 032 012 Dominus solus dux eius fuit: et non erat cum eo deus alienus. 005 DEU 032 013 Constituit eum super excelsam terram: ut comederet fructus agrorum, ut sugeret mel de petra, oleumque de saxo durissimo. 005 DEU 032 014 Butyrum de armento, et lac de ovibus cum adipe agnorum, et arietum filiorum Basan, et hircos cum medulla tritici, et sanguinem uvæ biberet meracissimum. 005 DEU 032 015 Incrassatus est dilectus, et recalcitravit: incrassatus, impinguatus, dilatatus, dereliquit Deum Factorem suum, et recessit a Deo salutari suo. 005 DEU 032 016 Provocaverunt eum in diis alienis, et in abominationibus ad iracundiam concitaverunt. 005 DEU 032 017 Immolaverunt dæmoniis et non Deo, diis, quos ignorabant: novi recentesque venerunt, quos non coluerunt patres eorum. 005 DEU 032 018 Deum, qui te genuit dereliquisti, et oblitus es Domini creatoris tui. 005 DEU 032 019 Vidit Dominus, et ad iracundiam concitatus est: quia provocaverunt eum filii sui et filiæ. 005 DEU 032 020 Et ait: Abscondam faciem meam ab eis, et considerabo novissima eorum: generatio enim perversa est, et infideles filii. 005 DEU 032 021 Ipsi me provocaverunt in eo, qui non erat Deus, et irritaverunt in vanitatibus suis: et ego provocabo eos in eo, qui non est populus, et in gente stulta irritabo illos. 005 DEU 032 022 Ignis succensus est in furore meo, et ardebit usque ad inferni novissima: devorabitque terram cum germine suo, et montium fundamenta comburet. (Sheol h7585) 005 DEU 032 023 Congregabo super eos mala, et sagittas meas complebo in eis. 005 DEU 032 024 Consumentur fame, et devorabunt eos aves morsu amarissimo: dentes bestiarum immittam in eos, cum furore trahentium super terram, atque serpentium. 005 DEU 032 025 Foris vastabit eos gladius, et intus pavor, iuvenem simul ac virginem, lactentem cum homine sene. 005 DEU 032 026 Dixi: Ubinam sunt? Cessare faciam ex hominibus memoriam eorum. 005 DEU 032 027 Sed propter iram inimicorum distuli: ne forte superbirent hostes eorum, et dicerent: Manus nostra excelsa, et non Dominus, fecit hæc omnia. 005 DEU 032 028 Gens absque consilio est, et sine prudentia. 005 DEU 032 029 Utinam saperent, et intelligerent, ac novissima providerent. 005 DEU 032 030 Quo modo persequatur unus mille, et duo fugent decem millia? Nonne ideo, quia Deus suus vendidit eos, et Dominus conclusit illos? 005 DEU 032 031 Non enim est Deus noster ut dii eorum: et inimici nostri sunt iudices. 005 DEU 032 032 De vinea Sodomorum, vinea eorum, et de suburbanis Gomorrhæ: uva eorum uva fellis, et botri amarissimi. 005 DEU 032 033 Fel draconum vinum eorum, et venenum aspidum insanabile. 005 DEU 032 034 Nonne hæc condita sunt apud me, et signata in thesauris meis? 005 DEU 032 035 Mea est ultio, et ego retribuam in tempore, ut labatur pes eorum: iuxta est dies perditionis, et adesse festinant tempora. 005 DEU 032 036 Iudicabit Dominus populum suum, et in servis suis miserebitur: videbit quod infirmata sit manus, et clausi quoque defecerunt, residuique consumpti sunt. 005 DEU 032 037 Et dicet: Ubi sunt dii eorum, in quibus habebant fiduciam? 005 DEU 032 038 De quorum victimis comedebant adipes, et bibebant vinum libaminum: surgant, et opitulentur vobis, et in necessitate vos protegant. 005 DEU 032 039 Videte quod ego sim solus, et non sit alius deus præter me: ego occidam, et ego vivere faciam: percutiam, et ego sanabo, et non est qui de manu mea possit eruere. 005 DEU 032 040 Levabo ad cælum manum meam, et dicam: Vivo ego in æternum. 005 DEU 032 041 Si acuero ut fulgur gladium meum, et arripuerit iudicium manus mea: reddam ultionem hostibus meis, et his qui oderunt me retribuam. 005 DEU 032 042 Inebriabo sagittas meas sanguine, et gladius meus devorabit carnes, de cruore occisorum, et de captivitate, nudati inimicorum capitis. 005 DEU 032 043 Laudate gentes populum eius, quia sanguinem servorum suorum ulciscetur: et vindictam retribuet in hostes eorum, et propitius erit terræ populi sui. 005 DEU 032 044 Venit ergo Moyses, et locutus est omnia verba cantici huius in auribus populi, ipse et Iosue filius Nun. 005 DEU 032 045 Complevitque omnes sermones istos, loquens ad universum Israel. 005 DEU 032 046 Et dixit ad eos: Ponite corda vestra in omnia verba, quæ ego testificor vobis hodie: ut mandetis ea filiis vestris custodire et facere, et implere universa quæ scripta sunt legis huius: 005 DEU 032 047 quia non incassum præcepta sunt vobis, sed ut singuli in eis viverent: quæ facientes longo perseveretis tempore in Terra, ad quam, Iordane transmisso, ingredimini possidendam. 005 DEU 032 048 Locutusque est Dominus ad Moysen in eadem die, dicens: 005 DEU 032 049 Ascende in montem istum Abarim, id est, transitum, in montem Nebo, qui est in Terra Moab contra Iericho: et vide Terram Chanaan, quam ego tradam filiis Israel obtinendam, et morere in monte. 005 DEU 032 050 Quem conscendens iungeris populis tuis, sicut mortuus est Aaron frater tuus in monte Hor, et appositus populis suis: 005 DEU 032 051 quia prævaricati estis contra me in medio filiorum Israel ad Aquas contradictionis in Cades deserti Sin: et non sanctificastis me inter filios Israel. 005 DEU 032 052 Econtra videbis terram, et non ingredieris in eam, quam ego dabo filiis Israel. 005 DEU 033 001 Hæc est benedictio, qua benedixit Moyses, homo Dei, filiis Israel ante mortem suam. 005 DEU 033 002 Et ait: Dominus de Sinai venit, et de Seir ortus est nobis: apparuit de monte Pharan, et cum eo sanctorum millia. In dextera eius ignea lex. 005 DEU 033 003 Dilexit populos, omnes sancti in manu illius sunt: et qui appropinquant pedibus eius, accipient de doctrina illius. 005 DEU 033 004 Legem præcepit nobis Moyses, hereditatem multitudinis Iacob. 005 DEU 033 005 Erit apud rectissimum rex, congregatis principibus populi cum tribubus Israel. 005 DEU 033 006 Vivat Ruben, et non moriatur, et sit parvus in numero. 005 DEU 033 007 Hæc est Iudæ benedicio: Audi Domine vocem Iudæ, et ad populum suum introduc eum: manus eius pugnabunt pro eo, et adiutor illius contra adversarios eius erit. 005 DEU 033 008 Levi quoque ait: Perfectio tua, et doctrina tua viro sancto tuo, quem probasti in tentatione, et iudicasti ad Aquas contradictionis. 005 DEU 033 009 Qui dixit patri suo, et matri suæ: Nescio vos; et fratribus suis: Ignoro vos: et nescierunt filios suos. Hi custodierunt eloquium tuum, et pactum tuum servaverunt, 005 DEU 033 010 iudicia tua o Iacob, et legem tuam o Israel: ponent thymiama in furore tuo, et holocaustum super altare tuum. 005 DEU 033 011 Benedic Domine fortitudini eius, et opera manuum illius suscipe. Percute dorsa inimicorum eius: et qui oderunt eum, non consurgant. 005 DEU 033 012 Et Beniamin ait: Amantissimus Domini habitabit confidenter in eo: quasi in thalamo tota die morabitur, et inter humeros illius requiescet. 005 DEU 033 013 Ioseph quoque ait: De benedictione Domini terra eius, de pomis cæli, et rore, atque abysso subiacente, 005 DEU 033 014 de pomis fructuum solis ac lunæ, 005 DEU 033 015 de vertice antiquorum montium, de pomis collium æternorum: 005 DEU 033 016 et de frugibus terræ, et de plenitudine eius. Benedictio illius, qui apparuit in rubo, veniat super caput Ioseph, et super verticem Nazaræi inter fratres suos. 005 DEU 033 017 Quasi primogeniti tauri pulchritudo eius, cornua rhinocerotis cornua illius: in ipsis ventilabit Gentes usque ad terminos terræ. Hæ sunt multitudines Ephraim: et hæc millia Manasse. 005 DEU 033 018 Et Zabulon ait: Lætare Zabulon in exitu tuo, et Issachar in tabernaculis tuis. 005 DEU 033 019 Populos vocabunt ad montem: ibi immolabunt victimas iustitiæ. Qui inundationem maris quasi lac sugent, et thesauros absconditos arenarum. 005 DEU 033 020 Et Gad ait: Benedictus in latitudine Gad: quasi leo requievit, cepitque brachium et verticem. 005 DEU 033 021 Et vidit principatum suum, quod in parte sua doctor esset repositus: qui fuit cum principibus populi, et fecit iustitias Domini, et iudicium suum cum Israel. 005 DEU 033 022 Dan quoque ait: Dan catulus leonis, fluet largiter de Basan. 005 DEU 033 023 Et Nephthali dixit: Nephthali abundantia perfruetur, et plenus erit benedictionibus Domini: mare et meridiem possidebit. 005 DEU 033 024 Aser quoque ait: Benedictus in filiis Aser, sit placens fratribus suis, et tingat in oleo pedem suum. 005 DEU 033 025 Ferrum et æs calceamentum eius. Sicut dies iuventutis tuæ, ita et senectus tua. 005 DEU 033 026 Non est deus alius ut Deus rectissimi: ascensor cæli auxiliator tuus. Magnificentia eius discurrunt nubes, 005 DEU 033 027 habitaculum eius sursum, et subter brachia sempiterna: eiiciet a facie tua inimicum, dicetque: Conterere. 005 DEU 033 028 Habitabit Israel confidenter, et solus: oculus Iacob in terra frumenti et vini, cælique caligabunt rore. 005 DEU 033 029 Beatus es tu Israel: quis similis tui popule, qui salvaris in Domino? Scutum auxilii tui, et gladius gloriæ tuæ: negabunt te inimici tui, et tu eorum colla calcabis. 005 DEU 034 001 Ascendit ergo Moyses de campestribus Moab super montem Nebo, in verticem Phasga contra Iericho: ostenditque ei Dominus omnem Terram Galaad usque Dan, 005 DEU 034 002 et universum Nephthali, terramque Ephraim et Manasse, et omnem terram Iuda usque ad mare novissimum, 005 DEU 034 003 et australem partem, et latitudinem campi Iericho civitatis palmarum usque Segor. 005 DEU 034 004 Dixitque Dominus ad eum: Hæc est terra, pro qua iuravi Abraham, Isaac, et Iacob, dicens: Semini tuo dabo eam. Vidisti eam oculis tuis, et non transibis ad illam. 005 DEU 034 005 Mortuusque est ibi Moyses servus Domini, in terra Moab, iubente Domino: 005 DEU 034 006 et sepelivit eum in valle Terræ Moab contra Phogor: et non cognovit homo sepulchrum eius usque in præsentem diem. 005 DEU 034 007 Moyses centum et viginti annorum erat quando mortuus est: non caligavit oculus eius, nec dentes illius moti sunt. 005 DEU 034 008 Fleveruntque eum filii Israel in campestribus Moab triginta diebus: et completi sunt dies planctus lugentium Moysen. 005 DEU 034 009 Iosue vero filius Nun repletus est Spiritu sapientiæ, quia Moyses posuit super eum manus suas. Et obedierunt ei filii Israel, feceruntque sicut præcepit Dominus Moysi. 005 DEU 034 010 Et non surrexit ultra propheta in Israel sicut Moyses, quem nosset Dominus facie ad faciem, 005 DEU 034 011 in omnibus signis atque portentis, quæ misit per eum, ut faceret in Terra Ægypti Pharaoni, et omnibus servis eius, universæque terræ illius, 005 DEU 034 012 et cunctam manum robustam, magnaque mirabilia, quæ fecit Moyses coram universo Israel. # # BOOK 006 JOS Joshua Iosue 006 JOS 001 001 Et factum est post mortem Moysi servi Domini, ut loqueretur Dominus ad Iosue filium Nun, ministrum Moysi, et diceret ei: 006 JOS 001 002 Moyses servus meus mortuus est: Surge, et transi Iordanem istum tu et omnis populus tecum, in Terram, quam ego dabo filiis Israel. 006 JOS 001 003 Omnem locum, quem calcaverit vestigium pedis vestri, vobis tradam, sicut locutus sum Moysi. 006 JOS 001 004 A deserto et Libano usque ad fluvium magnum Euphraten, omnis terra Hethæorum usque ad mare magnum contra solis occasum erit terminus vester. 006 JOS 001 005 Nullus poterit vobis resistere cunctis diebus vitæ tuæ: sicut fui cum Moyse, ita ero tecum: non dimittam, nec derelinquam te. 006 JOS 001 006 Confortare, et esto robustus: tu enim sorte divides populo huic Terram, pro qua iuravi patribus suis, ut traderem eam illis. 006 JOS 001 007 Confortare igitur, et esto robustus valde: ut custodias, et facias omnem legem, quam præcepit tibi Moyses servus meus: ne declines ab ea ad dexteram vel ad sinistram, ut intelligas cuncta quæ agis. 006 JOS 001 008 Non recedat volumen legis huius ab ore tuo: sed meditaberis in eo diebus ac noctibus, ut custodias et facias omnia quæ scripta sunt in eo: tunc diriges viam tuam, et intelliges eam. 006 JOS 001 009 Ecce præcipio tibi, confortare, et esto robustus. Noli metuere, et noli timere: quoniam tecum est Dominus Deus tuus in omnibus ad quæcumque perrexeris. 006 JOS 001 010 Præcepitque Iosue principibus populi, dicens: Transite per medium castrorum, et imperate populo, ac dicite: 006 JOS 001 011 Præparate vobis cibaria: quoniam post diem tertium transibitis Iordanem, et intrabitis ad possidendam Terram, quam Dominus Deus vester daturus est vobis. 006 JOS 001 012 Rubenitis quoque et Gaditis, et dimidiæ tribui Manasse ait: 006 JOS 001 013 Mementote sermonis, quem præcepit vobis Moyses famulus Domini, dicens: Dominus Deus vester dedit vobis requiem, et omnem Terram. 006 JOS 001 014 Uxores vestræ, et filii, ac iumenta manebunt in Terra, quam tradidit vobis Moyses trans Iordanem: vos autem transite armati ante fratres vestros, omnes fortes manu, et pugnate pro eis, 006 JOS 001 015 donec det Dominus requiem fratribus vestris sicut et vobis dedit, et possideant ipsi quoque Terram, quam Dominus Deus vester daturus est eis: et sic revertimini in Terram possessionis vestræ, et habitabitis in ea, quam vobis dedit Moyses famulus Domini trans Iordanem contra solis ortum. 006 JOS 001 016 Responderuntque ad Iosue, atque dixerunt: Omnia, quæ præcepisti nobis, faciemus: et quocumque miseris, ibimus. 006 JOS 001 017 Sicut obedivimus in cunctis Moysi, ita obediemus et tibi: tantum sit Dominus Deus tuus tecum, sicut fuit cum Moyse. 006 JOS 001 018 Qui contradixerit ori tuo, et non obedierit cunctis sermonibus, quos præceperis ei, moriatur. Tu tantum confortare, et viriliter age. 006 JOS 002 001 Misit igitur Iosue filius Nun de Setim duos viros exploratores in abscondito: et dixit eis: Ite, et considerate Terram, urbemque Iericho. Qui pergentes ingressi sunt domum mulieris meretricis, nomine Rahab, et quieverunt apud eam. 006 JOS 002 002 Nunciatumque est regi Iericho, et dictum: Ecce viri ingressi sunt huc per noctem de filiis Israel, ut explorarent Terram. 006 JOS 002 003 Misitque rex Iericho ad Rahab dicens: Educ viros, qui venerunt ad te, et ingressi sunt domum tuam: exploratores quippe sunt, et omnem Terram considerare venerunt. 006 JOS 002 004 Tollensque mulier viros, abscondit, et ait: Fateor, venerunt ad me, sed nesciebam unde essent: 006 JOS 002 005 cumque porta clauderetur in tenebris, et illi pariter exierunt, nescio quo abierunt: persequimini cito, et comprehendetis eos. 006 JOS 002 006 Ipsa autem fecit ascendere viros in solarium domus suæ, operuitque eos stipula lini, quæ ibi erat. 006 JOS 002 007 Hi autem, qui missi fuerant, secuti sunt eos per viam, quæ ducit ad vadum Iordanis: illisque egressis statim porta clausa est. 006 JOS 002 008 Necdum obdormierant qui latebant, et ecce mulier ascendit ad eos, et ait: 006 JOS 002 009 Novi quod Dominus tradiderit vobis Terram: etenim irruit in nos terror vester, et elanguerunt omnes habitatores Terræ. 006 JOS 002 010 Audivimus quod siccaverit Dominus aquas Maris Rubri ad vestrum introitum, quando egressi estis ex Ægypto: et quæ feceritis duobus Amorrhæorum regibus, qui erant trans Iordanem: Sehon et Og, quos interfecistis. 006 JOS 002 011 Et hæc audientes pertimuimus, et elanguit cor nostrum, nec remansit in nobis spiritus ad introitum vestrum: Dominus enim Deus vester ipse est Deus in cælo sursum, et in terra deorsum. 006 JOS 002 012 Nunc ergo iurate mihi per Dominum, ut quomodo ego misericordiam feci vobiscum, ita et vos faciatis cum domo patris mei: detisque mihi verum signum, 006 JOS 002 013 ut salvetis patrem meum et matrem, et fratres ac sorores meas, et omnia quæ illorum sunt, et eruatis animas nostras a morte. 006 JOS 002 014 Qui responderunt ei: Anima nostra sit pro vobis in mortem, si tamen non prodideris nos. Cumque tradiderit nobis Dominus terram, faciemus in te misericordiam et veritatem. 006 JOS 002 015 Demisit ergo eos per funem de fenestra: domus enim eius hærebat muro. 006 JOS 002 016 Dixitque ad eos: Ad montana conscendite, ne forte occurrant vobis revertentes: ibique latitate tribus diebus, donec redeant, et sic ibitis per viam vestram. 006 JOS 002 017 Qui dixerunt ad eam: Innoxii erimus a iuramento hoc, quo adiurasti nos: 006 JOS 002 018 si ingredientibus nobis Terram, signum fuerit funiculus iste coccineus, et ligaveris eum in fenestra, per quam demisisti nos: et patrem tuum ac matrem, fratresque et omnem cognationem tuam congregaveris in domum tuam. 006 JOS 002 019 Qui ostium domus tuæ egressus fuerit, sanguis ipsius erit in caput eius, et nos erimus alieni. Cunctorum autem sanguis, qui tecum in domo fuerint, redundabit in caput nostrum, si eos aliquis tetigerit. 006 JOS 002 020 Quod si nos prodere volueris, et sermonem istum proferre in medium, erimus mundi ab hoc iuramento, quo adiurasti nos. 006 JOS 002 021 Et illa respondit: Sicut locuti estis, ita fiat. Dimittensque eos ut pergerent, appendit funiculum coccineum in fenestra. 006 JOS 002 022 Illi vero ambulantes pervenerunt ad montana, et manserunt ibi tres dies, donec reverterentur qui fuerant persecuti: quærentes enim per omnem viam, non repererunt eos. 006 JOS 002 023 Quibus urbem ingressis, reversi sunt, et descenderunt exploratores de monte: et, transmisso Iordane, venerunt ad Iosue filium Nun, narraveruntque ei omnia quæ acciderant sibi, 006 JOS 002 024 atque dixerunt: Tradidit Dominus omnem terram hanc in manus nostras, et timore prostrati sunt cuncti habitatores eius. 006 JOS 003 001 Igitur Iosue de nocte consurgens movit castra: egredientesque de Setim, venerunt ad Iordanem ipse, et omnes filii Israel, et morati sunt ibi tres dies. 006 JOS 003 002 Quibus evolutis, transierunt præcones per castrorum medium, 006 JOS 003 003 et clamare cœperunt: Quando videritis arcam fœderis Domini Dei vestri, et sacerdotes stirpis Leviticæ portantes eam, vos quoque consurgite, et sequimini præcedentes: 006 JOS 003 004 sitque inter vos et arcam spatium cubitorum duum millium: ut procul videre possitis, et nosse per quam viam ingrediamini: quia prius non ambulastis per eam: et cavete ne appropinquetis ad arcam. 006 JOS 003 005 Dixitque Iosue ad populum: Sanctificamini: cras enim faciet Dominus inter vos mirabilia. 006 JOS 003 006 Et ait ad sacerdotes: Tollite arcam fœderis, et præcedite populum. Qui iussa complentes, tulerunt, et ambulaverunt ante eos. 006 JOS 003 007 Dixitque Dominus ad Iosue: Hodie incipiam exaltare te coram omni Israel: ut sciant quod sicut cum Moyse fui, ita et tecum sim. 006 JOS 003 008 Tu autem præcipe sacerdotibus, qui portant arcam fœderis, et dic eis: Cum ingressi fueritis partem aquæ Iordanis, state in ea. 006 JOS 003 009 Dixitque Iosue ad filios Israel: Accedite huc, et audite verbum Domini Dei vestri. 006 JOS 003 010 Et rursum: In hoc, inquit, scietis quod Dominus Deus vivens in medio vestri est, et disperdet in conspectu vestro Chananæum et Hethæum, Hevæum et Pherezæum, Gergesæum quoque et Iebusæum, et Amorrhæum. 006 JOS 003 011 Ecce, arca fœderis Domini omnis terræ antecedet vos per Iordanem. 006 JOS 003 012 Parate duodecim viros de tribubus Israel, singulos per singulas tribus. 006 JOS 003 013 Et cum posuerint vestigia pedum suorum sacerdotes qui portant arcam Domini Dei universæ terræ in aquis Iordanis, aquæ, quæ inferiores sunt, decurrent atque deficient: quæ autem desuper veniunt, in una mole consistent. 006 JOS 003 014 Igitur egressus est populus de tabernaculis suis, ut transiret Iordanem: et sacerdotes, qui portabant arcam fœderis, pergebant ante eum. 006 JOS 003 015 Ingressisque eis Iordanem, et pedibus eorum in parte aquæ tinctis (Iordanis autem ripas alvei sui tempore messis impleverat) 006 JOS 003 016 steterunt aquæ descendentes in loco uno, et ad instar montis intumescentes apparebant procul ab urbe, quæ vocatur Adom usque ad locum Sarthan: quæ autem inferiores erant, in Mare Solitudinis (quod nunc vocatur Mortuum) descenderunt, usquequo omnino deficerent. 006 JOS 003 017 Populus autem incedebat contra Iericho: et sacerdotes qui portabant arcam fœderis Domini, stabant super siccam humum in medio Iordanis accincti, omnisque populus per arentem alveum transibat. 006 JOS 004 001 Quibus transgressis, dixit Dominus ad Iosue: 006 JOS 004 002 Elige duodecim viros singulos per singulas tribus: 006 JOS 004 003 et præcipe eis ut tollant de medio Iordanis alveo, ubi steterunt pedes sacerdotum, duodecim durissimos lapides, quos ponetis in loco castrorum, ubi fixeritis hac nocte tentoria. 006 JOS 004 004 Vocavitque Iosue duodecim viros, quos elegerat de filiis Israel, singulos de singulis tribubus, 006 JOS 004 005 et ait ad eos: Ite ante arcam Domini Dei vestri ad Iordanis medium, et portate inde singuli singulos lapides in humeris vestris, iuxta numerum filiorum Israel, 006 JOS 004 006 ut sit signum inter vos: et quando interrogaverint vos filii vestri cras, dicentes: Quid sibi volunt isti lapides? 006 JOS 004 007 Respondebitis eis: Defecerunt aquæ Iordanis ante arcam fœderis Domini, cum transiret eum: idcirco positi sunt lapides isti in monimentum filiorum Israel usque in æternum. 006 JOS 004 008 Fecerunt ergo filii Israel sicut præcepit eis Iosue, portantes de medio Iordanis alveo duodecim lapides, ut Dominus ei imperarat, iuxta numerum filiorum Israel, usque ad locum, in quo castrametati sunt, ibique posuerunt eos. 006 JOS 004 009 Alios quoque duodecim lapides posuit Iosue in medio Iordanis alveo, ubi steterunt sacerdotes, qui portabant arcam fœderis: et sunt ibi usque in præsentem diem. 006 JOS 004 010 Sacerdotes autem, qui portabant arcam, stabant in Iordanis medio, donec omnia complerentur, quæ Iosue, ut loqueretur ad populum, præceperat Dominus, et dixerat ei Moyses. Festinavitque populus, et transiit. 006 JOS 004 011 Cumque transissent omnes, transivit et arca Domini, sacerdotesque pergebant ante populum. 006 JOS 004 012 Filii quoque Ruben, et Gad, et dimidia tribus Manasse, armati præcedebant filios Israel, sicut eis præceperat Moyses: 006 JOS 004 013 et quadraginta pugnatorum millia per turmas, et cuneos, incedebant per plana atque campestria urbis Iericho. 006 JOS 004 014 In die illo magnificavit Dominus Iosue coram omni Israel, ut timerent eum, sicut timuerant Moysen, dum adviveret. 006 JOS 004 015 Dixitque ad eum: 006 JOS 004 016 Præcipe sacerdotibus, qui portant arcam fœderis, ut ascendant de Iordane. 006 JOS 004 017 Qui præcepit eis, dicens: Ascendite de Iordane. 006 JOS 004 018 Cumque ascendissent portantes arcam fœderis Domini, et siccam humum calcare cœpissent, reversæ sunt aquæ in alveum suum, et fluebant sicut ante consueverant. 006 JOS 004 019 Populus autem ascendit de Iordane, decimo die mensis primi, et castrametati sunt in Galgalis contra Orientalem plagam urbis Iericho. 006 JOS 004 020 Duodecim quoque lapides, quos de Iordanis alveo sumpserant, posuit Iosue in Galgalis, 006 JOS 004 021 et dixit ad filios Israel: Quando interrogaverint filii vestri cras patres suos, et dixerint eis: Quid sibi volunt lapides isti? 006 JOS 004 022 Docebitis eos, atque dicetis: Per arentem alveum transivit Israel Iordanem istum, 006 JOS 004 023 siccante Domino Deo vestro aquas eius in conspectu vestro, donec transiretis: sicut fecerat prius in Mari Rubro, quod siccavit donec transiremus: 006 JOS 004 024 ut discant omnes terrarum populi fortissimam Domini manum, ut et vos timeatis Dominum Deum vestrum omni tempore. 006 JOS 005 001 Postquam ergo audierunt omnes reges Amorrhæorum, qui habitabant trans Iordanem ad Occidentalem plagam, et cuncti reges Chanaan, qui propinqua possidebant magni maris loca, quod siccasset Dominus fluenta Iordanis coram filiis Israel donec transirent, dissolutum est cor eorum, et non remansit in eis spiritus, timentium introitum filiorum Israel. 006 JOS 005 002 Eo tempore ait Dominus ad Iosue: Fac tibi cultros lapideos, et circumcide secundo filios Israel. 006 JOS 005 003 Fecit quod iusserat Dominus, et circumcidit filios Israel in colle præputiorum. 006 JOS 005 004 Hæc autem causa est secundæ circumcisionis: Omnis populus, qui egressus est de Ægypto generis masculini, universi bellatores viri, mortui sunt in deserto per longissimos viæ circuitus, 006 JOS 005 005 qui omnes circumcisi erant. Populus autem qui natus est in deserto, 006 JOS 005 006 per quadraginta annos itineris latissimæ solitudinis incircumcisus fuit: donec consumerentur qui non audierant vocem Domini, et quibus ante iuraverat ut non ostenderet eis terram lacte et melle manantem. 006 JOS 005 007 Horum filii in locum successerunt patrum, et circumcisi sunt a Iosue: quia sicut nati fuerant, in præputio erant, nec eos in via aliquis circumciderat. 006 JOS 005 008 Postquam autem omnes circumcisi sunt, manserunt in eodem castrorum loco, donec sanarentur. 006 JOS 005 009 Dixitque Dominus ad Iosue: Hodie abstuli opprobrium Ægypti a vobis. Vocatumque est nomen loci illius Galgala, usque in præsentem diem. 006 JOS 005 010 Manseruntque filii Israel in Galgalis, et fecerunt Phase, quartadecima die mensis ad vesperum in campestribus Iericho: 006 JOS 005 011 et comederunt de frugibus Terræ die altero, azymos panes, et polentam eiusdem anni. 006 JOS 005 012 Defecitque manna postquam comederunt de frugibus Terræ, nec usi sunt ultra cibo illo filii Israel, sed comederunt de frugibus præsentis anni Terræ Chanaan. 006 JOS 005 013 Cum autem esset Iosue in agro urbis Iericho, levavit oculos, et vidit virum stantem contra se, evaginatum tenentem gladium, perrexitque ad eum, et ait: Noster es, an adversariorum? 006 JOS 005 014 Qui respondit: Nequaquam: sed sum princeps exercitus Domini, et nunc venio. Cecidit Iosue pronus in terram. Et adorans ait: Quid dominus meus loquitur ad servum suum? 006 JOS 005 015 Solve, inquit, calceamentum tuum de pedibus tuis: locus enim, in quo stas, sanctus est. Fecitque Iosue ut sibi fuerat imperatum. 006 JOS 006 001 Iericho autem clausa erat atque munita, timore filiorum Israel, et nullus egredi audebat aut ingredi. 006 JOS 006 002 Dixitque Dominus ad Iosue: Ecce dedi in manu tua Iericho, et regem eius, omnesque fortes viros. 006 JOS 006 003 Circuite urbem cuncti bellatores semel per diem: sic facietis sex diebus. 006 JOS 006 004 Septimo autem die sacerdotes tollant septem buccinas, quarum usus est in iubilæo, et præcedant arcam fœderis: septiesque circuibitis civitatem, et sacerdotes clangent buccinis. 006 JOS 006 005 Cumque insonuerit vox tubæ longior atque concisior, et in auribus vestris increpuerit, conclamabit omnis populus vociferatione maxima, et muri funditus corruent civitatis, ingredienturque singuli per locum contra quem steterint. 006 JOS 006 006 Vocavit ergo Iosue filius Nun sacerdotes, et dixit ad eos: Tollite arcam fœderis: et septem alii sacerdotes tollant septem iubilæorum buccinas, et incedant ante arcam Domini. 006 JOS 006 007 Ad populum quoque ait: Ite, et circuite civitatem, armati, præcedentes arcam Domini. 006 JOS 006 008 Cumque Iosue verba finisset, et septem sacerdotes septem buccinis clangerent ante arcam fœderis Domini, 006 JOS 006 009 omnisque præcederet armatus exercitus, reliquum vulgus arcam sequebatur, ac buccinis omnia concrepabant. 006 JOS 006 010 Præceperat autem Iosue populo, dicens: Non clamabitis, nec audietur vox vestra, neque ullus sermo ex ore vestro egredietur: donec veniat dies in quo dicam vobis: Clamate, et vociferamini. 006 JOS 006 011 Circuivit ergo arca Domini civitatem semel per diem, et reversa in castra, mansit ibi. 006 JOS 006 012 Igitur Iosue de nocte consurgente, tulerunt sacerdotes arcam Domini, 006 JOS 006 013 et septem ex eis septem buccinas, quarum in iubileo usus est: præcedebantque arcam Domini ambulantes atque clangentes: et armatus populus ibat ante eos, vulgus autem reliquum sequebatur arcam, et buccinis personabat. 006 JOS 006 014 Circuieruntque civitatem secundo die semel, et reversi sunt in castra. Sic fecerunt sex diebus. 006 JOS 006 015 Dies autem septimo, diluculo consurgentes, circuierunt urbem, sicut dispositum erat, septies. 006 JOS 006 016 Cumque septimo circuitu clangerent buccinis sacerdotes, dixit Iosue ad omnem Israel: Vociferamini: tradidit enim vobis Dominus civitatem: 006 JOS 006 017 sitque civitas hæc anathema: et omnia quæ in ea sunt, Domino. Sola Rahab meretrix vivat cum universis, qui cum ea in domo sunt: abscondit enim nuncios quos direximus. 006 JOS 006 018 Vos autem cavete ne de his, quæ præcepta sunt, quippiam contingatis, et sitis prævaricationis rei, et omnia castra Israel sub peccato sint atque turbentur. 006 JOS 006 019 Quidquid autem auri et argenti fuerit, et vasorum æneorum ac ferri, Domino consecretur, repositum in thesauris eius. 006 JOS 006 020 Igitur omni populo vociferante, et clangentibus tubis, postquam in aures multitudinis vox sonitusque increpuit, muri illico corruerunt: et ascendit unusquisque per locum, qui contra se erat: ceperuntque civitatem, 006 JOS 006 021 et interfecerunt omnia quæ erant in ea, a viro usque ad mulierem, ab infante usque ad senem. Boves quoque et oves et asinos in ore gladii percusserunt. 006 JOS 006 022 Duobus autem viris, qui exploratores missi fuerant, dixit Iosue: Ingredimini domum mulieris meretricis, et producite eam, et omnia quæ illius sunt, sicut illi iuramento firmastis. 006 JOS 006 023 Ingressique iuvenes, eduxerunt Rahab, et parentes eius, fratres quoque, et cunctam supellectilem ac cognationem illius, et extra castra Israel manere fecerunt. 006 JOS 006 024 Urbem autem, et omnia, quæ erant in ea, succenderunt; absque auro et argento, et vasis æneis, ac ferro, quæ in ærarium Domini consecrarunt. 006 JOS 006 025 Rahab vero meretricem, et domum patris eius, et omnia quæ habebat, fecit Iosue vivere, et habitaverunt in medio Israel usque in præsentem diem: eo quod absconderit nuncios, quos miserat ut explorarent Iericho. In tempore illo, imprecatus est Iosue, dicens: 006 JOS 006 026 Maledictus vir coram Domino, qui suscitaverit et ædificaverit civitatem Iericho. In primogenito suo fundamenta illius iaciat, et in novissimo liberorum ponat portas eius. 006 JOS 006 027 Fuit ergo Dominus cum Iosue, et nomen eius vulgatum est in omni terra. 006 JOS 007 001 Filii autem Israel prævaricati sunt mandatum, et usurpaverunt de anathemate. Nam Achan filius Charmi, filii Zabdi, filii Zare de tribu Iuda, tulit aliquid de anathemate: iratusque est Dominus contra filios Israel. 006 JOS 007 002 Cumque mitteret Iosue de Iericho viros contra Hai, quæ est iuxta Bethaven, ad Orientalem plagam oppidi Bethel, dixit eis: Ascendite, et explorate Terram. Qui præcepta complentes exploraverunt Hai. 006 JOS 007 003 Et reversi dixerunt ei: Non ascendat omnis populus, sed duo vel tria millia virorum pergant, et deleant civitatem: quare omnis populus frustra vexabitur contra hostes paucissimos? 006 JOS 007 004 Ascenderunt ergo tria millia pugnatorum. Qui statim terga vertentes, 006 JOS 007 005 percussi sunt a viris urbis Hai, et corruerunt ex eis triginta sex homines: persecutique sunt eos adversarii de porta usque ad Sabarim, et ceciderunt per prona fugientes: pertimuitque cor populi, et instar aquæ liquefactum est. 006 JOS 007 006 Iosue vero scidit vestimenta sua, et pronus cecidit in terram coram arca Domini usque ad vesperam, tam ipse quam omnes senes Israel: miseruntque pulverem super capita sua, 006 JOS 007 007 et dixit Iosue: Heu Domine Deus, quid voluisti traducere populum istum Iordanem fluvium, ut traderes nos in manus Amorrhæi, et perderes? Utinam ut cœpimus, mansissemus trans Iordanem. 006 JOS 007 008 Mi Domine Deus quid dicam, videns Israelem hostibus suis terga vertentem? 006 JOS 007 009 Audient Chananæi, et omnes habitatores Terræ, et pariter conglobati circumdabunt nos, atque delebunt nomen nostrum de terra: et quid facies magno nomini tuo? 006 JOS 007 010 Dixitque Dominus ad Iosue: Surge, cur iaces pronus in terra? 006 JOS 007 011 Peccavit Israel, et prævaricatus est pactum meum: tuleruntque de anathemate, et furati sunt atque mentiti, et absconderunt inter vasa sua. 006 JOS 007 012 Nec poterit Israel stare ante hostes suos, eosque fugiet: quia pollutus est anathemate. Non ero ultra vobiscum, donec conteratis eum, qui huius sceleris reus est. 006 JOS 007 013 Surge, sanctifica populum, et dic eis: Sanctificamini in crastinum: hæc enim dicit Dominus Deus Israel: Anathema in medio tui est Israel: non poteris stare coram hostibus tuis, donec deleatur ex te qui hoc contaminatus est scelere. 006 JOS 007 014 Accedetisque mane singuli per tribus vestras: et quamcumque tribum sors invenerit, accedet per cognationes suas, et cognatio per domos, domusque per viros. 006 JOS 007 015 Et quicumque ille in hoc facinore fuerit deprehensus, comburetur igni cum omni substantia sua: quoniam prævaricatus est pactum Domini, et fecit nefas in Israel. 006 JOS 007 016 Surgens itaque Iosue mane, applicuit Israel per tribus suas, et inventa est tribus Iuda. 006 JOS 007 017 Quæ cum iuxta familias suas esset oblata, inventa est familia Zare. Illam quoque per domos offerens, reperit Zabdi: 006 JOS 007 018 cuius domum in singulos dividens viros, invenit Achan filium Charmi, filii Zabdi: filii Zare de tribu Iuda. 006 JOS 007 019 Et ait Iosue ad Achan: Fili mi, da gloriam Domino Deo Israel, et confitere, atque indica mihi quid feceris, ne abscondas. 006 JOS 007 020 Responditque Achan Iosue, et dixit ei: Vere ego peccavi Domino Deo Israel, et sic et sic feci. 006 JOS 007 021 Vidi enim inter spolia pallium coccineum valde bonum, et ducentos siclos argenti, regulamque auream quinquaginta siclorum: et concupiscens abstuli, et abscondi in terra contra medium tabernaculi mei, argentumque fossa humo operui. 006 JOS 007 022 Misit ergo Iosue ministros: qui currentes ad tabernaculum illius, repererunt cuncta abscondita in eodem loco, et argentum simul. 006 JOS 007 023 Auferentesque de tentorio tulerunt ea ad Iosue, et ad omnes filios Israel, proieceruntque ante Dominum. 006 JOS 007 024 Tollens itaque Iosue Achan filium Zare, argentumque et pallium, et auream regulam, filios quoque et filias eius, boves et asinos, et oves, ipsumque tabernaculum, et cunctam supellectilem: (et omnis Israel cum eo) duxerunt eos ad Vallem Achor: 006 JOS 007 025 ubi dixit Iosue: Quia turbasti nos, exturbet te Dominus in die hac. Lapidavitque eum omnis Israel: et cuncta quæ illius erant, igne consumpta sunt. 006 JOS 007 026 Congregaveruntque super eum acervum magnum lapidum, qui permanet usque in præsentem diem. Et aversus est furor Domini ab eis. Vocatumque est nomen loci illius, Vallis Achor, usque hodie. 006 JOS 008 001 Dixit autem Dominus ad Iosue: Ne timeas, neque formides: tolle tecum omnem multitudinem pugnatorum, et consurgens ascende in oppidum Hai. Ecce tradidi in manu tua regem eius, et populum, urbemque et terram. 006 JOS 008 002 Faciesque urbi Hai, et regi eius, sicut fecisti Iericho, et regi illius: prædam vero, et omnia animantia diripietis vobis: pone insidias urbi post eam. 006 JOS 008 003 Surrexitque Iosue, et omnis exercitus bellatorum cum eo, ut ascenderent in Hai: et electa triginta millia virorum fortium misit nocte, 006 JOS 008 004 præcepitque eis, dicens: Ponite insidias post civitatem, nec longius recedatis: et eritis omnes parati. 006 JOS 008 005 Ego autem, et reliqua multitudo, quæ mecum est, accedemus ex adverso contra urbem. Cumque exierint contra nos, sicut ante fecimus, fugiemus, et terga vertemus: 006 JOS 008 006 donec persequentes ab urbe longius protrahantur: putabunt enim nos fugere sicut prius. 006 JOS 008 007 Nobis ergo fugientibus, et illis persequentibus, consurgetis de insidiis, et vastabitis civitatem: tradetque eam Dominus Deus vester in manus vestras. 006 JOS 008 008 Cumque ceperitis, succendite eam, et sic omnia facietis, ut iussi. 006 JOS 008 009 Dimisitque eos, et perrexerunt ad locum insidiarum, sederuntque inter Bethel, et Hai, ad Occidentalem plagam urbis Hai: Iosue autem nocte illa in medio mansit populi, 006 JOS 008 010 surgensque diluculo recensuit socios, et ascendit cum senioribus in fronte exercitus, vallatus auxilio pugnatorum. 006 JOS 008 011 Cumque venissent, et ascendissent ex adverso civitatis, steterunt ad Septentrionalem urbis plagam, inter quam et eos erat vallis media. 006 JOS 008 012 Quinque autem millia viros elegerat, et posuerat in insidiis inter Bethel et Hai ex occidentali parte eiusdem civitatis: 006 JOS 008 013 omnis vero reliquus exercitus ad aquilonem aciem dirigebat, ita ut novissimi illius multitudinis Occidentalem plagam urbis attingerent. Abiit ergo Iosue nocte illa, et stetit in vallis medio. 006 JOS 008 014 Quod cum vidisset rex Hai, festinavit mane, et egressus est cum omni exercitu civitatis, direxitque aciem contra desertum, ignorans quod post tergum laterent insidiæ. 006 JOS 008 015 Iosue vero, et omnis Israel cesserunt loco, simulantes metum, et fugientes per solitudinis viam. 006 JOS 008 016 At illi vociferantes pariter, et se mutuo cohortantes, persecuti sunt eos. Cumque recessissent a civitate, 006 JOS 008 017 et ne unus quidem in urbe Hai et Bethel remansisset qui non persequeretur Israel (sicut eruperant aperta oppida relinquentes, ) 006 JOS 008 018 dixit Dominus ad Iosue: Leva clypeum, qui in manu tua est, contra urbem Hai, quoniam tibi tradam eam. 006 JOS 008 019 Cumque elevasset clypeum ex adverso civitatis, insidiæ, quæ latebant, surrexerunt confestim: et pergentes ad civitatem, ceperunt, et succenderunt eam. 006 JOS 008 020 Viri autem civitatis, qui persequebantur Iosue, respicientes et videntes fumum urbis ad cælum usque conscendere, non potuerunt ultra huc illucque diffugere: præsertim cum hi, qui simulaverant fugam, et tendebant ad solitudinem, contra persequentes fortissime restitissent. 006 JOS 008 021 Vidensque Iosue et omnis Israel quod capta esset civitas, et fumus urbis ascenderet, reversus percussit viros Hai. 006 JOS 008 022 Siquidem et illi qui ceperant et succenderant civitatem, egressi ex urbe contra suos, medios hostium ferire cœperunt. Cum ergo ex utraque parte adversarii cæderentur, ita ut nullus de tanta multitudine salvaretur, 006 JOS 008 023 regem quoque urbis Hai apprehenderunt viventem, et obtulerunt Iosue. 006 JOS 008 024 Igitur omnibus interfectis, qui Israelem ad deserta tendentem fuerant persecuti, et in eodem loco gladio corruentibus, reversi filii Israel percusserunt civitatem. 006 JOS 008 025 Erant autem qui in eodem die conciderant a viro usque ad mulierem, duodecim millia hominum, omnes urbis Hai. 006 JOS 008 026 Iosue vero non contraxit manum, quam in sublime porrexerat, tenens clypeum donec interficerentur omnes habitatores Hai. 006 JOS 008 027 Iumenta autem et prædam civitatis diviserunt sibi filii Israel, sicut præceperat Dominus Iosue. 006 JOS 008 028 Qui succendit urbem, et fecit eam tumulum sempiternum: 006 JOS 008 029 regem quoque eius suspendit in patibulo usque ad vesperam et solis occasum. Præcepitque Iosue, et deposuerunt cadaver eius de cruce: proieceruntque in ipso introitu civitatis, congesto super eum magno acervo lapidum, qui permanet usque in præsentem diem. 006 JOS 008 030 Tunc ædificavit Iosue altare Domino Deo Israel in monte Hebal: 006 JOS 008 031 sicut præceperat Moyses famulus Domini filiis Israel, et scriptum est in volumine legis Moysi: Altare vero de lapidibus impolitis, quos ferrum non tetigit: et obtulit super eo holocausta Domino, immolavitque pacificas victimas. 006 JOS 008 032 Et scripsit super lapides Deuteronomium legis Moysi, quod ille digesserat coram filiis Israel. 006 JOS 008 033 Omnis autem populus, et maiores natu, ducesque ac iudices stabant ex utraque parte arcæ, in conspectu sacerdotum qui portabant arcam fœderis Domini, ut advena ita et indigena. Media pars eorum iuxta montem Garizim, et media iuxta montem Hebal, sicut præceperat Moyses famulus Domini. Et primum quidem benedixit populo Israel. 006 JOS 008 034 Post hæc legit omnia verba benedictionis et maledictionis, et cuncta quæ scripta erant in legis volumine. 006 JOS 008 035 Nihil ex his, quæ Moyses iusserat, reliquit intactum, sed universa replicavit coram omni multitudine Israel, mulieribus ac parvulis et advenis, qui inter eos morabantur. 006 JOS 009 001 Quibus auditis, cuncti reges trans Iordanem, qui versabantur in montanis et campestribus, in maritimis ac littore magni maris, hi quoque qui habitabant iuxta Libanum, Hethæus et Amorrhæus, Chananæus, Pherezæus, et Hevæus, et Iebusæus 006 JOS 009 002 congregati sunt pariter, ut pugnarent contra Iosue et Israel uno animo, eademque sententia. 006 JOS 009 003 At hi, qui habitabant in Gabaon, audientes cuncta quæ fecerat Iosue, Iericho et Hai: 006 JOS 009 004 et callide cogitantes tulerunt sibi cibaria, saccos veteres asinis imponentes, et utres vinarios scissos atque consutos, 006 JOS 009 005 calceamentaque perantiqua quæ ad indicium vetustatis pittaciis consuta erant, induti veteribus vestimentis: panes quoque, quos portabant ob viaticum, duri erant, et in frustra comminuti: 006 JOS 009 006 perrexeruntque ad Iosue, qui tunc morabatur in castris Galgalæ, et dixerunt ei, atque simul omni Israeli: De terra longinqua venimus, pacem vobiscum facere cupientes. Responderuntque viri Israel ad eos, atque dixerunt: 006 JOS 009 007 Ne forte in terra, quæ nobis sorte debetur, habitetis, et non possimus fœdus inire vobiscum. 006 JOS 009 008 At illi ad Iosue, Servi, inquiunt, tui sumus. Quibus Iosue ait: Qui nam estis vos? Et unde venistis? 006 JOS 009 009 Responderunt: De terra longinqua valde venerunt servi tui in nomine Domini Dei tui. Audivimus enim famam potentiæ eius, cuncta quæ fecit in Ægypto, 006 JOS 009 010 et duobus regibus Amorrhæorum qui fuerunt trans Iordanem, Sehon regi Hesebon, et Og regi Basan, qui erat in Astaroth: 006 JOS 009 011 dixeruntque nobis seniores, et omnes habitatores terræ nostræ: Tollite in manibus cibaria ob longissimam viam, et occurrite eis, et dicite: Servi vestri sumus, fœdus inite nobiscum. 006 JOS 009 012 En, panes quando egressi sumus de domibus nostris, ut veniremus ad vos, calidos sumpsimus, nunc sicci facti sunt, et vetustate nimia comminuti. 006 JOS 009 013 Utres vini novos implevimus, nunc rupti sunt et soluti. Vestes et calceamenta quibus induimur, et quæ habemus in pedibus, ob longitudinem longioris viæ trita sunt, et pene consumpta. 006 JOS 009 014 Susceperunt igitur de cibariis eorum, et os Domini non interrogaverunt. 006 JOS 009 015 Fecitque Iosue cum eis pacem, et inito fœdere pollicitus est quod non occiderentur: principes quoque multitudinis iuraverunt eis. 006 JOS 009 016 Post dies autem tres initi fœderis, audierunt quod in vicino habitarent, et inter eos futuri essent. 006 JOS 009 017 Moveruntque castra filii Israel, et venerunt in civitates eorum die tertio, quarum hæc vocabula sunt, Gabaon, et Caphira, et Beroth, et Cariathiarim. 006 JOS 009 018 Et non percusserunt eos, eo quod iurassent eis principes multitudinis in nomine Domini Dei Israel. Murmuravit itaque omne vulgus contra principes. 006 JOS 009 019 Qui responderunt eis: Iuravimus illis in nomine Domini Dei Israel, et idcirco non possumus eos contingere. 006 JOS 009 020 Sed hoc faciemus eis: Reserventur quidem ut vivant, ne contra nos ira Domini concitetur, si peieraverimus: 006 JOS 009 021 sed sic vivant, ut in usus universæ multitudinis ligna cædant, aquasque comportent. Quibus hæc loquentibus: 006 JOS 009 022 vocavit Gabaonitas Iosue, et dixit eis: Cur nos decipere fraude voluistis, ut diceretis: Procul valde habitamus a vobis, cum in medio nostri sitis? 006 JOS 009 023 Itaque sub maledictione eritis, et non deficiet de stirpe vestra ligna cædens, aquasque comportans in domum Dei mei. 006 JOS 009 024 Qui responderunt: Nunciatum est nobis servis tuis, quod promisisset Dominus Deus tuus Moysi servo suo ut traderet vobis omnem Terram, et disperderet cunctos habitatores eius. Timuimus igitur valde, et providimus animabus nostris, vestro terrore compulsi, et hoc consilium inivimus. 006 JOS 009 025 Nunc autem in manu tua sumus: quod tibi bonum et rectum videtur, fac nobis. 006 JOS 009 026 Fecit ergo Iosue ut dixerat, et liberavit eos de manu filiorum Israel, ut non occiderentur. 006 JOS 009 027 Decrevitque in illo die eos esse in ministerio cuncti populi, et altaris Domini, cædentes ligna, et aquas comportantes, usque in præsens tempus, in loco, quem Dominus elegisset. 006 JOS 010 001 Quæ cum audisset Adonisedec rex Ierusalem, quod scilicet cepisset Iosue Hai, et subvertisset eam (sicut enim fecerat Iericho et regi eius, sic fecit Hai, et regi illius) et quod transfugissent Gabaonitæ ad Israel, et essent fœderati eorum, 006 JOS 010 002 timuit valde. Urbs enim magna erat Gabaon, et una civitatum regalium, et maior oppido Hai, omnesque bellatores eius fortissimi. 006 JOS 010 003 Misit ergo Adonisedec rex Ierusalem ad Oham regem Hebron, et ad Pharam regem Ierimoth, ad Iaphia quoque regem Lachis, et ad Dabir regem Eglon, dicens: 006 JOS 010 004 Ad me ascendite, et ferte præsidium, ut expugnemus Gabaon, quare transfugerit ad Iosue, et ad filios Israel. 006 JOS 010 005 Congregati igitur ascenderunt quinque reges Amorrhæorum: rex Ierusalem, rex Hebron, rex Ierimoth, rex Lachis, rex Eglon, simul cum exercitibus suis, et castrametati sunt circa Gabaon, oppugnantes eam. 006 JOS 010 006 Habitatores autem Gabaon urbis obsessæ miserunt ad Iosue, qui tunc morabatur in castris apud Galgalam, et dixerunt ei: Ne retrahas manus tuas ab auxilio servorum tuorum: ascende cito, et libera nos, ferque præsidium: convenerunt enim adversum nos omnes reges Amorrhæorum, qui habitant in montanis. 006 JOS 010 007 Ascenditque Iosue de Galgalis, et omnis exercitus bellatorum cum eo, viri fortissimi. 006 JOS 010 008 Dixitque Dominus ad Iosue: Ne timeas eos: in manus enim tuas tradidi illos: nullus ex eis tibi resistere poterit. 006 JOS 010 009 Irruit itaque Iosue super eos repente, tota nocte ascendens de Galgalis: 006 JOS 010 010 Et conturbavit eos Dominus a facie Israel: contrivitque plaga magna in Gabaon, ac persecutus est eos per viam ascensus Beth horon, et percussit usque Azeca et Maceda. 006 JOS 010 011 Cumque fugerent filios Israel, et essent in descensu Beth horon, Dominus misit super eos lapides magnos de cælo usque ad Azeca: et mortui sunt multo plures lapidibus grandinis, quam quos gladio percusserant filii Israel. 006 JOS 010 012 Tunc locutus est Iosue Domino in die, qua tradidit Amorrhæum in conspectu filiorum Israel, dixitque coram eis: Sol contra Gabaon ne movearis, et Luna contra vallem Aialon. 006 JOS 010 013 Steteruntque Sol et Luna, donec ulcisceretur se gens de inimicis suis. Nonne scriptum est hoc in libro iustorum? Stetit itaque Sol in medio cæli, et non festinavit occumbere spatio unius diei. 006 JOS 010 014 Non fuit antea nec postea tam longa dies, obediente Domino voci hominis, et pugnante pro Israel. 006 JOS 010 015 Reversusque est Iosue cum omni Israel in castra Galgalæ. 006 JOS 010 016 Fugerant enim quinque reges, et se absconderant in spelunca urbis Maceda. 006 JOS 010 017 Nunciatumque est Iosue quod inventi essent quinque reges latentes in spelunca urbis Maceda. 006 JOS 010 018 Qui præcepit sociis, et ait: Volvite saxa ingentia ad os speluncæ, et ponite viros industrios, qui clausos custodiant: 006 JOS 010 019 vos autem nolite stare, sed persequimini hostes, et extremos quosque fugientium cædite: nec dimittatis eos urbium suarum intrare præsidia, quos tradidit Dominus Deus in manus vestras. 006 JOS 010 020 Cæsis ergo adversariis plaga magna, et usque ad internecionem pene consumptis, hi, qui Israel effugere potuerunt, ingressi sunt civitates munitas. 006 JOS 010 021 Reversusque est omnis exercitus ad Iosue in Maceda, ubi tunc erant castra, sani et integro numero: nullusque contra filios Israel mutire ausus est. 006 JOS 010 022 Præcepitque Iosue, dicens: Aperite os speluncæ, et producite ad me quinque reges, qui in ea latitant. 006 JOS 010 023 Feceruntque ministri ut sibi fuerat imperatum: et eduxerunt ad eum quinque reges de spelunca, regem Ierusalem, regem Hebron, regem Ierimoth, regem Lachis, regem Eglon. 006 JOS 010 024 Cumque educti essent ad eum, vocavit omnes viros Israel, et ait ad principes exercitus qui secum erant: Ite, et ponite pedes super colla regum istorum. Qui cum perrexissent, et subiectorum colla pedibus calcarent, 006 JOS 010 025 rursum ait ad eos: Nolite timere, nec paveatis, confortamini et estote robusti: sic enim faciet Dominus cunctis hostibus vestris, adversum quos dimicatis. 006 JOS 010 026 Percussitque Iosue, et interfecit eos, atque suspendit super quinque stipites: fueruntque suspensi usque ad vesperum. 006 JOS 010 027 Cumque occumberet Sol, præcepit sociis ut deponerent eos de patibulis. Qui depositos proiecerunt in speluncam, in qua latuerant, et posuerunt super os eius saxa ingentia, quæ permanent usque in præsens. 006 JOS 010 028 Eodem quoque die Macedam cepit Iosue, et percussit eam in ore gladii, regemque illius interfecit, et omnes habitatores eius: non dimisit in ea saltem parvas reliquias. Fecitque regi Maceda, sicut fecerat regi Iericho. 006 JOS 010 029 Transivit autem cum omni Israel de Maceda in Lebna, et pugnabat contra eam: 006 JOS 010 030 quam tradidit Dominus cum rege suo in manus Israel: percusseruntque urbem in ore gladii, et omnes habitatores eius. Non dimiserunt in ea ullas reliquias. Feceruntque regi Lebna, sicut fecerant regi Iericho. 006 JOS 010 031 De Lebna transivit in Lachis cum omni Israel: et exercitu per gyrum disposito oppugnabat eam. 006 JOS 010 032 Tradiditque Dominus Lachis in manus Israel, et cepit eam die altero, atque percussit in ore gladii, omnemque animam quæ fuerat in ea, sicut fecerat Lebna. 006 JOS 010 033 Eo tempore ascendit Horam rex Gazer, ut auxiliaretur Lachis: quem percussit Iosue cum omni populo eius usque ad internecionem. 006 JOS 010 034 Transivitque de Lachis in Eglon, et circumdedit, 006 JOS 010 035 atque expugnavit eam eadem die: percussitque in ore gladii omnes animas, quæ erant in ea iuxta omnia quæ fecerat Lachis. 006 JOS 010 036 Ascendit quoque cum omni Israel de Eglon in Hebron, et pugnavit contra eam: 006 JOS 010 037 cepit eam, et percussit in ore gladii, regem quoque eius, et omnia oppida regionis illius, universasque animas, quæ in ea fuerant commoratæ: non reliquit in ea ullas reliquias: sicut fecerat Eglon, sic fecit et Hebron, cuncta quæ in ea reperit consumens gladio. 006 JOS 010 038 Inde reversus in Dabir, 006 JOS 010 039 cepit eam atque vastavit: regem quoque eius atque omnia per circuitum oppida percussit in ore gladii: non dimisit in ea ullas reliquias: sicut fecerat Hebron et Lebna et regibus earum, sic fecit Dabir et regi illius. 006 JOS 010 040 Percussit itaque Iosue omnem Terram montanam et meridianam atque campestrem, et Asedoth cum regibus suis: non dimisit in ea ullas reliquias, sed omne quod spirare poterat interfecit, sicut præceperat ei Dominus Deus Israel, 006 JOS 010 041 a Cadesbarne usque Gazam. Omnem Terram Gosen usque Gabaon, 006 JOS 010 042 universosque reges, et regiones eorum uno impetu cepit atque vastavit: Dominus enim Deus Israel pugnavit pro eo. 006 JOS 010 043 Reversusque est cum omni Israel ad locum castrorum in Galgala. 006 JOS 011 001 Quæ cum audisset Iabin rex Asor, misit ad Iobab regem Madon, et ad regem Semeron, atque ad regem Achsaph: 006 JOS 011 002 ad reges quoque Aquilonis, qui habitabant in montanis et in planitie contra meridiem Ceneroth, in campestribus quoque et in regionibus Dor iuxta mare: 006 JOS 011 003 Chananæum quoque ab Oriente et Occidente, et Amorrhæum atque Hethæum ac Pherezæum et Iebusæum in montanis: Hevæum quoque qui habitabat ad radices Hermon in Terra Maspha. 006 JOS 011 004 Egressique sunt omnes cum turmis suis, populus multus nimis sicut arena, quæ est in littore maris, equi quoque et currus immensæ multitudinis. 006 JOS 011 005 Conveneruntque omnes reges isti in unum ad Aquas Merom, ut pugnarent contra Israel. 006 JOS 011 006 Dixitque Dominus ad Iosue: Ne timeas eos: cras enim hac eadem hora ego tradam omnes istos vulnerandos in conspectu Israel: equos eorum subnervabis, et currus igne combures. 006 JOS 011 007 Venitque Iosue, et omnis exercitus cum eo adversus illos ad Aquas Merom subito, et irruerunt super eos, 006 JOS 011 008 tradiditque illos Dominus in manus Israel. Qui percusserunt eos, et persecuti sunt usque ad Sidonem magnam, et Aquas Maserephoth, campumque Masphe, qui est ad Orientalem illius partem. Ita percussit omnes, ut nullas dimitteret ex eis reliquias: 006 JOS 011 009 fecitque sicut præceperat ei Dominus, equos eorum subnervavit, currusque combussit igni. 006 JOS 011 010 Reversusque statim cepit Asor: et regem eius percussit gladio. Asor enim antiquitus inter omnia regna hæc principatum tenebat. 006 JOS 011 011 Percussitque omnes animas, quæ ibidem morabantur: non dimisit in ea ullas reliquias, sed usque ad internecionem universa vastavit, ipsamque urbem peremit incendio. 006 JOS 011 012 Et omnes per circuitum civitates, regesque earum cepit, percussit atque delevit, sicut præceperat ei Moyses famulus Domini. 006 JOS 011 013 Absque urbibus, quæ erant in collibus, et in tumulis sitæ, ceteras succendit Israel: unam tantum Asor munitissimam flamma consumpsit. 006 JOS 011 014 Omnemque prædam istarum urbium ac iumenta diviserunt sibi filii Israel, cunctis hominibus interfectis. 006 JOS 011 015 Sicut præceperat Dominus Moysi servo suo, ita præcepit Moyses Iosue, et ille universa complevit: non præteriit de universis mandatis, nec unum quidem verbum quod iusserat Dominus Moysi. 006 JOS 011 016 Cepit itaque Iosue omnem Terram montanam, et meridianam, terramque Gosen, et planitiem, et Occidentalem plagam, montemque Israel, et campestria eius: 006 JOS 011 017 et partem montis, quæ ascendit Seir usque Baalgad per planitiem Libani subter montem Hermon: omnes reges eorum cepit, percussit, et occidit. 006 JOS 011 018 Multo tempore pugnavit Iosue contra reges istos. 006 JOS 011 019 Non fuit civitas quæ se traderet filiis Israel, præter Hevæum, qui habitabat in Gabaon: omnes enim bellando cepit. 006 JOS 011 020 Domini enim sententia fuerat, ut indurarentur corda eorum, et pugnarent contra Israel, et caderent, et non mererentur ullam clementiam, ac perirent, sicut præceperat Dominus Moysi. 006 JOS 011 021 In illo tempore venit Iosue, et interfecit Enacim de montanis, Hebron, et Dabir, et Anab, et de omni monte Iuda et Israel, urbesque eorum delevit. 006 JOS 011 022 Non reliquit ullum de stirpe Enacim, in Terra filiorum Israel: absque civitatibus Gaza, et Geth, et Azoto, in quibus solis relicti sunt. 006 JOS 011 023 Cepit ergo Iosue omnem Terram, sicut locutus est Dominus ad Moysen, et tradidit eam in possessionem filiis Israel secundum partes et tribus suas. Quievitque Terra a præliis. 006 JOS 012 001 Hi sunt reges, quos percusserunt filii Israel, et possederunt Terram eorum trans Iordanem ad solis ortum, a torrente Arnon usque ad montem Hermon, et omnem Orientalem plagam, quæ respicit solitudinem. 006 JOS 012 002 Sehon rex Amorrhæorum, qui habitavit in Hesebon, dominatus est ab Aroer, quæ sita est super ripam torrentis Arnon, et mediæ partis in valle, dimidiæque Galaad, usque ad torrentem Iaboc, qui est terminus filiorum Ammon. 006 JOS 012 003 Et a solitudine usque ad Mare Ceneroth contra Orientem, et usque ad Mare deserti, quod est mare salsissimum, ad Orientalem plagam per viam quæ ducit Bethsimoth: et ab australi parte, quæ subiacet Asedoth, Phasga. 006 JOS 012 004 Terminus Og regis Basan, de reliquiis Raphaim, qui habitavit in Astaroth, et in Edrai, et dominatus est in monte Hermon, et in Salecha, atque in universa Basan, usque ad terminos 006 JOS 012 005 Gessuri, et Machati, et dimidiæ partis Galaad: terminos Sehon regis Hesebon. 006 JOS 012 006 Moyses famulus Domini, et filii Israel percusserunt eos, tradiditque Terram eorum Moyses in possessionem Rubenitis, et Gaditis, et dimidiæ tribui Manasse. 006 JOS 012 007 Hi sunt reges Terræ, quos percussit Iosue et filii Israel trans Iordanem ad Occidentalem plagam, a Baalgad in campo Libani, usque ad montem, cuius pars ascendit in Seir: tradiditque eam Iosue in possessionem tribubus Israel, singulis partes suas, 006 JOS 012 008 tam in montanis quam in planis atque campestribus. In Asedoth, et in solitudine, ac in meridie Hethæus fuit et Amorrhæus, Chananæus et Pherezæus, Hevæus et Iebusæus. 006 JOS 012 009 Rex Iericho unus: rex Hai, quæ est ex latere Bethel, unus: 006 JOS 012 010 rex Ierusalem unus, rex Hebron unus, 006 JOS 012 011 rex Ierimoth unus, rex Lachis unus, 006 JOS 012 012 rex Eglon unus, rex Gazer unus, 006 JOS 012 013 rex Dabir unus, rex Gader unus, 006 JOS 012 014 rex Herma unus, rex Hered unus, 006 JOS 012 015 rex Lebna unus, rex Odullam unus, 006 JOS 012 016 rex Maceda unus, rex Bethel unus, 006 JOS 012 017 rex Taphua unus, rex Opher unus, 006 JOS 012 018 rex Aphec unus, rex Saron unus, 006 JOS 012 019 rex Madon unus, rex Asor unus, 006 JOS 012 020 rex Semeron unus, rex Achsaph unus, 006 JOS 012 021 rex Thenac unus, rex Mageddo unus, 006 JOS 012 022 rex Cades unus, rex Iachanan Carmeli unus, 006 JOS 012 023 rex Dor, et provinciæ Dor unus, rex gentium Galgal unus, 006 JOS 012 024 rex Thersa unus: omnes reges triginta unus. 006 JOS 013 001 Iosue senex, provectæque ætatis erat, et dixit Dominus ad eum: Senuisti, et longævus es, terraque latissima derelicta est, quæ necdum sorte divisa est: 006 JOS 013 002 omnis videlicet Galilæa, Philisthiim, et universa Gessuri. 006 JOS 013 003 A fluvio turbido, qui irrigat Ægyptum, usque ad terminos Accaron contra Aquilonem: Terra Chanaan, quæ in quinque regulos Philisthiim dividitur, Gazæos, et Azotios, Ascalonitas, Gethæos, et Accaronitas. 006 JOS 013 004 Ad meridiem vero sunt Hevæi, omnis Terra Chanaan, et Maara Sidoniorum usque Apheca et terminos Amorrhæi, 006 JOS 013 005 eiusque confinia. Libani quoque regio contra Orientem a Baalgad sub monte Hermon, donec ingrediaris Emath. 006 JOS 013 006 Omnium qui habitant in monte a Libano usque ad Aquas Maserephoth, universique Sidonii. Ego sum qui delebo eos a facie filiorum Israel. Veniat ergo in partem hereditatis Israel, sicut præcepi tibi. 006 JOS 013 007 Et nunc divide terram in possessionem novem tribubus, et dimidiæ tribui Manasse, 006 JOS 013 008 cum qua Ruben et Gad possederunt terram, quam tradidit eis Moyses famulus Domini trans fluenta Iordanis, ad orientalem plagam. 006 JOS 013 009 Ab Aroer, quæ sita est in ripa torrentis Arnon, et in vallis medio, universaque campestria Medaba, usque Dibon: 006 JOS 013 010 et cunctas civitates Sehon, regis Amorrhæi, qui regnavit in Hesebon usque ad terminos filiorum Ammon: 006 JOS 013 011 et Galaad, ac terminum Gessuri et Machati, et omnem montem Hermon, et universam Basan, usque ad Salecha, 006 JOS 013 012 omne regnum Og in Basan, qui regnavit in Astaroth et Edrai, ipse fuit de reliquiis Raphaim: percussitque eos Moyses, atque delevit. 006 JOS 013 013 Nolueruntque disperdere filii Israel Gessuri et Machati: et habitaverunt in medio Israel usque in præsentem diem. 006 JOS 013 014 Tribui autem Levi non dedit possessionem: sed sacrificia et victimæ Domini Dei Israel, ipsa est eius hereditas, sicut locutus est illi. 006 JOS 013 015 Dedit ergo Moyses possessionem tribui filiorum Ruben iuxta cognationes suas. 006 JOS 013 016 Fuitque terminus eorum ab Aroer, quæ sita est in ripa torrentis Arnon, et in valle eiusdem torrentis media: universam planitiem, quæ ducit Medaba, 006 JOS 013 017 et Hesebon, cunctosque viculos earum, qui sunt in campestribus: Dibon quoque, et Bamothbaal, et oppidum Baalmaon, 006 JOS 013 018 et Iassa, et Cedimoth, et Mephaath, 006 JOS 013 019 et Cariathaim, et Sabama, et Sarathasar in monte convallis. 006 JOS 013 020 Bethphogor et Asedoth, Phasga et Bethiesimoth, 006 JOS 013 021 et omnes urbes campestres, universaque regna Sehon regis Amorrhæi, qui regnavit in Hesebon, quem percussit Moyses cum principibus Madian: Hevæum, et Recem, et Sur, et Hur, et Rebe duces Sehon habitatores Terræ. 006 JOS 013 022 Et Balaam filium Beor ariolum occiderunt filii Israel gladio cum ceteris interfectis. 006 JOS 013 023 Factusque est terminus filiorum Ruben Iordanis fluvius. Hæc est possessio Rubenitarum per cognationes suas urbium et viculorum. 006 JOS 013 024 Deditque Moyses tribui Gad et filiis eius per cognationes suas possessionem, cuius hæc divisio est. 006 JOS 013 025 Terminus Iaser, et omnes civitates Galaad, et dimidiam partem terræ filiorum Ammon, usque ad Aroer, quæ est contra Rabba: 006 JOS 013 026 et ab Hesebon usque Ramoth, Masphe et Betonim: et a Manaim usque ad terminos Dabir: 006 JOS 013 027 in valle quoque Betharan, et Bethnemra, et Socoth, et Saphon reliquam partem regni Sehon regis Hesebon: huius quoque finis, Iordanis est usque ad extremam partem maris Cenereth trans Iordanem ad orientalem plagam. 006 JOS 013 028 Hæc est possessio filiorum Gad per familias suas, civitates, et villæ earum. 006 JOS 013 029 Dedit et dimidiæ tribui Manasse, filiisque eius iuxta cognationes suas possessionem, 006 JOS 013 030 cuius hoc principium est: a Manaim universam Basan, et cuncta regna Og regis Basan, omnesque vicos Iair, qui sunt in Basan, sexaginta oppida: 006 JOS 013 031 et dimidiam partem Galaad, et Astaroth, et Edrai urbes regni Og in Basan: filiis Machir, filii Manasse, dimidiæ parti filiorum Machir iuxta cognationes suas. 006 JOS 013 032 Hanc possessionem divisit Moyses in campestribus Moab trans Iordanem contra Iericho ad Orientalem plagam. 006 JOS 013 033 Tribui autem Levi non dedit possessionem: quoniam Dominus Deus Israel ipse est possessio eius, ut locutus est illi. 006 JOS 014 001 Hoc est, quod possederunt filii Israel in Terra Chanaan, quam dederunt eis Eleazar sacerdos, et Iosue filius Nun, et principes familiarum per tribus Israel: 006 JOS 014 002 sorte omnia dividentes, sicut præceperat Dominus in manu Moysi, novem tribubus, et dimidiæ tribui. 006 JOS 014 003 Duabus enim tribubus, et dimidiæ dederat Moyses trans Iordanem possessionem: absque Levitis, qui nihil terræ acceperunt inter fratres suos: 006 JOS 014 004 sed in eorum successerunt locum filii Ioseph in duas divisi tribus, Manasse et Ephraim: nec acceperunt Levitæ aliam in Terra partem, nisi urbes ad habitandum, et suburbana earum ad alenda iumenta et pecora sua. 006 JOS 014 005 Sicut præceperat Dominus Moysi, ita fecerunt filii Israel, et diviserunt Terram. 006 JOS 014 006 Accesserunt itaque filii Iuda ad Iosue in Galgala, locutusque est ad eum Caleb filius Iephone Cenezæus: Nosti quid locutus sit Dominus ad Moysen hominem Dei de me et te in Cadesbarne. 006 JOS 014 007 Quadraginta annorum eram quando misit me Moyses famulus Domini de Cadesbarne, ut considerarem Terram, nunciavique ei quod mihi verum videbatur. 006 JOS 014 008 Fratres autem mei, qui ascenderant mecum, dissolverunt cor populi: et nihilominus ego secutus sum Dominum Deum meum. 006 JOS 014 009 Iuravitque Moyses in die illo, dicens: Terra, quam calcavit pes tuus, erit possessio tua, et filiorum tuorum in æternum: quia secutus es Dominum Deum meum. 006 JOS 014 010 Concessit ergo Dominus vitam mihi, sicut pollicitus est usque in præsentem diem. Quadraginta et quinque anni sunt, ex quo locutus est Dominus verbum istud ad Moysen, quando ambulabat Israel per solitudinem: hodie octoginta quinque annorum sum, 006 JOS 014 011 sic valens, ut eo valebam tempore quando ad explorandum missus sum: illius in me temporis fortitudo usque hodie perseverat, tam ad bellandum quam ad gradiendum. 006 JOS 014 012 Da ergo mihi montem istum, quem pollicitus est Dominus, te quoque audiente, in quo Enacim sunt, et urbes magnæ atque munitæ: si forte sit Dominus mecum, et potuero delere eos: sicut promisit mihi. 006 JOS 014 013 Benedixitque ei Iosue: et tradidit ei Hebron in possessionem. 006 JOS 014 014 Atque ex eo fuit Hebron Caleb filio Iephone Cenezæo usque in præsentem diem: quia secutus est Dominum Deum Israel. 006 JOS 014 015 Nomen Hebron ante vocabatur Cariath Arbe: Adam maximus ibi inter Enacim situs est: et Terra cessavit a præliis. 006 JOS 015 001 Igitur sors filiorum Iudæ per cognationes suas ista fuit: A termino Edom, desertum Sin contra Meridiem, et usque ad extremam partem australis plagæ. 006 JOS 015 002 Initium eius a summitate maris salsissimi, et a lingua eius, quæ respicit Meridiem. 006 JOS 015 003 Egrediturque contra Ascensum Scorpionis, et pertransit in Sina: ascenditque in Cadesbarne, et pervenit in Esron, ascendens ad Addar, et circuiens Carcaa, 006 JOS 015 004 atque inde pertransiens in Asemona, et perveniens ad Torrentem Ægypti: eruntque termini eius mare magnum. Hic erit finis meridianæ plagæ. 006 JOS 015 005 Ab Oriente vero erit initium, mare salsissimum usque ad extrema Iordanis: et ea quæ respiciunt ad Aquilonem a lingua maris usque ad eundem Iordanis fluvium. 006 JOS 015 006 Ascenditque terminus in Beth-hagla, et transit ab Aquilone in Beth Araba: ascendens ad lapidem Boen filii Ruben. 006 JOS 015 007 Et tendens usque ad terminos Debera de Valle Achor, contra Aquilonem respiciens Galgala, quæ est ex adverso Ascensionis Adommim, ab australi parte torrentis: transitque aquas, quæ vocantur Fons Solis: et erunt exitus eius ad Fontem Rogel. 006 JOS 015 008 Ascenditque per convallem filii Ennom ex latere Iebusæi ad Meridiem, hæc est Ierusalem: et inde se erigens ad verticem montis, qui est contra Geennom ad Occidentem in summitate Vallis Raphaim contra Aquilonem. 006 JOS 015 009 Pertransitque a vertice montis usque ad fontem aquæ Nephtoa: et pervenit usque ad vicos montis Ephron: inclinaturque in Baala, quæ est Cariathiarim, id est, urbs silvarum. 006 JOS 015 010 Et circuit de Baala contra Occidentem, usque ad montem Seir: transitque iuxta latus montis Iarim ad Aquilonem in Cheslon: et descendit in Bethsames, transitque in Thamna. 006 JOS 015 011 Et pervenit contra Aquilonem partis Accaron ex latere: inclinaturque Sechrona, et transit montem Baala: pervenitque in Iebneel, et magni maris contra Occidentem fine concluditur. 006 JOS 015 012 Hi sunt termini filiorum Iuda per circuitum in cognationibus suis. 006 JOS 015 013 Caleb vero filio Iephone dedit partem in medio filiorum Iuda, sicut præceperat ei Dominus: Cariath Arbe patris Enac, ipsa est Hebron. 006 JOS 015 014 Delevitque ex ea Caleb tres filios Enac, Sesai et Ahiman et Tholmai de stirpe Enac. 006 JOS 015 015 Atque inde conscendens venit ad habitatores Dabir, quæ prius vocabatur Cariath Sepher, id est, civitas litterarum. 006 JOS 015 016 Dixitque Caleb: Qui percusserit Cariath Sepher, et ceperit eam, dabo ei Axam filiam meam uxorem. 006 JOS 015 017 Cepitque eam Othoniel filius Cenez frater Caleb iunior: deditque ei Axam filiam suam uxorem. 006 JOS 015 018 Quæ, cum pergerent simul, suasa est a viro suo ut peteret a patre suo agrum, suspiravitque ut sedebat in asino. Cui Caleb: Quid habes, inquit? 006 JOS 015 019 At illa respondit: Da mihi benedictionem: Terram australem et arentem dedisti mihi, iunge et irriguam. Dedit itaque ei Caleb irriguum superius et inferius. 006 JOS 015 020 Hæc est possessio tribus filiorum Iuda per cognationes suas. 006 JOS 015 021 Erantque civitates ab extremis partibus filiorum Iuda iuxta terminos Edom a Meridie: Cabseel et Eder et Iagur, 006 JOS 015 022 et Cyna et Dimona et Adada, 006 JOS 015 023 et Cades, et Asor, et Iethnam, 006 JOS 015 024 Ziph et Telem et Baloth, 006 JOS 015 025 Asor nova et Carioth Hesron, hæc est Asor, 006 JOS 015 026 Amam, Sama, et Molada, 006 JOS 015 027 et Asergadda et Hassemon et Bethphelet, 006 JOS 015 028 et Hasersual et Bersabee et Baziothia, 006 JOS 015 029 et Baala et Iim et Esem, 006 JOS 015 030 et Eltholad et Cesil et Harma, 006 JOS 015 031 et Siceleg et Medemena et Sensenna, 006 JOS 015 032 Lebaoth et Selim et Aen et Remon. Omnes civitates vigintinovem, et villæ earum. 006 JOS 015 033 In campestribus vero: Estaol et Sarea et Asena, 006 JOS 015 034 et Zanoe et Ængannim et Taphua et Enaim, 006 JOS 015 035 et Ierimoth et Adullam, Socho et Azeca, 006 JOS 015 036 et Saraim et Adithaim et Gedera et Gederothaim: urbes quattuordecim, et villæ earum. 006 JOS 015 037 Sanan et Hadassa et Magdalgad, 006 JOS 015 038 Delean et Masepha et Iecthel, 006 JOS 015 039 Lachis et Bascath et Eglon, 006 JOS 015 040 Chebbon et Leheman et Cethlis, 006 JOS 015 041 et Gideroth et Bethdagon et Naama et Maceda: civitates sedecim, et villæ earum. 006 JOS 015 042 Labana et Ether et Asan, 006 JOS 015 043 Iephtha et Esna et Nesib, 006 JOS 015 044 et Ceila et Achzib et Maresa: civitates novem, et villæ earum. 006 JOS 015 045 Accaron cum vicis et villulis suis. 006 JOS 015 046 Ab Accaron usque ad mare: omnia quæ vergunt ad Azotum et viculos eius. 006 JOS 015 047 Azotus cum vicis et villulis suis. Gaza cum vicis et villulis suis, usque ad torrentem Ægypti, et mare magnum terminus eius. 006 JOS 015 048 Et in monte: Samir et Iether et Socoth, 006 JOS 015 049 et Danna et Cariathsenna, hæc est Dabir: 006 JOS 015 050 Anab et Istemo et Anim, 006 JOS 015 051 Gosen et Olon et Gilo: civitates undecim et villæ earum. 006 JOS 015 052 Arab et Ruma et Esaan, 006 JOS 015 053 et Ianum et Beththaphua et Apheca, 006 JOS 015 054 Athmatha et Cariath Arbe, hæc est Hebron, et Sior: civitates novem, et villæ earum. 006 JOS 015 055 Maon et Carmel et Ziph et Iota, 006 JOS 015 056 Iezrael et Iucadam et Zanoe, 006 JOS 015 057 Accain, Gabaa et Thamna: civitates decem, et villæ earum. 006 JOS 015 058 Halhul, et Besur, et Gedor, 006 JOS 015 059 Mareth, et Bethanoth, et Eltecon: civitates sex et villæ earum. 006 JOS 015 060 Cariathbaal, hæc est Cariathiarim urbs silvarum, et Arebba: civitates duæ, et villæ earum. 006 JOS 015 061 In deserto Betharaba, Meddin, et Sachacha, 006 JOS 015 062 et Nebsan, et civitas salis, et Engaddi: civitates sex, et villæ earum. 006 JOS 015 063 Iebusæum autem habitatorem Ierusalem non potuerunt filii Iuda delere: habitavitque Iebusæus cum filiis Iuda in Ierusalem usque in præsentem diem. 006 JOS 016 001 Cecidit quoque sors filiorum Ioseph ab Iordane contra Iericho et aquas eius ab Oriente: solitudo quæ ascendit de Iericho ad montem Bethel: 006 JOS 016 002 et egreditur de Bethel Luza: transitque terminum Archi, Ataroth. 006 JOS 016 003 Et descendit ad Occidentem iuxta terminum Iephleti, usque ad terminos Beth horon inferioris, et Gazer: finiunturque regiones eius mari magno: 006 JOS 016 004 possederuntque filii Ioseph, Manasses et Ephraim. 006 JOS 016 005 Et factus est terminus filiorum Ephraim per cognationes suas: et possessio eorum contra Orientem Ataroth addar usque Beth horon superiorem. 006 JOS 016 006 Egrediunturque confinia in mare: Machmethath vero Aquilonem respicit, et circuit terminos contra Orientem in Thanathselo: et pertransit ab Oriente Ianoe. 006 JOS 016 007 Descenditque de Ianoe in Ataroth et Naaratha: et pervenit in Iericho, egrediturque ad Iordanem. 006 JOS 016 008 De Taphua pertransit contra mare in Vallem Arundineti, suntque egressus eius in mare salsissimum. Hæc est possessio tribus filiorum Ephraim per familias suas. 006 JOS 016 009 Urbesque separatæ sunt filiis Ephraim in medio possessionis filiorum Manasse, et villæ earum. 006 JOS 016 010 Et non interfecerunt filii Ephraim Chananæum, qui habitabat in Gazer: habitavitque Chananæus in medio Ephraim usque in diem hanc tributarius. 006 JOS 017 001 Cecidit autem sors tribui Manasse: (ipse enim est primogenitus Ioseph) Machir primogenito Manasse patri Galaad, qui fuit vir pugnator, habuitque possessionem Galaad et Basan: 006 JOS 017 002 et reliquis filiorum Manasse iuxta familias suas, filiis Abiezer, et filiis Helec, et filiis Esriel, et filiis Sechem, et filiis Hepher, et filiis Semida. Isti sunt filii Manasse filii Ioseph, mares, per cognationes suas. 006 JOS 017 003 Salphaad vero filio Hepher filii Galaad filii Machir filii Manasse non erant filii, sed solæ filiæ: quarum ista sunt nomina, Maala et Noa et Hegla et Melcha et Thersa. 006 JOS 017 004 Veneruntque in conspectu Eleazari sacerdotis, et Iosue filii Nun, et principum dicentes: Dominus præcepit per manum Moysi, ut daretur nobis possessio in medio fratrum nostrorum. Deditque eis iuxta imperium Domini possessionem in medio fratrum patris earum. 006 JOS 017 005 Et ceciderunt funiculi Manasse, decem, absque Terra Galaad et Basan trans Iordanem. 006 JOS 017 006 Filiæ enim Manasse possederunt hereditatem in medio filiorum eius. Terra autem Galaad cecidit in sortem filiorum Manasse qui reliqui erant. 006 JOS 017 007 Fuitque terminus Manasse ab Aser, Machmethath quæ respicit Sichem: et egreditur ad dexteram iuxta habitatores Fontis Taphuæ. 006 JOS 017 008 Etenim in sorte Manasse ceciderat Terra Taphuæ, quæ est iuxta terminos Manasse filiorum Ephraim. 006 JOS 017 009 Descenditque terminus Vallis Arundineti in meridiem torrentis civitatum Ephraim, quæ in medio sunt urbium Manasse: terminus Manasse ab Aquilone torrentis, et exitus eius pergit ad mare: 006 JOS 017 010 ita ut possessio Ephraim sit ab Austro, et ab Aquilone Manasse, et utramque claudat mare, et coniungantur sibi in tribu Aser ab Aquilone, et in tribu Issachar ab Oriente. 006 JOS 017 011 Fuitque hereditas Manasse in Issachar et in Aser, Bethsan et viculi eius, et Ieblaam cum viculis suis, et habitatores Dor cum oppidis suis, habitatores quoque Endor cum viculis suis: similiterque habitatores Thenac cum viculis suis, et habitatores Mageddo cum viculis suis, et tertia pars urbis Nopheth. 006 JOS 017 012 Nec potuerunt filii Manasse has civitates subvertere, sed cœpit Chananæus habitare in terra sua. 006 JOS 017 013 Postquam autem convaluerunt filii Israel, subiecerunt Chananæos, et fecerunt sibi tributarios, nec interfecerunt eos. 006 JOS 017 014 Locutique sunt filii Ioseph ad Iosue, et dixerunt: Quare dedisti mihi possessionem sortis et funiculi unius, cum sim tantæ multitudinis, et benedixerit mihi Dominus? 006 JOS 017 015 Ad quos Iosue ait: Si populus multus es, ascende in silvam, et succide tibi spatia in Terra Pherezæi et Raphaim: quia angusta est tibi possessio montis Ephraim. 006 JOS 017 016 Cui responderunt filii Ioseph: Non poterimus ad montana conscendere, cum ferreis curribus utantur Chananæi, qui habitant in terra campestri, in qua sitæ sunt Bethsan cum viculis suis, et Iezrael mediam possidens vallem. 006 JOS 017 017 Dixitque Iosue ad domum Ioseph, Ephraim et Manasse: Populus multus es, et magnæ fortitudinis, non habebis sortem unam, 006 JOS 017 018 sed transibis ad montem, et succides tibi, atque purgabis ad habitandum spatia: et poteris ultra procedere cum subverteris Chananæum, quem dicis ferreos habere currus, et esse fortissimum. 006 JOS 018 001 Congregatique sunt omnes filii Israel in Silo, ibique fixerunt tabernaculum testimonii, et fuit eis Terra subiecta. 006 JOS 018 002 Remanserant autem filiorum Israel septem tribus, quæ necdum acceperant possessiones suas. 006 JOS 018 003 Ad quos Iosue ait: Usquequo marcetis ignavia, et non intratis ad possidendam Terram, quam Dominus Deus patrum vestrorum dedit vobis? 006 JOS 018 004 Eligite de singulis tribubus ternos viros, ut mittam eos, et pergant atque circumeant Terram, et describant eam iuxta numerum uniuscuiusque multitudinis: referantque ad me quod descripserint. 006 JOS 018 005 Dividite vobis Terram in septem partes: Iudas sit in terminis suis ab australi plaga, et domus Ioseph ab Aquilone. 006 JOS 018 006 Mediam inter hos Terram in septem partes describite: et huc venietis ad me, ut coram Domino Deo vestro mittam vobis hic sortem: 006 JOS 018 007 quia non est inter vos pars Levitarum, sed sacerdotium Domini est eorum hereditas. Gad autem et Ruben, et dimidia tribus Manasse iam acceperant possessiones suas trans Iordanem ad Orientalem plagam: quas dedit eis Moyses famulus Domini. 006 JOS 018 008 Cumque surrexissent viri, ut pergerent ad describendam terram, præcepit eis Iosue, dicens: Circuite Terram, et describite eam, ac revertimini ad me: ut hic coram Domino, in Silo, mittam vobis sortem. 006 JOS 018 009 Itaque perrexerunt: et lustrantes eam, in septem partes diviserunt, scribentes in volumine. Reversique sunt ad Iosue in castra Silo. 006 JOS 018 010 Qui misit sortes coram Domino in Silo, divisitque Terram filiis Israel in septem partes. 006 JOS 018 011 Et ascendit sors prima filiorum Beniamin per familias suas, ut possiderent Terram inter filios Iuda et filios Ioseph. 006 JOS 018 012 Fuitque terminus eorum contra Aquilonem a Iordane: pergens iuxta latus Iericho septentrionalis plagæ, et inde contra Occidentem ad montana conscendens, et perveniens ad solitudinem Bethaven, 006 JOS 018 013 atque pertransiens iuxta Luzam ad Meridiem, ipsa est Bethel: descenditque in Ataroth addar in montem, qui est ad Meridiem Beth horon inferioris: 006 JOS 018 014 Et inclinatur circuiens contra mare ad Meridiem montis qui respicit Beth horon contra Africum: suntque exitus eius in Cariath baal, quæ vocatur et Cariathiarim, urbem filiorum Iuda. Hæc est plaga contra mare, ad Occidentem. 006 JOS 018 015 A Meridie autem ex parte Cariathiarim egreditur terminus contra mare, et pervenit usque ad fontem aquarum Nephtoa. 006 JOS 018 016 Descenditque in partem montis, qui respicit Vallem filiorum Ennom: et est contra septentrionalem plagam in extrema parte Vallis Raphaim. Descenditque in Geennom (id est, Vallem Ennom) iuxta latus Iebusæi ad Austrum: et pervenit ad Fontem Rogel, 006 JOS 018 017 transiens ad Aquilonem, et egrediens ad Ensemes, id est, Fontem Solis: 006 JOS 018 018 et pertransit usque ad tumulos, qui sunt e regione Ascensus Adommim: descenditque ad Abenboen, id est, lapidem Boen filii Ruben: et pertransit ex latere Aquilonis ad campestria: descenditque in planitiem, 006 JOS 018 019 et prætergreditur contra Aquilonem Beth hagla: suntque exitus eius contra linguam maris salsissimi ab Aquilone in fine Iordanis ad australem plagam: 006 JOS 018 020 qui est terminus illius ab Oriente. Hæc est possessio filiorum Beniamin per terminos suos in circuitu, et familias suas. 006 JOS 018 021 Fueruntque civitates eius, Iericho et Beth hagla et Vallis Casis, 006 JOS 018 022 Beth Araba et Samaraim et Bethel, 006 JOS 018 023 et Avim et Aphara et Ophera, 006 JOS 018 024 villa Emona et Ophni et Gabee: civitates duodecim, et villæ earum. 006 JOS 018 025 Gabaon et Rama et Beroth, 006 JOS 018 026 et Mesphe et Caphara et Amosa, 006 JOS 018 027 et Recem, Iarephel, et Tharela, 006 JOS 018 028 et Sela, Eleph, et Iebus, quæ est Ierusalem, Gabaath et Cariath: civitates quattuordecim, et villæ earum. Hæc est possessio filiorum Beniamin iuxta familias suas. 006 JOS 019 001 Et egressa est sors secunda filiorum Simeon per cognationes suas: fuitque hereditas eorum 006 JOS 019 002 in medio possessionis filiorum Iuda: Bersabee et Sabee et Molada, 006 JOS 019 003 et Hasersual, Bala et Asem, 006 JOS 019 004 et Eltholad, Bethul et Harma, 006 JOS 019 005 et Siceleg et Bethmarchaboth et Hasersusa, 006 JOS 019 006 et Bethlebaoth et Sarohen: civitates tredecim, et villæ earum. 006 JOS 019 007 Ain et Remmon et Athar et Asan: civitates quattuor, et villæ earum: 006 JOS 019 008 omnes viculi per circuitum urbium istarum usque ad Baalath Beer Ramath contra australem plagam. Hæc est hereditas filiorum Simeon iuxta cognationes suas, 006 JOS 019 009 in possessione et funiculo filiorum Iuda: quia maior erat, et idcirco filii Simeon possederunt in medio hereditatis eorum. 006 JOS 019 010 Ceciditque sors tertia filiorum Zabulon per cognationes suas: factus est terminus possessionis eorum usque Sarid. 006 JOS 019 011 Ascenditque de mari et Merala, et pervenit in Debbaseth, usque ad torrentem qui est contra Ieconam. 006 JOS 019 012 Et revertitur de Sared contra Orientem in fines Ceseleththabor: et egreditur ad Dabereth, ascenditque contra Iaphie. 006 JOS 019 013 Et inde pertransit usque ad orientalem plagam Gethhepher et Thacasin: et egreditur in Remmon, Amthar et Noa. 006 JOS 019 014 Et circuit ad Aquilonem Hanathon: suntque egressus eius Vallis Iephthael, 006 JOS 019 015 et Cateth et Naalol et Semeron et Ierala et Bethlehem: civitates duodecim, et villæ earum. 006 JOS 019 016 Hæc est hereditas tribus filiorum Zabulon per cognationes suas, urbes et viculi earum. 006 JOS 019 017 Issachar egressa est sors quarta per cognationes suas. 006 JOS 019 018 Fuitque eius hereditas Iezrael et Casaloth et Sunem 006 JOS 019 019 et Hapharaim et Seon, et Anaharath 006 JOS 019 020 et Rabboth et Cesion, Abes, 006 JOS 019 021 et Rameth, et Engannim, et Enhadda et Bethpheses. 006 JOS 019 022 Et pervenit terminus eius usque Thabor et Sehesima et Bethsames: eruntque exitus eius Iordanis: civitates sedecim, et villæ earum. 006 JOS 019 023 Hæc est possessio filiorum Issachar per cognationes suas, urbes, et viculi earum. 006 JOS 019 024 Ceciditque sors quinta tribui filiorum Aser per cognationes suas: 006 JOS 019 025 fuitque terminus eorum Halcath et Chali et Beten et Axaph 006 JOS 019 026 et Elmelech et Amaad et Messal: et pervenit usque ad Carmelum maris et Sihor et Labanath. 006 JOS 019 027 Ac revertitur contra orientem Bethdagon: et pertransit usque Zabulon et Vallem Iephthael contra Aquilonem in Bethemec et Nehiel. Egrediturque ad lævam Cabul, 006 JOS 019 028 et Abran et Rohob et Hamon et Cana, usque ad Sidonem magnam. 006 JOS 019 029 Revertiturque in Horma usque ad civitatem munitissimam Tyrum, et usque Hosa: eruntque exitus eius in mare de funiculo Achziba: 006 JOS 019 030 et Amma et Aphec et Rohob: civitates viginti duæ, et villæ earum. 006 JOS 019 031 Hæc est possessio filiorum Aser per cognationes suas, urbesque et viculi earum. 006 JOS 019 032 Filiorum Nephthali sexta sors cecidit per familias suas: 006 JOS 019 033 et cœpit terminus de Heleph et Elon in Saananim, et Adami, quæ est Neceb, et Iebnael usque Lecum: et egressus eorum usque ad Iordanem: 006 JOS 019 034 revertiturque terminus contra Occidentem in Azanotthabor, atque inde egreditur in Hucuca, et pertransit in Zabulon contra Meridiem, et in Aser contra Occidentem, et in Iuda ad Iordanem contra ortum solis. 006 JOS 019 035 Civitates munitissimæ, Assedim, Ser, et Emath, et Reccath et Cenereth, 006 JOS 019 036 et Edema et Arama, Asor 006 JOS 019 037 et Cedes et Edrai, Enhasor 006 JOS 019 038 et Ieron et Magdalel, Horem et Bethanath et Bethsames: civitates decem et novem, et villæ earum. 006 JOS 019 039 Hæc est possessio tribus filiorum Nephthali per cognationes suas, urbes et viculi earum. 006 JOS 019 040 Tribui filiorum Dan per familias suas egressa est sors septima: 006 JOS 019 041 et fuit terminus possessionis eius Sara et Esthaol, et Hirsemes, id est, civitas solis. 006 JOS 019 042 Selebin et Aialon et Iethela, 006 JOS 019 043 Elon et Themna et Acron, 006 JOS 019 044 Elthece, Gebbethon et Balaath, 006 JOS 019 045 et Iud et Bane et Barach et Gethremmon: 006 JOS 019 046 et Meiarcon et Arecon, cum termino qui respicit Ioppen, 006 JOS 019 047 et ipso fine concluditur. Ascenderuntque filii Dan, et pugnaverunt contra Lesem, ceperuntque eam: et percusserunt eam in ore gladii, et possederunt, et habitaverunt in ea, vocantes nomen eius Lesem Dan, ex nomine Dan patris sui. 006 JOS 019 048 Hæc est possessio tribus filiorum Dan, per cognationes suas, urbes et viculi earum. 006 JOS 019 049 Cumque complesset sorte dividere Terram singulis per tribus suas, dederunt filii Israel possessionem Iosue filio Nun in medio sui, 006 JOS 019 050 iuxta præceptum Domini, urbem quam postulavit, Thamnath Saraa in monte Ephraim: et ædificavit civitatem, habitavitque in ea. 006 JOS 019 051 Hæ sunt possessiones, quas sorte diviserunt Eleazar sacerdos, et Iosue filius Nun, et principes familiarum, ac tribuum filiorum Israel in Silo, coram Domino ad ostium tabernaculi testimonii, partitique sunt Terram. 006 JOS 020 001 Et locutus est Dominus ad Iosue, dicens: Loquere filiis Israel, et dic eis: 006 JOS 020 002 Separate urbes fugitivorum, de quibus locutus sum ad vos per manum Moysi; 006 JOS 020 003 ut confugiat ad eas quicumque animam percusserit nescius: et possit evadere iram proximi, qui ultor est sanguinis: 006 JOS 020 004 cum ad unam harum confugerit civitatum, stabit ante portam civitatis, et loquetur senioribus urbis illius ea, quæ se comprobent innocentem: sicque suscipient eum, et dabunt ei locum ad habitandum. 006 JOS 020 005 Cumque ultor sanguinis eum fuerit persecutus, non tradent in manus eius: quia ignorans percussit proximum eius, nec ante biduum, triduumve eius probatur inimicus. 006 JOS 020 006 Et habitabit in civitate illa, donec stet ante iudicium causam reddens facti sui, et moriatur sacerdos magnus, qui fuerit in illo tempore: tunc revertetur homicida, et ingredietur civitatem et domum suam de qua fugerat. 006 JOS 020 007 Decreveruntque Cedes in Galilæa montis Nephthali, et Sichem in monte Ephraim, et Cariatharbe, ipsa est Hebron in monte Iuda. 006 JOS 020 008 Et trans Iordanem contra Orientalem plagam Iericho, statuerunt Bosor, quæ sita est in campestri solitudine de tribu Ruben, et Ramoth in Galaad de tribu Gad, et Gaulon in Basan de tribu Manasse. 006 JOS 020 009 Hæ civitates constitutæ sunt cunctis filiis Israel, et advenis, qui habitabant inter eos: ut fugeret ad eas qui animam nescius percussisset, et non moreretur in manu proximi, effusum sanguinem vindicare cupientis, donec staret ante populum expositurus causam suam. 006 JOS 021 001 Accesseruntque principes familiarum Levi ad Eleazarum sacerdotem, et Iosue filium Nun, et ad duces cognationum per singulas tribus filiorum Israel: 006 JOS 021 002 locutique sunt ad eos in Silo Terræ Chanaan, atque dixerunt: Dominus præcepit per manum Moysi, ut darentur nobis urbes ad habitandum, et suburbana earum ad alenda iumenta. 006 JOS 021 003 Dederuntque filii Israel de possessionibus suis iuxta imperium Domini, civitates et suburbana earum. 006 JOS 021 004 Egressaque est sors in familiam Caath filiorum Aaron sacerdotis de tribubus Iuda, et Simeon, et Beniamin, civitates tredecim: 006 JOS 021 005 Et reliquis filiorum Caath, id est, Levitis, qui superfuerant de tribubus Ephraim, et Dan, et dimidia tribu Manasse, civitates decem. 006 JOS 021 006 Porro filii Gerson egressa est sors, ut acciperent de tribubus Issachar et Aser et Nephthali, dimidiaque tribu Manasse in Basan civitates numero tredecim. 006 JOS 021 007 Et filiis Merari per cognationes suas de tribubus Ruben et Gad et Zabulon urbes duodecim. 006 JOS 021 008 Dederuntque filii Israel Levitis civitates et suburbana earum, sicut præcepit Dominus per manum Moysi, singulis sorte tribuentes. 006 JOS 021 009 De tribubus filiorum Iuda et Simeon dedit Iosue civitates: quarum ista sunt nomina, 006 JOS 021 010 filiis Aaron per familias Caath Levitici generis (prima enim sors illis egressa est) 006 JOS 021 011 Cariatharbe patris Enac, quæ vocatur Hebron, in monte Iuda, et suburbana eius per circuitum. 006 JOS 021 012 Agros vero, et villas eius dederat Caleb filio Iephone ad possidendum. 006 JOS 021 013 Dedit ergo filiis Aaron sacerdotis Hebron confugii civitatem, ac suburbana eius: et Lobnam cum suburbanis suis: 006 JOS 021 014 et Iether, et Esthemo, 006 JOS 021 015 et Holon, et Dabir, 006 JOS 021 016 et Ain, et Ieta, et Bethsames, cum suburbanis suis: civitates novem de tribubus, ut dictum est, duabus. 006 JOS 021 017 De tribu autem filiorum Beniamin, Gabaon, et Gabæ, 006 JOS 021 018 et Anathoth et Almon, cum suburbanis suis: civitates quattuor. 006 JOS 021 019 Omnes simul civitates filiorum Aaron sacerdotis, tredecim, cum suburbanis suis. 006 JOS 021 020 Reliquis vero per familias filiorum Caath Levitici generis hæc est data possessio. 006 JOS 021 021 De tribu Ephraim urbes confugii, Sichem cum suburbanis suis in monte Ephraim, et Gazer 006 JOS 021 022 et Cibsaim et Beth horon, cum suburbanis suis, civitates quattuor. 006 JOS 021 023 De tribu quoque Dan, Eltheco et Gabathon, 006 JOS 021 024 et Aialon et Gethremmon, cum suburbanis suis, civitates quattuor. 006 JOS 021 025 Porro de dimidia tribu Manasse, Thanach et Gethremmon, cum suburbanis suis civitates duæ. 006 JOS 021 026 Omnes civitates decem, et suburbana earum, datæ sunt filiis Caath inferioris gradus. 006 JOS 021 027 Filiis quoque Gerson Levitici generis dedit de dimidia tribu Manasse confugii civitates, Gaulon in Basan, et Bosram, cum suburbanis suis, civitates duas. 006 JOS 021 028 Porro de tribu Issachar, Cesion, et Dabereth, 006 JOS 021 029 et Iaramoth, et Engannim, cum suburbanis suis, civitates quattuor. 006 JOS 021 030 De tribu autem Aser, Masal et Abdon, 006 JOS 021 031 et Helcath, et Rohob, cum suburbanis suis, civitates quattuor. 006 JOS 021 032 De tribu quoque Nephthali civitates confugii, Cedes in Galilæa, et Hammoth Dor, et Carthan, cum suburbanis suis, civitates tres. 006 JOS 021 033 Omnes urbes familiarum Gerson, tredecim, cum suburbanis suis. 006 JOS 021 034 Filiis autem Merari Levitis inferioris gradus per familias suas data est de tribu Zabulon, Iecnam et Cartha 006 JOS 021 035 et Damna et Naalol, civitates quattuor cum suburbanis suis. 006 JOS 021 036 De tribu Ruben ultra Iordanem contra Iericho civitates refugii, Bosor in solitudine, Misor et Iaser et Iethson et Mephaath, civitates quattuor cum suburbanis suis. 006 JOS 021 037 De tribu Gad civitates confugii, Ramoth in Galaad, et Manaim et Hesebon et Iazer, civitates quattuor cum suburbanis suis. 006 JOS 021 040 Omnes urbes filiorum Merari per familias et cognationes suas, duodecim. 006 JOS 021 041 Itaque civitates universæ Levitarum in medio possessionis filiorum Israel fuerunt quadragintaocto 006 JOS 021 042 cum suburbanis suis, singulæ per familias distributæ. 006 JOS 021 043 Deditque Dominus Deus Israeli omnem Terram, quam traditurum se patribus eorum iuraverat: et possederunt illam, atque habitaverunt in ea. 006 JOS 021 044 Dataque est ab eo pax in omnes per circuitum nationes: nullusque eis hostium resistere ausus est, sed cuncti in eorum ditionem redacti sunt. 006 JOS 021 045 Ne unum quidem verbum, quod illis præstiturum se esse promiserat, irritum fuit, sed rebus expleta sunt omnia. 006 JOS 022 001 Eodem tempore vocavit Iosue Rubenitas, et Gaditas, et dimidiam tribum Manasse, 006 JOS 022 002 dixitque ad eos: Fecistis omnia quæ præcepit vobis Moyses famulus Domini: mihi quoque in omnibus obedistis, 006 JOS 022 003 nec reliquistis fratres vestros longo tempore, usque in præsentem diem, custodientes imperium Domini Dei vestri. 006 JOS 022 004 Quia igitur dedit Dominus Deus vester fratribus vestris quietem et pacem, sicut pollicitus est: revertimini, et ite in tabernacula vestra, et in terram possessionis, quam tradidit vobis Moyses famulus Domini trans Iordanem: 006 JOS 022 005 ita dumtaxat, ut custodiatis attente, et opere compleatis mandatum et legem quam præcepit vobis Moyses famulus Domini, ut diligatis Dominum Deum vestrum, et ambuletis in omnibus viis eius, et observetis mandata illius, adhæreatisque ei, ac serviatis in omni corde, et in omni anima vestra. 006 JOS 022 006 Benedixitque eis Iosue, et dimisit eos. Qui reversi sunt in tabernacula sua. 006 JOS 022 007 Dimidiæ autem tribui Manasse possessionem Moyses dederat in Basan: et idcirco mediæ, quæ superfuit, dedit Iosue sortem inter ceteros fratres suos trans Iordanem ad Occidentalem plagam. Cumque dimitteret eos in tabernacula sua, et benedixisset eis, 006 JOS 022 008 dixit ad eos: In multa substantia atque divitiis revertimini ad sedes vestras, cum argento et auro, ære ac ferro, et veste multiplici: dividite prædam hostium cum fratribus vestris. 006 JOS 022 009 Reversique sunt, et abierunt filii Ruben, et filii Gad, et dimidia tribus Manasse, a filiis Israel de Silo, quæ sita est in Chanaan, ut intrarent Galaad Terram possessionis suæ, quam obtinuerant iuxta imperium Domini in manu Moysi. 006 JOS 022 010 Cumque venissent ad tumulos Iordanis in Terram Chanaan, ædificaverunt iuxta Iordanem altare infinitæ magnitudinis. 006 JOS 022 011 Quod cum audissent filii Israel, et ad eos certi nuncii detulissent ædificasse filios Ruben, et Gad, et dimidiæ tribus Manasse, altare in Terra Chanaan, super Iordanis tumulos, contra filios Israel: 006 JOS 022 012 convenerunt omnes in Silo, ut ascenderent, et dimicarent contra eos. 006 JOS 022 013 Et interim miserunt ad illos in Terram Galaad Phinees filium Eleazari sacerdotis, 006 JOS 022 014 et decem principes cum eo, singulos de singulis tribubus. 006 JOS 022 015 Qui venerunt ad filios Ruben, et Gad, et dimidiæ tribus Manasse in Terram Galaad, dixeruntque ad eos: 006 JOS 022 016 Hæc mandat omnis populus Domini: Quæ est ista transgressio? Cur reliquistis Dominum Deum Israel, ædificantes altare sacrilegum, et a cultu illius recedentes? 006 JOS 022 017 An parum vobis est quod peccastis in Beelphegor, et usque in præsentem diem macula huius sceleris in nobis permanet? Multique de populo corruerunt. 006 JOS 022 018 Et vos hodie reliquistis Dominum, et cras in universum Israel ira eius desæviet. 006 JOS 022 019 Quod si putatis immundam esse terram possessionis vestræ, transite ad Terram, in qua tabernaculum Domini est, et habitate inter nos: tantum ut a Domino, et a nostro consortio non recedatis, ædificato altari præter altare Domini Dei nostri. 006 JOS 022 020 Nonne Achan filius Zare præteriit mandatum Domini, et super omnem populum Israel ira eius incubuit? Et ille erat unus homo, atque utinam solum periisset in scelere suo. 006 JOS 022 021 Responderuntque filii Ruben et Gad, et dimidia tribus Manasse principibus legationis Israel: 006 JOS 022 022 Fortissimus Deus Dominus, Fortissimus Deus Dominus, ipse novit, et Israel simul intelliget: si prævaricationis animo, hoc altare construximus, non custodiat nos, sed puniat nos in præsenti: 006 JOS 022 023 et si ea mente fecimus ut holocausta, et sacrificium, et pacificas victimas super eo imponeremus, ipse quærat et iudicet: 006 JOS 022 024 et non ea magis cogitatione atque tractatu, ut diceremus: Cras dicent filii vestri filiis nostris: Quid vobis et Domino Deo Israel? 006 JOS 022 025 Terminum posuit Dominus inter nos et vos, o filii Ruben, et filii Gad, Iordanem fluvium: et idcirco partem non habetis in Domino. Et per hanc occasionem avertent filii vestri filios nostros a timore Domini. Putavimus itaque melius, 006 JOS 022 026 et diximus: Extruamus nobis altare, non in holocausta, neque ad victimas offerendas, 006 JOS 022 027 sed in testimonium inter nos et vos, et sobolem nostram vestramque progeniem, ut serviamus Domino, et iuris nostri sit offerre et holocausta, et victimas, et pacificas hostias: et nequaquam dicant cras filii vestri filiis nostris: Non est vobis pars in Domino. 006 JOS 022 028 Quod si voluerint dicere, respondebunt eis: Ecce altare Domini, quod fecerunt patres nostri, non in holocausta, neque in sacrificium, sed in testimonium nostrum ac vestrum. 006 JOS 022 029 Absit a nobis hoc scelus ut recedamus a Domino, et eius vestigia relinquamus, extructo altari ad holocausta, et sacrificia, et victimas offerendas, præter altare Domini Dei nostri, quod extructum est ante tabernaculum eius. 006 JOS 022 030 Quibus auditis, Phinees sacerdos, et principes legationis Israel, qui erant cum eo, placati sunt: et verba filiorum Ruben, et Gad, et dimidiæ tribus Manasse, libentissime susceperunt. 006 JOS 022 031 Dixtque Phinees filius Eleazari sacerdos ad eos: Nunc scimus quod nobiscum sit Dominus, quoniam alieni estis a prævaricatione hac, et liberastis filios Israel de manu Domini. 006 JOS 022 032 Reversusque est cum principibus a filiis Ruben et Gad de Terra Galaad, finium Chanaan ad filios Israel, et retulit eis. 006 JOS 022 033 Placuitque sermo cunctis audientibus. Et laudaverunt Deum filii Israel, et nequaquam ultra dixerunt, ut ascenderent contra eos, atque pugnarent, et delerent Terram possessionis eorum. 006 JOS 022 034 Vocaveruntque filii Ruben, et filii Gad altare, quod extruxerant, Testimonium nostrum, quod Dominus ipse sit Deus. 006 JOS 023 001 Evoluto autem multo tempore, postquam pacem dederat Dominus Israeli, subiectis in gyro nationibus universis, et Iosue iam longævo, et persenilis ætatis: 006 JOS 023 002 vocavit Iosue omnem Israelem, maioresque natu, et principes ac duces, et magistros, dixitque ad eos: Ego senui, et progressioris ætatis sum: 006 JOS 023 003 vosque cernitis omnia, quæ fecerit Dominus Deus vester cunctis per circuitum nationibus, quo modo pro vobis ipse pugnaverit: 006 JOS 023 004 et nunc quia vobis sorte divisit omnem Terram, ab Orientali parte Iordanis usque ad mare magnum, multæque adhuc supersunt nationes: 006 JOS 023 005 Dominus Deus vester disperdet eas et auferet a facie vestra, et possidebitis Terram, sicut vobis pollicitus est. 006 JOS 023 006 Tantum confortamini, et estote soliciti, ut custodiatis cuncta quæ scripta sunt in volumine legis Moysi: et non declinetis ab eis neque ad dexteram neque ad sinistram: 006 JOS 023 007 ne postquam intraveritis ad Gentes, quæ inter vos futuræ sunt, iuretis in nomine deorum earum, et serviatis eis, et adoretis illos: 006 JOS 023 008 sed adhæreatis Domino Deo vestro: quod fecistis usque in diem hanc. 006 JOS 023 009 Et tunc auferet Dominus Deus in conspectu vestro gentes magnas et robustissimas, et nullus vobis resistere poterit. 006 JOS 023 010 Unus e vobis persequetur hostium mille viros: quia Dominus Deus vester pro vobis ipse pugnabit, sicut pollicitus est. 006 JOS 023 011 Hoc tantum diligentissime præcavete, ut diligatis Dominum Deum vestrum. 006 JOS 023 012 Quod si volueritis gentium harum, quæ inter vos habitant, erroribus adhærere, et cum eis miscere connubia, atque amicitias copulare: 006 JOS 023 013 iam nunc scitote quod Dominus Deus vester non eas deleat ante faciem vestram, sed sint vobis in foveam ac laqueum, et offendiculum ex latere vestro, et sudes in oculis vestris, donec vos auferat atque disperdat de Terra hac optima, quam tradidit vobis. 006 JOS 023 014 En ego hodie ingredior viam universæ terræ, et toto animo cognoscetis quod de omnibus verbis, quæ se Dominus præstiturum vobis esse pollicitus est, unum non præterierit incassum. 006 JOS 023 015 Sicut ergo implevit opere quod promisit, et prospera cuncta venerunt: sic adducet super vos quidquid malorum comminatus est, donec vos auferat atque disperdat de Terra hac optima, quam tradidit vobis, 006 JOS 023 016 eo quod præterieritis pactum Domini Dei vestri, quod pepigit vobiscum, et servieritis diis alienis, ad adoraveritis eos: cito atque velociter consurget in vos furor Domini, et auferemini ab hac Terra optima, quam tradidit vobis. 006 JOS 024 001 Congregavitque Iosue omnes tribus Israel in Sichem, et vocavit maiores natu, ac principes, et iudices, et magistros: steteruntque in conspectu Domini: 006 JOS 024 002 et ad populum sic locutus est: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Trans fluvium habitaverunt patres vestri ab initio, Thare pater Abraham, et Nachor: servieruntque diis alienis. 006 JOS 024 003 Tuli ergo patrem vestrum Abraham de Mesopotamiæ finibus: et adduxi eum in Terram Chanaan: multiplicavique semen eius, 006 JOS 024 004 et dedi ei Isaac: illique rursum dedi Iacob et Esau. E quibus, Esau dedi montem Seir ad possidendum: Iacob vero, et filii eius descenderunt in Ægyptum. 006 JOS 024 005 Misique Moysen et Aaron, et percussi Ægyptum multis signis atque portentis. 006 JOS 024 006 Eduxique vos et patres vestros de Ægypto, et venistis ad mare: persecutique sunt Ægyptii patres vestros cum curribus et equitatu, usque ad Mare Rubrum. 006 JOS 024 007 Clamaverunt autem ad Dominum filii Israel: qui posuit tenebras inter vos et Ægyptios, et adduxit super eos mare, et operuit eos. Viderunt oculi vestri cuncta quæ in Ægypto fecerim, et habitastis in solitudine multo tempore: 006 JOS 024 008 et introduxi vos in Terram Amorrhæi, qui habitabat trans Iordanem. Cumque pugnarent contra vos, tradidi eos in manus vestras, et possedistis Terram eorum, atque interfecistis eos. 006 JOS 024 009 Surrexit autem Balac filius Sephor rex Moab, et pugnavit contra Israelem. Misitque et vocavit Balaam filium Beor, ut malediceret vobis: 006 JOS 024 010 et ego nolui audire eum, sed econtrario per illum benedixi vobis, et liberavi vos de manu eius. 006 JOS 024 011 Transistisque Iordanem, et venistis ad Iericho. Pugnaveruntque contra vos viri civitatis eius, Amorrhæus, et Pherezæus, et Chananæus, et Hethæus, et Gergezæus, et Hevæus, et Iebusæus: et tradidi illos in manus vestras. 006 JOS 024 012 Misique ante vos crabrones: et eieci eos de locis suis, duos reges Amorrhæorum, non in gladio nec in arcu tuo. 006 JOS 024 013 Dedique vobis Terram, in qua non laborastis, et urbes quas non ædificastis, ut habitaretis in eis: vineas et oliveta, quæ non plantastis. 006 JOS 024 014 Nunc ergo timete Dominum, et servite ei perfecto corde atque verissimo: et auferte deos, quibus servierunt patres vestri in Mesopotamia et in Ægypto, ac servite Domino. 006 JOS 024 015 Sin autem malum vobis videtur ut Domino serviatis, optio vobis datur: eligite hodie quod placet, cui servire potissimum debeatis, utrum diis, quibus servierunt patres vestri in Mesopotamia, an diis Amorrhæorum, in quorum Terra habitatis: ego autem et domus mea serviemus Domino. 006 JOS 024 016 Responditque populus, et ait: Absit a nobis ut relinquamus Dominum, et serviamus diis alienis. 006 JOS 024 017 Dominus Deus noster ipse eduxit nos, et patres nostros de Terra Ægypti, de domo servitutis: fecitque videntibus nobis signa ingentia, et custodivit nos in omni via, per quam ambulavimus, et in cunctis populis, per quos transivimus. 006 JOS 024 018 Et eiecit universas gentes, Amorrhæum habitatorem Terræ, quam nos intravimus. Serviemus igitur Domino, quia ipse est Deus noster. 006 JOS 024 019 Dixitque Iosue ad populum: Non poteritis servire Domino: Deus enim sanctus, et fortis æmulator est, nec ignoscet sceleribus vestris atque peccatis. 006 JOS 024 020 Si dimiseritis Dominum, et servieritis diis alienis, convertet se, et affliget vos, atque subvertet postquam vobis præstiterit bona. 006 JOS 024 021 Dixitque populus ad Iosue: Nequaquam ita ut loqueris, erit, sed Domino serviemus. 006 JOS 024 022 Et Iosue ad populum, Testes, inquit, vos estis, quia ipsi elegeritis vobis Dominum ut serviatis ei. Responderuntque: Testes. 006 JOS 024 023 Nunc ergo, ait, auferte deos alienos de medio vestri, et inclinate corda vestra ad Dominum Deum Israel. 006 JOS 024 024 Dixitque populus ad Iosue: Domino Deo nostro serviemus, et obedientes erimus præceptis eius. 006 JOS 024 025 Percussit ergo Iosue in die illo fœdus, et proposuit populo præcepta atque iudicia in Sichem. 006 JOS 024 026 Scripsit quoque omnia verba hæc in volumine legis Domini: et tulit lapidem pergrandem, posuitque eum subter quercum, quæ erat in Sanctuario Domini: 006 JOS 024 027 et dixit ad omnem populum: En lapis iste erit vobis in testimonium quod audierit omnia verba Domini, quæ locutus est vobis: ne forte postea negare velitis, et mentiri Domino Deo vestro. 006 JOS 024 028 Dimisitque populum, singulos in possessionem suam. 006 JOS 024 029 Et post hæc mortuus est Iosue filius Nun servus Domini, centum et decem annorum: 006 JOS 024 030 sepelieruntque eum in finibus possessionis suæ in Thamnathsare, quæ est sita in monte Ephraim, a Septentrionali parte montis Gaas. 006 JOS 024 031 Servivitque Israel Domino cunctis diebus Iosue et seniorum, qui longo vixerunt tempore post Iosue, et qui noverunt omnia opera Domini quæ fecerat in Israel. 006 JOS 024 032 Ossa quoque Ioseph, quæ tulerant filii Israel de Ægypto, sepelierunt in Sichem, in parte agri, quem emerat Iacob a filiis Hemor patris Sichem, centum novellis ovibus, et fuit in possessionem filiorum Ioseph. 006 JOS 024 033 Eleazar quoque filius Aaron mortuus est: et sepelierunt eum in Gabaath Phinees filii eius, quæ data est ei in monte Ephraim. # # BOOK 007 JDG Judges Iudicum 007 JDG 001 001 Post mortem Iosue consuluerunt filii Israel Dominum, dicentes: Quis ascendet ante nos contra Chananæum, et erit dux belli? 007 JDG 001 002 Dixitque Dominus: Iudas ascendet: ecce tradidi Terram in manus eius. 007 JDG 001 003 Et ait Iudas Simeoni fratri suo: Ascende mecum in sortem meam, et pugna contra Chananæum, ut et ego pergam tecum in sortem tuam. Et abiit cum eo Simeon. 007 JDG 001 004 Ascenditque Iudas, et tradidit Dominus Chananæum, ac Pherezæum in manus eorum: et percusserunt in Bezec decem millia virorum. 007 JDG 001 005 Inveneruntque Adonibezec in Bezec, et pugnaverunt contra eum, ac percusserunt Chananæum, et Pherezæum. 007 JDG 001 006 Fugit autem Adonibezec: quem persecuti comprehenderunt, cæsis summitatibus manuum eius ac pedum. 007 JDG 001 007 Dixitque Adonibezec: Septuaginta reges amputatis manuum ac pedum summitatibus colligebant sub mensa mea ciborum reliquias: sicut feci, ita reddidit mihi Deus. Adduxeruntque eum in Ierusalem, et ibi mortuus est. 007 JDG 001 008 Oppugnantes ergo filii Iuda Ierusalem, ceperunt eam, et percusserunt in ore gladii, tradentes cunctam incendio civitatem. 007 JDG 001 009 Et postea descendentes pugnaverunt contra Chananæum, qui habitabat in montanis, et ad meridiem, et in campestribus. 007 JDG 001 010 Pergensque Iudas contra Chananæum, qui habitabat in Hebron, (cuius nomen fuit antiquitus Cariatharbe) percussit Sesai, et Ahiman, et Tholmai: 007 JDG 001 011 atque inde profectus abiit ad habitatores Dabir, cuius nomen vetus erat Cariath Sepher, id est, civitas litterarum. 007 JDG 001 012 Dixitque Caleb: Qui percusserit Cariath Sepher, et vastaverit eam, dabo ei Axam filiam meam uxorem. 007 JDG 001 013 Cumque cepisset eam Othoniel filius Cenez frater Caleb minor, dedit ei Axam filiam suam coniugem. 007 JDG 001 014 Quam pergentem in itinere monuit vir suus ut peteret a patre suo agrum. Quæ cum suspirasset sedens in asino, dixit ei Caleb: Quid habes? 007 JDG 001 015 At illa respondit: Da mihi benedictionem, quia terram arentem dedisti mihi: da et irriguam aquis. Dedit ergo ei Caleb irriguum superius, et irriguum inferius. 007 JDG 001 016 Filii autem Cinæi cognati Moysi ascenderunt de Civitate Palmarum, cum filiis Iuda in desertum sortis eius, quod est ad meridiem Arad, et habitaverunt cum eo. 007 JDG 001 017 Abiit autem Iudas cum Simeone fratre suo, et percusserunt simul Chananæum qui habitabat in Sephaath, et interfecerunt eum. Vocatumque est nomen urbis, Horma, id est, anathema. 007 JDG 001 018 Cepitque Iudas Gazam cum finibus suis, et Ascalonem, atque Accaron cum terminis suis. 007 JDG 001 019 Fuitque Dominus cum Iuda, et montana possedit: nec potuit delere habitatores vallis, quia falcatis curribus abundabant. 007 JDG 001 020 Dederuntque Caleb Hebron, sicut dixerat Moyses, qui delevit ex ea tres filios Enac. 007 JDG 001 021 Iebusæum autem habitatorem Ierusalem non deleverunt filii Beniamin: habitavitque Iebusæus cum filiis Beniamin in Ierusalem, usque in præsentem diem. 007 JDG 001 022 Domus quoque Ioseph ascendit in Bethel, fuitque Dominus cum eis. 007 JDG 001 023 Nam cum obsiderent urbem, quæ prius Luza vocabatur, 007 JDG 001 024 viderunt hominem egredientem de civitate, dixeruntque ad eum: Ostende nobis introitum civitatis, et faciemus tecum misericordiam. 007 JDG 001 025 Qui cum ostendisset eis, percusserunt urbem in ore gladii: hominem autem illum, et omnem cognationem eius dimiserunt. 007 JDG 001 026 Qui dimissus, abiit in Terram Hetthim, et ædificavit ibi civitatem, vocavitque eam Luzam: quæ ita appellatur usque in præsentem diem. 007 JDG 001 027 Manasses quoque non delevit Bethsan, et Thanac cum viculis suis, et habitatores Dor, et Ieblaam, et Mageddo cum viculis suis, cœpitque Chananæus habitare cum eis. 007 JDG 001 028 Postquam autem confortatus est Israel, fecit eos tributarios, et delere noluit. 007 JDG 001 029 Ephraim etiam non interfecit Chananæum, qui habitabat in Gazer, sed habitavit cum eo. 007 JDG 001 030 Zabulon non delevit habitatores Cetron, et Naalol: sed habitavit Chananæus in medio eius, factusque est ei tributarius. 007 JDG 001 031 Aser quoque non delevit habitatores Accho, et Sidonis, Ahalab, et Achazib, et Helba, et Aphec, et Rohob: 007 JDG 001 032 habitavitque in medio Chananæi habitatoris illius terræ, nec interfecit eum. 007 JDG 001 033 Nephthali quoque non delevit habitatores Bethsames, et Bethanath: et habitavit inter Chananæum habitatorem Terræ, fueruntque ei Bethsamitæ et Bethanitæ tributarii. 007 JDG 001 034 Arctavitque Amorrhæus filios Dan in monte, nec dedit eis locum ut ad planiora descenderent: 007 JDG 001 035 habitavitque in monte Hares, quod interpretatur testaceo, in Aialon et Salebim. Et aggravata est manus domus Ioseph, factusque est ei tributarius. 007 JDG 001 036 Fuit autem terminus Amorrhæi ab Ascensu Scorpionis, Petra, et superiora loca. 007 JDG 002 001 Ascenditque Angelus Domini de Galgalis ad Locum Flentium, et ait: Eduxi vos de Ægypto, et introduxi in Terram, pro qua iuravi patribus vestris: et pollicitus sum ut non facerem irritum pactum meum vobiscum in sempiternum: 007 JDG 002 002 ita dumtaxat ut non feriretis fœdus cum habitatoribus Terræ huius, sed aras eorum subverteretis: et noluistis audire vocem meam: cur hoc fecistis? 007 JDG 002 003 Quam ob rem nolui delere eos a facie vestra: ut habeatis hostes, et dii eorum sint vobis in ruinam. 007 JDG 002 004 Cumque loqueretur Angelus Domini hæc verba ad omnes filios Israel: elevaverunt ipsi vocem suam, et fleverunt. 007 JDG 002 005 Et vocatum est nomen loci illius: Locus flentium, sive lacrymarum: immolaveruntque ibi hostias Domini. 007 JDG 002 006 Dimisit ergo Iosue populum, et abierunt filii Israel unusquisque in possessionem suam, ut obtinerent eam: 007 JDG 002 007 servieruntque Domino cunctis diebus eius, et seniorum, qui longo post eum vixerunt tempore, et noverant omnia opera Domini, quæ fecerat cum Israel. 007 JDG 002 008 Mortuus est autem Iosue filius Nun, famulus Domini, centum et decem annorum, 007 JDG 002 009 et sepelierunt eum in finibus possessionis suæ in Thamnathsare in monte Ephraim, a Septentrionali plaga montis Gaas. 007 JDG 002 010 Omnisque illa generatio congregata est ad patres suos: et surrexerunt alii, qui non noverant Dominum, et opera quæ fecerat cum Israel. 007 JDG 002 011 Feceruntque filii Israel malum in conspectu Domini, et servierunt Baalim. 007 JDG 002 012 Ac dimiserunt Dominum Deum patrum suorum, qui eduxerat eos de Terra Ægypti: et secuti sunt deos alienos, deosque populorum, qui habitabant in circuitu eorum, et adoraverunt eos: et ad iracundiam concitaverunt Dominum, 007 JDG 002 013 dimittentes eum, et servientes Baal et Astaroth. 007 JDG 002 014 Iratusque Dominus contra Israel, tradidit eos in manus diripientium: qui ceperunt eos, et vendiderunt hostibus, qui habitabant per gyrum: nec potuerunt resistere adversariis suis: 007 JDG 002 015 sed quocumque pergere voluissent, manus Domini super eos erat, sicut locutus est, et iuravit eis: et vehementer afflicti sunt. 007 JDG 002 016 Suscitavitque Dominus iudices, qui liberarent eos de vastantium manibus: sed nec eos audire voluerunt, 007 JDG 002 017 fornicantes cum diis alienis, et adorantes eos. Cito deseruerunt viam, per quam ingressi fuerant patres eorum: et audientes mandata Domini, omnia fecere contraria. 007 JDG 002 018 Cumque Dominus iudices suscitaret, in diebus eorum flectebatur misericordia, et audiebat afflictorum gemitus, et liberabat eos de cæde vastantium. 007 JDG 002 019 Postquam autem mortuus esset iudex, revertebantur, et multo faciebant peiora quam fecerant patres eorum, sequentes deos alienos, servientes eis, et adorantes illos. Non dimiserunt adinventiones suas, et viam durissimam, per quam ambulare consueverunt. 007 JDG 002 020 Iratusque est furor Domini in Israel, et ait: Quia irritum fecit gens ista pactum meum, quod pepigeram cum patribus eorum, et vocem meam audire contempsit: 007 JDG 002 021 et ego non delebo gentes, quas dimisit Iosue, et mortuus est: 007 JDG 002 022 ut in ipsis experiar Israel, utrum custodiant viam Domini, et ambulent in ea, sicut custodierunt patres eorum, an non. 007 JDG 002 023 Dimisit ergo Dominus omnes nationes has, et cito subvertere noluit, nec tradidit in manus Iosue. 007 JDG 003 001 Hæ sunt gentes, quas Dominus dereliquit, ut erudiret in eis Israelem, et omnes, qui non noverant bella Chananæorum: 007 JDG 003 002 ut postea discerent filii eorum certare cum hostibus, et habere consuetudinem præliandi: 007 JDG 003 003 quinque satrapas Philisthinorum, omnemque Chananæum, et Sidonium, atque Hevæum, qui habitabat in monte Libano, de monte Baal Hermon usque ad introitum Emath. 007 JDG 003 004 Dimisitque eos, ut in ipsis experiretur Israelem, utrum audiret mandata Domini quæ præceperat patribus eorum per manum Moysi, an non. 007 JDG 003 005 Itaque filii Israel habitaverunt in medio Chananæi, et Hethæi, et Amorrhæi, et Pherezæi, et Hevæi, et Iebusæi: 007 JDG 003 006 et duxerunt uxores filias eorum, ipsique filias suas filiis eorum tradiderunt, et servierunt diis eorum. 007 JDG 003 007 Feceruntque malum in conspectu Domini, et obliti sunt Dei sui, servientes Baalim et Astaroth. 007 JDG 003 008 Iratusque contra Israel Dominus, tradidit eos in manus Chusan Rasathaim regis Mesopotamiæ, servieruntque ei octo annis. 007 JDG 003 009 Et clamaverunt ad Dominum: qui suscitavit eis salvatorem, et liberavit eos, Othoniel videlicet filium Cenez, fratrem Caleb minorem: 007 JDG 003 010 fuitque in eo Spiritus Domini, et iudicavit Israel. Egressusque est ad pugnam, et tradidit Dominus in manus eius Chusan Rasathaim regem Syriæ, et oppressit eum. 007 JDG 003 011 Quievitque terra quadraginta annis, et mortuus est Othoniel filius Cenez. 007 JDG 003 012 Addiderunt autem filii Israel facere malum in conspectu Domini: qui confortavit adversum eos Eglon regem Moab: quia fecerunt malum in conspectu eius. 007 JDG 003 013 Et copulavit ei filios Ammon, et Amalec: abiitque et percussit Israel, atque possedit Urbem Palmarum. 007 JDG 003 014 Servieruntque filii Israel Eglon regi Moab decem et octo annis: 007 JDG 003 015 et postea clamaverunt ad Dominum: qui suscitavit eis salvatorem vocabulo Aod, filium Gera, filii Iemini, qui utraque manu pro dextera utebatur. Miseruntque filii Israel per illum munera Eglon regi Moab. 007 JDG 003 016 Qui fecit sibi gladium ancipitem, habentem in medio capulum longitudinis palmæ manus, et accinctus est eo subter sagum in dextro femore. 007 JDG 003 017 Obtulitque munera Eglon regi Moab. Erat autem Eglon crassus nimis. 007 JDG 003 018 Cumque obtulisset ei munera, prosecutus est socios, qui cum eo venerant. 007 JDG 003 019 Et reversus de Galgalis, ubi erant idola, dixit ad Regem: Verbum secretum habeo ad te, o Rex. Et ille imperavit silentium: egressisque omnibus, qui circa eum erant, 007 JDG 003 020 ingressus est Aod ad eum: sedebat autem in æstivo cœnaculo solus, dixitque: Verbum Dei habeo ad te. Qui statim surrexit de throno. 007 JDG 003 021 Extenditque Aod sinistram manum, et tulit sicam de dextro femore suo, infixitque eam in ventre eius 007 JDG 003 022 tam valide, ut capulus sequeretur ferrum in vulnere, ac pinguissimo adipe stringeretur. Nec eduxit gladium, sed ita ut percusserat, reliquit in corpore: statimque per secreta naturæ alvi stercora proruperunt. 007 JDG 003 023 Aod autem clausis diligentissime ostiis cœnaculi, et obfirmatis sera, 007 JDG 003 024 per posticum egressus est. Servique regis ingressi viderunt clausas fores cœnaculi, atque dixerunt: Forsitan purgat alvum in æstivo cubiculo. 007 JDG 003 025 Expectantesque diu donec erubescerent, et videntes quod nullus aperiret, tulerunt clavem: et aperientes invenerunt dominum suum in terra iacentem mortuum. 007 JDG 003 026 Aod autem, dum illi turbarentur, effugit, et pertransiit locum idolorum, unde reversus fuerat. Venitque in Seirath: 007 JDG 003 027 et statim insonuit buccina in monte Ephraim: descenderuntque cum eo filii Israel, ipso in fronte gradiente. 007 JDG 003 028 Qui dixit ad eos: Sequimini me: tradidit enim Dominus inimicos nostros Moabitas in manus nostras. Descenderuntque post eum, et occupaverunt vada Iordanis quæ transmittunt in Moab: et non dimiserunt transire quemquam: 007 JDG 003 029 sed percusserunt Moabitas in tempore illo, circiter decem millia, omnes robustos et fortes viros. Nullus eorum evadere potuit. 007 JDG 003 030 Humiliatusque est Moab in die illo sub manu Israel: et quievit Terra octoginta annis. 007 JDG 003 031 Post hunc fuit Samgar filius Anath, qui percussit de Philisthiim sexcentos viros vomere: et ipse quoque defendit Israel. 007 JDG 004 001 Addideruntque filii Israel facere malum in conspectu Domini post mortem Aod, 007 JDG 004 002 et tradidit illos Dominus in manus Iabin regis Chanaan, qui regnavit in Asor: habuitque ducem exercitus sui nomine Sisaram, ipse autem habitabat in Haroseth Gentium. 007 JDG 004 003 Clamaveruntque filii Israel ad Dominum: nongentos enim habebat falcatos currus, et per viginti annos vehementer oppresserat eos. 007 JDG 004 004 Erat autem Debbora prophetis uxor Lapidoth, quæ iudicabat populum in illo tempore. 007 JDG 004 005 Et sedebat sub palma, quæ nomine illius vocabatur, inter Rama et Bethel in monte Ephraim: ascendebantque ad eam filii Israel in omne iudicium. 007 JDG 004 006 Quæ misit et vocavit Barac filium Abinoem de Cedes Nephthali: dixitque ad eum: Præcepit tibi Dominus Deus Israel, vade, et duc exercitum in montem Thabor, tollesque tecum decem millia pugnatorum de filiis Nephthali, et de filiis Zabulon: 007 JDG 004 007 ego autem adducam ad te in loco torrentis Cison, Sisaram principem exercitus Iabin, et currus eius, atque omnem multitudinem, et tradam eos in manu tua. 007 JDG 004 008 Dixitque ad eam Barac: Si venis mecum, vadam: si nolueris venire mecum, non pergam. 007 JDG 004 009 Quæ dixit ad eum: Ibo quidem tecum, sed in hac vice victoria non reputabitur tibi, quia in manu mulieris tradetur Sisara. Surrexit itaque Debbora, et perrexit cum Barac in Cedes. 007 JDG 004 010 Qui, accitis Zabulon et Nephthali, ascendit cum decem millibus pugnatorum, habens Debboram in comitatu suo. 007 JDG 004 011 Haber autem Cinæus recesserat quondam a ceteris Cinæis fratribus suis filiis Hobab, cognati Moysi: et tetenderat tabernacula usque ad vallem, quæ vocatur Sennim, et erat iuxta Cedes. 007 JDG 004 012 Nunciatumque est Sisaræ quod ascendisset Barac filius Abinoem, in montem Thabor: 007 JDG 004 013 et congregavit nongentos falcatos currus, et omnem exercitum de Haroseth Gentium ad torrentem Cison. 007 JDG 004 014 Dixitque Debbora ad Barac: Surge, hæc est enim dies, in qua tradidit Dominus Sisaram in manus tuas: en ipse ductor est tuus. Descendit itaque Barac de monte Thabor, et decem millia pugnatorum cum eo. 007 JDG 004 015 Perterruitque Dominus Sisaram, et omnes currus eius, universamque multitudinem in ore gladii ad conspectum Barac: in tantum, ut Sisara de curru desiliens, pedibus fugeret, 007 JDG 004 016 et Barac persequeretur fugientes currus, et exercitum usque ad Haroseth Gentium, et omnis hostium multitudo usque ad internecionem caderet. 007 JDG 004 017 Sisara autem fugiens pervenit ad tentorium Iahel, uxoris Haber Cinæi. Erat enim pax inter Iabin regem Asor, et domum Haber Cinæi. 007 JDG 004 018 Egressa igitur Iahel in occursum Sisaræ, dixit ad eum: Intra ad me, domine mi: intra, ne timeas. Qui ingressus tabernaculum eius, et opertus ab ea pallio, 007 JDG 004 019 dixit ad eam: Da mihi, obsecro, paululum aquæ, quia sitio valde. Quæ aperuit utrem lactis, et dedit ei bibere, et operuit illum. 007 JDG 004 020 Dixitque Sisara ad eam: Sta ante ostium tabernaculi: et cum venerit aliquis interrogans te, et dicens: Numquid hic est aliquis? Respondebis: Nullus est. 007 JDG 004 021 Tulit itaque Iahel uxor Haber clavum tabernaculi, assumens pariter et malleum: et ingressa abscondite, et cum silentio posuit supra tempus capitis eius clavum, percussumque malleo defixit in cerebrum usque ad terram: qui soporem morti consocians defecit, et mortuus est. 007 JDG 004 022 Et ecce Barac sequens Sisaram veniebat: egressaque Iahel in occursum eius, dixit ei: Veni, et ostendam tibi virum, quem quæris. Qui cum intrasset ad eam, vidit Sisaram iacentem mortuum, et clavum infixum in tempore eius. 007 JDG 004 023 Humiliavit ergo Deus in die illo Iabin regem Chanaan coram filiis Israel: 007 JDG 004 024 qui crescebant quotidie, et forti manu opprimebant Iabin regem Chanaan, donec delerent eum. 007 JDG 005 001 Cecineruntque Debbora et Barac filius Abinoem in illo die, dicentes: 007 JDG 005 002 Qui sponte obtulistis de Israel animas vestras ad periculum, benedicite Domino. 007 JDG 005 003 Audite reges, auribus percipite principes: Ego sum, ego sum quæ Domino canam, psallam Domino Deo Israel. 007 JDG 005 004 Domine cum exires de Seir, et transires per regiones Edom, terra mota est, cælique ac nubes distillaverunt aquis. 007 JDG 005 005 Montes fluxerunt a facie Domini, et Sinai a facie Domini Dei Israel. 007 JDG 005 006 In diebus Samgar filii Anath, in diebus Iahel quieverunt semitæ: et qui ingrediebantur per eas, ambulaverunt per calles devios. 007 JDG 005 007 Cessaverunt fortes in Israel, et quieverunt: donec surgeret Debbora, surgeret mater in Israel. 007 JDG 005 008 Nova bella elegit Dominus, et portas hostium ipse subvertit: clypeus et hasta si apparuerint in quadraginta millibus Israel. 007 JDG 005 009 Cor meum diligit principes Israel: qui propria voluntate obtulistis vos discrimini, benedicite Domino. 007 JDG 005 010 Qui ascenditis super nitentes asinos, et sedetis in iudicio, et ambulatis in via, loquimini. 007 JDG 005 011 Ubi collisi sunt currus, et hostium suffocatus est exercitus, ibi narrentur iustitiæ Domini et clementia in fortes Israel: tunc descendit populus Domini ad portas, et obtinuit principatum. 007 JDG 005 012 Surge, surge Debbora, surge, surge, et loquere canticum: surge Barac, et apprehende captivos tuos fili Abinoem. 007 JDG 005 013 Salvatæ sunt reliquiæ populi, Dominus in fortibus dimicavit. 007 JDG 005 014 Ex Ephraim delevit eos in Amalec, et post eum ex Beniamin in populos tuos, o Amalec: de Machir principes descenderunt, et de Zabulon qui exercitum ducerent ad bellandum. 007 JDG 005 015 Duces Issachar fuere cum Debbora, et Barac vestigia sunt secuti, qui quasi in præceps ac barathrum se discrimini dedit: diviso contra se Ruben, magnanimorum reperta est contentio. 007 JDG 005 016 Quare habitas inter duos terminos, ut audias sibilos gregum? Diviso contra se Ruben, magnanimorum reperta est contentio. 007 JDG 005 017 Galaad trans Iordanem quiescebat, et Dan vacabat navibus: Aser habitabat in littore maris, et in portubus morabatur. 007 JDG 005 018 Zabulon vero et Nephthali obtulerunt animas suas morti in regione Merome. 007 JDG 005 019 Venerunt reges et pugnaverunt, pugnaverunt reges Chanaan in Thanach iuxta aquas Mageddo, et tamen nihil tulere prædantes. 007 JDG 005 020 De cælo dimicatum est contra eos: stellæ manentes in ordine et cursu suo, adversus Sisaram pugnaverunt. 007 JDG 005 021 Torrens Cison traxit cadavera eorum, torrens Cadumim, torrens Cison: conculca anima mea robustos. 007 JDG 005 022 Ungulæ equorum ceciderunt, fugientibus impetu, et per præceps ruentibus fortissimis hostium. 007 JDG 005 023 Maledicite terræ Meroz, dixit Angelus Domini: maledicite habitatoribus eius, quia non venerunt ad auxilium Domini, in adiutorium fortissimorum eius. 007 JDG 005 024 Benedicta inter mulieres Iahel uxor Haber Cinæi, et benedicatur in tabernaculo suo. 007 JDG 005 025 Aquam petenti lac dedit, et in phiala principum obtulit butyrum. 007 JDG 005 026 Sinistram manum misit ad clavum, et dexteram ad fabrorum malleos, percussitque Sisaram quærens in capite vulneri locum, et tempus valide perforans. 007 JDG 005 027 Inter pedes eius ruit: defecit, et mortuus est: volvebatur ante pedes eius, et iacebat exanimis et miserabilis. 007 JDG 005 028 Per fenestram respiciens, ululabat mater eius: et de cœnaculo loquebatur: Cur moratur regredi currus eius? Quare tardaverunt pedes quadrigarum illius? 007 JDG 005 029 Una sapientior ceteris uxoribus eius, hæc socrui verba respondit: 007 JDG 005 030 Forsitan nunc dividit spolia, et pulcherrima feminarum eligitur ei: vestes diversorum colorum Sisaræ traduntur in prædam, et supellex varia ad ornanda colla congeritur. 007 JDG 005 031 Sic pereant omnes inimici tui Domine: qui autem diligunt te, sicut Sol in ortu suo splendet, ita rutilent. Quievitque Terra per quadraginta annos. 007 JDG 006 001 Fecerunt autem filii Israel malum in conspectu Domini: qui tradidit illos in manu Madian septem annis, 007 JDG 006 002 et oppressi sunt valde ab eis. Feceruntque sibi antra et speluncas in montibus, et munitissima ad repugnandum loca. 007 JDG 006 003 Cumque sevisset Israel, ascendebat Madian et Amalec, ceterique Orientalium nationum: 007 JDG 006 004 et apud eos figentes tentoria, sicut erant in herbis cuncta vastabant usque ad introitum Gazæ: nihilque omnino ad vitam pertinens relinquebant in Israel, non oves, non boves, non asinos. 007 JDG 006 005 Ipsi enim et universi greges eorum veniebant cum tabernaculis suis, et instar locustarum universa complebant, innumera multitudo hominum, et camelorum, quidquid tetigerant devastantes. 007 JDG 006 006 Humiliatusque est Israel valde in conspectu Madian. 007 JDG 006 007 Et clamavit ad Dominum postulans auxilium contra Madianitas. 007 JDG 006 008 Qui misit ad eos virum prophetam, et locutus est: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Ego vos feci conscendere de Ægypto, et eduxi vos de domo servitutis, 007 JDG 006 009 et liberavi de manu Ægyptiorum, et omnium inimicorum, qui affligebant vos: eiecique eos ad introitum vestrum, et tradidi vobis Terram eorum. 007 JDG 006 010 Et dixi: Ego Dominus Deus vester, ne timeatis deos Amorrhæorum, in quorum terra habitatis. Et noluistis audire vocem meam. 007 JDG 006 011 Venit autem Angelus Domini, et sedit sub quercu, quæ erat in Ephra, et pertinebat ad Ioas patrem familiæ Ezri. Cumque Gedeon filius eius excuteret atque purgaret frumenta in torculari, ut fugeret Madian, 007 JDG 006 012 apparuit ei Angelus Domini, et ait: Dominus tecum virorum fortissime. 007 JDG 006 013 Dixitque ei Gedeon: Obsecro mi domine, si Dominus nobiscum est, cur apprehenderunt nos hæc omnia? Ubi sunt mirabilia eius, quæ narraverunt patres nostri, atque dixerunt: De Ægypto eduxit nos Dominus? Nunc autem dereliquit nos Dominus et tradidit in manu Madian. 007 JDG 006 014 Respexitque ad eum Dominus, et ait: Vade in hac fortitudine tua, et liberabis Israel de manu Madian: scito quod miserim te. 007 JDG 006 015 Qui respondens ait: Obsecro, mi domine, in quo liberabo Israel? Ecce familia mea infima est in Manasse, et ego minimus in domo patris mei. 007 JDG 006 016 Dixitque ei Dominus: Ego ero tecum: et percuties Madian quasi unum virum. 007 JDG 006 017 Et ille, Si inveni, inquit, gratiam coram te, da mihi signum quod tu sis qui loqueris ad me. 007 JDG 006 018 Nec recedas hinc, donec revertar ad te, portans sacrificium, et offerens tibi. Qui respondit: Ego præstolabor adventum tuum. 007 JDG 006 019 Ingressus est itaque Gedeon, et coxit hœdum, et de farinæ modio azymos panes: carnesque ponens in canistro, et ius carnium mittens in ollam, tulit omnia sub quercu, et obtulit ei. 007 JDG 006 020 Cui dixit Angelus Domini: Tolle carnes et azymos panes, et pone supra petram illam, et ius desuper funde. Cumque fecisset ita, 007 JDG 006 021 extendit Angelus Domini summitatem virgæ, quam tenebat in manu, et tetigit carnes et panes azymos: ascenditque ignis de petra, et carnes, azymosque panes consumpsit: Angelus autem Domini evanuit ex oculis eius. 007 JDG 006 022 Vidensque Gedeon quod esset Angelus Domini, ait: Heu mi Domine Deus: quia vidi Angelum Domini facie ad faciem. 007 JDG 006 023 Dixitque ei Dominus: Pax tecum: ne timeas, non morieris. 007 JDG 006 024 Ædificavit ergo ibi Gedeon altare Domino, vocavitque illud, Domini pax, usque in præsentem diem. Cumque adhuc esset in Ephra, quæ est familiæ Ezri, 007 JDG 006 025 nocte illa dixit Dominus ad eum: Tolle taurum patris tui, et alterum taurum annorum septem, destruesque aram Baal, quæ est patris tui: et nemus, quod circa aram est, succide: 007 JDG 006 026 et ædificabis altare Domino Deo tuo in summitate petræ huius, super quam ante sacrificium posuisti: tollesque taurum secundum, et offeres holocaustum super struem lignorum, quæ de nemore succideris. 007 JDG 006 027 Assumptis ergo Gedeon decem viris de servis suis, fecit sicut præceperat ei Dominus. Timens autem domum patris sui, et homines illius civitatis, per diem noluit id facere, sed omnia nocte complevit. 007 JDG 006 028 Cumque surrexissent viri oppidi eius mane, viderunt destructam aram Baal, lucumque succisum, et taurum alterum impositum super altare, quod tunc ædificatum erat. 007 JDG 006 029 Dixeruntque ad invicem: Quis hoc fecit? Cumque perquirerent auctorem facti, dictum est: Gedeon filius Ioas fecit hæc omnia. 007 JDG 006 030 Et dixerunt ad Ioas: Produc filium tuum huc, ut moriatur: quia destruxit aram Baal, et succidit nemus. 007 JDG 006 031 Quibus ille respondit: Numquid ultores estis Baal, ut pugnetis pro eo? Qui adversarius est eius, moriatur antequam lux crastina veniat: si deus est, vindicet se de eo, qui suffodit aram eius. 007 JDG 006 032 Ex illo die vocatus est Gedeon, Ierobaal, eo quod dixisset Ioas: Ulciscatur se de eo Baal, qui suffodit aram eius. 007 JDG 006 033 Igitur omnis Madian, et Amalec, et Orientales populi congregati sunt simul. Et transeuntes Iordanem, castrametati sunt in valle Iezrael. 007 JDG 006 034 Spiritus autem Domini induit Gedeon, qui clangens buccina convocavit domum Abiezer, ut sequeretur se. 007 JDG 006 035 Misitque nuncios in universum Manassen, qui et ipse secutus est eum: et alios nuncios in Aser et Zabulon et Nephthali, qui occurrerunt ei. 007 JDG 006 036 Dixitque Gedeon ad Deum: Si salvum facis per manum meam Israel, sicut locutus es, 007 JDG 006 037 ponam hoc vellus lanæ in area: si ros in solo vellere fuerit, et in omni terra siccitas, sciam quod per manum meam, sicut locutus es, liberabis Israel. 007 JDG 006 038 Factumque est ita. Et de nocte consurgens expresso vellere, concham rore implevit. 007 JDG 006 039 Dixitque rursus ad Deum: Ne irascatur furor tuus contra me si adhuc semel tentavero, signum quærens in vellere. Oro ut solum vellus siccum sit, et omnis terra rore madens. 007 JDG 006 040 Fecitque Deus nocte illa ut postulaverat: et fuit siccitas in solo vellere, et ros in omni terra. 007 JDG 007 001 Igitur Ierobaal qui et Gedeon, de nocte consurgens, et omnis populus cum eo, venit ad fontem qui vocatur Harad. Erant autem castra Madian in valle ad Septentrionalem plagam collis excelsi. 007 JDG 007 002 Dixitque Dominus ad Gedeon: Multus tecum est populus, nec tradetur Madian in manus eius: ne glorietur contra me Israel, et dicat: Meis viribus liberatus sum. 007 JDG 007 003 Loquere ad populum, et cunctis audientibus prædica: Qui formidolosus et timidus est, revertatur. Recesseruntque de monte Galaad, et reversi sunt, de populo viginti duo millia virorum, et tantum decem millia remanserunt. 007 JDG 007 004 Dixitque Dominus ad Gedeon: Adhuc populus multus est, duc eos ad aquas, et ibi probabo illos: et de quo dixero tibi ut tecum vadat, ipse pergat: quem ire prohibuero, revertatur. 007 JDG 007 005 Cumque descendisset populus ad aquas, dixit Dominus ad Gedeon: Qui lingua lambuerint aquas, sicut solent canes lambere, separabis eos seorsum: qui autem curvatis genibus biberint, in altera parte erunt. 007 JDG 007 006 Fuit itaque numerus eorum qui manu ad os proiiciente, lambuerunt aquas, trecenti viri: omnis autem reliqua multitudo flexo poplite biberat. 007 JDG 007 007 Et ait Dominus ad Gedeon: In trecentis viris qui lambuerunt aquas, liberabo vos, et tradam in manu tua Madian: omnis autem reliqua multitudo revertatur in locum suum. 007 JDG 007 008 Sumptis itaque pro numero cibariis et tubis, omnem reliquam multitudinem abire præcepit ad tabernacula sua: et ipse cum trecentis viris se certamini dedit. Castra autem Madian erant subter in valle. 007 JDG 007 009 Eadem nocte dixit Dominus ad eum: Surge, et descende in castra: quia tradidi eos in manu tua. 007 JDG 007 010 Sin autem solus ire formidas, descendat tecum Phara puer tuus. 007 JDG 007 011 Et cum audieris quid loquantur, tunc confortabuntur manus tuæ, et securior ad hostium castra descendes. Descendit ergo ipse et Phara puer eius in partem castrorum, ubi erant armatorum vigiliæ. 007 JDG 007 012 Madian autem et Amalec, et omnes Orientales populi fusi iacebant in valle, ut locustarum multitudo: cameli quoque innumerabiles erant, sicut arena quæ iacet in littore maris. 007 JDG 007 013 Cumque venisset Gedeon, narrabat aliquis somnium proximo suo: et in hunc modum referebat quod viderat: Vidi somnium, et videbatur mihi quasi subcinericius panis ex hordeo volvi, et in castra Madian descendere: cumque pervenisset ad tabernaculum, percussit illud, atque subvertit, et terræ funditus coæquavit. 007 JDG 007 014 Respondit is, cui loquebatur: Non est hoc aliud, nisi gladius Gedeonis filii Ioas viri Israelitæ: tradidit enim Dominus in manus eius Madian, et omnia castra eius. 007 JDG 007 015 Cumque audisset Gedeon somnium, et interpretationem eius, adoravit: et reversus est ad castra Israel, et ait: Surgite, tradidit enim Dominus in manus nostras castra Madian. 007 JDG 007 016 Divisitque trecentos viros in tres partes, et dedit tubas in manibus eorum, lagenasque vacuas ac lampades in medio lagenarum. 007 JDG 007 017 Et dixit ad eos: Quod me facere videritis, hoc facite: ingrediar partem castrorum, et quod fecero sectamini. 007 JDG 007 018 Quando personuerit tuba in manu mea, vos quoque per castrorum circuitum clangite, et conclamate Domino et Gedeoni. 007 JDG 007 019 Ingressusque est Gedeon, et trecenti viri qui erant cum eo in partem castrorum, incipientibus vigiliis noctis mediæ, et custodibus suscitatis, cœperunt buccinis clangere, et complodere inter se lagenas. 007 JDG 007 020 Cumque per gyrum castrorum in tribus personarent locis, et hydrias confregissent, tenuerunt sinistris manibus lampades, et dextris sonantes tubas, clamaveruntque: Gladius Domini et Gedeonis: 007 JDG 007 021 stantes singuli in loco suo per circuitum castrorum hostilium. Omnia itaque castra turbata sunt, et vociferantes, ululantesque fugerunt: 007 JDG 007 022 et nihilominus insistebant trecenti viri buccinis personantes. Immisitque Dominus gladium omnibus castris, et mutua se cæde truncabant, 007 JDG 007 023 fugientes usque ad Bethsetta, et crepidinem Abelmehula in Tebbath. Conclamantes autem viri Israel de Nephthali, et Aser, et omni Manasse persequebantur Madian. 007 JDG 007 024 Misitque Gedeon nuncios in omnem montem Ephraim, dicens: Descendite in occursum Madian, et occupate aquas usque Bethbera atque Iordanem. Clamavitque omnis Ephraim, et præoccupavit aquas atque Iordanem usque Bethbera. 007 JDG 007 025 Apprehensosque duos viros Madian, Oreb, et Zeb, interfecit Oreb in Petra Oreb, Zeb vero in Torculari Zeb. Et persecuti sunt Madian, capita Oreb et Zeb portantes ad Gedeon trans fluenta Iordanis. 007 JDG 008 001 Dixeruntque ad eum viri Ephraim: Quid est hoc quod facere voluisti, ut nos non vocares, cum ad pugnam pergeres contra Madian? Iurgantes fortiter, et prope vim inferentes. 007 JDG 008 002 Quibus ille respondit: Quod enim tale facere potui, quale vos fecistis? Nonne melior est racemus Ephraim, vindemiis Abiezer? 007 JDG 008 003 In manus vestras Dominus tradidit principes Madian, Oreb, et Zeb: quid tale facere potui, quale vos fecistis? Quod cum locutus esset, requievit spiritus eorum, quo tumebant contra eum. 007 JDG 008 004 Cumque venisset Gedeon ad Iordanem, transivit eum cum trecentis viris, qui secum erant: et præ lassitudine, fugientes persequi non poterant. 007 JDG 008 005 Dixitque ad viros Soccoth: Date, obsecro, panes populo, qui mecum est, quia valde defecerunt: ut possimus persequi Zebee, et Salmana reges Madian. 007 JDG 008 006 Responderunt principes Soccoth: Forsitan palmæ manuum Zebee et Salmana in manu tua sunt, et idcirco postulas ut demus exercitui tuo panes. 007 JDG 008 007 Quibus ille ait: Cum ergo tradiderit Dominus Zebee et Salmana in manus meas, conteram carnes vestras cum spinis, tribulisque deserti. 007 JDG 008 008 Et inde conscendens, venit in Phanuel: locutusque est ad viros loci illius similia. Cui et illi responderunt, sicut responderant viri Soccoth. 007 JDG 008 009 Dixit itaque et eis: Cum reversus fuero victor in pace, destruam turrim hanc. 007 JDG 008 010 Zebee autem et Salmana requiescebant cum omni exercitu suo. Quindecim enim millia viri remanserant ex omnibus turmis Orientalium populorum, cæsis centum viginti millibus bellatorum educentium gladium. 007 JDG 008 011 Ascendensque Gedeon per viam eorum, qui in tabernaculis morabantur, ad Orientalem partem Nobe, et Iegbaa, percussit castra hostium, qui securi erant, et nihil adversi suspicabantur. 007 JDG 008 012 Fugeruntque Zebee et Salmana, quos persequens Gedeon comprehendit, turbato omni exercitu eorum. 007 JDG 008 013 Revertensque de bello ante solis ortum, 007 JDG 008 014 apprehendit puerum de viris Soccoth: interrogavitque eum nomina principum et seniorum Soccoth, et descripsit septuaginta septem viros. 007 JDG 008 015 Venitque ad Soccoth, et dixit eis: En Zebee, et Salmana super quibus exprobrastis mihi, dicentes: Forsitan manus Zebee et Salmana in manibus tuis sunt, et idcirco postulas ut demus viris qui lassi sunt, et defecerunt panes. 007 JDG 008 016 Tulit ergo seniores civitatis et spinas deserti ac tribulos, et contrivit cum eis, atque comminuit viros Soccoth. 007 JDG 008 017 Turrim quoque Phanuel subvertit, occisis habitatoribus civitatis. 007 JDG 008 018 Dixitque ad Zebee et Salmana: Quales fuerunt viri, quos occidistis in Thabor? Qui responderunt: Similes tui, et unus ex eis quasi filius regis. 007 JDG 008 019 Quibus ille respondit: Fratres mei fuerunt, filii matris meæ. Vivit Dominus, quia si servassetis eos, non vos occiderem. 007 JDG 008 020 Dixitque Iether primogenito suo: Surge, et interfice eos. Qui non eduxit gladium: timebat enim, quia adhuc puer erat. 007 JDG 008 021 Dixeruntque Zebee et Salmana: Tu surge, et irrue in nos: quia iuxta ætatem robur est hominis. Surrexit Gedeon, et interfecit Zebee et Salmana: et tulit ornamenta ac bullas, quibus colla regalium camelorum decorari solent. 007 JDG 008 022 Dixeruntque omnes viri Israel ad Gedeon: Dominare nostri tu, et filius tuus, et filius filii tui: quia liberasti nos de manu Madian. 007 JDG 008 023 Quibus ille ait: Non dominabor vestri, nec dominabitur in vos filius meus, sed dominabitur vobis Dominus. 007 JDG 008 024 Dixitque ad eos: Unam petitionem postulo a vobis: Date mihi inaures ex præda vestra. Inaures enim aureas Ismaelitæ habere consueverant. 007 JDG 008 025 Qui responderunt: Libentissime dabimus. Expandentesque super terram pallium, proiecerunt in eo inaures de præda: 007 JDG 008 026 et fuit pondus postulatarum inaurium, mille septingenti auri sicli, absque ornamentis, et monilibus, et veste purpurea, quibus reges Madian uti soliti erant, et præter torques aureas camelorum. 007 JDG 008 027 Fecitque ex eo Gedeon ephod, et posuit illud in civitate sua Ephra. Fornicatusque est omnis Israel in eo, et factum est Gedeoni et omni domui eius in ruinam. 007 JDG 008 028 Humiliatus est autem Madian coram filiis Israel, nec potuerunt ultra cervices elevare: sed quievit terra per quadraginta annos, quibus Gedeon præfuit. 007 JDG 008 029 Abiit itaque Ierobaal filius Ioas, et habitavit in domo sua: 007 JDG 008 030 habuitque septuaginta filios, qui egressi sunt de femore eius: eo quod plures haberet uxores. 007 JDG 008 031 Concubina autem illius, quam habebat in Sichem, genuit ei filium nomine Abimelech. 007 JDG 008 032 Mortuusque est Gedeon filius Ioas in senectute bona, et sepultus est in sepulchro Ioas patris sui in Ephra de familia Ezri. 007 JDG 008 033 Postquam autem mortuus est Gedeon, aversi sunt filii Israel, et fornicati sunt cum Baalim. Percusseruntque cum Baal fœdus, ut esset eis in deum: 007 JDG 008 034 nec recordati sunt Domini Dei sui, qui eruit eos de manibus inimicorum suorum omnium per circuitum: 007 JDG 008 035 nec fecerunt misericordiam cum domo Ierobaal Gedeon iuxta omnia bona, quæ fecerat Israeli. 007 JDG 009 001 Abiit autem Abimelech filius Ierobaal in Sichem ad fratres matris suæ, et locutus est ad eos, et ad omnem cognationem domus patris matris suæ, dicens: 007 JDG 009 002 Loquimini ad omnes viros Sichem: Quid vobis est melius, ut dominentur vestri septuaginta viri omnes filii Ierobaal, an ut dominetur unus vir? Simulque considerate quod os vestrum, et caro vestra sum. 007 JDG 009 003 Locutique sunt fratres matris eius de eo ad omnes viros Sichem universos sermones istos, et inclinaverunt cor eorum post Abimelech, dicentes: Frater noster est. 007 JDG 009 004 Dederuntque illi septuaginta pondo argenti de fano Baalberit. Qui conduxit sibi ex eo viros inopes et vagos, secutique sunt eum. 007 JDG 009 005 Et venit in domum patris sui in Ephra, et occidit fratres suos filios Ierobaal septuaginta viros, super lapidem unum: remansitque Ioatham filius Ierobaal minimus, et absconditus est. 007 JDG 009 006 Congregati sunt autem omnes viri Sichem, et universæ familiæ urbis Mello: abieruntque et constituerunt regem Abimelech iuxta quercum, quæ stabat in Sichem. 007 JDG 009 007 Quod cum nunciatum esset Ioatham, ivit, et stetit in vertice montis Garizim: elevataque voce, clamavit, et dixit: Audite me viri Sichem, ita audiat vos Deus. 007 JDG 009 008 Ierunt ligna, ut ungerent super se regem: dixeruntque olivæ: Impera nobis. 007 JDG 009 009 Quæ respondit: Numquid possum deserere pinguedinem meam, qua et dii utuntur, et homines, et venire ut inter ligna promovear? 007 JDG 009 010 Dixeruntque ligna ad arborem ficum: Veni, et super nos regnum accipe. 007 JDG 009 011 Quæ respondit eis: Numquid possum deserere dulcedinem meam, fructusque suavissimos, et ire ut inter cetera ligna promovear? 007 JDG 009 012 Locutaque sunt ligna ad vitem: Veni, et impera nobis. 007 JDG 009 013 Quæ respondit eis: Numquid possum deserere vinum meum, quod lætificat Deum et homines, et inter ligna cetera promoveri? 007 JDG 009 014 Dixeruntque omnia ligna ad rhamnum: Veni, et impera super nos. 007 JDG 009 015 Quæ respondit eis: Si vere me regem vobis constituitis, venite, et sub umbra mea requiescite. Si autem non vultis, egrediatur ignis de rhamno, et devoret cedros Libani. 007 JDG 009 016 Nunc igitur, si recte, et absque peccato constituistis super vos regem Abimelech, et bene egistis cum Ierobaal, et cum domo eius, et reddidistis vicem beneficiis eius, qui pugnavit pro vobis, 007 JDG 009 017 et animam suam dedit periculis, ut erueret vos de manu Madian, 007 JDG 009 018 qui nunc surrexistis contra domum patris mei, et interfecistis filios eius septuaginta viros super unum lapidem, et constituistis regem Abimelech filium ancillæ eius super habitatores Sichem, eo quod frater vester sit: 007 JDG 009 019 si ergo recte, et absque vitio egistis cum Ierobaal, et domo eius, hodie lætamini in Abimelech, et ille lætetur in vobis. 007 JDG 009 020 Sin autem perverse: egrediatur ignis ex eo, et consumat habitatores Sichem, et oppidum Mello: egrediaturque ignis de viris Sichem, et de oppido Mello, et devoret Abimelech. 007 JDG 009 021 Quæ cum dixisset, fugit, et abiit in Bera: habitavitque ibi ob metum Abimelech fratris sui. 007 JDG 009 022 Regnavit itaque Abimelech super Israel tribus annis. 007 JDG 009 023 Misitque Dominus spiritum pessimum inter Abimelech et habitatores Sichem: qui cœperunt eum detestari, 007 JDG 009 024 et scelus interfectionis septuaginta filiorum Ierobaal, et effusionem sanguinis eorum conferre in Abimelech fratrem suum, et in ceteros Sichimorum principes, qui eum adiuverant. 007 JDG 009 025 Posueruntque insidias adversus eum in summitate montium: et dum illius præstolabantur adventum, exercebant latrocinia, agentes prædas de prætereuntibus. Nunciatumque est Abimelech. 007 JDG 009 026 Venit autem Gaal filius Obed cum fratribus suis, et transivit in Sichimam. Ad cuius adventum erecti habitatores Sichem, 007 JDG 009 027 egressi sunt in agros, vastantes vineas, uvasque calcantes: et factis cantantium choris, ingressi sunt fanum dei sui, et inter epulas et pocula maledicebant Abimelech, 007 JDG 009 028 clamante Gaal filio Obed: Quis est Abimelech, et quæ est Sichem, ut serviamus ei? Numquid non est filius Ierobaal, et constituit principem Zebul servum suum super viros Emor patris Sichem? Cur ergo serviemus ei? 007 JDG 009 029 Utinam daret aliquis populum istum sub manu mea, ut auferrem de medio Abimelech. Dictumque est Abimelech: Congrega exercitus multitudinem, et veni. 007 JDG 009 030 Zebul enim princeps civitatis auditis sermonibus Gaal filii Obed, iratus est valde, 007 JDG 009 031 et misit clam ad Abimelech nuncios, dicens: Ecce, Gaal filius Obed venit in Sichimam cum fratribus suis, et oppugnat adversum te civitatem. 007 JDG 009 032 Surge itaque nocte cum populo, qui tecum est, et latita in agro: 007 JDG 009 033 et primo mane oriente sole, irrue super civitatem. Illo autem egrediente adversum te cum populo suo, fac ei quod potueris. 007 JDG 009 034 Surrexit itaque Abimelech cum omni exercitu suo nocte, et tetendit insidias iuxta Sichimam in quattuor locis. 007 JDG 009 035 Egressusque est Gaal filius Obed, et stetit in introitu portæ civitatis. Surrexit autem Abimelech, et omnis exercitus cum eo de insidiarum loco. 007 JDG 009 036 Cumque vidisset populum Gaal, dixit ad Zebul: Ecce de montibus multitudo descendit. Cui ille respondit: Umbras montium vides quasi capita hominum, et hoc errore deciperis. 007 JDG 009 037 Rursumque Gaal ait: Ecce populus de umbilico terræ descendit, et unus cuneus venit per viam quæ respicit quercum. 007 JDG 009 038 Cui dixit Zebul: Ubi est nunc os tuum, quo loquebaris? Quis est Abimelech ut serviamus ei? Nonne hic populus est, quem despiciebas? Egredere, et pugna contra eum. 007 JDG 009 039 Abiit ergo Gaal, spectante Sichimorum populo, et pugnavit contra Abimelech, 007 JDG 009 040 qui persecutus est eum fugientem, et in urbem compulit: cecideruntque ex parte eius plurimi, usque ad portam civitatis: 007 JDG 009 041 et Abimelech sedit in Ruma: Zebul autem, Gaal, et socios eius expulit de urbe, nec in ea passus est commorari. 007 JDG 009 042 Sequenti ergo die egressus est populus in campum. Quod cum nunciatum esset Abimelech, 007 JDG 009 043 tulit exercitum suum, et divisit in tres turmas, tendens insidias in agris. Vidensque quod egrederetur populus de civitate, surrexit, et irruit in eos 007 JDG 009 044 cum cuneo suo, oppugnans, et obsidens civitatem: duæ autem turmæ palantes per campum adversarios persequebantur. 007 JDG 009 045 Porro Abimelech omni die illo oppugnabat urbem: quam cepit, interfectis habitatoribus eius, ipsaque destructa, ita ut sal in ea dispergeret. 007 JDG 009 046 Quod cum audissent qui habitabant in turre Sichimorum, ingressi sunt fanum dei sui Berith, ubi fœdus cum eo pepigerant, et ex eo locus nomen acceperat, qui erat munitus valde. 007 JDG 009 047 Abimelech quoque audiens viros turris Sichimorum pariter conglobatos, 007 JDG 009 048 ascendit in montem Selmon cum omni populo suo: et arrepta securi, præcidit arboris ramum, impositumque ferens humero, dixit ad socios: Quod me videtis facere, cito facite. 007 JDG 009 049 Igitur certatim ramos de arboribus præcidentes, sequebantur ducem. Qui circumdantes præsidium, succenderunt: atque ita factum est, ut fumo et igne mille homines necarentur, viri pariter et mulieres, habitatorum turris Sichem. 007 JDG 009 050 Abimelech autem inde proficiscens venit ad oppidum Thebes, quod circumdans obsidebat exercitu. 007 JDG 009 051 Erat autem turris excelsa in media civitate, ad quam confugerant simul viri ac mulieres, et omnes principes civitatis, clausa firmissime ianua, et super turris tectum stantes per propugnacula. 007 JDG 009 052 Accedensque Abimelech iuxta turrim, pugnabat fortiter: et appropinquans ostio, ignem supponere nitebatur: 007 JDG 009 053 et ecce una mulier fragmen molæ desuper iaciens, illisit capiti Abimelech, et confregit cerebrum eius. 007 JDG 009 054 Qui vocavit cito armigerum suum, et ait ad eum: Evagina gladium tuum, et percute me: ne forte dicatur quod a femina interfectus sim. Qui iussa perficiens, interfecit eum. 007 JDG 009 055 Illoque mortuo, omnes qui cum eo erant de Israel, reversi sunt in sedes suas: 007 JDG 009 056 et reddidit Deus malum, quod fecerat Abimelech contra patrem suum, interfectis septuaginta fratribus suis. 007 JDG 009 057 Sichimitis quoque quod operati erant, retributum est, et venit super eos maledictio Ioatham filii Ierobaal. 007 JDG 010 001 Post Abimelech surrexit dux in Israel Thola filius Phua patrui Abimelech, vir de Issachar, qui habitavit in Samir montis Ephraim: 007 JDG 010 002 et iudicavit Israelem viginti et tribus annis, mortuusque est, ac sepultus in Samir. 007 JDG 010 003 Huic successit Iair Galaadites, qui iudicavit Israel per viginti et duos annos, 007 JDG 010 004 habens triginta filios sedentes super triginta pullos asinarum, et principes triginta civitatum, quæ ex nomine eius sunt appellatæ Havoth Iair, id est, oppida Iair, usque in præsentem diem in Terra Galaad. 007 JDG 010 005 Mortuusque est Iair, ac sepultus in loco, cui est vocabulum Camon. 007 JDG 010 006 Filii autem Israel peccatis veteribus iungentes nova, fecerunt malum in conspectu Domini, et servierunt idolis, Baalim et Astaroth, et diis Syriæ ac Sidonis et Moab et filiorum Ammon et Philisthiim: dimiseruntque Dominum, et non coluerunt eum. 007 JDG 010 007 Contra quos Dominus iratus, tradidit eos in manus Philisthiim et filiorum Ammon. 007 JDG 010 008 Afflictique sunt, et vehementer oppressi per annos decem et octo, omnes qui habitabant trans Iordanem in Terra Amorrhæi, qui est in Galaad: 007 JDG 010 009 in tantum, ut filii Ammon, Iordane transmisso, vastarent Iudam et Beniamin et Ephraim: afflictusque est Israel nimis. 007 JDG 010 010 Et clamantes ad Dominum, dixerunt: Peccavimus tibi, quia dereliquimus Dominum Deum nostrum, et servivimus Baalim. 007 JDG 010 011 Quibus locutus est Dominus: Numquid non Ægyptii et Amorrhæi, filiique Ammon et Philisthiim, 007 JDG 010 012 Sidonii quoque et Amalec et Chanaan oppresserunt vos, et clamastis ad me, et erui vos de manu eorum? 007 JDG 010 013 Et tamen reliquistis me, et coluistis deos alienos: idcirco non addam ut ultra vos liberem: 007 JDG 010 014 ite, et invocate deos quos elegistis: ipsi vos liberent in tempore angustiæ. 007 JDG 010 015 Dixeruntque filii Israel ad Dominum: Peccavimus, redde tu nobis quidquid tibi placet: tantum nunc libera nos. 007 JDG 010 016 Quæ dicentes, omnia de finibus suis alienorum deorum idola proiecerunt, et servierunt Domino Deo: qui doluit super miseriis eorum. 007 JDG 010 017 Itaque filii Ammon conclamantes in Galaad fixere tentoria: contra quos congregati filii Israel, in Maspha castrametati sunt. 007 JDG 010 018 Dixeruntque principes Galaad singuli ad proximos suos: Qui primus ex nobis contra filios Ammon cœperit dimicare, erit dux populi Galaad. 007 JDG 011 001 Fuit illo tempore Iephte Galaadites vir fortissimus atque pugnator, filius mulieris meretricis, qui natus est de Galaad. 007 JDG 011 002 Habuit autem Galaad uxorem, de qua suscepit filios: qui postquam creverant, eiecerunt Iephte, dicentes: Heres in domo patris nostri esse non poteris, quia de altera matre natus es. 007 JDG 011 003 Quos ille fugiens atque devitans, habitavit in Terra Tob: congregatique sunt ad eum viri inopes, et latrocinantes, et quasi principem sequebantur. 007 JDG 011 004 In illis diebus pugnabant filii Ammon contra Israel. 007 JDG 011 005 Quibus acriter instantibus perrexerunt maiores natu de Galaad, ut tollerent in auxilium sui Iephte de Terra Tob: 007 JDG 011 006 dixeruntque ad eum: Veni et esto princeps noster, et pugna contra filios Ammon. 007 JDG 011 007 Quibus ille respondit: Nonne vos estis, qui odistis me, et eiecistis de domo patris mei, et nunc venistis ad me necessitate compulsi? 007 JDG 011 008 Dixeruntque principes Galaad ad Iephte: Ob hanc igitur causam nunc ad te venimus, ut proficiscaris nobiscum, et pugnes contra filios Ammon, sisque dux omnium qui habitant in Galaad. 007 JDG 011 009 Iephte quoque dixit eis: Si vere venistis ad me, ut pugnem pro vobis contra filios Ammon, tradideritque eos Dominus in manus meas, ego ero vester princeps? 007 JDG 011 010 Qui responderunt ei: Dominus, qui hæc audit, ipse Mediator ac Testis est quod nostra promissa faciemus. 007 JDG 011 011 Abiit itaque Iephte cum principibus Galaad, fecitque eum omnis populus principem sui. Locutusque est Iephte omnes sermones suos coram Domino in Maspha. 007 JDG 011 012 Et misit nuncios ad regem filiorum Ammon, qui ex persona sua dicerent: Quid mihi et tibi est, quia venisti contra me, ut vastares terram meam? 007 JDG 011 013 Quibus ille respondit: Quia tulit Israel terram meam, quando ascendit de Ægypto a finibus Arnon usque Iaboc atque Iordanem: nunc ergo cum pace redde mihi eam. 007 JDG 011 014 Per quos rursum mandavit Iephte, et imperavit eis ut dicerent regi Ammon: 007 JDG 011 015 Hæc dicit Iephte: Non tulit Israel Terram Moab, nec Terram filiorum Ammon: 007 JDG 011 016 sed quando de Ægypto conscenderunt, ambulavit per solitudinem usque ad Mare Rubrum, et venit in Cades. 007 JDG 011 017 Misitque nuncios ad regem Edom, dicens: Dimitte me ut transeam per terram tuam. Qui noluit acquiescere precibus eius. Misit quoque ad regem Moab, qui et ipse transitum præbere contempsit. Mansit itaque in Cades, 007 JDG 011 018 et circuivit ex latere Terram Edom, et Terram Moab: venitque contra Orientalem plagam Terræ Moab, et castrametatus est trans Arnon: nec voluit intrare terminos Moab: Arnon quippe confinium est Terræ Moab. 007 JDG 011 019 Misit itaque Israel nuncios ad Sehon regem Amorrhæorum, qui habitabat in Hesebon, et dixerunt ei: Dimitte ut transeam per terram tuam usque ad fluvium. 007 JDG 011 020 Qui et ipse Israel verba despiciens, non dimisit eum transire per terminos suos: sed infinita multitudine congregata egressus est contra eum in Iasa, et fortiter resistebat. 007 JDG 011 021 Tradiditque eum Dominus in manus Israel cum omni exercitu suo, qui percussit eum, et possedit omnem Terram Amorrhæi habitatoris regionis illius, 007 JDG 011 022 et universos fines eius de Arnon usque Iaboc, et de solitudine usque ad Iordanem. 007 JDG 011 023 Dominus ergo Deus Israel subvertit Amorrhæum, pugnante contra illum populo suo Israel, et tu nunc vis possidere terram eius? 007 JDG 011 024 Nonne ea quæ possidet Chamos, deus tuus, tibi iure debentur? Quæ autem Dominus Deus noster victor obtinuit, in nostram cedent possessionem: 007 JDG 011 025 nisi forte melior es Balac filio Sephor rege Moab: aut docere potes, quod iurgatus sit contra Israel, et pugnaverit contra eum: 007 JDG 011 026 Quando habitavit in Hesebon, et viculis eius, et in Aroer, et villis illius, vel in cunctis civitatibus iuxta Iordanem, per trecentos annos, quare tanto tempore nihil super hac repetitione tentastis? 007 JDG 011 027 Igitur non ego pecco in te, sed tu contra me male agis, indicens mihi bella non iusta. Iudicet Dominus arbiter huius diei inter Israel, et inter filios Ammon. 007 JDG 011 028 Noluitque acquiescere rex filiorum Ammon verbis Iephte, quæ per nuncios mandaverat. 007 JDG 011 029 Factus est ergo super Iephte Spiritus Domini, et circuiens Galaad, et Manasse, Maspha quoque Galaad, et inde transiens ad filios Ammon, 007 JDG 011 030 votum vovit Domino, dicens: Si tradideris filios Ammon in manus meas, 007 JDG 011 031 quicumque primus fuerit egressus de foribus domus meæ, mihique occurrerit revertenti cum pace a filiis Ammon, eum holocaustum offeram Domino. 007 JDG 011 032 Transivitque Iephte ad filios Ammon, ut pugnaret contra eos: quos tradidit Dominus in manus eius. 007 JDG 011 033 Percussitque ab Aroer usque dum venias in Mennith, viginti civitates, et usque ad Abel, quæ est vineis consita, plaga magna nimis. Humiliatique sunt filii Ammon a filiis Israel. 007 JDG 011 034 Revertente autem Iephte in Maspha domum suam, occurrit ei unigenita filia sua cum tympanis et choris. Non enim habebat alios liberos. 007 JDG 011 035 Qua visa, scidit vestimenta sua, et ait: Heu me filia mea decepisti me, et ipsa decepta es: aperui enim os meum ad Dominum, et aliud facere non potero. 007 JDG 011 036 Cui illa respondit: Pater mi, si aperuisti os tuum ad Dominum, fac mihi quodcumque pollicitus es, concessa tibi ultione atque victoria de hostibus tuis. 007 JDG 011 037 Dixitque ad patrem: Hoc solum mihi præsta quod deprecor: Dimitte me ut duobus mensibus circumeam montes, et plangam virginitatem meam cum sodalibus meis. 007 JDG 011 038 Cui ille respondit: Vade. Et dimisit eam duobus mensibus. Cumque abiisset cum sociis ac sodalibus suis, flebat virginitatem suam in montibus. 007 JDG 011 039 Expletisque duobus mensibus, reversa est ad patrem suum, et fecit ei sicut voverat, quæ ignorabat virum. Exinde mos increbruit in Israel, et consuetudo servata est: 007 JDG 011 040 ut post anni circulum conveniant in unum filiæ Israel, et plangant filiam Iephte Galaaditæ diebus quattuor. 007 JDG 012 001 Ecce autem in Ephraim orta est seditio. Nam transeuntes contra aquilonem, dixerunt ad Iephte: Quare vadens ad pugnam contra filios Ammon, vocare nos noluisti, ut pergeremus tecum? Igitur incendemus domum tuam. 007 JDG 012 002 Quibus ille respondit: Disceptatio erat mihi et populo meo contra filios Ammon vehemens: vocavique vos, ut præberetis mihi auxilium, et facere noluistis. 007 JDG 012 003 Quod cernens posui animam meam in manibus meis, transivique ad filios Ammon, et tradidit eos Dominus in manus meas. Quid commerui, ut adversum me consurgatis in prælium? 007 JDG 012 004 Vocatis itaque ad se cunctis viris Galaad, pugnabat contra Ephraim: percusseruntque viri Galaad Ephraim, quia dixerat: Fugitivus est Galaad de Ephraim, et habitat in medio Ephraim et Manasse. 007 JDG 012 005 Occupaveruntque Galaaditæ vada Iordanis, per quæ Ephraim reversurus erat. Cumque venisset ad ea de Ephraim numero, fugiens, atque dixisset: Obsecro ut me transire permittatis: dicebant ei Galaaditæ: Numquid Ephrathæus es? Quo dicente: Non sum: 007 JDG 012 006 interrogabant eum: Dic ergo Scibboleth, quod interpretatur Spica. Qui respondebat, Sibboleth: eadem littera spicam exprimere non valens. Statimque apprehensum iugulabant in ipso Iordanis transitu. Et ceciderunt in illo tempore de Ephraim quadraginta duo millia. 007 JDG 012 007 Iudicavit itaque Iephte Galaadites Israel sex annis: et mortuus est, ac sepultus in civitate sua Galaad. 007 JDG 012 008 Post hunc iudicavit Israel Abesan de Bethlehem: 007 JDG 012 009 qui habuit triginta filios, et totidem filias, quas emittens foras, maritis dedit, et eiusdem numeri filiis suis accepit uxores, introducens in domum suam. Qui septem annis iudicavit Israel. 007 JDG 012 010 mortuusque est, ac sepultus in Bethlehem. 007 JDG 012 011 Cui successit Ahialon Zabulonites: et iudicavit Israel decem annis: 007 JDG 012 012 mortuusque est, ac sepultus in Zabulon. 007 JDG 012 013 Post hunc iudicavit Israel Abdon, filius Illel Pharathonites: 007 JDG 012 014 qui habuit quadraginta filios, et triginta ex eis nepotes, ascendentes super septuaginta pullos asinarum, et iudicavit Israel octo annis: 007 JDG 012 015 mortuusque est, ac sepultus in Pharathon terræ Ephraim, in monte Amalec. 007 JDG 013 001 Rursumque filii Israel fecerunt malum in conspectu Domini: qui tradidit eos in manus Philisthinorum quadraginta annis. 007 JDG 013 002 Erat autem quidam vir de Saraa, et de stirpe Dan, nomine Manue, habens uxorem sterilem. 007 JDG 013 003 Cui apparuit Angelus Domini, et dixit ad eam: Sterilis es et absque liberis: sed concipies et paries filium: 007 JDG 013 004 Cave ergo ne bibas vinum ac siceram, nec immundum quidquam comedas: 007 JDG 013 005 quia concipies, et paries filium, cuius non tanget caput novacula: erit enim Nazaræus Dei ab infantia sua, et ex matris utero, et ipse incipiet liberare Israel de manu Philisthinorum. 007 JDG 013 006 Quæ cum venisset ad maritum suum, dixit ei: Vir Dei venit ad me, habens vultum angelicum, terribilis nimis. Quem cum interrogassem, quis esset, et unde venisset, et quo nomine vocaretur, noluit mihi dicere: 007 JDG 013 007 sed hoc respondit: Ecce concipies et paries filium: cave ne vinum bibas, nec siceram, et ne aliquo vescaris immundo: erit enim puer Nazaræus Dei ab infantia sua, ex utero matris suæ usque ad diem mortis suæ. 007 JDG 013 008 Oravit itaque Manue Dominum, et ait: Obsecro Domine, ut vir Dei, quem misisti, veniat iterum, et doceat nos quid debeamus facere de puero, qui nasciturus est. 007 JDG 013 009 Exaudivitque Dominus deprecantem Manue, et apparuit rursum Angelus Dei uxori eius sedenti in agro. Manue autem maritus eius non erat cum ea. Quæ cum vidisset Angelum, 007 JDG 013 010 festinavit, et cucurrit ad virum suum: nunciavitque ei, dicens: Ecce apparuit mihi vir, quem ante videram. 007 JDG 013 011 Qui surrexit, et secutus est uxorem suam: veniensque ad virum, dixit ei: Tu es qui locutus es mulieri? Et ille respondit: Ego sum. 007 JDG 013 012 Cui Manue: Quando, inquit, sermo tuus fuerit expletus, quid vis ut faciat puer? Aut a quo se observare debebit? 007 JDG 013 013 Dixitque Angelus Domini ad Manue: Ab omnibus, quæ locutus sum uxori tuæ, abstineat se: 007 JDG 013 014 et quidquid ex vinea nascitur, non comedat: vinum et siceram non bibat, nullo vescatur immundo: et quod ei præcepi, impleat atque custodiat. 007 JDG 013 015 Dixitque Manue ad Angelum Domini: Obsecro te ut acquiescas precibus meis, et faciamus tibi hœdum de capris. 007 JDG 013 016 Cui respondit Angelus: Si me cogis, non comedam panes tuos: si autem vis holocaustum facere, offer illud Domino. Et nesciebat Manue quod Angelus Domini esset. 007 JDG 013 017 Dixitque ad eum: Quod est tibi nomen, ut, si sermo tuus fuerit expletus, honoremus te? 007 JDG 013 018 Cui ille respondit: Cur quæris nomen meum, quod est mirabile? 007 JDG 013 019 Tulit itaque Manue hœdum de capris, et libamenta, et posuit super petram, offerens Domino, qui facit mirabilia: ipse autem et uxor eius intuebantur. 007 JDG 013 020 Cumque ascenderet flamma altaris in cælum, Angelus Domini pariter in flamma ascendit. Quod cum vidissent Manue et uxor eius, proni ceciderunt in terram, 007 JDG 013 021 et ultra eis non apparuit Angelus Domini. Statimque intellexit Manue, Angelum Domini esse, 007 JDG 013 022 et dixit ad uxorem suam: Morte moriemur, quia vidimus Deum. 007 JDG 013 023 Cui respondit mulier: Si Dominus nos vellet occidere, de manibus nostris holocaustum et libamenta non suscepisset, nec ostendisset nobis hæc omnia neque ea, quæ sunt ventura, dixisset. 007 JDG 013 024 Peperit itaque filium, et vocavit nomen eius Samson. Crevitque puer, et benedixit ei Dominus. 007 JDG 013 025 Cœpitque Spiritus Domini esse cum eo in castris Dan inter Saraa et Esthaol. 007 JDG 014 001 Descendit ergo Samson in Thamnatha. Vidensque ibi mulierem de filiabus Philisthiim, 007 JDG 014 002 ascendit, et nunciavit patri suo, et matri suæ, dicens: Vidi mulierem in Thamnatha de filiabus Philisthinorum: quam quæso ut mihi accipiatis uxorem. 007 JDG 014 003 Cui dixerunt pater et mater sua: Numquid non est mulier in filiabus fratrum tuorum, et in omni populo meo, quia vis accipere uxorem de Philisthiim, qui incircumcisi sunt? Dixitque Samson ad patrem suum: Hanc mihi accipe: quia placuit oculis meis. 007 JDG 014 004 Parentes autem eius nesciebant quod res a Domino fieret, et quæreret occasionem contra Philisthiim. Eo enim tempore Philisthiim dominabantur Israeli. 007 JDG 014 005 Descendit itaque Samson cum patre suo et matre in Thamnatha. Cumque venissent ad vineas oppidi, apparuit catulus leonis sævus, et rugiens, et occurrit ei. 007 JDG 014 006 Irruit autem Spiritus Domini in Samson, et dilaceravit leonem, quasi hœdum in frustra discerpens, nihil omnino habens in manu: et hoc patri et matri noluit indicare. 007 JDG 014 007 Descenditque et locutus est mulieri, quæ placuerat oculis eius. 007 JDG 014 008 Et post aliquot dies revertens ut acciperet eam, declinavit ut videret cadaver leonis, et ecce examen apum in ore leonis erat ac favus mellis. 007 JDG 014 009 Quem cum sumpsisset in manibus, comedebat in via: veniensque ad patrem suum et matrem, dedit eis partem, qui et ipsi comederunt: nec tamen eis voluit indicare quod mel de corpore leonis assumpserat. 007 JDG 014 010 Descendit itaque pater eius ad mulierem, et fecit filio suo Samson convivium. Sic enim iuvenes facere consueverant. 007 JDG 014 011 Cum ergo cives loci illius vidissent eum, dederunt ei sodales triginta ut essent cum eo. 007 JDG 014 012 Quibus locutus est Samson: Proponam vobis problema: quod si solveritis mihi intra septem dies convivii, dabo vobis triginta sindones, et totidem tunicas: 007 JDG 014 013 sin autem non potueritis solvere, vos dabitis mihi triginta sindones, et eiusdem numeri tunicas. Qui responderunt ei: Propone problema, ut audiamus. 007 JDG 014 014 Dixitque eis: De comedente exivit cibus, et de forti egressa est dulcedo. Nec potuerunt per tres dies propositionem solvere. 007 JDG 014 015 Cumque adesset dies septimus, dixerunt ad uxorem Samson: Blandire viro tuo, et suade ei ut indicet tibi quid significet problema. Quod si facere nolueris, incendemus te, et domum patris tui. An idcirco vocastis nos ad nuptias ut spoliaretis? 007 JDG 014 016 Quæ fundebat apud Samson lacrymas, et quærebatur dicens: Odisti me, et non diligis: idcirco problema, quod proposuisti filiis populi mei, non vis mihi exponere. At ille respondit: Patri meo et matri nolui dicere: et tibi indicare potero? 007 JDG 014 017 Septem igitur diebus convivii flebat ante eum: tandemque die septimo cum ei esset molesta, exposuit. Quæ statim indicavit civibus suis. 007 JDG 014 018 Et illi dixerunt ei die septimo ante solis occubitum: Quid dulcius melle, et quid fortius leone? Qui ait ad eos: Si non arassetis in vitula mea, non invenissetis propositionem meam. 007 JDG 014 019 Irruit itaque in eum Spiritus Domini, descenditque Ascalonem, et percussit ibi triginta viros. Quorum ablatas vestes dedit iis, qui problema solverant. Iratusque nimis ascendit in domum patris sui: 007 JDG 014 020 uxor autem eius accepit maritum unum de amicis eius et pronubis. 007 JDG 015 001 Post aliquantulum autem temporis, cum dies triticeæ messis instarent, venit Samson, invisere volens uxorem suam, et attulit ei hœdum de capris. Cumque cubiculum eius solito vellet intrare, prohibuit eum pater illius, dicens: 007 JDG 015 002 Putavi quod odisses eam, et ideo tradidi illam amico tuo: sed habet sororem, quæ iunior et pulchrior illa est, sit tibi pro ea uxor. 007 JDG 015 003 Cui Samson respondit: Ab hac die non erit culpa in me contra Philisthæos: faciam enim vobis mala. 007 JDG 015 004 Perrexitque et cepit trecentas vulpes, caudasque earum iunxit ad caudas, et faces ligavit in medio: 007 JDG 015 005 quas igne succendens, dimisit, ut huc illucque discurrerent. Quæ statim perrexerunt in segetes Philisthinorum. Quibus succensis, et comportatæ iam fruges, et adhuc stantes in stipula, concrematæ sunt, in tantum, ut vineas quoque et oliveta flamma consumeret. 007 JDG 015 006 Dixeruntque Philisthiim: Quis fecit hanc rem? Quibus dictum est: Samson gener Thamnathæi: quia tulit uxorem eius, et alteri tradidit, hæc operatus est. Ascenderuntque Philisthiim: et combusserunt tam mulierem quam patrem eius. 007 JDG 015 007 Quibus ait Samson: Licet hæc feceritis, tamen adhuc ex vobis expetam ultionem, et tunc quiescam. 007 JDG 015 008 Percussitque eos ingenti plaga, ita ut stupentes suram femori imponerent. Et descendens habitavit in spelunca petræ Etam. 007 JDG 015 009 Igitur ascendentes Philisthiim in Terram Iuda castrametati sunt in loco, qui postea vocatus est Lechi, id est, Maxilla, ubi eorum effusus est exercitus. 007 JDG 015 010 Dixeruntque ad eos de tribu Iuda: Cur ascendistis adversum nos? Qui responderunt: Ut ligemus Samson, venimus, et reddamus ei quæ in nos operatus est. 007 JDG 015 011 Descenderunt ergo tria millia virorum de Iuda, ad specum silicis Etam, dixeruntque ad Samson: Nescis quod Philisthiim imperent nobis? Quare hoc facere voluisti? Quibus ille ait: Sicut fecerunt mihi, sic feci eis. 007 JDG 015 012 Ligare, inquiunt, te venimus, et tradere in manus Philisthinorum. Quibus Samson, Iurate, ait, et spondete mihi quod non occidatis me. 007 JDG 015 013 Dixerunt: Non te occidemus, sed vinctum trademus. Ligaveruntque eum duobus novis funibus, et tulerunt eum de petra Etam. 007 JDG 015 014 Qui cum venisset ad locum Maxillæ, et Philisthiim vociferantes occurrissent ei, irruit Spiritus Domini in eum: et sicut solent ad odorem ignis lina consumi, ita vincula quibus ligatus erat, dissipata sunt et soluta. 007 JDG 015 015 Inventamque maxillam, id est, mandibulam asini, quæ iacebat, arripiens, interfecit in ea mille viros, 007 JDG 015 016 et ait: In maxilla asini, in mandibula pulli asinarum delevi eos, et percussi mille viros. 007 JDG 015 017 Cumque hæc verba canens complesset, proiecit mandibulam de manu, et vocavit nomen loci illius Ramathlechi, quod interpretatur Elevatio Maxillæ. 007 JDG 015 018 Sitiensque valde, clamavit ad Dominum, et ait: Tu dedisti in manu servi tui salutem hanc maximam atque victoriam: en siti morior, incidamque in manus incircumcisorum. 007 JDG 015 019 Aperuit itaque Dominus molarem dentem in maxilla asini, et egressæ sunt ex eo aquæ. Quibus haustis, refocillavit spiritum, et vires recepit. Idcirco appellatum est nomen loci illius, Fons invocantis de maxilla, usque in præsentem diem. 007 JDG 015 020 Iudicavitque Israel in diebus Philisthiim viginti annis. 007 JDG 016 001 Abiit quoque in Gazam, et vidit ibi mulierem meretricem, ingressusque est ad eam. 007 JDG 016 002 Quod cum audissent Philisthiim, et percrebruisset apud eos, intrasse urbem Samson, circumdederunt eum, positis in porta civitatis custodibus: et ibi tota nocte cum silentio præstolantes, ut facto mane exeuntem occiderent. 007 JDG 016 003 Dormivit autem Samson usque ad medium noctem: et inde consurgens apprehendit ambas portæ fores cum postibus suis, et sera, impositasque humeris suis portavit ad verticem montis, qui respicit Hebron. 007 JDG 016 004 Post hæc amavit mulierem, quæ habitabat in Valle Sorec, et vocabatur Dalila. 007 JDG 016 005 Veneruntque ad eam principes Philisthinorum, atque dixerunt: Decipe eum, et disce ab illo, in quo habeat tantam fortitudinem, et quomodo eum superare valeamus, et vinctum affligere. Quod si feceris, dabimus tibi singuli mille et centum argenteos. 007 JDG 016 006 Locuta est ergo Dalila ad Samson: Dic mihi, obsecro, in quo sit tua maxima fortitudo, et quid sit quo ligatus erumpere nequeas? 007 JDG 016 007 Cui respondit Samson: Si septem nerviceis funibus necdum siccis, et adhuc humentibus ligatus fuero, infirmus ero ut ceteri homines. 007 JDG 016 008 Attuleruntque ad eam satrapæ Philisthinorum septem funes, ut dixerat: quibus vinxit eam, 007 JDG 016 009 latentibus apud se insidiis, et in cubiculo finem rei expectantibus, clamavitque ad eum: Philisthiim super te Samson. Qui rupit vincula, quomodo si rumpat quis filum de stuppæ tortum putamine, cum odorem ignis acceperit: et non est cognitum in quo esset fortitudo eius. 007 JDG 016 010 Dixitque ad eum Dalila: Ecce illusisti mihi, et falsum locutus es: saltem nunc indica mihi quo ligari debeas. 007 JDG 016 011 Cui ille respondit: Si ligatus fuero novis funibus, qui numquam fuerunt in opere, infirmus ero, et aliorum hominum similis. 007 JDG 016 012 Quibus rursum Dalila vinxit eum, et clamavit: Philisthiim super te Samson, in cubiculo insidiis præparatis. Qui ita rupit vincula quasi fila telarum. 007 JDG 016 013 Dixitque Dalila rursum ad eum: Usquequo decipis me, et falsum loqueris? Ostende quo vinciri debeas. Cui respondit Samson: Si septem crines capitis mei cum licio plexueris, et clavum his circumligatum terræ fixeris, infirmus ero. 007 JDG 016 014 Quod cum fecisset Dalila, dixit ad eum: Philisthiim super te Samson. Qui consurgens de somno extraxit clavum cum crinibus et licio. 007 JDG 016 015 Dixitque ad eum Dalila: Quomodo dicis quod amas me, cum animus tuus non sit mecum? Per tres vices mentitus es mihi, et noluisti dicere in quo sit maxima fortitudo tua. 007 JDG 016 016 Cumque molesta esset ei, et per multos dies iugiter adhæreret, spatium ad quietem non tribuens, defecit anima eius, et ad mortem usque lassata est. 007 JDG 016 017 Tunc aperiens veritatem rei, dixit ad eam: Ferrum numquam ascendit super caput meum, quia Nazaræus, id est, consecratus Deo sum de utero matris meæ: si rasum fuerit caput meum, recedet a me fortitudo mea, et deficiam, eroque sicut ceteri homines. 007 JDG 016 018 Vidensque illa quod confessus ei esset omnem animum suum, misit ad principes Philisthinorum ac mandavit: Ascende adhuc semel, quia nunc mihi aperuit cor suum. Qui ascenderunt assumpta pecunia, quam promiserant. 007 JDG 016 019 At illa dormire eum fecit super genua sua, et in sinu suo reclinare caput. Vocavitque tonsorem, et rasit septem crines eius, et cœpit abigere eum, et a se repellere: statim enim ab eo fortitudo discessit: 007 JDG 016 020 dixitque: Philisthiim super te Samson. Qui de somno consurgens, dixit in animo suo: Egrediar sicut ante feci, et me excutiam, nesciens quod recessisset ab eo Dominus. 007 JDG 016 021 Quem cum apprehendissent Philisthiim, statim eruerunt oculos eius, et duxerunt Gazam vinctum catenis, et clausum in carcere molere fecerunt. 007 JDG 016 022 Iamque capilli eius renasci cœperunt, 007 JDG 016 023 et principes Philisthinorum convenerunt in unum ut immolarent hostias magnificas Dagon deo suo, et epularentur, dicentes: Tradidit deus noster inimicum nostrum Samson in manus nostras. 007 JDG 016 024 Quod etiam populus videns, laudabat deum suum, eademque dicebat: Tradidit deus noster adversarium nostrum in manus nostras, qui delevit terram nostram, et occidit plurimos. 007 JDG 016 025 Lætantesque per convivia, sumptis iam epulis, præceperunt ut vocaretur Samson, et ante eos luderet. Qui adductus de carcere ludebat ante eos, feceruntque eum stare inter duas columnas. 007 JDG 016 026 Qui dixit puero regenti gressus suos: Dimitte me, ut tangam columnas, quibus omnis imminet domus, et recliner super eas, et paululum requiescam. 007 JDG 016 027 Domus autem erat plena virorum ac mulierum, et erant ibi omnes principes Philisthinorum, ac de tecto et solario circiter tria millia utriusque sexus spectantes ludentem Samson. 007 JDG 016 028 At ille invocato Domino ait: Domine Deus, memento mei, et redde mihi nunc fortitudinem pristinam Deus meus, ut ulciscar me de hostibus meis, et pro amissione duorum luminum unam ultionem recipiam. 007 JDG 016 029 Et apprehendens ambas columnas, quibus innitebatur domus, alteramque earum dextera, et alteram læva tenens, 007 JDG 016 030 ait: Moriatur anima mea cum Philisthiim. Concussisque fortiter columnis, cecidit domus super omnes principes, et ceteram multitudinem, quæ ibi erat: multoque plures interfecit moriens, quam ante vivus occiderat. 007 JDG 016 031 Descendentes autem fratres eius et universa cognatio tulerunt corpus eius, et sepelierunt inter Saraa et Esthaol in sepulchro patris sui Manue: iudicavitque Israel viginti annis. 007 JDG 017 001 Fuit eo tempore vir quidam de monte Ephraim nomine Michas, 007 JDG 017 002 qui dixit matri suæ: Mille et centum argenteos, quos separaveras tibi, et super quibus me audiente iuraveras, ecce ego habeo, et apud me sunt. Cui illa respondit: Benedictus filius meus Domino. 007 JDG 017 003 Reddidit ergo eos matri suæ, quæ dixerat ei: Consecravi et vovi hoc argentum Domino, ut de manu mea suscipiat filius meus, et faciat sculptile atque conflatile: et nunc trado illud tibi. 007 JDG 017 004 Reddidit igitur eos matri suæ: quæ tulit ducentos argenteos, et dedit eos argentario, ut faceret ex eis sculptile atque conflatile, quod fuit in domo Michæ. 007 JDG 017 005 Qui ædiculam quoque in ea deo separavit, et fecit ephod, et theraphim, id est, vestem sacerdotalem, et idola: implevitque unius filiorum suorum manum, et factus est ei sacerdos. 007 JDG 017 006 In diebus illis non erat rex in Israel, sed unusquisque quod sibi rectum videbatur, hoc faciebat. 007 JDG 017 007 Fuit quoque alter adolescens de Bethlehem Iuda, ex cognatione eius: eratque ipse Levites, et habitabat ibi. 007 JDG 017 008 Egressusque de civitate Bethlehem, peregrinari voluit ubicumque sibi commodum reperisset. Cumque venisset in montem Ephraim, iter faciens, et declinasset parumper in domum Michæ, 007 JDG 017 009 interrogatus est ab eo unde venisset. Qui respondit: Levita sum de Bethlehem Iuda, et vado ut habitem ubi potuero, et utile mihi esse perspexero. 007 JDG 017 010 Dixitque Michas: Mane apud me, et esto mihi parens ac sacerdos: daboque tibi per annos singulos decem argenteos, ac vestem duplicem, et quæ ad victum sunt necessaria. 007 JDG 017 011 Acquievit, et mansit apud hominem, fuitque illi quasi unus de filiis. 007 JDG 017 012 Implevitque Michas manum eius, et habuit puerum sacerdotem apud se, 007 JDG 017 013 Nunc scio, dicens, quod benefaciet mihi Deus habenti Levitici generis sacerdotem. 007 JDG 018 001 In diebus illis non erat rex in Israel, et tribus Dan quærebat possessionem sibi, ut habitaret in ea: usque ad illum enim diem inter ceteras tribus sortem non acceperat. 007 JDG 018 002 Miserunt ergo filii Dan, stirpis et familiæ suæ quinque viros fortissimos de Saraa et Esthaol, ut explorarent terram, et diligenter inspicerent: dixeruntque eis: Ite, et considerate terram. Qui cum pergentes venissent in montem Ephraim, et intrassent domum Michæ, requieverunt ibi: 007 JDG 018 003 et agnoscentes vocem adolescentis Levitæ, utentesque illius diversorio, dixerunt ad eum: Quis te huc adducit? Quid hic agis? Quam ob causam huc venire voluisti? 007 JDG 018 004 Qui respondit eis: Hæc, et hæc præstitit mihi Michas, et me mercede conduxit ut sim ei sacerdos. 007 JDG 018 005 Rogaverunt autem eum ut consuleret Dominum, ut scire possent an prospero itinere pergerent, et res haberet effectum. 007 JDG 018 006 Qui respondit eis: Ite in pace: Dominus respicit viam vestram, et iter quo pergitis. 007 JDG 018 007 Euntes igitur quinque viri venerunt Lais: videruntque populum habitantem in ea absque ullo timore, iuxta consuetudinem Sidoniorum, securum et quietum, nullo ei penitus resistente, magnarumque opum, et procul a Sidone atque a cunctis hominibus separatum. 007 JDG 018 008 Reversique ad fratres suos in Saraa et Esthaol, et quid egissent sciscitantibus responderunt: 007 JDG 018 009 Surgite, ascendamus ad eos: vidimus enim terram valde opulentam et uberem: nolite negligere, nolite cessare. Eamus, et possideamus eam, nullus erit labor. 007 JDG 018 010 Intrabimus ad securos, in regionem latissimam, tradetque nobis Dominus locum, in quo nullius rei est penuria eorum, quæ gignuntur in terra. 007 JDG 018 011 Profecti igitur sunt de cognatione Dan, id est, de Saraa et Esthaol sexcenti viri accincti armis bellicis, 007 JDG 018 012 ascendentesque manserunt in Cariathiarim Iudæ: qui locus ex eo tempore Castrorum Dan, nomen accepit, et est post tergum Cariathiarim. 007 JDG 018 013 Inde transierunt in montem Ephraim. Cumque venissent ad domum Michæ, 007 JDG 018 014 dixerunt quinque viri, qui prius missi fuerant ad considerandam Terram Lais, ceteris fratribus suis: Nostis quod in domibus istis sit ephod, et theraphim, et sculptile, atque conflatile: videte quid vobis placeat. 007 JDG 018 015 Et cum paululum declinassent, ingressi sunt domum adolescentis Levitæ, qui erat in domo Michæ: salutaveruntque eum verbis pacificis. 007 JDG 018 016 Sexcenti autem viri ita ut erant armati, stabant ante ostium. 007 JDG 018 017 At illi, qui ingressi fuerant domum iuvenis, sculptile, et ephod, et theraphim, atque conflatile tollere nitebantur, et sacerdos stabat ante ostium, sexcentis viris fortissimis haud procul expectantibus. 007 JDG 018 018 Tulerunt igitur qui intraverant sculptile, ephod, et idola, atque conflatile. Quibus dixit sacerdos: Quid facitis? 007 JDG 018 019 Cui responderunt: Tace, et pone digitum super os tuum: venique nobiscum, ut habeamus te patrem, ac sacerdotem. Quid tibi melius est, ut sis sacerdos in domo unius viri, an in una tribu et familia in Israel? 007 JDG 018 020 Quod cum audisset, acquievit sermonibus eorum, et tulit ephod, et idola, ac sculptile, et profectus est cum eis. 007 JDG 018 021 Qui cum pergerent, et ante se ire fecissent parvulos ac iumenta, et omne quod erat pretiosum, 007 JDG 018 022 et iam a domo Michæ essent procul, viri qui habitabant in ædibus Michæ conclamantes secuti sunt, 007 JDG 018 023 et post tergum clamare cœperunt. Qui cum respexissent, dixerunt ad Micham: Quid tibi vis? Cur clamas? 007 JDG 018 024 Qui respondit: Meos deos, quos mihi feci, tulistis, et sacerdotem, et omnia quæ habeo, et dicitis: Quid tibi est? 007 JDG 018 025 Dixeruntque ei filii Dan: Cave ne ultra loquaris ad nos, et veniant ad te viri animo concitati, et ipse cum omni domo tua pereas. 007 JDG 018 026 Et sic cœpto itinere perrexerunt. Videns autem Michas, quod fortiores se essent, reversus est in domum suam. 007 JDG 018 027 Sexcenti autem viri tulerunt sacerdotem, et quæ supra diximus: veneruntque in Lais ad populum quiescentem atque securum, et percusserunt eos in ore gladii: urbemque incendio tradiderunt, 007 JDG 018 028 nullo penitus ferente præsidium, eo quod procul habitarent a Sidone, et cum nullo hominum haberent quidquam societatis ac negotii. Erat autem civitas sita in regione Rohob: quam rursum extruentes habitaverunt in ea, 007 JDG 018 029 vocato nomine civitatis Dan iuxta vocabulum patris sui, quem genuerat Israel, quæ prius Lais dicebatur. 007 JDG 018 030 Posueruntque sibi sculptile, et Ionathan filium Gersam filii Moysi, ac filios eius sacerdotes in tribu Dan, usque ad diem captivitatis suæ. 007 JDG 018 031 Mansitque apud eos idolum Michæ omni tempore, quo fuit domus Dei in Silo. In diebus illis non erat rex in Israel. 007 JDG 019 001 Fuit quidam vir Levites habitans in latere montis Ephraim, qui accepit uxorem de Bethlehem Iuda: 007 JDG 019 002 quæ reliquit eum, et reversa est in domum patris sui in Bethlehem, mansitque apud eum quattuor mensibus. 007 JDG 019 003 Secutusque est eam vir suus, volens reconciliari ei, atque blandiri, et secum reducere, habens in comitatu puerum et duos asinos: quæ suscepit eum, et introduxit in domum patris sui. Quod cum audisset socer eius, eumque vidisset, occurrit ei lætus, 007 JDG 019 004 et amplexatus est hominem. Mansitque gener in domo soceri tribus diebus, comedens cum eo et bibens familiariter. 007 JDG 019 005 Die autem quarto de nocte consurgens, proficisci voluit. Quem tenuit socer, et ait ad eum: Gusta prius pauxillum panis, et conforta stomachum, et sic proficisceris. 007 JDG 019 006 Sederuntque simul, ac comederunt et biberunt. Dixitque pater puellæ ad generum suum: Quæso te ut hodie hic maneas, pariterque lætemur. 007 JDG 019 007 At ille consurgens, cœpit velle proficisci. Et nihilominus obnixe eum socer tenuit, et apud se fecit manere. 007 JDG 019 008 Mane autem facto, parabat Levites iter. Cui socer rursum: Oro te, inquit, ut paululum cibi capias, et assumptis viribus, donec increscat dies, postea proficiscaris. Comederunt ergo simul. 007 JDG 019 009 Surrexitque adolescens, ut pergeret cum uxore sua et puero. Cui rursum locutus est socer: Considera quod dies ad occasum declivior sit, et propinquat ad vesperum: mane apud me etiam hodie, et duc lætum diem, et cras proficisceris ut vadas in domum tuam. 007 JDG 019 010 Noluit gener acquiescere sermonibus eius: sed statim perrexit, et venit contra Iebus, quæ altero nomine vocatur Ierusalem, ducens secum duos asinos onustos, et concubinam. 007 JDG 019 011 Iamque erant iuxta Iebus, et dies mutabatur in noctem: dixitque puer ad dominum suum: Veni, obsecro, declinemus ad urbem Iebusæorum, et maneamus in ea. 007 JDG 019 012 Cui respondit dominus: Non ingrediar oppidum gentis alienæ, quæ non est de filiis Israel, sed transibo usque Gabaa: 007 JDG 019 013 et cum illuc pervenero, manebimus in ea, aut certe in urbe Rama. 007 JDG 019 014 Transierunt ergo Iebus, et cœptum carpebant iter, occubuitque eis sol iuxta Gabaa, quæ est in tribu Beniamin: 007 JDG 019 015 diverteruntque ad eam, ut manerent ibi. Quo cum intrassent, sedebant in platea civitatis, et nullus eos recipere voluit hospitio. 007 JDG 019 016 Et ecce, apparuit homo senex, revertens de agro et de opere suo vesperi, qui et ipse de monte erat Ephraim, et peregrinus habitabat in Gabaa. Homines autem regionis illius erant filii Iemini. 007 JDG 019 017 Elevatisque oculis, vidit senex sedentem hominem cum sarcinulis suis in platea civitatis: et dixit ad eum: Unde venis? Et quo vadis? 007 JDG 019 018 Qui respondit ei: Profecti sumus de Bethlehem Iuda, et pergimus ad locum nostrum, qui est in latere montis Ephraim, unde ieramus in Bethlehem: et nunc vadimus ad domum Dei, nullusque sub tectum suum nos vult recipere, 007 JDG 019 019 habentes paleas et fœnum in asinorum pabulum, et panem ac vinum in meos et ancillæ tuæ usus, et pueri, qui mecum est: nulla re indigemus nisi hospitio. 007 JDG 019 020 Cui respondit senex: Pax tecum sit, ego præbebo omnia quæ necessaria sunt: tantum, quæso, ne in platea maneas. 007 JDG 019 021 Introduxitque eum in domum suam, et pabulum asinis præbuit: ac postquam laverunt pedes suos, recepit eos in convivium. 007 JDG 019 022 Illis epulantibus, et post laborem itineris, cibo et potu reficientibus corpora, venerunt viri civitatis illius, filii Belial, (id est, absque iugo) et circumdantes domum senis, fores pulsare cœperunt, clamantes ad dominum domus, atque dicentes: Educ virum, qui ingressus est domum tuam, ut abutamur eo. 007 JDG 019 023 Egressusque est ad eos senex, et ait: Nolite fratres, nolite facere malum hoc: quia ingressus est homo hospitium meum, et cessate ab hac stultitia: 007 JDG 019 024 habeo filiam virginem, et hic homo habet concubinam, educam eas ad vos, ut humilietis eas, et vestram libidinem compleatis: tantum, obsecro, ne scelus hoc contra naturam operemini in virum. 007 JDG 019 025 Nolebant acquiescere sermonibus illius. Quod cernens homo, eduxit ad eos concubinam suam, et eis tradidit illudendam: qua cum tota nocte abusi essent, dimiserunt eam mane. 007 JDG 019 026 At mulier, recedentibus tenebris, venit ad ostium domus, ubi manebat dominus suus, et ibi corruit. 007 JDG 019 027 Mane facto, surrexit homo, et aperuit ostium, ut cœptam expleret viam: et ecce concubina eius iacebat ante ostium sparsis in limine manibus. 007 JDG 019 028 Cui ille, putans eam quiescere, loquebatur: Surge, et ambulemus. Qua nihil respondente, intelligens quod erat mortua; tulit eam, et imposuit asino, reversusque est in domum suam. 007 JDG 019 029 Quam cum esset ingressus, arripuit gladium, et cadaver uxoris cum ossibus suis in duodecim partes ac frustra concidens, misit in omnes terminos Israel. 007 JDG 019 030 Quod cum vidissent singuli, conclamabant. Numquam res talis facta est in Israel ex eo die, quo ascenderunt patres nostri de Ægypto, usque in præsens tempus: ferte sententiam, et in commune decernite quid facto opus sit. 007 JDG 020 001 Egressi itaque sunt omnes filii Israel, et pariter congregati, quasi vir unus, de Dan, usque Bersabee, et Terra Galaad ad Dominum in Maspha: 007 JDG 020 002 Omnesque anguli populorum, et cunctæ tribus Israel in ecclesiam populi Dei convenerunt quadringenta millia peditum pugnatorum. 007 JDG 020 003 (Nec latuit filios Beniamin quod ascendissent filii Israel in Maspha.) Interrogatusque Levita, maritus mulieris interfectæ, quomodo tantum scelus perpetratum esset, 007 JDG 020 004 respondit: Veni in Gabaa Beniamin cum uxore mea, illucque diverti: 007 JDG 020 005 et ecce homines civitatis illius circumdederunt nocte domum, in qua manebam, volentes me occidere, et uxorem meam incredibili furore libidinis vexantes, denique mortua est. 007 JDG 020 006 Quam arreptam, in frustra concidi, misique partes in omnes terminos possessionis vestræ: quia numquam tantum nefas, et tam grande piaculum factum est in Israel. 007 JDG 020 007 Adestis omnes filii Israel, decernite quid facere debeatis. 007 JDG 020 008 Stansque omnis populus, quasi unius hominis sermone respondit: Non recedemus in tabernacula nostra, nec suam quisquam intrabit domum: 007 JDG 020 009 sed hoc contra Gabaa in commune faciamus. 007 JDG 020 010 Decem viri eligantur e centum ex omnibus tribubus Israel, et centum de mille, et mille de decem millibus, ut comportent exercitui cibaria, et possimus pugnare contra Gabaa Beniamin, et reddere ei pro scelere, quod meretur. 007 JDG 020 011 Convenitque universus Israel ad civitatem, quasi homo unus eadem mente, unoque consilio. 007 JDG 020 012 Et miserunt nuncios ad omnem tribum Beniamin, qui dicerent: Cur tantum nefas in vobis repertum est? 007 JDG 020 013 Tradite homines de Gabaa, qui hoc flagitium perpetrarunt, ut moriantur, et auferatur malum de Israel. Qui noluerunt fratrum suorum filiorum Israel audire mandatum: 007 JDG 020 014 sed ex cunctis urbibus, quæ sortis suæ erant, convenerunt in Gabaa, ut illis ferrent auxilium, et contra universum populum Israel dimicarent. 007 JDG 020 015 Inventique sunt viginti quinque millia de Beniamin educentium gladium, præter habitatores Gabaa, 007 JDG 020 016 qui septingenti erant viri fortissimi, ita sinistra ut dextra prœliantes: et sic fundis lapides ad certum iacientes, ut capillum quoque possent percutere, et nequaquam in alteram partem ictus lapidis deferretur. 007 JDG 020 017 Virorum quoque Israel, absque filiis Beniamin, inventa sunt quadringenta millia educentium gladium, et paratorum ad pugnam. 007 JDG 020 018 Qui surgentes venerunt in domum Dei, hoc est, in Silo: consulueruntque Deum, atque dixerunt: Quis erit in exercitu nostro princeps certaminis contra filios Beniamin? Quibus respondit Dominus: Iudas sit dux vester. 007 JDG 020 019 Statimque filii Israel surgentes mane, castrametati sunt iuxta Gabaa: 007 JDG 020 020 et inde procedentes ad pugnam contra Beniamin, urbem oppugnare cœperunt. 007 JDG 020 021 Egressique filii Beniamin de Gabaa, occiderunt de filiis Israel die illo viginti duo millia virorum. 007 JDG 020 022 Rursum filii Israel et fortitudine et numero confidentes, in eodem loco, in quo prius certaverant, aciem direxerunt: 007 JDG 020 023 ita tamen ut prius ascenderent et flerent coram Domino usque ad noctem: consulerentque eum, et dicerent: Debeo ultra procedere ad dimicandum contra filios Beniamin fratres meos, an non? Quibus ille respondit: Ascendite ad eos, et inite certamen. 007 JDG 020 024 Cumque filii Israel altera die contra filios Beniamin ad prœlium processissent, 007 JDG 020 025 eruperunt filii Beniamin de portis Gabaa: et occurrentes eis tanta in illos cæde bacchati sunt, ut decem et octo millia virorum educentium gladium prosternerent. 007 JDG 020 026 Quam ob rem omnes filii Israel venerunt in domum Dei, et sedentes flebant coram Domino: ieiunaveruntque die illo usque ad vesperam, et obtulerunt ei holocausta, atque pacificas victimas, 007 JDG 020 027 et super statu suo interrogaverunt. Eo tempore ibi erat arca fœderis Dei, 007 JDG 020 028 et Phinees filius Eleazari filii Aaron præpositus domus. Consuluerunt igitur Dominum, atque dixerunt: Exire ultra debemus ad pugnam contra filios Beniamin fratres nostros, an quiescere? Quibus ait Dominus: Ascendite, cras enim tradam eos in manus vestras. 007 JDG 020 029 Posueruntque filii Israel insidias per circuitum urbis Gabaa: 007 JDG 020 030 et tertia vice, sicut semel et bis, contra Beniamin exercitum produxerunt. 007 JDG 020 031 Sed et filii Beniamin audacter eruperunt de civitate, et fugientes adversarios longius persecuti sunt, ita ut vulnerarent ex eis sicut primo die et secundo, et cæderent per duas semitas vertentes terga, quarum una ferebatur in Bethel, et altera in Gabaa, atque prosternerent triginta circiter viros: 007 JDG 020 032 putaverunt enim solito eos more cedere. Qui fugam arte simulantes inierunt consilium ut abstraherent eos de civitate, et quasi fugientes ad supradictas semitas perducerent. 007 JDG 020 033 Omnes itaque filii Israel surgentes de sedibus suis, tetenderunt aciem in loco, qui vocatur Baalthamar. Insidiæ quoque, quæ circa urbem erant, paulatim se aperire cœperunt, 007 JDG 020 034 et ab Occidentali urbis parte procedere. Sed et alia decem millia virorum de universo Israel, habitatores urbis ad certamina provocabant. Ingravatumque est bellum contra filios Beniamin: et non intellexerunt quod ex omni parte illis instaret interitus. 007 JDG 020 035 Percussitque eos Dominus in conspectu filiorum Israel, et interfecerunt ex eis in illo die viginti quinque millia, et centum viros, omnes bellatores et educentes gladium. 007 JDG 020 036 Filii autem Beniamin cum se inferiores esse vidissent, cœperunt fugere. Quod cernentes filii Israel, dederunt eis ad fugiendum locum, ut ad præparatas insidias devenirent, quas iuxta urbem posuerant. 007 JDG 020 037 Qui cum repente de latibulis surrexissent, et Beniamin terga cædentibus daret, ingressi sunt civitatem, et percusserunt eam in ore gladii. 007 JDG 020 038 Signum autem dederant filii Israel his, quos in insidiis collocaverant, ut postquam urbem cepissent, ignem accenderent: ut ascendente in altum fumo, captam urbem demonstrarent. 007 JDG 020 039 Quod cum cernerent filii Israel in ipso certamine positi (putaverunt enim filii Beniamin eos fugere, et instantius persequebantur, cæsis de exercitu eorum triginta viris) 007 JDG 020 040 et viderent quasi columnam fumi de civitate conscendere. Beniamin quoque aspiciens retro, cum captam cerneret civitatem, et flammas in sublime ferri: 007 JDG 020 041 qui prius simulaverant fugam, versa facie fortius resistebant. Quod cum vidissent filii Beniamin, in fugam versi sunt, 007 JDG 020 042 et ad viam deserti ire cœperunt, illuc quoque eos adversariis persequentibus. Sed et hi, qui urbem succenderant, occurrerunt eis. 007 JDG 020 043 Atque ita factum est, ut ex utraque parte ab hostibus cæderentur, nec erat ulla requies morientium. Ceciderunt, atque prostrati sunt ad Orientalem plagam urbis Gabaa. 007 JDG 020 044 Fuerunt autem qui in eodem loco interfecti sunt, decem et octo millia virorum, omnes robustissimi pugnatores. 007 JDG 020 045 Quod cum vidissent, qui remanserant de Beniamin, fugerunt in solitudinem: et pergebant ad Petram, cuius vocabulum est Remmon. In illa quoque fuga palantes, et in diversa tendentes, occiderunt quinque millia virorum. Et cum ultra tenderent, persecuti sunt eos, et interfecerunt etiam alia duo millia. 007 JDG 020 046 Et sic factum est, ut omnes qui ceciderant de Beniamin in diversis locis essent viginti quinque millia, pugnatores ad bella promptissimi. 007 JDG 020 047 Remanserunt itaque de omni numero Beniamin, qui evadere, et fugere in solitudinem potuerunt, sexcenti viri: sederuntque in Petra Remmon mensibus quattuor. 007 JDG 020 048 Regressi autem filii Israel, omnes reliquias civitatis a viris usque ad iumenta gladio percusserunt, cunctasque urbes et viculos Beniamin vorax flamma consumpsit. 007 JDG 021 001 Iuraverunt quoque filii Israel in Maspha et dixerunt: Nullus nostrum dabit filiis Beniamin de filiabus suis uxorem. 007 JDG 021 002 Veneruntque omnes ad domum Dei in Silo, et in conspectu eius sedentes usque ad vesperam, levaverunt vocem, et magno ululatu cœperunt flere, dicentes: 007 JDG 021 003 Quare Domine Deus Israel factum est hoc malum in populo tuo, ut hodie una tribus auferretur ex nobis? 007 JDG 021 004 Altera autem die diluculo consurgentes, extruxerunt altare: obtuleruntque ibi holocausta, et pacificas victimas, et dixerunt: 007 JDG 021 005 Quis non ascendit in exercitu Domini de universis tribubus Israel? Grandi enim iuramento se constrinxerant, cum essent in Maspha, interfici eos qui defuissent. 007 JDG 021 006 Ductique pœnitentia filii Israel super fratre suo Beniamin, cœperunt dicere: Ablata est tribus una de Israel, 007 JDG 021 007 unde uxores accipient? Omnes enim in commune iuravimus, non daturos nos his filias nostras. 007 JDG 021 008 Idcirco dixerunt: Quis est de universis tribubus Israel, qui non ascendit ad Dominum in Maspha? Et ecce inventi sunt habitatores Iabes Galaad in illo exercitu non fuisse. 007 JDG 021 009 (Eo quoque tempore cum essent in Silo, nullus ex eis ibi repertus est.) 007 JDG 021 010 Miserunt itaque decem millia viros robustissimos, et præceperunt eis: Ite, et percutite habitatores Iabes Galaad in ore gladii, tam uxores quam parvulos eorum. 007 JDG 021 011 Et hoc erit quod observare debebitis: Omne generis masculini, et mulieres, quæ cognoverunt viros, interficite, virgines autem reservate. 007 JDG 021 012 Inventæque sunt de Iabes Galaad quadringentæ virgines, quæ nescierunt viri thorum, et adduxerunt eas ad castra in Silo, in Terram Chanaan. 007 JDG 021 013 Miseruntque nuncios ad filios Beniamin, qui erant in Petra Remmon, et præceperunt eis, ut eos susciperent in pace. 007 JDG 021 014 Veneruntque filii Beniamin in illo tempore, et datæ sunt eis uxores de filiabus Iabes Galaad: alias autem non repererunt, quas simili modo traderent. 007 JDG 021 015 Universusque Israel valde doluit, et egit pœnitentiam super interfectione unius tribus ex Israel. 007 JDG 021 016 Dixeruntque maiores natu: Quid faciemus reliquis, qui non acceperunt uxores? Omnes in Beniamin feminæ conciderunt, 007 JDG 021 017 et magna nobis cura, ingentique studio providendum est, ne una tribus deleatur ex Israel. 007 JDG 021 018 Filias enim nostras eis dare non possumus, constricti iuramento et maledictione, qua diximus: Maledictus qui dederit de filiabus suis uxorem Beniamin. 007 JDG 021 019 Ceperuntque consilium, atque dixerunt: Ecce sollemnitas Domini est in Silo anniversaria, quæ sita est ad Septentrionem urbis Bethel, et ad Orientalem plagam viæ, quæ de Bethel tendit ad Sichimam, et ad Meridiem oppidi Lebona. 007 JDG 021 020 Præceperuntque filiis Beniamin, atque dixerunt: Ite, ad latitate in vineis. 007 JDG 021 021 Cumque videritis filias Silo ad ducendos choros ex more procedere, exite repente de vineis, et rapite ex eis singuli uxores singulas, et pergite in Terram Beniamin. 007 JDG 021 022 Cumque venerint patres earum, ac fratres, et adversum vos queri cœperint, atque iurgari, dicemus eis: Miseremini eorum: non enim rapuerunt eas iure bellantium atque victorum, sed rogantibus ut acciperent, non dedistis, et a vestra parte peccatum est. 007 JDG 021 023 Feceruntque filii Beniamin, ut sibi fuerat imperatum: et iuxta numerum suum rapuerunt sibi de his, quæ ducebant choros, uxores singulas: abieruntque in possessionem suam ædificantes urbes, et habitantes in eis. 007 JDG 021 024 Filii quoque Israel reversi sunt per tribus, et familias in tabernacula sua. 007 JDG 021 025 In diebus illis non erat rex in Israel: sed unusquisque quod sibi rectum videbatur, hoc faciebat. # # BOOK 008 RUT Ruth Ruth 008 RUT 001 001 In diebus unius iudicis, quando iudices præerant, facta est fames in Terra. Abiitque homo de Bethlehem Iuda, ut peregrinaretur in regione Moabitide cum uxore sua, ac duobus liberis. 008 RUT 001 002 Ipse vocabatur Elimelech, et uxor eius Noemi: et duo filii, alter Mahalon, et alter Chelion, Ephrathæi de Bethlehem Iuda. Ingressique regionem Moabitidem, morabantur ibi. 008 RUT 001 003 Et mortuus est Elimelech maritus Noemi: remansitque ipsa cum filiis. 008 RUT 001 004 Qui acceperunt uxores Moabitidas, quarum una vocabatur Orpha, altera vero Ruth. Manseruntque ibi decem annis, 008 RUT 001 005 et ambo mortui sunt, Mahalon videlicet et Chelion: remansitque mulier orbata duobus liberis ac marito. 008 RUT 001 006 Et surrexit ut in patriam pergeret cum utraque nuru sua de regione Moabitide: audierat enim quod respexisset Dominus populum suum, et dedisset eis escas. 008 RUT 001 007 Egressa est itaque de loco peregrinationis suæ, cum utraque nuru: et iam in via revertendi posita in Terram Iuda, 008 RUT 001 008 dixit ad eas: Ite in domum matris vestræ, faciat vobiscum Dominus misericordiam, sicut fecistis cum mortuis et mecum. 008 RUT 001 009 Det vobis invenire requiem in domibus virorum, quos sortituræ estis. Et osculata est eas. Quæ elevata voce flere cœperunt, 008 RUT 001 010 et dicere: Tecum pergemus ad populum tuum. 008 RUT 001 011 Quibus illa respondit: Revertimini filiæ meæ, cur venitis mecum? num ultra habeo filios in utero meo, ut viros ex me sperare possitis? 008 RUT 001 012 Revertimini filiæ meæ, et abite: iam enim senectute confecta sum, nec apta vinculo coniugali. Etiam si possem hac nocte concipere, et parere filios, 008 RUT 001 013 si eos expectare velitis donec crescant, et annos pubertatis impleant, ante eritis vetulæ quam nubatis. Nolite, quæso, filiæ meæ: quia vestra angustia magis me premit, et egressa est manus Domini contra me. 008 RUT 001 014 Elevata igitur voce, rursum flere cœperunt, Orpha osculata est socrum, ac reversa est: Ruth adhæsit socrui suæ. 008 RUT 001 015 Cui dixit Noemi: En reversa est cognata tua ad populum suum, et ad deos suos, vade cum ea. 008 RUT 001 016 Quæ respondit: Ne adverseris mihi ut relinquam te et abeam: quocumque enim perrexeris, pergam: et ubi morata fueris, et ego pariter morabor. Populus tuus populus meus, et Deus tuus Deus meus. 008 RUT 001 017 Quæ te terra morientem susceperit, in ea moriar: ibique locum accipiam sepulturæ. Hæc mihi faciat Dominus, et hæc addat, si non sola mors me et te separaverit. 008 RUT 001 018 Videns ergo Noemi, quod obstinato animo Ruth decrevisset secum pergere, adversari noluit, nec ad suos ultra reditum persuadere: 008 RUT 001 019 profectæque sunt simul, et venerunt in Bethlehem. Quibus urbem ingressis, velox apud cunctos fama percrebruit: dicebantque mulieres: Hæc est illa Noemi. 008 RUT 001 020 Quibus ait: Ne vocetis me Noemi (id est, pulchram) sed vocate me Mara (id est, amaram) quia amaritudine valde replevit me Omnipotens. 008 RUT 001 021 Egressa sum plena, et vacuam reduxit me Dominus. Cur ergo vocatis me Noemi, quam Dominus humiliavit, et afflixit Omnipotens? 008 RUT 001 022 Venit ergo Noemi cum Ruth Moabitide nuru sua, de terra peregrinationis suæ: ac reversa est in Bethlehem, quando primum hordea metebantur. 008 RUT 002 001 Erat autem viro Elimelech consanguineus, homo potens, et magnarum opum, nomine Booz. 008 RUT 002 002 Dixitque Ruth Moabitis ad socrum suam: Si iubes, vadam in agrum, et colligam spicas quæ fugerint manus metentium, ubicumque clementis in me patris familias reperero gratiam. Cui illa respondit: Vade filia mea. 008 RUT 002 003 Abiit itaque et colligebat spicas post terga metentium. Accidit autem ut ager ille haberet dominum nomine Booz, qui erat de cognatione Elimelech. 008 RUT 002 004 Et ecce, ipse veniebat de Bethlehem, dixitque messoribus: Dominus vobiscum. Qui responderunt ei: Benedicat tibi Dominus. 008 RUT 002 005 Dixitque Booz iuveni, qui messoribus præerat: Cuius est hæc puella? 008 RUT 002 006 Cui respondit: Hæc est Moabitis, quæ venit cum Noemi, de regione Moabitide, 008 RUT 002 007 et rogavit ut spicas colligeret remanentes, sequens messorum vestigia: et de mane usque nunc stat in agro, et ne ad momentum quidem domum reversa est. 008 RUT 002 008 Et ait Booz ad Ruth: Audi filia, ne vadas in alterum agrum ad colligendum, nec recedas ab hoc loco: sed iungere puellis meis, 008 RUT 002 009 et ubi messuerint, sequere. Mandavi enim pueris meis, ut nemo molestus sit tibi: sed etiam si sitieris, vade ad sarcinulas, et bibe aquas, de quibus et pueri bibunt. 008 RUT 002 010 Quæ cadens in faciem suam et adorans super terram, dixit ad eum: Unde mihi hoc, ut invenirem gratiam ante oculos tuos, et nosse me dignareris peregrinam mulierem? 008 RUT 002 011 Cui ille respondit: Nunciata sunt mihi omnia, quæ feceris socrui tuæ post mortem viri tui: et quod reliqueris parentes tuos, et terram in qua nata es, et veneris ad populum, quem antea nesciebas. 008 RUT 002 012 Reddat tibi Dominus pro opere tuo, et plenam mercedem recipias a Domino Deo Israel, ad quem venisti, et sub cuius confugisti alas. 008 RUT 002 013 Quæ ait: Inveni gratiam apud oculos tuos domine mi, qui consolatus es me, et locutus es ad cor ancillæ tuæ, quæ non sum similis unius puellarum tuarum. 008 RUT 002 014 Dixitque ad eam Booz: Quando hora vescendi fuerit, veni huc, et comede panem, et intinge buccellam tuam in aceto. Sedit itaque ad messorum latus, et congessit polentam sibi, comeditque et saturata est, et tulit reliquias. 008 RUT 002 015 Atque inde surrexit, ut spicas ex more colligeret. Præcepit autem Booz pueris suis, dicens: Etiamsi vobiscum metere voluerit, ne prohibeatis eam: 008 RUT 002 016 et de vestris quoque manipulis proiicite de industria, et remanere permittite, ut absque rubore colligat, et colligentem nemo corripiat. 008 RUT 002 017 Collegit ergo in agro usque ad vesperam: et quæ collegerat virga cædens et excutiens, invenit hordei quasi ephi mensuram, id est, tres modios. 008 RUT 002 018 Quos portans reversa est in civitatem, et ostendit socrui suæ: insuper protulit, et dedit ei de reliquiis cibi sui, quo saturata fuerat. 008 RUT 002 019 Dixitque ei socrus sua: Ubi hodie collegisti, et ubi fecisti opus? sit benedictus qui misertus est tui. Indicavitque ei apud quem fuisset operata: et nomen dixit viri, quod Booz vocaretur. 008 RUT 002 020 Cui respondit Noemi: Benedictus sit a Domino: quoniam eandem gratiam, quam præbuerat vivis, servavit et mortuis. Rursumque ait: Propinquus noster est homo. 008 RUT 002 021 Et Ruth, Hoc quoque, inquit, præcepit mihi, ut tamdiu messoribus eius iungerer, donec omnes segetes meterentur. 008 RUT 002 022 Cui dixit socrus: Melius est, filia mea, ut cum puellis eius exeas ad metendum, ne in alieno agro quispiam resistat tibi. 008 RUT 002 023 Iuncta est itaque puellis Booz: et tamdiu cum eis messuit, donec hordea et triticum in horreis conderentur. 008 RUT 003 001 Postquam autem reversa est ad socrum suam, audivit ab ea: Filia mea, quæram tibi requiem, et providebo ut bene sit tibi. 008 RUT 003 002 Booz iste, cuius puellis in agro iuncta es, propinquus noster est, et hac nocte aream hordei ventilat. 008 RUT 003 003 Lavare igitur, et undere, et induere cultioribus vestimentis, et descende in aream. Non te videat homo, donec esum potumque finierit. 008 RUT 003 004 Quando autem ierit ad dormiendum, nota locum in quo dormiat: veniesque et discooperies pallium, quo operitur a parte pedum, et proiicies te, et ibi iacebis: ipse autem dicet tibi quid agere debeas. 008 RUT 003 005 Quæ respondit: Quidquid præceperis, faciam. 008 RUT 003 006 Descenditque in aream, et fecit omnia, quæ sibi imperaverat socrus. 008 RUT 003 007 Cumque comedisset Booz, et bibisset, et factus esset hilarior, issetque ad dormiendum iuxta acervum manipulorum, venit abscondite, et discooperto pallio a pedibus eius, se proiecit. 008 RUT 003 008 Et ecce, nocte iam media expavit homo, et conturbatus est: viditque mulierem iacentem ad pedes suos, 008 RUT 003 009 et ait illi: Quæ es? Illaque respondit: Ego sum Ruth ancilla tua: expande pallium tuum super famulam tuam, quia propinquus es. 008 RUT 003 010 Et ille, Benedicta, inquit, es a Domino filia, et priorem misericordiam posteriore superasti: quia non est secuta iuvenes pauperes, sive divites. 008 RUT 003 011 Noli ergo metuere, sed quidquid dixeris mihi, faciam tibi. Scit enim omnis populus, qui habitat intra portas urbis meæ, mulierem te esse virtutis. 008 RUT 003 012 Nec abnuo me propinquum, sed est alius me propinquior. 008 RUT 003 013 Quiesce hac nocte: et facto mane, si te voluerit propinquitatis iure retinere, bene res acta est: sin autem ille noluerit, ego te absque ulla dubitatione suscipiam, vivit Dominus. Dormi usque mane. 008 RUT 003 014 Dormivit itaque ad pedes eius, usque ad noctis abscessum. Surrexit itaque antequam homines se cognoscerent mutuo, et dixit Booz: Cave ne quis noverit quod huc veneris. 008 RUT 003 015 Et rursum, Expande, inquit, pallium tuum, quo operiris, et tene utraque manu. Qua extendente, et tenente, mensus est sex modios hordei, et posuit super eam. Quæ portans ingressa est civitatem, 008 RUT 003 016 et venit ad socrum suam. Quæ dixit ei: Quid egisti filia? Narravitque ei omnia, quæ sibi fecisset homo. 008 RUT 003 017 Et ait: Ecce sex modios hordei dedit mihi, et ait: Nolo vacuam te reverti ad socrum tuam. 008 RUT 003 018 Dixitque Noemi: Expecta filia donec videamus quem res exitum habeat. Neque enim cessabit homo nisi compleverit quod locutus est. 008 RUT 004 001 Ascendit ergo Booz ad portam, et sedit ibi. Cumque vidisset propinquum præterire, de quo prius sermo habitus est, dixit ad eum: Declina paulisper, et sede hic: vocans eum nomine suo. Qui divertit, et sedit. 008 RUT 004 002 Tollens autem Booz decem viros de senioribus civitatis, dixit ad eos: Sedete hic. 008 RUT 004 003 Quibus sedentibus, locutus est ad propinquum: Partem agri fratris nostri Elimelech vendet Noemi, quæ reversa est de regione Moabitide: 008 RUT 004 004 quod audire te volui, et tibi dicere coram cunctis sedentibus, et maioribus natu de populo meo. Si vis possidere iure propinquitatis: eme, et posside. Sin autem displicet tibi, hoc ipsum indica mihi, ut sciam quid facere debeam. Nullus enim est propinquus, excepto te, qui prior es: et me, qui secundus sum. At ille respondit: Ego agrum emam. 008 RUT 004 005 Cui dixit Booz: Quando emeris agrum de manu mulieris, Ruth quoque Moabitidem, quæ uxor defuncti fuit, debes accipere: ut suscites nomen propinqui tui in hereditate sua. 008 RUT 004 006 Qui respondit: Cedo iuri propinquitatis: neque enim posteritatem familiæ meæ delere debeo. Tu meo utere privilegio, quo me libenter carere profiteor. 008 RUT 004 007 Hic autem erat mos antiquitus in Israel inter propinquos, ut si quando alter alteri suo iuri cedebat: ut esset firma concessio, solvebat homo calceamentum suum, et dabat proximo suo. Hoc erat testmonium cessionis in Israel. 008 RUT 004 008 Dixit ergo propinquo suo Booz: Tolle calceamentum tuum. Quod statim solvit de pede suo. 008 RUT 004 009 At ille maioribus natu, et universo populo, Testes vos, inquit, estis hodie, quod possederim omnis quæ fuerunt Elimelech; et Chelion, et Mahalon, tradente Noemi: 008 RUT 004 010 et Ruth Moabitidem, uxorem Mahalon, in coniugium sumpserim, ut suscitem nomen defuncti in hereditate sua, ne vocabulum eius de familia sua ac fratribus et populo deleatur. Vos, inquam, huius rei testes estis. 008 RUT 004 011 Respondit omnis populus, qui erat in porta, et maiores natu: Nos testes sumus: faciat Dominus hanc mulierem, quæ ingreditur domum tuam, sicut Rachel, et Liam, quæ ædificaverunt domum Israel: ut sit exemplum virtutis in Ephratha, et habeat celebre nomen in Bethlehem: 008 RUT 004 012 fiatque domus tua, sicut domus Phares, quem Thamar peperit Iudæ, de semine quod tibi dederit Dominus ex hac puella. 008 RUT 004 013 Tulit itaque Booz Ruth, et accepit uxorem: ingressusque est ad eam, et dedit illi Dominus ut conciperet, et pareret filium. 008 RUT 004 014 Dixeruntque mulieres ad Noemi: Benedictus Dominus, qui non est passus ut deficeret successor familiæ tuæ, et vocaretur nomen eius in Israel. 008 RUT 004 015 Et habeas qui consoletur animam tuam, et enutriat senectutem. De nuru enim tua natus est, quæ te diligit: et multo tibi melior est, quam si septem haberes filios. 008 RUT 004 016 Susceptumque Noemi puerum posuit in sinu suo, et nutricis ac gerulæ fungebatur officio. 008 RUT 004 017 Vicinæ autem mulieris congratulantes ei, et dicentes: Natus est filius Noemi: vocaverunt nomen eius Obed: hic est pater Isai, patris David. 008 RUT 004 018 Hæ sunt generationes Phares: Phares genuit Esron, 008 RUT 004 019 Esron genuit Aram, Aram genuit Aminadab, 008 RUT 004 020 Aminadab genuit Nahasson, Nahasson genuit Salmon, 008 RUT 004 021 Salmon genuit Booz, Booz genuit Obed, 008 RUT 004 022 Obed genuit Isai, Isai genuit David. # # BOOK 009 1SA 1 Samuel I Samuelis 009 1SA 001 001 Fuit vir unus de Ramathaimsophim, de monte Ephraim, et nomen eius Elcana, filius Ieroham, filii Eliu, filii Thohu, filii Suph, Ephrathæus: 009 1SA 001 002 et habuit duas uxores, nomen uni Anna, et nomen secundæ Phenenna. Fueruntque Phenennæ filii: Annæ autem non erant liberi. 009 1SA 001 003 Et ascendebat vir ille de civitate sua statutis diebus, ut adoraret et sacrificaret Domino exercituum in Silo. Erant autem ibi duo filii Heli, Ophni et Phinees, sacerdotes Domini. 009 1SA 001 004 Venit ergo dies, et immolavit Elcana, deditque Phenennæ uxori suæ, et cunctis filiis eius, et filiabus partes: 009 1SA 001 005 Annæ autem dedit partem unam tristis, quia Annam diligebat. Dominus autem concluserat vulvam eius. 009 1SA 001 006 Affligebat quoque eam æmula eius, et vehementer angebat, in tantum, ut exprobraret quod Dominus conclusisset vulvam eius: 009 1SA 001 007 sicque faciebat per singulos annos, cum redeunte tempore ascenderent ad templum Domini: et sic provocabat eam. Porro illa flebat, et non capiebat cibum. 009 1SA 001 008 Dixit ergo ei Elcana vir suus: Anna, cur fles? Et quare non comedis? Et quam ob rem affligitur cor tuum? Numquid non ego melior tibi sum, quam decem filii? 009 1SA 001 009 Surrexit autem Anna postquam comederat, et biberat in Silo. Et Heli sacerdote sedente super sellam ante postes templi Domini, 009 1SA 001 010 cum esset Anna amaro animo, oravit ad Dominum, flens largiter, 009 1SA 001 011 et votum vovit, dicens: Domine exercituum, si respiciens videris afflictionem famulæ tuæ, et recordatus mei fueris, nec oblitus ancillæ tuæ, dederisque servæ tuæ sexum virilem: dabo eum Domino omnibus diebus vitæ eius, et novacula non ascendet super caput eius. 009 1SA 001 012 Factum est autem, cum illa multiplicaret preces coram Domino, ut Heli observaret os eius. 009 1SA 001 013 Porro Anna loquebatur in corde suo, tantumque labia illius movebantur, et vox penitus non audiebatur. Æstimavit ergo eam Heli temulentam, 009 1SA 001 014 dixitque ei: Usquequo ebria eris? Digere paulisper vinum, quo mades. 009 1SA 001 015 Respondens Anna: Nequaquam, inquit, domine mi: nam mulier infelix nimis ego sum, vinumque et omne quod inebriare potest, non bibi, sed effudi animam meam in conspectu Domini. 009 1SA 001 016 Ne reputes ancillam tuam quasi unam de filiabus Belial: quia ex multitudine doloris, et mœroris mei locuta sum usque in præsens. 009 1SA 001 017 Tunc Heli ait ei: Vade in pace: et Deus Israel det tibi petitionem tuam, quam rogasti eum. 009 1SA 001 018 Et illa dixit: Utinam inveniat ancilla tua gratiam in oculis tuis. Et abiit mulier in viam suam, et comedit, vultusque illius non sunt amplius in diversa mutati. 009 1SA 001 019 Et surrexerunt mane, et adoraverunt coram Domino: reversique sunt, et venerunt in domum suam Ramatha. Cognovit autem Elcana Annam uxorem suam: et recordatus est eius Dominus. 009 1SA 001 020 Et factum est post circulum dierum, concepit Anna, et peperit filium, vocavitque nomen eius Samuel: eo quod a Domino postulasset eum. 009 1SA 001 021 Ascendit autem vir eius Elcana, et omnis domus eius, ut immolaret Domino hostiam sollemnem, et votum suum, 009 1SA 001 022 et Anna non ascendit: dixit enim viro suo: Non vadam, donec ablactetur infans, et ducam eum, ut appareat ante conspectum Domini, et maneat ibi iugiter. 009 1SA 001 023 Et ait ei Elcana vir suus: Fac quod bonum tibi videtur, et mane donec ablactes eum: precorque ut impleat Dominus verbum suum. Mansit ergo mulier, et lactavit filium suum, donec amoveret eum a lacte. 009 1SA 001 024 Et adduxit eum secum, postquam ablactaverat, in vitulis tribus, et tribus modiis farinæ, et amphora vini, et adduxit eum ad domum Domini in Silo. Puer autem erat adhuc infantulus: 009 1SA 001 025 et immolaverunt vitulum, et obtulerunt puerum Heli. 009 1SA 001 026 Et ait Anna: Obsecro mi domine, vivit anima tua domine: ego sum illa mulier, quæ steti coram te hic orans Dominum. 009 1SA 001 027 Pro puero isto oravi, et dedit mihi Dominus petitionem meam, quam postulavi eum. 009 1SA 001 028 Idcirco et ego commodavi eum Domino cunctis diebus, quibus fuerit commodatus Domino. Et adoraverunt ibi Dominum. Et oravit Anna, et ait: 009 1SA 002 001 Exultavit cor meum in Domino, et exaltatum est cornu meum in Deo meo: dilatatum est os meum super inimicos meos: quia lætata sum in salutari tuo. 009 1SA 002 002 Non est sanctus, ut est Dominus: neque enim est alius extra te, et non est fortis sicut Deus noster. 009 1SA 002 003 Nolite multiplicare loqui sublimia, gloriantes: recedant vetera de ore vestro: quia Deus scientiarum, Dominus est, et ipsi præparantur cogitationes. 009 1SA 002 004 Arcus fortium superatus est, et infirmi accincti sunt robore. 009 1SA 002 005 Repleti prius, pro panibus se locaverunt: et famelici saturati sunt, donec sterilis peperit plurimos: et quæ multos habebat filios, infirmata est. 009 1SA 002 006 Dominus mortificat et vivificat, deducit ad inferos et reducit. (Sheol h7585) 009 1SA 002 007 Dominus pauperem facit et ditat, humiliat et sublevat. 009 1SA 002 008 Suscitat de pulvere egenum, et de stercore elevat pauperem: ut sedeat cum principibus, et solium gloriæ teneat. Domini enim sunt cardines terræ, et posuit super eos orbem. 009 1SA 002 009 Pedes sanctorum suorum servabit, et impii in tenebris conticescent: quia non in fortitudine sua roborabitur vir. 009 1SA 002 010 Dominum formidabunt adversarii eius: et super ipsos in cælis tonabit: Dominus iudicabit fines Terræ, et dabit imperium regi suo, et sublimabit cornu Christi sui. 009 1SA 002 011 Et abiit Elcana Ramatha, in domum suam: puer autem erat minister in conspectu Domini ante faciem Heli sacerdotis. 009 1SA 002 012 Porro filii Heli, filii Belial, nescientes Dominum, 009 1SA 002 013 neque officium sacerdotum ad populum: sed quicumque immolasset victimam, veniebat puer sacerdotis, dum coquerentur carnes, et habebat fuscinulam tridentem in manu sua, 009 1SA 002 014 et mittebat eam in lebetem, vel in caldariam, aut in ollam, sive in cacabum: et omne, quod levabat fuscinula, tollebat sacerdos sibi. Sic faciebant universo Israeli venientium in Silo. 009 1SA 002 015 Etiam antequam adolerent adipem, veniebat puer sacerdotis, et dicebat immolanti: Da mihi carnem, ut coquam sacerdoti: non enim accipiam a te carnem coctam, sed crudam. 009 1SA 002 016 Dicebatque illi immolans: Incendatur primum iuxta morem hodie adeps, et tolle tibi quantumcumque desiderat anima tua. Qui respondens aiebat ei: Nequaquam: nunc enim dabis, alioquin tollam vi. 009 1SA 002 017 Erat ergo peccatum puerorum grande nimis coram Domino: quia retrahebant homines a sacrificio Domini. 009 1SA 002 018 Samuel autem ministrabat ante faciem Domini, puer accinctus ephod lineo. 009 1SA 002 019 Et tunicam parvam faciebat ei mater sua, quam afferebat statutis diebus, ascendens cum viro suo, ut immolaret hostiam sollemnem. 009 1SA 002 020 Et benedixit Heli Elcanæ et uxori eius: dixitque ei: Reddat tibi Dominus semen de muliere hac, pro fœnore quod commodasti Domino. Et abierunt in locum suum. 009 1SA 002 021 Visitavit ergo Dominus Annam, et concepit, et peperit tres filios, et duas filias: et magnificatus est puer Samuel apud Dominum. 009 1SA 002 022 Heli autem erat senex valde, et audivit omnia quæ faciebant filii sui universo Israeli: et quomodo dormiebant cum mulieribus quæ observabant ad ostium tabernaculi: 009 1SA 002 023 et dixit eis: Quare facitis res huiuscemodi, quas ego audio, res pessimas, ab omni populo? 009 1SA 002 024 Nolite filii mei: non enim est bona fama, quam ego audio, ut transgredi faciatis populum Domini. 009 1SA 002 025 Si peccaverit vir in virum, placari ei potest Deus: si autem in Dominum peccaverit vir, quis orabit pro eo? Et non audierunt vocem patris sui: quia voluit Dominus occidere eos. 009 1SA 002 026 Puer autem Samuel proficiebat, atque crescebat, et placebat tam Domino quam hominibus. 009 1SA 002 027 Venit autem vir Dei ad Heli, et ait ad eum: Hæc dicit Dominus: Numquid non aperte revelatus sum domui patris tui, cum essent in Ægypto in domo Pharaonis? 009 1SA 002 028 Et elegi eum ex omnibus tribubus Israel mihi in sacerdotem, ut ascenderet ad altare meum, et adoleret mihi incensum, et portaret ephod coram me: et dedi domui patris tui omnia de sacrificiis filiorum Israel. 009 1SA 002 029 Quare calce abiecistis victimam meam, et munera mea quæ præcepi ut offerrentur in templo: et magis honorasti filios tuos quam me, ut comederetis primitias omnis sacrificii Israel populi mei? 009 1SA 002 030 Propterea ait Dominus Deus Israel: Loquens locutus sum, ut domus tua, et domus patris tui ministraret in conspectu meo, usque in sempiternum. Nunc autem dicit Dominus: Absit hoc a me: sed quicumque glorificaverit me, glorificabo eum: qui autem contemnunt me, erunt ignobiles. 009 1SA 002 031 Ecce dies veniunt: et præcidam brachium tuum, et brachium domus patris tui, ut non sit senex in domo tua. 009 1SA 002 032 Et videbis æmulum tuum in templo, in universis prosperis Israel: et non erit senex in domo tua omnibus diebus. 009 1SA 002 033 Verumtamen non auferam penitus virum ex te ab altari meo: sed ut deficiant oculi tui, et tabescat anima tua: et pars magna domus tuæ morietur cum ad virilem ætatem venerit. 009 1SA 002 034 Hoc autem erit tibi signum, quod venturum est duobus filiis tuis, Ophni et Phinees: In die uno morientur ambo. 009 1SA 002 035 Et suscitabo mihi sacerdotem fidelem, qui iuxta cor meum, et animam meam faciet: et ædificabo ei domum fidelem, et ambulabit coram Christo meo cunctis diebus. 009 1SA 002 036 Futurum est autem, ut quicumque remanserit in domo tua, veniat ut oretur pro eo, et offerat nummum argenteum, et tortam panis, dicatque: Dimitte me obsecro ad unam partem sacerdotalem, ut comedam buccellam panis. 009 1SA 003 001 Puer autem Samuel ministrabat Domino coram Heli, et sermo Domini erat pretiosus in diebus illis, non erat visio manifesta. 009 1SA 003 002 Factum est ergo in die quadam, Heli iacebat in loco suo, et oculi eius caligaverant, nec poterat videre: 009 1SA 003 003 lucerna Dei antequam extingueretur, Samuel dormiebat in templo Domini, ubi erat arca Dei. 009 1SA 003 004 Et vocavit Dominus Samuel. Qui respondens, ait: Ecce ego. 009 1SA 003 005 Et cucurrit ad Heli, et dixit: Ecce ego: vocasti enim me. Qui dixit: Non vocavi: revertere, et dormi. Et abiit, et dormivit. 009 1SA 003 006 Et adiecit Dominus rursum vocare Samuelem. Consurgensque, Samuel abiit ad Heli, et dixit: Ecce ego: quia vocasti me. Qui respondit: Non vocavi te fili mi: revertere et dormi. 009 1SA 003 007 Porro Samuel necdum sciebat Dominum, neque revelatus fuerat ei sermo Domini. 009 1SA 003 008 Et adiecit Dominus, et vocavit adhuc Samuelem tertio. Qui consurgens abiit ad Heli, 009 1SA 003 009 et ait: Ecce ego: quia vocasti me. Intellexit ergo Heli quia Dominus vocaret puerum: et ait ad Samuelem: Vade, et dormi: et si deinceps vocaverit te, dices: Loquere Domine, quia audit servus tuus. Abiit ergo Samuel, et dormivit in loco suo. 009 1SA 003 010 Et venit Dominus, et stetit: et vocavit, sicut vocaverat secundo: Samuel, Samuel. Et ait Samuel: Loquere Domine, quia audit servus tuus. 009 1SA 003 011 Et dixit Dominus ad Samuelem: Ecce ego facio verbum in Israel: quod quicumque audierit, tinnient ambæ aures eius. 009 1SA 003 012 In die illa suscitabo adversum Heli omnia quæ locutus sum super domum eius: incipiam, et complebo. 009 1SA 003 013 Prædixi enim ei quod iudicaturus essem domum eius in æternum, propter iniquitatem, eo quod noverat indigne agere filios suos, et non corripuerit eos. 009 1SA 003 014 Idcirco iuravi domui Heli quod non expietur iniquitas domus eius victimis et muneribus usque in æternum. 009 1SA 003 015 Dormivit autem Samuel usque mane, aperuitque ostia domus Domini. Et Samuel timebat indicare visionem Heli. 009 1SA 003 016 Vocavit ergo Heli Samuelem, et dixit: Samuel fili mi? Qui respondens, ait: Præsto sum. 009 1SA 003 017 Et interrogavit eum: Quis est sermo, quem locutus est Dominus ad te? Oro te ne celaveris me. Hæc faciat tibi Deus, et hæc addat, si absconderis a me sermonem ex omnibus verbis, quæ dicta sunt tibi. 009 1SA 003 018 Indicavit itaque ei Samuel universos sermones, et non abscondit ab eo. Et ille respondit: Dominus est: quod bonum est in oculis suis faciat. 009 1SA 003 019 Crevit autem Samuel, et Dominus erat cum eo, et non cecidit ex omnibus verbis eius in terram. 009 1SA 003 020 Et cognovit universus Israel a Dan, usque Bersabee, quod fidelis Samuel propheta esset Domini. 009 1SA 003 021 Et addidit Dominus ut appareret in Silo, quoniam revelatus fuerat Dominus Samueli in Silo, iuxta verbum Domini. Et evenit sermo Samuelis universo Israeli. 009 1SA 004 001 Et factum est in diebus illis, convenerunt Philisthiim in pugnam: et egressus est Israel obviam Philisthiim in prælium, et castrametatus est iuxta Lapidem Adiutorii. Porro Philisthiim venerunt in Aphec, 009 1SA 004 002 et instruxerunt aciem contra Israel. Inito autem certamine, terga vertit Israel Philisthæis: et cæsa sunt in illo certamine passim per agros, quasi quattuor millia virorum. 009 1SA 004 003 Et reversus est populus ad castra: dixeruntque maiores natu de Israel: Quare percussit nos Dominus hodie coram Philisthiim? Afferamus ad nos de Silo arcam fœderis Domini, et veniat in medium nostri, ut salvet nos de manu inimicorum nostrorum. 009 1SA 004 004 Misit ergo populus in Silo, et tulerunt inde arcam fœderis Domini exercituum sedentis super Cherubim: erantque duo filii Heli cum arca fœderis Dei, Ophni et Phinees. 009 1SA 004 005 Cumque venisset arca fœderis Domini in castra, vociferatus est omnis Israel clamore grandi, et personuit terra. 009 1SA 004 006 Et audierunt Philisthiim vocem clamoris, dixeruntque: Quænam est hæc vox clamoris magni in castris Hebræorum? Et cognoverunt quod arca Domini venisset in castra. 009 1SA 004 007 Timueruntque Philisthiim, dicentes: Venit Deus in castra. Et ingemuerunt, dicentes: 009 1SA 004 008 Væ nobis: non enim fuit tanta exultatio heri et nudiustertius: Væ nobis! Quis nos salvabit de manu deorum sublimium istorum? Hi sunt dii, qui percusserunt Ægyptum omni plaga, in deserto. 009 1SA 004 009 Confortamini, et estote viri, Philisthiim: ne serviatis Hebræis, sicut et illi servierunt vobis: confortamini, et bellate. 009 1SA 004 010 Pugnaverunt ergo Philisthiim, et cæsus est Israel, et fugit unusquisque in tabernaculum suum: et facta est plaga magna nimis: et ceciderunt de Israel triginta millia peditum. 009 1SA 004 011 Et arca Dei capta est: duo quoque filii Heli mortui sunt, Ophni et Phinees. 009 1SA 004 012 Currens autem vir de Beniamin ex acie, venit in Silo in die illa, scissa veste, et conspersus pulvere caput. 009 1SA 004 013 Cumque ille venisset, Heli sedebat super sellam contra viam spectans. Erat enim cor eius pavens pro arca Dei. Vir autem ille postquam ingressus est, nunciavit urbi: et ululavit omnis civitas. 009 1SA 004 014 Et audivit Heli sonitum clamoris, dixitque: Quis est hic sonitus tumultus huius? At ille festinavit, et venit, et nunciavit Heli. 009 1SA 004 015 Heli autem erat nonaginta et octo annorum, et oculi eius caligaverant, et videre non poterat. 009 1SA 004 016 Et dixit ad Heli: Ego sum qui veni de prælio, et ego qui de acie fugi hodie. Cui ille ait: Quid actum est fili mi? 009 1SA 004 017 Respondens autem ille, qui nunciabat: Fugit, inquit, Israel coram Philisthiim, et ruina magna facta est in populo: insuper et duo filii tui mortui sunt, Ophni et Phinees: et arca Dei capta est. 009 1SA 004 018 Cumque ille nominasset arcam Dei, cecidit de sella retrorsum iuxta ostium, et fractis cervicibus mortuus est. Senex enim erat vir et grandævus: et ipse iudicavit Israel quadraginta annis. 009 1SA 004 019 Nurus autem eius, uxor Phinees, prægnans erat, vicinaque partui: et audito nuncio quod capta esset arca Dei, et mortuus esset socer suus, et vir suus, incurvavit se et peperit: irruerant enim in eam dolores subiti. 009 1SA 004 020 In ipso autem momento mortis eius, dixerunt ei quæ stabant circa eam: Ne timeas, quia filium peperisti. Quæ non respondit eis, neque animadvertit. 009 1SA 004 021 Et vocabit puerum, Ichabod, dicens: Translata est gloria de Israel, quia capta est arca Dei, et pro socero suo et pro viro suo; 009 1SA 004 022 et ait: Translata est gloria ab Israel, eo quod capta esset arca Dei. 009 1SA 005 001 Philisthiim autem tulerunt arcam Dei, et asportaverunt eam a Lapide adiutorii in Azotum. 009 1SA 005 002 Tuleruntque Philisthiim arcam Dei, et intulerunt eam in templum Dagon, et statuerunt eam iuxta Dagon. 009 1SA 005 003 Cumque surrexissent diluculo Azotii altera die, ecce Dagon iacebat pronus in terra ante arcam Domini: et tulerunt Dagon, et restituerunt eum in locum suum. 009 1SA 005 004 Rursumque mane die altera consurgentes, invenerunt Dagon iacentem super faciem suam in terra coram arca Domini: caput autem Dagon, et duæ palmæ manuum eius abscissæ erant super limen: 009 1SA 005 005 porro Dagon solus truncus remanserat in loco suo. Propter hanc causam non calcant sacerdotes Dagon, et omnes qui ingrediuntur templum eius, super limen Dagon in Azoto, usque in hodiernum diem. 009 1SA 005 006 Aggravata est autem manus Domini super Azotios, et demolitus est eos: et percussit in secretiori parte natium Azotum, et fines eius. Et ebullierunt villæ et agri in medio regionis illius, et nati sunt mures, et facta est confusio mortis magnæ in civitate. 009 1SA 005 007 Videntes autem viri Azotii huiuscemodi plagam, dixerunt: Non maneat arca Dei Israel apud nos: quoniam dura est manus eius super nos, et super Dagon deum nostrum. 009 1SA 005 008 Et mittentes congregaverunt omnes satrapas Philisthinorum ad se, et dixerunt: Quid faciemus de arca Dei Israel? Responderuntque Gethæi: Circumducatur arca Dei Israel. Et circumduxerunt arcam Dei Israel. 009 1SA 005 009 Illis autem circumducentibus eam, fiebat manus Domini per singulas civitates interfectionis magnæ nimis: et percutiebat viros uniuscuiusque urbis, a parvo usque ad maiorem, et computrescebant prominentes ex tales eorum. Inieruntque Gethæi consilium, et fecerunt sibi sedes pelliceas. 009 1SA 005 010 Miserunt ergo arcam Dei in Accaron. Cumque venisset arca Dei in Accaron, exclamaverunt Accaronitæ, dicentes: Adduxerunt ad nos arcam Dei Israel, ut interficiat nos et populum nostrum. 009 1SA 005 011 Miserunt itaque et congregaverunt omnes satrapas Philisthinorum: qui dixerunt: Dimittite arcam Dei Israel, et revertatur in locum suum, et non interficiat nos cum populo nostro. 009 1SA 005 012 Fiebat enim pavor mortis in singulis urbibus, et gravissima valde manus Dei: viri quoque, qui mortui non fuerant, percutiebantur in secretiori parte natium: et ascendebat ululatus uniuscuiusque civitatis in cælum. 009 1SA 006 001 Fuit ergo arca Domini in regione Philisthinorum septem mensibus. 009 1SA 006 002 Et vocaverunt Philisthiim sacerdotes et divinos, dicentes: Quid faciemus de arca Domini? Indicate nobis quomodo remittamus eam in locum suum. Qui dixerunt: 009 1SA 006 003 Si remittitis arcam Dei Israel, nolite dimittere eam vacuam, sed quod debetis, reddite ei pro peccato, et tunc curabimini: et scietis quare non recedat manus eius a vobis. 009 1SA 006 004 Qui dixerunt: Quid est quod pro delicto reddere debeamus ei? Responderuntque illi: 009 1SA 006 005 Iuxta numerum provinciarum Philisthinorum quinque anos aureos facietis, et quinque mures aureos: quia plaga una fuit omnibus vobis, et satrapis vestris. Facietisque similitudines anorum vestrorum, et similitudines murium, qui demoliti sunt terram. Et dabitis Deo Israel gloriam: si forte relevet manum suam a vobis, et a diis vestris, et a terra vestra. 009 1SA 006 006 Quare aggravatis corda vestra, sicut aggravavit Ægyptus, et Pharao cor suum? Nonne postquam percussus est, tunc dimisit eos, et abierunt? 009 1SA 006 007 Nunc ergo arripite et facite plaustrum novum unum: et duas vaccas fœtas, quibus non est impositum iugum, iungite in plaustro, et recludite vitulos earum domi. 009 1SA 006 008 Tolletisque arcam Domini, et ponetis in plaustro, et vasa aurea, quæ exolvistis ei pro delicto, ponetis in capsellam ad latus eius: et dimittite eam ut vadat. 009 1SA 006 009 Et aspicietis: et si quidem per viam finium suorum ascenderit contra Bethsames, ipse fecit nobis hoc malum grande: sin autem, minime: sciemus quia nequaquam manus eius tetigit nos, sed casu accidit. 009 1SA 006 010 Fecerunt ergo illi hoc modo: et tollentes duas vaccas, quæ lactabant vitulos, iunxerunt ad plaustrum, vitulosque earum concluserunt domi. 009 1SA 006 011 Et posuerunt arcam Dei super plaustrum, et capsellam, quæ habebat mures aureos et similitudines anorum. 009 1SA 006 012 Ibant autem in directum vaccæ per viam, quæ ducit Bethsames, et itinere uno gradiebantur, pergentes et mugientes: et non declinabant neque ad dextram neque ad sinistram: sed et satrapæ Philisthiim sequebantur usque ad terminos Bethsames. 009 1SA 006 013 Porro Bethsamitæ metebant triticum in valle: et elevantes oculos suos, viderunt arcam, et gavisi sunt cum vidissent. 009 1SA 006 014 Et plaustrum venit in agrum Iosue Bethsamitæ, et stetit ibi. Erat autem ibi lapis magnus, et conciderunt ligna plaustri, vaccasque imposuerunt super ea holocaustum Domino. 009 1SA 006 015 Levitæ autem deposuerunt arcam Dei, et capsellam, quæ erat iuxta eam, in qua erant vasa aurea, et posuerunt super lapidem grandem. Viri autem Bethsamitæ obtulerunt holocausta, et immolaverunt victimas in die illa Domino. 009 1SA 006 016 Et quinque satrapæ Philisthinorum viderunt, et reversi sunt in Accaron in die illa. 009 1SA 006 017 Hi sunt autem ani aurei, quos reddiderunt Philisthiim pro delicto, Domino: Azotus unum, Gaza unum, Ascalon unum, Geth unum, Accaron unum: 009 1SA 006 018 et mures aureos secundum numerum urbium Philisthiim, quinque provinciarum, ab urbe murata, usque ad villam, quæ erat absque muro, et usque ad Abelmagnum, super quem posuerunt arcam Domini, quæ erat usque in illum diem in agro Iosue Bethsamitis. 009 1SA 006 019 Percussit autem de viris Bethsamitibus, eo quod vidissent arcam Domini: et percussit de populo septuaginta viros, et quinquaginta millia plebis. Luxitque populus, eo quod Dominus percussisset plebem plaga magna. 009 1SA 006 020 Et dixerunt viri Bethsamitæ: Quis poterit stare in conspectu Domini Dei sancti huius? Et ad quem ascendet a nobis? 009 1SA 006 021 Miseruntque nuncios ad habitatores Cariathiarim, dicentes: Reduxerunt Philisthiim arcam Domini, descendite, et reducite eam ad vos. 009 1SA 007 001 Venerunt ergo viri Cariathiarim, et reduxerunt arcam Domini, et intulerunt eam in domum Abinadab in Gabaa: Eleazarum autem filium eius sanctificaverunt, ut custodiret arcam Domini. 009 1SA 007 002 Et factum est, ex qua die mansit arca Domini in Cariathiarim, multiplicati sunt dies (erat quippe iam annus vigesimus) et requievit omnis domus Israel post Dominum. 009 1SA 007 003 Ait autem Samuel ad universam domum Israel, dicens: Si in toto corde vestro revertimini ad Dominum, auferte deos alienos de medio vestri, Baalim et Astaroth: et præparate corda vestra Domino, et servite ei soli, et eruet vos de manu Philisthiim. 009 1SA 007 004 Abstulerunt ergo filii Israel Baalim et Astaroth, et servierunt Domino soli. 009 1SA 007 005 Dixit autem Samuel: Congregate universum Israel in Masphath, ut orem pro vobis Dominum. 009 1SA 007 006 Et convenerunt in Masphath: hauseruntque aquam, et effuderunt in conspectu Domini, et ieiunaverunt in die illa, atque dixerunt ibi: Peccavimus Domino. Iudicavitque Samuel filios Israel in Masphath. 009 1SA 007 007 Et audierunt Philisthiim quod congregati essent filii Israel in Masphath, et ascenderunt satrapæ Philisthinorum ad Israel. Quod cum audissent filii Israel, timuerunt a facie Philisthinorum. 009 1SA 007 008 Dixeruntque ad Samuelem: Ne cesses pro nobis clamare ad Dominum Deum nostrum, ut salvet nos de manu Philisthinorum. 009 1SA 007 009 Tulit autem Samuel agnum lactentem unum, et obtulit illum holocaustum integrum Domino: et clamavit Samuel ad Dominum pro Israel, et exaudivit eum Dominus. 009 1SA 007 010 Factum est autem, cum Samuel offerret holocaustum, Philisthiim iniere prœlium contra Israel: intonuit autem Dominus fragore magno in die illa super Philisthiim, et exterruit eos, et cæsi sunt a facie Israel. 009 1SA 007 011 Egressique viri Israel de Masphath persecuti sunt Philisthæos, et percusserunt eos usque ad locum, qui erat subter Bethchar. 009 1SA 007 012 Tulit autem Samuel lapidem unum, et posuit eum inter Masphath et inter Sen: et vocavit nomen loci illius, Lapis Adiutorii. Dixitque: Hucusque auxiliatus est nobis Dominus. 009 1SA 007 013 Et humiliati sunt Philisthiim, nec apposuerunt ultra ut venirent in terminos Israel. Facta est itaque manus Domini super Philisthæos, cunctis diebus Samuelis. 009 1SA 007 014 Et redditæ sunt urbes, quas tulerant Philisthiim ab Israel, Israeli, ab Accaron usque Geth, et terminos suos: liberavitque Israel de manu Philisthinorum, eratque pax inter Israel et Amorrhæum. 009 1SA 007 015 Iudicabat quoque Samuel Israelem cunctis diebus vitæ suæ: 009 1SA 007 016 et ibat per singulos annos circuiens Bethel et Galgala et Masphath, et iudicabat Israelem in supradictis locis. 009 1SA 007 017 Revertebaturque in Ramatha: ibi enim erat domus eius, et ibi iudicabat Israelem: ædificavit etiam ibi altare Domino. 009 1SA 008 001 Factum est autem cum senuisset Samuel, posuit filios suos iudices Israel. 009 1SA 008 002 Fuitque nomen filii eius primogeniti Ioel: et nomen secundi Abia, iudicum in Bersabee. 009 1SA 008 003 Et non ambulaverunt filii illius in viis eius: sed declinaverunt post avaritiam, acceperuntque munera, et perverterunt iudicium. 009 1SA 008 004 Congregati ergo universi maiores natu Israel, venerunt ad Samuelem in Ramatha. 009 1SA 008 005 Dixeruntque ei: Ecce tu senuisti, et filii tui non ambulant in viis tuis: constitue nobis regem, ut iudicet nos, sicut et universæ habent nationes. 009 1SA 008 006 Displicuit sermo in oculis Samuelis, eo quod dixissent: Da nobis regem, ut iudicet nos. Et oravit Samuel ad Dominum. 009 1SA 008 007 Dixit autem Dominus ad Samuelem: Audi vocem populi in omnibus quæ loquuntur tibi. Non enim te abiecerunt, sed me, ne regnem super eos. 009 1SA 008 008 Iuxta omnia opera sua, quæ fecerunt a die qua eduxi eos de Ægypto usque ad diem hanc: sicut dereliquerunt me, et servierunt diis alienis, sic faciunt etiam tibi. 009 1SA 008 009 Nunc ergo vocem eorum audi: verumtamen contestare eos, et prædic eis ius regis, qui regnaturus est super eos. 009 1SA 008 010 Dixit itaque Samuel omnia verba Domini ad populum, qui petierat a se regem, 009 1SA 008 011 et ait: Hoc erit ius regis, qui imperaturus est vobis: filios vestros tollet, et ponet in curribus suis, facietque sibi equites et præcursores quadrigarum suarum, 009 1SA 008 012 et constituet sibi tribunos, et centuriones, et aratores agrorum suorum, et messores segetum, et fabros armorum et curruum suorum. 009 1SA 008 013 Filias quoque vestras faciet sibi unguentarias, et focarias, et panificas. 009 1SA 008 014 Agros quoque vestros, et vineas, et oliveta optima tollet, et dabit servis suis. 009 1SA 008 015 Sed et segetes vestras, et vinearum reditus addecimabit, ut det eunuchis et famulis suis. 009 1SA 008 016 Servos etiam vestros, et ancillas, et iuvenes optimos, et asinos, auferet, et ponet in opere suo. 009 1SA 008 017 Greges quoque vestros addecimabit, vosque eritis ei servi. 009 1SA 008 018 Et clamabitis in die illa a facie regis vestri, quem elegistis vobis: et non exaudiet vos Dominus in die illa, quia petistis vobis regem. 009 1SA 008 019 Noluit autem populus audire vocem Samuelis, sed dixerunt: Nequaquam: rex enim erit super nos, 009 1SA 008 020 et erimus nos quoque sicut omnes Gentes: et iudicabit nos rex noster, et egredietur ante nos, et pugnabit bella nostra pro nobis. 009 1SA 008 021 Et audivit Samuel omnia verba populi, et locutus est ea in auribus Domini. 009 1SA 008 022 Dixit autem Dominus ad Samuelem: Audi vocem eorum, et constitue super eos regem. Et ait Samuel ad viros Israel: Vadat unusquisque in civitatem suam. 009 1SA 009 001 Et erat vir de Beniamin nomine Cis, filius Abiel, filii Seror, filii Bechorath, filii Aphia, filii viri Iemini, fortis robore. 009 1SA 009 002 Et erat ei filius vocabulo Saul, electus et bonus: et non erat vir de filiis Israel melior illo. Ab humero et sursum eminebat super omnem populum. 009 1SA 009 003 Perierant autem asinæ Cis patris Saul: et dixit Cis ad Saul filium suum: Tolle tecum unum de pueris, et consurgens vade, et quære asinas. Qui cum transissent per montem Ephraim, 009 1SA 009 004 et per terram Salisa, et non invenissent, transierunt etiam per Terram Salim, et non erant: sed et per Terram Iemini, et minime repererunt. 009 1SA 009 005 Cum autem venissent in Terram Suph, dixit Saul ad puerum, qui erat cum eo: Veni et revertamur, ne forte dimiserit pater meus asinas, et solicitus sit pro nobis. 009 1SA 009 006 Qui ait ei: Ecce vir Dei est in civitate hac, vir nobilis: omne, quod loquitur, sine ambiguitate venit. Nunc ergo eamus illuc, si forte indicet nobis de via nostra, propter quam venimus. 009 1SA 009 007 Dixitque Saul ad puerum suum: Ecce ibimus: quid feremus ad virum Dei? Panis defecit in sitarciis nostris: et sportulam non habemus, ut demus homini Dei, nec quidquam aliud. 009 1SA 009 008 Rursum puer respondit Sauli, et ait: Ecce inventa est in manu mea, quarta pars stateris argenti, demus homini Dei, ut indicet nobis viam nostram. 009 1SA 009 009 (Olim in Israel sic loquebatur unusquisque vadens consulere Deum: Venite, et eamus ad videntem. Qui enim propheta dicitur hodie, vocabatur olim videns.) 009 1SA 009 010 Et dixit Saul ad puerum suum: Optimus sermo tuus: Veni, eamus. Et ierunt in civitatem, in qua erat vir Dei. 009 1SA 009 011 Cumque ascenderent clivum civitatis, invenerunt puellas egredientes ad hauriendam aquam, et dixerunt eis: Num hic est videns? 009 1SA 009 012 Quæ respondentes, dixerunt illis: Hic est: ecce ante te, festina nunc: hodie enim venit in civitatem, quia sacrificium est hodie populi in excelso. 009 1SA 009 013 Ingredientes urbem, statim invenietis eum antequam ascendat excelsum ad vescendum. Neque enim comesurus est populus donec ille veniat: quia ipse benedicit hostiæ, et deinceps comedunt qui vocati sunt. Nunc ergo conscendite, quia hodie reperietis eum. 009 1SA 009 014 Et ascenderunt in civitatem. Cumque illi ambularent in medio urbis, apparuit Samuel egrediens obviam eis, ut ascenderet in excelsum. 009 1SA 009 015 Dominus autem revelaverat auriculam Samuelis ante unam diem quam veniret Saul, dicens: 009 1SA 009 016 Hac ipsa hora, quæ nunc est, cras mittam virum ad te de Terra Beniamin, et unges eum ducem super populum meum Israel: et salvabit populum meum de manu Philisthinorum: quia respexi populum meum, venit enim clamor eorum ad me. 009 1SA 009 017 Cumque aspexisset Samuel Saulem, Dominus dixit ei: Ecce, vir, quem dixeram tibi, iste dominabitur populo meo. 009 1SA 009 018 Accessit autem Saul ad Samuelem in medio portæ, et ait: Indica, oro, mihi, ubi est domus videntis. 009 1SA 009 019 Et respondit Samuel Sauli, dicens: Ego sum videns. Ascende ante me in excelsum, ut comedatis mecum hodie, et dimittam te mane: et omnia, quæ sunt in corde tuo, indicabo tibi. 009 1SA 009 020 Et de asinis, quas nudiustertius perdidisti, ne solicitus sis, quia inventæ sunt. Et cuius erunt optima quæque Israel? Nonne tibi et omni domui patris tui? 009 1SA 009 021 Respondens autem Saul, ait: Numquid non filius Iemini ego sum de minima tribu Israel, et cognatio mea novissima inter omnes familias de tribu Beniamin? Quare ergo locutus es mihi sermonem istum? 009 1SA 009 022 Assumens itaque Samuel Saulem, et puerum eius, introduxit eos in triclinium, et dedit eis locum in capite eorum, qui fuerant invitati. Erant enim quasi triginta viri. 009 1SA 009 023 Dixitque Samuel coco: Da partem, quam dedi tibi, et præcepi ut reponeres seorsum apud te. 009 1SA 009 024 Levavit autem cocus armum, et posuit ante Saul. Dixitque Samuel: Ecce quod remansit, pone ante te, et comede: quia de industria servatum est tibi, quando populum vocavi. Et comedit Saul cum Samuele in die illa. 009 1SA 009 025 Et descenderunt de excelso in oppidum, et locutus est cum Saule in solario: stravitque Saul in solario, et dormivit. 009 1SA 009 026 Cumque mane surrexissent, et iam elucesceret, vocavit Samuel Saulem in solario, dicens: Surge, et dimittam te. Et surrexit Saul: egressique sunt ambo, ipse videlicet, et Samuel. 009 1SA 009 027 Cumque descenderent in extrema parte civitatis, Samuel dixit ad Saul: Dic puero ut antecedat nos, et transeat: tu autem subsiste paulisper, ut indicem tibi verbum Domini. 009 1SA 010 001 Tulit autem Samuel lenticulam olei, et effudit super caput eius, et deosculatus est eum, et ait: Ecce, unxit te Dominus super hereditatem suam in principem, et liberabis populum suum de manibus inimicorum eius, qui in circuitu eius sunt. Et hoc tibi signum, quia unxit te Deus in principem. 009 1SA 010 002 Cum abieris hodie a me, invenies duos viros iuxta sepulchrum Rachel in finibus Beniamin, in Meridie, dicentque tibi: Inventæ sunt asinæ, ad quas ieras perquirendas: et intermissis pater tuus asinis, solicitus est pro vobis, et dicit: Quid faciam de filio meo? 009 1SA 010 003 Cumque abieris inde, et ultra transieris, et veneris ad quercum Thabor, invenient te ibi tres viri ascendentes ad Deum in Bethel, unus portans tres hœdos, et alius tres tortas panis, et alius portans lagenam vini. 009 1SA 010 004 Cumque te salutaverint, dabunt tibi duos panes, et accipies de manu eorum. 009 1SA 010 005 Post hæc venies in collem Dei, ubi est statio Philisthinorum: et cum ingressus fueris ibi urbem, obvium habebis gregem prophetarum descendentium de excelso, et ante eos psalterium et tympanum, et tibiam, et citharam, ipsosque prophetantes. 009 1SA 010 006 Et insiliet in te Spiritus Domini, et prophetabis cum eis, et mutaberis in virum alium. 009 1SA 010 007 Quando ergo evenerint signa hæc omnia tibi, fac quæcumque invenerit manus tua, quia Dominus tecum est. 009 1SA 010 008 Et descendes ante me in Galgala, (ego quippe descendam ad te) ut offeras oblationem, et immoles victimas pacificas: septem diebus expectabis, donec veniam ad te, et ostendam tibi quid facias. 009 1SA 010 009 Itaque cum avertisset humerum suum ut abiret a Samuele, immutavit ei Deus cor aliud, et venerunt omnia signa hæc in die illa. 009 1SA 010 010 Veneruntque ad prædictum collem, et ecce cuneus prophetarum obvius ei: et insiluit super eum Spiritus Domini, et prophetavit in medio eorum. 009 1SA 010 011 Videntes autem omnes qui noverant eum heri et nudiustertius, quod esset cum prophetis, et prophetaret, dixerunt ad invicem: Quænam res accidit filio Cis? Num et Saul inter prophetas? 009 1SA 010 012 Responditque alius ad alterum, dicens: Et quis pater eorum? Propterea versum est in proverbium: Num et Saul inter prophetas? 009 1SA 010 013 Cessavit autem prophetare, et venit ad excelsum. 009 1SA 010 014 Dixitque patruus Saul ad eum, et ad puerum eius: Quo abistis? Qui responderunt: Quærere asinas: quas cum non reperissemus, venimus ad Samuelem. 009 1SA 010 015 Et dixit ei patruus suus: Indica mihi quid dixerit tibi Samuel. 009 1SA 010 016 Et ait Saul ad patruum suum: Indicavit nobis quia inventæ essent asinæ. De sermone autem regni non indicavit ei quem locutus fuerat ei Samuel. 009 1SA 010 017 Et convocavit Samuel populum ad Dominum in Maspha: 009 1SA 010 018 et ait ad filios Israel: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Ego eduxi Israel de Ægypto, et erui vos de manu Ægyptiorum, et de manu omnium regum qui affligebant vos. 009 1SA 010 019 Vos autem hodie proiecistis Deum vestrum, qui solus salvavit vos de universis malis et tribulationibus vestris: et dixistis: Nequaquam: sed regem constitue super nos. Nunc ergo state coram Domino per tribus vestras, et per familias. 009 1SA 010 020 Et applicuit Samuel omnes tribus Israel, et cecidit sors tribus Beniamin. 009 1SA 010 021 Et applicuit tribum Beniamin et cognationes eius, et cecidit cognatio Metri, et pervenit usque ad Saul filium Cis. Quæsierunt ergo eum, et non est inventus. 009 1SA 010 022 Et consuluerunt post hæc Dominum utrumnam venturus esset illuc. Responditque Dominus: Ecce absconditus est domi. 009 1SA 010 023 Cucurrerunt itaque et tulerunt eum inde: stetitque in medio populi, et altior fuit universo populo ab humero et sursum. 009 1SA 010 024 Et ait Samuel ad omnem populum: Certe videtis quem elegit Dominus, quoniam non sit similis illi in omni populo. Et clamavit omnis populus, et ait: Vivat rex. 009 1SA 010 025 Locutus est autem Samuel ad populum legem regni, et scripsit in libro, et reposuit coram Domino: et dimisit Samuel omnem populum, singulos in domum suam. 009 1SA 010 026 Sed et Saul abiit in domum suam in Gabaa: et abiit cum eo pars exercitus, quorum tetigerat Deus corda. 009 1SA 010 027 Filii vero Belial dixerunt: Num salvare nos poterit iste? Et despexerunt eum, et non attulerunt ei munera: ille vero dissimulabat se audire. 009 1SA 011 001 Et factum est quasi post mensem, ascendit Naas Ammonites, et pugnare cœpit adversum Iabes Galaad. Dixeruntque omnes viri Iabes ad Naas: Habeto nos fœderatos, et serviemus tibi. 009 1SA 011 002 Et respondit ad eos Naas Ammonites: In hoc feriam vobiscum fœdus, ut eruam omnium vestrum oculos dextros, ponamque vos opprobrium in universo Israel. 009 1SA 011 003 Et dixerunt ad eum seniores Iabes: Concede nobis septem dies, ut mittamus nuncios ad universos terminos Israel: et si non fuerit qui defendat nos, egrediemur ad te. 009 1SA 011 004 Venerunt ergo nuncii in Gabaa Saulis: et locuti sunt verba hæc, audiente populo: et levavit omnis populus vocem suam, et flevit. 009 1SA 011 005 Et ecce Saul veniebat, sequens boves de agro, et ait: Quid habet populus quod plorat? Et narraverunt ei verba virorum Iabes. 009 1SA 011 006 Et insilivit Spiritus Domini in Saul, cum audisset verba hæc, et iratus est furor eius nimis. 009 1SA 011 007 Et assumens utrumque bovem, concidit in frustra, misitque in omnes terminos Israel per manum nunciorum, dicens: Quicumque non exierit, et secutus fuerit Saul et Samuel, sic fiet bobus eius. Invasit ergo timor Domini populum, et egressi sunt quasi vir unus. 009 1SA 011 008 Et recensuit eos in Bezech: fueruntque filiorum Israel trecenta millia: virorum autem Iuda triginta millia. 009 1SA 011 009 Et dixerunt nunciis qui venerant: Sic dicetis viris, qui sunt in Iabes Galaad: Cras erit vobis salus, cum incaluerit sol. Venerunt ergo nuncii, et annunciaverunt viris Iabes: qui lætati sunt. 009 1SA 011 010 Et dixerunt: Mane exibimus ad vos: et facietis nobis omne quod placuerit vobis. 009 1SA 011 011 Et factum est, cum dies crastinus venisset, constituit Saul populum in tres partes: et ingressus est media castra in vigilia matutina, et percussit Ammon usque dum incalesceret dies: reliqui autem dispersi sunt, ita ut non relinquerentur in eis duo pariter. 009 1SA 011 012 Et ait populus ad Samuelem: Quis est iste qui dixit: Saul num regnabit super nos? Date viros, et interficiemus eos. 009 1SA 011 013 Et ait Saul: Non occidetur quisquam in die hac, quia hodie fecit Dominus salutem in Israel. 009 1SA 011 014 Dixit autem Samuel ad populum: Venite, et eamus in Galgala, et innovemus ibi regnum. 009 1SA 011 015 Et perrexit omnis populus in Galgala, et fecerunt ibi regem Saul coram Domino in Galgala, et immolaverunt ibi victimas pacificas coram Domino. Et lætatus est ibi Saul, et cuncti viri Israel nimis. 009 1SA 012 001 Dixit autem Samuel ad universum Israel: Ecce audivi vocem vestram iuxta omnia quæ locuti estis ad me, et constitui super vos regem. 009 1SA 012 002 Et nunc rex graditur ante vos: ego autem senui, et incanui: porro filii mei vobiscum sunt: itaque conversatus coram vobis ab adolescentia mea usque ad hanc diem, ecce præsto sum. 009 1SA 012 003 Loquimini de me coram Domino, et coram Christo eius, utrum bovem cuiusquam tulerim, aut asinum: si quempiam calumniatus sum, si oppressi aliquem, si de manu cuiusquam munus accepi: et contemnam illud hodie, restituamque vobis. 009 1SA 012 004 Et dixerunt: Non es calumniatus nos, neque oppressisti, neque tulisti de manu alicuius quippiam. 009 1SA 012 005 Dixitque ad eos: Testis est Dominus adversum vos, et testis Christus eius in die hac, quia non inveneritis in manu mea quippiam. Et dixerunt: Testis. 009 1SA 012 006 Et ait Samuel ad populum: Dominus qui fecit Moysen et Aaron, et eduxit patres nostros de Terra Ægypti. 009 1SA 012 007 Nunc ergo state, ut iudicio contendam adversum vos coram Domino de omnibus misericordiis Domini, quas fecit vobiscum et cum patribus vestris: 009 1SA 012 008 quomodo Iacob ingressus est in Ægyptum, et clamaverunt patres vestri ad Dominum: et misit Dominus Moysen et Aaron, et eduxit patres vestros de Ægypto: et collocavit eos in loco hoc. 009 1SA 012 009 Qui obliti sunt Domini Dei sui, et tradidit eos in manu Sisaræ magistri militiæ Hasor, et in manu Philisthinorum, et in manu regis Moab, et pugnaverunt adversum eos. 009 1SA 012 010 Postea autem clamaverunt ad Dominum, et dixerunt: Peccavimus, quia dereliquimus Dominum, et servivimus Baalim et Astaroth: nunc ergo erue nos de manu inimicorum nostrorum, et serviemus tibi. 009 1SA 012 011 Et misit Dominus Ierobaal, et Badan, et Iephte, et Samuel, et eruit vos de manu inimicorum vestrorum per circuitum, et habitastis confidenter. 009 1SA 012 012 Videntes autem quod Naas rex filiorum Ammon venisset adversum vos, dixistis mihi: Nequaquam, sed rex imperabit nobis: cum Dominus Deus vester regnaret in vobis. 009 1SA 012 013 Nunc ergo præsto est rex vester, quem elegistis et petistis: ecce dedit vobis Dominus regem. 009 1SA 012 014 Si timueritis Dominum, et servieritis ei, et audieritis vocem eius, et non exasperaveritis os Domini: eritis et vos, et rex qui imperat vobis, sequentes Dominum Deum vestrum. 009 1SA 012 015 Si autem non audieritis vocem Domini, sed exasperaveritis sermones eius, erit manus Domini super vos, et super patres vestros. 009 1SA 012 016 Sed et nunc state, et videte rem istam grandem quam facturus est Dominus in conspectu vestro. 009 1SA 012 017 Numquid non messis tritici est hodie? Invocabo Dominum, et dabit voces et pluvias: et scietis, et videbitis quia grande malum feceritis vobis in conspectu Domini, petentes super vos regem. 009 1SA 012 018 Et clamavit Samuel ad Dominum, et dedit Dominus voces et pluvias in illa die. 009 1SA 012 019 Et timuit omnis populus nimis Dominum et Samuelem, et dixit universus populus ad Samuelem: Ora pro servis tuis ad Dominum Deum tuum, ut non moriamur. Addidimus enim universis peccatis nostris malum, ut peteremus nobis regem. 009 1SA 012 020 Dixit autem Samuel ad populum: Nolite timere, vos fecistis universum malum hoc: verumtamen nolite recedere a tergo Domini, sed servite Domino in omni corde vestro. 009 1SA 012 021 Et nolite declinare post vana, quæ non proderunt vobis, neque eruent vos, quia vana sunt. 009 1SA 012 022 Et non derelinquet Dominus populum suum propter nomen suum magnum: quia iuravit Dominus facere vos sibi populum. 009 1SA 012 023 Absit autem a me hoc peccatum in Dominum, ut cessem orare pro vobis, et docebo vos viam bonam et rectam. 009 1SA 012 024 Igitur timete Dominum, et servite ei in veritate, et ex toto corde vestro. Vidistis enim magnifica quæ in vobis gesserit. 009 1SA 012 025 Quod si perseveraveritis in malitia: et vos et rex vester pariter peribitis. 009 1SA 013 001 Filius unius anni erat Saul cum regnare cœpisset, duobus autem annis regnavit super Israel. 009 1SA 013 002 Et elegit sibi Saul tria millia de Israel: et erant cum Saul duo millia in Machmas, et in monte Bethel: mille autem cum Ionatha in Gabaa Beniamin. Porro ceterum populum remisit unumquemque in tabernacula sua. 009 1SA 013 003 Et percussit Ionathas stationem Philisthinorum, quæ erat in Gabaa. Quod cum audissent Philisthiim, Saul cecinit buccina in omni terra, dicens: Audiant Hebræi. 009 1SA 013 004 Et universus Israel audivit huiuscemodi famam: Percussit Saul stationem Philisthinorum: et erexit se Israel adversus Philisthiim. Clamavit ergo populus post Saul in Galgala. 009 1SA 013 005 Et Philisthiim congregati sunt ad prœliandum contra Israel, triginta millia curruum, et sex millia equitum, et reliquum vulgus, sicut arena quæ est in littore maris plurima. Et ascendentes castrametati sunt in Machmas ad Orientem Bethaven. 009 1SA 013 006 Quod cum vidissent viri Israel se in arcto positos, (afflictus enim erat populus) absconderunt se in speluncis, et in abditis, in petris quoque, et in antris, et in cisternis. 009 1SA 013 007 Hebræi autem transierunt Iordanem in Terram Gad et Galaad. Cumque adhuc esset Saul in Galgala, universus populus perterritus est, qui sequebatur eum. 009 1SA 013 008 Et expectavit septem diebus iuxta placitum Samuelis, et non venit Samuel in Galgala, dilapsusque est populus ab eo. 009 1SA 013 009 Ait ergo Saul: Afferte mihi holocaustum, et pacifica. Et obtulit holocaustum. 009 1SA 013 010 Cumque complesset offerens holocaustum, ecce Samuel veniebat: et egressus est Saul obviam ei ut salutaret eum. 009 1SA 013 011 Locutusque est ad eum Samuel: Quid fecisti? Respondit Saul: Quia vidi quod populus dilaberetur a me, et tu non veneras iuxta placitos dies, porro Philisthiim congregati fuerant in Machmas, 009 1SA 013 012 dixi: Nunc descendent Philisthiim ad me in Galgala, et faciem Domini non placavi. Necessitate compulsus, obtuli holocaustum. 009 1SA 013 013 Dixitque Samuel ad Saul: Stulte egisti, nec custodisti mandata Domini Dei tui, quæ præcepit tibi. Quod si non fecisses, iam nunc præparasset Dominus regnum tuum super Israel in sempiternum, 009 1SA 013 014 sed nequaquam regnum tuum ultra consurget. Quæsivit Dominus sibi virum iuxta cor suum: et præcepit ei Dominus ut esset dux super populum suum, eo quod non servaveris quæ præcepit Dominus. 009 1SA 013 015 Surrexit autem Samuel, et ascendit de Galgalis in Gabaa Beniamin. Et reliqui populi ascenderunt post Saul obviam populo, qui expugnabant eos venientes de Galgala in Gabaa, in colle Beniamin. Et recensuit Saul populum, qui inventi fuerant cum eo, quasi sexcentos viros. 009 1SA 013 016 Et Saul et Ionathas filius eius, populusque qui inventus fuerat cum eis, erat in Gabaa Beniamin: porro Philisthiim consederant in Machmas. 009 1SA 013 017 Et egressi sunt ad prædandum de castris Philisthinorum tres cunei. Unus cuneus pergebat contra viam Ephra ad Terram Sual. 009 1SA 013 018 Porro alius ingrediebatur per viam Beth horon. Tertius autem verterat se ad iter termini imminentis valli Seboim contra desertum. 009 1SA 013 019 Porro faber ferrarius non inveniebatur in omni Terra Israel. Caverant enim Philisthiim, ne forte facerent Hebræi gladium aut lanceam. 009 1SA 013 020 Descendebat ergo omnis Israel ad Philisthiim, ut exacueret unusquisque vomerem suum, et ligonem et securim et sarculum. 009 1SA 013 021 Retusæ itaque erant acies vomerum, et ligonum, et tridentum, et securium, usque ad stimulum corrigendum. 009 1SA 013 022 Cumque venisset dies prœlii, non est inventus ensis et lancea in manu totius populi, qui erat cum Saule et Ionatha, excepto Saul et Ionatha filio eius. 009 1SA 013 023 Egressa est autem statio Philisthiim, ut transcenderet in Machmas. 009 1SA 014 001 Et accidit quadam die ut diceret Ionathas filius Saul ad adolescentem armigerum suum: Veni, et transeamus ad stationem Philisthinorum, quæ est trans locum illum. Patri autem suo hoc ipsum non indicavit. 009 1SA 014 002 Porro Saul morabatur in extrema parte Gabaa sub malogranato, quæ erat in Magron: et erat populus cum eo quasi sexcentorum virorum. 009 1SA 014 003 Et Achias filius Achitob fratris Ichabod filii Phinees, qui ortus fuerat ex Heli sacerdote Domini in Silo, portabat ephod. Sed et populus ignorabat quo isset Ionathas. 009 1SA 014 004 Erant autem inter ascensus, per quos nitebatur Ionathas transire ad stationem Philisthinorum, eminentes petræ ex utraque parte, et quasi in modum dentium scopuli hinc et inde prærupti, nomen uni Boses, et nomen alteri Sene: 009 1SA 014 005 unus scopulus prominens ad Aquilonem ex adverso Machmas, et alter ad Meridiem contra Gabaa. 009 1SA 014 006 Dixit autem Ionathas ad adolescentem armigerum suum: Veni, transeamus ad stationem incircumcisorum horum, si forte faciat Dominus pro nobis: quia non est Domino difficile salvare, vel in multis, vel in paucis. 009 1SA 014 007 Dixitque ei armiger suus: Fac omnia, quæ placent animo tuo: perge quo cupis, et ero tecum ubicumque volueris. 009 1SA 014 008 Et ait Ionathas: Ecce nos transimus ad viros istos. Cumque apparuerimus eis, 009 1SA 014 009 si taliter locuti fuerint ad nos, manete donec veniamus ad vos: stemus in loco nostro, nec ascendamus ad eos. 009 1SA 014 010 Si autem dixerint: Ascendite ad nos: ascendamus, quia tradidit eos Dominus in manibus nostris, hoc erit nobis signum. 009 1SA 014 011 Apparuit igitur uterque stationi Philisthinorum: dixeruntque Philisthiim: En Hebræi egrediuntur de cavernis, in quibus absconditi fuerant. 009 1SA 014 012 Et locuti sunt viri de statione ad Ionathan, et ad armigerum eius, dixeruntque: Ascendite ad nos, et ostendemus vobis rem. Et ait Ionathas ad armigerum suum: Ascendamus, sequere me: tradidit enim Dominus eos in manus Israel. 009 1SA 014 013 Ascendit autem Ionathas manibus et pedibus reptans, et armiger eius post eum. Itaque alii cadebant ante Ionathan, alios armiger eius interficiebat sequens eum. 009 1SA 014 014 Et facta est plaga prima, qua percussit Ionathas et armiger eius, quasi viginti virorum in media parte iugeri, quam par boum in die arare consuevit. 009 1SA 014 015 Et factum est miraculum in castris, per agros: sed et omnis populus stationis eorum, qui ierant ad prædandum, obstupuit, et conturbata est terra: et accidit quasi miraculum a Deo. 009 1SA 014 016 Et respexerunt speculatores Saul, qui erant in Gabaa Beniamin, et ecce multitudo prostrata, et huc illucque diffugiens. 009 1SA 014 017 Et ait Saul populo, qui erat cum eo: Requirite, et videte quis abierit ex nobis. Cumque requisissent, repertum est non adesse Ionathan, et armigerum eius. 009 1SA 014 018 Et ait Saul ad Achiam: Applica arcam Dei. (Erat enim ibi arca Dei in die illa cum filiis Israel.) 009 1SA 014 019 Cumque loqueretur Saul ad sacerdotem, tumultus magnus exortus est in castris Philisthinorum: crescebatque paulatim, et clarius resonabat. Et ait Saul ad sacerdotem: Contrahe manum tuam. 009 1SA 014 020 Conclamavit ergo Saul, et omnis populus, qui erat cum eo, et venerunt usque ad locum certaminis: et ecce versus fuerat gladius uniuscuiusque ad proximum suum, et cædes magna nimis. 009 1SA 014 021 Sed et Hebræi qui fuerant cum Philisthiim heri et nudiustertius, ascenderantque cum eis in castris, reversi sunt ut essent cum Israel, qui erant cum Saul et Ionatha. 009 1SA 014 022 Omnes quoque Israelitæ, qui se absconderant in monte Ephraim, audientes quod fugissent Philisthæi, sociaverunt se cum suis in prælio. Et erant cum Saul, quasi decem millia virorum. 009 1SA 014 023 Et salvavit Dominus in die illa Israel. Pugna autem pervenit usque ad Bethaven. 009 1SA 014 024 Et viri Israel sociati sunt sibi in die illa: adiuravit autem Saul populum, dicens: Maledictus vir, qui comederit panem usque ad vesperam, donec ulciscar de inimicis meis. Et non manducavit universus populus panem: 009 1SA 014 025 omneque terræ vulgus venit in saltum, in quo erat mel super faciem agri. 009 1SA 014 026 Ingressus est itaque populus saltum, et apparuit fluens mel, nullusque applicuit manum ad os suum. Timebat enim populus iuramentum. 009 1SA 014 027 Porro Ionathas non audierat cum adiuraret pater eius populum: extenditque summitatem virgæ, quam habebat in manu, et intinxit in favum mellis: et convertit manum suam ad os suum, et illuminati sunt oculi eius. 009 1SA 014 028 Respondensque unus de populo, ait: Iureiurando constrinxit pater tuus populum, dicens: Maledictus vir, qui comederit panem hodie. (Defecerat autem populus.) 009 1SA 014 029 Dixitque Ionathas: Turbavit pater meus terram: vidistis ipsi quia illuminati sunt oculi mei, eo quod gustaverim paululum de melle isto: 009 1SA 014 030 quanto magis si comedisset populus de præda inimicorum suorum, quam reperit? Nonne maior plaga facta fuisset in Philisthiim? 009 1SA 014 031 Percusserunt ergo in die illa Philisthæos a Machmis usque in Aialon. Defatigatus est autem populus nimis: 009 1SA 014 032 et versus ad prædam tulit oves, et boves, et vitulos, et mactaverunt in terra: comeditque populus cum sanguine. 009 1SA 014 033 Nunciaverunt autem Sauli dicentes quod populus peccasset Domino, comedens cum sanguine. Qui ait: Prævaricati estis: volvite ad me iam nunc saxum grande. 009 1SA 014 034 Et dixit Saul: Dispergimini in vulgus, et dicite eis ut adducat ad me unusquisque bovem suum et arietem, et occidite super istud, et vescimini, et non peccabitis Domino comedentes cum sanguine. Adduxit itaque omnis populus unusquisque bovem in manu sua usque ad noctem: et occiderunt ibi. 009 1SA 014 035 Ædificavit autem Saul altare Domino; tuncque primum cœpit ædificare altare Domino. 009 1SA 014 036 Et dixit Saul: Irruamus super Philisthæos nocte, et vastemus eos usque dum illucescat mane, nec relinquamus ex eis virum. Dixitque populus: Omne quod bonum videtur in oculis tuis, fac. Et ait sacerdos: Accedamus huc ad Deum. 009 1SA 014 037 Et consuluit Saul Dominum: Num persequar Philisthiim? Si trades eos in manus Israel? Et non respondit ei in die illa. 009 1SA 014 038 Dixitque Saul: Applicate huc universos angulos populi: et scitote, et videte per quem acciderit peccatum hoc hodie. 009 1SA 014 039 Vivit Dominus salvator Israel, quia si per Ionathan filium meum factum est, absque retractione morietur. Ad quod nullus contradixit ei de omni populo. 009 1SA 014 040 Et ait ad universum Israel: Separamini vos in partem unam, et ego cum Ionatha filio meo ero in parte altera. Responditque populus ad Saul: Quod bonum videtur in oculis tuis, fac. 009 1SA 014 041 Et dixit Saul ad Dominum Deum Israel: Domine Deus Israel da indicium: quid est quod non responderis servo tuo hodie? Si in me, aut in Ionatha filio meo est iniquitas hæc, da ostensionem: aut si hæc iniquitas est in populo tuo, da sanctitatem. Et deprehensus est Ionathas et Saul, populus autem exivit. 009 1SA 014 042 Et ait Saul: Mittite sortem inter me, et inter Ionathan filium meum. Et captus est Ionathas. 009 1SA 014 043 Dixit autem Saul ad Ionathan: Indica mihi quid feceris. Et indicavit ei Ionathas, et ait: Gustans gustavi in summitate virgæ, quæ erat in manu mea, paululum mellis, et ecce ego morior. 009 1SA 014 044 Et ait Saul: Hæc faciat mihi Deus, et hæc addat, quia morte morieris Ionatha. 009 1SA 014 045 Dixitque populus ad Saul: Ergone Ionathas morietur, qui fecit salutem hanc magnam in Israel? Hoc nefas est: vivit Dominus, si ceciderit capillus de capite eius in terram, quia cum Deo operatus est hodie. Liberavit ergo populus Ionathan, ut non moreretur. 009 1SA 014 046 Recessitque Saul, nec persecutus est Philisthiim: porro Philisthiim abierunt in loca sua. 009 1SA 014 047 Et Saul, confirmato regno super Israel, pugnabat per circuitum adversum omnes inimicos eius, contra Moab, et filios Ammon, et Edom, et reges Soba, et Philisthæos: et quocumque se verterat, superabat. 009 1SA 014 048 Congregatoque exercitu, percussit Amalec, et eruit Israel de manu vastatorum eius. 009 1SA 014 049 Fuerunt autem filii Saul, Ionathas et Iessui, et Melchisua: et nomina duarum filiarum eius, nomen primogenitæ Merob, et nomen minoris Michol. 009 1SA 014 050 Et nomen uxoris Saul, Achinoam filia Achimaas: et nomen principis militiæ eius Abner, filius Ner, patruelis Saul. 009 1SA 014 051 Porro Cis fuit pater Saul, et Ner pater Abner, filius Abiel. 009 1SA 014 052 Erat autem bellum potens adversum Philisthæos omnibus diebus Saul. Nam quemcumque viderat Saul virum fortem, et aptum ad prælium, sociabat eum sibi. 009 1SA 015 001 Et dixit Samuel ad Saul: Me misit Dominus, ut ungerem te in regem super populum eius Israel: nunc ergo audi vocem Domini: 009 1SA 015 002 Hæc dicit Dominus exercituum: Recensui quæcumque fecit Amalec Israeli: quomodo restitit ei in via cum ascenderet de Ægypto. 009 1SA 015 003 Nunc ergo vade, et percute Amalec, et demolire universa eius: non parcas ei, et non concupiscas ex rebus ipsius aliquid: sed interfice a viro usque ad mulierem, et parvulum atque lactentem, bovem et ovem, camelum et asinum. 009 1SA 015 004 Præcepit itaque Saul populo, et recensuit eos quasi agnos: ducenta millia peditum, et decem millia virorum Iuda. 009 1SA 015 005 Cumque venisset Saul usque ad civitatem Amalec, tetendit insidias in torrente. 009 1SA 015 006 Dixitque Saul Cinæo: Abite, recedite, atque descendite ab Amalec: ne forte involvam te cum eo. Tu enim fecisti misericordiam cum omnibus filiis Israel, cum ascenderent de Ægypto. Et recessit Cinæus de medio Amalec. 009 1SA 015 007 Percussitque Saul Amalec ab Hevila, donec venias ad Sur, quæ est e regione Ægypti. 009 1SA 015 008 Et apprehendit Agag regem Amalec vivum: omne autem vulgus interfecit in ore gladii. 009 1SA 015 009 Et pepercit Saul, et populus Agag, et optimis gregibus ovium et armentorum, et vestibus et arietibus, et universis, quæ pulchra erant, nec voluerunt disperdere ea: quidquid vero vile fuit et reprobum, hoc demoliti sunt. 009 1SA 015 010 Factum est autem verbum Domini ad Samuel, dicens: 009 1SA 015 011 Pœnitet me quod constituerim Saul regem: quia dereliquit me, et verba mea opere non implevit. Contristatusque est Samuel, et clamavit ad Dominum tota nocte. 009 1SA 015 012 Cumque de nocte surrexisset Samuel, ut iret ad Saul mane, nunciatum est Samueli, eo quod venisset Saul in Carmelum, et erexisset sibi fornicem triumphalem, et reversus transisset, descendissetque in Galgala. Venit ergo Samuel ad Saul, et Saul offerebat holocaustum Domino de initiis prædarum quæ attulerat ex Amalec. 009 1SA 015 013 Et cum venisset Samuel ad Saul, dixit ei Saul: Benedictus tu Domino, implevi verbum Domini. 009 1SA 015 014 Dixitque Samuel: Et quæ est hæc vox gregum, quæ resonat in auribus meis, et armentorum, quam ego audio? 009 1SA 015 015 Et ait Saul: De Amalec adduxerunt ea: pepercit enim populus melioribus ovibus et armentis ut immolarentur Domino Deo tuo, reliqua vero occidimus. 009 1SA 015 016 Ait autem Samuel ad Saul: Sine me, et indicabo tibi quæ locutus sit Dominus ad me nocte. Dixitque ei: Loquere. 009 1SA 015 017 Et ait Samuel: Nonne cum parvulus esses in oculis tuis, caput in tribubus Israel factus es? Unxitque te Dominus in regem super Israel. 009 1SA 015 018 Et misit te Dominus in viam, et ait: Vade, et interfice peccatores Amalec, et pugnabis contra eos, usque ad internecionem eorum: 009 1SA 015 019 Quare ergo non audisti vocem Domini: sed versus ad prædam es, et fecisti malum in oculis Domini? 009 1SA 015 020 Et ait Saul ad Samuelem: Immo audivi vocem Domini, et ambulavi in via per quam misit me Dominus, et adduxi Agag regem Amalec, et Amalec interfeci. 009 1SA 015 021 Tulit autem de præda populus oves et boves, primitias eorum quæ cæsa sunt, ut immolet Domino Deo suo in Galgalis. 009 1SA 015 022 Et ait Samuel: Numquid vult Dominus holocausta et victimas, et non potius ut obediatur voci Domini? Melior est enim obedientia quam victimæ: et auscultare magis quam offerre adipem arietum. 009 1SA 015 023 Quoniam quasi peccatum ariolandi est, repugnare: et quasi scelus idololatriæ, nole acquiescere. Pro eo ergo quod abiecisti sermonem Domini, abiecit te Dominus ne sis rex. 009 1SA 015 024 Dixitque Saul ad Samuelem: Peccavi, quia prævaricatus sum sermonem Domini, et verba tua, timens populum, et obediens voci eorum. 009 1SA 015 025 Sed nunc porta, quæso, peccatum meum, et revertere mecum, ut adorem Dominum. 009 1SA 015 026 Et ait Samuel ad Saul: Non revertar tecum, quia proiecisti sermonem Domini, et proiecit te Dominus ne sis rex super Israel. 009 1SA 015 027 Et conversus est Samuel ut abiret: ille autem apprehendit summitatem pallii eius, quæ et scissa est. 009 1SA 015 028 Et ait ad eum Samuel: Scidit Dominus regnum Israel a te hodie, et tradidit illud proximo tuo meliori te. 009 1SA 015 029 Porro Triumphator in Israel non parcet, et pœnitudine non flectetur: neque enim homo est ut agat pœnitentiam. 009 1SA 015 030 At ille ait: Peccavi: sed nunc honora me coram senioribus populi mei, et coram Israel, et revertere mecum, ut adorem Dominum Deum tuum. 009 1SA 015 031 Reversus ergo Samuel secutus est Saulem: et adoravit Saul Dominum. 009 1SA 015 032 Dixitque Samuel: Adducite ad me Agag regem Amalec. Et oblatus est ei Agag pinguissimus, et tremens. Et dixit Agag: Siccine separat amara mors? 009 1SA 015 033 Et ait Samuel: Sicut fecit absque liberis mulieres gladius tuus, sic absque liberis erit inter mulieres mater tua. Et in frustra concidit eum Samuel coram Domino in Galgalis. 009 1SA 015 034 Abiit autem Samuel in Ramatha: Saul vero ascendit in domum suam in Gabaa. 009 1SA 015 035 Et non vidit Samuel ultra Saul usque ad diem mortis suæ: verumtamen lugebat Samuel Saulem, quoniam Dominum pœnitebat quod constituisset eum regem super Israel. 009 1SA 016 001 Dixitque Dominus ad Samuelem: Usquequo tu luges Saul, cum ego proiecerim eum ne regnet super Israel? Imple cornu tuum oleo, et veni, ut mittam te ad Isai Bethlehemitem: providi enim in filiis eius mihi regem. 009 1SA 016 002 Et ait Samuel: Quo modo vadam? Audiet enim Saul, et interficiet me. Et ait Dominus: Vitulum de armento tolles in manu tua, et dices: Ad immolandum Domino veni. 009 1SA 016 003 Et vocabis Isai ad victimam, et ego ostendam tibi quid facias, et unges quemcumque monstravero tibi. 009 1SA 016 004 Fecit ergo Samuel, sicut locutus est ei Dominus. Venitque in Bethlehem, et admirati sunt seniores civitatis, occurrentes ei, dixeruntque: Pacificusne est ingressus tuus? 009 1SA 016 005 Et ait: Pacificus: ad immolandum Domino veni, sanctificamini, et venite mecum ut immolem. Sanctificavit ergo Isai et filios eius, et vocavit eos ad sacrificium. 009 1SA 016 006 Cumque ingressi essent, vidit Eliab, et ait: Num coram Domino est Christus eius? 009 1SA 016 007 Et dixit Dominus ad Samuelem: Ne respicias vultum eius, neque altitudinem staturæ eius: quoniam abieci eum, nec iuxta intuitum hominis ego iudico: homo enim videt ea quæ parent, Dominus autem intuetur cor. 009 1SA 016 008 Et vocavit Isai Abinadab, et adduxit eum coram Samuele. Qui dixit: Nec hunc elegit Dominus. 009 1SA 016 009 Adduxit autem Isai Samma, de quo ait: Etiam hunc non elegit Dominus. 009 1SA 016 010 Adduxit itaque Isai septem filios suos coram Samuele: et ait Samuel ad Isai: Non elegit Dominus ex istis. 009 1SA 016 011 Dixitque Samuel ad Isai: Numquid iam completi sunt filii? Qui respondit: Adhuc reliquus est parvulus, et pascit oves. Et ait Samuel ad Isai: Mitte, et adduc eum: nec enim discumbemus priusquam huc ille veniat. 009 1SA 016 012 Misit ergo, et adduxit eum. Erat autem rufus, et pulcher aspectu, decoraque facie. Et ait Dominus: Surge, unge eum, ipse est enim. 009 1SA 016 013 Tulit ergo Samuel cornu olei, et unxit eum in medio fratrum eius: et directus est Spiritus Domini a die illa in David, et deinceps: surgensque Samuel abiit in Ramatha. 009 1SA 016 014 Spiritus autem Domini recessit a Saul, et exagitabat eum spiritus nequam, a Domino. 009 1SA 016 015 Dixeruntque servi Saul ad eum: Ecce spiritus Dei malus exagitat te. 009 1SA 016 016 Iubeat dominus noster, et servi tui, qui coram te sunt, quærent hominem scientem psallere cithara, ut quando arripuerit te spiritus Domini malus, psallat manu sua, et levius feras. 009 1SA 016 017 Et ait Saul ad servos suos: Providete ergo mihi aliquem bene psallentem, et adducite eum ad me. 009 1SA 016 018 Et respondens unus de pueris, ait: Ecce vidi filium Isai Bethlehemitem scientem psallere, et fortissimum robore, et virum bellicosum, et prudentem in verbis, et virum pulchrum: et Dominus est cum eo. 009 1SA 016 019 Misit ergo Saul nuncios ad Isai, dicens: Mitte ad me David filium tuum, qui est in pascuis. 009 1SA 016 020 Tulit itaque Isai asinum plenum panibus, et lagenam vini, et hœdum de capris unum, et misit per manum David filii sui Sauli. 009 1SA 016 021 Et venit David ad Saul, et stetit coram eo: at ille dilexit eum nimis, et factus est eius armiger. 009 1SA 016 022 Misitque Saul ad Isai, dicens: Stet David in conspectu meo: invenit enim gratiam in oculis meis. 009 1SA 016 023 Igitur quandocumque spiritus Domini malus arripiebat Saul, David tollebat citharam, et percutiebat manu sua, et refocillabatur Saul, et levius habebat. Recedebat enim ab eo spiritus malus. 009 1SA 017 001 Congregantes autem Philisthiim agmina sua in prælium, convenerunt in Socho Iudæ: et castrametati sunt inter Socho et Azeca in finibus Dommim. 009 1SA 017 002 Porro Saul et filii Israel congregati venerunt in Vallem Terebinthi, et direxerunt aciem ad pugnandum contra Philisthiim. 009 1SA 017 003 Et Philisthiim stabant super montem ex parte hac, et Israel stabat supra montem ex altera parte: vallisque erat inter eos. 009 1SA 017 004 Et egressus est vir spurius de castris Philisthinorum nomine Goliath, de Geth, altitudinis sex cubitorum et palmi: 009 1SA 017 005 et cassis ærea super caput eius, et lorica squamata induebatur. Porro pondus loricæ eius, quinque millia siclorum æris erat: 009 1SA 017 006 et ocreas æreas habebat in cruribus: et clypeus æreus tegebat humeros eius. 009 1SA 017 007 Hastile autem hastæ eius erat quasi liciatorium texentium. Ipsum autem ferrum hastæ eius sexcentos siclos habebat ferri: et armiger eius antecedebat eum. 009 1SA 017 008 Stansque clamabat adversum phalangas Israel, et dicebat eis: Quare venistis parati ad prælium? Numquid ego non sum Philisthæus, et vos servi Saul? Eligite ex vobis virum, et descendat ad singulare certamen. 009 1SA 017 009 Si quiverit pugnare mecum, et percusserit me, erimus vobis servi: si autem ego prævaluero, et percussero eum, vos servi eritis, et servietis nobis. 009 1SA 017 010 Et aiebat Philisthæus: Ego exprobravi agminibus Israel hodie: Date mihi virum, et ineat mecum singulare certamen. 009 1SA 017 011 Audiens autem Saul, et omnes Israelitæ sermones Philisthæi huiuscemodi, stupebant, et metuebant nimis. 009 1SA 017 012 David autem erat filius viri Ephrathæi, de quo supra dictum est, de Bethlehem Iuda, cui nomen erat Isai, qui habebat octo filios, et erat vir in diebus Saul senex, et grandævus inter viros. 009 1SA 017 013 Abierunt autem tres filii eius maiores post Saul in prælium: et nomina trium filiorum eius, qui perrexerunt ad bellum, Eliab primogenitus, et secundus Abinadab, tertiusque Samma. 009 1SA 017 014 David autem erat minimus. Tribus ergo maioribus secutis Saulem, 009 1SA 017 015 abiit David, et reversus est a Saul, ut pasceret gregem patris sui in Bethlehem. 009 1SA 017 016 Procedebat vero Philisthæus mane et vespere, et stabat quadraginta diebus. 009 1SA 017 017 Dixit autem Isai ad David filium suum: Accipe fratribus tuis ephi polentæ, et decem panes istos, et curre in castra ad fratres tuos, 009 1SA 017 018 et decem formellas casei has deferes ad tribunum: et fratres tuos visitabis, si recte agant: et cum quibus ordinati sunt, disce. 009 1SA 017 019 Saul autem, et illi, et omnes filii Israel, in Valle terebinthi pugnabant adversum Philisthiim. 009 1SA 017 020 Surrexit itaque David mane, et commendavit gregem custodi: et onustus abiit, sicut præceperat ei Isai. Et venit ad locum Magala, et ad exercitum, qui egressus ad pugnam vociferatus erat in certamine. 009 1SA 017 021 Direxerat enim aciem Israel, sed et Philisthiim ex adverso fuerant præparati. 009 1SA 017 022 Derelinquens ergo David vasa, quæ attulerat, sub manu custodis ad sarcinas, cucurrit ad locum certaminis, et interrogabat si omnia recte agerentur erga fratres suos. 009 1SA 017 023 Cumque adhuc ille loqueretur eis, apparuit vir ille spurius ascendens, Goliath nomine, Philisthæus, de Geth, de castris Philisthinorum: et loquente eo hæc eadem verba audivit David. 009 1SA 017 024 Omnes autem Israelitæ, cum vidissent virum, fugerunt a facie eius, timentes eum valde. 009 1SA 017 025 Et dixit unus quispiam de Israel: Num vidistis virum hunc, qui ascendit? Ad exprobrandum enim Israeli ascendit. Virum ergo, qui percusserit eum, ditabit rex divitiis magnis, et filiam suam dabit ei, et domum patris eius faciet absque tributo in Israel. 009 1SA 017 026 Et ait David ad viros, qui stabant secum, dicens: Quid dabitur viro, qui percusserit Philisthæum hunc, et tulerit opprobrium de Israel? Quis enim est hic Philisthæus incircumcisus, qui exprobravit acies Dei viventis? 009 1SA 017 027 Referebat autem ei populus eumdem sermonem, dicens: Hæc dabuntur viro, qui percusserit eum. 009 1SA 017 028 Quod cum audisset Eliab frater eius maior, loquente eo cum aliis, iratus est contra David, et ait: Quare venisti, et quare dereliquisti pauculas oves illas in deserto? Ego novi superbiam tuam, et nequitiam cordis tui: quia ut videres prælium, descendisti. 009 1SA 017 029 Et dixit David: Quid feci? Numquid non verbum est? 009 1SA 017 030 Et declinavit paululum ab eo ad alium: dixitque eundem sermonem. Et respondit ei populus verbum sicut prius. 009 1SA 017 031 Audita sunt autem verba, quæ locutus est David, et annunciata in conspectu Saul. 009 1SA 017 032 Ad quem cum fuisset adductus, locutus est ei: Non concidat cor cuiusquam in eo: ego servus tuus vadam, et pugnabo adversus Philisthæum. 009 1SA 017 033 Et ait Saul ad David: Non vales resistere Philisthæo isti, nec pugnare adversus eum: quia puer es, hic autem vir bellator est ab adolescentia sua. 009 1SA 017 034 Dixitque David ad Saul: Pascebat servus tuus patris sui gregem, et veniebat leo, vel ursus, et tollebat arietem de medio gregis: 009 1SA 017 035 et persequebar eos, et percutiebam, eruebamque de ore eorum: et illi consurgebant adversum me, et apprehendebam mentum eorum, et suffocabam, interficiebamque eos. 009 1SA 017 036 Nam et leonem, et ursum interfeci ego servus tuus: erit igitur et Philisthæus hic incircumcisus, quasi unus ex eis. Nunc vadam, et auferam opprobrium populi: quoniam quis est iste Philisthæus incircumcisus, qui ausus est maledicere exercitui Dei viventis? 009 1SA 017 037 Et ait David: Dominus qui eripuit me de manu leonis, et de manu ursi, ipse me liberabit de manu Philisthæi huius. Dixit autem Saul ad David: Vade, et Dominus tecum sit. 009 1SA 017 038 Et induit Saul David vestimentis suis, et imposuit galeam æream super caput eius, et vestivit eum lorica. 009 1SA 017 039 Accinctus ergo David gladio eius super vestem suam, cœpit tentare si armatus posset incedere: non enim habebat consuetudinem. Dixitque David ad Saul: Non possum sic incedere, quia non usum habeo. Et deposuit ea, 009 1SA 017 040 et tulit baculum suum, quem semper habebat in manibus: et elegit sibi quinque limpidissimos lapides de torrente, et misit eos in peram pastoralem, quam habebat secum, et fundam manu tulit: et processit adversum Philisthæum. 009 1SA 017 041 Ibat autem Philisthæus incedens, et appropinquans adversum David, et armiger eius ante eum. 009 1SA 017 042 Cumque inspexisset Philisthæus, et vidisset David, despexit eum. Erat enim adolescens: rufus, et pulcher aspectu. 009 1SA 017 043 Et dixit Philisthæus ad David: Numquid ego canis sum, quod tu venis ad me cum baculo? Et maledixit Philisthæus David in diis suis: 009 1SA 017 044 dixitque ad David: Veni ad me, et dabo carnes tuas volatilibus cæli et bestiis terræ. 009 1SA 017 045 Dixit autem David ad Philisthæum: Tu venis ad me cum gladio, et hasta, et clypeo: ego autem venio ad te in nomine Domini exercituum, Dei agminum Israel, quibus exprobrasti: 009 1SA 017 046 hodie, et dabit te Dominus in manu mea, et percutiam te, et auferam caput tuum a te: et dabo cadavera castrorum Philisthiim hodie volatilibus cæli, et bestiis terræ: ut sciat omnis terra quia est Deus in Israel. 009 1SA 017 047 Et noverit universa ecclesia hæc, quia non in gladio, nec in hasta salvat Dominus: ipsius enim est bellum, et tradet vos in manus nostras. 009 1SA 017 048 Cum ergo surrexisset Philisthæus, et veniret, et appropinquaret contra David, festinavit David, et cucurrit ad pugnam ex adverso Philisthæi. 009 1SA 017 049 Et misit manum suam in peram, tulitque unum lapidem, et funda iecit, et circumducens percussit Philisthæum in fronte: et infixus est lapis in fronte eius, et cecidit in faciem suam super terram. 009 1SA 017 050 Prævaluitque David adversum Philisthæum in funda et lapide, percussumque Philisthæum interfecit. Cumque gladium non haberet in manu David, 009 1SA 017 051 cucurrit, et stetit super Philisthæum, et tulit gladium eius, et eduxit eum de vagina sua: et interfecit eum, præciditque caput eius. Videntes autem Philisthiim, quod mortuus esset fortissimus eorum, fugerunt. 009 1SA 017 052 Et consurgentes viri Israel et Iuda vociferati sunt, et persecuti sunt Philisthæos usque dum venirent in vallem, et usque ad portas Accaron, cecideruntque vulnerati de Philisthiim in via Saraim, et usque ad Geth, et usque ad Accaron. 009 1SA 017 053 Et revertentes filii Israel postquam persecuti fuerant Philisthæos, invaserunt castra eorum. 009 1SA 017 054 Assumens autem David caput Philisthæi, attulit illud in Ierusalem: arma vero eius posuit in tabernaculo suo. 009 1SA 017 055 Eo autem tempore, quo viderat Saul David egredientem contra Philisthæum, ait ad Abner principem militiæ: De qua stirpe descendit hic adolescens, Abner? Dixitque Abner: Vivit anima tua, rex, si novi. 009 1SA 017 056 Et ait rex: Interroga tu, cuius filius sit iste puer. 009 1SA 017 057 Cumque regressus esset David, percusso Philisthæo, tulit eum Abner, et introduxit coram Saule, caput Philisthæi habentem in manu. 009 1SA 017 058 Et ait ad eum Saul: De qua progenie es, o adolescens? Dixitque David: Filius servi tui Isai Bethlehemitæ ego sum. 009 1SA 018 001 Et factum est cum complesset loqui ad Saul: anima Ionathæ conglutinata est animæ David, et dilexit eum Ionathas quasi animam suam. 009 1SA 018 002 Tulitque eum Saul in die illa, et non concessit ei ut reverteretur in domum patris sui. 009 1SA 018 003 Inierunt autem David et Ionathas fœdus: diligebat enim eum quasi animam suam. 009 1SA 018 004 Nam expoliavit se Ionathas tunica, qua erat indutus, et dedit eam David, et reliqua vestimenta sua usque ad gladium et arcum suum, et usque ad balteum. 009 1SA 018 005 Egrediebatur quoque David ad omnia quæcumque misisset eum Saul, et prudenter se agebat: posuitque eum Saul super viros belli, et acceptus erat in oculis universi populi, maximeque in conspectu famulorum Saul. 009 1SA 018 006 Porro cum reverteretur percusso Philisthæo David, egressæ sunt mulieres de universis urbibus Israel, cantantes, chorosque ducentes in occursum Saul regis, in tympanis lætitiæ, et in sistris. 009 1SA 018 007 Et præcinebant mulieres ludentes, atque dicentes: Percussit Saul mille, et David decem millia. 009 1SA 018 008 Iratus est autem Saul nimis, et displicuit in oculis eius sermo iste: dixitque: Dederunt David decem millia, et mihi mille dederunt: quid ei superest, nisi solum regnum? 009 1SA 018 009 Non rectis ergo oculis Saul aspiciebat David a die illa, et deinceps. 009 1SA 018 010 Post diem autem alteram, invasit spiritus Dei malus Saul, et prophetabat in medio domus suæ: David autem psallebat manu sua, sicut per singulos dies. Tenebatque Saul lanceam, 009 1SA 018 011 et misit eam, putans quod configere posset David cum pariete: et declinavit David a facie eius secundo. 009 1SA 018 012 Et timuit Saul David, eo quod Dominus esset cum eo, et a se recessisset. 009 1SA 018 013 Amovit ergo eum Saul a se, et fecit eum tribunum super mille viros: et egrediebatur, et intrabat in conspectu populi. 009 1SA 018 014 In omnibus quoque viis suis David prudenter agebat, et Dominus erat cum eo. 009 1SA 018 015 Vidit itaque Saul quod prudens esset nimis, et cœpit cavere eum. 009 1SA 018 016 Omnis autem Israel et Iuda diligebat David: ipse enim ingrediebatur et egrediebatur ante eos. 009 1SA 018 017 Dixitque Saul ad David: Ecce filia mea maior Merob, ipsam dabo tibi uxorem: tantummodo esto vir fortis, et præliare bella Domini. Saul autem reputabat, dicens: Non sit manus mea in eum, sed sit super eum manus Philisthinorum. 009 1SA 018 018 Ait autem David ad Saul: Quis ego sum, aut quæ est vita mea, aut cognatio patris mei in Israel, ut fiam gener regis? 009 1SA 018 019 Factum est autem tempus cum deberet dari Merob filia Saul David, data est Hadrieli Molathitæ uxor. 009 1SA 018 020 Dilexit autem David Michol filia Saul altera. Et nunciatum est Saul, et placuit ei. 009 1SA 018 021 Dixitque Saul: Dabo eam illi, ut fiat ei in scandalum, et sit super eum manus Philisthinorum. Dixitque Saul ad David: In duabus rebus gener meus eris hodie. 009 1SA 018 022 Et mandavit Saul servis suis: Loquimini ad David clam me, dicentes: Ecce places regi, et omnes servi eius diligunt te. Nunc ergo esto gener regis. 009 1SA 018 023 Et locuti sunt servi Saul in auribus David omnia verba hæc. Et ait David: Num parum videtur vobis, generum esse regis? Ego autem sum vir pauper et tenuis. 009 1SA 018 024 Et renunciaverunt servi Saul, dicentes: Huiuscemodi verba locutus est David. 009 1SA 018 025 Dixit autem Saul: Sic loquimini ad David: Non habet rex sponsalia necesse, nisi tantum centum præputia Philisthinorum, ut fiat ultio de inimicis regis. Porro Saul cogitabat tradere David in manus Philisthinorum. 009 1SA 018 026 Cumque renunciassent servi eius David verba, quæ dixerat Saul, placuit sermo in oculis David, ut fieret gener regis. 009 1SA 018 027 Et post paucos dies surgens David, abiit cum viris, qui sub eo erant. Et percussit ex Philisthiim ducentos viros, et attulit eorum præputia, et annumeravit ea regi, ut esset gener eius. Dedit itaque Saul ei Michol filiam suam uxorem. 009 1SA 018 028 Et vidit Saul, et intellexit quod Dominus esset cum David. Michol autem filia Saul diligebat eum. 009 1SA 018 029 Et Saul magis cœpit timere David: factusque est Saul inimicus David cunctis diebus. 009 1SA 018 030 Et egressi sunt principes Philisthinorum. A principio autem egressionis eorum, prudentius se gerebat David quam omnes servi Saul, et celebre factum est nomen eius nimis. 009 1SA 019 001 Locutus est autem Saul ad Ionathan filium suum, et ad omnes servos suos, ut occiderent David. Porro Ionathas filius Saul diligebat David valde. 009 1SA 019 002 Et indicavit Ionathas David, dicens: Quærit Saul pater meus occidere te: quapropter observa te, quæso, mane, et manebis clam, et absconderis. 009 1SA 019 003 Ego autem egrediens stabo iuxta patrem meum, in agro ubicumque fueris: et ego loquar de te ad patrem meum: et quodcumque videro, nunciabo tibi. 009 1SA 019 004 Locutus est ergo Ionathas de David bona ad Saul patrem suum: dixitque ad eum: Ne pecces rex in servum tuum David, quia non peccavit tibi, et opera eius bona sunt tibi valde. 009 1SA 019 005 Et posuit animam suam in manu sua, et percussit Philisthæum, et fecit Dominus salutem magnam universo Israeli: vidisti, et lætatus es. Quare ergo peccas in sanguine innoxio, interficiens David, qui est absque culpa? 009 1SA 019 006 Quod cum audisset Saul, placatus voce Ionathæ, iuravit: Vivit Dominus, quia non occidetur. 009 1SA 019 007 Vocavit itaque Ionathas David, et indicavit ei omnia verba hæc: et introduxit Ionathas David ad Saul, et fuit ante eum, sicut fuerat heri et nudiustertius. 009 1SA 019 008 Motum est autem rursum bellum: et egressus David, pugnavit adversum Philisthiim: percussitque eos plaga magna, et fugerunt a facie eius. 009 1SA 019 009 Et factus est spiritus Domini malus in Saul. Sedebat autem in domo sua, et tenebat lanceam: porro David psallebat manu sua. 009 1SA 019 010 Nisusque est Saul configere David lancea in pariete, et declinavit David a facie Saul: lancea autem casso vulnere perlata est in parietem, et David fugit, et salvatus est nocte illa. 009 1SA 019 011 Misit ergo Saul satellites suos in domum David, ut custodirent eum, et interficeretur mane. Quod cum annunciasset David Michol uxor sua, dicens: Nisi salvaveris te nocte hac, cras morieris: 009 1SA 019 012 deposuit eum per fenestram. Porro ille abiit et aufugit, atque salvatus est. 009 1SA 019 013 Tulit autem Michol statuam, et posuit eam super lectum, et pellem pilosam caprarum posuit ad caput eius, et operuit eam vestimentis. 009 1SA 019 014 Misit autem Saul apparitores, qui raperent David: et responsum est quod ægrotaret. 009 1SA 019 015 Rursumque misit Saul nuncios ut viderent David, dicens: Afferte eum ad me in lecto, ut occidatur. 009 1SA 019 016 Cumque venissent nuncii, inventum est simulacrum super lectum, et pellis caprarum ad caput eius. 009 1SA 019 017 Dixitque Saul ad Michol: Quare sic illusisti mihi, et dimisisti inimicum meum ut fugeret? Et respondit Michol ad Saul: Quia ipse locutus est mihi: Dimitte me, alioquin interficiam te. 009 1SA 019 018 David autem fugiens salvatus est, et venit ad Samuel in Ramatha, et nunciavit ei omnia quæ fecerat sibi Saul: et abierunt ipse et Samuel, et morati sunt in Naioth. 009 1SA 019 019 Nunciatum est autem Sauli a dicentibus: Ecce David in Naioth in Ramatha. 009 1SA 019 020 Misit ergo Saul lictores, ut raperent David: qui cum vidissent cuneum prophetarum vaticinantium, et Samuelem stantem super eos, factus est etiam Spiritus Domini in illis, et prophetare cœperunt etiam ipsi. 009 1SA 019 021 Quod cum nunciatum esset Sauli, misit et alios nuncios: prophetaverunt autem et illi. Et rursum misit Saul tertios nuncios: qui et ipsi prophetaverunt. Et iratus iracundia Saul, 009 1SA 019 022 abiit etiam ipse in Ramatha, et venit usque ad cisternam magnam, quæ est in Socho, et interrogavit, et dixit: In quo loco sunt Samuel et David? Dictumque est ei: Ecce in Naioth sunt in Ramatha. 009 1SA 019 023 Et abiit in Naioth in Ramatha, et factus est etiam super eum Spiritus Domini, et ambulabat ingrediens, et prophetabat usque dum veniret in Naioth in Ramatha. 009 1SA 019 024 Et expoliavit etiam ipse se vestimentis suis, et prophetavit cum ceteris coram Samuele, et cecidit nudus tota die illa et nocte. Unde et exivit proverbium: Num et Saul inter prophetas? 009 1SA 020 001 Fugit autem David de Naioth, quæ est in Ramatha, veniensque locutus est coram Ionatha: Quid feci? Quæ est iniquitas mea, et quod peccatum meum in patrem tuum, quia quærit animam meam? 009 1SA 020 002 Qui dixit ei: Absit, non morieris: neque enim faciet pater meus quidquam grande vel parvum, nisi prius indicaverit mihi: hunc ergo celavit me pater meus sermonem tantummodo? Nequaquam erit istud. 009 1SA 020 003 Et iuravit rursum Davidi. Et ille ait: Scit profecto pater tuus quia inveni gratiam in oculis tuis, et dicet: Nesciat hoc Ionathas, ne forte tristetur. Quinimmo vivit Dominus, et vivit anima tua, quia uno tantum (ut ita dicam) gradu, ego morsque dividimur. 009 1SA 020 004 Et ait Ionathas ad David: Quodcumque dixerit mihi anima tua, faciam tibi. 009 1SA 020 005 Dixit autem David ad Ionathan: Ecce calendæ sunt crastino, et ego ex more sedere soleo iuxta regem ad vescendum: dimitte ergo me ut abscondar in agro usque ad vesperam diei tertiæ. 009 1SA 020 006 Si respiciens requisierit me pater tuus, respondebis ei: Rogavit me David, ut iret celeriter in Bethlehem civitatem suam: quia victimæ sollemnes ibi sunt universis contribulibus suis. 009 1SA 020 007 Si dixerit, Bene: pax erit servo tuo. Si autem fuerit iratus, scito quia completa est malitia eius. 009 1SA 020 008 Fac ergo misericordiam in servum tuum: quia fœdus Domini me famulum tuum tecum inire fecisti. Si autem est iniquitas aliqua in me, tu me interfice, et ad patrem tuum ne introducas me. 009 1SA 020 009 Et ait Ionathas: Absit hoc a te: neque enim fieri potest, ut si certe cognovero completam esse patris mei malitiam contra te, non annunciem tibi. 009 1SA 020 010 Responditque David ad Ionathan: Quis renunciabit mihi, si quid forte responderit tibi pater tuus dure de me? 009 1SA 020 011 Et ait Ionathas ad David: Veni, et egrediamur foras in agrum. Cumque exissent ambo in agrum, 009 1SA 020 012 ait Ionathas ad David: Domine Deus Israel, si investigavero sententiam patris mei crastino vel perendie: et aliquid boni fuerit super David, et non statim misero ad te, et notum tibi fecero, 009 1SA 020 013 hæc faciat Dominus Ionathæ, et hæc addat. Si autem perseveraverit patris mei malitia adversum te, revelabo aurem tuam, et dimittam te, ut vadas in pace, et sit Dominus tecum, sicut fuit cum patre meo. 009 1SA 020 014 Et si vixero, facies mihi misericordiam Domini: si vero mortuus fuero, 009 1SA 020 015 non auferes misericordiam tuam a domo mea usque in sempiternum, quando eradicaverit Dominus inimicos David, unumquemque de terra: auferat Ionathan de domo sua, et requirat Dominus de manu inimicorum David. 009 1SA 020 016 Pepigit ergo Ionathas fœdus cum domo David: et requisivit Dominus de manu inimicorum David. 009 1SA 020 017 Et addidit Ionathas deierare David, eo quod diligeret illum: sicut enim animam suam, ita diligebat eum. 009 1SA 020 018 Dixitque ad eum Ionathas: Cras calendæ sunt, et requireris: 009 1SA 020 019 requiretur enim sessio tua usque perendie. Descendes ergo festinus, et venies in locum ubi celandus es in die qua operari licet, et sedebis iuxta lapidem, cui nomen est Ezel. 009 1SA 020 020 Et ego tres sagittas mittam iuxta eum, et iaciam quasi exercens me ad signum. 009 1SA 020 021 Mittam quoque et puerum, dicens ei: Vade, et affer mihi sagittas. 009 1SA 020 022 Si dixero puero: Ecce sagittæ intra te sunt, tolle eas: tu veni ad me, quia pax tibi est, et nihil est mali, vivit Dominus. Si autem sic locutus fuero puero: Ecce sagittæ ultra te sunt: vade in pace, quia dimisit te Dominus. 009 1SA 020 023 De verbo autem quod locuti sumus ego et tu, sit Dominus inter me et te usque in sempiternum. 009 1SA 020 024 Absconditus est ergo David in agro, et venerunt calendæ, et sedit rex ad comedendum panem. 009 1SA 020 025 Cumque sedisset rex super cathedram suam (secundum consuetudinem) quæ erat iuxta parietem, surrexit Ionathas, et sedit Abner ex latere Saul, vacuusque apparuit locus David. 009 1SA 020 026 Et non est locutus Saul quidquam in die illa: cogitabat enim quod forte evenisset ei, ut non esset mundus, nec purificatus. 009 1SA 020 027 Cumque illuxisset dies secunda post calendas, rursus apparuit vacuus locus David. Dixitque Saul ad Ionathan filium suum: Cur non venit filius Isai nec heri, nec hodie ad vescendum? 009 1SA 020 028 Responditque Ionathas Sauli: Rogavit me obnixe, ut iret in Bethlehem, 009 1SA 020 029 et ait: Dimitte me, quoniam sacrificium sollemne est in civitate, unus de fratribus meis accersivit me: nunc ergo si inveni gratiam in oculis tuis, vadam cito, et videbo fratres meos. Ob hanc causam non venit ad mensam regis. 009 1SA 020 030 Iratus autem Saul adversum Ionathan, dixit ei: Fili mulieris virum ultro rapientis, numquid ignoro quia diligis filium Isai in confusionem tuam, et in confusionem ignominiosæ matris tuæ? 009 1SA 020 031 Omnibus enim diebus, quibus filius Isai vixerit super terram, non stabilieris tu, neque regnum tuum. Itaque iam nunc mitte, et adduc eum ad me: quia filius mortis est. 009 1SA 020 032 Respondens autem Ionathas Sauli patri suo, ait: Quare morietur? Quid fecit? 009 1SA 020 033 Et arripuit Saul lanceam ut percuteret eum. Et intellexit Ionathas quod definitum esset a patre suo, ut interficeret David. 009 1SA 020 034 Surrexit ergo Ionathas a mensa in ira furoris, et non comedit in die calendarum secunda panem. Contristatus est enim super David, eo quod confudisset eum pater suus. 009 1SA 020 035 Cumque illuxisset mane, venit Ionathas in agrum iuxta placitum David, et puer parvulus cum eo, 009 1SA 020 036 et ait ad puerum suum: Vade, et affer mihi sagittas, quas ego iacio. Cumque puer cucurrisset, iecit aliam sagittam trans puerum. 009 1SA 020 037 Venit itaque puer ad locum iaculi, quod miserat Ionathas: et clamavit Ionathas post tergum pueri, et ait: Ecce ibi est sagitta porro ultra te. 009 1SA 020 038 Clamavitque iterum Ionathas post tergum pueri, dicens: Festina velociter, ne steteris. Collegit autem puer Ionathæ sagittas, et attulit ad dominum suum: 009 1SA 020 039 et quid ageretur, penitus ignorabat: tantummodo enim Ionathas et David rem noverant. 009 1SA 020 040 Dedit ergo Ionathas arma sua puero, et dixit ei: Vade, et defer in civitatem. 009 1SA 020 041 Cumque abiisset puer, surrexit David de loco, qui vergebat ad Austrum, et cadens pronus in terram, adoravit tertio: et osculantes se alterutrum, fleverunt pariter, David autem amplius. 009 1SA 020 042 Dixit ergo Ionathas ad David: Vade in pace: quæcumque iuravimus ambo in nomine Domini, dicentes: Dominus sit inter me et te, et inter semen meum et semen tuum usque in sempiternum. Et surrexit David, et abiit: sed et Ionathas ingressus est civitatem. 009 1SA 021 001 Venit autem David in Nobe ad Achimelech sacerdotem: et obstupuit Achimelech, eo quod venisset David. Et dixit ei: Quare tu solus, et nullus est tecum? 009 1SA 021 002 Et ait David ad Achimelech sacerdotem: Rex præcepit mihi sermonem, et dixit: Nemo sciat rem, propter quam missus es a me, et cuiusmodi præcepta tibi dederim: nam et pueris condixi in illum et illum locum. 009 1SA 021 003 Nunc ergo si quid habes ad manum, vel quinque panes, da mihi, aut quidquid inveneris. 009 1SA 021 004 Et respondens sacerdos ad David, ait illi: Non habeo laicos panes ad manum, sed tantum panem sanctum: si mundi sunt pueri, maxime a mulieribus? 009 1SA 021 005 Et respondit David sacerdoti, et dixit ei: Equidem, si de mulieribus agitur: continuimus nos ab heri et nudiustertius, quando egrediebamur, et fuerunt vasa puerorum sancta. Porro via hæc polluta est, sed et ipsa hodie sanctificabitur in vasis. 009 1SA 021 006 Dedit ergo ei sacerdos sanctificatum panem. Neque enim erat ibi panis, nisi tantum panes propositionis, qui sublati fuerant a facie Domini, ut ponerentur panes calidi. 009 1SA 021 007 Erat autem ibi vir quidam de servis Saul, in die illa, intus in tabernaculo Domini: et nomen eius Doeg Idumæus, potentissimus pastorum Saul. 009 1SA 021 008 Dixit autem David ad Achimelech: Si habes hic ad manum hastam, aut gladium? Quia gladium meum, et arma mea non tuli mecum. Sermo enim regis urgebat. 009 1SA 021 009 Et dixit sacerdos: Ecce hic gladius Goliath Philisthæi, quem percussisti in Valle Terebinthi, est involutus pallio post ephod: si istum vis tollere, tolle. Neque enim hic est alius absque eo. Et ait David: Non est huic alter similis, da mihi eum. 009 1SA 021 010 Surrexit itaque David, et fugit in die illa a facie Saul: et venit ad Achis regem Geth: 009 1SA 021 011 dixeruntque servi Achis ad eum cum vidissent David: Numquid non iste est David, rex terræ? Nonne huic cantabant per choros, dicentes: Percussit Saul mille, et David decem millia? 009 1SA 021 012 Posuit autem David sermones istos in corde suo, et extimuit valde a facie Achis regis Geth. 009 1SA 021 013 Et immutavit os suum coram eis, et collabebatur inter manus eorum: et impingebat in ostia portæ, defluebantque salivæ eius in barbam. 009 1SA 021 014 Et ait Achis ad servos suos: Vidistis hominem insanum: quare adduxistis eum ad me? 009 1SA 021 015 An desunt nobis furiosi, quod introduxistis istum, ut fureret me præsente? Hiccine ingredietur domum meam? 009 1SA 022 001 Abiit ergo David inde, et fugit in speluncam Odollam. Quod cum audissent fratres eius, et omnis domus patris eius, descenderunt ad eum illuc. 009 1SA 022 002 Et convenerunt ad eum omnes, qui erant in angustia constituti, et oppressi ære alieno, et amaro animo: et factus est eorum princeps, fueruntque cum eo quasi quadringenti viri. 009 1SA 022 003 Et profectus est David inde in Maspha, quæ est Moab: et dixit ad regem Moab: Maneat, oro, pater meus et mater mea vobiscum, donec sciam quid faciat mihi Deus. 009 1SA 022 004 Et reliquit eos ante faciem regis Moab: manseruntque apud eum cunctis diebus, quibus David fuit in præsidio. 009 1SA 022 005 Dixitque Gad propheta ad David: Noli manere in præsidio, proficiscere, et vade in Terram Iuda. Et profectus est David, et venit in saltum Hereth. 009 1SA 022 006 Et audivit Saul quod apparuisset David, et viri qui erant cum eo. Saul autem cum maneret in Gabaa, et esset in nemore, quod est in Rama, hastam manu tenens, cunctique servi eius circumstarent eum, 009 1SA 022 007 ait ad servos suos qui assistebant ei: Audite nunc filii Iemini: numquid omnibus vobis dabit filius Isai agros et vineas, et universos vos faciet tribunos, et centuriones: 009 1SA 022 008 quoniam coniurastis omnes adversum me, et non est qui mihi renunciet, maxime cum et filius meus fœdus inierit cum filio Isai? Non est qui vicem meam doleat ex vobis, nec qui annunciet mihi: eo quod suscitaverit filius meus servum meum adversum me, insidiantem mihi usque hodie. 009 1SA 022 009 Respondens autem Doeg Idumæus, qui assistebat, et erat primus inter servos Saul: Vidi, inquit, filium Isai in Nobe apud Achimelech filium Achitob sacerdotem. 009 1SA 022 010 Qui consuluit pro eo Dominum, et cibaria dedit ei: sed et gladium Goliath Philisthæi dedit illi. 009 1SA 022 011 Misit ergo rex ad accersendum Achimelech sacerdotem filium Achitob, et omnem domum patris eius, sacerdotum, qui erant in Nobe, qui universi venerunt ad regem. 009 1SA 022 012 Et ait Saul ad Achimelech: Audi fili Achitob. Qui respondit: Præsto sum, domine. 009 1SA 022 013 Dixitque ad eum Saul: Quare coniurastis adversum me, tu et filius Isai, et dedisti ei panes et gladium, et consuluisti pro eo Deum, ut consurgeret adversum me, insidiator usque hodie permanens? 009 1SA 022 014 Respondensque Achimelech regi, ait: Et quis in omnibus servis tuis, sicut David fidelis, et gener regis, et pergens ad imperium tuum, et gloriosus in domo tua? 009 1SA 022 015 Num hodie cœpi pro eo consulere Deum? Absit hoc a me: ne suspicetur rex adversus servum suum rem huiuscemodi, in universa domo patris mei: non enim scivit servus tuus quidquam super hoc negotio, vel modicum vel grande. 009 1SA 022 016 Dixitque rex: Morte morieris Achimelech, tu, et omnis domus patris tui. 009 1SA 022 017 Et ait rex emissariis qui circumstabant eum: Convertimini, et interficite sacerdotes Domini: nam manus eorum cum David est: scientes quod fugisset, et non indicaverunt mihi. Noluerunt autem servi regis extendere manus suas in sacerdotes Domini. 009 1SA 022 018 Et ait rex ad Doeg: Convertere tu, et irrue in sacerdotes. Conversusque Doeg Idumæus, irruit in sacerdotes, et trucidavit in die illa octoginta quinque viros vestitos ephod lineo. 009 1SA 022 019 Nobe autem civitatem sacerdotum percussit in ore gladii, viros et mulieres, et parvulos, et lactentes, bovemque et asinum, et ovem in ore gladii. 009 1SA 022 020 Evadens autem unus filius Achimelech, filii Achitob, cuius nomen erat Abiathar, fugit ad David, 009 1SA 022 021 et annunciavit ei quod occidisset Saul sacerdotes Domini. 009 1SA 022 022 Et ait David ad Abiathar: Sciebam in die illa, quod cum ibi esset Doeg Idumæus, procul dubio annunciaret Sauli: ego sum reus omnium animarum patris tui. 009 1SA 022 023 Mane mecum, ne timeas: si quis quæsierit animam meam, quæret et animam tuam, mecumque servaberis. 009 1SA 023 001 Et annunciaverunt David, dicentes: Ecce Philisthiim oppugnant Ceilam, et diripiunt areas. 009 1SA 023 002 Consuluit ergo David Dominum, dicens: Num vadam, et percutiam Philisthæos istos? Et ait Dominus ad David: Vade, et percuties Philisthæos, et Ceilam salvabis. 009 1SA 023 003 Et dixerunt viri, qui erant cum David, ad eum: Ecce nos hic in Iudæa consistentes timemus: quanto magis si ierimus in Ceilam adversum agmina Philisthinorum? 009 1SA 023 004 Rursum ergo David consuluit Dominum. Qui respondens, ait ei: Surge, et vade in Ceilam: ego enim tradam Philisthæos in manu tua. 009 1SA 023 005 Abiit ergo David, et viri eius in Ceilam, et pugnavit adversum Philisthæos, et abegit iumenta eorum, et percussit eos plaga magna: et salvavit David habitatores Ceilæ. 009 1SA 023 006 Porro eo tempore, quo fugiebat Abiathar filius Achimelech ad David, in Ceilam ephod secum habens descenderat. 009 1SA 023 007 Nunciatum est autem Sauli quod venisset David in Ceilam: et ait Saul: Tradidit eum Deus in manus meas, conclususque est introgressus urbem, in qua portæ et seræ sunt. 009 1SA 023 008 Et præcepit Saul omni populo ut ad pugnam descenderet in Ceilam: et obsideret David, et viros eius. 009 1SA 023 009 Quod cum David rescisset quia præpararet ei Saul clam malum, dixit ad Abiathar sacerdotem: Applica ephod. 009 1SA 023 010 Et ait David: Domine Deus Israel, audivit famam servus tuus, quod disponat Saul venire in Ceilam, ut evertat urbem propter me: 009 1SA 023 011 Si tradent me viri Ceilæ in manus eius? Et si descendet Saul, sicut audivit servus tuus? Domine Deus Israel indica servo tuo. Et ait Dominus: Descendet. 009 1SA 023 012 Dixitque David: Si tradent me viri Ceilæ, et viros qui sunt mecum, in manus Saul? Et dixit Dominus: Tradent. 009 1SA 023 013 Surrexit ergo David et viri eius quasi sexcenti, et egressi de Ceila, huc atque illuc vagabantur incerti: nunciatumque est Sauli quod fugisset David de Ceila, et salvatus esset: quam ob rem dissimulavit exire. 009 1SA 023 014 Morabatur autem David in deserto in locis firmissimis, mansitque in monte solitudinis Ziph, in monte opaco: quærebat eum tamen Saul cunctis diebus: et non tradidit eum Deus in manus eius. 009 1SA 023 015 Et vidit David quod egressus esset Saul ut quæreret animam eius. Porro David erat in deserto Ziph in silva. 009 1SA 023 016 Et surrexit Ionathas filius Saul, et abiit ad David in silvam, et confortavit manus eius in Deo: dixitque ei: 009 1SA 023 017 Ne timeas: neque enim inveniet te manus Saul patris mei, et tu regnabis super Israel, et ego ero tibi secundus, sed et Saul pater meus scit hoc. 009 1SA 023 018 Percussit ergo uterque fœdus coram Domino: mansitque David in silva: Ionathas autem reversus est in domum suam. 009 1SA 023 019 Ascenderunt autem Ziphæi ad Saul in Gabaa, dicentes: Nonne ecce David latitat apud nos in locis tutissimis silvæ, in Colle Hachila, quæ est ad dexteram deserti? 009 1SA 023 020 Nunc ergo, sicut desideravit anima tua ut descenderes, descende: nostrum autem erit ut tradamus eum in manus regis. 009 1SA 023 021 Dixitque Saul: Benedicti vos a Domino, quia doluistis vicem meam. 009 1SA 023 022 Abite ergo, oro, et diligentius præparate, et curiosius agite, et considerate locum ubi sit pes eius, vel quis viderit eum ibi, recogitat enim de me, quod callide insidier ei. 009 1SA 023 023 Considerate et videte omnia latibula eius, in quibus absconditur: et revertimini ad me ad rem certam, ut vadam vobiscum. Quod si etiam in terram se abstruserit, perscrutabor eum in cunctis millibus Iuda. 009 1SA 023 024 At illi surgentes abierunt in Ziph ante Saul: David autem et viri eius erant in deserto Maon, in campestribus ad dexteram Iesimon. 009 1SA 023 025 Ivit ergo Saul et socii eius ad quærendum eum: et nunciatum est David, statimque descendit ad petram, et versabatur in deserto Maon. Quod cum audisset Saul, persecutus est David in deserto Maon. 009 1SA 023 026 Et ibat Saul ad latus montis ex parte una: David autem et viri eius erant in latere montis ex parte altera: porro David desperabat se posse evadere a facie Saul: itaque Saul, et viri eius in modum coronæ cingebant David, et viros eius, ut caperent eos. 009 1SA 023 027 Et nuncius venit ad Saul, dicens: Festina, et veni, quoniam infuderunt se Philisthiim super terram. 009 1SA 023 028 Reversus est ergo Saul desistens persequi David, et perrexit in occursum Philisthinorum. Propter hoc vocaverunt locum illum, Petram Dividentem. 009 1SA 023 029 Ascendit ergo David inde: et habitavit in locis tutissimis Engaddi. 009 1SA 024 001 Cumque reversus esset Saul, postquam persecutus est Philisthæos, nunciaverunt ei, dicentes: Ecce, David in deserto est Engaddi. 009 1SA 024 002 Assumens ergo Saul tria millia electorum virorum ex omni Israel, perrexit ad investigandum David et viros eius, etiam super abruptissimas petra, quæ solis ibicibus perviæ sunt. 009 1SA 024 003 Et venit ad caulas ovium, quæ se offerebant vianti. Eratque ibi spelunca, quam ingressus est Saul, ut purgaret ventrem: porro David et viri eius in interiore parte speluncæ latebant. 009 1SA 024 004 Et dixerunt servi David ad eum: Ecce dies, de qua locutus est Dominus ad te: Ego tradam tibi inimicum tuum, ut facias ei sicut placuerit in oculis tuis. Surrexit ergo David, et præcidit oram chlamydis Saul silenter. 009 1SA 024 005 Post hæc percussit cor suum David, eo quod abscidisset oram chlamydis Saul. 009 1SA 024 006 Dixitque ad viros suos: Propitius sit mihi Dominus, ne faciam hanc rem domino meo, Christo Domini, ut mittam manum meam in eum, quia Christus Domini est. 009 1SA 024 007 Et confregit David viros suos sermonibus, et non permisit eos ut consurgerent in Saul: porro Saul exurgens de spelunca, pergebat cœpto itinere. 009 1SA 024 008 Surrexit autem et David post eum: et egressus de spelunca, clamavit post tergum Saul, dicens: mi domine rex. Et respexit Saul post se: et inclinans se David pronus in terram, adoravit, 009 1SA 024 009 dixitque ad Saul: Quare audis verba hominum loquentium, David quærit malum adversum te? 009 1SA 024 010 Ecce hodie viderunt oculi tui quod tradiderit te Dominus in manu mea in spelunca: et cogitavi ut occiderem te, sed pepercit tibi oculus meus. Dixi enim: Non extendam manum meam in dominum meum, quia Christus Domini est. 009 1SA 024 011 Quin potius pater mi, vide, et cognosce oram chlamydis tuæ in manu mea: quoniam cum præscinderem summitatem chlamydis tuæ, nolui extendere manum meam in te. Animadverte, et vide, quoniam non est in manu mea malum, neque iniquitas, neque peccavi in te: tu autem insidiaris animæ meæ ut auferas eam. 009 1SA 024 012 Iudicet Dominus inter me et te, et ulciscatur me Dominus ex te: manus autem mea non sit in te. 009 1SA 024 013 Sicut et in proverbio antiquo dicitur: AB IMPIIS egredietur impietas: manus ergo mea non sit in te. 009 1SA 024 014 Quem persequeris, rex Israel? Quem persequeris? Canem mortuum persequeris, et pulicem unum. 009 1SA 024 015 Sit Dominus iudex, et iudicet inter me et te: et videat, et iudicet causam meam, et eruat me de manu tua. 009 1SA 024 016 Cum autem complesset David loquens sermones huiuscemodi ad Saul, dixit Saul: Numquid vox hæc tua est fili mi David? Et levavit Saul vocem suam, et flevit: 009 1SA 024 017 dixitque ad David: Iustior tu es quam ego: tu enim tribuisti mihi bona: ego autem reddidi tibi mala. 009 1SA 024 018 Et tu indicasti hodie quæ feceris mihi bona: quomodo tradiderit me Dominus in manum tuam, et non occideris me. 009 1SA 024 019 Quis enim cum invenerit inimicum suum, dimittet eum in via bona? Sed Dominus reddat tibi vicissitudinem hanc pro eo quod hodie operatus es in me. 009 1SA 024 020 Et nunc quia scio quod certissime regnaturus sis, et habiturus in manu tua regnum Israel: 009 1SA 024 021 iura mihi in Domino, ne deleas semen meum post me, neque auferas nomen meum de domo patris mei. 009 1SA 024 022 Et iuravit David Sauli. Abiit ergo Saul in domum suam: et David, et viri eius ascenderunt ad tutiora loca. 009 1SA 025 001 Mortuus est autem Samuel, et congregatus est universus Israel, et planxerunt eum, et sepelierunt eum in domo sua in Ramatha. Consurgensque David descendit in desertum Pharan. 009 1SA 025 002 Erat autem vir quispiam in solitudine Maon, et possessio eius in Carmelo, et homo ille magnus nimis: erantque ei oves tria millia, et mille capræ: et accidit ut tonderetur grex eius in Carmelo. 009 1SA 025 003 Nomen autem viri illius erat Nabal: et nomen uxoris eius Abigail. Eratque mulier illa prudentissima et speciosa: porro vir eius durus, et pessimus, et malitiosus: erat autem de genere Caleb. 009 1SA 025 004 Cum ergo audisset David in deserto quod tonderet Nabal gregem suum, 009 1SA 025 005 misit decem iuvenes, et dixit eis: Ascendite in Carmelum, et venietis ad Nabal, et salutabitis eum ex nomine meo pacifice. 009 1SA 025 006 Et dicetis: Sit fratribus meis, et tibi pax, et domui tuæ pax, et omnibus, quæcumque habes, sit pax. 009 1SA 025 007 Audivi quod tonderent pastores tui, qui erant nobiscum in deserto: numquam eis molesti fuimus, nec aliquando defuit quidquam eis de grege, omni tempore quo fuerunt nobiscum in Carmelo. 009 1SA 025 008 Interroga pueros tuos, et indicabunt tibi. Nunc ergo inveniant pueri tui gratiam in oculis tuis: in die enim bona venimus. Quodcumque invenerit manus tua, da servis tuis, et filio tuo David. 009 1SA 025 009 Cumque venissent pueri David, locuti sunt ad Nabal omnia verba hæc ex nomine David: et siluerunt. 009 1SA 025 010 Respondens autem Nabal pueris David, ait: Quis est David? Et quis est filius Isai? Hodie increverunt servi qui fugiunt dominos suos. 009 1SA 025 011 Tollam ergo panes meos, et aquas meas, et carnes pecorum, quæ occidi tonsoribus meis, et dabo viris quos nescio unde sint? 009 1SA 025 012 Regressi sunt itaque pueri David per viam suam, et reversi venerunt, et nunciaverunt ei omnia verba quæ dixerat. 009 1SA 025 013 Tunc ait David pueris suis: Accingatur unusquisque gladio suo. Et accincti sunt singuli gladiis suis, accinctusque est et David ense suo: et secuti sunt David quasi quadringenti viri: porro ducenti remanserunt ad sarcinas. 009 1SA 025 014 Abigail autem uxori Nabal nunciavit unus de pueris suis, dicens: Ecce David misit nuncios de deserto, ut benedicerent domino nostro: et aversatus est eos. 009 1SA 025 015 Homines isti, boni satis fuerant nobis, et non molesti: nec quidquam aliquando periit omni tempore, quo fuimus conversati cum eis in deserto: 009 1SA 025 016 pro muro erant nobis tam in nocte quam in die, omnibus diebus quibus pavimus apud eos greges. 009 1SA 025 017 Quam ob rem considera, et recogita quid facias: quoniam completa est malitia adversum virum tuum, et adversum domum tuam, et ipse est filius Belial, ita ut nemo possit ei loqui. 009 1SA 025 018 Festinavit igitur Abigail, et tulit ducentos panes, et duos utres vini, et quinque arietes coctos, et quinque sata polentæ, et centum ligaturas uvæ passæ, et ducentas massas caricarum, et posuit super asinos: 009 1SA 025 019 dixitque pueris suis: Præcedite me: ecce, ego post tergum sequar vos: viro autem suo Nabal non indicavit. 009 1SA 025 020 Cum ergo ascendisset asinum, et descenderet ad radices montis, David et viri eius descendebant in occursum eius: quibus et illa occurrit. 009 1SA 025 021 Et ait David: Vere frustra servavi omnia quæ huius erant in deserto, et non periit quidquam de cunctis quæ ad eum pertinebant: et reddidit mihi malum pro bono. 009 1SA 025 022 Hæc faciat Deus inimicis David, et hæc addat, si reliquero de omnibus quæ ad ipsum pertinent usque mane, mingentem ad parietem. 009 1SA 025 023 Cum autem vidisset Abigail David, festinavit, et descendit de asino, et procidit coram David super faciem suam, et adoravit super terram, 009 1SA 025 024 et cecidit ad pedes eius, et dixit: In me sit, domine mi, hæc iniquitas: loquatur, obsecro, ancilla tua in auribus tuis: et audi verba famulæ tuæ. 009 1SA 025 025 Ne ponat, oro, dominus meus rex cor suum super virum istum iniquum Nabal: quoniam secundum nomen suum stultus est, et stultitia est cum eo: ego autem ancilla tua non vidi pueros tuos, domine mi, quos misisti. 009 1SA 025 026 Nunc ergo domine mi, vivit Dominus, et vivit anima tua, qui prohibuit te ne venires in sanguinem, et salvavit manum tuam tibi: et nunc fiant sicut Nabal inimici tui, et qui quærunt domino meo malum. 009 1SA 025 027 Quapropter suscipe benedictionem hanc, quam attulit ancilla tua tibi domino meo: et da pueris qui sequuntur te dominum meum. 009 1SA 025 028 Aufer iniquitatem famulæ tuæ: faciens enim faciet Dominus tibi domino meo domum fidelem, quia prælia Domini, domine mi, tu præliaris: malitia ergo non inveniatur in te omnibus diebus vitæ tuæ. 009 1SA 025 029 Si enim surrexerit aliquando homo persequens te, et quærens animam tuam, erit anima domini mei custodita quasi in fasciculo viventium, apud Dominum Deum tuum: porro inimicorum tuorum anima rotabitur, quasi in impetu et circulo fundæ. 009 1SA 025 030 Cum ergo fecerit Dominus tibi domino meo omnia quæ locutus est bona de te, et constituerit te ducem super Israel, 009 1SA 025 031 non erit tibi hoc in singultum, et in scrupulum cordis domino meo, quod effuderis sanguinem innoxium, aut ipse te ultus fueris: et cum benefecerit Dominus domino meo, recordaberis ancillæ tuæ. 009 1SA 025 032 Et ait David ad Abigail: Benedictus Dominus Deus Israel, qui misit hodie te in occursum meum, et benedictum eloquium tuum, 009 1SA 025 033 et benedicta tu, quæ prohibuisti me hodie ne irem ad sanguinem, et ulciscerer me manu mea. 009 1SA 025 034 Alioquin vivit Dominus Deus Israel, qui prohibuit me ne malum facerem tibi: nisi cito venisses in occursum mihi, non remansisset Nabal usque ad lucem matutinam, mingens ad parietem. 009 1SA 025 035 Suscepit ergo David de manu eius omnia quæ attulerat ei, dixitque ei: Vade pacifice in domum tuam, ecce audivi vocem tuam, et honoravi faciem tuam. 009 1SA 025 036 Venit autem Abigail ad Nabal: et ecce erat ei convivium in domo eius, quasi convivium regis, et cor Nabal iucundum: erat enim ebrius nimis: et non indicavit ei verbum pusillum aut grande usque mane. 009 1SA 025 037 Diluculo autem cum digessisset vinum Nabal, indicavit ei uxor sua verba hæc, et emortuum est cor eius intrinsecus, et factus est quasi lapis. 009 1SA 025 038 Cumque pertransissent decem dies, percussit Dominus Nabal, et mortuus est. 009 1SA 025 039 Quod cum audisset David mortuum Nabal, ait: Benedictus Dominus, qui iudicavit causam opprobrii mei de manu Nabal, et servum suum custodivit a malo, et malitiam Nabal reddidit Dominus in caput eius. Misit ergo David, et locutus est ad Abigail, ut sumeret eam sibi in uxorem. 009 1SA 025 040 Et venerunt pueri David ad Abigail in Carmelum, et locuti sunt ad eam, dicentes: David misit nos ad te, ut accipiat te sibi in uxorem. 009 1SA 025 041 Quæ consurgens, adoravit prona in terram, et ait: Ecce famula tua sit in ancillam, ut lavet pedes servorum domini mei. 009 1SA 025 042 Et festinavit, et surrexit Abigail, et ascendit super asinum, et quinque puellæ ierunt cum ea, pedissequæ eius, et secuta est nuncios David: et facta est illi uxor. 009 1SA 025 043 Sed et Achinoam accepit David de Iezrael: et fuit utraque uxor eius. 009 1SA 025 044 Saul autem dedit Michol filiam suam uxorem David Phalti, filio Lais, qui erat de Gallim. 009 1SA 026 001 Et venerunt Ziphæi ad Saul in Gabaa, dicentes: Ecce, David absconditus est in colle Hachila, quæ est ex adverso solitudinis. 009 1SA 026 002 Et surrexit Saul, et descendit in desertum Ziph, et cum eo tria millia virorum de electis Israel, ut quæreret David in deserto Ziph. 009 1SA 026 003 Et castrametatus est Saul in Gabaa Hachila, quæ erat ex adverso solitudinis in via: David autem habitabat in deserto. Videns autem quod venisset Saul post se in desertum, 009 1SA 026 004 misit exploratores, et didicit quod illuc venisset certissime. 009 1SA 026 005 Et surrexit David clam, et venit ad locum ubi erat Saul: cumque vidisset locum, in quo dormiebat Saul, et Abner filius Ner, princeps militiæ eius, et Saulem dormientem in tentorio, et reliquum vulgus per circuitum eius, 009 1SA 026 006 ait David ad Achimelech Hethæum, et Abisai filium Sarviæ, fratrem Ioab, dicens: Quis descendet mecum ad Saul in castra? Dixitque Abisai: Ego descendam tecum. 009 1SA 026 007 Venerunt ergo David, et Abisai ad populum nocte, et invenerunt Saul iacentem et dormientem in tentorio, et hastam fixam in terra ad caput eius: Abner autem et populum dormientes in circuitu eius. 009 1SA 026 008 Dixitque Abisai ad David: Conclusit Deus inimicum tuum hodie in manus tuas: nunc ergo perfodiam eum lancea in terra, semel, et secundo opus non erit. 009 1SA 026 009 Et dixit David ad Abisai: Ne interficias eum: quis enim extendet manum suam in Christum Domini, et innocens erit? 009 1SA 026 010 Et dixit David: Vivit Dominus, quia nisi Dominus percusserit eum, aut dies eius venerit ut moriatur, aut in prælium descendens perierit: 009 1SA 026 011 propitius sit mihi Dominus ne extendam manum meam in Christum Domini. Nunc igitur tolle hastam, quæ est ad caput eius, et scyphum aquæ, et abeamus. 009 1SA 026 012 Tulit igitur David hastam, et scyphum aquæ, qui erat ad caput Saul, et abierunt: et non erat quisquam, qui videret, et intelligeret, et evigilaret, sed omnes dormiebant, quia sopor Domini irruerat super eos. 009 1SA 026 013 Cumque transisset David ex adverso, et stetisset in vertice montis de longe, et esset grande intervallum inter eos, 009 1SA 026 014 clamavit David ad populum, et ad Abner filium Ner, dicens: Nonne respondebis, Abner? Et respondens Abner, ait: Quis es tu, qui clamas, et inquietas regem? 009 1SA 026 015 Et ait David ad Abner: Numquid non vir tu es? Et quis alius similis tui in Israel? Quare ergo non custodisti dominum tuum regem? Ingressus est enim unus de turba ut interficeret regem, dominum tuum. 009 1SA 026 016 Non est bonum hoc, quod fecisti: vivit Dominus, quoniam filii mortis estis vos, qui non custodistis dominum vestrum, Christum Domini. Nunc ergo vide ubi sit hasta regis, et ubi sit scyphus aquæ, qui erat ad caput eius. 009 1SA 026 017 Cognovit autem Saul vocem David, et dixit: Numquid vox hæc tua, fili mi David? Et ait David: Vox mea, domine mi rex. 009 1SA 026 018 Et ait: Quam ob causam dominus meus persequitur servum suum? Quid feci? Aut quod est malum in manu mea? 009 1SA 026 019 Nunc ergo audi, oro, domine mi rex, verba servi tui: si Dominus incitat te adversum me, odoretur sacrificium: si autem filii hominum, maledicti sunt in conspectu Domini: qui eiecerunt me hodie, ut non habitem in hereditate Domini, dicentes: Vade, servi diis alienis. 009 1SA 026 020 Et nunc non effundatur sanguis meus in terram coram Domino: quia egressus est rex Israel ut quærat pulicem unum, sicut persequitur perdix in montibus. 009 1SA 026 021 Et ait Saul: Peccavi, revertere fili mi David: nequaquam enim ultra tibi malefaciam, eo quod pretiosa fuerit anima mea in oculis tuis hodie: apparet enim quod stulte egerim, et ignoraverim multa nimis. 009 1SA 026 022 Et respondens David, ait: Ecce hasta regis: transeat unus de pueris regis, et tollat eam. 009 1SA 026 023 Dominus autem retribuet unicuique secundum iustitiam suam, et fidem: tradidit enim te Dominus hodie in manum meam, et nolui extendere manum meam in christum Domini. 009 1SA 026 024 Et sicut magnificata est anima tua hodie in oculis meis, sic magnificetur anima mea in oculis Domini, et liberet me de omni angustia. 009 1SA 026 025 Ait ergo Saul ad David: Benedictus tu fili mi David: et quidem faciens facies, et potens poteris. Abiit autem David in viam suam, et Saul reversus est in locum suum. 009 1SA 027 001 Et ait David in corde suo: Aliquando incidam una die in manus Saul: nonne melius est ut fugiam, et salver in Terra Philisthinorum, ut desperet Saul, cessetque me quærere in cunctis finibus Israel? Fugiam ergo manus eius. 009 1SA 027 002 Et surrexit David, et abiit ipse, et sexcenti viri cum eo, ad Achis filium Maoch regem Geth. 009 1SA 027 003 Et habitavit David cum Achis in Geth, ipse et viri eius; vir et domus eius; et David, et duæ uxores eius, Achinoam Iezrahelitis, et Abigail uxor Nabal Carmeli. 009 1SA 027 004 Et nunciatum est Sauli quod fugisset David in Geth, et non addidit ultra quærere eum. 009 1SA 027 005 Dixit autem David ad Achis: Si inveni gratiam in oculis tuis, detur mihi locus in una urbium regionis huius, ut habitem ibi: cur enim manet servus tuus in civitate regis tecum? 009 1SA 027 006 Dedit itaque ei Achis in die illa Siceleg: propter quam causam facta est Siceleg regum Iuda, usque in diem hanc. 009 1SA 027 007 Fuit autem numerus dierum, quibus habitavit David in regione Philisthinorum, quattuor mensium. 009 1SA 027 008 Et ascendit David, et viri eius, et agebant prædas de Gessuri, et de Gerzi, et de Amalecitis: hi enim pagi habitabantur in terra antiquitus, euntibus Sur usque ad Terram Ægypti. 009 1SA 027 009 Et percutiebat David omnem terram, nec relinquebat viventem virum et mulierem: tollensque oves, et boves, et asinos, et camelos, et vestes, revertebatur, et veniebat ad Achis. 009 1SA 027 010 Dicebat autem ei Achis: In quem irruisti hodie? Respondebat David: Contra meridiem Iudæ, et contra meridiem Ierameel, et contra meridiem Ceni. 009 1SA 027 011 Virum et mulierem non vivificabat David, nec adducebat in Geth, dicens: Ne forte loquantur adversum nos: Hæc fecit David: et hoc erat decretum illi omnibus diebus quibus habitavit in regione Philisthinorum. 009 1SA 027 012 Credidit ergo Achis David, dicens: Multa mala operatus est contra populum suum Israel: erit igitur mihi servus sempiternus. 009 1SA 028 001 Factum est autem in diebus illis, congregaverunt Philisthiim agmina sua, ut præpararentur ad bellum contra Israel: dixitque Achis ad David: Sciens nunc scito, quoniam mecum egredieris in castris tu, et viri tui. 009 1SA 028 002 Dixitque David ad Achis: Nunc scies quæ facturus est servus tuus. Et ait Achis ad David: Et ego custodem capitis mei ponam te cunctis diebus. 009 1SA 028 003 Samuel autem mortuus est, planxitque eum omnis Israel, et sepelierunt eum in Ramatha urbe sua. Et Saul abstulit magos, et hariolos de terra. 009 1SA 028 004 Congregatique sunt Philisthiim, et venerunt, et castrametati sunt in Sunam: congregavit autem et Saul universum Israel, et venit in Gelboe. 009 1SA 028 005 Et vidit Saul castra Philisthiim, et timuit, et expavit cor eius nimis. 009 1SA 028 006 Consuluitque Dominum, et non respondit ei neque per somnia, neque per sacerdotes, neque per prophetas. 009 1SA 028 007 Dixitque Saul servis suis: Quærite mihi mulierem habentem pythonem, et vadam ad eam, et sciscitabor per illam. Et dixerunt servi eius ad eum: Est mulier pythonem habens in Endor. 009 1SA 028 008 Mutavit ergo habitum suum, vestitusque est aliis vestimentis, et abiit ipse, et duo viri cum eo, veneruntque ad mulierem nocte, et ait illi: Divina mihi in pythone, et suscita mihi quem dixero tibi. 009 1SA 028 009 Et ait mulier ad eum: Ecce, tu nosti quanta fecerit Saul, et quomodo eraserit magos et hariolos de terra: quare ergo insidiaris animæ meæ, ut occidar? 009 1SA 028 010 Et iuravit ei Saul in Domino, dicens: Vivit Dominus, quia non eveniet tibi quidquam mali propter hanc rem. 009 1SA 028 011 Dixitque ei mulier: Quem suscitabo tibi? Qui ait: Samuelem mihi suscita. 009 1SA 028 012 Cum autem vidisset mulier Samuelem, exclamavit voce magna, et dixit ad Saul: Quare imposuisti mihi? Tu es enim Saul. 009 1SA 028 013 Dixitque ei rex: Noli timere: quid vidisti? Et ait mulier ad Saul: Vidi deos ascendentes de terra. 009 1SA 028 014 Dixitque ei: Qualis est forma eius? Quæ ait: Vir senex ascendit, et ipse amictus est pallio. Et intellexit Saul quod Samuel esset, et inclinavit se super faciem suam in terra, et adoravit. 009 1SA 028 015 Dixit autem Samuel ad Saul: Quare inquietasti me ut suscitarer? Et ait Saul: Coarctor nimis: siquidem Philisthiim pugnant adversum me, et Deus recessit a me, et exaudire me noluit neque in manu prophetarum, neque per somnia: vocavi ergo te, ut ostenderes mihi quid faciam. 009 1SA 028 016 Et ait Samuel: Quid interrogas me, cum Dominus recesserit a te, et transierit ad æmulum tuum? 009 1SA 028 017 Faciet enim tibi Dominus sicut locutus est in manu mea, et scindet regnum tuum de manu tua, et dabit illud proximo tuo David: 009 1SA 028 018 quia non obedisti voci Domini, neque fecisti iram furoris eius in Amalec. idcirco quod pateris, fecit tibi Dominus hodie. 009 1SA 028 019 Et dabit Dominus etiam Israel tecum in manus Philisthiim: cras autem tu et filii tui mecum eritis: sed et castra Israel tradet Dominus in manus Philisthiim. 009 1SA 028 020 Statimque Saul cecidit porrectus in terram: extimuerat enim verba Samuelis, et robur non erat in eo, quia non comederat panem tota die illa. 009 1SA 028 021 Ingressa est itaque mulier illa ad Saul, (conturbatus enim erat valde) dixitque ad eum: Ecce obedivit ancilla tua voci tuæ, et posui animam meam in manu mea: et audivi sermones tuos, quos locutus es ad me. 009 1SA 028 022 Nunc igitur audi et tu vocem ancillæ tuæ, et ponam coram te buccellam panis, ut comedens convalescas, et possis iter agere. 009 1SA 028 023 Qui renuit, et ait: Non comedam. Coegerunt autem eum servi sui et mulier, et tandem audita voce eorum surrexit de terra, et sedit super lectum. 009 1SA 028 024 Mulier autem illa habebat vitulum pascualem in domo, et festinavit, et occidit eum: tollensque farinam, miscuit eam, et coxit azyma, 009 1SA 028 025 et posuit ante Saul et ante servos eius. Qui cum comedissent, surrexerunt, et ambulaverunt per totam noctem illam. 009 1SA 029 001 Congregata sunt ergo Philisthiim universa agmina in Aphec: sed et Israel castrametatus est super fontem, qui erat in Iezrahel. 009 1SA 029 002 Et satrapæ quidem Philisthiim incedebant in centuriis et millibus: David autem et viri eius erant in novissimo agmine cum Achis. 009 1SA 029 003 Dixeruntque principes Philisthiim ad Achis: Quid sibi volunt Hebræi isti? Et ait Achis ad principes Philisthiim: Num ignoratis David, qui fuit servus Saul regis Israel, et est apud me multis diebus, vel annis, et non inveni in eo quidquam ex die qua transfugit ad me, usque ad diem hanc? 009 1SA 029 004 Irati sunt autem adversus eum principes Philisthiim, et dixerunt ei: Revertatur vir iste, et sedeat in loco suo, in quo constituisti eum, et non descendat nobiscum in prælium, ne fiat nobis adversarius, cum præliari cœperimus: quomodo enim aliter poterit placare dominum suum, nisi in capitibus nostris? 009 1SA 029 005 Nonne iste est David, cui cantabant in choris, dicentes: Percussit Saul in millibus suis, et David in decem millibus suis? 009 1SA 029 006 Vocavit ergo Achis David, et ait ei: Vivit Dominus, quia rectus es tu, et bonus in conspectu meo: et exitus tuus, et introitus tuus mecum est in castris: et non inveni in te quidquam mali ex die qua venisti ad me, usque in diem hanc: sed satrapis non places. 009 1SA 029 007 Revertere ergo, et vade in pace, et non offendas oculos satraparum Philisthiim. 009 1SA 029 008 Dixitque David ad Achis: Quid enim feci, et quid invenisti in me servo tuo a die qua fui in conspectu tuo in diem hanc, ut non veniam, et pugnem contra inimicos domini mei regis? 009 1SA 029 009 Respondens autem Achis, locutus est ad David: Scio quia bonus es tu in oculis meis, sicut Angelus Dei: sed principes Philisthinorum dixerunt: Non ascendet nobiscum in prælium. 009 1SA 029 010 Igitur consurge mane tu, et servi domini tui, qui venerunt tecum: et cum de nocte surrexeritis, et cœperit dilucescere, pergite. 009 1SA 029 011 Surrexit itaque de nocte David ipse et viri eius, ut proficiscerentur mane, et reverterentur ad Terram Philisthiim: Philisthiim autem ascenderunt in Iezrahel. 009 1SA 030 001 Cumque venissent David et viri eius in Siceleg die tertia, Amalecitæ impetum fecerant ex parte australi in Siceleg, et percusserant Siceleg, et succenderant eam igni. 009 1SA 030 002 Et captivas duxerant mulieres ex ea, a minimo usque ad magnum: et non interfecerant quemquam, sed secum duxerant, et pergebant itinere suo. 009 1SA 030 003 Cum ergo venissent David et viri eius ad civitatem, et invenissent eam succensam igni, et uxores suas, et filios suos, et filias ductas esse captivas, 009 1SA 030 004 levaverunt David et populus qui erat cum eo voces suas, et planxerunt donec deficerent in eis lacrymæ. 009 1SA 030 005 Siquidem et duæ uxores David captivæ ductæ fuerant, Achinoam Iezrahelites, et Abigail uxor Nabal Carmeli. 009 1SA 030 006 Et contristatus est David valde: volebat enim eum populus lapidare, quia amara erat anima uniuscuiusque viri super filiis suis et filiabus: confortatus est autem David in Domino Deo suo. 009 1SA 030 007 Et ait ad Abiathar sacerdotem filium Achimelech: Applica ad me ephod. Et applicavit Abiathar ephod ad David, 009 1SA 030 008 et consuluit David Dominum, dicens: Persequar latrunculos hos, et comprehendam eos, an non? Dixitque ei Dominus: Persequere: absque dubio enim comprehendes eos, et excuties prædam. 009 1SA 030 009 Abiit ergo David ipse, et sexcenti viri qui erant cum eo, et venerunt usque ad Torrentem Besor: et lassi quidam substiterunt. 009 1SA 030 010 Persecutus est autem David ipse, et quadringenti viri: substiterant enim ducenti, qui lassi transire non poterant Torrentem Besor. 009 1SA 030 011 Et invenerunt virum Ægyptium in agro, et adduxerunt eum ad David: dederuntque ei panem ut comederet, et biberet aquam, 009 1SA 030 012 sed et fragmen massæ caricarum, et duas ligaturas uvæ passæ. Quæ cum comedisset, reversus est spiritus eius, et refocillatus est: non enim comederat panem, neque biberat aquam, tribus diebus et tribus noctibus. 009 1SA 030 013 Dixit itaque ei David: Cuius es tu? Vel unde? Et quo pergis? Qui ait: Puer Ægyptius ego sum, servus viri Amalecitæ: dereliquit autem me dominus meus, quia ægrotare cœpi nudiustertius. 009 1SA 030 014 Siquidem nos erupimus ad australem plagam Cerethi, et contra Iudam, et ad meridiem Caleb, et Siceleg succendimus igni. 009 1SA 030 015 Dixitque ei David: Potes me ducere ad cuneum istum? Qui ait: Iura mihi per Deum, quod non occidas me, et non tradas me in manus domini mei, et ego ducam te ad cuneum istum. Et iuravit ei David. 009 1SA 030 016 Qui cum duxisset eum, ecce illi discumbebant super faciem universæ terræ comedentes et bibentes, et quasi festum celebrantes diem, pro cuncta præda, et spoliis quæ ceperant de Terra Philisthiim, et de Terra Iuda. 009 1SA 030 017 Et percussit eos David a vespere usque ad vesperam alterius diei, et non evasit ex eis quisquam, nisi quadringenti viri adolescentes, qui ascenderant camelos, et fugerant. 009 1SA 030 018 Eruit ergo David omnia, quæ tulerant Amalecitæ, et duas uxores suas eruit. 009 1SA 030 019 Nec defuit quidquam a parvo usque ad magnum, tam de filiis quam de filiabus, et de spoliis, et quæcumque rapuerant, omnia reduxit David. 009 1SA 030 020 Et tulit universos greges et armenta, et minavit ante faciem suam: dixeruntque: Hæc est præda David. 009 1SA 030 021 Venit autem David ad ducentos viros, qui lassi subsisterant, nec sequi potuerant David, et residere eos iusserat in Torrente Besor: qui egressi sunt obviam David, et populo qui erat cum eo. Accedens autem David ad populum, salutavit eos pacifice. 009 1SA 030 022 Respondensque omnis vir pessimus, et iniquus de viris, qui ierant cum David, dixit: Quia non venerunt nobiscum, non dabimus eis quidquam de præda, quam eruimus: sed sufficiat unicuique uxor sua et filii: quos cum acceperint, recedant. 009 1SA 030 023 Dixit autem David: Non sic facietis fratres mei de his, quæ tradidit nobis Dominus, et custodivit nos, et dedit latrunculos, qui eruperant adversum nos, in manus nostras: 009 1SA 030 024 nec audiet vos quisquam super sermone hoc. Æqua enim pars erit descendentis ad prælium, et remanentis ad sarcinas, et similiter divident. 009 1SA 030 025 Et factum est hoc ex die illa, et deinceps constitutum et præfinitum, et quasi lex in Israel usque in diem hanc. 009 1SA 030 026 Venit ergo David in Siceleg, et misit dona de præda senioribus Iuda proximis suis, dicens: Accipite benedictionem de præda hostium Domini: 009 1SA 030 027 His, qui erant in Bethel, et qui in Ramoth ad Meridiem, et qui in Iether, 009 1SA 030 028 et qui in Aroer, et qui in Sephamoth, et qui in Esthamo, 009 1SA 030 029 et qui in Rachal, et qui in urbibus Ierameel, et qui in urbibus Ceni, 009 1SA 030 030 et qui in Arama, et qui in lacu Asan, et qui in Athach, 009 1SA 030 031 et qui in Hebron, et reliquis qui erant in his locis, in quibus commoratus fuerat David ipse, et viri eius. 009 1SA 031 001 Philisthiim autem pugnabant adversum Israel: et fugerunt viri Israel ante faciem Philisthiim, et ceciderunt interfecti in monte Gelboe. 009 1SA 031 002 Irrueruntque Philisthiim in Saul, et in filios eius, et percusserunt Ionathan, et Abinadab, et Melchisua filios Saul, 009 1SA 031 003 totumque pondus prælii versum est in Saul: et consecuti sunt eum viri sagittarii, et vulneratus est vehementer a sagittariis. 009 1SA 031 004 Dixitque Saul ad armigerum suum: Evagina gladium tuum, et percute me: ne forte veniant incircumcisi isti, et interficiant me, illudentes mihi. Et noluit armiger eius: fuerat enim nimio terrore perterritus. Arripuit itaque Saul gladium, et irruit super eum. 009 1SA 031 005 Quod cum vidisset armiger eius, videlicet quod mortuus esset Saul, irruit etiam ipse super gladium suum, et mortuus est cum eo. 009 1SA 031 006 Mortuus est ergo Saul, et tres filii eius, et armiger illius, et universi viri eius in die illa pariter. 009 1SA 031 007 Videntes autem viri Israel, qui erant trans vallem, et trans Iordanem, quod fugissent viri Israelitæ, et quod mortuus esset Saul, et filii eius, reliquerunt civitates suas, et fugerunt: veneruntque Philisthiim, et habitaverunt ibi. 009 1SA 031 008 Facta autem die altera, venerunt Philisthiim, ut spoliarent interfectos, et invenerunt Saul et tres filios eius iacentes in monte Gelboe. 009 1SA 031 009 Et præciderunt caput Saul, et spoliaverunt eum armis: et miserunt in Terram Philisthinorum per circuitum, ut annunciaretur in templo idolorum, et in populis. 009 1SA 031 010 Et posuerunt arma eius in templo Astaroth, corpus vero eius suspenderunt in muro Bethsan. 009 1SA 031 011 Quod cum audissent habitatores Iabes Galaad, quæcumque fecerant Philisthiim Saul, 009 1SA 031 012 surrexerunt omnes viri fortissimi, et ambulaverunt tota nocte, et tulerunt cadaver Saul, et cadavera filiorum eius de muro Bethsan: veneruntque Iabes Galaad, et combusserunt ea ibi: 009 1SA 031 013 et tulerunt ossa eorum, et sepelierunt in nemore Iabes, et ieiunaverunt septem diebus. # # BOOK 010 2SA 2 Samuel Ii Samuelis 010 2SA 001 001 Factum est autem, postquam mortuus est Saul, ut David reverteretur a cæde Amalec, et maneret in Siceleg duos dies. 010 2SA 001 002 In die autem tertia apparuit homo veniens de castris Saul veste conscissa, et pulvere conspersus caput. Et ut venit ad David, cecidit super faciem suam, et adoravit. 010 2SA 001 003 Dixitque ad eum David: Unde venis? Qui ait ad eum: De castris Israel fugi. 010 2SA 001 004 Et dixit ad eum David: Quod est verbum quod factum est? Indica mihi. Qui ait: Fugit populus ex prælio, et multi corruentes e populo mortui sunt: sed et Saul et Ionathas filius eius interierunt. 010 2SA 001 005 Dixitque David ad adolescentem, qui nunciabat ei: Unde scis quia mortuus est Saul, et Ionathas filius eius? 010 2SA 001 006 Et ait adolescens, qui nunciabat ei: Casu veni in montem Gelboe, et Saul incumbebat super hastam suam: porro currus et equites appropinquabant ei, 010 2SA 001 007 et conversus post tergum suum, vidensque me vocavit. Cui cum respondissem: Adsum: 010 2SA 001 008 dixit mihi: Quisnam es tu? Et aio ad eum: Amalecites ego sum. 010 2SA 001 009 Et locutus est mihi: Sta super me, et interfice me: quoniam tenent me angustiæ, et adhuc tota anima mea in me est. 010 2SA 001 010 Stansque super eum, occidi illum: sciebam enim quod vivere non poterat post ruinam: et tuli diadema quod erat in capite eius, et armillam de brachio illius, et attuli ad te dominum meum huc. 010 2SA 001 011 Apprehendens autem David vestimenta sua scidit, omnesque viri, qui erant cum eo, 010 2SA 001 012 et planxerunt, et fleverunt, et ieiunaverunt usque ad vesperam super Saul, et super Ionathan filium eius, et super populum Domini, et super domum Israel, eo quod corruissent gladio. 010 2SA 001 013 Dixitque David ad iuvenem qui nunciaverat ei: Unde es tu? Qui respondit: Filius hominis advenæ Amalecitæ ego sum. 010 2SA 001 014 Et ait ad eum David: Quare non timuisti mittere manum tuam ut occideres Christum Domini? 010 2SA 001 015 Vocansque David unum de pueris suis, ait: Accedens irrue in eum. Qui percussit illum, et mortuus est. 010 2SA 001 016 Et ait ad eum David: Sanguis tuus super caput tuum: os enim tuum locutum est adversum te, dicens: Ego interfeci Christum Domini. 010 2SA 001 017 Planxit autem David planctum huiuscemodi super Saul, et super Ionathan filium eius, 010 2SA 001 018 (et præcepit ut docerent filios Iuda arcum, sicut scriptum est in Libro Iustorum.) Et ait: Considera Israel pro his, qui mortui sunt super excelsa tua vulnerati. 010 2SA 001 019 Inclyti, Israel, super montes tuos interfecti sunt: quo modo ceciderunt fortes? 010 2SA 001 020 Nolite annunciare in Geth, neque annuncietis in compitis Ascalonis: ne forte lætentur filiæ Philisthiim, ne exultent filiæ incircumcisorum. 010 2SA 001 021 Montes Gelboe, nec ros, nec pluvia veniant super vos, neque sint agri primitiarum: quia ibi abiectus est clypeus fortium, clypeus Saul, quasi non esset unctus oleo. 010 2SA 001 022 A sanguine interfectorum, ab adipe fortium, sagitta Ionathæ numquam rediit retrorsum, et gladius Saul non est reversus inanis. 010 2SA 001 023 Saul et Ionathas amabiles, et decori in vita sua, in morte quoque non sunt divisi: aquilis velociores, leonibus fortiores. 010 2SA 001 024 Filiæ Israel super Saul flete, qui vestiebat vos coccino in deliciis, qui præbebat ornamenta aurea cultui vestro. 010 2SA 001 025 Quo modo ceciderunt fortes in prælio? Ionathas in excelsis tuis occisus est? 010 2SA 001 026 Doleo super te frater mi Ionatha decore nimis, et amabilis super amorem mulierum. Sicut mater unicum amat filium suum, ita ego te diligebam. 010 2SA 001 027 Quo modo ceciderunt robusti, et perierunt arma bellica? 010 2SA 002 001 Igitur post hæc consuluit David Dominum, dicens: Num ascendam in unam de civitatibus Iuda? Et ait Dominus ad eum: Ascende. Dixitque David: Quo ascendam? Et respondit ei: In Hebron. 010 2SA 002 002 Ascendit ergo David, et duæ uxores eius, Achinoam Iezraelites, et Abigail uxor Nabal Carmeli: 010 2SA 002 003 sed et viros, qui erant cum eo, duxit David singulos cum domo sua: et manserunt in oppidis Hebron. 010 2SA 002 004 Veneruntque viri Iuda, et unxerunt ibi David, ut regnaret super domum Iuda. Et nunciatum est David, quod viri Iabes Galaad sepelissent Saul. 010 2SA 002 005 Misit ergo David nuncios ad viros Iabes Galaad, dixitque ad eos: Benedicti vos Domino, qui fecistis misericordiam hanc cum domino vestro Saul, et sepelistis eum. 010 2SA 002 006 Et nunc retribuet vobis quidem Dominus misericordiam et veritatem: sed et ego reddam gratiam, eo quod fecistis verbum istud. 010 2SA 002 007 Confortentur manus vestræ, et estote filii fortitudinis: licet enim mortuus sit dominus vester Saul, tamen me unxit domus Iuda in regem sibi. 010 2SA 002 008 Abner autem filius Ner princeps exercitus Saul tulit Isboseth filium Saul, et circumduxit eum per castra, 010 2SA 002 009 regemque constituit super Galaad, et super Gessuri, et super Iezrael, et super Ephraim, et super Beniamin, et super Israel universum. 010 2SA 002 010 Quadraginta annorum erat Isboseth filius Saul cum regnare cœpisset super Israel, et duobus annis regnavit: sola autem domus Iuda sequebatur David. 010 2SA 002 011 Et fuit numerus dierum, quos commoratus est David, imperans in Hebron super domum Iuda, septem annorum, et sex mensium. 010 2SA 002 012 Egressusque est Abner filius Ner, et pueri Isboseth filii Saul de castris in Gabaon. 010 2SA 002 013 Porro Ioab filius Sarviæ, et pueri David egressi sunt, et occurrerunt eis iuxta piscinam Gabaon. Et cum in unum convenissent, e regione sederunt: hi ex una parte piscinæ, et illi ex altera. 010 2SA 002 014 Dixitque Abner ad Ioab: Surgant pueri, et ludant coram nobis. Et respondit Ioab: Surgant. 010 2SA 002 015 Surrexerunt ergo, et transierunt numero duodecim de Beniamin, ex parte Isboseth filii Saul, et duodecim de pueris David. 010 2SA 002 016 Apprehensoque unusquisque capite comparis sui, defixit gladium in latus contrarii, et ceciderunt simul: vocatumque est nomen loci illius: Ager robustorum, in Gabaon. 010 2SA 002 017 Et ortum est bellum durum satis in die illa: fugatusque est Abner, et viri Israel a pueris David. 010 2SA 002 018 Erant autem ibi tres filii Sarviæ, Ioab, et Abisai, et Asael: porro Asael cursor velocissimus fuit, quasi unus de capreis, quæ morantur in silvis. 010 2SA 002 019 Persequebatur autem Asael Abner, et non declinavit ad dextram neque ad sinistram omittens persequi Abner. 010 2SA 002 020 Respexit itaque Abner post tergum suum, et ait: Tu ne es Asael? Qui respondit: Ego sum. 010 2SA 002 021 Dixitque ei Abner: Vade ad dexteram, sive ad sinistram, et apprehende unum de adolescentibus, et tolle tibi spolia eius. Noluit autem Asael omittere quin urgeret eum. 010 2SA 002 022 Rursumque locutus est Abner ad Asael: recede, noli me sequi, ne compellar confodere te in terram, et levare non potero faciem meam ad Ioab fratrem tuum. 010 2SA 002 023 Qui audire contempsit, et noluit declinare: percussit ergo eum Abner aversa hasta in inguine, et transfodit, et mortuus est in eodem loco: omnesque qui transibant per locum illum, in quo ceciderat Asael, et mortuus erat, subsistebant. 010 2SA 002 024 Persequentibus autem Ioab, et Abisai fugientem Abner, sol occubuit: et venerunt usque ad Collem aquæductus, qui est ex adverso vallis itineris deserti in Gabaon. 010 2SA 002 025 Congregatique sunt filii Beniamin ad Abner: et conglobati in unum cuneum, steterunt in summitate tumuli unius. 010 2SA 002 026 Et exclamavit Abner ad Ioab, et ait: Num usque ad internecionem tuus mucro desæviet? An ignoras quod periculosa sit desperatio? Usquequo non dicis populo ut omittat persequi fratres suos? 010 2SA 002 027 Et ait Ioab: Vivit Dominus, si locutus fuisses mane, recessisset populus persequens fratrem suum. 010 2SA 002 028 Insonuit ergo Ioab buccina, et stetit omnis exercitus, nec persecuti sunt ultra Israel, neque iniere certamen. 010 2SA 002 029 Abner autem et viri eius abierunt per campestria, tota nocte illa: et transierunt Iordanem, et lustrata omni Beth horon, venerunt ad castra. 010 2SA 002 030 Porro Ioab reversus, omisso Abner, congregavit omnem populum: et defuerunt de pueris David decem et novem viri, excepto Asaele. 010 2SA 002 031 Servi autem David percusserunt de Beniamin, et de viris, qui erant cum Abner trecentos sexaginta, qui et mortui sunt. 010 2SA 002 032 Tuleruntque Asael, et sepelierunt eum in sepulchro patris sui in Bethlehem: et ambulaverunt tota nocte Ioab et viri qui erant cum eo, et in ipso crepusculo pervenerunt in Hebron. 010 2SA 003 001 Facta est ergo longa concertatio inter domum Saul, et inter domum David: David proficiscens, et semper seipso robustior, domus autem Saul decrescens quotidie. 010 2SA 003 002 Natique sunt filii David in Hebron: fuitque primogenitus eius Amnon de Achinoam Iezraelitide. 010 2SA 003 003 Et post eum Cheleab de Abigail uxore Nabal Carmeli: porro tertius Absalom filius Maacha filiæ Tholmai regis Gessur. 010 2SA 003 004 Quartus autem Adonias, filius Haggith: et quintus Saphathia, filius Abital. 010 2SA 003 005 Sextus quoque Iethraam de Egla uxore David. Hi nati sunt David in Hebron. 010 2SA 003 006 Cum ergo esset prælium inter domum Saul et domum David, Abner filius Ner regebat domum Saul. 010 2SA 003 007 Fuerat autem Sauli concubina nomine Respha, filia Aia. Dixitque Isboseth ad Abner: 010 2SA 003 008 Quare ingressus es ad concubinam patris mei? Qui iratus nimis propter verba Isboseth, ait: Numquid caput canis ego sum adversum Iudam hodie, qui fecerim misericordiam super domum Saul patris tui, et super fratres et proximos eius, et non tradidi te in manus David, et tu requisisti in me quod argueres pro muliere hodie? 010 2SA 003 009 Hæc faciat Deus Abner, et hæc addat ei, nisi quomodo iuravit Dominus David, sic faciam cum eo, 010 2SA 003 010 ut transferatur regnum de domo Saul, et elevetur thronus David super Israel, et super Iudam, a Dan usque Bersabee. 010 2SA 003 011 Et non potuit respondere ei quidquam, quia metuebat illum. 010 2SA 003 012 Misit ergo Abner nuncios ad David pro se dicentes: Cuius est terra? et ut loquerentur: Fac mecum amicitias, et erit manus mea tecum, et reducam ad te universum Israel. 010 2SA 003 013 Qui ait: Optime: Ego faciam tecum amicitias: sed unam rem peto a te, dicens: Non videbis faciem meam antequam adduxeris Michol filiam Saul: et sic venies, et videbis me. 010 2SA 003 014 Misit autem David nuncios ad Isboseth filium Saul, dicens: Redde uxorem meam Michol, quam despondi mihi centum præputiis Philisthiim. 010 2SA 003 015 Misit ergo Isboseth, et tulit eam a viro suo Phaltiel, filio Lais. 010 2SA 003 016 Sequebaturque eam vir suus, plorans usque Bahurim: et dixit ad eum Abner: Vade, et revertere. Qui reversus est. 010 2SA 003 017 Sermonem quoque intulit Abner ad seniores Israel, dicens: Tam heri quam nudiustertius quærebatis David ut regnaret super vos. 010 2SA 003 018 Nunc ergo facite: quoniam Dominus locutus est ad David, dicens: In manu servi mei David salvabo populum meum Israel de manu Philisthiim, et omnium inimicorum eius. 010 2SA 003 019 Locutus est autem Abner etiam ad Beniamin. Et abiit ut loqueretur ad David in Hebron omnia quæ placuerant Israeli, et universo Beniamin. 010 2SA 003 020 Venitque ad David in Hebron cum viginti viris: et fecit David Abner, et viris eius qui venerant cum eo, convivium. 010 2SA 003 021 Et dixit Abner ad David: Surgam, ut congregem ad te dominum meum regem omnem Israel, et ineam tecum fœdus, et imperes omnibus, sicut desiderat anima tua. Cum ergo deduxisset David Abner, et ille isset in pace, 010 2SA 003 022 statim pueri David, et Ioab venerunt, cæsis latronibus, cum præda magna nimis: Abner autem non erat cum David in Hebron, quia iam dimiserat eum, et profectus fuerat in pace. 010 2SA 003 023 Et Ioab, et omnis exercitus, qui erat cum eo, postea venerunt: nunciatum est itaque Ioab a narrantibus: Venit Abner filius Ner ad regem, et dimisit eum, et abiit in pace. 010 2SA 003 024 Et ingressus est Ioab ad regem, et ait: Quid fecisti? Ecce venit Abner ad te: quare dimisisti eum, et abiit et recessit? 010 2SA 003 025 Ignoras Abner filium Ner, quoniam ad hoc venit ad te ut deciperet te, et sciret exitum tuum, et introitum tuum, et nosset omnia quæ agis? 010 2SA 003 026 Egressus itaque Ioab a David, misit nuncios post Abner, et reduxit eum a cisterna Sira, ignorante David. 010 2SA 003 027 Cumque rediisset Abner in Hebron, seorsum adduxit eum Ioab ad medium portæ, ut loqueretur ei, in dolo: et percussit illum ibi in inguine, et mortuus est in ultionem sanguinis Asael fratris eius. 010 2SA 003 028 Quod cum audisset David rem iam gestam, ait: Mundus ego sum, et regnum meum apud Dominum usque in sempiternum a sanguine Abner filii Ner, 010 2SA 003 029 et veniat super caput Ioab, et super omnem domum patris eius: nec deficiat de domo Ioab fluxum seminis sustinens, et leprosus, et tenens fusum, et cadens gladio, et indigens pane. 010 2SA 003 030 Igitur Ioab et Abisai frater eius interfecerunt Abner, eo quod occidisset Asael fratrem eorum in Gabaon in prælio. 010 2SA 003 031 Dixit autem David ad Ioab, et ad omnem populum, qui erat cum eo: Scindite vestimenta vestra, et accingimini saccis, et plangite ante exequias Abner. Porro rex David sequebatur feretrum. 010 2SA 003 032 Cumque sepelissent Abner in Hebron, levavit rex David vocem suam, et flevit super tumulum Abner: flevit autem et omnis populus. 010 2SA 003 033 Plangensque rex et lugens Abner, ait: Nequaquam ut mori solent ignavi, mortuus est Abner. 010 2SA 003 034 Manus tuæ ligatæ non sunt, et pedes tui non sunt compedibus aggravati: sed sicut solent cadere coram filiis iniquitatis, sic corruisti. Congeminansque omnis populus flevit super eum. 010 2SA 003 035 Cumque venisset universa multitudo cibum capere cum David, clara adhuc die iuravit David, dicens: Hæc faciat mihi Deus, et hæc addat, si ante occasum solis gustavero panem vel aliud quidquam. 010 2SA 003 036 Omnisque populus audivit, et placuerunt eis cuncta quæ fecit rex in conspectu totius populi. 010 2SA 003 037 Et cognovit omne vulgus, et universus Israel in die illa quoniam non actum fuisset a rege ut occideretur Abner filius Ner. 010 2SA 003 038 Dixit quoque rex ad servos suos: Num ignoratis quoniam princeps et maximus cecidit hodie in Israel? 010 2SA 003 039 Ego autem adhuc delicatus, et unctus rex: porro viri isti filii Sarviæ duri sunt mihi: retribuat Dominus facienti malum iuxta malitiam suam. 010 2SA 004 001 Audivit autem Isboseth filius Saul quod cecidisset Abner in Hebron: et dissolutæ sunt manus eius, omnisque Israel perturbatus est. 010 2SA 004 002 Duo autem viri principes latronum erant filio Saul, nomen uni Baana, et nomen alteri Rechab, filii Remmon Berothitæ de filiis Beniamin: siquidem et Beroth reputata est in Beniamin. 010 2SA 004 003 Et fugerunt Berothitæ in Gethaim, fueruntque ibi advenæ usque ad tempus illud. 010 2SA 004 004 Erat autem Ionathæ filio Saul filius debilis pedibus: quinquennis enim fuit, quando venit nuncius de Saul et Ionatha ex Iezrahel. Tollens itaque eum nutrix sua, fugit: cumque festinaret ut fugeret, cecidit, et claudus effectus est: habuitque vocabulum Miphiboseth. 010 2SA 004 005 Venientes igitur filii Remmon Berothitæ, Rechab et Baana, ingressi sunt fervente die domum Isboseth: qui dormiebat super stratum suum meridie. Et ostiaria domus purgans triticum, obdormivit. 010 2SA 004 006 Ingressi sunt autem domum latenter assumentes spicas tritici, et percusserunt eum in inguine Rechab et Baana frater eius, et fugerunt. 010 2SA 004 007 Cum autem ingressi fuissent domum, ille dormiebat super lectum suum in conclavi, et percutientes interfecerunt eum: sublatoque capite eius, abierunt per viam deserti tota nocte, 010 2SA 004 008 et attulerunt caput Isboseth ad David in Hebron: dixeruntque ad regem: Ecce caput Isboseth filii Saul inimici tui, qui quærebat animam tuam: et dedit Dominus domino meo regi ultionem hodie de Saul, et de semine eius. 010 2SA 004 009 Respondens autem David Rechab, et Baana fratri eius, filiis Remmon Berothitæ, dixit ad eos: Vivit Dominus, qui eruit animam meam de omni angustia, 010 2SA 004 010 quoniam eum, qui annunciaverat mihi, et dixerat: Mortuus est Saul: qui putabat se prospera nunciare, tenui, et occidi eum in Siceleg, cui oportebat mercedem dare pro nuncio. 010 2SA 004 011 Quanto magis nunc cum homines impii interfecerunt virum innoxium in domo sua, super lectum suum, non quæram sanguinem eius de manu vestra, et auferam vos de terra? 010 2SA 004 012 Præcepit itaque David pueris suis, et interfecerunt eos: præcidentesque manus et pedes eorum, suspenderunt eos super piscinam in Hebron: caput autem Isboseth tulerunt, et sepelierunt in sepulchro Abner in Hebron. 010 2SA 005 001 Et venerunt universæ tribus Israel ad David in Hebron, dicentes: Ecce nos, os tuum, et caro tua sumus. 010 2SA 005 002 Sed et heri et nudiustertius cum esset Saul rex super nos, tu eras educens et reducens Israel: dixit autem Dominus ad te: Tu pasces populum meum Israel, et tu eris dux super Israel. 010 2SA 005 003 Venerunt quoque et seniores Israel ad regem in Hebron, et percussit cum eis rex David fœdus in Hebron coram Domino: unxeruntque David in regem super Israel. 010 2SA 005 004 Filius triginta annorum erat David, cum regnare cœpisset, et quadraginta annis regnavit. 010 2SA 005 005 In Hebron regnavit super Iudam septem annis et sex mensibus: in Ierusalem autem regnavit triginta tribus annis super omnem Israel et Iudam. 010 2SA 005 006 Et abiit rex, et omnes viri qui erant cum eo, in Ierusalem, ad Iebusæum habitatorem terræ: dictumque est David ab eis: Non ingredieris huc, nisi abstuleris cæcos et claudos dicentes: Non ingredietur David huc. 010 2SA 005 007 Cepit autem David arcem Sion, hæc est civitas David. 010 2SA 005 008 Proposuerat enim David in die illa præmium, qui percussisset Iebusæum, et tetigisset domatum fistulas, et abstulisset cæcos et claudos odientes animam David. Idcirco dicitur in proverbio: Cæcus et claudus non intrabunt in templum. 010 2SA 005 009 Habitavit autem David in arce, et vocavit eam, Civitatem David: et ædificavit per gyrum a Mello et intrinsecus. 010 2SA 005 010 Et ingrediebatur proficiens atque succrescens, et Dominus Deus exercituum erat cum eo. 010 2SA 005 011 Misit quoque Hiram rex Tyri nuncios ad David, et ligna cedrina, et artifices lignorum, artificesque lapidum ad parietes: et ædificaverunt domum David. 010 2SA 005 012 Et cognovit David quoniam confirmasset eum Dominus regem super Israel, et quoniam exaltasset regnum eius super populum suum Israel. 010 2SA 005 013 Accepit ergo David adhuc concubinas et uxores de Ierusalem, postquam venerat de Hebron: natique sunt David et alii filii et filiæ: 010 2SA 005 014 et hæc nomina eorum, qui nati sunt ei in Ierusalem, Samua, et Sobab, et Nathan, et Salomon, 010 2SA 005 015 et Iebahar, et Elisua, et Nepheg, 010 2SA 005 016 et Iaphia, et Elisama, et Elioda, et Eliphaleth. 010 2SA 005 017 Audierunt ergo Philisthiim quod unxissent David in regem super Israel: et ascenderunt universi ut quærerent David: quod cum audisset David, descendit in præsidium. 010 2SA 005 018 Philisthiim autem venientes diffusi sunt in Valle Raphaim. 010 2SA 005 019 Et consuluit David Dominum, dicens: Si ascendam ad Philisthiim? Et si dabis eos in manu mea? Et dixit Dominus ad David: Ascende, quia tradens dabo Philisthiim in manu tua. 010 2SA 005 020 Venit ergo David in Baal Pharasim. Et percussit eos ibi, et dixit: Divisit Dominus inimicos meos coram me, sicut dividuntur aquæ. Propterea vocatum est nomen loci illius, Baal Pharasim. 010 2SA 005 021 Et reliquerunt ibi sculptilia sua: quæ tulit David, et viri eius. 010 2SA 005 022 Et addiderunt adhuc Philisthiim ut ascenderent, et diffusi sunt in Valle Raphaim. 010 2SA 005 023 Consuluit autem David Dominum: Si ascendam contra Philisthæos, et tradas eos in manus meas? Qui respondit: Non ascendas contra eos, sed gyra post tergum eorum, et venies ad eos ex adverso pyrorum. 010 2SA 005 024 Et cum audieris sonitum gradientis in cacumine pyrorum, tunc inibis prælium: quia tunc egredietur Dominus ante faciem tuam, ut percutiat castra Philisthiim. 010 2SA 005 025 Fecit itaque David sicut præceperat ei Dominus, et percussit Philisthiim de Gabaa, usque dum venias Gezer. 010 2SA 006 001 Congregavit autem rursum David omnes electos ex Israel triginta millia. 010 2SA 006 002 Surrexitque David, et abiit, et universus populus, qui erat cum eo de viris Iuda, ut adducerent arcam Dei, super quam invocatum est nomen Domini exercituum, sedentis in cherubim super eam. 010 2SA 006 003 Et imposuerunt arcam Dei super plaustrum novum: tuleruntque eam de domo Abinadab, qui erat in Gabaa: Oza autem, et Ahio filii Abinadab, minabant plaustrum novum. 010 2SA 006 004 Cumque tulissent eam de domo Abinadab, qui erat in Gabaa, custodiens arcam Dei Ahio præcedebat arcam. 010 2SA 006 005 David autem, et omnis Israel ludebant coram Domino in omnibus lignis fabrefactis, et citharis et lyris et tympanis et sistris et cymbalis. 010 2SA 006 006 Postquam autem venerunt ad Aream Nachon, extendit Oza manum ad arcam Dei, et tenuit eam: quoniam calcitrabant boves, et declinaverunt eam. 010 2SA 006 007 Iratusque est indignatione Dominus contra Ozam, et percussit eum super temeritate: qui mortuus est ibi iuxta arcam Dei. 010 2SA 006 008 Contristatus est autem David, eo quod percussisset Dominus Ozam, et vocatum est nomen loci illius: Percussio Ozæ usque in diem hanc. 010 2SA 006 009 Et extimuit David Dominum in die illa, dicens: Quo modo ingredietur ad me arca Domini? 010 2SA 006 010 Et noluit divertere ad se arcam Domini in civitatem David: sed divertit eam in domum Obededom Gethæi. 010 2SA 006 011 Et habitavit arca Domini in domo Obededom Gethæi tribus mensibus: et benedixit Dominus Obededom, et omnem domum eius. 010 2SA 006 012 Nunciatumque est regi David quod benedixisset Dominus Obededom, et omnia eius propter arcam Dei. Abiit ergo David, et adduxit arcam Dei de domo Obededom in civitatem David cum gaudio: et erant cum David septem chori, et victima vituli. 010 2SA 006 013 Cumque transcendissent qui portabant arcam Domini sex passus, immolabat bovem et arietem, 010 2SA 006 014 et David saltabat totis viribus ante Dominum. Porro David erat accinctus ephod lineo. 010 2SA 006 015 Et David, et omnis domus Israel ducebant arcam testamenti Domini, in iubilo, et in clangore buccinæ. 010 2SA 006 016 Cumque intrasset arca Domini in civitatem David, Michol filia Saul prospiciens per fenestram, vidit regem David subsilientem, atque saltantem coram Domino: et despexit eum in corde suo. 010 2SA 006 017 Et introduxerunt arcam Domini, et imposuerunt eam in loco suo in medio tabernaculi, quod tetenderat ei David: et obtulit David holocausta, et pacifica coram Domino. 010 2SA 006 018 Cumque complesset offerens holocausta et pacifica, benedixit populo in nomine Domini exercituum. 010 2SA 006 019 Et partitus est universæ multitudini Israel tam viro quam mulieri singulis collyridam panis unam, et assaturam bubulæ carnis unam, et similam frixam oleo: et abiit omnis populus, unusquisque in domum suam. 010 2SA 006 020 Reversusque est David ut benediceret domui suæ: et egressa Michol filia Saul in occursum David, ait: Quam gloriosus fuit hodie rex Israel discooperiens se ante ancillas servorum suorum, et nudatus est, quasi si nudetur unus de scurris. 010 2SA 006 021 Dixitque David ad Michol: Ante Dominum, qui elegit me potius quam patrem tuum, et quam omnem domum eius, et præcepit mihi ut essem dux super populum Domini in Israel, 010 2SA 006 022 et ludam, et vilior fiam plus quam factus sum: et ero humilis in oculis meis: et cum ancillis, de quibus locuta es, gloriosior apparebo. 010 2SA 006 023 Igitur Michol filiæ Saul non est natus filius usque in diem mortis suæ. 010 2SA 007 001 Factum est autem cum sedisset rex in domo sua, et Dominus dedisset ei requiem undique ab universis inimicis suis, 010 2SA 007 002 dixit ad Nathan prophetam: Videsne quod ego habitem in domo cedrina, et arca Dei posita sit in medio pellium? 010 2SA 007 003 Dixitque Nathan ad regem: Omne quod est in corde tuo, vade fac: quia Dominus tecum est. 010 2SA 007 004 Factum est autem in illa nocte: et ecce sermo Domini ad Nathan, dicens: 010 2SA 007 005 Vade, et loquere ad servum meum David: Hæc dicit Dominus: Numquid tu ædificabis mihi domum ad habitandum? 010 2SA 007 006 Neque enim habitavi in domo ex die illa, qua eduxi filios Israel de Terra Ægypti, usque in diem hanc: sed ambulabam in tabernaculo, et in tentorio, 010 2SA 007 007 per cuncta loca, quæ transivi cum omnibus filiis Israel, numquid loquens locutus sum ad unam de tribubus Israel, cui præcepi ut pasceret populum meum Israel, dicens: Quare non ædificastis mihi domum cedrinam? 010 2SA 007 008 Et nunc hæc dices servo meo David: Hæc dicit Dominus exercituum: Ego tuli te de pascuis sequentem greges, ut esses dux super populum meum Israel: 010 2SA 007 009 et fui tecum in omnibus ubicumque ambulasti, et interfeci universos inimicos tuos a facie tua: fecique tibi nomen grande, iuxta nomen magnorum, qui sunt in terra. 010 2SA 007 010 Et ponam locum populo meo Israel, et plantabo eum, et habitabit sub eo, et non turbabitur amplius: nec addent filii iniquitatis ut affligant eum sicut prius, 010 2SA 007 011 ex die qua constitui iudices super populum meum Israel: et requiem dabo tibi ab omnibus inimicis tuis. Prædicitque tibi Dominus, quod domum faciat tibi Dominus. 010 2SA 007 012 Cumque completi fuerint dies tui, et dormieris cum patribus tuis, suscitabo semen tuum post te, quod egredietur de utero tuo, et firmabo regnum eius. 010 2SA 007 013 Ipse ædificabit domum nomini meo, et stabiliam thronum regni eius usque in sempiternum. 010 2SA 007 014 Ego ero ei in patrem, et ipse erit mihi in filium: qui si inique aliquid gesserit, arguam eum in virga virorum, et in plagis filiorum hominum. 010 2SA 007 015 Misericordiam autem meam non auferam ab eo, sicut abstuli a Saul, quem amovi a facie mea. 010 2SA 007 016 Et fidelis erit domus tua, et regnum tuum usque in æternum ante faciem tuam, et thronus tuus erit firmus iugiter. 010 2SA 007 017 Secundum omnia verba hæc, et iuxta universam visionem istam, sic locutus est Nathan ad David. 010 2SA 007 018 Ingressus est autem rex David, et sedit coram Domino, et dixit: Quis ego sum Domine Deus, et quæ domus mea, quia adduxisti me hucusque? 010 2SA 007 019 Sed et hoc parum visum est in conspectu tuo Domine Deus, nisi loquereris etiam de domo servi tui in longinquum: ista est enim lex Adam, Domine Deus. 010 2SA 007 020 Quid ergo addere poterit adhuc David, ut loquatur ad te? Tu enim scis servum tuum Domine Deus. 010 2SA 007 021 Propter verbum tuum, et secundum cor tuum fecisti omnia magnalia hæc, ita ut notum faceres servo tuo. 010 2SA 007 022 Idcirco magnificatus es Domine Deus, quia non est similis tui, neque est Deus extra te, in omnibus quæ audivimus auribus nostris. 010 2SA 007 023 Quæ est autem, ut populus tuus Israel, gens in terra, propter quam ivit Deus, ut redimeret eam sibi in populum, et poneret sibi nomen, faceretque eis magnalia, et horribilia super terram, a facie populi tui, quem redemisti tibi ex Ægypto, gentem, et deum eius. 010 2SA 007 024 Firmasti enim tibi populum tuum Israel in populum sempiternum: et tu Domine Deus factus es eis in Deum. 010 2SA 007 025 Nunc ergo Domine Deus verbum, quod locutus es super servum tuum, et super domum eius, suscita in sempiternum: et fac sicut locutus es, 010 2SA 007 026 ut magnificetur nomen tuum usque in sempiternum, atque dicatur: Dominus exercituum, Deus super Israel. Et domus servi tui David erit stabilita coram Domino, 010 2SA 007 027 quia tu Domine exercituum Deus Israel revelasti aurem servi tui, dicens: Domum ædificabo tibi: propterea invenit servus tuus cor suum ut oraret te oratione hac. 010 2SA 007 028 Nunc ergo Domine Deus, tu es Deus, et verba tua erunt vera: locutus es enim ad servum tuum bona hæc. 010 2SA 007 029 Incipe ergo, et benedic domui servi tui, ut sit in sempiternum coram te: quia tu Domine Deus locutus es, et benedictione tua benedicetur domus servi tui in sempiternum. 010 2SA 008 001 Factum est autem post hæc percussit David Philisthiim, et humiliavit eos, et tulit David frenum tributi de manu Philisthiim. 010 2SA 008 002 Et percussit Moab, et mensus est eos funiculo, coæquans terræ: mensus est autem duos funiculos, unum ad occidendum, et unum ad vivificandum: factusque est Moab David serviens sub tributo. 010 2SA 008 003 Et percussit David Adarezer filium Rohob regem Soba, quando profectus est ut dominaretur super flumen Euphraten. 010 2SA 008 004 Et captis David ex parte eius mille septingentis equitibus, et viginti millibus peditum, subnervavit omnes iugales curruum: dereliquit autem ex eis centum currus. 010 2SA 008 005 Venit quoque Syria Damasci, ut præsidium ferret Adarezer regi Soba: et percussit David de Syria viginti duo millia virorum. 010 2SA 008 006 Et posuit David præsidium in Syria Damasci: factaque est Syria David serviens sub tributo: servavitque Dominus David in omnibus ad quæcumque profectus est. 010 2SA 008 007 Et tulit David arma aurea, quæ habebant servi Adarezer, et detulit ea in Ierusalem. 010 2SA 008 008 Et de Bete, et de Beroth, civitatibus Adarezer tulit rex David æs multum nimis. 010 2SA 008 009 Audivit autem Thou rex Emath, quod percussisset David omne robur Adarezer, 010 2SA 008 010 et misit Thou Ioram filium suum ad regem David, ut salutaret eum congratulans, et gratias ageret: eo quod expugnasset Adarezer, et percussisset eum. Hostis quippe erat Thou Adarezer, et in manu eius erant vasa aurea, et vasa argentea, et vasa ærea: 010 2SA 008 011 quæ et ipsa sanctificavit rex David Domino cum argento et auro, quæ sanctificaverat de universis gentibus, quas subegerat, 010 2SA 008 012 de Syria, et Moab, et filiis Ammon, et Philisthiim, et Amalec, et de manubiis Adarezer filii Rohob regis Soba. 010 2SA 008 013 Fecit quoque sibi David nomen cum revereteretur capta Syria in Valle Salinarum, cæsis decem et octo millibus: 010 2SA 008 014 et posuit in Idumæa custodes, statuitque præsidium: et facta est universa Idumæa serviens David. Et servavit Dominus David in omnibus ad quæcumque profectus est. 010 2SA 008 015 Et regnavit David super omnem Israel: faciebat quoque David iudicium et iustitiam omni populo suo. 010 2SA 008 016 Ioab autem filius Sarviæ erat super exercitum: porro Iosaphat filius Ahilud erat a commentariis: 010 2SA 008 017 et Sadoc filius Achitob, et Achimelech filius Abiathar, erant sacerdotes: et Saraias, scriba: 010 2SA 008 018 Banaias autem filius Ioiadæ super Cerethi et Phelethi: filii autem David sacerdotes erant. 010 2SA 009 001 Et dixit David: Putasne est aliquis qui remanserit de domo Saul, ut faciam cum eo misericordiam propter Ionathan? 010 2SA 009 002 Erat autem de domo Saul, servus nomine Siba: quem cum vocasset rex ad se, dixit ei: Tu ne es Siba? Et ille respondit: Ego sum servus tuus. 010 2SA 009 003 Et ait rex: Numquid superest aliquis de domo Saul, ut faciam cum eo misericordiam Dei? Dixitque Siba regi: Superest filius Ionathæ, debilis pedibus. 010 2SA 009 004 Ubi, inquit, est? Et Siba ad regem: Ecce, ait, in domo est Machir filii Ammiel in Lodabar. 010 2SA 009 005 Misit ergo rex David, et tulit eum de domo Machir filii Ammiel de Lodabar. 010 2SA 009 006 Cum autem venisset Miphiboseth filius Ionathæ filii Saul ad David, corruit in faciem suam, et adoravit. Dixitque David: Miphiboseth? Qui respondit: Adsum servus tuus. 010 2SA 009 007 Et ait ei David: Ne timeas, quia faciens faciam in te misericordiam propter Ionathan patrem tuum, et restituam tibi omnes agros Saul patris tui, et tu comedes panem in mensa mea semper. 010 2SA 009 008 Qui adorans eum, dixit: Quis ego sum servus tuus, quoniam respexisti super canem mortuum similem mei? 010 2SA 009 009 Vocavit itaque rex Sibam puerum Saul, et dixit ei: Omnia quæcumque fuerunt Saul, et universam domum eius, dedi filio domini tui. 010 2SA 009 010 Operare igitur ei terram tu, et filii tui, et servi tui: et inferes filio domini tui cibos ut alatur: Miphiboseth autem filius domini tui comedet semper panem super mensam meam. Erant autem Sibæ quindecim filii, et viginti servi. 010 2SA 009 011 Dixitque Siba ad regem: Sicut iussisti domine mi rex servo tuo, sic faciet servus tuus: et Miphiboseth comedet super mensam meam, quasi unus de filiis regis. 010 2SA 009 012 Habebat autem Miphiboseth filium parvulum nomine Micha: omnis vero cognatio domus Sibæ serviebat Miphiboseth. 010 2SA 009 013 Porro Miphiboseth habitabat in Ierusalem: quia de mensa regis iugiter vescebatur: et erat claudus utroque pede. 010 2SA 010 001 Factum est autem post hæc, ut moreretur rex filiorum Ammon, et regnavit Hanon filius eius pro eo. 010 2SA 010 002 Dixitque David: Faciam misericordiam cum Hanon filio Naas, sicut fecit pater eius mecum misericordiam. Misit ergo David, consolans eum per servos suos super patris interitu. Cum autem venissent servi David in terram filiorum Ammon, 010 2SA 010 003 dixerunt principes filiorum Ammon ad Hanon dominum suum: Putas quod propter honorem patris tui miserit David ad te consolatores, et non ideo ut investigaret, et exploraret civitatem, et everteret eam, misit David servos suos ad te? 010 2SA 010 004 Tulit itaque Hanon servos David, rasitque dimidiam partem barbæ eorum, et præscidit vestes eorum medias usque ad nates, et dimisit eos. 010 2SA 010 005 Quod cum nunciatum esset David, misit in occursum eorum: erant enim viri confusi turpiter valde, et mandavit eis David: Manete in Iericho, donec crescat barba vestra, et tunc revertimini. 010 2SA 010 006 Videntes autem filii Ammon quod iniuriam fecissent David, miserunt, et conduxerunt mercede Syrum Rohob, et Syrum Soba, viginti millia peditum, et a rege Maacha mille viros, et ab Istob duodecim millia virorum. 010 2SA 010 007 Quod cum audisset David, misit Ioab et omnem exercitum bellatorum. 010 2SA 010 008 Egressi sunt ergo filii Ammon, et direxerunt aciem ante ipsum introitum portæ: Syrus autem Soba, et Rohob, et Istob, et Maacha seorsum erant in campo. 010 2SA 010 009 Videns igitur Ioab quod præparatum esset adversum se prælium, et ex adverso et post tergum, elegit ex omnibus electis Israel, et instruxit aciem contra Syrum: 010 2SA 010 010 reliquam autem partem populi tradidit Abisai fratri suo, qui direxit aciem adversus filios Ammon. 010 2SA 010 011 Et ait Ioab: Si prævaluerint adversum me Syri, eris mihi in adiutorium: si autem filii Ammon prævaluerint adversum te, auxiliabor tibi. 010 2SA 010 012 Esto vir fortis, et pugnemus pro populo nostro, et civitate Dei nostri: Dominus autem faciet quod bonum est in conspectu suo. 010 2SA 010 013 Iniit itaque Ioab et populus qui erat cum eo, certamen contra Syros: qui statim fugerunt a facie eius. 010 2SA 010 014 Filii autem Ammon videntes quia fugissent Syri, fugerunt et ipsi a facie Abisai, et ingressi sunt civitatem: reversusque est Ioab a filiis Ammon, et venit Ierusalem. 010 2SA 010 015 Videntes igitur Syri quoniam corruissent coram Israel, congregati sunt pariter. 010 2SA 010 016 Misitque Adarezer, et eduxit Syros, qui erant trans fluvium, et adduxit eorum exercitum: Sobach autem, magister militiæ Adarezer, erat princeps eorum. 010 2SA 010 017 Quod cum nunciatum esset David, contraxit omnem Israelem, et transivit Iordanem, venitque in Helam: et direxerunt aciem Syri ex adverso David, et pugnaverunt contra eum. 010 2SA 010 018 Fugeruntque Syri a facie Israel, et occidit David de Syris septingentos currus, et quadraginta millia equitum: et Sobach principem militiæ percussit: qui statim mortuus est. 010 2SA 010 019 Videntes autem universi reges, qui erant in præsidio Adarezer, se victos esse ab Israel, expaverunt et fugerunt quinquaginta et octo millia coram Israel. Et fecerunt pacem cum Israel: et servierunt eis, timueruntque Syri auxilium præbere ultra filiis Ammon. 010 2SA 011 001 Factum est autem, vertente anno, eo tempore quo solent reges ad bella procedere, misit David Ioab, et servos suos cum eo, et universum Israel, et vastaverunt filios Ammon, et obsederunt Rabba: David autem remansit in Ierusalem. 010 2SA 011 002 Dum hæc agerentur, accidit ut surgeret David de strato suo post meridiem, et deambularet in solario domus regiæ: viditque mulierem se lavantem, ex adverso super solarium suum: erat autem mulier pulchra valde. 010 2SA 011 003 Misit ergo rex, et requisivit quæ esset mulier. Nunciatumque est ei quod ipsa esset Bethsabee filia Eliam, uxor Uriæ Hethæi. 010 2SA 011 004 Missis itaque David nunciis, tulit eam. Quæ cum ingressa esset ad illum, dormivit cum ea: statimque sanctificata est ab immunditia sua: 010 2SA 011 005 et reversa est domum suam concepto fœtu. Mittensque nunciavit David, et ait: Concepi. 010 2SA 011 006 Misit autem David ad Ioab, dicens: Mitte ad me Uriam Hethæum. Misitque Ioab Uriam ad David. 010 2SA 011 007 Et venit Urias ad David. Quæsivitque David quam recte ageret Ioab, et populus, et quomodo administraretur bellum. 010 2SA 011 008 Et dixit David ad Uriam: Vade in domum tuam, et lava pedes tuos. Et egressus est Urias de domo regis, secutusque est eum cibus regius. 010 2SA 011 009 Dormivit autem Urias ante portam domus regiæ cum aliis servis domini sui, et non descendit ad domum suam. 010 2SA 011 010 Nunciatumque est David a dicentibus: Non ivit Urias in domum suam. Et ait David ad Uriam: Numquid non de via venisti? Quare non descendisti in domum tuam? 010 2SA 011 011 Et ait Urias ad David: Arca Dei et Israel et Iuda habitant in papilionibus, et dominus meus Ioab, et servi domini mei super faciem terræ manent: et ego ingrediar domum meam, ut comedam et bibam, et dormiam cum uxore mea? Per salutem tuam, et per salutem animæ tuæ non faciam rem hanc. 010 2SA 011 012 Ait ergo David ad Uriam: Mane hic etiam hodie, et cras dimittam te. Mansit Urias in Ierusalem in die illa et altera: 010 2SA 011 013 et vocavit eum David ut comederet coram se et biberet, et inebriavit eum: qui egressus vespere, dormivit in strato suo cum servis domini sui, et in domum suam non descendit. 010 2SA 011 014 Factum est ergo mane, et scripsit David epistolam ad Ioab: misitque per manum Uriæ, 010 2SA 011 015 scribens in epistola: Ponite Uriam ex adverso belli, ubi fortissimum est prælium: et derelinquite eum, ut percussus intereat. 010 2SA 011 016 Igitur cum Ioab obsideret urbem, posuit Uriam in loco ubi sciebat viros esse fortissimos. 010 2SA 011 017 Egressique viri de civitate, bellabant adversum Ioab, et ceciderunt de populo servorum David, et mortuus est etiam Urias Hethæus. 010 2SA 011 018 Misit itaque Ioab, et nunciavit David omnia verba prælii: 010 2SA 011 019 præcepitque nuncio, dicens: Cum compleveris universos sermones belli ad regem, 010 2SA 011 020 si eum videris indignari, et dixerit: Quare accessistis ad murum, ut præliaremini? An ignorabatis quod multa desuper ex muro tela mittantur? 010 2SA 011 021 Quis percussit Abimelech filium Ierobaal? Nonne mulier misit super eum fragmen molæ de muro, et interfecit eum in Thebes? Quare iuxta murum accessistis? dices: Etiam servus tuus Urias Hethæus occubuit. 010 2SA 011 022 Abiit ergo nuncius, et venit, et narravit David omnia quæ ei præceperat Ioab. 010 2SA 011 023 Et dixit nuncius ad David: Prævaluerunt adversum nos viri, et egressi sunt ad nos in agrum: nos autem facto impetu persecuti eos sumus usque ad portam civitatis. 010 2SA 011 024 Et direxerunt iacula sagittarii ad servos tuos ex muro desuper: mortuique sunt de servis regis, quin etiam servus tuus Urias Hethæus mortuus est. 010 2SA 011 025 Et dixit David ad nuncium: Hæc dices Ioab: Non te frangat ista res: varius enim eventus est belli, nunc hunc, et nunc illum consumit gladius: conforta bellatores tuos adversus urbem, ut destruas eam, et exhortare eos. 010 2SA 011 026 Audivit autem uxor Uriæ, quod mortuus esset Urias vir suus, et planxit eum. 010 2SA 011 027 Transacto autem luctu misit David, et introduxit eam in domum suam, et facta est ei uxor, peperitque ei filium: et displicuit verbum hoc, quod fecerat David, coram Domino. 010 2SA 012 001 Misit ergo Dominus Nathan ad David: qui cum venisset ad eum, dixit ei: Duo viri erant in civitate una, unus dives, et alter pauper. 010 2SA 012 002 Dives habebat oves, et boves plurimos valde. 010 2SA 012 003 Pauper autem nihil habebat omnino, præter ovem unam parvulam, quam emerat et nutrierat, et quæ creverat apud eum cum filiis eius simul, de pane illius comedens, et de calice eius bibens, et in sinu illius dormiens: eratque illi sicut filia. 010 2SA 012 004 Cum autem peregrinus quidam venisset ad divitem, parcens ille sumere de ovibus et de bobus suis, ut exhiberet convivium peregrino illi, qui venerat ad se, tulit ovem viri pauperis, et præparavit cibos homini qui venerat ad se. 010 2SA 012 005 Iratus autem indignatione David adversus hominem illum nimis, dixit ad Nathan: Vivit Dominus, quoniam filius mortis est vir qui fecit hoc. 010 2SA 012 006 Ovem reddet in quadruplum, eo quod fecerit verbum istud, et non pepercerit. 010 2SA 012 007 Dixit autem Nathan ad David: Tu es ille vir. Hæc dicit Dominus Deus Israel: Ego unxi te in regem super Israel, et ego erui te de manu Saul, 010 2SA 012 008 et dedi tibi domum domini tui, et uxores domini tui in sinu tuo, dedique tibi domum Israel et Iuda: et si parva sunt ista, adiiciam tibi multo maiora. 010 2SA 012 009 Quare ergo contempsisti verbum Domini, ut faceres malum in conspectu meo? Uriam Hethæum percussisti gladio, et uxorem illius accepisti in uxorem tibi, et interfecisti eum gladio filiorum Ammon. 010 2SA 012 010 Quam ob rem non recedet gladius de domo tua usque in sempiternum, eo quod despexeris me, et tuleris uxorem Uriæ Hethæi, ut esset uxor tua. 010 2SA 012 011 Itaque hæc dicit Dominus: Ecce, ego suscitabo super te malum de domo tua, et tollam uxores tuas in oculis tuis, et dabo proximo tuo, et dormiet cum uxoribus tuis in oculis Solis huius. 010 2SA 012 012 Tu enim fecisti abscondite: ego autem faciam verbum istud in conspectu omnis Israel, et in conspectu Solis. 010 2SA 012 013 Et dixit David ad Nathan: Peccavi Domino. Dixitque Nathan ad David: Dominus quoque transtulit peccatum tuum: non morieris. 010 2SA 012 014 Verumtamen, quoniam blasphemare fecisti inimicos Domini, propter verbum hoc, filius, qui natus est tibi, morte morietur. 010 2SA 012 015 Et reversus est Nathan in domum suam. Percussit quoque Dominus parvulum, quem pepererat uxor Uriæ David, et desperatus est. 010 2SA 012 016 Deprecatusque est David Dominum pro parvulo: et ieiunavit David ieiunio, et ingressus seorsum, iacuit super terram. 010 2SA 012 017 Venerunt autem seniores domus eius, cogentes eum ut surgeret de terra: qui noluit, nec comedit cum eis cibum. 010 2SA 012 018 Accidit autem die septima ut moreretur infans: timueruntque servi David nunciare ei quod mortuus esset parvulus. Dixerunt enim: Ecce cum parvulus adhuc viveret, loquebamur ad eum, et non audiebat vocem nostram: quanto magis si dixerimus, mortuus est puer, se affliget? 010 2SA 012 019 Cum ergo David vidisset servos suos mussitantes, intellexit quod mortuus esset infantulus: dixitque ad servos suos: Num mortuus est puer? Qui responderunt ei: Mortuus est. 010 2SA 012 020 Surrexit ergo David de terra: et lotus unctusque est: cumque mutasset vestem, ingressus est domum Domini: et adoravit, et venit in domum suam, petivitque ut ponerent ei panem, et comedit. 010 2SA 012 021 Dixerunt autem ei servi sui: Quis est sermo, quem fecisti? Propter infantem, cum adhuc viveret, ieiunasti et flebas: mortuo autem puero, surrexisti, et comedisti panem. 010 2SA 012 022 Qui ait: Propter infantem, dum adhuc viveret, ieiunavi et flevi: dicebam enim: Quis scit si forte donet eum mihi Dominus, et vivat infans? 010 2SA 012 023 Nunc autem quia mortuus est, quare ieiunem? Numquid potero revocare eum amplius? Ego vadam magis ad eum: ille vero non revertetur ad me. 010 2SA 012 024 Et consolatus est David Bethsabee uxorem suam, ingressusque ad eam, dormivit cum ea: quæ genuit filium, et vocavit nomen eius Salomon, et Dominus dilexit eum. 010 2SA 012 025 Misitque in manu Nathan prophetæ, et vocavit nomen eius, Amabilis Domino, eo quod diligeret eum Dominus. 010 2SA 012 026 Igitur pugnabat Ioab contra Rabbath filiorum Ammon, et expugnabat urbem regiam. 010 2SA 012 027 Misitque Ioab nuncios ad David, dicens: Dimicavi adversum Rabbath, et capienda est Urbs Aquarum. 010 2SA 012 028 Nunc igitur congrega reliquam partem populi, et obside civitatem, et cape eam: ne, cum a me vastata fuerit urbs, nomini meo ascribatur victoria. 010 2SA 012 029 Congregavit itaque David omnem populum, et profectus est adversum Rabbath: cumque dimicasset, cepit eam. 010 2SA 012 030 Et tulit diadema regis eorum de capite eius, pondo auri talentum, habens gemmas pretiosissimas, et impositum est super caput David. Sed et prædam civitatis asportavit multam valde: 010 2SA 012 031 populum quoque eius adducens serravit, et circumegit super eos ferrata carpenta: divisitque cultris, et traduxit in typo laterum: sic fecit universis civitatibus filiorum Ammon: et reversus est David, et omnis exercitus in Ierusalem. 010 2SA 013 001 Factum est autem post hæc, ut Absalom filii David sororem speciosissimam, vocabulo Thamar, adamaret Amnon filius David, 010 2SA 013 002 et deperiret eam valde, ita ut propter amorem eius ægrotaret: quia cum esset virgo, difficile ei videbatur ut quippiam inhoneste ageret cum ea. 010 2SA 013 003 Erat autem Amnon amicus, nomine Ionadab filius Semmaa fratris David, vir prudens valde. 010 2SA 013 004 Qui dixit ad eum: Quare sic attenuaris macie fili regis per singulos dies? Cur non indicas mihi? Dixitque ei Amnon: Thamar sororem fratris mei Absalom amo. 010 2SA 013 005 Cui respondit Ionadab: Cuba super lectum tuum, et languorem simula: cumque venerit pater tuus ut visitet te, dic ei: Veniat, oro, Thamar soror mea, ut det mihi cibum, et faciat pulmentum, ut comedam de manu eius. 010 2SA 013 006 Accubuit itaque Amnon, et quasi ægrotare cœpit: cumque venisset rex ad visitandum eum, ait Amnon ad regem: Veniat, obsecro, Thamar soror mea, ut faciat in oculis meis duas sorbitiunculas, et cibum capiam de manu eius. 010 2SA 013 007 Misit ergo David ad Thamar domum, dicens: Veni in domum Amnon fratris tui, et fac ei pulmentum. 010 2SA 013 008 Venitque Thamar in domum Amnon fratris sui: ille autem iacebat: quæ tollens farinam commiscuit: et liquefaciens, in oculis eius coxit sorbitiunculas. 010 2SA 013 009 Tollensque quod coxerat, effudit, et posuit coram eo, et noluit comedere: dixitque Amnon: Eiicite universos a me. Cumque eiecissent omnes, 010 2SA 013 010 dixit Amnon ad Thamar: Infer cibum in conclave, ut vescar de manu tua. Tulit ergo Thamar sorbitiunculas, quas fecerat, et intulit ad Amnon fratrem suum in conclave. 010 2SA 013 011 Cumque obtulisset ei cibum, apprehendit eam, et ait: Veni, cuba mecum soror mea. 010 2SA 013 012 Quæ respondit ei: Noli frater mi, noli opprimere me, neque enim hoc fas est in Israel: noli facere stultitiam hanc. 010 2SA 013 013 Ego enim ferre non potero opprobrium meum, et tu eris quasi unus de insipientibus in Israel: quin potius loquere ad regem, et non negabit me tibi. 010 2SA 013 014 Noluit autem acquiescere precibus eius, sed prævalens viribus oppressit eam, et cubavit cum ea. 010 2SA 013 015 Et exosam eam habuit Amnon odio magno nimis: ita ut maius esset odium, quo oderat eam, amore quo ante dilexerat. Dixitque ei Amnon: Surge, et vade. 010 2SA 013 016 Quæ respondit ei: Maius est hoc malum, quod nunc agis adversum me, quam quod ante fecisti, expellens me. Et noluit audire eam: 010 2SA 013 017 sed vocato puero, qui ministrabat ei, dixit: Eiice hanc a me foras, et claude ostium post eam. 010 2SA 013 018 Quæ induta erat talari tunica: huiuscemodi enim filiæ regis virgines vestibus utebantur. Eiecit itaque eam minister illius foras: clausitque fores post eam. 010 2SA 013 019 Quæ aspergens cinerem capiti suo, scissa talari tunica, impositisque manibus super caput suum, ibat ingrediens, et clamans. 010 2SA 013 020 Dixit autem ei Absalom frater suus: Numquid Amnon frater tuus concubuit tecum? Sed nunc soror tace, frater tuus est: neque affligas cor tuum pro hac re. Mansit itaque Thamar contabescens in domo Absalom fratris sui. 010 2SA 013 021 Cum autem audisset rex David verba hæc, contristatus est valde, et noluit constristare spiritum Amnon filii sui, quoniam diligebat eum, quia primogenitus erat ei. 010 2SA 013 022 Porro non est locutus Absalom ad Amnon nec malum, nec bonum: oderat enim Absalom Amnon, eo quod violasset Thamar sororem suam. 010 2SA 013 023 Factum est autem post tempus biennii, ut tonderentur oves Absalom in Baalhasor, quæ est iuxta Ephraim: et vocavit Absalom omnes filios regis, 010 2SA 013 024 venitque ad regem, et ait ad eum: Ecce tondentur oves servi tui: veniat, oro, rex cum servis suis ad servum suum. 010 2SA 013 025 Dixitque rex ad Absalom: Noli fili mi, noli rogare ut veniamus omnes, et gravemus te. Cum autem cogeret eum, et noluisset ire, benedixit ei. 010 2SA 013 026 Et ait Absalom: Si non vis venire, veniat, obsecro, nobiscum saltem Amnon frater meus. Dixitque ad eum rex: Non est necesse ut vadat tecum. 010 2SA 013 027 Coegit itaque Absalom eum, et dimisit cum eo Amnon et universos filios regis. Feceratque Absalom convivium quasi convivium regis. 010 2SA 013 028 Præceperat autem Absalom pueris suis, dicens: Observate cum temulentus fuerit Amnon vino, et dixero vobis: Percutite eum, et interficite, nolite timere: ego enim sum qui præcipio vobis: roboramini, et estote viri fortes. 010 2SA 013 029 Fecerunt ergo pueri Absalom adversum Amnon, sicut præceperat eis Absalom. Surgentesque omnes filii regis ascenderunt singuli mulas suas, et fugerunt. 010 2SA 013 030 Cumque adhuc pergerent in itinere, fama pervenit ad David, dicens: Percussit Absalom omnes filios regis, et non remansit ex eis saltem unus. 010 2SA 013 031 Surrexit itaque rex, et scidit vestimenta sua: et cecidit super terram, et omnes servi illius, qui assistebant ei, sciderunt vestimenta sua. 010 2SA 013 032 Respondens autem Ionadab filius Semmaa fratris David, dixit: Ne æstimet dominus meus rex, quod omnes pueri filii regis occisi sint: Amnon solus mortuus est, quoniam in ore Absalom erat positus ex die qua oppressit Thamar sororem eius. 010 2SA 013 033 Nunc ergo ne ponat dominus meus rex super cor suum verbum istud, dicens: Omnes filii regis occisi sunt: quoniam Amnon solus mortuus est. 010 2SA 013 034 Fugit autem Absalom: et elevavit puer speculator oculos suos, et aspexit: et ecce populus multus veniebat per iter devium ex latere montis. 010 2SA 013 035 Dixit autem Ionadab ad regem: Ecce filii regis adsunt: iuxta verbum servi tui sic factum est. 010 2SA 013 036 Cumque cessasset loqui, apparuerunt et filii regis: et intrantes levaverunt vocem suam, et fleverunt: sed et rex et omnes servi eius fleverunt ploratu magno nimis. 010 2SA 013 037 Porro Absalom fugiens, abiit ad Tholomai filium Ammiud regem Gessur. Luxit ergo David filium suum cunctis diebus. 010 2SA 013 038 Absalom autem cum fugisset, et venisset in Gessur, fuit ibi tribus annis. 010 2SA 013 039 Cessavitque rex David persequi Absalom, eo quod consolatus esset super Amnon interitu. 010 2SA 014 001 Intelligens autem Ioab filius Sarviæ, quod cor regis versum esset ad Absalom, 010 2SA 014 002 misit Thecuam, et tulit inde mulierem sapientem: dixitque ad eam: Lugere te simula, et induere veste lugubri, et ne ungaris oleo, ut sis quasi mulier iam plurimo tempore lugens mortuum: 010 2SA 014 003 et ingredieris ad regem, et loqueris ad eum sermones huiuscemodi. Posuit autem Ioab verba in ore eius. 010 2SA 014 004 Itaque cum ingressa fuisset mulier Thecuitis ad regem, cecidit coram eo super terram, et adoravit, et dixit: Serva me rex. 010 2SA 014 005 Et ait ad eam rex: Quid causæ habes? Quæ respondit: Heu, mulier vidua ego sum: mortuus est enim vir meus. 010 2SA 014 006 Et ancillæ tuæ erant duo filii: qui rixati sunt adversum se in agro, nullusque erat, qui eos prohibere posset: et percussit alter alterum, et interfecit eum. 010 2SA 014 007 Et ecce consurgens universa cognatio adversum ancillam tuam, dicit: Trade eum, qui percussit fratrem suum, ut occidamus eum pro anima fratris sui, quem interfecit, et deleamus heredem: et quærunt extinguere scintillam meam, quæ relicta est, ut non supersit viro meo nomen, et reliquiæ super terram. 010 2SA 014 008 Et ait rex ad mulierem: Vade in domum tuam, et ego iubebo pro te. 010 2SA 014 009 Dixitque mulier Thecuitis ad regem: In me, domine mi rex, sit iniquitas, et in domum patris mei: rex autem et thronus eius sit innocens. 010 2SA 014 010 Et ait rex: Qui contradixerit tibi, adduc eum ad me, et ultra non addet ut tangat te. 010 2SA 014 011 Quæ ait: Recordetur rex Domini Dei sui, ut non multiplicentur proximi sanguinis ad ulciscendum, et nequaquam interficiant filium meum. Qui ait: Vivit Dominus, quia non cadet de capillis filii tui super terram. 010 2SA 014 012 Dixit ergo mulier: Loquatur ancilla tua ad dominum meum regem verbum. Et ait: Loquere. 010 2SA 014 013 Dixitque mulier: Quare cogitasti huiuscemodi rem contra populum Dei, et locutus est rex verbum istud, ut peccet, et non reducat eiectum suum? 010 2SA 014 014 Omnes morimur, et quasi aquæ dilabimur in terram, quæ non revertuntur: nec vult Deus perire animam, sed retractat cogitans ne penitus pereat qui abiectus est. 010 2SA 014 015 Nunc igitur veni, ut loquar ad dominum meum regem verbum hoc, præsente populo. Et dixit ancilla tua: Loquar ad regem, si quo modo faciat rex verbum ancillæ suæ. 010 2SA 014 016 Et audivit rex, ut liberaret ancillam suam de manu omnium, qui volebant de hereditate Dei delere me, et filium meum simul. 010 2SA 014 017 Dicat ergo ancilla tua, ut fiat verbum domini mei regis sicut sacrificium. Sicut enim Angelus Dei, sic est dominus meus rex, ut nec benedictione, nec maledictione moveatur: unde et Dominus Deus tuus est tecum. 010 2SA 014 018 Et respondens rex, dixit ad mulierem: Ne abscondas a me verbum, quod te interrogo. Dixitque ei mulier: Loquere domine mi rex. 010 2SA 014 019 Et ait rex: Numquid manus Ioab tecum est in omnibus istis? Respondit mulier, et ait: Per salutem animæ tuæ, domine mi rex, nec ad sinistram, nec ad dexteram est ex omnibus his, quæ locutus est dominus meus rex: servus enim tuus Ioab, ipse præcepit mihi, et ipse posuit in os ancillæ tuæ omnia verba hæc, 010 2SA 014 020 ut verterem figuram sermonis huius, servus tuus Ioab præcepit istud: tu autem domine mi rex, sapiens es, sicut habet sapientiam Angelus Dei, ut intelligas omnia super terram. 010 2SA 014 021 Et ait rex ad Ioab: Ecce placatus feci verbum tuum: vade ergo, et revoca puerum Absalom. 010 2SA 014 022 Cadensque Ioab super faciem suam in terram, adoravit, et benedixit regi: et dixit Ioab: Hodie intellexit sevus tuus, quia inveni gratiam in oculis tuis, domine mi rex: fecisti enim sermonem servi tui. 010 2SA 014 023 Surrexit ergo Ioab et abiit in Gessur, et adduxit Absalom in Ierusalem. 010 2SA 014 024 Dixit autem rex: Revertatur in domum suam, et faciem meam non videat. Reversus est itaque Absalom in domum suam, et faciem regis non vidit. 010 2SA 014 025 Porro sicut Absalom, vir non erat pulcher in omni Israel, et decorus nimis: a vestigio pedis usque ad verticem non erat in eo ulla macula. 010 2SA 014 026 Et quando tondebat capillum (semel autem in anno tondebatur, quia gravabat eum cæsaries) ponderabat capillos capitis sui ducentis siclis, pondere publico. 010 2SA 014 027 Nati sunt autem Absalom filii tres: et filia una nomine Thamar, elegantis formæ. 010 2SA 014 028 Mansitque Absalom in Ierusalem duobus annis, et faciem regis non vidit. 010 2SA 014 029 Misit itaque ad Ioab, ut mitteret eum ad regem: qui noluit venire ad eum. Cumque secundo misisset, et ille noluisset venire ad eum, 010 2SA 014 030 dixit servis suis: Scitis agrum Ioab iuxta agrum meum, habentem messem hordei: ite igitur, et succendite eum igni. Succenderunt ergo servi Absalom segetem igni. Et venientes servi Ioab, scissis vestibus suis, dixerunt: Succenderunt servi Absalom partem agri igni. 010 2SA 014 031 Surrexitque Ioab, et venit ad Absalom in domum eius, et dixit: Quare succenderunt servi tui segetem meam igni? 010 2SA 014 032 Et respondit Absalom ad Ioab: Misi ad te obsecrans ut venires ad me, et mitterem te ad regem, et diceres ei: Quare veni de Gessur? Melius mihi erat ibi esse: obsecro ergo ut videam faciem regis: quod si memor est iniquitatis meæ, interficiat me. 010 2SA 014 033 Ingressus itaque Ioab ad regem, nunciavit ei omnia: vocatusque est Absalom, et intravit ad regem, et adoravit super faciem terræ coram eo: osculatusque est rex Absalom. 010 2SA 015 001 Igitur post hæc fecit sibi Absalom currus, et equites, et quinquaginta viros, qui præcederent eum. 010 2SA 015 002 Et mane consurgens Absalom, stabat iuxta introitum portæ, et omnem virum, qui habebat negotium ut veniret ad regis iudicium, vocabat Absalom ad se, et dicebat: De qua civitate es tu? Qui respondens aiebat: Ex una tribu Israel ego sum servus tuus. 010 2SA 015 003 Respondebatque ei Absalom: Videntur mihi sermones tui boni et iusti. Sed non est qui te audiat constitutus a rege. Dicebatque Absalom: 010 2SA 015 004 Quis me constituat iudicem super terram, ut ad me veniant omnes, qui habent negotium, et iuste iudicem? 010 2SA 015 005 Sed et cum accederet ad eum homo ut salutaret illum, extendebat manum suam, et apprehendens, osculabatur eum. 010 2SA 015 006 Faciebatque hoc omni Israel venienti ad iudicium, ut audiretur a rege, et solicitabat corda virorum Israel. 010 2SA 015 007 Post quadraginta autem annos, dixit Absalom ad regem David: Vadam, et reddam vota mea quæ vovi Domino in Hebron. 010 2SA 015 008 Vovens enim vovit servus tuus, cum esset in Gessur Syriæ, dicens: Si reduxerit me Dominus in Ierusalem, sacrificabo Domino. 010 2SA 015 009 Dixitque ei rex David: Vade in pace. Et surrexit, et abiit in Hebron. 010 2SA 015 010 Misit autem Absalom exploratores in universas tribus Israel, dicens: Statim ut audieritis clangorem buccinæ, dicite: Regnavit Absalom in Hebron. 010 2SA 015 011 Porro cum Absalom ierunt ducenti viri de Ierusalem vocati, euntes simplici corde, et causam penitus ignorantes. 010 2SA 015 012 Accersivit quoque Absalom Achitophel Gilonitem consiliarium David, de civitate sua Gilo. Cumque immolaret victimas, facta est coniuratio valida, populusque concurrens augebatur cum Absalom. 010 2SA 015 013 Venit igitur nuncius ad David, dicens: Toto corde universus Israel sequitur Absalom. 010 2SA 015 014 Et ait David servis suis, qui erant cum eo in Ierusalem: Surgite, fugiamus: neque enim erit nobis effugium a facie Absalom: festinate egredi, ne forte veniens occupet nos, et impellat super nos ruinam, et percutiat civitatem in ore gladii. 010 2SA 015 015 Dixeruntque servi regis ad eum: omnia quæcumque præceperit dominus noster rex, libenter exequemur servi tui. 010 2SA 015 016 Egressus est ergo rex, et universa domus eius pedibus suis: et dereliquit rex decem mulieres concubinas ad custodiendam domum. 010 2SA 015 017 Egressusque rex et omnis Israel pedibus suis, stetit procul a domo: 010 2SA 015 018 et universi servi eius ambulabant iuxta eum, et legiones Cerethi, et Phelethi, et omnes Gethæi, pugnatores validi, sexcenti viri qui secuti eum fuerant de Geth pedites, præcedebant regem. 010 2SA 015 019 Dixit autem rex ad Ethai Gethæum: Cur venis nobiscum? Revertere, et habita cum rege, quia peregrinus es, et egressus es de loco tuo. 010 2SA 015 020 Heri venisti, et hodie compelleris nobiscum egredi? Ego autem vadam quo iturus sum: revertere, et reduc tecum fratres tuos, et Dominus faciet tecum misericordiam, et veritatem, quia ostendisti gratiam et fidem. 010 2SA 015 021 Et respondit Ethai regi, dicens: Vivit Dominus, et vivit dominus meus rex: quoniam in quocumque loco fueris domine mi rex, sive in morte, sive in vita, ibi erit servus tuus. 010 2SA 015 022 Et ait David Ethai: Veni, et transi. Et transivit Ethai Gethæus, et omnes viri, qui cum eo erant, et reliqua multitudo. 010 2SA 015 023 Omnesque flebant voce magna, et universus populus transibat: rex quoque transgrediebatur Torrentem Cedron, et cunctus populus incedebat contra viam, quæ respicit ad desertum. 010 2SA 015 024 Venit autem et Sadoc sacerdos, et universi Levitæ cum eo, portantes arcam fœderis Dei, et deposuerunt arcam Dei: et ascendit Abiathar, donec expletus esset omnis populus, qui egressus fuerat de civitate. 010 2SA 015 025 Et dixit rex ad Sadoc: Reporta arcam Dei in urbem: si invenero gratiam in oculis Domini, reducet me, et ostendet mihi eam, et tabernaculum suum. 010 2SA 015 026 Si autem dixerit mihi: Non places: præsto sum, faciat quod bonum est coram se. 010 2SA 015 027 Et dixit rex ad Sadoc sacerdotem: O videns revertere in civitatem in pace: et Achimaas filius tuus, et Ionathas filius Abiathar duo filii vestri, sint vobiscum. 010 2SA 015 028 Ecce ego abscondar in campestribus deserti, donec veniat sermo a vobis indicans mihi. 010 2SA 015 029 Reportaverunt ergo Sadoc, et Abiathar arcam Dei in Ierusalem: et manserunt ibi. 010 2SA 015 030 Porro David ascendebat clivum Olivarum, scandens et flens, nudis pedibus incedens, et operto capite, sed et omnis populus, qui erat cum eo, operto capite ascendebat plorans. 010 2SA 015 031 Nunciatum est autem David quod et Achitophel esset in coniuratione cum Absalom, dixitque David: Infatua, quæso, Domine consilium Achitophel. 010 2SA 015 032 Cumque ascenderet David summitatem montis, in quo adoraturus erat Dominum, ecce occurrit ei Chusai Arachites, scissa veste, et terra pleno capite. 010 2SA 015 033 Et dixit ei David: Si veneris mecum, eris mihi oneri: 010 2SA 015 034 si autem in civitatem revertaris, et dixeris Absalom: Servus tuus sum, rex: sicut fui servus patris tui, sic ero servus tuus: dissipabis consilium Achitophel. 010 2SA 015 035 Habes autem tecum Sadoc, et Abiathar sacerdotes: et omne verbum quodcumque audieris de domo regis, indicabis Sadoc, et Abiathar sacerdotibus. 010 2SA 015 036 Sunt autem cum eis duo filii eorum Achimaas filius Sadoc, et Ionathas filius Abiathar: et mittetis per eos ad me omne verbum quod audieritis. 010 2SA 015 037 Veniente ergo Chusai amico David in civitatem, Absalom quoque ingressus est Ierusalem. 010 2SA 016 001 Cumque David transisset paululum montis verticem, apparuit Siba puer Miphiboseth in occursum eius, cum duobus asinis, qui onerati erant ducentis panibus, et centum alligaturis uvæ passæ, et centum massis palatharum, et utre vini. 010 2SA 016 002 Et dixit rex Sibæ: Quid sibi volunt hæc? Responditque Siba: Asini, domesticis regis ut sedeant: panes et palathæ ad vescendum pueris tuis: vinum autem ut bibat siquis defecerit in deserto. 010 2SA 016 003 Et ait rex: Ubi est filius domini tui? Responditque Siba regi: Remansit in Ierusalem, dicens: Hodie restituet mihi domus Israel regnum patris mei. 010 2SA 016 004 Et ait rex Sibæ: Tua sint omnia quæ fuerunt Miphiboseth. Dixitque Siba: Oro ut inveniam gratiam coram te, domine mi rex. 010 2SA 016 005 Venit ergo rex David usque Bahurim: et ecce egrediebatur inde vir de cognatione domus Saul, nomine Semei, filius Gera, procedebatque egrediens, et maledicebat, 010 2SA 016 006 mittebatque lapides contra David, et contra universos servos regis David: omnis autem populus, et universi bellatores a dextro, et a sinistro latere regis incedebant. 010 2SA 016 007 Ita autem loquebatur Semei cum malediceret regi: Egredere, egredere vir sanguinum, et vir Belial. 010 2SA 016 008 Reddidit tibi Dominus universum sanguinem domus Saul: quoniam invasisti regnum pro eo, et dedit Dominus regnum in manu Absalom filii tui, et ecce premunt te mala tua, quoniam vir sanguinum es. 010 2SA 016 009 Dixit autem Abisai filius Sarviæ, regi: Quare maledicit canis hic mortuus domino meo regi? Vadam, et amputabo caput eius. 010 2SA 016 010 Et ait rex: Quid mihi et vobis est filii Sarviæ? Dimittite eum, ut maledicat: Dominus enim præcepit ei ut malediceret David: et quis est qui audeat dicere, quare sic fecerit? 010 2SA 016 011 Et ait rex Abisai, et universis servis suis: Ecce filius meus, qui egressus est de utero meo, quærit animam meam: quanto magis nunc filius Iemini? Dimittite eum ut maledicat iuxta præceptum Domini: 010 2SA 016 012 si forte respiciat Dominus afflictionem meam, et reddat mihi Dominus bonum pro maledictione hac hodierna. 010 2SA 016 013 Ambulabat itaque David et socii eius per viam cum eo. Semei autem per iugum montis ex latere, contra illum gradiebatur, maledicens, et mittens lapides adversum eum, terramque spargens. 010 2SA 016 014 Venit itaque rex, et universus populus cum eo lassus, et refocillati sunt ibi. 010 2SA 016 015 Absalom autem et omnis populus eius ingressi sunt Ierusalem, sed et Achitophel cum eo. 010 2SA 016 016 Cum autem venisset Chusai Arachites amicus David ad Absalom, locutus est ad eum: Salve rex, salve rex. 010 2SA 016 017 Ad quem Absalom: Hæc est, inquit, gratia tua ad amicum tuum? Quare non ivisti cum amico tuo? 010 2SA 016 018 Responditque Chusai ad Absalom: Nequaquam: quia illius ero, quem elegit Dominus, et omnis hic populus, et universus Israel, et cum eo manebo. 010 2SA 016 019 Sed ut et hoc inferam, cui ego serviturus sum? Nonne filio regis? Sicut parui patri tuo, ita parebo et tibi. 010 2SA 016 020 Dixit autem Absalom ad Achitophel: Inite consilium quid agere debeamus. 010 2SA 016 021 Et ait Achitophel ad Absalom: Ingredere ad concubinas patris tui, quas dimisit ad custodiendam domum: ut cum audierit omnis Israel quod fœdaveris patrem tuum, roborentur tecum manus eorum. 010 2SA 016 022 Tetenderunt ergo Absalom tabernaculum in solario, ingressusque est ad concubinas patris sui coram universo Israel. 010 2SA 016 023 Consilium autem Achitophel, quod dabat in diebus illis, quasi siquis consuleret Deum: sic erat omne consilium Achitophel, et cum esset cum David, et cum esset cum Absalom. 010 2SA 017 001 Dixit ergo Achitophel ad Absalom: Eligam mihi duodecim millia virorum, et consurgens persequar David hac nocte. 010 2SA 017 002 Et irruens super eum (quippe qui lassus est, et solutis manibus) percutiam eum: cumque fugerit omnis populus, qui cum eo est, percutiam regem desolatum. 010 2SA 017 003 Et reducam universum populum, quomodo unus homo reverti solet: unum enim virum tu quæris: et omnis populus erit in pace. 010 2SA 017 004 Placuitque sermo eius Absalom, et cunctis maioribus natu Israel. 010 2SA 017 005 Ait autem Absalom: Vocate Chusai Arachiten, et audiamus quid etiam ipse dicat. 010 2SA 017 006 Cumque venisset Chusai ad Absalom, ait Absalom ad eum: Huiuscemodi sermonem locutus est Achitophel: facere debemus an non? Quod das consilium? 010 2SA 017 007 Et dixit Chusai ad Absalom: Non est bonum consilium, quod dedit Achitophel hac vice. 010 2SA 017 008 Et rursum intulit Chusai: Tu nosti patrem tuum, et viros, qui cum eo sunt, esse fortissimos et amaro animo, veluti si ursa raptis catulis in saltu sæviat: sed et pater tuus vir bellator est, nec morabitur cum populo. 010 2SA 017 009 Forsitan nunc latitat in foveis, aut in uno, quo voluerit, loco: et cum ceciderit unus qui libet in principio, audiet quicumque audierit, et dicet: Facta est plaga in populo qui sequebatur Absalom. 010 2SA 017 010 Et fortissimus quisque, cuius cor est quasi leonis, pavore solvetur: scit enim omnis populus Israel fortem esse patrem tuum, et robustos omnes qui cum eo sunt. 010 2SA 017 011 Sed hoc mihi videtur rectum esse consilium: Congregetur ad te universus Israel, a Dan usque Bersabee, quasi arena maris innumerabilis: et tu eris in medio eorum. 010 2SA 017 012 Et irruemus super eum in quocumque loco inventus fuerit: et operiemus eum, sicut cadere solet ros super terram: et non relinquemus de viris, qui cum eo sunt, ne unum quidem. 010 2SA 017 013 Quod si urbem aliquam fuerit ingressus, circumdavit omnis Israel civitati illi funes, et trahemus eam in torrentem, ut non reperiatur ne calculus quidem ex ea. 010 2SA 017 014 Dixitque Absalom, et omnes viri Israel: Melius est consilium Chusai Arachitæ, consilio Achitophel: Domini autem nutu dissipatum est consilium Achitophel utile, ut induceret Dominus super Absalom malum. 010 2SA 017 015 Et ait Chusai Sadoc, et Abiathar sacerdotibus: Hoc et hoc modo consilium dedit Achitophel Absalom, et senioribus Israel: et ego tale et tale dedi consilium. 010 2SA 017 016 Nunc ergo mittite cito, et nunciate David, dicentes: Ne moreris nocte hac in campestribus deserti, sed absque dilatione transgredere: ne forte absorbeatur rex, et omnis populus qui cum eo est. 010 2SA 017 017 Ionathas autem et Achimaas stabant iuxta Fontem Rogel: abiit ancilla et nunciavit eis: et illi profecti sunt, ut referrent ad regem David nuncium: non enim poterant videri, aut introire civitatem. 010 2SA 017 018 Vidit autem eos quidam puer, et indicavit Absalom: illi vero concito gradu ingressi sunt domum cuiusdam viri in Bahurim, qui habebat puteum in vestibulo suo, et descenderunt in eum. 010 2SA 017 019 Tulit autem mulier, et expandit velamen super os putei, quasi siccans ptisanas: et sic latuit res. 010 2SA 017 020 Cumque venissent servi Absalom in domum, ad mulierem dixerunt: Ubi est Achimaas et Ionathas? Et respondit eis mulier: Transierunt festinanter, gustata paululum aqua. At hi qui quærebant, cum non reperissent, reversi sunt in Ierusalem. 010 2SA 017 021 Cumque abiissent, ascenderunt illi de puteo, et pergentes nunciaverunt regi David, et dixerunt: Surgite, et transite cito fluvium: quoniam huiuscemodi dedit consilium contra vos Achitophel. 010 2SA 017 022 Surrexit ergo David, et omnis populus qui cum eo erat, et transierunt Iordanem, donec dilucesceret: et ne unus quidem residuus fuit, qui non transisset fluvium. 010 2SA 017 023 Porro Achitophel videns quod non fuisset factum consilium suum, stravit asinum suum, surrexitque et abiit in domum suam et in civitatem suam: et disposita domo sua, suspendio interiit, et sepultus est in sepulchro patris sui. 010 2SA 017 024 David autem venit in castra, et Absalom transivit Iordanem, ipse et omnes viri Israel cum eo. 010 2SA 017 025 Amasam vero constituit Absalom pro Ioab super exercitum: Amasa autem erat filius viri, qui vocabatur Ietra de Iesraeli, qui ingressus est ad Abigail filiam Naas, sororem Sarviæ, quæ fuit mater Ioab. 010 2SA 017 026 Et castrametatus est Israel cum Absalom in Terra Galaad. 010 2SA 017 027 Cumque venisset David in castra, Sobi filius Naas de Rabbath filiorum Ammon, et Machir filius Ammihel de Lodabar, et Berzellai Galaadites de Rogelim, 010 2SA 017 028 obtulerunt ei stratoria, et tapetia, et vasa fictilia, frumentum, et hordeum, et farinam, et polentam, et fabam, et lentem, et frixum cicer, 010 2SA 017 029 et mel, et butyrum, oves, et pingues vitulos. Dederuntque David, et populo, qui cum eo erat, ad vescendum: suspicati enim sunt, populum fame, et siti fatigari in deserto. 010 2SA 018 001 Igitur considerato David populo suo constituit super eos tribunos et centuriones, 010 2SA 018 002 et dedit populi tertiam partem sub manu Ioab, et tertiam partem sub manu Abisai filii Sarviæ fratris Ioab, et tertiam partem sub manu Ethai, qui erat de Geth. Dixitque rex ad populum: Egrediar et ego vobiscum. 010 2SA 018 003 Et respondit populus: Non exibis: sive enim fugerimus, non magnopere ad eos de nobis pertinebit: sive media pars ceciderit e nobis, non satis curabunt: quia tu unus pro decem millibus computaris: melius est igitur ut sis nobis in urbe præsidio. 010 2SA 018 004 Ad quos rex ait: Quod vobis videtur rectum, hoc faciam. Stetit ergo rex iuxta portam: egrediebaturque populus per turmas suas centeni, et milleni. 010 2SA 018 005 Et præcepit rex Ioab, et Abisai, et Ethai, dicens: Servate mihi puerum Absalom. Et omnis populus audiebat præcipientem regem cunctis principibus pro Absalom. 010 2SA 018 006 Itaque egressus est populus in campum contra Israel, et factum est prælium in saltu Ephraim. 010 2SA 018 007 Et cæsus est ibi populus Israel ab exercitu David, factaque est plaga magna in die illa, viginti millium. 010 2SA 018 008 Fuit autem ibi prælium dispersum super faciem omnis terræ, et multo plures erant, quos saltus consumpserat de populo, quam hi, quos voraverat gladius in die illa. 010 2SA 018 009 Accidit autem ut occurreret Absalom servis David, sedens mulo: cumque ingressus fuisset mulus subter condensam quercum et magnam, adhæsit caput eius quercui: et illo suspenso inter cælum et terram, mulus, cui insederat, pertransivit. 010 2SA 018 010 Vidit autem hoc quispiam, et nunciavit Ioab, dicens: Vidi Absalom pendere de quercu. 010 2SA 018 011 Et ait Ioab viro, qui nunciaverat ei: Si vidisti, quare non confodisti eum cum terra, et ego dedissem tibi decem argenti siclos, et unum balteum? 010 2SA 018 012 Qui dixit ad Ioab: Si appenderes in manibus meis mille argenteos, nequaquam mitterem manum meam in filium regis: audientibus enim nobis præcepit rex tibi, et Abisai, et Ethai, dicens: Custodite mihi puerum Absalom. 010 2SA 018 013 Sed et si fecissem contra animam meam audacter, nequaquam hoc regem latere potuisset, et tu stares ex adverso? 010 2SA 018 014 Et ait Ioab: Non sicut tu vis, sed aggrediar eum coram te. Tulit ergo tres lanceas in manu sua, et infixit eas in corde Absalom: cumque adhuc palpitaret hærens in quercu, 010 2SA 018 015 cucurrerunt decem iuvenes armigeri Ioab, et percutientes interfecerunt eum. 010 2SA 018 016 Cecinit autem Ioab buccina, et retinuit populum, ne persequeretur fugientem Israel, volens parcere multitudini. 010 2SA 018 017 Et tulerunt Absalom, et proiecerunt eum in saltu, in foveam grandem, et comportaverunt super eum acervum lapidum magnum nimis: omnis autem Israel fugit in tabernacula sua. 010 2SA 018 018 Porro Absalom erexerat sibi, cum adhuc viveret, titulum qui est in Valle regis: dixerat enim: Non habeo filium, et hoc erit monimentum nominis mei. Vocavitque titulum nomine suo, et appellatur Manus Absalom, usque ad hanc diem. 010 2SA 018 019 Achimaas autem filius Sadoc, ait: Curram, et nunciabo regi, quia iudicium fecerit ei Dominus de manu inimicorum eius. 010 2SA 018 020 Ad quem Ioab dixit: Non eris nuncius in hac die, sed nunciabis in alia: hodie nolo te nunciare, filius enim regis est mortuus. 010 2SA 018 021 Et ait Ioab Chusi: Vade, et nuncia regi quæ vidisti. Adoravit Chusi Ioab, et cucurrit. 010 2SA 018 022 Rursus autem Achimaas filius Sadoc dixit ad Ioab: Quid impedit si etiam ego curram post Chusi? Dixitque ei Ioab: Quid vis currere fili mi? Non eris boni nuncii baiulus. 010 2SA 018 023 Qui respondit: Quid enim si cucurrero? Et ait ei: Curre. Currens ergo Achimaas per viam compendii, transivit Chusi. 010 2SA 018 024 David autem sedebat inter duas portas: speculator vero, qui erat in fastigio portæ super murum, elevans oculos, vidit hominem currentem solum. 010 2SA 018 025 Et exclamans indicavit regi: dixitque rex: Si solus est, bonus est nuncius in ore eius. Properante autem illo, et accedente propius, 010 2SA 018 026 vidit speculator hominem alterum currentem, et vociferans in culmine, ait: Apparet mihi alter homo currens solus. Dixitque rex: Et iste bonus est nuncius. 010 2SA 018 027 Speculator autem: Contemplor, ait, cursum prioris, quasi cursum Achimaas filii Sadoc. Et ait rex: Vir bonus est: et nuncium portans bonum, venit. 010 2SA 018 028 Clamans autem Achimaas, dixit ad regem: Salve rex. Et adorans regem coram eo pronus in terram, ait: Benedictus Dominus Deus tuus, qui conclusit homines qui levaverunt manus suas contra dominum meum regem. 010 2SA 018 029 Et ait rex: Est ne pax puero Absalom? Dixitque Achimaas: Vidi tumultum magnum, cum mitteret Ioab servus tuus, o rex, me servum tuum: nescio aliud. 010 2SA 018 030 Ad quem rex: Transi, ait, et sta hic. Cumque ille transisset, et staret, 010 2SA 018 031 apparuit Chusi: et veniens ait: Bonum apporto nuncium, domine mi rex: iudicavit enim pro te Dominus hodie de manu omnium qui surrexerunt contra te. 010 2SA 018 032 Dixit autem rex ad Chusi: Est ne pax puero Absalom? Cui respondens Chusi, Fiant, inquit, sicut puer, inimici domini mei regis, et universi qui consurgunt adversus eum in malum. 010 2SA 018 033 Contristatus itaque rex, ascendit cœnaculum portæ, et flevit. Et sic loquebatur, vadens: Fili mi Absalom, Absalom fili mi: quis mihi tribuat ut ego moriar pro te, Absalom fili mi, fili mi Absalom? 010 2SA 019 001 Nunciatum est autem Ioab quod rex fleret et lugeret filium suum: 010 2SA 019 002 et versa est victoria in luctum in die illa omni populo: audivit enim populus in die illa dici: Dolet rex super filio suo. 010 2SA 019 003 Et declinavit populus in die illa ingredi civitatem, quomodo declinare solet populus versus et fugiens de prælio. 010 2SA 019 004 Porro rex operuit caput suum, et clamabat voce magna: Fili mi Absalom, Absalom fili mi, fili mi. 010 2SA 019 005 Ingressus ergo Ioab ad regem in domum, dixit: Confudisti hodie vultus omnium servorum tuorum, qui salvam fecerunt animam tuam, et animam filiorum tuorum, et filiarum tuarum, et animam uxorum tuarum, et animam concubinarum tuarum. 010 2SA 019 006 Diligis odientes te, et odio habes diligentes te: et ostendisti hodie quia non curas de ducibus tuis, et de servis tuis: et vere cognovi modo, quia si Absalom viveret, et omnes nos occubuissemus, tunc placeret tibi. 010 2SA 019 007 Nunc igitur surge, et procede, et alloquens satisfac servis tuis: iuro enim tibi per Dominum, quod si non exieris, ne unus quidem remansurus sit tecum nocte hac: et peius erit hoc tibi, quam omnia mala, quæ venerunt super te ab adolescentia tua usque in præsens. 010 2SA 019 008 Surrexit ergo rex et sedit in porta: et omni populo nunciatum est quod rex sederet in porta: venitque universa multitudo coram rege: Israel autem fugit in tabernacula sua. 010 2SA 019 009 Omnis quoque populus certabat in cunctis tribubus Israel, dicens: Rex liberavit nos de manu inimicorum nostrorum, ipse salvavit nos de manu Philisthinorum: et nunc fugit de terra propter Absalom. 010 2SA 019 010 Absalom autem, quem unximus super nos, mortuus est in bello: usquequo siletis, et non reducitis regem? 010 2SA 019 011 Rex vero David misit ad Sadoc et Abiathar sacerdotes, dicens: Loquimini ad maiores natu Iuda, dicentes: Cur venitis novissimi ad reducendum regem in domum suam? (Sermo autem omnis Israel pervenerat ad regem in domo eius.) 010 2SA 019 012 Fratres mei vos, os meum, et caro mea vos, quare novissimi reducitis regem? 010 2SA 019 013 Et Amasæ dicite: Nonne os meum, et caro mea es? Hæc faciat mihi Deus, et hæc addat, si non magister militiæ fueris coram me omni tempore pro Ioab. 010 2SA 019 014 Et inclinavit cor omnium virorum Iuda, quasi viri unius: miseruntque ad regem, dicentes: Revertere tu, et omnes servi tui. 010 2SA 019 015 Et reversus est rex: et venit usque ad Iordanem, et omnis Iuda venit usque in Galgalam ut occurreret regi, et traduceret eum Iordanem. 010 2SA 019 016 Festinavit autem Semei filius Gera filii Iemini de Bahurim, et descendit cum viris Iuda in occursum regis David 010 2SA 019 017 cum mille viris de Beniamin, et Siba puer de domo Saul: et quindecim filii eius, ac viginti servi erant cum eo: et irrumpentes Iordanem, ante regem 010 2SA 019 018 transierunt vada, ut traducerent domum regis, et facerent iuxta iussionem eius: Semei autem filius Gera prostratus coram rege, cum iam transisset Iordanem, 010 2SA 019 019 dixit ad eum: Ne reputes mihi domine mi iniquitatem, neque memineris iniuriarum servi tui in die qua egressus es domine mi rex de Ierusalem, neque ponas rex in corde tuo. 010 2SA 019 020 Agnosco enim servus tuus peccatum meum: et idcirco hodie primus veni de omni domo Ioseph, descendique in occursum domini mei regis. 010 2SA 019 021 Respondens vero Abisai filius Sarviæ, dixit: Numquid pro his verbis non occidetur Semei, quia maledixit Christo Domini? 010 2SA 019 022 Et ait David: Quid mihi, et vobis filii Sarviæ? Cur efficimini mihi hodie in Satan? Ergo ne hodie interficietur vir in Israel? An ignoro hodie me factum regem super Israel? 010 2SA 019 023 Et ait rex Semei: Non morieris. Iuravitque ei. 010 2SA 019 024 Miphiboseth quoque filius Saul descendit in occursum regis illotis pedibus, et intonsa barba: vestesque suas non laverat a die qua egressus fuerat rex, usque ad diem reversionis eius in pace. 010 2SA 019 025 Cumque Ierusalem occurrisset regi, dixit ei rex: Quare non venisti mecum Miphiboseth? 010 2SA 019 026 Et respondens ait: Mi domine rex, servus meus contempsit me: dixique ei ego famulus tuus ut sterneret mihi asinum, et ascendens abirem cum rege: claudus enim sum servus tuus. 010 2SA 019 027 Insuper et accusavit me servum tuum ad te dominum meum regem: tu autem domine mi rex, sicut Angelus Dei es, fac quod placitum est tibi. 010 2SA 019 028 Neque enim fuit domus patris mei, nisi morti obnoxia domino meo regi: tu autem posuisti me servum tuum inter convivas mensæ tuæ: quid ergo habeo iustæ querelæ? Aut quid possum ultra vociferari ad regem? 010 2SA 019 029 Ait ergo ei rex: Quid ultra loqueris? Fixum est quod locutus sum: tu, et Siba dividite possessiones. 010 2SA 019 030 Responditque Miphiboseth regi: Etiam cuncta accipiat, postquam reversus est dominus meus rex pacifice in domum suam. 010 2SA 019 031 Berzellai quoque Galaadites, descendens de Rogelim, traduxit regem Iordanem, paratus etiam ultra fluvium prosequi eum. 010 2SA 019 032 Erat autem Berzellai Galaadites senex valde, id est, octogenarius, et ipse præbuit alimenta regi, cum moraretur in castris: fuit quippe vir dives nimis. 010 2SA 019 033 Dixit itaque rex ad Berzellai: Veni mecum, ut requiescas securus mecum in Ierusalem. 010 2SA 019 034 Et ait Berzellai ad regem: Quot sunt dies annorum vitæ meæ, ut ascendam cum rege in Ierusalem? 010 2SA 019 035 Octogenarius sum hodie: numquid vigent sensus mei ad discernendum suave, aut amarum? Aut delectare potest servum tuum cibus et potus? Vel audire possum ultra vocem cantorum, atque cantatricum? Quare servus tuus sit oneri domino meo regi? 010 2SA 019 036 Paululum procedam famulus tuus ab Iordane tecum: non indigeo hac vicissitudine, 010 2SA 019 037 sed obsecro ut revertar servus tuus, et moriar in civitate mea, et sepeliar iuxta sepulchrum patris mei, et matris meæ. Est autem servus tuus Chamaam, ipse vadat tecum, domine mi rex, et fac ei quidquid tibi bonum videtur. 010 2SA 019 038 Dixit itaque ei rex: Mecum transeat Chamaam, et ego faciam ei quidquid tibi placuerit, et omne, quod petieris a me, impetrabis. 010 2SA 019 039 Cumque transisset universus populus et rex Iordanem, osculatus est rex Berzellai, et benedixit ei: et ille reversus est in locum suum. 010 2SA 019 040 Transivit ergo rex in Galgalam, et Chamaam cum eo. Omnis autem populus Iuda traduxerat regem, et media tantum pars adfuerat de populo Israel. 010 2SA 019 041 Itaque omnes viri Israel concurrentes ad regem dixerunt ei: Quare te furati sunt fratres nostri viri Iuda, et traduxerunt regem et domum eius Iordanem, omnesque viros David cum eo? 010 2SA 019 042 Et respondit omnis vir Iuda ad viros Israel: Quia mihi propior est rex: cur irasceris super hac re? Numquid comedimus aliquid ex rege, aut munera nobis data sunt? 010 2SA 019 043 Et respondit vir Israel ad viros Iuda, et ait: Decem partibus maior ego sum apud regem, magisque ad me pertinet David quam ad te: cur fecisti mihi iniuriam, et non mihi nunciatum est priori, ut reducerem regem meum? Durius autem responderunt viri Iuda viris Israel. 010 2SA 020 001 Accidit quoque ut ibi esset vir Belial, nomine Seba, filius Bochri, vir Iemineus: et cecinit buccina, et ait: Non est nobis pars in David, neque hereditas in filio Isai: revertere in tabernacula tua Israel. 010 2SA 020 002 Et separatus est omnis Israel a David, secutusque est Seba filium Bochri: viri autem Iuda adhæserunt regi suo a Iordane usque Ierusalem. 010 2SA 020 003 Cumque venisset rex in domum suam in Ierusalem, tulit decem mulieres concubinas, quas dereliquerat ad custodiendam domum, et tradidit eas in custodiam, alimenta eis præbens: et non est ingressus ad eas, sed erant clausæ usque in diem mortis suæ in viduitate viventes. 010 2SA 020 004 Dixit autem rex Amasæ: Convoca mihi omnes viros Iuda in diem tertium, et tu adesto præsens. 010 2SA 020 005 Abiit ergo Amasa ut convocaret Iudam, et moratus est extra placitum quod ei constituerat rex. 010 2SA 020 006 Ait autem David ad Abisai: Nunc magis afflicturus est nos Seba filius Bochri quam Absalom: tolle igitur servos domini tui, et persequere eum, ne forte inveniat civitates munitas, et effugiat nos. 010 2SA 020 007 Egressi sunt ergo cum eo viri Ioab, Cerethi quoque et Phelethi: et omnes robusti exierunt de Ierusalem ad persequendum Seba filium Bochri. 010 2SA 020 008 Cumque illi essent iuxta lapidem grandem, qui est in Gabaon, Amasa veniens occurrit eis. Porro Ioab vestitus erat tunica stricta ad mensuram habitus sui, et desuper accinctus gladio dependente usque ad ilia, in vagina, qui fabricatus levi motu egredi poterat, et percutere. 010 2SA 020 009 Dixit itaque Ioab ad Amasam: Salve mi frater. Et tenuit manu dextera mentum Amasæ, quasi osculans eum. 010 2SA 020 010 Porro Amasa non observavit gladium, quem habebat Ioab, qui percussit eum in latere, et effudit intestina eius in terram, nec secundum vulnus apposuit, et mortuus est. Ioab autem, et Abisai frater eius persecuti sunt Seba filium Bochri. 010 2SA 020 011 Interea quidam viri, cum stetissent iuxta cadaver Amasæ, de sociis Ioab, dixerunt: Ecce qui esse voluit pro Ioab comes David. 010 2SA 020 012 Amasa autem conspersus sanguine, iacebat in media via. Vidit hoc quidam vir quod subsisteret omnis populus ad videndum eum, et amovit Amasam de via in agrum, operuitque eum vestimento, ne subsisterent transeuntes propter eum. 010 2SA 020 013 Amoto ergo illo de via, transibat omnis vir sequens Ioab ad persequendum Seba filium Bochri. 010 2SA 020 014 Porro ille transierat per omnes tribus Israel in Abelam, et Bethmaacha: omnesque viri electi congregati fuerant ad eum. 010 2SA 020 015 Venerunt itaque et oppugnabant eum in Abela, et in Bethmaacha, et circumdederunt munitionibus civitatem, et obsessa est urbs: omnis autem turba, quæ erat cum Ioab, moliebatur destruere muros. 010 2SA 020 016 Et exclamavit mulier sapiens de civitate: Audite, audite, dicite Ioab: Appropinqua huc, et loquar tecum. 010 2SA 020 017 Qui cum accessisset ad eam, ait illi: Tu es Ioab? Et ille respondit: Ego. Ad quem sic locuta est: Audi sermones ancillæ tuæ. Qui respondit: Audio. 010 2SA 020 018 Rursumque illa, Sermo, inquit, dicebatur in veteri proverbio: Qui interrogant, interrogent in Abela: et sic perficiebant. 010 2SA 020 019 Nonne ego sum quæ respondeo veritatem in Israel, et tu quæris subvertere civitatem, et evertere matrem in Israel? Quare præcipitas hereditatem Domini? 010 2SA 020 020 Respondensque Ioab, ait: Absit, absit hoc a me: non præcipito, neque demolior. 010 2SA 020 021 Non sic se habet res, sed homo de monte Ephraim Seba, filius Bochri cognomine, levavit manum suam contra regem David: tradite illum solum, et recedemus a civitate. Et ait mulier ad Ioab: Ecce caput eius mittetur ad te per murum. 010 2SA 020 022 Ingressa est ergo ad omnem populum, et locuta est eis sapienter: qui abscissum caput Seba filii Bochri proiecerunt ad Ioab. Et ille cecinit tuba, et recesserunt ab urbe, unusquisque in tabernacula sua: Ioab autem reversus est Ierusalem ad regem. 010 2SA 020 023 Fuit ergo Ioab super omnem exercitum Israel: Banaias autem filius Ioiadæ super Cerethæos et Phelethæos. 010 2SA 020 024 Aduram vero super tributa: porro Iosaphat filius Ahilud, a commentariis. 010 2SA 020 025 Siva autem, scriba: Sadoc vero et Abiathar, sacerdotes. 010 2SA 020 026 Ira autem Iairites erat sacerdos David. 010 2SA 021 001 Facta est quoque fames in diebus David tribus annis iugiter: et consuluit David oraculum Domini. Dixitque Dominus: Proper Saul, et domum eius sanguinum, quia occidit Gabaonitas. 010 2SA 021 002 Vocatis ergo Gabaonitis rex, dixit ad eos. (Porro Gabaonitæ non erant de filiis Israel, sed reliquiæ Amorrhæorum: filii quippe Israel iuraverant eis, et voluit Saul percutere eos zelo, quasi pro filiis Israel et Iuda.) 010 2SA 021 003 Dixit ergo David ad Gabaonitas: Quid faciam vobis? Et quod erit vestri piaculum, ut benedicatis hereditati Domini? 010 2SA 021 004 Dixeruntque ei Gabaonitæ: Non est nobis super argento et auro quæstio, sed contra Saul, et contra domum eius: neque volumus ut interficiatur homo de Israel. Ad quos rex ait: Quid ergo vultis ut faciam vobis? 010 2SA 021 005 Qui dixerunt regi: Virum, qui attrivit nos et oppressit inique, ita delere debemus, ut ne unus quidem residuus sit de stirpe eius in cunctis finibus Israel. 010 2SA 021 006 Dentur nobis septem viri de filiis eius, ut crucifigamus eos Domino in Gabaa Saul, quondam electi Domini. Et ait rex: Ego dabo. 010 2SA 021 007 Pepercitque rex Miphiboseth filio Ionathæ filii Saul, propter iusiurandum Domini, quod fuerat inter David et inter Ionathan filium Saul. 010 2SA 021 008 Tulit itaque rex duos filios Respha filiæ Aia, quos peperit Sauli, Armoni, et Miphiboseth: et quinque filios Michol filiæ Saul, quos genuerat Hadrieli filio Berzellai, qui fuit de Molathi, 010 2SA 021 009 et dedit eos in manus Gabaonitarum: qui crucifixerunt eos in monte coram Domino: et ceciderunt hi septem simul occisi in diebus messis primis, incipiente messione hordei. 010 2SA 021 010 Tollens autem Respha filia Aia, cilicium substravit sibi supra petram ab initio messis, donec stillaret aqua super eos de cælo: et non dimisit aves lacerare eos per diem, neque bestias per noctem. 010 2SA 021 011 Et nunciata sunt David quæ fecerat Respha, filia Aia, concubina Saul. 010 2SA 021 012 Et abiit David, et tulit ossa Saul, et ossa Ionathæ filii eius a viris Iabes Galaad, qui furati fuerant ea de platea Bethsan, in qua suspenderant eos Philisthiim cum interfecissent Saul in Gelboe: 010 2SA 021 013 et asportavit inde ossa Saul, et ossa Ionathæ filii eius: et colligentes ossa eorum, qui affixi fuerant, 010 2SA 021 014 sepelierunt ea cum ossibus Saul et Ionathæ filii eius in Terra Beniamin, in latere, in sepulchro Cis patris eius: feceruntque omnia, quæ præceperat rex, et repropitiatus est Deus terræ post hæc. 010 2SA 021 015 Factum est autem rursum prælium Philisthinorum adversum Israel, et descendit David, et servi eius cum eo, et pugnabant contra Philisthiim. Deficiente autem David, 010 2SA 021 016 Iesbibenob, qui fuit de genere Arapha, cuius ferrum hastæ trecentas uncias appendebat, et accinctus erat ense novo, nisus est percutere David. 010 2SA 021 017 Præsidioque ei fuit Abisai filius Sarviæ, et percussum Philisthæum interfecit. Tunc iuraverunt viri David, dicentes: Iam non egredieris nobiscum in bellum, ne extinguas lucernam Israel. 010 2SA 021 018 Secundum quoque bellum fuit in Gob contra Philisthæos: tunc percussit Sobochai de Husati, Saph de stirpe Arapha de genere gigantum. 010 2SA 021 019 Tertium quoque fuit bellum in Gob contra Philisthæos, in quo percussit Adeodatus filius saltus polymitarius Bethlehemites Goliath Gethæum, cuius hastile hastæ erat quasi liciatorium texentium. 010 2SA 021 020 Quartum bellum fuit in Geth: in quo vir fuit excelsus, qui senos in manibus pedibusque habebat digitos, id est, viginti quattuor, et erat de origine Arapha. 010 2SA 021 021 Et blasphemavit Israel: percussit autem eum Ionathan filius Samaa fratris David. 010 2SA 021 022 Hi quattuor nati sunt de Arapha in Geth, et ceciderunt in manu David, et servorum eius. 010 2SA 022 001 Locutus est autem David Domino verba carminis huius, in die qua liberavit eum Dominus de manu omnium inimicorum suorum, et de manu Saul, 010 2SA 022 002 et ait: Dominus petra mea, et robur meum, et salvator meus. 010 2SA 022 003 Deus fortis meus sperabo in eum: scutum meum, et cornu salutis meæ: elevator meus, et refugium meum: salvator meus, de iniquitate liberabis me. 010 2SA 022 004 Laudabilem invocabo Dominum: et ab inimicis meis salvus ero. 010 2SA 022 005 Quia circumdederunt me contritiones mortis: torrentes Belial terruerunt me. 010 2SA 022 006 Funes inferni circumdederunt me: prævenerunt me laquei mortis. (Sheol h7585) 010 2SA 022 007 In tribulatione mea invocabo Dominum, et ad Deum meum clamabo: et exaudiet de templo suo vocem meam, et clamor meus venit ad aures eius. 010 2SA 022 008 Commota est et contremuit terra: fundamenta montium concussa sunt, et conquassata, quoniam iratus est eis. 010 2SA 022 009 Ascendit fumus de naribus eius, et ignis de ore eius vorabit: carbones succensi sunt ab eo. 010 2SA 022 010 Inclinavit cælos, et descendit: et caligo sub pedibus eius. 010 2SA 022 011 Et ascendit super cherubim, et volavit: et lapsus est super pennas venti. 010 2SA 022 012 Posuit tenebras in circuitu suo latibulum: cribrans aquas de nubibus cælorum. 010 2SA 022 013 Præ fulgore in conspectu eius, succensi sunt carbones ignis. 010 2SA 022 014 Tonabit de cælo Dominus: et Excelsus dabit vocem suam. 010 2SA 022 015 Misit sagittas et dissipavit eos: fulgur, et consumpsit eos. 010 2SA 022 016 Et apparuerunt effusiones maris, et revelata sunt fundamenta orbis ab increpatione Domini, ab inspiratione spiritus furoris eius. 010 2SA 022 017 Misit de excelso, et assumpsit me: et extraxit me de aquis multis. 010 2SA 022 018 Liberavit me ab inimico meo potentissimo, et ab his qui oderant me: quoniam robustiores me erant. 010 2SA 022 019 Prævenit me in die afflictionis meæ, et factus est Dominus firmamentum meum. 010 2SA 022 020 Et eduxit me in latitudinem: liberavit me, quia complacui ei. 010 2SA 022 021 Retribuet mihi Dominus secundum iustitiam meam: et secundum munditiam manuum mearum reddet mihi. 010 2SA 022 022 Quia custodivi vias Domini, et non egi impie, a Deo meo. 010 2SA 022 023 Omnia enim iudicia eius in conspectu meo: et præcepta eius non amovi a me. 010 2SA 022 024 Et ero perfectus cum eo: et custodiam me ab iniquitate mea. 010 2SA 022 025 Et restituet mihi Dominus secundum iustitiam meam: et secundum munditiam manuum mearum, in conspectu oculorum suorum. 010 2SA 022 026 Cum sancto sanctus eris: et cum robusto perfectus. 010 2SA 022 027 Cum electo electus eris: et cum perverso perverteris. 010 2SA 022 028 Et populum pauperem salvum facies: oculisque tuis excelsos humiliabis. 010 2SA 022 029 Quia tu lucerna mea Domine: et tu Domine illuminabis tenebras meas. 010 2SA 022 030 In te enim curram accinctus: in Deo meo transiliam murum. 010 2SA 022 031 Deus, immaculata via eius, eloquium Domini igne examinatum: scutum est omnium sperantium in se. 010 2SA 022 032 Quis est Deus præter Dominum: et quis fortis præter Deum nostrum? 010 2SA 022 033 Deus qui accinxit me fortitudine: et complanavit perfectam viam meam. 010 2SA 022 034 Coæquans pedes meos cervis, et super excelsa mea statuens me. 010 2SA 022 035 Docens manus meas ad prælium, et componens quasi arcum æreum brachia mea. 010 2SA 022 036 Dedisti mihi clypeum salutis tuæ: et mansuetudo tua multiplicavit me. 010 2SA 022 037 Dilatabis gressus meos subtus me: et non deficient tali mei. 010 2SA 022 038 Persequar inimicos meos, et conteram: et non convertar donec consumam eos. 010 2SA 022 039 Consumam eos et confringam, ut non consurgant: cadent sub pedibus meis. 010 2SA 022 040 Accinxisti me fortitudine ad prælium: incurvasti resistentes mihi subtus me. 010 2SA 022 041 Inimicos meos dedisti mihi dorsum: odientes me, et disperdam eos. 010 2SA 022 042 Clamabunt, et non erit qui salvet, ad Dominum, et non exaudiet eos. 010 2SA 022 043 Delebo eos ut pulverem terræ: quasi lutum platearum comminuam eos atque confringam. 010 2SA 022 044 Salvabis me a contradictionibus populi mei: custodies me in caput Gentium: populus, quem ignoro, serviet mihi. 010 2SA 022 045 Filii alieni resistent mihi, auditu auris obedient mihi. 010 2SA 022 046 Filii alieni defluxerunt, et contrahentur in angustiis suis. 010 2SA 022 047 Vivit Dominus, et benedictus Deus meus: et exaltabitur Deus fortis salutis meæ. 010 2SA 022 048 Deus qui das vindictas mihi, et deiicis populos sub me. 010 2SA 022 049 Qui educis me ab inimicis meis, et a resistentibus mihi elevas me: a viro iniquo liberabis me: 010 2SA 022 050 Propterea confitebor tibi Domine in gentibus: et nomini tuo cantabo. 010 2SA 022 051 Magnificans salutes regis sui, et faciens misericordiam Christo suo David, et semini eius in sempiternum. 010 2SA 023 001 Hæc autem sunt verba David novissima. Dixit David filius Isai: Dixit vir, cui constitutum est de Christo Dei Iacob, egregius psaltes Israel: 010 2SA 023 002 Spiritus Domini locutus est per me, et sermo eius per linguam meam. 010 2SA 023 003 Dixit Deus Israel mihi, locutus est Fortis Israel, Dominator hominum, iustus dominator in timore Dei: 010 2SA 023 004 sicut lux auroræ, oriente sole, mane absque nubibus rutilat, et sicut pluviis germinat herba de terra. 010 2SA 023 005 Nec tanta est domus mea apud Deum, ut pactum æternum iniret mecum firmum in omnibus atque munitum. Cuncta enim salus mea, et omnis voluntas: nec est quidquam ex ea quod non germinet. 010 2SA 023 006 Prævaricatores autem quasi spinæ evellentur universi: quæ non tolluntur manibus. 010 2SA 023 007 Et si quis tangere voluerit eas, armabitur ferro et ligno lanceato, igneque succensæ comburentur, usque ad nihilum. 010 2SA 023 008 Hæc nomina fortium David. Sedens in cathedra sapientissimus princeps inter tres, ipse est quasi tenerrimus ligni vermiculus, qui octingentos interfecit impetu uno. 010 2SA 023 009 Post hunc, Eleazar filius patrui eius Ahohites inter tres fortes, qui erant cum David quando exprobraverunt Philisthiim, et congregati sunt illuc in prælium. 010 2SA 023 010 Cumque ascendissent viri Israel, ipse stetit et percussit Philisthæos donec deficeret manus eius, et obrigesceret cum gladio: fecitque Dominus salutem magnam in die illa: et populus, qui fugerat, reversus est ad cæsorum spolia detrahenda. 010 2SA 023 011 Et post hunc, Semma filius Age de Arari. Et congregati sunt Philisthiim in statione: erat quippe ibi ager lente plenus. Cumque fugisset populus a facie Philisthiim, 010 2SA 023 012 stetit ille in medio agri, et tuitus est eum, percussitque Philisthæos: et fecit Dominus salutem magnam. 010 2SA 023 013 Necnon et ante descenderant tres qui erant principes inter triginta, et venerant tempore messis ad David in speluncam Odollam: castra autem Philisthinorum erant posita in Valle gigantum. 010 2SA 023 014 Et David erat in præsidio: porro statio Philisthinorum tunc erat in Bethlehem. 010 2SA 023 015 Desideravit ergo David, et ait: O si quis mihi daret potum aquæ de cisterna, quæ est in Bethlehem iuxta portam! 010 2SA 023 016 Irruperunt ergo tres fortes castra Philisthinorum, et hauserunt aquam de cisterna Bethlehem, quæ erat iuxta portam, et attulerunt ad David: at ille noluit bibere, sed libavit eam Domino, 010 2SA 023 017 dicens: Propitius sit mihi Dominus, ne faciam hoc: num sanguinem hominum istorum, qui profecti sunt, et animarum periculum bibam? Noluit ergo bibere. Hæc fecerunt tres robustissimi. 010 2SA 023 018 Abisai quoque frater Ioab filius Sarviæ, princeps erat de tribus: ipse est qui levavit hastam suam contra trecentos, quos interfecit, nominatus in tribus, 010 2SA 023 019 et inter tres nobilior, eratque eorum princeps, sed usque ad tres primos non pervenerat. 010 2SA 023 020 Et Banaias filius Ioiadæ viri fortissimi, magnorum operum, de Cabseel: ipse percussit duos leones Moab, et ipse descendit, et percussit leonem in media cisterna in diebus nivis. 010 2SA 023 021 Ipse quoque interfecit virum Ægyptium, virum dignum spectaculo, habentem in manu hastam: itaque cum descendisset ad eum in virga, vi extorsit hastam de manu Ægyptii, et interfecit eum hasta sua. 010 2SA 023 022 Hæc fecit Banaias filius Ioiadæ. 010 2SA 023 023 Et ipse nominatus inter tres robustos, qui erant inter triginta nobiliores: verumtamen usque ad tres non pervenerat: fecitque eum sibi David auricularium, a secreto. 010 2SA 023 024 Asael frater Ioab inter triginta, Elehanan filius patrui eius de Bethlehem, 010 2SA 023 025 Semma de Harodi, Elica de Harodi, 010 2SA 023 026 Heles de Phalti, Hira filius Acces de Thecua, 010 2SA 023 027 Abiezer de Anathoth, Mobonnai de Husati, 010 2SA 023 028 Selmon Ahohites, Maharai Netophathites, 010 2SA 023 029 Heled filius Baana, et ipse Netophathites, Ithai filius Ribai de Gabaath filiorum Beniamin, 010 2SA 023 030 Banaia Pharathonites, Heddai de Torrente Gaas, 010 2SA 023 031 Abialbon Arbathites, Azmaveth de Beromi, 010 2SA 023 032 Eliaba de Salaboni. Filii Iassen, Ionathan, 010 2SA 023 033 Semma de Orori, Aiam filius Sarar Arorites, 010 2SA 023 034 Eliphelet filius Aasbai filii Machati, Eliam filius Achitophel Gelonites, 010 2SA 023 035 Hesrai de Carmelo, Pharai de Arbi, 010 2SA 023 036 Igaal filius Nathan de Soba, Bonni de Gadi, 010 2SA 023 037 Selec de Ammoni, Naharai Berothites armiger Ioab filii Sarviæ, 010 2SA 023 038 Ira Iethrites, Gareb et ipse Iethrites, 010 2SA 023 039 Urias Hethæus. Omnes triginta septem. 010 2SA 024 001 Et addidit furor Domini irasci contra Israel, commovitque David in eis dicentem: Vade, numera Israel et Iudam. 010 2SA 024 002 Dixitque rex ad Ioab principem exercitus sui: Perambula omnes tribus Israel a Dan usque Bersabee, et numerate populum, ut sciam numerum eius. 010 2SA 024 003 Dixitque Ioab regi: Adaugeat Dominus Deus tuus ad populum tuum, quantus nunc est, iterumque centuplicet in conspectu domini mei regis: sed quid sibi dominus meus rex vult in re huiuscemodi? 010 2SA 024 004 Obtinuit autem sermo regis verba Ioab, et principum exercitus: egressusque est Ioab, et princeps militum a facie regis, ut numerarent populum Israel. 010 2SA 024 005 Cumque pertransissent Iordanem, venerunt in Aroer ad dexteram urbis, quæ est in Valle Gad: 010 2SA 024 006 et per Iazer transierunt in Galaad, et in terram inferiorem Hodsi, et venerunt in Dan silvestria. Circumeuntesque iuxta Sidonem, 010 2SA 024 007 transierunt prope mœnia Tyri, et omnem terram Hevæi et Chananæi, veneruntque ad meridiem Iuda in Bersabee: 010 2SA 024 008 et lustrata universa terra, affuerunt post novem menses et viginti dies in Ierusalem. 010 2SA 024 009 Dedit ergo Ioab numerum descriptionis populi regi, et inventa sunt de Israel octingenta millia virorum fortium, qui educerent gladium: et de Iuda quingenta millia pugnatorum. 010 2SA 024 010 Percussit autem cor David eum, postquam numeratus est populus: et dixit David ad Dominum: Peccavi valde in hoc facto: sed precor Domine, ut transferas iniquitatem servi tui, quia stulte egi nimis. 010 2SA 024 011 Surrexit itaque David mane, et sermo Domini factus est ad Gad prophetam et videntem David, dicens: 010 2SA 024 012 Vade, et loquere ad David: Hæc dicit Dominus: Trium tibi datur optio, elige unum quod volueris ex his, ut faciam tibi. 010 2SA 024 013 Cumque venisset Gad ad David, nunciavit ei, dicens: Aut septem annis veniet tibi fames in terra tua: aut tribus mensibus fugies adversarios tuos, et ille te persequentur: aut certe tribus diebus erit pestilentia in terra tua. Nunc ergo delibera, et vide quem respondeam ei, qui me misit, sermonem. 010 2SA 024 014 Dixit autem David ad Gad: Coarctor nimis: sed melius est ut incidam in manus Domini (multæ enim misericordiæ eius sunt) quam in manus hominum. 010 2SA 024 015 Immisitque Dominus pestilentiam in Israel, de mane usque ad tempus constitutum, et mortui sunt ex populo a Dan usque ad Bersabee septuaginta millia virorum. 010 2SA 024 016 Cumque extendisset manum suam Angelus Domini super Ierusalem ut disperderet eam, misertus est Dominus super afflictione, et ait Angelo percutienti populum: Sufficit: nunc contine manum tuam. Erat autem Angelus Domini iuxta aream Areuna Iebusæi. 010 2SA 024 017 Dixitque David ad Dominum cum vidisset Angelum cædentem populum: Ego sum qui peccavi, ego inique egi: isti qui oves sunt, quid fecerunt? Vertatur, obsecro, manus tua contra me, et contra domum patris mei. 010 2SA 024 018 Venit autem Gad ad David in die illa, et dixit ei: Ascende, et constitue altare Domino in area Areuna Iebusæi. 010 2SA 024 019 Et ascendit David iuxta sermonem Gad, quem præceperat ei Dominus. 010 2SA 024 020 Conspiciensque Areuna, animadvertit regem et servos eius transire ad se: 010 2SA 024 021 et egressus adoravit regem prono vultu in terram, et ait: Quid causæ est ut veniat dominus meus rex ad servum suum? Cui David ait: Ut emam a te aream, et ædificem altare Domino, et cesset interfectio quæ grassatur in populo. 010 2SA 024 022 Et ait Areuna ad David: Accipiat, et offerat dominus meus rex, sicut placet ei: habes boves in holocaustum, et plaustrum, et iuga boum in usum lignorum. 010 2SA 024 023 Omnia dedit Areuna rex regi: dixitque Areuna ad regem: Dominus Deus tuus suscipiat votum tuum. 010 2SA 024 024 Cui respondens rex, ait: Nequaquam ut vis, sed emam pretio a te, et non offeram Domino Deo meo holocausta gratuita. Emit ergo David aream, et boves, argenti siclis quinquaginta: 010 2SA 024 025 et ædificavit ibi David altare Domino, et obtulit holocausta et pacifica: et propitiatus est Dominus terræ, et cohibita est plaga ab Israel. # # BOOK 011 1KI 1 Kings I Regum 011 1KI 001 001 Et rex David senuerat, habebatque ætatis plurimos dies: cumque operiretur vestibus, non calefiebat. 011 1KI 001 002 Dixerunt ergo ei servi sui: Quæramus domino nostro regi adolescentulam virginem, et stet coram rege, et foveat eum, dormiatque in sinu suo, et calefaciat dominum nostrum regem. 011 1KI 001 003 Quæsierunt igitur adolescentulam speciosam in omnibus finibus Israel, et invenerunt Abisag Sunamitidem, et adduxerunt eam ad regem. 011 1KI 001 004 Erat autem puella pulchra nimis, dormiebatque cum rege, et ministrabat ei, rex vero non cognovit eam. 011 1KI 001 005 Adonias autem filius Haggith elevabatur, dicens: Ego regnabo. Fecitque sibi currus et equites, et quinquaginta viros, qui currerent ante eum. 011 1KI 001 006 Nec corripuit eum pater suus aliquando, dicens: Quare hoc fecisti? Erat autem et ipse pulcher valde, secundus natu post Absalom. 011 1KI 001 007 Et sermo ei cum Ioab filio Sarviæ, et cum Abiathar sacerdote, qui adiuvabant partes Adoniæ. 011 1KI 001 008 Sadoc vero sacerdos, et Banaias filius Ioiadæ, et Nathan propheta, et Semei et Rei, et robur exercitus David non erat cum Adonia. 011 1KI 001 009 Immolatis ergo Adonias arietibus et vitulis, et universis pinguibus iuxta Lapidem Zoheleth, qui erat vicinus Fonti Rogel, vocavit universos fratres suos filios regis, et omnes viros Iuda servos regis. 011 1KI 001 010 Nathan autem prophetam, et Banaiam, et robustos quosque, et Salomonem fratrem suum non vocavit. 011 1KI 001 011 Dixit itaque Nathan ad Bethsabee matrem Salomonis: Num audisti, quod regnaverit Adonias filius Haggith, et dominus noster David hoc ignorat? 011 1KI 001 012 Nunc ergo veni, accipe consilium a me, et salva animam tuam, filiique tui Salomonis. 011 1KI 001 013 Vade, et ingredere ad regem David, et dic ei: Nonne tu domine mi rex iurasti mihi ancillæ tuæ, dicens: Salomon filius tuus regnabit post me, et ipse sedebit in solio meo? Quare ergo regnat Adonias? 011 1KI 001 014 Et adhuc ibi te loquente cum rege, ego veniam post te, et complebo sermones tuos. 011 1KI 001 015 Ingressa est itaque Bethsabee ad regem in cubiculum: rex autem senuerat nimis, et Abisag Sunamitis ministrabat ei. 011 1KI 001 016 Inclinavit se Bethsabee, et adoravit regem. Ad quam rex: Quid tibi, inquit, vis? 011 1KI 001 017 Quæ respondens, ait: domine mi, tu iurasti per Dominum Deum tuum ancillæ tuæ, Salomon filius tuus regnabit post me, et ipse sedebit in solio meo. 011 1KI 001 018 Et ecce nunc Adonias regnat, te, domine mi rex, ignorante. 011 1KI 001 019 Mactavit boves, et pinguia quæque, et arietes plurimos, et vocavit omnes filios regis, Abiathar quoque sacerdotem, et Ioab principem militiæ: Salomonem autem servum tuum non vocavit. 011 1KI 001 020 Verumtamen domine mi rex, in te oculi respiciunt totius Israel, ut indices eis, quis sedere debeat in solio tuo domine mi rex post te. 011 1KI 001 021 Eritque cum dormierit dominus meus rex cum patribus suis, erimus ego et filius meus Salomon peccatores. 011 1KI 001 022 Adhuc illa loquente cum rege, Nathan propheta venit. 011 1KI 001 023 Et nunciaverunt regi, dicentes: Adest Nathan propheta. Cumque introisset in conspectu regis, et adorasset eum pronus in terram, 011 1KI 001 024 dixit Nathan: domine mi rex, tu dixisti: Adonias regnet post me, et ipse sedeat super thronum meum? 011 1KI 001 025 Quia descendit hodie, et immolavit boves, et pinguia, et arietes plurimos, et vocavit universos filios regis et principes exercitus, Abiathar quoque sacerdotem: illisque vescentibus, et bibentibus coram eo, et dicentibus: Vivat rex Adonias: 011 1KI 001 026 Me servum tuum, et Sadoc sacerdotem, et Banaiam filium Ioiadæ, et Salomonem famulum tuum non vocavit. 011 1KI 001 027 Numquid a domino meo rege exivit hoc verbum, et mihi non indicasti servo tuo quis sessurus esset super thronum domini mei regis post eum? 011 1KI 001 028 Et respondit rex David, dicens: Vocate ad me Bethsabee. Quæ cum fuisset ingressa coram rege, et stetisset ante eum, 011 1KI 001 029 iuravit rex, et ait: Vivit Dominus, qui eruit animam meam de omni angustia, 011 1KI 001 030 quia sicut iuravi tibi per Dominum Deum Israel, dicens: Salomon filius tuus regnabit post me, et ipse sedebit super solium meum pro me: sic faciam hodie. 011 1KI 001 031 Summissoque Bethsabee in terram vultu, adoravit regem, dicens: Vivat dominus meus David in æternum. 011 1KI 001 032 Dixit quoque rex David: Vocate mihi Sadoc sacerdotem, et Nathan prophetam, et Banaiam filium Ioiadæ. Qui cum ingressi fuissent coram rege, 011 1KI 001 033 dixit ad eos: Tollite vobiscum servos domini vestri, et imponite Salomonem filium meum super mulam meam: et ducite eum in Gihon. 011 1KI 001 034 Et ungat eum ibi Sadoc sacerdos, et Nathan propheta in regem super Israel: et canetis buccina, atque dicetis: Vivat rex Salomon. 011 1KI 001 035 Et ascendetis post eum, et veniet, et sedebit super solium meum, et ipse regnabit pro me: illique præcipiam ut sit dux super Israel, et super Iudam. 011 1KI 001 036 Et respondit Banaias filius Ioiadæ, regi, dicens: Amen: sic loquatur Dominus Deus domini mei regis. 011 1KI 001 037 Quomodo fuit Dominus cum domino meo rege, sic sit cum Salomone, et sublimius faciat solium eius a solio domini mei regis David. 011 1KI 001 038 Descendit ergo Sadoc sacerdos, et Nathan propheta, et Banaias filius Ioiadæ, et Cerethi, et Phelethi: et imposuerunt Salomonem super mulam regis David, et adduxerunt eum in Gihon. 011 1KI 001 039 Sumpsitque Sadoc sacerdos cornu olei de tabernaculo, et unxit Salomonem: et cecinerunt buccina, et dixit omnis populus: Vivat rex Salomon. 011 1KI 001 040 Et ascendit universa multitudo post eum, et populus canentium tibiis, et lætantium gaudio magno, et insonuit terra a clamore eorum. 011 1KI 001 041 Audivit autem Adonias, et omnes, qui invitati fuerant ab eo, iamque convivium finitum erat: sed et Ioab, audita voce tubæ, ait: Quid sibi vult clamor civitatis tumultuantis? 011 1KI 001 042 Adhuc illo loquente, Ionathas filius Abiathar sacerdotis venit: cui dixit Adonias: Ingredere, quia vir fortis es, et bona nuncians. 011 1KI 001 043 Responditque Ionathas Adoniæ: Nequaquam: dominus enim noster rex David regem constituit Salomonem: 011 1KI 001 044 misitque cum eo Sadoc sacerdotem, et Nathan prophetam, et Banaiam filium Ioiadæ, et Cerethi, et Phelethi, et imposuerunt eum super mulam regis. 011 1KI 001 045 Unxeruntque eum Sadoc sacerdos, et Nathan propheta regem in Gihon: et ascenderunt inde lætantes, et insonuit civitas: hæc est vox, quam audistis. 011 1KI 001 046 Sed et Salomon sedet super solium regni. 011 1KI 001 047 Et ingressi servi regis benedixerunt domino nostro regi David, dicentes: Amplificet Deus nomen Salomonis super nomen tuum, et magnificet thronus eius super thronum tuum. Et adoravit rex in lectulo suo: 011 1KI 001 048 et locutus est: Benedictus Dominus Deus Israel, qui dedit hodie sedentem in solio meo, videntibus oculis meis. 011 1KI 001 049 Territi sunt ergo, et surrexerunt omnes, qui invitati fuerant ab Adonia, et ivit unusquisque in viam suam. 011 1KI 001 050 Adonias autem timens Salomonem, surrexit, et abiit, tenuitque cornu altaris. 011 1KI 001 051 Et nunciaverunt Salomoni, dicentes: Ecce Adonias timens regem Salomonem, tenuit cornu altaris, dicens: Iuret mihi rex Salomon hodie, quod non interficiat servum suum gladio. 011 1KI 001 052 Dixitque Salomon: Si fuerit vir bonus, non cadet ne unus quidem capillus eius in terram: sin autem malum inventum fuerit in eo, morietur. 011 1KI 001 053 Misit ergo rex Salomon, et eduxit eum ab altari: et ingressus adoravit regem Salomonem: dixitque ei Salomon: Vade in domum tuam. 011 1KI 002 001 Appropinquaverunt autem dies David ut moreretur, præcepitque Salomoni filio suo, dicens: 011 1KI 002 002 Ego ingredior viam universæ terræ: confortare, et esto vir. 011 1KI 002 003 Et observa custodias Domini Dei tui, ut ambules in viis eius, ut custodias ceremonias eius, et præcepta eius, et iudicia, et testimonia, sicut scriptum est in lege Moysi: ut intelligas universa quæ facis, et quocumque te verteris: 011 1KI 002 004 ut confirmet Dominus sermones suos, quos locutus est de me, dicens: Si custodierint filii tui vias suas, et ambulaverint coram me in veritate, in omni corde suo, et in omni anima sua, non auferetur tibi vir de solio Israel. 011 1KI 002 005 Tu quoque nosti quæ fecerit mihi Ioab filius Sarviæ, quæ fecerit duobus principibus exercitus Israel, Abner filio Ner, et Amasæ filio Iether: quos occidit, et effudit sanguinem belli in pace, et posuit cruorem prælii in balteo suo, qui erat circa lumbos eius, et in calceamento suo, quod erat in pedibus eius. 011 1KI 002 006 Facies ergo iuxta sapientiam tuam, et non deduces canitiem eius pacifice ad inferos. (Sheol h7585) 011 1KI 002 007 Sed et filiis Berzellai Galaaditis reddes gratiam, eruntque comedentes in mensa tua: occurrerunt enim mihi quando fugiebam a facie Absalom fratris tui. 011 1KI 002 008 Habes quoque apud te Semei filium Gera filii Iemini de Bahurim, qui maledixit mihi maledictione pessima, quando ibam ad castra: sed quia descendit mihi in occursum cum transirem Iordanem, et iuravi ei per Dominum, dicens: Non te interficiam gladio: 011 1KI 002 009 tu noli pati eum esse innoxium. Vir autem sapiens es, ut scias quæ facies ei, deducesque canos eius cum sanguine ad inferos. (Sheol h7585) 011 1KI 002 010 Dormivit igitur David cum patribus suis, et sepultus est in Civitate David. 011 1KI 002 011 Dies autem, quibus regnavit David super Israel, quadraginta anni sunt: in Hebron regnavit septem annis: in Ierusalem, triginta tribus. 011 1KI 002 012 Salomon autem sedit super thronum David patris sui, et firmatum est regnum eius nimis. 011 1KI 002 013 Et ingressus est Adonias filius Haggith ad Bethsabee matrem Salomonis. Quæ dixit ei: Pacificusne est ingressus tuus? Qui respondit: Pacificus. 011 1KI 002 014 Addiditque: Sermo mihi est ad te. Cui ait: Loquere. Et ille: 011 1KI 002 015 Tu, inquit, nosti, quia meum erat regnum, et me præposuerat omnis Israel sibi in regem: sed translatum est regnum, et factum est fratris mei: a Domino enim constitutum est ei. 011 1KI 002 016 Nunc ergo petitionem unam precor a te; ne confundas faciem meam. Quæ dixit ad eum: Loquere. 011 1KI 002 017 Et ille ait: Precor ut dicas Salomoni regi (neque enim negare tibi quidquam potest) ut det mihi Abisag Sunamitidem uxorem. 011 1KI 002 018 Et ait Bethsabee: Bene, ego loquar pro te regi. 011 1KI 002 019 Venit ergo Bethsabee ad regem Salomonem, ut loqueretur ei pro Adonia: et surrexit rex in occursum eius, adoravitque eam, et sedit super thronum suum: positusque est thronus matri regis, quæ sedit ad dexteram eius. 011 1KI 002 020 Dixitque ei: Petitionem unam parvulam ego deprecor a te, ne confundas faciem meam. Et dixit ei rex: Pete mater mea: neque enim fas est ut avertam faciem tuam. 011 1KI 002 021 Quæ ait: Detur Abisag Sunamitis Adoniæ fratri tuo uxor. 011 1KI 002 022 Responditque rex Salomon, et dixit matri suæ: Quare postulas Abisag Sunamitidem Adoniæ? Postula ei et regnum: ipse est enim frater meus maior me, et habet Abiathar sacerdotem, et Ioab filium Sarviæ. 011 1KI 002 023 Iuravit itaque rex Salomon per Dominum, dicens: Hæc faciat mihi Deus, et hæc addat, quia contra animam suam locutus est Adonias verbum hoc. 011 1KI 002 024 Et nunc vivit Dominus, qui firmavit me, et collocavit me super solium David patris mei, et qui fecit mihi domum, sicut locutus est, quia hodie occidetur Adonias. 011 1KI 002 025 Misitque rex Salomon per manum Banaiæ filii Ioiadæ, qui interfecit eum, et mortuus est. 011 1KI 002 026 Abiathar quoque sacerdoti dixit rex: Vade in Anathoth ad agrum tuum, equidem vir mortis es: sed hodie te non interficiam, quia portasti arcam Domini Dei coram David patre meo, et sustinuisti laborem in omnibus, in quibus laboravit pater meus. 011 1KI 002 027 Eiecit ergo Salomon Abiathar, ut non esset sacerdos Domini, ut impleretur sermo Domini, quem locutus est super domum Heli in Silo. 011 1KI 002 028 Venit autem nuncius ad Ioab, quod Ioab declinasset post Adoniam, et post Salomonem non declinasset: fugit ergo Ioab in tabernaculum Domini, et apprehendit cornu altaris. 011 1KI 002 029 Nunciatumque est regi Salomoni quod fugisset Ioab in tabernaculum Domini, et esset iuxta altare: misitque Salomon Banaiam, filium Ioiadæ, dicens: Vade, interfice eum. 011 1KI 002 030 Et venit Banaias ad tabernaculum Domini, et dixit ei: Hæc dicit rex: Egredere. Qui ait: Non egrediar, sed hic moriar. Renunciavit Banaias regi sermonem, dicens: Hæc locutus est Ioab, et hæc respondit mihi. 011 1KI 002 031 Dixitque ei rex: Fac sicut locutus est: et interfice eum, et sepeli, et amovebis sanguinem innocentem, qui effusus est a Ioab, a me, et a domo patris mei. 011 1KI 002 032 Et reddet Dominus sanguinem eius super caput eius, quia interfecit duos viros iustos, melioresque se: et occidit eos gladio, patre meo David ignorante, Abner filium Ner principem militiæ Israel, et Amasam filium Iether principem exercitus Iuda: 011 1KI 002 033 et revertetur sanguis illorum in caput Ioab, et in caput seminis eius in sempiternum. David autem et semini eius, et domui, et throno illius sit pax usque in æternum a Domino. 011 1KI 002 034 Ascendit itaque Banaias filius Ioiadæ, et aggressus eum interfecit: sepultusque est in domo sua in deserto. 011 1KI 002 035 Et constituit rex Banaiam filium Ioiadæ pro eo super exercitum, et Sadoc sacerdotem posuit pro Abiathar. 011 1KI 002 036 Misit quoque rex, et vocavit Semei, dixitque ei: Ædifica tibi domum in Ierusalem, et habita ibi: et non egredieris inde huc atque illuc. 011 1KI 002 037 Quacumque autem die egressus fueris, et transieris Torrentem Cedron, scito te interficiendum: sanguis tuus erit super caput tuum. 011 1KI 002 038 Dixitque Semei regi: Bonus sermo. Sicut locutus est dominus meus rex, sic faciet servus tuus. Habitavit itaque Semei in Ierusalem diebus multis. 011 1KI 002 039 Factum est autem post annos tres ut fugerent servi Semei ad Achis filium Maacha regem Geth: nunciatumque est Semei quod servi eius issent in Geth. 011 1KI 002 040 Et surrexit Semei, et stravit asinum suum: ivitque ad Achis in Geth ad requirendum servos suos, et adduxit eos de Geth. 011 1KI 002 041 Nunciatum est autem Salomoni quod isset Semei in Geth de Ierusalem, et rediisset. 011 1KI 002 042 Et mittens vocavit eum, dixitque illi: Nonne testificatus sum tibi per Dominum, et prædixi tibi: Quacumque die egressus, ieris huc et illuc, scito te esse moriturum? Et respondisti mihi: Bonus sermo, quem audivi. 011 1KI 002 043 Quare ergo non custodisti iusiurandum Domini, et præceptum quod præceperam tibi? 011 1KI 002 044 Dixitque rex ad Semei: Tu nosti omne malum, cuius tibi conscium est cor tuum, quod fecisti David patri meo: reddidit Dominus malitiam tuam in caput tuum. 011 1KI 002 045 Et rex Salomon benedictus, et thronus David erit stabilis coram Domino usque in sempiternum. 011 1KI 002 046 Iussit itaque rex Banaiæ filio Ioiadæ: qui egressus, percussit eum, et mortuus est. 011 1KI 003 001 Confirmatum est igitur regnum in manu Salomonis, et affinitate coniunctus est Pharaoni regi Ægypti: accepit namque filiam eius, et adduxit in civitatem David, donec compleret ædificans domum suam, et domum Domini, et murum Ierusalem per circuitum. 011 1KI 003 002 Attamen populus immolabat in excelsis: non enim ædificatum erat templum nomini Domini usque in diem illum. 011 1KI 003 003 Dilexit autem Salomon Dominum, ambulans in præceptis David patris sui, excepto quod in excelsis immolabat, et accendebat thymiama. 011 1KI 003 004 Abiit itaque in Gabaon, ut immolaret ibi: illud quippe erat excelsum maximum: mille hostias in holocaustum obtulit Salomon super altare illud in Gabaon. 011 1KI 003 005 Apparuit autem Dominus Salomoni per somnium nocte, dicens: Postula quod vis ut dem tibi. 011 1KI 003 006 Et ait Salomon: Tu fecisti cum servo tuo David patre meo misericordiam magnam, sicut ambulavit in conspectu tuo in veritate, et iustitia, et recto corde tecum: custodisti ei misericordiam tuam grandem, et dedisti ei filium sedentem super thronum eius, sicut est hodie. 011 1KI 003 007 Et nunc Domine Deus, tu regnare fecisti servum tuum pro David patre meo: ego autem sum puer parvulus, et ignorans egressum, et introitum meum. 011 1KI 003 008 Et servus tuus in medio est populi, quem elegisti, populi infiniti, qui numerari et supputari non potest præ multitudine. 011 1KI 003 009 Dabis ergo servo tuo cor docile, ut populum tuum iudicare possit, et discernere inter bonum et malum. Quis enim poterit iudicare populum istum, populum tuum hunc multum? 011 1KI 003 010 Placuit ergo sermo coram Domino, quod Salomon postulasset huiuscemodi rem. 011 1KI 003 011 Et dixit Dominus Salomoni: Quia postulasti verbum hoc, et non petisti tibi dies multos, nec divitias, aut animas inimicorum tuorum, sed postulasti tibi sapientiam ad discernendum iudicium: 011 1KI 003 012 ecce feci tibi secundum sermones tuos, et dedi tibi cor sapiens et intelligens, in tantum ut nullus ante te similis tui fuerit, nec post te surrecturus sit. 011 1KI 003 013 Sed et hæc, quæ non postulasti, dedi tibi: divitias scilicet, et gloriam, ut nemo fuerit similis tui in regibus cunctis retro diebus. 011 1KI 003 014 Si autem ambulaveris in viis meis, et custodieris præcepta mea, et mandata mea, sicut ambulavit pater tuus, longos faciam dies tuos. 011 1KI 003 015 Igitur evigilavit Salomon, et intellexit quod esset somnium: cumque venisset Ierusalem, stetit coram arca fœderis Domini, et obtulit holocausta, et fecit victimas pacificas, et grande convivium universis famulis suis. 011 1KI 003 016 Tunc venerunt duæ mulieres meretrices ad regem, steteruntque coram eo, 011 1KI 003 017 quarum una ait: Obsecro, mi domine: ego et mulier hæc habitabamus in domo una, et peperi apud eam in cubiculo. 011 1KI 003 018 Tertia autem die postquam ego peperi, peperit et hæc: et eramus simul, nullusque alius nobiscum in domo, exceptis nobis duabus. 011 1KI 003 019 Mortuus est autem filius mulieris huius nocte. Dormiens quippe oppressit eum. 011 1KI 003 020 Et consurgens intempestæ noctis silentio, tulit filium meum de latere meo ancillæ tuæ dormientis, et collocavit in sinu suo: suum autem filium, qui erat mortuus, posuit in sinu meo. 011 1KI 003 021 Cumque surrexissem mane ut darem lac filio meo, apparuit mortuus: quem diligentius intuens clara luce, deprehendi non esse meum quem genueram. 011 1KI 003 022 Responditque altera mulier: Non est ita ut dicis, sed filius tuus mortuus est, meus autem vivit. Econtrario illa dicebat: Mentiris: filius quippe meus vivit, et filius tuus mortuus est. Atque in hunc modum contendebant coram rege. 011 1KI 003 023 Tunc rex ait: Hæc dicit, Filius meus vivit, et filius tuus mortuus est. Et ista respondit: Non, sed filius tuus mortuus est, meus autem vivit. 011 1KI 003 024 Dixit ergo rex: Afferte mihi gladium. Cumque attulissent gladium coram rege, 011 1KI 003 025 Dividite, inquit, infantem vivum in duas partes, et date dimidiam partem uni, et dimidiam partem alteri. 011 1KI 003 026 Dixit autem mulier, cuius filius erat vivus, ad regem: (commota sunt quippe viscera eius super filio suo) Obsecro domine, date illi infantem vivum, et nolite interficere eum. Econtrario illa dicebat: Nec mihi, nec tibi sit, sed dividatur. 011 1KI 003 027 Respondit rex, et ait: Date huic infantem vivum, et non occidatur: hæc est enim mater eius. 011 1KI 003 028 Audivit itaque omnis Israel iudicium quod iudicasset rex, et timuerunt regem, videntes sapientiam Dei esse in eo ad faciendum iudicium. 011 1KI 004 001 Erat autem rex Salomon regnans super omnem Israel: 011 1KI 004 002 et hi principes quos habebat: Azarias filius Sadoc sacerdotis: 011 1KI 004 003 Elihoreph, et Ahia filii Sisa scribæ: Iosaphat filius Ahilud a commentariis: 011 1KI 004 004 Banaias filius Ioiadæ super exercitum: Sadoc autem, et Abiathar sacerdotes. 011 1KI 004 005 Azarias filius Nathan super eos qui assistebant regi: Zabud filius Nathan sacerdos, amicus regis: 011 1KI 004 006 et Ahisar præpositus domus: et Adoniram filius Abda super tributa. 011 1KI 004 007 Habebat autem Salomon duodecim præfectos super omnem Israel, qui præbebant annonam regi et domui eius: per singulos enim menses in anno, singuli necessaria ministrabant. 011 1KI 004 008 Et hæc nomina eorum: Benhur, in monte Ephraim. 011 1KI 004 009 Bendecar, in Macces, et in Salebim, et in Bethsames, et in Elon, et in Bethanan. 011 1KI 004 010 Benhesed in Aruboth: ipsius erat Socho, et omnis terra Epher. 011 1KI 004 011 Benabinadab, cuius omnis Nephath Dor, Tapheth filiam Salomonis habebat uxorem. 011 1KI 004 012 Bana filius Ahilud regebat Thanac et Mageddo, et universam Bethsan, quæ est iuxta Sarthana subter Iezrael, a Bethsan usque Abelmehula e regione Iecmaan. 011 1KI 004 013 Bengaber in Ramoth Galaad: habebat Avothiair filii Manasse in Galaad, ipse præerat in omni regione Argob, quæ est in Basan, sexaginta civitatibus magnis atque muratis, quæ habebant seras æreas. 011 1KI 004 014 Ahinadab filius Addo præerat in Manaim. 011 1KI 004 015 Achimaas in Nephthali: sed et ipse habebat Basemath filiam Salomonis in coniugio. 011 1KI 004 016 Baana filius Husi, in Aser, et in Baloth. 011 1KI 004 017 Iosaphat filius Pharue, in Issachar. 011 1KI 004 018 Semei filius Ela, in Beniamin. 011 1KI 004 019 Gaber filius Uri, in terra Galaad, in terra Sehon regis Amorrhæi et Og regis Basan, super omnia quæ erant in illa terra. 011 1KI 004 020 Iuda et Israel innumerabiles, sicut arena maris in multitudine: comedentes, et bibentes, atque lætantes. 011 1KI 004 021 Salomon autem erat in ditione sua, habens omnia regna a flumine terræ Philisthiim usque ad terminum Ægypti: offerentium sibi munera, et servientium ei cunctis diebus vitæ eius. 011 1KI 004 022 Erat autem cibus Salomonis per dies singulos triginta cori similæ, et sexaginta cori farinæ, 011 1KI 004 023 decem boves pingues, et viginti boves pascuales, et centum arietes, excepta venatione cervorum, caprearum, atque bubalorum, et avium altilium. 011 1KI 004 024 Ipse enim obtinebat omnem regionem, quæ erat trans flumen, a Thaphsa usque ad Gazan, et cunctos reges illarum regionum: et habebat pacem ex omni parte in circuitu. 011 1KI 004 025 Habitabatque Iuda, et Israel absque timore ullo, unusquisque sub vite sua, et sub ficu sua, a Dan usque Bersabee cunctis diebus Salomonis. 011 1KI 004 026 Et habebat Salomon quadraginta millia præsepia equorum currilium, et duodecim millia equestrium. 011 1KI 004 027 Nutriebantque eos supradicti regis præfecti: sed et necessaria mensæ regis Salomonis cum ingenti cura præbebant in tempore suo. 011 1KI 004 028 Hordeum quoque, et paleas equorum, et iumentorum deferebant in locum ubi erat rex, iuxta constitutum sibi. 011 1KI 004 029 Dedit quoque Deus sapientiam Salomoni et prudentiam multam nimis, et latitudinem cordis quasi arenam, quæ est in littore maris. 011 1KI 004 030 Et præcedebat sapientia Salomonis sapientiam omnium Orientalium et Ægyptiorum, 011 1KI 004 031 et erat sapientior cunctis hominibus: sapientior Ethan Ezrahita, et Heman, et Chalcol, et Dorda filiis Mahol: et erat nominatus in universis gentibus per circuitum. 011 1KI 004 032 Locutus est quoque Salomon tria millia parabolas: et fuerunt carmina eius quinque et mille. 011 1KI 004 033 Et disputavit super lignis a cedro, quæ est in Libano, usque ad hyssopum, quæ egreditur de pariete: et disseruit de iumentis, et volucribus, et reptilibus, et piscibus. 011 1KI 004 034 Et veniebant de cunctis populis ad audiendam sapientiam Salomonis, et ab universis regibus terræ, qui audiebant sapientiam eius. 011 1KI 005 001 Misit quoque Hiram rex Tyri servos suos ad Salomonem: audivit enim quod ipsum unxissent regem pro patre eius: quia amicus fuerat Hiram David omni tempore. 011 1KI 005 002 Misit autem Salomon ad Hiram, dicens: 011 1KI 005 003 Tu scis voluntatem David patris mei, et quia non potuerit ædificare domum nomini Domini Dei sui propter bella imminentia per circuitum, donec daret Dominus eos sub vestigio pedum eius. 011 1KI 005 004 Nunc autem requiem dedit Dominus Deus meus mihi per circuitum: et non est satan, neque occursus malus. 011 1KI 005 005 Quam ob rem cogito ædificare templum nomini Domini Dei mei, sicut locutus est Dominus David patri meo, dicens: Filius tuus, quem dabo pro te super solium tuum, ipse ædificabit domum nomini meo. 011 1KI 005 006 Præcipe igitur ut præcidant mihi servi tui cedros de Libano, et servi mei sint cum servis tuis: mercedem autem servorum tuorum dabo tibi quamcumque petieris: scis enim quomodo non est in populo meo vir qui noverit ligna cædere sicut Sidonii. 011 1KI 005 007 Cum ergo audisset Hiram verba Salomonis, lætatus est valde, et ait: Benedictus Dominus Deus hodie, qui dedit David filium sapientissimum super populum hunc plurimum. 011 1KI 005 008 Et misit Hiram ad Salomonem, dicens: Audivi quæcumque mandasti mihi: ego faciam omnem voluntatem tuam in lignis cedrinis et abiegnis. 011 1KI 005 009 Servi mei deponent ea de Libano ad mare: et ego componam ea in ratibus in mari usque ad locum, quem significaveris mihi; et applicabo ea ibi, et tu tolles ea: præbebisque necessaria mihi, ut detur cibus domui meæ. 011 1KI 005 010 Itaque Hiram dabat Salomoni ligna cedrina, et ligna abiegna, iuxta omnem voluntatem eius. 011 1KI 005 011 Salomon autem præbebat Hiram coros tritici, viginti millia, in cibum domui eius, et viginti coros purissimi olei: hæc tribuebat Salomon Hiram per singulos annos. 011 1KI 005 012 Dedit quoque Dominus sapientiam Salomoni, sicut locutus est ei: et erat pax inter Hiram et Salomonem, et percusserunt ambo fœdus. 011 1KI 005 013 Elegitque rex Salomon operarios de omni Israel, et erat indictio triginta millia virorum. 011 1KI 005 014 Mittebatque eos in Libanum, decem millia per menses singulos vicissim, ita ut duobus mensibus essent in domibus suis: et Adoniram erat super huiuscemodi indictione. 011 1KI 005 015 Fueruntque Salomoni septuaginta millia eorum qui onera portabant, et octoginta millia latomorum in monte: 011 1KI 005 016 absque præpositis qui præerant singulis operibus, numero trium millium, et trecentorum præcipientium populo et his qui faciebant opus. 011 1KI 005 017 Præcepitque rex, ut tollerent lapides grandes, lapides pretiosos in fundamentum templi, et quadrarent eos: 011 1KI 005 018 quos dolaverunt cæmentarii Salomonis, et cæmentarii Hiram: porro Giblii præparaverunt ligna et lapides ad ædificandam domum. 011 1KI 006 001 Factum est ergo quadringentesimo et octogesimo anno egressionis filiorum Israel de Terra Ægypti, in anno quarto, mense Zio, (ipse est mensis secundus) regni Salomonis super Israel, ædificari cœpit domus Domino. 011 1KI 006 002 Domus autem, quam ædificabat rex Salomon Domino, habebat sexaginta cubitos in longitudine, et viginti cubitos in latitudine, et triginta cubitos in altitudine. 011 1KI 006 003 Et porticus erat ante templum viginti cubitorum longitudinis, iuxta mensuram latitudinis templi: et habebat decem cubitos latitudinis ante faciem templi. 011 1KI 006 004 Fecitque in templo fenestras obliquas. 011 1KI 006 005 Et ædificavit super parietem templi tabulata per gyrum, in parietibus domus per circuitum templi et oraculi, et fecit latera in circuitu. 011 1KI 006 006 Tabulatum, quod subter erat, quinque cubitos habebat latitudinis, et medium tabulatum sex cubitorum latitudinis, et tertium tabulatum septem habens cubitos latitudinis. Trabes autem posuit in domo per circuitum forinsecus, ut non hærerent muris templi. 011 1KI 006 007 Domus autem cum ædificaretur, de lapidibus dolatis atque perfectis ædificata est: et malleus, et securis, et omne ferramentum non sunt audita in domo cum ædificaretur. 011 1KI 006 008 Ostium lateris medii in parte erat domus dextræ: et per cochleam ascendebant in medium cœnaculum, et a medio in tertium. 011 1KI 006 009 Et ædificavit domum, et consummavit eam: texit quoque domum laquearibus cedrinis. 011 1KI 006 010 Et ædificavit tabulatum super omnem domum quinque cubitis altitudinis, et operuit domum lignis cedrinis. 011 1KI 006 011 Et factus est sermo Domini ad Salomonem, dicens: 011 1KI 006 012 Domus hæc, quam ædificas, si ambulaveris in præceptis meis, et iudicia mea feceris, et custodieris omnia mandata mea, gradiens per ea: firmabo sermonem meum tibi, quem locutus sum ad David patrem tuum. 011 1KI 006 013 Et habitabo in medio filiorum Israel, et non derelinquam populum meum Israel. 011 1KI 006 014 Igitur ædificavit Salomon domum, et consummavit eam. 011 1KI 006 015 Et ædificavit parietes domus intrinsecus, tabulatis cedrinis, a pavimento domus usque ad summitatem parietum, et usque ad laquearia, operuit lignis cedrinis intrinsecus: et texit pavimentum domus tabulis abiegnis. 011 1KI 006 016 Ædificavitque viginti cubitorum ad posteriorem partem templi tabulata cedrina, a pavimento usque ad superiora: et fecit interiorem domum oraculi in Sanctum Sanctorum. 011 1KI 006 017 Porro quadraginta cubitorum erat ipsum templum pro foribus oraculi. 011 1KI 006 018 Et cedro omnis domus intrinsecus vestiebatur, habens tornaturas, et iuncturas suas fabrefactas et cælaturas eminentes: omnia cedrinis tabulis vestiebantur: nec omnino lapis apparere poterat in pariete. 011 1KI 006 019 Oraculum autem in medio domus, in interiori parte fecerat, ut poneret ibi arcam fœderis Domini. 011 1KI 006 020 Porro oraculum habebat viginti cubitos longitudinis, et viginti cubitos latitudinis, et viginti cubitos altitudinis: et operuit illud atque vestivit auro purissimo. Sed et altare vestivit cedro. 011 1KI 006 021 Domum quoque ante oraculum operuit auro purissimo, et affixit laminas clavis aureis. 011 1KI 006 022 Nihilque erat in templo quod non auro tegeretur: sed et totum altare oraculi texit auro. 011 1KI 006 023 Et fecit in oraculo duos cherubim de lignis olivarum, decem cubitorum altitudinis. 011 1KI 006 024 Quinque cubitorum ala cherub una, et quinque cubitorum ala cherub altera: id est, decem cubitos habentes, a summitate alæ unius usque ad alæ alterius summitatem. 011 1KI 006 025 Decem quoque cubitorum erat cherub secundus: in mensura pari, et opus unum erat in duobus cherubim, 011 1KI 006 026 id est, altitudinem habebat unus cherub decem cubitorum, et similiter cherub secundus. 011 1KI 006 027 Posuitque cherubim in medio templi interioris: extendebant autem alas suas cherubim, et tangebat ala una parietem, et ala cherub secundi tangebat parietem alterum: alæ autem alteræ in media parte templi se invicem contingebant. 011 1KI 006 028 Texit quoque cherubim auro. 011 1KI 006 029 Et omnes parietes templi per circuitum sculpsit variis cælaturis et torno: et fecit in eis cherubim, et palmas, et picturas varias, quasi prominentes de pariete, et egredientes. 011 1KI 006 030 Sed et pavimentum domus texit auro intrinsecus et extrinsecus. 011 1KI 006 031 Et in ingressu oraculi fecit ostiola de lignis olivarum, postesque angulorum quinque. 011 1KI 006 032 Et duo ostia de lignis olivarum: et sculpsit in eis picturam cherubim, et palmarum species, et anaglypha valde prominentia: et texit ea auro: et operuit tam cherubim quam palmas, et cetera, auro. 011 1KI 006 033 Fecitque in introitu templi postes de lignis olivarum quadrangulatos: 011 1KI 006 034 et duo ostia de lignis abiegnis altrinsecus: et utrumque ostium duplex erat, et se invicem tenens aperiebatur. 011 1KI 006 035 Et sculpsit cherubim, et palmas, et cælaturas valde eminentes: operuitque omnia laminis aureis opere quadro ad regulam. 011 1KI 006 036 Et ædificavit atrium interius tribus ordinibus lapidum politorum, et uno ordine lignorum cedri. 011 1KI 006 037 Anno quarto fundata est domus Domini in mense Zio: 011 1KI 006 038 et in anno undecimo, mense Bul (ipse est mensis octavus) perfecta est domus in omni opere suo, et in universis utensilibus suis: ædificavitque eam annis septem. 011 1KI 007 001 Domum autem suam ædificavit Salomon tredecim annis, et ad perfectum usque perduxit. 011 1KI 007 002 Ædificavit quoque domum saltus Libani, centum cubitorum longitudinis, et quinquaginta cubitorum latitudinis, et triginta cubitorum altitudinis: et quattuor deambulacra inter columnas cedrinas: ligna quippe cedrina exciderat in columnas. 011 1KI 007 003 Et tabulatis cedrinis vestivit totam cameram, quæ quadraginta quinque columnis sustentabatur. Unus autem ordo habebat columnas quindecim 011 1KI 007 004 contra se invicem positas, 011 1KI 007 005 et e regione se respicientes, æquali spatio inter columnas, et super columnas quadrangulata ligna in cunctis æqualia. 011 1KI 007 006 Et porticum columnarum fecit quinquaginta cubitorum longitudinis, et triginta cubitorum latitudinis: et alteram porticum in facie maioris porticus: et columnas, et epistylia super columnas. 011 1KI 007 007 Porticum quoque solii, in qua tribunal est, fecit: et texit lignis cedrinis a pavimento usque ad summitatem. 011 1KI 007 008 Et domuncula, in qua sedebatur ad iudicandum, erat in media porticu, simili opere. Domum quoque fecit filiæ Pharaonis (quam uxorem duxerat Salomon) tali opere, quali et hanc porticum. 011 1KI 007 009 Omnia lapidibus pretiosis, qui ad normam quandam atque mensuram tam intrinsecus quam extrinsecus serrati erant: a fundamento usque ad summitatem parietum, et extrinsecus usque ad atrium maius. 011 1KI 007 010 Fundamenta autem de lapidibus pretiosis, lapidibus magnis decem sive octo cubitorum. 011 1KI 007 011 Et desuper lapides pretiosi æqualis mensuræ secti erant, similiterque de cedro. 011 1KI 007 012 Et atrium maius rotundum trium ordinum de lapidibus sectis, et unius ordinis de dolata cedro: necnon et in atrio domus Domini interiori, et in porticu domus. 011 1KI 007 013 Misit quoque rex Salomon, et tulit Hiram de Tyro, 011 1KI 007 014 filium mulieris viduæ de tribu Nephthali, patre Tyrio, artificem ærarium, et plenum sapientia, et intelligentia, et doctrina ad faciendum omne opus ex ære. Qui cum venisset ad regem Salomonem, fecit omne opus eius. 011 1KI 007 015 Et finxit duas columnas æreas, decem et octo cubitorum altitudinis columnam unam: et linea duodecim cubitorum ambiebat columnam utramque. 011 1KI 007 016 Duo quoque capitella fecit, quæ ponerentur super capita columnarum, fusilia ex ære: quinque cubitorum altitudinis capitellum unum, et quinque cubitorum altitudinis capitellum alterum: 011 1KI 007 017 et quasi in modum retis, et catenarum sibi invicem miro opere contextarum. Utrumque capitellum columnarum fusile erat: septena versuum retiacula in capitello uno, et septena retiacula in capitello altero. 011 1KI 007 018 Et perfecit columnas, et duos ordines per circuitum retiaculorum singulorum, ut tegerent capitella, quæ erant super summitatem, malogranatorum: eodem modo fecit et capitello secundo. 011 1KI 007 019 Capitella autem, quæ erant super capita columnarum, quasi opere lilii fabricata erant in porticu quattuor cubitorum. 011 1KI 007 020 Et rursum alia capitella in summitate columnarum desuper iuxta mensuram columnæ contra retiacula: malogranatorum autem ducenti ordines erant in circuitu capitelli secundi. 011 1KI 007 021 Et statuit duas columnas in porticu templi: cumque statuisset columnam dexteram, vocavit eam nomine Iachin: similiter erexit columnam secundam: et vocavit nomen eius Booz. 011 1KI 007 022 Et super capita columnarum opus in modum lilii posuit: perfectumque est opus columnarum. 011 1KI 007 023 Fecit quoque mare fusile decem cubitorum a labio usque ad labium, rotundum in circuitu: quinque cubitorum altitudo eius, et resticula triginta cubitorum cingebat illud per circuitum. 011 1KI 007 024 Et sculptura subter labium circuibat illud decem cubitis ambiens mare: duo ordines sculpturarum striatarum erant fusiles. 011 1KI 007 025 Et stabat super duodecim boves, e quibus tres respiciebant ad Aquilonem, et tres ad Occidentem, et tres ad Meridiem, et tres ad Orientem, et mare super eos desuper erat: quorum posteriora universa intrinsecus latitabant. 011 1KI 007 026 Grossitudo autem luteris, trium unciarum erat: labiumque eius, quasi labium calicis, et folium repandi lilii: duo millia batos capiebat. 011 1KI 007 027 Et fecit decem bases æneas, quattuor cubitorum longitudinis bases singulas, et quattuor cubitorum latitudinis, et trium cubitorum altitudinis. 011 1KI 007 028 Et ipsum opus basium, interrasile erat: et sculpturæ inter iuncturas. 011 1KI 007 029 Et inter coronulas et plectas, leones et boves et cherubim: et in iuncturis similiter desuper: et subter leones, et boves quasi lora ex ære dependentia. 011 1KI 007 030 Et quattuor rotæ per bases singulas, et axes ærei: et per quattuor partes quasi humeruli subter luterem fusiles, contra se invicem respectantes. 011 1KI 007 031 Os quoque luteris intrinsecus erat in capitis summitate: et quod forinsecus apparebat, unius cubiti erat totum rotundum, pariterque habebat unum cubitum et dimidium: in angulis autem columnarum variæ cælaturæ erant: et media intercolumnia, quadrata non rotunda. 011 1KI 007 032 Quattuor quoque rotæ, quæ per quattuor angulos basis erant, cohærebant sibi subter basim: una rota habebat altitudinis cubitum et semis. 011 1KI 007 033 Tales autem rotæ erant quales solent in curru fieri: et axes earum, et radii, et canthi, et modioli, omnia fusilia. 011 1KI 007 034 Nam et humeruli illi quattuor per singulos angulos basis unius, ex ipsa basi fusiles et coniuncti erant. 011 1KI 007 035 In summitate autem basis erat quædam rotunditas dimidii cubiti, ita fabrefacta, ut luter desuper posset imponi, habens cælaturas suas, variasque sculpturas ex semetipsa. 011 1KI 007 036 Sculpsit quoque in tabulatis illis, quæ erant ex ære, et in angulis, cherubim, et leones, et palmas, quasi in similitudinem hominis stantis, ut non cælata, sed apposita per circuitum viderentur. 011 1KI 007 037 In hunc modum fecit decem bases, fusura una, et mensura, sculpturaque consimili. 011 1KI 007 038 Fecit quoque decem luteres æneos: quadraginta batos capiebat luter unus, eratque quattuor cubitorum: singulos quoque luteres per singulas, id est, decem bases, posuit. 011 1KI 007 039 Et constituit decem bases, quinque ad dexteram partem templi, et quinque ad sinistram: mare autem posuit ad dexteram partem templi contra Orientem ad Meridiem. 011 1KI 007 040 Fecit ergo Hiram lebetes, et scutras, et hamulas, et perfecit omne opus regis Salomonis in templo Domini. 011 1KI 007 041 Columnas duas, et funiculos capitellorum super capitella columnarum duos: et retiacula duo, ut operirent duos funiculos, qui erant super capita columnarum. 011 1KI 007 042 Et malogranata quadringenta in duobus retiaculis: duos versus malogranatorum in retiaculis singulis, ad operiendos funiculos capitellorum, qui erant super capita columnarum. 011 1KI 007 043 Et bases decem, et luteres decem super bases. 011 1KI 007 044 Et mare unum, et boves duodecim subter mare. 011 1KI 007 045 Et lebetes, et scutras, et hamulas. Omnia vasa, quæ fecit Hiram regi Salomoni in domo Domini, de auricalco erant. 011 1KI 007 046 In campestri regione Iordanis fudit ea rex in argillosa terra, inter Sochoth et Sarthan. 011 1KI 007 047 Et posuit Salomon omnia vasa: propter multitudinem autem nimiam non erat pondus æris. 011 1KI 007 048 Fecitque Salomon omnia vasa in domo Domini: altare aureum, et mensam, super quam ponerentur panes propositionis, auream: 011 1KI 007 049 et candelabra aurea, quinque ad dexteram, et quinque ad sinistram contra oraculum ex auro puro: et quasi lilii flores, et lucernas desuper aureas: et forcipes aureos, 011 1KI 007 050 et hydrias, et fuscinulas, et phialas, et mortariola, et thuribula, de auro purissimo: et cardines ostiorum domus interioris Sancti Sanctorum, et ostiorum domus templi, ex auro erant. 011 1KI 007 051 Et perfecit omne opus quod faciebat Salomon in domo Domini, et intulit quæ sanctificaverat David pater suus, argentum et aurum, et vasa, reposuitque in thesauris domus Domini. 011 1KI 008 001 Tunc congregati sunt omnes maiores natu Israel cum principibus tribuum, et duces familiarum filiorum Israel ad regem Salomonem in Ierusalem: ut deferrent arcam fœderis Domini, de civitate David, id est, de Sion. 011 1KI 008 002 Convenitque ad regem Salomonem universus Israel in mense Ethanim, in solemni die, ipse est mensis septimus. 011 1KI 008 003 Veneruntque cuncti senes de Israel, et tulerunt arcam sacerdotes, 011 1KI 008 004 et portaverunt arcam Domini, et tabernaculum fœderis, et omnia vasa Sanctuarii, quæ erant in tabernaculo: et ferebant ea sacerdotes et Levitæ. 011 1KI 008 005 Rex autem Salomon, et omnis multitudo Israel, quæ convenerat ad eum, gradiebatur cum illo ante arcam, et immolabant oves et boves absque æstimatione et numero. 011 1KI 008 006 Et intulerunt sacerdotes arcam fœderis Domini in locum suum, in oraculum templi, in Sanctum Sanctorum subter alas cherubim. 011 1KI 008 007 Siquidem cherubim expandebant alas super locum arcæ, et protegebant arcam, et vectes eius desuper. 011 1KI 008 008 Cumque eminerent vectes, et apparerent summitates eorum foris Sanctuarium ante oraculum, non apparebant ultra extrinsecus, qui et fuerunt ibi usque in præsentem diem. 011 1KI 008 009 In arca autem non erat aliud nisi duæ tabulæ lapideæ, quas posuerat in ea Moyses in Horeb, quando pepigit Dominus fœdus cum filiis Israel, cum egrederentur de Terra Ægypti. 011 1KI 008 010 Factum est autem, cum exissent sacerdotes de Sanctuario, nebula implevit domum Domini, 011 1KI 008 011 et non poterant sacerdotes stare et ministrare propter nebulam: impleverat enim gloria Domini domum Domini. 011 1KI 008 012 Tunc ait Salomon: Dominus dixit ut habitaret in nebula. 011 1KI 008 013 Ædificans ædificavi domum in habitaculum tuum, firmissimum solium tuum in sempiternum. 011 1KI 008 014 Convertitque rex faciem suam, et benedixit omni ecclesiæ Israel: omnia enim ecclesia Israel stabat. 011 1KI 008 015 Et ait Salomon: Benedictus Dominus Deus Israel, qui locutus est ore suo ad David patrem meum, et in manibus eius perfecit, dicens: 011 1KI 008 016 A die, qua eduxi populum meum Israel de Ægypto, non elegi civitatem de universis tribubus Israel, ut ædificaretur domus, et esset nomen meum ibi: sed elegi David ut esset super populum meum Israel. 011 1KI 008 017 Voluitque David pater meus ædificare domum nomini Domini Dei Israel: 011 1KI 008 018 et ait Dominus ad David patrem meum: Quod cogitasti in corde tuo ædificare domum nomini meo, bene fecisti, hoc ipsum mente tractans. 011 1KI 008 019 Verumtamen tu non ædificabis mihi domum, sed filius tuus, qui egredietur de renibus tuis, ipse ædificabit domum nomini meo. 011 1KI 008 020 Confirmavit Dominus sermonem suum, quem locutus est: stetique pro David patre meo, et sedi super thronum Israel, sicut locutus est Dominus: et ædificavi domum nomini Domini Dei Israel. 011 1KI 008 021 Et constitui ibi locum arcæ, in qua fœdus Domini est, quod percussit cum patribus nostris, quando egressi sunt de Terra Ægypti. 011 1KI 008 022 Stetit autem Salomon ante altare Domini in conspectu ecclesiæ Israel, et expandit manus suas in cælum, 011 1KI 008 023 et ait: Domine Deus Israel, non est similis tui Deus in cælo desuper, et super terram deorsum: qui custodis pactum et misericordiam servis tuis, qui ambulant coram te in toto corde suo. 011 1KI 008 024 Qui custodisti servo tuo David patri meo quæ locutus es ei: ore locutus es, et manibus perfecisti, ut hæc dies probat. 011 1KI 008 025 Nunc igitur Domine Deus Israel, conserva famulo tuo David patri meo quæ locutus es ei, dicens: Non auferetur de te vir coram me, qui sedeat super thronum Israel: ita tamen si custodierint filii tui viam suam, ut ambulent coram me sicut tu ambulasti in conspectu meo. 011 1KI 008 026 Et nunc Domine Deus Israel firmentur verba tua, quæ locutus es servo tuo David patri meo. 011 1KI 008 027 Ergone putandum est quod vere Deus habitet super terram? Si enim cælum, et cæli cælorum te capere non possunt, quanto magis domus hæc, quam ædificavi? 011 1KI 008 028 Sed respice ad orationem servi tui, et ad preces eius Domine Deus meus: audi hymnum et orationem, quam servus tuus orat coram te hodie: 011 1KI 008 029 ut sint oculi tui aperti super domum hanc nocte ac die: super domum, de qua dixisti: Erit nomen meum ibi: ut exaudias orationem, quam orat in loco isto ad te servus tuus. 011 1KI 008 030 Ut exaudias deprecationem servi tui et populi tui Israel, quodcumque oraverint in loco isto, et exaudies in loco habitaculi tui in cælo, et cum exaudieris, propitius eris. 011 1KI 008 031 Si peccaverit homo in proximum suum, et habuerit aliquod iuramentum, quo teneatur astrictus; et venerit propter iuramentum coram altari tuo in domum tuam, 011 1KI 008 032 tu exaudies in cælo: et facies, et iudicabis servos tuos, condemnans impium, et reddens viam suam super caput eius, iustificansque iustum, et retribuens ei secundum iustitiam suam. 011 1KI 008 033 Si fugerit populus tuus Israel inimicos suos (quia peccaturus est tibi) et agentes pœnitentiam, et confitentes nomini tuo, venerint, et oraverint, et deprecati te fuerint in domo hac; 011 1KI 008 034 exaudi in cælo, et dimitte peccatum populi tui Israel, et reduces eos in terram, quam dedisti patribus eorum. 011 1KI 008 035 Si clausum fuerit cælum, et non pluerit propter peccata eorum, et orantes in loco isto, pœnitentiam egerint nomini tuo, et a peccatis suis conversi fuerint propter afflictionem suam: 011 1KI 008 036 exaudi eos in cælo, et dimitte peccata servorum tuorum, et populi tui Israel: et ostende eis viam bonam per quam ambulent, et da pluviam super terram tuam, quam dedisti populo tuo in possessionem. 011 1KI 008 037 Fames si oborta fuerit in terra, aut pestilentia, aut corruptus aer, aut ærugo, aut locusta, vel rubigo, et afflixerit eum inimicus eius portas obsidens, omnis plaga, universa infirmitas, 011 1KI 008 038 cuncta devotatio, et imprecatio, quæ acciderit omni homini de populo tuo Israel: si quis cognoverit plagam cordis sui, et expanderit manus suas in domo hac, 011 1KI 008 039 tu exaudies in cælo in loco habitationis tuæ, et repropitiaberis, et facies ut des unicuique secundum omnes vias suas, sicut videris cor eius (quia tu nosti solus cor omnium filiorum hominum) 011 1KI 008 040 ut timeant te cunctis diebus, quibus vivunt super faciem terræ, quam dedisti patribus nostris. 011 1KI 008 041 Insuper et alienigena, qui non est de populo tuo Israel, cum venerit de terra longinqua propter nomen tuum (audietur enim nomen tuum magnum, et manus tua fortis, et brachium tuum 011 1KI 008 042 extentum ubique) cum venerit ergo, et oraverit in hoc loco, 011 1KI 008 043 tu exaudies in cælo, in firmamento habitaculi tui et facies omnia, pro quibus invocaverit te alienigena: ut discant universi populi terrarum nomen tuum timere, sicut populus tuus Israel, et probent quia nomen tuum invocatum est super domum hanc, quam ædificavi. 011 1KI 008 044 Si egressus fuerit populus tuus ad bellum contra inimicos suos, per viam, quocumque miseris eos, orabunt te contra viam civitatis, quam elegisti, et contra domum, quam ædificavi nomini tuo, 011 1KI 008 045 et exaudies in cælo orationes eorum, et preces eorum, et facies iudicium eorum. 011 1KI 008 046 Quod si peccaverint tibi (non est enim homo qui non peccet) et iratus tradideris eos inimicis suis, et captivi ducti fuerint in terram inimicorum longe vel prope, 011 1KI 008 047 et egerint pœnitentiam in corde suo in loco captivitatis, et conversi deprecati te fuerint in captivitate sua, dicentes: Peccavimus, inique egimus, impie gessimus: 011 1KI 008 048 et reversi fuerint ad te in universo corde suo, et tota anima sua in terra inimicorum suorum, ad quam captivi ducti fuerint: et oraverint te contra viam terræ suæ, quam dedisti patribus eorum, et civitatis quam elegisti, et templi quod ædificavi nomini tuo: 011 1KI 008 049 exaudies in cælo, in firmamento solii tui orationes eorum, et preces eorum, et facies iudicium eorum: 011 1KI 008 050 et propitiaberis populo tuo qui peccavit tibi, et omnibus iniquitatibus eorum, quibus prævaricati sunt in te: et dabis misericordiam coram eis, qui eos captivos habuerint, ut misereantur eis. 011 1KI 008 051 Populus enim tuus est, et hereditas tua, quos eduxisti de Terra Ægypti, de medio fornacis ferreæ. 011 1KI 008 052 Ut sint oculi tui aperti ad deprecationem servi tui, et populi tui Israel, et exaudias eos in universis pro quibus invocaverint te. 011 1KI 008 053 Tu enim separasti eos tibi in hereditatem de universis populis terræ, sicut locutus es per Moysen servum tuum, quando eduxisti patres nostros de Ægypto Domine Deus. 011 1KI 008 054 Factum est autem, cum complesset Salomon orans Dominum omnem orationem, et deprecationem hanc, surrexit de conspectu altaris Domini: utrumque enim genu in terram fixerat, et manus expanderat in cælum. 011 1KI 008 055 Stetit ergo, et benedixit omni ecclesiæ Israel voce magna, dicens: 011 1KI 008 056 Benedictus Dominus, qui dedit requiem populo suo Israel, iuxta omnia quæ locutus est: non cecidit ne unus quidem sermo ex omnibus bonis, quæ locutus est per Moysen servum suum. 011 1KI 008 057 Sit Dominus Deus noster nobiscum, sicut fuit cum patribus nostris, non derelinquens nos, neque proiiciens. 011 1KI 008 058 Sed inclinet corda nostra ad se, ut ambulemus in universis viis eius, et custodiamus mandata eius, et ceremonias eius, et iudicia quæcumque mandavit patribus nostris. 011 1KI 008 059 Et sint sermones mei isti, quibus deprecatus sum coram Domino, appropinquantes Domino Deo nostro die ac nocte, ut faciat iudicium servo suo, et populo suo Israel per singulos dies: 011 1KI 008 060 ut sciant omnes populi terræ, quia Dominus ipse est Deus, et non est ultra absque eo. 011 1KI 008 061 Sit quoque cor nostrum perfectum cum Domino Deo nostro, ut ambulemus in decretis eius, et custodiamus mandata eius, sicut et hodie. 011 1KI 008 062 Igitur rex, et omnis Israel cum eo, immolabant victimas coram Domino. 011 1KI 008 063 Mactavitque Salomon hostias pacificas, quas immolavit Domino, boum viginti duo millia, et ovium centum viginti millia: et dedicaverunt templum Domini rex, et filii Israel. 011 1KI 008 064 In die illa sanctificavit rex medium atrii, quod erat ante domum Domini: fecit quippe holocaustum ibi, et sacrificium, et adipem pacificorum: quoniam altare æreum, quod erat coram Domino, minus erat, et capere non poterat holocaustum, et sacrificium, et adipem pacificorum. 011 1KI 008 065 Fecit ergo Salomon in tempore illo festivitatem celebrem, et omnis Israel cum eo, multitudo magna ab introitu Emath usque ad Rivum Ægypti, coram Domino Deo nostro, septem diebus et septem diebus, id est, quattuordecim diebus. 011 1KI 008 066 Et in die octava dimisit populos: qui benedicentes regi, profecti sunt in tabernacula sua lætantes, et alacri corde super omnibus bonis, quæ fecerat Dominus David servo suo, et Israel populo suo. 011 1KI 009 001 Factum est autem cum perfecisset Salomon ædificium domus Domini, et ædificium regis, et omne quod optaverat et voluerat facere, 011 1KI 009 002 apparuit ei Dominus secundo sicut apparuerat ei in Gabaon. 011 1KI 009 003 Dixitque Dominus ad eum: Exaudivi orationem tuam et deprecationem tuam, quam deprecatus es coram me: sanctificavi domum hanc, quam ædificasti, ut ponerem nomen meum ibi in sempiternum, et erunt oculi mei et cor meum ibi cunctis diebus. 011 1KI 009 004 Tu quoque si ambulaveris coram me, sicut ambulavit pater tuus, in simplicitate cordis, et in æquitate: et feceris omnia, quæ præcepit tibi, et legitima mea et iudicia mea servaveris, 011 1KI 009 005 ponam thronum regni tui super Israel in sempiternum, sicut locutus sum David patri tuo, dicens: Non auferetur vir de genere tuo de solio Israel. 011 1KI 009 006 Si autem aversione aversi fueritis vos et filii vestri, non sequentes me, nec custodientes mandata mea, et ceremonias meas, quas proposui vobis, sed abieritis et colueritis deos alienos, et adoraveritis eos: 011 1KI 009 007 auferam Israel de superficie terræ, quam dedi eis: et templum quod sanctificavi nomini meo, proiiciam a conspectu meo, eritque Israel in proverbium, et in fabulam cunctis populis. 011 1KI 009 008 Et domus hæc erit in exemplum: omnis, qui transierit per eam, stupebit, et sibilabit, et dicet: Quare fecit Dominus sic terræ huic, et domui huic? 011 1KI 009 009 Et respondebunt: Quia derelinquerunt Dominum Deum suum, qui eduxit patres eorum de Terra Ægypti, et secuti sunt deos alienos, et adoraverunt eos, et coluerunt eos: idcirco induxit Dominus super eos omne malum hoc. 011 1KI 009 010 Expletis autem annis viginti postquam ædificaverat Salomon duas domos, id est, domum Domini, et domum regis, 011 1KI 009 011 (Hiram rege Tyri præbente Salomoni ligna cedrina et abiegna, et aurum iuxta omne quod opus habuerat) tunc dedit Salomon Hiram viginti oppida in Terra Galilææ. 011 1KI 009 012 Et egressus est Hiram de Tyro, ut videret oppida, quæ dederat ei Salomon, et non placuerunt ei, 011 1KI 009 013 et ait: Hæcine sunt civitates, quas dedisti mihi, frater? Et appellavit eas terram Chabul, usque in diem hanc. 011 1KI 009 014 Misit quoque Hiram ad regem Salomonem centum viginti talenta auri. 011 1KI 009 015 Hæc est summa expensarum, quam obtulit rex Salomon ad ædificandam domum Domini et domum suam, et Mello, et murum Ierusalem, et Heser, et Mageddo et Gazer. 011 1KI 009 016 Pharao rex Ægypti ascendit, et cepit Gazar, succenditque eam igni: et Chananæum, qui habitabat in civitate, interfecit, et dedit eam in dotem filiæ suæ uxori Salomonis. 011 1KI 009 017 Ædificavit ergo Salomon Gazer, et Bethoron inferiorem, 011 1KI 009 018 et Balaath, et Palmiram in terra solitudinis. 011 1KI 009 019 Et omnes vicos, qui ad se pertinebant, et erant absque muro, munivit, et civitates curruum et civitates equitum, et quodcumque ei placuit ut ædificaret in Ierusalem, et in Libano, et in omni terra potestatis suæ. 011 1KI 009 020 Universum populum, qui remanserat de Amorrhæis, et Hethæis, et Pherezæis, et Hevæis, et Iebusæis, qui non sunt de filiis Israel: 011 1KI 009 021 horum filios, qui remanserant in terra, quos scilicet non potuerant filii Israel exterminare: fecit Salomon tributarios, usque in diem hanc. 011 1KI 009 022 De filiis autem Israel non constituit Salomon servire quemquam, sed erant viri bellatores, et ministri eius, et principes, et duces, et præfecti curruum et equorum. 011 1KI 009 023 Erant autem principes super omnia opera Salomonis præpositi quingenti quinquaginta, qui habebant subiectum populum, et statutis operibus imperabant. 011 1KI 009 024 Filia autem Pharaonis ascendit de civitate David in domum suam, quam ædificaverat ei Salomon: tunc ædificavit Mello. 011 1KI 009 025 Offerebat quoque Salomon tribus vicibus per annos singulos holocausta, et pacificas victimas super altare, quod ædificaverat Domino, et adolebat thymiama coram Domino: perfectumque est templum. 011 1KI 009 026 Classem quoque fecit rex Salomon in Asiongaber, quæ est iuxta Ailath in littore Maris Rubri, in Terra Idumææ. 011 1KI 009 027 Misitque Hiram in classe illa servos suos viros nauticos et gnaros maris, cum servis Salomonis. 011 1KI 009 028 Qui cum venissent in Ophir, sumptum inde aurum quadringentorum viginti talentorum, detulerunt ad regem Salomonem. 011 1KI 010 001 Sed et Regina Saba, audita fama Salomonis in nomine Domini, venit tentare eum in ænigmatibus. 011 1KI 010 002 Et ingressa Ierusalem multo cum comitatu, et divitiis, camelis portantibus aromata, et aurum infinitum nimis, et gemmas pretiosas, venit ad regem Salomonem, et locuta est ei universa quæ habebat in corde suo. 011 1KI 010 003 Et docuit eam Salomon omnia verba, quæ proposuerat: non fuit sermo, qui regem posset latere, et non responderet ei. 011 1KI 010 004 Videns autem regina Saba omnem sapientiam Salomonis, et domum, quam ædificaverat, 011 1KI 010 005 et cibos mensæ eius, et habitacula servorum, et ordines ministrantium, vestesque eorum, et pincernas, et holocausta, quæ offerebat in domo Domini: non habebat ultra spiritum. 011 1KI 010 006 Dixitque ad regem: Verus est sermo, quem audivi in terra mea 011 1KI 010 007 super sermonibus tuis, et super sapientia tua: et non credebam narrantibus mihi, donec ipsa veni, et vidi oculis meis, et probavi quod media pars mihi nunciata non fuerit: maior est sapientia et opera tua, quam rumor, quem audivi. 011 1KI 010 008 Beati viri tui, et beati servi tui, qui stant coram te semper, et audiunt sapientiam tuam. 011 1KI 010 009 Sit Dominus Deus tuus benedictus, cui complacuisti, et posuit te super thronum Israel, eo quod dilexerit Dominus Israel in sempiternum, et constituit te regem, ut faceres iudicium et iustitiam. 011 1KI 010 010 Dedit ergo regi centum viginti talenta auri, et aromata multa nimis, et gemmas pretiosas: non sunt allata ultra aromata tam multa, quam ea quæ dedit regina Saba regi Salomoni. 011 1KI 010 011 (Sed et classis Hiram, quæ portabat aurum de Ophir, attulit ex Ophir ligna thyina multa nimis, et gemmas pretiosas. 011 1KI 010 012 Fecitque rex de lignis thyinis fulcra domus Domini, et domus regiæ, et citharas lyrasque cantoribus: non sunt allata huiuscemodi ligna thyina, neque visa usque in præsentem diem.) 011 1KI 010 013 Rex autem Salomon dedit reginæ Saba omnia quæ voluit, et petivit ab eo: exceptis his, quæ ultro obtulerat ei munere regio. Quæ reversa est, et abiit in terram suam cum servis suis. 011 1KI 010 014 Erat autem pondus auri, quod afferebatur Salomoni per annos singulos, sexcentorum sexaginta sex talentorum auri: 011 1KI 010 015 excepto eo, quod afferebant viri, qui super vectigalia erant, et negotiatores, universique scruta vendentes, et omnes reges Arabiæ, ducesque terræ. 011 1KI 010 016 Fecit quoque rex Salomon ducenta scuta de auro purissimo, sexcentos auri siclos dedit in laminas scuti unius. 011 1KI 010 017 Et trecentas peltas ex auro probato: trecentæ minæ auri unam peltam vestiebant: posuitque eas rex in domo saltus Libani. 011 1KI 010 018 Fecit etiam rex Salomon thronum de ebore grandem: et vestivit eum auro fulvo nimis, 011 1KI 010 019 qui habebat sex gradus: et summitas throni rotunda erat in parte posteriori: et duæ manus hinc atque inde tenentes sedile: et duo leones stabant iuxta manus singulas. 011 1KI 010 020 Et duodecim leunculi stantes super sex gradus hinc atque inde: non est factum tale opus in universis regnis. 011 1KI 010 021 Sed et omnia vasa, quibus potabat rex Salomon, erant aurea: et universa supellex domus saltus Libani de auro purissimo: non erat argentum, nec alicuius pretii putabatur in diebus Salomonis, 011 1KI 010 022 quia classis regis per mare cum classe Hiram semel per tres annos ibat in Tharsis, deferens inde aurum, et argentum, et dentes elephantorum, et simias, et pavos. 011 1KI 010 023 Magnificatus est ergo rex Salomon super omnes reges terræ divitiis, et sapientia. 011 1KI 010 024 Et universa terra desiderabat vultum Salomonis, ut audiret sapientiam eius, quam dederat Deus in corde eius. 011 1KI 010 025 Et singuli deferebant ei munera, vasa argentea et aurea, vestes et arma bellica, aromata quoque, et equos et mulos per annos singulos. 011 1KI 010 026 Congregavitque Salomon currus et equites, et facti sunt ei milla quadringenti currus, et duodecim millia equitum: et disposuit eos per civitates munitas, et cum rege in Ierusalem. 011 1KI 010 027 Fecitque ut tanta esset abundantia argenti in Ierusalem, quanta et lapidum: et cedrorum præbuit multitudinem quasi sycomoros, quæ nascuntur in campestribus. 011 1KI 010 028 Et educebantur equi Salomoni de Ægypto, et de Coa. Negotiatores enim regis emebant de Coa, et statuto pretio perducebant. 011 1KI 010 029 Egrediebatur autem quadriga ex Ægypto sexcentis siclis argenti, et equus centum quinquaginta. Atque in hunc modum cuncti reges Hethæorum et Syriæ equos venundabant. 011 1KI 011 001 Rex autem Salomon adamavit mulieres alienigenas multas, filiam quoque Pharaonis, et Moabitidas, et Ammonitidas, Idumæas, et Sidonias, et Hethæas: 011 1KI 011 002 de gentibus, super quibus dixit Dominus filiis Israel: Non ingrediemini ad eas, neque de illis ingredientur ad vestras: certissime enim avertent corda vestra ut sequamini deos earum. His itaque copulatus est Salomon ardentissimo amore. 011 1KI 011 003 Fueruntque ei uxores quasi reginæ septingentæ, et concubinæ trecentæ: et averterunt mulieres cor eius. 011 1KI 011 004 Cumque iam esset senex, depravatum est cor eius per mulieres, ut sequeretur deos alienos: nec erat cor eius perfectum cum Domino Deo suo, sicut cor David patris eius. 011 1KI 011 005 Sed colebat Salomon Astarthen deam Sidoniorum, et Moloch idolum Ammonitarum. 011 1KI 011 006 Fecitque Salomon quod non placuerat coram Domino, et non adimplevit ut sequeretur Dominum, sicut David pater eius. 011 1KI 011 007 Tunc ædificavit Salomon fanum Chamos, idolo Moab, in monte qui est contra Ierusalem, et Moloch idolo filiorum Ammon. 011 1KI 011 008 Atque in hunc modum fecit universis uxoribus suis alienigenis, quæ adolebant thura, et immolabant diis suis. 011 1KI 011 009 Igitur iratus est Dominus Salomoni, quod aversa esset mens eius a Domino Deo Israel, qui apparuerat ei secundo, 011 1KI 011 010 et præceperat de verbo hoc ne sequeretur deos alienos, et non custodivit quæ mandavit ei Dominus. 011 1KI 011 011 Dixit itaque Dominus Salomoni: Quia habuisti hoc apud te, et non custodisti pactum meum, et præcepta mea, quæ mandavi tibi, dirumpens scindam regnum tuum, et dabo illud servo tuo. 011 1KI 011 012 Verumtamen in diebus tuis non faciam propter David patrem tuum: de manu filii tui scindam illud, 011 1KI 011 013 nec totum regnum auferam, sed tribum unam dabo filio tuo propter David servum meum, et Ierusalem quam elegi. 011 1KI 011 014 Suscitavit autem Dominus adversarium Salomoni Adad Idumæum de semine regio, qui erat in Edom. 011 1KI 011 015 Cum enim esset David in Idumæa, et ascendisset Ioab princeps militiæ ad sepeliendum eos, qui fuerant interfecti, et occidisset omnem masculinum in Idumæa 011 1KI 011 016 (sex enim mensibus ibi moratus est Ioad, et omnis Israel, donec interimeret omne masculinum in Idumæa) 011 1KI 011 017 fugit Adad ipse, et viri Idumæi de servis patris eius cum eo, ut ingrederetur Ægyptum: erat autem Adad puer parvulus. 011 1KI 011 018 Cumque surrexissent de Madian, venerunt in Pharan, tuleruntque secum viros de Pharan, et introierunt Ægyptum ad Pharaonem regem Ægypti: qui dedit ei domum, et cibos constituit, et terram delegavit. 011 1KI 011 019 Et invenit Adad gratiam coram Pharaone valde, in tantum ut daret ei uxorem, sororem uxoris suæ germanam Taphnes reginæ. 011 1KI 011 020 Genuitque ei soror Taphnes Genubath filium, et nutrivit eum Taphnes in domo Pharaonis: eratque Genubath habitans apud Pharaonem cum filiis eius. 011 1KI 011 021 Cumque audisset Adad in Ægypto, dormisse David cum patribus suis, et mortuum esse Ioab principem militiæ, dixit Pharaoni: Dimitte me, ut vadam in terram meam. 011 1KI 011 022 Dixitque ei Pharao: Qua enim re apud me indiges, ut quæras ire ad terram tuam? At ille respondit: Nulla: sed obsecro te ut dimittas me. 011 1KI 011 023 Suscitavit quoque ei Deus adversarium Razon filium Eliada, qui fugerat Adarezer regem Soba dominum suum: 011 1KI 011 024 et congregavit contra eum viros, et factus est princeps latronum cum interficeret eos David: abieruntque Damascum, et habitaverunt ibi, et constituerunt eum regem in Damasco, 011 1KI 011 025 eratque adversarius Israeli cunctis diebus Salomonis: et hoc est malum Adad, et odium contra Israel, regnavitque in Syria. 011 1KI 011 026 Ieroboam quoque filius Nabat, Ephrathæus, de Sareda, servus Salomonis, cuius mater erat nomine Sarva, mulier vidua: levavit manum contra regem. 011 1KI 011 027 Et hæc est causa rebellionis adversus eum, quia Salomon ædificavit Mello, et coæquavit voraginem civitatis David patris sui. 011 1KI 011 028 Erat autem Ieroboam vir fortis et potens: vidensque Salomon adolescentem bonæ indolis et industrium, constituerat eum præfectum super tributa universæ domus Ioseph. 011 1KI 011 029 Factum est igitur in tempore illo, ut Ieroboam egrederetur de Ierusalem, et inveniret eum Ahias Silonites propheta in via, opertus pallio novo: erant autem duo tantum in agro. 011 1KI 011 030 Apprehendensque Ahias pallium suum novum, quo coopertus erat, scidit in duodecim partes. 011 1KI 011 031 Et ait ad Ieroboam: Tolle tibi decem scissuras: hæc enim dicit Dominus Deus Israel: Ecce ego scindam regnum de manu Salomonis, et dabo tibi decem tribus. 011 1KI 011 032 Porro una tribus remanebit ei propter servum meum David, et Ierusalem civitatem, quam elegi ex omnibus tribubus Israel: 011 1KI 011 033 eo quod dereliquerit me, et adoraverit Astarthen deam Sidoniorum, et Chamos deum Moab, et Moloch deum filiorum Ammon: et non ambulaverit in viis meis, ut faceret iustitiam coram me, et præcepta mea, et iudicia sicut David pater eius. 011 1KI 011 034 Nec auferam omne regnum de manu eius, sed ducem ponam eum cunctis diebus vitæ suæ, propter David servum meum, quem elegi, qui custodivit mandata mea et præcepta mea. 011 1KI 011 035 Auferam autem regnum de manu filii eius, et dabo tibi decem tribus: 011 1KI 011 036 filio autem eius dabo tribum unam, ut remaneat lucerna David servo meo cunctis diebus coram me in Ierusalem civitate, quam elegi ut esset nomen meum ibi. 011 1KI 011 037 Te autem assumam, et regnabis super omnia, quæ desiderat anima tua, erisque rex super Israel. 011 1KI 011 038 Si igitur audieris omnia, quæ præcepero tibi, et ambulaveris in viis meis, et feceris quod rectum est coram me, custodiens mandata mea et præcepta mea, sicut fecit David servus meus: ero tecum, et ædificabo tibi domum fidelem, quomodo ædificavi David domum, et tradam tibi Israel: 011 1KI 011 039 et affligam semen David super hoc, verumtamen non cunctis diebus. 011 1KI 011 040 Voluit ergo Salomon interficere Ieroboam: qui surrexit, et aufugit in Ægyptum ad Sesac regem Ægypti, et fuit in Ægypto usque ad mortem Salomonis. 011 1KI 011 041 Reliquum autem verborum Salomonis, et omnia quæ fecit, et sapientia eius: ecce universa scripta sunt in Libro verborum dierum Salomonis. 011 1KI 011 042 Dies autem, quos regnavit Salomon in Ierusalem super omnem Israel, quadraginta anni sunt. 011 1KI 011 043 Dormivitque Salomon cum patribus suis, et sepultus est in Civitate David patris sui, regnavitque Roboam filius eius pro eo. 011 1KI 012 001 Venit autem Roboam in Sichem: illuc enim congregatus erat omnis Israel ad constituendum eum regem. 011 1KI 012 002 At vero Ieroboam filius Nabat, cum adhuc esset in Ægypto profugus a facie regis Salomonis, audita morte eius, reversus est de Ægypto. 011 1KI 012 003 Miseruntque et vocaverunt eum: venit ergo Ieroboam, et omnis multitudo Israel, et locuti sunt ad Roboam, dicentes: 011 1KI 012 004 Pater tuus durissimum iugum imposuit nobis: tu itaque nunc imminue paululum de imperio patris tui durissimo, et de iugo gravissimo, quod imposuit nobis, et serviemus tibi. 011 1KI 012 005 Qui ait eis: Ite usque ad tertium diem, et revertimini ad me. Cumque abiisset populus, 011 1KI 012 006 iniit consilium rex Roboam cum senioribus, qui assistebant coram Salomone patre eius, cum adhuc viveret, et ait: Quod datis mihi consilium, ut respondeam populo huic? 011 1KI 012 007 Qui dixerunt ei: Si hodie obedieris populo huic, et servieris, et petitioni eorum cesseris, locutusque fueris ad eos verba lenia, erunt tibi servi cunctis diebus. 011 1KI 012 008 Qui dereliquit consilium senum, quod dederant ei, et adhibuit adolescentes, qui nutriti fuerant cum eo, et assistebant illi, 011 1KI 012 009 dixitque ad eos: Quod mihi datis consilium, ut respondeam populo huic, qui dixerunt mihi: Levius fac iugum quod imposuit pater tuus super nos? 011 1KI 012 010 Et dixerunt ei iuvenes qui nutriti fuerant cum eo: Sic loqueris populo huic, qui locuti sunt ad te, dicentes: Pater tuus aggravavit iugum nostrum, tu releva nos. Sic loqueris ad eos: Minimus digitus meus grossior est dorso patris mei. 011 1KI 012 011 Et nunc pater meus posuit super vos iugum grave, ego autem addam super iugum vestrum: pater meus cecidit vos flagellis, ego autem cædam vos scorpionibus 011 1KI 012 012 Venit ergo Ieroboam, et omnis populus ad Roboam die tertia, sicut locutus fuerat rex, dicens: Revertimini ad me die tertia. 011 1KI 012 013 Responditque rex populo dura, derelicto consilio seniorum, quod ei dederant, 011 1KI 012 014 et locutus est eis secundum consilium iuvenum, dicens: Pater meus aggravavit iugum vestrum, ego autem addam iugo vestro: pater meus cecidit vos flagellis, ego autem cædam vos scorpionibus. 011 1KI 012 015 Et non acquievit rex populo: quoniam aversatus fuerat eum Dominus, ut suscitaret verbum suum, quod locutus fuerat in manu Ahiæ Silonitæ, ad Ieroboam filium Nabat. 011 1KI 012 016 Videns itaque populus quod noluisset eos audire rex, respondit ei dicens: Quæ nobis pars in David? Vel quæ hereditas in filio Isai? Vade in tabernacula tua Israel, nunc vide domum tuam David. Et abiit Israel in tabernacula sua. 011 1KI 012 017 Super filios autem Israel, quicumque habitabant in civitatibus Iuda, regnavit Roboam. 011 1KI 012 018 Misit ergo rex Roboam Aduram, qui erat super tributa: et lapidavit eum omnis Israel, et mortuus est. Porro rex Roboam festinus ascendit currum, et fugit in Ierusalem: 011 1KI 012 019 recessitque Israel a domo David, usque in præsentem diem. 011 1KI 012 020 Factum est autem cum audisset omnis Israel, quod reversus esset Ieroboam, miserunt, et vocaverunt eum congregato cœtu, et constituerunt eum regem super omnem Israel, nec secutus est quisquam domum David præter tribum Iuda solam. 011 1KI 012 021 Venit autem Roboam Ierusalem, et congregavit universam domum Iuda, et tribum Beniamin, centum octoginta millia electorum virorum bellatorum, ut pugnarent contra domum Israel, et reducerent regnum Roboam filio Salomonis. 011 1KI 012 022 Factus est autem sermo Domini ad Semeiam virum Dei, dicens: 011 1KI 012 023 Loquere ad Roboam filium Salomonis regem Iuda, et ad omnem domum Iuda, et Beniamin, et reliquos de populo, dicens: 011 1KI 012 024 Hæc dicit Dominus: Non ascendetis, neque bellabitis contra fratres vestros filios Israel: revertatur vir in domum suam, a me enim factum est verbum hoc. Audierunt sermonem Domini, et reversi sunt de itinere sicut eis præceperat Dominus. 011 1KI 012 025 Ædificavit autem Ieroboam Sichem in monte Ephraim, et habitavit ibi: et egressus inde ædificavit Phanuel. 011 1KI 012 026 Dixitque Ieroboam in corde suo: Nunc revertetur regnum ad domum David, 011 1KI 012 027 si ascenderit populus iste ut faciat sacrificia in domo Domini in Ierusalem: et convertetur cor populi huius ad dominum suum Roboam regem Iuda, interficientque me, et revertentur ad eum. 011 1KI 012 028 Et excogitato consilio fecit duos vitulos aureos, et dixit eis: Nolite ultra ascendere in Ierusalem: Ecce dii tui Israel, qui te eduxerunt de Terra Ægypti. 011 1KI 012 029 Posuitque unum in Bethel, et alterum in Dan: 011 1KI 012 030 et factum est verbum hoc in peccatum: ibat enim populus ad adorandum vitulum usque in Dan. 011 1KI 012 031 Et fecit fana in excelsis, et sacerdotes de extremis populi, qui non erant de filiis Levi. 011 1KI 012 032 Constituitque diem sollemnem in mense octavo, quintadecima die mensis, in similitudinem sollemnitatis, quæ celebrabatur in Iuda. Et ascendens altare, similiter fecit in Bethel, ut immolaret vitulis, quos fabricatus fuerat: constituitque in Bethel sacerdotes excelsorum, quæ fecerat. 011 1KI 012 033 Et ascendit super altare quod extruxerat in Bethel, quintadecima die mensis octavi, quem finxerat de corde suo: et fecit sollemnitatem filiis Israel, et ascendit super altare, ut adoleret incensum. 011 1KI 013 001 Et ecce vir Dei venit de Iuda in sermone Domini in Bethel, Ieroboam stante super altare, et thus iaciente. 011 1KI 013 002 Et exclamavit contra altare in sermone Domini, et ait: Altare, altare, hæc dicit Dominus: Ecce filius nascetur domui David, Iosias nomine, et immolabit super te sacerdotes excelsorum, qui nunc in te thura succendunt, et ossa hominum super te incendet. 011 1KI 013 003 Deditque in illa die signum, dicens: Hoc erit signum quod locutus est Dominus: Ecce altare scindetur, et effundetur cinis qui in eo est. 011 1KI 013 004 Cumque audisset rex sermonem hominis Dei, quem inclamaverat contra altare in Bethel, extendit manum suam de altari, dicens: Apprehendite eum. Et exaruit manus eius, quam extenderat contra eum: nec valuit retrahere eam ad se. 011 1KI 013 005 Altare quoque scissum est, et effusus est cinis de altari, iuxta signum quod prædixerat vir Dei in sermone Domini. 011 1KI 013 006 Et ait rex ad virum Dei: Deprecare faciem Domini Dei tui, et ora pro me, ut restituatur manus mea mihi. Oravitque vir Dei faciem Domini, et reversa est manus regis ad eum, et facta est sicut prius fuerat. 011 1KI 013 007 Locutus est autem rex ad virum Dei: Veni mecum domum ut prandeas, et dabo tibi munera. 011 1KI 013 008 Responditque vir Dei ad regem: Si dederis mihi mediam partem domus tuæ, non veniam tecum, nec comedam panem, neque bibam aquam in loco isto: 011 1KI 013 009 sic enim mandatum est mihi in sermone Domini præcipientis: Non comedes panem, neque bibes aquam, nec reverteris per viam qua venisti. 011 1KI 013 010 Abiit ergo per aliam viam, et non est reversus per iter, quo venerat in Bethel. 011 1KI 013 011 Prophetes autem quidam senex habitabat in Bethel, ad quem venerunt filii sui, et narraverunt ei omnia opera, quæ fecerat vir Dei illa die in Bethel: et verba quæ locutus fuerat ad regem, narraverunt patri suo. 011 1KI 013 012 Et dixit eis pater eorum: Per quam viam abiit? Ostenderunt ei filii sui viam, per quam abierat vir Dei, qui venerat de Iuda. 011 1KI 013 013 Et ait filiis suis: Sternite mihi asinum. Qui cum stravissent, ascendit, 011 1KI 013 014 et abiit post virum Dei, et invenit eum sedentem subtus terebinthum: et ait illi: Tune es vir Dei qui venisti de Iuda? Respondit ille: Ego sum. 011 1KI 013 015 Dixitque ad eum: Veni mecum domum, ut comedas panem. 011 1KI 013 016 Qui ait: Non possum reverti, neque venire tecum, nec comedam panem, neque bibam aquam in loco isto: 011 1KI 013 017 quia locutus est Dominus ad me in sermone Domini, dicens: Non comedes panem, et non bibes aquam ibi, nec reverteris per viam, qua ieris. 011 1KI 013 018 Qui ait illi: Et ego propheta sum similis tui: et Angelus locutus est mihi in sermone Domini, dicens: Reduc eum tecum in domum tuam, ut comedat panem, et bibat aquam. Fefellit eum, 011 1KI 013 019 et reduxit secum: comedit ergo panem in domo eius, et bibit aquam. 011 1KI 013 020 Cumque sederent ad mensam, factus est sermo Domini ad prophetam, qui reduxerat eum. 011 1KI 013 021 Et exclamavit ad virum Dei, qui venerat de Iuda, dicens: Hæc dicit Dominus: Quia non obediens fuisti ori Domini, et non custodisti mandatum, quod præcepit tibi Dominus Deus tuus, 011 1KI 013 022 et reversus es, et comedisti panem, et bibisti aquam in loco in quo præcepit tibi ne comederes panem, neque biberes aquam, non inferetur cadaver tuum in sepulchrum patrum tuorum. 011 1KI 013 023 Cumque comedisset et bibisset, stravit asinum suum prophetæ, quem reduxerat. 011 1KI 013 024 Qui cum abiisset, invenit eum leo in via, et occidit, et erat cadaver eius proiectum in itinere: asinus autem stabat iuxta illum, et leo stabat iuxta cadaver. 011 1KI 013 025 Et ecce, viri transeuntes viderunt cadaver proiectum in via, et leonem stantem iuxta cadaver. Et venerunt et divulgaverunt in civitate, in qua prophetes ille senex habitabat. 011 1KI 013 026 Quod cum audisset propheta ille, qui reduxerat eum de via, ait: Vir Dei est, qui inobediens fuit ori Domini, et tradidit eum Dominus leoni, et confregit eum, et occidit iuxta verbum Domini, quod locutus est ei. 011 1KI 013 027 Dixitque ad filios suos: Sternite mihi asinum. Qui cum stravissent, 011 1KI 013 028 et ille abiisset, invenit cadaver eius proiectum in via, et asinum et leonem stantem iuxta cadaver: non comedit leo de cadavere, nec læsit asinum. 011 1KI 013 029 Tulit ergo prophetes cadaver viri Dei, et posuit illud super asinum, et reversus intulit in civitatem prophetæ senis ut plangeret eum. 011 1KI 013 030 Et posuit cadaver eius in sepulchro suo: et planxerunt eum: Heu, heu, mi frater! 011 1KI 013 031 Cumque planxissent eum, dixit ad filios suos: Cum mortuus fuero, sepelite me in sepulchro, in quo vir Dei sepultus est: iuxta ossa eius ponite ossa mea. 011 1KI 013 032 Profecto enim veniet sermo, quem prædixit in sermone Domini contra altare quod est in Bethel, et contra omnia fana excelsorum, quæ sunt in urbibus Samariæ. 011 1KI 013 033 Post verba hæc non est reversus Ieroboam de via sua pessima, sed econtrario fecit de novissimis populi sacerdotes excelsorum: quicumque volebat, implebat manum suam, et fiebat sacerdos excelsorum. 011 1KI 013 034 Et propter hanc causam peccavit domus Ieroboam, et eversa est, et deleta de superficie terræ. 011 1KI 014 001 In tempore illo ægrotavit Abia filius Ieroboam. 011 1KI 014 002 Dixitque Ieroboam uxori suæ: Surge, et commuta habitum, ne cognoscaris quod sis uxor Ieroboam: et vade in Silo, ubi est Ahias propheta, qui locutus est mihi, quod regnaturus essem super populum hunc. 011 1KI 014 003 Tolle quoque in manu tua decem panes, et crustulam, et vas mellis, et vade ad illum: ipse enim indicabit tibi quid eventurum sit puero huic. 011 1KI 014 004 Fecit ut dixerat, uxor Ieroboam: et consurgens abiit in Silo, et venit in domum Ahiæ: at ille non poterat videre, quia caligaverant oculi eius præ senectute. 011 1KI 014 005 Dixit autem Dominus ad Ahiam: Ecce uxor Ieroboam ingreditur ut consulat te super filio suo qui ægrotat. Hæc et hæc loqueris ei. Cum ergo illa intraret, et dissimularet se esse quæ erat, 011 1KI 014 006 audivit Ahias sonitum pedum eius introeuntis per ostium, et ait: Ingredere uxor Ieroboam: quare aliam te esse simulas? Ego autem missus sum ad te durus nuncius. 011 1KI 014 007 Vade, et dic Ieroboam: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Quia exaltavi te de medio populi, et dedi te ducem super populum meum Israel: 011 1KI 014 008 et scidi regnum domus David, et dedi illud tibi, et non fuisti sicut servus meus David, qui custodivit mandata mea, et secutus est me in toto corde suo, faciens quod placitum esset in conspectu meo: 011 1KI 014 009 sed operatus es mala super omnes, qui fuerunt ante te, et fecisti tibi deos alienos et conflatiles, ut me ad iracundiam provocares, me autem proiecisti post corpus tuum: 011 1KI 014 010 idcirco ecce ego inducam mala super domum Ieroboam, et percutiam de Ieroboam mingentem ad parietem, et clausum, et novissimum in Israel: et mundabo reliquias domus Ieroboam, sicut mundari solet fimus usque ad purum. 011 1KI 014 011 Qui mortui fuerint de Ieroboam in civitate, comedent eos canes: qui autem mortui fuerint in agro, vorabunt eos aves cæli: quia Dominus locutus est. 011 1KI 014 012 Tu igitur surge, et vade in domum tuam: et in ipso introitu pedum tuorum in urbem, morietur puer, 011 1KI 014 013 et planget eum omnis Israel, et sepeliet: iste enim solus inferetur de Ieroboam in sepulchrum, quia inventus est super eo sermo bonus a Domino Deo Israel, in domo Ieroboam. 011 1KI 014 014 Constituet autem sibi Dominus regem super Israel, qui percutiet domum Ieroboam in hac die, et in hoc tempore: 011 1KI 014 015 et percutiet Dominus Deus Israel, sicut moveri solet arundo in aqua: et evellet Israel de terra bona hac, quam dedit patribus eorum, et ventilabit eos trans Flumen: quia fecerunt sibi lucos, ut irritarent Dominum. 011 1KI 014 016 Et tradet Dominus Israel propter peccata Ieroboam, qui peccavit, et peccare fecit Israel. 011 1KI 014 017 Surrexit itaque uxor Ieroboam, et abiit, et venit in Thersa: cumque illa ingrederetur limen domus, puer mortuus est. 011 1KI 014 018 Et sepelierunt eum: et planxit eum omnis Israel iuxta sermonem Domini, quem locutus est in manu servi sui Ahiæ prophetæ. 011 1KI 014 019 Reliqua autem verborum Ieroboam, quomodo pugnaverit, et quomodo regnaverit, ecce scripta sunt in Libro verborum dierum regum Israel. 011 1KI 014 020 Dies autem, quibus regnavit Ieroboam, viginti duo anni sunt: et dormivit cum patribus suis: regnavitque Nadab filius eius pro eo. 011 1KI 014 021 Porro Roboam filius Salomonis regnavit in Iuda. Quadraginta et unius anni erat Roboam, cum regnare cœpisset: decem et septem annos regnavit in Ierusalem civitate, quam elegit Dominus ut poneret nomen suum ibi, ex omnibus tribubus Israel. Nomen autem matris eius Naama Ammanitis. 011 1KI 014 022 Et fecit Iudas malum coram Domino, et irritaverunt eum super omnibus, quæ fecerant patres eorum in peccatis suis, quæ peccaverunt. 011 1KI 014 023 Ædificaverunt enim et ipsi sibi aras, et statuas, et lucos super omnem collem excelsum, et subter omnem arborem frondosam: 011 1KI 014 024 sed et effeminati fuerunt in terra, feceruntque omnes abominationes gentium, quas attrivit Dominus ante faciem filiorum Israel. 011 1KI 014 025 In quinto autem anno regni Roboam, ascendit Sesac rex Ægypti in Ierusalem, 011 1KI 014 026 et tulit thesauros domus Domini, et thesauros regios, et universa diripuit: scuta quoque aurea, quæ fecerat Salomon: 011 1KI 014 027 pro quibus fecit rex Roboam scuta ærea, et tradidit ea in manum ducum scutariorum, et eorum qui excubabant ante ostium domus regis. 011 1KI 014 028 Cumque ingrederetur rex in domum Domini, portabant ea qui præeundi habebant officium: et postea reportabant ad armamentarium scutariorum. 011 1KI 014 029 Reliqua autem sermonum Roboam, et omnia quæ fecit, ecce scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Iuda. 011 1KI 014 030 Fuitque bellum inter Roboam et Ieroboam cunctis diebus. 011 1KI 014 031 Dormivitque Roboam cum patribus suis, et sepultus est cum eis in civitate David: nomen autem matris eius Naama Ammanitis: et regnavit Abiam filius eius pro eo. 011 1KI 015 001 Igitur in octavo decimo anno regni Ieroboam filii Nabat, regnavit Abiam super Iudam. 011 1KI 015 002 Tribus annis regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Maacha filia Abessalom. 011 1KI 015 003 Ambulavitque in omnibus peccatis patris sui, quæ fecerat ante eum: nec erat cor eius perfectum cum Domino Deo suo, sicut cor David patris eius. 011 1KI 015 004 Sed propter David dedit ei Dominus Deus suus lucernam in Ierusalem, ut suscitaret filium eius post eum, et statueret Ierusalem: 011 1KI 015 005 eo quod fecisset David rectum in oculis Domini, et non declinasset ab omnibus, quæ præceperat ei cunctis diebus vitæ suæ, excepto sermone Uriæ Hethæi. 011 1KI 015 006 Attamen bellum fuit inter Roboam, et Ieroboam omni tempore vitæ eius. 011 1KI 015 007 Reliqua autem sermonum Abiam, et omnia quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Iuda? Fuitque prælium inter Abiam et inter Ieroboam. 011 1KI 015 008 Et dormivit Abiam cum patribus suis, et sepelierunt eum in civitate David: regnavitque Asa filius eius pro eo. 011 1KI 015 009 In anno ergo vigesimo Ieroboam regis Israel regnavit Asa rex Iuda, 011 1KI 015 010 et quadraginta et uno anno regnavit in Ierusalem. Nomen matris eius Maacha, filia Abessalom. 011 1KI 015 011 Et fecit Asa rectum ante conspectum Domini, sicut David pater eius: 011 1KI 015 012 et abstulit effeminatos de terra, purgavitque universas sordes idolorum, quæ fecerant patres eius. 011 1KI 015 013 Insuper et Maacham matrem suam amovit, ne esset princeps in sacris Priapi, et in luco eius, quem consecraverat: subvertitque specum eius, et confregit simulacrum turpissimum, et combussit in Torrente Cedron: 011 1KI 015 014 excelsa autem non abstulit. Verumtamen cor Asa perfectum erat cum Domino cunctis diebus suis: 011 1KI 015 015 et intulit ea, quæ sanctificaverat pater suus, et voverat, in domum Domini, argentum et aurum, et vasa. 011 1KI 015 016 Bellum autem erat inter Asa, et Baasa regem Israel cunctis diebus eorum. 011 1KI 015 017 Ascendit quoque Baasa rex Israel in Iudam, et ædificavit Rama, ut non posset quispiam egredi vel ingredi de parte Asa regis Iuda. 011 1KI 015 018 Tollens itaque Asa omne argentum, et aurum, quod remanserat in thesauris domus Domini, et in thesauris domus regiæ, et dedit illud in manus servorum suorum: et misit ad Benadad filium Tabremon filii Hezion, regem Syriæ, qui habitabat in Damasco, dicens: 011 1KI 015 019 Fœdus est inter me et te, et inter patrem meum et patrem tuum: ideo misit tibi munera, argentum et aurum: et peto ut venias, et irritum facias fœdus, quod habes cum Baasa rege Israel, et recedat a me. 011 1KI 015 020 Acquiescens Benadad regi Asa, misit principes exercitus sui in civitates Israel, et percusserunt Ahion, et Dan, et Abeldomum Maacha, et universam Cenneroth, omnes scilicet Terram Nephthali. 011 1KI 015 021 Quod cum audisset Baasa, intermisit ædificare Rama, et reversus est in Thersa. 011 1KI 015 022 Rex autem Asa nuncium misit in omnem Iudam, dicens: Nemo sit excusatus. Et tulerunt lapides de Rama, et ligna eius, quibus ædificaverat Baasa, et extruxit de eis rex Asa Gabaa Beniamin, et Maspha. 011 1KI 015 023 Reliqua autem omnium sermonum Asa, et universæ fortitudines eius, et cuncta quæ fecit, et civitates, quas extruxit, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Iuda? Verumtamen in tempore senectutis suæ doluit pedes. 011 1KI 015 024 Et dormivit cum patribus suis, et sepultus est cum eis in Civitate David patris sui. Regnavitque Iosaphat filius eius pro eo. 011 1KI 015 025 Nadab vero filius Ieroboam regnavit super Israel anno secundo Asa regis Iuda: regnavitque super Israel duobus annis. 011 1KI 015 026 Et fecit quod malum est in conspectu Domini, et ambulavit in viis patris sui, et in peccatis eius, quibus peccare fecit Israel. 011 1KI 015 027 Insidiatus est autem ei Baasa filius Ahiæ de domo Issachar, et percussit eum in Gebbethon, quæ est urbs Philisthinorum: siquidem Nadab et omnis Israel obsidebant Gebbethon. 011 1KI 015 028 Interfecit ergo illum Baasa in anno tertio Asa regis Iuda, et regnavit pro eo. 011 1KI 015 029 Cumque regnasset, percussit omnem domum Ieroboam: non dimisit ne unam quidem animam de semine eius, donec deleret eum iuxta verbum Domini, quod locutus fuerat in manu servi sui Ahiæ Silonitis, 011 1KI 015 030 propter peccata Ieroboam, quæ peccaverat, et quibus peccare fecerat Israel: et propter delictum, quo irritaverat Dominum Deum Israel. 011 1KI 015 031 Reliqua autem sermonum Nadab, et omnia quæ operatus est, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Israel? 011 1KI 015 032 Fuitque bellum inter Asa, et Baasa regem Israel cunctis diebus eorum. 011 1KI 015 033 Anno tertio Asa regis Iuda regnavit Baasa filius Ahiæ, super omnem Israel in Thersa vigintiquattuor annis. 011 1KI 015 034 Et fecit malum coram Domino, ambulavitque in via Ieroboam, et in peccatis eius, quibus peccare fecit Israel. 011 1KI 016 001 Factus est autem sermo Domini ad Iehu filium Hanani contra Baasa, dicens: 011 1KI 016 002 Pro eo quod exaltavi te de pulvere, et posui te ducem super populum meum Israel, tu autem ambulasti in via Ieroboam, et peccare fecisti populum meum Israel, ut me irritares in peccatis eorum: 011 1KI 016 003 ecce, ego demetam posteriora Baasa, et posteriora domus eius: et faciam domum tuam sicut domum Ieroboam filii Nabat. 011 1KI 016 004 Qui mortuus fuerat de Baasa in civitate, comedent eum canes: et qui mortuus fuerit ex eo in regione, comedent eum volucres cæli. 011 1KI 016 005 Reliqua autem sermonum Baasa, et quæcumque fecit, et prælia eius, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Israel? 011 1KI 016 006 Dormivit ergo Baasa cum patribus suis, sepultusque est in Thersa: et regnavit Ela filius eius pro eo. 011 1KI 016 007 Cum autem in manu Iehu filii Hanani prophetæ verbum Domini factum esset contra Baasa, et contra domum eius, et contra omne malum, quod fecerat coram Domino, ad irritandum eum in operibus manuum suarum, ut fieret sicut domus Ieroboam: ob hanc causam occidit eum, hoc est, Iehu filium Hanani, prophetam. 011 1KI 016 008 Anno vigesimo sexto Asa regis Iuda, regnavit Ela filius Baasa super Israel in Thersa duobus annis. 011 1KI 016 009 Et rebellavit contra eum servus suus Zambri, dux mediæ partis equitum: erat autem Ela in Thersa bibens, et temulentus in domo Arsa præfecti Thersa. 011 1KI 016 010 Irruens ergo Zambri, percussit, et occidit eum anno vigesimo septimo Asa regis Iuda, et regnavit pro eo. 011 1KI 016 011 Cumque regnasset, et sedisset super solium eius, percussit omnem domum Baasa, et non dereliquit ex ea mingentem ad parietem, et propinquos et amicos eius. 011 1KI 016 012 Delevitque Zambri omnem domum Baasa, iuxta verbum Domini, quod locutus fuerat ad Baasa in manu Iehu prophetæ, 011 1KI 016 013 propter universa peccata Baasa, et peccata Ela filii eius, qui peccaverunt, et peccare fecerunt Israel provocantes Dominum Deum Israel in vanitatibus suis. 011 1KI 016 014 Reliqua autem sermonum Ela, et omnia quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Israel? 011 1KI 016 015 Anno vigesimo septimo Asa regis Iuda, regnavit Zambri septem diebus in Thersa: porro exercitus obsidebat Gebbethon urbem Philisthinorum. 011 1KI 016 016 Cumque audisset rebellasse Zambri, et occidisse regem, fecit sibi regem omnis Israel Amri, qui erat princeps militiæ super Israel in die illa in castris. 011 1KI 016 017 Ascendit ergo Amri, et omnis Israel cum eo de Gebbethon, et obsidebant Thersa. 011 1KI 016 018 Videns autem Zambri quod expugnanda esset civitas, ingressus est palatium, et succendit se cum domo regia: et mortuus est 011 1KI 016 019 in peccatis suis, quæ peccaverat faciens malum coram Domino, et ambulans in via Ieroboam, et in peccato eius, quo fecit peccare Israel. 011 1KI 016 020 Reliqua autem sermonum Zambri, et insidiarum eius, et tyrannidis, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Israel? 011 1KI 016 021 Tunc divisus est populus Israel in duas partes: media pars populi sequebatur Thebni filium Gineth, ut constitueret eum regem: et media pars Amri. 011 1KI 016 022 Prævaluit autem populus, qui erat cum Amri, populo qui sequebatur Thebni filium Gineth: mortuusque est Thebni, et regnavit Amri. 011 1KI 016 023 Anno trigesimo primo Asa regis Iuda regnavit Amri super Israel, duodecim annis: in Thersa regnavit sex annis. 011 1KI 016 024 Emitque montem Samariæ a Somer duobus talentis argenti: et ædificavit eum, et vocavit nomen civitatis, quam extruxerat, nomine Semer, domini montis Samariam. 011 1KI 016 025 Fecit autem Amri malum in conspectu Domini, et operatus est nequiter super omnes, qui fuerunt ante eum. 011 1KI 016 026 Ambulavitque in omni via Ieroboam filii Nabat, et in peccatis eius quibus peccare fecerat Israel: ut irritaret Dominum Deum Israel in vanitatibus suis. 011 1KI 016 027 Reliqua autem sermonum Amri, et prælia eius, quæ gessit, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Israel? 011 1KI 016 028 Dormivitque Amri cum patribus suis, et sepultus est in Samaria: regnavitque Achab filius eius pro eo. 011 1KI 016 029 Achab vero filius Amri regnavit super Israel anno trigesimo octavo Asa regis Iuda. Et regnavit Achab filius Amri super Israel in Samaria viginti et duobus annis. 011 1KI 016 030 Et fecit Achab filius Amri malum in conspectu Domini super omnes, qui fuerunt ante eum. 011 1KI 016 031 Nec suffecit ei ut ambularet in peccatis Ieroboam, filii Nabat: insuper duxit uxorem Iezabel filiam Ethbaal regis Sidoniorum. Et abiit, et servivit Baal, et adoravit eum. 011 1KI 016 032 Et posuit aram Baal in templo Baal, quod ædificaverat in Samaria, 011 1KI 016 033 et plantavit lucum: et addidit Achab in opere suo, irritans Dominum Deum Israel super omnes reges Israel, qui fuerunt ante eum. 011 1KI 016 034 In diebus eius ædificavit Hiel de Bethel, Iericho: in Abiram primitivo suo fundavit eam, et in Segub novissimo suo posuit portas eius: iuxta verbum Domini, quod locutus fuerat in manu Iosue filii Nun. 011 1KI 017 001 Et dixit Elias Thesbites de habitatoribus Galaad ad Achab: Vivit Dominus Deus Israel, in cuius conspectu sto, si erit annis his ros et pluvia, nisi iuxta oris mea verba. 011 1KI 017 002 Et factum est verbum Domini ad eum, dicens: 011 1KI 017 003 Recede hinc, et vade contra Orientem, et abscondere in torrente Carith, qui est contra Iordanem, 011 1KI 017 004 et ibi de torrente bibes: corvisque præcepi ut pascant te ibi. 011 1KI 017 005 Abiit ergo, et fecit iuxta verbum Domini: cumque abiisset, sedit in torrente Carith, qui est contra Iordanem. 011 1KI 017 006 Corvi quoque deferebant ei panem et carnes mane, similiter panem et carnes vesperi, et bibebat de torrente. 011 1KI 017 007 Post dies autem siccatus est torrens: non enim pluerat super terram. 011 1KI 017 008 Factus est ergo sermo Domini ad eum, dicens: 011 1KI 017 009 Surge, et vade in Sarephta Sidoniorum, et manebis ibi: præcepi enim ibi mulieri viduæ ut pascat te. 011 1KI 017 010 Surrexit, et abiit in Sarephta. Cumque venisset ad portam civitatis, apparuit ei mulier vidua colligens ligna, et vocavit eam, dixitque ei: Da mihi paululum aquæ in vase, ut bibam. 011 1KI 017 011 Cumque illa pergeret ut afferret, clamavit post tergum eius, dicens: Affer mihi, obsecro, et buccellam panis in manu tua. 011 1KI 017 012 Quæ respondit: Vivit Dominus Deus tuus, quia non habeo panem, nisi quantum pugillus capere potest farinæ in hydria, et paululum olei in lecytho: en colligo duo ligna ut ingrediar et faciam illum mihi et filio meo, ut comedamus, et moriamur. 011 1KI 017 013 Ad quam Elias ait: Noli timere, sed vade, et fac sicut dixisti: verumtamen mihi primum fac de ipsa farinula subcinericium panem parvulum, et affer ad me: tibi autem et filio tuo facies postea. 011 1KI 017 014 Hæc autem dicit Dominus Deus Israel: Hydria farinæ non deficiet, nec lecythus olei minuetur usque ad diem, in qua Dominus daturus est pluviam super faciem terræ. 011 1KI 017 015 Quæ abiit, et fecit iuxta verbum Eliæ: et comedit ipse, et illa, et domus eius: et ex illa die 011 1KI 017 016 hydria farinæ non defecit, et lecythus olei non est imminutus, iuxta verbum Domini, quod locutus fuerat in manu Eliæ. 011 1KI 017 017 Factum est autem post hæc, ægrotavit filius mulieris matris familias, et erat languor fortissimus ita ut non remaneret in eo halitus. 011 1KI 017 018 Dixit ergo ad Eliam: Quid mihi et tibi vir Dei? Ingressus es ad me, ut rememorarentur iniquitates meæ, et interficeres filium meum? 011 1KI 017 019 Et ait ad eam Elias: Da mihi filium tuum. Tulitque eum de sinu eius, et portavit in cœnaculum ubi ipse manebat, et posuit super lectulum suum. 011 1KI 017 020 Et clamavit ad Dominum, et dixit: Domine Deus meus, etiam ne viduam, apud quam ego utcumque sustentor, afflixisti ut interficeres filium eius? 011 1KI 017 021 Et expandit se, atque mensus est super puerum tribus vicibus, et clamavit ad Dominum, et ait: Domine Deus meus, revertatur obsecro anima pueri huius in viscera eius. 011 1KI 017 022 Et exaudivit Dominus vocem Eliæ: et reversa est anima pueri intra eum, et revixit. 011 1KI 017 023 Tulitque Elias puerum, et deposuit eum de cœnaculo in inferiorem domum, et tradidit matri suæ, et ait illi: En vivit filius tuus. 011 1KI 017 024 Dixitque mulier ad Eliam: Nunc, in isto cognovi quoniam vir Dei es tu, et verbum Domini in ore tuo verum est. 011 1KI 018 001 Post dies multos factum est verbum Domini ad Eliam, in anno tertio dicens: Vade, et ostende te Achab, ut dem pluviam super faciem terræ. 011 1KI 018 002 Ivit ergo Elias, ut ostenderet se Achab: erat autem fames vehemens in Samaria. 011 1KI 018 003 Vocavitque Achab Abdiam dispensatorem domus suæ: Abdias autem timebat Dominum valde. 011 1KI 018 004 Nam cum interficeret Iezabel prophetas Domini, tulit ille centum prophetas, et abscondit eos quinquagenos et quinquagenos in speluncis, et pavit eos pane et aqua. 011 1KI 018 005 Dixit ergo Achab ad Abdiam: Vade in terram ad universos fontes aquarum, et in cunctas valles, si forte possimus invenire herbam, et salvare equos et mulos, et non penitus iumenta intereant. 011 1KI 018 006 Diviseruntque sibi regiones, ut circuirent eas: Achab ibat per viam unam, et Abdias per viam alteram seorsum. 011 1KI 018 007 Cumque esset Abdias in via, Elias occurrit ei: qui cum cognovisset eum, cecidit super faciem suam, et ait: Num tu es, domine mi, Elias? 011 1KI 018 008 Cui ille respondit: Ego. Vade, et dic domino tuo: Adest Elias. 011 1KI 018 009 Et ille: Quid peccavi, inquit, quoniam tradis me servum tuum in manu Achab, ut interficiat me? 011 1KI 018 010 Vivit Dominus Deus tuus, quia non est gens aut regnum, quo non miserit dominus meus te requirens: et respondentibus cunctis: Non est hic: adiuravit regna singula et gentes, eo quod minime reperireris. 011 1KI 018 011 Et nunc tu dicis mihi: Vade, et dic domino tuo: Adest Elias. 011 1KI 018 012 Cumque recessero a te, Spiritus Domini asportabit te in locum, quem ego ignoro: et ingressus nunciabo Achab, et non inveniens te, interficiet me: servus autem tuus timet Dominum ab infantia sua. 011 1KI 018 013 Numquid non indicatum est tibi domino meo, quid fecerim cum interficeret Iezabel prophetas Domini, quod absconderim de prophetis Domini centum viros, quinquagenos et quinquagenos in speluncis, et paverim eos pane et aqua? 011 1KI 018 014 Et nunc tu dicis: Vade, et dic domino tuo: Adest Elias: ut interficiat me? 011 1KI 018 015 Et dixit Elias: Vivit Dominus exercituum, ante cuius vultum sto, quia hodie apparebo ei. 011 1KI 018 016 Abiit ergo Abdias in occursum Achab, et indicavit ei: venitque Achab in occursum Eliæ. 011 1KI 018 017 Et cum vidisset eum, ait: Tune es ille, qui conturbas Israel? 011 1KI 018 018 Et ille ait: Non ego turbavi Israel, sed tu, et domus patris tui, qui dereliquistis mandata Domini, et secuti estis Baalim. 011 1KI 018 019 Verumtamen nunc mitte, et congrega ad me universum Israel in monte Carmeli, et prophetas Baal quadringentos quinquaginta, prophetasque lucorum quadringentos, qui comedunt de mensa Iezabel. 011 1KI 018 020 Misit Achab ad omnes filios Israel, et congregavit prophetas in monte Carmeli. 011 1KI 018 021 Accedens autem Elias ad omnem populum, ait: Usquequo claudicatis in duas partes? Si Dominus est Deus, sequimini eum: si autem Baal, sequimini illum. Et non respondit ei populus verbum. 011 1KI 018 022 Et ait rursus Elias ad populum: Ego remansi propheta Domini solus: prophetæ autem Baal quadringenti et quinquaginta viri sunt. 011 1KI 018 023 Dentur nobis duo boves, et illi eligant sibi bovem unum, et in frustra cædentes ponant super ligna, ignem autem non supponant: et ego faciam bovem alterum, et imponam super ligna, ignem autem non supponam. 011 1KI 018 024 Invocate nomina deorum vestrorum, et ego invocabo nomen Domini mei: et Deus qui exaudierit per ignem, ipse sit Deus. Respondens omnis populus ait: Optima propositio. 011 1KI 018 025 Dixit ergo Elias prophetis Baal: Eligite vobis bovem unum, et facite primi, quia vos plures estis: et invocate nomina deorum vestrorum, ignemque non supponatis. 011 1KI 018 026 Qui cum tulissent bovem, quem dederat ei, fecerunt: et invocabant nomen Baal de mane usque ad meridiem, dicentes: Baal exaudi nos. Et non erat vox, nec qui responderet: transiliebantque altare quod fecerant. 011 1KI 018 027 Cumque esset iam meridies, illudebat illis Elias, dicens: Clamate voce maiore: deus enim est, et forsitan loquitur, aut in diversorio est, aut in itinere, aut certe dormit, ut excitetur. 011 1KI 018 028 Clamabant ergo voce magna, et incidebant se iuxta ritum suum cultris et lanceolis, donec perfunderentur sanguine. 011 1KI 018 029 Postquam autem transiit meridies, et illis prophetantibus venerat tempus, quo sacrificium offerri solet, nec audiebatur vox, nec aliquis respondebat, nec attendebat orantes: 011 1KI 018 030 dixit Elias omni populo: Venite ad me. Et accedente ad se populo, curavit altare Domini, quod destructum fuerat. 011 1KI 018 031 Et tulit duodecim lapides iuxta numerum tribuum filiorum Iacob, ad quem factus est sermo Domini, dicens: Israel erit nomen tuum. 011 1KI 018 032 Et ædificavit de lapidibus altare in nomine Domini: fecitque aquæductum, quasi per duas aratiunculas in circuitu altaris, 011 1KI 018 033 et composuit ligna: divisitque per membra bovem, et posuit super ligna, 011 1KI 018 034 et ait: Implete quattuor hydrias aqua, et fundite super holocaustum, et super ligna. Rursumque dixit: Etiam secundo hoc facite. Qui cum fecissent secundo, ait: Etiam tertio idipsum facite. Feceruntque tertio, 011 1KI 018 035 et currebant aquæ circum altare, et fossa aquæductus repleta est. 011 1KI 018 036 Cumque iam tempus esset ut offerretur holocaustum, accedens Elias propheta, ait: Domine Deus Abraham, et Isaac, et Israel, ostende hodie quia tu es Deus Israel, et ego servus tuus, et iuxta præceptum tuum feci omnia verba hæc. 011 1KI 018 037 Exaudi me Domine, exaudi me: ut discat populus iste, quia tu es Dominus Deus, et tu convertisti cor eorum iterum. 011 1KI 018 038 Cecidit autem ignis Domini, et voravit holocaustum, et ligna, et lapides, pulverem quoque, et aquam, quæ erat in aquæductu lambens. 011 1KI 018 039 Quod cum vidisset omnis populus, cecidit in faciem suam, et ait: Dominus ipse est Deus, Dominus ipse est Deus. 011 1KI 018 040 Dixitque Elias ad eos: Apprehendite prophetas Baal, et ne unus quidem effugiat ex eis. Quos cum apprehendissent, duxit eos Elias ad torrentem Cison, et interfecit eos ibi. 011 1KI 018 041 Et ait Elias ad Achab: Ascende, comede, et bibe: quia sonus multæ pluviæ est. 011 1KI 018 042 Ascendit Achab ut comederet et biberet: Elias autem ascendit in verticem Carmeli, et pronus in terram posuit faciem suam inter genua sua, 011 1KI 018 043 et dixit ad puerum suum: Ascende, et prospice contra mare. Qui cum ascendisset, et contemplatus esset, ait: Non est quidquam. Et rursum ait illi: Revertere septem vicibus. 011 1KI 018 044 In septima autem vice: Ecce nubecula parva quasi vestigium hominis ascendebat de mari. Qui ait: Ascende, et dic Achab: Iunge currum tuum et descende, ne occupet te pluvia. 011 1KI 018 045 Cumque se verteret huc itaque illuc, ecce cæli contenebrati sunt, et nubes, et ventus, et facta est pluvia grandis. Ascendens itaque Achab abiit in Iezrahel: 011 1KI 018 046 et manus Domini facta est super Eliam, accinctisque lumbis currebat ante Achab, donec veniret in Iezrahel. 011 1KI 019 001 Nunciavit autem Achab Iezabel omnia quæ fecerat Elias, et quomodo occidisset universos prophetas gladio. 011 1KI 019 002 Misitque Iezabel nuncium ad Eliam, dicens: Hæc mihi faciant dii, et hæc addant, nisi hac hora cras posuero animam tuam sicut animam unius ex illis. 011 1KI 019 003 Timuit ergo Elias, et surgens abiit quocumque eum ferebat voluntas: venitque in Bersabee Iuda, et dimisit ibi puerum suum, 011 1KI 019 004 et perrexit in desertum, viam unius diei. Cumque venisset, et sederet subter unam iuniperum, petivit animæ suæ ut moreretur, et ait: Sufficit mihi Domine, tolle animam meam: neque enim melior sum, quam patres mei. 011 1KI 019 005 Proiecitque se, et obdormivit in umbra iuniperi: et ecce Angelus Domini tetigit eum, et dixit illi: Surge, et comede. 011 1KI 019 006 Respexit, et ecce ad caput suum subcinericius panis, et vas aquæ: comedit ergo, et bibit, et rursum obdormivit. 011 1KI 019 007 Reversusque est Angelus Domini secundo, et tetigit eum, dixitque illi: Surge, comede: grandis enim tibi restat via. 011 1KI 019 008 Qui cum surrexisset, comedit et bibit, et ambulavit in fortitudine cibi illius quadraginta diebus, et quadraginta noctibus, usque ad montem Dei Horeb. 011 1KI 019 009 Cumque venisset illuc, mansit in spelunca: et ecce sermo Domini ad eum, dixitque illi: Quid hic agis Elia? 011 1KI 019 010 At ille respondit: Zelo zelatus sum pro Domino Deo exercituum, quia dereliquerunt pactum tuum filii Israel: altaria tua destruxerunt, prophetas tuos occiderunt gladio, derelictus sum ego solus, et quærunt animam meam ut auferant eam. 011 1KI 019 011 Et ait ei: Egredere, et sta in monte coram Domino: et ecce Dominus transit, et spiritus grandis et fortis subvertens montes, et conterens petras ante Dominum: non in spiritu Dominus, et post spiritum commotio: non in commotione Dominus, 011 1KI 019 012 et post commotionem ignis: non in igne Dominus, et post ignem sibilus auræ tenuis. 011 1KI 019 013 Quod cum audisset Elias, operuit vultum suum pallio, et egressus stetit in ostio speluncæ, et ecce vox ad eum dicens: Quid hic agis Elia? Et ille respondit: 011 1KI 019 014 Zelo zelatus sum pro Domino Deo exercituum: quia dereliquerunt pactum tuum filii Israel: altaria tua destruxerunt, prophetas tuos occiderunt gladio, derelictus sum ego solus, et quærunt animam meam ut auferant eam. 011 1KI 019 015 Et ait Dominus ad eum: Vade, et revertere in viam tuam per desertum in Damascum: cumque perveneris illuc, unges Hazael regem super Syriam, 011 1KI 019 016 et Iehu filium Namsi unges regem super Israel: Eliseum autem filium Saphat, qui est de Abelmeula, unges prophetam pro te. 011 1KI 019 017 Et erit, quicumque fugerit gladium Hazael, occidet eum Iehu: et quicumque fugerit gladium Iehu, interficiet eum Eliseus. 011 1KI 019 018 Et derelinquam mihi in Israel septem millia virorum, quorum genua non sunt incurvata ante Baal, et omne os, quod non adoravit eum osculans manus. 011 1KI 019 019 Profectus ergo inde Elias, reperit Eliseum filium Saphat, arantem in duodecim iugis boum. Et ipse in duodecim iugis boum arantibus unus erat: cumque venisset Elias ad eum, misit pallium suum super illum. 011 1KI 019 020 Qui statim relictis bobus cucurrit post Eliam, et ait: Osculer, oro, patrem meum, et matrem meam, et sic sequar te. Dixitque ei: Vade, et revertere: quod enim meum erat, feci tibi. 011 1KI 019 021 Reversus autem ab eo, tulit par boum, et mactavit illud, et in aratro boum coxit carnes, et dedit populo, et comederunt: consurgensque abiit, et secutus est Eliam, et ministrabat ei. 011 1KI 020 001 Porro Benadad rex Syriæ, congregavit omnem exercitum suum, et triginta duos reges secum, et equos, et currus: et ascendens pugnabat contra Samariam, et obsidebat eum. 011 1KI 020 002 Mittensque nuncios ad Achab regem Israel in civitatem, 011 1KI 020 003 ait: Hæc dicit Benadad: Argentum tuum, et aurum tuum meum est: et uxores tuæ, et filii tui optimi, mei sunt. 011 1KI 020 004 Responditque rex Israel: Iuxta verbum tuum, domine mi rex, tuus sum ego, et omnia mea. 011 1KI 020 005 Revertentesque nuncii, dixerunt: Hæc dicit Benadad, qui misit nos ad te: Argentum tuum, et aurum tuum, et uxores tuas, et filios tuos dabis mihi. 011 1KI 020 006 Cras igitur hac eadem hora mittam servos meos ad te, et scrutabuntur domum tuam, et domum servorum tuorum: et omne, quod eis placuerit, ponent in manibus suis, et auferent. 011 1KI 020 007 Vocavit autem rex Israel omnes seniores terræ, et ait: Animadvertite, et videte quoniam insidietur nobis. Misit enim ad me pro uxoribus meis, et filiis, et pro argento et auro: et non abnui. 011 1KI 020 008 Dixeruntque omnes maiores natu, et universus populus ad eum: Non audias, neque acquiescas illi. 011 1KI 020 009 Respondit itaque nunciis Benadad: Dicite domino meo regi: Omnia propter quæ misisti ad me servum tuum in initio, faciam: hanc autem rem facere non possum. 011 1KI 020 010 Reversique nuncii retulerunt ei. Qui remisit, et ait: Hæc faciant mihi dii, et hæc addant, si suffecerit pulvis Samariæ pugillis omnis populi, qui sequitur me. 011 1KI 020 011 Et respondens rex Israel, ait: Dicite ei: Ne glorietur accinctus æque ut discinctus. 011 1KI 020 012 Factum est autem, cum audisset Benadad verbum istud, bibebat ipse et reges in umbraculis, et ait servis suis: Circumdate civitatem. Et circumdederunt eam. 011 1KI 020 013 Et ecce propheta unus accedens ad Achab regem Israel, ait ei: Hæc dicit Dominus: Certe vidisti omnem multitudinem hanc nimiam? Ecce, ego tradam eam in manu tua hodie: ut scias, quia ego sum Dominus. 011 1KI 020 014 Et ait Achab: Per quem? Dixitque ei: Hæc dicit Dominus: Per pedissequos principum provinciarum. Et ait: Quis incipiet præliari? Et ille dixit: Tu. 011 1KI 020 015 Recensuit ergo pueros principum provinciarum, et reperit numerum ducentorum triginta duorum: et recensuit post eos populum, omnes filios Israel, septem millia. 011 1KI 020 016 Et egressi sunt meridie. Benadad autem bibebat temulentus in umbraculo suo, et reges triginta duo cum eo, qui ad auxilium eius venerant. 011 1KI 020 017 Egressi sunt autem pueri principum provinciarum in prima fronte. Misit itaque Benadad. Qui nunciaverunt ei, dicentes: Viri egressi sunt de Samaria. 011 1KI 020 018 Et ille ait: Sive pro pace veniunt, apprehendite eos vivos: sive ut prælientur, vivos eos capite. 011 1KI 020 019 Egressi sunt ergo pueri principum provinciarum, ac reliquus exercitus sequebatur: 011 1KI 020 020 et percussit unusquisque virum, qui contra se veniebat: fugeruntque Syri, et persecutus est eos Israel. Fugit quoque Benadad rex Syriæ in equo cum equitibus suis. 011 1KI 020 021 Necnon egressus rex Israel percussit equos et currus, et percussit Syriam plaga magna. 011 1KI 020 022 (Accedens autem propheta ad regem Israel, dixit ei: Vade, et confortare, et scito, et vide quid facias: sequenti enim anno rex Syriæ ascendet contra te.) 011 1KI 020 023 Servi vero regis Syriæ dixerunt ei: dii montium sunt dii eorum, ideo superaverunt nos: sed melius est ut pugnemus contra eos in campestribus, et obtinebimus eos. 011 1KI 020 024 Tu ergo verbum hoc fac: Amove reges singulos ab exercitu tuo, et pone principes pro eis: 011 1KI 020 025 et instaura numerum militum, qui ceciderunt de tuis, et equos secundum equos pristinos, et currus secundum currus, quos ante habuisti: et pugnabimus contra eos in campestribus, et videbis quod obtinebimus eos. Credidit consilio eorum, et fecit ita. 011 1KI 020 026 Igitur postquam annus transierat, recensuit Benadad Syros, et ascendit in Aphec ut pugnaret contra Israel. 011 1KI 020 027 Porro filii Israel recensiti sunt, et acceptis cibariis profecti ex adverso, castraque metati sunt contra eos, quasi duo parvi greges caprarum: Syri autem repleverunt terram. 011 1KI 020 028 (Et accedens unus vir Dei, dixit ad regem Israel: Hæc dicit Dominus: Quia dixerunt Syri: Deus montium est Dominus, et non est Deus vallium: dabo omnem multitudinem hanc grandem in manu tua, et scietis quia ego sum Dominus.) 011 1KI 020 029 Dirigebantque septem diebus ex adverso hi, atque illi acies, septima autem die commissum est bellum: percusseruntque filii Israel de Syris centum millia peditum in die una. 011 1KI 020 030 Fugerunt autem qui remanserant in Aphec, in civitatem: et cecidit murus super viginti septem millia hominum, qui remanserant. Porro Benadad fugiens ingressus est civitatem, in cubiculum quod erat intra cubiculum. 011 1KI 020 031 Dixeruntque ei servi sui: Ecce, audivimus quod reges domus Israel clementes sint: ponamus itaque saccos in lumbis nostris, et funiculos in capitibus nostris, et egrediamur ad regem Israel: forsitan salvabit animas nostras. 011 1KI 020 032 Accinxerunt saccis lumbos suos, et posuerunt funiculos in capitibus suis, veneruntque ad regem Israel, et dixerunt ei: Servus tuus Benadad dicit: Vivat, oro te, anima mea. Et ille ait: Si adhuc vivit, frater meus est. 011 1KI 020 033 Quod acceperunt viri pro omine: et festinantes rapuerunt verbum ex ore eius, atque dixerunt: Frater tuus Benadad. Et dixit eis: Ite, et adducite eum ad me. Egressus est ergo ad eum Benadad, et levavit eum in currum suum. 011 1KI 020 034 Qui dixit ei: Civitates, quas tulit pater meus a patre tuo, reddam: et plateas fac tibi in Damasco, sicut fecit pater meus in Samaria, et ego fœderatus recedam a te. Pepigit ergo fœdus, et dimisit eum. 011 1KI 020 035 Tunc vir quidam de filiis prophetarum dixit ad socium suum in sermone Domini: Percute me. At ille noluit percutere. 011 1KI 020 036 Cui ait: Quia noluisti audire vocem Domini, ecce recedes a me, et percutiet te leo. Cumque paululum recessisset ab eo, invenit eum leo, atque percussit. 011 1KI 020 037 Sed alterum inveniens virum, dixit ad eum: Percute me. Qui percussit eum, et vulneravit. 011 1KI 020 038 Abiit ergo propheta, et occurrit regi in via, et mutavit aspersione pulveris os et oculos suos. 011 1KI 020 039 Cumque rex transisset, clamavit ad regem, et ait: Servus tuus egressus est ad præliandum cominus: cumque fugisset vir unus, adduxit eum quidam ad me, et ait: Custodi virum istum: qui si lapsus fuerit, erit anima tua pro anima eius, aut talentum argenti appendes. 011 1KI 020 040 Dum autem ego turbatus huc illucque me verterem, subito non comparuit. Et ait rex Israel ad eum: Hoc est iudicium tuum, quod ipse decrevisti. 011 1KI 020 041 At ille statim abstersit pulverem de facie sua, et cognovit eum rex Israel, quod esset de prophetis. 011 1KI 020 042 Qui ait ad eum: Hæc dicit Dominus: Quia dimisisti virum dignum morte de manu tua, erit anima tua pro anima eius, et populus tuus pro populo eius. 011 1KI 020 043 Reversus est igitur rex Israel in domum suam, audire contemnens, et furibundus venit in Samariam. 011 1KI 021 001 Post verba autem hæc, tempore illo vinea erat Naboth Iezrahelitæ, quæ erat in Iezrahel, iuxta palatium Achab regis Samariæ. 011 1KI 021 002 Locutus est ergo Achab ad Naboth, dicens: Da mihi vineam tuam, ut faciam mihi hortum olearum, quia vicina est, et prope domum meam, daboque tibi pro ea vineam meliorem: aut si commodius tibi putas, argenti pretium, quanto digna est. 011 1KI 021 003 Cui respondit Naboth: Propitius sit mihi Dominus, ne dem hereditatem patrum meorum tibi. 011 1KI 021 004 Venit ergo Achab in domum suam indignans, et frendens super verbo, quod locutus fuerat ad eum Naboth Iezrahelites, dicens: Non dabo tibi hereditatem patrum meorum. Et proiiciens se in lectulum suum, avertit faciem suam ad parietem, et non comedit panem. 011 1KI 021 005 Ingressa est autem ad eum Iezabel uxor sua, dixitque ei: Quid est hoc, unde anima tua contristata est? Et quare non comedis panem? 011 1KI 021 006 Qui respondit ei: Locutus sum Naboth Iezrahelitæ, et dixi ei: Da mihi vineam tuam, accepta pecunia: aut, si tibi placet, dabo tibi vineam meliorem pro ea. Et ille ait: Non dabo tibi vineam meam. 011 1KI 021 007 Dixit ergo ad eum Iezabel uxor eius: Grandis auctoritatis es, et bene regis regnum Israel. Surge, et comede panem, et æquo animo esto, ego dabo tibi vineam Naboth Iezrahelitæ. 011 1KI 021 008 Scripsit itaque litteras ex nomine Achab, et signavit eas annulo eius, et misit ad maiores natu, et optimates, qui erant in civitate eius, et habitabant cum Naboth. 011 1KI 021 009 Litterarum autem hæc erat sententia: Prædicate ieiunium, et sedere facite Naboth inter primos populi, 011 1KI 021 010 et submittite duos viros filios Belial contra eum, et falsum testimonium dicant: Benedixit Deum et regem: et educite eum, et lapidate, sicque moriatur. 011 1KI 021 011 Fecerunt ergo cives eius maiores natu et optimates, qui habitabant cum eo in urbe, sicut præceperat eis Iezabel, et sicut scriptum erat in litteris quas miserat ad eos: 011 1KI 021 012 prædicaverunt ieiunium, et sedere fecerunt Naboth inter primos populi. 011 1KI 021 013 Et adductis duobus viris filiis diaboli, fecerunt eos sedere contra eum: at illi, scilicet ut viri diabolici, dixerunt contra eum testimonium coram multitudine: Benedixit Naboth Deum et regem: quam ob rem eduxerunt eum extra civitatem, et lapidibus interfecerunt. 011 1KI 021 014 Miseruntque ad Iezabel, dicentes: Lapidatus est Naboth, et mortuus est. 011 1KI 021 015 Factum est autem, cum audisset Iezabel lapidatum Naboth, et mortuum, locuta est ad Achab: Surge, et posside vineam Naboth Iezrahelitæ, qui noluit tibi acquiescere, et dare eam accepta pecunia: non enim vivit Naboth, sed mortuus est. 011 1KI 021 016 Quod cum audisset Achab, mortuum videlicet Naboth, surrexit, et descendebat in vineam Naboth Iezrahelitæ, ut possideret eam. 011 1KI 021 017 Factum est igitur sermo Domini ad Eliam Thesbiten, dicens: 011 1KI 021 018 Surge, et descende in occursum Achab regis Israel, qui est in Samaria: ecce ad vineam Naboth descendit, ut possideat eam: 011 1KI 021 019 et loqueris ad eum, dicens: Hæc dicit Dominus: Occidisti, insuper et possedisti. Et post hæc addes: Hæc dicit Dominus: In loco hoc, in quo linxerunt canes sanguinem Naboth, lambent quoque sanguinem tuum. 011 1KI 021 020 Et ait Achab ad Eliam: Num invenisti me inimicum tibi? Qui dixit: Inveni, eo quod venundatus sis, ut faceres malum in conspectu Domini. 011 1KI 021 021 Ecce ego inducam super te malum, et demetam posteriora tua, et interficiam de Achab mingentem ad parietem, et clausum et ultimum in Israel. 011 1KI 021 022 Et dabo domum tuam sicut domum Ieroboam filii Nabat, et sicut domum Baasa filii Ahia: quia egisti, ut me ad iracundiam provocares, et peccare fecisti Israel. 011 1KI 021 023 Sed et de Iezabel locutus est Dominus, dicens: Canes comedent Iezabel in agro Iezrahel. 011 1KI 021 024 Si mortuus fuerit Achab in civitate, comedent eum canes: si autem mortuus fuerit in agro, comedent eum volucres cæli. 011 1KI 021 025 Igitur non fuit alter talis sicut Achab, qui venundatus est ut faceret malum in conspectu Domini: concitavit enim eum Iezabel uxor sua, 011 1KI 021 026 et abominabilis factus est, in tantum ut sequeretur idola, quæ fecerant Amorrhæi, quos consumpsit Dominus a facie filiorum Israel. 011 1KI 021 027 Itaque cum audisset Achab sermones istos, scidit vestimenta sua, et operuit cilicio carnem suam, ieiunavitque et dormivit in sacco, et ambulavit demisso capite. 011 1KI 021 028 Et factus est sermo Domini ad Eliam Thesbiten, dicens: 011 1KI 021 029 Nonne vidisti humiliatum Achab coram me? Quia igitur humiliatus est mei causa, non inducam malum in diebus eius, sed in diebus filii sui inferam malum domui eius. 011 1KI 022 001 Transierunt igitur tres anni absque bello inter Syriam et Israel. 011 1KI 022 002 In anno autem tertio, descendit Iosaphat rex Iuda ad regem Israel. 011 1KI 022 003 (Dixitque rex Israel ad servos suos: Ignoratis quod nostra sit Ramoth Galaad, et negligimus tollere eam de manu regis Syriæ?) 011 1KI 022 004 Et ait ad Iosaphat: Veniesne mecum ad præliandum in Ramoth Galaad? 011 1KI 022 005 Dixitque Iosaphat ad regem Israel: Sicut ego sum, ita et tu: populus meus, et populus tuus unum sunt: et equites mei, equites tui. Dixitque Iosaphat ad regem Israel: Quære, oro te, hodie sermonem Domini. 011 1KI 022 006 Congregavit ergo rex Israel prophetas, quadringentos circiter viros, et ait ad eos: Ire debeo in Ramoth Galaad ad bellandum, an quiescere? Qui responderunt: Ascende, et dabit eam Dominus in manu regis. 011 1KI 022 007 Dixit autem Iosaphat: Non est hic propheta Domini quispiam, ut interrogemus per eum? 011 1KI 022 008 Et ait rex Israel ad Iosaphat: Remansit vir unus, per quem possumus interrogare Dominum: sed ego odi eum, quia non prophetat mihi bonum, sed malum, Michæas filius Iemla. Cui Iosaphat ait: Ne loquaris ita rex. 011 1KI 022 009 Vocavit ergo rex Israel eunuchum quendam, et dixit ei: Festina adducere Michæam filium Iemla. 011 1KI 022 010 Rex autem Israel, et Iosaphat rex Iuda sedebant unusquisque in solio suo vestiti cultu regio, in area iuxta ostium portæ Samariæ, et universi prophetæ prophetabant in conspectu eorum. 011 1KI 022 011 Fecit quoque sibi Sedecias filius Chanaana cornua ferrea, et ait: Hæc dicit Dominus: His ventilabis Syriam, donec deleas eam. 011 1KI 022 012 Omnesque prophetæ similiter prophetabant, dicentes: Ascende in Ramoth Galaad, et vade prospere, et tradet Dominus in manus regis. 011 1KI 022 013 Nuncius vero, qui ierat ut vocaret Michæam, locutus est ad eum, dicens: Ecce sermones prophetarum ore uno regi bona prædicant: sit ergo sermo tuus similis eorum, et loquere bona. 011 1KI 022 014 Cui Michæas ait: Vivit Dominus, quia quodcumque dixerit mihi Dominus, hoc loquar. 011 1KI 022 015 Venit itaque ad regem, et ait illi rex: Michæa, ire debemus in Ramoth Galaad ad præliandum, an cessare? Cui ille respondit: Ascende, et vade prospere, et tradet eam Dominus in manus regis. 011 1KI 022 016 Dixit autem rex ad eum: Iterum atque iterum adiuro te, ut non loquaris mihi nisi quod verum est, in nomine Domini. 011 1KI 022 017 Et ille ait: Vidi cunctum Israel dispersum in montibus, quasi oves non habentes pastorem. Et ait Dominus: Non habent isti dominum: revertatur unusquisque in domum suam in pace. 011 1KI 022 018 (Dixit ergo rex Israel ad Iosaphat: Numquid non dixi tibi, quia non prophetat mihi bonum, sed semper malum?) 011 1KI 022 019 Ille vero addens, ait: Propterea audi sermonem Domini: Vidi Dominum sedentem super solium suum, et omnem exercitum cæli assistentem ei a dextris et a sinistris: 011 1KI 022 020 et ait Dominus: Quis decipiet Achab regem Israel, ut ascendat, et cadat in Ramoth Galaad? Et dixit unus verba huiuscemodi, et alius aliter. 011 1KI 022 021 Egressus est autem spiritus, et stetit coram Domino, et ait: Ego decipiam illum. Cui locutus est Dominus: In quo? 011 1KI 022 022 Et ille ait: Egrediar, et ero spiritus mendax in ore omnium prophetarum eius. Et dixit Dominus: Decipies, et prævalebis: egredere, et fac ita. 011 1KI 022 023 Nunc igitur ecce dedit Dominus spiritum mendacii in ore omnium prophetarum tuorum, qui hic sunt, et Dominus locutus est contra te malum. 011 1KI 022 024 Accessit autem Sedecias filius Chanaana, et percussit Michæam in maxillam, et dixit: Me ne ergo dimisit Spiritus Domini, et locutus est tibi? 011 1KI 022 025 Et ait Michæas: Visurus es in die illa, quando ingredieris cubiculum, intra cubiculum ut abscondaris. 011 1KI 022 026 Et ait rex Israel: Tollite Michæam, et maneat apud Amon principem civitatis, et apud Ioas filium Amelech, 011 1KI 022 027 et dicite eis: Hæc dicit rex: Mittite virum istum in carcerem, et sustentate eum pane tribulationis, et aqua angustiæ, donec revertar in pace. 011 1KI 022 028 Dixitque Michæas: Si reversus fueris in pace, non est locutus in me Dominus. Et ait: Audite populi omnes. 011 1KI 022 029 Ascendit itaque rex Israel, et Iosaphat rex Iuda in Ramoth Galaad. 011 1KI 022 030 Dixit itaque rex Israel ad Iosaphat: Sume arma, et ingredere prælium, et induere vestibus tuis. Porro rex Israel mutavit habitum suum, et ingressus est bellum. 011 1KI 022 031 Rex autem Syriæ præceperat principibus curruum triginta duobus, dicens: Non pugnabitis contra minorem, et maiorem quempiam, nisi contra regem Israel, solum. 011 1KI 022 032 Cum ergo vidissent principes curruum Iosaphat, suspicati sunt quod ipse esset rex Israel, et impetu facto pugnabant contra eum: et exclamavit Iosaphat. 011 1KI 022 033 Intellexeruntque principes curruum quod non esset rex Israel, et cessaverunt ab eo. 011 1KI 022 034 Vir autem quidam tetendit arcum, in incertum sagittam dirigens, et casu percussit regem Israel inter pulmonem et stomachum. At ille dixit aurigæ suo: Verte manum tuam, et eiice me de exercitu, quia graviter vulneratus sum. 011 1KI 022 035 Commissum est ergo prælium in die illa, et rex Israel stabat in curru suo contra Syros, et mortuus est vespere: fluebat autem sanguis plagæ in sinum currus, 011 1KI 022 036 et præco insonuit in universo exercitu antequam sol occumberet, dicens: Unusquisque revertatur in civitatem, et in terram suam. 011 1KI 022 037 Mortuus est autem rex, et perlatus est in Samariam: sepelieruntque regem in Samaria, 011 1KI 022 038 et laverunt currum eius in piscina Samariæ, et linxerunt canes sanguinem eius, et habenas laverunt, iuxta verbum Domini quod locutus fuerat. 011 1KI 022 039 Reliqua autem sermonum Achab, et universa quæ fecit, et domus eburnea, quam ædificavit, cunctarumque urbium quas extruxit, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Israel? 011 1KI 022 040 Dormivit ergo Achab cum patribus suis, et regnavit Ochozias filius eius pro eo. 011 1KI 022 041 Iosaphat vero filius Asa regnare cœperat super Iudam anno quarto Achab regis Israel. 011 1KI 022 042 Triginta quinque annorum erat cum regnare cœpisset, et vigintiquinque annis regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Azuba filia Salai. 011 1KI 022 043 Et ambulavit in omni via Asa patris sui, et non declinavit ex ea: fecitque quod rectum erat in conspectu Domini. Verumtamen excelsa non abstulit: adhuc enim populus sacrificabat, et adolebat incensum in excelsis. 011 1KI 022 044 Pacemque habuit Iosaphat cum rege Israel. 011 1KI 022 045 Reliqua autem verborum Iosaphat, et opera eius, quæ gessit, et prælia, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Iuda? 011 1KI 022 046 Sed et reliquias effeminatorum, qui remanserant in diebus Asa patris eius, abstulit de terra. 011 1KI 022 047 Nec erat tunc rex constitutus in Edom. 011 1KI 022 048 Rex vero Iosaphat fecerat classes in mari, quæ navigarent in Ophir propter aurum: et ire non potuerunt, quia confractæ sunt in Asiongaber. 011 1KI 022 049 Tunc ait Ochozias filius Achab ad Iosaphat: Vadant servi mei cum servis tuis in navibus. Et noluit Iosaphat. 011 1KI 022 050 Dormivitque Iosaphat cum patribus suis, et sepultus est cum eis in Civitate David patris sui: regnavitque Ioram filius eius pro eo. 011 1KI 022 051 Ochozias autem filius Achab regnare cœperat super Israel in Samaria, anno septimodecimo Iosaphat regis Iuda, regnavitque super Israel duobus annis. 011 1KI 022 052 Et fecit malum in conspectu Domini, et ambulavit in via patris sui et matris suæ, et in via Ieroboam filii Nabat, qui peccare fecit Israel. 011 1KI 022 053 Servivit quoque Baal, et adoravit eum, et irritavit Dominum Deum Israel, iuxta omnia quæ fecerat pater eius. # # BOOK 012 2KI 2 Kings Ii Regum 012 2KI 001 001 Prævaricatus est autem Moab in Israel, postquam mortuus est Achab. 012 2KI 001 002 Ceciditque Ochozias per cancellos cœnaculi sui, quod habebat in Samaria, et ægrotavit: misitque nuncios, dicens ad eos: Ite, consulite Beelzebub deum Accaron, utrum vivere queam de infirmitate mea hac. 012 2KI 001 003 Angelus autem Domini locutus est ad Eliam Thesbiten, dicens: Surge, et ascende in occursum nunciorum regis Samariæ, et dices ad eos: Numquid non est Deus in Israel, ut eatis ad consulendum Beelzebub deum Accaron? 012 2KI 001 004 Quam ob rem hæc dicit Dominus: De lectulo, super quem ascendisti, non descendes, sed morte morieris. Et abiit Elias. 012 2KI 001 005 Reversique sunt nuncii ad Ochoziam. Qui dixit eis: Quare reversi estis? 012 2KI 001 006 At illi responderunt ei: Vir occurrit nobis, et dixit ad nos: Ite, et revertimini ad regem, qui misit vos, et dicetis ei: Hæc dicit Dominus: Numquid, quia non erat Deus in Israel, mittis ut consulatur Beelzebub deus Accaron? Idcirco de lectulo, super quem ascendisti, non descendes, sed morte morieris. 012 2KI 001 007 Qui dixit eis: Cuius figuræ et habitus est vir ille, qui occurrit vobis, et locutus est verba hæc? 012 2KI 001 008 At illi dixerunt: Vir pilosus, et zona pellicea accinctus renibus. Qui ait: Elias Thesbites est. 012 2KI 001 009 Misitque ad eum quinquagenarium principem, et quinquaginta qui erant sub eo. Qui ascendit ad eum: sedentique in vertice montis, ait: Homo Dei, rex præcepit ut descendas. 012 2KI 001 010 Respondensque Elias, dixit quinquagenario: Si homo Dei sum, descendat ignis de cælo, et devoret te, et quinquaginta tuos. Descendit itaque ignis de cælo, et devoravit eum, et quinquaginta qui erant cum eo. 012 2KI 001 011 Rursumque misit ad eum principem quinquagenarium alterum, et quinquaginta cum eo. Qui locutus est illi: Homo Dei, hæc dicit rex: Festina, descende. 012 2KI 001 012 Respondens Elias ait: Si homo Dei ego sum, descendat ignis de cælo, et devoret te, et quinquaginta tuos. Descendit ergo ignis de cælo, et devoravit illum, et quinquaginta eius. 012 2KI 001 013 Iterum misit principem quinquagenarium tertium, et quinquaginta qui erant cum eo. Qui cum venisset, curvavit genua contra Eliam, et precatus est eum, et ait: Homo Dei, noli despicere animam meam, et animas servorum tuorum qui mecum sunt. 012 2KI 001 014 Ecce descendit ignis de cælo, et devoravit duos principes quinquagenarios primos, et quinquagenos, qui cum eis erant: sed nunc obsecro ut miserearis animæ meæ. 012 2KI 001 015 Locutus est autem Angelus Domini ad Eliam, dicens: Descende cum eo, ne timeas. Surrexit igitur, et descendit cum eo ad regem, 012 2KI 001 016 et locutus est ei: Hæc dicit Dominus: Quia misisti nuncios ad consulendum Beelzebub deum Accaron, quasi non esset Deus in Israel, a quo posses interrogare sermonem, ideo de lectulo, super quem ascendisti, non descendes, sed morte morieris. 012 2KI 001 017 Mortuus est ergo iuxta sermonem Domini, quem locutus est Elias, et regnavit Ioram frater eius pro eo, anno secundo Ioram filii Iosaphat regis Iudæ: non enim habebat filium. 012 2KI 001 018 Reliqua autem verborum Ochoziæ, quæ operatus est, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Israel? 012 2KI 002 001 Factum est autem, cum levare vellet Dominus Eliam per turbinem in cælum, ibant Elias et Eliseus de Galgalis. 012 2KI 002 002 Dixitque Elias ad Eliseum: Sede hic, quia Dominus misit me usque in Bethel. Cui ait Eliseus: Vivit Dominus, et vivit anima tua, quia non derelinquam te. Cumque descendissent Bethel, 012 2KI 002 003 egressi sunt filii prophetarum, qui erant in Bethel, ad Eliseum, et dixerunt ei: Numquid nosti, quia hodie Dominus tollet dominum tuum a te? Qui respondit: Et ego novi: silete. 012 2KI 002 004 Dixit autem Elias ad Eliseum: Sede hic, quia Dominus misit me in Iericho. Et ille ait: Vivit Dominus, et vivit anima tua, quia non derelinquam te. Cumque venissent Iericho, 012 2KI 002 005 accesserunt filii prophetarum, qui erant in Iericho, ad Eliseum, et dixerunt ei: Numquid nosti quia Dominus hodie tollet dominum tuum a te? Et ait: Et ego novi: silete. 012 2KI 002 006 Dixit autem ei Elias: Sede hic, quia Dominus misit me usque ad Iordanem. Qui ait: Vivit Dominus, et vivit anima tua, quia non derelinquam te. Ierunt igitur ambo pariter, 012 2KI 002 007 et quinquaginta viri de filiis prophetarum secuti sunt eos, qui et steterunt econtra, longe: illi autem ambo stabant super Iordanem. 012 2KI 002 008 Tulitque Elias pallium suum, et involvit illud, et percussit aquas, quæ divisæ sunt in utramque partem, et transierunt ambo per siccum. 012 2KI 002 009 Cumque transissent, Elias dixit ad Eliseum: Postula quod vis ut faciam tibi, antequam tollar a te. Dixitque Eliseus: Obsecro ut fiat in me duplex spiritus tuus. 012 2KI 002 010 Qui respondit: Rem difficilem postulasti: attamen si videris me, quando tollar a te, erit tibi quod petisti: si autem non videris, non erit. 012 2KI 002 011 Cumque pergerent, et incedentes sermocinarentur, ecce currus igneus, et equi ignei diviserunt utrumque: et ascendit Elias per turbinem in cælum, 012 2KI 002 012 Eliseus autem videbat, et clamabat: Pater mi, pater mi, currus Israel, et auriga eius. Et non vidit eum amplius: apprehenditque vestimenta sua, et scidit illa in duas partes. 012 2KI 002 013 Et levavit pallium Eliæ, quod ceciderat ei: reversusque stetit super ripam Iordanis, 012 2KI 002 014 et pallio Eliæ, quod ceciderat ei, percussit aquas, et non sunt divisæ. Et dixit: Ubi est Deus Eliæ etiam nunc? Percussitque aquas, et divisæ sunt huc, atque illuc, et transiit Eliseus. 012 2KI 002 015 Videntes autem filii prophetarum, qui erant in Iericho econtra, dixerunt: Requievit spiritus Eliæ super Eliseum. Et venientes in occursum eius, adoraverunt eum proni in terram, 012 2KI 002 016 dixeruntque illi: Ecce, cum servis tuis sunt quinquaginta viri fortes, qui possunt ire, et quærere dominum tuum, ne forte tulerit eum Spiritus Domini, et proiecerit eum in unum montium, aut in unam vallium. Qui ait: Nolite mittere. 012 2KI 002 017 Coegeruntque eum, donec acquiesceret, et diceret: Mittite. Et miserunt quinquaginta viros: qui cum quæsissent tribus diebus, non invenerunt. 012 2KI 002 018 Et reversi sunt ad eum: at ille habitabat in Iericho, et dixit eis: Numquid non dixi vobis: Nolite mittere? 012 2KI 002 019 Dixerunt quoque viri civitatis ad Eliseum: Ecce habitatio civitatis huius optima est, sicut tu ipse domine perspicis: sed aquæ pessimæ sunt, et terra sterilis. 012 2KI 002 020 At ille ait: Afferte mihi vas novum, et mittite in illud sal. Quod cum attulissent, 012 2KI 002 021 egressus ad fontem aquarum, misit in illum sal, et ait: Hæc dicit Dominus: Sanavi aquas has, et non erit ultra in eis mors, neque sterilitas. 012 2KI 002 022 Sanatæ sunt ergo aquæ usque in diem hanc, iuxta verbum Elisei, quod locutus est. 012 2KI 002 023 Ascendit autem inde in Bethel: cumque ascenderet per viam, pueri parvi egressi sunt de civitate, et illudebant ei, dicentes: Ascende calve, ascende calve. 012 2KI 002 024 Qui cum respexisset, vidit eos, et maledixit eis in nomine Domini: egressique sunt duo ursi de saltu, et laceraverunt ex eis quadraginta duos pueros. 012 2KI 002 025 Abiit autem inde in montem Carmeli, et inde reversus est in Samariam. 012 2KI 003 001 Ioram vero filius Achab regnavit super Israel in Samaria anno decimo octavo Iosaphat regis Iudæ. Regnavitque duodecim annis. 012 2KI 003 002 Et fecit malum coram Domino, sed non sicut pater suus et mater: tulit enim statuas Baal, quas fecerat pater eius. 012 2KI 003 003 Verumtamen in peccatis Ieroboam filii Nabat, qui peccare fecit Israel, adhæsit, nec recessit ab eis. 012 2KI 003 004 Porro Mesa rex Moab, nutriebat pecora multa, et solvebat regi Israel centum millia agnorum, et centum millia arietum cum velleribus suis. 012 2KI 003 005 Cumque mortuus fuisset Achab, prævaricatus est fœdus, quod habebat cum rege Israel. 012 2KI 003 006 Egressus est igitur rex Ioram in die illa de Samaria, et recensuit universum Israel. 012 2KI 003 007 Misitque ad Iosaphat regem Iuda, dicens: Rex Moab recessit a me, veni mecum contra eum ad prælium. Qui respondit: Ascendam: qui meus est, tuus est: populus meus, populus tuus: et equi mei, equi tui. 012 2KI 003 008 Dixitque: Per quam viam ascendemus? At ille respondit: Per desertum Idumææ. 012 2KI 003 009 Perrexerunt igitur rex Israel, et rex Iuda, et rex Edom, et circuierunt per viam septem dierum, nec erat aqua exercitui, et iumentis, quæ sequebantur eos. 012 2KI 003 010 Dixitque rex Israel: Heu, heu, heu! Congregavit nos Dominus tres reges, ut traderet in manus Moab. 012 2KI 003 011 Et ait Iosaphat: Est ne hic propheta Domini, ut deprecemur Dominum per eum? Et respondit unus de servis regis Israel: Est hic Eliseus filius Saphat, qui fundebat aquam super manus Eliæ. 012 2KI 003 012 Et ait Iosaphat: Est apud eum sermo Domini. Descenditque ad eum rex Israel, et Iosaphat rex Iuda, et rex Edom. 012 2KI 003 013 Dixit autem Eliseus ad regem Israel: Quid mihi et tibi est? Vade ad prophetas patris tui, et matris tuæ. Et ait illi rex Israel: Quare congregavit Dominus tres reges hos, ut traderet eos in manus Moab? 012 2KI 003 014 Dixitque ad eum Eliseus: Vivit Dominus exercituum, in cuius conspectu sto, quod si non vultum Iosaphat regis Iudæ erubescerem, non attendissem quidem te, nec respexissem. 012 2KI 003 015 Nunc autem adducite mihi psaltem. Cumque caneret psaltes, facta est super eum manus Domini, et ait: 012 2KI 003 016 Hæc dicit Dominus: Facite alveum torrentis huius fossas, et fossas. 012 2KI 003 017 Hæc enim dicit Dominus: Non videbitis ventum, neque pluviam: et alveus iste replebitur aquis, et bibetis vos, et familiæ vestræ, et iumenta vestra. 012 2KI 003 018 Parumque est hoc in conspectu Domini: insuper tradet etiam Moab in manus vestras. 012 2KI 003 019 Et percutietis omnem civitatem munitam, et omnem urbem electam, et universum lignum fructiferum succidetis, cunctosque fontes aquarum obturabitis, et omnem agrum egregium operietis lapidibus. 012 2KI 003 020 Factum est igitur mane, quando sacrificium offerri solet, et ecce, aquæ veniebant per viam Edom, et repleta est terra aquis. 012 2KI 003 021 Universi autem Moabitæ audientes quod ascendissent reges ut pugnarent adversum eos, convocaverunt omnes qui accincti erant balteo desuper, et steterunt in terminis. 012 2KI 003 022 Primoque mane surgentes, et orto iam sole ex adverso aquarum, viderunt Moabitæ econtra aquas rubras quasi sanguinem, 012 2KI 003 023 dixeruntque: Sanguis gladii est: pugnaverunt reges contra se, et cæsi sunt mutuo: nunc perge ad prædam Moab! 012 2KI 003 024 Perrexeruntque in castra Israel: porro consurgens Israel, percussit Moab: at illi fugerunt coram eis. Venerunt igitur qui vicerant, et percusserunt Moab, 012 2KI 003 025 et civitates destruxerunt: et omnem agrum optimum, mittentes singuli lapides, repleverunt: et universos fontes aquarum obturaverunt: et omnia ligna fructifera succiderunt, ita ut muri tantum fictiles remanerent: et circumdata est civitas a fundibulariis, et magna ex parte percussa. 012 2KI 003 026 Quod cum vidisset rex Moab, prævaluisse scilicet hostes, tulit secum septingentos viros educentes gladium, ut irrumperent ad regem Edom: et non potuerunt. 012 2KI 003 027 Arripiensque filium suum primogenitum, qui regnaturus erat pro eo, obtulit holocaustum super murum: et facta est indignatio magna in Israel, statimque recesserunt ab eo, et reversi sunt in terram suam. 012 2KI 004 001 Mulier autem quædam de uxoribus prophetarum clamabat ad Eliseum, dicens: Servus tuus vir meus mortuus est, et tu nosti quia servus tuus fuit timens Dominum: et ecce creditor venit ut tollat duos filios meos ad serviendum sibi. 012 2KI 004 002 Cui dixit Eliseus: Quid vis ut faciam tibi? Dic mihi, quid habes in domo tua? At illa respondit: Non habeo ancilla tua quidquam in domo mea, nisi parum olei, quo ungar. 012 2KI 004 003 Cui ait: Vade, pete mutuo ab omnibus vicinis tuis vasa vacua non pauca. 012 2KI 004 004 Et ingredere, et claude ostium tuum, cum intrinsecus fueris tu, et filii tui: et mitte inde in omnia vasa hæc: et cum plena fuerint, tolles. 012 2KI 004 005 Ivit itaque mulier, et clausit ostium super se, et super filios suos: illi offerebant vasa, et illa infundebat. 012 2KI 004 006 Cumque plena fuissent vasa, dixit ad filium suum: Affer mihi adhuc vas. Et ille respondit: Non habeo. Stetitque oleum. 012 2KI 004 007 Venit autem illa, et indicavit homini Dei. Et ille: Vade, inquit, vende oleum, et redde creditori tuo: tu autem, et filii tui vivite de reliquo. 012 2KI 004 008 Facta est autem quædam dies, et transibat Eliseus per Sunam: erat autem ibi mulier magna, quæ tenuit eum ut comederet panem: cumque frequenter inde transiret, divertebat ad eam ut comederet panem. 012 2KI 004 009 Quæ dixit ad virum suum: Animadverto quod vir Dei sanctus est iste, qui transit per nos frequenter. 012 2KI 004 010 Faciamus ergo ei cœnaculum parvum, et ponamus ei in eo lectulum, et mensam, et sellam, et candelabrum, ut cum venerit ad nos, maneat ibi. 012 2KI 004 011 Facta est ergo dies quædam, et veniens divertit in cœnaculum, et requievit ibi. 012 2KI 004 012 Dixitque ad Giezi puerum suum: Voca Sunamitidem istam. Qui cum vocasset eam, et illa stetisset coram eo, 012 2KI 004 013 dixit ad puerum suum: Loquere ad eam: Ecce, sedule in omnibus ministrasti nobis, quid vis ut faciam tibi? Numquid habes negotium, et vis ut loquar regi, sive principi militiæ? Quæ respondit: In medio populi mei habito. 012 2KI 004 014 Et ait: Quid ergo vult ut faciam ei? Dixitque Giezi: Ne quæras: filium enim non habet, et vir eius senex est. 012 2KI 004 015 Præcepit itaque ut vocaret eam: quæ cum vocata fuisset, et stetisset ante ostium, 012 2KI 004 016 dixit ad eam: In tempore isto, et in hac eadem hora, si vita comes fuerit, habebis in utero filium. At illa respondit: Noli quæso, domine mi, vir Dei, noli mentiri ancillæ tuæ. 012 2KI 004 017 Et concepit mulier, et peperit filium in tempore, et in hora eadem, qua dixerat Eliseus. 012 2KI 004 018 Crevit autem puer. Et cum esset quædam dies, et egressus isset ad patrem suum, ad messores, 012 2KI 004 019 ait patri suo: Caput meum doleo, caput meum doleo. At ille dixit puero: Tolle, et duc eum ad matrem suam. 012 2KI 004 020 Qui cum tulisset, et duxisset eum ad matrem suam, posuit eum illa super genua sua usque ad meridiem, et mortuus est. 012 2KI 004 021 Ascendit autem, et collocavit eum super lectulum hominis Dei, et clausit ostium: et egressa, 012 2KI 004 022 vocavit virum suum, et ait: Mitte mecum, obsecro, unum de pueris, et asinam, ut excurram usque ad hominem Dei, et revertar. 012 2KI 004 023 Qui ait illi: Quam ob causam vadis ad eum? Hodie non sunt Calendæ, neque Sabbatum. Quæ respondit: Vadam: 012 2KI 004 024 Stravitque asinam, et præcepit puero: Mina, et propera, ne mihi moram facias in eundo: et hoc age quod præcipio tibi. 012 2KI 004 025 Profecta est igitur, et venit ad virum Dei in montem Carmeli: cumque vidisset eam vir Dei econtra, ait ad Giezi puerum suum: Ecce Sunamitis illa. 012 2KI 004 026 Vade ergo in occursum eius, et dic ei: Recte ne agitur circa te, et circa virum tuum, et circa filium tuum? Quæ respondit: Recte. 012 2KI 004 027 Cumque venisset ad virum Dei in montem, apprehendit pedes eius: et accessit Giezi ut amoveret eam. Et ait homo Dei: Dimitte illam: anima enim eius in amaritudine est, et Dominus celavit a me, et non indicavit mihi. 012 2KI 004 028 Quæ dixit illi: Numquid petivi filium a domino meo? Numquid non dixi tibi: Ne illudas me? 012 2KI 004 029 Et ille ait ad Giezi: Accinge lumbos tuos, et tolle baculum meum in manu tua, et vade. Si occurrerit tibi homo, non salutes eum: et si salutaverit te quispiam, non respondeas illi: et pones baculum meum super faciem pueri. 012 2KI 004 030 Porro mater pueri ait: Vivit Dominus, et vivit anima tua, non dimittam te. Surrexit ergo, et secutus est eam. 012 2KI 004 031 Giezi autem præcesserat ante eos, et posuerat baculum super faciem pueri, et non erat vox, neque sensus: reversusque est in occursum eius, et nunciavit ei, dicens: Non surrexit puer. 012 2KI 004 032 Ingressus est ergo Eliseus domum, et ecce puer mortuus iacebat in lectulo eius: 012 2KI 004 033 ingressusque clausit ostium super se, et super puerum: et oravit ad Dominum. 012 2KI 004 034 Et ascendit, et incubuit super puerum: posuitque os suum super os eius, et oculos suos super oculos eius, et manus suas super manus eius: et incurvavit se super eum, et calefacta est caro pueri. 012 2KI 004 035 At ille reversus, deambulavit in domo, semel huc atque illuc: et ascendit, et incubuit super eum: et oscitavit puer septies, aperuitque oculos. 012 2KI 004 036 At ille vocavit Giezi, et dixit ei: Voca Sunamitidem hanc. Quæ vocata, ingressa est ad eum. Qui ait: Tolle filium tuum. 012 2KI 004 037 Venit illa, et corruit ad pedes eius, et adoravit super terram: tulitque filium suum, et egressa est, 012 2KI 004 038 et Eliseus reversus est in Galgala. Erat autem fames in terra, et filii prophetarum habitabant coram eo. Dixitque uni de pueris suis: Pone ollam grandem, et coque pulmentum filiis prophetarum. 012 2KI 004 039 Et egressus est unus in agrum ut colligeret herbas agrestes: invenitque quasi vitem silvestrem, et collegit ex ea colocynthidas agri, et implevit pallium suum, et reversus concidit in ollam pulmenti: nesciebat enim quid esset. 012 2KI 004 040 Infuderunt ergo sociis, ut comederent: cumque gustassent de coctione, clamaverunt, dicentes: Mors in olla vir Dei. Et non potuerunt comedere. 012 2KI 004 041 At ille, Afferte, inquit, farinam. Cumque tulissent, misit in ollam, et ait: Infunde turbæ, ut comedant. Et non fuit amplius quidquam amaritudinis in olla. 012 2KI 004 042 Vir autem quidam venit de Baalsalisa deferens viro Dei panes primitiarum, viginti panes hordeaceos, et frumentum novum in pera sua. At ille dixit: Da populo, ut comedat. 012 2KI 004 043 Responditque ei minister eius: Quantum est hoc, ut apponam centum viris? Rursum ille ait: Da populo, ut comedat: hæc enim dicit Dominus: Comedent, et supererit. 012 2KI 004 044 Posuit itaque coram eis: qui comederunt, et superfuit iuxta verbum Domini. 012 2KI 005 001 Naaman princeps militiæ regis Syriæ, erat vir magnus apud dominum suum, et honoratus: per illum enim dedit Dominus salutem Syriæ: erat autem vir fortis et dives, sed leprosus. 012 2KI 005 002 Porro de Syria egressi fuerant latrunculi, et captivam duxerant de Terra Israel puellam parvulam, quæ erat in obsequio uxoris Naaman, 012 2KI 005 003 quæ ait ad dominam suam: Utinam fuisset dominus meus ad prophetam, qui est in Samaria: profecto curasset eum a lepra, quam habet. 012 2KI 005 004 Ingressus est itaque Naaman ad dominum suum, et nunciavit ei, dicens: Sic et sic locuta est puella de Terra Israel. 012 2KI 005 005 Dixitque ei rex Syriæ: Vade, et mittam litteras ad regem Israel. Qui cum profectus esset, et tulisset secum decem talenta argenti, et sex millia aureos, et decem mutatoria vestimentorum, 012 2KI 005 006 detulit litteras ad regem Israel, in hæc verba: Cum acceperis epistolam hanc, scito quod miserim ad te Naaman servum meum, ut cures eum a lepra sua. 012 2KI 005 007 Cumque legisset rex Israel litteras, scidit vestimenta sua, et ait: Numquid Deus ego sum, ut occidere possim, et vivificare, quia iste misit ad me, ut curem hominem a lepra sua? Animadvertite, et videte quod occasiones quærat adversum me. 012 2KI 005 008 Quod cum audisset Eliseus vir Dei, scidisse videlicet regem Israel vestimenta sua, misit ad eum, dicens: Quare scidisti vestimenta tua? Veniat ad me, et sciat esse prophetam in Israel. 012 2KI 005 009 Venit ergo Naaman cum equis, et curribus, et stetit ad ostium domus Elisei: 012 2KI 005 010 misitque ad eum Eliseus nuncium, dicens: Vade, et lavare septies in Iordane, et recipiet sanitatem caro tua, atque mundaberis. 012 2KI 005 011 Iratus Naaman recedebat, dicens: Putabam quod egrederetur ad me, et stans invocaret nomen Domini Dei sui, et tangeret manu sua locum lepræ, et curaret me. 012 2KI 005 012 Numquid non meliores sunt Abana, et Pharphar fluvii Damasci omnibus aquis Israel, ut laver in eis, et munder? Cum ergo vertisset se, et abiret indignans, 012 2KI 005 013 accesserunt ad eum servi sui, et locuti sunt ei: Pater, et si rem grandem dixisset tibi propheta, certe facere debueras: quanto magis quia nunc dixit tibi: Lavare, et mundaberis? 012 2KI 005 014 Descendit, et lavit in Iordane septies iuxta sermonem viri Dei, et restituta est caro eius, sicut caro pueri parvuli, et mundatus est. 012 2KI 005 015 Reversusque ad virum Dei cum universo comitatu suo, venit, et stetit coram eo, et ait: Vere scio quod non sit alius Deus in universa terra, nisi tantum in Israel. Obsecro itaque ut accipias benedictionem a servo tuo. 012 2KI 005 016 At ille respondit: Vivit Dominus, ante quem sto, quia non accipiam. Cumque vim faceret, penitus non acquievit. 012 2KI 005 017 Dixitque Naaman: Ut vis: sed, obsecro, concede mihi servo tuo ut tollam onus duorum burdonum de terra: non enim faciet ultra servus tuus holocaustum, aut victimam diis alienis, nisi Domino. 012 2KI 005 018 Hoc autem solum est, de quo depreceris Dominum pro servo tuo, quando ingredietur dominus meus templum Remmon, ut adoret: et illo innitente super manum meam, si adoravero in templo Remmon, adorante eo in eodem loco, ut ignoscat mihi Dominus servo tuo pro hac re. 012 2KI 005 019 Qui dixit ei: Vade in pace. Abiit ergo ab eo electo terræ tempore. 012 2KI 005 020 Dixitque Giezi puer viri Dei: Pepercit dominus meus Naaman Syro isti, ut non acciperet ab eo quæ attulit: vivit Dominus, quia curram post eum, et accipiam ab eo aliquid. 012 2KI 005 021 Et secutus est Giezi post tergum Naaman: quem cum vidisset ille currentem ad se, desiliit de curru in occursum eius, et ait: Recte ne sunt omnia? 012 2KI 005 022 Et ille ait: Recte. Dominus meus misit me ad te, dicens: Modo venerunt ad me duo adolescentes de monte Ephraim, ex filiis prophetarum: da eis talentum argenti, et vestes mutatorias duplices. 012 2KI 005 023 Dixitque Naaman: Melius est ut accipias duo talenta. Et coegit eum, ligavitque duo talenta argenti in duobus saccis, et duplicia vestimenta, et imposuit duobus pueris suis, qui et portaverunt coram eo. 012 2KI 005 024 Cumque venisset iam vesperi, tulit de manu eorum, et reposuit in domo, dimisitque viros, et abierunt. 012 2KI 005 025 Ipse autem ingressus, stetit coram domino suo. Et dixit Eliseus: Unde venis Giezi? Qui respondit: Non ivit servus tuus quoquam. 012 2KI 005 026 At ille ait: Nonne cor meum in præsenti erat, quando reversus est homo de curru suo in occursum tui? Nunc igitur accepisti argentum, et accepisti vestes ut emas oliveta, et vineas, et oves, et boves, et servos, et ancillas. 012 2KI 005 027 Sed et lepra Naaman adhærebit tibi, et semini tuo, usque in sempiternum. Et egressus est ab eo leprosus quasi nix. 012 2KI 006 001 Dixerunt autem filii prophetarum ad Eliseum: Ecce locus, in quo habitamus coram te, angustus est nobis. 012 2KI 006 002 Eamus usque ad Iordanem, et tollant singuli de silva materias singulas, ut ædificemus nobis ibi locum ad habitandum. Qui dixit: Ite. 012 2KI 006 003 Et ait unus ex illis: Veni ergo et tu cum servis tuis. Respondit: Ego veniam. 012 2KI 006 004 Et abiit cum eis. Cumque venissent ad Iordanem, cædebant ligna. 012 2KI 006 005 Accidit autem, ut cum unus materiam succidisset, caderet ferrum securis in aquam: exclamavitque ille, et ait: Heu, heu, heu, domine mi, et hoc ipsum mutuo acceperam! 012 2KI 006 006 Dixit autem homo Dei: Ubi cecidit? At ille monstravit ei locum. Præcidit ergo lignum, et misit illuc: natavitque ferrum, 012 2KI 006 007 et ait: Tolle. Qui extendit manum, et tulit illud. 012 2KI 006 008 Rex autem Syriæ pugnabat contra Israel, consiliumque iniit cum servis suis, dicens: In loco illo, et illo ponamus insidias. 012 2KI 006 009 Misit itaque vir Dei ad regem Israel, dicens: Cave ne transeas in locum illum: quia ibi Syri in insidiis sunt. 012 2KI 006 010 Misit itaque rex Israel ad locum, quem dixerat ei vir Dei, et præoccupavit eum, et observavit se ibi non semel neque bis. 012 2KI 006 011 Conturbatumque est cor regis Syriæ pro hac re: et convocatis servis suis, ait: Quare non indicatis mihi quis proditor mei sit apud regem Israel? 012 2KI 006 012 Dixitque unus servorum eius: Nequaquam domine mi rex, sed Eliseus propheta, qui est in Israel, indicat regi Israel omnia verba quæcumque locutus fueris in conclavi tuo. 012 2KI 006 013 Dixitque eis: Ite, et videte ubi sit: ut mittam, et capiam eum. Annunciaveruntque ei, dicentes: Ecce in Dothan. 012 2KI 006 014 Misit ergo illuc equos et currus, et robur exercitus: qui cum venissent nocte, circumdederunt civitatem. 012 2KI 006 015 Consurgens autem diluculo minister viri Dei, egressus, vidit exercitum in circuitu civitatis, et equos et currus: nunciavitque ei, dicens: Heu, heu, heu, domine mi! Quid faciemus? 012 2KI 006 016 At ille respondit: Noli timere: plures enim nobiscum sunt, quam cum illis. 012 2KI 006 017 Cumque orasset Eliseus, ait: Domine, aperi oculos huius, ut videat. Et aperuit Dominus oculos pueri, et vidit: et ecce mons plenus equorum, et curruum igneorum, in circuitu Elisei. 012 2KI 006 018 Hostes vero descenderunt ad eum: porro Eliseus oravit ad Dominum, dicens: Percute, obsecro, gentem hanc cæcitate. Percussitque eos Dominus, ne viderent, iuxta verbum Elisei. 012 2KI 006 019 Dixit autem ad eos Eliseus: Non est hæc via, neque ista est civitas: sequimini me, et ostendam vobis virum, quem quæritis. Duxit ergo eos in Samariam: 012 2KI 006 020 cumque ingressi fuissent in Samariam, dixit Eliseus: Domine aperi oculos istorum, ut videant. Aperuitque Dominus oculos eorum, et viderunt se esse in medio Samariæ. 012 2KI 006 021 Dixitque rex Israel ad Eliseum, cum vidisset eos: Numquid percutiam eos, pater mi? 012 2KI 006 022 At ille ait: Non percuties: neque enim cepisti eos gladio, et arcu tuo, ut percutias: sed pone panem, et aquam coram eis, ut comedant, et bibant, et vadant ad dominum suum. 012 2KI 006 023 Appositaque est eis ciborum magna præparatio, et comederunt, et biberunt, et dimisit eos, abieruntque ad dominum suum, et ultra non venerunt latrones Syriæ in Terram Israel. 012 2KI 006 024 Factum est autem post hæc, congregavit Benadad rex Syriæ, universum exercitum suum, et ascendit, et obsidebat Samariam. 012 2KI 006 025 Factaque est fames magna in Samaria: et tamdiu obsessa est, donec venundaretur caput asini octoginta argenteis, et quarta pars cabi stercoris columbarum quinque argenteis. 012 2KI 006 026 Cumque rex Israel transiret per murum, mulier quædam exclamavit ad eum, dicens: Salva me domine mi rex. 012 2KI 006 027 Qui ait: Non te salvat Dominus: unde te possum salvare? De area, vel de torculari? Dixitque ad eam rex: Quid tibi vis? Quæ respondit: 012 2KI 006 028 Mulier ista dixit mihi: Da filium tuum, ut comedamus eum hodie, et filium meum comedemus cras. 012 2KI 006 029 Coximus ergo filium meum, et comedimus. Dixique ei die altera: Da filium tuum, ut comedamus eum. Quæ abscondit filium suum. 012 2KI 006 030 Quod cum audisset rex, scidit vestimenta sua, et transibat per murum. Viditque omnis populus cilicium, quo vestitus erat ad carnem intrinsecus. 012 2KI 006 031 Et ait rex: Hæc mihi faciat Deus, et hæc addat, si steterit caput Elisei filii Saphat super ipsum hodie. 012 2KI 006 032 Eliseus autem sedebat in domo sua, et senes sedebant cum eo. Præmisit itaque virum: et antequam veniret nuncius ille, dixit ad senes: Numquid scitis quod miserit filius homicidæ hic, ut præcidatur caput meum? Videte ergo, cum venerit nuncius, claudite ostium, et non sinatis eum introire: ecce enim sonitus pedum domini eius post eum est. 012 2KI 006 033 Adhuc illo loquente eis, apparuit nuncius, qui veniebat ad eum. Et ait: Ecce, tantum malum a Domino est: quid amplius expectabo a Domino? 012 2KI 007 001 Dixit autem Eliseus: Audite verbum Domini: Hæc dicit Dominus: In tempore hoc cras modius similæ uno statere erit, et duo modii hordei statere uno, in porta Samariæ. 012 2KI 007 002 Respondens unus de ducibus, super cuius manum rex incumbebat, homini Dei, ait: Si Dominus fecerit etiam cataractas in cælo, numquid poterit esse quod loqueris? Qui ait: Videbis oculis tuis, et inde non comedes. 012 2KI 007 003 Quattuor ergo viri erant leprosi iuxta introitum portæ: qui dixerunt ad invicem: Quid hic esse volumus donec moriamur? 012 2KI 007 004 Sive ingredi voluerimus civitatem, fame moriemur: sive manserimus hic, moriendum nobis est: venite ergo, et transfugiamus ad castra Syriæ. Si pepercerint nobis, vivemus: si autem occidere voluerint, nihilominus moriemur. 012 2KI 007 005 Surrexerunt ergo vesperi, ut venirent ad castra Syriæ. Cumque venissent ad principium castrorum Syriæ, nullum ibidem repererunt. 012 2KI 007 006 Siquidem Dominus sonitum audiri fecerat in castris Syriæ, curruum, et equorum, et exercitus plurimi: dixeruntque ad invicem: Ecce mercede conduxit adversum nos rex Israel reges Hethæorum, et Ægyptiorum, et venerunt super nos. 012 2KI 007 007 Surrexerunt ergo, et fugerunt in tenebris, et dereliquerunt tentoria sua, et equos et asinos in castris, fugeruntque animas tantum suas salvare cupientes. 012 2KI 007 008 Igitur cum venissent leprosi illi ad principium castrorum, ingressi sunt unum tabernaculum, et comederunt et biberunt: tuleruntque inde argentum, et aurum, et vestes, et abierunt, et absconderunt: et rursum reversi sunt ad aliud tabernaculum, et inde similiter auferentes absconderunt. 012 2KI 007 009 Dixeruntque ad invicem: Non recte facimus: hæc enim dies boni nuncii est. Si tacuerimus, et noluerimus nunciare usque mane, sceleris arguemur: venite, eamus, et nunciemus in aula regis. 012 2KI 007 010 Cumque venissent ad portam civitatis, narraverunt eis, dicentes: Ivimus ad castra Syriæ, et nullum ibidem reperimus hominem, nisi equos, et asinos alligatos, et fixa tentoria. 012 2KI 007 011 Ierunt ergo portarii, et nunciaverunt in palatio regis intrinsecus. 012 2KI 007 012 Qui surrexit nocte, et ait ad servos suos: Dico vobis quid fecerint nobis Syri: sciunt quia fame laboramus, et idcirco egressi sunt de castris, et latitant in agris, dicentes: Cum egressi fuerint de civitate, capiemus eos vivos, et tunc civitatem ingredi poterimus. 012 2KI 007 013 Respondit autem unus servorum eius: Tollamus quinque equos, qui remanserunt in urbe (quia ipsi tantum sunt in universa multitudine Israel, alii enim consumpti sunt) et mittentes, explorare poterimus. 012 2KI 007 014 Adduxerunt ergo duos equos, misitque rex in castra Syrorum, dicens: Ite, et videte. 012 2KI 007 015 Qui abierunt post eos usque ad Iordanem: ecce autem omnis via plena erat vestibus, et vasis, quæ proiecerant Syri cum turbarentur: reversique nuncii indicaverunt regi. 012 2KI 007 016 Et egressus populus diripuit castra Syriæ: factusque est modius similæ statere uno, et duo modii hordei statere uno, iuxta verbum Domini. 012 2KI 007 017 Porro rex ducem illum, in cuius manu incumbebat, constituit ad portam: quem conculcavit turba in introitu portæ, et mortuus est, iuxta quod locutus fuerat vir Dei, quando descenderat rex ad eum. 012 2KI 007 018 Factumque est secundum sermonem viri Dei, quem dixerat regi, quando ait: Duo modii hordei statere uno erunt, et modius similæ statere uno, hoc eodem tempore cras in porta Samariæ: 012 2KI 007 019 quando responderat dux ille viro Dei, et dixerat: Etiamsi Dominus fecerit cataractas in cælo, numquid poterit fieri quod loqueris? Et dixit ei: Videbis oculis tuis, et inde non comedes. 012 2KI 007 020 Evenit ergo ei sicut prædictum fuerat, et conculcavit eum populus in porta, et mortuus est. 012 2KI 008 001 Eliseus autem locutus est ad mulierem, cuius vivere fecerat filium, dicens: Surge, vade tu et domus tua, et peregrinare ubicumque repereris: vocavit enim Dominus famem, et veniet super terram septem annis. 012 2KI 008 002 Quæ surrexit, et fecit iuxta verbum hominis Dei: et vadens cum domo sua, peregrinata est in Terra Philisthiim diebus multis. 012 2KI 008 003 Cumque finiti essent anni septem, reversa est mulier de Terra Philisthiim: et egressa est ut interpellaret regem pro domo sua, et pro agris suis. 012 2KI 008 004 Rex autem loquebatur cum Giezi puero viri Dei, dicens: Narra mihi omnia magnalia quæ fecit Eliseus. 012 2KI 008 005 Cumque ille narraret regi quo modo mortuum suscitasset, apparuit mulier, cuius vivificaverat filium, clamans ad regem pro domo sua, et pro agris suis. Dixitque Giezi: Domine mi rex, hæc est mulier, et hic est filius eius, quem suscitavit Eliseus. 012 2KI 008 006 Et interrogavit rex mulierem: quæ narravit ei. Deditque ei rex eunuchum unum, dicens: Restitue ei omnia quæ sua sunt, et universos reditus agrorum a die, qua reliquit terram usque ad præsens. 012 2KI 008 007 Venit quoque Eliseus Damascum, et Benadad rex Syriæ ægrotabat: nunciaveruntque ei, dicentes: Venit vir Dei huc. 012 2KI 008 008 Et ait rex ad Hazael: Tolle tecum munera, et vade in occursum viri Dei, et consule Dominum per eum, dicens: Si evadere potero de infirmitate mea hac? 012 2KI 008 009 Ivit igitur Hazael in occursum eius, habens secum munera, et omnia bona Damasci, onera quadraginta camelorum. Cumque stetisset coram eo, ait: Filius tuus Benadad rex Syriæ misit me ad te, dicens: Si sanari potero de infirmitate mea hac? 012 2KI 008 010 Dixitque ei Eliseus: Vade, dic ei: Sanaberis: porro ostendit mihi Dominus quia morte morietur. 012 2KI 008 011 Stetique cum eo, et conturbatus est usque ad suffusionem vultus: flevitque vir Dei. 012 2KI 008 012 Cui Hazael ait: Quare dominus meus flet? At ille dixit: Quia scio quæ facturus sis filiis Israel mala. Civitates eorum munitas igne succendes, et iuvenes eorum interficies gladio, et parvulos eorum elides, et prægnantes divides. 012 2KI 008 013 Dixitque Hazael: Quid enim sum servus tuus canis, ut faciam rem istam magnam? Et ait Eliseus: Ostendit mihi Dominus te regem Syriæ fore. 012 2KI 008 014 Qui cum recessisset ab Eliseo, venit ad dominum suum. Qui ait ei: Quid dixit tibi Eliseus? At ille respondit: Dixit mihi: Recipies sanitatem. 012 2KI 008 015 Cumque venisset dies altera, tulit stragulum, et infudit aquam, et expandit super faciem eius: quo mortuo, regnavit Hazael pro eo. 012 2KI 008 016 Anno quinto Ioram filii Achab regis Israel, et Iosaphat regis Iuda, regnavit Ioram filius Iosaphat rex Iuda. 012 2KI 008 017 Triginta duorum annorum erat cum regnare cœpisset, et octo annis regnavit in Ierusalem. 012 2KI 008 018 Ambulavitque in viis regum Israel, sicut ambulaverat domus Achab: filia enim Achab erat uxor eius: et fecit quod malum est in conspectu Domini. 012 2KI 008 019 Noluit autem Dominus disperdere Iudam, propter David servum suum, sicut promiserat ei, ut daret illi lucernam, et filiis eius cunctis diebus. 012 2KI 008 020 In diebus eius recessit Edom, ne esset sub Iuda, et constituit sibi regem. 012 2KI 008 021 Venitque Ioram Seira, et omnes currus cum eo: et surrexit nocte, percussitque Idumæos, qui eum circumdederant, et principes curruum, populus autem fugit in tabernacula sua. 012 2KI 008 022 Recessit ergo Edom ne esset sub Iuda, usque ad diem hanc. Tunc recessit et Lobna in tempore illo. 012 2KI 008 023 Reliqua autem sermonum Ioram, et universa, quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Iuda? 012 2KI 008 024 Et dormivit Ioram cum patribus suis, sepultusque est cum eis in Civitate David, et regnavit Ochozias filius eius pro eo. 012 2KI 008 025 Anno duodecimo Ioram filii Achab regis Israel regnavit Ochozias filius Ioram regis Iudæ. 012 2KI 008 026 Viginti duorum annorum erat Ochozias cum regnare cœpisset, et uno anno regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Athalia filia Amri regis Israel. 012 2KI 008 027 Et ambulavit in viis domus Achab: et fecit quod malum est coram Domino, sicut domus Achab: gener enim domus Achab fuit. 012 2KI 008 028 Abiit quoque cum Ioram filio Achab, ad præliandum contra Hazael regem Syriæ in Ramoth Galaad, et vulneraverunt Syri Ioram: 012 2KI 008 029 qui reversus est ut curaretur, in Iezrahel: quia vulneraverant eum Syri in Ramoth præliantem contra Hazael regem Syriæ. Porro Ochozias filius Ioram rex Iuda, descendit invisere Ioram filium Achab in Iezrahel, quia ægrotabat ibi. 012 2KI 009 001 Eliseus autem prophetes vocavit unum de filiis prophetarum, et ait illi: Accinge lumbos tuos, et tolle lenticulam olei hanc in manu tua, et vade in Ramoth Galaad. 012 2KI 009 002 Cumque veneris illuc, videbis Iehu filium Iosaphat filii Namsi: et ingressus suscitabis eum de medio fratrum suorum, et introduces in interius cubiculum. 012 2KI 009 003 Tenensque lenticulam olei, fundes super caput eius, et dices: Hæc dicit Dominus: Unxi te regem super Israel. Aperiesque ostium, et fugies, et non ibi subsistes. 012 2KI 009 004 Abiit ergo adolescens puer prophetæ in Ramoth Galaad, 012 2KI 009 005 et ingressus est illuc: ecce autem principes exercitus sedebant, et ait: Verbum mihi ad te, O princeps. Dixitque Iehu: Ad quem ex omnibus nobis? At ille dixit: Ad te, O princeps. 012 2KI 009 006 Et surrexit et ingressus est cubiculum: at ille fudit oleum super caput eius, et ait: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Unxi te regem super populum Domini Israel, 012 2KI 009 007 et percuties domum Achab domini tui, et ulciscar sanguinem servorum meorum prophetarum, et sanguinem omnium servorum Domini de manu Iezabel. 012 2KI 009 008 Perdamque omnem domum Achab: et interficiam de Achab mingentem ad parietem, et clausum, et novissimum in Israel. 012 2KI 009 009 Et dabo domum Achab, sicut domum Ieroboam filii Nabat, et sicut domum Baasa filii Ahia. 012 2KI 009 010 Iezabel quoque comedent canes in agro Iezrahel, nec erit qui sepeliat eam. Aperuitque ostium, et fugit. 012 2KI 009 011 Iehu autem egressus est ad servos domini sui: qui dixerunt ei: Recte ne sunt omnia? Quid venit insanus iste ad te? Qui ait eis: Nostis hominem, et quid locutus sit. 012 2KI 009 012 At ille responderunt: Falsum est, sed magis narra nobis. Qui ait eis: Hæc et hæc locutus est mihi, et ait: Hæc dicit Dominus: Unxi te regem super Israel. 012 2KI 009 013 Festinaverunt itaque, et unusquisque tollens pallium suum posuerunt sub pedibus eius, in similitudinem tribunalis, et cecinerunt tuba, atque dixerunt: Regnavit Iehu. 012 2KI 009 014 Coniuravit ergo Iehu filius Iosaphat filii Namsi contra Ioram: porro Ioram obsederat Ramoth Galaad, ipse, et omnis Israel contra Hazael regem Syriæ: 012 2KI 009 015 et reversus fuerat ut curaretur in Iezrahel propter vulnera, quia percusserant eum Syri, præliantem contra Hazael regem Syriæ: Dixitque Iehu: Si placet vobis, nemo egrediatur profugus de civitate, ne vadat, et nunciet in Iezrahel. 012 2KI 009 016 Et ascendit, et profectus est in Iezrahel: Ioram enim ægrotabat ibi, et Ochozias rex Iuda descenderat ad visitandum Ioram. 012 2KI 009 017 Igitur speculator, qui stabat super turrim Iezrahel, vidit globum Iehu venientis, et ait: Video ego globum. Dixitque Ioram: Tolle currum, et mitte in occursum eorum, et dicat vadens: Recte ne sunt omnia? 012 2KI 009 018 Abiit ergo, qui ascenderat currum, in occursum eius, et ait: Hæc dicit rex: Pacata ne sunt omnia? Dixitque Iehu: Quid tibi et paci? Transi, et sequere me. Nunciavit quoque speculator, dicens: Venit nuncius ad eos, et non revertitur. 012 2KI 009 019 Misit etiam currum equorum secundum: venitque ad eos, et ait: Hæc dicit rex: Numquid pax est? Et ait Iehu: Quid tibi et paci? Transi, et sequere me. 012 2KI 009 020 Nunciavit autem speculator, dicens: Venit usque ad eos, et non revertitur: est autem incessus quasi incessus Iehu filii Namsi, præceps enim graditur. 012 2KI 009 021 Et ait Ioram: Iunge currum. Iunxeruntque currum eius, et egressus est Ioram rex Israel, et Ochozias rex Iuda, singuli in curribus suis, egressique sunt in occursum Iehu, et invenerunt eum in agro Naboth Iezrahelitæ. 012 2KI 009 022 Cumque vidisset Ioram Iehu, dixit: Pax est Iehu? At ille respondit: Quæ pax? Adhuc fornicationes Iezabel matris tuæ, et veneficia eius multa vigent. 012 2KI 009 023 Convertit autem Ioram manum suam, et fugiens ait ad Ochoziam: Insidiæ Ochozia. 012 2KI 009 024 Porro Iehu tetendit arcum manu, et percussit Ioram inter scapulas: et egressa est sagitta per cor eius, statimque corruit in curru suo. 012 2KI 009 025 Dixitque Iehu ad Badacer ducem: Tolle, proiice eum in agro Naboth Iezrahelitæ: memini enim quando ego et tu sedentes in curru sequebamur Achab patrem huius, quod Dominus onus hoc levaverit super eum, dicens: 012 2KI 009 026 Si non pro sanguine Naboth, et pro sanguine filiorum eius, quem vidi heri, ait Dominus, reddam tibi in agro isto, dicit Dominus. Nunc ergo tolle, et proiice eum in agrum iuxta verbum Domini. 012 2KI 009 027 Ochozias autem rex Iuda videns hoc, fugit per viam domus horti: persecutusque est eum Iehu, et ait: Etiam hunc percutite in curru suo. Et percusserunt eum in ascensu Gaver, qui est iuxta Ieblaam: qui fugit in Mageddo, et mortuus est ibi. 012 2KI 009 028 Et imposuerunt eum servi eius super currum suum, et tulerunt in Ierusalem: sepelieruntque eum in sepulchro cum patribus suis in Civitate David. 012 2KI 009 029 Anno undecimo Ioram filii Achab, regnavit Ochozias super Iudam, 012 2KI 009 030 venitque Iehu in Iezrahel. Porro Iezabel introitu eius audito, depinxit oculos suos stibio, et ornavit caput suum, et respexit per fenestram 012 2KI 009 031 ingredientem Iehu per portam, et ait: Numquid pax potest esse Zambri, qui interfecit dominum suum? 012 2KI 009 032 Levavitque Iehu faciem suam ad fenestram, et ait: Quæ est ista? Et inclinaverunt se ad eum duo, vel tres eunuchi. 012 2KI 009 033 At ille dixit eis: Præcipitate eam deorsum. Et præcipitaverunt eam, aspersusque est sanguine paries, et equorum ungulæ conculcaverunt eam. 012 2KI 009 034 Cumque introgressus esset, ut comederet, biberetque, ait: Ite, et videte maledictam illam, et sepelite eam: quia filia regis est. 012 2KI 009 035 Cumque issent ut sepelirent eam, non invenerunt nisi calvariam, et pedes, et summas manus. 012 2KI 009 036 Reversique nunciaverunt ei. Et ait Iehu: Sermo Domini est, quem locutus est per servum suum Eliam Thesbiten, dicens: In agro Iezrahel comedent canes carnes Iezabel, 012 2KI 009 037 et erunt carnes Iezabel sicut stercus super faciem terræ in agro Iezrahel, ita ut prætereuntes dicant: Hæccine est illa Iezabel? 012 2KI 010 001 Erant autem Achab septuaginta filii in Samaria: scripsit ergo Iehu litteras, et misit in Samariam, ad optimates civitatis, et ad maiores natu, et ad nutritios Achab, dicens: 012 2KI 010 002 Statim ut acceperitis litteras has, qui habetis filios domini vestri, et currus, et equos, et civitates firmas, et arma, 012 2KI 010 003 eligite meliorem, et eum qui vobis placuerit de filiis domini vestri, et eum ponite super solium patris sui, et pugnate pro domo domini vestri. 012 2KI 010 004 Timuerunt illi vehementer, et dixerunt: Ecce duo reges non potuerunt stare coram eo, et quo modo nos valebimus resistere? 012 2KI 010 005 Miserunt ergo præpositi domus, et præfecti civitatis, et maiores natu, et nutritii, ad Iehu, dicentes: Servi tui sumus, quæcumque iusseris faciemus, nec constituemus nobis regem: quæcumque tibi placent, fac. 012 2KI 010 006 Rescripsit autem eis litteras secundo, dicens: Si mei estis, et obeditis mihi, tollite capita filiorum domini vestri, et venite ad me hac eadem hora cras in Iezrahel. Porro filii regis, septuaginta viri apud optimates civitates nutriebantur. 012 2KI 010 007 Cumque venissent litteras ad eos, tulerunt filios regis, et occiderunt septuaginta viros, et posuerunt capita eorum in cophinis, et miserunt ad eum in Iezrahel. 012 2KI 010 008 Venit autem nuncius, et indicavit ei, dicens: Attulerunt capita filiorum regis. Qui respondit: Ponite ea ad duos acervos iuxta introitum portæ usque mane. 012 2KI 010 009 Cumque diluxisset, egressus est, et stans dixit ad omnem populum: Iusti estis: si ego coniuravi contra dominum meum, et interfeci eum, quis percussit omnes hos? 012 2KI 010 010 Videte ergo nunc quoniam non cecidit de sermonibus Domini in terram, quos locutus est Dominus super domum Achab, et Dominus fecit quod locutus est in manu servi sui Eliæ. 012 2KI 010 011 Percussit igitur Iehu omnes, qui reliqui erant de domo Achab in Iezrahel, et universos optimates eius, et notos, et sacerdotes, donec non remanerent ex eo reliquiæ. 012 2KI 010 012 Et surrexit, et venit in Samariam: cumque venisset ad cameram pastorum in via, 012 2KI 010 013 invenit fratres Ochoziæ regis Iuda, dixitque ad eos: Quinam estis vos? Qui responderunt: Fratres Ochoziæ sumus, et descendimus ad salutandos filios regis, et filios reginæ. 012 2KI 010 014 Qui ait: Comprehendite eos vivos. Quos cum comprehendissent vivos, iugulaverunt eos in cisterna iuxta Cameram, quadraginta duos viros, et non reliquit ex eis quemquam. 012 2KI 010 015 Cumque abiisset inde, invenit Ionadab filium Rechab in occursum sibi, et benedixit ei. Et ait ad eum: Numquid est cor tuum rectum, sicut cor meum cum corde tuo? Et ait Ionadab: Est. Si est, inquit, da manum tuam. Qui dedit ei manum suam. At ille levavit eum ad se in currum: 012 2KI 010 016 dixitque ad eum: Veni mecum, et vide zelum meum pro Domino. Et impositum in curru suo 012 2KI 010 017 duxit in Samariam. Et percussit omnes qui reliqui fuerant de Achab in Samaria usque ad unum, iuxta verbum Domini, quod locutus est per Eliam. 012 2KI 010 018 Congregavit ergo Iehu omnem populum, et dixit ad eos: Achab coluit Baal parum, ego autem colam eum amplius. 012 2KI 010 019 Nunc igitur omnes prophetas Baal, et universos servos eius, et cunctos sacerdotes ipsius vocate ad me: nullus sit qui non veniat, sacrificium enim grande est mihi Baal: quicumque defuerit, non vivet. Porro Iehu faciebat hoc insidiose, ut disperderet cultores Baal. 012 2KI 010 020 Et dixit: Sanctificate diem sollemnem Baal. Vocavitque 012 2KI 010 021 et misit in univeros terminos Israel, et venerunt cuncti servi Baal: non fuit residuus ne unus quidem qui non veniret. Et ingressi sunt templum Baal: et repleta est domus Baal, a summo usque ad summum. 012 2KI 010 022 Dixitque his, qui erant super vestes: Proferte vestimenta universis servis Baal. Et protulerunt eis vestes. 012 2KI 010 023 Ingressusque Iehu, et Ionadab filius Rechab templum Baal, ait cultoribus Baal: Perquirite, et videte, ne quis forte vobiscum sit de servis Domini, sed ut sint servi Baal soli. 012 2KI 010 024 Ingressi sunt igitur ut facerent victimas et holocausta: Iehu autem præparaverat sibi foris octoginta viros, et dixerat eis: Quicumque fugerit de hominibus his, quos ego adduxero in manus vestras, anima eius erit pro anima illius. 012 2KI 010 025 Factum est autem, cum completum esset holocaustum, præcepit Iehu militibus et ducibus suis: Ingredimini, et percutite eos, nullus evadat. Percusseruntque eos in ore gladii, et proiecerunt milites et duces: et ierunt in civitatem templi Baal, 012 2KI 010 026 et protulerunt statuam de fano Baal, et combusserunt, 012 2KI 010 027 et comminuerunt eam. Destruxerunt quoque ædem Baal, et fecerunt pro ea latrinas usque in diem hanc. 012 2KI 010 028 Delevit itaque Iehu Baal de Israel: 012 2KI 010 029 verumtamen a peccatis Ieroboam filii Nabat, qui peccare fecit Israel, non recessit, nec dereliquit vitulos aureos, qui erant in Bethel, et in Dan. 012 2KI 010 030 Dixit autem Dominus ad Iehu: Quia studiose egisti quod rectum erat, et placebat in oculis meis, et omnia quæ erant in corde meo fecisti contra domum Achab: filii tui usque ad quartam generationem sedebunt super thronum Israel. 012 2KI 010 031 Porro Iehu non custodivit ut ambularet in lege Domini Dei Israel in toto corde suo: non enim recessit a peccatis Ieroboam, qui peccare fecerat Israel. 012 2KI 010 032 In diebus illis cœpit Dominus tædere super Israel: percussitque eos Hazael in universis finibus Israel, 012 2KI 010 033 a Iordane contra Orientalem plagam, omnem Terram Galaad, et Gad, et Ruben, et Manasse, ab Aroer, quæ est super Torrentem Arnon, et Galaad, et Basan. 012 2KI 010 034 Reliqua autem verborum Iehu, et universa quæ fecit, et fortitudo eius, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Israel? 012 2KI 010 035 Et dormivit Iehu cum patribus suis, sepelieruntque eum in Samaria: et regnavit Ioachaz filius eius pro eo. 012 2KI 010 036 Dies autem, quos regnavit Iehu super Israel, viginti et octo anni sunt, in Samaria. 012 2KI 011 001 Athalia vero mater Ochoziæ, videns mortuum filium suum, surrexit, et interfecit omne semen regium. 012 2KI 011 002 Tollens autem Iosaba filia regis Ioram, soror Ochoziæ, Ioas filium Ochoziæ, furata est eum de medio filiorum regis, qui interficiebantur, et nutricem eius de triclinio: et abscondit eum a facie Athaliæ ut non interficeretur. 012 2KI 011 003 Eratque cum ea sex annis clam in domo Domini: porro Athalia regnavit super terram. 012 2KI 011 004 Anno autem septimo misit Ioiada, et assumens centuriones, et milites introduxit ad se in templum Domini, pepigitque cum eis fœdus: et adiurans eos in domo Domini, ostendit eis filium regis: 012 2KI 011 005 et præcepit illis, dicens: Iste est sermo, quem facere debetis: 012 2KI 011 006 Tertia pars vestrum introeat Sabbato, et observet excubias domus regis. Tertia autem pars sit ad portam Sur, et tertia pars sit ad portam, quæ est post habitaculum scutariorum: et custodietis excubias domus Messa. 012 2KI 011 007 Duæ vero partes e vobis, omnes egredientes Sabbato, custodiant excubias domus Domini circa regem. 012 2KI 011 008 Et vallabitis eum, habentes arma in manibus vestris: si quis autem ingressus fuerit septum templi, interficiatur: eritisque cum rege introeunte et egrediente. 012 2KI 011 009 Et fecerunt centuriones iuxta omnia, quæ præceperat eis Ioiada sacerdos: et assumentes singuli viros suos, qui ingrediebantur sabbatum, cum his qui egrediebantur sabbato, venerunt ad Ioiadam sacerdotem. 012 2KI 011 010 Qui dedit eis hastas, et arma regis David, quæ erant in domo Domini. 012 2KI 011 011 Et steterunt singuli habentes arma in manu sua a parte templi dextera, usque ad partem sinistram altaris, et ædis, circum regem. 012 2KI 011 012 Produxitque filium regis, et posuit super eum diadema, et testimonium: feceruntque eum regem, et unxerunt: et plaudentes manu, dixerunt: Vivat rex. 012 2KI 011 013 Audivit autem Athalia vocem populi currentis: et ingressa ad turbas in templum Domini, 012 2KI 011 014 vidit regem stantem super tribunal iuxta morem, et cantores, et tubas prope eum, omnemque populum terræ lætantem, et canentem tubis: et scidit vestimenta sua, clamavitque: Coniuratio, coniuratio. 012 2KI 011 015 Præcepit autem Ioiada centurionibus, qui erant super exercitum, et ait eis: Educite eam extra septa templi, et quicumque eam secutus fuerit, feriatur gladio. Dixerat enim sacerdos: Non occidatur in templo Domini. 012 2KI 011 016 Imposueruntque ei manus, et impegerunt eam per viam introitus equorum, iuxta palatium, et interfecta est ibi. 012 2KI 011 017 Pepigit ergo Ioiada fœdus inter Dominum, et inter regem, et inter populum, ut esset populus Domini, et inter regem et populum. 012 2KI 011 018 Ingressusque est omnis populus terræ templum Baal, et destruxerunt aras eius, et imagines contriverunt valide: Mathan quoque sacerdotem Baal occiderunt coram altari. Et posuit sacerdos custodias in domo Domini. 012 2KI 011 019 Tulitque centuriones, et Cerethi et Phelethi legiones, et omnem populum terræ, deduxeruntque regem de domo Domini: et venerunt per viam portæ scutariorum in palatium, et sedit super thronum regum. 012 2KI 011 020 Lætatusque est omnis populus terræ, et civitas conquievit: Athalia autem occisa est gladio in domo regis. 012 2KI 011 021 Septemque annorum erat Ioas, cum regnare cœpisset. 012 2KI 012 001 Anno septimo Iehu regnavit Ioas: et quadraginta annis regnavit in Ierusalem. Nomen matris eius Sebia de Bersabee. 012 2KI 012 002 Fecitque Ioas rectum coram Domino cunctis diebus, quibus docuit eum Ioiada sacerdos. 012 2KI 012 003 Verumtamen excelsa non abstulit: adhuc enim populus immolabat, et adolebat in excelsis incensum. 012 2KI 012 004 Dixitque Ioas ad sacerdotes: Omnem pecuniam sanctorum, quæ illata fuerit in templum Domini a prætereuntibus, quæ offertur pro pretio animæ, et quam sponte et arbitrio cordis sui inferunt in templum Domini: 012 2KI 012 005 accipiant illam sacerdotes iuxta ordinem suum, et instaurent sartatecta domus, siquid necessarium viderint instauratione. 012 2KI 012 006 Igitur usque ad vigesimum tertium annum regis Ioas, non instauraverunt sacerdotes sartatecta templi. 012 2KI 012 007 Vocavitque rex Ioas Ioiadam pontificem et sacerdotes, dicens eis: Quare sartatecta non instauratis templi? Nolite ergo amplius accipere pecuniam iuxta ordinem vestrum, sed ad instaurationem templi reddite eam. 012 2KI 012 008 Prohibitique sunt sacerdotes ultra accipere pecuniam a populo, et instaurare sartatecta domus. 012 2KI 012 009 Et tulit Ioiada pontifex gazophylacium unum, aperuitque foramen desuper, et posuit illud iuxta altare ad dexteram ingredientium domum Domini, mittebantque in eo sacerdotes, qui custodiebant ostia, omnem pecuniam, quæ deferebatur ad templum Domini. 012 2KI 012 010 Cumque viderent nimiam pecuniam esse in gazophylacio, ascendebat scriba regis, et pontifex, effundebantque et numerabant pecuniam, quæ inveniebatur in domo Domini: 012 2KI 012 011 et dabant eam iuxta numerum atque mensuram in manu eorum, qui præerant cæmentariis domus Domini: qui impendebant eam in fabris lignorum, et in cæmentariis iis, qui operabantur in domo Domini, 012 2KI 012 012 et sartatecta faciebant: et in iis, qui cædebant saxa, et ut emerent ligna, et lapides, qui excidebantur, ita ut impleretur instauratio domus Domini in universis, quæ indigebant expensa ad muniendam domum. 012 2KI 012 013 Verumtamen non fiebant ex eadem pecunia hydriæ templi Domini, et fuscinulæ, et thuribula, et tubæ, et omne vas aureum et argenteum de pecunia, quæ inferebatur in templum Domini: 012 2KI 012 014 iis enim, qui faciebant opus, dabatur ut instauraretur templum Domini: 012 2KI 012 015 et non fiebat ratio iis hominibus, qui accipiebant pecuniam ut distribuerent eam artificibus, sed in fide tractabant eam. 012 2KI 012 016 Pecuniam vero pro delicto, et pecuniam pro peccatis non inferebant in templum Domini, quia sacerdotum erat. 012 2KI 012 017 Tunc ascendit Hazael rex Syriæ, et pugnabat contra Geth, cepitque eam: et direxit faciem suam ut ascenderet in Ierusalem. 012 2KI 012 018 Quam ob rem tulit Ioas rex Iuda omnia sanctificata, quæ consecraverant Iosaphat, et Ioram, et Ochozias patres eius reges Iuda, et quæ ipse obtulerat: et universum argentum, quod inveniri potuit in thesauris templi Domini, et in palatio regis: misitque Hazaeli regi Syriæ, et recessit ab Ierusalem. 012 2KI 012 019 Reliqua autem sermonum Ioas, et universa quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Iuda? 012 2KI 012 020 Surrexerunt autem servi eius, et coniuraverunt inter se, percusseruntque Ioas in Domo Mello in descensu Sella. 012 2KI 012 021 Iosachar namque filius Semaath, et Iozabad filius Somer servi eius, percusserunt eum, et mortuus est: et sepelierunt eum cum patribus suis in Civitate David, regnavitque Amasias filius eius pro eo. 012 2KI 013 001 Anno vigesimo tertio Ioas filii Ochoziæ regis Iuda, regnavit Ioachaz filius Iehu super Israel in Samaria decem et septem annis. 012 2KI 013 002 Et fecit malum coram Domino, secutusque est peccata Ieroboam filii Nabat, qui peccare fecit Israel, et non declinavit ab eis. 012 2KI 013 003 Iratusque est furor Domini contra Israel, et tradidit eos in manu Hazael regis Syriæ, et in manu Benadad filii Hazael cunctis diebus. 012 2KI 013 004 Deprecatus est autem Ioachaz faciem Domini, et audivit eum Dominus: vidit enim angustiam Israel, quia attriverat eos rex Syriæ: 012 2KI 013 005 et dedit Dominus salvatorem Israeli, et liberatus est de manu regis Syriæ: habitaveruntque filii Israel in tabernaculis suis sicut heri et nudiustertius. 012 2KI 013 006 Verumtamen non recesserunt a peccatis domus Ieroboam, qui peccare fecit Israel, sed in ipsis ambulaverunt: siquidem et lucus permansit in Samaria. 012 2KI 013 007 Et non sunt derelicti Ioachaz de populo nisi quinquaginta equites, et decem currus, et decem millia peditum: interfecerat enim eos rex Syriæ, et redegerat quasi pulverem in tritura areæ. 012 2KI 013 008 Reliqua autem sermonum Ioachaz, et universa quæ fecit, et fortitudo eius, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Israel? 012 2KI 013 009 Dormivitque Ioachaz cum patribus suis, et sepelierunt eum in Samaria: regnavitque Ioas filius eius pro eo. 012 2KI 013 010 Anno trigesimo septimo Ioas regis Iuda regnavit Ioas filius Ioachaz super Israel in Samaria sedecim annis, 012 2KI 013 011 et fecit quod malum est in conspectu Domini: non declinavit ab omnibus peccatis Ieroboam filii Nabat, qui peccare fecit Israel, sed in ipsis ambulavit. 012 2KI 013 012 Reliqua autem sermonum Ioas, et universa quæ fecit, et fortitudo eius, quo modo pugnaverit contra Amasiam regem Iuda, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Israel? 012 2KI 013 013 Et dormivit Ioas cum patribus suis: Ieroboam autem sedit super solium eius. Porro Ioas sepultus est in Samaria cum regibus Israel. 012 2KI 013 014 Eliseus autem ægrotabat infirmitate, qua et mortuus est: descenditque ad eum Ioas rex Israel, et flebat coram eo, dicebatque: Pater mi, pater mi, currus Israel et auriga eius. 012 2KI 013 015 Et ait illi Eliseus: Affer arcum, et sagittas. Cumque attulisset ad eum arcum, et sagittas, 012 2KI 013 016 dixit ad regem Israel: Pone manum tuam super arcum. Et cum posuisset ille manum suam, superposuit Eliseus manus suas manibus regis, 012 2KI 013 017 et ait: Aperi fenestram Orientalem. Cumque aperuisset, dixit Eliseus: Iace sagittam. Et iecit. Et ait Eliseus: Sagitta salutis Domini, et sagitta salutis contra Syriam: percutiesque Syriam in Aphec, donec consumas eam. 012 2KI 013 018 Et ait: Tolle sagittas. Qui cum tulisset, rursum dixit ei: Percute iaculo terram. Et cum percussisset tribus vicibus, et stetisset, 012 2KI 013 019 iratus est vir Dei contra eum, et ait: Si percussisses quinquies, aut sexies, sive septies, percussisses Syriam usque ad consumptionem: nunc autem tribus vicibus percuties eam. 012 2KI 013 020 Mortuus est ergo Eliseus, et sepelierunt eum. Latrunculi autem de Moab venerunt in terram in ipso anno. 012 2KI 013 021 Quidam autem sepelientes hominem, viderunt latrunculos, et proiecerunt cadaver in sepulchro Elisei. Quod cum tetigisset ossa Elisei, revixit homo, et stetit super pedes suos. 012 2KI 013 022 Igitur Hazael rex Syriæ afflixit Israel cunctis diebus Ioachaz: 012 2KI 013 023 et misertus est Dominus eorum, et reversus est ad eos propter pactum suum, quod habebat cum Abraham, et Isaac, et Iacob: et noluit disperdere eos, neque proiicere penitus usque in præsens tempus. 012 2KI 013 024 Mortuus est autem Hazael rex Syriæ, et regnavit Benadad filius eius pro eo. 012 2KI 013 025 Porro Ioas filius Ioachaz tulit urbes de manu Benadad filii Hazael, quas tulerat de manu Ioachaz patris sui iure prælii, tribus vicibus percussit eum Ioas, et reddidit civitates Israel. 012 2KI 014 001 In anno secundo Ioas filii Ioachaz regis Israel regnavit Amasias filius Ioas regis Iuda. 012 2KI 014 002 Viginti quinque annorum erat cum regnare cœpisset: viginti autem et novem annis regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Ioadan de Ierusalem. 012 2KI 014 003 Et fecit rectum coram Domino, verumtamen non ut David pater eius. Iuxta omnia, quæ fecit Ioas pater suus, fecit: 012 2KI 014 004 nisi hoc tantum quod excelsa non abstulit: adhuc enim populus immolabat, et adolebat incensum in excelsis. 012 2KI 014 005 Cumque obtinuisset regnum, percussit servos suos, qui interfecerant regem patrem suum: 012 2KI 014 006 filios autem eorum, qui occiderant, non occidit, iuxta quod scriptum est in libro legis Moysi, sicut præcepit Dominus, dicens: Non morientur patres pro filiis, neque filii morientur pro patribus: sed unusquisque in peccato suo morietur. 012 2KI 014 007 Ipse percussit Edom in Valle Salinarum decem millia, et apprehendit Petram in prælio, vocavitque nomen eius Iectehel usque in præsentem diem. 012 2KI 014 008 Tunc misit Amasias nuncios ad Ioas filium Ioachaz, filii Iehu regis Israel, dicens: Veni, et videamus nos. 012 2KI 014 009 Remisitque Ioas rex Israel ad Amasiam regem Iuda, dicens: Carduus Libani misit ad cedrum, quæ est in Libano, dicens: Da filiam tuam filio meo uxorem. Transieruntque bestiæ saltus, quæ sunt in Libano, et conculcaverunt carduum. 012 2KI 014 010 Percutiens invaluisti super Edom, et sublevavit te cor tuum: contentus esto gloria, et sede in domo tua: quare provocas malum, ut cadas tu et Iudas tecum? 012 2KI 014 011 Et non acquievit Amasias: Ascenditque Ioas rex Israel, et viderunt se, ipse et Amasias rex Iuda in Bethsames oppido Iudæ. 012 2KI 014 012 Percussusque est Iuda coram Israel, et fugerunt unusquisque in tabernacula sua. 012 2KI 014 013 Amasiam vero regem Iuda filium Ioas filii Ochoziæ cepit Ioas rex Israel in Bethsames, et adduxit eum in Ierusalem: et interrupit murum Ierusalem, a porta Ephraim usque ad portam anguli, quadringentis cubitis. 012 2KI 014 014 Tulitque omne aurum, et argentum, et universa vasa, quæ inventa sunt in domo Domini, et in thesauris regis, et obsides, et reversus est in Samariam. 012 2KI 014 015 Reliqua autem verborum Ioas quæ fecit, et fortitudo eius qua pugnavit contra Amasiam regem Iuda, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Israel? 012 2KI 014 016 Dormivitque Ioas cum patribus suis, et sepultus est in Samaria cum regibus Israel: et regnavit Ieroboam filius eius pro eo. 012 2KI 014 017 Vixit autem Amasias, filius Ioas, rex Iuda, postquam mortuus est Ioas filius Ioachaz regis Israel quindecim annis. 012 2KI 014 018 Reliqua autem sermonum Amasiæ, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Iuda? 012 2KI 014 019 Factaque est contra eum coniuratio in Ierusalem: at ille fugit in Lachis. Miseruntque post eum in Lachis, et interfecerunt eum ibi. 012 2KI 014 020 Et asportaverunt in equis, sepultusque est in Ierusalem cum patribus suis in Civitate David. 012 2KI 014 021 Tulit autem universus populus Iudæ Azariam annos natum sedecim, et constituerunt eum regem pro patre eius Amasia. 012 2KI 014 022 Ipse ædificavit Ælath, et restituit eam Iudæ, postquam dormivit rex cum patribus suis. 012 2KI 014 023 Anno quintodecimo Amasiæ filii Ioas regis Iuda, regnavit Ieroboam filius Ioas regis Israel in Samaria, quadraginta et uno anno: 012 2KI 014 024 et fecit quod malum est coram Domino. Non recessit ab omnibus peccatis Ieroboam filii Nabat, qui peccare fecit Israel. 012 2KI 014 025 Ipse restituit terminos Israel ab introitu Emath, usque ad Mare Solitudinis, iuxta sermonem Domini Dei Israel, quem locutus est per servum suum Ionam filium Amathi prophetam, qui erat de Geth, quæ est in Opher. 012 2KI 014 026 Vidit enim Dominus afflictionem Israel amaram nimis, et quod consumpti essent usque ad clausos carcere, et extremos, et non esset qui auxiliaretur Israeli. 012 2KI 014 027 Nec locutus est Dominus ut deleret nomen Israel de sub cælo, sed salvavit eos in manu Ieroboam filii Ioas. 012 2KI 014 028 Reliqua autem sermonum Ieroboam, et universa quæ fecit, et fortitudo eius, qua præliatus est, et quomodo restituit Damascum, et Emath Iudæ in Israel, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Israel? 012 2KI 014 029 Dormivitque Ieroboam cum patribus suis regibus Israel, et regnavit Zacharias filius eius pro eo. 012 2KI 015 001 Anno vigesimo septimo Ieroboam regis Israel regnavit Azarias filius Amasiæ regis Iuda. 012 2KI 015 002 Sedecim annorum erat cum regnare cœpisset, et quinquaginta duobus annis regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Iechelia de Ierusalem. 012 2KI 015 003 Fecitque quod erat placitum coram Domino, iuxta omnia quæ fecit Amasias pater eius. 012 2KI 015 004 Verumtamen excelsa non est demolitus: adhuc populus sacrificabat, et adolebat incensum in excelsis. 012 2KI 015 005 Percussit autem Dominus regem, et fuit leprosus usque in diem mortis suæ, et habitabat in domo libera seorsum: Ioatham vero filius regis gubernabat palatium, et iudicabit populum terræ. 012 2KI 015 006 Reliqua autem sermonum Azariæ, et universa quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Iuda? 012 2KI 015 007 Et dormivit Azarias cum patribus suis: sepelieruntque eum cum maioribus suis in Civitate David, et regnavit Ioatham filius eius pro eo. 012 2KI 015 008 Anno trigesimo octavo Azariæ regis Iuda, regnavit Zacharias filius Ieroboam super Israel in Samaria sex mensibus: 012 2KI 015 009 et fecit quod malum est coram Domino, sicut fecerant patres eius: non recessit a peccatis Ieroboam filii Nabat, qui peccare fecit Israel. 012 2KI 015 010 Coniuravit autem contra eum Sellum filius Iabes: percussitque eum palam, et interfecit, regnavitque pro eo. 012 2KI 015 011 Reliqua autem verborum Zachariæ, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Israel? 012 2KI 015 012 Iste est sermo Domini, quem locutus est ad Iehu, dicens: Filii tui usque ad quartam generationem sedebunt super thronum Israel. Factumque est ita. 012 2KI 015 013 Sellum filius Iabes regnavit trigesimo novo anno Azariæ regis Iuda: regnavit autem uno mense in Samaria. 012 2KI 015 014 Et ascendit Manahem filius Gadi de Thersa: venitque in Samariam, et percussit Sellum filium Iabes in Samaria, et interfecit eum, regnavitque pro eo. 012 2KI 015 015 Reliqua autem verborum Sellum, et coniuratio eius, per quam tetendit insidias, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Israel? 012 2KI 015 016 Tunc percussit Manahem Thapsam, et omnes qui erant in ea, et terminos eius de Thersa: noluerant enim aperire ei: et interfecit omnes prægnantes eius, et scidit eas. 012 2KI 015 017 Anno trigesimo nono Azariæ regis Iuda regnavit Manahem filius Gadi super Israel decem annis in Samaria. 012 2KI 015 018 Fecitque quod erat malum coram Domino: non recessit a peccatis Ieroboam filii Nabat, qui peccare fecit Israel cunctis diebus eius. 012 2KI 015 019 Veniebat Phul rex Assyriorum in terram, et dabat Manahem Phul mille talenta argenti, ut esset ei in auxilium, et firmaret regnum eius. 012 2KI 015 020 Indixitque Manahem argentum super Israel cunctis potentibus et divitibus, ut daret regi Assyriorum quinquaginta siclos argenti per singulos: reversusque est rex Assyriorum, et non est moratus in terra. 012 2KI 015 021 Reliqua autem sermonum Manahem, et universa quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Israel? 012 2KI 015 022 Et dormivit Manahem cum patribus suis: regnavitque Phaceia filius eius pro eo. 012 2KI 015 023 Anno quinquagesimo Azariæ regis Iuda, regnavit Phaceia filius Manahem super Israel in Samaria biennio: 012 2KI 015 024 et fecit quod erat malum coram Domino: non recessit a peccatis Ieroboam filii Nabat, qui peccare fecit Israel. 012 2KI 015 025 Coniuravit autem adversus eum Phacee filius Romeliæ, dux eius, et percussit eum in Samaria in turre domus regiæ iuxta Argob, et iuxta Arie, et cum eo quinquaginta viros de filiis Galaaditarum, et interfecit eum, regnavitque pro eo. 012 2KI 015 026 Reliqua autem sermonum Phaceia, et universa quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Israel? 012 2KI 015 027 Anno quinquagesimo secundo Azariæ regis Iuda regnavit Phacee filius Romeliæ super Israel in Samaria viginti annis. 012 2KI 015 028 Et fecit quod erat malum coram Domino: non recessit a peccatis Ieroboam filii Nabat, qui peccare fecit Israel. 012 2KI 015 029 In diebus Phacee regis Israel venit Theglathphalasar rex Assur, et cepit Aion, et Abel Bethmaacha et Ianoe, et Cedes, et Asor, et Galaad, et Galilæam, et universam Terram Nephthali: et transtulit eos in Assyrios. 012 2KI 015 030 Coniuravit autem, et tetendit insidias Osee filius Ela contra Phacee filium Romeliæ, et percussit eum, et interfecit: regnavitque pro eo vigesimo anno Ioatham filii Oziæ. 012 2KI 015 031 Reliqua autem sermonum Phacee, et universa quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Israel? 012 2KI 015 032 Anno secundo Phacee, filii Romeliæ regis Israel, regnavit Ioatham filius Oziæ regis Iuda. 012 2KI 015 033 Viginti quinque annorum erat cum regnare cœpisset, et sedecim annis regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Ierusa, filia Sadoc. 012 2KI 015 034 Fecitque quod erat placitum coram Domino: iuxta omnia, quæ fecerat Ozias pater suus, operatus est. 012 2KI 015 035 Verumtamen excelsa non abstulit: adhuc populus immolabat, et adolebat incensum in excelsis: ipse ædificavit portam domus Domini sublimissimam. 012 2KI 015 036 Reliqua autem sermonum Ioatham, et universa quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Iuda? 012 2KI 015 037 In diebus illis cœpit Dominus mittere in Iudam Rasin regem Syriæ, et Phacee filium Romeliæ. 012 2KI 015 038 Et dormivit Ioatham cum patribus suis, sepultusque est cum eis in Civitate David patris sui, et regnavit Achaz filius eius pro eo. 012 2KI 016 001 Anno decimo septimo Phacee filii Romeliæ regnavit Achaz filius Ioatham regis Iuda. 012 2KI 016 002 Viginti annorum erat Achaz cum regnare cœpisset, et sedecim annis regnavit in Ierusalem: non fecit quod erat placitum in conspectu Domini Dei sui, sicut David pater eius. 012 2KI 016 003 Sed ambulavit in via regum Israel: insuper et filium suum consecravit, transferens per ignem secundum idola gentium, quæ dissipavit Dominus coram filiis Israel. 012 2KI 016 004 Immolabat quoque victimas, et adolebat incensum in excelsis, et in collibus, et sub omni ligno frondoso. 012 2KI 016 005 Tunc ascendit Rasin rex Syriæ, et Phacee filius Romeliæ rex Israel in Ierusalem ad præliandum: cumque obsiderent Achaz, non valuerunt superare eum. 012 2KI 016 006 In tempore illo restituit Rasin rex Syriæ, Ailam Syriæ, et eiecit Iudæos de Aila: et Idumæi venerunt in Ailam, et habitaverunt ibi usque in diem hanc. 012 2KI 016 007 Misit autem Achaz nuncios ad Theglathphalasar regem Assyriorum, dicens: Servus tuus, et filius tuus ego sum: ascende, et salvum me fac de manu regis Syriæ, et de manu regis Israel, qui consurrexerunt adversum me. 012 2KI 016 008 Et cum collegisset argentum et aurum, quod inveniri potuit in domo Domini, et in thesauris regis, misit regi Assyriorum munera. 012 2KI 016 009 Qui et acquievit voluntati eius: ascendit enim rex Assyriorum in Damascum, et vastavit eam: et transtulit habitatores eius Cyrenen, Rasin autem interfecit. 012 2KI 016 010 Perrexitque rex Achaz in occursum Theglathphalasar regis Assyriorum in Damascum. Cumque vidisset altare Damasci, misit rex Achaz ad Uriam sacerdotem exemplar eius, et similitudinem iuxta omne opus eius. 012 2KI 016 011 Extruxitque Urias sacerdos altare iuxta omnia, quæ præceperat rex Achaz, de Damasco, ita fecit sacerdos Urias, donec veniret rex Achaz de Damasco. 012 2KI 016 012 Cumque venisset rex de Damasco, vidit altare, et veneratus est illud: ascenditque et immolavit holocausta, et sacrificium suum, 012 2KI 016 013 et libavit libamina, et fudit sanguinem pacificorum, quæ obtulerat super altare. 012 2KI 016 014 Porro altare æreum, quod erat coram Domino, transtulit de facie templi, et de loco altaris, et de loco templi Domini: posuitque illud ex latere altaris ad Aquilonem. 012 2KI 016 015 Præcepit quoque rex Achaz Uriæ sacerdoti, dicens: Super altare maius offer holocaustum matutinum, et sacrificium vespertinum, et holocaustum regis, et sacrificium eius, et holocaustum universi populi terræ, et sacrificia eorum, et libamina eorum: et omnem sanguinem holocausti, et universum sanguinem victimæ super illud effundes: altare vero æreum erit paratum ad voluntatem meam. 012 2KI 016 016 Fecit igitur Urias sacerdos iuxta omnia, quæ præceperat rex Achaz. 012 2KI 016 017 Tulit autem rex Achaz cælatas bases, et luterem, qui erat desuper: et mare deposuit de bobus æreis, qui sustentabant illud, et posuit super pavimentum stratum lapide. 012 2KI 016 018 Musach quoque Sabbati, quod ædificaverat in templo: et ingressum regis exterius convertit in templum Domini propter regem Assyriorum. 012 2KI 016 019 Reliqua autem verborum Achaz, quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Iuda? 012 2KI 016 020 Dormivitque Achaz cum patribus suis, et sepultus est cum eis in Civitate David, et regnavit Ezechias filius eius pro eo. 012 2KI 017 001 Anno duodecimo Achaz regis Iuda, regnavit Osee filius Ela in Samaria super Israel novem annis. 012 2KI 017 002 Fecitque malum coram Domino: sed non sicut reges Israel, qui ante eum fuerant. 012 2KI 017 003 Contra hunc ascendit Salmanasar rex Assyriorum, et factus est ei Osee servus, reddebatque illi tributa. 012 2KI 017 004 Cumque deprehendisset rex Assyriorum Osee, quod rebellare nitens misisset nuncios ad Sua regem Ægypti, ne præstaret tributa regi Assyriorum sicut singulis annis solitus erat, obsedit eum, et vinctum misit in carcerem. 012 2KI 017 005 Pervagatusque est omnem terram: et ascendens Samariam, obsedit eam tribus annis. 012 2KI 017 006 Anno autem nono Osee, cepit rex Assyriorum Samariam, et transtulit Israel in Assyrios: posuique eos in Hala, et in Habor iuxta fluvium Gozan, in civitatibus Medorum. 012 2KI 017 007 Factum est enim, cum peccassent filii Israel Domino Deo suo, qui eduxerat eos de Terra Ægypti, de manu Pharaonis regis Ægypti, coluerunt deos alienos. 012 2KI 017 008 Et ambulaverunt iuxta ritum Gentium, quas consumpserat Dominus in conspectu filiorum Israel, et regum Israel: quia similiter fecerant. 012 2KI 017 009 Et offenderunt filii Israel verbis non rectis Dominum Deum suum: et ædificaverunt sibi excelsa in cunctis urbibus suis a Turre Custodum usque ad civitatem munitam. 012 2KI 017 010 Feceruntque sibi statuas, et lucos in omni colle sublimi, et subter omne lignum nemorosum: 012 2KI 017 011 et adolebant ibi incensum super aras in morem gentium, quas transtulerat Dominus a facie eorum: feceruntque verba pessima irritantes Dominum. 012 2KI 017 012 Et coluerunt immunditias, de quibus præcepit eis Dominus ne facerent verbum hoc. 012 2KI 017 013 Et testificatus est Dominus in Israel et in Iuda per manum omnium Prophetarum et Videntium, dicens: Revertimini a viis vestris pessimis, et custodite præcepta mea, et ceremonias iuxta omnem legem, quam præcepi patribus vestris: et sicut misi ad vos in manu servorum meorum Prophetarum. 012 2KI 017 014 Qui non audierunt, sed induraverunt cervicem suam iuxta cervicem patrum suorum, qui noluerunt obedire Domino Deo suo. 012 2KI 017 015 Et abiecerunt legitima eius, et pactum, quod pepigit cum patribus eorum, et testificationes, quibus contestatus est eos: secutique sunt vanitates, et vane egerunt: et secuti sunt gentes, quæ erant per circuitum eorum, super quibus præceperat Dominus eis ut non facerent sicut et illæ faciebant. 012 2KI 017 016 Et dereliquerunt omnia præcepta Domini Dei sui: feceruntque sibi conflatiles duos vitulos, et lucos, et adoraverunt universam militiam cæli: servieruntque Baal, 012 2KI 017 017 et consecraverunt filios suos, et filias suas per ignem: et divinationibus inserviebant, et auguriis: et tradiderunt se ut facerent malum coram Domino, ut irritarent eum. 012 2KI 017 018 Iratusque est Dominus vehementer Israeli, et abstulit eos a conspectu suo, et non remansit nisi tribus Iuda tantummodo. 012 2KI 017 019 Sed nec ipse Iuda custodivit mandata Domini Dei sui: verum ambulavit in erroribus Israel, quos operatus fuerat. 012 2KI 017 020 Proiecitque Dominus omne semen Israel, et afflixit eos, et tradidit eos in manu diripientium, donec proiiceret eos a facie sua: 012 2KI 017 021 ex eo iam tempore, quo scissus est Israel a domo David, et constituerunt sibi regem Ieroboam filium Nabat: separavit enim Ieroboam Israel a Domino, et peccare eos fecit peccatum magnum. 012 2KI 017 022 Et ambulaverunt filii Israel in universis peccatis Ieroboam quæ fecerat: et non recesserunt ab eis, 012 2KI 017 023 usque quo Dominus auferret Israel a facie sua, sicut locutus fuerat in manu omnium servorum suorum Prophetarum: translatusque est Israel de terra sua in Assyrios, usque in diem hanc. 012 2KI 017 024 Adduxit autem rex Assyriorum de Babylone, et de Cutha, et de Avah, et de Emath, et de Sepharvaim: et collocavit eos in civitatibus Samariæ pro filiis Israel: qui possederunt Samariam, et habitaverunt in urbibus eius. 012 2KI 017 025 Cumque ibi habitare cœpissent, non timebant Dominum: et immisit in eos Dominus leones, qui interficiebant eos. 012 2KI 017 026 Nunciatumque est regi Assyriorum, et dictum: gentes, quas transtulisti, et habitare fecisti in civitatibus Samriæ, ignorant legitima Dei terræ: et immisit in eos Dominus leones, et ecce interficiunt eos, eo quod ignorent ritum Dei terræ. 012 2KI 017 027 Præcepit autem rex Assyriorum, dicens: Ducite illuc unum de sacerdotibus, quos inde captivos adduxistis, et vadat, et habitet cum eis: et doceat eos legitima Dei terræ. 012 2KI 017 028 Igitur cum venisset unus de sacerdotibus his, qui captivi ducti fuerant de Samaria, habitavit in Bethel, et docebat eos quomodo colerent Dominum. 012 2KI 017 029 Et unaquæque gens fabricata est deum suum: posueruntque eos in fanis excelsis, quæ fecerant Samaritæ, gens et gens in urbibus suis, in quibus habitabat. 012 2KI 017 030 Viri enim Babylonii fecerunt Sochothbenoth: viri autem Cuthæi fecerunt Nergel: et viri de Emath fecerunt Asima. 012 2KI 017 031 Porro Hevæi fecerunt Nebahaz et Tharthac. Hi autem, qui erant de Sepharvaim, comburebant filios suos igni, Adramelech et Anamelech diis Sepharvaim, 012 2KI 017 032 et nihilominus colebant Dominum. Fecerunt autem sibi de novissimis sacerdotes excelsorum, et ponebant eos in fanis sublimibus. 012 2KI 017 033 Et cum Dominum colerent, diis quoque suis serviebant iuxta consuetudinem gentium, de quibus translati fuerant Samariam: 012 2KI 017 034 usque in præsentem diem morem sequuntur antiquum: non timent Dominum, neque custodiunt ceremonias eius, iudicia, et legem, et mandatum, quod præceperat Dominus filiis Iacob, quem cognominavit Israel: 012 2KI 017 035 et percusserat cum eis pactum, et mandaverat eis, dicens: Nolite timere deos alienos, et non adoretis eos, neque colatis eos, et non immoletis eis: 012 2KI 017 036 Sed Dominum Deum vestrum, qui eduxit vos de Terra Ægypti in fortitudine magna, et in brachio extento, ipsum timete, et illum adorate, et ipsi immolate. 012 2KI 017 037 Ceremonias quoque, et iudicia, et legem, et mandatum, quod scripsit vobis, custodite ut faciatis cunctis diebus: et non timeatis deos alienos. 012 2KI 017 038 Et pactum, quod percussit vobiscum, nolite oblivisci: nec colatis deos alienos, 012 2KI 017 039 sed Dominum Deum vestrum timete, et ipse eruet vos de manu omnium inimicorum vestrorum. 012 2KI 017 040 Illi vero non audierunt, sed iuxta consuetudinem suam pristinam perpetrabant. 012 2KI 017 041 Fuerunt igitur gentes istæ timentes quidem Dominum, sed nihilominus et idolis suis servientes: nam et filii eorum, et nepotes, sicut fecerunt patres sui, ita faciunt usque in præsentem diem. 012 2KI 018 001 Anno tertio Osee filii Ela regis Israel, regnavit Ezechias filius Achaz regis Iuda. 012 2KI 018 002 Vigintiquinque annorum erat, cum regnare cœpisset: et vigintinovem annis regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Abi filia Zachariæ. 012 2KI 018 003 Fecitque quod erat bonum coram Domino, iuxta omnia quæ fecerat David pater eius. 012 2KI 018 004 Ipse dissipavit excelsa, et contrivit statuas, et succidit lucos, confregitque serpentem æneum, quem fecerat Moyses: siquidem usque ad illud tempus filii Israel adolebant ei incensum: vocavitque nomen eius Nohestan. 012 2KI 018 005 In Domino Deo Israel speravit: itaque post eum non fuit similis ei de cunctis regibus Iuda, sed neque in his, qui ante eum fuerunt: 012 2KI 018 006 et adhæsit Domino, et non recessit a vestigiis eius, fecitque mandata eius, quæ præceperat Dominus Moysi. 012 2KI 018 007 Unde et erat Dominus cum eo, et in cunctis, ad quæ procedebat, sapienter se agebat. Rebellavit quoque contra regem Assyriorum, et non servivit ei. 012 2KI 018 008 Ipse percussit Philisthæos usque ad Gazam, et omnes terminos eorum, a turre custodum usque ad civitatem munitam. 012 2KI 018 009 Anno quarto regis Ezechiæ, qui erat annus septimus Osee filii Ela regis Israel, ascendit Salmanasar rex Assyriorum in Samariam, et oppugnavit eam, 012 2KI 018 010 et cepit. Nam post annos tres, anno sexto Ezechiæ, id est, nono anno Osee regis Israel, capta est Samaria: 012 2KI 018 011 et transtulit rex Assyriorum Israel in Assyrios, collocavitque eos in Hala, et in Habor fluviis Gozan in civitatibus Medorum: 012 2KI 018 012 quia non audierunt vocem Domini Dei sui, sed prætergressi sunt pactum eius: omnia, quæ præceperat Moyses servus Domini, non audierunt, neque fecerunt. 012 2KI 018 013 Anno quartodecimo regis Ezechiæ, ascendit Sennacherib rex Assyriorum ad universas civitates Iuda munitas: et cepit eas. 012 2KI 018 014 Tunc misit Ezechias rex Iuda nuncios ad regem Assyriorum in Lachis, dicens: Peccavi, recede a me: et omne, quod imposueris mihi, feram. Indixit itaque rex Assyriorum Ezechiæ regi Iudæ trecenta talenta argenti, et triginta talenta auri. 012 2KI 018 015 Deditque Ezechias omne argentum quod repertum fuerat in domo Domini, et in thesauris regis. 012 2KI 018 016 In tempore illo confregit Ezechias valvas templi Domini, et laminas auri, quas ipse affixerat, et dedit eas regi Assyriorum. 012 2KI 018 017 Misit autem rex Assyriorum Tharthan, et Rabsaris, et Rabsacen de Lachis ad regem Ezechiam cum manu valida Ierusalem: qui cum ascendissent, venerunt Ierusalem, et steterunt iuxta aquæductum piscinæ superioris, quæ est in via Agrifullonis. 012 2KI 018 018 Vocaveruntque regem: egressus est autem ad eos Eliacim filius Helciæ præpositus domus, et Sobna scriba, et Ioahe filius Asaph a commentariis. 012 2KI 018 019 Dixitque ad eos Rabsaces: Loquimini Ezechiæ: Hæc dicit rex magnus, rex Assyriorum: Quæ est ista fiducia, qua niteris? 012 2KI 018 020 Forsitan inisti consilium, ut præpares te ad prælium. In quo confidis, ut audeas rebellare? 012 2KI 018 021 An speras in baculo arundineo atque confracto Ægypto, super quem, si incubuerit homo, comminutus ingredietur manum eius, et perforabit eam? Sic est Pharao rex Ægypti omnibus, qui confidunt in se. 012 2KI 018 022 Quod si dixeritis mihi: In Domino Deo nostro habemus fiduciam: nonne iste est, cuius abstulit Ezechias excelsa et altaria: et præcepit Iudæ et Ierusalem: Ante altare hoc adorabitis in Ierusalem? 012 2KI 018 023 Nunc igitur transite ad dominum meum regem Assyriorum, et dabo vobis duo millia equorum, et videte an habere valeatis ascensores eorum. 012 2KI 018 024 Et quo modo potestis resistere ante unum satrapam de servis domini mei minimis? An fiduciam habes in Ægypto propter currus et equites? 012 2KI 018 025 Numquid sine Domini voluntate ascendi ad locum istum, ut demolirer eum? Dominus dixit mihi: Ascende ad terram hanc, et demolire eam. 012 2KI 018 026 Dixerunt autem Eliacim filius Helciæ, et Sobna, et Ioahe Rabsaci: Precamur ut loquaris nobis servis tuis Syriace: siquidem intelligimus hanc linguam: et non loquaris nobis Iudaice, audiente populo, qui est super murum. 012 2KI 018 027 Responditque eis Rabsaces, dicens: Numquid ad dominum tuum, et ad te misit me dominus meus, ut loquerer sermones hos, et non potius ad viros, qui sedent super murum, ut comedant stercora sua, et bibant urinam suam vobiscum? 012 2KI 018 028 Stetit itaque Rabsaces, et exclamavit voce magna Iudaice, et ait: Audite verba regis magni, regis Assyriorum. 012 2KI 018 029 Hæc dicit rex: Non vos seducat Ezechias: non enim poterit eruere vos de manu mea. 012 2KI 018 030 Neque fiduciam vobis tribuat super Dominum, dicens: Eruens liberabit nos Dominus, et non tradetur civitas hæc in manu regis Assyriorum. 012 2KI 018 031 Nolite audire Ezechiam. Hæc enim dicit rex Assyriorum: Facite mecum quod vobis est utile, et egredimini ad me: et comedet unusquisque de vinea sua, et de ficu sua: et bibetis aquas de cisternis vestris, 012 2KI 018 032 donec veniam, et transferam vos in terram, quæ similis est terræ vestræ, in terram fructiferam, et fertilem vini, terram panis et vinearum, terram olivarum, et olei ac mellis, et vivetis, et non moriemini. Nolite audire Ezechiam, qui vos decipit, dicens: Dominus liberabit nos. 012 2KI 018 033 Numquid liberaverunt dii gentium terram suam de manu regis Assyriorum? 012 2KI 018 034 Ubi est deus Emath, et Arphad? Ubi est deus Sepharvaim, Ana, et Ava? Numquid liberaverunt Samariam de manu mea? 012 2KI 018 035 Quinam illi sunt in universis diis terrarum, qui eruerunt regionem suam de manu mea ut possit eruere Dominus Ierusalem de manu mea? 012 2KI 018 036 Tacuit itaque populus, et non respondit ei quidquam: siquidem præceptum regis acceperant ut non responderent ei. 012 2KI 018 037 Venitque Eliacim filius Helciæ, præpositus domus, et Sobna scriba, et Ioahe filius Asaph a commentariis ad Ezechiam scissis vestibus, et nunciaverunt ei verba Rabsacis. 012 2KI 019 001 Quæ cum audisset Ezechias rex, scidit vestimenta sua, et opertus est sacco, ingressusque est domum Domini. 012 2KI 019 002 Et misit Eliacim præpositum domus, et Sobnam scribam, et senes de sacerdotibus opertos saccis, ad Isaiam prophetam filium Amos. 012 2KI 019 003 Qui dixerunt: Hæc dicit Ezechias: Dies tribulationis, et increpationis, et blasphemiæ dies iste: venerunt filii usque ad partum, et vires non habet parturiens. 012 2KI 019 004 Si forte audiat Dominus Deus tuus universa verba Rabsacis, quem misit rex Assyriorum dominus suus, ut exprobraret Deum viventem, et argueret verbis, quæ audivit Dominus Deus tuus: et fac orationem pro reliquiis, quæ repertæ sunt. 012 2KI 019 005 Venerunt ergo servi regis Ezechiæ ad Isaiam. 012 2KI 019 006 Dixitque eis Isaias: Hæc dicetis domino vestro: Hæc dicit Dominus: Noli timere a facie sermonum, quos audisti, quibus blasphemaverunt pueri regis Assyriorum me. 012 2KI 019 007 Ecce, ego immittam ei spiritum, et audiet nuncium, et revertetur in terram suam, et deiiciam eum gladio in terra sua. 012 2KI 019 008 Reversus est ergo Rabsaces, et invenit regem Assyriorum expugnantem Lobnam: Audierat enim quod recessisset de Lachis. 012 2KI 019 009 Cumque audisset de Tharaca rege Æthiopiæ, dicentes: Ecce, egressus est ut pugnet adversum te: et iret contra eum, misit nuncios ad Ezechiam, dicens: 012 2KI 019 010 Hæc dicite Ezechiæ regi Iuda: Non te seducat Deus tuus, in quo habes fiduciam: neque dicas: Non tradetur Ierusalem in manus regis Assyriorum. 012 2KI 019 011 Tu enim ipse audisti quæ fecerunt reges Assyriorum universis terris, quo modo vastaverunt eas: num ergo solus poteris liberari? 012 2KI 019 012 Numquid liberaverunt dii gentium singulos, quos vastaverunt patres mei, Gozan videlicet, et Haran, et Reseph, et filios Eden, qui erant in Thelassar? 012 2KI 019 013 Ubi est rex Emath, et rex Arphad, et rex civitatis Sepharvaim, Ana, et Ava? 012 2KI 019 014 Itaque cum accepisset Ezechias litteras de manu nunciorum, et legisset eas, ascendit in domum Domini, et expandit eas coram Domino, 012 2KI 019 015 et oravit in conspectu eius, dicens: Domine Deus Israel, qui sedes super cherubim, tu es Deus solus regum omnium terræ: tu fecisti cælum et terram. 012 2KI 019 016 Inclina aurem tuam, et audi: aperi Domine oculos tuos, et vide: audi omnia verba Sennacherib, qui misit ut exprobraret nobis Deum viventem. 012 2KI 019 017 Vere Domine dissipaverunt reges Assyriorum gentes, et terras omnium. 012 2KI 019 018 Et miserunt deos eorum in ignem: non enim erant dii, sed opera manuum hominum ex ligno et lapide, et perdiderunt eos. 012 2KI 019 019 Nunc igitur Domine Deus noster, salvos nos fac de manu eius, ut sciant omnia regna terræ, quia tu es Dominus Deus solus. 012 2KI 019 020 Misit autem Isaias filius Amos ad Ezechiam, dicens: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Quæ deprecatus es me super Sennacherib rege Assyriorum, audivi. 012 2KI 019 021 Iste est sermo, quem locutus est Dominus de eo: Sprevit te, et subsannavit te virgo filia Sion: post tergum tuum caput movit, filia Ierusalem. 012 2KI 019 022 Cui exprobrasti, et quem blasphemasti? Contra quem exaltasti vocem tuam, et elevasti in excelsum oculos tuos? contra Sanctum Israel. 012 2KI 019 023 Per manum servorum tuorum exprobrasti Domino, et dixisti: In multitudine curruum meorum ascendi excelsa montium in summitate Libani, et succidi sublimes cedros eius, et electas abietes illius. Et ingressus sum usque ad terminos eius, et saltum Carmeli eius 012 2KI 019 024 ego succidi. Et bibi aquas alienas, et siccavi vestigiis pedum meorum omnes aquas clausas. 012 2KI 019 025 Numquid non audisti quid ab initio fecerim? Ex diebus antiquis plasmavi illud, et nunc adduxi: eruntque in ruinam collium pugnantium civitates munitæ. 012 2KI 019 026 Et qui sedent in eis, humiles manu, contremuerunt et confusi sunt, facti sunt velut fœnum agri, et virens herba tectorum, quæ arefacta est antequam veniret ad maturitatem. 012 2KI 019 027 Habitaculum tuum, et egressum tuum, et introitum tuum, et viam tuam ego præscivi, et furorem tuum contra me. 012 2KI 019 028 Insanisti in me, et superbia tua ascendit in aures meas: ponam itaque circulum in naribus tuis, et camum in labiis tuis, et reducam te in viam, per quam venisti. 012 2KI 019 029 Tibi autem Ezechia hoc erit signum: Comede hoc anno quæ repereris: in secundo autem anno, quæ sponte nascuntur: porro in tertio anno seminate et metite: plantate vineas, et comedite fructum earum. 012 2KI 019 030 Et quodcumque reliquum fuerit de domo Iuda, mittet radicem deorsum, et faciet fructum sursum. 012 2KI 019 031 De Ierusalem quippe egredientur reliquiæ, et quod salvetur de monte Sion: zelus Domini exercituum faciet hoc. 012 2KI 019 032 Quam ob rem hæc dicit Dominus de rege Assyriorum: Non ingredietur urbem hanc, nec mittet in eam sagittam, nec occupabit eam clypeus, nec circumdabit eam munitio. 012 2KI 019 033 Per viam, qua venit, revertetur: et civitatem hanc non ingredietur, dicit Dominus. 012 2KI 019 034 Protegamque urbem hanc, et salvabo eam propter me, et propter David servum meum. 012 2KI 019 035 Factum est igitur in nocte illa, venit Angelus Domini, et percussit in castris Assyriorum centum octogintaquinque millia. Cumque diluculo surrexisset, vidit omnia corpora mortuorum: et recedens abiit, 012 2KI 019 036 et reversus est Sennacherib rex Assyriorum, et mansit in Ninive. 012 2KI 019 037 Cumque adoraret in templo Nesroch deum suum, Adramelech et Sarasar filii eius percusserunt eum gladio, fugeruntque in terram Armeniorum, et regnavit Asarhaddon filius eius pro eo. 012 2KI 020 001 In diebus illis ægrotavit Ezechias usque ad mortem: et venit ad eum Isaias filius Amos, propheta, dixitque ei: Hæc dicit Dominus Deus: Præcipe domui tuæ: morieris enim tu, et non vives. 012 2KI 020 002 Qui convertit faciem suam ad parietem, et oravit Dominum, dicens: 012 2KI 020 003 Obsecro Domine, memento quæso quomodo ambulaverim coram te in veritate, et in corde perfecto, et quod placitum est coram te, fecerim. Flevit itaque Ezechias fletu magno. 012 2KI 020 004 Et antequam egrederetur Isaias mediam partem atrii, factus est sermo Domini ad eum, dicens: 012 2KI 020 005 Revertere, et dic Ezechiæ duci populi mei: Hæc dicit Dominus Deus David patris tui: Audivi orationem tuam, et vidi lacrymas tuas: et ecce sanavi te, die tertio ascendes templum Domini. 012 2KI 020 006 Et addam diebus tuis quindecim annos: sed et de manu regis Assyriorum liberabo te, et civitatem hanc, et protegam urbem istam propter me, et propter David servum meum. 012 2KI 020 007 Dixitque Isaias: Afferte massam ficorum. Quam cum attulissent, et posuissent super hulcus eius, curatus est. 012 2KI 020 008 Dixerat autem Ezechias ad Isaiam: Quod erit signum, quia Dominus me sanabit, et quia ascensurus sum die tertia templum Domini? 012 2KI 020 009 Cui ait Isaias: Hoc erit signum a Domino, quod facturus sit Dominus sermonem, quem locutus est: Vis ut ascendat umbra decem lineis, an ut revertatur totidem gradibus? 012 2KI 020 010 Et ait Ezechias: Facile est, umbram crescere decem lineis: nec hoc volo ut fiat, sed ut revertatur retrorsum decem gradibus. 012 2KI 020 011 Invocavit itaque Isaias propheta Dominum, et reduxit umbram per lineas, quibus iam descenderat in horologio Achaz, retrorsum decem gradibus. 012 2KI 020 012 In tempore illo misit Berodach Baladan, filius Baladan, rex Babyloniorum litteras et munera ad Ezechiam: audierat enim quod ægrotasset Ezechias. 012 2KI 020 013 Lætatus est autem in adventu eorum Ezechias, et ostendit eis domum aromatum, et aurum et argentum, et pigmenta varia, unguenta quoque, et domum vasorum suorum, et omnia quæ habere poterat in thesauris suis. Non fuit quod non monstraret eis Ezechias in domo sua, et in omni potestate sua. 012 2KI 020 014 Venit autem Isaias propheta ad regem Ezechiam, dixitque ei: Quid dixerunt viri isti? Aut unde venerunt ad te? Cui ait Ezechias: De terra longinqua venerunt ad me de Babylone. 012 2KI 020 015 At ille respondit: Quid viderunt in domo tua? Ait Ezechias: Omnia quæcumque sunt in domo mea, viderunt: nihil est quod non monstraverim eis in thesauris meis. 012 2KI 020 016 Dixit itaque Isaias Ezechiæ: Audi sermonem Domini: 012 2KI 020 017 Ecce dies venient, et auferentur omnia, quæ sunt in domo tua, et quæ condiderunt patres tui usque in diem hanc, in Babylonem: non remanebit quidquam, ait Dominus. 012 2KI 020 018 Sed et de filiis tuis qui egredientur ex te, quos generabis, tollentur, et erunt eunuchi in palatio regis Babylonis. 012 2KI 020 019 Dixit Ezechias ad Isaiam: Bonus sermo Domini, quem locutus es: sit pax et veritas in diebus meis. 012 2KI 020 020 Reliqua autem sermonum Ezechiæ, et omnis fortitudo eius, et quomodo fecerit piscinam, et aquæductum, et introduxerit aquas in civitatem, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Iuda? 012 2KI 020 021 Dormivitque Ezechias cum patribus suis, et regnavit Manasses filius eius pro eo. 012 2KI 021 001 Duodecim annorum erat Manasses cum regnare cœpisset, et quinquaginta quinque annis regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Haphsiba. 012 2KI 021 002 Fecitque malum in conspectu Domini, iuxta idola gentium, quas delevit Dominus a facie filiorum Israel. 012 2KI 021 003 Conversusque est, et ædificavit excelsa, quæ dissipaverat Ezechias pater eius: et erexit aras Baal, et fecit lucos sicut fecerat Achab rex Israel, et adoravit omnem militiam cæli, et coluit eam. 012 2KI 021 004 Extruxitque aras in domo Domini, de qua dixit Dominus: In Ierusalem ponam nomen meum. 012 2KI 021 005 Et extruxit altaria universæ militiæ cæli in duobus atriis templi Domini. 012 2KI 021 006 Et traduxit filium suum per ignem: et ariolatus est, et observavit auguria, et fecit pythones, et aruspices multiplicavit, ut faceret malum coram Domino, et irritaret eum. 012 2KI 021 007 Posuit quoque idolum luci, quem fecerat in templo Domini, super quod locutus est Dominus ad David, et ad Salomonem filium eius: In templo hoc, et in Ierusalem, quam elegi de cunctis tribubus Israel, ponam nomen meum in sempiternum. 012 2KI 021 008 Et ultra non faciam commoveri pedem Israel de terra, quam dedi patribus eorum: si tamen custodierint opere omnia quæ præcepi eis, et universam legem, quam mandavit eis servus meus Moyses. 012 2KI 021 009 Illi vero non audierunt: sed seducti sunt a Manasse, ut facerent malum super gentes, quas contrivit Dominus a facie filiorum Israel. 012 2KI 021 010 Locutusque est Dominus in manu servorum suorum Prophetarum, dicens: 012 2KI 021 011 Quia fecit Manasses rex Iuda abominationes istas pessimas, super omnia quæ fecerunt Amorrhæi ante eum, et peccare fecit etiam Iudam in immunditiis suis: 012 2KI 021 012 propterea hæc dicit Dominus Deus Israel: Ecce ego inducam mala super Ierusalem et Iudam: ut quicumque audierit, tinniant ambæ aures eius. 012 2KI 021 013 Et extendam super Ierusalem funiculum Samariæ, et pondus domus Achab: et delebo Ierusalem, sicut deleri solent tabulæ: et delens vertam, et ducam crebrius stylum super faciem eius. 012 2KI 021 014 Dimittam vero reliquias hereditatis meæ, et tradam eas in manus inimicorum eius: eruntque in vastitatem, et in rapinam cunctis adversariis suis: 012 2KI 021 015 eo quod fecerint malum coram me, et perseveraverint irritantes me, ex die qua egressi sunt patres eorum ex Ægypto, usque ad hanc diem. 012 2KI 021 016 Insuper et sanguinem innoxium fudit Manasses multum nimis, donec impleret Ierusalem usque ad os: absque peccatis suis, quibus peccare fecit Iudam, ut faceret malum coram Domino. 012 2KI 021 017 Reliqua autem sermonum Manasse, ut universa quæ fecit, et peccatum eius, quod peccavit, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Iuda? 012 2KI 021 018 Dormivitque Manasses cum patribus suis, et sepultus est in horto domus suæ, in horto Oza: et regnavit Amon filius eius pro eo. 012 2KI 021 019 Viginti duorum annorum erat Amon cum regnare cœpisset: duobus quoque annis regnavit in Ierusalem. Nomen matris eius Messalemeth filia Harus de Ieteba. 012 2KI 021 020 Fecitque malum in conspectu Domini, sicut fecerat Manasses pater eius. 012 2KI 021 021 Et ambulavit in omni via, per quam ambulaverat pater eius: servivitque immunditiis, quibus servierat pater eius, et adoravit eas, 012 2KI 021 022 et dereliquit Dominum Deum patrum suorum, et non ambulavit in via Domini. 012 2KI 021 023 Tetenderuntque ei insidias servi sui, et interfecerunt regem in domo sua. 012 2KI 021 024 Percussit autem populus terræ omnes, qui coniuraverant contra regem Amon: et constituerunt sibi regem Iosiam filium eius pro eo. 012 2KI 021 025 Reliqua autem sermonum Amon quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Iuda? 012 2KI 021 026 Sepelieruntque eum in sepulchro suo, in horto Oza: et regnavit Iosias filius eius pro eo. 012 2KI 022 001 Octo annorum erat Iosias cum regnare cœpisset, triginta et uno anno regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Idida, filia Hadaia de Besecath. 012 2KI 022 002 Fecitque quod placitum erat coram Domino, et ambulavit per omnes vias David patris sui: non declinavit ad dexteram, sive ad sinistram. 012 2KI 022 003 Anno autem octavo decimo regis Iosiæ, misit rex Saphan filium Aslia, filii Messulam scribam templi Domini, dicens ei: 012 2KI 022 004 Vade ad Helciam sacerdotem magnum, ut confletur pecunia, quæ illata est in templum Domini, quam collegerunt ianitores templi a populo, 012 2KI 022 005 deturque fabris per præpositos domus Domini: qui et distribuant eam his qui operantur in templo Domini, ad instauranda sartatecta templi: 012 2KI 022 006 tignariis videlicet et cæmentariis, et iis, qui interrupta componunt: et ut emantur ligna, et lapides de lapicidinis ad instaurandum templum Domini. 012 2KI 022 007 Verumtamen non supputetur eis argentum quod accipiunt, sed in potestate habeant, et in fide. 012 2KI 022 008 Dixit autem Helcias pontifex ad Saphan scribam: Librum Legis reperi in domo Domini: deditque Helcias volumen Saphan, qui et legit illud. 012 2KI 022 009 Venit quoque Saphan scriba ad regem, et renunciavit ei quod præceperat, et ait: Conflaverunt servi tui pecuniam, quæ reperta est in domo Domini: et dederunt ut distribueretur fabris a præfectis operum templi Domini. 012 2KI 022 010 Narravit quoque Saphan scriba regi, dicens: Librum dedit mihi Helcias sacerdos. Quem cum legisset Saphan coram rege, 012 2KI 022 011 et audisset rex verba Libri Legis Domini, scidit vestimenta sua. 012 2KI 022 012 Et præcepit Helciæ sacerdoti, et Ahicam filio Saphan, et Achobor filio Micha, et Saphan scribæ, et Asaiæ servo regis, dicens: 012 2KI 022 013 Ite et consulite Dominum super me, et super populo, et super omni Iuda, de verbis voluminis istius, quod inventum est: magna enim ira Domini succensa est contra nos: quia non audierunt patres nostri verba Libri huius, ut facerent omne quod scriptum est nobis. 012 2KI 022 014 Ierunt itaque Helcias sacerdos, et Ahicam, et Achobor, et Sapham, et Asaia, ad Holdam prophetidem, uxorem Sellum filii Thecuæ, filii Araas custodis vestium, quæ habitabat in Ierusalem in Secunda: locutique sunt ad eam. 012 2KI 022 015 Et illa respondit eis: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Dicite viro, qui misit vos ad me: 012 2KI 022 016 Hæc dicit Dominus: Ecce, ego adducam mala super locum istum, et super habitatores eius, omnia verba Legis quæ legit rex Iuda: 012 2KI 022 017 quia dereliquerunt me, et sacrificaverunt diis alienis, irritantes me in cunctis operibus manuum suarum: et succendetur indignatio mea in loco hoc, et non extinguetur. 012 2KI 022 018 Regi autem Iuda, qui misit vos ut consuleretis Dominum, sic dicetis: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Pro eo quod audisti verba voluminis, 012 2KI 022 019 et perterritum est cor tuum, et humiliatus es coram Domino, auditis sermonibus contra locum istum, et habitatores eius, quod videlicet fierent in stuporem et in maledictum: et scidisti vestimenta tua, et flevisti coram me, et ego audivi, ait Dominus: 012 2KI 022 020 idcirco colligam te ad patres tuos, et colligeris ad sepulchrum tuum in pace, ut non videant oculi tui omnia mala quæ inducturus sum super locum istum. 012 2KI 023 001 Et renunciaverunt regi quod dixerat. Qui misit: et congregati sunt ad eum omnes senes Iuda et Ierusalem. 012 2KI 023 002 Ascenditque rex templum Domini, et omnes viri Iuda, universique qui habitabant in Ierusalem cum eo sacerdotes et prophetæ, et omnis populus a parvo usque ad magnum: legitque cunctis audientibus omnia verba libri fœderis, qui inventus est in domo Domini. 012 2KI 023 003 Stetitque rex super gradum: et fœdus percussit coram Domino, ut ambularent post Dominum, et custodirent præcepta eius, et testimonia, et ceremonias in omni corde, et in tota anima, et suscitarent verba fœderis huius, quæ scripta erant in libro illo: acquievitque populus pacto. 012 2KI 023 004 Et præcepit rex Helciæ pontifici, et sacerdotibus secundi ordinis, et ianitoribus, ut proiicerent de templo Domini omnia vasa, quæ facta fuerant Baal, et in luco, et universæ militiæ cæli: et combussit ea foris Ierusalem in Convalle Cedron, et tulit pulverem eorum in Bethel. 012 2KI 023 005 Et delevit aruspices, quos posuerant reges Iuda ad sacrificandum in excelsis per civitates Iuda, et in circuitu Ierusalem: et eos, qui adolebant incensum Baal, et Soli, et Lunæ, et duodecim signis, et omni militiæ cæli. 012 2KI 023 006 Et efferri fecit lucum de domo Domini foras Ierusalem in Convalle Cedron, et combussit eum ibi, et redegit in pulverem, et proiecit super sepulchra vulgi. 012 2KI 023 007 Destruxit quoque ædiculas effeminatorum, quæ erant in domo Domini, pro quibus mulieres texebant quasi domunculas luci. 012 2KI 023 008 Congregavitque omnes sacerdotes de civitatibus Iuda: et contaminavit excelsa, ubi sacrificabant sacerdotes de Gabaa usque Bersabee: et destruxit aras portarum in introitu ostii Iosue principis civitatis, quod erat ad sinistram portæ civitatis. 012 2KI 023 009 Verumtamen non ascendebant sacerdotes excelsorum ad altare Domini in Ierusalem: sed tantum comedebant azyma in medio fratrum suorum. 012 2KI 023 010 Contaminavit quoque Topheth, quod est in Convalle filii Ennom: ut nemo consecraret filium suum aut filiam per ignem, Moloch. 012 2KI 023 011 Abstulit quoque equos, quos dederant reges Iuda, Soli, in introitu templi Domini iuxta exedram Nathan-melech eunuchi, qui erat in Pharurim: currus autem Solis combussit igni. 012 2KI 023 012 Altaria quoque, quæ erant super tecta cœnaculi Achaz, quæ fecerant reges Iuda, et altaria quæ fecerat Manasses in duobus atriis templi Domini, destruxit rex: et cucurrit inde, et dispersit cinerem eorum in Torrentem Cedron. 012 2KI 023 013 Excelsa quoque, quæ erant in Ierusalem ad dexteram partem Montis Offensionis, quæ ædificaverat Salomon rex Israel Astaroth idolo Sidoniorum, et Chamos offensioni Moab, et Melchom abominationi filiorum Ammon, polluit rex. 012 2KI 023 014 Et contrivit statuas, et succidit lucos: replevitque loca eorum ossibus mortuorum. 012 2KI 023 015 Insuper et altare, quod erat in Bethel, et excelsum, quod fecerat Ieroboam filius Nabat, qui peccare fecit Israel: et altare illud, et excelsum destruxit, atque combussit, et comminuit in pulverem, succenditque etiam lucum. 012 2KI 023 016 Et conversus Iosias, vidit ibi sepulchra, quæ erant in monte: misitque et tulit ossa de sepulchris, et combussit ea super altare, et polluit illud iuxta verbum Domini, quod locutus est vir Dei, qui prædixerat verba hæc. 012 2KI 023 017 Et ait: Quis est titulus ille, quem video? Responderuntque ei cives urbis illius: Sepulchrum est hominis Dei, qui venit de Iuda, et prædixit verba hæc, quæ fecisti super altare Bethel. 012 2KI 023 018 Et ait: Dimitte eum, nemo commoveat ossa eius. Et intacta manserunt ossa illius cum ossibus prophetæ, qui venerat de Samaria. 012 2KI 023 019 Insuper et omnia fana excelsorum, quæ erant in civitatibus Samariæ, quæ fecerant reges Israel ad irritandum Dominum, abstulit Iosias: et fecit eis secundum omnia opera, quæ fecerat in Bethel. 012 2KI 023 020 Et occidit universos sacerdotes excelsorum, qui erant ibi super altaria: et combussit ossa humana super ea: reversusque est Ierusalem. 012 2KI 023 021 Et præcepit omni populo, dicens: Facite Phase Domino Deo vestro, secundum quod scriptum est in libro fœderis huius. 012 2KI 023 022 Nec enim factum est Phase tale a diebus iudicum, qui iudicaverunt Israel, et omnium dierum regum Israel, et regum Iuda, 012 2KI 023 023 sicut in octavo decimo anno regis Iosiæ factum est Phase istud Domino in Ierusalem. 012 2KI 023 024 Sed et pythones, et ariolos, et figuras idolorum, et immunditias, et abominationes, quæ fuerant in terra Iuda et Ierusalem, abstulit Iosias: ut statueret verba legis, quæ scipta sunt in Libro, quem invenit Helcias sacerdos in templo Domini. 012 2KI 023 025 Similis illi non fuit ante eum rex, qui reverteretur ad Dominum in omni corde suo, et in tota anima sua, et in universa virtute sua iuxta omnem legem Moysi: neque post eum surrexit similis illi. 012 2KI 023 026 Verumtamen non est aversus Dominus ab ira furoris sui magni, quo iratus est furor eius contra Iudam: propter irritationes, quibus provocaverat eum Manasses. 012 2KI 023 027 Dixit itaque Dominus: Etiam Iudam auferam a facie mea, sicut abstuli Israel: et proiiciam civitatem hanc, quam elegi Ierusalem, et domum, de qua dixi: Erit nomen meum ibi. 012 2KI 023 028 Reliqua autem sermonum Iosiæ, et universa quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro verborum dierum regum Iuda? 012 2KI 023 029 In diebus eius ascendit Pharao Nechao rex Ægypti, contra regem Assyriorum ad flumen Euphraten: et abiit Iosias rex in occursum eius: et occisus est in Mageddo, cum vidisset eum. 012 2KI 023 030 Et portaverunt eum servi sui mortuum de Mageddo: et pertulerunt in Ierusalem, et sepelierunt eum in sepulchro suo. Tulitque populus terræ Ioachaz filium Iosiæ: et unxerunt eum, et constituerunt eum regem pro patre suo. 012 2KI 023 031 Viginti trium annorum erat Ioachaz cum regnare cœpisset, et tribus mensibus regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Amital, filia Ieremiæ, de Lobna. 012 2KI 023 032 Et fecit malum coram Domino, iuxta omnia quæ fecerant patres eius. 012 2KI 023 033 Vinxitque eum Pharao Nechao in Rebla, quæ est in terra Emath, ne regnaret in Ierusalem: et imposuit mulctam terræ centum talentis argenti, et talento auri. 012 2KI 023 034 Regemque constituit Pharao Nechao Eliacim filium Iosiæ pro Iosia patre eius: vertitque nomen eius Ioakim. Porro Ioachaz tulit, et duxit in Ægyptum, et mortuus est ibi. 012 2KI 023 035 Argentum autem, et aurum dedit Ioakim Pharaoni cum indixisset terræ per singulos, ut conferretur iuxta præceptum Pharaonis: et unumquemque iuxta vires suas exegit, tam argentum quam aurum de populo terræ: ut daret Pharaoni Nechao. 012 2KI 023 036 Vigintiquinque annorum erat Ioakim cum regnare cœpisset: et undecim annis regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Zebida filia Phadaia de Ruma. 012 2KI 023 037 Et fecit malum coram Domino iuxta omnia, quæ fecerant patres eius. 012 2KI 024 001 In diebus eius ascendit Nabuchodonosor rex Babylonis, et factus est ei Ioakim servus tribus annis: et rursum rebellavit contra eum. 012 2KI 024 002 Immisitque ei Dominus latrunculos Chaldæorum, et latrunculos Syriæ, et latrunculos Moab, et latrunculos filiorum Ammon: et immisit eos in Iudam, ut disperderent eum, iuxta verbum Domini, quod locutus fuerat per servos suos prophetas. 012 2KI 024 003 Factum est autem hoc per verbum Domini contra Iudam, ut auferret eum coram se propter peccata Manasse universa quæ fecit, 012 2KI 024 004 et propter sanguinem innoxium, quem effudit, et implevit Ierusalem cruore innocentium: et ob hanc rem noluit Dominus propitiari. 012 2KI 024 005 Reliqua autem sermonum Ioakim, et universa quæ fecit, nonne hæc scripta sunt in Libro sermonum dierum regum Iuda? Et dormivit Ioakim cum patribus suis: 012 2KI 024 006 et regnavit Ioachin filius eius pro eo. 012 2KI 024 007 Et ultra non addidit rex Ægypti, ut egrederetur de terra sua: tulerat enim rex Babylonis a rivo Ægypti usque ad fluvium Euphraten, omnia quæ fuerant regis Ægypti. 012 2KI 024 008 Decem et octo annorum erat Ioachin cum regnare cœpisset, et tribus mensibus regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Nohesta filia Elnathan de Ierusalem. 012 2KI 024 009 Et fecit malum coram Domino, iuxta omnia quæ fecerat pater eius. 012 2KI 024 010 In tempore illo ascenderunt servi Nabuchodonosor regis Babylonis in Ierusalem, et circumdata est urbs munitionibus. 012 2KI 024 011 Venitque Nabuchodonosor rex Babylonis ad civitatem cum servis suis ut oppugnarent eam. 012 2KI 024 012 Egressusque est Ioachin rex Iuda ad regem Babylonis, ipse et mater eius, et servi eius, et principes eius, et eunuchi eius: et suscepit eum rex Babylonis anno octavo regni sui. 012 2KI 024 013 Et protulit inde omnes thesauros domus Domini, et thesauros domus regiæ: et concidit universa vasa aurea, quæ fecerat Salomon rex Israel in templo Domini iuxta verbum Domini. 012 2KI 024 014 Et transtulit omnem Ierusalem, et universos principes, et omnes fortes exercitus, decem millia, in captivitatem: et omnem artificem et clusorem: nihilque relictum est, exceptis pauperibus populi terræ. 012 2KI 024 015 Transtulit quoque Ioachin in Babylonem, et matrem regis, et uxores regis, et eunuchos eius: et iudices terræ duxit in captivitatem de Ierusalem in Babylonem. 012 2KI 024 016 Et omnes viros robustos, septem millia, et artifices, et clusores mille, omnes viros fortes et bellatores: duxitque eos rex Babylonis captivos in Babylonem. 012 2KI 024 017 Et constituit Matthaniam patruum eius pro eo: imposuitque nomen ei Sedeciam. 012 2KI 024 018 Vigesimum et primum annum ætatis habebat Sedecias cum regnare cœpisset, et undecim annis regnavit in Ierusalem: nomen matris eius erat Amital, filia Ieremiæ de Lobna. 012 2KI 024 019 Et fecit malum coram Domino, iuxta omnia quæ fecerat Ioakim. 012 2KI 024 020 Irascebatur enim Dominus contra Ierusalem et contra Iudam, donec proiiceret eos a facie sua: recessitque Sedecias a rege Babylonis. 012 2KI 025 001 Factum est autem anno nono regni eius, mense decimo, decima die mensis, venit Nabuchodonosor rex Babylonis, ipse et omnis exercitus eius in Ierusalem, et circumdederunt eam: et extruxerunt in circuitu eius munitiones. 012 2KI 025 002 Et clausa est civitas atque vallata usque ad undecimum annum regis Sedeciæ, 012 2KI 025 003 nona die mensis: prævaluitque fames in civitate, nec erat panis populo terræ. 012 2KI 025 004 Et interrupta est civitas: et omnes viri bellatores nocte fugerunt per viam portæ, quæ est inter duplicem murum ad hortum regis: porro Chaldæi obsidebant in circuitu civitatem: fugit itaque Sedecias per viam, quæ ducit ad campestria solitudinis. 012 2KI 025 005 Et persecutus est exercitus Chaldæorum regem, comprehenditque eum in planitie Iericho: et omnes bellatores, qui erant cum eo, dispersi sunt, et reliquerunt eum. 012 2KI 025 006 Apprehensum ergo regem duxerunt ad regem Babylonis in Reblatha: qui locutus est cum eo iudicium. 012 2KI 025 007 Filios autem Sedeciæ occidit coram eo, et oculos eius effodit, vinxitque eum catenis, et adduxit in Babylonem. 012 2KI 025 008 Mense quinto, septima die mensis, ipse est annus nonus decimus regis Babylonis: venit Nabuzardan princeps exercitus, servus regis Babylonis, in Ierusalem. 012 2KI 025 009 Et succendit domum Domini, et domum regis: et domos Ierusalem, omnemque domum combussit igni. 012 2KI 025 010 Et muros Ierusalem in circuitu destruxit omnis exercitus Chaldæorum, qui erat cum principe militum. 012 2KI 025 011 Reliquam autem populi partem, quæ remanserat in civitate, et perfugas, qui transfugerant ad regem Babylonis, et reliquum vulgus transtulit Nabuzardan princeps militiæ. 012 2KI 025 012 Et de pauperibus terræ reliquit vinitores et agricolas. 012 2KI 025 013 Columnas autem æreas, quæ erant in templo Domini, et bases, et mare æreum, quod erat in domo Domini, confregerunt Chaldæi, et transtulerunt æs omne in Babylonem. 012 2KI 025 014 Ollas quoque æreas, et trullas, et tridentes, et scyphos, et mortariola, et omnia vasa ærea, in quibus ministrabant, tulerunt. 012 2KI 025 015 Necnon et thuribula, et phialas: quæ aurea, aurea: et quæ argentea, argentea tulit princeps militiæ, 012 2KI 025 016 id est, columnas duas, mare unum, et bases quas fecerat Salomon in templo Domini: non erat pondus æris omnium vasorum. 012 2KI 025 017 Decem et octo cubitos altitudinis habebat columna una: et capitellum æreum super se altitudinis trium cubitorum: et retiaculum, et malogranata super capitellum columnæ, omnia ærea: similem et columna secunda habebat ornatum. 012 2KI 025 018 Tulit quoque princeps militiæ Saraiam sacerdotem primum, et Sophoniam sacerdotem secundum, et tres ianitores. 012 2KI 025 019 Et de civitate eunuchum unum, qui erat præfectus super bellatores viros: et quinque viros de his, qui steterant coram rege, quos reperit in civitate: et Sopher principem exercitus, qui probabat tyrones de populo terræ: et sexaginta viros e vulgo, qui inventi fuerant in civitate. 012 2KI 025 020 Quos tollens Nabuzardan princeps militum, duxit ad regem Babylonis in Reblatha. 012 2KI 025 021 Percussitque eos rex Babylonis, et interfecit eos in Reblatha in terra Emath: et translatus est Iuda de terra sua. 012 2KI 025 022 Populo autem, qui relictus erat in Terra Iuda, quem dimiserat Nabuchodonosor rex Babylonis, præfecit Godoliam filium Ahicam filii Saphan. 012 2KI 025 023 Quod cum audissent omnes duces militum, ipsi et viri qui erant cum eis, videlicet quod constituisset rex Babylonis Godoliam: venerunt ad Godoliam in Maspha, Ismahel filius Nathaniæ, et Iohanan filius Caree, et Saraia filius Thanehumeth Netophathites, et Iezonias filius Maachathi, ipsi et socii eorum. 012 2KI 025 024 Iuravitque Godolias ipsis et sociis eorum, dicens: Nolite timere servire Chaldæis: manete in terra, et servite regi Babylonis, et bene erit vobis. 012 2KI 025 025 Factum est autem in mense septimo, venit Ismahel filius Nathaniæ, filii Elisama de semine regio, et decem viri cum eo: percusseruntque Godoliam, qui et mortuus est: sed et Iudæos et Chaldæos, qui erant cum eo in Maspha. 012 2KI 025 026 Consurgensque omnis populus a parvo usque ad magnum, et principes militum venerunt in Ægyptum timentes Chaldæos. 012 2KI 025 027 Factum est vero in anno trigesimo septimo transmigrationis Ioachin regis Iuda, mense duodecimo, vigesima septima die mensis: sublevavit Evilmerodach rex Babylonis, anno, quo regnare cœperat, caput Ioachin regis Iuda de carcere. 012 2KI 025 028 Et locutus est ei benigne: et posuit thronum eius super thronum regum, qui erant cum eo in Babylone. 012 2KI 025 029 Et mutavit vestes eius, quas habuerat in carcere, et comedebat panem semper in conspectu eius cunctis diebus vitæ suæ. 012 2KI 025 030 Annonam quoque constituit ei sine intermissione, quæ et dabatur ei a rege per singulos dies omnibus diebus vitæ suæ. # # BOOK 013 1CH 1 Chronicles I Paralipomenon 013 1CH 001 001 Adam, Seth, Enos, 013 1CH 001 002 Cainan, Malaleel, Iared, 013 1CH 001 003 Henoch, Mathusale, Lamech, 013 1CH 001 004 Noe, Sem, Cham, et Iaptheth. 013 1CH 001 005 Filii Iapheth: Gomer, et Magog, et Madai, et Iavan, Thubal, Mosoch, Thiras. 013 1CH 001 006 Porro filii Gomer: Ascenez, et Riphath, et Thogorma. 013 1CH 001 007 Filii autem Iavan: Elisa et Tharsis, Cethim et Dodanim. 013 1CH 001 008 Filii Cham: Chus, et Mesraim, et Phut, et Chanaan. 013 1CH 001 009 Filii autem Chus: Saba, et Hevila, Sabatha, et Regma, et Sabathacha. Porro filii Regma: Saba, et Dadan. 013 1CH 001 010 Chus autem genuit Nemrod: iste cœpit esse potens in terra. 013 1CH 001 011 Mesraim vero genuit Ludim, et Anamim, et Laabim, et Nephtuim, 013 1CH 001 012 Phetrusim quoque, et Casluim: de quibus egressi sunt Philisthiim, et Caphtorim. 013 1CH 001 013 Chanaan vero genuit Sidonem primogenitum suum, Hethæum quoque, 013 1CH 001 014 et Iebusæum, et Amorrhæum, et Gergesæum, 013 1CH 001 015 Hevæumque et Aracæum, et Sinæum. 013 1CH 001 016 Aradium quoque, et Samaræum, et Hamathæum. 013 1CH 001 017 Filii Sem: Ælam, et Assur, et Arphaxad, et Lud, et Aram, et Hus, et Hul, et Gether, et Mosoch. 013 1CH 001 018 Arphaxad autem genuit Sale, qui et ipse genuit Heber. 013 1CH 001 019 Porro Heber nati sunt duo filii, nomen uni Phaleg, quia in diebus eius divisa est terra; et nomen fratris eius Iectan. 013 1CH 001 020 Iectan autem genuit Elmodad, et Saleph, et Asarmoth, et Iare, 013 1CH 001 021 Adoram quoque, et Huzal, et Decla, 013 1CH 001 022 Hebal etiam, et Abimael, et Saba, necnon 013 1CH 001 023 et Ophir, et Hevila, et Iobab. Omnes isti filii Iectan: 013 1CH 001 024 Sem, Arphaxad, Sale, 013 1CH 001 025 Heber, Phaleg, Ragau, 013 1CH 001 026 Serug, Nachor, Thare, 013 1CH 001 027 Abram, iste est Abraham. 013 1CH 001 028 Filii autem Abraham, Isaac et Ismael. 013 1CH 001 029 Et hæ generationes eorum. Primogenitus Ismahelis, Nabaioth, et Cedar, et Adbeel, et Mabsam, 013 1CH 001 030 et Masma, et Duma, Massa, Hadad, et Thema, 013 1CH 001 031 Ietur, Naphis, Cedma. Hi sunt filii Ismahelis. 013 1CH 001 032 Filii autem Ceturæ concubinæ Abraham, quos genuit: Zamran, Iecsan, Madan, Madian, Iesboc, et Sue. Porro filii Iecsan: Saba, et Dadan. Filii autem Dadan: Assurim, et Latussim, et Laomim. 013 1CH 001 033 Filii autem Madian: Epha, et Epher, et Henoch, et Abida, et Eldaa. Omnes hi, filii Ceturæ. 013 1CH 001 034 Genuit autem Abraham Isaac: cuius fuerunt filii Esau, et Israel. 013 1CH 001 035 Filii Esau: Eliphaz, Rahuel, Iehus, Ihelom, et Core. 013 1CH 001 036 Filii Eliphaz: Theman, Omar, Sephi, Gathan, Cenez, et Thamna, Amalec. 013 1CH 001 037 Filii Rahuel: Nahath, Zara, Samma, Meza. 013 1CH 001 038 Filii Seir: Lotan, Sobal, Sebeon, Ana, Dison, Eser, Disan. 013 1CH 001 039 Filii Lotan: Hori, Homam. Soror autem Lotan fuit Thamna. 013 1CH 001 040 Filii Sobal: Alian, et Manahath, et Ebal, Sephi et Onam. Filii Sebeon: Aia et Ana. Filii Ana: Dison. 013 1CH 001 041 Filii Dison: Hamram, et Eseban et Iethran, et Charan. 013 1CH 001 042 Filii Eser: Balaan, et Zavan, et Iacan. Filii Disan: Hus et Aran. 013 1CH 001 043 Isti sunt reges, qui imperaverunt in Terra Edom antequam esset rex super filios Israel: Bale filius Beor: et nomen civitatis eius, Denaba. 013 1CH 001 044 Mortuus est autem Bale, et regnavit pro eo Iobab filius Zare de Bosra. 013 1CH 001 045 Cumque et Iobab fuisset mortuus, regnavit pro eo Husam de Terra Themanorum. 013 1CH 001 046 Obiit quoque et Husam, et regnavit pro eo Adad filius Badad, qui percussit Madian in Terra Moab: et nomen civitatis eius Avith. 013 1CH 001 047 Cumque et Adad fuisset mortuus, regnavit pro eo Semla de Masreca. 013 1CH 001 048 Sed et Semla mortuus est, et regnavit pro eo Saul de Rohoboth, quæ iuxta amnem sita est. 013 1CH 001 049 Mortuo quoque Saul, regnavit pro eo Balanan filius Achobor. 013 1CH 001 050 Sed et hic mortuus est, et regnavit pro eo Adad: cuius urbis nomen fuit Phau, et appellata est uxor eius Meetabel filia Matred filiæ Mezaab. 013 1CH 001 051 Adad autem mortuo, duces pro regibus in Edom esse cœperunt: dux Thamna, dux Alva, dux Ietheth, 013 1CH 001 052 dux Oolibama, dux Ela, dux Phinon, 013 1CH 001 053 dux Cenez, dux Theman, dux Mabsar, 013 1CH 001 054 dux Magdiel, dux Hiram. Hi duces Edom. 013 1CH 002 001 Filii autem Israel: Ruben, Simeon, Levi, Iuda, Issachar, et Zabulon, 013 1CH 002 002 Dan, Ioseph, Beniamin, Nephthali, Gad et Aser. 013 1CH 002 003 Filii Iuda: Her, Onan, et Sela. Hi tres nati sunt ei de filia Sue Chananitide. Fuit autem Her primogenitus Iuda, malus coram Domino, et occidit eum. 013 1CH 002 004 Thamar autem nurus eius peperit ei Phares et Zara. Omnes ergo filii Iuda, quinque. 013 1CH 002 005 Filii autem Phares: Hesron et Hamul. 013 1CH 002 006 Filii quoque Zaræ: Zamri, et Ethan, et Eman, Chalchal quoque, et Dara, simul quinque. 013 1CH 002 007 Filii Charmi: Achar, qui turbavit Israel, et peccavit in furto anathematis. 013 1CH 002 008 Filii Ethan: Azarias. 013 1CH 002 009 Filii autem Hesron qui nati sunt ei: Ierameel, et Ram, et Calubi. 013 1CH 002 010 Porro Ram genuit Aminadab. Aminadab autem genuit Nahasson, principem filiorum Iuda. 013 1CH 002 011 Nahasson quoque genuit Salma, de quo ortus est Booz. 013 1CH 002 012 Booz vero genuit Obed, qui et ipse genuit Isai. 013 1CH 002 013 Isai autem genuit primogenitum Eliab, secundum Abinadab, tertium Simmaa, 013 1CH 002 014 quartum Nathanael, quintum Raddai, 013 1CH 002 015 sextum Asom, septimum David. 013 1CH 002 016 Quorum sorores fuerunt Sarvia, et Abigail. Filii Sarviæ: Abisai, Ioab, et Asael, tres. 013 1CH 002 017 Abigail autem genuit Amasa, cuius pater fuit Iether Ismahelites. 013 1CH 002 018 Caleb vero filius Hesron accepit uxorem nomine Azuba, de qua genuit Ierioth: fueruntque filii eius Iaser, et Sobab, et Ardon. 013 1CH 002 019 Cumque mortua fuisset Azuba, accepit uxorem Caleb, Ephratha: quæ peperit ei Hur. 013 1CH 002 020 Porro Hur genuit Uri: et Uri genuit Bezeleel. 013 1CH 002 021 Post hæc ingressus est Hesron ad filiam Machir patris Galaad, et accepit eam cum esset annorum sexaginta: quæ peperit ei Segub. 013 1CH 002 022 Sed et Segub genuit Iair, et possedit viginti tres civitates in Terra Galaad. 013 1CH 002 023 Cepitque Gessur, et Aram oppida Iair, et Canath, et viculos eius sexaginta civitatum. Omnes isti, filii Machir patris Galaad. 013 1CH 002 024 Cum autem mortuus esset Hesron, ingressus est Caleb ad Ephratha. Habuit quoque Hesron uxorem Abia, quæ peperit ei Assur patrem Thecuæ. 013 1CH 002 025 Nati sunt autem filii Ierameel primogeniti Hesron, Ram primogenitus eius, et Buna, et Aram, et Asom, et Achia. 013 1CH 002 026 Duxit quoque uxorem alteram Ierameel, nomine Atara, quæ fuit mater Onam. 013 1CH 002 027 Sed et filii Ram primogeniti Ierameel, fuerunt Moos, Iamin, et Achar. 013 1CH 002 028 Onam autem habuit filios Semei, et Iada. Filii autem Semei: Nadab, et Abisur. 013 1CH 002 029 Nomen vero uxoris Abisur, Abihail, quæ peperit ei Ahobban, et Molid. 013 1CH 002 030 Filii autem Nadab fuerunt Saled, et Apphaim. Mortuus est autem Saled absque liberis. 013 1CH 002 031 Filius vero Apphaim, Iesi: qui Iesi genuit Sesan. Porro Sesan genuit Oholai. 013 1CH 002 032 Filii autem Iada fratris Semei: Iether, et Ionathan. Sed et Iether mortuus est absque liberis. 013 1CH 002 033 Porro Ionathan genuit Phaleth, et Ziza. Isti fuerunt filii Ierameel. 013 1CH 002 034 Sesan autem non habuit filios, sed filias: et servum Ægyptium nomine Ieraa. 013 1CH 002 035 Deditque ei filiam suam uxorem: quæ peperit ei Ethei. 013 1CH 002 036 Ethei autem genuit Nathan, et Nathan genuit Zabad. 013 1CH 002 037 Zabad quoque genuit Ophlal, et Ophlal genuit Obed. 013 1CH 002 038 Obed genuit Iehu, Iehu genuit Azariam. 013 1CH 002 039 Azarias genuit Helles, et Helles genuit Elasa. 013 1CH 002 040 Elasa genuit Sisamoi, Sisamoi genuit Sellum. 013 1CH 002 041 Sellum genuit Icamiam, Icamia autem genuit Elisama. 013 1CH 002 042 Filii autem Caleb fratris Ierameel: Mesa primogenitus eius, ipse est pater Ziph: et filii Maresa patris Hebron. 013 1CH 002 043 Porro filii Hebron, Core, et Taphua, et Recem, et Samma. 013 1CH 002 044 Samma autem genuit Raham, patrem Iercaam, et Recem genuit Sammai. 013 1CH 002 045 Filius Sammai, Maon: et Maon pater Bethsur. 013 1CH 002 046 Epha autem concubina Caleb peperit Haran, et Mosa, et Gezez. Porro Haran genuit Gezez. 013 1CH 002 047 Filii autem Iahaddai, Regom, et Ioathan, et Gesan, et Phalet, et Epha, et Saaph. 013 1CH 002 048 Concubina Caleb Maacha, peperit Saber, et Tharana. 013 1CH 002 049 Genuit autem Saaph pater Madmena, Sue patrem Machbena, et patrem Gabaa. Filia vero Caleb, fuit Achsa. 013 1CH 002 050 Hi erant filii Caleb, filii Hur primogeniti Ephratha, Sobal pater Cariathiarim. 013 1CH 002 051 Salma pater Bethlehem, Hariph pater Bethgader. 013 1CH 002 052 Fuerunt autem filii Sobal patris Cariathiarim, qui videbat dimidium requietionum. 013 1CH 002 053 Et de cognatione Cariathiarim, Iethrei, et Aphuthei, et Semathei, et Maserei. Ex his egressi sunt Saraitæ, et Esthaolitæ. 013 1CH 002 054 Filii Salma, Bethlehem, et Netophathi, Coronæ domus Ioab, et dimidium requietionis Sarai, 013 1CH 002 055 cognationes quoque scribarum habitantium in Iabes, canentes atque resonantes, et in tabernaculis commorantes. Hi sunt Cinæi, qui venerunt de Calore patris domus Rechab. 013 1CH 003 001 David vero hos habuit filios, qui ei nati sunt in Hebron; primogenitum Amnon ex Achinoam Iezrahelitide, secundum Daniel de Abigail Carmelitide, 013 1CH 003 002 tertium Absalom filium Maacha filiæ Tholmai regis Gessur, quartum Adoniam filium Aggith, 013 1CH 003 003 quintum Saphathiam ex Abital, sextum Iethraham de Egla uxore sua. 013 1CH 003 004 Sex ergo nati sunt ei in Hebron, ubi regnavit septem annis et sex mensibus. Triginta autem et tribus annis regnavit in Ierusalem. 013 1CH 003 005 Porro in Ierusalem nati sunt ei filii Simmaa, et Sobab, et Nathan, et Salomon, quattuor de Bethsabee filia Ammiel, 013 1CH 003 006 Iebaar quoque et Elisama, 013 1CH 003 007 et Eliphaleth, et Noge, et Nepheg, et Iaphia, 013 1CH 003 008 necnon Elisama, et Eliada, et Elipheleth, novem: 013 1CH 003 009 Omnes hi, filii David absque filiis concubinarum: habueruntque sororem Thamar. 013 1CH 003 010 Filius autem Salomonis, Roboam: cuius Abia filius genuit Asa. De hoc quoque natus est Iosaphat, 013 1CH 003 011 pater Ioram: qui Ioram genuit Ochoziam, ex quo ortus est Ioas: 013 1CH 003 012 et huius Amasias filius genuit Azariam. Porro Azariæ filius Ioatham 013 1CH 003 013 procreavit Achaz patrem Ezechiæ, de quo natus est Manasses. 013 1CH 003 014 Sed et Manasses genuit Amon patrem Iosiæ. 013 1CH 003 015 Filii autem Iosiæ fuerunt, primogenitus Iohanan, secundus Ioakim, tertius Sedecias, quartus Sellum. 013 1CH 003 016 De Ioakim natus est Iechonias, et Sedecias. 013 1CH 003 017 Filii Iechoniæ fuerunt, Asir, Salathiel, 013 1CH 003 018 Melchiram, Phadaia, Senneser et Iecemia, Sama, et Nadabia. 013 1CH 003 019 De Phadaia orti sunt Zorobabel et Semei. Zorobabel genuit Mosollam, Hananiam, et Salomith sororem eorum: 013 1CH 003 020 Hasaban quoque, et Ohol, et Barachian, et Hasadian, Iosabhesed, quinque. 013 1CH 003 021 Filius autem Hananiæ, Phaltias pater Ieseiæ, cuius filius Raphaia. Huius quoque filius, Arnan, de quo natus est Obdia, cuius filius fuit Sechenias. 013 1CH 003 022 Filius Secheniæ, Semeia: cuius filii Hattus, et Iegaal, et Baria, et Naaria, et Saphat, sex numero. 013 1CH 003 023 Filius Naariæ, Elioenai, et Ezechias, et Ezricam, tres. 013 1CH 003 024 Filii Elioenai, Oduia, et Eliasub, et Pheleia, et Accub, et Iohanan, et Dalaia, et Anani, septem. 013 1CH 004 001 Filii Iuda: Phares, Hesron, et Charmi, et Hur, et Sobal. 013 1CH 004 002 Raia vero filius Sobal genuit Iahath, de quo nati sunt Ahumai, et Laad. Hæ cognationes Sarathi. 013 1CH 004 003 Ista quoque stirps Etam: Iezrahel, et Iesema, et Iedebos. Nomen quoque sororis eorum, Asalelphuni. 013 1CH 004 004 Phanuel autem pater Gedor, et Ezer pater Hosa. Isti sunt filii Hur primogeniti Ephratha patris Bethlehem. 013 1CH 004 005 Assur vero patri Thecuæ erant duæ uxores, Halaa, et Naara. 013 1CH 004 006 Peperit autem ei Naara, Oozam, et Hepher, et Themani, et Ahasthari. Isti sunt filii Naara. 013 1CH 004 007 Porro filii Halaa, Sereth, Isaar, et Ethnan. 013 1CH 004 008 Cos autem genuit Anob, et Soboba, et cognationem Aharehel filii Arum. 013 1CH 004 009 Fuit autem Iabes inclytus præ fratribus suis, et mater eius vocavit nomen illius Iabes, dicens: Quia peperi eum in dolore. 013 1CH 004 010 Invocavit vero Iabes Deum Israel, dicens: Si benedicens benedixeris mihi, et dilataveris terminos meos, et fuerit manus tua mecum, et feceris me a malitia non opprimi. Et præstitit Deus quæ precatus est. 013 1CH 004 011 Caleb autem frater Sua genuit Mahir, qui fuit pater Esthon. 013 1CH 004 012 Porro Esthon genuit Bethrapha, et Phesse, et Tehinna patrem urbis Naas: hi sunt viri Recha. 013 1CH 004 013 Filii autem Cenez, Othoniel, et Saraia. Porro filii Othoniel, Hathath, et Maonathi. 013 1CH 004 014 Maonathi genuit Ophra, Saraia autem genuit Ioab patrem Vallis artificum: ibi quippe artifices erant. 013 1CH 004 015 Filii vero Caleb filii Iephone, Hir, et Ela, et Naham. Filii quoque Ela: Cenez. 013 1CH 004 016 Filii quoque Ialeleel: Ziph, et Zipha, Thiria, et Asrael. 013 1CH 004 017 Et filii Ezra, Iether, et Mered, et Epher, et Ialon, genuitque Mariam, et Sammai, et Iesba patrem Esthamo. 013 1CH 004 018 Uxor quoque eius Iudaia, peperit Iared patrem Gedor, et Heber patrem Socho, et Icuthiel patrem Zanoe. Hi autem filii Bethiæ filiæ Pharaonis, quam accepit Mered, 013 1CH 004 019 et filii uxoris Odaiæ sororis Naham patris Ceila Garmi, et Esthamo, qui fuit de Machathi. 013 1CH 004 020 Filii quoque Simon, Amnon, et Rinna filius Hanan, et Thilon. Et filii Iesi, Zoheth, et Benzoheth. 013 1CH 004 021 Filii Sela, filii Iuda: Her pater Lecha, et Laada pater Maresa, et cognationes domus operantium byssum in domo iuramenti, 013 1CH 004 022 et qui stare fecit Solem, virique Mendacii, et Securus, et Incendens, qui principes fuerunt in Moab, et qui reversi sunt in Lahem. Hæc autem verba vetera. 013 1CH 004 023 Hi sunt figuli habitantes in Plantationibus, et in Sepibus, apud regem in operibus eius, commoratique sunt ibi. 013 1CH 004 024 Filii Simeon: Namuel et Iamin, Iarib, Zara, Saul. 013 1CH 004 025 Sellum filius eius, Mapsam filius eius, Masma filius eius. 013 1CH 004 026 Filii Masma: Hamuel filius eius, Zachur filius eius, Semei filius eius. 013 1CH 004 027 Filii Semei sedecim, et filiæ sex: fratres autem eius non habuerunt filios multos, et universa cognatio non potuit adæquare summam filiorum Iuda. 013 1CH 004 028 Habitaverunt autem in Bersabee, et Molada, et Hasarsuhal, 013 1CH 004 029 et in Bala, et in Asom, et in Tholad, 013 1CH 004 030 et in Bathuel, et in Horma, et in Siceleg, 013 1CH 004 031 et in Bethmarchaboth, et in Hasarsusim, et in Bethberai, et in Saarim. Hæ civitates eorum usque ad regem David. 013 1CH 004 032 Villæ quoque eorum: Etam, et Aen, Remmon, et Thochen, et Asan, civitates quinque. 013 1CH 004 033 Et universi viculi eorum per circuitum civitatum istarum usque ad Baal. Hæc est habitatio eorum, et sedium distributio. 013 1CH 004 034 Mosobab quoque et Iemlech, et Iosa filius Amasiæ, 013 1CH 004 035 et Ioel, et Iehu filius Iosabiæ filii Saraiæ filii Asiel, 013 1CH 004 036 et Elioenai, et Iacoba, et Isuhaia, et Asaia, et Adiel, et Ismiel, et Banaia, 013 1CH 004 037 Ziza quoque filius Sephei filii Allon filii Idaia filii Semri filii Samaia. 013 1CH 004 038 Isti sunt nominati principes in cognationibus suis, et in domo affinitatum suarum multiplicati sunt vehementer. 013 1CH 004 039 Et profecti sunt ut ingrederentur in Gador usque ad Orientem vallis, et ut quærerent pascua gregibus suis. 013 1CH 004 040 Inveneruntque pascuas uberes, et valde bonas, et terram latissimam et quietam et fertilem, in qua ante habitaverant de stirpe Cham. 013 1CH 004 041 Hi ergo venerunt, quos supra descripsimus nominatim, in diebus Ezechiæ regis Iuda: et percusserunt tabernacula eorum, et habitatores qui inventi fuerant ibi, et deleverunt eos usque in præsentem diem: habitaveruntque pro eis, quoniam uberrimas pascuas ibidem repererunt. 013 1CH 004 042 De filiis quoque Simeon abierunt in montem Seir viri quingenti, habentes principes Phalthiam et Naariam et Raphaiam et Oziel filios Iesi: 013 1CH 004 043 et percusserunt reliquias, quæ evadere potuerant, Amalecitarum, et habitaverunt ibi pro eis usque ad diem hanc. 013 1CH 005 001 Filii quoque Ruben primogeniti Israel (Ipse quippe fuit primogenitus eius: sed cum violasset thorum patris sui, data sunt primogenita eius filiis Ioseph filii Israel, et non est ille reputatus in primogenitum. 013 1CH 005 002 Porro Iudas, qui erat fortissimus inter fratres suos, de stirpe eius principes germinati sunt: primogenita autem reputata sunt Ioseph.) 013 1CH 005 003 filii ergo Ruben primogeniti Israel: Enoch, et Phallu, Esron, et Carmi. 013 1CH 005 004 Filii Ioel: Samia filius eius, Gog filius eius, Semei filius eius, 013 1CH 005 005 Micha filius eius, Reia filius eius, Baal filius eius, 013 1CH 005 006 Beera filius eius, quem captivum duxit Thelgathphalnasar rex Assyriorum, et fuit princeps in tribu Ruben. 013 1CH 005 007 Fratres autem eius, et universa cognatio eius, quando numerabantur per familias suas, habuerunt principes Iehiel, et Zachariam. 013 1CH 005 008 Porro Bala filius Azaz, filii Samma, filii Ioel, ipse habitavit in Aroer usque ad Nebo, et Beelmeon. 013 1CH 005 009 Contra Orientalem quoque plagam habitavit usque ad introitum eremi, et flumen Euphraten. Multum quippe iumentorum numerum possidebant in Terra Galaad. 013 1CH 005 010 In diebus autem Saul præliati sunt contra Agareos, et interfecerunt illos, habitaveruntque pro eis in tabernaculis eorum, in omni plaga, quæ respicit ad Orientem Galaad. 013 1CH 005 011 Filii vero Gad e regione eorum habitaverunt in Terra Basan usque Selcha: 013 1CH 005 012 Ioel in capite, et Saphan secundus: Ianai autem, et Saphat in Basan. 013 1CH 005 013 Fratres vero eorum secundum domos cognationum suarum, Michael, et Mosollam, et Sebe, et Iorai, et Iachan, et Zie, et Heber, septem. 013 1CH 005 014 Hi filii Abihail, filii Huri, filii Iara, filii Galaad, filii Michael, filii Iesesi, filii Ieddo, filii Buz. 013 1CH 005 015 Fratres quoque filii Abdiel, filii Guni, princeps domus in familiis suis. 013 1CH 005 016 Et habitaverunt in Galaad, et in Basan, et in viculis eius, et in cunctis suburbanis Saron, usque ad terminos. 013 1CH 005 017 Omnes hi, numerati sunt in diebus Ioathan regis Iuda, et in diebus Ieroboam regis Israel. 013 1CH 005 018 Filii Ruben, et Gad, et dimidiæ tribus Manasse viri bellatores, scuta portantes, et gladios, et tendentes arcum, eruditique ad prælia quadraginta quattuor millia, et septingenti sexaginta procedentes ad pugnam. 013 1CH 005 019 Dimicaverunt contra Agareos: Ituræi vero, et Naphis, et Nodab præbuerunt eis auxilium. 013 1CH 005 020 Traditique sunt in manus eorum Agarei, et universi, qui fuerant cum eis, quia Deum invocaverunt cum præliarentur: et exaudivit eos, eo quod credidissent in eum. 013 1CH 005 021 Ceperuntque omnia quæ possederant, camelorum quinquaginta millia, et ovium ducenta quinquaginta millia, et asinos duo millia, et animas hominum centum millia. 013 1CH 005 022 Vulnerati autem multi corruerunt: fuit enim bellum Domini. Habitaveruntque pro eis usque ad transmigrationem. 013 1CH 005 023 Filii quoque dimidiæ tribus Manasse possederunt terram a finibus Basan usque Baal, Hermon, et Sanir, et montem Hermon, ingens quippe numerus erat. 013 1CH 005 024 Et hi fuerunt principes domus cognationis eorum, Epher, et Iesi, et Eliel, et Ezriel, et Ieremia, et Odoia, et Iediel viri fortissimi et potentes, et nominati duces in familiis suis. 013 1CH 005 025 Reliquerunt autem Deum patrum suorum, et fornicati sunt post deos populorum terræ, quos abstulit Deus coram eis. 013 1CH 005 026 Et suscitavit Deus Israel spiritum Phul regis Assyriorum, et spiritum Thelgathphalnasar regis Assur: et transtulit Ruben, et Gad, et dimidiam tribum Manasse, et adduxit eos in Lahela, et in Habor, et Ara, et fluvium Gozan, usque ad diem hanc. 013 1CH 006 001 Filii Levi: Gerson, Caath, et Merari. 013 1CH 006 002 Filii Caath: Amram, Isaar, Hebron, et Oziel. 013 1CH 006 003 Filii Amram: Aaron, Moyses, et Maria: Filii Aaron: Nadab et Abiu, Eleazar et Ithamar. 013 1CH 006 004 Eleazar genuit Phinees, et Phinees genuit Abisue. 013 1CH 006 005 Abisue vero genuit Bocci, et Bocci genuit Ozi. 013 1CH 006 006 Ozi genuit Zaraiam, et Zaraias genuit Meraioth. 013 1CH 006 007 Porro Meraioth genuit Amariam, et Amarias genuit Achitob. 013 1CH 006 008 Achitob genuit Sadoc, et Sadoc genuit Achimaas, 013 1CH 006 009 Achimaas genuit Azariam, Azarias genuit Iohanan. 013 1CH 006 010 Iohanan genuit Azariam. Ipse est qui sacerdotio functus est in domo, quam ædificavit Salomon in Ierusalem. 013 1CH 006 011 Genuit autem Azarias Amariam, et Amarias genuit Achitob. 013 1CH 006 012 Achitob genuit Sadoc, et Sadoc genuit Sellum. 013 1CH 006 013 Sellum genuit Helciam, et Helcias genuit Azariam. 013 1CH 006 014 Azarias genuit Saraiam, et Saraias genuit Iosedec. 013 1CH 006 015 Porro Iosedec egressus est, quando transtulit Dominus Iudam, et Ierusalem per manus Nabuchodonosor. 013 1CH 006 016 Filii ergo Levi: Gersom, Caath, et Merari. 013 1CH 006 017 Et hæc nomina filiorum Gersom: Lobni, et Semei. 013 1CH 006 018 Filii Caath: Amram, et Isaar, et Hebron, et Oziel. 013 1CH 006 019 Filii Merari: Moholi et Musi. Hæ autem cognationes Levi secundum familias eorum. 013 1CH 006 020 Gersom: Lobni filius eius, Iahath filius eius, Zamma filius eius, 013 1CH 006 021 Ioah filius eius, Addo filius eius, Zara filius eius, Iethrai filius eius. 013 1CH 006 022 Filii Caath: Aminadab filius eius, Core filius eius, Asir filius eius, 013 1CH 006 023 Elcana filius eius, Abiasaph filius eius, Asir filius eius, 013 1CH 006 024 Thahath filius eius, Uriel filius eius, Ozias filius eius, Saul filius eius. 013 1CH 006 025 Filii Elcana: Amasai et Achimoth 013 1CH 006 026 et Elcana. Filii Elcana: Sophai filius eius, Nahath filius eius, 013 1CH 006 027 Eliab filius eius, Ieroham filius eius, Elcana filius eius. 013 1CH 006 028 Filii Samuel: primogenitus Vasseni, et Abia. 013 1CH 006 029 Filii autem Merari, Moholi: Lobni filius eius, Semei filius eius, Oza filius eius, 013 1CH 006 030 Sammaa filius eius, Haggia filius eius, Asaia filius eius. 013 1CH 006 031 Isti sunt, quos constituit David super cantores domus Domini, ex quo collocata est arca: 013 1CH 006 032 et ministrabant coram tabernaculo testimonii, canentes donec ædificaret Salomon domum Domini in Ierusalem: stabant autem iuxta ordinem suum in ministerio. 013 1CH 006 033 Hi vero sunt, qui assistebant cum filiis suis, de filiis Caath, Hemam cantor filius Ioel, filii Samuel, 013 1CH 006 034 filii Elcana, filii Ieroham, filii Eliel, filii Thohu, 013 1CH 006 035 filii Suph, filii Elcana, filii Mahath, filii Amasai, 013 1CH 006 036 filii Elcana, filii Iohel, filii Azariæ, filii Sophoniæ, 013 1CH 006 037 filii Thahath, filii Asir, filii Abiasaph, filii Core, 013 1CH 006 038 filii Isaar, filii Caath, filii Levi, filii Israel. 013 1CH 006 039 Et frater eius Asaph, qui stabat a dextris eius, Asaph filius Barachiæ, filii Samaa, 013 1CH 006 040 filii Michael, filii Basaiæ, filii Melchiæ, 013 1CH 006 041 filii Athanai, filii Zara, filii Adaia, 013 1CH 006 042 filii Ethan, filii Zamma, filii Semei, 013 1CH 006 043 filii Ieth, filii Gersom, filii Levi. 013 1CH 006 044 Filii autem Merari fratres eorum, ad sinistram, Ethan filius Cusi, filii Abdi, filii Maloch, 013 1CH 006 045 filii Hasabiæ, filii Amasiæ, filii Helciæ, 013 1CH 006 046 filii Amasai, filii Boni, filii Somer, 013 1CH 006 047 filii Moholi, filii Musi, filii Merari, filii Levi. 013 1CH 006 048 Fratres quoque eorum Levitæ, qui ordinati sunt in cunctum ministerium tabernaculi domus Domini. 013 1CH 006 049 Aaron vero, et filii eius adolebant incensum super altare holocausti, et super altare thymiamatis, in omne opus Sancti Sanctorum: et ut precarentur pro Israel iuxta omnia, quæ præceperat Moyses servus Dei. 013 1CH 006 050 Hi sunt autem filii Aaron: Eleazar filius eius, Phinees filius eius, Abisue filius eius, 013 1CH 006 051 Bocci filius eius, Ozi filius eius, Zarahia filius eius, 013 1CH 006 052 Meraioth filius eius, Amarias filius eius, Achitob filius eius, 013 1CH 006 053 Sadoc filius eius, Achimaas filius eius. 013 1CH 006 054 Et hæc habitacula eorum per vicos atque confinia, filiorum scilicet Aaron, iuxta cognationes Caathitarum: ipsis enim sorte contigerant. 013 1CH 006 055 Dederunt igitur eis Hebron in terra Iuda, et suburbana eius per circuitum: 013 1CH 006 056 agros autem civitatis, et villas, Caleb filio Iephone. 013 1CH 006 057 Porro filiis Aaron dederunt civitates ad confugiendum Hebron, et Lobna, et suburbana eius, 013 1CH 006 058 Iether quoque, et Esthemo cum suburbanis suis, sed et Helon, et Dabir cum suburbanis suis, 013 1CH 006 059 Asan quoque, et Bethsemes, et suburbana earum. 013 1CH 006 060 De tribu autem Beniamin: Gabee et suburbana eius, et Almath cum suburbanis suis, Anathoth quoque cum suburbanis suis. Omnes civitates, tredecim, per cognationes suas. 013 1CH 006 061 Filiis autem Caath residuis de cognatione sua dederunt ex dimidia tribu Manasse in possessionem urbes decem. 013 1CH 006 062 Porro filiis Gersom per cognationes suas de tribu Issachar, et de tribu Aser, et de tribu Nephthali, et de tribu Manasse in Basan, urbes tredecim. 013 1CH 006 063 Filiis autem Merari per cognationes suas de tribu Ruben, et de tribu Gad, et de tribu Zabulon, dederunt sorte civitates duodecim. 013 1CH 006 064 Dederunt quoque filii Israel Levitis civitates, et suburbana earum: 013 1CH 006 065 dederuntque per sortem, ex tribu filiorum Iuda, et ex tribu filiorum Simeon, et ex tribu filiorum Beniamin urbes has, quas vocaverunt nominibus suis, 013 1CH 006 066 et his, qui erant de cognatione filiorum Caath, fueruntque civitates in terminis eorum de tribu Ephraim. 013 1CH 006 067 Dederunt ergo eis urbes ad confugiendum, Sichem cum suburbanis suis in monte Ephraim, et Gazer cum suburbanis suis, 013 1CH 006 068 Iecmaam quoque cum suburbanis suis, et Bethoron similiter, 013 1CH 006 069 necnon et Helon cum suburbanis suis, et Gethremmon in eundem modum. 013 1CH 006 070 Porro ex dimidia tribu Manasse, Aner et suburbana eius, Balaam et suburbana eius: his videlicet, qui de cognatione filiorum Caath reliqui erant. 013 1CH 006 071 Filiis autem Gersom de cognatione dimidiæ tribus Manasse Gaulon in Basan, et suburbana eius, et Astaroth cum suburbanis suis; 013 1CH 006 072 de tribu Issachar, Cedes et suburbanis suis, et Dabereth cum suburbanis suis; 013 1CH 006 073 Ramoth quoque et suburbana eius, et Anem cum suburbanis suis; 013 1CH 006 074 de tribu vero Aser: Masal cum suburbanis suis, et Abdon similiter; 013 1CH 006 075 Husac quoque et suburbana eius, et Rohob cum suburbanis suis; 013 1CH 006 076 porro de tribu Nephthali, Cedes in Galilæa et suburbana eius, Hamon cum suburbanis suis, et Cariathaim et suburbana eius. 013 1CH 006 077 Filiis autem Merari residuis: de tribu Zabulon, Remmono et suburbana eius, et Thabor cum suburbanis sus: 013 1CH 006 078 trans Iordanem quoque ex adverso Iericho contra Orientem Iordanis, de tribu Ruben, Bosor in solitudine cum suburbanis suis, et Iassa cum suburbanis suis; 013 1CH 006 079 Cademoth quoque et suburbana eius, et Mephaat cum suburbanis suis; 013 1CH 006 080 necnon et de tribu Gad, Ramoth in Galaad et suburbana eius, et Manaim cum suburbanis suis; 013 1CH 006 081 sed et Hesebon cum suburbanis suis, et Iezer cum suburbanis suis. 013 1CH 007 001 Porro filii Issachar: Thola, et Phua, Iasub, et Simeron, quattuor. 013 1CH 007 002 Filii Thola: Ozi et Raphaia, et Ieriel, et Iemai, et Iebsem, et Samuel, principes per domos cognationum suarum. De stirpe Thola viri fortissimi numerati sunt in diebus David, viginti duo millia sexcenti. 013 1CH 007 003 Filii Ozi: Izrahia, de quo nati sunt Michael, et Obadia, et Ioel, et Iesia, quinque omnes principes. 013 1CH 007 004 Cumque eis per familias, et populos suos, accincti ad prælium, viri fortissimi, triginta sex millia: multas enim habuerunt uxores, et filios. 013 1CH 007 005 Fratres quoque eorum per omnem cognationem Issachar robustissimi ad pugnandum, octoginta septem millia numerati sunt. 013 1CH 007 006 Filii Beniamin: Bela, et Bechor, et Iadihel, tres. 013 1CH 007 007 Filii Bela: Esbon, et Ozi, et Oziel, et Ierimoth, et Urai, quinque principes familiarum, et ad pugnandum robustissimi: numerus autem eorum, viginti duo millia et triginta quattuor. 013 1CH 007 008 Porro filii Bechor: Zamira, et Ioas, et Eliezer, et Elioenai, et Amri, et Ierimoth, et Abia, et Anathoth, et Almath: omnes hi, filii Bechor. 013 1CH 007 009 Numerati sunt autem per familias suas principes cognationum suarum ad bella fortissimi, viginti millia et ducenti. 013 1CH 007 010 Porro filii Iadihel: Balan. Filii autem Balan: Iehus, et Beniamin, et Aod, et Chanana, et Zethan, et Tharsis, et Ahisahar. 013 1CH 007 011 Omnes hi filii Iadihel, principes cognationum suarum, viri fortissimi, decem et septem millia, et ducenti ad prælium procedentes. 013 1CH 007 012 Sepham quoque, et Hapham filii Hir: et Hasim filii Aher. 013 1CH 007 013 Filii autem Nephthali: Iaziel, et Guni, et Ieser, et Sellum, filii Bala. 013 1CH 007 014 Porro filius Manasse, Esriel: concubinaque eius Syra peperit Machir patrem Galaad. 013 1CH 007 015 Machir autem accepit uxores filiis suis Happhim, et Saphan: et habuit sororem nomine Maacha: nomen autem secundi, Salphaad, natæque sunt Salphaad filiæ. 013 1CH 007 016 Et peperit Maacha uxor Machir filium, vocavitque nomen eius Phares: porro nomen fratris eius, Sares: et filii eius, Ulam, et Recen. 013 1CH 007 017 Filius autem Ulam, Badan. Hi sunt filii Galaad, filii Machir, filii Manasse. 013 1CH 007 018 Soror autem eius Regina peperit virum-decorum, et Abiezer, et Mohola. 013 1CH 007 019 Erant autem filii Semida, Ahin, et Sechem, et Leci, et Aniam. 013 1CH 007 020 Filii autem Ephraim: Suthala, Bared filius eius, Thahath filius eius, Elada filius eius, Thahath filius eius, huius filius Zabad, 013 1CH 007 021 et huius filius Suthula, et huius filius Ezer et Elad: occiderunt autem eos viri Geth indigenæ, quia descenderant ut invaderent possessiones eorum. 013 1CH 007 022 Luxit igitur Ephraim pater eorum multis diebus, et venerunt fratres eius ut consolarentur eum. 013 1CH 007 023 Ingressusque est ad uxorem suam: quæ concepit, et peperit filium, et vocavit nomen eius Beria, eo quod in malis domus eius ortus esset: 013 1CH 007 024 filia autem eius fuit Sara, quæ ædificavit Bethoron inferiorem et superiorem, et Ozensara. 013 1CH 007 025 Porro filius eius Rapha, et Reseph, et Thale, de quo natus est Thaan, 013 1CH 007 026 qui genuit Laadan: huius quoque filius Ammiud, qui genuit Elisama, 013 1CH 007 027 de quo ortus est Nun, qui habuit filium Iosue. 013 1CH 007 028 Possessio autem eorum et habitatio, Bethel cum filiabus suis, et contra Orientem Noran, ac Occidentalem plagam Gazer et filiæ eius, Sichem quoque cum filiabus suis, usque ad Aza cum filiabus eius. 013 1CH 007 029 Iuxta filios quoque Manasse Bethsan et filias eius, Thanach et filias eius, Mageddo et filias eius: Dor et filias eius: in his habitaverunt filii Ioseph, filii Israel. 013 1CH 007 030 Filii Aser: Iemna, et Iesua, et Iessui, et Baria, et Sara soror eorum. 013 1CH 007 031 Filii autem Baria: Heber, et Melchiel: ipse est pater Barsaith. 013 1CH 007 032 Heber autem genuit Iephlat, et Somer, et Hotham, et Suaa sororem eorum. 013 1CH 007 033 Filii Iephlat: Phosech, et Chamaal, et Asoth: hi filii Iephlat. 013 1CH 007 034 Porro filii Somer: Ahi, et Roaga, et Haba, et Aram. 013 1CH 007 035 Filii autem Helem fratris eius: Supha, et Iemna, et Selles, et Amal. 013 1CH 007 036 Filii Supha: Sue, Harnapher, et Sual, et Beri, et Iamra, 013 1CH 007 037 Bosor, et Hod, et Samma, et Salusa, et Iethran, et Bera. 013 1CH 007 038 Filii Iether: Iephone, et Phaspha, et Ara. 013 1CH 007 039 Filii autem Olla: Aree, et Haniel, et Resia. 013 1CH 007 040 Omnes hi filii Aser, principes cognationum, electi atque fortissimi duces ducum: numerus autem eorum ætatis, quæ apta esset ad bellum, viginti sex millia. 013 1CH 008 001 Beniamin autem genuit Bale primogenitum suum, Asbel secundum, Ahara tertium, 013 1CH 008 002 Nohaa quartum, et Rapha quintum. 013 1CH 008 003 Fueruntque filii Bale: Addar, et Gera, et Abiud, 013 1CH 008 004 Abisue quoque et Naaman, et Ahoe, 013 1CH 008 005 sed et Gera, et Sephuphan, et Huram. 013 1CH 008 006 Hi sunt filii Ahod, principes cognationum habitantium in Gabaa, qui translati sunt in Manahath. 013 1CH 008 007 Naaman autem, et Achia, et Gera ipse transtulit eos, et genuit Osa, et Ahiud. 013 1CH 008 008 Porro Saharaim genuit in regione Moab, postquam dimisit Husim, et Bara uxores suas. 013 1CH 008 009 Genuit autem de Hodes uxore sua Iobab, et Sebia, et Mosa, et Molchom, 013 1CH 008 010 Iehus quoque, et Sechia, et Marma. Hi sunt filii eius principes in familiis suis. 013 1CH 008 011 Mehusim vero genuit Abitob, et Elphaal. 013 1CH 008 012 Porro filii Elphaal: Heber, et Misaam, et Samad: hic ædificavit Ono, et Lod, et filias eius. 013 1CH 008 013 Baria autem, et Sama principes cognationum habitantium in Aialon: hi fugaverunt habitatores Geth. 013 1CH 008 014 Et Ahio, et Sesac, et Ierimoth, 013 1CH 008 015 et Zabadia, et Arod, et Heder, 013 1CH 008 016 Michael quoque, et Iespha, et Ioha filii Baria. 013 1CH 008 017 Et Zabadia, et Mosollam, et Hezeci, et Heber, 013 1CH 008 018 et Iesamari, et Iezlia, et Iobab filii Elphaal, 013 1CH 008 019 et Iacim, et Zechri, et Zabdi, 013 1CH 008 020 et Elioenai, et Selethai, et Eliel, 013 1CH 008 021 et Adaia, et Baraia, et Samarath filii Semei. 013 1CH 008 022 Et Iespham, et Heber, et Eliel, 013 1CH 008 023 et Abdon, et Zechri, et Hanan, 013 1CH 008 024 et Hanania, et Ælam, et Anathothia, 013 1CH 008 025 et Iephdaia, et Phanuel filii Sesac. 013 1CH 008 026 Et Samsari, et Sohoria, et Otholia, 013 1CH 008 027 et Iersia, et Elia, et Zechri, filii Ieroham. 013 1CH 008 028 Hi patriarchæ, et cognationum principes, qui habitaverunt in Ierusalem. 013 1CH 008 029 In Gabaon autem habitaverunt Iehiel pater Gabaon, et nomen uxoris eius Maacha: 013 1CH 008 030 filiusque eius primogenitus Abdon, et Sur, et Cis, et Baal, et Nadab. 013 1CH 008 031 Gedor quoque, et Ahio, et Zacher, et Macelloth: 013 1CH 008 032 et Macelloth genuit Samaa: habitaveruntque ex adverso fratrum suorum in Ierusalem cum fratribus suis. 013 1CH 008 033 Ner autem genuit Cis, et Cis genuit Saul. Porro Saul genuit Ionathan, et Melchisua, et Abinadab, et Esbaal. 013 1CH 008 034 Filius autem Ionathan, Meribbaal: et Meribbaal genuit Micha. 013 1CH 008 035 Filii Micha, Phithon, et Melech, et Tharaa, et Ahaz. 013 1CH 008 036 Et Ahaz genuit Ioada: et Ioada genuit Alamath, et Azmoth, et Zamri: porro Zamri genuit Mosa, 013 1CH 008 037 et Mosa genuit Banaa, cuius filius fuit Rapha, de quo ortus est Elasa, qui genuit Asel. 013 1CH 008 038 Porro Asel sex filii fuerunt his nominibus, Ezricam, Bocru, Ismahel, Saria, Obdia, et Hanan. Omnes hi filii Asel. 013 1CH 008 039 Filii autem Esec fratris eius, Ulam primogenitus, et Iehus secundus, et Eliphalet tertius. 013 1CH 008 040 Fueruntque filii Ulam viri robustissimi, et magno robore tendentes arcum: et multos habentes filios ac nepotes, usque ad centum quinquaginta. Omnes hi, filii Beniamin. 013 1CH 009 001 Universus ergo Israel dinumeratus est: et summa eorum scripta est in Libro regum Israel, et Iuda: translatique sunt in Babylonem propter delictum suum. 013 1CH 009 002 Qui autem habitaverunt primi in possessionibus, et in urbibus suis: Israel, et Sacerdotes, et Levitæ, et Nathinæi. 013 1CH 009 003 Commorati sunt in Ierusalem de filiis Iuda, et de filiis Beniamin, de filiis quoque Ephraim, et Manasse. 013 1CH 009 004 Othei filius Ammiud, filii Amri, filii Omrai, filii Bonni, de filiis Phares filii Iuda. 013 1CH 009 005 Et de Siloni: Asaia primogenitus, et filii eius. 013 1CH 009 006 De filiis autem Zara: Iehuel, et fratres eorum, sexcenti nonaginta. 013 1CH 009 007 Porro de filiis Beniamin: Salo filius Mosollam, filii Oduia, filii Asana: 013 1CH 009 008 et Iobania filius Ieroham: et Ela filius Ozi, filii Mochori: et Mosollam filius Saphatiæ, filii Rahuel, filii Iebaniæ, 013 1CH 009 009 et fratres eorum per familias suas, nongenti quinquaginta sex. Omnes hi, principes cognationum per domos patrum suorum. 013 1CH 009 010 De sacerdotibus autem: Iedaia, Ioiarib, et Iachin: 013 1CH 009 011 Azarias quoque filius Helciæ, filii Mosollam, filii Sadoc, filii Maraioth, filii Achitob, pontifex domus Dei. 013 1CH 009 012 Porro Adaias filius Ieroham, filii Phassur, filii Melchiæ: et Maasai filius Adiel, filii Iezra, filii Mosollam, filii Mosollamith, filii Emmer: 013 1CH 009 013 fratres quoque eorum principes per familias suas, mille septingenti sexaginta, fortissimi robore ad faciendum opus ministerii in domo Dei. 013 1CH 009 014 De Levitis autem: Semeia filius Hassub filii Ezricam, filii Hasebia de filiis Merari. 013 1CH 009 015 Bacbacar quoque carpentarius, et Galal, et Mathania filius Micha, filii Zechri, filii Asaph: 013 1CH 009 016 et Obdia filius Semeiæ, filii Galal, filii Idithun: et Barachia filius Asa, filii Elcana, qui habitavit in atriis Netophati. 013 1CH 009 017 Ianitores autem: Sellum, et Accub, et Telmon, et Ahimam: et frater eorum Sellum princeps, 013 1CH 009 018 usque ad illud tempus, in porta regis ad orientem, observabant per vices suas de filiis Levi. 013 1CH 009 019 Sellum vero filius Core filii Abiasaph, filii Core, cum fratribus suis, et domo patris sui, hi sunt Coritæ super opera ministerii, custodes vestibulorum tabernaculi: et familiæ eorum per vices castrorum Domini custodientes introitum. 013 1CH 009 020 Phinees autem filius Eleazari, erat dux eorum coram Domino. 013 1CH 009 021 Porro Zacharias filius Mosollamia, ianitor portæ tabernaculi testimonii. 013 1CH 009 022 Omnes hi electi in ostiarios per portas, ducenti duodecim: et descripti in villis propriis: quos constituerunt David, et Samuel videns, in fide sua 013 1CH 009 023 tam ipsos, quam filios eorum in ostiis domus Domini, et in tabernaculo vicibus suis. 013 1CH 009 024 Per quattuor ventos erant ostiarii, id est, ad Orientem, et ad Occidentem, et ad Aquilonem, et ad Austrum. 013 1CH 009 025 Fratres autem eorum in viculis morabantur, et veniebant in Sabbatis suis de tempore usque ad tempus. 013 1CH 009 026 His quattuor Levitis creditus erat omnis numerus ianitorum, et erant super exedras, et thesauros domus Domini. 013 1CH 009 027 Per gyrum quoque templi Domini morabantur in custodiis suis: ut cum tempus fuisset, ipsi mane aperirent fores. 013 1CH 009 028 De horum genere erant et super vasa ministerii: ad numerum enim et inferebantur vasa, et efferebantur. 013 1CH 009 029 De ipsis et qui credita habebant utensilia sanctuarii, præerant similæ, et vino, et oleo, et thuri, et aromatibus. 013 1CH 009 030 Filii autem sacerdotum unguenta ex aromatibus conficiebant. 013 1CH 009 031 Et Mathathias Levites primogenitus Sellum Coritæ, præfectus erat eorum, quæ in sartagine frigebantur. 013 1CH 009 032 Porro de filiis Caath fratribus eorum, super panes erant propositionis, ut semper novos per singula Sabbata præpararent. 013 1CH 009 033 Hi sunt principes cantorum per familias Levitarum, qui in exedris morabantur, ut die ac nocte iugiter suo ministerio deservirent. 013 1CH 009 034 Capita Levitarum, per familias suas principes, manserunt in Ierusalem. 013 1CH 009 035 In Gabaon autem commorati sunt pater Gabaon Iehiel, et nomen uxoris eius Maacha. 013 1CH 009 036 Filius primogenitus eius Abdon, et Sur, et Cis, et Baal, et Ner, et Nadab, 013 1CH 009 037 Gedor quoque, et Ahio, et Zacharias, et Macelloth. 013 1CH 009 038 Porro Macelloth genuit Samaan: isti habitaverunt e regione fratrum suorum in Ierusalem, cum fratribus suis. 013 1CH 009 039 Ner autem genuit Cis: et Cis genuit Saul: et Saul genuit Ionathan, et Melchisua, et Abinadab, et Esbaal. 013 1CH 009 040 Filius autem Ionathan, Meribbaal: et Meribbaal genuit Micha. 013 1CH 009 041 Porro filii Micha, Phithon, et Melech, et Tharaa, et Ahaz. 013 1CH 009 042 Ahaz autem genuit Iara: et Iara genuit Alamath, et Azmoth, et Zamri. Zamri autem genuit Mosa. 013 1CH 009 043 Mosa vero genuit Banaa: cuius filius Raphaia, genuit Elasa: de quo ortus est Asel. 013 1CH 009 044 Porro Asel sex filios habuit his nominibus, Ezricam, Bocru, Ismahel, Saria, Obdia, Hanan. Hi sunt filii Asel. 013 1CH 010 001 Philisthiim autem pugnabant contra Israel, fugeruntque viri Israel Palæsthinos, et ceciderunt vulnerati in monte Gelboe. 013 1CH 010 002 Cumque appropinquassent Philisthæi persequentes Saul, et filios eius, percusserunt Ionathan, et Abinadab, et Melchisua filios Saul. 013 1CH 010 003 Et aggravatum est prælium contra Saul, inveneruntque eum sagittarii, et vulneraverunt iaculis. 013 1CH 010 004 Et dixit Saul ad armigerum suum: Evagina gladium tuum, et interfice me: ne forte veniant incircumcisi isti, et illudant mihi. Noluit autem armiger eius hoc facere, timore perterritus: arripuit ergo Saul ensem, et irruit in eum. 013 1CH 010 005 Quod cum vidisset armiger eius, videlicet mortuum esse Saul, irruit etiam ipse in gladium suum, et mortuus est. 013 1CH 010 006 Interiit ergo Saul, et tres filii eius, et omnis domus illius pariter concidit. 013 1CH 010 007 Quod cum vidissent viri Israel, qui habitabant in campestribus, fugerunt: et Saul ac filiis eius mortuis, dereliquerunt urbes suas, et huc illucque dispersi sunt: veneruntque Philisthiim, et habitaverunt in eis. 013 1CH 010 008 Die igitur altero detrahentes Philisthiim spolia cæsorum, invenerunt Saul, et filios eius iacentes in monte Gelboe. 013 1CH 010 009 Cumque spoliassent eum, et amputassent caput, armisque nudassent, miserunt in terram suam, ut circumferretur, et ostenderetur idolorum templis, et populis: 013 1CH 010 010 arma autem eius consecraverunt in fano dei sui, et caput affixerunt in templo Dagon. 013 1CH 010 011 Hoc cum audissent viri Iabes Galaad, omnia scilicet quæ Philisthiim fecerant super Saul, 013 1CH 010 012 consurrexerunt singuli virorum fortium, et tulerunt cadavera Saul et filiorum eius: attuleruntque ea in Iabes, et sepelierunt ossa eorum subter quercum, quæ erat in Iabes, et ieiunaverunt septem diebus. 013 1CH 010 013 Mortuus est ergo Saul propter iniquitates suas, eo quod prævaricatus sit mandatum Domini quod præceperat, et non custodierit illud: sed insuper etiam pythonissam consuluerit, 013 1CH 010 014 nec speraverit in Domino: propter quod interfecit eum, et transtulit regnum eius ad David filium Isai. 013 1CH 011 001 Congregatus est igitur omnis Israel ad David in Hebron, dicens: Os tuum sumus, et caro tua. 013 1CH 011 002 Heri quoque, et nudiustertius cum adhuc regnaret Saul, tu eras qui educebas, et introducebas Israel: tibi enim dixit Dominus Deus tuus: Tu pasces populum meum Israel, et tu eris princeps super eum. 013 1CH 011 003 Venerunt ergo omnes maiores natu Israel ad regem in Hebron, et iniit David cum eis fœdus coram Domino: unxeruntque eum regem super Israel, iuxta sermonem Domini, quem locutus est in manu Samuel. 013 1CH 011 004 Abiit quoque David, et omnis Israel in Ierusalem. Hæc est Iebus, ubi erant Iebusæi habitatores terræ. 013 1CH 011 005 Dixeruntque qui habitabant in Iebus ad David: Non ingredieris huc. Porro David cepit arcem Sion, quæ est Civitas David, 013 1CH 011 006 dixitque: Omnis qui percusserit Iebusæum in primis, erit princeps et dux. Ascendit igitur primus Ioab filius Sarviæ, et factus est princeps. 013 1CH 011 007 Habitavit autem David in arce, et idcirco appellata est Civitas David. 013 1CH 011 008 Ædificavitque urbem in circuitu a Mello usque ad gyrum: Ioab autem reliqua urbis extruxit. 013 1CH 011 009 Proficiebatque David vadens et crescens, et Dominus exercituum erat cum eo. 013 1CH 011 010 Hi principes virorum fortium David, qui adiuverunt eum ut rex fieret super omnem Israel iuxta verbum Domini, quod locutus est ad Israel. 013 1CH 011 011 Et iste numerus robustorum David: Iesbaam filius Hachamoni princeps inter triginta: iste levavit hastam suam super trecentos vulneratos una vice. 013 1CH 011 012 Et post eum Eleazar filius patrui eius Ahohites, qui erat inter tres potentes. 013 1CH 011 013 Iste fuit cum David in Phesdomim, quando Philisthiim congregati sunt ad locum illum in prælium: et erat ager regionis illius plenus hordeo, fugeratque populus a facie Philisthinorum. 013 1CH 011 014 Hi steterunt in medio agri, et defenderunt eum: cumque percussissent Philisthæos, dedit Dominus salutem magnam populo suo. 013 1CH 011 015 Descenderunt autem tres de triginta principibus ad petram, in qua erat David, ad speluncam Odollam, quando Philisthiim fuerant castrametati in Valle Raphaim. 013 1CH 011 016 Porro David erat in præsidio, et statio Philisthinorum in Bethlehem. 013 1CH 011 017 Desideravit igitur David, et dixit: O si quis daret mihi aquam de cisterna Bethlehem, quæ est in porta! 013 1CH 011 018 Tres ergo isti per media castra Philisthinorum perrexerunt, et hauserunt aquam de cisterna Bethlehem, quæ erat in porta, et attulerunt ad David ut biberet: qui noluit, sed magis libavit illam Domino, 013 1CH 011 019 dicens: Absit ut in conspectu Dei mei hoc faciam, et sanguinem istorum virorum bibam: quia in periculo animarum suarum attulerunt mihi aquam. Et ob hanc causam noluit bibere. Hæc fecerunt tres robustissimi. 013 1CH 011 020 Abisai quoque frater Ioab ipse erat princeps trium, et ipse levavit hastam suam contra trecentos vulneratos, et ipse erat inter tres nominatissimus, 013 1CH 011 021 et inter tres secundos inclytus, et princeps eorum: verumtamen usque ad tres primos non pervenerat. 013 1CH 011 022 Banaias filius Ioiadæ viri robustissimi, qui multa opera perpetrarat, de Cabseel: ipse percussit duos ariel Moab: et ipse descendit, et interfecit leonem in media cisterna tempore nivis. 013 1CH 011 023 Et ipse percussit virum Ægyptium, cuius statura erat quinque cubitorum, et habebat lanceam ut liciatorium texentium: descendit igitur ad eum cum virga, et rapuit hastam, quam tenebat manu. Et interfecit eum hasta sua. 013 1CH 011 024 Hæc fecit Banaias filius Ioiadæ, qui erat inter tres robustos nominatissimus, 013 1CH 011 025 inter triginta primus, verumtamen ad tres usque non pervenerat: posuit autem eum David ad auriculam suam. 013 1CH 011 026 Porro fortissimi viri in exercitu, Asahel frater Ioab, et Elchanan filius patrui eius de Bethlehem, 013 1CH 011 027 Sammoth Arorites, Helles Pharonites, 013 1CH 011 028 Ira filius Acces Thecuites, Abiezer Anathothites, 013 1CH 011 029 Sobbochai Husathites, Ilai Ahohites, 013 1CH 011 030 Maharai Netophathites, Heled filius Baana Netophathites, 013 1CH 011 031 Ethai filius Ribai de Gabaath filiorum Beniamin, Banaia Pharatonites, 013 1CH 011 032 Hurai de Torrente Gaas, Abiel Arbathites, Azmoth Bauramites, Eliaba Salabonites. 013 1CH 011 033 Filii Assem Gezonites, Ionathan filius Sage Ararites, 013 1CH 011 034 Ahiam filius Sachar Ararites, 013 1CH 011 035 Eliphal filius Ur, 013 1CH 011 036 Hepher Mecherathites, Ahia Phelonites, 013 1CH 011 037 Hesro Carmelites, Naarai filius Asbai, 013 1CH 011 038 Ioel frater Nathan, Mibahar filius Agarai. 013 1CH 011 039 Selec Ammonites, Naharai Berothites armiger Ioab filii Sarviæ. 013 1CH 011 040 Ira Iethræus, Gareb Iethræus, 013 1CH 011 041 Urias Hethæus, Zabad filius Oholi, 013 1CH 011 042 Adina filius Siza Rubenites princeps Rubenitarum, et cum eo triginta: 013 1CH 011 043 Hanan filius Maacha, et Iosaphat Mathanites, 013 1CH 011 044 Ozia Astarothites, Samma, et Iehiel filii Hotham Arorites, 013 1CH 011 045 Iedihel filius Samri, et Ioha frater eius Thosaites, 013 1CH 011 046 Eliel Mahumites, et Ieribai, et Iosaia filii Elnaem, et Iethma Moabites, 013 1CH 011 047 Eliel, et Obed, et Iasiel de Masobia. 013 1CH 012 001 Hi quoque venerunt ad David in Siceleg, cum adhuc fugeret Saul filium Cis, qui erant fortissimi et egregii pugnatores, 013 1CH 012 002 tendentes arcum, et utraque manu fundis saxa iacientes, et dirigentes sagittas: de fratribus Saul ex Beniamin. 013 1CH 012 003 Princeps Ahiecer, et Ioas filii Samaa Gabaathites, et Iaziel, et Phallet filii Azmoth, et Baracha, et Iehu Anathotites. 013 1CH 012 004 Samaias quoque Gabaonites fortissimus inter triginta et super triginta. Ieremias, et Ieheziel, et Iohanan, et Iezabad Gaderothites, 013 1CH 012 005 et Eluzai et Ierimuth, et Baalia, et Samaria, et Saphatia Haruphites. 013 1CH 012 006 Elcana, et Iesia, et Azareel, et Ioezer, et Iesbaam de Carehim: 013 1CH 012 007 Ioela quoque, et Zabadia filii Ieroham de Gedor. 013 1CH 012 008 Sed et de Gaddi transfugerunt ad David, cum lateret in deserto, viri robustissimi, et pugnatores optimi, tenentes clypeum et hastam: facies eorum quasi facies leonis, et veloces quasi capreæ in montibus: 013 1CH 012 009 Ezer princeps, Obdias secundus, Eliab tertius, 013 1CH 012 010 Masmana quartus, Ieremias quintus, 013 1CH 012 011 Ethi sextus, Eliel septimus, 013 1CH 012 012 Iohanan octavus, Elzebad nonus, 013 1CH 012 013 Ieremias decimus, Machbanai undecimus. 013 1CH 012 014 Hi de filiis Gad principes exercitus: novissimus centum militibus præerat, et maximus, mille. 013 1CH 012 015 Isti sunt qui transierunt Iordanem mense primo, quando inundare consuevit super ripas suas: et omnes fugaverunt qui morabantur in vallibus ad orientalem plagam et occidentalem. 013 1CH 012 016 Venerunt autem et de Beniamin, et de Iuda ad præsidium, in quo morabatur David. 013 1CH 012 017 Egressusque est David obviam eis, et ait: Si pacifice venistis ad me ut auxiliemini mihi, cor meum iungatur vobis: si autem insidiamini mihi pro adversariis meis, cum ego iniquitatem in manibus non habeam, videat Deus patrum nostrorum, et iudicet. 013 1CH 012 018 Spiritus vero induit Amasai principem inter triginta, et ait: Tui sumus, o David, et tecum, fili Isai: pax, pax tibi, et pax adiutoribus tuis. Te enim adiuvat Deus tuus. Suscepit ergo eos David, et constituit principes turmæ. 013 1CH 012 019 Porro de Manasse transfugerunt ad David, quando veniebat cum Philisthiim adversus Saul, ut pugnaret: et non dimicavit cum eis. Quia inito consilio remiserunt eum principes Philisthinorum, dicentes: Periculo capitis nostri revertetur ad dominum suum Saul. 013 1CH 012 020 Quando igitur reversus est in Siceleg, transfugerunt ad eum de Manasse, Ednas, et Iozabad, et Iedihel, et Michael, et Ednas, et Iozabad, et Eliu, et Salathi, principes millium in Manasse. 013 1CH 012 021 Hi præbuerunt auxilium David adversus latrunculos: omnes enim erant viri fortissimi, et facti sunt principes in exercitu. 013 1CH 012 022 Sed et per singulos dies veniebant ad David ad auxiliandum ei, usque dum fieret grandis numerus, quasi exercitus Dei. 013 1CH 012 023 Iste quoque est numerus principum exercitus, qui venerunt ad David, cum esset in Hebron, ut transferrent regnum Saul ad eum, iuxta verbum Domini. 013 1CH 012 024 Filii Iuda portantes clypeum et hastam, sex millia octingenti expediti ad prælium. 013 1CH 012 025 De filiis Simeon virorum fortissimorum ad pugnandum, septem millia centum. 013 1CH 012 026 De filiis Levi, quattuor millia sexcenti. 013 1CH 012 027 Ioioda quoque princeps de stirpe Aaron, et cum eo tria millia septingenti. 013 1CH 012 028 Sadoc etiam puer egregiæ indolis, et domus patris eius, principes viginti duo. 013 1CH 012 029 De filiis autem Beniamin fratribus Saul, tria millia: magna enim pars eorum adhuc sequebatur domum Saul. 013 1CH 012 030 Porro de filiis Ephraim viginti millia octingenti, fortissimi robore, viri nominati in cognationibus suis. 013 1CH 012 031 Et ex dimidia tribu Manasse, decem et octo millia, singuli per nomina sua venerunt ut constituerent regem David. 013 1CH 012 032 De filiis quoque Issachar viri eruditi, qui noverant singula tempora ad præcipiendum quid facere deberet Israel, principes ducenti: omnis autem reliqua tribus eorum consilium sequebatur. 013 1CH 012 033 Porro de Zabulon qui egrediebantur ad prælium, et stabant in acie instructi armis bellicis, quinquaginta millia venerunt in auxilium, non in corde duplici. 013 1CH 012 034 Et de Nephthali, principes mille: et cum eis instructi clypeo et hasta, triginta et septem millia. 013 1CH 012 035 De Dan etiam præparati ad prælium, viginti octo millia sexcenti. 013 1CH 012 036 Et de Aser egredientes ad pugnam, et in acie provocantes, quadraginta millia. 013 1CH 012 037 Trans Iordanem autem de filiis Ruben, et de Gad, et dimidia parte tribus Manasse instructi armis bellicis, centum viginti millia. 013 1CH 012 038 Omnes isti viri bellatores expediti ad pugnandum, corde perfecto venerunt in Hebron, ut constituerent regem David super universum Israel: sed et omnes reliqui ex Israel, uno corde erant, ut rex fieret David. 013 1CH 012 039 Fueruntque ibi apud David tribus diebus comedentes et bibentes. Præparaverant enim eis fratres sui. 013 1CH 012 040 Sed et qui iuxta eos erant, usque ad Issachar, et Zabulon, et Nephthali, afferebant panes in asinis, et camelis, et mulis, et bobus ad vescendum: farinam, palathas, uvam passam, vinum, oleum, boves, arietes ad omnem copiam. Gaudium quippe erat in Israel. 013 1CH 013 001 Iniit autem consilium David cum tribunis, et centurionibus, et universis principibus, 013 1CH 013 002 et ait ad omnem cœtum Israel: Si placet vobis: et a Domino Deo nostro egreditur sermo, quem loquor: mittamus ad fratres nostros reliquos in universas regiones Israel, et ad Sacerdotes, et Levitas, qui habitant in suburbanis urbium, ut congregentur ad nos, 013 1CH 013 003 et reducamus arcam Dei nostri ad nos: non enim requisivimus eam in diebus Saul. 013 1CH 013 004 Et respondit universa multitudo ut ita fieret: placuerat enim sermo omni populo. 013 1CH 013 005 Congregavit ergo David cunctum Israel a Sihor Ægypti, usque dum ingrediaris Emath, ut adduceret arcam Dei de Cariathiarim. 013 1CH 013 006 Et ascendit David, et omnis vir Israel ad collem Cariathiarim, qui est in Iuda, ut afferret inde arcam Domini Dei sedentis super cherubim, ubi invocatum est nomen eius. 013 1CH 013 007 Imposueruntque arcam Dei super plaustrum novum, de domo Abinadab: Oza autem, et frater eius minabant plaustrum. 013 1CH 013 008 Porro David, et universus Israel ludebant coram Deo omni virtute in canticis, et in citharis, et psalteriis, et tympanis, et cymbalis, et tubis. 013 1CH 013 009 Cum autem pervenisset ad Aream Chidon, tetendit Oza manum suam, ut sustentaret arcam: bos quippe lasciviens paululum inclinaverat eam. 013 1CH 013 010 Iratus est itaque Dominus contra Ozam, et percussit eum, eo quod tetigisset arcam: et mortuus est ibi coram Domino. 013 1CH 013 011 Contristatusque est David, eo quod divisisset Dominus Ozam: vocavitque locum illum: Divisio Ozæ usque in præsentem diem. 013 1CH 013 012 Et timuit Deum tunc temporis, dicens: Quo modo possum ad me introducere arcam Dei? 013 1CH 013 013 Et ob hanc causam non adduxit eam ad se, hoc est, in Civitatem David, sed avertit in domum Obededom Gethæi. 013 1CH 013 014 Mansit ergo arca Dei in domo Obededom tribus mensibus: et benedixit Dominus domui eius, et omnibus quæ habebat. 013 1CH 014 001 Misit quoque Hiram rex Tyri nuncios ad David, et ligna cedrina, et artifices parietum, lignorumque: ut ædificarent ei domum. 013 1CH 014 002 Cognovitque David quod confirmasset eum Dominus in regem super Israel, et sublevatum esset regnum suum super populum eius Israel. 013 1CH 014 003 Accepit quoque David alias uxores in Ierusalem: genuitque filios, et filias. 013 1CH 014 004 Et hæc nomina eorum, qui nati sunt ei in Ierusalem: Samua, et Sobab, Nathan, et Salomon, 013 1CH 014 005 Iebahar, et Elisua, et Eliphalet, 013 1CH 014 006 Noga quoque, et Napheg, et Iaphia, 013 1CH 014 007 Elisama, et Baaliada, et Eliphalet. 013 1CH 014 008 Audientes autem Philisthiim eo quod unctus esset David regem super universum Israel, ascenderunt omnes ut quærerent eum: quod cum audisset David, egressus est obviam eis. 013 1CH 014 009 Porro Philisthiim venientes, diffusi sunt in Valle Raphaim. 013 1CH 014 010 Consuluitque David Dominum, dicens: Si ascendam ad Philisthæos, et si trades eos in manu mea? Et dixit ei Dominus: Ascende, et tradam eos in manu tua. 013 1CH 014 011 Cumque illi ascendissent in Baalpharasim, percussit eos ibi David, et dixit: Divisit Deus inimicos meos per manum meam, sicut dividuntur aquæ: et idcirco vocatum est nomen illius loci Baalpharasim. 013 1CH 014 012 Dereliqueruntque ibi deos suos, quos David iussit exuri. 013 1CH 014 013 Alia etiam vice Philisthiim irruerunt, et diffusi sunt in valle. 013 1CH 014 014 Consuluitque rursum David Deum, et dixit ei Deus: Non ascendas post eos, recede ab eis, et venies contra illos ex adverso pyrorum. 013 1CH 014 015 Cumque audieris sonitum gradientis in cacumine pyrorum, tunc egredieris ad bellum. Egressus est enim Deus ante te, ut percutiat castra Philisthiim. 013 1CH 014 016 Fecit ergo David sicut præceperat ei Deus, et percussit castra Philisthinorum, de Gabaon usque Gazera. 013 1CH 014 017 Divulgatumque est nomen David in universis regionibus, et Dominus dedit pavorem eius super omnes gentes. 013 1CH 015 001 Fecit quoque sibi domos in Civitate David: et ædificavit locum arcæ Dei, tetenditque ei tabernaculum. 013 1CH 015 002 Tunc dixit David: illicitum est ut a quocumque portetur arca Dei nisi a Levitis, quos elegit Dominus ad portandum eam, et ad ministrandum sibi usque in æternum. 013 1CH 015 003 Congregavitque universum Israel in Ierusalem, ut afferretur arca Dei in locum suum, quem præparaverat ei. 013 1CH 015 004 Necnon et filios Aaron, et Levitas: 013 1CH 015 005 De filiis Caath, Uriel princeps fuit, et fratres eius centum viginti. 013 1CH 015 006 De filiis Merari, Asaia princeps: et fratres eius ducenti viginti. 013 1CH 015 007 De filiis Gersom, Ioel princeps; et fratres eius centum triginta. 013 1CH 015 008 De filiis Elisaphan, Semeias princeps, et fratres eius ducenti. 013 1CH 015 009 De filiis Hebron, Eliel princeps; et fratres eius octoginta. 013 1CH 015 010 De filiis Oziel, Aminadab princeps: et fratres eius centum duodecim. 013 1CH 015 011 Vocavitque David Sadoc, et Abiathar Sacerdotes, et Levitas, Uriel, Asaiam, Ioel, Semeiam, Eliel, et Aminadab: 013 1CH 015 012 et dixit ad eos: Vos qui estis principes familiarum Leviticarum, sanctificamini cum fratribus vestris, et afferte arcam Domini Dei Israel ad locum, qui ei præparatus est: 013 1CH 015 013 ne ut a principio, quia non eratis præsentes, percussit nos Dominus; sic et nunc fiat, illicitum quid nobis agentibus. 013 1CH 015 014 Sanctificati sunt ergo Sacerdotes, et Levitæ, ut portarent arcam Domini Dei Israel. 013 1CH 015 015 Et tulerunt filii Levi arcam Dei, sicut præceperat Moyses iuxta verbum Domini humeris suis in vectibus. 013 1CH 015 016 Dixitque David principibus Levitarum, ut constituerent de fratribus suis cantores in organis musicorum, nablis videlicet, et lyris, et cymbalis, ut resonaret in excelsis sonitus lætitiæ. 013 1CH 015 017 Constitueruntque Levitas: Heman filium Ioel, et de fratribus eius Asaph filium Barachiæ: de filiis vero Merari, fratribus eorum: Ethan filium Casaiæ. 013 1CH 015 018 Et cum eis fratres eorum: in secundo ordine, Zachariam, et Ben, et Iaziel, et Semiramoth, et Iahiel, et Ani, Eliab, et Banaiam, et Maasiam, et Mathathiam, et Eliphalu, et Maceniam, et Obededom, et Iehiel, ianitores. 013 1CH 015 019 Porro cantores, Heman, Asaph, et Ethan; in cymbalis æneis concrepantes. 013 1CH 015 020 Zacharias autem, et Oziel, et Semiramoth, et Iahiel, et Ani, et Eliab, et Maasias, et Banaias in nablis arcana cantabant. 013 1CH 015 021 Porro Mathathias, et Eliphalu, et Macenias, et Obededom, et Iehiel, et Ozaziu, in citharis pro octava canebant epinicion. 013 1CH 015 022 Chonenias autem princeps Levitarum, prophetiæ præerat, ad præcinendam melodiam: erat quippe valde sapiens. 013 1CH 015 023 Et Barachias, et Elcana: ianitores arcæ. 013 1CH 015 024 Porro Sebenias, et Iosaphat, et Nathanael, et Amasai, et Zacharias, et Banaias, et Eliezer sacerdotes, clangebant tubis coram arca Dei: et Obededom et Iehias erant ianitores arcæ. 013 1CH 015 025 Igitur David et omnes maiores natu Israel, et tribuni ierunt ad deportandam arcam fœderis Domini de domo Obededom cum lætitia. 013 1CH 015 026 Cumque adiuvisset Deus Levitas, qui portabant arcam fœderis Domini, immolabantur septem tauri, et septem arietes. 013 1CH 015 027 Porro David erat indutus stola byssina, et universi Levitæ qui portabant arcam, cantoresque et Chonenias princeps prophetiæ inter cantores: David autem etiam indutus erat ephod lineo. 013 1CH 015 028 Universusque Israel deducebant arcam fœderis Domini in iubilo, et sonitu buccinæ, et tubis, et cymbalis, et nablis, et citharis concrepantes. 013 1CH 015 029 Cumque pervenisset arca fœderis Domini usque ad Civitatem David, Michol filia Saul prospiciens per fenestram, vidit regem David saltantem atque ludentem, et despexit eum in corde suo. 013 1CH 016 001 Attulerunt igitur arcam Dei, et constituerunt eam in medio tabernaculi, quod tetenderat ei David: et obtulerunt holocausta, et pacifica coram Deo. 013 1CH 016 002 Cumque complesset David offerens holocausta, et pacifica, benedixit populo in nomine Domini. 013 1CH 016 003 Et divisit universis per singulos, a viro usque ad mulierem tortam panis, et partem assæ carnis bubalæ, et frixam oleo similam. 013 1CH 016 004 Constituitque coram arca Domini de Levitis, qui ministrarent, et recordarentur operum eius, et glorificarent, atque laudarent Dominum Deum Israel: 013 1CH 016 005 Asaph principem, et secundum eius Zachariam: Porro Iahiel, et Semiramoth, et Iehiel, et Mathathiam, et Eliab, et Banaiam, et Obededom: Iehiel super organa psalterii, et lyras: Asaph autem ut cymbalis personaret; 013 1CH 016 006 Banaiam vero, et Iaziel sacerdotes, canere tuba iugiter coram arca fœderis Domini. 013 1CH 016 007 In illo die fecit David principem ad confitendum Domino Asaph, et fratres eius. 013 1CH 016 008 Confitemini Domino, et invocate nomen eius: notas facite in populis adinventiones eius. 013 1CH 016 009 Cantate ei, et psallite ei: et narrate omnia mirabilia eius. 013 1CH 016 010 Laudate nomen sanctum eius: lætetur cor quærentium Dominum. 013 1CH 016 011 Quærite Dominum, et virtutem eius: quærite faciem eius semper. 013 1CH 016 012 Recordamini mirabilium eius quæ fecit: signorum illius, et iudiciorum oris eius. 013 1CH 016 013 Semen Israel servi eius: filii Iacob electi eius. 013 1CH 016 014 Ipse Dominus Deus noster: in universa terra iudicia eius. 013 1CH 016 015 Recordamini in sempiternum pacti eius: sermonis, quem præcepit in mille generationes. 013 1CH 016 016 Quem pepigit cum Abraham: et iuramenti illius cum Isaac. 013 1CH 016 017 Et constituit illud Iacob in præceptum: et Israel in pactum sempiternum, 013 1CH 016 018 dicens: Tibi dabo Terram Chanaan, funiculum hereditatis vestræ. 013 1CH 016 019 Cum essent pauci numero, parvi et coloni eius. 013 1CH 016 020 Et transierunt de gente in gentem, et de regno ad populum alterum. 013 1CH 016 021 Non dimisit quemquam calumniari eos, sed increpavit pro eis reges. 013 1CH 016 022 Nolite tangere Christos meos: et in prophetis meis nolite malignari. 013 1CH 016 023 Cantate Domino omnis terra, annunciate ex die in diem salutare eius. 013 1CH 016 024 Narrate in gentibus gloriam eius: in cunctis populis mirabilia eius. 013 1CH 016 025 Quia magnus Dominus, et laudabilis nimis: et horribilis super omnes deos. 013 1CH 016 026 Omnes enim dii populorum, idola: Dominus autem cælos fecit. 013 1CH 016 027 Confessio et magnificentia coram eo: fortitudo et gaudium in loco eius. 013 1CH 016 028 Afferte Domino familiæ populorum: afferte Domino gloriam et imperium. 013 1CH 016 029 Date Domino gloriam, nomini eius, levate sacrificium, et venite in conspectu eius: et adorate Dominum in decore sancto. 013 1CH 016 030 Commoveatur a facie eius omnis terra: ipse enim fundavit orbem immobilem. 013 1CH 016 031 Lætentur cæli, et exultet terra: et dicant in nationibus, Dominus regnavit. 013 1CH 016 032 Tonet mare, et plenitudo eius: exultent agri, et omnia quæ in eis sunt. 013 1CH 016 033 Tunc laudabunt ligna saltus coram Domino: quia venit iudicare terram. 013 1CH 016 034 Confitemini Domino, quoniam bonus: quoniam in æternum misericordia eius. 013 1CH 016 035 Et dicite: Salva nos Deus salvator noster; et congrega nos, et erue de gentibus, ut confiteamur nomini sancto tuo, et exultemus in carminibus tuis. 013 1CH 016 036 Benedictus Dominus Deus Israel ab æterno usque in æternum: et dicat omnis populo: Amen, et hymnum Domino. 013 1CH 016 037 Reliquit itaque ibi coram arca fœderis Domini Asaph, et fratres eius, ut ministrarent in conspectu arcæ iugiter per singulos dies, et vices suas. 013 1CH 016 038 Porro Obededom, et fratres eius sexaginta octo; et Obededom filium Idithun, et Hosa constituit ianitores. 013 1CH 016 039 Sadoc autem sacerdotem, et fratres eius sacerdotes, coram tabernaculo Domini in excelso, quod erat in Gabaon, 013 1CH 016 040 ut offerrent holocausta Domino super altare holocautomatis iugiter, mane et vespere, iuxta omnia quæ scripta sunt in lege Domini, quam præcepit Israeli. 013 1CH 016 041 Et post eum Heman, et Idithun, et reliquos electos, unumquemque vocabulo suo ad confitendum Domino: Quoniam in æternum misericordia eius. 013 1CH 016 042 Heman quoque, et Idithun canentes tuba, et quatientes cymbala, et omnia musicorum organa ad canendum Deo; filios autem Idithun fecit esse portarios. 013 1CH 016 043 Reversusque est omnis populus in domum suam: et David, ut benediceret etiam domui suæ. 013 1CH 017 001 Cum autem habitaret David in domo sua, dixit ad Nathan prophetam: Ecce ego habito in domo cedrina: arca autem fœderis Domini sub pellibus est. 013 1CH 017 002 Et ait Nathan ad David: Omnia, quæ in corde tuo sunt, fac: Deus enim tecum est. 013 1CH 017 003 Igitur nocte illa factus est sermo Dei ad Nathan, dicens: 013 1CH 017 004 Vade, et loquere David servo meo: Hæc dicit Dominus: Non ædificabis tu mihi domum ad habitandum. 013 1CH 017 005 Neque enim mansi in domo ex eo tempore, quo eduxi Israel, usque ad diem hanc: sed fui semper mutans loca tabernaculi, et in tentorio 013 1CH 017 006 manens cum omni Israel. Numquid locutus sum saltem uni Iudicum Israel, quibus præceperam, ut pascerent populum meum, et dixi: Quare non ædificastis mihi domum cedrinam? 013 1CH 017 007 Nunc itaque sic loqueris ad servum meum David: Hæc dicit Dominus exercituum: Ego tuli te, cum in pascuis sequereris gregem, ut esses dux populi mei Israel. 013 1CH 017 008 Et fui tecum quocumque perrexisti: et interfeci omnes inimicos tuos coram te, fecique tibi nomen quasi unius magnorum, qui celebrantur in terra. 013 1CH 017 009 Et dedi locum populo meo Israel: plantabitur, et habitabit in eo, et ultra non commovebitur: nec filii iniquitatis atterent eos, sicut a principio, 013 1CH 017 010 ex diebus quibus dedi iudices populo meo Israel, et humiliavi universos inimicos tuos. Annuncio ergo tibi, quod ædificaturus sit tibi Dominus domum. 013 1CH 017 011 Cumque impleveris dies tuos ut vadas ad patres tuos, suscitabo semen tuum post te, quod erit de filiis tuis: et stabiliam regnum eius. 013 1CH 017 012 Ipse ædificabit mihi domum, et firmabo solium eius usque in æternum. 013 1CH 017 013 Ego ero ei in patrem, et ipse erit mihi in filium: et misericordiam meam non auferam ab eo, sicut abstuli ab eo, qui ante te fuit. 013 1CH 017 014 Et statuam eum in domo mea, et in regno meo usque in sempiternum: et thronus eius erit firmissimus in perpetuum. 013 1CH 017 015 Iuxta omnia verba hæc, et iuxta universam visionem istam, sic locutus est Nathan ad David. 013 1CH 017 016 Cumque venisset rex David, et sedisset coram Domino, dixit: Quis ego sum Domine Deus, et quæ domus mea, ut præstares mihi talia? 013 1CH 017 017 Sed et hoc parum visum est in conspectu tuo, ideoque locutus es super domum servi tui etiam in futurum: et fecisti me spectabilem super omnes homines Domine Deus. 013 1CH 017 018 Quid ultra addere potest David, cum ita glorificaveris servum tuum, et cognoveris eum? 013 1CH 017 019 Domine, propter famulum tuum iuxta cor tuum fecisti omnem magnificentiam hanc, et nota esse voluisti universa magnalia. 013 1CH 017 020 Domine, non est similis tui: et non est alius Deus absque te, ex omnibus, quos audivimus auribus nostris. 013 1CH 017 021 Quis enim est alius, ut populus tuus Israel, gens una in terra, ad quam perrexit Deus, ut liberaret, et faceret populum sibi, et magnitudine sua atque terroribus eiiceret nationes a facie eius, quem de Ægypto liberarat? 013 1CH 017 022 Et posuisti populum tuum Israel tibi in populum usque in æternum, et tu Domine factus es Deus eius. 013 1CH 017 023 Nunc igitur Domine, sermo, quem locutus es famulo tuo, et super domum eius, confirmetur in perpetuum, et fac sicut locutus es. 013 1CH 017 024 Permaneatque et magnificetur nomen tuum usque in sempiternum: et dicatur: Dominus exercituum Deus Israel, et domus David servi eius permanens coram eo. 013 1CH 017 025 Tu enim Domine Deus meus revelasti auriculam servi tui, ut ædificares ei domum: et idcirco invenit servus tuus fiduciam, ut oret coram te. 013 1CH 017 026 Nunc ergo Domine tu es Deus: et locutus es ad servum tuum tanta beneficia. 013 1CH 017 027 Et cœpisti benedicere domui servi tui, ut sit semper coram te: te enim Domine benedicente, benedicta erit in perpetuum. 013 1CH 018 001 Factum est autem post hæc, ut percuteret David Philisthiim, et humiliaret eos, et tolleret Geth, et filias eius de manu Philisthiim, 013 1CH 018 002 percuteretque Moab, et fierent Moabitæ servi David, offerentes ei munera. 013 1CH 018 003 Eo tempore percussit David etiam Adarezer regem Soba regionis Hemath, quando perrexit ut dilataret imperium suum usque ad flumen Euphraten. 013 1CH 018 004 Cepit ergo David mille quadrigas eius, et septem millia equitum, ac viginti millia virorum peditum, subnervavitque omnes equos curruum, exceptis centum quadrigis, quas reservavit sibi. 013 1CH 018 005 Supervenit autem et Syrus Damascenus, ut auxilium præberet Adarezer regi Soba: sed et huius percussit David vigintiduo millia virorum. 013 1CH 018 006 Et posuit milites in Damasco, ut Syria quoque serviret sibi, et offerret munera. Adiuvitque eum Dominus in cunctis, ad quæ perrexerat. 013 1CH 018 007 Tulit quoque David pharetras aureas, quas habuerant servi Adarezer, et attulit eas in Ierusalem. 013 1CH 018 008 Necnon de Thebath, et Chun urbibus Adarezer æris plurimum, de quo fecit Salomon mare æneum, et columnas, et vasa ænea. 013 1CH 018 009 Quod cum audisset Thou rex Hemath, percussisse videlicet David omnem exercitum Adarezer regis Soba, 013 1CH 018 010 misit Adoram filium suum ad regem David, ut postularet ab eo pacem, et congratularetur ei quod percussisset, et expugnasset Adarezer: adversarius quippe erat Thou Adarezer. 013 1CH 018 011 Sed et omnia vasa aurea, et argentea, et ænea consecravit David rex Domino, cum argento et auro, quod tulerat ex universis gentibus, tam de Idumæa, et Moab, et filiis Ammon, quam de Philisthiim et Amalec. 013 1CH 018 012 Abisai vero filius Sarviæ percussit Edom in Valle Salinarum, decem et octo millia: 013 1CH 018 013 et constituit in Edom præsidium, ut serviret Idumæa David: salvavitque Dominus David in cunctis, ad quæ perrexerat. 013 1CH 018 014 Regnavit ergo David super universum Israel, et faciebat iudicium atque iustitiam cuncto populo suo. 013 1CH 018 015 Porro Ioab filius Sarviæ erat super exercitum, et Iosaphat filius Ahilud a commentariis. 013 1CH 018 016 Sadoc autem filius Achitob, et Ahimelech, filius Abiathar, sacerdotes: et Susa, scriba. 013 1CH 018 017 Banaias quoque filius Ioiadæ super legiones Cerethi, et Phelethi: porro filii David, primi ad manum regis. 013 1CH 019 001 Accidit autem ut moreretur Naas rex filiorum Ammon, et regnaret filius eius pro eo. 013 1CH 019 002 Dixitque David: Faciam misericordiam cum Hanon filio Naas: præstitit enim mihi pater eius gratiam. Misitque David nuncios ad consolandum eum super morte patris sui. Qui cum pervenissent in terram filiorum Ammon, ut consolarentur Hanon, 013 1CH 019 003 dixerunt principes filiorum Ammon ad Hanon: Tu forsitan putas, quod David honoris causa in patrem tuum miserit qui consolentur te? Nec animadvertis quod ut explorent, et investigent, et scrutentur terram tuam, venerint ad te servi eius? 013 1CH 019 004 Igitur Hanon pueros David decalvavit, et rasit, et præcidit tunicas eorum a natibus usque ad pedes, et dimisit eos. 013 1CH 019 005 Qui cum abiissent, et hoc mandassent David, misit in occursum eorum (grandem enim contumeliam sustinuerant) et præcepit ut manerent in Iericho, donec cresceret barba eorum, et tunc reverterentur. 013 1CH 019 006 Videntes autem filii Ammon, quod iniuriam fecissent David, tam Hanon, quam reliquus populus, miserunt mille talenta argenti, ut conducerent sibi de Mesopotamia, et de Syria Maacha, et de Soba currus et equites. 013 1CH 019 007 Conduxeruntque triginta duo millia curruum, et regem Maacha cum populo eius. Qui cum venissent, castrametati sunt e regione Medaba. Filii quoque Ammon congregati de urbibus suis, venerunt ad bellum. 013 1CH 019 008 Quod cum audisset David, misit Ioab, et omnem exercitum virorum fortium: 013 1CH 019 009 egressique filii Ammon, direxerunt aciem iuxta portam civitatis: reges autem, qui ad auxilium eius venerant, separatim in agro steterunt. 013 1CH 019 010 Igitur Ioab intelligens bellum ex adverso, et post tergum contra se fieri, elegit viros fortissimos de universo Israel, et perrexit contra Syrum. 013 1CH 019 011 Reliquam autem partem populi dedit sub manu Abisai fratris sui; et perrexerunt contra filios Ammon. 013 1CH 019 012 Dixitque: Si vicerit me Syrus, auxilio eris mihi: si autem superaverint te filii Ammon, ero tibi in præsidium. 013 1CH 019 013 Confortare, et agamus viriliter pro populo nostro, et pro urbibus Dei nostri: Dominus autem quod in conspectu suo bonum est, faciet. 013 1CH 019 014 Perrexit ergo Ioab, et populus qui cum eo erat, contra Syrum ad prælium: et fugavit eos. 013 1CH 019 015 Porro filii Ammon videntes quod fugisset Syrus, ipsi quoque fugerunt Abisai fratrem eius, et ingressi sunt civitatem: reversusque est etiam Ioab in Ierusalem. 013 1CH 019 016 Videns autem Syrus quod cecidisset coram Israel, misit nuncios, et adduxit Syrum, qui erat trans fluvium: Sophach autem princeps militiæ Adarezer, erat dux eorum. 013 1CH 019 017 Quod cum nunciatum esset David, congregavit universum Israel, et transivit Iordanem, irruitque in eos, et direxit ex adverso aciem, illis contra pugnantibus. 013 1CH 019 018 Fugit autem Syrus Israel: et interfecit David de Syris septem millia curruum, et quadraginta millia peditum, et Sophach exercitus principem. 013 1CH 019 019 Videntes autem servi Adarezer se ab Israel esse superatos, transfugerunt ad David, et servierunt ei: noluitque ultra Syria auxilium præbere filiis Ammon. 013 1CH 020 001 Factum est autem post anni circulum, eo tempore, quo solent reges ad bella procedere, congregavit Ioab exercitum, et robur militiæ, et vastavit terram filiorum Ammon; perrexitque et obsedit Rabba: porro David manebat in Ierusalem quando Ioab percussit Rabba, et destruxit eam. 013 1CH 020 002 Tulit autem David coronam Melchom de capite eius, et invenit in ea auri pondo talentum, et pretiosissimas gemmas, fecitque sibi inde diadema: manubias quoque urbis plurimas tulit: 013 1CH 020 003 populum autem, qui erat in ea, eduxit: et fecit super eos tribulas, et trahas, et ferrata carpenta transire, ita ut dissecarentur, et contererentur: sic fecit David cunctis urbibus filiorum Ammon: et reversus est cum omni populo suo in Ierusalem. 013 1CH 020 004 Post hæc initum est bellum in Gazer adversum Philisthæos: in quo percussit Sobochai Husathites, Saphai de genere Raphaim, et humiliavit eos. 013 1CH 020 005 Aliud quoque bellum gestum est adversus Philisthæos, in quo percussit Adeodatus filius Saltus Bethlehemites fratrem Goliath Gethæi, cuius hastæ lignum erat quasi liciatorium texentium. 013 1CH 020 006 Sed et aliud bellum accidit in Geth, in quo fuit homo longissimus, senos habens digitos, id est, simul viginti quattuor: qui et ipse de Rapha fuerat stirpe generatus. 013 1CH 020 007 Hic blasphemavit Israel: et percussit eum Ionathan filius Samaa fratris David. 013 1CH 020 008 Hi sunt filii Rapha in Geth, qui ceciderunt in manu David et servorum eius. 013 1CH 021 001 Consurrexit autem Satan contra Israel: et concitavit David ut numeraret Israel. 013 1CH 021 002 Dixitque David ad Ioab, et ad principes populi: Ite, et numerate Israel a Bersabee usque Dan: et afferte mihi numerum ut sciam. 013 1CH 021 003 Responditque Ioab: Augeat Dominus populum suum centuplum, quam sunt: nonne domine mi rex, omnes servi tui sunt? Quare hoc quærit dominus meus, quod in peccatum reputetur Israeli? 013 1CH 021 004 Sed sermo regis magis prævaluit: egressusque est Ioab, et circuivit universum Israel; et reversus est Ierusalem: 013 1CH 021 005 Deditque David numerum eorum, quos circuierat: et inventus est omnis numerus Israel, mille millia et centum millia virorum educentium gladium: de Iuda autem quadringenta septuaginta millia bellatorum. 013 1CH 021 006 Nam Levi, et Beniamin non numeravit: eo quod Ioab invitus exequeretur regis imperium. 013 1CH 021 007 Displicuit autem Deo quod iussum erat; et percussit Israel. 013 1CH 021 008 Dixitque David ad Deum: Peccavi nimis ut hoc facerem: obsecro aufer iniquitatem servi tui, quia insipienter egi. 013 1CH 021 009 Et locutus est Dominus ad Gad Videntem Davidis, dicens: 013 1CH 021 010 Vade, et loquere ad David, et dic ei: Hæc dicit Dominus: Trium tibi optionem do; unum, quod volueris, elige, et faciam tibi. 013 1CH 021 011 Cumque venisset Gad ad David, dixit ei: Hæc dicit Dominus: Elige quod volueris: 013 1CH 021 012 aut tribus annis famem: aut tribus mensibus te fugere hostes tuos, et gladium eorum non posse evadere: aut tribus diebus gladium Domini, et pestilentiam versari in terra, et Angelum Domini interficere in universis finibus Israel: nunc igitur vide quid respondeam ei, qui misit me. 013 1CH 021 013 Et dixit David ad Gad: Ex omni parte me angustiæ premunt: sed melius mihi est, ut incidam in manus Domini, quia multæ sunt miserationes eius, quam in manus hominum. 013 1CH 021 014 Misit ergo Dominus pestilentiam in Israel: et ceciderunt de Israel septuaginta millia virorum. 013 1CH 021 015 Misit quoque Angelum in Ierusalem, ut percuteret eam: cumque percuteretur, vidit Dominus, et misertus est super magnitudine mali: et imperavit Angelo, qui percutiebat: Sufficit, iam cesset manus tua. Porro Angelus Domini stabat iuxta aream Ornan Iebusæi. 013 1CH 021 016 Levansque David oculos suos, vidit Angelum Domini stantem inter cælum et terram, et evaginatum gladium in manu eius, et versum contra Ierusalem: et ceciderunt tam ipse, quam maiores natu vestiti ciliciis, proni in terram. 013 1CH 021 017 Dixitque David ad Deum: Nonne ego sum, qui iussi ut numeraretur populus? Ego, qui peccavi: ego, qui malum feci: iste grex quid commeruit? Domine Deus meus vertatur obsecro manus tua in me, et in domum patris mei: populus autem tuus non percutiatur. 013 1CH 021 018 Angelus autem Domini præcepit Gad ut diceret Davidi ut ascenderet, extrueretque altare Domino Deo in area Ornan Iebusæi. 013 1CH 021 019 Ascendit ergo David iuxta sermonem Gad, quem locutus ei fuerat ex nomine Domini. 013 1CH 021 020 Porro Ornan cum suspexisset et vidisset Angelum, quattuorque filii eius cum eo, absconderunt se: nam eo tempore terebat in area triticum. 013 1CH 021 021 Igitur cum veniret David ad Ornan, conspexit eum Ornan, et processit ei obviam de area, et adoravit eum pronus in terram. 013 1CH 021 022 Dixitque ei David: Da mihi locum areæ tuæ, ut ædificem in ea altare Domino: ita ut quantum valet argenti accipias, et cesset plaga a populo. 013 1CH 021 023 Dixit autem Ornan ad David: Tolle, et faciat dominus meus rex quodcumque ei placet: sed et boves do in holocaustum, et tribulas in ligna, et triticum in sacrificium: Omnia libens præbebo. 013 1CH 021 024 Dixitque ei rex David: Nequaquam ita fiet, sed argentum dabo quantum valet: neque enim tibi auferre debeo, et sic offerre Domino holocausta gratuita. 013 1CH 021 025 Dedit ergo David Ornan pro loco siclos auri iustissimi ponderis sexcentos. 013 1CH 021 026 Et ædificavit ibi altare Domino: obtulitque holocausta, et pacifica, et invocavit Dominum, et exaudivit eum in igne de cælo super altare holocausti. 013 1CH 021 027 Præcepitque Dominus Angelo: et convertit gladium suum in vaginam. 013 1CH 021 028 Protinus ergo David, videns quod exaudisset eum Dominus in area Ornan Iebusæi, immolavit ibi victimas. 013 1CH 021 029 Tabernaculum autem Domini, quod fecerat Moyses in deserto, et altare holocaustorum, ea tempestate erat in excelso Gabaon. 013 1CH 021 030 Et non prævaluit David ire ad altare ut ibi obsecraret Deum: nimio enim fuerat in timore perterritus, videns gladium Angeli Domini. 013 1CH 022 001 Dixitque David: Hæc est domus Dei, et hoc altare in holocaustum Israeli. 013 1CH 022 002 Et præcepit ut congregarentur omnes proselyti de Terra Israel, et constituit ex eis latomos ad cædendos lapides et poliendos, ut ædificaretur domus Dei. 013 1CH 022 003 Ferrum quoque plurimum ad clavos ianuarum, et ad commissuras atque iuncturas præparavit David: et æris pondus innumerabile. 013 1CH 022 004 Ligna quoque cedrina non poterant æstimari, quæ Sidonii, et Tyrii deportaverant ad David. 013 1CH 022 005 Et dixit David: Solomon filius meus puer parvulus est et delicatus; domus autem, quam ædificari volo Domino, talis esse debet ut in cunctis regionibus nominetur: præparabo ergo ei necessaria. Et ob hanc causam ante mortem suam omnes præparavit impensas. 013 1CH 022 006 Vocavitque Salomonem filium suum: et præcepit ei ut ædificaret domum Domino Deo Israel. 013 1CH 022 007 Dixitque David ad Salomonem: Fili mi, voluntatis meæ fuit ut ædificarem domum nomini Domini Dei mei: 013 1CH 022 008 Sed factus est sermo Domini ad me, dicens: Multum sanguinem effudisti, et plurima bella bellasti: non poteris ædificare domum nomini meo, tanto effuso sanguine coram me: 013 1CH 022 009 filius, qui nascetur tibi, erit vir quietissimus: faciam enim eum requiescere ab omnibus inimicis suis per circuitum: et ob hanc causam Pacificus vocabitur: et pacem et otium dabo in Israel cunctis diebus eius. 013 1CH 022 010 Ipse ædificabit domum nomini meo, et ipse erit mihi in filium, et ego ero illi in patrem: firmaboque solium regni eius super Israel in æternum. 013 1CH 022 011 Nunc ergo fili mi, sit Dominus tecum, et prosperare, et ædifica domum Domino Deo tuo, sicut locutus est de te. 013 1CH 022 012 Det quoque Dominus prudentiam et sensum, ut regere possis Israel, et custodire legem Domini Dei tui. 013 1CH 022 013 Tunc enim proficere poteris, si custodieris mandata, et iudicia, quæ præcepit Dominus Moysi ut doceret Israel: confortare et virilter age, ne timeas, neque paveas. 013 1CH 022 014 Ecce ego in paupertate mea præparavi impensas domus Domini, auri talenta centum millia, et argenti mille millia talentorum: æris vero, et ferri non est pondus, vincitur enim numerus magnitudine: ligna et lapides præparavi ad universa impendia. 013 1CH 022 015 Habes quoque plurimos artifices, latomos, et cæmentarios, artificesque lignorum, et omnium artium ad faciendum opus prudentissimos, 013 1CH 022 016 in auro et argento et ære et ferro, cuius non est numerus. Surge igitur, et fac, et erit Dominus tecum. 013 1CH 022 017 Præcepit quoque David cunctis principibus Israel, ut adiuvarent Salomonem filium suum. 013 1CH 022 018 Cernitis, inquiens, quod Dominus Deus vester vobiscum sit, et dederit vobis requiem per circuitum, et tradiderit omnes inimicos vestros in manus vestras, et subiecta sit terra coram Domino, et coram populo eius. 013 1CH 022 019 Præbete igitur corda vestra et animas vestras, ut quæratis Dominum Deum vestrum: et consurgite, et ædificate sanctuarium Domino Deo, ut introducatur arca fœderis Domini, et vasa Domino consecrata, in domum, quæ ædificatur nomini Domini. 013 1CH 023 001 Igitur David senex et plenus dierum, regem constituit Salomonem filium suum super Israel. 013 1CH 023 002 Et congregavit omnes principes Israel, et Sacerdotes atque Levitas. 013 1CH 023 003 Numeratique sunt Levitæ a triginta annis, et supra: et inventa sunt triginta octo millia virorum. 013 1CH 023 004 Ex his electi sunt, et distributi in ministerium domus Domini viginti quattuor millia: præpositorum autem et iudicum sex millia. 013 1CH 023 005 Porro quattuor millia ianitores: et totidem psaltæ canentes Domino in organis, quæ fecerat ad canendum. 013 1CH 023 006 Et distribuit eos David per vices filiorum Levi, Gerson videlicet, et Caath, et Merari. 013 1CH 023 007 Filii Gerson: Leedan, et Semei. 013 1CH 023 008 Filii Leedan: princeps Iahiel, et Zethan, et Ioel, tres. 013 1CH 023 009 Filii Semei: Salomith, et Hosiel, et Aran, tres: isti principes familiarum Leedan. 013 1CH 023 010 Porro filii Semei: Leheth, et Ziza, et Iaus, et Baria: isti filii Semei, quattuor. 013 1CH 023 011 Erat autem Leheth prior, Ziza secundus: porro Iaus et Baria non habuerunt plurimos filios, et idcirco in una familia, unaque domo computati sunt. 013 1CH 023 012 Filii Caath: Amram, et Isaar, Hebron, et Oziel, quattuor. 013 1CH 023 013 Filii Amram: Aaron et Moyses. Separatusque est Aaron ut ministraret in Sancto Sanctorum, ipse et filii eius in sempiternum, et adoleret incensum Domino secundum ritum suum, ac benediceret nomini eius in perpetuum. 013 1CH 023 014 Moysi quoque hominis Dei filii annumerati sunt in tribu Levi. 013 1CH 023 015 Filii Moysi: Gersom, et Eliezer. 013 1CH 023 016 Filii Gersom: Subuel primus. 013 1CH 023 017 Fuerunt autem filii Eliezer: Rohobia primus: et non erant Eliezer filii alii. Porro filii Rohobia multiplicati sunt nimis. 013 1CH 023 018 Filii Isaar: Salomith primus. 013 1CH 023 019 Filii Hebron: Ieriau primus, Amarias secundus, Iahaziel tertius, Iecmaam quartus. 013 1CH 023 020 Filii Oziel: Micha primus, Iesia secundus. 013 1CH 023 021 Filii Merari: Moholi, et Musi. Filii Moholi: Eleazar, et Cis. 013 1CH 023 022 Mortuus est autem Eleazar, et non habuit filios, sed filias: acceperuntque eas filii Cis fratres earum. 013 1CH 023 023 Filii Musi: Moholi, et Eder, et Ierimoth, tres. 013 1CH 023 024 Hi filii Levi in cognationibus, et familiis suis, principes per vices, et numerum capitum singulorum, qui faciebant opera ministerii domus Domini a viginti annis, et supra. 013 1CH 023 025 Dixit enim David: Requiem dedit Dominus Deus Israel populo suo, et habitationem Ierusalem usque in æternum. 013 1CH 023 026 Nec erit officii Levitarum ut ultra portent tabernaculum, et omnia vasa eius ad ministrandum. 013 1CH 023 027 Iuxta præcepta quoque David novissima supputabitur numerus filiorum Levi a viginti annis et supra. 013 1CH 023 028 Et erunt sub manu filiorum Aaron in cultum domus Domini, in vestibulis, et in exedris, et in loco purificationis, et in sanctuario, et in universis operibus ministerii templi Domini. 013 1CH 023 029 Sacerdotes autem, super panes propositionis, et ad similæ sacrificium, et ad lagana azyma, et sartaginem, et ad torrendum, et super omne pondus atque mensuram. 013 1CH 023 030 Levitæ vero ut stent mane ad confitendum, et canendum Domino: similiterque ad vesperam 013 1CH 023 031 tam in oblatione holocaustorum Domini, quam in Sabbatis et Calendis et sollemnitatibus reliquis iuxta numerum, et ceremonias uniuscuiusque rei, iugiter coram Domino. 013 1CH 023 032 Et custodiant observationes tabernaculi fœderis, et ritum sanctuarii, et observationem filiorum Aaron fratrum suorum, ut ministrent in domo Domini. 013 1CH 024 001 Porro filiis Aaron hæ partitiones erant: Filii Aaron: Nadab, et Abiu, et Eleazar, et Ithamar. 013 1CH 024 002 Mortui sunt autem Nadab, et Abiu ante patrem suum absque liberis: sacerdotioque functus est Eleazar, et Ithamar. 013 1CH 024 003 Et divisit eos David, id est, Sadoc de filiis Eleazari, et Ahimelech de filiis Ithamar, secundum vices suas et ministerium. 013 1CH 024 004 Inventique sunt multo plures filii Eleazar in principibus viris, quam filii Ithamar. Divisit autem eis, hoc est filiis Eleazar principes per familias sedecim: et filiis Ithamar per familias et domos suas octo. 013 1CH 024 005 Porro divisit utrasque inter se familias sortibus: erant enim principes sanctuarii, et principes Dei, tam de filiis Eleazar, quam de filiis Ithamar. 013 1CH 024 006 Descripsitque eos Semeias filius Nathanael scriba Levites, coram rege et principibus, et Sadoc sacerdote, et Ahimelech filio Abiathar, principibus quoque familiarum sacerdotalium et Leviticarum: unam domum, quæ ceteris præerat, Eleazar: et alteram domum, quæ sub se habebat ceteros, Ithamar. 013 1CH 024 007 Exivit autem sors prima Ioiarib, secunda Iedei, 013 1CH 024 008 tertia Harim, quarta Seorim, 013 1CH 024 009 quinta Melchia, sexta Maiman, 013 1CH 024 010 septima Accos, octava Abia, 013 1CH 024 011 nona Iesua, decima Sechenia, 013 1CH 024 012 undecima Eliasib, duodecima Iacim, 013 1CH 024 013 tertiadecima Hoppha, decimaquarta Isbaab, 013 1CH 024 014 decimaquinta Belga, decimasexta Emmer, 013 1CH 024 015 decimaseptima Hezir, decimaoctava Aphses, 013 1CH 024 016 decimanona Pheteia, vigesima Hezechiel, 013 1CH 024 017 vigesima prima Iachin, vigesima secunda Gamul, 013 1CH 024 018 vigesima tertia Dalaiau, vigesima quarta Maaziau. 013 1CH 024 019 Hæ vices eorum secundum ministeria sua, ut ingrediantur domum Domini, et iuxta ritum suum sub manu Aaron patris eorum: sicut præceperat Dominus Deus Israel. 013 1CH 024 020 Porro filiorum Levi, qui reliqui fuerant, de filiis Amram erat Subael, et de filiis Subael, Iehedeia. 013 1CH 024 021 De filiis quoque Rohobiæ princeps Iesias. 013 1CH 024 022 Isaari vero filius Salemoth, filiusque Salemoth Iahath: 013 1CH 024 023 filiusque eius Ieriau primus, Amarias secundus, Iahaziel tertius, Iecmaan quartus. 013 1CH 024 024 Filius Oziel, Micha: filius Micha, Samir. 013 1CH 024 025 Frater Micha, Iesia: filiusque Iesiæ, Zacharias. 013 1CH 024 026 Filii Merari: Moholi et Musi. Filius Oziau: Benno. 013 1CH 024 027 Filius quoque Merari: Oziau et Soam et Zachur et Hebri. 013 1CH 024 028 Porro Moholi filius: Eleazar, qui non habebat liberos. 013 1CH 024 029 Filius vero Cis, Ierameel. 013 1CH 024 030 Filii Musi: Moholi, Eder, et Ierimoth. Isti filii Levi secundum domos familiarum suarum. 013 1CH 024 031 Miseruntque et ipsi sortes contra fratres suos filios Aaron coram David rege, et Sadoc, et Ahimelech, et principibus familiarum Sacerdotalium et Leviticarum, tam maiores, quam minores. Omnes sors æqualiter dividebat. 013 1CH 025 001 Igitur David, et magistratus exercitus segregaverunt in ministerium filios Asaph, et Heman, et Idithun: qui prophetarent in citharis, et psalteriis, et cymbalis secundum numerum suum dedicato sibi officio servientes. 013 1CH 025 002 De filiis Asaph: Zachur, et Ioseph, et Nathania, et Asarela, filii Asaph: sub manu Asaph prophetantis iuxta regem. 013 1CH 025 003 Porro Idithun, filii Idithun: Godolias, Sori, Ieseias, et Hasabias, et Mathathias, sex, sub manu patris sui Idithun, qui in cithara prophetabat super confitentes et laudantes Dominum. 013 1CH 025 004 Heman quoque, filii Heman: Bocciau, Mathaniau, Oziel, Subuel, et Ierimoth, Hananias, Hanani, Eliatha, Geddelthi, et Romemthiezer, et Iesbacassa, Mellothi, Othir, Mahazioth: 013 1CH 025 005 Omnes isti filii Heman Videntis regis in sermonibus Dei, ut exaltaret cornu: deditque Deus Heman filios quattuordecim, et filias tres. 013 1CH 025 006 Universi sub manu patris sui ad cantandum in templo Domini distributi erant, in cymbalis, et psalteriis, et citharis, in ministeria domus Domini iuxta regem: Asaph videlicet, et Idithun, et Heman. 013 1CH 025 007 Fuit autem numerus eorum cum fratribus suis, qui erudiebant canticum Domini, cuncti doctores, ducenti octogintaocto. 013 1CH 025 008 Miseruntque sortes per vices suas, ex æquo tam maior quam minor, doctus pariter et indoctus. 013 1CH 025 009 Egressaque est sors prima Ioseph, qui erat de Asaph. Secunda Godoliæ, ipsi et filiis eius, et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 010 Tertia Zachur, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 011 Quarta Isari, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 012 Quinta Nathaniæ, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 013 Sexta Bocciau, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 014 Septima Isreela, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 015 Octava Iesaiæ, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 016 Nona Mathaniæ, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 017 Decima Semeiæ, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 018 Undecima Azareel, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 019 Duodecima Hasabiæ, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 020 Tertiadecima Subael, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 021 Quartadecima Mathathiæ, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 022 Quintadecima Ierimoth, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 023 Sextadecima Hananiæ, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 024 Septimadecima Iesbacassæ, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 025 Octavadecima Hanani, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 026 Nonadecima Mellothi, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 027 Vigesima Eliatha, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 028 Vigesima prima Othir, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 029 Vigesima secunda Geddelthi, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 030 Vigesima tertia Mahazioth, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 025 031 Vigesima quarta Romemthiezer, filiis et fratribus eius duodecim. 013 1CH 026 001 Divisiones autem ianitorum: de Coritis Meselemia, filius Core, de filiis Asaph. 013 1CH 026 002 Filii Meselemiæ: Zacharias primogenitus, Iadihel secundus, Zabadias tertius, Iathanael quartus, 013 1CH 026 003 Ælam quintus, Iohanan sextus, Elioenai septimus. 013 1CH 026 004 Filii autem Obededom: Semeias primogenitus, Iozabad secundus, Ioaha tertius, Sachar quartus, Nathanael quintus, 013 1CH 026 005 Ammiel sextus, Issachar septimus, Phollathi octavus: quia benedixit illi Dominus. 013 1CH 026 006 Semei autem filio eius nati sunt filii, præfecti familiarum suarum: erant enim viri fortissimi. 013 1CH 026 007 Filii ergo Semeiæ: Othni, et Raphael, et Obed, Elzabad, fratres eius viri fortissimi: Eliu quoque, et Samachias. 013 1CH 026 008 Omnes hi, de filiis Obededom: ipsi, et filii, et fratres eorum fortissimi ad ministrandum, sexaginta duo de Obededom. 013 1CH 026 009 Porro Meselemiæ filii, et fratres eorum robustissimi, decem et octo. 013 1CH 026 010 De Hosa autem, id est, de filiis Merari: Semri princeps (non enim habuerat primogenitum, et idcirco posuerat eum pater eius in principem) 013 1CH 026 011 Helcias secundus, Tabelias tertius, Zacharias quartus. Omnes hi filii, et fratres Hosa, tredecim. 013 1CH 026 012 Hi divisi sunt in ianitores, ut semper principes custodiarum, sicut et fratres eorum ministrarent in domo Domini. 013 1CH 026 013 Missæ sunt ergo sortes ex æquo, et parvis, et magnis, per familias suas in unamquamque portarum. 013 1CH 026 014 Cecidit ergo sors Orientalis, Selemiæ. Porro Zachariæ filio eius, viro prudentissimo, et erudito, sortito obtigit plaga Septentrionalis. 013 1CH 026 015 Obededom vero et filiis eius ad Austrum: in qua parte domus erat seniorum concilium. 013 1CH 026 016 Sephim, et Hosa ad Occidentem, iuxta portam, quæ ducit ad viam ascensionis: custodia contra custodiam. 013 1CH 026 017 Ad Orientem vero Levitæ sex: et ad Aquilonem quattuor per diem: atque ad Meridiem similiter in die quattuor: et ubi erat concilium bini et bini. 013 1CH 026 018 In cellulis quoque ianitorum ad Occidentem quattuor in via, binique per cellulas. 013 1CH 026 019 Hæ sunt divisiones ianitorum filiorum Core, et Merari. 013 1CH 026 020 Porro Achias erat super thesauros domus Dei, et vasa sanctorum. 013 1CH 026 021 Filii Ledan, filii Gersonni: de Ledan principes familiarum, Ledan, et Gersonni, Iehieli. 013 1CH 026 022 Filii Iehieli: Zathan, et Ioel fratres eius super thesauros domus Domini, 013 1CH 026 023 Amramitis, et Isaaritis, et Hebronitis, et Ozihelitis. 013 1CH 026 024 Subael autem filius Gersom, filii Moysi, præpositus thesauris. 013 1CH 026 025 Fratres quoque eius Eliezer, cuius filius Rahabia, et huius filius Isaias, et huius filius Ioram, huius quoque filius Zechri. Et huius filius Selemith. 013 1CH 026 026 Ipse Selemith, et fratres eius super thesauros sanctorum, quæ sanctificavit David rex, et principes familiarum, et tribuni, et centuriones, et duces exercitus 013 1CH 026 027 de bellis, et manubiis præliorum, quæ consecraverant ad instaurationem, et supellectilem templi Domini. 013 1CH 026 028 Hæc autem universa sanctificavit Samuel Videns, et Saul filius Cis, et Abner filius Ner, et Ioab filius Sarviæ: omnes, qui sanctificaverant ea per manum Selemith, et fratrum eius. 013 1CH 026 029 Isaaritis vero præerat Chonenias, et filii eius ad opera forinsecus super Israel ad docendum et iudicandum eos. 013 1CH 026 030 Porro de Hebronitis Hasabias, et fratres eius viri fortissimi, mille septingenti præerant Israeli trans Iordanem contra Occidentem, in cunctis operibus Domini, et in ministerium regis. 013 1CH 026 031 Hebronitarum autem princeps fuit Ieria secundum familias et cognationes eorum. Quadragesimo anno regni David recensiti sunt, et inventi sunt viri fortissimi in Iazer Galaad, 013 1CH 026 032 fratresque eius robustioris ætatis, duo millia septingenti principes familiarum. Præposuit autem eos David rex Rubenitis, et Gadditis, et dimidiæ tribui Manasse, in omne ministerium Dei, et regis. 013 1CH 027 001 Filii autem Israel secundum numerum suum, principes familiarum, tribuni, et centuriones, et præfecti, qui ministrabant regi iuxta turmas suas, ingredientes et egredientes per singulos menses in anno, viginti quattuor millibus singuli præerant. 013 1CH 027 002 Primæ turmæ in primo mense Iesboam præerat filius Zabdiel, et sub eo viginti quattuor millia. 013 1CH 027 003 De filiis Phares, princeps cunctorum principum in exercitu mense primo. 013 1CH 027 004 Secundi mensis habebat turmam Dudia Ahohites, et post se alter nomine Macelloth, qui regebat partem exercitus viginti quattuor millium. 013 1CH 027 005 Dux quoque turmæ tertiæ in mense tertio, erat Banaias filius Ioiadæ sacerdos: et in divisione sua viginti quattuor millia. 013 1CH 027 006 Ipse est Banaias fortissimus inter triginta, et super triginta. Præerat autem turmæ ipsius Amizabad filius eius. 013 1CH 027 007 Quartus, mense quarto, Asahel frater Ioab, et Zabadias filius eius post eum: et in turma eius viginti quattuor millia. 013 1CH 027 008 Quintus, mense quinto, princeps Samaoth Iezerites: et in turma eius viginti quattuor millia. 013 1CH 027 009 Sextus, mense sexto, Hira filius Acces Thecuites: et in turma eius viginti quattuor millia. 013 1CH 027 010 Septimus, mense septimo, Helles Phallonites de filiis Ephraim: et in turma eius viginti quattuor millia. 013 1CH 027 011 Octavus, mense octavo, Sobochai Husathites de stirpe Zarahi: et in turma eius viginti quattuor millia. 013 1CH 027 012 Nonus, mense nono, Abiezer Anathothites de filiis Iemini: et in turma eius viginti quattuor millia. 013 1CH 027 013 Decimus, mense decimo, Marai, et ipse Netophathites de stirpe Zarai: et in turma eius viginti quattuor millia. 013 1CH 027 014 Undecimus, mense undecimo, Banaias Pharathonites de filiis Ephraim: et in turma eius viginti quattuor millia. 013 1CH 027 015 Duodecimus, mense duodecimo, Holdai Netophathites, de stirpe Gothoniel: et in turma eius viginti quattuor millia. 013 1CH 027 016 Porro tribubus præerant Israel, Rubenitis, dux Eliezer filius Zechri: Simeonitis, dux Saphatias filius Maacha: 013 1CH 027 017 Levitis, Hasabias filius Camuel: Aaronitis, Sadoc: 013 1CH 027 018 Iuda, Eliu, frater David: Issachar, Amri filius Michael. 013 1CH 027 019 Zabulonitis, Iesmaias filius Abdiæ: Nephthalitibus, Ierimoth filius Ozriel: 013 1CH 027 020 filiis Ephraim, Osee filius Ozaziu: dimidiæ tribui Manasse, Ioel filius Phadaiæ: 013 1CH 027 021 et dimidiæ tribui Manasse in Galaad, Iaddo filius Zachariæ: Beniamin autem, Iasiel filius Abner. 013 1CH 027 022 Dan vero, Ezrihel filius Ieroham: hi principes filiorum Israel. 013 1CH 027 023 Noluit autem David numerare eos a viginti annis inferius: quia dixerat Dominus ut multiplicaret Israel quasi stellas cæli. 013 1CH 027 024 Ioab filius Sarviæ cœperat numerare, nec complevit: quia super hoc ira irruerat in Israel: et idcirco numerus eorum qui fuerant recensiti, non est relatus in fastos regis David. 013 1CH 027 025 Super thesauros autem regis fuit Azmoth filius Adiel. His autem thesauris, qui erant in urbibus, et in vicis, et in turribus, præsidebat Ionathan filius Oziæ. 013 1CH 027 026 Operi autem rustico, et agricolis, qui exercebant terram, præerat Ezri filius Chelub: 013 1CH 027 027 vinearumque cultoribus, Semeias Romathites: cellis autem vinariis, Zabdias Aphonites. 013 1CH 027 028 Nam super oliveta et ficeta, quæ erant in campestribus, Balanam Gederites: super apothecas autem olei, Ioas. 013 1CH 027 029 Porro armentis, quæ pascebantur in Saron, præpositus fuit Setrai Saronites: et super boves in vallibus Saphat filius Adli: 013 1CH 027 030 super camelos vero, Ubil Ismahelites: et super asinos, Iadias Meronathites. 013 1CH 027 031 Super oves quoque Iaziz Agareus. Omnes hi, principes substantiæ regis David. 013 1CH 027 032 Ionathan autem patruus David, consiliarius, vir prudens et litteratus: ipse et Iahiel filius Hachamoni erant cum filiis regis. 013 1CH 027 033 Achitophel etiam consiliarius regis, et Chusai Arachites amicus regis. 013 1CH 027 034 Post Achitophel fuit Ioiada filius Banaiæ, et Abiathar. Princeps autem exercitus regis erat Ioab. 013 1CH 028 001 Convocavit igitur David omnes principes Israel, duces tribuum, et præpositos turmarum, qui ministrabant regi: tribunos quoque et centuriones, et qui præerant substantiæ et possessionibus regis, filiosque suos cum eunuchis, et potentes, et robustissimos quosque in exercitu Ierusalem. 013 1CH 028 002 Cumque surrexisset rex, et stetisset, ait: Audite me fratres mei, et populus meus: Cogitavi ut ædificarem domum, in qua requiesceret arca fœderis Domini, et scabellum pedum Dei nostri: et ad ædificandum, omnia præparavi. 013 1CH 028 003 Deus autem dixit mihi: Non ædificabis domum nomini meo, eo quod sis vir bellator, et sanguinem fuderis. 013 1CH 028 004 Sed elegit Dominus Deus Israel me de universa domo patris mei, ut essem rex super Israel in sempiternum: de Iuda enim elegit principes: porro de domo Iuda, domum patris mei: et de filiis patris mei, placuit ei ut me eligeret regem super cunctum Israel. 013 1CH 028 005 Sed et de filiis meis (filios enim mihi multos dedit Dominus) elegit Salomonem filium meum, ut sederet in throno regni Domini super Israel, 013 1CH 028 006 dixitque mihi: Salomon filius tuus ædificabit domum meam, et atria mea: ipsum enim elegi mihi in filium, et ego ero ei in patrem. 013 1CH 028 007 Et firmabo regnum eius usque in æternum, si perseveraverit facere præcepta mea, et iudicia, sicut et hodie. 013 1CH 028 008 Nunc ergo coram universo cœtu Israel audiente Deo nostro, custodite, et perquirite cuncta mandata Domini Dei nostri: ut possideatis Terram bonam, et relinquatis eam filiis vestris post vos usque in sempiternum. 013 1CH 028 009 Tu autem Salomon fili mi, scito Deum patris tui, et servito ei corde perfecto, animo voluntario: omnia enim corda scrutatur Dominus, et universas mentium cogitationes intelligit. Si quæsieris eum, invenies: si autem dereliqueris eum, proiiciet te in æternum. 013 1CH 028 010 Nunc ergo quia elegit te Dominus ut ædificares domum Sanctuarii, confortare, et perfice. 013 1CH 028 011 Dedit autem David Salomoni filio suo descriptionem porticus, et templi, et cellariorum, et cœnaculi, et cubiculorum in adytis, et domus propitiationis, 013 1CH 028 012 necnon et omnium quæ cogitaverat atriorum, et exedrarum per circuitum in thesauros domus Domini, et in thesauros sanctorum, 013 1CH 028 013 divisionumque Sacerdotalium et Leviticarum, in omnia opera domus Domini, et in universa vasa ministerii templi Domini. 013 1CH 028 014 Aurum in pondere per singula vasa ministerii. Argenti quoque pondus pro vasorum et operum diversitate. 013 1CH 028 015 Sed et in candelabra aurea, et ad lucernas eorum, aurum pro mensura uniuscuiusque candelabri et lucernarum. Similiter et in candelabra argentea, et in lucernas eorum, pro diversitate mensuræ, pondus argenti tradidit. 013 1CH 028 016 Aurum quoque dedit in mensas propositionis pro diversitate mensarum: similiter et argentum in alias mensas argenteas. 013 1CH 028 017 Ad fuscinulas quoque, et phialas, et thuribula ex auro purissimo, et leunculos aureos pro qualitate mensuræ pondus distribuit in leunculum, et leunculum. Similiter et in leones argenteos diversum argenti pondus separavit. 013 1CH 028 018 Altari autem, in quo adoletur incensum, aurum purissimum dedit: ut ex ipso fieret similitudo quadrigæ Cherubim extendentium alas, et velantium arcam fœderis Domini. 013 1CH 028 019 Omnia, inquit, venerunt scripta manu Domini ad me, ut intelligerem universa opera exemplaris. 013 1CH 028 020 Dixit quoque David Salomoni filio suo: Viriliter age, et confortare, et fac: ne timeas, et ne paveas: Dominus enim Deus meus tecum erit, et non dimittet te, nec derelinquet donec perficias omne opus ministerii domus Domini. 013 1CH 028 021 Ecce divisiones Sacerdotum et Levitarum, in omne ministerium domus Domini assistunt tibi, et parati sunt, et noverunt tam principes quam populus facere omnia præcepta tua. 013 1CH 029 001 Locutusque est David rex ad omnem ecclesiam: Salomonem filium meum unum elegit Deus, adhuc puerum et tenellum: opus namque grande est, neque enim homini præparatur habitatio, sed Deo. 013 1CH 029 002 Ego autem totis viribus meis præparavi impensas domus Dei mei, aurum ad vasa aurea, et argentum in argentea, æs in ænea, ferrum in ferrea, ligna ad lignea: et lapides onychinos, et quasi stibinos, et diversorum colorum, omnemque pretiosum lapidem, et marmor Parium abundantissime: 013 1CH 029 003 et super hæc, quæ obtuli in domum Dei mei, de peculio meo aurum et argentum, do in templum Dei mei, exceptis his, quæ præparavi in ædem sanctam. 013 1CH 029 004 Tria millia talenta auri de auro Ophir: et septem millia talentorum argenti probatissimi ad deaurandos parietes templi. 013 1CH 029 005 Et, ubicumque opus est aurum de auro, et ubicumque opus est argentum de argento, opera fiant per manus artificum: et si quis sponte offert, impleat manum suam hodie, et offerat quod voluerit Domino. 013 1CH 029 006 Polliciti sunt itaque principes familiarum, et proceres tribuum Israel, tribuni quoque, et centuriones, et principes possessionum regis. 013 1CH 029 007 Dederuntque in opera domus Dei auri talenta quinque millia, et solidos decem millia: argenti talenta decem millia, et æris talenta decem et octo millia: ferri quoque centum millia talentorum. 013 1CH 029 008 Et apud quemcumque inventi sunt lapides, dederunt in thesauros domus Domini, per manum Iahiel Gersonitis. 013 1CH 029 009 Lætatusque est populus, cum vota sponte promitterent: quia corde toto offerebant ea Domino: sed et David rex lætatus est gaudio magno. 013 1CH 029 010 Et benedixit Domino coram universa multitudine, et ait: Benedictus es Domine Deus Israel Patris nostri ab æterno in æternum. 013 1CH 029 011 Tua est Domine magnificentia, et potentia, et gloria, atque victoria: et tibi laus: cuncta enim quæ in cælo sunt, et in terra, tua sunt: tuum Domine regnum, et tu es super omnes principes. 013 1CH 029 012 Tuæ divitiæ, et tua est gloria: tu dominaris omnium, in manu tua virtus et potentia: in manu tua magnitudo, et imperium omnium. 013 1CH 029 013 Nunc igitur Deus noster confitemur tibi, et laudamus nomen tuum inclytum. 013 1CH 029 014 Quis ego, et quis populus meus, ut possimus hæc tibi universa promittere? Tua sunt omnia: et quæ de manu tua accepimus dedimus tibi. 013 1CH 029 015 Peregrini enim sumus coram te, et advenæ, sicut omnes patres nostri. Dies nostri quasi umbra super terram, et nulla est mora. 013 1CH 029 016 Domine Deus noster, omnis hæc copia, quam paravimus ut ædificaretur domus nomini sancto tuo, de manu tua est, et tua sunt omnia. 013 1CH 029 017 Scio Deus meus quod probes corda, et simplicitatem diligas, unde et ego in simplicitate cordis mei lætus obtuli universa hæc: et populum tuum, qui hic repertus est, vidi cum ingenti gaudio tibi offerre donaria. 013 1CH 029 018 Domine Deus Abraham, et Isaac, et Israel patrum nostrorum, custodi in æternum hanc voluntatem cordis eorum, et semper in venerationem tui mens ista permaneat. 013 1CH 029 019 Salomoni quoque filio meo da cor perfectum, ut custodiat mandata tua, testimonia tua, et ceremonias tuas, et faciat universa: et ædificet ædem, cuius impensas paravi. 013 1CH 029 020 Præcepit autem David universæ ecclesiæ: Benedicite Domino Deo nostro. Et benedixit omnis ecclesia Domino Deo patrum suorum: et inclinaverunt se, et adoraverunt Deum, et deinde regem. 013 1CH 029 021 Immolaveruntque victimas Domino: et obtulerunt holocausta die sequenti, tauros mille, arietes mille, agnos mille cum libaminibus suis, et universo ritu abundantissime in omnem Israel. 013 1CH 029 022 Et comederunt, et biberunt coram Domino in die illo cum grandi lætitia. Et unxerunt secundo Salomonem filium David. Unxerunt autem eum Domino in principem, et Sadoc in pontificem. 013 1CH 029 023 Seditque Salomon super solium Domini in regem pro David patre suo, et cunctis placuit: et paruit illi omnis Israel. 013 1CH 029 024 Sed et universi principes, et potentes, et cuncti filii regis David dederunt manum, et subiecti fuerunt Salomoni regi. 013 1CH 029 025 Magnificavit ergo Dominus Salomonem super omnem Israel: et dedit illi gloriam regni, qualem nullus habuit ante eum, rex Israel. 013 1CH 029 026 Igitur David filius Isai regnavit super universum Israel. 013 1CH 029 027 Et dies, quibus regnavit super Israel, fuerunt quadraginta anni: in Hebron regnavit septem annis, et in Ierusalem annis triginta tribus. 013 1CH 029 028 Et mortuus est in senectute bona, plenus dierum, et divitiis, et gloria. Et regnavit Salomon filius eius pro eo. 013 1CH 029 029 Gesta autem David regis priora, et novissima scripta sunt in Libro Samuelis Videntis, et in Libro Nathan prophetæ, atque in volumine Gad Videntis: 013 1CH 029 030 Universique regni eius, et fortitudinis, et temporum, quæ transierunt sub eo, sive in Israel, sive in cunctis regnis terrarum. # # BOOK 014 2CH 2 Chronicles Ii Paralipomenon 014 2CH 001 001 Confortatus est ergo Salomon filius David in regno suo, et Dominus Deus eius erat cum eo, et magnificavit eum in excelsum. 014 2CH 001 002 Præcepitque Salomon universo Israeli, tribunis, et centurionibus, et ducibus, et iudicibus omnis Israel, et principibus familiarum: 014 2CH 001 003 et abiit cum universa multitudine in Excelsum Gabaon, ubi erat tabernaculum fœderis Dei, quod fecit Moyses famulus Dei in solitudine. 014 2CH 001 004 Arcam autem Dei adduxerat David de Cariathiarim in locum, quem præparaverat ei, et ubi fixerat illi tabernaculum, hoc est, in Ierusalem. 014 2CH 001 005 Altare quoque æneum, quod fabricatus fuerat Beseleel filius Uri filii Hur, ibi erat coram tabernaculo Domini: quod et requisivit Salomon, et omnis ecclesia. 014 2CH 001 006 Ascenditque Salomon ad altare æneum, coram tabernaculo fœderis Domini, et obtulit in eo mille hostias. 014 2CH 001 007 Ecce autem in ipsa nocte apparuit ei Deus, dicens: Postula quod vis, ut dem tibi. 014 2CH 001 008 Dixitque Salomon Deo: Tu fecisti cum David patre meo misericordiam magnam: et constituisti me regem pro eo. 014 2CH 001 009 Nunc ergo Domine Deus impleatur sermo tuus, quem pollicitus es David patri meo: tu enim me fecisti regem super populum tuum multum, qui tam innumerabilis est, quam pulvis terræ. 014 2CH 001 010 Da mihi sapientiam et intelligentiam, ut ingrediar et egrediar coram populo tuo: quis enim potest hunc populum tuum digne, qui tam grandis est, iudicare? 014 2CH 001 011 Dixit autem Deus ad Salomonem: Quia hoc magis placuit cordi tuo, et non postulasti divitias, et substantiam, et gloriam, neque animas eorum qui te oderant, sed nec dies vitæ plurimos: petisti autem sapientiam et scientiam, ut iudicare possis populum meum, super quem constitui te regem. 014 2CH 001 012 Sapientia et scientia data sunt tibi: divitias autem et substantiam et gloriam dabo tibi, ita ut nullus in regibus nec ante te nec post te fuerit similis tui. 014 2CH 001 013 Venit ergo Salomon ab Excelso Gabaon in Ierusalem coram tabernaculo fœderis, et regnavit super Israel. 014 2CH 001 014 Congregavitque sibi currus et equites, et facti sunt ei mille quadringenti currus, et duodecim millia equitum: et fecit eos esse in urbibus quadrigarum, et cum rege in Ierusalem. 014 2CH 001 015 Præbuitque rex argentum et aurum in Ierusalem quasi lapides, et cedros quasi sycomoros, quæ nascuntur in campestribus multitudine magna. 014 2CH 001 016 Adducebantur autem ei equi de Ægypto, et de Coa a negotiatoribus regis, qui ibant, et emebant pretio, 014 2CH 001 017 quadrigam equorum sexcentis argenteis, et equum centum quinquaginta: similiter de universis regnis Hethæorum, et a regibus Syriæ emptio celebrabatur. 014 2CH 002 001 Decrevit autem Salomon ædificare domum nomini Domini, et palatium sibi. 014 2CH 002 002 Et numeravit septuaginta millia virorum portantium humeris, et octoginta millia qui cæderent lapides in montibus, præpositosque eorum tria millia sexcentos. 014 2CH 002 003 Misit quoque ad Hiram regem Tyri, dicens: Sicut egisti cum David patre meo, et misisti ei ligna cedrina ut ædificaret sibi domum, in qua et habitavit: 014 2CH 002 004 sic fac mecum ut ædificem domum nomini Domini Dei mei, ut consecrem eam ad adolendum incensum coram illo, et fumiganda aromata, et ad propositionem panum sempiternam, et ad holocautomata mane, et vespere, Sabbatis quoque, et neomeniis, et sollemnitatibus Domini Dei nostri in sempiternum, quæ mandata sunt Israeli. 014 2CH 002 005 Domus enim, quam ædificare cupio, magna est: magnus est enim Deus noster super omnes deos. 014 2CH 002 006 Quis ergo poterit prævalere, ut ædificet ei dignam domum? Si cælum, et cæli cælorum capere eum nequeunt: quantus ego sum, ut possim ædificare ei domum? Sed ad hoc tantum, ut adoleatur incensum coram illo. 014 2CH 002 007 Mitte ergo mihi virum eruditum, qui noverit operari in auro, et argento, ære, et ferro, purpura, coccino, et hyacintho, et qui sciat sculpere cælaturas cum his artificibus, quos mecum habeo in Iudæa, et Ierusalem, quos præparavit David pater meus. 014 2CH 002 008 Sed et ligna cedrina mitte mihi, et arceuthina, et pinea de Libano: scio enim quod servi tui noverint cædere ligna de Libano, et erunt servi mei cum servis tuis, 014 2CH 002 009 ut parentur mihi ligna plurima. Domus enim, quam cupio ædificare, magna est nimis, et inclyta. 014 2CH 002 010 Præterea operariis, qui cæsuri sunt ligna, servis tuis dabo in cibaria tritici coros viginti millia, et hordei coros totidem, et vini viginti millia metretas, olei quoque sata viginti millia. 014 2CH 002 011 Dixit autem Hiram rex Tyri per litteras, quas miserat Salomoni: Quia dilexit Dominus populum suum, idcirco te regnare fecit super eum. 014 2CH 002 012 Et addidit, dicens: Benedictus Dominus Deus Israel, qui fecit cælum et terram, qui dedit David regi filium sapientem et eruditum et sensatum atque prudentem, ut ædificaret domum Domino, et palatium sibi. 014 2CH 002 013 Misi ergo tibi virum prudentem et scientissimum Hiram, patrem meum, 014 2CH 002 014 filium mulieris de filiabus Dan, cuius pater fuit Tyrius, qui novit operari in auro, et argento, ære, et ferro, et marmore, et lignis, in purpura quoque, et hyacintho, et bysso, et coccino: et qui scit cælare omnem sculpturam, et adinvenire prudenter quodcumque in opere necessarium est cum artificibus tuis, et cum artificibus domini mei David patris tui. 014 2CH 002 015 Triticum ergo, et hordeum, et oleum, et vinum, quæ pollicitus es domine mi, mitte servis tuis. 014 2CH 002 016 Nos autem cædemus ligna de Libano, quot necessaria habueris, et applicabimus ea ratibus per mare in Ioppe: tuum autem erit transferre ea in Ierusalem. 014 2CH 002 017 Numeravit igitur Salomon omnes viros proselytos, qui erant in terra Israel, post dinumerationem, quam dinumeravit David pater eius, et inventi sunt centum quinquaginta millia, et tria millia sexcenti. 014 2CH 002 018 Fecitque ex eis septuaginta millia, qui humeris onera portarent, et octoginta millia, qui lapides in montibus cæderent: tria autem millia et sexcentos præpositos operum populi. 014 2CH 003 001 Et cœpit Salomon ædificare domum Domini in Ierusalem in monte Moria, qui demonstratus fuerat David patri eius, in loco, quem paraverat David in area Ornan Iebusæi. 014 2CH 003 002 Cœpit autem ædificare mense secundo, anno quarto regni sui. 014 2CH 003 003 Et hæc sunt fundamenta, quæ iecit Salomon, ut ædificaret domum Dei, longitudinis cubitos in mensura prima sexaginta, latitudinis cubitos viginti. 014 2CH 003 004 Porticum vero ante frontem, quæ tendebatur in longum iuxta mensuram latitudinis domus, cubitorum viginti: porro altitudo centum viginti cubitorum erat: et deauravit eam intrinsecus auro mundissimo. 014 2CH 003 005 Domum quoque maiorem texit tabulis ligneis abiegnis, et laminas auri obrizi affixit per totum: sculpsitque in ea palmas, et quasi catenulas se invicem complectentes. 014 2CH 003 006 Stravit quoque pavimentum templi pretiosissimo marmore, decore multo. 014 2CH 003 007 Porro aurum erat probatissimum, de cuius laminis texit domum, et trabes eius, et postes, et parietes, et ostia: et cælavit Cherubim in parietibus. 014 2CH 003 008 Fecit quoque domum Sancti Sanctorum: longitudinem iuxta latitudinem domus cubitorum viginti: et latitudinem similiter viginti cubitorum: et laminis aureis texit eam, quasi talentis sexcentis. 014 2CH 003 009 Sed et clavos fecit aureos, ita ut singuli clavi siclos quinquagenos appenderent: cœnacula quoque texit auro. 014 2CH 003 010 Fecit etiam in domo Sancti Sanctorum Cherubim duos, opere statuario: et texit eos auro. 014 2CH 003 011 Alæ cherubim viginti cubitis extendebantur, ita ut una ala haberet cubitos quinque et tangeret parietem domus: et altera quinque cubitos habens, alam tangeret alterius cherub. 014 2CH 003 012 Similiter cherub alterius ala, quinque habebat cubitos, et tangebat parietem: et ala eius altera quinque cubitorum, alam cherub alterius contingebat. 014 2CH 003 013 Igitur alæ utriusque cherubim expansæ erant, et extendebantur per cubitos viginti: ipsi autem stabant erectis pedibus, et facies eorum erant versæ ad exteriorem domum. 014 2CH 003 014 Fecit quoque velum ex hyacintho, purpura, cocco, et bysso: et intexuit ei cherubim. 014 2CH 003 015 Ante fores etiam templi duas columnas, quæ triginta et quinque cubitos habebant altitudinis: porro capita earum, quinque cubitorum. 014 2CH 003 016 Necnon et quasi catenulas in oraculo, et superposuit eas capitibus columnarum: malogranata etiam centum, quæ catenulis interposuit. 014 2CH 003 017 Ipsas quoque columnas posuit in vestibulo templi, unam a dextris, et alteram a sinistris: eam, quæ a dextris erat, vocavit Iachin: et quæ ad lævam, Booz. 014 2CH 004 001 Fecit quoque altare æneum viginti cubitorum longitudinis, et viginti cubitorum latitudinis, et decem cubitorum altitudinis. 014 2CH 004 002 Mare etiam fusile decem cubitis a labio usque ad labium, rotundum per circuitum: quinque cubitos habebat altitudinis, et funiculus triginta cubitorum ambiebat gyrum eius. 014 2CH 004 003 Similitudo quoque boum erat subter illud, et decem cubitis quædam extrinsecus cælaturæ, quasi duobus versibus alvum Maris circuibant. Boves autem erant fusiles: 014 2CH 004 004 et ipsum Mare super duodecim boves impositum erat, quorum tres respiciebant ad Aquilonem, et alii tres ad Occidentem: porro tres alii Meridiem, et tres qui reliqui erant, Oritentem, habentes mare superpositum: posteriora autem boum erant intrinsecus sub mari. 014 2CH 004 005 Porro vastitas eius habebat mensuram palmi, et labium illius erat quasi labium calicis, vel repandi lilii: capiebatque tria millia metretas. 014 2CH 004 006 Fecit quoque conchas decem: et posuit quinque a dextris, et quinque a sinistris, ut lavarent in eis omnia, quæ in holocaustum oblaturi erant: porro in mari sacerdotes lavabuntur. 014 2CH 004 007 Fecit autem et candelabra aurea decem secundum speciem, qua iussa erant fieri: et posuit ea in templo, quinque a dextris, et quinque a sinistris. 014 2CH 004 008 Necnon et mensas decem: et posuit eas in templo, quinque a dextris, et quinque a sinistris: phialas quoque aureas centum. 014 2CH 004 009 Fecit etiam atrium sacerdotum, et basilicam grandem: et ostia in basilica, quæ texit ære. 014 2CH 004 010 Porro mare posuit in latere dextro contra Orientem ad Meridiem. 014 2CH 004 011 Fecit autem Hiram lebetes, et creagras, et phialas: et complevit omne opus regis in domo Dei: 014 2CH 004 012 hoc est, columnas duas, et epistylia, et capita, et quasi quædam retiacula, quæ capita tegerent super epistylia. 014 2CH 004 013 Malogranata quoque quadringenta, et retiacula duo ita ut bini ordines malogranatorum singulis retiaculis iungerentur, quæ protegerent epistylia, et capita columnarum. 014 2CH 004 014 Bases etiam fecit, et conchas, quas superposuit basibus: 014 2CH 004 015 mare unum, boves quoque duodecim sub mari: 014 2CH 004 016 et lebetes, et creagras, et phialas. Omnia vasa fecit Salomoni Hiram pater eius in domo Domini ex ære mundissimo. 014 2CH 004 017 In regione Iordanis fudit ea rex in argillosa terra inter Sochot, et Saredatha. 014 2CH 004 018 Erat autem multitudo vasorum innumerabilis, ita ut ignoraretur pondus æris. 014 2CH 004 019 Fecitque Salomon omnia vasa domus Dei, et altare aureum, et mensas, et super eas panes propositionis: 014 2CH 004 020 candelabra quoque cum lucernis suis ut lucerent ante oraculum iuxta ritum ex auro purissimo: 014 2CH 004 021 et florentia quædam, et lucernas, et forcipes aureos: omnia de auro mundissimo facta sunt. 014 2CH 004 022 Thymiateria quoque, et thuribula, et phialas, et mortariola ex auro purissimo. Et ostia cælavit templi interioris, id est, in Sancta Sanctorum: et ostia templi forinsecus aurea. Sicque completum est omne opus, quod fecit Salomon in domo Domini. 014 2CH 005 001 Intulit igitur Salomon omnia, quæ voverat David pater suus, argentum, et aurum, et universa vasa posuit in thesauris domus Dei. 014 2CH 005 002 Post quæ congregavit maiores natu Israel, et cunctos principes tribuum, et capita familiarum de filiis Israel in Ierusalem, ut adducerent arcam fœderis Domini de Civitate David, quæ est Sion. 014 2CH 005 003 Venerunt itaque ad regem omnes viri Israel in die sollemni mensis septimi. 014 2CH 005 004 Cumque venissent cuncti seniorum Israel, portaverunt Levitæ arcam, 014 2CH 005 005 et intulerunt eam, et omnem paraturam tabernaculi. Porro vasa sanctuarii, quæ erant in tabernaculo, portaverunt Sacerdotes cum Levitis. 014 2CH 005 006 Rex autem Salomon, et universus cœtus Israel, et omnes, qui fuerunt congregati ante arcam, immolabant arietes, et boves absque ullo numero: tanta enim erat multitudo victimarum. 014 2CH 005 007 Et intulerunt Sacerdotes arcam fœderis Domini in locum suum, id est, ad oraculum templi, in Sancta sanctorum subter alas cherubim: 014 2CH 005 008 ita ut cherubim expanderent alas suas super locum, in quo posita erat arca, et ipsam arcam tegerent cum vectibus suis. 014 2CH 005 009 Vectium autem, quibus portabatur arca, quia paululum longiores erant, capita parebant ante oraculum: si vero quis paululum fuisset extrinsecus, eos videre non poterat. Fuit itaque arca ibi usque in præsentem diem. 014 2CH 005 010 Nihilque erat aliud in arca, nisi duæ tabulæ, quas posuerat Moyses in Horeb, quando legem dedit Dominus filiis Israel egredientibus ex Ægypto. 014 2CH 005 011 Egressis autem sacerdotibus de Sanctuario (omnes enim Sacerdotes, qui ibi potuerant inveniri, sanctificati sunt: nec adhuc in illo tempore vices, et ministeriorum ordo inter eos divisus erat) 014 2CH 005 012 tam Levitæ quam cantores, id est, et qui sub Asaph erant, et qui sub Eman, et qui sub Idithun, filii, et fratres eorum vestiti byssinis, cymbalis, et psalteriis, et citharis concrepabant, stantes ad Orientalem plagam altaris, et cum eis sacerdotes centum viginti canentes tubis. 014 2CH 005 013 Igitur cunctis pariter, et tubis, et voce, et cymbalis, et organis, et diversi generis musicorum concinentibus, et vocem in sublime tollentibus; longe sonitus audiebatur, ita ut cum Dominum laudare cœpissent et dicere: Confitemini Domino quoniam bonus, quoniam in æternum misericordia eius; impleretur domus Dei nube, 014 2CH 005 014 nec possent Sacerdotes stare et ministrare propter caliginem. Compleverat enim gloria Domini domum Dei. 014 2CH 006 001 Tunc Salomon ait: Dominus pollicitus est ut habitaret in caligine: 014 2CH 006 002 ego autem ædificavi domum nomini eius, ut habitaret ibi in perpetuum. 014 2CH 006 003 Et convertit rex faciem suam, et benedixit universæ multitudini Israel (nam omnis turba stabat intenta) et ait: 014 2CH 006 004 Benedictus Dominus Deus Israel, qui quod locutus est David patri meo, opere complevit, dicens: 014 2CH 006 005 A die, qua eduxi populum meum de Terra Ægypti, non elegi civitatem de cunctis tribubus Israel, ut ædificaretur in ea domus nomini meo: neque elegi quemquam alium virum, ut esset dux in populo Israel: 014 2CH 006 006 sed elegi Ierusalem, ut sit nomen meum in ea, et elegi David, ut constituerem eum super populum meum Israel. 014 2CH 006 007 Cumque fuisset voluntatis David patris mei, ut ædificaret domum nomini Domini Dei Israel, 014 2CH 006 008 dixit Dominus ad eum: Quia hæc fuit voluntas tua, ut ædificares domum nomini meo, bene quidem fecisti huiuscemodi habere voluntatem: 014 2CH 006 009 sed non tu ædificabis domum, verum filius tuus, qui egredietur de lumbis tuis, ipse ædificabit domum nomini meo. 014 2CH 006 010 Complevit ergo Dominus sermonem suum, quem locutus fuerat: et ego surrexi pro David patre meo, et sedi super thronum Israel, sicut locutus est Dominus: et ædificavi domum nomini Domini Dei Israel. 014 2CH 006 011 Et posui in ea arcam, in qua est pactum Domini, quod pepigit cum filiis Israel. 014 2CH 006 012 Stetit ergo coram altari Domini ex adverso universæ multitudinis Israel, et extendit manus suas. 014 2CH 006 013 Siquidem fecerat Salomon basim æneam, et posuerat eam in medio basilicæ, habentem quinque cubitos longitudinis, et quinque cubitos latitudinis, et tres cubitos altitudinis: stetitque super eam: et deinceps flexis genibus contra universam multitudinem Israel, et palmis in cælum levatis, 014 2CH 006 014 ait: Domine Deus Israel, non est similis tui deus in cælo et in terra: qui custodis pactum et misericordiam cum servis tuis, qui ambulant coram te in toto corde suo: 014 2CH 006 015 Qui præstitisti servo tuo David patri meo quæcumque locutus fueras ei: et quæ ore promiseras, opere complesti, sicut et præsens tempus probat. 014 2CH 006 016 Nunc ergo Domine Deus Israel, imple servo tuo patri meo David quæcumque locutus es, dicens: Non deficiet ex te vir coram me, qui sedeat super thronum Israel: ita tamen si custodierint filii tui vias suas, et ambulaverint in lege mea, sicut et tu ambulasti coram me. 014 2CH 006 017 Et nunc Domine Deus Israel, firmetur sermo tuus, quem locutus es servo tuo David. 014 2CH 006 018 Ergo ne credibile est ut habitet Deus cum hominibus super terram? Si cælum et cæli cælorum non te capiunt, quanto magis domus ista, quam ædificavi? 014 2CH 006 019 Sed ad hoc tantum facta est, ut respicias orationem servi tui, et obsecrationem eius, Domine Deus meus: et audias preces, quas fundit famulus tuus coram te: 014 2CH 006 020 ut aperias oculos tuos super domum istam diebus ac noctibus, super locum, in quo pollicitus es ut invocaretur nomen tuum, 014 2CH 006 021 et exaudires orationem, quam servus tuus orat in eo: et exaudias preces famuli tui, et populi tui Israel. Quicumque oraverit in loco isto, exaudi de habitaculo tuo, id est, de cælis, et propitiare. 014 2CH 006 022 Si peccaverit quispiam in proximum suum, et iurare contra eum paratus venerit, seque maledicto constrinxerit coram altari in domo ista: 014 2CH 006 023 tu audies de cælo, et facies iudicium servorum tuorum, ita ut reddas iniquo viam suam in caput proprium, et ulciscaris iustum, retribuens ei secundum iustitiam suam. 014 2CH 006 024 Si superatus fuerit populus tuus Israel ab inimicis (peccabunt enim tibi) et conversi egerint pœnitentiam, et obsecraverint nomen tuum, et fuerint deprecati in loco isto, 014 2CH 006 025 tu exaudies de cælo, et propitiare peccato populi tui Israel, et reduc eos in terram, quam dedisti eis, et patribus eorum. 014 2CH 006 026 Si clauso cælo pluvia non fluxerit propter peccata populi, et deprecati te fuerint in loco isto, et confessi nomini tuo, et conversi a peccatis suis, cum eos afflixeris, 014 2CH 006 027 exaudi de cælo Domine, et dimitte peccata servis tuis et populi tui Israel, et doce eos viam bonam, per quam ingrediantur: et da pluviam terræ, quam dedisti populo tuo ad possidendum. 014 2CH 006 028 Fames si orta fuerit in terra et pestilentia, ærugo, et aurugo, et locusta, et bruchus, et hostes, vastatis regionibus, portas obsederint civitatis, omnisque plaga et infirmitas presserit: 014 2CH 006 029 si quis de populo tuo Israel fuerit deprecatus, cognoscens plagam et infirmitatem suam, et expanderit manus suas in domo hac, 014 2CH 006 030 tu exaudies de cælo, de sublimi scilicet habitaculo tuo, et propitiare, et redde unicuique secundum vias suas, quas nosti eum habere in corde suo: (tu enim solus nosti corda filiorum hominum.) 014 2CH 006 031 ut timeant te, et ambulent in viis tuis cunctis diebus, quibus vivunt super faciem terræ, quam dedisti patribus nostris. 014 2CH 006 032 Externum quoque, qui non est de populo tuo Israel, si venerit de terra longinqua, propter nomen tuum magnum, et propter manum tuam robustam, et brachium tuum extentum, et adoraverit in loco isto, 014 2CH 006 033 tu exaudies de cælo firmissimo habitaculo tuo, et facies cuncta, pro quibus invocaverit te ille peregrinus: ut sciant omnes populi terræ nomen tuum, et timeant te sicut populus tuus Israel, et cognoscant, quia nomen tuum invocatum est super domum hanc, quam ædificavi. 014 2CH 006 034 Si egressus fuerit populus tuus ad bellum contra adversarios suos per viam in qua miseris eos, adorabunt te contra viam, in qua civitas hæc est, quam elegisti, et domus, quam ædificavi nomini tuo: 014 2CH 006 035 tu exaudies de cælo preces eorum, et obsecrationem, et ulciscaris. 014 2CH 006 036 Si autem peccaverint tibi (neque enim est homo, qui non peccet) et iratus fueris eis, et tradideris hostibus, et captivos duxerint eos in terram longinquam, vel certe quæ iuxta est, 014 2CH 006 037 et conversi in corde suo in terra, ad quam captivi ducti fuerant, egerint pœnitentiam, et deprecati te fuerint in terra captivitatis suæ, dicentes: Peccavimus, inique fecimus, iniuste egimus: 014 2CH 006 038 et reversi fuerint ad te in toto corde suo, et in tota anima sua, in terra captivitatis suæ, ad quam ducti sunt, adorabunt te contra viam terræ suæ, quam dedisti patribus eorum, et urbis, quam elegisti, et domus, quam ædificavi nomini tuo: 014 2CH 006 039 tu exaudies de cælo, hoc est, de firmo habitaculo tuo preces eorum, et facias iudicium, et dimittas populo tuo, quamvis peccatori: 014 2CH 006 040 tu es enim Deus meus: aperiantur, quæso, oculi tui, et aures tuæ intentæ sint ad orationem, quæ fit in loco isto. 014 2CH 006 041 Nunc igitur consurge Domine Deus in requiem tuam, tu et arca fortitudinis tuæ: Sacerdotes tui Domine Deus induantur salutem, et sancti tui lætentur in bonis. 014 2CH 006 042 Domine Deus ne averteris faciem Christi tui: memento misericordiarum David servi tui. 014 2CH 007 001 Cumque complesset Salomon fundens preces, ignis descendit de cælo, et devoravit holocausta et victimas: et maiestas Domini implevit domum. 014 2CH 007 002 Nec poterant sacerdotes ingredi templum Domini, eo quod implesset maiestas Domini templum Domini. 014 2CH 007 003 Sed et omnes filii Israel videbant descendentem ignem, et gloriam Domini super domum: et corruentes proni in terram super pavimentum stratum lapide, adoraverunt, et laudaverunt Dominum: Quoniam bonus, quoniam in sæculum misericordia eius. 014 2CH 007 004 Rex autem, et omnis populus immolabant victimas coram Domino. 014 2CH 007 005 Mactavit igitur rex Salomon hostias, boum vigintiduo millia, arietum centum viginti millia: et dedicavit domum Dei rex, et universus populus. 014 2CH 007 006 Sacerdotes autem stabant in officiis suis: et Levitæ in organis carminum Domini, quæ fecit David rex ad laudandum Dominum: Quoniam in æternum misericordia eius, hymnos David canentes per manus suas: porro Sacerdotes canebant tubis ante eos, cunctusque Israel stabat. 014 2CH 007 007 Sanctificavit quoque Salomon medium atrii ante templum Domini: obtulerat enim ibi holocausta et adipes pacificorum: quia altare æneum, quod fecerat, non poterat sustinere holocausta et sacrificia et adipes. 014 2CH 007 008 Fecit ergo Salomon sollemnitatem in tempore illo septem diebus, et omnis Israel cum eo, ecclesia magna valde, ab introitu Emath usque ad Torrentem Ægypti. 014 2CH 007 009 Fecitque die octavo collectam, eo quod dedicasset altare septem diebus, et sollemnitatem celebrasset diebus septem. 014 2CH 007 010 Igitur in die vigesimo tertio mensis septimi dimisit populos ad tabernacula sua, lætantes atque gaudentes super bono, quod fecerat Dominus Davidi, et Salomoni, et Israeli populo suo. 014 2CH 007 011 Complevitque Salomon domum Domini, et domum regis, et omnia quæ disposuerat in corde suo, ut faceret in domo Domini, et in domo sua, et prosperatus est. 014 2CH 007 012 Apparuit autem ei Dominus nocte, et ait: Audivi orationem tuam, et elegi locum istum mihi in domum sacrificii. 014 2CH 007 013 Si clausero cælum, et pluvia non fluxerit, et mandavero et præcepero locustæ, ut devoret terram, et misero pestilentiam in populum meum: 014 2CH 007 014 conversus autem populus meus, super quos invocatum est nomen meum, deprecatus me fuerit, et exquisierit faciem meam, et egerit pœnitentiam a viis suis pessimis: et ego exaudiam de cælo, et propitius ero peccatis eorum, et sanabo terram eorum. 014 2CH 007 015 Oculi quoque mei erunt aperti, et aures meæ erectæ ad orationem eius, qui in loco isto oraverit. 014 2CH 007 016 Elegi enim, et sanctificavi locum istum, ut sit nomen meum ibi in sempiternum, et permaneant oculi mei, et cor meum ibi cunctis diebus. 014 2CH 007 017 Tu quoque si ambulaveris coram me, sicut ambulaverit David pater tuus, et feceris iuxta omnia, quæ præcepi tibi, et iustitias meas iudiciaque servaveris: 014 2CH 007 018 suscitabo thronum regni tui, sicut pollicitus sum David patri tuo, dicens: Non auferetur de stirpe tua vir, qui sit princeps in Israel. 014 2CH 007 019 Si autem aversi fueritis, et dereliqueritis iustitias meas, et præcepta mea, quæ proposui vobis, et abeuntes servieritis diis alienis, et adoraveritis eos, 014 2CH 007 020 evellam vos de terra mea, quam dedi vobis: et domum hanc, quam sanctificavi nomini meo, proiiciam a facie mea, et tradam eam in parabolam, et in exemplum cunctis populis. 014 2CH 007 021 Et domus ista erit in proverbium universis transeuntibus, et dicent stupentes: Quare fecit Dominus sic terræ huic, et domui huic? 014 2CH 007 022 Respondebuntque: Quia dereliquerunt Dominum Deum patrum suorum, qui eduxit eos de Terra Ægypti, et apprehenderunt deos alienos, et adoraverunt eos, et coluerunt: idcirco venerunt super eos universa hæc mala. 014 2CH 008 001 Expletis autem viginti annis postquam ædificavit Salomon domum Domini et domum suam: 014 2CH 008 002 civitates, quas dederat Hiram Salomoni, ædificavit, et habitare ibi fecit filios Israel. 014 2CH 008 003 Abiit quoque in Emath Suba, et obtinuit eam. 014 2CH 008 004 Et ædificavit Palmiram in deserto, et alias civitates munitissimas ædificavit in Emath. 014 2CH 008 005 Extruxitque Bethoron superiorem, et Bethoron inferiorem, civitates muratas habentes portas et vectes et seras: 014 2CH 008 006 Balaath etiam et omnes urbes firmissimas, quæ fuerunt Salomonis, cunctasque urbes quadrigarum, et urbes equitum. Omnia quæcumque voluit Salomon atque disposuit, ædificavit in Ierusalem et in Libano, et in universa terra potestatis suæ. 014 2CH 008 007 Omnem populum, qui derelictus fuerat de Hethæis, et Amorrhæis, et Pherezæis, et Hevæis, et Iebusæis, qui non erant de stirpe Israel, 014 2CH 008 008 de filiis eorum: et de posteris, quos non interfecerant filii Israel, subiugavit Salomon in tributarios, usque in diem hanc. 014 2CH 008 009 Porro de filiis Israel non posuit ut servirent operibus regis: ipsi enim erant viri bellatores, et duces primi, et principes quadrigarum et equitum eius. 014 2CH 008 010 Omnes autem principes exercitus regis Salomonis fuerunt ducenti quinquaginta, qui erudiebant populum. 014 2CH 008 011 Filiam vero Pharaonis transtulit de Civitate David in domum, quam ædificaverat ei. Dixit enim rex: Non habitabit uxor mea in domo David regis Israel, eo quod sanctificata sit: quia ingressa est in eam arca Domini. 014 2CH 008 012 Tunc obtulit Salomon holocausta Domino super altare Domini, quod extruxerat ante porticum, 014 2CH 008 013 ut per singulos dies offerretur in eo iuxta præceptum Moysi in Sabbatis et in calendis, et in festis diebus, ter per annum, id est, in sollemnitate azymorum, et in sollemnitatem hebdomadarum, et in sollemnitate tabernaculorum. 014 2CH 008 014 Et constituit iuxta dispositionem David patris sui officia Sacerdotum in ministeriis suis: et Levitas in ordine suo, ut laudarent, et ministrarent coram Sacerdotibus iuxta ritum uniuscuiusque diei: et ianitores in divisionibus suis per portam et portam: sic enim præceperat David homo Dei. 014 2CH 008 015 Nec prætergressi sunt de mandatis regis tam Sacerdotes, quam Levitæ ex omnibus, quæ præceperat, et in custodiis thesaurorum. 014 2CH 008 016 Omnes impensas præparatas habuit Salomon ex eo die, quo fundavit domum Domini usque in diem, quo perfecit eam. 014 2CH 008 017 Tunc abiit Salomon in Asiongaber, et in Ailath ad oram Maris Rubri, quæ est in Terra Edom. 014 2CH 008 018 Misit autem ei Hiram per manus servorum suorum naves, et nautas gnaros maris, et abierunt cum servis Salomonis in Ophir, tuleruntque inde quadringenta quinquaginta talenta auri, et attulerunt ad regem Salomonem. 014 2CH 009 001 Regina quoque Saba, cum audisset famam Salomonis, venit ut tentaret eum in ænigmatibus in Ierusalem, cum magnis opibus et camelis, qui portabant aromata, et auri plurimum, gemmasque pretiosas. Cumque venisset ad Salomonem, locuta est ei quæcumque erant in corde suo. 014 2CH 009 002 Et exposuit ei Salomon omnia quæ proposuerat: nec quidquam fuit, quod non perspicuum ei fecerit. 014 2CH 009 003 Quæ postquam vidit, sapientiam scilicet Salomonis, et domum quam ædificaverat, 014 2CH 009 004 necnon et cibaria mensæ eius, et habitacula servorum, et officia ministrorum eius, et vestimenta eorum, pincernas quoque et vestes eorum, et victimas quas immolabat in domo Domini: non erat præ stupore ultra in ea spiritus. 014 2CH 009 005 Dixitque ad regem: Verus est sermo, quem audieram in terra mea de virtutibus et sapientia tua. 014 2CH 009 006 Non credebam narrantibus donec ipsa venissem, et vidissent oculi mei, et probassem vix medietatem sapientiæ tuæ mihi fuisse narratam: vicisti famam virtutibus tuis. 014 2CH 009 007 Beati viri tui, et beati servi tui, qui assistunt coram te omni tempore, et audiunt sapientiam tuam. 014 2CH 009 008 Sit Dominus Deus tuus benedictus, qui voluit te ordinare super thronum suum, regem Domini Dei tui. Quia diligit Deus Israel, et vult servare eum in æternum, idcirco posuit te super eum regem ut facias iudicia atque iustitiam. 014 2CH 009 009 Dedit autem regi centum viginti talenta auri, et aromata multa nimis, et gemmas pretiosissimas: non fuerunt aromata talia ut hæc, quæ dedit regina Saba regi Salomoni. 014 2CH 009 010 Sed et servi Hiram cum servis Salomonis attulerunt aurum de Ophir, et ligna thyina, et gemmas pretiosissimas: 014 2CH 009 011 de quibus fecit rex, de lignis scilicet thyinis, gradus in domo Domini, et in domo regia, citharas quoque, et psalteria cantoribus: numquam visa sunt in Terra Iuda ligna talia. 014 2CH 009 012 Rex autem Salomon dedit reginæ Saba cuncta quæ voluit, et quæ postulavit, et multo plura quam attulerat ad eum: quæ reversa, abiit in terram suam cum servis suis. 014 2CH 009 013 Erat autem pondus auri, quod afferebatur Salomoni per singulos annos, sexcenta sexaginta sex talenta auri: 014 2CH 009 014 excepta ea summa, quam legati diversarum gentium, et negotiatores afferre consueverant, omnesque reges Arabiæ, et satrapæ terrarum, qui comportabant aurum, et argentum Salomoni. 014 2CH 009 015 Fecit igitur rex Salomon ducentas hastas aureas de summa sexcentorum aureorum, qui in singulis hastis expendebantur: 014 2CH 009 016 trecenta quoque scuta aurea trecentorum aureorum, quibus tegebantur singula scuta: posuitque ea rex in armentario, quod erat consitum nemore. 014 2CH 009 017 Fecit quoque rex solium eburneum grande, et vestivit illud auro mundissimo. 014 2CH 009 018 Sex quoque gradus, quibus ascendebatur ad solium, et scabellum aureum, et brachiola duo altrinsecus, et duos leones stantes iuxta brachiola, 014 2CH 009 019 sed et alios duodecim leunculos stantes super sex gradus ex utraque parte: non fuit tale solium in universis regnis. 014 2CH 009 020 Omnia quoque vasa convivii regis erant aurea, et vasa domus saltus Libani ex auro purissimo. Argentum enim in diebus illis pro nihilo reputabatur. 014 2CH 009 021 Siquidem naves regis ibant in Tharsis cum servis Hiram, semel in annis tribus: et deferebant inde aurum et argentum, et ebur, et simias, et pavos. 014 2CH 009 022 Magnificatus est igitur Salomon super omnes reges terræ præ divitiis et gloria. 014 2CH 009 023 Omnesque reges terrarum desiderabant videre faciem Salomonis, ut audirent sapientiam, quam dederat Deus in corde eius: 014 2CH 009 024 et deferebant ei munera, vasa argentea, et aurea, et vestes, et arma, et aromata, equos, et mulos, per singulos annos. 014 2CH 009 025 Habuit quoque Salomon quadraginta millia equorum in stabulis, et curruum, equitumque duodecim millia, constituitque eos in urbibus quadrigarum, et ubi erat rex in Ierusalem. 014 2CH 009 026 Exercuit etiam potestatem super cunctos reges a flumine Euphrate usque ad terram Philisthinorum, et usque ad terminos Ægypti. 014 2CH 009 027 Tantamque copiam præbuit argenti in Ierusalem quasi lapidum: et cedrorum tantam multitudinem velut sycomororum, quæ gignuntur in campestribus. 014 2CH 009 028 Adducebantur autem ei equi de Ægypto, cunctisque regionibus. 014 2CH 009 029 Reliqua autem operum Salomonis priorum et novissimorum scripta sunt in verbis Nathan Prophetæ, et in libris Ahiæ Silonitis, in visione quoque Addo Videntis, contra Ieroboam filium Nabat. 014 2CH 009 030 Regnavit autem Salomon in Ierusalem super omnem Israel quadraginta annis. 014 2CH 009 031 Dormivitque cum patribus suis, et sepelierunt eum in Civitate David: regnavitque Roboam filius eius pro eo. 014 2CH 010 001 Profectus est autem Roboam in Sichem: illuc enim cunctus Israel convenerat ut constituerent eum regem. 014 2CH 010 002 Quod cum audisset Ieroboam filius Nabat, qui erat in Ægypto (fugerat quippe illuc ante Salomonem) statim reversus est. 014 2CH 010 003 Vocaveruntque eum, et venit cum universo Israel, et locuti sunt ad Roboam, dicentes: 014 2CH 010 004 Pater tuus durissimo iugo nos pressit, tu leviora impera patre tuo, qui nobis imposuit gravem servitutem, et paululum de onere subleva, ut serviamus tibi. 014 2CH 010 005 Qui ait: Post tres dies revertimini ad me. Cumque abiisset populus, 014 2CH 010 006 iniit consilium cum senibus, qui steterant coram patre eius Salomone dum adhuc viveret, dicens: Quid datis consilii ut respondeam populo? 014 2CH 010 007 Qui dixerunt ei: Si placueris populo huic, et leniveris eos verbis clementibus, servient tibi omni tempore. 014 2CH 010 008 At ille reliquit consilium senum, et cum iuvenibus tractare cœpit, qui cum eo nutriti fuerant, et erant in comitatu illius. 014 2CH 010 009 Dixitque ad eos: Quid vobis videtur? Vel respondere quid debeo populo huic, qui dixit mihi: Subleva iugum quod imposuit nobis pater tuus? 014 2CH 010 010 At illi responderunt ut iuvenes, et nutriti cum eo in deliciis, atque dixerunt: Sic loqueris populo, qui dixit tibi: Pater tuus aggravavit iugum nostrum, tu subleva: et sic respondebis ei: Minimus digitus meus grossior est lumbis patris mei. 014 2CH 010 011 Pater meus imposuit vobis grave iugum, et ego maius pondus apponam: pater meus cecidit vos flagellis, ego vero cædam vos scorpionibus. 014 2CH 010 012 Venit ergo Ieroboam, et universus populus ad Roboam die tertio, sicut præceperat eis. 014 2CH 010 013 Responditque rex dura, derelicto consilio seniorum: 014 2CH 010 014 locutusque est iuxta iuvenum voluntatem: Pater meus grave vobis imposuit iugum, quod ego gravius faciam: pater meus cecidit vos flagellis, ego vero cædam vos scorpionibus. 014 2CH 010 015 Et non acquievit populi precibus: erat enim voluntatis Dei ut compleretur sermo eius, quem locutus fuerat per manum Ahiæ Silonitis ad Ieroboam filium Nabat. 014 2CH 010 016 Populus autem universus rege duriora dicente, sic locutus est ad eum: Non est nobis pars in David, neque hereditas in filio Isai. Revertere in tabernacula tua Israel, tu autem pasce domum tuam David. Et abiit Israel in tabernacula sua. 014 2CH 010 017 Super filios autem Israel, qui habitabant in civitatibus Iuda, regnavit Roboam. 014 2CH 010 018 Misitque rex Roboam Aduram, qui præerat tributis, et lapidaverunt eum filii Israel, et mortuus est: porro rex Roboam currum festinavit ascendere, et fugit in Ierusalem. 014 2CH 010 019 Recessitque Israel a domo David, usque ad diem hanc. 014 2CH 011 001 Venit autem Roboam in Ierusalem, et convocavit universam domum Iuda et Beniamin, centum octoginta millia electorum atque bellantium, ut dimicaret contra Israel, et converteret ad se regnum suum. 014 2CH 011 002 Factusque est sermo Domini ad Semeiam hominem Dei, dicens: 014 2CH 011 003 Loquere ad Roboam filium Salomonis regem Iuda, et ad universum Israel, qui est in Iuda et Beniamin: 014 2CH 011 004 Hæc dicit Dominus: Non ascendetis, neque pugnabitis contra fratres vestros: revertatur unusquisque in domum suam, quia mea hoc gestum est voluntate. Qui cum audissent sermonem Domini reversi sunt, nec perrexerunt contra Ieroboam. 014 2CH 011 005 Habitavit autem Roboam in Ierusalem, et ædificavit civitates muratas in Iuda. 014 2CH 011 006 Extruxitque Bethlehem, et Etam, et Thecue, 014 2CH 011 007 Bethsur quoque, et Socho, et Odollam, 014 2CH 011 008 necnon et Geth, et Maresa, et Ziph, 014 2CH 011 009 sed et Aduram, et Lachis, et Azeca, 014 2CH 011 010 Saraa quoque, et Aialon, et Hebron, quæ erant in Iuda et Beniamin, civitates munitissimas. 014 2CH 011 011 Cumque clausisset eas muris, posuit in eis principes, ciborumque horrea, hoc est, olei, et vini. 014 2CH 011 012 Sed et in singulis urbibus fecit armamentarium scutorum et hastarum, firmavitque eas summa diligentia, et imperavit super Iudam, et Beniamin. 014 2CH 011 013 Sacerdotes autem et Levitæ, qui erant in universo Israel, venerunt ad eum de cunctis sedibus suis, 014 2CH 011 014 relinquentes suburbana, et possessiones suas, et transeuntes ad Iudam, et Ierusalem: eo quod abiecisset eos Ieroboam, et posteri eius, ne sacerdotio Domini fungerentur. 014 2CH 011 015 Qui constituit sibi sacerdotes excelsorum, et dæmoniorum, vitulorumque quos fecerat. 014 2CH 011 016 Sed et de cunctis tribubus Israel, quicumque dederant cor suum ut quærerent Dominum Deum Israel, venerunt in Ierusalem ad immolandum victimas suas coram Domino Deo patrum suorum. 014 2CH 011 017 Et roboraverunt regnum Iuda, et confirmaverunt Roboam filium Salomonis per tres annos: ambulaverunt enim in viis David et Salomonis, annis tantum tribus. 014 2CH 011 018 Duxit autem Roboam uxorem Mahalath, filiam Ierimoth, filii David: Abihail quoque filiam Eliab filii Isai, 014 2CH 011 019 quæ peperit ei filios Iehus, et Somoriam, et Zoom. 014 2CH 011 020 Post hanc quoque accepit Maacha filiam Absalom, quæ peperit ei Abia, et Ethai, et Ziza, et Salomith. 014 2CH 011 021 Amavit autem Roboam Maacha filiam Absalom super omnes uxores suas, et concubinas: nam uxores decem et octo duxerat, concubinas autem sexaginta: et genuit viginti octo filios, et sexaginta filias. 014 2CH 011 022 Constituit vero in capite, Abiam filium Maacha ducem super omnes fratres suos: ipsum enim regem facere cogitabat, 014 2CH 011 023 quia sapientior fuit, et potentior super omnes filios eius, et in cunctis finibus Iuda, et Beniamin, et in universis civitatibus muratis: præbuitque eis escas plurimas, et multas petivit uxores. 014 2CH 012 001 Cumque roboratum fuisset regnum Roboam et confortatum, dereliquit legem Domini, et omnis Israel cum eo. 014 2CH 012 002 Anno autem quinto regni Roboam, ascendit Sesac rex Ægypti in Ierusalem (quia peccaverant Domino) 014 2CH 012 003 cum mille ducentis curribus, et sexaginta millibus equitum: nec erat numerus vulgi quod venerat cum eo ex Ægypto, Libyes scilicet, et Troglodytæ, et Æthiopes. 014 2CH 012 004 Cepitque civitates munitissimas in Iuda, et venit usque in Ierusalem. 014 2CH 012 005 Semeias autem propheta ingressus est ad Roboam, et principes Iuda, qui congregati fuerant in Ierusalem, fugientes Sesac, dixitque ad eos: Hæc dicit Dominus: Vos reliquistis me, et ego reliqui vos in manu Sesac. 014 2CH 012 006 Consternatique principes Israel et rex dixerunt: Iustus est Dominus. 014 2CH 012 007 Cumque vidisset Dominus, quod humiliati essent, factus est sermo Domini ad Semeiam, dicens: Quia humiliati sunt, non disperdam eos, daboque eis pauxillum auxilii, et non stillabit furor meus super Ierusalem per manum Sesac. 014 2CH 012 008 Verumtamen servient ei, ut sciant distantiam servitutis meæ, et servitutis regni terrarum. 014 2CH 012 009 Recessit itaque Sesac rex Ægypti ab Ierusalem, sublatis thesauris domus Domini, et domus regis, omniaque secum tulit, et clypeos aureos, quos fecerat Salomon, 014 2CH 012 010 pro quibus fecit rex æneos, et tradidit illos principibus scutariorum, qui custodiebant vestibulum palatii. 014 2CH 012 011 Cumque introiret rex domum Domini, veniebant scutarii, et tollebant eos, iterumque referebant eos ad armamentarium suum. 014 2CH 012 012 Verumtamen quia humiliati sunt, aversa est ab eis ira Domini, nec deleti sunt penitus: siquidem et in Iuda inventa sunt opera bona. 014 2CH 012 013 Confortatus est ergo rex Roboam in Ierusalem, atque regnavit: quadraginta autem et unius anni erat cum regnare cœpisset, et decem et septem annis regnavit in Ierusalem, urbe, quam elegit Dominus, ut confirmaret nomen suum ibi, de cunctis tribubus Israel: nomen autem matris eius Naama Ammanitis. 014 2CH 012 014 Fecit autem malum, et non præparavit cor suum ut quæreret Dominum. 014 2CH 012 015 Opera vero Roboam prima et novissima scripta sunt in Libris Semeiæ prophetæ, et Addo Videntis, et diligenter exposita: pugnaveruntque adversum se Roboam, et Ieroboam cunctis diebus. 014 2CH 012 016 Et dormivit Roboam cum patribus suis, sepultusque est in Civitate David. Et regnavit Abia filius eius pro eo. 014 2CH 013 001 Anno octavodecimo regis Ieroboam, regnavit Abia super Iudam. 014 2CH 013 002 Tribus annis regnavit in Ierusalem, nomenque matris eius Michaia, filia Uriel de Gabaa: et erat bellum inter Abiam et Ieroboam. 014 2CH 013 003 Cumque iniisset Abia certamen, et haberet bellicosissimos viros, et electorum quadringenta millia: Ieroboam instruxit econtra aciem octingenta millia virorum, qui et ipsi electi erant, et ad bella fortissimi. 014 2CH 013 004 Stetit ergo Abia super montem Semeron, qui erat in Ephraim, et ait: Audi Ieroboam, et omnis Israel. 014 2CH 013 005 Num ignoratis quod Dominus Deus Israel dederit regnum David super Israel in sempiternum, ipsi et filiis eius in pactum salis? 014 2CH 013 006 Et surrexit Ieroboam filius Nabat, servus Salomonis filii David: et rebellavit contra dominum suum. 014 2CH 013 007 Congregatique sunt ad eum viri vanissimi, et filii Belial: et prævaluerunt contra Roboam filium Salomonis: porro Roboam erat rudis, et corde pavido, nec potuit resistere eis. 014 2CH 013 008 Nunc ergo vos dicitis quod resistere possitis regno Domini, quod possidet per filios David, habetisque grandem populi multitudinem, atque vitulos aureos, quos fecit vobis Ieroboam in deos. 014 2CH 013 009 Et eiecistis Sacerdotes Domini, filios Aaron, atque Levitas: et fecistis vobis Sacerdotes sicut omnes populi terrarum: quicumque venerit, et initiaverit manum suam in tauro de bobus, et in arietibus septem, fit sacerdos eorum, qui non sunt dii. 014 2CH 013 010 Noster autem Dominus, Deus est, quem non relinquimus, Sacerdotesque ministrant Domino de filiis Aaron, et Levitæ sunt in ordine suo: 014 2CH 013 011 Holocausta quoque offerunt Domino per singulos dies mane et vespere, et thymiama iuxta legis præcepta confectum, et proponuntur panes in mensa mundissima, estque apud nos candelabrum aureum, et lucernæ eius, ut accendantur semper ad vesperam: nos quippe custodimus præcepta Domini Dei nostri, quem vos reliquistis. 014 2CH 013 012 Ergo in exercitu nostro dux Deus est, et Sacerdotes eius, qui clangunt tubis, et resonant contra vos: filii Israel nolite pugnare contra Dominum Deum patrum vestrorum, quia non vobis expedit. 014 2CH 013 013 Hæc illo loquente, Ieroboam retro moliebatur insidias. Cumque ex adverso hostium staret, ignorantem Iudam suo ambiebat exercitu. 014 2CH 013 014 Respiciensque Iudas vidit instare bellum ex adverso et post tergum, et clamavit ad Dominum: ac Sacerdotes tubis canere cœperunt. 014 2CH 013 015 Omnesque viri Iuda vociferati sunt: et ecce illis clamantibus, perterruit Deus Ieroboam, et omnem Israel qui stabat ex adverso Abia et Iuda. 014 2CH 013 016 Fugeruntque filii Israel Iudam, et tradidit eos Deus in manu eorum. 014 2CH 013 017 Percussit ergo eos Abia, et populus eius plaga magna: et corruerunt vulnerati ex Israel quingenta millia virorum fortium. 014 2CH 013 018 Humiliatique sunt filii Israel in tempore illo, et vehementissime confortati filii Iuda eo quod sperassent in Domino Deo patrum suorum. 014 2CH 013 019 Persecutus est autem Abia fugientem Ieroboam, et cepit civitates eius, Bethel et filias eius, et Iesana cum filiabus suis, Ephron quoque et filias eius: 014 2CH 013 020 nec valuit ultra resistere Ieroboam in diebus Abia: quem percussit Dominus, et mortuus est. 014 2CH 013 021 Igitur Abia, confortato imperio suo, accepit uxores quattuordecim: procreavitque viginti duos filios, et sedecim filias. 014 2CH 013 022 Reliqua autem sermonum Abia, viarumque et operum eius, scripta sunt diligentissime in Libro Addo Prophetæ. 014 2CH 014 001 Dormivit autem Abia cum patribus suis, et sepelierunt eum in Civitate David: regnavitque Asa filius eius pro eo, in cuius diebus quievit terra annis decem. 014 2CH 014 002 Fecit autem Asa quod bonum et placitum erat in conspectu Dei sui, et subvertit altaria peregrini cultus, et excelsa, 014 2CH 014 003 et confregit statuas, lucosque succidit: 014 2CH 014 004 et præcepit Iudæ ut quæreret Dominum Deum patrum suorum, et faceret legem, et universa mandata: 014 2CH 014 005 et abstulit de cunctis urbibus Iuda aras, et fana, et regnavit in pace. 014 2CH 014 006 Ædificavit quoque urbes munitas in Iuda, quia quietus erat, et nulla temporibus eius bella surrexerant, pacem Domino largiente. 014 2CH 014 007 Dixit autem Iudæ: Ædificemus civitates istas, et vallemus muris, et roboremus turribus, et portis, et seris, donec a bellis quieta sunt omnia, eo quod quæsierimus Dominum Deum patrum nostrorum, et dederit nobis pacem per gyrum. Ædificaverunt igitur, et nullum in extruendo impedimentum fuit. 014 2CH 014 008 Habuit autem Asa in exercitu suo portantium scuta et hastas de Iuda trecenta millia, de Beniamin vero scutariorum et sagittariorum ducenta octoginta millia, omnes isti viri fortissimi. 014 2CH 014 009 Egressus est autem contra eos Zara Æthiops cum exercitu suo, decies centena millia, et curribus trecentis: et venit usque Maresa. 014 2CH 014 010 Porro Asa perrexit obviam ei, et instruxit aciem ad bellum in Valle Sephata, quæ est iuxta Maresa: 014 2CH 014 011 et invocavit Dominum Deum, et ait: Domine non est apud te ulla distantia utrum in paucis auxilieris, an in pluribus: Adiuva nos Domine Deus noster: in te enim, et in tuo nomine habentes fiduciam venimus contra hanc multitudinem. Domine, Deus noster tu es, non prævaleat contra te homo. 014 2CH 014 012 Exterruit itaque Dominus Æthiopes coram Asa et Iuda: fugeruntque Æthiopes. 014 2CH 014 013 Et persecutus est eos Asa, et populus, qui cum eo erat, usque Gerara: et ruerunt Æthiopes usque ad internecionem, quia Domino cædente contriti sunt, et exercitu illius præliante. Tulerunt ergo spolia multa, 014 2CH 014 014 et percusserunt civitates omnes per circuitum Geraræ: grandis quippe cunctos terror invaserat: et diripuerunt urbes, et multam prædam asportaverunt. 014 2CH 014 015 Sed et caulas ovium destruentes, tulerunt pecorum infinitam multitudinem, et camelorum: reversique sunt in Ierusalem. 014 2CH 015 001 Azarias autem filius Oded, facto in se Spiritu Dei, 014 2CH 015 002 egressus est in occursum Asa, et dixit ei: Audite me Asa, et omnis Iuda et Beniamin: Dominus vobiscum, quia fuistis cum eo. Si quæsieritis eum, invenietis: si autem dereliqueritis eum, derelinquet vos. 014 2CH 015 003 Transibant autem multi dies in Israel absque Deo vero, et absque sacerdote doctore, et absque lege. 014 2CH 015 004 Cumque reversi fuerint in angustia sua ad Dominum Deum Israel, et quæsierint eum, reperient eum. 014 2CH 015 005 In tempore illo non erit pax egredienti et ingredienti, sed terrores undique in cunctis habitatoribus terrarum: 014 2CH 015 006 pugnavit enim gens contra gentem, et civitas contra civitatem, quia Dominus conturbabit eos in omni angustia. 014 2CH 015 007 Vos ergo confortamini, et non dissolvantur manus vestræ: erit enim merces operi vestro. 014 2CH 015 008 Quod cum audisset Asa verba scilicet, et prophetiam Azariæ filii Oded prophetæ, confortatus est, et abstulit idola de omni terra Iuda, et de Beniamin, et ex urbibus, quas ceperat, montis Ephraim, et dedicavit altare Domini quod erat ante porticum Domini. 014 2CH 015 009 Congregavitque universum Iudam et Beniamin, et advenas cum eis de Ephraim, et de Manasse, et de Simeon: plures enim ad eum confugerant ex Israel, videntes quod Dominus Deus illius esset cum eo. 014 2CH 015 010 Cumque venissent in Ierusalem mense tertio, anno decimoquinto regni Asa, 014 2CH 015 011 immolaverunt Domino in die illa de manubiis, et præda, quam adduxerant, boves septingentos, et arietes septem millia. 014 2CH 015 012 Et intravit ex more ad corroborandum fœdus ut quærerent Dominum Deum patrum suorum in toto corde, et in tota anima sua. 014 2CH 015 013 Si quis autem, inquit, non quæsierit Dominum Deum Israel, moriatur, a minimo usque ad maximum, a viro usque ad mulierem. 014 2CH 015 014 Iuraveruntque Domino voce magna in iubilo, et in clangore tubæ, et in sonitu buccinarum, 014 2CH 015 015 omnes qui erant in Iuda cum execratione: in omni enim corde suo iuraverunt, et in tota voluntate quæsierunt eum, et invenerunt: præstititque eis Dominus requiem per circuitum. 014 2CH 015 016 Sed et Maacham matrem Asa regis ex augusto deposuit imperio, eo quod fecisset in luco simulacrum Priapi: quod omne contrivit, et in frustra comminuens combussit in Torrente Cedron: 014 2CH 015 017 Excelsa autem derelicta sunt in Israel: attamen cor Asa erat perfectum cunctis diebus eius, 014 2CH 015 018 Eaque quæ voverat pater suus, et ipse, intulit in domum Domini, argentum, et aurum, vasorumque diversam supellectilem. 014 2CH 015 019 Bellum vero non fuit usque ad trigesimum quintum annum regni Asa. 014 2CH 016 001 Anno autem trigesimo sexto regni eius, ascendit Baasa rex Israel in Iudam, et muro circumdabat Rama, ut nullus tute posset egredi et ingredi de regno Asa. 014 2CH 016 002 Protulit ergo Asa argentum et aurum de thesauris domus Domini, et de thesauris regis, misitque ad Benadad regem Syriæ, qui habitabat in Damasco, dicens: 014 2CH 016 003 Fœdus inter me et te est, pater quoque meus et pater tuus habuere concordiam: quam ob rem misi tibi argentum et aurum, ut rupto fœdere, quod habes cum Baasa rege Israel, facias eum a me recedere. 014 2CH 016 004 Quo comperto, Benadad misit principes exercituum suorum ad urbes Israel: qui percusserunt Ahion, et Dan, et Abelmaim, et universas urbes Nephthali muratas. 014 2CH 016 005 Quod cum audisset Baasa desiit ædificare Rama, et intermisit opus suum. 014 2CH 016 006 Porro Asa rex assumpsit universum Iudam, et tulerunt lapides de Rama, et ligna quæ ædificationi præparaverat Baasa, ædificavitque ex eis Gabaa, et Maspha. 014 2CH 016 007 In tempore illo venit Hanani propheta ad Asa regem Iuda, et dixit ei: Quia habuisti fiduciam in rege Syriæ, et non in Domino Deo tuo, idcirco evasit Syriæ regis exercitus de manu tua. 014 2CH 016 008 Nonne Æthiopes, et Libyes multo plures erant quadrigis, et equitibus, et multitudine nimia? Quos, cum Domino credidisses, tradidit in manu tua. 014 2CH 016 009 Oculi enim Domini contemplantur universam terram, et præbent fortitudinem his, qui corde perfecto credunt in eum. Stulte igitur egisti, et propter hoc ex præsenti tempore adversum te bella consurgent. 014 2CH 016 010 Iratusque Asa adversus Videntem, iussit eum mitti in nervum: valde quippe super hoc fuerat indignatus: et interfecit de populo in tempore illo plurimos. 014 2CH 016 011 Opera autem Asa prima et novissima scripta sunt in Libro regum Iuda et Israel. 014 2CH 016 012 Ægrotavit etiam Asa anno trigesimo nono regni sui, dolore pedum vehementissimo, et nec in infirmitate sua quæsivit Dominum, sed magis in medicorum arte confisus est. 014 2CH 016 013 Dormivitque cum patribus suis: et mortuus est anno quadragesimo primo regni sui. 014 2CH 016 014 Et sepelierunt eum in sepulchro suo quod foderat sibi in Civitate David: posueruntque eum super lectum suum plenum aromatibus et unguentibus meretriciis, quæ erant pigmentariorum arte confecta, et combusserunt super eum ambitione nimia. 014 2CH 017 001 Regnavit autem Iosaphat filius eius pro eo, et invaluit contra Israel. 014 2CH 017 002 Constituitque militum numeros in cunctis urbibus Iuda, quæ erant vallatæ muris. Præsidiaque disposuit in terra Iuda, et in civitatibus Ephraim, quas ceperat Asa pater eius. 014 2CH 017 003 Et fuit Dominus cum Iosaphat, quia ambulavit in viis David patris sui primis: et non speravit in Baalim, 014 2CH 017 004 sed in Deo patris sui, et perrexit in præceptis illius et non iuxta peccata Israel. 014 2CH 017 005 Confirmavitque Dominus regnum in manu eius, et dedit omnis Iuda munera Iosaphat: factæque sunt ei infinitæ divitiæ, et multa gloria. 014 2CH 017 006 Cumque sumpsisset cor eius audaciam propter vias Domini, etiam excelsa et lucos de Iuda abstulit. 014 2CH 017 007 Tertio autem anno regni sui misit de principibus suis Benhail, et Obdiam, et Zachariam, et Nathanael, et Michæam ut docerent in civitatibus Iuda: 014 2CH 017 008 et cum eis Levitas Semeiam, et Nathaniam, et Zabadiam, Asael quoque, et Semiramoth, et Ionathan, Adoniamque et Thobiam, et Thobadoniam Levitas, et cum eis Elisama, et Ioran Sacerdotes, 014 2CH 017 009 docebantque populum in Iuda, habentes librum legis Domini, et circuibant cunctas urbes Iuda, atque erudiebant populum. 014 2CH 017 010 Itaque factus est pavor Domini super omnia regna terrarum, quæ erant per gyrum Iuda, nec audebant bellare contra Iosaphat. 014 2CH 017 011 Sed et Philisthæi Iosaphat munera deferebant, et vectigal argenti, Arabes quoque adducebant pecora, arietum septem millia septingenta, et hircorum totidem. 014 2CH 017 012 Crevit ergo Iosaphat, et magnificatus est usque in sublime: atque ædificavit in Iuda domos ad instar turrium, urbesque muratas. 014 2CH 017 013 Et multa opera paravit in urbibus Iuda: viri quoque bellatores, et robusti erant in Ierusalem, 014 2CH 017 014 quorum iste numerus per domos atque familias singulorum: In Iuda principes exercitus, Ednas dux, et cum eo robustissimi viri trecenta millia. 014 2CH 017 015 Post hunc Iohanan princeps, et cum eo ducenta octoginta millia. 014 2CH 017 016 Post istum quoque Amasias filius Zechri, consecratus Domino, et cum eo ducenta millia virorum fortium. 014 2CH 017 017 Hunc sequebatur robustus ad prælia Eliada, et cum eo tenentium arcum et clypeum ducenta millia. 014 2CH 017 018 Post istum etiam Iozabad, et cum eo centum octoginta millia expeditorum militum. 014 2CH 017 019 Hi omnes erant ad manum regis, exceptis aliis, quos posuerat in urbibus muratis, in universo Iuda. 014 2CH 018 001 Fuit ergo Iosaphat dives et inclytus multum, et affinitate coniunctus est Achab. 014 2CH 018 002 Descenditque post annos ad eum in Samariam: ad cuius adventum mactavit Achab arietes, et boves plurimos ipsi, et populo qui venerat cum eo: persuasitque illi ut ascenderet in Ramoth Galaad. 014 2CH 018 003 Dixitque Achab rex Israel ad Iosaphat regem Iuda: Veni mecum in Ramoth Galaad. Cui ille respondit: Ut ego, et tu: sicut populus tuus, sic et populus meus: tecumque erimus in bello. 014 2CH 018 004 Dixitque Iosaphat ad regem Israel: Consule obsecro impræsentiarum sermonem Domini. 014 2CH 018 005 Congregavit igitur rex Israel prophetarum quadringentos viros, et dixit ad eos: In Ramoth Galaad ad bellandum ire debemus an quiescere? At illi, Ascende, inquiunt, et tradet Deus in manu regis. 014 2CH 018 006 Dixitque Iosaphat: Numquid non est hic prophetes Domini, ut ab illo etiam requiramus? 014 2CH 018 007 Et ait rex Israel ad Iosaphat: Est vir unus, a quo possumus quærere Domini voluntatem: sed ego odi eum, quia non prophetat mihi bonum, sed malum omni tempore: est autem Michæas filius Iemla. Dixitque Iosaphat: Ne loquaris rex hoc modo. 014 2CH 018 008 Vocavit ergo rex Israel unum de eunuchis, et dixit ei: Voca cito Michæam filium Iemla. 014 2CH 018 009 Porro rex Israel, et Iosaphat rex Iuda uterque sedebant in solio suo, vestiti cultu regio: sedebant autem in area iuxta portam Samariæ, omnesque prophetæ vaticinabantur coram eis. 014 2CH 018 010 Sedecias vero filius Chanaana fecit sibi cornua ferrea, et ait: Hæc dicit Dominus: His ventilabis Syriam, donec conteras eam. 014 2CH 018 011 Omnesque prophetæ similiter prophetabant, atque dicebant: Ascende in Ramoth Galaad, et prosperaberis, et tradet eos Dominus in manu regis. 014 2CH 018 012 Nuntius autem, qui ierat ad vocandum Michæam, ait illi: En verba omnium prophetarum uno ore bona regi annunciant: quæso ergo te ut et sermo tuus ab eis non dissentiat, loquarisque prospera. 014 2CH 018 013 Cui respondit Michæas: Vivit Dominus, quia quodcumque dixerit mihi Deus meus, hoc loquar. 014 2CH 018 014 Venit ergo ad regem. Cui rex ait: Michæa, ire debemus in Ramoth Galaad ad bellandum, an quiescere? Cui ille respondit: Ascendite: cuncta enim prospera evenient, et tradentur hostes in manus vestras. 014 2CH 018 015 Dixitque rex: Iterum, atque iterum te adiuro, ut mihi non loquaris, nisi quod verum est in nomine Domini. 014 2CH 018 016 At ille ait: Vidi universum Israel dispersum in montibus, sicut oves absque pastore: et dixit Dominus: Non habent isti dominos: revertatur unusquisque in domum suam in pace. 014 2CH 018 017 Et ait rex Israel ad Iosaphat: Nonne dixi tibi, quod non prophetaret iste mihi quidquam boni, sed ea, quæ mala sunt? 014 2CH 018 018 At ille, Idcirco, ait, audite verbum Domini: Vidi Dominum sedentem in solio suo, et omnem exercitum cæli assistentem ei a dextris et a sinistris. 014 2CH 018 019 Et dixit Dominus: Quis decipiet Achab regem Israel ut ascendat et corruat in Ramoth Galaad? Cumque diceret unus hoc modo, et alter alio: 014 2CH 018 020 processit spiritus, et stetit coram Domino, et ait: Ego decipiam eum. Cui Dominus, In quo, inquit, decipies? 014 2CH 018 021 At ille respondit: Egrediar, et ero spiritus mendax in ore omnium prophetarum eius. Dixitque Dominus: Decipies, et prævalebis: egredere, et fac ita. 014 2CH 018 022 Nunc igitur, ecce Dominus dedit spiritum mendacii in ore omnium prophetarum tuorum, et Dominus locutus est de te mala. 014 2CH 018 023 Accessit autem Sedecias filius Chanaana, et percussit Michææ maxillam, et ait: Per quam viam transivit Spiritus Domini a me, ut loqueretur tibi? 014 2CH 018 024 Dixitque Michæas: Tu ipse videbis in die illo, quando ingressus fueris cubiculum de cubiculo ut abscondaris. 014 2CH 018 025 Præcepit autem rex Israel, dicens: Tollite Michæam, et ducite eum ad Amon principem civitatis, et ad Ioas filium Amelech. 014 2CH 018 026 Et dicetis: Hæc dicit rex: Mittite hunc in carcerem, et date ei panis modicum, et aquæ pauxillum, donec revertar in pace. 014 2CH 018 027 Dixitque Michæas: Si reversus fueris in pace, non est locutus Dominus in me. Et ait: Audite omnes populi. 014 2CH 018 028 Igitur ascenderunt rex Israel et Iosaphat rex Iuda in Ramoth Galaad. 014 2CH 018 029 Dixitque rex Israel ad Iosaphat: Mutabo habitum, et sic ad pugnam vadam, tu autem induere vestibus tuis. Mutatoque rex Israel habitu, venit ad bellum. 014 2CH 018 030 Rex autem Syriæ præceperat ducibus equitatus sui, dicens: Ne pugnetis contra minimum, aut contra maximum, nisi contra solum regem Israel. 014 2CH 018 031 Itaque cum vidissent principes equitatus Iosaphat, dixerunt: Rex Israel est iste. Et circumdederunt eum dimicantes: at ille clamavit ad Dominum, et auxiliatus est ei, atque avertit eos ab illo. 014 2CH 018 032 Cum enim vidissent duces equitatus, quod non esset rex Israel, reliquerunt eum. 014 2CH 018 033 Accidit autem ut unus e populo sagittam in incertum iaceret, et percuteret regem Israel inter cervicem et scapulas, at ille aurigæ suo ait: Converte manum tuam, et educ me de acie, quia vulneratus sum. 014 2CH 018 034 Et finita est pugna in die illo: porro rex Israel stabat in curru suo contra Syros usque ad vesperam, et mortuus est occidente sole. 014 2CH 019 001 Reversus est autem Iosaphat rex Iuda in domum suam pacifice in Ierusalem. 014 2CH 019 002 Cui occurrit Iehu filius Henani Videns, et ait ad eum: Impio præbes auxilium, et his qui oderunt Dominum amicitia iungeris, et idcirco iram quidem Domini merebaris: 014 2CH 019 003 sed bona opera inventa sunt in te, eo quod abstuleris lucos de terra Iuda, et præparaveris cor tuum ut requireres Dominum Deum patrum tuorum. 014 2CH 019 004 Habitavit ergo Iosaphat in Ierusalem: rursumque egressus est ad populum de Bersabee usque ad montem Ephraim, et revocavit eos ad Dominum Deum patrum suorum. 014 2CH 019 005 Constituitque iudices terræ in cunctis civitatibus Iuda munitis per singula loca, 014 2CH 019 006 et præcipiens iudicibus, Videte, ait, quid faciatis: non enim hominis exercetis iudicium, sed Domini: et quodcumque iudicaveritis, in vos redundabit. 014 2CH 019 007 Sit timor Domini vobiscum, et cum diligentia cuncta facite: non est enim apud Dominum Deum nostrum iniquitas, nec personarum acceptio, nec cupido munerum. 014 2CH 019 008 In Ierusalem quoque constituit Iosaphat Levitas, et Sacerdotes, et principes familiarum ex Israel, ut iudicium et causam Domini iudicarent habitatoribus eius. 014 2CH 019 009 Præcepitque eis, dicens: Sic agetis in timore Domini fideliter et corde perfecto. 014 2CH 019 010 Omnem causam, quæ venerit ad vos fratrum vestrorum, qui habitant in urbibus suis inter cognationem et cognationem, ubicumque quæstio est de lege, de mandato, de ceremoniis, de iustificationibus: ostendite eis, ut non peccent in Dominum, et ne veniat ira super vos et super fratres vestros: sic ergo agentes non peccabitis. 014 2CH 019 011 Amarias autem sacerdos et pontifex vester, in his, quæ ad Deum pertinent, præsidebit: porro Zabadias filius Ismahel, qui est dux in domo Iuda, super ea opera erit, quæ ad regis officium pertinent: habetisque magistros Levitas coram vobis, confortamini, et agite diligenter, et erit Dominus vobiscum in bonis. 014 2CH 020 001 Post hæc congregati sunt filii Moab, et filii Ammon, et cum eis de Ammonitis ad Iosaphat ut pugnarent contra eum. 014 2CH 020 002 Veneruntque nuncii, et indicaverunt Iosaphat, dicentes: Venit contra te multitudo magna de his locis, quæ trans mare sunt, et de Syria, et ecce consistunt in Asasonthamar, quæ est Engaddi. 014 2CH 020 003 Iosaphat autem timore perterritus, totum se contulit ad rogandum Dominum, et prædicavit ieiunium universo Iuda. 014 2CH 020 004 Congregatusque est Iudas ad deprecandum Dominum: sed et omnes de urbibus suis venerunt ad obsecrandum eum. 014 2CH 020 005 Cumque stetisset Iosaphat in medio cœtu Iuda, et Ierusalem, in domo Domini ante atrium novum, 014 2CH 020 006 ait: Domine Deus patrum nostrorum, tu es Deus in cælo, et dominaris cunctis regnis Gentium, in manu tua est fortitudo et potentia, nec quisquam tibi potest resistere. 014 2CH 020 007 Nonne tu Deus noster interfecisti omnes habitatores terræ huius coram populo tuo Israel, et dedisti eam semini Abraham amici tui in sempiternum? 014 2CH 020 008 Habitaveruntque in ea, et extruxerunt in illa Sanctuarium nomini tuo, dicentes: 014 2CH 020 009 Si irruerint super nos mala, gladius iudicii, pestilentia, et fames, stabimus coram domo hac in conspectu tuo, in qua invocatum est nomen tuum: et clamabimus ad te in tribulationibus nostris, et exaudies, salvosque facies. 014 2CH 020 010 Nunc igitur ecce filii Ammon, et Moab, et mons Seir, per quos non concessisti Israel ut transirent quando egrediebantur de Ægypto, sed declinaverunt ab eis, et non interfecerunt illos: 014 2CH 020 011 econtrario agunt, et nituntur eiicere nos de possessione, quam tradidisti nobis. 014 2CH 020 012 Deus noster, ergo non iudicabis eos? In nobis quidem non est tanta fortitudo, ut possimus huic multitudini resistere, quæ irruit super nos. Sed cum ignoremus quid agere debeamus, hoc solum habemus residui, ut oculos nostros dirigamus ad te. 014 2CH 020 013 Omnis vero Iuda stabat coram Domino cum parvulis, et uxoribus, et liberis suis. 014 2CH 020 014 Erat autem Iahaziel filius Zachariæ, filii Banaiæ, filii Iehiel, filii Mathaniæ, Levites de filiis Asaph, super quem factus est Spiritus Domini in medio turbæ, 014 2CH 020 015 et ait: Attendite omnis Iuda, et qui habitatis Ierusalem, et tu rex Iosaphat: Hæc dicit Dominus vobis: Nolite timere, nec paveatis hanc multitudinem: non est enim vestra pugna, sed Dei. 014 2CH 020 016 Cras descendetis contra eos: ascensuri enim sunt per clivum nomine Sis, et invenietis illos in summitate torrentis, qui est contra solitudinem Ieruel. 014 2CH 020 017 Non eritis vos qui dimicabitis, sed tantummodo confidenter state, et videbitis auxilium Domini super vos, o Iuda, et Ierusalem: nolite timere, nec paveatis: cras egrediemini contra eos, et Dominus erit vobiscum. 014 2CH 020 018 Iosaphat ergo, et Iuda, et omnes habitatores Ierusalem ceciderunt proni in terram coram Domino, et adoraverunt eum. 014 2CH 020 019 Porro Levitæ de filiis Caath, et de filiis Core laudabant Dominum Deum Israel voce magna, in excelsum. 014 2CH 020 020 Cumque mane surrexissent, egressi sunt per desertum Thecue: profectisque eis, stans Iosaphat in medio eorum, dixit: Audite me viri Iuda, et omnes habitatores Ierusalem: credite in Domino Deo vestro, et securi eritis: credite prophetis eius, et cuncta evenient prospera. 014 2CH 020 021 Deditque consilium populo, et statuit cantores Domini, ut laudarent eum in turmis suis, et antecederent exercitum, ac voce consona dicerent: Confitemini Domino, quoniam in æternum misericordia eius. 014 2CH 020 022 Cumque cœpissent laudes canere, vertit Dominus insidias eorum in semetipsos, filiorum scilicet Ammon, et Moab, et montis Seir, qui egressi fuerant ut pugnarent contra Iudam, et percussi sunt. 014 2CH 020 023 Namque filii Ammon, et Moab consurrexerunt adversum habitatores montis Seir, ut interficerent et delerent eos: cumque hoc opere perpetrassent, etiam in semetipsos versi, mutuis concidere vulneribus. 014 2CH 020 024 Porro Iuda cum venisset ad speculam, quæ respicit solitudinem, vidit procul omnem late regionem plenam cadaveribus, nec superesse quemquam, qui necem potuisset evadere. 014 2CH 020 025 Venit ergo Iosaphat, et omnis populus cum eo ad detrahenda spolia mortuorum: inveneruntque inter cadavera variam supellectilem, vestes quoque, et vasa pretiosissima, et diripuerunt ita ut omnia portare non possent, nec per tres dies spolia auferre præ prædæ magnitudine. 014 2CH 020 026 Die autem quarto congregati sunt in Valle Benedictionis: etenim quoniam ibi benedixerant Domino, vocaverunt locum illum Vallis Benedictionis usque in præsentem diem. 014 2CH 020 027 Reversusque est omnis vir Iuda, et habitatores Ierusalem, et Iosaphat ante eos in Ierusalem cum lætitia magna, eo quod dedisset eis Dominus gaudium de inimicis suis. 014 2CH 020 028 Ingressique sunt in Ierusalem cum psalteriis, et citharis, et tubis in domum Domini. 014 2CH 020 029 Irruit autem pavor Domini super universa regna terrarum cum audissent quod pugnasset Dominus contra inimicos Israel. 014 2CH 020 030 Quievitque regnum Iosaphat, et præbuit ei Deus pacem per circuitum. 014 2CH 020 031 Regnavit igitur Iosaphat super Iudam, et erat triginta quinque annorum cum regnare cœpisset: viginti autem et quinque annis regnavit in Ierusalem, et nomen matris eius Azuba filia Selahi. 014 2CH 020 032 Et ambulavit in via patris suis Asa, nec declinavit ab ea, faciens quæ placita erant coram Domino. 014 2CH 020 033 Verumtamen excelsa non abstulit, et adhuc populus non direxerat cor suum ad Dominum Deum patrum suorum. 014 2CH 020 034 Reliqua autem gestorum Iosaphat priorum et novissimorum scripta sunt in verbis Iehu filii Hanani, quæ digessit in Libros regum Israel. 014 2CH 020 035 Post hæc iniit amicitias Iosaphat rex Iuda cum Ochozia rege Israel, cuius opera fuerunt impiissima. 014 2CH 020 036 Et particeps fuit ut facerent naves, quæ irent in Tharsis: feceruntque classem in Asiongaber. 014 2CH 020 037 Prophetavit autem Eliezer filius Dodau de Maresa ad Iosaphat, dicens: Quia habuisti fœdus cum Ochozia, percussit Dominus opera tua, contritæque sunt naves, nec potuerunt ire in Tharsis. 014 2CH 021 001 Dormivit autem Iosaphat cum patribus suis, et sepultus est cum eis in Civitate David: regnavitque Ioram filius eius pro eo. 014 2CH 021 002 Qui habuit fratres filios Iosaphat, Azariam, et Iahiel, et Zachariam, et Azariam, et Michael, et Saphatiam. Omnes hi, filii Iosaphat regis Iuda. 014 2CH 021 003 Deditque eis pater suus multa munera argenti, et auri, et pensitationes, cum civitatibus munitissimis in Iuda: regnum autem tradidit Ioram, eo quod esset primogenitus. 014 2CH 021 004 Surrexit ergo Ioram super regnum patris sui: cumque se confirmasset, occidit omnes fratres suos gladio, et quosdam de principibus Israel. 014 2CH 021 005 Triginta duorum annorum erat Ioram cum regnare cœpisset: et octo annis regnavit in Ierusalem. 014 2CH 021 006 Ambulavitque in viis regum Israel, sicut egerat domus Achab: filia quippe Achab erat uxor eius, et fecit malum in conspectu Domini. 014 2CH 021 007 Noluit autem Dominus disperdere domum David propter pactum, quod inierat cum eo: et quia promiserat ut daret ei lucernam, et filiis eius omni tempore. 014 2CH 021 008 In diebus illis rebellavit Edom, ne esset subditus Iudæ, et constituit sibi regem. 014 2CH 021 009 Cumque transisset Ioram cum principibus suis, et cuncto equitatu, qui erat secum, surrexit nocte, et percussit Edom qui se circumdederat, et omnes duces equitatus eius. 014 2CH 021 010 Attamen rebellavit Edom, ne esset sub ditione Iuda usque ad hanc diem: eo tempore et Lobna recessit ne esset sub manu illius. Dereliquerat enim Dominum Deum patrum suorum: 014 2CH 021 011 insuper et excelsa fabricatus est in urbibus Iuda, et fornicari fecit habitatores Ierusalem, et prævaricari Iudam. 014 2CH 021 012 Allatæ sunt autem ei litteræ ab Elia propheta, in quibus scriptum erat: Hæc dicit Dominus Deus David patris tui: Quoniam non ambulasti in viis Iosaphat patris tui, et in viis Asa regis Iuda, 014 2CH 021 013 sed incessisti per iter regum Israel, et fornicari fecisti Iudam, et habitatores Ierusalem, imitatus fornicationem domus Achab, insuper et fratres tuos domum patris tui, meliores te occidisti: 014 2CH 021 014 ecce Dominus percutiet te plaga magna cum populo tuo, et filiis, et uxoribus tuis, universaque substantia tua. 014 2CH 021 015 Tu autem ægrotabis pessimo languore uteri tui, donec egrediantur vitalia tua paulatim per singulos dies. 014 2CH 021 016 Suscitavit ergo Dominus contra Ioram spiritum Philisthinorum, et Arabum, qui confines sunt Æthiopibus. 014 2CH 021 017 Et ascenderunt in Terram Iuda, et vastaverunt eam, diripueruntue cunctam substantiam, quæ inventa est in domo regis, insuper et filios eius, et uxores: nec remansit ei filius, nisi Ioachaz, qui minimus natu erat. 014 2CH 021 018 Et super hæc omnia percussit eum Dominus alvi languore insanabili. 014 2CH 021 019 Cumque diei succederet dies, et temporum spatia volverentur, duorum annorum expletus est circulus: et sic longa consumptus tabe, ita ut egereret etiam viscera sua, languore pariter, et vita caruit. Mortuusque est in infirmitate pessima, et non fecit ei populus secundum morem combustionis, exequias, sicut fecerat maioribus eius. 014 2CH 021 020 Triginta duorum annorum fuit, cum regnare cœpisset, et octo annis regnavit in Ierusalem. Ambulavitque non recte, et sepelierunt eum in Civitate David: verumtamen non in sepulchro regum. 014 2CH 022 001 Constituerunt autem habitatores Ierusalem Ochoziam filium eius minimum, regem pro eo: omnes enim maiores natu, qui ante eum fuerant, interfecerant latrones Arabum, qui irruerant in castra: regnavitque Ochozias filius Ioram regis Iuda. 014 2CH 022 002 Quadraginta duorum annorum erat Ochozias cum regnare cœpisset, et uno anno regnavit in Ierusalem, et nomen matris eius Athalia filia Amri. 014 2CH 022 003 Sed et ipse ingressus est per vias domus Achab: mater enim eius impulit eum ut impie ageret. 014 2CH 022 004 Fecit igitur malum in conspectu Domini, sicut domus Achab: ipsi enim fuerunt ei consiliarii post mortem patris sui, in interitum eius. 014 2CH 022 005 Ambulavitque in consiliis eorum. Et perrexit cum Ioram filio Achab rege Israel, in bellum contra Hazael regem Syriæ in Ramoth Galaad: vulneraveruntque Syri Ioram. 014 2CH 022 006 Qui reversus est ut curaretur in Iezrahel: multas enim plagas acceperat in supradicto certamine. Igitur Ochozias filius Ioram rex Iuda, descendit ut inviseret Ioram filium Achab in Iezrahel ægrotantem. 014 2CH 022 007 Voluntatis quippe fuit Dei adversus Ochoziam, ut veniret ad Ioram: et cum venisset, et egrederetur cum eo adversum Iehu filium Namsi, quem unxit Dominus ut deleret domum Achab. 014 2CH 022 008 Cum ergo everteret Iehu domum Achab, invenit principes Iuda, et filios fratrum Ochoziæ, qui ministrabant ei, et interfecit illos. 014 2CH 022 009 Ipsum quoque perquirens Ochoziam, comprehendit latitantem in Samaria: adductumque ad se, occidit, et sepelierunt eum: eo quod esset filius Iosaphat, qui quæsierat Dominum in toto corde suo. Nec erat ultra spes aliqua ut de stirpe quis regnaret Ochoziæ. 014 2CH 022 010 Siquidem Athalia mater eius videns quod mortuus esset filius suus, surrexit, et interfecit omnem stirpem regiam domus Ioram. 014 2CH 022 011 Porro Iosabeth filia regis tulit Ioas filium Ochoziæ, et furata est eum de medio filiorum regis, cum interficerentur: absconditque eum cum nutrice sua in cubiculo lectulorum: Iosabeth autem, quæ absconderat eum, erat filia regis Ioram, uxor Ioiadæ pontificis, soror Ochoziæ, et idcirco Athalia non interfecit eum. 014 2CH 022 012 Fuit ergo cum eis in domo Dei absconditus sex annis, quibus regnavit Athalia super terram. 014 2CH 023 001 Anno autem septimo confortatus Ioiada, assumpsit centuriones, Azariam videlicet filium Ieroham, et Ismahel filium Iohanan, Azariam quoque filium Obed, et Maasiam filium Adaiæ, et Elisaphat filium Zechri: et iniit cum eis fœdus. 014 2CH 023 002 Qui circumeuntes Iudam, congregaverunt Levitas de cunctis urbibus Iuda, et principes familiarum Israel, veneruntque in Ierusalem. 014 2CH 023 003 Iniit ergo omnis multitudo pactum in domo Dei cum rege: dixitque ad eos Ioiada: Ecce filius regis regnabit, sicut locutus est Dominus super filios David. 014 2CH 023 004 Iste est ergo sermo quem facietis: 014 2CH 023 005 Tertia pars vestrum qui veniunt ad Sabbatum, Sacerdotum, et Levitarum, et ianitorum erit in portis: tertia vero pars ad domum regis: et tertia ad portam, quæ appellatur Fundamenti: omne vero reliquum vulgus sit in atriis domus Domini. 014 2CH 023 006 Nec quispiam alius ingrediatur domum Domini, nisi Sacerdotes, et qui ministrant de Levitis: ipsi tantummodo ingrediantur, quia sanctificati sunt: et omne reliquum vulgus observet custodias Domini. 014 2CH 023 007 Levitæ autem circumdent regem, habentes singuli arma sua: (et si quis alius ingressus fuerit templum, interficiatur) sintque cum rege et intrante et egrediente. 014 2CH 023 008 Fecerunt ergo Levitæ, et universus Iuda iuxta omnia, quæ præceperat Ioiada pontifex: et assumpserunt singuli viros qui sub se erant, et veniebant per ordinem Sabbati, cum his qui impleverant sabbatum, et egressuri erant. Siquidem Ioiada pontifex non dimiserat abire turmas, quæ sibi per singulas hebdomadas succedere consueverant. 014 2CH 023 009 Deditque Ioiada sacerdos centurionibus lanceas, clypeosque et peltas regis David, quas consecraverat in domo Domini. 014 2CH 023 010 Constituitque omnem populum tenentium pugiones a parte templi dextra, usque ad partem templi sinistram, coram altari, et templo, per circuitum regis. 014 2CH 023 011 Et eduxerunt filium regis, et imposuerunt ei diadema, et testimonium, dederuntque in manu eius tenendam legem, et constituerunt eum regem: unxit quoque illum Ioiada pontifex, et filii eius: imprecatique sunt ei, atque dixerunt: Vivat rex. 014 2CH 023 012 Quod cum audisset Athalia, vocem scilicet currentium atque laudantium regem, ingressa est ad populum in templum Domini. 014 2CH 023 013 Cumque vidisset regem stantem super gradum in introitu, et principes, turmasque circa eum, omnemque populum terræ gaudentem, atque clangentem tubis, et diversi generis organis concinentem, vocemque laudantium, scidit vestimenta sua, et ait: Insidiæ, insidiæ. 014 2CH 023 014 Egressus autem Ioiada pontifex ad centuriones, et principes exercitus, dixit eis: Educite illam extra septa templi, et interficiatur foris gladio. Præcepitque sacerdos ne occideretur in domo Domini. 014 2CH 023 015 Et imposuerunt cervicibus eius manus: cumque intrasset portam equorum domus regis, interfecerunt eam ibi. 014 2CH 023 016 Pepigit autem Ioiada fœdus inter se, universumque populum, et regem, ut esset populus Domini. 014 2CH 023 017 Itaque ingressus est omnis populus domum Baal, et destruxerunt eam: et altaria ac simulacra illius confregerunt: Mathan quoque sacerdotem Baal interfecerunt ante aras. 014 2CH 023 018 Constituit autem Ioiada præpositos in domo Domini, sub manibus Sacerdotum, et Levitarum, quos distribuit David in domo Domini: ut offerrent holocausta Domino, sicut scriptum est in lege Moysi, in gaudio et canticis, iuxta dispositionem David. 014 2CH 023 019 Constituit quoque ianitores in portis domus Domini, ut non ingrederetur eam immundus in omni re. 014 2CH 023 020 Assumpsitque centuriones, et fortissimos viros ac principes populi, et omne vulgus terræ, et fecerunt descendere regem de domo Domini, et introire per medium portæ superioris in domum regis, et collocaverunt eum in solio regali. 014 2CH 023 021 Lætatusque est omnis populus terræ, et urbs quievit: porro Athalia interfecta est gladio. 014 2CH 024 001 Septem annorum erat Ioas cum regnare cœpisset: et quadraginta annis regnavit in Ierusalem, nomen matris eius Sebia de Bersabee. 014 2CH 024 002 Fecitque quod bonum est coram Domino cunctis diebus Ioiadæ sacerdotis. 014 2CH 024 003 Accepit autem ei Ioiada uxores duas, e quibus genuit filios et filias. 014 2CH 024 004 Post quæ placuit Ioas ut instauraret domum Domini. 014 2CH 024 005 Congregavitque Sacerdotes, et Levitas, et dixit eis: Egredimini ad civitates Iuda, et colligite de universo Israel pecuniam ad sartatecta templi Dei vestri, per singulos annos, festinatoque hoc facite: porro Levitæ egere negligentius. 014 2CH 024 006 Vocavitque rex Ioiadam principem, et dixit ei: Quare tibi non fuit curæ, ut cogeres Levitas inferre de Iuda et de Ierusalem pecuniam, quæ constituta est a Moyse servo Domini, ut inferret eam omnis multitudo Israel in tabernaculum testimonii? 014 2CH 024 007 Athalia enim impiissima, et filii eius destruxerunt domum Dei, et de universis, quæ sanctificata fuerant in templo Domini, ornaverunt fanum Baalim. 014 2CH 024 008 Præcepit ergo rex, et fecerunt arcam: posueruntque eam iuxta portam domus Domini forinsecus. 014 2CH 024 009 Et prædicatum est in Iuda et Ierusalem ut deferrent singuli pretium Domino, quod constituit Moyses servus Dei super omnem Israel in deserto. 014 2CH 024 010 Lætatique sunt cuncti principes, et omnis populus: et ingressi contulerunt in arcam Domini, atque miserunt ita ut impleretur. 014 2CH 024 011 Cumque tempus esset ut deferrent arcam coram rege per manus Levitarum (videbant enim multam pecuniam) ingrediebatur scriba regis, et quem primus sacerdos constituerat: effundebantque pecuniam quæ erat in arca: porro arcam reportabant ad locum suum: sicque faciebant per singulos dies, et congregata est infinita pecunia. 014 2CH 024 012 Quam dederunt rex et Ioiada his, qui præerant operibus domus Domini: at illi conducebant ex ea cæsores lapidum, et artifices operum singulorum ut instaurarent domum Domini: fabros quoque ferri et æris, ut quod cadere cœperat, fulciretur. 014 2CH 024 013 Egeruntque hi qui operabantur industrie, et obducebatur parietum cicatrix per manus eorum, ac suscitaverunt domum Domini in statum pristinum, et firmiter eam stare fecerunt. 014 2CH 024 014 Cumque complessent omnia opera, detulerunt coram rege, et Ioiada reliquam partem pecuniæ: de qua facta sunt vasa templi in ministerium, et ad holocausta, phialæ quoque, et cetera vasa aurea et argentea: offerebantur holocausta in domo Domini iugiter cunctis diebus Ioiadæ. 014 2CH 024 015 Senuit autem Ioiada plenus dierum, et mortuus est cum esset centum triginta annorum. 014 2CH 024 016 Sepelieruntque eum in civitate David cum regibus, eo quod fecisset bonum cum Israel, et cum domo eius. 014 2CH 024 017 Postquam autem obiit Ioiada, ingressi sunt principes Iuda, et adoraverunt regem, qui delinitus obsequiis eorum, acquievit eis. 014 2CH 024 018 Et dereliquerunt templum Domini Dei patrum suorum, servieruntque lucis et sculptilibus, et facta est ira contra Iudam, et Ierusalem propter hoc peccatum. 014 2CH 024 019 Mittebatque eis prophetas ut reverterentur ad Dominum, quos protestantes, illi audire nolebant. 014 2CH 024 020 Spiritus itaque Dei induit Zachariam filium Ioiadæ sacerdotem, et stetit in conspectu populi, et dixit eis: Hæc dicit Dominus Deus: Quare transgredimini præceptum Domini, quod vobis non proderit, et dereliquistis Dominum ut derelinqueret vos? 014 2CH 024 021 Qui congregati adversus eum, miserunt lapides iuxta regis imperium in atrio domus Domini. 014 2CH 024 022 Et non est recordatus Ioas rex misericordiæ, quam fecerat Ioiada pater illius secum, sed interfecit filium eius. Qui cum moreretur, ait: Videat Dominus, et requirat. 014 2CH 024 023 Cumque evolutus esset annus, ascendit contra eum exercitus Syriæ: venitque in Iudam et Ierusalem, et interfecit cunctos principes populi, atque universam prædam miserunt regi in Damascum. 014 2CH 024 024 Et certe cum permodicus venisset numerus Syrorum, tradidit Dominus in manibus eorum infinitam multitudinem, eo quod dereliquissent Dominum Deum patrum suorum: in Ioas quoque ignominiosa exercuere iudicia. 014 2CH 024 025 Et abeuntes dimiserunt eum in languoribus magnis: surrexerunt autem contra eum servi sui in ultionem sanguinis filii Ioiadæ sacerdotis, et occiderunt eum in lectulo suo, et mortuus est: sepelieruntque eum in Civitate David, sed non in sepulchris regum. 014 2CH 024 026 Insidiati vero sunt ei Zabad filius Semmaath Ammanitidis, et Iozabad filius Semarith Moabitidis. 014 2CH 024 027 Porro filii eius, ac summa pecuniæ, quæ adunata fuerat sub eo, et instauratio domus Dei scripta sunt diligentius in Libro regum: regnavit autem Amasias filius eius pro eo. 014 2CH 025 001 Vigintiquinque annorum erat Amasias cum regnare cœpisset, et vigintinovem annis regnavit in Ierusalem, nomen matris eius Ioadan de Ierusalem. 014 2CH 025 002 Fecitque bonum in conspectu Domini: verumtamen non in corde perfecto. 014 2CH 025 003 Cumque roboratum sibi videret imperium, iugulavit servos, qui occiderant regem patrem suum, 014 2CH 025 004 sed filios eorum non interfecit sicut scriptum est in Libro legis Moysi, ubi præcepit Dominus, dicens: Non occidentur patres pro filiis, neque filii pro patribus suis, sed unusquisque in suo peccato morietur. 014 2CH 025 005 Congregavit igitur Amasias Iudam, et constituit eos per familias, tribunosque et centuriones in universo Iuda, et Beniamin: et recensuit a viginti annis supra, invenitque trecenta millia iuvenum, qui egrederentur ad pugnam, et tenerent hastam et clypeum: 014 2CH 025 006 Mercede quoque conduxit de Israel centum millia robustorum, centum talentis argenti. 014 2CH 025 007 Venit autem homo Dei ad illum, et ait: O rex, ne egrediatur tecum exercitus Israel: non est enim Dominus cum Israel, et cunctis filiis Ephraim: 014 2CH 025 008 quod si putas in robore exercitus bella consistere, superari te faciet Deus ab hostibus: Dei quippe est et adiuvare, et in fugam convertere. 014 2CH 025 009 Dixitque Amasias ad hominem Dei: Quid ergo fiet de centum talentis, quæ dedi militibus Israel? Et respondit ei homo Dei: Habet Dominus unde tibi dare possit multo his plura. 014 2CH 025 010 Separavit itaque Amasias exercitum, qui venerat ad eum ex Ephraim, ut reverteretur in locum suum: at illi contra Iudam vehementer irati, reversi sunt in regionem suam. 014 2CH 025 011 Porro Amasias confidenter eduxit populum suum, et abiit in Vallem salinarum, percussitque filios Seir decem millia. 014 2CH 025 012 Et alia decem millia virorum ceperunt filii Iuda, et adduxerunt ad præruptum cuiusdam petræ, præcipitaveruntque eos de summo in præceps, qui universi crepuerunt. 014 2CH 025 013 At ille exercitus, quem remiserat Amasias ne secum iret ad prælium, diffusus est in civitatibus Iuda a Samaria usque ad Bethoron, et interfectis tribus millibus, diripuit prædam magnam. 014 2CH 025 014 Amasias vero post cædem Idumæorum, et allatos deos filiorum Seir, statuit illos in deos sibi, et adorabat eos, et illis adolebat incensum. 014 2CH 025 015 Quam ob rem iratus Dominus contra Amasiam misit ad illum prophetam, qui diceret ei: Cur adorasti deos, qui non liberaverunt populum suum de manu tua? 014 2CH 025 016 Cumque hæc ille loqueretur, respondit ei: Num consiliarius regis es? Quiesce ne interficiam te. Discedensque propheta, Scio, inquit, quod cogitaverit Deus occidere te, quia fecisti hoc malum, et insuper non acquievisti consilio meo. 014 2CH 025 017 Igitur Amasias rex Iuda inito pessimo consilio, misit ad Ioas filium Ioachaz filii Iehu, regem Israel, dicens: Veni, videamus nos mutuo. 014 2CH 025 018 At ille remisit nuncios, dicens: Carduus, qui est in Libano, misit ad cedrum Libani, dicens: Da filiam tuam filio meo uxorem: et ecce bestiæ, quæ erant in silva Libani, transierunt, et conculcaverunt carduum. 014 2CH 025 019 Dixisti: Percussi Edom, et idcirco erigitur cor tuum in superbiam: sede in domo tua, cur malum adversum te provocas, ut cadas et tu, et Iuda tecum? 014 2CH 025 020 Noluit audire Amasias, eo quod Domini esset voluntas ut traderetur in manus hostium propter deos Edom. 014 2CH 025 021 Ascendit igitur Ioas rex Israel, et mutuos sibi præbuere conspectus: Amasias autem rex Iuda erat in Bethsames Iuda: 014 2CH 025 022 corruitque Iuda coram Israel, et fugit in tabernacula sua. 014 2CH 025 023 Porro Amasiam regem Iuda, filium Ioas filii Ioachaz, cepit Ioas rex Israel in Bethsames, et adduxit in Ierusalem: destruxitque murum eius a porta Ephraim usque ad portam anguli quadringentis cubitis. 014 2CH 025 024 Omne quoque aurum, et argentum, et universa vasa, quæ repererat in domo Dei, et apud Obededom in thesauris etiam domus regiæ, necnon et filios obsidum reduxit in Samariam. 014 2CH 025 025 Vixit autem Amasias filius Ioas rex Iuda, postquam mortuus est Ioas filius Ioachaz rex Israel, quindecim annis. 014 2CH 025 026 Reliqua autem sermonum Amasiæ priorum et novissimorum scripta sunt in Libro regum Iuda et Israel. 014 2CH 025 027 Qui postquam recessit a Domino, tetenderunt ei insidias in Ierusalem. Cumque fugisset in Lachis, miserunt, et interfecerunt eum ibi. 014 2CH 025 028 Reportantesque super equos, sepelierunt eum cum patribus suis in Civitate David. 014 2CH 026 001 Omnis autem populus Iuda filium eius Oziam annorum sedecim, constituit regem pro Amasia patre suo. 014 2CH 026 002 Ipse ædificavit Ailath, et restituit eam ditioni Iuda, postquam dormivit rex cum patribus suis. 014 2CH 026 003 Sedecim annorum erat Ozias cum regnare cœpisset, et quinquaginta duobus annis regnavit in Ierusalem, nomen matris eius Iechelia de Ierusalem. 014 2CH 026 004 Fecitque quod erat rectum in oculis Domini iuxta omnia, quæ fecerat Amasias pater eius. 014 2CH 026 005 Et exquisivit Dominum in diebus Zachariæ intelligentis et videntis Deum: cumque requireret Dominum, direxit eum in omnibus. 014 2CH 026 006 Denique egressus est, et pugnavit contra Philisthiim, et destruxit murum Geth, et murum Iabniæ, murumque Azoti: ædificavit quoque oppida in Azoto, et in Philisthiim. 014 2CH 026 007 Et adiuvit eum Deus contra Philisthiim, et contra Arabes, qui habitabant in Gurbaal, et contra Ammonitas. 014 2CH 026 008 Appendebantque Ammonitæ munera Oziæ: et divulgatum est nomen eius usque ad introitum Ægypti propter crebras victorias. 014 2CH 026 009 Ædificavitque Ozias turres in Ierusalem super portam anguli, et super portam vallis, et reliquas in eodem muri latere, firmavitque eas. 014 2CH 026 010 Extruxit etiam turres in solitudine, et effodit cisternas plurimas, eo quod haberet multa pecora tam in campestribus, quam in eremi vastitate: vineas quoque habuit et vinitores in montibus, et in Carmelo: erat quippe homo agriculturæ deditus. 014 2CH 026 011 Fuit autem exercitus bellatorum eius, qui procedebant ad prælia sub manu Iehiel scribæ, Maasiæque doctoris, et sub manu Hananiæ, qui erat de ducibus regis. 014 2CH 026 012 Omnisque numerus principum per familias virorum fortium, duorum millium sexcentorum. 014 2CH 026 013 Et sub eis universus exercitus trecentorum et septem millium quingentorum: qui erant apti ad bella, et pro rege contra adversarios dimicabant. 014 2CH 026 014 Præparavit quoque eis Ozias, id est, cuncto exercitui, clypeos, et hastas, et galeas, et loricas, arcusque et fundas ad iaciendos lapides. 014 2CH 026 015 Et fecit in Ierusalem diversi generis machinas, quas in turribus collocavit, et in angulis murorum ut mitterent sagittas, et saxa grandia: egressumque est nomen eius procul, eo quod auxiliaretur ei Dominus, et corroborasset illum. 014 2CH 026 016 Sed cum roboratus esset, elevatum est cor eius in interitum suum, et neglexit Dominum Deum suum: ingressusque templum Domini, adolere voluit incensum super altare thymiamatis. 014 2CH 026 017 Statimque ingressus post eum Azarias sacerdos, et cum eo Sacerdotes Domini octoginta, viri fortissimi, 014 2CH 026 018 restiterunt regi, atque dixerunt: Non est tui officii Ozia ut adoleas incensum Domino, sed Sacerdotum, hoc est, filiorum Aaron, qui consecrati sunt ad huiuscemodi ministerium: egredere de sanctuario, ne contempseris: quia non reputabitur tibi in gloriam hoc a Domino Deo. 014 2CH 026 019 Iratusque Ozias, tenens in manu thuribulum ut adoleret incensum, minabatur Sacerdotibus. Statimque orta est lepra in fronte eius coram Sacerdotibus, in domo Domini super altare thymiamatis. 014 2CH 026 020 Cumque respexisset eum Azarias pontifex, et omnes reliqui Sacerdotes, viderunt lepram in fronte eius, et festinato expulerunt eum. Sed et ipse perterritus, acceleravit egredi, eo quod sensisset illico plagam Domini. 014 2CH 026 021 Fuit igitur Ozias rex leprosus usque ad diem mortis suæ, et habitavit in domo separata plenus lepra, ob quam eiectus fuerat de domo Domini. Porro Ioatham filius eius rexit domum regis, et iudicabat populum terræ. 014 2CH 026 022 Reliqua autem sermonum Oziæ priorum et novissimorum scripsit Isaias filius Amos, propheta. 014 2CH 026 023 Dormivitque Ozias cum patribus suis, et sepelierunt eum in agro regalium sepulchrorum, eo quod esset leprosus: regnavitque Ioatham filius eius pro eo. 014 2CH 027 001 Vigintiquinque annorum erat Ioatham cum regnare cœpisset, et sedecim annis regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Ierusa filia Sadoc. 014 2CH 027 002 Fecitque quod rectum erat coram Domino iuxta omnia quæ fecerat Ozias pater suus, excepto quod non est ingressus templum Domini, et adhuc populus delinquebat. 014 2CH 027 003 Ipse ædificavit portam domus Domini excelsam, et in muro Ophel multa construxit. 014 2CH 027 004 Urbes quoque ædificavit in montibus Iuda, et in saltibus castella, et turres. 014 2CH 027 005 Ipse pugnavit contra regem filiorum Ammon, et vicit eos, dederuntque ei filii Ammon in tempore illo centum talenta argenti, et decem millia coros tritici, ac totidem coros hordei: hæc ei præbuerunt filii Ammon in anno secundo et tertio. 014 2CH 027 006 Corroboratusque est Ioatham eo quod direxisset vias suas coram Domino Deo suo. 014 2CH 027 007 Reliqua autem sermonum Ioatham, et omnes pugnæ eius, et opera, scripta sunt in Libro regum Israel et Iuda. 014 2CH 027 008 Vigintiquinque annorum erat cum regnare cœpisset, et sedecim annis regnavit in Ierusalem. 014 2CH 027 009 Dormivitque Ioatham cum patribus suis, et sepelierunt eum in Civitate David: et regnavit Achaz filius eius pro eo. 014 2CH 028 001 Viginti annorum erat Achaz cum regnare cœpisset: et sedecim annis regnavit in Ierusalem: non fecit rectum in conspectu Domini sicut David pater eius: 014 2CH 028 002 sed ambulavit in viis regum Israel, insuper et statuas fudit Baalim. 014 2CH 028 003 Ipse est, qui adolevit incensum in Valle Benennom, et lustravit filios suos in igne iuxta ritum gentium, quas interfecit Dominus in adventu filiorum Israel. 014 2CH 028 004 Sacrificabat quoque, et thymiama succendebat in excelsis, et in collibus, et sub omni ligno frondoso. 014 2CH 028 005 Tradiditque eum Dominus Deus eius in manu regis Syriæ, qui percussit eum, magnamque prædam cepit de eius imperio, et adduxit in Damascum: manibus quoque regis Israel traditus est, et percussus plaga grandi. 014 2CH 028 006 Occiditque Phacee, filius Romeliæ, de Iuda centum viginti millia in die uno, omnes viros bellatores: eo quod reliquissent Dominum Deum patrum suorum. 014 2CH 028 007 Eodem tempore occidit Zechri, vir potens ex Ephraim, Maasiam filium regis, et Ezricam ducem domus eius, Elcanam quoque secundum a rege. 014 2CH 028 008 Ceperuntque filii Israel de fratribus suis ducenta millia mulierum, puerorum, et puellarum, et infinitam prædam: pertuleruntque eam in Samariam. 014 2CH 028 009 Ea tempestate erat ibi propheta Domini, nomine Oded: qui egressus obviam exercitui venienti in Samariam, dixit eis: Ecce iratus Dominus Deus patrum vestrorum contra Iuda, tradidit eos in manibus vestris, et occidistis eos atrociter, ita ut ad cælum pertingeret vestra crudelitas. 014 2CH 028 010 Insuper filios Iuda, et Ierusalem vultis vobis subiicere in servos et ancillas, quod nequaquam facto opus est: peccastis enim super hoc Domino Deo vestro. 014 2CH 028 011 Sed audite consilium meum, et reducite captivos, quos adduxistis de fratribus vestris, quia magnus furor Domini imminet vobis. 014 2CH 028 012 Steterunt itaque viri de principibus filiorum Ephraim, Azarias filius Iohanam, Barachias filius Mosollamoth, Ezechias filius Sellum, et Amasa filius Adali, contra eos, qui veniebant de prælio, 014 2CH 028 013 et dixerunt eis: Non introducetis huc captivos, ne peccemus Domino. Quare vultis adiicere super peccata nostra, et vetera cumulare delicta? Grande quippe peccatum est, et ira furoris Domini imminet super Israel. 014 2CH 028 014 Dimiseruntque viri bellatores prædam, et universa quæ ceperant coram principibus, et omni multitudine. 014 2CH 028 015 Steteruntque viri, quos supra memoravimus, et apprehendentes captivos, omnesque qui nudi erant, vestierunt de spoliis: cumque vestissent eos, et calceassent, et refecissent cibo ac potu, unxissentque propter laborem, et adhibuissent eis curam: quicumque ambulare non poterant, et erant imbecillo corpore, imposuerunt eos iumentis, et adduxerunt Iericho Civitatem Palmarum ad fratres eorum, ipsique reversi sunt in Samariam. 014 2CH 028 016 Tempore illo misit rex Achaz ad regem Assyriorum, postulans auxilium. 014 2CH 028 017 Veneruntque Idumæi, et percusserunt multos ex Iuda, et ceperunt prædam magnam. 014 2CH 028 018 Philisthiim quoque diffusi sunt per urbes campestres, et ad Meridiem Iuda: ceperuntque Bethsames, et Aialon, et Gaderoth, Socho quoque, et Thamnan, et Gamzo, cum viculis suis, et habitaverunt in eis. 014 2CH 028 019 Humiliaverat enim Dominus Iudam propter Achaz regem Iuda, eo quod nudasset eum auxilio, et contemptui habuisset Dominum. 014 2CH 028 020 Adduxitque contra eum Thelgathphalnasar regem Assyriorum, qui et afflixit eum, et nullo resistente vastavit. 014 2CH 028 021 Igitur Achaz spoliata domo Domini, et domo regum, ac principum, dedit regi Assyriorum munera, et tamen nihil ei profuit. 014 2CH 028 022 Insuper et tempore angustiæ suæ auxit contemptum in Dominum, ipse per se rex Achaz, 014 2CH 028 023 immolavit diis Damasci victimas percussoribus suis, et dixit: dii regum Syriæ auxiliantur eis, quos ego placabo hostiis, et aderunt mihi, cum econtrario ipsi fuerint ruinæ ei, et universo Israel. 014 2CH 028 024 Direptis itaque Achaz omnibus vasis domus Dei, atque confractis, clausit ianuas templi Dei, et fecit sibi altaria in universis angulis Ierusalem. 014 2CH 028 025 In omnibus quoque urbibus Iuda extruxit aras ad cremandum thus, atque ad iracundiam provocavit Dominum Deum patrum suorum. 014 2CH 028 026 Reliqua autem sermonum eius, et omnium operum suorum priorum et novissimorum scripta sunt in Libro regum Iuda et Israel. 014 2CH 028 027 Dormivitque Achaz cum patribus suis, et sepelierunt eum in civitate Ierusalem: neque enim receperunt eum in sepulchra regum Israel. Regnavitque Ezechias filius eius pro eo. 014 2CH 029 001 Igitur Ezechias regnare cœpit, cum vigintiquinque esset annorum, et vigintinovem annis regnavit in Ierusalem: nomen matris eius Abia, filia Zachariæ. 014 2CH 029 002 Fecitque quod erat placitum in conspectu Domini iuxta omnia quæ fecerat David pater eius. 014 2CH 029 003 Ipse anno, et mense primo regni sui aperuit valvas domus Domini, et instauravit eas. 014 2CH 029 004 Adduxitque Sacerdotes atque Levitas, et congregavit eos in plateam Orientalem. 014 2CH 029 005 Dixitque ad eos: Audite me Levitæ, et sanctificamini, mundate domum Domini Dei patrum vestrorum, et auferte omnem immunditiam de Sanctuario. 014 2CH 029 006 Peccaverunt patres nostri, et fecerunt malum in conspectu Domini Dei nostri, derelinquentes eum: averterunt facies suas a tabernaculo Domini, et præbuerunt dorsum. 014 2CH 029 007 Clauserunt ostia, quæ erant in porticu, et extinxerunt lucernas, incensumque non adoleverunt, et holocausta non obtulerunt in sanctuario Deo Israel. 014 2CH 029 008 Concitatus est itaque furor Domini super Iudam et Ierusalem, tradiditque eos in commotionem, et in interitum, et in sibilum, sicut ipsi cernitis oculis vestris. 014 2CH 029 009 En, corruerunt patres nostri gladiis, filii nostri, et filiæ nostræ, et coniuges captivæ ductæ sunt propter hoc scelus. 014 2CH 029 010 Nunc ergo placet mihi ut ineamus fœdus cum Domino Deo Israel, et avertet a nobis furorem iræ suæ. 014 2CH 029 011 Filii mei nolite negligere: vos elegit Dominus ut stetis coram eo, et ministretis illi, colatisque eum, et cremetis ei incensum. 014 2CH 029 012 Surrexerunt ergo Levitæ: Mahath filius Amasai, et Ioel filius Azariæ de filiis Caath: Porro de filiis Merari, Cis filius Abdi, et Azarias filius Ialaleel. De filiis autem Gersom, Ioah filius Zemma, et Eden filius Ioah. 014 2CH 029 013 At vero de filiis Elisaphan, Samri, et Iahiel. De filiis quoque Asaph, Zacharias, et Mathanias: 014 2CH 029 014 Necnon de filiis Heman, Iahiel, et Semei: Sed et de filiis Idithun, Semeias, et Oziel. 014 2CH 029 015 Congregaveruntque fratres suos, et sanctificati sunt, et ingressi sunt iuxta mandatum regis et imperium Domini, ut expiarent domum Dei. 014 2CH 029 016 Sacerdotes quoque ingressi templum Domini ut sanctificarent illud, extulerunt omnem immunditiam, quam intro repererant in vestibulo domus Domini, quam tulerunt Levitæ, et asportaverunt ad Torrentem Cedron foras. 014 2CH 029 017 Cœperunt autem prima die mensis primi mundare, et in die octavo eiusdem mensis ingressi sunt porticum templi Domini, expiaveruntque templum diebus octo, et in die sextadecima mensis eiusdem, quod cœperant impleverunt. 014 2CH 029 018 Ingressi quoque sunt ad Ezechiam regem, et dixerunt ei: Sanctificavimus omnem domum Domini, et altare holocausti, vasaque eius, necnon et mensam propositionis cum omnibus vasis suis, 014 2CH 029 019 cunctamque templi supellectilem, quam polluerat rex Achaz in regno suo, postquam prævaricatus est: et ecce exposita sunt omnia coram altare Domini. 014 2CH 029 020 Consurgensque diluculo Ezechias rex, adunavit omnes principes civitatis, et ascendit in domum Domini: 014 2CH 029 021 obtuleruntque simul tauros septem, et arietes septem, agnos septem, et hircos septem pro peccato, pro regno, pro sanctuario, pro Iuda, dixitque sacerdotibus filiis Aaron ut offerrent super altare Domini. 014 2CH 029 022 Mactaverunt igitur tauros, et susceperunt sanguinem Sacerdotes, et fuderunt illum super altare, mactaverunt etiam arietes, et illorum sanguinem super altare fuderunt, immolaveruntque agnos, et fuderunt super altare sanguinem. 014 2CH 029 023 Applicuerunt hircos pro peccato coram rege, et universa multitudine, imposueruntque manus suas super eos: 014 2CH 029 024 et immolaverunt illos Sacerdotes, et asperserunt sanguinem eorum coram altare pro piaculo universi Israelis: pro omni quippe Israel præceperat rex ut holocaustum fieret et pro peccato. 014 2CH 029 025 Constituit quoque Levitas in domo Domini cum cymbalis, et psalteriis, et citharis secundum dispositionem David regis, et Gad Videntis, et Nathan prophetæ: siquidem Domini præceptum fuit per manum prophetarum eius. 014 2CH 029 026 Steteruntque Levitæ tenentes organa David, et Sacerdotes tubas. 014 2CH 029 027 Et iussit Ezechias ut offerrent holocausta super altare: cumque offerrentur holocausta, cœperunt laudes canere Domino, et clangere tubis, atque in diversis organis, quæ David rex Israel præparaverat, concrepare. 014 2CH 029 028 Omni autem turba adorante, cantores, et ii, qui tenebant tubas, erant in officio suo donec compleretur holocaustum. 014 2CH 029 029 Cumque finita esset oblatio, incurvatus est rex, et omnes qui erant cum eo, et adoraverunt. 014 2CH 029 030 Præcepitque Ezechias, et principes Levitis ut laudarent Dominum sermonibus David, et Asaph Videntis: qui laudaverunt eum magna lætitia, et incurvato genu adoraverunt. 014 2CH 029 031 Ezechias autem etiam hæc addidit: Implestis manus vestras Domino, accedite, et offerte victimas, et laudes in domo Domini. Obtulit ergo universa multitudo hostias, et laudes, et holocausta mente devota. 014 2CH 029 032 Porro numerus holocaustorum, quæ obtulit multitudo, hic fuit, tauros septuaginta, arietes centum, agnos ducentos. 014 2CH 029 033 Sanctificaveruntque Domino boves sexcentos, et oves tria millia. 014 2CH 029 034 Sacerdotes vero pauci erant, nec poterant sufficere ut pelles holocaustorum detraherent: unde et Levitæ fratres eorum adiuverunt eos, donec impleretur opus, et sanctificarentur antistites: Levitæ quippe faciliori ritu sanctificantur, quam Sacerdotes. 014 2CH 029 035 Fuerunt ergo holocausta plurima, adipes pacificorum, et libamina holocaustorum: et completus est cultus domus Domini. 014 2CH 029 036 Lætatusque est Ezechas, et omnis populus eo quod ministerium Domini esset expletum. De repente quippe hoc fieri placuerat. 014 2CH 030 001 Misit quoque Ezechias ad omnem Israel et Iudam: scripsitque epistolas ad Ephraim et Manassen ut venirent ad domum Domini in Ierusalem, et facerent Phase Domino Deo Israel. 014 2CH 030 002 Inito ergo consilio regis et principum, et universi cœtus Ierusalem, decreverunt ut facerent Phase mense secundo. 014 2CH 030 003 Non enim potuerant facere in tempore suo, quia sacerdotes, qui possent sufficere, sanctificati non fuerant, et populus nondum congregatus fuerat in Ierusalem. 014 2CH 030 004 Placuitque sermo regi, et omni multitudini. 014 2CH 030 005 Et decreverunt ut mitterent nuncios in universum Israel de Bersabee usque Dan ut venirent, et facerent Phase Domino Deo Israel in Ierusalem: multi enim non fecerant sicut lege præscriptum est. 014 2CH 030 006 Perrexeruntque cursores cum epistolis ex regis imperio, et principum eius, in universum Israel et Iudam iuxta id, quod rex iusserat, prædicantes: Filii Israel revertimini ad Dominum Deum Abraham, et Isaac, et Israel: et revertetur ad reliquias, quæ effugerunt manum regis Assyriorum. 014 2CH 030 007 Nolite fieri sicut patres vestri et fratres, qui recesserunt a Domino Deo patrum suorum, qui tradidit eos in interitum, ut ipsi cernitis. 014 2CH 030 008 Nolite indurare cervices vestras, sicut patres vestri: tradite manus Domino, et venite ad sanctuarium eius, quod sanctificavit in æternum: servite Domino Deo patrum vestrorum, et avertetur a vobis ira furoris eius. 014 2CH 030 009 Si enim vos reversi fueritis ad Dominum: fratres vestri, et filii habebunt misericordiam coram dominis suis, qui illos duxerunt captivos, et revertentur in terram hanc: pius enim et clemens est Dominus Deus vester, et non avertet faciem suam a vobis, si reversi fueritis ad eum. 014 2CH 030 010 Igitur cursores pergebant velociter de civitate in civitatem per terram Ephraim, et Manasse usque ad Zabulon, illis irridentibus et subsannantibus eos. 014 2CH 030 011 Attamen quidam viri ex Aser, et Manasse, et Zabulon acquiescentes consilio, venerunt Ierusalem. 014 2CH 030 012 In Iuda vero facta est manus Domini ut daret eis cor unum, ut facerent iuxta præceptum regis, et principum verbum Domini. 014 2CH 030 013 Congregatique sunt in Ierusalem populi multi ut facerent sollemnitatem azymorum, in mense secundo: 014 2CH 030 014 et surgentes destruxerunt altaria quæ erant in Ierusalem, atque universa, in quibus idolis adolebatur incensum, subvertentes, proiecerunt in Torrentem Cedron. 014 2CH 030 015 Immolaverunt autem Phase quartadecima die mensis secundi. Sacerdotes quoque, atque Levitæ tandem sanctificati obtulerunt holocausta in domo Domini: 014 2CH 030 016 Steteruntque in ordine suo iuxta dispositionem, et legem Moysi hominis Dei: Sacerdotes vero suscipiebant effundendum sanguinem de manibus Levitarum, 014 2CH 030 017 eo quod multa turba sanctificata non esset: et idcirco immolarent Levitæ Phase his, qui non occurrerant sanctificari Domino. 014 2CH 030 018 Magna etiam pars populi de Ephraim, et Manasse, et Issachar, et Zabulon, quæ sanctificata non fuerat, comedit Phase, non iuxta quod scriptum est: et oravit pro eis Ezechias, dicens: Dominus bonus propitiabitur 014 2CH 030 019 cunctis, qui in toto corde requirunt Dominum Deum patrum suorum: et non imputabit eis quod minus sanctificati sunt. 014 2CH 030 020 Quem exaudivit Dominus, et placatus est populo. 014 2CH 030 021 Feceruntque filii Israel, qui inventi sunt in Ierusalem, sollemnitatem azymorum septem diebus in lætitia magna, laudantes Dominum per singulos dies: Levitæ quoque, et Sacerdotes per organa, quæ suo officio congruebant. 014 2CH 030 022 Et locutus est Ezechias ad cor omnium Levitarum, qui habebant intelligentiam bonam super Domino: et comederunt septem diebus sollemnitatis, immolantes victimas pacificorum, et laudantes Dominum Deum patrum suorum. 014 2CH 030 023 Placuitque universæ multitudini ut celebrarent etiam alios dies septem: quod et fecerunt cum ingenti gaudio. 014 2CH 030 024 Ezechias enim rex Iuda præbuerat multitudini mille tauros, et septem millia ovium: principes vero dederant populo tauros mille, et oves decem millia: sanctificata est ergo sacerdotum plurima multitudo. 014 2CH 030 025 Et hilaritate perfusa omnis turba Iuda tam Sacerdotum et Levitarum, quam universæ frequentiæ, quæ venerat ex Israel; proselytorum quoque de Terra Israel, et habitantium in Iuda. 014 2CH 030 026 Factaque est grandis celebritas in Ierusalem, qualis a diebus Salomonis filii David regis Israel in ea urbe non fuerat. 014 2CH 030 027 Surrexerunt autem Sacerdotes atque Levitæ benedicentes populo: et exaudita est vox eorum: pervenitque oratio in habitaculum sanctum cæli. 014 2CH 031 001 Cumque hæc fuissent rite celebrata, egressus est omnis Israel, qui inventus fuerat in urbibus Iuda, et fregerunt simulacra, succideruntque lucos, demoliti sunt excelsa, et altaria destruxerunt, non solum de universo Iuda et Beniamin, sed et de Ephraim quoque et Manasse, donec penitus everterent: reversique sunt omnes filii Israel in possessiones et civitates suas. 014 2CH 031 002 Ezechias autem constituit turmas Sacerdotales, et Leviticas per divisiones suas, unumquemque in officio proprio, tam Sacerdotum videlicet quam Levitarum ad holocausta, et pacifica ut ministrarent et confiterentur, canerentque in portis castrorum Domini. 014 2CH 031 003 Pars autem regis erat, ut de propria eius substantia offerretur holocaustum, mane semper et vespere, Sabbatis quoque, et calendis, et sollemnitatibus ceteris, sicut scriptum est in lege Moysi. 014 2CH 031 004 Præcepit etiam populo habitantium Ierusalem ut darent partes Sacerdotibus, et Levitis, ut possent vacare legi Domini. 014 2CH 031 005 Quod cum percrebruisset in auribus multitudinis, plurimas obtulere primitias filii Israel frumenti, vini, et olei, mellis quoque: et omnium, quæ gignit humus, decimas obtulerunt. 014 2CH 031 006 Sed et filii Israel et Iuda, qui habitabant in urbibus Iuda, obtulerunt decimas boum et ovium, decimasque sanctorum, quæ voverant Domino Deo suo: atque universa portantes, fecerunt acervos plurimos. 014 2CH 031 007 Mense tertio cœperunt acervorum iacere fundamenta, et mense septimo compleverunt eos. 014 2CH 031 008 Cumque ingressi fuissent Ezechias, et principes eius, viderunt acervos, et benedixerunt Domino ac populo Israel. 014 2CH 031 009 Interrogavitque Ezechias Sacerdotes, et Levitas cur ita iacerent acervi. 014 2CH 031 010 Respondit illi Azarias Sacerdos primus de stirpe Sadoc, dicens: Ex quo cœperunt offerri primitiæ in domo Domini, comedimus, et saturati sumus, et remanserunt plurima, eo quod benedixerit Dominus populo suo: reliquarum autem copia est ista, quam cernis. 014 2CH 031 011 Præcepit igitur Ezechias ut præpararent horrea in domo Domini. Quod cum fecissent, 014 2CH 031 012 intulerunt tam primitias, quam decimas, et quæcumque voverant, fideliter. Fuit autem præfectus eorum Chonenias Levita, et Semei frater eius, secundus, 014 2CH 031 013 post quem Iahiel, et Azarias, et Nahath, et Asael, et Ierimoth, Iozabad quoque, et Eliel, et Iesmachias, et Mahath, et Banaias, præpositi sub manibus Choneniæ, et Semei fratris eius, ex imperio Ezechiæ regis et Azariæ pontificis domus Dei, ad quos omnia pertinebant. 014 2CH 031 014 Core vero filius Iemna Levites et ianitor Orientalis portæ, præpositus erat iis, quæ sponte offerebantur Domino, primitiisque et consecratis in Sancta sanctorum. 014 2CH 031 015 Et sub cura eius Eden, et Beniamin, Iesue, et Semeias, Amarias quoque, et Sechenias in civitatibus Sacerdotum ut fideliter distribuerent fratribus suis partes, minoribus atque maioribus: 014 2CH 031 016 exceptis maribus ab annis tribus et supra, cunctis qui ingrediebantur templum Domini, et quidquid per singulos dies conducebat in ministerio, atque observationibus iuxta divisiones suas, 014 2CH 031 017 Sacerdotibus per familias, et Levitis a vigesimo anno et supra, per ordines et turmas suas, 014 2CH 031 018 universæque multitudini tam uxoribus, quam liberis eorum utriusque sexus, fideliter cibi de his, quæ sanctificata fuerant, præbebantur. 014 2CH 031 019 Sed et filiorum Aaron per agros, et suburbana urbium singularum dispositi erant viri, qui partes distribuerent universo sexui masculino de Sacerdotibus, et Levitis. 014 2CH 031 020 Fecit ergo Ezechias universa quæ diximus in omni Iuda: operatusque est bonum et rectum, et verum coram Domino Deo suo 014 2CH 031 021 in universa cultura ministerii domus Domini, iuxta legem et ceremonias, volens requirere Deum suum in toto corde suo: fecitque et prosperatus est. 014 2CH 032 001 Post quæ et huiuscemodi veritatem, venit Sennacherib rex Assyriorum, et ingressus Iudam, obsedit civitates munitas, volens eas capere. 014 2CH 032 002 Quod cum vidisset Ezechias, venisse scilicet Sennacherib, et totum belli impetum verti contra Ierusalem, 014 2CH 032 003 inito cum principibus consilio, virisque fortissimis ut obturarent capita fontium, qui erant extra urbem: et hoc omnium decernente sententia, 014 2CH 032 004 congregavit plurimam multitudinem, et obturaverunt cunctos fontes, et rivum, qui fluebat in medio terræ, dicentes: Ne veniant reges Assyriorum, et inveniant aquarum abundantiam. 014 2CH 032 005 Ædificavit quoque, agens industrie, omnem murum, qui fuerat dissipatus, et extruxit turres desuper, et forinsecus alterum murum: instauravitque Mello in Civitate David, et fecit universi generis armaturam et clypeos: 014 2CH 032 006 constituitque principes bellatorum in exercitu: et convocavit universos in platea portæ civitatis, ac locutus est ad cor eorum dicens: 014 2CH 032 007 Viriliter agite, et confortamini: nolite timere, nec paveatis regem Assyriorum, et universam multitudinem, quæ est cum eo: multo enim plures nobiscum sunt, quam cum illo. 014 2CH 032 008 Cum illo enim est brachium carneum: nobiscum Dominus Deus noster, qui auxiliator est noster, pugnatque pro nobis. Confortatusque est populus huiuscemodi verbis Ezechiæ regis Iuda. 014 2CH 032 009 Quæ postquam gesta sunt, misit Sennacherib rex Assyriorum servos suos in Ierusalem (ipse enim cum universo exercitu obsidebat Lachis) ad Ezechiam regem Iuda, et ad omnem populum, qui erat in urbe, dicens: 014 2CH 032 010 Hæc dicit Sennacherib rex Assyriorum: In quo habentes fiduciam sedetis obsessi in Ierusalem? 014 2CH 032 011 Num Ezechias decipit vos, ut tradat morti in fame et siti, affirmans quod Dominus Deus vester liberet vos de manu regis Assyriorum? 014 2CH 032 012 Numquid non iste est Ezechias, qui destruxit excelsa illius, et altaria, et præcepit Iuda et Ierusalem, dicens: Coram altari uno adorabitis, et in ipse comburetis incensum? 014 2CH 032 013 An ignoratis quæ ego fecerim, et patres mei cunctis terrarum populis? Numquid prævaluerunt dii gentium, omniumque terrarum liberare regionem suam de manu mea? 014 2CH 032 014 Quis est de universis diis gentium, quas vastaverunt patres mei, qui potuerit eruere populum suum de manu mea, ut possit etiam Deus vester eruere vos de hac manu? 014 2CH 032 015 Non vos ergo decipiat Ezechias, nec vana persuasione deludat, neque credatis ei. Si enim nullus potuit deus cunctarum gentium atque regnorum liberare populum suum de manu mea, et de manu patrum meorum, consequenter nec Deus vester poterit eruere vos de manu mea. 014 2CH 032 016 Sed et alia multa locuti sunt servi eius contra Dominum Deum, et contra Ezechiam servum eius. 014 2CH 032 017 Epistolas quoque scripsit plenas blasphemiæ in Dominum Deum Israel, et locutus est adversus eum: Sicut dii gentium ceterarum non potuerunt liberare populum suum de manu mea, sic et Deus Ezechiæ eruere non poterit populum suum de manu ista. 014 2CH 032 018 Insuper et clamore magno, lingua Iudaica contra populum, qui sedebat in muris Ierusalem, personabat, ut terreret eos, et caperet civitatem. 014 2CH 032 019 Locutusque est contra Deum Ierusalem, sicut adversum deos populorum terræ, opera manuum hominum. 014 2CH 032 020 Oraverunt igitur Ezechias rex, et Isaias filius Amos prophetes, adversum hanc blasphemiam, ac vociferati sunt usque in cælum. 014 2CH 032 021 Et misit Dominus Angelum, qui percussit omnem virum robustum, et bellatorem, et principem exercitus regis Assyriorum: Reversusque est cum ignominia in terram suam. Cumque ingressus esset domum dei sui, filii qui egressi fuerant de utero eius, interfecerunt eum gladio. 014 2CH 032 022 Salvavitque Dominus Ezechiam et habitatores Ierusalem de manu Sennacherib regis Assyriorum, et de manu omnium, et præstitit eis quietem per circuitum. 014 2CH 032 023 Multi etiam deferebant hostias, et sacrificia Domino in Ierusalem, et munera Ezechiæ regi Iuda: qui exaltatus est post hæc coram cunctis gentibus. 014 2CH 032 024 In diebus illis ægrotavit Ezechias usque ad mortem, et oravit Dominum: exaudivitque eum, et dedit ei signum. 014 2CH 032 025 Sed non iuxta beneficia, quæ acceperat, retribuit, quia elevatum est cor eius: et facta est contra eum ira, et contra Iudam et Ierusalem. 014 2CH 032 026 Humiliatusque est postea eo quod exaltatum fuisset cor eius, tam ipse, quam habitatores Ierusalem: et idcirco non venit super eos ira Domini in diebus Ezechiæ. 014 2CH 032 027 Fuit autem Ezechias dives, et inclytus valde, et thesauros sibi plurimos congregavit argenti et auri et lapidis pretiosi, aromatum, et armorum universi generis, et vasorum magni pretii. 014 2CH 032 028 Apothecas quoque frumenti, vini, et oleo, et præsepia omnium iumentorum, caulasque pecorum, 014 2CH 032 029 et urbes ædificavit sibi: habebat quippe greges ovium, et armentorum innumerabiles, eo quod dedisset ei Dominus substantiam multam nimis. 014 2CH 032 030 Ipse est Ezechias, qui obturavit superiorem fontem aquarum Gihon, et avertit eas subter ad Occidentem Urbis David: in omnibus operibus suis fecit prospere quæ voluit. 014 2CH 032 031 Attamen in legatione principum Babylonis, qui missi fuerant ad eum, ut interrogarent de portento, quod acciderat super terram, dereliquit eum Deus ut tentaretur, et nota fierent omnia, quæ erant in corde eius. 014 2CH 032 032 Reliqua autem sermonum Ezechiæ, et misericordiarum eius scripta sunt in visione Isaiæ filii Amos prophetæ, et in libro regum Iuda et Israel. 014 2CH 032 033 Dormivitque Ezechias cum patribus suis, et sepelierunt eum super sepulchra filiorum David: et celebravit eius exequias universus Iuda, et omnes habitatores Ierusalem: regnavitque Manasses filius eius pro eo. 014 2CH 033 001 Duodecim annorum erat Manasses cum regnare cœpisset, et quinquaginta quinque annis regnavit in Ierusalem. 014 2CH 033 002 Fecit autem malum coram Domino iuxta abominationes gentium, quas subvertit Dominus coram filiis Israel: 014 2CH 033 003 et conversus instauravit excelsa, quæ demolitus fuerat Ezechias pater eius: construxitque aras Baalim, et fecit lucos, et adoravit omnem militiam cæli, et coluit eam. 014 2CH 033 004 Ædificavit quoque altaria in domo Domini, de qua dixerat Dominus: In Ierusalem erit nomen meum in æternum. 014 2CH 033 005 Ædificavit autem ea cuncto exercitui cæli in duobus atriis domus Domini. 014 2CH 033 006 Transireque fecit filios suos per ignem in Valle Benennom: observabat somnia, sectabatur auguria, maleficis artibus inserviebat, habebat secum magos, et incantatores: multaque mala operatus est coram Domino ut irritaret eum. 014 2CH 033 007 Sculptile quoque, et conflatile signum posuit in domo Dei, de qua locutus est Deus ad David, et ad Salomonem filium eius, dicens: In domo hac et in Ierusalem, quam elegi de cunctis tribubus Israel, ponam nomen meum in sempiternum. 014 2CH 033 008 Et moveri non faciam pedem Israel de terra, quam tradidi patribus eorum: ita dumtaxat si custodierint facere quæ præcepi eis, cunctamque legem, et ceremonias, atque iudicia per manum Moysi. 014 2CH 033 009 Igitur Manasses seduxit Iudam, et habitatores Ierusalem ut facerent malum super omnes gentes, quas subverterat Dominus a facie filiorum Israel. 014 2CH 033 010 Locutusque est Dominus ad eum, et ad populum illius, et attendere noluerunt. 014 2CH 033 011 Idcirco superinduxit eis principes exercitus regis Assyriorum: ceperuntque Manassen, et vinctum catenis, atque compedibus duxerunt in Babylonem. 014 2CH 033 012 Qui postquam coangustatus est, oravit Dominum Deum suum: et egit pœnitentiam valde coram Deo patrum suorum. 014 2CH 033 013 Deprecatusque est eum, et obsecravit intente: et exaudivit orationem eius, reduxitque eum Ierusalem in regnum suum, et cognovit Manasses quod Dominus ipse esset Deus. 014 2CH 033 014 Post hæc ædificavit murum extra civitatem David ad Occidentem Gihon in convalle, ab introitu portæ piscium per circuitum usque ad Ophel, et exaltavit illum vehementer: constituitque principes exercitus in cunctis civitatibus Iuda munitis: 014 2CH 033 015 et abstulit deos alienos, et simulacrum de domo Domini: aras quoque, quas fecerat in monte domus Domini, et in Ierusalem, et proiecit omnia extra urbem. 014 2CH 033 016 Porro instauravit altare Domini, et immolavit super illud victimas, et pacifica, et laudem: præcepitque Iudæ ut serviret Domino Deo Israel. 014 2CH 033 017 Attamen adhuc populus immolabat in excelsis Domino Deo suo. 014 2CH 033 018 Reliqua autem gestorum Manasse: et obsecratio eius ad Deum suum: verba quoque Videntium, qui loquebantur ad eum in nomine Domini Dei Israel, continentur in sermonibus regum Israel. 014 2CH 033 019 Oratio quoque eius et exauditio, et cuncta peccata, atque contemptus, loca etiam, in quibus ædificavit excelsa, et fecit lucos, et statuas antequam ageret pœnitentiam, scripta sunt in sermonibus Hozai. 014 2CH 033 020 Dormivit ergo Manasses cum patribus suis, et sepelierunt eum in domo sua: regnavitque pro eo filius eius Amon. 014 2CH 033 021 Viginti duorum annorum erat Amon cum regnare cœpisset, et duobus annis regnavit in Ierusalem. 014 2CH 033 022 Fecitque malum in conspectu Domini, sicut fecerat Manasses pater eius: et cunctis idolis, quæ Manasses fuerat fabricatus, immolavit atque servivit. 014 2CH 033 023 Et non est reveritus faciem Domini, sicut reveritus est Manasses pater eius: et multo maiora deliquit. 014 2CH 033 024 Cumque coniurassent adversus eum servi sui, interfecerunt eum in domo sua. 014 2CH 033 025 Porro reliqua populi multitudo, cæsis iis, qui Amon percusserant, constituit regem Iosiam filium eius pro eo. 014 2CH 034 001 Octo annorum erat Iosias cum regnare cœpisset, et triginta et uno anno regnavit in Ierusalem. 014 2CH 034 002 Fecitque quod erat rectum in conspectu Domini, et ambulavit in viis David patris sui: non declinavit neque ad dextram, neque ad sinistram. 014 2CH 034 003 Octavo autem anno regni sui, cum adhuc esset puer, cœpit quærere Deum patris sui David: et duodecimo anno postquam regnare cœperat, mundavit Iudam et Ierusalem ab excelsis, et lucis, simulacrisque et sculptilibus. 014 2CH 034 004 Destruxeruntque coram eo aras Baalim: et simulacra, quæ superposita fuerant, demoliti sunt: lucos etiam, et sculptilia succidit atque comminuit: et super tumulos eorum, qui eis immolare consueverant, fragmenta dispersit. 014 2CH 034 005 Ossa præterea sacerdotum combussit in altaribus idolorum, mundavitque Iudam et Ierusalem. 014 2CH 034 006 Sed et in urbibus Manasse, et Ephraim, et Simeon, usque Nephthali cuncta subvertit. 014 2CH 034 007 Cumque altaria dissipasset, et lucos, et sculptilia contrivisset in frustra, cunctaque delubra demolitus esset de universa Terra Israel, reversus est in Ierusalem. 014 2CH 034 008 Igitur anno octavodecimo regni sui, mundata iam terra, et templo Domini, misit Saphan filium Eseliæ, et Maasiam principem civitatis, et Ioha filium Ioachaz a commentariis, ut instaurarent domum Domini Dei sui. 014 2CH 034 009 Qui venerunt ad Helciam Sacerdotem magnum: acceptamque ab eo pecuniam, quæ illata fuerat in domum Domini, et quam congregaverant Levitæ, et ianitores de Manasse, et Ephraim, et universis reliquiis Israel, ab omni quoque Iuda, et Beniamin, et habitatoribus Ierusalem, 014 2CH 034 010 tradiderunt in manibus eorum, qui præerant operariis in domo Domini ut instaurarent templum, et infirma quæque sarcirent. 014 2CH 034 011 At illi dederunt eam artificibus, et cæmentariis ut emerent lapides de lapicidinis, et ligna ad commissuras ædificii, et ad contignationem domorum, quas destruxerant reges Iuda. 014 2CH 034 012 Qui fideliter cuncta faciebant. Erant autem præpositi operantium, Iahath et Abdias de filiis Merari, Zacharias et Mosollam de filiis Caath, qui urgebant opus: omnes Levitæ scientes organis canere. 014 2CH 034 013 Super eos vero, qui ad diversos usus onera portabant, erant scribæ, et magistri de Levitis ianitores. 014 2CH 034 014 Cumque efferrent pecuniam, quæ illata fuerat in templum Domini, reperit Helcias Sacerdos Librum legis Domini per manum Moysi. 014 2CH 034 015 Et ait ad Saphan scribam: Librum legis inveni in domo Domini: et tradidit ei. 014 2CH 034 016 At ille intulit volumen ad regem, et nunciavit ei dicens: Omnia, quæ dedisti in manu servorum tuorum, ecce complentur. 014 2CH 034 017 Argentum, quod repertum est in domo Domini, conflaverunt: datumque est præfectis artificum, et diversa opera fabricantium. 014 2CH 034 018 Præterea tradidit mihi Helcias sacerdos hunc librum. Quem cum rege præsente recitasset, 014 2CH 034 019 audissetque ille verba legis, scidit vestimenta sua: 014 2CH 034 020 et præcepit Helciæ, et Ahicam filio Saphan, et Abdon filio Micha, Saphan quoque scribæ, et Asaæ servo regis, dicens: 014 2CH 034 021 Ite, et orate Dominum pro me, et pro reliquiis Israel, et Iuda, super universis sermonibus Libri istius, qui repertus est: magnus enim furor Domini stillavit super nos, eo quod non custodierint patres nostri verba Domini ut facerent omnia, quæ scripta sunt in isto volumine. 014 2CH 034 022 Abiit ergo Helcias, et hi qui simul a rege missi fuerant, ad Oldam prophetidem, uxorem Sellum filii Thecuath, filii Hasra custodis vestium: quæ habitabat in Ierusalem in Secunda: et locuti sunt ei verba, quæ supra narravimus. 014 2CH 034 023 At illa respondit eis: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Dicite viro, qui misit vos ad me: 014 2CH 034 024 Hæc dicit Dominus: Ecce ego inducam mala super locum istum, et super habitatores eius, cunctaque maledicta, quæ scripta sunt in Libro hoc, quem legerunt coram rege Iuda. 014 2CH 034 025 Quia dereliquerunt me, et sacrificaverunt diis alienis, ut me ad iracundiam provocarent in cunctis operibus manuum suarum, idcirco stillabit furor meus super locum istum, et non extinguetur. 014 2CH 034 026 Ad regem autem Iuda, qui misit vos pro Domino deprecando, sic loquimini: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Quoniam audisti verba voluminis, 014 2CH 034 027 atque emollitum est cor tuum, et humiliatus es in conspectu Dei super his, quæ dicta sunt contra locum hunc, et habitatores Ierusalem, reveritusque faciem meam, scidisti vestimenta tua, et flevisti coram me: ego quoque exaudivi te, dicit Dominus. 014 2CH 034 028 Iam enim colligam te ad patres tuos, et infereris in sepulchrum tuum in pace: nec videbunt oculi tui omne malum, quod ego inducturus sum super locum istum, et super habitatores eius. Retulerunt itaque regi cuncta quæ dixerat. 014 2CH 034 029 At ille convocatis universis maioribus natu Iuda et Ierusalem, 014 2CH 034 030 ascendit in domum Domini, unaque omnes viri Iuda et habitatores Ierusalem, Sacerdotes et Levitæ, et cunctus populus a minimo usque ad maximum. Quibus audientibus in domo Domini, legit rex omnia verba voluminis: 014 2CH 034 031 et stans in tribunali suo, percussit fœdus coram Domino ut ambularet post eum, et custodiret præcepta, et testimonia, et iustificationes eius in toto corde suo, et in tota anima sua, faceretque quæ scripta sunt in volumine illo, quod legerat. 014 2CH 034 032 Adiuravit quoque super hoc omnes, qui reperti fuerant in Ierusalem, et Beniamin: et fecerunt habitatores Ierusalem iuxta pactum Domini Dei patrum suorum. 014 2CH 034 033 Abstulit ergo Iosias cunctas abominationes de universis regionibus filiorum Israel: et fecit omnes, qui residui erant in Israel, servire Domino Deo suo. Cunctis diebus eius non recesserunt a Domino Deo patrum suorum. 014 2CH 035 001 Fecit autem Iosias in Ierusalem Phase Domino, quod immolatum est quartadecima die mensis primi: 014 2CH 035 002 et constituit Sacerdotes in officiis suis, hortatusque est eos ut ministrarent in domo Domini. 014 2CH 035 003 Levitis quoque, ad quorum eruditionem omnis Israel sanctificabatur Domino, locutus est: Ponite arcam in sanctuario templi, quod ædificavit Salomon filius David rex Israel, nequaquam enim eam ultra portabitis: nunc autem ministrate Domino Deo vestro, et populo eius Israel. 014 2CH 035 004 Et præparate vos per domos, et cognationes vestras in divisionibus singulorum, sicut præcepit David rex Israel, et descripsit Salomon filius eius. 014 2CH 035 005 Et ministrate in sanctuario per familias turmasque Leviticas, 014 2CH 035 006 et sanctificati immolate Phase: fratres etiam vestros, ut possint iuxta verba, quæ locutus est Dominus in manu Moysi facere, præparate. 014 2CH 035 007 Dedit præterea Iosias omni populo, qui ibi fuerat inventus in sollemnitate Phase, agnos et hœdos de gregibus, et reliqui pecoris triginta millia, boum quoque tria millia. Hæc de regis universa substantia. 014 2CH 035 008 Duces quoque eius, sponte quod voverant, obtulerunt, tam populo, quam Sacerdotibus et Levitis. Porro Helcias, et Zacharias, et Iahiel principes domus Domini, dederunt Sacerdotibus ad faciendum Phase pecora commixtim duo millia sexcenta, et boves trecentos. 014 2CH 035 009 Chonenias autem, et Semeias, etiam Nathanael fratres eius, necnon Hasabias, et Iehiel, et Iozabad principes Levitarum, dederunt ceteris Levitis ad celebrandum Phase quinque millia pecorum, et boves quingentos. 014 2CH 035 010 Præparatumque est ministerium, et steterunt Sacerdotes in officio suo: Levitæ quoque in turmis, iuxta regis imperium. 014 2CH 035 011 Et immolatum est Phase: asperseruntque Sacerdotes manu sua sanguinem, et Levitæ detraxerunt pelles holocaustorum: 014 2CH 035 012 et separaverunt ea ut darent per domos et familias singulorum, et offerrentur Domino, sicut scriptum est in Libro Moysi: de bobus quoque fecerunt similiter. 014 2CH 035 013 Et assaverunt Phase super ignem, iuxta quod in lege scriptum est: pacificas vero hostias coxerunt in lebetibus, et cacabis, et ollis, et festinato distribuerunt universæ plebi: 014 2CH 035 014 sibi autem, et Sacerdotibus postea paraverunt: nam in oblatione holocaustorum et adipum usque ad noctem Sacerdotes fuerunt occupati: unde Levitæ sibi, et Sacerdotibus filiis Aaron paraverunt novissimis. 014 2CH 035 015 Porro cantores filii Asaph stabant in ordine suo, iuxta præceptum David, et Asaph, et Heman, et Idithun prophetarum regis: Ianitores vero per portas singulas observabant, ita ut nec puncto quidem discederent a ministerio: quam ob rem et fratres eorum Levitæ paraverunt eis cibos. 014 2CH 035 016 Omnis igitur cultura Domini rite completa est in die illa ut facerent Phase, et offerrent holocausta super altare Domini, iuxta præceptum regis Iosiæ. 014 2CH 035 017 Feceruntque filii Israel, qui reperti fuerant ibi, Phase in tempore illo, et sollemnitatem azymorum septem diebus. 014 2CH 035 018 Non fuit Phase simile huic in Israel a diebus Samuelis prophetæ: sed nec quisquam de cunctis regibus Israel fecit Phase sicut Iosias, Sacerdotibus, et Levitis, et omni Iudæ, et Israel qui repertus fuerat, et habitantibus in Ierusalem. 014 2CH 035 019 Octavodecimo anno regni Iosiæ hoc Phase celebratum est. 014 2CH 035 020 Postquam instauraverat Iosias templum, ascendit Nechao rex Ægypti ad pugnandum in Charcamis iuxta Euphraten: et processit in occursum eius Iosias. 014 2CH 035 021 At ille, missis ad eum nunciis, ait: Quid mihi et tibi est rex Iuda? Non adversum te hodie venio, sed contra aliam pugno domum, ad quam me Deus festinato ire præcepit: desine adversum Deum facere, qui mecum est, ne interficiat te. 014 2CH 035 022 Noluit Iosias reverti, sed præparavit contra eum bellum, nec acquievit sermonibus Nechao ex ore Dei: verum perrexit ut dimicaret in campo Mageddo. 014 2CH 035 023 Ibique vulneratus a sagittariis, dixit pueris suis: Educite me de prælio, quia oppido vulneratus sum. 014 2CH 035 024 Qui transtulerunt eum de curru in alterum currum, qui sequebatur eum more regio, et asportaverunt eum in Ierusalem, mortuusque est, et sepultus in mausoleo patrum suorum: et universus Iuda et Ierusalem luxerunt eum. 014 2CH 035 025 Ieremias maxime: cuius omnes cantores atque cantatrices, usque in præsentem diem lamentationes super Iosiam replicant, et quasi lex obtinuit in Israel: Ecce scriptum fertur in Lamentationibus. 014 2CH 035 026 Reliqua autem sermonum Iosiæ et misericordiarum eius: quæ lege præcepta sunt Domini: 014 2CH 035 027 opera quoque illius prima et novissima, scripta sunt in Libro regum Iuda et Israel. 014 2CH 036 001 Tulit ergo populus terræ Ioachaz filium Iosiæ, et constituit regem pro patre suo in Ierusalem. 014 2CH 036 002 Viginti trium annorum erat Ioachaz, cum regnare cœpisset, et tribus mensibus regnavit in Ierusalem. 014 2CH 036 003 Amovit autem eum rex Ægypti cum venisset in Ierusalem, et condemnavit terram centum talentis argenti, et talento auri. 014 2CH 036 004 Constituitque pro eo regem, Eliakim fratrem eius, super Iudam et Ierusalem: et vertit nomen eius Ioakim: ipsum vero Ioachaz tulit secum, et abduxit in Ægyptum. 014 2CH 036 005 Viginti quinque annorum erat Ioakim cum regnare cœpisset, et undecim annis regnavit in Ierusalem: fecitque malum coram Domino Deo suo. 014 2CH 036 006 Contra hunc ascendit Nabuchodonosor rex Chaldæorum, et vinctum catenis duxit in Babylonem. 014 2CH 036 007 Ad quam et vasa Domini transtulit, et posuit ea in templo suo. 014 2CH 036 008 Reliqua autem verborum Ioakim, et abominationum eius, quas operatus est, et quæ inventa sunt in eo, continentur in Libro regum Iuda et Israel. Regnavit autem Ioachin filius eius pro eo. 014 2CH 036 009 Octo annorum erat Ioachin cum regnare cœpisset, et tribus mensibus, ac decem diebus regnavit in Ierusalem, fecitque malum in conspectu Domini. 014 2CH 036 010 Cumque anni circulus volveretur, misit Nabuchodonosor rex, qui adduxerunt eum in Babylonem, asportatis simul pretiosissimis vasis domus Domini: Regem vero constituit Sedeciam patruum eius super Iudam et Ierusalem. 014 2CH 036 011 Viginti et unius anni erat Sedecias cum regnare cœpisset, et undecim annis regnavit in Ierusalem. 014 2CH 036 012 Fecitque malum in oculis Domini Dei sui, nec erubuit faciem Ieremiæ prophetæ, loquentis ad se ex ore Domini. 014 2CH 036 013 A rege quoque Nabuchodonosor recessit, qui adiuraverat eum per Deum: et induravit cervicem suam et cor ut non reverteretur ad Dominum Deum Israel. 014 2CH 036 014 Sed et universi principes sacerdotum, et populus, prævaricati sunt inique iuxta universas abominationes Gentium, et polluerunt domum Domini, quam sanctificaverat sibi in Ierusalem. 014 2CH 036 015 Mittebat autem Dominus Deus patrum suorum ad illos per manum nunciorum suorum de nocte consurgens, et quotidie commonens: eo quod parceret populo et habitaculo suo. 014 2CH 036 016 At illi subsannabant nuncios Dei, et parvipendebant sermones eius, illudebantque prophetis, donec ascenderet furor Domini in populum eius, et esset nulla curatio. 014 2CH 036 017 Adduxit enim super eos regem Chaldæorum, et interfecit iuvenes eorum gladio in domo sanctuarii sui, non est misertus adolescentis, et virginis, et senis, nec decrepiti quidem, sed omnes tradidit in manibus eius. 014 2CH 036 018 Universaque vasa domus Domini tam maiora, quam minora, et thesauros templi, et regis, et principum transtulit in Babylonem. 014 2CH 036 019 Incenderunt hostes domum Dei, destruxeruntque murum Ierusalem, universas turres combusserunt, et quidquid pretiosum fuerat, demoliti sunt. 014 2CH 036 020 Siquis evaserat gladium, ductus in Babylonem servivit regi et filiis eius, donec imperaret rex Persarum, 014 2CH 036 021 et compleretur sermo Domini ex ore Ieremiæ, et celebraret terra Sabbata sua: cunctis enim diebus desolationis egit Sabbatum usque dum complerentur septuaginta anni. 014 2CH 036 022 Anno autem primo Cyri regis Persarum ad explendum sermonem Domini, quem locutus fuerat per os Ieremiæ, suscitavit Dominus spiritum Cyri regis Persarum: qui iussit prædicari in universo regno suo, etiam per scripturam, dicens: 014 2CH 036 023 Hæc dicit Cyrus rex Persarum: Omnia regna terræ dedit mihi Dominus Deus cæli, et ipse præcepit mihi ut ædificarem ei domum in Ierusalem, quæ est in Iudæa: quis ex vobis est in omni populo eius? Sit Dominus Deis suus cum eo, et ascendat. # # BOOK 015 EZR Ezra Esdræ 015 EZR 001 001 In anno primo Cyri regis Persarum ut compleretur verbum Domini ex ore Ieremiæ, suscitavit Dominus spiritum Cyri regis Persarum: et traduxit vocem in omni regno suo, etiam per scripturam, dicens: 015 EZR 001 002 Hæc dicit Cyrus rex Persarum: Omnia regna terræ dedit mihi Dominus Deus cæli, et ipse præcepit mihi ut ædificarem ei domum in Ierusalem, quæ est in Iudæa. 015 EZR 001 003 Quis est in vobis de universo populo eius? Sit Deus illius cum ipso. Ascendat in Ierusalem, quæ est in Iudæa, et ædificet domum Domini Dei Israel, ipse est Deus qui est in Ierusalem. 015 EZR 001 004 Et omnes reliqui in cunctis locis ubicumque habitant, adiuvent eum viri de loco suo argento et auro, et substantia, et pecoribus, excepto quod voluntarie offerunt templo Dei, quod est in Ierusalem. 015 EZR 001 005 Et surrexerunt principes patrum de Iuda, et Beniamin, et Sacerdotes, et Levitæ, et omnis, cuius Deus suscitavit spiritum, ut ascenderent ad ædificandum templum Domini, quod erat in Ierusalem. 015 EZR 001 006 Universique qui erant in circuitu, adiuverunt manus eorum in vasis argenteis et aureis, in substantia et iumentis, in supellectili, exceptis his, quæ sponte obtulerant. 015 EZR 001 007 Rex quoque Cyrus protulit vasa templi Domini, quæ tulerat Nabuchodonosor de Ierusalem, et posuerat ea in templo dei sui. 015 EZR 001 008 Protulit autem ea Cyrus rex Persarum per manum Mithridatis filii gazabar, et annumeravit ea Sassabasar principi Iuda. 015 EZR 001 009 Et hic est numerus eorum: phialæ aureæ triginta, phialæ argenteæ mille, cultri viginti novem, scyphi aurei triginta, 015 EZR 001 010 scyphi argentei secundi quadringenti decem: vasa alia mille. 015 EZR 001 011 Omnia vasa aurea et argentea quinque millia quadringenta: universa tulit Sassabasar cum his, qui ascendebant de transmigratione Babylonis in Ierusalem. 015 EZR 002 001 Hi sunt autem provinciæ filii, qui ascenderunt de captivitate, quam transtulerat Nabuchodonosor rex Babylonis in Babylonem, et reversi sunt in Ierusalem et Iudam, unusquisque in civitatem suam. 015 EZR 002 002 Qui venerunt cum Zorobabel, Iosue, Nehemia, Saraia, Rahelaia, Mardochai, Belsan, Mesphar, Beguai, Rehum, Baana. Numerus virorum populi Israel: 015 EZR 002 003 Filii Pharos, duo millia centum septuagintaduo. 015 EZR 002 004 Filii Sephatia, trecenti septuagintaduo. 015 EZR 002 005 Filii Area, septingenti septuagintaquinque. 015 EZR 002 006 Filii Phahath-moab, filiorum Iosue: Ioab, duo millia octingenti duodecim. 015 EZR 002 007 Filii Ælam, mille ducenti quinquagintaquattuor. 015 EZR 002 008 Filii Zethua, nongenti quadragintaquinque. 015 EZR 002 009 Filii Zachai, septingenti sexaginta. 015 EZR 002 010 Filii Bani, sexcenti quadragintaduo. 015 EZR 002 011 Filii Bebai, sexcenti vigintitres. 015 EZR 002 012 Filii Azgad, mille ducenti viginti duo. 015 EZR 002 013 Filii Adonicam, sexcenti sexagintasex. 015 EZR 002 014 Filii Beguai, duo millia quinquagintasex. 015 EZR 002 015 Filii Adin, quadringenti quinquagintaquattuor. 015 EZR 002 016 Filii Ather, qui erant ex Ezechia, nonagintaocto. 015 EZR 002 017 Filii Besai, trecenti vigintitres. 015 EZR 002 018 Filii Iora, centum duodecim. 015 EZR 002 019 Filii Hasum, ducenti vigintitres. 015 EZR 002 020 Filii Gebbar, nonagintaquinque. 015 EZR 002 021 Filii Bethlehem, centum vigintitres. 015 EZR 002 022 Viri Netupha, quinquagintasex. 015 EZR 002 023 Viri Anathoth, centum vigintiocto. 015 EZR 002 024 Filii Azmaveth, quadraginta duo. 015 EZR 002 025 Filii Cariathiarim, Cephira, et Beroth, septingenti quadragintatres. 015 EZR 002 026 Filii Rama et Gabaa, sexcenti vigintiunus. 015 EZR 002 027 Viri Machmas, centum viginti duo. 015 EZR 002 028 Viri Bethel et Hai, ducenti vigintitres. 015 EZR 002 029 Filii Nebo, quinquagintaduo. 015 EZR 002 030 Filii Megbis, centum quinquagintasex. 015 EZR 002 031 Filii Ælam alterius, mille ducenti quinquagintaquattuor. 015 EZR 002 032 Filii Harim, trecenti viginti. 015 EZR 002 033 Filii Lod Hadid, et Ono, septingenti vigintiquinque. 015 EZR 002 034 Filii Iericho, trecenti quadragintaquinque. 015 EZR 002 035 Filii Senaa, tria millia sexcenti triginta. 015 EZR 002 036 Sacerdotes: Filii Iadaia in domo Iosue, nongenti septuaginta tres. 015 EZR 002 037 Filii Emmer, mille quinquagintaduo. 015 EZR 002 038 Filii Pheshur, mille ducenti quadraginta septem. 015 EZR 002 039 Filii Harim, mille decem et septem. 015 EZR 002 040 Levitæ: Filii Iosue et Cedmihel filiorum Odoviæ, septuagintaquattuor. 015 EZR 002 041 Cantores: Filii Asaph, centum vigintiocto. 015 EZR 002 042 Filii Ianitorum: filii Sellum, filii Ater, filii Telmon, filii Accub, filii Hatita, filii Sobai: universi centum trigintanovem. 015 EZR 002 043 Nathinæi: filii Siha, filii Hasupha, filii Tabbaoth, 015 EZR 002 044 filii Ceros, filii Siaa, filii Phadon, 015 EZR 002 045 filii Lebana, filii Hagaba, filii Accub, 015 EZR 002 046 filii Hagab, filii Semlai, filii Hanan, 015 EZR 002 047 filii Gaddel, filii Gaher, filii Raaia, 015 EZR 002 048 filii Rasin, filii Necoda, filii Gazam, 015 EZR 002 049 filii Aza, filii Phasea, filii Besee, 015 EZR 002 050 filii Asena, filii Munim, filii Nephusim, 015 EZR 002 051 filii Bacbuc, filii Hacupha, filii Harhur, 015 EZR 002 052 filii Besluth, filii Mahida, filii Harsa, 015 EZR 002 053 filii Bercos, filii Sisara, filii Thema, 015 EZR 002 054 filii Nasia, filii Hatipha, 015 EZR 002 055 filii servorum Salomonis, filii Sotai, filii Sophereth, filii Pharuda, 015 EZR 002 056 filii Iala, filii Dercon, filii Geddel, 015 EZR 002 057 filii Saphatia, filii Hatil, filii Phochereth, qui erant de Asebaim, filii Ami: 015 EZR 002 058 omnes Nathinæi, et filii servorum Salomonis, trecenti nonagintaduo. 015 EZR 002 059 Et hi qui ascenderunt de Thelmala, Thelharsa, Cherub, et Adon, et Emer: et non potuerunt indicare domum patrum suorum et semen suum, utrum ex Israel essent. 015 EZR 002 060 Filii Dalaia, filii Tobia, filii Necoda, sexcenti quinquagintaduo. 015 EZR 002 061 Et de filiis Sacerdotum: Filii Hobia, filii Accos, filii Berzellai, qui accepit de filiabus Berzellai Galaaditis, uxorem, et vocatus est nomine eorum: 015 EZR 002 062 hi quæsierunt scripturam genealogiæ suæ, et non invenerunt, et eiecti sunt de sacerdotio. 015 EZR 002 063 Et dixit Athersatha eis ut non comederent de Sancto Sanctorum, donec surgeret sacerdos doctus atque perfectus. 015 EZR 002 064 Omnis multitudo quasi unus, quadraginta duo millia trecenti sexaginta: 015 EZR 002 065 exceptis servis eorum, et ancillis, qui erant septem millia trecenti trigintaseptem: et in ipsis cantores, atque cantatrices ducenti. 015 EZR 002 066 Equi eorum septingenti trigintasex, muli eorum, ducenti quadragintaquinque, 015 EZR 002 067 cameli eorum, quadringenti trigintaquinque, asini eorum, sex millia septingenti viginti. 015 EZR 002 068 Et de principibus patrum, cum ingrederentur templum Domini, quod est in Ierusalem, sponte obtulerunt in domum Dei ad extruendam eam in loco suo. 015 EZR 002 069 Secundum vires suas dederunt impensas operis, auri solidos sexaginta millia et mille, argenti mnas quinque millia, et vestes sacerdotales centum. 015 EZR 002 070 Habitaverunt ergo Sacerdotes, et Levitæ, et de populo, et cantores, et ianitores, et Nathinæi in urbibus suis, universusque Israel in civitatibus suis. 015 EZR 003 001 Iamque venerat mensis septimus, et erant filii Israel in civitatibus suis: congregatus est ergo populus quasi vir unus in Ierusalem. 015 EZR 003 002 Et surrexit Iosue filius Iosedec, et fratres eius sacerdotes, et Zorobabel filius Salathiel, et fratres eius, et ædificaverunt altare Dei Israel ut offerrent in eo holocautomata, sicut scriptum est in lege Moysi viri Dei: 015 EZR 003 003 Collocaverunt autem altare Dei super bases suas deterrentibus eos per circuitum populis terrarum, et obtulerunt super illud holocaustum Domino mane et vespere: 015 EZR 003 004 Feceruntque sollemnitatem tabernaculorum, sicut scriptum est, et holocaustum diebus singulis per ordinem secundum præceptum opus diei in die suo. 015 EZR 003 005 Et post hæc holocaustum iuge, tam in Calendis quam in universis sollemnitatibus Domini, quæ erant consecratæ, et in omnibus in quibus ultro offerebatur munus Domino. 015 EZR 003 006 A primo die mensis septimi cœperunt offerre holocaustum Domino: porro templum Dei nondum fundatum erat. 015 EZR 003 007 Dederunt autem pecunias latomis et cæmentariis: cibum quoque, et potum, et oleum Sidoniis, Tyriisque ut deferrent ligna cedrina de Libano ad mare Ioppe, iuxta quod præceperat Cyrus rex Persarum eis. 015 EZR 003 008 Anno autem secundo adventus eorum ad templum Dei in Ierusalem mense secundo, cœperunt Zorobabel filius Salathiel, et Iosue filius Iosedec, et reliqui de fratribus eorum Sacerdotes, et Levitæ, et omnes qui venerant de captivitate in Ierusalem, et constituerunt Levitas a viginti annis et supra, ut urgerent opus Domini. 015 EZR 003 009 Stetitque Iosue et filii eius, et fratres eius, Cedmihel, et filii eius, et filii Iuda, quasi vir unus, ut instarent super eos qui faciebant opus in templo Dei: filii Henadad, et filii eorum, et fratres eorum Levitæ. 015 EZR 003 010 Fundato igitur a cæmentariis templo Domini, steterunt sacerdotes in ornatu suo cum tubis: et Levitæ filii Asaph in cymbalis, ut laudarent Deum per manus David regis Israel. 015 EZR 003 011 Et concinebant in hymnis, et confessione Domino: Quoniam bonus, quoniam in æternum misericordia eius super Israel. Omnis quoque populus vociferabatur clamore magno in laudando Dominum, eo quod fundatum esset templum Domini. 015 EZR 003 012 Plurimi etiam de sacerdotibus et Levitis, et principes patrum, et seniores, qui viderant templum prius cum fundatum esset, et hoc templum in oculis eorum, flebant voce magna: et multi vociferantes in lætitia, elevabant vocem. 015 EZR 003 013 Nec poterat quisquam agnoscere vocem clamoris lætantium, et vocem fletus populi: commixtim enim populus vociferabatur clamore magno, et vox audiebatur procul. 015 EZR 004 001 Audierunt autem hostes Iudæ, et Beniamin, quia filii captivitatis ædificarent templum Domino Deo Israel: 015 EZR 004 002 et accedentes ad Zorobabel, et ad principes patrum dixerunt eis: Ædificemus vobiscum, quia ita ut vos, quærimus Deum vestrum: ecce nos immolavimus victimas a diebus Asor Haddan regis Assur, qui adduxit nos huc. 015 EZR 004 003 Et dixit eis Zorobabel, et Iosue, et reliqui principes patrum Israel: Non est vobis et nobis ut ædificemus domum Deo nostro, sed nosipsi soli ædificabimus Domino Deo nostro, sicut præcepit nobis Cyrus rex Persarum. 015 EZR 004 004 Factum est igitur ut populus terræ impediret manus populi Iudæ, et turbaret eos in ædificando. 015 EZR 004 005 Conduxerunt autem adversus eos consiliatores, ut destruerent consilium eorum omnibus diebus Cyri regis Persarum, et usque ad regnum Darii regis Persarum. 015 EZR 004 006 In regno autem Assueri, in principio regni eius, scripserunt accusationem adversus habitatores Iudæ et Ierusalem. 015 EZR 004 007 Et in diebus Artaxerxis scripsit Beselam Mithridates, et Thabeel, et reliqui, qui erant in consilio eorum, ad Artaxerxem regem Persarum: epistola autem accusationis scripta erat Syriace, et legebatur sermone Syro. 015 EZR 004 008 Reum Beelteem, et Samsai scriba scripserunt epistolam unam de Ierusalem Artaxerxi regi, huiuscemodi: 015 EZR 004 009 Reum Beelteem, et Samsai scriba, et reliqui consiliatores eorum, Dinæi, et Apharsathachæi, Terphalæi, Apharsæi, Erchuæi, Babylonii, Susanechæi, Dievi, et Ælamitæ, 015 EZR 004 010 et ceteri de gentibus, quas transtulit Asenaphar magnus et gloriosus: et habitare eas fecit in civitatibus Samariæ, et in reliquis regionibus trans Flumen in pace: 015 EZR 004 011 (Hoc est exemplar epistolæ, quam miserunt ad eum) Artaxerxi regi, servi tui, viri qui sunt trans Fluvium, salutem dicunt. 015 EZR 004 012 Notum sit regi, quia Iudæi, qui ascenderunt a te ad nos, venerunt in Ierusalem civitatem rebellem et pessimam, quam ædificant extruentes muros eius, et parietes componentes. 015 EZR 004 013 Nunc igitur notum sit regi, quia si civitas illa ædificata fuerit, et muri eius instaurati, tributum, et vectigal, et annuos reditus non dabunt, et usque ad reges hæc noxa perveniet. 015 EZR 004 014 Nos autem memores salis, quod in palatio comedimus, et quia læsiones regis videre nefas ducimus, idcirco misimus et nunciavimus regi, 015 EZR 004 015 ut recenseas in libris historiarum patrum tuorum, et invenies scriptum in commentariis: et scies quoniam urbs illa, urbs rebellis est, et nocens regibus et provinciis, et bella concitantur in ea ex diebus antiquis: quam ob rem et civitas ipsa destructa est. 015 EZR 004 016 Nunciamus nos regi, quoniam si civitas illa ædificata fuerit, et muri ipsius instaurati, possessionem trans Fluvium non habebis. 015 EZR 004 017 Verbum misit rex ad Reum Beelteem, et Samsai scribam, et ad reliquos, qui erant in consilio eorum habitatores Samariæ, et ceteris trans Fluvium, salutem dicens et pacem. 015 EZR 004 018 Accusatio, quam misistis ad nos, manifeste lecta est coram me. 015 EZR 004 019 Et a me præceptum est: et recensuerunt, inveneruntque quoniam civitas illa a diebus antiquis adversum reges rebellat, et seditiones, et prælia concitantur in ea: 015 EZR 004 020 nam et reges fortissimi fuerunt in Ierusalem, qui et dominati sunt omni regioni, quæ trans Fluvium est: tributum quoque et vectigal, et reditus accipiebant. 015 EZR 004 021 Nunc ergo audite sententiam: Prohibeatis viros illos ut urbs illa non ædificetur, donec si forte a me iussum fuerit. 015 EZR 004 022 Videte ne negligenter hoc impleatis, et paulatim crescat malum contra reges. 015 EZR 004 023 Itaque exemplum edicti Artaxerxis regis lectum est coram Reum Beelteem, et Samsai scriba, et consiliariis eorum: et abierunt festini in Ierusalem ad Iudæos, et prohibuerunt eos in brachio et robore. 015 EZR 004 024 Tunc intermissum est opus domus Domini in Ierusalem, et non fiebat usque ad annum secundum regni Darii regis Persarum. 015 EZR 005 001 Prophetaverunt autem Aggæus Propheta, et Zacharias filius Addo prophetantes ad Iudæos, qui erant in Iudæa et Ierusalem, in nomine Dei Israel. 015 EZR 005 002 Tunc surrexerunt Zorobabel filius Salathiel, et Iosue filius Iosedec, et cœperunt ædificare templum Dei in Ierusalem, et cum eis prophetæ Dei adiuvantes eos. 015 EZR 005 003 In ipso autem tempore venit ad eos Thathanai, qui erat dux trans Flumen, et Stharbuzanai, et consiliarii eorum: sicque dixerunt eis: Quis dedit vobis consilium ut domum hanc ædificaretis, et muros eius instauraretis? 015 EZR 005 004 Ad quod respondimus eis, quæ essent nomina hominum auctorum ædificationis illius. 015 EZR 005 005 Oculus autem Dei eorum factus est super senes Iudæorum, et non potuerunt inhibere eos. Placuitque ut res ad Darium referretur, et tunc satisfacerent adversus accusationem illam. 015 EZR 005 006 Exemplar epistolæ, quam misit Thathanai dux regionis trans Flumen, et Stharbuzanai, et consiliatores eius Arphasachæi, qui erant trans Flumen, ad Darium regem. 015 EZR 005 007 Sermo, quem miserant ei, sic scriptus erat: Dario regi pax omnis. 015 EZR 005 008 Notum sit regi, isse nos ad Iudæam provinciam, ad domum Dei magni, quæ ædificatur lapide impolito, et ligna ponuntur in parietibus: opusque illud diligenter extruitur, et crescit in manibus eorum. 015 EZR 005 009 Interrogavimus ergo senes illos, et ita diximus eis: Quis dedit vobis potestatem ut domum hanc ædificaretis, et muros hos instauraretis? 015 EZR 005 010 Sed et nomina eorum quæsivimus ab eis, ut nunciaremus tibi: scripsimusque nomina eorum virorum, qui sunt principes in eis. 015 EZR 005 011 Huiuscemodi autem sermonem responderunt nobis, dicentes: Nos sumus servi Dei cæli et terræ, et ædificamus templum, quod erat extructum ante hos annos multos, quodque rex Israel magnus ædificaverat, et extruxerat. 015 EZR 005 012 Postquam autem ad iracundiam provocaverunt patres nostri Deum cæli, tradidit eos in manus Nabuchodonosor regis Babylonis Chaldæi, domum quoque hanc destruxit, et populum eius transtulit in Babylonem. 015 EZR 005 013 Anno autem primo Cyri regis Babylonis, Cyrus rex proposuit edictum ut domus Dei hæc ædificaretur. 015 EZR 005 014 Nam et vasa templi Dei aurea et argentea, quæ Nabuchodonosor tulerat de templo, quod erat in Ierusalem, et asportaverat ea in templum Babylonis, protulit Cyrus rex de templo Babylonis, et data sunt Sassabasar vocabulo, quem et principem constituit, 015 EZR 005 015 dixitque ei: Hæc vasa tolle, et vade, et pone ea in templo, quod est in Ierusalem, et domus Dei ædificetur in loco suo. 015 EZR 005 016 Tunc itaque Sassabasar ille venit et posuit fundamenta templi Dei in Ierusalem, et ex eo tempore usque nunc ædificatur, et necdum completum est. 015 EZR 005 017 Nunc ergo, si videtur regi bonum, recenseat in bibliotheca regis, quæ est in Babylone, utrumnam a Cyro rege iussum fuerit ut ædificaretur domus Dei in Ierusalem, et voluntatem regis super hac re mittat ad nos. 015 EZR 006 001 Tunc Darius rex præcepit: et recensuerunt in bibliotheca librorum, qui erant repositi in Babylone, 015 EZR 006 002 et inventum est in Ecbatanis, quod est castrum in Medena provincia volumen unum, talisque scriptus erat in eo commentarius: 015 EZR 006 003 Anno primo Cyri regis: Cyrus rex decrevit ut domus Dei ædificaretur, quæ est in Ierusalem, in loco ubi immolent hostias, et ut ponant fundamenta supportantia altitudinem cubitorum sexaginta, et latitudinem cubitorum sexaginta, 015 EZR 006 004 ordines de lapidibus impolitis tres, et sic ordines de lignis novis: sumptus autem de domo regis dabuntur. 015 EZR 006 005 Sed et vasa templi Dei aurea et argentea, quæ Nabuchodonosor tulerat de templo Ierusalem, et attulerat ea in Babylonem, reddantur, et referantur in templum in Ierusalem in locum suum, quæ et posita sunt in templo Dei. 015 EZR 006 006 Nunc ergo Thathanai dux regionis, quæ est trans Flumen, Stharbuzanai, et consiliarii vestri Apharsachæi, qui estis trans Flumen, procul recedite ab illis, 015 EZR 006 007 et dimittite fieri templum Dei illud a duce Iudæorum, et a senioribus eorum, ut domum Dei illam ædificent in loco suo. 015 EZR 006 008 Sed et a me præceptum est quid oporteat fieri a presbyteris Iudæorum illis ut ædificetur domus Dei, scilicet ut de arca regis, id est, de tributis, quæ dantur de regione trans Flumen, studiose sumptus dentur viris illis ne impediatur opus. 015 EZR 006 009 Quod si necesse fuerit, et vitulos, et agnos, et hœdos in holocaustum Deo cæli, frumentum, sal, vinum, et oleum, secundum ritum Sacerdotum, qui sunt in Ierusalem, detur eis per singulos dies, ne sit in aliquo querimonia. 015 EZR 006 010 Et offerant oblationes Deo cæli, orentque pro vita regis, et filiorum eius. 015 EZR 006 011 A me ergo positum est decretum: Ut omnis homo, qui hanc mutaverit iussionem, tollatur lignum de domum ipsius, et erigatur, et configatur in eo, domus autem eius publicetur. 015 EZR 006 012 Deus autem, qui habitare fecit nomen suum ibi, dissipet omnia regna, et populum qui extenderit manum suam ut repugnet, et dissipet domum Dei illam, quæ est in Ierusalem. Ego Darius statui decretum, quod studiose impleri volo. 015 EZR 006 013 Igitur Thathanai dux regionis trans Flumen, et Stharbuzanai, et consiliarii eius, secundum quod præceperat Darius rex, sic diligenter executi sunt. 015 EZR 006 014 Seniores autem Iudæorum ædificabant, et prosperabantur iuxta prophetiam Aggæi prophetæ, et Zachariæ filii Addo: et ædificaverunt et construxerunt iubente Deo Israel, et iubente Cyro, et Dario, et Artaxerxe regibus Persarum: 015 EZR 006 015 et compleverunt domum Dei istam, usque ad diem tertium mensis Adar, qui est annus sextus regni Darii regis. 015 EZR 006 016 Fecerunt autem filii Israel Sacerdotes et Levitæ, et reliqui filiorum transmigrationis, dedicationem domus Dei in gaudio. 015 EZR 006 017 Et obtulerunt in dedicationem domus Dei, vitulos centum, arietes ducentos, agnos quadringentos, hircos caprarum pro peccato totius Israel duodecim, iuxta numerum tribuum Israel. 015 EZR 006 018 Et statuerunt Sacerdotes in ordinibus suis, et Levitas in vicibus suis super opera Dei in Ierusalem, sicut scriptum est in libro Moysi. 015 EZR 006 019 Fecerunt autem filii Israel transmigrationis, Pascha, quartadecima die mensis primi. 015 EZR 006 020 Purificati enim fuerant Sacerdotes et Levitæ quasi unus: omnes mundi ad immolandum Pascha universis filiis transmigrationis, et fratribus suis Sacerdotibus, et sibi. 015 EZR 006 021 Et comederunt filii Israel, qui reversi fuerant de transmigratione, et omnes qui se separaverant a coinquinatione Gentium terræ ad eos, ut quærerent Dominum Deum Israel. 015 EZR 006 022 Et fecerunt sollemnitatem azymorum septem diebus in lætitia, quoniam lætificaverat eos Dominus, et converterat cor regis Assur ad eos, ut adiuvaret manus eorum in opere domus Domini Dei Israel. 015 EZR 007 001 Post hæc autem verba in regno Artaxerxis regis Persarum, Esdras filius Saraiæ, filii Azariæ, filii Helciæ, 015 EZR 007 002 filii Sellum, filii Sadoc, filii Achitob, 015 EZR 007 003 filii Amariæ, filii Azariæ, filii Maraioth, 015 EZR 007 004 filii Zarahiæ, filii Ozi, filii Bocci, 015 EZR 007 005 filii Abisue, filii Phinees, filii Eleazar, filii Aaron sacerdotis ab initio: 015 EZR 007 006 ipse Esdras ascendit de Babylone, et ipse scriba velox in lege Moysi, quam Dominus Deus dedit Israel: et dedit ei rex secundum manum Domini Dei eius super eum, omnem petitionem eius. 015 EZR 007 007 Et ascenderunt de filiis Israel, et de filiis Sacerdotum, et de filiis Levitarum, et de cantoribus, et de ianitoribus, et de Nathinæis, in Ierusalem anno septimo Artaxerxis regis. 015 EZR 007 008 Et venerunt in Ierusalem mense quinto, ipse est annus septimus regis. 015 EZR 007 009 Quia in primo die mensis primi cœpit ascendere de Babylone, et in primo die mensis quinti venit in Ierusalem, iuxta manum Dei sui bonam super se. 015 EZR 007 010 Esdras enim paravit cor suum, ut investigaret legem Domini, et faceret et doceret in Israel præceptum et iudicium. 015 EZR 007 011 Hoc est autem exemplar epistolæ edicti, quod dedit rex Artaxerxes Esdræ sacerdoti, scribæ erudito in sermonibus et præceptis Domini, et ceremoniis eius in Israel. 015 EZR 007 012 Artaxerxes rex regum Esdræ sacerdoti, scribæ legis Dei cæli doctissimo, salutem. 015 EZR 007 013 A me decretum est, ut cuicumque placuerit in regno meo de populo Israel, et de Sacerdotibus eius, et de Levitis ire in Ierusalem, tecum vadat. 015 EZR 007 014 A facie enim regis, et septem consiliatorum eius missus es, ut visites Iudæam et Ierusalem in lege Dei tui, quæ est in manu tua: 015 EZR 007 015 et ut feras argentum et aurum quod rex, et consiliatores eius sponte obtulerunt Deo Israel, cuius in Ierusalem tabernaculum est. 015 EZR 007 016 Et omne argentum et aurum quodcumque inveneris in universa provincia Babylonis, et populus offerre voluerit, et de Sacerdotibus quæ sponte obtulerint domui Dei sui, quæ est in Ierusalem, 015 EZR 007 017 libere accipe, et studiose eme de hac pecunia vitulos, arietes, agnos et sacrificia et libamina eorum, et offer ea super altare templi Dei vestri, quod est in Ierusalem. 015 EZR 007 018 Sed et si quid tibi, et fratribus tuis placuerit de reliquo argento et auro ut faciatis, iuxta voluntatem Dei vestri facite. 015 EZR 007 019 Vasa quoque, quæ dantur tibi in ministerium domus Dei tui, trade in conspectu Dei in Ierusalem. 015 EZR 007 020 Sed et cetera, quibus opus fuerit in domum Dei tui, quantumcumque necesse est ut expendas, dabitur de thesauro, et de fisco regis, 015 EZR 007 021 et a me. Ego Artaxerxes rex, statui atque decrevi omnibus custodibus arcæ publicæ, qui sunt trans Flumen, ut quodcumque petierit a vobis Esdras sacerdos, scriba legis Dei cæli, absque mora detis 015 EZR 007 022 usque ad argenti talenta centum, et usque ad frumenti coros centum, et usque ad vini batos centum, et usque ad batos olei centum, sal vero absque mensura. 015 EZR 007 023 Omne, quod ad ritum Dei cæli pertinet, tribuatur diligenter in domo Dei cæli: ne forte irascatur contra regnum regis, et filiorum eius. 015 EZR 007 024 Vobis quoque notum facimus de universis Sacerdotibus, et Levitis, et cantoribus, et ianitoribus, Nathinæis, et ministris domus Dei huius, ut vectigal, et tributum, et annonas non habeatis potestatem imponendi super eos. 015 EZR 007 025 Tu autem Esdra secundum sapientiam Dei tui, quæ est in manu tua, constitue iudices et præsides ut iudicent omni populo, qui est trans Flumen, his videlicet qui noverunt legem Dei tui, sed et imperitos docete libere. 015 EZR 007 026 Et omnis qui non fecerit legem Dei tui, et legem regis diligenter, iudicium erit de eo sive in mortem, sive in exilium, sive in condemnationem substantiæ eius, vel certe in carcerem. 015 EZR 007 027 Benedictus Dominus Deus patrum nostrorum, qui dedit hoc in corde regis ut glorificaret domum Domini, quæ est in Ierusalem, 015 EZR 007 028 et in me inclinavit misericordiam suam coram rege et consiliatoribus eius, et universis principibus regis potentibus: et ego confortatus manu Domini Dei mei, quæ erat in me, congregavi de Israel principes qui ascenderent mecum. 015 EZR 008 001 Hi sunt ergo principes familiarum, et genealogia eorum, qui ascenderunt mecum in regno Artaxerxis regis de Babylone. 015 EZR 008 002 De filiis Phinees, Gersom. De filiis Ithamar, Daniel. De filiis David, Hattus. 015 EZR 008 003 De filiis Secheniæ, filiis Pharos, Zacharias: et cum eo numerati sunt viri centum quinquaginta. 015 EZR 008 004 De filiis Phahath Moab, Elioenai filius Zarehe, et cum eo ducenti viri. 015 EZR 008 005 De filiis Secheniæ, filius Ezechiel, et cum eo trecenti viri. 015 EZR 008 006 De filiis Adan, Abed filius Ionathan, et cum eo quinquaginta viri. 015 EZR 008 007 De filiis Alam, Isaias filius Athaliæ, et cum eo septuaginta viri. 015 EZR 008 008 De filiis Saphatiæ, Zebedia filius Michael, et cum eo octoginta viri. 015 EZR 008 009 De filiis Ioab, Obedia filius Iahiel, et cum eo ducenti decem et octo viri. 015 EZR 008 010 De filiis Selomith, filius Iosphiæ, et cum eo centum sexaginta viri. 015 EZR 008 011 De filiis Bebai, Zacharias filius Bebai, et cum eo vigintiocto viri. 015 EZR 008 012 De filiis Azgad, Iohanan filius Eccetan, et cum eo centum et decem viri. 015 EZR 008 013 De filiis Adonicam, qui erant novissimi: et hæc nomina eorum: Elipheleth, et Iehiel, et Samaias, et cum eis sexaginta viri. 015 EZR 008 014 De filii Begui, Uthai et Zachur, et cum eis septuaginta viri. 015 EZR 008 015 Congregavi autem eos ad fluvium, qui decurrit ad Ahava, et mansimus ibi tribus diebus: quæsivique in populo et in sacerdotibus de filiis Levi, et non inveni ibi. 015 EZR 008 016 Itaque misi Eliezer, et Ariel, et Semeiam, et Elnathan, et Iarib, et alterum Elnathan, et Nathan, et Zachariam, et Mosollam principes: et Ioiarib, et Elnathan sapientes. 015 EZR 008 017 Et misi eos ad Eddo, qui est primus in Chasphiæ loco, et posui in ore eorum verba, quæ loquerentur ad Eddo, et fratres eius Nathinæos in loco Chasphiæ ut adducerent nobis ministros domus Dei nostri. 015 EZR 008 018 Et adduxerunt nobis per manum Dei nostri bonam super nos, virum doctissimum de filiis Moholi filii Levi filii Israel, et Sarabiam et filios eius et fratres eius decem et octo, 015 EZR 008 019 et Hasabiam, et cum eo Isaiam de filiis Merari, fratresque eius, et filios eius viginti: 015 EZR 008 020 et de Nathinæis, quos dederat David et principes ad ministeria Levitarum, Nathinæos ducentos viginti: omnes hi suis nominibus vocabantur. 015 EZR 008 021 Et prædicavi ibi ieiunium iuxta fluvium Ahava ut affligeremur coram Domino Deo nostro, et peteremus ab eo viam rectam nobis et filiis nostris, universæque substantiæ nostræ. 015 EZR 008 022 Erubui enim petere a rege auxilium et equites, qui defenderent nos ab inimico in via: quia dixeramus regi: Manus Dei nostri est super omnes, qui quærunt eum in bonitate: et imperium eius et fortitudo eius, et furor super omnes, qui derelinquunt eum. 015 EZR 008 023 Ieiunavimus autem, et rogavimus Deum nostrum per hoc: et evenit nobis prospere. 015 EZR 008 024 Et separavi de principibus Sacerdotum duodecim, Sarabiam, et Hasabiam, et cum eis de fratribus eorum decem. 015 EZR 008 025 Appendique eis argentum et aurum, et vasa consecrata domus Dei nostri, quæ obtulerat rex et consiliatores eius, et principes eius, universusque Israel eorum, qui inventi fuerant: 015 EZR 008 026 et appendi in manibus eorum argenti talenta sexcenta quinquaginta, et vasa argentea centum, auri centum talenta: 015 EZR 008 027 et crateres aureos viginti, qui habebant solidos millenos, et vasa æris fulgentis optimi duo, pulchra, ut aurum. 015 EZR 008 028 Et dixi eis: Vos sancti Domini, et vasa sancta, et argentum et aurum, quod sponte oblatum est Domino Deo patrum nostrorum: 015 EZR 008 029 vigilate et custodite, donec appendatis coram principibus Sacerdotum, et Levitarum, et ducibus familiarum Israel in Ierusalem, in thesaurum domus Domini. 015 EZR 008 030 Susceperunt autem Sacerdotes et Levitæ pondus argenti, et auri, et vasorum ut deferrent Ierusalem in domum Dei nostri. 015 EZR 008 031 Promovimus ergo a flumine Ahava duodecimo die mensis primi ut pergeremus Ierusalem: et manus Dei nostri fuit super nos, et liberavit nos de manu inimici et insidiatoris in via. 015 EZR 008 032 Et venimus Ierusalem, et mansimus ibi tribus diebus. 015 EZR 008 033 Die autem quarta appensum est argentum, et aurum, et vasa in domo Dei nostri per manum Meremoth filii Uriæ Sacerdotis, et cum eo Eleazar filius Phinees, cumque eis Iozabed filius Iosue, et Noadaia filius Bennoi Levitæ, 015 EZR 008 034 iuxta numerum et pondus omnium: descriptumque est omne pondus in tempore illo. 015 EZR 008 035 Sed et qui venerant de captivitate filii transmigrationis, obtulerunt holocautomata Deo Israel, vitulos duodecim pro omni populo Israel, arietes nonaginta sex, agnos septuaginta septem, hircos pro peccato, duodecim: omnia in holocaustum Domino. 015 EZR 008 036 Dederunt autem edicta regis satrapis, qui erant de conspectu regis et ducibus trans Flumen, et elevaverunt populum et domum Dei. 015 EZR 009 001 Postquam autem hæc completa sunt, accesserunt ad me principes, dicentes: Non est separatus populus Israel, Sacerdotes et Levitæ a populis terrarum, et abominationibus eorum Chananæi videlicet, et Hethæi, et Pherezæi, et Iebusæi, et Ammonitarum, et Moabitarum, et Ægyptiorum, et Amorrhæorum: 015 EZR 009 002 tulerunt enim de filiabus eorum sibi et filiis suis, et commiscuerunt semen sanctum cum populis terrarum: manus etiam principum et magistratuum fuit in transgressione hac prima. 015 EZR 009 003 Cumque audissem sermonem istum, scidi pallium meum et tunicam, et evelli capillos capitis mei et barbæ, et sedi mœrens. 015 EZR 009 004 Convenerunt autem ad me omnes, qui timebant verbum Dei Israel, pro transgressione eorum, qui de captivitate venerant, et ego sedebam tristis usque ad sacrificium vespertinum: 015 EZR 009 005 et in sacrificio vespertino surrexi de afflictione mea, et scisso pallio et tunica, curvavi genua mea, et expandi manus meas ad Dominum Deum meum, 015 EZR 009 006 et dixi: Deus meus, confundor et erubesco levare faciem meam ad te: quoniam iniquitates nostræ multiplicatæ sunt super caput nostrum, et delicta nostra creverunt usque ad cælum 015 EZR 009 007 a diebus patrum nostrorum: sed et nos ipsi peccavimus graviter usque ad diem hanc, et in iniquitatibus nostris traditi sumus ipsi, et reges nostri, et Sacerdotes nostri in manum regum terrarum, et in gladium, et in captivitatem, et in rapinam, et in confusionem vultus, sicut et die hac. 015 EZR 009 008 Et nunc quasi parum et ad momentum facta est deprecatio nostra apud Dominum Deum nostrum, ut dimitterentur nobis reliquiæ, et daretur nobis paxillus in loco sancto eius, et illuminaret oculos nostros Deus noster, et daret nobis vitam modicam in servitute nostra, 015 EZR 009 009 quia servi sumus, et in servitute nostra non dereliquit nos Deus noster, sed inclinavit super nos misericordiam coram rege Persarum, ut daret nobis vitam, et sublimaret domum Dei nostri, et extrueret solitudines eius, et daret nobis sepem in Iuda et Ierusalem. 015 EZR 009 010 Et nunc quid dicemus Deus noster post hæc? Quia dereliquimus mandata tua, 015 EZR 009 011 quæ præcepisti in manu servorum tuorum prophetarum, dicens: Terra, ad quam vos ingredimini ut possideatis eam, terra immunda est iuxta immunditiam populorum, ceterarumque terrarum, abominationibus eorum qui repleverunt eam ab ore usque ad os in coinquinatione sua. 015 EZR 009 012 Nunc ergo filias vestras ne detis filiis eorum, et filias eorum ne accipiatis filiis vestris, et non quæratis pacem eorum, et prosperitatem eorum usque in æternum: ut confortemini, et comedatis quæ bona sunt terræ, et heredes habeatis filios vestros usque in sæculum. 015 EZR 009 013 Et post omnia quæ venerunt super nos in operibus nostris pessimis, et in delicto nostro magno, quia tu Deus noster liberasti nos de iniquitate nostra, et dedisti nobis salutem sicut est hodie, 015 EZR 009 014 ut non converteremur, et irrita faceremus mandata tua, neque matrimonia iungeremus cum populis abominationum istarum. Numquid iratus es nobis usque ad consummationem ne dimitteres nobis reliquias ad salutem? 015 EZR 009 015 Domine Deus Israel iustus es tu: quoniam derelicti sumus, qui salvaremur sicut die hac. Ecce coram te sumus in delicto nostro. Non enim stari potest coram te super hoc. 015 EZR 010 001 Sic ergo orante Esdra, et implorante eo, et flente, et iacente ante templum Dei, collectus est ad eum de Israel cœtus grandis nimis virorum et mulierum et puerorum, et flevit populus fletu multo. 015 EZR 010 002 Et respondit Sechenias filius Iehiel de filiis Ælam, et dixit Esdræ: Nos prævaricati sumus in Deum nostrum, et duximus uxores alienigenas de populis terræ: et nunc, si est pœnitentia in Israel super hoc, 015 EZR 010 003 percutiamus fœdus cum Domino Deo nostro, ut proiiciamus universas uxores, et eos qui de his nati sunt iuxta voluntatem Domini, et eorum qui timent præceptum Domini Dei nostri: secundum legem fiat. 015 EZR 010 004 Surge, tuum est decernere, nosque erimus tecum: confortare, et fac. 015 EZR 010 005 Surrexit ergo Esdras, et adiuravit principes Sacerdotum et Levitarum, et omnem Israel ut facerent secundum verbum hoc, et iuraverunt. 015 EZR 010 006 Et surrexit Esdras ante domum Dei, et abiit ad cubiculum Iohanan filii Eliasib, et ingressus est illuc, panem non comedit, et aquam non bibit: lugebat enim transgressionem eorum, qui venerant de captivitate. 015 EZR 010 007 Et missa est vox in Iuda et in Ierusalem omnibus filiis transmigrationis, ut congregarentur in Ierusalem: 015 EZR 010 008 et omnis qui non venerit in tribus diebus iuxta consilium principum et seniorum, auferetur universa substantia eius, et ipse abiicietur de cœtu transmigrationis. 015 EZR 010 009 Convenerunt igitur omnes viri Iuda, et Beniamin in Ierusalem tribus diebus, ipse est mensis nonus, vigesimo die mensis: et sedit omnis populus in platea domus Dei, trementes pro peccato, et pluviis. 015 EZR 010 010 Et surrexit Esdras sacerdos, et dixit ad eos: Vos transgressi estis, et duxistis uxores alienigenas ut adderetis super delictum Israel. 015 EZR 010 011 Et nunc date confessionem Domino Deo patrum vestrorum, et facite placitum eius, et separamini a populis terræ, et ab uxoribus alienigenis. 015 EZR 010 012 Et respondit universa multitudo, dixitque voce magna: Iuxta verbum tuum ad nos, sic fiat. 015 EZR 010 013 Verumtamen quia populus multus est, et tempus pluviæ, et non sustinemus stare foris, et opus non est diei unius vel duorum (vehementer quippe peccavimus in sermone isto) 015 EZR 010 014 constituantur principes in universa multitudine: et omnes in civitatibus nostris qui duxerunt uxores alienigenas veniant in temporibus statutis, et cum his seniores per civitatem et civitatem, et iudices eius donec avertatur ira Dei nostri a nobis super peccato hoc. 015 EZR 010 015 Igitur Ionathan filius Azahel, et Iaasia filius Thecue, steterunt super hoc, et Messollam et Sebethai Levites adiuverunt eos: 015 EZR 010 016 Feceruntque sic filii transmigrationis. Et abierunt Esdras Sacerdos, et viri principes familiarum in domos patrum suorum, et omnes per nomina sua, et sederunt in die primo mensis decimi ut quærerent rem. 015 EZR 010 017 Et consummati sunt omnes viri, qui duxerant uxores alienigenas, usque ad diem primam mensis primi. 015 EZR 010 018 Et inventi sunt de filiis sacerdotum qui duxerant uxores alienigenas. De filiis Iosue filii Iosedec, et fratres eius, Maasia, et Eliezer, et Iarib, et Godolia. 015 EZR 010 019 Et dederunt manus suas ut eiicerent uxores suas, et pro delicto suo arietem de ovibus offerrent. 015 EZR 010 020 Et de filiis Emmer, Hanani, et Zebedia. 015 EZR 010 021 Et de filiis Harim, Maasia, et Elia, et Semeia, et Iehiel, et Ozias. 015 EZR 010 022 Et de filiis Pheshur, Elioenai, Maasia, Ismael, Nathanael, Iozabed, et Elasa. 015 EZR 010 023 Et de filiis Levitarum, Iozabed, et Semei, et Celaia, ipse est Calita, Phataia, Iuda, et Eliezer. 015 EZR 010 024 Et de cantoribus, Eliasib. Et de ianitoribus, Sellum, et Telem, et Uri. 015 EZR 010 025 Et ex Israel, de filiis Pharos, Remeia, et Iesia, et Melchia, et Miamin, et Eliezer, et Melchia, et Banea. 015 EZR 010 026 Et de filiis Ælam, Mathania, Zacharias, et Iehiel, et Abdi, et Ierimoth, et Elia. 015 EZR 010 027 Et de filiis Zethua, Elioenai, Eliasib, Mathania, et Ierimuth, et Zabad, et Aziza. 015 EZR 010 028 Et de filiis Bebai, Iohanan, Hanania, Zabbai, Athalai. 015 EZR 010 029 Et de filiis Bani, Mosollam, et Melluch, et Adaia, Iasub, et Saal, et Ramoth. 015 EZR 010 030 Et de filiis Phahath Moab, Edna, et Chalal, Banaias, et Maasias, Mathanias, Beseleel, Bennui, et Manasse. 015 EZR 010 031 Et de filiis Herem, Eliezer, Iosue, Melchias, Semeias, Simeon, 015 EZR 010 032 Beniamin, Maloch, Samarias. 015 EZR 010 033 Et de filiis Hasom, Mathanai, Mathatha, Zabad, Eliphelet, Iermai, Manasse, Semei. 015 EZR 010 034 De filiis Bani, Maadi, Amram, et Uel, 015 EZR 010 035 Baneas, et Badaias, Cheliau, 015 EZR 010 036 Vania, Marimuth, et Eliasib, 015 EZR 010 037 Mathanias, Mathanai, et Iasi, 015 EZR 010 038 et Bani, et Bennui, Semei, 015 EZR 010 039 et Salmias, et Nathan, et Adaias, 015 EZR 010 040 et Mechnedebai, Sisai, Sarai, 015 EZR 010 041 Ezrel, et Selemiau, Semeria, 015 EZR 010 042 Sellum, Amaria, Ioseph. 015 EZR 010 043 De filiis Nebo, Iehiel, Mathathias, Zabad, Zabina, Ieddu, et Ioel, et Banaia. 015 EZR 010 044 Omnes hi acceperant uxores alienigenas, et fuerunt ex eis mulieres, quæ pepererant filios. # # BOOK 016 NEH Nehemiah Nehemiæ 016 NEH 001 001 Verba Nehemiæ filii Helchiæ. Et factum est in mense Casleu, anno vigesimo, et ego eram in Susis castro. 016 NEH 001 002 Et venit Hanani unus de fratribus meis, ipse et viri ex Iuda: et interrogavi eos de Iudæis, qui remanserant, et supererant de captivitate, et Ierusalem. 016 NEH 001 003 Et dixerunt mihi: Qui remanserunt, et relicti sunt de captivitate ibi in provincia, in afflictione magna sunt, et in opprobrio: et murus Ierusalem dissipatus est, et portæ eius combustæ sunt igni. 016 NEH 001 004 Cumque audissem verba huiuscemodi, sedi, et flevi, et luxi diebus multis: ieiunabam, et orabam ante faciem Dei cæli. 016 NEH 001 005 Et dixi: Quæso Domine Deus cæli fortis, magne atque terribilis, qui custodis pactum et misericordiam cum his qui te diligunt, et custodiunt mandata tua: 016 NEH 001 006 fiant aures tuæ auscultantes, et oculi tui aperti ut audias orationem servi tui, quam ego oro coram te hodie nocte et die pro filiis Israel servis tuis: et confiteor pro peccatis filiorum Israel, quibus peccaverunt tibi: ego, et domus patris mei peccavimus, 016 NEH 001 007 vanitate seducti sumus, et non custodivimus mandatum tuum, et ceremonias, et iudicia quæ præcepisti Moysi famulo tuo. 016 NEH 001 008 Memento verbi, quod mandasti Moysi servo tuo, dicens: Cum transgressi fueritis, ego dispergam vos in populos: 016 NEH 001 009 et si revertamini ad me, et custodiatis præcepta mea, et faciatis ea; etiamsi abducti fueritis ad extrema cæli, inde congregabo vos, et reducam in locum, quem elegi ut habitaret nomen meum ibi. 016 NEH 001 010 Et ipsi servi tui, et populus tuus: quos redemisti in fortitudine tua magna, et in manu tua valida. 016 NEH 001 011 Obsecro Domine, sit auris tua attendens ad orationem servi tui, et ad orationem servorum tuorum, qui volunt timere nomen tuum: et dirige servum tuum hodie, et da ei misericordiam ante virum hunc. Ego enim eram pincerna regis. 016 NEH 002 001 Factum est autem in mense Nisan, anno vigesimo Artaxerxis regis: et vinum erat ante eum, et levavi vinum, et dedi regi: et eram quasi languidus ante faciem eius. 016 NEH 002 002 Dixitque mihi rex: Quare vultus tuus tristis est, cum te ægrotum non videam? Non est hoc frustra, sed malum nescio quod in corde tuo est. Et timui valde, ac nimis: 016 NEH 002 003 et dixi regi: Rex in æternum vive: quare non mœreat vultus meus, quia civitas domus sepulchrorum patris mei deserta est, et portæ eius combustæ sunt igni? 016 NEH 002 004 Et ait mihi rex: Pro qua re postulas? Et oravi Deum cæli, 016 NEH 002 005 et dixi ad regem: Si videtur regi bonum, et si placet servus tuus ante faciem tuam, ut mittas me in Iudæam ad civitatem sepulchri patris mei, et ædificabo eam. 016 NEH 002 006 Dixitque mihi rex, et regina quæ sedebat iuxta eum: Usque ad quod tempus erit iter tuum, et quando reverteris? Et placuit ante vultum regis, et misit me: et constitui ei tempus. 016 NEH 002 007 Et dixi regi: Si regi videtur bonum, epistolas det mihi ad duces regionis trans Flumen, ut traducant me, donec veniam in Iudæam: 016 NEH 002 008 et epistolam ad Asaph custodem saltus regis, ut det mihi ligna, ut tegere possim portas turris domus, et muros civitatis, et domum, quam ingressus fuero. Et dedit mihi rex iuxta manum Dei mei bonam mecum. 016 NEH 002 009 Et veni ad duces regionis trans Flumen, dedique eis epistolas regis. Miserat autem rex mecum principes militum, et equites. 016 NEH 002 010 Et audierunt Sanaballat Horonites, et Tobias servus Ammanites: et contristati sunt afflictione magna, quod venisset homo, qui quæreret prosperitatem filiorum Israel. 016 NEH 002 011 Et veni Ierusalem, et eram ibi tribus diebus, 016 NEH 002 012 et surrexi nocte ego, et viri pauci mecum, et non indicavi cuiquam quid Deus dedisset in corde meo ut facerem in Ierusalem, et iumentum non erat mecum, nisi animal, cui sedebam. 016 NEH 002 013 Et egressus sum per portam vallis nocte, et ante fontem draconis, et ad portam stercoris, et considerabam murum Ierusalem dissipatum, et portas eius consumptas igni. 016 NEH 002 014 Et transivi ad portam fontis, et ad aquæductum regis, et non erat locus iumento, cui sedebam, ut transiret. 016 NEH 002 015 Et ascendi per torrentem nocte, et considerabam murum, et reversus veni ad portam vallis, et redii. 016 NEH 002 016 Magistratus autem nesciebant quo abiissem, aut quid ego facerem: sed et Iudæis et sacerdotibus, et optimatibus, et magistratibus, et reliquis qui faciebant opus, usque ad id loci nihil indicaveram. 016 NEH 002 017 Et dixi eis: Vos nostis afflictionem in qua sumus; quia Ierusalem deserta est, et portæ eius consumptæ sunt igni: venite, et ædificemus muros Ierusalem, et non simus ultra opprobrium. 016 NEH 002 018 Et indicavi eis manum Dei mei, quod esset bona mecum, et verba regis, quæ locutus esset mihi, et aio: Surgamus, et ædificemus. Et confortatæ sunt manus eorum in bono. 016 NEH 002 019 Audierunt autem Sanaballat Horonites, et Tobias servus Ammanites, et Gosem Arabs, et subsannaverunt nos, et despexerunt, dixeruntque: Quæ est hæc res, quam facitis? Numquid contra regem vos rebellatis? 016 NEH 002 020 Et reddidi eis sermonem, dixique ad eos: Deus cæli ipse nos iuvat, et nos servi eius sumus: surgamus et ædificemus: vobis autem non est pars, et iustitia, et memoria in Ierusalem. 016 NEH 003 001 Et surrexit Eliasib sacerdos magnus, et fratres eius sacerdotes, et ædificaverunt portam gregis: ipsi sanctificaverunt eam, et statuerunt valvas eius, et usque ad turrim centum cubitorum sanctificaverunt eam, usque ad turrim Hananeel. 016 NEH 003 002 Et iuxta eum ædificaverunt viri Iericho: et iuxta eum ædificavit Zachur filius Amri. 016 NEH 003 003 Portam autem piscium ædificaverunt filii Asnaa: ipsi texerunt eam, et statuerunt valvas eius, et seras, et vectes. Et iuxta eos ædificavit Marimuth filius Uriæ, filii Accus. 016 NEH 003 004 Et iuxta eum ædificavit Mosollam filius Barachiæ, filii Mesezebel: et iuxta eos ædificavit Sadoc filius Baana: 016 NEH 003 005 Et iuxta eos ædificaverunt Thecueni: optimates autem eorum non supposuerunt colla sua in opere Domini sui. 016 NEH 003 006 Et portam veterem ædificaverunt Ioiada filius Phasea, et Mosollam filius Besodia: ipsi texerunt eam, et statuerunt valvas eius, et seras, et vectes: 016 NEH 003 007 Et iuxta eos ædificaverunt Meltias Gabaonites, et Iadon Meronathites, viri de Gabaon et Maspha, pro duce qui erat in regione trans Flumen. 016 NEH 003 008 Et iuxta eum ædificavit Eziel filius Araia aurifex: et iuxta eum ædificavit Ananias filius pigmentarii: et dimiserunt Ierusalem usque ad murum plateæ latioris. 016 NEH 003 009 Et iuxta eum ædificavit Raphaia filius Hur, princeps vici Ierusalem. 016 NEH 003 010 Et iuxta eum ædificavit Iedaia filius Haromaph contra domum suam: et iuxta eum ædificavit Hattus filius Haseboniæ. 016 NEH 003 011 Mediam partem vici ædificavit Melchias filius Herem, et Hasub filius Phahath Moab, et turrim furnorum. 016 NEH 003 012 Et iuxta eum ædificavit Sellum filius Alohes princeps mediæ partis vici Ierusalem, ipse et filiæ eius. 016 NEH 003 013 Et portam vallis ædificavit Hanun, et habitatores Zanoe: ipsi ædificaverunt eam, et statuerunt valvas eius, et seras, et vectes, et mille cubitos in muro usque ad portam sterquilinii. 016 NEH 003 014 Et portam sterquilinii ædificavit Melchias filius Rechab, princeps vici Bethacharam: ipse ædificavit eam, et statuit valvas eius, et seras, et vectes. 016 NEH 003 015 Et portam fontis ædificavit Sellum filius Cholhoza, princeps pagi Maspha: ipse ædificavit eam, et texit, et statuit valvas eius, et seras, et vectes, et muros piscinæ Siloe in hortum regis, et usque ad gradus, qui descendunt de Civitate David. 016 NEH 003 016 Post eum ædificavit Nehemias filius Azboc princeps dimidiæ partis vici Bethsur usque contra sepulchrum David et usque ad piscinam, quæ grandi opere constructa est, et usque ad domum fortium. 016 NEH 003 017 Post eum ædificaverunt Levitæ, Rehum filius Benni: post eum ædificavit Hasebias princeps dimidiæ partis vici Ceilæ in vico suo. 016 NEH 003 018 Post eum ædificaverunt fratres eorum Bavai filius Enadad, princeps dimidiæ partis Ceilæ. 016 NEH 003 019 Et ædificavit iuxta eum Azer filius Iosue, princeps Maspha mensuram secundam, contra ascensum firmissimi anguli. 016 NEH 003 020 Post eum in monte ædificavit Baruch filius Zachai mensuram secundam, ab angulo usque ad portam domus Eliasib sacerdotis magni. 016 NEH 003 021 Post eum ædificavit Merimuth filius Uriæ filii Haccus, mensuram secundam, a porta domus Eliasib, donec extenderetur domus Eliasib. 016 NEH 003 022 Et post eum ædificaverunt sacerdotes viri de campestribus Iordanis. 016 NEH 003 023 Post eum ædificavit Beniamin et Hasub contra domum suam: et post eum ædificavit Azarias filius Maasiæ filii Ananiæ contra domum suam. 016 NEH 003 024 Post eum ædificavit Bennui filius Henadad mensuram secundam, a domo Azariæ usque ad flexuram, et usque ad angulum. 016 NEH 003 025 Phalel filius Ozi contra flexuram et turrim, quæ eminet de domo regis excelsa, id est, in atrio carceris: post eum Phadaia filius Pharos. 016 NEH 003 026 Nathinæi autem habitabant in Ophel usque contra portam aquarum ad Orientem, et turrim, quæ prominebat. 016 NEH 003 027 Post eum ædificaverunt Thecueni mensuram secundam e regione, a turre magna et eminente usque ad murum templi. 016 NEH 003 028 Sursum autem a porta equorum ædificaverunt sacerdotes, unusquisque contra domum suam. 016 NEH 003 029 Post eos ædificavit Sadoc filius Emmer contra domum suam. Et post eum ædificavit Semaia filius Secheniæ, custos portæ Orientalis. 016 NEH 003 030 Post eum ædificavit Hanania filius Selemiæ, et Hanun filius Seleph sextus, mensuram secundam: post eum ædificavit Mosollam filius Barachiæ, contra gazophylacium suum. 016 NEH 003 031 Post eum ædificavit Melchias filius aurificis usque ad domum Nathinæorum, et scruta vendentium contra portam iudicialem, et usque ad cœnaculum anguli. 016 NEH 003 032 Et inter cœnaculum anguli in porta gregis ædificaverunt aurifices et negotiatores. 016 NEH 004 001 Factum est autem, cum audisset Sanaballat quod ædificaremus murum, iratus est valde: et motus nimis subsannavit Iudæos, 016 NEH 004 002 et dixit coram fratribus suis, et frequentia Samaritanorum: Quid Iudæi faciunt imbecilles? Num dimittent eos Gentes? Num sacrificabunt, et complebunt in una die? Numquid ædificare poterunt lapides de acervis pulveris, qui combusti sunt? 016 NEH 004 003 Sed et Tobias Ammanites proximus eius, ait: Ædificent: si ascenderit vulpes, transiliet murum eorum lapideum. 016 NEH 004 004 Audi, Deus noster, quia facti sumus despectui: converte opprobrium super caput eorum, et da eos in despectionem in terra captivitatis. 016 NEH 004 005 Ne operias iniquitatem eorum, et peccatum eorum coram facie tua non deleatur, quia irriserunt ædificantes. 016 NEH 004 006 Itaque ædificavimus murum, et coniunximus totum usque ad partem dimidiam: et provocatum est cor populi ad operandum. 016 NEH 004 007 Factum est autem, cum audisset Sanaballat, et Tobias, et Arabes, et Ammanitæ, et Azotii, quod obducta esset cicatrix muri Ierusalem, et quod cœpissent interrupta concludi, irati sunt nimis. 016 NEH 004 008 Et congregati sunt omnes pariter ut venirent, et pugnarent contra Ierusalem, et molirentur insidias. 016 NEH 004 009 Et oravimus Deum nostrum, et posuimus custodes super murum die ac nocte contra eos. 016 NEH 004 010 Dixit autem Iudas: Debilitata est fortitudo portantis, et humus nimia est, et nos non poterimus ædificare murum. 016 NEH 004 011 Et dixerunt hostes nostri: Nesciant, et ignorent donec veniamus in medium eorum, et interficiamus eos, et cessare faciamus opus. 016 NEH 004 012 Factum est autem venientibus Iudæis, qui habitabant iuxta eos, et dicentibus nobis per decem vices ex omnibus locis quibus venerant ad nos, 016 NEH 004 013 statui in loco post murum per circuitum populum in ordinem cum gladiis suis, et lanceis, et arcubus. 016 NEH 004 014 Et perspexi atque surrexi: et aio ad optimates et magistratus, et ad reliquam partem vulgi: Nolite timere a facie eorum. Domini magni et terribilis mementote, et pugnate pro fratribus vestris, filiis vestris, et filiabus vestris, et uxoribus vestris, et domibus vestris. 016 NEH 004 015 Factum est autem, cum audissent inimici nostri nunciatum esse nobis, dissipavit Deus consilium eorum. Et reversi sumus omnes ad muros, unusquisque ad opus suum. 016 NEH 004 016 Et factum est a die illa, media pars iuvenum eorum faciebat opus, et media parata erat ad bellum, et lanceæ, et scuta, et arcus, et loricæ, et principes post eos in omni domo Iuda. 016 NEH 004 017 Ædificantium in muro, et portantium onera, et imponentium: una manu sua faciebat opus, et altera tenebat gladium: 016 NEH 004 018 ædificentium enim unusquisque gladio erat accinctus renes. Et ædificabant, et clangebant buccina iuxta me. 016 NEH 004 019 Et dixi ad optimates, et ad magistratus, et ad reliquam partem vulgi: Opus grande est et latum, et nos separati sumus in muro procul alter ab altero: 016 NEH 004 020 in loco quocumque audieritis clangorem tubæ, illuc concurrite ad nos: Deus noster pugnabit pro nobis. 016 NEH 004 021 Et nosipsi faciamus opus: et media pars nostrum teneat lanceas ab ascensu auroræ donec egrediantur astra. 016 NEH 004 022 In tempore quoque illo dixi populo: Unusquisque cum puero suo maneat in medio Ierusalem, et sint nobis vices per noctem, et diem, ad operandum. 016 NEH 004 023 Ego autem et fratres mei, et pueri mei, et custodes, qui erant post me, non deponebamus vestimenta nostra: unusquisque tantum nudabatur ad baptismum. 016 NEH 005 001 Et factus est clamor populi, et uxorum eius magnus adversus fratres suos Iudæos. 016 NEH 005 002 Et erant qui dicerent: Filii nostri, et filiæ nostræ multæ sunt nimis: accipiamus pro pretio eorum frumentum, et comedamus, et vivamus. 016 NEH 005 003 Et erant qui dicerent: Agros nostros, et vineas, et domus nostras opponamus, et accipiamus frumentum in fame. 016 NEH 005 004 Et alii dicebant: Mutuo sumamus pecunias in tributa regis, demusque agros nostros et vineas: 016 NEH 005 005 et nunc sicut carnes fratrum nostrorum, sic carnes nostræ sunt: et sicut filii eorum, ita et filii nostri. Ecce nos subiugamus filios nostros, et filias nostras in servitutem, et de filiabus nostris sunt famulæ, nec habemus unde possint redimi, et agros nostros et vineas nostras alii possident. 016 NEH 005 006 Et iratus sum nimis cum audissem clamorem eorum secundum verba hæc: 016 NEH 005 007 cogitavique cor meum mecum: et increpavi optimates et magistratus, et dixi eis: Usurasne singuli a fratribus vestris exigitis? Et congregavi adversum eos concionem magnam, 016 NEH 005 008 et dixi eis: Nos, ut scitis, redemimus fratres nostros Iudæos, qui venditi fuerant Gentibus secundum possibilitatem nostram: et vos igitur vendetis fratres vestros, et redimemus eos? Et siluerunt, nec invenerunt quid responderent. 016 NEH 005 009 Dixique ad eos: Non est bona res, quam facitis: quare non in timore Dei nostri ambulastis, ne exprobretur nobis a Gentibus inimicis nostris? 016 NEH 005 010 Et ego, et fratres mei, et pueri mei commodavimus plurimis pecuniam et frumentum: non repetamus in commune istud, æs alienum concedamus, quod debetur nobis. 016 NEH 005 011 Reddite eis hodie agros suos, et vineas suas, et oliveta sua, et domos suas: quin potius et centesimum pecuniæ, frumenti, vini et olei, quam exigere soletis ab eis, date pro illis. 016 NEH 005 012 Et dixerunt: Reddemus, et ab eis nihil quæremus: sicque faciemus ut loqueris. Et vocavi Sacerdotes, et adiuravi eos, ut facerent iuxta quod dixeram. 016 NEH 005 013 Insuper excussi sinum meum, et dixi: Sic excutiat Deus omnem virum, qui non compleverit verbum istud, de domo sua, et de laboribus suis: sic excutiatur, et vacuus fiat. Et dixit universa multitudo: Amen. Et laudaverunt Deum. Fecit ergo populus sicut erat dictum. 016 NEH 005 014 A die autem illa, qua præceperat rex mihi ut essem dux in terra Iuda, ab anno vigesimo usque ad annum trigesimum secundum Artaxerxis regis per annos duodecim, ego et fratres mei annonas, quæ ducibus debebantur, non comedimus. 016 NEH 005 015 Duces autem primi, qui fuerant ante me, gravaverunt populum, et acceperunt ab eis in pane, et vino, et pecunia quotidie siclos quadraginta: sed et ministri eorum depresserunt populum. Ego autem non feci ita propter timorem Dei: 016 NEH 005 016 quin potius in opere muri ædificavi, et agrum non emi, et omnes pueri mei congregati ad opus erant. 016 NEH 005 017 Iudæi quoque et magistratus centum quinquaginta viri, et qui veniebant ad nos de Gentibus, quæ in circuitu nostro sunt, in mensa mea erant. 016 NEH 005 018 Parabatur autem mihi per dies singulos bos unus, arietes sex electi, exceptis volatilibus, et inter dies decem vina diversa, et alia multa tribuebam: insuper et annonas ducatus mei non quæsivi: valde enim attenuatus erat populus. 016 NEH 005 019 Memento mei, Deus meus, in bonum secundum omnia, quæ feci populo huic. 016 NEH 006 001 Factum est autem, cum audisset Sanaballat, et Tobias, et Gossem Arabs, et ceteri inimici nostri, quod ædificassem ego murum, et non esset in ipso residua interruptio (usque ad tempus autem illud valvas non posueram in portis) 016 NEH 006 002 miserunt Sanaballat, et Gossem ad me, dicentes: Veni, et percutiamus fœdus pariter in viculis in Campo Ono. Ipsi autem cogitabant ut facerent mihi malum. 016 NEH 006 003 Misi ergo ad eos nuncios, dicens: Opus grande ego facio, et non possum descendere: ne forte negligatur cum venero, et descendero ad vos. 016 NEH 006 004 Miserunt autem ad me secundum verbum hoc per quattuor vices: et respondi eis iuxta sermonem priorem. 016 NEH 006 005 Et misit ad me Sanaballat iuxta verbum prius quinta vice puerum suum, et epistolam habebat in manu sua scriptam hoc modo: 016 NEH 006 006 IN GENTIBUS auditum est, et Gossem dixit, quod tu et Iudæi cogitetis rebellare, et propterea ædifices murum, et levare te velis super eos regem: propter quam causam 016 NEH 006 007 et prophetas posueris, qui prædicent de te in Ierusalem, dicentes: Rex in Iudæa est. Auditurus est rex verba hæc: idcirco nunc veni, ut ineamus consilium pariter. 016 NEH 006 008 Et misi ad eos, dicens: Non est factum secundum verba hæc, quæ tu loqueris: de corde enim tuo tu componis hæc. 016 NEH 006 009 Omnes enim hi terrebant nos, cogitantes quod cessarent manus nostræ ab opere, et quiesceremus. Quam ob causam magis confortavi manus meas: 016 NEH 006 010 et ingressus sum domum Semaiæ filii Dalaiæ filii Metabeel secreto. Qui ait: Tractemus nobiscum in domo Dei in medio templi, et claudamus portas ædis: quia venturi sunt ut interficiant te, et nocte venturi sunt ad occidendum te. 016 NEH 006 011 Et dixi: Num quisquam similis mei fugit? Et quis ut ego ingredietur templum, et vivet? Non ingrediar. 016 NEH 006 012 Et intellexi quod Deus non misisset eum, sed quasi vaticinans locutus esset ad me, et Tobias, et Sanaballat conduxissent eum. 016 NEH 006 013 Acceperat enim pretium, ut territus facerem, et peccarem, et haberent malum, quod exprobrarent mihi. 016 NEH 006 014 Memento mei Domine pro Tobia et Sanaballat, iuxta opera eorum talia: sed et Noadiæ prophetæ, et ceterorum prophetarum, qui terrebant me. 016 NEH 006 015 Completus est autem murus vigesimoquinto die mensis Elul, quinquaginta duobus diebus. 016 NEH 006 016 Factum est ergo cum audissent omnes inimici nostri, ut timerent universæ gentes, quæ erant in circuitu nostro, et conciderent intra semetipsos, et scirent quod a Deo factum esset opus hoc. 016 NEH 006 017 Sed et in diebus illis multæ optimatum Iudæorum epistolæ mittebantur ad Tobiam, et a Tobia veniebant ad eos. 016 NEH 006 018 Multi enim erant in Iudæa habentes iuramentum eius, quia gener erat Secheniæ filii Area, et Iohanan filius eius acceperat filiam Mosollam filii Barachiæ: 016 NEH 006 019 sed et laudabant eum coram me, et verba mea nunciabant ei: et Tobias mittebat epistolas ut terreret me. 016 NEH 007 001 Postquam autem ædificatus est murus, et posui valvas, et recensui ianitores, et cantores, et Levitas: 016 NEH 007 002 præcepi Hanani fratri meo, et Hananiæ principi domus de Ierusalem (ipse enim quasi vir verax et timens Deum plus ceteris videbatur) 016 NEH 007 003 et dixi eis: Non aperiantur portæ Ierusalem usque ad calorem solis. Cumque adhuc assisterent, clausæ portæ sunt, et oppilatæ: et posui custodes de habitatoribus Ierusalem, singulos per vices suas, et unumquemque contra domum suam. 016 NEH 007 004 Civitas autem erat lata nimis et grandis, et populus parvus in medio eius, et non erant domus ædificatæ. 016 NEH 007 005 Deus autem dedit in corde meo, et congregavi optimates, et magistratus, et vulgus, ut recenserem eos: et inveni librum census eorum, qui ascenderant primum, et inventum est scriptum in eo. 016 NEH 007 006 Isti filii provinciæ, qui ascenderunt de captivitate migrantium, quos transtulerat Nabuchodonosor rex Babylonis, et reversi sunt in Ierusalem, et in Iudæam, unusquisque in civitatem suam. 016 NEH 007 007 Qui venerunt cum Zorobabel, Iosue, Nehemias, Azarias, Raamias, Nahamani, Mardochæus, Belsam, Mespharath, Begoai, Nahum, Baana. Numerus virorum populi Israel: 016 NEH 007 008 Filii Pharos, duo millia centum septuaginta duo: 016 NEH 007 009 Filii Saphatia, trecenti septuaginta duo: 016 NEH 007 010 Filii Area, sexcenti quinquaginta duo: 016 NEH 007 011 Filii Phahathmoab filiorum Iosue et Ioab, duo millia octingenti decem et octo: 016 NEH 007 012 Filii Ælam, mille ducenti quinquagintaquattuor: 016 NEH 007 013 Filii Zethua, octingenti quadragintaquinque: 016 NEH 007 014 Filii Zachai, septingenti sexaginta: 016 NEH 007 015 Filii Bannui, sexcenti quadragintaocto: 016 NEH 007 016 Filii Bebai, sexcenti vigintiocto: 016 NEH 007 017 Filii Azgad, duo millia trecenti vigintiduo: 016 NEH 007 018 Filii Adonicam, sexcenti sexagintaseptem: 016 NEH 007 019 Filii Beguai, duo millia sexagintaseptem: 016 NEH 007 020 Filii Adin, sexcenti quinquagintaquinque: 016 NEH 007 021 Filii Ater, filii Hezeciæ, nonagintaocto: 016 NEH 007 022 Filii Hasem, trecenti vigintiocto: 016 NEH 007 023 Filii Besai, trecenti vigintiquattuor: 016 NEH 007 024 Filii Hareph, centum duodecim: 016 NEH 007 025 Filii Gabaon, nonagintaquinque: 016 NEH 007 026 Filii Bethlehem, et Netupha, centum octogintaocto. 016 NEH 007 027 Viri Anathoth, centum vigintiocto. 016 NEH 007 028 Viri Bethazmoth, quadragintaduo. 016 NEH 007 029 Viri Cariathiarim, Cephira, et Beroth, septingenti quadragintatres. 016 NEH 007 030 Viri Rama et Geba, sexcenti vigintiunus. 016 NEH 007 031 Viri Machmas, centum vigintiduo. 016 NEH 007 032 Viri Bethel et Hai, centum vigintitres. 016 NEH 007 033 Viri Nebo alterius, quinquagintaduo. 016 NEH 007 034 Viri Ælam alterius, mille ducenti quinquagintaquattuor. 016 NEH 007 035 Filii Harem, trecenti viginti. 016 NEH 007 036 Filii Iericho, trecenti quadragintaquinque. 016 NEH 007 037 Filii Lod, Hadid et Ono, septingenti vigintiunus. 016 NEH 007 038 Filii Senaa, tria millia nongenti triginta. 016 NEH 007 039 Sacerdotes: Filii Idaia in domo Iosue, nongenti septuagintatres. 016 NEH 007 040 Filii Emmer, mille quinquagintaduo. 016 NEH 007 041 Filii Phashur, mille ducenti quadragintaseptem. 016 NEH 007 042 Filii Arem, mille decem et septem. Levitæ: 016 NEH 007 043 Filii Iosue et Cedmihel filiorum 016 NEH 007 044 Oduiæ, septuagintaquattuor. Cantores: 016 NEH 007 045 Filii Asaph, centum quadragintaocto. 016 NEH 007 046 Ianitores: filii Sellum, filii Ater, filii Telmon, filii Accub, filii Hatita, filii Sobai: centum trigintaocto. 016 NEH 007 047 Nathinæi: filii Soha, filii Hasupha, filii Tebbaoth, 016 NEH 007 048 filii Ceros, filii Siaa, filii Phadon, filii Lebana, filii Hagaba, filii Selmai, 016 NEH 007 049 filii Hanan, filii Geddel, filii Gaher, 016 NEH 007 050 filii Raaia, filii Rasin, filii Necoda, 016 NEH 007 051 filii Gezem, filii Aza, filii Phasea, 016 NEH 007 052 filii Besai, filii Munim, filii Nephussim, 016 NEH 007 053 filii Bacbuc, filii Hacupha, filii Harhur, 016 NEH 007 054 filii Besloth, filii Mahida, filii Harsa, 016 NEH 007 055 filii Bercos, filii Sisara, filii Thema, 016 NEH 007 056 filii Nasia, filii Hatipha, 016 NEH 007 057 filii servorum Salomonis, filii Sothai, filii Sophereth, filii Pharida, 016 NEH 007 058 filii Iahala, filii Darcon, filii Ieddel, 016 NEH 007 059 filii Saphatia, filii Hatil, filii Phochereth, qui erat ortus ex Sabaim, filio Amon. 016 NEH 007 060 Omnes Nathinæi, et filii servorum Salomonis, trecenti nonagintaduo. 016 NEH 007 061 Hi sunt autem, qui ascenderunt de Thelmela, Thelharsa, Cherub, Addon, et Emmer: et non potuerunt indicare domum patrum suorum, et semen suum, utrum ex Israel essent. 016 NEH 007 062 Filii Dalaia, filii Tobia, filii Necoda, sexcenti quadragintaduo. 016 NEH 007 063 Et de Sacerdotibus, filii Habia, filii Accos, filii Berzellai, qui accepit de filiabus Berzellai Galaaditis uxorem: et vocatus est nomine eorum. 016 NEH 007 064 Hi quæsierunt scripturam suam in censu, et non invenerunt: et eiecti sunt de sacerdotio. 016 NEH 007 065 Dixitque Athersatha eis ut non manducarent de Sanctis sanctorum, donec staret Sacerdos doctus et eruditus. 016 NEH 007 066 Omnis multitudo quasi vir unus quadragintaduo millia trecenti sexaginta, 016 NEH 007 067 absque servis et ancillis eorum, qui erant septem millia trecenti trigintaseptem, et inter eos cantores, et cantatrices, ducenti quadragintaquinque. 016 NEH 007 068 Equi eorum, septingenti trigintasex: muli eorum, ducenti quadragintaquinque: 016 NEH 007 069 cameli eorum, quadringenti trigintaquinque: asini, sex millia septingenti viginti. 016 NEH 007 070 Nonnulli autem de principibus familiarum dederunt in opus. Athersatha dedit in thesaurum auri drachmas mille, phialas quinquaginta, tunicas sacerdotales quingentas triginta. 016 NEH 007 071 Et de principibus familiarum dederunt in thesaurum operis auri drachmas viginti millia, et argenti mnas duo millia ducentas. 016 NEH 007 072 Et quod dedit reliquus populus, auri drachmas viginti millia, et argenti mnas duo millia, et tunicas sacerdotales sexagintaseptem. 016 NEH 007 073 Habitaverunt autem Sacerdotes, et Levitæ, et ianitores, et cantores, et reliquum vulgus, et Nathinæi, et omnis Israel in civitatibus suis. 016 NEH 008 001 Et venerat mensis septimus: filii autem Israel erant in civitatibus suis. Congregatusque est omnis populus quasi vir unus ad plateam, quæ est ante portam aquarum: et dixerunt Esdræ scribæ ut afferret Librum legis Moysi, quam præceperat Dominus Israeli. 016 NEH 008 002 Attulit ergo Esdras sacerdos legem coram multitudine virorum et mulierum, cunctisque qui poterant intelligere, in die prima mensis septimi. 016 NEH 008 003 Et legit in eo aperte in platea quæ erat ante portam aquarum, de mane usque ad mediam diem, in conspectu virorum et mulierum, et sapientium: et aures omnis populi erant erectæ ad Librum. 016 NEH 008 004 Stetit autem Esdras scriba super gradum ligneum, quem fecerat ad loquendum: et steterunt iuxta eum Mathathias, et Semeia, et Ania, et Uria, et Helcia, et Maasia, ad dexteram eius: et ad sinistram, Phadaia, Misael, et Melchia, et Hasum, et Hasbadana, Zacharia, et Mosollam. 016 NEH 008 005 Et aperuit Esdras Librum coram omni populo: super universum quippe populum eminebat: et cum aperuisset eum, stetit omnis populus. 016 NEH 008 006 Et benedixit Esdras Domino Deo magno: et respondit omnis populus: Amen, Amen: elevans manus suas. Et incurvati sunt, et adoraverunt Deum proni in terram. 016 NEH 008 007 Porro Iosue, et Bani, et Serebia, Iamin, Accub, Septhai, Odia, Maasia, Celita, Azarias, Iozabed, Hanan, Phalaia, Levitæ, silentium faciebant in populo ad audiendam legem: populus autem stabat in gradu suo. 016 NEH 008 008 Et legerunt in Libro legis Dei distincte, et aperte ad intelligendum: et intellexerunt cum legeretur. 016 NEH 008 009 Dixit autem Nehemias (ipse est Athersatha) et Esdras sacerdos et scriba, et Levitæ interpretantes universo populo: Dies sanctificatus est Domino Deo nostro, nolite lugere, et nolite flere. Flebat enim omnis populus cum audiret verba legis. 016 NEH 008 010 Et dixit eis: Ite, comedite pinguia, et bibite mulsum, et mittite partes his, qui non præparaverunt sibi: quia sanctus dies Domini est, et nolite contristari: gaudium etenim Domini est fortitudo nostra. 016 NEH 008 011 Levitæ autem silentium faciebant in omni populo, dicentes: Tacete, quia dies sanctus est, et nolite dolere. 016 NEH 008 012 Abiit itaque omnis populus ut comederet et biberet, et mitteret partes, et faceret lætitiam magnam: quia intellexerant verba, quæ docuerat eos. 016 NEH 008 013 Et in die secundo congregati sunt principes familiarum universi populi, Sacerdotes et Levitæ ad Esdram scribam, ut interpretaretur eis verba Legis. 016 NEH 008 014 Et invenerunt scriptum in Lege præcepisse Dominum in manu Moysi ut habitent filii Israel in tabernaculis, in die sollemni, mense septimo: 016 NEH 008 015 et ut prædicent, et divulgent vocem in universis urbibus suis, et in Ierusalem, dicentes: Egredimini in montem, et afferte frondes olivæ, et frondes ligni pulcherrimi, frondes myrti, et ramos palmarum, et frondes ligni nemorosi ut fiant tabernacula, sicut scriptum est. 016 NEH 008 016 Et egressus est populus, et attulerunt. Feceruntque sibi tabernacula unusquisque in domate suo, et in atriis suis, et in atriis domus Dei, et in platea portæ aquarum, et in platea portæ Ephraim. 016 NEH 008 017 Fecit ergo universa ecclesia eorum, qui redierant de captivitate, tabernacula, et habitaverunt in tabernaculis: non enim fecerant a diebus Iosue filii Nun taliter filii Israel usque ad diem illum. Et fuit lætitia magna nimis. 016 NEH 008 018 Legit autem in Libro legis Dei per dies singulos, a die primo usque ad diem novissimum. Et fecerunt sollemnitatem septem diebus, et in die octavo collectam iuxta ritum. 016 NEH 009 001 In die autem vigesimoquarto mensis huius convenerunt filii Israel in ieiunio et in saccis, et humus super eos. 016 NEH 009 002 Et separatum est semen filiorum Israel ab omni filio alienigena: et steterunt, et confitebantur peccata sua, et iniquitates patrum suorum. 016 NEH 009 003 Et consurrexerunt ad standum: et legerunt in volumine Legis Domini Dei sui, quater in die, et quater confitebantur: et adorabant Dominum Deum suum. 016 NEH 009 004 Surrexerunt autem super gradum Levitarum Iosue, et Bani, et Cedmihel, Sabania, Bonni, Sarebias, Bani, et Chanani: et clamaverunt voce magna ad Dominum Deum suum. 016 NEH 009 005 Et dixerunt Levitæ Iosue, et Cedmihel, Bonni, Hasebnia, Serebia, Odaia, Sebnia, Phathathia: Surgite, benedicite Domino Deo vestro ab æterno usque in æternum: et benedicant nomini gloriæ tuæ excelso in omni benedictione et laude. 016 NEH 009 006 Tu ipse, Domine, solus, tu fecisti cælum, et cælum cælorum, et omnem exercitum eorum: terram, et universa quæ in ea sunt: maria, et omnia quæ in eis sunt: et tu vivificas omnia hæc, et exercitus cæli te adorat. 016 NEH 009 007 Tu ipse, Domine Deus, qui elegisti Abram, et eduxisti eum de igne Chaldæorum, et posuisti nomen eius Abraham. 016 NEH 009 008 Et invenisti cor eius fidele coram te: et percussisti cum eo fœdus ut dares ei Terram Chananæi, Hethæi, et Amorrhæi, et Pherezæi, et Iebusæi, et Gergesæi, ut dares semini eius: et implesti verba tua, quoniam iustus es. 016 NEH 009 009 Et vidisti afflictionem patrum nostrorum in Ægypto: clamoremque eorum audisti super Mare rubrum. 016 NEH 009 010 Et dedisti signa atque portenta in Pharaone, et in universis servis eius, et in omni populo terræ illius: cognovisti enim quia superbe egerant contra eos: et fecisti tibi nomen, sicut et in hac die. 016 NEH 009 011 Et mare divisisti ante eos, et transierunt per medium maris in sicco: persecutores autem eorum proiecisti in profundum, quasi lapidem in aquas validas. 016 NEH 009 012 Et in columna nubis ductor eorum fuisti per diem, et in columna ignis per noctem, ut appareret eis via, per quam ingrediebantur. 016 NEH 009 013 Ad montem quoque Sinai descendisti, et locutus es cum eis de cælo, et dedisti eis iudicia recta, et legem veritatis, ceremonias, et præcepta bona: 016 NEH 009 014 et Sabbatum sanctificatum tuum ostendisti eis, et mandata, et ceremonias, et legem præcepisti eis in manu Moysi servi tui. 016 NEH 009 015 Panem quoque de cælo dedisti eis in fame eorum, et aquam de petra eduxisti eis sitientibus, et dixisti eis ut ingrederentur et possiderent terram, super quam levasti manum tuam ut traderes eis. 016 NEH 009 016 Ipsi vero et patres nostri superbe egerunt, et induraverunt cervices suas, et non audierunt mandata tua. 016 NEH 009 017 Et noluerunt audire, et non sunt recordati mirabilium tuorum quæ feceras eis. Et induraverunt cervices suas, et dederunt caput ut converterentur ad servitutem suam, quasi per contentionem. Tu autem Deus propitius, clemens, et misericors, longanimis, et multæ miserationis, non dereliquisti eos, 016 NEH 009 018 et quidem cum fecissent sibi vitulum conflatilem, et dixissent: Iste est deus tuus, qui eduxit te de Ægypto: feceruntque blasphemias magnas. 016 NEH 009 019 Tu autem in misericordiis tuis multis non dimisisti eos in deserto: columna nubis non recessit ab eis per diem ut duceret eos in viam, et columna ignis per noctem ut ostenderet eis iter per quod ingrederentur. 016 NEH 009 020 Et Spiritum tuum bonum dedisti qui doceret eos, et manna tuum non prohibuisti ab ore eorum, et aquam dedisti eis in siti. 016 NEH 009 021 Quadraginta annis pavisti eos in deserto, nihilque eis defuit: vestimenta eorum non inveteraverunt, et pedes eorum non sunt attriti. 016 NEH 009 022 Et dedisti eis regna, et populos, et partitus es eis sortes: et possederunt terram Sehon, et terram regis Hesebon, et terram Og regis Basan. 016 NEH 009 023 Et multiplicasti filios eorum sicut stellas cæli, et adduxisti eos ad terram, de qua dixeras patribus eorum ut ingrederentur et possiderent. 016 NEH 009 024 Et venerunt filii, et possederunt terram, et humiliasti coram eis habitatores terræ Chananæos, et dedisti eos in manu eorum et reges eorum et populos terræ ut facerent eis sicut placebant illis. 016 NEH 009 025 Ceperunt itaque urbes munitas et humum pinguem, et possederunt domos plenas cunctis bonis: cisternas ab aliis fabricatas, vineas, et oliveta, et ligna pomifera multa: et comederunt, et saturati sunt, et impinguati sunt, et abundaverunt deliciis in bonitate tua magna. 016 NEH 009 026 Provocaverunt autem te ad iracundiam, et recesserunt a te, et proiecerunt legem tuam post terga sua: et prophetas tuos occiderunt, qui contestabantur eos ut reverterentur ad te: feceruntque blasphemias grandes. 016 NEH 009 027 Et dedisti eos in manu hostium suorum, et afflixerunt eos. Et in tempore tribulationis suæ clamaverunt ad te, et tu de cælo audisti, et secundum miserationes tuas multas dedisti eis salvatores, qui salvarent eos de manu hostium suorum. 016 NEH 009 028 Cumque requievissent, reversi sunt ut facerent malum in conspectu tuo: et dereliquisti eos in manu inimicorum suorum, et possederunt eos. Conversique sunt, et clamaverunt ad te: tu autem de cælo exaudisti, et liberasti eos in misericordiis tuis, multis temporibus. 016 NEH 009 029 Et contestatus es eos ut reverterentur ad Legem tuam. Ipsi vero superbe egerunt, et non audierunt mandata tua, et in iudiciis tuis peccaverunt, quæ faciet homo, et vivet in eis: et dederunt humerum recedentem, et cervicem suam induraverunt, nec audierunt. 016 NEH 009 030 Et protraxisti super eos annos multos, et contestatus es eos in Spiritu tuo per manum prophetarum tuorum: et non audierunt, et tradidisti eos in manu populorum terrarum. 016 NEH 009 031 In misericordiis autem tuis plurimis non fecisti eos in consumptionem, nec dereliquisti eos: quoniam Deus miserationum, et clemens es tu. 016 NEH 009 032 Nunc itaque Deus noster magne, fortis, et terribilis, custodiens pactum et misericordiam, ne avertas a facie tua omnem laborem, qui invenit nos, reges nostros, et principes nostros, et sacerdotes nostros, et prophetas nostros, et patres nostros, et omnem populum tuum a diebus regis Assur usque in diem hanc. 016 NEH 009 033 Et tu iustus es in omnibus, quæ venerunt super nos: quia veritatem fecisti, nos autem impie egimus. 016 NEH 009 034 Reges nostri, principes nostri, sacerdotes nostri, et patres nostri non fecerunt legem tuam, et non attenderunt mandata tua, et testimonia tua quæ testificatus es in eis. 016 NEH 009 035 Et ipsi in regnis suis, et in bonitate tua multa, quam dederas eis, et in terra latissima et pingui, quam tradideras in conspectu eorum, non servierunt tibi, nec reversi sunt a studiis suis pessimis. 016 NEH 009 036 Ecce nosipsi hodie servi sumus: et terra, quam dedisti patribus nostris ut comederent panem eius, et quæ bona sunt eius, et nosipsi servi sumus in ea. 016 NEH 009 037 Et fruges eius multiplicantur regibus, quos posuisti super nos propter peccata nostra, et corporibus nostris dominantur, et iumentis nostris secundum voluntatem suam, et in tribulatione magna sumus. 016 NEH 009 038 Super omnibus ergo his nosipsi percutimus fœdus, et scribimus, et signant principes nostri, Levitæ nostri, et Sacerdotes nostri. 016 NEH 010 001 Signatores autem fuerunt, Nehemias, Athersatha filius Hachelai, et Sedecias, 016 NEH 010 002 Saraias, Azarias, Ieremias, 016 NEH 010 003 Pheshur, Amarias, Melchias, 016 NEH 010 004 Hattus, Sebenia, Melluch, 016 NEH 010 005 Harem, Merimuth, Obdias, 016 NEH 010 006 Daniel, Genthon, Baruch, 016 NEH 010 007 Mosollam, Abia, Miamin, 016 NEH 010 008 Maazia, Belgai, Semeia: hi sacerdotes. 016 NEH 010 009 Porro Levitæ, Iosue filius Azaniæ, Bennui de filiis Henadad, Cedmihel, 016 NEH 010 010 et fratres eorum, Sebenia, Odaia, Celita, Phalaia, Hanan, 016 NEH 010 011 Micha, Rohob, Hasebia, 016 NEH 010 012 Zachur, Serebia, Sabania, 016 NEH 010 013 Odaia, Bani, Baninu. 016 NEH 010 014 Capita populi, Pharos, Phahathmoab, Ælam, Zethu, Bani, 016 NEH 010 015 Bonni, Azgad, Bebai, 016 NEH 010 016 Adonia, Begoai, Adin, 016 NEH 010 017 Ater, Hezecia, Azur, 016 NEH 010 018 Odaia, Hasum, Besai, 016 NEH 010 019 Hareph, Anathoth, Nebai, 016 NEH 010 020 Megphias, Mosollam, Hazir, 016 NEH 010 021 Mesizabel, Sadoc, Ieddua, 016 NEH 010 022 Pheltia, Hanan, Anaia, 016 NEH 010 023 Osee, Hanania, Hasub, 016 NEH 010 024 Alohes, Phalea, Sobec, 016 NEH 010 025 Rehum, Hasebna, Maasia, 016 NEH 010 026 Echaia, Hanan, Anan, 016 NEH 010 027 Melluch, Haran, Baana: 016 NEH 010 028 et reliqui de populo, Sacerdotes, Levitæ, ianitores, et cantores, Nathinæi, et omnes qui se separaverunt de populis terrarum ad legem Dei, uxores eorum, filii eorum, et filiæ eorum, 016 NEH 010 029 omnes qui poterant sapere spondentes pro fratribus suis, optimates eorum, et qui veniebant ad pollicendum, et iurandum ut ambularent in lege Dei, quam dederat in manu Moysi servi Dei, ut facerent et custodirent universa mandata Domini Dei nostri, et iudicia eius et ceremonias eius, 016 NEH 010 030 et ut non daremus filias nostras populo terræ, et filias eorum non acciperemus filiis nostris. 016 NEH 010 031 Populi quoque terræ, qui important venalia, et omnia ad usum, per diem Sabbati ut vendant, non accipiemus ab eis in Sabbato et in die sanctificato. Et dimittemus annum septimum, et exactionem universæ manus. 016 NEH 010 032 Et statuemus super nos præcepta, ut demus tertiam partem sicli per annum ad opus domus Dei nostri, 016 NEH 010 033 ad panes propositionis, et ad sacrificium sempiternum, et in holocaustum sempiternum in Sabbatis, in calendis, in sollemnitatibus, et in sanctificatis, et pro peccato: ut exoretur pro Israel, et in omnem usum domus Dei nostri. 016 NEH 010 034 Sortes ergo misimus super oblationem lignorum inter Sacerdotes, et Levitas, et populum, ut inferrentur in domum Dei nostri per domos patrum nostrorum, per tempora, a temporibus anni usque ad annum: ut arderent super altare Domini Dei nostri, sicut scriptum est in lege Moysi: 016 NEH 010 035 et ut afferremus primogenita terræ nostræ, et primitiva universi fructus omnis ligni, ab anno in annum, in domo Domini. 016 NEH 010 036 Et primitiva filiorum nostrorum, et pecorum nostrorum, sicut sciptum est in lege, et primitiva boum nostrorum, et ovium nostrarum, ut offerrentur in domo Dei nostri, Sacerdotibus qui ministrant in domo Dei nostri: 016 NEH 010 037 et primitias ciborum nostrorum, et libaminum nostrorum, et poma omnis ligni, vindemiæ quoque et olei afferemus Sacerdotibus ad gazophylacium Dei nostri, et decimam partem terræ nostræ Levitis. Ipsi Levitæ decimas accipient ex omnibus civitatibus operum nostrorum. 016 NEH 010 038 Erit autem Sacerdos filius Aaron cum Levitis in decimis Levitarum, et Levitæ offerent decimam partem decimæ suæ in domo Dei nostri, ad gazophylacium in domum thesauri. 016 NEH 010 039 Ad gazophylacium enim deportabunt filii Israel, et filii Levi primitias frumenti, vini, et olei: et ibi erunt vasa sanctificata, et Sacerdotes, et cantores, et ianitores, et ministri, et non dimittemus domum Dei nostri. 016 NEH 011 001 Habitaverunt autem principes populi in Ierusalem: reliqua vero plebs misit sortem, ut tollerent unam partem de decem qui habitaturi essent in Ierusalem civitate sancta, novem vero partes in civitatibus. 016 NEH 011 002 Benedixit autem populus omnibus viris qui se sponte obtulerant ut habitarent in Ierusalem. 016 NEH 011 003 Hi sunt itaque principes provinciæ qui habitaverunt in Ierusalem, et in civitatibus Iuda. Habitavit autem unusquisque in possessione sua, in urbibus suis, Israel, Sacerdotes, Levitæ, Nathinæi, et filii servorum Salomonis. 016 NEH 011 004 Et in Ierusalem habitaverunt de filiis Iuda, et de filiis Beniamin: de filiis Iuda, Athaias filius Aziam, filii Zachariæ, filii Amariæ, filii Saphatiæ, filii Malaleel: de filiis Phares, 016 NEH 011 005 Maasia filius Baruch, filius Cholhoza, filius Hazia, filius Adaia, filius Ioiarib, filius Zachariæ, filius Silonitis: 016 NEH 011 006 omnes hi filii Phares, qui habitaverunt in Ierusalem, quadringenti sexaginta octo viri fortes. 016 NEH 011 007 Hi sunt autem filii Beniamin: Sellum filius Mosollam, filius Ioed, filius Phadaia, filius Colaia, filius Masia, filius Etheel, filius Isaia, 016 NEH 011 008 et post eum Gebbai, Sellai, nongenti vigintiocto, 016 NEH 011 009 et Ioel filius Zechri præpositus eorum, et Iudas filius Senua super civitatem secundus. 016 NEH 011 010 Et de sacerdotibus, Idaia filius Ioarib, Iachin, 016 NEH 011 011 Saraia filius Helciæ, filius Mosollam, filius Sadoc, filius Meraioth, filius Achitob princeps domus Dei, 016 NEH 011 012 et fratres eorum facientes opera templi: octingenti vigintiduo. Et Adaia filius Ieroham, filius Phelelia, filius Amsi, filius Zachariæ, filius Pheshur, filius Melchiæ, 016 NEH 011 013 et fratres eius principes patrum: ducenti quadragintaduo. Et Amassai filius Azreel, filius Ahazi, filius Mosollamoth, filius Emmer, 016 NEH 011 014 et fratres eorum potentes nimis: centum vigintiocto, et præpositus eorum Zabdiel filius potentium. 016 NEH 011 015 Et de Levitis Semeia filius Hasub, filius Azaricam, filius Hasabia, filius Boni, 016 NEH 011 016 et Sabathai et Iozabed, super omnia opera, quæ erant forinsecus in domo Dei, a principibus Levitarum. 016 NEH 011 017 Et Mathania filius Micha, filius Zebedei, filius Asaph princeps ad laudandum, et ad confitendum in oratione, et Becbecia secundus de fratribus eius, et Abda filius Samua, filius Galal, filius Idithun: 016 NEH 011 018 omnes Levitæ in civitate sancta ducenti octoginta quattuor. 016 NEH 011 019 Et ianitores, Accub, Telmon, et fratres eorum, qui custodiebant ostia: centum septuaginta duo. 016 NEH 011 020 Et reliqui ex Israel Sacerdotes et Levitæ in universis civitatibus Iuda, unusquisque in possessione sua. 016 NEH 011 021 Et Nathinæi, qui habitabant in Ophel, et Siaha, et Gaspha de Nathinæis. 016 NEH 011 022 Et episcopus Levitarum in Ierusalem, Azzi filius Bani, filius Hasabiæ, filius Mathaniæ, filius Michæ. De filiis Asaph, cantores in ministerio domus Dei. 016 NEH 011 023 Præceptum quippe regis super eos erat, et ordo in cantoribus per dies singulos, 016 NEH 011 024 et Phathahia filius Mesezebel, de filiis Zara filii Iuda in manu regis, iuxta omne verbum populi, 016 NEH 011 025 et in domibus per omnes regiones eorum. De filiis Iuda habitaverunt in Cariatharbe et in filiabus eius: et in Dibon, et in filiabus eius: et in Cabseel, et in viculis eius, 016 NEH 011 026 et in Iesue, et in Molada, et in Bethphaleth, 016 NEH 011 027 et in Hasersual, et in Bersabee, et in filiabus eius, 016 NEH 011 028 et in Siceleg, et in Mochona, et in filiabus eius, 016 NEH 011 029 et in Remmon, et in Saraa, et in Ierimuth, 016 NEH 011 030 Zanoa, Odollam, et in villis earum, Lachis et regionibus eius, et Azeca, et filiabus eius. Et manserunt in Bersabee usque ad vallem Ennom. 016 NEH 011 031 Filii autem Beniamin, a Geba, Mechmas, et Hai, et Bethel et filiabus eius: 016 NEH 011 032 Anathoth, Nob, Anania, 016 NEH 011 033 Asor, Rama, Gethaim, 016 NEH 011 034 Hadid, Seboim, et Neballat, Lod 016 NEH 011 035 et Ono valle artificum. 016 NEH 011 036 Et de Levitis portiones Iudæ et Beniamin. 016 NEH 012 001 Hi sunt autem Sacerdotes et Levitæ, qui ascenderunt cum Zorobabel filio Salathiel, et Iosue: Saraia, Ieremias, Esdras, 016 NEH 012 002 Amaria, Melluch, Hattus, 016 NEH 012 003 Sebenias, Rheum, Merimuth, 016 NEH 012 004 Addo, Genthon, Abia, 016 NEH 012 005 Miamin, Madia, Belga, 016 NEH 012 006 Semeia, et Ioiarib, Idaia, Sellum, Amoc, Helcias, 016 NEH 012 007 Idaia. Isti principes Sacerdotum, et fratres eorum in diebus Iosue. 016 NEH 012 008 Porro Levitæ, Iesua, Bennui, Cedmihel, Sarebia, Iuda, Mathanias, super hymnos ipsi et fratres eorum: 016 NEH 012 009 et Becbecia atque Hanni, et fratres eorum unusquisque in officio suo. 016 NEH 012 010 Iosue autem genuit Ioacim, et Ioacim genuit Eliasib, et Eliasib genuit Ioiada, 016 NEH 012 011 et Ioiada genuit Ionathan, et Ionathan genuit Ieddoa. 016 NEH 012 012 In diebus autem Ioacim erant Sacerdotes et principes familiarum: Saraiæ, Maraia: Ieremiæ, Hanania: 016 NEH 012 013 Esdræ, Mosollam: Amariæ, Iohanan: 016 NEH 012 014 Milicho, Ionathan, Sebeniæ, Ioseph: 016 NEH 012 015 Haram, Edna: Maraioth, Helci: 016 NEH 012 016 Adaiæ, Zacharia, Genthon, Mosollam: 016 NEH 012 017 Abiæ, Zechri, Miamin et Moadiæ, Phelti: 016 NEH 012 018 Belgæ, Sammua: Semaiæ, Ionathan, 016 NEH 012 019 Ioiarib, Mathanai: Iodaiæ, Azzi: 016 NEH 012 020 Sellai, Celai: Amoc, Heber: 016 NEH 012 021 Helciæ, Hasebia: Idaiæ, Nathanael. 016 NEH 012 022 Levitæ in diebus Eliasib, et Ioiada, et Iohanan, et Ieddoa scripti principes familiarum, et Sacerdotes in regno Darii Persæ. 016 NEH 012 023 Filii Levi principes familiarum, scripti in Libro verborum dierum, et usque ad dies Ionathan, filii Eliasib. 016 NEH 012 024 Et principes Levitarum, Hasebia, Serebia, et Iosue filius Cedmihel: et fratres eorum per vices suas, ut laudarent et confiterentur iuxta præceptum David viri Dei, et observarent æque per ordinem. 016 NEH 012 025 Mathania, et Becbecia, Obedia, Mosollam, Telmon, Accub custodes portarum et vestibulorum ante portas. 016 NEH 012 026 Hi in diebus Ioacim filii Iosue, filii Iosedec, et in diebus Nehemiæ ducis, et Esdræ sacerdotis scribæque. 016 NEH 012 027 In dedicatione autem muri Ierusalem requisierunt Levitas de omnibus locis suis ut adducerent eos in Ierusalem, et facerent dedicationem et lætitiam in actione gratiarum, et cantico, et in cymbalis, psalteriis, et citharis. 016 NEH 012 028 Congregati sunt autem filii cantorum de campestribus circa Ierusalem, et de villis Nethuphathi, 016 NEH 012 029 et de domo Galgal, et de regionibus Geba et Azmaveth: quoniam villas ædificaverunt sibi cantores in circuitu Ierusalem. 016 NEH 012 030 Et mundati sunt Sacerdotes et Levitæ, et mundaverunt populum, et portas, et murum. 016 NEH 012 031 Ascendere autem feci principes Iuda super murum, et statui duos magnos choros laudantium. Et ierunt ad dexteram super murum ad portam sterquilinii. 016 NEH 012 032 Et ivit post eos Osaias, et media pars principum Iuda, 016 NEH 012 033 et Azarias, Esdras, et Mosollam, 016 NEH 012 034 Iudas, et Beniamin, et Semeia, et Ieremias. 016 NEH 012 035 Et de filiis sacerdotum in tubis, Zacharias filius Ionathan, filius Semeiæ, filius Mathaniæ, filius Michaiæ, filius Zechur, filius Asaph, 016 NEH 012 036 et fratres eius Semeia, et Azareel, Malalai, Galalai, Maai, Nathanael, et Iudas, et Hanani, in vasis cantici David viri Dei: et Esdras scriba ante eos in porta Fontis. 016 NEH 012 037 Et contra eos ascenderunt in gradibus civitatis David in ascensu muri super domum David, et usque ad portam Aquarum ad Orientem. 016 NEH 012 038 Et chorus secundus gratias referentium ibat ex adverso, et ego post eum, et media pars populi super murum et super turrim furnorum, et usque ad murum latissimum, 016 NEH 012 039 et super portam Ephraim, et super portam antiquam, et super portam piscium et turrim Hananeel, et turrim Emath, et usque ad portam gregis: et steterunt in porta custodiæ, 016 NEH 012 040 steteruntque duo chori laudantium in domo Dei, et ego, et dimidia pars magistratuum mecum. 016 NEH 012 041 Et Sacerdotes, Eliachim, Maasia, Miamin, Michea, Elioenai, Zacharia, Hanania in tubis, 016 NEH 012 042 et Maasia, et Semeia, et Eleazar, et Azzi, et Iohanan, et Melchia, et Ælam, et Ezer. Et clare cecinerunt cantores, et Iezraia præpositus: 016 NEH 012 043 et immolaverunt in die illa victimas magnas, et lætati sunt: Deus enim lætificaverat eos lætitia magna: sed et uxores eorum et liberi gavisi sunt, et audita est lætitia Ierusalem procul. 016 NEH 012 044 Recensuerunt quoque in die illa viros super gazophylacia thesauri ad libamina, et ad primitias, et ad decimas, ut introferrent per eos principes civitatis in decore gratiarum actionis, Sacerdotes et Levitas: quia lætificatus est Iuda in Sacerdotibus et Levitis astantibus. 016 NEH 012 045 Et custodierunt observationem Dei sui, et observationem expiationis, et cantores, et ianitores iuxta præceptum David, et Salomonis filii eius, 016 NEH 012 046 quia in diebus David et Asaph ab exordio erant principes constituti cantorum in carmine laudantium, et confitentium Deo. 016 NEH 012 047 Et omnis Israel, in diebus Zorobabel, et in diebus Nehemiæ dabant partes cantoribus et ianitoribus per dies singulos, et sanctificabant Levitas, et Levitæ sanctificabant filios Aaron. 016 NEH 013 001 In die autem illo lectum est in volumine Moysi audiente populo: et inventum est scriptum in eo, quod non debeant introire Ammonites et Moabites in ecclesiam Dei usque in æternum: 016 NEH 013 002 eo quod non occurrerint filiis Israel cum pane et aqua: et conduxerint adversum eos Balaam, ad maledicendum eis: et convertit Deus noster maledictionem in benedictionem. 016 NEH 013 003 Factum est autem, cum audissent legem, separaverunt omnem alienigenam ab Israel. 016 NEH 013 004 Et super hoc erat Eliasib sacerdos, qui fuerat præpositus in gazophylacio domus Dei nostri, et proximus Tobiæ. 016 NEH 013 005 Fecit ergo sibi gazophylacium grande, et ibi erant ante eum reponentes munera, et thus, et vasa, et decimam frumenti, vini, et olei, partes Levitarum, et cantorum, et ianitorum, et primitias sacerdotales. 016 NEH 013 006 In omnibus autem his non fui in Ierusalem, quia anno trigesimo secundo Artaxerxis regis Babylonis veni ad regem, et in fine dierum rogavi regem. 016 NEH 013 007 Et veni in Ierusalem, et intellexi malum, quod fecerat Eliasib Tobiæ ut faceret ei thesaurum in vestibulis domus Dei. 016 NEH 013 008 Et malum mihi visum est valde. Et proieci vasa domus Tobiæ foras de gazophylacio: 016 NEH 013 009 præcepique et emundaverunt gazophylacia: et retuli ibi vasa domus Dei, sacrificium, et thus. 016 NEH 013 010 Et cognovi quod partes Levitarum non fuissent datæ: et fugisset unusquisque in regionem suam de Levitis, et cantoribus, et de his, qui ministrabant: 016 NEH 013 011 et egi causam adversus magistratus, et dixi: Quare dereliquimus domum Dei? Et congregavi eos, et feci stare in stationibus suis. 016 NEH 013 012 Et omnis Iuda apportabat decimam frumenti, vini, et olei in horrea. 016 NEH 013 013 Et constituimus super horrea Selemiam Sacerdotem, et Sadoc scribam, et Phadaiam de Levitis, et iuxta eos Hanan filium Zachur, filium Mathaniæ: quoniam fideles comprobati sunt, et ipsis creditæ sunt partes fratrum suorum. 016 NEH 013 014 Memento mei Deus meus pro hoc, et ne deleas miserationes meas, quas feci in domo Dei mei, et in ceremoniis eius. 016 NEH 013 015 In diebus illis vidi in Iuda calcantes torcularia in Sabbato, portantes acervos, et onerantes super asinos vinum, et uvas, et ficus, et omne onus, et inferentes in Ierusalem die Sabbati. Et contestatus sum ut in die qua vendere liceret, venderent. 016 NEH 013 016 Et Tyrii habitaverunt in ea inferentes pisces, et omnia venalia: et vendebant in Sabbatis filiis Iuda in Ierusalem: 016 NEH 013 017 et obiurgavi optimates Iuda, et dixi eis: Quæ est hæc res mala, quam vos facitis et profanatis diem Sabbati? 016 NEH 013 018 Numquid non hæc fecerunt patres nostri, et adduxit Deus noster super nos omne malum hoc, et super civitatem hanc? Et vos additis iracundiam super Israel violando Sabbatum. 016 NEH 013 019 Factum est autem, cum quievissent portæ Ierusalem in die Sabbati, dixi: et clauserunt ianuas, et præcepi ut non aperirent eas usque post Sabbatum: et de pueris meis constitui super portas, ut nullus inferret onus in die Sabbati. 016 NEH 013 020 Et manserunt negotiatores, et vendentes universa venalia foris Ierusalem semel et bis. 016 NEH 013 021 Et contestatus sum eos, et dixi eis: Quare manetis ex adverso muri? Si secundo hoc feceritis, manum mittam in vos. Itaque ex tempore illo non venerunt in Sabbato. 016 NEH 013 022 Dixi quoque Levitis ut mundarentur, et venirent ad custodiendas portas, et sanctificandam diem Sabbati: et pro hoc ergo memento mei Deus meus, et parce mihi secundum multitudinem miserationum tuarum. 016 NEH 013 023 Sed et in diebus illis vidi Iudæos ducentes uxores Azotidas, Ammonitidas, et Moabitidas. 016 NEH 013 024 Et filii eorum ex media parte loquebantur Azotice, et nesciebant loqui Iudaice, et loquebantur iuxta linguam populi, et populi. 016 NEH 013 025 Et obiurgavi eos, et maledixi. Et cecidi ex eis viros, et decalvavi eos, et adiuravi in Deo, ut non darent filias suas filiis eorum, et non acciperent de filiabus eorum filiis suis, et sibimetipsis, dicens: 016 NEH 013 026 Numquid non in huiuscemodi re peccavit Salomon rex Israel? Et certe in gentibus multis non erat rex similis ei, et dilectus Deo suo erat, et posuit eum Deus regem super omnem Israel: et ipsum ergo duxerunt ad peccatum mulieres alienigenæ. 016 NEH 013 027 Numquid et nos inobedientes faciemus omne malum grande hoc ut prævaricemur in Deo nostro, et ducamus uxores peregrinas? 016 NEH 013 028 De filiis autem Ioiada filii Eliasib sacerdotis magni, gener erat Sanaballat Horonites, quem fugavi a me. 016 NEH 013 029 Recordare Domine Deus meus adversum eos, qui polluunt sacerdotium, iusque Sacerdotale et Leviticum. 016 NEH 013 030 Igitur mundavi eos ab omnibus alienigenis, et constitui ordines Sacerdotum et Levitarum, unumquemque in ministerio suo: 016 NEH 013 031 et in oblatione lignorum in temporibus constitutis, et in primitivis: memento mei Deus meus in bonum. Amen. # # BOOK 017 EST Esther Esther 017 EST 001 001 In diebus Assueri, qui regnavit ab India usque Æthiopiam super centum viginti septem provincias: 017 EST 001 002 quando sedit in solio regni sui, Susan civitas regni eius exordium fuit. 017 EST 001 003 Tertio igitur anno imperii sui fecit grande convivium cunctis principibus, et pueris suis, fortissimis Persarum, et Medorum inclytis, et præfectis provinciarum coram se, 017 EST 001 004 ut ostenderet divitias gloriæ regni sui, ac magnitudinem, atque iactantiam potentiæ suæ, multo tempore, centum videlicet et octoginta diebus. 017 EST 001 005 Cumque implerentur dies convivii, invitavit omnem populum, qui inventus est in Susan, a maximo usque ad minimum: et iussit septem diebus convivium præparari in vestibulo horti, et nemoris, quod regio cultu et manu consitum erat. 017 EST 001 006 Et pendebant ex omni parte tentoria aerii coloris et carbasini ac hyacinthini, sustentata funibus byssinis, atque purpureis, qui eburneis circulis inserti erant, et columnis marmoreis fulciebantur. Lectuli quoque aurei et argentei, super pavimentum smaragdino et pario stratum lapide, dispositi erant: quod mira varietate pictura decorabat. 017 EST 001 007 Bibebant autem qui invitati erant, aureis poculis, et aliis atque aliis vasis cibi inferebantur. Vinum quoque, ut magnificentia regia dignum erat, abundans, et præcipuum ponebatur. 017 EST 001 008 Nec erat qui nolentes cogeret ad bibendum, sed sicut rex statuerat, præponens mensis singulos de principibus suis ut sumeret unusquisque quod vellet. 017 EST 001 009 Vasthi quoque regina fecit convivium feminarum in palatio, ubi rex Assuerus manere consueverat. 017 EST 001 010 Itaque die septimo, cum rex esset hilarior, et post nimiam potationem incaluisset mero, præcepit Maumam, et Bazatha, et Harbona, et Bagatha, et Abgatha, et Zethar, et Charchas, septem eunuchis, qui in conspectu eius ministrabant, 017 EST 001 011 ut introducerent reginam Vasthi coram rege, posito super caput eius diademate, ut ostenderet cunctis populis et principibus pulchritudinem illius: erat enim pulchra valde. 017 EST 001 012 Quæ renuit, et ad regis imperium, quod per eunuchos mandaverat, venire contempsit. Unde iratus rex, et nimio furore succensus, 017 EST 001 013 interrogavit sapientes, qui ex more regio semper ei aderant, et illorum faciebat cuncta consilio, scientium leges, ac iura maiorum: 017 EST 001 014 (erant autem primi et proximi, Charsena, et Sethar, et Admatha, et Tharsis, et Mares, et Marsana, et Mamuchan, septem duces Persarum, atque Medorum, qui videbant faciem regis, et primi post eum residere soliti erant) 017 EST 001 015 cui sententiæ Vasthi regina subiaceret, quæ Assueri regis imperium, quod per eunuchos mandaverat, facere noluisset. 017 EST 001 016 Responditque Mamuchan, audiente rege, atque principibus, Non solum regem læsit regina Vasthi, sed et omnes populos, et principes, qui sunt in cunctis provinciis regis Assueri. 017 EST 001 017 Egredietur enim sermo reginæ ad omnes mulieres, ut contemnant viros suos, et dicant: Rex Assuerus iussit ut regina Vasthi intraret ad eum, et illa noluit. 017 EST 001 018 Atque hoc exemplo omnes principum coniuges Persarum atque Medorum, parvipendent imperia maritorum: unde regis iusta est indignatio. 017 EST 001 019 Si tibi placet, egrediatur edictum a facie tua, et scribatur iuxta legem Persarum atque Medorum, quam præteriri illicitum est, ut nequaquam ultra Vasthi ingrediatur ad regem, sed regnum illius, altera, quæ melior est illa, accipiat. 017 EST 001 020 Et hoc in omne (quod latissimum est) provinciarum tuarum divulgetur imperium, et cunctæ uxores tam maiorum, quam minorum deferant maritis suis honorem. 017 EST 001 021 Placuit consilium eius regi, et principibus: fecitque rex iuxta consilium Mamuchan, 017 EST 001 022 et misit epistolas ad universas provincias regni sui, ut quæque gens audire et legere poterat, diversis linguis et litteris, esse viros principes ac maiores in domibus suis: et hoc per cunctos populos divulgari. 017 EST 002 001 His ita gestis, postquam regis Assueri indignatio deferbuerat, recordatus est Vasthi, et quæ fecisset, vel quæ passa esset: 017 EST 002 002 dixeruntque pueri regis, ac ministri eius: Quærantur regi puellæ virgines ac speciosæ, 017 EST 002 003 et mittantur qui considerent per universas provincias puellas speciosas et virgines: et adducant eas ad civitatem Susan, et tradant eas in domum feminarum sub manu Egei eunuchi, qui est præpositus et custos mulierum regiarum: et accipiant mundum muliebrem, et cetera ad usus necessaria. 017 EST 002 004 Et quæcumque inter omnes oculis regis placuerit, ipsa regnet pro Vasthi. Placuit sermo regi: et ita, ut suggesserant, iussit fieri. 017 EST 002 005 Erat vir Iudæus in Susan civitate, vocabulo Mardochæus filius Iair, filii Semei, filii Cis, de stirpe Iemini, 017 EST 002 006 qui translatus fuerat de Ierusalem eo tempore, quo Iechoniam regem Iuda Nabuchodonosor rex Babylonis transtulerat, 017 EST 002 007 qui fuit nutritius filiæ fratris sui Edissæ, quæ altero nomine vocabatur Esther: et utrumque parentem amiserat: pulchra nimis, et decora facie. Mortuisque patre eius ac matre, Mardochæus sibi eam adoptavit in filiam. 017 EST 002 008 Cumque percrebruisset regis imperium, et iuxta mandatum illius multæ pulchræ virgines adducerentur Susan, et Egeo traderentur Eunucho; Esther quoque inter ceteras puellas ei tradita est, ut servaretur in numero feminarum. 017 EST 002 009 Quæ placuit ei, et invenit gratiam in conspectu illius. Et præcepit eunucho, ut acceleraret mundum muliebrem, et traderet ei partes suas, et septem puellas speciosissimas de domo regis, et tam ipsam, quam pedissequas eius ornaret atque excoleret. 017 EST 002 010 Quæ noluit indicare ei populum et patriam suam: Mardochæus enim præceperat ei, ut de hac re omnino reticeret: 017 EST 002 011 qui deambulabat quotidie ante vestibulum domus, in qua electæ virgines servabantur, curam agens salutis Esther, et scire volens quid ei accideret. 017 EST 002 012 Cum autem venisset tempus singularum per ordinem puellarum, ut intrarent ad regem, expletis omnibus, quæ ad cultum muliebrem pertinebant, mensis duodecimus vertebatur: ita dumtaxat, ut sex mensibus oleo ungerentur myrrhino, et aliis sex quibusdam pigmentis et aromatibus uterentur. 017 EST 002 013 Ingredientesque ad regem, quidquid postulassent ad ornatum pertinens, accipiebant: et ut eis placuerat, compositæ de triclinio feminarum ad regis cubiculum transibant. 017 EST 002 014 Et quæ intraverat vespere, egrediebatur mane, atque inde in secundas ædes deducebatur, quæ sub manu Susagazi eunuchi erant, qui concubinis regis præsidebat: nec habebat potestatem ad regem ultra redeundi, nisi voluisset rex, et eam venire iussisset ex nomine. 017 EST 002 015 Evoluto autem tempore per ordinem, instabat dies, quo Esther filia Abihail fratris Mardochæi, quam sibi adoptaverat in filiam, deberet intrare ad regem. Quæ non quæsivit muliebrem cultum, sed quæcumque voluit Egeus eunuchus custos virginum, hæc ei ad ornatum dedit. Erat enim formosa valde, et incredibili pulchritudine, omnium oculis gratiosa et amabilis videbatur. 017 EST 002 016 Ducta est itaque ad cubiculum regis Assueri mense decimo, qui vocatur Tebeth, septimo anno regni eius. 017 EST 002 017 Et adamavit eam rex plus quam omnes mulieres, habuitque gratiam et misericordiam coram eo super omnes mulieres, et posuit diadema regni in capite eius, fecitque eam regnare in loco Vasthi. 017 EST 002 018 Et iussit convivium præparari permagnificum cunctis principibus, et servis suis pro coniunctione, et nuptiis Esther. Et dedit requiem universis provinciis, ac dona largitus est iuxta magnificentiam principalem. 017 EST 002 019 Cumque secundo quærerentur virgines et congregarentur, Mardochæus manebat ad ianuam regis: 017 EST 002 020 necdum prodiderat Esther patriam, et populum suum, iuxta mandatum eius. Quidquid enim ille præcipiebat, observabat Esther: et ita cuncta faciebat ut eo tempore solita erat, quo eam parvulam nutriebat. 017 EST 002 021 Eo igitur tempore, quo Mardochæus ad regis ianuam morabatur, irati sunt Bagathan, et Thares duo eunuchi regis, qui ianitores erant, et in primo palatii limine præsidebant: volueruntque insurgere in regem, et occidere eum. 017 EST 002 022 Quod Mardochæum non latuit, statimque nuntiavit reginæ Esther: et illa regi ex nomine Mardochæi, qui ad se rem detulerat. 017 EST 002 023 Quæsitum est, et inventum: et appensus est uterque eorum in patibulo. Mandatumque est historiis, et annalibus traditum coram rege. 017 EST 003 001 Post hæc rex Assuerus exaltavit Aman filium Amadathi, qui erat de stirpe Agag: et posuit solium eius super omnes principes, quos habebat. 017 EST 003 002 Cunctique servi regis, qui in foribus palatii versabantur, flectebant genua, et adorabant Aman: sic enim præceperat eis imperator. Solus Mardochæus non flectebat genu, neque adorabat eum. 017 EST 003 003 Cui dixerunt pueri regis, qui ad fores palatii præsidebant: Cur præter ceteros non observas mandatum regis? 017 EST 003 004 Cumque hoc crebrius dicerent, et ille nollet audire, nuntiaverunt Aman, scire cupientes utrum perseveraret in sententia: dixerat enim eis se esse Iudæum. 017 EST 003 005 Quod cum audisset Aman, et experimento probasset quod Mardochæus non flecteret sibi genu, nec se adoraret, iratus est valde, 017 EST 003 006 et pro nihilo duxit in unum Mardochæum mittere manus suas: audierat enim quod esset gentis Iudææ. Magisque voluit omnem Iudæorum, qui erant in regno Assueri, perdere nationem. 017 EST 003 007 Mense primo (cuius vocabulum est Nisan) anno duodecimo regni Assueri, missa est sors in urnam, quæ Hebraice dicitur phur, coram Aman, quo die et quo mense gens Iudæorum deberet interfici: et exivit mensis duodecimus, qui vocatur Adar. 017 EST 003 008 Dixitque Aman regi Assuero: Est populus per omnes provincias regni tui dispersus, et a se mutuo separatus, novis utens legibus et ceremoniis, insuper et regis scita contemnens. Et optime nosti quod non expediat regno tuo ut insolescat per licentiam. 017 EST 003 009 Si tibi placet, decerne, ut pereat, et decem millia talentorum appendam arcariis gazæ tuæ. 017 EST 003 010 Tulit ergo rex annulum, quo utebatur, de manu sua, et dedit eum Aman filio Amadathi de progenie Agag, hosti Iudæorum, 017 EST 003 011 dixitque ad eum: Argentum, quod tu polliceris, tuum sit. De populo age quod tibi placet. 017 EST 003 012 Vocatique sunt scribæ regis mense primo Nisan, tertiadecima die eiusdem mensis: et scriptum est, ut iusserat Aman, ad omnes satrapas regis, et iudices provinciarum, diversarumque gentium, ut quæque gens legere poterat, et audire pro varietate linguarum ex nomine regis Assueri: et litteræ signatæ ipsius annulo, 017 EST 003 013 missæ sunt per cursores regis ad universas provincias ut occiderent atque delerent omnes Iudæos, a puero usque ad senem, parvulos, et mulieres, uno die, hoc est tertiodecimo mensis duodecimi, qui vocatur Adar, et bona eorum diriperent. 017 EST 003 014 Summa autem epistolarum hæc fuit, ut omnes provinciæ scirent, et pararent se ad prædictam diem. 017 EST 003 015 Festinabant cursores, qui missi erant, regis imperium explere. Statimque in Susan pependit edictum, rege et Aman celebrante convivium, et cunctis Iudæis, qui in urbe erant, flentibus. 017 EST 004 001 Quæ cum audisset Mardochæus, scidit vestimenta sua, et indutus est sacco, spargens cinerem capiti: et in platea mediæ civitatis voce magna clamabat, ostendens amaritudinem animi sui, 017 EST 004 002 et hoc eiulatu usque ad fores palatii gradiens. Non enim erat licitum indutum sacco aulam regis intrare. 017 EST 004 003 In omnibus quoque provinciis, oppidis, ac locis, ad quæ crudele regis dogma pervenerat, planctus ingens erat apud Iudæos, ieiunium, ululatus, et fletus, sacco et cinere multis pro strato utentibus. 017 EST 004 004 Ingressæ autem sunt puellæ Esther et eunuchi, nuntiaveruntque ei. Quod audiens consternata est: et vestem misit, ut ablato sacco induerent eum: quam accipere noluit. 017 EST 004 005 Accitoque Athach eunucho, quem rex ministrum ei dederat, præcepit ei ut iret ad Mardochæum, et disceret ab eo cur hoc faceret. 017 EST 004 006 Egressusque Athach, ivit ad Mardochæum stantem in platea civitatis, ante ostium palatii: 017 EST 004 007 qui indicavit ei omnia, quæ acciderant, quo modo Aman promisisset, ut in thesauros regis pro Iudæorum nece inferret argentum. 017 EST 004 008 Exemplar quoque edicti, quod pendebat in Susan, dedit ei, ut reginæ ostenderet, et moneret eam, ut intraret ad regem, et deprecaretur eum pro populo suo. 017 EST 004 009 Regressus Athach, nuntiavit Esther omnia, quæ Mardochæus dixerat. 017 EST 004 010 Quæ respondit ei, et iussit ut diceret Mardochæo: 017 EST 004 011 Omnes servi regis, et cunctæ, quæ sub ditione eius sunt, norunt provinciæ, quod sive vir, sive mulier non vocatus, interius atrium regis intraverit, absque ulla cunctatione statim interficiatur: nisi forte rex auream virgam ad eum tetenderit pro signo clementiæ, atque ita possit vivere. Ego igitur quo modo ad regem intrare potero, quæ triginta iam diebus non sum vocata ad eum? 017 EST 004 012 Quod cum audisset Mardochæus, 017 EST 004 013 rursum mandavit Esther, dicens: Ne putes quod animam tuam tantum liberes, quia in domo regis es præ cunctis Iudæis: 017 EST 004 014 si enim nunc silueris, per aliam occasionem liberabuntur Iudæi: et tu, et domus patris tui peribitis. Et quis novit utrum idcirco ad regnum veneris, ut in tali tempore parareris? 017 EST 004 015 Rursumque Esther hæc Mardochæo verba mandavit: 017 EST 004 016 Vade et congrega omnes Iudæos, quos in Susan reppereris, et orate pro me. Non comedatis, et non bibatis tribus diebus, et tribus noctibus: et ego cum ancillis meis similiter ieiunabo, et tunc ingrediar ad regem contra legem faciens, non vocata, tradensque me morti et periculo. 017 EST 004 017 Ivit itaque Mardochæus, et fecit omnia, quæ ei Esther præceperat. 017 EST 005 001 Die autem tertio induta est Esther regalibus vestimentis, et stetit in atrio domus regiæ, quod erat interius, contra basilicam regis: at ille sedebat super solium suum in consistorio palatii contra ostium domus. 017 EST 005 002 Cumque vidisset Esther reginam stantem, placuit oculis eius, et extendit contra eam virgam auream, quam tenebat manu: Quæ accedens, osculata est summitatem virgæ eius: 017 EST 005 003 Dixitque ad eam rex: Quid vis Esther regina? quæ est petitio tua? etiam si dimidiam partem regni petieris, dabitur tibi. 017 EST 005 004 At illa respondit: Si regi placet, obsecro ut venias ad me hodie, et Aman tecum ad convivium, quod paravi. 017 EST 005 005 Statimque rex, Vocate, inquit, cito Aman ut Esther obediat voluntati. Venerunt itaque rex et Aman ad convivium, quod eis regina paraverat. 017 EST 005 006 Dixitque ei rex, postquam vinum biberat abundanter: Quid petis ut detur tibi? et pro qua re postulas? etiam si dimidiam partem regni mei petieris, impetrabis. 017 EST 005 007 Cui respondit Esther: Petitio mea, et preces sunt istæ: 017 EST 005 008 Si inveni in conspectu regis gratiam, et si regi placet ut det mihi quod postulo, et meam impleat petitionem: veniat rex et Aman ad convivium quod paravi eis, et cras aperiam regi voluntatem meam. 017 EST 005 009 Egressus est itaque illo die Aman lætus et alacer. Cumque vidisset Mardochæum sedentem ante fores palatii, et non solum non assurrexisse sibi, sed nec motum quidem de loco sessionis suæ, indignatus est valde: 017 EST 005 010 et dissimulata ira, reversus in domum suam, convocavit ad se amicos suos, et Zares uxorem suam: 017 EST 005 011 et exposuit illis magnitudinem divitiarum suarum, filiorumque turbam, et quanta eum gloria super omnes principes et servos suos rex elevasset. 017 EST 005 012 Et post hæc ait: Regina quoque Esther nullum alium vocavit ad convivium cum rege, præter me: apud quam etiam cras cum rege pransurus sum. 017 EST 005 013 Et cum hæc omnia habeam, nihil me habere puto, quamdiu videro Mardochæum Iudæum sedentem ante fores regias. 017 EST 005 014 Responderuntque ei Zales uxor eius, et ceteri amici: Iube parari excelsam trabem, habentem altitudinis quinquaginta cubitos, et dic mane regi ut appendatur super eam Mardochæus, et sic ibis cum rege lætus ad convivium. Placuit ei consilium, et iussit excelsam parari crucem. 017 EST 006 001 Noctem illam duxit rex insomnem, iussitque sibi afferri historias et annales priorum temporum. Quæ cum illo præsente legerentur, 017 EST 006 002 ventum est ad illum locum ubi scriptum erat quo modo nunciasset Mardochæus insidias Bagathan, et Thares eunuchorum, regem Assuerum iugulare cupientium. 017 EST 006 003 Quod cum audisset rex, ait: Quid pro hac fide honoris ac præmii Mardochæus consecutus est? Dixerunt ei servi illius ac ministri: Nihil omnino mercedis accepit. 017 EST 006 004 Statimque rex, Quis est, inquit, in atrio? Aman quippe interius atrium domus regiæ intraverat, ut suggereret regi, et iuberet Mardochæum affigi patibulo, quod ei fuerat præparatum. 017 EST 006 005 Responderunt pueri: Aman stat in atrio. Dixitque rex: Ingrediatur. 017 EST 006 006 Cumque esset ingressus, ait illi: Quid debet fieri viro, quem rex honorare desiderat? Cogitans autem in corde suo Aman, et reputans quod nullum alium rex, nisi se, vellet honorare, 017 EST 006 007 respondit: Homo, quem rex honorare cupit, 017 EST 006 008 debet indui vestibus regiis, et imponi super equum, qui de sella regis est, et accipere regium diadema super caput suum, 017 EST 006 009 et primus de regiis principibus, ac tyrannis teneat equum eius, et per plateam civitatis incedens clamet, et dicat: Sic honorabitur, quemcumque voluerit rex honorare. 017 EST 006 010 Dixitque ei rex: Festina, et sumpta stola et equo, fac, ut locutus es, Mardochæo Iudæo, qui sedet ante fores palatii. Cave ne quidquam de his, quæ locutus es, prætermittas. 017 EST 006 011 Tulit itaque Aman stolam et equum, indutumque Mardochæum in platea civitatis, et impositum equo præcedebat, atque clamabat: Hoc honore condignus est, quemcumque rex voluerit honorare. 017 EST 006 012 Reversusque est Mardochæus ad ianuam palatii: et Aman festinavit ire in domum suam, lugens et operto capite: 017 EST 006 013 narravitque Zares uxori suæ, et amicis omnia quæ evenissent sibi. Cui responderunt sapientes, quos habebat in consilio, et uxor eius: Si de semine Iudæorum est Mardochæus, ante quem cadere cœpisti, non poteris ei resistere, sed cades in conspectu eius. 017 EST 006 014 Adhuc illis loquentibus, venerunt eunuchi regis, et cito eum ad convivium, quod regina paraverat, pergere compulerunt. 017 EST 007 001 Intravit itaque rex et Aman, ut biberent cum regina. 017 EST 007 002 Dixitque ei rex etiam secunda die, postquam vino incaluerat: Quæ est petitio tua Esther ut detur tibi? et quid vis fieri? etiam si dimidiam partem regni mei petieris, impetrabis. 017 EST 007 003 Ad quem illa respondit: Si inveni gratiam in oculis tuis o rex, et si tibi placet, dona mihi animam meam pro qua rogo, et populum meum pro quo obsecro. 017 EST 007 004 Traditi enim sumus ego et populus meus, ut conteramur, iugulemur, et pereamus. Atque utinam in servos et famulas venderemur: esset tolerabile malum, et gemens tacerem: nunc autem hostis noster est, cuius crudelitas redundat in regem. 017 EST 007 005 Respondensque rex Assuerus ait: Quis est iste, et cuius potentiæ, ut hæc audeat facere? 017 EST 007 006 Dixitque Esther: Hostis et inimicus noster pessimus iste est Aman. Quod ille audiens, illico obstupuit, vultum regis ac reginæ ferre non sustinens. 017 EST 007 007 Rex autem iratus surrexit, et de loco convivii intravit in hortum arboribus consitum. Aman quoque surrexit ut rogaret Esther reginam pro anima sua, intellexit enim a rege sibi paratum malum. 017 EST 007 008 Qui cum reversus esset de horto nemoribus consito, et intrasset convivii locum, reperit Aman super lectulum corruisse, in quo iacebat Esther, et ait: Etiam reginam vult opprimere, me præsente, in domo mea. Necdum verbum de ore regis exierat, et statim operuerunt faciem eius. 017 EST 007 009 Dixitque Harbona, unus de eunuchis, qui stabant in ministerio regis: En lignum, quod paraverat Mardochæo, qui locutus est pro rege, stat in domo Aman, habens altitudinis quinquaginta cubitos. Cui dixit rex: Appendite eum in eo. 017 EST 007 010 Suspensus est itaque Aman in patibulo quod paraverat Mardochæo: et regis ira quievit. 017 EST 008 001 Die illo dedit rex Assuerus Esther reginæ domum Aman adversarii Iudæorum, et Mardochæus ingressus est ante faciem regis. Confessa est enim ei Esther quod esset patruus suus. 017 EST 008 002 Tulitque rex annulum, quem ab Aman recipi iusserat, et tradidit Mardochæo. Esther autem constituit Mardochæum super domum suam. 017 EST 008 003 Nec his contenta, procidit ad pedes regis, flevitque et locuta ad eum oravit ut malitiam Aman Agagitæ, et machinationes eius pessimas, quas excogitaverat contra Iudæos, iuberet irritas fieri. 017 EST 008 004 At ille ex more sceptrum aureum protendit manu, quo signum clementiæ monstrabatur: illaque consurgens stetit ante eum, 017 EST 008 005 et ait: Si placet regi, et si inveni gratiam in oculis eius, et deprecatio mea non ei videtur esse contraria, obsecro, ut novis epistolis, veteres Aman litteræ, insidiatoris et hostis Iudæorum, quibus eos in cunctis regis provinciis perire præceperat, corrigantur. 017 EST 008 006 Quo modo enim potero sustinere necem et interfectionem populi mei? 017 EST 008 007 Responditque rex Assuerus Esther reginæ, et Mardochæo Iudæo: Domum Aman concessi Esther, et ipsum iussi affigi cruci, quia ausus est manum mittere in Iudæos. 017 EST 008 008 Scribite ergo Iudæis, sicut vobis placet, regis nomine, signantes litteras annulo meo. Hæc enim consuetudo erat, ut epistolis, quæ ex regis nomine mittebantur, et illius annulo signatæ erant, nemo auderet contradicere. 017 EST 008 009 Accitisque scribis et librariis regis (erat autem tempus tertii mensis, qui appellatur Siban) vigesima et tertia die illius scriptæ sunt epistolæ, ut Mardochæus voluerat, ad Iudæos, et ad principes, procuratoresque et iudices, qui centum vigintiseptem provinciis ab India usque ad Æthiopiam præsidebant: provinciæ atque provinciæ, populo et populo iuxta linguas et litteras suas, et Iudæis, prout legere poterant, et audire. 017 EST 008 010 Ipsæque epistolæ, quæ regis nomine mittebantur, annulo ipsius obsignatæ sunt, et missæ per veredarios: qui per omnes provincias discurrentes, veteres litteras novis nunciis prævenirent. 017 EST 008 011 Quibus imperavit rex, ut convenirent Iudæos per singulas civitates, et in unum præciperent congregari ut starent pro animabus suis, et omnes inimicos suos cum coniugibus ac liberis et universis domibus, interficerent atque delerent, et spolia eorum diriperent. 017 EST 008 012 Et constituta est per omnes provincias una ultionis dies, id est tertiadecima mensis duodecimi Adar. 017 EST 008 013 Summaque epistolæ hæc fuit, ut in omnibus terris ac populis, qui regis Assueri subiacebant imperio, notum fieret, paratos esse Iudæos ad capiendam vindictam de hostibus suis. 017 EST 008 014 Egressique sunt veredarii celeres nuncia perferentes, et edictum regis pependit in Susan. 017 EST 008 015 Mardochæus autem de palatio, et de conspectu regis egrediens, fulgebat vestibus regiis, hyacinthinis videlicet et aeriis, coronam auream portans in capite, et amictus serico pallio atque purpureo. Omnisque civitas exultavit, atque lætata est. 017 EST 008 016 Iudæis autem nova lux oriri visa est, gaudium, honor, et tripudium. 017 EST 008 017 Apud omnes populos, urbes, atque provincias, quocumque regis iussa veniebant, mira exultatio, epulæ atque convivia, et festus dies: in tantum ut plures alterius gentis et sectæ eorum religioni et ceremoniis iungerentur. Grandis enim cunctos Iudaici nominis terror invaserat. 017 EST 009 001 Igitur duodecimi mensis, quem Adar vocari ante iam diximus, tertiadecima die, quando cunctis Iudæis interfectio parabatur, et hostes eorum inhiabant sanguini, versa vice Iudæi superiores esse cœperunt, et se de adversariis vindicare. 017 EST 009 002 Congregatique sunt per singulas civitates, oppida, et loca ut extenderent manum contra inimicos, et persecutores suos. Nullusque ausus est resistere, eo quod omnes populos magnitudinis eorum formido penetrarat. 017 EST 009 003 Nam et provinciarum iudices, et duces, et procuratores, omnisque dignitas, quæ singulis locis ac operibus præerat, extollebant Iudæos timore Mardochæi: 017 EST 009 004 quem principem esse palatii, et plurimum posse cognoverant: fama quoque nominis eius crescebat quotidie, et per cunctorum ora volitabat. 017 EST 009 005 Itaque percusserunt Iudæi inimicos suos plaga magna, et occiderunt eos, reddentes eis quod sibi paraverant facere: 017 EST 009 006 in tantum ut etiam in Susan quingentos viros interficerent, extra decem filios Aman Agagitæ hostis Iudæorum: quorum ista sunt nomina: 017 EST 009 007 Pharsandatha, et Delphon, et Esphatha, 017 EST 009 008 et Phoratha, et Adalia, et Aridatha, 017 EST 009 009 et Phermesta et Arisai, et Aridai, et Iezatha. 017 EST 009 010 Quos cum occidissent, prædas de substantiis eorum tangere noluerunt. 017 EST 009 011 Statimque numerus eorum, qui occisi erant in Susan, ad regem relatus est. 017 EST 009 012 Qui dixit reginæ: In urbe Susan interfecerunt Iudæi quingentos viros, et alios decem filios Aman: quantam putas eos exercere cædem in universis provinciis? Quid ultra postulas, et quid vis ut fieri iubeam? 017 EST 009 013 Cui illa respondit: Si regi placet, detur potestas Iudæis, ut sicut fecerunt hodie in Susan, sic et cras faciant, et decem filii Aman in patibulis suspendantur. 017 EST 009 014 Præcepitque rex ut ita fieret. Statimque in Susan pependit edictum, et decem filii Aman suspensi sunt. 017 EST 009 015 Congregatis Iudæis quartadecima die mensis Adar, interfecti sunt in Susan trecenti viri: nec eorum ab illis direpta substantia est. 017 EST 009 016 Sed et per omnes provincias, quæ ditioni regis subiacebant, pro animabus suis steterunt Iudæi, interfectis hostibus ac persecutoribus suis: in tantum ut septuagintaquinque millia occisorum implerentur, et nullus de substantiis eorum quidquam contingeret. 017 EST 009 017 Dies autem tertiusdecimus mensis Adar primus apud omnes interfectionis fuit, et quartadecima die cædere desierunt. Quem constituerunt esse sollemnem, ut in eo omni tempore deinceps vacarent epulis, gaudio atque conviviis. 017 EST 009 018 At hi, qui in urbe Susan cædem exercuerant, tertiodecimo et quartodecimo die eiusdem mensis in cæde versati sunt: quintodecimo autem die percutere desierunt. Et idcirco eundem diem constituerunt sollemnem epularum atque lætitiæ. 017 EST 009 019 Hi vero Iudæi, qui in oppidis non muratis ac villis morabantur, quartumdecimum diem mensis Adar conviviorum et gaudii decreverunt, ita ut exultent in eo, et mittant sibi mutuo partes epularum et ciborum. 017 EST 009 020 Scripsit itaque Mardochæus omnia hæc, et litteris comprehensa misit ad Iudæos, qui in omnibus regis provinciis morabantur, tam in vicino positis, quam procul, 017 EST 009 021 ut quartamdecimam et quintamdecimam diem mensis Adar pro festis susciperent, et revertente semper anno sollemni celebrarent honore: 017 EST 009 022 quia in ipsis diebus se ulti sunt Iudæi de inimicis suis, et luctus atque tristitia in hilaritatem gaudiumque conversa sunt, essentque dies isti epularum atque lætitiæ, et mitterent sibi invicem ciborum partes, et pauperibus munuscula largirentur. 017 EST 009 023 Susceperuntque Iudæi in sollemnem ritum cuncta quæ eo tempore facere cœperant, et quæ Mardochæus litteris facienda mandaverat. 017 EST 009 024 Aman enim, filius Amadathi stirpis Agag, hostis et adversarius Iudæorum, cogitavit contra eos malum, ut occideret illos, atque deleret: et misit phur, quod nostra lingua vertitur in sortem. 017 EST 009 025 Et postea ingressa est Esther ad regem, obsecrans ut conatus eius, litteris regis irriti fierent: et malum, quod contra Iudæos cogitaverat, reverteretur in caput eius. Denique et ipsum et filios eius affixerunt cruci, 017 EST 009 026 atque ex illo tempore dies isti appellati sunt phurim, id est sortium: eo quod phur, id est sors, in urnam missa fuerit. Et cuncta, quæ gesta sunt, epistolæ, id est libri huius volumine continentur: 017 EST 009 027 quæque sustinuerunt, et quæ deinceps immutata sunt, susceperunt Iudæi super se et semen suum, et super cunctos, qui religioni eorum voluerunt copulari, ut nulli liceat duos hos dies absque sollemnitate transigere: quos scriptura testatur, et certa expetunt tempora, annis sibi iugiter succedentibus. 017 EST 009 028 Isti sunt dies, quos nulla umquam delebit oblivio: et per singulas generationes cunctæ in toto orbe provinciæ celebrabunt: nec est ulla civitas, in qua dies phurim, id est sortium, non observentur a Iudæis, et ab eorum progenie, quæ his ceremoniis obligata est. 017 EST 009 029 Scripseruntque Esther regina filia Abihail, et Mardochæus Iudæus etiam secundam epistolam, ut omni studio dies ista solemnis sanciretur in posterum: 017 EST 009 030 et miserunt ad omnes Iudæos, qui in centum viginti septem provinciis regis Assueri versabantur, ut haberent pacem, et susciperent veritatem, 017 EST 009 031 observantes dies sortium, et suo tempore cum gaudio celebrarent: sicut constituerant Mardochæus et Esther, et illi observanda susceperunt a se, et a semine suo ieiunia, et clamores, et sortium dies, 017 EST 009 032 et omnia, quæ libri huius, qui vocatur Esther, historia continentur. 017 EST 010 001 Rex vero Assuerus omnem terram, et cunctas maris insulas fecit tributarias: 017 EST 010 002 cuius fortitudo et imperium, et dignitas atque sublimitas, qua exaltavit Mardochæum, scripta sunt in libris Medorum, atque Persarum: 017 EST 010 003 et quomodo Mardochæus Iudaici generis secundus a rege Assuero fuerit: et magnus apud Iudæos et acceptabilis plebi fratrum suorum, quærens bona populo suo, et loquens ea, quæ ad pacem seminis sui pertinerent. # # BOOK 018 JOB Job Job 018 JOB 001 001 Vir erat in Terra Hus, nomine Iob, et erat vir ille simplex, et rectus, ac timens Deum, et recedens a malo: 018 JOB 001 002 Natique sunt ei septem filii, et tres filiæ. 018 JOB 001 003 Et fuit possessio eius septem millia ovium, et tria millia camelorum, quingenta quoque iuga boum, et quingentæ asinæ, ac familia multa nimis: eratque vir ille magnus inter omnes Orientales. 018 JOB 001 004 Et ibant filii eius, et faciebant convivium per domos, unusquisque in die suo. Et mittentes vocabant tres sorores suas, ut comederent et biberent cum eis. 018 JOB 001 005 Cumque in orbem transissent dies convivii, mittebat ad eos Iob, et sanctificabat illos, consurgensque diluculo offerebat holocausta pro singulis. Dicebat enim: Ne forte peccaverint filii mei, et benedixerint Deo in cordibus suis. Sic faciebat Iob cunctis diebus. 018 JOB 001 006 Quadam autem die cum venissent filii Dei ut assisterent coram Domino, affuit inter eos etiam Satan. 018 JOB 001 007 Cui dixit Dominus: Unde venis? Qui respondens, ait: Circuivi terram, et perambulavi eam. 018 JOB 001 008 Dixitque Dominus ad eum: Numquid considerasti servum meum Iob, quod non sit ei similis in terra, homo simplex, et rectus ac timens Deum, et recedens a malo? 018 JOB 001 009 Cui respondens Satan, ait: Numquid Iob frustra timet Deum? 018 JOB 001 010 nonne tu vallasti eum, ac domum eius, universamque substantiam per circuitum, operibus manuum eius benedixisti, et possessio eius crevit in terra? 018 JOB 001 011 Sed extende paululum manum tuam, et tange cuncta quæ possidet nisi in faciem benedixerit tibi. 018 JOB 001 012 Dixit ergo Dominus ad Satan: Ecce, universa quæ habet, in manu tua sunt: tantum in eum ne extendas manum tuam. Egressusque est Satan a facie Domini. 018 JOB 001 013 Cum autem quadam die filii et filiæ eius comederent et biberent vinum in domo fratris sui primogeniti, 018 JOB 001 014 nuncius venit ad Iob, qui diceret: Boves arabant, et asinæ pascebantur iuxta eos, 018 JOB 001 015 et irruerunt Sabæi, tuleruntque omnia, et pueros percusserunt gladio, et evasi ego solus ut nunciarem tibi. 018 JOB 001 016 Cumque adhuc ille loqueretur, venit alter, et dixit: Ignis Dei cecidit e cælo, et tactas oves puerosque consumpsit, et effugi ego solus ut nunciarem tibi. 018 JOB 001 017 Sed et illo adhuc loquente, venit alius, et dixit: Chaldæi fecerunt tres turmas, et invaserunt camelos, et tulerunt eos, necnon et pueros percusserunt gladio, et ego fugi solus ut nunciarem tibi. 018 JOB 001 018 Adhuc loquebatur ille, et ecce alius intravit, et dixit: Filiis tuis et filiabus vescentibus et bibentibus vinum in domo fratris sui primogeniti, 018 JOB 001 019 repente ventus vehemens irruit a regione deserti, et concussit quattuor angulos domus, quæ corruens oppressit liberos tuos et mortui sunt, et effugi ego solus ut nunciarem tibi. 018 JOB 001 020 Tunc surrexit Iob, et scidit vestimenta sua, et tonso capite corruens in terram, adoravit, 018 JOB 001 021 et dixit: Nudus egressus sum de utero matris meæ, et nudus revertar illuc: Dominus dedit, Dominus abstulit: sicut Domino placuit, ita factum est: sit nomen Domini benedictum. 018 JOB 001 022 In omnibus his non peccavit Iob labiis suis, neque stultum quid contra Deum locutus est. 018 JOB 002 001 Factum est autem cum quadam die venissent filii Dei, et starent coram Domino, venisset quoque Satan inter eos, et staret in conspectu eius, 018 JOB 002 002 ut diceret Dominus ad Satan: Unde venis? Qui respondens ait: Circuivi terram, et perambulavi eam. 018 JOB 002 003 Et dixit Dominus ad Satan: Numquid considerasti servum meum Iob, quod non sit ei similis in terra, vir simplex et rectus, ac timens Dem, et recedens a malo, et adhuc retinens innocentiam? Tu autem commovisti me adversus eum, ut affligerem eum frustra. 018 JOB 002 004 Cui respondens, Satan ait: Pellem pro pelle, et cuncta quæ habet homo, dabit pro anima sua: 018 JOB 002 005 alioquin mitte manum tuam, et tange os eius et carnem, et tunc videbis quod in faciem benedicat tibi. 018 JOB 002 006 Dixit ergo Dominus ad Satan: Ecce in manu tua est, verumtamen animam illius serva. 018 JOB 002 007 Egressus igitur Satan a facie Domini, percussit Iob ulcere pessimo, a planta pedis usque ad verticem eius: 018 JOB 002 008 qui testa saniem radebat, sedens in sterquilinio. 018 JOB 002 009 Dixit autem illi uxor sua: Adhuc tu permanes in simplicitate tua? benedic Deo et morere. 018 JOB 002 010 Qui ait ad illam: Quasi una de stultis mulieribus locuta es: si bona suscepimus de manu Dei, mala quare non suscipiamus? in omnibus his non peccavit Iob labiis suis. 018 JOB 002 011 Igitur audientes tres amici Iob omne malum, quod accidisset ei, venerunt singuli de loco suo, Eliphaz Themanites, et Baldad Suhites, et Sophar Naamathites. Condixerant enim, ut pariter venientes visitarent eum, et consolarentur. 018 JOB 002 012 Cumque elevassent procul oculos suos, non cognoverunt eum, et exclamantes ploraverunt, scissisque vestibus sparserunt pulverem super caput suum in cælum. 018 JOB 002 013 Et sederunt cum eo in terra septem diebus et septem noctibus, et nemo loquebatur ei verbum: videbant enim dolorem esse vehementem. 018 JOB 003 001 Post hæc aperuit Iob os suum, et maledixit diei suo, 018 JOB 003 002 et locutus est. 018 JOB 003 003 Pereat dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est homo. 018 JOB 003 004 Dies ille vertatur in tenebras, non requirat eum Deus desuper, et non illustretur lumine. 018 JOB 003 005 Obscurent eum tenebræ et umbra mortis, occupet eum caligo, et involvatur amaritudine. 018 JOB 003 006 Noctem illam tenebrosus turbo possideat, non computetur in diebus anni, nec numeretur in mensibus: 018 JOB 003 007 Sit nox illa solitaria, nec laude digna: 018 JOB 003 008 Maledicant ei qui maledicunt diei, qui parati sunt suscitare Leviathan: 018 JOB 003 009 Obtenebrentur stellæ caligine eius: expectet lucem et non videat, nec ortum surgentis auroræ: 018 JOB 003 010 Quia non conclusit ostia ventris, qui portavit me, nec abstulit mala ab oculis meis. 018 JOB 003 011 Quare non in vulva mortuus sum, egressus ex utero non statim perii? 018 JOB 003 012 Quare exceptus genibus? cur lactatus uberibus? 018 JOB 003 013 Nunc enim dormiens silerem, et somno meo requiescerem: 018 JOB 003 014 Cum regibus et consulibus terræ, qui ædificant sibi solitudines: 018 JOB 003 015 Aut cum principibus, qui possident aurum, et replent domos suas argento: 018 JOB 003 016 Aut sicut abortivum absconditum non subsisterem, vel qui concepti non viderunt lucem. 018 JOB 003 017 Ibi impii cessaverunt a tumultu, et ibi requieverunt fessi robore. 018 JOB 003 018 Et quondam vincti pariter sine molestia, non audierunt vocem exactoris. 018 JOB 003 019 Parvus et magnus ibi sunt, et servus liber a domino suo. 018 JOB 003 020 Quare misero data est lux, et vita his, qui in amaritudine animæ sunt? 018 JOB 003 021 qui expectant mortem, et non venit, quasi effodientes thesaurum: 018 JOB 003 022 Gaudentque vehementer cum invenerint sepulchrum. 018 JOB 003 023 Viro cuius abscondita est via, et circumdedit eum Deus tenebris? 018 JOB 003 024 Antequam comedam suspiro: et tamquam inundantes aquæ, sic rugitus meus: 018 JOB 003 025 Quia timor, quem timebam, evenit mihi: et quod verebar accidit. 018 JOB 003 026 Nonne dissimulavi? nonne silui? nonne quievi? et venit super me indignatio. 018 JOB 004 001 Respondens autem Eliphaz Themanites, dixit: 018 JOB 004 002 Si cœperimus loqui tibi, forsitan moleste accipies, sed conceptum sermonem tenere quis poterit? 018 JOB 004 003 Ecce docuisti multos, et manus lassas roborasti: 018 JOB 004 004 Vacillantes confirmaverunt sermones tui, et genua trementia confortasti: 018 JOB 004 005 Nunc autem venit super te plaga, et defecisti: tetigit te, et conturbatus es. 018 JOB 004 006 Ubi est timor tuus, fortitudo tua, patientia tua, et perfectio viarum tuarum? 018 JOB 004 007 Recordare obsecro te, quis umquam innocens periit? aut quando recti deleti sunt? 018 JOB 004 008 Quin potius vidi eos, qui operantur iniquitatem, et seminant dolores, et metunt eos, 018 JOB 004 009 Flante Deo perisse, et spiritu iræ eius esse consumptos: 018 JOB 004 010 Rugitus leonis, et vox leænæ, et dentes catulorum leonum contriti sunt. 018 JOB 004 011 Tigris periit, eo quod non haberet prædam, et catuli leonis dissipati sunt. 018 JOB 004 012 Porro ad me dictum est verbum absconditum, et quasi furtive suscepit auris mea venas susurri eius. 018 JOB 004 013 In horrore visionis nocturnæ, quando solet sopor occupare homines, 018 JOB 004 014 Pavor tenuit me, et tremor, et omnia ossa mea perterrita sunt: 018 JOB 004 015 Et cum spiritus me præsente transiret, inhorruerunt pili carnis meæ. 018 JOB 004 016 Stetit quidam, cuius non agnoscebam vultum, imago coram oculis meis, et vocem quasi auræ lenis audivi. 018 JOB 004 017 Numquid homo, Dei comparatione iustificabitur, aut Factore suo purior erit vir? 018 JOB 004 018 Ecce qui serviunt ei, non sunt stabiles, et in angelis suis reperit pravitatem: 018 JOB 004 019 Quanto magis hi qui habitant domos luteas, qui terrenum habent fundamentum, consumentur velut a tinea? 018 JOB 004 020 De mane usque ad vesperam succidentur: et quia nullus intelligit, in æternum peribunt. 018 JOB 004 021 Qui autem reliqui fuerint, auferentur ex eis: morientur, et non in sapientia. 018 JOB 005 001 Voca ergo, si est qui tibi respondeat, et ad aliquem sanctorum convertere. 018 JOB 005 002 Vere stultum interficit iracundia, et parvulum occidit invidia. 018 JOB 005 003 Ego vidi stultum firma radice, et maledixi pulchritudini eius statim. 018 JOB 005 004 Longe fient filii eius a salute, et conterentur in porta, et non erit qui eruat. 018 JOB 005 005 Cuius messem famelicus comedet, et ipsum rapiet armatus, et bibent sitientes divitias eius. 018 JOB 005 006 Nihil in terra sine causa fit, et de humo non oritur dolor. 018 JOB 005 007 Homo nascitur ad laborem, et avis ad volatum. 018 JOB 005 008 Quam ob rem ego deprecabor Dominum, et ad Deum ponam eloquium meum: 018 JOB 005 009 Qui facit magna et inscrutabilia et mirabilia absque numero: 018 JOB 005 010 Qui dat pluviam super faciem terræ, et irrigat aquis universa: 018 JOB 005 011 Qui ponit humiles in sublime, et mœrentes erigit sospitate: 018 JOB 005 012 Qui dissipat cogitationes malignorum, ne possint implere manus eorum quod cœperant: 018 JOB 005 013 Qui apprehendit sapientes in astutia eorum, et consilium pravorum dissipat: 018 JOB 005 014 Per diem incurrent tenebras, et quasi in nocte sic palpabunt in meridie. 018 JOB 005 015 Porro salvum faciet egenum a gladio oris eorum, et de manu violenti pauperem. 018 JOB 005 016 Et erit egeno spes, iniquitas autem contrahet os suum. 018 JOB 005 017 Beatus homo qui corripitur a Deo: increpationem ergo Domini ne reprobes: 018 JOB 005 018 Quia ipse vulnerat, et medetur: percutit, et manus eius sanabunt. 018 JOB 005 019 In sex tribulationibus liberabit te, et in septima non tangent te malum. 018 JOB 005 020 In fame eruet te de morte, et in bello de manu gladii. 018 JOB 005 021 A flagello linguæ absconderis, et non timebis calamitatem cum venerit. 018 JOB 005 022 In vastitate, et fame ridebis, et bestias terræ non formidabis. 018 JOB 005 023 Sed cum lapidibus regionum pactum tuum, et bestiæ terræ pacificæ erunt tibi. 018 JOB 005 024 Et scies quod pacem habeat tabernaculum tuum, et visitans speciem tuam, non peccabis. 018 JOB 005 025 Scies quoque quoniam multiplex erit semen tuum, et progenies tua quasi herba terræ. 018 JOB 005 026 Ingredieris in abundantia sepulchrum, sicut infertur acervus tritici in tempore suo. 018 JOB 005 027 Ecce, hoc, ut investigavimus, ita est: quod auditum, mente pertracta. 018 JOB 006 001 Respondens autem Iob, dixit: 018 JOB 006 002 Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui: et calamitas, quam patior, in statera. 018 JOB 006 003 Quasi arena maris hæc gravior appareret: unde et verba mea dolore sunt plena: 018 JOB 006 004 Quia sagittæ Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum, et terrores Domini militant contra me. 018 JOB 006 005 Numquid rugiet onager cum habuerit herbam? aut mugiet bos cum ante præsepe plenum steterit? 018 JOB 006 006 Aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? aut potest aliquis gustare, quod gustatum affert mortem? 018 JOB 006 007 Quæ prius nolebat tangere anima mea, nunc præ angustia, cibi mei sunt. 018 JOB 006 008 Quis det ut veniat petitio mea: et quod expecto, tribuat mihi Deus? 018 JOB 006 009 Et qui cœpit, ipse me conterat: solvat manum suam, et succidat me? 018 JOB 006 010 Et hæc mihi sit consolatio ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti. 018 JOB 006 011 Quæ est enim fortitudo mea ut sustineam? aut quis finis meus, ut patienter agam? 018 JOB 006 012 Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea ænea est. 018 JOB 006 013 Ecce, non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me. 018 JOB 006 014 Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit. 018 JOB 006 015 Fratres mei præterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus. 018 JOB 006 016 Qui timent pruinam, irruet super eos nix. 018 JOB 006 017 Tempore, quo fuerint dissipati, peribunt: et ut incaluerit, solventur de loco suo. 018 JOB 006 018 Involutæ sunt semitæ gressuum eorum: ambulabunt in vacuum, et peribunt. 018 JOB 006 019 Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper. 018 JOB 006 020 Confusi sunt, quia speravi: venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt. 018 JOB 006 021 Nunc venistis: et modo videntes plagam meam timetis. 018 JOB 006 022 Numquid dixi: Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi? 018 JOB 006 023 Vel, Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me? 018 JOB 006 024 Docete me, et ego tacebo: et siquid forte ignoravi, instruite me. 018 JOB 006 025 Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me? 018 JOB 006 026 Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis. 018 JOB 006 027 Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum. 018 JOB 006 028 Verumtamen quod cœpistis explete: præbete aurem, et videte an mentiar. 018 JOB 006 029 Respondete obsecro absque contentione: et loquentes id quod iustum est, iudicate. 018 JOB 006 030 Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit. 018 JOB 007 001 Militia est vita hominis super terram: et sicut dies mercenarii, dies eius. 018 JOB 007 002 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui: 018 JOB 007 003 Sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi. 018 JOB 007 004 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras. 018 JOB 007 005 Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris, cutis mea aruit, et contracta est. 018 JOB 007 006 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe. 018 JOB 007 007 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona. 018 JOB 007 008 Nec aspiciet me visus hominis: oculi tui in me, et non subsistam. 018 JOB 007 009 Sicut consumitur nubes, et pertransit: sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585) 018 JOB 007 010 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius. 018 JOB 007 011 Quapropter et ego non parcam ori meo, loquar in tribulatione spiritus mei: confabulabor cum amaritudine animæ meæ. 018 JOB 007 012 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere? 018 JOB 007 013 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo: 018 JOB 007 014 Terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties. 018 JOB 007 015 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea. 018 JOB 007 016 Desperavi, nequaquam ultra iam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei. 018 JOB 007 017 Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum? 018 JOB 007 018 Visitas eum diluculo, et subito probas illum: 018 JOB 007 019 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam? 018 JOB 007 020 Peccavi, quid faciam tibi o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis? 018 JOB 007 021 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce, nunc in pulvere dormiam: et si mane me quæsieris, non subsistam. 018 JOB 008 001 Respondens autem Baldad Suhites, dixit: 018 JOB 008 002 Usquequo loqueris talia, et spiritus multiplex sermones oris tui? 018 JOB 008 003 Numquid Deus supplantat iudicium? aut Omnipotens subvertit quod iustum est? 018 JOB 008 004 Etiam si filii tui peccaverunt ei, et dimisit eos in manu iniquitatis suæ: 018 JOB 008 005 Tu tamen si diluculo consurrexeris ad Deum, et Omnipotentem fueris deprecatus: 018 JOB 008 006 Si mundus et rectus incesseris, statim evigilabit ad te, et pacatum reddet habitaculum iustitiæ tuæ: 018 JOB 008 007 In tantum, ut si priora tua fuerint parva, et novissima tua multiplicentur nimis. 018 JOB 008 008 Interroga enim generationem pristinam, et diligenter investiga patrum memoriam: 018 JOB 008 009 (Hesterni quippe sumus, et ignoramus quoniam sicut umbra dies nostri sunt super terram.) 018 JOB 008 010 Et ipsi docebunt te: loquentur tibi, et de corde suo proferent eloquia. 018 JOB 008 011 Numquid vivere potest scirpus absque humore? aut crescere carectum sine aqua? 018 JOB 008 012 Cum adhuc sit in flore, nec carpatur manu, ante omnes herbas arescit: 018 JOB 008 013 Sic viæ omnium, qui obliviscuntur Deum, et spes hypocritæ peribit: 018 JOB 008 014 Non ei placebit vecordia sua, et sicut tela aranearum fiducia eius. 018 JOB 008 015 Innitetur super domum suam, et non stabit: fulciet eam, et non consurget: 018 JOB 008 016 Humectus videtur antequam veniat Sol, et in ortu suo germen eius egredietur. 018 JOB 008 017 Super acervum petrarum radices eius densabuntur, et inter lapides commorabitur. 018 JOB 008 018 Si absorbuerit eum de loco suo, negabit eum, et dicet: Non novi te. 018 JOB 008 019 Hæc est enim lætitia viæ eius, ut rursum de terra alii germinentur. 018 JOB 008 020 Deus non proiiciet simplicem, nec porriget manum malignis: 018 JOB 008 021 Donec impleatur risu os tuum, et labia tua iubilo. 018 JOB 008 022 Qui oderunt te, induentur confusione: et tabernaculum impiorum non subsistet. 018 JOB 009 001 Et respondens Iob, ait: 018 JOB 009 002 Vere scio quod ita sit, et quod non iustificetur homo compositus Deo. 018 JOB 009 003 Si voluerit contendere cum eo, non poterit ei respondere unum pro mille. 018 JOB 009 004 Sapiens corde est, et fortis robore: quis restitit ei, et pacem habuit? 018 JOB 009 005 Qui transtulit montes, et nescierunt hi quos subvertit in furore suo. 018 JOB 009 006 Qui commovet terram de loco suo, et columnæ eius concutiuntur. 018 JOB 009 007 Qui præcipit Soli, et non oritur: et stellas claudit quasi sub signaculo: 018 JOB 009 008 Qui extendit cælos solus, et graditur super fluctus maris. 018 JOB 009 009 Qui facit Arcturum, et Oriona, et Hyadas, et interiora austri. 018 JOB 009 010 Qui facit magna, et incomprehensibilia, et mirabilia, quorum non est numerus. 018 JOB 009 011 Si venerit ad me, non videbo eum: si abierit, non intelligam. 018 JOB 009 012 Si repente interroget, quis respondebit ei? vel quis dicere potest: Cur ita facis? 018 JOB 009 013 Deus, cuius iræ nemo resistere potest, et sub quo curvantur qui portant orbem. 018 JOB 009 014 Quantus ergo sum ego, ut respondeam ei, et loquar verbis meis cum eo? 018 JOB 009 015 Qui etiam si habuero quippiam iustum, non respondebo, sed meum iudicem deprecabor. 018 JOB 009 016 Et cum invocantem exaudierit me, non credo quod audierit vocem meam. 018 JOB 009 017 In turbine enim conteret me, et multiplicabit vulnera mea etiam sine causa. 018 JOB 009 018 Non concedit requiescere spiritum meum, et implet me amaritudinibus. 018 JOB 009 019 Si fortitudo quæritur, robustissimus est: si æquitas iudicii, nemo audet pro me testimonium dicere. 018 JOB 009 020 Si iustificare me voluero, os meum condemnabit me: si innocentem ostendero, pravum me comprobabit. 018 JOB 009 021 Etiam si simplex fuero, hoc ipsum ignorabit anima mea, et tædebit me vitæ meæ. 018 JOB 009 022 Unum est quod locutus sum, et innocentem et impium ipse consumit. 018 JOB 009 023 Si flagellat, occidat semel, et non de pœnis innocentum rideat. 018 JOB 009 024 Terra data est in manus impii, vultum iudicum eius operit: quod si non ille est, quis ergo est? 018 JOB 009 025 Dies mei velociores fuerunt cursore: fugerunt, et non viderunt bonum. 018 JOB 009 026 Pertransierunt quasi naves poma portantes, sicut aquila volans ad escam. 018 JOB 009 027 Cum dixero: Nequaquam ita loquar: commuto faciem meam, et dolore torqueor. 018 JOB 009 028 Verebar omnia opera mea, sciens quod non parceres delinquenti. 018 JOB 009 029 Si autem et sic impius sum, quare frustra laboravi? 018 JOB 009 030 Si lotus fuero quasi aquis nivis, et fulserit velut mundissimæ manus meæ: 018 JOB 009 031 Tamen sordibus intinges me, et abominabuntur me vestimenta mea. 018 JOB 009 032 Neque enim viro qui similis mei est, respondebo: nec qui mecum in iudicio ex æquo possit audiri. 018 JOB 009 033 Non est qui utrumque valeat arguere, et ponere manum suam in ambobus. 018 JOB 009 034 Auferat a me virgam suam, et pavor eius non me terreat. 018 JOB 009 035 Loquar, et non timebo eum: neque enim possum metuens respondere. 018 JOB 010 001 Tædet animam meam vitæ meæ, dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animæ meæ. 018 JOB 010 002 Dicam Deo: Noli me condemnare: indica mihi cur me ita iudices. 018 JOB 010 003 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adiuves? 018 JOB 010 004 Numquid oculi carnei tibi sunt: aut sicut videt homo, et tu videbis? 018 JOB 010 005 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora, 018 JOB 010 006 Ut quæras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris? 018 JOB 010 007 Et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere. 018 JOB 010 008 Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente præcipitas me? 018 JOB 010 009 Memento quæso quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me. 018 JOB 010 010 Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti? 018 JOB 010 011 Pelle et carnibus vestisti me: ossibus et nervis compegisti me. 018 JOB 010 012 Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum. 018 JOB 010 013 Licet hæc celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris. 018 JOB 010 014 Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi: cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris? 018 JOB 010 015 Et si impius fuero, væ mihi est: et si iustus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria. 018 JOB 010 016 Et propter superbiam quasi leænam capies me, reversusque mirabiliter me crucias. 018 JOB 010 017 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et pœnæ militant in me. 018 JOB 010 018 Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem ne oculus me videret. 018 JOB 010 019 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum. 018 JOB 010 020 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum: 018 JOB 010 021 Antequam vadam et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine: 018 JOB 010 022 Terram miseriæ et tenebrarum, ubi umbra mortis, et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat. 018 JOB 011 001 Respondens autem Sophar Naamathites, dixit: 018 JOB 011 002 Numquid qui multa loquitur, non et audiet? aut vir verbosus iustificabitur? 018 JOB 011 003 Tibi soli tacebunt homines? et cum ceteros irriseris, a nullo confutaberis? 018 JOB 011 004 Dixisti enim: Purus est sermo meus, et mundus sum in conspectu tuo. 018 JOB 011 005 Atque utinam Deus loqueretur tecum, et aperiret labia sua tibi, 018 JOB 011 006 Ut ostenderet tibi secreta sapientiæ, et quod multiplex esset lex eius, et intelligeres quod multo minora exigaris ab eo, quam meretur iniquitas tua. 018 JOB 011 007 Forsitan vestigia Dei comprehendes, et usque ad perfectum Omnipotentem reperies? 018 JOB 011 008 Excelsior cælo est, et quid facies? profundior inferno, et unde cognosces? (Sheol h7585) 018 JOB 011 009 Longior terra mensura eius, et latior mari. 018 JOB 011 010 Si subverterit omnia, vel in unum coarctaverit, quis contradicet ei? 018 JOB 011 011 Ipse enim novit hominum vanitatem, et videns iniquitatem, nonne considerat? 018 JOB 011 012 Vir vanus in superbiam erigitur, et tamquam pullum onagri se liberum natum putat. 018 JOB 011 013 Tu autem firmasti cor tuum, et expandisti ad eum manus tuas. 018 JOB 011 014 Si iniquitatem, quæ est in manu tua, abstuleris a te, et non manserit in tabernaculo tuo iniustitia: 018 JOB 011 015 Tunc levare poteris faciem tuam absque macula, et eris stabilis, et non timebis. 018 JOB 011 016 Miseriæ quoque oblivisceris, et quasi aquarum quæ præterierunt recordaberis. 018 JOB 011 017 Et quasi meridianus fulgor consurget tibi ad vesperam: et cum te consumptum putaveris, orieris ut lucifer. 018 JOB 011 018 Et habebis fiduciam, proposita tibi spe, et defossus securus dormies. 018 JOB 011 019 Requiesces, et non erit qui te exterreat: et deprecabuntur faciem tuam plurimi. 018 JOB 011 020 Oculi autem impiorum deficient, et effugium peribit ab eis, et spes illorum abominatio animæ. 018 JOB 012 001 Respondens autem Iob, dixit: 018 JOB 012 002 Ergo vos estis soli homines, et vobiscum morietur sapientia? 018 JOB 012 003 Et mihi est cor sicut et vobis, nec inferior vestri sum: quis enim hæc, quæ nostis, ignorat? 018 JOB 012 004 Qui deridetur ab amico suo sicut ego, invocabit Deum, et exaudiet eum: deridetur enim iusti simplicitas. 018 JOB 012 005 Lampas contempta apud cogitationes divitum, parata ad tempus statutum. 018 JOB 012 006 Abundant tabernacula prædonum, et audacter provocant Deum, cum ipse dederit omnia in manus eorum. 018 JOB 012 007 Nimirum interroga iumenta, et docebunt te: et volatilia cæli, et indicabunt tibi. 018 JOB 012 008 Loquere terræ, et respondebit tibi: et narrabunt pisces maris. 018 JOB 012 009 Quis ignorat quod omnia hæc manus Domini fecerit? 018 JOB 012 010 In cuius manu anima omnis viventis, et spiritus universæ carnis hominis. 018 JOB 012 011 Nonne auris verba diiudicat, et fauces comedentis, saporem? 018 JOB 012 012 In antiquis est sapientia, et in multo tempore prudentia. 018 JOB 012 013 Apud ipsum est sapientia et fortitudo, ipse habet consilium et intelligentiam. 018 JOB 012 014 Si destruxerit, nemo est qui ædificet: si incluserit hominem, nullus est qui aperiat. 018 JOB 012 015 Si continuerit aquas, omnia siccabuntur: et si emiserit eas, subvertent terram. 018 JOB 012 016 Apud ipsum est fortitudo et sapientia: ipse novit et decipientem, et eum qui decipitur. 018 JOB 012 017 Adducit consiliarios in stultum finem, et iudices in stuporem. 018 JOB 012 018 Balteum regum dissolvit, et præcingit fune renes eorum. 018 JOB 012 019 Ducit sacerdotes inglorios, et optimates supplantat: 018 JOB 012 020 Commutans labium veracium, et doctrinam senum auferens. 018 JOB 012 021 Effundit despectionem super principes, eos, qui oppressi fuerant, relevans. 018 JOB 012 022 Qui revelat profunda de tenebris, et producit in lucem umbram mortis. 018 JOB 012 023 Qui multiplicat gentes et perdit eas, et subversas in integrum restituit. 018 JOB 012 024 Qui immutat cor principum populi terræ, et decipit eos ut frustra incedant per invium: 018 JOB 012 025 Palpabunt quasi in tenebris, et non in luce, et errare eos faciet quasi ebrios. 018 JOB 013 001 Ecce omnia hæc vidit oculus meus, et audivit auris mea, et intellexi singula. 018 JOB 013 002 Secundum scientiam vestram et ego novi: nec inferior vestri sum. 018 JOB 013 003 Sed tamen ad Omnipotentem loquar, et disputare cum Deo cupio: 018 JOB 013 004 Prius vos ostendens fabricatores mendacii, et cultores perversorum dogmatum. 018 JOB 013 005 Atque utinam taceretis, ut putaremini esse sapientes. 018 JOB 013 006 Audite ergo correptionem meam, et iudicium labiorum meorum attendite. 018 JOB 013 007 Numquid Deus indiget vestro mendacio, ut pro illo loquamini dolos? 018 JOB 013 008 Numquid faciem eius accipitis, et pro Deo iudicare nitimini? 018 JOB 013 009 Aut placebit ei quem celare nihil potest? aut decipietur ut homo, vestris fraudulentiis? 018 JOB 013 010 Ipse vos arguet, quoniam in abscondito faciem eius accipitis. 018 JOB 013 011 Statim ut se commoverit, turbabit vos, et terror eius irruet super vos. 018 JOB 013 012 Memoria vestra comparabitur cineri, et redigentur in lutum cervices vestræ. 018 JOB 013 013 Tacete paulisper ut loquar quodcumque mihi mens suggesserit. 018 JOB 013 014 Quare lacero carnes meas dentibus meis, et animam meam porto in manibus meis? 018 JOB 013 015 Etiam si occiderit me, in ipso sperabo: verumtamen vias meas in conspectu eius arguam. 018 JOB 013 016 Et ipse erit salvator meus: non enim veniet in conspectu eius omnis hypocrita. 018 JOB 013 017 Audite sermonem meum, et ænigmata percipite auribus vestris. 018 JOB 013 018 Si fuero iudicatus, scio quod iustus inveniar. 018 JOB 013 019 Quis est qui iudicetur mecum? veniat: quare tacens consumor? 018 JOB 013 020 Duo tantum ne facias mihi, et tunc a facie tua non abscondar: 018 JOB 013 021 Manum tuam longe fac a me, et formido tua non me terreat. 018 JOB 013 022 Voca me, et ego respondebo tibi: aut certe loquar, et tu responde mihi. 018 JOB 013 023 Quantas habeo iniquitates et peccata, scelera mea et delicta ostende mihi. 018 JOB 013 024 Cur faciem tuam abscondis, et arbitraris me inimicum tuum? 018 JOB 013 025 Contra folium, quod vento rapitur, ostendis potentiam tuam, et stipulam siccam persequeris: 018 JOB 013 026 Scribis enim contra me amaritudines, et consumere me vis peccatis adolescentiæ meæ. 018 JOB 013 027 Posuisti in nervo pedem meum, et observasti omnes semitas meas, et vestigia pedum meorum considerasti: 018 JOB 013 028 Qui quasi putredo consumendus sum, et quasi vestimentum quod comeditur a tinea. 018 JOB 014 001 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis. 018 JOB 014 002 Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet. 018 JOB 014 003 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in iudicium? 018 JOB 014 004 Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine? nonne tu qui solus es? 018 JOB 014 005 Breves dies hominis sunt: numerus mensium eius apud te est: constituisti terminos eius, qui præteriri non poterunt. 018 JOB 014 006 Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies eius. 018 JOB 014 007 Lignum habet spem: si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami eius pullulant. 018 JOB 014 008 Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius, 018 JOB 014 009 Ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam quasi cum primum plantatum est: 018 JOB 014 010 Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus atque consumptus, ubi quæso est? 018 JOB 014 011 Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat: 018 JOB 014 012 Sic homo cum dormierit, non resurget, donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo. 018 JOB 014 013 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? (Sheol h7585) 018 JOB 014 014 Putasne mortuus homo rursum vivat? cunctis diebus, quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea. 018 JOB 014 015 Vocabis me, et ego respondebo tibi: operi manuum tuarum porriges dexteram. 018 JOB 014 016 Tu quidem gressus meos dinumerasti, sed parce peccatis meis. 018 JOB 014 017 Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam. 018 JOB 014 018 Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo. 018 JOB 014 019 Lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur: et hominem ergo similiter perdes. 018 JOB 014 020 Roborasti eum paululum ut in perpetuum transiret: immutabis faciem eius, et emittes eum. 018 JOB 014 021 Sive nobiles fuerint filii eius, sive ignobiles, non intelliget. 018 JOB 014 022 Attamen caro eius dum vivet dolebit, et anima illius super semetipso lugebit. 018 JOB 015 001 Respondens autem Eliphaz Themanites, dixit: 018 JOB 015 002 Numquid sapiens respondebit quasi ventum loquens, et implebit ardore stomachum suum? 018 JOB 015 003 Arguis verbis eum, qui non est æqualis tibi, et loqueris quod tibi non expedit. 018 JOB 015 004 Quantum in te est evacuasti timorem, et tulisti preces coram Deo. 018 JOB 015 005 Docuit enim iniquitas tua os tuum, et imitaris linguam blasphemantium. 018 JOB 015 006 Condemnabit te os tuum, et non ego: et labia tua respondebunt tibi. 018 JOB 015 007 Numquid primus homo tu natus es, et ante colles formatus? 018 JOB 015 008 Numquid consilium Dei audisti, et inferior te erit eius sapientia? 018 JOB 015 009 Quid nosti quod ignoremus? quid intelligis quod nesciamus? 018 JOB 015 010 Et senes, et antiqui sunt in nobis multo vetustiores quam patres tui. 018 JOB 015 011 Numquid grande est ut consoletur te Deus? sed verba tua prava hoc prohibent. 018 JOB 015 012 Quid te elevat cor tuum, et quasi magna cogitans, attonitos habes oculos? 018 JOB 015 013 Quid tumet contra Deum spiritus tuus, ut proferas de ore tuo huiuscemodi sermones? 018 JOB 015 014 Quid est homo, ut immaculatus sit, et ut iustus appareat natus de muliere? 018 JOB 015 015 Ecce inter sanctos eius nemo immutabilis, et cæli non sunt mundi in conspectu eius. 018 JOB 015 016 Quanto magis abominabilis et inutilis homo, qui bibit quasi aquam iniquitatem? 018 JOB 015 017 Ostendam tibi, audi me: quod vidi narrabo tibi. 018 JOB 015 018 Sapientes confitentur, et non abscondunt patres suos. 018 JOB 015 019 Quibus solis data est terra, et non transivit alienus per eos. 018 JOB 015 020 Cunctis diebus suis impius superbit, et numerus annorum incertus est tyrannidis eius. 018 JOB 015 021 Sonitus terroris semper in auribus illius: et cum pax sit, ille semper insidias suspicatur. 018 JOB 015 022 Non credit quod reverti possit de tenebris ad lucem, circumspectans undique gladium. 018 JOB 015 023 Cum se moverit ad quærendum panem, novit quod paratus sit in manu eius tenebrarum dies. 018 JOB 015 024 Terrebit eum tribulatio, et angustia vallabit eum, sicut regem, qui præparatur ad prælium. 018 JOB 015 025 Tetendit enim adversus Deum manum suam, et contra Omnipotentem roboratus est. 018 JOB 015 026 Cucurrit adversus eum erecto collo, et pingui cervice armatus est. 018 JOB 015 027 Operuit faciem eius crassitudo, et de lateribus eius arvina dependet. 018 JOB 015 028 Habitavit in civitatibus desolatis, et in domibus desertis, quæ in tumulos sunt redactæ. 018 JOB 015 029 Non ditabitur, nec perseverabit substantia eius, nec mittet in terra radicem suam. 018 JOB 015 030 Non recedet de tenebris: ramos eius arefaciet flamma, et auferetur spiritu oris sui. 018 JOB 015 031 Non credet frustra errore deceptus, quod aliquo pretio redimendus sit. 018 JOB 015 032 Antequam dies eius impleantur, peribit: et manus eius arescent. 018 JOB 015 033 Lædetur quasi vinea in primo flore botrus eius, et quasi oliva proiiciens florem suum. 018 JOB 015 034 Congregatio enim hypocritæ sterilis, et ignis devorabit tabernacula eorum, qui munera libenter accipiunt. 018 JOB 015 035 Concepit dolorem, et peperit iniquitatem, et uterus eius præparat dolos. 018 JOB 016 001 Respondens autem Iob, dixit: 018 JOB 016 002 Audivi frequenter talia, consolatores onerosi omnes vos estis. 018 JOB 016 003 Numquid habebunt finem verba ventosa? aut aliquid tibi molestum est si loquaris? 018 JOB 016 004 Poteram et ego similia vestri loqui: atque utinam esset anima vestra pro anima mea: Consolarer et ego vos sermonibus, et moverem caput meum super vos: 018 JOB 016 005 Roborarem vos ore meo: et moverem labia mea, quasi parcens vobis. 018 JOB 016 006 Sed quid agam? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus: et si tacuero, non recedet a me. 018 JOB 016 007 Nunc autem oppressit me dolor meus, et in nihilum redacti sunt omnes artus mei. 018 JOB 016 008 Rugæ meæ testimonium dicunt contra me, et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam contradicens mihi. 018 JOB 016 009 Collegit furorem suum in me, et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis: hostis meus terribilibus oculis me intuitus est. 018 JOB 016 010 Aperuerunt super me ora sua, et exprobrantes percusserunt maxillam meam, saciati sunt pœnis meis. 018 JOB 016 011 Conclusit me Deus apud iniquum, et manibus impiorum me tradidit. 018 JOB 016 012 Ego ille quondam opulentus repente contritus sum: tenuit cervicem meam, confregit me, et posuit me sibi quasi in signum. 018 JOB 016 013 Circumdedit me lanceis suis, convulneravit lumbos meos, non pepercit, et effudit in terra viscera mea. 018 JOB 016 014 Concidit me vulnere super vulnus, irruit in me quasi gigas. 018 JOB 016 015 Saccum consui super cutem meam, et operui cinere carnem meam. 018 JOB 016 016 Facies mea intumuit a fletu, et palpebræ meæ caligaverunt. 018 JOB 016 017 Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ, cum haberem mundas ad Deum preces. 018 JOB 016 018 Terra ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus. 018 JOB 016 019 Ecce enim in cælo testis meus, et conscius meus in excelsis. 018 JOB 016 020 Verbosi amivi mei: ad Deum stillat oculus meus. 018 JOB 016 021 Atque utinam sic iudicaretur vir cum Deo, quomodo iudicatur filius hominis cum collega suo. 018 JOB 016 022 Ecce enim breves anni transeunt, et semitam, per quam non revertar, ambulo. 018 JOB 017 001 Spiritus meus attenuabitur, dies mei breviabuntur, et solum mihi superest sepulchrum. 018 JOB 017 002 Non peccavi, et in amaritudinibus moratur oculus meus. 018 JOB 017 003 Libera me Dominue, et pone me iuxta te, et cuiusvis manus pugnet contra me. 018 JOB 017 004 Cor eorum longe fecisti a disciplina, propterea non exaltabuntur. 018 JOB 017 005 Prædam pollicetur sociis, et oculi filiorum eius deficient. 018 JOB 017 006 Posuit me quasi in proverbium vulgi, et exemplum sum coram eis. 018 JOB 017 007 Caligavit ab indignatione oculus meus, et membra mea quasi in nihilum redacta sunt. 018 JOB 017 008 Stupebunt iusti super hoc, et innocens contra hypocritam suscitabitur. 018 JOB 017 009 Et tenebit iustus viam suam, et mundis manibus addet fortitudinem. 018 JOB 017 010 Igitur omnes vos convertimini, et venite, et non inveniam in vobis ullum sapientem. 018 JOB 017 011 Dies mei transierunt, cogitationes meæ dissipatæ sunt, torquentes cor meum: 018 JOB 017 012 Noctem verterunt in diem, et rursum post tenebras spero lucem. 018 JOB 017 013 Si sustinuero, infernus domus mea est, et in tenebris stravi lectulum meum. (Sheol h7585) 018 JOB 017 014 Putredini dixi: Pater meus es, mater mea, et soror mea, vermibus. 018 JOB 017 015 Ubi est ergo nunc præstolatio mea, et patientiam meam quis considerat? 018 JOB 017 016 In profundissimum infernum descendent omnia mea: putasne saltem ibi erit requies mihi? (Sheol h7585) 018 JOB 018 001 Respondens autem Baldad Suhites, dixit: 018 JOB 018 002 Usque ad quem finem verba iactabitis? intelligite prius, et sic loquamur. 018 JOB 018 003 Quare reputati sumus ut iumenta, et sorduimus coram vobis? 018 JOB 018 004 Qui perdis animam tuam in furore tuo, numquid propter te derelinquetur terra, et transferentur rupes de loco suo? 018 JOB 018 005 Nonne lux impii extinguetur, nec splendebit flamma ignis eius? 018 JOB 018 006 Lux obtenebrescet in tabernaculo illius, et lucerna, quæ super eum est, extinguetur. 018 JOB 018 007 Arctabuntur gressus virtutis eius, et præcipitabit eum consilium suum. 018 JOB 018 008 Immisit enim in rete pedes suos, et in maculis eius ambulat. 018 JOB 018 009 Tenebitur planta illius laqueo, et exardescet contra eum sitis. 018 JOB 018 010 Abscondita est in terra pedica eius, et decipula illius super semitam. 018 JOB 018 011 Undique terrebunt eum formidines, et involvent pedes eius. 018 JOB 018 012 Attenuetur fame robur eius, et inedia invadat costas illius. 018 JOB 018 013 Devoret pulchritudinem cutis eius, consumat brachia illius primogenita mors. 018 JOB 018 014 Avellatur de tabernaculo suo fiducia eius, et calcet super eum, quasi rex, interitus. 018 JOB 018 015 Habitent in tabernaculo illius socii eius, qui non est, aspergatur in tabernaculo eius sulphur. 018 JOB 018 016 Deorsum radices eius siccentur, sursum autem atteratur messis eius. 018 JOB 018 017 Memoria illius pereat de terra, et non celebretur nomen eius in plateis. 018 JOB 018 018 Expellet eum de luce in tenebras, et de orbe transferet eum. 018 JOB 018 019 Non erit semen eius, neque progenies in populo suo, nec ullæ reliquiæ in regionibus eius. 018 JOB 018 020 In die eius stupebunt novissimi, et primos invadet horror. 018 JOB 018 021 Hæc sunt ergo tabernacula iniqui, et iste locus eius, qui ignorat Deum. 018 JOB 019 001 Respondens autem Iob, dixit: 018 JOB 019 002 Usquequo affligitis animam meam, et atteritis me sermonibus? 018 JOB 019 003 En, decies confunditis me, et non erubescitis opprimentes me. 018 JOB 019 004 Nempe, et si ignoravi, mecum erit ignorantia mea. 018 JOB 019 005 At vos contra me erigimini, et arguitis me opprobriis meis. 018 JOB 019 006 Saltem nunc intelligite quia Deus non æquo iudicio afflixerit me, et flagellis suis me cinxerit. 018 JOB 019 007 Ecce clamabo vim patiens, et nemo audiet: vociferabor, et non est qui iudicet. 018 JOB 019 008 Semitam meam circumsepsit, et transire non possum, et in calle meo tenebras posuit. 018 JOB 019 009 Spoliavit me gloria mea, et abstulit coronam de capite meo. 018 JOB 019 010 Destruxit me undique, et pereo, et quasi evulsæ arbori abstulit spem meam. 018 JOB 019 011 Iratus est contra me furor eius, et sic me habuit quasi hostem suum. 018 JOB 019 012 Simul venerunt latrones eius, et fecerunt sibi viam per me, et obsederunt in gyro tabernaculum meum. 018 JOB 019 013 Fratres meos longe fecit a me, et noti mei quasi alieni recesserunt a me. 018 JOB 019 014 Dereliquerunt me propinqui mei: et qui me noverant, obliti sunt mei. 018 JOB 019 015 Inquilini domus meæ, et ancillæ meæ sicut alienum habuerunt me, et quasi peregrinus fui in oculis eorum. 018 JOB 019 016 Servum meum vocavi, et non respondit, ore proprio deprecabar illum. 018 JOB 019 017 Halitum meum exhorruit uxor mea, et orabam filios uteri mei. 018 JOB 019 018 Stulti quoque despiciebant me, et cum ab eis recessissem, detrahebant mihi. 018 JOB 019 019 Abominati sunt me quondam consiliarii mei: et quem maxime diligebam, aversatus est me. 018 JOB 019 020 Pelli meæ, consumptis carnibus, adhæsit os meum, et derelicta sunt tantummodo labia circa dentes meos. 018 JOB 019 021 Miseremini mei, miseremini mei, saltem vos amici mei, quia manus Domini tetigit me. 018 JOB 019 022 Quare persequimini me sicut Deus, et carnibus meis saturamini? 018 JOB 019 023 Quis mihi tribuat ut scribantur sermones mei? quis mihi det ut exarentur in libro 018 JOB 019 024 stylo ferreo, et plumbi lamina, vel celte sculpantur in silice? 018 JOB 019 025 Scio enim quod Redemptor meus vivit, et in novissimo die de terra surrecturus sum: 018 JOB 019 026 Et rursum circumdabor pelle mea, et in carne mea videbo Deum meum. 018 JOB 019 027 Quem visurus sum ego ipse, et oculi mei conspecturi sunt, et non alius: reposita est hæc spes mea in sinu meo. 018 JOB 019 028 Quare ergo nunc dicitis: Persequamur eum, et radicem verbi inveniamus contra eum? 018 JOB 019 029 Fugite ergo a facie gladii, quoniam ultor iniquitatum gladius est: et scitote esse iudicium. 018 JOB 020 001 Respondens autem Sophar Naamathites, dixit: 018 JOB 020 002 Idcirco cogitationes meæ variæ succedunt sibi, et mens in diversa rapitur. 018 JOB 020 003 Doctrinam, qua me arguis, audiam, et spiritus intelligentiæ meæ respondebit mihi. 018 JOB 020 004 Hoc scio a principio, ex quo positus est homo super terram: 018 JOB 020 005 Quod laus impiorum brevis sit, et gaudium hypocritæ ad instar puncti. 018 JOB 020 006 Si ascenderit usque ad cælum superbia eius, et caput eius nubes tetigerit: 018 JOB 020 007 Quasi sterquilinium in fine perdetur: et qui eum viderant, dicent: Ubi est? 018 JOB 020 008 Velut somnium avolans non invenietur, transiet sicut visio nocturna. 018 JOB 020 009 Oculus, qui eum viderat, non videbit, neque ultra intuebitur eum locus suus. 018 JOB 020 010 Filii eius atterentur egestate, et manus illius reddent ei dolorem suum. 018 JOB 020 011 Ossa eius implebuntur vitiis adolescentiæ eius, et cum eo in pulvere dormient. 018 JOB 020 012 Cum enim dulce fuerit in ore eius malum, abscondet illud sub lingua sua. 018 JOB 020 013 Parcet illi, et non derelinquet illud, et celabit in gutture suo. 018 JOB 020 014 Panis eius in utero illius vertetur in fel aspidum intrinsecus. 018 JOB 020 015 Divitias, quas devoravit, evomet, et de ventre illius extrahet eas Deus. 018 JOB 020 016 Caput aspidum suget, et occidet eum lingua viperæ. 018 JOB 020 017 (Non videat rivulos fluminis, torrentes mellis, et butyri.) 018 JOB 020 018 Luet quæ fecit omnia, nec tamen consumetur: iuxta multitudinem adinventionum suarum, sic et sustinebit. 018 JOB 020 019 Quoniam confringens nudavit pauperes: domum rapuit, et non ædificavit eam. 018 JOB 020 020 Nec est satiatus venter eius: et cum habuerit quæ concupierat, possidere non poterit. 018 JOB 020 021 Non remansit de cibo eius, et propterea nihil permanebit de bonis eius. 018 JOB 020 022 Cum satiatus fuerit, arctabitur, æstuabit, et omnis dolor irruet super eum. 018 JOB 020 023 Utinam impleatur venter eius, ut emittat in eum iram furoris sui, et pluat super illum bellum suum. 018 JOB 020 024 Fugiet arma ferrea, et irruet in arcum æreum: 018 JOB 020 025 Eductus, et egrediens de vagina sua, et fulgurans in amaritudine sua: vadent, et venient super eum horribiles. 018 JOB 020 026 Omnes tenebræ absconditæ sunt in occultis eius: devorabit eum ignis, qui non succenditur, affligetur relictus in tabernaculo suo. 018 JOB 020 027 Revelabunt cæli iniquitatem eius, et terra consurget adversus eum. 018 JOB 020 028 Apertum erit germen domus illius, detrahetur in die furoris Dei. 018 JOB 020 029 Hæc est pars hominis impii a Deo, et hereditas verborum eius a Domino. 018 JOB 021 001 Respondens autem Iob, dixit: 018 JOB 021 002 Audite quæso sermones meos, et agite pœnitentiam. 018 JOB 021 003 Sustinete me, et ego loquar, et post mea, si videbitur, verba ridete. 018 JOB 021 004 Numquid contra hominem disputatio mea est, ut merito non debeam contristari? 018 JOB 021 005 Attendite me, et obstupescite, et superponite digitum ori vestro: 018 JOB 021 006 Et ego quando recordatus fuero, pertimesco, et concutit carnem meam tremor. 018 JOB 021 007 Quare ergo impii vivunt, sublevati sunt, confortatique divitiis? 018 JOB 021 008 Semen eorum permanet coram eis, propinquorum turba, et nepotum in conspectu eorum. 018 JOB 021 009 Domus eorum securæ sunt et pacatæ, et non est virga Dei super illos. 018 JOB 021 010 Bos eorum concepit, et non abortivit: vacca peperit, et non est privata fœtu suo. 018 JOB 021 011 Egrediuntur quasi greges parvuli eorum, et infantes eorum exultant lusibus. 018 JOB 021 012 Tenent tympanum, et citharam, et gaudent ad sonitum organi. 018 JOB 021 013 Ducunt in bonis dies suos, et in puncto ad inferna descendunt. (Sheol h7585) 018 JOB 021 014 Qui dixerunt Deo: Recede a nobis, et scientiam viarum tuarum nolumus. 018 JOB 021 015 Quis est Omnipotens, ut serviamus ei? et quid nobis prodest si oraverimus illum? 018 JOB 021 016 Verumtamen quia non sunt in manu eorum bona sua, consilium impiorum longe sit a me. 018 JOB 021 017 Quoties lucerna impiorum extinguetur, et superveniet eis inundatio, et dolores dividet furoris sui? 018 JOB 021 018 Erunt sicut paleæ ante faciem venti, et sicut favilla quam turbo dispergit. 018 JOB 021 019 Deus servabit filiis illius dolorem patris: et cum reddiderit, tunc sciet. 018 JOB 021 020 Videbunt oculi eius interfectionem suam, et de furore Omnipotentis bibet. 018 JOB 021 021 Quid enim ad eum pertinet de domo sua post se? et si numerus mensium eius dimidietur? 018 JOB 021 022 Numquid Deus docebit quis piam scientiam, qui excelsos iudicat? 018 JOB 021 023 Iste moritur robustus et sanus, dives et felix. 018 JOB 021 024 Viscera eius plena sunt adipe, et medullis ossa illius irrigantur: 018 JOB 021 025 Alius vero moritur in amaritudine animæ absque ullis opibus: 018 JOB 021 026 Et tamen simul in pulvere dormient, et vermes operient eos. 018 JOB 021 027 Certe novi cogitationes vestras, et sententias contra me iniquas. 018 JOB 021 028 Dicitis enim: Ubi est domus principis? et ubi tabernacula impiorum? 018 JOB 021 029 Interrogate quem libet de viatoribus, et hæc eadem illum intelligere cognoscetis: 018 JOB 021 030 Quia in diem perditionis servatur malus, et ad diem furoris ducetur. 018 JOB 021 031 Quis arguet coram eo viam eius? et quæ fecit, quis reddet illi? 018 JOB 021 032 Ipse ad sepulchra ducetur, et in congerie mortuorum vigilabit. 018 JOB 021 033 Dulcis fuit glareis Cocyti, et post se omnem hominem trahet, et ante se innumerabiles. 018 JOB 021 034 Quomodo igitur consolamini me frustra, cum responsio vestra repugnare ostensa sit veritati? 018 JOB 022 001 Respondens autem Eliphaz Themanites, dixit: 018 JOB 022 002 Numquid Deo potest comparari homo, etiam cum perfectæ fuerit scientiæ? 018 JOB 022 003 Qui prodest Deo si iustus fueris? aut quid ei confers si immaculata fuerit via tua? 018 JOB 022 004 Numquid timens arguet te, et veniet tecum in iudicium, 018 JOB 022 005 Et non propter malitiam tuam plurimam, et infinitas iniquitates tuas? 018 JOB 022 006 Abstulisti enim pignus fratrum tuorum sine causa, et nudos spoliasti vestibus. 018 JOB 022 007 Aquam lasso non dedisti, et esurienti subtraxisti panem. 018 JOB 022 008 In fortitudine brachii tui possidebas terram, et potentissimus obtinebas eam. 018 JOB 022 009 Viduas dimisisti vacuas, et lacertos pupillorum comminuisti. 018 JOB 022 010 Propterea circumdatus es laqueis, et conturbat te formido subita. 018 JOB 022 011 Et putabas te tenebras non visurum, et impetu aquarum inundantium non oppressum iri? 018 JOB 022 012 An non cogitas quod Deus excelsior cælo sit, et super stellarum verticem sublimetur? 018 JOB 022 013 Et dicis: Quid enim novit Deus? et quasi per caliginem iudicat, 018 JOB 022 014 Nubes latibulum eius, nec nostra considerat, et circa cardines cæli perambulat. 018 JOB 022 015 Numquid semitam sæculorum custodire cupis, quam calcaverunt viri iniqui? 018 JOB 022 016 Qui sublati sunt ante tempus suum, et fluvius subvertit fundamentum eorum: 018 JOB 022 017 Qui dicebant Deo: Recede a nobis: et quasi nihil posset facere Omnipotens, æstimabant eum: 018 JOB 022 018 Cum ille implesset domos eorum bonis, quorum sententia procul sit a me. 018 JOB 022 019 Videbunt iusti, et lætabuntur, et innocens subsannabit eos. 018 JOB 022 020 Nonne succisa est erectio eorum, et reliquias eorum devoravit ignis? 018 JOB 022 021 Acquiesce igitur ei, et habeto pacem: et per hæc habebis fructus optimos. 018 JOB 022 022 Suscipe ex ore illius legem, et pone sermones eius in corde tuo. 018 JOB 022 023 Si reversus fueris ad Omnipotentem, ædificaberis, et longe facies iniquitatem a tabernaculo tuo. 018 JOB 022 024 Dabit pro terra silicem, et pro silice torrentes aureos. 018 JOB 022 025 Eritque Omnipotens contra hostes tuos, et argentum coacervabitur tibi. 018 JOB 022 026 Tunc super Omnipotentem deliciis afflues, et elevabis ad Deum faciem tuam. 018 JOB 022 027 Rogabis eum, et exaudiet te, et vota tua reddes. 018 JOB 022 028 Decernes rem, et veniet tibi, et in viis tuis splendebit lumen. 018 JOB 022 029 Qui enim humiliatus fuerit, erit in gloria: et qui inclinaverit oculos, ipse salvabitur. 018 JOB 022 030 Salvabitur innocens, salvabitur autem in munditia manuum suarum. 018 JOB 023 001 Respondens autem Iob, ait: 018 JOB 023 002 Nunc quoque in amaritudine est sermo meus, et manus plagæ meæ aggravata est super gemitum meum. 018 JOB 023 003 Quis mihi tribuat ut cognoscam et inveniam illum, et veniam usque ad solium eius? 018 JOB 023 004 Ponam coram eo iudicium, et os meum replebo increpationibus, 018 JOB 023 005 Ut sciam verba, quæ mihi respondeat, et intelligam quid loquatur mihi. 018 JOB 023 006 Nolo multa fortitudine contendat mecum, nec magnitudinis suæ mole me premat. 018 JOB 023 007 Proponat æquitatem contra me, et perveniat ad victoriam iudicium meum. 018 JOB 023 008 Si ad Orientem iero, non apparet: si ad Occidentem, non intelligam eum. 018 JOB 023 009 Si ad sinistram, quid agam? non apprehendam eum: si me vertam ad dexteram, non videbo illum. 018 JOB 023 010 Ipse vero scit viam meam, et probavit me quasi aurum, quod per ignem transit: 018 JOB 023 011 Vestigia eius secutus est pes meus, viam eius custodivi, et non declinavi ex ea. 018 JOB 023 012 A mandatis labiorum eius non recessi, et in sinu meo abscondi verba oris eius. 018 JOB 023 013 Ipse enim solus est, et nemo avertere potest cogitationem eius: et anima eius quodcumque voluit, hoc fecit. 018 JOB 023 014 Cum expleverit in me voluntatem suam, et alia multa similia præsto sunt ei. 018 JOB 023 015 Et idcirco a facie eius turbatus sum, et considerans eum, timore sollicitor. 018 JOB 023 016 Deus mollivit cor meum, et Omnipotens conturbavit me. 018 JOB 023 017 Non enim perii propter imminentes tenebras, nec faciem meam operuit caligo. 018 JOB 024 001 Ab Omnipotente non sunt abscondita tempora: qui autem noverunt eum, ignorant dies illius. 018 JOB 024 002 Alii terminos transtulerunt, diripuerunt greges, et paverunt eos. 018 JOB 024 003 Asinum pupillorum abegerunt, et abstulerunt pro pignore bovem viduæ. 018 JOB 024 004 Subverterunt pauperum viam, et oppresserunt pariter mansuetos terræ. 018 JOB 024 005 Alii quasi onagri in deserto egrediuntur ad opus suum: vigilantes ad prædam, præparant panem liberis. 018 JOB 024 006 Agrum non suum demetunt: et vineam eius, quem vi oppresserint, vindemiant. 018 JOB 024 007 Nudos dimittunt homines, indumenta tollentes, quibus non est operimentum in frigore: 018 JOB 024 008 Quos imbres montium rigant: et non habentes velamen, amplexantur lapides. 018 JOB 024 009 Vim fecerunt deprædantes pupillos, et vulgum pauperem spoliaverunt. 018 JOB 024 010 Nudis et incedentibus absque vestitu, et esurientibus tulerunt spicas. 018 JOB 024 011 Inter acervos eorum meridiati sunt, qui calcatis torcularibus sitiunt. 018 JOB 024 012 De civitatibus fecerunt viros gemere, et anima vulneratorum clamavit, et Deus inultum abire non patitur. 018 JOB 024 013 Ipsi fuerunt rebelles lumini, nescierunt vias eius, nec reversi sunt per semitas eius. 018 JOB 024 014 Mane primo consurgit homicida, interficit egenum et pauperem: per noctem vero erit quasi fur. 018 JOB 024 015 Oculus adulteri observat caliginem, dicens: Non me videbit oculus: et operiet vultum suum. 018 JOB 024 016 Perfodit in tenebris domos, sicut in die condixerant sibi, et ignoraverunt lucem. 018 JOB 024 017 Si subito apparuerit aurora, arbitrantur umbram mortis: et sic in tenebris quasi in luce ambulant. 018 JOB 024 018 Levis est super faciem aquæ: maledicta sit pars eius in terra, nec ambulet per viam vinearum. 018 JOB 024 019 Ad nimium calorem transeat ab aquis nivium, et usque ad inferos peccatum illius. (Sheol h7585) 018 JOB 024 020 Obliviscatur eius misericordia: dulcedo illius vermes: non sit in recordatione, sed conteratur quasi lignum infructuosum. 018 JOB 024 021 Pavit enim sterilem, quæ non parit, et viduæ bene non fecit. 018 JOB 024 022 Detraxit fortes in fortitudine sua: et cum steterit, non credet vitæ suæ. 018 JOB 024 023 Dedit ei Deus locum pœnitentiæ, et ille abutitur eo in superbiam: oculi autem eius sunt in viis illius. 018 JOB 024 024 Elevati sunt ad modicum, et non subsistent, et humiliabuntur sicut omnia, et auferentur, et sicut summitates spicarum conterentur. 018 JOB 024 025 Quod si non est ita, quis me potest arguere esse mentitum, et ponere ante Deum verba mea? 018 JOB 025 001 Respondens autem Baldad Suhites, dixit: 018 JOB 025 002 Potestas et terror apud eum est, qui facit concordiam in sublimibus suis. 018 JOB 025 003 Numquid est numerus militum eius? et super quem non surget lumen illius? 018 JOB 025 004 Numquid iustificari potest homo comparatus Deo, aut apparere mundus natus de muliere? 018 JOB 025 005 Ecce luna etiam non splendet, et stellæ non sunt mundæ in conspectu eius: 018 JOB 025 006 Quanto magis homo putredo, et filius hominis vermis? 018 JOB 026 001 Respondens autem Iob, dixit: 018 JOB 026 002 Cuius adiutor es? numquid imbecillis? et sustentas brachium eius, qui non est fortis? 018 JOB 026 003 Cui dedisti consilium? forsitan illi qui non habet sapientiam, et prudentiam tuam ostendisti plurimam. 018 JOB 026 004 Quem docere voluisti? nonne eum, qui fecit spiramentum? 018 JOB 026 005 Ecce gigantes gemunt sub aquis, et qui habitant cum eis. 018 JOB 026 006 Nudus est infernus coram illo, et nullum est operimentum perditioni. (Sheol h7585) 018 JOB 026 007 Qui extendit Aquilonem super vacuum, et appendit terram super nihilum. 018 JOB 026 008 Qui ligat aquas in nubibus suis, ut non erumpant pariter deorsum. 018 JOB 026 009 Qui tenet vultum solii sui, et expandit super illud nebulam suam. 018 JOB 026 010 Terminum circumdedit aquis, usque dum finiantur lux et tenebræ. 018 JOB 026 011 Columnæ cæli contremiscunt, et pavent ad nutum eius. 018 JOB 026 012 In fortitudine illius repente maria congregata sunt, et prudentia eius percussit superbum. 018 JOB 026 013 Spiritus eius ornavit cælos: et obstetricante manu eius, eductus est coluber tortuosus. 018 JOB 026 014 Ecce, hæc ex parte dicta sunt viarum eius: et cum vix parvam stillam sermonis eius audierimus, quis poterit tonitruum magnitudinis illius intueri? 018 JOB 027 001 Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit: 018 JOB 027 002 Vivit Deus, qui abstulit iudicium meum, et Omnipotens, qui ad amaritudinem adduxit animam meam, 018 JOB 027 003 Quia donec superest halitus in me, et spiritus Dei in naribus meis, 018 JOB 027 004 Non loquentur labia mea iniquitatem, nec lingua mea meditabitur mendacium. 018 JOB 027 005 Absit a me ut iustos vos esse iudicem: donec deficiam, non recedam ab innocentia mea. 018 JOB 027 006 Iustificationem meam, quam cœpi tenere, non deseram: neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea. 018 JOB 027 007 Sit ut impius, inimicus meus: et adversarius meus, quasi iniquus. 018 JOB 027 008 Quæ est enim spes hypocritæ si avare rapiat, et non liberet Deus animam eius? 018 JOB 027 009 Numquid Deus audiet clamorem eius cum venerit super eum angustia? 018 JOB 027 010 Aut poterit in Omnipotente delectari, et invocare Deum omni tempore? 018 JOB 027 011 Docebo vos per manum Dei quæ Omnipotens habeat, nec abscondam. 018 JOB 027 012 Ecce, vos omnes nostis, et quid sine causa vana loquimini? 018 JOB 027 013 Hæc est pars hominis impii apud Deum, et hæreditas violentorum, quam ob Omnipotente suscipient. 018 JOB 027 014 Si multiplicati fuerint filii eius, in gladio erunt, et nepotes eius non saturabuntur pane. 018 JOB 027 015 Qui reliqui fuerint ex eo, sepelientur in interitu, et viduæ illius non plorabunt. 018 JOB 027 016 Si comportaverit quasi terram argentum, et sicut lutum præparaverit vestimenta: 018 JOB 027 017 Præparabit quidem, sed iustus vestietur illis: et argentum innocens dividet. 018 JOB 027 018 Ædificavit sicut tinea domum suam, et sicut custos fecit umbraculum. 018 JOB 027 019 Dives cum dormierit, nihil secum auferet: aperiet oculos suos, et nihil inveniet. 018 JOB 027 020 Apprehendet eum quasi aqua inopia, nocte opprimet eum tempestas. 018 JOB 027 021 Tollet eum ventus urens, et auferet, et velut turbo rapiet eum de loco suo. 018 JOB 027 022 Et mittet super eum, et non parcet: de manu eius fugiens fugiet. 018 JOB 027 023 Stringet super eum manus suas, et sibilabit super illum, intuens locum eius. 018 JOB 028 001 Habet argentum, venarum suarum principia: et auro locus est, in quo conflatur. 018 JOB 028 002 Ferrum de terra tollitur: et lapis solutus calore, in æs vertitur. 018 JOB 028 003 Tempus posuit tenebris, et universorum finem ipse considerat, lapidem quoque caliginis, et umbram mortis. 018 JOB 028 004 Dividit torrens a populo peregrinante, eos, quos oblitus est pes egentis hominis, et invios. 018 JOB 028 005 Terra, de qua oriebatur panis in loco suo, igni subversa est. 018 JOB 028 006 Locus sapphiri lapides eius, et glebæ illius aurum. 018 JOB 028 007 Semitam ignoravit avis, nec intuitus est eam oculus vulturis. 018 JOB 028 008 Non calcaverunt eam filii institorum, nec pertransivit per eam leæna. 018 JOB 028 009 Ad silicem extendit manum suam, subvertit a radicibus montes. 018 JOB 028 010 In petris rivos excidit, et omne pretiosum vidit oculus eius. 018 JOB 028 011 Profunda quoque fluviorum scrutatus est, et abscondita in lucem produxit. 018 JOB 028 012 Sapientia vero ubi invenitur? et quis est locus intelligentiæ? 018 JOB 028 013 Nescit homo pretium eius, nec invenitur in terra suaviter viventium. 018 JOB 028 014 Abyssus dicit: Non est in me: et mare loquitur: Non est mecum. 018 JOB 028 015 Non dabitur aurum obrizum pro ea, nec appendetur argentum in commutatione eius. 018 JOB 028 016 Non conferetur tinctis Indiæ coloribus, nec lapidi sardonycho pretiosissimo, vel sapphiro. 018 JOB 028 017 Non adæquabitur ei aurum vel vitrum, nec commutabuntur pro ea vasa auri: 018 JOB 028 018 Excelsa et eminentia non memorabuntur comparatione eius: trahitur autem sapientia de occultis. 018 JOB 028 019 Non adæquabitur ei topazius de Æthiopia, nec tincturæ mundissimæ componetur. 018 JOB 028 020 Unde ergo sapientia venit? et quis est locus intelligentiæ? 018 JOB 028 021 Abscondita est ab oculis omnium viventium, volucres quoque cæli latet. 018 JOB 028 022 Perditio et mors dixerunt: Auribus nostris audivimus famam eius. 018 JOB 028 023 Deus intelligit viam eius, et ipse novit locum illius. 018 JOB 028 024 Ipse enim fines mundi intuetur: et omnia, quæ sub cælo sunt, respicit. 018 JOB 028 025 Qui fecit ventis pondus, et aquas appendit in mensura. 018 JOB 028 026 Quando ponebat pluviis legem, et viam procellis sonantibus: 018 JOB 028 027 Tunc vidit illam, et enarravit, et præparavit, et investigavit. 018 JOB 028 028 Et dixit homini: Ecce timor Domini, ipsa est sapientia: et recedere a malo, intelligentia. 018 JOB 029 001 Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit: 018 JOB 029 002 Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me? 018 JOB 029 003 Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris? 018 JOB 029 004 Sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo? 018 JOB 029 005 Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei? 018 JOB 029 006 Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei? 018 JOB 029 007 Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi? 018 JOB 029 008 Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant. 018 JOB 029 009 Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo. 018 JOB 029 010 Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat. 018 JOB 029 011 Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi. 018 JOB 029 012 Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor. 018 JOB 029 013 Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum. 018 JOB 029 014 Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo. 018 JOB 029 015 Oculus fui cæco, et pes claudo. 018 JOB 029 016 Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam. 018 JOB 029 017 Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam. 018 JOB 029 018 Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies. 018 JOB 029 019 Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea. 018 JOB 029 020 Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur. 018 JOB 029 021 Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum. 018 JOB 029 022 Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum. 018 JOB 029 023 Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum. 018 JOB 029 024 Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram. 018 JOB 029 025 Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator. 018 JOB 030 001 Nunc autem derident me iuniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei: 018 JOB 030 002 Quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni. 018 JOB 030 003 Egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate, et miseria. 018 JOB 030 004 Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix iuniperorum erat cibus eorum. 018 JOB 030 005 Qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant. 018 JOB 030 006 In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terræ, vel super glaream. 018 JOB 030 007 Qui inter huiuscemodi lætabantur, et esse sub sentibus delicias computabant. 018 JOB 030 008 Filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes. 018 JOB 030 009 Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium. 018 JOB 030 010 Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur. 018 JOB 030 011 Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum. 018 JOB 030 012 Ad dexteram orientis calamitates meæ illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis. 018 JOB 030 013 Dissipaverunt itinera mea, insidiati sunt mihi, et prævaluerunt, et non fuit qui ferret auxilium. 018 JOB 030 014 Quasi rupto muro, et aperta ianua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt. 018 JOB 030 015 Redactus sum in nihilum: abstulisti quasi ventus desiderium meum: et velut nubes pertransiit salus mea. 018 JOB 030 016 Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis. 018 JOB 030 017 Nocte os meum perforatur doloribus: et qui me comedunt, non dormiunt. 018 JOB 030 018 In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capito tunicæ succinxerunt me. 018 JOB 030 019 Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillæ et cineri. 018 JOB 030 020 Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me. 018 JOB 030 021 Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuæ adversaris mihi. 018 JOB 030 022 Elevasti me, et quasi super ventum ponens elisisti me valide. 018 JOB 030 023 Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi. 018 JOB 030 024 Verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam: et si corruerint, ipse salvabis. 018 JOB 030 025 Flebam quondam super eo, qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi. 018 JOB 030 026 Expectabam bona, et venerunt mihi mala: præstolabar lucem, et eruperunt tenebræ. 018 JOB 030 027 Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie, prævenerunt me dies afflictionis. 018 JOB 030 028 Mœrens incedebam, sine furore, consurgens, in turba clamabam. 018 JOB 030 029 Frater fui draconum, et socius struthionum. 018 JOB 030 030 Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt præ caumate. 018 JOB 030 031 Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium. 018 JOB 031 001 Pepigi fœdus cum oculis meis ut ne cogitarem quidem de virgine. 018 JOB 031 002 Quam enim partem haberet in me Deus desuper, et hereditatem Omnipotens de excelsis? 018 JOB 031 003 Numquid non perditio est iniquo, et alienatio operantibus iniustitiam? 018 JOB 031 004 Nonne ipse considerat vias meas, et cunctos gressus meos dinumerat? 018 JOB 031 005 Si ambulavi in vanitate, et festinavit in dolo pes meus: 018 JOB 031 006 Appendat me in statera iusta, et sciat Deus simplicitatem meam. 018 JOB 031 007 Si declinavit gressus meus de via, et si secutum est oculos meos cor meum, et si manibus meis adhæsit macula: 018 JOB 031 008 Seram, et alium comedat: et progenies mea eradicetur. 018 JOB 031 009 Si deceptum est cor meum super muliere, et si ad ostium amici mei insidiatus sum: 018 JOB 031 010 Scortum alterius sit uxor mea, et super illam incurventur alii. 018 JOB 031 011 Hoc enim nefas est, et iniquitas maxima. 018 JOB 031 012 Ignis est usque ad perditionem devorans, et omnia eradicans genimina. 018 JOB 031 013 Si contempsi subire iudicium cum servo meo, et ancilla mea, cum disceptarent adversum me: 018 JOB 031 014 Quid enim faciam cum surrexerit ad iudicandum Deus? et cum quæsierit, quid respondebo illi? 018 JOB 031 015 Numquid non in utero fecit me qui et illum operatus est: et formavit me in vulva unus? 018 JOB 031 016 Si negavi, quod volebant, pauperibus, et oculos viduæ expectare feci: 018 JOB 031 017 Si comedi buccellam meam solus, et non comedit pupillus ex ea: 018 JOB 031 018 (Quia ab infantia mea crevit mecum miseratio: et de utero matris meæ egressa est mecum.) 018 JOB 031 019 Si despexi pereuntem, eo quod non habuerit indumentum, et absque operimento pauperem: 018 JOB 031 020 Si non benedixerunt mihi latera eius, et de velleribus ovium mearum calefactus est: 018 JOB 031 021 Si levavi super pupillum manum meam, etiam cum viderem me in porta superiorem: 018 JOB 031 022 Humerus meus a iunctura sua cadat, et brachium meum cum suis ossibus confringatur. 018 JOB 031 023 Semper enim quasi tumentes super me fluctus timui Deum, et pondus eius ferre non potui. 018 JOB 031 024 Si putavi aurum robur meum, et obrizo dixi: Fiducia mea. 018 JOB 031 025 Si lætatus sum super multis divitiis meis, et quia plurima reperit manus mea. 018 JOB 031 026 Si vidi solem cum fulgeret, et lunam incedentem clare: 018 JOB 031 027 Et lætatum est in abscondito cor meum, et osculatus sum manum meam ore meo. 018 JOB 031 028 Quæ est iniquitas maxima, et negatio contra Deum altissimum. 018 JOB 031 029 Si gavisus sum ad ruinam eius, qui me oderat, et exultavi quod invenisset eum malum. 018 JOB 031 030 Non enim dedi ad peccandum guttur meum, ut expeterem maledicens animam eius. 018 JOB 031 031 Si non dixerunt viri tabernaculi mei: Quis det de carnibus eius ut saturemur: 018 JOB 031 032 Foris non mansit peregrinus, ostium meum viatori patuit. 018 JOB 031 033 Si abscondi quasi homo peccatum meum, et celavi in sinu meo iniquitatem meam. 018 JOB 031 034 Si expavi ad multitudinem nimiam, et despectio propinquorum terruit me: et non magis tacui, nec egressus sum ostium. 018 JOB 031 035 Quis mihi tribuat auditorem, ut desiderium meum audiat Omnipotens: et librum scribat ipse qui iudicat. 018 JOB 031 036 Ut in humero meo portem illum, et circumdem illum quasi coronam mihi? 018 JOB 031 037 Per singulos gradus meos pronunciabo illum, et quasi principi offeram eum. 018 JOB 031 038 Si adversum me terra mea clamat, et cum ipsa sulci eius deflent: 018 JOB 031 039 Si fructus eius comedi absque pecunia, et animam agricolarum eius afflixi: 018 JOB 031 040 Pro frumento oriatur mihi tribulus, et pro hordeo spina. (Finita sunt verba Iob.) 018 JOB 032 001 Omiserunt autem tres viri isti respondere Iob, eo quod iustus sibi videretur. 018 JOB 032 002 Et iratus, indignatusque est Eliu filius Barachel Buzites, de cognatione Ram: iratus est autem adversum Iob, eo quod iustum se esse diceret coram Deo. 018 JOB 032 003 Porro adversum amicos eius indignatus est, eo quod non invenissent responsionem rationabilem, sed tantummodo condemnassent Iob. 018 JOB 032 004 Igitur Eliu expectavit Iob loquentem: eo quod seniores essent qui loquebantur. 018 JOB 032 005 Cum autem vidisset quod tres respondere non potuissent, iratus est vehementer. 018 JOB 032 006 Respondensque Eliu filius Barachel Buzites, dixit: Iunior sum tempore, vos autem antiquiores, idcirco demisso capite, veritus sum vobis indicare meam sententiam. 018 JOB 032 007 Sperabam enim quod ætas prolixior loqueretur, et annorum multitudo doceret sapientiam. 018 JOB 032 008 Sed, ut video, spiritus est in hominibus, et inspiratio Omnipotentis dat intelligentiam. 018 JOB 032 009 Non sunt longævi sapientes, nec senes intelligunt iudicium. 018 JOB 032 010 Ideo dicam: Audite me, ostendam vobis etiam ego meam sapientiam. 018 JOB 032 011 Expectavi enim sermones vestros, audivi prudentiam vestram, donec disceptaremini sermonibus: 018 JOB 032 012 Et donec putabam vos aliquid dicere, considerabam: sed, ut video, non est qui possit arguere Iob, et respondere ex vobis sermonibus eius. 018 JOB 032 013 Ne forte dicatis: Invenimus sapientiam: Deus proiecit eum, non homo. 018 JOB 032 014 Nihil locutus est mihi, et ego non secundum sermones vestros respondebo illi. 018 JOB 032 015 Extimuerunt, nec responderunt ultra, abstuleruntque a se eloquia. 018 JOB 032 016 Quoniam igitur expectavi, et non sunt locuti: steterunt, nec ultra responderunt: 018 JOB 032 017 Respondebo et ego partem meam, et ostendam scientiam meam. 018 JOB 032 018 Plenus sum enim sermonibus, et coarctat me spiritus uteri mei. 018 JOB 032 019 En venter meus quasi mustum absque spiraculo, quod lagunculas novas disrumpit. 018 JOB 032 020 Loquar, et respirabo paululum: aperiam labia mea, et respondebo. 018 JOB 032 021 Non accipiam personam viri, et Deum homini non æquabo. 018 JOB 032 022 Nescio enim quamdiu subsistam, et si post modicum tollat me Factor meus. 018 JOB 033 001 Audi igitur Iob eloquia mea, et omnes sermones meos ausculta. 018 JOB 033 002 Ecce aperui os meum, loquatur lingua mea in faucibus meis. 018 JOB 033 003 Simplici corde meo sermones mei, et sententiam puram labia mea loquentur. 018 JOB 033 004 Spiritus Dei fecit me, et spiraculum Omnipotentis vivificavit me. 018 JOB 033 005 Si potes, responde mihi, et adversus faciem meam consiste. 018 JOB 033 006 Ecce, et me sicut et te fecit Deus, et de eodem luto ego quoque formatus sum. 018 JOB 033 007 Verumtamen miraculum meum non te terreat, et eloquentia mea non sit tibi gravis. 018 JOB 033 008 Dixisti ergo in auribus meis, et vocem verborum tuorum audivi: 018 JOB 033 009 Mundus sum ego, et absque delicto: immaculatus, et non est iniquitas in me. 018 JOB 033 010 Quia querelas in me reperit, ideo arbitratus est me inimicum sibi. 018 JOB 033 011 Posuit in nervo pedes meos, custodivit omnes semitas meas. 018 JOB 033 012 Hoc est ergo, in quo non es iustificatus: respondebo tibi, quia maior sit Deus homine. 018 JOB 033 013 Adversus eum contendis quod non ad omnia verba responderit tibi? 018 JOB 033 014 Semel loquitur Deus, et secundo idipsum non repetit. 018 JOB 033 015 Per somnium in visione nocturna, quando irruit sopor super homines, et dormiunt in lectulo: 018 JOB 033 016 Tunc aperit aures virorum, et erudiens eos instruit disciplina, 018 JOB 033 017 Ut avertat hominem ab his, quæ facit, et liberet eum de superbia: 018 JOB 033 018 Eruens animam eius a corruptione: et vitam illius, ut non transeat in gladium. 018 JOB 033 019 Increpat quoque per dolorem in lectulo, et omnia ossa eius marcescere facit. 018 JOB 033 020 Abominabilis ei fit in vita sua panis, et animæ illius cibus ante desiderabilis. 018 JOB 033 021 Tabescet caro eius, et ossa, quæ tecta fuerant, nudabuntur. 018 JOB 033 022 Appropinquavit corruptioni anima eius, et vita illius mortiferis. 018 JOB 033 023 Si fuerit pro eo Angelus loquens, unus de millibus, ut annuntiet hominis æquitatem: 018 JOB 033 024 Miserebitur eius, et dicet: Libera eum, ut non descendat in corruptionem: inveni in quo ei propitier. 018 JOB 033 025 Consumpta est caro eius a suppliciis, revertatur ad dies adolescentiæ suæ. 018 JOB 033 026 Deprecabitur Deum, et placabilis ei erit: et videbit faciem eius in iubilo, et reddet homini iustitiam suam. 018 JOB 033 027 Respiciet homines, et dicet: Peccavi, et vere deliqui, et, ut eram dignus, non recepi. 018 JOB 033 028 Liberavit animam suam ne pergeret in interitum, sed vivens lucem videret. 018 JOB 033 029 Ecce, hæc omnia operatur Deus tribus vicibus per singulos: 018 JOB 033 030 Ut revocet animas eorum a corruptione, et illuminet luce viventium. 018 JOB 033 031 Attende Iob, et audi me: et tace, dum loquor. 018 JOB 033 032 Si autem habes quod loquaris, responde mihi, loquere: volo enim, te apparere iustum. 018 JOB 033 033 Quod si non habes, audi me: tace, et docebo te sapientiam. 018 JOB 034 001 Pronuntians itaque Eliu, etiam hæc locutus est: 018 JOB 034 002 Audite sapientes verba mea, et eruditi auscultate me: 018 JOB 034 003 Auris enim verba probat, et guttur escas gustu diiudicat. 018 JOB 034 004 Iudicium eligamus nobis, et inter nos videamus quid sit melius. 018 JOB 034 005 Quia dixit Iob: Iustus sum, et Deus subvertit iudicium meum. 018 JOB 034 006 In iudicando enim me, mendacium est: violenta sagitta mea absque ullo peccato. 018 JOB 034 007 Quis est vir ut est Iob, qui bibit subsannationem quasi aquam: 018 JOB 034 008 Qui graditur cum operantibus iniquitatem, et ambulat cum viris impiis? 018 JOB 034 009 Dixit enim: Non placebit vir Deo, etiam si cucurrerit cum eo. 018 JOB 034 010 Ideo viri cordati audite me, absit a Deo impietas, et ab Omnipotente iniquitas. 018 JOB 034 011 Opus enim hominis reddet ei, et iuxta vias singulorum restituet eis. 018 JOB 034 012 Vere enim Deus non condemnabit frustra, nec Omnipotens subvertet iudicium. 018 JOB 034 013 Quem constituit alium super terram? aut quem posuit super orbem, quem fabricatus est? 018 JOB 034 014 Si direxerit ad eum cor suum, spiritum illius et flatum ad se trahet. 018 JOB 034 015 Deficiet omnis caro simul, et homo in cinerem revertetur. 018 JOB 034 016 Si habes ergo intellectum, audi quod dicitur, et ausculta vocem eloquii mei. 018 JOB 034 017 Numquid qui non amat iudicium, sanari potest? et quomodo tu eum, qui iustus est, in tantum condemnas? 018 JOB 034 018 Qui dicit regi, apostata: qui vocat duces impios: 018 JOB 034 019 Qui non accipit personas principum: nec cognovit tyrannum, cum disceptaret contra pauperum: opus enim manuum eius sunt universi. 018 JOB 034 020 Subito morientur, et in media nocte turbabuntur populi, et pertransibunt, et auferent violentum absque manu. 018 JOB 034 021 Oculi enim eius super vias hominum, et omnes gressus eorum considerat. 018 JOB 034 022 Non sunt tenebræ, et non est umbra mortis, ut abscondantur ibi qui operantur iniquitatem. 018 JOB 034 023 Neque enim ultra in hominis potestate est, ut veniat ad Deum in iudicium. 018 JOB 034 024 Conteret multos, et innumerabiles, et stare faciet alios pro eis. 018 JOB 034 025 Novit enim opera eorum: et idcirco inducet noctem, et conterentur. 018 JOB 034 026 Quasi impios percussit eos in loco videntium. 018 JOB 034 027 Qui quasi de industria recesserunt ab eo, et omnes vias eius intelligere noluerunt: 018 JOB 034 028 Ut pervenire facerent ad eum clamorem egeni, et audiret vocem pauperum. 018 JOB 034 029 Ipso enim concedente pacem, quis est qui condemnet? ex quo absconderit vultum, quis est qui contempletur eum et super gentes et super omnes homines? 018 JOB 034 030 Qui regnare facit hominem hypocritam propter peccata populi. 018 JOB 034 031 Quia ergo ego locutus sum ad Deum, te quoque non prohibebo. 018 JOB 034 032 Si erravi, tu doce me: si iniquitatem locutus sum, ultra non addam. 018 JOB 034 033 Numquid a te Deus expetit eam, quia displicuit tibi? tu enim cœpisti loqui, et non ego: quod si quid nosti melius, loquere. 018 JOB 034 034 Viri intelligentes loquantur mihi, et vir sapiens audiat me. 018 JOB 034 035 Iob autem stulte locutus est, et verba illius non sonant disciplinam. 018 JOB 034 036 Pater mi, probetur Iob usque ad finem: ne desinas ab homine iniquitatis. 018 JOB 034 037 Quia addit super peccata sua blasphemiam, inter nos interim constringatur: et tunc ad iudicium provocet sermonibus suis Deum. 018 JOB 035 001 Igitur Eliu hæc rursum locutus est: 018 JOB 035 002 Numquid æqua tibi videtur tua cogitatio, ut diceres: Iustior sum Deo? 018 JOB 035 003 Dixisti enim: Non tibi placet quod rectum est: vel quid tibi proderit, si ego peccavero? 018 JOB 035 004 Itaque ego respondebo sermonibus tuis, et amicis tuis tecum. 018 JOB 035 005 Suspice cælum et intuere, et contemplare æthera quod altior te sit. 018 JOB 035 006 Si peccaveris, quid ei nocebis? et si multiplicatæ fuerint iniquitates tuæ, quid facies contra eum? 018 JOB 035 007 Porro si iuste egeris, quid donabis ei, aut quid de manu tua accipiet? 018 JOB 035 008 Homini, qui similis tui est, nocebit impietas tua: et filium hominis adiuvabit iustitia tua. 018 JOB 035 009 Propter multitudinem calumniatorum clamabunt: et eiulabunt propter vim brachii tyrannorum. 018 JOB 035 010 Et non dixit: Ubi est Deus, qui fecit me, qui dedit carmina in nocte, 018 JOB 035 011 Qui docet nos super iumenta terræ, et super volucres cæli erudit nos? 018 JOB 035 012 Ibi clamabunt, et non exaudiet, propter superbiam malorum. 018 JOB 035 013 Non ergo frustra audiet Deus, et Omnipotens causas singulorum intuebitur. 018 JOB 035 014 Etiam cum dixeris: Non considerat: iudicare coram illo, et expecta eum. 018 JOB 035 015 Nunc enim non infert furorem suum, nec ulciscitur scelus valde. 018 JOB 035 016 Ergo Iob frustra aperit os suum, et absque scientia verba multiplicat. 018 JOB 036 001 Addens quoque Eliu, hæc locutus est: 018 JOB 036 002 Sustine me paululum, et indicabo tibi: adhuc enim habeo quod pro Deo loquar. 018 JOB 036 003 Repetam scientiam meam a principio, et operatorem meum probabo iustum. 018 JOB 036 004 Vere enim absque mendacio sermones mei, et perfecta scientia probabitur tibi. 018 JOB 036 005 Deus potentes non abiicit, cum et ipse sit potens. 018 JOB 036 006 Sed non salvat impios, et iudicium pauperibus tribuit. 018 JOB 036 007 Non auferet a iusto oculos suos, et reges in solio collocat in perpetuum, et illi eriguntur. 018 JOB 036 008 Et si fuerint in catenis, et vinciantur funibus paupertatis. 018 JOB 036 009 Indicabit eis opera eorum, et scelera eorum, quia violenti fuerunt. 018 JOB 036 010 Revelabit quoque aurem eorum, ut corripiat: et loquetur, ut revertantur ab iniquitate. 018 JOB 036 011 Si audierint et observaverint, complebunt dies suos in bono, et annos suos in gloria: 018 JOB 036 012 Si autem non audierint, transibunt per gladium, et consumentur in stultitia. 018 JOB 036 013 Simulatores et callidi provocant iram Dei, neque clamabunt cum vincti fuerint. 018 JOB 036 014 Morietur in tempestate anima eorum, et vita eorum inter effeminatos. 018 JOB 036 015 Eripiet de angustia sua pauperem, et revelabit in tribulatione aurem eius. 018 JOB 036 016 Igitur salvabit te de ore angusto latissime, et non habente fundamentum subter se: requies autem mensæ tuæ erit plena pinguedine. 018 JOB 036 017 Causa tua quasi impii iudicata est, causam iudiciumque recipies. 018 JOB 036 018 Non te ergo superet ira, ut aliquem opprimas: nec multitudo donorum inclinet te. 018 JOB 036 019 Depone magnitudinem tuam absque tribulatione, et omnes robustos fortitudine. 018 JOB 036 020 Ne protrahas noctem, ut ascendant populi pro eis. 018 JOB 036 021 Cave ne declines ad iniquitatem: hanc enim cœpisti sequi post miseriam. 018 JOB 036 022 Ecce, Deus excelsus in fortitudine sua, et nullus ei similis in legislatoribus. 018 JOB 036 023 Quis poterit scrutari vias eius? aut quis potest ei dicere: Operatus es iniquitatem? 018 JOB 036 024 Memento quod ignores opus eius, de quo cecinerunt viri. 018 JOB 036 025 Omnes homines vident eum, unusquisque intuetur procul. 018 JOB 036 026 Ecce, Deus magnus vincens scientiam nostram: numerus annorum eius inæstimabilis. 018 JOB 036 027 Qui aufert stillas pluviæ, et effundit imbres ad instar gurgitum. 018 JOB 036 028 Qui de nubibus fluunt, quæ prætexunt cuncta desuper. 018 JOB 036 029 Si voluerit extendere nubes quasi tentorium suum, 018 JOB 036 030 Et fulgurare lumine suo desuper, cardines quoque maris operiet. 018 JOB 036 031 Per hæc enim iudicat populos, et dat escas multis mortalibus. 018 JOB 036 032 In manibus abscondit lucem, et præcepit ei ut rursus adveniat. 018 JOB 036 033 Annunciat de ea amico suo, quod possessio eius sit, et ad eam possit ascendere. 018 JOB 037 001 Super hoc expavit cor meum, et emotum est de loco suo. 018 JOB 037 002 Audite auditionem in terrore vocis eius, et sonum de ore illius procedentem. 018 JOB 037 003 Subter omnes cælos ipse considerat, et lumen illius super terminos terræ. 018 JOB 037 004 Post eum rugiet sonitus, tonabit voce magnitudinis suæ, et non investigabitur, cum audita fuerit vox eius. 018 JOB 037 005 Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia. 018 JOB 037 006 Qui præcipit nivi ut descendat in terram, et hiemis pluviis, et imbri fortitudinis suæ. 018 JOB 037 007 Qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua. 018 JOB 037 008 Ingredietur bestia latibulum, et in antro suo morabitur. 018 JOB 037 009 Ab interioribus egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus. 018 JOB 037 010 Flante Deo concrescit gelu, et rursum latissimæ funduntur aquæ. 018 JOB 037 011 Frumentum desiderat nubes, et nubes spargunt lumen suum. 018 JOB 037 012 Quæ lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne quod præceperit illis super faciem orbis terrarum: 018 JOB 037 013 Sive in una tribu, sive in terra sua, sive in quocumque loco misericordiæ suæ eas iusserit inveniri. 018 JOB 037 014 Ausculta hæc Iob: sta, et considera mirabilia Dei. 018 JOB 037 015 Numquid scis quando præceperit Deus pluviis, ut ostenderent lucem nubium eius? 018 JOB 037 016 Numquid nosti semitas nubium magnas, et perfectas scientias? 018 JOB 037 017 Nonne vestimenta tua calida sunt, cum perflata fuerit terra Austro? 018 JOB 037 018 Tu forsitan cum eo fabricatus es cælos, qui solidissimi quasi ære fusi sunt. 018 JOB 037 019 Ostende nobis quid dicamus illi: nos quippe involvimur tenebris. 018 JOB 037 020 Quis narrabit ei quæ loquor? etiam si locutus fuerit homo, devorabitur. 018 JOB 037 021 At nunc non vident lucem: subito aer cogetur in nubes, et ventus transiens fugabit eas. 018 JOB 037 022 Ab Aquilone aurum venit, et ad Deum formidolosa laudatio. 018 JOB 037 023 Digne eum invenire non possumus: magnus fortitudine, et iudicio, et iustitia et enarrari non potest. 018 JOB 037 024 Ideo timebunt eum viri, et non audebunt contemplari omnes, qui sibi videntur esse sapientes. 018 JOB 038 001 Respondens autem Dominus Iob de turbine, dixit: 018 JOB 038 002 Quis est iste involvens sententias sermonibus imperitis? 018 JOB 038 003 Accinge sicut vir lumbos tuos: interrogabo te, et responde mihi. 018 JOB 038 004 Ubi eras quando ponebam fundamenta terræ? indica mihi si habes intelligentiam. 018 JOB 038 005 Quis posuit mensuras eius, si nosti? vel quis tetendit super eam lineam? 018 JOB 038 006 Super quo bases illius solidatæ sunt? aut quis demisit lapidem angularem eius, 018 JOB 038 007 Cum me laudarent simul astra matutina, et iubilarent omnes filii Dei? 018 JOB 038 008 Quis conclusit ostiis mare, quando erumpebat quasi de vulva procedens: 018 JOB 038 009 Cum ponerem nubem vestimentum eius, et caligine illud quasi pannis infantiæ obvolverem? 018 JOB 038 010 Circumdedi illud terminis meis, et posui vectem, et ostia: 018 JOB 038 011 Et dixi: Usque huc venies, et non procedes amplius, et hic confringes tumentes fluctus tuos. 018 JOB 038 012 Numquid post ortum tuum præcepisti diluculo, et ostendisti auroræ locum suum? 018 JOB 038 013 Et tenuisti concutiens extrema terræ, et excussisti impios ex ea? 018 JOB 038 014 Restituetur ut lutum signaculum, et stabit sicut vestimentum: 018 JOB 038 015 Auferetur ab impiis lux sua, et brachium excelsum confringetur. 018 JOB 038 016 Numquid ingressus es profunda maris, et in novissimis abyssi deambulasti? 018 JOB 038 017 Numquid apertæ sunt tibi portæ mortis, et ostia tenebrosa vidisti? 018 JOB 038 018 Numquid considerasti latitudinem terræ? indica mihi, si nosti, omnia. 018 JOB 038 019 In qua via lux habitet, et tenebrarum quis locus sit: 018 JOB 038 020 Ut ducas unumquodque ad terminos suos, et intelligas semitas domus eius. 018 JOB 038 021 Sciebas tunc quod nasciturus esses? et numerum dierum tuorum noveras? 018 JOB 038 022 Numquid ingressus es thesauros nivis, aut thesauros grandinis aspexisti, 018 JOB 038 023 Quæ præparavi in tempus hostis, in diem pugnæ et belli? 018 JOB 038 024 Per quam viam spargitur lux, dividitur æstus super terram? 018 JOB 038 025 Quis dedit vehementissimo imbri cursum, et viam sonantis tonitrui, 018 JOB 038 026 Ut plueret super terram absque homine in deserto, ubi nullus mortalium commoratur, 018 JOB 038 027 Ut impleret inviam et desolatam, et produceret herbas virentes? 018 JOB 038 028 Quis est pluviæ pater? vel quis genuit stillas roris? 018 JOB 038 029 De cuius utero egressa est glacies? et gelu de cælo quis genuit? 018 JOB 038 030 In similitudinem lapidis aquæ durantur, et superficies abyssi constringitur. 018 JOB 038 031 Numquid coniungere valebis micantes stellas Pleiadas, aut gyrum Arcturi poteris dissipare? 018 JOB 038 032 Numquid producis Luciferum in tempore suo, et Vesperum super filios terræ consurgere facis? 018 JOB 038 033 Numquid nosti ordinem cæli, et pones rationem eius in terra? 018 JOB 038 034 Numquid elevabis in nebula vocem tuam, et impetus aquarum operiet te? 018 JOB 038 035 Numquid mittes fulgura, et ibunt, et revertentia dicent tibi: Adsumus? 018 JOB 038 036 Quis posuit in visceribus hominis sapientiam? vel quis dedit gallo intelligentiam? 018 JOB 038 037 Quis enarrabit cælorum rationem, et concentum cæli quis dormire faciet? 018 JOB 038 038 Quando fundebatur pulvis in terra, et glebæ compingebantur? 018 JOB 038 039 Numquid capies leænæ prædam, et animam catulorum eius implebis, 018 JOB 038 040 Quando cubant in antris, et in specubus insidiantur? 018 JOB 038 041 Quis præparat corvo escam suam, quando pulli eius clamant ad Deum, vagantes, eo quod non habeant cibos? 018 JOB 039 001 Numquid nosti tempus partus ibicum in petris, vel parturientes cervas observasti? 018 JOB 039 002 Dinumerasti menses conceptus earum, et scisti tempus partus earum? 018 JOB 039 003 Incurvantur ad fœtum, et pariunt, et rugitus emittunt. 018 JOB 039 004 Separantur filii earum, et pergunt ad pastum: egrediuntur, et non revertuntur ad eas. 018 JOB 039 005 Quis dimisit onagrum liberum, et vincula eius quis solvit? 018 JOB 039 006 Cui dedi in solitudine domum, et tabernacula eius in terra salsuginis. 018 JOB 039 007 Contemnit multitudinem civitatis, clamorem exactoris non audit. 018 JOB 039 008 Circumspicit montes pascuæ suæ, et virentia quæque perquirit. 018 JOB 039 009 Numquid volet rhinoceros servire tibi, aut morabitur ad præsepe tuum? 018 JOB 039 010 Numquid alligabis rhinocerota ad arandum loro tuo? aut confringet glebas vallium post te? 018 JOB 039 011 Numquid fiduciam habebis in magna fortitudine eius, et derelinques ei labores tuos? 018 JOB 039 012 Numquid credes illi quod sementem reddat tibi, et aream tuam congreget? 018 JOB 039 013 Penna struthionis similis est pennis herodii, et accipitris. 018 JOB 039 014 Quando derelinquit ova sua in terra, tu forsitan in pulvere calefacies ea? 018 JOB 039 015 Obliviscitur quod pes conculcet ea, aut bestia agri conterat. 018 JOB 039 016 Duratur ad filios suos quasi non sint sui, frustra laboravit nullo timore cogente. 018 JOB 039 017 Privavit enim eam Deus sapientia, nec dedit illi intelligentiam. 018 JOB 039 018 Cum tempus fuerit, in altum alas erigit: deridet equum et ascensorem eius. 018 JOB 039 019 Numquid præbebis equo fortitudinem, aut circumdabis collo eius hinnitum? 018 JOB 039 020 Numquid suscitabis eum quasi locustas? gloria narium eius terror. 018 JOB 039 021 Terram ungula fodit, exultat audacter: in occursum pergit armatis. 018 JOB 039 022 Contemnit pavorem, nec cedit gladio. 018 JOB 039 023 Super ipsum sonabit pharetra, vibrabit hasta et clypeus. 018 JOB 039 024 Fervens et fremens sorbet terram, nec reputat tubæ sonare clangorem. 018 JOB 039 025 Ubi audierit buccinam, dicit: Vah, procul odoratur bellum, exhortationem ducum, et ululatum exercitus. 018 JOB 039 026 Numquid per sapientiam tuam plumescit accipiter, expandens alas suas ad Austrum? 018 JOB 039 027 Numquid ad præceptum tuum elevabitur aquila, et in arduis ponet nidum suum? 018 JOB 039 028 In petris manet, et in præruptis silicibus commoratur, atque inaccessis rupibus. 018 JOB 039 029 Inde contemplatur escam, et de longe oculi eius prospiciunt, 018 JOB 039 030 Pulli eius lambent sanguinem: et ubicumque cadaver fuerit, statim adest. 018 JOB 040 001 Et adiecit Dominus, et locutus est ad Iob: 018 JOB 040 002 Numquid qui contendit cum Deo, tam facile conquiescit? utique qui arguit Deum, debet respondere ei. 018 JOB 040 003 Respondens autem Iob Domino, dixit: 018 JOB 040 004 Qui leviter locutus sum, respondere quid possum? manum meam ponam super os meum. 018 JOB 040 005 Unum locutus sum, quod utinam non dixissem: et alterum, quibus ultra non addam. 018 JOB 040 006 Respondens autem Dominus Iob de turbine, dixit: 018 JOB 040 007 Accinge sicut vir lumbos tuos: interrogabo te: et indica mihi. 018 JOB 040 008 Numquid irritum facies iudicium meum: et condemnabis me, ut te iustificeris? 018 JOB 040 009 Et si habes brachium sicut Deus, et si voce simili tonas? 018 JOB 040 010 Circumda tibi decorem, et in sublime erigere, et esto gloriosus, et speciosis induere vestibus. 018 JOB 040 011 Disperge superbos in furore tuo, et respiciens omnem arrogantem humilia. 018 JOB 040 012 Respice cunctos superbos, et confunde eos, et contere impios in loco suo. 018 JOB 040 013 Absconde eos in pulvere simul, et facies eorum demerge in foveam: 018 JOB 040 014 Et ego confitebor quod salvare te possit dextera tua. 018 JOB 040 015 Ecce, Behemoth, quem feci tecum, fœnum quasi bos comedet: 018 JOB 040 016 Fortitudo eius in lumbis eius, et virtus illius in umbilico ventris eius. 018 JOB 040 017 Stringit caudam suam quasi cedrum, nervi testiculorum eius perplexi sunt. 018 JOB 040 018 Ossa eius velut fistulæ æris, cartilago illius quasi laminæ ferreæ. 018 JOB 040 019 Ipse est principium viarum Dei, qui fecit eum, applicabit gladium eius. 018 JOB 040 020 Huic montes herbas ferunt: omnes bestiæ agri ludent ibi. 018 JOB 040 021 Sub umbra dormit in secreto calami, et in locis humentibus. 018 JOB 040 022 Protegunt umbræ umbram eius, circumdabunt eum salices torrentis. 018 JOB 040 023 Ecce, absorbebit fluvium, et non mirabitur: et habet fiduciam quod influat Iordanis in os eius. 018 JOB 040 024 In oculis eius quasi hamo capiet eum, et in sudibus perforabit nares eius. 018 JOB 041 001 An extrahere poteris leviathan hamo, et fune ligabis linguam eius? 018 JOB 041 002 Numquid pones circulum in naribus eius, aut armilla perforabis maxillam eius? 018 JOB 041 003 Numquid multiplicabit ad te preces, aut loquetur tibi mollia? 018 JOB 041 004 Numquid feriet tecum pactum, et accipies eum servum sempiternum? 018 JOB 041 005 Numquid illudes ei quasi avi, aut ligabis eum ancillis tuis? 018 JOB 041 006 Concident eum amici, divident illum negotiatores? 018 JOB 041 007 Numquid implebis sagenas pelle eius, et gurgustium piscium capite illius? 018 JOB 041 008 Pone super eum manum tuam: memento belli, nec ultra addas loqui. 018 JOB 041 009 Ecce, spes eius frustrabitur eum, et videntibus cunctis præcipitabitur. 018 JOB 041 010 Non quasi crudelis suscitabo eum: quis enim resistere potest vultui meo? 018 JOB 041 011 Quis ante dedit mihi, ut reddam ei? omnia quæ sub cælo sunt, mea sunt. 018 JOB 041 012 Non parcam ei, et verbis potentibus, et ad deprecandum compositis. 018 JOB 041 013 Quis revelabit faciem indumenti eius? et in medium oris eius quis intrabit? 018 JOB 041 014 Portas vultus eius quis aperiet? per gyrum dentium eius formido. 018 JOB 041 015 Corpus illius quasi scuta fusilia, compactum squamis se prementibus. 018 JOB 041 016 Una uni coniungitur, et ne spiraculum quidem incedit per eas: 018 JOB 041 017 Una alteri adhærebit, et tenentes se nequaquam separabuntur. 018 JOB 041 018 Sternutatio eius splendor ignis, et oculi eius, ut palpebræ diluculi. 018 JOB 041 019 De ore eius lampades procedunt, sicut tædæ ignis accensæ. 018 JOB 041 020 De naribus eius procedit fumus, sicut ollæ succensæ atque ferventis. 018 JOB 041 021 Halitus eius prunas ardere facit, et flamma de ore eius egreditur. 018 JOB 041 022 In collo eius morabitur fortitudo, et faciem eius præcedit egestas. 018 JOB 041 023 Membra carnium eius cohærentia sibi: mittet contra eum fulmina, et ad locum alium non ferentur. 018 JOB 041 024 Cor eius indurabitur tamquam lapis, et stringetur quasi malleatoris incus. 018 JOB 041 025 Cum sublatus fuerit, timebunt angeli, et territi purgabuntur. 018 JOB 041 026 Cum apprehenderit eum gladius, subsitere non poterit neque hasta, neque thorax: 018 JOB 041 027 Reputabit enim quasi paleas ferrum, et quasi lignum putridum, æs. 018 JOB 041 028 Non fugabit eum vir sagittarius, in stipulam versi sunt ei lapides fundæ. 018 JOB 041 029 Quasi stipulam æstimabit malleum, et deridebit vibrantem hastam. 018 JOB 041 030 Sub ipso erunt radii solis, et sternet sibi aurum quasi lutum. 018 JOB 041 031 Fervescere faciet quasi ollam profundum mare, et ponet quasi cum unguenta bulliunt. 018 JOB 041 032 Post eum lucebit semita, æstimabit abyssum quasi senescentem. 018 JOB 041 033 Non est super terram potestas, quæ comparetur ei, qui factus est ut nullum timeret. 018 JOB 041 034 Omne sublime videt, ipse est rex super universos filios superbiæ. 018 JOB 042 001 Respondens autem Iob Domino, dixit: 018 JOB 042 002 Scio quia omnia potes, et nulla te latet cogitatio. 018 JOB 042 003 Quis est iste, qui celat consilium absque scientia? ideo insipienter locutus sum, et quæ ultra modum excederent scientiam meam. 018 JOB 042 004 Audi, et ego loquar: interrogabo te, et responde mihi. 018 JOB 042 005 Auditu auris audivi te, nunc autem oculus meus videt te. 018 JOB 042 006 Idcirco ipse me reprehendo, et ago pœnitentiam in favilla et cinere. 018 JOB 042 007 Postquam autem locutus est Dominus verba hæc ad Iob, dixit ad Eliphaz Themanitem: Iratus est furor meus in te, et in duos amicos tuos, quoniam non estis locuti coram me rectum, sicut servus meus Iob. 018 JOB 042 008 Sumite ergo vobis septem tauros, et septem arietes, et ite ad servum meum Iob, et offerte holocaustum pro vobis: Iob autem servus meum orabit pro vobis: faciem eius suscipiam ut non vobis imputetur stultitia: neque enim locuti estis ad me recta, sicut servus meus Iob. 018 JOB 042 009 Abierunt ergo Eliphaz Themanites, et Baldad Suhites, et Sophar Naamathites, et fecerunt sicut locutus fuerat Dominus ad eos, et suscepit Dominus faciem Iob. 018 JOB 042 010 Dominus quoque conversus est ad pœnitentiam Iob, cum oraret ille pro amicis suis. Et addidit Dominus omnia quæcumque fuerant Iob, duplicia. 018 JOB 042 011 Venerunt autem ad eum omnes fratres sui, et universæ sorores suæ, et cuncti qui noverant eum prius, et comederunt cum eo panem in domo eius: et moverunt super eum caput, et consolati sunt eum super omni malo quod intulerat Dominus super eum: Et dederunt ei unusquisque ovem unam, et inaurem auream unam. 018 JOB 042 012 Dominus autem benedixit novissimis Iob magis quam principio eius. Et facta sunt ei quatuordecim millia ovium, et sex millia camelorum, et mille iuga boum, et mille asinæ. 018 JOB 042 013 Et fuerunt ei septem filii, et tres filiæ. 018 JOB 042 014 Et vocavit nomen unius Diem, et nomen secundæ Cassiam, et nomen tertiæ Cornustibii. 018 JOB 042 015 Non sunt autem inventæ mulieres speciosæ sicut filiæ Iob in universa terra: deditque eis pater suus hereditatem inter fratres earum. 018 JOB 042 016 Vixit autem Iob post hæc, centum quadraginta annis, et vidit filios suos, et filios filiorum suorum usque ad quartam generationem, 018 JOB 042 017 et mortuus est senex, et plenus dierum. # # BOOK 019 PSA Psalms Psalmorum 019 PSA 001 001 Beatus vir, qui non abiit in consilio impiorum, et in via peccatorum non stetit, et in cathedra pestilentiæ non sedit: 019 PSA 001 002 Sed in lege Domini voluntas eius, et in lege eius meditabitur die ac nocte. 019 PSA 001 003 Et erit tamquam lignum, quod plantatum est secus decursus aquarum, quod fructum suum dabit in tempore suo: Et folium eius non defluet: et omnia quæcumque faciet, prosperabuntur. 019 PSA 001 004 Non sic impii, non sic: sed tamquam pulvis, quem proiicit ventus a facie terræ. 019 PSA 001 005 Ideo non resurgent impii in iudicio: neque peccatores in concilio iustorum. 019 PSA 001 006 Quoniam novit Dominus viam iustorum: et iter impiorum peribit. 019 PSA 002 001 Quare fremuerunt Gentes, et populi meditati sunt inania? Astiterunt reges terræ, et principes convenerunt in unum adversus Dominum, et adversus Christum eius. 019 PSA 002 002 Dirumpamus vincula eorum: et proiiciamus a nobis iugum ipsorum. 019 PSA 002 003 Qui habitat in cælis irridebit eos: et Dominus subsannabit eos. 019 PSA 002 004 Tunc loquetur ad eos in ira sua, et in furore suo conturbabit eos. 019 PSA 002 005 Ego autem constitutus sum rex ab eo super Sion montem sanctum eius, prædicans præceptum eius. 019 PSA 002 006 Dominus dixit ad me: Filius meus es tu, ego hodie genui te. 019 PSA 002 007 Postula a me, et dabo tibi Gentes hereditatem tuam, et possessionem tuam terminos terræ. 019 PSA 002 008 Reges eos in virga ferrea, et tamquam vas figuli confringes eos. 019 PSA 002 009 Et nunc reges intelligite: erudimini qui iudicatis terram. 019 PSA 002 010 Servite Domino in timore: et exultate ei cum tremore. 019 PSA 002 011 Apprehendite disciplinam nequando irascatur Dominus, et pereatis de via iusta. 019 PSA 002 012 Cum exarserit in brevi ira eius, beati omnes, qui confidunt in eo. 019 PSA 003 001 Psalmus David, Cum fugeret a facie Absalom filii sui. Domine quid multiplicati sunt qui tribulant me? multi insurgunt adversum me. 019 PSA 003 002 Multi dicunt animæ meæ: Non est salus ipsi in Deo eius. 019 PSA 003 003 Tu autem Domine susceptor meus es, gloria mea, et exaltans caput meum. 019 PSA 003 004 Voce mea ad Dominum clamavi: et exaudivit me de monte sancto suo. 019 PSA 003 005 Ego dormivi, et soporatus sum: et exurrexi, quia Dominus suscepit me. 019 PSA 003 006 Non timebo millia populi circumdantis me: exurge Domine: salvum me fac Deus meus. 019 PSA 003 007 Quoniam tu percussisti omnes adversantes mihi sine causa: dentes peccatorum contrivisti. 019 PSA 003 008 Domini est salus: et super populum tuum benedictio tua. 019 PSA 004 001 In finem in carminibus, Psalmus David. Cum invocarem exaudivit me Deus iustitiæ meæ: in tribulatione dilatasti mihi. Miserere mei, et exaudi orationem meam. Filii hominum usquequo gravi corde? ut quid diligitis vanitatem, et quæritis mendacium? 019 PSA 004 002 Et scitote quoniam mirificavit Dominus sanctum suum: Dominus exaudiet me cum clamavero ad eum. 019 PSA 004 003 Irascimini, et nolite peccare: quæ dicitis in cordibus vestris, in cubilibus vestris compungimini. 019 PSA 004 004 Sacrificate sacrificium iustitiæ, et sperate in Domino. Multi dicunt: Quis ostendit nobis bona? 019 PSA 004 005 Signatum est super nos lumen vultus tui Domine: dedisti lætitiam in corde meo. 019 PSA 004 006 A fructu frumenti, vini, et olei sui multiplicati sunt. 019 PSA 004 007 In pace in idipsum dormiam, et requiescam; 019 PSA 004 008 Quoniam tu Domine singulariter in spe constituisti me. 019 PSA 005 001 In finem pro ea, quæ hereditatem consequitur, Psalmus David. Verba mea auribus percipe Domine, intellige clamorem meum. 019 PSA 005 002 Intende voci orationis meæ, Rex meus et Deus meus. 019 PSA 005 003 Quoniam ad te orabo: Domine mane exaudies vocem meam. 019 PSA 005 004 Mane astabo tibi et videbo: quoniam non Deus volens iniquitatem tu es. 019 PSA 005 005 Neque habitabit iuxta te malignus: neque permanebunt iniusti ante oculos tuos. 019 PSA 005 006 Odisti omnes, qui operantur iniquitatem: perdes omnes, qui loquuntur mendacium. Virum sanguinum et dolosum abominabitur Dominus: 019 PSA 005 007 ego autem in multitudine misericordiæ tuæ. Introibo in domum tuam: adorabo ad templum sanctum tuum in timore tuo. 019 PSA 005 008 Domine deduc me in iustitia tua: propter inimicos meos dirige in conspectu tuo viam meam. 019 PSA 005 009 Quoniam non est in ore eorum veritas: cor eorum vanum est. 019 PSA 005 010 Sepulchrum patens est guttur eorum, linguis suis dolose agebant, iudica illos Deus. Decidant a cogitationibus suis, secundum multitudinem impietatum eorum expelle eos, quoniam irritaverunt te Domine. 019 PSA 005 011 Et lætentur omnes, qui sperant in te, in æternum exultabunt: et habitabis in eis. Et gloriabuntur in te omnes, qui diligunt nomen tuum, 019 PSA 005 012 quoniam tu benedices iusto. Domine, ut scuto bonæ voluntatis tuæ coronasti nos. 019 PSA 006 001 In finem in carminibus, Psalmus David, pro octava. Domine, ne in furore tuo arguas me, neque in ira tua corripias me. 019 PSA 006 002 Miserere mei Domine quoniam infirmus sum: sana me Domine quoniam conturbata sunt ossa mea, 019 PSA 006 003 et anima mea turbata est valde: sed tu Domine usquequo? 019 PSA 006 004 Convertere Domine, et eripe animam meam: salvum me fac propter misericordiam tuam. 019 PSA 006 005 Quoniam non est in morte qui memor sit tui: in inferno autem quis confitebitur tibi? (Sheol h7585) 019 PSA 006 006 Laboravi in gemitu meo, lavabo per singulas noctes lectum meum: lacrymis meis stratum meum rigabo. 019 PSA 006 007 Turbatus est a furore oculus meus: inveteravi inter omnes inimicos meos. 019 PSA 006 008 Discedite a me omnes qui operamini iniquitatem: quoniam exaudivit Dominus vocem fletus mei. 019 PSA 006 009 Exaudivit Dominus deprecationem meam, Dominus orationem meam suscepit. 019 PSA 006 010 Erubescant, et conturbentur vehementer omnes inimici mei: convertantur et erubescant valde velociter. 019 PSA 007 001 Psalmus David, quem cantavit Domino pro verbis Chusi filii Iemini. Domine Deus meus in te speravi: salvum me fac ex omnibus persequentibus me, et libera me. 019 PSA 007 002 Nequando rapiat ut leo animam meam, dum non est qui redimat, neque qui salvum faciat. 019 PSA 007 003 Domine Deus meus si feci istud, si est iniquitas in manibus meis: 019 PSA 007 004 Si reddidi retribuentibus mihi mala, decidam merito ab inimicis meis inanis. 019 PSA 007 005 Persequatur inimicus animam meam, et comprehendat, et conculcet in terra vitam meam, et gloriam meam in pulverem deducat. 019 PSA 007 006 Exurge Domine in ira tua: et exaltare in finibus inimicorum meorum. Et exurge Domine Deus meus in præcepto quod mandasti: 019 PSA 007 007 et synagoga populorum circumdabit te. Et propter hanc in altum regredere: 019 PSA 007 008 Dominus iudicat populos. Iudica me Domine secundum iustitiam meam, et secundum innocentiam meam super me. 019 PSA 007 009 Consumetur nequitia peccatorum, et diriges iustum, scrutans corda et renes Deus. 019 PSA 007 010 Iustum adiutorium meum a Domino, qui salvos facit rectos corde. 019 PSA 007 011 Deus iudex iustus, fortis, et patiens: numquid irascitur per singulos dies? 019 PSA 007 012 Nisi conversi fueritis, gladium suum vibrabit: arcum suum tetendit, et paravit illum. 019 PSA 007 013 Et in eo paravit vasa mortis, sagittas suas ardentibus effecit. 019 PSA 007 014 Ecce parturiit iniustitiam: concepit dolorem, et peperit iniquitatem. 019 PSA 007 015 Lacum aperuit, et effodit eum: et incidit in foveam, quam fecit. 019 PSA 007 016 Convertetur dolor eius in caput eius: et in verticem ipsius iniquitas eius descendet. 019 PSA 007 017 Confitebor Domino secundum iustitiam eius: et psallam nomini Domini altissimi. 019 PSA 008 001 In finem pro torcularibus, Psalmus David. Domine Dominus noster, quam admirabile est nomen tuum in universa terra! Quoniam elevata est magnificentia tua, super cælos. 019 PSA 008 002 Ex ore infantium et lactentium perfecisti laudem propter inimicos tuos, ut destruas inimicum et ultorem. 019 PSA 008 003 Quoniam videbo cælos tuos, opera digitorum tuorum: lunam et stellas, quæ tu fundasti. 019 PSA 008 004 Quid est homo, quod memor es eius? aut filius hominis, quoniam visitas eum? 019 PSA 008 005 Minuisti eum paulominus ab angelis, gloria et honore coronasti eum: 019 PSA 008 006 et constituisti eum super opera manuum tuarum. 019 PSA 008 007 Omnia subiecisti sub pedibus eius, oves et boves universas: insuper et pecora campi. 019 PSA 008 008 Volucres cæli, et pisces maris, qui perambulant semitas maris. 019 PSA 008 009 Domine Dominus noster, quam admirabile est nomen tuum in universa terra! 019 PSA 009 001 In finem, pro occultis filii, Psalmus David. Confitebor tibi Domine in toto corde meo: narrabo omnia mirabilia tua. 019 PSA 009 002 Lætabor et exultabo in te: psallam nomini tuo Altissime, 019 PSA 009 003 In convertendo inimicum meum retrorsum: infirmabuntur, et peribunt a facie tua. 019 PSA 009 004 Quoniam fecisti iudicium meum et causam meam: sedisti super thronum qui iudicas iustitiam. 019 PSA 009 005 Increpasti Gentes, et periit impius: nomen eorum delesti in æternum et in sæculum sæculi. 019 PSA 009 006 Inimici defecerunt frameæ in finem: et civitates eorum destruxisti. Periit memoria eorum cum sonitu: 019 PSA 009 007 et Dominus in æternum permanet. Paravit in iudicio thronum suum: 019 PSA 009 008 et ipse iudicabit orbem terræ in æquitate, iudicabit populos in iustitia. 019 PSA 009 009 Et factus est Dominus refugium pauperi: adiutor in opportunitatibus, in tribulatione. 019 PSA 009 010 Et sperent in te qui noverunt nomen tuum: quoniam non dereliquisti quærentes te Domine. 019 PSA 009 011 Psallite Domino, qui habitat in Sion: annunciate inter Gentes studia eius: 019 PSA 009 012 Quoniam requirens sanguinem eorum recordatus est: non est oblitus clamorem pauperum. 019 PSA 009 013 Miserere mei Domine: vide humilitatem meam de inimicis meis. 019 PSA 009 014 Qui exaltas me de portis mortis, ut annunciem omnes laudationes tuas in portis filiæ Sion. 019 PSA 009 015 Exultabo in salutari tuo: infixæ sunt Gentes in interitu, quem fecerunt. In laqueo isto, quem absconderunt, comprehensus est pes eorum. 019 PSA 009 016 Cognoscetur Dominus iudicia faciens: in operibus manuum suarum comprehensus est peccator. 019 PSA 009 017 Convertantur peccatores in infernum, omnes Gentes quæ obliviscuntur Deum. (Sheol h7585) 019 PSA 009 018 Quoniam non in finem oblivio erit pauperis: patientia pauperum non peribit in finem. 019 PSA 009 019 Exurge Domine, non confortetur homo: iudicentur Gentes in conspectu tuo: 019 PSA 009 020 Constitue Domine legislatorem super eos: ut sciant Gentes quoniam homines sunt. 019 PSA 010 001 Ut quid Domine recessisti longe, despicis in opportunitatibus, in tribulatione? 019 PSA 010 002 Dum superbit impius, incenditur pauper: comprehenduntur in consiliis quibus cogitant. 019 PSA 010 003 Quoniam laudatur peccator in desideriis animæ suæ: et iniquus benedicitur. 019 PSA 010 004 Exacerbavit Dominum peccator, secundum multitudinem iræ suæ non quæret. 019 PSA 010 005 Non est Deus in conspectu eius: inquinatæ sunt viæ illius in omni tempore. Auferuntur iudicia tua a facie eius: omnium inimicorum suorum dominabitur. 019 PSA 010 006 Dixit enim in corde suo: Non movebor a generatione in generationem, sine malo. 019 PSA 010 007 Cuius maledictione os plenum est, et amaritudine, et dolo: sub lingua eius labor et dolor. 019 PSA 010 008 Sedet in insidiis cum divitibus in occultis, ut interficiat innocentem. 019 PSA 010 009 Oculi eius in pauperem respiciunt: insidiatur in abscondito, quasi leo in spelunca sua. Insidiatur ut rapiat pauperem: rapere pauperem dum attrahit eum. 019 PSA 010 010 In laqueo suo humiliabit eum, inclinabit se, et cadet cum dominatus fuerit pauperum. 019 PSA 010 011 Dixit enim in corde suo: Oblitus est Deus, avertit faciem suam ne videat in finem. 019 PSA 010 012 Exurge Domine Deus, exaltetur manus tua: ne obliviscaris pauperum. 019 PSA 010 013 Propter quid irritavit impius Deum? dixit enim in corde suo: Non requiret. 019 PSA 010 014 Vides, quoniam tu laborem et dolorem consideras: ut tradas eos in manus tuas. Tibi derelictus est pauper: orphano tu eris adiutor. 019 PSA 010 015 Contere brachium peccatoris et maligni: quæretur peccatum illius, et non invenietur. 019 PSA 010 016 Dominus regnabit in æternum, et in sæculum sæculi: peribitis Gentes de terra illius. 019 PSA 010 017 Desiderium pauperum exaudivit Dominus: præparationem cordis eorum audivit auris tua. 019 PSA 010 018 Iudicare pupillo et humili, ut non apponat ultra magnificare se homo super terram. 019 PSA 011 001 In finem, Psalmus David. In Domino confido: quomodo dicitis animæ meæ: Transmigra in montem sicut passer? 019 PSA 011 002 Quoniam ecce peccatores intenderunt arcum, paraverunt sagittas suas in pharetra, ut sagittent in obscuro rectos corde. 019 PSA 011 003 Quoniam quæ perfecisti, destruxerunt: iustus autem quid fecit? 019 PSA 011 004 Dominus in templo sancto suo, Dominus in cælo sedes eius: Oculi eius in pauperem respiciunt: palpebræ eius interrogant filios hominum. 019 PSA 011 005 Dominus interrogat iustum et impium: qui autem diligit iniquitatem, odit animam suam. 019 PSA 011 006 Pluet super peccatores laqueos: ignis, et sulphur, et spiritus procellarum pars calicis eorum. 019 PSA 011 007 Quoniam iustus Dominus et iustitias dilexit: æquitatem vidit vultus eius. 019 PSA 012 001 In finem pro octava, Psalmus David. Salvum me fac Domine, quoniam defecit sanctus: quoniam diminutæ sunt veritates a filiis hominum. 019 PSA 012 002 Vana locuti sunt unusquisque ad proximum suum: labia dolosa, in corde et corde locuti sunt. 019 PSA 012 003 Disperdat Dominus universa labia dolosa, et linguam magniloquam. 019 PSA 012 004 Qui dixerunt: Linguam nostram magnificabimus, labia nostra a nobis sunt, quis noster Dominus est? 019 PSA 012 005 Propter miseriam inopum, et gemitum pauperum nunc exurgam, dicit Dominus. Ponam in salutari: fiducialiter agam in eo. 019 PSA 012 006 Eloquia Domini, eloquia casta: argentum igne examinatum, probatum terræ purgatum septuplum. 019 PSA 012 007 Tu Domine servabis nos: et custodies nos a generatione hac in æternum. 019 PSA 012 008 In circuitu impii ambulant: secundum altitudinem tuam multiplicasti filios hominum. 019 PSA 013 001 In finem, Psalmus David. Usquequo Domine oblivisceris me in finem? Usquequo avertis faciem tuam a me? 019 PSA 013 002 Quamdiu ponam consilia in anima mea, dolorem in corde meo per diem? 019 PSA 013 003 Usquequo exaltabitur inimicus meus super me? 019 PSA 013 004 Respice, et exaudi me Domine Deus meus. Illumina oculos meos ne umquam obdormiam in morte: 019 PSA 013 005 ne quando dicat inimicus meus: Prævalui adversus eum. Qui tribulant me, exultabunt si motus fuero: 019 PSA 013 006 ego autem in misericordia tua speravi. Exultabit cor meum in salutari tuo: cantabo Domino qui bona tribuit mihi: et psallam nomini Domini altissimi. 019 PSA 014 001 In finem, Psalmus David. Dixit insipiens in corde suo: Non est Deus. Corrupti sunt, et abominabiles facti sunt in studiis suis: non est qui faciat bonum, non est usque ad unum. 019 PSA 014 002 Dominus de cælo prospexit super filios hominum, ut videat si est intelligens, aut requirens Deum. 019 PSA 014 003 Omnes declinaverunt, simul inutiles facti sunt: non est qui faciat bonum, non est usque ad unum. 019 PSA 014 004 Sepulchrum patens est guttur eorum: linguis suis dolose agebant, venenum aspidum sub labiis eorum. Quorum os maledictione et amaritudine plenum est: 019 PSA 014 005 veloces pedes eorum ad effundendum sanguinem. Contritio et infelicitas in viis eorum, et viam pacis non cognoverunt: 019 PSA 014 006 non est timor Dei ante oculos eorum. 019 PSA 014 007 Nonne cognoscent omnes qui operantur iniquitatem, qui devorant plebem meam sicut escam panis? Dominum non invocaverunt, illic trepidaverunt timore, ubi non erat timor. Quoniam Dominus in generatione iusta est, consilium inopis confudistis, quoniam Dominus spes eius est. Quis dabit ex Sion salutare Israel? cum averterit Dominus captivitatem plebis suæ, exultabit Iacob, et lætabitur Israel. 019 PSA 015 001 Psalmus David. Domine quis habitabit in tabernaculo tuo? aut quis requiescet in monte sancto tuo? 019 PSA 015 002 Qui ingreditur sine macula, et operatur iustitiam: 019 PSA 015 003 Qui loquitur veritatem in corde suo, qui non egit dolum in lingua sua: Nec fecit proximo suo malum, et opprobrium non accepit adversus proximos suos. 019 PSA 015 004 Ad nihilum deductus est in conspectu eius malignus: timentes autem Dominum glorificat: Qui iurat proximo suo, et non decipit, 019 PSA 015 005 qui pecuniam suam non dedit ad usuram, et munera super innocentem non accepit: Qui facit hæc, non movebitur in æternum. 019 PSA 016 001 Tituli inscriptio ipsi David. Conserva me Domine, quoniam speravi in te. 019 PSA 016 002 Dixi Domino: Deus meus es tu, quoniam bonorum meorum non eges. 019 PSA 016 003 Sanctis, qui sunt in terra eius, mirificavit omnes voluntates meas in eis. 019 PSA 016 004 Multiplicatæ sunt infirmitates eorum: postea acceleraverunt. Non congregabo conventicula eorum de sanguinibus: nec memor ero nominum eorum per labia mea. 019 PSA 016 005 Dominus pars hereditatis meæ, et calicis mei: tu es, qui restitues hereditatem meam mihi. 019 PSA 016 006 Funes ceciderunt mihi in præclaris: etenim hereditas mea præclara est mihi. 019 PSA 016 007 Benedicam Dominum, qui tribuit mihi intellectum: insuper et usque ad noctem increpuerunt me renes mei. 019 PSA 016 008 Providebam Dominum in conspectu meo semper: quoniam a dextris est mihi, ne commovear. 019 PSA 016 009 Propter hoc lætatum est cor meum, et exultavit lingua mea: insuper et caro mea requiescet in spe. 019 PSA 016 010 Quoniam non derelinques animam meam in inferno: nec dabis sanctum tuum videre corruptionem. (Sheol h7585) 019 PSA 016 011 Notas mihi fecisti vias vitæ, adimplebis me lætitia cum vultu tuo: delectationes in dextera tua usque in finem. 019 PSA 017 001 Oratio David. Exaudi Domine iustitiam meam: intende deprecationem meam. Auribus percipe orationem meam, non in labiis dolosis. 019 PSA 017 002 De vultu tuo iudicium meum prodeat: oculi tui videant æquitates. 019 PSA 017 003 Probasti cor meum, et visitasti nocte: igne me examinasti, et non est inventa in me iniquitas. 019 PSA 017 004 Ut non loquatur os meum opera hominum: propter verba labiorum tuorum ego custodivi vias duras. 019 PSA 017 005 Perfice gressus meos in semitis tuis: ut non moveantur vestigia mea. 019 PSA 017 006 Ego clamavi, quoniam exaudisti me Deus: inclina aurem tuam mihi, et exaudi verba mea. 019 PSA 017 007 Mirifica misericordias tuas, qui salvos facis sperantes in te. 019 PSA 017 008 A resistentibus dexteræ tuæ custodi me, ut pupillam oculi. Sub umbra alarum tuarum protege me: 019 PSA 017 009 a facie impiorum qui me afflixerunt. Inimici mei animam meam circumdederunt, 019 PSA 017 010 adipem suum concluserunt: os eorum locutum est superbiam. 019 PSA 017 011 Proiicientes me nunc circumdederunt me: oculos suos statuerunt declinare in terram. 019 PSA 017 012 Susceperunt me sicut leo paratus ad prædam: et sicut catulus leonis habitans in abditis. 019 PSA 017 013 Exurge Domine, præveni eum, et supplanta eum: eripe animam meam ab impio, frameam tuam ab inimicis manus tuæ. 019 PSA 017 014 Domine a paucis de terra divide eos in vita eorum: de absconditis tuis adimpletus est venter eorum. Saturati sunt filiis: et dimiserunt reliquias suas parvulis suis. 019 PSA 017 015 Ego autem in iustitia apparebo conspectui tuo: satiabor cum apparuerit gloria tua. 019 PSA 018 001 In finem, puero Domini David, qui locutus est Domino verba cantici huius, in die, qua eripuit eum Dominus de manu omnium inimicorum eius, et de manu Saul, et dixit: Diligam te Domine fortitudo mea: 019 PSA 018 002 Dominus firmamentum meum, et refugium meum, et liberator meus. Deus meus adiutor meus, et sperabo in eum. Protector meus, et cornu salutis meæ, et susceptor meus. 019 PSA 018 003 Laudans invocabo Dominum: et ab inimicis meis salvus ero. 019 PSA 018 004 Circumdederunt me dolores mortis: et torrentes iniquitatis conturbaverunt me. 019 PSA 018 005 Dolores inferni circumdederunt me: præoccupaverunt me laquei mortis. (Sheol h7585) 019 PSA 018 006 In tribulatione mea invocavi Dominum, et ad Deum meum clamavi: et exaudivit de templo sancto suo vocem meam: et clamor meus in conspectu eius, introivit in aures eius. 019 PSA 018 007 Commota est, et contremuit terra: fundamenta montium conturbata sunt, et commota sunt, quoniam iratus est eis. 019 PSA 018 008 Ascendit fumus in ira eius: et ignis a facie eius exarsit: carbones succensi sunt ab eo. 019 PSA 018 009 Inclinavit cælos, et descendit: et caligo sub pedibus eius. 019 PSA 018 010 Et ascendit super cherubim, et volavit: volavit super pennas ventorum. 019 PSA 018 011 Et posuit tenebras latibulum suum, in circuitu eius tabernaculum eius: tenebrosa aqua in nubibus aeris. 019 PSA 018 012 Præ fulgore in conspectu eius nubes transierunt, grando et carbones ignis. 019 PSA 018 013 Et intonuit de cælo Dominus, et Altissimus dedit vocem suam: grando et carbones ignis. 019 PSA 018 014 Et misit sagittas suas, et dissipavit eos: fulgura multiplicavit, et conturbavit eos. 019 PSA 018 015 Et apparuerunt fontes aquarum, et revelata sunt fundamenta orbis terrarum: Ab increpatione tua Domine, ab inspiratione Spiritus iræ tuæ. 019 PSA 018 016 Misit de summo, et accepit me: et assumpsit me de aquis multis. 019 PSA 018 017 Eripuit me de inimicis meis fortissimis, et ab his qui oderunt me: quoniam confortati sunt super me. 019 PSA 018 018 Prævenerunt me in die afflictionis meæ: et factus est Dominus protector meus. 019 PSA 018 019 Et eduxit me in latitudinem: salvum me fecit, quoniam voluit me. 019 PSA 018 020 Et retribuet mihi Dominus secundum iustitiam meam, et secundum puritatem manuum mearum retribuet mihi: 019 PSA 018 021 Quia custodivi vias Domini, nec impie gessi a Deo meo. 019 PSA 018 022 Quoniam omnia iudicia eius in conspectu meo: et iustitias eius non repuli a me. 019 PSA 018 023 Et ero immaculatus cum eo: et observabo me ab iniquitate mea. 019 PSA 018 024 Et retribuet mihi Dominus secundum iustitiam meam: et secundum puritatem manuum mearum in conspectu oculorum eius. 019 PSA 018 025 Cum sancto sanctus eris, et cum viro innocente innocens eris: 019 PSA 018 026 et cum electo electus eris: et cum perverso perverteris. 019 PSA 018 027 Quoniam tu populum humilem salvum facies: et oculos superborum humiliabis. 019 PSA 018 028 Quoniam tu illuminas lucernam meam Domine: Deus meus illumina tenebras meas. 019 PSA 018 029 Quoniam in te eripiar a tentatione, et in Deo meo transgrediar murum. 019 PSA 018 030 Deus meus impolluta via eius: eloquia Domini igne examinata: protector est omnium sperantium in se. 019 PSA 018 031 Quoniam quis Deus præter Dominum? aut quis Deus præter Deum nostrum? 019 PSA 018 032 Deus qui præcinxit me virtute: et posuit immaculatam viam meam. 019 PSA 018 033 Qui perfecit pedes meos tamquam cervorum, et super excelsa statuens me. 019 PSA 018 034 Qui docet manus meas ad prælium: et posuisti, ut arcum æreum, brachia mea. 019 PSA 018 035 Et dedisti mihi protectionem salutis tuæ: et dextera tua suscepit me: Et disciplina tua correxit me in finem: et disciplina tua ipsa me docebit. 019 PSA 018 036 Dilatasti gressus meos subtus me: et non sunt infirmata vestigia mea: 019 PSA 018 037 Persequar inimicos meos, et comprehendam illos: et non convertar donec deficiant. 019 PSA 018 038 Confringam illos, nec poterunt stare: cadent subtus pedes meos. 019 PSA 018 039 Et præcinxisti me virtute ad bellum: et supplantasti insurgentes in me subtus me. 019 PSA 018 040 Et inimicos meos dedisti mihi dorsum, et odientes me disperdidisti. 019 PSA 018 041 Clamaverunt, nec erat qui salvos faceret, ad Dominum: nec exaudivit eos. 019 PSA 018 042 Et comminuam eos, ut pulverem ante faciem venti: ut lutum platearum delebo eos. 019 PSA 018 043 Eripies me de contradictionibus populi: constitues me in caput Gentium. 019 PSA 018 044 Populus, quem non cognovi, servivit mihi: in auditu auris obedivit mihi. 019 PSA 018 045 Filii alieni mentiti sunt mihi, filii alieni inveterati sunt, et claudicaverunt a semitis suis. 019 PSA 018 046 Vivit Dominus, et benedictus Deus meus, et exaltetur Deus salutis meæ. 019 PSA 018 047 Deus qui das vindictas mihi, et subdis populos sub me, liberator meus de inimicis meis iracundis. 019 PSA 018 048 Et ab insurgentibus in me exaltabis me: a viro iniquo eripies me. 019 PSA 018 049 Propterea confitebor tibi in nationibus Domine: et nomini tuo psalmum dicam, 019 PSA 018 050 magnificans salutes regis eius, et faciens misericordiam christo suo David, et semini eius usque in sæculum. 019 PSA 019 001 In finem, Psalmus David. Cæli enarrant gloriam Dei, et opera manuum eius annunciat firmamentum. 019 PSA 019 002 Dies diei eructat verbum, et nox nocti indicat scientiam. 019 PSA 019 003 Non sunt loquelæ, neque sermones, quorum non audiantur voces eorum. 019 PSA 019 004 In omnem terram exivit sonus eorum: et in fines orbis terræ verba eorum. 019 PSA 019 005 In sole posuit tabernaculum suum: et ipse tamquam sponsus procedens de thalamo suo: Exultavit ut gigas ad currendam viam, 019 PSA 019 006 a summo cælo egressio eius: Et occursus eius usque ad summum eius: nec est qui se abscondat a calore eius. 019 PSA 019 007 Lex Domini immaculata convertens animas: testimonium Domini fidele, sapientiam præstans parvulis. 019 PSA 019 008 Iustitiæ Domini rectæ, lætificantes corda: præceptum Domini lucidum; illuminans oculos. 019 PSA 019 009 Timor Domini sanctus, permanens in sæculum sæculi: iudicia Domini vera, iustificata in semetipsa. 019 PSA 019 010 Desiderabilia super aurum et lapidem pretiosum multum: et dulciora super mel et favum. 019 PSA 019 011 Etenim servus tuus custodit ea, in custodiendis illis retributio multa. 019 PSA 019 012 Delicta quis intelligit? ab occultis meis munda me: 019 PSA 019 013 et ab alienis parce servo tuo. Si mei non fuerint dominati, tunc immaculatus ero: et emundabor a delicto maximo. 019 PSA 019 014 Et erunt ut complaceant eloquia oris mei: et meditatio cordis mei in conspectu tuo semper. Domine adiutor meus, et redemptor meus. 019 PSA 020 001 In finem, Psalmus David. Exaudiat te Dominus in die tribulationis: protegat te nomen Dei Iacob. 019 PSA 020 002 Mittat tibi auxilium de sancto: et de Sion tueatur te. 019 PSA 020 003 Memor sit omnis sacrificii tui: et holocaustum tuum pingue fiat. 019 PSA 020 004 Tribuat tibi secundum cor tuum: et omne consilium tuum confirmet. 019 PSA 020 005 Lætabimur in salutari tuo: et in nomine Dei nostri magnificabimur. 019 PSA 020 006 Impleat Dominus omnes petitiones tuas: nunc cognovi quoniam salvum fecit Dominus CHRISTUM suum. Exaudiet illum de cælo sancto suo: in potentatibus salus dexteræ eius. 019 PSA 020 007 Hi in curribus, et hi in equis: nos autem in nomine Domini Dei nostri invocabimus. 019 PSA 020 008 Ipsi obligati sunt, et ceciderunt: nos autem surreximus et erecti sumus. 019 PSA 020 009 Domine salvum fac regem: et exaudi nos in die, qua invocaverimus te. 019 PSA 021 001 In finem, Psalmus David. Domine in virtute tua lætabitur rex: et super salutare tuum exultabit vehementer. 019 PSA 021 002 Desiderium cordis eius tribuisti ei: et voluntate labiorum eius non fraudasti eum. 019 PSA 021 003 Quoniam prævenisti eum in benedictionibus dulcedinis: posuisti in capite eius coronam de lapide pretioso. 019 PSA 021 004 Vitam petiit a te: et tribuisti ei longitudinem dierum in sæculum, et in sæculum sæculi. 019 PSA 021 005 Magna est gloria eius in salutari tuo: gloriam et magnum decorem impones super eum. 019 PSA 021 006 Quoniam dabis eum in benedictionem in sæculum sæculi: lætificabis eum in gaudio cum vultu tuo. 019 PSA 021 007 Quoniam rex sperat in Domino: et in misericordia Altissimi non commovebitur. 019 PSA 021 008 Inveniatur manus tua omnibus inimicis tuis: dextera tua inveniat omnes, qui te oderunt. 019 PSA 021 009 Pones eos ut clibanum ignis in tempore vultus tui: Dominus in ira sua conturbabit eos, et devorabit eos ignis. 019 PSA 021 010 Fructum eorum de terra perdes: et semen eorum a filiis hominum. 019 PSA 021 011 Quoniam declinaverunt in te mala; cogitaverunt consilia, quæ non potuerunt stabilire. 019 PSA 021 012 Quoniam pones eos dorsum: in reliquiis tuis præparabis vultum eorum. 019 PSA 021 013 Exaltare Domine in virtute tua: cantabimus et psallemus virtutes tuas. 019 PSA 022 001 In finem, pro susceptione matutina, Psalmus David. Deus, Deus meus, respice in me: quare me dereliquisti? longe a salute mea verba delictorum meorum. 019 PSA 022 002 Deus meus clamabo per diem, et non exaudies: et nocte, et non ad insipientiam mihi. 019 PSA 022 003 Tu autem in sancto habitas, Laus Israel. 019 PSA 022 004 In te speraverunt patres nostri: speraverunt, et liberasti eos. 019 PSA 022 005 Ad te clamaverunt, et salvi facti sunt: in te speraverunt, et non sunt confusi. 019 PSA 022 006 Ego autem sum vermis, et non homo: opprobrium hominum, et abiectio plebis. 019 PSA 022 007 Omnes videntes me, deriserunt me: locuti sunt labiis, et moverunt caput. 019 PSA 022 008 Speravit in Domino, eripiat eum: salvum faciat eum, quoniam vult eum. 019 PSA 022 009 Quoniam tu es, qui extraxisti me de ventre: spes mea ab uberibus matris meæ. 019 PSA 022 010 In te proiectus sum ex utero: de ventre matris meæ Deus meus es tu, 019 PSA 022 011 ne discesseris a me: Quoniam tribulatio proxima est: quoniam non est qui adiuvet. 019 PSA 022 012 Circumdederunt me vituli multi: tauri pingues obsederunt me. 019 PSA 022 013 Aperuerunt super me os suum, sicut leo rapiens et rugiens. 019 PSA 022 014 Sicut aqua effusus sum: et dispersa sunt omnia ossa mea. Factum est cor meum tamquam cera liquescens in medio ventris mei. 019 PSA 022 015 Aruit tamquam testa virtus mea, et lingua mea adhæsit faucibus meis: et in pulverem mortis deduxisti me. 019 PSA 022 016 Quoniam circumdederunt me canes multi: concilium malignantium obsedit me. Foderunt manus meas et pedes meos: 019 PSA 022 017 dinumeraverunt omnia ossa mea. Ipsi vero consideraverunt et inspexerunt me: 019 PSA 022 018 diviserunt sibi vestimenta mea, et super vestem meam miserunt sortem. 019 PSA 022 019 Tu autem Domine ne elongaveris auxilium tuum a me: ad defensionem meam conspice. 019 PSA 022 020 Erue a framea Deus animam meam: et de manu canis unicam meam: 019 PSA 022 021 Salva me ex ore leonis: et a cornibus unicornium humilitatem meam. 019 PSA 022 022 Narrabo nomen tuum fratribus meis: in medio ecclesiæ laudabo te. 019 PSA 022 023 Qui timetis Dominum laudate eum: universum semen Iacob glorificate eum: 019 PSA 022 024 Timeat eum omne semen Israel: quoniam non sprevit, neque despexit deprecationem pauperis: Nec avertit faciem suam a me: et cum clamarem ad eum exaudivit me. 019 PSA 022 025 Apud te laus mea in ecclesia magna: vota mea reddam in conspectu timentium eum. 019 PSA 022 026 Edent pauperes, et saturabuntur: et laudabunt Dominum qui requirunt eum: vivent corda eorum in sæculum sæculi. 019 PSA 022 027 Reminiscentur et convertentur ad Dominum universi fines terræ: Et adorabunt in conspectu eius universæ familiæ Gentium. 019 PSA 022 028 Quoniam Domini est regnum: et ipse dominabitur Gentium. 019 PSA 022 029 Manducaverunt et adoraverunt omnes pingues terræ: in conspectu eius cadent omnes qui descendunt in terram. 019 PSA 022 030 Et anima mea illi vivet: et semen meum serviet ipsi. 019 PSA 022 031 Annunciabitur Domino generatio ventura: et annunciabunt cæli iustitiam eius populo qui nascetur, quem fecit Dominus. 019 PSA 023 001 Psalmus David. Dominus regit me, et nihil mihi deerit: 019 PSA 023 002 in loco pascuæ ibi me collocavit. Super aquam refectionis educavit me: 019 PSA 023 003 animam meam convertit. Deduxit me super semitas iustitiæ, propter nomen suum. 019 PSA 023 004 Nam, et si ambulavero in medio umbræ mortis, non timebo mala: quoniam tu mecum es. Virga tua, et baculus tuus: ipsa me consolata sunt. 019 PSA 023 005 Parasti in conspectu meo mensam, adversus eos, qui tribulant me. Impinguasti in oleo caput meum: et calix meus inebrians quam præclarus est! 019 PSA 023 006 Et misericordia tua subsequetur me omnibus diebus vitæ meæ: et ut inhabitem in domo Domini, in longitudinem dierum. 019 PSA 024 001 Prima sabbati, Psalmus David. Domini est terra, et plenitudo eius: orbis terrarum, et universi, qui habitant in eo. 019 PSA 024 002 Quia ipse super maria fundavit eum: et super flumina præparavit eum. 019 PSA 024 003 Quis ascendet in montem Domini? aut quis stabit in loco sancto eius? 019 PSA 024 004 Innocens manibus et mundo corde, qui non accepit in vano animam suam, nec iuravit in dolo proximo suo. 019 PSA 024 005 Hic accipiet benedictionem a Domino: et misericordiam a Deo salutari suo. 019 PSA 024 006 Hæc est generatio quærentium eum, quærentium faciem Dei Iacob. 019 PSA 024 007 Attollite portas principes vestras, et elevamini portæ æternales: et introibit Rex gloriæ. 019 PSA 024 008 Quis est iste rex gloriæ? Dominus fortis et potens: Dominus potens in prælio. 019 PSA 024 009 Attollite portas principes vestras, et elevamini portæ æternales: et introibit Rex gloriæ. 019 PSA 024 010 Quis est iste rex gloriæ? Dominus virtutum ipse est Rex gloriæ. 019 PSA 025 001 In finem, Psalmus David. Ad te Domine levavi animam meam: 019 PSA 025 002 Deus meus in te confido, non erubescam: 019 PSA 025 003 Neque irrideant me inimici mei: etenim universi, qui sustinent te, non confundentur. 019 PSA 025 004 Confundantur omnes iniqua agentes supervacue. Vias tuas Domine demonstra mihi: et semitas tuas edoce me. 019 PSA 025 005 Dirige me in veritate tua, et doce me: quia tu es Deus salvator meus, et te sustinui tota die. 019 PSA 025 006 Reminiscere miserationum tuarum Domine, et misericordiarum tuarum, quæ a sæculo sunt. 019 PSA 025 007 Delicta iuventutis meæ, et ignorantias meas ne memineris. Secundum misericordiam tuam memento mei tu: propter bonitatem tuam Domine. 019 PSA 025 008 Dulcis et rectus Dominus: propter hoc legem dabit delinquentibus in via. 019 PSA 025 009 Diriget mansuetos in iudicio: docebit mites vias suas. 019 PSA 025 010 Universæ viæ Domini, misericordia et veritas, requirentibus testamentum eius et testimonia eius. 019 PSA 025 011 Propter nomen tuum Domine propitiaberis peccato meo: multum est enim. 019 PSA 025 012 Quis est homo qui timet Dominum? legem statuit ei in via, quam elegit. 019 PSA 025 013 Anima eius in bonis demorabitur: et semen eius hereditabit terram. 019 PSA 025 014 Firmamentum est Dominus timentibus eum: et testamentum ipsius ut manifestetur illis. 019 PSA 025 015 Oculi mei semper ad Dominum: quoniam ipse evellet de laqueo pedes meos. 019 PSA 025 016 Respice in me, et miserere mei: quia unicus et pauper sum ego. 019 PSA 025 017 Tribulationes cordis mei multiplicatæ sunt: de necessitatibus meis erue me. 019 PSA 025 018 Vide humilitatem meam, et laborem meum: et dimitte universa delicta mea. 019 PSA 025 019 Respice inimicos meos quoniam multiplicati sunt, et odio iniquo oderunt me. 019 PSA 025 020 Custodi animam meam, et erue me: non erubescam, quoniam speravi in te. 019 PSA 025 021 Innocentes et recti adhæserunt mihi: quia sustinui te. 019 PSA 025 022 Libera Deus Israel ex omnibus tribulationibus suis. 019 PSA 026 001 In finem, Psalmus David. Iudica me Domine, quoniam ego in innocentia mea ingressus sum: et in Domino sperans non infirmabor. 019 PSA 026 002 Proba me Domine, et tenta me: ure renes meos et cor meum. 019 PSA 026 003 Quoniam misericordia tua ante oculos meos est: et complacui in veritate tua. 019 PSA 026 004 Non sedi cum concilio vanitatis: et cum iniqua gerentibus non introibo. 019 PSA 026 005 Odivi ecclesiam malignantium: et cum impiis non sedebo. 019 PSA 026 006 Lavabo inter innocentes manus meas: et circumdabo altare tuum Domine: 019 PSA 026 007 Ut audiam vocem laudis, et enarrem universa mirabilia tua. 019 PSA 026 008 Domine dilexi decorem domus tuæ, et locum habitationis gloriæ tuæ. 019 PSA 026 009 Ne perdas cum impiis Deus animam meam, et cum viris sanguinum vitam meam: 019 PSA 026 010 In quorum manibus iniquitates sunt: dextera eorum repleta est muneribus. 019 PSA 026 011 Ego autem in innocentia mea ingressus sum: redime me, et miserere mei. 019 PSA 026 012 Pes meus stetit in directo: in ecclesiis benedicam te Domine. 019 PSA 027 001 Psalmus David priusquam liniretur. Dominus illuminatio mea, et salus mea, quem timebo? Dominus protector vitæ meæ, a quo trepidabo? 019 PSA 027 002 Dum appropiant super me nocentes, ut edant carnes meas: Qui tribulant me inimici mei, ipsi infirmati sunt et ceciderunt. 019 PSA 027 003 Si consistant adversum me castra, non timebit cor meum. Si exurgat adversum me prælium, in hoc ego sperabo. 019 PSA 027 004 Unam petii a Domino, hanc requiram, ut inhabitem in domo Domini omnibus diebus vitæ meæ: Ut videam voluptatem Domini, et visitem templum eius. 019 PSA 027 005 Quoniam abscondit me in tabernaculo suo: in die malorum protexit me in abscondito tabernaculi sui. 019 PSA 027 006 In petra exaltavit me: et nunc exaltavit caput meum super inimicos meos. Circuivi, et immolavi in tabernaculo eius hostiam vociferationis: cantabo, et psalmum dicam Domino. 019 PSA 027 007 Exaudi Domine vocem meam, qua clamavi ad te: miserere mei, et exaudi me. 019 PSA 027 008 Tibi dixit cor meum, exquisivit te facies mea: faciem tuam Domine requiram. 019 PSA 027 009 Ne avertas faciem tuam a me: ne declines in ira a servo tuo. Adiutor meus esto: ne derelinquas me, neque despicias me Deus salutaris meus. 019 PSA 027 010 Quoniam pater meus, et mater mea dereliquerunt me: Dominus autem assumpsit me. 019 PSA 027 011 Legem pone mihi Domine in via tua: et dirige me in semitam rectam propter inimicos meos. 019 PSA 027 012 Ne tradideris me in animas tribulantium me: quoniam insurrexerunt in me testes iniqui, et mentita est iniquitas sibi. 019 PSA 027 013 Credo videre bona Domini in terra viventium. 019 PSA 027 014 Expecta Dominum, viriliter age: et confortetur cor tuum, et sustine Dominum. 019 PSA 028 001 Psalmus ipsi David. Ad te Domine clamabo, Deus meus ne sileas a me: ne quando taceas a me, et assimilabor descendentibus in lacum. 019 PSA 028 002 Exaudi Domine vocem deprecationis meæ dum oro ad te: dum extollo manus meas ad templum sanctum tuum. 019 PSA 028 003 Ne simul trahas me cum peccatoribus: et cum operantibus iniquitatem ne perdas me: Qui loquuntur pacem cum proximo suo, mala autem in cordibus eorum. 019 PSA 028 004 Da illis secundum opera eorum, et secundum nequitiam adinventionum ipsorum. Secundum opera manuum eorum tribue illis: redde retributionem eorum ipsis. 019 PSA 028 005 Quoniam non intellexerunt opera Domini, et in opera manuum eius destrues illos, et non ædificabis eos. 019 PSA 028 006 Benedictus Dominus: quoniam exaudivit vocem deprecationis meæ. 019 PSA 028 007 Dominus adiutor meus, et protector meus: in ipso speravit cor meum, et adiutus sum. Et refloruit caro mea: et ex voluntate mea confitebor ei. 019 PSA 028 008 Dominus fortitudo plebis suæ: et protector salvationum Christi sui est. 019 PSA 028 009 Salvum fac populum tuum Domine, et benedic hereditati tuæ: et rege eos, et extolle illos usque in æternum. 019 PSA 029 001 Psalmus David, In consummatione tabernaculi. Afferte Domino filii Dei: afferte Domino filios arietum: 019 PSA 029 002 Afferte Domino gloriam et honorem, afferte Domino gloriam nomini eius: adorate Dominum in atrio sancto eius. 019 PSA 029 003 Vox Domini super aquas, Deus maiestatis intonuit: Dominus super aquas multas. 019 PSA 029 004 Vox Domini in virtute: vox Domini in magnificentia. 019 PSA 029 005 Vox Domini confringentis cedros: et confringet Dominus cedros Libani: 019 PSA 029 006 Et comminuet eas tamquam vitulum Libani: et dilectus quemadmodum filius unicornium. 019 PSA 029 007 Vox Domini intercidentis flammam ignis: 019 PSA 029 008 vox Domini concutientis desertum: et commovebit Dominus desertum Cades. 019 PSA 029 009 Vox Domini præparantis cervos, et revelabit condensa: et in templo eius omnes dicent gloriam. 019 PSA 029 010 Dominus diluvium inhabitare facit: et sedebit Dominus Rex in æternum. 019 PSA 029 011 Dominus virtutem populo suo dabit: Dominus benedicet populo suo in pace. 019 PSA 030 001 Psalmus Cantici In dedicatione domus David. Exaltabo te Domine quoniam suscepisti me: nec delectasti inimicos meos super me. 019 PSA 030 002 Domine Deus meus clamavi ad te, et sanasti me. 019 PSA 030 003 Domine eduxisti ab inferno animam meam: salvasti me a descendentibus in lacum. (Sheol h7585) 019 PSA 030 004 Psallite Domino sancti eius: et confitemini memoriæ sanctitatis eius. 019 PSA 030 005 Quoniam ira in indignatione eius: et vita in voluntate eius. Ad vesperum demorabitur fletus: et ad matutinum lætitia. 019 PSA 030 006 Ego autem dixi in abundantia mea: Non movebor in æternum. 019 PSA 030 007 Domine in voluntate tua, præstitisti decori meo virtutem. Avertisti faciem tuam a me, et factus sum conturbatus. 019 PSA 030 008 Ad te Domine clamabo: et ad Deum meum deprecabor. 019 PSA 030 009 Quæ utilitas in sanguine meo, dum descendo in corruptionem? Numquid confitebitur tibi pulvis, aut annunciabit veritatem tuam? 019 PSA 030 010 Audivit Dominus, et misertus est mei: Dominus factus est adiutor meus. 019 PSA 030 011 Convertisti planctum meum in gaudium mihi: conscidisti saccum meum, et circumdedisti me lætitia: 019 PSA 030 012 Ut cantet tibi gloria mea: et non compungar: Domine Deus meus in æternum confitebor tibi. 019 PSA 031 001 In finem, Psalmus David, pro extasi. In te Domine speravi non confundar in æternum: in iustitia tua libera me. 019 PSA 031 002 Inclina ad me aurem tuam, accelera ut eruas me. Esto mihi in Deum protectorem: et in domum refugii, ut salvum me facias. 019 PSA 031 003 Quoniam fortitudo mea, et refugium meum es tu: et propter nomen tuum deduces me, et enutries me. 019 PSA 031 004 Educes me de laqueo hoc, quem absconderunt mihi: quoniam tu es protector meus. 019 PSA 031 005 In manus tuas commendo spiritum meum: redemisti me Domine Deus veritatis. 019 PSA 031 006 Odisti observantes vanitates, supervacue. Ego autem in Domino speravi: 019 PSA 031 007 exultabo, et lætabor in misericordia tua. Quoniam respexisti humilitatem meam, salvasti de necessitatibus animam meam. 019 PSA 031 008 Nec conclusisti me in manibus inimici: statuisti in loco spatioso pedes meos. 019 PSA 031 009 Miserere mei Domine quoniam tribulor: conturbatus est in ira oculus meus, anima mea, et venter meus: 019 PSA 031 010 Quoniam defecit in dolore vita mea: et anni mei in gemitibus. Infirmata est in paupertate virtus mea: et ossa mea conturbata sunt. 019 PSA 031 011 Super omnes inimicos meos factus sum opprobrium et vicinis meis valde: et timor notis meis. Qui videbant me, foras fugerunt a me: 019 PSA 031 012 oblivioni datus sum, tamquam mortuus a corde. Factus sum tamquam vas perditum: 019 PSA 031 013 quoniam audivi vituperationem multorum commorantium in circuitu: In eo dum convenirent simul adversum me, accipere animam meam consiliati sunt. 019 PSA 031 014 Ego autem in te speravi Domine: dixi: Deus meus es tu: 019 PSA 031 015 in manibus tuis sortes meæ. Eripe me de manu inimicorum meorum, et a persequentibus me. 019 PSA 031 016 Illustra faciem tuam super servum tuum, salvum me fac in misericordia tua: 019 PSA 031 017 Domine non confundar, quoniam invocavi te. Erubescant impii, et deducantur in infernum: (Sheol h7585) 019 PSA 031 018 muta fiant labia dolosa. Quæ loquuntur adversus iustum iniquitatem, in superbia, et in abusione. 019 PSA 031 019 Quam magna multitudo dulcedinis tuæ Domine, quam abscondisti timentibus te. Perfecisti eis, qui sperant in te, in conspectu filiorum hominum. 019 PSA 031 020 Abscondes eos in abscondito faciei tuæ a conturbatione hominum. Proteges eos in tabernaculo tuo a contradictione linguarum. 019 PSA 031 021 Benedictus Dominus: quoniam mirificavit misericordiam suam mihi in civitate munita. 019 PSA 031 022 Ego autem dixi in excessu mentis meæ: Proiectus sum a facie oculorum tuorum. Ideo exaudisti vocem orationis meæ, dum clamarem ad te. 019 PSA 031 023 Diligite Dominum omnes sancti eius: quoniam veritatem requiret Dominus, et retribuet abundanter facientibus superbiam. 019 PSA 031 024 Viriliter agite, et confortetur cor vestrum, omnes qui speratis in Domino. 019 PSA 032 001 Ipsi David intellectus. Beati, quorum remissæ sunt iniquitates: et quorum tecta sunt peccata. 019 PSA 032 002 Beatus vir, cui non imputavit Dominus peccatum, nec est in spiritu eius dolus. 019 PSA 032 003 Quoniam tacui, inveteraverunt ossa mea, dum clamarem tota die. 019 PSA 032 004 Quoniam die ac nocte gravata est super me manus tua: conversus sum in ærumna mea, dum configitur spina. 019 PSA 032 005 Delictum meum cognitum tibi feci: et iniustitiam meam non abscondi. Dixi: Confitebor adversum me iniustitiam meam Domino: et tu remisisti impietatem peccati mei. 019 PSA 032 006 Pro hac orabit ad te omnis sanctus, in tempore opportuno. Verumtamen in diluvio aquarum multarum, ad eum non approximabunt. 019 PSA 032 007 Tu es refugium meum a tribulatione, quæ circumdedit me: exultatio mea erue me a circumdantibus me. 019 PSA 032 008 Intellectum tibi dabo, et instruam te in via hac, qua gradieris: firmabo super te oculos meos. 019 PSA 032 009 Nolite fieri sicut equus et mulus, quibus non est intellectus. In camo et freno maxillas eorum constringe, qui non approximant ad te. 019 PSA 032 010 Multa flagella peccatoris, sperantem autem in Domino misericordia circumdabit. 019 PSA 032 011 Lætamini in Domino et exultate iusti, et gloriamini omnes recti corde. 019 PSA 033 001 Psalmus David. Exultate iusti in Domino: rectos decet collaudatio. 019 PSA 033 002 Confitemini Domino in cithara: in psalterio decem chordarum psallite illi. 019 PSA 033 003 Cantate ei canticum novum: bene psallite ei in vociferatione. 019 PSA 033 004 Quia rectum est verbum Domini, et omnia opera eius in fide. 019 PSA 033 005 Diligit misericordiam et iudicium: misericordia Domini plena est terra. 019 PSA 033 006 Verbo Domini cæli firmati sunt: et spiritu oris eius omnis virtus eorum. 019 PSA 033 007 Congregans sicut in utre aquas maris: ponens in thesauris abyssos. 019 PSA 033 008 Timeat Dominum omnis terra: ab eo autem commoveantur omnes inhabitantes orbem. 019 PSA 033 009 Quoniam ipse dixit, et facta sunt: ipse mandavit, et creata sunt. 019 PSA 033 010 Dominus dissipat consilia gentium: reprobat autem cogitationes populorum, et reprobat consilia principum. 019 PSA 033 011 Consilium autem Domini in æternum manet: cogitationes cordis eius in generatione et generationem. 019 PSA 033 012 Beata gens, cuius est Dominus, Deus eius: populus, quem elegit in hereditatem sibi. 019 PSA 033 013 De cælo respexit Dominus: vidit omnes filios hominum. 019 PSA 033 014 De præparato habitaculo suo respexit super omnes, qui habitant terram. 019 PSA 033 015 Qui finxit sigillatim corda eorum: qui intelligit omnia opera eorum. 019 PSA 033 016 Non salvatur rex per multam virtutem: et gigas non salvabitur in multitudine virtutis suæ. 019 PSA 033 017 Fallax equus ad salutem: in abundantia autem virtutis suæ non salvabitur. 019 PSA 033 018 Ecce oculi Domini super metuentes eum: et in eis, qui sperant super misericordia eius. 019 PSA 033 019 Ut eruat a morte animas eorum: et alat eos in fame. 019 PSA 033 020 Anima nostra sustinet Dominum: quoniam adiutor et protector noster est. 019 PSA 033 021 Quia in eo lætabitur cor nostrum: et in nomine sancto eius speravimus. 019 PSA 033 022 Fiat misericordia tua Domine super nos: quemadmodum speravimus in te. 019 PSA 034 001 Davidi, cum immutavit vultum suum coram Achimelech, et dimisit eum et abiit. Benedicam Dominum in omni tempore: semper laus eius in ore meo. 019 PSA 034 002 In Domino laudabitur anima mea: audiant mansueti, et lætentur. 019 PSA 034 003 Magnificate Dominum mecum: et exaltemus nomen eius in idipsum. 019 PSA 034 004 Exquisivi Dominum, et exaudivit me: et ex omnibus tribulationibus meis eripuit me. 019 PSA 034 005 Accedite ad eum, et illuminamini: et facies vestræ non confundentur. 019 PSA 034 006 Iste pauper clamavit, et Dominus exaudivit eum: et de omnibus tribulationibus eius salvavit eum. 019 PSA 034 007 Immittet angelus Domini in circuitu timentium eum: et eripiet eos. 019 PSA 034 008 Gustate, et videte quoniam suavis est Dominus: beatus vir, qui sperat in eo. 019 PSA 034 009 Timete Dominum omnes sancti eius: quoniam non est inopia timentibus eum. 019 PSA 034 010 Divites eguerunt et esurierunt: inquirentes autem Dominum non minuentur omni bono. 019 PSA 034 011 Venite filii, audite me: timorem Domini docebo vos. 019 PSA 034 012 Quis est homo qui vult vitam: diligit dies videre bonos? 019 PSA 034 013 Prohibe linguam tuam a malo: et labia tua ne loquantur dolum. 019 PSA 034 014 Diverte a malo, et fac bonum: inquire pacem, et persequere eam. 019 PSA 034 015 Oculi Domini super iustos: et aures eius in preces eorum. 019 PSA 034 016 Vultus autem Domini super facientes mala: ut perdat de terra memoriam eorum. 019 PSA 034 017 Clamaverunt iusti, et Dominus exaudivit eos: et ex omnibus tribulationibus eorum liberavit eos. 019 PSA 034 018 Iuxta est Dominus iis, qui tribulato sunt corde: et humiles spiritu salvabit. 019 PSA 034 019 Multæ tribulationes iustorum: et de omnibus his liberabit eos Dominus. 019 PSA 034 020 Custodit Dominus omnia ossa eorum: unum ex his non conteretur. 019 PSA 034 021 Mors peccatorum pessima: et qui oderunt iustum delinquent. 019 PSA 034 022 Redimet Dominus animas servorum suorum: et non delinquent omnes qui sperant in eo. 019 PSA 035 001 Ipsi David. Iudica Domine nocentes me, expugna impugnantes me. 019 PSA 035 002 Apprehende arma et scutum: et exurge in adiutorium mihi. 019 PSA 035 003 Effunde frameam, et conclude adversus eos, qui persequuntur me: dic animæ meæ: Salus tua ego sum. 019 PSA 035 004 Confundantur et revereantur, quærentes animam meam. Avertantur retrorsum, et confundantur cogitantes mihi mala. 019 PSA 035 005 Fiant tamquam pulvis ante faciem venti: et angelus Domini coarctans eos. 019 PSA 035 006 Fiat via illorum tenebræ et lubricum: et angelus Domini persequens eos. 019 PSA 035 007 Quoniam gratis absconderunt mihi interitum laquei sui: supervacue exprobraverunt animam meam. 019 PSA 035 008 Veniat illi laqueus, quem ignorat: et captio, quam abscondit, apprehendat eum: et in laqueum cadat in ipsum. 019 PSA 035 009 Anima autem mea exultabit in Domino: et delectabitur super salutari suo. 019 PSA 035 010 Omnia ossa mea dicent: Domine, quis similis tibi? Eripiens inopem de manu fortiorum eius: egenum et pauperem a diripientibus eum. 019 PSA 035 011 Surgentes testes iniqui, quæ ignorabam interrogabant me. 019 PSA 035 012 Retribuebant mihi mala pro bonis: sterilitatem animæ meæ. 019 PSA 035 013 Ego autem cum mihi molesti essent, induebar cilicio. Humiliabam in ieiunio animam meam: et oratio mea in sinu meo convertetur. 019 PSA 035 014 Quasi proximum, et quasi fratrem nostrum, sic complacebam: quasi lugens et contristatus sic humiliabar. 019 PSA 035 015 Et adversum me lætati sunt, et convenerunt: congregata sunt super me flagella, et ignoravi. 019 PSA 035 016 Dissipati sunt, nec compuncti, tentaverunt me, subsannaverunt me subsannatione: frenduerunt super me dentibus suis. 019 PSA 035 017 Domine quando respicies? restitue animam meam a malignitate eorum, a leonibus unicam meam. 019 PSA 035 018 Confitebor tibi in Ecclesia magna, in populo gravi laudabo te. 019 PSA 035 019 Non supergaudeant mihi qui adversantur mihi inique: qui oderunt me gratis et annuunt oculis. 019 PSA 035 020 Quoniam mihi quidem pacifice loquebantur: et in iracundia terræ loquentes, dolos cogitabant. 019 PSA 035 021 Et dilataverunt super me os suum: dixerunt: Euge, euge, viderunt oculi nostri. 019 PSA 035 022 Vidisti Domine, ne sileas: Domine ne discedas a me. 019 PSA 035 023 Exurge et intende iudicio meo: Deus meus, et Dominus meus in causam meam. 019 PSA 035 024 Iudica me secundum iustitiam tuam Domine Deus meus, et non supergaudeant mihi. 019 PSA 035 025 Non dicant in cordibus suis: Euge, euge, animæ nostræ: nec dicant: Devoravimus eum. 019 PSA 035 026 Erubescant et revereantur simul, qui gratulantur malis meis. Induantur confusione et reverentia qui magna loquuntur super me. 019 PSA 035 027 Exultent et lætentur qui volunt iustitiam meam: et dicant semper: Magnificetur Dominus, qui volunt pacem servi eius. 019 PSA 035 028 Et lingua mea meditabitur iustitiam tuam, tota die laudem tuam. 019 PSA 036 001 In finem, servo Domini ipsi David. Dixit iniustus ut delinquat in semetipso: non est timor Dei ante oculos eius. 019 PSA 036 002 Quoniam dolose egit in conspectu eius: ut inveniatur iniquitas eius ad odium. 019 PSA 036 003 Verba oris eius iniquitas, et dolus: noluit intelligere ut bene ageret. 019 PSA 036 004 Iniquitatem meditatus est in cubili suo: astitit omni viæ non bonæ, malitiam autem non odivit. 019 PSA 036 005 Domine in cælo misericordia tua: et veritas tua usque ad nubes. 019 PSA 036 006 Iustitia tua sicut montes Dei: iudicia tua abyssus multa. Homines, et iumenta salvabis Domine: 019 PSA 036 007 quemadmodum multiplicasti misericordiam tuam Deus. Filii autem hominum, in tegmine alarum tuarum sperabunt. 019 PSA 036 008 Inebriabuntur ab ubertate domus tuæ: et torrente voluptatis tuæ potabis eos. 019 PSA 036 009 Quoniam apud te est fons vitæ: et in lumine tuo videbimus lumen. 019 PSA 036 010 Prætende misericordiam tuam scientibus te, et iustitiam tuam his, qui recto sunt corde. 019 PSA 036 011 Non veniat mihi pes superbiæ: et manus peccatoris non moveat me. 019 PSA 036 012 Ibi ceciderunt qui operantur iniquitatem: expulsi sunt, nec potuerunt stare. 019 PSA 037 001 Psalmus ipsi David. Noli æmulari in malignantibus: neque zelaveris facientes iniquitatem. 019 PSA 037 002 Quoniam tamquam fœnum velociter arescent: et quemadmodum olera herbarum cito decident. 019 PSA 037 003 Spera in Domino, et fac bonitatem: et inhabita terram, et pasceris in divitiis eius. 019 PSA 037 004 Delectare in Domino: et dabit tibi petitiones cordis tui. 019 PSA 037 005 Revela Domino viam tuam, et spera in eo: et ipse faciet. 019 PSA 037 006 Et educet quasi lumen iustitiam tuam: et iudicium tuum tamquam meridiem: 019 PSA 037 007 subditus esto Domino, et ora eum. Noli æmulari in eo, qui prosperatur in via sua: in homine faciente iniustitias. 019 PSA 037 008 Desine ab ira, et derelinque furorem: noli æmulari ut maligneris. 019 PSA 037 009 Quoniam qui malignantur, exterminabuntur: sustinentes autem Dominum, ipsi hereditabunt terram. 019 PSA 037 010 Et adhuc pusillum, et non erit peccator: et quæres locum eius, et non invenies. 019 PSA 037 011 Mansueti autem hereditabunt terram, et delectabuntur in multitudine pacis. 019 PSA 037 012 Observabit peccator iustum: et stridebit super eum dentibus suis. 019 PSA 037 013 Dominus autem irridebit eum: quoniam prospicit quod veniet dies eius. 019 PSA 037 014 Gladium evaginaverunt peccatores: intenderunt arcum suum. Ut deiiciant pauperem et inopem: ut trucident rectos corde. 019 PSA 037 015 Gladius eorum intret in corda ipsorum: et arcus eorum confringatur. 019 PSA 037 016 Melius est modicum iusto, super divitias peccatorum multas. 019 PSA 037 017 Quoniam brachia peccatorum conterentur: confirmat autem iustos Dominus. 019 PSA 037 018 Novit Dominus dies immaculatorum: et hereditas eorum in æternum erit. 019 PSA 037 019 Non confundentur in tempore malo, et in diebus famis saturabuntur: 019 PSA 037 020 quia peccatores peribunt. Inimici vero Domini mox ut honorificati fuerint et exaltati: deficientes, quemadmodum fumus deficient. 019 PSA 037 021 Mutuabitur peccator, et non solvet: iustus autem miseretur et tribuet. 019 PSA 037 022 Quia benedicentes ei hereditabunt terram: maledicentes autem ei disperibunt. 019 PSA 037 023 Apud Dominum gressus hominis dirigentur: et viam eius volet. 019 PSA 037 024 Cum ceciderit, non collidetur: quia Dominus supponit manum suam. 019 PSA 037 025 Iunior fui, etenim senui: et non vidi iustum derelictum, nec semen eius quærens panem. 019 PSA 037 026 Tota die miseretur et commodat: et semen illius in benedictione erit. 019 PSA 037 027 Declina a malo, et fac bonum: et inhabita in sæculum sæculi. 019 PSA 037 028 Quia Dominus amat iudicium, et non derelinquet sanctos suos: in æternum conservabuntur. Iniusti punientur: et semen impiorum peribit. 019 PSA 037 029 Iusti autem hereditabunt terram: et inhabitabunt in sæculum sæculi super eam. 019 PSA 037 030 Os iusti meditabitur sapientiam, et lingua eius loquetur iudicium. 019 PSA 037 031 Lex Dei eius in corde ipsius: et non supplantabuntur gressus eius. 019 PSA 037 032 Considerat peccator iustum: et quærit mortificare eum. 019 PSA 037 033 Dominus autem non derelinquet eum in manibus eius: nec damnabit eum cum iudicabitur illi. 019 PSA 037 034 Expecta Dominum, et custodi viam eius: et exaltabit te ut hereditate capias terram: cum perierint peccatores videbis. 019 PSA 037 035 Vidi impium superexaltatum, et elevatum sicut cedros Libani. 019 PSA 037 036 Et transivi, et ecce non erat: et quæsivi eum, et non est inventus locus eius. 019 PSA 037 037 Custodi innocentiam, et vide æquitatem: quoniam sunt reliquiæ homini pacifico. 019 PSA 037 038 Iniusti autem disperibunt simul: reliquiæ impiorum interibunt. 019 PSA 037 039 Salus autem iustorum a Domino: et protector eorum in tempore tribulationis. 019 PSA 037 040 Et adiuvabit eos Dominus, et liberabit eos: et eruet eos a peccatoribus, et salvabit eos: quia speraverunt in eo. 019 PSA 038 001 Psalmus David, in rememorationem de Sabbato. Domine ne in furore tuo arguas me, neque in ira tua corripias me. 019 PSA 038 002 Quoniam sagittæ tuæ infixæ sunt mihi: et confirmasti super me manum tuam. 019 PSA 038 003 Non est sanitas in carne mea a facie iræ tuæ: non est pax ossibus meis a facie peccatorum meorum. 019 PSA 038 004 Quoniam iniquitates meæ supergressæ sunt caput meum: et sicut onus grave gravatæ sunt super me. 019 PSA 038 005 Putruerunt et corruptæ sunt cicatrices meæ, a facie insipientiæ meæ. 019 PSA 038 006 Miser factus sum, et curvatus sum usque in finem: tota die contristatus ingrediebar. 019 PSA 038 007 Quoniam lumbi mei impleti sunt illusionibus: et non est sanitas in carne mea. 019 PSA 038 008 Afflictus sum, et humiliatus sum nimis: rugiebam a gemitu cordis mei. 019 PSA 038 009 Domine, ante te omne desiderium meum: et gemitus meus a te non est absconditus. 019 PSA 038 010 Cor meum conturbatum est: dereliquit me virtus mea, et lumen oculorum meorum: et ipsum non est mecum. 019 PSA 038 011 Amici mei et proximi mei adversum me appropinquaverunt, et steterunt. Et qui iuxta me erant, de longe steterunt: et vim faciebant qui quærebant animam meam. 019 PSA 038 012 Et qui inquirebant mala mihi, locuti sunt vanitates: et dolos tota die meditabantur. 019 PSA 038 013 Ego autem tamquam surdus non audiebam: et sicut mutus non aperiens os suum. 019 PSA 038 014 Et factus sum sicut homo non audiens: et non habens in ore suo redargutiones. 019 PSA 038 015 Quoniam in te Domine speravi: tu exaudies me Domine Deus meus. 019 PSA 038 016 Quia dixi: Nequando supergaudeant mihi inimici mei: et dum commoventur pedes mei, super me magna locuti sunt. 019 PSA 038 017 Quoniam ego in flagella paratus sum: et dolor meus in conspectu meo semper. 019 PSA 038 018 Quoniam iniquitatem meam annuntiabo: et cogitabo pro peccato meo. 019 PSA 038 019 Inimici autem mei vivunt, et confirmati sunt super me: et multiplicati sunt qui oderunt me inique. 019 PSA 038 020 Qui retribuunt mala pro bonis, detrahebant mihi: quoniam sequebar bonitatem. 019 PSA 038 021 Ne derelinquas me Domine Deus meus: ne discesseris a me. 019 PSA 038 022 Intende in adiutorium meum, Domine Deus salutis meæ. 019 PSA 039 001 In finem, ipsi Idithun, Canticum David. Dixi: Custodiam vias meas: ut non delinquam in lingua mea. Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me. 019 PSA 039 002 Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis: et dolor meus renovatus est. 019 PSA 039 003 Concaluit cor meum intra me: et in meditatione mea exardescet ignis. 019 PSA 039 004 Locutus sum in lingua mea: Notum fac mihi Domine finem meum. Et numerum dierum meorum quis est: ut sciam quid desit mihi. 019 PSA 039 005 Ecce mensurabiles posuisti dies meos: et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens. 019 PSA 039 006 Verumtamen in imagine pertransit homo: sed et frustra conturbatur. Thesaurizat: et ignorat cui congregabit ea. 019 PSA 039 007 Et nunc quæ est expectatio mea? nonne Dominus? et substantia mea apud te est. 019 PSA 039 008 Ab omnibus iniquitatibus meis erue me: opprobrium insipienti dedisti me. 019 PSA 039 009 Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti: 019 PSA 039 010 amove a me plagas tuas. 019 PSA 039 011 A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus: propter iniquitatem corripuisti hominem. Et tabescere fecisti sicut araneam animam eius: verumtamen vane conturbatur omnis homo. 019 PSA 039 012 Exaudi orationem meam Domine, et deprecationem meam: auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas: quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus, sicut omnes patres mei. 019 PSA 039 013 Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam, et amplius non ero. 019 PSA 040 001 In finem, Psalmus ipsi David. Expectans expectavi Dominum, et intendit mihi. 019 PSA 040 002 Et exaudivit preces meas: et eduxit me de lacu miseriæ, et de luto fæcis. Et statuit super petram pedes meos: et direxit gressus meos. 019 PSA 040 003 Et immisit in os meum canticum novum, carmen Deo nostro. Videbunt multi, et timebunt: et sperabunt in Domino. 019 PSA 040 004 Beatus vir, cuius est nomen Domini spes eius: et non respexit in vanitates et insanias falsas. 019 PSA 040 005 Multa fecisti tu Domine Deus meus mirabilia tua: et cogitationibus tuis non est qui similis sit tibi. Annunciavi et locutus sum: multiplicati sunt super numerum. 019 PSA 040 006 Sacrificium et oblationem noluisti: aures autem perfecisti mihi. Holocaustum et pro peccato non postulasti: 019 PSA 040 007 tunc dixi: Ecce venio. In capite libri scriptum est de me 019 PSA 040 008 ut facerem voluntatem tuam: Deus meus volui, et legem tuam in medio cordis mei. 019 PSA 040 009 Annunciavi iustitiam tuam in Ecclesia magna, ecce labia mea non prohibebo: Domine tu scisti. 019 PSA 040 010 Iustitiam tuam non abscondi in corde meo: veritatem tuam et salutare tuum dixi. Non abscondi misericordiam tuam, et veritatem tuam a concilio multo. 019 PSA 040 011 Tu autem Domine ne longe facias miserationes tuas a me: misericordia tua et veritas tua semper susceperunt me. 019 PSA 040 012 Quoniam circumdederunt me mala, quorum non est numerus: comprehenderunt me iniquitates meæ, et non potui ut viderem. Multiplicatæ sunt super capillos capitis mei: et cor meum dereliquit me. 019 PSA 040 013 Complaceat tibi Domine ut eruas me: Domine, ad adiuvandum me respice. 019 PSA 040 014 Confundantur et revereantur simul, qui quærunt animam meam, ut auferant eam. Convertantur retrorsum, et revereantur qui volunt mihi mala. 019 PSA 040 015 Ferant confestim confusionem suam, qui dicunt mihi: Euge, euge. 019 PSA 040 016 Exultent et lætentur super te omnes quærentes te: et dicant semper: Magnificetur Dominus: qui diligunt salutare tuum. 019 PSA 040 017 Ego autem mendicus sum, et pauper: Dominus sollicitus est mei. Adiutor meus, et protector meus tu es: Deus meus ne tardaveris. 019 PSA 041 001 In finem, Psalmus ipsi David. Beatus qui intelligit super egenum, et pauperem: in die mala liberabit eum Dominus. 019 PSA 041 002 Dominus conservet eum, et vivificet eum, et beatum faciat eum in terra: et non tradat eum in animam inimicorum eius. 019 PSA 041 003 Dominus opem ferat illi super lectum doloris eius: universum stratum eius versasti in infirmitate eius. 019 PSA 041 004 Ego dixi: Domine miserere mei: sana animam meam, quia peccavi tibi. 019 PSA 041 005 Inimici mei dixerunt mala mihi: Quando morietur, et peribit nomen eius? 019 PSA 041 006 Et si ingrediebatur ut videret, vana loquebatur, cor eius congregavit iniquitatem sibi. Egrediebatur foras, et loquebatur 019 PSA 041 007 in idipsum. Adversum me susurrabant omnes inimici mei: adversum me cogitabant mala mihi. 019 PSA 041 008 Verbum iniquum constituerunt adversum me: Numquid qui dormit non adiiciet ut resurgat? 019 PSA 041 009 Etenim homo pacis meæ, in quo speravi: qui edebat panes meos, magnificavit super me supplantationem. 019 PSA 041 010 Tu autem Domine miserere mei, et resuscita me: et retribuam eis. 019 PSA 041 011 In hoc cognovi quoniam voluisti me: quoniam non gaudebit inimicus meus super me. 019 PSA 041 012 Me autem propter innocentiam suscepisti: et confirmasti me in conspectu tuo in æternum. 019 PSA 041 013 Benedictus Dominus Deus Israel a sæculo, et usque in sæculum: fiat, fiat. 019 PSA 042 001 In finem, Intellectus filiis Core. Quemadmodum desiderat cervus ad fontes aquarum: ita desiderat anima mea ad te Deus. 019 PSA 042 002 Sitivit anima mea ad Deum fortem vivum: quando veniam et apparebo ante faciem Dei? 019 PSA 042 003 Fuerunt mihi lacrimæ meæ panes die ac nocte: dum dicitur mihi quotidie: Ubi est Deus tuus? 019 PSA 042 004 Hæc recordatus sum, et effudi in me animam meam: quoniam transibo in locum tabernaculi admirabilis, usque ad donum Dei: In voce exultationis, et confessionis: sonus epulantis. 019 PSA 042 005 Quare tristis es anima mea? et quare conturbas me? Spera in Deo, quoniam adhuc confitebor illi: salutare vultus mei, 019 PSA 042 006 et Deus meus. Ad meipsum anima mea conturbata est: propterea memor ero tui de terra Iordanis, et Hermoniim a monte modico. 019 PSA 042 007 Abyssus abyssum invocat, in voce cataractarum tuarum. Omnia excelsa tua, et fluctus tui super me transierunt. 019 PSA 042 008 In die mandavit Dominus misericordiam suam: et nocte canticum eius. Apud me oratio Deo vitæ meæ, 019 PSA 042 009 dicam Deo: Susceptor meus es, Quare oblitus es mei? et quare contristatus incedo, dum affligit me inimicus? 019 PSA 042 010 Dum confringuntur ossa mea, exprobraverunt mihi qui tribulant me inimici mei: Dum dicunt mihi per singulos dies: Ubi est Deus tuus? 019 PSA 042 011 quare tristis es anima mea? et quare conturbas me? Spera in Deo, quoniam adhuc confitebor illi: salutare vultus mei, et Deus meus. 019 PSA 043 001 Psalmus David. Iudica me Deus, et discerne causam meam de gente non sancta, ab homine iniquo, et doloso erue me. 019 PSA 043 002 Quia tu es Deus fortitudo mea: quare me repulisti? et quare tristis incedo, dum affligit me inimicus? 019 PSA 043 003 Emitte lucem tuam et veritatem tuam: ipsa me deduxerunt, et adduxerunt in montem sanctum tuum, et in tabernacula tua. 019 PSA 043 004 Et introibo ad altare Dei: ad Deum, qui lætificat iuventutem meam. Confitebor tibi in cithara Deus, Deus meus: 019 PSA 043 005 quare tristis es anima mea? et quare conturbas me? Spera in Deo, quoniam adhuc confitebor illi: salutare vultus mei, et Deus meus. 019 PSA 044 001 In finem, Filiis Core ad intellectum. 019 PSA 044 002 Deus auribus nostris audivimus: patres nostri annunciaverunt nobis. Opus, quod operatus es in diebus eorum: et in diebus antiquis. 019 PSA 044 003 Manus tua gentes disperdidit, et plantasti eos: afflixisti populos, et expulisti eos: 019 PSA 044 004 Nec enim in gladio suo possederunt terram, et brachium eorum non salvavit eos: Sed dextera tua, et brachium tuum, et illuminatio vultus tui: quoniam complacuisti in eis. 019 PSA 044 005 Tu es ipse rex meus et Deus meus: qui mandas salutes Iacob. 019 PSA 044 006 In te inimicos nostros ventilabimus cornu, et in nomine tuo spernemus insurgentes in nobis. 019 PSA 044 007 Non enim in arcu meo sperabo: et gladius meus non salvabit me. 019 PSA 044 008 Salvasti enim nos de affligentibus nos: et odientes nos confudisti. 019 PSA 044 009 In Deo laudabimur tota die: et in nomine tuo confitebimur in sæculum. 019 PSA 044 010 Nunc autem repulisti et confudisti nos: et non egredieris Deus in virtutibus nostris. 019 PSA 044 011 Avertisti nos retrorsum post inimicos nostros: et qui oderunt nos, diripiebant sibi. 019 PSA 044 012 Dedisti nos tamquam oves escarum: et in Gentibus dispersisti nos. 019 PSA 044 013 Vendidisti populum tuum sine pretio: et non fuit multitudo in commutationibus eorum. 019 PSA 044 014 Posuisti nos opprobrium vicinis nostris, subsannationem et derisum his, qui sunt in circuitu nostro. 019 PSA 044 015 Posuisti nos in similitudinem Gentibus: commotionem capitis in populis. 019 PSA 044 016 Tota die verecundia mea contra me est, et confusio faciei meæ cooperuit me, 019 PSA 044 017 a voce exprobrantis, et obloquentis: a facie inimici, et persequentis. 019 PSA 044 018 Hæc omnia venerunt super nos, nec obliti sumus te: et inique non egimus in testamento tuo. 019 PSA 044 019 Et non recessit retro cor nostrum: et declinasti semitas nostras a via tua: 019 PSA 044 020 Quoniam humiliasti nos in loco afflictionis, et cooperuit nos umbra mortis. 019 PSA 044 021 Si obliti sumus nomen Dei nostri, et si expandimus manus nostras ad deum alienum: 019 PSA 044 022 Nonne Deus requiret ista? ipse enim novit abscondita cordis. Quoniam propter te mortificamur tota die: æstimati sumus sicut oves occisionis. 019 PSA 044 023 Exurge, quare obdormis Domine? exurge, et ne repellas in finem. 019 PSA 044 024 Quare faciem tuam avertis, oblivisceris inopiæ nostræ et tribulationis nostræ? 019 PSA 044 025 Quoniam humiliata est in pulvere anima nostra: conglutinatus est in terra venter noster. 019 PSA 044 026 Exurge Domine, adiuva nos: et redime nos propter nomen tuum. 019 PSA 045 001 In finem, pro iis, qui commutabuntur, filiis Core, ad intellectum, Canticum pro dilecto. Eructavit cor meum verbum bonum: dico ego opera mea regi. Lingua mea calamus scribæ, velociter scribentis. 019 PSA 045 002 Speciosus forma præ filiis hominum, diffusa est gratia in labiis tuis: propterea benedixit te Deus in æternum. 019 PSA 045 003 Accingere gladio tuo super femur tuum, potentissime. 019 PSA 045 004 Specie tua et pulchritudine tua intende, prospere procede, et regna, propter veritatem et mansuetudinem, et iustitiam: et deducet te mirabiliter dextera tua. 019 PSA 045 005 Sagittæ tuæ acutæ, populi sub te cadent, in corda inimicorum regis. 019 PSA 045 006 Sedes tua Deus in sæculum sæculi: virga directionis virga regni tui. 019 PSA 045 007 Dilexisti iustitiam, et odisti iniquitatem: propterea unxit te Deus, Deus tuus oleo lætitiæ præ consortibus tuis. 019 PSA 045 008 Myrrha, et gutta, et casia a vestimentis tuis, a domibus eburneis: ex quibus delectaverunt te 019 PSA 045 009 filiæ regum in honore tuo. Astitit regina a dextris tuis in vestitu deaurato: circumdata varietate. 019 PSA 045 010 Audi filia, et vide, et inclina aurem tuam: et obliviscere populum tuum, et domum patris tui. 019 PSA 045 011 Et concupiscet rex decorem tuum: quoniam ipse est Dominus Deus tuus, et adorabunt eum. 019 PSA 045 012 Et filiæ Tyri in muneribus vultum tuum deprecabuntur: omnes divites plebis. 019 PSA 045 013 Omnis gloria eius filiæ regis ab intus, in fimbriis aureis 019 PSA 045 014 circumamicta varietatibus. Adducentur regi virgines post eam: proximæ eius afferentur tibi. 019 PSA 045 015 Afferentur in lætitia et exultatione: adducentur in templum regis. 019 PSA 045 016 Pro patribus tuis nati sunt tibi filii: constitues eos principes super omnem terram. 019 PSA 045 017 Memores erunt nominis tui in omni generatione et generationem. Propterea populi confitebuntur tibi in æternum: et in sæculum sæculi. 019 PSA 046 001 In finem, filiis Core pro arcanis, Psalmus. Deus noster refugium, et virtus: adiutor in tribulationibus, quæ invenerunt nos nimis. 019 PSA 046 002 Propterea non timebimus dum turbabitur terra: et transferentur montes in cor maris. 019 PSA 046 003 Sonuerunt, et turbatæ sunt aquæ eorum: conturbati sunt montes in fortitudine eius. 019 PSA 046 004 Fluminis impetus lætificat civitatem Dei: sanctificavit tabernaculum suum Altissimus. 019 PSA 046 005 Deus, in medio eius, non commovebitur: adiuvabit eam Deus mane diluculo. 019 PSA 046 006 Conturbatæ sunt gentes, et inclinata sunt regna: dedit vocem suam, mota est terra. 019 PSA 046 007 Dominus virtutum nobiscum: susceptor noster Deus Iacob. 019 PSA 046 008 Venite, et videte opera Domini, quæ posuit prodigia super terram: 019 PSA 046 009 auferens bella usque ad finem terræ. Arcum conteret, et confringet arma: et scuta comburet igni: 019 PSA 046 010 Vacate, et videte quoniam ego sum Deus: exaltabor in gentibus, et exaltabor in terra. 019 PSA 046 011 Dominus virtutum nobiscum: susceptor noster Deus Iacob. 019 PSA 047 001 In finem, pro filiis Core Psalmus. Omnes gentes plaudite manibus: iubilate Deo in voce exultationis. 019 PSA 047 002 Quoniam Dominus excelsus, terribilis: Rex magnus super omnem terram. 019 PSA 047 003 Subiecit populos nobis: et gentes sub pedibus nostris. 019 PSA 047 004 Elegit nobis hereditatem suam: speciem Iacob, quam dilexit. 019 PSA 047 005 Ascendit Deus in iubilo: et Dominus in voce tubæ. 019 PSA 047 006 Psallite Deo nostro, psallite: psallite Regi nostro, psallite. 019 PSA 047 007 Quoniam Rex omnis terræ Deus: psallite sapienter. 019 PSA 047 008 Regnabit Deus super gentes: Deus sedet super sedem sanctam suam. 019 PSA 047 009 Principes populorum congregati sunt cum Deo Abraham: quoniam dii fortes terræ, vehementer elevati sunt. 019 PSA 048 001 Psalmus Cantici, filiis Core, secunda sabbati. Magnus Dominus, et laudabilis nimis in civitate Dei nostri, in monte sancto eius. 019 PSA 048 002 Fundatur exultatione universæ terræ mons Sion, latera Aquilonis, civitas Regis magni. 019 PSA 048 003 Deus in domibus eius cognoscetur, cum suscipiet eam. 019 PSA 048 004 Quoniam ecce reges terræ congregati sunt: convenerunt in unum. 019 PSA 048 005 Ipsi videntes sic admirati sunt, conturbati sunt, commoti sunt: 019 PSA 048 006 tremor apprehendit eos. Ibi dolores ut parturientis, 019 PSA 048 007 in spiritu vehementi conteres naves Tharsis. 019 PSA 048 008 Sicut audivimus, sic vidimus in civitate Domini virtutum, in civitate Dei nostri: Deus fundavit eam in æternum. 019 PSA 048 009 Suscepimus Deus misericordiam tuam, in medio templi tui. 019 PSA 048 010 Secundum nomen tuum Deus, sic et laus tua in fines terræ: iustitia plena est dextera tua. 019 PSA 048 011 Lætetur mons Sion, et exultent filiæ Iudæ, propter iudicia tua Domine. 019 PSA 048 012 Circumdate Sion, et complectimini eam: narrate in turribus eius. 019 PSA 048 013 Ponite corda vestra in virtute eius: et distribuite domos eius, ut enarretis in progenie altera. 019 PSA 048 014 Quoniam hic est Deus, Deus noster in æternum, et in sæculum sæculi: ipse reget nos in sæcula. 019 PSA 049 001 In finem, filiis Core Psalmus. Audite hæc omnes gentes: auribus percipite omnes, qui habitatis orbem: 019 PSA 049 002 Quique terrigenæ, et filii hominum: simul in unum dives et pauper. 019 PSA 049 003 Os meum loquetur sapientiam: et meditatio cordis mei prudentiam. 019 PSA 049 004 Inclinabo in parabolam aurem meam: aperiam in psalterio propositionem meam. 019 PSA 049 005 Cur timebo in die mala? iniquitas calcanei mei circumdabit me: 019 PSA 049 006 Qui confidunt in virtute sua: et in multitudine divitiarum suarum gloriantur. 019 PSA 049 007 Frater non redimit, redimet homo: non dabit Deo placationem suam. 019 PSA 049 008 Et pretium redemptionis animæ suæ: et laborabit in æternum, 019 PSA 049 009 et vivet adhuc in finem. 019 PSA 049 010 Non videbit interitum, cum viderit sapientes morientes: simul insipiens, et stultus peribunt. Et relinquent alienis divitias suas: 019 PSA 049 011 et sepulchra eorum domus illorum in æternum. Tabernacula eorum in progenie, et progenie: vocaverunt nomina sua in terris suis. 019 PSA 049 012 Et homo, cum in honore esset, non intellexit: comparatus est iumentis insipientibus, et similis factus est illis. 019 PSA 049 013 Hæc via illorum scandalum ipsis: et postea in ore suo complacebunt. 019 PSA 049 014 Sicut oves in inferno positi sunt: mors depascet eos. Et dominabuntur eorum iusti in matutino: et auxilium eorum veterascet in inferno a gloria eorum. (Sheol h7585) 019 PSA 049 015 Verumtamen Deus redimet animam meam de manu inferi, cum acceperit me. (Sheol h7585) 019 PSA 049 016 Ne timueris cum dives factus fuerit homo: et cum multiplicata fuerit gloria domus eius. 019 PSA 049 017 Quoniam cum interierit, non sumet omnia: neque descendet cum eo gloria eius. 019 PSA 049 018 Quia anima eius in vita ipsius benedicetur: confitebitur tibi cum benefeceris ei. 019 PSA 049 019 Introibit usque in progenies patrum suorum: et usque in æternum non videbit lumen. 019 PSA 049 020 Homo, cum in honore esset, non intellexit: comparatus est iumentis insipientibus, et similis factus est illis. 019 PSA 050 001 Psalmus Asaph. Deus deorum Dominus locutus est: et vocavit terram, A solis ortu usque ad occasum: 019 PSA 050 002 ex Sion species decoris eius. 019 PSA 050 003 Deus manifeste veniet: Deus noster et non silebit. Ignis in conspectu eius exardescet: et in circuitu eius tempestas valida. 019 PSA 050 004 Advocabit cælum desursum: et terram discernere populum suum. 019 PSA 050 005 Congregate illi sanctos eius: qui ordinant testamentum eius super sacrificia. 019 PSA 050 006 Et annunciabunt cæli iustitiam eius: quoniam Deus iudex est. 019 PSA 050 007 Audi populus meus, et loquar: Israel, et testificabor tibi: Deus, Deus tuus ego sum. 019 PSA 050 008 Non in sacrificiis tuis arguam te: holocausta autem tua in conspectu meo sunt semper. 019 PSA 050 009 Non accipiam de domo tua vitulos: neque de gregibus tuis hircos. 019 PSA 050 010 Quoniam meæ sunt omnes feræ silvarum, iumenta in montibus et boves. 019 PSA 050 011 Cognovi omnia volatilia cæli: et pulchritudo agri mecum est. 019 PSA 050 012 Si esuriero, non dicam tibi: meus est enim orbis terræ, et plenitudo eius. 019 PSA 050 013 Numquid manducabo carnes taurorum? aut sanguinem hircorum potabo? 019 PSA 050 014 Immola Deo sacrificium laudis: et redde Altissimo vota tua. 019 PSA 050 015 Et invoca me in die tribulationis: eruam te, et honorificabis me. 019 PSA 050 016 Peccatori autem dixit Deus: Quare tu enarras iustitias meas, et assumis testamentum meum per os tuum? 019 PSA 050 017 Tu vero odisti disciplinam: et proiecisti sermones meos retrorsum: 019 PSA 050 018 Si videbas furem, currebas cum eo: et cum adulteris portionem tuam ponebas. 019 PSA 050 019 Os tuum abundavit malitia: et lingua tua concinnabat dolos. 019 PSA 050 020 Sedens adversus fratrem tuum loquebaris, et adversus filium matris tuæ ponebas scandalum: 019 PSA 050 021 hæc fecisti, et tacui. Existimasti inique quod ero tui similis: arguam te, et statuam contra faciem tuam. 019 PSA 050 022 Intelligite hæc qui obliviscimini Deum: nequando rapiat, et non sit qui eripiat. 019 PSA 050 023 Sacrificium laudis honorificabit me: et illic iter, quo ostendam illi salutare Dei. 019 PSA 051 001 In finem, Psalmus David, Cum venit ad eum Nathan Propheta, quando intravit ad Bethsabee. Miserere mei Deus, secundum magnam misericordiam tuam. Et secundum multitudinem miserationum tuarum, dele iniquitatem meam. 019 PSA 051 002 Amplius lava me ab iniquitate mea: et a peccato meo munda me. 019 PSA 051 003 Quoniam iniquitatem meam ego cognosco: et peccatum meum contra me est semper. 019 PSA 051 004 Tibi soli peccavi, et malum coram te feci: ut iustificeris in sermonibus tuis, et vincas cum iudicaris. 019 PSA 051 005 Ecce enim in iniquitatibus conceptus sum: et in peccatis concepit me mater mea. 019 PSA 051 006 Ecce enim veritatem dilexisti: incerta, et occulta sapientiæ tuæ manifestasti mihi. 019 PSA 051 007 Asperges me hyssopo, et mundabor: lavabis me, et super nivem dealbabor. 019 PSA 051 008 Auditui meo dabis gaudium et lætitiam: et exultabunt ossa humiliata. 019 PSA 051 009 Averte faciem tuam a peccatis meis: et omnes iniquitates meas dele. 019 PSA 051 010 Cor mundum crea in me Deus: et spiritum rectum innova in visceribus meis. 019 PSA 051 011 Ne proiicias me a facie tua: et Spiritum Sanctum tuum ne auferas a me. 019 PSA 051 012 Redde mihi lætitiam salutaris tui: et spiritu principali confirma me. 019 PSA 051 013 Docebo iniquos vias tuas: et impii ad te convertentur. 019 PSA 051 014 Libera me de sanguinibus Deus, Deus salutis meæ: et exultabit lingua mea iustitiam tuam. 019 PSA 051 015 Domine, labia mea aperies: et os meum annunciabit laudem tuam. 019 PSA 051 016 Quoniam si voluisses sacrificium, dedissem utique: holocaustis non delectaberis. 019 PSA 051 017 Sacrificium Deo spiritus contribulatus: cor contritum, et humiliatum Deus non despicies. 019 PSA 051 018 Benigne fac Domine in bona voluntate tua Sion: ut ædificentur muri Ierusalem. 019 PSA 051 019 Tunc acceptabis sacrificium iustitiæ, oblationes, et holocausta: tunc imponent super altare tuum vitulos. 019 PSA 052 001 In finem, Intellectus David, Cum venit Doeg Idumæus, et nunciavit Sauli: Venit David in domum Achimelech. Quid gloriaris in malitia, qui potens es in iniquitate? 019 PSA 052 002 Tota die iniustitiam cogitavit lingua tua: sicut novacula acuta fecisti dolum. 019 PSA 052 003 Dilexisti malitiam super benignitatem: iniquitatem magis quam loqui æquitatem. 019 PSA 052 004 Dilexisti omnia verba præcipitationis, lingua dolosa. 019 PSA 052 005 Propterea Deus destruet te in finem, evellet te, et emigrabit te de tabernaculo tuo: et radicem tuam de terra viventium. 019 PSA 052 006 Videbunt iusti, et timebunt, et super eum ridebunt, et dicent: 019 PSA 052 007 ecce homo, qui non posuit Deum adiutorem suum: Sed speravit in multitudine divitiarum suarum: et prævaluit in vanitate sua. 019 PSA 052 008 Ego autem, sicut oliva fructifera in domo Dei, speravi in misericordia Dei in æternum: et in sæculum sæculi. 019 PSA 052 009 Confitebor tibi in sæculum quia fecisti: et expectabo nomen tuum, quoniam bonum est in conspectu sanctorum tuorum. 019 PSA 053 001 In finem, Pro Maeleth intelligentiæ David. Dixit insipiens in corde suo: Non est Deus. Corrupti sunt, et abominabiles facti sunt in iniquitatibus: non est qui faciat bonum. 019 PSA 053 002 Deus de cælo prospexit super filios hominum: ut videat si est intelligens, aut requirens Deum. 019 PSA 053 003 Omnes declinaverunt, simul inutiles facti sunt: non est qui faciat bonum, non est usque ad unum. 019 PSA 053 004 Nonne scient omnes qui operantur iniquitatem, qui devorant plebem meam ut cibum panis? 019 PSA 053 005 Deum non invocaverunt: illic trepidaverunt timore, ubi non erat timor. Quoniam Deus dissipavit ossa eorum qui hominibus placent: confusi sunt, quoniam Deus sprevit eos. 019 PSA 053 006 Quis dabit ex Sion salutare Israel? cum converterit Deus captivitatem plebis suæ, exultabit Iacob, et lætabitur Israel. 019 PSA 054 001 In finem, In carminibus, intellectus David, Cum venissent Ziphæi, et dixissent ad Saul: Nonne David absconditus est apud nos? Deus in nomine tuo salvum me fac: et in virtute tua iudica me. 019 PSA 054 002 Deus exaudi orationem meam: auribus percipe verba oris mei. 019 PSA 054 003 Quoniam alieni insurrexerunt adversum me, et fortes quæsierunt animam meam: et non proposuerunt Deum ante conspectum suum. 019 PSA 054 004 Ecce enim Deus adiuvat me: et Dominus susceptor est animæ meæ. 019 PSA 054 005 Averte mala inimicis meis: et in veritate tua disperde illos. 019 PSA 054 006 Voluntarie sacrificabo tibi, et confitebor nomini tuo Domine: quoniam bonum est: 019 PSA 054 007 Quoniam ex omni tribulatione eripuisti me: et super inimicos meos despexit oculus meus. 019 PSA 055 001 In finem, In carminibus, intellectus David. Exaudi Deus orationem meam, et ne despexeris deprecationem meam: 019 PSA 055 002 intende mihi, et exaudi me. Contristatus sum in exercitatione mea: et conturbatus sum 019 PSA 055 003 a voce inimici, et a tribulatione peccatoris. Quoniam declinaverunt in me iniquitates, et in ira molesti erant mihi. 019 PSA 055 004 Cor meum conturbatum est in me: et formido mortis cecidit super me. 019 PSA 055 005 Timor et tremor venerunt super me: et contexerunt me tenebræ: 019 PSA 055 006 Et dixi: Quis dabit mihi pennas sicut columbæ, et volabo, et requiescam? 019 PSA 055 007 Ecce elongavi fugiens: et mansi in solitudine. 019 PSA 055 008 Expectabam eum, qui salvum me fecit a pusillanimitate spiritus, et tempestate. 019 PSA 055 009 Præcipita Domine, divide linguas eorum: quoniam vidi iniquitatem, et contradictionem in civitate. 019 PSA 055 010 Die ac nocte circumdabit eam super muros eius iniquitas: et labor in medio eius, 019 PSA 055 011 et iniustitia. Et non defecit de plateis eius usura et dolus. 019 PSA 055 012 Quoniam si inimicus meus maledixisset mihi, sustinuissem utique. Et si is, qui oderat me, super me magna locutus fuisset: abscondissem me forsitan ab eo. 019 PSA 055 013 Tu vero homo unanimis: dux meus, et notus meus: 019 PSA 055 014 Qui simul mecum dulces capiebas cibos: in domo Dei ambulavimus cum consensu. 019 PSA 055 015 Veniat mors super illos: et descendant in infernum viventes: Quoniam nequitiæ in habitaculis eorum: in medio eorum. (Sheol h7585) 019 PSA 055 016 Ego autem ad Deum clamavi: et Dominus salvabit me. 019 PSA 055 017 Vespere, et mane, et meridie narrabo et annuntiabo: et exaudiet vocem meam. 019 PSA 055 018 Redimet in pace animam meam ab his, qui appropinquant mihi: quoniam inter multos erant mecum. 019 PSA 055 019 Exaudiet Deus, et humiliabit illos, qui est ante sæcula. Non enim est illis commutatio, et non timuerunt Deum: 019 PSA 055 020 extendit manum suam in retribuendo. Contaminaverunt testamentum eius, 019 PSA 055 021 divisi sunt ab ira vultus eius: et appropinquavit cor illius. Molliti sunt sermones eius super oleum: et ipsi sunt iacula. 019 PSA 055 022 Iacta super Dominum curam tuam, et ipse te enutriet: non dabit in æternum fluctuationem iusto. 019 PSA 055 023 Tu vero Deus deduces eos, in puteum interitus. Viri sanguinum, et dolosi non dimidiabunt dies suos: ego autem sperabo in te Domine. 019 PSA 056 001 In finem, Pro populo, qui a Sanctis longe factus est, David in tituli inscriptionem, cum tenuerunt eum Allophyli in Geth. 019 PSA 056 002 Miserere mei Deus, quoniam conculcavit me homo: tota die impugnans tribulavit me. 019 PSA 056 003 Conculcaverunt me inimici mei tota die: quoniam multi bellantes adversum me. 019 PSA 056 004 Ab altitudine diei timebo: ego vero in te sperabo. 019 PSA 056 005 In Deo laudabo sermones meos, in Deo speravi: non timebo quid faciat mihi caro. 019 PSA 056 006 Tota die verba mea execrabantur: adversum me omnes cogitationes eorum, in malum. 019 PSA 056 007 Inhabitabunt et abscondent: ipsi calcaneum meum observabunt. Sicut sustinuerunt animam meam, 019 PSA 056 008 pro nihilo salvos facies illos: in ira populos confringes. 019 PSA 056 009 Deus, vitam meam annunciavi tibi: posuisti lacrymas meas in conspectu tuo, Sicut et in promissione tua: 019 PSA 056 010 tunc convertentur inimici mei retrorsum: In quacumque die invocavero te: ecce cognovi quoniam Deus meus es. 019 PSA 056 011 In Deo laudabo verbum, in Domino laudabo sermonem: in Deo speravi, non timebo quid faciat mihi homo. 019 PSA 056 012 In me sunt Deus vota tua, quæ reddam, laudationes tibi. 019 PSA 056 013 Quoniam eripuisti animam meam de morte, et pedes meos de lapsu: ut placeam coram Deo in lumine viventium. 019 PSA 057 001 In finem, Ne disperdas, David in tituli inscriptionem, cum fugeret a facie Saul in speluncam. Miserere mei Deus, miserere mei: quoniam in te confidit anima mea. Et in umbra alarum tuarum sperabo, donec transeat iniquitas. 019 PSA 057 002 Clamabo ad Deum altissimum: Deum qui benefecit mihi. 019 PSA 057 003 Misit de cælo, et liberavit me: dedit in opprobrium conculcantes me. Misit Deus misericordiam suam, et veritatem suam, 019 PSA 057 004 et eripuit animam meam de medio catulorum leonum: dormivi conturbatus. Filii hominum dentes eorum arma et sagittæ: et lingua eorum gladius acutus. 019 PSA 057 005 Exaltare super cælos Deus: et in omnem terram gloria tua. 019 PSA 057 006 Laqueum paraverunt pedibus meis: et incurvaverunt animam meam. Foderunt ante faciem meam foveam: et inciderunt in eam. 019 PSA 057 007 Paratum cor meum Deus, paratum cor meum: cantabo, et psalmum dicam. 019 PSA 057 008 Exurge gloria mea, exurge psalterium et cithara: exurgam diluculo. 019 PSA 057 009 Confitebor tibi in populis Domine: et psalmum dicam tibi in gentibus: 019 PSA 057 010 Quoniam magnificata est usque ad cælos misericordia tua, et usque ad nubes veritas tua. 019 PSA 057 011 Exaltare super cælos Deus: et super omnem terram gloria tua. 019 PSA 058 001 In finem, Ne disperdas, David in tituli inscriptionem. Si vere utique iustitiam loquimini: recta iudicate filii hominum. 019 PSA 058 002 Etenim in corde iniquitates operamini: in terra iniustitias manus vestræ concinnant. 019 PSA 058 003 Alienati sunt peccatores a vulva, erraverunt ab utero: locuti sunt falsa. 019 PSA 058 004 Furor illis secundum similitudinem serpentis: sicut aspidis surdæ, et obturantis aures suas, 019 PSA 058 005 quæ non exaudiet vocem incantantium: et venefici incantantis sapienter. 019 PSA 058 006 Deus conteret dentes eorum in ore ipsorum: molas leonum confringet Dominus. 019 PSA 058 007 Ad nihilum devenient tamquam aqua decurrens: intendit arcum suum donec infirmentur. 019 PSA 058 008 Sicut cera, quæ fluit, auferentur: supercecidit ignis, et non viderunt solem. 019 PSA 058 009 Priusquam intelligerent spinæ vestræ rhamnum: sicut viventes, sic in ira absorbet eos. 019 PSA 058 010 Lætabitur iustus cum viderit vindictam: manus suas lavabit in sanguine peccatoris. 019 PSA 058 011 Et dicet homo: Si utique est fructus iusto: utique est Deus iudicans eos in terra. 019 PSA 059 001 In finem, Ne disperdas, David in tituli inscriptionem, quando misit Saul, et custodivit domum eius, ut eum interficeret. Eripe me de inimicis meis Deus meus: et ab insurgentibus in me libera me. 019 PSA 059 002 Eripe me de operantibus iniquitatem: et de viris sanguinum salva me. 019 PSA 059 003 Quia ecce ceperunt animam meam: irruerunt in me fortes. 019 PSA 059 004 Neque iniquitas mea, neque peccatum meum Domine: sine iniquitate cucurri, et direxi. 019 PSA 059 005 Exurge in occursum meum, et vide: et tu Domine Deus virtutum, Deus Israel, Intende ad visitandas omnes gentes: non miserearis omnibus, qui operantur iniquitatem. 019 PSA 059 006 Convertentur ad vesperam: et famem patientur ut canes, et circuibunt civitatem. 019 PSA 059 007 Ecce loquentur in ore suo, et gladius in labiis eorum: quoniam quis audivit? 019 PSA 059 008 Et tu Domine deridebis eos: ad nihilum deduces omnes Gentes. 019 PSA 059 009 Fortitudinem meam ad te custodiam, quia Deus susceptor meus es: 019 PSA 059 010 Deus meus misericordia eius præveniet me. 019 PSA 059 011 Deus ostendet mihi super inimicos meos, ne occidas eos: nequando obliviscantur populi mei. Disperge illos in virtute tua: et depone eos protector meus Domine: 019 PSA 059 012 Delictum oris eorum, sermonem labiorum ipsorum: et comprehendantur in superbia sua. Et de execratione et mendacio annuntiabuntur 019 PSA 059 013 in consummatione: in ira consummationis, et non erunt. Et scient quia Deus dominabitur Iacob: et finium terræ. 019 PSA 059 014 Convertentur ad vesperam, et famem patientur ut canes: et circuibunt civitatem. 019 PSA 059 015 Ipsi dispergentur ad manducandum: si vero non fuerint saturati, et murmurabunt. 019 PSA 059 016 Ego autem cantabo fortitudinem tuam: et exultabo mane misericordiam tuam. Quia factus es susceptor meus, et refugium meum, in die tribulationis meæ. 019 PSA 059 017 Adiutor meus tibi psallam, quia Deus susceptor meus es: Deus meus misericordia mea. 019 PSA 060 001 In finem, Pro his, qui immutabuntur, in tituli inscriptionem ipsi David in doctrinam, cum succendit Mesopotamiam Syriæ, et Sobal, et convertit Ioab, et percussit Idumæam in valle Salinarum duodecim millia. Deus repulisti nos, et destruxisti nos: iratus es, et misertus es nobis. 019 PSA 060 002 Commovisti terram, et conturbasti eam: sana contritiones eius, quia commota est. 019 PSA 060 003 Ostendisti populo tuo dura: potasti nos vino compunctionis. 019 PSA 060 004 Dedisti metuentibus te significationem: ut fugiant a facie arcus: Ut liberentur dilecti tui: 019 PSA 060 005 salvum fac dextera tua, et exaudi me. 019 PSA 060 006 Deus locutus est in sancto suo: Lætabor, et partibor Sichimam: et convallem tabernaculorum metibor. 019 PSA 060 007 Meus est Galaad, et meus est Manasses: et Ephraim fortitudo capitis mei. Iuda rex meus: 019 PSA 060 008 Moab olla spei meæ. In Idumæam extendam calceamentum meum: mihi alienigenæ subditi sunt. 019 PSA 060 009 Quis deducet me in civitatem munitam? quis deducet me usque in Idumæam? 019 PSA 060 010 Nonne tu Deus, qui repulisti nos: et non egredieris Deus in virtutibus nostris? 019 PSA 060 011 Da nobis auxilium de tribulatione: quia vana salus hominis. 019 PSA 060 012 In Deo faciemus virtutem: et ipse ad nihilum deducet tribulantes nos. 019 PSA 061 001 In finem, In hymnis David. Exaudi Deus deprecationem meam: intende orationi meæ. 019 PSA 061 002 A finibus terræ ad te clamavi: dum anxiaretur cor meum, in petra exaltasti me. Deduxisti me, 019 PSA 061 003 quia factus es spes mea: turris fortitudinis a facie inimici. 019 PSA 061 004 Inhabitabo in tabernaculo tuo in sæcula: protegar in velamento alarum tuarum. 019 PSA 061 005 Quoniam tu Deus meus exaudisti orationem meam: dedisti hereditatem timentibus nomen tuum. 019 PSA 061 006 Dies super dies regis adiicies: annos eius usque in diem generationis et generationis. 019 PSA 061 007 Permanet in æternum in conspectu Dei: misericordiam et veritatem eius quis requiret? 019 PSA 061 008 Sic psalmum dicam nomini tuo in sæculum sæculi: ut reddam vota mea de die in diem. 019 PSA 062 001 In finem, Pro Idithun, Psalmus David. Nonne Deo subiecta erit anima mea? ab ipso enim salutare meum. 019 PSA 062 002 Nam et ipse Deus meus, et salutaris meus: susceptor meus, non movebor amplius. 019 PSA 062 003 Quousque irruitis in hominem? interficitis universi vos: tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ. 019 PSA 062 004 Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere, cucurri in siti: ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant. 019 PSA 062 005 Verumtamen Deo subiecta esto anima mea: quoniam ab ipso patientia mea. 019 PSA 062 006 Quia ipse Deus meus, et salvator meus: adiutor meus, non emigrabo. 019 PSA 062 007 In Deo salutare meum, et gloria mea: Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est. 019 PSA 062 008 Sperate in eo omnis congregatio populi, effundite coram illo corda vestra: Deus adiutor noster in æternum. 019 PSA 062 009 Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris: ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum. 019 PSA 062 010 Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere: divitiæ si affluant, nolite cor apponere. 019 PSA 062 011 Semel locutus est Deus, duo hæc audivi, quia potestas Dei est, 019 PSA 062 012 et tibi Domine misericordia: quia tu reddes unicuique iuxta opera sua. 019 PSA 063 001 Psalmus David, Cum esset in deserto Idumææ. Deus, Deus meus, ad te de luce vigilo. Sitivit in te anima mea, quam multipliciter tibi caro mea. 019 PSA 063 002 In terra deserta, et invia, et inaquosa: sic in sancto apparui tibi, ut viderem virtutem tuam, et gloriam tuam. 019 PSA 063 003 Quoniam melior est misericordia tua super vitas: labia mea laudabunt te. 019 PSA 063 004 Sic benedicam te in vita mea: et in nomine tuo levabo manus meas. 019 PSA 063 005 Sicut adipe et pinguedine repleatur anima mea: et labiis exultationis laudabit os meum. 019 PSA 063 006 Si memor fui tui super stratum meum, in matutinis meditabor in te: 019 PSA 063 007 quia fuisti adiutor meus. Et in velamento alarum tuarum exultabo, 019 PSA 063 008 adhæsit anima mea post te: me suscepit dextera tua. 019 PSA 063 009 Ipsi vero in vanum quæsierunt animam meam, introibunt in inferiora terræ: 019 PSA 063 010 tradentur in manus gladii, partes vulpium erunt. 019 PSA 063 011 Rex vero lætabitur in Deo, laudabuntur omnes qui iurant in eo: quia obstructum est os loquentium iniqua. 019 PSA 064 001 In finem, Psalmus David. Exaudi Deus orationem meam cum deprecor: a timore inimici eripe animam meam. 019 PSA 064 002 Protexisti me a conventu malignantium: a multitudine operantium iniquitatem. 019 PSA 064 003 Quia exacuerunt ut gladium linguas suas: intenderunt arcum rem amaram, 019 PSA 064 004 ut sagittent in occultis immaculatum. 019 PSA 064 005 Subito sagittabunt eum, et non timebunt: firmaverunt sibi sermonem nequam. Narraverunt ut absconderent laqueos: dixerunt: Quis videbit eos? 019 PSA 064 006 Scrutati sunt iniquitates: defecerunt scrutantes scrutinio. Accedet homo ad cor altum: 019 PSA 064 007 et exaltabitur Deus. Sagittæ parvulorum factæ sunt plagæ eorum: 019 PSA 064 008 et infirmatæ sunt contra eos linguæ eorum. Conturbati sunt omnes qui videbant eos: 019 PSA 064 009 et timuit omnis homo. Et annunciaverunt opera Dei: et facta eius intellexerunt. 019 PSA 064 010 Lætabitur iustus in Domino, et sperabit in eo, et laudabuntur omnes recti corde. 019 PSA 065 001 In finem, Psalmus David, Canticum Hieremiæ, et Ezechielis populo transmigrationis, cum inciperent exire. Te decet hymnus Deus in Sion: et tibi reddetur votum in Ierusalem. 019 PSA 065 002 Exaudi orationem meam: ad te omnis caro veniet. 019 PSA 065 003 Verba iniquorum prævaluerunt super nos: et impietatibus nostris tu propitiaberis. 019 PSA 065 004 Beatus, quem elegisti, et assumpsisti: inhabitabit in atriis tuis. Replebimur in bonis domus tuæ: sanctum est templum tuum, 019 PSA 065 005 mirabile in æquitate. Exaudi nos Deus salutaris noster, spes omnium finium terræ, et in mari longe. 019 PSA 065 006 Præparans montes in virtute tua, accinctus potentia: 019 PSA 065 007 qui conturbas profundum maris sonum fluctuum eius. Turbabuntur gentes, 019 PSA 065 008 et timebunt qui habitant terminos a signis tuis: exitus matutini et vespere delectabis. 019 PSA 065 009 Visitasti terram et inebriasti eam: multiplicasti locupletare eam. Flumen Dei repletum est aquis, parasti cibum illorum: quoniam ita est præparatio eius. 019 PSA 065 010 Rivos eius inebria, multiplica genimina eius: in stillicidiis eius lætabitur germinans. 019 PSA 065 011 Benedices coronæ anni benignitatis tuæ: et campi tui replebuntur ubertate. 019 PSA 065 012 Pinguescent speciosa deserti: et exultatione colles accingentur. 019 PSA 065 013 Induti sunt arietes ovium, et valles abundabunt frumento: clamabunt, etenim hymnum dicent. 019 PSA 066 001 In finem, Canticum Psalmi Resurrectionis. Iubilate Deo omnis terra, 019 PSA 066 002 psalmum dicite nomini eius: date gloriam laudi eius. 019 PSA 066 003 Dicite Deo quam terribilia sunt opera tua Domine! in multitudine virtutis tuæ mentientur tibi inimici tui. 019 PSA 066 004 Omnis terra adoret te, et psallat tibi: psalmum dicat nomini tuo. 019 PSA 066 005 Venite, et videte opera Dei: terribilis in consiliis super filios hominum. 019 PSA 066 006 Qui convertit mare in aridam, in flumine pertransibunt pede: ibi lætabimur in ipso. 019 PSA 066 007 Qui dominatur in virtute sua in æternum, oculi eius super gentes respiciunt: qui exasperant non exaltentur in semetipsis. 019 PSA 066 008 Benedicite Gentes Deum nostrum: et auditam facite vocem laudis eius, 019 PSA 066 009 Qui posuit animam meam ad vitam: et non dedit in commotionem pedes meos. 019 PSA 066 010 Quoniam probasti nos Deus: igne nos examinasti, sicut examinatur argentum. 019 PSA 066 011 Induxisti nos in laqueum, posuisti tribulationes in dorso nostro: 019 PSA 066 012 imposuisti homines super capita nostra. Transivimus per ignem et aquam: et eduxisti nos in refrigerium. 019 PSA 066 013 Introibo in domum tuam in holocaustis: reddam tibi vota mea, 019 PSA 066 014 quæ distinxerunt labia mea. Et locutum est os meum, in tribulatione mea. 019 PSA 066 015 Holocausta medullata offeram tibi cum incenso arietum: offeram tibi boves cum hircis. 019 PSA 066 016 Venite, audite, et narrabo, omnes qui timetis Deum, quanta fecit animæ meæ. 019 PSA 066 017 Ad ipsum ore meo clamavi, et exaltavi sub lingua mea. 019 PSA 066 018 Iniquitatem si aspexi in corde meo, non exaudiet Dominus. 019 PSA 066 019 Propterea exaudivit Deus, et attendit voci deprecationis meæ. 019 PSA 066 020 Benedictus Deus, qui non amovit orationem meam, et misericordiam suam a me. 019 PSA 067 001 In finem, In hymnis, Psalmus Cantici David. Deus misereatur nostri, et benedicat nobis: illuminet vultum suum super nos, et misereatur nostri. 019 PSA 067 002 Ut cognascamus in terra viam tuam: in omnibus gentibus salutare tuum. 019 PSA 067 003 Confiteantur tibi populi Deus: confiteantur tibi populi omnes. 019 PSA 067 004 Lætentur et exultent gentes: quoniam iudicas populos in æquitate, et gentes in terra dirigis. 019 PSA 067 005 Confiteantur tibi populi Deus: confiteantur tibi populi omnes. 019 PSA 067 006 Terra dedit fructum suum. Benedicat nos Deus, Deus noster, 019 PSA 067 007 benedicat nos Deus: et metuant eum omnes fines terræ. 019 PSA 068 001 In finem, Psalmus Cantici ipsi David. Exurgat Deus, et dissipentur inimici eius, et fugiant qui oderunt eum, a facie eius. 019 PSA 068 002 Sicut deficit fumus, deficiant: sicut fluit cera a facie ignis, sic pereant peccatores a facie Dei. 019 PSA 068 003 Et iusti epulentur, et exultent in conspectu Dei: et delectentur in lætitia. 019 PSA 068 004 Cantate Deo, psalmum dicite nomini eius: iter facite ei, qui ascendit super occasum: Dominus nomen illi. Exultate in conspectu eius, turbabuntur a facie eius, 019 PSA 068 005 patris orphanorum, et iudicis viduarum. Deus in loco sancto suo: 019 PSA 068 006 Deus qui inhabitare facit unius moris in domo: Qui educit vinctos in fortitudine, similiter eos, qui exasperant, qui habitant in sepulchris. 019 PSA 068 007 Deus cum egredereris in conspectu populi tui, cum pertransires in deserto, 019 PSA 068 008 terra mota est, etenim cæli distillaverunt a facie Dei Sinai, a facie Dei Israel. 019 PSA 068 009 Pluviam voluntariam segregabis Deus hereditati tuæ: et infirmata est, tu vero perfecisti eam. 019 PSA 068 010 Animalia tua habitabunt in ea: parasti in dulcedine tua pauperi, Deus. 019 PSA 068 011 Dominus dabit verbum evangelizantibus, virtute multa. 019 PSA 068 012 Rex virtutum dilecti dilecti: et speciei domus dividere spolia. 019 PSA 068 013 Si dormiatis inter medios cleros, pennæ columbæ deargentatæ, et posteriora dorsi eius in pallore auri. 019 PSA 068 014 Dum discernit cælestis reges super eam, nive dealbabuntur in Selmon: 019 PSA 068 015 mons Dei, mons pinguis. Mons coagulatus, mons pinguis: 019 PSA 068 016 ut quid suspicamini montes coagulatos? Mons, in quo beneplacitum est Deo habitare in eo: etenim Dominus habitabit in finem. 019 PSA 068 017 Currus Dei decem millibus multiplex, millia lætantium: Dominus in eis in Sina in sancto. 019 PSA 068 018 Ascendisti in altum, cepisti captivitatem: accepisti dona in hominibus: Etenim non credentes, inhabitare Dominum Deum. 019 PSA 068 019 Benedictus Dominus die quotidie: prosperum iter faciet nobis Deus salutarium nostrorum. 019 PSA 068 020 Deus noster, Deus salvos faciendi: et Domini, Domini exitus mortis. 019 PSA 068 021 Verumtamen Deus confringet capita inimicorum suorum: verticem capilli perambulantium in delictis suis. 019 PSA 068 022 Dixit Dominus: Ex Basan convertam, convertam in profundum maris: 019 PSA 068 023 Ut intingatur pes tuus in sanguine: lingua canum tuorum ex inimicis, ab ipso. 019 PSA 068 024 Viderunt ingressus tuos Deus, ingressus Dei mei: regis mei qui est in sancto. 019 PSA 068 025 Prævenerunt principes coniuncti psallentibus, in medio iuvencularum tympanistriarum. 019 PSA 068 026 In ecclesiis, benedicite Deo Domino, de fontibus Israel. 019 PSA 068 027 Ibi Beniamin adolescentulus, in mentis excessu. Principes Iuda, duces eorum: principes Zabulon, principes Nephthali. 019 PSA 068 028 Manda Deus virtuti tuæ: confirma hoc Deus, quod operatus es in nobis. 019 PSA 068 029 A templo tuo in Ierusalem, tibi offerent reges munera. 019 PSA 068 030 Increpa feras arundinis, congregatio taurorum in vaccis populorum: ut excludant eos, qui probati sunt argento. Dissipa gentes, quæ bella volunt: 019 PSA 068 031 venient legati ex Ægypto: Æthiopia præveniet manus eius Deo. 019 PSA 068 032 Regna terræ, cantate Deo: psallite Domino: psallite Deo. 019 PSA 068 033 qui ascendit super cælum cæli, ad Orientem. Ecce dabit voci suæ vocem virtutis, 019 PSA 068 034 date gloriam Deo super Israel, magnificentia eius, et virtus eius in nubibus. 019 PSA 068 035 Mirabilis Deus in sanctis suis, Deus Israel ipse dabit virtutem, et fortitudinem plebi suæ, benedictus Deus. 019 PSA 069 001 In finem, pro iis, qui commutabuntur, David. Salvum me fac Deus: quoniam intraverunt aquæ usque ad animam meam. 019 PSA 069 002 Infixus sum in limo profundi: et non est substantia. Veni in altitudinem maris: et tempestas demersit me. 019 PSA 069 003 Laboravi clamans, raucæ factæ sunt fauces meæ: defecerunt oculi mei, dum spero in Deum meum. 019 PSA 069 004 Multiplicati sunt super capillos capitis mei, qui oderunt me gratis. Confortati sunt qui persecuti sunt me inimici mei iniuste: quæ non rapui, tunc exolvebam. 019 PSA 069 005 Deus tu scis insipientiam meam: et delicta mea a te non sunt abscondita. 019 PSA 069 006 Non erubescant in me qui expectant te Domine, Domine virtutum. Non confundantur super me qui quærunt te, Deus Israel. 019 PSA 069 007 Quoniam propter te sustinui opprobrium: operuit confusio faciem meam. 019 PSA 069 008 Extraneus factus sum fratribus meis, et peregrinus filiis matris meæ. 019 PSA 069 009 Quoniam zelus domus tuæ comedit me: et opprobria exprobrantium tibi, ceciderunt super me. 019 PSA 069 010 Et operui in ieiunio animam meam: et factum est in opprobrium mihi. 019 PSA 069 011 Et posui vestimentum meum cilicium: et factus sum illis in parabolam. 019 PSA 069 012 Adversum me loquebantur qui sedebant in porta: et in me psallebant qui bibebant vinum. 019 PSA 069 013 Ego vero orationem meam ad te Domine: tempus beneplaciti Deus. In multitudine misericordiæ tuæ exaudi me, in veritate salutis tuæ: 019 PSA 069 014 Eripe me de luto, ut non infigar: libera me ab iis, qui oderunt me, et de profundis aquarum. 019 PSA 069 015 Non me demergat tempestas aquæ, neque absorbeat me profundum: neque urgeat super me puteus os suum. 019 PSA 069 016 Exaudi me Domine, quoniam benigna est misericordia tua: secundum multitudinem miserationum tuarum respice in me. 019 PSA 069 017 Et ne avertas faciem tuam a puero tuo: quoniam tribulor, velociter exaudi me. 019 PSA 069 018 Intende animæ meæ, et libera eam: propter inimicos meos eripe me. 019 PSA 069 019 Tu scis improperium meum, et confusionem meam, et reverentiam meam. 019 PSA 069 020 In conspectu tuo sunt omnes qui tribulant me, improperium expectavit cor meum et miseriam. Et sustinui qui simul contristaretur, et non fuit: et qui consolaretur, et non inveni. 019 PSA 069 021 Et dederunt in escam meam fel: et in siti mea potaverunt me aceto. 019 PSA 069 022 Fiat mensa eorum coram ipsis in laqueum, et in retributiones, et in scandalum. 019 PSA 069 023 Obscurentur oculi eorum ne videant: et dorsum eorum semper incurva. 019 PSA 069 024 Effunde super eos iram tuam: et furor iræ tuæ comprehendat eos. 019 PSA 069 025 Fiat habitatio eorum deserta: et in tabernaculis eorum non sit qui inhabitet. 019 PSA 069 026 Quoniam quem tu percussisti, persecuti sunt: et super dolorem vulnerum meorum addiderunt. 019 PSA 069 027 Appone iniquitatem super iniquitatem eorum: et non intrent in iustitiam tuam. 019 PSA 069 028 Deleantur de Libro viventium: et cum iustis non scribantur. 019 PSA 069 029 Ego sum pauper et dolens: salus tua Deus suscepit me. 019 PSA 069 030 Laudabo nomen Dei cum cantico: et magnificabo eum in laude: 019 PSA 069 031 Et placebit Deo super vitulum novellum: cornua producentem et ungulas. 019 PSA 069 032 Videant pauperes et lætentur: quærite Deum, et vivet anima vestra: 019 PSA 069 033 Quoniam exaudivit pauperes Dominus: et vinctos suos non despexit. 019 PSA 069 034 Laudent illum cæli et terra, mare, et omnia reptilia in eis. 019 PSA 069 035 Quoniam Deus salvam faciet Sion: et ædificabuntur civitates Iuda. Et inhabitabunt ibi, et hereditate acquirent eam. 019 PSA 069 036 Et semen servorum eius possidebit eam, et qui diligunt nomen eius, habitabunt in ea. 019 PSA 070 001 In finem, Psalmus David, In rememorationem, quod salvum fecerit eum Dominus. Deus in adiutorium meum intende: Domine ad adiuvandum me festina. 019 PSA 070 002 Confundantur, et revereantur, qui quærunt animam meam: 019 PSA 070 003 Avertantur retrorsum, et erubescant, qui volunt mihi mala: Avertantur statim erubescentes, qui dicunt mihi: Euge, euge. 019 PSA 070 004 Exultent et lætentur in te omnes qui quærunt te, et dicant semper: Magnificetur Dominus: qui diligunt salutare tuum. 019 PSA 070 005 Ego vero egenus, et pauper sum: Deus adiuva me. Adiutor meus, et liberator meus es tu: Domine ne moreris. 019 PSA 071 001 Psalmus David, Filiorum Ionadab, et priorum captivorum. In te Domine speravi, non confundar in æternum: 019 PSA 071 002 in iustitia tua libera me, et eripe me. Inclina ad me aurem tuam, et salva me. 019 PSA 071 003 Esto mihi in Deum protectorem, et in locum munitum: ut salvum me facias. Quoniam firmamentum meum, et refugium meum es tu. 019 PSA 071 004 Deus meus eripe me de manu peccatoris, et de manu contra legem agentis et iniqui: 019 PSA 071 005 Quoniam tu es patientia mea Domine: Domine spes mea a iuventute mea. 019 PSA 071 006 In te confirmatus sum ex utero: de ventre matris meæ tu es protector meus: In te cantatio mea semper: 019 PSA 071 007 tamquam prodigium factus sum multis: et tu adiutor fortis. 019 PSA 071 008 Repleatur os meum laude, ut cantem gloriam tuam: tota die magnitudinem tuam. 019 PSA 071 009 Ne proiicias me in tempore senectutis: cum defecerit virtus mea, ne derelinquas me. 019 PSA 071 010 Quia dixerunt inimici mei mihi: et qui custodiebant animam meam, consilium fecerunt in unum, 019 PSA 071 011 Dicentes: Deus dereliquit eum, persequimini, et comprehendite eum: quia non est qui eripiat. 019 PSA 071 012 Deus ne elongeris a me: Deus meus in auxilium meum respice. 019 PSA 071 013 Confundantur, et deficiant detrahentes animæ meæ: operiantur confusione, et pudore qui quærunt mala mihi. 019 PSA 071 014 Ego autem semper sperabo: et adiiciam super omnem laudem tuam. 019 PSA 071 015 Os meum annuntiabit iustitiam tuam: tota die salutare tuum. Quoniam non cognovi litteraturam, 019 PSA 071 016 introibo in potentias Domini: Domine, memorabor iustitiæ tuæ solius. 019 PSA 071 017 Deus docuisti me a iuventute mea: et usque nunc pronuntiabo mirabilia tua. 019 PSA 071 018 Et usque in senectam et senium: Deus ne derelinquas me, Donec annunciem brachium tuum generationi omni, quæ ventura est: Potentiam tuam, 019 PSA 071 019 et iustitiam tuam Deus usque in altissima, quæ fecisti magnalia: Deus quis similis tibi? 019 PSA 071 020 Quantas ostendisti mihi tribulationes multas, et malas: et conversus vivificasti me: et de abyssis terræ iterum reduxisti me: 019 PSA 071 021 Multiplicasti magnificentiam tuam: et conversus consolatus es me. 019 PSA 071 022 Nam et ego confitebor tibi in vasis psalmi veritatem tuam: Deus psallam tibi in cithara, Sanctus Israel. 019 PSA 071 023 Exultabunt labia mea cum cantavero tibi: et anima mea, quam redemisti. 019 PSA 071 024 Sed et lingua mea tota die meditabitur iustitiam tuam: cum confusi et reveriti fuerint qui quærunt mala mihi. 019 PSA 072 001 Psalmus, In Salomonem. 019 PSA 072 002 Deus iudicium tuum regi da: et iustitiam tuam filio regis: Iudicare populum tuum in iustitia, et pauperes tuos in iudicio. 019 PSA 072 003 Suscipiant montes pacem populo: et colles iustitiam. 019 PSA 072 004 Iudicabit pauperes populi, et salvos faciet filios pauperum: et humiliabit calumniatorem. 019 PSA 072 005 Et permanebit cum Sole, et ante Lunam, in generatione et generationem. 019 PSA 072 006 Descendet sicut pluvia in vellus: et sicut stillicidia stillantia super terram. 019 PSA 072 007 Orietur in diebus eius iustitia, et abundantia pacis: donec auferatur luna. 019 PSA 072 008 Et dominabitur a mari usque ad mare: et a flumine usque ad terminos orbis terrarum. 019 PSA 072 009 Coram illo procident Æthiopes: et inimici eius terram lingent. 019 PSA 072 010 Reges Tharsis, et insulæ munera offerent: reges Arabum, et Saba dona adducent: 019 PSA 072 011 Et adorabunt eum omnes reges terræ: omnes gentes servient ei: 019 PSA 072 012 Quia liberabit pauperem a potente: et pauperem, cui non erat adiutor. 019 PSA 072 013 Parcet pauperi et inopi: et animas pauperum salvas faciet. 019 PSA 072 014 Ex usuris et iniquitate redimet animas eorum: et honorabile nomen eorum coram illo. 019 PSA 072 015 Et vivet, et dabitur ei de auro Arabiæ, et adorabunt de ipso semper: tota die benedicent ei. 019 PSA 072 016 Et erit firmamentum in terra in summis montium, superextolletur super Libanum fructus eius: et florebunt de civitate sicut fœnum terræ. 019 PSA 072 017 Sit nomen eius benedictum in sæcula: ante Solem permanet nomen eius. Et benedicentur in ipso omnes tribus terræ: omnes gentes magnificabunt eum. 019 PSA 072 018 Benedictus Dominus Deus Israel, qui facit mirabilia solus: 019 PSA 072 019 Et benedictum nomen maiestatis eius in æternum: et replebitur maiestate eius omnis terra: fiat, fiat. 019 PSA 072 020 Defecerunt laudes David filii Iesse. 019 PSA 073 001 Psalmus Asaph. Quam bonus Israel Deus his, qui recto sunt corde! 019 PSA 073 002 Mei autem pene moti sunt pedes: pene effusi sunt gressus mei. 019 PSA 073 003 Quia zelavi super iniquos, pacem peccatorum videns. 019 PSA 073 004 Quia non est respectus morti eorum: et firmamentum in plaga eorum. 019 PSA 073 005 In labore hominum non sunt, et cum hominibus non flagellabuntur: 019 PSA 073 006 Ideo tenuit eos superbia, operti sunt iniquitate et impietate sua. 019 PSA 073 007 Prodiit quasi ex adipe iniquitas eorum: transierunt in affectum cordis. 019 PSA 073 008 Cogitaverunt, et locuti sunt nequitiam: iniquitatem in excelso locuti sunt. 019 PSA 073 009 Posuerunt in cælum os suum: et lingua eorum transivit in terra. 019 PSA 073 010 Ideo convertetur populus meus hic: et dies pleni invenientur in eis. 019 PSA 073 011 Et dixerunt: Quomodo scit Deus, et si est scientia in excelso? 019 PSA 073 012 Ecce ipsi peccatores, et abundantes in sæculo, obtinuerunt divitias. 019 PSA 073 013 Et dixi: Ergo sine causa iustificavi cor meum, et lavi inter innocentes manus meas: 019 PSA 073 014 Et fui flagellatus tota die, et castigatio mea in matutinis. 019 PSA 073 015 Si dicebam: Narrabo sic: ecce nationem filiorum tuorum reprobavi. 019 PSA 073 016 Existimabam ut cognoscerem hoc, labor est ante me: 019 PSA 073 017 Donec intrem in Sanctuarium Dei: et intelligam in novissimis eorum. 019 PSA 073 018 Verumtamen propter dolos posuisti eis: deiecisti eos dum allevarentur. 019 PSA 073 019 Quomodo facti sunt in desolationem, subito defecerunt: perierunt propter iniquitatem suam. 019 PSA 073 020 Velut somnium surgentium Domine, in civitate tua imaginem ipsorum ad nihilum rediges. 019 PSA 073 021 Quia inflammatum est cor meum, et renes mei commutati sunt: 019 PSA 073 022 et ego ad nihilum redactus sum, et nescivi. 019 PSA 073 023 Ut iumentum factus sum apud te: et ego semper tecum. 019 PSA 073 024 Tenuisti manum dexteram meam: et in voluntate tua deduxisti me, et cum gloria suscepisti me. 019 PSA 073 025 Quid enim mihi est in cælo? et a te quid volui super terram? 019 PSA 073 026 Defecit caro mea et cor meum: Deus cordis mei, et pars mea Deus in æternum. 019 PSA 073 027 Quia ecce, qui elongant se a te, peribunt: perdidisti omnes, qui fornicantur abs te. 019 PSA 073 028 Mihi autem adhærere Deo bonum est: ponere in Domino Deo spem meam: ut annunciem omnes prædicationes tuas, in portis filiæ Sion. 019 PSA 074 001 Intellectus Asaph. Ut quid Deus repulisti in finem: iratus est furor tuus super oves pascuæ tuæ? 019 PSA 074 002 Memor esto congregationis tuæ, quam possedisti ab initio. Redemisti virgam hereditatis tuæ: mons Sion, in quo habitasti in eo. 019 PSA 074 003 Leva manus tuas in superbias eorum in finem: quanta malignatus est inimicus in sancto! 019 PSA 074 004 Et gloriati sunt qui oderunt te: in medio solemnitatis tuæ. Posuerunt signa sua, signa: 019 PSA 074 005 et non cognoverunt sicut in exitu super summum. Quasi in silva lignorum securibus 019 PSA 074 006 exciderunt ianuas eius in idipsum: in securi, et ascia deiecerunt eam. 019 PSA 074 007 Incenderunt igni Sanctuarium tuum: in terra polluerunt tabernaculum nominis tui. 019 PSA 074 008 Dixerunt in corde suo cognatio eorum simul: quiescere faciamus omnes dies festos Dei a terra. 019 PSA 074 009 Signa nostra non vidimus, iam non est propheta: et nos non cognoscet amplius. 019 PSA 074 010 Usquequo Deus improperabit inimicus: irritat adversarius nomen tuum in finem? 019 PSA 074 011 Ut quid avertis manum tuam, et dexteram tuam, de medio sinu tuo in finem? 019 PSA 074 012 Deus autem rex noster ante sæcula: operatus est salutem in medio terræ. 019 PSA 074 013 Tu confirmasti in virtute tua mare: contribulasti capita draconum in aquis. 019 PSA 074 014 Tu confregisti capita draconis: dedisti eum escam populis Æthiopum. 019 PSA 074 015 Tu dirupisti fontes, et torrentes: tu siccasti fluvios Ethan. 019 PSA 074 016 Tuus est dies, et tua est nox: tu fabricatus es auroram et solem. 019 PSA 074 017 Tu fecisti omnes terminos terræ: æstatem et ver tu plasmasti ea. 019 PSA 074 018 Memor esto huius, inimicus improperavit Domino: et populus insipiens incitavit nomen tuum. 019 PSA 074 019 Ne tradas bestiis animas confitentes tibi, et animas pauperum tuorum ne obliviscaris in finem. 019 PSA 074 020 Respice in testamentum tuum: quia repleti sunt, qui obscurati sunt terræ domibus iniquitatum. 019 PSA 074 021 Ne avertatur humilis factus confusus: pauper et inops laudabunt nomen tuum. 019 PSA 074 022 Exurge Deus, iudica causam tuam: memor esto improperiorum tuorum, eorum quæ ab insipiente sunt tota die. 019 PSA 074 023 Ne obliviscaris voces inimicorum tuorum: superbia eorum, qui te oderunt, ascendit semper. 019 PSA 075 001 In finem, Ne corrumpas, Psalmus Cantici Asaph. Confitebimur tibi Deus: confitebimur, et invocabimus nomen tuum. Narrabimus mirabilia tua: 019 PSA 075 002 cum accepero tempus, ego iustitias iudicabo. 019 PSA 075 003 Liquefacta est terra, et omnes qui habitant in ea: ego confirmavi columnas eius. 019 PSA 075 004 Dixi iniquis: Nolite inique agere: et delinquentibus: Nolite exaltare cornu: 019 PSA 075 005 Nolite extollere in altum cornu vestrum: nolite loqui adversus Deum iniquitatem. 019 PSA 075 006 Quia neque ab Oriente, neque ab Occidente, neque a desertis montibus: 019 PSA 075 007 quoniam Deus iudex est. Hunc humiliat, et hunc exaltat: 019 PSA 075 008 quia calix in manu Domini vini meri plenus misto. Et inclinavit ex hoc in hoc: verumtamen fæx eius non est exinanita: bibent omnes peccatores terræ. 019 PSA 075 009 Ego autem annunciabo in sæculum: cantabo Deo Iacob. 019 PSA 075 010 Et omnia cornua peccatorum confringam: et exaltabuntur cornua iusti. 019 PSA 076 001 In finem, in Laudibus, Psalmus Asaph, Canticum ad Assyrios. Notus in Iudæa Deus: in Israel magnum nomen eius. 019 PSA 076 002 Et factus est in pace locus eius: et habitatio eius in Sion. 019 PSA 076 003 Ibi confregit potentias arcuum, scutum, gladium, et bellum. 019 PSA 076 004 Illuminans tu mirabiliter a montibus æternis: 019 PSA 076 005 turbati sunt omnes insipientes corde. Dormierunt somnum suum: et nihil invenerunt omnes viri divitiarum in manibus suis. 019 PSA 076 006 Ab increpatione tua Deus Iacob dormitaverunt qui ascenderunt equos. 019 PSA 076 007 Tu terribilis es, et quis resistet tibi? ex tunc ira tua. 019 PSA 076 008 De cælo auditum fecisti iudicium: terra tremuit et quievit, 019 PSA 076 009 cum exurgeret in iudicium Deus, ut salvos faceret omnes mansuetos terræ. 019 PSA 076 010 Quoniam cogitatio hominis confitebitur tibi: et reliquiæ cogitationis diem festum agent tibi. 019 PSA 076 011 Vovete, et reddite Domino Deo vestro: omnes qui in circuitu eius affertis munera. Terribili 019 PSA 076 012 et ei qui aufert spiritum principum, terribili apud reges terræ. 019 PSA 077 001 In finem, pro Idithun, Psalmus Asaph. Voce mea ad Dominum clamavi: voce mea ad Deum, et intendit mihi. 019 PSA 077 002 In die tribulationis meæ Deum exquisivi, manibus meis nocte contra eum: et non sum deceptus. Renuit consolari anima mea, 019 PSA 077 003 memor fui Dei, et delectatus sum, et exercitatus sum: et defecit spiritus meus. 019 PSA 077 004 Anticipaverunt vigilias oculi mei: turbatus sum, et non sum locutus. 019 PSA 077 005 Cogitavi dies antiquos: et annos æternos in mente habui. 019 PSA 077 006 Et meditatus sum nocte cum corde meo, et exercitabar, et scopebam spiritum meum. 019 PSA 077 007 Numquid in æternum proiiciet Deus: aut non apponet ut complacitior sit adhuc? 019 PSA 077 008 Aut in finem misericordiam suam abscindet, a generatione in generationem? 019 PSA 077 009 Aut obliviscetur misereri Deus? aut continebit in ira sua misericordias suas? 019 PSA 077 010 Et dixi nunc cœpi: hæc mutatio dexteræ Excelsi. 019 PSA 077 011 Memor fui operum Domini: quia memor ero ab initio mirabilium tuorum, 019 PSA 077 012 et meditabor in omnibus operibus tuis: et in adinventionibus tuis exercebor. 019 PSA 077 013 Deus in sancto via tua: quis Deus magnus sicut Deus noster? 019 PSA 077 014 Tu es Deus qui facis mirabilia. Notam fecisti in populis virtutem tuam: 019 PSA 077 015 redemisti in brachio tuo populum tuum, filios Iacob, et Ioseph. 019 PSA 077 016 Viderunt te aquæ Deus, viderunt te aquæ: et timuerunt, et turbatæ sunt abyssi. 019 PSA 077 017 Multitudo sonitus aquarum: vocem dederunt nubes. Etenim sagittæ tuæ transeunt: 019 PSA 077 018 vox tonitrui tui in rota. Illuxerunt coruscationes tuæ orbi terræ: commota est et contremuit terra. 019 PSA 077 019 In mari via tua, et semitæ tuæ in aquis multis: et vestigia tua non cognoscentur. 019 PSA 077 020 Deduxisti sicut oves populum tuum, in manu Moysi et Aaron. 019 PSA 078 001 Intellectus Asaph. Attendite popule meus legem meam: inclinate aurem vestram in verba oris mei. 019 PSA 078 002 Aperiam in parabolis os meum: loquar propositiones ab initio. 019 PSA 078 003 Quanta audivimus et cognovimus ea: et patres nostri narraverunt nobis. 019 PSA 078 004 Non sunt occultata a filiis eorum, in generatione altera. Narrantes laudes Domini, et virtutes eius, et mirabilia eius quæ fecit. 019 PSA 078 005 Et suscitavit testimonium in Iacob: et legem posuit in Israel. Quanta mandavit patribus nostris nota facere ea filiis suis: 019 PSA 078 006 ut cognoscat generatio altera. Filii qui nascentur, et exurgent, et narrabunt filiis suis, 019 PSA 078 007 Ut ponant in Deo spem suam, et non obliviscantur operum Dei: et mandata eius exquirant. 019 PSA 078 008 Ne fiant sicut patres eorum: generatio prava et exasperans. Generatio, quæ non direxit cor suum: et non est creditus cum Deo spiritus eius. 019 PSA 078 009 Filii Ephrem intendentes et mittentes arcum: conversi sunt in die belli. 019 PSA 078 010 Non custodierunt testamentum Dei, et in lege eius noluerunt ambulare. 019 PSA 078 011 Et obliti sunt benefactorum eius, et mirabilium eius quæ ostendit eis. 019 PSA 078 012 Coram patribus eorum fecit mirabilia in terra Ægypti, in campo Taneos. 019 PSA 078 013 Interrupit mare, et perduxit eos: et statuit aquas quasi in utre. 019 PSA 078 014 Et deduxit eos in nube diei: et tota nocte in illuminatione ignis. 019 PSA 078 015 Interrupit petram in eremo: et adaquavit eos velut in abysso multa. 019 PSA 078 016 Et eduxit aquam de petra: et deduxit tamquam flumina aquas. 019 PSA 078 017 Et apposuerunt adhuc peccare ei: in iram excitaverunt Excelsum in inaquoso. 019 PSA 078 018 Et tentaverunt Deum in cordibus suis: ut peterent escas animabus suis. 019 PSA 078 019 Et male locuti sunt de Deo: dixerunt: Numquid poterit Deus parare mensam in deserto? 019 PSA 078 020 Quoniam percussit petram, et fluxerunt aquæ, et torrentes inundaverunt. Numquid et panem poterit dare, aut parare mensam populo suo? 019 PSA 078 021 Ideo audivit Dominus, et distulit: et ignis accensus est in Iacob, et ira ascendit in Israel: 019 PSA 078 022 Quia non crediderunt in Deo, nec speraverunt in salutari eius: 019 PSA 078 023 Et mandavit nubibus desuper, et ianuas cæli aperuit. 019 PSA 078 024 Et pluit illis manna ad manducandum, et panem cæli dedit eis. 019 PSA 078 025 Panem angelorum manducavit homo: cibaria misit eis in abundantia. 019 PSA 078 026 Transtulit Austrum de cælo: et induxit in virtute sua Africum. 019 PSA 078 027 Et pluit super eos sicut pulverem carnes, et sicut arenam maris volatilia pennata. 019 PSA 078 028 Et ceciderunt in medio castrorum eorum: circa tabernacula eorum. 019 PSA 078 029 Et manducaverunt et saturati sunt nimis, et desiderium eorum attulit eis: 019 PSA 078 030 non sunt fraudati a desiderio suo. Adhuc escæ eorum erant in ore ipsorum, 019 PSA 078 031 et ira Dei ascendit super eos. Et occidit pingues eorum, et electos Israel impedivit. 019 PSA 078 032 In omnibus his peccaverunt adhuc: et non crediderunt in mirabilibus eius. 019 PSA 078 033 Et defecerunt in vanitate dies eorum: et anni eorum cum festinatione. 019 PSA 078 034 Cum occideret eos, quærebant eum: et revertebantur, et diluculo veniebant ad eum. 019 PSA 078 035 Et rememorati sunt quia Deus adiutor est eorum: et Deus excelsus redemptor eorum est. 019 PSA 078 036 Et dilexerunt eum in ore suo, et lingua sua mentiti sunt ei: 019 PSA 078 037 Cor autem eorum non erat rectum cum eo: nec fideles habiti sunt in testamento eius. 019 PSA 078 038 Ipse autem est misericors, et propitius fiet peccatis eorum: et non disperdet eos. Et abundavit ut averteret iram suam: et non accendit omnem iram suam: 019 PSA 078 039 Et recordatus est quia caro sunt: spiritus vadens, et non rediens. 019 PSA 078 040 Quoties exacerbaverunt eum in deserto, in iram concitaverunt eum in inaquoso? 019 PSA 078 041 Et conversi sunt, et tentaverunt Deum: et Sanctum Israel exacerbaverunt. 019 PSA 078 042 Non sunt recordati manus eius, die qua redemit eos de manu tribulantis, 019 PSA 078 043 Sicut posuit in Ægypto signa sua, et prodigia sua in campo Taneos. 019 PSA 078 044 Et convertit in sanguinem flumina eorum, et imbres eorum, ne biberent. 019 PSA 078 045 Misit in eos cœnomyiam, et comedit eos: et ranam, et disperdidit eos. 019 PSA 078 046 Et dedit ærugini fructus eorum: et labores eorum locustæ. 019 PSA 078 047 Et occidit in grandine vineas eorum: et moros eorum in pruina. 019 PSA 078 048 Et tradidit grandini iumenta eorum: et possessionem eorum igni. 019 PSA 078 049 Misit in eos iram indignationis suæ: indignationem, et iram, et tribulationem: immissiones per angelos malos. 019 PSA 078 050 Viam fecit semitæ iræ suæ, non pepercit a morte animabus eorum: et iumenta eorum in morte conclusit. 019 PSA 078 051 Et percussit omne primogenitum in terra Ægypti: primitias omnis laboris eorum in tabernaculis Cham. 019 PSA 078 052 Et abstulit sicut oves populum suum: et perduxit eos tamquam gregem in deserto. 019 PSA 078 053 Et deduxit eos in spe, et non timuerunt: et inimicos eorum operuit mare. 019 PSA 078 054 Et induxit eos in montem sanctificationis suæ, montem, quem acquisivit dextera eius. Et eiecit a facie eorum Gentes: et sorte divisit eis terram in funiculo distributionis. 019 PSA 078 055 Et habitare fecit in tabernaculis eorum tribus Israel. 019 PSA 078 056 Et tentaverunt, et exacerbaverunt Deum excelsum: et testimonia eius non custodierunt. 019 PSA 078 057 Et averterunt se, et non servaverunt pactum: quemadmodum patres eorum, conversi sunt in arcum pravum. 019 PSA 078 058 In iram concitaverunt eum in collibus suis: et in sculptilibus suis ad æmulationem eum provocaverunt. 019 PSA 078 059 Audivit Deus, et sprevit: et ad nihilum redegit valde Israel. 019 PSA 078 060 Et repulit tabernaculum Silo, tabernaculum suum, ubi habitavit in hominibus. 019 PSA 078 061 Et tradidit in captivitatem virtutem eorum: et pulchritudinem eorum in manus inimici. 019 PSA 078 062 Et conclusit in gladio populum suum: et hereditatem suam sprevit. 019 PSA 078 063 Iuvenes eorum comedit ignis: et virgines eorum non sunt lamentatæ. 019 PSA 078 064 Sacerdotes eorum in gladio ceciderunt: et viduæ eorum non plorabantur. 019 PSA 078 065 Et excitatus est tamquam dormiens Dominus, tamquam potens crapulatus a vino. 019 PSA 078 066 Et percussit inimicos suos in posteriora: opprobrium sempiternum dedit illis. 019 PSA 078 067 Et repulit tabernaculum Ioseph: et tribum Ephraim non elegit: 019 PSA 078 068 Sed elegit tribum Iuda, montem Sion quem dilexit. 019 PSA 078 069 Et ædificavit sicut unicornium sanctificium suum in terra, quam fundavit in sæcula. 019 PSA 078 070 Et elegit David servum suum, et sustulit eum de gregibus ovium: de post fœtantes accepit eum. 019 PSA 078 071 Pascere Iacob servum suum, et Israel hereditatem suam: 019 PSA 078 072 Et pavit eos in innocentia cordis sui: et in intellectibus manuum suarum deduxit eos. 019 PSA 079 001 Psalmus Asaph. Deus venerunt Gentes in hereditatem tuam, polluerunt templum sanctum tuum: posuerunt Ierusalem in pomorum custodiam. 019 PSA 079 002 Posuerunt morticina servorum tuorum, escas volatilibus cæli: carnes sanctorum tuorum bestiis terræ. 019 PSA 079 003 Effuderunt sanguinem eorum tamquam aquam in circuitu Ierusalem: et non erat qui sepeliret. 019 PSA 079 004 Facti sumus opprobrium vicinis nostris: subsannatio et illusio his, qui in circuitu nostro sunt. 019 PSA 079 005 Usquequo Domine, irasceris in finem: accendetur velut ignis zelus tuus? 019 PSA 079 006 Effunde iram tuam in Gentes, quæ te non noverunt: et in regna, quæ nomen tuum non invocaverunt: 019 PSA 079 007 Quia comederunt Iacob: et locum eius desolaverunt. 019 PSA 079 008 Ne memineris iniquitatum nostrarum antiquarum, cito anticipent nos misericordiæ tuæ: quia pauperes facti sumus nimis. 019 PSA 079 009 Adiuva nos Deus salutaris noster: et propter gloriam nominis tui Domine libera nos: et propitius esto peccatis nostris, propter nomen tuum: 019 PSA 079 010 Ne forte dicant in Gentibus: Ubi est Deus eorum? et innotescat in nationibus coram oculis nostris. Ultio sanguinis servorum tuorum, qui effusus est: 019 PSA 079 011 introeat in conspectu tuo gemitus compeditorum. Secundum magnitudinem brachii tui, posside filios mortificatorum. 019 PSA 079 012 Et redde vicinis nostris septuplum in sinu eorum: improperium ipsorum, quod exprobraverunt tibi Domine. 019 PSA 079 013 Nos autem populus tuus, et oves pascuæ tuæ, confitebimur tibi in sæculum: In generationem et generationem annunciabimus laudem tuam. 019 PSA 080 001 In finem, Pro iis, qui commutabuntur, testimonium Asaph, Psalmus. Qui regis Israel, intende: qui deducis velut ovem Ioseph. Qui sedes super cherubim, manifestare 019 PSA 080 002 coram Ephraim, Beniamin, et Manasse. Excita potentiam tuam, et veni, ut salvos facias nos. 019 PSA 080 003 Deus converte nos: et ostende faciem tuam, et salvi erimus. 019 PSA 080 004 Domine Deus virtutum, quousque irasceris super orationem servi tui? 019 PSA 080 005 Cibabis nos pane lacrymarum: et potum dabis nobis in lacrymis in mensura? 019 PSA 080 006 Posuisti nos in contradictionem vicinis nostris: et inimici nostri subsannaverunt nos. 019 PSA 080 007 Deus virtutum converte nos: et ostende faciem tuam: et salvi erimus. 019 PSA 080 008 Vineam de Ægypto transtulisti: eiecisti Gentes, et plantasti eam. 019 PSA 080 009 Dux itineris fuisti in conspectu eius: plantasti radices eius, et implevit terram. 019 PSA 080 010 Operuit montes umbra eius: et arbusta eius cedros Dei. 019 PSA 080 011 Extendit palmites suos usque ad mare: et usque ad flumen propagines eius. 019 PSA 080 012 Ut quid destruxisti maceriam eius: et vindemiant eam omnes, qui prætergrediuntur viam? 019 PSA 080 013 Exterminavit eam aper de silva: et singularis ferus depastus est eam. 019 PSA 080 014 Deus virtutum convertere: respice de cælo, et vide, et visita vineam istam. 019 PSA 080 015 Et perfice eam, quam plantavit dextera tua: et super filium hominis, quem confirmasti tibi. 019 PSA 080 016 Incensa igni, et suffossa ab increpatione vultus tui peribunt. 019 PSA 080 017 Fiat manus tua super virum dexteræ tuæ: et super filium hominis, quem confirmasti tibi. 019 PSA 080 018 Et non discedimus a te, vivificabis nos: et nomen tuum invocabimus. 019 PSA 080 019 Domine Deus virtutum converte nos: et ostende faciem tuam, et salvi erimus. 019 PSA 081 001 In finem, Pro torcularibus, Psalmus ipsi Asaph. Exultate Deo adiutori nostro: iubilate Deo Iacob. 019 PSA 081 002 Sumite psalmum, et date tympanum: psalterium iucundum cum cithara. 019 PSA 081 003 Buccinate in Neomenia tuba, in insigni die solemnitatis vestræ: 019 PSA 081 004 Quia præceptum in Israel est: et iudicium Deo Iacob. 019 PSA 081 005 Testimonium in Ioseph posuit illud, cum exiret de Terra Ægypti: linguam, quam non noverat, audivit. 019 PSA 081 006 Divertit ab oneribus dorsum eius: manus eius in cophino servierunt. 019 PSA 081 007 In tribulatione invocasti me, et liberavi te: exaudivi te in abscondito tempestatis: probavi te apud aquam contradictionis. 019 PSA 081 008 Audi populus meus, et contestabor te: Israel si audieris me, 019 PSA 081 009 non erit in te deus recens, neque adorabis deum alienum. 019 PSA 081 010 Ego enim sum Dominus Deus tuus, qui eduxi te de terra Ægypti: dilata os tuum, et implebo illud. 019 PSA 081 011 Et non audivit populus meus vocem meam: et Israel non intendit mihi. 019 PSA 081 012 Et dimisi eos secundum desideria cordis eorum, ibunt in adinventionibus suis. 019 PSA 081 013 Si populus meus audisset me: Israel si in viis meis ambulasset: 019 PSA 081 014 Pro nihilo forsitan inimicos eorum humiliassem: et super tribulantes eos misissem manum meam. 019 PSA 081 015 Inimici Domini mentiti sunt ei: et erit tempus eorum in sæcula. 019 PSA 081 016 Et cibavit eos ex adipe frumenti: et de petra, melle saturavit eos. 019 PSA 082 001 Psalmus Asaph. Deus stetit in synagoga deorum: in medio autem deos diiudicat. 019 PSA 082 002 Usquequo iudicatis iniquitatem: et facies peccatorum sumitis? 019 PSA 082 003 Iudicate egeno, et pupillo: humilem, et pauperem iustificate. 019 PSA 082 004 Eripite pauperem: et egenum de manu peccatoris liberate. 019 PSA 082 005 Nescierunt, neque intellexerunt, in tenebris ambulant: movebuntur omnia fundamenta terræ. 019 PSA 082 006 Ego dixi: dii estis, et filii excelsi omnes. 019 PSA 082 007 Vos autem sicut homines moriemini: et sicut unus de principibus cadetis. 019 PSA 082 008 Surge Deus, iudica terram: quoniam tu hereditabis in omnibus gentibus. 019 PSA 083 001 Canticum Psalmi Asaph. Deus, quis similis erit tibi? ne taceas, neque compescaris Deus: 019 PSA 083 002 Quoniam ecce inimici tui sonuerunt: et qui oderunt te, extulerunt caput. 019 PSA 083 003 Super populum tuum malignaverunt consilium: et cogitaverunt adversus sanctos tuos. 019 PSA 083 004 Dixerunt: Venite, et disperdamus eos de gente: et non memoretur nomen Israel ultra. 019 PSA 083 005 Quoniam cogitaverunt unanimiter: simul adversum te testamentum disposuerunt, 019 PSA 083 006 tabernacula Idumæorum et Ismahelitæ: Moab, et Agareni, 019 PSA 083 007 Gebal, et Ammon, et Amalec: alienigenæ cum habitantibus Tyrum. 019 PSA 083 008 Etenim Assur venit cum illis: facti sunt in adiutorium filiis Lot. 019 PSA 083 009 Fac illis sicut Madian et Sisaræ: sicut Iabin in torrente Cisson. 019 PSA 083 010 Disperierunt in Endor: facti sunt ut stercus terræ. 019 PSA 083 011 Pone principes eorum sicut Oreb, et Zeb, et Zebee, et Salmana: Omnes principes eorum: 019 PSA 083 012 qui dixerunt: Hereditate possideamus Sanctuarium Dei. 019 PSA 083 013 Deus meus pone illos ut rotam: et sicut stipulam ante faciem venti. 019 PSA 083 014 Sicut ignis, qui comburit silvam: et sicut flamma comburens montes: 019 PSA 083 015 Ita persequeris illos in tempestate tua: et in ira tua turbabis eos. 019 PSA 083 016 Imple facies eorum ignominia: et quærent nomen tuum, Domine. 019 PSA 083 017 Erubescant, et conturbentur in sæculum sæculi: et confundantur, et pereant. 019 PSA 083 018 Et cognoscant quia nomen tibi Dominus: tu solus Altissimus in omni terra. 019 PSA 084 001 In finem, Pro torcularibus filiis Core, Psalmus. Quam dilecta tabernacula tua Domine virtutum: 019 PSA 084 002 concupiscit, et deficit anima mea in atria Domini: Cor meum, et caro mea exultaverunt in Deum vivum. 019 PSA 084 003 Etenim passer invenit sibi domum: et turtur nidum sibi, ubi ponat pullos suos: altaria tua Domine virtutum: Rex meus, et Deus meus. 019 PSA 084 004 Beati, qui habitant in domo tua Domine: in sæcula sæculorum laudabunt te. 019 PSA 084 005 Beatus vir, cuius est auxilium abs te: ascensiones in corde suo disposuit, 019 PSA 084 006 in valle lacrymarum in loco, quem posuit. 019 PSA 084 007 Etenim benedictionem dabit legislator, ibunt de virtute in virtutem: videbitur Deus deorum in Sion. 019 PSA 084 008 Domine Deus virtutum exaudi orationem meam: auribus percipe Deus Iacob. 019 PSA 084 009 Protector noster aspice Deus: et respice in faciem Christi tui. 019 PSA 084 010 Quia melior est dies una in atriis tuis super millia. Elegi abiectus esse in domo Dei mei: magis quam habitare in tabernaculis peccatorum. 019 PSA 084 011 Quia misericordiam, et veritatem diligit Deus: gratiam, et gloriam dabit Dominus. 019 PSA 084 012 Non privabit bonis eos, qui ambulant in innocentia: Domine virtutum, beatus homo, qui sperat in te. 019 PSA 085 001 In finem, filiis Core, Psalmus. Benedixisti Domine terram tuam: avertisti captivitatem Iacob. 019 PSA 085 002 Remisisti iniquitatem plebis tuæ: operuisti omnia peccata eorum. 019 PSA 085 003 Mitigasti omnem iram tuam: avertisti ab ira indignationis tuæ. 019 PSA 085 004 Converte nos Deus salutaris noster: et averte iram tuam a nobis. 019 PSA 085 005 Numquid in æternum irasceris nobis? aut extendes iram tuam a generatione in generationem? 019 PSA 085 006 Deus tu conversus vivificabis nos: et plebs tua lætabitur in te. 019 PSA 085 007 Ostende nobis Domine misericordiam tuam: et salutare tuum da nobis. 019 PSA 085 008 Audiam quid loquatur in me Dominus Deus: quoniam loquetur pacem in plebem suam. Et super sanctos suos: et in eos, qui convertuntur ad cor. 019 PSA 085 009 Verumtamen prope timentes eum salutare ipsius: ut inhabitet gloria in terra nostra. 019 PSA 085 010 Misericordia, et veritas obviaverunt sibi: iustitia, et pax osculatæ sunt. 019 PSA 085 011 Veritas de terra orta est: et iustitia de cælo prospexit. 019 PSA 085 012 Etenim Dominus dabit benignitatem: et terra nostra dabit fructum suum. 019 PSA 085 013 Iustitia ante eum ambulabit: et ponet in via gressus suos. 019 PSA 086 001 Oratio ipsi David. Inclina Domine aurem tuam, et exaudi me: quoniam inops, et pauper sum ego. 019 PSA 086 002 Custodi animam meam, quoniam sanctus sum: salvum fac servum tuum, Deus meus, sperantem in te. 019 PSA 086 003 Miserere mei Domine, quoniam ad te clamavi tota die: 019 PSA 086 004 lætifica animam servi tui, quoniam ad te Domine animam meam levavi. 019 PSA 086 005 Quoniam tu Domine suavis, et mitis: et multæ misericordiæ omnibus invocantibus te. 019 PSA 086 006 Auribus percipe Domine orationem meam: et intende voci deprecationis meæ. 019 PSA 086 007 In die tribulationis meæ clamavi ad te: quia exaudisti me. 019 PSA 086 008 Non est similis tui in diis Domine: et non est secundum opera tua. 019 PSA 086 009 Omnes gentes quascumque fecisti, venient, et adorabunt coram te Domine: et glorificabunt nomen tuum. 019 PSA 086 010 Quoniam magnus es tu, et faciens mirabilia: tu es Deus solus. 019 PSA 086 011 Deduc me Domine in via tua, et ingrediar in veritate tua: lætetur cor meum ut timeat nomen tuum. 019 PSA 086 012 Confitebor tibi Domine Deus meus in toto corde meo. Et glorificabo nomen tuum in æternum: 019 PSA 086 013 Quia misericordia tua magna est super me: et eruisti animam meam ex inferno inferiori. (Sheol h7585) 019 PSA 086 014 Deus, iniqui insurrexerunt super me, et synagoga potentium quæsierunt animam meam: et non proposuerunt te in conspectu suo. 019 PSA 086 015 Et tu Domine Deus miserator et misericors, patiens, et multæ misericordiæ, et verax. 019 PSA 086 016 Respice in me, et miserere mei, da imperium tuum puero tuo: et salvum fac filium ancillæ tuæ. 019 PSA 086 017 Fac mecum signum in bonum, ut videant qui oderunt me, et confundantur: quoniam tu Domine adiuvisti me, et consolatus es me. 019 PSA 087 001 Filiis Core, Psalmus Cantici. Fundamenta eius in montibus sanctis: 019 PSA 087 002 diligit Dominus portas Sion super omnia tabernacula Iacob. 019 PSA 087 003 Gloriosa dicta sunt de te, civitas Dei. 019 PSA 087 004 Memor ero Rahab, et Babylonis scientium me. Ecce alienigenæ, et Tyrus, et populus Æthiopum, hi fuerunt illic. 019 PSA 087 005 Numquid Sion dicet: Homo, et homo natus est in ea: et ipse fundavit eam Altissimus? 019 PSA 087 006 Dominus narrabit in scripturis populorum, et principum: horum, qui fuerunt in ea. 019 PSA 087 007 Sicut lætantium omnium habitatio est in te. 019 PSA 088 001 Canticum Psalmi, Filiis Core, in finem, pro Maheleth ad respondendum, intellectus Eman Ezrahitæ. Domine Deus salutis meæ: in die clamavi, et nocte coram te. 019 PSA 088 002 Intret in conspectu tuo oratio mea: inclina aurem tuam ad precem meam: 019 PSA 088 003 Quia repleta est malis anima mea: et vita mea inferno appropinquavit. (Sheol h7585) 019 PSA 088 004 Æstimatus sum cum descendentibus in lacum: factus sum sicut homo sine adiutorio, 019 PSA 088 005 inter mortuos liber, Sicut vulnerati dormientes in sepulchris, quorum non es memor amplius: et ipsi de manu tua repulsi sunt. 019 PSA 088 006 Posuerunt me in lacu inferiori: in tenebrosis, et in umbra mortis. 019 PSA 088 007 Super me confirmatus est furor tuus: et omnes fluctus tuos induxisti super me. 019 PSA 088 008 Longe fecisti notos meos a me: posuerunt me abominationem sibi. Traditus sum, et non egrediebar: 019 PSA 088 009 oculi mei languerunt præ inopia. Clamavi ad te Domine tota die: expandi ad te manus meas. 019 PSA 088 010 Numquid mortuis facies mirabilia: aut medici suscitabunt, et confitebuntur tibi? 019 PSA 088 011 Numquid narrabit aliquis in sepulchro misericordiam tuam, et veritatem tuam in perditione? 019 PSA 088 012 Numquid cognoscentur in tenebris mirabilia tua: et iustitia tua in terra oblivionis? 019 PSA 088 013 Et ego ad te, Domine, clamavi, et mane oratio mea præveniet te. 019 PSA 088 014 Ut quid Domine repellis orationem meam: avertis faciem tuam a me? 019 PSA 088 015 Pauper sum ego, et in laboribus a iuventute mea: exaltatus autem, humiliatus sum et conturbatus. 019 PSA 088 016 In me transierunt iræ tuæ: et terrores tui conturbaverunt me. 019 PSA 088 017 Circumdederunt me sicut aqua tota die: circumdederunt me simul. 019 PSA 088 018 Elongasti a me amicum, et proximum: et notos meos a miseria. 019 PSA 089 001 Intellectus Ethan Ezrahitæ. Misericordias Domini in æternum cantabo. In generationem et generationem annunciabo veritatem tuam in ore meo. 019 PSA 089 002 Quoniam dixisti: In æternum misericordia ædificabitur in cælis: præparabitur veritas tua in eis. 019 PSA 089 003 Disposui testamentum electis meis, iuravi David servo meo: 019 PSA 089 004 usque in æternum præparabo semen tuum. Et ædificabo in generationem, et generationem sedem tuam. 019 PSA 089 005 Confitebuntur cæli mirabilia tua Domine: etenim veritatem tuam in Ecclesia sanctorum. 019 PSA 089 006 Quoniam quis in nubibus æquabitur Domino: similis erit Deo in filiis Dei? 019 PSA 089 007 Deus, qui glorificatur in consilio sanctorum: magnus et terribilis super omnes qui in circuitu eius sunt. 019 PSA 089 008 Domine Deus virtutum quis similis tibi? potens es Domine, et veritas tua in circuitu tuo. 019 PSA 089 009 Tu dominaris potestati maris: motum autem fluctuum eius tu mitigas. 019 PSA 089 010 Tu humiliasti sicut vulneratum, superbum: in brachio virtutis tuæ dispersisti inimicos tuos. 019 PSA 089 011 Tui sunt cæli, et tua est terra, orbem terræ et plenitudinem eius tu fundasti: 019 PSA 089 012 Aquilonem, et mare tu creasti. Thabor et Hermon in nomine tuo exultabunt: 019 PSA 089 013 tuum brachium cum potentia. Firmetur manus tua, et exaltetur dextera tua: 019 PSA 089 014 iustitia et iudicium præparatio sedis tuæ. Misericordia et veritas præcedent faciem tuam. 019 PSA 089 015 Beatus populus, qui scit iubilationem. Domine, in lumine vultus tui ambulabunt, 019 PSA 089 016 et in nomine tuo exultabunt tota die: et in iustitia tua exaltabuntur. 019 PSA 089 017 Quoniam gloria virtutis eorum tu es: et in beneplacito tuo exaltabitur cornu nostrum. 019 PSA 089 018 Quia Domini est assumptio nostra: et sancti Israel regis nostri. 019 PSA 089 019 Tunc locutus es in visione sanctis tuis, et dixisti: Posui adiutorium in potente: et exaltavi electum de plebe mea. 019 PSA 089 020 Inveni David servum meum: oleo sancto meo unxi eum. 019 PSA 089 021 Manus enim mea auxiliabitur ei: et brachium meum confortabit eum. 019 PSA 089 022 Nihil proficiet inimicus in eo, et filius iniquitatis non apponet nocere ei. 019 PSA 089 023 Et concidam a facie ipsius inimicos eius: et odientes eum in fugam convertam. 019 PSA 089 024 Et veritas mea, et misericordia mea cum ipso: et in nomine meo exaltabitur cornu eius. 019 PSA 089 025 Et ponam in mari manum eius: et in fluminibus dexteram eius. 019 PSA 089 026 Ipse invocabit me: Pater meus es tu: Deus meus, et susceptor salutis meæ: 019 PSA 089 027 Et ego primogenitum ponam illum, excelsum præ regibus terræ. 019 PSA 089 028 In æternum servabo illi misericordiam meam: et testamentum meum fidele ipsi. 019 PSA 089 029 Et ponam in sæculum sæculi semen eius: et thronum eius sicut dies cæli. 019 PSA 089 030 Si autem dereliquerint filii eius legem meam: et in iudiciis meis non ambulaverint: 019 PSA 089 031 Si iustitias meas profanaverint: et mandata mea non custodierint: 019 PSA 089 032 Visitabo in virga iniquitates eorum: et in verberibus peccata eorum. 019 PSA 089 033 Misericordiam autem meam non dispergam ab eo: neque nocebo in veritate mea: 019 PSA 089 034 Neque profanabo testamentum meum: et quæ procedunt de labiis meis non faciam irrita. 019 PSA 089 035 Semel iuravi in sancto meo, si David mentiar: 019 PSA 089 036 semen eius in æternum manebit. Et thronus eius sicut Sol in conspectu meo, 019 PSA 089 037 et sicut Luna perfecta in æternum: et testis in cælo fidelis. 019 PSA 089 038 Tu vero repulisti et despexisti: distulisti Christum tuum. 019 PSA 089 039 Evertisti testamentum servi tui: profanasti in terra Sanctuarium eius. 019 PSA 089 040 Destruxisti omnes sepes eius: posuisti firmamentum eius formidinem. 019 PSA 089 041 Diripuerunt eum omnes transeuntes viam: factus est opprobrium vicinis suis. 019 PSA 089 042 Exaltasti dexteram deprimentium eum: lætificasti omnes inimicos eius. 019 PSA 089 043 Avertisti adiutorium gladii eius: et non es auxiliatus ei in bello. 019 PSA 089 044 Destruxisti eum ab emundatione: et sedem eius in terram collisisti. 019 PSA 089 045 Minorasti dies temporis eius: perfudisti eum confusione. 019 PSA 089 046 Usquequo Domine avertis in finem: exardescet sicut ignis ira tua? 019 PSA 089 047 Memorare quæ mea substantia: numquid enim vane constituisti omnes filios hominum? 019 PSA 089 048 Quis est homo, qui vivet, et non videbit mortem: eruet animam suam de manu inferi? (Sheol h7585) 019 PSA 089 049 Ubi sunt misericordiæ tuæ antiquæ Domine, sicut iurasti David in veritate tua? 019 PSA 089 050 Memor esto Domine opprobrii servorum tuorum (quod continui in sinu meo) multarum gentium. 019 PSA 089 051 Quod exprobraverunt inimici tui Domine, quod exprobraverunt commutationem Christi tui. 019 PSA 089 052 Benedictus Dominus in æternum: fiat, fiat. 019 PSA 090 001 Oratio Moysi hominis Dei. Domine, refugium factus es nobis: a generatione in generationem. 019 PSA 090 002 Priusquam montes fierent, aut formaretur terra, et orbis: a sæculo et usque in sæculum tu es Deus. 019 PSA 090 003 Ne avertas hominem in humilitatem: et dixisti: Convertimini filii hominum. 019 PSA 090 004 Quoniam mille anni ante oculos tuos, tamquam dies hesterna, quæ præteriit, Et custodia in nocte, 019 PSA 090 005 quæ pro nihilo habentur, eorum anni erunt. 019 PSA 090 006 Mane sicut herba transeat, mane floreat, et transeat: vespere decidat, induret, et arescat. 019 PSA 090 007 Quia defecimus in ira tua, et in furore tuo turbati sumus. 019 PSA 090 008 Posuisti iniquitates nostras in conspectu tuo: sæculum nostrum in illuminatione vultus tui. 019 PSA 090 009 Quoniam omnes dies nostri defecerunt: et in ira tua defecimus. Anni nostri sicut aranea meditabuntur: 019 PSA 090 010 dies annorum nostrorum in ipsis, septuaginta anni. Si autem in potentatibus octoginta anni: et amplius eorum, labor et dolor. Quoniam supervenit mansuetudo: et corripiemur. 019 PSA 090 011 Quis novit potestatem iræ tuæ: et præ timore tuo iram tuam 019 PSA 090 012 dinumerare? Dexteram tuam sic notam fac: et eruditos corde in sapientia. 019 PSA 090 013 Convertere Domine usquequo? et deprecabilis esto super servos tuos. 019 PSA 090 014 Repleti sumus mane misericordia tua: et exultavimus, et delectati sumus omnibus diebus nostris. 019 PSA 090 015 Lætati sumus pro diebus, quibus nos humiliasti: annis, quibus vidimus mala. 019 PSA 090 016 Respice in servos tuos, et in opera tua: et dirige filios eorum. 019 PSA 090 017 Et sit splendor Domini Dei nostri super nos, et opera manuum nostrarum dirige super nos: et opus manuum nostrarum dirige. 019 PSA 091 001 Laus Cantici David. Qui habitat in adiutorio Altissimi, in protectione Dei cæli commorabitur. 019 PSA 091 002 Dicet Domino: Susceptor meus es tu, et refugium meum: Deus meus sperabo in eum. 019 PSA 091 003 Quoniam ipse liberavit me de laqueo venantium, et a verbo aspero. 019 PSA 091 004 Scapulis suis obumbrabit tibi: et sub pennis eius sperabis: 019 PSA 091 005 Scuto circumdabit te veritas eius: non timebis a timore nocturno, 019 PSA 091 006 A sagitta volante in die, a negotio perambulante in tenebris: ab incursu, et dæmonio meridiano. 019 PSA 091 007 Cadent a latere tuo mille, et decem millia a dextris tuis: ad te autem non appropinquabit. 019 PSA 091 008 Verumtamen oculis tuis considerabis: et retributionem peccatorum videbis. 019 PSA 091 009 Quoniam tu es Domine spes mea: Altissimum posuisti refugium tuum. 019 PSA 091 010 Non accedet ad te malum: et flagellum non appropinquabit tabernaculo tuo. 019 PSA 091 011 Quoniam angelis suis mandavit de te: ut custodiant te in omnibus viis tuis. 019 PSA 091 012 In manibus portabunt te: ne forte offendas ad lapidem pedem tuum. 019 PSA 091 013 Super aspidem, et basiliscum ambulabis: et conculcabis leonem et draconem. 019 PSA 091 014 Quoniam in me speravit, liberabo eum: protegam eum, quoniam cognovit nomen meum. 019 PSA 091 015 Clamabit ad me, et ego exaudiam eum: cum ipso sum in tribulatione: eripiam eum et glorificabo eum. 019 PSA 091 016 Longitudine dierum replebo eum: et ostendam illi salutare meum. 019 PSA 092 001 Psalmus Cantici, In die Sabbati. Bonum est confiteri Domino: et psallere nomini tuo Altissime. 019 PSA 092 002 Ad annunciandum mane misericordiam tuam: et veritatem tuam per noctem. 019 PSA 092 003 In decachordo, psalterio: cum cantico, in cithara. 019 PSA 092 004 Quia delectasti me Domine in factura tua: et in operibus manuum tuarum exultabo. 019 PSA 092 005 Quam magnificata sunt opera tua Domine! nimis profundæ factæ sunt cogitationes tuæ: 019 PSA 092 006 Vir insipiens non cognoscet: et stultus non intelliget hæc. 019 PSA 092 007 Cum exorti fuerint peccatores sicut fœnum: et apparuerint omnes, qui operantur iniquitatem: Ut intereant in sæculum sæculi: 019 PSA 092 008 tu autem Altissimus in æternum Domine. 019 PSA 092 009 Quoniam ecce inimici tui Domine, quoniam ecce inimici tui peribunt: et dispergentur omnes, qui operantur iniquitatem. 019 PSA 092 010 Et exaltabitur sicut unicornis cornu meum: et senectus mea in misericordia uberi. 019 PSA 092 011 Et despexit oculus meus inimicos meos: et in insurgentibus in me malignantibus audiet auris mea. 019 PSA 092 012 Iustus ut palma florebit: sicut cedrus Libani multiplicabitur. 019 PSA 092 013 Plantati in domo Domini, in atriis domus Dei nostri florebunt. 019 PSA 092 014 Adhuc multiplicabuntur in senecta uberi: et bene patientes erunt, 019 PSA 092 015 ut annuncient: Quoniam rectus Dominus Deus noster: et non est iniquitas in eo. 019 PSA 093 001 Laus Cantici ipsi David, in die ante Sabbatum, quando fundata est terra. 019 PSA 093 002 Dominus regnavit, decorem indutus est: 019 PSA 093 003 indutus est Dominus fortitudinem, et præcinxit se. Etenim firmavit orbem terræ, qui non commovebitur. 019 PSA 093 004 Parata sedes tua ex tunc: a sæculo tu es. 019 PSA 093 005 Testimonia tua credibilia facta sunt nimis: domum tuam decet sanctitudo Domine in longitudinem dierum. 019 PSA 094 001 Psalmus ipsi David, Quarta Sabbati. Deus ultionum Dominus: Deus ultionum libere egit. 019 PSA 094 002 Exaltare qui iudicas terram: redde retributionem superbis. 019 PSA 094 003 Usquequo peccatores Domine: usquequo peccatores gloriabuntur: 019 PSA 094 004 Effabuntur, et loquentur iniquitatem: loquentur omnes, qui operantur iniustitiam? 019 PSA 094 005 Populum tuum Domine humiliaverunt: et hereditatem tuam vexaverunt. 019 PSA 094 006 Viduam, et advenam interfecerunt: et pupillos occiderunt. 019 PSA 094 007 Et dixerunt: Non videbit Dominus, nec intelliget Deus Iacob. 019 PSA 094 008 Intelligite insipientes in populo: et stulti aliquando sapite. 019 PSA 094 009 Qui plantavit aurem, non audiet? aut qui finxit oculum, non considerat? 019 PSA 094 010 Qui corripit gentes, non arguet: qui docet hominem scientiam? 019 PSA 094 011 Dominus scit cogitationes hominum, quoniam vanæ sunt. 019 PSA 094 012 Beatus homo, quem tu erudieris Domine: et de lege tua docueris eum. 019 PSA 094 013 Ut mitiges ei a diebus malis: donec fodiatur peccatori fovea. 019 PSA 094 014 Quia non repellet Dominus plebem suam: et hereditatem suam non derelinquet. 019 PSA 094 015 Quoadusque iustitia convertatur in iudicium: et qui iuxta illam omnes qui recto sunt corde. 019 PSA 094 016 Quis consurget mihi adversus malignantes? aut quis stabit mecum adversus operantes iniquitatem? 019 PSA 094 017 Nisi quia Dominus adiuvit me: paulominus habitasset in inferno anima mea. (questioned) 019 PSA 094 018 Si dicebam: Motus est pes meus: misericordia tua Domine adiuvabat me. 019 PSA 094 019 Secundum multitudinem dolorum meorum in corde meo: consolationes tuæ lætificaverunt animam meam. 019 PSA 094 020 Numquid adhæret tibi sedes iniquitatis: qui fingis laborem in præcepto? 019 PSA 094 021 Captabunt in animam iusti: et sanguinem innocentem condemnabunt. 019 PSA 094 022 Et factus est mihi Dominus in refugium: et Deus meus in adiutorium spei meæ. 019 PSA 094 023 Et reddet illis iniquitatem ipsorum: et in malitia eorum disperdet eos: disperdet illos Dominus Deus noster. 019 PSA 095 001 Laus Cantici ipsi David. Venite, exultemus Domino: iubilemus Deo salutari nostro: 019 PSA 095 002 Præoccupemus faciem eius in confessione: et in psalmis iubilemus ei. 019 PSA 095 003 Quoniam Deus magnus Dominus: et Rex magnus super omnes deos. 019 PSA 095 004 Quia in manu eius sunt omnes fines terræ: et altitudines montium ipsius sunt. 019 PSA 095 005 Quoniam ipsius est mare, et ipse fecit illud: et siccam manus eius formaverunt. 019 PSA 095 006 Venite adoremus, et procidamus: et ploremus ante Dominum, qui fecit nos. 019 PSA 095 007 Quia ipse est Dominus Deus noster: et nos populus pascuæ eius, et oves manus eius. 019 PSA 095 008 Hodie si vocem eius audieritis, nolite obdurare corda vestra; 019 PSA 095 009 Sicut in irritatione secundum diem tentationis in deserto: ubi tentaverunt me patres vestri, probaverunt me, et viderunt opera mea. 019 PSA 095 010 Quadraginta annis offensus fui generationi illi, et dixi: Semper hi errant corde. 019 PSA 095 011 Et isti non cognoverunt vias meas: ut iuravi in ira mea: Si introibunt in requiem meam. 019 PSA 096 001 Canticum ipsi David, Quando domus ædificabatur post captivitatem. Cantate Domino canticum novum: cantate Domino omnis terra. 019 PSA 096 002 Cantate Domino, et benedicite nomini eius: annunciate de die in diem salutare eius. 019 PSA 096 003 Annunciate inter Gentes gloriam eius, in omnibus populis mirabilia eius. 019 PSA 096 004 Quoniam magnus Dominus, et laudabilis nimis: terribilis est super omnes deos. 019 PSA 096 005 Quoniam omnes dii Gentium dæmonia: Dominus autem cælos fecit. 019 PSA 096 006 Confessio, et pulchritudo in conspectu eius: sanctimonia, et magnificentia in sanctificatione eius. 019 PSA 096 007 Afferte Domino patriæ gentium, afferte Domino gloriam et honorem: 019 PSA 096 008 afferte Domino gloriam nomini eius. Tollite hostias, et introite in atria eius: 019 PSA 096 009 adorate Dominum in atrio sancto eius. Commoveatur a facie eius universa terra: 019 PSA 096 010 dicite in Gentibus quia Dominus regnavit. Etenim correxit orbem terræ qui non commovebitur: iudicabit populos in æquitate. 019 PSA 096 011 Lætentur cæli, et exultet terra, commoveatur mare, et plenitudo eius: 019 PSA 096 012 gaudebunt campi, et omnia quæ in eis sunt. Tunc exultabunt omnia ligna silvarum 019 PSA 096 013 a facie Domini, quia venit: quoniam venit iudicare terram. Iudicabit orbem terræ in æquitate, et populos in veritate sua. 019 PSA 097 001 Huic David, Quando terra eius restituta est. Dominus regnavit, exultet terra: lætentur insulæ multæ. 019 PSA 097 002 Nubes, et caligo in circuitu eius: iustitia, et iudicium correctio sedis eius. 019 PSA 097 003 Ignis ante ipsum præcedet, et inflammabit in circuitu inimicos eius. 019 PSA 097 004 Illuxerunt fulgura eius orbi terræ: vidit, et commota est terra. 019 PSA 097 005 Montes, sicut cera fluxerunt a facie Domini: a facie Domini omnis terra. 019 PSA 097 006 Annunciaverunt cæli iustitiam eius: et viderunt omnes populi gloriam eius. 019 PSA 097 007 Confundantur omnes, qui adorant sculptilia: et qui gloriantur in simulacris suis. Adorate eum omnes angeli eius: 019 PSA 097 008 audivit, et lætata est Sion. Et exultaverunt filiæ Iudæ, propter iudicia tua Domine: 019 PSA 097 009 Quoniam tu Dominus altissimus super omnem terram: nimis exaltatus es super omnes deos. 019 PSA 097 010 Qui diligitis Dominum, odite malum: custodit Dominus animas sanctorum suorum, de manu peccatoris liberabit eos. 019 PSA 097 011 Lux orta est iusto, et rectis corde lætitia. 019 PSA 097 012 Lætamini iusti in Domino: et confitemini memoriæ sanctificationis eius. 019 PSA 098 001 Psalmus ipsi David. Cantate Domino canticum novum: quia mirabilia fecit. Salvavit sibi dextera eius: et brachium sanctum eius. 019 PSA 098 002 Notum fecit Dominus salutare suum: in conspectu gentium revelavit iustitiam suam. 019 PSA 098 003 Recordatus est misericordiæ suæ, et veritatis suæ domui Israel. Viderunt omnes termini terræ salutare Dei nostri. 019 PSA 098 004 Iubilate Deo omnis terra: cantate, et exultate, et psallite. 019 PSA 098 005 Psallite Domino in cithara, in cithara et voce psalmi: 019 PSA 098 006 in tubis ductilibus, et voce tubæ corneæ. Iubilate in conspectu regis Domini: 019 PSA 098 007 moveatur mare, et plenitudo eius: orbis terrarum, et qui habitant in eo. 019 PSA 098 008 Flumina plaudent manu, simul montes exultabunt 019 PSA 098 009 a conspectu Domini: quoniam venit iudicare terram. Iudicabit orbem terrarum in iustitia, et populos in æquitate. 019 PSA 099 001 Psalmus ipsi David. Dominus regnavit, irascantur populi: qui sedet super cherubim, moveatur terra. 019 PSA 099 002 Dominus in Sion magnus: et excelsus super omnes populos. 019 PSA 099 003 Confiteantur nomini tuo magno: quoniam terribile, et sanctum est: 019 PSA 099 004 et honor regis iudicium diligit. Tu parasti directiones: iudicium et iustitiam in Iacob tu fecisti. 019 PSA 099 005 Exaltate Dominum Deum nostrum, et adorate scabellum pedum eius: quoniam sanctum est. 019 PSA 099 006 Moyses et Aaron in sacerdotibus eius: et Samuel inter eos, qui invocant nomen eius: Invocabant Dominum, et ipse exaudiebat eos: 019 PSA 099 007 in columna nubis loquebatur ad eos. Custodiebant testimonia eius, et præceptum quod dedit illis. 019 PSA 099 008 Domine Deus noster tu exaudiebas eos: Deus tu propitius fuisti eis, et ulciscens in omnes adinventiones eorum. 019 PSA 099 009 Exaltate Dominum Deum nostrum, et adorate in monte sancto eius: quoniam sanctus Dominus Deus noster. 019 PSA 100 001 Psalmus in confessione. 019 PSA 100 002 Iubilate Deo omnis terra: servite Domino in lætitia. Introite in conspectu eius, in exultatione. 019 PSA 100 003 Scitote quoniam Dominus ipse est Deus: ipse fecit nos, et non ipsi nos: Populus eius, et oves pascuæ eius: 019 PSA 100 004 introite portas eius in confessione, atria eius in hymnis: confitemini illi. Laudate nomen eius: 019 PSA 100 005 quoniam suavis est Dominus, in æternum misericordia eius, et usque in generationem et generationem veritas eius. 019 PSA 101 001 Psalmus ipsi David. Misericordiam, et iudicium cantabo tibi Domine: Psallam, 019 PSA 101 002 et intelligam in via immaculata, quando venies ad me. Perambulabam in innocentia cordis mei, in medio domus meæ. 019 PSA 101 003 Non proponebam ante oculos meos rem iniustam: facientes prævaricationes odivi. 019 PSA 101 004 Non adhæsit mihi cor pravum: declinantem a me malignum non cognoscebam. 019 PSA 101 005 Detrahentem secreto proximo suo, hunc persequebar. Superbo oculo, et insatiabili corde, cum hoc non edebam. 019 PSA 101 006 Oculi mei ad fideles terræ ut sedeant mecum: ambulans in via immaculata, hic mihi ministrabat. 019 PSA 101 007 Non habitabit in medio domus meæ qui facit superbiam: qui loquitur iniqua, non direxit in conspectu oculorum meorum. 019 PSA 101 008 In matutino interficiebam omnes peccatores terræ: ut disperderem de civitate Domini omnes operantes iniquitatem. 019 PSA 102 001 Oratio pauperis, cum anxius fuerit, et in conspectu Domini effuderit precem suam. Domine exaudi orationem meam: et clamor meus ad te veniat. 019 PSA 102 002 Non avertas faciem tuam a me: in quacumque die tribulor, inclina ad me aurem tuam. In quacumque die invocavero te, velociter exaudi me. 019 PSA 102 003 Quia defecerunt sicut fumus dies mei: et ossa mea sicut cremium aruerunt. 019 PSA 102 004 Percussus sum ut fœnum, et aruit cor meum: quia oblitus sum comedere panem meum. 019 PSA 102 005 A voce gemitus mei adhæsit os meum carni meæ. 019 PSA 102 006 Similis factus sum pellicano solitudinis: factus sum sicut nycticorax in domicilio. 019 PSA 102 007 Vigilavi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto. 019 PSA 102 008 Tota die exprobrabant mihi inimici mei: et qui laudabant me adversum me iurabant. 019 PSA 102 009 Quia cinerem tamquam panem manducabam, et potum meum cum fletu miscebam. 019 PSA 102 010 A facie iræ et indignationis tuæ: quia elevans allisisti me. 019 PSA 102 011 Dies mei sicut umbra declinaverunt: et ego sicut fœnum arui. 019 PSA 102 012 Tu autem Domine in æternum permanes: et memoriale tuum in generationem et generationem. 019 PSA 102 013 Tu exurgens misereberis Sion: quia tempus miserendi eius, quia venit tempus. 019 PSA 102 014 Quoniam placuerunt servis tuis lapides eius: et terræ eius miserebuntur. 019 PSA 102 015 Et timebunt Gentes nomen tuum Domine, et omnes reges terræ gloriam tuam. 019 PSA 102 016 Quia ædificavit Dominus Sion: et videbitur in gloria sua. 019 PSA 102 017 Respexit in orationem humilium: et non sprevit precem eorum. 019 PSA 102 018 Scribantur hæc in generatione altera: et populus, qui creabitur, laudabit Dominum: 019 PSA 102 019 Quia prospexit de excelso sancto suo: Dominus de cælo in terram aspexit: 019 PSA 102 020 Ut audiret gemitus compeditorum: ut solveret filios interemptorum: 019 PSA 102 021 Ut annuncient in Sion nomen Domini: et laudem eius in Ierusalem. 019 PSA 102 022 In conveniendo populos in unum, et reges ut serviant Domino. 019 PSA 102 023 Respondit ei in via virtutis suæ: Paucitatem dierum meorum nuncia mihi. 019 PSA 102 024 Ne revoces me in dimidio dierum meorum: in generationem et generationem anni tui. 019 PSA 102 025 Initio tu Domine terram fundasti: et opera manuum tuarum sunt cæli. 019 PSA 102 026 Ipsi peribunt, tu autem permanes: et omnes sicut vestimentum veterascent. Et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur: 019 PSA 102 027 tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient. 019 PSA 102 028 Filii servorum tuorum habitabunt: et semen eorum in sæculum dirigetur. 019 PSA 103 001 Ipsi David. Benedic anima mea Domino et omnia, quæ intra me sunt, nomini sancto eius. 019 PSA 103 002 Benedic anima mea Domino: et noli oblivisci omnes retributiones eius: 019 PSA 103 003 Qui propitiatur omnibus iniquitatibus tuis: qui sanat omnes infirmitates tuas. 019 PSA 103 004 Qui redimit de interitu vitam tuam: qui coronat te in misericordia et miserationibus. 019 PSA 103 005 Qui replet in bonis desiderium tuum: renovabitur ut aquilæ iuventus tua: 019 PSA 103 006 Faciens misericordias Dominus: et iudicium omnibus iniuriam patientibus. 019 PSA 103 007 Notas fecit vias suas Moysi, filiis Israel voluntates suas. 019 PSA 103 008 Miserator, et misericors Dominus: longanimis, et multum misericors. 019 PSA 103 009 Non in perpetuum irascetur: neque in æternum comminabitur. 019 PSA 103 010 Non secundum peccata nostra fecit nobis: neque secundum iniquitates nostras retribuit nobis. 019 PSA 103 011 Quoniam secundum altitudinem cæli a terra: corroboravit misericordiam suam super timentes se. 019 PSA 103 012 Quantum distat Ortus ab Occidente: longe fecit a nobis iniquitates nostras. 019 PSA 103 013 Quomodo miseretur pater filiorum, misertus est Dominus timentibus se: 019 PSA 103 014 quoniam ipse cognovit figmentum nostrum. Recordatus est quoniam pulvis sumus: 019 PSA 103 015 homo, sicut fœnum dies eius, tamquam flos agri sic efflorebit. 019 PSA 103 016 Quoniam spiritus pertransibit in illo, et non subsistet: et non cognoscet amplius locum suum. 019 PSA 103 017 Misericordia autem Domini ab æterno, et usque in æternum super timentes eum. Et iustitia illius in filios filiorum, 019 PSA 103 018 his qui servant testamentum eius: Et memores sunt mandatorum ipsius, ad faciendum ea. 019 PSA 103 019 Dominus in cælo paravit sedem suam: et regnum ipsius omnibus dominabitur. 019 PSA 103 020 Benedicite Domino omnes angeli eius: potentes virtute, facientes verbum illius, ad audiendam vocem sermonum eius. 019 PSA 103 021 Benedicite Domino omnes virtutes eius: ministri eius, qui facitis voluntatem eius. 019 PSA 103 022 Benedicite Domino omnia opera eius: in omni loco dominationis eius, benedic anima mea Domino. 019 PSA 104 001 Ipsi David. Benedic anima mea Domino: Domine Deus meus magnificatus es vehementer. Confessionem, et decorem induisti: 019 PSA 104 002 amictus lumine sicut vestimento: Extendens cælum sicut pellem: 019 PSA 104 003 qui tegis aquis superiora eius. Qui ponis nubem ascensum tuum: qui ambulas super pennas ventorum. 019 PSA 104 004 Qui facis angelos tuos, spiritus: et ministros tuos ignem urentem. 019 PSA 104 005 Qui fundasti terram super stabilitatem suam: non inclinabitur in sæculum sæculi. 019 PSA 104 006 Abyssus, sicut vestimentum, amictus eius: super montes stabunt aquæ. 019 PSA 104 007 Ab increpatione tua fugient: a voce tonitrui tui formidabunt. 019 PSA 104 008 Ascendunt montes: et descendunt campi in locum, quem fundasti eis. 019 PSA 104 009 Terminum posuisti, quem non transgredientur: neque convertentur operire terram. 019 PSA 104 010 Qui emittis fontes in convallibus: inter medium montium pertransibunt aquæ. 019 PSA 104 011 Potabunt omnes bestiæ agri: expectabunt onagri in siti sua. 019 PSA 104 012 Super ea volucres cæli habitabunt: de medio petrarum dabunt voces. 019 PSA 104 013 Rigans montes de superioribus suis: de fructu operum tuorum satiabitur terra: 019 PSA 104 014 Producens fœnum iumentis, et herbam servituti hominum: Ut educas panem de terra: 019 PSA 104 015 et vinum lætificet cor hominis: Ut exhilaret faciem in oleo: et panis cor hominis confirmet. 019 PSA 104 016 Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani, quas plantavit: 019 PSA 104 017 illic passeres nidificabunt. Herodii domus dux est eorum: 019 PSA 104 018 montes excelsi cervis: petra refugium herinaciis. 019 PSA 104 019 Fecit lunam in tempora: sol cognovit occasum suum. 019 PSA 104 020 Posuisti tenebras, et facta est nox: in ipsa pertransibunt omnes bestiæ silvæ. 019 PSA 104 021 Catuli leonum rugientes, ut rapiant, et quærant a Deo escam sibi. 019 PSA 104 022 Ortus est sol, et congregati sunt: et in cubilibus suis collocabuntur. 019 PSA 104 023 Exibit homo ad opus suum: et ad operationem suam usque ad vesperum. 019 PSA 104 024 Quam magnificata sunt opera tua Domine! omnia in sapientia fecisti: impleta est terra possessione tua. 019 PSA 104 025 Hoc mare magnum, et spatiosum manibus: illic reptilia, quorum non est numerus. Animalia pusilla cum magnis: 019 PSA 104 026 illic naves pertransibunt. Draco iste, quem formasti ad illudendum ei: 019 PSA 104 027 omnia a te expectant ut des illis escam in tempore. 019 PSA 104 028 Dante te illis, colligent: aperiente te manum tuam, omnia implebuntur bonitate. 019 PSA 104 029 Avertente autem te faciem, turbabuntur: auferes spiritum eorum, et deficient, et in pulverem suum revertentur. 019 PSA 104 030 Emittes Spiritum tuum, et creabuntur: et renovabis faciem terræ. 019 PSA 104 031 Sit gloria Domini in sæculum: lætabitur Dominus in operibus suis: 019 PSA 104 032 Qui respicit terram, et facit eam tremere: qui tangit montes, et fumigant. 019 PSA 104 033 Cantabo Domino in vita mea: psallam Deo meo quamdiu sum. 019 PSA 104 034 Iucundum sit ei eloquium meum: ego vero delectabor in Domino. 019 PSA 104 035 Deficiant peccatores a terra, et iniqui ita ut non sint: benedic anima mea Domino. 019 PSA 105 001 Alleluia. Confitemini Domino, et invocate nomen eius: annunciate inter gentes opera eius. 019 PSA 105 002 Cantate ei, et psallite ei: narrate omnia mirabilia eius. 019 PSA 105 003 Laudamini in nomine sancto eius: lætetur cor quærentium Dominum. 019 PSA 105 004 Quærite Dominum, et confirmamini: quærite faciem eius semper. 019 PSA 105 005 Mementote mirabilium eius, quæ fecit: prodigia eius, et iudicia oris eius. 019 PSA 105 006 Semen Abraham, servi eius: filii Iacob electi eius. 019 PSA 105 007 Ipse Dominus Deus noster: in universa terra iudicia eius. 019 PSA 105 008 Memor fuit in sæculum testamenti sui: verbi, quod mandavit in mille generationes: 019 PSA 105 009 Quod disposuit ad Abraham: et iuramenti sui ad Isaac: 019 PSA 105 010 Et statuit illud Iacob in præceptum: et Israel in testamentum æternum: 019 PSA 105 011 Dicens: Tibi dabo Terram Chanaan, funiculum hereditatis vestræ. 019 PSA 105 012 Cum essent numero brevi, paucissimi et incolæ eius: 019 PSA 105 013 Et pertransierunt de gente in gentem, et de regno ad populum alterum. 019 PSA 105 014 Non reliquit hominem nocere eis: et corripuit pro eis reges. 019 PSA 105 015 Nolite tangere Christos meos: et in prophetis meis nolite malignari. 019 PSA 105 016 Et vocavit famem super terram: et omne firmamentum panis contrivit. 019 PSA 105 017 Misit ante eos virum: in servum venundatus est Ioseph. 019 PSA 105 018 Humiliaverunt in compedibus pedes eius, ferrum pertransiit animam eius, 019 PSA 105 019 donec veniret verbum eius. Eloquium Domini inflammavit eum: 019 PSA 105 020 misit rex, et solvit eum; princeps populorum, et dimisit eum. 019 PSA 105 021 Constituit eum dominum domus suæ: et principem omnis possessionis suæ: 019 PSA 105 022 Ut erudiret principes eius sicut semetipsum: et senes eius prudentiam doceret. 019 PSA 105 023 Et intravit Israel in Ægyptum: et Iacob accola fuit in Terra Cham. 019 PSA 105 024 Et auxit populum suum vehementer: et firmavit eum super inimicos eius. 019 PSA 105 025 Convertit cor eorum ut odirent populum eius: et dolum facerent in servos eius. 019 PSA 105 026 Misit Moysen servum suum: Aaron, quem elegit ipsum. 019 PSA 105 027 Posuit in eis verba signorum suorum, et prodigiorum in Terra Cham. 019 PSA 105 028 Misit tenebras, et obscuravit: et non exacerbavit sermones suos. 019 PSA 105 029 Convertit aquas eorum in sanguinem: et occidit pisces eorum. 019 PSA 105 030 Edidit terra eorum ranas in penetralibus regum ipsorum. 019 PSA 105 031 Dixit, et venit cœnomyia: et cinifes in omnibus finibus eorum. 019 PSA 105 032 Posuit pluvias eorum grandinem: ignem comburentem in terra ipsorum. 019 PSA 105 033 Et percussit vineas eorum, et ficulneas eorum: et contrivit lignum finium eorum. 019 PSA 105 034 Dixit, et venit locusta, et bruchus, cuius non erat numerus: 019 PSA 105 035 Et comedit omne fœnum in terra eorum: et comedit omnem fructum terræ eorum. 019 PSA 105 036 Et percussit omne primogenitum in terra eorum: primitias omnis laboris eorum. 019 PSA 105 037 Et eduxit eos cum argento et auro: et non erat in tribubus eorum infirmus. 019 PSA 105 038 Lætata est Ægyptus in profectione eorum: quia incubuit timor eorum super eos. 019 PSA 105 039 Expandit nubem in protectionem eorum, et ignem ut luceret eis per noctem. 019 PSA 105 040 Petierunt, et venit coturnix: et pane cæli saturavit eos. 019 PSA 105 041 Dirupit petram, et fluxerunt aquæ: abierunt in sicco flumina; 019 PSA 105 042 Quoniam memor fuit verbi sancti sui, quod habuit ad Abraham puerum suum. 019 PSA 105 043 Et eduxit populum suum in exultatione, et electos suos in lætitia. 019 PSA 105 044 Et dedit illis regiones Gentium: et labores populorum possederunt: 019 PSA 105 045 Ut custodiant iustificationes eius, et legem eius requirant. 019 PSA 106 001 Alleluia. Confitemini Domino quoniam bonus: quoniam in sæculum misericordia eius. 019 PSA 106 002 Quis loquetur potentias Domini, auditas faciet omnes laudes eius? 019 PSA 106 003 Beati, qui custodiunt iudicium, et faciunt iustitiam in omni tempore. 019 PSA 106 004 Memento nostri Domine in beneplacito populi tui: visita nos in salutari tuo: 019 PSA 106 005 Ad videndum in bonitate electorum tuorum, ad lætandum in lætitia gentis tuæ: ut lauderis cum hereditate tua. 019 PSA 106 006 Peccavimus cum patribus nostris: iniuste egimus, iniquitatem fecimus. 019 PSA 106 007 Patres nostri in Ægypto non intellexerunt mirabilia tua: non fuerunt memores multitudinis misericordiæ tuæ. Et irritaverunt ascendentes in mare, Mare Rubrum. 019 PSA 106 008 Et salvavit eos propter nomen suum: ut notam faceret potentiam suam. 019 PSA 106 009 Et increpuit Mare Rubrum, et exiccatum est: et deduxit eos in abyssis sicut in deserto. 019 PSA 106 010 Et salvavit eos de manu odientium: et redemit eos de manu inimici. 019 PSA 106 011 Et operuit aqua tribulantes eos: unus ex eis non remansit. 019 PSA 106 012 Et crediderunt verbis eius: et laudaverunt laudem eius. 019 PSA 106 013 Cito fecerunt, obliti sunt operum eius: et non sustinuerunt consilium eius. 019 PSA 106 014 Et concupierunt concupiscentiam in deserto: et tentaverunt Deum in inaquoso. 019 PSA 106 015 Et dedit eis petitionem ipsorum: et misit saturitatem in animas eorum. 019 PSA 106 016 Et irritaverunt Moysen in castris: Aaron sanctum Domini. 019 PSA 106 017 Aperta est terra, et deglutivit Dathan: et operuit super congregationem Abiron. 019 PSA 106 018 Et exarsit ignis in synagoga eorum: flamma combussit peccatores. 019 PSA 106 019 Et fecerunt vitulum in Horeb: et adoraverunt sculptile. 019 PSA 106 020 Et mutaverunt gloriam suam in similitudinem vituli comedentis fœnum. 019 PSA 106 021 Obliti sunt Deum, qui salvavit eos, qui fecit magnalia in Ægypto, 019 PSA 106 022 mirabilia in Terra Cham: terribilia in Mari Rubro. 019 PSA 106 023 Et dixit ut disperderet eos: si non Moyses electus eius stetisset in confractione in conspectu eius: Ut averteret iram eius ne disperderet eos: 019 PSA 106 024 et pro nihilo habuerunt terram desiderabilem: Non crediderunt verbo eius, 019 PSA 106 025 et murmuraverunt in tabernaculis suis: non exaudierunt vocem Domini. 019 PSA 106 026 Et elevavit manum suam super eos: ut prosterneret eos in deserto: 019 PSA 106 027 Et ut deiiceret semen eorum in Nationibus: et dispergeret eos in regionibus. 019 PSA 106 028 Et initiati sunt Beelphegor: et comederunt sacrificia mortuorum. 019 PSA 106 029 Et irritaverunt eum in adinventionibus suis: et multiplicata est in eis ruina. 019 PSA 106 030 Et stetit Phinees, et placavit: et cessavit quassatio. 019 PSA 106 031 Et reputatum est ei in iustitiam, in generationem et generationem usque in sempiternum. 019 PSA 106 032 Et irritaverunt eum ad Aquas Contradictionis: et vexatus est Moyses propter eos: 019 PSA 106 033 quia exacerbaverunt spiritum eius. Et distinxit in labiis suis: 019 PSA 106 034 non disperdiderunt gentes, quas dixit Dominus illis. 019 PSA 106 035 Et commisti sunt inter Gentes, et didicerunt opera eorum: 019 PSA 106 036 et servierunt sculptilibus eorum: et factum est illis in scandalum. 019 PSA 106 037 Et immolaverunt filios suos, et filias suas dæmoniis. 019 PSA 106 038 Et effuderunt sanguinem innocentem: sanguinem filiorum suorum et filiarum suarum, quas sacrificaverunt sculptilibus Chanaan. Et infecta est terra in sanguinibus, 019 PSA 106 039 et contaminata est in operibus eorum: et fornicati sunt in adinventionibus suis. 019 PSA 106 040 Et iratus est furore Dominus in populum suum: et abominatus est hereditatem suam. 019 PSA 106 041 Et tradidit eos in manus gentium: et dominati sunt eorum qui oderunt eos. 019 PSA 106 042 Et tribulaverunt eos inimici eorum, et humiliati sunt sub manibus eorum: 019 PSA 106 043 sæpe liberavit eos. Ipsi autem exacerbaverunt eum in consilio suo: et humiliati sunt in iniquitatibus suis. 019 PSA 106 044 Et vidit cum tribularentur: et audivit orationem eorum. 019 PSA 106 045 Et memor fuit testamenti sui: et pœnituit eum secundum multitudinem misericordiæ suæ. 019 PSA 106 046 Et dedit eos in misericordias in conspectu omnium qui ceperant eos. 019 PSA 106 047 Salvos nos fac Domine Deus noster: et congrega nos de Nationibus: Ut confiteamur nomini sancto tuo: et gloriemur in laude tua. 019 PSA 106 048 Benedictus Dominus Deus Israel a sæculo et usque in sæculum: et dicet omnis populus: Fiat, fiat. 019 PSA 107 001 Alleluia. Confitemini Domino quoniam bonus: quoniam in sæculum misericordia eius. 019 PSA 107 002 Dicant qui redempti sunt a Domino, quos redemit de manu inimici: et de regionibus congregavit eos: 019 PSA 107 003 A solis ortu, et occasu: ab Aquilone, et mari. 019 PSA 107 004 Erraverunt in solitudine in inaquoso: viam civitatis habitaculi non invenerunt, 019 PSA 107 005 Esurientes, et sitientes: anima eorum in ipsis defecit. 019 PSA 107 006 Et clamaverunt ad Dominum cum tribularentur: et de necessitatibus eorum eripuit eos. 019 PSA 107 007 Et deduxit eos in viam rectam: ut irent in civitatem habitationis. 019 PSA 107 008 Confiteantur Domino misericordiæ eius: et mirabilia eius filiis hominum. 019 PSA 107 009 Quia satiavit animam inanem: et animam esurientem satiavit bonis. 019 PSA 107 010 Sedentes in tenebris, et umbra mortis: vinctos in mendicitate, et ferro. 019 PSA 107 011 Quia exacerbaverunt eloquia Dei: et consilium Altissimi irritaverunt. 019 PSA 107 012 Et humiliatum est in laboribus cor eorum: infirmati sunt, nec fuit qui adiuvaret. 019 PSA 107 013 Et clamaverunt ad Dominum cum tribularentur: et de necessitatibus eorum liberavit eos. 019 PSA 107 014 Et eduxit eos de tenebris, et umbra mortis: et vincula eorum dirupit. 019 PSA 107 015 Confiteantur Domino misericordiæ eius: et mirabilia eius filiis hominum. 019 PSA 107 016 Quia contrivit portas æreas: et vectes ferreos confregit. 019 PSA 107 017 Suscepit eos de via iniquitatis eorum: propter iniustitias enim suas humiliati sunt. 019 PSA 107 018 Omnem escam abominata est anima eorum: et appropinquaverunt usque ad portas mortis. 019 PSA 107 019 Et clamaverunt ad Dominum cum tribularentur: et de necessitatibus eorum liberavit eos. 019 PSA 107 020 Misit verbum suum, et sanavit eos: et eripuit eos de interitionibus eorum. 019 PSA 107 021 Confiteantur Domino misericordiæ eius: et mirabilia eius filiis hominum. 019 PSA 107 022 Et sacrificent sacrificium laudis: et annuncient opera eius in exultatione. 019 PSA 107 023 Qui descendunt mare in navibus, facientes operationem in aquis multis. 019 PSA 107 024 Ipsi viderunt opera Domini, et mirabilia eius in profundo. 019 PSA 107 025 Dixit, et stetit spiritus procellæ: et exaltati sunt fluctus eius. 019 PSA 107 026 Ascendunt usque ad cælos, et descendunt usque ad abyssos: anima eorum in malis tabescebat. 019 PSA 107 027 Turbati sunt, et moti sunt sicut ebrius: et omnis sapientia eorum devorata est. 019 PSA 107 028 Et clamaverunt ad Dominum cum tribularentur, et de necessitatibus eorum eduxit eos. 019 PSA 107 029 Et statuit procellam eius in auram: et siluerunt fluctus eius. 019 PSA 107 030 Et lætati sunt quia siluerunt: et deduxit eos in portum voluntatis eorum. 019 PSA 107 031 Confiteantur Domino misericordiæ eius: et mirabilia eius filiis hominum. 019 PSA 107 032 Et exaltent eum in Ecclesia plebis: et in cathedra seniorum laudent eum. 019 PSA 107 033 Posuit flumina in desertum: et exitus aquarum in sitim. 019 PSA 107 034 Terram fructiferam in salsuginem, a malitia inhabitantium in ea. 019 PSA 107 035 Posuit desertum in stagna aquarum: et terram sine aqua in exitus aquarum. 019 PSA 107 036 Et collocavit illic esurientes: et constituerunt civitatem habitationis. 019 PSA 107 037 Et seminaverunt agros, et plantaverunt vineas: et fecerunt fructum nativitatis. 019 PSA 107 038 Et benedixit eis, et multiplicati sunt nimis: et iumenta eorum non minoravit. 019 PSA 107 039 Et pauci facti sunt: et vexati sunt a tribulatione malorum, et dolore. 019 PSA 107 040 Effusa est contemptio super principes: et errare fecit eos in invio, et non in via. 019 PSA 107 041 Et adiuvit pauperem de inopia: et posuit sicut oves familias. 019 PSA 107 042 Videbunt recti, et lætabuntur: et omnis iniquitas oppilabit os suum. 019 PSA 107 043 Quis sapiens et custodiet hæc? et intelliget misericordias Domini? 019 PSA 108 001 Canticum Psalmi ipsi David. Paratum cor meum Deus, paratum cor meum: cantabo, et psallam in gloria mea. 019 PSA 108 002 Exurge gloria mea, exurge psalterium, et cithara: exurgam diluculo. 019 PSA 108 003 Confitebor tibi in populis Domine: et psallam tibi in nationibus. 019 PSA 108 004 Quia magna est super cælos misericordia tua: et usque ad nubes veritas tua: 019 PSA 108 005 Exaltare super cælos Deus, et super omnem terram gloria tua: 019 PSA 108 006 ut liberentur dilecti tui. Salvum fac dextera tua, et exaudi me: 019 PSA 108 007 Deus locutus est in sancto suo: Exultabo, et dividam Sichimam, et convallem tabernaculorum dimetiar. 019 PSA 108 008 Meus est Galaad, et meus est Manasses: et Ephraim susceptio capitis mei. Iuda rex meus: 019 PSA 108 009 Moab lebes spei meæ. In Idumæam extendam calceamentum meum: mihi alienigenæ amici facti sunt. 019 PSA 108 010 Quis deducet me in civitatem munitam? quis deducet me usque in Idumæam? 019 PSA 108 011 Nonne tu Deus, qui repulisti nos, et non exibis Deus in virtutibus nostris? 019 PSA 108 012 Da nobis auxilium de tribulatione: quia vana salus hominis. 019 PSA 108 013 In Deo faciemus virtutem: et ipse ad nihilum deducet inimicos nostros. 019 PSA 109 001 In finem, Psalmus David. 019 PSA 109 002 Deus laudem meam ne tacueris: quia os peccatoris, et os dolosi super me apertum est. 019 PSA 109 003 Locuti sunt adversum me lingua dolosa, et sermonibus odii circumdederunt me: et expugnaverunt me gratis. 019 PSA 109 004 Pro eo ut me diligerent, detrahebant mihi: ego autem orabam. 019 PSA 109 005 Et posuerunt adversum me mala pro bonis: et odium pro dilectione mea. 019 PSA 109 006 Constitue super eum peccatorem: et diabolus stet a dextris eius. 019 PSA 109 007 Cum iudicatur, exeat condemnatus: et oratio eius fiat in peccatum. 019 PSA 109 008 Fiant dies eius pauci: et episcopatum eius accipiat alter. 019 PSA 109 009 Fiant filii eius orphani: et uxor eius vidua. 019 PSA 109 010 Nutantes transferantur filii eius, et mendicent: et eiiciantur de habitationibus suis. 019 PSA 109 011 Scrutetur fœnerator omnem substantiam eius: et diripiant alieni labores eius. 019 PSA 109 012 Non sit illi adiutor: nec sit qui misereatur pupillis eius. 019 PSA 109 013 Fiant nati eius in interitum: in generatione una deleatur nomen eius. 019 PSA 109 014 In memoriam redeat iniquitas patrum eius in conspectu Domini: et peccatum matris eius non deleatur. 019 PSA 109 015 Fiant contra Dominum semper, et dispereat de terra memoria eorum: 019 PSA 109 016 pro eo quod non est recordatus facere misericordiam. 019 PSA 109 017 Et persecutus est hominem inopem, et mendicum, et compunctum corde mortificare. 019 PSA 109 018 Et dilexit maledictionem, et veniet ei: et noluit benedictionem, et elongabitur ab eo. Et induit maledictionem sicut vestimentum, et intravit sicut aqua in interiora eius, et sicut oleum in ossibus eius. 019 PSA 109 019 Fiat ei sicut vestimentum, quo operitur: et sicut zona, qua semper præcingitur. 019 PSA 109 020 Hoc opus eorum, qui detrahunt mihi apud Dominum: et qui loquuntur mala adversus animam meam. 019 PSA 109 021 Et tu Domine, Domine, fac mecum propter nomen tuum: quia suavis est misericordia tua. 019 PSA 109 022 Libera me quia egenus, et pauper ego sum: et cor meum conturbatum est intra me. 019 PSA 109 023 Sicut umbra cum declinat, ablatus sum: et excussus sum sicut locustæ. 019 PSA 109 024 Genua mea infirmata sunt a ieiunio: et caro mea immutata est propter oleum. 019 PSA 109 025 Et ego factus sum opprobrium illis: viderunt me, et moverunt capita sua. 019 PSA 109 026 Adiuva me Domine Deus meus: salvum me fac secundum misericordiam tuam. 019 PSA 109 027 Et sciant quia manus tua hæc: et tu Domine fecisti eam. 019 PSA 109 028 Maledicent illi, et tu benedices: qui insurgunt in me, confundantur: servus autem tuus lætabitur. 019 PSA 109 029 Induantur qui detrahunt mihi, pudore: et operiantur sicut diploide confusione sua. 019 PSA 109 030 Confitebor Domino nimis in ore meo: et in medio multorum laudabo eum. 019 PSA 109 031 Quia astitit a dextris pauperis, ut salvam faceret a persequentibus animam meam. 019 PSA 110 001 Psalmus David. Dixit Dominus Domino meo: Sede a dextris meis: Donec ponam inimicos tuos, scabellum pedum tuorum. 019 PSA 110 002 Virgam virtutis tuæ emittet Dominus ex Sion: dominare in medio inimicorum tuorum. 019 PSA 110 003 Tecum principium in die virtutis tuæ in splendoribus sanctorum: ex utero ante luciferum genui te. 019 PSA 110 004 Iuravit Dominus, et non pœnitebit eum: Tu es sacerdos in æternum secundum ordinem Melchisedech. 019 PSA 110 005 Dominus a dextris tuis, confregit in die iræ suæ reges. 019 PSA 110 006 Iudicabit in nationibus, implebit ruinas: conquassabit capita in terra multorum. 019 PSA 110 007 De torrente in via bibet: propterea exaltabit caput. 019 PSA 111 001 Alleluia. Confitebor tibi Domine in toto corde meo: in consilio iustorum, et congregatione. 019 PSA 111 002 Magna opera Domini: exquisita in omnes voluntates eius. 019 PSA 111 003 Confessio et magnificentia opus eius: et iustitia eius manet in sæculum sæculi. 019 PSA 111 004 Memoriam fecit mirabilium suorum, misericors et miserator Dominus: 019 PSA 111 005 escam dedit timentibus se. Memor erit in sæculum testamenti sui: 019 PSA 111 006 virtutem operum suorum annunciabit populo suo: 019 PSA 111 007 Ut det illis hereditatem gentium: opera manuum eius veritas, et iudicium. 019 PSA 111 008 Fidelia omnia mandata eius: confirmata in sæculum sæculi, facta in veritate et æquitate. 019 PSA 111 009 Redemptionem misit populo suo: mandavit in æternum testamentum suum. Sanctum, et terribile nomen eius: 019 PSA 111 010 initium sapientiæ timor Domini. Intellectus bonus omnibus facientibus eum: laudatio eius manet in sæculum sæculi. 019 PSA 112 001 Alleluia. Reversionis Aggæi, et Zachariæ. Beatus vir, qui timet Dominum: in mandatis eius volet nimis. 019 PSA 112 002 Potens in terra erit semen eius: generatio rectorum benedicetur. 019 PSA 112 003 Gloria, et divitiæ in domo eius: et iustitia eius manet in sæculum sæculi. 019 PSA 112 004 Exortum est in tenebris lumen rectis: misericors, et miserator, et iustus. 019 PSA 112 005 Iucundus homo qui miseretur et commodat, disponet sermones suos in iudicio: 019 PSA 112 006 quia in æternum non commovebitur. 019 PSA 112 007 In memoria æterna erit iustus: ab auditione mala non timebit. Paratum cor eius sperare in Domino, 019 PSA 112 008 confirmatum est cor eius: non commovebitur donec despiciat inimicos suos. 019 PSA 112 009 Dispersit, dedit pauperibus: iustitia eius manet in sæculum sæculi, cornu eius exaltabitur in gloria. 019 PSA 112 010 Peccator videbit, et irascetur, dentibus suis fremet et tabescet: desiderium peccatorum peribit. 019 PSA 113 001 Alleluia. Laudate pueri Dominum: laudate nomen Domini. 019 PSA 113 002 Sit nomen Domini benedictum, ex hoc nunc, et usque in sæculum. 019 PSA 113 003 A solis ortu usque ad occasum, laudabile nomen Domini. 019 PSA 113 004 Excelsus super omnes gentes Dominus, et super cælos gloria eius. 019 PSA 113 005 Quis sicut Dominus Deus noster, qui in altis habitat, 019 PSA 113 006 et humilia respicit in cælo et in terra? 019 PSA 113 007 Suscitans a terra inopem, et de stercore erigens pauperem: 019 PSA 113 008 Ut collocet eum cum principibus, cum principibus populi sui. 019 PSA 113 009 Qui habitare facit sterilem in domo, matrem filiorum lætantem. 019 PSA 114 001 Alleluia. In exitu Israel de Ægypto, domus Iacob de populo barbaro: 019 PSA 114 002 Facta est Iudæa sanctificatio eius, Israel potestas eius. 019 PSA 114 003 Mare vidit, et fugit: Iordanis conversus est retrorsum. 019 PSA 114 004 Montes exultaverunt ut arietes: et colles sicut agni ovium. 019 PSA 114 005 Quid est tibi mare quod fugisti: et tu Iordanis, quia conversus es retrorsum? 019 PSA 114 006 Montes exultastis sicut arietes, et colles sicut agni ovium? 019 PSA 114 007 A facie Domini mota est terra, a facie Dei Iacob. 019 PSA 114 008 Qui convertit petram in stagna aquarum, et rupem in fontes aquarum. 019 PSA 115 001 Non nobis Domine, non nobis: sed nomini tuo da gloriam. 019 PSA 115 002 Super misericordia tua, et veritate tua: nequando dicant Gentes: Ubi est Deus eorum? 019 PSA 115 003 Deus autem noster in cælo: omnia quæcumque voluit, fecit. 019 PSA 115 004 Simulacra gentium argentum, et aurum, opera manuum hominum. 019 PSA 115 005 Os habent, et non loquentur: oculos habent, et non videbunt. 019 PSA 115 006 Aures habent, et non audient: nares habent, et non odorabunt. 019 PSA 115 007 Manus habent, et non palpabunt: pedes habent, et non ambulabunt: non clamabunt in gutture suo. 019 PSA 115 008 Similes illis fiant qui faciunt ea: et omnes qui confidunt in eis. 019 PSA 115 009 Domus Israel speravit in Domino: adiutor eorum et protector eorum est. 019 PSA 115 010 Domus Aaron speravit in Domino: adiutor eorum et protector eorum est. 019 PSA 115 011 Qui timent Dominum, speraverunt in Domino: adiutor eorum et protector eorum est. 019 PSA 115 012 Dominus memor fuit nostri: et benedixit nobis: Benedixit domui Israel: benedixit domui Aaron. 019 PSA 115 013 Benedixit omnibus, qui timent Dominum, pusillis cum maioribus. 019 PSA 115 014 Adiiciat Dominus super vos: super vos, et super filios vestros. 019 PSA 115 015 Benedicti vos a Domino, qui fecit cælum, et terram. 019 PSA 115 016 Cælum cæli Domino: terram autem dedit filiis hominum. 019 PSA 115 017 Non mortui laudabunt te Domine: neque omnes, qui descendunt in infernum. (questioned) 019 PSA 115 018 Sed nos qui vivimus, benedicimus Domino, ex hoc nunc et usque in sæculum. 019 PSA 116 001 Alleluia. Dilexi, quoniam exaudiet Dominus vocem orationis meæ. 019 PSA 116 002 Quia inclinavit aurem suam mihi: et in diebus meis invocabo. 019 PSA 116 003 Circumdederunt me dolores mortis: et pericula inferni invenerunt me. Tribulationem et dolorem inveni: (Sheol h7585) 019 PSA 116 004 et nomen Domini invocavi. O Domine libera animam meam: 019 PSA 116 005 misericors Dominus, et iustus: et Deus noster miseretur. 019 PSA 116 006 Custodiens parvulos Dominus: humiliatus sum, et liberavit me. 019 PSA 116 007 Convertere anima mea in requiem tuam: quia Dominus benefecit tibi. 019 PSA 116 008 Quia eripuit animam meam de morte: oculos meos a lacrymis, pedes meos a lapsu. 019 PSA 116 009 Placebo Domino in regione vivorum. 019 PSA 116 010 Alleluia. Credidi, propter quod locutus sum: ego autem humiliatus sum nimis. 019 PSA 116 011 Ego dixi in excessu meo: Omnis homo mendax. 019 PSA 116 012 Quid retribuam Domino, pro omnibus, quæ retribuit mihi? 019 PSA 116 013 Calicem salutaris accipiam: et nomen Domini invocabo. 019 PSA 116 014 Vota mea Domino reddam coram omni populo eius: 019 PSA 116 015 pretiosa in conspectu Domini mors sanctorum eius: 019 PSA 116 016 O Domine quia ego servus tuus: ego servus tuus, et filius ancillæ tuæ. Dirupisti vincula mea: 019 PSA 116 017 tibi sacrificabo hostiam laudis, et nomen Domini invocabo. 019 PSA 116 018 Vota mea Domino reddam in conspectu omnis populi eius: 019 PSA 116 019 in atriis domus Domini, in medio tui Ierusalem. 019 PSA 117 001 Alleluia. Laudate Dominum omnes Gentes: laudate eum omnes populi: 019 PSA 117 002 Quoniam confirmata est super nos misericordia eius: et veritas Domini manet in æternum. 019 PSA 118 001 Alleluia. Confitemini Domino quoniam bonus: quoniam in sæculum misericordia eius. 019 PSA 118 002 Dicat nunc Israel quoniam bonus: quoniam in sæculum misericordia eius. 019 PSA 118 003 Dicat nunc domus Aaron: quoniam in sæculum misericordia eius. 019 PSA 118 004 Dicant nunc qui timent Dominum: quoniam in sæculum misericordia eius. 019 PSA 118 005 De tribulatione invocavi Dominum: et exaudivit me in latitudine Dominus. 019 PSA 118 006 Dominus mihi adiutor: non timebo quid faciat mihi homo. 019 PSA 118 007 Dominus mihi adiutor: et ego despiciam inimicos meos. 019 PSA 118 008 Bonum est confidere in Domino, quam confidere in homine: 019 PSA 118 009 Bonum est sperare in Domino, quam sperare in principibus. 019 PSA 118 010 Omnes gentes circuierunt me: et in nomine Domini quia ultus sum in eos. 019 PSA 118 011 Circumdantes circumdederunt me: et in nomine Domini quia ultus sum in eos. 019 PSA 118 012 Circumdederunt me sicut apes, et exarserunt sicut ignis in spinis: et in nomine Domini quia ultus sum in eos. 019 PSA 118 013 Impulsus eversus sum ut caderem: et Dominus suscepit me. 019 PSA 118 014 Fortitudo mea, et laus mea Dominus: et factus est mihi in salutem. 019 PSA 118 015 Vox exultationis, et salutis in tabernaculis iustorum. 019 PSA 118 016 Dextera Domini fecit virtutem: dextera Domini exaltavit me, dextera Domini fecit virtutem. 019 PSA 118 017 Non moriar, sed vivam: et narrabo opera Domini. 019 PSA 118 018 Castigans castigavit me Dominus: et morti non tradidit me. 019 PSA 118 019 Aperite mihi portas iustitiæ, ingressus in eas confitebor Domino: 019 PSA 118 020 hæc porta Domini, iusti intrabunt in eam. 019 PSA 118 021 Confitebor tibi quoniam exaudisti me: et factus es mihi in salutem. 019 PSA 118 022 Lapidem, quem reprobaverunt ædificantes: hic factus est in caput anguli. 019 PSA 118 023 A Domino factum est istud: et est mirabile in oculis nostris. 019 PSA 118 024 Hæc est dies, quam fecit Dominus: exultemus, et lætemur in ea. 019 PSA 118 025 O Domine salvum me fac: O Domine bene prosperare: 019 PSA 118 026 benedictus qui venit in nomine Domini. Benediximus vobis de domo Domini: 019 PSA 118 027 Deus Dominus, et illuxit nobis. Constituite diem solemnem in condensis, usque ad cornu altaris. 019 PSA 118 028 Deus meus es tu, et confitebor tibi: Deus meus es tu, et exaltabo te. Confitebor tibi quoniam exaudisti me: et factus es mihi in salutem. 019 PSA 118 029 Confitemini Domino quoniam bonus: quoniam in sæculum misericordia eius. 019 PSA 119 001 Alleluia. ALEPH. Beati immaculati in via: qui ambulant in lege Domini. 019 PSA 119 002 Beati, qui scrutantur testimonia eius: in toto corde exquirunt eum. 019 PSA 119 003 Non enim qui operantur iniquitatem, in viis eius ambulaverunt. 019 PSA 119 004 Tu mandasti mandata tua custodiri nimis. 019 PSA 119 005 Utinam dirigantur viæ meæ, ad custodiendas iustificationes tuas. 019 PSA 119 006 Tunc non confundar, cum perspexero in omnibus mandatis tuis. 019 PSA 119 007 Confitebor tibi in directione cordis: in eo quod didici iudicia iustitiæ tuæ. 019 PSA 119 008 Iustificationes tuas custodiam: non me derelinquas usquequaque. 019 PSA 119 009 BETH. In quo corrigit adolescentior viam suam? in custodiendo sermones tuos. 019 PSA 119 010 In toto corde meo exquisivi te: ne repellas me a mandatis tuis. 019 PSA 119 011 In corde meo abscondi eloquia tua: ut non peccem tibi. 019 PSA 119 012 Benedictus es Domine: doce me iustificationes tuas. 019 PSA 119 013 In labiis meis, pronunciavi omnia iudicia oris tui. 019 PSA 119 014 In via testimoniorum tuorum delectatus sum, sicut in omnibus divitiis. 019 PSA 119 015 In mandatis tuis exercebor: et considerabo vias tuas. 019 PSA 119 016 In iustificationibus tuis meditabor: non obliviscar sermones tuos. 019 PSA 119 017 GHIMEL. Retribue servo tuo, vivifica me: et custodiam sermones tuos. 019 PSA 119 018 Revela oculos meos: et considerabo mirabilia de lege tua. 019 PSA 119 019 Incola ego sum in terra: non abscondas a me mandata tua. 019 PSA 119 020 Concupivit anima mea desiderare iustificationes tuas, in omni tempore. 019 PSA 119 021 Increpasti superbos: maledicti qui declinant a mandatis tuis. 019 PSA 119 022 Aufer a me opprobrium, et contemptum: quia testimonia tua exquisivi. 019 PSA 119 023 Etenim sederunt principes, et adversum me loquebantur: servus autem tuus exercebatur in iustificationibus tuis. 019 PSA 119 024 Nam et testimonia tua meditatio mea est: et consilium meum iustificationes tuæ. 019 PSA 119 025 DALETH. Adhæsit pavimento anima mea: vivifica me secundum verbum tuum. 019 PSA 119 026 Vias meas enunciavi, et exaudisti me: doce me iustificationes tuas. 019 PSA 119 027 Viam iustificationum tuarum instrue me: et exercebor in mirabilibus tuis. 019 PSA 119 028 Dormitavit anima mea præ tædio: confirma me in verbis tuis. 019 PSA 119 029 Viam iniquitatis amove a me: et de lege tua miserere mei. 019 PSA 119 030 Viam veritatis elegi: iudicia tua non sum oblitus. 019 PSA 119 031 Adhæsi testimoniis tuis Domine: noli me confundere. 019 PSA 119 032 Viam mandatorum tuorum cucurri, cum dilatasti cor meum. 019 PSA 119 033 HE. Legem pone mihi Domine viam iustificationum tuarum: et exquiram eam semper. 019 PSA 119 034 Da mihi intellectum, et scrutabor legem tuam: et custodiam illam in toto corde meo. 019 PSA 119 035 Deduc me in semitam mandatorum tuorum: quia ipsam volui. 019 PSA 119 036 Inclina cor meum in testimonia tua: et non in avaritiam. 019 PSA 119 037 Averte oculos meos ne videant vanitatem: in via tua vivifica me. 019 PSA 119 038 Statue servo tuo eloquium tuum, in timore tuo. 019 PSA 119 039 Amputa opprobrium meum, quod suspicatus sum: quia iudicia tua iucunda. 019 PSA 119 040 Ecce concupivi mandata tua: in æquitate tua vivifica me. 019 PSA 119 041 VAU. Et veniat super me misericordia tua Domine: salutare tuum secundum eloquium tuum. 019 PSA 119 042 Et respondebo exprobrantibus mihi verbum: quia speravi in sermonibus tuis. 019 PSA 119 043 Et ne auferas de ore meo verbum veritatis usquequaque: quia in iudiciis tuis supersperavi. 019 PSA 119 044 Et custodiam legem tuam semper: in sæculum et in sæculum sæculi. 019 PSA 119 045 Et ambulabam in latitudine: quia mandata tua exquisivi. 019 PSA 119 046 Et loquebar in testimoniis tuis in conspectu regum: et non confundebar. 019 PSA 119 047 Et meditabar in mandatis tuis, quæ dilexi. 019 PSA 119 048 Et levavi manus meas ad mandata tua, quæ dilexi: et exercebar in iustificationibus tuis. 019 PSA 119 049 ZAIN. Memor esto verbi tui servo tuo, in quo mihi spem dedisti. 019 PSA 119 050 Hæc me consolata est in humilitate mea: quia eloquium tuum vivificavit me. 019 PSA 119 051 Superbi inique agebant usquequaque: a lege autem tua non declinavi. 019 PSA 119 052 Memor fui iudiciorum tuorum a sæculo Domine: et consolatus sum. 019 PSA 119 053 Defectio tenuit me, pro peccatoribus derelinquentibus legem tuam. 019 PSA 119 054 Cantabiles mihi erant iustificationes tuæ, in loco peregrinationis meæ. 019 PSA 119 055 Memor fui nocte nominis tui Domine: et custodivi legem tuam. 019 PSA 119 056 Hæc facta est mihi: quia iustificationes tuas exquisivi. 019 PSA 119 057 HETH. Portio mea Domine, dixi custodire legem tuam. 019 PSA 119 058 Deprecatus sum faciem tuam in toto corde meo: miserere mei secundum eloquium tuum. 019 PSA 119 059 Cogitavi vias meas: et converti pedes meos in testimonia tua. 019 PSA 119 060 Paratus sum, et non sum turbatus: ut custodiam mandata tua. 019 PSA 119 061 Funes peccatorum circumplexi sunt me: et legem tuam non sum oblitus. 019 PSA 119 062 Media nocte surgebam ad confitendum tibi, super iudicia iustificationis tuæ. 019 PSA 119 063 Particeps ego sum omnium timentium te: et custodientium mandata tua. 019 PSA 119 064 Misericordia tua Domine plena est terra: iustificationes tuas doce me. 019 PSA 119 065 TETH. Bonitatem fecisti cum servo tuo Domine, secundum verbum tuum. 019 PSA 119 066 Bonitatem, et disciplinam, et scientiam doce me: quia mandatis tuis credidi. 019 PSA 119 067 Priusquam humiliarer ego deliqui: propterea eloquium tuum custodivi. 019 PSA 119 068 Bonus es tu: et in bonitate tua doce me iustificationes tuas. 019 PSA 119 069 Multiplicata est super me iniquitas superborum: ego autem in toto corde meo scrutabor mandata tua. 019 PSA 119 070 Coagulatum est sicut lac cor eorum: ego vero legem tuam meditatus sum. 019 PSA 119 071 Bonum mihi quia humiliasti me: ut discam iustificationes tuas. 019 PSA 119 072 Bonum mihi lex oris tui, super millia auri, et argenti. 019 PSA 119 073 IOD. Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me: da mihi intellectum, et discam mandata tua. 019 PSA 119 074 Qui timent te videbunt me, et lætabuntur: quia in verba tua supersperavi. 019 PSA 119 075 Cognovi Domine quia æquitas iudicia tua: et in veritate tua humiliasti me. 019 PSA 119 076 Fiat misericordia tua ut consoletur me, secundum eloquium tuum servo tuo. 019 PSA 119 077 Veniant mihi miserationes tuæ, et vivam: quia lex tua meditatio mea est. 019 PSA 119 078 Confundantur superbi, quia iniuste iniquitatem fecerunt in me: ego autem exercebor in mandatis tuis. 019 PSA 119 079 Convertantur mihi timentes te: et qui noverunt testimonia tua. 019 PSA 119 080 Fiat cor meum immaculatum in iustificationibus tuis, ut non confundar. 019 PSA 119 081 CAPH. Defecit in salutare tuum anima mea: et in verbum tuum supersperavi. 019 PSA 119 082 Defecerunt oculi mei in eloquium tuum, dicentes: Quando consolaberis me? 019 PSA 119 083 Quia factus sum sicut uter in pruina: iustificationes tuas non sum oblitus. 019 PSA 119 084 Quot sunt dies servi tui: quando facies de persequentibus me iudicium? 019 PSA 119 085 Narraverunt mihi iniqui fabulationes: sed non ut lex tua. 019 PSA 119 086 Omnia mandata tua veritas: inique persecuti sunt me, adiuva me. 019 PSA 119 087 Paulominus consummaverunt me in terra: ego autem non dereliqui mandata tua. 019 PSA 119 088 Secundum misericordiam tuam vivifica me: et custodiam testimonia oris tui. 019 PSA 119 089 LAMED. In æternum Domine, verbum tuum permanet in cælo. 019 PSA 119 090 In generationem et generationem veritas tua: fundasti terram, et permanet. 019 PSA 119 091 Ordinatione tua perseverat dies: quoniam omnia serviunt tibi. 019 PSA 119 092 Nisi quod lex tua meditatio mea est: tunc forte periissem in humilitate mea. 019 PSA 119 093 In æternum non obliviscar iustificationes tuas: quia in ipsis vivificasti me. 019 PSA 119 094 Tuus sum ego, salvum me fac: quoniam iustificationes tuas exquisivi. 019 PSA 119 095 Me expectaverunt peccatores ut perderent me: testimonia tua intellexi. 019 PSA 119 096 Omnis consummationis vidi finem: latum mandatum tuum nimis. 019 PSA 119 097 MEM. Quomodo dilexi legem tuam Domine? tota die meditatio mea est. 019 PSA 119 098 Super inimicos meos prudentem me fecisti mandato tuo: quia in æternum mihi est. 019 PSA 119 099 Super omnes docentes me intellexi: quia testimonia tua meditatio mea est. 019 PSA 119 100 Super senes intellexi: quia mandata tua quæsivi. 019 PSA 119 101 Ab omni via mala prohibui pedes meos: ut custodiam verba tua. 019 PSA 119 102 A iudiciis tuis non declinavi: quia tu legem posuisti mihi. 019 PSA 119 103 Quam dulcia faucibus meis eloquia tua, super mel ori meo! 019 PSA 119 104 A mandatis tuis intellexi: propterea odivi omnem viam iniquitatis. 019 PSA 119 105 NUN. Lucerna pedibus meis verbum tuum, et lumen semitis meis. 019 PSA 119 106 Iuravi, et statui custodire iudicia iustitiæ tuæ. 019 PSA 119 107 Humiliatus sum usquequaque Domine: vivifica me secundum verbum tuum. 019 PSA 119 108 Voluntaria oris mei beneplacita fac Domine: et iudicia tua doce me. 019 PSA 119 109 Anima mea in manibus meis semper: et legem tuam non sum oblitus. 019 PSA 119 110 Posuerunt peccatores laqueum mihi: et de mandatis tuis non erravi. 019 PSA 119 111 Hereditate acquisivi testimonia tua in æternum: quia exultatio cordis mei sunt. 019 PSA 119 112 Inclinavi cor meum ad faciendas iustificationes tuas in æternum, propter retributionem. 019 PSA 119 113 SAMECH. Iniquos odio habui: et legem tuam dilexi. 019 PSA 119 114 Adiutor, et susceptor meus es tu: et in verbum tuum supersperavi. 019 PSA 119 115 Declinate a me maligni: et scrutabor mandata Dei mei. 019 PSA 119 116 Suscipe me secundum eloquium tuum, et vivam: et non confundas me ab expectatione mea. 019 PSA 119 117 Adiuva me, et salvus ero: et meditabor in iustificationibus tuis semper. 019 PSA 119 118 Sprevisti omnes discedentes a iudiciis tuis: quia iniusta cogitatio eorum. 019 PSA 119 119 Prævaricantes reputavi omnes peccatores terræ: ideo dilexi testimonia tua. 019 PSA 119 120 Confige timore tuo carnes meas: a iudiciis enim tuis timui. 019 PSA 119 121 AIN. Feci iudicium et iustitiam: non tradas me calumniantibus me. 019 PSA 119 122 Suscipe servum tuum in bonum: non calumnientur me superbi. 019 PSA 119 123 Oculi mei defecerunt in salutare tuum: et in eloquium iustitiæ tuæ. 019 PSA 119 124 Fac cum servo tuo secundum misericordiam tuam: et iustificationes tuas doce me. 019 PSA 119 125 Servus tuus sum ego: da mihi intellectum, ut sciam testimonia tua. 019 PSA 119 126 Tempus faciendi Domine: dissipaverunt legem tuam. 019 PSA 119 127 Ideo dilexi mandata tua, super aurum et topazion. 019 PSA 119 128 Propterea ad omnia mandata tua dirigebar: omnem viam iniquam odio habui. 019 PSA 119 129 PHE. Mirabilia testimonia tua: ideo scrutata est ea anima mea. 019 PSA 119 130 Declaratio sermonum tuorum illuminat: et intellectum dat parvulis. 019 PSA 119 131 Os meum aperui, et attraxi spiritum: quia mandata tua desiderabam. 019 PSA 119 132 Aspice in me, et miserere mei, secundum iudicium diligentium nomen tuum. 019 PSA 119 133 Gressus meos dirige secundum eloquium tuum: et non dominetur mei omnis iniustitia. 019 PSA 119 134 Redime me a calumniis hominum: ut custodiam mandata tua. 019 PSA 119 135 Faciem tuam illumina super servum tuum: et doce me iustificationes tuas. 019 PSA 119 136 Exitus aquarum deduxerunt oculi mei: quia non custodierunt legem tuam. 019 PSA 119 137 SADE. Iustus es Domine: et rectum iudicium tuum. 019 PSA 119 138 Mandasti iustitiam testimonia tua: et veritatem tuam nimis. 019 PSA 119 139 Tabescere me fecit zelus meus: quia obliti sunt verba tua inimici mei. 019 PSA 119 140 Ignitum eloquium tuum vehementer: et servus tuus dilexit illud. 019 PSA 119 141 Adolescentulus sum ego, et contemptus: iustificationes tuas non sum oblitus. 019 PSA 119 142 Iustitia tua, iustitia in æternum: et lex tua veritas. 019 PSA 119 143 Tribulatio, et angustia invenerunt me: mandata tua meditatio mea est. 019 PSA 119 144 Æquitas testimonia tua in æternum: intellectum da mihi, et vivam. 019 PSA 119 145 COPH. Clamavi in toto corde meo, exaudi me Domine: iustificationes tuas requiram. 019 PSA 119 146 Clamavi ad te, salvum me fac: ut custodiam mandata tua. 019 PSA 119 147 Præveni in maturitate, et clamavi: quia in verba tua supersperavi. 019 PSA 119 148 Prævenerunt oculi mei ad te diluculo: ut meditarer eloquia tua. 019 PSA 119 149 Vocem meam audi secundum misericordiam tuam Domine: et secundum iudicium tuum vivifica me. 019 PSA 119 150 Appropinquaverunt persequentes me iniquitati: a lege autem tua longe facti sunt. 019 PSA 119 151 Prope es tu Domine: et omnes viæ tuæ veritas. 019 PSA 119 152 Initio cognovi de testimoniis tuis: quia in æternum fundasti ea. 019 PSA 119 153 RES. Vide humilitatem meam, et eripe me: quia legem tuam non sum oblitus. 019 PSA 119 154 Iudica iudicium meum, et redime me: propter eloquium tuum vivifica me. 019 PSA 119 155 Longe a peccatoribus salus: quia iustificationes tuas non exquisierunt. 019 PSA 119 156 Misericordiæ tuæ multæ Domine: secundum iudicium tuum vivifica me. 019 PSA 119 157 Multi qui persequuntur me, et tribulant me: a testimoniis tuis non declinavi. 019 PSA 119 158 Vidi prævaricantes, et tabescebam: quia eloquia tua non custodierunt. 019 PSA 119 159 Vide quoniam mandata tua dilexi Domine: in misericordia tua vivifica me. 019 PSA 119 160 Principium verborum tuorum, veritas: in æternum omnia iudicia iustitiæ tuæ. 019 PSA 119 161 SIN. Principes persecuti sunt me gratis: et a verbis tuis formidavit cor meum. 019 PSA 119 162 Lætabor ego super eloquia tua: sicut qui invenit spolia multa. 019 PSA 119 163 Iniquitatem odio habui, et abominatus sum: legem autem tuam dilexi. 019 PSA 119 164 Septies in die laudem dixi tibi, super iudicia iustitiæ tuæ. 019 PSA 119 165 Pax multa diligentibus legem tuam: et non est illis scandalum. 019 PSA 119 166 Expectabam salutare tuum Domine: et mandata tua dilexi. 019 PSA 119 167 Custodivit anima mea testimonia tua: et dilexit ea vehementer. 019 PSA 119 168 Servavi mandata tua, et testimonia tua: quia omnes viæ meæ in conspectu tuo. 019 PSA 119 169 TAU. Appropinquet deprecatio mea in conspectu tuo Domine: iuxta eloquium tuum da mihi intellectum. 019 PSA 119 170 Intret postulatio mea in conspectu tuo: secundum eloquium tuum eripe me. 019 PSA 119 171 Eructabunt labia mea hymnum, cum docueris me iustificationes tuas. 019 PSA 119 172 Pronunciabit lingua mea eloquium tuum: quia omnia mandata tua æquitas. 019 PSA 119 173 Fiat manus tua ut salvet me: quoniam mandata tua elegi. 019 PSA 119 174 Concupivi salutare tuum Domine: et lex tua meditatio mea est. 019 PSA 119 175 Vivet anima mea, et laudabit te: et iudicia tua adiuvabunt me. 019 PSA 119 176 Erravi, sicut ovis, quæ periit: quære servum tuum, quia mandata tua non sum oblitus. 019 PSA 120 001 Canticum graduum. Ad Dominum cum tribularer clamavi: et exaudivit me. 019 PSA 120 002 Domine libera animam meam a labiis iniquis, et a lingua dolosa. 019 PSA 120 003 Quid detur tibi, aut quid apponatur tibi ad linguam dolosam? 019 PSA 120 004 Sagittæ potentis acutæ, cum carbonibus desolatoriis. 019 PSA 120 005 Heu mihi, quia incolatus meus prolongatus est: habitavi cum habitantibus Cedar: 019 PSA 120 006 multum incola fuit anima mea. 019 PSA 120 007 Cum his, qui oderunt pacem, eram pacificus: cum loquebar illis, impugnabant me gratis. 019 PSA 121 001 Canticum graduum. Levavi oculos meos in montes, unde veniet auxilium mihi. 019 PSA 121 002 Auxilium meum a Domino, qui fecit cælum et terram. 019 PSA 121 003 Non det in commotionem pedem tuum: neque dormitet qui custodit te. 019 PSA 121 004 Ecce non dormitabit neque dormiet, qui custodit Israel. 019 PSA 121 005 Dominus custodit te, Dominus protectio tua, super manum dexteram tuam. 019 PSA 121 006 Per diem sol non uret te: neque luna per noctem. 019 PSA 121 007 Dominus custodit te ab omni malo: custodiat animam tuam Dominus. 019 PSA 121 008 Dominus custodiat introitum tuum, et exitum tuum: ex hoc nunc, et usque in sæculum. 019 PSA 122 001 Canticum graduum. Lætatus sum in his, quæ dicta sunt mihi: In domum Domini ibimus. 019 PSA 122 002 Stantes erant pedes nostri, in atriis tuis Ierusalem. 019 PSA 122 003 Ierusalem, quæ ædificatur ut civitas: cuius participatio eius in idipsum. 019 PSA 122 004 Illuc enim ascenderunt tribus, tribus Domini: testimonium Israel ad confitendum nomini Domini. 019 PSA 122 005 Quia illic sederunt sedes in iudicio, sedes super domum David. 019 PSA 122 006 Rogate quæ ad pacem sunt Ierusalem: et abundantia diligentibus te. 019 PSA 122 007 Fiat pax in virtute tua: et abundantia in turribus tuis. 019 PSA 122 008 Propter fratres meos, et proximos meos, loquebar pacem de te: 019 PSA 122 009 Propter domum Domini Dei nostri, quæsivi bona tibi. 019 PSA 123 001 Canticum graduum. Ad te levavi oculos meos, qui habitas in cælis. 019 PSA 123 002 Ecce sicut oculi servorum, in manibus dominorum suorum, Sicut oculi ancillæ in manibus dominæ suæ: ita oculi nostri ad Dominum Deum nostrum donec misereatur nostri. 019 PSA 123 003 Miserere nostri Domine, miserere nostri: quia multum repleti sumus despectione: 019 PSA 123 004 Quia multum repleta est anima nostra: opprobrium abundantibus, et despectio superbis. 019 PSA 124 001 Canticum graduum. Nisi quia Dominus erat in nobis, dicat nunc Israel: 019 PSA 124 002 nisi quia Dominus erat in nobis, Cum exurgerent homines in nos, 019 PSA 124 003 forte vivos deglutissent nos: Cum irasceretur furor eorum in nos, 019 PSA 124 004 forsitan aqua absorbuisset nos. 019 PSA 124 005 Torrentem pertransivit anima nostra: forsitan pertransisset anima nostra aquam intolerabilem. 019 PSA 124 006 Benedictus Dominus qui non dedit nos, in captionem dentibus eorum. 019 PSA 124 007 Anima nostra sicut passer erepta est de laqueo venantium: Laqueus contritus est, et nos liberati sumus. 019 PSA 124 008 Adiutorium nostrum in nomine Domini, qui fecit cælum et terram. 019 PSA 125 001 Canticum graduum. Qui confidunt in Domino, sicut mons Sion: non commovebitur in æternum, qui habitat 019 PSA 125 002 in Ierusalem. Montes in circuitu eius: et Dominus in circuitu populi sui, ex hoc nunc et usque in sæculum. 019 PSA 125 003 Quia non relinquet Dominus virgam peccatorum super sortem iustorum: ut non extendant iusti ad iniquitatem manus suas. 019 PSA 125 004 Benefac Domine bonis, et rectis corde. 019 PSA 125 005 Declinantes autem in obligationes, adducet Dominus cum operantibus iniquitatem: pax super Israel. 019 PSA 126 001 Canticum graduum. In convertendo Dominus captivitatem Sion: facti sumus sicut consolati: 019 PSA 126 002 Tunc repletum est gaudio os nostrum: et lingua nostra exultatione. Tunc dicent inter gentes: Magnificavit Dominus facere cum eis. 019 PSA 126 003 Magnificavit Dominus facere nobiscum: facti sumus lætantes. 019 PSA 126 004 Converte Domine captivitatem nostram, sicut torrens in Austro. 019 PSA 126 005 Qui seminant in lacrymis, in exultatione metent. 019 PSA 126 006 Euntes ibant et flebant, mittentes semina sua. Venientes autem venient cum exultatione, portantes manipulos suos. 019 PSA 127 001 Canticum graduum Salomonis. Nisi Dominus ædificaverit domum, in vanum laboraverunt qui ædificant eam. Nisi Dominus custodierit civitatem, frustra vigilat qui custodit eam. 019 PSA 127 002 Vanum est vobis ante lucem surgere: surgite postquam sederitis, qui manducatis panem doloris. Cum dederit dilectis suis somnum. 019 PSA 127 003 Ecce hereditas Domini filii: merces, fructus ventris. 019 PSA 127 004 Sicut sagittæ in manu potentis: ita filii excussorum. 019 PSA 127 005 Beatus vir qui implevit desiderium suum ex ipsis: non confundetur cum loquetur inimicis suis in porta. 019 PSA 128 001 Canticum graduum. Beati omnes, qui timent Dominum, qui ambulant in viis eius. 019 PSA 128 002 Labores manuum tuarum quia manducabis: beatus es, et bene tibi erit. 019 PSA 128 003 Uxor tua sicut vitis abundans, in lateribus domus tuæ. Filii tui sicut novellæ olivarum, in circuitu mensæ tuæ. 019 PSA 128 004 Ecce sic benedicetur homo, qui timet Dominum. 019 PSA 128 005 Benedicat tibi Dominus ex Sion: et videas bona Ierusalem omnibus diebus vitæ tuæ. 019 PSA 128 006 Et videas filios filiorum tuorum, pacem super Israel. 019 PSA 129 001 Canticum graduum. Sæpe expugnaverunt me a iuventute mea, dicat nunc Israel. 019 PSA 129 002 Sæpe expugnaverunt me a iuventute mea: etenim non potuerunt mihi. 019 PSA 129 003 Supra dorsum meum fabricaverunt peccatores: prolongaverunt iniquitatem suam. 019 PSA 129 004 Dominus iustus concidit cervices peccatorum: 019 PSA 129 005 confundantur et convertantur retrorsum omnes, qui oderunt Sion. 019 PSA 129 006 Fiant sicut fœnum tectorum: quod priusquam evellatur, exaruit: 019 PSA 129 007 De quo non implevit manum suam qui metit, et sinum suum qui manipulos colligit. 019 PSA 129 008 Et non dixerunt qui præteribant: Benedictio Domini super vos: benediximus vobis in nomine Domini. 019 PSA 130 001 Canticum graduum. De profundis clamavi ad te Domine: 019 PSA 130 002 Domine exaudi vocem meam: Fiant aures tuæ intendentes, in vocem deprecationis meæ. 019 PSA 130 003 Si iniquitates observaveris Domine: Domine quis sustinebit? 019 PSA 130 004 Quia apud te propitiatio est: et propter legem tuam sustinui te Domine. Sustinuit anima mea in verbo eius: 019 PSA 130 005 speravit anima mea in Domino. 019 PSA 130 006 A custodia matutina usque ad noctem: speret Israel in Domino. 019 PSA 130 007 Quia apud Dominum misericordia: et copiosa apud eum redemptio. 019 PSA 130 008 Et ipse redimet Israel, ex omnibus iniquitatibus eius. 019 PSA 131 001 Canticum graduum David. Domine non est exaltatum cor meum: neque elati sunt oculi mei. Neque ambulavi in magnis: neque in mirabilibus super me. 019 PSA 131 002 Si non humiliter sentiebam: sed exaltavi animam meam: Sicut ablactatus est super matre sua, ita retributio in anima mea. 019 PSA 131 003 Speret Israel in Domino, ex hoc nunc et usque in sæculum. 019 PSA 132 001 Canticum graduum. Memento Domine David, et omnis mansuetudinis eius: 019 PSA 132 002 Sicut iuravit Domino, votum vovit Deo Iacob: 019 PSA 132 003 Si introiero in tabernaculum domus meæ, si ascendero in lectum strati mei: 019 PSA 132 004 Si dedero somnum oculis meis, et palpebris meis dormitationem: 019 PSA 132 005 Et requiem temporibus meis: donec inveniam locum Domino, tabernaculum Deo Iacob. 019 PSA 132 006 Ecce audivimus eam in Ephrata: invenimus eam in campis silvæ. 019 PSA 132 007 Introibimus in tabernaculum eius: adorabimus in loco, ubi steterunt pedes eius. 019 PSA 132 008 Surge Domine in requiem tuam, tu et arca sanctificationis tuæ. 019 PSA 132 009 Sacerdotes tui induantur iustitiam: et sancti tui exultent. 019 PSA 132 010 Propter David servum tuum, non avertas faciem Christi tui. 019 PSA 132 011 Iuravit Dominus David veritatem, et non frustrabitur eam: de fructu ventris tui ponam super sedem tuam. 019 PSA 132 012 Si custodierint filii tui testamentum meum, et testimonia mea hæc, quæ docebo eos: Et filii eorum usque in sæculum, sedebunt super sedem tuam. 019 PSA 132 013 Quoniam elegit Dominus Sion: elegit eam in habitationem sibi. 019 PSA 132 014 Hæc requies mea in sæculum sæculi: hic habitabo, quoniam elegi eam. 019 PSA 132 015 Viduam eius benedicens benedicam: pauperes eius saturabo panibus. 019 PSA 132 016 Sacerdotes eius induam salutari: et sancti eius exultatione exultabunt. 019 PSA 132 017 Illuc producam cornu David, paravi lucernam Christo meo. 019 PSA 132 018 Inimicos eius induam confusione: super ipsum autem efflorebit sanctificatio mea. 019 PSA 133 001 Canticum graduum David. Ecce quam bonum et quam iucundum habitare fratres in unum: 019 PSA 133 002 Sicut unguentum in capite, quod descendit in barbam, barbam Aaron, Quod descendit in oram vestimenti eius: 019 PSA 133 003 sicut ros Hermon, qui descendit in montem Sion. Quoniam illic mandavit Dominus benedictionem, et vitam usque in sæculum. 019 PSA 134 001 Canticum graduum. Ecce nunc benedicite Dominum, omnes servi Domini: Qui statis in domo Domini, in atriis domus Dei nostri, 019 PSA 134 002 In noctibus extollite manus vestras in sancta, et benedicite Dominum. 019 PSA 134 003 Benedicat te Dominus ex Sion, qui fecit cælum et terram. 019 PSA 135 001 Alleluia. Laudate nomen Domini, laudate servi Dominum: 019 PSA 135 002 Qui statis in domo Domini, in atriis domus Dei nostri. 019 PSA 135 003 Laudate Dominum, quia bonus Dominus: psallite nomini eius, quoniam suave. 019 PSA 135 004 Quoniam Iacob elegit sibi Dominus Israel in possessionem sibi. 019 PSA 135 005 Quia ego cognovi quod magnus est Dominus, et Deus noster præ omnibus diis. 019 PSA 135 006 Omnia quæcumque voluit, Dominus fecit in cælo, in terra, in mari, et in omnibus abyssis. 019 PSA 135 007 Educens nubes ab extremo terræ: fulgura in pluviam fecit. Qui producit ventos de thesauris suis: 019 PSA 135 008 qui percussit primogenita Ægypti ab homine usque ad pecus. 019 PSA 135 009 Et misit signa, et prodigia in medio tui Ægypte: in Pharaonem, et in omnes servos eius. 019 PSA 135 010 Qui percussit gentes multas: et occidit reges fortes: 019 PSA 135 011 Sehon regem Amorrhæorum, et Og regem Basan, et omnia regna Chanaan. 019 PSA 135 012 Et dedit terram eorum hereditatem, hereditatem Israel populo suo. 019 PSA 135 013 Domine nomen tuum in æternum: Domine memoriale tuum in generationem et generationem. 019 PSA 135 014 Quia iudicabit Dominus populum suum: et in servis suis deprecabitur. 019 PSA 135 015 Simulacra Gentium argentum, et aurum, opera manuum hominum. 019 PSA 135 016 Os habent, et non loquentur: oculos habent, et non videbunt. 019 PSA 135 017 Aures habent, et non audient: neque enim est spiritus in ore ipsorum. 019 PSA 135 018 Similes illis fiant qui faciunt ea: et omnes, qui confidunt in eis. 019 PSA 135 019 Domus Israel benedicite Domino: domus Aaron benedicite Domino. 019 PSA 135 020 Domus Levi benedicite Domino: qui timetis Dominum, benedicite Domino. 019 PSA 135 021 Benedictus Dominus ex Sion, qui habitat in Ierusalem. 019 PSA 136 001 Alleluia. Confitemini Domino quoniam bonus: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 002 Confitemini Deo deorum: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 003 Confitemini Domino dominorum: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 004 Qui facit mirabilia magna solus: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 005 Qui fecit cælos in intellectu: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 006 Qui firmavit terram super aquas: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 007 Qui fecit luminaria magna: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 008 Solem in potestatem diei: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 009 Lunam, et stellas in potestatem noctis: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 010 Qui percussit Ægyptum cum primogenitis eorum: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 011 Qui eduxit Israel de medio eorum: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 012 In manu potenti, et brachio excelso: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 013 Qui divisit Mare Rubrum in divisiones: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 014 Et eduxit Israel per medium eius: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 015 Et excussit Pharaonem, et virtutem eius in Mari Rubro: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 016 Qui traduxit populum suum per desertum: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 017 Qui percussit reges magnos: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 018 Et occidit reges fortes: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 019 Sehon regem Amorrhæorum: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 020 Et Og regem Basan: quoniam in æternum misericordia eius: 019 PSA 136 021 Et dedit terram eorum hereditatem: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 022 Hereditatem Israel servo suo: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 023 Quia in humilitate nostra memor fuit nostri: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 024 Et redemit nos ab inimicis nostris: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 025 Qui dat escam omni carni: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 136 026 Confitemini Deo cæli: quoniam in æternum misericordia eius. Confitemini Domino dominorum: quoniam in æternum misericordia eius. 019 PSA 137 001 Psalmus David, Ieremiæ. Super flumina Babylonis, illic sedimus et flevimus: cum recordaremur Sion: 019 PSA 137 002 In salicibus in medio eius, suspendimus organa nostra. 019 PSA 137 003 Quia illic interrogaverunt nos, qui captivos duxerunt nos, verba cantionum: Et qui abduxerunt nos: Hymnum cantate nobis de canticis Sion. 019 PSA 137 004 Quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena? 019 PSA 137 005 Si oblitus fuero tui Ierusalem, oblivioni detur dextera mea. 019 PSA 137 006 Adhæreat lingua mea faucibus meis, si non meminero tui: Si non proposuero Ierusalem, in principio lætitiæ meæ. 019 PSA 137 007 Memor esto Domine filiorum Edom, in die Ierusalem: Qui dicunt: Exinanite, exinanite usque ad fundamentum in ea. 019 PSA 137 008 Filia Babylonis misera: beatus, qui retribuet tibi retributionem tuam, quam retribuisti nobis. 019 PSA 137 009 Beatus, qui tenebit, et allidet parvulos tuos ad petram. 019 PSA 138 001 Ipsi David. Confitebor tibi Domine in toto corde meo: quoniam audisti verba oris mei. In conspectu angelorum psallam tibi: 019 PSA 138 002 adorabo ad templum sanctum tuum, et confitebor nomini tuo. Super misericordia tua, et veritate tua: quoniam magnificasti super omne, nomen sanctum tuum. 019 PSA 138 003 In quacumque die invocavero te, exaudi me: multiplicabis in anima mea virtutem. 019 PSA 138 004 Confiteantur tibi Domine omnes reges terræ: quia audierunt omnia verba oris tui: 019 PSA 138 005 Et cantent in viis Domini: quoniam magna est gloria Domini. 019 PSA 138 006 Quoniam excelsus Dominus, et humilia respicit: et alta a longe cognoscit. 019 PSA 138 007 Si ambulavero in medio tribulationis, vivificabis me: et super iram inimicorum meorum extendisti manum tuam, et salvum me fecit dextera tua. 019 PSA 138 008 Dominus retribuet pro me: Domine misericordia tua in sæculum: opera manuum tuarum ne despicias. 019 PSA 139 001 In finem, Psalmus David. Domine probasti me, et cognovisti me: 019 PSA 139 002 tu cognovisti sessionem meam, et resurrectionem meam. 019 PSA 139 003 Intellexisti cogitationes meas de longe: semitam meam, et funiculum meum investigasti. 019 PSA 139 004 Et omnes vias meas prævidisti: quia non est sermo in lingua mea. 019 PSA 139 005 Ecce Domine tu cognovisti omnia novissima, et antiqua: tu formasti me, et posuisti super me manum tuam. 019 PSA 139 006 Mirabilis facta est scientia tua ex me: confortata est, et non potero ad eam. 019 PSA 139 007 Quo ibo a Spiritu tuo? et quo a facie tua fugiam? 019 PSA 139 008 Si ascendero in cælum, tu illic es: si descendero in infernum, ades. (Sheol h7585) 019 PSA 139 009 Si sumpsero pennas meas diluculo, et habitavero in extremis maris: 019 PSA 139 010 Etenim illuc manus tua deducet me: et tenebit me dextera tua. 019 PSA 139 011 Et dixi: Forsitan tenebræ conculcabunt me: et nox illuminatio mea in deliciis meis. 019 PSA 139 012 Quia tenebræ non obscurabuntur a te, et nox sicut dies illuminabitur: sicut tenebræ eius, ita et lumen eius. 019 PSA 139 013 Quia tu possedisti renes meos: suscepisti me de utero matris meæ. 019 PSA 139 014 Confitebor tibi quia terribiliter magnificatus es: mirabilia opera tua, et anima mea cognoscit nimis. 019 PSA 139 015 Non est occultatum os meum a te, quod fecisti in occulto: et substantia mea in inferioribus terræ. 019 PSA 139 016 Imperfectum meum viderunt oculi tui, et in libro tuo omnes scribentur: dies formabuntur, et nemo in eis. 019 PSA 139 017 Mihi autem nimis honorificati sunt amici tui, Deus: nimis confortatus est principatus eorum. 019 PSA 139 018 Dinumerabo eos, et super arenam multiplicabuntur: exurrexi, et adhuc sum tecum. 019 PSA 139 019 Si occideris Deus peccatores: viri sanguinum declinate a me: 019 PSA 139 020 Quia dicitis in cogitatione: accipient in vanitate civitates tuas. 019 PSA 139 021 Nonne qui oderunt te Domine, oderam: et super inimicos tuos tabescebam? 019 PSA 139 022 Perfecto odio oderam illos: et inimici facti sunt mihi. 019 PSA 139 023 Proba me Deus, et scito cor meum: interroga me, et cognosce semitas meas. 019 PSA 139 024 Et vide, si via iniquitatis in me est: et deduc me in via æterna. 019 PSA 140 001 In finem, Psalmus David. Eripe me Domine ab homine malo: a viro iniquo eripe me. 019 PSA 140 002 Qui cogitaverunt iniquitates in corde: tota die constituebant prælia. 019 PSA 140 003 Acuerunt linguas suas sicut serpentis: venenum aspidum sub labiis eorum. 019 PSA 140 004 Custodi me Domine de manu peccatoris: et ab hominibus iniquis eripe me. Qui cogitaverunt supplantare gressus meos: 019 PSA 140 005 absconderunt superbi laqueum mihi: Et funes extenderunt in laqueum: iuxta iter scandalum posuerunt mihi. 019 PSA 140 006 Dixi Domino: Deus meus es tu: exaudi Domine vocem deprecationis meæ. 019 PSA 140 007 Domine, Domine virtus salutis meæ: obumbrasti super caput meum in die belli: 019 PSA 140 008 Ne tradas me Domine a desiderio meo peccatori: cogitaverunt contra me, ne derelinquas me, ne forte exaltentur. 019 PSA 140 009 Caput circuitus eorum: labor labiorum ipsorum operiet eos. 019 PSA 140 010 Cadent super eos carbones, in ignem deiicies eos: in miseriis non subsistent. 019 PSA 140 011 Vir linguosus non dirigetur in terra: virum iniustum mala capient in interitu. 019 PSA 140 012 Cognovi quia faciet Dominus iudicium inopis: et vindictam pauperum. 019 PSA 140 013 Verumtamen iusti confitebuntur nomini tuo: et habitabunt recti cum vultu tuo. 019 PSA 141 001 Psalmus David. Domine clamavi ad te, exaudi me: intende voci meæ, cum clamavero ad te. 019 PSA 141 002 Dirigatur oratio mea sicut incensum in conspectu tuo: elevatio manuum mearum sacrificium vespertinum. 019 PSA 141 003 Pone Domine custodiam ori meo: et ostium circumstantiæ labiis meis. 019 PSA 141 004 Non declines cor meum in verba malitiæ, ad excusandas excusationes in peccatis, cum hominibus operantibus iniquitatem: et non communicabo cum electis eorum. 019 PSA 141 005 Corripiet me iustus in misericordia, et increpabit me: oleum autem peccatoris non impinguet caput meum. Quoniam adhuc et oratio mea in beneplacitis eorum: 019 PSA 141 006 absorpti sunt iuncti petræ iudices eorum. Audient verba mea quoniam potuerunt: 019 PSA 141 007 sicut crassitudo terræ erupta est super terram. Dissipata sunt ossa nostra secus infernum: (Sheol h7585) 019 PSA 141 008 quia ad te Domine, Domine oculi mei: in te speravi, non auferas animam meam. 019 PSA 141 009 Custodi me a laqueo, quem statuerunt mihi: et a scandalis operantium iniquitatem. 019 PSA 141 010 Cadent in retiaculo eius peccatores: singulariter sum ego donec transeam. 019 PSA 142 001 Intellectus David, Cum esset in spelunca, oratio. Voce mea ad Dominum clamavi: voce mea ad Dominum deprecatus sum: 019 PSA 142 002 Effundo in conspectu eius orationem meam, et tribulationem meam ante ipsum pronuncio. 019 PSA 142 003 In deficiendo ex me spiritum meum, et tu cognovisti semitas meas. In via hac, qua ambulabam, absconderunt laqueum mihi. 019 PSA 142 004 Considerabam ad dexteram, et videbam: et non erat qui cognosceret me. Periit fuga a me, et non est qui requirat animam meam. 019 PSA 142 005 Clamavi ad te Domine, dixi: Tu es spes mea, portio mea in terra viventium. 019 PSA 142 006 Intende ad deprecationem meam: quia humiliatus sum nimis. Libera me a persequentibus me: quia confortati sunt super me. 019 PSA 142 007 Educ de custodia animam meam ad confitendum nomini tuo: me expectant iusti, donec retribuas mihi. 019 PSA 143 001 Psalmus David, Quando persequebatur eum Absalom filius eius. Domine exaudi orationem meam: auribus percipe obsecrationem meam in veritate tua: exaudi me in tua iustitia. 019 PSA 143 002 Et non intres in iudicium cum servo tuo: quia non iustificabitur in conspectu tuo omnis vivens. 019 PSA 143 003 Quia persecutus est inimicus animam meam: humiliavit in terra vitam meam. Collocavit me in obscuris sicut mortuos sæculi: 019 PSA 143 004 et anxiatus est super me spiritus meus, in me turbatum est cor meum. 019 PSA 143 005 Memor fui dierum antiquorum, meditatus sum in omnibus operibus tuis: in factis manuum tuarum meditabar. 019 PSA 143 006 Expandi manus meas ad te: anima mea sicut terra sine aqua tibi: 019 PSA 143 007 Velociter exaudi me Domine: defecit spiritus meus. Non avertas faciem tuam a me: et similis ero descendentibus in lacum. 019 PSA 143 008 Auditam fac mihi mane misericordiam tuam: quia in te speravi. Notam fac mihi viam, in qua ambulem: quia ad te levavi animam meam. 019 PSA 143 009 Eripe me de inimicis meis Domine, ad te confugi: 019 PSA 143 010 doce me facere voluntatem tuam, quia Deus meus es tu. Spiritus tuus bonus deducet me in terram rectam: 019 PSA 143 011 propter nomen tuum Domine vivificabis me, in æquitate tua. Educes de tribulatione animam meam: 019 PSA 143 012 et in misericordia tua disperdes inimicos meos. Et perdes omnes, qui tribulant animam meam: quoniam ego servus tuus sum. 019 PSA 144 001 Psalmus David Adversus Goliath. Benedictus Dominus Deus meus, qui docet manus meas ad prælium, et digitos meos ad bellum. 019 PSA 144 002 Misericordia mea, et refugium meum: susceptor meus, et liberator meus: Protector meus, et in ipso speravi: qui subdit populum meum sub me. 019 PSA 144 003 Domine quid est homo, quia innotuisti ei? aut filius hominis, quia reputas eum? 019 PSA 144 004 Homo vanitati similis factus est: dies eius sicut umbra prætereunt. 019 PSA 144 005 Domine inclina cælos tuos, et descende: tange montes, et fumigabunt. 019 PSA 144 006 Fulgura coruscationem, et dissipabis eos: emitte sagittas tuas, et conturbabis eos: 019 PSA 144 007 Emitte manum tuam de alto, eripe me, et libera me de aquis multis: de manu filiorum alienorum. 019 PSA 144 008 Quorum os locutum est vanitatem: et dextera eorum, dextera iniquitatis. 019 PSA 144 009 Deus canticum novum cantabo tibi: in psalterio, decachordo psallam tibi. 019 PSA 144 010 Qui das salutem regibus: qui redemisti David servum tuum de gladio maligno: 019 PSA 144 011 eripe me. Et erue me de manu filiorum alienorum, quorum os locutum est vanitatem: et dextera eorum, dextera iniquitatis: 019 PSA 144 012 Quorum filii, sicut novellæ plantationes in iuventute sua. Filiæ eorum compositæ: circumornatæ ut similitudo templi. 019 PSA 144 013 Promptuaria eorum plena, eructantia ex hoc in illud. Oves eorum fœtosæ, abundantes in egressibus suis: 019 PSA 144 014 boves eorum crassæ. Non est ruina maceriæ, neque transitus: neque clamor in plateis eorum. 019 PSA 144 015 Beatum dixerunt populum, cui hæc sunt: beatus populus, cuius Dominus Deus eius. 019 PSA 145 001 Laudatio ipsi David. Exaltabo te Deus meus rex: et benedicam nomini tuo in sæculum, et in sæculum sæculi. 019 PSA 145 002 Per singulos dies benedicam tibi: et laudabo nomen tuum in sæculum, et in sæculum sæculi. 019 PSA 145 003 Magnus Dominus et laudabilis nimis: et magnitudinis eius non est finis. 019 PSA 145 004 Generatio et generatio laudabit opera tua: et potentiam tuam pronunciabunt. 019 PSA 145 005 Magnificentiam gloriæ sanctitatis tuæ loquentur: et mirabilia tua narrabunt. 019 PSA 145 006 Et virtutem terribilium tuorum dicent: et magnitudinem tuam narrabunt. 019 PSA 145 007 Memoriam abundantiæ suavitatis tuæ eructabunt: et iustitia tua exultabunt. 019 PSA 145 008 Miserator et misericors Dominus: patiens, et multum misericors. 019 PSA 145 009 Suavis Dominus universis: et miserationes eius super omnia opera eius. 019 PSA 145 010 Confiteantur tibi Domine omnia opera tua: et sancti tui benedicant tibi. 019 PSA 145 011 Gloriam regni tui dicent: et potentiam tuam loquentur: 019 PSA 145 012 Ut notam faciant filiis hominum potentiam tuam: et gloriam magnificentiæ regni tui. 019 PSA 145 013 Regnum tuum regnum omnium sæculorum: et dominatio tua in omni generatione et generationem. Fidelis Dominus in omnibus verbis suis: et sanctus in omnibus operibus suis. 019 PSA 145 014 Allevat Dominus omnes, qui corruunt: et erigit omnes elisos. 019 PSA 145 015 Oculi omnium in te sperant Domine: et tu das escam illorum in tempore opportuno. 019 PSA 145 016 Aperis tu manum tuam: et imples omne animal benedictione. 019 PSA 145 017 Iustus Dominus in omnibus viis suis: et sanctus in omnibus operibus suis. 019 PSA 145 018 Prope est Dominus omnibus invocantibus eum: omnibus invocantibus eum in veritate. 019 PSA 145 019 Voluntatem timentium se faciet, et deprecationem eorum exaudiet: et salvos faciet eos. 019 PSA 145 020 Custodit Dominus omnes diligentes se: et omnes peccatores disperdet. 019 PSA 145 021 Laudationem Domini loquetur os meum: et benedicat omnis caro nomini sancto eius in sæculum, et in sæculum sæculi. 019 PSA 146 001 Alleluia, Aggæi, et Zachariæ. 019 PSA 146 002 Lauda anima mea Dominum, laudabo Dominum in vita mea: psallam Deo meo quamdiu fuero. Nolite confidere in principibus: 019 PSA 146 003 in filiis hominum, in quibus non est salus. 019 PSA 146 004 Exibit spiritus eius, et revertetur in terram suam: in illa die peribunt omnes cogitationes eorum. 019 PSA 146 005 Beatus, cuius Deus Iacob adiutor eius, spes eius in Domino Deo ipsius: 019 PSA 146 006 qui fecit cælum et terram, mare, et omnia, quæ in eis sunt. 019 PSA 146 007 Qui custodit veritatem in sæculum, facit iudicium iniuriam patientibus: dat escam esurientibus. Dominus solvit compeditos: 019 PSA 146 008 Dominus illuminat cæcos. Dominus erigit elisos, Dominus diligit iustos. 019 PSA 146 009 Dominus custodit advenas, pupillum et viduam suscipiet: et vias peccatorum disperdet. 019 PSA 146 010 Regnabit Dominus in sæcula, Deus tuus Sion, in generationem et generationem. 019 PSA 147 001 Alleluia. Laudate Dominum quoniam bonus est psalmus: Deo nostro sit iucunda, decoraque laudatio. 019 PSA 147 002 Ædificans Ierusalem Dominus: dispersiones Israelis congregabit. 019 PSA 147 003 Qui sanat contritos corde: et alligat contritiones eorum. 019 PSA 147 004 Qui numerat multitudinem stellarum: et omnibus eis nomina vocat. 019 PSA 147 005 Magnus Dominus noster, et magna virtus eius: et sapientiæ eius non est numerus. 019 PSA 147 006 Suscipiens mansuetos Dominus: humilians autem peccatores usque ad terram. 019 PSA 147 007 Præcinite Domino in confessione: psallite Deo nostro in cithara. 019 PSA 147 008 Qui operit cælum nubibus: et parat terræ pluviam. Qui producit in montibus fœnum: et herbam servituti hominum. 019 PSA 147 009 Qui dat iumentis escam ipsorum: et pullis corvorum invocantibus eum. 019 PSA 147 010 Non in fortitudine equi voluntatem habebit: nec in tibiis viri beneplacitum erit ei. 019 PSA 147 011 Beneplacitum est Domino super timentes eum: et in eis, qui sperant super misericordia eius. 019 PSA 147 012 Alleluia. Lauda Ierusalem Dominum: lauda Deum tuum Sion. 019 PSA 147 013 Quoniam confortavit seras portarum tuarum: benedixit filiis tuis in te. 019 PSA 147 014 Qui posuit fines tuos pacem: et adipe frumenti satiat te. 019 PSA 147 015 Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo eius. 019 PSA 147 016 Qui dat nivem sicut lanam: nebulam sicut cinerem spargit. 019 PSA 147 017 Mittit crystallum suum sicut buccellas: ante faciem frigoris eius quis sustinebit? 019 PSA 147 018 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea: flabit Spiritus eius, et fluent aquæ. 019 PSA 147 019 Qui annunciat verbum suum Iacob: iustitias, et iudicia sua Israel. 019 PSA 147 020 Non fecit taliter omni nationi: et iudicia sua non manifestavit eis. Alleluia. 019 PSA 148 001 Alleluia. Laudate Dominum de cælis: laudate eum in excelsis. 019 PSA 148 002 Laudate eum omnes angeli eius: laudate eum omnes virtutes eius. 019 PSA 148 003 Laudate eum sol et luna: laudate eum omnes stellæ, et lumen. 019 PSA 148 004 Laudate eum cæli cælorum: et aquæ omnes, quæ super cælos sunt, 019 PSA 148 005 laudent nomen Domini. Quia ipse dixit, et facta sunt: ipse mandavit, et creata sunt. 019 PSA 148 006 Statuit ea in æternum, et in sæculum sæculi: præceptum posuit, et non præteribit. 019 PSA 148 007 Laudate Dominum de terra, dracones, et omnes abyssi. 019 PSA 148 008 Ignis, grando, nix, glacies, spiritus procellarum: quæ faciunt verbum eius: 019 PSA 148 009 Montes, et omnes colles: ligna fructifera, et omnes cedri. 019 PSA 148 010 Bestiæ, et universa pecora: serpentes, et volucres pennatæ: 019 PSA 148 011 Reges terræ, et omnes populi: principes, et omnes iudices terræ. 019 PSA 148 012 Iuvenes, et virgines: senes cum iunioribus laudent nomen Domini: 019 PSA 148 013 quia exaltatum est nomen eius solius. 019 PSA 148 014 Confessio eius super cælum, et terram: et exaltavit cornu populi sui. Hymnus omnibus sanctis eius: filiis Israel, populo appropinquanti sibi. Alleluia. 019 PSA 149 001 Alleluia. Cantate Domino canticum novum: laus eius in Ecclesia sanctorum. 019 PSA 149 002 Lætetur Israel in eo, qui fecit eum: et filii Sion exultent in rege suo. 019 PSA 149 003 Laudent nomen eius in choro: in tympano, et psalterio psallant ei: 019 PSA 149 004 Quia beneplacitum est Domino in populo suo: et exaltabit mansuetos in salutem. 019 PSA 149 005 Exultabunt sancti in gloria: lætabuntur in cubilibus suis. 019 PSA 149 006 Exaltationes Dei in gutture eorum: et gladii ancipites in manibus eorum: 019 PSA 149 007 Ad faciendam vindictam in nationibus: increpationes in populis. 019 PSA 149 008 Ad alligandos reges eorum in compedibus: et nobiles eorum in manicis ferreis. 019 PSA 149 009 Ut faciant in eis iudicium conscriptum: gloria hæc est omnibus sanctis eius. Alleluia. 019 PSA 150 001 Alleluia. Laudate Dominum in sanctis eius: laudate eum in firmamento virtutis eius. 019 PSA 150 002 Laudate eum in virtutibus eius: laudate eum secundum multitudinem magnitudinis eius. 019 PSA 150 003 Laudate eum in sono tubæ: laudate eum in psalterio, et cithara. 019 PSA 150 004 Laudate eum in tympano, et choro: laudate eum in chordis, et organo. 019 PSA 150 005 Laudate eum in cymbalis benesonantibus: laudate eum in cymbalis iubilationis: 019 PSA 150 006 omnis spiritus laudet Dominum. Alleluia. # # BOOK 020 PRO Proverbs Proverbiorum 020 PRO 001 001 Parabolæ Salomonis, filii David, regis Israel. 020 PRO 001 002 Ad sciendam sapientiam, et disciplinam: 020 PRO 001 003 ad intelligenda verba prudentiæ: et suscipiendam eruditionem doctrinæ, iustitiam, et iudicium, et æquitatem: 020 PRO 001 004 ut detur parvulis astutia, adolescenti scientia, et intellectus. 020 PRO 001 005 Audiens, sapiens sapientior erit: et intelligens gubernacula possidebit. 020 PRO 001 006 Animadvertet parabolam, et interpretationem, verba sapientum, et ænigmata eorum. 020 PRO 001 007 Timor Domini principium sapientiæ. Sapientiam, atque doctrinam stulti despiciunt. 020 PRO 001 008 Audi, fili mi, disciplinam patris tui, et ne dimittas legem matris tuæ: 020 PRO 001 009 ut addatur gratia capiti tuo, et torques collo tuo. 020 PRO 001 010 Fili mi, si te lactaverint peccatores, ne acquiescas eis. 020 PRO 001 011 Si dixerint: Veni nobiscum, insidiemur sanguini, abscondamus tendiculas contra insontem frustra: 020 PRO 001 012 deglutiamus eum sicut infernus viventem, et integrum quasi descendentem in lacum. (Sheol h7585) 020 PRO 001 013 Omnem pretiosam substantiam reperiemus, implebimus domos nostras spoliis. 020 PRO 001 014 Sortem mitte nobiscum, marsupium unum sit omnium nostrum. 020 PRO 001 015 Fili mi, ne ambules cum eis, prohibe pedem tuum a semitis eorum. 020 PRO 001 016 Pedes enim illorum ad malum currunt, et festinant ut effundant sanguinem. 020 PRO 001 017 Frustra autem iacitur rete ante oculos pennatorum. 020 PRO 001 018 Ipsi quoque contra sanguinem suum insidiantur, et moliuntur fraudes contra animas suas. 020 PRO 001 019 Sic semitæ omnis avari, animas possidentium rapiunt. 020 PRO 001 020 Sapientia foris prædicat, in plateis dat vocem suam: 020 PRO 001 021 in capite turbarum clamitat, in foribus portarum urbis profert verba sua, dicens: 020 PRO 001 022 Usquequo parvuli diligitis infantiam, et stulti ea, quæ sibi sunt noxia, cupient, et imprudentes odibunt scientiam? 020 PRO 001 023 Convertimini ad correptionem meam: en proferam vobis spiritum meum, et ostendam vobis verba mea. 020 PRO 001 024 Quia vocavi, et renuistis: extendi manum meam, et non fuit qui aspiceret. 020 PRO 001 025 Despexistis omne consilium meum, et increpationes meas neglexistis. 020 PRO 001 026 Ego quoque in interitu vestro ridebo, et subsannabo, cum vobis id, quod timebatis, advenerit. 020 PRO 001 027 Cum irruerit repentina calamitas, et interitus quasi tempestas ingruerit: quando venerit super vos tribulatio, et angustia: 020 PRO 001 028 Tunc invocabunt me, et non exaudiam: mane consurgent, et non invenient me: 020 PRO 001 029 eo quod exosam habuerint disciplinam, et timorem Domini non susceperint, 020 PRO 001 030 nec acquieverint consilio meo, et detraxerint universæ correptioni meæ. 020 PRO 001 031 Comedent igitur fructus viæ suæ, suisque consiliis saturabuntur. 020 PRO 001 032 Aversio parvulorum interficiet eos, et prosperitas stultorum perdet illos. 020 PRO 001 033 Qui autem me audierit, absque terrore requiescet, et abundantia perfruetur, timore malorum sublato. 020 PRO 002 001 Fili mi, si susceperis sermones meos, et mandata mea absconderis penes te, 020 PRO 002 002 ut audiat sapientiam auris tua: inclina cor tuum ad cognoscendam prudentiam. 020 PRO 002 003 Si enim sapientiam invocaveris, et inclinaveris cor tuum prudentiæ: 020 PRO 002 004 si quæsieris eam quasi pecuniam, et sicut thesauros effoderis illam: 020 PRO 002 005 tunc intelliges timorem Domini, et scientiam Dei invenies: 020 PRO 002 006 quia Dominus dat sapientiam: et ex ore eius prudentia, et scientia. 020 PRO 002 007 Custodiet rectorum salutem, et proteget gradientes simpliciter, 020 PRO 002 008 servans semitas iustitiæ, et vias sanctorum custodiens. 020 PRO 002 009 Tunc intelliges iustitiam, et iudicium, et æquitatem, et omnem semitam bonam. 020 PRO 002 010 Si intraverit sapientia cor tuum, et scientia animæ tuæ placuerit: 020 PRO 002 011 consilium custodiet te, et prudentia servabit te, 020 PRO 002 012 ut eruaris a via mala, et ab homine, qui perversa loquitur: 020 PRO 002 013 qui relinquunt iter rectum, et ambulant per vias tenebrosas: 020 PRO 002 014 qui lætantur cum malefecerint, et exultant in rebus pessimis: 020 PRO 002 015 quorum viæ perversæ sunt, et infames gressus eorum. 020 PRO 002 016 Ut eruaris a muliere aliena, et ab extranea, quæ mollit sermones suos, 020 PRO 002 017 et relinquit Ducem pubertatis suæ, 020 PRO 002 018 et pacti Dei sui oblita est. Inclinata est enim ad mortem domus eius, et ad inferos semitæ ipsius. (questioned) 020 PRO 002 019 Omnes, qui ingrediuntur ad eam, non revertentur, nec apprehendent semitas vitæ. 020 PRO 002 020 Ut ambules in via bona: et calles iustorum custodias. 020 PRO 002 021 Qui enim recti sunt, habitabunt in terra, et simplices permanebunt in ea. 020 PRO 002 022 Impii vero de terra perdentur: et qui inique agunt, auferentur ex ea. 020 PRO 003 001 Fili mi, ne obliviscaris legis meæ, et præcepta mea cor tuum custodiat. 020 PRO 003 002 Longitudinem enim dierum, et annos vitæ, et pacem apponent tibi. 020 PRO 003 003 Misericordia, et veritas te non deserant, circumda eas gutturi tuo, et describe in tabulis cordis tui: 020 PRO 003 004 et invenies gratiam, et disciplinam bonam coram Deo et hominibus. 020 PRO 003 005 Habe fiduciam in Domino ex toto corde tuo, et ne innitaris prudentiæ tuæ. 020 PRO 003 006 In omnibus viis tuis cogita illum, et ipse diriget gressus tuos. 020 PRO 003 007 Ne sis sapiens apud temetipsum: time Deum, et recede a malo: 020 PRO 003 008 sanitas quippe erit umbilico tuo, et irrigatio ossium tuorum. 020 PRO 003 009 Honora Dominum de tua substantia, et de primitiis omnium frugum tuarum da ei: 020 PRO 003 010 et implebuntur horrea tua saturitate, et vino torcularia tua redundabunt. 020 PRO 003 011 Disciplinam Domini, fili mi, ne abiicias: nec deficias cum ab eo corriperis: 020 PRO 003 012 quem enim diligit Dominus, corripit: et quasi pater in filio complacet sibi. 020 PRO 003 013 Beatus homo, qui invenit sapientiam, et qui affluit prudentia: 020 PRO 003 014 melior est acquisitio eius negotiatione argenti, et auri primi et purissimi fructus eius: 020 PRO 003 015 pretiosior est cunctis opibus: et omnia, quæ desiderantur, huic non valent comparari. 020 PRO 003 016 Longitudo dierum in dextera eius, et in sinistra illius divitiæ, et gloria. 020 PRO 003 017 Viæ eius viæ pulchræ, et omnes semitæ illius pacificæ. 020 PRO 003 018 Lignum vitæ est his, qui apprehenderint eam: et qui tenuerit eam, beatus. 020 PRO 003 019 Dominus sapientia fundavit terram, stabilivit cælos prudentia. 020 PRO 003 020 Sapientia illius eruperunt abyssi, et nubes rore concrescunt. 020 PRO 003 021 Fili mi, ne effluant hæc ab oculis tuis: Custodi legem atque consilium: 020 PRO 003 022 et erit vita animæ tuæ, et gratia faucibus tuis. 020 PRO 003 023 Tunc ambulabis fiducialiter in via tua, et pes tuus non impinget: 020 PRO 003 024 si dormieris, non timebis: quiesces, et suavis erit somnus tuus. 020 PRO 003 025 Ne paveas repentino terrore, et irruentes tibi potentias impiorum. 020 PRO 003 026 Dominus enim erit in latere tuo, et custodiet pedem tuum ne capiaris. 020 PRO 003 027 Noli prohibere benefacere eum, qui potest: si vales, et ipse benefac: 020 PRO 003 028 Ne dicas amico tuo: Vade, et revertere: cras dabo tibi: cum statim possis dare. 020 PRO 003 029 Ne moliaris amico tuo malum, cum ille in te habeat fiduciam. 020 PRO 003 030 Ne contendas adversus hominem frustra, cum ipse tibi nihil mali fecerit. 020 PRO 003 031 Ne æmuleris hominem iniustum, nec imiteris vias eius: 020 PRO 003 032 quia abominatio Domini est omnis illusor, et cum simplicibus sermocinatio eius. 020 PRO 003 033 Egestas a Domino in domo impii: habitacula autem iustorum benedicentur. 020 PRO 003 034 Ipse deludet illusores, et mansuetis dabit gratiam. 020 PRO 003 035 Gloriam sapientes possidebunt: stultorum exaltatio, ignominia. 020 PRO 004 001 Audite filii disciplinam patris, et attendite ut sciatis prudentiam. 020 PRO 004 002 Donum bonum tribuam vobis, legem meam ne derelinquatis. 020 PRO 004 003 Nam et ego filius fui patris mei, tenellus, et unigenitus coram matre mea: 020 PRO 004 004 et docebat me, atque dicebat: Suscipiat verba mea cor tuum, custodi præcepta mea, et vives. 020 PRO 004 005 Posside sapientiam, posside prudentiam: ne obliviscaris, neque declines a verbis oris mei. 020 PRO 004 006 Ne dimittas eam, et custodiet te: dilige eam, et conservabit te. 020 PRO 004 007 Principium sapientiæ, posside sapientiam, et in omni possessione tua acquire prudentiam. 020 PRO 004 008 Arripe illam, et exaltabit te: glorificaberis ab ea, cum eam fueris amplexatus. 020 PRO 004 009 Dabit capiti tuo augmenta gratiarum, et corona inclyta proteget te. 020 PRO 004 010 Audi fili mi, et suscipe verba mea, ut multiplicentur tibi anni vitæ. 020 PRO 004 011 Viam sapientiæ monstrabo tibi, ducam te per semitas æquitatis: 020 PRO 004 012 quas cum ingressus fueris, non arctabuntur gressus tui, et currens non habebis offendiculum. 020 PRO 004 013 Tene disciplinam, ne dimittas eam: custodi illam, quia ipsa est vita tua. 020 PRO 004 014 Ne delecteris in semitis impiorum, nec tibi placeat malorum via. 020 PRO 004 015 Fuge ab ea, nec transeas per illam: declina, et desere eam. 020 PRO 004 016 Non enim dormiunt nisi malefecerint: et rapitur somnus ab eis nisi supplantaverint. 020 PRO 004 017 Comedunt panem impietatis, et vinum iniquitatis bibunt. 020 PRO 004 018 Iustorum autem semita quasi lux splendens, procedit et crescit usque ad perfectam diem. 020 PRO 004 019 Via impiorum tenebrosa: nesciunt ubi corruant. 020 PRO 004 020 Fili mi, ausculta sermones meos, et ad eloquia mea inclina aurem tuam. 020 PRO 004 021 Ne recedant ab oculis tuis, custodi ea in medio cordis tui: 020 PRO 004 022 vita enim sunt invenientibus ea, et universæ carni sanitas. 020 PRO 004 023 Omni custodia serva cor tuum, quia ex ipso vita procedit. 020 PRO 004 024 Remove a te os pravum, et detrahentia labia sint procul a te. 020 PRO 004 025 Oculi tui recta videant, et palpebræ tuæ præcedant gressus tuos. 020 PRO 004 026 Dirige semitam pedibus tuis, et omnes viæ tuæ stabilientur. 020 PRO 004 027 Ne declines ad dexteram, neque ad sinistram: averte pedem tuum a malo. Vias enim, quæ a dextris sunt, novit Dominus: perversæ vero sunt quæ a sinistris sunt. Ipse autem rectos faciet cursus tuos, itinera autem tua in pace producet. 020 PRO 005 001 Fili mi, attende ad sapientiam meam, et prudentiæ meæ inclina aurem tuam, 020 PRO 005 002 ut custodias cogitationes, et disciplinam labia tua conservent. Ne attendas fallaciæ mulieris. 020 PRO 005 003 Favus enim distillans labia meretricis, et nitidius oleo guttur eius. 020 PRO 005 004 Novissima autem illius amara quasi absinthium, et acuta quasi gladius biceps. 020 PRO 005 005 Pedes eius descendunt in mortem, et ad inferos gressus illius penetrant. (Sheol h7585) 020 PRO 005 006 Per semitam vitæ non ambulant, vagi sunt gressus eius, et investigabiles. 020 PRO 005 007 Nunc ergo fili mi audi me, et ne recedas a verbis oris mei. 020 PRO 005 008 Longe fac ab ea viam tuam, et ne appropinques foribus domus eius. 020 PRO 005 009 Ne des alienis honorem tuum, et annos tuos crudeli. 020 PRO 005 010 Ne forte implentur extranei viribus tuis, et labores tui sint in domo aliena, 020 PRO 005 011 et gemas in novissimis, quando consumseris carnes tuas et corpus tuum, et dicas: 020 PRO 005 012 Cur detestatus sum disciplinam, et increpationibus non acquievit cor meum, 020 PRO 005 013 nec audivi vocem docentium me, et magistris non inclinavi aurem meam? 020 PRO 005 014 Pene fui in omni malo, in medio ecclesiæ et synagogæ. 020 PRO 005 015 Bibe aquam de cisterna tua, et fluenta putei tui: 020 PRO 005 016 Deriventur fontes tui foras, et in plateis aquas tuas divide. 020 PRO 005 017 Habeto eas solus, nec sint alieni participes tui. 020 PRO 005 018 Sit vena tua benedicta, et lætare cum muliere adolescentiæ tuæ: 020 PRO 005 019 cerva charissima, et gratissimus hinnulus. Ubera eius inebrient te in omni tempore, in amore eius delectare iugiter. 020 PRO 005 020 Quare seduceris fili mi ab aliena, et foveris in sinu alterius? 020 PRO 005 021 Respicit Dominus vias hominis, et omnes gressus eius considerat. 020 PRO 005 022 Iniquitates suas capiunt impium, et funibus peccatorum suorum constringitur. 020 PRO 005 023 Ipse morietur, quia non habuit disciplinam, et in multitudine stultitiæ suæ decipietur. 020 PRO 006 001 Fili mi, si spoponderis pro amico tuo, defixisti apud extraneum manum tuam, 020 PRO 006 002 illaqueatus es verbis oris tui, et captus propriis sermonibus. 020 PRO 006 003 Fac ergo quod dico fili mi, et temetipsum libera: quia incidisti in manum proximi tui. Discurre, festina, suscita amicum tuum: 020 PRO 006 004 ne dederis somnum oculis tuis, nec dormitent palpebræ tuæ. 020 PRO 006 005 Eruere quasi damula de manu, et quasi avis de manu aucupis. 020 PRO 006 006 Vade ad formicam o piger, et considera vias eius, et disce sapientiam: 020 PRO 006 007 quæ cum non habeat ducem, nec præceptorem, nec principem, 020 PRO 006 008 parat in æstate cibum sibi, et congregat in messe quod comedat. 020 PRO 006 009 Usquequo piger dormies? quando consurges e somno tuo? 020 PRO 006 010 Paululum dormies, paululum dormitabis, paululum conseres manus ut dormias: 020 PRO 006 011 et veniet tibi quasi viator, egestas, et pauperies quasi vir armatus. Si vero impiger fueris, veniet ut fons messis tua, et egestas longe fugiet a te. 020 PRO 006 012 Homo apostata, vir inutilis, graditur ore perverso, 020 PRO 006 013 annuit oculis, terit pede, digito loquitur, 020 PRO 006 014 pravo corde machinatur malum, et omni tempore iurgia seminat. 020 PRO 006 015 Huic extemplo veniet perditio sua, et subito conteretur, nec habebit ultra medicinam. 020 PRO 006 016 Sex sunt, quæ odit Dominus, et septimum detestatur anima eius: 020 PRO 006 017 Oculos sublimes, linguam mendacem, manus effundentes innoxium sanguinem, 020 PRO 006 018 cor machinans cogitationes pessimas, pedes veloces ad currendum in malum, 020 PRO 006 019 proferentem mendacia testem fallacem, et eum, qui seminat inter fratres discordias. 020 PRO 006 020 Conserva fili mi præcepta patris tui, et ne dimittas legem matris tuæ. 020 PRO 006 021 Liga ea in corde tuo iugiter, et circumda gutturi tuo. 020 PRO 006 022 Cum ambulaveris, gradiantur tecum: cum dormieris, custodiant te, et evigilans loquere cum eis. 020 PRO 006 023 Quia mandatum lucerna est, et lex lux, et via vitæ increpatio disciplinæ: 020 PRO 006 024 ut custodiant te a muliere mala, et a blanda lingua extraneæ. 020 PRO 006 025 Non concupiscat pulchritudinem eius cor tuum, nec capiaris nutibus illius: 020 PRO 006 026 pretium enim scorti vix est unius panis: mulier autem viri pretiosam animam capit. 020 PRO 006 027 Numquid potest homo abscondere ignem in sinu suo, ut vestimenta illius non ardeant? 020 PRO 006 028 aut ambulare super prunas, ut non comburantur plantæ eius? 020 PRO 006 029 sic qui ingreditur ad mulierem proximi sui, non erit mundus cum tetigerit eam. 020 PRO 006 030 Non grandis est culpa, cum quis furatus fuerit: furatur enim ut esurientem impleat animam: 020 PRO 006 031 deprehensus quoque reddet septuplum, et omnem substantiam domus suæ tradet. 020 PRO 006 032 Qui autem adulter est, propter cordis inopiam perdet animam suam: 020 PRO 006 033 turpitudinem et ignominiam congregat sibi, et opprobrium illius non delebitur. 020 PRO 006 034 Quia zelus et furor viri non parcet in die vindictæ, 020 PRO 006 035 nec acquiescet cuiusquam precibus, nec suscipiet pro redemptione dona plurima. 020 PRO 007 001 Fili mi, custodi sermones meos, et præcepta mea reconde tibi. 020 PRO 007 002 Fili, serva mandata mea, et vives: et legem meam quasi pupillam oculi tui: 020 PRO 007 003 liga eam in digitis tuis, scribe illam in tabulis cordis tui. 020 PRO 007 004 Dic sapientiæ, soror mea es: et prudentiam voca amicam tuam, 020 PRO 007 005 ut custodiant te a muliere extranea, et ab aliena, quæ verba sua dulcia facit. 020 PRO 007 006 De fenestra enim domus meæ per cancellos prospexi, 020 PRO 007 007 et video parvulos: considero vecordem iuvenem, 020 PRO 007 008 qui transit per plateam iuxta angulum, et prope viam domus illius, graditur 020 PRO 007 009 in obscuro, advesperascente die, in noctis tenebris, et caligine. 020 PRO 007 010 Et ecce occurrit illi mulier ornatu meretricio, præparata ad capiendas animas: garrula, et vaga, 020 PRO 007 011 quietis impatiens, nec valens in domo consistere pedibus suis, 020 PRO 007 012 nunc foris, nunc in plateis, nunc iuxta angulos insidians. 020 PRO 007 013 Apprehensumque deosculatur iuvenem, et procaci vultu blanditur, dicens: 020 PRO 007 014 Victimas pro salute vovi, hodie reddidi vota mea. 020 PRO 007 015 Idcirco egressa sum in occursum tuum, desiderans te videre, et reperi. 020 PRO 007 016 Intexui funibus lectulum meum, stravi tapetibus pictis ex Ægypto. 020 PRO 007 017 Aspersi cubile meum myrrha, et aloe, et cinnamomo. 020 PRO 007 018 Veni, inebriemur uberibus, et fruamur cupitis amplexibus, donec illucescat dies. 020 PRO 007 019 Non est enim vir in domo sua, abiit via longissima. 020 PRO 007 020 Sacculum pecuniæ secum tulit: in die plenæ lunæ reversurus est in domum suam. 020 PRO 007 021 Irretivit eum multis sermonibus, et blanditiis labiorum protraxit illum. 020 PRO 007 022 Statim eam sequitur quasi bos ductus ad victimam, et quasi agnus lasciviens, et ignorans quod ad vincula stultus trahatur, 020 PRO 007 023 donec transfigat sagitta iecur eius: velut si avis festinet ad laqueum, et nescit quod de periculo animæ illius agitur. 020 PRO 007 024 Nunc ergo fili mi, audi me, et attende verbis oris mei. 020 PRO 007 025 Ne abstrahatur in viis illius mens tua: neque decipiaris semitis eius. 020 PRO 007 026 Multos enim vulneratos deiecit, et fortissimi quique interfecti sunt ab ea. 020 PRO 007 027 Viæ inferi domus eius, penetrantes in interiora mortis. (Sheol h7585) 020 PRO 008 001 Numquid non sapientia clamitat, et prudentia dat vocem suam? 020 PRO 008 002 In summis, excelsisque verticibus supra viam, in mediis semitis stans, 020 PRO 008 003 iuxta portas civitatis in ipsis foribus loquitur, dicens: 020 PRO 008 004 O viri, ad vos clamito, et vox mea ad filios hominum. 020 PRO 008 005 Intelligite parvuli astutiam, et insipientes animadvertite. 020 PRO 008 006 Audite, quoniam de rebus magnis locutura sum: et aperientur labia mea, ut recta prædicent. 020 PRO 008 007 Veritatem meditabitur guttur meum, et labia mea detestabuntur impium. 020 PRO 008 008 Iusti sunt omnes sermones mei, non est in eis pravum quid, neque perversum. 020 PRO 008 009 Recti sunt intelligentibus, et æqui invenientibus scientiam. 020 PRO 008 010 Accipite disciplinam meam, et non pecuniam: doctrinam magis, quam aurum eligite. 020 PRO 008 011 Melior est enim sapientia cunctis pretiosissimis: et omne desiderabile ei non potest comparari. 020 PRO 008 012 Ego sapientia habito in consilio, et eruditis intersum cogitationibus. 020 PRO 008 013 Timor Domini odit malum: arrogantiam, et superbiam, et viam pravam, et os bilingue detestor. 020 PRO 008 014 Meum est consilium, et æquitas, mea est prudentia, mea est fortitudo. 020 PRO 008 015 Per me reges regnant, et legum conditores iusta decernunt: 020 PRO 008 016 Per me principes imperant, et potentes decernunt iustitiam. 020 PRO 008 017 Ego diligentes me diligo: et qui mane vigilant ad me, invenient me. 020 PRO 008 018 Mecum sunt divitiæ, et gloria, opes superbæ, et iustitia. 020 PRO 008 019 Melior est enim fructus meus auro, et lapide pretioso, et genimina me argento electo. 020 PRO 008 020 In viis iustitiæ ambulo, in medio semitarum iudicii, 020 PRO 008 021 ut ditem diligentes me, et thesauros eorum repleam. 020 PRO 008 022 Dominus possedit me in initio viarum suarum, antequam quidquam faceret a principio. 020 PRO 008 023 Ab æterno ordinata sum, et ex antiquis antequam terra fieret. 020 PRO 008 024 Nondum erant abyssi, et ego iam concepta eram: necdum fontes aquarum eruperant: 020 PRO 008 025 necdum montes gravi mole constiterant: ante colles ego parturiebar: 020 PRO 008 026 adhuc terram non fecerat, et flumina, et cardines orbis terræ. 020 PRO 008 027 Quando præparabat cælos, aderam: quando certa lege, et gyro vallabat abyssos: 020 PRO 008 028 quando æthera firmabat sursum, et librabat fontes aquarum: 020 PRO 008 029 quando circumdabat mari terminum suum, et legem ponebat aquis, ne transirent fines suos: quando appendebat fundamenta terræ: 020 PRO 008 030 Cum eo eram cuncta componens: et delectabar per singulos dies, ludens coram eo omni tempore; 020 PRO 008 031 ludens in orbe terrarum: et deliciæ meæ esse, cum filiis hominum. 020 PRO 008 032 Nunc ergo filii audite me: Beati, qui custodiunt vias meas. 020 PRO 008 033 Audite disciplinam, et estote sapientes, et nolite abiicere eam. 020 PRO 008 034 Beatus homo qui audit me, et qui vigilat ad fores meas quotidie, et observat ad postes ostii mei. 020 PRO 008 035 Qui me invenerit, inveniet vitam, et hauriet salutem a Domino: 020 PRO 008 036 qui autem in me peccaverit, lædet animam suam. Omnes, qui me oderunt, diligunt mortem. 020 PRO 009 001 Sapientia ædificavit sibi domum, excidit columnas septem. 020 PRO 009 002 Immolavit victimas suas, miscuit vinum, et proposuit mensam suam. 020 PRO 009 003 Misit ancillas suas ut vocarent ad arcem, et ad mœnia civitatis: 020 PRO 009 004 Si quis est parvulus, veniat ad me. Et insipientibus locuta est: 020 PRO 009 005 Venite, comedite panem meum, et bibite vinum quod miscui vobis. 020 PRO 009 006 Relinquite infantiam, et vivite, et ambulate per vias prudentiæ. 020 PRO 009 007 Qui erudit derisorem, ipse iniuriam sibi facit: et qui arguit impium, sibi maculam generat. 020 PRO 009 008 Noli arguere derisorem, ne oderit te. Argue sapientem, et diliget te. 020 PRO 009 009 Da sapienti occasionem, et addetur ei sapientia. Doce iustum, et festinabit accipere. 020 PRO 009 010 Principium sapientiæ timor Domini: et scientia sanctorum, prudentia. 020 PRO 009 011 Per me enim multiplicabuntur dies tui, et addentur tibi anni vitæ. 020 PRO 009 012 Si sapiens fueris, tibimetipsi eris: si autem illusor, solus portabis malum. 020 PRO 009 013 Mulier stulta et clamosa, plenaque illecebris, et nihil omnino sciens, 020 PRO 009 014 sedit in foribus domus suæ super sellam in excelso urbis loco, 020 PRO 009 015 ut vocaret transeuntes per viam, et pergentes itinere suo: 020 PRO 009 016 Qui est parvulus, declinet ad me. Et vecordi locuta est: 020 PRO 009 017 Aquæ furtivæ dulciores sunt, et panis absconditus suavior. 020 PRO 009 018 Et ignoravit quod ibi sint gigantes, et in profundis inferni convivæ eius. (Sheol h7585) 020 PRO 010 001 Filius sapiens lætificat patrem: filius vero stultus mœstitia est matris suæ. 020 PRO 010 002 Nil proderunt thesauri impietatis: iustitia vero liberabit a morte. 020 PRO 010 003 Non affliget Dominus fame animam iusti, et insidias impiorum subvertet. 020 PRO 010 004 Egestatem operata est manus remissa: manus autem fortium divitias parat. Qui nititur mendaciis, hic pascit ventos: idem autem ipse sequitur aves volantes. 020 PRO 010 005 Qui congregat in messe, filius sapiens est: qui autem stertit æstate, filius confusionis. 020 PRO 010 006 Benedictio Domini super caput iusti: os autem impiorum operit iniquitas. 020 PRO 010 007 Memoria iusti cum laudibus: et nomen impiorum putrescet. 020 PRO 010 008 Sapiens corde præcepta suscipit: stultus cæditur labiis. 020 PRO 010 009 Qui ambulat simpliciter, ambulat confidenter: qui autem depravat vias suas, manifestus erit. 020 PRO 010 010 Qui annuit oculo, dabit dolorem: et stultus labiis verberabitur. 020 PRO 010 011 Vena vitæ, os iusti: et os impiorum operit iniquitatem. 020 PRO 010 012 Odium suscitat rixas: et universa delicta operit charitas. 020 PRO 010 013 In labiis sapientis invenitur sapientia: et virga in dorso eius qui indiget corde. 020 PRO 010 014 Sapientes abscondunt scientiam: os autem stulti confusioni proximum est. 020 PRO 010 015 Substantia divitis, urbs fortitudinis eius: pavor pauperum, egestas eorum. 020 PRO 010 016 Opus iusti ad vitam: fructus autem impii ad peccatum. 020 PRO 010 017 Via vitæ, custodienti disciplinam: qui autem increpationes relinquit, errat. 020 PRO 010 018 Abscondunt odium labia mendacia: qui profert contumeliam, insipiens est. 020 PRO 010 019 In multiloquio non deerit peccatum: qui autem moderatur labia sua prudentissimus est. 020 PRO 010 020 Argentum electum, lingua iusti: cor autem impiorum pro nihilo. 020 PRO 010 021 Labia iusti erudiunt plurimos: qui autem indocti sunt, in cordis egestate morientur. 020 PRO 010 022 Benedictio Domini divites facit, nec sociabitur eis afflictio. 020 PRO 010 023 Quasi per risum stultus operatur scelus: sapientia autem est viro prudentia. 020 PRO 010 024 Quod timet impius, veniet super eum: desiderium suum iustus dabitur. 020 PRO 010 025 Quasi tempestas transiens non erit impius: iustus autem quasi fundamentum sempiternum. 020 PRO 010 026 Sicut acetum dentibus, et fumus oculis, sic piger his, qui miserunt eum. 020 PRO 010 027 Timor Domini apponet dies: et anni impiorum breviabuntur. 020 PRO 010 028 Expectatio iustorum lætitia: spes autem impiorum peribit. 020 PRO 010 029 Fortitudo simplicis via Domini: et pavor his, qui operantur malum. 020 PRO 010 030 Iustus in æternum non commovebitur: impii autem non habitabunt super terram. 020 PRO 010 031 Os iusti parturiet sapientiam: lingua pravorum peribit. 020 PRO 010 032 Labia iusti considerant placita: et os impiorum perversa. 020 PRO 011 001 Statera dolosa, abominatio est apud Dominum: et pondus æquum, voluntas eius. 020 PRO 011 002 Ubi fuerit superbia, ibi erit et contumelia: ubi autem est humilitas, ibi et sapientia. 020 PRO 011 003 Simplicitas iustorum diriget eos: et supplantatio perversorum vastabit illos. 020 PRO 011 004 Non proderunt divitiæ in die ultionis: iustitia autem liberabit a morte. 020 PRO 011 005 Iustitia simplicis diriget viam eius: et in impietate sua corruet impius. 020 PRO 011 006 Iustitia rectorum liberabit eos: et in insidiis suis capientur iniqui. 020 PRO 011 007 Mortuo homine impio, nulla erit ultra spes: et expectatio solicitorum peribit. 020 PRO 011 008 Iustus de angustia liberatus est: et tradetur impius pro eo. 020 PRO 011 009 Simulator ore decipit amicum suum: iusti autem liberabuntur scientia. 020 PRO 011 010 In bonis iustorum exultabit civitas: et in perditione impiorum erit laudatio. 020 PRO 011 011 Benedictione iustorum exaltabitur civitas: et ore impiorum subvertetur. 020 PRO 011 012 Qui despicit amicum suum, indigens corde est: vir autem prudens tacebit. 020 PRO 011 013 Qui ambulat fraudulenter, revelat arcana: qui autem fidelis est animi, celat amici commissum. 020 PRO 011 014 Ubi non est gubernator, populus corruet: salus autem, ubi multa consilia. 020 PRO 011 015 Affligetur malo, qui fidem facit pro extraneo: qui autem cavet laqueos, securus erit. 020 PRO 011 016 Mulier gratiosa inveniet gloriam: et robusti habebunt divitias. 020 PRO 011 017 Benefacit animæ suæ vir misericors: qui autem crudelis est, etiam propinquos abiicit. 020 PRO 011 018 Impius facit opus instabile: seminanti autem iustitiam merces fidelis. 020 PRO 011 019 Clementia præparat vitam: et sectatio malorum mortem. 020 PRO 011 020 Abominabile Domino cor pravum: et voluntas eius in iis, qui simpliciter ambulant. 020 PRO 011 021 Manus in manu non erit innocens malus: semen autem iustorum salvabitur. 020 PRO 011 022 Circulus aureus in naribus suis, mulier pulchra et fatua. 020 PRO 011 023 Desiderium iustorum omne bonum est: præstolatio impiorum furor. 020 PRO 011 024 Alii dividunt propria, et ditiores fiunt: alii rapiunt non sua, et semper in egestate sunt. 020 PRO 011 025 Anima, quæ benedicit, impinguabitur: et qui inebriat, ipse quoque inebriabitur. 020 PRO 011 026 Qui abscondit frumenta, maledicetur in populis: benedictio autem super caput vendentium. 020 PRO 011 027 Bene consurgit diluculo qui quærit bona: qui autem investigator malorum est, opprimetur ab eis. 020 PRO 011 028 Qui confidit in divitiis suis, corruet: iusti autem quasi virens folium germinabunt. 020 PRO 011 029 Qui conturbat domum suam, possidebit ventos: et qui stultus est, serviet sapienti. 020 PRO 011 030 Fructus iusti lignum vitæ: et qui suscipit animas, sapiens est. 020 PRO 011 031 Si iustus in terra recipit, quanto magis impius et peccator! 020 PRO 012 001 Qui diligit disciplinam, diligit scientiam: qui autem odit increpationes, insipiens est. 020 PRO 012 002 Qui bonus est, hauriet gratiam a Domino: qui autem confidit in cogitationibus suis, impie agit. 020 PRO 012 003 Non roborabitur homo ex impietate: et radix iustorum non commovebitur. 020 PRO 012 004 Mulier diligens, corona est viro suo: et putredo in ossibus eius, quæ confusione res dignas gerit. 020 PRO 012 005 Cogitationes iustorum iudicia: et consilia impiorum fraudulenta: 020 PRO 012 006 Verba impiorum insidiantur sanguini: os iustorum liberabit eos. 020 PRO 012 007 Verte impios, et non erunt: domus autem iustorum permanebit. 020 PRO 012 008 Doctrina sua noscetur vir: qui autem vanus et excors est, patebit contemptui. 020 PRO 012 009 Melior est pauper et sufficiens sibi, quam gloriosus et indigens pane. 020 PRO 012 010 Novit iustus iumentorum suorum animas: viscera autem impiorum crudelia. 020 PRO 012 011 Qui operatur terram suam, satiabitur panibus: qui autem sectatur otium, stultissimus est. Qui suavis est in vini demorationibus, in suis munitionibus relinquit contumeliam. 020 PRO 012 012 Desiderium impii munimentum est pessimorum: radix autem iustorum proficiet. 020 PRO 012 013 Propter peccata labiorum ruina proximat malo: effugiet autem iustus de angustia. 020 PRO 012 014 De fructu oris sui unusquisque replebitur bonis, et iuxta opera manuum suarum retribuetur ei. 020 PRO 012 015 Via stulti recta in oculis eius: qui autem sapiens est, audit consilia. 020 PRO 012 016 Fatuus statim indicat iram suam: qui autem dissimulat iniuriam, callidus est. 020 PRO 012 017 Qui quod novit loquitur, index iustitiæ est: qui autem mentitur, testis est fraudulentus. 020 PRO 012 018 Est qui promittit, et quasi gladio pungitur conscientiæ: lingua autem sapientium sanitas est. 020 PRO 012 019 Labium veritatis firmum erit in perpetuum: qui autem testis est repentinus, concinnat linguam mendacii. 020 PRO 012 020 Dolus in corde cogitantium mala: qui autem pacis ineunt consilia, sequitur eos gaudium. 020 PRO 012 021 Non contristabit iustum quidquid ei acciderit: impii autem replebuntur malo. 020 PRO 012 022 Abominatio est Domino labia mendacia: qui autem fideliter agunt, placent ei. 020 PRO 012 023 Homo versatus celat scientiam: et cor insipientium provocat stultitiam. 020 PRO 012 024 Manus fortium dominabitur: quæ autem remissa est, tributis serviet. 020 PRO 012 025 Mœror in corde viri humiliabit illum, et sermone bono lætificabitur. 020 PRO 012 026 Qui negligit damnum propter amicum, iustus est: iter autem impiorum decipiet eos. 020 PRO 012 027 Non inveniet fraudulentus lucrum: et substantia hominis erit auri pretium. 020 PRO 012 028 In semita iustitiæ, vita: iter autem devium ducit ad mortem. 020 PRO 013 001 Filius sapiens, doctrina patris: qui autem illusor est, non audit cum arguitur. 020 PRO 013 002 De fructu oris sui homo satiabitur bonis: anima autem prævaricatorum iniqua. 020 PRO 013 003 Qui custodit os suum, custodit animam suam: qui autem inconsideratus est ad loquendum, sentiet mala. 020 PRO 013 004 Vult et non vult piger: anima autem operantium impinguabitur. 020 PRO 013 005 Verbum mendax iustus detestabitur: impius autem confundit, et confundetur. 020 PRO 013 006 Iustitia custodit innocentis viam: impietas autem peccatorem supplantat. 020 PRO 013 007 Est quasi dives cum nihil habeat: et est quasi pauper, cum in multis divitiis sit. 020 PRO 013 008 Redemptio animæ viri, divitiæ suæ: qui autem pauper est, increpationem non sustinet. 020 PRO 013 009 Lux iustorum lætificat: lucerna autem impiorum extinguetur. 020 PRO 013 010 Inter superbos semper iurgia sunt: qui autem agunt omnia cum consilio, reguntur sapientia. 020 PRO 013 011 Substantia festinata minuetur: quæ autem paulatim colligitur manu, multiplicabitur. 020 PRO 013 012 Spes, quæ differtur, affligit animam: lignum vitæ desiderium veniens. 020 PRO 013 013 Qui detrahit alicui rei, ipse se in futurum obligat: qui autem timet præceptum, in pace versabitur. Animæ dolosæ errant in peccatis: iusti autem misericordes sunt, et miserantur. 020 PRO 013 014 Lex sapientis fons vitæ, ut declinet a ruina mortis. 020 PRO 013 015 Doctrina bona dabit gratiam: in itinere contemptorum vorago. 020 PRO 013 016 Astutus omnia agit cum consilio: qui autem fatuus est, aperit stultitiam. 020 PRO 013 017 Nuncius impii cadet in malum: legatus autem fidelis, sanitas. 020 PRO 013 018 Egestas, et ignominia ei, qui deserit disciplinam: qui autem acquiescit arguenti, glorificabitur. 020 PRO 013 019 Desiderium si compleatur, delectat animam: detestantur stulti eos, qui fugiunt mala. 020 PRO 013 020 Qui cum sapientibus graditur, sapiens erit: amicus stultorum similis efficietur. 020 PRO 013 021 Peccatores persequitur malum: et iustis retribuentur bona. 020 PRO 013 022 Bonus reliquit heredes filios, et nepotes: et custoditur iusto substantia peccatoris. 020 PRO 013 023 Multi cibi in novalibus patrum: et aliis congregantur absque iudicio. 020 PRO 013 024 Qui parcit virgæ, odit filium suum: qui autem diligit illum, instanter erudit. 020 PRO 013 025 Iustus comedit, et replet animam suam: venter autem impiorum insaturabilis. 020 PRO 014 001 Sapiens mulier ædificat domum suam: insipiens extructam quoque manibus destruet. 020 PRO 014 002 Ambulans recto itinere, et timens Deum, despicitur ab eo, qui infami graditur via. 020 PRO 014 003 In ore stulti virga superbiæ: labia autem sapientium custodiunt eos. 020 PRO 014 004 Ubi non sunt boves, præsepe vacuum est: ubi autem plurimæ segetes, ibi manifesta est fortitudo bovis. 020 PRO 014 005 Testis fidelis non mentitur: profert autem mendacium dolosus testis. 020 PRO 014 006 Quærit derisor sapientiam, et non invenit: doctrina prudentium facilis. 020 PRO 014 007 Vade contra virum stultum, et nescit labia prudentiæ. 020 PRO 014 008 Sapientia callidi est intelligere viam suam: et imprudentia stultorum errans. 020 PRO 014 009 Stultus illudet peccatum, et inter iustos morabitur gratia. 020 PRO 014 010 Cor quod novit amaritudinem animæ suæ, in gaudio eius non miscebitur extraneus. 020 PRO 014 011 Domus impiorum delebitur: tabernacula vero iustorum germinabunt. 020 PRO 014 012 Est via, quæ videtur homini iusta: novissima autem eius deducunt ad mortem. 020 PRO 014 013 Risus dolore miscebitur, et extrema gaudii luctus occupat. 020 PRO 014 014 Viis suis replebitur stultus, et super eum erit vir bonus. 020 PRO 014 015 Innocens credit omni verbo: astutus considerat gressus suos. Filio doloso nihil erit boni: servo autem sapienti prosperi erunt actus, et dirigetur via eius. 020 PRO 014 016 Sapiens timet, et declinat a malo: stultus transilit, et confidit. 020 PRO 014 017 Impatiens operabitur stultitiam: et vir versutus odiosus est. 020 PRO 014 018 Possidebunt parvuli stultitiam, et expectabunt astuti scientiam. 020 PRO 014 019 Iacebunt mali ante bonos: et impii ante portas iustorum. 020 PRO 014 020 Etiam proximo suo pauper odiosus erit: amici vero divitum multi. 020 PRO 014 021 Qui despicit proximum suum, peccat: qui autem miseretur pauperis, beatus erit. Qui credit in Domino, misericordiam diligit. 020 PRO 014 022 Errant qui operantur malum: misericordia et veritas præparant bona. 020 PRO 014 023 In omni opere erit abundantia: ubi autem verba sunt plurima, ibi frequenter egestas. 020 PRO 014 024 Corona sapientium, divitiæ eorum: fatuitas stultorum, imprudentia. 020 PRO 014 025 Liberat animas testis fidelis: et profert mendacia versipellis. 020 PRO 014 026 In timore Domini fiducia fortitudinis, et filiis eius erit spes. 020 PRO 014 027 Timor Domini fons vitæ, ut declinent a ruina mortis. 020 PRO 014 028 In multitudine populi dignitas regis: et in paucitate plebis ignominia principis. 020 PRO 014 029 Qui patiens est, multa gubernatur prudentia: qui autem impatiens est, exaltat stultitiam suam. 020 PRO 014 030 Vita carnium, sanitas cordis: putredo ossium, invidia. 020 PRO 014 031 Qui calumniatur egentem, exprobrat Factori eius: honorat autem eum, qui miseretur pauperis. 020 PRO 014 032 In malitia sua expelletur impius: sperat autem iustus in morte sua. 020 PRO 014 033 In corde prudentis requiescit sapientia, et indoctos quosque erudiet. 020 PRO 014 034 Iustitia elevat gentem: miseros autem facit populos peccatum. 020 PRO 014 035 Acceptus est regi minister intelligens: iracundiam eius inutilis sustinebit. 020 PRO 015 001 Responsio mollis frangit iram: sermo durus suscitat furorem. 020 PRO 015 002 Lingua sapientium ornat scientiam: os fatuorum ebullit stultitiam. 020 PRO 015 003 In omni loco oculi Domini contemplantur bonos et malos. 020 PRO 015 004 Lingua placabilis, lignum vitæ: quæ autem immoderata est, conteret spiritum. 020 PRO 015 005 Stultus irridet disciplinam patris sui: qui autem custodit increpationes, astutior fiet. In abundanti iustitia virtus maxima est: cogitationes autem impiorum eradicabuntur. 020 PRO 015 006 Domus iusti plurima fortitudo: et in fructibus impii conturbatio. 020 PRO 015 007 Labia sapientium disseminabunt scientiam: cor stultorum dissimile erit. 020 PRO 015 008 Victimæ impiorum abominabiles Domino: vota iustorum placabilia: 020 PRO 015 009 Abominatio est Domino via impii: qui sequitur iustitiam, diligitur ab eo. 020 PRO 015 010 Doctrina mala deserenti viam vitæ: qui increpationes odit, morietur. 020 PRO 015 011 Infernus, et perditio coram Domino: quanto magis corda filiorum hominum! (Sheol h7585) 020 PRO 015 012 Non amat pestilens eum, qui se corripit: nec ad sapientes graditur. 020 PRO 015 013 Cor gaudens exhilarat faciem: in mœrore animi deiicitur spiritus. 020 PRO 015 014 Cor sapientis quærit doctrinam: et os stultorum pascitur imperitia. 020 PRO 015 015 Omnes dies pauperis, mali: secura mens quasi iuge convivium. 020 PRO 015 016 Melius est parum cum timore Domini, quam thesauri magni et insatiabiles. 020 PRO 015 017 Melius est vocari ad olera cum charitate: quam ad vitulum saginatum cum odio. 020 PRO 015 018 Vir iracundus provocat rixas: qui patiens est, mitigat suscitatas. 020 PRO 015 019 Iter pigrorum quasi sepes spinarum: via iustorum absque offendiculo. 020 PRO 015 020 Filius sapiens lætificat patrem: et stultus homo despicit matrem suam. 020 PRO 015 021 Stultitia gaudium stulto: et vir prudens dirigit gressus suos. 020 PRO 015 022 Dissipantur cogitationes ubi non est consilium: ubi vero sunt plures consiliarii, confirmantur. 020 PRO 015 023 Lætatur homo in sententia oris sui: et sermo opportunus est optimus. 020 PRO 015 024 Semita vitæ super eruditum, ut declinet de inferno novissimo. (Sheol h7585) 020 PRO 015 025 Domum superborum demolietur Dominus: et firmos faciet terminos viduæ. 020 PRO 015 026 Abominatio Domini cogitationes malæ: et purus sermo pulcherrimus firmabitur ab eo. 020 PRO 015 027 Conturbat domum suam qui sectatur avaritiam: qui autem odit munera, vivet. Per misericordiam et fidem purgantur peccata: per timorem autem Domini declinat omnis a malo. 020 PRO 015 028 Mens iusti meditatur obedientiam: os impiorum redundat malis. 020 PRO 015 029 Longe est Dominus ab impiis: et orationes iustorum exaudiet. 020 PRO 015 030 Lux oculorum lætificat animam: fama bona impinguat ossa. 020 PRO 015 031 Auris, quæ audit increpationes vitæ, in medio sapientium commorabitur. 020 PRO 015 032 Qui abiicit disciplinam, despicit animam suam: qui autem acquiescit increpationibus, possessor est cordis. 020 PRO 015 033 Timor Domini, disciplina sapientiæ: et gloriam præcedit humilitas. 020 PRO 016 001 Hominis est animam præparare: et Domini gubernare linguam. 020 PRO 016 002 Omnes viæ hominis patent oculis eius: spirituum ponderator est Dominus. 020 PRO 016 003 Revela Domino opera tua, et dirigentur cogitationes tuæ. 020 PRO 016 004 Universa propter semetipsum operatus est Dominus: impium quoque ad diem malum. 020 PRO 016 005 Abominatio Domini est omnis arrogans: etiam si manus ad manum fuerit, non est innocens. Initium viæ bonæ, facere iustitiam: accepta est autem apud Deum magis, quam immolare hostias. 020 PRO 016 006 Misericordia et veritate redimitur iniquitas: et in timore Domini declinatur a malo. 020 PRO 016 007 Cum placuerint Domino viæ hominis, inimicos quoque eius convertet ad pacem. 020 PRO 016 008 Melius est parum cum iustitia, quam multi fructus cum iniquitate. 020 PRO 016 009 Cor hominis disponit viam suam: sed Domini est dirigere gressus eius. 020 PRO 016 010 Divinatio in labiis regis, in iudicio non errabit os eius. 020 PRO 016 011 Pondus et statera iudicia Domini sunt: et opera eius omnes lapides sacculi. 020 PRO 016 012 Abominabiles regi qui agunt impie: quoniam iustitia firmatur solium. 020 PRO 016 013 Voluntas regum labia iusta: qui recta loquitur, diligetur: 020 PRO 016 014 Indignatio regis, nuncii mortis: et vir sapiens placabit eam. 020 PRO 016 015 In hilaritate vultus regis, vita: et clementia eius quasi imber serotinus. 020 PRO 016 016 Posside sapientiam, quia auro melior est: et acquire prudentiam, quia pretiosior est argento. 020 PRO 016 017 Semita iustorum declinat mala: custos animæ suæ servat viam suam. 020 PRO 016 018 Contritionem præcedit superbia: et ante ruinam exaltatur spiritus. 020 PRO 016 019 Melius est humiliari cum mitibus, quam dividere spolia cum superbis. 020 PRO 016 020 Eruditus in verbo reperiet bona: et qui sperat in Domino, beatus est. 020 PRO 016 021 Qui sapiens est corde, appellabitur prudens: et qui dulcis eloquio, maiora percipiet. 020 PRO 016 022 Fons vitæ eruditio possidentis: doctrina stultorum fatuitas. 020 PRO 016 023 Cor sapientis erudiet os eius: et labiis eius addet gratiam. 020 PRO 016 024 Favus mellis, composita verba: dulcedo animæ, sanitas ossium. 020 PRO 016 025 Est via quæ videtur homini recta: et novissima eius ducunt ad mortem. 020 PRO 016 026 Anima laborantis laborat sibi, quia compulit eum os suum: 020 PRO 016 027 Vir impius fodit malum, et in labiis eius ignis ardescit. 020 PRO 016 028 Homo perversus suscitat lites: et verbosus separat principes. 020 PRO 016 029 Vir iniquus lactat amicum suum: et ducit eum per viam non bonam. 020 PRO 016 030 Qui attonitis oculis cogitat prava, mordens labia sua, perficit malum. 020 PRO 016 031 Corona dignitatis senectus, quæ in viis iustitiæ reperietur. 020 PRO 016 032 Melior est patiens viro forti: et qui dominatur animo suo, expugnatore urbium. 020 PRO 016 033 Sortes mittuntur in sinum, sed a Domino temperantur. 020 PRO 017 001 Melior est buccella sicca cum gaudio, quam domus plena victimis cum iurgio. 020 PRO 017 002 Servus sapiens dominabitur filiis stultis, et inter fratres hereditatem dividet. 020 PRO 017 003 Sicut igne probatur argentum, et aurum camino: ita corda probat Dominus. 020 PRO 017 004 Malus obedit linguæ iniquæ: et fallax obtemperat labiis mendacibus. 020 PRO 017 005 Qui despicit pauperem, exprobrat Factori eius: et qui ruina lætatur alterius, non erit impunitus. 020 PRO 017 006 Corona senum filii filiorum: et gloria filiorum patres eorum. 020 PRO 017 007 Non decent stultum verba composita: nec principem labium mentiens. 020 PRO 017 008 Gemma gratissima, expectatio præstolantis: quocumque se vertit, prudenter intelligit. 020 PRO 017 009 Qui celat delictum, quærit amicitias: qui altero sermone repetit, separat fœderatos. 020 PRO 017 010 Plus proficit correptio apud prudentem, quam centum plagæ apud stultum. 020 PRO 017 011 Semper iurgia quærit malus: Angelus autem crudelis mittetur contra eum. 020 PRO 017 012 Expedit magis ursæ occurrere raptis fœtibus, quam fatuo confidenti in stultitia sua. 020 PRO 017 013 Qui reddit mala pro bonis, non recedet malum de domo eius. 020 PRO 017 014 Qui dimittit aquam, caput est iurgiorum: et antequam patiatur contumeliam, iudicium deserit. 020 PRO 017 015 Qui iustificat impium, et qui condemnat iustum, abominabilis est uterque apud Deum. 020 PRO 017 016 Quid prodest stulto habere divitias, cum sapientiam emere non possit? Qui altum facit domum suam, quærit ruinam: et qui evitat discere, incidet in mala. 020 PRO 017 017 Omni tempore diligit qui amicus est: et frater in angustiis comprobatur. 020 PRO 017 018 Stultus homo plaudet manibus cum spoponderit pro amico suo. 020 PRO 017 019 Qui meditatur discordias, diligit rixas: et qui exaltat ostium, quærit ruinam. 020 PRO 017 020 Qui perversi cordis est, non inveniet bonum: et qui vertit linguam, incidet in malum. 020 PRO 017 021 Natus est stultus in ignominiam suam: sed nec pater in fatuo lætabitur. 020 PRO 017 022 Animus gaudens ætatem floridam facit: spiritus tristis exiccat ossa. 020 PRO 017 023 Munera de sinu impius accipit, ut pervertat semitas iudicii. 020 PRO 017 024 In facie prudentis lucet sapientia: oculi stultorum in finibus terræ. 020 PRO 017 025 Ira patris, filius stultus: et dolor matris quæ genuit eum. 020 PRO 017 026 Non est bonum, damnum inferre iusto: nec percutere principem, qui recta iudicat. 020 PRO 017 027 Qui moderatur sermones suos, doctus et prudens est: et pretiosi spiritus vir eruditus. 020 PRO 017 028 Stultus quoque si tacuerit, sapiens reputabitur: et si compresserit labia sua, intelligens. 020 PRO 018 001 Occasiones quærit qui vult recedere ab amico: omni tempore erit exprobrabilis. 020 PRO 018 002 Non recipit stultus verba prudentiæ: nisi ea dixeris quæ versantur in corde eius. 020 PRO 018 003 Impius, cum in profundum venerit peccatorum, contemnit: sed sequitur eum ignominia et opprobrium. 020 PRO 018 004 Aqua profunda verba ex ore viri: et torrens redundans fons sapientiæ. 020 PRO 018 005 Accipere personam impii non est bonum, ut declines a veritate iudicii. 020 PRO 018 006 Labia stulti miscent se rixis: et os eius iurgia provocat. 020 PRO 018 007 Os stulti contritio eius: et labia ipsius, ruina animæ eius. 020 PRO 018 008 Verba bilinguis, quasi simplicia: et ipsa perveniunt usque ad interiora ventris. Pigrum deiicit timor: animæ autem effeminatorum esurient. 020 PRO 018 009 Qui mollis et dissolutus est in opere suo, frater est sua opera dissipantis. 020 PRO 018 010 Turris fortissima, nomen Domini: ad ipsum currit iustus, et exaltabitur. 020 PRO 018 011 Substantia divitis urbs roboris eius, et quasi murus validus circumdans eum. 020 PRO 018 012 Antequam conteratur, exaltatur cor hominis: et antequam glorificetur, humiliatur. 020 PRO 018 013 Qui prius respondet quam audiat, stultum se esse demonstrat, et confusione dignum. 020 PRO 018 014 Spiritus viri sustentat imbecillitatem suam: spiritum vero ad irascendum facilem quis poterit sustinere? 020 PRO 018 015 Cor prudens possidebit scientiam: et auris sapientium quærit doctrinam. 020 PRO 018 016 Donum hominis dilatat viam eius, et ante principes spatium ei facit. 020 PRO 018 017 Iustus, prior est accusator sui: venit amicus eius, et investigabit eum. 020 PRO 018 018 Contradictiones comprimit sors, et inter potentes quoque diiudicat. 020 PRO 018 019 Frater, qui adiuvatur a fratre, quasi civitas firma: et iudicia quasi vectes urbium. 020 PRO 018 020 De fructu oris viri replebitur venter eius: et genimina labiorum ipsius saturabunt eum. 020 PRO 018 021 Mors, et vita in manu linguæ: qui diligunt eam, comedent fructus eius. 020 PRO 018 022 Qui invenit mulierem bonam, invenit bonum: et hauriet iucunditatem a Domino. Qui expellit mulierem bonam, expellit bonum: qui autem tenet adulteram, stultus est et impius. 020 PRO 018 023 Cum obsecrationibus loquetur pauper: et dives effabitur rigide. 020 PRO 018 024 Vir amabilis ad societatem, magis amicus erit, quam frater. 020 PRO 019 001 Melior est pauper, qui ambulat in simplicitate sua, quam dives torquens labia sua, et insipiens. 020 PRO 019 002 Ubi non est scientia animæ, non est bonum: et qui festinus est pedibus, offendet. 020 PRO 019 003 Stultitia hominis supplantat gressus eius: et contra Deum fervet animo suo. 020 PRO 019 004 Divitiæ addunt amicos plurimos: a paupere autem et hi, quos habuit, separantur. 020 PRO 019 005 Testis falsus non erit impunitus: et qui mendacia loquitur, non effugiet. 020 PRO 019 006 Multi colunt personam potentis, et amici sunt dona tribuentis. 020 PRO 019 007 Fratres hominis pauperis oderunt eum: insuper et amici procul recesserunt ab eo. Qui tantum verba sectatur, nihil habebit: 020 PRO 019 008 qui autem possessor est mentis, diligit animam suam, et custos prudentiæ inveniet bona. 020 PRO 019 009 Falsus testis non erit impunitus: et qui loquitur mendacia, peribit. 020 PRO 019 010 Non decent stultum deliciæ: nec servum dominari principibus. 020 PRO 019 011 Doctrina viri per patientiam noscitur: et gloria eius est iniqua prætergredi. 020 PRO 019 012 Sicut fremitus leonis, ita et regis ira: et sicut ros super herbam, ita et hilaritas eius. 020 PRO 019 013 Dolor patris, filius stultus: et tecta iugiter perstillantia, litigiosa mulier. 020 PRO 019 014 Domus, et divitiæ dantur a parentibus: a Domino autem proprie uxor prudens. 020 PRO 019 015 Pigredo immittit soporem, et anima dissoluta esuriet. 020 PRO 019 016 Qui custodit mandatum, custodit animam suam: qui autem negligit viam suam, mortificabitur. 020 PRO 019 017 Fœneratur Domino qui miseretur pauperis: et vicissitudinem suam reddet ei. 020 PRO 019 018 Erudi filium tuum, ne desperes: ad interfectionem autem eius ne ponas animam tuam. 020 PRO 019 019 Qui impatiens est, sustinebit damnum: et cum rapuerit, aliud apponet. 020 PRO 019 020 Audi consilium, et suscipe disciplinam, ut sis sapiens in novissimis tuis. 020 PRO 019 021 Multæ cogitationes in corde viri: voluntas autem Domini permanebit. 020 PRO 019 022 Homo indigens misericors est: et melior est pauper quam vir mendax. 020 PRO 019 023 Timor Domini ad vitam: et in plenitudine commorabitur, absque visitatione pessima. 020 PRO 019 024 Abscondit piger manum suam sub ascella, nec ad os suum applicat eam. 020 PRO 019 025 Pestilente flagellato stultus sapientior erit: si autem corripueris sapientem, intelliget disciplinam. 020 PRO 019 026 Qui affligit patrem, et fugat matrem, ignominiosus est et infelix. 020 PRO 019 027 Non cesses fili audire doctrinam, nec ignores sermones scientiæ. 020 PRO 019 028 Testis iniquus deridet iudicium: et os impiorum devorat iniquitatem. 020 PRO 019 029 Parata sunt derisoribus iudicia: et mallei percutientes stultorum corporibus. 020 PRO 020 001 Luxuriosa res, vinum, et tumultuosa ebrietas: quicumque his delectatur, non erit sapiens. 020 PRO 020 002 Sicut rugitus leonis, ita et terror regis: qui provocat eum, peccat in animam suam. 020 PRO 020 003 Honor est homini, qui separat se a contentionibus: omnes autem stulti miscentur contumeliis. 020 PRO 020 004 Propter frigus piger arare noluit: mendicabit ergo æstate, et non dabitur illi. 020 PRO 020 005 Sicut aqua profunda, sic consilium in corde viri: sed homo sapiens exhauriet illud. 020 PRO 020 006 Multi homines misericordes vocantur: virum autem fidelem quis inveniet? 020 PRO 020 007 Iustus, qui ambulat in simplicitate sua, beatos post se filios derelinquet. 020 PRO 020 008 Rex, qui sedet in solio iudicii, dissipat omne malum intuitu suo. 020 PRO 020 009 Quis potest dicere: Mundum est cor meum, purus sum a peccato? 020 PRO 020 010 Pondus et pondus, mensura et mensura: utrumque abominabile est apud Deum. 020 PRO 020 011 Ex studiis suis intelligitur puer, si munda et recta sint opera eius. 020 PRO 020 012 Aurem audientem, et oculum videntem, Dominus fecit utrumque. 020 PRO 020 013 Noli diligere somnum, ne te egestas opprimat: aperi oculos tuos, et saturare panibus. 020 PRO 020 014 Malum est, malum est, dicit omnis emptor: et cum recesserit, tunc gloriabitur. 020 PRO 020 015 Est aurum, et multitudo gemmarum: et vas pretiosum labia scientiæ. 020 PRO 020 016 Tolle vestimentum eius, qui fideiussor extitit alieni, et pro extraneis aufer pignus ab eo. 020 PRO 020 017 Suavis est homini panis mendacii: et postea implebitur os eius calculo. 020 PRO 020 018 Cogitationes consiliis roborantur: et gubernaculis tractanda sunt bella. 020 PRO 020 019 Ei, qui revelat mysteria, et ambulat fraudulenter, et dilatat labia sua, ne commiscearis. 020 PRO 020 020 Qui maledicit patri suo, et matri, extinguetur lucerna eius in mediis tenebris. 020 PRO 020 021 Hereditas, ad quam festinatur in principio, in novissimo benedictione carebit. 020 PRO 020 022 Ne dicas: Reddam malum: expecta Dominum, et liberabit te. 020 PRO 020 023 Abominatio est apud Dominum pondus et pondus: statera dolosa non est bona. 020 PRO 020 024 A Domino diriguntur gressus viri: quis autem hominum intelligere potest viam suam? 020 PRO 020 025 Ruina est homini devorare sanctos, et post vota retractare. 020 PRO 020 026 Dissipat impios rex sapiens, et incurvat super eos fornicem. 020 PRO 020 027 Lucerna Domini spiraculum hominis, quæ investigat omnia secreta ventris. 020 PRO 020 028 Misericordia, et veritas custodiunt regem, et roboratur clementia thronus eius. 020 PRO 020 029 Exultatio iuvenum, fortitudo eorum: et dignitas senum canities. 020 PRO 020 030 Livor vulneris absterget mala: et plagæ in secretioribus ventris. 020 PRO 021 001 Sicut divisiones aquarum, ita cor regis in manu Domini: quocumque voluerit, inclinabit illud. 020 PRO 021 002 Omnis via viri recta sibi videtur: appendit autem corda Dominus. 020 PRO 021 003 Facere misericordiam et iudicium, magis placet Domino quam victimæ. 020 PRO 021 004 Exaltatio oculorum est dilatatio cordis: lucerna impiorum peccatum. 020 PRO 021 005 Cogitationes robusti semper in abundantia: omnis autem piger semper in egestate est. 020 PRO 021 006 Qui congregat thesauros lingua mendacii, vanus et excors est, et impingetur ad laqueos mortis. 020 PRO 021 007 Rapinæ impiorum detrahent eos, quia noluerunt facere iudicium. 020 PRO 021 008 Perversa via viri, aliena est: qui autem mundus est, rectum opus eius. 020 PRO 021 009 Melius est sedere in angulo domatis, quam cum muliere litigiosa, et in domo communi. 020 PRO 021 010 Anima impii desiderat malum, non miserebitur proximo suo. 020 PRO 021 011 Mulctato pestilente sapientior erit parvulus: et si sectetur sapientem, sumet scientiam. 020 PRO 021 012 Excogitat iustus de domo impii, ut detrahat impios a malo. 020 PRO 021 013 Qui obturat aurem suam ad clamorem pauperis, et ipse clamabit, et non exaudietur. 020 PRO 021 014 Munus absconditum extinguit iras: et donum in sinu indignationem maximam. 020 PRO 021 015 Gaudium iusto est facere iudicium: et pavor operantibus iniquitatem. 020 PRO 021 016 Vir, qui erraverit a via doctrinæ, in cœtu gigantum commorabitur. 020 PRO 021 017 Qui diligit epulas, in egestate erit: qui amat vinum, et pinguia, non ditabitur. 020 PRO 021 018 Pro iusto datur impius: et pro rectis iniquus. 020 PRO 021 019 Melius est habitare in terra deserta, quam cum muliere rixosa et iracunda. 020 PRO 021 020 Thesaurus desiderabilis, et oleum in habitaculo iusti: et imprudens homo dissipabit illud. 020 PRO 021 021 Qui sequitur iustitiam et misericordiam, inveniet vitam, iustitiam, et gloriam. 020 PRO 021 022 Civitatem fortium ascendit sapiens, et destruxit robur fiduciæ eius. 020 PRO 021 023 Qui custodit os suum, et linguam suam, custodit ab angustiis animam suam. 020 PRO 021 024 Superbus et arrogans vocatur indoctus, qui in ira operatur superbiam. 020 PRO 021 025 Desideria occidunt pigrum: noluerunt enim quidquam manus eius operari: 020 PRO 021 026 tota die concupiscit et desiderat: qui autem iustus est, tribuet, et non cessabit. 020 PRO 021 027 Hostiæ impiorum abominabiles, quia offeruntur ex scelere. 020 PRO 021 028 Testis mendax peribit: vir obediens loquetur victoriam. 020 PRO 021 029 Vir impius procaciter obfirmat vultum suum: qui autem rectus est, corrigit viam suam. 020 PRO 021 030 Non est sapientia, non est prudentia, non est consilium contra Dominum. 020 PRO 021 031 Equus paratur ad diem belli: Dominus autem salutem tribuit. 020 PRO 022 001 Melius est nomen bonum, quam divitiæ multæ: super argentum et aurum, gratia bona. 020 PRO 022 002 Dives, et pauper obviaverunt sibi: utriusque operator est Dominus. 020 PRO 022 003 Callidus vidit malum, et abscondit se: innocens pertransiit, et afflictus est damno. 020 PRO 022 004 Finis modestiæ timor Domini, divitiæ et gloria et vita. 020 PRO 022 005 Arma et gladii in via perversi: custos autem animæ suæ longe recedit ab eis. 020 PRO 022 006 Proverbium est: Adolescens iuxta viam suam, etiam cum senuerit, non recedet ab ea. 020 PRO 022 007 Dives pauperibus imperat: et qui accipit mutuum, servus est fœnerantis. 020 PRO 022 008 Qui seminat iniquitatem, metet mala, et virga iræ suæ consummabitur. 020 PRO 022 009 Qui pronus est ad misericordiam, benedicetur: de panibus enim suis dedit pauperi. Victoriam et honorem acquiret qui dat munera: animam autem aufert accipientium. 020 PRO 022 010 Eiice derisorem, et exibit cum eo iurgium, cessabuntque causæ et contumeliæ. 020 PRO 022 011 Qui diligit cordis munditiam, propter gratiam labiorum suorum habebit amicum regem. 020 PRO 022 012 Oculi Domini custodiunt scientiam: et supplantantur verba iniqui. 020 PRO 022 013 Dicit piger: Leo est foris, in medio platearum occidendus sum. 020 PRO 022 014 Fovea profunda, os alienæ: cui iratus est Dominus, incidet in eam. 020 PRO 022 015 Stultitia colligata est in corde pueri, et virga disciplinæ fugabit eam. 020 PRO 022 016 Qui calumniatur pauperem, ut augeat divitias suas, dabit ipse ditiori, et egebit. 020 PRO 022 017 Inclina aurem tuam, et audi verba sapientium: appone autem cor ad doctrinam meam. 020 PRO 022 018 Quæ pulchra erit tibi, cum servaveris eam in ventre tuo, et redundabit in labiis tuis, 020 PRO 022 019 ut sit in Domino fiducia tua, unde et ostendi eam tibi hodie. 020 PRO 022 020 Ecce descripsi eam tibi tripliciter, in cogitationibus et scientia: 020 PRO 022 021 ut ostenderem tibi firmitatem, et eloquia veritatis, respondere ex his illis, qui miserunt te. 020 PRO 022 022 Non facias violentiam pauperi, quia pauper est: neque conteras egenum in porta: 020 PRO 022 023 quia iudicabit Dominus causam eius, et configet eos, qui confixerunt animam eius. 020 PRO 022 024 Noli esse amicus homini iracundo, neque ambules cum viro furioso: 020 PRO 022 025 ne forte discas semitas eius, et sumas scandalum animæ tuæ. 020 PRO 022 026 Noli esse cum his, qui defigunt manus suas, et qui vades se offerunt pro debitis: 020 PRO 022 027 si enim non habes unde restituas, quid causæ est ut tollat operimentum de cubili tuo? 020 PRO 022 028 Ne transgrediaris terminos antiquos, quos posuerunt patres tui. 020 PRO 022 029 Vidisti virum velocem in opere suo? Coram regibus stabit, nec erit ante ignobiles. 020 PRO 023 001 Quando sederis ut comedas cum principe, diligenter attende quæ apposita sunt ante faciem tuam: 020 PRO 023 002 et statue cultrum in gutture tuo, si tamen habes in potestate animam tuam, 020 PRO 023 003 ne desideres de cibis eius, in quo est panis mendacii. 020 PRO 023 004 Noli laborare ut diteris: sed prudentiæ tuæ pone modum. 020 PRO 023 005 Ne erigas oculos tuos ad opes, quas non potes habere: quia facient sibi pennas quasi aquilæ, et volabunt in cælum. 020 PRO 023 006 Ne comedas cum homine invido, et ne desideres cibos eius: 020 PRO 023 007 quoniam in similitudinem arioli, et coniectoris, æstimat quod ignorat. Comede et bibe, dicet tibi: et mens eius non est tecum. 020 PRO 023 008 Cibos, quos comederas, evomes: et perdes pulchros sermones tuos. 020 PRO 023 009 In auribus insipientium ne loquaris: qui despicient doctrinam eloquii tui. 020 PRO 023 010 Ne attingas parvulorum terminos: et agrum pupillorum ne introeas: 020 PRO 023 011 Propinquus enim illorum fortis est: et ipse iudicabit contra te causam illorum. 020 PRO 023 012 Ingrediatur ad doctrinam cor tuum: et aures tuæ ad verba scientiæ. 020 PRO 023 013 Noli subtrahere a puero disciplinam: si enim percusseris eum virga, non morietur. 020 PRO 023 014 Tu virga percuties eum: et animam eius de inferno liberabis. (Sheol h7585) 020 PRO 023 015 Fili mi, si sapiens fuerit animus tuus, gaudebit tecum cor meum: 020 PRO 023 016 et exultabunt renes mei, cum locuta fuerint rectum labia tua. 020 PRO 023 017 Non æmuletur cor tuum peccatores: sed in timore Domini esto tota die: 020 PRO 023 018 quia habebis spem in novissimo, et præstolatio tua non auferetur. 020 PRO 023 019 Audi fili mi, et esto sapiens: et dirige in via animum tuum. 020 PRO 023 020 Noli esse in conviviis potatorum, nec in comessationibus eorum, qui carnes ad vescendum conferunt: 020 PRO 023 021 quia vacantes potibus, et dantes symbola consumentur, et vestietur pannis dormitatio. 020 PRO 023 022 Audi patrem tuum, qui genuit te: et ne contemnas cum senuerit mater tua. 020 PRO 023 023 Veritatem eme, et noli vendere sapientiam, et doctrinam, et intelligentiam. 020 PRO 023 024 Exultat gaudio pater iusti: qui sapientem genuit, lætabitur in eo. 020 PRO 023 025 Gaudeat pater tuus, et mater tua, et exultet quæ genuit te. 020 PRO 023 026 Præbe fili mi cor tuum mihi: et oculi tui vias meas custodiant. 020 PRO 023 027 Fovea enim profunda est meretrix: et puteus angustus, aliena. 020 PRO 023 028 Insidiatur in via quasi latro, et quos incautos viderit, interficiet. 020 PRO 023 029 Cui væ? cuius patri væ? cui rixæ? cui foveæ? cui sine causa vulnera? cui suffusio oculorum? 020 PRO 023 030 Nonne his, qui commorantur in vino, et student calicibus epotandis? 020 PRO 023 031 Ne intuearis vinum quando flavescit, cum splenduerit in vitro color eius: ingreditur blande, 020 PRO 023 032 sed in novissimo mordebit ut coluber, et sicut regulus venena diffundet. 020 PRO 023 033 Oculi tui videbunt extraneas, et cor tuum loquetur perversa. 020 PRO 023 034 Et eris sicut dormiens in medio mari, et quasi sopitus gubernator, amisso clavo: 020 PRO 023 035 et dices: Verberaverunt me, sed non dolui: traxerunt me, et ego non sensi: quando evigilabo, et rursus vina reperiam? 020 PRO 024 001 Ne æmuleris viros malos, nec desideres esse cum eis: 020 PRO 024 002 quia rapinas meditatur mens eorum, et fraudes labia eorum loquuntur. 020 PRO 024 003 Sapientia ædificabitur domus, et prudentia roborabitur. 020 PRO 024 004 In doctrina replebuntur cellaria, universa substantia pretiosa et pulcherrima. 020 PRO 024 005 Vir sapiens, fortis est: et vir doctus, robustus et validus. 020 PRO 024 006 Quia cum dispositione initur bellum: et erit salus ubi multa consilia sunt. 020 PRO 024 007 Excelsa stulto sapientia, in porta non aperiet os suum. 020 PRO 024 008 Qui cogitat mala facere, stultus vocabitur. 020 PRO 024 009 Cogitatio stulti peccatum est: et abominatio hominum detractor. 020 PRO 024 010 Si desperaveris lassus in die angustiæ: imminuetur fortitudo tua. 020 PRO 024 011 Erue eos, qui ducuntur ad mortem: et qui trahuntur ad interitum liberare ne cesses. 020 PRO 024 012 Si dixeris: Vires non suppetunt: qui inspector est cordis, ipse intelligit, et servatorem animæ tuæ nihil fallit, reddetque homini iuxta opera sua. 020 PRO 024 013 Comede, fili mi, mel, quia bonum est, et favum dulcissimum gutturi tuo: 020 PRO 024 014 Sic et doctrina sapientiæ animæ tuæ: quam cum inveneris, habebis in novissimis spem, et spes tua non peribit. 020 PRO 024 015 Ne insidieris, et quæras impietatem in domo iusti, neque vastes requiem eius. 020 PRO 024 016 Septies enim cadet iustus, et resurget: impii autem corruent in malum. 020 PRO 024 017 Cum ceciderit inimicus tuus, ne gaudeas, et in ruina eius ne exultet cor tuum: 020 PRO 024 018 ne forte videat Dominus, et displiceat ei, et auferat ab eo iram suam. 020 PRO 024 019 Ne contendas cum pessimis, nec æmuleris impios: 020 PRO 024 020 quoniam non habent futurorum spem mali, et lucerna impiorum extinguetur. 020 PRO 024 021 Time Dominum, fili mi, et regem: et cum detractoribus non commiscearis: 020 PRO 024 022 quoniam repente consurget perditio eorum: et ruinam utriusque quis novit? 020 PRO 024 023 Hæc quoque sapientibus: Cognoscere personam in iudicio non est bonum. 020 PRO 024 024 Qui dicunt impio: Iustus es: maledicent eis populi, et detestabuntur eos tribus. 020 PRO 024 025 Qui arguunt eum, laudabuntur: et super ipsos veniet benedictio. 020 PRO 024 026 Labia deosculabitur, qui recta verba respondet. 020 PRO 024 027 Præpara foris opus tuum, et diligenter exerce agrum tuum: ut postea ædifices domum tuam. 020 PRO 024 028 Ne sis testis frustra contra proximum tuum: nec lactes quemquam labiis tuis. 020 PRO 024 029 Ne dicas: Quomodo fecit mihi, sic faciam ei: reddam unicuique secundum opus suum. 020 PRO 024 030 Per agrum hominis pigri transivi, et per vineam viri stulti: 020 PRO 024 031 et ecce totum repleverant urticæ, et operuerant superficiem eius spinæ, et maceria lapidum destructa erat. 020 PRO 024 032 Quod cum vidissem, posui in corde meo, et exemplo didici disciplinam. 020 PRO 024 033 Parum, inquam, dormies, modicum dormitabis, pauxillum manus conseres, ut quiescas: 020 PRO 024 034 et veniet tibi quasi cursor egestas, et mendicitas quasi vir armatus. 020 PRO 025 001 Hæ quoque parabolæ Salomonis, quas transtulerunt viri Ezechiæ regis Iuda. 020 PRO 025 002 Gloria Dei est celare verbum, et gloria regum investigare sermonem. 020 PRO 025 003 Cælum sursum, et terra deorsum, et cor regum inscrutabile. 020 PRO 025 004 Aufer rubiginem de argento, et egredietur vas purissimum: 020 PRO 025 005 Aufer impietatem de vultu regis, et firmabitur iustitia thronus eius. 020 PRO 025 006 Ne gloriosus appareas coram rege, et in loco magnorum ne steteris. 020 PRO 025 007 Melius est enim ut dicatur tibi: Ascende huc; quam ut humilieris coram principe. 020 PRO 025 008 Quæ viderunt oculi tui, ne proferas in iurgio cito: ne postea emendare non possis, cum dehonestaveris amicum tuum. 020 PRO 025 009 Causam tuam tracta cum amico tuo, et secretum extraneo ne reveles: 020 PRO 025 010 ne forte insultet tibi cum audierit, et exprobrare non cesset. Gratia et amicitia liberant: quas tibi serva, ne exprobrabilis fias. 020 PRO 025 011 Mala aurea in lectis argenteis, qui loquitur verbum in tempore suo. 020 PRO 025 012 Inauris aurea, et margaritum fulgens, qui arguit sapientem, et aurem obedientem. 020 PRO 025 013 Sicut frigus nivis in die messis, ita legatus fidelis ei, qui misit eum, animam ipsius requiescere facit. 020 PRO 025 014 Nubes, et ventus, et pluviæ non sequentes, vir gloriosus, et promissa non complens. 020 PRO 025 015 Patientia lenietur princeps, et lingua mollis confringet duritiam. 020 PRO 025 016 Mel invenisti, comede quod sufficit tibi, ne forte satiatus evomas illud. 020 PRO 025 017 Subtrahe pedem tuum de domo proximi tui, nequando satiatus oderit te. 020 PRO 025 018 Iaculum, et gladius, et sagitta acuta, homo qui loquitur contra proximum suum falsum testimonium. 020 PRO 025 019 Dens putridus, et pes lassus, qui sperat super infideli in die angustiæ, 020 PRO 025 020 et amittit pallium in die frigoris. Acetum in nitro, qui cantat carmina cordi pessimo. Sicut tinea vestimento, et vermis ligno: ita tristitia viri nocet cordi. 020 PRO 025 021 Si esurierit inimicus tuus, ciba illum: si sitierit, da ei aquam bibere: 020 PRO 025 022 prunas enim congregabis super caput eius, et Dominus reddet tibi. 020 PRO 025 023 Ventus aquilo dissipat pluvias, et facies tristis linguam detrahentem. 020 PRO 025 024 Melius est sedere in angulo domatis, quam cum muliere litigiosa, et in domo communi. 020 PRO 025 025 Aqua frigida animæ sitienti, et nuncius bonus de terra longinqua. 020 PRO 025 026 Fons turbatus pede, et vena corrupta, iustus cadens coram impio. 020 PRO 025 027 Sicut qui mel multum comedit, non est ei bonum: sic qui scrutator est maiestatis, opprimetur a gloria. 020 PRO 025 028 Sicut urbs patens et absque murorum ambitu, ita vir, qui non potest in loquendo cohibere spiritum suum. 020 PRO 026 001 Quomodo nix in æstate, et pluviæ in messe: sic indecens est stulto gloria. 020 PRO 026 002 Sicut avis ad alia transvolans, et passer quo libet vadens: sic maledictum frustra prolatum in quempiam superveniet. 020 PRO 026 003 Flagellum equo, et camus asino, et virga in dorso imprudentium. 020 PRO 026 004 Ne respondeas stulto iuxta stultitiam suam, ne efficiaris ei similis. 020 PRO 026 005 Responde stulto iuxta stultitiam suam, ne sibi sapiens esse videatur. 020 PRO 026 006 Claudus pedibus, et iniquitatem bibens, qui mittit verba per nuncium stultum. 020 PRO 026 007 Quomodo pulchras frustra habet claudus tibias: sic indecens est in ore stultorum parabola. 020 PRO 026 008 Sicut qui mittit lapidem in acervum Mercurii: ita qui tribuit insipienti honorem. 020 PRO 026 009 Quomodo si spina nascatur in manu temulenti: sic parabola in ore stultorum. 020 PRO 026 010 Iudicium determinat causas: et qui imponit stulto silentium, iras mitigat. 020 PRO 026 011 Sicut canis, qui revertitur ad vomitum suum, sic imprudens, qui iterat stultitiam suam. 020 PRO 026 012 Vidisti hominem sapientem sibi videri? magis illo spem habebit insipiens. 020 PRO 026 013 Dicit piger: Leo est in via, et leæna in itineribus: 020 PRO 026 014 sicut ostium vertitur in cardine suo, ita piger in lectulo suo. 020 PRO 026 015 Abscondit piger manum sub ascella sua, et laborat si ad os suum eam converterit. 020 PRO 026 016 Sapientior sibi piger videtur septem viris loquentibus sententias. 020 PRO 026 017 Sicut qui apprehendit auribus canem, sic qui transit impatiens, et commiscetur rixæ alterius. 020 PRO 026 018 Sicut noxius est qui mittit sagittas, et lanceas in mortem: 020 PRO 026 019 ita vir, fraudulenter nocet amico suo: et cum fuerit deprehensus, dicit: Ludens feci. 020 PRO 026 020 Cum defecerint ligna, extinguetur ignis: et susurrone subtracto, iurgia conquiescent. 020 PRO 026 021 Sicut carbones ad prunas, et ligna ad ignem, sic homo iracundus suscitat rixas. 020 PRO 026 022 Verba susurronis quasi simplicia, et ipsa perveniunt ad intima ventris. 020 PRO 026 023 Quomodo si argento sordido ornare velis vas fictile, sic labia tumentia cum pessimo corde sociata. 020 PRO 026 024 Labiis suis intelligitur inimicus, cum in corde tractaverit dolos. 020 PRO 026 025 Quando submiserit vocem suam, ne credideris ei: quoniam septem nequitiæ sunt in corde illius. 020 PRO 026 026 Qui operit odium fraudulenter, revelabitur malitia eius in consilio. 020 PRO 026 027 Qui fodit foveam, incidet in eam: et qui volvit lapidem, revertetur ad eum. 020 PRO 026 028 Lingua fallax non amat veritatem: et os lubricum operatur ruinas. 020 PRO 027 001 Ne glorieris in crastinum, ignorans quid superventura pariat dies. 020 PRO 027 002 Laudet te alienus, et non os tuum: extraneus, et non labia tua. 020 PRO 027 003 Grave est saxum, et onerosa arena: sed ira stulti utroque gravior. 020 PRO 027 004 Ira non habet misericordiam, nec erumpens furor: et impetum concitati ferre quis poterit? 020 PRO 027 005 Melior est manifesta correptio, quam amor absconditus. 020 PRO 027 006 Meliora sunt vulnera diligentis, quam fraudulenta oscula odientis. 020 PRO 027 007 Anima saturata calcabit favum: et anima esuriens etiam amarum pro dulci sumet. 020 PRO 027 008 Sicut avis transmigrans de nido suo, sic vir qui derelinquit locum suum. 020 PRO 027 009 Unguento et variis odoribus delectatur cor: et bonis amici consiliis anima dulcoratur. 020 PRO 027 010 Amicum tuum, et amicum patris tui ne dimiseris: et domum fratris tui ne ingrediaris in die afflictionis tuæ. Melior est vicinus iuxta, quam frater procul. 020 PRO 027 011 Stude sapientiæ fili mi, et lætifica cor meum, ut possis exprobranti respondere sermonem. 020 PRO 027 012 Astutus videns malum, absconditus est: parvuli transeuntes sustinuerunt dispendia. 020 PRO 027 013 Tolle vestimentum eius, qui spopondit pro extraneo: et pro alienis, aufer ei pignus. 020 PRO 027 014 Qui benedicit proximo suo voce grandi, de nocte consurgens maledicenti similis erit. 020 PRO 027 015 Tecta perstillantia in die frigoris, et litigiosa mulier comparantur: 020 PRO 027 016 qui retinet eam, quasi qui ventum teneat, et oleum dexteræ suæ vocabit. 020 PRO 027 017 Ferrum ferro exacuitur, et homo exacuit faciem amici sui. 020 PRO 027 018 Qui servat ficum, comedet fructus eius: et qui custos est domini sui, glorificabitur. 020 PRO 027 019 Quomodo in aquis resplendent vultus prospicientium, sic corda hominum manifesta sunt prudentibus. 020 PRO 027 020 Infernus et perditio numquam implentur: similiter et oculi hominum insatiabiles: (Sheol h7585) 020 PRO 027 021 Quomodo probatur in conflatorio argentum, et in fornace aurum: sic probatur homo ore laudantis. Cor iniqui inquirit mala, cor autem rectum inquirit scientiam. 020 PRO 027 022 Si contuderis stultum in pila quasi ptisanas feriente desuper pilo, non auferetur ab eo stultitia eius. 020 PRO 027 023 Diligenter agnosce vultum pecoris tui, tuosque greges considera: 020 PRO 027 024 Non enim habebis iugiter potestatem: sed corona tribuetur in generationem et generationem. 020 PRO 027 025 Aperta sunt prata, et apparuerunt herbæ virentes, et collecta sunt fœna de montibus. 020 PRO 027 026 Agni ad vestimentum tuum: et hœdi, ad agri pretium. 020 PRO 027 027 Sufficiat tibi lac caprarum in cibos tuos, et in necessaria domus tuæ: et ad victum ancillis tuis. 020 PRO 028 001 Fugit impius, nemine persequente: iustus autem quasi leo confidens, absque terrore erit. 020 PRO 028 002 Propter peccata terræ multi principes eius: et propter hominis sapientiam, et horum scientiam quæ dicuntur, vita ducis longior erit. 020 PRO 028 003 Vir pauper calumnians pauperes, similis est imbri vehementi, in quo paratur fames. 020 PRO 028 004 Qui derelinquunt legem, laudant impium: qui custodiunt, succenduntur contra eum. 020 PRO 028 005 Viri mali non cogitant iudicium: qui autem inquirunt Dominum, animadvertunt omnia. 020 PRO 028 006 Melior est pauper ambulans in simplicitate sua, quam dives in pravis itineribus. 020 PRO 028 007 Qui custodit legem, filius sapiens est: qui autem comessatores pascit, confundit patrem suum. 020 PRO 028 008 Qui coacervat divitias usuris et fœnore, liberali in pauperes congregat eas. 020 PRO 028 009 Qui declinat aures suas ne audiat legem, oratio eius erit execrabilis. 020 PRO 028 010 Qui decipit iustos in via mala, in interitu suo corruet: et simplices possidebunt bona eius. 020 PRO 028 011 Sapiens sibi videtur vir dives: pauper autem prudens scrutabitur eum. 020 PRO 028 012 In exultatione iustorum multa gloria est: regnantibus impiis ruinæ hominum. 020 PRO 028 013 Qui abscondit scelera sua, non dirigetur: qui autem confessus fuerit, et reliquerit ea, misericordiam consequetur. 020 PRO 028 014 Beatus homo, qui semper est pavidus: qui vero mentis est duræ, corruet in malum. 020 PRO 028 015 Leo rugiens, et ursus esuriens, princeps impius super populum pauperem. 020 PRO 028 016 Dux indigens prudentia, multos opprimet per calumniam: qui autem odit avaritiam, longi fient dies eius. 020 PRO 028 017 Hominem, qui calumniatur animæ sanguinem, si usque ad lacum fugerit, nemo sustinet. 020 PRO 028 018 Qui ambulat simpliciter, salvus erit: qui perversis graditur viis, concidet semel. 020 PRO 028 019 Qui operatur terram suam, satiabitur panibus: qui autem sectatur otium, replebitur egestate. 020 PRO 028 020 Vir fidelis multum laudabitur: qui autem festinat ditari, non erit innocens. 020 PRO 028 021 Qui cognoscit in iudicio faciem, non bene facit: iste et pro buccella panis deserit veritatem. 020 PRO 028 022 Vir, qui festinat ditari, et aliis invidet, ignorat quod egestas superveniet ei. 020 PRO 028 023 Qui corripit hominem, gratiam postea inveniet apud eum magis quam ille, qui per linguæ blandimenta decipit. 020 PRO 028 024 Qui subtrahit aliquid a patre suo, et a matre: et dicit hoc non esse peccatum, particeps homicidæ est. 020 PRO 028 025 Qui se iactat, et dilatat, iurgia concitat: qui vero sperat in Domino, sanabitur. 020 PRO 028 026 Qui confidit in corde suo, stultus est: qui autem graditur sapienter, ipse salvabitur. 020 PRO 028 027 Qui dat pauperi, non indigebit: qui despicit deprecantem, sustinebit penuriam. 020 PRO 028 028 Cum surrexerint impii, abscondentur homines: cum illi perierint, multiplicabuntur iusti. 020 PRO 029 001 Viro, qui corripientem dura cervice contemnit, repentinus ei superveniet interitus: et eum sanitas non sequetur. 020 PRO 029 002 In multiplicatione iustorum lætabitur vulgus: cum impii sumpserint principatum, gemet populus. 020 PRO 029 003 Vir, qui amat sapientiam, lætificat patrem suum: qui autem nutrit scorta, perdet substantiam. 020 PRO 029 004 Rex iustus erigit terram, vir avarus destruet eam. 020 PRO 029 005 Homo, qui blandis, fictisque sermonibus loquitur amico suo, rete expandit gressibus eius. 020 PRO 029 006 Peccantem virum iniquum involvet laqueus: et iustus laudabit atque gaudebit. 020 PRO 029 007 Novit iustus causam pauperum: impius ignorat scientiam. 020 PRO 029 008 Homines pestilentes dissipant civitatem: sapientes vero avertunt furorem. 020 PRO 029 009 Vir sapiens, si cum stulto contenderit, sive irascatur, sive rideat, non inveniet requiem. 020 PRO 029 010 Viri sanguinum oderunt simplicem: iusti autem quærunt animam eius. 020 PRO 029 011 Totum spiritum suum profert stultus: sapiens differt, et reservat in posterum. 020 PRO 029 012 Princeps, qui libenter audit verba mendacii, omnes ministros habet impios. 020 PRO 029 013 Pauper, et creditor obviaverunt sibi: utriusque illuminator est Dominus. 020 PRO 029 014 Rex, qui iudicat in veritate pauperes, thronus eius in æternum firmabitur. 020 PRO 029 015 Virga atque correptio tribuit sapientiam: puer autem, qui dimittitur voluntati suæ, confundit matrem suam. 020 PRO 029 016 In multiplicatione impiorum multiplicabuntur scelera: et iusti ruinas eorum videbunt. 020 PRO 029 017 Erudi filium tuum, et refrigerabit te, et dabit delicias animæ tuæ. 020 PRO 029 018 Cum prophetia defecerit, dissipabitur populus: qui vero custodit legem, beatus est. 020 PRO 029 019 Servus verbis non potest erudiri: quia quod dicis intelligit, et respondere contemnit. 020 PRO 029 020 Vidisti hominem velocem ad loquendum? stultitia magis speranda est, quam illius correptio. 020 PRO 029 021 Qui delicate a pueritia nutrit servum suum, postea sentiet eum contumacem. 020 PRO 029 022 Vir iracundus provocat rixas: et qui ad indignandum facilis est, erit ad peccandum proclivior. 020 PRO 029 023 Superbum sequitur humilitas: et humilem spiritu suscipiet gloria. 020 PRO 029 024 Qui cum fure participat, odit animam suam: adiurantem audit, et non indicat. 020 PRO 029 025 Qui timet hominem, cito corruet: qui sperat in Domino, sublevabitur. 020 PRO 029 026 Multi requirunt faciem principis: et iudicium a Domino egreditur singulorum. 020 PRO 029 027 Abominantur iusti virum impium: et abominantur impii eos, qui in recta sunt via. Verbum custodiens filius, extra perditionem erit. 020 PRO 030 001 Verba Congregantis filii Vomentis. Visio, quam locutus est vir, cum quo est Deus, et qui Deo secum morante confortatus, ait: 020 PRO 030 002 Stultissimus sum virorum, et sapientia hominum non est mecum. 020 PRO 030 003 Non didici sapientiam, et non novi scientiam sanctorum. 020 PRO 030 004 Quis ascendit in cælum atque descendit? quis continuit spiritum in manibus suis? quis colligavit aquas quasi in vestimento? quis suscitavit omnes terminos terræ? quod nomen est eius, et quod nomen filii eius, si nosti? 020 PRO 030 005 Omnis sermo Dei ignitus, clypeus est sperantibus in se: 020 PRO 030 006 ne addas quidquam verbis illius, et arguaris inveniarisque mendax. 020 PRO 030 007 Duo rogavi te, ne deneges mihi antequam moriar. 020 PRO 030 008 Vanitatem, et verba mendacia longe fac a me. Mendicitatem, et divitias ne dederis mihi: tribue tantum victui meo necessaria: 020 PRO 030 009 ne forte satiatus illiciar ad negandum, et dicam: Quis est Dominus? aut egestate compulsus furer, et periurem nomen Dei mei. 020 PRO 030 010 Ne accuses servum ad dominum suum, ne forte maledicat tibi, et corruas. 020 PRO 030 011 Generatio, quæ patri suo maledicit, et quæ matri suæ non benedicit. 020 PRO 030 012 Generatio, quæ sibi munda videtur, et tamen non est lota a sordibus suis. 020 PRO 030 013 Generatio, cuius excelsi sunt oculi, et palpebræ eius in alta surrectæ. 020 PRO 030 014 Generatio, quæ pro dentibus gladios habet, et commandit molaribus suis, ut comedat inopes de terra, et pauperes ex hominibus. 020 PRO 030 015 Sanguisugæ duæ sunt filiæ, dicentes: Affer, Affer. Tria sunt insaturabilia, et quartum, quod numquam dicit: Sufficit. 020 PRO 030 016 Infernus, et os vulvæ, et terra, quæ non satiatur aqua: ignis vero numquam dicit: Sufficit. (Sheol h7585) 020 PRO 030 017 Oculum, qui subsannat patrem, et qui despicit partum matris suæ, effodiant eum corvi de torrentibus, et comedant eum filii aquilæ. 020 PRO 030 018 Tria sunt difficilia mihi, et quartum penitus ignoro: 020 PRO 030 019 Viam aquilæ in cælo, viam colubri super petram, viam navis in medio mari, et viam viri in adolescentia. 020 PRO 030 020 Talis est et via mulieris adulteræ, quæ comedit, et tergens os suum dicit: Non sum operata malum. 020 PRO 030 021 Per tria movetur terra, et quartum non potest sustinere: 020 PRO 030 022 Per servum cum regnaverit: per stultum cum saturatus fuerit cibo: 020 PRO 030 023 per odiosam mulierem cum in matrimonio fuerit assumpta: et per ancillam cum fuerit heres dominæ suæ. 020 PRO 030 024 Quatuor sunt minima terræ, et ipsa sunt sapientiora sapientibus. 020 PRO 030 025 Formicæ, populus infirmus, qui præparat in messe cibum sibi: 020 PRO 030 026 lepusculus, plebs invalida, qui collocat in petra cubile suum: 020 PRO 030 027 regem locusta non habet, et egreditur universa per turmas suas: 020 PRO 030 028 stellio manibus nititur, et moratur in ædibus regis. 020 PRO 030 029 Tria sunt, quæ bene gradiuntur, et quartum, quod incedit feliciter: 020 PRO 030 030 Leo fortissimus bestiarum, ad nullius pavebit occursum: 020 PRO 030 031 gallus succinctus lumbos: et aries: nec est rex, qui resistat ei. 020 PRO 030 032 Est qui stultus apparuit postquam elevatus est in sublime: si enim intellexisset, ori suo imposuisset manum. 020 PRO 030 033 Qui autem fortiter premit ubera ad eliciendum lac, exprimit butyrum: et qui vehementer emungit, elicit sanguinem: et qui provocat iras, producit discordias. 020 PRO 031 001 Verba Lamuelis regis. Visio, qua erudivit eum mater sua. 020 PRO 031 002 Quid dilecte mi, quid dilecte uteri mei, quid dilecte votorum meorum? 020 PRO 031 003 Ne dederis mulieribus substantiam tuam, et divitias tuas ad delendos reges. 020 PRO 031 004 Noli regibus, o Lamuel, noli regibus dare vinum: quia nullum secretum est ubi regnat ebrietas. 020 PRO 031 005 Et ne forte bibant, et obliviscantur iudiciorum, et mutent causam filiorum pauperis. 020 PRO 031 006 Date siceram mœrentibus, et vinum his, qui amaro sunt animo: 020 PRO 031 007 bibant, et obliviscantur egestatis suæ, et doloris sui non recordentur amplius. 020 PRO 031 008 Aperi os tuum muto, et causis omnium filiorum qui pertranseunt: 020 PRO 031 009 aperi os tuum, decerne quod iustum est, et iudica inopem et pauperem. 020 PRO 031 010 Mulierem fortem quis inveniet? procul, et de ultimis finibus pretium eius. 020 PRO 031 011 Confidit in ea cor viri sui, et spoliis non indigebit. 020 PRO 031 012 Reddet ei bonum, et non malum, omnibus diebus vitæ suæ. 020 PRO 031 013 Quæsivit lanam et linum, et operata est consilia manuum suarum. 020 PRO 031 014 Facta est quasi navis institoris, de longe portans panem suum. 020 PRO 031 015 Et de nocte surrexit, deditque prædam domesticis suis, et cibaria ancillis suis. 020 PRO 031 016 Consideravit agrum, et emit eum: de fructu manuum suarum plantavit vineam. 020 PRO 031 017 Accinxit fortitudine lumbos suos, et roboravit brachium suum. 020 PRO 031 018 Gustavit, et vidit quia bona est negotiatio eius: non extinguetur in nocte lucerna eius. 020 PRO 031 019 Manum suam misit ad fortia, et digiti eius apprehenderunt fusum. 020 PRO 031 020 Manum suam aperuit inopi, et palmas suas extendit ad pauperem. 020 PRO 031 021 Non timebit domui suæ a frigoribus nivis: omnes enim domestici eius vestiti sunt duplicibus. 020 PRO 031 022 Stragulatam vestem fecit sibi: byssus, et purpura indumentum eius. 020 PRO 031 023 Nobilis in portis vir eius, quando sederit cum senatoribus terræ. 020 PRO 031 024 Sindonem fecit, et vendidit, et cingulum tradidit Chananæo. 020 PRO 031 025 Fortitudo et decor indumentum eius, et ridebit in die novissimo. 020 PRO 031 026 Os suum aperuit sapientiæ, et lex clementiæ in lingua eius. 020 PRO 031 027 Consideravit semitas domus suæ, et panem otiosa non comedit. 020 PRO 031 028 Surrexerunt filii eius, et beatissimam prædicaverunt: vir eius, et laudavit eam. 020 PRO 031 029 Multæ filiæ congregaverunt divitias: tu supergressa es universas. 020 PRO 031 030 Fallax gratia, et vana est pulchritudo: mulier timens Dominum ipsa laudabitur. 020 PRO 031 031 Date ei de fructu manuum suarum: et laudent eam in portis opera eius. # # BOOK 021 ECC Ecclesiastes Ecclesiastes 021 ECC 001 001 Verba Ecclesiastæ, filii David, regis Ierusalem. 021 ECC 001 002 Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes: vanitas vanitatum, et omnia vanitas. 021 ECC 001 003 Quid habet amplius homo de universo labore suo, quo laborat sub sole? 021 ECC 001 004 Generatio præterit, et generatio advenit: terra autem in æternum stat. 021 ECC 001 005 Oritur sol, et occidit, et ad locum suum revertitur: ibique renascens, 021 ECC 001 006 gyrat per Meridiem, et flectitur ad Aquilonem: lustrans universa in circuitu pergit spiritus, et in circulos suos revertitur. 021 ECC 001 007 Omnia flumina intrant in mare, et mare non redundat: ad locum, unde exeunt flumina, revertuntur ut iterum fluant. 021 ECC 001 008 Cunctæ res difficiles: non potest eas homo explicare sermone. Non saturatur oculus visu, nec auris auditu impletur. 021 ECC 001 009 Quid est quod fuit? Ipsum quod futurum est. Quid est quod factum est? Ipsum quod faciendum est. 021 ECC 001 010 Nihil sub sole novum, nec valet quisquam dicere: Ecce hoc recens est: iam enim præcessit in sæculis, quæ fuerunt ante nos. 021 ECC 001 011 Non est priorum memoria: sed nec eorum quidem, quæ postea futura sunt, erit recordatio apud eos, qui futuri sunt in novissimo. 021 ECC 001 012 Ego Ecclesiastes fui rex Israel in Ierusalem, 021 ECC 001 013 et proposui in animo meo quærere et investigare sapienter de omnibus, quæ fiunt sub sole. Hanc occupationem pessimam dedit Deus filiis hominum, ut occuparentur in ea. 021 ECC 001 014 Vidi cuncta, quæ fiunt sub sole, et ecce universa vanitas, et afflictio spiritus. 021 ECC 001 015 Perversi difficile corriguntur, et stultorum infinitus est numerus. 021 ECC 001 016 Locutus sum in corde meo, dicens: Ecce magnus effectus sum, et præcessi omnes sapientia, qui fuerunt ante me in Ierusalem: et mens mea contemplata est multa sapienter, et didici. 021 ECC 001 017 Dedique cor meum ut scirem prudentiam, atque doctrinam, erroresque et stultitiam: et agnovi quod in his quoque esset labor, et afflictio spiritus, 021 ECC 001 018 eo quod in multa sapientia multa sit indignatio: et qui addit scientiam, addit et laborem. 021 ECC 002 001 Dixi ego in corde meo: Vadam, et affluam deliciis, et fruar bonis. Et vidi quod hoc quoque esset vanitas. 021 ECC 002 002 Risum reputavi errorem: et gaudio dixi: Quid frustra deciperis? 021 ECC 002 003 Cogitavi in corde meo abstrahere a vino carnem meam, ut animam meam transferrem ad sapientiam, devitaremque stultitiam, donec viderem quid esset utile filiis hominum: quo facto opus est sub sole numero dierum vitæ suæ. 021 ECC 002 004 Magnificavi opera mea, ædificavi mihi domos, et plantavi vineas, 021 ECC 002 005 feci hortos, et pomaria, et consevi ea cuncti generis arboribus, 021 ECC 002 006 et extruxi mihi piscinas aquarum, ut irrigarem silvam lignorum germinantium, 021 ECC 002 007 possedi servos et ancillas, multamque familiam habui: armenta quoque, et magnos ovium greges ultra omnes qui fuerunt ante me in Ierusalem: 021 ECC 002 008 coacervavi mihi argentum, et aurum, et substantias regum, ac provinciarum: feci mihi cantores, et cantatrices, et delicias filiorum hominum, scyphos, et urceos in ministerio ad vina fundenda: 021 ECC 002 009 et supergressus sum opibus omnes, qui ante me fuerunt in Ierusalem: sapientia quoque perseveravit mecum. 021 ECC 002 010 Et omnia, quæ desideraverunt oculi mei, non negavi eis: nec prohibui cor meum quin omni voluptate frueretur, et oblectaret se in his, quæ præparaveram: et hanc ratus sum partem meam, si uterer labore meo. 021 ECC 002 011 Cumque me convertissem ad universa opera, quæ fecerant manus meæ, et ad labores, in quibus frustra sudaveram, vidi in omnibus vanitatem et afflictionem animi, et nihil permanere sub sole. 021 ECC 002 012 Transivi ad contemplandam sapientiam, erroresque et stultitiam (quid est, inquam, homo, ut sequi possit regem Factorem suum?) 021 ECC 002 013 et vidi quod tantum præcederet sapientia stultitiam, quantum differt lux a tenebris. 021 ECC 002 014 Sapientis oculi in capite eius: stultus in tenebris ambulat: et didici quod unus utriusque esset interitus. 021 ECC 002 015 Et dixi in corde meo: Si unus et stulti et meus occasus erit, quid mihi prodest quod maiorem sapientiæ dedi operam? Locutusque cum mente mea, animadverti quod hoc quoque esset vanitas. 021 ECC 002 016 Non enim erit memoria sapientis similiter ut stulti in perpetuum, et futura tempora oblivione cuncta pariter operient: moritur doctus similiter ut indoctus. 021 ECC 002 017 Et idcirco tæduit me vitæ meæ videntem mala universa esse sub sole, et cuncta vanitatem et afflictionem spiritus. 021 ECC 002 018 Rursus detestatus sum omnem industriam meam, qua sub sole studiosissime laboravi, habiturus heredem post me, 021 ECC 002 019 quem ignoro, utrum sapiens an stultus futurus sit, et dominabitur in laboribus meis, quibus desudavi et solicitus fui. Et est quidquam tam vanum? 021 ECC 002 020 Unde cessavi, renunciavitque cor meum ultra laborare sub sole. 021 ECC 002 021 Nam cum alius laboret in sapientia, et doctrina, et solicitudine, homini otioso quæsita dimittit: et hoc ergo, vanitas, et magnum malum. 021 ECC 002 022 Quid enim proderit homini de universo labore suo, et afflictione spiritus, qua sub sole cruciatus est? 021 ECC 002 023 Cuncti dies eius doloribus et ærumnis pleni sunt, nec per noctem mente requiescit: et hoc nonne vanitas est? 021 ECC 002 024 Nonne melius est comedere et bibere, et ostendere animæ suæ bona de laboribus suis? Et hoc de manu Dei est. 021 ECC 002 025 Quis ita devorabit, et deliciis affluet ut ego? 021 ECC 002 026 Homini bono in conspectu suo dedit Deus sapientiam, et scientiam, et lætitiam: peccatori autem dedit afflictionem, et curam superfluam, ut addat, et congreget, et tradat ei qui placuit Deo: sed et hoc vanitas est, et cassa solicitudo mentis. 021 ECC 003 001 Omnia tempus habent, et suis spatiis transeunt universa sub cælo. 021 ECC 003 002 Tempus nascendi, et tempus moriendi. Tempus plantandi, et tempus evellendi quod plantatum est. 021 ECC 003 003 Tempus occidendi, et tempus sanandi. Tempus destruendi, et tempus ædificandi. 021 ECC 003 004 Tempus flendi, et tempus ridendi. Tempus plangendi, et tempus saltandi. 021 ECC 003 005 Tempus spargendi lapides, et tempus colligendi. Tempus amplexandi, et tempus longe fieri ab amplexibus. 021 ECC 003 006 Tempus acquirendi, et tempus perdendi. Tempus custodiendi, et tempus abiiciendi. 021 ECC 003 007 Tempus scindendi, et tempus consuendi. Tempus tacendi, et tempus loquendi. 021 ECC 003 008 Tempus dilectionis, et tempus odii. Tempus belli, et tempus pacis. 021 ECC 003 009 Quid habet amplius homo de labore suo? 021 ECC 003 010 Vidi afflictionem, quam dedit Deus filiis hominum, ut distendantur in ea. 021 ECC 003 011 Cuncta fecit bona in tempore suo, et mundum tradidit disputationi eorum, ut non inveniat homo opus, quod operatus est Deus ab initio usque ad finem. 021 ECC 003 012 Et cognovi quod non esset melius nisi lætari, et facere bene in vita sua. 021 ECC 003 013 Omnis enim homo, qui comedit et bibit, et videt bonum de labore suo, hoc donum Dei est. 021 ECC 003 014 Didici quod omnia opera, quæ fecit Deus, perseverent in perpetuum: non possumus eis quidquam addere, nec auferre, quæ fecit Deus ut timeatur. 021 ECC 003 015 Quod factum est, ipsum permanet: quæ futura sunt, iam fuerunt: et Deus instaurat quod abiit. 021 ECC 003 016 Vidi sub sole in loco iudicii impietatem, et in loco iustitiæ iniquitatem. 021 ECC 003 017 Et dixi in corde meo: Iustum, et impium iudicabit Deus, et tempus omnis rei tunc erit. 021 ECC 003 018 Dixi in corde meo de filiis hominum, ut probaret eos Deus, et ostenderet similes esse bestiis. 021 ECC 003 019 Idcirco unus interitus est hominis, et iumentorum, et æqua utriusque conditio: sicut moritur homo, sic et illa moriuntur: similiter spirant omnia, et nihil habet homo iumento amplius: cuncta subiacent vanitati, 021 ECC 003 020 et omnia pergunt ad unum locum: de terra facta sunt, et in terram pariter revertuntur. 021 ECC 003 021 Quis novit si spiritus filiorum Adam ascendat sursum, et si spiritus iumentorum descendat deorsum? 021 ECC 003 022 Et deprehendi nihil esse melius quam lætari hominem in opere suo, et hanc esse partem illius. Quis enim eum adducet, ut post se futura cognoscat? 021 ECC 004 001 Verti me ad alia, et vidi calumnias, quæ sub sole geruntur, et lacrymas innocentium, et neminem consolatorem: nec posse resistere eorum violentiæ, cunctorum auxilio destitutos. 021 ECC 004 002 Et laudavi magis mortuos, quam viventes: 021 ECC 004 003 et feliciorem utroque iudicavi, qui necdum natus est, nec vidit mala quæ sub sole fiunt. 021 ECC 004 004 Rursum contemplatus sum omnes labores hominum, et industrias animadverti patere invidiæ proximi: et in hoc ergo vanitas, et cura superflua est. 021 ECC 004 005 Stultus complicat manus suas, et comedit carnes suas, dicens: 021 ECC 004 006 Melior est pugillus cum requie, quam plena utraque manus cum labore, et afflictione animi. 021 ECC 004 007 Considerans reperi et aliam vanitatem sub sole: 021 ECC 004 008 unus est, et secundum non habet, non filium, non fratrem, et tamen laborare non cessat, nec satiantur oculi eius divitiis: nec recogitat, dicens: Cui laboro, et fraudo animam meam bonis? In hoc quoque vanitas est, et afflictio pessima. 021 ECC 004 009 Melius est ergo duos esse simul, quam unum: habent enim emolumentum societatis suæ: 021 ECC 004 010 si unus ceciderit, ab altero fulcietur. Væ soli: quia cum ceciderit, non habet sublevantem se. 021 ECC 004 011 Et si dormierint duo, fovebuntur mutuo: unus quomodo calefiet? 021 ECC 004 012 Et si quispiam prævaluerit contra unum, duo resistunt ei: funiculus triplex difficile rumpitur. 021 ECC 004 013 Melior est puer pauper et sapiens, rege sene et stulto, qui nescit prævidere in posterum. 021 ECC 004 014 Quod de carcere, catenisque interdum quis egrediatur ad regnum: et alius natus in regno, inopia consumatur. 021 ECC 004 015 Vidi cunctos viventes, qui ambulant sub sole cum adolescente secundo, qui consurget pro eo. 021 ECC 004 016 Infinitus numerus est populi omnium, qui fuerunt ante eum: et qui postea futuri sunt, non lætabuntur in eo. Sed et hoc, vanitas et afflictio spiritus. 021 ECC 005 001 Custodi pedem tuum ingrediens domum Dei, et appropinqua ut audias. Multo enim melior est obedientia, quam stultorum victimæ, qui nesciunt quid faciunt mali. 021 ECC 005 002 Ne temere quid loquaris, neque cor tuum sit velox ad proferendum sermonem coram Deo. Deus enim in cælo, et tu super terram: idcirco sint pauci sermones tui. 021 ECC 005 003 Multas curas sequuntur somnia, et in multis sermonibus invenietur stultitia. 021 ECC 005 004 Si quid vovisti Deo, ne moreris reddere: displicet enim ei infidelis et stulta promissio. Sed quodcumque voveris, redde: 021 ECC 005 005 multoque melius est non vovere, quam post votum promissa non reddere. 021 ECC 005 006 Ne dederis os tuum ut peccare facias carnem tuam: neque dicas coram Angelo: Non est Providentia: ne forte iratus Deus contra sermones tuos, dissipet cuncta opera manuum tuarum. 021 ECC 005 007 Ubi multa sunt somnia, plurimæ sunt vanitates, et sermones innumeri: tu vero Deum time. 021 ECC 005 008 Si videris calumnias egenorum, et violenta iudicia, et subverti iustitiam in provincia, non mireris super hoc negotio: quia excelso excelsior est alius, et super hos quoque eminentiores sunt alii, 021 ECC 005 009 et insuper universæ terræ Rex imperat servienti. 021 ECC 005 010 Avarus non implebitur pecunia: et qui amat divitias, fructum non capiet ex eis: et hoc ergo vanitas. 021 ECC 005 011 Ubi multæ sunt opes, multi et qui comedunt eas. Et quid prodest possessori, nisi quod cernit divitias oculis suis? 021 ECC 005 012 Dulcis est somnus operanti, sive parum, sive multum comedat: saturitas autem divitis non sinit eum dormire. 021 ECC 005 013 Est et alia infirmitas pessima, quam vidi sub sole: divitiæ conservatæ in malum domini sui. 021 ECC 005 014 Pereunt enim in afflictione pessima: generavit filium, qui in summa egestate erit. 021 ECC 005 015 Sicut egressus est nudus de utero matris suæ, sic revertetur, et nihil auferet secum de labore suo. 021 ECC 005 016 Miserabilis prorsus infirmitas: quo modo venit, sic revertetur. Quid ergo prodest ei quod laboravit in ventum? 021 ECC 005 017 Cunctis diebus vitæ suæ comedit in tenebris et in curis multis, et in ærumna atque tristitia. 021 ECC 005 018 Hoc itaque visum est mihi bonum ut comedat quis, et bibat, et fruatur lætitia ex labore suo, quo laboravit ipse sub sole numero dierum vitæ suæ, quos dedit ei Deus, et hæc est pars illius. 021 ECC 005 019 Et omni homini, cui dedit Deus divitias, atque substantiam, potestatemque ei tribuit ut comedat ex eis, et fruatur parte sua, et lætetur de labore suo: hoc est donum Dei. 021 ECC 005 020 Non enim satis recordabitur dierum vitæ suæ, eo quod Deus occupet deliciis cor eius. 021 ECC 006 001 Est et aliud malum, quod vidi sub sole, et quidem frequens apud homines: 021 ECC 006 002 Vir, cui dedit Deus divitias, et substantiam, et honorem, et nihil deest animæ suæ ex omnibus, quæ desiderat: nec tribuit ei potestatem Deus ut comedat ex eo, sed homo extraneus vorabit illud. Hoc vanitas, et miseria magna est. 021 ECC 006 003 Si genuerit quispiam centum liberos, et vixerit multos annos, et plures dies ætatis habuerit, et anima illius non utatur bonis substantiæ suæ, sepulturaque careat: de hoc ergo pronuncio quod melior illo sit abortivus. 021 ECC 006 004 Frustra enim venit, et pergit ad tenebras, et oblivione delebitur nomen eius. 021 ECC 006 005 Non vidit solem, neque cognovit distantiam boni et mali: 021 ECC 006 006 etiam si duobus millibus annis vixerit, et non fuerit perfruitus bonis: nonne ad unum locum properant omnia? 021 ECC 006 007 Omnis labor hominis in ore eius: sed anima eius non implebitur. 021 ECC 006 008 Quid habet amplius sapiens a stulto? Et quid pauper nisi ut pergat illuc, ubi est vita? 021 ECC 006 009 Melius est videre quod cupias, quam desiderare quod nescias. Sed et hoc vanitas est, et præsumptio spiritus. 021 ECC 006 010 Qui futurus est, iam vocatum est nomen eius: et scitur quod homo sit, et non possit contra fortiorem se in iudicio contendere. 021 ECC 006 011 Verba sunt plurima, multamque in disputando habentia vanitatem. 021 ECC 006 012 Quid necesse est homini maiora se quærere, cum ignoret quid conducat sibi in vita sua numero dierum peregrinationis suæ, et tempore, quod velut umbra præterit? Aut quis ei poterit indicare quod post eum futurum sub sole sit? 021 ECC 007 001 Melius est nomen bonum, quam unguenta pretiosa: et dies mortis die nativitatis. 021 ECC 007 002 Melius est ire ad domum luctus, quam ad domum convivii: in illa enim finis cunctorum admonetur hominum, et vivens cogitat quid futurum sit. 021 ECC 007 003 Melior est ira risu: quia per tristitiam vultus, corrigitur animus delinquentis. 021 ECC 007 004 Cor sapientium ubi tristitia est, et cor stultorum ubi lætitia. 021 ECC 007 005 Melius est a sapiente corripi, quam stultorum adulatione decipi. 021 ECC 007 006 Quia sicut sonitus spinarum ardentium sub olla, sic risus stulti: sed et hoc vanitas. 021 ECC 007 007 Calumnia conturbat sapientem, et perdet robur cordis illius. 021 ECC 007 008 Melior est finis orationis, quam principium. Melior est patiens arrogante. 021 ECC 007 009 Ne sis velox ad irascendum: quia ira in sinu stulti requiescit. 021 ECC 007 010 Ne dicas: Quid putas causæ est quod priora tempora meliora fuere quam nunc sunt? Stulta enim est huiuscemodi interrogatio. 021 ECC 007 011 Utilior est sapientia cum divitiis, et magis prodest videntibus solem. 021 ECC 007 012 Sicut enim protegit sapientia, sic protegit pecunia. Hoc autem plus habet eruditio et sapientia, quod vitam tribuunt possessori suo. 021 ECC 007 013 Considera opera Dei, quod nemo possit corrigere quem ille despexerit. 021 ECC 007 014 In die bona fruere bonis, et malam diem præcave. Sicut enim hanc, sic et illam fecit Deus, ut non inveniat homo contra eum iustas querimonias. 021 ECC 007 015 Hæc quoque vidi in diebus vanitatis meæ: Iustus perit in iustitia sua, et impius multo vivit tempore in malitia sua. 021 ECC 007 016 Noli esse iustus multum: neque plus sapias quam necesse est, ne obstupescas. 021 ECC 007 017 Ne impie agas multum: et noli esse stultus, ne moriaris in tempore non tuo. 021 ECC 007 018 Bonum est te sustentare iustum, sed et ab illo ne subtrahas manum tuam: quia qui timet Deum, nihil negligit. 021 ECC 007 019 Sapientia confortavit sapientem super decem principes civitatis. 021 ECC 007 020 Non est enim homo iustus in terra, qui faciat bonum, et non peccet. 021 ECC 007 021 Sed et cunctis sermonibus, qui dicuntur, ne accomodes cor tuum: ne forte audias servum tuum maledicentem tibi. 021 ECC 007 022 Scit enim conscientia tua, quia et tu crebro maledixisti aliis. 021 ECC 007 023 Cuncta tentavi in sapientia. Dixi: Sapiens efficiar: et ipsa longius recessit a me 021 ECC 007 024 multo magis quam erat: et alta profunditas, quis inveniet eam? 021 ECC 007 025 Lustravi universa animo meo, ut scirem, et considerarem, et quærerem sapientiam, et rationem: et ut cognoscerem impietatem stulti, et errorem imprudentium: 021 ECC 007 026 et inveni amariorem morte mulierem, quæ laqueus venatorum est, et sagena cor eius, vincula sunt manus illius. Qui placet Deo, effugiet illam: qui autem peccator est, capietur ab illa. 021 ECC 007 027 Ecce hoc inveni, dixit Ecclesiastes, unum et alterum, ut invenirem rationem, 021 ECC 007 028 quam adhuc quærit anima mea, et non inveni. Virum de mille unum reperi, mulierem ex omnibus non inveni. 021 ECC 007 029 Solummodo hoc inveni, quod fecerit Deus hominem rectum, et ipse se infinitis miscuerit quæstionibus. Quis talis ut sapiens est? Et quis cognovit solutionem verbi? 021 ECC 008 001 Sapientia hominis lucet in vultu eius, et potentissimus faciem illius commutabit. 021 ECC 008 002 Ego os regis observo, et præcepta iuramenti Dei. 021 ECC 008 003 Ne festines recedere a facie eius, neque permaneas in opere malo: quia omne, quod voluerit, faciet: 021 ECC 008 004 et sermo illius potestate plenus est: nec dicere ei quisquam potest: Quare ita facis? 021 ECC 008 005 Qui custodit præceptum, non experietur quidquam mali. Tempus et responsionem cor sapientis intelligit. 021 ECC 008 006 Omni negotio tempus est, et opportunitas, et multa hominis afflictio: 021 ECC 008 007 quia ignorat præterita, et futura nullo scire potest nuncio. 021 ECC 008 008 Non est in hominis potestate prohibere spiritum, nec habet potestatem in die mortis, nec sinitur quiescere ingruente bello, neque salvabit impietas impium. 021 ECC 008 009 Omnia hæc consideravi, et dedi cor meum in cunctis operibus, quæ fiunt sub sole. Interdum dominatur homo homini in malum suum. 021 ECC 008 010 Vidi impios sepultos: qui etiam cum adhuc viverent, in loco sancto erant, et laudabantur in civitate quasi iustorum operum. Sed et hoc vanitas est. 021 ECC 008 011 Etenim quia non profertur cito contra malos sententia, absque timore ullo filii hominum perpetrant mala. 021 ECC 008 012 At tamen peccator ex eo quod centies facit malum, et per patientiam sustentatur, ego cognovi quod erit bonum timentibus Deum, qui verentur faciem eius. 021 ECC 008 013 Non sit bonum impio, nec prolongentur dies eius, sed quasi umbra transeant qui non timent faciem Domini. 021 ECC 008 014 Est et alia vanitas, quæ fit super terram. Sunt iusti, quibus mala proveniunt, quasi opera egerint impiorum: et sunt impii, qui ita securi sunt, quasi iustorum facta habeant. Sed et hoc vanissimum iudico. 021 ECC 008 015 Laudavi igitur lætitiam quod non esset homini bonum sub sole, nisi quod comederet, et biberet, atque gauderet: et hoc solum secum auferret de labore suo in diebus vitæ suæ, quos dedit ei Deus sub sole. 021 ECC 008 016 Et apposui cor meum ut scirem sapientiam, et intelligerem distentionem, quæ versatur in terra: est homo, qui diebus et noctibus somnum non capit oculis. 021 ECC 008 017 Et intellexi quod omnium operum Dei nullam possit homo invenire rationem eorum, quæ fiunt sub sole: et quanto plus laboraverit ad quærendum, tanto minus inveniat: etiam si dixerit sapiens se nosse, non poterit reperire. 021 ECC 009 001 Omnia hæc tractavi in corde meo, ut curiose intelligerem: Sunt iusti atque sapientes, et opera eorum in manu Dei: et tamen nescit homo utrum amore, an odio dignus sit: 021 ECC 009 002 sed omnia in futurum servantur incerta, eo quod universa æque eveniant iusto et impio, bono et malo, mundo et immundo, immolanti victimas, et sacrificia contemnenti. Sicut bonus, sic et peccator: ut periurus, ita et ille qui verum deierat. 021 ECC 009 003 Hoc est pessimum inter omnia, quæ sub sole fiunt, quia eadem cunctis eveniunt. Unde et corda filiorum hominum implentur malitia, et contemptu in vita sua, et post hæc ad inferos deducentur. (questioned) 021 ECC 009 004 Nemo est qui semper vivat, et qui huius rei habeat fiduciam: melior est canis vivus leone mortuo. 021 ECC 009 005 Viventes enim sciunt se esse morituros, mortui vero nihil noverunt amplius, nec habent ultra mercedem: quia oblivioni tradita est memoria eorum. 021 ECC 009 006 Amor quoque, et odium, et invidiæ simul perierunt, nec habent partem in hoc sæculo, et in opere, quod sub sole geritur. 021 ECC 009 007 Vade ergo et comede in lætitia panem tuum, et bibe cum gaudio vinum tuum: quia Deo placent opera tua. 021 ECC 009 008 Omni tempore sint vestimenta tua candida, et oleum de capite tuo non deficiat. 021 ECC 009 009 Perfruere vita cum uxore, quam diligis, cunctis diebus vitæ instabilitatis tuæ, qui dati sunt tibi sub sole omni tempore vanitatis tuæ: hæc est enim pars in vita, et in labore tuo, quo laboras sub sole. 021 ECC 009 010 Quodcumque facere potest manus tua, instanter operare: quia nec opus, nec ratio, nec sapientia, nec scientia erunt apud inferos, quo tu properas. (Sheol h7585) 021 ECC 009 011 Verti me ad aliud, et vidi sub sole, nec velocium esse cursum, nec fortium bellum, nec sapientium panem, nec doctorum divitias, nec artificum gratiam: sed tempus, casumque in omnibus. 021 ECC 009 012 Nescit homo finem suum: sed sicut pisces capiuntur hamo, et sicut aves laqueo comprehenduntur, sic capiuntur homines in tempore malo, cum eis extemplo supervenerit. 021 ECC 009 013 Hanc quoque sub sole vidi sapientiam, et probavi maximam: 021 ECC 009 014 Civitas parva, et pauci in ea viri: venit contra eam rex magnus, et vallavit eam, extruxitque munitiones per gyrum, et perfecta est obsidio. 021 ECC 009 015 Inventusque est in ea vir pauper et sapiens, et liberavit urbem per sapientiam suam, et nullus deinceps recordatus est hominis illius pauperis. 021 ECC 009 016 Et dicebam ego, meliorem esse sapientiam fortitudine: quomodo ergo sapientia pauperis contempta est, et verba eius non sunt audita? 021 ECC 009 017 Verba sapientium audiuntur in silentio plus quam clamor principis inter stultos. 021 ECC 009 018 Melior est sapientia, quam arma bellica: et qui in uno peccaverit, multa bona perdet. 021 ECC 010 001 Muscæ morientes perdunt suavitatem unguenti. Pretiosior est sapientia et gloria, parva et ad tempus stultitia. 021 ECC 010 002 Cor sapientis in dextera eius, et cor stulti in sinistra illius. 021 ECC 010 003 Sed et in via stultus ambulans, cum ipse insipiens sit, omnes stultos æstimat. 021 ECC 010 004 Si spiritus potestatem habentis ascenderit super te, locum tuum ne demiseris: quia curatio faciet cessare peccata maxima. 021 ECC 010 005 Est malum quod vidi sub sole, quasi per errorem egrediens a facie principis: 021 ECC 010 006 positum stultum in dignitate sublimi, et divites sedere deorsum. 021 ECC 010 007 Vidi servos in equis: et principes ambulantes super terram quasi servos. 021 ECC 010 008 Qui fodit foveam, incidet in eam: et qui dissipat sepem, mordebit eum coluber. 021 ECC 010 009 Qui transfert lapides, affligetur in eis: et qui scindit ligna, vulnerabitur ab eis. 021 ECC 010 010 Si retusum fuerit ferrum, et hoc non ut prius, sed hebetatum fuerit multo labore, exacuetur, et post industriam sequetur sapientia. 021 ECC 010 011 Si mordeat serpens in silentio, nihil eo minus habet qui occulte detrahit. 021 ECC 010 012 Verba oris sapientis gratia: et labia insipientis præcipitabunt eum: 021 ECC 010 013 Initium verborum eius stultitia, et novissimum oris illius error pessimus. 021 ECC 010 014 Stultus verba multiplicat. Ignorat homo quid ante se fuerit: et quid post se futurum sit, quis ei poterit indicare? 021 ECC 010 015 Labor stultorum affliget eos, qui nesciunt in urbem pergere. 021 ECC 010 016 Væ tibi terra, cuius rex puer est, et cuius principes mane comedunt. 021 ECC 010 017 Beata terra, cuius rex nobilis est, et cuius principes vescuntur in tempore suo ad reficiendum, et non ad luxuriam. 021 ECC 010 018 In pigritiis humiliabitur contignatio, et in infirmitate manuum perstillabit domus. 021 ECC 010 019 In risum faciunt panem, et vinum ut epulentur viventes: et pecuniæ obediunt omnia. 021 ECC 010 020 In cogitatione tua regi ne detrahas, et in secreto cubiculi tui ne maledixeris diviti: quia et aves cæli portabunt vocem tuam, et qui habet pennas annunciabit sententiam. 021 ECC 011 001 Mitte panem tuum super transeuntes aquas: quia post tempora multa invenies illum. 021 ECC 011 002 Da partem septem, necnon et octo: quia ignoras quid futurum sit mali super terram. 021 ECC 011 003 Si repletæ fuerint nubes, imbrem super terram effundent. Si ceciderit lignum ad Austrum, aut ad Aquilonem, in quocumque loco ceciderit, ibi erit. 021 ECC 011 004 Qui observat ventum, non seminat: et qui considerat nubes, numquam metet. 021 ECC 011 005 Quomodo ignoras quæ sit via spiritus, et qua ratione compingantur ossa in ventre prægnantis; sic nescis opera Dei, qui Fabricator est omnium. 021 ECC 011 006 Mane semina semen tuum, et vespere ne cesset manus tua: quia nescis quid magis oriatur, hoc aut illud: et si utrumque simul, melius erit. 021 ECC 011 007 Dulce lumen, et delectabile est oculis videre solem. 021 ECC 011 008 Si annis multis vixerit homo, et in his omnibus lætatus fuerit, meminisse debet tenebrosi temporis, et dierum multorum: qui cum venerint, vanitatis arguentur præterita. 021 ECC 011 009 Lætare ergo iuvenis in adolescentia tua, et in bono sit cor tuum in diebus iuventutis tuæ, et ambula in viis cordis tui, et in intuitu oculorum tuorum: et scito quod pro omnibus his adducet te Deus in iudicium. 021 ECC 011 010 Aufer iram a corde tuo, et amove malitiam a carne tua. Adolescentia enim et voluptas vana sunt. 021 ECC 012 001 Memento Creatoris tui in diebus iuventutis tuæ, antequam veniat tempus afflictionis, et appropinquent anni, de quibus dicas: Non mihi placent, 021 ECC 012 002 antequam tenebrescat sol, et lumen, et luna, et stellæ, et revertantur nubes post pluviam: 021 ECC 012 003 quando commovebuntur custodes domus, et nutabunt viri fortissimi, et otiosæ erunt molentes in minuto numero, et tenebrescent videntes per foramina: 021 ECC 012 004 et claudent ostia in platea, in humilitate vocis molentis, et consurgent ad vocem volucris, et obsurdescent omnes filiæ carminis. 021 ECC 012 005 Excelsa quoque timebunt, et formidabunt in via, florebit amygdalus, impinguabitur locusta, et dissipabitur capparis: quoniam ibit homo in domum æternitatis suæ, et circuibunt in platea plangentes. 021 ECC 012 006 Antequam rumpatur funiculus argenteus, et recurrat vitta aurea, et conteratur hydria super fontem, et confringatur rota super cisternam, 021 ECC 012 007 et revertatur pulvis in terram suam unde erat, et spiritus redeat ad Deum, qui dedit illum. 021 ECC 012 008 Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes, et omnia vanitas. 021 ECC 012 009 Cumque esset sapientissimus Ecclesiastes, docuit populum, et enarravit quæ fecerat: et investigans composuit parabolas multas. 021 ECC 012 010 Quæsivit verba utilia, et conscripsit sermones rectissimos, ac veritate plenos. 021 ECC 012 011 Verba sapientium sicut stimuli, et quasi clavi in altum defixi, quæ per magistrorum consilium data sunt a pastore uno. 021 ECC 012 012 His amplius fili mi ne requiras. Faciendi plures libros nullus est finis: frequensque meditatio, carnis afflictio est. 021 ECC 012 013 Finem loquendi pariter omnes audiamus. Deum time, et mandata eius observa: hoc est enim omnis homo: 021 ECC 012 014 et cuncta, quæ fiunt, adducet Deus in iudicium pro omni errato, sive bonum, sive malum illud sit. # # BOOK 022 SOL Song of Solomon Canticum Canticorum 022 SOL 001 002 Osculetur me osculo oris sui. Quia meliora sunt ubera tua vino, fragrantia unguentis optimis. 022 SOL 001 003 Oleum effusum nomen tuum: ideo adolescentulæ dilexerunt te. Trahe me. 022 SOL 001 004 Post te curremus in odorem unguentorum tuorum. Introduxit me rex in cellaria sua. Exultabimus et lætabimur in te, memores uberum tuorum super vinum. Recti diligunt te. 022 SOL 001 005 Nigra sum, sed formosa, filiæ Ierusalem, sicut tabernacula Cedar, sicut pelles Salomonis. 022 SOL 001 006 Nolite me considerare quod fusca sim, quia decoloravit me sol. Filii matris meæ pugnaverunt contra me, posuerunt me custodem in vineis: vineam meam non custodivi. 022 SOL 001 007 Indica mihi, quem diligit anima mea, ubi pascas, ubi cubes in meridie, ne vagari incipiam post greges sodalium tuorum. 022 SOL 001 008 Si ignoras te o pulcherrima inter mulieres, egredere, et abi post vestigia gregum, et pasce hœdos tuos iuxta tabernacula pastorum. 022 SOL 001 009 Equitatui meo in curribus Pharaonis assimilavi te amica mea. 022 SOL 001 010 Pulchræ sunt genæ tuæ sicut turturis: collum tuum sicut monilia. 022 SOL 001 011 Murenulas aureas faciemus tibi, vermiculatas argento. 022 SOL 001 012 Dum esset rex in accubitu suo, nardus mea dedit odorem suum. 022 SOL 001 013 Fasciculus myrrhæ dilectus meus mihi, inter ubera mea commorabitur. 022 SOL 001 014 Botrus Cypri dilectus meus mihi, in vineis Engaddi. 022 SOL 001 015 Ecce tu pulchra es amica mea, ecce tu pulchra es, oculi tui columbarum. 022 SOL 001 016 Ecce tu pulcher es dilecte mi, et decorus. Lectulus noster floridus. 022 SOL 001 017 Tigna domorum nostrarum cedrina, laquearia nostra cypressina. 022 SOL 002 001 Ego flos campi, et lilium convallium. 022 SOL 002 002 Sicut lilium inter spinas, sic amica mea inter filias. 022 SOL 002 003 Sicut malus inter ligna silvarum, sic dilectus meus inter filios. Sub umbra illius quem desideraveram, sedi: et fructus eius dulcis gutturi meo. 022 SOL 002 004 Introduxit me in cellam vinariam, ordinavit in me charitatem. 022 SOL 002 005 Fulcite me floribus, stipate me malis: quia amore langueo. 022 SOL 002 006 Læva eius sub capite meo, et dextera illius amplexabitur me. 022 SOL 002 007 Adiuro vos filiæ Ierusalem per capreas, cervosque camporum, ne suscitetis, neque evigilare faciatis dilectam, quoadusque ipsa velit. 022 SOL 002 008 Vox dilecti mei, ecce iste venit saliens in montibus, transiliens colles: 022 SOL 002 009 similis est dilectus meus capreæ, hinnuloque cervorum. En ipse stat post parietem nostrum respiciens per fenestras, prospiciens per cancellos. 022 SOL 002 010 En dilectus meus loquitur mihi: Surge, propera amica mea, columba mea, formosa mea, et veni. 022 SOL 002 011 Iam enim hiems transiit, imber abiit, et recessit. 022 SOL 002 012 Flores apparuerunt in terra nostra, tempus putationis advenit: vox turturis audita est in terra nostra: 022 SOL 002 013 ficus protulit grossos suos: vineæ florentes dederunt odorem suum. Surge, amica mea, speciosa mea, et veni: 022 SOL 002 014 columba mea in foraminibus petræ, in caverna maceriæ, ostende mihi faciem tuam, sonet vox tua in auribus meis: vox enim tua dulcis, et facies tua decora. 022 SOL 002 015 Capite nobis vulpes parvulas, quæ demoliuntur vineas: nam vinea nostra floruit. 022 SOL 002 016 Dilectus meus mihi, et ego illi, qui pascitur inter lilia 022 SOL 002 017 donec aspiret dies, et inclinentur umbræ. Revertere: similis esto, dilecte mi, capreæ, hinnuloque cervorum super montes Bether. 022 SOL 003 001 In lectulo meo per noctes quæsivi quem diligit anima mea: quæsivi illum, et non inveni. 022 SOL 003 002 Surgam, et circuibo civitatem: per vicos et plateas quæram quem diligit anima mea: quæsivi illum, et non inveni. 022 SOL 003 003 Invenerunt me vigiles, qui custodiunt civitatem: Num quem diligit anima mea, vidistis? 022 SOL 003 004 Paululum cum pertransissem eos, inveni quem diligit anima mea: tenui eum, nec dimittam donec introducam illum in domum matris meæ, et in cubiculum genetricis meæ. 022 SOL 003 005 Adiuro vos filiæ Ierusalem per capreas, cervosque camporum, ne suscitetis, neque evigilare faciatis dilectam donec ipsa velit. 022 SOL 003 006 Quæ est ista, quæ ascendit per desertum sicut virgula fumi ex aromatibus myrrhæ, et thuris, et universi pulveris pigmentarii? 022 SOL 003 007 En lectulum Salomonis sexaginta fortes ambiunt ex fortissimis Israel: 022 SOL 003 008 omnes tenentes gladios, et ad bella doctissimi: uniuscuiusque ensis super femur suum propter timores nocturnos. 022 SOL 003 009 Ferculum fecit sibi rex Salomon de lignis Libani: 022 SOL 003 010 columnas eius fecit argenteas, reclinatorium aureum, ascensum purpureum: media charitate constravit propter filias Ierusalem: 022 SOL 003 011 Egredimini et videte filiæ Sion regem Salomonem in diademate, quo coronavit illum mater sua in die desponsationis illius, et in die lætitiæ cordis eius. 022 SOL 004 001 Quam pulchra es amica mea, quam pulchra es! Oculi tui columbarum, absque eo, quod intrinsecus latet. Capilli tui sicut greges caprarum, quæ ascenderunt de monte Galaad. 022 SOL 004 002 Dentes tui sicut greges tonsarum, quæ ascenderunt de lavacro, omnes gemellis fœtibus, et sterilis non est inter eas. 022 SOL 004 003 Sicut vitta coccinea, labia tua: et eloquium tuum, dulce. Sicut fragmen mali Punici, ita genæ tuæ, absque eo, quod intrinsecus latet. 022 SOL 004 004 Sicut turris David collum tuum, quæ ædificata est cum propugnaculis: mille clypei pendant ex ea, omnis armatura fortium. 022 SOL 004 005 Duo ubera tua, sicut duo hinnuli capreæ gemelli, qui pascuntur in liliis, 022 SOL 004 006 donec aspiret dies, et inclinentur umbræ, vadam ad montem myrrhæ, et ad collem thuris. 022 SOL 004 007 Tota pulchra es amica mea, et macula non est in te. 022 SOL 004 008 Veni de Libano sponsa mea, veni de Libano, veni: coronaberis de capite Amana, de Sanir et Hermon, de cubilibus leonum, de montibus pardorum. 022 SOL 004 009 Vulnerasti cor meum soror mea sponsa, vulnerasti cor meum in uno oculorum tuorum, et in uno crine colli tui. 022 SOL 004 010 Quam pulchræ sunt mammæ tuæ soror mea sponsa! Pulchriora sunt ubera tua vino, et odor unguentorum tuorum super omnia aromata. 022 SOL 004 011 Favus distillans labia tua sponsa, mel et lac sub lingua tua: et odor vestimentorum tuorum sicut odor thuris. 022 SOL 004 012 Hortus conclusus soror mea sponsa, hortus conclusus, fons signatus. 022 SOL 004 013 Emissiones tuæ paradisus malorum Punicorum cum pomorum fructibus. Cypri cum nardo, 022 SOL 004 014 nardus et crocus, fistula et cinnamomum cum universis lignis Libani, myrrha et aloe cum omnibus primis unguentis. 022 SOL 004 015 Fons hortorum: puteus aquarum viventium, quæ fluunt impetu de Libano. 022 SOL 004 016 Surge Aquilo, et veni Auster, perfla hortum meum, et fluant aromata illius. Veniat dilectus meus in hortum suum, et comedat fructum pomorum suorum. 022 SOL 005 001 Veni in hortum meum soror mea sponsa: messui myrrham meam cum aromatibus meis: comedi favum cum melle meo, bibi vinum meum cum lacte meo: comedite amici, et bibite, et inebriamini charissimi. 022 SOL 005 002 Ego dormio, et cor meum vigilat: vox dilecti mei pulsantis: Aperi mihi soror mea, amica mea, columba mea, immaculata mea: quia caput meum plenum est rore, et cincinni mei guttis noctium. 022 SOL 005 003 Expoliavi me tunica mea, quomodo induar illa? Lavi pedes meos, quomodo inquinabo illos? 022 SOL 005 004 Dilectus meus misit manum suam per foramen, et venter meus intremuit ad tactum eius. 022 SOL 005 005 Surrexi, ut aperirem dilecto meo: manus meæ stillaverunt myrrham, et digiti mei pleni myrrha probatissima. 022 SOL 005 006 Pessulum ostii mei aperui dilecto meo: at ille declinaverat, atque transierat. Anima mea liquefacta est, ut locutus est: quæsivi, et non inveni illum: vocavi, et non respondit mihi. 022 SOL 005 007 Invenerunt me custodes qui circumeunt civitatem: percusserunt me, et vulneraverunt me: tulerunt pallium meum mihi custodes murorum. 022 SOL 005 008 Adiuro vos filiæ Ierusalem, si inveneritis dilectum meum, ut nuncietis ei quia amore langueo. 022 SOL 005 009 Qualis est dilectus tuus ex dilecto, o pulcherrima mulierum? Qualis est dilectus tuus ex dilecto, quia sic adiurasti nos? 022 SOL 005 010 Dilectus meus candidus et rubicundus, electus ex millibus. 022 SOL 005 011 Caput eius aurum optimum: Comæ eius sicut elatæ palmarum, nigræ quasi corvus. 022 SOL 005 012 Oculi eius sicut columbæ super rivulos aquarum, quæ lacte sunt lotæ, et resident iuxta fluenta plenissima. 022 SOL 005 013 Genæ illius sicut areolæ aromatum consitæ a pigmentariis. Labia eius lilia distillantia myrrham primam. 022 SOL 005 014 Manus illius tornatiles aureæ, plenæ hyacinthis. Venter eius eburneus, distinctus sapphiris. 022 SOL 005 015 Crura illius columnæ marmoreæ, quæ fundatæ sunt super bases aureas. Species eius ut Libani, electus ut cedri. 022 SOL 005 016 Guttur illius suavissimum, et totus desiderabilis: talis est dilectus meus, et ipse est amicus meus, filiæ Ierusalem. 022 SOL 006 001 Quo abiit dilectus tuus o pulcherrima mulierum? Quo declinavit dilectus tuus, et quæremus eum tecum? 022 SOL 006 002 Dilectus meus descendit in hortum suum ad areolam aromatum, ut pascatur in hortis, et lilia colligat. 022 SOL 006 003 Ego dilecto meo, et dilectus meus mihi, qui pascitur inter lilia. 022 SOL 006 004 Pulchra es amica mea, suavis, et decora sicut Ierusalem: terribilis ut castrorum acies ordinata. 022 SOL 006 005 Averte oculos tuos a me, quia ipsi me avolare fecerunt. Capilli tui sicut grex caprarum, quæ apparuerunt de Galaad. 022 SOL 006 006 Dentes tui sicut grex ovium, quæ ascenderunt de lavacro, omnes gemellis fœtibus, et sterilis non est in eis. 022 SOL 006 007 Sicut cortex mali Punici, sic genæ tuæ absque occultis tuis. 022 SOL 006 008 Sexaginta sunt reginæ, et octoginta concubinæ, et adolescentularum non est numerus. 022 SOL 006 009 Una est columba mea, perfecta mea, una est matris suæ, electa genetrici suæ. Viderunt eam filiæ, et beatissimam prædicaverunt: reginæ et concubinæ, et laudaverunt eam. 022 SOL 006 010 Quæ est ista, quæ progreditur quasi aurora consurgens, pulchra ut luna, electa ut sol, terribilis ut castrorum acies ordinata? 022 SOL 006 011 Descendi in hortum nucum, ut viderem poma convallium, et inspicerem si floruisset vinea, et germinassent mala Punica. 022 SOL 006 012 Nescivi: anima mea conturbavit me propter quadrigas Aminadab. 022 SOL 006 013 Revertere, revertere Sulamitis: Revertere, revertere, ut intueamur te. Quid videbis in Sulamite, nisi choros castrorum? 022 SOL 007 001 Quam pulchri sunt gressus tui in calceamentis, filia principis! Iuncturæ femorum tuorum, sicut monilia, quæ fabricata sunt manu artificis. 022 SOL 007 002 Umbilicus tuus crater tornatilis, numquam indigens poculis. Venter tuus sicut acervus tritici, vallatus liliis. 022 SOL 007 003 Duo ubera tua, sicut duo hinnuli gemelli capreæ. 022 SOL 007 004 Collum tuum sicut turris eburnea. Oculi tui sicut piscinæ in Hesebon, quæ sunt in porta filiæ multitudinis. Nasus tuus sicut turris Libani, quæ respicit contra Damascum. 022 SOL 007 005 Caput tuum ut Carmelus: et comæ capitis tui, sicut purpura regis vincta canalibus. 022 SOL 007 006 Quam pulchra es, et quam decora charissima, in deliciis! 022 SOL 007 007 Statura tua assimilata est palmæ, et ubera tua botris. 022 SOL 007 008 Dixi: Ascendam in palmam, et apprehendam fructus eius: et erunt ubera tua sicut botri vineæ: et odor oris tui sicut malorum. 022 SOL 007 009 Guttur tuum sicut vinum optimum, dignum dilecto meo ad potandum, labiisque et dentibus illius ad ruminandum. 022 SOL 007 010 Ego dilecto meo, et ad me conversio eius. 022 SOL 007 011 Veni dilecte mi, egrediamur in agrum, commoremur in villis. 022 SOL 007 012 Mane surgamus ad vineas, videamus si floruit vinea, si flores fructus parturiunt, si floruerunt mala Punica: ibi dabo tibi ubera mea. 022 SOL 007 013 Mandragoræ dederunt odorem. In portis nostris omnia poma: nova et vetera, dilecte mi, servavi tibi. 022 SOL 008 001 Quis mihi det te fratrem meum sugentem ubera matris meæ, ut inveniam te foris, et deosculer te, et iam me nemo despiciat? 022 SOL 008 002 Apprehendam te, et ducam in domum matris meæ: ibi me docebis, et dabo tibi poculum ex vino condito, et mustum malorum granatorum meorum. 022 SOL 008 003 Læva eius sub capite meo, et dextera illius amplexabitur me. 022 SOL 008 004 Adiuro vos filiæ Ierusalem, ne suscitetis, neque evigilare faciatis dilectam donec ipsa velit. 022 SOL 008 005 Quæ est ista, quæ ascendit de deserto, deliciis affluens, innixa super dilectum suum? Sub arbore malo suscitavi te: ibi corrupta est mater tua, ibi violata est genitrix tua. 022 SOL 008 006 Pone me ut signaculum super cor tuum, ut signaculum super brachium tuum: quia fortis est ut mors dilectio, dura sicut infernus æmulatio, lampades eius lampades ignis atque flammarum. (Sheol h7585) 022 SOL 008 007 Aquæ multæ non potuerunt extinguere charitatem, nec flumina obruent illam: si dederit homo omnem substantiam domus suæ pro dilectione, quasi nihil despiciet eam. 022 SOL 008 008 Soror nostra parva, et ubera non habet. Quid faciemus sorori nostræ in die quando alloquenda est? 022 SOL 008 009 Si murus est, ædificemus super eum propugnacula argentea: si ostium est, compingamus illud tabulis cedrinis. 022 SOL 008 010 Ego murus: et ubera mea sicut turris, ex quo facta sum coram eo quasi pacem reperiens. 022 SOL 008 011 Vinea fuit pacifico in ea, quæ habet populos: tradidit eam custodibus, vir affert pro fructu eius mille argenteos. 022 SOL 008 012 Vinea mea coram me est. Mille tui pacifici, et ducenti his, qui custodiunt fructus eius. 022 SOL 008 013 Quæ habitas in hortis, amici auscultant: fac me audire vocem tuam. 022 SOL 008 014 Fuge dilecte mi, et assimilare capreæ, hinnuloque cervorum super montes aromatum. # # BOOK 023 ISA Isaiah Isaiæ 023 ISA 001 001 Visio Isaiæ filii Amos, quam vidit super Iudam et Ierusalem in diebus Oziæ, Ioathan, Achaz, et Ezechiæ regum Iuda. 023 ISA 001 002 Audite cæli, et auribus percipe terra, quoniam Dominus locutus est. Filios enutrivi, et exaltavi: ipsi autem spreverunt me. 023 ISA 001 003 Cognovit bos possessorem suum, et asinus præsepe domini sui: Israel autem me non cognovit, et populus meus non intellexit. 023 ISA 001 004 Væ genti peccatrici, populo gravi iniquitate, semini nequam, filiis sceleratis: dereliquerunt Dominum, blasphemaverunt Sanctum Israel, abalienati sunt retrorsum. 023 ISA 001 005 Super quo percutiam vos ultra, addentes prævaricationem? Omne caput languidum, et omne cor mœrens. 023 ISA 001 006 A planta pedis usque ad verticem non est in eo sanitas: vulnus, et livor, et plaga tumens, non est circumligata, nec curata medicamine, neque fota oleo. 023 ISA 001 007 Terra vestra deserta, civitates vestræ succensæ igni: regionem vestram coram vobis alieni devorant, et desolabitur sicut in vastitate hostili. 023 ISA 001 008 Et derelinquetur filia Sion ut umbraculum in vinea, et sicut tugurium in cucumerario, et sicut civitas, quæ vastatur. 023 ISA 001 009 Nisi Dominus exercituum reliquisset nobis semen, quasi Sodoma fuissemus, et quasi Gomorrha similes essemus. 023 ISA 001 010 Audite verbum Domini principes Sodomorum, percipite auribus legem Dei nostri populus Gomorrhæ. 023 ISA 001 011 Quo mihi multitudinem victimarum vestrarum? dicit Dominus: Plenus sum. Holocausta arietum, et adipem pinguium, et sanguinem vitulorum, et agnorum, et hircorum nolui. 023 ISA 001 012 Cum veniretis ante conspectum meum, quis quæsivit hæc de manibus vestris, ut ambularetis in atriis meis? 023 ISA 001 013 Ne offeratis ultra sacrificium frustra: incensum abominatio est mihi. Neomeniam, et Sabbatum, et festivitates alias non feram, iniqui sunt cœtus vestri: 023 ISA 001 014 calendas vestras, et sollemnitates vestras, odivit anima mea: facta sunt mihi molesta, laboravi sustinens. 023 ISA 001 015 Et cum extenderitis manus vestras, avertam oculos meos a vobis: et cum multiplicaveritis orationem, non exaudiam: manus enim vestræ sanguine plenæ sunt. 023 ISA 001 016 Lavamini, mundi estote, auferte malum cogitationum vestrarum ab oculis meis: quiescite agere perverse: 023 ISA 001 017 discite benefacere: quærite iudicium, subvenite oppresso, iudicate pupillo, defendite viduam. 023 ISA 001 018 Et venite, et arguite me, dicit Dominus: si fuerint peccata vestra ut coccinum, quasi nix dealbabuntur: et si fuerint rubra quasi vermiculus, velut lana alba erunt. 023 ISA 001 019 Si volueritis, et audieritis me, bona terræ comeditis. 023 ISA 001 020 Quod si nolueritis, et me ad iracundiam provocaveritis: gladius devorabit vos, quia os Domini locutum est. 023 ISA 001 021 Quomodo facta est meretrix civitas fidelis, plena iudicii? Iustitia habitavit in ea, nunc autem homicidæ. 023 ISA 001 022 Argentum tuum versum est in scoriam: vinum tuum mistum est aqua. 023 ISA 001 023 Principes tui infideles, socii furum: omnes diligunt munera, sequuntur retributiones. Pupillo non iudicant: et causa viduæ non ingreditur ad illos. 023 ISA 001 024 Propter hoc ait Dominus Deus exercituum Fortis Israel: Heu, consolabor super hostibus meis, et vindicabor de inimicis meis. 023 ISA 001 025 Et convertam manum meam ad te, et excoquam ad puram scoriam tuam, et auferam omne stannum tuum. 023 ISA 001 026 Et restituam iudices tuos ut fuerunt prius, et consiliarios tuos sicut antiquitus: post hæc vocaberis civitas iusti, urbs fidelis. 023 ISA 001 027 Sion in iudicio redimetur, et reducent eam in iustita: 023 ISA 001 028 et conteret scelestos, et peccatores simul: et qui dereliquerunt Dominum, consumentur. 023 ISA 001 029 Confundentur enim ab idolis, quibus sacrificaverunt: et erubescetis super hortis, quos elegeratis, 023 ISA 001 030 cum fueritis velut quercus defluentibus foliis, et velut hortus absque aqua. 023 ISA 001 031 Et erit fortitudo vestra, ut favilla stuppæ, et opus vestrum quasi scintilla: et succendetur utrumque simul, et non erit qui extinguat. 023 ISA 002 001 Verbum, quod vidit Isaias, filius Amos, super Iuda et Ierusalem. 023 ISA 002 002 Et erit in novissimis diebus præparatus mons domus Domini in vertice montium, et elevabitur super colles, et fluent ad eum omnes gentes. 023 ISA 002 003 Et ibunt populi multi, et dicent: Venite et ascendamus ad montem Domini, et ad domum Dei Iacob, et docebit nos vias suas, et ambulabimus in semitis eius: quia de Sion exibit lex, et verbum Domini de Ierusalem. 023 ISA 002 004 Et iudicabit gentes, et arguet populos multos: et conflabunt gladios suos in vomeres, et lanceas suas in falces: non levabit gens contra gentem gladium, nec exercebuntur ultra ad prælium. 023 ISA 002 005 Domus Iacob venite, et ambulemus in lumine Domini. 023 ISA 002 006 Proiecisti enim populum tuum, domum Iacob: quia repleti sunt ut olim, et augeres habuerunt ut Philisthiim, et pueris alienis adhæserunt. 023 ISA 002 007 Repleta est terra argento et auro: et non est finis thesaurorum eius: 023 ISA 002 008 et repleta est terra eius equis: et innumerabiles quadrigæ eius. Et repleta est terra eius idolis: opus manuum suarum adoraverunt, quod fecerunt digiti eorum. 023 ISA 002 009 Et incurvavit se homo, et humiliatus est vir: ne ergo dimittas eis. 023 ISA 002 010 Ingredere in petram, et abscondere in fossa humo a facie timoris Domini, et a gloria maiestatis eius. 023 ISA 002 011 Oculi sublimes hominis humiliati sunt, et incurvabitur altitudo virorum: exaltabitur autem Dominus solus in die illa. 023 ISA 002 012 Quia dies Domini exercituum super omnem superbum, et excelsum, et super omnem arrogantem: et humiliabitur. 023 ISA 002 013 Et super omnes cedros Libani sublimes, et erectas, et super omnes quercus Basan. 023 ISA 002 014 Et super omnes montes excelsos, et super omnes colles elevatos. 023 ISA 002 015 Et super omnem turrim excelsam, et super omnem murum munitum, 023 ISA 002 016 et super omnes naves Tharsis, et super omne, quod visu pulchrum est. 023 ISA 002 017 Et incurvabitur sublimitas hominum, et humiliabitur altitudo virorum, et elevabitur Dominus solus in die illa: 023 ISA 002 018 et idola penitus conterentur: 023 ISA 002 019 et introibunt in speluncas petrarum, et in voragines terræ a facie formidinis Domini, et a gloria maiestatis eius, cum surrexerit percutere terram. 023 ISA 002 020 In die illa proiiciet homo idola argenti sui, et simulacra auri sui, quæ fecerat sibi ut adoraret talpas et vespertiliones. 023 ISA 002 021 Et ingreditur scissuras petrarum, et in cavernas saxorum a facie formidinis Domini, et a gloria maiestatis eius, cum surrexerit percutere terram. 023 ISA 002 022 Quiescite ergo ab homine, cuius spiritus in naribus eius est, quia excelsus reputatus est ipse. 023 ISA 003 001 Ecce enim dominator Dominus exercituum auferet a Ierusalem, et a Iuda validum et fortem, omne robur panis, et omne robor aquæ: 023 ISA 003 002 fortem, et virum bellatorem, iudicem, et prophetam, et ariolum, et senem: 023 ISA 003 003 Principem super quinquaginta, et honorabilem vultu, et consiliarium, et sapientem de architectis, et prudentem eloquii mystici. 023 ISA 003 004 Et dabo pueros principes eorum, et effeminati dominabuntur eis. 023 ISA 003 005 Et irruet populus, vir ad virum, et unusquisque ad proximum suum: tumultuabitur puer contra senem, et ignobilis contra nobilem. 023 ISA 003 006 Apprehendet enim vir fratrem suum domesticum patris sui: Vestimentum tibi est, princeps esto noster, ruina autem hæc sub manu tua. 023 ISA 003 007 Respondebit in die illa, dicens: Non sum medicus, et in domo mea non est panis, neque vestimentum: nolite constituere me principem populi. 023 ISA 003 008 Ruit enim Ierusalem, et Iudas concidit: quia lingua eorum et adinventiones eorum contra Dominum, ut provocarent oculos maiestatis eius. 023 ISA 003 009 Agnitio vultus eorum respondit eis: et peccatum suum quasi Sodoma prædicaverunt, nec absconderunt: væ animæ eorum, quoniam reddita sunt eis mala. 023 ISA 003 010 Dicite iusto quoniam bene, quoniam fructum adinventionum suarum comedet. 023 ISA 003 011 Væ impio in malum: retributio enim manuum eius fiet ei. 023 ISA 003 012 Populum meum exactores sui spoliaverunt, et mulieres dominatæ sunt eis. Popule meus, qui te beatum dicunt, ipsi te decipiunt, et viam gressuum tuorum dissipant. 023 ISA 003 013 Stat ad iudicandum Dominus, et stat ad iudicandos populos. 023 ISA 003 014 Dominus ad iudicium veniet cum senibus populi sui, et principibus eius: vos enim depasti estis vineam, et rapina pauperis in domo vestra. 023 ISA 003 015 Quare atteritis populum meum, et facies pauperum commolitis? dicit Dominus Deus exercituum. 023 ISA 003 016 Et dixit Dominus: Pro eo quod elevatæ sunt filiæ Sion, et ambulaverunt extento collo, et nutibus oculorum ibant, et plaudebant, ambulabant, pedibus suis, et composito gradu incedebant: 023 ISA 003 017 Decalvabit Dominus verticem filiarum Sion, et Dominus crinem earum nudabit. 023 ISA 003 018 In die illa auferet Dominus ornamentum calceamentum, 023 ISA 003 019 et lunulas, et torques, et monilia, et armillas, et mitras, 023 ISA 003 020 et discriminalia, et periscelidas, et murrenulas, et olfactoriola, et inaures, 023 ISA 003 021 et annulos, et gemmas in fronte pendentes, 023 ISA 003 022 et mutatoria, et palliola, et linteamina, et acus, 023 ISA 003 023 et specula, et sindones, et vittas, et theristra. 023 ISA 003 024 Et erit pro suavi odore fœtor, et pro zona funiculus, et pro crispanti crine calvitium, et pro fascia pectorali cilicium. 023 ISA 003 025 Pulcherrimi quoque viri tui gladio cadent, et fortes tui in prælio. 023 ISA 003 026 Et mœrebunt atque lugebunt portæ eius, et desolata in terra sedebit. 023 ISA 004 001 Et apprehendent septem mulieres virum unum in die illa, dicentes: Panem nostrum comedemus, et vestimentis nostris operiemur: tantummodo invocetur nomen tuum super nos, aufer opprobrium nostrum. 023 ISA 004 002 In die illa erit germen Domini in magnificentia, et gloria, et fructus terræ sublimis, et exultatio his, qui salvati fuerint de Israel. 023 ISA 004 003 Et erit: Omnis qui relictus fuerit in Sion, et residuus in Ierusalem, sanctus vocabitur, omnis qui scriptus est in vita in Ierusalem. 023 ISA 004 004 Si abluerit Dominus sordes filiarum Sion, et sanguinem Ierusalem laverit de medio eius in spiritu iudicii, et spiritu ardoris. 023 ISA 004 005 Et creabit Dominus super omnem locum Montis Sion, et ubi invocatus est, nubem per diem, et fumum et splendorem ignis flammantis in nocte: super omnem enim gloriam protectio. 023 ISA 004 006 Et tabernaculum erit in umbraculum diei ab æstu, et in securitatem, et absconsionem a turbine, et a pluvia. 023 ISA 005 001 Cantabo dilecto meo canticum patruelis mei vineæ suæ. Vinea facta est dilecto meo in cornu filio olei. 023 ISA 005 002 Et sepivit eam, et lapides elegit ex illa, et plantavit eam electam, et ædificavit turrim in medio eius, et torcular extruxit in ea: et expectavit ut faceret uvas, et fecit labruscas. 023 ISA 005 003 Nunc ergo habitatores Ierusalem, et viri Iuda, iudicate inter me et vineam meam. 023 ISA 005 004 Quid est quod debui ultra facere vineæ meæ, et non feci ei? An quod expectavi ut faceret uvas, et fecit labruscas? 023 ISA 005 005 Et nunc ostendam vobis quid ego faciam vineæ meæ, auferam sepem eius, et erit in direptionem: diruam maceriam eius, et erit in conculcationem. 023 ISA 005 006 Et ponam eam desertam: non putabitur, et non fodietur: et ascendent vepres et spinæ: et nubibus mandabo ne pluant super eam imbrem. 023 ISA 005 007 Vinea enim Domini exercituum domus Israel est: et vir Iuda germen eius delectabile: et expectavi ut faceret iudicium, et ecce iniquitas: et iustitiam, et ecce clamor. 023 ISA 005 008 Væ qui coniungitis domum ad domum, et agrum agro copulatis usque ad terminum loci: numquid habitabitis vos soli in medio terræ? 023 ISA 005 009 In auribus meis sunt hæc, dicit Dominus exercituum. Nisi domus multæ desertæ fuerint grandes, et pulchræ absque habitatore. 023 ISA 005 010 Decem enim iugera vinearum facient lagunculam unam, et triginta modii sementis facient modios tres. 023 ISA 005 011 Væ qui consurgitis mane ad ebrietatem sectandam, et potandum usque ad vesperam, ut vino æstuetis. 023 ISA 005 012 Cithara, et lyra, et tympanum, et tibia, et vinum in conviviis vestris: et opus Domini non respicitis, nec opera manuum eius consideratis. 023 ISA 005 013 Propterea captivus ductus est populus meus, quia non habuit scientiam, et nobiles eius interierunt fame, et multitudo eius siti exaruit. 023 ISA 005 014 Propterea dilatavit infernus animam suam, et aperuit os suum absque ullo termino: et descendent fortes eius, et populus eius, et sublimes, gloriosique eius ad eum. (Sheol h7585) 023 ISA 005 015 Et incurvabitur homo, et humiliabitur vir, et oculi sublimium deprimentur. 023 ISA 005 016 Et exaltabitur Dominus exercituum in iudicio, et Deus sanctus sanctificabitur in iustitia. 023 ISA 005 017 Et pascentur agni iuxta ordinem suum, et deserta in ubertatem versa advenæ comedent. 023 ISA 005 018 Væ qui trahitis iniquitatem in funiculis vanitatis, et quasi vinculum plaustri peccatum. 023 ISA 005 019 Qui dicitis: Festinet, et cito veniat opus eius, ut videamus: et appropiet, et veniat consilium Sancti Israel, et sciemus illud. 023 ISA 005 020 Væ qui dicitis malum bonum, et bonum malum: ponentes tenebras lucem, et lucem tenebras: ponentes amarum in dulce, et dulce in amarum. 023 ISA 005 021 Væ qui sapientes estis in oculis vestris, et coram vobismetipsis prudentes. 023 ISA 005 022 Væ qui potentes estis ad bibendum vinum, et viri fortes ad miscendam ebrietatem. 023 ISA 005 023 Qui iustificatis impium pro muneribus, et iustitiam iusti aufertis ab eo. 023 ISA 005 024 Propter hoc, sicut devorat stipulam lingua ignis, et calor flammæ exurit; sic radix eorum quasi favilla erit, et germen eorum ut pulvis ascendet. Abiecerunt enim legem Domini exercituum, et eloquium Sancti Israel blasphemaverunt. 023 ISA 005 025 Ideo iratus est furor Domini in populum suum, et extendit manum suam super eum, et percussit eum: et conturbati sunt montes, et facta sunt morticina eorum quasi stercus in medio platearum. In his omnibus non est adversus furor eius, sed adhuc manus eius extenta. 023 ISA 005 026 Et elevabit signum in nationibus procul, et sibilabit ad eum de finibus terræ: et ecce festinus velociter veniet. 023 ISA 005 027 Non est deficiens, neque laborans in eo: non dormitabit, neque dormiet, neque solvetur cingulum renum eius, nec rumpetur corrigia calceamenti eius. 023 ISA 005 028 Sagittæ eius acutæ, et omnes arcus eius extenti. Ungulæ equorum eius ut silex, et rotæ eius quasi impetus tempestatis. 023 ISA 005 029 Rugitus eius ut leonis, rugiet ut catuli leonum: et frendet et tenebit prædam: et amplexabitur, et non erit qui eruat. 023 ISA 005 030 Et sonabit super eum in die illa sicut sonitus maris: aspiciemus in terram, et ecce tenebræ tribulationis, et lux obtenebrata est in caligine eius. 023 ISA 006 001 In anno, quo mortuus est rex Ozias, vidi Dominum sedentem super solium excelsum et elevatum: et ea, quæ sub ipso erant, replebant templum: 023 ISA 006 002 Seraphim stabant super illud: sex alæ uni, et sex alæ alteri: duabus velabant faciem eius, et duabus velabant pedes eius, et duabus volabant. 023 ISA 006 003 Et clamabant alter ad alterum, et dicebant: Sanctus, sanctus, sanctus, Dominus Deus exercituum, plena est omnis terra gloria eius. 023 ISA 006 004 Et commota sunt superliminaria cardinum a voce clamantis, et domus repleta est fumo. 023 ISA 006 005 Et dixi: Væ mihi, quia tacui, quia vir pollutus labiis ego sum, et in medio populi polluta labia habentis ego habito, et Regem Dominum exercituum vidi oculis meis. 023 ISA 006 006 Et volavit ad me unus de Seraphim, et in manu eius calculus, quem forcipe tulerat de altari. 023 ISA 006 007 Et tetigit os meum, et dixit: Ecce, tetigit hoc labia tua, et auferetur iniquitas tua, et peccatum tuum mundabitur. 023 ISA 006 008 Et audivi vocem Domini dicentis: Quem mittam? Et quis ibit nobis? Et dixi: Ecce ego, mitte me. 023 ISA 006 009 Et dixit: Vade, et dices populo huic: Audite audientes, et nolite intelligere: et videte visionem, et nolite cognoscere. 023 ISA 006 010 Excæca cor populi huius, et aures eius aggrava: et oculos eius claude: ne forte videat oculis suis, et auribus suis audiat, et corde suo intelligat, et convertatur, et sanem eum. 023 ISA 006 011 Et dixi: Usquequo Domine? Et dixit: Donec desolentur civitates absque habitatore, et domus sine homine, et terra relinquetur deserta. 023 ISA 006 012 Et longe faciet Dominus homines, et multiplicabitur quæ derelicta fuerat in medio terræ. 023 ISA 006 013 Et adhuc in ea decimatio, et convertetur, et erit in ostensionem sicut terebinthus, et sicut quercus, quæ expandit ramos suos: semen sanctum erit id, quod steterit in ea. 023 ISA 007 001 Et factum est in diebus Achaz filii Ioathan, filii Oziæ regis Iuda, ascendit Rasin rex Syriæ, et Phacee filius Romeliæ rex Israel, in Ierusalem, ad præliandum contra eam: et non potuerunt debellare eam. 023 ISA 007 002 Et nunciaverunt domui David, dicentes: Requievit Syria super Ephraim, et commotum est cor eius, et cor populi eius, sicut moventur ligna silvarum a facie venti. 023 ISA 007 003 Et dixit Dominus ad Isaiam: Egredere in occursum Achaz tu, et qui derelictus est Iasub filius tuus, ad extremum aquæductus piscinæ superioris in via agri fullonis. 023 ISA 007 004 Et dices ad eum: Vide ut sileas: noli timere, et cor tuum ne formidet a duabus caudis titionum fumigantium istorum in ira furoris Rasin regis Syriæ, et filii Romeliæ: 023 ISA 007 005 eo quod consilium inierit contra te Syria in malum Ephraim, et filius Romeliæ, dicentes: 023 ISA 007 006 Ascendamus ad Iudam, et suscitemus eum, et avellamus eum ad nos, et ponamus regem in medio eius filium Tabeel. 023 ISA 007 007 Hæc dicit Dominus Deus: Non stabit, et non erit istud: 023 ISA 007 008 sed caput Syriæ Damascus, et caput Damasci Rasin: et adhuc sexaginta et quinque anni, et desinet Ephraim esse populus: 023 ISA 007 009 et caput Ephraim Samaria, et caput Samariæ filius Romeliæ. Si non credideritis, non permanebitis. 023 ISA 007 010 Et adiecit Dominus loqui ad Achaz, dicens: 023 ISA 007 011 Pete tibi signum a Domino Deo tuo in profundum inferni, sive in excelsum supra. (Sheol h7585) 023 ISA 007 012 Et dixit Achaz: Non petam, et non tentabo Dominum. 023 ISA 007 013 Et dixit: Audite ergo domus David: Numquid parum vobis est, molestos esse hominibus, quia molesti estis et Deo meo? 023 ISA 007 014 Propter hoc dabit Dominus ipse vobis signum. Ecce virgo concipiet, et pariet filium, et vocabitur nomen eius Emmanuel. 023 ISA 007 015 Butyrum et mel comedet, ut sciat reprobare malum, et eligere bonum. 023 ISA 007 016 Quia antequam sciat puer reprobare malum, et eligere bonum, derelinquetur terra, quam tu detestaris a facie duorum regum suorum. 023 ISA 007 017 Adducet Dominus super te, et super populum tuum, et super domum patris tui dies, qui non venerunt a diebus separationis Ephraim a Iuda cum rege Assyriorum. 023 ISA 007 018 Et erit in die illa: Sibilabit Dominus muscæ, quæ est in extremo fluminum Ægypti, et api, quæ est in terra Assur, 023 ISA 007 019 et venient, et requiescent omnes in torrentibus vallium, et in cavernis petrarum, et in omnibus frutetis, et in universis foraminibus. 023 ISA 007 020 In die illa radet Dominus in novacula conducta in his, qui trans flumen sunt, in rege Assyriorum, caput et pilos pedum, et barbam universam. 023 ISA 007 021 Et erit in die illa: Nutriet homo vaccam boum, et duas oves, 023 ISA 007 022 et præ ubertate lactis comedet butyrum: butyrum enim et mel manducabit omnis qui relictus fuerit in medio terræ. 023 ISA 007 023 Et erit in die illa: Omnis locus ubi fuerint mille vites, mille argenteis, in spinas et in vepres erunt. 023 ISA 007 024 Cum sagittis et arcu ingredientur illuc: vepres enim et spinæ erunt in universa terra. 023 ISA 007 025 Et omnes montes, qui in sarculo sarrientur, non veniet illuc terror spinarum et veprium. Et erit in pascua bovis, et in conculcationem pecoris. 023 ISA 008 001 Et dixit Dominus ad me: Sume tibi librum grandem, et scribe in eo stylo hominis: Velociter spolia detrahe, cito prædare. 023 ISA 008 002 Et adhibui mihi testes fideles, Uriam sacerdotem, et Zachariam filium Barachiæ: 023 ISA 008 003 et accessi ad prophetissam, et concepit et peperit filium. Et dixit Dominus ad me: Voca nomen eius, Accelera spolia detrahere: Festina prædari. 023 ISA 008 004 Quia antequam sciat puer vocare patrem suum et matrem suam, auferetur fortitudo Damasci, et spolia Samariæ coram rege Assyriorum. 023 ISA 008 005 Et adiecit Dominus loqui ad me adhuc, dicens: 023 ISA 008 006 Pro eo quod abiecit populus iste aquas Siloe, quæ vadunt cum silentio, et assumpsit magis Rasin, et filium Romeliæ: 023 ISA 008 007 propter hoc ecce Dominus adducet super eos aquas fluminis fortes et multas, regem Assyriorum, et omnem gloriam eius: et ascendet super omnes rivos eius, et fluet super universas ripas eius, 023 ISA 008 008 et ibit per Iudam, inundans, et transiens usque ad collum veniet. Et erit extensio alarum eius, implens latitudinem terræ tuæ o Emmanuel. 023 ISA 008 009 Congregamini populi, et vincimini, et audite universæ procul terræ: confortamini et vincimini, accingite vos et vincimini: 023 ISA 008 010 inite consilium, et dissipabitur: loquimini verbum et non fiet: quia nobiscum Deus. 023 ISA 008 011 Hæc enim ait Dominus ad me: Sicut in manu forti erudivit me, ne irem in via populi huius, dicens: 023 ISA 008 012 Non dicatis, Coniuratio: omnia enim quæ loquitur populus iste, coniuratio est: et timorem eius ne timeatis, neque paveatis. 023 ISA 008 013 Dominum exercituum ipsum sanctificate: ipse pavor vester, et ipse terror vester. 023 ISA 008 014 Et erit vobis in sanctificationem. In lapidem autem offensionis, et in petram scandali duabus domibus Israel, in laqueum et in ruinam habitantibus Ierusalem. 023 ISA 008 015 Et offendent ex eis plurimi, et cadent, et conterentur, et irretientur, et capientur. 023 ISA 008 016 Liga testimonium, signa legem in discipulis meis. 023 ISA 008 017 Et expectabo Dominum, qui abscondit faciem suam a domo Iacob, et præstolabor eum. 023 ISA 008 018 Ecce ego et pueri mei, quos dedit mihi Dominus in signum, et in portentum Israel a Domino exercituum, qui habitat in monte Sion. 023 ISA 008 019 Et cum dixerint ad vos: Quærite a pythonibus, et a divinis, qui strident in incantationibus suis: Numquid non populus a Deo suo requiret pro vivis a mortuis? 023 ISA 008 020 Ad legem magis, et ad testimonium. Quod si non dixerint iuxta verbum hoc, non erit eis matutina lux. 023 ISA 008 021 Et transibit per eam, corruet, et esuriet: et cum esurierit, irascetur, et maledicet regi suo, et Deo suo, et suscipiet sursum. 023 ISA 008 022 Et ad terram intuebitur, et ecce tribulatio et tenebræ, dissolutio et angustia, et caligo persequens, et non poterit avolare de angustia sua. 023 ISA 009 001 Primo tempore alleviata est terra Zabulon, et terra Nephthali: et novissimo aggravata est via maris trans Iordanem Galilææ Gentium. 023 ISA 009 002 Populus, qui ambulabat in tenebris, vidit lucem magnam: habitantibus in regione umbræ mortis, lux orta est eis. 023 ISA 009 003 Multiplicasti gentem, et non magnificasti lætitiam. Lætabuntur coram te, sicut qui lætantur in messe, sicut exultant victores capta præda, quando dividunt spolia. 023 ISA 009 004 Iugum enim oneris eius, et virgam humeri eius, et sceptrum exactoris eius superasti sicut in die Madian. 023 ISA 009 005 Quia omnis violentia prædatio cum tumultu, et vestimentum mistum sanguine, erit in combustionem, et cibus ignis. 023 ISA 009 006 PARVULUS enim NATUS est nobis, et filius datus est nobis, et factus est principatus super humerum eius: et vocabitur nomen eius, Admirabilis, Consiliarius, Deus fortis, pater futuri sæculi, princeps pacis. 023 ISA 009 007 Multiplicabitur eius imperium, et pacis non erit finis: super solium David, et super regnum eius sedebit: ut confirmet illud, et corroboret in iudicio et iustitia, amodo et usque in sempiternum: zelus Domini exercituum faciet hoc. 023 ISA 009 008 Verbum misit Dominus in Iacob, et cecidit in Israel. 023 ISA 009 009 Et sciet omnis populus Ephraim: et habitantes Samariam in superbia et magnitudine cordis dicentes: 023 ISA 009 010 Lateres ceciderunt, sed quadris lapidibus ædificabimus: sycomoros succiderunt, sed cedros immutabimus. 023 ISA 009 011 Et elevabit Dominus hostes Rasin super eum, et inimicos eius in tumultum vertet: 023 ISA 009 012 Syriam ab Oriente, et Philisthiim ab Occidente: et devorabunt Israel toto ore. In omnibus his non est aversus furor eius, sed adhuc manus eius extenta: 023 ISA 009 013 et populus non est reversus ad percutientem se, et Dominum exercituum non inquisierunt. 023 ISA 009 014 Et disperdet Dominus ab Israel caput et caudam, incurvantem et refrenantem die una. 023 ISA 009 015 Longævus et honorabilis, ipse est caput: et propheta docens mendacium, ipse est cauda. 023 ISA 009 016 Et erunt, qui beatificant populum istum, seducentes: et qui beatificantur, præcipitati. 023 ISA 009 017 Propter hoc super adolescentulis eius non lætabitur Dominus: et pupillorum eius, et viduarum non miserebitur: quia omnis hypocrita est et nequam, et universum os locutum est stultitiam. In omnibus his non est aversus furor eius, sed adhuc manus eius extenta. 023 ISA 009 018 Succensa est enim quasi ignis impietas, veprem et spinam vorabit: et succendetur in densitate saltus, et convolvetur superbia fumi. 023 ISA 009 019 In ira Domini exercituum conturbata est terra, et erit populus quasi esca ignis: vir fratri suo non parcet. 023 ISA 009 020 Et declinabit ad dexteram, et esuriet: et comedet ad sinistram, et non saturabitur: unusquisque carnem brachii sui vorabit: Manasses Ephraim, et Ephraim Manassen, simul ipsi contra Iudam. 023 ISA 009 021 In omnibus his non est aversus furor eius, sed adhuc manus eius extenta. 023 ISA 010 001 Væ qui condunt leges iniquas: et scribentes, iniustitiam scripserunt: 023 ISA 010 002 ut opprimerent in iudicio pauperes, et vim facerent causæ humilium populi mei: ut essent viduæ præda eorum, et pupillos diriperent. 023 ISA 010 003 Quid facietis in die visitationis, et calamitatis de longe venientis? Ad cuius confugietis auxilium? Et ubi derelinquetis gloriam vestram, 023 ISA 010 004 ne incurvemini sub vinculo, et cum interfectis cadatis? Super omnibus his non est aversus furor eius, sed adhuc manus eius extenta. 023 ISA 010 005 Væ Assur, virga furoris mei et baculus ipse est, in manu eorum indignatio mea. 023 ISA 010 006 Ad gentem fallacem mittam eum, et contra populum furoris mei mandabo illi, ut auferat spolia, et diripiat prædam, et ponat illum in conculcationem quasi lutum platearum. 023 ISA 010 007 Ipse autem non sic arbitrabitur, et cor eius non ita existimabit: sed ad conterendum erit cor eius, et ad internecionem gentium non paucarum. 023 ISA 010 008 Dicet enim: 023 ISA 010 009 Numquid non principes mei simul reges sunt? Numquid non ut Charcamis, sic Calano: et ut Arphad, sic Emath? Numquid non ut Damascus, sic Samaria? 023 ISA 010 010 Quomodo invenit manus mea regna idoli, sic et simulachra eorum de Ierusalem, et de Samaria. 023 ISA 010 011 Numquid non sicut feci Samariæ et idolis eius, sic faciam Ierusalem et simulachris eius? 023 ISA 010 012 Et erit: cum impleverit Dominus cuncta opera sua in monte Sion, et in Ierusalem, visitabo super fructum magnifici cordis regis Assur, et super gloriam altitudinis oculorum eius. 023 ISA 010 013 Dixit enim: In fortitudine manus meæ feci, et in sapientia mea intellexi: et abstuli terminos populorum, et principes eorum deprædatus sum, et detraxi quasi potens in sublimi residentes. 023 ISA 010 014 Et invenit quasi nidum manus mea fortitudinem populorum: et sicut colliguntur ova, quæ derelicta sunt, sic universam terram ego congregavi: et non fuit qui moveret pennam, et aperiret os, et ganniret. 023 ISA 010 015 Numquid gloriabitur securis contra eum, qui secat in ea? Aut exaltabitur serra contra eum, a quo trahitur? Quomodo si elevetur virga contra elevantem se, et exaltetur baculus, qui utique lignum est? 023 ISA 010 016 Propter hoc mittet dominator Dominus exercituum in pinguibus eius tenuitatem: et subtus gloriam eius succensa ardebit quasi combustio ignis. 023 ISA 010 017 Et erit lumen Israel in igne, et Sanctus eius in flamma: et succendetur, et devorabitur spina eius, et vepres in die una. 023 ISA 010 018 Et gloria saltus eius, et carmeli eius ab anima usque ad carnem consumetur, et erit terrore profugus. 023 ISA 010 019 Et reliquiæ ligni saltus eius præ paucitate numerabuntur, et puer scribet eos. 023 ISA 010 020 Et erit in die illa: non adiiciet residuum Israel, et hi, qui fugerint de domo Iacob, inniti super eo, qui percutit eos: sed innitetur super Dominum Sanctum Israel in veritate. 023 ISA 010 021 Reliquiæ convertentur, reliquiæ, inquam, Iacob ad Deum fortem. 023 ISA 010 022 Si enim fuerit populus tuus Israel quasi arena maris, reliquiæ convertentur ex eo, consummatio abbreviata inundabit iustitiam. 023 ISA 010 023 Consummationem enim et abbreviationem Dominus Deus exercituum faciet in medio omnis terræ. 023 ISA 010 024 Propter hoc, hæc dicit Dominus Deus exercituum: Noli timere populus meus habitator Sion, ab Assur: in virga percutiet te, et baculum suum levabit super te in via Ægypti. 023 ISA 010 025 Adhuc enim paululum modicumque et consummabitur indignatio et furor meus super scelus eorum. 023 ISA 010 026 Et suscitabit super eum Dominus exercituum flagellum iuxta plagam Madian in Petra Oreb, et virgam suam super mare, et levabit eam in via Ægypti. 023 ISA 010 027 Et erit in die illa: Auferetur onus eius de humero tuo, et iugum eius de collo tuo, et computrescet iugum a facie olei. 023 ISA 010 028 Veniet in Aiath, transibit in Magron: apud Machmas commendabit vasa sua. 023 ISA 010 029 Transierunt cursim Gaba sedes nostra: obstupuit Rama, Gabaath Saulis fugit. 023 ISA 010 030 Hinni voce tua filia Gallim, attende Laisa, paupercula Anathoth. 023 ISA 010 031 Migravit Medemena: habitatores Gabim confortamini. 023 ISA 010 032 Adhuc dies est, ut in Nobe stetur: agitabit manum suam super montem filiæ Sion, collem Ierusalem. 023 ISA 010 033 Ecce dominator Dominus exercituum confringet lagunculam in terrore, et excelsi statura succidentur, et sublimes humiliabuntur. 023 ISA 010 034 Et subvertentur condensa saltus ferro: et Libanus cum excelsis cadet. 023 ISA 011 001 Et egredietur virga de radice Iesse, et flos de radice eius ascendet. 023 ISA 011 002 Et requiescet super eum spiritus Domini: spiritus sapientiæ, et intellectus, spiritus consilii, et fortitudinis, spiritus scientiæ, et pietatis, 023 ISA 011 003 et replebit eum spiritus timoris Domini: non secundum visionem oculorum iudicabit, neque secundum auditum aurium arguet: 023 ISA 011 004 sed iudicabit in iustitia pauperes, et arguet in æquitate pro mansuetis terræ: et percutiet terram virga oris sui, et spiritu labiorum suorum interficiet impium. 023 ISA 011 005 Et erit iustitia cingulum lumborum eius: et fides cinctorium renum eius. 023 ISA 011 006 Habitabit lupus cum agno: et pardus cum hœdo accubabit: vitulus et leo, et ovis simul morabuntur, et puer parvulus minabit eos. 023 ISA 011 007 Vitulus, et ursus pascentur: simul requiescent catuli eorum: et leo quasi bos comedet paleas. 023 ISA 011 008 Et delectabitur infans ab ubere super foramine aspidis: et in caverna reguli, qui ablactatus fuerit, manum suam mittet. 023 ISA 011 009 Non nocebunt, et non occident in universo monte sancto meo: quia repleta est terra scientia Domini, sicut aquæ maris operientes. 023 ISA 011 010 In die illa radix Iesse, qui stat in signum populorum, ipsum Gentes deprecabuntur, et erit sepulchrum eius gloriosum. 023 ISA 011 011 Et erit in die illa: Adiiciet Dominus secundo manum suam ad possidendum residuum populi sui, quod relinquetur ab Assyriis, et ab Ægypto, et a Phetros, et ab Æthiopia, et ab Ælam, et a Sennaar, et ab Emath, et ab insulis maris. 023 ISA 011 012 Et levabit signum in nationes, et congregabit profugos Israel, et dispersos Iuda colliget a quatuor plagis terræ. 023 ISA 011 013 Et auferetur zelus Ephraim, et hostes Iuda peribunt: Ephraim non æmulabitur Iudam, et Iudas non pugnabit contra Ephraim. 023 ISA 011 014 Et volabunt in humeros Philisthiim per mare, simul prædabuntur filios Orientis: Idumæa et Moab præceptum manus eorum, et filii Ammon obedientes erunt. 023 ISA 011 015 Et desolabit Dominus linguam maris Ægypti, et levabit manum suam super flumen in fortitudine spiritus sui: et percutiet eum in septem rivis, ita ut transeant per eum calceati. 023 ISA 011 016 Et erit via residuo populo meo, qui relinquetur ab Assyriis: sicut fuit Israeli in die illa, qua ascendit de Terra Ægypti. 023 ISA 012 001 Et dices in die illa: Confitebor tibi Domine, quoniam iratus es mihi: conversus est furor tuus, et consolatus es me. 023 ISA 012 002 Ecce Deus salvator meus, fiducialiter agam, et non timebo: quia fortitudo mea, et laus mea Dominus, et factus est mihi in salutem. 023 ISA 012 003 Haurietis aquas in gaudio de fontibus Salvatoris: 023 ISA 012 004 et dicetis in die illa: Confitemini Domino, et invocate nomen eius: notas facite in populis adinventiones eius: mementote quoniam excelsum est nomen eius. 023 ISA 012 005 Cantate Domino quoniam magnifice fecit: annunciate hoc in universa terra. 023 ISA 012 006 Exulta, et lauda habitatio Sion: quia Magnus in medio tui Sanctus Israel. 023 ISA 013 001 Onus Babylonis, quod vidit Isaias filius Amos. 023 ISA 013 002 Super montem caliginosum levate signum, exaltate vocem, levate manum, et ingrediantur portas duces. 023 ISA 013 003 Ego mandavi sanctificatis meis, et vocavi fortes meos in ira mea, exultantes in gloria mea. 023 ISA 013 004 Vox multitudinis in montibus, quasi populorum frequentium: vox sonitus regum, gentium congregatarum: Dominus exercituum præcepit militiæ belli, 023 ISA 013 005 venientibus de terra procul, a summitate cæli: Dominus, et vasa furoris eius, ut disperdat omnem terram. 023 ISA 013 006 Ululate, quia prope est dies Domini: quasi vastitas a Domino veniet. 023 ISA 013 007 Propter hoc, omnes manus dissolventur, et omne cor hominis contabescet, et conteretur. 023 ISA 013 008 Torsiones et dolores tenebunt, quasi parturiens, dolebunt: unusquisque ad proximum suum stupebit, facies combustæ vultus eorum. 023 ISA 013 009 Ecce dies Domini veniet, crudelis, et indignationis plenus, et iræ, furorisque ad ponendam terram in solitudinem, et peccatores eius conterendos de ea. 023 ISA 013 010 Quoniam stellæ cæli, et splendor earum non expandent lumen suum: obtenebratus est sol in ortu suo, et luna non splendebit in lumine suo. 023 ISA 013 011 Et visitabo super orbis mala, et contra impios iniquitatem eorum, et quiscere faciam superbiam infidelium, et arrogantiam fortium humiliabo. 023 ISA 013 012 Pretiosior erit vir auro, et homo mundo obrizo. 023 ISA 013 013 Super hoc cælum turbabo: et movebitur terra de loco suo propter indignationem Domini exercituum, et propter diem iræ furoris eius. 023 ISA 013 014 Et erit quasi damula fugiens, et quasi ovis: et non erit qui congreget: unusquisque ad populum suum convertetur, et singuli ad terram suam fugient. 023 ISA 013 015 Omnis, qui inventus fuerit, occidetur: et omnis, qui supervenerit, cadet in gladio. 023 ISA 013 016 Infantes eorum allidentur in oculis eorum: diripientur domus eorum, et uxores eorum violabuntur. 023 ISA 013 017 Ecce ego suscitabo super eos Medos, qui argentum non quærant, nec aurum velint: 023 ISA 013 018 sed sagittis parvulos interficient, et lactantibus uteris non miserebuntur, et super filios non parcet oculus eorum. 023 ISA 013 019 Et erit Babylon illa gloriosa in regnis, inclyta superbia Chaldæorum: sicut subvertit Dominus Sodomam et Gomorrham. 023 ISA 013 020 Non habitabitur usque in finem, et non fundabitur usque ad generationem et generationem: nec ponet ibi tentoria Arabs, nec pastores requiescent ibi. 023 ISA 013 021 Sed requiescent ibi bestiæ, et replebuntur domus eorum draconibus: et habitabunt ibi struthiones, et pilosi saltabunt ibi: 023 ISA 013 022 et respondebunt ibi ululæ in ædibus eius, et sirenes in delubris voluptatis. 023 ISA 014 001 Prope est ut veniat tempus eius, et dies eius non elongabuntur. Miserebitur enim Dominus Iacob, et eliget adhuc de Israel, et requiescere eos faciet super humum suam: adiungetur advena ad eos, et adhærebit domui Iacob. 023 ISA 014 002 Et tenebunt eos populi, et adducent eos in locum suum: et possidebit eos domus Israel super terram Domini in servos et ancillas: et erunt capientes eos, qui se ceperant, et subiicient exactores suos. 023 ISA 014 003 Et erit in die illa: cum requiem dederit tibi Deus a labore tuo, et a concussione tua, et a servitute dura, qua ante servisti: 023 ISA 014 004 sumes parabolam istam contra regem Babylonis, et dices: Quomodo cessavit exactor, quievit tributum? 023 ISA 014 005 Contrivit Dominus baculum impiorum, virgam dominantium, 023 ISA 014 006 cædentem populos in indignatione, plaga insanabili, subiicientem in furore gentes, persequentem crudeliter. 023 ISA 014 007 Conquievit et siluit omnis terra, gavisa est et exultavit: 023 ISA 014 008 abietes quoque lætatæ sunt super te, et cedri Libani: ex quo dormisti, non ascendet qui succidat nos. 023 ISA 014 009 Infernus subter conturbatus est in occursum adventus tui, suscitavit tibi gigantes. Omnes principes terræ surrexerunt de soliis suis, omnes principes nationum. (Sheol h7585) 023 ISA 014 010 Universi respondebunt, et dicent tibi: Et tu vulneratus es sicut et nos, nostri similis effectus es. 023 ISA 014 011 Detracta est ad inferos superbia tua, concidit cadaver tuum: subter te sternetur tinea, et operimentum tuum erunt vermes. (Sheol h7585) 023 ISA 014 012 Quomodo cecidisti de cælo Lucifer, qui mane oriebaris? Corruisti in terram, qui vulnerabas gentes? 023 ISA 014 013 Qui dicebas in corde tuo: In cælum conscendam, super astra Dei exaltabo solium meum, sedebo in monte testamenti, in lateribus Aquilonis, 023 ISA 014 014 Ascendam super altitudinem nubium, similis ero Altissimo. 023 ISA 014 015 Verumtamen ad infernum detraheris in profundum laci: (Sheol h7585) 023 ISA 014 016 qui te viderint, ad te inclinabuntur, teque prospicient: Numquid iste est vir, qui conturbavit terram, qui concussit regna, 023 ISA 014 017 qui posuit orbem desertum, et urbes eius destruxit, vinctis eius non aperuit carcerem? 023 ISA 014 018 Omnes reges gentium universi dormierunt in gloria, vir in domo sua. 023 ISA 014 019 Tu autem proiectus es de sepulchro tuo, quasi stirps inutilis pollutus, et obvolutus cum his, qui interfecti sunt gladio, et descenderunt ad fundamenta laci, quasi cadaver putridum. 023 ISA 014 020 Non habebis consortium, neque cum eis in sepultura: tu enim terram tuam disperdidisti, tu populum tuum occidisti: non vocabitur in æternum semen pessimorum. 023 ISA 014 021 Præparate filios eius occisioni in iniquitate patrum suorum: non consurgent, nec hereditabunt terram, neque implebunt faciem orbis civitatum. 023 ISA 014 022 Et consurgam super eos, dicit Dominus exercituum: et perdam Babylonis nomen, et reliquias, et germen, et progeniem, dicit Dominus. 023 ISA 014 023 Et ponam eam in possessionem ericii, et in paludes aquarum, et scopabo eam in scopa terens, dicit Dominus exercituum. 023 ISA 014 024 Iuravit Dominus exercituum, dicens: Si non, ut putavi, ita erit: et quo modo mente tractavi, 023 ISA 014 025 sic eveniet: Ut conteram Assyrium in terra mea, et in montibus meis conculcem eum: et auferetur ab eis iugum eius, et onus illius ab humero eorum tolletur. 023 ISA 014 026 Hoc consilium, quod cogitavi super omnem terram, et hæc est manus extenta super universas gentes. 023 ISA 014 027 Dominus enim exercituum decrevit: et quis poterit infirmare? Et manus eius extenta: et quis avertet eam? 023 ISA 014 028 In anno, quo mortuus est rex Achaz, factum est onus istud: 023 ISA 014 029 ne lætaris Philisthæa omnis tu, quoniam comminuta est virga percussoris tui: de radice enim colubri egredietur regulus, et semen eius absorbens volucrem. 023 ISA 014 030 Et pascentur primogeniti pauperum, et pauperes fiducialiter requiescent: et interire faciam in fame radicem tuam, et reliquias tuas interficiam. 023 ISA 014 031 Ulula porta, clama civitas: prostrata est Philisthæa omnis: ab Aquilone enim fumus veniet, et non est qui effugiet agmen eius. 023 ISA 014 032 Et quid respondebitur nunciis gentis? Quia Dominus fundavit Sion, et in ipso sperabunt pauperes populi eius. 023 ISA 015 001 Onus Moab. Quia nocte vastata est Ar Moab, conticuit: quia nocte vastatus est murus Moab, conticuit. 023 ISA 015 002 Ascendit domus, et Dibon ad excelsa in planctum super Nabo, et super Medaba, Moab ululavit: in cunctis capitibus eius calvitium, et omnis barba radetur. 023 ISA 015 003 In triviis eius accincti sunt sacco: super tecta eius, et in plateis eius omnis ululatus descendit in fletum. 023 ISA 015 004 Clamabit Hesebon, et Eleale, usque Iasa audita est vox eorum. Super hoc expediti Moab ululabunt, anima eius ululabit sibi. 023 ISA 015 005 Cor meum ad Moab clamabit, vectes eius usque ad Segor vitulam conternantem: per ascensum enim Luith flens ascendet, et in via Oronaim clamorem contritionis levabunt. 023 ISA 015 006 Aquæ enim Nemrim desertæ erunt, quia aruit herba, defecit germen, viror omnis interiit. 023 ISA 015 007 Secundum magnitudinem operis et visitatio eorum: ad torrentem salicum ducent eos. 023 ISA 015 008 Quoniam circuivit clamor terminum Moab: usque ad Gallim ululatus eius, et usque ad Puteum Elim clamor eius. 023 ISA 015 009 Quia aquæ Dibon repletæ sunt sanguine: ponam enim super Dibon additamenta: his, qui fugerint de Moab leonem, et reliquiis terræ. 023 ISA 016 001 Emitte agnum Domine dominatorem terræ, de Petra deserti ad montem filiæ Sion. 023 ISA 016 002 Et erit: Sicut avis fugiens, et pulli de nido avolantes, sic erunt filiæ Moab in transcensu Arnon. 023 ISA 016 003 Ini consilium, coge concilium: pone quasi noctem umbram tuam in meridie. Absconde fugientes, et vagos ne prodas. 023 ISA 016 004 Habitabunt apud te profugi mei: Moab esto latibulum eorum a facie vastatoris: finitus est enim pulvis, consummatus est miser: defecit qui conculcabat terram. 023 ISA 016 005 Et præparabitur in misericordia solium, et sedebit super illud in veritate in tabernaculo David, iudicans et quærens iudicium, et velociter reddens quod iustum est. 023 ISA 016 006 Audivimus superbiam Moab, superbus est valde: superbia eius et arrogantia eius, et indignatio eius plusquam fortitudo eius. 023 ISA 016 007 Idcirco ululabit Moab ad Moab, universus ululabit: his, qui lætantur super muros cocti lateris, loquimini plagas suas. 023 ISA 016 008 Quoniam suburbana Hesebon deserta sunt, et vineam Sabama domini Gentium exciderunt: flagella eius usque ad Iazer pervenerunt: erraverunt in deserto, propagines eius relictæ sunt, transierunt mare. 023 ISA 016 009 Super hoc plorabo in fletu Iazer vineam Sabama: inebriabo de lacryma mea Hesebon, et Eleale: quoniam super vindemiam tuam, et super messem tuam vox calcantium irruit. 023 ISA 016 010 Et auferetur lætitia et exultatio de Carmelo, et in vineis non exultabit neque iubilabit. Vinum in torculari non calcabit qui calcare consueverat: vocem calcantium abstuli. 023 ISA 016 011 Super hoc venter meus ad Moab quasi cithara sonabit, et viscera mea ad murum cocti lateris. 023 ISA 016 012 Et erit: cum apparuerit quod laboravit Moab super excelsis suis, ingredietur ad sancta sua ut obsecret, et non valebit. 023 ISA 016 013 Hoc verbum, quod locutus est Dominus ad Moab ex tunc: 023 ISA 016 014 et nunc locutus est Dominus, dicens: In tribus annis quasi anni mercenarii auferetur gloria Moab super omni populo multo, et relinquetur parvus et modicus, nequaquam multus. 023 ISA 017 001 Onus Damasci. Ecce Damascus desinet esse civitas, et erit sicut acervus lapidum in ruina. 023 ISA 017 002 Derelictæ civitates Aroer gregibus erunt, et requiescent ibi, et non erit qui exterreat. 023 ISA 017 003 Et cessabit adiutorium ab Ephraim, et regnum a Damasco: et reliquiæ Syriæ sicut gloria filiorum Israel erunt: dicit Dominus exercituum. 023 ISA 017 004 Et erit in die illa: attenuabitur gloria Iacob, et pinguedo carnis eius marcescet. 023 ISA 017 005 Et erit sicut congregans in messe quod restiterit, et brachium eius spicas leget: et erit sicut quærens spicas in valle Raphaim. 023 ISA 017 006 Et relinquetur in eo sicut racemus, et sicut excussio oleæ duarum vel trium olivarum in summitate rami, sive quattuor aut quinque in cacuminibus eius fructus eius: dicit Dominus Deus Israel. 023 ISA 017 007 In die illa inclinabitur homo ad Factorem suum, et oculi eius ad Sanctum Israel respicient: 023 ISA 017 008 et non inclinabitur ad altaria, quæ fecerunt manus eius: et quæ operati sunt digiti eius non respiciet, lucos et delubra. 023 ISA 017 009 In die illa erunt civitates fortitudinis eius derelictæ sicut aratra, et segetes quæ derelictæ sunt a facie filiorum Israel, et eris deserta. 023 ISA 017 010 Quia oblitus es Dei Salvatoris tui, et fortis Adiutoris tui non es recordata: propterea plantabis plantationem fidelem, et germen alienum seminabis. 023 ISA 017 011 In die plantationis tuæ labrusca, et mane semen tuum florebit: ablata est messis in die hereditatis, et dolebit graviter. 023 ISA 017 012 Væ multitudini populorum multorum, ut multitudo maris sonantis: et tumultus turbarum, sicut sonitus aquarum multarum. 023 ISA 017 013 Sonabunt populi sicut sonitus aquarum inundantium, et increpabit eum, et fugiet procul: et rapietur sicut pulvis montium a facie venti, et sicut turbo coram tempestate. 023 ISA 017 014 In tempore vespere, et ecce turbatio: in matutino, et non subsistet. Hæc est pars eorum, qui vastaverunt nos, et sors diripientium nos. 023 ISA 018 001 Væ terræ cymbalo alarum, quæ est trans flumina Æthiopiæ, 023 ISA 018 002 qui mittit in mare legatos, et in vasis papyri super aquas. Ite Angeli veloces ad gentem convulsam, et dilaceratam: ad populum terribilem, post quem non est alius: ad gentem expectantem et conculcatam, cuius diripuerunt flumina terram eius: 023 ISA 018 003 omnes habitatores orbis, qui moramini in terra, cum elevatum fuerit signum in montibus, videbitis, et clangorem tubæ audietis: 023 ISA 018 004 quia hæc dicit Dominus ad me: Quiescam, et considerabo in loco meo sicut meridiana lux clara est, et sicut nubes roris in die messis. 023 ISA 018 005 Ante messem enim totus effloruit, et immatura perfectio germinabit, et præcidentur ramusculi eius falcibus: et quæ derelicta fuerint, abscindentur, et excutientur. 023 ISA 018 006 Et relinquentur simul avibus montium, et bestiis terræ: et æstate perpetua erunt super eum volucres, et omnes bestiæ terræ super illum hiemabunt. 023 ISA 018 007 In tempore illo deferetur munus Domino exercituum a populo divulso et dilacerato: a populo terribili, post quem non fuit alius, a gente expectante, expectante et conculcata, cuius diripuerunt flumina terram eius, ad locum nominis Domini exercituum montem Sion. 023 ISA 019 001 Onus Ægypti. Ecce Dominus ascendet super nubem levem, et ingredietur Ægyptum, et commovebuntur simulachra Ægypti a facie eius, et cor Ægypti tabescet in medio eius. 023 ISA 019 002 Et concurrere faciam Ægyptios adversus Ægyptios: et pugnabit vir contra fratrem suum, et vir contra amicum suum, civitas adversus civitatem, regnum adversus regnum. 023 ISA 019 003 Et dirumpetur spiritus Ægypti in visceribus eius, et consilium eius præcipitabo: et interrogabunt simulachra sua, et divinos suos, et pythones, et ariolos. 023 ISA 019 004 Et tradam Ægyptum in manu dominorum crudelium, et rex fortis dominabitur eorum, ait Dominus Deus exercituum. 023 ISA 019 005 Et arescet aqua de mari, et fluvius desolabitur, atque siccabitur. 023 ISA 019 006 Et deficient flumina: attenuabuntur, et siccabuntur rivi aggerum. Calamus et iuncus marcescet: 023 ISA 019 007 nudabitur alveus rivi a fonte suo, et omnis sementis irrigua siccabitur, arescet, et non erit. 023 ISA 019 008 Et mœrebunt piscatores, et lugebunt omnes mittentes in flumen hamum, et expandentes rete super faciem aquarum emarcescent. 023 ISA 019 009 Confundentur qui operabantur linum, pectentes, et texentes subtilia. 023 ISA 019 010 Et erunt irrigua eius flaccentia: omnes qui faciebant lacunas ad capiendos pisces. 023 ISA 019 011 Stulti principes Taneos, sapientes consiliarii Pharaonis dederunt consilium insipiens: quomodo dicetis Pharaoni: Filius sapientium ego, filius regum antiquorum? 023 ISA 019 012 Ubi nunc sunt sapientes tui? Annuncient tibi, et indicent quid cogitaverit Dominus exercituum super Ægyptum. 023 ISA 019 013 Stulti facti sunt principes Taneos, emarcuerunt principes Mempheos, deceperunt Ægyptum, angulum populorum eius. 023 ISA 019 014 Dominus miscuit in medio eius spiritum vertiginis: et errare fecerunt Ægyptum in omni opere suo, sicut errat ebrius et vomens. 023 ISA 019 015 Et non erit Ægypto opus, quod faciat caput et caudam incurvantem, et refrenantem. 023 ISA 019 016 In die illa erit Ægyptus quasi mulieres, et stupebunt, et timebunt a facie commotionis manus Domini exercituum, quam ipse movebit super eam. 023 ISA 019 017 Et erit Terra Iuda Ægypto in pavorem: omnis, qui illius fuerit recordatus, pavebit a facie consilii Domini exercituum, quod ipse cogitavit super eam. 023 ISA 019 018 In die illa erunt quinque civitates in Terra Ægypti, loquentes lingua Chanaan, et iurantes per Dominum exercituum: Civitas solis vocabitur una. 023 ISA 019 019 In die illa erit altare Domini in medio Terræ Ægypti, et titulus Domini iuxta terminum eius: 023 ISA 019 020 erit in signum, et in testimonium Domino exercituum in Terra Ægypti. Clamabunt enim ad Dominum a facie tribulationis, et mittet eis salvatorem et propugnatorem, qui liberet eos. 023 ISA 019 021 Et cognoscetur Dominus ab Ægypto, et cognoscent Ægyptii Dominum in die illa, et colent eum in hostiis et in muneribus: et vota vovebunt Domino, et solvent. 023 ISA 019 022 Et percutiet Dominus Ægyptum plaga, et sanabit eam, et revertentur ad Dominum, et placabitur eis, et sanabit eos. 023 ISA 019 023 In die illa erit via de Ægypto in Assyrios, et intrabit Assyrius Ægyptum, et Ægyptius in Assyrios, et servient Ægyptii Assur. 023 ISA 019 024 In die illa erit Israel tertius Ægyptio et Assyrio: benedictio in medio terræ, 023 ISA 019 025 cui benedixit Dominus exercituum, dicens: Benedictus populus meus Ægypti, et opus manuum mearum Assyrio: hereditas autem mea Israel. 023 ISA 020 001 In anno, quo ingressus est Thathan in Azotum, cum misisset eum Sargon rex Assyriorum, et pugnasset contra Azotum, et cepisset eam: 023 ISA 020 002 in tempore illo locutus est Dominus in manu Isaiæ filii Amos, dicens: Vade, et solve saccum de lumbis tuis, et calceamenta tua tolle de pedibus tuis. Et fecit sic vadens nudus, et discalceatus. 023 ISA 020 003 Et dixit Dominus: Sicut ambulavit servus meus Isaias nudus, et discalceatus, trium annorum signum et portentum erit super Ægyptum, et super Æthiopiam, 023 ISA 020 004 sic minabit rex Assyriorum captivitatem Ægypti, et transmigrationem Æthiopiæ, iuvenum et senum, nudam et discalceatam, discoopertis natibus ad ignominiam Ægypti. 023 ISA 020 005 Et timebunt, et confundentur ab Æthiopia spe sua, et ab Ægypto gloria sua. 023 ISA 020 006 Et dicet habitator insulæ huius in die illa: Ecce hæc erat spes nostra, ad quos confugimus in auxilium, ut liberarent nos a facie regis Assyriorum: et quomodo effugere poterimus nos? 023 ISA 021 001 Onus deserti maris. Sicut turbines ab Africo veniunt, de deserto venit, de terra horribili. 023 ISA 021 002 Visio dura nunciata est mihi: qui incredulus est, infideliter agit: et qui depopulator est, vastat. Ascende Ælam, obside Mede: omnem gemitum eius cessare feci. 023 ISA 021 003 Propterea repleti sunt lumbi mei dolore, angustia possedit me sicut angustia parturientis: corrui cum audirem, conturbatus sum cum viderem. 023 ISA 021 004 Emarcuit cor meum, tenebræ stupefecerunt me: Babylon dilecta mea posita est mihi in miraculum. 023 ISA 021 005 Pone mensam, contemplare in specula comedentes et bibentes: surgite principes, arripite clypeum. 023 ISA 021 006 Hæc enim dixit mihi Dominus: Vade, et pone speculatorem: et quodcumque viderit, annunciet. 023 ISA 021 007 Et vidit currum duorum equitum, ascensorem asini, et ascensorem cameli: et contemplatus est diligenter multo intuitu. 023 ISA 021 008 Et clamavit leo: Super speculam Domini ego sum, stans iugiter per diem: et super custodiam meam ego sum, stans totis noctibus. 023 ISA 021 009 Ecce iste venit ascensor vir bigæ equitum, et respondit, et dixit: Cecidit, cecidit Babylon, et omnia sculptilia deorum eius contrita sunt in terram. 023 ISA 021 010 Tritura mea, et filii areæ meæ, quæ audivi a Domino exercituum Deo Israel, annunciavi vobis. 023 ISA 021 011 Onus Duma ad me clamat ex Seir: Custos quid de nocte? Custos quid de nocte? 023 ISA 021 012 Dixit custos: Venit mane et nox: si quæritis, quærite: convertimini, venite. 023 ISA 021 013 Onus in Arabia. In saltu ad vesperam dormietis, in semitis Dedanim. 023 ISA 021 014 Occurrentes sitienti ferte aquam, qui habitatis terram Austri, cum panibus occurrite fugienti. 023 ISA 021 015 A facie enim gladiorum fugerunt, a facie gladii imminentis, a facie arcus extenti, a facie gravis prælii: 023 ISA 021 016 quoniam hæc dicit Dominus ad me: Adhuc in uno anno, quasi in anno mercenarii, et auferetur omnis gloria Cedar. 023 ISA 021 017 Et reliquiæ numeri sagittariorum fortium de filiis Cedar imminuentur: Dominus enim Deus Israel locutus est. 023 ISA 022 001 Onus vallis visionis. Quidnam quoque tibi est, quia ascendisti et tu omnis in tecta? 023 ISA 022 002 Clamoris plena, urbs frequens, civitas exultans: interfecti tui, non interfecti gladio, nec mortui in bello. 023 ISA 022 003 Cuncti principes tui fugerunt simul, dureque ligati sunt: omnes, qui inventi sunt, vincti sunt pariter, procul fugerunt. 023 ISA 022 004 Propterea dixi: Recedite a me, amare flebo: nolite incumbere ut consolemini me super vastitate filiæ populi mei. 023 ISA 022 005 Dies enim interfectionis, et conculcationis, et fletuum Domino Deo exercituum in valle visionis scrutans murum, et magnificus super montem. 023 ISA 022 006 Et Ælam sumpsit pharetram, currum hominis equitis, et parietem nudavit clypeus. 023 ISA 022 007 Et erunt electæ valles tuæ plenæ quadrigarum, et equites ponent sedes suas in porta. 023 ISA 022 008 Et revelabitur operimentum Iudæ, et videbis in die illa armamentarium domus saltus. 023 ISA 022 009 Et scissuras civitatis David videbitis, quia multiplicatæ sunt: et congregastis aquas piscinæ inferioris, 023 ISA 022 010 et domos Ierusalem numerastis, et destruxistis domos ad muniendum murum. 023 ISA 022 011 Et lacum fecistis inter duos muros ad aquam piscinæ veteris: et non suspexistis ad eum, qui fecerat eam, et Operatorem eius de longe non vidistis. 023 ISA 022 012 Et vocabit Dominus Deus exercituum in die illa ad fletum, et ad planctum, ad calvitium, et ad cingulum sacci: 023 ISA 022 013 Et ecce gaudium et lætitia, occidere vitulos, et iugulare arietes, comedere carnes, et bibere vinum: Comedamus, et bibamus: cras enim moriemur. 023 ISA 022 014 Et revelata est in auribus meis vox Domini exercituum. Si dimittetur iniquitas hæc vobis donec moriamini, dicit Dominus Deus exercituum. 023 ISA 022 015 Hæc dicit Dominus Deus exercituum: Vade, ingredere ad eum, qui habitat in tabernaculo, ad Sobnam præpositum templi, et dices ad eum: 023 ISA 022 016 Quid tu hic, aut quasi quis hic? Quia excidisti tibi hic sepulchrum, excidisti in excelso memoriale diligenter in petra, tabernaculum tibi. 023 ISA 022 017 Ecce Dominus asportari te faciet, sicut asportatur gallus gallinaceus, et quasi amictum sic sublevabit te. 023 ISA 022 018 Coronas cornonabit te tribulatione, quasi pilam mittet te in terram latam et spatiosam: ibi morieris, et ibi erit currus gloriæ tuæ, ignominia domus Domini tui. 023 ISA 022 019 Et expellam te de statione tua, et de ministerio tuo deponam te. 023 ISA 022 020 Et erit in die illa: Vocabo servum meum Eliacim filium Helciæ, 023 ISA 022 021 et induam illum tunica tua, et cingulo tuo confortabo eum, et potestatem tuam dabo in manu eius: et erit quasi pater habitantibus Ierusalem, et domui Iuda. 023 ISA 022 022 Et dabo clavem domus David super humerum eius: et aperiet, et non erit qui claudat: et claudet, et non erit qui aperiat. 023 ISA 022 023 Et figam illum paxillum in loco fideli, et erit in solium gloriæ domui patris eius. 023 ISA 022 024 Et suspendent super eum omnem gloriam domus patris eius, vasorum diversa genera, omne vas parvulum a vasis craterarum usque ad omne vas musicorum. 023 ISA 022 025 In die illa dicit Dominus exercituum: Auferetur paxillus, qui fixus fuerat in loco fideli: et frangetur, et cadet, et peribit quod pependerat in eo, quia Dominus locutus est. 023 ISA 023 001 Onus Tyri. Ululate naves maris: quia vastata est domus, unde venire consueverant: de Terra Cethim revelatum est eis. 023 ISA 023 002 Tacete qui habitatis in insula: negotiatores Sidonis transfretantes mare, repleverunt te. 023 ISA 023 003 In aquis multis semen Nili, messis fluminis fruges eius: et facta est negotiatio gentium. 023 ISA 023 004 Erubesce Sidon: ait enim mare: fortitudo maris dicens: Non parturivi, et non peperi, et non enutrivi iuvenes, nec ad incrementum perduxi virgines. 023 ISA 023 005 Cum auditum fuerit in Ægypto, dolebunt cum audierint de Tiro: 023 ISA 023 006 Transite maria, ululate qui habitatis in insula: 023 ISA 023 007 Numquid non vestra hæc est, quæ gloriabatur a diebus pristinis in antiquitate sua? Ducent eam pedes sui longe ad peregrinandum. 023 ISA 023 008 Quis cogitavit hoc super Tyrum quondam coronatam, cuius negotiatores principes, institores eius inclyti terræ? 023 ISA 023 009 Dominus exercituum cogitavit hoc, ut detraheret superbiam omnis gloriæ, et ad ignominiam deduceret universos inclytos terræ. 023 ISA 023 010 Transi terram tuam quasi flumen filia maris, non est cingulum ultra tibi. 023 ISA 023 011 Manum suam extendit super mare, conturbavit regna: Dominus mandavit adversus Chanaan, ut contereret fortes eius, 023 ISA 023 012 et dixit: Non adiicies ultra ut glorieris, calumniam sustinens virgo filia Sidonis: in Cethim consurgens transfreta, ibi quoque non erit requies tibi. 023 ISA 023 013 Ecce terra Chaldæorum talis populus non fuit, Assur fundavit eam: in captivitatem traduxerunt robustos eius, suffoderunt domos eius, posuerunt eam in ruinam. 023 ISA 023 014 Ululate naves maris, quia devastata est fortitudo vestra. 023 ISA 023 015 Et erit in die illa: In oblivione eris O Tyre septuaginta annis, sicut dies regis unius: post septuaginta autem annos erit Tyro quasi canticum meretricis. 023 ISA 023 016 Sume citharam, circui civitatem meretrix oblivioni tradita: bene cane, frequenta canticum ut memoria tui sit. 023 ISA 023 017 Et erit post septuaginta annos: Visitabit Dominus Tyrum, et reducet eam ad mercedes suas: et rursum fornicabitur cum universis regnis terræ super faciem terræ. 023 ISA 023 018 Et erunt negotiationes eius, et mercedes eius sanctificatæ Domino: non condentur, neque reponentur: quia his, qui habitaverint coram Domino, erit negotiatio eius, ut manducent in saturitatem, et vestiantur usque ad vetustatem. 023 ISA 024 001 Ecce Dominus dissipabit terram, et nudabit eam, et affliget faciem eius, et disperget habitatores eius. 023 ISA 024 002 Et erit sicut populus, sic sacerdos: et sicut servus, sic dominus eius: sicut ancilla, sic domina eius: sicut emens, sic ille qui vendit: sicut fœnerator, sic is qui mutuum accipit: sicut qui repetit, sic qui debet. 023 ISA 024 003 Dissipatione dissipabitur terra, et direptione prædabitur. Dominus enim locutus est verbum hoc. 023 ISA 024 004 Luxit, et defluxit terra, et infirmata est: defluxit orbis, infirmata est altitudo populi terræ. 023 ISA 024 005 Et terra infecta est ab habitatoribus suis: quia transgressi sunt leges, mutaverunt ius, dissipaverunt fœdus sempiternum. 023 ISA 024 006 Propter hoc maledictio vorabit terram, et peccabunt habitatores eius: ideoque insanient cultores eius, et relinquentur homines pauci. 023 ISA 024 007 Luxit vindemia, infirmata est vitis, ingemuerunt omnes qui lætabantur corde. 023 ISA 024 008 Cessavit gaudium tympanorum, quievit sonitus lætantium, conticuit dulcedo citharæ. 023 ISA 024 009 Cum cantico non bibent vinum: amara erit potio bibentibus illam. 023 ISA 024 010 Attrita est civitas vanitatis, clausa est omnis domus nullo introeunte. 023 ISA 024 011 Clamor erit super vino in plateis: deserta est omnia lætitia: translatum est gaudium terræ. 023 ISA 024 012 Relicta est in urbe solitudo, et calamitas opprimet portas. 023 ISA 024 013 Quia hæc erunt in medio terræ, in medio populorum: quomodo si paucæ olivæ, quæ remanserunt, excutiantur ex olea: et racemi, cum fuerit finita vindemia. 023 ISA 024 014 Hi levabunt vocem suam, atque laudabunt: cum glorificatus fuerit Dominus, hinnient de mari. 023 ISA 024 015 Propter hoc in doctrinis glorificate Dominum: in insulis maris nomen Domini Dei Israel. 023 ISA 024 016 A finibus terræ laudes audivimus, gloriam Iusti. Et dixi: Secretum meum mihi, secretum meum mihi, væ mihi: prævaricantes prævaricati sunt, et prævaricatione transgressorum prævaricati sunt. 023 ISA 024 017 Formido, et fovea, et laqueus super te, qui habitator es terræ. 023 ISA 024 018 Et erit: Qui fugerit a voce formidinis, cadet in foveam: et qui se explicaverit de fovea, tenebitur laqueo: quia cataractæ de excelsis apertæ sunt, et concutientur fundamenta terræ. 023 ISA 024 019 Confractione confringetur terra, contritione conteretur terra, commotione commovebitur terra, 023 ISA 024 020 agitatione agitabitur terra sicut ebrius, et auferetur quasi tabernaculum unius noctis: et gravabit eam iniquitas sua, et corruet, et non adiiciet ut resurgat. 023 ISA 024 021 Et erit: In die illa visitabit Dominus super militiam cæli in excelso: et super reges terræ, qui sunt super terram. 023 ISA 024 022 Et congregabuntur in congregatione unius fascis in lacum, et claudentur ibi in carcere: et post multos dies visitabuntur. 023 ISA 024 023 Et erubescet luna, et confundetur sol, cum regnaverit Dominus exercituum in monte Sion, et in Ierusalem, et in conspectu senum suorum fuerit glorificatus. 023 ISA 025 001 Domine Deus meus es tu, exaltabo te, et confitebor nomini tuo: quoniam fecisti mirabilia, cogitationes antiquas fideles: Amen. 023 ISA 025 002 Quia posuisti civitatem in tumulum, urbem fortem in ruinam, domum alienorum: ut non sit civitas, et in sempiternum non ædificetur. 023 ISA 025 003 Super hoc laudabit te populus fortis, civitas gentium robustarum timebit te. 023 ISA 025 004 Quia factus es fortitudo pauperi, fortitudo egeno in tribulatione sua: spes a turbine, umbraculum ab æstu: spiritus enim robustorum quasi turbo impellens parietem. 023 ISA 025 005 Sicut æstus in siti, tumultum alienorum humiliabis: et quasi calore sub nube torrente propaginem fortium marcescere facies. 023 ISA 025 006 Et faciet Dominus exercituum omnibus populis in monte hoc convivium pinguium, convivium vindemiæ, pinguium medullatorum, vindemiæ defæcatæ. 023 ISA 025 007 Et præcipitabit in monte isto faciem vinculi colligati super omnes populos, et telam quam orditus est super omnes nationes. 023 ISA 025 008 Præcipitabit mortem in sempiternum: et auferet Dominus Deus lacrymam ab omni facie, et opprobrium populi sui auferet de universa terra: quia Dominus locutus est. 023 ISA 025 009 Et dicet in die illa: Ecce Deus noster iste, expectavimus eum, et salvabit nos: iste Dominus, sustinuimus eum, exultabimus, et lætabimur in salutari eius. 023 ISA 025 010 Quia requiescet manus Domini in monte isto: et triturabitur Moab sub eo, sicuti teruntur paleæ in plaustro. 023 ISA 025 011 Et extendet manus suas sub eo, sicut extendit natans ad natandum: et humiliabit gloriam eius cum allisione manuum eius. 023 ISA 025 012 Et munimenta sublimium murorum tuorum concident, et humiliabuntur, et detrahentur in terram usque ad pulverem. 023 ISA 026 001 In die illa cantabitur canticum istud in terra Iuda: Urbs fortitudinis nostræ Sion salvator, ponetur in ea murus et antemurale. 023 ISA 026 002 Aperite portas, et ingrediatur gens iusta, custodiens veritatem. 023 ISA 026 003 Vetus error abiit: servabis pacem: pacem, quia in te speravimus. 023 ISA 026 004 Sperastis in Domino in sæculis æternis, in Domino Deo forti in perpetuum. 023 ISA 026 005 Quia incurvabit habitantes in excelso, civitatem sublimem humiliabit. Humiliabit eam usque ad terram, detrahet eam usque ad pulverem. 023 ISA 026 006 Conculcabit eam pes, pedes pauperis, gressus egenorum. 023 ISA 026 007 Semita iusti recta est, rectus callis iusti ad ambulandum. 023 ISA 026 008 Et in semita iudiciorum tuorum Domine sustinuimus te: nomen tuum, et memoriale tuum in desiderio animæ. 023 ISA 026 009 Anima mea desideravit te in nocte: sed et spiritu meo in præcordiis meis de mane vigilabo ad te. Cum feceris iudicia tua in terra, iustitiam discent habitatores orbis. 023 ISA 026 010 Misereamur impio, et non discet iustitiam: in terra sanctorum iniqua gessit, et non videbit gloriam Domini. 023 ISA 026 011 Domine exaltetur manus tua, et non videant: videant, et confundantur zelantes populi: et ignis hostes tuos devoret. 023 ISA 026 012 Domine dabis pacem nobis: omnia enim opera nostra operatus es nobis. 023 ISA 026 013 Domine Deus noster, possederunt nos domini absque te, tantum in te recordemur nominis tui. 023 ISA 026 014 Morientes non vivant, gigantes non resurgant: propterea visitasti et contrivisti eos, et perdidisti omnem memoriam eorum. 023 ISA 026 015 Indulsisti genti Domine, indulsisti genti: numquid glorificatus es? Elongasti omnes terminos terræ. 023 ISA 026 016 Domine in angustia requisierunt te, in tribulatione murmuris doctrina tua eis. 023 ISA 026 017 Sicut quæ concipit, cum appropinquaverit ad partum, dolens clamat in doloribus suis: sic facti sumus a facie tua Domine. 023 ISA 026 018 Concepimus, et quasi parturivimus, et peperimus spiritum: salutes non fecimus in terra, ideo non ceciderunt habitatores terræ. 023 ISA 026 019 Vivent mortui tui, interfecti mei resurgent: expergiscimini, et laudate qui habitatis in pulvere: quia ros lucis ros tuus, et terram gigantum detrahes in ruinam. 023 ISA 026 020 Vade populus meus, intra in cubicula tua, claude ostia tua super te, abscondere modicum ad momentum, donec pertranseat indignatio. 023 ISA 026 021 Ecce enim Dominus egredietur de loco suo, ut visitet iniquitatem habitatoris terræ contra eum: et revelabit terra sanguinem suum, et non operiet ultra interfectos suos. 023 ISA 027 001 In die illa visitabit Dominus in gladio suo duro, et grandi, et forti, super Leviathan serpentem vectem, et super Leviathan serpentem tortuosum, et occidet cetum, qui in mari est. 023 ISA 027 002 In die illa vinea meri cantabit ei. 023 ISA 027 003 Ego Dominus, qui servo eam, repente propinabo ei: ne forte visitetur contra eam, nocte et die servo eam. 023 ISA 027 004 Indignatio non est mihi: quis dabit me spinam et veprem in prælio? Gradiar super eam, succendam eam pariter. 023 ISA 027 005 An potius tenebit fortitudinem meam, faciet pacem mihi, pacem faciet mihi? 023 ISA 027 006 Qui ingrediuntur impetu ad Iacob, florebit et germinabit Israel, et implebunt faciem orbis semine. 023 ISA 027 007 Numquid iuxta plagam percutientis se percussit eum? Aut sicut occidit interfectos eius, sic occisus est? 023 ISA 027 008 In mensura contra mensuram, cum abiecta fuerit, iudicabis eam: meditatus est in spiritu suo duro per diem æstus. 023 ISA 027 009 Idcirco super hoc dimittetur iniquitas domui Iacob: et iste omnis fructus ut auferatur peccatum eius, cum posuerit omnes lapides altaris sicut lapides cineris allisos, non stabunt luci et delubra. 023 ISA 027 010 Civitas enim munita desolata erit, speciosa relinquetur, et dimittetur quasi desertum: ibi pascetur vitulus, et ibi accubabit, et consumet summitates eius. 023 ISA 027 011 In siccitate messes illius conterentur, mulieres venientes, et docentes eam: non est enim populus sapiens, propterea non miserebitur eius, qui fecit eum: et qui formavit eum, non parcet ei. 023 ISA 027 012 Et erit: In die illa percutiet Dominus ab alveo fluminis usque ad torrentem Ægypti, et vos congregabimini unus et unus filii Israel. 023 ISA 027 013 Et erit: In die illa clangetur in tuba magna, et venient qui perditi fuerant de terra Assyriorum, et qui eiecti erant in Terra Ægypti, et adorabunt Dominum in monte sancto in Ierusalem. 023 ISA 028 001 Væ coronæ superbiæ, ebriis Ephraim, et flori decidenti, gloriæ exultationis eius, qui erant in vertice vallis pinguissimæ, errantes a vino. 023 ISA 028 002 Ecce validus et fortis Dominus sicut impetus grandinis: turbo confringens, sicut impetus aquarum multarum inundantium, et emissarum super terram spatiosam. 023 ISA 028 003 Pedibus conculcabitur corona superbiæ ebriorum Ephraim. 023 ISA 028 004 Et erit flos decidens gloriæ exultationis eius, qui est super verticem vallis pinguium, quasi temporaneum ante maturitatem autumni: quod cum aspexerit videns, statim ut manu tenuerit, devorabit illud. 023 ISA 028 005 In die illa erit Dominus exercituum corona gloriæ, et sertum exultationis residuo populi sui: 023 ISA 028 006 et spiritus iudicii sedenti super iudicium, et fortitudo revertentibus de bello ad portam. 023 ISA 028 007 Verum hi quoque præ vino nescierunt, et præ ebrietate erraverunt: sacerdos et propheta nescierunt præ ebrietate, absorpti sunt a vino, erraverunt in ebrietate, nescierunt videntem, ignoraverunt iudicium. 023 ISA 028 008 Omnes enim mensæ repletæ sunt vomitu sordiumque, ita ut non esset ultra locus. 023 ISA 028 009 Quem docebit scientiam? Et quem intelligere faciet auditum? Ablactatos a lacte, avulsos ab uberibus. 023 ISA 028 010 Quia manda remanda, manda remanda, expecta reexpecta, expecta reexpecta, modicum ibi, modicum ibi. 023 ISA 028 011 In loquela enim labii, et lingua altera loquetur ad populum istum. 023 ISA 028 012 Cui dixit: Hæc est requies mea, reficite lassum, et hoc est meum refrigerium: et noluerunt audire. 023 ISA 028 013 Et erit eis verbum Domini: Manda remanda, manda remanda, expecta reexspecta, expecta reexspecta, modicum ibi, modicum ibi: ut vadant, et cadant retrorsum, et conterantur, et illaqueentur, et capiantur. 023 ISA 028 014 Propter hoc audite verbum Domini viri illusores, qui dominamini super populum meum, qui est in Ierusalem. 023 ISA 028 015 Dixistis enim: Percussimus fœdus cum morte, et cum inferno fecimus pactum. Flagellum inundans cum transierit, non veniet super nos: quia posuimus mendacium spem nostram, et mendacio protecti sumus. (Sheol h7585) 023 ISA 028 016 Idcirco hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego mittam in fundamentis Sion lapidem, lapidem probatum, angularem, pretiosum, in fundamento fundatum, qui crediderit, non festinet. 023 ISA 028 017 Et ponam in pondere iudicium, et iustitiam in mensura: et subvertet grando spem mendacii: et protectionem aquæ inundabunt. 023 ISA 028 018 Et delebitur fœdus vestrum cum morte, et pactum vestrum cum inferno non stabit: flagellum inundans cum transierit, eritis ei in conculcationem. (Sheol h7585) 023 ISA 028 019 Quandocumque pertransierit, tollet vos: quoniam in mane diluculo pertransibit in die et in nocte, et tantummodo sola vexatio intellectum dabit auditui. 023 ISA 028 020 Coangustatum est enim stratum, ita ut alter decidat: et pallium breve utrumque operire non potest. 023 ISA 028 021 Sicut enim in monte divisionum stabit Dominus: sicut in valle, quæ est in Gabaon, irascetur: ut faciat opus suum, alienum opus eius: ut operetur opus suum, peregrinum est opus eius ab eo. 023 ISA 028 022 Et nunc nolite illudere, ne forte constringantur vincula vestra. Consummationem enim et abbreviationem audivi a Domino Deo exercituum super universam terram. 023 ISA 028 023 Auribus percipite, et audite vocem meam, attendite, et audite eloquium meum. 023 ISA 028 024 Numquid tota die arabit arans ut serat, proscindet et sarriet humum suam? 023 ISA 028 025 Nonne cum adæquaverit faciem eius, seret gith, et cyminum sparget, et ponet triticum per ordinem, et hordeum, et milium, et viciam in finibus suis? 023 ISA 028 026 Et erudiet illum in iudicio: Deus suus docebit illum. 023 ISA 028 027 Non enim in serris triturabitur gith, nec rota plaustri super cyminum circuibit: sed in virga excutietur gith et cyminum in baculo. 023 ISA 028 028 Panis autem comminuetur: verum non in perpetuum triturans triturabit illum, neque vexabit eum rota plaustri, neque ungulis suis comminuet eum. 023 ISA 028 029 Et hoc a Domino Deo exercituum exivit, ut mirabile faceret consilium, et magnificaret iustitiam. 023 ISA 029 001 Væ Ariel, Ariel civitas, quam expugnavit David: additus est annus ad annum: sollemnitates evolutæ sunt. 023 ISA 029 002 Et circumvallabo Ariel, et erit tristis et mœrens, et erit mihi quasi Ariel. 023 ISA 029 003 Et circumdabo quasi sphæram in circuitu tuo, et iaciam contra te aggerem, et munimenta ponam in obsidionem tuam. 023 ISA 029 004 Humiliaberis, de terra loqueris, et de humo audietur eloquium tuum: et erit quasi pythonis de terra vox tua, et de humo eloquium tuum mussitabit. 023 ISA 029 005 Et erit sicut pulvis tenuis multitudo ventilantium te: et sicut favilla pertransiens multitudo eorum, qui contra te prævaluerunt: 023 ISA 029 006 eritque repente confestim. A Domino exercituum visitabitur in tonitruo, et commotione terræ, et voce magna turbinis et tempestatis, et flammæ ignis devorantis. 023 ISA 029 007 Et erit sicut somnium visionis nocturnæ multitudo omnium gentium, quæ dimicaverunt contra Ariel, et omnes qui militaverunt, et obsederunt, et prævaluerunt adversus eam. 023 ISA 029 008 Et sicut somniat esuriens, et comedit, cum autem fuerit expergefactus, vacua est anima eius: et sicut somniat sitiens, et bibit, et postquam fuerit expergefactus, lassus adhuc sitit, et anima eius vacua est: sic erit multitudo omnium Gentium, quæ dimicaverunt contra montem Sion. 023 ISA 029 009 Obstupescite, et admiramini, fluctuate, et vacillate: inebriamini, et non a vino: movemini, et non ab ebrietate. 023 ISA 029 010 Quoniam miscuit vobis Dominus spiritum soporis, claudet oculos vestros, prophetas et principes vestros, qui vident visiones, operiet. 023 ISA 029 011 Et erit vobis visio omnium sicut verba libri signati, quem cum dederint scienti litteras, dicent: Lege istum: et respondebit: Non possum, signatus est enim: 023 ISA 029 012 Et dabitur liber nescienti litteras, diceturque ei: Lege: et respondebit: Nescio litteras. 023 ISA 029 013 Et dixit Dominus: Eo quod appropinquat populus iste ore suo, et labiis suis glorificat me, cor autem eius longe est a me, et timuerunt me mandato hominum et doctrinis: 023 ISA 029 014 Ideo ecce ego addam ut admirationem faciam populo huic miraculo grandi et stupendo: peribit enim sapientia a sapientibus eius, et intellectus prudentium eius abscondetur. 023 ISA 029 015 Væ qui profundi estis corde, ut a Domino abscondatis consilium: quorum sunt in tenebris opera, et dicunt: Quis videt nos, et, Quis novit nos? 023 ISA 029 016 Perversa est hæc vestra cogitatio: quasi si lutum contra figulum cogitet, et dicat opus factori suo: Non fecisti me: et figmentum dicat fictori suo: Non intelligis. 023 ISA 029 017 Nonne adhuc in modico et in brevi convertetur Libanus in charmel, et charmel in saltum reputabitur. 023 ISA 029 018 Et audient in die illa surdi verba libri, et de tenebris et caligine oculi cæcorum videbunt. 023 ISA 029 019 Et addent mites in Domino lætitiam, et pauperes homines in Sancto Israel exultabunt: 023 ISA 029 020 quoniam defecit qui prævalebat, consummatus est illusor, et succisi sunt omnes qui vigilabant super iniquitatem: 023 ISA 029 021 qui peccare faciebant homines in verbo, et arguentem in porta supplantabant, et declinaverunt frustra a iusto. 023 ISA 029 022 Propter hoc, hæc dicit Dominus ad domum Iacob, qui redemit Abraham: Non modo confundetur Iacob, nec modo vultus eius erubescet: 023 ISA 029 023 sed cum viderit filios suos, opera manuum mearum in medio sui sanctificantes nomen meum, et sanctificabunt Sanctum Iacob, et Deum Israel prædicabunt, 023 ISA 029 024 et scient errantes spiritu intellectum, et mussitatores discent legem. 023 ISA 030 001 Væ filii desertores, dicit Dominus, ut faceretis consilium, et non ex me: et ordiremini telam, et non per spiritum meum, ut adderetis peccatum super peccatum: 023 ISA 030 002 qui ambulatis ut descendatis in Ægyptum, et os meum non interrogastis, sperantes auxilium in fortitudine Pharaonis, et habentes fiduciam in umbra Ægypti. 023 ISA 030 003 Et erit vobis fortitudo Pharaonis in confusionem, et fiducia umbræ Ægypti in ignominiam. 023 ISA 030 004 Erant enim in Tani principes tui, et nuncii tui usque ad Hanes pervenerunt. 023 ISA 030 005 Omnes confusi sunt super populo, qui eis prodesse non potuit: non fuerunt in auxilium et in aliquam utilitatem, sed in confusionem et in opprobrium. 023 ISA 030 006 Onus iumentorum Austri. In terra tribulationis et angustiæ leæna, et leo ex eis, vipera et regulus volans portantes super humeros iumentorum divitias suas, et super gibbum camelorum thesauros suos ad populum, qui eis prodesse non poterit. 023 ISA 030 007 Ægyptus enim frustra et vane auxiliabitur: ideo clamavi super hoc: Superbia tantum est, quiesce. 023 ISA 030 008 Nunc ergo ingressus scribe ei super buxum, et in libro diligenter exara illud, et erit in die novissimo in testimonium usque in æternum. 023 ISA 030 009 Populus enim ad iracundiam provocans est, et filii mendaces, filii nolentes audire legem Dei. 023 ISA 030 010 Qui dicunt videntibus: Nolite videre: et aspicientibus: Nolite aspicere nobis ea, quæ recta sunt: loquimini nobis placentia, videte nobis errores. 023 ISA 030 011 Auferte a me viam, declinate a me semitam, cesset a facie nostra Sanctus Israel. 023 ISA 030 012 Propterea hæc dicit Sanctus Israel: Pro eo quod reprobastis verbum hoc, et sperastis in calumnia et in tumultu, et innixi estis super eo: 023 ISA 030 013 propterea erit vobis iniquitas hæc sicut interruptio cadens, et requisita in muro excelso, quoniam subito, dum non speratur, veniet contritio eius. 023 ISA 030 014 Et comminuetur sicut conteritur lagena figuli contritione pervalida: et non invenietur de fragmentis eius testa, in qua portetur igniculus de incendio, aut hauriatur parum aquæ de fovea. 023 ISA 030 015 Quia hæc dicit Dominus Deus Sanctus Israel: Si revertamini et quiescatis, salvi eritis: in silentio, et in spe erit fortitudo vestra. Et noluistis: 023 ISA 030 016 et dixistis: Nequaquam, sed ad equos fugiemus: ideo fugietis. Et super veloces ascendemus: ideo velociores erunt, qui persequentur vos. 023 ISA 030 017 Mille homines a facie terroris unius: et a facie terroris quinque fugietis, donec relinquamini quasi malus navis in vertice montis, et quasi signum super collem. 023 ISA 030 018 Propterea expectat Dominus ut misereatur vestri: et ideo exaltabitur parcens vobis: quia Deus iudicii Dominus: beati omnes qui expectant eum. 023 ISA 030 019 Populus enim Sion habitabit in Ierusalem: plorans nequaquam plorabis, miserans miserebitur tui: ad vocem clamoris tui statim ut audierit, respondebit tibi. 023 ISA 030 020 Et dabit vobis Dominus panem arctum, et aquam brevem: et non faciet avolare a te ultra doctorem tuum: et erunt oculi tui videntes præceptorem tuum. 023 ISA 030 021 Et aures tuæ audient verbum post tergum monentis: Hæc est via, ambulate in ea: et non declinetis neque ad dexteram, neque ad sinistram. 023 ISA 030 022 Et contaminabis laminas sculptilium argenti tui, et vestimentum conflatilis auri tui, et disperges ea sicut immunditiam menstruatæ. Egredere, dices ei: 023 ISA 030 023 Et dabitur pluvia semini tuo, ubicumque seminaveris in terra: et panis frugum terræ erit uberrimus, et pinguis. Pascetur in possessione tua in die illo agnus spatiose: 023 ISA 030 024 et tauri tui, et pulli asinorum, qui operantur terram, commistum migma comedent sicut in area ventilatum est. 023 ISA 030 025 Et erunt super omnem montem excelsum, et super omnem collem elevatum rivi currentium aquarum in die interfectionis multorum cum ceciderint turres. 023 ISA 030 026 Et erit lux lunæ sicut lux solis, et lux solis erit septempliciter sicut lux septem dierum in die, qua alligaverit Dominus vulnus populi sui, et percussuram plagæ eius sanaverit. 023 ISA 030 027 Ecce nomen Domini venit de longinquo, ardens furor eius, et gravis ad portandum: labia eius repleta sunt indignatione, et lingua eius quasi ignis devorans. 023 ISA 030 028 Spiritus eius velut torrens inundans usque ad medium colli ad perdendas gentes in nihilum, et frenum erroris, quod erat in maxillis populorum. 023 ISA 030 029 Canticum erit vobis sicut nox sanctificatæ sollemnitatis, et lætitia cordis sicut qui pergit cum tibia, ut intret in montem Domini ad Fortem Israel. 023 ISA 030 030 Et auditam faciet Dominus gloriam vocis suæ, et terrorem brachii sui ostendet in comminatione furoris, et flamma ignis devorantis: allidet in turbine, et in lapide grandinis. 023 ISA 030 031 A voce enim Domini pavebit Assur virga percussus. 023 ISA 030 032 Et erit transitus virgæ fundatus, quam requiescere faciet Dominus super eum in tympanis et citharis: et in bellis præcipuis expugnabit eos. 023 ISA 030 033 Præparata est enim ab heri Topheth, a Rege præparata, profunda, et dilatata. Nutrimenta eius, ignis et ligna multa: flatus Domini sicut torrens sulphuris succendens eam. 023 ISA 031 001 Væ qui descendunt in Ægyptum ad auxilium, in equis sperantes, et habentes fiduciam super quadrigis, quia multæ sunt: et super equitibus, quia prævalidi nimis: et non sunt confisi super Sanctum Israel, et Dominum non requisierunt. 023 ISA 031 002 Ipse autem sapiens adduxit malum, et verba sua non abstulit: et consurget contra domum pessimorum, et contra auxilium operantium iniquitatem. 023 ISA 031 003 Ægyptus, homo, et non Deus: et equi eorum, caro, et non spiritus: et Dominus inclinabit manum suam, et corruet auxiliator, et cadet cui præstatur auxilium, simulque omnes consumentur. 023 ISA 031 004 Quia hæc dicit Dominus ad me: Quomodo si rugiat leo, et catulus leonis super prædam suam, et cum occurrerit ei multitudo pastorum, a voce eorum non formidabit, et a multitudine eorum non pavebit: sic descendet Dominus exercituum ut prælietur super montem Sion, et super collem eius. 023 ISA 031 005 Sicut aves volantes, sic proteget Dominus exercituum Ierusalem, protegens et liberans, transiens et salvans. 023 ISA 031 006 Convertimini sicut in profundum recesseratis filii Israel. 023 ISA 031 007 In die enim illa abiiciet vir idola argenti sui, et idola auri sui, quæ fecerunt vobis manus vestræ in peccatum. 023 ISA 031 008 Et cadet Assur in gladio non viri, et gladius non hominis vorabit eum, et fugiet non a facie gladii: et iuvenes eius vectigales erunt: 023 ISA 031 009 et fortitudo eius a terrore transibit, et pavebunt fugientes principes eius: dixit Dominus: cuius ignis est in Sion, et caminus eius in Ierusalem. 023 ISA 032 001 Ecce in iustitia regnabit rex, et principes in iudicio præerunt. 023 ISA 032 002 Et erit vir sicut qui absconditur a vento, et celat se a tempestate, sicut rivi aquarum in siti, et umbra petræ prominentis in terra deserta. 023 ISA 032 003 Non caligabunt oculi videntium, et aures audientium diligenter auscultabunt. 023 ISA 032 004 Et cor stultorum intelliget scientiam, et lingua balborum velociter loquetur et plane. 023 ISA 032 005 Non vocabitur ultra is, qui insipiens est, princeps: neque fraudulentus appellabitur maior: 023 ISA 032 006 stultus enim fatua loquetur, et cor eius faciet iniquitatem, ut perficiat simulationem, et loquatur ad Dominum fraudulenter, et vacuam faciat animam esurientis, et potum sitienti auferat. 023 ISA 032 007 Fraudulenti vasa pessima sunt: ipse enim cogitationes concinnavit ad perdendos mites in sermone mendaci, cum loqueretur pauper iudicium. 023 ISA 032 008 Princeps vero ea, quæ digna sunt principe, cogitabit, et ipse super duces stabit. 023 ISA 032 009 Mulieres opulentæ surgite, et audite vocem meam: filiæ confidentes percipite auribus eloquium meum. 023 ISA 032 010 Post dies enim, et annum vos conturbabimini confidentes: consummata est enim vindemia, collectio ultra non veniet. 023 ISA 032 011 Obstupescite opulentæ, conturbamini confidentes: exuite vos, et confundimini, accingite lumbos vestros. 023 ISA 032 012 Super ubera plangite, super regione desiderabili, super vinea fertili. 023 ISA 032 013 Super humum populi mei spinæ et vepres ascendent: quanto magis super omnes domos gaudii civitatis exultantis? 023 ISA 032 014 Domus enim dimissa est, multitudo urbis relicta est, tenebræ et palpatio factæ sunt super speluncas usque in æternum. Gaudium onagrorum pascua gregum, 023 ISA 032 015 donec effundatur super nos spiritus de excelso: et erit desertum in charmel, et charmel in saltum reputabitur. 023 ISA 032 016 Et habitabit in solitudine iudicium, et iustitia in charmel sedebit. 023 ISA 032 017 Et erit opus iustitiæ pax, et cultus iustitiæ silentium, et securitas usque in sempiternum. 023 ISA 032 018 Et sedebit populus meus in pulchritudine pacis, et in tabernaculis fiduciæ, et in requie opulenta. 023 ISA 032 019 Grando autem in descensione saltus, et humilitate humiliabitur civitas. 023 ISA 032 020 Beati, qui seminatis super omnes aquas, immittentes pedem bovis et asini. 023 ISA 033 001 Væ qui prædaris! Nonne et ipse prædaberis? Et qui spernis! Nonne et ipse sperneris? Cum consummaveris deprædationem, deprædaberis: cum fatigatus desieris contemnere, contemneris. 023 ISA 033 002 Domine miserere nostri: te enim expectavimus: esto brachium nostrum in mane, et salus nostra in tempore tribulationis. 023 ISA 033 003 A voce Angeli fugerunt populi, et ab exaltatione tua dispersæ sunt gentes. 023 ISA 033 004 Et congregabuntur spolia vestra sicut colligitur bruchus, velut cum fossæ plenæ fuerint de eo. 023 ISA 033 005 Magnificatus est Dominus, quoniam habitavit in excelso: implevit Sion iudicio et iustitia. 023 ISA 033 006 Et erit fides in temporibus tuis: divitiæ salutis sapientia et scientia: timor Domini ipse est thesaurus eius. 023 ISA 033 007 Ecce videntes clamabunt foris, Angeli pacis amare flebunt. 023 ISA 033 008 Dissipatæ sunt viæ, cessavit transiens per semitam, irritum factum est pactum, proiecit civitates, non reputavit homines. 023 ISA 033 009 Luxit, et elanguit terra: confusus est Libanus, et obsorduit, et factus est Saron sicut desertum: et concussa est Basan, et Carmelus. 023 ISA 033 010 Nunc consurgam, dicit Dominus: nunc exaltabor, nunc sublevabor. 023 ISA 033 011 Concipietis ardorem, parietis stipulam: spiritus vester ut ignis vorabit vos. 023 ISA 033 012 Et erunt populi quasi de incendio cinis, spinæ congregatæ igni comburentur. 023 ISA 033 013 Audite qui longe estis, quæ fecerim, et cognoscite vicini fortitudinem meam. 023 ISA 033 014 Conterriti sunt in Sion peccatores, possedit tremor hypocritas. Quis poterit habitare de vobis cum igne devorante? Quis habitabit ex vobis cum ardoribus sempiternis? 023 ISA 033 015 Qui ambulat in iustitiis, et loquitur veritatem, qui proiicit avaritiam ex calumnia, et excutit manus suas ab omni munere, qui obturat aures suas ne audiat sanguinem, et claudit oculos suos ne videat malum. 023 ISA 033 016 Iste in excelsis habitabit, munimenta saxorum sublimitas eius: panis ei datus est, aquæ eius fideles sunt. 023 ISA 033 017 Regem in decore suo videbunt oculi eius, cernent terram de longe. 023 ISA 033 018 Cor tuum meditabitur timorem: ubi est litteratus? Ubi legis verba ponderans? Ubi doctor parvulorum? 023 ISA 033 019 Populum impudentem non videbis, populum alti sermonis: ita ut non possis intelligere disertitudinem linguæ eius, in quo nulla est sapientia. 023 ISA 033 020 Respice Sion civitatem sollemnitatis nostræ: oculi tui videbunt Ierusalem, habitationem opulentam, tabernaculum, quod nequaquam transferri poterit: nec auferentur clavi eius in sempiternum, et omnes funiculi eius non rumpentur: 023 ISA 033 021 quia solummodo ibi magnificus est Dominus noster: locus fluviorum rivi latissimi et patentes: non transibit per eum navis remigum, neque trieris magna transgredietur eum. 023 ISA 033 022 Dominus enim iudex noster: Dominus legifer noster, Dominus rex noster: ipse salvabit nos. 023 ISA 033 023 Laxati sunt funiculi tui, et non prævalebunt: sic erit malus tuus ut dilatare signum non queas. Tunc dividentur spolia prædarum multarum: claudi diripient rapinam. 023 ISA 033 024 Nec dicet vicinus: Elangui: populus qui habitat in ea, auferetur ab eo iniquitas. 023 ISA 034 001 Accedite gentes, et audite, et populi attendite: audiat terra, et plenitudo eius, orbis, et omne germen eius. 023 ISA 034 002 Quia indignatio Domini super omnes gentes, et furor super universam militiam eorum: interfecit eos, et dedit eos in occisionem. 023 ISA 034 003 Interfecti eorum proiicientur, et de cadaveribus eorum ascendet fœtor: tabescent montes a sanguine eorum. 023 ISA 034 004 Et tabescet omnis militia cælorum, et complicabuntur sicut liber cæli: et omnis militia eorum defluet sicut defluit folium de vinea et de ficu. 023 ISA 034 005 Quoniam inebriatus est in cælo gladius meus: ecce super Idumæam descendet, et super populum interfectionis meæ ad iudicium. 023 ISA 034 006 Gladius Domini repletus est sanguine, incrassatus est adipe, de sanguine agnorum, et hircorum, de sanguine medullatorum arietum: victima enim Domini in Bosra, et interfectio magna in Terra Edom. 023 ISA 034 007 Et descendent unicornes cum eis, et tauri cum potentibus: inebriabitur terra eorum sanguine, et humus eorum adipe pinguium: 023 ISA 034 008 quia dies ultionis Domini, annus retributionum iudicii Sion. 023 ISA 034 009 Et convertentur torrentes eius in picem, et humus eius in sulphur: et erit terra eius in picem ardentem. 023 ISA 034 010 Nocte et die non extinguetur, in sempiternum ascendet fumus eius: a generatione in generationem desolabitur, in sæcula sæculorum non erit transiens per eam. 023 ISA 034 011 Et possidebunt illam onocrotalus, et ericius: ibis, et corvus habitabunt in ea: et extendetur super eam mensura, ut redigatur ad nihilum, et perpendiculum in desolationem. 023 ISA 034 012 Nobiles eius non erunt ibi: regem potius invocabunt, et omnes principes eius erunt in nihilum. 023 ISA 034 013 Et orientur in domibus eius spinæ, et urticæ, et paliurus in munitionibus eius: et erit cubile draconum, et pascua struthionum. 023 ISA 034 014 Et occurrent dæmonia onocentauris, et pilosus clamabit alter ad alterum: ibi cubavit lamia, et invenit sibi requiem. 023 ISA 034 015 Ibi habuit foveam ericius, et enutrivit catulos, et circumfodit, et fovit in umbra eius: illuc congregati sunt milvi, alter ad alterum. 023 ISA 034 016 Requirite diligenter in libro Domini, et legite: unum ex eis non defuit, alter alterum non quæsivit: quia quod ex ore meo procedit, ille mandavit, et Spiritus eius ipse congregavit ea. 023 ISA 034 017 Et ipse misit eis sortem, et manus eius divisit eam illis in mensuram: usque in æternum possidebunt eam, in generationem et generationem habitabunt in ea. 023 ISA 035 001 Lætabitur deserta et invia, et exultabit solitudo, et florebit quasi lilium. 023 ISA 035 002 Germinans germinabit, et exultabit lætabunda et laudans: gloria Libani data est ei: decor Carmeli, et Saron, ipsi videbunt gloriam Domini, et decorem Dei nostri. 023 ISA 035 003 Confortate manus dissolutas, et genua debilia roborate. 023 ISA 035 004 Dicite pusillanimis: Confortamini, et nolite timere: ecce Deus vester ultionem adducet retributionis: Deus ipse veniet, et salvabit vos. 023 ISA 035 005 Tunc aperientur oculi cæcorum, et aures surdorum patebunt. 023 ISA 035 006 Tunc saliet sicut cervus claudus, et aperta erit lingua mutorum: quia scissæ sunt in deserto aquæ, et torrentes in solitudine. 023 ISA 035 007 Et quæ erat arida, erit in stagnum, et sitiens in fontes aquarum. In cubilibus, in quibus prius dracones habitabant, orietur viror calami et iunci. 023 ISA 035 008 Et erit ibi semita et via, et via sancta vocabitur: non transibit per eam pollutus, et hæc erit vobis directa via, ita ut stulti non errent per eam. 023 ISA 035 009 Non erit ibi leo, et mala bestia non ascendet per eam, nec invenietur ibi: et ambulabunt qui liberati fuerint. 023 ISA 035 010 Et redempti a Domino convertentur, et venient in Sion cum laude: et lætitia sempiterna super caput eorum: gaudium et lætitiam obtinebunt, et fugiet dolor et gemitus. 023 ISA 036 001 Et factum est in quartodecimo anno regis Ezechiæ, ascendit Sennacherib rex Assyriorum super omnes civitates Iuda munitas, et cepit eas. 023 ISA 036 002 Et misit rex Assyriorum Rabsacen de Lachis in Ierusalem, ad regem Ezechiam in manu gravi, et stetit in aquæductu piscinæ superioris in via Agri fullonis. 023 ISA 036 003 Et egressus est ad eum Eliacim filius Helciæ, qui erat super domum, et Sobna scriba, et Ioahe filius Asaph a commentariis. 023 ISA 036 004 Et dixit ad eos Rabsaces: Dicite Ezechiæ: Hæc dicit rex magnus, rex Assyriorum: Quæ est ista fiducia, qua confidis? 023 ISA 036 005 Aut quo consilio vel fortitudine rebellare disponis? Super quem habes fiduciam, quia recessisti a me? 023 ISA 036 006 Ecce confidis super baculum arundineum confractum istum, super Ægyptum: cui si innixus fuerit homo, intrabit in manum eius, et perforabit eam: sic Pharao rex Ægypti omnibus, qui confidunt in eo. 023 ISA 036 007 Quod si responderis mihi: In Domino Deo nostro confidimus: nonne ipse est, cuius abstulit Ezechias excelsa et altaria? Et dixit Iudæ et Ierusalem: Coram altari isto adorabitis. 023 ISA 036 008 Et nunc trade te domino meo regi Assyriorum, et dabo tibi duo millia equorum, nec poteris ex te præbere ascensores eorum. 023 ISA 036 009 Et quomodo sustinebis faciem iudicis unius loci ex servis domini mei minoribus? Quod si confidis in Ægypto, in quadrigis, et in equitibus: 023 ISA 036 010 et nunc numquid sine Domino ascendi ad terram istam ut disperderem eam? Dominus dixit ad me: Ascende super terram istam, et disperde eam. 023 ISA 036 011 Et dixit Eliacim, et Sobna, et Ioahe ad Rabsacen: Loquere ad servos tuos Syra lingua: intelligimus enim: ne loquaris ad nos Iudaice in auribus populi, qui est super murum. 023 ISA 036 012 Et dixit ad eos Rabsaces: Numquid ad dominum tuum et ad te misit me dominus meus, ut loquerer omnia verba ista; et non potius ad viros, qui sedent in muro, ut comedant stercora sua, et bibant urinam pedum suorum vobiscum? 023 ISA 036 013 Et stetit Rabsaces, et clamavit voce magna Iudaice, et dixit: Audite verba regis magni, regis Assyriorum. 023 ISA 036 014 Hæc dicit rex: Non seducat vos Ezechias, quia non poterit eruere vos. 023 ISA 036 015 Et non vobis tribuat fiduciam Ezechias super Domino, dicens: Eruens liberabit nos Dominus, non dabitur civitas ista in manu regis Assyriorum. 023 ISA 036 016 Nolite audire Ezechiam: hæc enim dicit rex Assyriorum: Facite mecum benedictionem, et egredimini ad me, et comedite unusquisque vineam suam, et unusquisque ficum suam: et bibite unusquisque aquam cisternæ suæ, 023 ISA 036 017 donec veniam, et tollam vos ad terram, quæ est ut terra vestra, terram frumenti et vini, terram panum et vinearum. 023 ISA 036 018 Nec conturbet vos Ezechias, dicens: Dominus liberabit nos. Numquid liberaverunt dii gentium unusquisque terram suam de manu regis Assyriorum? 023 ISA 036 019 Ubi est deus Emath, et Arphad? Ubi est deus Sepharvaim? Numquid liberaverunt Samariam de manu mea? 023 ISA 036 020 Quis est ex omnibus diis terrarum istarum, qui eruerit terram suam de manu mea, ut eruat Dominus Ierusalem de manu mea? 023 ISA 036 021 Et siluerunt, et non responderunt ei verbum. Mandaverat enim rex, dicens: Ne respondeatis ei. 023 ISA 036 022 Et ingressus est Eliacim filius Helciæ, qui erat super domum, et Sobna scriba, et Ioahe filius Asaph a commentariis ad Ezechiam scissis vestibus, et nunciaverunt ei verba Rabsacis. 023 ISA 037 001 Et factum est, cum audisset rex Ezechias, scidit vestimenta sua, et obvolutus est sacco, et intravit in domum Domini. 023 ISA 037 002 Et misit Eliacim, qui erat super domum, et Sobnam scribam, et seniores de sacerdotibus opertos saccis ad Isaiam filium Amos prophetam, 023 ISA 037 003 et dixerunt ad eum: Hæc dicit Ezechias: Dies tribulationis, et correptionis, et blasphemiæ dies hæc: quia venerunt filii usque ad partum, et virtus non est pariendi. 023 ISA 037 004 Si quo modo audiat Dominus Deus tuus verba Rabsacis, quem misit rex Assyriorum dominus suus ad blasphemandum Deum viventem, et exprobrandum sermonibus, quos audivit Dominus Deus tuus: leva ergo orationem pro reliquiis, quæ repertæ sunt. 023 ISA 037 005 Et venerunt servi regis Ezechiæ ad Isaiam. 023 ISA 037 006 Et dixit ad eos Isaias: Hæc dicetis domino vestro: Hæc dicit Dominus: Ne timeas a facie verborum, quæ audisti, quibus blasphemaverunt pueri regis Assyriorum me. 023 ISA 037 007 Ecce ego dabo ei spiritum, et audiet nuncium, et revertetur ad terram suam, et corruere eum faciam gladio in terra sua. 023 ISA 037 008 Reversus est autem Rabsaces, et invenit regem Assyriorum præliantem adversus Lobnam. Audierat enim quia profectus esset de Lachis, 023 ISA 037 009 et audivit de Tharaca rege Æthiopiæ, dicentes: Egressus est ut pugnet contra te. Quod cum audisset, misit nuncios ad Ezechiam, dicens: 023 ISA 037 010 Hæc dicetis Ezechiæ regi Iudæ, loquentes: Non te decipiat Deus tuus, in quo tu confidis, dicens: Non dabitur Ierusalem in manu regis Assyriorum. 023 ISA 037 011 Ecce tu audisti omnia, quæ fecerunt reges Assyriorum omnibus terris, quas subverterunt, et tu poteris liberari? 023 ISA 037 012 Numquid eruerunt eos dii gentium, quos subverterunt patres mei Gozam, et Haram, et Reseph, et filios Eden, qui erant in Thalassar? 023 ISA 037 013 Ubi est rex Emath, et rex Arphad, et rex urbis Sepharvaim, Ana, et Ava? 023 ISA 037 014 Et tulit Ezechias libros de manu nunciorum, et legit eos, et ascendit in domum Domini, et expandit eos Ezechias coram Domino. 023 ISA 037 015 Et oravit Ezechias ad Dominum, dicens: 023 ISA 037 016 Domine exercituum Deus Israel, qui sedes super cherubim: tu es Deus solus omnium regnorum terræ, tu fecisti cælum et terram. 023 ISA 037 017 Inclina Domine aurem tuam, et audi: aperi Domine oculos tuos, et vide, et audi omnia verba Sennacherib, quæ misit ad blasphemandum Deum viventem. 023 ISA 037 018 Vere enim Domine desertas fecerunt reges Assyriorum terras, et regiones earum. 023 ISA 037 019 Et dederunt deos earum igni: non enim erant dii, sed opera manuum hominum, lignum et lapis: et comminuerunt eos. 023 ISA 037 020 Et nunc Domine Deus noster salva nos de manu eius: et cognoscant omnia regna terræ, quia tu es Dominus solus. 023 ISA 037 021 Et misit Isaias filius Amos ad Ezechiam, dicens: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Pro quibus rogasti me de Sennacherib rege Assyriorum: 023 ISA 037 022 hoc est verbum, quod locutus est Dominus super eum: Despexit te, et subsannavit te virgo filia Sion: post te caput movit filia Ierusalem. 023 ISA 037 023 Cui exprobrasti, et quem blasphemasti, et super quem exaltasti vocem, et levasti altitudinem oculorum tuorum? Ad Sanctum Israel. 023 ISA 037 024 In manu servorum tuorum exprobrasti Domino: et dixisti: In multitudine quadrigarum mearum ego ascendi altitudinem montium, iuga Libani: et succidam excelsa cedrorum eius, et electas abietes illius, et introibo altitudinem summitatis eius, saltum Carmeli eius. 023 ISA 037 025 Ego fodi, et bibi aquam, et exiccavi vestigio pedis mei omnes rivos aggerum. 023 ISA 037 026 Numquid non audisti, quæ olim fecerim ei? Ex diebus antiquis ego plasmavi illud: et nunc adduxi: et factum est in eradicationem collium compugnantium, et civitatum munitarum. 023 ISA 037 027 Habitatores earum breviata manu contremuerunt, et confusi sunt: facti sunt sicut fœnum agri, et gramen pascuæ, et herba tectorum, quæ exaruit antequam maturesceret. 023 ISA 037 028 Habitationem tuam, et egressum tuum, et introitum tuum cognovi, et insaniam tuam contra me. 023 ISA 037 029 Cum fureres adversum me, superbia tua ascendit in aures meas: ponam ergo circulum in naribus tuis, et frenum in labiis tuis, et reducam te in viam, per quem venisti. 023 ISA 037 030 Tibi autem hoc erit signum: Comede hoc anno quæ sponte nascuntur, et in anno secundo pomis vescere: in anno autem tertio seminate, et metite, et plantate vineas, et comedite fructum earum. 023 ISA 037 031 Et mittet id, quod salvatum fuerit de domo Iuda, et quod reliquum est, radicem deorsum, et faciet fructum sursum: 023 ISA 037 032 quia de Ierusalem exibunt reliquiæ, et salvatio de monte Sion: zelus Domini exercituum faciet istud. 023 ISA 037 033 Propterea hæc dicit Dominus de rege Assyriorum: Non intrabit civitatem hanc, et non iaciet ibi sagittam, et non occupabit eam clypeus, et non mittet in circuitu eius aggerem. 023 ISA 037 034 In via, qua venit, per eam revertetur, et civitatem hanc non ingredietur, dicit Dominus: 023 ISA 037 035 et protegam civitatem istam, ut salvem eam propter me, et propter David servum meum. 023 ISA 037 036 Egressus est autem Angelus Domini, et percussit in castris Assyriorum centum octoginta quinque millia. Et surrexerunt mane, et ecce omnes, cadavera mortuorum. 023 ISA 037 037 Et egressus est, et abiit, et reversus est Sennacherib rex Assyriorum, et habitavit in Ninive. 023 ISA 037 038 Et factum est, cum adoraret in templo Nesroch deum suum, Adramelech, et Sarasar filii eius percusserunt eum gladio: fugeruntque in Terram Ararat, et regnavit Asarhaddon filius eius pro eo. 023 ISA 038 001 In diebus illis ægrotavit Ezechias usque ad mortem: et introivit ad eum Isaias filius Amos propheta, et dixit ei: Hæc dicit Dominus: Dispone domui tuæ, quia morieris tu, et non vives. 023 ISA 038 002 Et convertit Ezechias faciem suam ad parietem, et oravit ad Dominum, 023 ISA 038 003 et dixit: Obsecro Domine, memento quæso quomodo ambulaverim coram te in veritate, et in corde perfecto, et quod bonum est in oculis tuis fecerim. Et flevit Ezechias fletu magno. 023 ISA 038 004 Et factum est verbum Domini ad Isaiam, dicens: 023 ISA 038 005 Vade, et dic Ezechiæ: Hæc dicit Dominus Deus David patris tui: Audivi orationem tuam, et vidi lacrymas tuas: ecce ego adiiciam super dies tuos quindecim annos: 023 ISA 038 006 et de manu regis Assyriorum eruam te, et civitatem istam, et protegam eam. 023 ISA 038 007 Hoc autem tibi erit signum a Domino, quia faciet Dominus verbum hoc, quod locutus est: 023 ISA 038 008 Ecce ego reverti faciam umbram linearum, per quas descenderat in horologio Achaz in sole, retrorsum decem lineis. Et reversus est sol decem lineis per gradus, quos descenderat. 023 ISA 038 009 Scriptura Ezechiæ regis Iuda cum ægrotasset, et convaluisset de infirmitate sua. 023 ISA 038 010 Ego dixi: In dimidio dierum meorum vadam ad portas inferi. Quæsivi residuum annorum meorum. (Sheol h7585) 023 ISA 038 011 Dixi: Non videbo Dominum Deum in terra viventium. Non aspiciam hominem ultra, et habitatorem quietis. 023 ISA 038 012 Generatio mea ablata est; et convoluta est a me, quasi tabernaculum pastorum: Præcisa est velut a texente, vita mea: dum adhuc ordirer, succidit me: de mane usque ad vesperam finies me. 023 ISA 038 013 Sperabam usque ad mane, quasi leo sic contrivit omnia ossa mea: De mane usque ad vesperam finies me: 023 ISA 038 014 sicut pullus hirundinis sic clamabo, meditabor ut columba: Attenuati sunt oculi mei, suspicientes in excelsum: Domine vim patior, responde pro me. 023 ISA 038 015 Quid dicam, aut quid respondebit mihi, cum ipse fecerit? Recogitabo tibi omnes annos meos in amaritudine animæ meæ. 023 ISA 038 016 Domine si sic vivitur, et in talibus vita spiritus mei, corripies me, et vivificabis me. 023 ISA 038 017 Ecce in pace amaritudo mea amarissima: Tu autem eruisti animam meam ut non periret, proiecisti post tergum tuum omnia peccata mea. 023 ISA 038 018 Quia non infernus confitebitur tibi, neque mors laudabit te: non expectabunt qui descendunt in lacum, veritatem tuam. (Sheol h7585) 023 ISA 038 019 Vivens, vivens ipse confitebitur tibi, sicut et ego hodie: pater filiis notam faciet veritatem tuam. 023 ISA 038 020 Domine salvum me fac, et psalmos nostros cantabimus cunctis diebus vitæ nostræ in domo Domini. 023 ISA 038 021 Et iussit Isaias ut tollerent massam de ficis, et cataplasmarent super vulnus, et sanaretur. 023 ISA 038 022 Et dixit Ezechias: Quod erit signum quia ascendam in domum Domini? 023 ISA 039 001 In tempore illo misit Merodach Baladan filius Baladan rex Babylonis, libros et munera ad Ezechiam: audierat enim quod ægrotasset, et convaluisset. 023 ISA 039 002 Lætatus est autem super eis Ezechias, et ostendit eis cellam aromatum, et argenti, et auri, et odoramentorum, et unguenti optimi, et omnes apothecas supellectilis suæ, et universa quæ inventa sunt in thesauris eius. Non fuit verbum, quod non ostenderet eis Ezechias in domo sua, et in omni potestate sua. 023 ISA 039 003 Introivit autem Isaias propheta ad Ezechiam regem, et dixit ei: Quid dixerunt viri isti, et unde venerunt ad te? Et dixit Ezechias: De terra longinqua venerunt ad me, de Babylone. 023 ISA 039 004 Et dixit: Quid viderunt in domo tua? Et dixit Ezechias: Omnia, quæ in domo mea sunt, viderunt: non fuit res, quam non ostenderim eis in thesauris meis. 023 ISA 039 005 Et dixit Isaias ad Ezechiam: Audi verbum Domini exercituum. 023 ISA 039 006 Ecce dies venient, et auferentur omnia, quæ in domo tua sunt, et quæ thesaurizaverunt patres tui usque ad diem hanc, in Babylonem: non relinquetur quidquam, dicit Dominus. 023 ISA 039 007 Et de filiis tuis, qui exibunt de te, quos genueris, tollent, et erunt eunuchi in palatio regis Babylonis. 023 ISA 039 008 Et dixit Ezechias ad Isaiam: Bonum verbum Domini quod locutus est. Et dixit: Fiat tantum pax, et veritas in diebus meis. 023 ISA 040 001 Consolamini, consolamini popule meus, dicit Deus vester. 023 ISA 040 002 Loquimini ad cor Ierusalem, et advocate eam: quoniam completa est malitia eius, dimissa est iniquitas illius: suscepit de manu Domini duplicia pro omnibus peccatis suis. 023 ISA 040 003 Vox clamantis in deserto: Parate viam Domini, rectas facite in solitudine semitas Dei nostri. 023 ISA 040 004 Omnis vallis exaltabitur, et omnis mons et collis humiliabitur, et erunt prava in directa, et aspera in vias planas. 023 ISA 040 005 Et revelabitur gloria Domini, et videbit omnis caro pariter quod os Domini locutum est. 023 ISA 040 006 Vox dicentis: Clama. Et dixi: Quid clamabo? Omnis caro fœnum, et omnis gloria eius quasi flos agri. 023 ISA 040 007 Exiccatum est fœnum, et cecidit flos, quia spiritus Domini sufflavit in eo. Vere fœnum est populus: 023 ISA 040 008 exiccatum est fœnum, et cecidit flos: Verbum autem Domini nostri manet in æternum. 023 ISA 040 009 Super montem excelsum ascende, tu qui evangelizas Sion: exalta in fortitudine vocem tuam, qui evangelizas Ierusalem: exalta, noli timere. Dic civitatibus Iuda: Ecce Deus vester: 023 ISA 040 010 ecce Dominus Deus in fortitudine veniet, et brachium eius dominabitur: ecce merces eius cum eo, et opus illius coram illo. 023 ISA 040 011 Sicut pastor gregem suum pascet: in brachio suo congregabit agnos, et in sinu suo levabit, fœtas ipse portabit. 023 ISA 040 012 Quis mensus est pugillo aquas, et cælos palmo ponderavit? Quis appendit tribus digitis molem terræ, et liberavit in pondere montes, et colles in statera? 023 ISA 040 013 Quis adiuvit spiritum Domini? Aut quis consiliarius eius fuit, et ostendit illi? 023 ISA 040 014 Cum quo iniit consilium? Et instruxit eum, et docuit eum semitam iustitiæ, et erudivit eum scientiam, et viam prudentiæ ostendit illi? 023 ISA 040 015 Ecce gentes quasi stilla situlæ, et quasi momentum stateræ reputatæ sunt: ecce insulæ quasi pulvis exiguus. 023 ISA 040 016 Et Libanus non sufficiet ad succendendum, et animalia eius non sufficient ad holocaustum. 023 ISA 040 017 Omnes gentes quasi non sint, sic sunt coram eo, et quasi nihilum et inane reputatæ sunt ei. 023 ISA 040 018 Cui ergo similem fecisti Deum? Aut quam imaginem ponetis ei? 023 ISA 040 019 Numquid sculptile conflavit faber? Aut aurifex auro figuravit illud, et laminis argenteis argentarius? 023 ISA 040 020 Forte lignum, et imputribile elegit: artifex sapiens quærit quomodo statuat simulacrum, quod non moveatur. 023 ISA 040 021 Numquid non scitis? Numquid non audistis? Numquid non annunciatum est vobis ab initio? Numquid non intellexistis fundamenta terræ? 023 ISA 040 022 Qui sedet super gyrum terræ, et habitatores eius sunt quasi locustæ: qui extendit velut nihilum cælos, et expandit eos sicut tabernaculum ad inhabitandum. 023 ISA 040 023 Qui dat secretorum scrutatores quasi non sint, iudices terræ velut inane fecit: 023 ISA 040 024 et quidem neque plantatus, neque satus, neque radicatus in terra truncus eorum: repente flavit in eos, et aruerunt, et turbo quasi stipulam auferet eos. 023 ISA 040 025 Et cui assimilastis me, et adæquastis, dicit Sanctus? 023 ISA 040 026 Levate in excelsum oculos vestros, et videte quis creavit hæc: qui educit in numero militiam eorum, et omnes ex nomine vocat: præ multitudine fortitudinis et roboris, virtutisque eius, neque unum reliquum fuit. 023 ISA 040 027 Quare dicis Iacob, et loqueris Israel: Abscondita est via mea a Domino, et a Deo meo iudicium meum transivit? 023 ISA 040 028 Numquid nescis, aut non audisti? Deus sempiternus Dominus, qui creavit terminos terræ: non deficiet, neque laborabit, nec est investigatio sapientiæ eius. 023 ISA 040 029 Qui dat lasso virtutem: et his, qui non sunt, fortitudinem et robur multiplicat. 023 ISA 040 030 Deficient pueri, et laborabunt, et iuvenes in infirmitate cadent. 023 ISA 040 031 Qui autem sperant in Domino, mutabunt fortitudinem, assument pennas sicut aquilæ, current et non laborabunt, ambulabunt et non deficient. 023 ISA 041 001 Taceant ad me insulæ, et gentes mutent fortitudinem: accedant, et tunc loquantur, simul ad iudicium propinquemus. 023 ISA 041 002 Quis suscitavit ab Oriente iustum, vocavit eum ut sequeretur se? Dabit in conspectu eius gentes, et reges obtinebit: dabit quasi pulverem gladio eius, sicut stipulam vento raptam arcui eius. 023 ISA 041 003 Persequetur eos, transibit in pace, semita in pedibus eius non apparebit. 023 ISA 041 004 Quis hæc operatus est, et fecit, vocans generationes ab exordio? Ego Dominus, primus et novissimus ego sum. 023 ISA 041 005 Viderunt insulæ, et timuerunt, extrema terræ obstupuerunt, appropinquaverunt, et accesserunt. 023 ISA 041 006 Unusquisque proximo suo auxiliabitur, et fratri suo dicet: Confortare. 023 ISA 041 007 Confortavit faber ærarius percutiens malleo eum, qui cudebat tunc temporis, dicens: Glutino bonum est: et confortavit eum clavis, ut non moveretur. 023 ISA 041 008 Et tu Israel serve meus, Iacob quem elegi, semen Abraham amici mei: 023 ISA 041 009 In quo apprehendi te ab extremis terræ, et a longinquis eius vocavi te, et dixi tibi: Servus meus es tu, elegi te, et non abieci te. 023 ISA 041 010 Ne timeas, quia ego tecum sum: ne declines, quia ego Deus tuus: confortavi te, et auxiliatus sum tibi, et suscepit te dextera iusti mei. 023 ISA 041 011 Ecce confundentur et erubescent omnes, qui pugnant adversum te: erunt quasi non sint, et peribunt viri, qui contradicunt tibi. 023 ISA 041 012 Quæres eos, et non invenies, viros rebelles tuos: erunt quasi non sint: et veluti consumptio homines bellantes adversum te. 023 ISA 041 013 Quia ego Dominus Deus tuus apprehendens manum tuam, dicensque tibi: Ne timeas, ego adiuvi te. 023 ISA 041 014 Noli timere vermis Iacob, qui mortui estis ex Israel: ego auxiliatus sum tibi, dicit Dominus: et Redemptor tuus Sanctus Israel. 023 ISA 041 015 Ego posui te quasi plaustrum triturans novum, habens rostra serrantia: triturabis montes, et comminues: et colles quasi pulverem pones. 023 ISA 041 016 Ventilabis eos, et ventus tollet, et turbo disperget eos: et tu exultabis in Domino, in Sancto Israel lætaberis. 023 ISA 041 017 Egeni, et pauperes quærunt aquas, et non sunt: lingua eorum siti aruit. Ego Dominus exaudiam eos, Deus Israel non derelinquam eos. 023 ISA 041 018 Aperiam in supinis collibus flumina, et in medio camporum fontes: ponam desertum in stagna aquarum, et terram inviam in rivos aquarum. 023 ISA 041 019 Dabo in solitudinem cedrum, et spinam, et myrtum, et lignum olivæ: ponam in deserto abietem, ulmum, et buxum simul: 023 ISA 041 020 Ut videant, et sciant, et recogitent, et intelligant pariter quia manus Domini fecit hoc, et Sanctus Israel creavit illud. 023 ISA 041 021 Prope facite iudicium vestrum, dicit Dominus: afferte, siquid forte habetis, dicit Rex Iacob. 023 ISA 041 022 Accedant, et nuncient nobis quæcumque ventura sunt: priora quæ fuerunt nunciate: et ponemus cor nostrum, et sciemus novissima eorum, et quæ ventura sunt indicate nobis. 023 ISA 041 023 Annunciate quæ ventura sunt in futurum, et sciemus quia dii estis vos. Bene quoque aut male, si potestis, facite: et loquamur, et videamus simul. 023 ISA 041 024 Ecce, vos estis ex nihilo, et opus vestrum ex eo, quod non est: abominatio est qui elegit vos. 023 ISA 041 025 Suscitavi ab Aquilone, et veniet ab ortu solis: vocabit nomen meum, et adducet magistratus quasi lutum, et velut plastes conculcans humum. 023 ISA 041 026 Quis annunciavit ab exordio ut sciamus: et a principio ut dicamus: Iustus es? non est neque annuncians, neque prædicens, neque audiens sermones vestros. 023 ISA 041 027 Primus ad Sion dicet: Ecce adsunt, et Ierusalem evangelistam dabo. 023 ISA 041 028 Et vidi, et non erat neque ex istis quisquam qui iniret consilium, et interrogatus responderet verbum. 023 ISA 041 029 Ecce omnes iniusti, et vana opera eorum: ventus et inane simulachra eorum. 023 ISA 042 001 Ecce servus meus, suscipiam eum: electus meus, complacuit sibi in illo anima mea: dedi spiritum meum super eum, iudicium gentibus proferet. 023 ISA 042 002 Non clamabit, neque accipiet personam, nec audietur vox eius foris. 023 ISA 042 003 Calamum quassatum non conteret, et linum fumigans non extinguet: in veritate educet iudicium. 023 ISA 042 004 Non erit tristis, neque turbulentus, donec ponat in terra iudicium: et legem eius insulæ expectabunt. 023 ISA 042 005 Hæc dicit Dominus Deus creans cælos, et extendens eos: formans terram, et quæ germinant ex ea: dans flatum populo, qui est super eam, et spiritum calcantibus eam. 023 ISA 042 006 Ego Dominus vocavi te in iustitia, et apprehendi manum tuam, et servavi te. Et dedi te in fœdus populi, in lucem Gentium: 023 ISA 042 007 Ut aperires oculos cæcorum, et educeres de conclusione vinctum, de domo carceris sedentes in tenebris. 023 ISA 042 008 Ego Dominus, hoc est nomen meum: gloriam meam alteri non dabo, et laudem meam sculptilibus. 023 ISA 042 009 Quæ prima fuerunt, ecce venerunt: nova quoque ego annuncio: antequam oriantur, audita vobis faciam. 023 ISA 042 010 Cantate Domino canticum novum, laus eius ab extremis terræ: qui descenditis in mare, et plenitudo eius, insulæ, et habitatores earum. 023 ISA 042 011 Sublevetur desertum, et civitates eius: in domibus habitabit Cedar: laudate habitatores Petræ, de vertice montium clamabunt. 023 ISA 042 012 Ponent Domino gloriam, et laudem eius in insulis nunciabunt. 023 ISA 042 013 Dominus sicut fortis egredietur, sicut vir præliator suscitabit zelum: vociferabitur, et clamabit: super inimicos suos confortabitur. 023 ISA 042 014 Tacui semper, silui, patiens fui, sicut parturiens loquar: dissipabo, et absorbebo simul. 023 ISA 042 015 Desertos faciam montes, et colles, et omne gramen eorum exiccabo: et ponam flumina in insulas, et stagna arefaciam. 023 ISA 042 016 Et ducam cæcos in viam, quam nesciunt, et in semitis, quas ignoraverunt, ambulare eos faciam: ponam tenebras coram eis in lucem, et prava in recta: hæc verba feci eis, et non dereliqui eos. 023 ISA 042 017 Conversi sunt retrorsum: confundantur confusione qui confidunt in sculptili, qui dicunt conflatili: Vos dii nostri. 023 ISA 042 018 Surdi audite, et cæci intuemini ad videndum. 023 ISA 042 019 Quis cæcus, nisi servus meus? Et surdus, nisi ad quem nuncios meos misi? Quis cæcus, nisi qui venundatus est? Et quis cæcus, nisi servus Domini? 023 ISA 042 020 Qui vides multa, nonne custodies? Qui apertas habes aures, nonne audies? 023 ISA 042 021 Et Dominus voluit ut sanctificaret eum, et magnificaret legem, et extolleret. 023 ISA 042 022 Ipse autem populus direptus, et vastatus: laqueus iuvenum omnes, et in domibus carcerum absconditi sunt: facti sunt in rapinam, nec est qui eruat: in direptionem, nec est qui dicat: Redde. 023 ISA 042 023 Quis est in vobis qui audiat hoc, attendat et auscultet futura? 023 ISA 042 024 Quis dedit in direptionem Iacob, et Israel vastantibus? Nonne Dominus ipse, cui peccavimus? Et noluerunt in viis eius ambulare, et non audierunt legem eius. 023 ISA 042 025 Et effudit super eum indignationem furoris sui, et forte bellum, et combussit eum in circuitu, et non cognovit: et succendit eum, et non intellexit. 023 ISA 043 001 Et nunc hæc dicit Dominus creans te Iacob, et formans te Israel: Noli timere, quia redemi te, et vocavi te nomine tuo: meus es tu. 023 ISA 043 002 Cum transieris per aquas, tecum ero, et flumina non operient te: cum ambulaveris in igne, non combureris, et flamma non ardebit in te: 023 ISA 043 003 Quia ego Dominus Deus tuus Sanctus Israel Salvator tuus, dedi propitiationem tuam Ægyptum, Æthopiam, et Saba pro te. 023 ISA 043 004 Ex quo honorabilis factus es in oculis meis, et gloriosus: ego dilexi te, et dabo homines pro te, et populos pro anima tua. 023 ISA 043 005 Noli timere, quia ego tecum sum: ab Oriente adducam semen tuum, et ab Occidente congregabo te. 023 ISA 043 006 Dicam Aquiloni: Da: et Austro: Noli prohibere: affer filios meos de longinquo, et filias meas ab extremis terræ. 023 ISA 043 007 Et omnem, qui invocat nomen meum, in gloriam meam creavi eum, formavi eum, et feci eum. 023 ISA 043 008 Educ foras populum cæcum, et oculos habentem: surdum, et aures ei sunt. 023 ISA 043 009 Omnes gentes congregatæ sunt simul, et collectæ sunt tribus: quis in vobis annunciet istud, et quæ prima sunt audire nos faciet? Dent testes eorum, iustificentur, et audiant, et dicant: Vere. 023 ISA 043 010 Vos testes mei, dicit Dominus, et servus meus, quem elegi: ut sciatis, et credatis mihi, et intelligatis quia ego ipse sum. Ante me non est formatus Deus, et post me non erit. 023 ISA 043 011 Ego sum, ego sum Dominus, et non est absque me salvator. 023 ISA 043 012 Ego annunciavi, et salvavi: auditum feci, et non fuit in vobis alienus: vos testes mei, dicit Dominus, et ego Deus. 023 ISA 043 013 Et ab initio ego ipse, et non est qui de manu mea eruat: operabor, et quis avertet illud? 023 ISA 043 014 Hæc dicit Dominus Redemptor vester, Sanctus Israel: Propter vos misi in Babylonem, et detraxi vectes universos, et Chaldæos in navibus suis gloriantes. 023 ISA 043 015 Ego Dominus Sanctus vester, Creans Israel Rex vester. 023 ISA 043 016 Hæc dicit Dominus, qui dedit in mari viam, et in aquis torrentibus semitam. 023 ISA 043 017 Qui eduxit quadrigam et equum: agmen et robustum, simul obdormierunt, nec resurgent: contriti sunt quasi linum, et extincti sunt. 023 ISA 043 018 Ne memineritis priorum, et antiqua ne intueamini. 023 ISA 043 019 Ecce ego facio nova, et nunc orientur, utique cognoscetis ea: ponam in deserto viam, et in invio flumina. 023 ISA 043 020 Glorificabit me bestia agri, dracones et struthiones: quia dedi in deserto aquas, flumina in invio, ut darem potum populo meo, electo meo. 023 ISA 043 021 Populum istum formavi mihi, laudem meam narrabit. 023 ISA 043 022 Non me invocasti Iacob, nec laborasti in me Israel. 023 ISA 043 023 Non obtulisti mihi arietem holocausti tui, et victimis tuis non glorificasti me: non te servire feci in oblatione, nec laborem tibi præbui in thure. 023 ISA 043 024 Non emisti mihi argento calamum, et adipe victimarum tuarum non inebriasti me. Verumtamen servire me fecisti in peccatis tuis, præbuisti mihi laborem in iniquitatibus tuis. 023 ISA 043 025 Ego sum, ego sum ipse qui deleo iniquitates tuas propter me, et peccatorum tuorum non recordabor. 023 ISA 043 026 Reduc me in memoriam, et iudicemur simul: narra si quid habes ut iustificeris. 023 ISA 043 027 Pater tuus primus peccavit, et interpretes tui prævaricati sunt in me. 023 ISA 043 028 Et contaminavi principes sanctos, dedi ad internecionem Iacob, et Israel in blasphemiam. 023 ISA 044 001 Et nunc audi Iacob serve meus, et Israel quem elegi: 023 ISA 044 002 Hæc dicit Dominus faciens et formans te, ab utero Auxiliator tuus: noli timere serve meus Iacob, et rectissime, quem elegi. 023 ISA 044 003 Effundam enim aquas super sitientem, et fluenta super aridam: effundam spiritum meum super semen tuum, et benedictionem meam super stirpem tuam. 023 ISA 044 004 Et germinabunt inter herbas quasi salices iuxta præterfluentes aquas. 023 ISA 044 005 Iste dicet: Domini ego sum: et ille vocabit in nomine Iacob, et hic scribet manu sua: Domino: et in nomine Israel assimilabitur. 023 ISA 044 006 Hæc dicit Dominus Rex Israel, et Redemptor eius Dominus exercituum: Ego primus, et ego novissimus, et absque me non est Deus. 023 ISA 044 007 Quis similis mei? Vocet, et annunciet: et ordinem exponat mihi, ex quo constitui populum antiquum: ventura et quæ futura sunt annuncient eis. 023 ISA 044 008 Nolite timere, neque conturbemini: ex tunc audire te feci, et annunciavi: vos estis testes mei. Numquid est Deus absque me, et formator, quem ego non noverim? 023 ISA 044 009 Plastæ idoli omnes nihil sunt, et amantissima eorum non proderunt eis. Ipsi sunt testes eorum, quia non vident, neque intelligunt, ut confundantur. 023 ISA 044 010 Quis formavit deum, et sculptile conflavit ad nihil utile? 023 ISA 044 011 Ecce omnes participes eius confundentur: fabri enim sunt ex hominibus: convenient omnes, stabunt et pavebunt, et confundentur simul. 023 ISA 044 012 Faber ferrarius lima operatus est: in prunis, et in malleis formavit illud, et operatus est in brachio fortitudinis suæ: esuriet et deficiet, non bibet aquam, et lassescet. 023 ISA 044 013 Artifex lignarius extendit normam, formavit illud in runcina: fecit illud in angularibus, et in circino tornavit illud: et fecit imaginem viri quasi speciosum hominem habitantem in domo. 023 ISA 044 014 Succidit cedros, tulit ilicem, et quercum, quæ steterat inter ligna saltus: plantavit pinum, quam pluvia nutrivit. 023 ISA 044 015 Et facta est hominibus in focum: sumpsit ex eis, et calefactus est: et succendit, et coxit panes: de reliquo autem operatus est deum, et adoravit: fecit sculptile, et curvatus est ante illud. 023 ISA 044 016 Medium eius combussit igni, et de medio eius carnes comedit: coxit pulmentum, et saturatus est, et calefactus est, et dixit: Vah, calefactus sum, vidi focum. 023 ISA 044 017 Reliquum autem eius deum fecit et sculptile sibi: curvatur ante illud, et adorat illud, et obsecrat, dicens: Libera me, quia deus meus es tu. 023 ISA 044 018 Nescierunt, neque intellexerunt: obliti enim sunt ne videant oculi eorum, et ne intelligant corde suo. 023 ISA 044 019 Non recogitant in mente sua, neque cognoscunt, neque sentiunt, ut dicant: Medietatem eius combussi igni, et coxi super carbones eius panes: coxi carnes et comedi, et de reliquo eius idolum faciam? Ante truncum ligni procidam? 023 ISA 044 020 Pars eius cinis est: cor insipiens adoravit illud, et non liberabit animam suam, neque dicet: Forte mendacium est in dextera mea. 023 ISA 044 021 Memento horum Iacob, et Israel, quoniam servus meus es tu. Formavi te, servus meus es tu Israel, ne obliviscaris mei. 023 ISA 044 022 Delevi ut nubem iniquitates tuas, et quasi nebulam peccata tua: revertere ad me, quoniam redemi te. 023 ISA 044 023 Laudate cæli, quoniam misericordiam fecit Dominus: iubilate extrema terræ, resonate montes laudationem, saltus et omne lignum eius: quoniam redemit Dominus Iacob, et Israel gloriabitur. 023 ISA 044 024 Hæc dicit Dominus Redemptor tuus, et Formator tuus ex utero: Ego sum Dominus, faciens omnia, extendens cælos solus, stabiliens terram, et nullus mecum. 023 ISA 044 025 Irrita faciens signa divinorum, et ariolos in furorem vertens. Convertens sapientes retrorsum: et scientiam eorum stultam faciens. 023 ISA 044 026 Suscitans verbum servi sui, et consilium nunciorum suorum complens. Qui dico Ierusalem: Habitaberis; et civitatibus Iuda: Ædificabimini, et deserta eius suscitabo. 023 ISA 044 027 Qui dico profundo: Desolare, et flumina tua arefaciam. 023 ISA 044 028 Qui dico Cyro: Pastor meus es, et omnem voluntatem meam complebis. Qui dico Ierusalem: Ædificaberis; et templo: Fundaberis. 023 ISA 045 001 Hæc dicit Dominus christo meo Cyro, cuius apprehendi dexteram, ut subiiciam ante faciem eius Gentes, et dorsa regum vertam, et aperiam coram eo ianuas, et portæ non claudentur. 023 ISA 045 002 Ego ante te ibo: et gloriosos terræ humiliabo: portas æreas conteram, et vectes ferreos confringam. 023 ISA 045 003 Et dabo tibi thesauros absconditos, et arcana secretorum: ut scias quia ego Dominus, qui voco nomen tuum, Deus Israel. 023 ISA 045 004 Propter servum meum Iacob, et Israel electum meum, et vocavi te nomine tuo: assimilavi te, et non cognovisti me. 023 ISA 045 005 Ego Dominus, et non est amplius: extra me non est deus: accinxi te, et non cognovisti me: 023 ISA 045 006 Ut sciant hi, qui ab ortu solis, et qui ab occidente, quoniam absque me non est: ego Dominus, et non est alter, 023 ISA 045 007 formans lucem, et creans tenebras, faciens pacem, et creans malum: ego Dominus faciens omnia hæc. 023 ISA 045 008 Rorate cæli desuper, et nubes pluant iustum: aperiatur terra, et germinet salvatorem: et iustitia oriatur simul: ego Dominus creavi eum. 023 ISA 045 009 Væ qui contradicit Fictori suo, testa de samiis terræ: numquid dicet lutum figulo suo: Quid facis, et opus tuum absque manibus est? 023 ISA 045 010 Væ qui dicit patri: Quid generas? et mulieri: Quid parturis? 023 ISA 045 011 Hæc dicit Dominus, Sanctus Israel, Plastes eius: Ventura interrogate me, super filios meos, et super opus manuum mearum mandate mihi. 023 ISA 045 012 Ego feci terram, et hominem super eam creavi ego: manus meæ tetenderunt cælos, et omni militiæ eorum mandavi. 023 ISA 045 013 Ego suscitavi eum ad iustitiam, et omnes vias eius dirigam: ipse ædificabit civitatem meam, et captivitatem meam dimittet, non in pretio, neque in muneribus, dicit Dominus Deus exercituum. 023 ISA 045 014 Hæc dicit Dominus: Labor Ægypti, et negotiatio Æthiopiæ, et Sabaim viri sublimes, ad te transibunt, et tui erunt: Post te ambulabunt, vincti manicis pergent: et te adorabunt, teque deprecabuntur: Tantum in te est Deus, et non est absque te Deus. 023 ISA 045 015 Vere tu es Deus absconditus, Deus Israel Salvator. 023 ISA 045 016 Confusi sunt, et erubuerunt omnes: simul abierunt in confusionem fabricatores errorum. 023 ISA 045 017 Israel salvatus est in Domino salute æterna: non confundemini, et non erubescetis usque in sæculum sæculi. 023 ISA 045 018 Quia hæc dicit Dominus creans cælos, ipse Deus formans terram, et faciens eam, ipse Plastes eius: non in vanum creavit eam: ut habitaretur, formavit eam. Ego Dominus, et non est alius. 023 ISA 045 019 Non in abscondito locutus sum, in loco terræ tenebroso: non dixi semini Iacob: Frustra quærite me. Ego Dominus loquens iustitiam, annuncians recta. 023 ISA 045 020 Congregamini, et venite, et accedite simul qui salvati estis ex Gentibus: nescierunt qui levant lignum sculpturæ suæ, et rogant deum non salvantem. 023 ISA 045 021 Annunciate, et venite, et consiliamini simul: Quis auditum fecit hoc ab initio, ex tunc prædixit illud? Numquid non ego Dominus, et non est ultra deus absque me? Deus iustus, et salvans non est præter me. 023 ISA 045 022 Convertimini ad me, et salvi eritis omnes fines terræ: quia ego Deus, et non est alius. 023 ISA 045 023 In memetipso iuravi, egredietur de ore meo iustitiæ verbum, et non revertetur: quia mihi curvabitur omne genu, et iurabit omnis lingua. 023 ISA 045 024 Ergo in Domino, dicet, meæ sunt iustitiæ et imperium: ad eum venient, et confundentur omnes qui repugnant ei. 023 ISA 045 025 In Domino iustificabitur, et laudabitur omne semen Israel. 023 ISA 046 001 Confractus est Bel, contritus est Nabo: facta sunt simulachra eorum bestiis et iumentis, onera vestra gravi pondere usque ad lassitudinem. 023 ISA 046 002 Contabuerunt, et contrita sunt simul: non potuerunt salvare portantem, et anima eorum in captivitatem ibit. 023 ISA 046 003 Audite me domus Iacob, et omne residuum domus Israel, qui portamini a meo utero, qui gestamini a mea vulva. 023 ISA 046 004 Usque ad senectam ego ipse, et usque ad canos ego portabo: ego feci, et ego feram: ego portabo, et salvabo. 023 ISA 046 005 Cui assimilastis me, et adæquastis, et comparastis me, et fecistis similem? 023 ISA 046 006 Qui confertis aurum de sacculo, et argentum statera ponderatis: conducentes aurificem, ut faciat deum: et procidunt, et adorant. 023 ISA 046 007 Portant illum in humeris gestantes, et ponentes in loco suo: et stabit, ac de loco suo non movebitur. Sed et cum clamaverint ad eum, non audiet: de tribulatione non salvabit eos. 023 ISA 046 008 Mementote istud, et confundamini: redite prævaricatores ad cor. 023 ISA 046 009 Recordamini prioris sæculi, quoniam ego sum Deus, et non est ultra deus, nec est similis mei: 023 ISA 046 010 Annuncians ab exordio novissimum, et ab initio quæ necdum facta sunt, dicens: Consilium meum stabit, et omnis voluntas mea fiet: 023 ISA 046 011 Vocans ab Oriente avem, et de terra longinqua virum voluntatis meæ. Et locutus sum, et adducam illud: creavi, et faciam illud. 023 ISA 046 012 Audite me duro corde, qui longe estis a iustitia. 023 ISA 046 013 Prope feci iustitiam meam, non elongabitur, et salus mea non morabitur. Dabo in Sion salutem, et in Israel gloriam meam. 023 ISA 047 001 Descende, sede in pulvere virgo filia Babylon, sede in terra: non est solium filiæ Chaldæorum, quia ultra non vocaberis mollis et tenera. 023 ISA 047 002 Tolle molam, et mole farinam: denuda turpitudinem tuam, discooperi humerum, revela crura, transi flumina. 023 ISA 047 003 Revelabitur ignominia tua, et videbitur opprobrium tuum: ultionem capiam, et non resistet mihi homo. 023 ISA 047 004 Redemptor noster, Dominus exercituum nomen illius, Sanctus Israel. 023 ISA 047 005 Sede tacens, et intra in tenebras filia Chaldæorum: quia non vocaberis ultra domina regnorum. 023 ISA 047 006 Iratus sum super populum meum, contaminavi hereditatem meam, et dedi eos in manu tua: non posuisti eis misericordias: super senem aggravasti iugum tuum valde. 023 ISA 047 007 Et dixisti: In sempiternum ero domina: non posuisti hæc super cor tuum, neque recordata es novissimi tui. 023 ISA 047 008 Et nunc audi hæc delicata, et habitans confidenter, quæ dicis in corde tuo: Ego sum, et non est præter me amplius: non sedebo vidua, et ignorabo sterilitatem. 023 ISA 047 009 Venient tibi duo hæc subito in die una, sterilitas et viduitas. Universa venerunt super te, propter multitudinem maleficiorum tuorum, et propter duritiam incantatorum tuorum vehementem. 023 ISA 047 010 Et fiduciam habuisti in malitia tua, et dixisti: Non est qui videat me. Sapientia tua et scientia tua hæc decepit te. Et dixisti in corde tuo: Ego sum, et præter me non est altera. 023 ISA 047 011 Veniet super te malum, et nescies ortum eius: et irruet super te calamitas, quam non poteris expiare: veniet super te repente miseria, quam nescies. 023 ISA 047 012 Sta cum incantatoribus tuis, et cum multitudine maleficiorum tuorum, in quibus laborasti ab adolescentia tua, si forte quod prosit tibi, aut si possis fieri fortior. 023 ISA 047 013 Defecisti in multitudine consiliorum tuorum: stent, et salvent te augures cæli, qui contemplabantur sidera, et supputabant menses, ut ex eis annunciarent ventura tibi. 023 ISA 047 014 Ecce facti sunt quasi stipula, ignis combussit eos: non liberabunt animam suam de manu flammæ: non sunt prunæ, quibus calefiant, nec focus, ut sedeant ad eum. 023 ISA 047 015 Sic facta sunt tibi in quibuscumque laboraveras: negotiatores tui ab adolescentia tua, unusquisque in via sua erraverunt: non est qui salvet te. 023 ISA 048 001 Audite hæc domus Iacob, qui vocamini nomine Israel, et de aquis Iuda existis, qui iuratis in nomine Domini, et Dei Israel recordamini non in veritate, neque in iustitia. 023 ISA 048 002 De civitate enim sancta vocati sunt, et super Deum Israel constabiliti sunt: Dominus exercituum nomen eius. 023 ISA 048 003 Priora ex tunc annunciavi, et ex ore meo exierunt, et audita feci ea: repente operatus sum, et venerunt. 023 ISA 048 004 Scivi enim quia durus es tu, et nervus ferreus cervix tua, et frons tua ærea. 023 ISA 048 005 Prædixi tibi ex tunc: antequam venirent indicavi tibi, ne forte diceres: Idola mea fecerunt hæc, et sculptilia mea, et conflatilia mandaverunt ista. 023 ISA 048 006 Quæ audisti, vide omnia: vos autem num annunciastis? Audita feci tibi nova ex tunc, et conservata sunt quæ nescis: 023 ISA 048 007 nunc creata sunt, et non ex tunc: et ante diem, et non audisti ea, ne forte dicas: Ecce ego cognovi ea. 023 ISA 048 008 Neque audisti, neque cognovisti, neque ex tunc aperta est auris tua: scio enim quia prævaricans prævaricaberis, et transgressorem ex utero vocavi te. 023 ISA 048 009 Propter nomen meum longe faciam furorem meum: et laude mea infrenabo te, ne intereas. 023 ISA 048 010 Ecce excoxi te, sed non quasi argentum, elegi te in camino paupertatis. 023 ISA 048 011 Propter me, propter me faciam, ut non blasphemer: et gloriam meam alteri non dabo. 023 ISA 048 012 Audi me Iacob, et Israel quem ego voco: ego ipse, ego primus, et ego novissimus. 023 ISA 048 013 Manus quoque mea fundavit terram, et dextera mea mensa est cælos: ego vocabo eos, et stabunt simul. 023 ISA 048 014 Congregamini omnes vos, et audite: quis de eis annunciavit hæc? Dominus dilexit eum, faciet voluntatem suam in Babylone, et brachium suum in Chaldæis. 023 ISA 048 015 Ego, ego locutus sum, et vocavi eum: adduxi eum, et directa est via eius. 023 ISA 048 016 Accedite ad me, et audite hoc: non a principio in abscondito locutus sum: ex tempore antequam fieret, ibi eram: et nunc Dominus Deus misit me, et spiritus eius. 023 ISA 048 017 Hæc dicit Dominus, Redemptor tuus, Sanctus Israel: Ego Dominus Deus tuus docens te utilia, gubernans te in via, qua ambulas. 023 ISA 048 018 Utinam attendisses mandata mea: facta fuisset sicut flumen pax tua, et iustitia tua sicut gurgites maris, 023 ISA 048 019 et fuisset quasi arena semen tuum, et stirps uteri tui ut lapilli eius: non interisset, et non fuisset attritum nomen eius a facie mea. 023 ISA 048 020 Egredimini de Babylone, fugite a Chaldæis, in voce exultationis annunciate: auditum facite hoc, et efferte illud usque ad extrema terræ. Dicite: Redemit Dominus servum suum Iacob. 023 ISA 048 021 Non sitierunt in deserto, cum educeret eos: aquam de petra produxit eis, et scidit petram, et fluxerunt aquæ. 023 ISA 048 022 Non est pax impiis, dicit Dominus. 023 ISA 049 001 Audite insulæ, et attendite populi de longe: Dominus ab utero vocavit me, de ventre matris meæ recordatus est nominis mei. 023 ISA 049 002 Et posuit os meum quasi gladium acutum: in umbra manus suæ protexit me, et posuit me sicut sagittam electam: in pharetra sua abscondit me. 023 ISA 049 003 Et dixit mihi: Servus meus es tu Israel, quia in te gloriabor. 023 ISA 049 004 Et ego dixi: In vacuum laboravi, sine causa, et vane fortitudinem meam consumpsi: ergo iudicium meum cum Domino, et opus meum cum Deo meo. 023 ISA 049 005 Et nunc dicit Dominus, formans me ex utero servum sibi, ut reducam Iacob ad eum, et Israel non congregabitur: et glorificatus sum in oculis Domini, et Deus meus factus est fortitudo mea. 023 ISA 049 006 Et dixit: Parum est ut sis mihi servus ad suscitandas tribus Iacob, et fæces Israel convertendas: Ecce dedi te in lucem Gentium, ut sis salus mea usque ad extremum terræ. 023 ISA 049 007 Hæc dicit Dominus, Redemptor Israel, Sanctus eius, ad contemptibilem animam, ad abominatam gentem, ad servum dominorum: Reges videbunt, et consurgent principes, et adorabunt propter Dominum, quia fidelis est, et Sanctum Israel qui elegit te. 023 ISA 049 008 Hæc dicit Dominus: In tempore placito exaudivi te, et in die salutis auxiliatus sum tui: et servavi te, et dedi te in fœdus populi, ut suscitares terram, et possideres hereditates dissipatas: 023 ISA 049 009 ut diceres his, qui vincti sunt: Exite: et his, qui in tenebris: Revelamini. Super vias pascentur, et in omnibus planis pascua eorum. 023 ISA 049 010 Non esurient, neque sitient, et non percutiet eos æstus et sol: quia miserator eorum reget eos, et ad fontes aquarum potabit eos. 023 ISA 049 011 Et ponam omnes montes meos in viam, et semitæ meæ exaltabuntur. 023 ISA 049 012 Ecce isti de longe venient, et ecce illi ab Aquilone et mari, et isti de terra australi. 023 ISA 049 013 Laudate cæli, et exulta terra, iubilate montes laudem: quia consolatus est Dominus populum suum, et pauperum suorum miserebitur. 023 ISA 049 014 Et dixit Sion: Dereliquit me Dominus, et Dominus oblitus est mei. 023 ISA 049 015 Numquid oblivisci potest mulier infantem suum, ut non misereatur filio uteri sui? Et si illa oblita fuerit, ego tamen non obliviscar tui. 023 ISA 049 016 Ecce in manibus meis descripsi te: muri tui coram oculis meis semper. 023 ISA 049 017 Venerunt structores tui: destruentes te, et dissipantes a te exibunt. 023 ISA 049 018 Leva in circuitu oculos tuos, et vide, omnes isti congregati sunt, venerunt tibi: vivo ego, dicit Dominus, quia omnibus his velut ornamento vestieris, et circumdabis tibi eos quasi sponsa. 023 ISA 049 019 Quia deserta tua, et solitudines tuæ, et terra ruinæ tuæ nunc angusta erunt præ habitatoribus, et longe fugabuntur qui absorbebant te. 023 ISA 049 020 Adhuc dicent in auribus tuis filii sterilitatis tuæ: Angustus est mihi locus, fac spatium mihi ut habitem. 023 ISA 049 021 Et dices in corde tuo: Quis genuit mihi istos? Ego sterilis, et non pariens, transmigrata, et captiva: et istos quis enutrivit? Ego destituta et sola: et isti ubi erant? 023 ISA 049 022 Hæc dicit Dominus Deus: Ecce levabo ad Gentes manum meam, et ad populos exaltabo signum meum. Et afferent filios tuos in ulnis, et filias tuas super humeros portabunt. 023 ISA 049 023 Et erunt reges nutritii tui, et reginæ nutrices tuæ: vultu in terram demisso adorabunt te, et pulverem pedum tuorum lingent. Et scies quia ego Dominus, super quo non confundentur qui expectant eum. 023 ISA 049 024 Numquid tolletur a forti præda? Aut quod captum fuerit a robusto, salvum esse poterit? 023 ISA 049 025 Quia hæc dicit Dominus: Equidem, et captivitas a forti tolletur: et quod ablatum fuerit a robusto, salvabitur. Eos vero, qui iudicaverunt te, ego iudicabo, et filios tuos ego salvabo. 023 ISA 049 026 Et cibabo hostes tuos carnibus suis: et quasi musto, sanguine suo inebriabuntur: et sciet omnis caro, quia ego Dominus salvans te, et Redemptor tuus, Fortis Iacob. 023 ISA 050 001 Hæc dicit Dominus: Quis est hic liber repudii matris vestræ, quo dimisi eam? Aut quis est creditor meus, cui vendidi vos? Ecce in iniquitatibus vestris venditi estis, et in sceleribus vestris dimisi matrem vestram. 023 ISA 050 002 Quia veni, et non erat vir: vocavi, et non erat qui audiret. Numquid abbreviata et parvula facta est manus mea, ut non possim redimere? Aut non est in me virtus ad liberandum? Ecce in increpatione mea desertum faciam mare, ponam flumina in siccum: computrescent pisces sine aqua, et morientur in siti. 023 ISA 050 003 Induam cælos tenebris, et saccum ponam operimentum eorum. 023 ISA 050 004 Dominus dedit mihi linguam eruditam, ut sciam sustentare eum, qui lassus est verbo: erigit mane, mane erigit mihi aurem, ut audiam quasi magistrum. 023 ISA 050 005 Dominus Deus aperuit mihi aurem, ego autem non contradico: retrorsum non abii. 023 ISA 050 006 Corpus meum dedi percutientibus, et genas meas vellentibus: faciem meam non averti ab increpantibus, et conspuentibus in me. 023 ISA 050 007 Dominus Deus auxiliator meus, ideo non sum confusus: ideo posui faciem meam ut petram durissimam, et scio quoniam non confundar. 023 ISA 050 008 Iuxta est qui iustificat me, quis contradicet mihi? Stemus simul, quis est adversarius meus? Accedat ad me. 023 ISA 050 009 Ecce Dominus Deus auxiliator meus: quis est qui condemnet me? Ecce omnes quasi vestimentum conterentur, tinea comedet eos. 023 ISA 050 010 Quis ex vobis timens Dominum, audiens vocem servi sui? Qui ambulavit in tenebris, et non est lumen ei, speret in nomine Domini, et innitatur super Deum suum. 023 ISA 050 011 Ecce vos omnes accendentes ignem accincti flammis, ambulate in lumine ignis vestri, et in flammis, quas succendistis: de manu mea factum est hoc vobis, in doloribus dormietis. 023 ISA 051 001 Audite me qui sequimini quod iustum est, et quæritis Dominum: attendite ad petram unde excisi estis, et ad cavernam laci, de qua præcisi estis. 023 ISA 051 002 Attendite ad Abraham patrem vestrum, et ad Saram, quæ peperit vos: quia unum vocavi eum, et benedixi ei, et multiplicavi eum. 023 ISA 051 003 Consolabitur ergo Dominus Sion, et consolabitur omnes ruinas eius: et ponet desertum eius quasi delicias, et solitudinem eius quasi hortum Domini. Gaudium et lætitia invenietur in ea, gratiarum actio, et vox laudis. 023 ISA 051 004 Attendite ad me popule meus, et tribus mea me audite: quia lex a me exiet, et iudicium meum in lucem populorum requiescet. 023 ISA 051 005 Prope est iustus meus, egressus est salvator meus, et brachia mea populos iudicabunt: me insulæ expectabunt, et brachium meum sustinebunt. 023 ISA 051 006 Levate in cælum oculos vestros, et videte sub terra deorsum: quia cæli sicut fumus liquescent, et terra sicut vestimentum atteretur, et habitatores eius sicut hæc interibunt: Salus autem mea in sempiternum erit, et iustitia mea non deficiet. 023 ISA 051 007 Audite me qui scitis iustum, populus meus lex mea in corde eorum: nolite timere opprobrium hominum, et blasphemias eorum ne metuatis. 023 ISA 051 008 Sicut enim vestimentum, sic comedet eos vermis: et sicut lanam, sic devorabit eos tinea: salus autem mea in sempiternum erit, et iustitia mea in generationes generationum. 023 ISA 051 009 Consurge, consurge, induere fortitudinem brachium Domini: consurge sicut in diebus antiquis, in generationibus sæculorum. Numquid non tu percussisti superbum, vulnerasti draconem? 023 ISA 051 010 Numquid non tu siccasti mare, aquam abyssi vehementis: qui posuisti profundum maris viam, ut transirent liberati? 023 ISA 051 011 Et nunc qui redempti sunt a Domino, revertentur, et venient in Sion laudantes, et lætitia sempiterna super capita eorum, gaudium et lætitiam tenebunt, fugiet dolor et gemitus. 023 ISA 051 012 Ego, ego ipse consolabor vos: quis tu ut timeres ab homine mortali, et a filio hominis, qui quasi fœnum ita arescet? 023 ISA 051 013 Et oblitus es Domini Factoris tui, qui tetendit cælos, et fundavit terram? Et formidasti iugiter tota die a facie furoris eius, qui te tribulabat, et paraverat ad perdendum: ubi nunc est furor tribulantis? 023 ISA 051 014 Cito veniet gradiens ad aperiendum, et non interficiet usque ad internecionem, nec deficiet panis eius. 023 ISA 051 015 Ego autem sum Dominus Deus tuus, qui conturbo mare, et intumescunt fluctus eius: Dominus exercituum nomen meum. 023 ISA 051 016 Posui verba mea in ore tuo, et in umbra manus meæ protexi te, ut plantes cælos, et fundes terram: et dicas ad Sion: Populus meus es tu. 023 ISA 051 017 Elevare, elevare, consurge Ierusalem, quæ bibisti de manu Domini calicem iræ eius: usque ad fundum calicis soporis bibisti, et potasti usque ad fæces. 023 ISA 051 018 Non est qui sustentet eam ex omnibus filiis, quos genuit: et non est qui apprehendat manum eius ex omnibus filiis, quos enutrivit. 023 ISA 051 019 Duo sunt quæ occurrerunt tibi: quis contristabitur super te? Vastitas, et contritio, et fames, et gladius, quis consolabitur te? 023 ISA 051 020 Filii tui proiecti sunt, dormierunt in capite omnium viarum, sicut oryx illaqueatus: pleni indignatione Domini, increpatione Dei tui. 023 ISA 051 021 Idcirco audi hoc paupercula, et ebria non a vino. 023 ISA 051 022 Hæc dicit dominator tuus Dominus, et Deus tuus, qui pugnabit pro populo suo: Ecce tuli de manu tua calicem soporis, fundum calicis indignationis meæ, non adiicies ut bibas illum ultra. 023 ISA 051 023 Et ponam illum in manu eorum, qui te humiliaverunt, et dixerunt animæ tuæ: Incurvare, ut transeamus: et posuisti ut terram corpus tuum, et quasi viam transeuntibus. 023 ISA 052 001 Consurge, consurge, induere fortitudine tua Sion, induere vestimentis gloriæ tuæ Ierusalem civitas sancti: quia non adiiciet ultra ut pertranseat per te incircumcisus et immundus. 023 ISA 052 002 Excutere de pulvere, consurge; sede Ierusalem: solve vincula colli tui captiva filia Sion. 023 ISA 052 003 Quia hæc dicit Dominus: Gratis venundati estis, et sine argento redimemini. 023 ISA 052 004 Quia hæc dicit Dominus Deus: In Ægyptum descendit populus meus in principio ut colonus esset ibi: et Assur absque ulla causa calumniatus est eum. 023 ISA 052 005 Et nunc quid mihi est hic, dicit Dominus, quoniam ablatus est populus meus gratis? dominatores eius inique agunt, dicit Dominus, et iugiter tota die nomen meum blasphematur. 023 ISA 052 006 Propter hoc sciet populus meus nomen meum in die illa: quia ego ipse qui loquebar, ecce adsum. 023 ISA 052 007 Quam pulchri super montes pedes annunciantis et prædicantis pacem: annunciantis bonum, prædicantis salutem, dicentis Sion: Regnabit Deus tuus! 023 ISA 052 008 Vox speculatorum tuorum: levaverunt vocem, simul laudabunt: quia oculo ad oculum videbunt cum converterit Dominus Sion. 023 ISA 052 009 Gaudete, et laudate simul deserta Ierusalem: quia consolatus est Dominus populum suum, redemit Ierusalem. 023 ISA 052 010 Paravit Dominus brachium sanctum suum in oculis omnium Gentium: et videbunt omnes fines terræ salutare Dei nostri. 023 ISA 052 011 Recedite, recedite, exite inde, pollutum nolite tangere: exite de medio eius, mundamini qui fertis vasa Domini. 023 ISA 052 012 Quoniam non in tumultu exibitis, nec in fuga properabitis: præcedet enim vos Dominus, et congregabit vos Deus Israel. 023 ISA 052 013 Ecce intelliget servus meus, exaltabitur, et elevabitur, et sublimis erit valde. 023 ISA 052 014 Sicut obstupuerunt super te multi, sic inglorius erit inter viros aspectus eius, et forma eius inter filios hominum. 023 ISA 052 015 Iste asperget gentes multas, super ipsum continebunt reges os suum: quia quibus non est narratum de eo, viderunt: et qui non audierunt, contemplati sunt. 023 ISA 053 001 Quis credidit auditui nostro? Et brachium Domini cui revelatum est? 023 ISA 053 002 Et ascendet sicut virgultum coram eo, et sicut radix de terra sitienti: non est species ei, neque decor: et vidimus eum, et non erat aspectus, et desideravimus eum: 023 ISA 053 003 Despectum, et novissimum virorum, virum dolorum, et scientem infirmitatem: et quasi absconditus vultus eius et despectus, unde nec reputavimus eum. 023 ISA 053 004 Vere languores nostros ipse tulit, et dolores nostros ipse portavit: et nos putavimus eum quasi leprosum, et percussum a Deo et humiliatum. 023 ISA 053 005 Ipse autem vulneratus est propter iniquitates nostras, attritus est propter scelera nostra: disciplina pacis nostræ super eum, et livore eius sanati sumus. 023 ISA 053 006 Omnes nos quasi oves erravimus, unusquisque in viam suam declinavit: et posuit Dominus in eo iniquitatem omnium nostrum. 023 ISA 053 007 Oblatus est quia ipse voluit, et non aperuit os suum: sicut ovis ad occisionem ducetur, et quasi agnus coram tondente se obmutescet, et non aperiet os suum. 023 ISA 053 008 De angustia, et de iudicio sublatus est: generationem eius quis enarrabit? Quia abscissus est de terra viventium: propter scelus populi mei percussi eum. 023 ISA 053 009 Et dabit impios pro sepultura, et divitem pro morte sua: eo quod iniquitatem non fecerit, neque dolus fuerit in ore eius. 023 ISA 053 010 Et Dominus voluit conterere eum in infirmitate: si posuerit pro peccato animam suam, videbit semen longævum, et voluntas Domini in manu eius dirigetur. 023 ISA 053 011 Pro eo quod laboravit anima eius, videbit et saturabitur: in scientia sua iustificabit ipse iustus servus meus multos, et iniquitates eorum ipse portabit. 023 ISA 053 012 Ideo dispertiam ei plurimos: et fortium dividet spolia, pro eo quod tradidit in mortem animam suam, et cum sceleratis reputatus est: et ipse peccata multorum tulit, et pro transgressoribus rogavit. 023 ISA 054 001 Lauda sterilis quæ non paris: decanta laudem, et hinni quæ non pariebas: quoniam multi filii desertæ magis quam eius, quæ habet virum, dicit Dominus. 023 ISA 054 002 Dilata locum tentorii tui, et pelles tabernaculorum tuorum extende, ne parcas: longos fac funiculos tuos, et clavos tuos consolida. 023 ISA 054 003 Ad dexteram enim, et ad lævam penetrabis: et semen tuum gentes hereditabit, et civitates desertas inhabitabit. 023 ISA 054 004 Noli timere quia non confunderis, neque erubesces: non enim te pudebit, quia confusionis adolescentiæ tuæ oblivisceris, et opprobrii viduitatis tuæ non recordaberis amplius. 023 ISA 054 005 Quia dominabitur tui qui fecit te, Dominus exercituum nomen eius: et Redemptor tuus, Sanctus Israel, Deus omnis terræ vocabitur. 023 ISA 054 006 Quia et mulierem derelictam et mœrentem spiritu vocavit te Dominus, et uxorem ab adolescentia abiectam, dixit Deus tuus. 023 ISA 054 007 Ad punctum in modico dereliqui te, et in miserationibus magnis congregabo te. 023 ISA 054 008 In momento indignationis abscondi faciem meam parumper a te, et in misericordia sempiterna misertus sum tui: dixit Redemptor tuus Dominus. 023 ISA 054 009 Sicut in diebus Noe istud mihi est, cui iuravi ne inducerem aquas Noe ultra super terram: sic iuravi ut non irascar tibi, et non increpem te. 023 ISA 054 010 Montes enim commovebuntur, et colles contremiscent: misericordia autem mea non recedet a te, et fœdus pacis meæ non movebitur: dixit miserator tuus Dominus. 023 ISA 054 011 Paupercula tempestate convulsa, absque ulla consolatione. Ecce ego sternam per ordinem lapides tuos, et fundabo te in sapphiris, 023 ISA 054 012 et ponam iaspidem propugnacula tua: et portas tuas in lapides sculptos, et omnes terminos tuos in lapides desiderabiles. 023 ISA 054 013 Universos filios tuos doctos a Domino: et multitudinem pacis filiis tuis. 023 ISA 054 014 Et in iustitia fundaberis: recede procul a calumnia, quia non timebis: et a pavore, quia non appropinquabit tibi. 023 ISA 054 015 Ecce accola veniet, qui non erat mecum, advena quondam tuus adiungetur tibi. 023 ISA 054 016 Ecce ego creavi fabrum sufflantem in igne prunas, et proferentem vas in opus suum, et ego creavi interfectorem ad disperdendum. 023 ISA 054 017 Omne vas, quod fictum est contra te, non dirigetur: et omnem linguam resistentem tibi in iudicio, iudicabis. Hæc est hereditas servorum Domini, et iustitia eorum apud me, dicit Dominus. 023 ISA 055 001 Omnes sitientes venite ad aquas: et qui non habetis argentum, properate, emite, et comedite: venite, emite absque argento, et absque ulla commutatione vinum et lac. 023 ISA 055 002 Quare appenditis argentum non in panibus, et laborem vestrum non in saturitate? Audite audientes me, et comedite bonum, et delectabitur in crassitudine anima vestra. 023 ISA 055 003 Inclinate aurem vestram, et venite ad me: audite, et vivet anima vestra, et feriam vobiscum pactum sempiternum, misericordias David fideles. 023 ISA 055 004 Ecce testem populis dedi eum, ducem ac præceptorem gentibus. 023 ISA 055 005 Ecce gentem, quam nesciebas, vocabis: et gentes, quæ te non cognoverunt, ad te current propter Dominum Deum tuum, et Sanctum Israel, quia glorificavit te. 023 ISA 055 006 Quærite Dominum, dum inveniri potest: invocate eum, dum prope est. 023 ISA 055 007 Derelinquat impius viam suam, et vir iniquus cogitationes suas, et revertatur ad Dominum, et miserebitur eius, et ad Deum nostrum: quoniam multus est ad ignoscendum. 023 ISA 055 008 Non enim cogitationes meæ, cogitationes vestræ: neque viæ vestræ, viæ meæ, dicit Dominus. 023 ISA 055 009 Quia sicut exaltantur cæli a terra, sic exaltatæ sunt viæ meæ a viis vestris, et cogitationes meæ a cogitationibus vestris. 023 ISA 055 010 Et quomodo descendit imber, et nix de cælo, et illuc ultra non revertitur, sed inebriat terram, et infundit eam, et germinare eam facit, et dat semen serenti, et panem comedenti: 023 ISA 055 011 Sic erit verbum meum, quod egredietur de ore meo: non revertetur ad me vacuum, sed faciet quæcumque volui, et prosperabitur in his, ad quæ misi illud. 023 ISA 055 012 Quia in lætitia egrediemini, et in pace deducemini: montes et colles cantabunt coram vobis laudem, et omnia ligna regionis plaudent manu. 023 ISA 055 013 Pro saliunca ascendet abies, et pro urtica crescet myrtus: et erit Dominus nominatus in signum æternum, quod non auferetur. 023 ISA 056 001 Hæc dicit Dominus: Custodite iudicium, et facite iustitiam: quia iuxta est salus mea ut veniat, et iustitia mea ut reveletur. 023 ISA 056 002 Beatus vir, qui facit hoc, et filius hominis, qui apprehendet istud: custodiens Sabbatum ne polluat illud, custodiens manus suas ne faciat omne malum. 023 ISA 056 003 Et non dicat filius advenæ, qui adhæret Domino, dicens: Separatione dividet me Dominus a populo suo: Et non dicat Eunuchus: Ecce ego lignum aridum. 023 ISA 056 004 Quia hæc dicit Dominus Eunuchis: Qui custodierint Sabbata mea, et elegerint quæ ego volui, et tenuerint fœdus meum: 023 ISA 056 005 Dabo eis in domo mea, et in muris meis locum, et nomen melius a filiis et filiabus: nomen sempiternum dabo eis, quod non peribit. 023 ISA 056 006 Et filios advenæ, qui adhærent Domino, ut colant eum, et diligant nomen eius, ut sint ei in servos: omnem custodientem Sabbatum ne polluat illud, et tenentem fœdus meum: 023 ISA 056 007 Adducam eos in montem sanctum meum, et lætificabo eos in domo orationis meæ: holocausta eorum, et victimæ eorum placebunt mihi super altari meo: quia domus mea domus orationis vocabitur cunctis populis. 023 ISA 056 008 Ait Dominus Deus, qui congregat dispersos Israel: Adhuc congregabo ad eum congregatos eius. 023 ISA 056 009 Omnes bestiæ agri venite ad devorandum, universæ bestiæ saltus. 023 ISA 056 010 Speculatores eius cæci omnes, nescierunt universi: canes muti non valentes latrare, videntes vana, dormientes, et amantes somnia. 023 ISA 056 011 Et canes imprudentissimi nescierunt saturitatem: ipsi pastores ignoraverunt intelligentiam: omnes in viam suam declinaverunt, unusquisque ad avaritiam suam a summo usque ad novissimum. 023 ISA 056 012 Venite, sumamus vinum, et impleamur ebrietate: et erit sicut hodie, sic et cras, et multo amplius. 023 ISA 057 001 Iustus perit, et non est qui recogitet in corde suo: et viri misericordiæ colliguntur, quia non est qui intelligat, a facie enim malitiæ collectus est iustus. 023 ISA 057 002 Veniat pax, requiescat in cubili suo qui ambulavit in directione sua. 023 ISA 057 003 Vos autem accedite huc filii auguratricis: semen adulteri, et fornicariæ. 023 ISA 057 004 Super quem lusistis? Super quem dilatastis os, et eiecistis linguam? Numquid non vos filii scelesti, semen mendax? 023 ISA 057 005 Qui consolamini in diis subter omne lignum frondosum, immolantes parvulos in torrentibus, subter eminentes petras? 023 ISA 057 006 In partibus torrentis pars tua, hæc est sors tua: et ipsis effudisti libamen, obtulisti sacrificium. Numquid super his non indignabor? 023 ISA 057 007 Super montem excelsum et sublimem posuisti cubile tuum, et illuc ascendisti ut immolares hostias. 023 ISA 057 008 Et post ostium, et retro postem posuisti memoriale tuum: quia iuxta me discooperuisti, et suscepisti adulterum: dilatasti cubile tuum, et pepigisti cum eis fœdus: dilexisti stratum eorum manu aperta. 023 ISA 057 009 Et ornasti te regi unguento, et multiplicasti pigmenta tua. Misisti legatos tuos procul, et humiliata es usque ad inferos. (Sheol h7585) 023 ISA 057 010 In multitudine viæ tuæ laborasti: non dixisti: Quiescam: vitam manus tuæ invenisti, propterea non rogasti. 023 ISA 057 011 Pro quo solicita timuisti, quia mentita es, et mei non es recordata, neque cogitasti in corde tuo? Quia ego tacens, et quasi non videns, et mei oblita es. 023 ISA 057 012 Ego annunciabo iustitiam tuam, et opera tua non proderunt tibi. 023 ISA 057 013 Cum clamaveris, liberent te congregati tui, et omnes eos auferet ventus, tollet aura: Qui autem fiduciam habet mei, hereditabit terram, et possidebit montem sanctum meum. 023 ISA 057 014 Et dicam: Viam facite, præbete iter, declinate de semita, auferte offendicula de via populi mei. 023 ISA 057 015 Quia hæc dicit Excelsus, et Sublimis habitans æternitatem: et sanctum nomen eius in excelso et in sancto habitans, et cum contrito et humili spiritu: ut vivificet spiritum humilium, et vivificet cor contritorum. 023 ISA 057 016 Non enim in sempiternum litigabo, neque usque ad finem irascar: quia Spiritus a facie mea egredietur, et flatus ego faciam. 023 ISA 057 017 Propter iniquitatem avaritiæ eius iratus sum, et percussi eum: abscondi a te faciem meam, et indignatus sum: et abiit vagus in via cordis sui. 023 ISA 057 018 Vias eius vidi, et sanavi eum, et reduxi eum, et reddidi consolationes ipsi, et lugentibus eius. 023 ISA 057 019 Creavi fructum labiorum pacem, pacem ei, qui longe est, et qui prope, dixit Dominus, et sanavi eum. 023 ISA 057 020 Impii autem quasi mare fervens, quod quiescere non potest, et redundant fluctus eius in conculcationem et lutum. 023 ISA 057 021 Non est pax impiis, dicit Dominus Deus. 023 ISA 058 001 Clama, ne cesses, quasi tuba exalta vocem tuam, et annuncia populo meo scelera eorum, et domui Iacob peccata eorum. 023 ISA 058 002 Me etenim de die in diem quærunt, et scire vias meas volunt: quasi gens, quæ iustitiam fecerit, et iudicium Dei sui non dereliquerit: rogant me iudicia iustitiæ: appropinquare Deo volunt. 023 ISA 058 003 Quare ieiunavimus, et non aspexisti: humiliavimus animas nostras, et nescisti? Ecce in die ieiunii vestri invenitur voluntas vestra, et omnes debitores vestros repetitis. 023 ISA 058 004 Ecce ad lites et contentiones ieiunatis, et percutitis pugno impie. Nolite ieiunare sicut usque ad hanc diem, ut audiatur in excelso clamor vester. 023 ISA 058 005 Numquid tale est ieiunium, quod elegi, per diem affligere hominem animam suam? Numquid contorquere quasi circulum caput suum, et saccum et cinerem sternere? Numquid istud vocabis ieiunium, et diem acceptabilem Domino? 023 ISA 058 006 Nonne hoc est magis ieiunium, quod elegi? Dissolve colligationes impietatis, solve fasciculos deprimentes, dimitte eos, qui confracti sunt, liberos, et omne onus dirumpe. 023 ISA 058 007 Frange esurienti panem tuum, et egenos, vagosque induc in domum tuam: cum videris nudum, operi eum, et carnem tuam ne despexeris. 023 ISA 058 008 Tunc erumpet quasi mane lumen tuum, et sanitas tua citius orietur, et anteibit faciem tuam iustitia tua, et gloria Domini colliget te. 023 ISA 058 009 Tunc invocabis, et Dominus exaudiet: clamabis, et dicet: Ecce adsum. Si abstuleris de medio tui catenam, et desieris extendere digitum, et loqui quod non prodest. 023 ISA 058 010 Cum effuderis esurienti animam tuam, et animam afflictam repleveris, orietur in tenebris lux tua, et tenebræ tuæ erunt sicut meridies. 023 ISA 058 011 Et requiem tibi dabit Dominus semper, et implebit splendoribus animam tuam, et ossa tua liberabit, et eris quasi hortus irriguus, et sicut fons aquarum, cuius non deficient aquæ. 023 ISA 058 012 Et ædificabuntur in te deserta sæculorum: fundamenta generationis et generationis suscitabis: et vocaberis ædificator sepium, avertens semitas in quietem. 023 ISA 058 013 Si averteris a Sabbato pedem tuum, facere voluntatem tuam in die sancto meo, et vocaveris Sabbatum delicatum, et sanctum Domini gloriosum, et glorificaveris eum dum non facis vias tuas, et non invenitur voluntas tua, ut loquaris sermonem: 023 ISA 058 014 Tunc delectaberis super Domino, et sustollam te super altitudines terræ, et cibabo te hereditate Iacob patris tui. Os enim Domini locutum est. 023 ISA 059 001 Ecce non est abbreviata manus Domini ut salvare nequeat, neque aggravata est auris eius ut non exaudiat: 023 ISA 059 002 Sed iniquitates vestræ diviserunt inter vos et Deum vestrum, et peccata vestra absconderunt faciem eius a vobis ne exaudiret. 023 ISA 059 003 Manus enim vestræ pollutæ sunt sanguine, et digiti vestri iniquitate: labia vestra locuta sunt mendacium, et lingua vestra iniquitatem fatur. 023 ISA 059 004 Non est qui invocet iustitiam, neque est qui iudicet vere: sed confidunt in nihilo, et loquuntur vanitates: conceperunt laborem, et pepererunt iniquitatem. 023 ISA 059 005 Ova aspidum ruperunt, et telas araneæ texuerunt: qui comederit de ovis eorum, morietur: et quod confotum est, erumpet in regulum. 023 ISA 059 006 Telæ eorum non erunt in vestimentum, neque operientur operibus suis: opera eorum opera inutilia, et opus iniquitatis in manibus eorum. 023 ISA 059 007 Pedes eorum ad malum currunt, et festinant ut effundant sanguinem innocentem, cogitationes eorum cogitationes inutiles: vastitas et contritio in viis eorum. 023 ISA 059 008 Viam pacis nescierunt, et non est iudicium in gressibus eorum. Semitæ eorum incurvatæ sunt eis: omnis qui calcat in eis, ignorat pacem. 023 ISA 059 009 Propter hoc elongatum est iudicium a nobis, et non apprehendet nos iustitia: expectavimus lucem, et ecce tenebræ: splendorem, et in tenebris ambulavimus. 023 ISA 059 010 Palpavimus sicut cæci parietem, et quasi absque oculis attrectavimus: impegimus meridie quasi in tenebris, in caliginosis quasi mortui. 023 ISA 059 011 Rugiemus quasi ursi omnes, et quasi columbæ meditantes gememus. Expectavimus iudicium, et non est: salutem, et elongata est a nobis. 023 ISA 059 012 Multiplicatæ sunt enim iniquitates nostræ coram te, et peccata nostra responderunt nobis. Quia scelera nostra nobiscum, et iniquitates nostras cognovimus, 023 ISA 059 013 peccare et mentiri contra Dominum: et aversi sumus ne iremus post tergum Dei nostri, ut loqueremur calumniam et transgressionem: concepimus, et locuti sumus de corde verba mendacii. 023 ISA 059 014 Et conversum est retrorsum iudicium, et iustitia longe stetit: quia corruit in platea veritas, et æquitas non potuit ingredi. 023 ISA 059 015 Et facta est veritas in oblivionem: et qui recessit a malo, prædæ patuit: Et vidit Dominus, et malum apparuit in oculis eius, quia non est iudicium. 023 ISA 059 016 Et vidit quia non est vir: et aporiatus est, quia non est qui occurrat: et salvavit sibi brachium suum, et iustitia eius ipsa confirmavit eum. 023 ISA 059 017 Indutus est iustitia ut lorica, et galea salutis in capite eius: indutus est vestimentis ultionis, et opertus est quasi pallio zeli. 023 ISA 059 018 Sicut ad vindictam quasi ad retributionem indignationis hostibus suis, et vicissitudinem inimicis suis: insulis vicem reddet. 023 ISA 059 019 Et timebunt qui ab Occidente, nomen Domini: et qui ab ortu solis, gloriam eius: cum venerit quasi fluvius violentus, quem Spiritus Domini cogit: 023 ISA 059 020 et venerit Sion Redemptor, et eis, qui redeunt ab iniquitate in Iacob, dicit Dominus. 023 ISA 059 021 Hoc fœdus meum cum eis, dicit Dominus: Spiritus meus, qui est in te, et verba mea, quæ posui in ore tuo, non recedent de ore tuo, et de ore seminis tui, et de ore seminis seminis tui, dicit Dominus, amodo et usque in sempiternum. 023 ISA 060 001 Surge illuminare Ierusalem: quia venit lumen tuum, et gloria Domini super te orta est. 023 ISA 060 002 Quia ecce tenebræ operient terram, et caligo populos: super te autem orietur Dominus, et gloria eius in te videbitur. 023 ISA 060 003 Et ambulabunt gentes in lumine tuo, et reges in splendore ortus tui. 023 ISA 060 004 Leva in circuitu oculos tuos, et vide: omnes isti congregati sunt, venerunt tibi: filii tui de longe venient, et filiæ tuæ de latere surgent. 023 ISA 060 005 Tunc videbis, et afflues, mirabitur et dilatabitur cor tuum, quando conversa fuerit ad te multitudo maris, fortitudo gentium venerit tibi: 023 ISA 060 006 Inundatio camelorum operiet te, dromedarii Madian et Epha: omnes de Saba venient, aurum et thus deferentes, et laudem Domino annunciantes. 023 ISA 060 007 Omne pecus Cedar congregabitur tibi, arietes Nabaioth ministrabunt tibi: offerentur super placabili altari meo, et domum maiestatis meæ glorificabo. 023 ISA 060 008 Qui sunt isti, qui ut nubes volant, et quasi columbæ ad fenestras suas? 023 ISA 060 009 Me enim insulæ expectant, et naves maris in principio ut adducam filios tuos de longe: argentum eorum, et aurum eorum cum eis nomini Domini Dei tui, et Sancto Israel, quia glorificavit te. 023 ISA 060 010 Et ædificabunt filii peregrinorum muros tuos, et reges eorum ministrabunt tibi: in indignatione enim mea percussi te: et in reconciliatione mea misertus sum tui. 023 ISA 060 011 Et aperientur portæ tuæ iugiter: die ac nocte non claudentur, ut afferatur ad te fortitudo gentium, et reges earum adducantur: 023 ISA 060 012 gens enim et regnum, quod non servierit tibi, peribit: et Gentes solitudine vastabuntur. 023 ISA 060 013 Gloria Libani ad te veniet, abies et buxus, et pinus simul ad ornandum locum sanctificationis meæ, et locum pedum meorum glorificabo. 023 ISA 060 014 Et venient ad te curvi filii eorum, qui humiliaverunt te, et adorabunt vestigia pedum tuorum omnes, qui detrahebant tibi, et vocabunt te civitatem Domini, Sion Sancti Israel. 023 ISA 060 015 Pro eo quod fuisti derelicta, et odio habita, et non erat qui per te transiret, ponam te in superbiam sæculorum, gaudium in generationem et generationem: 023 ISA 060 016 et suges lac Gentium, et mamilla regum lactaberis: et scies quia ego Dominus Salvans te, et Redemptor tuus Fortis Iacob. 023 ISA 060 017 Pro ære afferam aurum, et pro ferro afferam argentum: et pro lignis æs, et pro lapidibus ferrum: et ponam visitationem tuam pacem, et præpositos tuos iustitiam. 023 ISA 060 018 Non audietur ultra iniquitas in terra tua, vastitas et contritio in terminis tuis, et occupabit salus muros tuos, et portas tuas laudatio. 023 ISA 060 019 Non erit tibi amplius sol ad lucendum per diem, nec splendor lunæ illuminabit te: sed erit tibi Dominus in lucem sempiternam, et Deus tuus in gloriam tuam. 023 ISA 060 020 Non occidet ultra sol tuus, et luna tua non minuetur: quia erit tibi Dominus in lucem sempiternam, et complebuntur dies luctus tui. 023 ISA 060 021 Populus autem tuus omnes iusti, in perpetuum hereditabunt terram, germen plantationis meæ, opus manus meæ ad glorificandum. 023 ISA 060 022 Minimus erit in mille, et parvulus in gentem fortissimam: ego Dominus in tempore eius subito faciam istud. 023 ISA 061 001 Spiritus Domini super me, eo quod unxerit Dominus me: ad annunciandum mansuetis misit me, ut mederer contritis corde, et prædicarem captivis indulgentiam, et clausis apertionem: 023 ISA 061 002 Ut prædicarem annum placabilem Domino, et diem ultionis Deo nostro: ut consolarer omnes lugentes: 023 ISA 061 003 ut ponerem lugentibus Sion: et darem eis coronam pro cinere, oleum gaudii pro luctu, pallium laudis pro spiritu mœroris: et vocabuntur in ea fortes iustitiæ, plantatio Domini ad glorificandum. 023 ISA 061 004 Et ædificabunt deserta a sæculo, et ruinas antiquas erigent, et instaurabunt civitates desertas, dissipatas in generationem et generationem. 023 ISA 061 005 Et stabunt alieni, et pascent pecora vestra: et filii peregrinorum agricolæ et vinitores vestri erunt. 023 ISA 061 006 Vos autem sacerdotes Domini vocabimini: ministri Dei nostri, dicetur vobis: Fortitudinem Gentium comedetis, et in gloria earum superbietis. 023 ISA 061 007 Pro confusione vestra duplici, et rubore laudabunt partem suam: propter hoc in terra sua duplicia possidebunt, lætitia sempiterna erit eis. 023 ISA 061 008 Quia ego Dominus diligens iudicium, et odio habens rapinam in holocausto: et dabo opus eorum in veritate, et fœdus perpetuum feriam eis. 023 ISA 061 009 Et scient in gentibus semen eorum, et germen eorum in medio populorum: omnes, qui viderint eos, cognoscent illos, quia isti sunt semen, cui benedixit Dominus. 023 ISA 061 010 Gaudens gaudebo in Domino, et exultabit anima mea in Deo meo: quia induit me vestimentis salutis: et indumento iustitiæ circumdedit me, quasi sponsum decoratum corona, et quasi sponsam ornatam monilibus suis. 023 ISA 061 011 Sicut enim terra profert germen suum, et sicut hortus semen suum germinat, sic Dominus Deus germinabit iustitiam, et laudem coram universis gentibus. 023 ISA 062 001 Propter Sion non tacebo, et propter Ierusalem non quiescam, donec egrediatur ut splendor Iustus eius, et Salvator eius ut lampas accendatur. 023 ISA 062 002 Et videbunt Gentes Iustum tuum, et cuncti reges Inclytum tuum: et vocabitur tibi nomen novum, quod os Domini nominabit. 023 ISA 062 003 Et eris corona gloriæ in manu Domini, et diadema regni in manu Dei tui. 023 ISA 062 004 Non vocaberis ultra Derelicta: et terra tua non vocabitur amplius Desolata: sed vocaberis Voluntas mea in ea, et terra tua inhabitata. Quia complacuit Domino in te: et terra tua inhabitabitur. 023 ISA 062 005 Habitabit enim iuvenis cum virgine, et habitabunt in te filii tui. Et gaudebit sponsus super sponsam, et gaudebit super te Deus tuus. 023 ISA 062 006 Super muros tuos Ierusalem constitui custodes, tota die, et tota nocte in perpetuum non tacebunt. Qui reminiscimini Domini, ne taceatis, 023 ISA 062 007 et ne detis silentium ei, donec stabiliat, et donec ponat Ierusalem laudem in terra. 023 ISA 062 008 Iuravit Dominus in dextera sua, et in brachio fortitudinis suæ: Si dedero triticum tuum ultra cibum inimicis tuis: et si biberint filii alieni vinum tuum, in quo laborasti. 023 ISA 062 009 Quia qui congregant illud, comedent, et laudabunt Dominum: et qui comportant illud, bibent in atriis sanctis meis. 023 ISA 062 010 Transite, transite per portas, præparate viam populo, planum facite iter, eligite lapides, et elevate signum ad Populos. 023 ISA 062 011 Ecce Dominus auditum fecit in extremis terræ, dicite filiæ Sion: Ecce Salvator tuus venit: ecce merces eius cum eo, et opus eius coram illo. 023 ISA 062 012 Et vocabunt eos, Populus sanctus, redempti a Domino. Tu autem vocaberis: Quæsita civitas, et non Derelicta. 023 ISA 063 001 Quis est iste, qui venit de Edom, tinctis vestibus de Bosra? Iste Formosus in stola sua, gradiens in multitudine fortitudinis suæ. Ego, qui loquor iustitiam, et Propugnator sum ad salvandum. 023 ISA 063 002 Quare ergo rubrum est indumentum tuum, et vestimenta tua sicut calcantium in torculari? 023 ISA 063 003 Torcular calcavi solus, et de Gentibus non est vir mecum: calcavi eos in furore meo, et conculcavi eos in ira mea: et aspersus est sanguis eorum super vestimenta mea, et omnia indumenta mea inquinavi. 023 ISA 063 004 Dies enim ultionis in corde meo: annus redemptionis meæ venit. 023 ISA 063 005 Circumspexi, et non erat auxiliator: quæsivi et non fuit qui adiuvaret: et salvavit mihi brachium meum, et indignatio mea ipsa auxiliata est mihi. 023 ISA 063 006 Et conculcavi populos in furore meo, et inebriavi eos in indignatione mea, et detraxi in terram virtutem eorum. 023 ISA 063 007 Miserationum Domini recordabor, laudem Domini super omnibus, quæ reddidit nobis Dominus, et super multitudinem bonorum domui Israel, quæ largitus est eis secundum indulgentiam suam, et secundum multitudinem misericordiarum suarum. 023 ISA 063 008 Et dixit: Verumtamen populus meus est, filii non negantes: et factus est eis Salvator. 023 ISA 063 009 In omni tribulatione eorum non est tribulatus, et Angelus faciei eius salvavit eos: in dilectione sua, et in indulgentia sua ipse redemit eos, et portavit eos, et elevavit eos cunctis diebus sæculi. 023 ISA 063 010 Ipsi autem ad iracundiam provocaverunt, et afflixerunt Spiritum Sancti eius: et conversus est eis in inimicum, et ipse debellavit eos. 023 ISA 063 011 Et recordatus est dierum sæculi Moysi, et populi sui: Ubi est qui eduxit eos de mari cum pastoribus gregis sui? Ubi est qui posuit in medio eius Spiritum Sancti sui? 023 ISA 063 012 Qui eduxit ad dexteram Moysen brachio maiestatis suæ, qui scidit aquas ante eos, ut faceret sibi nomen sempiternum: 023 ISA 063 013 Qui eduxit eos per abyssos, quasi equum in deserto non impingentem: 023 ISA 063 014 Quasi animal in campo descendens, Spiritus Domini ductor eius fuit: sic adduxisti populum tuum ut faceres tibi nomen gloriæ. 023 ISA 063 015 Attende de cælo, et vide de habitaculo sancto tuo, et gloriæ tuæ: ubi est zelus tuus, et fortitudo tua, multitudo viscerum tuorum, et miserationum tuarum? Super me continuerunt se. 023 ISA 063 016 Tu enim Pater noster, et Abraham nescivit nos, et Israel ignoravit nos: tu Domine Pater noster, Redemptor noster, a sæculo nomen tuum. 023 ISA 063 017 Quare errare nos fecisti Domine de viis tuis? Indurasti cor nostrum ne timeremus te? Convertere propter servos tuos, tribus hereditatis tuæ. 023 ISA 063 018 Quasi nihilum possederunt populum sanctum tuum: hostes nostri conculcaverunt sanctificationem tuam. 023 ISA 063 019 Facti sumus quasi in principio, cum non dominareris nostri, neque invocaretur nomen tuum super nos. 023 ISA 064 001 Utinam dirumperes cælos, et descenderes: a facie tua montes defluerent. 023 ISA 064 002 Sicut exustio ignis tabescerent, aquæ arderent igni, ut notum fieret nomen tuum inimicis tuis: a facie tua gentes turbarentur. 023 ISA 064 003 Cum feceris mirabilia, non sustinebimus: descendisti, et a facie tua montes defluxerunt. 023 ISA 064 004 A sæculo non audierunt, neque auribus perceperunt: oculus non vidit, Deus absque te, quæ præparasti expectantibus te. 023 ISA 064 005 Occurristi lætanti, et facienti iustitiam: in viis tuis recordabuntur tui: ecce tu iratus es, et peccavimus: in ipsis fuimus semper, et salvabimur. 023 ISA 064 006 Et facti sumus ut immundus omnes nos, et quasi pannus menstruatæ universæ iustitiæ nostræ: et cecidimus quasi folium universi, et iniquitates nostræ quasi ventus abstulerunt nos. 023 ISA 064 007 Non est qui invocet nomen tuum: qui consurgat, et teneat te: abscondisti faciem tuam a nobis, et allisisti nos in manu iniquitatis nostræ. 023 ISA 064 008 Et nunc Domine, Pater noster es tu, nos vero lutum: et Fictor noster tu, et opera manuum tuarum omnes nos. 023 ISA 064 009 Ne irascaris Domine satis, et ne ultra memineris iniquitatis nostræ: ecce respice, populus tuus omnes nos. 023 ISA 064 010 Civitas sancti tui facta est deserta, Sion deserta facta est, Ierusalem desolata est. 023 ISA 064 011 Domus sanctificationis nostræ, et gloriæ nostræ, ubi laudaverunt te patres nostri, facta est in exustionem ignis, et omnia desiderabilia nostra versa sunt in ruinas. 023 ISA 064 012 Numquid super his continebis te Domine, tacebis, et affliges nos vehementer? 023 ISA 065 001 Quæsierunt me qui ante non interrogabant, invenerunt qui non quæsierunt me. Dixi: Ecce ego, ecce ego ad gentem, quæ non invocabat nomen meum. 023 ISA 065 002 Expandi manus meas tota die ad populum incredulum, qui graditur in via non bona post cogitationes suas. 023 ISA 065 003 Populus qui ad iracundiam provocat me ante faciem meam semper: qui immolant in hortis, et sacrificant super lateres: 023 ISA 065 004 qui habitant in sepulchris, et in delubris idolorum dormiunt: qui comedunt carnem suillam, et ius profanum in vasis eorum. 023 ISA 065 005 Qui dicunt: Recede a me, non appropinques mihi, quia immundus es: isti fumus erunt in furore meo, ignis ardens tota die. 023 ISA 065 006 Ecce scriptum est coram me: non tacebo, sed reddam et retribuam in sinum eorum 023 ISA 065 007 iniquitates vestras, et iniquitates patrum vestrorum simul, dicit Dominus, qui sacrificaverunt super montes, et super colles exprobraverunt mihi, et remetiar opus eorum primum in sinu eorum. 023 ISA 065 008 Hæc dicit Dominus: Quomodo si inveniatur granum in botro, et dicatur: Ne dissipes illud, quoniam benedictio est: sic faciam propter servos meos, ut non disperdam totum. 023 ISA 065 009 Et educam de Iacob semen, et de Iuda possidentem montes meos: et hereditabunt eam electi mei, et servi mei habitabunt ibi. 023 ISA 065 010 Et erunt campestria in caulas gregum, et vallis Achor in cubile armentorum populo meo qui requisierunt me. 023 ISA 065 011 Et vos, qui dereliquistis Dominum, qui obliti estis montem sanctum meum, qui ponitis Fortunæ mensam, et libatis super eam. 023 ISA 065 012 Numerabo vos in gladio, et omnes in cæde corruetis: pro eo quod vocavi, et non respondistis: locutus sum, et non audistis: et faciebatis malum in oculis meis, et quæ nolui, elegistis. 023 ISA 065 013 Propter hoc hæc dicit Dominus Deus: Ecce servi mei comedent, et vos esurietis: ecce servi mei bibent, et vos sitietis: 023 ISA 065 014 Ecce servi mei lætabuntur, et vos confundemini: Ecce servi mei laudabunt præ exultatione cordis, et vos clamabitis præ dolore cordis, et præ contritione spiritus ululabitis. 023 ISA 065 015 Et dimittetis nomen vestrum in iuramentum electis meis: et interficiet te Dominus Deus, et servos suos vocabit nomine alio. 023 ISA 065 016 In quo qui benedictus est super terram, benedicetur in Deo, Amen: et qui iurat in terra, iurabit in Deo, Amen: quia oblivioni traditæ sunt angustiæ priores, et quia absconditæ sunt ab oculis meis. 023 ISA 065 017 Ecce enim ego creo cælos novos, et terram novam: et non erunt in memoria priora, et non ascendent super cor. 023 ISA 065 018 Sed gaudebitis et exultabitis usque in sempiternum in his, quæ ego creo: quia ecce ego creo Ierusalem exultationem, et populum eius gaudium. 023 ISA 065 019 Et exultabo in Ierusalem, et gaudebo in populo meo: et non audietur in eo ultra vox fletus et vox clamoris. 023 ISA 065 020 Non erit ibi amplius infans dierum, et senex qui non impleat dies suos: quoniam puer centum annorum morietur, et peccator centum annorum maledictus erit. 023 ISA 065 021 Et ædificabunt domos, et habitabunt: et plantabunt vineas, et comedent fructus earum. 023 ISA 065 022 Non ædificabunt, et alius habitabit: non plantabunt, et alius comedet: secundum enim dies ligni, erunt dies populi mei, et opera manuum eorum inveterabunt: 023 ISA 065 023 electi mei non laborabunt frustra, neque generabunt in conturbatione: quia semen benedictorum Domini est, et nepotes eorum cum eis. 023 ISA 065 024 Eritque antequam clament, ego exaudiam: adhuc illis loquentibus, ego audiam. 023 ISA 065 025 Lupus et agnus pascentur simul, leo et bos comedent paleas: et serpenti pulvis panis eius: non nocebunt, neque occident in omni monte sancto meo, dicit Dominus. 023 ISA 066 001 Hæc dicit Dominus: Cælum sedes mea, terra autem scabellum pedum meorum: quæ est ista domus, quam ædificabitis mihi? Et quis est iste locus quietis meæ? 023 ISA 066 002 Omnia hæc manus mea fecit, et facta sunt universa ista, dicit Dominus. Ad quem autem respiciam, nisi ad pauperculum, et contritum spiritu, et trementem sermones meos? 023 ISA 066 003 Qui immolat bovem, quasi qui interficiat virum: qui mactat pecus, quasi qui excerebret canem: qui offert oblationem, quasi qui sanguinem suillum offerat: qui recordatur thuris, quasi qui benedicat idolo. Hæc omnia elegerunt in viis suis, et in abominationibus suis anima eorum delectata est. 023 ISA 066 004 Unde et ego eligam illusiones eorum: et quæ timebant, adducam eis: quia vocavi, et non erat qui responderet: locutus sum, et non audierunt: feceruntque malum in oculis meis, et quæ nolui elegerunt. 023 ISA 066 005 Audite verbum Domini, qui tremitis ad verbum eius: dixerunt fratres vestri odientes vos, et abiicientes propter nomen meum: glorificetur Dominus, et videbimus in lætitia vestra: ipsi autem confundentur. 023 ISA 066 006 Vox populi de civitate, vox de templo, vox Domini reddentis retributionem inimicis suis. 023 ISA 066 007 Antequam parturiret peperit: antequam veniret partus eius, peperit masculum. 023 ISA 066 008 Quis audivit umquam tale? Et quis vidit huic simile? Numquid parturiet terra in die una? Aut parietur gens simul? Quia parturivit et peperit Sion filios suos. 023 ISA 066 009 Numquid ego, qui alios parere facio, ipse non pariam, dicit Dominus? Si ego, qui generationem ceteris tribuo, sterilis ero, ait Dominus Deus tuus? 023 ISA 066 010 Lætamini cum Ierusalem, et exultate in ea, omnes qui diligitis eam: gaudete cum ea gaudio universi, qui lugetis super eam 023 ISA 066 011 ut sugatis, et repleamini ab ubere consolationis eius: ut mulgeatis, et deliciis affluatis ab omnimoda gloria eius. 023 ISA 066 012 Quia hæc dicit Dominus: Ecce ego declinabo super eam quasi fluvium pacis, et quasi torrentem inundantem gloriam Gentium, quam sugetis: ad ubera portabimini, et super genua blandientur vobis. 023 ISA 066 013 Quomodo si cui mater blandiatur, ita ego consolabor vos, et in Ierusalem consolabimini. 023 ISA 066 014 Videbitis, et gaudebit cor vestrum, et ossa vestra quasi herba germinabunt, et cognoscetur manus Domini servis eius, et indignabitur inimicis suis. 023 ISA 066 015 Quia ecce Dominus in igne veniet, et quasi turbo quadrigæ eius: reddere in indignatione furorem suum, et increpationem suam in flamma ignis: 023 ISA 066 016 quia in igne Dominus diiudicabit, et in gladio suo ad omnem carnem, et multiplicabuntur interfecti a Domino, 023 ISA 066 017 qui sanctificabantur, et mundos se putabant in hortis post ianuam intrinsecus, qui comedebant carnem suillam, et abominationem et murem: simul consumentur, dicit Dominus. 023 ISA 066 018 Ego autem opera eorum, et cogitationes eorum: venio ut congregem cum omnibus gentibus et linguis: et venient et videbunt gloriam meam. 023 ISA 066 019 Et ponam in eis signum, et mittam ex eis, qui salvati fuerint, ad Gentes in mare, in Africam, et Lydiam tendentes sagittam: in Italiam et Græciam, ad insulas longe, ad eos, qui non audierunt de me, et non viderunt gloriam meam. Et annunciabunt gloriam meam Gentibus, 023 ISA 066 020 et adducent omnes fratres vestros de cunctis Gentibus donum Domino in equis, et in quadrigis, et in lecticis, et in mulis, et in carrucis, ad montem sanctum meum Ierusalem, dicit Dominus, quomodo si inferant filii Israel munus in vase mundo in domum Domini. 023 ISA 066 021 Et assumam ex eis in sacerdotes, et Levitas, dicit Dominus: 023 ISA 066 022 Quia sicut cæli novi, et terra nova, quæ ego facio stare coram me, dicit Dominus: sic stabit semen vestrum, et nomen vestrum. 023 ISA 066 023 Et erit mensis ex mense, et Sabbatum ex Sabbato: veniet omnis caro ut adoret coram facie mea, dicit Dominus. 023 ISA 066 024 Et egredientur, et videbunt cadavera virorum, qui prævaricati sunt in me: vermis eorum non morietur, et ignis eorum non extinguetur: et erunt usque ad satietatem visionis omni carni. # # BOOK 024 JER Jeremiah Jeremiæ 024 JER 001 001 Verba Ieremiæ filii Helciæ, de sacerdotibus, qui fuerunt in Anathoth, in Terra Beniamin. 024 JER 001 002 Quod factum est verbum Domini ad eum in diebus Iosiæ filii Amon regis Iuda, in tertiodecimo anno regni eius. 024 JER 001 003 Et factum est in diebus Ioakim filii Iosiæ regis Iuda, usque ad consummationem undecimi anni Sedeciæ filii Iosiæ regis Iuda, usque ad transmigrationem Ierusalem, in mense quinto. 024 JER 001 004 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 024 JER 001 005 Priusquam te formarem in utero, novi te: et antequam exires de vulva, sanctificavi te, et prophetam in gentibus dedi te. 024 JER 001 006 Et dixi: A, a, a, Domine Deus: ecce nescio loqui, quia puer ego sum. 024 JER 001 007 Et dixit Dominus ad me: Noli dicere: Puer sum: quoniam ad omnia, quæ mittam te, ibis: et universa, quæcumque mandavero tibi, loqueris. 024 JER 001 008 Ne timeas a facie eorum: quia tecum ego sum ut eruam te, dicit Dominus. 024 JER 001 009 Et misit Dominus manum suam, et tetigit os meum: et dixit Dominus ad me: Ecce dedi verba mea in ore tuo: 024 JER 001 010 ecce constitui te hodie super gentes, et super regna ut evellas, et destruas, et disperdas, et dissipes, et ædifices, et plantes. 024 JER 001 011 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: Quid tu vides, Ieremia? Et dixi: Virgam vigilantem ego video. 024 JER 001 012 Et dixit Dominus ad me: Bene vidisti, quia vigilabo ego super verbo meo ut faciam illud. 024 JER 001 013 Et factum est verbum Domini secundo ad me, dicens: Quid tu vides? Et dixi: Ollam succensam ego video, et faciem eius a facie Aquilonis. 024 JER 001 014 Et dixit Dominus ad me: Ab Aquilone pandetur malum super omnes habitatores terræ. 024 JER 001 015 Quia ecce ego convocabo omnes cognationes regnorum Aquilonis, ait Dominus: et venient et ponent unusquisque solium suum in introitu portarum Ierusalem, et super omnes muros eius in circuitu, et super universas urbes Iuda. 024 JER 001 016 Et loquar iudicia mea cum eis super omnem malitiam eorum, qui dereliquerunt me, et libaverunt diis alienis, et adoraverunt opus manuum suarum. 024 JER 001 017 Tu ergo accinge lumbos tuos, et surge, et loquere ad eos omnia quæ ego præcipio tibi. Ne formides a facie eorum: nec enim timere te faciam vultum eorum. 024 JER 001 018 Ego quippe dedi te hodie in civitatem munitam, et in columnam ferream, et in murum æreum, super omnem terram, regibus Iuda, principibus eius, et sacerdotibus, et populo terræ. 024 JER 001 019 Et bellabunt adversum te, et non prævalebunt: quia ego tecum sum, ait Dominus, ut liberem te. 024 JER 002 001 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 024 JER 002 002 Vade, et clama in auribus Ierusalem, dicens: Hæc dicit Dominus: Recordatus sum tui, miserans adolescentiam tuam, et charitatem desponsationis tuæ, quando secuta es me in deserto, in terra, quæ non seminatur. 024 JER 002 003 Sanctus Israel Domino, primitiæ frugum eius: omnes, qui devorant eum, delinquunt: mala venient super eos, dicit Dominus. 024 JER 002 004 Audite verbum Domini domus Iacob, et omnes cognationes domus Israel: 024 JER 002 005 Hæc dicit Dominus: Quid invenerunt patres vestri in me iniquitatis, quia elongaverunt a me, et ambulaverunt post vanitatem, et vani facti sunt? 024 JER 002 006 Et non dixerunt: Ubi est Dominus, qui ascendere nos fecit de Terra Ægypti: qui traduxit nos per desertum, per terram inhabitabilem et inviam, per terram sitis, et imaginem mortis, per terram, in qua non ambulavit vir, neque habitavit homo? 024 JER 002 007 Et induxi vos in terram Carmeli, ut comederetis fructum eius, et optima illius: et ingressi contaminastis terram meam, et hereditatem meam posuistis in abominationem. 024 JER 002 008 Sacerdotes non dixerunt: Ubi est Dominus? Et tenentes legem nescierunt me, et pastores prævaricati sunt in me: et prophetæ prophetaverunt in Baal, et idola secuti sunt. 024 JER 002 009 Propterea adhuc iudicio contendam vobiscum, ait Dominus, et cum filiis vestris disceptabo. 024 JER 002 010 Transite ad insulas Cethim, et videte: et in Cedar mittite, et considerate vehementer: et videte si factum est huiuscemodi. 024 JER 002 011 Si mutavit gens deos suos, et certe ipsi non sunt dii: populus vero meus mutavit gloriam suam in idolum. 024 JER 002 012 Obstupescite cæli super hoc, et portæ eius desolamini vehementer, dicit Dominus. 024 JER 002 013 Duo enim mala fecit populus meus: Me dereliquerunt Fontem aquæ vivæ, et foderunt sibi cisternas, cisternas dissipatas, quia continere non valent aquas. 024 JER 002 014 Numquid servus est Israel, aut vernaculus? Quare ergo factus est in prædam? 024 JER 002 015 Super eum rugierunt leones, et dederunt vocem suam, posuerunt terram eius in solitudinem: civitates eius exustæ sunt, et non est qui habitet in eis. 024 JER 002 016 Filii quoque Mempheos et Taphnes constupraverunt te usque ad verticem. 024 JER 002 017 Numquid non istud factum est tibi, quia dereliquisti Dominum Deum tuum eo tempore, quo ducebat te per viam? 024 JER 002 018 Et nunc quid tibi vis in via Ægypti, ut bibas aquam turbidam? Et quid tibi cum via Assyriorum, ut bibas aquam fluminis? 024 JER 002 019 Arguet te malitia tua, et aversio tua increpabit te. Scito, et vide quia malum et amarum est reliquisse te Dominum Deum tuum, et non esse timorem mei apud te, dicit Dominus Deus exercituum. 024 JER 002 020 A sæculo confregisti iugum meum, rupisti vincula mea, et dixisti: Non serviam. In omni enim colle sublimi, et sub omni ligno frondoso tu prosternebaris meretrix. 024 JER 002 021 Ego autem plantavi te vineam electam, omne semen verum: quomodo ergo conversa es mihi in pravum vinea aliena? 024 JER 002 022 Si laveris te nitro, et multiplicaveris tibi herbam borith, maculata es in iniquitate tua coram me, dicit Dominus Deus. 024 JER 002 023 Quomodo dicis: Non sum polluta, post Baalim non ambulavi? Vide vias tuas in convalle, scito quid feceris: cursor levis explicans vias suas. 024 JER 002 024 Onager assuetus in solitudine, in desiderio animæ suæ attraxit ventum amoris sui: nullus avertet eam: omnes, qui quærunt eam, non deficient: in menstruis eius invenient eam. 024 JER 002 025 Prohibe pedem tuum a nuditate, et guttur tuum a siti. Et dixisti: Desperavi, nequaquam faciam: adamavi quippe alienos, et post eos ambulabo. 024 JER 002 026 Quomodo confunditur fur quando deprehenditur, sic confusi sunt domus Israel, ipsi et reges eorum, principes, et sacerdotes, et prophetæ eorum, 024 JER 002 027 dicentes ligno: Pater meus es tu: et lapidi: Tu me genuisti. Verterunt ad me tergum, et non faciem, et in tempore afflictionis suæ dicent: Surge, et libera nos. 024 JER 002 028 Ubi sunt dii tui, quos fecisti tibi? Surgant et liberent te in tempore afflictionis tuæ: secundum numerum quippe civitatum tuarum erant dii tui Iuda. 024 JER 002 029 Quid vultis mecum iudicio contendere? Omnes dereliquistis me, dicit Dominus. 024 JER 002 030 Frustra percussi filios vestros, disciplinam non receperunt: devoravit gladius vester prophetas vestros, quasi leo vastator generatio vestra. 024 JER 002 031 Videte verbum Domini: Numquid solitudo factus sum Israeli, aut terra serotina? Quare ergo dixit populus meus: Recessimus, non veniemus ultra ad te? 024 JER 002 032 Numquid obliviscetur virgo ornamenti sui, aut sponsa fasciæ pectoralis suæ? Populus vero meus oblitus est mei diebus innumeris. 024 JER 002 033 Quid niteris bonam ostendere viam tuam ad quærendam dilectionem, quæ insuper et malitias tuas docuisti vias tuas, 024 JER 002 034 et in alis tuis inventus est sanguis animarum pauperum et innocentum? Non in fossis inveni eos, sed in omnibus, quæ supra memoravi. 024 JER 002 035 Et dixisti: Absque peccato et innocens ego sum: et propterea avertatur furor tuus a me. Ecce ego iudicio contendam tecum, eo quod dixeris: Non peccavi. 024 JER 002 036 Quam vilis facta es nimis, iterans vias tuas! Et ab Ægypto confunderis, sicut confusa es ab Assur. 024 JER 002 037 Nam et ab ista egredieris, et manus tuæ erunt super caput tuum: quoniam obtrivit Dominus confidentiam tuam, et nihil habebis prosperum in ea. 024 JER 003 001 Vulgo dicitur: Si dimiserit vir uxorem suam, et recedens ab eo, duxerit virum alterum: Numquid revertetur ad eam ultra? Numquid non polluta, et contaminata erit mulier illa? Tu autem fornicata es cum amatoribus multis: tamen revertere ad me, dicit Dominus, et ego suscipiam te. 024 JER 003 002 Leva oculos tuos in directum, et vide ubi non prostrata sis: in viis sedebas, expectans eos quasi latro in solitudine: et polluisti terram in fornicationibus tuis, et in malitiis tuis. 024 JER 003 003 Quam ob rem prohibitæ sunt stillæ pluviarum, et serotinus imber non fuit: frons mulieris meretricis facta est tibi, noluisti erubescere. 024 JER 003 004 Ergo saltem amodo voca me: Pater meus, dux virginitatis meæ tu es: 024 JER 003 005 Numquid irasceris in perpetuum, aut perseverabis in finem? Ecce locuta es, et fecisti mala, et potuisti. 024 JER 003 006 Et dixit Dominus ad me in diebus Iosiæ regis: Numquid vidisti quæ fecerit aversatrix Israel? Abiit sibimet super omnem montem excelsum, et sub omni ligno frondoso, et fornicata est ibi. 024 JER 003 007 Et dixi, cum fecisset hæc omnia: Ad me revertere: et non est reversa. Et vidit prævaricatrix soror eius Iuda, 024 JER 003 008 quia pro eo, quod mœchata esset aversatrix Israel, dimisissem eam, et dedissem ei libellum repudii: et non timuit prævaricatrix Iuda soror eius, sed abiit, et fornicata est etiam ipsa. 024 JER 003 009 Et facilitate fornicationis suæ contaminavit terram, et mœchata est cum lapide et ligno. 024 JER 003 010 Et in omnibus his non est reversa ad me prævaricatrix soror eius Iuda in toto corde suo, sed in mendacio, ait Dominus. 024 JER 003 011 Et dixit Dominus ad me: Iustificavit animam suam aversatrix Israel, comparatione prævaricatricis Iudæ. 024 JER 003 012 Vade, et clama sermones istos contra Aquilonem, et dices: Revertere aversatrix Israel, ait Dominus, et non avertam faciem meam a vobis: quia sanctus ego sum, dicit Dominus, et non irascar in perpetuum. 024 JER 003 013 Verumtamen scito iniquitatem tuam, quia in Dominum Deum tuum prævaricata es: et dispersisti vias tuas alienis sub omni ligno frondoso, et vocem meam non audisti, ait Dominus. 024 JER 003 014 Convertimini filii revertentes, dicit Dominus: quia ego vir vester: et assumam vos unum de civitate, et duos de cognatione, et introducam vos in Sion. 024 JER 003 015 Et dabo vobis pastores iuxta cor meum, et pascent vos scientia et doctrina. 024 JER 003 016 Cumque multiplicati fueritis, et creveritis in terra in diebus illis, ait Dominus: non dicent ultra: Arca testamenti Domini: neque ascendet super cor, neque recordabuntur illius: nec visitabitur, nec fiet ultra. 024 JER 003 017 In tempore illo vocabunt Ierusalem, Solium Domini: et congregabuntur ad eam omnes gentes in nomine Domini in Ierusalem, et non ambulabunt post pravitatem cordis sui pessimi. 024 JER 003 018 In diebus illis ibit domus Iuda ad domum Israel, et venient simul de terra Aquilonis ad terram, quam dedi patribus vestris. 024 JER 003 019 Ego autem dixi: Quomodo ponam te in filios, et tribuam tibi terram desiderabilem, hereditatem præclaram exercituum Gentium? Et dixi: Patrem vocabis me, et post me ingredi non cessabis. 024 JER 003 020 Sed quomodo si contemnat mulier amatorem suum, sic contempsit me domus Israel, dicit Dominus. 024 JER 003 021 Vox in viis audita est, ploratus et ululatus filiorum Israel: quoniam iniquam fecerunt viam suam, obliti sunt Domini Dei sui. 024 JER 003 022 Convertimini filii revertentes, et sanabo aversiones vestras. Ecce nos venimus ad te: tu enim es Dominus Deus noster. 024 JER 003 023 Vere mendaces erant colles, et multitudo montium: vere in Domino Deo nostro salus Israel. 024 JER 003 024 Confusio comedit laborem patrum nostrorum ab adolescentia nostra, greges eorum, et armenta eorum, filios eorum, et filias eorum. 024 JER 003 025 Dormiemus in confusione nostra, et operiet nos ignominia nostra: quoniam Domino Deo nostro peccavimus nos, et patres nostri ab adolescentia nostra usque ad diem hanc: et non audivimus vocem Domini Dei nostri. 024 JER 004 001 Si reverteris Israel, ait Dominus, ad me convertere: si abstuleris offendicula tua a facie mea, non commoveberis. 024 JER 004 002 Et iurabis: Vivit Dominus in veritate, et in iudicio, et in iustitia: et benedicent eum Gentes, ipsumque laudabunt. 024 JER 004 003 Hæc enim dicit Dominus viro Iuda, et Ierusalem: Novate vobis novale, et nolite serere super spinas: 024 JER 004 004 Circumcidimini Domino, et auferte præputia cordium vestrorum viri Iuda, et habitatores Ierusalem: ne forte egrediatur ut ignis indignatio mea, et succendatur, et non sit qui extinguat, propter malitiam cogitationum vestrarum. 024 JER 004 005 Annunciate in Iuda, et in Ierusalem auditum facite: loquimini, et canite tuba in terra: clamate fortiter, et dicite: congregamini, et ingrediamur civitates munitas: 024 JER 004 006 Levate signum in Sion. Confortamini, nolite stare, quia malum ego adduco ab Aquilone, et contritionem magnam. 024 JER 004 007 Ascendit leo de cubili suo, et prædo Gentium se levavit: egressus est de loco suo ut ponat terram tuam in solitudinem: civitates tuæ vastabuntur, remanentes absque habitatore. 024 JER 004 008 Super hoc accingite vos ciliciis, plangite et ululate: quia non est aversa ira furoris Domini a nobis. 024 JER 004 009 Et erit in die illa, dicit Dominus: Peribit cor regis, et cor principum: et obstupescent sacerdotes, et prophetæ consternabuntur. 024 JER 004 010 Et dixi: Heu, heu, heu, Domine Deus, ergo ne decepisti populum istum et Ierusalem, dicens: Pax erit vobis: et ecce pervenit gladius usque ad animam? 024 JER 004 011 In tempore illo dicetur populo huic et Ierusalem: Ventus urens in viis, quæ sunt in deserto viæ filiæ populi mei, non ad ventilandum, et ad purgandum. 024 JER 004 012 Spiritus plenus ex his veniet mihi: et nunc ego loquar iudicia mea cum eis. 024 JER 004 013 Ecce quasi nubes ascendet, et quasi tempestas currus eius: velociores aquilis equi illius: Væ nobis! quoniam vastati sumus. 024 JER 004 014 Lava a malitia cor tuum Ierusalem, ut salva fias: usquequo morabuntur in te cogitationes noxiæ? 024 JER 004 015 Vox enim annunciantis a Dan, et notum facientis idolum de monte Ephraim. 024 JER 004 016 Dicite gentibus: Ecce auditum est in Ierusalem custodes venire de terra longinqua, et dare super civitates Iuda vocem suam. 024 JER 004 017 Quasi custodes agrorum facti sunt super eam in gyro: quia me ad iracundiam provocavit, dicit Dominus. 024 JER 004 018 Viæ tuæ, et cogitationes tuæ fecerunt hæc tibi: ista malitia tua, quia amara, quia tetigit cor tuum. 024 JER 004 019 Ventrem meum, ventrem meum doleo, sensus cordis mei turbati sunt in me: non tacebo, quoniam vocem buccinæ audivit anima mea, clamorem prælii. 024 JER 004 020 Contritio super contritionem vocata est, et vastata est omnis terra: repente vastata sunt tabernacula mea, subito pelles meæ. 024 JER 004 021 Usquequo videbo fugientem, audiam vocem buccinæ? 024 JER 004 022 Quia stultus populus meus me non cognovit: filii insipientes sunt, et vecordes: sapientes sunt ut faciant mala, bene autem facere nescierunt. 024 JER 004 023 Aspexi terram, et ecce vacua erat, et nihili: et cælos, et non erat lux in eis. 024 JER 004 024 Vidi montes, et ecce movebantur: et omnes colles conturbati sunt. 024 JER 004 025 Intuitus sum, et non erat homo: et omne volatile cæli recessit. 024 JER 004 026 Aspexi, et ecce Carmelus desertus: et omnes urbes eius destructæ sunt a facie Domini, et a facie iræ furoris eius. 024 JER 004 027 Hæc enim dicit Dominus: Deserta erit omnis terra, sed tamen consummationem non faciam. 024 JER 004 028 Lugebit terra, et mœrebunt cæli desuper: eo quod locutus sum, cogitavi, et non pœnituit me, nec aversus sum ab eo. 024 JER 004 029 A voce equitis, et mittentis sagittam fugit omnis civitas: ingressi sunt ardua, et ascenderunt rupes: universæ urbes derelictæ sunt, et non habitat in eis homo. 024 JER 004 030 Tu autem vastata quid facies? Cum vestieris te coccino, cum ornata fueris monili aureo, et pinxeris stibio oculos tuos, frustra componeris: contempserunt te amatores tui, animam tuam quærent. 024 JER 004 031 Vocem enim quasi parturientis audivi, angustias ut puerperæ: Vox filiæ Sion intermorientis, expandentisque manus suas: Væ mihi, quia defecit anima mea propter interfectos! 024 JER 005 001 Circuite vias Ierusalem, et aspicite, et considerate, et quærite in plateis eius, an inveniatis virum facientem iudicium, et quærentem fidem: et propitius ero ei. 024 JER 005 002 Quod si etiam Vivit Dominus, dixerint: et hoc falso iurabunt. 024 JER 005 003 Domine oculi tui respiciunt fidem: percussisti eos, et non doluerunt: attrivisti eos, et renuerunt accipere disciplinam: induraverunt facies suas supra petram, et noluerunt reverti. 024 JER 005 004 Ego autem dixi: Forsitan pauperes sunt et stulti, ignorantes viam Domini, iudicium Dei sui. 024 JER 005 005 Ibo igitur ad optimates, et loquar eis: ipsi enim cognoverunt viam Domini, iudicium Dei sui. Et ecce magis hi simul confregerunt iugum, ruperunt vincula. 024 JER 005 006 Idcirco percussit eos leo de silva, lupus ad vesperam vastavit eos, pardus vigilans super civitates eorum: omnis, qui egressus fuerit ex eis, capietur: quia multiplicatæ sunt prævaricationes eorum, confortatæ sunt aversiones eorum. 024 JER 005 007 Super quo propitius tibi esse potero? Filii tui dereliquerunt me, et iurant in his, qui non sunt dii: saturavi eos, et mœchati sunt, et in domo meretricis luxuriabantur. 024 JER 005 008 Equi amatores, et emissarii facti sunt: Unusquisque ad uxorem proximi sui hinniebat. 024 JER 005 009 Numquid super his non visitabo, dicit Dominus? Et in gente tali non ulciscetur anima mea? 024 JER 005 010 Ascendite muros eius, et dissipate, consummationem autem nolite facere: auferte propagines eius, quia non sunt Domini. 024 JER 005 011 Prævaricatione enim prævaricata est in me domus Israel, et domus Iuda, ait Dominus. 024 JER 005 012 Negaverunt Dominum, et dixerunt: Non est ipse: neque veniet super nos malum: gladium et famem non videbimus. 024 JER 005 013 Prophetæ fuerunt in ventum locuti, et responsum non fuit in eis: Hæc ergo evenient illis. 024 JER 005 014 Hæc dicit Dominus Deus exercituum: Quia locuti estis verbum istud: ecce ego do verba mea in ore tuo in ignem, et populum istum in ligna, et vorabit eos. 024 JER 005 015 Ecce ego adducam super vos gentem de longinquo domus Israel, ait Dominus: gentem robustam, gentem antiquam, gentem cuius ignorabis linguam, nec intelliges quid loquatur. 024 JER 005 016 Pharetra eius quasi sepulchrum patens, universi fortes. 024 JER 005 017 Et comedet segetes tuas, et panem tuum: devorabit filios tuos, et filias tuas: comedet gregem tuum, et armenta tua: comedet vineam tuam et ficum tuam: et conteret urbes munitas tuas, in quibus tu habes fiduciam, gladio. 024 JER 005 018 Verumtamen in diebus illis, ait Dominus, non faciam vos in consummationem. 024 JER 005 019 Quod si dixeritis: Quare fecit nobis Dominus Deus noster hæc omnia? Dices ad eos: Sicut dereliquistis me, et servistis deo alieno in terra vestra, sic servietis alienis in terra non vestra. 024 JER 005 020 Annunciate hoc domui Iacob, et auditum facite in Iuda, dicentes: 024 JER 005 021 Audi popule stulte, qui non habes cor: qui habentes oculos non videtis: et aures, et non auditis. 024 JER 005 022 Me ergo non timebitis, ait Dominus: et a facie mea non dolebitis? Qui posui arenam terminum mari, præceptum sempiternum, quod non præteribit: et commovebuntur, et non poterunt: et intumescent fluctus eius, et non transibunt illud: 024 JER 005 023 Populo autem huic factum est cor incredulum et exasperans, recesserunt et abierunt. 024 JER 005 024 Et non dixerunt in corde suo: Metuamus Dominum Deum nostrum, qui dat nobis pluviam temporaneam et serotinam in tempore suo: plenitudinem annuæ messis custodientem nobis. 024 JER 005 025 Iniquitates vestræ declinaverunt hæc: et peccata vestra prohibuerunt bonum a vobis: 024 JER 005 026 Quia inventi sunt in populo meo impii insidiantes quasi aucupes, laqueos ponentes, et pedicas ad capiendos viros. 024 JER 005 027 Sicut decipula plena avibus, sic domus eorum plenæ dolo: ideo magnificati sunt et ditati. 024 JER 005 028 Incrassati sunt et impinguati: et præterierunt sermones meos pessime. Causam viduæ non iudicaverunt, causam pupilli non direxerunt, et iudicium pauperum non iudicaverunt. 024 JER 005 029 Numquid super his non visitabo, dicit Dominus? Aut super gentem huiuscemodi non ulciscetur anima mea? 024 JER 005 030 Stupor et mirabilia facta sunt in terra: 024 JER 005 031 Prophetæ prophetabant mendacium, et sacerdotes applaudebant manibus suis: et populus meus dilexit talia: quid igitur fiet in novissimo eius? 024 JER 006 001 Confortamini filii Beniamin in medio Ierusalem, et in Thecua clangite buccina, et super Bethacarem levate vexillum: quia malum visum est ab Aquilone, et contritio magna. 024 JER 006 002 Speciosæ et delicatæ assimilavi filiam Sion. 024 JER 006 003 Ad eam venient pastores, et greges eorum: fixerunt in ea tentoria in circuitu: pascet unusquisque eos, qui sub manu sua sunt. 024 JER 006 004 Sanctificate super eam bellum: consurgite, et ascendamus in meridie: Væ nobis, quia declinavit dies, quia longiores factæ sunt umbræ vesperi. 024 JER 006 005 Surgite, et ascendamus in nocte, et dissipemus domus eius. 024 JER 006 006 Quia hæc dicit Dominus exercituum: Cædite lignum eius, et fundite circa Ierusalem aggerem: hæc est civitas visitationis, omnis calumnia in medio eius. 024 JER 006 007 Sicut frigidam fecit cisterna aquam suam, sic frigidum fecit malitiam suam: iniquitas et vastitas audietur in ea, coram me semper infirmitas et plaga. 024 JER 006 008 Erudire Ierusalem, ne forte recedat anima mea a te, ne forte ponam te desertam terram inhabitabilem. 024 JER 006 009 Hæc dicit Dominus exercituum: Usque ad racemum colligent quasi in vinea reliquias Israel: converte manum tuam quasi vindemiator ad cartallum. 024 JER 006 010 Cui loquar? Et quem contestabor ut audiat? Ecce incircumcisæ aures eorum, et audire non possunt: Ecce verbum Domini factum est eis in opprobrium: et non suscipient illud. 024 JER 006 011 Idcirco furore Domini plenus sum, laboravi sustinens: effunde super parvulum foris, et super consilium iuvenum simul: vir enim cum muliere capietur, senex cum pleno dierum. 024 JER 006 012 Et transibunt domus eorum ad alteros, agri et uxores pariter: quia extendam manum meam super habitantes terram, dicit Dominus. 024 JER 006 013 A minore quippe usque ad maiorem omnes avaritiæ student: et a propheta usque ad sacerdotem cuncti faciunt dolum. 024 JER 006 014 Et curabant contritionem filiæ populi mei cum ignominia, dicentes: Pax, pax: et non erat pax. 024 JER 006 015 Confusi sunt, quia abominationem fecerunt: quin potius confusione non sunt confusi, et erubescere nescierunt. Quam ob rem cadent inter ruentes: in tempore visitationis suæ corruent, dicit Dominus. 024 JER 006 016 Hæc dicit Dominus: State super vias, et videte, et interrogate de semitis antiquis, quæ sit via bona, et ambulate in ea: et invenietis refrigerium animabus vestris. Et dixerunt: Non ambulabimus. 024 JER 006 017 Et constitui super vos speculatores. Audite vocem tubæ. Et dixerunt: Non audiemus. 024 JER 006 018 Ideo audite Gentes, et cognosce congregatio, quanta ego faciam eis. 024 JER 006 019 Audi terra: Ecce ego adducam mala super populum istum, fructum cogitationum eius: quia verba mea non audierunt, et legem meam proiecerunt. 024 JER 006 020 Ut quid mihi thus de Saba affertis, et calamum suave olentem de terra longinqua? Holocautomata vestra non sunt accepta, et victimæ vestræ non placuerunt mihi. 024 JER 006 021 Propterea hæc dicit Dominus: Ecce ego dabo in populum istum ruinas, et ruent in eis patres et filii simul, vicinus, et proximus peribunt. 024 JER 006 022 Hæc dicit Dominus: Ecce populus venit de terra Aquilonis, et gens magna consurget a finibus terræ. 024 JER 006 023 Sagittam et scutum arripiet: crudelis est, et non miserebitur. Vox eius quasi mare sonabit: et super equos ascendent, præparati quasi vir ad prælium, adversum te filia Sion. 024 JER 006 024 Audivimus famam eius, dissolutæ sunt manus nostræ: tribulatio apprehendit nos, dolores ut parturientem. 024 JER 006 025 Nolite exire ad agros, et in via ne ambuletis: quoniam gladius inimici pavor in circuitu. 024 JER 006 026 Filia populi mei accingere cilicio, et conspergere cinere: luctum unigeniti fac tibi, planctum amarum, quia repente veniet vastator super nos. 024 JER 006 027 Probatorem dedi te in populo meo robustum: et scies, et probabis viam eorum. 024 JER 006 028 Omnes isti principes declinantes, ambulantes fraudulenter, æs et ferrum: universi corrupta sunt. 024 JER 006 029 Defecit sufflatorium, in igne consumptum est plumbum, frustra conflavit conflator: malitiæ enim eorum non sunt consumptæ. 024 JER 006 030 Argentum reprobum vocate eos, quia Dominus proiecit illos. 024 JER 007 001 Verbum, quod factum est ad Ieremiam a Domino, dicens: 024 JER 007 002 Sta in porta domus Domini, et prædica ibi verbum istud, et dic: Audite verbum Domini omnis Iuda, qui ingredimini per portas has, ut adoretis Dominum. 024 JER 007 003 Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Bonas facite vias vestras, et studia vestra: et habitabo vobiscum in loco isto. 024 JER 007 004 Nolite confidere in verbis mendacii, dicentes: Templum Domini, templum Domini, templum Domini est. 024 JER 007 005 Quoniam si bene direxeritis vias vestras, et studia vestra: si feceritis iudicium inter virum et proximum eius, 024 JER 007 006 advenæ, et pupillo, et viduæ non feceritis calumniam, nec sanguinem innocentem effuderitis in loco hoc, et post deos alienos non ambulaveritis in malum vobismetipsis: 024 JER 007 007 habitabo vobiscum in loco isto: in terra, quam dedi patribus vestris a sæculo et usque in sæculum. 024 JER 007 008 Ecce vos confiditis vobis in sermonibus mendacii, qui non proderunt vobis: 024 JER 007 009 furari, occidere, adulterari, iurare mendaciter, libare Baalim, et ire post deos alienos, quos ignoratis. 024 JER 007 010 Et venistis, et stetistis coram me in domo hac, in qua invocatum est nomen meum, et dixistis: Liberati sumus eo quod fecerimus omnes abominationes istas. 024 JER 007 011 Numquid ergo spelunca latronum facta est domus ista, in qua invocatum est nomen meum in oculis vestris? Ego, ego sum: ego vidi, dicit Dominus. 024 JER 007 012 Ite ad locum meum in Silo, ubi habitavit nomen meum a principio: et videte quæ fecerim ei propter malitiam populi mei Israel: 024 JER 007 013 Et nunc, quia fecistis omnia opera hæc, dicit Dominus: et locutus sum ad vos mane consurgens, et loquens, et non audistis: et vocavi vos, et non respondistis: 024 JER 007 014 Faciam domui huic, in qua invocatum est nomen meum, et in qua vos habetis fiduciam: et loco, quem dedi vobis et patribus vestris, sicut feci Silo. 024 JER 007 015 Et proiiciam vos a facie mea, sicut proieci omnes fratres vestros, universum semen Ephraim. 024 JER 007 016 Tu ergo noli orare pro populo hoc, nec assumas pro eis laudem et orationem, et non obsistas mihi: quia non exaudiam te. 024 JER 007 017 Nonne vides quid isti faciunt in civitatibus Iuda, et in plateis Ierusalem? 024 JER 007 018 Filii colligunt ligna, et patres succendunt ignem, et mulieres conspergunt adipem, ut faciant placentas reginæ cæli, et libent diis alienis, et me ad iracundiam provocent. 024 JER 007 019 Numquid me ad iracundiam provocant, dicit Dominus? Nonne semetipsos in confusionem vultus sui? 024 JER 007 020 Ideo hæc dicit Dominus Deus: Ecce furor meus, et indignatio mea conflatur super locum istum, super viros, et super iumenta, et super lignum regionis, et super fruges terræ, et succendetur, et non extinguetur. 024 JER 007 021 Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Holocautomata vestra addite victimis vestris, et comedite carnes. 024 JER 007 022 Quia non sum locutus cum patribus vestris, et non præcepi eis in die, qua eduxi eos de Terra Ægypti, de verbo holocautomatum, et victimarum. 024 JER 007 023 Sed hoc verbum præcepi eis, dicens: Audite vocem meam, et ero vobis Deus, et vos eritis mihi populus: et ambulate in omni via, quam mandavi vobis, ut bene sit vobis. 024 JER 007 024 Et non audierunt, nec inclinaverunt aurem suam: sed abierunt in voluntatibus, et in pravitate cordis sui mali: factique sunt retrorsum, et non in ante, 024 JER 007 025 a die qua egressi sunt patres eorum de Terra Ægypti, usque ad diem hanc. Et misi ad vos omnes servos meos prophetas per diem, consurgens diluculo, et mittens. 024 JER 007 026 Et non audierunt me, nec inclinaverunt aurem suam: sed induraverunt cervicem suam: et peius operati sunt, quam patres eorum. 024 JER 007 027 Et loqueris ad eos omnia verba hæc, et non audient te: et vocabis eos, et non respondebunt tibi. 024 JER 007 028 Et dices ad eos: Hæc est gens, quæ non audivit vocem Domini Dei sui, nec recepit disciplinam: periit fides, et ablata est de ore eorum. 024 JER 007 029 Tonde capillum tuum, et proiice, et sume in directum planctum: quia proiecit Dominus, et reliquit generationem furoris sui: 024 JER 007 030 quia fecerunt filii Iuda malum in oculis meis, dicit Dominus. Posuerunt offendicula sua in domo, in qua invocatum est nomen meum, ut polluerent eam: 024 JER 007 031 et ædificaverunt excelsa Topheth, quæ est in valle filii Ennom: ut incenderent filios suos, et filias suas igni: quæ non præcepi, nec cogitavi in corde meo. 024 JER 007 032 Ideo ecce dies venient, dicit Dominus, et non dicetur amplius, Topheth, et Vallis filii Ennom: sed Vallis interfectionis: et sepelient in Topheth, eo quod non sit locus. 024 JER 007 033 Et erit morticinum populi huius in cibos volucribus cæli, et bestiis terræ, et non erit qui abigat. 024 JER 007 034 Et quiescere faciam de urbibus Iuda, et de plateis Ierusalem vocem gaudii, et vocem lætitiæ, vocem sponsi, et vocem sponsæ: in desolationem enim erit terra. 024 JER 008 001 In illo tempore, ait Dominus: Eiicient ossa regum Iuda, et ossa principum eius, et ossa sacerdotum, et ossa prophetarum, et ossa eorum, qui habitaverunt Ierusalem, de sepulchris suis: 024 JER 008 002 et expandent ea ad solem, et lunam, et omnem militiam cæli, quæ dilexerunt, et quibus servierunt, et post quæ ambulaverunt, et quæ quæsierunt, et adoraverunt: non colligentur, et non sepelientur: in sterquilinium super faciem terræ erunt. 024 JER 008 003 Et eligent magis mortem quam vitam omnes qui residui fuerint de cognatione hac pessima in universis locis, quæ derelicta sunt, ad quæ eieci eos, dicit Dominus exercituum. 024 JER 008 004 Et dices ad eos: Hæc dicit Dominus: Numquid qui cadit, non resurget? Et qui aversus est, non revertetur? 024 JER 008 005 Quare ergo aversus est populus iste in Ierusalem aversione contentiosa? Apprehenderunt mendacium, et noluerunt reverti. 024 JER 008 006 Attendi, et auscultavi: nemo quod bonum est loquitur, nullus est qui agat pœnitentiam super peccato suo, dicens: Quid feci? Omnes conversi sunt ad cursum suum, quasi equus impetu vadens ad prælium. 024 JER 008 007 Milvus in cælo cognovit tempus suum: turtur, et hirundo, et ciconia custodierunt tempus adventus sui: populus autem meus non cognovit iudicium Domini. 024 JER 008 008 Quomodo dicitis: Sapientes nos sumus, et lex Domini nobiscum est? Vere mendacium operatus est stylus mendax scribarum. 024 JER 008 009 Confusi sunt sapientes, perterriti et capti sunt: verbum enim Domini proiecerunt, et sapientia nulla est in eis. 024 JER 008 010 Propterea dabo mulieres eorum exteris, agros eorum heredibus: quia a minimo usque ad maximum omnes avaritiam sequuntur: a propheta usque ad sacerdotem cuncti faciunt mendacium. 024 JER 008 011 Et sanabant contritionem filiæ populi mei ad ignominiam, dicentes: Pax, pax: cum non esset pax. 024 JER 008 012 Confusi sunt quia abominationem fecerunt: quinimmo confusione non sunt confusi, et erubescere nescierunt: idcirco cadent inter corruentes, in tempore visitationis suæ corruent, dicit Dominus. 024 JER 008 013 Congregans congregabo eos, ait Dominus: non est uva in vitibus, et non sunt ficus in ficulnea: folium defluxit: et dedi eis quæ prætergressa sunt. 024 JER 008 014 Quare sedemus? Convenite, et ingrediamur civitatem munitam, et sileamus ibi: quia Dominus Deus noster silere nos fecit, et potum dedit nobis aquam fellis: peccavimus enim Domino. 024 JER 008 015 Expectavimus pacem, et non erat bonum: tempus medelæ, et ecce formido. 024 JER 008 016 A Dan auditus est fremitus equorum eius, a voce hinnituum pugnatorum eius commota est omnis terra. Et venerunt, et devoraverunt terram, et plenitudinem eius: urbem et habitatores eius. 024 JER 008 017 Quia ecce ego mittam vobis serpentes regulos, quibus non est incantatio: et mordebunt vos, ait Dominus. 024 JER 008 018 Dolor meus super dolorem, in me cor meum mœrens. 024 JER 008 019 Ecce vox clamoris filiæ populi mei de terra longinqua: Numquid Dominus non est in Sion, aut rex eius non est in ea? Quare ergo me ad iracundiam concitaverunt in sculptilibus suis, et in vanitatibus alienis? 024 JER 008 020 Transiit messis, finita est æstas, et nos salvati non sumus. 024 JER 008 021 Super contritione filiæ populi mei contritus sum, et contristatus, stupor obtinuit me. 024 JER 008 022 Numquid resina non est in Galaad? Aut medicus non est ibi? Quare igitur non est obducta cicatrix filiæ populi mei? 024 JER 009 001 Quis dabit capiti meo aquam, et oculis meis fontem lacrymarum? Et plorabo die ac nocte interfectos filiæ populi mei. 024 JER 009 002 Quis dabit me in solitudine diversorium viatorum? Et derelinquam populum meum, et recedam ab eis. Quia omnes adulteri sunt, cœtus prævaricatorum. 024 JER 009 003 Et extenderunt linguam suam quasi arcum mendacii et non veritatis: confortati sunt in terra, quia de malo ad malum egressi sunt, et me non cognoverunt, dicit Dominus. 024 JER 009 004 Unusquisque se a proximo suo custodiat, et in omni fratre suo non habeat fiduciam: quia omnis frater supplantans supplantabit, et omnis amicus fraudulenter incedet. 024 JER 009 005 Et vir fratrem suum deridebit, et veritatem non loquentur: docuerunt enim linguam suam loqui mendacium: ut inique agerent, laboraverunt. 024 JER 009 006 Habitatio tua in medio doli: in dolo renuerunt scire me, dicit Dominus. 024 JER 009 007 Propterea hæc dicit Dominus exercituum: Ecce ego conflabo, et probabo eos: quid enim aliud faciam a facie filiæ populi mei? 024 JER 009 008 Sagitta vulnerans lingua eorum, dolum locuta est: in ore suo pacem cum amico suo loquitur, et occulte ponit ei insidias. 024 JER 009 009 Numquid super his non visitabo, dicit Dominus? Aut in gente huiusmodi non ulciscetur anima mea? 024 JER 009 010 Super montes assumam fletum ac lamentum, et super speciosa deserti planctum: quoniam incensa sunt, eo quod non sit vir pertransiens: et non audierunt vocem possidentis: a volucre cæli usque ad pecora transmigraverunt et recesserunt. 024 JER 009 011 Et dabo Ierusalem in acervos arenæ, et cubilia draconum: et civitates Iuda dabo in desolationem, eo quod non sit habitator. 024 JER 009 012 Quis est vir sapiens, qui intelligat hoc, et ad quem verbum oris Domini fiat ut annunciet istud, quare perierit terra, et exusta sit quasi desertum, eo quod non sit qui pertranseat? 024 JER 009 013 Et dixit Dominus: Quia dereliquerunt legem meam, quam dedi eis, et non audierunt vocem meam, et non ambulaverunt in ea: 024 JER 009 014 et abierunt post pravitatem cordis sui, et post Baalim: quod didicerunt a patribus suis. 024 JER 009 015 Idcirco hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Ecce ego cibabo populum istum absinthio, et potum dabo eis aquam fellis. 024 JER 009 016 Et dispergam eos in gentibus, quas non noverunt ipsi et patres eorum: et mittam post eos gladium, donec consumantur. 024 JER 009 017 Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Contemplamini, et vocate lamentatrices et veniant: et ad eas, quæ sapientes sunt, mittite, et properent: 024 JER 009 018 festinent, et assumant super nos lamentum: deducant oculi nostri lacrymas, et palpebræ nostræ defluant aquis. 024 JER 009 019 Quia vox lamentationis audita est de Sion: Quomodo vastati sumus et confusi vehementer? Quia dereliquimus terram, quoniam deiecta sunt tabernacula nostra. 024 JER 009 020 Audite ergo mulieres verbum Domini: et assumant aures vestræ sermonem oris eius: et docete filias vestras lamentum: et unaquæque proximam suam planctum. 024 JER 009 021 Quia ascendit mors per fenestras nostras, ingressa est domos nostras, disperdere parvulos deforis, iuvenes de plateis. 024 JER 009 022 Loquere: Hæc dicit Dominus: Et cadet morticinum hominis quasi stercus super faciem regionis, et quasi fœnum post tergum metentis, et non est qui colligat. 024 JER 009 023 Hæc dicit Dominus: Non glorietur sapiens in sapientia sua, et non glorietur fortis in fortitudine sua, et non glorietur dives in divitiis suis: 024 JER 009 024 sed in hoc glorietur, qui gloriatur, scire et nosse me, quia ego sum Dominus, qui facio misericordiam, et iudicium, et iustitiam in terra: hæc enim placent mihi, ait Dominus. 024 JER 009 025 Ecce dies veniunt, dicit Dominus: et visitabo super omnem, qui circumcisum habet præputium, 024 JER 009 026 super Ægyptum, et super Iuda, et super Edom, et super filios Ammon, et super Moab, et super omnes qui attonsi sunt in comam, habitantes in deserto: quia omnes gentes habent præputium, omnis autem domus Israel incircumcisi sunt corde. 024 JER 010 001 Audite verbum, quod locutus est Dominus super vos domus Israel. 024 JER 010 002 Hæc dicit Dominus: Iuxta vias Gentium nolite discere: et a signis cæli nolite metuere, quæ timent Gentes: 024 JER 010 003 quia leges populorum vanæ sunt: quia lignum de saltu præcidit opus manus artificis in ascia. 024 JER 010 004 Argento, et auro decoravit illud: clavis et malleis compegit, ut non dissolvatur. 024 JER 010 005 In similitudinem palmæ fabricata sunt, et non loquentur: portata tollentur, quia incedere non valent. Nolite ergo timere ea, quia nec male possunt facere, nec bene. 024 JER 010 006 Non est similis tui Domine: magnus es tu, et magnum nomen tuum in fortitudine. 024 JER 010 007 Quis non timebit te, O Rex gentium? Tuum est enim decus: inter cunctos sapientes Gentium, et in universis regnis eorum nullus est similis tui. 024 JER 010 008 Pariter insipientes et fatui probabuntur: doctrina vanitatis eorum lignum est. 024 JER 010 009 Argentum involutum de Tharsis affertur, et aurum de Ophaz: opus artificis, et manus ærarii, hyacinthus et purpura indumentum eorum. Opus artificum universa hæc. 024 JER 010 010 Dominus autem Deus verus est: ipse Deus vivens, et Rex sempiternus. Ab indignatione eius commovebitur terra: et non sustinebunt Gentes comminationem eius. 024 JER 010 011 Sic ergo dicetis eis: dii, qui cælos et terram non fecerunt, pereant de terra, et de his, quæ sub cælo sunt. 024 JER 010 012 Qui facit terram in fortitudine sua, præparat orbem in sapientia sua, et prudentia sua extendit cælos. 024 JER 010 013 Ad vocem suam dat multitudinem aquarum in cælo, et elevat nebulas ab extremitatibus terræ: fulgura in pluviam facit, et educit ventum de thesauris suis. 024 JER 010 014 Stultus factus est omnis homo a scientia, confusus est artifex omnis in sculptili: quoniam falsum est quod conflavit, et non est spiritus in eis. 024 JER 010 015 Vana sunt, et opus risu dignum: in tempore visitationis suæ peribunt. 024 JER 010 016 Non est his similis pars Iacob: qui enim formavit omnia, ipse est: et Israel virga hereditatis eius: Dominus exercituum nomen illi. 024 JER 010 017 Congrega de terra confusionem tuam, quæ habitas in obsidione: 024 JER 010 018 Quia hæc dicit Dominus: Ecce ego longe proiiciam habitatores terræ in hac vice: et tribulabo eos ita ut inveniantur. 024 JER 010 019 Væ mihi super contritione mea, pessima plaga mea. Ego autem dixi: Plane hæc infirmitas mea est, et portabo illam. 024 JER 010 020 Tabernaculum meum vastatum est, omnes funiculi mei dirupti sunt, filii mei exierunt a me, et non subsistunt: non est qui extendat ultra tentorium meum, et erigat pelles meas. 024 JER 010 021 Quia stulte egerunt pastores, et Dominum non quæsierunt: propterea non intellexerunt, et omnis grex eorum dispersus est. 024 JER 010 022 Vox auditionis ecce venit, et commotio magna de terra Aquilonis: ut ponat civitates Iuda solitudinem, et habitaculum draconum. 024 JER 010 023 Scio Domine quia non est hominis via eius: nec viri est ut ambulet, et dirigat gressus suos. 024 JER 010 024 Corripe me Domine, verumtamen in iudicio: et non in furore tuo, ne forte ad nihilum redigas me. 024 JER 010 025 Effunde indignationem tuam super Gentes, quæ non cognoverunt te, et super provincias, quæ nomen tuum non invocaverunt: quia comederunt Iacob, et devoraverunt eum, et consumpserunt illum, et decus eius dissipaverunt. 024 JER 011 001 Verbum, quod factum est a Domino ad Ieremiam, dicens: 024 JER 011 002 Audite verba pacti huius, et loquimini ad viros Iuda, et ad habitatores Ierusalem, 024 JER 011 003 et dices ad eos: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Maledictus vir, qui non audierit verba pacti huius, 024 JER 011 004 quod præcepi patribus vestris in die, qua eduxi eos de Terra Ægypti, de fornace ferrea, dicens: Audite vocem meam, et facite omnia, quæ præcipio vobis, et eritis mihi in populum, et ego ero vobis in Deum: 024 JER 011 005 ut suscitem iuramentum, quod iuravi patribus vestris daturum me eis terram fluentem lacte, et melle, sicut est dies hæc. Et respondi, et dixi: Amen Domine. 024 JER 011 006 Et dixit Dominus ad me: Vociferare omnia verba hæc in civitatibus Iuda, et foris Ierusalem, dicens: Audite verba pacti huius, et facite illa: 024 JER 011 007 quia contestans contestatus sum patres vestros in die, qua eduxi eos de Terra Ægypti usque ad diem hanc: mane consurgens contestatus sum, et dixi: Audite vocem meam: 024 JER 011 008 et non audierunt, nec inclinaverunt aurem suam: sed abierunt unusquisque in pravitate cordis sui mali: et induxi super eos omnia verba pacti huius, quod præcepi ut facerent, et non fecerunt. 024 JER 011 009 Et dixit Dominus ad me: Inventa est coniuratio in viris Iuda, et in habitatoribus Ierusalem. 024 JER 011 010 Reversi sunt ad iniquitates patrum suorum priores, qui noluerunt audire verba mea: et hi ergo abierunt post deos alienos, ut servirent eis: irritum fecerunt domus Israel, et domus Iuda pactum meum, quod pepigi cum patribus eorum. 024 JER 011 011 Quam ob rem hæc dicit Dominus: Ecce ego inducam super eos mala, de quibus exire non poterunt: et clamabunt ad me, et non exaudiam eos. 024 JER 011 012 Et ibunt civitates Iuda, et habitatores Ierusalem, et clamabunt ad deos, quibus libant, et non salvabunt eos in tempore afflictionis eorum. 024 JER 011 013 Secundum numerum enim civitatum tuarum erant dii tui Iuda: et secundum numerum viarum Ierusalem posuisti aras confusionis, aras ad libandum Baalim. 024 JER 011 014 Tu ergo noli orare pro populo hoc, et ne assumas pro eis laudem et orationem: quia non exaudiam in tempore clamoris eorum ad me, in tempore afflictionis eorum. 024 JER 011 015 Quid est, quod dilectus meus in domo mea fecit scelera multa? Numquid carnes sanctæ auferent a te malitias tuas, in quibus gloriata es? 024 JER 011 016 Olivam uberem, pulchram, fructiferam, speciosam vocavit Dominus nomen tuum: ad vocem loquelæ, grandis exarsit ignis in ea, et combusta sunt fruteta eius. 024 JER 011 017 Et Dominus exercituum qui plantavit te, locutus est super te malum: pro malis domus Israel et domus Iuda, quæ fecerunt sibi ad irritandum me, libantes Baalim. 024 JER 011 018 Tu autem Domine demonstrasti mihi, et cognovi: tunc ostendisti mihi studia eorum. 024 JER 011 019 Et ego quasi agnus mansuetus, qui portatur ad victimam: et non cognovi quia cogitaverunt super me consilia, dicentes: Mittamus lignum in panem eius, et eradamus eum de terra viventium, et nomen eius non memoretur amplius. 024 JER 011 020 Tu autem Domine Sabaoth, qui iudicas iuste, et probas renes et corda, videam ultionem tuam ex eis: tibi enim revelavi causam meam. 024 JER 011 021 Propterea hæc dicit Dominus ad viros Anathoth, qui quærunt animam tuam, et dicunt: Non prophetabis in nomine Domini, et non morieris in manibus nostris. 024 JER 011 022 Propterea hæc dicit Dominus exercituum: Ecce ego visitabo super eos: iuvenes morientur in gladio, filii eorum, et filiæ eorum morientur in fame. 024 JER 011 023 Et reliquiæ non erunt ex eis: inducam enim malum super viros Anathoth, annum visitationis eorum. 024 JER 012 001 Iustus quidem tu es Domine, si disputem tecum: verumtamen iusta loquar ad te: Quare via impiorum prosperatur: bene est omnibus, qui prævaricantur, et inique agunt? 024 JER 012 002 Plantasti eos, et radicem miserunt: proficiunt et faciunt fructum: prope es tu ori eorum, et longe a renibus eorum. 024 JER 012 003 Et tu Domine nosti me, vidisti me, et probasti cor meum tecum: congrega eos quasi gregem ad victimam, et sanctifica eos in die occisionis. 024 JER 012 004 Usquequo lugebit terra, et herba omnis regionis siccabitur propter malitiam habitantium in ea? Consumptum est animal, et volucre, quoniam dixerunt: Non videbit novissima nostra. 024 JER 012 005 Si cum peditibus currens laborasti: quomodo contendere poteris cum equis? Cum autem in terra pacis securus fueris, quid facies in superbia Iordanis? 024 JER 012 006 Nam et fratres tui, et domus patris tui, etiam ipsi pugnaverunt adversum te, et clamaverunt post te plena voce: ne credas eis cum locuti fuerint tibi bona. 024 JER 012 007 Reliqui domum meam, dimisi hereditatem meam: dedi dilectam animam meam in manu inimicorum eius. 024 JER 012 008 Facta est mihi hereditas mea quasi leo in silva: dedit contra me vocem, ideo odivi eam. 024 JER 012 009 Numquid avis discolor hereditas mea mihi? Numquid avis tincta per totum? Venite, congregamini omnes bestiæ terræ, properate ad devorandum. 024 JER 012 010 Pastores multi demoliti sunt vineam meam, conculcaverunt partem meam: dederunt portionem meam desiderabilem in desertum solitudinis. 024 JER 012 011 Posuerunt eam in dissipationem, luxitque super me: desolatione desolata est omnis terra: quia nullus est qui recogitet corde. 024 JER 012 012 Super omnes vias deserti venerunt vastatores, quia gladius Domini devorabit ab extremo terræ usque ad extremum eius: non est pax universæ carni. 024 JER 012 013 Seminaverunt triticum, et spinas messuerunt: hereditatem acceperunt, et non eis proderit: Confundemini a fructibus vestris, propter iram furoris Domini. 024 JER 012 014 Hæc dicit Dominus adversum omnes vicinos meos pessimos, qui tangunt hereditatem, quam distribui populo meo Israel: Ecce ego evellam eos de terra sua, et domum Iuda evellam de medio eorum. 024 JER 012 015 Et cum evulsero eos, convertar, et miserebor eorum: et reducam eos, virum ad hereditatem suam, et virum in terram suam. 024 JER 012 016 Et erit: si eruditi didicerint vias populi mei, ut iurent in nomine meo: Vivit Dominus, sicut docuerunt populum meum iurare in Baal: ædificabuntur in medio populi mei. 024 JER 012 017 Quod si non audierint, evellam gentem illam evulsione et perditione, ait Dominus. 024 JER 013 001 Hæc dicit Dominus ad me: Vade, et posside tibi lumbare lineum, et pones illud super lumbos tuos, et in aquam non inferes illud. 024 JER 013 002 Et possedi lumbare iuxta verbum Domini, et posui circa lumbos meos. 024 JER 013 003 Et factus est sermo Domini ad me, secundo, dicens: 024 JER 013 004 Tolle lumbare, quod possedisti, quod est circa lumbos tuos, et surgens vade ad Euphraten, et absconde ibi illud in foramine petræ. 024 JER 013 005 Et abii, et abscondi illud in Euphrate, sicut præceperat mihi Dominus. 024 JER 013 006 Et factum est post dies plurimos, dixit Dominus ad me: Surge, vade ad Euphraten: et tolle inde lumbare, quod præcepi tibi ut absconderes illud ibi. 024 JER 013 007 Et abii ad Euphraten, et fodi, et tuli lumbare de loco, ubi absconderam illud: et ecce computruerat lumbare, ita ut nulli usui aptum esset. 024 JER 013 008 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 024 JER 013 009 Hæc dicit Dominus: Sic putrescere faciam superbiam Iuda, et superbiam Ierusalem multam. 024 JER 013 010 Populum istum pessimum, qui nolunt audire verba mea, et ambulant in pravitate cordis sui: abieruntque post deos alienos ut servirent eis, et adorarent eos: et erunt sicut lumbare istud, quod nulli usui aptum est. 024 JER 013 011 Sicut enim adhæret lumbare ad lumbos viri, sic agglutinavi mihi omnem domum Israel, et omnem domum Iuda, dicit Dominus: ut essent mihi in populum, et in nomen, et in laudem, et in gloriam: et non audierunt. 024 JER 013 012 Dices ergo ad eos sermonem istum: Hæc dicit Dominus Deus Israel: Omnis laguncula implebitur vino. Et dicent ad te: Numquid ignoramus quia omnis laguncula implebitur vino? 024 JER 013 013 Et dices ad eos: Hæc dicit Dominus: Ecce ego implebo omnes habitatores terræ huius, et reges qui sedent de stirpe David super thronum eius, et sacerdotes, et prophetas, et omnes habitatores Ierusalem, ebrietate: 024 JER 013 014 et dispergam eos virum a fratre suo, et patres et filios pariter, ait Dominus: non parcam, et non concedam: neque miserebor ut non disperdam eos. 024 JER 013 015 Audite, et auribus percipite. Nolite elevari, quia Dominus locutus est. 024 JER 013 016 Date Domino Deo vestro gloriam antequam contenebrescat, et antequam offendant pedes vestri ad montes caliginosos: expectabitis lucem, et ponet eam in umbram mortis, et in caliginem. 024 JER 013 017 Quod si hoc non audieritis, in abscondito plorabit anima mea a facie superbiæ: plorans plorabit, et deducet oculus meus lacrymam, quia captus est grex Domini. 024 JER 013 018 Dic regi, et dominatrici: Humiliamini, sedete: quoniam descendit de capite vestro corona gloriæ vestræ. 024 JER 013 019 Civitates Austri clausæ sunt, et non est qui aperiat: translata est omnis Iuda transmigratione perfecta. 024 JER 013 020 Levate oculos vestros, et videte qui venitis ab Aquilone: ubi est grex, qui datus est tibi, pecus inclytum tuum? 024 JER 013 021 Quid dices cum visitaverit te? Tu enim docuisti eos adversum te, et erudisti in caput tuum: Numquid non dolores apprehendent te, quasi mulierem parturientem? 024 JER 013 022 Quod si dixeris in corde tuo: Quare venerunt mihi hæc? Propter multitudinem iniquitatis tuæ revelata sunt verecundiora tua, pollutæ sunt plantæ tuæ. 024 JER 013 023 Si mutare potest Æthiops pellem suam, aut pardus varietates suas: et vos poteritis benefacere, cum didiceritis malum. 024 JER 013 024 Et disseminabo eos quasi stipulam, quæ vento raptatur in deserto. 024 JER 013 025 Hæc sors tua, parsque mensuræ tuæ a me, dicit Dominus, quia oblita es mei, et confisa es in mendacio. 024 JER 013 026 Unde et ego nudavi femora tua contra faciem tuam, et apparuit ignominia tua, 024 JER 013 027 adulteria tua, et hinnitus tuus scelus fornicationis tuæ: super colles in agro vidi abominationes tuas. Væ tibi Ierusalem, non mundaberis post me: usquequo adhuc? 024 JER 014 001 Quod factum est verbum Domini ad Ieremiam de sermonibus siccitatis. 024 JER 014 002 Luxit Iudæa, et portæ eius corruerunt, et obscuratæ sunt in terra, et clamor Ierusalem ascendit. 024 JER 014 003 Maiores miserunt minores suos ad aquam: venerunt ad hauriendum, non invenerunt aquam, reportaverunt vasa sua vacua: confusi sunt et afflicti, et operuerunt capita sua. 024 JER 014 004 Propter terræ vastitatem, quia non venit pluvia in terram, confusi sunt agricolæ, operuerunt capita sua. 024 JER 014 005 Nam et cerva in agro peperit, et reliquit: quia non erat herba. 024 JER 014 006 Et onagri steterunt in rupibus, traxerunt ventum quasi dracones, defecerunt oculi eorum, quia non erat herba. 024 JER 014 007 Si iniquitates nostræ responderint nobis: Domine fac propter nomen tuum, quoniam multæ sunt aversiones nostræ, tibi peccavimus. 024 JER 014 008 Expectatio Israel, salvator eius in tempore tribulationis: quare quasi colonus futurus es in terra, et quasi viator declinans ad manendum? 024 JER 014 009 Quare futurus es velut vir vagus, ut fortis qui non potest salvare? Tu autem in nobis es Domine, et nomen tuum invocatum est super nos, ne derelinquas nos. 024 JER 014 010 Hæc dicit Dominus populo huic, qui dilexit movere pedes suos, et non quievit, et Domino non placuit: Nunc recordabitur iniquitatum eorum, et visitabit peccata eorum. 024 JER 014 011 Et dixit Dominus ad me: Noli orare pro populo isto in bonum. 024 JER 014 012 Cum ieiunaverint, non exaudiam preces eorum: et si obtulerint holocautomata, et victimas, non suscipiam ea: quoniam gladio, et fame, et peste consumam eos. 024 JER 014 013 Et dixi: A, a, a, Domine Deus: Prophetæ dicunt eis: Non videbitis gladium, et fames non erit in vobis, sed pacem veram dabit vobis in loco isto. 024 JER 014 014 Et dicit Dominus ad me: Falso prophetæ vaticinantur in nomine meo: non misi eos, et non præcepi eis, neque locutus sum ad eos: visionem mendacem, et divinationem, et fraudulentiam, et seductionem cordis sui prophetant vobis. 024 JER 014 015 Idcirco hæc dicit Dominus de prophetis, qui prophetant in nomine meo, quos ego non misi, dicentes: Gladius, et fames non erit in terra hac: In gladio et fame consumentur prophetæ illi. 024 JER 014 016 Et populi, quibus prophetant, erunt proiecti in viis Ierusalem præ fame et gladio, et non erit qui sepeliat eos; ipsi et uxores eorum, filii et filiæ eorum, et effundam super eos malum suum. 024 JER 014 017 Et dices ad eos verbum istud: Deducant oculi mei lacrymam per noctem et diem, et non taceant: quoniam contritione magna contrita est virgo filia populi mei, plaga pessima vehementer. 024 JER 014 018 Si egressus fuero ad agros, ecce occisi gladio: et si introiero in civitatem, ecce attenuati fame. Propheta quoque et sacerdos abierunt in terram, quam ignorabant. 024 JER 014 019 Numquid proiiciens abiecisti Iudam? Aut Sion abominata est anima tua? Quare ergo percussisti nos, ita ut nulla sit sanitas? Expectavimus pacem, et non est bonum: et tempus curationis, et ecce turbatio. 024 JER 014 020 Cognovimus Domine impietates nostras, iniquitates patrum nostrorum, quia peccavimus tibi. 024 JER 014 021 Ne des nos in opprobrium propter nomen tuum, neque facias nobis contumeliam solii gloriæ tuæ: recordare, ne irritum facias fœdus tuum nobiscum. 024 JER 014 022 Numquid sunt in sculptilibus Gentium qui pluant? Aut cæli possunt dare imbres? Nonne tu es Dominus Deus noster, quem expectavimus? Tu enim fecisti omnia hæc. 024 JER 015 001 Et dixit Dominus ad me: Si steterit Moyses, et Samuel coram me, non est anima mea ad populum istum: eiice illos a facie mea, et egrediantur. 024 JER 015 002 Quod si dixerint ad te: Quo egrediemur? Dices ad eos: Hæc dicit Dominus: Qui ad mortem, ad mortem: et qui ad gladium, ad gladium: et qui ad famem, ad famem: et qui ad captivitatem, ad captivitatem. 024 JER 015 003 Et visitabo super eos quattuor species, dicit Dominus: Gladium ad occisionem, et canes ad lacerandum, et volatilia cæli et bestias terræ ad devorandum et dissipandum. 024 JER 015 004 Et dabo eos in fervorem universis regnis terræ: propter Manassen filium Ezechiæ regis Iuda, super omnibus quæ fecit in Ierusalem. 024 JER 015 005 Quis enim miserebitur tui, Ierusalem? Aut quis contristabitur pro te? Aut quis ibit ad rogandum pro pace tua? 024 JER 015 006 Tu reliquisti me, dicit Dominus, retrorsum abiisti: et extendam manum meam super te, et interficiam te: laboravi rogans. 024 JER 015 007 Et dispergam eos ventilabro in portis terræ: interfeci et disperdidi populum meum, et tamen a viis suis non sunt reversi. 024 JER 015 008 Multiplicatæ sunt mihi viduæ eius super arenam maris: induxi eis super matrem adolescentis vastatorem meridie: misi super civitates repente terrorem. 024 JER 015 009 Infirmata est quæ peperit septem, defecit anima eius: occidit ei sol, cum adhuc esset dies: confusa est, et erubuit: et residuos eius in gladium dabo in conspectu inimicorum eorum, ait Dominus. 024 JER 015 010 Væ mihi mater mea: quare genuisti me virum rixæ, virum discordiæ in universa terra? Non fœneravi, nec fœneravit mihi quisquam: omnes maledicunt mihi. 024 JER 015 011 Dicit Dominus: Si non reliquiæ tuæ in bonum, si non occurri tibi in tempore afflictionis, et in tempore tribulationis adversus inimicum. 024 JER 015 012 Numquid fœderabitur ferrum ferro ab Aquilone, et æs? 024 JER 015 013 Divitias tuas et thesauros tuos in direptionem dabo gratis in omnibus peccatis tuis, et in omnibus terminis tuis. 024 JER 015 014 Et adducam inimicos tuos de terra, quam nescis: quia ignis succensus est in furore meo, super vos ardebit. 024 JER 015 015 Tu scis Domine, recordare mei, et visita me, et tuere me ab his, qui persequuntur me, noli in patientia tua suscipere me: scito quoniam sustinui propter te opprobrium. 024 JER 015 016 Inventi sunt sermones tui, et comedi eos, et factum est mihi verbum tuum in gaudium et in lætitiam cordis mei: quoniam invocatum est nomen tuum super me Domine Deus exercituum. 024 JER 015 017 Non sedi in concilio ludentium, et gloriatus sum a facie manus tuæ: solus sedebam, quoniam comminatione replesti me. 024 JER 015 018 Quare factus est dolor meus perpetuus, et plaga mea desperabilis renuit curari? Facta est mihi quasi mendacium aquarum infidelium. 024 JER 015 019 Propter hoc hæc dicit Dominus: Si converteris, convertam te, et ante faciem meam stabis: et si separaveris pretiosum a vili, quasi os meum eris: convertentur ipsi ad te, et tu non converteris ad eos. 024 JER 015 020 Et dabo te populo huic in murum æreum, fortem: et bellabunt adversum te, et non prævalebunt: quia ego tecum sum ut salvem te, et eruam te, dicit Dominus. 024 JER 015 021 Et liberabo te de manu pessimorum, et redimam te de manu fortium. 024 JER 016 001 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 024 JER 016 002 Non accipies uxorem, et non erunt tibi filii, et filiæ in loco isto. 024 JER 016 003 Quia hæc dicit Dominus super filios et filias, qui generantur in loco isto, et super matres eorum, quæ genuerunt eos: et super patres eorum, de quorum stirpe sunt nati in terra hac: 024 JER 016 004 Mortibus ægrotationum morientur: non plangentur, et non sepelientur, in sterquilinium super faciem terræ erunt: et gladio, et fame consumentur: et erit cadaver eorum in escam volatilibus cæli, et bestiis terræ. 024 JER 016 005 Hæc enim dicit Dominus: Ne ingrediaris domum convivii, neque vadas ad plangendum, neque consoleris eos: quia abstuli pacem meam a populo isto, dicit Dominus, misericordiam et miserationes. 024 JER 016 006 Et morientur grandes, et parvi in terra ista: non sepelientur neque plangentur, et non se incident, neque calvitium fiet pro eis. 024 JER 016 007 Et non frangent inter eos lugenti panem ad consolandum super mortuo: et non dabunt eis potum calicis ad consolandum super patre suo et matre. 024 JER 016 008 Et domum convivii non ingrediaris, ut sedeas cum eis, et comedas et bibas: 024 JER 016 009 quia hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Ecce ego auferam de loco isto in oculis vestris, et in diebus vestris vocem gaudii, et vocem lætitiæ, vocem sponsi, et vocem sponsæ. 024 JER 016 010 Et cum annunciaveris populo huic omnia verba hæc, et dixerint tibi: Quare locutus est Dominus super nos omne malum grande istud? Quæ iniquitas nostra? Et quod peccatum nostrum, quod peccavimus Domino Deo nostro? 024 JER 016 011 Dices ad eos: Quia dereliquerunt me patres vestri, ait Dominus: et abierunt post deos alienos, et servierunt eis, et adoraverunt eos: et me dereliquerunt, et legem meam non custodierunt. 024 JER 016 012 Sed et vos peius operati estis, quam patres vestri: ecce enim ambulat unusquisque post pravitatem cordis sui mali, ut me non audiat. 024 JER 016 013 Et eiiciam vos de terra hac in terram, quam ignoratis vos, et patres vestri: et servietis ibi diis alienis die ac nocte, qui non dabunt vobis requiem. 024 JER 016 014 Propterea ecce dies veniunt dicit Dominus, et non dicetur ultra: Vivit Dominus, qui eduxit filios Israel de Terra Ægypti, 024 JER 016 015 Sed, Vivit Dominus, qui eduxit filios Israel de Terra Aquilonis, et de universis terris, ad quas eieci eos: et reducam eos in terram suam, quam dedi patribus eorum. 024 JER 016 016 Ecce ego mittam piscatores multos dicit Dominus, et piscabuntur eos: et post hæc mittam eis multos venatores, et venabuntur eos de omni monte, et de omni colle, et de cavernis petrarum. 024 JER 016 017 Quia oculi mei super omnes vias eorum: non sunt absconditæ a facie mea, et non fuit occultata iniquitas eorum ab oculis meis. 024 JER 016 018 Et reddam primum duplices iniquitates, et peccata eorum: quia contaminaverunt terram meam in morticinis idolorum suorum, et abominationibus suis impleverunt hereditatem meam. 024 JER 016 019 Domine fortitudo mea, et robur meum, et refugium meum in die tribulationis: ad te Gentes venient ab extremis terræ, et dicent: Vere mendacium possederunt patres nostri, vanitatem, quæ eis non profuit. 024 JER 016 020 Numquid faciet sibi homo deos, et ipsi non sunt dii? 024 JER 016 021 Idcirco ecce ego ostendam eis per vicem hanc, ostendam eis manum meam, et virtutem meam: et scient quia nomen mihi Dominus. 024 JER 017 001 Peccatum Iuda scriptum est stylo ferreo in ungue adamantino, exaratum super latitudinem cordis eorum, et in cornibus ararum eorum. 024 JER 017 002 Cum recordati fuerint filii eorum ararum suarum, et lucorum suorum, lignorumque frondentium in montibus excelsis, 024 JER 017 003 sacrificantes in agro: fortitudinem tuam, et omnes thesauros tuos in direptionem dabo, excelsa tua propter peccata in universis finibus tuis. 024 JER 017 004 Et relinqueris sola ab hereditate tua, quam dedi tibi: et servire te faciam inimicis tuis in terra, quam ignoras: quoniam ignem succendisti in furore meo, usque in æternum ardebit. 024 JER 017 005 Hæc dicit Dominus: Maledictus homo, qui confidit in homine, et ponit carnem brachium suum, et a Domino recedit cor eius. 024 JER 017 006 Erit enim quasi myricæ in deserto, et non videbit cum venerit bonum: sed habitabit in siccitate in deserto, in terra salsuginis, et inhabitabili. 024 JER 017 007 Benedictus vir, qui confidit in Domino, et erit Dominus fiducia eius. 024 JER 017 008 Et erit quasi lignum quod transplantatur super aquas, quod ad humorem mittit radices suas: et non timebit cum venerit æstus. Et erit folium eius viride, et in tempore siccitatis non erit solicitum, nec aliquando desinet facere fructum. 024 JER 017 009 Pravum est cor omnium, et inscrutabile: quis cognoscet illud? 024 JER 017 010 Ego Dominus scrutans cor, et probans renes: qui do unicuique iuxta viam suam, et iuxta fructum adinventionum suarum. 024 JER 017 011 Perdix fovit quæ non peperit: fecit divitias, et non in iudicio: in dimidio dierum suorum derelinquet eas, et in novissimo suo erit insipiens. 024 JER 017 012 Solium gloriæ altitudinis a principio, locus sanctificationis nostræ: 024 JER 017 013 Expectatio Israel Domine: omnes, qui te derelinquunt, confundentur: recedentes a te, in terra scribentur: quoniam dereliquerunt venam aquarum viventium Dominum. 024 JER 017 014 Sana me Domine, et sanabor: salvum me fac, et salvus ero: quoniam laus mea tu es. 024 JER 017 015 Ecce ipsi dicunt ad me: Ubi est verbum Domini? Veniat. 024 JER 017 016 Et ego non sum turbatus, te pastorem sequens: et diem hominis non desideravi, tu scis. Quod egressum est de labiis meis, rectum in conspectu tuo fuit. 024 JER 017 017 Non sis tu mihi formidini, spes mea tu in die afflictionis. 024 JER 017 018 Confundantur qui me persequuntur, et non confundar ego: paveant illi, et non paveam ego: induc super eos diem afflictionis, et duplici contritione contere eos. 024 JER 017 019 Hæc dicit Dominus ad me: Vade, et sta in porta filiorum populi, per quam ingrediuntur reges Iuda, et egrediuntur, et in cunctis portis Ierusalem: 024 JER 017 020 et dices ad eos: Audite verbum Domini reges Iuda, et omnis Iuda, cunctique habitatores Ierusalem, qui ingredimini per portas istas. 024 JER 017 021 Hæc dicit Dominus: Custodite animas vestras, et nolite portare pondera in die Sabbati: nec inferatis per portas Ierusalem. 024 JER 017 022 Et nolite eiicere onera de domibus vestris in die Sabbati, et omne opus non facietis: sanctificate diem Sabbati, sicut præcepi patribus vestris. 024 JER 017 023 Et non audierunt, nec inclinaverunt aurem suam: sed induraverunt cervicem suam ne audirent me, et ne acciperent disciplinam. 024 JER 017 024 Et erit: Si audieritis me, dicit Dominus, ut non inferatis onera per portas civitatis huius in die sabbati: et si sanctificaveritis diem sabbati, ne faciatis in eo omne opus: 024 JER 017 025 Ingredientur per portas civitatis huius reges et principes, sedentes super solium David, et ascendentes in curribus et equis, ipsi et principes eorum, viri Iuda, et habitatores Ierusalem: et habitabitur civitas hæc in sempiternum. 024 JER 017 026 Et venient de civitatibus Iuda, et de circuitu Ierusalem, et de terra Beniamin, et de campestribus, et de montuosis, et ab Austro, portantes holocaustum, et victimam, et sacrificium, et thus, et inferent oblationem in domum Domini. 024 JER 017 027 Si autem non audieritis me ut sanctificetis diem sabbati, et ne portetis onus, et ne inferatis per portas Ierusalem in die sabbati: succendam ignem in portis eius, et devorabit domos Ierusalem, et non extinguetur. 024 JER 018 001 Verbum, quod factum est ad Ieremiam a Domino, dicens: 024 JER 018 002 Surge, et descende in domum figuli, et ibi audies verba mea. 024 JER 018 003 Et descendi in domum figuli, et ecce ipse faciebat opus super rotam. 024 JER 018 004 Et dissipatum est vas, quod ipse faciebat e luto manibus suis: conversusque fecit illud vas alterum, sicut placuerat in oculis eius ut faceret. 024 JER 018 005 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 024 JER 018 006 Numquid sicut figulus iste, non potero vobis facere, domus Israel, ait Dominus? Ecce sicut lutum in manu figuli, sic vos in manu mea, domus Israel. 024 JER 018 007 Repente loquar adversum gentem et adversus regnum, ut eradicem, et destruam, et disperdam illud. 024 JER 018 008 Si pœnitentiam egerit gens illa a malo suo, quod locutus sum adversus eam: agam et ego pœnitentiam super malo, quod cogitavi ut facerem ei. 024 JER 018 009 Et subito loquar de gente et de regno, ut ædificem et plantem illud. 024 JER 018 010 Si fecerit malum in oculis meis, ut non audiat vocem meam: pœnitentiam agam super bono, quod locutus sum ut facerem ei. 024 JER 018 011 Nunc ergo dic viro Iuda, et habitatoribus Ierusalem, dicens: Hæc dicit Dominus: Ecce ego fingo contra vos malum, et cogito contra vos cogitationem: revertatur unusquisque a via sua mala, et dirigite vias vestras et studia vestra. 024 JER 018 012 Qui dixerunt: Desperavimus: post cogitationes enim nostras ibimus, et unusquisque pravitatem cordis sui mali faciemus. 024 JER 018 013 Ideo hæc dicit Dominus: Interrogate Gentes: Quis audivit talia horribilia, quæ fecit nimis virgo Israel? 024 JER 018 014 Numquid deficiet de petra agri nix Libani? Aut evelli possunt aquæ erumpentes frigidæ, et defluentes? 024 JER 018 015 Quia oblitus est mei populus meus, frustra libantes, et impingentes in viis suis, in semitis sæculi, ut ambularent per eas in itinere non trito: 024 JER 018 016 ut fieret terra eorum in desolationem, et in sibilum sempiternum: omnis qui præterierit per eam obstupescet, et movebit caput suum. 024 JER 018 017 Sicut ventus urens dispergam eos coram inimico: dorsum, et non faciem ostendam eis in die perditionis eorum. 024 JER 018 018 Et dixerunt: Venite, et cogitemus contra Ieremiam cogitationes: non enim peribit lex a sacerdote, neque consilium a sapiente, nec sermo a propheta: venite, et percutiamus eum lingua, et non attendamus ad universos sermones eius. 024 JER 018 019 Attende Domine ad me, et audi vocem adversariorum meorum. 024 JER 018 020 Numquid redditur pro bono malum, quia foderunt foveam animæ meæ? Recordare quod steterim in conspectu tuo, ut loquerer pro eis bonum, et averterem indignationem tuam ab eis. 024 JER 018 021 Propterea da filios eorum in famem, et deduc eos in manus gladii: fiant uxores eorum absque liberis, et viduæ: et viri earum interficiantur morte: iuvenes eorum confodiantur gladio in prælio. 024 JER 018 022 Audiatur clamor de domibus eorum: adduces enim super eos latronem repente: quia foderunt foveam ut caperent me, et laqueos absconderunt pedibus meis. 024 JER 018 023 Tu autem Domine scis omne consilium eorum adversum me in mortem: ne propitieris iniquitati eorum, et peccatum eorum a facie tua non deleatur: fiant corruentes in conspectu tuo, in tempore furoris tui abutere eis. 024 JER 019 001 Hæc dicit Dominus: Vade, et accipe lagunculam figuli testeam a senioribus populi, et a senioribus sacerdotum: 024 JER 019 002 Et egredere ad vallem filii Ennom, quæ est iuxta introitum portæ fictilis: et prædicabis ibi verba, quæ ego loquar ad te. 024 JER 019 003 Et dices: Audite verbum Domini reges Iuda, et habitatores Ierusalem: hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Ecce ego inducam afflictionem super locum istum, ita ut omnis, qui audierit illam, tinniant aures eius: 024 JER 019 004 Eo quod dereliquerint me, et alienum fecerint locum istum: et libaverunt in eo diis alienis, quos nescierunt ipsi, et patres eorum, et reges Iuda: et repleverunt locum istum sanguine innocentum. 024 JER 019 005 Et ædificaverunt excelsa Baalim ad comburendos filios suos igni in holocaustum Baalim: quæ non præcepi, nec locutus sum, nec ascenderunt in cor meum. 024 JER 019 006 Propterea ecce dies veniunt, dicit Dominus: et non vocabitur amplius locus iste, Topheth, et Vallis filii Ennom, sed Vallis occisionis. 024 JER 019 007 Et dissipabo consilium Iuda et Ierusalem in loco isto: et subvertam eos gladio in conspectu inimicorum suorum, et in manu quærentium animas eorum: et dabo cadavera eorum escam volatilibus cæli, et bestiis terræ. 024 JER 019 008 Et ponam civitatem hanc in stuporem, et in sibilum: omnis, qui præterierit per eam, obstupescet, et sibilabit super universa plaga eius. 024 JER 019 009 Et cibabo eos carnibus filiorum suorum, et carnibus filiarum suarum: et unusquisque carnem amici sui comedet in obsidione, et in angustia, in qua concludent eos inimici eorum, et qui quærunt animas eorum. 024 JER 019 010 Et conteres lagunculam in oculis virorum, qui ibunt tecum. 024 JER 019 011 Et dices ad eos: Hæc dicit Dominus exercituum: Sic conteram populum istum et civitatem istam, sicut conteritur vas figuli, quod non potest ultra instaurari: et in Topheth sepelientur, eo quod non sit alius locus ad sepeliendum. 024 JER 019 012 Sic faciam loco huic, ait Dominus, et habitatoribus eius: et ponam civitatem istam sicut Topheth. 024 JER 019 013 Et erunt domus Ierusalem, et domus regum Iuda sicut locus Topheth, immundæ: omnes domus, in quarum domatibus sacrificaverunt omni militiæ cæli, et libaverunt libamina diis alienis. 024 JER 019 014 Venit autem Ieremias de Topheth, quo miserat eum Dominus ad prophetandum, et stetit in atrio domus Domini, et dixit ad omnem populum: 024 JER 019 015 Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Ecce ego inducam super civitatem hanc, et super omnes urbes eius universa mala, quæ locutus sum adversum eam: quoniam induraverunt cervicem suam ut non audirent sermones meos. 024 JER 020 001 Et audivit Phassur filius Emmer sacerdos, qui constitutus erat princeps in domo Domini, Ieremiam prophetantem sermones istos. 024 JER 020 002 Et percussit Phassur Ieremiam prophetam, et misit eum in nervum, quod erat in porta Beniamin superiori, in domo Domini. 024 JER 020 003 Cumque illuxisset in crastinum, eduxit Phassur Ieremiam de nervo. Et dixit ad eum Ieremias: Non Phassur vocavit Dominus nomen tuum, sed pavorem undique. 024 JER 020 004 Quia hæc dicit Dominus: Ecce ego dabo te in pavorem, te et omnes amicos tuos: et corruent gladio inimicorum suorum, et oculi tui videbunt: et omnem Iudam dabo in manum regis Babylonis: et traducet eos in Babylonem, et percutiet eos gladio. 024 JER 020 005 Et dabo universam substantiam civitatis huius, et omnem laborem eius, omneque pretium, et cunctos thesauros regum Iuda dabo in manu inimicorum eorum: et diripient eos, et tollent, et ducent in Babylonem. 024 JER 020 006 Tu autem Phassur, et omnes habitatores domus tuæ ibitis in captivitatem: et in Babylonem venies, et ibi morieris, ibique sepelieris tu, et omnes amici tui, quibus prophetasti mendacium. 024 JER 020 007 Seduxisti me Domine, et seductus sum: fortior me fuisti, et invaluisti: factus sum in derisum tota die, omnes subsannant me. 024 JER 020 008 Quia iam olim loquor, vociferans iniquitatem, et vastitatem clamito: et factus est mihi sermo Domini in opprobrium, et in derisum tota die. 024 JER 020 009 Et dixi: Non recordabor eius, neque loquar ultra in nomine illius: et factus est in corde meo quasi ignis exæstuans, claususque in ossibus meis: et defeci, ferre non sustinens. 024 JER 020 010 Audivi enim contumelias multorum, et terrorem in circuitu: Persequimini, et persequamur eum: ab omnibus viris, qui erant pacifici mei, et custodientes latus meum: si quo modo decipiatur, et prævaleamus adversus eum, et consequamur ultionem ex eo. 024 JER 020 011 Dominus autem mecum est quasi bellator fortis: idcirco qui persequuntur me, cadent, et infirmi erunt: confundentur vehementer, quia non intellexerunt opprobrium sempiternum, quod numquam delebitur. 024 JER 020 012 Et tu Domine exercituum probator iusti, qui vides renes et cor: videam quæso ultionem tuam ex eis: tibi enim revelavi causam meam. 024 JER 020 013 Cantate Domino, laudate Dominum: quia liberavit animam pauperis de manu malorum. 024 JER 020 014 Maledicta dies, in qua natus sum: dies, in qua peperit me mater mea, non sit benedicta. 024 JER 020 015 Maledictus vir, qui annunciavit patri meo, dicens: Natus est tibi puer masculus: et quasi gaudio lætificavit eum. 024 JER 020 016 Sit homo ille ut sunt civitates, quæ subvertit Dominus, et non pœnituit eum: audiat clamorem mane, et ululatum in tempore meridiano: 024 JER 020 017 qui non me interfecit a vulva, ut fieret mihi mater mea sepulchrum, et vulva eius conceptus æternus. 024 JER 020 018 Quare de vulva egressus sum, ut viderem laborem et dolorem, et consumerentur in confusione dies mei? 024 JER 021 001 Verbum, quod factum est ad Ieremiam a Domino, quando misit ad eum rex Sedecias Phassur filium Melchiæ, et Sophoniam filium Maasiæ sacerdotem, dicens: 024 JER 021 002 Interroga pro nobis Dominum, quia Nabuchodonosor rex Babylonis præliatur adversum nos: si forte faciat Dominus nobiscum secundum omnia mirabilia sua, et recedat a nobis. 024 JER 021 003 Et dixit Ieremias ad eos: Sic dicetis Sedeciæ: 024 JER 021 004 Hæc dicit Dominus Deus Israel: Ecce ego convertam vasa belli, quæ in manibus vestris sunt, et quibus vos pugnatis adversum regem Babylonis, et Chaldæos, qui obsident vos in circuitu murorum: et congregabo ea in medio civitatis huius. 024 JER 021 005 Et debellabo ego vos in manu extenta, et in brachio forti, et in furore, et in indignatione, et in ira grandi. 024 JER 021 006 Et percutiam habitatores civitatis huius, homines et bestiæ pestilentia magna morientur. 024 JER 021 007 Et post hæc ait Dominus: dabo Sedeciam regem Iuda, et servos eius, et populum eius, et qui derelicti sunt in civitate hac a peste et gladio, et fame, in manu Nabuchodonosor regis Babylonis, et in manu inimicorum eorum, et in manu quærentium animam eorum, et percutiet eos in ore gladii, et non flectetur, neque parcet, nec miserebitur. 024 JER 021 008 Et ad populum hunc dices: Hæc dicit Dominus: Ecce ego do coram vobis viam vitæ, et viam mortis. 024 JER 021 009 Qui habitaverit in urbe hac, morietur gladio, et fame, et peste: qui autem egressus fuerit, et transfugerit ad Chaldæos, qui obsident vos, vivet, et erit ei anima sua, quasi spolium. 024 JER 021 010 Posui enim faciem meam super civitatem hanc in malum, et non in bonum, ait Dominus: in manu regis Babylonis dabitur, et exuret eam igni. 024 JER 021 011 Et domui regis Iuda: Audite verba Domini, 024 JER 021 012 domus David, hæc dicit Dominus: Iudicate mane iudicium, et eruite vi oppressum de manu calumniantis: ne forte egrediatur ut ignis indignatio mea, et succendatur, et non sit qui extinguat propter malitiam studiorum vestrorum. 024 JER 021 013 Ecce ego ad te habitatricem vallis solidæ atque campestris, ait Dominus: qui dicitis: Quis percutiet nos? Et quis ingredietur domos nostras? 024 JER 021 014 Et visitabo super vos iuxta fructum studiorum vestrorum, dicit Dominus: et succendam ignem in saltu eius: et devorabit omnia in circuitu eius. 024 JER 022 001 Hæc dicit Dominus: Descende in domum regis Iuda, et loqueris ibi verbum hoc, 024 JER 022 002 et dices: Audi verbum Domini rex Iuda, qui sedes super solium David: tu et servi tui, et populus tuus, qui ingredimini per portas istas. 024 JER 022 003 Hæc dicit Dominus: Facite iudicium et iustitiam, et liberate vi oppressum de manu calumniatoris: et advenam, et pupillum, et viduam nolite contristare, neque opprimatis inique: et sanguinem innocentem ne effundatis in loco isto. 024 JER 022 004 Si enim facientes feceritis verbum istud: ingredientur per portas domus huius reges sedentes de genere David super thronum eius, et ascendentes currus et equos, ipsi et servi, et populus eorum. 024 JER 022 005 Quod si non audieritis verba hæc: in memetipso iuravi, dicit Dominus, quia in solitudinem erit domus hæc. 024 JER 022 006 Quia hæc dicit Dominus super domum regis Iuda: Galaad tu mihi caput Libani: si non posuero te solitudinem, urbes inhabitabiles. 024 JER 022 007 Et sanctificabo super te interficientem virum et arma eius: et succident electas cedros tuas, et præcipitabunt in ignem. 024 JER 022 008 Et pertransibunt gentes multæ per civitatem hanc: et dicet unusquisque proximo suo: Quare fecit Dominus sic civitati huic grandi? 024 JER 022 009 Et respondebunt: Eo quod dereliquerint pactum Domini Dei sui, et adoraverint deos alienos, et servierint eis. 024 JER 022 010 Nolite flere mortuum, neque lugeatis super eum fletu: plangite eum, qui egreditur, quia non revertetur ultra, nec videbit terram nativitatis suæ. 024 JER 022 011 Quia hæc dicit Dominus ad Sellum filium Iosiæ regem Iuda, qui regnavit pro Iosia patre suo, qui egressus est de loco isto: Non revertetur huc amplius: 024 JER 022 012 sed in loco, ad quem transtuli eum, ibi morietur, et terram istam non videbit amplius. 024 JER 022 013 Væ qui ædificat domum suam in iniustitia, et cœnacula sua non in iudicio: amicum suum opprimet frustra, et mercedem eius non reddet ei. 024 JER 022 014 Qui dicit: Ædificabo mihi domum latam, et cœnacula spatiosa: qui aperit sibi fenestras, et facit laquearia cedrina, pingitque sinopide. 024 JER 022 015 Numquid regnabis, quoniam confers te cedro? Pater tuus numquid non comedit et bibit, et fecit iudicium et iustitiam tunc cum bene erat ei? 024 JER 022 016 Iudicavit causam pauperis et egeni in bonum suum: numquid non ideo quia cognovit me, dicit Dominus? 024 JER 022 017 Tui vero oculi et cor ad avaritiam, et ad sanguinem innocentem fundendum, et ad calumniam, et ad cursum mali operis. 024 JER 022 018 Propterea hæc dicit Dominus ad Ioakim filium Iosiæ regem Iuda: Non plangent eum: Væ frater et væ soror: non concrepabunt ei: Væ domine, et væ inclyte. 024 JER 022 019 Sepultura asini sepelietur, putrefactus et proiectus extra portas Ierusalem. 024 JER 022 020 Ascende Libanum, et clama: et in Basan da vocem tuam, et clama ad transeuntes, quia contriti sunt omnes amatores tui. 024 JER 022 021 Locutus sum ad te in abundantia tua; et dixisti: Non audiam: hæc est via tua ab adolescentia tua, quia non audisti vocem meam: 024 JER 022 022 Omnes pastores tuos pascet ventus, et amatores tui in captivitatem ibunt: et tunc confunderis, et erubesces ab omni malitia tua. 024 JER 022 023 Quæ sedes in Libano, et nidificas in cedris, quomodo congemuisti cum venissent tibi dolores, quasi dolores parturientis? 024 JER 022 024 Vivo ego, dicit Dominus: quia si fuerit Iechonias filius Ioakim regis Iuda, annulus in manu dextera mea, inde evellam eum. 024 JER 022 025 Et dabo te in manu quærentium animam tuam, et in manu quorum tu formidas faciem, et in manu Nabuchodonosor regis Babylonis, et in manu Chaldæorum. 024 JER 022 026 Et mittam te, et matrem tuam, quæ genuit te, in terram alienam, in qua nati non estis, ibique moriemini: 024 JER 022 027 et in terram, ad quam ipsi levant animam suam ut revertantur illuc: non revertentur. 024 JER 022 028 Numquid vas fictile atque contritum vir iste Iechonias? Numquid vas absque omni voluptate? Quare abiecti sunt ipse et semen eius, et proiecti in terram, quam ignoraverunt? 024 JER 022 029 Terra, terra, terra, audi sermonem Domini. 024 JER 022 030 Hæc dicit Dominus: Scribe virum istum sterilem, virum, qui in diebus suis non prosperabitur: nec enim erit de semine eius vir, qui sedeat super solium David, et potestatem habeat ultra in Iuda. 024 JER 023 001 Væ pastoribus, qui disperdunt et dilacerant gregem pascuæ meæ, dicit Dominus. 024 JER 023 002 Ideo hæc dicit Dominus Deus Israel ad pastores, qui pascunt populum meum: Vos dispersistis gregem meum, et eiecistis eos, et non visitastis eos: ecce ego visitabo super vos malitiam studiorum vestrorum, ait Dominus. 024 JER 023 003 Et ego congregabo reliquias gregis mei de omnibus terris, ad quas eiecero eos illuc: et convertam eos ad rura sua: et crescent et multiplicabuntur. 024 JER 023 004 Et suscitabo super eos pastores, et pascent eos: non formidabunt ultra, et non pavebunt: et nullus quæretur ex numero, dicit Dominus. 024 JER 023 005 Ecce dies veniunt, dicit Dominus: et suscitabo David germen iustum: et regnabit rex, et sapiens erit: et faciet iudicium et iustitiam in terra. 024 JER 023 006 In diebus illis salvabitur Iuda, et Israel habitabit confidenter: et hoc est nomen, quod vocabunt eum, Dominus iustus noster. 024 JER 023 007 Propter hoc ecce dies veniunt, dicit Dominus, et non dicent ultra: Vivit Domnus, qui eduxit filios Israel de Terra Ægypti: 024 JER 023 008 Sed: Vivit Dominus, qui eduxit et adduxit semen domus Israel de Terra Aquilonis, et de cunctis terris, ad quas eieceram eos illuc: et habitabunt in terra sua. 024 JER 023 009 Ad prophetas: Contritum est cor meum in medio mei, contremuerunt omnia ossa mea: factus sum quasi vir ebrius, et quasi homo madidus a vino a facie Domini, et a facie verborum sanctorum eius. 024 JER 023 010 Quia adulteris repleta est terra, quia a facie maledictionis luxit terra, arefacta sunt arva deserti: factus est cursus eorum malus, et fortitudo eorum dissimilis. 024 JER 023 011 Propheta namque et sacerdos polluti sunt: et in domo mea inveni malum eorum, ait Dominus. 024 JER 023 012 Idcirco via eorum erit quasi lubricum in tenebris: impellentur enim, et corruent in ea: afferam enim super eos mala, annum visitationis eorum, ait Dominus. 024 JER 023 013 Et in prophetis Samariæ vidi fatuitatem: prophetabunt in Baal, et decipiebant populum meum Israel. 024 JER 023 014 Et in prophetis Ierusalem vidi similitudinem adulterantium, et iter mendacii: et confortaverunt manus pessimorum ut non converteretur unusquisque a malitia sua: facti sunt mihi omnes ut Sodoma, et habitatores eius quasi Gomorrha. 024 JER 023 015 Propterea hæc dicit Dominus exercituum ad prophetas: Ecce ego cibabo eos absinthio, et potabo eos felle: a prophetis enim Ierusalem egressa est pollutio super omnem terram. 024 JER 023 016 Hæc dicit Dominus exercituum: Nolite audire verba prophetarum, qui prophetant vobis, et decipiunt vos: visionem cordis sui loquuntur, non de ore Domini. 024 JER 023 017 Dicunt his, qui blasphemant me: Locutus est Dominus: Pax erit vobis, et omni, qui ambulat in pravitate cordis sui, dixerunt: Non veniet super vos malum. 024 JER 023 018 Quis enim affuit in consilio Domini, et vidit et audivit sermonem eius? Quis consideravit verbum illius et audivit? 024 JER 023 019 Ecce turbo Dominicæ indignationis egredietur, et tempestas erumpens: super caput impiorum veniet. 024 JER 023 020 Non revertetur furor Domini usque dum faciat, et usque dum compleat cogitationem cordis sui: in novissimis diebus intelligetis consilium eius. 024 JER 023 021 Non mittebam prophetas, et ipsi currebant: non loquebar ad eos, et ipsi prophetabant. 024 JER 023 022 Si stetissent in consilio meo, et nota fecissent verba mea populo meo, avertissem utique eos a via sua mala, et a cogitationibus suis pessimis. 024 JER 023 023 Putasne Deus e vicino ego sum, dicit Dominus, et non Deus de longe? 024 JER 023 024 Si occultabitur vir in absconditis: et ego non videbo eum, dicit Dominus? Numquid non cælum et terram ego impleo, dicit Dominus? 024 JER 023 025 Audivi quæ dixerunt prophetæ, prophetantes in nomine meo mendacium, atque dicentes: Somniavi, somniavi. 024 JER 023 026 Usquequo istud est in corde prophetarum vaticinantium mendacium, et prophetantium seductiones cordis sui? 024 JER 023 027 Qui volunt facere ut obliviscatur populus meus nominis mei propter somnia eorum, quæ narrat unusquisque ad proximum suum: sicut obliti sunt patres eorum nominis mei propter Baal. 024 JER 023 028 Propheta, qui habet somnium, narret somnium: et qui habet sermonem meum, loquatur sermonem meum vere: Quid paleis ad triticum, dicit Dominus? 024 JER 023 029 Numquid non verba mea sunt quasi ignis, dicit Dominus: et quasi malleus conterens petram? 024 JER 023 030 Propterea ecce ego ad prophetas, ait Dominus: qui furantur verba mea unusquisque a proximo suo. 024 JER 023 031 Ecce ego ad prophetas, ait Dominus: qui assumunt linguas suas, et aiunt: Dicit Dominus. 024 JER 023 032 Ecce ego ad prophetas somniantes mendacium, ait Dominus: qui narraverunt ea, et seduxerunt populum meum in mendacio suo, et in miraculis suis: cum ego non misissem eos, nec mandassem eis, qui nihil profuerunt populo huic, dicit Dominus. 024 JER 023 033 Si igitur interrogaverit te populus iste, vel propheta, aut sacerdos, dicens: Quod est onus Domini? dices ad eos: Vos estis onus. Proiiciam quippe vos, dicit Dominus. 024 JER 023 034 Et propheta, et sacerdos, et populus qui dicit: Onus Domini: visitabo super virum illum, et super domum eius. 024 JER 023 035 Hæc dicetis unusquisque ad proximum, et ad fratrem suum: Quid respondit Dominus? Et quid locutus est Dominus? 024 JER 023 036 Et onus Domini ultra non memorabitur: quia onus erit unicuique sermo suus: et pervertistis verba Dei viventis, Domini exercituum Dei nostri. 024 JER 023 037 Hæc dices ad prophetam: Quid respondit tibi Dominus? Et quid locutus est Dominus? 024 JER 023 038 Si autem onus Domini dixeritis: propter hoc hæc dicit Dominus: Quia dixistis sermonem istum: Onus Domini: et misi ad vos, dicens: Nolite dicere: Onus Domini: 024 JER 023 039 Propterea ecce ego tollam vos portans, et derelinquam vos, et civitatem, quam dedi vobis, et patribus vestris a facie mea. 024 JER 023 040 Et dabo vos in opprobrium sempiternum, et in ignominiam æternam, quæ numquam oblivione delebitur. 024 JER 024 001 Ostendit mihi Dominus: et ecce duo calathi pleni ficis, positi ante templum Domini, postquam transtulit Nabuchodonosor rex Babylonis Iechoniam filium Ioakim regem Iuda, et principes eius, et fabrum, et inclusorem, de Ierusalem, et adduxit eos in Babylonem. 024 JER 024 002 Calathus unus ficus bonas habebat nimis, ut solent ficus esse primi temporis: et calathus unus ficus habebat malas nimis, quæ comedi non poterant eo quod essent malæ. 024 JER 024 003 Et dixit Dominus ad me: Quid tu vides Ieremia? Et dixi: Ficus, ficus bonas, bonas valde: et malas, malas valde: quæ comedi non possunt, eo quod sint malæ. 024 JER 024 004 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 024 JER 024 005 Hæc dicit Dominus Deus Israel: Sicut ficus hæ bonæ: sic cognoscam transmigrationem Iuda, quam emisi de loco isto in Terram Chaldæorum, in bonum. 024 JER 024 006 Et ponam oculos meos super eos ad placandum, et reducam eos in terram hanc: et ædificabo eos, et non destruam: et plantabo eos, et non evellam. 024 JER 024 007 Et dabo eis cor ut sciant me, quia ego sum Dominus: et erunt mihi in populum, et ego ero eis in Deum: quia revertentur ad me in toto corde suo. 024 JER 024 008 Et sicut ficus pessimæ, quæ comedi non possunt, eo quod sint malæ: hæc dicit Dominus, sic dabo Sedeciam regem Iuda, et principes eius, et reliquos de Ierusalem, qui remanserunt in urbe hac, et qui habitant in Terra Ægypti. 024 JER 024 009 Et dabo eos in vexationem, afflictionemque omnibus regnis terræ: in opprobrium, et in parabolam, et in proverbium, et in maledictionem in universis locis, ad quæ eieci eos. 024 JER 024 010 Et mittam in eis gladium, et famem, et pestem: donec consumantur de terra, quam dedi eis, et patribus eorum. 024 JER 025 001 Verbum, quod factum est ad Ieremiam de omni populo Iuda in anno quarto Ioakim filii Iosiæ regis Iuda, (ipse est annus primus Nabuchodonosor regis Babylonis.) 024 JER 025 002 Quod locutus est Ieremias propheta ad omnem populum Iuda, et ad universos habitatores Ierusalem, dicens: 024 JER 025 003 A tertiodecimo anno Iosiæ filii Amon regis Iuda usque ad diem hanc; iste tertius et vigesimus annus, factum est verbum Domini ad me, et locutus sum ad vos de nocte consurgens, et loquens, et non audistis. 024 JER 025 004 Et misit Dominus ad vos omnes servos suos prophetas, consurgens diluculo, mittensque et non audistis, neque inclinastis aures vestras ut audiretis 024 JER 025 005 cum diceret: Revertimini unusquisque a via sua mala, et a pessimis cogitationibus vestris: et habitabitis in terra, quam dedit Dominus vobis, et patribus vestris a sæculo et usque in sæculum. 024 JER 025 006 Et nolite ire post deos alienos ut serviatis eis, adoretisque eos: neque me ad iracundiam provocetis in operibus manuum vestrarum, et non affligam vos. 024 JER 025 007 Et non audistis me, dicit Dominus, ut me ad iracundiam provocaretis in operibus manuum vestrarum in malum vestrum. 024 JER 025 008 Propterea hæc dicit Dominus exercituum: Pro eo quod non audistis verba mea: 024 JER 025 009 ecce ego mittam, et assumam universas cognationes Aquilonis, ait Dominus, et Nabuchodonosor regem Babylonis servum meum: et adducam eos super terram istam, et super habitatores eius, et super omnes nationes, quæ in circuitu illius sunt: et interficiam eos, et ponam eos in stuporem et in sibilum, et in solitudines sempiternas. 024 JER 025 010 Perdamque ex eis vocem gaudii et vocem lætitiæ, vocem sponsi, et vocem sponsæ, vocem molæ, et lumen lucernæ. 024 JER 025 011 Et erit universa terra hæc in solitudinem, et in stuporem: et servient omnes gentes istæ regi Babylonis septuaginta annis. 024 JER 025 012 Cumque impleti fuerint septuaginta anni, visitabo super regem Babylonis, et super gentem illam, dicit Dominus, iniquitatem eorum, et super terram Chaldæorum: et ponam illam in solitudines sempiternas. 024 JER 025 013 Et adducam super terram illam, omnia verba mea, quæ locutus sum contra eam, omne quod scriptum est in libro isto, quæcumque prophetavit Ieremias adversum omnes gentes: 024 JER 025 014 Quia servierunt eis cum essent gentes multæ, et reges magni: et reddam eis secundum opera eorum, et secundum facta manuum suarum. 024 JER 025 015 Quia sic dicit Dominus exercituum Deus Israel: Sume calicem vini furoris huius de manu mea: et propinabis de illo cunctis gentibus, ad quas ego mittam te. 024 JER 025 016 Et bibent, et turbabuntur, et insanient a facie gladii, quem ego mittam inter eos. 024 JER 025 017 Et accepi calicem de manu Domini, et propinavi cunctis gentibus, ad quas misit me Dominus: 024 JER 025 018 Ierusalem, et civitatibus Iuda, et regibus eius, et principibus eius: ut darem eos in solitudinem, et in stuporem, et in sibilum, et in maledictionem, sicut est dies ista: 024 JER 025 019 Pharaoni regi Ægypti, et servis eius, et principibus eius, et omni populo eius, 024 JER 025 020 et universis generaliter: cunctis regibus terræ Ausitidis, et cunctis regibus terræ Philisthiim, et Ascaloni, et Gazæ, et Accaron, et reliquiis Azoti, 024 JER 025 021 et Idumææ, et Moab, et filiis Ammon: 024 JER 025 022 Et cunctis regibus Tyri, et universis regibus Sidonis: et regibus terræ insularum, qui sunt trans mare. 024 JER 025 023 Et Dedan, et Thema, et Buz, et universis qui attonsi sunt in comam. 024 JER 025 024 Et cunctis regibus Arabiæ, et cunctis regibus Occidentis, qui habitant in deserto. 024 JER 025 025 Et cunctis regibus Zambri, et cunctis regibus Elam, et cunctis regibus Medorum: 024 JER 025 026 cunctis quoque regibus Aquilonis de prope et de longe, unicuique contra fratrem suum: et omnibus regnis terræ, quæ super faciem eius sunt: et rex Sesach bibet post eos. 024 JER 025 027 Et dices ad eos: Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Bibite, et inebriamini, et vomite: et cadite, neque surgatis a facie gladii, quem ego mittam inter vos. 024 JER 025 028 Cumque noluerint accipere calicem de manu tua ut bibant, dices ad eos: Hæc dicit Dominus exercituum: Bibentes bibetis: 024 JER 025 029 quia ecce in civitate, in qua invocatum est nomen meum, ego incipiam affligere, et vos quasi innocentes et immunes eritis? Non eritis immunes: gladium enim ego voco super omnes habitatores terræ, dicit Dominus exercituum. 024 JER 025 030 Et tu prophetabis ad eos omnia verba hæc, et dices ad illos: Dominus de excelso rugiet, et de habitaculo sancto suo dabit vocem suam: rugiens rugiet super decorem suum: celeuma quasi calcantium concinetur adversus omnes habitatores terræ. 024 JER 025 031 Pervenit sonitus usque ad extrema terræ: quia iudicium Domino cum gentibus: iudicatur ipse cum omni carne, impios tradidi gladio, dicit Dominus. 024 JER 025 032 Hæc dicit Dominus exercituum: Ecce afflictio egredietur de gente in gentem: et turbo magnus egredietur a summitatibus terræ. 024 JER 025 033 Et erunt interfecti Domini in die illa a summo terræ usque ad summum eius: non plangentur, et non colligentur, neque sepelientur: in sterquilinium super faciem terræ iacebunt. 024 JER 025 034 Ululate pastores, et clamate: et aspergite vos cinere optimates gregis: quia completi sunt dies vestri ut interficiamini: et dissipationes vestræ, et cadetis quasi vasa pretiosa. 024 JER 025 035 Et peribit fuga a pastoribus, et salvatio ab optimatibus gregis. 024 JER 025 036 Vox clamoris pastorum, et ululatus optimatum gregis: quia vastavit Dominus pascua eorum. 024 JER 025 037 Et conticuerunt arva pacis a facie iræ furoris Domini. 024 JER 025 038 Dereliquit quasi leo umbraculum suum, quia facta est terra eorum in desolationem a facie iræ columbæ, et a facie iræ furoris Domini. 024 JER 026 001 In principio regni Ioakim filii Iosiæ regis Iuda, factum est verbum istud a Domino, dicens: 024 JER 026 002 Hæc dicit Dominus: Sta in atrio domus Domini, et loqueris ad omnes civitates Iuda, de quibus veniunt ut adorent in domo Domini, universos sermones, quos ego mandavi tibi ut loquaris ad eos: noli subtrahere verbum, 024 JER 026 003 si forte audiant et convertantur unusquisque a via sua mala: et pœniteat me mali quod cogito facere eis propter malitiam studiorum eorum. 024 JER 026 004 Et dices ad eos: Hæc dicit Dominus: Si non audieritis me ut ambuletis in lege mea, quam dedi vobis 024 JER 026 005 ut audiatis sermones servorum meorum prophetarum, quos ego misi ad vos de nocte consurgens, et dirigens, et non audistis: 024 JER 026 006 Dabo domum istam sicut Silo, et urbem hanc dabo in maledictionem cunctis gentibus terræ. 024 JER 026 007 Et audierunt sacerdotes, et prophetæ, et omnis populus Ieremiam loquentem verba hæc in domo Domini. 024 JER 026 008 Cumque complesset Ieremias loquens omnia, quæ præceperat ei Dominus ut loqueretur ad universum populum, apprehenderunt eum sacerdotes, et prophetæ, et omnis populus, dicens: Morte moriatur. 024 JER 026 009 Quare prophetavit in nomine Domini, dicens: Sicut Silo erit domus hæc: et urbs ista desolabitur, eo quod non sit habitator? Et congregatus est omnis populus adversus Ieremiam in domo Domini. 024 JER 026 010 Et audierunt principes Iuda verba hæc: et ascenderunt de domo regis in domum Domini, et sederunt in introitu portæ domus Domini novæ. 024 JER 026 011 Et locuti sunt sacerdotes et prophetæ ad principes, et ad omnem populum, dicentes: Iudicium mortis est viro huic: quia prophetavit adversus civitatem istam, sicut audistis auribus vestris. 024 JER 026 012 Et ait Ieremias ad omnes principes, et ad universum populum, dicens: Dominus misit me ut prophetarem ad domum istam, et ad civitatem hanc omnia verba quæ audistis. 024 JER 026 013 Nunc ergo bonas facite vias vestras, et studia vestra, et audite vocem Domini Dei vestri: et pœnitebit Dominum mali, quod locutus est adversum vos. 024 JER 026 014 Ego autem ecce in manibus vestris sum: facite mihi quod bonum et rectum est in oculis vestris: 024 JER 026 015 Verumtamen scitote et cognoscite quod si occideritis me, sanguinem innocentem tradetis contra vosmetipsos, et contra civitatem istam, et habitatores eius. In veritate enim misit me Dominus ad vos, ut loquerer in auribus vestris omnia verba hæc. 024 JER 026 016 Et dixerunt principes, et omnis populus ad sacerdotes et ad prophetas: Non est viro huic iudicium mortis: quia in nomine Domini Dei nostri locutus est ad nos. 024 JER 026 017 Surrexerunt ergo viri de senioribus terræ: et dixerunt ad omnem cœtum populi, loquentes: 024 JER 026 018 Michæas de Morasthi fuit propheta in diebus Ezechiæ regis Iuda, et ait ad omnem populum Iuda, dicens: Hæc dicit Dominus exercituum: Sion quasi ager arabitur: et Ierusalem in acervum lapidum erit: et mons domus in excelsa silvarum. 024 JER 026 019 Numquid morte condemnavit eum Ezechias rex Iuda, et omnis Iuda? Numquid non timuerunt Dominum, et deprecati sunt faciem Domini? Et pœnituit Dominum mali, quod locutus fuerat adversum eos. Itaque nos facimus malum grande contra animas nostras. 024 JER 026 020 Fuit quoque vir prophetans in nomine Domini, Urias filius Semei de Cariathiarim: et prophetavit adversus civitatem istam, et adversus terram hanc iuxta omnia verba Ieremiæ. 024 JER 026 021 Et audivit rex Ioakim, et omnes potentes, et principes eius verba hæc: et quæsivit rex interficere eum. Et audivit Urias, et timuit, fugitque et ingressus est Ægyptum. 024 JER 026 022 Et misit rex Ioakim viros in Ægyptum, Elnathan filium Achobor, et viros cum eo in Ægyptum. 024 JER 026 023 Et eduxerunt Uriam de Ægypto: et adduxerunt eum ad regem Ioakim, et percussit eum gladio: et proiecit cadaver eius in sepulchris vulgi ignobilis. 024 JER 026 024 Igitur manus Ahicam filii Saphan fuit cum Ieremia, ut non traderetur in manus populi, et interficerent eum. 024 JER 027 001 In principio regni Ioakim filii Iosiæ regis Iuda, factum est verbum istud ad Ieremiam a Domino, dicens: 024 JER 027 002 Hæc dicit Dominus ad me: Fac tibi vincula, et catenas: et pones eas in collo tuo. 024 JER 027 003 Et mittes eas ad regem Edom, et ad regem Moab, et ad regem filiorum Ammon, et ad regem Tyri, et ad regem Sidonis: in manu nunciorum qui venerunt Ierusalem ad Sedeciam regem Iuda. 024 JER 027 004 Et præcipies eis ut ad dominos suos loquantur: Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Hæc dicetis ad dominos vestros: 024 JER 027 005 Ego feci terram, et homines, et iumenta, quæ sunt super faciem terræ, in fortitudine mea magna, et in brachio meo extento: et dedi eam ei, qui placuit in oculis meis. 024 JER 027 006 Et nunc itaque ego dedi omnes terras istas in manu Nabuchodonosor regis Babylonis servi mei: insuper et bestias agri dedi ei ut serviant illi. 024 JER 027 007 Et servient ei omnes gentes, et filio eius, et filio filii eius: donec veniat tempus terræ eius et ipsius: et servient ei gentes multæ, et reges magni. 024 JER 027 008 Gens autem et regnum, quod non servierit Nabuchodonosor regi Babylonis, et quicumque non curvaverit collum suum sub iugo regis Babylonis: in gladio, et in fame, et in peste visitabo super gentem illam, ait Dominus: donec consumam eos in manu eius. 024 JER 027 009 Vos ergo nolite audire prophetas vestros, et divinos, et somniatores, et augures, et maleficos, qui dicunt vobis: Non servietis regi Babylonis. 024 JER 027 010 Quia mendacium prophetant vobis: ut longe vos faciant de terra vestra, et eiiciant vos, et pereatis. 024 JER 027 011 Porro gens, quæ subiecerit cervicem suam sub iugo regis Babylonis, et servierit ei; dimittam eam in terra sua, dicit Dominus: et colet eam, et habitabit in ea. 024 JER 027 012 Et ad Sedeciam regem Iuda locutus sum secundum omnia verba hæc, dicens: Subiicite colla vestra sub iugo regis Babylonis, et servite ei, et populo eius, et vivetis. 024 JER 027 013 Quare moriemini tu et populus tuus gladio, et fame, et peste, sicut locutus est Dominus ad gentem, quæ servire noluerit regi Babylonis? 024 JER 027 014 Nolite audire verba prophetarum dicentium vobis: Non servietis regi Babylonis: quia mendacium ipsi loquuntur vobis. 024 JER 027 015 Quia non misi eos, ait Dominus: et ipsi prophetant in nomine meo mendaciter: ut eiiciant vos, et pereatis tam vos, quam prophetæ, qui vaticinantur vobis. 024 JER 027 016 Et ad sacerdotes, et ad populum istum locutus sum, dicens: Hæc dicit Dominus: Nolite audire verba prophetarum vestrorum, qui prophetant vobis, dicentes: Ecce vasa Domini revertentur de Babylone nunc cito: Mendacium enim prophetant vobis. 024 JER 027 017 Nolite ergo audire eos, sed servite regi Babylonis, ut vivatis. Quare datur hæc civitas in solitudinem? 024 JER 027 018 Et si prophetæ sunt, et est verbum Domini in eis: occurrant Domino exercituum, ut non veniant vasa, quæ derelicta fuerant in domo Domini, et in domo regis Iuda, et in Ierusalem, in Babylonem. 024 JER 027 019 Quia hæc dicit Dominus exercituum ad columnas, et ad mare, et ad bases, et ad reliqua vasorum, quæ remanserunt in civitate hac: 024 JER 027 020 quæ non tulit Nabuchodonosor rex Babylonis, cum transferret Iechoniam filium Ioakim regem Iuda de Ierusalem in Babylonem, et omnes optimates Iuda et Ierusalem. 024 JER 027 021 Quia hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel ad vasa, quæ derelicta sunt in domo Domini, et in domo regis Iuda et Ierusalem: 024 JER 027 022 In Babylonem transferentur, et ibi erunt usque ad diem visitationis suæ, dicit Dominus, et afferri faciam ea, et restitui in loco isto. 024 JER 028 001 Et factum est in anno illo, in principio regni Sedeciæ regis Iuda, in anno quarto, in mense quinto, dixit ad me Hananias filius Azur propheta de Gabaon, in domo Domini coram sacerdotibus et omni populo, dicens: 024 JER 028 002 Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Contrivi iugum regis Babylonis. 024 JER 028 003 Adhuc duo anni dierum, et ego referri faciam ad locum istum omnia vasa domus Domini, quæ tulit Nabuchodonosor rex Babylonis de loco isto, et transtulit ea in Babylonem. 024 JER 028 004 Et Iechoniam filium Ioakim regem Iuda, et omnem transmigrationem Iuda, qui ingressi sunt in Babylonem, ego convertam ad locum istum, ait Dominus: conteram enim iugum regis Babylonis. 024 JER 028 005 Et dixit Ieremias propheta ad Hananiam prophetam in oculis sacerdotum, et in oculis omnis populi, qui stabat in domo Domini. 024 JER 028 006 Et ait Ieremias propheta: Amen, sic faciat Dominus: suscitet Dominus verba tua, quæ prophetasti: ut referantur vasa in domum Domini, et omnis transmigratio de Babylone ad locum istum. 024 JER 028 007 Verumtamen audi verbum hoc, quod ego loquor in auribus tuis, et in auribus universi populi: 024 JER 028 008 Prophetæ, qui fuerunt ante me et ante te ab initio, et prophetaverunt super terras multas, et super regna magna de prælio, et de afflictione, et de fame. 024 JER 028 009 Propheta, qui vaticinatus est pacem: cum venerit verbum eius, scietur propheta, quem misit Dominus in veritate. 024 JER 028 010 Et tulit Hananias propheta catenam de collo Ieremiæ prophetæ, et confregit eam. 024 JER 028 011 Et ait Hananias in conspectu omnis populi, dicens: Hæc dicit Dominus: Sic confringam iugum Nabuchodonosor regis Babylonis post duos annos dierum de collo omnium gentium. 024 JER 028 012 Et abiit Ieremias propheta in viam suam. Et factum est verbum Domini ad Ieremiam, postquam confregit Hananias propheta catenam de collo Ieremiæ prophetæ, dicens: 024 JER 028 013 Vade, et dices Hananiæ: Hæc dicit Dominus: Catenas ligneas contrivisti: et facies pro eis catenas ferreas. 024 JER 028 014 Quia hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Iugum ferreum posui super collum cunctarum gentium istarum, ut serviant Nabuchodonosor regi Babylonis, et servient ei: insuper et bestias terræ dedi ei. 024 JER 028 015 Et dixit Ieremias propheta ad Hananiam prophetam: Audi Hanania: non misit te Dominus, et tu confidere fecisti populum istum in mendacio. 024 JER 028 016 Idcirco hæc dicit Dominus: Ecce ego mittam te a facie terræ: hoc anno morieris: adversum enim Dominum locutus es. 024 JER 028 017 Et mortuus est Hananias propheta in anno illo, mense septimo. 024 JER 029 001 Et hæc sunt verba libri, quem misit Ieremias propheta de Ierusalem ad reliquias seniorum transmigrationis, et ad sacerdotes, et ad prophetas, et ad omnem populum, quem traduxerat Nabuchodonosor de Ierusalem in Babylonem: 024 JER 029 002 postquam egressus est Iechonias rex, et domina, et eunuchi, et principes Iuda, et Ierusalem, et faber, et inclusor de Ierusalem: 024 JER 029 003 in manu Elasa filii Saphan, et Gamariæ filii Helciæ, quos misit Sedecias rex Iuda ad Nabuchodonosor regem Babylonis in Babylonem, dicens: 024 JER 029 004 Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel omni transmigrationi, quam transtuli de Ierusalem in Babylonem: 024 JER 029 005 Ædificate domos, et habitate: et plantate hortos, et comedite fructum eorum. 024 JER 029 006 Accipite uxores, et generate filios et filias: et date filiis vestris uxores, et filias vestras date viris, et pariant filios et filias: et multiplicamini ibi, et nolite esse pauci numero. 024 JER 029 007 Et quærite pacem civitatis, ad quam transmigrare vos feci: et orate pro ea ad Dominum: quia in pace illius erit pax vobis. 024 JER 029 008 Hæc enim dicit Dominus exercituum Deus Israel: Non vos seducant prophetæ vestri, qui sunt in medio vestrum, et divini vestri: et ne attendatis ad somnia vestra, quæ vos somniatis: 024 JER 029 009 quia falso ipsi prophetant vobis in nomine meo: et non misi eos, dicit Dominus. 024 JER 029 010 Quia hæc dicit Dominus: Cum cœperint impleri in Babylone septuaginta anni, visitabo vos: et suscitabo super vos verbum meum bonum, ut reducam vos ad locum istum. 024 JER 029 011 Ego enim scio cogitationes, quas ego cogito super vos, ait Dominus, cogitationes pacis, et non afflictionis, ut dem vobis finem et patientiam. 024 JER 029 012 Et invocabitis me, et ibitis: et orabitis me, et ego exaudiam vos. 024 JER 029 013 Quæretis me, et invenietis: cum quæsieritis me in toto corde vestro. 024 JER 029 014 Et inveniar a vobis, ait Dominus: et reducam captivitatem vestram, et congregabo vos de universis gentibus, et de cunctis locis, ad quæ expuli vos, dicit Dominus: et reverti vos faciam de loco, ad quem transmigrare vos feci. 024 JER 029 015 Quia dixistis: Suscitavit nobis Dominus prophetas in Babylone: 024 JER 029 016 Quia hæc dicit Dominus ad regem, qui sedet super solium David, et ad omnem populum habitatorem urbis huius, ad fratres vestros, qui non sunt egressi vobiscum in transmigrationem. 024 JER 029 017 Hæc dicit Dominus exercituum: Ecce mittam in eos gladium, et famem, et pestem: et ponam eos quasi ficus malas, quæ comedi non possunt, eo quod pessimæ sint. 024 JER 029 018 Et persequar eos in gladio, et in fame, et in pestilentia: et dabo eos in vexationem universis regnis terræ: in maledictionem, et in stuporem, et in sibilum, et in opprobrium cunctis gentibus, ad quas ego eieci eos: 024 JER 029 019 eo quod non audierint verba mea, dicit Dominus: quæ misit ad eos per servos meos prophetas de nocte consurgens, et mittens: et non audistis, dicit Dominus. 024 JER 029 020 Vos ergo audite verbum Domini omnis transmigratio, quam emisi de Ierusalem in Babylonem. 024 JER 029 021 Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel ad Achab filium Coliæ, et ad Sedeciam filium Maasiæ, qui prophetant vobis in nomine meo mendaciter: Ecce ego tradam eos in manus Nabuchodonosor regis Babylonis: et percutiet eos in oculis vestris. 024 JER 029 022 Et assumetur ex eis maledictio omni transmigrationi Iuda, quæ est in Babylone, dicentium: Ponat te Dominus sicut Sedeciam, et sicut Achab, quos frixit rex Babylonis in igne: 024 JER 029 023 pro eo quod fecerint stultitiam in Israel, et mœchati sunt in uxores amicorum suorum, et locuti sunt verbum in nomine meo mendaciter, quod non mandavi eis: ego sum iudex et testis, dicit Dominus. 024 JER 029 024 Et ad Semeiam Nehelamiten dices: 024 JER 029 025 Hæc dicit Dominus exercituum, Deus Israel: Pro eo quod misisti in nomine tuo libros ad omnem populum, qui est in Ierusalem, et ad Sophoniam filium Maasiæ sacerdotem, et ad universos sacerdotes, dicens: 024 JER 029 026 Dominus dedit te sacerdotem pro Ioiade sacerdote, ut sis dux in domo Domini super omnem virum arreptitium et prophetantem, ut mittas eum in nervum et in carcerem. 024 JER 029 027 Et nunc quare non increpasti Ieremiam Anathothiten, qui prophetat vobis? 024 JER 029 028 Quia super hoc misit in Babylonem ad nos, dicens: Longum est: ædificate domos, et habitate: et plantate hortos, et comedite fructus eorum. 024 JER 029 029 Legit ergo Sophonias sacerdos librum istum in auribus Ieremiæ prophetæ. 024 JER 029 030 Et factum est verbum Domini ad Ieremiam, dicens: 024 JER 029 031 Mitte ad omnem transmigrationem, dicens: Hæc dicit Dominus ad Semeiam Nehelamiten: Pro eo quod prophetavit vobis Semeias, et ego non misi eum: et fecit vos confidere in mendacio: 024 JER 029 032 idcirco hæc dicit Dominus: Ecce ego visitabo super Semeiam Nehelamiten, et super semen eius: non erit ei vir sedens in medio populi huius, et non videbit bonum, quod ego faciam populo meo, ait Dominus: quia prævaricationem locutus est adversus Dominum. 024 JER 030 001 Hoc verbum, quod factum est ad Ieremiam a Domino, dicens: 024 JER 030 002 Hæc dicit Dominus Deus Israel, dicens: Scribe tibi omnia verba, quæ locutus sum ad te, in libro. 024 JER 030 003 Ecce enim dies veniunt, dicit Dominus: et convertam conversionem populi mei Israel et Iuda, ait Dominus: et convertam eos ad terram, quam dedi patribus eorum: et possidebunt eam. 024 JER 030 004 Et hæc verba, quæ locutus est Dominus ad Israel et ad Iudam: 024 JER 030 005 Quoniam hæc dicit Dominus: Vocem terroris audivimus: formido, et non est pax. 024 JER 030 006 Interrogate, et videte si generat masculus: quare ergo vidi omnis viri manum super lumbum suum, quasi parturientis, et conversæ sunt universæ facies in auruginem? 024 JER 030 007 Væ, quia magna dies illa, nec est similis eius: tempusque tribulationis est Iacob, et ex ipso salvabitur. 024 JER 030 008 Et erit in die illa, ait Dominus exercituum: conteram iugum eius de collo tuo, et vincula eius dirumpam, et non dominabuntur ei amplius alieni: 024 JER 030 009 sed servient Domino Deo suo, et David regi suo, quem suscitabo eis. 024 JER 030 010 Tu ergo ne timeas serve meus Iacob, ait Dominus, neque paveas Israel: quia ecce ego salvabo te de terra longinqua, et semen tuum de terra captivitatis eorum: et revertetur Iacob, et quiescet, et cunctis affluet bonis, et non erit quem formidet: 024 JER 030 011 quoniam tecum ego sum, ait Dominus, ut salvem te: faciam enim consummationem in cunctis gentibus, in quibus dispersi te: te autem non faciam in consummationem: sed castigabo te in iudicio, ut non videaris tibi innoxius. 024 JER 030 012 Quia hæc dicit Dominus: Insanabilis fractura tua, pessima plaga tua. 024 JER 030 013 Non est qui iudicet iudicium tuum ad alligandum: curationum utilitas non est tibi. 024 JER 030 014 Omnes amatores tui obliti sunt tui, teque non quærent: plaga enim inimici percussi te castigatione crudeli: propter multitudinem iniquitatis tuæ dura facta sunt peccata tua. 024 JER 030 015 Quid clamas super contritione tua? Insanabilis est dolor tuus: propter multitudinem iniquitatis tuæ, et propter dura peccata tua feci hæc tibi. 024 JER 030 016 Propterea omnes, qui comedunt te, devorabuntur: et universi hostes tui in captivitatem ducentur: et qui te vastant, vastabuntur, cunctosque prædatores tuos dabo in prædam. 024 JER 030 017 Obducam enim cicatricem tibi, et a vulneribus tuis sanabo te, dicit Dominus. Quia eiectam vocaverunt te Sion: Hæc est, quæ non habebat. 024 JER 030 018 Hæc dicit Dominus: Ecce ego convertam conversionem tabernaculorum Iacob, et tectis eius miserebor, et ædificabitur civitas in excelso suo, et templum iuxta ordinem suum fundabitur. 024 JER 030 019 Et egredietur de eis laus, voxque ludentium: et multiplicabo eos, et non minuentur: et glorificabo eos, et non attenuabuntur. 024 JER 030 020 Et erunt filii eius sicut a principio, et cœtus eius coram me permanebit: et visitabo adversum omnes qui tribulant eum. 024 JER 030 021 Et erit dux eius ex eo: et princeps de medio eius producetur: et applicabo eum, et accedet ad me. Quis enim iste est, qui applicet cor suum ut appropinquet mihi, ait Dominus? 024 JER 030 022 Et eritis mihi in populum, et ego ero vobis in Deum. 024 JER 030 023 Ecce turbo Domini, furor egrediens, procella ruens, in capite impiorum conquiescet. 024 JER 030 024 Non avertet iram indignationis Dominus, donec faciat et compleat cogitationem cordis sui: in novissimo dierum intelligetis ea. 024 JER 031 001 In tempore illo, dicit Dominus: Ero Deus universis cognationibus Israel, et ipsi erunt mihi in populum. 024 JER 031 002 Hæc dicit Dominus: Invenit gratiam in deserto populus, qui remanserat a gladio: vadet ad requiem suam Israel. 024 JER 031 003 Longe Dominus apparuit mihi. Et in charitate perpetua dilexi te, ideo attraxi te, miserans. 024 JER 031 004 Rursumque ædificabo te, et ædificaberis virgo Israel: adhuc ornaberis tympanis tuis, et egredieris in choro ludentium. 024 JER 031 005 Adhuc plantabis vineas in montibus Samariæ: plantabunt plantantes, et donec tempus veniat, non vindemiabunt: 024 JER 031 006 quia erit dies, in qua clamabunt custodes in monte Ephraim: Surgite, et ascendamus in Sion ad Dominum Deum nostrum. 024 JER 031 007 Quia hæc dicit Dominus: Exultate in lætitia Iacob, et hinnite contra caput Gentium: personate, et canite, et dicite: Salva Domine populum tuum reliquias Israel. 024 JER 031 008 Ecce ego adducam eos de terra Aquilonis, et congregabo eos ab extremis terræ: inter quos erunt cæcus et claudus, prægnans et pariens simul, cœtus magnus revertentium huc. 024 JER 031 009 In fletu venient: et in misericordia reducam eos: et adducam eos per torrentes aquarum in via recta, et non impingent in ea: quia factus sum Israeli Pater, et Ephraim primogenitus meus est. 024 JER 031 010 Audite verbum Domini Gentes, et annunciate in insulis, quæ procul sunt, et dicite: Qui dispersit Israel, congregabit eum: et custodiet eum sicut pastor gregem suum. 024 JER 031 011 Redemit enim Dominus Iacob, et liberavit eum de manu potentioris. 024 JER 031 012 Et venient, et laudabunt in monte Sion: et confluent ad bona Domini super frumento, et vino, et oleo, et fœtu pecorum et armentorum: eritque anima eorum quasi hortus irriguus, et ultra non esurient. 024 JER 031 013 Tunc lætabitur virgo in choro, iuvenes et senes simul: et convertam luctum eorum in gaudium, et consolabor eos, et lætificabo a dolore suo. 024 JER 031 014 Et inebriabo animam sacerdotum pinguedine: et populus meus bonis meis adimplebitur, ait Dominus. 024 JER 031 015 Hæc dicit Dominus: Vox in excelso audita est lamentationis, luctus, et fletus Rachel plorantis filios suos, et nolentis consolari super eis, quia non sunt. 024 JER 031 016 Hæc dicit Dominus: Quiescat vox tua a ploratu, et oculi tui a lacrymis: quia est merces operi tuo, ait Dominus: et revertentur de terra inimici. 024 JER 031 017 Et est spes novissimis tuis, ait Dominus: et revertentur filii ad terminos suos. 024 JER 031 018 Audiens audivi Ephraim transmigrantem: Castigasti me, et eruditus sum, quasi iuvenculus indomitus: converte me, et convertar: quia tu Dominus Deus meus. 024 JER 031 019 Postquam enim convertisti me, egi pœnitentiam: et postquam ostendisti mihi, percussi femur meum. Confusus sum, et erubui, quoniam sustinui opprobrium adolescentiæ meæ. 024 JER 031 020 Si filius honorabilis mihi Ephraim, si puer delicatus: quia ex quo locutus sum de eo, adhuc recordabor eius. Idcirco conturbata sunt viscera mea super eum: miserans miserebor eius, ait Dominus. 024 JER 031 021 Statue tibi speculam, pone tibi amaritudines: dirige cor tuum in viam rectam, in qua ambulasti: revertere virgo Israel, revertere ad civitates tuas istas. 024 JER 031 022 Usquequo deliciis dissolveris filia vaga? Quia creavit Dominus novum super terram: femina circumdabit virum. 024 JER 031 023 Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Adhuc dicent verbum istud in terra Iuda, et in urbibus eius, cum convertero captivitatem eorum: Benedicat tibi Dominus pulchritudo iustitiæ, mons sanctus: 024 JER 031 024 et habitabunt in eo Iudas, et omnes civitates eius simul: agricolæ et minantes greges. 024 JER 031 025 Quia inebriavi animam lassam, et omnem animam esurientem saturavi. 024 JER 031 026 Ideo quasi de somno suscitatus sum: et vidi, et somnus meus dulcis mihi. 024 JER 031 027 Ecce dies veniunt, dicit Dominus: et seminabo domum Israel et domum Iuda semine hominum, et semine iumentorum. 024 JER 031 028 Et sicut vigilavi super eos ut evellerem, et demolirer, et dissiparem, et disperderem, et affligerem: sic vigilabo super eos ut ædificem, et plantem, ait Dominus. 024 JER 031 029 In diebus illis non dicent ultra: Patres comederunt uvam acerbam, et dentes filiorum obstupuerunt. 024 JER 031 030 Sed unusquisque in iniquitate sua morietur: omnis homo, qui comederit uvam acerbam, obstupescent dentes eius. 024 JER 031 031 Ecce dies venient, dicit Dominus: et feriam domui Israel et domui Iuda fœdus novum: 024 JER 031 032 non secundum pactum, quod pepigi cum patribus eorum in die, qua apprehendi manum eorum, ut educerem eos de Terra Ægypti: pactum, quod irritum fecerunt, et ego dominatus sum eorum, dicit Dominus. 024 JER 031 033 Sed hoc erit pactum, quod feriam cum domo Israel: post dies illos dicit Dominus: Dabo legem meam in visceribus eorum, et in corde eorum scribam eam: et ero eis in Deum, et ipsi erunt mihi in populum. 024 JER 031 034 Et non docebit ultra vir proximum suum, et vir fratrem suum, dicens: Cognosce Dominum: omnes enim cognoscent me a minimo eorum usque ad maximum, ait Dominus: quia propitiabor iniquitati eorum, et peccati eorum non memorabor amplius. 024 JER 031 035 Hæc dicit Dominus, qui dat solem in lumine diei, ordinem lunæ et stellarum in lumine noctis: qui turbat mare, et sonant fluctus eius, Dominus exercituum nomen illi. 024 JER 031 036 Si defecerint leges istæ coram me, dicit Dominus: tunc et semen Israel deficiet, ut non sit gens coram me cunctis diebus. 024 JER 031 037 Hæc dicit Dominus: Si mensurari potuerint cæli sursum, et investigari fundamenta terræ deorsum: et ego abiiciam universum semen Israel propter omnia, quæ fecerunt, dicit Dominus. 024 JER 031 038 Ecce dies veniunt, dicit Dominus: et ædificabitur civitas Domino a turre Hananeel usque ad portam anguli. 024 JER 031 039 Et exibit ultra norma mensuræ in conspectu eius super collem Gareb: et circuibit Goatha, 024 JER 031 040 et omnem vallem cadaverum, et cineris, et universam regionem mortis, usque ad torrentem Cedron, et usque ad angulum portæ equorum Orientalis, Sanctum Domini: non evelletur, et non destruetur ultra in perpetuum. 024 JER 032 001 Verbum, quod factum est ad Ieremiam a Domino in anno decimo Sedeciæ regis Iuda: ipse est annus decimus octavus Nabuchodonosor. 024 JER 032 002 Tunc exercitus regis Babylonis obsidebat Ierusalem: et Ieremias propheta erat clausus in atrio carceris, qui erat in domo regis Iuda. 024 JER 032 003 Clauserat enim eum Sedecias rex Iuda, dicens: Quare vaticinaris, dicens: Hæc dicit Dominus: Ecce ego dabo civitatem istam in manus regis Babylonis, et capiet eam? 024 JER 032 004 Et Sedecias rex Iuda non effugiet de manu Chaldæorum: sed tradetur in manus regis Babylonis: et loquetur os eius cum ore illius, et oculi eius oculos illius videbunt. 024 JER 032 005 Et in Babylonem ducet Sedeciam: et ibi erit donec visitem eum, ait Dominus. Si autem dimicaveritis adversum Chaldæos, nihil prosperum habebitis. 024 JER 032 006 Et dixit Ieremias: Factum est verbum Domini ad me, dicens: 024 JER 032 007 Ecce Hanameel filius Sellum patruelis tuus veniet ad te, dicens: Eme tibi agrum meum, qui est in Anathoth: tibi enim competit ex propinquitate ut emas. 024 JER 032 008 Et venit ad me Hanameel filius patrui mei secundum verbum Domini ad vestibulum carceris, et ait ad me: Posside agrum meum, qui est in Anathoth in terra Beniamin: quia tibi competit hereditas, et tu propinquus es ut possideas. Intellexi autem quod verbum Domini esset. 024 JER 032 009 Et emi agrum ab Hanameel filio patrui mei, qui est in Anathoth: et appendi ei argentum septem stateres, et decem argenteos. 024 JER 032 010 Et scripsi in libro, et signavi, et adhibui testes: et appendi argentum in statera. 024 JER 032 011 Et accepi librum possessionis signatum, et stipulationes, et rata, et signa forinsecus. 024 JER 032 012 Et dedi librum possessionis Baruch filio Neri filii Maasiæ in oculis Hanameel patruelis mei, in oculis testium, qui scripti erant in libro emptionis, et in oculis omnium Iudæorum, qui sedebant in atrio carceris. 024 JER 032 013 Et præcepi Baruch coram eis, dicens: 024 JER 032 014 Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Sume libros istos, librum emptionis hunc signatum, et librum hunc, qui apertus est: et pone illos in vase fictili, ut permanere possint diebus multis. 024 JER 032 015 Hæc enim dicit Dominus exercituum Deus Israel: Adhuc possidebuntur domus, et agri, et vineæ in terra ista. 024 JER 032 016 Et oravi ad Dominum, postquam tradidi librum possessionis Baruch filio Neri, dicens: 024 JER 032 017 Heu, heu, heu, Domine Deus: ecce tu fecisti cælum et terram in fortitudine tua magna, et in brachio tuo extento: non erit tibi difficile omne verbum: 024 JER 032 018 Qui facis misericordiam in millibus, et reddis iniquitatem patrum in sinum filiorum eorum post eos: Fortissime, magne, et potens, Dominus exercituum nomen tibi. 024 JER 032 019 Magnus consilio, et incomprehensibilis cogitatu: cuius oculi aperti sunt super omnes vias filiorum Adam ut reddas unicuique secundum vias suas, et secundum fructum adinventionum eius. 024 JER 032 020 Qui posuisti signa et portenta in Terra Ægypti usque ad diem hanc, et in Israel, et in hominibus, et fecisti tibi nomen sicut est dies hæc. 024 JER 032 021 Et eduxisti populum tuum Israel de Terra Ægypti, in signis, et in portentis, et in manu robusta, et in brachio extento, et in terrore magno. 024 JER 032 022 Et dedisti eis terram hanc, quam iurasti patribus eorum ut dares eis terram fluentem lacte et melle. 024 JER 032 023 Et ingressi sunt, et possederunt eam: et non obedierunt voci tuæ, et in lege tua non ambulaverunt: omnia quæ mandasti eis ut facerent, non fecerunt: et evenerunt eis omnia mala hæc. 024 JER 032 024 Ecce munitiones extructæ sunt adversum civitatem ut capiatur: et urbs data est in manus Chaldæorum, qui præliantur adversus eam a facie gladii, et famis, et pestilentiæ: et quæcumque locutus es acciderunt, ut tu ipse cernis. 024 JER 032 025 Et tu dicis mihi Domine Deus: Eme agrum argento, et adhibe testes: cum urbs data sit in manus Chaldæorum? 024 JER 032 026 Et factum est verbum Domini ad Ieremiam, dicens: 024 JER 032 027 Ecce ego Dominus Deus universæ carnis: numquid mihi difficile erit omne verbum? 024 JER 032 028 Propterea hæc dicit Dominus: Ecce ego tradam civitatem istam in manus Chaldæorum, et in manus regis Babylonis, et capient eam. 024 JER 032 029 Et venient Chaldæi præliantes adversum urbem hanc, et succendent eam igni, et comburent eam, et domos, in quarum domatibus sacrificabant Baal, et libabant diis alienis libamina ad irritandum me. 024 JER 032 030 Erant enim filii Israel, et filii Iuda iugiter facientes malum in oculis meis ab adolescentia sua: filii Israel qui usque nunc exacerbant me in opere manuum suarum, dicit Dominus. 024 JER 032 031 Quia in furore et in indignatione mea facta est mihi civitas hæc, a die qua ædificaverunt eam, usque ad diem istam, qua auferetur de conspectu meo. 024 JER 032 032 Propter malitiam filiorum Israel, et filiorum Iuda, quam fecerunt ad iracundiam me provocantes, ipsi et reges eorum, principes eorum, et sacerdotes eorum, et prophetæ eorum, viri Iuda et habitatores Ierusalem. 024 JER 032 033 Et verterunt ad me terga et non facies: cum docerem eos diluculo, et erudirem, et nollent audire ut acciperent disciplinam. 024 JER 032 034 Et posuerunt idola sua in domo, in qua invocatum est nomen meum, ut polluerent eam. 024 JER 032 035 Et ædificaverunt excelsa Baal, quæ sunt in valle filii Ennom ut initiarent filios suos et filias suas Moloch: quod non mandavi eis, nec ascendit in cor meum ut facerent abominationem hanc, et in peccatum deducerent Iudam. 024 JER 032 036 Et nunc propter ista, hæc dicit Dominus Deus Israel ad civitatem hanc, de qua vos dicitis quod tradetur in manus regis Babylonis in gladio, et in fame, et in peste. 024 JER 032 037 Ecce ego congregabo eos de universis terris, ad quas eieci eos in furore meo, et in ira mea, et indignatione grandi: et reducam eos ad locum istum, et habitare eos faciam confidenter. 024 JER 032 038 Et erunt mihi in populum, et ego ero eis in Deum. 024 JER 032 039 Et dabo eis cor unum, et viam unam, ut timeant me universis diebus: et bene sit eis, et filiis eorum post eos. 024 JER 032 040 Et feriam eis pactum sempiternum, et non desinam eis benefacere: et timorem meum dabo in corde eorum ut non recedant a me. 024 JER 032 041 Et lætabor super eis, cum bene eis fecero: et plantabo eos in terra ista in veritate in toto corde meo et in tota anima mea. 024 JER 032 042 Quia hæc dicit Dominus: Sicut adduxi super populum istum omne malum hoc grande: sic adducam super eos omne bonum, quod ego loquor ad eos. 024 JER 032 043 Et possidebuntur agri in terra ista: de qua vos dicitis quod deserta sit, eo quod non remanserit homo et iumentum, et data sit in manus Chaldæorum. 024 JER 032 044 Agri ementur pecunia, et scribentur in libro, et imprimetur signum, et testis adhibebitur: in terra Beniamin, et in circuitu Ierusalem, in civitatibus Iuda, et in civitatibus montanis, et in civitatibus campestribus, et in civitatibus, quæ ad Austrum sunt: quia convertam captivitatem eorum, ait Dominus. 024 JER 033 001 Et factum est verbum Domini ad Ieremiam secundo, cum adhuc clausus esset in atrio carceris, dicens: 024 JER 033 002 Hæc dicit Dominus qui facturus est, et formaturus illud, et paraturus, Dominus nomen eius. 024 JER 033 003 Clama ad me, et exaudiam te: et annunciabo tibi grandia, et firma quæ nescis. 024 JER 033 004 Quia hæc dicit Dominus Deus Israel ad domos urbis huius, et ad domos regis Iuda, quæ destructæ sunt, et ad munitiones, et ad gladium 024 JER 033 005 venientium ut dimicent cum Chaldæis, et impleant eas cadaveribus hominum, quos percussi in furore meo et in indignatione mea, abscondens faciem meam a civitate hac, propter omnem malitiam eorum. 024 JER 033 006 Ecce ego obducam eis cicatricem et sanitatem, et curabo eos: et revelabo illis deprecationem pacis et veritatis. 024 JER 033 007 Et convertam conversionem Iuda, et conversionem Ierusalem: et ædificabo eos sicut a principio. 024 JER 033 008 Et emundabo illos ab omni iniquitate sua, in qua peccaverunt mihi: et propitius ero cunctis iniquitatibus eorum, in quibus dereliquerunt mihi, et spreverunt me. 024 JER 033 009 Et erit mihi in nomen, et in gaudium, et in laudem, et in exultationem cunctis gentibus terræ, quæ audierint omnia bona, quæ ego facturus sum eis: et pavebunt, et turbabuntur in universis bonis, et in omni pace, quam ego faciam eis. 024 JER 033 010 Hæc dicit Dominus: Adhuc audietur in loco isto (quem vos dicitis esse desertum, eo quod non sit homo nec iumentum: in civitatibus Iuda, et foris Ierusalem, quæ desolatæ sunt absque homine, et absque habitatore, et absque pecore) 024 JER 033 011 vox gaudii et vox lætitiæ, vox sponsi et vox sponsæ, vox dicentium: Confitemini Domino exercituum, quoniam bonus Dominus, quoniam in æternum misericordia eius: et portantium vota in domum Domini: reducam enim conversionem terræ sicut a principio, dicit Dominus. 024 JER 033 012 Hæc dicit Dominus exercituum: Adhuc erit in loco isto deserto absque homine, et absque iumento, et in cunctis civitatibus eius, habitaculum pastorum accubantium gregum. 024 JER 033 013 In civitatibus montuosis, et in civitatibus campestribus, et in civitatibus, quæ ad Austrum sunt: et in terra Beniamin, et in circuitu Ierusalem, et in civitatibus Iuda adhuc transibunt greges ad manum numerantis, ait Dominus. 024 JER 033 014 Ecce dies veniunt, dicit Dominus: et suscitabo verbum bonum, quod locutus sum ad domum Israel et ad domum Iuda. 024 JER 033 015 In diebus illis, et in tempore illo germinare faciam David germen iustitiæ: et faciet iudicium et iustitiam in terra. 024 JER 033 016 In diebus illis salvabitur Iuda, et Ierusalem habitabit confidenter: et hoc est nomen, quod vocabunt eum, Dominus iustus noster. 024 JER 033 017 Quia hæc dicit Dominus: Non interibit de David vir, qui sedeat super thronum domus Israel. 024 JER 033 018 Et de Sacerdotibus et de Levitis non interibit vir a facie mea, qui offerat holocautomata, et incendat sacrificum, et cædat victimas omnibus diebus. 024 JER 033 019 Et factum est verbum Domini ad Ieremiam, dicens: 024 JER 033 020 Hæc dicit Dominus: Si irritum potest fieri pactum meum cum die, et pactum meum cum nocte, ut non sit dies et nox in tempore suo: 024 JER 033 021 Et pactum meum irritum esse poterit cum David servo meo, ut non sit ex eo filius qui regnet in throno eius, et Levitæ et Sacerdotes ministri mei. 024 JER 033 022 Sicuti enumerari non possunt stellæ cæli, et metiri arena maris: sic multiplicabo semen David servi mei, et Levitas ministros meos. 024 JER 033 023 Et factum est verbum Domini ad Ieremiam, dicens: 024 JER 033 024 Numquid non vidisti quid populus hic locutus sit, dicens: Duæ cognationes, quas elegerat Dominus, abiectæ sunt: et populum meum despexerunt, eo quod non sit ultra gens coram eis? 024 JER 033 025 Hæc dicit Dominus: Si pactum meum inter diem et noctem, et leges cælo et terræ non posui: 024 JER 033 026 equidem et semen Iacob et David servi mei proiiciam, ut non assumam de semine eius principes seminis Abraham, Isaac, et Iacob: reducam enim conversionem eorum, et miserebor eis. 024 JER 034 001 Verbum, quod factum est ad Ieremiam a Domino, quando Nabuchodonosor rex Babylonis, et omnis exercitus eius, universaque regna terræ, quæ erant sub potestate manus eius, et omnes populi bellabant contra Ierusalem, et contra omnes urbes eius, dicens: 024 JER 034 002 Hæc dicit Dominus Deus Israel: Vade, et loquere ad Sedeciam regem Iuda: et dices ad eum: Hæc dicit Dominus: Ecce ego tradam civitatem hanc in manus regis Babylonis, et succendet eam igni. 024 JER 034 003 Et tu non effugies de manu eius: sed comprehensione capieris, et in manu eius traderis: et oculi tui oculos regis Babylonis videbunt, et os eius cum ore tuo loquetur, et Babylonem introibis. 024 JER 034 004 Attamen audi verbum Domini Sedecia rex Iuda: Hæc dicit Dominus ad te: Non morieris in gladio, 024 JER 034 005 sed in pace morieris, et secundum combustiones patrum tuorum regum priorum qui fuerunt ante te, sic comburent te: et Væ domine, plangent te: quia verbum ego locutus sum, dicit Dominus. 024 JER 034 006 Et locutus est Ieremias propheta ad Sedeciam regem Iuda universa verba hæc in Ierusalem. 024 JER 034 007 Et exercitus regis Babylonis pugnabat contra Ierusalem, et contra omnes civitates Iuda, quæ reliquæ erant contra Lachis, et contra Azecha: hæ enim supererant de civitatibus Iuda, urbes munitæ. 024 JER 034 008 Verbum, quod factum est ad Ieremiam a Domino, postquam percussit rex Sedecias fœdus cum omni populo in Ierusalem, prædicans: 024 JER 034 009 Ut dimitteret unusquisque servum suum, et unusquisque ancillam suam, Hebræum et Hebræam liberos: et nequaquam dominarentur eis, id est in Iudæo et fratre suo. 024 JER 034 010 Audierunt ergo omnes principes et universus populus, qui inierant pactum ut dimitteret unusquisque servum suum, et unusquisque ancillam suam liberos, et ultra non dominarentur eis: audierunt igitur, et dimiserunt. 024 JER 034 011 Et conversi sunt deinceps: et retraxerunt servos et ancillas suas, quos dimiserant liberos, et subiugaverunt in famulos et famulas. 024 JER 034 012 Et factum est verbum Domini ad Ieremiam a Domino, dicens: 024 JER 034 013 Hæc dicit Dominus Deus Israel: Ego percussi fœdus cum patribus vestris in die, qua eduxi eos de Terra Ægypti de domo servitutis, dicens: 024 JER 034 014 Cum completi fuerint septem anni, dimittat unusquisque fratrem suum Hebræum, qui venditus est ei, et serviet tibi sex annis: et dimittes eum a te liberum: et non audierunt patres vestri me, nec inclinaverunt aurem suam. 024 JER 034 015 Et conversi estis vos hodie, et fecistis quod rectum est in oculis meis, ut prædicaretis libertatem unusquisque ad amicum suum: et inistis pactum in conspectu meo in domo, in qua invocatum est nomen meum super eam. 024 JER 034 016 Et reversi estis, et commaculastis nomen meum: et reduxistis unusquisque servum suum, et unusquisque ancillam suam, quos dimiseratis ut essent liberi et suæ potestatis: et subiugastis eos ut sint vobis servi et ancillæ. 024 JER 034 017 Propterea hæc dicit Dominus: Vos non audistis me, ut prædicaretis libertatem unusquisque fratri suo, et unusquisque amico suo: ecce ego prædico vobis libertatem, ait Dominus ad gladium, ad pestem, et ad famem: et dabo vos in commotionem cunctis regnis terræ. 024 JER 034 018 Et dabo viros, qui prævaricantur fœdus meum, et non observaverunt verba fœderis, quibus assensi sunt in conspectu meo, vitulum quem conciderunt in duas partes, et transierunt inter divisiones eius: 024 JER 034 019 Principes Iuda et principes Ierusalem, eunuchi et sacerdotes, et omnis populus terræ, qui transierunt inter divisiones vituli: 024 JER 034 020 Et dabo eos in manus inimicorum suorum, et in manus quærentium animam eorum: et erit morticinum eorum in escam volatilibus cæli, et bestiis terræ. 024 JER 034 021 Et Sedeciam regem Iuda, et principes eius dabo in manus inimicorum suorum, et in manus quærentium animas eorum, et in manus exercituum regis Babylonis, qui recesserunt a vobis. 024 JER 034 022 Ecce ego præcipio, dicit Dominus, et reducam eos in civitatem hanc, et præliabuntur adversus eam, et capient eam, et incendent igni: et civitates Iuda dabo in solitudinem, eo quod non sit habitator. 024 JER 035 001 Verbum, quod factum est ad Ieremiam a Domino in diebus Ioakim filii Iosiæ regis Iuda, dicens: 024 JER 035 002 Vade ad domum Rechabitarum: et loquere eis, et introduces eos in domum Domini in unam exedram thesaurorum, et dabis eis bibere vinum. 024 JER 035 003 Et assumpsi Iezoniam filium Ieremiæ filii Habsaniæ, et fratres eius, et omnes filios eius, et universam domum Rechabitarum: 024 JER 035 004 Et introduxi eos in domum Domini ad gazophylacium filiorum Hanan, filii Iegedeliæ hominis Dei, quod erat iuxta gazophylacium principum, super thesaurum Maasiæ filii Sellum, qui erat custos vestibuli. 024 JER 035 005 Et posui coram filiis domus Rechabitarum scyphos plenos vino, et calices: et dixi ad eos: Bibite vinum. 024 JER 035 006 Qui responderunt: Non bibemus vinum: quia Ionadab filius Rechab, pater noster, præcepit nobis, dicens: Non bibetis vinum, vos et filii vestri usque in sempiternum: 024 JER 035 007 Et domum non ædificabitis, et sementem non seretis, et vineas non plantabitis, nec habebitis: sed in tabernaculis habitabitis cunctis diebus vestris, ut vivatis diebus multis super faciem terræ, in qua vos peregrinamini. 024 JER 035 008 Obedivimus ergo voci Ionadab filii Rechab, patris nostri, in omnibus, quæ præcepit nobis, ita ut non biberemus vinum cunctis diebus nostris nos, et mulieres nostræ, filii, et filiæ nostræ: 024 JER 035 009 et non ædificaremus domos ad habitandum: et vineam, et agrum, et sementem non habuimus: 024 JER 035 010 sed habitavimus in tabernaculis, et obedientes fuimus iuxta omnia, quæ præcepit nobis Ionadab pater noster. 024 JER 035 011 Cum autem ascendisset Nabuchodonosor rex Babylonis ad terram nostram, diximus: Venite, et ingrediamur Ierusalem a facie exercitus Chaldæorum, et a facie exercitus Syriæ: et mansimus in Ierusalem. 024 JER 035 012 Et factum est verbum Domini ad Ieremiam, dicens: 024 JER 035 013 Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Vade, et dic viris Iuda, et habitatoribus Ierusalem: Numquid non recipietis disciplinam ut obediatis verbis meis, dicit Dominus? 024 JER 035 014 Prævaluerunt sermones Ionadab filii Rechab, quos præcepit filiis suis ut non biberent vinum: et non biberunt usque ad diem hanc, quia obedierunt præcepto patris sui: ego autem locutus sum ad vos, de mane consurgens et loquens, et non obedistis mihi. 024 JER 035 015 Misique ad vos omnes servos meos prophetas, consurgens diluculo, mittensque et dicens: Convertimini unusquisque a via sua pessima, et bona facite studia vestra: et nolite sequi deos alienos, neque colatis eos: et habitabitis in terra, quam dedi vobis et patribus vestris: et non inclinastis aurem vestram, neque audistis me. 024 JER 035 016 Firmaverunt igitur filii Ionadab filii Rechab præceptum patris sui, quod præceperat eis: populus autem iste non obedivit mihi. 024 JER 035 017 Idcirco hæc dicit Dominus exercituum, Deus Israel: Ecce ego adducam super Iuda, et super omnes habitatores Ierusalem universam afflictionem, quam locutus sum adversum illos, eo quod locutus sum ad illos, et non audierunt: vocavi illos, et non responderunt mihi. 024 JER 035 018 Domui autem Rechabitarum dixit Ieremias: Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Pro eo quod obedistis præcepto Ionadab patris vestri, et custodistis omnia mandata eius, et fecistis universa, quæ præcepit vobis: 024 JER 035 019 Propterea hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Non deficiet vir de stirpe Ionadab filii Rechab, stans in conspectu meo cunctis diebus. 024 JER 036 001 Et factum est in anno quarto Ioakim filii Iosiæ regis Iuda: factum est verbum hoc ad Ieremiam a Domino, dicens: 024 JER 036 002 Tolle volumen libri, et scribes in eo omnia verba, quæ locutus sum tibi adversum Israel et Iudam, et adversum omnes gentes: a die, qua locutus sum ad te ex diebus Iosiæ usque ad diem hanc: 024 JER 036 003 Si forte audiente domo Iuda universa mala, quæ ego cogito facere eis, revertatur unusquisque a via sua pessima: et propitius ero iniquitati, et peccato eorum. 024 JER 036 004 Vocavit ergo Ieremias Baruch filium Neriæ: et scripsit Baruch ex ore Ieremiæ omnes sermones Domini, quos locutus est ad eum in volumine libri: 024 JER 036 005 et præcepit Ieremias Baruch, dicens: Ego clausus sum, nec valeo ingredi domum Domini. 024 JER 036 006 Ingredere ergo tu, et lege de volumine, in quo scripsisti ex ore meo verba Domini audiente populo in domo Domini in die ieiunii: insuper et audiente universo Iuda, qui veniunt de civitatibus suis, leges eis: 024 JER 036 007 Si forte cadat oratio eorum in conspectu Domini, et revertatur unusquisque a via sua pessima: quoniam magnus furor et indignatio est, quam locutus est Dominus adversus populum hunc. 024 JER 036 008 Et fecit Baruch filius Neriæ iuxta omnia, quæ præceperat ei Ieremias propheta, legens ex volumine sermones Domini in domo Domini. 024 JER 036 009 Factum est autem in anno quinto Ioakim filii Iosiæ regis Iuda, in mense nono: prædicaverunt ieiunium in conspectu Domini omni populo in Ierusalem, et universæ multitudini, quæ confluxerat de civitatibus Iuda in Ierusalem. 024 JER 036 010 Legitque Baruch ex volumine sermones Ieremiæ in domo Domini in gazophylacio Gamariæ filii Saphan scribæ, in vestibulo superiori, in introitu portæ novæ domus Domni audiente omni populo. 024 JER 036 011 Cumque audisset Michæas filius Gamariæ filii Saphan omnes sermones Domini ex libro: 024 JER 036 012 descendit in domum regis ad gazophylacium scribæ: et ecce ibi omnes principes sedebant: Elisama scriba, et Dalaias filius Semeiæ, et Elnathan filius Achobor, et Gamarias filius Saphan, et Sedecias filius Hananiæ, et universi principes. 024 JER 036 013 Et nunciavit eis Michæas omnia verba, quæ audivit legente Baruch ex volumine in auribus populi. 024 JER 036 014 Miserunt itaque omnes principes ad Baruch, Iudi filium Nathaniæ filii Selemiæ, filii Chusi, dicentes: Volumen, ex quo legisti audiente populo, sume in manu tua, et veni. Tulit ergo Baruch filius Neriæ volumen in manu sua, et venit ad eos. 024 JER 036 015 Et dixerunt ad eum: Sede, et lege hæc in auribus nostris. Et legit Baruch in auribus eorum. 024 JER 036 016 Igitur cum audissent omnia verba, obstupuerunt unusquisque ad proximum suum, et dixerunt ad Baruch: Nunciare debemus regi omnes sermones istos. 024 JER 036 017 Et interrogaverunt eum, dicentes: Indica nobis quomodo scripsisti omnes sermones istos ex ore eius. 024 JER 036 018 Dixit autem eis Baruch: Ex ore suo loquebatur quasi legens ad me omnes sermones istos: Et ego scribebam in volumine atramento. 024 JER 036 019 Et dixerunt principes ad Baruch: Vade, et abscondere tu et Ieremias, et nemo sciat ubi sitis. 024 JER 036 020 Et ingressi sunt ad regem in atrium: porro volumen commendaverunt in gazophylacio Elisamæ scribæ: et nunciaverunt audiente rege omnes sermones. 024 JER 036 021 Misitque rex Iudi ut sumeret volumen: qui tollens illud de gazophylacio Elisamæ scribæ, legit audiente rege, et universis principibus, qui stabant circa regem. 024 JER 036 022 Rex autem sedebat in domo hiemali in mense nono: et posita erat arula coram eo plena prunis. 024 JER 036 023 Cumque legisset Iudi tres pagellas vel quattuor, scidit illud scalpello scribæ, et proiecit in ignem, qui erat super arulam donec consumeretur omne volumen igni, qui erat in arula. 024 JER 036 024 Et non timuerunt, neque sciderunt vestimenta sua rex, et omnes servi eius, qui audierunt universos sermones istos. 024 JER 036 025 Verumtamen Elnathan, et Dalaias, et Gamarias contradixerunt regi ne combureret librum: et non audivit eos. 024 JER 036 026 Et præcepit rex Ieremiel filio Amelech, et Saraiæ filio Ezriel, et Selemiæ filio Abdeel ut comprehenderent Baruch scribam, et Ieremiam prophetam: abscondit autem eos Dominus. 024 JER 036 027 Et factum est verbum Domini ad Ieremiam prophetam, postquam combusserat rex volumen et sermones, quos scripserat Baruch ex ore Ieremiæ, dicens: 024 JER 036 028 Rursum tolle volumen aliud: et scribe in eo omnes sermones priores, qui erant in primo volumine, quod combussit Ioakim rex Iuda. 024 JER 036 029 Et ad Ioakim regem Iuda, dices: Hæc dicit Dominus: Tu combussisti volumen illud, dicens: Quare scripsisti in eo annuncians: Festinus veniet rex Babylonis, et vastabit terram hanc, et cessare faciet ex illa hominem, et iumentum? 024 JER 036 030 Propterea hæc dicit Dominus contra Ioakim regem Iuda: Non erit ex eo qui sedeat super solium David: et cadaver eius proiicietur ad æstum per diem, et ad gelu per noctem. 024 JER 036 031 Et visitabo contra eum, et contra semen eius, et contra servos eius iniquitates suas, et adducam super eos et super habitatores Ierusalem, et super viros Iuda omne malum, quod locutus sum ad eos, et non audierunt. 024 JER 036 032 Ieremias autem tulit volumen aliud, et dedit illud Baruch filio Neriæ scribæ: qui scripsit in eo ex ore Ieremiæ omnes sermones libri, quem combusserat Ioakim rex Iuda igni: et insuper additi sunt sermones multo plures, quam antea fuerant. 024 JER 037 001 Et regnavit rex Sedecias filius Iosiæ pro Iechonia filio Ioakim: quem constituit regem Nabuchodonosor rex Babylonis in Terra Iuda: 024 JER 037 002 Et non obedivit ipse, et servi eius, et populus terræ verbis Domini, quæ locutus est in manu Ieremiæ prophetæ. 024 JER 037 003 Et misit rex Sedecias Iuchal filium Selemiæ, et Sophoniam filium Maasiæ sacerdotem ad Ieremiam prophetam, dicens: Ora pro nobis Dominum Deum nostrum. 024 JER 037 004 Ieremias autem libere ambulabat in medio populi: non enim miserant eum in custodiam carceris. 024 JER 037 005 Igitur exercitus Pharaonis egressus est de Ægypto: et audientes Chaldæi, qui obsidebant Ierusalem, huiuscemodi nuntium, recesserunt ab Ierusalem. 024 JER 037 006 Et factum est verbum Domini ad Ieremiam prophetam, dicens: 024 JER 037 007 Hæc dicit Dominus Deus Israel: Sic dicetis regi Iuda, qui misit vos ad me interrogandum: Ecce exercitus Pharaonis, qui egressus est vobis in auxilium, revertetur in terram suam in Ægyptum. 024 JER 037 008 Et redient Chaldæi, et bellabunt contra civitatem hanc: et capient eam, et succendent eam igni. 024 JER 037 009 Hæc dicit Dominus: Nolite decipere animas vestras, dicentes: Euntes abibunt, et recedent a nobis Chaldæi, quia non abibunt. 024 JER 037 010 Sed et si percusseritis omnem exercitum Chaldæorum, qui præliantur adversum vos, et derelicti fuerint ex eis aliqui vulnerati: singuli de tentorio suo consurgent, et incendent civitatem hanc igni. 024 JER 037 011 Ergo cum recessisset exercitus Chaldæorum ab Ierusalem propter exercitum Pharaonis, 024 JER 037 012 egressus est Ieremias de Ierusalem ut iret in Terram Beniamin, et divideret ibi possessionem in conspectu civium. 024 JER 037 013 Cumque pervenisset ad portam Beniamin, erat ibi custos portæ per vices, nomine Ierias, filius Selemiæ filii Hananiæ, et apprehendit Ieremiam prophetam, dicens: Ad Chaldæos profugis. 024 JER 037 014 Et respondit Ieremias: Falsum est, non fugio ad Chaldæos. Et non audivit eum: sed comprehendit Ierias Ieremiam, et adduxit eum ad principes. 024 JER 037 015 Quam ob rem irati principes contra Ieremiam, cæsum eum miserunt in carcerem, qui erat in domo Ionathan scribæ: ipse enim præpositus erat super carcerem. 024 JER 037 016 Itaque ingressus est Ieremias in domum laci et in ergastulum: et sedit ibi Ieremias diebus multis. 024 JER 037 017 Mittens autem Sedecias rex tulit eum: et interrogavit eum in domo sua abscondite, et dixit: Putasne est sermo a Domino? Et dixit Ieremias: Est. Et ait: In manus regis Babylonis traderis. 024 JER 037 018 Et dixit Ieremias ad regem Sedeciam: Quid peccavi tibi, et servis tuis, et populo tuo, quia misisti me in domum carceris? 024 JER 037 019 Ubi sunt prophetæ vestri, qui prophetabant vobis, et dicebant: Non veniet rex Babylonis super vos, et super terram hanc? 024 JER 037 020 Nunc ergo audi obsecro domine mi rex: Valeat deprecatio mea in conspectu tuo: et ne me remittas in domum Ionathan scribæ, ne moriar ibi. 024 JER 037 021 Præcepit ergo rex Sedecias ut traderetur Ieremias in vestibulo carceris: et daretur ei torta panis quotidie, excepto pulmento, donec consumerentur omnes panes de civitate: et mansit Ieremias in vestibulo carceris. 024 JER 038 001 Audivit autem Saphatias filius Mathan, et Gedelias filius Phassur, et Iuchal filius Selemiæ, et Phassur filius Melchiæ, sermones, quos Ieremias loquebatur ad omnem populum, dicens: 024 JER 038 002 Hæc dicit Dominus: Quicumque manserit in civitate hac, morietur gladio, et fame, et peste: qui autem profugerit ad Chaldæos, vivet, et erit anima eius sospes et vivens. 024 JER 038 003 Hæc dicit Dominus: Tradendo tradetur civitas hæc in manu exercitus regis Babylonis, et capiet eam. 024 JER 038 004 Et dixerunt principes regi: Rogamus ut occidatur homo iste: de industria enim dissolvit manus virorum bellantium, qui remanserunt in civitate hac, et manus universi populi, loquens ad eos iuxta verba hæc: Si quidem homo iste non quærit pacem populo huic, sed malum. 024 JER 038 005 Et dixit rex Sedecias: Ecce ipse in manibus vestris est: nec enim fas est regem vobis quidquam negare. 024 JER 038 006 Tulerunt ergo Ieremiam, et proiecerunt eum in lacum Melchiæ filii Amelech, qui erat in vestibulo carceris: et submiserunt Ieremiam funibus in lacum, in quo non erat aqua, sed lutum: descendit itaque Ieremias in cœnum. 024 JER 038 007 Audivit autem Abdemelech Æthiops vir eunuchus, qui erat in domo regis quod misissent Ieremiam in lacum: porro rex sedebat in porta Beniamin. 024 JER 038 008 Et egressus est Abdemelech de domo regis, et locutus est ad regem, dicens: 024 JER 038 009 domine mi rex, male fecerunt viri isti omnia quæcumque perpetrarunt contra Ieremiam prophetam, mittentes eum in lacum ut moriatur ibi fame, non sunt enim panes ultra in civitate. 024 JER 038 010 Præcepit itaque rex Abdemelech Æthiopi, dicens: Tolle tecum hinc triginta viros, et leva Ieremiam prophetam de lacu antequam moriatur. 024 JER 038 011 Assumptis ergo Abdemelech secum viris, ingressus est domum regis, quæ erat sub cellario: et tulit inde veteres pannos et antiqua, quæ computruerant, et submisit ea ad Ieremiam in lacum per funiculos. 024 JER 038 012 Dixitque Abdemelech Æthiops ad Ieremiam: Pone veteres pannos, et hæc scissa et putrida sub cubito manuum tuarum: et super funes: fecit ergo Ieremias sic: 024 JER 038 013 Et extraxerunt Ieremiam funibus, et eduxerunt eum de lacu: mansit autem Ieremias in vestibulo carceris. 024 JER 038 014 Et misit rex Sedecias, et tulit ad se Ieremiam prophetam ad ostium tertium, quod erat in domo Domini: et dixit rex ad Ieremiam: Interrogo ego te sermonem, ne abscondas a me aliquid. 024 JER 038 015 Dixit autem Ieremias ad Sedeciam: Si annunciavero tibi, numquid non interficies me? Et si consilium dedero tibi, non me audies. 024 JER 038 016 Iuravit ergo rex Sedecias Ieremiæ clam, dicens: Vivit Dominus, qui fecit nobis animam hanc, si occidero te, et si tradidero te in manus virorum istorum, qui quærunt animam tuam. 024 JER 038 017 Et dixit Ieremias ad Sedeciam: Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Si profectus exieris ad principes regis Babylonis, vivet anima tua, et civitas hæc non succendetur igni: et salvus eris tu, et domus tua. 024 JER 038 018 Si autem non exieris ad principes regis Babylonis, tradetur civitas hæc in manus Chaldæorum, et succendent eam igni: et tu non effugies de manu eorum. 024 JER 038 019 Et dixit rex Sedecias ad Ieremiam: Solicitus sum propter Iudæos, qui transfugerunt ad Chaldæos: ne forte tradar in manus eorum, et illudant mihi. 024 JER 038 020 Respondit autem Ieremias: Non te tradent. Audi quæso vocem Domini, quam ego loquor ad te, et bene tibi erit, et vivet anima tua. 024 JER 038 021 Quod si nolueris egredi: iste est sermo, quem ostendit mihi Dominus: 024 JER 038 022 Ecce omnes mulieres, quæ remanserunt in domo regis Iuda, educentur ad principes regis Babylonis: et ipsæ dicent: Seduxerunt te, et prævaluerunt adversum te viri pacifici tui, demerserunt in cœno, et in lubrico pedes tuos, et recesserunt a te. 024 JER 038 023 Et omnes uxores tuæ, et filii tui educentur ad Chaldæos: et non effugies manus eorum, sed in manu regis Babylonis capieris: et civitatem hanc comburet igni. 024 JER 038 024 Dixit ergo Sedecias ad Ieremiam: Nullus sciat verba hæc, et non morieris. 024 JER 038 025 Si autem audierint principes quia locutus sum tecum, et venerint ad te, et dixerint tibi: Indica nobis quid locutus sis cum rege, ne celes nos, et non te interficiemus: et quid locutus est tecum rex: 024 JER 038 026 Dices ad eos: Prostravi ego preces meas coram rege, ne me reduci iuberet in domum Ionathan, et ibi morerer. 024 JER 038 027 Venerunt ergo omnes principes ad Ieremiam, et interrogaverunt eum: et locutus est eis iuxta omnia verba, quæ præceperat ei rex, et cessaverunt ab eo: nihil enim fuerat auditum. 024 JER 038 028 Mansit vero Ieremias in vestibulo carceris usque ad diem, quo capta est Ierusalem: et factum est ut caperetur Ierusalem. 024 JER 039 001 Anno nono Sedeciæ regis Iuda, mense decimo, venit Nabuchodonosor rex Babylonis, et omnis exercitus eius ad Ierusalem, et obsidebant eam. 024 JER 039 002 Undecimo autem anno Sedeciæ, mense quarto, quinta mensis aperta est civitas. 024 JER 039 003 Et ingressi sunt omnes principes regis Babylonis, et sederunt in porta media: Neregel-Sereser antistes Nabu, Sarsachim princeps eunuchus, Neregel-Sereser princeps magus, et omnes reliqui principes regis Babylonis. 024 JER 039 004 Cumque vidisset eos Sedecias rex Iuda, et omnes viri bellatores, fugerunt: et egressi sunt nocte de civitate per viam horti regis, et per portam, quæ erat inter duos muros, et egressi sunt ad viam deserti. 024 JER 039 005 Persecutus est autem eos exercitus Chaldæorum: et comprehenderunt Sedeciam in campo solitudinis Ierichontinæ, et captum adduxerunt ad Nabuchodonosor regem Babylonis in Reblatha, quæ est in Terra Emath: et locutus est ad eum iudicia. 024 JER 039 006 Et occidit rex Babylonis filios Sedeciæ in Reblatha, in oculis eius: et omnes nobiles Iuda occidit rex Babylonis. 024 JER 039 007 Oculos quoque Sedeciæ eruit: et vinxit eum compedibus ut duceretur in Babylonem. 024 JER 039 008 Domum quoque regis, et domum vulgi succenderunt Chaldæi igni, et murum Ierusalem subverterunt. 024 JER 039 009 Et reliquias populi, qui remanserant in civitate, et perfugas, qui transfugerant ad eum, et superfluos vulgi, qui remanserant, transtulit Nabuzardan magister militum in Babylonem. 024 JER 039 010 Et de plebe pauperum, qui nihil penitus habebant, dimisit Nabuzardan magister militum in Terra Iuda: et dedit eis vineas, et cisternas in die illa. 024 JER 039 011 Præceperat autem Nabuchodonosor rex Babylonis de Ieremia Nabuzardan magistro militum, dicens: 024 JER 039 012 Tolle illum, et pone super eum oculos tuos, nihilque ei mali facias: sed, ut voluerit, sic facias ei. 024 JER 039 013 Misit ergo Nabuzardan princeps militiæ, et Nabusezban princeps eunuchus, et Neregel-Sereser princeps magus, et omnes optimates regis Babylonis, 024 JER 039 014 miserunt, et tulerunt Ieremiam de vestibulo carceris, et tradiderunt eum Godoliæ filio Ahicam filii Saphan ut intraret in domum, et habitaret in populo. 024 JER 039 015 Ad Ieremiam autem factus fuerat sermo Domini cum clausus esset in vestibulo carceris, dicens: 024 JER 039 016 Vade, et dic Abdemelech Æthiopi, dicens: Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Ecce ego inducam sermones meos super civitatem hanc in malum, et non in bonum: et erunt in conspectu tuo in die illa. 024 JER 039 017 Et liberabo te in die illa, ait Dominus: et non traderis in manus virorum, quos tu formidas: 024 JER 039 018 Sed eruens liberabo te, et gladio non cades: sed erit tibi anima tua in salutem, quia in me habuisti fiduciam, ait Dominus. 024 JER 040 001 Sermo, qui factus est ad Ieremiam a Domino, postquam dimissus est a Nabuzardan magistro militiæ de Rama, quando tulit eum vinctum catenis in medio omnium, qui migrabant de Ierusalem et Iuda, et ducebantur in Babylonem. 024 JER 040 002 Tollens ergo princeps militiæ Ieremiam, dixit ad eum: Dominus Deus tuus locutus est malum hoc super locum istum, 024 JER 040 003 et adduxit: et fecit Dominus sicut locutus est, quia peccastis Domino, et non audistis vocem eius, et factus est vobis sermo hic. 024 JER 040 004 Nunc ergo ecce solvi te hodie de catenis, quæ sunt in manibus tuis: si placet tibi ut venias mecum in Babylonem, veni: et ponam oculos meos super te: si autem displicet tibi venire mecum in Babylonem, reside: ecce omnis terra in conspectu tuo est: quod elegeris, et quo placuerit tibi ut vadas, illuc perge. 024 JER 040 005 Et mecum noli venire: sed habita apud Godoliam filium Ahicam filii Saphan, quem præposuit rex Babylonis civitatibus Iuda: habita ergo cum eo in medio populi: vel quocumque placuerit tibi ut vadas, vade. Dedit quoque ei magister militiæ cibaria, et munuscula, et dimisit eum. 024 JER 040 006 Venit autem Ieremias ad Godoliam filium Ahicam in Masphath, et habitavit cum eo in medio populi, qui relictus fuerat in terra. 024 JER 040 007 Cumque audissent omnes principes exercitus, qui dispersi fuerant per regiones, ipsi et socii eorum, quod præfecisset rex Babylonis Godoliam filium Ahicam terræ, et quod commendasset ei viros, et mulieres, et parvulos, et de pauperibus terræ, qui non fuerant translati in Babylonem, 024 JER 040 008 venerunt ad Godoliam in Masphath: et Ismahel filius Nathaniæ, et Iohanan et Ionathan filii Caree, et Sareas filius Thanehumeth, et filii Ophi, qui erant de Netophathi, et Iezonias filius Maachathi, ipse et viri eorum. 024 JER 040 009 Et iuravit eis Godolias filius Ahicam filii Saphan, et comitibus eorum, dicens: Nolite timere servire Chaldæis, habitate in terra, et servite regi Babylonis, et bene erit vobis. 024 JER 040 010 Ecce ego habito in Masphath ut respondeam præcepto Chaldæorum, qui mittuntur ad nos: vos autem colligite vindemiam, et messem, et oleum, et condite in vasis vestris, et manete in urbibus vestris, quas tenetis. 024 JER 040 011 Sed et omnes Iudæi, qui erant in Moab, et in filiis Ammon, et in Idumæa, et in universis regionibus, audito quod dedisset rex Babylonis reliquias in Iudæa, et quod præposuisset super eos Godoliam filium Ahicam filii Saphan: 024 JER 040 012 reversi sunt, inquam, omnes Iudæi de universis locis, ad quæ profugerant, et venerunt in Terram Iuda ad Godoliam in Masphath: et collegerunt vinum, et messam multam nimis. 024 JER 040 013 Iohanan autem filius Caree, et omnes principes exercitus, qui dispersi fuerant in regionibus, venerunt ad Godoliam in Masphath. 024 JER 040 014 Et dixerunt ei: Scito quod Baalis rex filiorum Ammon misit Ismahel filium Nathaniæ percutere animam tuam. Et non credidit eis Godolias filius Ahicam. 024 JER 040 015 Iohanan autem filius Caree dixit ad Godoliam seorsum in Masphath, loquens: Ibo, et percutiam Ismahel filium Nathaniæ nullo sciente, ne interficiat animam tuam, et dissipentur omnes Iudæi, qui congregati sunt ad te, et peribunt reliquiæ Iuda. 024 JER 040 016 Et ait Godolias filius Ahicam ad Iohanan filium Caree: Noli facere verbum hoc: falsum enim tu loqueris de Ismahel. 024 JER 041 001 Et factum est in mense septimo, venit Ismahel filius Nathaniæ, filii Elisama de semine regali, et optimates regis, et decem viri cum eo, ad Godoliam filium Ahicam in Masphath: et comederunt ibi panes simul in Masphath. 024 JER 041 002 Surrexit autem Ismahel filius Nathaniæ, et decem viri, qui cum eo erant, et percusserunt Godoliam filium Ahicam filii Saphan gladio, et interfecerunt eum, quem præfecerat rex Babylonis terræ. 024 JER 041 003 Omnes quoque Iudæos, qui erant cum Godolia in Masphath, et Chaldæos, qui reperti sunt ibi, et viros bellatores percussit Ismahel. 024 JER 041 004 Secundo autem die postquam occiderat Godoliam, nullo adhuc sciente, 024 JER 041 005 venerunt viri de Sichem, et de Silo, et de Samaria octoginta viri: rasi barba, et scissis vestibus, et squallentes: et munera, et thus habebant in manu, ut offerrent in domo Domini. 024 JER 041 006 Egressus ergo Ismahel filius Nathaniæ in occursum eorum de Masphath, incedens et plorans ibat: cum autem occurrisset eis, dixit ad eos: Venite ad Godoliam filium Ahicam. 024 JER 041 007 Qui cum venissent ad medium civitatis, interfecit eos Ismahel filius Nathaniæ circa medium laci, ipse et viri, qui erant cum eo. 024 JER 041 008 Decem autem viri reperti sunt inter eos, qui dixerunt ad Ismahel: Noli occidere nos: quia habemus thesauros in agro, frumenti, et hordei, et olei, et mellis. Et cessavit: et non interfecit eos cum fratribus suis. 024 JER 041 009 Lacus autem, in quem proiecerat Ismahel omnia cadavera virorum, quos percussit propter Godoliam, ipse est, quem fecit rex Asa propter Baasa regem Israel: ipsum replevit Ismahel filius Nathaniæ occisis. 024 JER 041 010 Et captivas duxit Ismahel omnes reliquias populi, qui erant in Masphath: filias regis, et universum populum, qui remanserat in Masphath: quos commendaverat Nabuzardan princeps militiæ Godoliæ filio Ahicam. Et cepit eos Ismahel filius Nathaniæ, et abiit ut transiret ad filios Ammon. 024 JER 041 011 Audivit autem Iohanan filius Caree, et omnes principes bellatorum, qui erant cum eo, omne malum, quod fecerat Ismahel filius Nathaniæ. 024 JER 041 012 Et assumptis universis viris, profecti sunt ut bellarent adversum Ismahel filium Nathaniæ, et invenerunt eum ad aquas multas, quæ sunt in Gabaon. 024 JER 041 013 Cumque vidisset omnis populus, qui erat cum Ismahel, Iohanan filium Caree, et universos principes bellatorum, qui erant cum eo, lætati sunt. 024 JER 041 014 Et reversus est omnis populus, quem ceperat Ismahel, in Masphath: reversusque abiit ad Iohanan filium Caree. 024 JER 041 015 Ismahel autem filius Nathaniæ fugit cum octo viris a facie Iohanan, et abiit ad filios Ammon. 024 JER 041 016 Tulit ergo Iohanan filius Caree, et omnes principes bellatorum, qui erant cum eo, universas reliquias vulgi, quas reduxerat ab Ismahel filio Nathaniæ de Masphath, postquam percussit Godoliam filium Ahicam: fortes viros ad prælium, et mulieres, et pueros, et eunuchos, quos reduxerat de Gabaon. 024 JER 041 017 Et abierunt, et sederunt peregrinantes in Chamaam, quæ est iuxta Bethlehem, ut pergerent, et introirent Ægyptum 024 JER 041 018 a facie Chaldæorum: timebant enim eos, quia percusserat Ismahel filius Nathaniæ Godoliam filium Ahicam, quem præposuerat rex Babylonis in Terra Iuda. 024 JER 042 001 Et accesserunt omnes principes bellatorum, et Iohanan filius Caree, et Iezonias filius Osaiæ, et reliquum vulgus a parvo usque ad magnum: 024 JER 042 002 Dixeruntque ad Ieremiam prophetam: Cadat oratio nostra in conspectu tuo: et ora pro nobis ad Dominum Deum tuum pro universis reliquiis istis, quia derelicti sumus pauci de pluribus, sicut oculi tui nos intuentur: 024 JER 042 003 Et annunciet nobis Dominus Deus tuus viam, per quam pergamus, et verbum, quod faciamus. 024 JER 042 004 Dixit autem ad eos Ieremias propheta: Audivi: ecce ego oro ad Dominum Deum vestrum secundum verba vestra. Omne verbum, quodcumque responderit mihi, indicabo vobis: nec celabo vos quidquam. 024 JER 042 005 Et illi dixerunt ad Ieremiam: Sit Dominus inter nos testis veritatis et fidei, si non iuxta omne verbum, in quo miserit te Dominus Deus tuus ad nos, sic faciemus. 024 JER 042 006 Sive bonum est, sive malum, voci Domini Dei nostri, ad quem mittimus te, obediemus. Ut bene sit nobis cum audierimus vocem Domini Dei nostri. 024 JER 042 007 Cum autem completi essent decem dies, factum est verbum Domini ad Ieremiam. 024 JER 042 008 Vocavitque Iohanan filium Caree, et omnes principes bellatorum, qui erant cum eo, et universum populum a minimo usque ad magnum. 024 JER 042 009 Et dixit ad eos: Hæc dicit Dominus Deus Israel, ad quem misistis me, ut prosternerem preces vestras in conspectu eius: 024 JER 042 010 Si quiescentes manseritis in terra hac, ædificabo vos, et non destruam; plantabo, et non evellam: iam enim placatus sum super malo quod feci vobis. 024 JER 042 011 Nolite timere a facie regis Babylonis, quem vos pavidi formidatis: nolite metuere eum, dicit Dominus: quia vobiscum sum ego, ut salvos vos faciam, et eruam de manu eius. 024 JER 042 012 Et dabo vobis misericordias, et miserebor vestri, et habitare vos faciam in terra vestra. 024 JER 042 013 Si autem dixeritis vos: Non habitabimus in terra ista, nec audiemus vocem Domini Dei nostri, 024 JER 042 014 dicentes: Nequaquam, sed ad Terram Ægypti pergemus: ubi non videbimus bellum, et clangorem tubæ non audiemus, et famem non sustinebimus: et ibi habitabimus: 024 JER 042 015 Propter hoc nunc audite verbum Domini reliquiæ Iuda: Hæc dicit Dominus exercituum, Deus Israel: Si posueritis faciem vestram ut ingrediamini Ægyptum, et intraveritis ut ibi habitetis: 024 JER 042 016 gladius, quem vos formidatis, ibi comprehendet vos in Terra Ægypti: et fames, pro qua estis soliciti, adhærebit vobis in Ægypto, et ibi moriemini. 024 JER 042 017 Omnesque viri, qui posuerunt faciem suam ut ingrediantur Ægyptum, ut habitent ibi, morientur gladio, et fame, et peste: nullus de eis remanebit, nec effugiet a facie mali, quod ego afferam super eos. 024 JER 042 018 Quia hæc dicit Dominus exercituum, Deus Israel: Sicut conflatus est furor meus, et indignatio mea super habitatores Ierusalem: sic conflabitur indignatio mea super vos, cum ingressi fueritis Ægyptum, et eritis in iusiurandum, et in stuporem, et in maledictum, et in opprobrium: et nequaquam ultra videbitis locum istum. 024 JER 042 019 Verbum Domini super vos reliquiæ Iuda: Nolite intrare Ægyptum: scientes scietis quia obtestatus sum vos hodie, 024 JER 042 020 quia decepistis animas vestras: vos enim misistis me ad Dominum Deum nostrum dicentes: Ora pro nobis ad Dominum Deum nostrum, et iuxta omnia quæcumque dixerit tibi Dominus Deus noster, sic annuncia nobis, et faciemus. 024 JER 042 021 Et annunciavi vobis hodie, et non audistis vocem Domini Dei vestri super universis, pro quibus misit me ad vos. 024 JER 042 022 Nunc ergo scientes scietis quia gladio, et fame, et peste moriemini in loco, ad quem voluistis intrare ut habitaretis ibi. 024 JER 043 001 Factum est autem, cum complesset Ieremias loquens ad populum universos sermones Domini Dei eorum, pro quibus miserat eum Dominus Deus eorum ad illos, omnia verba hæc: 024 JER 043 002 dixit Azarias filius Osaiæ, et Iohanan filius Caree, et omnes viri superbi, dicentes ad Ieremiam: Mendacium tu loqueris: non misit te Dominus Deus noster, dicens: Ne ingrediamini Ægyptum ut habitetis illuc. 024 JER 043 003 Sed Baruch filius Neriæ incitat te adversum nos, ut tradat nos in manus Chaldæorum, ut interficiat nos, et traduci faciat in Babylonem. 024 JER 043 004 Et non audivit Iohanan filius Caree, et omnes principes bellatorum, et universus populus vocem Domini ut manerent in Terra Iuda. 024 JER 043 005 Sed tollens Iohanan filius Caree, et universi principes bellatorum universos reliquiarum Iuda, qui reversi fuerant de cunctis gentibus, ad quas fuerant ante dispersi, ut habitarent in Terra Iuda: 024 JER 043 006 viros, et mulieres, et parvulos, et filias regis, et omnem animam, quam reliquerat Nabuzardan princeps militiæ cum Godolia filio Ahicam, filii Saphan, et Ieremiam prophetam, et Baruch filium Neriæ. 024 JER 043 007 Et ingressi sunt Terram Ægypti, quia non obedierunt voci Domini: et venerunt usque ad Taphnis. 024 JER 043 008 Et factus est sermo Domini ad Ieremiam in Taphnis, dicens: 024 JER 043 009 Sume lapides grandes in manu tua, et abscondes eos in crypta, quæ est sub muro latericio in porta domus Pharaonis in Taphnis, cernentibus viris Iudæis: 024 JER 043 010 Et dices ad eos: Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Ecce ego mittam, et assumam Nabuchodonosor regem Babylonis servum meum: et ponam thronum eius super lapides istos, quos abscondi, et statuet solium suum super eos. 024 JER 043 011 Veniensque percutiet Terram Ægypti: quos in mortem, in mortem: et quos in captivitatem, in captivitatem: et quos in gladium, in gladium. 024 JER 043 012 Et succendet ignem in delubris deorum Ægypti, et comburet ea, et captivos ducet illos: et amicietur Terra Ægypti, sicut amicitur pastor pallio suo: et egredietur inde in pace. 024 JER 043 013 Et conteret statuas domus Solis, quæ sunt in Terra Ægypti: et delubra deorum Ægypti comburet igni. 024 JER 044 001 Verbum, quod factum est per Ieremiam ad omnes Iudæos, qui habitabant in Terra Ægypti, habitantes in Magdalo, et in Taphnis, et in Memphis, et in Terra Phatures, dicens: 024 JER 044 002 Hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Vos vidistis omne malum istud, quod adduxi super Ierusalem, et super omnes urbes Iuda: et ecce desertæ sunt hodie, et non est in eis habitator: 024 JER 044 003 Propter malitiam, quam fecerunt ut me ad iracundiam provocarent, et irent ut sacrificarent, et colerent deos alienos, quos nesciebant et illi, et vos, et patres vestri. 024 JER 044 004 Et misi ad vos omnes servos meos prophetas de nocte consurgens, mittensque et dicens: Nolite facere verbum abominationis huiuscemodi, quam odivi. 024 JER 044 005 Et non audierunt, nec inclinaverunt aurem suam ut converterentur a malis suis, et non sacrificarent diis alienis. 024 JER 044 006 Et conflata est indignatio mea et furor meus, et succensa est in civitatibus Iuda, et in plateis Ierusalem: et versæ sunt in solitudinem et vastitatem secundum diem hanc. 024 JER 044 007 Et nunc hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Quare vos facitis malum grande hoc contra animas vestras, ut intereat ex vobis vir et mulier, parvulus et lactens de medio Iudæ, nec relinquatur vobis quidquam residuum: 024 JER 044 008 Provocantes me in operibus manuum vestrarum, sacrificando diis alienis in Terra Ægypti, in quam ingressi estis ut habitetis ibi: et dispereatis, et sitis in maledictionem, et in opprobrium cunctis gentibus terræ? 024 JER 044 009 Numquid obliti estis mala patrum vestrorum, et mala regum Iuda, et mala uxorum eius, et mala vestra, et mala uxorum vestrarum, quæ fecerunt in Terra Iuda, et in regionibus Ierusalem? 024 JER 044 010 Non sunt mundati usque ad diem hanc: et non timuerunt, et non ambulaverunt in lege Domini, et in præceptis meis, quæ dedi coram vobis et coram patribus vestris. 024 JER 044 011 Ideo hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Ecce ego ponam faciem meam in vobis in malum: et disperdam omnem Iudam. 024 JER 044 012 Et assumam reliquias Iudæ, qui posuerunt facies suas ut ingrederentur Terram Ægypti, et habitarent ibi: et consumentur omnes in Terra Ægypti: cadent in gladio et in fame: et consumentur a minimo usque ad maximum in gladio, et in fame morientur: et erunt in iusiurandum, et in miraculum, et in maledictionem, et in opprobrium. 024 JER 044 013 Et visitabo super habitatores Terræ Ægypti, sicut visitavi super Ierusalem in gladio, et fame, et peste. 024 JER 044 014 Et non erit qui effugiat, et sit residuus de reliquis Iudæorum, qui vadunt ut peregrinentur in Terra Ægypti: et revertantur in Terram Iuda, ad quam ipsi elevant animas suas ut revertantur, et habitent ibi: non revertentur nisi qui fugerint. 024 JER 044 015 Responderunt autem Ieremiæ omnes viri scientes quod sacrificarent uxores eorum diis alienis: et universæ mulieres, quarum stabat multitudo grandis, et omnis populus habitantium in Terra Ægypti in Phatures, dicentes: 024 JER 044 016 Sermonem, quem locutus es ad nos in nomine Domini, non audiemus ex te: 024 JER 044 017 sed facientes faciemus omne verbum, quod egredietur de ore nostro ut sacrificemus reginæ cæli, et libemus ei libamina, sicut fecimus nos, et patres nostri, reges nostri, et principes nostri in urbibus Iuda, et in plateis Ierusalem: et saturati sumus panibus, et bene nobis erat, malumque non vidimus. 024 JER 044 018 Ex eo autem tempore, quo cessavimus sacrificare reginæ cæli, et libare ei libamina, indigemus omnibus, et gladio, et fame consumpti sumus. 024 JER 044 019 Quod si nos sacrificamus reginæ cæli, et libamus ei libamina: numquid sine viris nostris fecimus ei placentas ad colendum eam, et libandum ei libamina? 024 JER 044 020 Et dixit Ieremias ad omnem populum adversum viros, et adversum mulieres, et adversum universam plebem, qui responderant ei verbum, dicens: 024 JER 044 021 Numquid non sacrificium, quod sacrificastis in civitatibus Iuda, et in plateis Ierusalem vos et patres vestri, reges vestri, et principes vestri, et populus terræ, horum recordatus est Dominus, et ascendit super cor eius? 024 JER 044 022 Et non poterat Dominus ultra portare propter malitiam studiorum vestrorum, et propter abominationes, quas fecistis, et facta est terra vestra in desolationem, et in stuporem, et in maledictum, eo quod non sit habitator, sicut est dies hæc. 024 JER 044 023 Propterea quod sacrificaveritis idolis, et peccaveritis Domino: et non audieritis vocem Domini, et in lege, et in præceptis, et in testimoniis eius non ambulaveritis: idcirco evenerunt vobis mala hæc, sicut est dies hæc. 024 JER 044 024 Dixit autem Ieremias ad omnem populum, et ad universas mulieres: Audite verbum Domini omnis Iuda, qui estis in Terra Ægypti: 024 JER 044 025 Hæc inquit Dominus exercituum Deus Israel, dicens: Vos, et uxores vestræ locuti estis ore vestro, et manibus vestris implestis, dicentes: Faciamus vota nostra, quæ vovimus, ut sacrificemus reginæ cæli, et libemus ei libamina. Implestis vota vestra, et opere perpetrastis ea. 024 JER 044 026 Ideo audite verbum Domini omnis Iuda, qui habitatis in Terra Ægypti: Ecce ego iuravi in nomine meo magno, ait Dominus: quia nequaquam ultra vocabitur nomen meum ex ore omnis viri Iudæi, dicentis: Vivit Dominus Deus in omni Terra Ægypti. 024 JER 044 027 Ecce ego vigilabo super eos in malum, et non in bonum: et consumentur omnes viri Iuda, qui sunt in Terra Ægypti, gladio, et fame donec penitus consumantur. 024 JER 044 028 Et qui fugerint gladium, revertentur de Terra Ægypti in Terram Iuda viri pauci: et scient omnes reliquiæ Iuda ingredientium Terram Ægypti, ut habitent ibi, cuius sermo compleatur, meus, an illorum. 024 JER 044 029 Et hoc vobis signum, ait Dominus, quod visitem ego super vos in loco isto: ut sciatis quia vere complebuntur sermones mei contra vos in malum. 024 JER 044 030 Hæc dicit Dominus: Ecce ego tradam Pharaonem Ephree regem Ægypti in manu inimicorum eius, et in manu quærentium animam illius: sicut tradidi Sedeciam regem Iuda in manu Nabuchodonosor regis Babylonis inimici sui, et quærentis animam eius. 024 JER 045 001 Verbum, quod locutus est Ieremias propheta ad Baruch filium Neriæ, cum scripsisset verba hæc in libro ex ore Ieremiæ, anno quarto Ioakim filii Iosiæ regis Iuda, dicens: 024 JER 045 002 Hæc dicit Dominus Deus Israel ad te Baruch: 024 JER 045 003 Dixisti: Væ misero mihi, quoniam addidit Dominus dolorem dolori meo: laboravi in gemitu meo, et requiem non inveni. 024 JER 045 004 Hæc dicit Dominus: Sic dices ad eum: Ecce quos ædificavi, ego destruo: et quos plantavi, ego evello, et universam terram hanc. 024 JER 045 005 Et tu quæris tibi grandia? Noli quærere: quia ecce ego adducam malum super omnem carnem, ait Dominus: et dabo tibi animam tuam in salutem in omnibus locis, ad quæcumque perrexeris. 024 JER 046 001 Quod factum est verbum Domini ad Ieremiam prophetam contra Gentes 024 JER 046 002 ad Ægyptum adversum exercitum Pharaonis Nechao regis Ægypti, qui erat iuxta fluvium Euphraten in Charcamis, quem percussit Nabuchodonosor rex Babylonis, in quarto anno Ioakim filii Iosiæ regis Iuda. 024 JER 046 003 Præparate scutum, et clypeum, et procedite ad bellum. 024 JER 046 004 Iungite equos, et ascendite equites: state in galeis, polite lanceas, induite vos loricis. 024 JER 046 005 Quid igitur? Vidi ipsos pavidos, et terga vertentes, forte eorum cæsos: fugerunt conciti, nec respexerunt: terror undique, ait Dominus. 024 JER 046 006 Non fugiat velox, nec salvari se putet fortis: Ad Aquilonem iuxta flumen Euphraten victi sunt, et ruerunt. 024 JER 046 007 Quis est iste, qui quasi flumen ascendit: et veluti fluviorum, intumescunt gurgites eius? 024 JER 046 008 Ægyptus, fluminis instar ascendit, et velut flumina movebuntur fluctus eius, et dicet: Ascendens operiam terram: perdam civitatem, et habitatores eius. 024 JER 046 009 Ascendite equos, et exultate in curribus, et procedant fortes, Æthiopia, et Libyes tenentes scutum, et Lydii arripientes, et iacientes sagittas. 024 JER 046 010 Dies autem ille Domini Dei exercituum dies ultionis, ut sumat vindictam de inimicis suis: devorabit gladius, et saturabitur, et inebriabitur sanguine eorum: victima enim Domini Dei exercituum in Terra Aquilonis iuxta flumen Euphraten. 024 JER 046 011 Ascende in Galaad, et tolle resinam virgo filia Ægypti: frustra multiplicas medicamina, sanitas non erit tibi. 024 JER 046 012 Audierunt gentes ignominiam tuam, et ululatus tuus replevit terram: quia fortis impegit in fortem, et ambo pariter conciderunt. 024 JER 046 013 Verbum quod locutus est Dominus ad Ieremiam prophetam, super eo quod venturus esset Nabuchodonosor rex Babylonis et percussurus Terram Ægypti: 024 JER 046 014 Annunciate Ægypto, et auditum facite in Magdalo, et resonet in Memphis, et in Taphnis, dicite: Sta, et præpara te: quia devorabit gladius ea, quæ per circuitum tuum sunt. 024 JER 046 015 Quare computruit fortis tuus? Non stetit: quoniam Dominus subvertit eum. 024 JER 046 016 Multiplicavit ruentes, ceciditque vir ad proximum suum: et dicent: Surge, et revertamur ad populum nostrum, et ad terram nativitatis nostræ, a facie gladii columbæ. 024 JER 046 017 Vocate nomen Pharaonis regis Ægypti, tumultum adduxit tempus. 024 JER 046 018 Vivo ego (inquit Rex, Dominus exercituum nomen eius) quoniam sicut Thabor in montibus, et sicut Carmelus in mari, veniet. 024 JER 046 019 Vasa transmigrationis fac tibi habitatrix filia Ægypti: quia Memphis in solitudinem erit, et deseretur, et inhabitabilis erit. 024 JER 046 020 Vitula elegans atque formosa Ægyptus: stimulator ab Aquilone veniet ei. 024 JER 046 021 Mercenarii quoque eius, qui versabantur in medio eius, quasi vituli saginati versi sunt, et fugerunt simul, nec stare potuerunt: quia dies interfectionis eorum venit super eos, tempus visitationis eorum. 024 JER 046 022 Vox eius quasi æris sonabit: quoniam cum exercitu properabunt, et cum securibus venient ei, quasi cædentes ligna. 024 JER 046 023 Succiderunt saltum eius, ait Dominus, qui supputari non potest: multiplicati sunt super locustas, et non est eis numerus. 024 JER 046 024 Confusa est filia Ægypti, et tradita in manu populi Aquilonis. 024 JER 046 025 Dixit Dominus exercituum Deus Israel: Ecce ego visitabo super tumultum Alexandriæ, et super Pharaonem, et super Ægyptum, et super deos eius, et super reges eius, et super Pharaonem, et super eos, qui confidunt in eo. 024 JER 046 026 Et dabo eos in manu quærentium animam eorum, et in manu Nabuchodonosor regis Babylonis, et in manu servorum eius: et post hæc habitabitur sicut diebus pristinis, ait Dominus. 024 JER 046 027 Et tu ne timeas serve meus Iacob, et ne paveas Israel: quia ecce ego salvum te faciam de longinquo, et semen tuum de terra captivitatis tuæ: et revertetur Iacob, et requiescet, et prosperabitur: et non erit qui exterreat eum. 024 JER 046 028 Et tu noli timere serve meus Iacob, ait Dominus: quia tecum ego sum, quia ego consumam cunctas gentes, ad quas eieci te: te vero non consumam, sed castigabo te in iudicio, nec quasi innocenti parcam tibi. 024 JER 047 001 Quod factum est verbum Domini ad Ieremiam prophetam contra Palæsthinos, antequam percuteret Pharao Gazam: 024 JER 047 002 Hæc dicit Dominus: Ecce aquæ ascendunt ab Aquilone, et erunt quasi torrens inundans, et operient terram, et plenitudinem eius, urbem et habitatores eius: clamabunt homines, et ululabunt omnes habitatores terræ 024 JER 047 003 a strepitu pompæ armorum, et bellatorum eius, a commotione quadrigarum eius, et multitudine rotarum illius. Non respexerunt patres filios manibus dissolutis 024 JER 047 004 pro adventu diei, in quo vastabuntur omnes Philisthiim, et dissipabitur Tyrus, et Sidon cum omnibus reliquis auxiliis suis. Depopulatus est enim Dominus Palæsthinos, reliquias insulæ Cappadociæ. 024 JER 047 005 Venit calvitium super Gazam: conticuit Ascalon, et reliquiæ vallis earum, usquequo concideris? 024 JER 047 006 O mucro Domini usquequo non quiesces? Ingredere in vaginam tuam, refrigerare, et sile. 024 JER 047 007 Quomodo quiescet cum Dominus præceperit ei adversus Ascalonem, et adversus maritimas eius regiones, ibique condixerit illi? 024 JER 048 001 Ad Moab hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Væ super Nabo, quoniam vastata est, et confusa: capta est Cariathaim: confusa est fortis, et tremuit. 024 JER 048 002 Non est ultra exultatio in Moab contra Hesebon: cogitaverunt malum. Venite, et disperdamus eam de gente. Ergo silens conticesces, sequeturque te gladius. 024 JER 048 003 Vox clamoris de Oronaim: vastitas, et contritio magna. 024 JER 048 004 Contrita est Moab: annunciate clamorem parvulis eius. 024 JER 048 005 Per ascensum enim Luith plorans ascendet in fletu: quoniam in descensu Oronaim hostes ululatum contritionis audierunt: 024 JER 048 006 Fugite, salvate animas vestras: et eritis quasi myricæ in deserto. 024 JER 048 007 Pro eo enim quod habuisti fiduciam in munitionibus tuis, et in thesauris tuis, tu quoque capieris: et ibit Chamos in transmigrationem, sacerdotes eius, et principes eius simul. 024 JER 048 008 Et veniet prædo ad omnem urbem, et urbs nulla salvabitur: et peribunt valles, et dissipabuntur campestria: quoniam dixit Dominus: 024 JER 048 009 Date florem Moab, quia florens egredietur: et civitates eius desertæ erunt, et inhabitabiles. 024 JER 048 010 Maledictus, qui facit opus Domini fraudulenter: et maledictus, qui prohibet gladium suum a sanguine. 024 JER 048 011 Fertilis fuit Moab ab adolescentia sua, et requievit in fœcibus suis: nec transfusus est de vase in vas, et in transmigrationem non abiit: idcirco permansit gustus eius in eo, et odor eius non est immutatus. 024 JER 048 012 Propterea ecce dies veniunt, dicit Dominus: et mittam ei ordinatores, et stratores laguncularum, et sternent eum, et vasa eius exhaurient, et lagunculas eorum collident. 024 JER 048 013 Et confundetur Moab a Chamos, sicut confusa est domus Israel a Bethel, in qua habebat fiduciam. 024 JER 048 014 Quomodo dicitis: Fortes sumus, et viri robusti ad præliandum? 024 JER 048 015 Vastata est Moab, et civitates illius succiderunt: et electi iuvenes eius descenderunt in occisionem: ait Rex, Dominus exercituum nomen eius. 024 JER 048 016 Prope est interitus Moab ut veniat: et malum eius velociter accurret nimis. 024 JER 048 017 Consolamini eum omnes, qui estis in circuitu eius, et universi, qui scitis nomen eius, dicite: Quomodo confracta est virga fortis, baculus gloriosus? 024 JER 048 018 Descende de gloria, et sede in siti habitatio filiæ Dibon: quoniam vastator Moab ascendit ad te, dissipavit munitiones tuas. 024 JER 048 019 In via sta, et prospice habitatio Aroer: interroga fugientem: et ei, qui evasit, dic: Quid accidit? 024 JER 048 020 Confusus est Moab, quoniam victus est: ululate, et clamate, annunciate in Arnon, quoniam vastata est Moab. 024 JER 048 021 Et iudicium venit ad terram campestrem: super Helon, et super Iasa, et super Mephaath, 024 JER 048 022 et super Dibon, et super Nabo, et super domum Deblathaim, 024 JER 048 023 et super Cariathaim, et super domum Gamul, et super domum Maon, 024 JER 048 024 et super Carioth, et super Bosra: et super omnes civitates terræ Moab, quæ longe, et quæ prope sunt. 024 JER 048 025 Abscissum est cornu Moab, et brachium eius contritum est, ait Dominus. 024 JER 048 026 Inebriate eum, quoniam contra Dominum erectus est: et allidet manum Moab in vomitu suo, et erit in derisum etiam ipse: 024 JER 048 027 fuit enim in derisum tibi Israel: quasi inter fures reperisses eum: propter verba ergo tua, quæ adversum illum locutus es, captivus duceris. 024 JER 048 028 Relinquite civitates, et habitate in petra habitatores Moab: et estote quasi columba nidificans in summo ore foraminis. 024 JER 048 029 Audivimus superbiam Moab, superbus est valde: sublimitatem eius, et arrogantiam, et superbiam, et altitudinem cordis eius. 024 JER 048 030 Ego scio, ait Dominus, iactantiam eius: et quod non sit iuxta eam virtus eius, nec iuxta quod poterat conata sit facere. 024 JER 048 031 Ideo super Moab eiulabo, et ad Moab universam clamabo, ad viros muri fictilis lamentantes. 024 JER 048 032 De planctu Iazer plorabo tibi vinea Sabama: propagines tuæ transierunt mare, usque ad mare Iazer pervenerunt: super messem tuam, et vindemiam tuam prædo irruit. 024 JER 048 033 Ablata est lætitia et exultatio de Carmelo, et de Terra Moab, et vinum de torcularibus sustuli: nequaquam calcator uvæ solitum celeuma cantabit. 024 JER 048 034 De clamore Hesebon usque Eleale, et Iasa, dederunt vocem suam: a Segor usque ad Oronaim vitula conternante: aquæ quoque Nemrim pessimæ erunt. 024 JER 048 035 Et auferam de Moab, ait Dominus, offerentem in excelsis, et sacrificantem diis eius. 024 JER 048 036 Propterea cor meum ad Moab quasi tibiæ resonabit: et cor meum ad viros muri fictilis dabit sonitum tibiarum: quia plus fecit quam potuit, idcirco perierunt. 024 JER 048 037 Omne enim caput calvitium, et omnis barba rasa erit: in cunctis manibus colligatio, et super omne dorsum cilicium. 024 JER 048 038 Super omnia tecta Moab, et in plateis eius omnis planctus: quoniam contrivi Moab sicut vas inutile, ait Dominus. 024 JER 048 039 Quomodo victa est, et ululaverunt? Quomodo deiecit cervicem Moab, et confusus est? Eritque Moab in derisum, et in exemplum omnibus in circuitu suo. 024 JER 048 040 Hæc dicit Dominus: Ecce quasi aquila volabit, et extendet alas suas ad Moab. 024 JER 048 041 Capta est Carioth, et munitiones comprehensæ sunt: et erit cor fortium Moab in die illa, sicut cor mulieris parturientis. 024 JER 048 042 Et cessabit Moab esse populus: quoniam contra Dominum gloriatus est. 024 JER 048 043 Pavor, et fovea, et laqueus super te, o habitator Moab, dicit Dominus. 024 JER 048 044 Qui fugerit a facie pavoris, cadet in foveam: et qui conscenderit de fovea, capietur laqueo: adducam enim super Moab annum visitationis eorum, ait Dominus. 024 JER 048 045 In umbra Hesebon steterunt de laqueo fugientes: quia ignis egressus est de Hesebon, et flamma de medio Seon, et devorabit partem Moab, et verticem filiorum tumultus. 024 JER 048 046 Væ tibi Moab, periisti popule Chamos: quia comprehensi sunt filii tui, et filiæ tuæ in captivitatem. 024 JER 048 047 Et convertam captivitatem Moab in novissimis diebus, ait Dominus. Hucusque iudicia Moab. 024 JER 049 001 Ad filios Ammon. Hæc dicit Dominus: Numquid non filii sunt Israel? Aut heres non est ei? Cur igitur hereditate possedit Melchom, Gad: et populus eius in urbibus eius habitavit? 024 JER 049 002 Ideo ecce dies veniunt, dicit Dominus: et auditum faciam super Rabbath filiorum Ammon fremitum prælii, et erit in tumultum dissipata, filiæque eius igni succendentur, et possidebit Israel possessores suos, ait Dominus. 024 JER 049 003 Ulula Hesebon, quoniam vastata est Hai. Clamate filiæ Rabbath, accingite vos ciliciis: plangite et circuite per sepes: quoniam Melchom in transmigrationem ducetur, sacerdotes eius, et principes eius simul. 024 JER 049 004 Quid gloriaris in vallibus? Defluxit vallis tua filia delicata, quæ confidebas in thesauris tuis, et dicebas: Quis veniet ad me? 024 JER 049 005 Ecce ego inducam super te terrorem, ait Dominus Deus exercituum, ab omnibus qui sunt in circuitu tuo: et dispergemini singuli a conspectu vestro, nec erit qui congreget fugientes. 024 JER 049 006 Et post hæc reverti faciam captivos filiorum Ammon, ait Dominus. 024 JER 049 007 Ad Idumæam. Hæc dicit Dominus exercituum: Numquid non ultra est sapientia in Theman? Periit consilium a filiis, inutilis facta est sapientia eorum. 024 JER 049 008 Fugite et terga vertite, descendite in voraginem habitatores Dedan: quoniam perditionem Esau adduxi super eum, tempus visitationis eius. 024 JER 049 009 Si vindemiatores venissent super te, non reliquissent racemum: si fures in nocte, rapuissent quod sufficeret sibi. 024 JER 049 010 Ego vero discooperui Esau, revelavi abscondita eius, et celari non poterit: vastatum est semen eius, et fratres eius, et vicini eius, et non erit. 024 JER 049 011 Relinque pupillos tuos: ego faciam eos vivere: et viduæ tuæ in me sperabunt. 024 JER 049 012 Quia hæc dicit Dominus: Ecce quibus non erat iudicium ut biberent calicem, bibentes bibent: et tu quasi innocens relinqueris? Non eris innocens, sed bibens bibes. 024 JER 049 013 Quia per memetipsum iuravi, dicit Dominus, quod in solitudinem, et in opprobrium, et in desertum, et in maledictionem erit Bosra: et omnes civitates eius erunt in solitudines sempiternas. 024 JER 049 014 Auditum audivi a Domino, et legatus ad gentes missus est: Congregamini, et venite contra eam, et consurgamus in prælium: 024 JER 049 015 Ecce enim parvulum dedi te in gentibus contemptibilem inter homines. 024 JER 049 016 Arrogantia tua decepit te, et superbia cordis tui: qui habitas in cavernis petræ, et apprehendere niteris altitudinem collis. Cum exaltaveris quasi aquila nidum tuum, inde detraham te, dicit Dominus. 024 JER 049 017 Et erit Idumæa deserta: omnis qui transibit per eam, stupebit, et sibilabit super omnes plagas eius. 024 JER 049 018 Sicut subversa est Sodoma, et Gomorrha, et vicinæ eius, ait Dominus: non habitabit ibi vir, et non incolet eam filius hominis. 024 JER 049 019 Ecce quasi leo ascendet de superbia Iordanis ad pulchritudinem robustam: quia subito currere faciam eum ad illam: Et quis erit electus, quem præponam ei? Quis enim similis mei? Et quis sustinebit me? Et quis est iste pastor, qui resistat vultui meo? 024 JER 049 020 Propterea audite consilium Domini, quod iniit de Edom: et cogitationes eius, quas cogitavit de habitatoribus Theman: Si non deiecerint eos parvuli gregis, nisi dissipaverint cum eis habitaculum eorum. 024 JER 049 021 A voce ruinæ eorum commota est terra: clamor in Mari Rubro auditus est vocis eius. 024 JER 049 022 Ecce quasi aquila ascendet, et avolabit: et expandet alas suas super Bosran: et erit cor fortium Idumææ in die illa, quasi cor mulieris parturientis. 024 JER 049 023 Ad Damascum: Confusa est Emath, et Arphad: quia auditum pessimum audierunt, turbati sunt in mari: præ solicitudine quiescere non potuit. 024 JER 049 024 Dissoluta est Damascus, versa est in fugam, tremor apprehendit eam: angustia et dolores tenuerunt eam quasi parturientem. 024 JER 049 025 Quomodo dereliquerunt civitatem laudabilem, urbem lætitiæ! 024 JER 049 026 Ideo cadent iuvenes eius in plateis eius: et omnes viri prælii conticescent in die illa, ait Dominus exercituum. 024 JER 049 027 Et succendam ignem in muro Damasci, et devorabit mœnia Benadad. 024 JER 049 028 Ad Cedar, et ad regna Asor, quæ percussit Nabuchodonosor rex Babylonis. Hæc dicit Dominus: Surgite, et ascendite ad Cedar, et vastate filios Orientis. 024 JER 049 029 Tabernacula eorum, et greges eorum capient: pelles eorum, et omnia vasa eorum, et camelos eorum tollent sibi: et vocabunt super eos formidinem in circuitu. 024 JER 049 030 Fugite, abite vehementer, in voraginibus sedete, qui habitatis Asor, ait Dominus: iniit enim contra vos Nabuchodonosor rex Babylonis consilium, et cogitavit adversum vos cogitationes. 024 JER 049 031 Consurgite, et ascendite ad gentem quietam, et habitantem confidenter, ait Dominus, non ostia, nec vectes eis: soli habitant. 024 JER 049 032 Et erunt cameli eorum in direptionem, et multitudo iumentorum in prædam: et dispergam eos in omnem ventum, qui sunt attonsi in comam: et ex omni confinio eorum adducam interitum super eos, ait Dominus. 024 JER 049 033 Et erit Asor in habitaculum draconum, deserta usque in æternum: non manebit ibi vir, nec incolet eam filius hominis. 024 JER 049 034 Quod facum est verbum Domini ad Ieremiam prophetam adversus Ælam in principio regni Sedeciæ regis Iuda, dicens: 024 JER 049 035 Hæc dicit Dominus exercituum: Ecce ego confrigam arcum Ælam, et summam fortitudinem eorum. 024 JER 049 036 Et inducam super Ælam quattuor ventos a quattuor plagis cæli: et ventilabo eos in omnes ventos istos: et non erit gens, ad quam non perveniant profugi Ælam. 024 JER 049 037 Et pavere faciam Ælam coram inimicis suis, et in conspectu quærentium animam eorum: et adducam super eos malum, iram furoris mei, dicit Dominus: et mittam post eos gladium donec consumam eos. 024 JER 049 038 Et ponam solium meum in Ælam, et perdam inde reges et principes, ait Dominus. 024 JER 049 039 In novissimis autem diebus reverti faciam captivos Ælam, dicit Dominus. 024 JER 050 001 Verbum, quod locutus est Dominus de Babylone, et de terra Chaldæorum in manu Ieremiæ prophetæ. 024 JER 050 002 Annunciate in Gentibus, et auditum facite: levate signum, prædicate, et nolite celare: dicite: Capta est Babylon, confusus est Bel, victus est Merodach, confusa sunt sculptilia eius, superata sunt idola eorum. 024 JER 050 003 Quoniam ascendit contra eam gens ab Aquilone, quæ ponet terram eius in solitudinem: et non erit qui habitet in ea ab homine usque ad pecus: et moti sunt, et abierunt. 024 JER 050 004 In diebus illis, et in tempore illo, ait Dominus: venient filii Israel, ipsi et filii Iuda simul: ambulantes et flentes properabunt, et Dominum Deum suum quærent. 024 JER 050 005 In Sion interrogabunt viam, huc facies eorum. Venient, et apponentur ad Dominum fœdere sempiterno, quod nulla oblivione delebitur. 024 JER 050 006 Grex perditus factus est populus meus: pastores eorum seduxerunt eos, feceruntque vagari in montibus: de monte in collem transierunt, obliti sunt cubilis sui. 024 JER 050 007 Omnes, qui invenerunt, comederunt eos: et hostes eorum dixerunt: Non peccavimus: pro eo quod peccaverunt Domino decori iustitiæ, et expectationi patrum eorum Domino. 024 JER 050 008 Recedite de medio Babylonis, et de terra Chaldæorum egredimini: et estote quasi hœdi ante gregem. 024 JER 050 009 Quoniam ecce ego suscito, et adducam in Babylonem congregationem gentium magnarum de terra Aquilonis: et præparabuntur adversus eam, et inde capietur: sagitta eius quasi viri fortis interfectoris, non revertetur vacua. 024 JER 050 010 Et erit Chaldæa in prædam: omnes vastantes eam replebuntur, ait Dominus. 024 JER 050 011 Quoniam exultatis, et magna loquimini, diripientes hereditatem meam: quoniam effusi estis sicut vituli super herbam, et mugistis sicut tauri. 024 JER 050 012 Confusa est mater vestra nimis, et adæquata pulveri, quæ genuit vos: ecce novissima erit in gentibus, deserta, invia, et arens. 024 JER 050 013 Ab ira Domini non habitabitur, sed redigetur tota in solitudinem: omnis, qui transibit per Babylonem, stupebit, et sibilabit super universis plagis eius. 024 JER 050 014 Præparamini contra Babylonem per circuitum omnes qui tenditis arcum; debellate eam, non parcatis iaculis: quia Domino peccavit. 024 JER 050 015 Clamate adversus eam, ubique dedit manum, ceciderunt fundamenta eius, destructi sunt muri eius, quoniam ultio Domini est: ultionem accipite de ea, sicut fecit, facite ei. 024 JER 050 016 Disperdite satorem de Babylone, et tenentem falcem in tempore messis: a facie gladii columbæ unusquisque ad populum suum convertetur, et singuli ad terram suam fugient. 024 JER 050 017 Grex dispersus Israel, leones eiecerunt eum: primus comedit eum rex Assur: iste novissimus exossavit eum Nabuchodonosor rex Babylonis. 024 JER 050 018 Propterea hæc dicit Dominus exercituum Deus Israel: Ecce ego visitabo regem Babylonis, et terram eius, sicut visitavi regem Assur: 024 JER 050 019 et reducam Israel ad habitaculum suum: et pascetur Carmelum, et Basan, et in monte Ephraim, et Galaad saturabitur anima eius. 024 JER 050 020 In diebus illis, et in tempore illo, ait Dominus: quæretur iniquitas Israel, et non erit: et peccatum Iuda, et non invenietur: quoniam propitius ero eis, quos reliquero. 024 JER 050 021 Super terram dominantium ascende, et super habitatores eius visita, dissipa, et interfice quæ post eos sunt, ait Dominus: et fac iuxta omnia quæ præcepi tibi. 024 JER 050 022 Vox belli in terra, et contritio magna. 024 JER 050 023 Quomodo confractus est, et contritus malleus universæ terræ? Quomodo versa est in desertum Babylon in gentibus? 024 JER 050 024 Illaqueavi te, et capta es Babylon, et nesciebas: inventa es et apprehensa: quoniam Dominum provocasti. 024 JER 050 025 Aperuit Dominus thesaurum suum, et protulit vasa iræ suæ: quoniam opus est Domino Deo exercituum in terra Chaldæorum. 024 JER 050 026 Venite ad eam ab extremis finibus, aperite ut exeant qui conculcent eam: tollite de via lapides, et redigite in acervos, et interficite eam: nec sit quidquam reliquum. 024 JER 050 027 Dissipate universos fortes eius, descendant in occisionem: væ eis, quia venit dies eorum, tempus visitationis eorum. 024 JER 050 028 Vox fugientium, et eorum, qui evaserunt de terra Babylonis, ut annuncient in Sion ultionem Domini Dei nostri, ultionem Templi eius. 024 JER 050 029 Annunciate in Babylonem plurimis omnibus, qui tendunt arcum: consistite adversus eam per gyrum, et nullus evadat: reddite ei secundum opus suum: iuxta omnia quæ fecit, facite illi: quia contra Dominum erecta est, adversum Sanctum Israel. 024 JER 050 030 Idcirco cadent iuvenes eius in plateis eius: et omnes viri bellatores eius conticescent in die illa, ait Dominus. 024 JER 050 031 Ecce ego ad te superbe, dicit Dominus Deus exercituum: quia venit dies tuus, tempus visitationis tuæ. 024 JER 050 032 Et cadet superbus, et corruet, et non erit qui suscitet eum: et succendam ignem in urbibus eius, et devorabit omnia in circuitu eius. 024 JER 050 033 Hæc dicit Dominus exercituum: Calumniam sustinent filii Israel, et filii Iuda simul: omnes, qui ceperunt eos, tenent, nolunt dimittere eos. 024 JER 050 034 Redemptor eorum fortis, Dominus exercituum nomen eius, iudicio defendet causam eorum, ut exterreat terram, et commoveat habitatores Babylonis. 024 JER 050 035 Gladius ad Chaldæos, ait Dominus, et ad habitatores Babylonis, et ad principes, et ad sapientes eius. 024 JER 050 036 Gladius ad divinos eius, qui stulti erunt: gladius ad fortes illius, qui timebunt. 024 JER 050 037 Gladius ad equos eius, et ad currus eius, et ad omne vulgus, quod est in medio eius: et erunt quasi mulieres: gladius ad thesauros eius, qui diripientur. 024 JER 050 038 Siccitas super aquas eius erit, et arescent: quia terra sculptilium est, et in portentis gloriantur. 024 JER 050 039 Propterea habitabunt dracones cum faunis ficariis: et habitabunt in ea struthiones: et non inhabitabitur ultra usque in sempiternum, nec extruetur usque ad generationem, et generationem. 024 JER 050 040 Sicut subvertit Dominus Sodomam et Gomorrham, et vicinas eius, ait Dominus: non habitabit ibi vir, et non incolet eam filius hominis. 024 JER 050 041 Ecce populus venit ab Aquilone, et gens magna, et reges multi consurgent a finibus terræ. 024 JER 050 042 Arcum et scutum apprehendent: crudeles sunt et immisericordes: vox eorum quasi mare sonabit, et super equos ascendent: sicut vir paratus ad prælium contra te filia Babylon. 024 JER 050 043 Audivit rex Babylonis famam eorum, et dissolutæ sunt manus eius: angustia apprehendit eum, dolor quasi parturientem. 024 JER 050 044 Ecce quasi leo ascendet de superbia Iordanis ad pulchritudinem robustam: quia subito currere faciam eum ad illam: et quis erit electus, quem præponam ei? Quis est enim similis mei? Et quis sustinebit me? Et quis est iste pastor, qui resistat vultui meo? 024 JER 050 045 Propterea audite consilium Domini, quod mente concepit adversum Babylonem: et cogitationes eius, quas cogitavit super terram Chaldæorum: Nisi detraxerint eos parvuli gregum, nisi dissipatum fuerit cum ipsis habitaculum eorum. 024 JER 050 046 A voce captivitatis Babylonis commota est terra, et clamor inter gentes auditus est. 024 JER 051 001 Hæc dicit Dominus: Ecce ego suscitabo super Babylonem et super habitatores eius, qui cor suum levaverunt contra me, quasi ventum pestilentem. 024 JER 051 002 Et mittam in Babylonem ventilatores, et ventilabunt eam et demolientur terram eius: quoniam venerunt super eam undique in die afflictionis eius. 024 JER 051 003 Non tendat qui tendit arcum suum, et non ascendat loricatus, nolite parcere iuvenibus eius, interficite omnem militiam eius. 024 JER 051 004 Et cadent interfecti in terra Chaldæorum, et vulnerati in regionibus eius. 024 JER 051 005 Quoniam non fuit viduatus Israel et Iuda a Deo suo Domino exercituum: terra autem eorum repleta est delicto a Sancto Israel. 024 JER 051 006 Fugite de medio Babylonis, et salvet unusquisque animam suam: nolite tacere super iniquitatem eius: quoniam tempus ultionis est a Domino, vicissitudinem ipse retribuet ei. 024 JER 051 007 Calix aureus Babylon in manu Domini, inebrians omnem terram: de vino eius biberunt Gentes, et ideo commotæ sunt. 024 JER 051 008 Subito cecidit Babylon, et contrita est: ululate super eam, tollite resinam ad dolorem eius, si forte sanetur. 024 JER 051 009 Curavimus Babylonem, et non est sanata: derelinquamus eam, et eamus unusquisque in terram suam: quoniam pervenit usque ad cælos iudicium eius, et elevatum est usque ad nubes. 024 JER 051 010 Protulit Dominus iustitias nostras: venite, et narremus in Sion opus Domini Dei nostri. 024 JER 051 011 Acuite sagittas, implete pharetras: suscitavit Dominus spiritum regum Medorum: et contra Babylonem mens eius est ut perdat eam, quoniam ultio Domini est, ultio templi sui. 024 JER 051 012 Super muros Babylonis levate signum, augete custodiam: levate custodes, præparate insidias: quia cogitavit Dominus, et fecit quæcumque locutus est contra habitatores Babylonis. 024 JER 051 013 Quæ habitas super aquas multas, locuples in thesauris: venit finis tuus pedalis præcisionis tuæ. 024 JER 051 014 Iuravit Dominus exercituum per animam suam: Quoniam replebo te hominibus quasi brucho, et super te celeuma cantabitur. 024 JER 051 015 Qui fecit terram in fortitudine sua, præparavit orbem in sapientia sua, et prudentia sua extendit cælos. 024 JER 051 016 Dante eo vocem, multiplicantur aquæ in cælo: qui levat nubes ab extremo terræ, fulgura in pluviam fecit: et produxit ventum de thesauris suis. 024 JER 051 017 Stultus factus est omnis homo a scientia: confusus est omnis conflator in sculptili. Quia mendax est conflatio eorum, nec est spiritus in eis. 024 JER 051 018 Vana sunt opera, et risu digna, in tempore visitationis suæ peribunt. 024 JER 051 019 Non sicut hæc pars Iacob: quia qui fecit omnia ipse est, et Israel sceptrum hereditatis eius: Dominus exercituum nomen eius. 024 JER 051 020 Collidis tu mihi vasa belli, et ego collidam in te gentes, et disperdam in te regna: 024 JER 051 021 et collidam in te equum, et equitem eius: et collidam in te currum, et ascensorem eius: 024 JER 051 022 et collidam in te virum et mulierem: et collidam in te senem et puerum: et collidam in te iuvenem et virginem: 024 JER 051 023 et collidam in te pastorem et gregem eius: et collidam in te agricolam et iugales eius: et collidam in te duces et magistratus. 024 JER 051 024 Et reddam Babyloni, et cunctis habitatoribus Chaldææ omne malum suum, quod fecerunt in Sion, in oculis vestris, ait Dominus. 024 JER 051 025 Ecce ego ad te mons pestifer, ait Dominus, qui corrumpis universam terram: et extendam manum meam super te, et evolvam te de petris, et dabo te in montem combustionis. 024 JER 051 026 Et non tollent de te lapidem in angulum, et lapidem in fundamenta, sed perditus in æternum eris, ait Dominus. 024 JER 051 027 Levate signum in terra: clangite buccina in gentibus, sanctificate super eam gentes: annunciate contra illam regibus Ararat, Menni, et Ascenez: numerate contra eam Taphsar, adducite equum quasi bruchum aculeatum. 024 JER 051 028 Sanctificate contra eam Gentes, reges Mediæ, duces eius, et universos magistratus eius, cunctamque terram potestatis eius. 024 JER 051 029 Et commovebitur terra, et conturbabitur: quia evigilabit contra Babylonem cogitatio Domini ut ponat Terram Babylonis desertam et inhabitabilem. 024 JER 051 030 Cessaverunt fortes Babylonis a prælio, habitaverunt in præsidiis: devoratum est robur eorum, et facti sunt quasi mulieres: incensa sunt tabernacula eius, contriti sunt vectes eius. 024 JER 051 031 Currens obviam currenti veniet: et nuncius obvius nuncianti: ut annunciet regi Babylonis quia capta est civitas eius a summo usque ad summum: 024 JER 051 032 et vada præoccupata sunt, et paludes incensæ sunt igni, et viri bellatores conturbati sunt. 024 JER 051 033 Quia hæc dicit Dominus exercituum, Deus Israel: Filia Babylonis quasi area, tempus trituræ eius: adhuc modicum, et veniet tempus messionis eius. 024 JER 051 034 Comedit me, devoravit me Nabuchodonosor rex Babylonis: reddidit me quasi vas inane, absorbuit me quasi draco, replevit ventrem suum teneritudine mea, et eiecit me. 024 JER 051 035 Iniquitas adversum me, et caro mea super Babylonem, dicit habitatio Sion: et sanguis meus super habitatores Chaldææ, dicit Ierusalem. 024 JER 051 036 Propterea hæc dicit Dominus: Ecce ego iudicabo causam tuam, et ulciscar ultionem tuam, et desertum faciam mare eius, et siccabo venam eius. 024 JER 051 037 Et erit Babylon in tumulos, habitatio draconum, stupor, et sibilus, eo quod non sit habitator. 024 JER 051 038 Simul ut leones rugient, excutient comas veluti catuli leonum. 024 JER 051 039 In calore eorum ponam potus eorum, et inebriabo eos, ut sopiantur, et dormiant somnum sempiternum, et non consurgant, dicit Dominus. 024 JER 051 040 Deducam eos quasi agnos ad victimam, et quasi arietes cum hœdis. 024 JER 051 041 Quomodo capta est Sesach, et comprehensa est inclyta universæ terræ? Quomodo facta est in stuporem Babylon inter gentes? 024 JER 051 042 Ascendit super Babylonem mare, multitudine fluctuum eius operta est. 024 JER 051 043 Factæ sunt civitates eius in stuporem, terra inhabitabilis et deserta, terra in qua nullus habitet, nec transeat per eam filius hominis. 024 JER 051 044 Et visitabo super Bel in Babylone, et eiiciam quod absorbuerat de ore eius, et non confluent ad eum ultra gentes, siquidem et murus Babylonis corruet. 024 JER 051 045 Egredimini de medio eius populus meus: ut salvet unusquisque animam suam ab ira furoris Domini. 024 JER 051 046 Et ne forte mollescat cor vestrum, et timeatis auditum, qui audietur in terra: et veniet in anno auditio, et post hunc annum auditio: et iniquitas in terra, et dominator super dominatorem. 024 JER 051 047 Propterea ecce dies veniunt, et visitabo super sculptilia Babylonis: et omnis terra eius confundetur, et universi interfecti eius cadent in medio eius. 024 JER 051 048 Et laudabunt super Babylonem cæli et terra, et omnia quæ in eis sunt: quia ab Aquilone venient ei prædones, ait Dominus. 024 JER 051 049 Et quomodo fecit Babylon ut caderent occisi in Israel: sic de Babylone cadent occisi in universa terra. 024 JER 051 050 Qui fugistis gladium, venite, nolite stare: recordamini procul Domini, et Ierusalem ascendat super cor vestrum. 024 JER 051 051 Confusi sumus, quoniam audivimus opprobrium: operuit ignominia facies nostras: quia venerunt alieni super sanctificationem domus Domini. 024 JER 051 052 Propterea ecce dies veniunt, ait Dominus: et visitabo super sculptilia eius, et in omni terra eius mugiet vulneratus. 024 JER 051 053 Si ascenderit Babylon in cælum, et firmaverit in excelso robur suum: a me venient vastatores eius, ait Dominus. 024 JER 051 054 Vox clamoris de Babylone, et contritio magna de Terra Chaldæorum: 024 JER 051 055 quoniam vastavit Dominus Babylonem, et perdidit ex ea vocem magnam: et sonabunt fluctus eorum quasi aquæ multæ: dedit sonitum vox eorum: 024 JER 051 056 Quia venit super eam, id est super Babylonem prædo, et apprehensi sunt fortes eius, et emarcuit arcus eorum, quia fortis ultor Dominus reddens retribuet. 024 JER 051 057 Et inebriabo principes eius, et sapientes eius, et duces eius, et magistratus eius, et fortes eius: et dormient somnum sempiternum, et non expergiscentur, ait Rex, Dominus exercituum nomen eius. 024 JER 051 058 Hæc dicit Dominus exercituum: Murus Babylonis ille latissimus suffossione suffodietur, et portæ eius excelsæ igni comburentur, et labores populorum ad nihilum, et gentium in ignem erunt, et disperibunt. 024 JER 051 059 Verbum, quod præcepit Ieremias propheta, Saraiæ filio Neriæ filii Maasiæ cum pergeret cum Sedecia rege in Babylonem, in anno quarto regni eius: Saraias autem erat princeps prophetiæ. 024 JER 051 060 Et scripsit Ieremias omne malum, quod venturum erat super Babylonem in libro uno: omnia verba hæc, quæ scripta sunt contra Babylonem. 024 JER 051 061 Et dixit Ieremias ad Saraiam: Cum veneris in Babylonem, et videris, et legeris omnia verba hæc, 024 JER 051 062 dices: Domine tu locutus es contra locum istum ut disperderes eum: ne sit qui in eo habitet ab homine usque ad pecus, et ut sit perpetua solitudo. 024 JER 051 063 Cumque compleveris legere librum istum, ligabis ad eum lapidem, et proiicies illum in medium Euphraten: 024 JER 051 064 et dices: Sic submergetur Babylon, et non consurget a facie afflictionis, quam ego adduco super eam, et dissolvetur. Hucusque verba Ieremiæ. 024 JER 052 001 Filius viginti et unius anni erat Sedecias cum regnare cœpisset: et undecim annis regnavit in Ierusalem, et nomen matris eius Amital, filia Ieremiæ de Lobna. 024 JER 052 002 Et fecit malum in oculis Domini, iuxta omnia quæ fecerat Ioakim. 024 JER 052 003 Quoniam furor Domini erat in Ierusalem et in Iuda usquequo proiiceret eos a facie sua: et recessit Sedecias a rege Babylonis. 024 JER 052 004 Factum est autem in anno nono regni eius, in mense decimo, decima mensis: Venit Nabuchodonosor rex Babylonis, ipse et omnis exercitus eius adversus Ierusalem, et obsederunt eam, et ædificaverunt contra eam munitiones in circuitu. 024 JER 052 005 Et fuit civitas obsessa usque ad undecimum annum regis Sedeciæ. 024 JER 052 006 Mense autem quarto, nona mensis obtinuit fames civitatem: et non erant alimenta populo terræ. 024 JER 052 007 Et dirupta est civitas, et omnes viri bellatores eius fugerunt, exieruntque de civitate nocte per viam portæ, quæ est inter duos muros, et ducit ad hortum regis (Chaldæis obsidentibus urbem in gyro) et abierunt per viam, quæ ducit in eremum. 024 JER 052 008 Persecutus est autem Chadæorum exercitus regem: et apprehenderunt Sedeciam in deserto, quod est iuxta Iericho: et omnis comitatus eius diffugit ab eo. 024 JER 052 009 Cumque comprehendissent regem, adduxerunt eum ad regem Babylonis in Reblatha, quæ est in terra Emath: et locutus est ad eum iudicia. 024 JER 052 010 Et iugulavit rex Babylonis filios Sedeciæ in oculis eius: sed et omnes principes Iuda occidit in Reblatha. 024 JER 052 011 Et oculos Sedeciæ eruit, et vinxit eum compedibus, et adduxit eum rex Babylonis in Babylonem, et posuit eum in domo carceris usque ad diem mortis eius. 024 JER 052 012 In mense autem quinto, decima mensis, ipse est annus nonusdecimus Nabuchodonosor regis Babylonis: venit Nabuzardan princeps militiæ, qui stabat coram rege Babylonis in Ierusalem. 024 JER 052 013 Et incendit domum Domini, et domum regis, et omnes domos Ierusalem, et omnem domum magnam igni combussit. 024 JER 052 014 Et totum murum Ierusalem per circuitum destruxit cunctus exercitus Chaldæorum, qui erat cum magistro militiæ. 024 JER 052 015 De pauperibus autem populi, et de reliquo vulgo, quod remanserat in civitate, et de perfugis, qui transfugerant ad regem Babylonis, et ceteros de multitudine, transtulit Nabuzardan princeps militiæ. 024 JER 052 016 De pauperibus vero terræ reliquit Nabuzardan princeps militiæ vinitores, et agricolas. 024 JER 052 017 Columnas quoque æreas, quæ erant in domo Domini, et bases, et mare æneum, quod erat in domo Domini, confregerunt Chaldæi, et tulerunt omne æs eorum in Babylonem. 024 JER 052 018 Et lebetes, et creagras, et psalteria, et phialas, et mortariola, et omnia vasa ærea, quæ in ministerio fuerant, tulerunt: 024 JER 052 019 et hydrias, et thymiamateria, et urceos, et pelves, et candelabra, et mortaria, et cyathos: quotquot aurea, aurea: et quotquot argentea, argentea tulit magister militiæ: 024 JER 052 020 et columnas duas, et mare unum, et vitulos duodecim æreos, qui erant sub basibus, quas fecerat rex Salomon in domo Domini: non erat pondus æris omnium horum vasorum. 024 JER 052 021 De columnis autem, decem et octo cubiti altitudinis erant in columna una, et funiculus duodecim cubitorum circuibat eam: porro grossitudo eius quattuor digitorum, et intrinsecus cava erat. 024 JER 052 022 Et capitella super utramque ærea: altitudo capitelli unius quinque cubitorum: et retiacula, et malogranata super coronam in circuitu, omnia ærea. Similiter columnæ secundæ, et malogranata. 024 JER 052 023 Et fuerunt malogranata nonaginta sex dependentia: et omnia malogranata centum, retiaculis circumdabantur. 024 JER 052 024 Et tulit magister militiæ Saraiam sacerdotem primum, et Sophoniam sacerdotem secundum: et tres custodes vestibuli. 024 JER 052 025 Et de civitate tulit eunuchum unum, qui erat præpositus super viros bellatores: et septem viros de his, qui videbant faciem regis, qui inventi sunt in civitate: et scribam principem militum, qui probabat tirones: et sexaginta viros de populo terræ, qui inventi sunt in medio civitatis. 024 JER 052 026 Tulit autem eos Nabuzardan magister militiæ, et duxit eos ad regem Babylonis in Reblatha. 024 JER 052 027 Et percussit eos rex Babylonis, et interfecit eos in Reblatha in terra Emath: et translatus est Iuda de terra sua. 024 JER 052 028 Iste est populus, quem transtulit Nabuchodonosor: in anno septimo, Iudæos tria millia et viginti tres: 024 JER 052 029 In anno octavo decimo Nabuchodonosor de Ierusalem animas octingentas triginta duas: 024 JER 052 030 In anno vigesimo tertio Nabuchodonosor, transtulit Nabuzardan magister militiæ animas Iudæorum septingentas quadraginta quinque. Omnes ergo animæ, quattuor millia sexcentæ. 024 JER 052 031 Et factum est in trigesimo septimo anno transmigrationis Ioachin regis Iuda, duodecimo mense, vigesima quinta mensis, elevavit Evilmerodach rex Babylonis ipso anno regni sui, caput Ioachin regis Iuda, et eduxit eum de domo carceris. 024 JER 052 032 Et locutus est cum eo bona, et posuit thronum eius super thronos regum, qui erant post se in Babylone. 024 JER 052 033 Et mutavit vestimenta carceris eius, et comedebat panem coram eo semper cunctis diebus vitæ suæ: 024 JER 052 034 et cibaria eius, cibaria perpetua dabantur ei a rege Babylonis statuta per singulos dies, usque ad diem mortis suæ cunctis diebus vitæ eius. # # BOOK 025 LAM Lamentations Lamentationes 025 LAM 001 001 ALEPH. Quomodo sedet sola civitas plena populo: facta est quasi vidua domina Gentium: princeps provinciarum facta est sub tributo. 025 LAM 001 002 BETH. Plorans ploravit in nocte, et lacrymæ eius in maxillis eius: non est qui consoletur eam et omnibus charis eius: omnes amici eius spreverunt eam, et facti sunt ei inimici. 025 LAM 001 003 GHIMEL. Migravit Iudas propter afflictionem, et multitudinem servitutis: habitavit inter gentes, nec invenit requiem: omnes persecutores eius apprehenderunt eam inter angustias. 025 LAM 001 004 DALETH. Viæ Sion lugent eo quod non sint qui veniant ad sollemnitatem: omnes portæ eius destructæ: sacerdotes eius gementes: virgines eius squalidæ, et ipsa oppressa amaritudine. 025 LAM 001 005 HE. Facti sunt hostes eius in capite, inimici eius locupletati sunt: quia Dominus locutus est super eam propter multitudinem iniquitatum eius: parvuli eius ducti sunt in captivitatem ante faciem tribulantis. 025 LAM 001 006 VAU. Et egressus est a filia Sion omnis decor eius: facti sunt principes eius velut arietes non invenientes pascua: et abierunt absque fortitudine ante faciem subsequentis. 025 LAM 001 007 ZAIN. Recordata est Ierusalem dierum afflictionis suæ, et prævaricationis omnium desiderabilium suorum, quæ habuerat a diebus antiquis, cum caderet populus eius in manu hostili, et non esset auxiliator: viderunt eam hostes, et deriserunt Sabbata eius. 025 LAM 001 008 HETH. Peccatum peccavit Ierusalem, propterea instabilis facta est: omnes, qui glorificabant eam, spreverunt illam, quia viderunt ignominiam eius: ipsa autem gemens conversa est retrorsum. 025 LAM 001 009 TETH. Sordes eius in pedibus eius, nec recordata est finis sui: deposita est vehementer, non habens consolatorem: vide Domine afflictionem meam, quoniam erectus est inimicus. 025 LAM 001 010 IOD. Manum suam misit hostis ad omnia desiderabilia eius: quia vidit Gentes ingressas sanctuarium suum, de quibus præceperas ne intrarent in ecclesiam tuam. 025 LAM 001 011 CAPH. Omnis populus eius gemens, et quærens panem: dederunt pretiosa quæque pro cibo ad refocillandam animam. Vide Domine et considera, quoniam facta sum vilis. 025 LAM 001 012 LAMED. O vos omnes, qui transitis per viam, attendite, et videte si est dolor sicut dolor meus: quoniam vindemiavit me ut locutus est Dominus in die iræ furoris sui. 025 LAM 001 013 MEM. De excelso misit ignem in ossibus meis, et erudivit me: expandit rete pedibus meis, convertit me retrorsum: posuit me desolatam, tota die mœrore confectam. 025 LAM 001 014 NUN. Vigilavit iugum iniquitatum mearum: in manu eius convolutæ sunt, et impositæ collo meo: Infirmata est virtus mea: dedit me Dominus in manu, de qua non potero surgere. 025 LAM 001 015 SAMECH. Abstulit omnes magnificos meos Dominus de medio mei: vocavit adversum me tempus, ut contereret electos meos: torcular calcavit Dominus virgini filiæ Iuda. 025 LAM 001 016 AIN. Idcirco ego plorans, et oculus meus deducens aquas: quia longe factus est a me consolator, convertens animam meam: facti sunt filii mei perditi, quoniam invaluit inimicus. 025 LAM 001 017 PHE. Expandit Sion manus suas, non est qui consoletur eam: mandavit Dominus adversum Iacob in circuitu eius hostes eius: facta est Ierusalem quasi polluta menstruis inter eos. 025 LAM 001 018 SADE. Iustus est Dominus, quia os eius ad iracundiam provocavi. Audite obsecro universi populi, et videte dolorem meum: virgines meæ, et iuvenes mei abierunt in captivitatem. 025 LAM 001 019 COPH. Vocavi amicos meos, et ipsi deceperunt me: sacerdotes mei, et senes mei in urbe consumpti sunt: quia quæsierunt cibum sibi ut refocillarent animam suam. 025 LAM 001 020 RES. Vide Domine quoniam tribulor: conturbatus est venter meus, subversum est cor meum in memetipsa, quoniam amaritudine plena sum. Foris interfecit gladius, et domi mors similis est. 025 LAM 001 021 SIN. Audierunt quia ingemisco ego, et non est qui consoletur me: omnes inimici mei audierunt malum meum lætati sunt, quoniam tu fecisti: adduxisti diem consolationis, et fient similes mei. 025 LAM 001 022 THAU. Ingrediatur omne malum eorum coram te: et vindemia eos sicut vindemiasti me propter omnes iniquitates meas: multi enim gemitus mei, et cor meum mœrens. 025 LAM 002 001 ALEPH. Quomodo obtexit caligine in furore suo Dominus filiam Sion: proiecit de cælo in terram inclytam Israel, et non est recordatus scabelli pedum suorum in die furoris sui. 025 LAM 002 002 BETH. Præcipitavit Dominus, nec pepercit, omnia speciosa Iacob: destruxit in furore suo muntiones virginis Iuda, et deiecit in terram: polluit regnum, et principes eius. 025 LAM 002 003 GHIMEL. Confregit in ira furoris sui omne cornu Israel: avertit retrorsum dexteram suam a facie inimici: et succendit in Iacob quasi ignem flammæ devorantis in gyro: 025 LAM 002 004 DALETH. Tetendit arcum suum quasi inimicus, firmavit dexteram suam quasi hostis: et occidit omne, quod pulchrum erat visu in tabernaculo filiæ Sion, effudit quasi ignem indignationem suam. 025 LAM 002 005 HE. Factus est Dominus velut inimicus: præcipitavit Israel, præcipitavit omnia mœnia eius: dissipavit munitiones eius, et replevit in filia Iuda humiliatum et humiliatam. 025 LAM 002 006 VAU. Et dissipavit quasi hortum tentorium suum, demolitus est tabernaculum suum: oblivioni tradidit Dominus in Sion festivitatem, et Sabbatum: et in opprobrium, et in indignationem furoris sui regem, et sacerdotem. 025 LAM 002 007 ZAIN. Repulit Dominus altare suum, maledixit sanctificationi suæ: tradidit in manu inimici muros turrium eius: vocem dederunt in domo Domini, sicut in die solemni. 025 LAM 002 008 HETH. Cogitavit Dominus dissipare murum filiæ Sion: tetendit funiculum suum, et non avertit manum suam a perditione: luxitque antemurale, et murus pariter dissipatus est. 025 LAM 002 009 TETH. Defixæ sunt in terra portæ eius: perdidit, et contrivit vectes eius: regem eius et principes eius in Gentibus: non est lex, et prophetæ eius non invenerunt visionem a Domino. 025 LAM 002 010 IOD. Sederunt in terra, conticuerunt senes filiæ Sion: consperserunt cinere capita sua, accincti sunt ciliciis, abiecerunt in terram capita sua virgines Ierusalem. 025 LAM 002 011 CAPH. Defecerunt præ lacrymis oculi mei, conturbata sunt viscera mea: effusum est in terra iecur meum super contritione filiæ populi mei, cum deficeret parvulus, et lactens in plateis oppidi. 025 LAM 002 012 LAMED. Matribus suis dixerunt: Ubi est triticum et vinum? cum deficerent quasi vulnerati in plateis civitatis: cum exhalarent animas suas in sinu matrum suarum. 025 LAM 002 013 MEM. Cui comparabo te? vel cui assimilabo te filia Ierusalem? cui exæquabo te, et consolabor te virgo filia Sion? magna est enim velut mare contritio tua: quis medebitur tui? 025 LAM 002 014 NUN. Prophetæ tui viderunt tibi falsa, et stulta, nec aperiebant iniquitatem tuam, ut te ad pœnitentiam provocarent: viderunt autem tibi assumptiones falsas, et eiectiones. 025 LAM 002 015 SAMECH. Plauserunt super te manibus omnes transeuntes per viam: sibilaverunt, et moverunt caput suum super filiam Ierusalem: Hæccine est urbs, dicentes, perfecti decoris, gaudium universæ terræ? 025 LAM 002 016 PHE. Aperuerunt super te os suum omnes inimici tui: sibilaverunt, et fremuerunt dentibus, et dixerunt: Devorabimus: en ista est dies, quam expectabamus: invenimus, vidimus. 025 LAM 002 017 AIN. Fecit Dominus quæ cogitavit, complevit sermonem suum, quem præceperat a diebus antiquis: destruxit, et non pepercit, et lætificavit super te inimicum, et exaltavit cornu hostium tuorum. 025 LAM 002 018 SADE. Clamavit cor eorum ad Dominum super muros filiæ Sion: Deduc quasi torrentem lacrymas per diem, et noctem: non des requiem tibi neque taceat pupilla oculi tui. 025 LAM 002 019 COPH. Consurge, lauda in nocte in principio vigiliarum: effunde sicut aquam cor tuum ante conspectum Domini: leva ad eum manus tuas pro anima parvulorum tuorum, qui defecerunt in fame in capite omnium compitorum. 025 LAM 002 020 RES. Vide Domine, et considera quem vindemiaveris ita: ergone comedent mulieres fructum suum, parvulos ad mensuram palmæ? si occiditur in sanctuario Domini sacerdos, et propheta? 025 LAM 002 021 SIN. Iacuerunt in terra foris puer, et senex: virgines meæ, et iuvenes mei ceciderunt in gladio: interfecisti in die furoris tui: percussisti, nec misertus es. 025 LAM 002 022 THAU. Vocasti quasi ad diem sollemnem, qui terrerent me de circuitu, et non fuit in die furoris Domini qui effugeret, et relinqueretur: quos educavi, et enutrivi, inimicus meus consumpsit eos. 025 LAM 003 001 ALEPH. Ego vir videns paupertatem meam in virga indignationis eius. 025 LAM 003 002 ALEPH. Me minavit, et adduxit in tenebras, et non in lucem. 025 LAM 003 003 ALEPH. Tantum in me vertit, et convertit manum suam tota die. 025 LAM 003 004 BETH. Vetustam fecit pellem meam, et carnem meam, contrivit ossa mea. 025 LAM 003 005 BETH. Ædificavit in gyro meo, et circumdedit me felle, et labore. 025 LAM 003 006 BETH. In tenebrosis collocavit me, quasi mortuos sempiternos. 025 LAM 003 007 GHIMEL. Circumædificavit adversum me, ut non egrediar: aggravavit compedem meum. 025 LAM 003 008 GHIMEL. Sed et cum clamavero, et rogavero, exclusit orationem meam. 025 LAM 003 009 GHIMEL. Conclusit vias meas lapidibus quadris, semitas meas subvertit. 025 LAM 003 010 DALETH. Ursus insidians factus est mihi: leo in absconditis. 025 LAM 003 011 DALETH. Semitas meas subvertit, et confregit me: posuit me desolatam. 025 LAM 003 012 DALETH. Tetendit arcum suum, et posuit me quasi signum ad sagittam. 025 LAM 003 013 HE. Misit in renibus meis filias pharetræ suæ. 025 LAM 003 014 HE. Factus sum in derisum omni populo meo, canticum eorum tota die. 025 LAM 003 015 HE. Replevit me amaritudinibus, inebriavit me absynthio. 025 LAM 003 016 VAU. Et fregit ad numerum dentes meos, cibavit me cinere. 025 LAM 003 017 VAU. Et repulsa est a pace anima mea, oblitus sum bonorum. 025 LAM 003 018 VAU. Et dixi: Periit finis meus, et spes mea a Domino. 025 LAM 003 019 ZAIN. Recordare paupertatis, et transgressionis meæ, absinthii, et fellis. 025 LAM 003 020 ZAIN. Memoria memor ero, et tabescet in me anima mea. 025 LAM 003 021 ZAIN. Hæc recolens in corde meo, ideo sperabo. 025 LAM 003 022 HETH. Misericordiæ Domini quia non sumus consumpti: quia non defecerunt miserationes eius. 025 LAM 003 023 HETH. Novi diluculo, multa est fides tua. 025 LAM 003 024 HETH. Pars mea Dominus, dixit anima mea: propterea expectabo eum. 025 LAM 003 025 TETH. Bonus est Dominus sperantibus in eum, animæ quærenti illum. 025 LAM 003 026 TETH. Bonum est præstolari cum silentio salutare Dei. 025 LAM 003 027 TETH. Bonum est viro, cum portaverit iugum ab adolescentia sua. 025 LAM 003 028 IOD. Sedebit solitarius, et tacebit: quia levavit super se. 025 LAM 003 029 IOD. Ponet in pulvere os suum, si forte sit spes. 025 LAM 003 030 IOD. Dabit percutienti se maxillam, saturabitur opprobriis. 025 LAM 003 031 CAPH. Quia non repellet in sempiternum Dominus. 025 LAM 003 032 CAPH. Quia si abiecit, et miserebitur secundum multitudinem misericordiarum suarum. 025 LAM 003 033 CAPH. Non enim humiliavit ex corde suo, et abiecit filios hominum, 025 LAM 003 034 LAMED. Ut conteret sub pedibus suis omnes vinctos terræ, 025 LAM 003 035 LAMED. Ut declinaret iudicium viri in conspectu vultus Altissimi. 025 LAM 003 036 LAMED. Ut perverteret hominem in iudicio suo, Dominus ignoravit. 025 LAM 003 037 MEM. Quis est iste, qui dixit ut fieret, Domino non iubente? 025 LAM 003 038 MEM. Ex ore Altissimi non egredientur nec mala nec bona? 025 LAM 003 039 MEM. Quid murmuravit homo vivens, vir pro peccatis suis? 025 LAM 003 040 NUN. Scrutemur vias nostras, et quæramus, et revertamur ad Dominum. 025 LAM 003 041 NUN. Levemus corda nostra cum manibus ad Dominum in cælos. 025 LAM 003 042 NUN. Nos inique egimus, et ad iracundiam provocavimus: idcirco tu inexorabilis es. 025 LAM 003 043 SAMECH. Operuisti in furore, et percussisti nos: occidisti, nec pepercisti. 025 LAM 003 044 SAMECH. Opposuisti nubem tibi, ne transeat oratio. 025 LAM 003 045 SAMECH. Eradicationem, et abiectionem posuisti me in medio populorum. 025 LAM 003 046 PHE. Aperuerunt super nos os suum omnes inimici. 025 LAM 003 047 PHE. Formido, et laqueus facta est nobis vaticinatio, et contritio. 025 LAM 003 048 PHE. Divisiones aquarum deduxit oculus meus, in contritione filiæ populi mei. 025 LAM 003 049 AIN. Oculus meus afflictus est, nec tacuit, eo quod non esset requies, 025 LAM 003 050 AIN. Donec respiceret et videret Dominus de cælis. 025 LAM 003 051 AIN. Oculus meus deprædatus est animam meam in cunctis filiabus urbis meæ. 025 LAM 003 052 SADE. Venatione ceperunt me quasi avem inimici mei gratis. 025 LAM 003 053 SADE. Lapsa est in lacum vita mea, et posuerunt lapidem super me. 025 LAM 003 054 SADE. Inundaverunt aquæ super caput meum: dixi: Perii. 025 LAM 003 055 COPH. Invocavi nomen tuum Domine de lacu novissimo. 025 LAM 003 056 COPH. Vocem meam audisti: ne avertas aurem tuam a singultu meo, et clamoribus. 025 LAM 003 057 COPH. Appropinquasti in die, quando invocavi te: dixisti: Ne timeas. 025 LAM 003 058 RES. Iudicasti Domine causam animæ meæ, Redemptor vitæ meæ. 025 LAM 003 059 RES. Vidisti Domine iniquitatem illorum adversum me: iudica iudicium meum. 025 LAM 003 060 RES. Vidisti omnem furorem, universas cogitationes eorum adversum me. 025 LAM 003 061 SIN. Audisti opprobrium eorum Domine, omnes cogitationes eorum adversum me: 025 LAM 003 062 SIN. Labia insurgentium mihi; et meditationes eorum adversum me tota die. 025 LAM 003 063 SIN. Sessionem eorum, et resurrectionem eorum vide, ego sum psalmus eorum. 025 LAM 003 064 THAU. Redes eis vicem Domine iuxta opera manuum suarum. 025 LAM 003 065 THAU. Dabis eis scutum cordis laborem tuum. 025 LAM 003 066 THAU. Persequeris in furore, et conteres eos sub cælis Domine. 025 LAM 004 001 ALEPH. Quomodo obscuratum est aurum, mutatus est color optimus, dispersi sunt lapides sanctuarii in capite omnium platearum. 025 LAM 004 002 BETH. Filii Sion inclyti, et amicti auro primo: quomodo reputati sunt in vasa testea, opus manuum figuli? 025 LAM 004 003 GHIMEL. Sed et lamiæ nudaverunt mammam, lactaverunt catulos suos: filia populi mei crudelis, quasi struthio in deserto. 025 LAM 004 004 DALETH. Adhæsit lingua lactentis ad palatum eius in siti: parvuli petierunt panem, et non erat qui frangeret eis. 025 LAM 004 005 HE. Qui vescebantur voluptuose, interierunt in viis: qui nutriebantur in croceis, amplexati sunt stercora. 025 LAM 004 006 VAU. Et maior effecta est iniquitas filiæ populi mei peccato Sodomorum, quæ subversa est in momento, et non ceperunt in ea manus. 025 LAM 004 007 ZAIN. Candidiores Nazaræi eius nive, nitidiores lacte, rubicundiores ebore antiquo, sapphiro pulchriores. 025 LAM 004 008 HETH. Denigrata est super carbones facies eorum, et non sunt cogniti in plateis: adhæsit cutis eorum ossibus: aruit, et facta est quasi lignum. 025 LAM 004 009 TETH. Melius fuit occisis gladio, quam interfectis fame: quoniam isti extabuerunt consumpti a sterilitate terræ. 025 LAM 004 010 IOD. Manus mulierum misericordium coxerunt filios suos: facti sunt cibus earum in contritione filiæ populi mei. 025 LAM 004 011 CAPH. Complevit Dominus furorem suum, effudit iram indignationis suæ: et succendit ignem in Sion, et devoravit fundamenta eius. 025 LAM 004 012 LAMED. Non crediderunt reges terræ, et universi habitatores orbis, quoniam ingrederetur hostis et inimicus per portas Ierusalem: 025 LAM 004 013 MEM. Propter peccata prophetarum eius, et iniquitates sacerdotum eius, qui effuderunt in medio eius sanguinem iustorum. 025 LAM 004 014 NUN. Erraverunt cæci in plateis, polluti sunt in sanguine: cumque non possent, tenuerunt lacinias suas. 025 LAM 004 015 SAMECH. Recedite polluti, clamaverunt eis: recedite, abite, nolite tangere: iurgati quippe sunt, et commoti dixerunt inter Gentes: Non addet ultra ut habitet in eis. 025 LAM 004 016 PHE. Facies Domini divisit eos, non addet ut respiciat eos: facies sacerdotum non erubuerunt, neque senum miserti sunt. 025 LAM 004 017 AIN. Cum adhuc subsisteremus, defecerunt oculi nostri ad auxilium nostrum vanum, cum respiceremus attenti ad gentem, quæ salvare non poterat. 025 LAM 004 018 SADE. Lubricaverunt vestigia nostra in itinere platearum nostrarum, appropinquavit finis noster: completi sunt dies nostri, quia venit finis noster. 025 LAM 004 019 COPH. Velociores fuerunt persecutores nostri aquilis cæli: super montes persecuti sunt nos, in deserto insidiati sunt nobis. 025 LAM 004 020 RES. Spiritus oris nostri Christus Dominus captus est in peccatis nostris: cui diximus: In umbra tua vivemus in Gentibus. 025 LAM 004 021 SIN. Gaude, et lætare filia Edom, quæ habitas in Terra Hus: ad te quoque perveniet calix, inebriaberis, atque nudaberis. 025 LAM 004 022 THAU. Completa est iniquitas tua filia Sion, non addet ultra ut transmigret te: visitavit iniquitatem tuam filia Edom, discooperuit peccata tua. 025 LAM 005 001 Recordare Domine quid acciderit nobis: intuere, et respice opprobrium nostrum. 025 LAM 005 002 Hæreditas nostra versa est ad alienos: domus nostræ ad extraneos. 025 LAM 005 003 Pupilli facti sumus absque patre, matres nostræ quasi viduæ. 025 LAM 005 004 Aquam nostram pecunia bibimus: ligna nostra pretio comparavimus. 025 LAM 005 005 Cervicibus nostris minabamur, lassis non dabatur requies. 025 LAM 005 006 Ægypto dedimus manum, et Assyriis ut saturaremur pane. 025 LAM 005 007 Patres nostri peccaverunt, et non sunt: et nos iniquitates eorum portavimus. 025 LAM 005 008 Servi dominati sunt nostri: non fuit qui redimeret de manu eorum. 025 LAM 005 009 In animabus nostris afferebamus panem nobis, a facie gladii in deserto. 025 LAM 005 010 Pellis nostra, quasi clibanus exusta est a facie tempestatum famis. 025 LAM 005 011 Mulieres in Sion humiliaverunt, et virgines in civitatibus Iuda. 025 LAM 005 012 Principes manu suspensi sunt: facies senum non erubuerunt. 025 LAM 005 013 Adolescentibus impudice abusi sunt: et pueri in ligno corruerunt. 025 LAM 005 014 Senes defecerunt de portis: iuvenes de choro psallentium. 025 LAM 005 015 Defecit gaudium cordis nostri: versus est in luctum chorus noster. 025 LAM 005 016 Cecidit corona capitis nostri: væ nobis, quia peccavimus. 025 LAM 005 017 Propterea mœstum factum est cor nostrum, ideo contenebrati sunt oculi nostri. 025 LAM 005 018 Propter montem Sion quia disperiit, vulpes ambulaverunt in eo. 025 LAM 005 019 Tu autem Domine in æternum permanebis, solium tuum in generationem et generationem. 025 LAM 005 020 Quare in perpetuum oblivisceris nostri? derelinques nos in longitudine dierum? 025 LAM 005 021 Converte nos Domine ad te, et convertemur: innova dies nostros, sicut a principio. 025 LAM 005 022 Sed proiiciens repulisti nos, iratus es contra nos vehementer. # # BOOK 026 EZE Ezekiel Hiezechielis Prophetæ 026 EZE 001 001 Et factum est in trigesimo anno, in quarto, in quinta mensis, cum essem in medio captivorum iuxta fluvium Chobar, aperti sunt cæli, et vidi visiones Dei. 026 EZE 001 002 In quinta mensis, ipse est annus quintus transmigrationis regis Ioachin, 026 EZE 001 003 factum est verbum Domini ad Ezechielem filium Buzi sacerdotem in terra Chaldæorum, secus flumen Chobar: et facta est super eum ibi manus Domini. 026 EZE 001 004 Et vidi, et ecce ventus turbinis veniebat ab Aquilone: et nubes magna, et ignis involvens, et splendor in circuitu eius: et de medio eius quasi species electri, id est, de medio ignis: 026 EZE 001 005 et in medio eius similitudo quattuor animalium: et hic aspectus eorum, similitudo hominis in eis. 026 EZE 001 006 Quattuor facies uni, et quattuor pennæ uni. 026 EZE 001 007 Pedes eorum pedes recti, et planta pedis eorum quasi planta pedis vituli, et scintillæ quasi aspectus æris candentis. 026 EZE 001 008 Et manus hominis sub pennis eorum in quattuor partibus: et facies, et pennas per quattuor partes habebant. 026 EZE 001 009 Iunctæque erant pennæ eorum alterius ad alterum. Non revertebantur cum incederent: sed unumquodque ante faciem suam gradiebatur. 026 EZE 001 010 Similitudo autem vultus eorum: facies hominis, et facies leonis a dextris ipsorum quattuor: facies autem bovis, a sinistris ipsorum quattuor, et facies aquilæ desuper ipsorum quattuor. 026 EZE 001 011 Facies eorum, et pennæ eorum extentæ desuper: duæ pennæ singulorum iungebantur, et duæ tegebant corpora eorum: 026 EZE 001 012 et unumquodque eorum coram facie sua ambulabat: ubi erat impetus spiritus, illuc gradiebantur, nec revertebantur cum ambularent. 026 EZE 001 013 Et similitudo animalium, aspectus eorum quasi carbonum ignis ardentium, et quasi aspectus lampadarum. Hæc erat visio discurrens in medio animalium, splendor ignis, et de igne fulgur egrediens. 026 EZE 001 014 Et animalia ibant, et revertebantur in similitudinem fulguris coruscantis. 026 EZE 001 015 Cumque aspicerem animalia, apparuit rota una super terram iuxta animalia, habens quattuor facies. 026 EZE 001 016 Et aspectus rotarum, et opus earum, quasi visio maris: et una similitudo ipsarum quattuor: et aspectus earum et opera, quasi sit rota in medio rotæ. 026 EZE 001 017 Per quattuor partes earum euntes ibant: et non revertebantur cum ambularent. 026 EZE 001 018 Statura quoque erat rotis, et altitudo, et horribilis aspectus: et totum corpus oculis plenum in circuitu ipsarum quattuor. 026 EZE 001 019 Cumque ambularent animalia, ambulabant pariter et rotæ iuxta ea: et cum elevarentur animalia de terra, elevabantur simul et rotæ. 026 EZE 001 020 Quocumque ibat spiritus, illuc eunte spiritu, et rotæ pariter elevabantur, sequentes eum. Spiritus enim vitæ erat in rotis. 026 EZE 001 021 Cum euntibus ibant, et cum stantibus stabant: et cum elevatis a terra, pariter elevabantur et rotæ, sequentes ea: quia spiritus vitæ erat in rotis. 026 EZE 001 022 Et similitudo super capita animalium firmamenti, quasi aspectus crystalli horribilis, et extenti super capita eorum desuper. 026 EZE 001 023 Sub firmamento autem pennæ eorum rectæ alterius ad alterum: unumquodque duabus alis velabat corpus suum, et alterum similiter velabatur. 026 EZE 001 024 Et audiebam sonum alarum, quasi sonum aquarum multarum, quasi sonum sublimis Dei: cum ambularent quasi sonus erat multitudinis ut sonus castrorum. Cumque starent, demittebantur pennæ eorum. 026 EZE 001 025 Nam cum fieret vox super firmamentum, quod erat super caput eorum, stabant, et submittebant alas suas. 026 EZE 001 026 Et super firmamentum, quod erat imminens capiti eorum, quasi aspectus lapidis sapphiri similitudo throni: et super similitudinem throni similitudo quasi aspectus hominis desuper. 026 EZE 001 027 Et vidi quasi speciem electri, velut aspectum ignis, intrinsecus eius per circuitum: a lumbis eius et desuper, et a lumbis eius usque deorsum, vidi quasi speciem ignis splendentis in circuitu: 026 EZE 001 028 Velut aspectum arcus cum fuerit in nube in die pluviæ. Hic erat aspectus splendoris per gyrum. 026 EZE 002 001 Hæc visio similitudinis gloriæ Domini. Et vidi, et cecidi in faciem meam, et audivi vocem loquentis. Et dixit ad me: Fili hominis sta super pedes tuos, et loquar tecum. 026 EZE 002 002 Et ingressus est in me Spiritus postquam locutus est mihi, et statuit me supra pedes meos: et audivi loquentem ad me, 026 EZE 002 003 et dicentem: Fili hominis, mitto ego te ad filios Israel, ad gentes apostatrices, quæ recesserunt a me: ipsi et patres eorum prævaricati sunt pactum meum usque ad diem hanc. 026 EZE 002 004 Et filii dura facie, et indomabili corde sunt, ad quos ego mitto te: et dices ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: 026 EZE 002 005 Si forte vel ipsi audiant, et si forte quiescant, quoniam domus exasperans est: et scient quia propheta fuerit in medio eorum. 026 EZE 002 006 Tu ergo fili hominis ne timeas eos, neque sermones eorum metuas: quoniam increduli, et subversores sunt tecum, et cum scorpionibus habitas. Verba eorum ne timeas, et vultus eorum ne formides: quia domus exasperans est. 026 EZE 002 007 Loqueris ergo verba mea ad eos, si forte audiant, et quiescant: quoniam irritatores sunt. 026 EZE 002 008 Tu autem fili hominis audi quæcumque loquor ad te: et noli esse exasperans sicut domus exasperatrix est: aperi os tuum et comede quæcumque ego do tibi. 026 EZE 002 009 Et vidi, et ecce manus missa ad me, in qua erat involutus liber: 026 EZE 002 010 et expandit illum coram me, qui erat scriptus intus, et foris: et scriptæ erant in eo lamentationes, et carmen, et væ. 026 EZE 003 001 Et dixit ad me: Fili hominis quodcumque inveneris comede: comede volumen istud, et vadens loquere ad filios Israel. 026 EZE 003 002 Et aperui os meum, et cibavit me volumine illo: 026 EZE 003 003 et dixit ad me: Fili hominis venter tuus comedet, et viscera tua complebuntur volumine isto, quod ego do tibi. Et comedi illud: et factum est in ore meo sicut mel dulce. 026 EZE 003 004 Et dixit ad me: Fili hominis vade ad domum Israel, et loqueris verba mea ad eos. 026 EZE 003 005 Non enim ad populum profundi sermonis, et ignotæ linguæ tu mitteris ad domum Israel: 026 EZE 003 006 neque ad populos multos profundi sermonis, et ignotæ linguæ, quorum non possis audire sermones: et si ad illos mittereris, ipsi audirent te. 026 EZE 003 007 Domus autem Israel nolunt audire te: quia nolunt audire me. Omnis quippe domus Israel attrita fronte est, et duro corde. 026 EZE 003 008 Ecce dedi faciem tuam valentiorem faciebus eorum, et frontem tuam duriorem frontibus eorum. 026 EZE 003 009 Ut adamantem, et ut silicem dedi faciem tuam: ne timeas eos, neque metuas a facie eorum: quia domus exasperans est. 026 EZE 003 010 Et dixit ad me: Fili hominis omnes sermones meos, quos ego loquor ad te, assume in corde tuo, et auribus tuis audi: 026 EZE 003 011 Et vade ingredere ad transmigrationem, ad filios populi tui, et loqueris ad eos, et dices eis: Hæc dicit Dominus Deus: si forte audiant, et quiescant. 026 EZE 003 012 Et assumpsit me Spiritus, et audivi post me vocem commotionis magnæ: Benedicta gloria Domini de loco suo, 026 EZE 003 013 et vocem alarum animalium percutientium alteram ad alteram, et vocem rotarum sequentium animalia, et vocem commotionis magnæ. 026 EZE 003 014 Spiritus quoque levavit me, et assumpsit me: et abii amarus in indignatione spiritus mei: manus enim Domini erat mecum, confortans me. 026 EZE 003 015 Et veni ad transmigrationem, ad acervum novarum frugum, ad eos, qui habitabant iuxta flumen Chobar, et sedi ubi illi sedebant: et mansi ibi septem diebus mœrens in medio eorum. 026 EZE 003 016 Cum autem pertransissent septem dies, factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 003 017 Fili hominis speculatorem dedi te domui Israel: et audies de ore meo verbum, et annunciabis eis ex me. 026 EZE 003 018 Si dicente me ad impium: Morte morieris: non annunciaveris ei, neque locutus fueris ut avertatur a via sua impia, et vivat: ipse impius in iniquitate sua morietur, sanguinem autem eius de manu tua requiram. 026 EZE 003 019 Si autem tu annunciaveris impio, et ille non fuerit conversus ab impietate sua, et a via sua impia: ipse quidem in iniquitate sua morietur, tu autem animam tuam liberasti. 026 EZE 003 020 Sed et si conversus iustus a iustitia sua fuerit, et fecerit iniquitatem: ponam offendiculum coram eo, ipse morietur, quia non annunciasti ei: in peccato suo morietur, et non erunt in memoria iustitiæ eius, quas fecit: sanguinem vero eius de manu tua requiram. 026 EZE 003 021 Si autem tu annunciaveris iusto ut non peccet iustus, et ille non peccaverit: vivens vivet, quia annunciasti ei, et tu animam tuam liberasti. 026 EZE 003 022 Et facta est super me manus Domini, et dixit ad me: Surgens egredere in campum, et ibi loquar tecum. 026 EZE 003 023 Et surgens egressus sum in campum: et ecce ibi gloria Domini stabat quasi gloria, quam vidi iuxta fluvium Chobar: et cecidi in faciem meam. 026 EZE 003 024 Et ingressus est in me Spiritus, et statuit me super pedes meos: et locutus est mihi, et dixit ad me: Ingredere, et includere in medio domus tuæ. 026 EZE 003 025 Et tu fili hominis, ecce data sunt super te vincula, et ligabunt te in eis: et non egredieris de medio eorum. 026 EZE 003 026 Et linguam tuam adhærere faciam palato tuo, et eris mutus, nec quasi vir obiurgans: quia domus exasperans est. 026 EZE 003 027 Cum autem locutus fuero tibi, aperiam os tuum, et dices ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Qui audit, audiat: et qui quiescit, quiescat: quia domus exasperans est. 026 EZE 004 001 Et tu fili hominis, sume tibi laterem, et pones eum coram te: et describes in eo civitatem Ierusalem. 026 EZE 004 002 Et ordinabis adversus eam obsidionem, et ædificabis munitiones, et comportabis aggerem, et dabis contra eam castra, et pones arietes in gyro. 026 EZE 004 003 Et tu sume tibi sartaginem ferream, et pones eam in murum ferreum inter te, et inter civitatem: et obfirmabis faciem tuam ad eam, et erit in obsidionem, et circumdabis eam: signum est domui Israel. 026 EZE 004 004 Et tu dormies super latus tuum sinistrum, et pones iniquitates domus Israel super eo numero dierum, quibus dormies super illud, et assumes iniquitatem eorum. 026 EZE 004 005 Ego autem dedi tibi annos iniquitatis eorum, numero dierum trecentos et nonaginta dies: et portabis iniquitatem domus Israel. 026 EZE 004 006 Et cum compleveris hæc, dormies super latus tuum dexterum secundo: et assumes iniquitatem domus Iuda quadraginta diebus. Diem pro anno, diem, inquam, pro anno dedi tibi. 026 EZE 004 007 Et ad obsidionem Ierusalem convertes faciem tuam, et brachium tuum erit extentum: et prophetabis adversus eam. 026 EZE 004 008 Ecce circumdedi te vinculis: et non te convertes a latere tuo in latus aliud, donec compleas dies obsidionis tuæ. 026 EZE 004 009 Et tu sume tibi frumentum, et hordeum, et fabam, et lentem, et milium, et viciam: et mittes ea in vas unum, et facies tibi panes numero dierum, quibus dormies super latus tuum: trecentis et nonaginta diebus comedes illud. 026 EZE 004 010 Cibus autem tuus, quo vesceris, erit in pondere viginti stateres in die: a tempore usque ad tempus comedes illud. 026 EZE 004 011 Et aquam in mensura bibes, sextam partem hin: a tempore usque ad tempus bibes illud. 026 EZE 004 012 Et quasi subcinericium hordeaceum comedes illud: et stercore, quod egreditur de homine, operies illud in oculis eorum. 026 EZE 004 013 Et dixit Dominus: Sic comedent filii Israel panem suum pollutum inter Gentes, ad quas eiiciam eos. 026 EZE 004 014 Et dixi: A, a, a, Domine Deus, ecce anima mea non est polluta, et morticinum, et laceratum a bestiis non comedi ab infantia mea usque nunc, et non est ingressa in os meum omnis caro immunda. 026 EZE 004 015 Et dixit ad me: Ecce dedi tibi fimum boum pro stercoribus humanis: et facies panem tuum in eo. 026 EZE 004 016 Et dixit ad me: Fili hominis: Ecce ego conteram baculum panis in Ierusalem: et comedent panem in pondere, et in solicitudine: et aquam in mensura, et in angustia bibent: 026 EZE 004 017 Ut deficientibus pane et aqua, corruat unusquisque ad fratrem suum: et contabescant in iniquitatibus suis. 026 EZE 005 001 Et tu fili hominis sume tibi gladium acutum, radentem pilos: et assumes eum, et duces per caput tuum, et per barbam tuam: et assumes tibi stateram ponderis, et divides eos. 026 EZE 005 002 Tertiam partem igni combures in medio civitatis, iuxta completionem dierum obsidionis: et assumes tertiam partem, et concides gladio in circuitu eius: tertiam vero aliam disperges in ventum, et gladium nudabo post eos. 026 EZE 005 003 Et sumes inde parvum numerum: et ligabis eos in summitate pallii tui. 026 EZE 005 004 Et ex eis rursum tolles, et proiicies eos in medio ignis, et combures eos igni: et ex eo egredietur ignis in omnem domum Israel. 026 EZE 005 005 Hæc dicit Dominus Deus: Ista est Ierusalem, in medio Gentium posui eam, et in circuitu eius terras. 026 EZE 005 006 Et contempsit iudicia mea, ut plus esset impia quam Gentes: et præcepta mea ultra quam terræ, quæ in circuitu eius sunt. Iudicia enim mea proiecerunt, et in præceptis meis non ambulaverunt. 026 EZE 005 007 Idcirco hæc dicit Dominus Deus: Quia superastis Gentes, quæ in circuitu vestro sunt, et in præceptis meis non ambulastis, et iudicia mea non fecistis, et iuxta iudicia Gentium, quæ in circuitu vestro sunt, non estis operati; 026 EZE 005 008 Ideo hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego ad te, et ipse ego faciam in medio tui iudicia in oculis Gentium. 026 EZE 005 009 Et faciam in te quod non feci, et quibus similia ultra non faciam propter omnes abominationes tuas. 026 EZE 005 010 Ideo patres comedent filios in medio tui, et filii comedent patres suos, et faciam in te iudicia, et ventilabo universas reliquias tuas in omnem ventum. 026 EZE 005 011 Idcirco vivo ego, dicit Dominus Deus: Nisi pro eo quod sanctum meum violasti in omnibus offensionibus tuis, et in cunctis abominationibus tuis: ego quoque confringam, et non parcet oculus meus, et non miserebor. 026 EZE 005 012 Tertia pars tui peste morietur, et fame consumetur in medio tui: et tertia pars tui in gladio cadet in circuitu tuo: tertiam vero partem tuam in omnem ventum dispergam, et gladium evaginabo post eos. 026 EZE 005 013 Et complebo furorem meum, et requiescere faciam indignationem meam in eis, et consolabor: et scient quia ego Dominus locutus sum in zelo meo, cum implevero indignationem meam in eis. 026 EZE 005 014 Et dabo te in desertum, et in opprobrium Gentibus, quæ in circuitu tuo sunt, in conspectu omnis prætereuntis. 026 EZE 005 015 Et eris opprobrium, et blasphemia, exemplum, et stupor in Gentibus, quæ in circuitu tuo sunt, cum fecero in te iudicia in furore, et in indignatione, et in increpationibus iræ. 026 EZE 005 016 Ego Dominus locutus sum: Quando misero sagittas famis pessimas in eos: quæ erunt mortiferæ, et quas mittam ut disperdam vos: et famem congregabo super vos, et conteram in vobis baculum panis. 026 EZE 005 017 Et immittam in vos famem, et bestias pessimas usque ad internecionem: et pestilentia, et sanguis transibunt per te, et gladium inducam super te. Ego Dominus locutus sum. 026 EZE 006 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 006 002 Fili hominis pone faciem tuam ad montes Israel, et prophetabis ad eos, 026 EZE 006 003 et dices: Montes Israel audite verbum Domini Dei: Hæc dicit Dominus Deus montibus, et collibus, rupibus, et vallibus: Ecce ego inducam super vos gladium, et disperdam excelsa vestra, 026 EZE 006 004 et demoliar aras vestras, et confringentur simulachra vestra: et deiiciam interfectos vestros ante idola vestra. 026 EZE 006 005 Et dabo cadavera filiorum Israel ante faciem simulachrorum vestrorum: et dispergam ossa vestra circum aras vestras. 026 EZE 006 006 In omnibus habitationibus vestris, urbes desertæ erunt, et excelsa demolientur, et dissipabuntur: et interibunt aræ vestræ, et confringentur: et cessabunt idola vestra, et conterentur delubra vestra, et delebuntur opera vestra. 026 EZE 006 007 Et cadet interfectus in medio vestri: et scietis quia ego sum Dominus. 026 EZE 006 008 Et relinquam in vobis eos, qui fugerint gladium in Gentibus, cum dispersero vos in terris. 026 EZE 006 009 Et recordabuntur mei liberati vestri in Gentibus, ad quas captivi ducti sunt: quia contrivi cor eorum fornicans, et recedens a me; et oculos eorum fornicantes post idola sua: et displicebunt sibimet super malis quæ fecerunt in universis abominationibus suis. 026 EZE 006 010 Et scient quia ego Dominus non frustra locutus sum ut facerem eis malum hoc. 026 EZE 006 011 Hæc dicit Dominus Deus: Percute manum tuam, et allide pedem tuum, et dic: Heu! ad omnes abominationes malorum domus Israel: quia gladio, fame, et peste ruituri sunt. 026 EZE 006 012 Qui longe est, peste morietur: qui autem prope, gladio corruet: et qui relictus fuerit, et obsessus, fame morietur: et complebo indignationem meam in eis. 026 EZE 006 013 Et scietis quia ego Dominus, cum fuerint interfecti vestri in medio idolorum vestrorum in circuitu ararum vestrarum, in omni colle excelso, et in cunctis summitatibus montium, et subtus omne lignum nemorosum, et subtus universam quercum frondosam, locum ubi accenderunt thura redolentia universis idolis suis. 026 EZE 006 014 Et extendam manum meam super eos: et faciam terram desolatam, et destitutam a deserto Deblatha in omnibus habitationibus eorum: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 007 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 007 002 Et tu fili hominis, hæc dicit Dominus Deus terræ Israel: Finis venit, venit finis super quattuor plagas terræ. 026 EZE 007 003 Nunc finis super te, et immittam furorem meum in te: et iudicabo te iuxta vias tuas: et ponam contra te omnes abominationes tuas. 026 EZE 007 004 Et non parcet oculus meus super te, et non miserebor: sed vias tuas ponam super te, et abominationes tuæ in medio tui erunt: et scietis quia ego Dominus. 026 EZE 007 005 Hæc dicit Dominus Deus: Afflictio una, afflictio ecce venit. 026 EZE 007 006 Finis venit, venit finis, evigilavit adversum te: ecce venit. 026 EZE 007 007 Venit contritio super te, qui habitas in terra: venit tempus, prope est dies occisionis, et non gloriæ montium. 026 EZE 007 008 Nunc de propinquo effundam iram meam super te, et complebo furorem meum in te: et iudicabo te iuxta vias tuas, et imponam tibi omnia scelera tua: 026 EZE 007 009 Et non parcet oculus meus, nec miserebor, sed vias tuas imponam tibi, et abominationes tuæ in medio tui erunt: et scietis quia ego sum Dominus percutiens. 026 EZE 007 010 Ecce dies, ecce venit: egressa est contritio, floruit virga, germinavit superbia: 026 EZE 007 011 Iniquitas surrexit in virga impietatis: non ex eis, et non ex populo, neque ex sonitu eorum: et non erit requies in eis. 026 EZE 007 012 Venit tempus, appropinquavit dies: qui emit, non lætetur: et qui vendit, non lugeat: quia ira super omnem populum eius. 026 EZE 007 013 Quia qui vendit, ad id, quod vendidit, non revertetur, et adhuc in viventibus vita eorum. Visio enim ad omnem multitudinem eius non regredietur: et vir in iniquitate vitæ suæ non confortabitur. 026 EZE 007 014 Canite tuba, præparentur omnes, et non est qui vadat ad prælium: ira enim mea super universum populum eius. 026 EZE 007 015 Gladium foris: et pestis, et fames intrinsecus: qui in agro est, gladio morietur: et qui in civitate, pestilentia, et fame devorabuntur. 026 EZE 007 016 Et salvabuntur qui fugerint ex eis: et erunt in montibus quasi columbæ convallium omnes trepidi, unusquisque in iniquitate sua. 026 EZE 007 017 Omnes manus dissolventur, et omnia genua fluent aquis. 026 EZE 007 018 Et accingent se ciliciis, et operiet eos formido, et in omni facie confusio, et in universis capitibus eorum calvitium. 026 EZE 007 019 Argentum eorum foras proiicietur, et aurum eorum in sterquilinium erit. Argentum eorum, et aurum eorum non valebit liberare eos in die furoris Domini. Animam suam non saturabunt, et ventres eorum non implebuntur: quia scandalum iniquitatis eorum factum est. 026 EZE 007 020 Et ornamentum monilium suorum in superbiam posuerunt, et imagines abominationum suarum, et simulachrorum fecerunt ex eo: propter hoc dedi eis illud in immunditiam: 026 EZE 007 021 et dabo illud in manus alienorum ad diripiendum, et impiis terræ in prædam, et contaminabunt illud. 026 EZE 007 022 Et avertam faciem meam ab eis, et violabunt arcanum meum: et introibunt in illud emissarii, et contaminabunt illud. 026 EZE 007 023 Fac conclusionem: quoniam terra plena est iudicio sanguinum, et civitas plena iniquitate. 026 EZE 007 024 Et adducam pessimos de Gentibus, et possidebunt domos eorum. Et quiescere faciam superbiam potentium, et possidebunt sanctuaria eorum. 026 EZE 007 025 Angustia superveniente, requirent pacem, et non erit. 026 EZE 007 026 Conturbatio super conturbationem veniet, et auditus super auditum: et quærent visionem de propheta, et lex peribit a sacerdote, et consilium a senioribus. 026 EZE 007 027 Rex lugebit, et princeps induetur mœrore, et manus populi terræ conturbabuntur. Secundum viam eorum faciam eis, et secundum iudicia eorum iudicabo eos: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 008 001 Et factum est in anno sexto, in sexto mense, in quinta mensis: ego sedebam in domo mea, et senes Iuda sedebant coram me, et cecidit ibi super me manus Domini Dei. 026 EZE 008 002 Et vidi, et ecce similitudo quasi aspectus ignis: ab aspectu lumborum eius, et deorsum, ignis: et a lumbis eius, et sursum, quasi aspectus splendoris, ut visio electri. 026 EZE 008 003 Et emissa similitudo manus apprehendit me in cincinno capitis mei: et elevavit me Spiritus inter terram, et cælum: et adduxit me in Ierusalem in visione Dei, iuxta ostium interius, quod respiciebat ad Aquilonem, ubi erat statutum idolum zeli ad provocandam æmulationem. 026 EZE 008 004 Et ecce ibi gloria Dei Israel secundum visionem, quam videram in campo. 026 EZE 008 005 Et dixit ad me: Fili hominis, leva oculos tuos ad viam Aquilonis. Et levavi oculos meos ad viam Aquilonis: et ecce ab Aquilone portæ altaris idolum zeli in ipso introitu. 026 EZE 008 006 Et dixit ad me: Fili hominis, putasne, vides tu quid isti faciunt, abominationes magnas, quas domus Israel facit hic, ut procul recedam a sanctuario meo? Et adhuc conversus videbis abominationes maiores. 026 EZE 008 007 Et introduxit me ad ostium atrii: et vidi, et ecce foramen unum in pariete. 026 EZE 008 008 Et dixit ad me: Fili hominis fode parietem. Et cum fodissem parietem, apparuit ostium unum. 026 EZE 008 009 Et dixit ad me: Ingredere, et vide abominationes pessimas, quas isti faciunt hic. 026 EZE 008 010 Et ingressus vidi, et ecce omnis similitudo reptilium, et animalium, abominatio, et universa idola domus Israel depicta erant in pariete in circuitu per totum. 026 EZE 008 011 Et septuaginta viri de senioribus domus Israel, et Iezonias filius Saphan stabat in medio eorum, stantium ante picturas: et unusquisque habebat thuribulum in manu sua: et vapor nebulæ de thure consurgebat. 026 EZE 008 012 Et dixit ad me: Certe vides fili hominis quæ seniores domus Israel faciunt in tenebris, unusquisque in abscondito cubiculi sui: dicunt enim: Non videt Dominus nos, dereliquit Dominus terram. 026 EZE 008 013 Et dixit ad me: Adhuc conversus videbis abominationes maiores, quas isti faciunt. 026 EZE 008 014 Et introduxit me per ostium portæ domus Domini, quod respiciebat ad Aquilonem: et ecce ibi mulieres sedebant plangentes Adonidem. 026 EZE 008 015 Et dixit ad me: Certe vidisti fili hominis: adhuc conversus videbis abominationes maiores his. 026 EZE 008 016 Et introduxit me in atrium domus Domini interius: et ecce in ostio templi Domini inter vestibulum et altare, quasi viginti quinque viri dorsa habentes contra templum Domini, et facies ad Orientem: et adorabant ad ortum Solis. 026 EZE 008 017 Et dixit ad me: Certe vidisti fili hominis: numquid leve est hoc domui Iuda ut facerent abominationes istas, quas fecerunt hic: quia replentes terram iniquitate conversi sunt ad irritandum me? Et ecce applicant ramum ad nares suas. 026 EZE 008 018 Ergo et ego faciam in furore: non parcet oculus meus, nec miserebor: et cum clamaverint ad aures meas voce magna, non exaudiam eos. 026 EZE 009 001 Et clamavit in auribus meis voce magna, dicens: Appropinquaverunt visitationes urbis, et unusquisque vas interfectionis habet in manu sua. 026 EZE 009 002 Et ecce sex viri veniebant de via portæ superioris, quæ respicit ad Aquilonem: et uniuscuiusque vas interitus in manu eius: vir quoque unus in medio eorum vestitus erat lineis, et atramentarium scriptoris ad renes eius: et ingressi sunt, et steterunt iuxta altare æreum: 026 EZE 009 003 Et gloria Domini Israel assumpta est de cherub, quæ erat super eum ad limen domus: et vocavit virum, qui indutus erat lineis, et atramentarium scriptoris habebat in lumbis suis. 026 EZE 009 004 Et dixit Dominus ad eum: Transi per mediam civitatem in medio Ierusalem: et signa Thau super frontes virorum gementium, et dolentium super cunctis abominationibus, quæ fiunt in medio eius. 026 EZE 009 005 Et illis dixit, audiente me: Transite per civitatem sequentes eum, et percutite: non parcat oculus vester, neque misereamini. 026 EZE 009 006 Senem, adolescentulum, et virginem, parvulum, et mulieres interficite usque ad internecionem: omnem autem, super quem videritis Thau, ne occidatis, et a sanctuario meo incipite. Cœperunt ergo a viris senioribus, qui erant ante faciem domus. 026 EZE 009 007 Et dixit ad eos: Contaminate domum, et implete atria interfectis: egredimini. Et egressi sunt, et percutiebant eos, qui erant in civitate. 026 EZE 009 008 Et cæde completa, remansi ego: ruique super faciem meam, et clamans aio: Heu, heu, heu Domine Deus: ergone disperdes omnes reliquias Israel, effundens furorem tuum super Ierusalem? 026 EZE 009 009 Et dixit ad me: Iniquitas domus Israel, et Iuda, magna est nimis valde, et repleta est terra sanguinibus, et civitas repleta est aversione: dixerunt enim: Dereliquit Dominus terram, et Dominus non videt. 026 EZE 009 010 Igitur et meus non parcet oculus, neque miserebor: viam eorum super caput eorum reddam. 026 EZE 009 011 Et ecce vir, qui erat indutus lineis, qui habebat atramentarium in dorso suo, respondit verbum, dicens: Feci sicut præcepisti mihi. 026 EZE 010 001 Et vidi, et ecce in firmamento, quod erat super caput cherubim, quasi lapis sapphirus, quasi species similitudinis solii, apparuit super ea. 026 EZE 010 002 Et dixit ad virum, qui indutus erat lineis, et ait: Ingredere in medio rotarum, quæ sunt subtus cherubim, et imple manum tuam prunis ignis, quæ sunt inter cherubim, et effunde super civitatem. Ingressusque est in conspectu meo: 026 EZE 010 003 cherubim autem stabant a dextris domus cum ingrederetur vir, et nubes implevit atrium interius. 026 EZE 010 004 Et elevata est gloria Domini desuper cherub ad limen domus: et repleta est domus nube, et atrium repletum est splendore gloriæ Domini. 026 EZE 010 005 Et sonitus alarum cherubim audiebatur usque ad atrium exterius, quasi vox Dei omnipotentis loquentis. 026 EZE 010 006 Cumque præcepisset viro, qui indutus erat lineis, dicens: Sume ignem de medio rotarum, quæ sunt inter cherubim: ingressus ille stetit iuxta rotam. 026 EZE 010 007 Et extendit cherub manum de medio cherubim ad ignem, qui erat inter cherubim: et sumpsit, et dedit in manus eius, qui indutus erat lineis: qui accipiens egressus est. 026 EZE 010 008 Et apparuit in cherubim similitudo manus hominis subtus pennas eorum. 026 EZE 010 009 Et vidi, et ecce quattuor rotæ iuxta cherubim: rota una iuxta cherub unum, et rota alia iuxta cherub unum: species autem rotarum erat quasi visio lapidis chrysolithi. 026 EZE 010 010 Et aspectus earum similitudo una quattuor: quasi sit rota in medio rotæ. 026 EZE 010 011 Cumque ambularent, in quattuor partes gradiebantur: et non revertebantur ambulantes, sed ad locum, ad quem ire declinabat quæ prima erat, sequebantur et ceteræ, nec convertebantur. 026 EZE 010 012 Et omne corpus earum, et colla, et manus, et pennæ, et circuli plena erant oculis, in circuitu quattuor rotarum. 026 EZE 010 013 Et rotas istas vocavit volubiles, audiente me. 026 EZE 010 014 Quattuor autem facies habebat unum: facies una, facies cherub: et facies secunda, facies hominis: et in tertio facies leonis: et in quarto facies aquilæ. 026 EZE 010 015 Et elevata sunt cherubim: ipsum est animal, quod videram iuxta fluvium Chobar. 026 EZE 010 016 Cumque ambularent cherubim, ibant pariter et rotæ iuxta ea: et cum elevarent cherubim alas suas ut exaltarentur de terra, non residebant rotæ, sed et ipsæ iuxta erant. 026 EZE 010 017 Stantibus illis, stabant: et cum elevatis elevabantur: spiritus enim vitæ erat in eis. 026 EZE 010 018 Et egressa est gloria Domini a limine templi: et stetit super cherubim. 026 EZE 010 019 Et elevantia cherubim alas suas, exaltata sunt a terra coram me: et illis egredientibus, rotæ quoque subsecutæ sunt: et stetit in introitu portæ domus Domini orientalis: et gloria Dei Israel erat super ea. 026 EZE 010 020 Ipsum est animal quod vidi subter Deum Israel iuxta fluvium Chobar: et intellexi quia cherubim essent. 026 EZE 010 021 Quattuor vultus uni, et quattuor alæ uni: et similitudo manus hominis sub alis eorum. 026 EZE 010 022 Et similitudo vultuum eorum, ipsi vultus quos videram iuxta fluvium Chobar, et intuitus eorum, et impetus singulorum ante faciem suam ingredi. 026 EZE 011 001 Et elevavit me Spiritus, et introduxit me ad portam domus Domini orientalem, quæ respicit ad solis ortum: et ecce in introitu portæ viginti quinque viri: et vidi in medio eorum Iezoniam filium Azur, et Pheltiam filium Banaiæ, principes populi. 026 EZE 011 002 Dixitque ad me: Fili hominis, hi sunt viri, qui cogitant iniquitatem, et tractant consilium pessimum in urbe ista, 026 EZE 011 003 dicentes: Nonne dudum ædificatæ sunt domus? Hæc est lebes, nos autem carnes. 026 EZE 011 004 Idcirco vaticinare de eis, vaticinare fili hominis. 026 EZE 011 005 Et irruit in me Spiritus Domini, et dixit ad me: Loquere: Hæc dicit Dominus: Sic locuti estis domus Israel, et cogitationes cordis vestri ego novi. 026 EZE 011 006 Plurimos occidistis in urbe hac, et implestis vias eius interfectis. 026 EZE 011 007 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Interfecti vestri, quos posuistis in medio eius, hi sunt carnes, et hæc est lebes: et educam vos de medio eius. 026 EZE 011 008 Gladium metuistis, et gladium inducam super vos, ait Dominus Deus. 026 EZE 011 009 Et eiiciam vos de medio eius, daboque vos in manu hostium, et faciam in vobis iudicia. 026 EZE 011 010 Gladio cadetis: in finibus Israel iudicabo vos, et scietis quia ego Dominus. 026 EZE 011 011 Hæc non erit vobis in lebetem, et vos non eritis in medio eius in carnes: in finibus Israel iudicabo vos. 026 EZE 011 012 Et scietis quia ego Dominus: quia in præceptis meis non ambulastis, et iudicia mea non fecistis, sed iuxta iudicia Gentium, quæ in circuitu vestro sunt, estis operati. 026 EZE 011 013 Et factum est, cum prophetarem, Pheltias filius Banaiæ mortuus est: et cecidi in faciem meam clamans voce magna, et dixi: Heu, heu, heu Domine Deus: consummationem tu facis reliquiarum Israel? 026 EZE 011 014 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 011 015 Fili hominis, fratres tui, fratres tui, viri propinqui tui, et omnis domus Israel, universi, quibus dixerunt habitatores Ierusalem: Longe recedite a Domino, nobis data est terra in possessionem. 026 EZE 011 016 Propterea hæc dicit Dominus Deus, quia longe feci eos in Gentibus, et quia dispersi eos in terris: ero eis in sanctificationem modicam in terris, ad quas venerunt. 026 EZE 011 017 Propterea loquere: Hæc dicit Dominus Deus: Congregabo vos de populis, et adunabo de terris, in quibus dispersi estis, daboque vobis humum Israel. 026 EZE 011 018 Et ingredientur illuc, et auferent omnes offensiones, cunctasque abominationes eius de illa. 026 EZE 011 019 Et dabo eis cor unum, et spiritum novum tribuam in visceribus eorum: et auferam cor lapideum de carne eorum, et dabo eis cor carneum: 026 EZE 011 020 Ut in præceptis meis ambulent, et iudicia mea custodiant, faciantque ea: et sint mihi in populum, et ego sim eis in Deum. 026 EZE 011 021 Quorum cor post offendicula et abominationes suas ambulat, horum viam in capite suo ponam, dicit Dominus Deus. 026 EZE 011 022 Et elevaverunt cherubim alas suas, et rotæ cum eis: et gloria Dei Israel erat super ea. 026 EZE 011 023 Et ascendit gloria Domini de medio civitatis, stetitque super montem, qui est ad Orientem urbis. 026 EZE 011 024 Et Spiritus levavit me, adduxitque in Chaldæam ad transmigrationem, in visione in Spiritu Dei: et sublata est a me visio, quam videram. 026 EZE 011 025 Et locutus sum ad transmigrationem omnia verba Domini, quæ ostenderat mihi. 026 EZE 012 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 012 002 Fili hominis in medio domus exasperantis tu habitas: qui oculos habent ad videndum, et non vident: et aures ad audiendum, et non audiunt: quia domus exasperans est. 026 EZE 012 003 Tu ergo fili hominis, fac tibi vasa transmigrationis, et transmigrabis per diem coram eis: transmigrabis autem de loco tuo ad locum alterum in conspectu eorum, si forte aspiciant: quia domus exasperans est. 026 EZE 012 004 Et efferes foras vasa tua quasi vasa transmigrantis per diem in conspectu eorum: tu autem egredieris vespere coram eis, sicut egreditur migrans. 026 EZE 012 005 Ante oculos eorum perfode tibi parietem: et egredieris per eum. 026 EZE 012 006 In conspectu eorum in humeris portaberis, in caligine effereris: faciem tuam velabis, et non videbis terram. Quia portentum dedi te domui Israel. 026 EZE 012 007 Feci ergo sicut præceperat mihi Dominus: vasa mea protuli quasi vasa transmigrantis per diem: et vespere perfodi mihi parietem manu: et in caligine egressus sum, in humeris portatus in conspectu eorum. 026 EZE 012 008 Et factus est sermo Domini mane ad me, dicens: 026 EZE 012 009 Fili hominis, numquid non dixerunt ad te domus Israel, domus exasperans: Quid tu facis? 026 EZE 012 010 Dic ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Super ducem onus istud, qui est in Ierusalem, et super omnem domum Israel, quæ est in medio eorum. 026 EZE 012 011 Dic: Ego portentum vestrum: quomodo feci, sic fiet illis. In transmigrationem, et in captivitatem ibunt. 026 EZE 012 012 Et dux, qui est in medio eorum, in humeris portabitur, in caligine egredietur: parietem perfodient ut educant eum: facies eius operietur ut non videat oculo terram. 026 EZE 012 013 Et extendam rete meum super eum, et capietur in sagena mea: et adducam eum in Babylonem in terram Chaldæorum: et ipsam non videbit, ibique morietur. 026 EZE 012 014 Et omnes, qui circa eum sunt, præsidium eius, et agmina eius dispergam in omnem ventum: et gladium evaginabo post eos. 026 EZE 012 015 Et scient quia ego Dominus, quando dispersero illos in Gentibus, et disseminavero eos in terris. 026 EZE 012 016 Et relinquam ex eis viros paucos a gladio, et fame, et pestilentia: ut enarrent omnia scelera eorum in Gentibus, ad quas ingredientur: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 012 017 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 012 018 Fili hominis, panem tuum in conturbatione comede: sed et aquam tuam in festinatione, et mœrore bibe. 026 EZE 012 019 Et dices ad populum terræ: Hæc dicit Dominus Deus ad eos, qui habitant in Ierusalem in terra Israel: Panem suum in solicitudine comedent, et aquam suam in desolatione bibent: ut desoletur terra a multitudine sua, propter iniquitatem omnium, qui habitant in ea. 026 EZE 012 020 Et civitates, quæ nunc habitantur, desolatæ erunt, terraque deserta: et scietis quia ego Dominus. 026 EZE 012 021 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 012 022 Fili hominis, quod est proverbium istud vobis in terra Israel? dicentium: In longum differentur dies, et peribit omnis visio. 026 EZE 012 023 Ideo dic ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Quiescere faciam proverbium istud, neque vulgo dicetur ultra in Israel: et loquere ad eos quod appropinquaverint dies, et sermo omnis visionis. 026 EZE 012 024 Non enim erit ultra omnis visio cassa, neque divinatio ambigua in medio filiorum Israel. 026 EZE 012 025 Quia ego Dominus loquar: et quodcumque locutus fuero verbum, fiet, et non prolongabitur amplius: sed in diebus vestris domus exasperans loquar verbum, et faciam illud, dicit Dominus Deus. 026 EZE 012 026 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 012 027 Fili hominis, ecce domus Israel dicentium: Visio, quam hic videt, in dies multos: et in tempora longa iste prophetat. 026 EZE 012 028 Propterea dic ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Non prolongabitur ultra omnis sermo meus: verbum, quod locutus fuero, complebitur, dicit Dominus Deus. 026 EZE 013 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 013 002 Fili hominis, vaticinare ad prophetas Israel, qui prophetant: et dices prophetantibus de corde suo: Audite verbum Domini. 026 EZE 013 003 Hæc dicit Dominus Deus: Væ prophetis insipientibus, qui sequuntur spiritum suum, et nihil vident. 026 EZE 013 004 Quasi vulpes in desertis, prophetæ tui Israel erant. 026 EZE 013 005 Non ascendistis ex adverso, neque opposuistis murum pro domo Israel, ut staretis in prælio in die Domini. 026 EZE 013 006 Vident vana, et divinant mendacium, dicentes: Ait Dominus: cum Dominus non miserit eos: et perseveraverunt confirmare sermonem. 026 EZE 013 007 Numquid non visionem cassam vidistis, et divinationem mendacem locuti estis? et dicitis, ait Dominus: cum ego non sim locutus. 026 EZE 013 008 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Quia locuti estis vana, et vidistis mendacium: ideo ecce ego ad vos, dicit Dominus Deus: 026 EZE 013 009 Et erit manus mea super prophetas, qui vident vana, et divinant mendacium: in consilio populi mei non erunt, et in scriptura domus Israel non scribentur, nec in terram Israel ingredientur: et scietis quia ego Dominus Deus: 026 EZE 013 010 Eo quod deceperint populum meum, dicentes: Pax, et non est pax: et ipse ædificabat parietem, illi autem liniebant eum luto absque paleis. 026 EZE 013 011 Dic ad eos, qui liniunt absque temperatura, quod casurus sit: erit enim imber inundans, et dabo lapides prægrandes desuper irruentes, et ventum procellæ dissipantem. 026 EZE 013 012 Si quidem ecce cecidit paries: numquid non dicetur vobis: Ubi est litura, quam linistis? 026 EZE 013 013 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Et erumpere faciam spiritum tempestatum in indignatione mea, et imber inundans in furore meo erit: et lapides grandes in ira in consumptionem. 026 EZE 013 014 Et destruam parietem, quem linistis absque temperamento: et adæquabo eum terræ, et revelabitur fundamentum eius: et cadet, et consumetur in medio eius: et scietis quia ego sum Dominus. 026 EZE 013 015 Et complebo indignationem meam in pariete, et in his, qui liniunt eum absque temperamento, dicamque vobis: Non est paries, et non sunt qui liniunt eum. 026 EZE 013 016 Prophetæ Israel, qui prophetant ad Ierusalem, et vident ei visionem pacis: et non est pax, ait Dominus Deus. 026 EZE 013 017 Et tu fili hominis, pone faciem tuam contra filias populi tui, quæ prophetant de corde suo: et vaticinare super eas, 026 EZE 013 018 et dic: Hæc dicit Dominus Deus: Væ quæ consuunt pulvillos sub omni cubito manus: et faciunt cervicalia sub capite universæ ætatis ad capiendas animas: et cum caperent animas populi mei, vivificabant animas eorum. 026 EZE 013 019 Et violabant me ad populum meum propter pugillum hordei, et fragmen panis, ut interficerent animas, quæ non moriuntur, et vivificarent animas, quæ non vivunt, mentientes populo meo credenti mendaciis. 026 EZE 013 020 Propter hoc hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego ad pulvillos vestros, quibus vos capitis animas volantes: et dirumpam eos de brachiis vestris: et dimittam animas, quas vos capitis, animas ad volandum. 026 EZE 013 021 Et dirumpam cervicalia vestra, et liberabo populum meum de manu vestra, neque erunt ultra in manibus vestris ad prædandum: et scietis quia ego Dominus. 026 EZE 013 022 Pro eo quod mœrere fecistis cor iusti mendaciter, quem ego non contristavi: et confortastis manus impii, ut non reverteretur a via sua mala, et viveret: 026 EZE 013 023 propterea vana non videbitis, et divinationes non divinabitis amplius, et eruam populum meum de manu vestra: et scietis quia ego Dominus. 026 EZE 014 001 Et venerunt ad me viri seniorum Israel, et sederunt coram me. 026 EZE 014 002 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 014 003 Fili hominis, viri isti posuerunt immunditias suas in cordibus suis, et scandalum iniquitatis suæ statuerunt contra faciem suam: numquid interrogatus respondebo eis? 026 EZE 014 004 Propter hoc loquere eis, et dices ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Homo, homo de domo Israel, qui posuerit immunditias suas in corde suo, et scandalum iniquitatis suæ statuerit contra faciem suam, et venerit ad prophetam interrogans per eum me: ego Dominus respondebo ei in multitudine immunditiarum suarum: 026 EZE 014 005 ut capiatur domus Israel in corde suo, quo recesserunt a me in cunctis idolis suis. 026 EZE 014 006 Propterea dic ad domum Israel: Hæc dicit Dominus Deus: Convertimini, et recedite ab idolis vestris, et ab universis contaminationibus vestris avertite facies vestras. 026 EZE 014 007 Quia homo, homo de domo Israel, et de proselytis quicumque advena fuerit in Israel, si alienatus fuerit a me, et posuerit idola sua in corde suo, et scandalum iniquitatis suæ statuerit contra faciem suam, et venerit ad prophetam ut interroget per eum me: ego Dominus respondebo ei per me. 026 EZE 014 008 Et ponam faciem meam super hominem illum, et faciam eum in exemplum, et in proverbium, et disperdam eum de medio populi mei: et scietis quia ego Dominus. 026 EZE 014 009 Et propheta cum erraverit, et locutus fuerit verbum: ego Dominus decepi prophetam illum: et extendam manum meam super illum, et delebo eum de medio populi mei Israel. 026 EZE 014 010 Et portabunt iniquitatem suam: iuxta iniquitatem interrogantis, sic iniquitas prophetæ erit: 026 EZE 014 011 ut non erret ultra domus Israel a me, neque polluatur in universis prævaricationibus suis: sed sint mihi in populum, et ego sim eis in Deum, ait Dominus exercituum. 026 EZE 014 012 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 014 013 Fili hominis, terra cum peccaverit mihi, ut prævaricetur prævaricans, extendam manum meam super eam, et conteram virgam panis eius: et immittam in eam famem, et interficiam de ea hominem, et iumentum. 026 EZE 014 014 Et si fuerint tres viri isti in medio eius, Noe, Daniel, et Iob: ipsi iustitia sua liberabunt animas suas, ait Dominus exercituum. 026 EZE 014 015 Quod si et bestias pessimas induxero super terram ut vastem eam; et fuerit invia, eo quod non sit pertransiens propter bestias: 026 EZE 014 016 Tres viri isti si fuerint in ea, vivo ego, dicit Dominus Deus, quia nec filios, nec filias liberabunt: sed ipsi soli liberabuntur, terra autem desolabitur. 026 EZE 014 017 Vel si gladium induxero super terram illam, et dixero gladio: Transi per terram: et interfecero de ea hominem, et iumentum: 026 EZE 014 018 et tres viri isti fuerint in medio eius: vivo ego, dicit Dominus Deus, non liberabunt filios, neque filias: sed ipsi soli liberabuntur. 026 EZE 014 019 Si autem et pestilentiam immisero super terram illam, et effudero indignationem meam super eam in sanguine, ut auferam ex ea hominem, et iumentum: 026 EZE 014 020 Et Noe, et Daniel, et Iob fuerint in medio eius: vivo ego, dicit Dominus Deus, quia filium, et filiam non liberabunt: sed ipsi iustitia sua liberabunt animas suas. 026 EZE 014 021 Quoniam hæc dicit Dominus Deus: Quod et si quattuor iudicia mea pessima, gladium, et famem, ac bestias malas, et pestilentiam immisero in Ierusalem ut interficiam de ea hominem, et pecus: 026 EZE 014 022 tamen relinquetur in ea salvatio educentium filios, et filias: ecce ipsi ingredientur ad vos, et videbitis viam eorum, et adinventiones eorum, et consolabimini super malo, quod induxi in Ierusalem in omnibus, quæ importavi super eam. 026 EZE 014 023 Et consolabuntur vos, cum videritis viam eorum, et adinventiones eorum: et cognoscetis quod non frustra fecerim omnia, quæ feci in ea, ait Dominus Deus. 026 EZE 015 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 015 002 Fili hominis, quid fiet de ligno vitis ex omnibus lignis nemorum, quæ sunt inter ligna silvarum? 026 EZE 015 003 Numquid tolletur de ea lignum, ut fiat opus, aut fabricabitur de ea paxillus, ut dependeat in eo quodcumque vas? 026 EZE 015 004 Ecce igni datum est in escam: utramque partem eius consumpsit ignis, et medietas eius redacta est in favillam: numquid utile erit ad opus? 026 EZE 015 005 Etiam cum esset integrum, non erat aptum ad opus: quanto magis cum illud ignis devoraverit, et combusserit, nihil ex eo fiet operis? 026 EZE 015 006 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Quomodo lignum vitis inter ligna silvarum, quod dedi igni ad devorandum, sic tradam habitatores Ierusalem. 026 EZE 015 007 Et ponam faciem meam in eos: de igne egredientur, et ignis consumet eos: et scietis quia ego Dominus, cum posuero faciem meam in eos, 026 EZE 015 008 et dedero terram inviam, et desolatam: eo quod prævaricatores extiterint, dicit Dominus Deus. 026 EZE 016 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 016 002 Fili hominis notas fac Ierusalem abominationes suas: 026 EZE 016 003 et dices: Hæc dicit Dominus Deus Ierusalem: Radix tua, et generatio tua de terra Chanaan: pater tuus Amorrhæus, et mater tua Cethæa. 026 EZE 016 004 Et quando nata es in die ortus tui non est præcisus umbilicus tuus, et aqua non es lota in salutem, nec sale salita, nec involuta pannis. 026 EZE 016 005 Non pepercit super te oculus ut faceret tibi unum de his, misertus tui: sed proiecta es super faciem terræ in abiectione animæ tuæ, in die qua nata es. 026 EZE 016 006 Transiens autem per te, vidi te conculcari in sanguine tuo. Et dixi tibi cum esses in sanguine tuo: Vive: dixi, inquam, tibi in sanguine tuo: Vive. 026 EZE 016 007 Multiplicatam quasi germen agri dedi te: et multiplicata es, et grandis effecta, et ingressa es, et pervenisti ad mundum muliebrem: ubera tua intumuerunt, et pilus tuus germinavit: et eras nuda, et confusione plena. 026 EZE 016 008 Et transivi per te, et vidi te: et ecce tempus tuum, tempus amantium: et expandi amictum meum super te, et operui ignominiam tuam. Et iuravi tibi, et ingressus sum pactum tecum: ait Dominus Deus: et facta es mihi. 026 EZE 016 009 Et lavi te aqua, et emundavi sanguinem tuum ex te: et unxi te oleo. 026 EZE 016 010 Et vestivi te discoloribus, et calceavi te ianthino: et cinxi te bysso, et indui te subtilibus. 026 EZE 016 011 Et ornavi te ornamento, et dedi armillas in manibus tuis, et torquem circa collum tuum. 026 EZE 016 012 Et dedi inaurem super os tuum, et circulos auribus tuis, et coronam decoris in capite tuo. 026 EZE 016 013 Et ornata es auro, et argento, et vestita es bysso, et polymito, et multicoloribus: similam, et mel, et oleum comedisti, et decora facta es vehementer nimis: et profecisti in regnum. 026 EZE 016 014 Et egressum est nomen tuum in Gentes propter speciem tuam: quia perfecta eras in decore meo, quem posueram super te, dicit Dominus Deus. 026 EZE 016 015 Et habens fiduciam in pulchritudine tua fornicata es in nomine tuo: et exposuisti fornicationem tuam omni transeunti ut eius fieres. 026 EZE 016 016 Et sumens de vestimentis tuis fecisti tibi excelsa hinc inde consuta: et fornicata es super eis, sicut non est factum, neque futurum est. 026 EZE 016 017 Et tulisti vasa decoris tui de auro meo, atque argento meo, quæ dedi tibi: et fecisti tibi imagines masculinas, et fornicata es in eis. 026 EZE 016 018 Et sumpsisti vestimenta tua multicoloria, et operuisti illas: et oleum meum, et thymiama meum posuisti coram eis. 026 EZE 016 019 Et panem meum, quem dedi tibi, similam, et oleum, et mel, quibus enutrivi te, posuisti in conspectu eorum in odorem suavitatis, et factum est, ait Dominus Deus. 026 EZE 016 020 Et tulisti filios tuos, et filias tuas, quas generasti mihi: et immolasti eis ad devorandum. Numquid parva est fornicatio tua? 026 EZE 016 021 Immolasti filios meos, et dedisti, illos consecrans, eis. 026 EZE 016 022 Et post omnes abominationes tuas, et fornicationes, non es recordata dierum adolescentiæ tuæ, quando eras nuda, et confusione plena, conculcata in sanguine tuo. 026 EZE 016 023 Et accidit post omnem malitiam tuam (væ, væ tibi, ait Dominus Deus) 026 EZE 016 024 et ædificasti tibi lupanar, et fecisti tibi prostibulum in cunctis plateis. 026 EZE 016 025 Ad omne caput viæ ædificasti signum prostitutionis tuæ: et abominabilem fecisti decorem tuum: et divisisti pedes tuos omni transeunti, et multiplicasti fornicationes tuas. 026 EZE 016 026 Et fornicata es cum filiis Ægypti vicinis tuis magnarum carnium: et multiplicasti fornicationem tuam ad irritandum me. 026 EZE 016 027 Ecce ego extendam manum meam super te, et auferam iustificationem tuam: et dabo te in animas odientium te filiarum Palæstinarum, quæ erubescunt in via tua scelerata. 026 EZE 016 028 Et fornicata es in filiis Assyriorum, eo quod necdum fueris expleta: et postquam fornicata es, nec sic es satiata. 026 EZE 016 029 Et multiplicasti fornicationem tuam in Terra Chanaan cum Chaldæis: et nec sic satiata es. 026 EZE 016 030 In quo mundabo cor tuum, ait Dominus Deus; cum facias omnia hæc opera mulieris meretricis, et procacis? 026 EZE 016 031 Quia fabricasti lupanar tuum in capite omnis viæ, et excelsum tuum fecisti in omni platea: nec facta es quasi meretrix fastidio augens pretium, 026 EZE 016 032 sed quasi mulier adultera, quæ super virum suum inducit alienos. 026 EZE 016 033 Omnibus meretricibus dantur mercedes: tu autem dedisti mercedes cunctis amatoribus tuis, et dona donabas eis ut intrarent ad te undique ad fornicandum tecum. 026 EZE 016 034 Factumque est in te contra consuetudinem mulierum in fornicationibus tuis, et post te non erit fornicatio: in eo enim quod dedisti mercedes, et mercedes non accepisti, factum est in te contrarium. 026 EZE 016 035 Propterea meretrix audi verbum Domini. 026 EZE 016 036 Hæc dicit Dominus Deus: Quia effusum est æs tuum, et revelata est ignominia tua in fornicationibus tuis super amatores tuos, et super idola abominationum tuarum in sanguine filiorum tuorum, quos dedisti eis: 026 EZE 016 037 Ecce ego congregabo omnes amatores tuos, quibus commista es, et omnes, quos dilexisti cum universis, quos oderas: et congregabo eos super te undique, et nudabo ignominiam tuam coram eis, et videbunt omnem turpitudinem tuam. 026 EZE 016 038 Et iudicabo te iudiciis adulterarum, et effundentium sanguinem: et dabo te in sanguinem furoris et zeli. 026 EZE 016 039 Et dabo te in manus eorum, et destruent lupanar tuum: et demolientur prostibulum tuum: et denudabunt te vestimentis tuis, et auferent vasa decoris tui: et derelinquent te nudam, plenamque ignominia: 026 EZE 016 040 et adducent super te multitudinem, et lapidabunt te lapidibus, et trucidabunt te gladiis suis. 026 EZE 016 041 Et comburent domos tuas igni, et facient in te iudicia in oculis mulierum plurimarum: et desines fornicari, et mercedes ultra non dabis. 026 EZE 016 042 Et requiescet indignatio mea in te: et auferetur zelus meus a te, et quiescam, nec irascar amplius. 026 EZE 016 043 Eo quod non fueris recordata dierum adolescentiæ tuæ, et provocasti me in omnibus his: quapropter et ego vias tuas in capite tuo dedi, ait Dominus Deus, et non feci iuxta scelera tua in omnibus abominationibus tuis. 026 EZE 016 044 Ecce omnis, qui dicit vulgo proverbium, in te assumet illud, dicens: Sicut mater, ita et filia eius. 026 EZE 016 045 Filia matris tuæ es tu, quæ proiecit virum suum, et filios suos: et soror sororum tuarum es tu, quæ proiecerunt viros suos, et filios suos: mater vestra Cethæa, et pater vester Amorrhæus. 026 EZE 016 046 Et soror tua maior, Samaria, ipsa et filiæ eius, quæ habitant ad sinistram tuam: soror autem tua minor te, quæ habitat a dextris tuis, Sodoma, et filiæ eius. 026 EZE 016 047 Sed nec in viis earum ambulasti, neque secundum scelera earum fecisti pauxillum minus: pene sceleratiora fecisti illis in omnibus viis tuis. 026 EZE 016 048 Vivo ego, dicit Dominus Deus, quia non fecit Sodoma soror tua ipsa, et filiæ eius, sicut fecisti tu, et filiæ tuæ. 026 EZE 016 049 Ecce hæc fuit iniquitas Sodomæ sororis tuæ, superbia, saturitas panis et abundantia, et otium ipsius, et filiarum eius: et manum egeno, et pauperi non porrigebant. 026 EZE 016 050 Et elevatæ sunt, et fecerunt abominationes coram me: et abstuli eas sicut vidisti. 026 EZE 016 051 Et Samaria dimidium peccatorum tuorum non peccavit: sed vicisti eas sceleribus tuis, et iustificasti sorores tuas in omnibus abominationibus tuis, quas operata es. 026 EZE 016 052 Ergo et tu porta confusionem tuam, quæ vicisti sorores tuas peccatis tuis, scelerantius agens ab eis: iustificatæ sunt enim a te: ergo et tu confundere, et porta ignominiam tuam, quæ iustificasti sorores tuas. 026 EZE 016 053 Et convertam restituens eas conversione Sodomorum cum filiabus suis, et conversione Samariæ, et filiarum eius: et convertam reversionem tuam in medio earum, 026 EZE 016 054 ut portes ignominiam tuam, et confundaris in omnibus, quæ fecisti consolans eas. 026 EZE 016 055 Et soror tua Sodoma, et filiæ eius revertentur ad antiquitatem suam: et Samaria, et filiæ eius revertentur ad antiquitatem suam: et tu, et filiæ tuæ revertemini ad antiquitatem vestram. 026 EZE 016 056 Non fuit autem Sodoma soror tua audita in ore tuo, in die superbiæ tuæ, 026 EZE 016 057 antequam revelaretur malitia tua: sicut hoc tempore in opprobrium filiarum Syriæ, et cunctarum in circuitu tuo filiarum Palæstinarum, quæ ambiunt te per gyrum. 026 EZE 016 058 Scelus tuum, et ignominiam tuam tu portasti, ait Dominus Deus. 026 EZE 016 059 Quia hæc dicit Dominus Deus: Et faciam tibi sicut despexisti iuramentum, ut irritum faceres pactum: 026 EZE 016 060 et recordabor ego pacti mei tecum in diebus adolescentiæ tuæ: et suscitabo tibi pactum sempiternum. 026 EZE 016 061 Et recordaberis viarum tuarum, et confunderis: cum receperis sorores tuas te maiores cum minoribus tuis: et dabo eas tibi in filias, sed non ex pacto tuo. 026 EZE 016 062 Et suscitabo ego pactum meum tecum: et scies quia ego Dominus, 026 EZE 016 063 ut recorderis, et confundaris, et non sit tibi ultra aperire os præ confusione tua, cum placatus tibi fuero in omnibus, quæ fecisti, ait Dominus Deus. 026 EZE 017 001 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 017 002 Fili hominis propone ænigma, et narra parabolam ad domum Israel, 026 EZE 017 003 et dices: Hæc dicit Dominus Deus: Aquila grandis magnarum alarum, longo membrorum ductu, plena plumis, et varietate, venit ad Libanum, et tulit medullam cedri. 026 EZE 017 004 Summitatem frondium eius avulsit: et transportavit eam in Terram Chanaan, in urbe negotiatorum posuit illam. 026 EZE 017 005 Et tulit de semine terræ, et posuit illud in terra pro semine, ut firmaret radicem super aquas multas: in superficie posuit illud. 026 EZE 017 006 Cumque germinasset, crevit in vineam latiorem, humili statura, respicientibus ramis eius ad eam: et radices eius sub illa erant. Facta est ergo vinea, et fructificavit in palmites, et emisit propagines. 026 EZE 017 007 Et facta est aquila altera grandis magnis alis, multisque plumis: et ecce vinea ista quasi mittens radices suas ad eam, palmites suos extendit ad illam, ut irrigaret eam de areolis germinis sui. 026 EZE 017 008 In terra bona super aquas multas plantata est: ut faciat frondes, et portet fructum, ut sit in vineam grandem. 026 EZE 017 009 Dic: Hæc dicit Dominus Deus: Ergone prosperabitur? Nonne radices eius evellet, et fructus eius distringet, et siccabit omnes palmites germinis eius, et arescet? Et non in brachio grandi, neque in populo multo, ut evelleret eam radicitus? 026 EZE 017 010 Ecce plantata est: ergone prosperabitur? Nonne cum tetigerit eam ventus urens siccabitur, et in areis germinis sui arescet? 026 EZE 017 011 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 017 012 Dic ad domum exasperantem: Nescitis quid ista significent? Dic: Ecce venit rex Babylonis in Ierusalem: et assumet regem, et principes eius, et adducet eos ad semetipsum in Babylonem. 026 EZE 017 013 Et tollet de semine regni, ferietque cum eo fœdus: et ab eo accipiet iusiurandum. Sed et fortes terræ tollet, 026 EZE 017 014 ut sit regnum humile, et non elevetur, sed custodiat pactum eius, et servet illud. 026 EZE 017 015 Qui recedens ab eo misit nuncios ad Ægyptum ut daret sibi equos, et populum multum. Numquid prosperabitur, vel consequetur salutem qui fecit hæc? Et qui dissolvit pactum, numquid effugiet? 026 EZE 017 016 Vivo ego, dicit Dominus Deus: quoniam in loco regis, qui constituit eum regem, cuius fecit irritum iuramentum, et solvit pactum, quod habebat cum eo, in medio Babylonis morietur. 026 EZE 017 017 Et non in exercitu grandi, neque in populo multo faciet contra eum Pharao prælium: in iactu aggeris, et in extructione vallorum ut interficiat animas multas. 026 EZE 017 018 Spreverat enim iuramentum ut solveret fœdus, et ecce dedit manum suam: et cum omnia hæc fecerit, non effugiet. 026 EZE 017 019 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Vivo ego, quoniam iuramentum, quod sprevit, et fœdus, quod prævaricatus est, ponam in caput eius. 026 EZE 017 020 Et expandam super eum rete meum, et comprehendetur in sagena mea: et adducam eum in Babylonem, et iudicabo eum ibi in prævaricatione, qua despexit me. 026 EZE 017 021 Et omnes profugi eius cum universo agmine suo, gladio cadent: residui autem in omnem ventum dispergentur: et scietis quia ego Dominus locutus sum. 026 EZE 017 022 Hæc dicit Dominus Deus: Et sumam ego de medulla cedri sublimis, et ponam: de vertice ramorum eius tenerum distringam, et plantabo super montem excelsum et eminentem. 026 EZE 017 023 In monte sublimi Israel plantabo illud, et erumpet in germen, et faciet fructum, et erit in cedrum magnam: et habitabunt sub ea omnes volucres, et universum volatile sub umbra frondium eius nidificabit. 026 EZE 017 024 Et scient omnia ligna regionis, quia ego Dominus humiliavi lignum sublime, et exaltavi lignum humile: et siccavi lignum viride, et frondere feci lignum aridum. Ego Dominus locutus sum, et feci. 026 EZE 018 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 018 002 Quid est quod inter vos parabolam vertitis in proverbium istud in terra Israel, dicentes: Patres comederunt uvam acerbam, et dentes filiorum obstupescunt? 026 EZE 018 003 Vivo ego, dicit Dominus Deus, si erit ultra vobis parabola hæc in proverbium in Israel. 026 EZE 018 004 Ecce omnes animæ, meæ sunt: ut anima patris, ita et anima filii mea est: anima, quæ peccaverit, ipsa morietur. 026 EZE 018 005 Et vir si fuerit iustus, et fecerit iudicium, et iustitiam, 026 EZE 018 006 in montibus non comederit, et oculos suos non levaverit ad idola domus Israel: et uxorem proximi sui non violaverit, et ad mulierem menstruatam non accesserit: 026 EZE 018 007 et hominem non contristaverit: pignus debitori reddiderit, per vim nihil rapuerit: panem suum esurienti dederit, et nudum operuerit vestimento: 026 EZE 018 008 ad usuram non commodaverit, et amplius non acceperit: ab iniquitate averterit manum suam, et iudicium verum fecerit inter virum et virum: 026 EZE 018 009 in præceptis meis ambulaverit, et iudicia mea custodierit ut faciat veritatem: hic iustus est, vita vivet, ait Dominus Deus. 026 EZE 018 010 Quod si genuerit filium latronem effundentem sanguinem, et fecerit unum de istis: 026 EZE 018 011 et hæc quidem omnia non facientem, sed in montibus comedentem, et uxorem proximi sui polluentem: 026 EZE 018 012 egenum, et pauperem contristantem, rapientem rapinas, pignus non reddentem, et ad idola levantem oculos suos, abominationem facientem: 026 EZE 018 013 ad usuram dantem, et amplius accipientem: numquid vivet? Non vivet. Cum universa hæc detestanda fecerit, morte morietur, sanguis eius in ipso erit. 026 EZE 018 014 Quod si genuerit filium, qui videns omnia peccata patris sui, quæ fecit, timuerit, et non fecerit simile eis: 026 EZE 018 015 super montes non comederit, et oculos suos non levaverit ad idola domus Israel, et uxorem proximi sui non violaverit: 026 EZE 018 016 et virum non contristaverit, pignus non retinuerit, et rapinam non rapuerit, panem suum esurienti dederit, et nudum operuerit vestimento: 026 EZE 018 017 a pauperis iniuria averterit manum suam, usuram et superabundantiam non acceperit, iudicia mea fecerit, in præceptis meis ambulaverit: hic non morietur in iniquitate patris sui, sed vita vivet. 026 EZE 018 018 Pater eius quia calumniatus est, et vim fecit fratri, et malum operatus est in medio populi sui, ecce mortuus est in iniquitate sua. 026 EZE 018 019 Et dicitis: Quare non portavit filius iniquitatem patris? Videlicet, quia filius iudicium, et iustitiam operatus est, omnia præcepta mea custodivit, et fecit illa, vivet vita. 026 EZE 018 020 Anima quæ peccaverit, ipsa morietur: filius non portabit iniquitatem patris, et pater non portabit iniquitatem filii: iustitia iusti super eum erit, et impietas impii erit super eum. 026 EZE 018 021 Si autem impius egerit pœnitentiam ab omnibus peccatis suis, quæ operatus est, et custodierit omnia præcepta mea, et fecerit iudicium, et iustitiam: vita vivet, et non morietur. 026 EZE 018 022 Omnium iniquitatum eius, quas operatus est, non recordabor: in iustitia sua, quam operatus est, vivet. 026 EZE 018 023 Numquid voluntatis meæ est mors impii, dicit Dominus Deus, et non ut convertatur a viis suis, et vivat? 026 EZE 018 024 Si autem averterit se iustus a iustitia sua, et fecerit iniquitatem secundum omnes abominationes, quas operari solet impius, numquid vivet? Omnes iustitiæ eius, quas fecerat, non recordabuntur: in prævaricatione, qua prævaricatus est, et in peccato suo, quod peccavit, in ipsis morietur. 026 EZE 018 025 Et dixistis: Non est æqua via Domini. Audite ergo domus Israel: Numquid via mea non est æqua, et non magis viæ vestræ pravæ sunt? 026 EZE 018 026 Cum enim averterit se iustus a iustitia sua, et fecerit iniquitatem, morietur in eis: in iniustitia, quam operatus est, morietur. 026 EZE 018 027 Et cum averterit se impius ab impietate sua, quam operatus est, et fecerit iudicium, et iustitiam: ipse animam suam vivificabit. 026 EZE 018 028 Considerans enim, et avertens se ab omnibus iniquitatibus suis, quas operatus est, vita vivet, et non morietur. 026 EZE 018 029 Et dicunt filii Israel: Non est æqua via Domini. Numquid viæ meæ non sunt æquæ, domus Israel, et non magis viæ vestræ pravæ? 026 EZE 018 030 Idcirco unumquemque iuxta vias suas iudicabo domus Israel, ait Dominus Deus. Convertimini, et agite pœnitentiam ab omnibus iniquitatibus vestris: et non erit vobis in ruinam iniquitas. 026 EZE 018 031 Proiicite a vobis omnes prævaricationes vestras, in quibus prævaricati estis, et facite vobis cor novum, et spiritum novum: et quare moriemini domus Israel? 026 EZE 018 032 Quia nolo mortem morientis, dicit Dominus Deus, revertimini, et vivite. 026 EZE 019 001 Et tu assume planctum super principes Israel, 026 EZE 019 002 et dices: Quare mater tua leæna inter leones cubavit, in medio leunculorum enutrivit catulos suos? 026 EZE 019 003 Et eduxit unum de leunculis suis, et leo factus est: et didicit capere prædam, hominemque comedere. 026 EZE 019 004 Et audierunt de eo Gentes, et non absque vulneribus suis ceperunt eum: et adduxerunt eum in catenis in Terram Ægypti. 026 EZE 019 005 Quæ cum vidisset quoniam infirmata est, et periit expectatio eius: tulit unum de leunculis suis, leonem constituit eum. 026 EZE 019 006 Qui incedebat inter leones, et factus est leo: et didicit prædam capere, et homines devorare: 026 EZE 019 007 Didicit viduas facere, et civitates earum in desertum adducere: et desolata est terra, et plenitudo eius a voce rugitus illius. 026 EZE 019 008 Et convenerunt adversus eum Gentes undique de provinciis, et expanderunt super eum rete suum, in vulneribus earum captus est. 026 EZE 019 009 Et miserunt eum in caveam, in catenis adduxerunt eum ad regem Babylonis: miseruntque eum in carcerem, ne audiretur vox eius ultra super montes Israel. 026 EZE 019 010 Mater tua quasi vinea in sanguine tuo super aquam plantata est: fructus eius, et frondes eius creverunt ex aquis multis. 026 EZE 019 011 Et factæ sunt ei virgæ solidæ in sceptra dominantium, et exaltata est statura eius inter frondes: et vidit altitudinem suam in multitudine palmitum suorum. 026 EZE 019 012 Et evulsa est in ira, in terramque proiecta, et ventus urens siccavit fructum eius: marcuerunt, et arefactæ sunt virgæ roboris eius: ignis comedit eam. 026 EZE 019 013 Et nunc transplantata est in desertum, in terra invia, et sitienti. 026 EZE 019 014 Et egressus est ignis de virga ramorum eius, qui fructum eius comedit: et non fuit in ea virga fortis, sceptrum dominantium. Planctus est, et erit in planctum. 026 EZE 020 001 Et factum est in anno septimo, in quinto, in decima mensis: venerunt viri de senioribus Israel ut interrogarent Dominum, et sederunt coram me. 026 EZE 020 002 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 020 003 Fili hominis loquere senioribus Israel, et dices ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Numquid ad interrogandum me vos venistis? Vivo ego quia non respondebo vobis, ait Dominus Deus. 026 EZE 020 004 Si iudicas eos, si iudicas fili hominis, abominationes patrum eorum ostende eis. 026 EZE 020 005 Et dices ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: In die, qua elegi Israel, et levavi manum meam pro stirpe domus Iacob, et apparui eis in Terra Ægypti, et levavi manum meam pro eis, dicens: Ego Dominus Deus vester: 026 EZE 020 006 in die illa levavi manum meam pro eis, ut educerem eos de Terra Ægypti, in Terram, quam provideram eis, fluentem lacte, et melle: quæ est egregia inter omnes terras. 026 EZE 020 007 Et dixi ad eos: Unusquisque offensiones oculorum suorum abiiciat, et in idolis Ægypti nolite pollui: ego Dominus Deus vester. 026 EZE 020 008 Et irritaverunt me, nolueruntque me audire: unusquisque abominationes oculorum suorum non proiecit, nec idola Ægypti reliquerunt: et dixi ut effunderem indignationem meam super eos, et implerem iram meam in eis, in medio Terræ Ægypti. 026 EZE 020 009 Et feci propter nomen meum, ut non violaretur coram Gentibus, in quarum medio erant, et inter quas apparui eis ut educerem eos de Terra Ægypti. 026 EZE 020 010 Eieci ergo eos de Terra Ægypti, et eduxi eos in desertum. 026 EZE 020 011 Et dedi eis præcepta mea, et iudicia mea ostendi eis, quæ faciens homo, vivet in eis. 026 EZE 020 012 Insuper et Sabbata mea dedi eis, ut essent signum inter me et eos: et scirent quia ego Dominus sanctificans eos. 026 EZE 020 013 Et irritaverunt me domus Israel in deserto, in præceptis meis non ambulaverunt, et iudicia mea proiecerunt, quæ faciens homo vivet in eis: et Sabbata mea violaverunt vehementer: dixi ergo ut effunderem furorem meum super eos in deserto, et consumerem eos. 026 EZE 020 014 Et feci propter nomen meum, ne violaretur coram Gentibus de quibus eieci eos in conspectu earum. 026 EZE 020 015 Ego igitur levavi manum meam super eos in deserto, ne inducerem eos in Terram, quam dedi eis fluentem lacte, et melle, præcipuam terrarum omnium: 026 EZE 020 016 Quia iudicia mea proiecerunt, et in præceptis meis non ambulaverunt, et Sabbata mea violaverunt: post idola enim cor eorum gradiebatur. 026 EZE 020 017 Et pepercit oculus meus super eos ut non interficerem eos: nec consumpsi eos in deserto. 026 EZE 020 018 Dixi autem ad filios eorum in solitudine: In præceptis patrum vestrorum nolite incedere, nec iudicia eorum custodiatis, nec in idolis eorum polluamini: 026 EZE 020 019 Ego Dominus Deus vester: in præceptis meis ambulate, iudicia mea custodite, et facite ea: 026 EZE 020 020 Et Sabbata mea sanctificate ut sint signum inter me et vos, et sciatis quia ego sum Dominus Deus vester. 026 EZE 020 021 Et exacerbaverunt me filii, in præceptis meis non ambulaverunt: et iudicia mea non custodierunt ut facerent ea: quæ cum fecerit homo, vivet in eis: et Sabbata mea violaverunt: et comminatus sum ut effunderem furorem meum super eos, et implerem iram meam in eis in deserto. 026 EZE 020 022 Averti autem manum meam, et feci propter nomen meum, ut non violaretur coram Gentibus, de quibus eieci eos in oculis earum. 026 EZE 020 023 Iterum levavi manum meam in eos in solitudine, ut dispergerem illos in nationes, et ventilarem in terras: 026 EZE 020 024 eo quod iudicia mea non fecissent, et præcepta mea reprobassent, et Sabbata mea violassent, et post idola patrum suorum fuissent oculi eorum. 026 EZE 020 025 Ergo et ego dedi eis præcepta non bona, et iudicia, in quibus non vivent: 026 EZE 020 026 Et pollui eos in muneribus suis cum offerrent omne, quod aperit vulvam, propter delicta sua: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 020 027 Quam ob rem loquere ad domum Israel, fili hominis: et dices ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Adhuc et in hoc blasphemaverunt me patres vestri, cum sprevissent me contemnentes: 026 EZE 020 028 et induxissem eos in Terram, super quam levavi manum meam ut darem eis: viderunt omnem collem excelsum, et omne lignum nemorosum, et immolaverunt ibi victimas suas: et dederunt ibi irritationem oblationis suæ, et posuerunt ibi odorem suavitatis suæ, et libaverunt libationes suas. 026 EZE 020 029 Et dixi ad eos: Quid est excelsum, ad quod vos ingredimini? Et vocatum est nomen eius Excelsum usque ad hanc diem. 026 EZE 020 030 Propterea dic ad domum Israel: Hæc dicit Dominus Deus: Certe in via patrum vestrorum vos polluimini, et post offendicula eorum vos fornicamini: 026 EZE 020 031 et in oblatione donorum vestrorum, cum traducitis filios vestros per ignem, vos polluimini in omnibus idolis vestris usque hodie: et ego respondebo vobis domus Israel? Vivo ego, dicit Dominus Deus, quia non respondebo vobis. 026 EZE 020 032 Neque cogitatio mentis vestræ fiet, dicentium: Erimus sicut Gentes, et sicut cognationes terræ ut colamus ligna, et lapides. 026 EZE 020 033 Vivo ego, dicit Dominus Deus, quoniam in manu forti, et in brachio extento, et in furore effuso regnabo super vos. 026 EZE 020 034 Et educam vos de populis: et congregabo vos de terris, in quibus dispersi estis, in manu valida, et in brachio extento, et in furore effuso regnabo super vos. 026 EZE 020 035 Et adducam vos in desertum populorum, et iudicabor vobiscum ibi facie ad faciem. 026 EZE 020 036 Sicut iudicio contendi adversum patres vestros in deserto Terræ Ægypti, sic iudicabo vos, dicit Dominus Deus. 026 EZE 020 037 Et subiiciam vos sceptro meo, et inducam vos in vinculis fœderis. 026 EZE 020 038 Et eligam de vobis transgressores, et impios, et de terra incolatus eorum educam eos, et in terram Israel non ingredientur: et scietis quia ego Dominus. 026 EZE 020 039 Et vos domus Israel, Hæc dicit Dominus Deus: Singuli post idola vestra ambulate, et servite eis. Quod si et in hoc non audieritis me, et nomen meum sanctum pollueritis ultra in muneribus vestris, et in idolis vestris: 026 EZE 020 040 in monte sancto meo, in monte excelso Israel, ait Dominus Deus, ibi serviet mihi omnis domus Israel; omnes, inquam, in terra, in qua placebunt mihi, et ibi quæram primitias vestras, et initium decimarum vestrarum in omnibus sanctificationibus vestris. 026 EZE 020 041 In odorem suavitatis suscipiam vos, cum eduxero vos de populis, et congregavero vos de terris, in quas dispersi estis, et sanctificabor in vobis in oculis nationum. 026 EZE 020 042 Et scietis quia ego Dominus, cum induxero vos ad terram Israel, in Terram, pro qua levavi manum meam, ut darem eam patribus vestris. 026 EZE 020 043 Et recordabimini ibi viarum vestrarum, et omnium scelerum vestrorum, quibus polluti estis in eis: et displicebitis vobis in conspectu vestro in omnibus malitiis vestris, quas fecistis. 026 EZE 020 044 Et scietis quia ego Dominus, cum benefecero vobis propter nomen meum, et non secundum vias vestras malas, neque secundum scelera vestra pessima domus Israel, ait Dominus Deus. 026 EZE 020 045 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 020 046 Fili hominis, pone faciem tuam contra viam Austri, et stilla ad Africum, et propheta ad saltum agri meridiani. 026 EZE 020 047 Et dices saltui meridiano: Audi verbum Domini: Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego succendam in te ignem, et comburam in te omne lignum viride, et omne lignum aridum: non extinguetur flamma succensionis: et comburetur in ea omnis facies ab Austro usque ad Aquilonem. 026 EZE 020 048 Et videbit universa caro quia ego Dominus succendi eam, nec extinguetur. 026 EZE 020 049 Et dixi: A a a, Domine Deus: ipsi dicunt de me: Numquid non per parabolas loquitur iste? 026 EZE 021 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 021 002 Fili hominis pone faciem tuam ad Ierusalem, et stilla ad sanctuaria, et propheta contra humum Israel: 026 EZE 021 003 Et dices terræ Israel: Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego ad te, et eiiciam gladium meum de vagina sua, et occidam in te iustum, et impium. 026 EZE 021 004 Pro eo autem quod occidi in te iustum, et impium, idcirco egredietur gladius meus de vagina sua ad omnem carnem ab Austro usque ad Aquilonem: 026 EZE 021 005 Ut sciat omnis caro quia ego Dominus eduxi gladium meum de vagina sua irrevocabilem. 026 EZE 021 006 Et tu fili hominis ingemisce in contritione lumborum, et in amaritudinibus ingemisce coram eis. 026 EZE 021 007 Cumque dixerint ad te: Quare tu gemis? dices: Pro auditu: quia venit, et tabescet omne cor, et dissolventur universæ manus, et infirmabitur omnis spiritus, et per cuncta genua fluent aquæ: ecce venit, et fiet, ait Dominus Deus. 026 EZE 021 008 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 021 009 Fili hominis propheta, et dices: Hæc dicit Dominus Deus: Loquere: Gladius, gladius exacutus est, et limatus. 026 EZE 021 010 Ut cædat victimas, exacutus est: ut splendeat, limatus est: qui moves sceptrum filii mei, succidisti omne lignum. 026 EZE 021 011 Et dedi eum ad levigandum ut teneatur manu: iste exacutus est gladius, et iste limatus est ut sit in manu interficientis. 026 EZE 021 012 Clama, et ulula fili hominis, quia hic factus est in populo meo, hic in cunctis ducibus Israel, qui fugerant: gladio traditi sunt cum populo meo, idcirco plaude super femur, 026 EZE 021 013 quia probatus est: et hoc, cum sceptrum subverterit, et non erit, dicit Dominus Deus. 026 EZE 021 014 Tu ergo fili hominis propheta, et percute manu ad manum, et duplicetur gladius, ac triplicetur gladius interfectorum: hic est gladius occisionis magnæ, qui obstupescere eos facit, 026 EZE 021 015 et corde tabescere, et multiplicat ruinas. In omnibus portis eorum dedi conturbationem gladii acuti, et limati ad fulgendum, amicti ad cædem. 026 EZE 021 016 Exacuere, vade ad dexteram, sive ad sinistram, quocumque faciei tuæ est appetitus. 026 EZE 021 017 Quin et ego plaudam manu ad manum, et implebo indignationem meam: ego Dominus locutus sum. 026 EZE 021 018 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 021 019 Et tu fili hominis pone tibi duas vias, ut veniat gladius regis Babylonis: de terra una egredientur ambæ: et manu capiet coniecturam, in capite viæ civitatis coniiciet. 026 EZE 021 020 Viam pones ut veniat gladius ad Rabbath filiorum Ammon, et ad Iudam in Ierusalem munitissimam. 026 EZE 021 021 Stetit enim rex Babylonis in bivio, in capite duarum viarum, divinationem quærens, commiscens sagittas: interrogavit idola, exta consuluit. 026 EZE 021 022 Ad dexteram eius facta est divinatio super Ierusalem ut ponat arietes, ut aperiat os in cæde, ut elevet vocem in ululatu, ut ponat arietes contra portas, ut comportet aggerem, ut ædificet munitiones. 026 EZE 021 023 Eritque quasi consulens frustra oraculum in oculis eorum, et Sabbatorum otium imitans: ipse autem recordabitur iniquitatis ad capiendum. 026 EZE 021 024 Idcirco hæc dicit Dominus Deus: Pro eo quod recordati estis iniquitatis vestræ, et revelastis prævaricationes vestras, et apparuerunt peccata vestra in omnibus cogitationibus vestris: pro eo, inquam, quod recordati estis, manu capiemini. 026 EZE 021 025 Tu autem profane, impie dux Israel, cuius venit dies in tempore iniquitatis præfinita: 026 EZE 021 026 Hæc dicit Dominus Deus: Aufer cidarim, tolle coronam: nonne hæc est, quæ humilem sublevavit, et sublimem humiliavit? 026 EZE 021 027 Iniquitatem, iniquitatem, iniquitatem ponam eam: et hoc non factum est donec veniret cuius est iudicium, et tradam ei. 026 EZE 021 028 Et tu fili hominis propheta, et dic: Hæc dicit Dominus Deus ad filios Ammon, et ad opprobrium eorum, et dices: Mucro, mucro evagina te ad occidendum, lima te ut interficias, et fulgeas, 026 EZE 021 029 cum tibi viderentur vana, et divinarentur mendacia: ut dareris super colla vulneratorum impiorum, quorum venit dies in tempore iniquitatis præfinita. 026 EZE 021 030 Revertere ad vaginam tuam in loco, in quo creatus es, in terra nativitatis tuæ iudicabo te, 026 EZE 021 031 et effundam super te indignationem meam: in igne furoris mei sufflabo in te, daboque te in manus hominum insipientium, et fabricantium interitum. 026 EZE 021 032 Igni eris cibus, sanguis tuus erit in medio terræ, oblivioni traderis: quia ego Dominus locutus sum. 026 EZE 022 001 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 022 002 Et tu fili hominis nonne iudicas, nonne iudicas civitatem sanguinum? 026 EZE 022 003 Et ostendes ei omnes abominationes suas, et dices: Hæc dicit Dominus Deus: Civitas effundens sanguinem in medio sui ut veniat tempus eius: et quæ fecit idola contra semetipsam ut pollueretur. 026 EZE 022 004 In sanguine tuo, qui a te effusus est, deliquisti: et in idolis tuis, quæ fecisti, polluta es: et appropinquare fecisti dies tuos, et adduxisti tempus annorum tuorum: propterea dedi te opprobrium Gentibus, et irrisionem universis terris. 026 EZE 022 005 Quæ iuxta sunt, et quæ procul a te, triumphabunt de te: sordida, nobilis, grandis interitu. 026 EZE 022 006 Ecce principes Israel singuli in brachio suo fuerunt in te ad effundendum sanguinem. 026 EZE 022 007 Patrem, et matrem contumeliis affecerunt in te, advenam calumniati sunt in medio tui, pupillum et viduam contristaverunt apud te: 026 EZE 022 008 Sanctuaria mea sprevisti, et Sabbata mea polluisti. 026 EZE 022 009 Viri detractores fuerunt in te ad effundendum sanguinem, et super montes comederunt in te, scelus operati sunt in medio tui. 026 EZE 022 010 Verecundiora patris discooperuerunt in te, immunditiam menstruatæ humiliaverunt in te. 026 EZE 022 011 Et unusquisque in uxorem proximi sui operatus est abominationem, et socer nurum suam polluit nefarie, frater sororem suam filiam patris sui oppressit in te. 026 EZE 022 012 Munera acceperunt apud te ad effundendum sanguinem: usuram, et superabundantiam accepisti, et avare proximos tuos calumniabaris: meique oblita es, ait Dominus Deus. 026 EZE 022 013 Ecce complosi manus meas super avaritiam tuam, quam fecisti, et super sanguinem, qui effusus est in medio tui. 026 EZE 022 014 Numquid sustinebit cor tuum, aut prævalebunt manus tuæ in diebus, quos ego faciam tibi? Ego Dominus locutus sum, et faciam. 026 EZE 022 015 Et dispergam te in nationes, et ventilabo te in terras, et deficere faciam immunditiam tuam a te. 026 EZE 022 016 Et possidebo te in conspectu Gentium: et scies quia ego Dominus. 026 EZE 022 017 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 022 018 Fili hominis, versa est mihi domus Israel in scoriam: omnes isti æs, et stannum, et ferrum, et plumbum in medio fornacis: scoria argenti facti sunt. 026 EZE 022 019 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Eo quod versi estis omnes in scoriam, propterea ecce ego congregabo vos in medio Ierusalem, 026 EZE 022 020 congregatione argenti, et æris, et stanni, et ferri, et plumbi in medio fornacis: ut succendam in ea ignem ad conflandum. Sic congregabo in furore meo, et in ira mea, et requiescam: et conflabo vos. 026 EZE 022 021 Et congregabo vos, et succendam vos in igne furoris mei, et conflabimini in medio eius. 026 EZE 022 022 Ut conflatur argentum in medio fornacis, sic eritis in medio eius: et scietis quia ego Dominus, cum effuderim indignationem meam super vos. 026 EZE 022 023 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 022 024 Fili hominis, dic ei: Tu es terra immunda, et non compluta in die furoris. 026 EZE 022 025 Coniuratio prophetarum in medio eius, sicut leo rugiens, rapiensque prædam, animas devoraverunt, opes et pretium acceperunt, viduas eius multiplicaverunt in medio illius. 026 EZE 022 026 Sacerdotes eius contempserunt legem meam, et polluerunt sanctuaria mea: inter sanctum et profanum non habuerunt distantiam: et inter pollutum et mundum non intellexerunt: et a Sabbatis meis averterunt oculos suos, et coinquinabar in medio eorum. 026 EZE 022 027 Principes eius in medio illius, quasi lupi rapientes prædam ad effundendum sanguinem, et ad perdendas animas, et avare ad sectanda lucra. 026 EZE 022 028 Prophetæ autem eius liniebant eos absque temperamento, videntes vana, et divinantes eis mendacium, dicentes: Hæc dicit Dominus Deus, cum Dominus non sit locutus. 026 EZE 022 029 Populi terræ calumniabantur calumniam, et rapiebant violenter: egenum, et pauperem affligebant, et advenam opprimebant calumnia absque iudicio. 026 EZE 022 030 Et quæsivi de eis virum, qui interponeret sepem, et staret oppositus contra me pro terra, ne dissiparem eam: et non inveni. 026 EZE 022 031 Et effudi super eos indignationem meam, in igne iræ meæ consumpsi eos: viam eorum in caput eorum reddidi, ait Dominus Deus. 026 EZE 023 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 023 002 Fili hominis, duæ mulieres filiæ matris unius fuerunt, 026 EZE 023 003 et fornicatæ sunt in Ægypto, in adolescentia sua fornicatæ sunt: ibi subacta sunt ubera earum, et fractæ sunt mammæ pubertatis earum. 026 EZE 023 004 Nomina autem earum Oolla maior, et Ooliba soror eius minor: et habui eas, et pepererunt filios, et filias. Porro earum nomina Samaria Oolla, et Ierusalem Ooliba. 026 EZE 023 005 Fornicata est igitur super me Oolla, et insanivit in amatores suos, in Assyrios propinquantes, 026 EZE 023 006 vestitos hyacintho, principes, et magistratus, iuvenes cupidinis, universos equites, ascensores equorum. 026 EZE 023 007 Et dedit fornicationes suas super eos electos, filios Assyriorum universos: et in omnibus, in quos insanivit, in immunditiis eorum polluta est. 026 EZE 023 008 Insuper et fornicationes suas, quas habuerat in Ægypto, non reliquit: nam et illi dormierunt cum ea in adolescentia eius, et illi confregerunt ubera pubertatis eius, et effuderunt fornicationem suam super eam. 026 EZE 023 009 Propterea tradidi eam in manus amatorum suorum, in manus filiorum Assur, super quorum insanivit libidine. 026 EZE 023 010 Ipsi discooperuerunt ignominiam eius, filios, et filias eius tulerunt, et ipsam occiderunt gladio: et factæ sunt famosæ mulieres, et iudicia perpetraverunt in ea. 026 EZE 023 011 Quod cum vidisset soror eius Ooliba, plusquam illa insanivit libidine: et fornicationem suam super fornicationem sororis suæ 026 EZE 023 012 ad filios Assyriorum præbuit impudenter, ducibus, et magistratibus ad se venientibus indutis veste varia, equitibus qui vectabantur equis, et adolescentibus forma cunctis egregia. 026 EZE 023 013 Et vidi quod polluta esset via una ambarum. 026 EZE 023 014 Et auxit fornicationes suas: cumque vidisset viros depictos in pariete, imagines Chaldæorum expressas coloribus, 026 EZE 023 015 et accinctos balteis renes, et tiaras tinctas in capitibus eorum, formam ducum omnium, similitudinem filiorum Babylonis, terræque Chaldæorum, in qua orti sunt, 026 EZE 023 016 insanivit super eos concupiscentia oculorum suorum, et misit nuncios ad eos in Chaldæam. 026 EZE 023 017 Cumque venissent ad eam filii Babylonis ad cubile mammarum, polluerunt eam stupris suis, et polluta est ab eis, et saturata est anima eius ab illis. 026 EZE 023 018 Denudavit quoque fornicationes suas, et discooperuit ignominiam suam: et recessit anima mea ab ea, sicut recesserat anima mea a sorore eius. 026 EZE 023 019 Multiplicavit enim fornicationes suas, recordans dies adolescentiæ suæ, quibus fornicata est in Terra Ægypti. 026 EZE 023 020 Et insanivit libidine super concubitum eorum, quorum carnes sunt ut carnes asinorum: et sicut fluxus equorum fluxus eorum. 026 EZE 023 021 Et visitasti scelus adolescentiæ tuæ, quando subacta sunt in Ægypto ubera tua, et confractæ sunt mammæ pubertatis tuæ. 026 EZE 023 022 Propterea Ooliba, hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego suscitabo omnes amatores tuos contra te, de quibus satiata est anima tua: et congregabo eos adversum te in circuitu, 026 EZE 023 023 filios Babylonis, et universos Chaldæos, nobiles, tyrannosque et principes, omnes filios Assyriorum, iuvenes forma egregia, duces, et magistratus universos, principes principum, et nominatos ascensores equorum: 026 EZE 023 024 et venient super te instructi curru, et rota, multitudo populorum: lorica, et clypeo, et galea armabuntur contra te undique: et dabo coram eis iudicium, et iudicabunt te iudiciis suis. 026 EZE 023 025 Et ponam zelum meum in te, quem exercent tecum in furore: nasum tuum, et aures tuas præcident: et quæ remanserint, gladio concident: ipsi filios tuos, et filias tuas capient, et novissimum tuum devorabitur igni. 026 EZE 023 026 Et denudabunt te vestimentis tuis, et tollent vasa gloriæ tuæ. 026 EZE 023 027 Et requiescere faciam scelus tuum de te, et fornicationem tuam de Terra Ægypti: nec levabis oculos tuos ad eos, et Ægypti non recordaberis amplius. 026 EZE 023 028 Quia hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego tradam te in manus eorum, quos odisti, in manus, de quibus satiata est anima tua. 026 EZE 023 029 Et agent tecum in odio, et tollent omnes labores tuos, et dimittent te nudam, et ignominia plenam, et revelabitur ignominia fornicationum tuarum, scelus tuum, et fornicationes tuæ. 026 EZE 023 030 Fecerunt hæc tibi quia fornicata es post Gentes, inter quas polluta es in idolis earum. 026 EZE 023 031 In via sororis tuæ ambulasti, et dabo calicem eius in manu tua. 026 EZE 023 032 Hæc dicit Dominus Deus: Calicem sororis tuæ bibes profundum, et latum: eris in derisum, et in subsannationem, quæ est capacissima. 026 EZE 023 033 Ebrietate, et dolore repleberis: calice mœroris, et tristitiæ, calice sororis tuæ Samariæ. 026 EZE 023 034 Et bibes illum, et epotabis usque ad fæces, et fragmenta eius devorabis, et ubera tua lacerabis: quia ego locutus sum, ait Dominus Deus. 026 EZE 023 035 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Quia oblita es mei, et proiecisti me post corpus tuum, tu quoque porta scelus tuum, et fornicationes tuas. 026 EZE 023 036 Et ait Dominus ad me, dicens: Fili hominis numquid iudicas Oollam, et Oolibam, et annuncias eis scelera earum? 026 EZE 023 037 Quia adulteratæ sunt, et sanguis in manibus earum, et cum idolis suis fornicatæ sunt: insuper et filios suos, quos genuerunt mihi, obtulerunt eis ad devorandum. 026 EZE 023 038 Sed et hoc fecerunt mihi: Polluerunt sanctuarium meum in die illa, et Sabbata mea profanaverunt. 026 EZE 023 039 Cumque immolarent filios suos idolis suis, et ingrederentur sanctuarium meum in die illa ut polluerent illud: etiam hæc fecerunt in medio domus meæ. 026 EZE 023 040 Miserunt ad viros venientes de longe, ad quos nuncium miserant: itaque ecce venerunt: quibus te lavisti, et circumlinisti stibio oculos tuos, et ornata es mundo muliebri. 026 EZE 023 041 Sedisti in lecto pulcherrimo, et mensa ornata est ante te: thymiama meum, et unguentum meum posuisti super eam. 026 EZE 023 042 Et vox multitudinis exultantis erat in ea: et in viris, qui de multitudine hominum adducebantur, et veniebant de deserto, posuerunt armillas in manibus eorum, et coronas speciosas in capitibus eorum. 026 EZE 023 043 Et dixi ei, quæ attrita est in adulteriis: Nunc fornicabitur in fornicatione sua etiam hæc. 026 EZE 023 044 Et ingressi sunt ad eam quasi ad mulierem meretricem: sic ingrediebantur ad Oollam, et Oolibam mulieres nefarias. 026 EZE 023 045 Viri ergo iusti sunt: hi iudicabunt eas iudicio adulterarum, et iudicio effundentium sanguinem: quia adulteræ sunt, et sanguis in manibus earum. 026 EZE 023 046 Hæc enim dicit Dominus Deus: Adduc ad eas multitudinem, et trade eas in tumultum, et in rapinam: 026 EZE 023 047 Et lapidentur lapidibus populorum, et confodiantur gladiis eorum: filios, et filias earum interficient, et domos earum igne succendent. 026 EZE 023 048 Et auferam scelus de terra, et discent omnes mulieres ne faciant secundum scelus earum. 026 EZE 023 049 Et dabunt scelus vestrum super vos, et peccata idolorum vestrorum portabitis: et scietis quia ego Dominus Deus. 026 EZE 024 001 Et factum est verbum Domini ad me in anno nono, in mense decimo, decima die mensis, dicens: 026 EZE 024 002 Fili hominis scribe tibi nomen diei huius, in qua confirmatus est rex Babylonis adversum Ierusalem hodie. 026 EZE 024 003 Et dices per proverbium ad domum irritatricem parabolam, et loqueris ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Pone ollam; pone, inquam, et mitte in eam aquam. 026 EZE 024 004 Congere frusta eius in eam, omnem partem bonam, femur et armum, electa et ossibus plena. 026 EZE 024 005 Pinguissimum pecus assume, compone quoque strues ossium sub ea: efferbuit coctio eius, et discocta sunt ossa illius in medio eius. 026 EZE 024 006 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Væ civitati sanguinum, ollæ, cuius rubigo in ea est, et rubigo eius non exivit de ea: per partes et per partes suas eiice eam, non cecidit super eam sors. 026 EZE 024 007 Sanguis enim eius in medio eius est, super limpidissimam petram effudit illum: non effudit illum super terram ut possit operiri pulvere. 026 EZE 024 008 Ut superinducerem indignationem meam, et vindicta ulciscerer: dedi sanguinem eius super petram limpidissimam ne operiretur. 026 EZE 024 009 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Væ civitati sanguinum, cuius ego grandem faciam pyram. 026 EZE 024 010 Congere ossa, quæ igne succendam: consumentur carnes, et coquetur universa compositio, et ossa tabescent. 026 EZE 024 011 Pone quoque eam super prunas vacuam, ut incalescat, et liquefiat æs eius: et confletur in medio eius inquinamentum eius, et consumatur rubigo eius: 026 EZE 024 012 multo labore sudatum est, et non exivit de ea nimia rubigo eius, neque per ignem. 026 EZE 024 013 Immunditia tua execrabilis: quia mundare te volui, et non es mundata a sordibus tuis: sed nec mundaberis prius, donec quiescere faciam indignationem meam in te. 026 EZE 024 014 Ego Dominus locutus sum: Veniet, et faciam: non transeam, nec parcam, nec placabor: iuxta vias tuas, et iuxta adinventiones tuas iudicabo te, dicit Dominus. 026 EZE 024 015 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 024 016 Fili hominis, ecce ego tollo a te desiderabile oculorum tuorum in plaga: et non planges, neque plorabis, neque fluent lacrymæ tuæ. 026 EZE 024 017 Ingemisce tacens, mortuorum luctum non facies: corona tua circumligata sit tibi, et calceamenta tua erunt in pedibus tuis, nec amictu ora velabis, nec cibos lugentium comedes. 026 EZE 024 018 Locutus sum ergo ad populum mane, et mortua est uxor mea vespere: fecique mane sicut præceperat mihi. 026 EZE 024 019 Et dixit ad me populus: Quare non indicas nobis quid ista significent, quæ tu facis? 026 EZE 024 020 Et dixi ad eos: Sermo Domini factus est ad me, dicens: 026 EZE 024 021 Loquere domui Israel: Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego polluam sanctuarium meum, superbiam imperii vestri, et desiderabile oculorum vestrorum, et super quo pavet anima vestra: filii vestri, et filiæ vestræ, quas reliquistis, gladio cadent. 026 EZE 024 022 Et facietis sicut feci: Ora amictu non velabitis, et cibos lugentium non comedetis. 026 EZE 024 023 Coronas habebitis in capitibus vestris, et calceamenta in pedibus: non plangetis neque flebitis, sed tabescetis in iniquitatibus vestris, et unusquisque gemet ad fratrem suum. 026 EZE 024 024 Eritque Ezechiel vobis in portentum: iuxta omnia, quæ fecit, facietis cum venerit istud: et scietis quia ego Dominus Deus. 026 EZE 024 025 Et tu fili hominis ecce in die, qua tollam ab eis fortitudinem eorum, et gaudium dignitatis, et desiderium oculorum eorum, super quo requiescunt animæ eorum, filios, et filias eorum: 026 EZE 024 026 In die illa cum venerit fugiens ad te, ut annunciet tibi: 026 EZE 024 027 In die, inquam, illa aperietur os tuum cum eo, qui fugit: et loqueris, et non silebis ultra: erisque eis in portentum, et scietis quia ego Dominus. 026 EZE 025 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 025 002 Fili hominis pone faciem tuam contra filios Ammon, et prophetabis de eis. 026 EZE 025 003 Et dices filiis Ammon: Audite verbum Domini Dei: Hæc dicit Dominus Deus: Pro eo quod dixisti: Euge, euge super sanctuarium meum, quia pollutum est: et super terram Israel, quoniam desolata est: et super domum Iuda, quoniam ducti sunt in captivitatem: 026 EZE 025 004 Idcirco ego tradam te filiis orientalibus in hereditatem, et collocabunt caulas suas in te, et ponent in te tentoria sua: ipsi comedent fruges tuas: et ipsi bibent lac tuum. 026 EZE 025 005 Daboque Rabbath in habitaculum camelorum, et filios Ammon in cubile pecorum: et scietis quia ego Dominus. 026 EZE 025 006 Quia hæc dicit Dominus Deus: Pro eo quod plausisti manu, et percussisti pede, et gavisa es ex toto affectu super terram Israel: 026 EZE 025 007 idcirco ecce ego extendam manum meam super te, et tradam te in direptionem Gentium, et interficiam te de populis, et perdam de terris, et conteram: et scies quia ego Dominus. 026 EZE 025 008 Hæc dicit Dominus Deus: Pro eo quod dixerunt Moab, et Seir: Ecce sicut omnes Gentes, domus Iuda: 026 EZE 025 009 idcirco ecce ego aperiam humerum Moab de civitatibus, de civitatibus, inquam, eius, et de finibus eius inclytas terræ Bethiesimoth, et Beelmeon, et Cariathaim, 026 EZE 025 010 filiis Orientis cum filiis Ammon, et dabo eam in hereditatem: ut non sit ultra memoria filiorum Ammon in Gentibus. 026 EZE 025 011 Et in Moab faciam iudicia: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 025 012 Hæc dicit Dominus Deus: Pro eo quod fecit Idumæa ultionem ut se vindicaret de filiis Iuda, peccavitque delinquens, et vindictam expetivit de eis; 026 EZE 025 013 idcirco hæc dicit Dominus Deus: Extendam manum meam super Idumæam, et auferam de ea hominem, et iumentum, et faciam eam desertam ab Austro: et qui sunt in Dedan, gladio cadent. 026 EZE 025 014 Et dabo ultionem meam super Idumæam per manum populi mei Israel: et facient in Edom iuxta iram meam, et furorem meum: et scient vindictam meam, dicit Dominus Deus. 026 EZE 025 015 Hæc dicit Dominus Deus: Pro eo quod fecerunt Palæstini vindictam, et ulti se sunt toto animo, interficientes, et implentes inimicitias veteres: 026 EZE 025 016 propterea hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego extendam manum meam super Palæstinos, et interficiam interfectores, et perdam reliquias maritimæ regionis: 026 EZE 025 017 faciamque in eis ultiones magnas arguens in furore: et scient quia ego Dominus, cum dedero vindictam meam super eos. 026 EZE 026 001 Et factum est in undecimo anno, prima mensis, factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 026 002 Fili hominis, pro eo quod dixit Tyrus de Ierusalem: Euge confractæ sunt portæ populorum, conversa est ad me: implebor, deserta est. 026 EZE 026 003 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego super te Tyre, et ascendere faciam ad te gentes multas, sicut ascendit mare fluctuans. 026 EZE 026 004 Et dissipabunt muros Tyri, et destruent turres eius: et radam pulverem eius de ea, et dabo eam in limpidissimam petram. 026 EZE 026 005 Siccatio sagenarum erit in medio maris, quia ego locutus sum, ait Dominus Deus: et erit in direptionem Gentibus. 026 EZE 026 006 Filiæ quoque eius, quæ sunt in agro, gladio interficientur: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 026 007 Quia hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego adducam ad Tyrum Nabuchodonosor regem Babylonis ab Aquilone regem regum, cum equis, et curribus, et equitibus, et cœtu, populoque magno. 026 EZE 026 008 Filias tuas, quæ sunt in agro, gladio interficiet: et circumdabit te munitionibus, et comportabit aggerem in gyro: et elevabit contra te clypeum. 026 EZE 026 009 Et vineas, et arietes temperabit in muros tuos, et turres tuas destruet in armatura sua. 026 EZE 026 010 Inundatione equorum eius operiet te pulvis eorum: a sonitu equitum, et rotarum, et curruum movebuntur muri tui, cum ingressus fuerit portas tuas quasi per introitum urbis dissipatæ. 026 EZE 026 011 Ungulis equorum suorum conculcabit omnes plateas tuas: populum tuum gladio cædet, et statuæ tuæ nobiles in terram corruent. 026 EZE 026 012 Vastabunt opes tuas, diripient negotiationes tuas: et destruent muros tuos, et domos tuas præclaras subvertent: et lapides tuos, et ligna tua, et pulverem tuum in medio aquarum ponent. 026 EZE 026 013 Et quiescere faciam multitudinem canticorum tuorum, et sonitus cithararum tuarum non audietur amplius. 026 EZE 026 014 Et dabo te in limpidissimam petram, siccatio sagenarum eris, nec ædificaberis ultra: quia ego locutus sum, ait Dominus Deus. 026 EZE 026 015 Hæc dicit Dominus Deus Tyro: Numquid non a sonitu ruinæ tuæ, et gemitu interfectorum tuorum cum occisi fuerint, in medio tui commovebuntur insulæ? 026 EZE 026 016 Et descendent de sedibus suis omnes principes maris: et auferent exuvias suas, et vestimenta sua varia abiicient, et induentur stupore: in terra sedebunt, et attoniti super repentino casu tuo admirabuntur. 026 EZE 026 017 Et assumentes super te lamentum, dicent tibi: Quomodo peristi, quæ habitas in mari, urbs inclyta, quæ fuisti fortis in mari cum habitatoribus tuis, quos formidabant universi? 026 EZE 026 018 Nunc stupebunt naves in die pavoris tui: et turbabuntur insulæ in mari, eo quod nullus egrediatur ex te. 026 EZE 026 019 Quia hæc dicit Dominus Deus: Cum dedero te urbem desolatam sicut civitates, quæ non habitantur: et adduxero super te abyssum, et operuerint te aquæ multæ: 026 EZE 026 020 Et detraxero te cum his, qui descendunt in lacum ad populum sempiternum et collocavero te in terra novissima sicut solitudines veteres cum his, qui deducuntur in lacum, ut non habiteris: porro cum dedero gloriam in terra viventium, 026 EZE 026 021 in nihilum redigam te, et non eris, et requisita non invenieris ultra in sempiternum, dicit Dominus Deus. 026 EZE 027 001 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 027 002 Tu ergo fili hominis assume super Tyrum lamentum: 026 EZE 027 003 Et dices Tyro, quæ habitat in introitu maris, negotiationi populorum ad insulas multas: Hæc dicit Dominus Deus: O Tyre, tu dixisti: Perfecti decoris ego sum, 026 EZE 027 004 et in corde maris sita. Finitimi tui, qui te ædificaverunt, impleverunt decorem tuum: 026 EZE 027 005 abietibus de Sanir extruxerunt te cum omnibus tabulatis maris: cedrum de Libano tulerunt ut facerent tibi malum. 026 EZE 027 006 Quercus de Basan dolaverunt in remos tuos: et transtra tua fecerunt tibi ex ebore Indico, et prætoriola de insulis Italiæ. 026 EZE 027 007 Byssus varia de Ægypto texta est tibi in velum ut poneretur in malo: hyacinthus, et purpura de insulis Elisa facta sunt operimentum tuum. 026 EZE 027 008 Habitatores Sidonis, et Aradii fuerunt remiges tui: sapientes tui, Tyre, facti sunt gubernatores tui. 026 EZE 027 009 Senes Giblii, et prudentes eius habuerunt nautas ad ministerium variæ supellectilis tuæ: omnes naves maris, et nautæ earum fuerunt in populo negotiationis tuæ. 026 EZE 027 010 Persæ, et Lydii, et Libyes erant in exercitu tuo viri bellatores tui: clypeum, et galeam suspenderunt in te pro ornatu tuo. 026 EZE 027 011 Filii Aradii cum exercitu tuo erant super muros tuos in circuitu: sed et Pigmæi, qui erant in turribus tuis, pharetras suas suspenderunt in muris tuis per gyrum: ipsi compleverunt pulchritudinem tuam. 026 EZE 027 012 Carthaginenses negotiatores tui, a multitudine cunctarum divitiarum, argento, ferro, stanno, plumboque repleverunt nundinas tuas. 026 EZE 027 013 Græcia, Thubal, et Mosoch, ipsi institores tui: mancipia, et vasa ærea advexerunt populo tuo. 026 EZE 027 014 De domo Thogorma, equos, et equites, et mulos adduxerunt ad forum tuum. 026 EZE 027 015 Filii Dedan negotiatores tui: insulæ multæ negotiatio manus tuæ: dentes eburneos, et hebeninos commutaverunt in pretio tuo. 026 EZE 027 016 Syrus negotiator tuus propter multitudinem operum tuorum, gemmam, et purpuram, et scutulata, et byssum, et sericum, et chodchod proposuerunt in mercatu tuo. 026 EZE 027 017 Iuda et terra Israel ipsi institores tui in frumento primo, balsamum, et mel, et oleum, et resinam proposuerunt in nundinis tuis. 026 EZE 027 018 Damascenus negotiator tuus in multitudine operum tuorum, in multitudine diversarum opum, in vino pingui, in lanis coloris optimi. 026 EZE 027 019 Dan, et Græcia, et Mosel in nundinis tuis proposuerunt ferrum fabrefactum: stacte, et calamus in negotiatione tua. 026 EZE 027 020 Dedan institores tui in tapetibus ad sedendum. 026 EZE 027 021 Arabia, et universi principes Cedar, ipsi negotiatores manus tuæ: cum agnis, et arietibus, et hœdis venerunt ad te negotiatores tui. 026 EZE 027 022 Venditores Saba, et Reema, ipsi negotiatores tui: cum universis primis aromatibus, et lapide pretioso, et auro, quod proposuerunt in mercatu tuo. 026 EZE 027 023 Haran, et Chene, et Eden negotiatores tui: Saba, Assur, et Chelmad venditores tui. 026 EZE 027 024 Ipsi negotiatores tui multifariam involucris hyacinthi, et polymitorum, gazarumque pretiosarum, quæ obvolutæ, et astrictæ erant funibus: cedros quoque habebant in negotiationibus tuis. 026 EZE 027 025 Naves maris, principes tui in negotiatione tua: et repleta es, et glorificata nimis in corde maris. 026 EZE 027 026 In aquis multis adduxerunt te remiges tui: ventus auster contrivit te in corde maris. 026 EZE 027 027 Divitiæ tuæ, et thesauri tui, et multiplex instrumentum tuum, nautæ tui et gubernatores tui, qui tenebant supellectilem tuam, et populo tuo præerant: viri quoque bellatores tui, qui erant in te cum universa multitudine tua, quæ est in medio tui: cadent in corde maris in die ruinæ tuæ. 026 EZE 027 028 A sonitu clamoris gubernatorum tuorum conturbabuntur classes: 026 EZE 027 029 Et descendent de navibus suis omnes, qui tenebant remum: nautæ, et universi gubernatores maris in terra stabunt: 026 EZE 027 030 et eiulabunt super te voce magna, et clamabunt amare: et superiacient pulverem capitibus suis, et cinere conspergentur. 026 EZE 027 031 Et radent super te calvitium, et accingentur ciliciis: et plorabunt te in amaritudine animæ ploratu amarissimo. 026 EZE 027 032 Et assument super te carmen lugubre, et plangent te: Quæ est ut Tyrus, quæ obmutuit in medio maris? 026 EZE 027 033 Quæ in exitu negotiationum tuarum de mari implesti populos multos: in multitudine divitiarum tuarum, et populorum tuorum ditasti reges terræ. 026 EZE 027 034 Nunc contrita es a mari, in profundis aquarum opes tuæ, et omnis multitudo tua, quæ erat in medio tui, ceciderunt. 026 EZE 027 035 Universi habitatores insularum obstupuerunt super te: et reges earum omnes tempestate perculsi mutaverunt vultus. 026 EZE 027 036 Negotiatores populorum sibilaverunt super te: ad nihilum deducta es, et non eris usque in perpetuum. 026 EZE 028 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 028 002 Fili hominis, dic principi Tyri: Hæc dicit Dominus Deus: Eo quod elevatum est cor tuum, et dixisti: Deus ego sum, et in cathedra Dei sedi in corde maris: cum sis homo, et non Deus, et dedisti cor tuum quasi cor Dei. 026 EZE 028 003 Ecce sapientior es tu Daniele: omne secretum non est absconditum a te. 026 EZE 028 004 In sapientia et prudentia tua fecisti tibi fortitudinem: et acquisisti aurum, et argentum in thesauris tuis. 026 EZE 028 005 In multitudine sapientiæ tuæ, et in negotiatione tua multiplicasti tibi fortitudinem: et elevatum est cor tuum in robore tuo. 026 EZE 028 006 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Eo quod elevatum est cor tuum quasi cor Dei: 026 EZE 028 007 idcirco ecce ego adducam super te alienos robustissimos Gentium: et nudabunt gladios suos super pulchritudinem sapientiæ tuæ, et polluent decorem tuum. 026 EZE 028 008 Interficient, et detrahent te: et morieris in interitu occisorum in corde maris. 026 EZE 028 009 Numquid dicens loqueris: Deus ego sum, coram interficientibus te: cum sis homo, et non Deus, in manu occidentium te? 026 EZE 028 010 Morte incircumcisorum morieris in manu alienorum: quia ego locutus sum, ait Dominus Deus. 026 EZE 028 011 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: Fili hominis leva planctum super regem Tyri: 026 EZE 028 012 et dices ei: Hæc dicit Dominus Deus: Tu signaculum similitudinis, plenus sapientia, et perfectus decore, 026 EZE 028 013 in deliciis Paradisi Dei fuisti: omnis lapis pretiosus operimentum tuum: sardius, topazius, et iaspis, chrysolithus, et onyx, et beryllus, sapphirus, et carbunculus, et smaragdus: aurum opus decoris tui: et foramina tua in die, qua conditus es, præparata sunt. 026 EZE 028 014 Tu cherub extentus, et protegens, et posui te in monte sancto Dei, in medio lapidum ignitorum ambulasti. 026 EZE 028 015 Perfectus in viis tuis a die conditionis tuæ, donec inventa est iniquitas in te. 026 EZE 028 016 In multitudine negotiationis tuæ repleta sunt interiora tua iniquitate, et peccasti: et eieci te de monte Dei, et perdidi te, o cherub protegens, de medio lapidum ignitorum. 026 EZE 028 017 Et elevatum est cor tuum in decore tuo: perdidisti sapientiam tuam in decore tuo, in terram proieci te: ante faciem regum dedi te ut cernerent te. 026 EZE 028 018 In multitudine iniquitatum tuarum, et iniquitate negotiationis tuæ polluisti sanctificationem tuam: producam ergo ignem de medio tui, qui comedat te, et dabo te in cinerem super terram in conspectu omnium videntium te. 026 EZE 028 019 Omnes, qui viderint te in Gentibus, obstupescent super te: nihili factus es, et non eris in perpetuum. 026 EZE 028 020 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 028 021 Fili hominis pone faciem tuam contra Sidonem: et prophetabis de ea, 026 EZE 028 022 et dices: Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego ad te Sidon, et glorificabor in medio tui: et scient quia ego Dominus, cum fecero in ea iudicia, et sanctificatus fuero in ea. 026 EZE 028 023 Et immittam ei pestilentiam, et sanguinem in plateis eius: et corruent interfecti in medio eius gladio per circuitum: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 028 024 Et non erit ultra domui Israel offendiculum amaritudinis, et spina dolorem inferens undique per circuitum eorum, qui adversantur eis: et scient quia ego Dominus Deus. 026 EZE 028 025 Hæc dicit Dominus Deus: Quando congregavero domum Israel de populis, in quibus dispersi sunt, sanctificabor in eis coram Gentibus: et habitabunt in terra sua, quam dedi servo meo Iacob. 026 EZE 028 026 Et habitabunt in ea securi: et ædificabunt domos, et plantabunt vineas, et habitabunt confidenter, cum fecero iudicia in omnibus, qui adversantur eis per circuitum: et scient quia ego Dominus Deus eorum. 026 EZE 029 001 In anno decimo, decimo mense, undecima die mensis, factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 029 002 Fili hominis pone faciem tuam contra Pharaonem regem Ægypti, et prophetabis de eo, et de Ægypto universa: 026 EZE 029 003 Loquere, et dices: Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego ad te Pharao rex Ægypti, draco magne, qui cubas in medio fluminum tuorum, et dicis: Meus est fluvius, et ego feci memetipsum. 026 EZE 029 004 Et ponam frenum in maxillis tuis: et agglutinabo pisces fluminum tuorum squamis tuis: et extraham te de medio fluminum tuorum, et universi pisces tui squamis tuis adhærebunt. 026 EZE 029 005 Et proiiciam te in desertum, et omnes pisces fluminis tui: super faciem terræ cades, non colligeris, neque congregaberis: bestiis terræ, et volatilibus cæli dedi te ad devorandum. 026 EZE 029 006 Et scient omnes habitatores Ægypti quia ego Dominus: pro eo quod fuisti baculus arundineus domui Israel. 026 EZE 029 007 Quando apprehenderunt te manu, et confractus es, et lacerasti omnem humerum eorum: et innitentibus eis super te, comminutus es, et dissolvisti omnes renes eorum. 026 EZE 029 008 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego adducam super te gladium: et interficiam de te hominem, et iumentum. 026 EZE 029 009 Et erit Terra Ægypti in desertum, et in solitudinem: et scient quia ego Dominus: pro eo quod dixeris: Fluvius meus est, et ego feci eum. 026 EZE 029 010 Idcirco ecce ego ad te, et ad flumina tua: daboque Terram Ægypti in solitudines, gladio dissipatam, a turre Syenes, usque ad terminos Æthiopiæ. 026 EZE 029 011 Non pertransibit eam pes hominis, neque pes iumenti gradietur in ea: et non habitabitur quadraginta annis. 026 EZE 029 012 Daboque Terram Ægypti desertam in medio terrarum desertarum, et civitates eius in medio urbium subversarum, et erunt desolatæ quadraginta annis: et dispergam Ægyptios in nationes, et ventilabo eos in terras. 026 EZE 029 013 Quia hæc dicit Dominus Deus: Post finem quadraginta annorum congregabo Ægyptum de populis, in quibus dispersi fuerant. 026 EZE 029 014 Et reducam captivitatem Ægypti, et collocabo eos in terra Phathures, in terra nativitatis suæ: et erunt ibi in regnum humile: 026 EZE 029 015 inter cetera regna erit humillima, et non elevabitur ultra super nationes, et imminuam eos ne imperent Gentibus. 026 EZE 029 016 Neque erunt ultra domui Israel in confidentia, docentes iniquitatem, ut fugiant, et sequantur eos: et scient quia ego Dominus Deus. 026 EZE 029 017 Et factum est in vigesimo et septimo anno, in primo, in una mensis: factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 029 018 Fili hominis Nabuchodonosor rex Babylonis servire fecit exercitum suum servitute magna adversum Tyrum: omne caput decalvatum, et omnis humerus depilatus est: et merces non est reddita ei, neque exercitui eius de Tyro pro servitute, qua servivit mihi adversus eam. 026 EZE 029 019 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego dabo Nabuchodonosor regem Babylonis in Terra Ægypti: et accipiet multitudinem eius, et deprædabitur manubias eius, et diripiet spolia eius: et erit merces exercitui illius, 026 EZE 029 020 et operi, quo servivit adversus eam: dedi ei Terram Ægypti, pro eo quod laboraverit mihi, ait Dominus Deus. 026 EZE 029 021 In die illo pullulabit cornu domui Israel, et tibi dabo apertum os in medio eorum: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 030 001 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 030 002 Fili hominis propheta, et dic: Hæc dicit Dominus Deus: Ululate, væ, væ diei: 026 EZE 030 003 quia iuxta est dies, et appropinquat dies Domini: dies nubis, tempus Gentium erit. 026 EZE 030 004 Et veniet gladius in Ægyptum: et erit pavor in Æthiopia, cum ceciderint vulnerati in Ægypto, et ablata fuerit multitudo illius, et destructa fundamenta eius. 026 EZE 030 005 Æthiopia, et Libya, et Lydi, et omne reliquum vulgus, et Chub, et filii terræ fœderis, cum eis gladio cadent. 026 EZE 030 006 Hæc dicit Dominus Deus: Et corruent fulcientes Ægyptum, et destruetur superbia imperii eius: a turre Syenes gladio cadent in ea, ait Dominus Deus exercituum. 026 EZE 030 007 Et dissipabuntur in medio terrarum desolatarum, et urbes eius in medio civitatum desertarum erunt. 026 EZE 030 008 Et scient quia ego Dominus: cum dedero ignem in Ægypto, et attriti fuerint omnes auxiliatores eius. 026 EZE 030 009 In die illa egredientur nuncii a facie mea in trieribus ad conterendam Æthiopiæ confidentiam, et erit pavor in eis in die Ægypti, quia absque dubio veniet. 026 EZE 030 010 Hæc dicit Dominus Deus: cessare faciam multitudinem Ægypti in manu Nabuchodonosor regis Babylonis. 026 EZE 030 011 Ipse et populus eius cum eo fortissimi Gentium adducentur ad disperdendam terram: et evaginabunt gladios suos super Ægyptum: et implebunt terram interfectis. 026 EZE 030 012 Et faciam alveos fluminum aridos, et tradam terram in manus pessimorum: et dissipabo terram, et plenitudinem eius manu alienorum, ego Dominus locutus sum. 026 EZE 030 013 Hæc dicit Dominus Deus: Et disperdam simulachra, et cessare faciam idola de Memphis: et dux de Terra Ægypti non erit amplius: et dabo terrorem in Terra Ægypti. 026 EZE 030 014 Et disperdam terram Phathures, et dabo ignem in Taphnis, et faciam iudicia in Alexandria. 026 EZE 030 015 Et effundam indignationem meam super Pelusium robur Ægypti, et interficiam multitudinem Alexandriæ, 026 EZE 030 016 et dabo ignem in Ægypto: quasi parturiens dolebit Pelusium, et Alexandria erit dissipata, et in Memphis angustiæ quotidianæ. 026 EZE 030 017 Iuvenes Heliopoleos, et Bubasti gladio cadent, et ipsæ captivæ ducentur. 026 EZE 030 018 Et in Taphnis nigrescet dies, cum contrivero ibi sceptra Ægypti, et defecerit in ea superbia potentiæ eius: ipsam nubes operiet, filiæ autem eius in captivitatem ducentur. 026 EZE 030 019 Et iudicia faciam in Ægypto: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 030 020 Et factum est in undecimo anno, in primo mense, in septima mensis, factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 030 021 Fili hominis brachium Pharaonis regis Ægypti confregi: et ecce non est obvolutum ut restitueretur ei sanitas, ut ligaretur pannis, et fasciaretur linteolis, ut recepto robore posset tenere gladium. 026 EZE 030 022 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego ad Pharaonem regem Ægypti, et comminuam brachium eius forte, sed confractum: et deiiciam gladium de manu eius: 026 EZE 030 023 et dispergam Ægyptum in gentibus, et ventilabo eos in terris. 026 EZE 030 024 Et confortabo brachia regis Babylonis, daboque gladium meum in manu eius: et confringam brachia Pharaonis, et gement gemitibus interfecti coram facie eius. 026 EZE 030 025 Et confortabo brachia regis Babylonis, et brachia Pharaonis concident: et scient quia ego Dominus, cum dedero gladium meum in manu regis Babylonis, et extenderit eum super Terram Ægypti. 026 EZE 030 026 Et dispergam Ægyptum in nationes, et ventilabo eos in terras, et scient quia ego Dominus. 026 EZE 031 001 Et factum est in anno undecimo, tertio mense, una mensis, factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 031 002 Fili hominis dic Pharaoni regi Ægypti, et populo eius: Cui similis factus es in magnitudine tua? 026 EZE 031 003 Ecce Assur quasi cedrus in Libano, pulcher ramis, et frondibus nemorosus, excelsusque altitudine, et inter condensas frondes elevatum est cacumen eius. 026 EZE 031 004 Aquæ nutrierunt illum, abyssus exaltavit illum: flumina eius manabant in circuitu radicum eius, et rivos suos emisit ad universa ligna regionis. 026 EZE 031 005 Propterea elevata est altitudo eius super omnia ligna regionis: et multiplicata sunt arbusta eius, et elevati sunt rami eius præ aquis multis. 026 EZE 031 006 Cumque extendisset umbram suam, in ramis eius fecerunt nidos omnia volatilia cæli, et sub frondibus eius genuerunt omnes bestiæ saltuum, et sub umbraculo illius habitabat cœtus gentium plurimarum. 026 EZE 031 007 Eratque pulcherrimus in magnitudine sua, et in dilatatione arbustorum suorum: erat enim radix illius iuxta aquas multas. 026 EZE 031 008 Cedri non fuerunt altiores illo in Paradiso Dei, abietes non adæquaverunt summitatem eius, et platani non fuerunt æquæ frondibus illius: omne lignum Paradisi Dei non est assimilatum illi, et pulchritudini eius. 026 EZE 031 009 Quoniam speciosum feci eum, et multis, condensisque frondibus: et æmulata sunt eum omnia ligna voluptatis, quæ erant in Paradiso Dei. 026 EZE 031 010 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Pro eo quod sublimatus est in altitudine, et dedit summitatem suam virentem atque condensam, et elevatum est cor eius in altitudine sua: 026 EZE 031 011 Tradidi eum in manu fortissimi Gentium, faciens faciet ei: iuxta impietatem eius eieci eum. 026 EZE 031 012 Et succident eum alieni, et crudelissimi nationum, et proiicient eum super montes, et in cunctis convallibus corruent rami eius, et confringentur arbusta eius in universis rupibus terræ: et recedent de umbraculo eius omnes populi terræ, et relinquent eum. 026 EZE 031 013 In ruina eius habitaverunt omnia volatilia cæli, et in ramis eius fuerunt universæ bestiæ regionis. 026 EZE 031 014 Quam ob rem non elevabuntur in altitudine sua omnia ligna aquarum, nec ponent sublimitatem suam inter nemorosa atque frondosa, nec stabunt in sublimitate sua omnia, quæ irrigantur aquis: quia omnes traditi sunt in mortem ad terram ultimam in medio filiorum hominum ad eos, qui descendunt in lacum. 026 EZE 031 015 Hæc dicit Dominus Deus: In die quando descendit ad inferos, induxi luctum, operui eum abysso: et prohibui flumina eius, et coercui aquas multas: contristatus est super eum Libanus, et omnia ligna agri concussa sunt. (Sheol h7585) 026 EZE 031 016 A sonitu ruinæ eius commovi Gentes, cum deducerem eum ad infernum cum his, qui descendebant in lacum: et consolata sunt in terra infima omnia ligna voluptatis egregia, atque præclara in Libano, universa quæ irrigabantur aquis. (Sheol h7585) 026 EZE 031 017 Nam et ipsi cum eo descendent in infernum ad interfectos gladio: et brachium uniuscuiusque sedebit sub umbraculo eius in medio nationum. (Sheol h7585) 026 EZE 031 018 Cui assimilatus es o inclyte atque sublimis inter ligna voluptatis? Ecce deductus es cum lignis voluptatis ad terram ultimam: in medio incircumcisorum dormies, cum eis, qui interfecti sunt gladio, ipse est Pharao, et omnis multitudo eius, dicit Dominus Deus. 026 EZE 032 001 Et factum est, duodecimo anno, in mense duodecimo, in una mensis, factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 032 002 Fili hominis assume lamentum super Pharaonem regem Ægypti, et dices ad eum: Leoni Gentium assimilatus es, et draconi, qui est in mari: et ventilabas cornu in fluminibus tuis, et conturbabas aquas pedibus tuis, et conculcabas flumina earum. 026 EZE 032 003 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Expandam super te rete meum in multitudine populorum multorum, et extraham te in sagena mea. 026 EZE 032 004 Et proiiciam te in terram, super faciem agri abiiciam te: et habitare faciam super te omnia volatilia cæli, et saturabo de te bestias universæ terræ. 026 EZE 032 005 Et dabo carnes tuas super montes, et implebo colles tuos sanie tua. 026 EZE 032 006 Et irrigabo terram fœtore sanguinis tui super montes, et valles implebuntur ex te. 026 EZE 032 007 Et operiam, cum extinctus fueris, cælum, et nigrescere faciam stellas eius: solem nube tegam, et luna non dabit lumen suum. 026 EZE 032 008 Omnia luminaria cæli mœrere faciam super te: et dabo tenebras super terram tuam, dicit Dominus Deus, cum ceciderint vulnerati tui in medio terræ, ait Dominus Deus. 026 EZE 032 009 Et irritabo cor populorum multorum cum induxero contritionem tuam in Gentibus super terras, quas nescis. 026 EZE 032 010 Et stupescere faciam super te populos multos: et reges eorum horrore nimio formidabunt super te, cum volare cœperit gladius meus super facies eorum: et obstupescent repente singuli pro anima sua in die ruinæ tuæ. 026 EZE 032 011 Quia hæc dicit Dominus Deus: Gladius regis Babylonis veniet tibi, 026 EZE 032 012 in gladiis fortium deiiciam multitudinem tuam: inexpugnabiles omnes gentes hæ: et vastabunt superbiam Ægypti, et dissipabitur multitudo eius. 026 EZE 032 013 Et perdam omnia iumenta eius, quæ erant super aquas plurimas: et non conturbabit eas pes hominis ultra, neque ungula iumentorum turbabit eas. 026 EZE 032 014 Tunc purissimas reddam aquas eorum, et flumina eorum quasi oleum adducam, ait Dominus Deus: 026 EZE 032 015 Cum dedero Terram Ægypti desolatam: deseretur autem terra a plenitudine sua, quando percussero omnes habitatores eius: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 032 016 Planctus est, et plangent eum: filiæ Gentium plangent eum: super Ægyptum, et super multitudinem eius plangent eum, ait Dominus Deus. 026 EZE 032 017 Et factum est in duodecimo anno, in quintadecima mensis, factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 032 018 Fili hominis cane lugubre super multitudinem Ægypti: et detrahe eam ipsam, et filias gentium robustarum ad terram ultimam cum his, qui descendunt in lacum. 026 EZE 032 019 Quo pulchrior es? Descende, et dormi cum incircumcisis. 026 EZE 032 020 In medio interfectorum gladio cadent: gladius datus est, attraxerunt eam, et omnes populos eius. 026 EZE 032 021 Loquentur ei potentissimi robustorum de medio inferni, qui cum auxiliatoribus eius descenderunt, et dormierunt incircumcisi, interfecti gladio. (Sheol h7585) 026 EZE 032 022 Ibi Assur, et omnis multitudo eius: in circuitu illius sepulchra eius: omnes interfecti, et qui ceciderunt gladio. 026 EZE 032 023 Quorum data sunt sepulchra in novissimis laci: et facta est multitudo eius per gyrum sepulchri eius: universi interfecti, cadentesque gladio, qui dederant quondam formidinem in terra viventium. 026 EZE 032 024 Ibi Ælam, et omnis multitudo eius per gyrum sepulchri sui, omnes hi interfecti, ruentesque gladio: qui descenderunt incircumcisi ad terram ultimam: qui posuerunt terrorem suum in terra viventium, et portaverunt ignominiam suam cum his, qui descendunt in lacum. 026 EZE 032 025 In medio interfectorum posuerunt cubile eius in universis populis eius: in circuitu eius sepulchrum illius: omnes hi incircumcisi, interfectique gladio. Dederunt enim terrorem suum in terra viventium, et portaverunt ignominiam suam cum his, qui descendunt in lacum: in medio interfectorum positi sunt. 026 EZE 032 026 Ibi Mosoch, et Thubal, et omnis multitudo eius: in circuitu eius sepulchra illius, omnes hi incircumcisi, interfectique et cadentes gladio: quia dederunt formidinem suam in terra viventium. 026 EZE 032 027 Et non dormient cum fortibus, cadentibusque et incircumcisis, qui descenderunt ad infernum cum armis suis, et posuerunt gladios suos sub capitibus suis, et fuerunt iniquitates eorum in ossibus eorum: quia terror fortium facti sunt in terra viventium. (Sheol h7585) 026 EZE 032 028 Et tu ergo in medio incircumcisorum contereris, et dormies cum interfectis gladio. 026 EZE 032 029 Ibi Idumæa, et reges eius, et omnes duces eius, qui dati sunt cum exercitu suo cum interfectis gladio: et qui cum incircumcisis dormierunt, et cum his, qui descendunt in lacum. 026 EZE 032 030 Ibi principes Aquilonis omnes, et universi venatores: qui deducti sunt cum interfectis, paventes, et in sua fortitudine confusi: qui dormierunt incircumcisi cum interfectis gladio, et portaverunt confusionem suam cum his, qui descendunt in lacum. 026 EZE 032 031 Vidit eos Pharao, et consolatus est super universa multitudine sua, quæ interfecta est gladio, Pharao, et omnis exercitus eius, ait Dominus Deus: 026 EZE 032 032 quia dedi terrorem meum in terra viventium, et dormivit in medio incircumcisorum cum interfectis gladio: Pharao et omnis multitudo eius: ait Dominus Deus. 026 EZE 033 001 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 033 002 Fili hominis loquere ad filios populi tui, et dices ad eos: Terra cum induxero super eam gladium, et tulerit populus terræ virum unum de novissimis suis, et constituerit eum super se speculatorem: 026 EZE 033 003 et ille viderit gladium venientem super terram, et cecinerit buccina, et annunciaverit populo: 026 EZE 033 004 Audiens autem, quisquis ille est, sonitum buccinæ, et non se observaverit, veneritque gladius, et tulerit eum: sanguis ipsius super caput eius erit. 026 EZE 033 005 Sonum buccinæ audivit, et non se observavit, sanguis eius in ipso erit: si autem se custodierit, animam suam salvabit. 026 EZE 033 006 Quod si speculator viderit gladium venientem, et non insonuerit buccina: et populus se non custodierit, veneritque gladius, et tulerit de eis animam: ille quidem in iniquitate sua captus est, sanguinem autem eius de manu speculatoris requiram. 026 EZE 033 007 Et tu fili hominis, speculatorem dedi te domui Israel: audiens ergo ex ore meo sermonem, annunciabis eis ex me. 026 EZE 033 008 Si me dicente ad impium: Impie, morte morieris: non fueris locutus ut se custodiat impius a via sua: ipse impius in iniquitate sua morietur, sanguinem autem eius de manu tua requiram. 026 EZE 033 009 Si autem annunciante te ad impium ut a viis suis convertatur, non fuerit conversus a via sua: ipse in iniquitate sua morietur: porro tu animam tuam liberasti. 026 EZE 033 010 Tu ergo fili hominis dic ad domum Israel: Sic locuti estis, dicentes: Iniquitates nostræ, et peccata nostra super nos sunt, et in ipsis nos tabescimus: quomodo ergo vivere poterimus? 026 EZE 033 011 Dic ad eos: Vivo ego, dicit Dominus Deus: nolo mortem impii, sed ut convertatur impius a via sua, et vivat. Convertimini, convertimini a viis vestris pessimis: et quare moriemini domus Israel? 026 EZE 033 012 Tu itaque fili hominis dic ad filios populi tui: Iustitia iusti non liberabit eum in quacumque die peccaverit: et impietas impii non nocebit ei, in quacumque die conversus fuerit ab impietate sua: et iustus non poterit vivere in iustitia sua, in quacumque die peccaverit. 026 EZE 033 013 Etiam si dixero iusto quod vita vivat, et confisus in iustitia sua fecerit iniquitatem: omnes iustitiæ eius oblivioni tradentur, et in iniquitate sua, quam operatus est, in ipsa morietur. 026 EZE 033 014 Si autem dixero impio: Morte morieris: et egerit pœnitentiam a peccato suo, feceritque iudicium et iustitiam, 026 EZE 033 015 et pignus restituerit ille impius, rapinamque reddiderit, in mandatis vitæ ambulaverit, nec fecerit quidquam iniustum: vita vivet, et non morietur. 026 EZE 033 016 Omnia peccata eius, quæ peccavit, non imputabuntur ei: iudicium, et iustitiam fecit, vita vivet. 026 EZE 033 017 Et dixerunt filii populi tui: Non est æqui ponderis via Domini, et ipsorum via iniusta est. 026 EZE 033 018 Cum enim recesserit iustus a iustitia sua, feceritque iniquitates, morietur in eis. 026 EZE 033 019 Et cum recesserit impius ab impietate sua, feceritque iudicium, et iustitiam, vivet in eis. 026 EZE 033 020 Et dicitis: Non est recta via Domini. Unumquemque iuxta vias suas iudicabo de vobis, domus Israel. 026 EZE 033 021 Et factum est in duodecimo anno, in decimo mense, in quinta mensis transmigrationis nostræ, venit ad me qui fugerat de Ierusalem, dicens: Vastata est civitas. 026 EZE 033 022 Manus autem Domini facta fuerat ad me vespere, antequam veniret qui fugerat: aperuitque os meum donec veniret ad me mane, et aperto ore meo non silui amplius. 026 EZE 033 023 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 033 024 Fili hominis, qui habitant in ruinosis his super humum Israel, loquentes aiunt: Unus erat Abraham, et hereditate possedit terram: nos autem multi sumus, nobis data est terra in possessionem. 026 EZE 033 025 Idcirco dices ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Qui in sanguine comeditis, et oculos vestros levatis ad immunditias vestras, et sanguinem funditis: numquid terram hereditate possidebitis? 026 EZE 033 026 Stetistis in gladiis vestris, fecistis abominationes, et unusquisque uxorem proximi sui polluit: et terram hereditate possidebitis? 026 EZE 033 027 Hæc dices ad eos: Sic dicit Dominus Deus: Vivo ego, quia qui in ruinosis habitant, gladio cadent: et qui in agro est, bestiis tradetur ad devorandum: qui autem in præsidiis, et speluncis sunt, peste morientur. 026 EZE 033 028 Et dabo terram in solitudinem, et in desertum, et deficiet superba fortitudo eius: et desolabuntur montes Israel, eo quod nullus sit qui per eos transeat. 026 EZE 033 029 Et scient quia ego Dominus, cum dedero terram eorum desolatam, et desertam propter universas abominationes suas, quas operati sunt. 026 EZE 033 030 Et tu fili hominis: filii populi tui, qui loquuntur de te iuxta muros, et in ostiis domorum, et dicunt unus ad alterum, vir ad proximum suum loquentes: Venite, et audiamus quis sit sermo egrediens a Domino. 026 EZE 033 031 Et veniunt ad te, quasi si ingrediatur populus, et sedent coram te populus meus: et audiunt sermones tuos, et non faciunt eos: quia in canticum oris sui vertunt illos, et avaritiam suam sequitur cor eorum. 026 EZE 033 032 Et es eis quasi carmen musicum, quod suavi, dulcique sono canitur: et audiunt verba tua, et non faciunt ea. 026 EZE 033 033 Et cum venerit quod prædictum est (ecce enim venit) tunc scient quod prophetes fuerit inter eos. 026 EZE 034 001 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 034 002 Fili hominis propheta de pastoribus Israel: propheta, et dices pastoribus: Hæc dicit Dominus Deus: Væ pastoribus Israel, qui pascebant semetipsos: nonne greges a pastoribus pascuntur? 026 EZE 034 003 Lac comedebatis, et lanis operiebamini, et quod crassum erat occidebatis: gregem autem meum non pascebatis. 026 EZE 034 004 Quod infirmum fuit non consolidastis, et quod ægrotum non sanastis, quod confractum est non alligastis, et quod abiectum est non reduxistis, et quod perierat non quæsistis: sed cum austeritate imperabatis eis, et cum potentia. 026 EZE 034 005 Et dispersæ sunt oves meæ, eo quod non esset pastor: et factæ sunt in devorationem omnium bestiarum agri, et dispersæ sunt. 026 EZE 034 006 Erraverunt greges mei in cunctis montibus, et in universo colle excelso: et super omnem faciem terræ dispersi sunt greges mei, et non erat qui requireret, non erat, inquam, qui requireret. 026 EZE 034 007 Propterea pastores audite verbum Domini: 026 EZE 034 008 Vivo ego, dicit Dominus Deus: quia pro eo quod facti sunt greges mei in rapinam, et oves meæ in devorationem omnium bestiarum agri, eo quod non esset pastor (neque enim quæsierunt pastores mei gregem meum) sed pascebant pastores semetipsos, et greges meos non pascebant: 026 EZE 034 009 propterea pastores audite verbum Domini: 026 EZE 034 010 Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego ipse super pastores requiram gregem meum de manu eorum, et cessare faciam eos ut ultra non pascant gregem, nec pascant amplius pastores semetipsos: et liberabo gregem meum de ore eorum: et non erit ultra eis in escam. 026 EZE 034 011 Quia hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego ipse requiram oves meas, et visitabo eas. 026 EZE 034 012 Sicut visitat pastor gregem suum in die, quando fuerit in medio ovium suarum dissipatarum: sic visitabo oves meas, et liberabo eas de omnibus locis, in quibus dispersæ fuerant in die nubis, et caliginis. 026 EZE 034 013 Et educam eas de populis, et congregabo eas de terris, et inducam eas in terram suam: et pascam eas in montibus Israel, in rivis, et in cunctis sedibus terræ. 026 EZE 034 014 In pascuis uberrimis pascam eas, et in montibus excelsis Israel erunt pascua earum: ibi requiescent in herbis virentibus, et in pascuis pinguibus pascentur super montes Israel. 026 EZE 034 015 Ego pascam oves meas: et ego eas accubare faciam, dicit Dominus Deus. 026 EZE 034 016 Quod perierat requiram, et quod abiectum erat reducam, et quod confractum fuerat alligabo, et quod infirmum fuerat consolidabo, et quod pingue et forte custodiam: et pascam illas in iudicio. 026 EZE 034 017 Vos autem greges mei, hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego iudico inter pecus et pecus, arietum, et hircorum. 026 EZE 034 018 Nonne satis vobis erat pascua bona depasci? Insuper et reliquias pascuarum vestrarum conculcastis pedibus vestris: et cum purissimam aquam biberetis, reliquam pedibus vestris turbabatis. 026 EZE 034 019 Et oves meæ his, quæ conculcata pedibus vestris fuerant, pascebantur: et quæ pedes vestri turbaverant, hæc bibebant. 026 EZE 034 020 Propterea hæc dicit Dominus Deus ad vos: Ecce ego ipse iudico inter pecus pingue, et macilentum: 026 EZE 034 021 pro eo quod lateribus, et humeris impingebatis, et cornibus vestris ventilabatis omnia infirma pecora, donec dispergerentur foras: 026 EZE 034 022 salvabo gregem meum, et non erit ultra in rapinam, et iudicabo inter pecus et pecus. 026 EZE 034 023 ET SUSCITABO SUPER EAS PASTOREM UNUM, qui pascat eas, servum meum David: ipse pascet eas, et ipse erit eis in pastorem. 026 EZE 034 024 Ego autem Dominus ero eis in Deum: et servus meus David princeps in medio eorum: ego Dominus locutus sum. 026 EZE 034 025 Et faciam cum eis pactum pacis, et cessare faciam bestias pessimas de terra: et qui habitant in deserto, securi dormient in saltibus. 026 EZE 034 026 Et ponam eos in circuitu collis mei benedictionem: et deducam imbrem in tempore suo: pluviæ benedictionis erunt. 026 EZE 034 027 Et dabit lignum agri fructum suum, et terra dabit germen suum, et erunt in terra sua absque timore: et scient quia ego Dominus, cum contrivero catenas iugi eorum, et eruero eos de manu imperantium sibi. 026 EZE 034 028 Et non erunt ultra in rapinam in Gentibus, neque bestiæ terræ devorabunt eos: sed habitabunt confidenter absque ullo terrore. 026 EZE 034 029 Et suscitabo eis germen nominatum: et non erunt ultra imminuti fame in terra, neque portabunt ultra opprobrium Gentium. 026 EZE 034 030 Et scient quia ego Dominus Deus eorum cum eis, et ipsi populus meus domus Israel: ait Dominus Deus. 026 EZE 034 031 Vos autem greges mei, greges pascuæ meæ homines estis: et ego Dominus Deus vester, dicit Dominus Deus. 026 EZE 035 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 035 002 Fili hominis pone faciem tuam adversum montem Seir, et prophetabis de eo, et dices illi: 026 EZE 035 003 Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego ad te mons Seir, et extendam manum meam super te, et dabo te desolatum atque desertum. 026 EZE 035 004 Urbes tuas demoliar, et tu desertus eris: et scies quia ego Dominus. 026 EZE 035 005 Eo quod fueris inimicus sempiternus, et concluseris filios Israel in manus gladii in tempore afflictionis eorum, in tempore iniquitatis extremæ: 026 EZE 035 006 Propterea vivo ego, dicit Dominus Deus: quoniam sanguini tradam te, et sanguis te persequetur: et cum sanguinem oderis, sanguis persequetur te. 026 EZE 035 007 Et dabo montem Seir desolatum atque desertum: et auferam de eo euntem, et redeuntem. 026 EZE 035 008 Et implebo montes eius occisorum suorum: in collibus tuis, et in vallibus tuis, atque in torrentibus interfecti gladio cadent. 026 EZE 035 009 In solitudines sempiternas tradam te, et civitates tuæ non habitabuntur: et scietis quia ego Dominus Deus. 026 EZE 035 010 Eo quod dixeris: Duæ gentes, et duæ terræ meæ erunt, et hereditate possidebo eas: cum Dominus esset ibi: 026 EZE 035 011 Propterea vivo ego, dicit Dominus Deus, quia faciam iuxta iram tuam, et secundum zelum tuum, quem fecisti odio habens eos: et notus efficiar per eos cum te iudicavero. 026 EZE 035 012 Et scies quia ego Dominus audivi universa opprobria tua, quæ locutus es de montibus Israel, dicens: Deserti, nobis ad devorandum dati sunt. 026 EZE 035 013 Et insurrexistis super me ore vestro, et derogastis adversum me verba vestra: ego audivi. 026 EZE 035 014 Hæc dicit Dominus Deus: Lætante universa terra, in solitudinem te redigam. 026 EZE 035 015 Sicuti gavisus es super hereditatem domus Israel, eo quod fuerit dissipata, sic faciam tibi: dissipatus eris mons Seir, et Idumæa omnis: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 036 001 Tu autem fili hominis propheta super montes Israel, et dices: Montes Israel, audite verbum Domini: 026 EZE 036 002 Hæc dicit Dominus Deus: Eo quod dixerit inimicus de vobis: Euge, altitudines sempiternæ in hereditatem datæ sunt nobis: 026 EZE 036 003 propterea vaticinare, et dic: Hæc dicit Dominus Deus: Pro eo quod desolati estis, et conculcati per circuitum, et facti in hereditatem reliquis gentibus, et ascendistis super labium linguæ, et opprobrium populi: 026 EZE 036 004 propterea montes Israel audite verbum Domini Dei: Hæc dicit Dominus Deus montibus, et collibus, torrentibus, vallibusque et desertis, parietinis, et urbibus derelictis, quæ depopulatæ sunt, et subsannatæ a reliquis gentibus per circuitum. 026 EZE 036 005 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Quoniam in igne zeli mei locutus sum de reliquis Gentibus, et de Idumæa universa, quæ dederunt terram meam sibi in hereditatem cum gaudio, et toto corde, et ex animo: et eiecerunt eam ut vastarent: 026 EZE 036 006 idcirco vaticinare super humum Israel, et dices montibus, et collibus, iugis, et vallibus: Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego in zelo meo, et in furore meo locutus sum, eo quod confusionem Gentium sustinueritis. 026 EZE 036 007 Idcirco hæc dicit Dominus Deus: Ego levavi manum meam ut Gentes, quæ in circuitu vestro sunt, ipsæ confusionem suam portent. 026 EZE 036 008 Vos autem montes Israel ramos vestros germinetis, et fructum vestrum afferatis populo meo Israel: prope enim est ut veniat: 026 EZE 036 009 Quia ecce ego ad vos, et convertar ad vos, et arabimini, et accipietis sementem. 026 EZE 036 010 Et multiplicabo in vobis homines, omnemque domum Israel: et habitabuntur civitates, et ruinosa instaurabuntur. 026 EZE 036 011 Et replebo vos hominibus, et iumentis: et multiplicabuntur, et crescent: et habitare vos faciam sicut a principio, bonisque donabo maioribus, quam habuistis ab initio: et scietis quia ego Dominus. 026 EZE 036 012 Et adducam super vos homines populum meum Israel, et hereditate possidebunt te: et eris eis in hereditatem, et non addes ultra ut absque eis sis. 026 EZE 036 013 Hæc dicit Dominus Deus: Pro eo quod dicunt de vobis: Devoratrix hominum es, et suffocans gentem tuam: 026 EZE 036 014 Propterea homines non comedes amplius, et gentem tuam non necabis ultra, ait Dominus Deus: 026 EZE 036 015 Nec auditam faciam in te amplius confusionem Gentium, et opprobrium populorum nequaquam portabis, et gentem tuam non amittes amplius, ait Dominus Deus. 026 EZE 036 016 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 026 EZE 036 017 Fili hominis domus Israel habitaverunt in humo sua, et polluerunt eam in viis suis, et in studiis suis iuxta immunditiam menstruatæ facta est via eorum coram me. 026 EZE 036 018 Et effudi indignationem meam super eos pro sanguine, quem fuderunt super terram, et in idolis suis polluerunt eam. 026 EZE 036 019 Et dispersi eos in Gentes, et ventilati sunt in terras: iuxta vias eorum, et adinventiones eorum iudicavi eos. 026 EZE 036 020 Et ingressi sunt ad Gentes, ad quas introierunt, et polluerunt nomen sanctum meum, cum diceretur de eis: Populus Domini iste est, et de terra eius egressi sunt. 026 EZE 036 021 Et peperci nomini sancto meo, quod polluerat domus Israel in Gentibus, ad quas ingressi sunt. 026 EZE 036 022 Idcirco dices domui Israel: Hæc dicit Dominus Deus: Non propter vos ego faciam, domus Israel, sed propter nomen sanctum meum, quod polluistis in Gentibus, ad quas intrastis. 026 EZE 036 023 Et sanctificabo nomen meum magnum, quod pollutum est inter Gentes, quod polluistis in medio earum: ut sciant Gentes quia ego Dominus, ait Dominus exercituum, cum sanctificatus fuero in vobis coram eis: 026 EZE 036 024 Tollam quippe vos de Gentibus, et congregabo vos de universis terris, et adducam vos in terram vestram. 026 EZE 036 025 Et effundam super vos aquam mundam, et mundabimini ab omnibus inquinamentis vestris, et ab universis idolis vestris mundabo vos. 026 EZE 036 026 Et dabo vobis cor novum, et spiritum novum ponam in medio vestri: et auferam cor lapideum de carne vestra, et dabo vobis cor carneum. 026 EZE 036 027 Et Spiritum meum ponam in medio vestri: et faciam ut in præceptis meis ambuletis, et iudicia mea custodiatis, et operemini. 026 EZE 036 028 Et habitabitis in terra, quam dedi patribus vestris: et eritis mihi in populum, et ego ero vobis in Deum. 026 EZE 036 029 Et salvabo vos ex universis inquinamentis vestris: et vocabo frumentum, et multiplicabo illud, et non imponam vobis famem. 026 EZE 036 030 Et multiplicabo fructum ligni, et genimina agri, ut non portetis ultra opprobrium famis in gentibus. 026 EZE 036 031 Et recordabimini viarum vestrarum pessimarum, studiorumque non bonorum: et displicebunt vobis iniquitates vestræ, et scelera vestra. 026 EZE 036 032 Non propter vos ego faciam, ait Dominus Deus, notum sit vobis: confundimini, et erubescite super viis vestris, domus Israel. 026 EZE 036 033 Hæc dicit Dominus Deus: In die, qua mundavero vos ex omnibus iniquitatibus vestris, et inhabitari fecero urbes, et instauravero ruinosa, 026 EZE 036 034 et terra deserta fuerit exculta, quæ quondam erat desolata in oculis omnis viatoris, 026 EZE 036 035 dicent: Terra illa inculta, facta est ut hortus voluptatis: et civitates desertæ, et destitutæ atque suffossæ, munitæ sederunt. 026 EZE 036 036 Et scient Gentes quæcumque derelictæ fuerint in circuitu vestro, quia ego Dominus ædificavi dissipata, plantavique inculta, ego Dominus locutus sim, et fecerim. 026 EZE 036 037 Hæc dicit Dominus Deus: Adhuc in hoc invenient me domus Israel, ut faciam eis: Multiplicabo eos sicut gregem hominum, 026 EZE 036 038 ut gregem sanctum, ut gregem Ierusalem in sollemnitatibus eius: Sic erunt civitates desertæ, plenæ gregibus hominum: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 037 001 Facta est super me manus Domini, et eduxit me in Spiritu Domini: et dimisit me in medio campi, qui erat plenus ossibus: 026 EZE 037 002 Et circumduxit me per ea in gyro: erant autem multa valde super faciem campi, siccaque vehementer. 026 EZE 037 003 Et dixit ad me: Fili hominis putasne vivent ossa ista? Et dixi: Domine Deus, tu nosti. 026 EZE 037 004 Et dixit ad me: Vaticinare de ossibus istis: et dices eis: Ossa arida audite verbum Domini. 026 EZE 037 005 Hæc dicit Dominus Deus ossibus his: Ecce ego intromittam in vos spiritum, et vivetis. 026 EZE 037 006 Et dabo super vos nervos, et succrescere faciam super vos carnes, et superextendam in vobis cutem: et dabo vobis spiritum, et vivetis, et scietis quia ego Dominus. 026 EZE 037 007 Et prophetavi sicut præceperat mihi: factus est autem sonitus, prophetante me, et ecce commotio: et accesserunt ossa ad ossa, unumquodque ad iuncturam suam. 026 EZE 037 008 Et vidi, et ecce super ea nervi, et carnes ascenderunt: et extenta est in eis cutis desuper, et spiritum non habebant. 026 EZE 037 009 Et dixit ad me: Vaticinare ad spiritum, vaticinare fili hominis, et dices ad spiritum: Hæc dicit Dominus Deus: A quattuor ventis veni spiritus, et insuffla super interfectos istos, et reviviscant. 026 EZE 037 010 Et prophetavi sicut præceperat mihi: et ingressus est in ea spiritus, et vixerunt: steteruntque super pedes suos exercitus grandis nimis valde. 026 EZE 037 011 Et dixit ad me: Fili hominis, ossa hæc universa, domus Israel est: ipsi dicunt: Aruerunt ossa nostra, et periit spes nostra, et abscissi sumus. 026 EZE 037 012 Propterea vaticinare, et dices ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego aperiam tumulos vestros, et educam vos de sepulchris vestris populus meus: et inducam vos in terram Israel. 026 EZE 037 013 Et scietis quia ego Dominus, cum aparuero sepulchra vestra, et eduxero vos de tumulis vestris popule meus: 026 EZE 037 014 Et dedero Spiritum meum in vobis, et vixeritis, et requiescere vos faciam super humum vestram: et scietis quia ego Dominus locutus sum, et feci, ait Dominus Deus. 026 EZE 037 015 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 037 016 Et tu fili hominis sume tibi lignum unum: et scribe super illud: Iudæ, et filiorum Israel sociorum eius: et tolle lignum alterum, et scribe super illud: Ioseph ligno Ephraim, et cunctæ domui Israel, sociorumque eius. 026 EZE 037 017 Et adiunge illa, unum ad alterum tibi in lignum unum: et erunt in unionem in manu tua. 026 EZE 037 018 Cum autem dixerint ad te filii populi tui loquentes: Nonne indicas nobis quid in his tibi velis? 026 EZE 037 019 loqueris ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego assumam lignum Ioseph, quod est in manu Ephraim, et tribus Israel, quæ sunt ei adiunctæ: et dabo eas pariter cum ligno Iuda, et faciam eas in lignum unum: et erunt unum in manu eius. 026 EZE 037 020 Erunt autem ligna, super quæ scripseris in manu tua, in oculis eorum. 026 EZE 037 021 Et dices ad eos: Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego assumam filios Israel de medio nationum, ad quas abierunt: et congregabo eos undique, et adducam eos ad humum suam. 026 EZE 037 022 Et faciam eos in gentem unam in terra in montibus Israel, et rex unus erit omnibus imperans: et non erunt ultra duæ gentes, nec dividentur amplius in duo regna. 026 EZE 037 023 Neque polluentur ultra in idolis suis, et abominationibus suis, et cunctis iniquitatibus suis: et salvos eos faciam de universis sedibus, in quibus peccaverunt, et emundabo eos: et erunt mihi populus, et ego ero eis Deus. 026 EZE 037 024 Et servus meus David rex super eos, et pastor unus erit omnium eorum: in iudiciis meis ambulabunt, et mandata mea custodient, et facient ea. 026 EZE 037 025 Et habitabunt super terram, quam dedi servo meo Iacob, in qua habitaverunt patres vestri: et habitabunt super eam ipsi, et filii eorum, et filii filiorum eorum, usque in sempiternum: et David servus meus princeps eorum in perpetuum. 026 EZE 037 026 Et percutiam illis fœdus pacis, pactum sempiternum erit eis: et fundabo eos, et multiplicabo, et dabo sanctificationem meam in medio eorum in perpetuum. 026 EZE 037 027 Et erit tabernaculum meum in eis: et ero eis Deus, et ipsi erunt mihi populus. 026 EZE 037 028 Et scient Gentes quia ego Dominus Sanctificator Israel, cum fuerit sanctificatio mea in medio eorum in perpetuum. 026 EZE 038 001 Et factus est sermo Domini ad me, dicens: 026 EZE 038 002 Fili hominis pone faciem tuam contra Gog, terram Magog, principem capitis Mosoch, et Thubal: et vaticinare de eo, 026 EZE 038 003 et dices ad eum: Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego ad te Gog principem capitis Mosoch et Thubal, 026 EZE 038 004 et circumagam te, et ponam frenum in maxillis tuis: et educam te, et omnem exercitum tuum, equos et equites vestitos loricis universos, multitudinem magnam, hastam et clypeum arripientium et gladium. 026 EZE 038 005 Persæ, Æthiopes, et Libyes cum eis, omnes scutati et galeati. 026 EZE 038 006 Gomer, et universa agmina eius, domus Thogorma, latera Aquilonis, et totum robur eius, populique multi tecum. 026 EZE 038 007 Præpara, et instrue te, et omnem multitudinem tuam, quæ coacervata est ad te: et esto eis in præceptum. 026 EZE 038 008 Post dies multos visitaberis: in novissimo annorum venies ad terram, quæ reversa est a gladio, et congregata est de populis multis ad montes Israel, qui fuerunt deserti iugiter: hæc de populis educta est, et habitabunt in ea confidenter universi. 026 EZE 038 009 Ascendens autem quasi tempestas venies, et quasi nubes, ut operias terram tu, et omnia agmina tua, et populi multi tecum. 026 EZE 038 010 Hæc dicit Dominus Deus: In die illa ascendent sermones super cor tuum, et cogitabis cogitationem pessimam: 026 EZE 038 011 et dices: Ascendam ad terram absque muro: veniam ad quiescentes, habitantesque secure: hi omnes habitant sine muro, vectes, et portæ non sunt eis: 026 EZE 038 012 Ut diripias spolia, et invadas prædam, ut inferas manum tuam super eos, qui deserti fuerant, et postea restituti, et super populum, qui est congregatus ex Gentibus, qui possidere cœpit, et esse habitator umbilici terræ. 026 EZE 038 013 Saba, et Dedan, et negotiatores Tharsis, et omnes leones eius dicent tibi: Numquid ad sumenda spolia tu venis? Ecce ad diripiendam prædam congregasti multitudinem tuam, ut tollas argentum, et aurum, et auferas supellectilem, atque substantiam, et diripias manubias infinitas. 026 EZE 038 014 Propterea vaticinare fili hominis, et dices ad Gog: Hæc dicit Dominus Deus: Numquid non in die illo, cum habitaverit populus meus Israel confidenter, scies? 026 EZE 038 015 Et venies de loco tuo a lateribus Aquilonis tu et populi multi tecum ascensores equorum universi, cœtus magnus, et exercitus vehemens. 026 EZE 038 016 Et ascendes super populum meum Israel quasi nubes, ut operias terram. In novissimis diebus eris, et adducam te super terram meam: ut sciant Gentes me, cum sanctificatus fuero in te in oculis eorum, o Gog. 026 EZE 038 017 Hæc dicit Dominus Deus: Tu ergo ille es, de quo locutus sum in diebus antiquis in manu servorum meorum prophetarum Israel, qui prophetaverunt in diebus illorum temporum, ut adducerem te super eos. 026 EZE 038 018 Et erit in die illa, in die adventus Gog super terram Israel, ait Dominus Deus, ascendet indignatio mea in furore meo. 026 EZE 038 019 Et in zelo meo, in igne iræ meæ locutus sum. Quia in die illa erit commotio magna super terram Israel: 026 EZE 038 020 et commovebuntur a facie mea pisces maris, et volucres cæli, et bestiæ agri, et omne reptile, quod movetur super humum, cunctique homines, qui sunt super faciem terræ: et subvertentur montes, et cadent sepes, et omnis murus corruet in terram. 026 EZE 038 021 Et convocabo adversus eum in cunctis montibus meis gladium, ait Dominus Deus: gladius uniuscuiusque in fratrem suum dirigetur. 026 EZE 038 022 Et iudicabo eum peste, et sanguine, et imbre vehementi et lapidibus immensis: ignem, et sulphur pluam super eum, et super exercitum eius, et super populos multos, qui sunt cum eo. 026 EZE 038 023 Et magnificabor, et sanctificabor: et notus ero in oculis multarum gentium, et scient quia ego Dominus. 026 EZE 039 001 Tu autem fili hominis vaticinare adversum Gog, et dices: Hæc dicit Dominus Deus: Ecce ego super te Gog principem capitis Mosoch et Thubal: 026 EZE 039 002 et circumagam te, et educam te, et ascendere te faciam de lateribus Aquilonis: et adducam te super montes Israel. 026 EZE 039 003 Et percutiam arcum tuum in manu sinistra tua, et sagittas tuas de manu dextera tua deiiciam. 026 EZE 039 004 Super montes Israel cades tu, et omnia agmina tua, et populi tui, qui sunt tecum: feris, avibus, omnique volatili, et bestiis terræ dedi te ad devorandum. 026 EZE 039 005 Super faciem agri cades: quia ego locutus sum, ait Dominus Deus. 026 EZE 039 006 Et immittam ignem in Magog, et in his, qui habitant in insulis confidenter: et scient quia ego Dominus. 026 EZE 039 007 Et nomen sanctum meum notum faciam in medio populi mei Israel, et non polluam nomen sanctum meum amplius: et scient Gentes quia ego Dominus, Sanctus Israel. 026 EZE 039 008 Ecce venit, et factum est, ait Dominus Deus: hæc est dies, de qua locutus sum. 026 EZE 039 009 Et egredientur habitatores de civitatibus Israel, et succendent et comburent arma, clypeum, et hastas, arcum, et sagittas, et baculos manuum, et contos: et succendent ea igni septem annis. 026 EZE 039 010 Et non portabunt ligna de regionibus, neque succident de saltibus: quoniam arma succendent igni, et deprædabuntur eos, quibus prædæ fuerant, et diripient vastatores suos, ait Dominus Deus. 026 EZE 039 011 Et erit in die illa: dabo Gog locum nominatum sepulchrum in Israel: vallem viatorum ad Orientem maris, quæ obstupescere faciet prætereuntes: et sepelient ibi Gog, et omnem multitudinem eius, et vocabitur vallis multitudinis Gog. 026 EZE 039 012 Et sepelient eos domus Israel, ut mundent terram septem mensibus. 026 EZE 039 013 Sepeliet autem eum omnis populus terræ, et erit eis nominata dies, in qua glorificatus sum, ait Dominus Deus. 026 EZE 039 014 Et viros iugiter constituent lustrantes terram, qui sepeliant, et requirant eos, qui remanserant super faciem terræ, ut emundent eam: post menses autem septem quærere incipient. 026 EZE 039 015 Et circuibunt peragrantes terram: cumque viderint os hominis, statuent iuxta illud titulum, donec sepeliant illud pollinctores in valle multitudinis Gog. 026 EZE 039 016 Nomen autem civitatis Amona, et mundabunt terram. 026 EZE 039 017 Tu ergo fili hominis, hæc dicit Dominus Deus: Dic omni volucri, et universis avibus, cunctisque bestiis agri: Convenite, properate, concurrite undique ad victimam meam, quam ego immolo vobis, victimam grandem super montes Israel: ut comedatis carnem, et bibatis sanguinem. 026 EZE 039 018 Carnes fortium comedetis, et sanguinem principum terræ bibetis: arietum, et agnorum, et hircorum, taurorumque et altilium, et pinguium omnium. 026 EZE 039 019 Et comedetis adipem in saturitatem, et bibetis sanguinem in ebrietatem, de victima, quam ego immolabo vobis: 026 EZE 039 020 et saturabimini super mensam meam de equo, et equite forti, et de universis viris bellatoribus, ait Dominus Deus. 026 EZE 039 021 Et ponam gloriam meam in Gentibus: et videbunt omnes gentes iudicium meum, quod fecerim, et manum meam, quam posuerim super eos. 026 EZE 039 022 Et scient domus Israel quia ego Dominus Deus eorum a die illa, et deinceps. 026 EZE 039 023 Et scient Gentes quoniam in iniquitate sua capta sit domus Israel, eo quod dereliquerint me, et absconderim faciem meam ab eis: et tradiderim eos in manus hostium, et ceciderint in gladio universi. 026 EZE 039 024 Iuxta immunditiam eorum, et scelus feci eis, et abscondi faciem meam ab illis. 026 EZE 039 025 Propterea hæc dicit Dominus Deus: Nunc reducam captivitatem Iacob, et miserebor omnis domus Israel: et assumam zelum pro nomine sancto meo. 026 EZE 039 026 Et portabunt confusionem suam, et omnem prævaricationem, qua prævaricati sunt in me, cum habitaverint in terra sua confidenter neminem formidantes: 026 EZE 039 027 et reduxero eos de populis, et congregavero de terris inimicorum suorum, et sanctificatus fuero in eis, in oculis gentium plurimarum. 026 EZE 039 028 Et scient quia ego Dominus Deus eorum, eo quod transtulerim eos in nationes; et congregaverim eos super terram suam, et non dereliquerim quemquam ex eis ibi. 026 EZE 039 029 Et non abscondam ultra faciem meam ab eis, eo quod effuderim Spiritum meum super omnem domum Israel, ait Dominus Deus. 026 EZE 040 001 In vigesimo quinto anno transmigrationis nostræ, in exordio anni, decima mensis, quartodecimo anno postquam percussa est civitas: in ipsa hac die facta est super me manus Domini, et adduxit me illuc. 026 EZE 040 002 In visionibus Dei adduxit me in terram Israel, et dimisit me super montem excelsum nimis: super quem erat quasi ædificium civitatis vergentis ad Austrum. 026 EZE 040 003 Et introduxit me illuc: et ecce vir, cuius erat species quasi species æris, et funiculus lineus in manu eius, et calamus mensuræ in manu eius: stabat autem in porta. 026 EZE 040 004 Et locutus est ad me idem vir: Fili hominis vide oculis tuis, et auribus tuis audi, et pone cor tuum in omnia, quæ ego ostendam tibi: quia ut ostendantur tibi adductus es huc: annuncia omnia, quæ tu vides, domui Israel. 026 EZE 040 005 Et ecce murus forinsecus in circuitu domus undique, et in manu viri calamus mensuræ sex cubitorum, et palmo: et mensus est latitudinem ædificii calamo uno, altitudinem quoque calamo uno. 026 EZE 040 006 Et venit ad portam quæ respiciebat viam orientalem, et ascendit per gradus eius: et mensus est limen portæ calamo uno latitudinem, id est, limen unum calamo uno in latitudine: 026 EZE 040 007 et thalamum uno calamo in longum, et uno calamo in latum: et inter thalamos, quinque cubitos: 026 EZE 040 008 et limen portæ iuxta vestibulum portæ intrinsecus, calamo uno. 026 EZE 040 009 Et mensus est vestibulum portæ octo cubitorum, et frontem eius duobus cubitis: vestibulum autem portæ erat intrinsecus. 026 EZE 040 010 Porro thalami portæ ad viam Orientalem, tres hinc et tres inde: mensura una trium, et mensura una frontium ex utraque parte. 026 EZE 040 011 Et mensus est latitudinem liminis portæ, decem cubitorum: et longitudinem portæ, tredecim cubitorum: 026 EZE 040 012 Et marginem ante thalamos cubiti unius: et cubitus unus finis utrimque: thalami autem, sex cubitorum erant hinc et inde. 026 EZE 040 013 Et mensus est portam a tecto thalami, usque ad tectum eius, latitudinem vigintiquinque cubitorum: ostium contra ostium. 026 EZE 040 014 Et fecit frontes per sexaginta cubitos: et ad frontem atrium portæ undique per circuitum. 026 EZE 040 015 Et ante faciem portæ, quæ pertingebat usque ad faciem vestibuli portæ interioris, quinquaginta cubitos. 026 EZE 040 016 Et fenestras obliquas in thalamis, et in frontibus eorum, quæ erant intra portam undique per circuitum: similiter autem erant et in vestibulis fenestræ per gyrum intrinsecus, et ante frontes pictura palmarum. 026 EZE 040 017 Et eduxit me ad atrium exterius, et ecce gazophylacia, et pavimentum stratum lapide in atrio per circuitum: triginta gazophylacia in circuitu pavimenti. 026 EZE 040 018 Et pavimentum in fronte portarum secundum longitudinem portarum erat inferius. 026 EZE 040 019 Et mensus est latitudinem a facie portæ inferioris usque ad frontem atrii interioris extrinsecus, centum cubitos ad Orientem, et ad Aquilonem. 026 EZE 040 020 Portam quoque, quæ respiciebat viam Aquilonis atrii exterioris, mensus est tam in longitudine, quam in latitudine. 026 EZE 040 021 Et thalamos eius tres hinc, et tres inde: et frontem eius, et vestibulum eius secundum mensuram portæ prioris, quinquaginta cubitorum longitudinem eius, et latitudinem viginti quinque cubitorum. 026 EZE 040 022 Fenestræ autem eius, et vestibulum, et sculpturæ secundum mensuram portæ, quæ respiciebat ad Orientem: et septem graduum erat ascensus eius, et vestibulum ante eam. 026 EZE 040 023 Et porta atrii interioris contra portam Aquilonis, et Orientalem: et mensus est a porta usque ad portam centum cubitos. 026 EZE 040 024 Et eduxit me ad viam australem, et ecce porta, quæ respiciebat ad Austrum: et mensus est frontem eius, et vestibulum eius iuxta mensuras superiores. 026 EZE 040 025 Et fenestras eius, et vestibula in circuitu, sicut fenestras ceteras: quinquaginta cubitorum longitudine, et latitudine vigintiquinque cubitorum. 026 EZE 040 026 Et in gradibus septem ascendebatur ad eam: et vestibulum ante fores eius: et cælatæ palmæ erant, una hinc, et altera inde in fronte eius. 026 EZE 040 027 Et porta atrii interioris in via australi: et mensus est a porta usque ad portam in via australi, centum cubitos. 026 EZE 040 028 Et introduxit me in atrium interius ad portam australem: et mensus est portam iuxta mensuras superiores. 026 EZE 040 029 Thalamum eius, et frontem eius, et vestibulum eius eisdem mensuris: et fenestras eius, et vestibulum eius in circuitu quinquaginta cubitos longitudinis, et latitudinis vigintiquinque cubitos. 026 EZE 040 030 Et vestibulum per gyrum longitudine vigintiquinque cubitorum, et latitudine quinque cubitorum. 026 EZE 040 031 Et vestibulum eius ad atrium exterius, et palmas eius in fronte: et octo gradus erant, quibus ascendebatur per eam. 026 EZE 040 032 Et introduxit me in atrium interius per viam orientalem: et mensus est portam secundum mensuras superiores. 026 EZE 040 033 Thalamum eius, et frontem eius, et vestibulum eius sicut supra: et fenestras eius, et vestibula eius in circuitu, longitudine quinquaginta cubitorum, et latitudine vigintiquinque cubitorum. 026 EZE 040 034 Et vestibulum eius, id est, atrii exterioris: et palmæ cælatæ in fronte eius hinc et inde: et in octo gradibus ascensus eius. 026 EZE 040 035 Et introduxit me ad portam, quæ respiciebat ad Aquilonem: et mensus est secundum mensuras superiores. 026 EZE 040 036 Thalamum eius, et frontem eius, et vestibulum eius, et fenestras eius per circuitum, longitudine quinquaginta cubitorum, et latitudine vigintiquinque cubitorum. 026 EZE 040 037 Et vestibulum eius respiciebat ad atrium exterius: et cælatura palmarum in fronte eius hinc et inde: et in octo gradibus ascensus eius. 026 EZE 040 038 Et per singula gazophylacia ostium in frontibus portarum: ibi lavabant holocaustum. 026 EZE 040 039 Et in vestibulo portæ, duæ mensæ hinc, et duæ mensæ inde: ut immoletur super eas holocaustum, et pro peccato, et pro delicto. 026 EZE 040 040 Et ad latus exterius, quod ascendit ad ostium portæ, quæ pergit ad Aquilonem, duæ mensæ: et ad latus alterum ante vestibulum portæ, duæ mensæ. 026 EZE 040 041 Quattuor mensæ hinc, et quattuor mensæ inde: per latera portæ octo mensæ erant, super quas immolabant. 026 EZE 040 042 Quattuor autem mensæ ad holocaustum, de lapidibus quadris extructæ: longitudine cubiti unius et dimidii: et latitudine cubiti unius et dimidii: et altitudine cubiti unius: super quas ponant vasa, in quibus immolatur holocaustum, et victima. 026 EZE 040 043 Et labia earum palmi unius, reflexa intrinsecus per circuitum: super mensas autem carnes oblationis. 026 EZE 040 044 Et extra portam interiorem gazophylacia cantorum in atrio interiori, quod erat in latere portæ respicientis ad Aquilonem: et facies eorum contra viam Australem, una ex latere portæ Orientalis, quæ respiciebat ad viam Aquilonis. 026 EZE 040 045 Et dixit ad me: Hoc est gazophylacium, quod respicit viam Meridianam, sacerdotum erit, qui excubant in custodiis templi. 026 EZE 040 046 Porro gazophylacium, quod respicit ad viam Aquilonis, sacerdotum erit, qui excubant ad ministerium altaris. Isti sunt filii Sadoc, qui accedunt de filiis Levi ad Dominum ut ministrent ei. 026 EZE 040 047 Et mensus est atrium longitudine centum cubitorum, et latitudine centum cubitorum per quadrum: et altare ante faciem templi. 026 EZE 040 048 Et introduxit me in vestibulum templi: et mensus est vestibulum quinque cubitis hinc, et quinque cubitis inde: et latitudinem portæ trium cubitorum hinc, et trium cubitorum inde. 026 EZE 040 049 Longitudinem autem vestibuli viginti cubitorum, et latitudinem undecim cubitorum, et octo gradibus ascendebatur ad eam. Et columnæ erant in frontibus: una hinc, et altera inde. 026 EZE 041 001 Et introduxit me in templum, et mensus est frontes, sex cubitos latitudinis hinc, et sex cubitos latitudinis inde, latitudinem tabernaculi. 026 EZE 041 002 Et latitudo portæ, decem cubitorum erat: et latera portæ, quinque cubitis hinc, et quinque cubitis inde: et mensus est longitudinem eius quadraginta cubitorum, et latitudinem viginti cubitorum. 026 EZE 041 003 Et introgressus intrinsecus mensus est in fronte portæ duos cubitos: et portam, sex cubitorum: et latitudinem portæ, septem cubitorum. 026 EZE 041 004 Et mensus est longitudinem eius viginti cubitorum, et latitudinem eius viginti cubitorum, ante faciem templi: et dixit ad me: Hoc est Sanctum Sanctorum. 026 EZE 041 005 Et mensus est parietem domus sex cubitorum: et latitudinem lateris quattuor cubitorum undique per circuitum domus. 026 EZE 041 006 Latera autem, latus ad latus, bis triginta tria: et erant eminentia, quæ ingrederentur per parietem domus, in lateribus per circuitum, ut continerent, et non attingerent parietem templi. 026 EZE 041 007 Et platea erat in rotundum, ascendens sursum per cochleam, et in cœnaculum templi deferebat per gyrum: idcirco latius erat templum in superioribus: et sic de inferioribus ascendebatur ad superiora in medium. 026 EZE 041 008 Et vidi in domo altitudinem per circuitum, fundata latera ad mensuram calami sex cubitorum spatio: 026 EZE 041 009 et latitudinem per parietem lateris forinsecus quinque cubitorum: et erat interior domus in lateribus domus. 026 EZE 041 010 Et inter gazophylacia latitudinem viginti cubitorum in circuitu domus undique, 026 EZE 041 011 et ostium lateris ad orationem: ostium unum ad viam Aquilonis, et ostium unum ad viam Australem: et latitudinem loci ad orationem, quinque cubitorum in circuitu. 026 EZE 041 012 Et ædificium, quod erat separatum, versumque ad viam respicientem ad mare, latitudinis septuaginta cubitorum. Paries autem ædificii, quinque cubitorum latitudinis per circuitum: et longitudo eius nonaginta cubitorum. 026 EZE 041 013 Et mensus est domus longitudinem, centum cubitorum: et quod separatum erat ædificium, et parietes eius, longitudinis centum cubitorum. 026 EZE 041 014 Latitudo autem ante faciem domus et eius, quod erat separatum contra Orientem, centum cubitorum. 026 EZE 041 015 Et mensus est longitudinem ædificii contra faciem eius, quod erat separatum ad dorsum: ethecas ex utraque parte centum cubitorum: et templum interius, et vestibula atrii. 026 EZE 041 016 Limina, et fenestras obliquas, et ethecas in circuitu per tres partes, contra uniuscuiusque limen, stratumque ligno per gyrum in circuitu: terra autem usque ad fenestras, et fenestræ clausæ super ostia, 026 EZE 041 017 et usque ad domum interiorem, et forinsecus per omnem parietem in circuitu intrinsecus, et forinsecus, ad mensuram. 026 EZE 041 018 Et fabrefacta cherubim et palmæ: et palma inter cherub et cherub, duasque facies habebat cherub. 026 EZE 041 019 Faciem hominis iuxta palmam ex hac parte, et faciem leonis iuxta palmam ex alia parte: expressam per omnem domum in circuitu. 026 EZE 041 020 De terra usque ad superiora portæ, cherubim, et palmæ cælatæ erant in pariete templi. 026 EZE 041 021 Limen quadrangulum, et facies sanctuarii, aspectus contra aspectum. 026 EZE 041 022 Altaris lignei trium cubitorum altitudo: et longitudo eius duorum cubitorum: et anguli eius, et longitudo eius, et parietes eius lignei. Et locutus est ad me: Hæc est mensa coram Domino. 026 EZE 041 023 Et duo ostia erant in templo, et in sanctuario. 026 EZE 041 024 Et in duobus ostiis ex utraque parte bina erant ostiola, quæ in se invicem plicabantur: bina enim ostia erant ex utraque parte ostiorum. 026 EZE 041 025 Et cælata erant in ipsis ostiis templi cherubim, et sculpturæ palmarum, sicut in parietibus quoque expressæ erant: quam ob rem et grossiora erant ligna in vestibuli fronte forinsecus. 026 EZE 041 026 Super quæ fenestræ obliquæ, et similitudo palmarum hinc atque inde in humerulis vestibuli: secundum latera domus, latitudinemque parietum. 026 EZE 042 001 Et eduxit me in atrium exterius per viam ducentem ad Aquilonem, et introduxit me in gazophylacium, quod erat contra separatum ædificium, et contra ædem vergentem ad Aquilonem. 026 EZE 042 002 In facie longitudinis, centum cubitos ostii Aquilonis: et latitudinis quinquaginta cubitos, 026 EZE 042 003 contra viginti cubitos atrii interioris, et contra pavimentum stratum lapide atrii exterioris, ubi erat porticus iuncta porticui triplici. 026 EZE 042 004 Et ante gazophylacia deambulatio decem cubitorum latitudinis, ad interiora respiciens viæ cubiti unius. Et ostia eorum ad Aquilonem: 026 EZE 042 005 Ubi erant gazophylacia in superioribus humiliora: quia supportabant porticus, quæ ex illis eminebant de inferioribus, et de mediis ædificii. 026 EZE 042 006 Tristega enim erant, et non habebant columnas, sicut erant columnæ atriorum: propterea eminebant de inferioribus, et de mediis a terra cubitis quinquaginta. 026 EZE 042 007 Et peribolus exterior secundum gazophylacia, quæ erant in via atrii exterioris ante gazophylacia: longitudo eius quinquaginta cubitorum. 026 EZE 042 008 Quia longitudo erat gazophylaciorum atrii exterioris quinquaginta cubitorum: et longitudo ante faciem templi, centum cubitorum. 026 EZE 042 009 Et erat subter gazophylacia hæc introitus ab Oriente ingredientium in ea de atrio exteriori. 026 EZE 042 010 In latitudine periboli atrii, quod erat contra viam Orientalem, in faciem ædificii separati, et erant ante ædificium gazophylacia. 026 EZE 042 011 Et via ante faciem eorum iuxta similitudinem gazophylaciorum, quæ erant in via Aquilonis: secundum longitudinem eorum, sic et latitudo eorum: et omnis introitus eorum, et similitudines, et ostia eorum 026 EZE 042 012 secundum ostia gazophylaciorum, quæ erant in via respiciente ad Notum: ostium in capite viæ: quæ via erat ante vestibulum separatum per viam Orientalem ingredientibus. 026 EZE 042 013 Et dixit ad me: Gazophylacia Aquilonis, et gazophylacia Austri, quæ sunt ante ædificium separatum: hæc sunt gazophylacia sancta: in quibus vescuntur sacerdotes, qui appropinquant ad Dominum in Sancta Sanctorum: ibi ponent Sancta Sanctorum, et oblationem pro peccato, et pro delicto: locus enim sanctus est. 026 EZE 042 014 Cum autem ingressi fuerint sacerdotes, non egredientur de sanctis in atrium exterius: et ibi reponent vestimenta sua, in quibus ministrant, quia sancta sunt: vestienturque vestimentis aliis, et sic procedent ad populum. 026 EZE 042 015 Cumque complesset mensuras domus interioris, eduxit me per viam portæ, quæ respiciebat ad viam Orientalem: et mensus est eam undique per circuitum. 026 EZE 042 016 Mensus est autem contra ventum Orientalem calamo mensuræ, quingentos calamos in calamo mensuræ per circuitum. 026 EZE 042 017 Et mensus est contra ventum Aquilonis quingentos calamos in calamo mensuræ per gyrum. 026 EZE 042 018 Et ad ventum Australem mensus est quingentos calamos in calamo mensuræ per circuitum. 026 EZE 042 019 Et ad ventum Occidentalem mensus est quingentos calamos in calamo mensuræ. 026 EZE 042 020 Per quattuor ventos mensus est murum eius undique per circuitum, longitudinem quingentorum cubitorum, et latitudinem quingentorum cubitorum dividentem inter sanctuarium et vulgi locum. 026 EZE 043 001 Et duxit me ad portam, quæ respiciebat ad viam Orientalem. 026 EZE 043 002 Et ecce gloria Dei Israel ingrediebatur per viam Orientalem: et vox erat ei quasi vox aquarum multarum, et terra splendebat a maiestate eius. 026 EZE 043 003 Et vidi visionem secundum speciem, quam videram, quando venit ut disperderet civitatem: et species secundum aspectum, quem videram iuxta fluvium Chobar: et cecidi super faciem meam. 026 EZE 043 004 Et maiestas Domini ingressa est templum per viam portæ, quæ respiciebat ad Orientem. 026 EZE 043 005 Et elevavit me Spiritus, et introduxit me in atrium interius: et ecce repleta erat gloria Domini domus. 026 EZE 043 006 Et audivi loquentem ad me de domo, et vir qui stabat iuxta me, 026 EZE 043 007 dixit ad me: Fili hominis, locus solii mei, et locus vestigiorum pedum meorum, ubi habito in medio filiorum Israel in æternum: et non polluent ultra domus Israel nomen sanctum meum, ipsi, et reges eorum in fornicationibus suis, et in ruinis regum suorum, et in excelsis. 026 EZE 043 008 Qui fabricati sunt limen suum iuxta limen meum, et postes suos iuxta postes meos: et murus erat inter me et eos: et polluerunt nomen sanctum meum in abominationibus, quas fecerunt: propter quod consumpsi eos in ira mea. 026 EZE 043 009 Nunc ergo repellant procul fornicationem suam, et ruinas regum suorum a me: et habitabo in medio eorum semper. 026 EZE 043 010 Tu autem fili hominis ostende domui Israel templum, et confundantur ab iniquitatibus suis, et metiantur fabricam: 026 EZE 043 011 et erubescant ex omnibus, quæ fecerunt: Figuram domus, et fabricæ eius exitus, et introitus, et omnem descriptionem eius, et universa præcepta eius, cunctumque ordinem eius, et omnes leges eius ostende eis, et scribes in oculis eorum: ut custodiant omnes descriptiones eius, et præcepta illius, et faciant ea. 026 EZE 043 012 Ista est lex domus in summitate montis: Omnis finis eius in circuitu, Sanctum Sanctorum est: hæc est ergo lex domus. 026 EZE 043 013 Istæ autem mensuræ altaris in cubito verissimo, qui habebat cubitum, et palmum: in sinu eius erat cubitus et cubitus in latitudine, et definitio eius usque ad labium eius, et in circuitu, palmus unus. Hæc quoque erat fossa altaris. 026 EZE 043 014 Et de sinu terræ usque ad crepidinem novissimam duo cubiti, et latitudo cubiti unius: et a crepidine minore usque ad crepidinem maiorem quattuor cubiti, et latitudo cubiti unius. 026 EZE 043 015 Ipse autem Ariel quattuor cubitorum: et ab Ariel usque ad sursum, cornua quattuor. 026 EZE 043 016 Et Ariel duodecim cubitorum in longitudine per duodecim cubitos latitudinis: quadrangulatum æquis lateribus. 026 EZE 043 017 Et crepido quattuordecim cubitorum longitudinis per quattuordecim cubitos latitudinis in quattuor angulis eius: et corona in circuitu eius dimidii cubiti, et sinus eius unius cubiti per circuitum: gradus autem eius versi ad Orientem. 026 EZE 043 018 Et dixit ad me: Fili hominis, hæc dicit Dominus Deus: Hi sunt ritus altaris in quacumque die fuerit fabricatum: ut offeratur super illud holocaustum, et effundatur sanguis. 026 EZE 043 019 Et dabis sacerdotibus, et Levitis, qui sunt de semine Sadoc, qui accedunt ad me, ait Dominus Deus, ut offerant mihi vitulum de armento pro peccato. 026 EZE 043 020 Et assumens de sanguine eius, pones super quattuor cornua eius, et super quattuor angulos crepidinis, et super coronam in circuitu: et mundabis illud, et expiabis. 026 EZE 043 021 Et tolles vitulum, qui oblatus fuerit pro peccato: et combures eum in separato loco domus extra sanctuarium. 026 EZE 043 022 Et in die secunda offeres hircum caprarum immaculatum pro peccato: et expiabunt altare, sicut expiaverunt in vitulo. 026 EZE 043 023 Cumque compleveris expians illud, offeres vitulum de armento immaculatum, et arietem de grege immaculatum. 026 EZE 043 024 Et offeres eos in conspectu Domini: et mittent sacerdotes super eos sal, et offerent eos holocaustum Domino. 026 EZE 043 025 Septem diebus facies hircum pro peccato quotidie: et vitulum de armento, et arietem de pecoribus immaculatos offerent. 026 EZE 043 026 Septem diebus expiabunt altare, et mundabunt illud: et implebunt manum eius. 026 EZE 043 027 Expletis autem diebus, in die octava et ultra, facient sacerdotes super altare holocausta vestra, et quæ pro pace offerunt: et placatus ero vobis, ait Dominus Deus. 026 EZE 044 001 Et convertit me ad viam portæ sanctuarii exterioris, quæ respiciebat ad Orientem: et erat clausa. 026 EZE 044 002 Et dixit Dominus ad me: Porta hæc clausa erit: non aperietur, et vir non transibit per eam: quoniam Dominus Deus Israel ingressus est per eam, eritque clausa 026 EZE 044 003 principi. Princeps ipse sedebit in ea, ut comedat panem coram Domino: per viam portæ vestibuli ingredietur, et per viam eius egredietur. 026 EZE 044 004 Et adduxit me per viam portæ Aquilonis in conspectu domus: et vidi, et ecce implevit gloria Domini domum Domini: et cecidi in faciem meam. 026 EZE 044 005 Et dixit ad me Dominus: Fili hominis pone cor tuum, et vide oculis tuis, et auribus tuis audi omnia, quæ ego loquor ad te de universis ceremoniis domus Domini, et de cunctis legibus eius: et pones cor tuum in viis templi per omnes exitus sanctuarii. 026 EZE 044 006 Et dices ad exasperantem me domum Israel: Hæc dicit Dominus Deus: Sufficiant vobis omnia scelera vestra domus Israel: 026 EZE 044 007 eo quod inducitis filios alienos incircumcisos corde, et incircumcisos carne, ut sint in sanctuario meo, et polluant domum meam: et offertis panes meos, adipem, et sanguinem: et dissolvitis pactum meum in omnibus sceleribus vestris. 026 EZE 044 008 Et non servastis præcepta sanctuarii mei: et posuistis custodes observationum mearum in sanctuario meo vobismetipsis. 026 EZE 044 009 Hæc dicit Dominus Deus: Omnis alienigena incircumcisus corde, et incircumcisus carne, non ingredietur sanctuarium meum, omnis filius alienus qui est in medio filiorum Israel. 026 EZE 044 010 Sed et Levitæ, qui longe recesserunt a me in errore filiorum Israel, et erraverunt a me post idola sua, et portaverunt iniquitatem suam: 026 EZE 044 011 erunt in sanctuario meo æditui, et ianitores portarum domus, et ministri domus: ipsi mactabunt holocausta, et victimas populi: et ipsi stabunt in conspectu eorum, ut ministrent eis. 026 EZE 044 012 Pro eo quod ministraverunt illis in conspectu idolorum suorum, et facti sunt domui Israel in offendiculum iniquitatis: idcirco levavi manum meam super eos, ait Dominus Deus, et portabunt iniquitatem suam: 026 EZE 044 013 et non appropinquabunt ad me ut sacerdotio fungantur mihi, neque accedent ad omne sanctuarium meum iuxta Sancta Sanctorum: sed portabunt confusionem suam, et scelera sua quæ fecerunt. 026 EZE 044 014 Et dabo eos ianitores domus in omni ministerio eius, et in universis, quæ fient in ea. 026 EZE 044 015 Sacerdotes autem et Levitæ filii Sadoc, qui custodierunt ceremonias sanctuarii mei, cum errarent filii Israel a me, ipsi accedent ad me ut ministrent mihi: et stabunt in conspectu meo ut offerant mihi adipem, et sanguinem, ait Dominus Deus. 026 EZE 044 016 Ipsi ingredientur sanctuarium meum, et ipsi accedent ad mensam meam ut ministrent mihi, et custodiant ceremonias meas. 026 EZE 044 017 Cumque ingredientur portas atrii interioris, vestibus lineis induentur: nec ascendet super eos quidquam laneum, quando ministrant in portis atrii interioris et intrinsecus. 026 EZE 044 018 Vittæ lineæ erunt in capitibus eorum, et feminalia linea erunt in lumbis eorum, et non accingentur in sudore. 026 EZE 044 019 Cumque egredientur atrium exterius ad populum, exuent se vestimentis suis, in quibus ministraverant, et reponent ea in gazophylacio sanctuarii, et vestient se vestimentis aliis: et non sanctificabunt populum in vestibus suis. 026 EZE 044 020 Caput autem suum non radent, neque comam nutrient: sed tondentes attondent capita sua. 026 EZE 044 021 Et vinum non bibet omnis sacerdos quando ingressurus est atrium interius. 026 EZE 044 022 Et viduam, et repudiatam non accipient uxores, sed virgines de semine domus Israel: sed et viduam, quæ fuerit vidua a sacerdote, accipient. 026 EZE 044 023 Et populum meum docebunt quid sit inter sanctum et pollutum, et inter mundum et immundum ostendent eis. 026 EZE 044 024 Et cum fuerit controversia, stabunt in iudiciis meis, et iudicabunt: leges meas, et præcepta mea in omnibus sollemnitatibus meis custodient, et Sabbata mea sanctificabunt. 026 EZE 044 025 Et ad mortuum hominem non ingredientur, ne polluantur, nisi ad patrem et matrem, et filium et filiam, et fratrem et sororem, quæ alterum virum non habuerit: in quibus contaminabuntur. 026 EZE 044 026 Et postquam fuerit emundatus, septem dies numerabuntur ei. 026 EZE 044 027 Et in die introitus sui in sanctuarium ad atrium interius ut ministret mihi in sanctuario, offeret pro peccato suo, ait Dominus Deus. 026 EZE 044 028 Non erit autem eis hereditas, ego hereditas eorum: et possessionem non dabitis eis in Israel, ego enim possessio eorum. 026 EZE 044 029 Victimam et pro peccato et pro delicto ipsi comedent: et omne votum in Israel ipsorum erit. 026 EZE 044 030 Et primitiva omnium primogenitorum, et omnia libamenta ex omnibus, quæ offeruntur, sacerdotum erunt: et primitiva ciborum vestrorum dabitis sacerdoti, ut reponat benedictionem domui tuæ. 026 EZE 044 031 Omne morticinum, et captum a bestia de avibus et de pecoribus non comedent sacerdotes. 026 EZE 045 001 Cumque cœperitis terram dividere sortito, separate primitias Domino, sanctificatum de terra, longitudine vigintiquinque millia, et latitudine decem millia: sanctificatum erit in omni termino eius per circuitum. 026 EZE 045 002 Et erit ex omni parte sanctificatum quingentos per quingentos, quadrifariam per circuitum: et quinquaginta cubitis in suburbana eius per gyrum. 026 EZE 045 003 Et a mensura ista mensurabis longitudinem vigintiquinque millium, et latitudinem decem millium, et in ipso erit templum, Sanctumque Sanctorum. 026 EZE 045 004 Sanctificatum de terra erit sacerdotibus ministris sanctuarii, qui accedunt ad ministerium Domini: et erit eis locus in domos, et in sanctuarium sanctitatis. 026 EZE 045 005 Vigintiquinque autem millia longitudinis, et decem millia latitudinis erunt Levitis, qui ministrant domui: ipsi possidebunt viginti gazophylacia. 026 EZE 045 006 Et possessionem civitatis dabitis quinque millia latitudinis, et longitudinis vigintiquinque millia secundum separationem sanctuarii, omni domui Israel. 026 EZE 045 007 Principi quoque hinc et inde in separationem sanctuarii, et in possessionem civitatis, contra faciem separationis sanctuarii, et contra faciem possessionis urbis: a latere Maris usque ad Mare, et a latere Orientis usque ad Orientem: Longitudinis autem iuxta unamquamque partem a termino Occidentali usque ad terminum Orientalem. 026 EZE 045 008 De terra erit ei possessio in Israel: et non depopulabuntur ultra principes populum meum: sed terram dabunt domui Israel secundum tribus eorum. 026 EZE 045 009 Hæc dicit Dominus Deus: Sufficiat vobis principes Israel: iniquitatem et rapinas intermittite, et iudicium et iustitiam facite, separate confinia vestra a populo meo, ait Dominus Deus. 026 EZE 045 010 Statera iusta, et ephi iustum, et batus iustus erit vobis. 026 EZE 045 011 Ephi, et batus æqualia, et unius mensuræ erunt: ut capiat decimam partem cori batus, et decimam partem cori ephi: iuxta mensuram cori erit æqua libratio eorum. 026 EZE 045 012 Siclus autem viginti obolos habet. Porro viginti sicli, et vigintiquinque sicli, et quindecim sicli, mnam faciunt. 026 EZE 045 013 Et hæ sunt primitiæ, quas tolletis: sextam partem ephi de coro frumenti, et sextam partem ephi de coro hordei. 026 EZE 045 014 Mensura quoque olei, batus olei, decima pars cori est: et decem bati corum faciunt: quia decem bati implent corum. 026 EZE 045 015 Et arietem unum de grege ducentorum de his, quæ nutriunt Israel in sacrificium, et in holocaustum, et in pacifica, ad expiandum pro eis, ait Dominus Deus. 026 EZE 045 016 Omnis populus terræ tenebitur primitiis his principi in Israel. 026 EZE 045 017 Et super principem erunt holocausta, et sacrificium, et libamina in sollemnitatibus, et in Calendis, et in Sabbatis, et in universis sollemnitatibus domus Israel: ipse faciet pro peccato sacrificium, et holocaustum, et pacifica ad expiandum pro domo Israel. 026 EZE 045 018 Hæc dicit Dominus Deus: In primo mense, una mensis sumes vitulum de armento immaculatum, et expiabis sanctuarium. 026 EZE 045 019 Et tollet sacerdos de sanguine quod erit pro peccato: et ponet in postibus domus, et in quattuor angulis crepidinis altaris, et in postibus portæ atrii interioris. 026 EZE 045 020 Et sic facies in septima mensis pro unoquoque, qui ignoravit, et errore deceptus est, et expiabis pro domo. 026 EZE 045 021 In primo mense, quartadecima die mensis erit vobis Paschæ sollemnitas: septem diebus azyma comedentur. 026 EZE 045 022 Et faciet princeps in die illa pro se, et pro universo populo terræ, vitulum pro peccato. 026 EZE 045 023 Et in septem dierum sollemnitate faciet holocaustum Domino septem vitulos, et septem arietes immaculatos quotidie septem diebus: et pro peccato hircum caprarum quotidie. 026 EZE 045 024 Et sacrificium ephi per vitulum, et ephi per arietem faciet: et olei hin per singula ephi. 026 EZE 045 025 Septimo mense, quintadecima die mensis in sollemnitate faciet sicut supra dicta sunt per septem dies: tam pro peccato, quam pro holocausto, et in sacrificio, et in oleo. 026 EZE 046 001 Hæc dicit Dominus Deus: Porta atrii interioris, quæ respicit ad Orientem, erit clausa sex diebus, in quibus opus fit: die autem Sabbati aperietur, sed et in die Calendarum aperietur. 026 EZE 046 002 Et intrabit princeps per viam vestibuli portæ deforis, et stabit in limine portæ: et facient sacerdotes holocaustum eius, et pacifica eius: et adorabit super limen portæ, et egredietur: porta autem non claudetur usque ad vesperam. 026 EZE 046 003 Et adorabit populus terræ ad ostium portæ illius in Sabbatis, et in Calendis coram Domino. 026 EZE 046 004 Holocaustum autem hoc offeret princeps Domino: in die Sabbati sex agnos immaculatos, et arietem immaculatum. 026 EZE 046 005 Et sacrificium ephi per arietem: in agnis autem sacrificium quod dederit manus eius: et olei hin per singula ephi. 026 EZE 046 006 In die autem Calendarum vitulum de armento immaculatum: et sex agni, et arietes immaculati erunt. 026 EZE 046 007 Et ephi per vitulum, ephi quoque per arietem faciet sacrificium: de agnis autem, sicut invenerit manus eius: et olei hin per singula ephi. 026 EZE 046 008 Cumque ingressurus est princeps, per viam vestibuli portæ ingrediatur, et per eamdem viam exeat. 026 EZE 046 009 Et cum intrabit populus terræ in conspectu Domini in sollemnitatibus: qui ingreditur per portam Aquilonis, ut adoret, egrediatur per viam portæ Meridianæ: porro qui ingreditur per viam portæ Meridianæ, egrediatur per viam portæ Aquilonis: non revertetur per viam portæ, per quam ingressus est, sed e regione illius egredietur. 026 EZE 046 010 Princeps autem in medio eorum cum ingredientibus ingredietur, et cum egredientibus egredietur. 026 EZE 046 011 Et in nundinis, et in sollemnitatibus erit sacrificium ephi per vitulum, et ephi per arietem: agnis autem erit sacrificium sicut invenerit manus eius: et olei hin per singula ephi. 026 EZE 046 012 Cum autem fecerit princeps spontaneum holocaustum, aut pacifica voluntaria Domino: aperietur ei porta, quæ respicit ad Orientem, et faciet holocaustum suum, et pacifica sua, sicut fieri solet in die Sabbati: et egredietur, claudeturque porta postquam exierit. 026 EZE 046 013 Et agnum eiusdem anni immaculatum faciet holocaustum quotidie Domino: semper mane faciet illud. 026 EZE 046 014 Et faciet sacrificium super eo cata mane mane sextam partem ephi, et de oleo tertiam partem hin, ut misceatur similæ: sacrificium Domino legitimum, iuge atque perpetuum. 026 EZE 046 015 Faciet agnum, et sacrificium, et oleum cata mane mane, holocaustum sempiternum. 026 EZE 046 016 Hæc dicit Dominus Deus: Si dederit princeps donum alicui de filiis suis: hereditas eius, filiorum suorum erit, possidebunt eam hereditarie. 026 EZE 046 017 Si autem dederit legatum de hereditate sua uni servorum suorum, erit illius usque ad annum remissionis, et revertetur ad principem: hereditas autem eius, filiis eius erit. 026 EZE 046 018 Et non accipiet princeps de hereditate populi per violentiam, et de possessione eorum: sed de possessione sua hereditatem dabit filiis suis: ut non dispergatur populus meus unusquisque a possessione sua. 026 EZE 046 019 Et introduxit me per ingressum, qui erat ex latere portæ, in gazophylacia sanctuarii ad sacerdotes, quæ respiciebant ad Aquilonem: et erat ibi locus vergens ad Occidentem. 026 EZE 046 020 Et dixit ad me: Iste est locus ubi coquent sacerdotes pro peccato, et pro delicto: ubi coquent sacrificium, ut non efferant in atrium exterius, et sanctificetur populus. 026 EZE 046 021 Et eduxit me in atrium exterius, et circumduxit me per quattuor angulos atrii: et ecce atriolum erat in angulo atrii, atriola singula per angulos atrii. 026 EZE 046 022 In quattuor angulis atrii atriola disposita, quadraginta cubitorum per longum, et triginta per latum: mensuræ unius quattuor erant. 026 EZE 046 023 Et paries per circuitum ambiens quattuor atriola: et culinæ fabricatæ erant subter porticus per gyrum. 026 EZE 046 024 Et dixit ad me: Hæc est domus culinarum, in qua coquent ministri domus Domini victimas populi. 026 EZE 047 001 Et convertit me ad portam domus, et ecce aquæ egrediebantur subter limen domus ad Orientem: facies enim domus respiciebat ad Orientem: aquæ autem descendebant in latus templi dextrum ad Meridiem altaris. 026 EZE 047 002 Et eduxit me per viam portæ Aquilonis, et convertit me ad viam foras portam exteriorem, viam quæ respiciebat ad Orientem: et ecce aquæ redundantes a latere dextro. 026 EZE 047 003 Cum egrederetur vir ad Orientem, qui habebat funiculum in manu sua, et mensus est mille cubitos: et traduxit me per aquam usque ad talos. 026 EZE 047 004 Rursumque mensus est mille, et traduxit me per aquam usque ad genua: 026 EZE 047 005 et mensus est mille, et traduxit me per aquam usque ad renes. Et mensus est mille, torrentem, quem non potui pertransire: quoniam intumuerant aquæ profundi torrentis, qui non potest transvadari. 026 EZE 047 006 Et dixit ad me: Certe vidisti fili hominis. Et eduxit me, et convertit ad ripam torrentis. 026 EZE 047 007 Cumque me convertissem, ecce in ripa torrentis ligna multa nimis ex utraque parte. 026 EZE 047 008 Et ait ad me: Aquæ istæ, quæ egrediuntur ad tumulos sabuli Orientalis, et descendunt ad plana deserti, intrabunt mare, et exibunt, et sanabuntur aquæ. 026 EZE 047 009 Et omnis anima vivens, quæ serpit, quocumque venerit torrens, vivet: et erunt pisces multi satis postquam venerint illuc aquæ istæ, et sanabuntur et vivent omnia, ad quæ venerit torrens. 026 EZE 047 010 Et stabunt super illas piscatores, ab Engaddi usque ad Engallim siccatio sagenarum erit: plurimæ species erunt piscium eius, sicut pisces maris magni, multitudinis nimiæ: 026 EZE 047 011 in littoribus autem eius, et in palustribus non sanabuntur, quia in salinas dabuntur. 026 EZE 047 012 Et super torrentem orietur in ripis eius ex utraque parte omne lignum pomiferum: non defluet folium ex eo, et non deficiet fructus eius: per singulos menses afferet primitiva, quia aquæ eius de sanctuario egredientur: et erunt fructus eius in cibum, et folia eius ad medicinam. 026 EZE 047 013 Hæc dicit Dominus Deus: Hic est terminus, in quo possidebitis terram in duodecim tribubus Israel: quia Ioseph duplicem funiculum habet. 026 EZE 047 014 Possidebitis autem eam singuli æque ut frater suus: super quam levavi manum meam ut darem patribus vestris: et cadet terra hæc vobis in possessionem. 026 EZE 047 015 Hic est autem terminus terræ: ad plagam Septentrionalem a mari magno via Hethalon, venientibus Sedada, 026 EZE 047 016 Emath, Berotha, Sabarim, quæ est inter terminum Damasci et confinium Emath, domus Tichon, quæ est iuxta terminum Auran. 026 EZE 047 017 Et erit terminus a Mari usque ad atrium Enon terminus Damasci, et ab Aquilone ad Aquilonem: terminus Emath plaga Septentrionalis. 026 EZE 047 018 Porro plaga Orientalis de medio Auran, et de medio Damasci, et de medio Galaad, et de medio terræ Israel, Iordanis disterminans ad mare Orientale, metiemini etiam plagam Orientalem. 026 EZE 047 019 Plaga autem australis meridiana a Thamar usque ad Aquas Contradictionis Cades: et torrens usque ad mare magnum: et hæc est plaga ad Meridiem australis. 026 EZE 047 020 Et plaga Maris, mare magnum a confinio per directum, donec venias Emath: hæc est plaga Maris. 026 EZE 047 021 Et dividetis terram istam vobis per tribus Israel: 026 EZE 047 022 et mittetis eam in hereditatem vobis, et advenis, qui accesserint ad vos, qui genuerint filios in medio vestrum: et erunt vobis sicut indigenæ inter filios Israel: vobiscum divident possessionem in medio tribuum Israel. 026 EZE 047 023 In tribu autem quacumque fuerit advena, ibi dabitis possessionem illi, ait Dominus Deus. 026 EZE 048 001 Et hæc nomina tribuum a finibus Aquilonis iuxta viam Hethalon pergentibus Emath, atrium Enan terminus Damasci ad Aquilonem iuxta viam Emath. Et erit ei plaga Orientalis Mare, Dan una. 026 EZE 048 002 Et super terminum Dan, a plaga Orientali usque ad plagam Maris, Aser una: 026 EZE 048 003 et super terminum Aser, a plaga Orientali usque ad plagam Maris, Nephthali una. 026 EZE 048 004 Et super terminum Nephthali, a plaga Orientali usque ad plagam Maris, Manasse una. 026 EZE 048 005 Et super terminum Manasse, a plaga Orientali usque ad plagam Maris, Ephraim una. 026 EZE 048 006 Et super terminum Ephraim a plaga Orientali usque ad plagam Maris, Ruben una. 026 EZE 048 007 Et super terminum Ruben, a plaga Orientali usque ad plagam Maris, Iuda una. 026 EZE 048 008 Et super terminum Iuda, a plaga Orientali usque ad plagam Maris, erunt primitiæ, quas separabitis, vigintiquinque millibus latitudinis et longitudinis, sicuti singulæ partes a plaga Orientali usque ad plagam Maris: et erit sanctuarium in medio eius. 026 EZE 048 009 Primitiæ, quas separabitis Domino: longitudo vigintiquinque millibus, et latitudo decem millibus. 026 EZE 048 010 Hæ autem erunt primitiæ sanctuarii sacerdotum: ad Aquilonem longitudinis vigintiquinque millia, et ad Mare latitudinis decem millia, sed et ad Orientem latitudinis decem millia, et ad Meridiem longitudinis vigintiquinque millia: et erit sanctuarium Domini in medio eius. 026 EZE 048 011 Sacerdotibus sanctuarium erit de filiis Sadoc, qui custodierunt ceremonias meas, et non erraverunt cum errarent filii Israel, sicut erraverunt et Levitæ. 026 EZE 048 012 Et erunt eis primitiæ de primitiis terræ Sanctum Sanctorum, iuxta terminum Levitarum. 026 EZE 048 013 Sed et Levitis similiter iuxta fines sacerdotum vigintiquinque millia longitudinis, et latitudinis decem millia. Omnis longitudo viginti et quinque millium, et latitudo decem millium. 026 EZE 048 014 Et non venundabunt ex eo, neque mutabunt, neque transferentur primitiæ terræ, quia sanctificatæ sunt Domino. 026 EZE 048 015 Quinque millia autem quæ supersunt in latitudine per vigintiquinque millia, profana erunt urbis in habitaculum, et in suburbana: et erit civitas in medio eius. 026 EZE 048 016 Et hæ mensuræ eius: ad plagam Septentrionalem quingenta et quattuor millia: et ad plagam Meridianam, quingenta et quattuor millia: et ad plagam Orientalem, quingenta et quattuor millia: et ad plagam Occidentalem, quingenta et quattuor millia. 026 EZE 048 017 Erunt autem suburbana civitatis ad Aquilonem ducenta quinquaginta, et ad Meridiem ducenta quinquaginta, et ad Orientem ducenta quinquaginta, et ad Mare ducenta quinquaginta. 026 EZE 048 018 Quod autem reliquum fuerit in longitudine secundum primitias sanctuarii, decem millia in Orientem, et decem millia in Occidentem, erunt sicut primitiæ sanctuarii: et erunt fruges eius in panes his, qui serviunt civitati. 026 EZE 048 019 Servientes autem civitati, operabuntur ex omnibus tribubus Israel. 026 EZE 048 020 Omnes primitiæ, vigintiquinque millium, per vigintiquinque millia in quadrum, separabuntur in primitias sanctuarii, et in possessionem civitatis. 026 EZE 048 021 Quod autem reliquum fuerit, principis erit ex omni parte primitiarum sanctuarii, et possessionis civitatis e regione vigintiquinque millium primitiarum usque ad terminum Orientalem: sed et ad Mare e regione vigintiquinque millium usque ad terminum maris, similiter in partibus principis erit: et erunt primitiæ sanctuarii, et sanctuarium templi in medio eius. 026 EZE 048 022 De possessione autem Levitarum, et de possessione civitatis in medio partium principis: erit inter terminum Iuda et inter terminum Beniamin, et ad principem pertinebit. 026 EZE 048 023 Et reliquis tribubus: A plaga Orientali usque ad plagam Occidentalem, Beniamin una. 026 EZE 048 024 Et contra terminum Beniamin, a plaga Orientali usque ad plagam Occidentalem, Simeon una. 026 EZE 048 025 Et super terminum Simeonis, a plaga Orientali usque ad plagam Occidentalem, Issachar una. 026 EZE 048 026 Et super terminum Issachar, a plaga Orientali usque ad plagam Occidentalem, Zabulon una. 026 EZE 048 027 Et super terminum Zabulon, a plaga Orientali usque ad plagam Maris, Gad una. 026 EZE 048 028 Et super terminum Gad, ad plagam Austri in Meridie: et erit finis de Thamar usque ad aquas contradictionis Cades, hereditas contra mare magnum. 026 EZE 048 029 Hæc est terra, quam mittetis in sortem tribubus Israel: et hæ partitiones earum, ait Dominus Deus. 026 EZE 048 030 Et hi egressus civitatis: A plaga Septentrionali quingentos et quattuor millia mensurabis. 026 EZE 048 031 Et portæ civitatis ex nominibus tribuum Israel, portæ tres a Septentrione, porta Ruben una, porta Iuda una, porta Levi una. 026 EZE 048 032 Et ad plagam Orientalem, quingentos et quattuor millia: et portæ tres, porta Ioseph una, porta Beniamin una, porta Dan una. 026 EZE 048 033 Et ad plagam Meridianam, quingentos et quattuor millia metieris: et portæ tres, porta Simeonis una, porta Issachar una, porta Zabulon una. 026 EZE 048 034 Et ad plagam Occidentalem, quingentos et quattuor millia, et portæ eorum tres, porta Gad una, porta Aser una, porta Nephthali una. 026 EZE 048 035 Per circuitum, decem et octo millia: et nomen civitatis ex illa die, Dominus ibidem. # # BOOK 027 DAN Daniel Danihelis Prophetæ 027 DAN 001 001 Anno tertio regni Ioakim regis Iuda, venit Nabuchodonosor rex Babylonis in Ierusalem, et obsedit eam. 027 DAN 001 002 Et tradidit Dominus in manu eius Ioakim regem Iuda, et partem vasorum domus Dei: et asportavit ea in terram Sennaar in domum dei sui, et vasa intulit in domum Thesauri dei sui. 027 DAN 001 003 Et ait rex Asphenez præposito Eunuchorum ut introduceret de filiis Israel, et de semine regio et tyrannorum, 027 DAN 001 004 pueros, in quibus nulla esset macula, decoros forma, et eruditos omni sapientia, cautos scientia, et doctos disciplina, et qui possent stare in palatio regis, ut doceret eos litteras, et linguam Chaldæorum. 027 DAN 001 005 Et constituit eis rex annonam per singulos dies de cibis suis, et de vino unde bibebat ipse, ut enutriti tribus annis, postea starent in conspectu regis. 027 DAN 001 006 Fuerunt ergo inter eos de filiis Iuda, Daniel, Ananias, Misael, et Azarias. 027 DAN 001 007 Et imposuit eis præpositus eunuchorum, nomina: Danieli, Baltassar: Ananiæ, Sidrach: Misaeli, Misach: et Azariæ, Abdenago. 027 DAN 001 008 Proposuit autem Daniel in corde suo ne pollueretur de mensa regis, neque de vino potus eius: et rogavit eunuchorum præpositum ne contaminaretur. 027 DAN 001 009 Dedit autem Deus Danieli gratiam et misericordiam in conspectu principis eunuchorum. 027 DAN 001 010 Et ait princeps eunuchorum ad Danielem: Timeo ego dominum meum regem, qui constituit vobis cibum et potum: qui si viderit vultus vestros macilentiores præ ceteris adolescentibus coævis vestris, condemnabitis caput meum regi. 027 DAN 001 011 Et dixit Daniel ad Malasar, quem constituerat princeps eunuchorum super Danielem, Ananiam, Misaelem, et Azariam: 027 DAN 001 012 Tenta nos obsecro servos tuos diebus decem, et dentur nobis legumina ad vescendum, et aqua ad bibendum: 027 DAN 001 013 et contemplare vultus nostros, et vultus puerorum, qui vescuntur cibo regio: et sicut videris, facies cum servis tuis. 027 DAN 001 014 Qui, audito sermone huiuscemodi, tentavit eos diebus decem. 027 DAN 001 015 Post dies autem decem apparuerunt vultus eorum meliores, et corpulentiores præ omnibus pueris, qui vescebantur cibo regio. 027 DAN 001 016 Porro Malasar tollebat cibaria, et vinum potus eorum: dabatque eis legumina. 027 DAN 001 017 Pueris autem his dedit Deus scientiam, et disciplinam in omni libro, et sapientia: Danieli autem intelligentiam omnium visionum et somniorum. 027 DAN 001 018 Completis itaque diebus, post quos dixerat rex ut introducerentur: introduxit eos præpositus eunuchorum in conspectu Nabuchodonosor. 027 DAN 001 019 Cumque eis locutus fuisset rex, non sunt inventi tales de universis, ut Daniel, Ananias, Misael, et Azarias: et steterunt in conspectu Regis. 027 DAN 001 020 Et omne verbum sapientiæ et intellectus, quod sciscitatus est ab eis rex, invenit in eis decuplum super cunctos ariolos, et magos, qui erant in universo regno eius. 027 DAN 001 021 Fuit autem Daniel usque ad annum primum Cyri regis. 027 DAN 002 001 In anno secundo regni Nabuchodonosor vidit Nabuchodonosor somnium, et conterritus est spiritus eius, et somnium eius fugit ab eo. 027 DAN 002 002 Præcepit autem rex, ut convocarentur arioli, et magi, et malefici, et Chaldæi: ut indicarent regi somnia sua: qui cum venissent, steterunt coram rege. 027 DAN 002 003 Et dixit ad eos rex: Vidi somnium: et mente confusus ignoro quid viderim. 027 DAN 002 004 Responderuntque Chaldæi regi Syriace: Rex in sempiternum vive: dic somnium servis tuis, et interpretationem eius indicabimus. 027 DAN 002 005 Et respondens rex ait Chaldæis: Sermo recessit a me: nisi indicaveritis mihi somnium, et coniecturam eius, peribitis vos, et domus vestræ publicabuntur. 027 DAN 002 006 Si autem somnium, et coniecturam eius narraveritis, præmia, et dona, et honorem multum accipietis a me: somnium igitur, et interpretationem eius indicate mihi. 027 DAN 002 007 Responderunt secundo, atque dixerunt: Rex somnium dicat servis suis, et interpretationem illius indicabimus. 027 DAN 002 008 Respondit rex, et ait: Certe novi quod tempus redimitis, scientes quod recesserit a me sermo. 027 DAN 002 009 Si ergo somnium non indicaveritis mihi, una est de vobis sententia, quod interpretationem quoque fallacem, et deceptione plenam composueritis, ut loquamini mihi donec tempus pertranseat. Somnium itaque dicite mihi, ut sciam quod interpretationem quoque eius veram loquamini. 027 DAN 002 010 Respondentes ergo Chaldæi coram rege, dixerunt: Non est homo super terram, qui sermonem tuum, rex, possit implere: sed neque regum quisquam magnus et potens verbum huiuscemodi sciscitatur ab omni ariolo, et mago, et Chaldæo. 027 DAN 002 011 Sermo enim, quem tu quæris, rex, gravis est: nec reperietur quisquam, qui indicet illum in conspectu regis: exceptis diis, quorum non est cum hominibus conversatio. 027 DAN 002 012 Quo audito, rex in furore, et in ira magna præcepit ut perirent omnes sapientes Babylonis. 027 DAN 002 013 Et egressa sententia, sapientes interficiebantur: quærebanturque Daniel, et socii eius, ut perirent. 027 DAN 002 014 Tunc Daniel requisivit de lege, atque sententia ab Arioch principe militiæ regis, qui egressus fuerat ad interficiendos sapientes Babylonis. 027 DAN 002 015 Et interrogavit eum, qui a rege potestatem acceperat, quam ob causam tam crudelis sententia a facie regis esset egressa. Cum ergo rem indicasset Arioch Danieli, 027 DAN 002 016 Daniel ingressus rogavit regem ut tempus daret sibi ad solutionem indicandam regi. 027 DAN 002 017 Et ingressus est domum suam, Ananiæque et Misaeli, et Azariæ sociis suis indicavit negotium: 027 DAN 002 018 ut quærerent misericordiam a facie Dei cæli super sacramento isto, et non perirent Daniel, et socii eius cum ceteris sapientibus Babylonis. 027 DAN 002 019 Tunc Danieli mysterium per visionem nocte revelatum est: et benedixit Daniel Deum cæli, 027 DAN 002 020 et locutus ait: Sit nomen Domini benedictum a sæculo et usque in sæculum: quia sapientia et fortitudo eius sunt. 027 DAN 002 021 Et ipse mutat tempora, et ætates: transfert regna, atque constituit: dat sapientiam sapientibus, et scientiam intelligentibus disciplinam: 027 DAN 002 022 Ipse revelat profunda, et abscondita, et novit in tenebris constituta: et lux cum eo est. 027 DAN 002 023 Tibi Deus patrum nostrorum confiteor, teque laudo: quia sapientiam, et fortitudinem dedisti mihi: et nunc ostendisti mihi quæ rogavimus te, quia sermonem regis aperuisti nobis. 027 DAN 002 024 Post hæc Daniel ingressus ad Arioch, quem constituerat rex ut perderet sapientes Babylonis, sic ei locutus est: Sapientes Babylonis ne perdas: introduc me in conspectu regis, et solutionem regi narrabo. 027 DAN 002 025 Tunc Arioch festinus introduxit Danielem ad regem, et dixit ei: Inveni hominem de filiis transmigrationis Iuda, qui solutionem regi annunciet. 027 DAN 002 026 Respondit rex, et dixit Danieli, cuius nomen erat Baltassar: Putasne vere potes mihi indicare somnium, quod vidi, et interpretationem eius? 027 DAN 002 027 Et respondens Daniel coram rege, ait: Mysterium, quod rex interrogat, sapientes, magi, arioli, et aruspices nequeunt indicare regi: 027 DAN 002 028 Sed est Deus in cælo revelans mysteria, qui indicavit tibi rex Nabuchodonosor, quæ ventura sunt in novissimis temporibus. Somnium tuum, et visiones capitis tui in cubili tuo huiuscemodi sunt: 027 DAN 002 029 Tu rex cogitare cœpisti in strato tuo, quid esset futurum post hæc: et qui revelat mysteria, ostendit tibi quæ ventura sunt. 027 DAN 002 030 Mihi quoque non in sapientia, quæ est in me plus quam in cunctis viventibus, sacramentum hoc revelatum est: sed ut interpretatio regi manifesta fieret, et cogitationes mentis tuæ scires. 027 DAN 002 031 Tu rex videbas, et ecce quasi statua una grandis: statua illa magna, et statura sublimis stabat contra te, et intuitus eius erat terribilis. 027 DAN 002 032 Huius statuæ caput ex auro optimo erat, pectus autem et brachia de argento, porro venter, et femora ex ære: 027 DAN 002 033 tibiæ autem ferreæ, pedum quædam pars erat ferrea, quædam autem fictilis. 027 DAN 002 034 Videbas ita, donec abscissus est lapis de monte sine manibus: et percussit statuam in pedibus eius ferreis, et fictilibus, et comminuit eos. 027 DAN 002 035 Tunc contrita sunt pariter ferrum, testa, æs, argentum, et aurum, et redacta quasi in favillam æstivæ areæ, quæ rapta sunt vento: nullusque locus inventus est eis: lapis autem, qui percusserat statuam, factus est mons magnus, et implevit universam terram. 027 DAN 002 036 Hoc est somnium. Interpretationem quoque eius dicemus coram te, rex. 027 DAN 002 037 Tu rex regum es: et Deus cæli, regnum, et fortitudinem, et imperium, et gloriam dedit tibi: 027 DAN 002 038 et omnia, in quibus habitant filii hominum, et bestiæ agri: volucres quoque cæli dedit in manu tua, et sub ditione tua universa constituit: tu es ergo caput aureum. 027 DAN 002 039 Et post te consurget regnum aliud minus te argenteum: et regnum tertium aliud æreum, quod imperabit universæ terræ. 027 DAN 002 040 Et regnum quartum erit velut ferrum: quomodo ferrum comminuit, et domat omnia, sic comminuet, et conteret omnia hæc. 027 DAN 002 041 Porro quia vidisti pedum, et digitorum partem testæ figuli, et partem ferream: regnum divisum erit, quod tamen de plantario ferri orietur, secundum quod vidisti ferrum mistum testæ ex luto. 027 DAN 002 042 Et digitos pedum ex parte ferreos, et ex parte fictiles: ex parte regnum erit solidum, et ex parte contritum. 027 DAN 002 043 Quod autem vidisti ferrum mistum testæ ex luto, commiscebuntur quidem humano semine, sed non adhærebunt sibi, sicut ferrum misceri non potest testæ. 027 DAN 002 044 In diebus autem regnorum illorum suscitabit Deus cæli regnum, quod in æternum non dissipabitur, et regnum eius alteri populo non tradetur: comminuet autem, et consumet universa regna hæc: et ipsum stabit in æternum. 027 DAN 002 045 Secundum quod vidisti, quod de monte abscissus est lapis sine manibus, et comminuit testam, et ferrum, et æs, et argentum, et aurum, Deus magnus ostendit regi quæ ventura sunt postea: et verum est somnium, et fidelis interpretatio eius. 027 DAN 002 046 Tunc rex Nabuchodonosor cecidit in faciem suam, et Danielem adoravit, et hostias, et incensum præcepit ut sacrificarent ei. 027 DAN 002 047 Loquens ergo rex, ait Danieli: Vere Deus vester Deus deorum est, et Dominus regum, et revelans mysteria: quoniam tu potuisti aperire hoc sacramentum. 027 DAN 002 048 Tunc rex Danielem in sublime extulit, et munera multa, et magna dedit ei: et constituit eum principem super omnes provincias Babylonis: et præfectum magistratuum super cunctos sapientes Babylonis. 027 DAN 002 049 Daniel autem postulavit a rege: et constituit super opera provinciæ Babylonis, Sidrach, Misach, et Abdenago: Ipse autem Daniel erat in foribus regis. 027 DAN 003 001 Nabuchodonosor rex fecit statuam auream altitudine cubitorum sexaginta, latitudine cubitorum sex, et statuit eam in campo Dura provinciæ Babylonis. 027 DAN 003 002 Itaque Nabuchodonosor rex misit ad congregandos satrapas, magistratus, et iudices, duces, et tyrannos, et præfectos, omnesque principes regionum, ut convenirent ad dedicationem statuæ, quam erexerat Nabuchodonosor rex. 027 DAN 003 003 Tunc congregati sunt satrapæ, magistratus, et iudices, duces, et tyranni, et optimates, qui erant in potestatibus constituti, et universi principes regionum ut convenirent ad dedicationem statuæ, quam erexerat Nabuchodonosor rex. Stabant autem in conspectu statuæ, quam posuerat Nabuchodonosor rex: 027 DAN 003 004 et præco clamabat valenter: Vobis dicitur populis, tribubus, et linguis: 027 DAN 003 005 In hora, qua audieritis sonitum tubæ, et fistulæ, et citharæ, sambucæ, et psalterii, et symphoniæ, et universi generis musicorum, cadentes adorate statuam auream, quam constituit Nabuchodonosor rex. 027 DAN 003 006 Si quis autem non prostratus adoraverit, eadem hora mittetur in fornacem ignis ardentis. 027 DAN 003 007 Post hæc igitur statim ut audierunt omnes populi sonitum tubæ, fistulæ, et citharæ, sambucæ, et psalterii, et symphoniæ, et omnis generis musicorum: cadentes omnes populi, tribus, et linguæ adoraverunt statuam auream, quam constituerat Nabuchodonosor rex. 027 DAN 003 008 Statimque in ipso tempore accedentes viri Chaldæi accusaverunt Iudæos: 027 DAN 003 009 dixeruntque Nabuchodonosor regi: Rex in æternum vive: 027 DAN 003 010 tu rex posuisti decretum, ut omnis homo, qui audierit sonitum tubæ, fistulæ, et citharæ, sambucæ, et psalterii, et symphoniæ, et universi generis musicorum, prosternat se, et adoret statuam auream: 027 DAN 003 011 si quis autem non procidens adoraverit, mittatur in fornacem ignis ardentis. 027 DAN 003 012 Sunt ergo viri Iudæi, quos constituisti super opera regionis Babylonis, Sidrach, Misach, et Abdenago: viri isti contempserunt, rex, decretum tuum: deos tuos non colunt, et statuam auream, quam erexisti, non adorant. 027 DAN 003 013 Tunc Nabuchodonosor in furore, et in ira præcepit ut adducerentur Sidrach, Misach, et Abdenago: qui confestim adducti sunt in conspectu regis. 027 DAN 003 014 Pronunciansque Nabuchodonosor rex, ait eis: Verene Sidrach, Misach, et Abdenago deos meos non colitis, et statuam auream, quam constitui, non adoratis? 027 DAN 003 015 Nunc ergo si estis parati, quacumque hora audieritis sonitum tubæ, fistulæ, citharæ, sambucæ, et psalterii, et symphoniæ, omnisque generis musicorum, prosternite vos, et adorate statuam, quam feci: quod si non adoraveritis, eadem hora mittemini in fornacem ignis ardentis: et quis est Deus, qui eripiet vos de manu mea? 027 DAN 003 016 Respondentes Sidrach, Misach, et Abdenago, dixerunt regi Nabuchodonosor: Non oportet nos de hac re respondere tibi. 027 DAN 003 017 Ecce enim Deus noster, quem colimus, potest eripere nos de camino ignis ardentis, et de manibus tuis, o rex, liberare. 027 DAN 003 018 Quod si noluerit, notum sit tibi, rex, quia deos tuos non colimus, et statuam auream, quam erexisti, non adoramus. 027 DAN 003 019 Tunc Nabuchodonosor repletus est furore: et aspectus faciei illius immutatus est super Sidrach, Misach, et Abdenago, et præcepit ut succenderetur fornax septuplum quam succendi consueverat. 027 DAN 003 020 Et viris fortissimis de exercitu suo iussit ut ligatis pedibus Sidrach, Misach, et Abdenago mitterent eos in fornacem ignis ardentis. 027 DAN 003 021 Et confestim viri illi vincti cum braccis suis, et tiaris, et calceamentis, et vestibus missi sunt in medium fornacis ignis ardentis. 027 DAN 003 022 Nam iussio regis urgebat: fornax autem succensa erat nimis. Porro viros illos, qui miserant Sidrach, Misach, et Abdenago, interfecit flamma ignis. 027 DAN 003 023 Viri autem hi tres, id est, Sidrach, Misach, et Abdenago, ceciderunt in medio camino ignis ardentis, colligati. 027 DAN 003 024 Tunc Nabuchodonosor rex obstupuit, et surrexit propere, et ait optimatibus suis: Nonne tres viros misimus in medium ignis compeditos? Qui respondentes regi, dixerunt: Vere rex. 027 DAN 003 025 Respondit, et ait: Ecce ego video quattuor viros solutos, et ambulantes in medio ignis, et nihil corruptionis in eis est, et species quarti similis filio Dei. 027 DAN 003 026 Tunc accessit Nabuchodonosor ad ostium fornacis ignis ardentis, et ait: Sidrach, Misach, et Abdenago servi Dei excelsi, egredimini, et venite. Statimque egressi sunt Sidrach, Misach, et Abdenago de medio ignis. 027 DAN 003 027 Et congregati satrapæ, et magistratus, et iudices, et potentes regis contemplabantur viros illos, quoniam nihil potestatis habuisset ignis in corporibus eorum, et capillus capitis eorum non esset adustus, et sarabala eorum non fuissent immutata, et odor ignis non transisset per eos. 027 DAN 003 028 Et erumpens Nabuchodonosor, ait: Benedictus Deus eorum, Sidrach videlicet, Misach, et Abdenago, qui misit angelum suum, et eruit servos suos, qui crediderunt in eum: et verbum regis immutaverunt, et tradiderunt corpora sua ne servirent, et ne adorarent omnem deum, excepto Deo suo. 027 DAN 003 029 A me ergo positum est hoc decretum, ut omnis populus, tribus, et lingua, quæcumque locuta fuerit blasphemiam contra Deum Sidrach, Misach, et Abdenago, dispereat, et domus eius vastetur: neque enim est alius Deus, qui possit ita salvare. 027 DAN 003 030 Tunc rex promovit Sidrach, Misach, et Abdenago in provincia Babylonis. 027 DAN 004 001 NABUCHODONOSOR rex, omnibus populis, gentibus, et linguis, qui habitant in universa terra, pax vobis multiplicetur. 027 DAN 004 002 Signa, et mirabilia fecit apud me Deus excelsus. Placuit ergo mihi prædicare 027 DAN 004 003 signa eius, quia magna sunt: et mirabilia eius, quia fortia: et regnum eius regnum sempiternum, et potestas eius in generationem et generationem. 027 DAN 004 004 Ego Nabuchodonosor quietus eram in domo mea, et florens in palatio meo: 027 DAN 004 005 somnium vidi, quod perterruit me: et cogitationes meæ in strato meo, et visiones capitis mei conturbaverunt me. 027 DAN 004 006 Et per me propositum est decretum ut introducerentur in conspectu meo cuncti sapientes Babylonis, et ut solutionem somnii indicarent mihi. 027 DAN 004 007 Tunc ingrediebantur arioli, magi, Chaldæi, et aruspices, et somnium narravi in conspectu eorum: et solutionem eius non indicaverunt mihi: 027 DAN 004 008 donec collega ingressus est in conspectu meo Daniel, cui nomen Baltassar secundum nomen dei mei, qui habet spiritum deorum sanctorum in semetipso: et somnium coram ipso locutus sum. 027 DAN 004 009 Baltassar princeps ariolorum, quoniam ego scio quod spiritum sanctorum deorum habeas in te, et omne sacramentum non est impossibile tibi: visiones somniorum meorum, quas vidi, et solutionem earum narra. 027 DAN 004 010 Visio capitis mei in cubili meo: Videbam, et ecce arbor in medio terræ, et altitudo eius nimia. 027 DAN 004 011 Magna arbor, et fortis: et proceritas eius contingens cælum: aspectus illius erat usque ad terminos universæ terræ. 027 DAN 004 012 Folia eius pulcherrima, et fructus eius nimius: et esca universorum in ea: subter eam habitabant animalia, et bestiæ, et in ramis eius conversabantur volucres cæli: et ex ea vescebatur omnis caro. 027 DAN 004 013 Videbam in visione capitis mei super stratum meum, et ecce vigil, et sanctus de cælo descendit. 027 DAN 004 014 Clamavit fortiter, et sic ait: Succidite arborem, et præcidite ramos eius: excutite folia eius, et dispergite fructus eius: fugiant bestiæ, quæ subter eam sunt, et volucres de ramis eius. 027 DAN 004 015 Verumtamen germen radicum eius in terra sinite, et alligetur vinculo ferreo et æreo in herbis, quæ foris sunt, et rore cæli tingatur, et cum feris pars eius in herba terræ. 027 DAN 004 016 Cor eius ab humano commutetur, et cor feræ detur ei: et septem tempora mutentur super eum. 027 DAN 004 017 In sententia vigilum decretum est, et sermo sanctorum, et petitio: donec cognoscant viventes quoniam dominatur Excelsus in regno hominum; et cuicumque voluerit, dabit illud, et humillimum hominem constituet super eum. 027 DAN 004 018 Hoc somnium vidi ego Nabuchodonosor rex: tu ergo Baltassar interpretationem narra festinus: quia omnes sapientes regni mei non queunt solutionem edicere mihi: tu autem potes, quia spiritus deorum sanctorum in te est. 027 DAN 004 019 Tunc Daniel, cuius nomen Baltassar, cœpit intra semetipsum tacitus cogitare quasi una hora: et cogitationes eius conturbabant eum. Respondens autem rex ait: Baltassar, somnium et interpretatio eius non conturbent te. Respondit Baltassar, et dixit: Domine mi, somnium his, qui te oderunt, et interpretatio eius hostibus tuis sit. 027 DAN 004 020 Arborem, quam vidisti sublimem, atque robustam, cuius altitudo pertingit ad cælum, et aspectus illius in omnem terram: 027 DAN 004 021 et rami eius pulcherrimi, et fructus eius nimius, et esca omnium in ea, subter eam habitantes bestiæ agri, et in ramis eius commorantes aves cæli: 027 DAN 004 022 Tu es rex, qui magnificatus es, et invaluisti: et magnitudo tua crevit, et pervenit usque ad cælum, et potestas tua in terminos universæ terræ. 027 DAN 004 023 Quod autem vidit rex vigilem, et sanctum descendere de cælo, et dicere: Succidite arborem, et dissipate illam, attamen germen radicum eius in terra dimittite, et vinciatur ferro et ære in herbis foris, et rore cæli conspergatur, et cum feris sit pabulum eius, donec septem tempora mutentur super eum: 027 DAN 004 024 Hæc est interpretatio sententiæ Altissimi, quæ pervenit super dominum meum regem: 027 DAN 004 025 Eiicient te ab hominibus, et cum bestiis ferisque erit habitatio tua, et fœnum ut bos comedes, et rore cæli infunderis: septem quoque tempora mutabuntur super te, donec scias quod dominetur Excelsus super regnum hominum, et cuicumque voluerit, det illud. 027 DAN 004 026 Quod autem præcepit ut relinqueretur germen radicum eius, id est arboris: regnum tuum tibi manebit postquam cognoveris potestatem esse cælestem. 027 DAN 004 027 Quam ob rem rex consilium meum placeat tibi, et peccata tua eleemosynis redime, et iniquitates tuas misericordiis pauperum: forsitan ignoscet delictis tuis. 027 DAN 004 028 Omnia hæc venerunt super Nabuchodonosor regem. 027 DAN 004 029 Post finem mensium duodecim, in aula Babylonis deambulabat. 027 DAN 004 030 Responditque rex, et ait: Nonne hæc est Babylon magna, quam ego ædificavi in domum regni, in robore fortitudinis meæ, et in gloria decoris mei? 027 DAN 004 031 Cumque sermo adhuc esset in ore regis, vox de cælo ruit: Tibi dicitur Nabuchodonosor rex: Regnum tuum transibit a te, 027 DAN 004 032 et ab hominibus eiicient te, et cum bestiis et feris erit habitatio tua: fœnum quasi bos comedes, et septem tempora mutabuntur super te, donec scias quod dominetur Excelsus in regno hominum, et cuicumque voluerit, det illud. 027 DAN 004 033 Eadem hora sermo completus est super Nabuchodonosor, et ex hominibus abiectus est, et fœnum ut bos comedit, et rore cæli corpus eius infectum est: donec capilli eius in similitudinem aquilarum crescerent, et ungues eius quasi avium. 027 DAN 004 034 Igitur post finem dierum ego Nabuchodonosor oculos meos ad cælum levavi, et sensus meus redditus est mihi: et Altissimo benedixi, et viventem in sempiternum laudavi, et glorificavi: quia potestas eius potestas sempiterna, et regnum eius in generationem et generationem. 027 DAN 004 035 Et omnes habitatores terræ apud eum in nihilum reputati sunt: iuxta voluntatem enim suam facit tam in virtutibus cæli quam in habitatoribus terræ: et non est qui resistat manui eius, et dicat ei: Quare fecisti? 027 DAN 004 036 In ipso tempore sensus meus reversus est ad me, et ad honorem regni mei, decoremque perveni: et figura mea reversa est ad me: et optimates mei, et magistratus mei requisierunt me, et in regno meo restitutus sum: et magnificentia amplior addita est mihi. 027 DAN 004 037 Nunc igitur ego Nabuchodonosor laudo, et magnifico, et glorifico Regem cæli: quia omnia opera eius vera, et viæ eius iudicia, et gradientes in superbia potest humiliare. 027 DAN 005 001 Baltassar rex fecit grande convivium optimatibus suis mille: et unusquisque secundum suam bibebat ætatem. 027 DAN 005 002 Præcepit ergo iam temulentus ut afferrentur vasa aurea et argentea, quæ asportaverat Nabuchodonosor pater eius de templo, quod fuit in Ierusalem, ut biberent in eis rex, et optimates eius, uxoresque eius, et concubinæ. 027 DAN 005 003 Tunc allata sunt vasa aurea, et argentea, quæ asportaverat de templo, quod fuerat in Ierusalem: et biberunt in eis rex, et optimates eius, uxores et concubinæ illius. 027 DAN 005 004 Bibebant vinum, et laudabant deos suos aureos, et argenteos, æreos, ferreos, ligneosque et lapideos. 027 DAN 005 005 In eadem hora apparuerunt digiti, quasi manus hominis scribentis contra candelabrum in superficie parietis aulæ regiæ: et rex aspiciebat articulos manus scribentis. 027 DAN 005 006 Tunc facies regis commutata est, et cogitationes eius conturbabant eum: et compages renum eius solvebantur, et genua eius ad se invicem collidebantur. 027 DAN 005 007 Exclamavit itaque rex fortiter ut introducerent magos, Chaldæos, et aruspices. Et proloquens rex ait sapientibus Babylonis: Quicumque legerit scripturam hanc, et interpretationem eius manifestam mihi fecerit, purpura vestietur, et torquem auream habebit in collo, et tertius in regno meo erit. 027 DAN 005 008 Tunc ingressi omnes sapientes regis non potuerunt nec scripturam legere, nec interpretationem indicare regi. 027 DAN 005 009 Unde rex Baltassar satis conturbatus est, et vultus illius immutatus est: sed et optimates eius turbabantur. 027 DAN 005 010 Regina autem pro re, quæ acciderat regi, et optimatibus eius, domum convivii ingressa est: et proloquens ait: Rex in æternum vive: non te conturbent cogitationes tuæ, neque facies tua immutetur. 027 DAN 005 011 Est vir in regno tuo, qui spiritum deorum sanctorum habet in se: et in diebus patris tui scientia et sapientia inventæ sunt in eo: nam et rex Nabuchodonosor pater tuus principem magorum, incantatorum, Chaldæorum, et aruspicum constituit eum, pater, inquam, tuus, o rex: 027 DAN 005 012 quia spiritus amplior, et prudentia, intelligentiaque et interpretatio somniorum, et ostensio secretorum, ac solutio ligatorum inventæ sunt in eo, hoc est in Daniele: cui rex posuit nomen Baltassar: nunc itaque Daniel vocetur, et interpretationem narrabit. 027 DAN 005 013 Igitur introductus est Daniel coram rege. Ad quem præfatus rex ait: Tu es Daniel de filiis captivitatis Iudæ, quem adduxit pater meus rex de Iudæa? 027 DAN 005 014 Audivi de te quoniam spiritum deorum habeas: et scientia, intelligentiaque ac sapientia ampliores inventæ sunt in te. 027 DAN 005 015 Et nunc introgressi sunt in conspectu meo sapientes magi, ut scripturam hanc legerent, et interpretationem eius indicarent mihi: et nequiverunt sensum huius sermonis edicere. 027 DAN 005 016 Porro ego audivi de te, quod possis obscura interpretari, et ligata dissolvere: si ergo vales scripturam legere, et interpretationem eius indicare mihi, purpura vestieris, et torquem auream circa collum tuum habebis, et tertius in regno meo princeps eris. 027 DAN 005 017 Ad quæ respondens Daniel, ait coram rege: Munera tua sint tibi, et dona domus tuæ alteri da: scripturam autem legam tibi, rex, et interpretationem eius ostendam tibi. 027 DAN 005 018 O rex, Deus altissimus regnum, et magnificentiam, gloriam, et honorem dedit Nabuchodonosor patri tuo. 027 DAN 005 019 Et propter magnificentiam, quam dederat ei, universi populi, tribus, et linguæ tremebant, et metuebant eum: quos volebat, interficiebat: et quos volebat, percutiebat: et quos volebat, exaltabat: et quos volebat, humiliabat. 027 DAN 005 020 Quando autem elevatum est cor eius, et spiritus illius obfirmatus est ad superbiam, depositus est de solio regni sui, et gloria eius ablata est: 027 DAN 005 021 et a filiis hominum eiectus est, sed et cor eius cum bestiis positum est, et cum onagris erat habitatio eius: fœnum quoque ut bos comedebat, et rore cæli corpus eius infectum est, donec cognosceret quod potestatem haberet Altissimus in regno hominum: et quemcumque voluerit, suscitabit super illud. 027 DAN 005 022 Tu quoque filius eius Baltassar, non humiliasti cor tuum, cum scires hæc omnia: 027 DAN 005 023 sed adversum Dominatorem cæli elevatus es: et vasa domus eius allata sunt coram te: et tu, et optimates tui, et uxores tuæ, et concubinæ tuæ vinum bibistis in eis: deos quoque argenteos, et aureos, et æreos, ferreos, ligneosque et lapideos, qui non vident, neque audiunt, neque sentiunt, laudasti: porro Deum, qui habet flatum tuum in manu sua, et omnes vias tuas, non glorificasti. 027 DAN 005 024 Idcirco ab eo missus est articulus manus, quæ scripsit hoc, quod exaratum est. 027 DAN 005 025 Hæc est autem scriptura, quæ digesta est: MANE, THECEL, PHARES. 027 DAN 005 026 Et hæc est interpretatio sermonis. MANE: numeravit Deus regnum tuum, et complevit illud. 027 DAN 005 027 THECEL: appensus es in statera, et inventus es minus habens. 027 DAN 005 028 PHARES: divisum est regnum tuum, et datum est Medis, et Persis. 027 DAN 005 029 Tunc iubente rege indutus est Daniel purpura, et circumdata est torques aurea collo eius: et prædicatum est de eo quod haberet potestatem tertius in regno suo. 027 DAN 005 030 Eadem nocte interfectus est Baltassar rex Chaldæus. 027 DAN 005 031 Et Darius Medus successit in regnum annos natus sexagintaduos. 027 DAN 006 001 Placuit Dario, et constituit super regnum satrapas centum viginti ut essent in toto regno suo. 027 DAN 006 002 Et super eos principes tres, ex quibus Daniel unus erat: ut satrapæ illis redderent rationem, et rex non sustineret molestiam. 027 DAN 006 003 Igitur Daniel superabat omnes principes, et satrapas: quia spiritus Dei amplior erat in illo. 027 DAN 006 004 Porro rex cogitabat constituere eum super omne regnum: unde principes, et satrapæ quærebant occasionem ut invenirent Danieli ex latere regis: nullamque causam, et suspicionem reperire potuerunt, eo quod fidelis esset, et omnis culpa, et suspicio non inveniretur in eo. 027 DAN 006 005 Dixerunt ergo viri illi: Non inveniemus Danieli huic aliquam occasionem, nisi forte in lege Dei sui. 027 DAN 006 006 Tunc principes, et satrapæ surripuerunt regi, et sic locuti sunt ei: Dari rex in æternum vive: 027 DAN 006 007 consilium inierunt omnes principes regni tui, magistratus, et satrapæ, senatores, et iudices ut decretum imperatorium exeat, et edictum: Ut omnis, qui petierit aliquam petitionem a quocumque deo, et homine usque ad triginta dies, nisi a te rex, mittatur in lacum leonum. 027 DAN 006 008 Nunc itaque rex confirma sententiam, et scribe decretum: ut non immutetur quod statutum est a Medis et Persis, nec prævaricari cuiquam liceat. 027 DAN 006 009 Porro rex Darius proposuit edictum, et statuit. 027 DAN 006 010 Quod cum Daniel comperisset, id est, constitutam legem, ingressus est domum suam: et fenestris apertis in cœnaculo suo contra Ierusalem tribus temporibus in die flectebat genua sua, et adorabat, confitebaturque coram Deo suo sicut et ante facere consueverat. 027 DAN 006 011 Viri ergo illi curiosius inquirentes invenerunt Danielem orantem, et obsecrantem Deum suum. 027 DAN 006 012 Et accedentes locuti sunt regi super edicto: Rex numquid non constituisti, ut omnis homo, qui rogaret quemquam de diis, et hominibus usque ad dies triginta, nisi te, rex, mitteretur in lacum leonum? Ad quos respondens rex, ait: Verus est sermo iuxta decretum Medorum, atque Persarum, quod prævaricari non licet. 027 DAN 006 013 Tunc respondentes dixerunt coram rege: Daniel de filiis captivitatis Iuda, non curavit de lege tua, et de edicto, quod constituisti: sed tribus temporibus per diem orat obsecratione sua. 027 DAN 006 014 Quod verbum cum audisset rex, satis contristatus est: et pro Daniele posuit cor ut liberaret eum, et usque ad occasum solis laborabat ut erueret illum. 027 DAN 006 015 Viri autem illi intelligentes regem dixerunt ei: Scito rex, quia lex Medorum, atque Persarum est ut omne decretum, quod constituerit rex, non liceat immutari. 027 DAN 006 016 Tunc rex præcepit: et adduxerunt Danielem, et miserunt eum in lacum leonum. Dixitque rex Danieli: Deus tuus, quem colis semper, ipse liberabit te. 027 DAN 006 017 Allatusque est lapis unus, et positus est super os laci: quem obsignavit rex annulo suo, et annulo optimatum suorum, nequid fieret contra Danielem. 027 DAN 006 018 Et abiit rex in domum suam, et dormivit incœnatus, cibique non sunt allati coram eo, insuper et somnus recessit ab eo. 027 DAN 006 019 Tunc rex primo diluculo consurgens, festinus ad lacum leonum perrexit: 027 DAN 006 020 appropinquansque lacui, Danielem voce lacrymabili inclamavit, et affatus est eum: Daniel serve Dei viventis, Deus tuus, cui tu servis semper, putasne valuit te liberare a leonibus? 027 DAN 006 021 Et Daniel regi respondens ait: Rex in æternum vive: 027 DAN 006 022 Deus meus misit angelum suum, et conclusit ora leonum, et non nocuerunt mihi: quia coram eo iustitia inventa est in me: sed et coram te, rex, delictum non feci. 027 DAN 006 023 Tunc vehementer rex gavisus est super eo, et Danielem præcepit educi de lacu: eductusque est Daniel de lacu, et nulla læsio inventa est in eo, quia credidit Deo suo. 027 DAN 006 024 Iubente autem rege, adducti sunt viri illi, qui accusaverant Danielem: et in lacum leonum missi sunt, ipsi, et filii, et uxores eorum: et non pervenerunt usque ad pavimentum laci, donec arriperent eos leones, et omnia ossa eorum comminuerunt. 027 DAN 006 025 Tunc Darius rex scripsit universis populis, tribubus, et linguis habitantibus in universa terra: PAX vobis multiplicetur. 027 DAN 006 026 A me constitutum est decretum, ut in universo imperio, et regno meo tremiscant, et paveant Deum Danielis: ipse est enim Deus vivens, et æternus in sæcula: et regnum eius non dissipabitur, et potestas eius usque in æternum. 027 DAN 006 027 Ipse liberator, atque salvator, faciens signa, et mirabilia in cælo, et in terra: qui liberavit Danielem de lacu leonum. 027 DAN 006 028 Porro Daniel perseveravit usque ad regnum Darii, regnumque Cyri Persæ. 027 DAN 007 001 Anno primo Baltassar regis Babylonis, Daniel somnium vidit: visio autem capitis eius in cubili suo: et somnium scribens, brevi sermone comprehendit: summatimque perstringens, ait: 027 DAN 007 002 Videbam in visione mea nocte, et ecce quattuor venti cæli pugnabant in mari magno. 027 DAN 007 003 Et quattuor bestiæ grandes ascendebant de mari diversæ inter se. 027 DAN 007 004 Prima quasi leæna, et alas habebat aquilæ: aspiciebam donec evulsæ sunt alæ eius, et sublata est de terra, et super pedes quasi homo stetit, et cor hominis datum est ei. 027 DAN 007 005 Et ecce bestia alia similis urso in parte stetit: et tres ordines erant in ore eius, et in dentibus eius, et sic dicebant ei: Surge, comede carnes plurimas. 027 DAN 007 006 Post hæc aspiciebam, et ecce alia quasi pardus, et alas habebat quasi avis, quattuor super se, et quattuor capita erant in bestia, et potestas data est ei. 027 DAN 007 007 Post hæc aspiciebam in visione noctis, et ecce bestia quarta terribilis, atque mirabilis, et fortis nimis, dentes ferreos habebat magnos, comedens atque comminuens, et reliqua pedibus suis conculcans: dissimilis autem erat ceteris bestiis, quas videram ante eam, et habebat cornua decem. 027 DAN 007 008 Considerabam cornua, et ecce cornu aliud parvulum ortum est de medio eorum: et tria de cornibus primis evulsa sunt a facie eius: et ecce oculi, quasi oculi hominis erant in cornu isto, et os loquens ingentia. 027 DAN 007 009 Aspiciebam donec throni positi sunt, et Antiquus dierum sedit: vestimentum eius candidum quasi nix, et capilli capitis eius quasi lana munda: thronus eius flammæ ignis: rotæ eius ignis accensus. 027 DAN 007 010 Fluvius igneus, rapidusque egrediebatur a facie eius. Millia millium ministrabant ei, et decies millies centena millia assistebant ei: iudicium sedit, et libri aperti sunt. 027 DAN 007 011 Aspiciebam propter vocem sermonum grandium, quos cornu illud loquebatur: et vidi quoniam interfecta esset bestia, et perisset corpus eius, et traditum esset ad comburendum igni: 027 DAN 007 012 aliarum quoque bestiarum ablata esset potestas, et tempora vitæ constituta essent eis usque ad tempus, et tempus. 027 DAN 007 013 Aspiciebam ergo in visione noctis, et ecce cum nubibus cæli quasi filius hominis veniebat, et usque ad Antiquum dierum pervenit: et in conspectu eius obtulerunt eum. 027 DAN 007 014 Et dedit ei potestatem, et honorem, et regnum: et omnes populi, tribus, et linguæ ipsi servient: potestas eius, potestas æterna, quæ non auferetur: et regnum eius, quod non corrumpetur. 027 DAN 007 015 Horruit spiritus meus, ego Daniel territus sum in his, et visiones capitis mei conturbaverunt me. 027 DAN 007 016 Accessi ad unum de assistentibus, et veritatem quærebam ab eo de omnibus his. Qui dixit mihi interpretationem sermonum, et docuit me: 027 DAN 007 017 Hæ quattuor bestiæ magnæ: quattuor sunt regna, quæ consurgent de terra. 027 DAN 007 018 Suscipient autem regnum sancti Dei altissimi: et obtinebunt regnum usque in sæculum, et sæculum sæculorum. 027 DAN 007 019 Post hoc volui diligenter discere de bestia quarta, quæ erat dissimilis valde ab omnibus, et terribilis nimis: dentes et ungues eius ferrei: comedebat, et comminuebat, et reliqua pedibus suis conculcabat: 027 DAN 007 020 et de cornibus decem, quæ habebat in capite: et de alio, quod ortum fuerat, ante quod ceciderant tria cornua: et de cornu illo, quod habebat oculos, et os loquens grandia, et maius erat ceteris. 027 DAN 007 021 Aspiciebam, et ecce cornu illud faciebat bellum adversus sanctos, et prævalebat eis, 027 DAN 007 022 donec venit Antiquus dierum, et iudicium dedit sanctis Excelsi, et tempus advenit, et regnum obtinuerunt sancti. 027 DAN 007 023 Et sic ait: Bestia quarta, regnum quartum erit in terra, quod maius erit omnibus regnis, et devorabit universam terram, et conculcabit, et comminuet eam. 027 DAN 007 024 Porro cornua decem ipsius regni, decem reges erunt: et alius consurget post eos, et ipse potentior erit prioribus, et tres reges humiliabit. 027 DAN 007 025 Et sermones contra Excelsum loquetur, et sanctos Altissimi conteret: et putabit quod possit mutare tempora, et leges, et tradentur in manu eius usque ad tempus, et tempora, et dimidium temporis. 027 DAN 007 026 Et iudicium sedebit ut auferatur potentia, et conteratur, et dispereat usque in finem. 027 DAN 007 027 Regnum autem, et potestas, et magnitudo regni, quæ est subter omne cælum, detur populo sanctorum Altissimi: cuius regnum, regnum sempiternum est, et omnes reges servient ei, et obedient. 027 DAN 007 028 Hucusque finis verbi. Ego Daniel multum cogitationibus meis conturbabar, et facies mea mutata est in me: verbum autem in corde meo conservavi. 027 DAN 008 001 Anno tertio regni Baltassar regis, visio apparuit mihi. Ego Daniel post id, quod videram in principio, 027 DAN 008 002 vidi in visione mea, cum essem in Susis castro, quod est in Ælam regione: vidi autem in visione esse me super portam Ulai. 027 DAN 008 003 Et levavi oculus meos, et vidi: et ecce aries unus stabat ante paludem, habens cornua excelsa, et unum excelsius altero atque succrescens. 027 DAN 008 004 Postea vidi arietem cornibus ventilantem contra Occidentem, et contra Aquilonem, et contra Meridiem, et omnes bestiæ non poterant resistere ei, neque liberari de manu eius: fecitque secundum voluntatem suam, et magnificatus est. 027 DAN 008 005 Et ego intelligebam: ecce autem hircus caprarum veniebat ab Occidente super faciem totius terræ, et non tangebat terram: porro hircus habebat cornu insigne inter oculos suos. 027 DAN 008 006 Et venit usque ad arietem illum cornutum, quem videram stantem ante portam, et cucurrit ad eum in impetu fortitudinis suæ. 027 DAN 008 007 Cumque appropinquasset prope arietem, efferatus est in eum, et percussit arietem: et comminuit duo cornua eius, et non poterat aries resistere ei: cumque eum misisset in terram, conculcavit, et nemo quibat liberare arietem de manu eius. 027 DAN 008 008 Hircus autem caprarum magnus factus est nimis: cumque crevisset, fractum est cornu magnum, et orta sunt quattuor cornua subter illud per quattuor ventos cæli. 027 DAN 008 009 De uno autem ex eis egressum est cornu unum modicum: et factum est grande contra Meridiem, et contra Orientem, et contra fortitudinem. 027 DAN 008 010 Et magnificatum est usque ad fortitudinem cæli: et deiecit de fortitudine, et de stellis, et conculcavit eas. 027 DAN 008 011 Et usque ad principem fortitudinis magnificatum est: et ab eo tulit iuge sacrificium, et deiecit locum sanctificationis eius. 027 DAN 008 012 Robur autem datum est ei contra iuge sacrificium propter peccata: et prosternetur veritas in terra, et faciet, et prosperabitur. 027 DAN 008 013 Et audivi unum de sanctis loquentem: et dixit unus sanctus alteri nescio cui loquenti: Usquequo visio, et iuge sacrificium, et peccatum desolationis, quæ facta est: et sanctuarium, et fortitudo conculcabitur? 027 DAN 008 014 Et dixit ei: Usque ad vesperam at mane, dies duo millia trecenti: et mundabitur sanctuarium. 027 DAN 008 015 Factum est autem cum viderem ego Daniel visionem, et quærerem intelligentiam: ecce stetit in conspectu meo quasi species viri. 027 DAN 008 016 Et audivi vocem viri inter Ulai: et clamavit, et ait: Gabriel fac intelligere istum visionem. 027 DAN 008 017 Et venit, et stetit iuxta ubi ego stabam: cumque venisset, pavens corrui in faciem meam, et ait ad me: Intellige fili hominis, quoniam in tempore finis complebitur visio. 027 DAN 008 018 Cumque loqueretur ad me, collapsus sum pronus in terram: et tetigit me, et statuit me in gradu meo, 027 DAN 008 019 dixitque mihi: Ego ostendam tibi quæ futura sunt in novissimo maledictionis: quoniam habet tempus finem suum. 027 DAN 008 020 Aries, quem vidisti habere cornua, rex Medorum est atque Persarum. 027 DAN 008 021 Porro hircus caprarum, rex Græcorum est, et cornu grande, quod erat inter oculos eius, ipse est rex primus. 027 DAN 008 022 Quod autem fracto illo surrexerunt quattuor pro eo: quattuor reges de gente eius consurgent, sed non in fortitudine eius. 027 DAN 008 023 Et post regnum eorum, cum creverint iniquitates, consurget rex impudens facie, et intelligens propositiones. 027 DAN 008 024 Et roborabitur fortitudo eius, sed non in viribus suis: et supra quam credi potest, universa vastabit, et prosperabitur, et faciet. Et interficiet robustos, et populum sanctorum 027 DAN 008 025 secundum voluntatem suam, et dirigetur dolus in manu eius: et cor suum magnificabit, et in copia rerum omnium occidet plurimos: et contra Principem principum consurget, et sine manu conteretur. 027 DAN 008 026 Et visio vespere et mane, quæ dicta est, vera est: tu ergo visionem signa, quia post multos dies erit. 027 DAN 008 027 Et ego Daniel langui, et ægrotavi per dies: cumque surrexissem, faciebam opera regis, et stupebam ad visionem, et non erat qui interpretaretur. 027 DAN 009 001 In anno primo Darii filii Assueri de semine Medorum, qui imperavit super regnum Chaldæorum: 027 DAN 009 002 Anno uno regni eius, ego Daniel intellexi in libris numerum annorum, de quo factus est sermo Domini ad Ieremiam prophetam, ut complerentur desolationis Ierusalem septuaginta anni. 027 DAN 009 003 Et posui faciem meam ad Dominum Deum meum rogare et deprecari in ieiuniis, sacco, et cinere. 027 DAN 009 004 Et oravi Dominum Deum meum, et confessus sum, et dixi: Obsecro Domine Deus magne et terribilis, custodiens pactum, et misericordiam diligentibus te, et custodientibus mandata tua. 027 DAN 009 005 Peccavimus, iniquitatem fecimus, impie egimus, et recessimus: et declinavimus a mandatis tuis, ac iudiciis. 027 DAN 009 006 Non obedivimus servis tuis prophetis, qui locuti sunt in nomine tuo regibus nostris, principibus nostris, patribus nostris, omnique populo terræ. 027 DAN 009 007 Tibi Domine iustitia: nobis autem confusio faciei, sicut est hodie viro Iuda, et habitatoribus Ierusalem, et omni Israel, his qui prope sunt, et his qui procul, in universis terris, ad quas eiecisti eos propter iniquitates eorum, in quibus peccaverunt in te. 027 DAN 009 008 Domine nobis confusio faciei, regibus nostris, principibus nostris, et patribus nostris, qui peccaverunt. 027 DAN 009 009 Tibi autem Domino Deo nostro misericordia, et propitiatio, quia recessimus a te: 027 DAN 009 010 et non audivimus vocem Domini Dei nostri ut ambularemus in lege eius, quam posuit nobis per servos suos prophetas. 027 DAN 009 011 Et omnis Israel prævaricati sunt legem tuam, et declinaverunt ne audirent vocem tuam, et stillavit super nos maledictio, et detestatio, quæ scripta est in libro Moysi servi Dei, quia peccavimus ei. 027 DAN 009 012 Et statuit sermones suos, quos locutus est super nos, et super principes nostros, qui iudicaverunt nos, ut superinduceret in nos magnum malum, quale numquam fuit sub omni cælo, secundum quod factum est in Ierusalem. 027 DAN 009 013 Sicut scriptum est in lege Moysi, omne malum hoc venit super nos: et non rogavimus faciem tuam Domine Deus noster, ut reverteremur ab iniquitatibus nostris, et cogitaremus veritatem tuam. 027 DAN 009 014 Et vigilavit Dominus super malitiam, et adduxit eam super nos: iustus Dominus Deus noster in omnibus operibus suis, quæ fecit: non enim audivimus vocem eius. 027 DAN 009 015 Et nunc Domine Deus noster, qui eduxisti populum tuum de terra Ægypti in manu forti, et fecisti tibi nomen secundum diem hanc: peccavimus, iniquitatem fecimus. 027 DAN 009 016 Domine in omnem iustitiam tuam: avertatur, obsecro, ira tua, et furor tuus a civitate tua Ierusalem, et monte sancto tuo. Propter peccata enim nostra, et iniquitates patrum nostrorum, Ierusalem, et populus tuus in opprobrium sunt omnibus per circuitum nostrum. 027 DAN 009 017 Nunc ergo exaudi Deus noster orationem servi tui, et preces eius: et ostende faciem tuam super sanctuarium tuum, quod desertum est propter temetipsum. 027 DAN 009 018 Inclina Deus meus aurem tuam, et audi: aperi oculos tuos, et vide desolationem nostram, et civitatem, super quam invocatum est nomen tuum: neque enim in iustificationibus nostris prosternimus preces ante faciem tuam, sed in miserationibus tuis multis: 027 DAN 009 019 Exaudi Domine, placare Domine: attende et fac: ne moreris propter temetipsum Deus meus: quia nomen tuum invocatum est super civitatem, et super populum tuum. 027 DAN 009 020 Cumque adhuc loquerer, et orarem, et confiterer peccata mea, et peccata populi mei Israel, et prosternerem preces meas in conspectu Dei mei, pro monte sancto Dei mei: 027 DAN 009 021 adhuc me loquente in oratione, ecce vir Gabriel, quem videram in visione a principio, cito volans tetigit me in tempore sacrificii vespertini. 027 DAN 009 022 Et docuit me, et locutus est mihi, dixitque: Daniel nunc egressus sum ut docerem te, et intelligeres. 027 DAN 009 023 Ab exordio precum tuarum egressus est sermo: ego autem veni ut indicarem tibi, quia vir desideriorum es: tu ergo animadverte sermonem, et intellige visionem. 027 DAN 009 024 Septuaginta hebdomades abbreviatæ sunt super populum tuum, et super urbem sanctam tuam ut consummetur prævaricatio, et finem accipiat peccatum, et deleatur iniquitas, et adducatur iustitia sempiterna, et impleatur visio, et prophetia, et ungatur Sanctus sanctorum. 027 DAN 009 025 Scito ergo, et animadverte: Ab exitu sermonis, ut iterum ædificetur Ierusalem, usque ad Christum ducem, hebdomades septem, et hebdomades sexaginta duæ erunt: et rursum ædificabitur platea, et muri in angustia temporum. 027 DAN 009 026 Et post hebdomades sexaginta duas occidetur Christus: et non erit eius populus, qui eum negaturus est. Et civitatem, et sanctuarium dissipabit populus cum duce venturo: et finis eius vastitas, et post finem belli statuta desolatio. 027 DAN 009 027 Confirmabit autem pactum multis hebdomada una: et in dimidio hebdomadis deficiet hostia et sacrificium: set erit in templo abominatio desolationis: et usque ad consummationem et finem perseverabit desolatio. 027 DAN 010 001 Anno tertio Cyri regis Persarum, verbum revelatum est Danieli cognomento Baltassar, et verbum verum, et fortitudo magna: intellexitque sermonem: intelligentia enim est opus in visione. 027 DAN 010 002 In diebus illis ego Daniel lugebam trium hebdomadarum diebus, 027 DAN 010 003 panem desiderabilem non comedi, et caro et vinum non introierunt in os meum, sed neque unguento unctus sum: donec complerentur trium hebdomadarum dies. 027 DAN 010 004 Die autem vigesima et quarta mensis primi eram iuxta fluvium magnum, qui est Tigris. 027 DAN 010 005 Et levavi oculos meos, et vidi: et ecce vir unus vestitus lineis, et renes eius accincti auro obrizo: 027 DAN 010 006 et corpus eius quasi chrysolithus, et facies eius velut species fulguris, et oculi eius ut lampas ardens: et brachia eius, et quæ deorsum sunt usque ad pedes, quasi species æris candentis: et vox sermonum eius ut vox multitudinis. 027 DAN 010 007 Vidi autem ego Daniel solus visionem: porro viri, qui erant mecum, non viderunt: sed terror nimius irruit super eos, et fugerunt in absconditum. 027 DAN 010 008 Ego autem relictus solus vidi visionem grandem hanc: et non remansit in me fortitudo, sed et species mea immutata est in me, et emarcui, nec habui quidquam virium. 027 DAN 010 009 Et audivi vocem sermonum eius: et audiens iacebam consternatus super faciem meam, et vultus meus hærebat terræ. 027 DAN 010 010 Et ecce manus tetigit me, et erexit me super genua mea, et super articulos manuum mearum. 027 DAN 010 011 Et dixit ad me: Daniel vir desideriorum, intellige verba, quæ ego loquor ad te, et sta in gradu tuo: nunc enim sum missus ad te. Cumque dixisset mihi sermonem istum, steti tremens. 027 DAN 010 012 Et ait ad me: Noli metuere Daniel: quia ex die primo, quo posuisti cor tuum ad intelligendum ut te affligeres in conspectu Dei tui, exaudita sunt verba tua: et ego veni propter sermones tuos. 027 DAN 010 013 Princeps autem regni Persarum restitit mihi viginti et uno diebus: et ecce Michael unus de principibus primis venit in adiutorium meum, et ego remansi ibi iuxta regem Persarum. 027 DAN 010 014 Veni autem ut docerem te quæ ventura sunt populo tuo in novissimis diebus, quoniam adhuc, visio in dies. 027 DAN 010 015 Cumque loqueretur mihi huiuscemodi verbis, deieci vultum meum ad terram, et tacui. 027 DAN 010 016 Et ecce quasi similitudo filii hominis tetigit labia mea: et aperiens os meum locutus sum, et dixi ad eum, qui stabat contra me: domine mi, in visione tua dissolutæ sunt compages meæ, et nihil in me remansit virium. 027 DAN 010 017 Et quomodo poterit servus domini mei loqui cum domino meo? nihil enim in me remansit virium, sed et halitus meus intercluditur. 027 DAN 010 018 Rursum ergo tetigit me quasi visio hominis, et confortavit me, 027 DAN 010 019 et dixit: Noli timere vir desideriorum: pax tibi: confortare, et esto robustus. Cumque loqueretur mecum, convalui, et dixi: Loquere Domine mi, quia confortasti me. 027 DAN 010 020 Et ait: Numquid scis quare venerim ad te? et nunc revertar ut prœlier adversum principem Persarum; cum ego egrederer, apparuit princeps Græcorum veniens. 027 DAN 010 021 Verumtamen annuntiabo tibi quod expressum est in scriptura veritatis: et nemo est adiutor meus in omnibus his, nisi Michael princeps vester. 027 DAN 011 001 Ego autem ab anno primo Darii Medi stabam ut confortaretur, et roboraretur. 027 DAN 011 002 Et nunc veritatem annuntiabo tibi. Ecce adhuc tres reges stabunt in Perside, et quartus ditabitur opibus nimiis super omnes: et cum invaluerit divitiis suis, concitabit omnes adversum regnum Græciæ. 027 DAN 011 003 Surget vero rex fortis, et dominabitur potestate multa: et faciet quod placuerit ei. 027 DAN 011 004 Et cum steterit, conteretur regnum eius, et dividetur in quattuor ventos cæli: sed non in posteros eius, neque secundum potentiam illius, qua dominatus est; lacerabitur enim regnum eius etiam in externos exceptis his. 027 DAN 011 005 Et confortabitur rex Austri: et de principibus eius prævalebit super eum, et dominabitur ditione: multa enim dominatio eius. 027 DAN 011 006 Et post finem annorum fœderabuntur: filiaque regis Austri veniet ad regem Aquilonis facere amicitiam, et non obtinebit fortitudinem brachii, nec stabit semen eius: et tradetur ipsa, et qui adduxerunt eam, adolescentes eius, et qui confortabant eam in temporibus. 027 DAN 011 007 Et stabit de germine radicum eius plantatio: et veniet cum exercitu, et ingredietur provinciam regis Aquilonis: et abutetur eis, et obtinebit. 027 DAN 011 008 Insuper et deos eorum, et sculptilia, vasa quoque pretiosa argenti, et auri captiva ducet in Ægyptum: ipse prævalebit adversus regem Aquilonis. 027 DAN 011 009 Et intrabit in regnum rex Austri, et revertetur ad terram suam. 027 DAN 011 010 Filii autem eius provocabuntur, et congregabunt multitudinem exercituum plurimorum: et veniet properans, et inundans: et revertetur, et concitabitur, et congredietur cum robere eius. 027 DAN 011 011 Et provocatus rex Austri egredietur, et pugnabit adversus regem Aquilonis, et præparabit multitudinem nimiam, et dabitur multitudo in manu eius. 027 DAN 011 012 Et capiet multitudinem, et exaltabitur cor eius, et deiiciet multa millia, sed non prævalebit. 027 DAN 011 013 Convertetur enim rex Aquilonis, et præparabit multitudinem multo maiorem quam prius: et in fine temporum, annorumque veniet properans cum exercitu magno, et opibus nimiis. 027 DAN 011 014 Et in temporibus illis multi consurgent adversus regem Austri: filii quoque prævaricatorum populi tui extollentur ut impleant visionem, et corruent. 027 DAN 011 015 Et venit rex Aquilonis, et comportabit aggerem, et capiet urbes munitissimas: et brachia Austri non sustinebunt, et consurgent electi eius ad resistendum, et non erit fortitudo. 027 DAN 011 016 Et faciet veniens super eum iuxta placitum suum, et non erit qui stet contra faciem eius: et stabit in terra inclyta, et consumetur in manu eius. 027 DAN 011 017 Et ponet faciem suam ut veniat ad tenendum universum regnum eius, et recta faciet cum eo: et filiam feminarum dabit ei, ut evertat illud: et non stabit, nec illius erit. 027 DAN 011 018 Et convertet faciem suam ad insulas, et capiet multas: et cessare faciet principem opprobrii sui, et opprobrium eius convertetur in eum. 027 DAN 011 019 Et convertet faciem suam ad imperium terræ suæ, et impinget, et corruet, et non invenietur. 027 DAN 011 020 Et stabit in loco eius vilissimus, et indignus decore regio: et in paucis diebus conteretur, non in furore, nec in prœlio. 027 DAN 011 021 Et stabit in loco eius despectus, et non tribuetur ei honor regius: et veniet clam, et obtinebit regnum in fraudulentia. 027 DAN 011 022 Et brachia pugnantis expugnabuntur a facie eius, et conterentur: insuper et dux fœderis. 027 DAN 011 023 Et post amicitias, cum eo faciet dolum: et ascendet, et superabit in modico populo. 027 DAN 011 024 Et abundantes, et uberes urbes ingredietur: et faciet quæ non fecerunt patres eius, et patres patrum eius: rapinas, et prædam, et divitias eorum dissipabit, et contra firmissimas cogitationes inibit: et hoc usque ad tempus. 027 DAN 011 025 Et concitabitur fortitudo eius, et cor eius adversum regem Austri in exercitu magno: et rex Austri provocabitur ad bellum multis auxiliis, et fortibus nimis: et non stabunt, quia inibunt adversus eum consilia. 027 DAN 011 026 Et comedentes panem cum eo, conterent illum, exercitusque eius opprimetur: et cadent interfecti plurimi. 027 DAN 011 027 Duorum quoque regnum cor erit ut malefaciant, et ad mensam unam mendacium loquentur, et non proficient: quia adhuc finis in aliud tempus. 027 DAN 011 028 Et revertetur in terram suam cum opibus multis: et cor eius adversum testamentum sanctum, et faciet, et revertetur in terram suam. 027 DAN 011 029 Statuto tempore revertetur, et veniet ad Austrum: et non erit priori simile novissimum. 027 DAN 011 030 Et veniet super eum Trieres, et Romani: et percutietur, et revertetur, et indignabitur contra testamentum sanctuarii, et faciet: reverteturque et cogitabit adversum eos, qui dereliquerunt testamentum sanctuarii. 027 DAN 011 031 Et brachia ex eo stabunt, et polluent sanctuarium fortitudinis, et auferent iuge sacrificium: et dabunt abominationem in desolationem. 027 DAN 011 032 Et impii in testamentum simulabunt fraudulenter: populus autem sciens Deum suum, obtinebit, et faciet. 027 DAN 011 033 Et docti in populo docebunt plurimos: et ruent in gladio, et in flamma, et in captivitate, et in rapina dierum. 027 DAN 011 034 Cumque corruerint, sublevabuntur auxilio parvulo: et applicabuntur eis plurimi fraudulenter. 027 DAN 011 035 Et de eruditis ruent, ut conflentur, et eligantur, et dealbentur usque ad tempus præfinitum: quia adhuc aliud tempus erit. 027 DAN 011 036 Et faciet iuxta voluntatem suam rex, et elevabitur, et magnificabitur adversus omnem deum: et adversus Deum deorum loquetur magnifica, et dirigetur, donec compleatur iracundia: perpetrata quippe est definitio. 027 DAN 011 037 Et Deum patrum suorum non reputabit: et erit in concupiscentiis feminarum, nec quemquam deorum curabit: quia adversum universa consurget: 027 DAN 011 038 deum autem Maozim in loco suo venerabitur: et deum, quem ignoraverunt patres eius, colet auro, et argento, et lapide pretioso, rebusque pretiosis. 027 DAN 011 039 Et faciet ut muniat Maozim cum deo alieno, quem cognovit, et multiplicabit gloriam, et dabit eis potestatem in multis, et terram dividet gratuito. 027 DAN 011 040 Et in tempore præfinito prœliabitur adversus eum rex Austri, et quasi tempestas veniet contra illum rex Aquilonis in curribus, et in equitibus, et in classe magna, et ingredietur terras, et conteret, et pertransiet. 027 DAN 011 041 Et introibit in terram gloriosam, et multæ corruent: hæ autem solæ salvabuntur de manu eius, Edom, et Moab, et principium filiorum Ammon. 027 DAN 011 042 Et mittet manum suam in terras: et terra Ægypti non effugiet. 027 DAN 011 043 Et dominabitur thesaurorum auri, et argenti, et in omnibus pretiosis Ægypti: per Libyam quoque, et Æthiopiam transibit. 027 DAN 011 044 Et fama turbabit eum ab Oriente et ab Aquilone: et veniet in multitudine magna ut conterat et interficiat plurimos. 027 DAN 011 045 Et figet tabernaculum suum Apadno inter maria, super montem inclytum et sanctum: et veniet usque ad summitatem eius, et nemo auxiliabitur ei. 027 DAN 012 001 In tempore autem illo consurget Michael princeps magnus, qui stat pro filiis populi tui: et veniet tempus quale non fuit ab eo ex quo gentes esse cœperunt usque ad tempus illud. Et in tempore illo salvabitur populus tuus, omnis qui inventus fuerit scriptus in libro. 027 DAN 012 002 Et multi de his, qui dormiunt in terræ pulvere, evigilabunt: alii in vitam æternam, et alii in opprobrium ut videant semper. 027 DAN 012 003 Qui autem docti fuerint, fulgebunt quasi splendor firmamenti: et qui ad iustitiam erudiunt multos, quasi stellæ in perpetuas æternitates. 027 DAN 012 004 Tu autem Daniel claude sermones, et signa librum usque ad tempus statutum: plurimi pertransibunt, et multiplex erit scientia. 027 DAN 012 005 Et vidi ego Daniel, et ecce quasi duo alii stabant: unus hinc super ripam fluminis, et alius inde ex altera ripa fluminis. 027 DAN 012 006 Et dixi viro, qui erat indutus lineis, qui stabat super aquas fluminis: Usquequo finis horum mirabilium? 027 DAN 012 007 Et audivi virum, qui indutus erat lineis, qui stabat super aquas fluminis, cum elevasset dexteram et sinistram suam in cælum, et iurasset per Viventem in æternum, quia in tempus, et tempora, et dimidium temporis. Et cum completa fuerit dispersio manus populi sancti, complebuntur universa hæc. 027 DAN 012 008 Et ego audivi, et non intellexi. Et dixi: Domine mi, quid erit post hæc? 027 DAN 012 009 Et ait: Vade Daniel, quia clausi sunt, signatique sermones usque ad præfinitum tempus. 027 DAN 012 010 Eligentur, et dealbabuntur, et quasi ignis probabuntur multi: et impie agent impii, neque intelligent omnes impii, porro docti intelligent. 027 DAN 012 011 Et a tempore cum ablatum fuerit iuge sacrificium, et posita fuerit abominatio in desolationem, dies mille ducenti nonaginta. 027 DAN 012 012 Beatus, qui expectat, et pervenit usque ad dies mille trecentos trigintaquinque. 027 DAN 012 013 Tu autem vade ad præfinitum: et requiesces, et stabis in sorte tua in finem dierum. # # BOOK 028 HOS Hosea Osee Propheta 028 HOS 001 001 Verbum Domini, quod factum est ad Osee filium Beeri, in diebus Oziæ, Ioathan, Achaz, Ezechiæ regum Iuda, et in diebus Ieroboam filii Ioas regis Israel. 028 HOS 001 002 Principium loquendi Domino in Osee: et dixit Dominus ad Osee: Vade, sume tibi uxorem fornicationum, et fac tibi filios fornicationum: quia fornicans fornicabitur terra a Domino. 028 HOS 001 003 Et abiit, et accepit Gomer filiam Debelaim: et concepit, et peperit ei filium. 028 HOS 001 004 Et dixit Dominus ad eum: Voca nomen eius Iezrahel: quoniam adhuc modicum, et visitabo sanguinem Iezrahel super domum Iehu, et quiescere faciam regnum domus Israel. 028 HOS 001 005 Et in illa die conteram arcum Israel in valle Iezrahel. 028 HOS 001 006 Et concepit adhuc, et peperit filiam. Et dixit ei: Voca nomen eius Absque Misericordia: quia non addam ultra misereri domui Israel, sed oblivione obliviscar eorum. 028 HOS 001 007 Et domui Iuda miserebor, et salvabo eos in Domino Deo suo: et non salvabo eos in arcu, et gladio, et in bello, et in equis, et in equitibus. 028 HOS 001 008 Et ablactavit eam, quæ erat Absque Misericordia. Et concepit, et peperit filium. 028 HOS 001 009 Et dixit: Voca nomen eius: Non Populus Meus: quia vos non populus meus, et ego non ero vester. 028 HOS 001 010 Et erit numerus filiorum Israel quasi arena maris, quæ sine mensura est, et non numerabitur. Et erit in loco ubi dicetur eis: Non populus meus vos: dicetur eis: Filii Dei viventis. 028 HOS 001 011 Et congregabuntur filii Iuda, et filii Israel pariter: et ponent sibimet caput unum, et ascendent de terra: quia magnus dies Iezrahel. 028 HOS 002 001 Dicite fratribus vestris: Populus meus: et sorori vestræ, Misericordiam consecuta. 028 HOS 002 002 Iudicate matrem vestram, iudicate: quoniam ipsa non uxor mea, et ego non vir eius. Auferat fornicationes suas a facie sua, et adulteria sua de medio uberum suorum. 028 HOS 002 003 Ne forte expoliem eam nudam, et statuam eam secundum diem nativitatis suæ: et ponam eam quasi solitudinem, et statuam eam velut terram inviam, et interficiam eam siti. 028 HOS 002 004 Et filiorum illius non miserebor: quoniam filii fornicationum sunt. 028 HOS 002 005 Quia fornicata est mater eorum, confusa est quæ concepit eos: quia dixit: Vadam post amatores meos, qui dant panes mihi, et aquas meas, lanam meam, et linum meum, oleum meum, et potum meum. 028 HOS 002 006 Propter hoc, ecce, ego sepiam viam tuam spinis, et sepiam eam maceria, et semitas suas non inveniet. 028 HOS 002 007 Et sequetur amatores suos, et non apprehendet eos: et quæret eos, et non inveniet, et dicet: Vadam, et revertar ad virum meum priorem: quia bene mihi erat tunc magis quam nunc. 028 HOS 002 008 Et hæc nescivit, quia ego dedi ei frumentum, et vinum, et oleum, et argentum multiplicavi ei, et aurum, quæ fecerunt Baal. 028 HOS 002 009 Idcirco convertar, et sumam frumentum meum in tempore suo, et vinum meum in tempore suo, et liberabo lanam meam et linum meum, quæ operiebant ignominiam eius. 028 HOS 002 010 Et nunc revelabo stultitiam eius in oculis amatorum eius: et vir non eruet eam de manu mea: 028 HOS 002 011 et cessare faciam omne gaudium eius, sollemnitatem eius, neomeniam eius, sabbatum eius, et omnia festa tempora eius. 028 HOS 002 012 Et corrumpam vineam eius, et ficum eius: de quibus dixit: Mercedes hæ, meæ sunt, quas dederunt mihi amatores mei: et ponam eam in saltum, et comedet eam bestia agri. 028 HOS 002 013 Et visitabo super eam dies Baalim, quibus accendebat incensum, et ornabatur inaure sua, et monili suo, et ibat post amatores suos, et mei obliviscebatur, dicit Dominus. 028 HOS 002 014 Propter hoc, ecce, ego lactabo eam, et ducam eam in solitudinem: et loquar ad cor eius. 028 HOS 002 015 Et dabo ei vinitores eius ex eodem loco, et Vallem Achor ad aperiendam spem: et canet ibi iuxta dies iuventutis suæ, et iuxta dies ascensionis suæ de Terra Ægypti. 028 HOS 002 016 Et erit in die illa, ait Dominus: vocabit me: Vir meus: et non vocabit me ultra, Baali. 028 HOS 002 017 Et auferam nomina Baalim de ore eius, et non recordabitur ultra nominis eorum. 028 HOS 002 018 Et percutiam cum eis fœdus in die illa, cum bestia agri, et cum volucre cæli, et cum reptili terræ: et arcum, et gladium, et bellum conteram de terra: et dormire eos faciam fiducialiter. 028 HOS 002 019 Et sponsabo te mihi in sempiternum: et sponsabo te mihi in iustitia, et iudicio, et in misericordia, et in miserationibus. 028 HOS 002 020 Et sponsabo te mihi in fide: et scies quia ego Dominus. 028 HOS 002 021 Et erit in die illa: Exaudiam, dicit Dominus, exaudiam cælos, et illi exaudient terram. 028 HOS 002 022 Et terra exaudiet triticum, et vinum, et oleum: et hæc exaudient Iezrahel. 028 HOS 002 023 Et seminabo eam mihi in terra, et miserebor eius, quæ fuit Absque Misericordia. Et dicam Non Populo Meo: Populus meus es tu: et ipse dicet: Deus meus es tu. 028 HOS 003 001 Et dixit Dominus ad me: Adhuc vade, et dilige mulierem dilectam amico et adulteram: sicut diligit Dominus filios Israel, et ipsi respiciunt ad deos alienos, et diligunt vinacia uvarum. 028 HOS 003 002 Et fodi eam mihi quindecim argenteis, et coro hordei, et dimidio coro hordei. 028 HOS 003 003 Et dixi ad eam: Dies multos expectabis me: non fornicaberis, et non eris viro: sed et ego expectabo te. 028 HOS 003 004 Quia dies multos sedebunt filii Israel sine rege, et sine principe, et sine sacrificio, et sine altari, et sine ephod, et sine theraphim. 028 HOS 003 005 Et post hæc revertentur filii Israel, et quærent Dominum Deum suum, et David regem suum: et pavebunt ad Dominum, et ad bonum eius in novissimo dierum. 028 HOS 004 001 Audite verbum Domini filii Israel, quia iudicium Domino cum habitatoribus terræ: non est enim veritas, et non est misericordia, et non est scientia Dei in terra. 028 HOS 004 002 Maledictum, et mendacium, et homicidium, et furtum, et adulterium inundaverunt, et sanguis sanguinem tetigit. 028 HOS 004 003 Propter hoc lugebit terra, et infirmabitur omnis, qui habitat in ea, in bestia agri, et in volucre cæli: sed et pisces maris congregabuntur. 028 HOS 004 004 Verumtamen unusquisque non iudicet: et non arguatur vir: populus enim tuus sicut hi, qui contradicunt sacerdoti. 028 HOS 004 005 Et corrues hodie, et corruet etiam propheta tecum: nocte tacere feci matrem tuam. 028 HOS 004 006 Conticuit populus meus, eo quod non habuerit scientiam: quia tu scientiam repulisti, repellam te, ne sacerdotio fungaris mihi: et oblita es legis Dei tui, obliviscar filiorum tuorum et ego. 028 HOS 004 007 Secundum multitudinem eorum sic peccaverunt mihi: gloriam eorum in ignominiam commutabo. 028 HOS 004 008 Peccata populi mei comedent, et ad iniquitatem eorum sublevabunt animas eorum. 028 HOS 004 009 Et erit sicut populus, sic sacerdos: et visitabo super eum vias eius, et cogitationes eius reddam ei. 028 HOS 004 010 Et comedent, et non saturabuntur: fornicati sunt, et non cessaverunt: quoniam Dominum dereliquerunt in non custodiendo. 028 HOS 004 011 Fornicatio, et vinum, et ebrietas auferunt cor. 028 HOS 004 012 Populus meus in ligno suo interrogavit, et baculus eius annunciavit ei: spiritus enim fornicationum decepit eos, et fornicati sunt a Deo suo. 028 HOS 004 013 Super capita montium sacrificabant, et super colles ascendebant thymiama: subtus quercum, et populum, et terebinthum, quia bona erat umbra eius: ideo fornicabuntur filiæ vestræ, et sponsæ vestræ adulteræ erunt. 028 HOS 004 014 Non visitabo super filias vestras cum fuerint fornicatæ, et super sponsas vestras cum adulteraverint: quoniam ipsi cum meretricibus conversabantur, et cum effeminatis sacrificabant, et populus non intelligens vapulabit. 028 HOS 004 015 Si fornicaris tu Israel, non delinquat saltem Iuda: et nolite ingredi in Galgala, et ne ascenderitis in Bethaven, neque iuraveritis: Vivit Dominus. 028 HOS 004 016 Quoniam sicut vacca lasciviens declinavit Israel: nunc pascet eos Dominus, quasi agnum in latitudine. 028 HOS 004 017 Particeps idolorum Ephraim, dimitte eum. 028 HOS 004 018 Separatum est convivium eorum, fornicatione fornicati sunt: dilexerunt afferre ignominiam protectores eius. 028 HOS 004 019 Ligavit eum spiritus in alis suis, et confundentur a sacrificiis suis. 028 HOS 005 001 Audite hoc sacerdotes, et attendite domus Israel, et domus regis auscultate: quia vobis iudicium est, quoniam laqueus facti estis speculationi, et rete expansum super Thabor. 028 HOS 005 002 Et victimas declinastis in profundum: et ego eruditor omnium eorum. 028 HOS 005 003 Ego scio Ephraim, et Israel non est absconditus a me: quia nunc fornicatus est Ephraim, contaminatus est Israel. 028 HOS 005 004 Non dabunt cogitationes suas ut revertantur ad Deum suum: quia spiritus fornicationum in medio eorum, et Dominum non cognoverunt. 028 HOS 005 005 Et respondebit arrogantia Israel in facie eius: et Israel, et Ephraim ruent in iniquitate sua, ruet etiam Iudas cum eis. 028 HOS 005 006 In gregibus suis, et in armentis suis vadent ad quærendum Dominum, et non invenient: ablatus est ab eis. 028 HOS 005 007 In Dominum prævaricati sunt, quia filios alienos genuerunt: nunc devorabit eos mensis cum partibus suis. 028 HOS 005 008 Clangite buccina in Gabaa, tuba in Rama: ululate in Bethaven, post tergum tuum Beniamin. 028 HOS 005 009 Ephraim in desolatione erit in die correptionis: in tribubus Israel ostendi fidem. 028 HOS 005 010 Facti sunt principes Iuda quasi assumentes terminum: super eos effundam quasi aquam iram meam. 028 HOS 005 011 Calumniam patiens est Ephraim, fractus iudicio: quoniam cœpit abire post sordes. 028 HOS 005 012 Et ego quasi tinea Ephraim: et quasi putredo domui Iuda. 028 HOS 005 013 Et vidit Ephraim languorem suum, et Iuda vinculum suum: et abiit Ephraim ad Assur, et misit ad regem Ultorem: et ipse non poterit sanare vos, nec solvere poterit a vobis vinculum. 028 HOS 005 014 Quoniam ego quasi leæna Ephraim, et quasi catulus leonis domui Iuda: ego, ego capiam, et vadam: tollam, et non est qui eruat. 028 HOS 005 015 Vadens revertar ad locum meum: donec deficiatis, et quæratis faciem meam. 028 HOS 006 001 In tribulatione sua mane consurgent ad me: Venite, et revertamur ad Dominum: 028 HOS 006 002 quia ipse cepit, et sanabit nos: percutiet, et curabit nos. 028 HOS 006 003 Vivificabit nos post duos dies: in die tertia suscitabit nos, et vivemus in conspectu eius. Sciemus, sequemurque ut cognoscamus Dominum: quasi diluculum præparatus est egressus eius, et veniet quasi imber nobis temporaneus et serotinus terræ. 028 HOS 006 004 Quid faciam tibi Ephraim? quid faciam tibi Iuda? misericordia vestra quasi nubes matutina, et quasi ros mane pertransiens. 028 HOS 006 005 Propter hoc dolavi in prophetis, occidi eos in verbis oris mei: et iudicia tua quasi lux egredientur. 028 HOS 006 006 Quia misericordiam volui, et non sacrificium, et scientiam Dei plusquam holocausta. 028 HOS 006 007 Ipsi autem sicut Adam transgressi sunt pactum, ibi prævaricati sunt in me. 028 HOS 006 008 Galaad civitas operantium idolum, supplantata sanguine. 028 HOS 006 009 Et quasi fauces virorum latronum, particeps sacerdotum, in via interficientium pergentes de Sichem: quia scelus operati sunt. 028 HOS 006 010 In domo Israel vidi horrendum: ibi fornicationes Ephraim: contaminatus est Israel. 028 HOS 006 011 Sed et Iuda pone messem tibi, cum convertero captivitatem populi mei. 028 HOS 007 001 Cum sanare vellem Israel, revelata est iniquitas Ephraim, et malitia Samariæ, quia operati sunt mendacium: et fur ingressus est spolians, latrunculus foris. 028 HOS 007 002 Et ne forte dicant in cordibus suis omnem malitiam eorum me recordatum: nunc circumdederunt eos adinventiones suæ, coram facie mea factæ sunt. 028 HOS 007 003 In malitia sua lætificaverunt regem: et in mendaciis suis principes. 028 HOS 007 004 Omnes adulterantes, quasi clibanus succensus a coquente: quievit paululum civitas a commistione fermenti, donec fermentaretur totum. 028 HOS 007 005 Dies regis nostri: cœperunt principes furere a vino: extendit manum suam cum illusoribus. 028 HOS 007 006 Quia applicuerunt quasi clibanum cor suum, cum insidiaretur eis: tota nocte dormivit coquens eos, mane ipse succensus quasi ignis flammæ. 028 HOS 007 007 Omnes calefacti sunt quasi clibanus, et devoraverunt iudices suos: omnes reges eorum ceciderunt: non est qui clamat in eis ad me. 028 HOS 007 008 Ephraim in populis ipse commiscebatur: Ephraim factus est subcinericius panis, qui non reversatur. 028 HOS 007 009 Comederunt alieni robur eius, et ipse nescivit: sed et cani effusi sunt in eo, et ipse ignoravit. 028 HOS 007 010 Et humiliabitur superbia Israel in facie eius: nec reversi sunt ad Dominum Deum suum, et non quæsierunt eum in omnibus his. 028 HOS 007 011 Et factus est Ephraim quasi columba seducta non habens cor: Ægyptum invocabant, ad Assyrios abierunt. 028 HOS 007 012 Et cum profecti fuerint, expandam super eos rete meum: quasi volucrem cæli detraham eos, cædam eos secundum auditionem cœtus eorum. 028 HOS 007 013 Væ eis, quoniam recesserunt a me: vastabuntur, quia prævaricati sunt in me: et ego redemi eos: et ipsi locuti sunt contra me mendacia. 028 HOS 007 014 Et non clamaverunt ad me in corde suo, sed ululabant in cubilibus suis: super triticum et vinum ruminabant, recesserunt a me. 028 HOS 007 015 Et ego erudivi eos, et confortavi brachia eorum: et in me cogitaverunt malitiam. 028 HOS 007 016 Reversi sunt ut essent absque iugo: facti sunt quasi arcus dolosus: cadent in gladio principes eorum, a furore linguæ suæ. Ista subsannatio eorum in Terra Ægypti. 028 HOS 008 001 In gutture tuo sit tuba quasi aquila super domum Domini: pro eo quod transgressi sunt fœdus meum, et legem meam prævaricati sunt. 028 HOS 008 002 Me invocabunt: Deus meus cognovimus te Israel. 028 HOS 008 003 Proiecit Israel bonum, inimicus persequetur eum. 028 HOS 008 004 Ipsi regnaverunt, et non ex me: principes exstiterunt, et non cognovi: argentum suum, et aurum suum fecerunt sibi idola, ut interirent: 028 HOS 008 005 proiectus est vitulus tuus Samaria, iratus est furor meus in eos. Usquequo non poterunt emundari? 028 HOS 008 006 Quia ex Israel et ipse est: artifex fecit illum, et non est Deus: quoniam in aranearum telas erit vitulus Samariæ. 028 HOS 008 007 Quia ventum seminabunt, et turbinem metent: culmus stans non est in eo, germen non faciet farinam: quod et si fecerit, alieni comedent eam. 028 HOS 008 008 Devoratus est Israel: nunc factus est in nationibus quasi vas immundum. 028 HOS 008 009 Quia ipsi ascenderunt ad Assur, onager solitarius sibi: Ephraim munera dederunt amatoribus. 028 HOS 008 010 Sed et cum mercede conduxerint nationes, nunc congregabo eos: et quiescent paulisper ab onere regis, et principum. 028 HOS 008 011 Quia multiplicavit Ephraim altaria ad peccandum: factæ sunt ei aræ in delictum. 028 HOS 008 012 Scribam ei multiplices leges meas, quæ velut alienæ computatæ sunt. 028 HOS 008 013 Hostias offerent, immolabunt carnes, et comedent, et Dominus non suscipiet eas: nunc recordabitur iniquitatis eorum, et visitabit peccata eorum: ipsi in Ægyptum convertentur. 028 HOS 008 014 Et oblitus est Israel Factoris sui, et ædificavit delubra: et Iudas multiplicavit urbes munitas: et mittam ignem in civitates eius, et devorabit ædes illius. 028 HOS 009 001 Noli lætari Israel, noli exultare sicut populi: quia fornicatus es a Deo tuo, dilexisti mercedem super omnes areas tritici. 028 HOS 009 002 Area et torcular non pascet eos, et vinum mentietur eis. 028 HOS 009 003 Non habitabunt in terra Domini: reversus est Ephraim in Ægyptum, et in Assyriis pollutum comedit. 028 HOS 009 004 Non libabunt Domino vinum, et non placebunt ei: sacrificia eorum quasi panis lugentium. Omnes, qui comedent eum, contaminabuntur: quia panis eorum animæ ipsorum, non intrabit in domum Domini. 028 HOS 009 005 Quid facietis in die sollemni, in die festivitatis Domini? 028 HOS 009 006 Ecce enim profecti sunt a vastitate: Ægyptus congregabit eos, Memphis sepeliet eos: desiderabile argentum eorum urtica hereditabit, lappa in tabernaculis eorum. 028 HOS 009 007 Venerunt dies visitationis, venerunt dies retributionis: scitote Israel stultum prophetam, insanum virum spiritualem, propter multitudinem iniquitatis tuæ, et multitudinem amentiæ. 028 HOS 009 008 Speculator Ephraim cum Deo meo: propheta laqueus ruinæ factus est super omnes vias eius, insania in domo Dei eius. 028 HOS 009 009 Profunde peccaverunt, sicut in diebus Gabaa: recordabitur iniquitatis eorum, et visitabit peccata eorum. 028 HOS 009 010 Quasi uvas in deserto inveni Israel: quasi prima poma ficulneæ in cacumine eius vidi patres eorum: ipsi autem intraverunt ad Beelphegor, et abalienati sunt in confusionem, et facti sunt abominabiles sicut ea, quæ dilexerunt. 028 HOS 009 011 Ephraim quasi avis avolavit, gloria eorum a partu, et ab utero, et a conceptu. 028 HOS 009 012 Quod et si enutrierint filios suos, absque liberis eos faciam in hominibus: sed et væ eis cum recessero ab eis. 028 HOS 009 013 Ephraim, ut vidi, Tyrus erat fundata in pulchritudine: et Ephraim educet ad interfectorem filios suos. 028 HOS 009 014 Da eis Domine. Quid dabis eis? Da eis vulvam sine liberis, et ubera arentia. 028 HOS 009 015 Omnes nequitiæ eorum in Galgal, quia ibi exosos habui eos: propter malitiam adinventionum eorum de domo mea eiiciam eos: non addam ut diligam eos, omnes principes eorum recedentes. 028 HOS 009 016 Percussus est Ephraim, radix eorum exsiccata est: fructum nequaquam facient. Quod et si genuerint, interficiam amantissima uteri eorum. 028 HOS 009 017 Abiiciet eos Deus meus, quia non audierunt eum: et erunt vagi in nationibus. 028 HOS 010 001 Vitis frondosa Israel, fructus adæquatus est ei: secundum multitudinem fructus sui multiplicavit altaria, iuxta ubertatem terræ suæ exuberavit simulachris. 028 HOS 010 002 Divisum est cor eorum, nunc interibunt: ipse confringet simulachra eorum, depopulabitur aras eorum. 028 HOS 010 003 Quia nunc dicent: Non est rex nobis: non enim timemus Dominum: et rex quid faciet nobis? 028 HOS 010 004 Loquimini verba visionis inutilis, et ferietis fœdus: et germinabit quasi amaritudo iudicium super sulcos agri. 028 HOS 010 005 Vaccas Bethaven coluerunt habitatores Samariæ: quia luxit super eum populus eius, et æditui eius super eum exultaverunt in gloria eius, quia migravit ab eo. 028 HOS 010 006 Siquidem et ipse in Assur delatus est, munus regi Ultori: confusio Ephraim capiet, et confundetur Israel in voluntate sua. 028 HOS 010 007 Transire fecit Samaria regem suum quasi spumam super faciem aquæ. 028 HOS 010 008 Et disperdentur excelsa idoli, peccatum Israel: lappa, et tribulus ascendet super aras eorum: et dicent montibus: Operite nos; et collibus: Cadite super nos. 028 HOS 010 009 Ex diebus Gabaa, peccavit Israel, ibi steterunt: non comprehendet eos in Gabaa prælium super filios iniquitatis. 028 HOS 010 010 Iuxta desiderium meum corripiam eos: congregabuntur super eos populi, cum corripientur propter duas iniquitates suas. 028 HOS 010 011 Ephraim vitula docta diligere trituram, et ego transivi super pulchritudinem colli eius: ascendam super Ephraim, arabit Iudas, confringet sibi sulcos Iacob. 028 HOS 010 012 Seminate vobis in iustitia, et metite in ore misericordiæ, innovate vobis novale: tempus autem requirendi Dominum, cum venerit qui docebit vos iustitiam. 028 HOS 010 013 Arastis impietatem, iniquitatem messuistis, comedistis frugem mendacii: quia confisus es in viis tuis, in multitudine fortium tuorum. 028 HOS 010 014 Consurget tumultus in populo tuo: et omnes munitiones tuæ vastabuntur, sicut vastatus est Salmana a domo eius qui iudicavit Baal in die prælii, matre super filios allisa. 028 HOS 010 015 Sic fecit vobis Bethel, a facie malitiæ nequitiarum vestrarum. 028 HOS 011 001 Sicut mane transiit, pertransiit rex Israel. Quia puer Israel, et dilexi eum: et ex Ægypto vocavi filium meum. 028 HOS 011 002 Vocaverunt eos, sic abierunt a facie eorum: Baalim immolabant, et simulachris sacrificabant. 028 HOS 011 003 Et ego quasi nutricius Ephraim, portabam eos in brachiis meis: et nescierunt quod curarem eos. 028 HOS 011 004 In funiculis Adam traham eos, in vinculis charitatis: et ero eis quasi exaltans iugum super maxillas eorum: et declinavi ad eum ut vesceretur. 028 HOS 011 005 Non revertetur in Terram Ægypti, et Assur ipse rex eius: quoniam noluerunt converti. 028 HOS 011 006 Cœpit gladius in civitatibus eius, et consumet electos eius, et comedet capita eorum. 028 HOS 011 007 Et populus meus pendebit ad reditum meum: iugum autem imponetur eis simul, quod non auferetur. 028 HOS 011 008 Quomodo dabo te Ephraim, protegam te Israel? quomodo dabo te sicut Adama, ponam te, ut Seboim? Conversum est in me cor meum, pariter conturbata est pœnitudo mea. 028 HOS 011 009 Non faciam furorem iræ meæ: non convertar ut disperdam Ephraim: quoniam Deus ego, et non homo: in medio tui Sanctus, et non ingrediar civitatem. 028 HOS 011 010 Post Dominum ambulabunt, quasi leo rugiet: quia ipse rugiet, et formidabunt filii maris. 028 HOS 011 011 Et avolabunt quasi avis ex Ægypto, et quasi columba de Terra Assyriorum: et collocabo eos in domibus suis, dicit Dominus. 028 HOS 011 012 Circumdedit me in negatione Ephraim, et in dolo domus Israel: Iudas autem testis descendit cum Deo, et cum sanctis fidelis. 028 HOS 012 001 Ephraim pascit ventum, et sequitur æstum: tota die mendacium, et vastitatem multiplicat: et fœdus cum Assyriis iniit, et oleum in Ægyptum ferebat. 028 HOS 012 002 Iudicium ergo Domini cum Iuda, et visitatio super Iacob: iuxta vias eius, et iuxta adinventiones eius reddet ei. 028 HOS 012 003 In utero supplantavit fratrem suum: et in fortitudine sua directus est cum angelo. 028 HOS 012 004 Et invaluit ad angelum, et confortatus est: flevit, et rogavit eum: in Bethel invenit eum, et ibi locutus est nobiscum. 028 HOS 012 005 Et Dominus Deus exercituum, Dominus memoriale eius. 028 HOS 012 006 Et tu ad Deum tuum converteris: misericordiam et iudicium custodi, et spera in Deo tuo semper. 028 HOS 012 007 Chanaan, in manu eius statera dolosa, calumniam dilexit. 028 HOS 012 008 Et dixit Ephraim: Verumtamen dives effectus sum, inveni idolum mihi: omnes labores mei non invenient mihi iniquitatem, quam peccavi. 028 HOS 012 009 Et ego Dominus Deus tuus ex Terra Ægypti, adhuc sedere te faciam in tabernaculis, sicut in diebus festivitatis. 028 HOS 012 010 Et locutus sum super prophetas, et ego visionem multiplicavi, et in manu prophetarum assimilatus sum. 028 HOS 012 011 Si Galaad idolum, ergo frustra erant in Galgal bobus immolantes: nam et altaria eorum quasi acervi super sulcos agri: 028 HOS 012 012 Fugit Iacob in regionem Syriæ, et servivit Israel in uxorem, et in uxorem servavit. 028 HOS 012 013 In propheta autem eduxit Dominus Israel de Ægypto: et in propheta servatus est. 028 HOS 012 014 Ad iracundiam me provocavit Ephraim in amaritudinibus suis, et sanguis eius super eum veniet, et opprobrium eius restituet ei Dominus suus. 028 HOS 013 001 Loquente Ephraim, horror invasit Israel, et deliquit in Baal, et mortuus est. 028 HOS 013 002 Et nunc addiderunt ad peccandum: feceruntque sibi conflatile de argento suo quasi similitudinem idolorum, factura artificum totum est: his ipsi dicunt: Immolate homines vitulos adorantes. 028 HOS 013 003 Idcirco erunt quasi nubes matutina, et sicut ros matutinus præteriens, sicut pulvis turbine raptus ex area, et sicut fumus de fumario. 028 HOS 013 004 Ego autem Dominus Deus tuus ex Terra Ægypti: et Deum absque me nescies, et Salvator non est præter me. 028 HOS 013 005 Ego cognovi te in deserto, in terra solitudinis. 028 HOS 013 006 Iuxta pascua sua adimpleti sunt, et saturati sunt: et levaverunt cor suum, et obliti sunt mei. 028 HOS 013 007 Et ego ero eis quasi leæna, sicut pardus in via Assyriorum. 028 HOS 013 008 Occurram eis quasi ursa raptis catulis, et dirumpam interiora iecoris eorum: et consumam eos ibi quasi leo, bestia agri scindet eos. 028 HOS 013 009 Perditio tua Israel: tantummodo in me auxilium tuum. 028 HOS 013 010 Ubi est rex tuus? maxime nunc salvet te in omnibus urbibus tuis: et iudices tui, de quibus dixisti: Da mihi regem, et principes. 028 HOS 013 011 Dabo tibi regem in furore meo, et auferam in indignatione mea. 028 HOS 013 012 Colligata est iniquitas Ephraim, absconditum peccatum eius. 028 HOS 013 013 Dolores parturientis venient ei: ipse filius non sapiens: nunc enim non stabit in contritione filiorum. 028 HOS 013 014 De manu mortis liberabo eos, de morte redimam eos: ero mors tua o mors, morsus tuus ero inferne: consolatio abscondita est ab oculis meis. (Sheol h7585) 028 HOS 013 015 Quia ipse inter fratres dividet: adducet urentem ventum Dominus de deserto ascendentem: et siccabit venas eius, et desolabit fontem eius, et ipse diripiet thesaurum omnis vasis desiderabilis. 028 HOS 013 016 Pereat Samaria, quoniam ad amaritudinem concitavit Deum suum: in gladio pereant, parvuli eorum elidantur, et fœtæ eius discindantur. 028 HOS 014 001 Convertere Israel ad Dominum Deum tuum: quoniam corruisti in iniquitate tua. 028 HOS 014 002 Tollite vobiscum verba, et convertimini ad Dominum: et dicite ei: Omnem aufer iniquitatem, accipe bonum: et reddemus vitulos labiorum nostrorum. 028 HOS 014 003 Assur non salvabit nos, super equum non ascendemus, nec dicemus ultra: Dii nostri opera manuum nostrarum: quia eius, qui in te est, misereberis pupilli. 028 HOS 014 004 Sanabo contritiones eorum, diligam eos spontanee: quia aversus est furor meus ab eis. 028 HOS 014 005 Ero quasi ros, Israel germinabit sicut lilium, et erumpet radix eius ut Libani. 028 HOS 014 006 Ibunt rami eius, et erit quasi oliva gloria eius: et odor eius ut Libani. 028 HOS 014 007 Convertentur sedentes in umbra eius: vivent tritico, et germinabunt quasi vinea: memoriale eius sicut vinum Libani. 028 HOS 014 008 Ephraim quid mihi ultra idola? ego exaudiam, et dirigam eum ego ut abietem virentem: ex me fructus tuus inventus est. 028 HOS 014 009 Quis sapiens, et intelliget ista? intelligens, et sciet hæc? quia rectæ viæ Domini, et iusti ambulabunt in eis: prævaricatores vero corruent in eis. # # BOOK 029 JOE Joel Joël Propheta 029 JOE 001 001 Verbum Domini, quod factum est ad Ioel filium Phatuel. 029 JOE 001 002 Audite hoc senes, et auribus percipite omnes habitatores terræ: si factum est istud in diebus vestris, aut in diebus patrum vestrorum? 029 JOE 001 003 Super hoc filiis vestris narrate, et filii vestri filiis suis, et filii eorum generationi alteræ. 029 JOE 001 004 Residuum erucæ comedit locusta, et residuum locustæ comedit bruchus, et residuum bruchi comedit rubigo. 029 JOE 001 005 Expergiscimini ebrii, et flete, et ululate omnes, qui bibitis vinum in dulcedine: quoniam periit ab ore vestro. 029 JOE 001 006 Gens enim ascendit super terram meam, fortis et innumerabilis: dentes eius ut dentes leonis: et molares eius ut catuli leonis. 029 JOE 001 007 Posuit vineam meam in desertum, et ficum meam decorticavit: nudans spoliavit eam, et proiecit: albi facti sunt rami eius. 029 JOE 001 008 Plange quasi virgo accincta sacco super virum pubertatis suæ. 029 JOE 001 009 Periit sacrificium, et libatio de domo Domini: luxerunt sacerdotes ministri Domini. 029 JOE 001 010 Depopulata est regio, luxit humus: quoniam devastatum est triticum, confusum est vinum, elanguit oleum. 029 JOE 001 011 Confusi sunt agricolæ, ululaverunt vinitores super frumento, et hordeo, quia periit messis agri. 029 JOE 001 012 Vinea confusa est, et ficus elanguit: malogranatum, et palma, et malum, et omnia ligna agri aruerunt: quia confusum est gaudium a filiis hominum. 029 JOE 001 013 Accingite vos, et plangite sacerdotes, ululate ministri altaris: ingredimini, cubate in sacco ministri Dei mei: quoniam interiit de domo Dei vestri sacrificium, et libatio. 029 JOE 001 014 Sanctificate ieiunium, vocate cœtum, congregate senes omnes habitatores terræ in domum Dei vestri: et clamate ad Dominum: 029 JOE 001 015 A, a, a, diei! quia prope est dies Domini, et quasi vastitas a potente veniet. 029 JOE 001 016 Numquid non coram oculis vestris alimenta perierunt de domo Dei nostri, lætitia, et exultatio? 029 JOE 001 017 Computruerunt iumenta in stercore suo, demolita sunt horrea, dissipatæ sunt apothecæ: quoniam confusum est triticum. 029 JOE 001 018 Quid ingemuit animal, mugierunt greges armenti? Quia non est pascua eis: sed et greges pecorum disperierunt. 029 JOE 001 019 Ad te Domine clamabo: quia ignis comedit speciosa deserti, et flamma succendit omnia ligna regionis. 029 JOE 001 020 Sed et bestiæ agri, quasi area sitiens imbrem, suspexerunt ad te: quoniam exiccati sunt fontes aquarum, et ignis devoravit speciosa deserti. 029 JOE 002 001 Canite tuba in Sion, ululate in monte sancto meo, conturbentur omnes habitatores terræ: Quia venit dies Domini, quia prope est: 029 JOE 002 002 dies tenebrarum, et caliginis, dies nubis, et turbinis: quasi mane expansum super montes populus multus et fortis: similis ei non fuit a principio, et post eum non erit usque in annos generationis et generationis. 029 JOE 002 003 Ante faciem eius ignis vorans, et post eum exurens flamma: quasi hortus voluptatis terra coram eo, et post eum solitudo deserti, neque est qui effugiat eum. 029 JOE 002 004 Quasi aspectus equorum, aspectus eorum: et quasi equites sic current. 029 JOE 002 005 Sicut sonitus quadrigarum super capita montium exilient, sicut sonitus flammæ ignis devorantis stipulam, velut populus fortis præparatus ad prælium. 029 JOE 002 006 A facie eius cruciabuntur populi: omnes vultus redigentur in ollam. 029 JOE 002 007 Sicut fortes current: quasi viri bellatores ascendent murum: viri in viis suis gradientur, et non declinabunt a semitis suis. 029 JOE 002 008 Unusquisque fratrem suum non coarctabit, singuli in calle suo ambulabunt: sed et per fenestras cadent, et non demolientur. 029 JOE 002 009 Urbem ingredientur, in muro current: domos conscendent, per fenestras intrabunt quasi fur. 029 JOE 002 010 A facie eius contremuit terra, moti sunt cæli: sol et luna obtenebrati sunt et stellæ retraxerunt splendorem suum. 029 JOE 002 011 Et Dominus dedit vocem suam ante faciem exercitus sui: quia multa sunt nimis castra eius, quia fortia et facientia verbum eius: magnus enim dies Domini, et terribilis valde: et quis sustinebit eum? 029 JOE 002 012 Nunc ergo dicit Dominus: Convertimini ad me in toto corde vestro in ieiunio, et in fletu, et in planctu. 029 JOE 002 013 Et scindite corda vestra, et non vestimenta vestra, et convertimini ad Dominum Deum vestrum: quia benignus et misericors est, patiens et multæ misericordiæ, et præstabilis super malitia. 029 JOE 002 014 Quis scit si convertatur, et ignoscat, et relinquat post se benedictionem, sacrificium, et libamen Domino Deo vestro? 029 JOE 002 015 Canite tuba in Sion, sanctificate ieiunium, vocate cœtum. 029 JOE 002 016 congregate populum, sanctificate ecclesiam, coadunate senes, congregate parvulos, et sugentes ubera: egrediatur sponsus de cubili suo, et sponsa de thalamo suo. 029 JOE 002 017 Inter vestibulum et altare plorabunt sacerdotes ministri Domini: et dicent: Parce Domine, parce populo tuo: et ne des hereditatem tuam in opprobrium ut dominentur eis nationes. quare dicunt in populis: Ubi est Deus eorum? 029 JOE 002 018 Zelatus est Dominus terram suam, et pepercit populo suo: 029 JOE 002 019 Et respondit Dominus, et dixit populo suo: Ecce ego mittam vobis frumentum, et vinum, et oleum, et replebimini eis: et non dabo vos ultra opprobrium in Gentibus. 029 JOE 002 020 Et eum, qui ab Aquilone est, procul faciam a vobis: et expellam eum in terram inviam, et desertam: faciem eius contra mare Orientale, et extremum eius ad mare novissimum: et ascendet fœtor eius, et ascendet putredo eius, quia superbe egit. 029 JOE 002 021 Noli timere terra, exulta et lætare: quoniam magnificavit Dominus ut faceret. 029 JOE 002 022 Nolite timere animalia regionis: quia germinaverunt speciosa deserti, quia lignum attulit fructum suum, ficus, et vinea dederunt virtutem suam. 029 JOE 002 023 Et filii Sion exultate, et lætamini in Domino Deo vestro: quia dedit vobis doctorem iustitiæ, et descendere faciet ad vos imbrem matutinum et serotinum sicut in principio. 029 JOE 002 024 Et implebuntur areæ frumento, et redundabunt torcularia vino, et oleo. 029 JOE 002 025 Et reddam vobis annos, quos comedit locusta, bruchus, et rubigo, et eruca: fortitudo mea magna, quam misi in vos. 029 JOE 002 026 Et comedetis vescentes, et saturabimini: et laudabitis nomen Domini Dei vestri, qui fecit mirabilia vobiscum: et non confundetur populus meus in sempiternum. 029 JOE 002 027 Et scietis quia in medio Israel ego sum: et ego Dominus Deus vester, et non est amplius: et non confundetur populus meus in æternum. 029 JOE 002 028 Et erit post hæc: effundam spiritum meum super omnem carnem: et prophetabunt filii vestri, et filiæ vestræ: senes vestri somnia somniabunt, et iuvenes vestri visiones videbunt. 029 JOE 002 029 Sed et super servos meos, et ancillas in diebus illis effundam spiritum meum. 029 JOE 002 030 Et dabo prodigia in cælo, et in terra: sanguinem, et ignem, et vaporem fumi. 029 JOE 002 031 Sol convertetur in tenebras, et luna in sanguinem: antequam veniat dies Domini magnus, et horribilis. 029 JOE 002 032 Et erit: omnis qui invocaverit nomen Domini, salvus erit: quia in monte Sion, et in Ierusalem erit salvatio, sicut dixit Dominus, et in residuis, quos Dominus vocaverit. 029 JOE 003 001 Quia ecce in diebus illis, et in tempore illo cum convertero captivitatem Iuda, et Ierusalem: 029 JOE 003 002 Congregabo omnes Gentes, et deducam eas in vallem Iosaphat: et disceptabo cum eis ibi super populo meo, et hereditate mea Israel, quos disperserunt in nationibus, et terram meam diviserunt. 029 JOE 003 003 Et super populum meum miserunt sortem: et posuerunt puerum in prostibulo, et puellam vendiderunt pro vino ut biberent. 029 JOE 003 004 Verum quid mihi et vobis Tyrus et Sidon, et omnis terminus Palæsthinorum? numquid ultionem vos reddetis mihi? et si ulciscimini vos contra me, cito velociter reddam vicissitudinem vobis super caput vestrum. 029 JOE 003 005 Argentum enim meum, et aurum tulistis: et desiderabilia mea, et pulcherrima intulistis in delubra vestra. 029 JOE 003 006 Et filios Iuda, et filios Ierusalem vendidistis filiis Græcorum, ut longe faceretis eos de finibus suis. 029 JOE 003 007 Ecce ego suscitabo eos de loco, in quo vendidistis eos: et convertam retributionem vestram in caput vestrum. 029 JOE 003 008 Et vendam filios vestros, et filias vestras in manibus filiorum Iuda, et venundabunt eos Sabæis genti longinquæ, quia Dominus locutus est. 029 JOE 003 009 Clamate hoc in Gentibus, sanctificate bellum, suscitate robustos: accedant, ascendant omnes viri bellatores. 029 JOE 003 010 Concidite aratra vestra in gladios, et ligones vestros in lanceas. Infirmus dicat: Quia fortis ego sum. 029 JOE 003 011 Erumpite, et venite omnes gentes de circuitu, et congregamini: ibi occumbere faciet Dominus robustos tuos. 029 JOE 003 012 Consurgant, et ascendant Gentes in vallem Iosaphat: quia ibi sedebo ut iudicem omnes gentes in circuitu. 029 JOE 003 013 Mittite falces, quoniam maturavit messis: venite, et descendite, quia plenum est torcular, exuberant torcularia: quia multiplicata est malitia eorum. 029 JOE 003 014 Populi, populi in valle concisionis: quia iuxta est dies Domini in valle concisionis. 029 JOE 003 015 Sol et luna obtenebrati sunt, et stellæ retraxerunt splendorem suum. 029 JOE 003 016 Et Dominus de Sion rugiet, et de Ierusalem dabit vocem suam: et movebuntur cæli, et terra: et Dominus spes populi sui, et fortitudo filiorum Israel. 029 JOE 003 017 Et scietis quia ego Dominus Deus vester habitans in Sion monte sancto meo. et erit Ierusalem sancta, et alieni non transibunt per eam amplius. 029 JOE 003 018 Et erit in die illa: stillabunt montes dulcedinem, et colles fluent lacte: et per omnes rivos Iuda ibunt aquæ: et fons de domo Domini egredietur, et irrigabit torrentem spinarum. 029 JOE 003 019 Ægyptus in desolationem erit, et Idumæa in desertum perditionis: pro eo quod inique egerint in filios Iuda, et effuderint sanguinem innocentem in terra sua. 029 JOE 003 020 Et Iudæa in æternum habitabitur, et Ierusalem in generationem et generationem. 029 JOE 003 021 Et mundabo sanguinem eorum, quem non mundaveram: et Dominus commorabitur in Sion. # # BOOK 030 AMO Amos Amos Propheta 030 AMO 001 001 Verba Amos, qui fuit in pastoribus de Thecue: quæ vidit super Israel in diebus Oziæ regis Iuda, et in diebus Ieroboam filii Ioas regis Israel, ante duos annos terræmotus. 030 AMO 001 002 Et dixit: Dominus de Sion rugiet, et de Ierusalem dabit vocem suam: et luxerunt speciosa pastorum, et exiccatus est vertex Carmeli. 030 AMO 001 003 Hæc dicit Dominus: Super tribus sceleribus Damasci, et super quattuor non convertam eum: eo quod trituraverint in plaustris ferreis Galaad. 030 AMO 001 004 Et mittam ignem in domum Azael, et devorabit domos Benadad. 030 AMO 001 005 Et conteram vectem Damasci: et disperdam habitatorem de campo idoli, et tenentem sceptrum de domo voluptatis: et transferetur populus Syriæ Cyrenen, dicit Dominus. 030 AMO 001 006 Hæc dicit Dominus: Super tribus sceleribus Gazæ, et super quattuor non convertam eum: eo quod transtulerint captivitatem perfectam, ut concluderent eam in Idumæa. 030 AMO 001 007 Et mittam ignem in murum Gazæ, et devorabit ædes eius. 030 AMO 001 008 Et disperdam habitatorem de Azoto, et tenentem sceptrum de Ascalone: et convertam manum meam super Accaron, et peribunt reliqui Philisthinorum, dicit Dominus Deus. 030 AMO 001 009 Hæc dicit Dominus: Super tribus sceleribus Tyri, et super quattuor non convertam eum: eo quod concluserint captivitatem perfectam in Idumæa, et non sint recordati fœderis fratrum. 030 AMO 001 010 Et mittam ignem in murum Tyri, et devorabit ædes eius. 030 AMO 001 011 Hæc dicit Dominus: Super tribus sceleribus Edom, et super quattuor non convertam eum: eo quod persecutus sit in gladio fratrem suum, et violaverit misericordiam eius, et tenuerit ultra furorem suum, et indignationem suam servaverit usque in finem. 030 AMO 001 012 Mittam ignem in Theman: et devorabit ædes Bosræ. 030 AMO 001 013 Hæc dicit Dominus: Super tribus sceleribus filiorum Ammon, et super quattuor non convertam eum: eo quod dissecuerit prægnantes Galaad ad dilatandum terminum suum. 030 AMO 001 014 Et succendam ignem in muro Rabba: et devorabit ædes eius in ululatu in die belli, et in turbine in die commotionis. 030 AMO 001 015 Et ibit Melchom in captivitatem, ipse, et principes eius simul, dicit Dominus. 030 AMO 002 001 Hæc dicit Dominus: Super tribus sceleribus Moab, et super quattuor non convertam eum: eo quod incenderit ossa regis Idumææ usque ad cinerem. 030 AMO 002 002 Et mittam ignem in Moab, et devorabit ædes Carioth: et morietur in sonitu Moab, in clangore tubæ: 030 AMO 002 003 et disperdam iudicem de medio eius, et omnes principes eius interficiam cum eo, dicit Dominus. 030 AMO 002 004 Hæc dicit Dominus: Super tribus sceleribus Iuda, et super quattuor non convertam eum: eo quod abiecerit legem Domini, et mandata eius non custodierit: deceperant enim eos idola sua, post quæ abierant patres eorum. 030 AMO 002 005 Et mittam ignem in Iuda, et devorabit ædes Ierusalem. 030 AMO 002 006 Hæc dicit Dominus: Super tribus sceleribus Israel, et super quattuor non convertam eum: pro eo quod vendiderit pro argento iustum, et pauperem pro calceamentis. 030 AMO 002 007 Qui conterunt super pulverem terræ capita pauperum, et viam humilium declinant: et filius ac pater eius ierunt ad puellam, ut violarent nomen sanctum meum. 030 AMO 002 008 Et super vestimentis pignoratis accubuerunt iuxta omne altare: et vinum damnatorum bibebant in domo Dei sui. 030 AMO 002 009 Ego autem exterminavi Amorrhæum a facie eorum: cuius altitudo, cedrorum altitudo eius, et fortis ipse quasi quercus: et contrivi fructum eius desuper, et radices eius subter. 030 AMO 002 010 Ego sum, qui ascendere vos feci de Terra Ægypti, et duxi vos in deserto quadraginta annis ut possideretis terram Amorrhæi. 030 AMO 002 011 Et suscitavi de filiis vestris in prophetas, et de iuvenibus vestris Nazaræos: numquid non ita est filii Israel, dicit Dominus? 030 AMO 002 012 Et propinabitis Nazaræis vinum: et prophetis mandabitis, dicentes: Ne prophetetis. 030 AMO 002 013 Ecce ego stridebo subter vos, sicut stridet plaustrum onustum fœno. 030 AMO 002 014 Et peribit fuga a veloce, et fortis non obtinebit virtutem suam, et robustus non salvabit animam suam: 030 AMO 002 015 et tenens arcum non stabit, et velox pedibus suis non salvabitur, et ascensor equi non salvabit animam suam: 030 AMO 002 016 et robustus corde inter fortes nudus fugiet in illa die, dicit Dominus. 030 AMO 003 001 Audite verbum, quod locutus est Dominus super vos, filii Israel: super omnem cognationem, quam eduxi de Terra Ægypti, dicens: 030 AMO 003 002 Tantummodo vos cognovi ex omnibus cognationibus terræ: idcirco visitabo super vos omnes iniquitates vestras. 030 AMO 003 003 Numquid ambulabunt duo pariter, nisi convenerit eis? 030 AMO 003 004 Numquid rugiet leo in saltu, nisi habuerit prædam? Numquid dabit catulus leonis vocem de cubili suo, nisi aliquid apprehenderit? 030 AMO 003 005 Numquid cadet avis in laqueum terræ absque aucupe? Numquid auferetur laqueus de terra antequam quid ceperit? 030 AMO 003 006 Si clanget tuba in civitate, et populus non expavescet? Si erit malum in civitate, quod Dominus non fecerit? 030 AMO 003 007 Quia non facit Dominus Deus verbum, nisi revelaverit secretum suum ad servos suos prophetas. 030 AMO 003 008 Leo rugiet, quis non timebit? Dominus Deus locutus est, quis non prophetabit? 030 AMO 003 009 Auditum facite in ædibus Azoti, et in ædibus Terræ Ægypti: et dicite: Congregamini super montes Samariæ, et videte insanias multas in medio eius, et calumniam patientes in penetralibus eius. 030 AMO 003 010 Et nescierunt facere rectum, dicit Dominus, thesaurizantes iniquitatem, et rapinas in ædibus suis. 030 AMO 003 011 Propterea, hæc dicit Dominus Deus: Tribulabitur et circuietur terra: et detrahetur ex te fortitudo tua, et diripientur ædes tuæ. 030 AMO 003 012 Hæc dicit Dominus: Quomodo si eruat pastor de ore leonis duo crura, aut extremum auriculæ: sic eruentur filii Israel, qui habitant in Samaria in plaga lectuli, et in Damasci grabato. 030 AMO 003 013 Audite, et contestamini in domo Iacob, dicit Dominus Deus exercituum: 030 AMO 003 014 quia in die cum visitare cœpero prævaricationes Israel, super eum visitabo, et super altaria Bethel: et amputabuntur cornua altaris, et cadent in terram. 030 AMO 003 015 Et percutiam domum hiemalem cum domo æstiva: et peribunt domus eburneæ, et dissipabuntur ædes multæ, dicit Dominus. 030 AMO 004 001 Audite verbum hoc vaccæ pingues, quæ estis in monte Samariæ: quæ calumniam facitis egenis, et confringitis pauperes: quæ dicitis dominis vestris: Afferte, et bibemus. 030 AMO 004 002 Iuravit Dominus Deus in sancto suo: quia ecce dies venient super vos, et levabunt vos in contis, et reliquias vestras in ollis ferventibus. 030 AMO 004 003 Et per aperturas exibitis altera contra alteram, et proiiciemini in Armon, dicit Dominus. 030 AMO 004 004 Venite ad Bethel, et impie agite: ad Galgalam, et multiplicate prævaricationem: et afferte mane victimas vestras, tribus diebus decimas vestras. 030 AMO 004 005 Et sacrificate de fermentato laudem: et vocate voluntarias oblationes, et annunciate: sic enim voluistis, filii Israel, dicit Dominus Deus. 030 AMO 004 006 Unde et ego dedi vobis stuporem dentium in cunctis urbibus vestris, et indigentiam panum in omnibus locis vestris: et non estis reversi ad me, dicit Dominus. 030 AMO 004 007 Ego quoque prohibui a vobis imbrem, cum adhuc tres menses superessent usque ad messem: et plui super unam civitatem, et super alteram civitatem non plui: pars una compluta est; et pars super quam non plui, aruit. 030 AMO 004 008 Et venerunt duæ et tres civitates ad unam civitatem ut biberent aquam, et non sunt satiatæ: et non redistis ad me, dicit Dominus. 030 AMO 004 009 Percussi vos in vento urente, et in aurugine, multitudinem hortorum vestrorum, et vinearum vestrarum: oliveta vestra, et ficeta vestra comedit eruca: et non redistis ad me, dicit Dominus. 030 AMO 004 010 Misi in vos mortem in via Ægypti, percussi in gladio iuvenes vestros usque ad captivitatem equorum vestrorum: et ascendere feci putredinem castrorum vestrorum in nares vestras: et non redistis ad me, dicit Dominus. 030 AMO 004 011 Subverti vos, sicut subvertit Deus Sodomam, et Gomorrham, et facti estis quasi torris raptus ab incendio: et non redistis ad me, dicit Dominus. 030 AMO 004 012 Quapropter hæc faciam tibi Israel: postquam autem hæc fecero tibi præparare in occursum Dei tui Israel. 030 AMO 004 013 Quia ecce formans montes, et creans ventum, et annuncians homini eloquium suum, faciens matutinam nebulam, et gradiens super excelsa terræ: Dominus Deus exercituum nomen eius. 030 AMO 005 001 Audite verbum istud, quod ego levo super vos planctum. Domus Israel cecidit, et non adiiciet ut resurgat. 030 AMO 005 002 Virgo Israel proiecta est in terram suam, non est qui suscitet eam. 030 AMO 005 003 Quia hæc dicit Dominus Deus: Urbs, de qua egrediebantur mille, relinquentur in ea centum: et de qua egrediebantur centum, relinquentur in ea decem in domo Israel. 030 AMO 005 004 Quia hæc dicit Dominus domui Israel: Quærite me, et vivetis. 030 AMO 005 005 Et nolite quærere Bethel, et in Galgalam nolite intrare, et in Bersabee non transibitis: quia Galgala captiva ducetur, et Bethel erit inutilis. 030 AMO 005 006 Quærite Dominum, et vivite: ne forte comburatur ut ignis domus Ioseph, et devorabit, et non erit qui extinguat Bethel. 030 AMO 005 007 Qui convertitis in absinthium iudicium, et iustitiam in terra relinquitis. 030 AMO 005 008 Facientem Arcturum, et Orionem, et convertentem in mane tenebras, et diem in noctem mutantem: qui vocat aquas maris, et effundit eas super faciem terræ: Dominus nomen est eius. 030 AMO 005 009 Qui subridet vastitatem super robustum, et depopulationem super potentem affert. 030 AMO 005 010 Odio habuerunt corripientem in porta: et loquentem perfecte abominati sunt. 030 AMO 005 011 Idcirco, pro eo quod diripiebatis pauperem, et prædam electam tollebatis ab eo: domos quadro lapide ædificabitis, et non habitabitis in eis: vineas plantabis amantissimas, et non bibetis vinum earum. 030 AMO 005 012 Quia cognovi multa scelera vestra, et fortia peccata vestra: hostes iusti accipientes munus, et pauperes deprimentes in porta: 030 AMO 005 013 Ideo prudens in tempore illo tacebit, quia tempus malum est. 030 AMO 005 014 Quærite bonum, et non malum, ut vivatis: et erit Dominus Deus exercituum vobiscum, sicut dixistis. 030 AMO 005 015 Odite malum, et diligite bonum, et constituite in porta iudicium: si forte misereatur Dominus Deus exercituum reliquiis Ioseph. 030 AMO 005 016 Propterea hæc dicit Dominus Deus exercituum Dominator, in omnibus plateis planctus: et in cunctis, quæ foris sunt, dicetur: Væ, væ! Et vocabunt agricolam ad luctum, et ad planctum eos, qui sciunt plangere. 030 AMO 005 017 Et in omnibus vineis erit planctus: quia pertransibo in medio tui, dicit Dominus. 030 AMO 005 018 Væ desiderantibus diem Domini: ad quid eam vobis? dies Domini ista, tenebræ, et non lux. 030 AMO 005 019 Quomodo si fugiat vir a facie leonis, et occurrat ei ursus: et ingrediatur domum, et innitatur manu sua super parietem, et mordeat eum coluber. 030 AMO 005 020 Numquid non tenebræ dies Domini, et non lux: et caligo, et non splendor in ea? 030 AMO 005 021 Odi, et proieci festivitates vestras: et non capiam odorem cœtuum vestrorum. 030 AMO 005 022 Quod si obtuleritis mihi holocautomata, et munera vestra, non suscipiam: et vota pinguium vestrorum non respiciam. 030 AMO 005 023 Aufer a me tumultum carminum tuorum: et cantica lyræ tuæ non audiam. 030 AMO 005 024 Et revelabitur quasi aqua iudicium, et iustitia quasi torrens fortis. 030 AMO 005 025 Numquid hostias et sacrificium obtulistis mihi in deserto quadraginta annis, domus Israel? 030 AMO 005 026 Et portastis tabernaculum Moloch vestro, et imaginem idolorum vestrorum, sidus dei vestri, quæ fecistis vobis. 030 AMO 005 027 Et migrare vos faciam trans Damascum, dicit Dominus: Deus exercituum nomen eius. 030 AMO 006 001 Væ qui opulenti estis in Sion, et confiditis in monte Samariæ: optimates capita populorum, ingredientes pompatice domum Israel. 030 AMO 006 002 Transite in Chalane, et videte, et ite inde in Emath magnam: et descendite in Geth Palæsthinorum, et ad optima quæque regna horum: si latior terminus eorum termino vestro est. 030 AMO 006 003 Qui separati estis in diem malum: et appropinquatis solio iniquitatis. 030 AMO 006 004 Qui dormitis in lectis eburneis, et lascivitis in stratis vestris: qui comeditis agnum de grege, et vitulos de medio armenti. 030 AMO 006 005 Qui canitis ad vocem psalterii: sicut David putaverunt se habere vasa cantici. 030 AMO 006 006 Bibentes vinum in phialis, et optimo unguento delibuti: et nihil patiebantur super contritione Ioseph. 030 AMO 006 007 Quapropter nunc migrabunt in capite transmigrantium: et auferetur factio lascivientium. 030 AMO 006 008 Iuravit Dominus Deus in anima sua, dicit Dominus Deus exercituum: Detestor ego superbiam Iacob, et domos eius odi, et tradam civitatem cum habitatoribus suis. 030 AMO 006 009 Quod si reliqui fuerint decem viri in domo una, et ipsi morientur. 030 AMO 006 010 Et tollet eum propinquus suus, et comburet eum, ut efferat ossa de domo: et dicet ei, qui in penetralibus domus est: Numquid adhuc est penes te? Et respondebit: Finis est. Et dicet ei: Tace, et non recorderis nominis Domini. 030 AMO 006 011 Quia ecce Dominus mandabit, et percutiet domum maiorem ruinis, et domum minorem scissionibus. 030 AMO 006 012 Numquid currere queunt in petris equi, aut arari potest in bubalis? quoniam convertistis in amaritudinem iudicium, et fructum iustitiæ in absinthium. 030 AMO 006 013 Qui lætamini in nihilo: qui dicitis: Numquid non in fortitudine nostra assumpsimus nobis cornua? 030 AMO 006 014 Ecce enim suscitabo super vos domus Israel, dicit Dominus Deus exercituum, gentem: et conteret vos ab introitu Emath, usque ad torrentem deserti. 030 AMO 007 001 Hæc ostendit mihi Dominus Deus: et ecce fictor locustæ in principio germinantium serotini imbris, et ecce serotinus post tonsionem regis. 030 AMO 007 002 Et factum est: cum consummasset comedere herbam terræ, dixi: Domine Deus propitius esto, obsecro: quis suscitabit Iacob, quia parvulus est? 030 AMO 007 003 Misertus est Dominus super hoc: Non erit, dixit Dominus. 030 AMO 007 004 Hæc ostendit mihi Dominus Deus: et ecce vocabat iudicium ad ignem Dominus Deus: et devoravit abyssum multam, et comedit simul partem. 030 AMO 007 005 Et dixi: Domine Deus quiesce, obsecro: quis suscitabit Iacob, quia parvulus est? 030 AMO 007 006 Misertus est Dominus super hoc: Sed et istud non erit, dixit Dominus Deus. 030 AMO 007 007 Hæc ostendit mihi Dominus: et ecce Dominus stans super murum litum, et in manu eius trulla cæmentarii. 030 AMO 007 008 Et dixit Dominus ad me: Quid tu vides Amos? Et dixi: Trullam cæmentarii. Et dixit Dominus: Ecce ego ponam trullam in medio populi mei Israel: non adiiciam ultra superinducere eum. 030 AMO 007 009 Et demolientur excelsa idoli, et sanctificationes Israel desolabuntur: et consurgam super domum Ieroboam in gladio. 030 AMO 007 010 Et misit Amasias sacerdos Bethel ad Ieroboam regem Israel, dicens: Rebellavit contra te Amos in medio domus Israel: non poterit terra sustinere universos sermones eius. 030 AMO 007 011 Hæc enim dicit Amos: In gladio morietur Ieroboam, et Israel captivus migrabit de terra sua: 030 AMO 007 012 Et dixit Amasias ad Amos: Qui vides, gradere, fuge in terram Iuda: et comede ibi panem, et prophetabis ibi. 030 AMO 007 013 Et in Bethel non adiicies ultra ut prophetes: quia sanctificatio regis est, et domus regni est. 030 AMO 007 014 Responditque Amos, et dixit ad Amasiam: Non sum propheta, et non sum filius prophetæ: sed armentarius ego sum vellicans sycomoros. 030 AMO 007 015 Et tulit me Dominus cum sequerer gregem: et dixit Dominus ad me: Vade propheta ad populum meum Israel. 030 AMO 007 016 Et nunc audi verbum Domini: Tu dicis: Non prophetabis super Israel, et non stillabis super domum idoli. 030 AMO 007 017 Propter hoc hæc dicit Dominus: Uxor tua in civitate fornicabitur: et filii tui, et filiæ tuæ in gladio cadent, et humus tua funiculo metietur: et tu in terra polluta morieris, et Israel captivus migrabit de terra sua. 030 AMO 008 001 Hæc ostendit mihi Dominus Deus: et ecce uncinus pomorum. 030 AMO 008 002 Et dixit: Quid tu vides Amos? Et dixi: Uncinum pomorum. Et dixit Dominus ad me: Venit finis super populum meum Israel: non adiiciam ultra ut pertranseam eum. 030 AMO 008 003 Et stridebunt cardines templi in die illa, dicit Dominus Deus: multi morientur: in omni loco proiicietur silentium. 030 AMO 008 004 Audite hoc qui conteritis pauperem, et deficere facitis egenos terræ, 030 AMO 008 005 dicentes: Quando transibit mensis, et venundabimus merces: et sabbatum, et aperiemus frumentum: ut imminuamus mensuram, et augeamus siclum, et supponamus stateras dolosas, 030 AMO 008 006 ut possideamus in argento egenos et pauperes pro calceamentis, et quisquilias frumenti vendamus? 030 AMO 008 007 Iuravit Dominus in superbiam Iacob: Si oblitus fuero usque ad finem omnia opera eorum. 030 AMO 008 008 Numquid super isto non commovebitur terra, et lugebit omnis habitator eius: et ascendet quasi fluvius universus, et eiicicetur, et defluet quasi rivus Ægypti? 030 AMO 008 009 Et erit in die illa, dicit Dominus Deus: occidet sol in meridie, et tenebrescere faciam terram in die luminis: 030 AMO 008 010 et convertam festivitates vestras in luctum, et omnia cantica vestra in planctum: et inducam super omne dorsum vestrum saccum, et super omne caput calvitium: et ponam eam quasi luctum unigeniti, et novissima eius quasi diem amarum. 030 AMO 008 011 Ecce dies veniunt, dicet Dominus: et mittam famem in terram: non famem panis, neque sitim aquæ, sed audiendi verbum Domini. 030 AMO 008 012 Et commovebuntur a Mari usque ad mare, et ab Aquilone usque ad Orientem: circuibunt quærentes verbum Domini, et non invenient. 030 AMO 008 013 In die illa deficient virgines pulchræ et adolescentes in siti. 030 AMO 008 014 Qui iurant in delicto Samariæ, et dicunt: Vivit Deus tuus Dan: et vivit via Bersabee, et cadent, et non resurgent ultra. 030 AMO 009 001 Vidi Dominum stantem super altare, et dixit: Percute cardinem, et commoveantur superliminaria: avaritia enim in capite omnium, et novissimum eorum in gladio interficiam: non erit fuga eis. Fugient, et non salvabitur ex eis qui fugerit. 030 AMO 009 002 Si descenderint usque ad infernum, inde manus mea educet eos: et si ascenderint usque in cælum, inde detraham eos. (Sheol h7585) 030 AMO 009 003 Et si absconditi fuerint in vertice Carmeli, inde scrutans auferam eos: et si celaverint se ab oculis meis in profundo maris, ibi mandabo serpenti, et mordebit eos. 030 AMO 009 004 Et si abierint in captivitatem coram inimicis suis, ibi mandabo gladio, et occidet eos: et ponam oculos meos super eos in malum, et non in bonum. 030 AMO 009 005 Et Dominus Deus exercituum, qui tangit terram, et tabescet: et lugebunt omnes habitantes in ea: et ascendet sicut rivus omnis, et defluet sicut fluvius Ægypti. 030 AMO 009 006 Qui ædificat in cælo ascensionem suam, et fasciculum suum super terram fundavit: qui vocat aquas maris, et effundit eas super faciem terræ, Dominus nomen eius. 030 AMO 009 007 Numquid non ut filii Æthiopum vos estis mihi, filii Israel, ait Dominus? numquid non Israel ascendere feci de Terra Ægypti: et Palæsthinos de Cappadocia, et Syros de Cyrene? 030 AMO 009 008 Ecce oculi Domini Dei super regnum peccans, et conteram illud a facie terræ: verumtamen conterens non conteram domum Iacob, dicit Dominus. 030 AMO 009 009 Ecce enim mandabo ego, et concutiam in omnibus gentibus domum Israel, sicut concutitur triticum in cribro: et non cadet lapillus super terram. 030 AMO 009 010 In gladio morientur omnes peccatores populi mei: qui dicunt: Non appropinquabit, et non veniet super nos malum. 030 AMO 009 011 In die illa suscitabo tabernaculum David, quod cecidit: et reædificabo aperturas murorum eius, et ea quæ corruerant, instaurabo: et reædificabo illud sicut in diebus antiquis. 030 AMO 009 012 Ut possideant reliquias Idumææ, et omnes nationes, eo quod invocatum sit nomen meum super eos: dicit Dominus faciens hæc. 030 AMO 009 013 Ecce dies veniunt, dicit Dominus: et comprehendet arator messorem, et calcator uvæ mittentem semen: et stillabunt montes dulcedinem, et omnes colli culti erunt. 030 AMO 009 014 Et convertam captivitatem populi mei Israel: et ædificabunt civitates desertas, et inhabitabunt: et plantabunt vineas, et bibent vinum earum: et facient hortos, et comedent fructus eorum. 030 AMO 009 015 Et plantabo eos super humum suam: et non evellam eos ultra de terra sua, quam dedi eis, dicit Dominus Deus tuus. # # BOOK 031 OBA Obadiah Abdias Propheta 031 OBA 001 001 Visio Abdiæ. Hæc dicit Dominus Deus ad Edom: Auditum audivimus a Domino, et legatum ad gentes misit: Surgite, et consurgamus adversus eum in prælium. 031 OBA 001 002 Ecce parvulum dedi te in gentibus: contemptibilis tu es valde. 031 OBA 001 003 Superbia cordis tui extulit te, habitantem in scissuris petrarum, exaltantem solium tuum: qui dicis in corde tuo: Quis detrahet me in terram? 031 OBA 001 004 Si exaltatus fueris ut aquila, et si inter sidera posueris nidum tuum: inde detraham te, dicit Dominus. 031 OBA 001 005 Si fures introissent ad te, si latrones per noctem, quomodo conticuisses? nonne furati essent sufficientia sibi? si vindemiatores introissent ad te, numquid saltem racemum reliquissent tibi? 031 OBA 001 006 Quomodo scrutati sunt Esau? Investigaverunt abscondita eius. 031 OBA 001 007 Usque ad terminum emiserunt te: omnes viri fœderis tui illuserunt tibi: invaluerunt adversum te viri pacis tuæ: qui comedunt tecum, ponent insidias subter te: non est prudentia in eo. 031 OBA 001 008 Numquid non in die illa, dicit Dominus, perdam sapientes de Idumæa, et prudentiam de monte Esau? 031 OBA 001 009 Et timebunt fortes tui a Meridie, ut intereat vir de monte Esau. 031 OBA 001 010 Propter interfectionem, et propter iniquitatem in fratrem tuum Iacob, operiet te confusio, et peribis in æternum. 031 OBA 001 011 In die cum stares adversus eum, quando capiebant alieni exercitum eius, et extranei ingrediebantur portas eius, et super Ierusalem mittebant sortem: tu quoque eras quasi unus ex eis. 031 OBA 001 012 Et non despicies in die fratris tui, in die peregrinationis eius: et non lætaberis super filios Iuda in die perditionis eorum: et non magnificabis os tuum in die angustiæ. 031 OBA 001 013 Neque ingriederis portam populi mei in die ruinæ eorum: neque despicies et tu in malis eius in die vastitatis illius: et non emitteris adversus exercitum eius in die vastitatis illius. 031 OBA 001 014 Neque stabis in exitibus ut interficias eos qui fugerint: et non concludes reliquos eius in die tribulationis. 031 OBA 001 015 Quoniam iuxta est dies Domini super omnes gentes: sicut fecisti, fiet tibi: retributionem tuam convertet in caput tuum. 031 OBA 001 016 Quomodo enim bibistis super montem sanctum meum, bibent omnes gentes iugiter: et bibent, et absorbebunt, et erunt quasi non sint. 031 OBA 001 017 Et in monte Sion erit salvatio, et erit sanctus: et possidebit domus Iacob eos qui se possederant. 031 OBA 001 018 Et erit domus Iacob ignis, et domus Ioseph flamma, et domus Esau stipula: et succendentur in eis, et devorabunt eos: et non erunt reliquiæ domus Esau, quia Dominus locutus est. 031 OBA 001 019 Et hereditabunt hi, qui ad Austrum sunt, montem Esau, et qui in campestribus Philisthiim: et possidebunt regionem Ephraim, et regionem Samariæ: et Beniamin possidebit Galaad. 031 OBA 001 020 Et transmigratio exercitus huius filiorum Israel, omnia loca Chananæorum usque ad Sareptam: et transmigratio Ierusalem, quæ in Bosphoro est, possidebit civitates Austri. 031 OBA 001 021 Et ascendent salvatores in montem Sion iudicare montem Esau: et erit Domino regnum. # # BOOK 032 JON Jonah Jonas Propheta 032 JON 001 001 Et factum est verbum Domini ad Ionam filium Amathi, dicens: 032 JON 001 002 Surge, et vade in Niniven civitatem grandem, et prædica in ea: quia ascendit malitia eius coram me. 032 JON 001 003 Et surrexit Ionas, ut fugeret in Tharsis a facie Domini, et descendit in Ioppen, et invenit navem euntem in Tharsis: et dedit naulum eius, et descendit in eam ut iret cum eis in Tharsis a facie Domini. 032 JON 001 004 Dominus autem misit ventum magnum in mare: et facta est tempestas magna in mari, et navis periclitabatur conteri. 032 JON 001 005 Et timuerunt nautæ, et clamaverunt viri ad deum suum: et miserunt vasa, quæ erant in navi, in mare, ut alleviaretur ab eis: et Ionas descendit ad interiora navis, et dormiebat sopore gravi. 032 JON 001 006 Et accessit ad eum gubernator, et dixit ei: Quid tu sopore deprimeris? surge, invoca Deum tuum, si forte recogitet Deus de nobis, et non pereamus. 032 JON 001 007 Et dixit vir ad collegam suum: Venite, et mittamus sortes, et sciamus quare hoc malum sit nobis. Et miserunt sortes: et cecidit sors super Ionam. 032 JON 001 008 Et dixerunt ad eum: Indica nobis cuius causa malum istud sit nobis: quod est opus tuum? quæ terra tua? et quo vadis? vel ex quo populo es tu? 032 JON 001 009 Et dixit ad eos: Hebræus ego sum, et Dominum Deum cæli ego timeo, qui fecit mare et aridam. 032 JON 001 010 Et timuerunt viri timore magno, et dixerunt ad eum: Quid hoc fecisti? (Cognoverunt enim viri quod a facie Domini fugeret, quia indicaverat eis.) 032 JON 001 011 Et dixerunt ad eum: Quid faciemus tibi, et cessabit mare a nobis? quia mare ibat, et intumescebat. 032 JON 001 012 Et dixit ad eos: Tollite me, et mittite in mare, et cessabit mare a vobis: scio enim ego quoniam propter me tempestas hæc grandis venit super vos. 032 JON 001 013 Et remigabant viri ut reverterentur ad aridam, et non valebant: quia mare ibat, et intumescebat super eos. 032 JON 001 014 Et clamaverunt ad Dominum, et dixerunt: Quæsumus Domine, ne pereamus in anima viri istius, et ne des super nos sanguinem innocentem: quia tu Domine, sicut voluisti, fecisti. 032 JON 001 015 Et tulerunt Ionam, et miserunt in mare: et stetit mare a fervore suo. 032 JON 001 016 Et timuerunt viri timore magno Dominum, et immolaverunt hostias Domino, et voverunt vota. 032 JON 001 017 Et præparavit Dominus piscem grandem ut deglutiret Ionam: et erat Ionas in ventre piscis tribus diebus, et tribus noctibus. 032 JON 002 001 Et oravit Ionas ad Dominum Deum suum de ventre piscis. 032 JON 002 002 Et dixit: Clamavi de tribulatione mea ad Dominum, et exaudivit me: de ventre inferi clamavi, et exaudisti vocem meam. (Sheol h7585) 032 JON 002 003 Et proiecisti me in profundum in corde maris, et flumen circumdedit me: omnes gurgites tui, et fluctus tui super me transierunt. 032 JON 002 004 Et ego dixi: Abiectus sum a conspectu oculorum tuorum: verumtamen rursus videbo templum sanctum tuum. 032 JON 002 005 Circumdederunt me aquæ usque ad animam: abyssus vallavit me, pelagus operuit caput meum. 032 JON 002 006 Ad extrema montium descendi: terræ vectes concluserunt me in æternum: et sublevabis de corruptione vitam meam, Domine Deus meus. 032 JON 002 007 Cum angustiaretur in me anima mea, Domini recordatus sum: ut veniat ad te oratio mea ad templum sanctum tuum. 032 JON 002 008 Qui custodiunt vanitates frustra, misericordiam suam derelinquunt. 032 JON 002 009 Ego autem in voce laudis immolabo tibi: quæcumque vovi, reddam pro salute Domino. 032 JON 002 010 Et dixit Dominus pisci: et evomuit Ionam in aridam. 032 JON 003 001 Et factum est verbum Domini ad Ionam secundo, dicens: 032 JON 003 002 Surge, et vade in Niniven civitatem magnam: et prædica in ea prædicationem, quam ego loquor ad te. 032 JON 003 003 Et surrexit Ionas, et abiit in Niniven iuxta verbum Domini: et Ninive erat civitas magna itinere trium dierum. 032 JON 003 004 Et cœpit Ionas introire in civitatem itinere diei unius: et clamavit, et dixit: Adhuc quadraginta dies, et Ninive subvertetur. 032 JON 003 005 Et crediderunt viri Ninivitæ in Deum: et prædicaverunt ieiunium, et vestiti sunt saccis a maiore usque ad minorem. 032 JON 003 006 Et pervenit verbum ad regem Ninive: et surrexit de solio suo, et abiecit vestimentum suum a se, et indutus est sacco, et sedit in cinere. 032 JON 003 007 Et clamavit, et dixit: In Ninive ex ore regis et principum eius, dicens: Homines, et iumenta, et boves, et pecora non gustent quidquam: nec pascantur, et aquam non bibant. 032 JON 003 008 Et operiantur saccis homines, et iumenta, et clament ad Dominum in fortitudine, et convertatur vir a via sua mala, et ab iniquitate, quæ est in manibus eorum. 032 JON 003 009 Quis scit si convertatur, et ignoscat Deus: et revertatur a furore iræ suæ, et non peribimus? 032 JON 003 010 Et vidit Deus opera eorum, quia conversi sunt de via sua mala: et misertus est Deus super malitiam, quam locutus fuerat ut faceret eis, et non fecit. 032 JON 004 001 Et afflictus est Ionas afflictione magna, et iratus est: 032 JON 004 002 et oravit ad Dominum, et dixit: Obsecro Domine, numquid non hoc est verbum meum, cum adhuc essem in terra mea? propter hoc præoccupavi ut fugerem in Tharsis. scio enim quia tu Deus clemens, et misericors es, patiens, et multæ miserationis, et ignoscens super malitia. 032 JON 004 003 Et nunc Domine tolle quæso animam meam a me: quia melior est mihi mors quam vita. 032 JON 004 004 Et dixit Dominus: Putasne bene irasceris tu? 032 JON 004 005 Et egressus est Ionas de civitate, et sedit contra Orientem civitatis: et fecit sibimet umbraculum ibi, et sedebat subter illud in umbra, donec videret quid accideret civitati. 032 JON 004 006 Et præparavit Dominus Deus hederam, et ascendit super caput Ionæ, ut esset umbra super caput eius, et protegeret eum: laboraverat enim: et lætatus est Ionas super hedera, lætitia magna. 032 JON 004 007 Et paravit Deus vermen ascensu diluculi in crastinum: et percussit hederam, et exaruit. 032 JON 004 008 Et cum ortus fuisset sol, præcepit Dominus vento calido, et urenti: et percussit sol super caput Ionæ, et æstuabat: et petivit animæ suæ ut moreretur, et dixit: Melius est mihi mori, quam vivere. 032 JON 004 009 Et dixit Dominus ad Ionam: Putasne bene irasceris tu super hedera? Et dixit: Bene irascor ego usque ad mortem. 032 JON 004 010 Et dixit Dominus: Tu doles super hederam, in qua non laborasti, neque fecisti ut cresceret. quæ sub una nocte nata est, et sub una nocte periit. 032 JON 004 011 Et ego non parcam Ninive civitati magnæ, in qua sunt plus quam centum viginti millia hominum, qui nesciunt quid sit inter dexteram et sinistram suam, et iumenta multa? # # BOOK 033 MIC Micah Micha Propheta 033 MIC 001 001 Verbum Domini, quod factum est ad Michæam Morasthiten, in diebus Ioathan, Achaz, et Ezechiæ regum Iuda: quod vidit super Samariam, et Ierusalem. 033 MIC 001 002 Audite populi omnes, et attendat terra, et plenitudo eius: et sit Dominus Deus vobis in testem, Dominus de templo sancto suo. 033 MIC 001 003 Quia ecce Dominus egredietur de loco suo: et descendet, et calcabit super excelsa terræ. 033 MIC 001 004 Et consumentur montes subtus eum: et valles scindentur sicut cera a facie ignis, et sicut aquæ, quæ decurrunt in præceps. 033 MIC 001 005 In scelere Iacob omne istud, et in peccatis domus Israel. quod scelus Iacob? nonne Samaria? et quæ excelsa Iudæ? nonne Ierusalem? 033 MIC 001 006 et ponam Samariam quasi acervum lapidum in agro cum plantatur vinea: et detraham in vallem lapides eius, et fundamenta eius revelabo. 033 MIC 001 007 Et omnia sculptilia eius concidentur, et omnes mercedes eius comburentur igne, et omnia idola eius ponam in perditionem: quia de mercedibus meretricis congregata sunt, et usque ad mercedem meretricis revertentur. 033 MIC 001 008 Super hoc plangam, et ululabo: vadam spoliatus, et nudus: faciam planctum velut draconum, et luctum quasi struthionum. 033 MIC 001 009 Quia desperata est plaga eius, quia venit usque ad Iudam, tetigit portam populi mei usque ad Ierusalem. 033 MIC 001 010 In Geth nolite annunciare, lacrymis ne ploretis, in domo Pulveris pulvere vos conspergite. 033 MIC 001 011 Et transite vobis habitatio, Pulchra, confusa ignominia: non est egressa quæ habitat in exitu: planctum Domus vicina accipiet ex vobis, quæ stetit sibimet. 033 MIC 001 012 Quia infirmata est in bonum, quæ habitat in amaritudinibus: quia descendit malum a Domino in portam Ierusalem. 033 MIC 001 013 Tumultus quadrigæ stuporis habitanti Lachis: principium peccati est filiæ Sion, quia in te inventa sunt scelera Israel. 033 MIC 001 014 Propterea dabit emissarios super hereditatem Geth: domus Mendacii in deceptionem regibus Israel. 033 MIC 001 015 Adhuc heredem adducam tibi quæ habitas in Maresa: usque ad Odollam veniet gloria Israel. 033 MIC 001 016 Decalvare, et tondere super filios deliciarum tuarum: dilata calvitium tuum sicut aquila: quoniam captivi ducti sunt ex te. 033 MIC 002 001 Væ qui cogitatis inutile, et operamini malum in cubilibus vestris: in luce matutina faciunt illud, quoniam contra Deum est manus eorum. 033 MIC 002 002 Et concupierunt agros, et violenter tulerunt, et rapuerunt domos: et calumniabantur virum, et domum eius, virum, et hereditatem eius. 033 MIC 002 003 Idcirco hæc dicit Dominus: Ecce ego cogito super familiam istam malum: unde non auferetis colla vestra, et non ambulabitis superbi, quoniam tempus pessimum est. 033 MIC 002 004 In die illa sumetur super vos parabola, et cantabitur canticum cum suavitate, dicentium: Depopulatione vastati sumus: pars populi mei commutata est: quomodo recedet a me, cum revertatur, qui regiones nostras dividat? 033 MIC 002 005 Propter hoc non erit tibi mittens funiculum sortis in cœtu Domini. 033 MIC 002 006 Ne loquamini loquentes: Non stillabit super istos, non comprehendet confusio. 033 MIC 002 007 Dicit domus Iacob: Numquid abbreviatus est Spiritus Domini, aut tales sunt cogitationes eius? Nonne verba mea bona sunt cum eo, qui recte graditur? 033 MIC 002 008 Et econtrario populus meus in adversarium consurrexit: desuper tunica pallium sustulistis: et eos, qui transibant simpliciter, convertistis in bellum. 033 MIC 002 009 Mulieres populi mei eiecistis de domo deliciarum suarum: a parvulis earum tulistis laudem meam in perpetuum. 033 MIC 002 010 Surgite, et ite, quia non habetis hic requiem: propter immunditiam eius corrumpetur putredine pessima. 033 MIC 002 011 Utinam non essem vir habens spiritum, et mendacium potius loquerer: stillabo tibi in vinum, et in ebrietatem: et erit super quem stillatur populus iste. 033 MIC 002 012 Congregatione congregabo Iacob totum te: in unum conducam reliquias Israel, pariter ponam illum quasi gregem in ovili, quasi pecus in medio caularum, tumultuabuntur a multitudine hominum. 033 MIC 002 013 Ascendet enim pandens iter ante eos: divident, et transibunt portam, et ingredientur per eam: et transibit rex eorum coram eis, et Dominus in capite eorum. 033 MIC 003 001 Et dixi: Audite princeps Iacob, et duces domus Israel: Numquid non vestrum est scire iudicium, 033 MIC 003 002 qui odio habetis bonum, et diligitis malum: qui violenter tollitis pelles eorum desuper eis, et carnem eorum desuper ossibus eorum? 033 MIC 003 003 Qui comederunt carnem populi mei, et pellem eorum desuper excoriaverunt: et ossa eorum confregerunt, et conciderunt sicut in lebete, et quasi carnem in medio ollæ. 033 MIC 003 004 Tunc clamabunt ad Dominum, et non exaudiet eos: et abscondet faciem suam ab eis in tempore illo, sicut nequiter egerunt in adinventionibus suis. 033 MIC 003 005 Hæc dicit Dominus super prophetas, qui seducunt populum meum: qui mordent dentibus suis, et prædicant pacem: et si quis non dederit in ore eorum quippiam, sanctificant super eum prælium. 033 MIC 003 006 Propterea nox vobis pro visione erit, et tenebræ vobis pro divinatione: et occumbet sol super prophetas, et obtenebrabitur super eos dies. 033 MIC 003 007 Et confundentur qui vident visiones, et confundentur divini: et operient omnes vultos suos, quia non est responsum Dei. 033 MIC 003 008 Verumtamen ego repletus sum fortitudine Spiritus Domini, iudicio, et virtute: ut annunciem Iacob scelus suum, et Israel peccatum suum. 033 MIC 003 009 Audite hoc principes domus Iacob, et iudices domus Israel: qui abominamini iudicium, et omnia recta pervertitis. 033 MIC 003 010 Qui ædificatis Sion in sanguinibus, et Ierusalem in iniquitate. 033 MIC 003 011 Principes eius in muneribus iudicabant, et sacerdotes eius in mercede docebant, et prophetæ eius in pecunia divinabant: et super Dominum requiescebant, dicentes: Numquid non Dominus in medio nostrum? non venient super nos mala. 033 MIC 003 012 Propter hoc, causa vestri, Sion quasi ager arabitur, et Ierusalem quasi acervus lapidum erit, et mons templi in excelsa silvarum. 033 MIC 004 001 Et erit: In novissimo dierum erit mons domus Domini præparatus in vertice montium, et sublimis super colles: et fluent ad eum populi. 033 MIC 004 002 Et properabunt gentes multæ, et dicent: Venite, ascendamus ad montem Domini, et ad domum Dei Iacob: et docebit nos de viis suis, et ibimus in semitis eius: quia de Sion egredietur lex, et verbum Domini de Ierusalem. 033 MIC 004 003 Et iudicabit inter populos multos, et corripiet gentes fortes usque in longinquum: et concident gladios suos in vomeres, et hastas suas in ligones: non sumet gens adversus gentem gladium: et non discent ultra belligerare. 033 MIC 004 004 Et sedebit vir subtus vitem suam, et subtus ficum suam, et non erit qui deterreat: quia os Domini exercituum locutum est. 033 MIC 004 005 Quia omnes populi ambulabunt unusquisque in nomine Dei sui: nos autem ambulabimus in nomine Domini Dei nostri in æternum et ultra. 033 MIC 004 006 In die illa, dicit Dominus, congregabo claudicantem: et eam, quam eieceram, colligam: et quam afflixeram: 033 MIC 004 007 Et ponam claudicantem in reliquias: et eam, quæ laboraverat, in gentem robustam: et regnabit Dominus super eos in monte Sion, ex hoc nunc et usque in æternum. 033 MIC 004 008 Et tu turris gregis nebulosa filiæ Sion usque ad te veniet: et veniet potestas prima, regnum filiæ Ierusalem. 033 MIC 004 009 Nunc quare mœrore contraheris? numquid rex non est tibi, aut consiliarius tuus periit, quia comprehendit te dolor sicut parturientem? 033 MIC 004 010 Dole, et satage filia Sion quasi parturiens: quia nunc egredieris de civitate, et habitabis in regione, et venies usque ad Babylonem, ibi liberaberis: ibi redimet te Dominus de manu inimicorum tuorum. 033 MIC 004 011 Et nunc congregatæ sunt super te gentes multæ, quæ dicunt: Lapidetur: et aspiciat in Sion oculus noster. 033 MIC 004 012 Ipsi autem non cognoverunt cogitationes Domini, et non intellexerunt consilium eius: quia congregavit eos quasi fœnum areæ. 033 MIC 004 013 Surge, et tritura filia Sion: quia cornu tuum ponam ferreum, et ungulas tuas ponam æreas: et comminues populos multos, et interficies Domino rapinas eorum, et fortitudinem eorum Domino universæ terræ. 033 MIC 005 001 Nunc vastaberis filia latronis: obsidionem posuerunt super nos, in virga percutient maxillam iudicis Israel. 033 MIC 005 002 ET TU BETHLEHEM Ephrata parvulus es in millibus Iuda: ex te mihi egredietur qui sit dominator in Israel, et egressus eius ab initio, a diebus æternitatis. 033 MIC 005 003 Propter hoc dabit eos usque ad tempus, in quo parturiens pariet: et reliquiæ fratrum eius convertentur ad filios Israel. 033 MIC 005 004 Et stabit, et pascet in fortitudine Domini, in sublimitate nominis Domini Dei sui: et convertentur, quia nunc magnificabitur usque ad terminos terræ. 033 MIC 005 005 Et erit iste pax: cum venerit Assyrius in terram nostram, et quando calcaverit domibus nostris: et suscitabimus super eum septem pastores, et octo primates homines: 033 MIC 005 006 Et pascent terram Assur in gladio, et terram Nemrod in lanceis eius: et liberabit ab Assur cum venerit in terram nostram, et cum calcaverit in finibus nostris. 033 MIC 005 007 Et erunt reliquiæ Iacob in medio populorum multorum quasi ros a Domino, et quasi stillæ super herbam, quæ non exspectat virum, et non præstolatur filios hominum. 033 MIC 005 008 Et erunt reliquiæ Iacob in Gentibus in medio populorum multorum, quasi leo in iumentis silvarum, et quasi catulus leonis in gregibus pecorum: qui cum transierit, et conculcaverit, et ceperit, non est qui eruat. 033 MIC 005 009 Exaltabitur manus tua super hostes tuos, et omnes inimici tui interibunt. 033 MIC 005 010 Et erit in die illa, dicit Dominus: Auferam equos tuos de medio tui, et disperdam quadrigas tuas. 033 MIC 005 011 Et perdam civitates terræ tuæ, et destruam omnes munitiones tuas, 033 MIC 005 012 et auferam maleficia de manu tua, et divinationes non erunt in te. 033 MIC 005 013 Et perire faciam sculptilia tua, et statuas tuas de medio tui: et non adorabis ultra opera manuum tuarum. 033 MIC 005 014 Et evellam lucos tuos de medio tui: et conteram civitates tuas. 033 MIC 005 015 Et faciam in furore et in indignatione ultionem in omnibus gentibus, quæ non audierunt. 033 MIC 006 001 Audite quæ Dominus loquitur: Surge, contende iudicio adversum montes, et audiant colles vocem tuam. 033 MIC 006 002 Audiant montes iudicium Domini, et fortia fundamenta terræ: quia iudicium Domini cum populo suo, et cum Israel diiudicabitur. 033 MIC 006 003 Popule meus quid feci tibi? aut quid molestus fui tibi? responde mihi. 033 MIC 006 004 Quia eduxi te de Terra Ægypti, et de domo servientium liberavi te: et misi ante faciem tuam Moysen, et Aaron, et Mariam. 033 MIC 006 005 Popule meus memento quæso quid cogitaverit Balach rex Moab, et quid responderit ei Balaam filius Beor, de Setim usque ad Galgalam, ut cognosceres iustitias Domini. 033 MIC 006 006 Quid dignum offeram Domino? curvabo genu Deo excelso? numquid offeram ei holocautomata, et vitulos anniculos? 033 MIC 006 007 Numquid placari potest Dominus in millibus arietum, aut in multis millibus hircorum pinguium? numquid dabo primogenitum meum pro scelere meo fructum ventris mei pro peccato animæ meæ? 033 MIC 006 008 Indicabo tibi o homo quid sit bonum, et quid Dominus requirat a te: Utique facere iudicium, et diligere misericordiam, et sollicitum ambulare cum Deo tuo. 033 MIC 006 009 Vox Domini ad civitatem clamat, et salus erit timentibus nomen tuum: Audite tribus, et quis approbabit illud? 033 MIC 006 010 Adhuc ignis in domo impii thesauri iniquitatis, et mensura minor iræ plena. 033 MIC 006 011 Numquid iustificabo stateram impiam, et saccelli pondera dolosa? 033 MIC 006 012 In quibus divites eius repleti sunt iniquitate, et habitantes in ea loquebantur mendacium, et lingua eorum fraudulenta in ore eorum. 033 MIC 006 013 Et ego ergo cœpi percutere te perditione super peccatis tuis. 033 MIC 006 014 Tu comedes, et non saturaberis: et humiliatio tua in medio tui: et apprehendes, et non salvabis: et quos salvaveris, in gladium dabo. 033 MIC 006 015 Tu seminabis, et non metes: tu calcabis olivam, et non ungeris oleo: et mustum, et non bibes vinum. 033 MIC 006 016 Et custodisti præcepta Amri, et omne opus domus Achab: et ambulasti in voluntatibus eorum, ut darem te in perditionem, et habitantes in ea in sibilum et opprobrium populi mei portabitis. 033 MIC 007 001 Væ mihi, quia factus sum sicut qui colligit in autumno racemos vindemiæ: non est botrus ad comedendum, præcoquas ficus desideravit anima mea. 033 MIC 007 002 Periit sanctus de terra, et rectus in hominibus non est: omnes in sanguine insidiantur, vir fratrem suum ad mortem venatur. 033 MIC 007 003 Malum manuum suarum dicunt bonum: princeps postulat, et iudex in reddendo est: et magnus locutus est desiderium animæ suæ, et conturbaverunt eam. 033 MIC 007 004 Qui optimus in eis est, quasi paliurus: et qui rectus, quasi spina de sepe. Dies speculationis tuæ, visitatio tua venit: nunc erit vastitas eorum. 033 MIC 007 005 Nolite credere amico: et nolite confidere in duce: ab ea, quæ dormit in sinu tuo, custodi claustra oris tui. 033 MIC 007 006 Quia filius contumeliam facit patri, et filia consurgit adversus matrem suam, nurus adversus socrum suam: et inimici hominis domestici eius. 033 MIC 007 007 Ego autem ad Dominum aspiciam, exspectabo Deum salvatorem meum: audiet me Deus meus. 033 MIC 007 008 Ne læteris inimica mea super me, quia cecidi: consurgam, cum sedero in tenebris, Dominus lux mea est. 033 MIC 007 009 Iram Domini portabo, quoniam peccavi ei, donec causam meam iudicet, et faciat iudicium meum: educet me in lucem, videbo iustitiam eius. 033 MIC 007 010 Et aspiciet inimica mea, et operietur confusione, quæ dicit ad me: Ubi est Dominus Deus tuus? Oculi mei videbunt in eam: nunc erit in conculcationem ut lutum platearum. 033 MIC 007 011 Dies, ut ædificentur maceriæ tuæ: in die illa longe fiet lex. 033 MIC 007 012 In die illa et usque ad te veniet de Assur, et usque ad civitates munitas: et a civitatibus munitis usque ad flumen, et ad mare de mari, et ad montem de monte. 033 MIC 007 013 Et terra erit in desolationem propter habitatores suos, et propter fructum cogitationum eorum. 033 MIC 007 014 Pasce populum tuum in virga tua, gregem hereditatis tuæ habitantes solos in saltu, in medio Carmeli: pascentur Basan et Galaad iuxta dies antiquos. 033 MIC 007 015 Secundum dies egressionis tuæ de Terra Ægypti ostendam ei mirabilia. 033 MIC 007 016 Videbunt gentes, et confundentur super omni fortitudine sua: ponent manum super os, aures eorum surdæ erunt. 033 MIC 007 017 Lingent pulverem sicut serpentes, velut reptilia terræ perturbabuntur in ædibus suis: Dominum Deum nostrum formidabunt, et timebunt te. 033 MIC 007 018 Quis Deus similis tui, qui aufers iniquitatem, et transis peccatum reliquiarum hereditatis tuæ? non immittet ultra furorem suum, quoniam volens misericordiam est. 033 MIC 007 019 Revertetur, et miserebitur nostri: deponet iniquitates nostras, et proiiciet in profundum maris omnia peccata nostra. 033 MIC 007 020 Dabis veritatem Iacob, misericordiam Abraham: quæ iurasti patribus nostris a diebus antiquis. # # BOOK 034 NAH Nahum Nahum Propheta 034 NAH 001 001 Onus Ninive: Liber visionis Nahum Elcesæi. 034 NAH 001 002 Deus æmulator, et ulciscens Dominus: ulciscens Dominus, et habens furorem: ulciscens Dominus in hostes suos, et irascens ipse inimicis suis. 034 NAH 001 003 Dominus patiens, et magnus fortitudine, et mundans non faciet innocentem. Dominus in tempestate, et turbine viæ eius, et nebulæ pulvis pedum eius. 034 NAH 001 004 Increpans mare, et exiccans illud: et omnia flumina ad desertum deducens. Infirmatus est Basan, et Carmelus: et flos Libani elanguit. 034 NAH 001 005 Montes commoti sunt ab eo, et colles desolati sunt: et contremuit terra a facie eius, et orbis, et omnes habitantes in eo. 034 NAH 001 006 Ante faciem indignationis eius quis stabit? et quis resistet in ira furoris eius? indignatio eius effusa est ut ignis: et petræ dissolutæ sunt ab eo. 034 NAH 001 007 Bonus Dominus, et confortans in die tribulationis: et sciens sperantes in se. 034 NAH 001 008 Et in diluvio prætereunte, consummationem faciet loci eius: et inimicos eius persequentur tenebræ. 034 NAH 001 009 Quid cogitatis contra Dominum? consummationem ipse faciet: non consurget duplex tribulatio. 034 NAH 001 010 Quia sicut spinæ se invicem complectuntur, sic convivium eorum pariter potantium: consumentur quasi stipula ariditate plena. 034 NAH 001 011 Ex te exibit cogitans contra Dominum malitiam: mente pertractans prævaricationem. 034 NAH 001 012 Hæc dicit Dominus: Si perfecti fuerint: et ita plures, sic quoque attondentur, et pertransibit: afflixi te, et non affligam te ultra. 034 NAH 001 013 Et nunc conteram virgam eius de dorso tuo, et vincula tua disrumpam. 034 NAH 001 014 Et præcipiet super te Dominus, non seminabitur ex nomine tuo amplius: de domo Dei tui interficiam sculptile, et conflatile, ponam sepulchrum tuum, quia inhonoratus es. 034 NAH 001 015 Ecce super montes pedes evangelizantis, et annunciantis pacem: celebra Iuda festivitates tuas, et redde vota tua: quia non adiiciet ultra ut pertranseat in te Belial: universus interiit. 034 NAH 002 001 Ascendit qui dispergat coram te, qui custodiat obsidionem: contemplare viam, conforta lumbos, robora virtutem valde. 034 NAH 002 002 Quia reddidit Dominus superbiam Iacob, sicut superbiam Israel: quia vastatores dissipaverunt eos, et propagines eorum corruperunt. 034 NAH 002 003 Clypeus fortium eius ignitus, viri exercitus in coccineis: igneæ habenæ currus in die præparationis eius, et agitatores consopiti sunt. 034 NAH 002 004 In itineribus conturbati sunt: quadrigæ collisæ sunt in plateis: aspectus eorum quasi lampades, quasi fulgura discurrentia. 034 NAH 002 005 Recordabitur fortium suorum, ruent in itineribus suis: velociter ascendent muros eius, et præparabitur umbraculum. 034 NAH 002 006 Portæ fluviorum apertæ sunt, et templum ad solum dirutum. 034 NAH 002 007 Et miles captivus abductus est: et ancillæ eius minabantur gementes ut columbæ, murmurantes in cordibus suis. 034 NAH 002 008 Et Ninive quasi piscina aquarum aquæ eius: ipsi vero fugerunt: State, state, et non est qui revertatur. 034 NAH 002 009 Diripite argentum, diripite aurum: et non est finis divitiarum ex omnibus vasis desiderabilibus. 034 NAH 002 010 Dissipata est, et scissa, et dilacerata: et cor tabescens, et dissolutio geniculorum, et defectio in cunctis renibus: et facies omnium eorum sicut nigredo ollæ. 034 NAH 002 011 Ubi est habitaculum leonum, et pascua catulorum leonum, ad quam ivit leo ut ingrederetur illuc, catulus leonis, et non est qui exterreat? 034 NAH 002 012 Leo cepit sufficienter catulis suis, et necavit leænis suis: et implevit præda speluncas suas, et cubile suum rapina. 034 NAH 002 013 Ecce ego ad te, dicit Dominus exercituum, et succendam usque ad fumum quadrigas tuas, et leunculos tuos comedet gladius: et exterminabo de terra prædam tuam, et non audietur ultra vox nunciorum tuorum. 034 NAH 003 001 Væ civitas sanguinum, universa mendacii dilaceratione plena: non recedet a te rapina. 034 NAH 003 002 Vox flagelli, et vox impetus rotæ, et equi frementis, et quadrigæ ferventis, et equitis ascendentis: 034 NAH 003 003 et micantis gladii, et fulgurantis hastæ, et multitudinis interfectæ, et gravis ruinæ: nec est finis cadaverum, et corruent in corporibus suis. 034 NAH 003 004 Propter multitudinem fornicationum meretricis speciosæ, et gratæ, et habentis maleficia, quæ vendidit gentes in fornicationibus suis, et familias in maleficiis suis: 034 NAH 003 005 Ecce ego ad te, dicit Dominus exercituum, et revelabo pudenda tua in facie tua, et ostendam Gentibus nuditatem tuam, et regnis ignominiam tuam. 034 NAH 003 006 Et proiiciam super te abominationes, et contumeliis te afficiam, et ponam te in exemplum. 034 NAH 003 007 Et erit: omnis, qui viderit te, resiliet a te, et dicet: Vastata est Ninive: quis commovebit super te caput? unde quæram consolatorem tibi? 034 NAH 003 008 Numquid melior es Alexandria populorum, quæ habitat in fluminibus? aquæ in circuti eius: cuius divitiæ, mare: aquæ muri eius. 034 NAH 003 009 Æthiopia fortitudo eius, et Ægyptus, et non est finis: Africa, et Libyes fuerunt in auxilio tuo. 034 NAH 003 010 Sed et ipsa in transmigrationem ducta est in captivitatem: parvuli eius elisi sunt in capite omnium viarum, et super inclytos eius miserunt sortem, et omnes optimates eius confixi sunt in compedibus. 034 NAH 003 011 Et tu ergo inebriaberis, et eris despecta: et tu quæres auxilium ab inimico. 034 NAH 003 012 Omnes munitiones tuæ sicut ficus cum grossis suis: si concussæ fuerint, cadent in os comedentis. 034 NAH 003 013 Ecce populus tuus mulieres in medio tui: inimicis tuis adapertione pandentur portæ terræ tuæ, devorabit ignis vectes tuos. 034 NAH 003 014 Aquam propter obsidionem hauri tibi, extrue munitiones tuas: intra in lutum, et calca, subigens tene laterem. 034 NAH 003 015 Ibi comedet te ignis: peribis gladio, devorabit te ut bruchus: congregare ut bruchus: multiplicare ut locusta. 034 NAH 003 016 Plures fecisti negotiationes tuas quam stellæ sint cæli: bruchus expansus est, et avolavit. 034 NAH 003 017 Custodes tui quasi locustæ: et parvuli tui quasi locustæ locustarum, quæ considunt in sepibus in die frigoris: sol ortus est, et avolaverunt, et non est cognitus locus earum ubi fuerint. 034 NAH 003 018 Dormitaverunt pastores tui, rex Assur: sepelientur principes tui: latitavit populus tuus in montibus, et non est qui congreget. 034 NAH 003 019 Non est obscura contritio tua, pessima est plaga tua: omnes qui audierunt auditionem tuam, compresserunt manum super te: quia super quem non transiit malitia tua semper? # # BOOK 035 HAB Habakkuk Habacuc Propheta 035 HAB 001 001 Onus, quod vidit Habacuc propheta. 035 HAB 001 002 Usquequo Domine clamabo, et non exaudies? vociferabor ad te vim patiens, et non salvabis? 035 HAB 001 003 Quare ostendisti mihi iniquitatem, et laborem, videre prædam, et iniustitiam contra me? et factum est iudicium, et contradictio potentior. 035 HAB 001 004 Propter hoc lacerata est lex, et non pervenit usque ad finem iudicium: quia impius prævalet adversus iustum, propterea egreditur iudicium perversum. 035 HAB 001 005 Aspicite in gentibus, et videte: admiramini, et obstupescite: quia opus factum est in diebus vestris, quod nemo credet cum narrabitur. 035 HAB 001 006 Quia ecce ego suscitabo Chaldæos, gentem amaram et velocem, ambulantem super latitudinem terræ, ut possideat tabernacula non sua. 035 HAB 001 007 Horribilis, et terribilis est: ex semetipsa iudicium, et onus eius egredietur. 035 HAB 001 008 Leviores pardis equi eius, et velociores lupis vespertinis: et diffundentur equites eius: equites namque eius de longe venient, volabunt quasi aquila festinans ad comedendum. 035 HAB 001 009 Omnes ad prædam venient, facies eorum ventus urens: et congregabit quasi arenam, captivitatem. 035 HAB 001 010 Et ipse de regibus triumphabit, et tyranni ridiculi eius erunt: ipse super omnem munitionem ridebit, et comportabit aggerem, et capiet eam. 035 HAB 001 011 Tunc mutabitur spiritus, et pertransibit; et corruet: hæc est fortitudo eius dei sui. 035 HAB 001 012 Numquid non tu a principio Domine Deus meus, sancte meus, et non moriemur? Domine in iudicium posuisti eum: et fortem ut corriperes, fundasti eum. 035 HAB 001 013 Mundi sunt oculi tui, ne videas malum, et respicere ad iniquitatem non poteris. Quare respicis super iniqua agentes, et taces devorante impio iustiorem se? 035 HAB 001 014 Et facies homines quasi pisces maris, et quasi reptile non habens principem. 035 HAB 001 015 Totum in hamo sublevavit, traxit illud in sagena sua, et congregavit in rete suum. Super hoc lætabitur et exultabit. 035 HAB 001 016 Propterea immolabit sagenæ suæ, et sacrificabit reti suo: quia in ipsis incrassata est pars eius, et cibus eius electus. 035 HAB 001 017 Propter hoc ergo expandit sagenam suam, et semper interficere gentes non parcet. 035 HAB 002 001 Super custodiam meam stabo, et figam gradum super munitionem: et contemplabor ut videam quid dicatur mihi, et quid respondeam ad arguentem me. 035 HAB 002 002 Et respondit mihi Dominus, et dixit: Scribe visum, et explana eum super tabulas: ut percurrat qui legerit eum. 035 HAB 002 003 Quia adhuc visus procul, et apparebit in finem, et non mentietur. Si moram fecerit expecta illum: quia veniens veniet, et non tardabit. 035 HAB 002 004 Ecce qui incredulus est, non erit recta anima eius in semetipso: iustus autem in fide sua vivet. 035 HAB 002 005 Et quomodo vinum potantem decipit: sic erit vir superbus, et non decorabitur: qui dilatavit quasi infernus animam suam: et ipse quasi mors, et non adimpletur: et congregabit ad se omnes gentes, et coacervabit ad se omnes populos. (Sheol h7585) 035 HAB 002 006 Numquid non omnes isti super eum parabolam sument, et loquelam ænigmatum eius? et dicetur: Væ ei, qui multiplicat non sua. Usquequo et aggravat contra se densum lutum? 035 HAB 002 007 Numquid non repente consurgent qui mordeant te: et suscitabuntur lacerantes te, et eris in rapinam eis? 035 HAB 002 008 Quia tu spoliasti gentes multas, spoliabunt te omnes, qui reliqui fuerint de populis propter sanguinem hominis et iniquitatem terræ civitatis, et omnium habitantium in ea. 035 HAB 002 009 Væ qui congregat avaritiam malam domui suæ, ut sit in excelso nidus eius, et liberari se putat de manu mali. 035 HAB 002 010 Cogitasti confusionem domui tuæ, concidisti populos multos, et peccavit anima tua. 035 HAB 002 011 Quia lapis de pariete clamabit: et lignum, quod inter iuncturas ædificiorum est, respondebit. 035 HAB 002 012 Væ qui ædificat civitatem in sanguinibus, et præparat urbem in iniquitate. 035 HAB 002 013 Numquid non hæc sunt a Domino exercituum? Laborabunt enim populi in multo igne: et gentes in vacuum, et deficient. 035 HAB 002 014 Quia replebitur terra, ut cognoscant gloriam Domini, quasi aquæ operientes mare. 035 HAB 002 015 Væ qui potum dat amico suo mittens fel suum, et inebrians ut aspiciat nuditatem eius. 035 HAB 002 016 Repletus es ignominia pro gloria: bibe tu quoque, et consopire: circumdabit te calix dexteræ Domini, et vomitus ignominiæ super gloriam tuam. 035 HAB 002 017 Quia iniquitas Libani operiet te, et vastitas animalium deterrebit eos de sanguinibus hominum, et iniquitate terræ, et civitatis, et omnium habitantium in ea. 035 HAB 002 018 Quid prodest sculptile, quia sculpsit illud fictor suus, conflatile, et imaginem falsam? quia speravit in figmento fictor eius ut faceret simulacra muta. 035 HAB 002 019 Væ qui dicit ligno: Expergiscere: Surge, lapidi tacenti: numquid ipse docere poterit? Ecce iste coopertus est auro, et argento: et omnis spiritus non est in visceribus eius. 035 HAB 002 020 Dominus autem in templo sancto suo: sileat a facie eius omnis terra. 035 HAB 003 001 ORATIO HABACUC PROPHETÆ PRO IGNORANTIIS. 035 HAB 003 002 Domine audivi auditionem tuam, et timui. Domine opus tuum in medio annorum vivifica illud: In medio annorum notum facies: cum iratus fueris, misericordiæ recordaberis. 035 HAB 003 003 Deus ab Austro veniet, et Sanctus de monte Pharan: Operuit cælos gloria eius: et laudis eius plena est terra. 035 HAB 003 004 Splendor eius ut lux erit: cornua in manibus eius: Ibi abscondita est fortitudo eius: 035 HAB 003 005 ante faciem eius ibit mors. Et egredietur diabolus ante pedes eius. 035 HAB 003 006 Stetit, et mensus est terram. Aspexit, et dissolvit Gentes: et contriti sunt montes sæculi. Incurvati sunt colles mundi, ab itineribus æterntatis eius. 035 HAB 003 007 Pro iniquitate vidi tentoria Æthiopiæ, turbabuntur pelles terræ Madian. 035 HAB 003 008 Numquid in fluminibus iratus es Domine? aut in fluminibus furor tuus? vel in mari indignatio tua? Qui ascendes super equos tuos: et quadrigæ tuæ salvatio. 035 HAB 003 009 Suscitans suscitabis arcum tuum: iuramenta tribubus quæ locutus es: Fluvios scindes terræ: 035 HAB 003 010 viderunt te, et doluerunt montes: gurges aquarum transiit. Dedit abyssus vocem suam: altitudo manus suas levavit. 035 HAB 003 011 Sol, et luna steterunt in habitaculo suo: in luce sagittarum tuarum, ibunt in splendore fulgurantis hastæ tuæ. 035 HAB 003 012 In fremitu conculcabis terram: in furore obstupefacies Gentes. 035 HAB 003 013 Egressus es in salutem populi tui: in salutem cum Christo tuo: Percussisti caput de domo impii: denudasti fundamentum eius usque ad collum. 035 HAB 003 014 Maledixisti sceptris eius, capiti bellatorum eius, venientibus ut turbo ad dispergendum me. Exultatio eorum sicut eius, qui devorat pauperem in abscondito. 035 HAB 003 015 Viam fecisti in mari equis tuis, in luto aquarum multarum. 035 HAB 003 016 Audivi, et conturbatus est venter meus: a voce contremuerunt labia mea. Ingrediatur putredo in ossibus meis, et subter me scateat. Ut requiescam in die tribulationis: ut ascendam ad populum accinctum nostrum. 035 HAB 003 017 Ficus enim non florebit: et non erit germen in vineis. Mentietur opus olivæ: et arva non afferent cibum. Abscindetur de ovili pecus: et non erit armentum in præsepibus. 035 HAB 003 018 Ego autem in Domino gaudebo: et exultabo in Deo Iesu meo. 035 HAB 003 019 Deus Dominus fortitudo mea: et ponet pedes meos quasi cervorum. Et super excelsa mea deducet me victor in psalmis canentem. # # BOOK 036 ZEP Zephaniah Sofonias Propheta 036 ZEP 001 001 Verbum Domini, quod factum est ad Sophoniam filium Chusi, filii Godoliæ, filii Amariæ, filii Ezeciæ, in diebus Iosiæ filii Amon regis Iudæ. 036 ZEP 001 002 Congregans congregabo omnia a facie terræ, dicit Dominus: 036 ZEP 001 003 congregans hominem, et pecus, congregans volatilia cæli, et pisces maris: et ruinæ impiorum erunt: et disperdam homines a facie terræ, dicit Dominus. 036 ZEP 001 004 Et extendam manum meam super Iudam, et super omnes habitantes Ierusalem: et disperdam de loco hoc reliquias Baal, et nomina ædituorum cum sacerdotibus: 036 ZEP 001 005 et eos, qui adorant super tecta militiam cæli, et adorant, et iurant in Domino, et iurant in Melchom. 036 ZEP 001 006 Et qui avertuntur de post tergum Domini, et qui non quæsierunt Dominum, nec investigaverunt eum. 036 ZEP 001 007 Silete a facie Domini Dei: quia iuxta est dies Domini, quia præparavit Dominus hostiam, sanctificavit vocatos suos. 036 ZEP 001 008 Et erit: in die hostiæ Domini visitabo super principes, et super filios regis, et super omnes, qui induti sunt veste peregrina: 036 ZEP 001 009 et visitabo super omnem, qui arroganter ingreditur super limen in die illa: qui complent domum Domini Dei sui iniquitate, et dolo. 036 ZEP 001 010 Et erit in die illa, dicit Dominus, vox clamoris a porta piscium, et ululatus a Secunda, et contritio magna a collibus. 036 ZEP 001 011 Ululate habitatores Pilæ: conticuit omnis populus Chanaan, disperierunt omnes involuti argento. 036 ZEP 001 012 Et erit in tempore illo: scrutabor Ierusalem in lucernis: et visitabo super viros defixos in fæcibus suis: qui dicunt in cordibus suis: Non faciet bene Dominus, et non faciet male. 036 ZEP 001 013 Et erit fortitudo eorum in direptionem, et domus eorum in desertum: et ædificabunt domos, et non habitabunt: et plantabunt vineas, et non bibent vinum earum. 036 ZEP 001 014 Iuxta est dies Domini magnus, iuxta est et velox nimis: vox diei Domini amara, tribulabitur ibi fortis. 036 ZEP 001 015 Dies iræ dies illa, dies tribulationis et angustiæ, dies calamitatis et miseriæ, dies tenebrarum et caliginis, dies nebulæ et turbinis, 036 ZEP 001 016 dies tubæ et clangoris super civitates munitas, et super angulos excelsos. 036 ZEP 001 017 Et tribulabo homines, et ambulabunt ut cæci, quia Domino peccaverunt: et effundetur sanguis eorum sicut humus, et corpora eorum sicut stercora. 036 ZEP 001 018 Sed et argentum eorum, et aurum eorum non poterit liberare eos in die iræ Domini: in igne zeli eius devorabitur omnis terra, quia consummationem cum festinatione faciet cunctis habitantibus terram. 036 ZEP 002 001 Convenite, congregamini gens non amabilis: 036 ZEP 002 002 Priusquam pariat iussio quasi pulverem transeuntem diem, antequam veniat super vos ira furoris Domini, antequam veniat super vos dies indignationis Domini. 036 ZEP 002 003 Quærite Dominum omnes mansueti terræ, qui iudicium eius estis operati: quærite iustum, quærite mansuetum: si quomodo abscondamini in die furoris Domini. 036 ZEP 002 004 Quia Gaza destructa erit, et Ascalon in desertum, Azotum in meridie eiicient, et Accaron eradicabitur. 036 ZEP 002 005 Væ qui habitatis funiculum maris, gens perditorum: verbum Domini super vos Chanaan terra Philisthinorum, et disperdam te, ita ut non sit inhabitator. 036 ZEP 002 006 Et erit funiculus maris requies pastorum, et caulæ pecorum: 036 ZEP 002 007 et erit funiculus eius qui remanserit de domo Iuda: ibi pascentur, in domibus Ascalonis ad vesperam requiescent: quia visitabit eos Dominus Deus eorum, et avertet captivitatem eorum. 036 ZEP 002 008 Audivi opprobrium Moab, et blasphemias filiorum Ammon: quæ exprobraverunt populo meo, et magnificati sunt super terminos eorum. 036 ZEP 002 009 Propterea vivo ego, dicit Dominus exercituum Deus Israel, quia Moab ut Sodoma erit, et filii Ammon quasi Gomorrha, siccitas spinarum, et acervi salis, et desertum usque in æternum: reliquiæ populi mei diripient eos, et residui gentis meæ possidebunt illos. 036 ZEP 002 010 Hoc eis eveniet pro superbia sua: quia blasphemaverunt, et magnificati sunt super populum Domini exercituum. 036 ZEP 002 011 Horribilis Dominus super eos, et attenuabit omnes deos terræ: et adorabunt eum viri de loco suo, omnes insulæ Gentium. 036 ZEP 002 012 Sed et vos Æthiopes interfecti gladio meo eritis. 036 ZEP 002 013 Et extendet manum suam super Aquilonem, et perdet Assur: et ponet Speciosam in solitudinem, et in invium, et quasi desertum. 036 ZEP 002 014 Et accubabunt in medio eius greges, omnes bestiæ Gentium: et onocrotalus, et ericius in liminibus eius morabuntur: vox cantantis in fenestra, corvus in superliminari, quoniam attenuabo robur eius. 036 ZEP 002 015 Hæc est civitas gloriosa habitans in confidentia: quæ dicebat in corde suo: Ego sum, et extra me non est alia amplius: quomodo facta est in desertum cubile bestiæ? omnis, qui transit per eam, sibilabit, et movebit manum suam. 036 ZEP 003 001 Væ provocatrix, et redempta civitas, columba. 036 ZEP 003 002 Non audivit vocem, et non suscepit disciplinam: in Domino non est confisa, ad Deum suum non appropinquavit. 036 ZEP 003 003 Principes eius in medio eius quasi leones rugientes: iudices eius lupi vespere, non relinquebant in mane. 036 ZEP 003 004 Prophetæ eius vesani, viri infideles: sacerdotes eius polluerunt sanctum, iniuste egerunt contra legem. 036 ZEP 003 005 Dominus iustus in medio eius non faciet iniquitatem: mane, mane iudicium suum dabit in lucem, et non abscondetur: nescivit autem iniquus confusionem. 036 ZEP 003 006 Disperdidi Gentes, et dissipati sunt anguli earum: desertas feci vias eorum, dum non est qui transeat: desolatæ sunt civitates eorum, non remanente viro, neque ullo habitatore. 036 ZEP 003 007 Dixi: Attamen timebis me, suscipies disciplinam: et non peribit habitaculum eius propter omnia, in quibus visitavi eam: verumtamen diluculo surgentes corruperunt omnes cogitationes suas. 036 ZEP 003 008 Quapropter expecta me, dicit Dominus, in die resurrectionis meæ in futurum, quia iudicium meum ut congregem Gentes, et colligam regna: et effundam super eos indignationem meam, omnem iram furoris mei: in igne enim zeli mei devorabitur omnis terra. 036 ZEP 003 009 Quia tunc reddam populis labium electum, ut invocent omnes in nomine Domini, et serviant ei humero uno. 036 ZEP 003 010 Ultra flumina Æthiopiæ, inde supplices mei, filii dispersorum meorum deferent munus mihi. 036 ZEP 003 011 In die illa non confunderis super cunctis adinventionibus tuis, quibus prævaricata es in me: quia tunc auferam de medio tui magniloquos superbiæ tuæ, et non adiicies exaltari amplius in monte sancto meo. 036 ZEP 003 012 Et derelinquam in medio tui populum pauperem, et egenum: et sperabunt in nomine Domini. 036 ZEP 003 013 Reliquiæ Israel non facient iniquitatem, nec loquentur mendacium, et non invenietur in ore eorum lingua dolosa: quoniam ipsi pascentur, et accubabunt, et non erit qui exterreat. 036 ZEP 003 014 Lauda filia Sion: iubila Israel: lætare, et exulta in omni corde filia Ierusalem. 036 ZEP 003 015 Abstulit Dominus iudicium tuum, avertit inimicos tuos: rex Israel Dominus in medio tui, non timebis malum ultra. 036 ZEP 003 016 In die illa dicetur Ierusalem: Noli timere: Sion, non dissolvantur manus tuæ. 036 ZEP 003 017 Dominus Deus tuus in medio tui fortis, ipse salvabit: gaudebit super te in lætitia, silebit in dilectione sua, exultabit super te in laude. 036 ZEP 003 018 Nugas, qui a lege recesserant, congregabo, quia ex te erant: ut non ultra habeas super eis opprobrium. 036 ZEP 003 019 Ecce ego interficiam omnes, qui afflixerunt te in tempore illo: et salvabo claudicantem: et eam, quæ eiecta fuerat congregabo: et ponam eos in laudem, et in nomen, in omni terra confusionis eorum. 036 ZEP 003 020 In tempore illo, quo adducam vos: et in tempore, quo congregabo vos: dabo enim vos in nomen, et in laudem omnibus populis terræ, cum convertero captivitatem vestram coram oculis vestris, dicit Dominus. # # BOOK 037 HAG Haggai Aggæi Prophetæ 037 HAG 001 001 In anno secundo Darii regis, in mense sexto, in die una mensis, factum est verbum Domini in manu Aggæi prophetæ ad Zorobabel filium Salathiel, ducem Iuda, et ad Iesum, filium Iosedec, sacerdotem magnum, dicens: 037 HAG 001 002 Hæc ait Dominus exercituum, dicens: Populus iste dicit: Nondum venit tempus domus Domini ædificandæ. 037 HAG 001 003 Et factum est verbum Domini in manu Aggæi prophetæ, dicens: 037 HAG 001 004 Numquid tempus vobis est ut habitetis in domibus laqueatis, et domus ista deserta? 037 HAG 001 005 Et nunc hæc dicit Dominus exercituum: Ponite corda vestra super vias vestras. 037 HAG 001 006 Seminastis multum, et intulistis parum: comedistis, et non estis satiati: bibistis, et non estis inebriati: operuistis vos, et non estis calefacti: et qui mercedes congregavit, misit eas in sacculum pertusum. 037 HAG 001 007 Hæc dicit Dominus exercituum: Ponite corda vestra super vias vestras: 037 HAG 001 008 ascendite in montem, portate ligna, et ædificate domum: et acceptabilis mihi erit, et glorificabor, dicit Dominus. 037 HAG 001 009 Respexistis ad amplius, et ecce factum est minus: et intulistis in domum, et exufflavi illud: quam ob causam, dicit Dominus exercituum? quia domus mea deserta est, et vos festinatis unusquisque in domum suam. 037 HAG 001 010 Propter hoc super vos prohibiti sunt cæli ne darent rorem, et terra prohibita est ne daret germen suum: 037 HAG 001 011 et vocavi siccitatem super terram, et super montes, et super triticum, et super vinum, et super oleum, et quæcumque profert humus, et super homines, et super iumenta, et super omnem laborem manuum. 037 HAG 001 012 Et audivit Zorobabel filius Salathiel, et Iesus filius Iosedec sacerdos magnus, et omnes reliquiæ populi vocem Domini Dei sui, et verba Aggæi prophetæ, sicut misit eum Dominus Deus eorum ad eos: et timuit populus a facie Domini. 037 HAG 001 013 Et dixit Aggæus nuncius Domini de nuntiis Domini, populo dicens: Ego vobiscum sum, dicit Dominus. 037 HAG 001 014 Et suscitavit Dominus spiritum Zorobabel filii Salathiel, ducis Iuda, et spiritum Iesu filii Iosedec sacerdotis magni, et spiritum reliquorum de omni populo: et ingressi sunt, et faciebant opus in domo Domini exercituum Dei sui: 037 HAG 001 015 in die vigesima et quarta mensis, in sexto mense, in anno secundo Darii regis. 037 HAG 002 001 In septimo mense, vigesima et prima mensis, factum est verbum Domini in manu Aggæi prophetæ, dicens: 037 HAG 002 002 Loquere ad Zorobabel, filium Salathiel, ducem Iuda, et ad Iesum, filium Iosedec, sacerdotem magnum, et ad reliquos populi, dicens: 037 HAG 002 003 Quis in vobis est derelictus, qui vidit domum istam in gloria sua prima? et quid vos videtis hanc nunc? numquid non ita est, quasi non sit in oculis vestris? 037 HAG 002 004 Et nunc confortare, Zorobabel, dicit Dominus: et confortare, Iesu, fili Iosedec, sacerdos magne: et confortare, omnis populus terræ, dicit Dominus exercituum: et facite (quoniam ego vobiscum sum, dicit Dominus exercituum) 037 HAG 002 005 verbum quod pepigi vobiscum cum egrederemini de terra Ægypti: et spiritus meus erit in medio vestrum: nolite timere. 037 HAG 002 006 Quia hæc dicit Dominus exercituum: Adhuc unum modicum est, et ego commovebo cælum, et terram, et mare, et aridam. 037 HAG 002 007 Et movebo omnes gentes, et veniet Desideratus cunctis gentibus: et implebo domum istam gloria, dicit Dominus exercituum. 037 HAG 002 008 Meum est argentum, et meum est aurum, dicit Dominus exercituum. 037 HAG 002 009 Magna erit gloria domus istius novissimæ plus quam primæ, dicit Dominus exercituum: et in loco isto dabo pacem, dicit Dominus exercituum. 037 HAG 002 010 In vigesima et quarta noni mensis, in anno secundo Darii regis, factum est verbum Domini ad Aggæum prophetam, dicens: 037 HAG 002 011 Hæc dicit Dominus exercituum: Interroga sacerdotes legem, dicens: 037 HAG 002 012 Si tulerit homo carnem sanctificatam in ora vestimenti sui, et tetigerit de summitate eius panem, aut pulmentum, aut vinum, aut oleum, aut omnem cibum, numquid sanctificabitur? Respondentes autem sacerdotes, dixerunt: Non. 037 HAG 002 013 Et dixit Aggæus: Si tetigerit pollutus in anima ex omnibus his, numquid contaminabitur? Et responderunt sacerdotes, et dixerunt: Contaminabitur. 037 HAG 002 014 Et respondit Aggæus, et dixit: Sic populus iste, et sic gens ista ante faciem meam, dicit Dominus, et sic omne opus manuum eorum: et omnia quæ obtulerunt ibi, contaminata erunt. 037 HAG 002 015 Et nunc ponite corda vestra a die hac et supra, antequam poneretur lapis super lapidem in templo Domini. 037 HAG 002 016 Cum accederetis ad acervum viginti modiorum, et fierent decem: et intraretis ad torcular, ut exprimeretis quinquaginta lagenas, et fiebant viginti. 037 HAG 002 017 Percussi vos vento urente, et aurugine, et grandine omnia opera manuum vestrarum: et non fuit in vobis qui reverteretur ad me, dicit Dominus. 037 HAG 002 018 Ponite corda vestra ex die ista, et in futurum, a die vigesima et quarta noni mensis: a die qua fundamenta iacta sunt templi Domini, ponite super cor vestrum. 037 HAG 002 019 Numquid iam semen in germine est, et adhuc vinea, et ficus, et malogranatum, et lignum olivæ non floruit? ex die ista benedicam. 037 HAG 002 020 Et factum est verbum Domini secundo ad Aggæum in vigesima et quarta mensis, dicens: 037 HAG 002 021 Loquere ad Zorobabel ducem Iuda, dicens: Ego movebo cælum pariter et terram, 037 HAG 002 022 et subvertam solium regnorum, et conteram fortitudinem regni gentium: et subvertam quadrigam et ascensorem eius, et descendent equi, et ascensores eorum, vir in gladio fratris sui. 037 HAG 002 023 In die illa, dicit Dominus exercituum, assumam te, Zorobabel, fili Salathiel, serve meus, dicit Dominus: et ponam te quasi signaculum, quia te elegi, dicit Dominus exercituum. # # BOOK 038 ZEC Zechariah Zaccharias Propheta 038 ZEC 001 001 In mense octavo in anno secundo Darii regis, factum est verbum Domini ad Zachariam, filium Barachiæ filii Addo, prophetam, dicens: 038 ZEC 001 002 Iratus est Dominus super patres vestros iracundia. 038 ZEC 001 003 Et dices ad eos: Hæc dicit Dominus exercituum: Convertimini ad me, ait Dominus exercituum: et convertar ad vos, dicit Dominus exercituum. 038 ZEC 001 004 Ne sitis sicut patres vestri, ad quos clamabant prophetæ priores, dicentes: Hæc dicit Dominus exercituum: Convertimini de viis vestris malis, et de cogitationibus vestris pessimis: et non audierunt, neque attenderunt ad me, dicit Dominus. 038 ZEC 001 005 Patres vestri ubi sunt? et prophetæ numquid in sempiternum vivent? 038 ZEC 001 006 Verumtamen verba mea, et legitima mea, quæ mandavi servis meis prophetis, numquid non comprehenderunt patres vestros, et conversi sunt, et dixerunt: Sicut cogitavit Dominus exercituum facere nobis secundum vias nostras, et secundum adinventiones nostras fecit nobis. 038 ZEC 001 007 In die vigesima et quarta undecimi mensis Sabath, in anno secundo Darii, factum est verbum Domini ad Zachariam filium Barachiæ, filii Addo, prophetam, dicens: 038 ZEC 001 008 Vidi per noctem, et ecce vir ascendens super equum rufum, et ipse stabat inter myrteta, quæ erant in profundo: et post eum equi rufi, varii, et albi. 038 ZEC 001 009 Et dixi: Quid sunt isti, domine mi? Et dixit ad me Angelus, qui loquebatur in me: Ego ostendam tibi quid sint hæc. 038 ZEC 001 010 Et respondit vir, qui stabat inter myrteta, et dixit: Isti sunt, quos misit Dominus ut perambulent terram. 038 ZEC 001 011 Et responderunt Angelo Domini, qui stabat inter myrteta, et dixerunt: Perambulavimus terram, et ecce omnis terra habitatur, et quiescit. 038 ZEC 001 012 Et respondit angelus Domini, et dixit: Domine exercituum usquequo tu non misereberis Ierusalem, et urbium Iuda, quibus iratus es? iste iam septuagesimus annus est. 038 ZEC 001 013 Et respondit Dominus angelo, qui loquebatur in me verba bona, verba consolatoria. 038 ZEC 001 014 Et dixit ad me angelus, qui loquebatur in me: Clama, dicens: Hæc dicit Dominus exercituum: Zelatus sum Ierusalem, et Sion zelo magno. 038 ZEC 001 015 Et ira magna ego irascor super gentes opulentas: quia ego iratus sum parum, ipsi vero adiuverunt in malum. 038 ZEC 001 016 Propterea hæc dicit Dominus: Revertar ad Ierusalem in misericordiis: et domus mea ædificabitur in ea, ait Dominus exercituum: et perpendiculum extendetur super Ierusalem. 038 ZEC 001 017 Adhuc, clama dicens: Hæc dicit Dominus exercituum: Adhuc affluent civitates meæ bonis: et consolabitur adhuc Dominus Sion, et eliget adhuc Ierusalem. 038 ZEC 001 018 Et levavi oculos meos, et vidi: et ecce quattuor cornua. 038 ZEC 001 019 Et dixi ad angelum, qui loquebatur in me: Quid sunt hæc? Et dixit ad me: Hæc sunt cornua, quæ ventilaverunt Iudam, et Israel, et Ierusalem. 038 ZEC 001 020 Et ostendit mihi Dominus quattuor fabros. 038 ZEC 001 021 Et dixi: Quid isti veniunt facere? Qui ait, dicens: Hæc sunt cornua, quæ ventilaverunt Iudam per singulos viros, et nemo eorum levavit caput suum: et venerunt isti deterrere ea, ut deiiciant cornua Gentium, quæ levaverunt cornu super terram Iuda ut dispergerent eam. 038 ZEC 002 001 Et levavi oculos meos, et vidi: et ecce vir, et in manu eius funiculus mensorum. 038 ZEC 002 002 Et dixi: Quo tu vadis? Et dixit ad me: Ut metiar Ierusalem, et videam quanta sit latitudo eius, et quanta longitudo eius. 038 ZEC 002 003 Et ecce angelus, qui loquebatur in me, egrediebatur, et angelus alius egrediebatur in occursum eius. 038 ZEC 002 004 Et dixit ad eum: Curre, loquere ad puerum istum, dicens: Absque muro habitabitur Ierusalem præ multitudine hominum, et iumentorum in medio eius. 038 ZEC 002 005 Et ego ero ei, ait Dominus, murus ignis in circuitu: et in gloria ero in medio eius. 038 ZEC 002 006 O, o fugite de terra Aquilonis, dicit Dominus: quoniam in quattuor ventos cæli dispersi vos, dicit Dominus. 038 ZEC 002 007 O Sion, fuge quæ habitas apud filiam Babylonis: 038 ZEC 002 008 quia hæc dicit Dominus exercituum: Post gloriam misit me ad Gentes, quæ spoliaverunt vos: qui enim tetigerit vos, tangit pupillam oculi mei: 038 ZEC 002 009 quia ecce ego levo manum meam super eos, et erunt prædæ his, qui serviebant sibi: et cognoscetis quia Dominus exercituum misit me. 038 ZEC 002 010 Lauda, et lætare filia Sion: quia ecce ego venio, et habitabo in medio tui, ait Dominus. 038 ZEC 002 011 Et applicabuntur gentes multæ ad Dominum in die illa, et erunt mihi in populum, et habitabo in medio tui: et scies quia Dominus exercituum misit me ad te. 038 ZEC 002 012 Et possidebit Dominus Iudam partem suam in terra sanctificata: et eliget adhuc Ierusalem. 038 ZEC 002 013 Sileat omnis caro a facie Domini: quia consurrexit de habitaculo sancto suo. 038 ZEC 003 001 Et ostendit mihi Dominus Iesum sacerdotem magnum stantem coram angelo Domini: et Satan stabat a dextris eius ut adversaretur ei. 038 ZEC 003 002 Et dixit Dominus ad Satan: Increpet Dominus in te Satan: et increpet Dominus in te, qui elegit Ierusalem! numquid non iste torris est erutus de igne? 038 ZEC 003 003 Et Iesus erat indutus vestibus sordidis: et stabat ante faciem angeli. 038 ZEC 003 004 Qui respondit, et ait ad eos, qui stabant coram se, dicens: Auferte vestimenta sordida ab eo. Et dixit ad eum: Ecce abstuli a te iniquitatem tuam, et indui te mutatoriis. 038 ZEC 003 005 Et dixit: Ponite cidarim mundam super caput eius. Et posuerunt cidarim mundam super caput eius, et induerunt eum vestibus: et angelus Domini stabat. 038 ZEC 003 006 Et contestabatur angelus Domini Iesum, dicens: 038 ZEC 003 007 Hæc dicit Dominus exercituum: Si in viis meis ambulaveris, et custodiam meam custodieris: tu quoque iudicabis domum meam, et custodies atria mea, et dabo tibi ambulantes de his, qui nunc hic assistunt. 038 ZEC 003 008 Audi Iesu sacerdos magne, tu et amici tui, qui habitant coram te, quia viri portendentes sunt: ecce enim ego adducam servum meum Orientem. 038 ZEC 003 009 Quia ecce lapis, quem dedi coram Iesu: super lapidem unum septem oculi sunt: ecce ego cælabo sculpturam eius, ait Dominus exercituum: et auferam iniquitatem terræ illius in die una. 038 ZEC 003 010 In die illa, dicit Dominus exercituum, vocabit vir amicum suum subter vitem, et subter ficum. 038 ZEC 004 001 Et reversus est angelus, qui loquebatur in me, et suscitavit me, quasi virum, qui suscitatur de somno suo. 038 ZEC 004 002 Et dixit ad me: Quid tu vides? Et dixi: Vidi, et ecce candelabrum aureum totum, et lampas eius super caput ipsius, et septem lucernæ eius super illud: et septem infusoria lucernis, quæ erant super caput eius. 038 ZEC 004 003 Et duæ olivæ super illud: una a dextris lampadis, et una a sinistris eius. 038 ZEC 004 004 Et respondi, et aio ad angelum, qui loquebatur in me, dicens: Quid sunt hæc, domine mi? 038 ZEC 004 005 Et respondit angelus, qui loquebatur in me, et dixit ad me: Numquid nescis quid sunt hæc? Et dixi: Non, domine mi. 038 ZEC 004 006 Et respondit, et ait ad me, dicens: Hoc est verbum Domini ad Zorobabel, dicens: Non in exercitu, nec in robore, sed in spiritu meo, dicit Dominus exercituum. 038 ZEC 004 007 Quis tu mons magne coram Zorobabel? in planum: et educet lapidem primarium, et exæquabit gratiam gratiæ eius. 038 ZEC 004 008 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 038 ZEC 004 009 Manus Zorobabel fundaverunt domum istam, et manus eius perficient eam: et scietis quia Dominus exercituum misit me ad vos. 038 ZEC 004 010 Quis enim despexit dies parvos? et lætabuntur, et videbunt lapidem stanneum in manu Zorobabel. Septem isti oculi sunt Domini, qui discurrunt in universam terram. 038 ZEC 004 011 Et respondi, et dixi ad eum: Quid sunt duæ olivæ istæ ad dexteram candelabri, et ad sinistram eius? 038 ZEC 004 012 Et respondi secundo, et dixi ad eum: Quid sunt duæ spicæ olivarum, quæ sunt iuxta duo rostra aurea, in quibus sunt suffusoria ex auro? 038 ZEC 004 013 Et ait ad me, dicens: Numquid nescis quid sunt hæc? Et dixi: Non, domine mi. 038 ZEC 004 014 Et dixit: Isti sunt duo filii olei, qui assistunt Dominatori universæ terræ. 038 ZEC 005 001 Et conversus sum, et levavi oculos meos: et vidi, et ecce volumen volans. 038 ZEC 005 002 Et dixit ad me: Quid tu vides? Et dixi: Ego video volumen volans: longitudo eius viginti cubitorum, et latitudo eius decem cubitorum. 038 ZEC 005 003 Et dixit ad me: Hæc est maledictio, quæ egreditur super faciem omnis terræ: quia omnis fur, sicut ibi scriptum est, iudicabitur: et omnis iurans, ex hoc similiter iudicabitur. 038 ZEC 005 004 Educam illud, dicit Dominus exercituum: et veniet ad domum furis, et ad domum iurantis in nomine meo mendaciter: et commorabitur in medio domus eius, et consumet eam, et ligna eius, et lapides eius. 038 ZEC 005 005 Et egressus est angelus, qui loquebatur in me: et dixit ad me: Leva oculos tuos, et vide quid est hoc, quod egreditur. 038 ZEC 005 006 Et dixi: Quid nam est? Et ait: Hæc est amphora egrediens. Et dixit: Hæc est oculus eorum in universa terra. 038 ZEC 005 007 Et ecce talentum plumbi portabatur, et ecce mulier una sedens in medio amphoræ. 038 ZEC 005 008 Et dixit: Hæc est impietas. Et proiecit eam in medio amphoræ, et misit massam plumbeam in os eius. 038 ZEC 005 009 Et levavi oculos meos, et vidi: et ecce duæ mulieres egredientes, et spiritus in alis earum, et habebant alas quasi alas milvi: et levaverunt amphoram inter terram, et cælum. 038 ZEC 005 010 Et dixi ad angelum, qui loquebatur in me: Quo istæ deferunt amphoram? 038 ZEC 005 011 Et dixit ad me: Ut ædificetur ei domus in terra Sennaar, et stabiliatur, et ponatur ibi super basem suam. 038 ZEC 006 001 Et conversus sum, et levavi oculos meos, et vidi: et ecce quattuor quadrigæ egredientes de medio duorum montium: et montes, montes ærei. 038 ZEC 006 002 In quadriga prima equi rufi, et in quadriga secunda equi nigri, 038 ZEC 006 003 et in quadriga tertia equi albi, et in quadriga quarta equi varii, et fortes. 038 ZEC 006 004 Et respondi, et dixi ad angelum, qui loquebatur in me: Quid sunt hæc, domine mi? 038 ZEC 006 005 Et respondit angelus, et ait ad me: Isti sunt quattuor venti cæli, qui egrediuntur ut stent coram Dominatore omnis terræ. 038 ZEC 006 006 In qua erant equi nigri, egrediebantur in terram Aquilonis: et albi egressi sunt post eos: et varii egressi sunt ad terram Austri. 038 ZEC 006 007 Qui autem erant robustissimi, exierunt, et quærebant ire, et discurrere per omnem terram. Et dixit: Ite, perambulate terram. Et perambulaverunt terram. 038 ZEC 006 008 Et vocavit me, et locutus est ad me, dicens: Ecce qui egrediuntur in terram Aquilonis, requiescere fecerunt spiritum meum in terra Aquilonis. 038 ZEC 006 009 Et factum est verbum Domini ad me, dicens: 038 ZEC 006 010 Sume a transmigratione ab Holdai, et a Tobia, et ab Idaia; et venies tu in die illa, et intrabis domum Iosiæ, filii Sophoniæ, qui venerunt de Babylone. 038 ZEC 006 011 Et sumes aurum, et argentum: et facies coronas, et pones in capite Iesu filii Iosedec sacerdotis magni. 038 ZEC 006 012 Et loqueris ad eum, dicens: Hæc ait Dominus exercituum, dicens: ECCE VIR ORIENS NOMEN EIUS: et subter eum orietur, et ædificabit templum Domino. 038 ZEC 006 013 Et ipse extruet templum Domino: et ipse portabit gloriam, et sedebit, et dominabitur super solio suo: et erit sacerdos super solio suo, et consilium pacis erit inter illos duos. 038 ZEC 006 014 Et coronæ erunt Helem, et Tobiæ, et Idaiæ, et Hem, filio Sophoniæ, memoriale in templo Domini. 038 ZEC 006 015 Et qui procul sunt, venient, et ædificabunt in templo Domini: et scietis quia Dominus exercituum misit me ad vos. Erit autem hoc, si auditu audieritis vocem Domini Dei vestri. 038 ZEC 007 001 Et factum est in anno quarto Darii regis, factum est verbum Domini ad Zachariam, in quarta mensis noni, qui est Casleu. 038 ZEC 007 002 Et miserunt ad domum Dei Sarasar, et Rogommelech, et viri, qui erant cum eo ad deprecandam faciem Domini: 038 ZEC 007 003 ut dicerent sacerdotibus domus Domini exercituum, et prophetis loquentes: numquid flendum est mihi in quinto mense, vel sanctificare me debeo, sicut iam feci multis annis? 038 ZEC 007 004 Et factum est verbum Domini exercituum ad me, dicens: 038 ZEC 007 005 Loquere ad omnem populum terræ, et ad sacerdotes, dicens: Cum ieiunaretis, et plangeretis in quinto et septimo per hos septuaginta annos: numquid ieiunium ieiunastis mihi? 038 ZEC 007 006 et cum comedistis, et bibistis, numquid non vobis comedistis, et vobismetipsis bibistis? 038 ZEC 007 007 Numquid non sunt verba, quæ locutus est Dominus in manu prophetarum priorum, cum adhuc Ierusalem habitaretur, ut esset opulenta, ipsa et urbes in circuitu eius, et ad Austrum, et in campestribus habitaretur? 038 ZEC 007 008 Et factum est verbum Domini ad Zachariam, dicens: 038 ZEC 007 009 Hæc ait Dominus exercituum, dicens: Iudicium verum iudicate, et misericordiam, et miserationes facite, unusquisque cum fratre suo. 038 ZEC 007 010 Et viduam, et pupillum, et advenam, et pauperem nolite calumniari: et malum vir fratri suo non cogitet in corde suo. 038 ZEC 007 011 Et noluerunt attendere, et averterunt scapulam recedentem, et aures suas aggravaverunt ne audirent. 038 ZEC 007 012 Et cor suum posuerunt ut adamantem, ne audirent legem, et verba quæ misit Dominus exercituum in spiritu suo per manum prophetarum priorum: et facta est indignatio magna a Domino exercituum. 038 ZEC 007 013 Et factum est sicut locutus est, et non audierunt: sic clamabunt, et non exaudiam, dicit Dominus exercituum. 038 ZEC 007 014 Et dispersi eos per omnia regna, quæ nesciunt: et terra desolata est ab eis, eo quod non esset transiens et revertens: et posuerunt terram desiderabilem in desertum. 038 ZEC 008 001 Et factum est verbum Domini exercituum, dicens: 038 ZEC 008 002 Hæc dicit Dominus exercituum: Zelatus sum Sion zelo magno, et indignatione magna zelatus sum eam. 038 ZEC 008 003 Hæc dicit Dominus exercituum: Reversus sum ad Sion, et habitabo in medio Ierusalem: et vocabitur Ierusalem: Civitas Veritatis, et Mons Domini Exercituum Mons Sanctificatus. 038 ZEC 008 004 Hæc dicit Dominus exercituum: Adhuc habitabunt senes, et anus in plateis Ierusalem: et viri baculus in manu eius præ multitudine dierum. 038 ZEC 008 005 Et plateæ civitatis complebuntur infantibus, et puellis ludentibus in plateis eius. 038 ZEC 008 006 Hæc dicit Dominus exercituum: Si videbitur difficile in oculis reliquiarum populi huius in diebus illis, numquid in oculis meis difficile erit, dicit Dominus exercituum? 038 ZEC 008 007 Hæc dicit Dominus exercituum: Ecce ego salvabo populum meum de terra Orientis, et de terra Occasus solis. 038 ZEC 008 008 Et adducam eos, et habitabunt in medio Ierusalem: et erunt mihi in populum, et ego ero eis in Deum in veritate, et in iustitia. 038 ZEC 008 009 Hæc dicit Dominus exercituum: Confortentur manus vestræ, qui auditis in his diebus sermones istos per os prophetarum in die, qua fundata est domus Domini exercituum, ut templum ædificaretur. 038 ZEC 008 010 Siquidem ante dies illos merces hominum non erat, nec merces iumentorum erat, neque introeunti, neque exeunti erat pax præ tribulatione: et dimisi omnes homines, unumquemque contra proximum suum. 038 ZEC 008 011 Nunc autem non iuxta dies priores ego faciam reliquiis populi huius, dicit Dominus exercituum, 038 ZEC 008 012 sed semen pacis erit: vinea dabit fructum suum, et terra dabit germen suum, et cæli dabunt rorem suum: et possidere faciam reliquias populi huius universa hæc. 038 ZEC 008 013 Et erit: sicut eratis maledictio in Gentibus, domus Iuda, et domus Israel: sic salvabo vos, et eritis benedictio: nolite timere, confortentur manus vestræ. 038 ZEC 008 014 Quia hæc dicit Dominus exercituum: Sicut cogitavi ut affligerem vos, cum ad iracundiam provocassent patres vestri me, dicit Dominus, 038 ZEC 008 015 et non sum misertus: sic conversus cogitavi in diebus istis ut benefaciam domui Iuda, et Ierusalem: nolite timere. 038 ZEC 008 016 Hæc sunt ergo verba, quæ facietis: Loquimini veritatem, unusquisque cum proximo suo: veritatem, et iudicium pacis iudicate in portis vestris. 038 ZEC 008 017 Et unusquisque malum contra amicum suum ne cogitetis in cordibus vestris: et iuramentum mendax ne diligatis: omnia enim hæc sunt, quæ odi, dicit Dominus. 038 ZEC 008 018 Et factum est verbum Domini exercituum ad me, dicens: 038 ZEC 008 019 Hæc dicit Dominus exercituum: Ieiunium quarti, et ieiunium quinti, et ieiunium septimi, et ieiunium decimi erit domui Iuda in gaudium, et lætitiam, et in sollemnitates præclaras: veritatem tantum, et pacem diligite. 038 ZEC 008 020 Hæc dicit Dominus exercituum: Usquequo veniant populi, et habitent in civitatibus multis, 038 ZEC 008 021 et vadant habitatores, unus ad alterum, dicentes: Eamus, et deprecemur faciem Domini, et quæramus Dominum exercituum: vadam etiam ego. 038 ZEC 008 022 Et venient populi multi, et gentes robustæ ad quærendum Dominum exercituum in Ierusalem, et deprecandam faciem Domini. 038 ZEC 008 023 Hæc dicit Dominus exercituum: In diebus illis, in quibus apprehendent decem homines ex omnibus linguis Gentium, et apprehendent fimbriam viri Iudæi, dicentes: Ibimus vobiscum: audivimus enim quoniam Deus vobiscum est. 038 ZEC 009 001 Onus verbi Domini in terra Hadrach, et Damasci requiei eius: quia Domini est oculus hominis, et omnium tribuum Israel. 038 ZEC 009 002 Emath quoque in terminis eius, et Tyrus, et Sidon: assumpserunt quippe sibi sapientiam valde. 038 ZEC 009 003 Et ædificavit Tyrus munitionem suam, et coacervavit argentum quasi humum, et aurum ut lutum platearum. 038 ZEC 009 004 Ecce Dominus possidebit eam, et percutiet in mari fortitudinem eius, et hæc igni devorabitur. 038 ZEC 009 005 Videbit Ascalon, et timebit: et Gaza, et dolebit nimis: et Accaron, quoniam confusa est spes eius: et peribit rex de Gaza, et Ascalon non habitabitur. 038 ZEC 009 006 Et sedebit separator in Azoto, et disperdam superbiam Philisthinorum. 038 ZEC 009 007 Et auferam sanguinem eius de ore eius, et abominationes eius de medio dentium eius, et relinquetur etiam ipse Deo nostro, et erit quasi dux in Iuda, et Accaron quasi Iebusæus. 038 ZEC 009 008 Et circumdabo domum meam ex his, qui militant mihi, euntes et revertentes, et non transibit super eos ultra exactor: quia nunc vidi in oculis meis. 038 ZEC 009 009 Exulta satis filia Sion, iubila filia Ierusalem: ECCE REX TUUS veniet tibi iustus, et salvator: ipse pauper, et ascendens super asinam, et super pullum filium asinæ. 038 ZEC 009 010 Et disperdam quadrigam ex Ephraim, et equum de Ierusalem, et dissipabitur arcus belli: et loquetur pacem Gentibus, et potestas eius a mari usque ad mare, et a fluminibus usque ad fines terræ. 038 ZEC 009 011 Tu quoque in sanguine testamenti tui emisisti vinctos tuos de lacu, in quo non est aqua. 038 ZEC 009 012 Convertimini ad munitionem vincti spei, hodie quoque annuncians duplicia reddam tibi. 038 ZEC 009 013 Quoniam extendi mihi Iudam quasi arcum, implevi Ephraim: et suscitabo filios tuos Sion super filios tuos Græcia: et ponam te quasi gladium fortium. 038 ZEC 009 014 Et Dominus Deus super eos videbitur, et exibit ut fulgur, iaculum eius: et Dominus Deus in tuba canet, et vadet in turbine Austri. 038 ZEC 009 015 Dominus exercituum proteget eos: et devorabunt, et subiicient lapidibus fundæ: et bibentes inebriabuntur quasi a vino, et replebuntur ut phialæ, et quasi cornua altaris. 038 ZEC 009 016 Et salvabit eos Dominus Deus eorum in die illa, ut gregem populi sui: quia lapides sancti elevabuntur super terram eius. 038 ZEC 009 017 Quid enim bonum eius est, et quid pulchrum eius, nisi frumentum electorum, et vinum germinans virgines? 038 ZEC 010 001 Petite a Domino pluviam in tempore serotino, et Dominus faciet nives, et pluviam imbris dabit eis, singulis herbam in agro. 038 ZEC 010 002 Quia simulacra locuta sunt inutile, et divini viderunt mendacium, et somniatores locuti sunt frustra: vane consolabantur: idcirco abducti sunt quasi grex: affligentur, quia non est eis pastor. 038 ZEC 010 003 Super pastores iratus est furor meus, et super hircos visitabo: quia visitavit Dominus exercituum gregem suum, domum Iuda, et posuit eos quasi equum gloriæ suæ in bello. 038 ZEC 010 004 Ex ipso angulus, ex ipso paxillus, ex ipso arcus prælii, ex ipso egredietur omnis exactor simul. 038 ZEC 010 005 Et erunt quasi fortes conculcantes lutum viarum in prælio: et bellabunt, quia Dominus cum eis: et confundentur ascensores equorum. 038 ZEC 010 006 Et confortabo domum Iuda, et domum Ioseph salvabo: et convertam eos, quia miserebor eorum: et erunt sicut fuerunt quando non proieceram eos: ego enim Dominus Deus eorum, et exaudiam eos. 038 ZEC 010 007 Et erunt quasi fortes Ephraim, et lætabitur cor eorum quasi a vino: et filii eorum videbunt, et lætabuntur, et exultabit cor eorum in Domino. 038 ZEC 010 008 Sibilabo eis, et congregabo illos, quia redemi eos: et multiplicabo eos sicut ante fuerant multiplicati. 038 ZEC 010 009 Et seminabo eos in populis, et de longe recordabuntur mei: et vivent cum filiis suis, et revertentur. 038 ZEC 010 010 Et reducam eos de terra Ægypti, et de Assyriis congregabo eos, et ad terram Galaad et Libani adducam eos, et non invenietur eis locus: 038 ZEC 010 011 et transibit in maris freto, et percutiet in mari fluctus, et confundentur omnia profunda fluminis, et humiliabitur superbia Assur, et sceptrum Ægypti recedet. 038 ZEC 010 012 Confortabo eos in Domino, et in nomine eius ambulabunt, dicit Dominus. 038 ZEC 011 001 Aperi Libane portas tuas, et comedat ignis cedros tuas. 038 ZEC 011 002 Ulula abies, quia cecidit cedrus, quoniam magnifici vastati sunt: ululate quercus Basan, quoniam succisus est saltus munitus. 038 ZEC 011 003 Vox ululatus pastorum, quia vastata est magnificentia eorum: vox rugitus leonum, quoniam vastata est superbia Iordanis. 038 ZEC 011 004 Hæc dicit Dominus Deus meus: Pasce pecora occisionis, 038 ZEC 011 005 quæ qui possederant, occidebant, et non dolebant, et vendebant ea, dicentes: Benedictus Dominus, divites facti sumus: et pastores eorum non parcebant eis. 038 ZEC 011 006 Et ego non parcam ultra super habitantes terram, dicit Dominus: ecce ego tradam homines, unumquemque in manu proximi sui, et in manu regis sui: et concident terram, et non eruam de manu eorum. 038 ZEC 011 007 Et pascam pecus occisionis propter hoc, o pauperes gregis: et assumpsi mihi duas virgas, unam vocavi Decorem, et alteram vocavi Funiculum: et pavi gregem. 038 ZEC 011 008 Et succidi tres pastores in mense uno, et contracta est anima mea in eis: siquidem et anima eorum variavit in me. 038 ZEC 011 009 Et dixi: Non pascam vos: quod moritur, moriatur: et quod succiditur, succidatur: et reliqui devorent unusquisque carnem proximi sui. 038 ZEC 011 010 Et tuli virgam meam, quæ vocabatur Decus, et abscidi eam ut irritum facerem fœdus meum, quod percussi cum omnibus populis. 038 ZEC 011 011 Et in irritum deductum est in die illa: et cognoverunt sic pauperes gregis, qui custodiunt mihi, quia verbum Domini est. 038 ZEC 011 012 Et dixi ad eos: Si bonum est in oculis vestris, afferte mercedem meam: et si non, quiescite. Et appenderunt mercedem meam triginta argenteos. 038 ZEC 011 013 Et dixit Dominus ad me: Proiice illud ad statuarium, decorum pretium, quo appretiatus sum ab eis. Et tuli triginta argenteos: et proieci illos in domum Domini ad statuarium. 038 ZEC 011 014 Et præcidi virgam meam secundam, quæ appellabatur Funiculus, ut dissolverem germanitatem inter Iudam, et Israel. 038 ZEC 011 015 Et dixit Dominus ad me: Adhuc sunt tibi vasa pastoris stulti. 038 ZEC 011 016 Quia ecce ego suscitabo pastorem in terra, qui derelicta non visitabit, dispersum non quæret, et contritum non sanabit, et id quod stat non enutriet, et carnes pinguium comedet, et ungulas eorum dissolvet. 038 ZEC 011 017 O pastor, et idolum, derelinquens gregem: gladius super brachium eius, et super oculum dextrum eius: brachium eius ariditate siccabitur, et oculus dexter eius tenebrescens obscurabitur. 038 ZEC 012 001 Onus verbi Domini super Israel. Dicit Dominus extendens cælum, et fundans terram, et fingens spiritum hominis in eo: 038 ZEC 012 002 Ecce ego ponam Ierusalem superliminare crapulæ omnibus populis in circuitu: sed et Iuda erit in obsidione contra Ierusalem. 038 ZEC 012 003 Et erit: In die illa ponam Ierusalem lapidem oneris cunctis populis: omnes, qui levabunt eam, concisione lacerabuntur: et colligentur adversus eam omnia regna terræ. 038 ZEC 012 004 In die illa, dicit Dominus, percutiam omnem equum in stuporem, et ascensorem eius in amentiam: et super domum Iuda aperiam oculos meos, et omnem equum populorum percutiam cæcitate. 038 ZEC 012 005 Et dicent duces Iuda in corde suo: Confortentur mihi habitatores Ierusalem in Domino exercituum Deo eorum. 038 ZEC 012 006 In die illa, ponam duces Iuda sicut caminum ignis in lignis, et sicut facem ignis in fœno: et devorabunt ad dexteram, et ad sinistram omnes populos in circuitu: et habitabitur Ierusalem rursus in loco suo in Ierusalem. 038 ZEC 012 007 Et salvabit Dominus tabernacula Iuda, sicut in principio: ut non magnifice glorietur domus David, et gloria habitantium Ierusalem contra Iudam. 038 ZEC 012 008 In die illa proteget Dominus habitatores Ierusalem, et erit qui offenderit ex eis in die illa, quasi David: et domus David quasi Dei, sicut angelus Domini in conspectu eorum. 038 ZEC 012 009 Et erit in die illa: quæram conterere omnes Gentes, quæ veniunt contra Ierusalem. 038 ZEC 012 010 Et effundam super domum David, et super habitatores Ierusalem spiritum gratiæ, et precum: et aspicient ad me, quem confixerunt: et plangent eum planctu quasi super unigenitum, et dolebunt super eum, ut doleri solet in morte primogeniti. 038 ZEC 012 011 In die illa magnus erit planctus in Ierusalem, sicut planctus Adadremmon in campo Mageddon. 038 ZEC 012 012 Et planget terra: familiæ et familiæ seorsum: familiæ domus David seorsum, et mulieres eorum seorsum: 038 ZEC 012 013 familiæ domus Nathan seorsum, et mulieres eorum seorsum: familiæ domus Levi seorsum, et mulieres eorum seorsum: familiæ Semei seorsum, et mulieres eorum seorsum. 038 ZEC 012 014 Omnes familiæ reliquæ, familiæ et familiæ seorsum, et mulieres eorum seorsum. 038 ZEC 013 001 In die illa erit fons patens domui David, et habitantibus Ierusalem in ablutionem peccatoris et menstruatæ. 038 ZEC 013 002 Et erit in die illa, dicit Dominus exercituum: Disperdam nomina idolorum de terra, et non memorabuntur ultra: et pseudoprophetas, et spiritum immundum auferam de terra. 038 ZEC 013 003 Et erit, cum prophetaverit quis piam ultra, dicent ei pater eius, et mater eius, qui genuerunt eum: Non vives: quia mendacium locutus es in nomine Domini. Et configent eum pater eius, et mater eius, genitores eius, cum prophetaverit. 038 ZEC 013 004 Et erit: In die illa confundentur prophetæ, unusquisque ex visione sua cum prophetaverit: nec operientur pallio saccino, ut mentiantur: 038 ZEC 013 005 sed dicet: Non sum propheta, homo agricola ego sum: quoniam Adam exemplum meum ab adolescentia mea. 038 ZEC 013 006 Et dicetur ei: Quid sunt plagæ istæ in medio manuum tuarum? Et dicet: His plagatus sum in domo eorum, qui diligebant me. 038 ZEC 013 007 Framea suscitare super pastorem meum, et super virum cohærentem mihi, dicit Dominus exercituum: percute pastorem, et dispergentur oves: et convertam manum meam ad parvulos. 038 ZEC 013 008 Et erunt in omni terra, dicit Dominus: partes duæ in ea dispergentur, et deficient: et tertia pars relinquetur in ea. 038 ZEC 013 009 Et ducam tertiam partem per ignem, et uram eos sicut uritur argentum: et probabo eos sicut probatur aurum. Ipse vocabit nomen meum, et ego exaudiam eum. Dicam: Populus meus es; et ipse dicet: Dominus Deus meus. 038 ZEC 014 001 Ecce venient dies Domini, et dividentur spolia tua in medio tui. 038 ZEC 014 002 Et congregabo omnes Gentes ad Ierusalem in prælium, et capietur civitas, et vastabuntur domus, et mulieres violabuntur: et egredietur media pars civitatis in captivitatem, et reliquum populi non auferetur ex urbe. 038 ZEC 014 003 Et egredietur Dominus, et præliabitur contra Gentes illas, sicut præliatus est in die certaminis. 038 ZEC 014 004 Et stabunt pedes eius in die illa super Montem Olivarum, qui est contra Ierusalem ad Orientem: et scindetur Mons Olivarum ex media parte sui ad Orientem, et ad Occidentem prærupto grandi valde, et separabitur medium montis ad Aquilonem, et medium eius ad Meridiem. 038 ZEC 014 005 Et fugietis ad vallem montium eorum, quoniam coniungetur vallis montium usque ad proximum: et fugietis sicut fugistis a facie terræmotus in diebus Oziæ regis Iuda: et veniet Dominus Deus meus, omnesque sancti cum eo. 038 ZEC 014 006 Et erit in die illa: Non erit lux, sed frigus et gelu. 038 ZEC 014 007 Et erit dies una, quæ nota est Domino, non dies neque nox: et in tempore vesperi erit lux. 038 ZEC 014 008 Et erit in die illa: Exibunt aquæ vivæ de Ierusalem: medium earum ad mare Orientale, et medium earum ad mare novissimum: in æstate et in hieme erunt. 038 ZEC 014 009 Et erit Dominus Rex super omnem terram: in die illa erit Dominus unus, et erit nomen eius unum. 038 ZEC 014 010 Et revertetur omnis terra usque ad desertum, de colle Remmon ad Austrum Ierusalem: et exaltabitur, et habitabit in loco suo a porta Beniamin usque ad locum portæ prioris, et usque ad portam angulorum: et a turre Hananeel usque ad torcularia regis. 038 ZEC 014 011 Et habitabunt in ea, et anathema non erit amplius: sed sedebit Ierusalem secura. 038 ZEC 014 012 Et hæc erit plaga, qua percutiet Dominus omnes Gentes, quæ pugnaverunt adversus Ierusalem: Tabescet caro uniuscuiusque stantis super pedes suos, et oculi eius contabescent in foraminibus suis, et lingua eorum contabescet in ore suo. 038 ZEC 014 013 In die illa erit tumultus Domini magnus in eis: et apprehendet vir manum proximi sui, et conseretur manus eius super manum proximi sui. 038 ZEC 014 014 Sed et Iudas pugnabit adversus Ierusalem: et congregabuntur divitiæ omnium Gentium in circuitu, aurum, et argentum, et vestes multæ satis. 038 ZEC 014 015 Et sic erit ruina equi, et muli, et cameli, et asini, et omnium iumentorum, quæ fuerint in castris illis, sicut ruina hæc. 038 ZEC 014 016 Et omnes, qui reliqui fuerint de universis Gentibus, quæ venerunt contra Ierusalem, ascendent ab anno in annum, ut adorent Regem, Dominum exercituum, et celebrent festivitatem tabernaculorum. 038 ZEC 014 017 Et erit: Qui non ascenderit de familiis terræ ad Ierusalem, ut adoret Regem, Dominum exercituum, non erit super eos imber. 038 ZEC 014 018 Quod et si familia Ægypti non ascenderit, et non venerit: nec super eos erit, sed erit ruina, qua percutiet Dominus omnes Gentes, quæ non ascenderint ad celebrandam festivitatem tabernaculorum. 038 ZEC 014 019 Hoc erit peccatum Ægypti, et hoc peccatum omnium Gentium, quæ non ascenderint ad celebrandam festivitatem tabernaculorum. 038 ZEC 014 020 In die illa erit quod super frenum equi est, sanctum Domino: et erunt lebetes in domo Domini quasi phialæ coram altari. 038 ZEC 014 021 Et erit omnis lebes in Ierusalem, et in Iuda sanctificatus Domino exercituum: et venient omnes immolantes, et sument ex eis, et coquent in eis: et non erit mercator ultra in domo Domini exercituum in die illo. # # BOOK 039 MAL Malachi Malachi Propheta 039 MAL 001 001 Onus verbi Domini ad Israel in manu Malachiæ. 039 MAL 001 002 Dilexi vos, dicit Dominus, et dixistis: In quo dilexisti nos? Nonne frater erat Esau Iacob, dicit Dominus, et dilexi Iacob, 039 MAL 001 003 Esau autem odio habui? et posui montes eius in solitudinem, et hereditatem eius in dracones deserti. 039 MAL 001 004 Quod si dixerit Idumæa: Destructi sumus, sed revertentes ædificabimus quæ destructa sunt: Hæc dicit Dominus exercituum: Isti ædificabunt, et ego destruam: et vocabuntur termini impietatis, et populus, cui iratus est Dominus usque in æternum. 039 MAL 001 005 Et oculi vestri videbunt: et vos dicetis: Magnificetur Dominus super terminum Israel. 039 MAL 001 006 Filius honorat patrem, et servus dominum suum: si ergo Pater ego sum, ubi est honor meus: et si Dominus ego sum, ubi est timor meus, dicit Dominus exercituum? ad vos, o sacerdotes, qui despicitis nomen meum, et dixistis: In quo despeximus nomen tuum? 039 MAL 001 007 Offertis super altare meum panem pollutum, et dicitis: In quo polluimus te? In eo quod dicitis: Mensa Domini despecta est. 039 MAL 001 008 Si offeratis cæcum ad immolandum, nonne malum est? et si offeratis claudum, et languidum, nonne malum est? offer illud duci tuo, si placuerit ei, aut si susceperit faciem tuam, dicit Dominus exercituum. 039 MAL 001 009 Et nunc deprecamini vultum Dei ut misereatur vestri (de manu enim vestra factum est hoc) si quomodo suscipiat facies vestras, dicit Dominus exercituum. 039 MAL 001 010 Quis est in vobis, qui claudat ostia, et incendat altare meum gratuito? non est mihi voluntas in vobis, dicit Dominus exercituum: et munus non suscipiam de manu vestra. 039 MAL 001 011 Ab ortu enim solis usque ad occasum, magnum est nomen meum in Gentibus, et in omni loco sacrificatur, et offertur nomini meo oblatio munda: quia magnum est nomen meum in Gentibus, dicit Dominus exercituum. 039 MAL 001 012 Et vos polluistis illud in eo, quod dicitis: Mensa Domini contaminata est: et quod superponitur, contemptibilis est cum igne, qui illud devorat. 039 MAL 001 013 Et dixistis: Ecce de labore, et exufflastis illud, dicit Dominus exercituum, et intulistis de rapinis claudum, et languidum, et intulistis munus: numquid suscipiam illud de manu vestra, dicit Dominus? 039 MAL 001 014 Maledictus dolosus, qui habet in grege suo masculum, et votum faciens immolat debile Domino: quia Rex magnus ego, dicit Dominus exercituum, et nomen meum horribile in Gentibus. 039 MAL 002 001 Et nunc ad vos mandatum hoc, o sacerdotes. 039 MAL 002 002 Si nolueritis audire, et si nolueritis ponere super cor ut detis gloriam nomini meo, ait Dominus exercituum: mittam in vos egestatem, et maledicam benedictionibus vestris, et maledicam illis: quoniam non posuistis super cor. 039 MAL 002 003 Ecce ego proiiciam vobis brachium, et dispergam super vultum vestrum stercus sollemnitatum vestrarum, et assumet vos secum. 039 MAL 002 004 Et scietis quia misi ad vos mandatum istud, ut esset pactum meum cum Levi, dicit Dominus exercituum. 039 MAL 002 005 Pactum meum fuit cum eo vitæ et pacis: et dedi ei timorem, et timuit me, et a facie nominis mei pavebat. 039 MAL 002 006 Lex veritatis fuit in ore eius, et iniquitas non est inventa in labiis eius: in pace, et in æquitate ambulavit mecum, et multos avertit ab iniquitate. 039 MAL 002 007 Labia enim sacerdotis custodient scientiam, et legem requirent ex ore eius: quia angelus Domini exercituum est. 039 MAL 002 008 Vos autem recessistis de via, et scandalizastis plurimos in lege: irritum fecistis pactum Levi, dicit Dominus exercituum. 039 MAL 002 009 Propter quod et ego dedi vos contemptibiles, et humiles omnibus populis, sicut non servastis vias meas, et accepistis faciem in lege. 039 MAL 002 010 Numquid non Pater unus omnium nostrum? numquid non Deus unus creavit nos? quare ergo despicit unusquisque nostrum fratrem suum, violans pactum patrum nostrorum? 039 MAL 002 011 Transgressus est Iuda, et abominatio facta est in Israel, et in Ierusalem: quia contaminavit Iudas sanctificationem Domini, quam dilexit, et habuit filiam dei alieni. 039 MAL 002 012 Disperdet Dominus virum, qui fecerit hoc, magistrum, et discipulum de tabernaculis Iacob, et offerentem munus Domino exercituum. 039 MAL 002 013 Et hoc rursum fecistis, operiebatis lacrymis altare Domini, fletu, et mugitu, ita ut non respiciam ultra ad sacrificium, nec accipiam placabile quid de manu vestra. 039 MAL 002 014 Et dixistis: Quam ob causam? quia Dominus testificatus est inter te, et uxorem pubertatis tuæ, quam tu despexisti: et hæc particeps tua, et uxor fœderis tui. 039 MAL 002 015 Nonne Unus fecit, et residuum spiritus eius est? Et quid unus quærit, nisi semen Dei? Custodite ergo spiritum vestrum, et uxorem adolescentiæ tuæ noli despicere. 039 MAL 002 016 Cum odio habueris, dimitte, dicit Dominus Deus Israel: operiet autem iniquitas vestimentum eius, dicit Dominus exercituum: custodite spiritum vestrum, et nolite despicere. 039 MAL 002 017 Laborare fecistis Dominum in sermonibus vestris: et dixistis: In quo eum fecimus laborare? In eo quod dicitis: Omnis qui facit malum, bonus est in conspectu Domini, et tales ei placent: aut certe ubi est Deus iudicii? 039 MAL 003 001 Ecce ego mitto angelum meum, et præparabit viam ante faciem meam. Et statim veniet ad templum suum Dominator, quem vos quæritis, et angelus testamenti, quem vos vultis. Ecce venit, dicit Dominus exercituum: 039 MAL 003 002 et quis poterit cogitare diem adventus eius, et quis stabit ad videndum eum? Ipse enim quasi ignis conflans, et quasi herba fullonum: 039 MAL 003 003 et sedebit conflans, et emundans argentum, et purgabit filios Levi, et colabit eos quasi aurum, et quasi argentum, et erunt Domino offerentes sacrificia in iustitia. 039 MAL 003 004 Et placebit Domino sacrificium Iuda, et Ierusalem sicut dies sæculi, et sicut anni antiqui. 039 MAL 003 005 Et accedam ad vos in iudicio, et ero testis velox maleficis, et adulteris, et periuris, et qui calumniantur mercedem mercenarii, viduas, et pupillos, et opprimunt peregrinum, nec timuerunt me, dicit Dominus exercituum. 039 MAL 003 006 Ego enim Dominus, et non mutor: et vos filii Iacob non estis consumpti. 039 MAL 003 007 A diebus enim patrum vestrorum recessistis a legitimis meis, et non custodistis. Revertimini ad me, et revertar ad vos, dicit Dominus exercituum. Et dixistis: In quo revertemur? 039 MAL 003 008 Si affliget homo Deum, quia vos configitis me? Et dixistis: In quo configimus te? In decimis, et in primitiis. 039 MAL 003 009 Et in penuria vos maledicti estis, et me vos configitis gens tota. 039 MAL 003 010 Inferte omnem decimam in horreum, et sit cibus in domo mea, et probate me super hoc, dicit Dominus: si non aperuero vobis cataractas cæli, et effudero vobis benedictionem usque ad abundantiam, 039 MAL 003 011 et increpabo pro vobis devorantem, et non corrumpet fructum terræ vestræ: nec erit sterilis vinea in agro, dicit Dominus exercituum. 039 MAL 003 012 Et beatos vos dicent omnes Gentes: eritis enim vos terra desiderabilis, dicit Dominus exercituum. 039 MAL 003 013 Invaluerunt super me verba vestra, dicit Dominus. 039 MAL 003 014 Et dixistis: Quid locuti sumus contra te? Dixistis: Vanus est, qui servit Deo: et quod emolumentum quia custodivimus præcepta eius, et quia ambulavimus tristes coram Domino exercituum? 039 MAL 003 015 Ergo nunc beatos dicimus arrogantes: siquidem ædificati sunt facientes impietatem, et tentaverunt Deum, et salvi facti sunt. 039 MAL 003 016 Tunc locuti sunt timentes Dominum, unusquisque cum proximo suo: Et attendit Dominus, et audivit: et scriptus est liber monumenti coram eo timentibus Dominum, et cogitantibus nomen eius. 039 MAL 003 017 Et erunt mihi, ait Dominus exercituum, in die, qua ego facio, in peculium: et parcam eis, sicut parcit vir filio suo servienti sibi. 039 MAL 003 018 Et convertemini, et videbitis quid sit inter iustum, et impium: et inter servientem Deo, et non servientem ei. 039 MAL 004 001 Ecce enim dies veniet succensa quasi caminus: et erunt omnes superbi, et omnes facientes impietatem stipula: et inflammabit eos dies veniens, dicit Dominus exercituum, quæ non derelinquet eis radicem, et germen. 039 MAL 004 002 Et orietur vobis timentibus nomen meum Sol iustitiæ, et sanitas in pennis eius: et egrediemini, et salietis sicut vituli de armento. 039 MAL 004 003 Et calcabitis impios, cum fuerint cinis sub planta pedum vestrorum in die, qua ego facio, dicit Dominus exercituum. 039 MAL 004 004 Mementote legis Moysi servi mei, quam mandavi ei in Horeb ad omnem Israel præcepta, et iudicica. 039 MAL 004 005 Ecce ego mittam vobis Eliam prophetam, antequam veniat dies Domini magnus, et horribilis. 039 MAL 004 006 Et convertet cor patrum ad filios, et cor filiorum ad patres eorum: ne forte veniam, et percutiam terram anathemate. # # BOOK 040 MAT Matthew Mattheum 040 MAT 001 001 Liber generationis Iesu Christi filii David, filii Abraham. 040 MAT 001 002 Abraham genuit Isaac. Isaac autem genuit Iacob. Iacob autem genuit Iudam, et fratres eius. 040 MAT 001 003 Iudas autem genuit Phares, et Zaram de Thamar. Phares autem genuit Esron. Esron autem genuit Aram. 040 MAT 001 004 Aram autem genuit Aminadab. Aminadab autem genuit Naasson. Naasson autem genuit Salmon. 040 MAT 001 005 Salmon autem genuit Booz de Rahab. Booz autem genuit Obed ex Ruth. Obed autem genuit Iesse. 040 MAT 001 006 Iesse autem genuit David regem. David autem rex genuit Salomonem ex ea, quæ fuit Uriæ. 040 MAT 001 007 Salomon autem genuit Roboam. Roboam autem genuit Abiam. Abias autem genuit Asa. 040 MAT 001 008 Asa autem genuit Iosophat. Iosophat autem genuit Ioram. Ioram autem genuit Oziam. 040 MAT 001 009 Ozias autem genuit Ioatham. Ioatham autem genuit Achaz. Achaz autem genuit Ezechiam. 040 MAT 001 010 Ezechias autem genuit Manassen. Manasses autem genuit Amon. Amon autem genuit Iosiam. 040 MAT 001 011 Iosias autem genuit Iechoniam, et fratres eius in transmigratione Babylonis. 040 MAT 001 012 Et post transmigrationem Babylonis: Iechonias genuit Salathiel. Salathiel autem genuit Zorobabel. 040 MAT 001 013 Zorobabel autem genuit Abiud. Abiud autem genuit Eliacim. Eliacim autem genuit Azor. 040 MAT 001 014 Azor autem genuit Sadoc. Sadoc autem genuit Achim. Achim autem genuit Eliud. 040 MAT 001 015 Eliud autem genuit Eleazar. Eleazar autem genuit Mathan. Mathan autem genuit Iacob. 040 MAT 001 016 Iacob autem genuit Ioseph virum Mariæ, de qua natus est Iesus, qui vocatur Christus. 040 MAT 001 017 Omnes itaque generationes ab Abraham usque ad David, generationes quattuordecim: et a David usque ad transmigrationem Babylonis, generationes quattuordecim: et a transmigratione Bayblonis usque ad Christum, generationes quattuordecim. 040 MAT 001 018 Christi autem generatio sic erat: Cum esset desponsata mater eius Maria Ioseph, antequam convenirent, inventa est in utero habens de Spiritu Sancto. 040 MAT 001 019 Ioseph autem vir eius cum esset iustus, et nollet eam traducere: voluit occulte dimittere eam. 040 MAT 001 020 Hæc autem eo cogitante, ecce Angelus Domini apparuit in somnis ei, dicens: Ioseph fili David, noli timere accipere Mariam coniugem tuam: quod enim in ea natum est, de Spiritu Sancto est. 040 MAT 001 021 Pariet autem filium: et vocabis nomen eius IESUM: ipse enim salvum faciet populum suum a peccatis eorum. 040 MAT 001 022 Hoc autem totum factum est, ut adimpleretur quod dictum est a Domino per prophetam dicentem: 040 MAT 001 023 Ecce virgo in utero habebit, et pariet filium. Et vocabunt nomen eius Emmanuel, quod est interpretatum Nobiscum Deus. 040 MAT 001 024 Exurgens autem Ioseph a somno, fecit sicut præcepit ei Angelus Domini, et accepit coniugem suam. 040 MAT 001 025 Et non cognoscebat eam donec peperit filium suum primogenitum: et vocavit nomen eius Iesum. 040 MAT 002 001 Cum ergo natus esset Iesus in Bethlehem Iuda in diebus Herodis regis, ecce Magi ab oriente venerunt Ierosolymam, 040 MAT 002 002 dicentes: Ubi est qui natus est rex Iudæorum? vidimus enim stellam eius in oriente, et venimus adorare eum. 040 MAT 002 003 Audiens autem Herodes rex, turbatus est, et omnis Ierosolyma cum illo. 040 MAT 002 004 Et congregans omnes principes sacerdotum, et Scribas populi, sciscitabatur ab eis ubi Christus nasceretur. 040 MAT 002 005 At illi dixerunt: In Bethlehem Iudæ: Sic enim scriptum est per prophetam: 040 MAT 002 006 Et tu Bethlehem terra Iuda, nequaquam minima es in principibus Iuda: ex te enim exiet dux, qui regat populum meum Israel. 040 MAT 002 007 Tunc Herodes clam vocatis Magis diligenter didicit ab eis tempus stellæ, quæ apparuit eis: 040 MAT 002 008 et mittens illos in Bethlehem, dixit: Ite, et interrogate diligenter de puero: et cum inveneritis, renunciate mihi, ut et ego veniens adorem eum. 040 MAT 002 009 Qui cum audissent regem, abierunt. Et ecce stella, quam viderant in oriente, antecedebat eos, usque dum veniens staret supra, ubi erat puer. 040 MAT 002 010 Videntes autem stellam gavisi sunt gaudio magno valde. 040 MAT 002 011 Et intrantes domum, invenerunt puerum cum Maria matre eius, et procidentes adoraverunt eum: et apertis thesauris suis obtulerunt ei munera, aurum, thus, et myrrham. 040 MAT 002 012 Et responso accepto in somnis ne redirent ad Herodem, per aliam viam reversi sunt in regionem suam. 040 MAT 002 013 Qui cum recessissent, ecce Angelus Domini apparuit in somnis Ioseph, dicens: Surge, et accipe puerum, et matrem eius, et fuge in Ægyptum, et esto ibi usque dum dicam tibi. Futurum est enim ut Herodes quærat puerum ad perdendum eum. 040 MAT 002 014 Qui consurgens accepit puerum, et matrem eius nocte, et secessit in Ægyptum: 040 MAT 002 015 et erat ibi usque ad obitum Herodis: ut adimpleretur quod dictum est a Domino per prophetam dicentem: Ex Ægypto vocavi filium meum. 040 MAT 002 016 Tunc Herodes videns quoniam illusus esset a Magis, iratus est valde, et mittens occidit omnes pueros, qui erant in Bethlehem, et in omnibus finibus eius a bimatu et infra secundum tempus, quod exquisierat a Magis. 040 MAT 002 017 Tunc adimpletum est quod dictum est per Ieremiam prophetam dicentem: 040 MAT 002 018 Vox in Rama audita est ploratus, et ululatus multus: Rachel plorans filios suos, et noluit consolari, quia non sunt. 040 MAT 002 019 Defuncto autem Herode, ecce Angelus Domini apparuit in somnis Ioseph in Ægypto, 040 MAT 002 020 dicens: Surge, et accipe puerum, et matrem eius, et vade in terram Israel: defuncti sunt enim, qui quærebant animam pueri. 040 MAT 002 021 Qui consurgens, accepit puerum, et matrem eius, et venit in terram Israel. 040 MAT 002 022 Audiens autem quod Archelaus regnaret in Iudæa pro Herode patre suo, timuit illo ire: et admonitus in somnis, secessit in partes Galilææ. 040 MAT 002 023 Et veniens habitavit in civitate quæ vocatur Nazareth: ut adimpleretur quod dictum est per prophetas: Quoniam Nazaræus vocabitur. 040 MAT 003 001 In diebus autem illis venit Ioannes Baptista prædicans in deserto Iudææ, 040 MAT 003 002 et dicens: Pœnitentiam agite: appropinquavit enim regnum cælorum. 040 MAT 003 003 Hic est enim, qui dictus est per Isaiam prophetam dicentem: Vox clamantis in deserto: Parate viam Domini: rectas facite semitas eius. 040 MAT 003 004 Ipse autem Ioannes habebat vestimentum de pilis camelorum, et zonam pelliceam circa lumbos suos: esca autem eius erat locustæ, et mel silvestre. 040 MAT 003 005 Tunc exibat ad eum Ierosolyma, et omnis Iudæa, et omnis regio circa Iordanem; 040 MAT 003 006 et baptizabantur ab eo in Iordane, confitentes peccata sua. 040 MAT 003 007 Videns autem multos Pharisæorum, et Sadducæorum venientes ad baptismum suum, dixit eis: Progenies viperarum, quis demonstravit vobis fugere a ventura ira? 040 MAT 003 008 Facite ergo fructum dignum pœnitentiæ. 040 MAT 003 009 Et ne velitis dicere intra vos: Patrem habemus Abraham. Dico enim vobis quoniam potens est Deus de lapidibus istis suscitare filios Abrahæ. 040 MAT 003 010 Iam enim securis ad radicem arborum posita est. Omnis ergo arbor, quæ non facit fructum bonum, excidetur, et in ignem mittetur. 040 MAT 003 011 Ego quidem baptizo vos in aqua in pœnitentiam: qui autem post me venturus est, fortior me est, cuius non sum dignus calceamenta portare: ipse vos baptizabit in Spiritu Sancto, et igni. 040 MAT 003 012 Cuius ventilabrum in manu sua: et permundabit aream suam: et congregabit triticum suum in horreum, paleas autem comburet igni inextinguibili. 040 MAT 003 013 Tunc venit Iesus a Galilæa in Iordanem ad Ioannem, ut baptizaretur ab eo. 040 MAT 003 014 Ioannes autem prohibebat eum, dicens: Ego a te debeo baptizari, et tu venis ad me? 040 MAT 003 015 Respondens autem Iesus, dixit ei: Sine modo: sic enim decet nos implere omnem iustitiam. Tunc dimisit eum. 040 MAT 003 016 Baptizatus autem Iesus, confestim ascendit de aqua, et ecce aperti sunt ei cæli: et vidit Spiritum Dei descendentem sicut columbam, et venientem super se. 040 MAT 003 017 Et ecce vox de cælis dicens: Hic est Filius meus dilectus, in quo mihi complacui. 040 MAT 004 001 Tunc Iesus ductus est in desertum a Spiritu, ut tentaretur a diabolo. 040 MAT 004 002 Et cum ieiunasset quadraginta diebus, et quadraginta noctibus, postea esuriit. 040 MAT 004 003 Et accedens tentator dixit ei: Si Filius Dei es, dic ut lapides isti panes fiant. 040 MAT 004 004 Qui respondens dixit: Scriptum est: Non in solo pane vivit homo, sed in omni verbo, quod procedit de ore Dei. 040 MAT 004 005 Tunc assumpsit eum diabolus in sanctam civitatem, et statuit eum super pinnaculum templi, 040 MAT 004 006 et dixit ei: Si Filius Dei es, mitte te deorsum. Scriptum est enim: Quia Angelis suis mandavit de te, et in manibus tollent te, ne forte offendas ad lapidem pedem tuum. 040 MAT 004 007 Ait illi Iesus: Rursum scriptum est: Non tentabis Dominum Deum tuum. 040 MAT 004 008 Iterum assumpsit eum diabolus in montem excelsum valde: et ostendit ei omnia regna mundi, et gloriam eorum, 040 MAT 004 009 et dixit ei: Hæc omnia tibi dabo, si cadens adoraveris me. 040 MAT 004 010 Tunc dicit ei Iesus: Vade Satana: Scriptum est enim: Dominum Deum tuum adorabis, et illi soli servies. 040 MAT 004 011 Tunc reliquit eum diabolus: et ecce Angeli accesserunt, et ministrabant ei. 040 MAT 004 012 Cum autem audisset Iesus quod Ioannes traditus esset, secessit in Galilæam: 040 MAT 004 013 et, relicta civitate Nazareth, venit, et habitavit in Capharnaum maritima, in finibus Zabulon et Nephthalim: 040 MAT 004 014 ut adimpleretur quod dictum est per Isaiam prophetam: 040 MAT 004 015 Terra Zabulon, et terra Nephthalim, via maris trans Iordanem, Galilæa Gentium: 040 MAT 004 016 populus, qui sedebat in tenebris, vidit lucem magnam: et sedentibus in regione umbræ mortis, lux orta est eis. 040 MAT 004 017 Exinde cœpit Iesus prædicare, et dicere: Pœnitentiam agite: appropinquavit enim regnum cælorum. 040 MAT 004 018 Ambulans autem Iesus iuxta Mare Galilææ, vidit duos fratres, Simonem, qui vocatur Petrus, et Andream fratrem eius, mittentes rete in mare, (erant enim piscatores) 040 MAT 004 019 et ait illis: Venite post me, et faciam vos fieri piscatores hominum. 040 MAT 004 020 At illi continuo relictis retibus secuti sunt eum. 040 MAT 004 021 Et procedens inde, vidit alios duos fratres, Iacobum Zebedæi, et Ioannem fratrem eius in navi cum Zebedæo patre eorum, reficientes retia sua: et vocavit eos. 040 MAT 004 022 Illi autem statim relictis retibus et patre, secuti sunt eum. 040 MAT 004 023 Et circuibat Iesus totam Galilæam, docens in synagogis eorum, et prædicans Evangelium regni, et sanans omnem languorem, et omnem infirmitatem in populo. 040 MAT 004 024 Et abiit opinio eius in totam Syriam, et obtulerunt ei omnes male habentes, variis languoribus, et tormentis comprehensos, et qui dæmonia habebant, et lunaticos, et paralyticos, et curavit eos: 040 MAT 004 025 et secutæ sunt eum turbæ multæ de Galilæa, et Decapoli, et de Ierosolymis, et de Iudæa, et de trans Iordanem. 040 MAT 005 001 Videns autem Iesus turbas, ascendit in montem, et cum sedisset, accesserunt ad eum discipuli eius, 040 MAT 005 002 et aperiens os suum docebat eos dicens: 040 MAT 005 003 Beati pauperes spiritu: quoniam ipsorum est regnum cælorum. 040 MAT 005 004 Beati mites: quoniam ipsi possidebunt terram. 040 MAT 005 005 Beati, qui lugent: quoniam ipsi consolabuntur. 040 MAT 005 006 Beati, qui esuriunt, et sitiunt iustitiam: quoniam ipsi saturabuntur. 040 MAT 005 007 Beati misericordes: quoniam ipsi misericordiam consequentur. 040 MAT 005 008 Beati mundo corde: quoniam ipsi Deum videbunt. 040 MAT 005 009 Beati pacifici: quoniam filii Dei vocabuntur. 040 MAT 005 010 Beati, qui persecutionem patiuntur propter iustitiam: quoniam ipsorum est regnum cælorum. 040 MAT 005 011 Beati estis cum maledixerint vobis, et persecuti vos fuerint, et dixerint omne malum adversum vos mentientes, propter me: 040 MAT 005 012 gaudete, et exultate, quoniam merces vestra copiosa est in cælis. Sic enim persecuti sunt prophetas, qui fuerunt ante vos. 040 MAT 005 013 Vos estis sal terræ. Quod si sal evanuerit, in quo salietur? ad nihilum valet ultra, nisi ut mittatur foras, et conculcetur ab hominibus. 040 MAT 005 014 Vos estis lux mundi. Non potest civitas abscondi supra montem posita. 040 MAT 005 015 Neque accendunt lucernam, et ponunt eam sub modio, sed super candelabrum ut luceat omnibus, qui in domo sunt. 040 MAT 005 016 Sic luceat lux vestra coram hominibus: ut videant opera vestra bona, et glorificent Patrem vestrum, qui in cælis est. 040 MAT 005 017 Nolite putare quoniam veni solvere legem, aut prophetas: non veni solvere, sed adimplere. 040 MAT 005 018 Amen quippe dico vobis, donec transeat cælum et terra, iota unum, aut unus apex non præteribit a lege, donec omnia fiant. 040 MAT 005 019 Qui ergo solverit unum de mandatis istis minimis, et docuerit sic homines, minimus vocabitur in regno cælorum: qui autem fecerit et docuerit, hic magnus vocabitur in regno cælorum. 040 MAT 005 020 Dico enim vobis, quia nisi abundaverit iustitia vestra plus quam Scribarum, et Pharisæorum, non intrabitis in regnum cælorum. 040 MAT 005 021 Audistis quia dictum est antiquis: Non occides: qui autem occiderit, reus erit iudicio. 040 MAT 005 022 Ego autem dico vobis: quia omnis qui irascitur fratri suo, reus erit iudicio. Qui autem dixerit fratri suo, Raca: reus erit concilio. Qui autem dixerit, fatue: reus erit Gehennæ ignis. (Geenna g1067) 040 MAT 005 023 Si ergo offers munus tuum ad altare, et ibi recordatus fueris quia frater tuus habet aliquid adversum te: 040 MAT 005 024 relinque ibi munus tuum ante altare, et vade prius reconciliari fratri tuo: et tunc veniens offeres munus tuum. 040 MAT 005 025 Esto consentiens adversario tuo cito dum es in via cum eo: ne forte tradat te adversarius iudici, et iudex tradat te ministro: et in carcerem mittaris. 040 MAT 005 026 Amen dico tibi, non exies inde, donec reddas novissimum quadrantem. 040 MAT 005 027 Audistis quia dictum est antiquis: Non mœchaberis. 040 MAT 005 028 Ego autem dico vobis: quia omnis, qui viderit mulierem ad concupiscendum eam, iam mœchatus est eam in corde suo. 040 MAT 005 029 Quod si oculus tuus dexter scandalizat te, erue eum, et proiice abs te: expedit enim tibi ut pereat unum membrorum tuorum, quam totus corpus tuum mittatur in Gehennam. (Geenna g1067) 040 MAT 005 030 Et si dextra manus tua scandalizat te, abscide eam, et proiice abs te: expedit enim tibi ut pereat unum membrorum tuorum, quam totum corpus tuum eat in Gehennam. (Geenna g1067) 040 MAT 005 031 Dictum est autem: Quicumque dimiserit uxorem suam, det ei libellum repudii. 040 MAT 005 032 Ego autem dico vobis: Quia omnis, qui dimiserit uxorem suam, excepta fornicationis causa, facit eam mœchari: et qui dimissam duxerit, adulterat. 040 MAT 005 033 Iterum audistis quia dictum est antiquis: Non periurabis: reddes autem Domino iuramenta tua. 040 MAT 005 034 Ego autem dico vobis, non iurare omnino, neque per cælum, quia thronus Dei est: 040 MAT 005 035 neque per terram, quia scabellum est pedum eius: neque per Ierosolymam, quia civitas est magni regis: 040 MAT 005 036 neque per caput tuum iuraveris, quia non potes unum capillum album facere, aut nigrum. 040 MAT 005 037 Sit autem sermo vester, est, est: non, non: quod autem his abundantius est, a malo est. 040 MAT 005 038 Audistis quia dictum est: Oculum pro oculo, et dentem pro dente. 040 MAT 005 039 Ego autem dico vobis, non resistere malo: sed si quis te percusserit in dexteram maxillam tuam, præbe illi et alteram: 040 MAT 005 040 et ei, qui vult tecum iudicio contendere, et tunicam tuam tollere, dimitte ei et pallium. 040 MAT 005 041 Et quicumque te angariaverit mille passus, vade cum illo et alia duo. 040 MAT 005 042 Qui petit a te, da ei: et volenti mutuari a te, ne avertaris. 040 MAT 005 043 Audistis quia dictum est: Diliges proximum tuum, et odio habebis inimicum tuum. 040 MAT 005 044 Ego autem dico vobis: Diligite inimicos vestros, benefacite his, qui oderunt vos: et orate pro persequentibus et calumniantibus vos: 040 MAT 005 045 ut sitis filii Patris vestri, qui in cælis est: qui solem suum oriri facit super bonos, et malos: et pluit super iustos et iniustos. 040 MAT 005 046 Si enim diligitis eos, qui vos diligunt, quam mercedem habebitis? nonne et publicani hoc faciunt? 040 MAT 005 047 Et si salutaveritis fratres vestros tantum, quid amplius facitis? nonne et ethnici hoc faciunt? 040 MAT 005 048 Estote ergo vos perfecti, sicut et pater vester cælestis perfectus est. 040 MAT 006 001 Attendite ne iustitiam vestram faciatis coram hominibus, ut videamini ab eis: alioquin mercedem non habebitis apud Patrem vestrum, qui in cælis est. 040 MAT 006 002 Cum ergo facis eleemosynam, noli tuba canere ante te, sicut hypocritæ faciunt in synagogis, et in vicis, ut honorificentur ab hominibus: Amen dico vobis, receperunt mercedem suam. 040 MAT 006 003 Te autem faciente eleemosynam, nesciat sinistra tua quid faciat dextera tua: 040 MAT 006 004 ut sit eleemosyna tua in abscondito, et Pater tuus, qui videt in abscondito, reddet tibi. 040 MAT 006 005 Et cum oratis, non eritis sicut hypocritæ, qui amant in synagogis, et in angulis platearum stantes orare, ut videantur ab hominibus: Amen dico vobis, receperunt mercedem suam. 040 MAT 006 006 Tu autem cum oraveris, intra in cubiculum tuum, et clauso ostio, ora Patrem tuum in abscondito: et Pater tuus qui videt in abscondito, reddet tibi. 040 MAT 006 007 Orantes autem, nolite multum loqui, sicut ethnici. Putant enim quod in multiloquio suo exaudiantur. 040 MAT 006 008 Nolite ergo assimilari eis. Scit enim Pater vester, quid opus sit vobis, antequam petatis eum. 040 MAT 006 009 Sic ergo vos orabitis: Pater noster, qui es in cælis: sanctificetur nomen tuum. 040 MAT 006 010 Adveniat regnum tuum. Fiat voluntas tua, sicut in cælo, et in terra. 040 MAT 006 011 Panem nostrum supersubstantialem da nobis hodie. 040 MAT 006 012 Et dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris. 040 MAT 006 013 Et ne nos inducas in tentationem. Sed libera nos a malo. Amen. 040 MAT 006 014 Si enim dimiseritis hominibus peccata eorum: dimittet et vobis Pater vester cælestis delicta vestra. 040 MAT 006 015 Si autem non dimiseritis hominibus: nec Pater vester dimittet vobis peccata vestra. 040 MAT 006 016 Cum autem ieiunatis, nolite fieri sicut hypocritæ tristes. Exterminant enim facies suas, ut appareant hominibus ieiunantes. Amen dico vobis, quia receperunt mercedem suam. 040 MAT 006 017 Tu autem, cum ieiunas, unge caput tuum, et faciem tuam lava, 040 MAT 006 018 ne videaris hominibus ieiunans, sed Patri tuo, qui est in abscondito: et Pater tuus, qui videt in abscondito, reddet tibi. 040 MAT 006 019 Nolite thesaurizare vobis thesauros in terra: ubi ærugo, et tinea demolitur: et ubi fures effodiunt, et furantur. 040 MAT 006 020 Thesaurizate autem vobis thesauros in cælo: ubi neque ærugo, neque tinea demolitur, et ubi fures non effodiunt, nec furantur. 040 MAT 006 021 Ubi enim est thesaurus tuus, ibi est et cor tuum. 040 MAT 006 022 Lucerna corporis tui est oculus tuus. Si oculus tuus fuerit simplex: totum corpus tuum lucidum erit. 040 MAT 006 023 Si autem oculus tuus fuerit nequam: totum corpus tuum tenebrosum erit. Si ergo lumen, quod in te est, tenebræ sunt: ipsæ tenebræ quantæ erunt! 040 MAT 006 024 Nemo potest duobus dominis servire: aut enim unum odio habebit, et alterum diliget: aut unum sustinebit, et alterum contemnet. Non potestis Deo servire, et mammonæ. 040 MAT 006 025 Ideo dico vobis, ne soliciti sitis animæ vestræ quid manducetis, neque corpori vestro quid induamini. Nonne anima plus est quam esca: et corpus plus quam vestimentum? 040 MAT 006 026 Respicite volatilia cæli, quoniam non serunt, neque metunt, neque congregant in horrea: et Pater vester cælestis pascit illa. Nonne vos magis pluris estis illis? 040 MAT 006 027 Quis autem vestrum cogitans potest adiicere ad staturam suam cubitum unum? 040 MAT 006 028 Et de vestimento quid soliciti estis? Considerate lilia agri quomodo crescunt: non laborant, neque nent. 040 MAT 006 029 Dico autem vobis, quoniam nec Salomon in omni gloria sua coopertus est sicut unum ex istis. 040 MAT 006 030 Si autem fœnum agri, quod hodie est, et cras in clibanum mittitur, Deus sic vestit: quanto magis vos modicæ fidei? 040 MAT 006 031 Nolite ergo soliciti esse, dicentes: Quid manducabimus, aut quid bibemus, aut quo operiemur? 040 MAT 006 032 Hæc enim omnia Gentes inquirunt. Scit enim Pater vester, quia his omnibus indigetis. 040 MAT 006 033 Quærite ergo primum regnum Dei, et iustitiam eius: et hæc omnia adiicientur vobis. 040 MAT 006 034 Nolite ergo soliciti esse in crastinum. Crastinus enim dies solicitus erit sibi ipsi. Sufficit diei malitia sua. 040 MAT 007 001 Nolite iudicare, ut non iudicemini. 040 MAT 007 002 In quo enim iudicio iudicaveritis, iudicabimini: et in qua mensura mensi fueritis, remetietur vobis. 040 MAT 007 003 Quid autem vides festucam in oculo fratris tui: et trabem in oculo tuo non vides? 040 MAT 007 004 Aut quomodo dicis fratris tuo: Sine eiiciam festucam de oculo tuo, et ecce trabs est in oculo tuo? 040 MAT 007 005 Hypocrita, eiice primum trabem de oculo tuo, et tunc videbis eiicere festucam de oculo fratris tui. 040 MAT 007 006 Nolite dare sanctum canibus: neque mittatis margaritas vestras ante porcos, ne forte conculcent eas pedibus suis, et conversi dirumpant vos. 040 MAT 007 007 Petite, et dabitur vobis: quærite, et invenietis: pulsate, et aperietur vobis. 040 MAT 007 008 Omnis enim, qui petit, accipit: et qui quærit, invenit: et pulsanti aperietur. 040 MAT 007 009 Aut quis est ex vobis homo, quem si petierit filius suus panem, numquid lapidem porriget ei? 040 MAT 007 010 Aut si piscem petierit, numquid serpentem porriget ei? 040 MAT 007 011 Si ergo vos, cum sitis mali, nostis bona data dare filiis vestris: quanto magis Pater vester, qui in cælis est, dabit bona petentibus se? 040 MAT 007 012 Omnia ergo quæcumque vultis ut faciant vobis homines, et vos facite illis. Hæc est enim lex, et Prophetæ. 040 MAT 007 013 Intrate per angustam portam: quia lata porta, et spatiosa via est, quæ ducit ad perditionem, et multi sunt qui intrant per eam. 040 MAT 007 014 Quam angusta porta, et arcta via est, quæ ducit ad vitam: et pauci sunt, qui inveniunt eam! 040 MAT 007 015 Attendite a falsis prophetis, qui veniunt ad vos in vestimentis ovium, intrinsecus autem sunt lupi rapaces: 040 MAT 007 016 a fructibus eorum cognoscetis eos. Numquid colligunt de spinas uvas, aut de tribulis ficus? 040 MAT 007 017 Sic omnis arbor bona fructus bonos facit: mala autem arbor malos fructus facit. 040 MAT 007 018 Non potest arbor bona malos fructus facere: neque arbor mala bonos fructus facere: 040 MAT 007 019 Omnis arbor, quæ non facit fructum bonum, excidetur, et in ignem mittetur. 040 MAT 007 020 Igitur ex fructibus eorum cognoscetis eos. 040 MAT 007 021 Non omnis, qui dicit mihi, Domine, Domine, intrabit in regnum cælorum: sed qui facit voluntatem Patris mei, qui in cælis est, ipse intrabit in regnum cælorum. 040 MAT 007 022 Multi dicent mihi in illa die: Domine, Domine, nonne in nomine tuo prophetavimus, et in nomine tuo dæmonia eiecimus, et in nomine tuo virtutes multas fecimus? 040 MAT 007 023 Et tunc confitebor illis: Quia numquam novi vos: discedite a me, qui operamini iniquitatem. 040 MAT 007 024 Omnis ergo, qui audit verba mea hæc, et facit ea, assimilabitur viro sapienti, qui ædificavit domum suam supra petram, 040 MAT 007 025 et descendit pluvia, et venerunt flumina, et flaverunt venti, et irruerunt in domum illam, et non cecidit: fundata enim erat super petram. 040 MAT 007 026 Et omnis, qui audit verba mea hæc, et non facit ea, similis erit viro stulto, qui ædificavit domum suam super arenam: 040 MAT 007 027 et descendit pluvia, et venerunt flumina, et flaverunt venti, et irruerunt in domum illam, et cecidit, et fuit ruina illius magna. 040 MAT 007 028 Et factum est: cum consummasset Iesus verba hæc, admirabantur turbæ super doctrina eius. 040 MAT 007 029 Erat enim docens eos sicut potestatem habens, et non sicut Scribæ eorum, et Pharisæi. 040 MAT 008 001 Cum autem descendisset de monte, secutæ sunt eum turbæ multæ: 040 MAT 008 002 et ecce leprosus veniens, adorabat eum, dicens: Domine, si vis, potes me mundare. 040 MAT 008 003 Et extendens Iesus manum, tetigit eum, dicens: Volo. Mundare. Et confestim mundata est lepra eius. 040 MAT 008 004 Et ait illi Iesus: Vide, nemini dixeris: sed vade, ostende te sacerdoti, et offer munus, quod præcepit Moyses, in testimonium illis. 040 MAT 008 005 Cum autem introisset Capharnaum, accessit ad eum Centurio, rogans eum, 040 MAT 008 006 et dicens: Domine, puer meus iacet in domo paralyticus, et male torquetur. 040 MAT 008 007 Et ait illi Iesus: Ego veniam, et curabo eum. 040 MAT 008 008 Et respondens Centurio, ait: Domine non sum dignus ut intres sub tectum meum: sed tantum dic verbo, et sanabitur puer meus. 040 MAT 008 009 Nam et ego homo sum sub potestate constitutus, habens sub me milites, et dico huic: Vade, et vadit: et alii: Veni, et venit: et servo meo: Fac hoc, et facit. 040 MAT 008 010 Audiens autem Iesus miratus est, et sequentibus se dixit: Amen dico vobis, non inveni tantam fidem in Israel. 040 MAT 008 011 Dico autem vobis, quod multi ab Oriente, et Occidente venient, et recumbent cum Abraham, et Isaac, et Iacob in regno cælorum: 040 MAT 008 012 filii autem regni eiicientur in tenebras exteriores: ibi erit fletus, et stridor dentium. 040 MAT 008 013 Et dixit Iesus Centurioni: Vade, et sicut credidisti, fiat tibi. Et sanatus est puer in illa hora. 040 MAT 008 014 Et cum venisset Iesus in domum Petri, vidit socrum eius iacentem, et febricitantem: 040 MAT 008 015 et tetigit manum eius, et dimisit eam febris, et surrexit, et ministrabat eis. 040 MAT 008 016 Vespere autem facto, obtulerunt ei multos dæmonia habentes: et eiiciebat spiritus verbo: et omnes male habentes curavit: 040 MAT 008 017 ut adimpleretur quod dictum est per Isaiam prophetam, dicentem: Ipse infirmitates nostras accepit: et ægrotationes nostras portavit. 040 MAT 008 018 Videns autem Iesus turbas multas circum se, iussit ire trans fretum. 040 MAT 008 019 Et accedens unus scriba, ait illi: Magister, sequar te, quocumque ieris. 040 MAT 008 020 Et dicit ei Iesus: Vulpes foveas habent, et volucres cæli nidos: Filius autem hominis non habet ubi caput reclinet. 040 MAT 008 021 Alius autem de discipulis eius ait illi: Domine, permitte me primum ire, et sepelire patream meum. 040 MAT 008 022 Iesus autem ait illi: Sequere me, et dimitte mortuos sepelire mortuos suos. 040 MAT 008 023 Et ascendente eo in naviculam, secuti sunt eum discipuli eius: 040 MAT 008 024 et ecce motus magnus factus est in mari ita ut navicula operiretur fluctibus, ipse vero dormiebat. 040 MAT 008 025 Et accesserunt ad eum discipuli eius, et suscitaverunt eum, dicentes: Domine, salva nos, perimus. 040 MAT 008 026 Et dicit eis Iesus: Quid timidi estis, modicæ fidei? Tunc surgens, imperavit ventis, et mari, et facta est tranquillitas magna. 040 MAT 008 027 Porro homines mirati sunt, dicentes: Qualis est hic, quia venti et mare obediunt ei? 040 MAT 008 028 Et cum venisset trans fretum in regionem Gerasenorum, occurrerunt ei duo habentes dæmonia, de monumentis exeuntes, sævi nimis, ita ut nemo posset transire per viam illam. 040 MAT 008 029 Et ecce clamaverunt, dicentes: Quid nobis, et tibi, Iesu Fili Dei? Venisti huc ante tempus torquere nos? 040 MAT 008 030 Erat autem non longe ab illis grex multorum porcorum pascens. 040 MAT 008 031 Dæmones autem rogabant eum, dicentes: Si eiicis nos hinc, mitte nos in gregem porcorum. 040 MAT 008 032 Et ait illis: Ite. At illi exeuntes abierunt in porcos, et ecce impetu abiit totus grex per præceps in mare: et mortui sunt in aquis. 040 MAT 008 033 Pastores autem fugerunt: et venientes in civitatem, nunciaverunt omnia, et de eis, qui dæmonia habuerant. 040 MAT 008 034 Et ecce tota civitas exiit obviam Iesu: et viso eo rogabant, ut transiret a finibus eorum. 040 MAT 009 001 Et ascendens in naviculam, transfretavit, et venit in civitatem suam. 040 MAT 009 002 Et ecce offerebant ei paralyticum iacentem in lecto. Et videns Iesus fidem illorum, dixit paralytico: Confide fili, remittuntur tibi peccata tua. 040 MAT 009 003 Et ecce quidam de Scribis dixerunt intra se: Hic blasphemat. 040 MAT 009 004 Et cum vidisset Iesus cogitationes eorum, dixit: Ut quid cogitatis mala in cordibus vestris? 040 MAT 009 005 Quid est facilius dicere: Dimittuntur tibi peccata tua: an dicere: Surge, et ambula? 040 MAT 009 006 Ut autem sciatis, quia Filius hominis habet potestatem in terra dimittendi peccata, tunc ait paralytico: Surge, tolle lectum tuum, et vade in domum tuam. 040 MAT 009 007 Et surrexit, et abiit in domum suam. 040 MAT 009 008 Videntes autem turbæ timuerunt, et glorificaverunt Deum, qui dedit potestatem talem hominibus. 040 MAT 009 009 Et, cum transiret inde Iesus, vidit hominem sedentem in telonio, Matthæum nomine. Et ait illi: Sequere me. Et surgens, secutus est eum. 040 MAT 009 010 Et factum est discumbente eo in domo, ecce multi publicani, et peccatores venientes discumbebant cum Iesu, et discipulis eius. 040 MAT 009 011 Et videntes Pharisæi, dicebant discipulis eius: Quare cum publicanis, et peccatoribus manducat Magister vester? 040 MAT 009 012 At Iesus audiens, ait: Non est opus valentibus medicus, sed male habentibus. 040 MAT 009 013 Euntes autem discite quid est: Misericordiam volo, et non sacrificium. Non enim veni vocare iustos, sed peccatores. 040 MAT 009 014 Tunc accesserunt ad eum discipuli Ioannis, dicentes: Quare nos, et Pharisæi ieiunamus frequenter: discipuli autem tui non ieiunant? 040 MAT 009 015 Et ait illis Iesus: Numquid possunt filii sponsi lugere, quamdiu cum illis est sponsus? Venient autem dies cum auferetur ab eis sponsus: et tunc ieiunabunt. 040 MAT 009 016 Nemo autem immittit commissuram panni rudis in vestimentum vetus: tollit enim plenitudinem eius a vestimento: et peior scissura fit. 040 MAT 009 017 Neque mittunt vinum novum in utres veteres. Alioquin rumpuntur utres, et vinum effunditur, et utres pereunt. Sed vinum novum in utres novos mittunt: et ambo conservantur. 040 MAT 009 018 Hæc illo loquente ad eos, ecce princeps unus accessit, et adorabat eum, dicens: Domine, filia mea modo defuncta est: sed veni, impone manum tuam super eam, et vivet. 040 MAT 009 019 Et surgens Iesus, sequebatur eum, et discipuli eius. 040 MAT 009 020 Et ecce mulier, quæ sanguinis fluxum patiebatur duodecim annis, accessit retro, et tetigit fimbriam vestimenti eius. 040 MAT 009 021 Dicebat enim intra se: Si tetigero tantum vestimentum eius: salva ero. 040 MAT 009 022 At Iesus conversus, et videns eam, dixit: Confide filia, fides tua te salvam fecit. Et salva facta est mulier ex illa hora. 040 MAT 009 023 Et cum venisset Iesus in domum principis, et vidisset tibicines et turbam tumultuantem, dicebat: 040 MAT 009 024 Recedite: non est enim mortua puella, sed dormit. Et deridebant eum. 040 MAT 009 025 Et cum eiecta esset turba, intravit: et tenuit manum eius. Et surrexit puella. 040 MAT 009 026 Et exiit fama hæc in universam terram illam. 040 MAT 009 027 Et transeunte inde Iesu, secuti sunt eum duo cæci, clamantes, et dicentes: Miserere nostri, fili David. 040 MAT 009 028 Cum autem venisset domum, accesserunt ad eum cæci. Et dicit eis Iesus: Creditis quia hoc possum facere vobis? Dicunt ei: Utique, Domine. 040 MAT 009 029 Tunc tetigit oculos eorum, dicens: Secundum fidem vestram fiat vobis. 040 MAT 009 030 Et aperti sunt oculi eorum: et comminatus est illis Iesus, dicens: Videte ne quis sciat. 040 MAT 009 031 Illi autem exeuntes, diffamaverunt eum in tota terra illa. 040 MAT 009 032 Egressis autem illis, ecce obtulerunt ei hominem mutum, dæmonium habentem. 040 MAT 009 033 Et eiecto dæmonio, locutus est mutus, et miratæ sunt turbæ, dicentes: Numquam apparuit sic in Israel. 040 MAT 009 034 Pharisæi autem dicebant: In principe dæmoniorum eiicit dæmones. 040 MAT 009 035 Et circuibat Iesus omnes civitates, et castella, docens in synagogis eorum, et prædicans Evangelium regni, et curans omnem languorem, et omnem infirmitatem. 040 MAT 009 036 Videns autem turbas, misertus est eis: quia erant vexati, et iacentes sicut oves non habentes pastorem. 040 MAT 009 037 Tunc dicit discipulis suis: Messis quidem multa, operarii autem pauci. 040 MAT 009 038 Rogate ergo Dominum messis, ut mittat operarios in messem suam. 040 MAT 010 001 Et convocatis duodecim discipulis suis, dedit illis potestatem spirituum immundorum, ut eiicerent eos, et curarent omnem languorem, et omnem infirmitatem. 040 MAT 010 002 Duodecim autem Apostolorum nomina sunt hæc. Primus: Simon, qui dicitur Petrus, et Andreas frater eius, 040 MAT 010 003 Iacobus Zebedæi, et Ioannes frater eius, Philippus, et Bartholomæus, Thomas, et Matthæus publicanus, Iacobus Alphæi, et Thaddæus, 040 MAT 010 004 Simon Chananæus, et Iudas Iscariotes, qui et tradidit eum. 040 MAT 010 005 Hos duodecim misit Iesus: præcipiens eis, dicens: In viam gentium ne abieritis, et in civitates Samaritanorum ne intraveritis: 040 MAT 010 006 sed potius ite ad oves quæ perierunt domus Israel. 040 MAT 010 007 Euntes autem prædicate, dicentes: Quia appropinquavit regnum cælorum. 040 MAT 010 008 Infirmos curate, mortuos suscitate, leprosos mundate, dæmones eiicite: gratis accepistis, gratis date. 040 MAT 010 009 Nolite possidere aurum, neque argentum, neque pecuniam in zonis vestris: 040 MAT 010 010 non peram in via, neque duas tunicas, neque calceamenta, neque virgam: dignus enim est operarius cibo suo. 040 MAT 010 011 In quamcumque autem civitatem, aut castellum intraveritis, interrogate, quis in ea dignus sit: et ibi manete donec exeatis. 040 MAT 010 012 Intrantes autem in domum, salutate eam, dicentes: Pax huic domui. 040 MAT 010 013 Et si quidem fuerit domus illa digna, veniet pax vestra super eam: si autem non fuerit digna, pax vestra revertetur ad vos. 040 MAT 010 014 Et quicumque non receperit vos, neque audierit sermones vestros: exeunte foras de domo, vel civitate, excutite pulverem de pedibus vestris. 040 MAT 010 015 Amen dico vobis: Tolerabilius erit terræ Sodomorum, et Gomorrhæorum in die iudicii, quam illi civitati. 040 MAT 010 016 Ecce ego mitto vos sicut oves in medio luporum. Estote ergo prudentes sicut serpentes, et simplices sicut columbæ. 040 MAT 010 017 Cavete autem ab hominibus. Tradent enim vos in conciliis, et in synagogis suis flagellabunt vos: 040 MAT 010 018 et ad præsides, et ad reges ducemini propter me in testimonium illis, et gentibus. 040 MAT 010 019 Cum autem tradent vos, nolite cogitare quomodo, aut quid loquamini: dabitur enim vobis in illa hora, quid loquamini. 040 MAT 010 020 Non enim vos estis qui loquimini, sed Spiritus Patris vestri, qui loquitur in vobis. 040 MAT 010 021 Tradet autem frater fratrem in mortem, et pater filium: et insurgent filii in parentes, et morte eos afficient: 040 MAT 010 022 et eritis odio omnibus propter nomen meum: qui autem perseveraverit usque in finem, hic salvus erit. 040 MAT 010 023 Cum autem persequentur vos in civitate ista, fugite in aliam. Amen dico vobis, non consummabitis civitates Israel, donec veniat Filius hominis. 040 MAT 010 024 Non est discipulus super magistrum, nec servus super dominum suum. 040 MAT 010 025 Sufficit discipulo, ut sit sicut magister eius: et servo, sicut dominus eius. Si Patrem familias Beelzebub vocaverunt: quanto magis domesticos eius? 040 MAT 010 026 Ne ergo timueritis eos: Nihil enim est opertum, quod non revelabitur: et occultum, quod non scietur. 040 MAT 010 027 Quod dico vobis in tenebris, dicite in lumine: et quod in aure auditis, prædicate super tecta. 040 MAT 010 028 Et nolite timere eos, qui occidunt corpus, animam autem non possunt occidere: sed potius timete eum, qui potest et animam, et corpus perdere in Gehennam. (Geenna g1067) 040 MAT 010 029 Nonne duo passeres asse væneunt? et unus ex illis non cadet super terram sine Patre vestro? 040 MAT 010 030 Vestri autem capilli capitis omnes numerati sunt. 040 MAT 010 031 Nolite ergo timere: multis passeribus meliores estis vos. 040 MAT 010 032 Omnis ergo, qui confitebitur me coram hominibus, confitebor et ego eum coram Patre meo, qui in cælis est: 040 MAT 010 033 qui autem negaverit me coram hominibus, negabo et ego eum coram Patre meo, qui in cælis est. 040 MAT 010 034 Nolite arbitrari quia pacem venerim mittere in terram: non veni pacem mittere, sed gladium. 040 MAT 010 035 Veni enim separare hominem adversus patrem suum, et filiam adversus matrem suam, et nurum adversus socrum suam: 040 MAT 010 036 et inimici hominis, domestici eius. 040 MAT 010 037 Qui amat patrem, aut matrem plus quam me, non est me dignus. Et qui amat filium, aut filiam super me, non est me dignus. 040 MAT 010 038 Et qui non accipit crucem suam, et sequitur me, non est me dignus. 040 MAT 010 039 Qui invenit animam suam, perdet illam: et qui perdiderit animan suam propter me, inveniet eam. 040 MAT 010 040 Qui recipit vos, me recipit: et qui me recipit, recipit eum, qui me misit. 040 MAT 010 041 Qui recipit prophetam in nomine prophetæ, mercedem prophetæ accipiet: et qui recipit iustum in nomine iusti, mercedem iusti accipiet. 040 MAT 010 042 Et quicumque potum dederit uni ex minimis istis calicem aquæ frigidæ tantum in nomine discipuli: amen dico vobis, non perdet mercedem suam. 040 MAT 011 001 Et factum est, cum consummasset Iesus, præcipiens duodecim discipulis suis, transiit inde ut doceret, et prædicaret in civitatibus eorum. 040 MAT 011 002 Ioannes autem cum audisset in vinculis opera Christi, mittens duos de discipulis suis, 040 MAT 011 003 ait illi: Tu es, qui venturus es, an alium expectamus? 040 MAT 011 004 Et respondens Iesus ait illis: Euntes renunciate Ioanni quæ audistis, et vidistis. 040 MAT 011 005 Cæci vident, claudi ambulant, leprosi mundantur, surdi audiunt, mortui resurgunt, pauperes evangelizantur: 040 MAT 011 006 et beatus est, qui non fuerit scandalizatus in me. 040 MAT 011 007 Illis autem abeuntibus, cœpit Iesus dicere ad turbas de Ioanne: Quid existis in desertum videre? arundinem vento agitatem? 040 MAT 011 008 Sed quid existis videre? hominem mollibus vestitum? Ecce qui mollibus vestiuntur, in domibus regum sunt. 040 MAT 011 009 Sed quid existis videre? prophetam? Etiam dico vobis, et plus quam prophetam. 040 MAT 011 010 Hic est enim, de quo scriptum est: Ecce ego mitto Angelum meum ante faciem tuam, qui præparabit viam tuam ante te. 040 MAT 011 011 Amen dico vobis, non surrexit inter natos mulierum maior Ioanne Baptista: qui autem minor est in regno cælorum, maior est illo. 040 MAT 011 012 A diebus autem Ioannis Baptistæ usque nunc, regnum cælorum vim patitur, et violenti rapiunt illud. 040 MAT 011 013 Omnes enim prophetæ, et lex usque ad Ioannem prophetaverunt: 040 MAT 011 014 et si vultis recipere, ipse est Elias, qui venturus est. 040 MAT 011 015 Qui habet aures audiendi, audiat. 040 MAT 011 016 Cui autem similem æstimabo generationem istam? Similis est pueris sedentibus in foro: qui clamantes coæqualibus 040 MAT 011 017 dicunt: Cecinimus vobis, et non saltastis: lamentavimus, et non planxistis. 040 MAT 011 018 Venit enim Ioannes neque manducans, neque bibens, et dicunt: Dæmonium habet. 040 MAT 011 019 Venit Filius hominis manducans, et bibens, et dicunt: Ecce homo vorax, et potator vini, publicanorum, et peccatorum amicus. Et iustificata est sapientia a filiis suis. 040 MAT 011 020 Tunc cœpit exprobrare civitatibus, in quibus factæ sunt plurimæ virtutes eius, quia non egissent pœnitentiam. 040 MAT 011 021 Væ tibi Corozain, væ tibi Bethsaida: quia, si in Tyro, et Sidone factæ essent virtutes quæ factæ sunt in vobis, olim in cilicio, et cinere pœnitentiam egissent. 040 MAT 011 022 Verumtamen dico vobis: Tyro, et Sidoni remissius erit in die iudicii, quam vobis. 040 MAT 011 023 Et tu Capharnaum, numquid usque in cælum exaltaberis? usque in infernum descendes. Quia, si in Sodomis factæ fuissent virtutes, quæ factæ sunt in te, forte mansissent usque in hanc diem. (Hadēs g86) 040 MAT 011 024 Verumtamen dico vobis, quia terræ Sodomorum remissius erit in die iudicii, quam tibi. 040 MAT 011 025 In illo tempore respondens Iesus dixit: Confiteor tibi, Pater, Domine cæli et terræ, quia abscondisti hæc a sapientibus, et prudentibus, et revelasti ea parvulis. 040 MAT 011 026 Ita Pater: quoniam sic fuit placitum ante te. 040 MAT 011 027 Omnia mihi tradita sunt a Patre meo. Et nemo novit Filium, nisi Pater: neque Patrem quis novit, nisi Filius, et cui voluerit Filius revelare. 040 MAT 011 028 Venite ad me omnes, qui laboratis, et onerati estis, et ego reficiam vos. 040 MAT 011 029 Tollite iugum meum super vos, et discite a me, quia mitis sum, et humilis corde: et invenietis requiem animabus vestris. 040 MAT 011 030 Iugum enim meum suave est, et onus meum leve. 040 MAT 012 001 In illo tempore abiit Iesus per sata Sabbato: discipuli autem eius esurientes cœperunt vellere spicas, et manducare. 040 MAT 012 002 Pharisæi autem videntes, dixerunt ei: Ecce discipuli tui faciunt quod non licet facere Sabbatis. 040 MAT 012 003 At ille dixit eis: Non legistis quid fecerit David, quando esuriit, et qui cum eo erant: 040 MAT 012 004 quomodo intravit in domum Dei, et panes propositionis comedit, quos non licebat ei edere, neque his, qui cum eo erant, nisi solis sacerdotibus? 040 MAT 012 005 Aut non legistis in lege quia sabbatis sacerdotes in templo sabbatum violant, et sine crimine sunt? 040 MAT 012 006 Dico autem vobis, quia templo maior est hic. 040 MAT 012 007 Si autem sciretis, quid est: Misericordiam volo, et non sacrificium: numquam condemnassetis innocentes: 040 MAT 012 008 Dominus enim est Filius hominis etiam Sabbati. 040 MAT 012 009 Et cum inde transisset, venit in synagogam eorum. 040 MAT 012 010 Et ecce homo manum habens aridam, et interrogabant eum, dicentes: Si licet Sabbatis curare? ut accusarent eum. 040 MAT 012 011 Ipse autem dixit illis: Quis erit ex vobis homo, qui habeat ovem unam, et si ceciderit hæc Sabbatis in foveam, nonne tenebit, et levabit eam? 040 MAT 012 012 Quanto magis melior est homo ove? Itaque licet Sabbatis benefacere. 040 MAT 012 013 Tunc ait homini: Extende manum tuam. Et extendit, et restituta est sanitati sicut altera. 040 MAT 012 014 Exeuntes autem Pharisæi, consilium faciebant adversus eum, quomodo perderent eum. 040 MAT 012 015 Iesus autem sciens recessit inde: et secuti sunt eum multi, et curavit eos omnes: 040 MAT 012 016 et præcepit eis ne manifestum eum facerent. 040 MAT 012 017 Ut adimpleretur quod dictum est per Isaiam prophetam, dicentem: 040 MAT 012 018 Ecce puer meus, quem elegi, dilectus meus, in quo bene complacuit animæ meæ. Ponam Spiritum meum super eum, et iudicium gentibus nunciabit. 040 MAT 012 019 Non contendet, neque clamabit, neque audiet aliquis in plateis vocem eius: 040 MAT 012 020 arundinem quassatam non confringet, et linum fumigans non extinguet, donec eiiciat ad victoriam iudicium: 040 MAT 012 021 et in nomine eius Gentes sperabunt. 040 MAT 012 022 Tunc oblatus est ei dæmonium habens, cæcus, et mutus, et curavit eum ita ut loqueretur, et videret. 040 MAT 012 023 Et stupebant omnes turbæ, et dicebant: Numquid hic est filius David? 040 MAT 012 024 Pharisæi autem audientes, dixerunt: Hic non eiicit dæmones nisi in Beelzebub principe dæmoniorum. 040 MAT 012 025 Iesus autem sciens cogitationes eorum, dixit eis: Omne regnum divisum contra se, desolabitur: et omnis civitas, vel domus divisa contra se, non stabit. 040 MAT 012 026 Et si Satanas Satanam eiicit, adversus se divisus est: quomodo ergo stabit regnum eius? 040 MAT 012 027 Et si ego in Beelzebub eiicio dæmones, filii vestri in quo eiiciunt? Ideo ipsi iudices vestri erunt. 040 MAT 012 028 Si autem ego in Spiritu Dei eiicio dæmones, igitur pervenit in vos regnum Dei. 040 MAT 012 029 Aut quomodo potest quisquam intrare in domum fortis, et vasa eius diripere, nisi prius alligaverit fortem? Et tunc domum illius diripiet. 040 MAT 012 030 Qui non est mecum, contra me est: et qui non congregat mihi, spargit. 040 MAT 012 031 Ideo dico vobis: Omne peccatum, et blasphemia remittetur hominibus, Spiritus autem blasphemia non remittetur. 040 MAT 012 032 Et quicumque dixerit verbum contra Filium hominis, remittetur ei: qui autem dixerit contra Spiritum Sanctum, non remittetur ei neque in hoc sæculo, neque in futuro. (aiōn g165) 040 MAT 012 033 Aut facite arborem bonam, et fructum eius bonum: aut facite arborem malam, et fructum eius malum: Si quidem ex fructu arbor agnoscitur. 040 MAT 012 034 Progenies viperarum, quomodo potestis bona loqui, cum sitis mali? ex abundantia enim cordis os loquitur. 040 MAT 012 035 Bonus homo de bono thesauro profert bona: et malus homo de malo thesauro profert mala. 040 MAT 012 036 Dico autem vobis quoniam omne verbum otiosum, quod locuti fuerint homines, reddent rationem de eo in die iudicii. 040 MAT 012 037 Ex verbis enim tuis iustificaberis, et ex verbis tuis condemnaberis. 040 MAT 012 038 Tunc responderunt ei quidam de Scribis et Pharisæis, dicentes: Magister, volumus a te signum videre. 040 MAT 012 039 Qui respondens ait illis: Generatio mala, et adultera signum quærit: et signum non dabitur ei, nisi signum Ionæ prophetæ. 040 MAT 012 040 Sicut enim fuit Ionas in ventre ceti tribus diebus, et tribus noctibus; sic erit Filius hominis in corde terræ tribus diebus, et tribus noctibus. 040 MAT 012 041 Viri Ninivitæ surgent in iudicio cum generatione ista, et condemnabunt eam: quia pœnitentiam egerunt in prædicatione Ionæ. Et ecce plus quam Ionas hic. 040 MAT 012 042 Regina Austri surget in iudicio cum generatione ista, et condemnabit eam: quia venit a finibus terræ audire sapientiam Salomonis, et ecce plus quam Salomon hic. 040 MAT 012 043 Cum autem immundus spiritus exierit ab homine, ambulat per loca arida, quærens requiem, et non invenit. 040 MAT 012 044 Tunc dicit: Revertar in domum meam, unde exivi. Et veniens invenit eam vacantem, scopis mundatam, et ornatam. 040 MAT 012 045 Tunc vadit, et assumit septem alios spiritus secum nequiores se, et intrantes habitant ibi: et fiunt novissima hominis illius peiora prioribus. Sic erit et generationi huic pessimæ. 040 MAT 012 046 Adhuc eo loquente ad turbas, ecce mater eius, et fratres stabant foras, quærentes loqui ei. 040 MAT 012 047 Dixit autem ei quidam: Ecce mater tua, et fratres tui foris stant quærentes te. 040 MAT 012 048 At ipse respondens dicenti sibi, ait: Quæ est mater mea, et qui sunt fratres mei? 040 MAT 012 049 Et extendens manum in discipulos suos, dixit: Ecce mater mea, et fratres mei. 040 MAT 012 050 Quicumque enim fecerit voluntatem Patris mei, qui in cælis est: ipse meus frater, et soror, et mater est. 040 MAT 013 001 In illo die exiens Iesus de domo, sedebat secus mare. 040 MAT 013 002 Et congregatæ sunt ad eum turbæ multæ, ita ut naviculam ascendens sederet: et omnis turba stabat in littore, 040 MAT 013 003 et locutus est eis multa in parabolis, dicens: Ecce exiit qui seminat, seminare. 040 MAT 013 004 Et dum seminat, quædam ceciderunt secus viam, et venerunt volucres cæli, et comederunt ea. 040 MAT 013 005 Alia autem ceciderunt in petrosa, ubi non habebant terram multam: et continuo exorta sunt, quia non habebant altitudinem terræ. 040 MAT 013 006 Sole autem orto æstuaverunt: et quia non habebant radicem, aruerunt. 040 MAT 013 007 Alia autem ceciderunt in spinas: et creverunt spinæ, et suffocaverunt ea. 040 MAT 013 008 Alia autem ceciderunt in terram bonam: et dabant fructum aliud centesimum, aliud sexagesimum, aliud trigesimum. 040 MAT 013 009 Qui habet aures audiendi, audiat. 040 MAT 013 010 Et accedentes discipuli dixerunt ei: Quare in parabolis loqueris eis? 040 MAT 013 011 Qui respondens, ait illis: Quia vobis datum est nosse mysteria regni cælorum: illis autem non est datum. 040 MAT 013 012 Qui enim habet, dabitur ei, et abundabit: qui autem non habet, et quod habet auferetur ab eo. 040 MAT 013 013 Ideo in parabolis loquor eis: quia videntes non vident, et audientes non audiunt, neque intelligunt. 040 MAT 013 014 Et adimpletur in eis prophetia Isaiæ dicentis: Auditu audietis, et non intelligetis: et videntes videbitis, et non videbitis: 040 MAT 013 015 Incrassatum est enim cor populi huius, et auribus graviter audierunt, et oculos suos clauserunt: ne quando videant oculis, et auribus audiant, et corde intelligant, et convertantur, et sanem eos. 040 MAT 013 016 Vestri autem beati oculi quia vident, et aures vestræ quia audiunt. 040 MAT 013 017 Amen quippe dico vobis, quia multi prophetæ, et iusti cupierunt videre quæ videtis, et non viderunt: et audire quæ auditis, et non audierunt. 040 MAT 013 018 Vos ergo audite parabolam seminantis. 040 MAT 013 019 Omnis, qui audit verbum regni, et non intelligit, venit malus, et rapit quod seminatum est in corde eius: hic est qui secus viam seminatus est. 040 MAT 013 020 Qui autem super petrosa seminatus est, hic est, qui verbum audit, et continuo cum gaudio accipit illud: 040 MAT 013 021 non habet autem in se radicem, sed est temporalis. Facta autem tribulatione et persecutione propter verbum, continuo scandalizatur. 040 MAT 013 022 Qui autem seminatus est in spinis, hic est, qui verbum audit, et solicitudo sæculi istius, et fallacia divitiarum suffocat verbum, et sine fructu efficitur. (aiōn g165) 040 MAT 013 023 Qui vero in terram bonam seminatus est, hic est qui audit verbum, et intelligit, et fructum affert, et facit aliud quidem centesimum, aliud autem sexagesimum, aliud vero trigesimum. 040 MAT 013 024 Aliam parabolam proposuit illis, dicens: Simile factum est regnum cælorum homini, qui seminavit bonum semen in agro suo. 040 MAT 013 025 Cum autem dormirent homines, venit inimicus eius, et superseminavit zizania in medio tritici, et abiit. 040 MAT 013 026 Cum autem crevisset herba, et fructum fecisset, tunc apparuerunt et zizania. 040 MAT 013 027 Accedentes autem servi Patris familias, dixerunt ei: Domine, nonne bonum semen seminasti in agro tuo? Unde ergo habet zizania? 040 MAT 013 028 Et ait illis: Inimicus homo hoc fecit: Servi autem dixerunt ei, Vis, imus, et colligimus ea? 040 MAT 013 029 Et ait: Non: ne forte colligentes zizania, eradicetis simul cum eis et triticum. 040 MAT 013 030 Sinite utraque crescere usque ad messem, et in tempore messis dicam messoribus: Colligite primum zizania, et alligate ea in fasciculos ad comburendum, triticum autem congregate in horreum meum. 040 MAT 013 031 Aliam parabolam proposuit eis dicens: Simile est regnum cælorum grano sinapis, quod accipiens homo seminavit in agro suo: 040 MAT 013 032 quod minimum quidem est omnibus seminibus: cum autem creverit, maius est omnibus oleribus, et fit arbor, ita ut volucres cæli veniant, et habitent in ramis eius. 040 MAT 013 033 Aliam parabolam locutus est eis. Simile est regnum cælorum fermento, quod acceptum mulier abscondit in farinæ satis tribus, donec fermentatum est totum. 040 MAT 013 034 Hæc omnia locutus est Iesus in parabolis ad turbas: et sine parabolis non loquebatur eis: 040 MAT 013 035 ut impleretur quod dictum erat per prophetam, dicentem: Aperiam in parabolis os meum, eructabo abscondita a constitutione mundi. 040 MAT 013 036 Tunc, dimissis turbis, venit in domum: et accesserunt ad eum discipuli eius, dicentes: Edissere nobis parabolam zizaniorum agri. 040 MAT 013 037 Qui respondens ait illis: Qui seminat bonum semen, est Filius hominis. 040 MAT 013 038 Ager autem, est mundus. Bonum vero semen, hi sunt filii regnum. Zizania autem, filii sunt nequam. 040 MAT 013 039 Inimicus autem, qui seminavit ea, est diabolus. Messis vero, consummatio sæculi est. Messores autem, Angeli sunt. (aiōn g165) 040 MAT 013 040 Sicut ergo colliguntur zizania, et igni comburuntur: sic erit in consummatione sæculi. (aiōn g165) 040 MAT 013 041 Mittet Filius hominis Angelos suos, et colligent de regno eius omnia scandala, et eos, qui faciunt iniquitatem: 040 MAT 013 042 et mittent eos in caminum ignis. Ibi erit fletus, et stridor dentium. 040 MAT 013 043 Tunc iusti fulgebunt sicut sol in regno Patris eorum. Qui habet aures audiendi, audiat. 040 MAT 013 044 Simile est regnum cælorum thesauro abscondito in agro: quem qui invenit homo, abscondit, et præ gaudio illius vadit, et vendit universa quæ habet, et emit agrum illum. 040 MAT 013 045 Iterum simile est regnum cælorum homini negotiatori, quærenti bonas margaritas. 040 MAT 013 046 Inventa autem una pretiosa margarita, abiit, et vendidit omnia quæ habuit, et emit eam. 040 MAT 013 047 Iterum simile est regnum cælorum sagenæ missæ in mare, et ex omni genere piscium congreganti. 040 MAT 013 048 Quam, cum impleta esset, educentes, et secus littus sedentes, elegerunt bonis in vasa, malos autem foras miserunt. 040 MAT 013 049 Sic erit in consummatione sæculi: exibunt Angeli, et separabunt malos de medio iustorum, (aiōn g165) 040 MAT 013 050 et mittent eos in caminum ignis: ibi erit fletus, et stridor dentium. 040 MAT 013 051 Intellexistis hæc omnia? Dicunt ei: Etiam. 040 MAT 013 052 Ait illis: Ideo omnis scriba doctus in regno cælorum, similis est homini patrifamilias, qui profert de thesauro suo nova et vetera. 040 MAT 013 053 Et factum est, cum consummasset Iesus parabolas istas, transiit inde. 040 MAT 013 054 Et veniens in patriam suam, docebat eos in synagogis eorum, ita ut mirarentur, et dicerent: Unde huic sapientia hæc, et virtutes? 040 MAT 013 055 Nonne hic est fabri filius? Nonne mater eius dicitur Maria, et fratres eius, Iacobus, et Ioseph, et Simon, et Iudas? 040 MAT 013 056 Et sorores eius, nonne omnes apud nos sunt? Unde ergo huic omnia ista? 040 MAT 013 057 Et scandalizabantur in eo. Iesus autem dixit eis: Non est propheta sine honore, nisi in patria sua, et in domo sua. 040 MAT 013 058 Et non fecit ibi virtutes multas propter incredulitatem illorum. 040 MAT 014 001 In illo tempore audivit Herodes tetrarcha fama Iesu: 040 MAT 014 002 et ait pueris suis: Hic est Ioannes Baptista: ipse surrexit a mortuis, et ideo virtutes operantur in eo. 040 MAT 014 003 Herodes enim tenuit Ioannem, et alligavit eum: et posuit in carcerem propter Herodiadem uxorem fratris sui. 040 MAT 014 004 Dicebat enim illi Ioannes: Non licet tibi habere eam. 040 MAT 014 005 Et volens illum occidere, timuit populum: quia sicut prophetam eum habebant. 040 MAT 014 006 Die autem natalis Herodis saltavit filia Herodiadis in medio, et placuit Herodi. 040 MAT 014 007 Unde cum iuramento pollicitus est ei dare quodcumque postulasset ab eo. 040 MAT 014 008 At illa præmonita a matre sua, Da mihi, inquit, hic in disco caput Ioannis Baptistæ. 040 MAT 014 009 Et contristatus est rex: propter iuramentum autem, et eos, qui pariter recumbebant, iussit dari. 040 MAT 014 010 Misitque et decollavit Ioannem in carcere. 040 MAT 014 011 Et allatum est caput eius in disco, et datum est puellæ, et attulit matri suæ. 040 MAT 014 012 Et accedentes discipuli eius, tulerunt corpus eius, et sepelierunt illud: et venientes nunciaverunt Iesu. 040 MAT 014 013 Quod cum audisset Iesus, secessit inde in navicula, in locum desertum seorsum: et cum audissent turbæ, secutæ sunt eum pedestres de civitatibus. 040 MAT 014 014 Et exiens vidit turbam multam, et misertus est eis, et curavit languidos eorum. 040 MAT 014 015 Vespere autem facto, accesserunt ad eum discipuli eius, dicentes: Desertus est locus, et hora iam præteriit: dimitte turbas, ut euntes in castella, emant sibi escas. 040 MAT 014 016 Iesus autem dixit eis: Non habent necesse ire: date illis vos manducare. 040 MAT 014 017 Responderunt ei: Non habemus hic nisi quinque panes, et duos pisces. 040 MAT 014 018 Qui ait eis: Afferte mihi illos huc. 040 MAT 014 019 Et cum iussisset turbam discumbere super fœnum, acceptis quinque panibus, et duobus piscibus, aspiciens in cælum benedixit, et fregit, et dedit discipulis panes, discipuli autem turbis. 040 MAT 014 020 Et manducaverunt omnes, et saturati sunt. Et tulerunt reliquias, duodecim cophinos fragmentorum plenos. 040 MAT 014 021 Manducantium autem fuit numerus, quinque millia virorum, exceptis mulieribus, et parvulis. 040 MAT 014 022 Et statim compulit Iesus discipulos ascendere in naviculam, et præcedere eum trans fretum, donec dimitteret turbas. 040 MAT 014 023 Et dimissa turba, ascendit in montem solus orare. Vespere autem facto solus erat ibi. 040 MAT 014 024 Navicula autem in medio mari iactabatur fluctibus: erat enim contrarius ventus. 040 MAT 014 025 Quarta enim vigilia noctis, venit ad eos ambulans super mare. 040 MAT 014 026 Et videntes eum super mare ambulantem, turbati sunt, dicentes: Quia phantasma est. Et præ timore clamaverunt. 040 MAT 014 027 Statimque Iesus locutus est eis, dicens: Habete fiduciam: ego sum, nolite timere. 040 MAT 014 028 Respondens autem Petrus dixit: Domine, si tu es, iube me ad te venire super aquas. 040 MAT 014 029 At ipse ait: Veni. Et descendens Petrus de navicula, ambulabat super aquam ut veniret ad Iesum. 040 MAT 014 030 Videns vero ventum validum, timuit: et cum cœpisset mergi, clamavit dicens: Domine, salvum me fac. 040 MAT 014 031 Et continuo Iesus extendens manum, apprehendit eum: et ait illi: Modicæ fidei, quare dubitasti? 040 MAT 014 032 Et cum ascendissent in naviculam, cessavit ventus. 040 MAT 014 033 Qui autem in navicula erant, venerunt, et adoraverunt eum, dicentes: Vere, Filius Dei es. 040 MAT 014 034 Et cum transfretassent, venerunt in terram Genesar. 040 MAT 014 035 Et cum cognovissent eum viri loci illius, miserunt in universam regionem illam, et obtulerunt ei omnes male habentes: 040 MAT 014 036 et rogabant eum ut vel fimbriam vestimenti eius tangerent. Et quicumque tetigerunt, salvi facti sunt. 040 MAT 015 001 Tunc accesserunt ad eum ab Ierosolymis Scribæ, et Pharisæi, dicentes: 040 MAT 015 002 Quare discipuli tui transgrediuntur traditionem seniorum? non enim lavant manus suas cum panem manducant. 040 MAT 015 003 Ipse autem respondens ait illis: Quare et vos transgredimini mandatum Dei propter traditionem vestram? Nam Deus dixit: 040 MAT 015 004 Honora patrem, et matrem. Et: Qui maledixerit patri, vel matri, morte moriatur. 040 MAT 015 005 Vos autem dicitis: Quicumque dixerit patri, vel matri, Munus, quodcumque est ex me, tibi proderit, 040 MAT 015 006 et non honorificabit patrem suum, aut matrem suam: et irritum fecistis mandatum Dei propter traditionem vestram. 040 MAT 015 007 Hypocritæ, bene prophetavit de vobis Isaias, dicens: 040 MAT 015 008 Populus hic labiis me honorat: cor autem eorum longe est a me. 040 MAT 015 009 Sine causa autem colunt me, docentes doctrinas, et mandata hominum. 040 MAT 015 010 Et convocatis ad se turbis, dixit eis: Audite, et intelligite. 040 MAT 015 011 Non quod intrat in os, coinquinat hominem: sed quod procedit ex ore, hoc coinquinat hominem. 040 MAT 015 012 Tunc accedentes discipuli eius, dixerunt ei: Scis quia Pharisæi audito verbo hoc, scandalizati sunt? 040 MAT 015 013 At ille respondens ait: Omnis plantatio, quam non plantavit Pater meus cælestis, eradicabitur. 040 MAT 015 014 Sinite illos: cæci sunt, et duces cæcorum. Cæcus autem si cæco ducatum præstet, ambo in foveam cadunt. 040 MAT 015 015 Respondens autem Petrus dixit ei: Edissere nobis parabolam istam. 040 MAT 015 016 At ille dixit: Adhuc et vos sine intellectu estis? 040 MAT 015 017 Non intelligitis quia omne, quod in os intrat, in ventrem vadit, et in secessum emittitur? 040 MAT 015 018 Quæ autem procedunt de ore, de corde exeunt, et ea coinquinant hominem: 040 MAT 015 019 de corde enim exeunt cogitationes malæ, homicidia, adulteria, fornicationes, furta, falsa testimonia, blasphemiæ. 040 MAT 015 020 Hæc sunt, quæ coinquinant hominem. Non lotis autem manibus manducare, non coinquinat hominem. 040 MAT 015 021 Et egressus inde Iesus secessit in partes Tyri, et Sidonis. 040 MAT 015 022 Et ecce mulier Chananæa a finibus illis egressa clamavit, dicens ei: Miserere mei Domine, Fili David: filia mea male a dæmonio vexatur. 040 MAT 015 023 Qui non respondit ei verbum. Et accedentes discipuli eius rogabant eum dicentes: Dimitte eam: quia clamat post nos. 040 MAT 015 024 Ipse autem respondens ait: Non sum missus nisi ad oves, quæ perierunt domus Israel. 040 MAT 015 025 At illa venit, et adoravit eum, dicens: Domine, adiuva me. 040 MAT 015 026 Qui respondens ait: Non est bonum sumere panem filiorum, et mittere canibus. 040 MAT 015 027 At illa dixit: Etiam Domine: nam et catelli edunt de micis, quæ cadunt de mensa dominorum suorum. 040 MAT 015 028 Tunc respondens Iesus, ait illi: O mulier, magna est fides tua: fiat tibi sicut vis. Et sanata est filia eius ex illa hora. 040 MAT 015 029 Et cum transisset inde Iesus, venit secus Mare Galilææ: et ascendens in montem, sedebat ibi. 040 MAT 015 030 Et accesserunt ad eum turbæ multæ, habentes secum mutos, cæcos, claudos, debiles, et alios multos: et proiecerunt eos ad pedes eius, et curavit eos: 040 MAT 015 031 ita ut turbæ mirarentur videntes mutos loquentes, claudos ambulantes, cæcos videntes: et magnificabant Deum Israel. 040 MAT 015 032 Iesus autem, convocatis discipulis suis, dixit: Misereor turbæ, quia triduo iam perseverant mecum, et non habent quod manducent: et dimittere eos ieiunos nolo, ne deficiant in via. 040 MAT 015 033 Et dicunt ei discipuli: Unde ergo nobis in deserto panes tantos, ut saturemus turbam tantam? 040 MAT 015 034 Et ait illis Iesus: Quot habetis panes? At illi dixerunt: Septem, et paucos pisciculos. 040 MAT 015 035 Et præcepit turbæ, ut discumberent super terram. 040 MAT 015 036 Et accipiens septem panes, et pisces, et gratias agens, fregit, et dedit discipulis suis, et discipuli dederunt populo. 040 MAT 015 037 Et comederunt omnes, et saturati sunt. Et quod superfuit de fragmentis, tulerunt septem sportas plenas. 040 MAT 015 038 Erant autem qui manducaverunt, quattuor millia hominum, extra parvulos, et mulieres. 040 MAT 015 039 Et, dimissa turba, ascendit in naviculam: et venit in fines Magedan. 040 MAT 016 001 Et accesserunt ad eum Pharisæi, et Sadducæi tentantes: et rogaverunt eum ut signum de cælo ostenderet eis. 040 MAT 016 002 At ille respondens, ait illis: Facto vespere dicitis: Serenum erit, rubicundum est enim cælum. 040 MAT 016 003 Et mane: Hodie tempestas, rutilat enim triste cælum. 040 MAT 016 004 Faciem ergo cæli diiudicare nostis: signa autem temporum non potestis scire? Generatio mala et adultera signum quærit: et signum non dabitur ei, nisi signum Ionæ prophetæ. Et relictis illis, abiit. 040 MAT 016 005 Et cum venissent discipuli eius trans fretum, obliti sunt panes accipere. 040 MAT 016 006 Qui dixit illis: Intuemini, et cavete a fermento Pharisæorum, et Sadducæorum. 040 MAT 016 007 At illi cogitabant intra se dicentes: Quia panes non accepimus. 040 MAT 016 008 Sciens autem Iesus, dixit: Quid cogitatis intra vos modicæ fidei, quia panes non habetis? 040 MAT 016 009 Nondum intelligitis, neque recordamini quinque panum in quinque millia hominum, et quot cophinos sumpsistis? 040 MAT 016 010 neque septem panum in quattuor millia hominum, et quot sportas sumpsistis? 040 MAT 016 011 Quare non intelligitis, quia non de pane dixi vobis: Cavete a fermento Pharisæorum, et Sadducæorum? 040 MAT 016 012 Tunc intellexerunt quia non dixerit cavendum a fermento panum, sed a doctrina Pharisæorum, et Sadducæorum. 040 MAT 016 013 Venit autem Iesus in partes Cæsareæ Philippi: et interrogabat discipulos suos, dicens: Quem dicunt homines esse Filium hominis? 040 MAT 016 014 At illi dixerunt: Alii Ioannem Baptistam, alii autem Eliam, alii vero Ieremiam, aut unum ex prophetis. 040 MAT 016 015 Dicit illis Iesus: Vos autem quem me esse dicitis? 040 MAT 016 016 Respondens Simon Petrus dixit: Tu es Christus, Filius Dei vivi. 040 MAT 016 017 Respondens autem Iesus, dixit ei: Beatus es Simon Bar Iona: quia caro, et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus, qui in cælis est. 040 MAT 016 018 Et ego dico tibi, quia tu es Petrus, et super hanc petram ædificabo Ecclesiam meam, et portæ inferi non prævalebunt adversus eam. (Hadēs g86) 040 MAT 016 019 Et tibi dabo claves regni cælorum. Et quodcumque ligaveris super terram, erit ligatum et in cælis: et quodcumque solveris super terram, erit solutum et in cælis. 040 MAT 016 020 Tunc præcepit discipulis suis ut nemini dicerent quia ipse esset Iesus Christus. 040 MAT 016 021 Exinde cœpit Iesus ostendere discipulis suis, quia oporteret eum ire Ierosolymam, et multa pati a senioribus, et Scribis, et principibus sacerdotum, et occidi, et tertia die resurgere. 040 MAT 016 022 Et assumens eum Petrus, cœpit increpare illum dicens: Absit a te, Domine: non erit tibi hoc. 040 MAT 016 023 Qui conversus, dixit Petro: Vade post me Satana, scandalum es mihi: quia non sapis ea, quæ Dei sunt, sed ea, quæ hominum. 040 MAT 016 024 Tunc Iesus dixit discipulis suis: Si quis vult post me venire, abneget semetipsum, et tollat crucem suam, et sequatur me. 040 MAT 016 025 Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet eam. Qui autem perdiderit animam suam propter me, inveniet eam. 040 MAT 016 026 Quid enim prodest homini, si mundum universum lucretur, animæ vero suæ detrimentum patiatur? Aut quam dabit homo commutationem pro anima sua? 040 MAT 016 027 Filius enim hominis venturus est in gloria Patris sui cum Angelis suis: et tunc reddet unicuique secundum opera eius. 040 MAT 016 028 Amen dico vobis, sunt quidam de hic stantibus, qui non gustabunt mortem, donec videant Filium hominis venientem in regno suo. 040 MAT 017 001 Et post dies sex assumit Iesus Petrum, et Iacobum, et Ioannem fratrem eius, et ducit illos in montem excelsum seorsum: 040 MAT 017 002 et transfiguratus est ante eos. Et resplenduit facies eius sicut sol: vestimenta autem eius facta sunt alba sicut nix. 040 MAT 017 003 Et ecce apparuerunt illis Moyses, et Elias cum eo loquentes. 040 MAT 017 004 Respondens autem Petrus, dixit ad Iesum: Domine, bonum est nos hic esse: si vis, faciamus tria tabernacula, tibi unum, Moysi unum, et Eliæ unum. 040 MAT 017 005 Adhuc eo loquente, ecce nubes lucida obumbravit eos. Et ecce vox de nube, dicens: Hic est Filius meus dilectus, in quo mihi bene complacui: ipsum audite. 040 MAT 017 006 Et audientes discipuli ceciderunt in faciem suam, et timuerunt valde. 040 MAT 017 007 Et accessit Iesus, et tetigit eos: dixitque eis: Surgite, et nolite timere. 040 MAT 017 008 Levantes autem oculos suos, neminem viderunt, nisi solum Iesum. 040 MAT 017 009 Et descendentibus illis de monte, præcepit eis Iesus, dicens: Nemini dixeritis visionem, donec Filius hominis a mortuis resurgat. 040 MAT 017 010 Et interrogaverunt eum discipuli, dicentes: Quid ergo scribæ dicunt quod Eliam oporteat primum venire? 040 MAT 017 011 At ille respondens, ait eis: Elias quidem venturus est, et restituet omnia. 040 MAT 017 012 Dico autem vobis, quia Elias iam venit, et non cognoverunt eum, sed fecerunt in eo quæcumque voluerunt. Sic et Filius hominis passurus est ab eis. 040 MAT 017 013 Tunc intellexerunt discipuli, quia de Ioanne Baptista dixisset eis. 040 MAT 017 014 Et cum venisset ad turbam, accessit ad eum homo genibus provolutus ante eum, dicens: 040 MAT 017 015 Domine, miserere filio meo, quia lunaticus est, et male patitur: nam sæpe cadit in ignem, et crebro in aquam. 040 MAT 017 016 Et obtuli eum discipulis tuis, et non potuerunt curare eum. 040 MAT 017 017 Respondens autem Iesus, ait: O generatio incredula, et perversa, quousque ero vobiscum? usquequo patiar vos? Afferte huc illum ad me. 040 MAT 017 018 Et increpavit illum Iesus, et exiit ab eo dæmonium, et curatus est puer ex illa hora. 040 MAT 017 019 Tunc accesserunt discipuli ad Iesum secreto, et dixerunt: Quare nos non potuimus eiicere illum? 040 MAT 017 020 Dixit illis Iesus: Propter incredulitatem vestram. Amen quippe dico vobis, si habueritis fidem, sicut granum sinapis, dicetis monti huic, Transi hinc illuc, et transibit, et nihil impossibile erit vobis. 040 MAT 017 021 Hoc autem genus non eiicitur nisi per orationem, et ieiunium. 040 MAT 017 022 Conversantibus autem eis in Galilæa, dixit illis Iesus: Filius hominis tradendus est in manus hominum: 040 MAT 017 023 et occident eum, et tertia die resurget. Et contristati sunt vehementer. 040 MAT 017 024 Et cum venissent Capharnaum, accesserunt qui didrachma accipiebant, ad Petrum, et dixerunt ei: Magister vester non solvit didrachma? 040 MAT 017 025 Ait: Etiam. Et cum intrasset in domum, prævenit eum Iesus, dicens: Quid tibi videtur Simon? Reges terræ a quibus accipiunt tributum vel censum? a filiis suis, an ab alienis? 040 MAT 017 026 Et ille dixit: Ab alienis. Dixit illi Iesus: Ergo liberi sunt filii. 040 MAT 017 027 Ut autem non scandalizemus eos, vade ad mare, et mitte hamum: et eum piscem, qui primus ascenderit, tolle: et aperto ore eius, invenies staterem: illum sumens, da eis pro me, et te. 040 MAT 018 001 In illa hora accesserunt discipuli ad Iesum, dicentes: Quis putas, maior est in regno cælorum? 040 MAT 018 002 Et advocans Iesus parvulum, statuit eum in medio eorum, 040 MAT 018 003 et dixit: Amen dico vobis, nisi conversi fueritis, et efficiamini sicut parvuli, non intrabitis in regnum cælorum. 040 MAT 018 004 Quicumque ergo humiliaverit se sicut parvulus iste, hic est maior in regno cælorum. 040 MAT 018 005 Et qui susceperit unum parvulum talem in nomine meo, me suscipit. 040 MAT 018 006 Qui autem scandalizaverit unum de pusillis istis, qui in me credunt, expedit ei ut suspendatur mola asinaria in collo eius, et demergatur in profundum maris. 040 MAT 018 007 Væ mundo a scandalis. Necesse est enim ut veniant scandala: verumtamen væ homini illi, per quem scandalum venit. 040 MAT 018 008 Si autem manus tua, vel pes tuus scandalizat te: abscide eum, et proiice abs te: bonum tibi est ad vitam ingredi debilem, vel claudum, quam duas manus, vel duos pedes habentem mitti in ignem æternum. (aiōnios g166) 040 MAT 018 009 Et si oculus tuus scandalizat te, erue eum, et proiice abs te: bonum tibi est cum uno oculo in vitam intrare, quam duos oculos habentem mitti in Gehennam ignis. (Geenna g1067) 040 MAT 018 010 Videte ne contemnatis unum ex his pusillis: dico enim vobis, quia Angeli eorum in cælis semper vident faciem Patris mei, qui in cælis est. 040 MAT 018 011 Venit enim Filius hominis salvare quod perierat. 040 MAT 018 012 Quid vobis videtur? Si fuerint alicui centum oves, et erravit una ex eis: nonne relinquit nonaginta novem in montibus, et vadit quærere eam, quæ erravit? 040 MAT 018 013 Et si contigerit ut inveniat eam: Amen dico vobis, quia gaudet super eam magis quam super nonaginta novem, quæ non erraverunt. 040 MAT 018 014 Sic non est voluntas ante Patrem vestrum, qui in cælis est, ut pereat unus de pusillis istis. 040 MAT 018 015 Si autem peccaverit in te frater tuus, vade, et corripe eum inter te, et ipsum solum. Si te audierit, lucratus eris fratrem tuum. 040 MAT 018 016 Si autem te non audierit, adhibe tecum adhuc unum, vel duos, ut in ore duorum, vel trium testium stet omne verbum. 040 MAT 018 017 Quod si non audierit eos: dic Ecclesiæ. Si autem Ecclesiam non audierit: sit tibi sicut ethnicus, et publicanus. 040 MAT 018 018 Amen dico vobis, quæcumque alligaveritis super terram, erunt ligata et in cælo: et quæcumque solveritis super terram, erunt soluta et in cælo. 040 MAT 018 019 Iterum dico vobis, quia si duo ex vobis consenserint super terram, de omni re quamcumque petierint, fiet illis a Patre meo, qui in cælis est. 040 MAT 018 020 Ubi enim sunt duo, vel tres congregati in nomine meo, ibi sum in medio eorum. 040 MAT 018 021 Tunc accedens Petrus ad eum, dixit: Domine quoties peccabit in me frater meus, et dimittam ei? usque septies? 040 MAT 018 022 Dicit illi Iesus: Non dico tibi usque septies: sed usque septuagies septies. 040 MAT 018 023 Ideo assimilatum est regnum cælorum homini regi, qui voluit rationem ponere cum servis suis. 040 MAT 018 024 Et cum cœpisset rationem ponere, oblatus est ei unus, qui debebat ei decem millia talenta. 040 MAT 018 025 Cum autem non haberet unde redderet, iussit eum dominus eius venundari, et uxorem eius, et filios, et omnia quæ habebat, et reddi. 040 MAT 018 026 Procidens autem servus ille, orabat eum, dicens: Patientiam habe in me, et omnia reddam tibi. 040 MAT 018 027 Misertus autem dominus servi illius, dimisit eum, et debitum dimisit ei. 040 MAT 018 028 Egressus autem servus ille invenit unum de conservis suis, qui debebat ei centum denarios: et tenens suffocavit eum, dicens: Redde quod debes. 040 MAT 018 029 Et procidens conservus eius, rogabat eum, dicens: Patientiam habe in me, et omnia reddam tibi. 040 MAT 018 030 Ille autem noluit: sed abiit, et misit eum in carcerem donec redderet debitum. 040 MAT 018 031 Videntes autem conservi eius quæ fiebant, contristati sunt valde: et venerunt, et narraverunt domino suo omnia quæ facta fuerant. 040 MAT 018 032 Tunc vocavit illum dominus suus: et ait illi: Serve nequam, omne debitum dimisi tibi quoniam rogasti me: 040 MAT 018 033 nonne ergo oportuit et te misereri conservi tui, sicut et ego tui misertus sum? 040 MAT 018 034 Et iratus dominus eius tradidit eum tortoribus, quoadusque redderet universum debitum. 040 MAT 018 035 Sic et Pater meus cælestis faciet vobis, si non remiseritis unusquisque fratri suo de cordibus vestris. 040 MAT 019 001 Et factum est, cum consumasset Iesus sermones istos, migravit a Galilæa, et venit in fines Iudææ trans Iordanem, 040 MAT 019 002 et secutæ sunt eum turbæ multæ, et curavit eos ibi. 040 MAT 019 003 Et accesserunt ad eum Pharisæi tentantes eum, et dicentes: Si licet homini dimittere uxorem suam, quacumque ex causa? 040 MAT 019 004 Qui respondens, ait eis: Non legistis, quia qui fecit hominem ab initio, masculum, et feminam fecit eos? Et dixit: 040 MAT 019 005 Propter hoc dimittet homo patrem, et matrem, et adhærebit uxori suæ, et erunt duo in carne una. 040 MAT 019 006 Itaque iam non sunt duo, sed una caro. Quod ergo Deus coniunxit, homo non separet. 040 MAT 019 007 Dicunt illi: Quid ergo Moyses mandavit dare libellum repudii, et dimittere? 040 MAT 019 008 Ait illis: Quoniam Moyses ad duritiam cordis vestri permisit vobis dimittere uxores vestras: ab initio autem non fuit sic. 040 MAT 019 009 Dico autem vobis, quia quicumque dimiserit uxorem suam, nisi ob fornicationem, et aliam duxerit, mœchatur: et qui dimissam duxerit, mœchatur. 040 MAT 019 010 Dicunt ei discipuli eius: Si ita est causa hominis cum uxore, non expedit nubere. 040 MAT 019 011 Qui dixit illis: Non omnes capiunt verbum istud, sed quibus datum est. 040 MAT 019 012 Sunt enim eunuchi, qui de matris utero sic nati sunt: et sunt eunuchi, qui facti sunt ab hominibus: et sunt eunuchi, qui seipsos castraverunt propter regnum cælorum. Qui potest capere capiat. 040 MAT 019 013 Tunc oblati sunt ei parvuli, ut manus eis imponeret, et oraret. Discipuli autem increpabant eos. 040 MAT 019 014 Iesus vero ait eis: Sinite parvulos, et nolite eos prohibere ad me venire: talium est enim regnum cælorum. 040 MAT 019 015 Et cum imposuisset eis manus, abiit inde. 040 MAT 019 016 Et ecce unus accedens, ait illi: Magister bone, quid boni faciam ut habeam vitam æternam? (aiōnios g166) 040 MAT 019 017 Qui dixit ei: Quid me interrogas de bono? Unus est bonus, Deus. Si autem vis ad vitam ingredi, serva mandata. 040 MAT 019 018 Dicit illi: Quæ? Iesus autem dixit: Non homicidium facies: Non adulterabis: Non facies furtum: Non falsum testimonium dices: 040 MAT 019 019 Honora patrem tuum, et matrem tuam, et diliges proximum tuum sicut teipsum. 040 MAT 019 020 Dicit illi adolescens: Omnia hæc custodivi a iuventute mea, quid adhuc mihi deest? 040 MAT 019 021 Ait illi Iesus: Si vis perfectus esse, vade, vende quæ habes, et da pauperibus, et habebis thesaurum in cælo: et veni, sequere me. 040 MAT 019 022 Cum audisset autem adolescens verbum, abiit tristis: erat enim habens multas possessiones. 040 MAT 019 023 Iesus autem dixit discipulis suis: Amen dico vobis, quia dives difficile intrabit in regnum cælorum. 040 MAT 019 024 Et iterum dico vobis: Facilius est camelum per foramen acus transire, quam divitem intrare in regnum cælorum. 040 MAT 019 025 Auditis autem his, discipuli mirabantur valde, dicentes: Quis ergo poterit salvus esse? 040 MAT 019 026 Aspiciens autem Iesus, dixit illis: Apud homines hoc impossibile est: apud Deum autem omnia possibilia sunt. 040 MAT 019 027 Tunc respondens Petrus, dixit ei: Ecce nos reliquimus omnia, et secuti sumus te: quid ergo erit nobis? 040 MAT 019 028 Iesus autem dixit illis: Amen dico vobis, quod vos, qui secuti estis me, in regeneratione cum sederit Filius hominis in sede maiestatis suæ, sedebitis et vos super sedes duodecim, iudicantes duodecim tribus Israel. 040 MAT 019 029 Et omnis, qui reliquerit domum, vel fratres, aut sorores, aut patrem, aut matrem, aut uxorem, aut filios, aut agros propter nomen meum, centuplum accipiet, et vitam æternam possidebit. (aiōnios g166) 040 MAT 019 030 Multi autem erunt primi novissimi, et novissimi primi. 040 MAT 020 001 Simile est regnum cælorum homini patrifamilias, qui exiit primo mane conducere operarios in vineam suam. 040 MAT 020 002 Conventione autem facta cum operariis ex denario diurno, misit eos in vineam suam. 040 MAT 020 003 Et egressus circa horam tertiam, vidit alios stantes in foro otiosos, 040 MAT 020 004 et dixit illis: Ite et vos in vineam meam, et quod iustum fuerit dabo vobis. 040 MAT 020 005 Illi autem abierunt. Iterum autem exiit circa sextam et nonam horam: et fecit similiter. 040 MAT 020 006 Circa undecimam vero exiit, et invenit alios stantes, et dicit illis: Quid hic statis tota die otiosi? 040 MAT 020 007 Dicunt ei: Quia nemo nos conduxit. Dicit illis: Ite et vos in vineam meam. 040 MAT 020 008 Cum sero autem factum esset, dicit dominus vineæ procuratori suo: Voca operarios, et redde illis mercedem incipiens a novissimis usque ad primos. 040 MAT 020 009 Cum venissent ergo qui circa undecimam horam venerant, acceperunt singulos denarios. 040 MAT 020 010 Venientes autem et primi, arbitrati sunt quod plus essent accepturi: acceperunt autem et ipsi singulos denarios. 040 MAT 020 011 Et accipientes murmurabant adversus patremfamilias, 040 MAT 020 012 dicentes: Hi novissimi una hora fecerunt, et pares illos nobis fecisti, qui portavimus pondus diei, et æstus. 040 MAT 020 013 At ille respondens uni eorum, dixit: Amice non facio tibi iniuriam: nonne ex denario convenisti mecum? 040 MAT 020 014 Tolle quod tuum est, et vade: volo autem et huic novissimo dare sicut et tibi. 040 MAT 020 015 Aut non licet mihi quod volo, facere? An oculus tuus nequam est, quia ego bonus sum? 040 MAT 020 016 Sic erunt novissimi primi, et primi novissimi. Multi enim sunt vocati, pauci vero electi. 040 MAT 020 017 Et ascendens Iesus Ierosolymam, assumpsit duodecim discipulos secreto, et ait illis: 040 MAT 020 018 Ecce ascendimus Ierosolymam, et Filius hominis tradetur principibus sacerdotum, et Scribis, et condemnabunt eum morte, 040 MAT 020 019 et tradent eum Gentibus ad illudendum, et flagellandum, et crucifigendum, et tertia die resurget. 040 MAT 020 020 Tunc accessit ad eum mater filiorum Zebedæi cum filiis suis, adorans et petens aliquid ab eo. 040 MAT 020 021 Qui dixit ei: Quid vis? Ait illi: Dic ut sedeant hi duo filii mei, unus ad dexteram tuam, et unus ad sinistram in regno tuo. 040 MAT 020 022 Respondens autem Iesus, dixit: Nescitis quid petatis. Potestis bibere calicem, quem ego bibiturus sum? Dicunt ei: Possumus. 040 MAT 020 023 Ait illis: Calicem quidem meum bibetis: sedere autem ad dexteram meam vel sinistram non est meum dare vobis, sed quibus paratum est a Patre meo. 040 MAT 020 024 Et audientes decem, indignati sunt de duobus fratribus. 040 MAT 020 025 Iesus autem vocavit eos ad se, et ait: Scitis quia principes Gentium dominantur eorum: et qui maiores sunt, potestatem exercent in eos. 040 MAT 020 026 Non ita erit inter vos: sed quicumque voluerit inter vos maior fieri, sit vester minister: 040 MAT 020 027 et qui voluerit inter vos primus esse, erit vester servus. 040 MAT 020 028 Sicut Filius hominis non venit ministrari, sed ministrare, et dare animam suam, redemptionem pro multis. 040 MAT 020 029 Et egredientibus illis ab Iericho, secuta est eum turba multa, 040 MAT 020 030 et ecce duo cæci sedentes secus viam, audierunt, quia Iesus transiret: et clamaverunt, dicentes: Domine miserere nostri, fili David. 040 MAT 020 031 Turba autem increpabat eos ut tacerent. At illi magis clamabant, dicentes: Domine, miserere nostri, fili David. 040 MAT 020 032 Et stetit Iesus, et vocavit eos, et ait: Quid vultis ut faciam vobis? 040 MAT 020 033 Dicunt illi: Domine, ut aperiantur oculi nostri. 040 MAT 020 034 Misertus autem eorum Iesus, tetigit oculos eorum. Et confestim viderunt, et secuti sunt eum. 040 MAT 021 001 Et cum appropinquassent Ierosolymis, et venissent Bethphage ad Montem Oliveti: tunc Iesus misit duos discipulos, 040 MAT 021 002 dicens eis: Ite in castellum, quod contra vos est, et statim invenietis asinam alligatam, et pullum cum ea: solvite, et adducite mihi: 040 MAT 021 003 et si quis vobis aliquid dixerit, dicite quia Dominus his opus habet: et confestim dimittet eos. 040 MAT 021 004 Hoc autem totum factum est, ut adimpleretur quod dictum est per prophetam, dicentem: 040 MAT 021 005 Dicite filiæ Sion: Ecce Rex tuus venit tibi mansuetus, sedens super asinam, et pullum filium subiugalis. 040 MAT 021 006 Euntes autem discipuli fecerunt sicut præcepit illis Iesus. 040 MAT 021 007 Et adduxerunt asinam, et pullum: et imposuerunt super eos vestimenta sua, et eum desuper sedere fecerunt. 040 MAT 021 008 Plurima autem turba straverunt vestimenta sua in via: alii autem cædebant ramos de arboribus, et sternebant in via: 040 MAT 021 009 turbæ autem, quæ præcedebant, et quæ sequebantur, clamabant, dicentes: Hosanna Filio David: benedictus, qui venit in nomine Domini: hosanna in altissimis. 040 MAT 021 010 Et cum intrasset Ierosolymam, commota est universa civitas, dicens: Quis est hic? 040 MAT 021 011 Populi autem dicebant: Hic est Iesus Propheta a Nazareth Galilææ. 040 MAT 021 012 Et intravit Iesus in templum Dei, et eiiciebat omnes vendentes, et ementes in templo, et mensas numulariorum, et cathedras vendentium columbas evertit: 040 MAT 021 013 et dicit eis: Scriptum est: Domus mea domus orationis vocabitur: vos autem fecistis illam speluncam latronum. 040 MAT 021 014 Et accesserunt ad eum cæci, et claudi in templo: et sanavit eos. 040 MAT 021 015 Videntes autem principes sacerdotum, et Scribæ mirabilia, quæ fecit, et pueros clamantes in templo, et dicentes: Hosanna Filio David: indignati sunt, 040 MAT 021 016 et dixerunt ei: Audis quid isti dicunt? Iesus autem dixit eis: Utique. Numquam legistis: Quia ex ore infantium, et lactentium perfecisti laudem? 040 MAT 021 017 Et relictis illis, abiit foras extra Civitatem in Bethaniam: ibique mansit. 040 MAT 021 018 Mane autem revertens in Civitatem, esuriit. 040 MAT 021 019 Et videns fici arborem unam secus viam, venit ad eam: et nihil invenit in ea nisi folia tantum, et ait illi: Numquam ex te fructus nascatur in sempiternum. Et arefacta est continuo ficulnea. (aiōn g165) 040 MAT 021 020 Et videntes discipuli, mirati sunt, dicentes: Quomodo continuo aruit? 040 MAT 021 021 Respondens autem Iesus, ait eis: Amen dico vobis, si habueritis fidem, et non hæsitaveritis, non solum de ficulnea facietis, sed et si monti huic dixeritis, Tolle, et iacta te in mare, fiet. 040 MAT 021 022 Et omnia quæcumque petieritis in oratione credentes, accipietis. 040 MAT 021 023 Et cum venisset in templum, accesserunt ad eum docentem, principes sacerdotum, et seniores populi, dicentes: In qua potestate hæc facis? Et quis tibi dedit hanc potestatem? 040 MAT 021 024 Respondens Iesus dixit eis: Interrogabo vos et ego unum sermonem: quem si dixeritis mihi, et ego vobis dicam in qua potestate hæc facio. 040 MAT 021 025 Baptismus Ioannis unde erat? e cælo, an ex hominibus? At illi cogitabant inter se, dicentes: 040 MAT 021 026 Si dixerimus, e cælo, dicet nobis: Quare ergo non credidistis illi? Si autem dixerimus, ex hominibus, timemus turbam: omnes enim habebant Ioannem sicut prophetam. 040 MAT 021 027 Et respondentes Iesu, dixerunt: Nescimus. Ait illis et ipse: Nec ego dico vobis in qua potestate hæc facio. 040 MAT 021 028 Quid autem vobis videtur? Homo quidam habebat duos filios, et accedens ad primum, dixit: Fili, vade hodie, operare in vinea mea. 040 MAT 021 029 Ille autem respondens, ait: Nolo. Postea autem, pœnitentia motus, abiit. 040 MAT 021 030 Accedens autem ad alterum, dixit similiter. At ille respondens, ait: Eo, domine, et non ivit. 040 MAT 021 031 Quis ex duobus fecit voluntatem patris? Dicunt ei: Primus. Dicit illis Iesus: Amen dico vobis, quia publicani, et meretrices præcedent vos in regnum Dei. 040 MAT 021 032 Venit enim ad vos Ioannes in via iustitiæ, et non credidistis ei. Publicani autem, et meretrices crediderunt ei: vos autem videntes nec pœnitentiam habuistis postea, ut crederetis ei. 040 MAT 021 033 Aliam parabolam audite: Homo erat paterfamilias, qui plantavit vineam, et sepem circumdedit ei, et fodit in ea torcular, et ædificavit turrim, et locavit eam agricolis, et peregre profectus est. 040 MAT 021 034 Cum autem tempus fructuum appropinquasset, misit servos suos ad agricolas, ut acciperent fructus eius. 040 MAT 021 035 Et agricolæ, apprehensis servis eius, alium ceciderunt, alium occiderunt, alium vero lapidaverunt. 040 MAT 021 036 Iterum misit alios servos plures prioribus, et fecerunt illis similiter. 040 MAT 021 037 Novissime autem misit ad eos filium suum, dicens: Verebuntur filium meum. 040 MAT 021 038 Agricolæ autem videntes filium, dixerunt intra se: Hic est hæres, venite, occidamus eum, et habebimus hereditatem eius. 040 MAT 021 039 Et apprehensum eum eiecerunt extra vineam, et occiderunt. 040 MAT 021 040 Cum ergo venerit dominus vineæ, quid faciet agricolis illis? 040 MAT 021 041 Aiunt illi: Malos male perdet: et vineam suam locabit aliis agricolis, qui reddant ei fructum temporibus suis. 040 MAT 021 042 Dicit illis Iesus: Numquam legistis in Scripturis: Lapidem, quem reprobaverunt ædificantes, hic factus est in caput anguli. A Domino factum est istud, et est mirabile in oculis nostris: 040 MAT 021 043 ideo dico vobis, quia auferetur a vobis regnum Dei, et dabitur genti facienti fructus eius. 040 MAT 021 044 Et qui ceciderit super lapidem istum, confringetur: super quem vero ceciderit, conteret eum. 040 MAT 021 045 Et cum audissent principes sacerdotum, et Pharisæi parabolas eius, cognoverunt quod de ipsis diceret. 040 MAT 021 046 Et quærentes eum tenere, timuerunt turbas: quoniam sicut prophetam eum habebant. 040 MAT 022 001 Et respondens Iesus, dixit iterum in parabolis eis, dicens: 040 MAT 022 002 Simile factum est regnum cælorum homini regi, qui fecit nuptias filio suo. 040 MAT 022 003 Et misit servos suos vocare invitatos ad nuptias, et nolebant venire. 040 MAT 022 004 Iterum misit alios servos, dicens: Dicite invitatis: Ecce prandium meum paravi, tauri mei, et altilia occisa sunt, et omnia parata: venite ad nuptias. 040 MAT 022 005 Illi autem neglexerunt: et abierunt, alius in villam suam, alius vero ad negotiationem suam: 040 MAT 022 006 reliqui vero tenuerunt servos eius, et contumeliis affectos occiderunt. 040 MAT 022 007 Rex autem cum audisset, iratus est: et missis exercitibus suis, perdidit homicidas illos, et civitatem illorum succendit. 040 MAT 022 008 Tunc ait servis suis: Nuptiæ quidem paratæ sunt, sed qui invitati erant, non fuerunt digni. 040 MAT 022 009 Ite ergo ad exitus viarum, et quoscumque inveneritis, vocate ad nuptias. 040 MAT 022 010 Et egressi servi eius in vias, congregaverunt omnes, quos invenerunt, malos et bonos: et impletæ sunt nuptiæ discumbentium. 040 MAT 022 011 Intravit autem rex ut viderent discumbentes, et vidit ibi hominem non vestitum veste nuptiali. 040 MAT 022 012 Et ait illi: Amice, quomodo huc intrasti non habens vestem nuptialem? At ille obmutuit. 040 MAT 022 013 Tunc dicit rex ministris: Ligatis manibus, et pedibus eius, mittite eum in tenebras exteriores: ibi erit fletus, et stridor dentium. 040 MAT 022 014 Multi enim sunt vocati, pauci vero electi. 040 MAT 022 015 Tunc abeuntes Pharisæi, consilium inierunt ut caperent eum in sermone. 040 MAT 022 016 Et mittunt ei discipulos suos cum Herodianis dicentes: Magister, scimus quia verax es, et viam Dei in veritate doces, et non est tibi cura de aliquo: non enim respicis personam hominum: 040 MAT 022 017 dic ergo nobis quid tibi videtur? licet censum dare Cæsari, an non? 040 MAT 022 018 Cognita autem Iesus nequitia eorum, ait: Quid me tentatis hypocritæ? 040 MAT 022 019 Ostendite mihi numisma census. At illi obtulerunt ei denarium. 040 MAT 022 020 Et ait illis Iesus: Cuius est imago hæc, et superscriptio? 040 MAT 022 021 Dicunt ei: Cæsaris. Tunc ait illis: Reddite ergo quæ sunt Cæsaris, Cæsari: et quæ sunt Dei, Deo. 040 MAT 022 022 Et audientes mirati sunt, et relicto eo abierunt. 040 MAT 022 023 In illo die accesserunt ad eum Sadducæi, qui dicunt non esse resurrectionem: et interrogaverunt eum, 040 MAT 022 024 dicentes: Magister, Moyses dixit: Si quis mortuus fuerit non habens filium, ut ducat frater eius uxorem illius, et suscitet semen fratri suo. 040 MAT 022 025 Erant autem apud nos septem fratres: et primus, uxore ducta, defunctus est: et non habens semen, reliquit uxorem suam fratri suo. 040 MAT 022 026 Similiter secundus, et tertius usque ad septimum. 040 MAT 022 027 Novissime autem omnium et mulier defuncta est. 040 MAT 022 028 In resurrectione ergo cuius erit de septem uxor? omnes enim habuerunt eam. 040 MAT 022 029 Respondens autem Iesus, ait illis: Erratis nescientes Scripturas, neque virtutem Dei. 040 MAT 022 030 In resurrectione enim neque nubent, neque nubentur: sed erunt sicut Angeli Dei in cælo. 040 MAT 022 031 De resurrectione autem mortuorum non legistis quod dictum est a Deo dicente vobis: 040 MAT 022 032 Ego sum Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Iacob? Non est Deus mortuorum, sed viventium. 040 MAT 022 033 Et audientes turbæ, mirabantur in doctrina eius. 040 MAT 022 034 Pharisæi autem audientes quod silentium imposuisset Sadducæis, convenerunt in unum: 040 MAT 022 035 et interrogavit eum unus ex eis legis doctor, tentans eum: 040 MAT 022 036 Magister, quod est mandatum magnum in lege? 040 MAT 022 037 Ait illi Iesus: Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et in tota anima tua, et in tota mente tua. 040 MAT 022 038 Hoc est maximum, et primum mandatum. 040 MAT 022 039 Secundum autem simile est huic: Diliges proximum tuum, sicut teipsum. 040 MAT 022 040 In his duobus mandatis universa lex pendet, et prophetæ. 040 MAT 022 041 Congregatis autem Pharisæis, interrogavit eos Iesus, 040 MAT 022 042 dicens: Quid vobis videtur de Christo? cuius filius est? Dicunt ei: David. 040 MAT 022 043 Ait illis: Quomodo ergo David in Spiritu vocat eum Dominum, dicens: 040 MAT 022 044 Dixit Dominus Domino meo: sede a dextris meis, donec ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum? 040 MAT 022 045 Si ergo David vocat eum Dominum, quomodo filius eius est? 040 MAT 022 046 Et nemo poterat ei respondere verbum: neque ausus fuit quisquam ex illa die eum amplius interrogare. 040 MAT 023 001 Tunc Iesus locutus est ad turbas, et ad discipulos suos, 040 MAT 023 002 dicens: Super cathedram Moysi sederunt Scribæ, et Pharisæi. 040 MAT 023 003 Omnia ergo quæcumque dixerint vobis, servate, et facite: secundum opera vero eorum nolite facere: dicunt enim, et non faciunt. 040 MAT 023 004 Alligant enim onera gravia, et importabilia, et imponunt in humeros hominum: digito autem suo nolunt ea movere. 040 MAT 023 005 Omnia vero opera sua faciunt ut videantur ab hominibus: dilatant enim phylacteria sua, et magnificant fimbrias. 040 MAT 023 006 Amant autem primos recubitus in cœnis, et primas cathedras in synagogis, 040 MAT 023 007 et salutationes in foro, et vocari ab hominibus Rabbi. 040 MAT 023 008 Vos autem nolite vocari Rabbi. Unus est enim Magister vester, omnes autem vos fratres estis. 040 MAT 023 009 Et patrem nolite vocare vobis super terram: unus est enim Pater vester, qui in cælis est. 040 MAT 023 010 Nec vocemini magistri: quia Magister vester unus est, Christus. 040 MAT 023 011 Qui maior est vestrum, erit minister vester. 040 MAT 023 012 Qui autem se exaltaverit, humiliabitur: et qui se humiliaverit, exaltabitur. 040 MAT 023 013 Væ autem vobis Scribæ, et Pharisæi hypocritæ: quia clauditis regnum cælorum ante homines. Vos enim non intratis, nec introeuntes sinitis intrare. 040 MAT 023 014 Væ vobis Scribæ, et Pharisæi hypocritæ: quia comeditis domos viduarum, orationes longas orantes: propter hoc amplius accipietis iudicium. 040 MAT 023 015 Væ vobis Scribæ, et Pharisæi hypocritæ: quia circuitis mare, et aridam, ut faciatis unum proselytum: et cum fuerit factus, facitis eum filium Gehennæ duplo quam vos. (Geenna g1067) 040 MAT 023 016 Væ vobis duces cæci, qui dicitis: Quicumque iuraverit per templum, nihil est: qui autem iuraverit in auro templi, debet. 040 MAT 023 017 Stulti et cæci: Quid enim maius est, aurum, an templum, quod sanctificat aurum? 040 MAT 023 018 Et quicumque iuraverit in altari, nihil est: quicumque autem iuraverit in dono, quod est super illud, debet. 040 MAT 023 019 Cæci: quid enim maius est, donum, an altare, quod sanctificat donum? 040 MAT 023 020 Qui ergo iurat in altari, iurat in eo, et in omnibus quæ super illud sunt. 040 MAT 023 021 Et quicumque iuraverit in templo, iurat in illo, et in eo, qui habitat in ipso: 040 MAT 023 022 et qui iurat in cælo, iurat in throno Dei, et in eo, qui sedet super eum. 040 MAT 023 023 Væ vobis Scribæ, et Pharisæi hypocritæ: qui decimatis mentham, et anethum, et cyminum, et reliquistis quæ graviora sunt legis, iudicium, et misericordiam, et fidem. Hæc oportuit facere, et illa non omittere. 040 MAT 023 024 Duces cæci, excolantes culicem, camelum autem glutientes. 040 MAT 023 025 Væ vobis Scribæ, et Pharisæi hypocritæ, quia mundatis quod deforis est calicis, et paropsidis: intus autem pleni estis rapina, et immunditia. 040 MAT 023 026 Pharisæe cæce, munda prius quod intus est calicis, et paropsidis, ut fiat id, quod deforis est, mundum. 040 MAT 023 027 Væ vobis Scribæ, et Pharisæi hypocritæ: quia similes estis sepulchris dealbatis, quæ aforis parent hominibus speciosa, intus vero pleni sunt ossibus mortuorum, et omni spurcitia. 040 MAT 023 028 Sic et vos aforis quidem paretis hominibus iusti: intus autem pleni estis hypocrisi, et iniquitate. 040 MAT 023 029 Væ vobis Scribæ, et Pharisæi hypocritæ, qui ædificatis sepulchra prophetarum, et ornatis monumenta iustorum, 040 MAT 023 030 et dicitis: Si fuissemus in diebus patrum nostrorum, non essemus socii eorum in sanguine prophetarum. 040 MAT 023 031 Itaque testimonio estis vobismetipsis, quia filii estis eorum, qui prophetas occiderunt. 040 MAT 023 032 Et vos implete mensuram patrum vestrorum. 040 MAT 023 033 Serpentes genimina viperarum, quomodo fugietis a iudicio Gehennæ? (Geenna g1067) 040 MAT 023 034 Ideo ecce ego mitto ad vos prophetas, et sapientes, et scribas, et ex illis occidetis, et crucifigetis, et ex eis flagellabitis in synagogis vestris, et persequemini de civitate in civitatem: 040 MAT 023 035 ut veniat super vos omnis sanguis iustus, qui effusus est super terram, a sanguine Abel iusti usque ad sanguinem Zachariæ, filii Barachiæ, quem occidistis inter templum et altare. 040 MAT 023 036 Amen dico vobis, venient hæc omnia super generationem istam. 040 MAT 023 037 Ierusalem, Ierusalem, quæ occidis prophetas, et lapidas eos, qui ad te missi sunt: quoties volui congregare filios tuos, quemadmodum gallina congregat pullos suos sub alas, et noluisti? 040 MAT 023 038 Ecce relinquetur vobis domus vestra deserta. 040 MAT 023 039 Dico enim vobis, non me videbitis amodo, donec dicatis: Benedictus, qui venit in nomine Domini. 040 MAT 024 001 Et egressus Iesus de templo, ibat. Et accesserunt discipuli eius, ut ostenderent ei ædificationes templi. 040 MAT 024 002 Ipse autem respondens dixit illis: Videtis hæc omnia? Amen dico vobis, non relinquetur hic lapis super lapidem, qui non destruatur. 040 MAT 024 003 Sedente autem eo super Montem Oliveti, accesserunt ad eum discipuli secreto, dicentes: Dic nobis, quando hæc erunt? et quod signum adventus tui, et consummationis sæculi? (aiōn g165) 040 MAT 024 004 Et respondens Iesus, dixit eis: Videte ne quis vos seducat. 040 MAT 024 005 Multi enim venient in nomine meo, dicentes: Ego sum Christus: et multos seducent. 040 MAT 024 006 Audituri enim estis prælia, et opiniones præliorum. Videte ne turbemini. Oportet enim hæc fieri, sed nondum est finis. 040 MAT 024 007 Consurget enim gens in gentem, et regnum in regnum, et erunt pestilentiæ, et fames, et terræmotus per loca. 040 MAT 024 008 Hæc autem omnia initia sunt dolorum. 040 MAT 024 009 Tunc tradent vos in tribulationem, et occident vos: et eritis odio omnibus gentibus propter nomen meum. 040 MAT 024 010 Et tunc scandalizabuntur multi, et invicem tradent, et odio habebunt invicem. 040 MAT 024 011 Et multi pseudoprophetæ surgent, et seducent multos. 040 MAT 024 012 Et quoniam abundavit iniquitas, refrigescet caritas multorum. 040 MAT 024 013 Qui autem perseveraverit usque in finem, hic salvus erit. 040 MAT 024 014 Et prædicabitur hoc Evangelium regni in universo orbe, in testimonium omnibus gentibus: et tunc veniet consummatio. 040 MAT 024 015 Cum ergo videritis abominationem desolationis, quæ dicta est a Daniele propheta, stantem in loco sancto, qui legit, intelligat: 040 MAT 024 016 tunc qui in Iudæa sunt, fugiant ad montes: 040 MAT 024 017 et qui in tecto, non descendat tollere aliquid de domo sua: 040 MAT 024 018 et qui in agro, non revertatur tollere tunicam suam. 040 MAT 024 019 Væ autem prægnantibus, et nutrientibus in illis diebus. 040 MAT 024 020 Orate autem ut non fiat fuga vestra in hieme, vel sabbato. 040 MAT 024 021 Erit enim tunc tribulatio magna, qualis non fuit ab initio mundi usque modo, neque fiet. 040 MAT 024 022 Et nisi breviati fuissent dies illi, non fieret salva omnis caro: sed propter electos breviabuntur dies illi. 040 MAT 024 023 Tunc si quis vobis dixerit: Ecce hic est Christus, aut illic: nolite credere. 040 MAT 024 024 Surgent enim pseudochristi, et pseudoprophetæ: et dabunt signa magna, et prodigia, ita ut in errorem inducantur (si fieri potest) etiam electi. 040 MAT 024 025 Ecce prædixi vobis. 040 MAT 024 026 Si ergo dixerint vobis, Ecce in deserto est, nolite exire: Ecce in penetralibus, nolite credere. 040 MAT 024 027 Sicut enim fulgur exit ab Oriente, et paret usque in Occidentem: ita erit et adventus Filii hominis. 040 MAT 024 028 Ubicumque fuerit corpus, illic congregabuntur et aquilæ. 040 MAT 024 029 Statim autem post tribulationem dierum illorum sol obscurabitur, et luna non dabit lumen suum, et stellæ cadent de cælo, et virtutes cælorum commovebuntur: 040 MAT 024 030 et tunc parebit signum Filii hominis in cælo: et tunc plangent omnes tribus terræ: et videbunt Filium hominis venientem in nubibus cæli cum virtute multa, et maiestate. 040 MAT 024 031 Et mittet Angelos suos cum tuba, et voce magna: et congregabunt electos eius a quattuor ventis, a summis cælorum usque ad terminos eorum. 040 MAT 024 032 Ab arbore autem fici discite parabolam: cum iam ramus eius tener fuerit, et folia nata, scitis quia prope est æstas: 040 MAT 024 033 ita et vos cum videritis hæc omnia, scitote quia prope est in ianuis. 040 MAT 024 034 Amen dico vobis, quia non præteribit generatio hæc, donec omnia hæc fiant. 040 MAT 024 035 Cælum, et terra transibunt, verba autem mea non præteribunt. 040 MAT 024 036 De die autem illa, et hora nemo scit, neque Angeli cælorum, nisi solus Pater. 040 MAT 024 037 Sicut autem in diebus Noe, ita erit et adventus Filii hominis. 040 MAT 024 038 Sicut enim erant in diebus ante diluvium comedentes et bibentes, nubentes et nuptum tradentes, usque ad eum diem, quo intravit Noe in arcam, 040 MAT 024 039 et non cognoverunt donec venit diluvium, et tulit omnes: ita erit et adventus Filii hominis. 040 MAT 024 040 Tunc duo erunt in agro: unus assumetur, et unus relinquetur. 040 MAT 024 041 Duæ molentes in mola: una assumetur, et una relinquetur. 040 MAT 024 042 Vigilate ergo, quia nescitis qua hora Dominus vester venturus sit. 040 MAT 024 043 Illud autem scitote, quoniam si sciret paterfamilias qua hora fur venturus esset, vigilaret utique, et non sineret perfodi domum suam. 040 MAT 024 044 Ideo et vos estote parati: quia qua nescitis hora Filius hominis venturus est. 040 MAT 024 045 Quis, putas, est fidelis servus, et prudens, quem constituit dominus suus super familiam suam, ut det illis cibum in tempore? 040 MAT 024 046 Beatus ille servus, quem cum venerit dominus eius, invenerit sic facientem. 040 MAT 024 047 Amen dico vobis, quoniam super omnia bona sua constituet eum. 040 MAT 024 048 Si autem dixerit malus servus ille in corde suo: Moram fecit dominus meus venire: 040 MAT 024 049 et cœperit percutere conservos suos, manducet autem, et bibat cum ebriosis: 040 MAT 024 050 veniet dominus servi illius in die, qua non sperat, et hora, qua ignorat: 040 MAT 024 051 et dividet eum, partemque eius ponet cum hypocritis. Illic erit fletus, et stridor dentium. 040 MAT 025 001 Tunc simile erit regnum cælorum decem virginibus: quæ accipientes lampades suas exierunt obviam sponso, et sponsæ. 040 MAT 025 002 Quinque autem ex eis erant fatuæ, et quinque prudentes: 040 MAT 025 003 sed quinque fatuæ, acceptis lampadibus, non sumpserunt oleum secum: 040 MAT 025 004 prudentes vero acceperunt oleum in vasis suis cum lampadibus. 040 MAT 025 005 Moram autem faciente sponso, dormitaverunt omnes et dormierunt. 040 MAT 025 006 Media autem nocte clamor factus est: Ecce sponsus venit, exite obviam ei. 040 MAT 025 007 Tunc surrexerunt omnes virgines illæ, et ornaverunt lampades suas. 040 MAT 025 008 Fatuæ autem sapientibus dixerunt: Date nobis de oleo vestro: quia lampades nostræ extinguuntur. 040 MAT 025 009 Responderunt prudentes, dicentes: Ne forte non sufficiat nobis, et vobis, ite potius ad vendentes, et emite vobis. 040 MAT 025 010 Dum autem irent emere, venit sponsus: et quæ paratæ erant, intraverunt cum eo ad nuptias, et clausa est ianua. 040 MAT 025 011 Novissime vero veniunt et reliquæ virgines, dicentes: Domine, Domine, aperi nobis. 040 MAT 025 012 At ille respondens, ait: Amen dico vobis, nescio vos. 040 MAT 025 013 Vigilate itaque, quia nescitis diem, neque horam. 040 MAT 025 014 Sicut enim homo peregre proficiscens, vocavit servos suos, et tradidit illis bona sua. 040 MAT 025 015 Et uni dedit quinque talenta, alii autem duo, alii vero unum, unicuique secundum propriam virtutem, et profectus est statim. 040 MAT 025 016 Abiit autem qui quinque talenta acceperat, et operatus est in eis, et lucratus est alia quinque. 040 MAT 025 017 Similiter et qui duo acceperat, lucratus est alia duo. 040 MAT 025 018 Qui autem unum acceperat, abiens fodit in terram, et abscondit pecuniam domini sui. 040 MAT 025 019 Post multum vero temporis venit dominus servorum illorum, et posuit rationem cum eis. 040 MAT 025 020 Et accedens qui quinque talenta acceperat, obtulit alia quinque talenta, dicens: Domine, quinque talenta tradidisti mihi, ecce alia quinque superlucratus sum. 040 MAT 025 021 Ait illi dominus eius: Euge serve bone, et fidelis, quia super pauca fuisti fidelis, super multa te constituam, intra in gaudium domini tui. 040 MAT 025 022 Accessit autem et qui duo talenta acceperat, et ait: Domine, duo talenta tradidisti mihi, ecce alia duo lucratus sum. 040 MAT 025 023 Ait illi dominus eius: Euge serve bone, et fidelis, quia super pauca fuisti fidelis, super multa te constituam, intra in gaudium domini tui. 040 MAT 025 024 Accedens autem et qui unum talentum acceperat, ait: Domine, scio quia homo durus es, metis ubi non seminasti, et congregas ubi non sparsisti: 040 MAT 025 025 et timens abii, et abscondi talentum tuum in terra: ecce habes quod tuum est. 040 MAT 025 026 Respondens autem dominus eius, dixit ei: Serve male, et piger, sciebas quia meto ubi non semino, et congrego ubi non sparsi: 040 MAT 025 027 oportuit ergo te committere pecuniam meam numulariis, et veniens ego recepissem utique quod meum est cum usura. 040 MAT 025 028 Tollite itaque ab eo talentum, et date ei, qui habet decem talenta. 040 MAT 025 029 Omni enim habenti dabitur, et abundabit: ei autem, qui non habet, et quod videtur habere, auferetur ab eo. 040 MAT 025 030 Et inutilem servum eiicite in tenebras exteriores: illic erit fletus, et stridor dentium. 040 MAT 025 031 Cum autem venerit Filius hominis in maiestate sua, et omnes angeli cum eo, tunc sedebit super sedem maiestatis suæ: 040 MAT 025 032 et congregabuntur ante eum omnes gentes, et separabit eos ab invicem, sicut pastor segregat oves ab hœdis: 040 MAT 025 033 et statuet oves quidem a dextris suis, hœdos autem a sinistris. 040 MAT 025 034 Tunc dicet Rex his, qui a dextris eius erunt: Venite benedicti Patris mei, possidete paratum vobis regnum a constitutione mundi. 040 MAT 025 035 Esurivi enim, et dedistis mihi manducare: sitivi, et dedistis mihi bibere: hospes eram, et collegistis me: 040 MAT 025 036 nudus, et cooperuistis me: infirmus, et visitastis me: in carcere eram, et venistis ad me. 040 MAT 025 037 Tunc respondebunt ei iusti, dicentes: Domine, quando te vidimus esurientem, et pavimus te: sitientem, et dedimus tibi potum? 040 MAT 025 038 quando autem te vidimus hospitem, et collegimus te: aut nudum, et cooperuimus te? 040 MAT 025 039 aut quando te vidimus infirmum: aut in carcere, et venimus ad te? 040 MAT 025 040 Et respondens Rex, dicet illis: Amen dico vobis, quamdiu fecistis uni ex his fratribus meis minimis, mihi fecistis. 040 MAT 025 041 Tunc dicet et his, qui a sinistris erunt: Discedite a me maledicti in ignem æternum, qui paratus est diabolo, et angelis eius. (aiōnios g166) 040 MAT 025 042 Esurivi enim, et non dedistis mihi manducare: sitivi, et non desistis mihi potum: 040 MAT 025 043 hospes eram, et non collegistis me: nudus, et non cooperuistis me: infirmus, et in carcere, et non visitastis me. 040 MAT 025 044 Tunc respondebunt ei et ipsi, dicentes: Domine, quando te vidimus esurientem, aut sitientem, aut hospitem, aut nudum, aut infirmum, aut in carcere, et non ministravimus tibi? 040 MAT 025 045 Tunc respondebit illis dicens: Amen dico vobis: Quamdiu non fecistis uni de minoribus his, nec mihi fecistis. 040 MAT 025 046 Et ibunt hi in supplicium æternum: iusti autem in vitam æternam. (aiōnios g166) 040 MAT 026 001 Et factum est: cum consummasset Iesus sermones hos omnes, dixit discipulis suis: 040 MAT 026 002 Scitis quia post biduum Pascha fiet, et Filius hominis tradetur ut crucifigatur. 040 MAT 026 003 Tunc congregati sunt principes sacerdotum, et seniores populi in atrium principis sacerdotum, qui dicebatur Caiphas: 040 MAT 026 004 et consilium fecerunt ut Iesum dolo tenerent, et occiderent. 040 MAT 026 005 Dicebant autem: Non in die festo, ne forte tumultus fieret in populo. 040 MAT 026 006 Cum autem Iesus esset in Bethania in domo Simonis leprosi, 040 MAT 026 007 accessit ad eum mulier habens alabastrum unguenti pretiosi, et effudit super caput ipsius recumbentis. 040 MAT 026 008 Videntes autem discipuli, indignati sunt dicentes: Ut quid perditio hæc? 040 MAT 026 009 potuit enim istud venundari multo, et dari pauperibus. 040 MAT 026 010 Sciens autem Iesus, ait illis: Quid molesti estis huic mulieri? Opus enim bonum operata est in me. 040 MAT 026 011 Nam semper pauperes habetis vobiscum: me autem non semper habetis. 040 MAT 026 012 Mittens enim hæc unguentum hoc in corpus meum: ad sepeliendum me fecit. 040 MAT 026 013 Amen dico vobis, ubicumque prædicatum fuerit hoc Evangelium in toto mundo, dicetur et quod hæc fecit in memoriam eius. 040 MAT 026 014 Tunc abiit unus de duodecim, qui dicebatur Iudas Iscariotes, ad principes sacerdotum: 040 MAT 026 015 et ait illis: Quid vultis mihi dare, et ego vobis eum tradam? At illi constituerunt ei triginta argenteos. 040 MAT 026 016 Et exinde quærebat opportunitatem ut eum traderet. 040 MAT 026 017 Prima autem die Azymorum accesserunt discipuli ad Iesum, dicentes: Ubi vis paremus tibi comedere Pascha? 040 MAT 026 018 At Iesus dixit: Ite in civitatem ad quemdam, et dicite ei: Magister dicit: Tempus meum prope est, apud te facio Pascha cum discipulis meis. 040 MAT 026 019 Et fecerunt discipuli sicut constituit illis Iesus, et paraverunt Pascha. 040 MAT 026 020 Vespere autem facto, discumbebat cum duodecim discipulis suis. 040 MAT 026 021 Et edentibus illis, dixit: Amen dico vobis, quia unus vestrum me traditurus est. 040 MAT 026 022 Et contristati valde, cœperunt singuli dicere: Numquid ego sum Domine? 040 MAT 026 023 At ipse respondens, ait: Qui intingit mecum manum in paropside, hic me tradet. 040 MAT 026 024 Filius quidem hominis vadit, sicut scriptum est de illo: væ autem homini illi, per quem Filius hominis tradetur: bonum erat ei, si natus non fuisset homo ille. 040 MAT 026 025 Respondens autem Iudas, qui tradidit eum, dixit: Numquid ego sum Rabbi? Ait illi: Tu dixisti. 040 MAT 026 026 Cœnantibus autem eis, accepit Iesus panem, et benedixit, ac fregit, deditque discipulis suis, et ait: Accipite, et comedite: hoc est corpus meum. 040 MAT 026 027 Et accipiens calicem gratias egit: et dedit illis, dicens: Bibite ex hoc omnes. 040 MAT 026 028 Hic est enim sanguis meus Novi Testamenti, qui pro multis effundetur in remissionem peccatorum. 040 MAT 026 029 Dico autem vobis: non bibam amodo de hoc genimine vitis usque in diem illum, cum illud bibam vobiscum novum in regno Patris mei. 040 MAT 026 030 Et hymno dicto, exierunt in Montem Oliveti. 040 MAT 026 031 Tunc dicit illis Iesus: Omnes vos scandalum patiemini in me, in ista nocte. Scriptum est enim: Percutiam pastorem, et dispergentur oves gregis. 040 MAT 026 032 Postquam autem resurrexero, præcedam vos in Galilæam. 040 MAT 026 033 Respondens autem Petrus, ait illi: Et si omnes scandalizati fuerint in te, ego numquam scandalizabor. 040 MAT 026 034 Ait illi Iesus: Amen dico tibi, quia in hac nocte, antequam gallus cantet, ter me negabis. 040 MAT 026 035 Ait illi Petrus: Etiamsi oportuerit me mori tecum, non te negabo. Similiter et omnes discipuli dixerunt. 040 MAT 026 036 Tunc venit Iesus cum illis in villam, quæ dicitur Gethsemani, et dixit discipulis suis: Sedete hic donec vadam illuc, et orem. 040 MAT 026 037 Et assumpto Petro, et duobus filiis Zebedæi, cœpit contristari et mœstus esse. 040 MAT 026 038 Tunc ait illis: Tristis est anima mea usque ad mortem: sustinete hic, et vigilate mecum. 040 MAT 026 039 Et progressus pusillum, procidit in faciem suam, orans, et dicens: Pater mi, si possibile est, transeat a me calix iste. Verumtamen non sicut ego volo, sed sicut tu. 040 MAT 026 040 Et venit ad discipulos suos, et invenit eos dormientes, et dicit Petro: Sic non potuistis una hora vigilare mecum? 040 MAT 026 041 Vigilate, et orate ut non intretis in tentationem. Spiritus quidem promptus est, caro autem infirma. 040 MAT 026 042 Iterum secundo abiit, et oravit, dicens: Pater mi, si non potest hic calix transire nisi bibam illum, fiat voluntas tua. 040 MAT 026 043 Et venit iterum, et invenit eos dormientes: erant enim oculi eorum gravati. 040 MAT 026 044 Et relictis illis, iterum abiit, et oravit tertio, eumdem sermonem dicens. 040 MAT 026 045 Tunc venit ad discipulos suos, et dicit illis: Dormite iam, et requiescite: ecce appropinquavit hora, et Filius hominis tradetur in manus peccatorum. 040 MAT 026 046 Surgite eamus: ecce appropinquavit qui me tradet. 040 MAT 026 047 Adhuc eo loquente, ecce Iudas unus de duodecim venit, et cum eo turba multa cum gladiis, et fustibus, missi a principibus sacerdotum, et senioribus populi. 040 MAT 026 048 Qui autem tradidit eum, dedit illis signum, dicens: Quemcumque osculatus fuero, ipse est, tenete eum. 040 MAT 026 049 Et confestim accedens ad Iesum, dixit: Ave Rabbi. Et osculatus est eum. 040 MAT 026 050 Dixitque illi Iesus: Amice, ad quid venisti? Tunc accesserunt, et manus iniecerunt in Iesum, et tenuerunt eum. 040 MAT 026 051 Et ecce unus ex his, qui erant cum Iesu, extendens manum, exemit gladium suum, et percutiens servum principis sacerdotum amputavit auriculam eius. 040 MAT 026 052 Tunc ait illi Iesus: Converte gladium tuum in locum suum. Omnes enim, qui acceperint gladium, gladio peribunt. 040 MAT 026 053 An putas, quia non possum rogare Patrem meum, et exhibebit mihi modo plusquam duodecim legiones angelorum? 040 MAT 026 054 Quomodo ergo implebuntur Scripturæ, quia sic oportet fieri? 040 MAT 026 055 In illa hora dixit Iesus turbis: Tamquam ad latronem existis cum gladiis, et fustibus comprehendere me: quotidie apud vos sedebam docens in templo, et non me tenuistis. 040 MAT 026 056 Hoc autem totum factum est, ut adimplerentur Scripturæ prophetarum. Tunc discipuli omnes, relicto eo, fugerunt. 040 MAT 026 057 At illi tenentes Iesum, duxerunt ad Caipham principem sacerdotum, ubi Scribæ et seniores convenerant. 040 MAT 026 058 Petrus autem sequebatur eum a longe, usque in atrium principis sacerdotum. Et ingressus intro, sedebat cum ministris, ut videret finem. 040 MAT 026 059 Principes autem sacerdotum, et omne concilium quærebant falsum testimonium contra Iesum, ut eum morti traderent: 040 MAT 026 060 et non invenerunt, cum multi falsi testes accessissent. Novissime autem venerunt duo falsi testes, 040 MAT 026 061 et dixerunt: Hic dixit: Possum destruere templum Dei, et post triduum reædificare illud. 040 MAT 026 062 Et surgens princeps sacerdotum, ait illi: Nihil respondes ad ea, quæ isti adversum te testificantur? 040 MAT 026 063 Iesus autem tacebat. Et princeps sacerdotum ait illi: Adiuro te per Deum vivum, ut dicas nobis si tu es Christus Filius Dei. 040 MAT 026 064 Dicit illi Iesus: Tu dixisti. Verumtamen dico vobis, amodo videbitis Filium hominis sedentem a dextris virtutis Dei, et venientem in nubibus cæli. 040 MAT 026 065 Tunc princeps sacerdotum scidit vestimenta sua, dicens: Blasphemavit: quid adhuc egemus testibus? Ecce nunc audistis blasphemiam: 040 MAT 026 066 Quid vobis videtur? At illi respondentes dixerunt: Reus est mortis. 040 MAT 026 067 Tunc expuerunt in faciem eius, et colaphis eum ceciderunt, alii autem palmas in faciem eius dederunt, 040 MAT 026 068 dicentes: Prophetiza nobis Christe, quis est qui te percussit? 040 MAT 026 069 Petrus vero sedebat foris in atrio: et accessit ad eum una ancilla, dicens: Et tu cum Iesu Galilæo eras. 040 MAT 026 070 At ille negavit coram omnibus, dicens: Nescio quid dicis. 040 MAT 026 071 Exeunte autem illo ianuam, vidit eum alia ancilla, et ait his, qui erant ibi: Et hic erat cum Iesu Nazareno. 040 MAT 026 072 Et iterum negavit cum iuramento: Quia non novi hominem. 040 MAT 026 073 Et post pusillum accesserunt qui stabant, et dixerunt Petro: Vere et tu ex illis es: nam et loquela tua manifestum te facit. 040 MAT 026 074 Tunc cœpit detestari, et iurare quia non novisset hominem. Et continuo gallus cantavit. 040 MAT 026 075 Et recordatus est Petrus verbi Iesu, quod dixerat: Prius quam gallus cantet, ter me negabis. Et egressus foras, flevit amare. 040 MAT 027 001 Mane autem facto, consilium inierunt omnes principes sacerdotum, et seniores populi adversus Iesum, ut eum morti traderent. 040 MAT 027 002 Et vinctum adduxerunt eum, et tradiderunt Pontio Pilato præsidi. 040 MAT 027 003 Tunc videns Iudas, qui eum tradidit, quod damnatus esset; pœnitentia ductus, retulit triginta argenteos principibus sacerdotum, et senioribus, 040 MAT 027 004 dicens: Peccavi, tradens sanguinem iustum. At illi dixerunt: Quid ad nos? tu videris. 040 MAT 027 005 Et proiectis argenteis in templo, recessit: et abiens laqueo se suspendit. 040 MAT 027 006 Principes autem sacerdotum, acceptis argenteis, dixerunt: Non licet eos mittere in corbonam: quia pretium sanguinis est. 040 MAT 027 007 Consilio autem inito, emerunt ex illis agrum figuli, in sepulturam peregrinorum. 040 MAT 027 008 Propter hoc vocatus est ager ille, Haceldama, hoc est, ager sanguinis, usque in hodiernum diem. 040 MAT 027 009 Tunc impletum est quod dictum est per Ieremiam prophetam, dicentem: Et acceperunt triginta argenteos pretium appretiati, quem appretiaverunt a filiis Israel: 040 MAT 027 010 et dederunt eos in agrum figuli, sicut constituit mihi Dominus. 040 MAT 027 011 Iesus autem stetit ante præsidem, et interrogavit eum præses, dicens: Tu es rex Iudæorum? Dicit illi Iesus: Tu dicis. 040 MAT 027 012 Et cum accusaretur a principibus sacerdotum, et senioribus, nihil respondit. 040 MAT 027 013 Tunc dicit illi Pilatus: Non audis quanta adversum te dicunt testimonia? 040 MAT 027 014 Et non respondit ei ad ullum verbum, ita ut miraretur præses vehementer. 040 MAT 027 015 Per diem autem sollemnem consueverat præses populi dimittere unum vinctum, quem voluissent. 040 MAT 027 016 Habebat autem tunc vinctum insignem, qui dicebatur Barrabas. 040 MAT 027 017 Congregatis ergo illis dixit Pilatus: Quem vultis dimittam vobis: Barabbam, an Iesum, qui dicitur Christus? 040 MAT 027 018 Sciebat enim quod per invidiam tradidissent eum. 040 MAT 027 019 Sedente autem illo pro tribunali, misit ad eum uxor eius, dicens: Nihil tibi, et iusto illi. Multa enim passa sum hodie per visum propter eum. 040 MAT 027 020 Principes autem sacerdotum, et seniores persuaserunt populis ut peterent Barabbam, Iesum vero perderent. 040 MAT 027 021 Respondens autem præses, ait illis: Quem vultis vobis de duobus dimitti? At illi dixerunt: Barabbam. 040 MAT 027 022 Dicit illis Pilatus: Quid igitur faciam de Iesu, qui dicitur Christus? Dicunt omnes: Crucifigatur. 040 MAT 027 023 Ait illis præses: Quid enim mali fecit? At illi magis clamabant dicentes: Crucifigatur. 040 MAT 027 024 Videns autem Pilatus quia nihil proficeret, sed magis tumultus fieret: accepta aqua, lavit manus coram populo, dicens: Innocens ego sum a sanguine iusti huius: vos videritis. 040 MAT 027 025 Et respondens universus populus, dixit: Sanguis eius super nos, et super filios nostros. 040 MAT 027 026 Tunc dimisit illis Barabbam: Iesum autem flagellatum tradidit eis ut crucifigeretur. 040 MAT 027 027 Tunc milites præsidis suscipientes Iesum in prætorium, congregaverunt ad eum universam cohortem: 040 MAT 027 028 et exuentes eum, chlamydem coccineam circumdederunt ei, 040 MAT 027 029 et plectentes coronam de spinis, posuerunt super caput eius, et arundinem in dextera eius. Et genu flexo ante eum, illudebant ei, dicentes: Ave Rex Iudæorum. 040 MAT 027 030 Et expuentes in eum, acceperunt arundinem, et percutiebant caput eius. 040 MAT 027 031 Et postquam illuserunt ei, exuerunt eum chlamyde, et induerunt eum vestimentis eius, et duxerunt eum ut crucifigerent. 040 MAT 027 032 Exeuntes autem invenerunt hominem Cyrenæum, nomine Simonem: hunc angariaverunt ut tolleret crucem eius. 040 MAT 027 033 Et venerunt in locum, qui dicitur Golgotha, quod est Calvariæ locus. 040 MAT 027 034 Et dederunt ei vinum bibere cum felle mistum. Et cum gustasset, noluit bibere. 040 MAT 027 035 Postquam autem crucifixerunt eum, diviserunt vestimenta eius, sortem mittentes: ut impleretur quod dictum est per prophetam dicentem: Diviserunt sibi vestimenta mea, et super vestem meam miserunt sortem. 040 MAT 027 036 Et sedentes servabant eum. 040 MAT 027 037 Et imposuerunt super caput eius causam ipsius scriptam: HIC EST IESUS REX IUDÆORUM. 040 MAT 027 038 Tunc crucifixi sunt cum eo duo latrones: unus a dextris, et unus a sinistris. 040 MAT 027 039 Prætereuntes autem blasphemabant eum moventes capita sua, 040 MAT 027 040 et dicentes: Vah qui destruis templum Dei, et in triduo illud reædificas: salva temetipsum: si Filius Dei es, descende de cruce. 040 MAT 027 041 Similiter et principes sacerdotum illudentes cum Scribis, et senioribus dicebant: 040 MAT 027 042 Alios salvos fecit, seipsum non potest salvum facere: si Rex Israel est, descendat nunc de cruce, et credimus ei: 040 MAT 027 043 confidit in Deo: liberet nunc, si vult eum: dixit enim: Quia Filius Dei sum. 040 MAT 027 044 Idipsum autem et latrones, qui crucifixi erant cum eo, improperabant ei. 040 MAT 027 045 A sexta autem hora tenebræ factæ sunt super universam terram usque ad horam nonam. 040 MAT 027 046 Et circa horam nonam clamavit Iesus voce magna, dicens: Eli, Eli, lamma sabacthani? hoc est: Deus meus, Deus meus ut quid dereliquisti me? 040 MAT 027 047 Quidam autem illic stantes, et audientes, dicebant: Eliam vocat iste. 040 MAT 027 048 Et continuo currens unus ex eis acceptam spongiam implevit aceto, et imposuit arundini, et dabat ei bibere. 040 MAT 027 049 Ceteri vero dicebant: Sine videamus an veniat Elias liberans eum. 040 MAT 027 050 Iesus autem iterum clamans voce magna, emisit spiritum. 040 MAT 027 051 Et ecce velum templi scissum est in duas partes a summo usque deorsum. Et terra mota est, et petræ scissæ sunt, 040 MAT 027 052 et monumenta aperta sunt: et multa corpora sanctorum, qui dormierant, surrexerunt. 040 MAT 027 053 Et exeuntes de monumentis post resurrectionem eius, venerunt in sanctam civitatem, et apparuerunt multis. 040 MAT 027 054 Centurio autem, et qui cum eo erant, custodientes Iesum, viso terræmotu et his, quæ fiebant, timuerunt valde, dicentes: Vere Filius Dei erat iste. 040 MAT 027 055 Erant autem ibi mulieres multæ a longe, quæ secutæ erant Iesum a Galilæa, ministrantes ei: 040 MAT 027 056 inter quas erat Maria Magdalene, et Maria Iacobi, et Ioseph mater, et mater filiorum Zebedæi. 040 MAT 027 057 Cum autem sero factum esset, venit quidam homo dives ab Arimathæa, nomine Ioseph, qui et ipse discipulus erat Iesu. 040 MAT 027 058 Hic accessit ad Pilatum, et petiit corpus Iesu. Tunc Pilatus iussit reddi corpus. 040 MAT 027 059 Et accepto corpore, Ioseph involvit illud in sindone munda. 040 MAT 027 060 Et posuit illud in monumento suo novo, quod exciderat in petra. Et advolvit saxum magnum ad ostium monumenti, et abiit. 040 MAT 027 061 Erant autem ibi Maria Magdalene, et altera Maria, sedentes contra sepulchrum. 040 MAT 027 062 Altera autem die, quæ est post Parasceven, convenerunt principes sacerdotum et Pharisæi ad Pilatum, 040 MAT 027 063 dicentes: Domine, recordati sumus, quia seductor ille dixit adhuc vivens: Post tres dies resurgam. 040 MAT 027 064 Iube ergo custodiri sepulchrum usque in diem tertium: ne forte veniant discipuli eius, et furentur eum, et dicant plebi: Surrexit a mortuis: et erit novissimus error peior priore. 040 MAT 027 065 Ait illis Pilatus: Habetis custodiam, ite, custodite sicut scitis. 040 MAT 027 066 Illi autem abeuntes, munierunt sepulchrum, signantes lapidem, cum custodibus. 040 MAT 028 001 Vespere autem Sabbati, quæ lucescit in prima Sabbati, venit Maria Magdalene, et altera Maria videre sepulchrum. 040 MAT 028 002 Et ecce terræmotus factus est magnus. Angelus enim Domini descendit de cælo: et accedens revolvit lapidem, et sedebat super eum: 040 MAT 028 003 erat autem aspectus eius sicut fulgur: et vestimentum eius sicut nix. 040 MAT 028 004 Præ timore autem eius exterriti sunt custodes, et facti sunt velut mortui. 040 MAT 028 005 Respondens autem Angelus dixit mulieribus: Nolite timere vos: scio enim, quod Iesum, qui crucifixus est, quæritis. 040 MAT 028 006 non est hic: surrexit enim, sicut dixit. Venite, et videte locum, ubi positus erat Dominus. 040 MAT 028 007 Et cito euntes, dicite discipulis eius quia surrexit: et ecce præcedit vos in Galilæam: ibi eum videbitis. Ecce prædixi vobis. 040 MAT 028 008 Et exierunt cito de monumento cum timore, et gaudio magno, currentes nunciare discipulis eius. 040 MAT 028 009 Et ecce Iesus occurrit illis, dicens: Avete. Illæ autem accesserunt, et tenuerunt pedes eius, et adoraverunt eum. 040 MAT 028 010 Tunc ait illis Iesus: Nolite timere. Ite, nunciare fratribus meis ut eant in Galilæam; ibi me videbunt. 040 MAT 028 011 Quæ cum abiissent, ecce quidam de custodibus venerunt in civitatem, et nunciaverunt principibus sacerdotum omnia, quæ facta fuerant. 040 MAT 028 012 Et congregati cum senioribus consilio accepto, pecuniam copiosam dederunt militibus, 040 MAT 028 013 dicentes: Dicite quia discipuli eius nocte venerunt, et furati sunt eum, nobis dormientibus. 040 MAT 028 014 Et si hoc auditum fuerit a præside, nos suadebimus ei, et securos vos faciemus. 040 MAT 028 015 At illi accepta pecunia, fecerunt sicut erant edocti. Et divulgatum est verbum istud apud Iudæos, usque in hodiernum diem. 040 MAT 028 016 Undecim autem discipuli abierunt in Galilæam in montem, ubi consituerat illis Iesus. 040 MAT 028 017 Et videntes eum adoraverunt: quidam autem dubitaverunt. 040 MAT 028 018 Et accedens Iesus locutus est eis, dicens: Data est mihi omnis potestas in cælo, et in terra. 040 MAT 028 019 Euntes ergo docete omnes gentes: baptizantes eos in nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti: 040 MAT 028 020 docentes eos servare omnia quæcumque mandavi vobis: et ecce ego vobiscum sum omnibus diebus, usque ad consummationem sæculi. (aiōn g165) # # BOOK 041 MAR Mark Marcum 041 MAR 001 001 Initium Evangelii Iesu Christi, Filii Dei. 041 MAR 001 002 Sicut scriptum est in Isaia propheta: Ecce ego mitto Angelum meum ante faciem tuam, qui præparabit viam tuam ante te. 041 MAR 001 003 Vox clamantis in deserto: Parate viam Domini, rectas facite semitas eius. 041 MAR 001 004 Fuit Ioannes in deserto baptizans, et prædicans baptismum pœnitentiæ in remissionem peccatorum. 041 MAR 001 005 Et egrediebatur ad eum omnis Iudææ regio, et Ierosolymitæ universi, et baptizabantur ab illo in Iordanis flumine, confitentes peccata sua. 041 MAR 001 006 Et erat Ioannes vestitus pilis cameli, et zona pellicea circa lumbos eius, et locustas, et mel silvestre edebat. 041 MAR 001 007 Et prædicabat dicens: Venit fortior post me: cuius non sum dignus procumbens solvere corrigiam calceamentorum eius. 041 MAR 001 008 Ego baptizavi vos aqua, ille vero baptizabit vos Spiritu Sancto. 041 MAR 001 009 Et factum est: in diebus illis venit Iesus a Nazareth Galilææ: et baptizatus est a Ioanne in Iordane. 041 MAR 001 010 Et statim ascendens de aqua, vidit cælos apertos, et Spiritum tamquam columbam descendentem, et manentem in ipso. 041 MAR 001 011 Et vox facta est de cælis: Tu es Filius meus dilectus, in te complacui. 041 MAR 001 012 Et statim Spiritus expulit eum in desertum. 041 MAR 001 013 Et erat in deserto quadraginta diebus, et quadraginta noctibus: et tentabatur a Satana: eratque cum bestiis, et Angeli ministrabant illi. 041 MAR 001 014 Postquam autem traditus est Ioannes, venit Iesus in Galilæam, prædicans Evangelium regni Dei, 041 MAR 001 015 et dicens: Quoniam impletum est tempus, et appropinquavit regnum Dei: pœnitemini, et credite Evangelio. 041 MAR 001 016 Et præteriens secus Mare Galilææ, vidit Simonem, et Andream fratrem eius, mittentes retia in mare, (erant enim piscatores) 041 MAR 001 017 et dixit eis Iesus: Venite post me, et faciam vos fieri piscatores hominum. 041 MAR 001 018 Et protinus relictis retibus, secuti sunt eum. 041 MAR 001 019 Et progressus inde pusillum, vidit Iacobum Zebedæi, et Ioannem fratrem eius, et ipsos componentes retia in navi: 041 MAR 001 020 et statim vocavit illos. Et relicto patre suo Zebedæo in navi cum mercenariis, secuti sunt eum. 041 MAR 001 021 Et ingrediuntur Capharnaum: et statim Sabbatis ingressus in synagogam, docebat eos. 041 MAR 001 022 Et stupebant super doctrina eius: erat enim docens eos, quasi potestatem habens, et non sicut scribæ. 041 MAR 001 023 Et erat in synagoga eorum homo in spiritu immundo: et exclamavit, 041 MAR 001 024 dicens: Quid nobis, et tibi Iesu Nazarene: venisti perdere nos? scio qui sis, Sanctus Dei. 041 MAR 001 025 Et comminatus est ei Iesus, dicens: Obmutesce, et exi de homine. 041 MAR 001 026 Et discerpens eum spiritus immundus, et exclamans voce magna exiit ab eo. 041 MAR 001 027 Et mirati sunt omnes, ita ut conquirerent inter se dicentes: Quidnam est hoc? Quænam doctrina hæc nova? Quia in potestate etiam spiritibus immundis imperat, et obediunt ei. 041 MAR 001 028 Et processit rumor eius statim in omnem regionem Galilææ. 041 MAR 001 029 Et protinus egredientes de synagoga, venerunt in domum Simonis, et Andreæ cum Iacobo, et Ioanne. 041 MAR 001 030 Decumbebat autem socrus Simonis febricitans: et statim dicunt ei de illa. 041 MAR 001 031 Et accedens elevavit eam, apprehensa manu eius: et continuo dimisit eam febris, et ministrabat eis. 041 MAR 001 032 Vespere autem facto cum occidisset sol, afferebant ad eum omnes male habentes, et dæmonia habentes: 041 MAR 001 033 et erat omnis civitas congregata ad ianuam. 041 MAR 001 034 Et curavit multos, qui vexabantur variis languoribus, et dæmonia multa eiiciebat, et non sinebat ea loqui, quoniam sciebant eum. 041 MAR 001 035 Et diluculo valde surgens, egressus abiit in desertum locum, ibique orabat. 041 MAR 001 036 Et prosecutus est eum Simon, et qui cum illo erant. 041 MAR 001 037 Et cum invenissent eum, dixerunt ei: Quia omnes quærunt te. 041 MAR 001 038 Et ait illis: Eamus in proximos vicos, et civitates, ut et ibi prædicem: ad hoc enim veni. 041 MAR 001 039 Et erat prædicans in synagogis eorum, et in omni Galilæa, et dæmonia eiiciens. 041 MAR 001 040 Et venit ad eum leprosus deprecans eum: et genu flexo dixit ei: Si vis, potes me mundare. 041 MAR 001 041 Iesus autem misertus eius, extendit manum suam: et tangens eum, ait illi: Volo: Mundare. 041 MAR 001 042 Et cum dixisset, statim discessit ab eo lepra, et mundatus est. 041 MAR 001 043 Et comminatus est ei, statimque eiecit illum: 041 MAR 001 044 et dicit ei: Vide nemini dixeris: sed vade, ostende te principi sacerdotum, et offer pro emundatione tua, quæ præcepit Moyses in testimonium illis. 041 MAR 001 045 At ille egressus cœpit prædicare, et diffamare sermonem, ita ut iam non posset manifeste introire in civitatem, sed foris in desertis locis esset, et conveniebant ad eum undique. 041 MAR 002 001 Et iterum intravit Capharnaum post dies, 041 MAR 002 002 et auditum est quod in domo esset, et convenerunt multi, ita ut non caperet neque ad ianuam, et loquebatur eis verbum. 041 MAR 002 003 Et venerunt ad eum ferentes paralyticum, qui a quattuor portabatur. 041 MAR 002 004 Et cum non possent offerre eum illi præ turba, nudaverunt tectum ubi erat: et patefacientes submiserunt grabatum, in quo paralyticus iacebat. 041 MAR 002 005 Cum autem vidisset Iesus fidem illorum, ait paralytico: Fili, dimittuntur tibi peccata tua. 041 MAR 002 006 Erant autem illic quidam de scribis sedentes, et cogitantes in cordibus suis: 041 MAR 002 007 Quid hic sic loquitur? blasphemat. Quis potest dimittere peccata, nisi solus Deus? 041 MAR 002 008 Quo statim cognito Iesus spiritu suo quia sic cogitarent intra se, dicit illis: Quid ista cogitatis in cordibus vestris? 041 MAR 002 009 Quid est facilius dicere paralytico: Dimittuntur tibi peccata: an dicere: Surge, tolle grabatum tuum, et ambula? 041 MAR 002 010 Ut autem sciatis quia Filius hominis habet potestatem in terra dimittendi peccata, (ait paralytico) 041 MAR 002 011 tibi dico: Surge, tolle grabatum tuum, et vade in domum tuam. 041 MAR 002 012 Et statim surrexit ille: et, sublato grabato, abiit coram omnibus, ita ut mirarentur omnes, et honorificent Deum, dicentes: Quia numquam sic vidimus. 041 MAR 002 013 Et egressus est rursus ad mare: omnisque turba veniebat ad eum, et docebat eos. 041 MAR 002 014 Et cum præteriret, vidit Levi Alphæi sedentem ad telonium, et ait illi: Sequere me. Et surgens secutus est eum. 041 MAR 002 015 Et factum est, cum accumberet in domo illius, multi publicani, et peccatores simul discumbebant cum Iesu, et discipulis eius: erant enim multi, qui et sequebantur eum. 041 MAR 002 016 Et scribæ, et Pharisæi videntes quia manducaret cum publicanis, et peccatoribus, dicebant discipulis eius: Quare cum publicanis, et peccatoribus manducat et bibit Magister vester? 041 MAR 002 017 Hoc audito Iesus ait illis: Non necesse habent sani medico, sed qui male habent: non enim veni vocare iustos, sed peccatores. 041 MAR 002 018 Et erant discipuli Ioannis, et Pharisæi ieiunantes: et veniunt, et dicunt illi: Quare discipuli Ioannis, et Pharisæorum ieiunant, tui autem discipuli non ieiunant? 041 MAR 002 019 Et ait illis Iesus: Numquid possunt filii nuptiarum, quamdiu sponsus cum illis est, ieiunare? Quanto tempore habent secum sponsum, non possunt ieiunare. 041 MAR 002 020 Venient autem dies cum auferetur ab eis sponsus: et tunc ieiunabunt in illis diebus. 041 MAR 002 021 Nemo assumentum panni rudis assuit vestimento veteri: alioquin aufert supplementum novum a veteri, et maior scissura fit. 041 MAR 002 022 Et nemo mittit vinum novum in utres veteres: alioquin dirumpet vinum utres, et vinum effundetur, et utres peribunt: sed vinum novum in utres novos mitti debet. 041 MAR 002 023 Et factum est iterum Dominus Sabbatis ambularet per sata, et discipuli eius cœperunt progredi, et vellere spicas. 041 MAR 002 024 Pharisæi autem dicebant ei: Ecce, quid faciunt Sabbatis quod non licet? 041 MAR 002 025 Et ait illis: Numquam legistis quid fecerit David, quando necessitatem habuit, et esuriit ipse, et qui cum eo erant? 041 MAR 002 026 quomodo introivit in domum Dei sub Abiathar principe sacerdotum, et panes propositionis manducavit, quos non licebat manducare, nisi sacerdotibus, et dedit eis, qui cum eo erant? 041 MAR 002 027 Et dicebat eis: Sabbatum propter hominem factum est, et non homo propter Sabbatum. 041 MAR 002 028 Itaque Dominus est Filius hominis, etiam Sabbati. 041 MAR 003 001 Et introivit iterum in synagogam: et erat ibi homo habens manum aridam. 041 MAR 003 002 Et observabant eum, si Sabbatis curaret, ut accusarent illum. 041 MAR 003 003 Et ait homini habenti manum aridam: Surge in medium. 041 MAR 003 004 Et dicit eis: Licet Sabbatis benefacere, an male? animam salvam facere, an perdere? At illi tacebant. 041 MAR 003 005 Et circumspiciens eos cum ira, contristatus super cæcitate cordis eorum, dicit homini: Extende manum tuam. Et extendit, et restituta est manus illi. 041 MAR 003 006 Exeuntes autem Pharisæi, statim cum Herodianis consilium faciebant adversus eum quomodo eum perderent. 041 MAR 003 007 Iesus autem cum discipulis suis secessit ad mare: et multa turba a Galilæa, et Iudæa secuta est eum, 041 MAR 003 008 et ab Ierosolymis, et ab Idumæa, et trans Iordanem: et qui circa Tyrum, et Sidonem, multitudo magna, audientes, quæ faciebat, venerunt ad eum. 041 MAR 003 009 Et dicit discipulis suis ut navicula sibi deserviret propter turbam, ne comprimerent eum. 041 MAR 003 010 multos enim sanabat ita ut irruerent in eum ut illum tangerent quotquot habebant plagas. 041 MAR 003 011 Et spiritus immundi, cum illum videbant, procidebant ei: et clamabant dicentes: 041 MAR 003 012 Tu es Filius Dei. Et vehementer comminabatur eis ne manifestarent illum. 041 MAR 003 013 Et ascendens in montem vocavit ad se quos voluit ipse: et venerunt ad eum. 041 MAR 003 014 Et fecit ut essent duodecim cum illo: et ut mitteret eos prædicare. 041 MAR 003 015 Et dedit illis potestatem curandi infirmitates, et eiiciendi dæmonia. 041 MAR 003 016 Et imposuit Simoni nomen Petrus: 041 MAR 003 017 et Iacobum Zebedæi, et Ioannem fratrem Iacobi, et imposuit eis nomina Boanerges, quod est, Filii tonitrui: 041 MAR 003 018 et Andræam, et Philippum, et Bartholomæum, et Matthæum, et Thomam, et Iacobum Alphæi, et Thaddæum, et Simonem Cananæum, 041 MAR 003 019 et Iudas Iscariotem, qui et tradidit illum. 041 MAR 003 020 Et veniunt ad domum: et convenit iterum turba, ita ut non possent neque panem manducare. 041 MAR 003 021 Et cum audissent sui, exierunt tenere eum: dicebant enim: Quoniam in furorem versus est. 041 MAR 003 022 Et scribæ, qui ab Ierosolymis descenderant, dicebant: Quoniam Beelzebub habet, et quia in principe dæmoniorum eiicit dæmonia. 041 MAR 003 023 Et convocatis eis in parabolis dicebat illis: Quomodo potest Satanas Satanam eiicere? 041 MAR 003 024 Et si regnum in se dividatur, non potest regnum illud stare. 041 MAR 003 025 Et si domus super semetipsam dispertiatur, non potest domus illa stare. 041 MAR 003 026 Et si Satanas consurrexerit in semetipsum, dispertitus est, et non poterit stare, sed finem habet. 041 MAR 003 027 Nemo potest vasa fortis ingressus in domum diripere, nisi prius fortem alliget, et tunc domum eius diripiet. 041 MAR 003 028 Amen dico vobis, quoniam omnia dimittentur filiis hominum peccata, et blasphemiæ, quibus blasphemaverint: 041 MAR 003 029 qui autem blasphemaverit in Spiritum Sanctum, non habebit remissionem in æternum, sed reus erit æterni delicti. (aiōn g165, aiōnios g166) 041 MAR 003 030 Quoniam dicebant: Spiritum immundum habet. 041 MAR 003 031 Et veniunt mater eius et fratres: et foris stantes miserunt ad eum vocantes eum, 041 MAR 003 032 et sedebat circa eum turba: et dicunt ei: Ecce mater tua, et fratres tui foris quærunt te. 041 MAR 003 033 Et respondens eis, ait: Quæ est mater mea, et fratres mei? 041 MAR 003 034 Et circumspiciens eos, qui in circuitu eius sedebant, ait: Ecce mater mea, et fratres mei. 041 MAR 003 035 Qui enim fecerit voluntatem Dei, hic frater meus, et soror mea, et mater est. 041 MAR 004 001 Et iterum cœpit docere ad mare: et congregata est ad eum turba multa, ita ut navim ascendens sederet in mari, et omnis turba circa mare super terram erat: 041 MAR 004 002 et docebat eos in parabolis multa, et dicebat illis in doctrina sua: 041 MAR 004 003 Audite: ecce exiit seminans ad seminandum. 041 MAR 004 004 Et dum seminat, aliud cecidit circa viam, et venerunt volucres cæli, et comederunt illud. 041 MAR 004 005 Aliud vero cecidit super petrosa, ubi non habuit terram multam: et statim exortum est, quoniam non habebat altitudinem terræ: 041 MAR 004 006 et quando exortus est sol, exæstuavit: et eo quod non habebat radicem, exaruit. 041 MAR 004 007 Et aliud cecidit in spinas: et ascenderunt spinæ, et suffocaverunt illud, et fructum non dedit. 041 MAR 004 008 Et aliud cecidit in terram bonam: et dabat fructum ascendentem, et crescentem, et afferebat unum triginta, unum sexaginta, et unum centum. 041 MAR 004 009 Et dicebat: Qui habet aures audiendi, audiat. 041 MAR 004 010 Et cum esset singularis, interrogaverunt eum hi, qui cum eo erant duodecim, parabolam. 041 MAR 004 011 Et dicebat eis: Vobis datum est nosse mysterium regni Dei: illis autem, qui foris sunt, in parabolis omnia fiunt: 041 MAR 004 012 ut videntes videant, et non videant: et audientes audiant, et non intelligant: nequando convertantur, et dimittantur eis peccata. 041 MAR 004 013 Et ait illis: Nescitis parabolam hanc? et quomodo omnes parabolas cognoscetis? 041 MAR 004 014 Qui seminat, verbum seminat. 041 MAR 004 015 Hi autem sunt, qui circa viam, ubi seminatur verbum, et cum audierint, confestim venit Satanas, et aufert verbum, quod seminatum est in cordibus eorum. 041 MAR 004 016 Et hi sunt similiter, qui super petrosa seminantur: qui cum audierint verbum, statim cum gaudio accipiunt illud: 041 MAR 004 017 et non habent radicem in se, sed temporales sunt: deinde orta tribulatione et persecutione propter verbum, confestim scandalizantur. 041 MAR 004 018 Et alii sunt, qui in spinas seminantur: hi sunt, qui verbum audiunt, 041 MAR 004 019 et ærumnæ sæculi, et deceptio divitiarum, et circa reliqua concupiscentiæ introeuntes suffocant verbum, et sine fructu efficitur. (aiōn g165) 041 MAR 004 020 Et hi sunt, qui super terram bonam seminati sunt, qui audiunt verbum, et suscipiunt, et fructificant, unum triginta, unum sexaginta, et unum centum. 041 MAR 004 021 Et dicebat illis: Numquid venit lucerna ut sub modo ponatur, aut sub lecto? nonne ut super candelabrum ponatur? 041 MAR 004 022 Non est enim aliquid absconditum, quod non manifestetur: nec factum est occultum, sed ut in palam veniat. 041 MAR 004 023 Si quis habet aures audiendi, audiat. 041 MAR 004 024 Et dicebat illis: Videte quid audiatis. In qua mensura mensi fueritis, remetietur vobis, et adiicietur vobis. 041 MAR 004 025 Qui enim habet, dabitur illi: et qui non habet, etiam quod habet auferetur ab eo. 041 MAR 004 026 Et dicebat: Sic est regnum Dei, quemadmodum si homo iaciat sementem in terram, 041 MAR 004 027 et dormiat, et exurgat nocte et die, et semen germinet, et increscat dum nescit ille. 041 MAR 004 028 Ultro enim terra fructificat, primum herbam, deinde spicam, deinde plenum frumentum in spica. 041 MAR 004 029 Et cum producerit fructus, statim mittit falcem, quoniam adest messis. 041 MAR 004 030 Et dicebat: Cui assimilabimus regnum Dei? aut cui parabolæ comparabimus illud? 041 MAR 004 031 Sicut granum sinapis, quod cum seminatum fuerit in terra, minus est omnibus seminibus, quæ sunt in terra: 041 MAR 004 032 et cum seminatum fuerit, ascendit, et fit maius omnibus oleribus, et facit ramos magnos, ita ut possint sub umbra eius aves cæli habitare. 041 MAR 004 033 Et talibus multis parabolis loquebatur eis verbum, prout poterant audire: 041 MAR 004 034 sine parabola autem non loquebatur eis. Seorsum autem discipulis suis disserebat omnia. 041 MAR 004 035 Et ait illis in illa die, cum sero esset factum: Transeamus contra. 041 MAR 004 036 Et dimittentes turbam, assumunt eum ita ut erat in navi: et aliæ naves erant cum illo. 041 MAR 004 037 Et facta est procella magna venti, et fluctus mittebat in navim, ita ut impleretur navis. 041 MAR 004 038 Et erat ipse in puppi super cervical dormiens: et excitant eum, et dicunt illi: Magister, non ad te pertinet, quia perimus? 041 MAR 004 039 Et exurgens comminatus est vento, et dixit mari: Tace, obmutesce. Et cessavit ventus: et facta est tranquillitas magna. 041 MAR 004 040 Et ait illis: Quid timidi estis? necdum habetis fidem? 041 MAR 004 041 et timuerunt timore magno, et dicebant ad alterutrum: Quis, putas, est iste, quia et ventus et mare obediunt ei? 041 MAR 005 001 Et venerunt trans fretum maris in regionem Gerasenorum. 041 MAR 005 002 Et exeunti ei de navi, statim occurrit de monumentis homo in spiritu immundo, 041 MAR 005 003 qui domicilium habebat in monumentis, et neque catenis iam quisquam poterat eum ligare: 041 MAR 005 004 quoniam sæpe compedibus et catenis vinctus, dirupisset catenas, et compedes comminuisset, et nemo poterat eum domare. 041 MAR 005 005 Et semper die ac nocte in monumentis, et in montibus erat, clamans, et concidens se lapidibus. 041 MAR 005 006 Videns autem Iesum a longe, cucurrit, et adoravit eum: 041 MAR 005 007 et clamans voce magna dixit: Quid mihi, et tibi, Iesu Fili Dei altissimi? Adiuro te per Deum, ne me torqueas. 041 MAR 005 008 Dicebat enim illi: Exi spiritus immunde ab homine. 041 MAR 005 009 Et interrogabat eum: Quod tibi nomen est? Et dicit ei: Legio mihi nomen est, quia multi sumus. 041 MAR 005 010 Et deprecabatur eum multum, ne se expelleret extra regionem. 041 MAR 005 011 Erat autem ibi circa montem grex porcorum magnus, pascens. 041 MAR 005 012 Et deprecabantur eum spiritus, dicentes: Mitte nos in porcos ut in eos introeamus. 041 MAR 005 013 Et concessit eis statim Iesus. Et exeuntes spiritus immundi introierunt in porcos: et magno impetu grex præcipitatus est in mare ad duo millia, et suffocati sunt in mari. 041 MAR 005 014 Qui autem pascebant eos, fugerunt, et nunciaverunt in civitatem, et in agros. Et egressi sunt videre quid esset factum: 041 MAR 005 015 et veniunt ad Iesum: et vident illum, qui a dæmonio vexabatur, sedentem, vestitum, et sanæ mentis, et timuerunt. 041 MAR 005 016 Et narraverunt illis, qui viderant, qualiter factum esset ei, qui dæmonium habuerat, et de porcis. 041 MAR 005 017 Et rogare cœperunt eum ut discederet de finibus eorum. 041 MAR 005 018 Cumque ascenderet navim, cœpit illum deprecari, qui a dæmonio vexatus fuerat, ut esset cum illo, 041 MAR 005 019 et non admisit eum, sed ait illi: Vade in domum tuam ad tuos, et annuncia illis quanta tibi Dominus fecerit, et misertus sit tui. 041 MAR 005 020 Et abiit, et cœpit prædicare in Decapoli, quanta sibi fecisset Iesus: et omnes mirabantur. 041 MAR 005 021 Et cum transcendisset Iesus in navi rursum trans fretum, convenit turba multa ad eum, et erat circa mare. 041 MAR 005 022 Et venit quidam de archisynagogis nomine Iairus: et videns eum, procidit ad pedes eius, 041 MAR 005 023 et deprecabatur eum multum, dicens: Quoniam filia mea in extremis est, Veni, impone manum super eam, ut salva sit, et vivat. 041 MAR 005 024 Et abiit cum illo, et sequebatur eum turba multa, et comprimebant eum. 041 MAR 005 025 Et mulier, quæ erat in profluvio sanguinis annis duodecim, 041 MAR 005 026 et fuerat multa perpessa a compluribus medicis: et erogaverat omnia sua, nec quidquam profecerat, sed magis deterius habebat: 041 MAR 005 027 cum audisset de Iesu, venit in turba retro, et tetigit vestimentum eius: 041 MAR 005 028 dicebat enim: Quia si vel vestimentum eius tetigero, salva ero. 041 MAR 005 029 Et confestim siccatus est fons sanguinis eius: et sensit corpore quia sanata esset a plaga. 041 MAR 005 030 Et statim Iesus in semetipso cognoscens virtutem, quæ exierat de illo, conversus ad turbam, aiebat: Quis tetigit vestimenta mea? 041 MAR 005 031 Et dicebant ei discipuli sui: Vides turbam comprimentem te, et dicis: Quis me tetigit? 041 MAR 005 032 Et circumspiciebat videre eam, quæ hoc fecerat. 041 MAR 005 033 Mulier vero timens et tremens, sciens quod factum esset in se, venit et procidit ante eum, et dixit ei omnem veritatem. 041 MAR 005 034 Ille autem dixit ei: Filia, fides tua te salvam fecit: vade in pace, et esto sana a plaga tua. 041 MAR 005 035 Adhuc eo loquente, veniunt ab archisynagogo, dicentes: Quia filia tua mortua est: quid ultra vexas Magistrum? 041 MAR 005 036 Iesus autem audito verbo, quod dicebatur, ait archisynagogo: Noli timere: tantummodo crede. 041 MAR 005 037 Et non admisit quemquam se sequi nisi Petrum, et Iacobum, et Ioannem fratrem Iacobi. 041 MAR 005 038 Et veniunt in domum archisynagogi, et videt tumultum, et flentes, et eiulantes multum. 041 MAR 005 039 Et ingressus, ait illis: Quid turbamini, et ploratis? puella non est mortua, sed dormit. 041 MAR 005 040 Et irridebant eum. Ipse vero eiectis omnibus assumit patrem, et matrem puellæ, et qui secum erant, et ingreditur ubi puella erat iacens. 041 MAR 005 041 Et tenens manum puellæ, ait illi: Talitha cumi, quod est interpretatum: Puella (tibi dico) surge. 041 MAR 005 042 Et confestim surrexit puella, et ambulabat: erat autem annorum duodecim: et obstupuerunt stupore magno. 041 MAR 005 043 Et præcepit illis vehementer ut nemo id sciret: et dixit dari illi manducare. 041 MAR 006 001 Et egressus inde, abiit in patriam suam: et sequebantur eum discipuli sui: 041 MAR 006 002 et facto Sabbato cœpit in synagoga docere: et multi audientes admirabantur in doctrina eius, dicentes: Unde huic hæc omnia? et quæ est sapientia, quæ data est illi? et virtutes tales, quæ per manus eius efficiuntur! 041 MAR 006 003 Nonne hic est faber, filius Mariæ, frater Iacobi, et Ioseph, et Iudæ, et Simonis? nonne et sorores eius hic nobiscum sunt? Et scandalizabantur in illo. 041 MAR 006 004 Et dicebat illis Iesus: Quia non est propheta sine honore nisi in patria sua, et in domo sua, et in cognatione sua. 041 MAR 006 005 Et non poterat ibi virtutem ullam facere, nisi paucos infirmos impositis manibus curavit: 041 MAR 006 006 et mirabatur propter incredulitatem eorum, et circuibat castella in circuitu docens. 041 MAR 006 007 Et vocavit duodecim: et cœpit eos mittere binos, et dabat illis potestatem spirituum immundorum. 041 MAR 006 008 Et præcepit eis ne quid tollerent in via, nisi virgam tantum: non peram, non panem, neque in zona æs, 041 MAR 006 009 sed calceatos sandaliis, et ne induerentur duabus tunicis. 041 MAR 006 010 Et dicebat eis: Quocumque introieritis in domum: illic manete donec exeatis inde: 041 MAR 006 011 et quicumque non receperint vos, nec audierint vos, exeuntes inde, excutite pulverem de pedibus vestris in testimonium illis. 041 MAR 006 012 Et exeuntes prædicabant ut pœnitentiam agerent: 041 MAR 006 013 et dæmonia multa eiiciebant, et ungebant oleo multos ægros, et sanabant. 041 MAR 006 014 Et audivit rex Herodes, (manifestum enim factum est nomen eius) et dicebat: Quia Ioannes Baptista resurrexit a mortuis: et propterea virtutes operantur in illo. 041 MAR 006 015 Alii autem dicebant: Quia Elias est. Alii vero dicebant: Quia propheta est, quasi unus ex prophetis. 041 MAR 006 016 Quo audito Herodes ait: Quem ego decollavi Ioannem, hic a mortuis resurrexit. 041 MAR 006 017 Ipse enim Herodes misit, ac tenuit Ioannem, et vinxit eum in carcere propter Herodiadem uxorem Philippi fratris sui, quia duxerat eam. 041 MAR 006 018 Dicebat enim Ioannes Herodi: Non licet tibi habere uxorem fratris tui. 041 MAR 006 019 Herodias autem insidiabatur illi: et volebat occidere eum, nec poterat. 041 MAR 006 020 Herodes enim metuebat Ioannem, sciens eum virum iustum et sanctum, et custodiebat eum: et audito eo multa faciebat, et libenter eum audiebat. 041 MAR 006 021 Et cum dies opportunus accidisset, Herodes natalis sui cœnam fecit principibus, et tribunis, et primis Galilææ. 041 MAR 006 022 Cumque introisset filia ipsius Herodiadis, et saltasset, et placuisset Herodi, simulque recumbentibus; rex ait puellæ: Pete a me quod vis, et dabo tibi: 041 MAR 006 023 et iuravit illi: Quia quidquid petieris dabo tibi, licet dimidium regni mei. 041 MAR 006 024 Quæ cum exisset, dixit matri suæ: Quid petam? At illa dixit: Caput Ioannis Baptistæ. 041 MAR 006 025 Cumque introisset statim cum festinatione ad regem, petivit dicens: Volo ut protinus des mihi in disco caput Ioannis Baptistæ. 041 MAR 006 026 Et contristatus est rex: propter iusiurandum, et propter simul discumbentes noluit eam contristare: 041 MAR 006 027 sed misso spiculatore præcepit afferri caput eius in disco. 041 MAR 006 028 Et decollavit eum in carcere, et attulit caput eius in disco: et dedit illud puellæ, et puella dedit matri suæ. 041 MAR 006 029 Quo audito, discipuli eius venerunt, et tulerunt corpus eius: et posuerunt illud in monumento. 041 MAR 006 030 Et convenientes Apostoli ad Iesum, renunciaverunt ei omnia, quæ egerant, et docuerant. 041 MAR 006 031 Et ait illis: Venite seorsum in desertum locum, et requiescite pusillum. Erant enim qui veniebant et redibant multi: et nec spatium manducandi habebant. 041 MAR 006 032 Et ascendentes in navim, abierunt in desertum locum seorsum. 041 MAR 006 033 Et viderunt eos abeuntes, et cognoverunt multi: et pedestres de omnibus civitatibus concurrerunt illuc, et prævenerunt eos. 041 MAR 006 034 Et exiens vidit turbam multam Iesus: et misertus est super eos, quia erant sicut oves non habentes pastorem, et cœpit docere multa. 041 MAR 006 035 Et cum iam hora multa fieret, accesserunt discipuli eius, dicentes: Desertus est locus hic, et iam hora præteriit: 041 MAR 006 036 dimitte illos, ut euntes in proximas villas, et vicos, emant sibi cibos, quos manducent: 041 MAR 006 037 Et respondens ait illis: Date illis vos manducare. Et dixerunt ei: Euntes emamus ducentis denariis panes, et dabimus illis manducare. 041 MAR 006 038 Et dicit eis: Quot panes habetis? Ite, et videte. Et cum cognovissent, dicunt: Quinque, et duos pisces. 041 MAR 006 039 Et præcepit illis ut accumbere facerent omnes secundum contubernia super viride fœnum. 041 MAR 006 040 Et discubuerunt in partes per centenos, et quinquagenos. 041 MAR 006 041 Et acceptis quinque panibus et duobus pisces, intuens in cælum, benedixit, et fregit panes, et dedit discipulis suis, ut ponerent ante eos: et duos pisces divisit omnibus. 041 MAR 006 042 Et manducaverunt omnes, et saturati sunt. 041 MAR 006 043 Et sustulerunt reliquias, fragmentorum duodecim cophinos plenos, et de piscibus. 041 MAR 006 044 Erant autem qui manducaverunt quinque millia virorum. 041 MAR 006 045 Et statim coegit discipulos suos ascendere navim, ut præcederent eum trans fretum ad Bethsaidam, dum ipse dimitteret populum. 041 MAR 006 046 Et cum dimisisset eos, abiit in montem orare. 041 MAR 006 047 Et cum sero esset, erat navis in medio mari, et ipse solus in terra. 041 MAR 006 048 Et videns eos laborantes in remigando, (erat enim ventus contrarius eis) et circa quartam vigiliam noctis venit ad eos ambulans supra mare: et volebat præterire eos. 041 MAR 006 049 At illi ut viderunt eum ambulantem supra mare, putaverunt phantasma esse, et exclamaverunt. 041 MAR 006 050 Omnes enim viderunt eum, et conturbati sunt. Et statim locutus est cum eis, et dixit eis: Confidite, ego sum, nolite timere. 041 MAR 006 051 Et ascendit ad illos in navim, et cessavit ventus. Et plus magis intra se stupebant: 041 MAR 006 052 non enim intellexerunt de panibus: erat enim cor eorum obcæcatum. 041 MAR 006 053 Et cum transfretassent, venerunt in terram Genesareth, et applicuerunt. 041 MAR 006 054 Cumque egressi essent de navi, continuo cognoverunt eum: 041 MAR 006 055 et percurrentes universam regionem illam, cœperunt in grabatis eos, qui se male habebant, circumferre, ubi audiebant eum esse. 041 MAR 006 056 Et quocumque introibat, in vicos, vel in villas, aut civitates, in plateis ponebant infirmos, et deprecabantur eum, ut vel fimbriam vestimenti eius tangerent, et quotquot tangebant eum, salvi fiebant. 041 MAR 007 001 Et conveniunt ad eum Pharisæi, et quidam de scribis, venientes ab Ierosolymis. 041 MAR 007 002 Et cum vidissent quosdam ex discipulis eius communibus manibus, id est non lotis, manducare panes, vituperaverunt. 041 MAR 007 003 Pharisæi enim, et omnes Iudæi, nisi crebro laverint manus, non manducant, tenentes traditionem seniorum: 041 MAR 007 004 et a foro nisi baptizentur, non comedunt: et alia multa sunt, quæ tradita sunt illis servare, baptismata calicum, et urceorum, et æramentorum, et lectorum: 041 MAR 007 005 et interrogabant eum Pharisæi, et scribæ: Quare discipuli tui non ambulant iuxta traditionem seniorum, sed communibus manibus manducant panem? 041 MAR 007 006 At ille respondens, dixit eis: Bene prophetavit Isaias de vobis hypocritis, sicut scriptum est: Populus hic labiis me honorat, cor autem eorum longe est a me. 041 MAR 007 007 In vanum autem me colunt, docentes doctrinas, et præcepta hominum. 041 MAR 007 008 Relinquentes enim mandatum Dei, tenetis traditionem hominum, baptismata urceorum, et calicum: et alia similia his facitis multa. 041 MAR 007 009 Et dicebat illis: Bene irritum facitis præceptum Dei, ut traditionem vestram servetis. 041 MAR 007 010 Moyses enim dixit: Honora patrem tuum, et matrem tuam. Et: Qui maledixerit patri, vel matri, morte moriatur. 041 MAR 007 011 Vos autem dicitis: Si dixerit homo patri, aut matri, Corban, (quod est donum) quodcumque ex me, tibi profuerit: 041 MAR 007 012 et ultra non dimittitis eum quidquam facere patri suo, aut matri, 041 MAR 007 013 rescindentes verbum Dei per traditionem vestram, quam tradidistis: et similia huiusmodi multa facitis. 041 MAR 007 014 Et advocans iterum turbam, dicebat illis: Audite me omnes, et intelligite. 041 MAR 007 015 Nihil est extra hominem introiens in eum, quod possit eum coinquinare, sed quæ de homine procedunt illa sunt, quæ coinquinant hominem. 041 MAR 007 016 Si quis habet aures audiendi, audiat. 041 MAR 007 017 Et cum introisset in domum a turba, interrogabant eum discipuli eius parabolam. 041 MAR 007 018 Et ait illis: Sic et vos imprudentes estis? Non intelligitis quia omne extrinsecus introiens in hominem, non potest eum coinquinare? 041 MAR 007 019 Quia non intrat in cor eius, sed in ventrum vadit, et in secessum exit, purgans omnes escas. 041 MAR 007 020 Dicebat autem, quoniam quæ de homine exeunt, illa coinquinant hominem. 041 MAR 007 021 Ab intus enim de corde hominum malæ cogitationes procedunt, adulteria, fornicationes, homicidia, 041 MAR 007 022 furta, avaritiæ, nequitiæ, dolus, impudicitiæ, oculus malus, blasphemia, superbia, stultitia. 041 MAR 007 023 Omnia hæc mala ab intus procedunt, et coinquinant hominem. 041 MAR 007 024 Et inde surgens abiit in fines Tyri, et Sidonis: et ingressus domum, neminem voluit scire, et non potuit latere. 041 MAR 007 025 Mulier enim statim ut audivit de eo, cuius filia habebat spiritum immundum, intravit, et procidit ad pedes eius. 041 MAR 007 026 Erat enim mulier Gentilis, Syrophœnissa genere. Et rogabat eum ut dæmonium eiiceret de filia eius. 041 MAR 007 027 Qui dixit illi: Sine prius saturari filios: non est enim bonum sumere panem filiorum, et mittere canibus. 041 MAR 007 028 At illa respondit, et dixit illi: Utique Domine, nam et catelli comedunt sub mensa de micis puerorum. 041 MAR 007 029 Et ait illi: Propter hunc sermonem vade, exiit dæmonium a filia tua. 041 MAR 007 030 Et cum abiisset domum suam, invenit puellam iacentem supra lectum, et dæmonium exiisse. 041 MAR 007 031 Et iterum exiens de finibus Tyri, venit per Sidonem ad Mare Galilææ inter medios fines Decapoleos. 041 MAR 007 032 Et adducunt ei surdum, et mutum, et deprecabantur eum, ut imponat illi manum. 041 MAR 007 033 Et apprehendens eum de turba seorsum, misit digitos suos in auriculas eius: et expuens, tetigit linguam eius: 041 MAR 007 034 et suscipiens in cælum, ingemuit, et ait illi: Ephphetha, quod est ad aperire. 041 MAR 007 035 Et statim apertæ sunt aures eius, et solutum est vinculum linguæ eius, et loquebatur recte. 041 MAR 007 036 Et præcepit illis ne cui dicerent. Quanto autem eis præcipiebat, tanto magis plus prædicabant: 041 MAR 007 037 et eo amplius admirabantur, dicentes: Bene omnia fecit: et surdos fecit audire, et mutos loqui. 041 MAR 008 001 In diebus illis iterum cum turba multa esset, nec haberent quod manducarent: convocatis discipulis, ait illis: 041 MAR 008 002 Misereor super turbam: quia ecce iam triduo sustinent me, nec habent quod manducent: 041 MAR 008 003 et si dimisero eos ieiunos in domum suam, deficient in via: quidam enim ex eis de longe venerunt. 041 MAR 008 004 Et responderunt ei discipuli sui: Unde illos quis poterit saturare panibus in solitudine? 041 MAR 008 005 Et interrogavit eos: Quot panes habetis? Qui dixerunt: Septem. 041 MAR 008 006 Et præcepit turbæ discumbere super terram. Et accipiens septem panes, gratias agens fregit, et dabat discipulis suis ut apponerent, et apposuerunt turbæ. 041 MAR 008 007 Et habebant pisciculos paucos: et ipsos benedixit, et iussit apponi. 041 MAR 008 008 Et manducaverunt, et saturati sunt: et sustulerunt quod superaverat de fragmentis, septem sportas. 041 MAR 008 009 Erant autem qui manducaverunt, quasi quattuor millia: et dimisit eos. 041 MAR 008 010 Et statim ascendens navim cum discipulis suis, venit in partes Dalmanutha. 041 MAR 008 011 Et exierunt Pharisæi, et cœperunt conquirere cum eo, quærentes ab illo signum de cælo, tentantes eum. 041 MAR 008 012 Et ingemiscens spiritu, ait: Quid generatio ista signum quærit? Amen dico vobis, si dabitur generationi isti signum. 041 MAR 008 013 Et dimittens eos, ascendit iterum navim, et abiit trans fretum. 041 MAR 008 014 Et obliti sunt panes sumere: et nisi unum panem non habebant secum in navi. 041 MAR 008 015 Et præcipiebat eis, dicens: Videte, et cavete a fermento Pharisæorum, et fermento Herodis. 041 MAR 008 016 Et cogitabant ad alterutrum, dicentes: Quia panes non habemus. 041 MAR 008 017 Quo cognito, ait illis Iesus: Quid cogitatis, quia panes non habetis? Nondum cognoscetis nec intelligitis? Adhuc cæcatum habetis cor vestrum? 041 MAR 008 018 Oculos habentes non videtis? Et aures habentes non auditis? Nec recordamini, 041 MAR 008 019 quando quinque panes fregi in quinque millia: quot cophinos fragmentorum plenos sustulistis? Dicunt ei: Duodecim. 041 MAR 008 020 Quando et septem panes in quattuor millia: quot sportas fragmentorum tulistis? Et dicunt ei: Septem. 041 MAR 008 021 Et dicebat eis: Quomodo nondum intelligitis? 041 MAR 008 022 Et veniunt Bethsaidam, et adducunt ei cæcum, et rogabant eum ut illum tangeret. 041 MAR 008 023 Et apprehensa manu cæci, eduxit eum extra vicum: et expuens in oculos eius impositis manibus suis, interrogavit eum si quid videret. 041 MAR 008 024 Et aspiciens, ait: Video homines velut arbores ambulantes. 041 MAR 008 025 Deinde iterum imposuit manus super oculos eius: et cœpit videre. Et restitutus est ita ut clare videret omnia. 041 MAR 008 026 Et misit illum in domum suam, dicens: Vade in domum tuam: et si in vicum introieris, nemini dixeris. 041 MAR 008 027 Et egressus est Iesus, et discipuli eius in castella Cæsareæ Philippi: et in via interrogabat discipulos suos, dicens eis: Quem me dicunt esse homines? 041 MAR 008 028 Qui responderunt illi, dicentes: Ioannem Baptistam, alii Eliam, alii vero quasi unum de prophetis. 041 MAR 008 029 Tunc dicit illis: Vos vero quem me esse dicitis? Respondens Petrus, ait ei: Tu es Christus. 041 MAR 008 030 Et comminatus est eis, ne cui dicerent de illo. 041 MAR 008 031 Et cœpit docere eos quoniam oportet filium hominis pati multa, et reprobari a senioribus, et a summis sacerdotibus, et scribis, et occidi: et post tres dies resurgere. 041 MAR 008 032 Et palam verbum loquebatur. Et apprehendens eum Petrus, cœpit increpare eum. 041 MAR 008 033 Qui conversus, et videns discipulos suos, comminatus est Petro, dicens: Vade retro me Satana, quoniam non sapis quæ Dei sunt, sed quæ sunt hominum. 041 MAR 008 034 Et convocata turba cum discipulis suis, dixit eis: Si quis vult me sequi, deneget semetipsum: et tollat crucem suam, et sequatur me. 041 MAR 008 035 Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet eam: qui autem perdiderit animam suam propter me, et Evangelium, salvam faciet eam. 041 MAR 008 036 Quid enim proderit homini, si lucretur mundum totum: et detrimentum animæ suæ faciat? 041 MAR 008 037 Aut quid dabit homo commutationis pro anima sua? 041 MAR 008 038 Qui enim me confusus fuerit, et verba mea in generatione ista adultera et peccatrice: et filius hominis confundetur eum, cum venerit in gloria Patris sui cum Angelis sanctis. 041 MAR 009 001 Et dicebat illis: Amen dico vobis, quia sunt quidam de hic stantibus, qui non gustabunt mortem donec videant regnum Dei veniens in virtute. 041 MAR 009 002 Et post dies sex assumit Iesus Petrum, et Iacobum, et Ioannem: et ducit illos in montem excelsum seorsum solos, et transfiguratus est coram ipsis. 041 MAR 009 003 Et vestimenta eius facta sunt splendentia, et candida nimis velut nix, qualia fullo non potest super terram candida facere. 041 MAR 009 004 Et apparuit illis Elias cum Moyse: et erant loquentes cum Iesu. 041 MAR 009 005 Et respondens Petrus, ait Iesu: Rabbi, bonum est nos hic esse: et faciamus tria tabernacula, Tibi unum, et Moysi unum, et Eliæ unum. 041 MAR 009 006 Non enim sciebat quid diceret: erant enim timore exterriti: 041 MAR 009 007 Et facta est nubes obumbrans eos: et venit vox de nube, dicens: Hic est Filius meus charissimus: audite illum. 041 MAR 009 008 Et statim circumspicientes, neminem amplius viderunt, nisi Iesum tantum secum. 041 MAR 009 009 Et descendentibus illis de monte, præcepit illis ne cuiquam quæ vidissent, narrarent: nisi cum Filius hominis a mortuis resurrexerit. 041 MAR 009 010 Et verbum continuerunt apud se: conquirentes quid esset: Cum a mortuis resurrexerit. 041 MAR 009 011 Et interrogabant eum, dicentes: Quid ergo dicunt Pharisæi, et scribæ, quia Eliam oportet venire primum? 041 MAR 009 012 Qui respondens, ait illis: Elias cum venerit primo, restituet omnia: et quo modo scriptum est in Filium hominis, ut multa patiatur et contemnatur. 041 MAR 009 013 Sed dico vobis quia et Elias venit (et fecerunt illi quæcumque voluerunt) sicut scriptum est de eo. 041 MAR 009 014 Et veniens ad discipulos suos, vidit turbam magnam circa eos, et scribas conquirentes cum illis. 041 MAR 009 015 Et confestim omnis populus videns Iesum, stupefactus est, et expaverunt, et accurrentes salutabant eum. 041 MAR 009 016 Et interrogavit eos: Quid inter vos conquiritis? 041 MAR 009 017 Et respondens unus de turba, dixit: Magister, attuli filium meum ad te habentem spiritum mutum: 041 MAR 009 018 qui ubicumque eum apprehenderit, allidit illum, et spumat, et stridet dentibus, et arescit: et dixi discipulis tuis ut eiicerent illum, et non potuerunt. 041 MAR 009 019 Qui respondens eis, dixit: O generatio incredula, quamdiu apud vos ero? Quamdiu vos patiar? Afferte illum ad me. 041 MAR 009 020 Et attulerunt eum. Et cum vidisset eum, statim spiritus conturbavit illum: et elisus in terram, volutabatur spumans. 041 MAR 009 021 Et interrogavit patrem eius: Quantum temporis est ex quo ei hoc accidit? At ille ait: Ab infantia: 041 MAR 009 022 et frequenter eum in ignem, et in aquas misit ut eum perderet. Sed si quid potes, adiuva nos, misertus nostri. 041 MAR 009 023 Iesus autem ait illi: Si potes credere, omnia possibilia sunt credenti. 041 MAR 009 024 Et continuo exclamans pater pueri, cum lacrymis aiebat: Credo, Domine: adiuva incredulitatem meam. 041 MAR 009 025 Et cum videret Iesus concurrentem turbam, comminatus est spiritui immundo, dicens illi: Surde, et mute spiritus, ego præcipio tibi, exi ab eo: et amplius ne introeas in eum. 041 MAR 009 026 Et exclamans, et multum discerpens eum, exiit ab eo, et factus est sicut mortuus, ita ut multi dicerent: Quia mortuus est. 041 MAR 009 027 Iesus autem tenens manum eius, elevavit eum, et surrexit. 041 MAR 009 028 Et cum introisset in domum, discipuli eius secreto interrogabant eum: Quare nos non potuimus eiicere eum? 041 MAR 009 029 Et dixit illis: Hoc genus in nullo potest exire, nisi in oratione, et ieiunio. 041 MAR 009 030 Et inde profecti prætergrediebantur Galilæam: nec volebat quemquam scire. 041 MAR 009 031 Docebat autem discipulos suos, et dicebat illis: Quoniam filius hominis tradetur in manus hominum, et occident eum, et occisus tertia die resurget. 041 MAR 009 032 At illi ignorabant verbum: et timebant interrogare eum. 041 MAR 009 033 Et venerunt Capharnaum. Qui cum domi essent, interrogabat eos: Quid in via tractabatis? 041 MAR 009 034 At illi tacebant. Siquidem in via inter se disputaverunt, quis eorum maior esset. 041 MAR 009 035 Et residens vocavit duodecim, et ait illis: Si quis vult primus esse, erit omnium novissimus, et omnium minister. 041 MAR 009 036 Et accipiens puerum, statuit eum in medio eorum: quem cum complexus esset, ait illis: 041 MAR 009 037 Quisquis unum ex huiusmodi pueris receperit in nomine meo, me recipit: et quicumque me susceperit, non me suscipit, sed eum, qui misit me. 041 MAR 009 038 Respondit illi Ioannes, dicens: Magister, vidimus quemdam in nomine tuo eiicientem dæmonia, qui non sequitur nos, et prohibuimus eum. 041 MAR 009 039 Iesus autem ait: Nolite prohibere eum. Nemo est enim qui faciat virtutem in nomine meo, et possit cito male loqui de me. 041 MAR 009 040 Qui enim non est adversum vos, pro vobis est. 041 MAR 009 041 Quisquis enim potum dederit vobis calicem aquæ in nomine meo, quia Christi estis: Amen dico vobis, non perdet mercedem suam. 041 MAR 009 042 Et quisquis scandalizaverit unum ex his pusillis credentibus in me: bonum est ei magis si circumdaretur mola asinaria collo eius, et in mare mitteretur. 041 MAR 009 043 Et si scandalizaverit te manus tua, abscide illam: bonum est tibi debilem introire in vitam, quam duas manus habentem ire in Gehennam, in ignem inextinguibilem: (Geenna g1067) 041 MAR 009 044 ubi vermis eorum non moritur, et ignis non extinguitur. 041 MAR 009 045 Et si pes tuus te scandalizat, amputa illum: bonum est tibi claudum introire in vitam æternam, quam duos pedes habentem mitti in gehennam ignis inextinguibilis: (Geenna g1067) 041 MAR 009 046 ubi vermis eorum non moritur, et ignis non extinguitur. 041 MAR 009 047 Quod si oculus tuus scandalizat te, eiice eum: bonum est tibi luscum introire in regnum Dei, quam duos oculos habentem mitti in gehennam ignis: (Geenna g1067) 041 MAR 009 048 ubi vermis eorum non moritur, et ignis non extinguitur. 041 MAR 009 049 Omnis enim igne salietur, et omnis victima sale salietur. 041 MAR 009 050 Bonum est sal: quod si sal insulsum fuerit: in quo illud condietis? Habete in vobis sal, et pacem habete inter vos. 041 MAR 010 001 Et inde exurgens venit in fines Iudææ ultra Iordanem: et conveniunt iterum turbæ ad eum: et sicut consueverat, iterum docebat illos. 041 MAR 010 002 Et accedentes Pharisæi interrogabant eum: Si licet viro uxorem dimittere: tentantes eum. 041 MAR 010 003 At ille respondens, dixit eis: Quid vobis præcepit Moyses? 041 MAR 010 004 Qui dixerunt: Moyses permisit libellum repudii scribere, et dimittere. 041 MAR 010 005 Quibus respondens Iesus, ait: Ad duritiam cordis vestri scripsit vobis præceptum istud. 041 MAR 010 006 Ab initio autem creaturæ masculum, et feminam fecit eos Deus. 041 MAR 010 007 Propter hoc relinquet homo patrem suum, et matrem, et adhærebit ad uxorem suam: 041 MAR 010 008 et erunt duo in carne una. Itaque iam non sunt duo, sed una caro. 041 MAR 010 009 Quod ergo Deus coniunxit, homo non separet. 041 MAR 010 010 Et in domo iterum discipuli eius de eodem interrogaverunt eum. 041 MAR 010 011 Et ait illis: Quicumque dimiserit uxorem suam, et aliam duxerit, adulterium committit super eam. 041 MAR 010 012 Et si uxor dimiserit virum suum, et alii nupserit, mœchatur. 041 MAR 010 013 Et offerebant illi parvulos ut tangeret illos. Discipuli autem comminabantur offerentibus. 041 MAR 010 014 Quos cum videret Iesus, indigne tulit, et ait illis: Sinite parvulos venire ad me, et ne prohibueritis eos: talium enim est regnum Dei. 041 MAR 010 015 Amen dico vobis: Quisquis non receperit regnum Dei velut parvulus, non intrabit in illud. 041 MAR 010 016 Et complexans eos, et imponens manus super illos, benedicebat eos. 041 MAR 010 017 Et cum egressus esset in viam, procurrens quidam genu flexo ante eum, rogabat eum: Magister bone, quid faciam ut vitam æternam percipiam? (aiōnios g166) 041 MAR 010 018 Iesus autem dixit ei: Quid me dicis bonum? Nemo bonus, nisi unus Deus. 041 MAR 010 019 Præcepta nosti: Ne adulteres, Ne occidas, Ne fureris, Ne falsum testimonium dixeris, Ne fraudum feceris, Honora patrem tuum et matrem. 041 MAR 010 020 At ille respondens, ait illi: Magister, hæc omnia observavi a iuventute mea. 041 MAR 010 021 Iesus autem intuitus eum, dilexit eum, et dixit ei: Unum tibi deest: vade, quæcumque habes vende, et da pauperibus, et habebis thesaurum in cælo: et veni, sequere me. 041 MAR 010 022 Qui contristatus in verbo, abiit mœrens: erat enim habens multas possessiones. 041 MAR 010 023 Et circumspiciens Iesus, ait discipulis suis: Quam difficile qui pecunias habent, in regnum Dei introibunt! 041 MAR 010 024 Discipuli autem obstupescebant in verbis eius. At Iesus rursus respondens ait illis: Filioli, quam difficile est, confidentes in pecuniis, in regnum Dei introire! 041 MAR 010 025 Facilius est, camelum per foramen acus transire, quam divitem intrare in regnum Dei. 041 MAR 010 026 Qui magis admirabantur, dicentes ad semetipsos: Et quis potest salvus fieri? 041 MAR 010 027 Et intuens illos Iesus, ait: Apud homines impossibile est, sed non apud Deum: omnia enim possibilia sunt apud Deum. 041 MAR 010 028 Et cœpit ei Petrus dicere: Ecce nos dimisimus omnia, et secuti sumus te. 041 MAR 010 029 Respondens Iesus, ait: Amen dico vobis: Nemo est, qui reliquerit domum, aut fratres, aut sorores, aut patrem, aut matrem, aut filios, aut agros propter me, et propter Evangelium, 041 MAR 010 030 qui non accipiat centies tantum, nunc in tempore hoc: domos, et fratres, et sorores, et matres, et filios, et agros, cum persecutionibus, et in sæculo futuro vitam æternam. (aiōn g165, aiōnios g166) 041 MAR 010 031 Multi autem erunt primi novissimi, et novissimi primi. 041 MAR 010 032 Erant autem in via ascendentes Ierosolymam: et præcedebat illos Iesus, et stupebant: et sequentes timebant. Et assumens iterum duodecim, cœpit illis dicere quæ essent ei eventura. 041 MAR 010 033 Quia ecce ascendimus Ierosolymam, et Filius hominis tradetur principibus sacerdotum, et scribis, et senioribus, et damnabunt eum morte, et tradent eum Gentibus: 041 MAR 010 034 et illudent ei, et conspuent eum, et flagellabunt eum, et interficient eum: et tertia die resurget. 041 MAR 010 035 Et accedunt ad eum Iacobus, et Ioannes filii Zebedæi, dicentes: Magister, volumus ut quodcumque petierimus, facias nobis. 041 MAR 010 036 At ille dixit eis: Quid vultis ut faciam vobis? 041 MAR 010 037 Et dixerunt: Da nobis ut unus ad dexteram tuam, et alius ad sinistram tuam sedeamus in gloria tua. 041 MAR 010 038 Iesus autem ait eis: Nescitis quid petatis: potestis bibere calicem, quem ego bibo: aut baptismo, quo ego baptizor, baptizari? 041 MAR 010 039 At illi dixerunt ei: Possumus. Iesus autem ait eis: Calicem quidem, quem ego bibo, bibetis; et baptismo, quo ego baptizor, baptizabimini: 041 MAR 010 040 sedere autem ad dexteram meam, vel ad sinistram, non est meum dare vobis, sed quibus paratum est. 041 MAR 010 041 Et audientes decem cœperunt indignari de Iacobo, et Ioanne. 041 MAR 010 042 Iesus autem vocans eos, ait illis: Scitis quia hi, qui videntur principari Gentibus, dominantur eis: et principes eorum potestatem habent ipsorum. 041 MAR 010 043 Non ita est autem in vobis, sed quicumque voluerit fieri maior, erit vester minister: 041 MAR 010 044 et quicumque voluerit in vobis primus esse, erit omnium servus. 041 MAR 010 045 Nam et Filius hominis non venit ut ministraretur ei, sed ut ministraret, et daret animam suam redemptionem pro multis. 041 MAR 010 046 Et veniunt Iericho: et proficiscente eo de Iericho, et discipulis eius, et plurima multitudine, filius Timæ Bartimæus cæcus, sedebat iuxta viam mendicans. 041 MAR 010 047 Qui cum audisset quia Iesus Nazarenus est, cœpit clamare, et dicere: Iesu fili David, miserere mei. 041 MAR 010 048 Et comminabantur ei multi ut taceret. At ille multo magis clamabat: Fili David miserere mei. 041 MAR 010 049 Et stans Iesus præcepit illum vocari. Et vocant cæcum dicentes ei: Animæquior esto: surge, vocat te. 041 MAR 010 050 Qui proiecto vestimento suo exiliens, venit ad eum. 041 MAR 010 051 Et respondens Iesus dixit illi: Quid tibi vis faciam? Cæcus autem dixit ei: Rabboni, ut videam. 041 MAR 010 052 Iesus autem ait illi: Vade, fides tua te salvum fecit. Et confestim vidit, et sequebatur eum in via. 041 MAR 011 001 Et cum appropinquarent Ierosolymæ, et Bethaniæ ad Montem Olivarum, mittit duos ex discipulis suis, 041 MAR 011 002 et ait illis: Ite in castellum, quod contra vos est, et statim introeuntes illuc, invenietis pullum ligatum, super quem nemo adhuc hominum sedit: solvite illum, et adducite. 041 MAR 011 003 Et si quis vobis dixerit: Quid facitis? Dicite, quia Domino necessarius est: et continuo illum dimittet huc. 041 MAR 011 004 Et abeuntes invenerunt pullum ligatum ante ianuam foris in bivio: et solvunt eum. 041 MAR 011 005 Et quidam de illic stantibus dicebant illis: Quid facitis solventes pullum? 041 MAR 011 006 Qui dixerunt eis sicut præceperat illis Iesus, et dimiserunt eis. 041 MAR 011 007 Et duxerunt pullum ad Iesum: et imponunt illi vestimenta sua, et sedit super eum. 041 MAR 011 008 Multi autem vestimenta sua straverunt in via: alii autem frondes cædebant de arboribus, et sternebant in via. 041 MAR 011 009 Et qui præibant, et qui sequebantur clamabant, dicentes: Hosanna: Benedictus, qui venit in nomine Domini: 041 MAR 011 010 benedictum quod venit regnum patris nostri David: Hosanna in excelsis. 041 MAR 011 011 Et introivit Ierosolymam in templum: et circumspectis omnibus, cum iam vespera esset hora, exiit in Bethaniam cum duodecim. 041 MAR 011 012 Et alia die cum exirent a Bethania, esuriit. 041 MAR 011 013 Cumque vidisset a longe ficum habentem folia, venit si quid forte inveniret in ea. Et cum venisset ad eam, nihil invenit præter folia: non enim erat tempus ficorum. 041 MAR 011 014 Et respondens dixit ei: Iam non amplius in æternum ex te fructum quisquam manducet. Et audiebant discipuli eius. (aiōn g165) 041 MAR 011 015 Et veniunt in Ierosolymam. Et cum introisset in templum, cœpit eiicere vendentes, et ementes in templo: et mensas numulariorum, et cathedras vendentium columbas evertit. 041 MAR 011 016 Et non sinebat ut quisquam transferret vas per templum: 041 MAR 011 017 et docebat, dicens eis: Nonne scriptum est: Quia domus mea, domus orationis vocabitur omnibus gentibus? Vos autem fecistis eam speluncam latronum. 041 MAR 011 018 Quo audito principes sacerdotum, et scribæ quærebant quomodo eum perderent: timebant enim eum, quoniam universa turba admirabatur super doctrina eius. 041 MAR 011 019 Et cum vespera facta esset, egrediebatur de civitate. 041 MAR 011 020 Et cum mane transirent, viderunt ficum aridam factam a radicibus. 041 MAR 011 021 Et recordatus Petrus, dixit ei: Rabbi, ecce ficus, cui maledixisti, aruit. 041 MAR 011 022 Et respondens Iesus ait illis: Habete fidem Dei. 041 MAR 011 023 Amen dico vobis, quia quicumque dixerit huic monti: Tollere, et mittere in mare, et non hæsitaverit in corde suo, sed crediderit, quia quodcumque dixerit, fiat, fiet ei. 041 MAR 011 024 Propterea dico vobis, omnia quæcumque orantes petitis, credite quia accipietis, et evenient vobis. 041 MAR 011 025 Et cum stabitis ad orandum, dimittite si quis habetis adversus aliquem: ut et Pater vester, qui in cælis est, dimittat vobis peccata vestra. 041 MAR 011 026 Quod si vos non dimiseritis: nec Pater vester, qui in cælis est, dimittet vobis peccata vestra. 041 MAR 011 027 Et veniunt rursus Ierosolymam. Et cum ambularet in templo, accedunt ad eum summi sacerdotes, et scribæ, et seniores: 041 MAR 011 028 et dicunt ei: In qua potestate hæc facis? et quis dedit tibi hanc potestatem ut ista facias? 041 MAR 011 029 Iesus autem respondens, ait illis: Interrogabo vos et ego unum verbum, et respondete mihi: et dicam vobis in qua potestate hæc faciam. 041 MAR 011 030 Baptismus Ioannis, de cælo erat, an ex hominibus? Respondete mihi. 041 MAR 011 031 At illi cogitabant secum, dicentes: Si dixerimus, De cælo, dicet, Quare ergo non credidistis ei? 041 MAR 011 032 Si dixerimus, Ex hominibus, timemus populum. Omnes enim habebant Ioannem quia vere propheta esset. 041 MAR 011 033 Et respondentes dicunt Iesu: Nescimus. Et respondens Iesus ait illis: Neque ego dico vobis in qua potestate hæc faciam. 041 MAR 012 001 Et cœpit illis in parabolis loqui: Vineam pastinavit homo, et circumdedit sepem, et fodit lacum, et ædificavit turrim, et locavit eam agricolis, et peregre profectus est. 041 MAR 012 002 Et misit ad agricolas in tempore servum ut ab agricolis acciperet de fructu vineæ. 041 MAR 012 003 Qui apprehensum eum ceciderunt, et dimiserunt vacuum. 041 MAR 012 004 Et iterum misit ad illos alium servum: et illum in capite vulneraverunt, et contumeliis affecerunt. 041 MAR 012 005 Et rursum alium misit, et illum occiderunt: et plures alios: quosdam cædentes, alios vero occidentes. 041 MAR 012 006 Adhuc ergo unum habens filium charissimum: et illum misit ad eos novissimum, dicens: Quia reverebuntur filium meum. 041 MAR 012 007 Coloni autem dixerunt ad invicem: Hic est heres: venite, occidamus eum: et nostra erit hereditas. 041 MAR 012 008 Et apprehendentes eum, occiderunt: et eiecerunt extra vineam. 041 MAR 012 009 Quid ergo faciet dominus vineæ? Veniet, et perdet colonos: et dabit vineam aliis. 041 MAR 012 010 Nec scripturam hanc legistis: Lapidem, quem reprobaverunt ædificantes, hic factus est in caput anguli: 041 MAR 012 011 A Domino factum est istud, et est mirabile in oculis nostris? 041 MAR 012 012 Et quærebant eum tenere: et timuerunt turbam. Cognoverunt enim quoniam ad eos parabolam hanc dixerit. Et relicto eo abierunt. 041 MAR 012 013 Et mittunt ad eum quosdam ex Pharisæis, et Herodianis, ut eum caperent in verbo. 041 MAR 012 014 Qui venientes dicunt ei: Magister, scimus quia verax es, et non curas quemquam: nec enim vides in faciem hominum, sed in veritate viam Dei doces. Licet dari tributum Cæsari, an non dabimus? 041 MAR 012 015 Qui sciens versutiam illorum, ait illos: Quid me tentatis? afferte mihi denarium ut videam. 041 MAR 012 016 At illi attulerunt ei. Et ait illis: Cuius est imago hæc, et inscriptio? Dicunt ei: Cæsaris. 041 MAR 012 017 Respondens autem Iesus dixit illis: Reddite igitur quæ sunt Cæsaris, Cæsari: et quæ sunt Dei, Deo. Et mirabantur super eo. 041 MAR 012 018 Et venerunt ad eum Sadducæi, qui dicunt resurrectionem non esse: et interrogabant eum dicentes: 041 MAR 012 019 Magister, Moyses nobis scripsit, ut si cuius frater mortuus fuerit, et dimiserit uxorem, et filios non reliquerit, accipiat frater eius uxorem ipsius, et resuscitet semen fratri suo. 041 MAR 012 020 Septem ergo fratres erant: et primus accepit uxorem, et mortuus est non relicto semine. 041 MAR 012 021 Et secundus accepit eam, et mortuus est: et nec iste reliquit semen. Et tertius similiter. 041 MAR 012 022 Et acceperunt eam similiter septem: et non reliquerunt semen. Novissima omnium defuncta est et mulier. 041 MAR 012 023 In resurrectione ergo cum resurrexerint, cuius de his erit uxor? Septem enim habuerunt eam uxorem. 041 MAR 012 024 Et respondens Iesus, ait illis: Nonne ideo erratis, non scientes Scripturas, neque virtutem Dei? 041 MAR 012 025 Cum enim a mortuis resurrexerint, neque nubent, neque nubentur, sed sunt sicut Angeli in cælis. 041 MAR 012 026 De mortuis autem quod resurgant, non legistis in libro Moysi, super rubum quomodo dixerit illi Deus, inquiens: Ego sum Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Iacob? 041 MAR 012 027 Non est Deus mortuorum, sed vivorum. Vos ergo multum erratis. 041 MAR 012 028 Et accessit unus de scribis, qui audierat illos conquirentes, et videns quoniam bene illis responderit, interrogavit eum quod esset primum omnium mandatum. 041 MAR 012 029 Iesus autem respondit ei: Quia primum omnium mandatum est: Audi Israel, Dominus Deus tuus, Deus unus est: 041 MAR 012 030 et diliges Dominum Deum tuum ex tota corde tuo, et ex tota anima tua, et ex tota mente tua, et ex tota virtute tua. Hoc est primum mandatum. 041 MAR 012 031 Secundum autem simile est illi: Diliges proximum tuum tamquam teipsum. Maius horum aliud mandatum non est. 041 MAR 012 032 Et ait illi scriba: Bene Magister, in veritate dixisti, quia unus est Deus, et non est alius præter eum. 041 MAR 012 033 Et ut diligatur ex toto corde, et ex toto intellectu, et ex tota anima, et ex tota fortitudine: et diligere proximum tamquam seipsum, maius est omnibus holocautomatibus, et sacrificiis. 041 MAR 012 034 Iesus autem videns quod sapienter respondisset, dixit illi: Non es longe a regno Dei. Et nemo iam audebat eum interrogare. 041 MAR 012 035 Et respondens Iesus dicebat, docens in templo: Quomodo dicunt scribæ Christum filium esse David? 041 MAR 012 036 Ipse enim David dicit in Spiritu Sancto: Dixit Dominus Domino meo, Sede a dextris meis, donec ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum. 041 MAR 012 037 Ipse ergo David dicit eum Dominum, et unde est filius eius? Et multa turba eum libenter audivit. 041 MAR 012 038 Et dicebat eis in doctrina sua: Cavete a scribis, qui volunt in stolis ambulare, et salutari in foro, 041 MAR 012 039 et in primis cathedris sedere in synagogis, et primos discubitus in cœnis: 041 MAR 012 040 qui devorant domos viduarum sub obtentu prolixæ orationis: hi accipient prolixius iudicium. 041 MAR 012 041 Et sedens Iesus contra gazophylacium, aspiciebat quomodo turba iactaret æs in gazophylacium, et multi divites iactabant multa. 041 MAR 012 042 Cum venisset autem vidua una pauper, misit duo minuta, quod est quadrans, 041 MAR 012 043 et convocans discipulos suos, ait illis: Amen dico vobis, quoniam vidua hæc pauper plus omnibus misit, qui miserunt in gazophylacium. 041 MAR 012 044 Omnes enim ex eo, quod abundabat illis, miserunt: hæc vero de penuria sua omnia quæ habuit misit totum victum suum. 041 MAR 013 001 Et cum egrederetur de templo, ait illi unus ex discipulis suis: Magister, aspice quales lapides, et quales structuræ. 041 MAR 013 002 Et respondens Iesus, ait illi: Vides has omnes magnas ædificationes? Non relinquetur lapis super lapidem, qui non destruatur. 041 MAR 013 003 Et cum sederet in Monte Olivarum contra templum, interrogabant eum separatim Petrus, et Iacobus, et Ioannes, et Andreas: 041 MAR 013 004 Dic nobis, quando ista fient? et quod signum erit, quando hæc omnia incipient consummari? 041 MAR 013 005 Et respondens Iesus cœpit dicere illis: Videte ne quid vos seducat: 041 MAR 013 006 multi enim venient in nomine meo dicentes, quia ego sum: et multos seducent. 041 MAR 013 007 Cum audieritis autem bella, et opiniones bellorum, ne timueritis: oportet enim hæc fieri: sed nondum finis. 041 MAR 013 008 Exurget enim gens contra gentem, et regnum super regnum, et erunt terræmotus per loca, et fames. Initium dolorum hæc. 041 MAR 013 009 Videte autem vosmetipsos. Tradent enim vos in consiliis, et in synagogis vapulabitis, et ante præsides, et reges stabitis propter me, in testimonium illis. 041 MAR 013 010 Et in omnes gentes primum oportet prædicari Evangelium. 041 MAR 013 011 Et cum duxerint vos tradentes, nolite præcogitare quid loquamini: sed quod datum vobis fuerit in illa hora, id loquimini: non enim vos estis loquentes, sed Spiritus Sanctus. 041 MAR 013 012 Tradet autem frater fratrem in mortem, et pater filium: et consurgent filii in parentes, et morte afficient eos. 041 MAR 013 013 Et eritis odio omnibus propter nomen meum. Qui autem sustinuerit in finem, hic salvus erit. 041 MAR 013 014 Cum autem videritis abominationem desolationis stantem, ubi non debet, qui legit, intelligat: tunc qui in Iudæa sunt, fugiant in montes: 041 MAR 013 015 et qui super tectum, ne descendat in domum, nec introeat ut tollat quid de domo sua: 041 MAR 013 016 et qui in agro erit, non revertatur retro tollere vestimentum suum. 041 MAR 013 017 Væ autem prægnantibus, et nutrientibus in illis diebus. 041 MAR 013 018 Orate vero ut hieme non fiant. 041 MAR 013 019 Erunt enim dies illi tribulationes tales, quales non fuerunt ab initio creaturæ, quam condidit Deus usque nunc, neque fient. 041 MAR 013 020 Et nisi breviasset Dominus dies, non fuisset salva omnis caro: sed propter electos, quos elegit, breviavit dies. 041 MAR 013 021 Et tunc si quis vobis dixerit: Ecce hic est Christus, ecce illic: ne credideritis. 041 MAR 013 022 Exurgent enim pseudochristi, et pseudoprophetæ, et dabunt signa, et portenta ad seducendos, si fieri potest, etiam electos. 041 MAR 013 023 Vos ergo videte: ecce prædixi vobis omnia. 041 MAR 013 024 Sed in illis diebus post tribulationem illam sol contenebrabitur, et luna non dabit splendorem suum: 041 MAR 013 025 et stellæ cæli erunt decidentes, et virtutes, quæ in cælis sunt, movebuntur. 041 MAR 013 026 Et tunc videbunt Filium hominis venientem in nubibus cum virtute multa, et gloria. 041 MAR 013 027 Et tunc mittet Angelos suos, et congregabit electos suos a quattuor ventis, a summo terræ usque ad summum cæli. 041 MAR 013 028 A ficu autem discite parabolam. Cum iam ramus eius tener fuerit, et nata fuerint folia, cognoscitis quia in proximo sit æstas: 041 MAR 013 029 sic et vos cum videritis hæc fieri, scitote quod in proximo sit in ostiis. 041 MAR 013 030 Amen dico vobis, quoniam non transibit generatio hæc, donec omnia ista fiant. 041 MAR 013 031 Cælum, et terra transibunt, verba autem mea non transibunt. 041 MAR 013 032 De die autem illo, vel hora nemo scit, neque Angeli in cælo, neque Filius, nisi Pater. 041 MAR 013 033 Videte, vigilate, et orate: nescitis enim quando tempus sit. 041 MAR 013 034 Sicut homo, qui peregre profectus reliquit domum suam, et dedit servis suis potestatem cuiusque operis, et ianitori præcepit ut vigilet. 041 MAR 013 035 Vigilate ergo, (nescitis enim quando dominus domus veniat: sero an media nocte, an galli cantu, an mane) 041 MAR 013 036 ne cum venerit repente, inveniat vos dormientes. 041 MAR 013 037 Quod autem vobis dico, omnibus dico: Vigilate. 041 MAR 014 001 Erat autem Pascha et Azyma post biduum: et quærebant summi sacerdotes, et scribæ quomodo eum dolo tenerent, et occiderent. 041 MAR 014 002 Dicebant autem: Non in die festo, ne forte tumultus fieret in populo. 041 MAR 014 003 Et cum esset Bethaniæ in domo Simonis leprosi, et recumberet: venit mulier habens alabastrum unguenti nardi spicati pretiosi, et fracto alabastro, effudit super caput eius. 041 MAR 014 004 Erant autem quidam indigne ferentes intra semetipsos, et dicentes: Ut quid perditio ista unguenti facta est? 041 MAR 014 005 Poterat enim unguentum istud vænundari plus quam trecentis denariis, et dari pauperibus. Et fremebant in eam. 041 MAR 014 006 Iesus autem dixit: Sinite eam, quid illi molesti estis? Bonum opus operata est in me. 041 MAR 014 007 Semper enim pauperes habetis vobiscum: et cum volueritis, potestis illis benefacere: me autem non semper habetis. 041 MAR 014 008 Quod habuit hæc, fecit: prævenit ungere corpus meum in sepulturam. 041 MAR 014 009 Amen dico vobis: Ubicumque prædicatum fuerit Evangelium istud in universo mundo, et quod fecit hæc, narrabitur in memoriam eius. 041 MAR 014 010 Et Iudas Iscariotes, unus de duodecim, abiit ad summos sacerdotes, ut proderet eum illis. 041 MAR 014 011 Qui audientes gavisi sunt: et promiserunt ei pecuniam se daturos. Et quærebat quomodo illum opportune traderet. 041 MAR 014 012 Et primo die Azymorum quando Pascha immolabant, dicunt ei discipuli: Quo vis eamus, et paremus tibi ut manduces Pascha? 041 MAR 014 013 Et mittit duos ex discipulis suis, et dicit eis: Ite in civitatem: et occurret vobis homo lagenam aquæ baiulans, sequimini eum: 041 MAR 014 014 et quocumque introierit, dicite domino domus, quia Magister dicit: Ubi est refectio mea, ubi Pascha cum discipulis meis manducem? 041 MAR 014 015 Et ipse vobis demonstrabit cœnaculum grande, stratum: et illic parate nobis. 041 MAR 014 016 Et abierunt discipuli eius, et venerunt in civitatem: et invenerunt sicut dixerat illis, et paraverunt Pascha. 041 MAR 014 017 Vespere autem facto, venit cum duodecim. 041 MAR 014 018 Et discumbentibus eis, et manducantibus, ait Iesus: Amen dico vobis, quia unus ex vobis tradet me, qui manducat mecum. 041 MAR 014 019 At illi cœperunt contristari, et dicere ei singulatim: Numquid ego? 041 MAR 014 020 Qui ait illis: Unus ex duodecim, qui intingit mecum manum in catino. 041 MAR 014 021 Et Filius quidem hominis vadit sicut scriptum est de eo: væ autem homini illi, per quem Filius hominis tradetur. Bonum erat ei, si non esset natus homo ille. 041 MAR 014 022 Et manducantibus illis, accepit Iesus panem: et benedicens fregit, et dedit eis, et ait: Sumite, hoc est corpus meum. 041 MAR 014 023 Et accepto calice, gratias agens dedit eis: et biberunt ex illo omnes. 041 MAR 014 024 Et ait illis: Hic est sanguis meus novi testamenti, qui pro multis effundetur. 041 MAR 014 025 Amen dico vobis, quia iam non bibam de hoc genimine vitis usque in diem illum, cum illud bibam novum in regno Dei. 041 MAR 014 026 Et hymno dicto exierunt in Montem Olivarum. 041 MAR 014 027 Et ait eis Iesus: Omnes scandalizabimini in me in nocte ista: quia scriptum est: Percutiam pastorem, et dispergentur oves. 041 MAR 014 028 Sed postquam resurrexero, præcedam vos in Galilæam. 041 MAR 014 029 Petrus autem ait illi: Et si omnes scandalizati fuerint in te: sed non ego. 041 MAR 014 030 Et ait illi Iesus: Amen dico tibi, quia tu hodie in nocte hac, priusquam gallus vocem bis dederit, ter me es negaturus. 041 MAR 014 031 At ille amplius loquebatur: Et si oportuerit me simul commori tibi, non te negabo: Similiter autem et omnes dicebant. 041 MAR 014 032 Et veniunt in prædium, cui nomen Gethsemani. Et ait discipulis suis: Sedete hic donec orem. 041 MAR 014 033 Et assumit Petrum, et Iacobum, et Ioannem secum: et cœpit pavere, et tædere. 041 MAR 014 034 Et ait illis: Tristis est anima mea usque ad mortem: sustinete hic, et vigilate. 041 MAR 014 035 Et cum processisset paululum, procidit super terram: et orabat, ut si fieri posset, transiret ab eo hora: 041 MAR 014 036 et dixit: Abba Pater, omnia tibi possibilia sunt, transfer calicem hunc a me, sed non quod ego volo, sed quod tu. 041 MAR 014 037 Et venit, et invenit eos dormientes. Et ait Petro: Simon, dormis? Non potuisti una hora vigilare? 041 MAR 014 038 Vigilate, et orate ut non intretis in tentationem. Spiritus quidem promptus est, caro vero infirma. 041 MAR 014 039 Et iterum abiens oravit eumdem sermonem, dicens. 041 MAR 014 040 Et reversus, denuo invenit eos dormientes, (erant enim oculi eorum gravati) et ignorabant quid responderent ei. 041 MAR 014 041 Et venit tertio, et ait illis: Dormite iam, et requiescite. Sufficit: venit hora: ecce Filius hominis tradetur in manus peccatorum. 041 MAR 014 042 Surgite, eamus. Ecce qui me tradet, prope est. 041 MAR 014 043 Et, adhuc eo loquente, venit Iudas Iscariotes unus de duodecim, et cum eo turba multa cum gladiis, et lignis, a summis sacerdotibus, et scribis, et senioribus. 041 MAR 014 044 Dederat autem traditor eius signum eis, dicens: Quemcumque osculatus fuero, ipse est, tenete eum, et ducite caute. 041 MAR 014 045 Et cum venisset, statim accedens ad eum, ait: Ave Rabbi: et osculatus est eum. 041 MAR 014 046 At illi manus iniecerunt in eum, et tenuerunt eum. 041 MAR 014 047 Unus autem quidam de circumstantibus educens gladium, percussit servum summi sacerdotis: et amputavit illi auriculam. 041 MAR 014 048 Et respondens Iesus, ait illis: Tamquam ad latronem existis cum gladiis, et lignis comprehendere me? 041 MAR 014 049 quotidie eram apud vos in templo docens, et non me tenuistis. Sed ut impleantur Scripturæ. 041 MAR 014 050 Tunc discipuli eius relinquentes eum, omnes fugerunt. 041 MAR 014 051 Adolescens autem quidam sequebatur eum amictus sindone super nudo: et tenuerunt eum. 041 MAR 014 052 At ille reiecta sindone, nudus profugit ab eis. 041 MAR 014 053 Et adduxerunt Iesum ad summum sacerdotem: et convenerunt omnes sacerdotes, et scribæ, et seniores. 041 MAR 014 054 Petrus autem a longe secutus est eum usque intro in atrium summi sacerdotis: et sedebat cum ministris ad ignem, et calefaciebat se. 041 MAR 014 055 Summi vero sacerdotes, et omne concilium quærebant adversus Iesum testimonium, ut eum morti traderent, nec inveniebant. 041 MAR 014 056 Multi enim testimonium falsum dicebant adversus eum: et convenientia testimonia non erant. 041 MAR 014 057 Et quidam surgentes, falsum testimonium ferebant adversus eum, dicentes: 041 MAR 014 058 Quoniam nos audivimus eum dicentem: Ego dissolvam templum hoc manu factum, et per triduum aliud non manu factum ædificabo. 041 MAR 014 059 Et non erat conveniens testimonium illorum. 041 MAR 014 060 Et exurgens summus sacerdos in medium, interrogavit Iesum, dicens: Non respondes quidquam ad ea, quæ tibi obiiciuntur ab his? 041 MAR 014 061 Ille autem tacebat, et nihil respondit. Rursum summus sacerdos interrogabat eum, et dixit ei: Tu es Christus, Filius Dei benedicti? 041 MAR 014 062 Iesus autem dixit illi: Ego sum: et videbitis Filium hominis sedentem a dextris virtutis Dei, et venientem cum nubibus cæli. 041 MAR 014 063 Summus autem sacerdos scindens vestimenta sua, ait: Quid adhuc desideramus testes? 041 MAR 014 064 Audistis blasphemiam: quid vobis videtur? Qui omnes condemnaverunt eum esse reum mortis. 041 MAR 014 065 Et cœperunt quidam conspuere eum, et velare faciem eius, et colaphis eum cædere, et dicere ei: Prophetiza: et ministri alapis eum cædebant. 041 MAR 014 066 Et cum esset Petrus in atrio deorsum, venit una ex ancillis summi sacerdotis: 041 MAR 014 067 et cum vidisset Petrum calefacientem se, aspiciens illum, ait: Et tu cum Iesu Nazareno eras. 041 MAR 014 068 At ille negavit, dicens: Neque scio, neque novi quid dicas. Et exiit foras ante atrium, et gallus cantavit. 041 MAR 014 069 Rursus autem cum vidisset illum ancilla, cœpit dicere circumstantibus: Quia hic ex illis est. 041 MAR 014 070 At ille iterum negavit. Et post pusillum rursus qui astabant, dicebant Petro: Vere ex illis es: nam et Galilæus es. 041 MAR 014 071 Ille autem cœpit anathematizare, et iurare: Quia nescio hominem istum, quem dicitis. 041 MAR 014 072 Et statim gallus iterum cantavit. Et recordatus est Petrus verbi, quod dixerat ei Iesus: Prius quam gallus cantet bis, ter me negabis. Et cœpit flere. 041 MAR 015 001 Et confestim, mane consilium facientes summi sacerdotes cum senioribus, et scribis, et universo concilio, vincientes Iesum, duxerunt, et tradiderunt Pilato. 041 MAR 015 002 Et interrogavit eum Pilatus: Tu es rex Iudæorum? At ille respondens, ait illi: Tu dicis. 041 MAR 015 003 Et accusabant eum summi sacerdotes in multis. 041 MAR 015 004 Pilatus autem rursum interrogavit eum, dicens: Non respondes quidquam? Vide in quantis te accusant. 041 MAR 015 005 Iesus autem amplius nihil respondit, ita ut miraretur Pilatus. 041 MAR 015 006 Per diem autem festum solebat dimittere illis unum ex vinctis, quemcumque petissent. 041 MAR 015 007 Erat autem qui dicebatur Barrabas, qui cum seditiosis erat vinctus, qui in seditione fecerat homicidium. 041 MAR 015 008 Et cum ascendisset turba, cœpit rogare, sicut semper faciebat illis. 041 MAR 015 009 Pilatus autem respondit eis, et dixit: Vultis dimittam vobis regem Iudæorum? 041 MAR 015 010 Sciebat enim quod per invidiam tradidissent eum summi sacerdotes. 041 MAR 015 011 Pontifices autem concitaverunt turbam, ut magis Barabbam dimitteret eis. 041 MAR 015 012 Pilatus autem iterum respondens, ait illis: Quid ergo vultis faciam regi Iudæorum? 041 MAR 015 013 At illi iterum clamaverunt: Crucifige eum. 041 MAR 015 014 Pilatus vero dicebat illis: Quid enim mali fecit? At illi magis clamabant: Crucifige eum. 041 MAR 015 015 Pilatus autem volens populo satisfacere, dimisit illis Barabbam, et tradidit Iesum flagellis cæsum, ut crucifigeretur. 041 MAR 015 016 Milites autem duxerunt eum in atrium prætorii, et convocant totam cohortem, 041 MAR 015 017 et induunt eum purpura, et imponunt ei plectentes spineam coronam. 041 MAR 015 018 Et cœperunt salutare eum: Ave rex Iudæorum. 041 MAR 015 019 Et percutiebant caput eius arundine: et conspuebant eum, et ponentes genua, adorabant eum. 041 MAR 015 020 Et postquam illuserunt ei, exuerunt illum purpura, et induerunt eum vestimentis suis: et educunt illum ut crucifigerent eum. 041 MAR 015 021 Et angariaverunt prætereuntem quempiam, Simonem Cyrenæum venientem de villa, patrem Alexandri, et Rufi, ut tolleret crucem eius. 041 MAR 015 022 Et perducunt illum in Golgotha locum: quod est interpretatum Calvariæ locus. 041 MAR 015 023 Et dabant ei bibere myrrhatum vinum: et non accepit. 041 MAR 015 024 Et crucifigentes eum, diviserunt vestimenta eius, mittentes sortem super eis, quis quid tolleret. 041 MAR 015 025 Erat autem hora tertia: et crucifixerunt eum. 041 MAR 015 026 Et erat titulus causæ eius inscriptus: REX IUDÆORUM. 041 MAR 015 027 Et cum eo crucifigunt duos latrones: unum a dextris, et alium a sinistris eius. 041 MAR 015 028 Et impleta est scriptura, quæ dicit: Et cum iniquis reputatus est. 041 MAR 015 029 Et prætereuntes blasphemabant eum, moventes capita sua, et dicentes: Vah qui destruis templum Dei, et in tribus diebus reædificas: 041 MAR 015 030 salvum fac temetipsum descendens de cruce. 041 MAR 015 031 Similiter et summi sacerdotes illudentes, ad alterutrum cum scribis dicebant: Alios salvos fecit, seipsum non potest salvum facere. 041 MAR 015 032 Christus rex Israel descendat nunc de cruce, ut videamus, et credamus. Et qui cum eo crucifixi erant, convitiabantur ei. 041 MAR 015 033 Et facta hora sexta, tenebræ factæ sunt per totam terram usque in horam nonam. 041 MAR 015 034 Et hora nona exclamavit Iesus voce magna, dicens: Eloi, eloi, lamma sabacthani? quod est interpretatum: Deus meus, Deus meus, ut quid dereliquisti me? 041 MAR 015 035 Et quidam de circumstantibus audientes, dicebant: Ecce Eliam vocat. 041 MAR 015 036 Currens autem unus, et implens spongiam aceto, circumponensque calamo, potum dabat ei, dicens: Sinite, videamus si veniat Elias ad deponendum eum. 041 MAR 015 037 Iesus autem emissa voce magna expiravit. 041 MAR 015 038 Et velum templi scissum est in duo, a summo usque deorsum. 041 MAR 015 039 Videns autem Centurio, qui ex adverso stabat, quia sic clamans expirasset, ait: Vere hic homo Filius Dei erat. 041 MAR 015 040 Erant autem et mulieres de longe aspicientes: inter quas erat Maria Magdalene, et Maria Iacobi minoris, et Ioseph mater, et Salome: 041 MAR 015 041 et cum esset in Galilæa, sequebantur eum, et ministrabant ei, et aliæ multæ, quæ simul cum eo ascenderant Ierosolymam. 041 MAR 015 042 Et cum iam sero esset factum (quia erat parasceve, quod est ante Sabbatum) 041 MAR 015 043 venit Ioseph ab Arimathæa nobilis decurio, qui et ipse erat expectans regnum Dei, et audacter introivit ad Pilatum, et petiit corpus Iesu. 041 MAR 015 044 Pilatus autem mirabatur si iam obiisset. Et accersito centurione, interrogavit eum si iam mortuus esset. 041 MAR 015 045 Et cum cognovisset a centurione, donavit corpus Ioseph. 041 MAR 015 046 Ioseph autem mercatus sindonem, et deponens eum involvit sindone, et posuit eum in monumento, quod erat excisum de petra, et advolvit lapidem ad ostium monumenti. 041 MAR 015 047 Maria autem Magdalene, et Maria Ioseph aspiciebant ubi poneretur. 041 MAR 016 001 Et cum transisset Sabbatum, Maria Magdalene, et Maria Iacobi, et Salome emerunt aromata ut venientes ungerent Iesum. 041 MAR 016 002 Et valde mane una Sabbatorum, veniunt ad monumentum, orto iam sole. 041 MAR 016 003 Et dicebant ad invicem: Quis revolvet nobis lapidem ab ostio monumenti? 041 MAR 016 004 Et respicientes viderunt revolutum lapidem. Erat quippe magnus valde. 041 MAR 016 005 Et introeuntes in monumentum viderunt iuvenem sedentem in dextris, coopertum stola candida, et obstupuerunt. 041 MAR 016 006 Qui dicit illis: Nolite expavescere: Iesum quæritis Nazarenum, crucifixum: surrexit, non est hic, ecce locus ubi posuerunt eum. 041 MAR 016 007 Sed ite, dicite discipulis eius, et Petro quia præcedit vos in Galilæam: ibi eum videbitis, sicut dixit vobis. 041 MAR 016 008 At illæ exeuntes, fugerunt de monumento: invaserat enim eas tremor et pavor: et nemini quidquam dixerunt: timebant enim. 041 MAR 016 009 (note: The most reliable and earliest manuscripts do not include Mark 16:9-20.) Surgens autem mane, prima Sabbati, apparuit primo Mariæ Magdalene, de qua eiecerat septem dæmonia. 041 MAR 016 010 Illa vadens nunciavit his, qui cum eo fuerant, lugentibus, et flentibus. 041 MAR 016 011 Et illi audientes quia viveret, et visus esset ab ea, non crediderunt. 041 MAR 016 012 Post hæc autem duobus ex his ambulantibus ostensus est in alia effigie, euntibus in villam: 041 MAR 016 013 et illi euntes nunciaverunt ceteris: nec illis crediderunt. 041 MAR 016 014 Novissime recumbentibus illis undecim apparuit: et exprobravit incredulitatem eorum et duritiam cordis: quia iis, qui viderant eum resurrexisse, non crediderunt. 041 MAR 016 015 Et dixit eis: Euntes in mundum universum prædicate Evangelium omni creaturæ. 041 MAR 016 016 Qui crediderit, et baptizatus fuerit, salvus erit: qui vero non crediderit, condemnabitur. 041 MAR 016 017 Signa autem eos, qui crediderint, hæc sequentur: In nomine meo dæmonia eiicient: linguis loquentur novis: 041 MAR 016 018 serpentes tollent: et si mortiferum quid biberint, non eis nocebit: super ægros manus imponent, et bene habebunt. 041 MAR 016 019 Et Dominus quidem Iesus postquam locutus est eis, assumptus est in cælum, et sedet a dextris Dei. 041 MAR 016 020 Illi autem profecti prædicaverunt ubique Domino cooperante, et sermonem confirmante, sequentibus signis. # # BOOK 042 LUK Luke Lucam 042 LUK 001 001 Quoniam quidem multi conati sunt ordinare narrationem, quæ in nobis completæ sunt, rerum: 042 LUK 001 002 sicut tradiderunt nobis, qui ab initio ipsi viderunt, et ministri fuerunt sermonis: 042 LUK 001 003 visum est et mihi, assecuto omnia a principio diligenter, ex ordine tibi scribere, optime Theophile, 042 LUK 001 004 ut cognoscas eorum verborum, de quibus eruditus es, veritatem. 042 LUK 001 005 Fuit in diebus Herodis, regis Iudææ, sacerdos quidam nomine Zacharias de vice Abia, et uxor illius de filiabus Aaron, et nomen eius Elisabeth. 042 LUK 001 006 Erant autem iusti ambo ante Deum, incedentes in omnibus mandatis, et iustificationibus Domini sine querela: 042 LUK 001 007 Et non erat illis filius eo quod esset Elisabeth sterilis, et ambo processissent in diebus suis. 042 LUK 001 008 Factum est autem, cum sacerdotio fungeretur in ordine vicis suæ ante Deum, 042 LUK 001 009 secundum consuetudinem sacerdotii, sorte exiit ut incensum poneret, ingressus in templum Domini: 042 LUK 001 010 et omnis multitudo populi erat orans foris hora incensi. 042 LUK 001 011 Apparuit autem illi Angelus Domini, stans a dextris altaris incensi. 042 LUK 001 012 Et Zacharias turbatus est videns, et timor irruit super eum. 042 LUK 001 013 Ait autem ad illum Angelus: Ne timeas Zacharia, quoniam exaudita est deprecatio tua: et uxor tua Elisabeth pariet tibi filium, et vocabis nomen eius Ioannem: 042 LUK 001 014 et erit gaudium tibi, et exultatio, et multi in nativitate eius gaudebunt: 042 LUK 001 015 erit enim magnus coram Domino: et vinum, et siceram non bibet, et Spiritu Sancto replebitur adhuc ex utero matris suæ: 042 LUK 001 016 et multos filiorum Israel convertet ad Dominum Deum ipsorum: 042 LUK 001 017 et ipse præcedet ante illum in spiritu, et virtute Eliæ: ut convertat corda patrum in filios, et incredulos ad prudentiam iustorum, parare Domino plebem perfectam. 042 LUK 001 018 Et dixit Zacharias ad Angelum: Unde hoc sciam? Ego enim sum senex, et uxor mea processit in diebus suis. 042 LUK 001 019 Et respondens Angelus dixit ei: Ego sum Gabriel, qui asto ante Deum: et missus sum loqui ad te, et hæc tibi evangelizare. 042 LUK 001 020 Et ecce eris tacens, et non poteris loqui usque in diem, quo hæc fiant, pro eo quod non credidisti verbis meis, quæ implebuntur in tempore suo. 042 LUK 001 021 Et erat plebs expectans Zachariam: et mirabantur quod tardaret ipse in templo. 042 LUK 001 022 Egressus autem non poterat loqui ad illos, et cognoverunt quod visionem vidisset in templo. Et ipse erat innuens illis, et permansit mutus. 042 LUK 001 023 Et factum est, ut impleti sunt dies officii eius abiit in domum suam: 042 LUK 001 024 post hos autem dies concepit Elisabeth uxor eius, et occultabat se mensibus quinque, dicens: 042 LUK 001 025 Quia sic fecit mihi Dominus in diebus, quibus respexit auferre opprobrium meum inter homines. 042 LUK 001 026 In mense autem sexto, missus est Angelus Gabriel a Deo in civitatem Galilææ, cui nomen Nazareth, 042 LUK 001 027 ad Virginem desponsatam viro, cui nomen erat Ioseph, de domo David, et nomen virginis Maria. 042 LUK 001 028 Et ingressus Angelus ad eam dixit: Ave gratia plena: Dominus tecum: Benedicta tu in mulieribus. 042 LUK 001 029 Quæ cum audisset, turbata est in sermone eius, et cogitabat qualis esset ista salutatio. 042 LUK 001 030 Et ait Angelus ei: Ne timeas Maria, invenisti enim gratiam apud Deum. 042 LUK 001 031 Ecce concipies in utero, et paries filium, et vocabis nomen eius IESUM. 042 LUK 001 032 Hic erit magnus, et Filius Altissimi vocabitur, et dabit illi Dominus Deus sedem David patris eius: 042 LUK 001 033 et regnabit in domo Iacob in æternum, et regni eius non erit finis. (aiōn g165) 042 LUK 001 034 Dixit autem Maria ad Angelum: Quomodo fiet istud, quoniam virum non cognosco? 042 LUK 001 035 Et respondens Angelus dixit ei: Spiritus Sanctus superveniet in te, et virtus Altissimi obumbrabit tibi. Ideoque et quod nascetur ex te Sanctum, vocabitur Filius Dei. 042 LUK 001 036 Et ecce Elisabeth cognata tua, et ipsa concepit filium in senectute sua: et hic mensis sextus est illi, quæ vocatur sterilis: 042 LUK 001 037 quia non erit impossibile apud Deum omne verbum. 042 LUK 001 038 Dixit autem Maria: Ecce ancilla Domini, fiat mihi secundum verbum tuum. Et discessit ab illa Angelus. 042 LUK 001 039 Exurgens autem Maria in diebus illis abiit in montana cum festinatione, in civitatem Iuda: 042 LUK 001 040 Et intravit in domum Zachariæ, et salutavit Elisabeth. 042 LUK 001 041 Et factum est, ut audivit salutationem Mariæ Elisabeth, exultavit infans in utero eius, et repleta est Spiritu Sancto Elisabeth: 042 LUK 001 042 et exclamavit voce magna, et dixit: Benedicta tu inter mulieres, et benedictus fructus ventris tui. 042 LUK 001 043 Et unde hoc mihi ut veniat mater Domini mei ad me? 042 LUK 001 044 Ecce enim ut facta est vox salutationis tuæ in auribus meis, exultavit in gaudio infans in utero meo. 042 LUK 001 045 Et beata, quæ credidisti, quoniam perficientur ea, quæ dicta sunt tibi a Domino. 042 LUK 001 046 Et ait Maria: Magnificat anima mea Dominum: 042 LUK 001 047 et exultavit spiritus meus in Deo salutari meo. 042 LUK 001 048 Quia respexit humilitatem ancillæ suæ: ecce enim ex hoc beatam me dicent omnes generationes. 042 LUK 001 049 Quia fecit mihi magna qui potens est: et sanctum nomen eius. 042 LUK 001 050 Et misericordia eius a progenie in progenies timentibus eum. 042 LUK 001 051 Fecit potentiam in brachio suo: dispersit superbos mente cordis sui. 042 LUK 001 052 Deposuit potentes de sede, et exaltavit humiles. 042 LUK 001 053 Esurientes implevit bonis: et divites dimisit inanes. 042 LUK 001 054 Suscepit Israel puerum suum, recordatus misericordiæ suæ. 042 LUK 001 055 Sicut locutus est ad patres nostros, Abraham, et semini eius in sæcula. (aiōn g165) 042 LUK 001 056 Mansit autem Maria cum illa quasi mensibus tribus: et reversa est in domum suam. 042 LUK 001 057 Elisabeth autem impletum est tempus pariendi, et peperit filium. 042 LUK 001 058 Et audierunt vicini, et cognati eius quia magnificavit Dominus misericordiam suam cum illa, et congratulabantur ei. 042 LUK 001 059 Et factum est in die octavo, venerunt circumcidere puerum, et vocabant eum nomine patris sui Zachariam. 042 LUK 001 060 Et respondens mater eius, dixit: Nequaquam, sed vocabitur Ioannes. 042 LUK 001 061 Et dixerunt ad illam: Quia nemo est in cognatione tua, qui vocetur hoc nomine. 042 LUK 001 062 Innuebant autem patri eius, quem vellet vocari eum. 042 LUK 001 063 Et postulans pugillarem scripsit, dicens: Ioannes est nomen eius. Et mirati sunt universi. 042 LUK 001 064 Apertum est autem illico os eius, et lingua eius, et loquebatur benedicens Deum. 042 LUK 001 065 Et factus est timor super omnes vicinos eorum: et super omnia montana Iudææ divulgabantur omnia verba hæc: 042 LUK 001 066 et posuerunt omnes, qui audierant in corde suo, dicentes: Quis, putas, puer iste erit? Etenim manus Domini erat cum illo. 042 LUK 001 067 Et Zacharias pater eius repletus est Spiritu Sancto: et prophetavit, dicens: 042 LUK 001 068 Benedictus Dominus Deus Israel, quia visitavit, et fecit redemptionem plebis suæ: 042 LUK 001 069 Et erexit cornu salutis nobis: in domo David pueri sui. 042 LUK 001 070 Sicut locutum est per os sanctorum, qui a sæculo sunt, prophetarum eius: (aiōn g165) 042 LUK 001 071 Salutem ex inimicis nostris, et de manu omnium, qui oderunt nos: 042 LUK 001 072 Ad faciendam misericordiam cum patribus nostris: et memorari testamenti sui sancti. 042 LUK 001 073 Iusiurandum, quod iuravit ad Abraham patrem nostrum, daturum se nobis: 042 LUK 001 074 Ut sine timore, de manu inimicorum nostrorum liberati, serviamus illi. 042 LUK 001 075 In sanctitate, et iustitia coram ipso, omnibus diebus nostris. 042 LUK 001 076 Et tu puer, propheta Altissimi vocaberis: præibis enim ante faciem Domini parare vias eius: 042 LUK 001 077 Ad dandam scientiam salutis plebi eius: in remissionem peccatorum eorum: 042 LUK 001 078 Per viscera misericordiæ Dei nostri: in quibus visitavit nos, oriens ex alto: 042 LUK 001 079 Illuminare his, qui in tenebris, et in umbra mortis sedent: ad dirigendos pedes nostros in viam pacis. 042 LUK 001 080 Puer autem crescebat, et confortabatur spiritu: et erat in desertis usque in diem ostensionis suæ ad Israel. 042 LUK 002 001 Factum est autem in diebus illis, exiit edictum a Cæsare Augusto ut describeretur universus orbis. 042 LUK 002 002 Hæc descriptio prima, facta est a præside Syriæ Cyrino: 042 LUK 002 003 et ibant omnes ut profiterentur singuli in suam civitatem. 042 LUK 002 004 Ascendit autem et Ioseph a Galilæa de civitate Nazareth in Iudæam in civitatem David, quæ vocatur Bethlehem: eo quod esset de domo, et familia David, 042 LUK 002 005 ut profiteretur cum Maria desponsata sibi uxore prægnante. 042 LUK 002 006 Factum est autem, cum essent ibi, impleti sunt dies ut pareret. 042 LUK 002 007 Et peperit filium suum primogenitum, et pannis eum involvit, et reclinavit eum in præsepio: quia non erat eis locus in diversorio. 042 LUK 002 008 Et pastores erant in regione eadem vigilantes, et custodientes vigilias noctis super gregem suum. 042 LUK 002 009 Et ecce Angelus Domini stetit iuxta illos, et claritas Dei circumfulsit illos, et timuerunt timore magno. 042 LUK 002 010 Et dixit illis Angelus: Nolite timere: ecce enim evangelizo vobis gaudium magnum, quod erit omni populo: 042 LUK 002 011 quia natus est vobis hodie Salvator, qui est Christus Dominus in civitate David. 042 LUK 002 012 Et hoc vobis signum: Invenietis infantem pannis involutum, et positum in præsepio. 042 LUK 002 013 Et subito facta est cum Angelo multitudo militiæ cælestis laudantium Deum, et dicentium: 042 LUK 002 014 Gloria in altissimis Deo, et in terra pax hominibus bonæ voluntatis. 042 LUK 002 015 Et factum est, ut discesserunt ab eis Angeli in cælum: pastores loquebantur ad invicem: Transeamus usque Bethlehem, et videamus hoc verbum, quod factum est, quod Dominus ostendit nobis. 042 LUK 002 016 Et venerunt festinantes: et invenerunt Mariam, et Ioseph, et infantem positum in præsepio. 042 LUK 002 017 Videntes autem cognoverunt de verbo, quod dictum erat illis de puero hoc. 042 LUK 002 018 Et omnes, qui audierunt, mirati sunt: et de his, quæ dicta erant a pastoribus ad ipsos. 042 LUK 002 019 Maria autem conservabat omnia verba hæc, conferens in corde suo. 042 LUK 002 020 Et reversi sunt pastores glorificantes, et laudantes Deum in omnibus, quæ audierant, et viderant sicut dictum est ad illos. 042 LUK 002 021 Et postquam consummati sunt dies octo ut circumcideretur puer: vocatum est nomen eius Iesus, quod vocatum est ab Angelo priusquam in utero conciperetur. 042 LUK 002 022 Et postquam impleti sunt dies purgationis eius secundum legem Moysi, tulerunt illum in Ierusalem, ut sisterent eum Domino, 042 LUK 002 023 sicut scriptum est in lege Domini: Quia omne masculinum adaperiens vulvam, sanctum Domino vocabitur. 042 LUK 002 024 Et ut darent hostiam secundum quod dictum est in lege Domini par turturum, aut duos pullos columbarum. 042 LUK 002 025 Et ecce homo erat in Ierusalem, cui nomen Simeon, et homo iste iustus, et timoratus, expectans consolationem Israel, et Spiritus Sanctus erat in eo. 042 LUK 002 026 Et responsum acceperat a Spiritu Sancto, non visurum se mortem, nisi prius videret Christum Domini. 042 LUK 002 027 Et venit in Spiritu in templum. Et cum inducerent puerum Iesum parentes eius, ut facerent secundum consuetudinem legis pro eo: 042 LUK 002 028 et ipse accepit eum in ulnas suas, et benedixit Deum, et dixit: 042 LUK 002 029 Nunc dimittis servum tuum Domine, secundum verbum tuum in pace: 042 LUK 002 030 Quia viderunt oculi mei salutare tuum, 042 LUK 002 031 quod parasti ante faciem omnium populorum: 042 LUK 002 032 Lumen ad revelationem gentium, et gloriam plebis tuæ Israel. 042 LUK 002 033 Et erat pater eius et mater mirantes super his, quæ dicebantur de illo. 042 LUK 002 034 Et benedixit illis Simeon, et dixit ad Mariam matrem eius: Ecce positus est hic in ruinam, et in resurrectionem multorum in Israel: et in signum, cui contradicetur: 042 LUK 002 035 et tuam ipsius animam pertransibit gladius ut revelentur ex multis cordibus cogitationes. 042 LUK 002 036 Et erat Anna prophetissa, filia Phanuel, de tribu Aser: hæc processerat in diebus multis, et vixerat cum viro suo annis septem a virginitate sua. 042 LUK 002 037 Et hæc vidua usque ad annos octoginta quattuor: quæ non discedebat de templo, ieiuniis, et obsecrationibus serviens nocte, ac die. 042 LUK 002 038 Et hæc, ipsa hora superveniens, confitebatur Domino: et loquebatur de illo omnibus, qui expectabant redemptionem Israel. 042 LUK 002 039 Et ut perfecerunt omnia secundum legem Domini, reversi sunt in Galilæam in civitatem suam Nazareth. 042 LUK 002 040 Puer autem crescebat, et confortabatur plenus sapientia, et gratia Dei erat in illo. 042 LUK 002 041 Et ibant parentes eius per omnes annos in Ierusalem, in die sollemni Paschæ. 042 LUK 002 042 Et cum factus esset annorum duodecim, ascendentibus illis Ierosolymam secundum consuetudinem diei festi, 042 LUK 002 043 consummatisque diebus, cum redirent, remansit puer Iesus in Ierusalem, et non cognoverunt parentes eius. 042 LUK 002 044 Existimantes autem illum esse in comitatu, venerunt iter diei, et requirebant eum inter cognatos, et notos. 042 LUK 002 045 Et non invenientes, regressi sunt in Ierusalem, requirentes eum. 042 LUK 002 046 Et factum est, post triduum invenerunt illum in templo sedentem in medio doctorum, audientem illos, et interrogantem eos. 042 LUK 002 047 Stupebant autem omnes, qui eum audiebant, super prudentia, et responsis eius. 042 LUK 002 048 Et videntes admirati sunt. Et dixit mater eius ad illum: Fili, quid fecisti nobis sic? Ecce pater tuus, et ego dolentes quærebamus te. 042 LUK 002 049 Et ait ad illos: Quid est quod me quærebatis? Nesciebatis quia in his, quæ Patris mei sunt, oportet me esse? 042 LUK 002 050 Et ipsi non intellexerunt verbum, quod locutus est ad eos. 042 LUK 002 051 Et descendit cum eis, et venit Nazareth: et erat subditus illis. Et mater eius conservabat omnia verba hæc in corde suo. 042 LUK 002 052 Et Iesus proficiebat sapientia, et ætate, et gratia apud Deum, et homines. 042 LUK 003 001 Anno autem quintodecimo imperii Tiberii Cæsaris, procurante Pontio Pilato Iudæam, tetrarcha autem Galiææ Herode, Philippo autem fratre eius tetrarcha Iturææ, et Trachonitidis regionis, et Lysania Abilinæ tetrarcha, 042 LUK 003 002 sub principibus sacerdotum Anna, et Caipha: factum est verbum Domini super Ioannem, Zachariæ filium, in deserto. 042 LUK 003 003 Et venit in omnem regionem Iordanis, prædicans baptismum pœnitentiæ in remissionem peccatorum, 042 LUK 003 004 sicut scriptum est in libro sermonum Isaiæ prophetæ: Vox clamantis in deserto: Parate viam Domini: rectas facite semitas eius: 042 LUK 003 005 omnis vallis implebitur: et omnis mons, et collis humiliabitur: et erunt prava in directa: et aspera in vias planas: 042 LUK 003 006 et videbit omnis caro salutare Dei. 042 LUK 003 007 Dicebat ergo ad turbas quæ exibant ut baptizarentur ab ipso: Genimina viperarum! Quis ostendit vobis fugere a ventura ira? 042 LUK 003 008 Facite ergo fructus dignos pœnitentiæ: et ne cœperitis dicere: Patrem habemus Abraham. Dico enim vobis quia potens est Deus de lapidibus istis suscitare filios Abrahæ. 042 LUK 003 009 Iam enim securis ad radicem arborum posita est. Omnis ergo arbor non faciens fructum bonum, excidetur, et in ignem mittetur. 042 LUK 003 010 Et interrogabant eum turbæ, dicentes: Quid ergo faciemus? 042 LUK 003 011 Respondens autem dicebat illis: Qui habet duas tunicas, det non habenti: et qui habet escas, similiter faciat. 042 LUK 003 012 Venerunt autem et publicani ut baptizarentur, et dixerunt ad illum: Magister, quid faciemus? 042 LUK 003 013 At ille dixit ad eos: Nihil amplius, quam quod constitutum est vobis, faciatis. 042 LUK 003 014 Interrogabant autem eum et milites, dicentes: Quid faciemus et nos? Et ait illis: Neminem concutiatis, neque calumniam faciatis: et contenti estote stipendiis vestris. 042 LUK 003 015 Existimante autem populo, et cogitantibus omnibus in cordibus suis de Ioanne, ne forte ipse esset Christus: 042 LUK 003 016 respondit Ioannes, dicens omnibus: Ego quidem aqua baptizo vos: veniet autem fortior me, cuius non sum dignus solvere corigiam calceamentorum eius: ipse vos baptizabit in Spiritu Sancto, et igni: 042 LUK 003 017 cuius ventilabrum in manu eius, et purgabit aream suam, et congregabit triticum in horreum suum, paleas autem comburet igni inextinguibili. 042 LUK 003 018 Multa quidem, et alia exhortans evangelizabat populo. 042 LUK 003 019 Herodes autem tetrarcha cum corriperetur ab illo de Herodiade uxore fratris sui, et de omnibus malis, quæ fecit Herodes, 042 LUK 003 020 adiecit et hoc super omnia, et inclusit Ioannem in carcere. 042 LUK 003 021 Factum est autem cum baptizaretur omnis populus, et Iesu baptizato, et orante, apertum est cælum: 042 LUK 003 022 et descendit Spiritus Sanctus corporali specie sicut columba in ipsum: et vox de cælo facta est: Tu es filius meus dilectus, in te complacui mihi. 042 LUK 003 023 Et ipse Iesus erat incipiens quasi annorum triginta, ut putabatur, filius Ioseph, qui fuit Heli, qui fuit Mathat, 042 LUK 003 024 qui fuit Levi, qui fuit Melchi, qui fuit Ianne, qui fuit Ioseph, 042 LUK 003 025 qui fuit Mathathiæ, qui fuit Amos, qui fuit Nahum, qui fuit Hesli, qui fuit Nagge, 042 LUK 003 026 qui fuit Mahath, qui fuit Mathathiæ, qui fuit Semei, qui fuit Ioseph, qui fuit Iuda, 042 LUK 003 027 qui fuit Ioanna, qui fuit Resa, qui fuit Zorobabel, qui fuit Salatheil, qui fuit Neri, 042 LUK 003 028 qui fuit Melchi, qui fuit Addi, qui fuit Cosan, qui fuit Elmadan, qui fuit Her, 042 LUK 003 029 qui fuit Iesu, qui fuit Eliezer, qui fuit Iorim, qui fuit Mathat, qui fuit Levi, 042 LUK 003 030 qui fuit Simeon, qui fuit Iuda, qui fuit Ioseph, qui fuit Iona, qui fuit Eliakim, 042 LUK 003 031 qui fuit Melea, qui fuit Menna, qui fuit Mathatha, qui fuit Natham, qui fuit David, 042 LUK 003 032 qui fuit Iesse, qui fuit Obed, qui fuit Booz, qui fuit Salmon, qui fuit Naasson, 042 LUK 003 033 qui fuit Aminadab, qui fuit Aram, qui fuit Esron, qui fuit Phares, qui fuit Iudæ, 042 LUK 003 034 qui fuit Iacob, qui fuit Isaac, qui fuit Abrahæ, qui fuit Thare, qui fuit Nachor, 042 LUK 003 035 qui fuit Sarug, qui fuit Ragau, qui fuit Phaleg, qui fuit Heber, qui fuit Sale, 042 LUK 003 036 qui fuit Cainan, qui fuit Arphaxad, qui fuit Sem, qui fuit Noe, qui fuit Lamech, 042 LUK 003 037 qui fuit Methusale, qui fuit Henoch, qui fuit Iared, qui fuit Malaleel, qui fuit Cainan, 042 LUK 003 038 qui fuit Henos, qui fuit Seth, qui fuit Adam, qui fuit Dei. 042 LUK 004 001 Iesus autem plenus Spiritu Sancto regressus est a Iordane: et agebatur a Spiritu in desertum 042 LUK 004 002 diebus quadraginta, et tentabatur a diabolo. Et nihil manducavit in diebus illis: et consummatis illis esuriit. 042 LUK 004 003 Dixit autem illi diabolus: Si Filius Dei es, dic lapidi huic ut panis fiat. 042 LUK 004 004 Et respondit ad illum Iesus: Scriptum est: Quia non in solo pane vivit homo, sed in omni verbo Dei. 042 LUK 004 005 Et duxit illum diabolus in montem excelsum, et ostendit illi omnia regna orbis terræ in momento temporis, 042 LUK 004 006 et ait illi: Tibi dabo potestatem hanc universam, et gloriam illorum: quia mihi tradita sunt: et cui volo do illa. 042 LUK 004 007 Tu ergo si adoraveris coram me, erunt tua omnia. 042 LUK 004 008 Et respondens Iesus, dixit illi: Scriptum est: Dominum Deum tuum adorabis, et illi soli servies. 042 LUK 004 009 Et duxit illum in Ierusalem, et statuit eum super pinnam templi, et dixit illi: Si Filius Dei es, mitte te hinc deorsum. 042 LUK 004 010 Scriptum est enim quod Angelis suis mandavit de te, ut conservent te: 042 LUK 004 011 et quia in manibus tollent te, ne forte offendas ad lapidem pedem tuum. 042 LUK 004 012 Et respondens Iesus, ait illi: Dictum est: Non tentabis Dominum Deum tuum. 042 LUK 004 013 Et consummata omni tentatione, diabolus recessit ab illo, usque ad tempus. 042 LUK 004 014 Et regressus est Iesus in virtute Spiritus in Galilæam, et fama exiit per universam regionem de illo. 042 LUK 004 015 Et ipse docebat in synagogis eorum, et magnificabatur ab omnibus. 042 LUK 004 016 Et venit Nazareth, ubi erat nutritus, et intravit secundum consuetudinem suam die Sabbati in synagogam, et surrexit legere. 042 LUK 004 017 Et traditus est illi liber Isaiæ prophetæ. Et ut revolvit librum, invenit locum ubi scriptum erat: 042 LUK 004 018 Spiritus Domini super me: propter quod unxit me, evangelizare pauperibus misit me, sanare contritos corde, 042 LUK 004 019 prædicare captivis remissionem, et cæcis visum, dimittere confractos in remissionem, prædicare annum Domini acceptum, et diem retributionis. 042 LUK 004 020 Et cum plicuisset librum, reddit ministro, et sedit. Et omnium in synagoga oculi erant intendentes in eum. 042 LUK 004 021 Cœpit autem dicere ad illos: Quia hodie impleta est hæc scriptura in auribus vestris. 042 LUK 004 022 Et omnes testimonium illi dabant: et mirabantur in verbis gratiæ, quæ procedebant de ore ipsius, et dicebant: Nonne hic est filius Ioseph? 042 LUK 004 023 Et ait illis: Utique dicetis mihi hanc similitudinem: Medice cura teipsum: quanta audivimus facta in Capharnaum, fac et hic in patria tua. 042 LUK 004 024 Ait autem: Amen dico vobis, quia nemo propheta acceptus est in patria sua. 042 LUK 004 025 In veritate dico vobis, multæ viduæ erant in diebus Eliæ in Israel, quando clausum est cælum annis tribus, et mensibus sex: cum facta esset fames magna in omni terra: 042 LUK 004 026 et ad nullam illarum missus est Elias, nisi in Sarepta Sidoniæ, ad mulierem viduam. 042 LUK 004 027 Et multi leprosi erant in Israel sub Elisæo propheta: et nemo eorum mundatus est nisi Naaman Syrus. 042 LUK 004 028 Et repleti sunt omnes in synagoga ira, hæc audientes. 042 LUK 004 029 Et surrexerunt, et eiecerunt illum extra civitatem: et duxerunt illum usque ad supercilium montis, super quem civitas illorum erat ædificata ut præcipitarent eum. 042 LUK 004 030 Ipse autem transiens per medium illorum, ibat. 042 LUK 004 031 Et descendit in Capharnaum civitatem Galilææ, ibique docebat illos Sabbatis. 042 LUK 004 032 Et stupebant in doctrina eius, quia in potestate erat sermo ipsius. 042 LUK 004 033 Et in synagoga erat homo habens dæmonium immundum, et exclamavit voce magna, 042 LUK 004 034 dicens: Sine, quid nobis, et tibi Iesu Nazarene? Venisti perdere nos? scio te quis sis, Sanctus Dei. 042 LUK 004 035 Et increpavit illum Iesus, dicens: Obmutesce, et exi ab eo. Et cum proiecisset illum dæmonium in medium, exiit ab illo, nihilque illum nocuit. 042 LUK 004 036 Et factus est pavor in omnibus, et colloquebantur ad invicem, dicentes: Quod est hoc verbum? Quia in potestate et virtute imperat immundis spiritibus, et exeunt. 042 LUK 004 037 Et divulgabatur fama de illo in omnem locum regionis. 042 LUK 004 038 Surgens autem Iesus de synagoga, introivit in domum Simonis. Socrus autem Simonis tenebatur magnis febribus: et rogaverunt illum pro ea. 042 LUK 004 039 Et stans super illam imperavit febri: et dimisit illam. Et continuo surgens, ministrabat illis. 042 LUK 004 040 Cum autem sol occidisset: omnes, qui habebant infirmos variis languoribus, ducebant illos ad eum. At ille singulis manus imponens, curabat eos. 042 LUK 004 041 Exibant autem dæmonia a multis clamantia, et dicentia: Quia tu es filius Dei: et increpans non sinebat ea loqui: quia sciebant ipsum esse Christum. 042 LUK 004 042 Facta autem die egressus, ibat in desertum locum, et turbæ requirebant eum, et venerunt usque ad ipsum: et detinebant illum ne discederet ab eis. 042 LUK 004 043 Quibus ille ait: Quia et aliis civitatibus oportet me evangelizare regnum Dei: quia ideo missus sum. 042 LUK 004 044 Et erat prædicans in synagogis Galilææ. 042 LUK 005 001 Factum est autem, cum turbæ irruerunt in eum, ut audirent verbum Dei, et ipse stabat secus stagnum Genesareth. 042 LUK 005 002 Et vidit duas naves stantes secus stagnum: piscatores autem descenderant, et lavabant retia. 042 LUK 005 003 Ascendens autem in unam navim, quæ erat Simonis, rogavit eum a terra reducere pusillum. Et sedens docebat de navicula turbas. 042 LUK 005 004 Ut cessavit autem loqui, dixit ad Simonem: Duc in altum, et laxate retia vestra in capturam. 042 LUK 005 005 Et respondens Simon, dixit illi: Præceptor, per totam noctem laborantes, nihil cepimus: in verbo autem tuo laxabo rete. 042 LUK 005 006 Et cum hoc fecissent, concluserunt piscium multitudinem copiosam, rumpebatur autem rete eorum. 042 LUK 005 007 Et annuerunt sociis, qui erant in alia navi ut venirent, et adiuvarent eos. Et venerunt, et impleverunt ambas naviculas, ita ut pene mergerentur. 042 LUK 005 008 Quod cum videret Simon Petrus, procidit ad genua Iesu, dicens: Exi a me, quia homo peccator sum, Domine. 042 LUK 005 009 Stupor enim circumdederat eum, et omnes, qui cum illo erant, in captura piscium, quam ceperant: 042 LUK 005 010 Similiter autem Iacobum, et Ioannem, filios Zebedæi, qui erunt socii Simonis. Et ait ad Simonem Iesus: Noli timere: ex hoc iam homines eris capiens. 042 LUK 005 011 Et subductis ad terram navibus, relictis omnibus secuti sunt eum. 042 LUK 005 012 Et factum est, cum esset in una civitatum, et ecce vir plenus lepra, et videns Iesum, et procidens in faciem, rogavit eum, dicens: Domine, si vis, potes me mundare. 042 LUK 005 013 Et extendens manum, tetigit eum dicens: Volo: Mundare. Et confestim lepra discessit ab illo. 042 LUK 005 014 Et ipse præcepit illi ut nemini diceret: sed, Vade, ostende te sacerdoti, et offer pro emundatione tua, sicut præcepit Moyses, in testimonium illis. 042 LUK 005 015 Perambulabat autem magis sermo de illo: et conveniebant turbæ multæ ut audirent, et curarentur ab infirmitatibus suis. 042 LUK 005 016 Ipse autem secedebat in desertum, et orabat. 042 LUK 005 017 Et factum est in una dierum, et ipse sedebat docens. Et erant Pharisæi sedentes, et legis doctores, qui venerunt ex omni castello Galilææ, et Iudææ, et Ierusalem: et virtus Domini erat ad sanandum eos. 042 LUK 005 018 Et ecce viri portantes in lecto hominem, qui erat paralyticus: et quærebant eum inferre, et ponere ante eum. 042 LUK 005 019 Et non invenientes qua parte illum inferrent præ turba, ascenderunt supra tectum, et per tegulas summiserunt eum cum lecto in medium ante Iesum. 042 LUK 005 020 Quorum fidem ut vidit, dixit: Homo remittuntur tibi peccata tua. 042 LUK 005 021 Et cœperunt cogitare scribæ, et Pharisæi, dicentes: Quis est hic, qui loquitur blasphemias? Quis potest dimittere peccata, nisi solus Deus? 042 LUK 005 022 Ut cognovit autem Iesus cogitationes eorum, respondens, dixit ad illos: Quid cogitatis in cordibus vestris? 042 LUK 005 023 Quid est facilius dicere: Dimittuntur tibi peccata: an dicere: Surge, et ambula? 042 LUK 005 024 Ut autem sciatis quia Filius hominis habet potestatem in terra dimittendi peccata, (ait paralytico) Tibi dico, surge, tolle lectum tuum, et vade in domum tuam. 042 LUK 005 025 Et confestim consurgens coram illis, tulit lectum, in quo iacebat: et abiit in domum suam, magnificans Deum. 042 LUK 005 026 Et stupor apprehendit omnes, et magnificabant Deum. Et repleti sunt timore, dicentes: Quia vidimus mirabilia hodie. 042 LUK 005 027 Et post hæc exiit, et vidit publicanum nomine Levi, sedentem ad telonium, et ait illi: Sequere me. 042 LUK 005 028 Et relictis omnibus, surgens secutus est eum. 042 LUK 005 029 Et fecit ei convivium magnum Levi in domo sua: et erat turba multa publicanorum, et aliorum, qui cum illis erant discumbentes. 042 LUK 005 030 Et murmurabant Pharisæi, et scribæ eorum dicentes ad discipulos eius: Quare cum publicanis, et peccatoribus manducatis, et bibitis? 042 LUK 005 031 Et respondens Iesus, dixit ad illos: Non egent qui sani sunt medico, sed qui male habent. 042 LUK 005 032 Non veni vocare iustos, sed peccatores ad pœnitentiam. 042 LUK 005 033 At illi dixerunt ad eum: Quare discipuli Ioannis ieiunant frequenter, et obsecrationes faciunt, similiter et Pharisæorum: tui autem edunt, et bibunt? 042 LUK 005 034 Quibus ipse ait: Numquid potestis filios sponsi, dum cum illis est sponsus, facere ieiunare? 042 LUK 005 035 Venient autem dies: cum ablatus fuerit ab illis sponsus, tunc ieiunabunt in illis diebus. 042 LUK 005 036 Dicebat autem et similitudinem ad illos: Quia nemo commissuram a novo vestimento immittit in vestimentum vetus: alioquin et novum rumpit, et veteri non convenit commissura a novo. 042 LUK 005 037 Et nemo mittit vinum novum in utres veteres: alioquin rumpet vinum novum utres, et ipsum effundetur, et utres peribunt. 042 LUK 005 038 Sed vinum novum in utres novos mittendum est, et utraque conservantur. 042 LUK 005 039 Et nemo bibens vetus, statim vult novum, dicit enim: Vetus melius est. 042 LUK 006 001 Factum est autem in Sabbato secundo, primo, cum transiret per sata, vellebant discipuli eius spicas, et manducabant confricantes manibus. 042 LUK 006 002 Quidam autem Pharisæorum, dicebant illis: Quid facitis quod non licet in Sabbatis? 042 LUK 006 003 Et respondens Iesus ad eos, dixit: Nec hoc legistis quod fecit David, cum esurisset ipse, et qui cum illo erant? 042 LUK 006 004 Quomodo intravit in domum Dei, et panes propositionis sumpsit, et manducavit, et dedit his, qui cum ipso erant: quos non licet manducare nisi tantum sacerdotibus? 042 LUK 006 005 Et dicebat illis: Quia Dominus est Filius hominis, etiam Sabbati. 042 LUK 006 006 Factum est autem in alio Sabbato, ut intraret in synagogam, et doceret. Et erat ibi homo, et manus eius dextra erat arida. 042 LUK 006 007 Observabant autem scribæ, et Pharisæi si in Sabbato curaret: ut invenirent unde accusarent eum. 042 LUK 006 008 Ipse vero sciebat cogitationes eorum: et ait homini, qui habebat manum aridam: Surge, et sta in medium. Et surgens stetit. 042 LUK 006 009 Ait autem ad illos Iesus: Interrogo vos si licet Sabbatis benefacere, an male: animam salvam facere, an perdere? 042 LUK 006 010 Et circumspectis omnibus dixit homini: Extende manum tuam. Et extendit: et restituta est manus eius. 042 LUK 006 011 Ipsi autem repleti sunt insipientia, et colloquebantur ad invicem, quidnam facerent Iesu. 042 LUK 006 012 Factum est autem in illis diebus, exiit in montem orare, et erat pernoctans in oratione Dei. 042 LUK 006 013 Et cum dies factus esset, vocavit discipulos suos: et elegit duodecim ex ipsis (quos et Apostolos nominavit) 042 LUK 006 014 Simonem, quem cognominavit Petrum, et Andream fratrem eius, Iacobum, et Ioannem, Philippum, et Bartholomæum, 042 LUK 006 015 Matthæum, et Thomam, Iacobum Alphæi, et Simonem, qui vocatur Zelotes, 042 LUK 006 016 et Iudam Iacobi, et Iudam Iscariotem, qui fuit proditor. 042 LUK 006 017 Et descendens cum illis, stetit in loco campestri, et turba discipulorum eius, et multitudo copiosa plebis ab omni Iudæa, et Ierusalem, et maritima, et Tyri, et Sidonis, 042 LUK 006 018 qui venerant ut audirent eum, et sanarentur a languoribus suis. Et qui vexabantur a spiritibus immundis, curabantur. 042 LUK 006 019 Et omnis turba quærebat eum tangere: quia virtus de illo exibat, et sanabat omnes. 042 LUK 006 020 Et ipse elevatis oculis in discipulis suis, dicebat: Beati pauperes: quia vestrum est regnum Dei. 042 LUK 006 021 Beati, qui nunc esuritis: quia saturabimini. Beati, qui nunc fletis: quia ridebitis. 042 LUK 006 022 Beati eritis cum vos oderint homines, et cum separaverint vos, et exprobraverint, et eiicerint nomen vestrum tamquam malum propter Filium hominis. 042 LUK 006 023 Gaudete in illa die, et exultate: ecce enim merces vestra multa est in cælo: secundum hæc enim faciebant Prophetis patres eorum. 042 LUK 006 024 Verumtamen væ vobis divitibus, quia habetis consolationem vestram. 042 LUK 006 025 Væ vobis, qui saturati estis: quia esurietis. Væ vobis, qui ridetis nunc: quia lugebitis et flebitis. 042 LUK 006 026 Væ cum benedixerint vobis homines: secundum hæc enim faciebant pseudoprophetis patres eorum. 042 LUK 006 027 Sed vobis dico, qui auditis: Diligite inimicos vestros, benefacite his, qui oderunt vos. 042 LUK 006 028 Benedicite maledicentibus vobis, et orate pro calumniantibus vos. 042 LUK 006 029 Et qui te percutit in maxillam, præbe et alteram. Et ab eo, qui aufert tibi vestimentum, etiam tunicam noli prohibere. 042 LUK 006 030 Omni autem petenti te, tribue: et qui aufert quæ tua sunt, ne repetas. 042 LUK 006 031 Et prout vultis ut faciant vobis homines, et vos facite illis similiter. 042 LUK 006 032 Et si diligitis eos, qui vos diligunt, quæ vobis est gratia? Nam et peccatores diligentes se diligunt. 042 LUK 006 033 Et si benefeceritis his, qui vobis benefaciunt; quæ vobis est gratia? Siquidem et peccatores hoc faciunt. 042 LUK 006 034 Et si mutuum dederitis his, a quibus speratis recipere; quæ gratia est vobis? Nam et peccatores peccatoribus fœnerantur, ut recipiant æqualia. 042 LUK 006 035 Verumtamen diligite inimicos vestros: benefacite, et mutuum date, nihil inde sperantes: et erit merces vestra multa, et eritis filii Altissimi, quia ipse benignus est super ingratos et malos. 042 LUK 006 036 Estote ergo misericordes sicut et Pater vester misericors est. 042 LUK 006 037 Nolite iudicare, et non iudicabimini: nolite condemnare, et non condemnabimini. Dimitte, et dimittemini. 042 LUK 006 038 Date, et dabitur vobis: mensuram bonam, et confertam, et coagitatam, et supereffluentem dabunt in sinum vestrum. Eadem quippe mensura, qua mensi fueritis, remetietur vobis. 042 LUK 006 039 Dicebat autem illis et similitudinem: Numquid potest cæcus cæcum ducere? Nonne ambo in foveam cadunt? 042 LUK 006 040 Non est discipulus super magistrum: perfectus autem omnis erit, si sit sicut magister eius. 042 LUK 006 041 Quid autem vides festucam in oculo fratris tui, trabem autem, quæ in oculo tuo est, non consideras? 042 LUK 006 042 Aut quomodo potes dicere fratri tuo: Frater sine eiiciam festucam de oculo tuo: ipse in oculo tuo trabem non videns? Hypocrita eiice primum trabem de oculo tuo: et tunc perspicies ut educas festucam de oculo fratris tui. 042 LUK 006 043 Non est enim arbor bona, quæ facit fructus malos: neque arbor mala, faciens fructum bonum. 042 LUK 006 044 Unaquæque enim arbor de fructu suo cognoscitur. Neque enim de spinis colligunt ficus: neque de rubo vindemiant uvam. 042 LUK 006 045 Bonus homo de bono thesauro cordis sui profert bonum: et malus homo de malo thesauro profert malum. Ex abundantia enim cordis os loquitur. 042 LUK 006 046 Quid autem vocatis me Domine, Domine: et non facitis quæ dico? 042 LUK 006 047 Omnis, qui venit ad me, et audit sermones meos, et facit eos: ostendam vobis cui similis sit: 042 LUK 006 048 similis est homini ædificanti domum, qui fodit in altum, et posuit fundamentum super petram. Inundatione autem facta, illisum est flumen domui illi, et non potuit eam movere: fundata enim erat super petram. 042 LUK 006 049 Qui autem audit, et non facit: similis est homini ædificanti domum suam super terram sine fundamento: in quam illisus est fluvius, et continuo cecidit: et facta est ruina domus illius magna. 042 LUK 007 001 Cum autem implesset omnia verba sua in aures plebis, intravit Capharnaum. 042 LUK 007 002 Centurionis autem cuiusdam servus male habens, erat moriturus: qui illi erat pretiosus. 042 LUK 007 003 Et cum audisset de Iesu, misit ad eum seniores Iudæorum, rogans eum ut veniret, et salvaret servum eius. 042 LUK 007 004 At illi cum venissent ad Iesum, rogabant eum solicite, dicentes ei: Quia dignus est ut hoc illi præstes. 042 LUK 007 005 Diligit enim gentem nostram: et synagogam ipse ædificavit nobis. 042 LUK 007 006 Iesus autem ibat cum illis. Et cum iam non longe esset a domo, misit ad eum Centurio amicos, dicens: Domine noli vexari: Non enim sum dignus ut sub tectum meum intres. 042 LUK 007 007 Propter quod et meipsum non sum dignum arbitratus ut venirem ad te: sed dic verbo, et sanabitur puer meus. 042 LUK 007 008 nam et ego homo sum sub potestate constitutus, habens sub me milites: et dico huic, Vade, et vadit: et alii, Veni, et venit: et servo meo, Fac hoc, et facit. 042 LUK 007 009 Quo audito Iesus miratus est: et conversus sequentibus se turbis, dixit: Amen dico vobis, nec in Israel tantam fidem inveni. 042 LUK 007 010 Et reversi, qui missi fuerant domum, invenerunt servum, qui languerat, sanum. 042 LUK 007 011 Et factum est: deinceps ibat in civitatem, quæ vocatur Naim: et ibant cum eo discipuli eius, et turba copiosa. 042 LUK 007 012 Cum autem appropinquaret portæ civitatis, ecce defunctus efferebatur filius unicus matris suæ: et hæc vidua erat: et turba civitatis multa cum illa. 042 LUK 007 013 Quam cum vidisset Dominus, misericordia motus super eam, dixit illi: Noli flere. 042 LUK 007 014 Et accessit, et tetigit loculum. (Hi autem, qui portabant, steterunt) Et ait: Adolescens, tibi dico, surge. 042 LUK 007 015 Et resedit qui erat mortuus, et cœpit loqui. Et dedit illum matri suæ. 042 LUK 007 016 Accepit autem omnes timor: et magnificabant Deum, dicentes: Quia propheta magnus surrexit in nobis: et Quia Deus visitavit plebem suam. 042 LUK 007 017 Et exiit hic sermo in universam Iudæam de eo, et in omnem circa regionem. 042 LUK 007 018 Et nunciaverunt Ioanni discipuli eius de omnibus his. 042 LUK 007 019 Et convocavit duos de discipulis suis Ioannes, et misit ad Iesum, dicens: Tu es, qui venturus es, an alium expectamus? 042 LUK 007 020 Cum autem venissent ad eum viri, dixerunt: Ioannes Baptista misit nos ad te dicens: Tu es, qui venturus es, an alium expectamus? 042 LUK 007 021 (In ipsa autem hora multos curavit a languoribus, et plagis, et spiritibus malis, et cæcis multis donavit visum.) 042 LUK 007 022 Et respondens, dixit illis: Euntes renunciate Ioanni quæ audistis, et vidistis: Quia cæci vident, claudi ambulant, leprosi mundantur, surdi audiunt, mortui resurgunt, pauperes evangelizantur: 042 LUK 007 023 et beatus est quicumque non fuerit scandalizatus in me. 042 LUK 007 024 Et cum discessissent nuncii Ioannis, cœpit de Ioanne dicere ad turbas: Quid existis in desertum videre? Arundinem vento agitatam? 042 LUK 007 025 Sed quid existis videre? Hominem mollibus vestibus indutum? Ecce qui in veste pretiosa sunt et deliciis, in domibus regum sunt. 042 LUK 007 026 Sed quid existis videre? Prophetam? Utique dico vobis, et plus quam Prophetam: 042 LUK 007 027 Hic est, de quo scriptum est: Ecce mitto Angelum meum ante faciem tuam, qui præparabit viam tuam ante te. 042 LUK 007 028 Dico enim vobis: Maior inter natos mulierum propheta Ioanne Baptista nemo est. Qui autem minor est in regno Dei, maior est illo. 042 LUK 007 029 Et omnis populus audiens et publicani, iustificaverunt Deum, baptizati Baptismo Ioannis. 042 LUK 007 030 Pharisæi autem, et legisperiti consilium Dei spreverunt in semetipsos, non baptizati ab eo. 042 LUK 007 031 Ait autem Dominus: Cui ergo similes dicam homines generationis huius? et cui similes sunt? 042 LUK 007 032 Similes sunt pueris sedentibus in foro, et loquentibus ad invicem, et dicentibus: Cantavimus vobis tibiis, et non saltastis: lamentavimus, et non plorastis. 042 LUK 007 033 Venit enim Ioannes Baptista, neque manducans panem, neque bibens vinum, et dicitis: Dæmonium habet. 042 LUK 007 034 Venit Filius hominis manducans, et bibens, et dicitis: Ecce homo devorator, et bibens vinum, amicus publicanorum, et peccatorum. 042 LUK 007 035 Et iustificata est sapientia ab omnibus filiis suis. 042 LUK 007 036 Rogabat autem illum quidam de Pharisæis ut manducaret cum illo. Et ingressus domum Pharisæi discubuit. 042 LUK 007 037 Et ecce mulier, quæ erat in civitate peccatrix, ut cognovit quod accubuisset in domo Pharisæi, attulit alabastrum unguenti: 042 LUK 007 038 et stans retro secus pedes eius, lacrymis cœpit rigare pedes eius, et capillis capitis sui tergebat, et osculabatur pedes eius, et unguento ungebat. 042 LUK 007 039 Videns autem Pharisæus, qui vocaverat eum, ait intra se dicens: Hic si esset propheta, sciret utique, quæ, et qualis est mulier, quæ tangit eum: quia peccatrix est. 042 LUK 007 040 Et respondens Iesus, dixit ad illum: Simon, habeo tibi aliquid dicere. At ille ait: Magister, dic. 042 LUK 007 041 Duo debitores erant cuidam fœneratori: unus debebat denarios quingentos, et alius quinquaginta. 042 LUK 007 042 Non habentibus illis unde redderent, donavit utrisque. Quis ergo eum plus diligit? 042 LUK 007 043 Respondens Simon dixit: Æstimo quia is, cui plus donavit. At ille dixit ei: Recte iudicasti. 042 LUK 007 044 Et conversus ad mulierem, dixit Simoni: Vides hanc mulierem? Intravi in domum tuam, aquam pedibus meis non dedisti: hæc autem lacrymis rigavit pedes meos, et capillis suis tersit. 042 LUK 007 045 Osculum mihi non dedisti: hæc autem ex quo intravit, non cessavit osculari pedes meos. 042 LUK 007 046 Oleo caput meum non unxisti: hæc autem unguento unxit pedes meos. 042 LUK 007 047 Propter quod dico tibi: Remittuntur ei peccata multa, quoniam dilexit multum. Cui autem minus dimittitur, minus diligit. 042 LUK 007 048 Dixit autem ad illam: Remittuntur tibi peccata. 042 LUK 007 049 Et cœperunt qui simul accumbebant, dicere intra se: Quis est hic, qui etiam peccata dimittit? 042 LUK 007 050 Dixit autem ad mulierem: Fides tua te salvam fecit: vade in pace. 042 LUK 008 001 Et factum est deinceps, et ipse iter faciebat per civitates, et castella prædicans, et evangelizans regnum Dei: et duodecim cum illo, 042 LUK 008 002 et mulieres aliquæ, quæ erant curatæ a spiritibus malignis, et infirmatibus: Maria, quæ vocatur Magdalene, de qua septem dæmonia exierant, 042 LUK 008 003 et Ioanna uxor Chusæ procuratoris Herodis, et Susanna, et aliæ multæ, quæ ministrabant ei de facultatibus suis. 042 LUK 008 004 Cum autem turba plurima convenirent, et de civitatibus properarent ad eum, dixit per similitudinem: 042 LUK 008 005 Exiit qui seminat, seminare semen suum: et dum seminat, aliud cecidit secus viam, et conculcatum est, et volucres cæli comederunt illud. 042 LUK 008 006 Et aliud cecidit supra petrum: et natum aruit, quia non habebat humorem. 042 LUK 008 007 Et aliud cecidit inter spinas, et simul exortæ spinæ suffocaverunt illud. 042 LUK 008 008 Et aliud cecidit in terram bonam: et ortum fecit fructum centuplum. Hæc dicens clamabat: Qui habet aures audiendi, audiat. 042 LUK 008 009 Interrogabant autem eum discipuli eius, quæ esset hæc parabola. 042 LUK 008 010 Quibus ipse dixit: Vobis datum est nosse mysterium regni Dei, ceteris autem in parabolis: ut videntes non videant, et audientes non intelligant. 042 LUK 008 011 Est autem hæc parabola: Semen est verbum Dei. 042 LUK 008 012 Qui autem secus viam, hi sunt qui audiunt: deinde venit diabolus, et tollit verbum de corde eorum, ne credentes salvi fiant. 042 LUK 008 013 Nam qui supra petram: qui cum audierint, cum gaudio suscipiunt verbum: et hi radices non habent: qui ad tempus credunt, et in tempore tentationis recedunt. 042 LUK 008 014 Quod autem in spinas cecidit: hi sunt, qui audierunt, et a sollicitudinibus, et divitiis, et voluptatibus vitæ euntes, suffocantur, et non referunt fructum. 042 LUK 008 015 Quod autem in bonam terram: hi sunt, qui in corde bono et optimo audientes verbum retinent, et fructum afferunt in patientia. 042 LUK 008 016 Nemo autem lucernam accendens, operit eam vase, aut subtus lectum ponit: sed supra candelabrum ponit, ut intrantes videant lumen. 042 LUK 008 017 Non est enim occultum, quod non manifestetur: nec absconditum, quod non cognoscatur, et in palam veniat. 042 LUK 008 018 Videte ergo quomodo audiatis? Qui enim habet, dabitur illi: et quicumque non habet, etiam quod putat se habere, auferetur ab illo. 042 LUK 008 019 Venerunt autem ad illum mater, et fratres eius, et non poterant adire eum præ turba. 042 LUK 008 020 Et nunciatum est illi: Mater tua, et fratres tui stant foris, volentes te videre. 042 LUK 008 021 Qui respondens, dixit ad eos: Mater mea, et fratres mei hi sunt, qui verbum Dei audiunt, et faciunt. 042 LUK 008 022 Factum est autem in una dierum: et ipse ascendit in naviculam, et discipuli eius, et ait ad illos: Transfretemus trans stagnum. Et ascenderunt. 042 LUK 008 023 Et navigantibus illis, obdormivit, et descendit procella venti in stagnum, et complebantur, et periclitabantur. 042 LUK 008 024 Accedentes autem suscitaverunt eum, dicentes: Præceptor, perimus. At ille surgens, increpavit ventum, et tempestatem aquæ, et cessavit: et facta est tranquillitas. 042 LUK 008 025 Dixit autem illis: Ubi est fides vestra? Qui timentes, mirati sunt ad invicem, dicentes: Quis putas hic est, quia et ventis, et mari imperat, et obediunt ei? 042 LUK 008 026 Et navigaverunt ad regionem Gerasenorum, quæ est contra Galilæam. 042 LUK 008 027 Et cum egressus esset ad terram, occurrit illi vir quidam, qui habebat dæmonium iam temporibus multis, et vestimento non induebatur, neque in domo manebat, sed in monumentis. 042 LUK 008 028 Is, ut vidit Iesum, procidit ante illum: et exclamans voce magna, dixit: Quid mihi, et tibi est Iesu Fili Dei Altissimi? obsecro te, ne me torqueas. 042 LUK 008 029 Præcipiebat enim spiritui immundo ut exiret ab homine. Multis enim temporibus arripiebat illum, et vinciebatur catenis, et compedibus custoditus. Et ruptis vinculis agebatur a dæmonio in deserta. 042 LUK 008 030 Interrogavit autem illum Iesus, dicens: Quod tibi nomen est? At ille dixit: Legio: quia intraverant dæmonia multa in eum. 042 LUK 008 031 Et rogabant illum ne imperaret illis ut in abyssum irent. (Abyssos g12) 042 LUK 008 032 Erat autem ibi grex porcorum multorum pascentium in monte: et rogabant eum, ut permitteret eis in illos ingredi. Et permisit illis. 042 LUK 008 033 Exierunt ergo dæmonia ab homine, et intraverunt in porcos: et impetu abiit grex per præceps in stagnum, et suffocatus est. 042 LUK 008 034 Quod ut viderunt factum qui pascebant, fugerunt, et nunciaverunt in civitatem, et in villas. 042 LUK 008 035 Exierunt autem videre quod factum est, et venerunt ad Iesum: et invenerunt hominem sedentem, a quo dæmonia exierant, vestitum ac sana mente ad pedes eius, et timuerunt. 042 LUK 008 036 Nunciaverunt autem illis et qui viderant, quomodo sanus factus esset a legione: 042 LUK 008 037 et rogaverunt illum omnis multitudo regionis Gerasenorum ut discederet ab ipsis: quia magno timore tenebantur. Ipse autem ascendens navim, reversus est. 042 LUK 008 038 Et rogabat illum vir, a quo dæmonia exierant, ut cum eo esset. Dimisit autem eum Iesus, dicens: 042 LUK 008 039 Redi in domum tuam, et narra quanta tibi fecit Deus. Et abiit per universam civitatem, prædicans quanta illi fecisset Iesus. 042 LUK 008 040 Factum est autem cum rediisset Iesus, excepit illum turba. Erunt enim omnes expectantes eum. 042 LUK 008 041 Et ecce venit vir, cui nomen Iairus, et ipse princeps synagogæ erat: et cecidit ad pedes Iesu, rogans eum ut intraret in domum eius, 042 LUK 008 042 quia unica filia erat ei fere annorum duodecim, et hæc moriebatur. Et contigit, dum iret, a turba comprimebatur. 042 LUK 008 043 Et mulier quædam erat in fluxu sanguinis ab annis duodecim, quæ in medicos erogaverat omnem substantiam suam, nec ab ullo potuit curari: 042 LUK 008 044 accessit retro, et tetigit fimbriam vestimenti eius: et confestim stetit fluxus sanguinis eius. 042 LUK 008 045 Et ait Iesus: Quis est, qui me tetigit? Negantibus autem omnibus, dixit Petrus, et qui cum illo erant: Præceptor, turbæ te comprimunt, et affligunt, et dicis: Quis me tetigit? 042 LUK 008 046 Et dicit Iesus: Tetigit me aliquis. Nam ego novi virtutem de me exiisse. 042 LUK 008 047 Videns autem mulier, quia non latuit, tremens venit, et procidit ante pedes eius: et ob quam causam tetigerit eum, indicavit coram omni populo: et quemadmodum confestim sanata sit. 042 LUK 008 048 At ipse dixit ei: Filia, fides tua salvam te fecit: vade in pace. 042 LUK 008 049 Adhuc illo loquente, venit quidam ad principem synagogæ, dicens ei: Quia mortua est filia tua, noli vexare illum. 042 LUK 008 050 Iesus autem, audito hoc verbo, respondit patri puellæ: Noli timere, crede tantum, et salva erit. 042 LUK 008 051 Et cum venisset domum, non permisit intrare secum quemquam, nisi Petrum, et Iacobum, et Ioannem, et patrem, et matrem puellæ. 042 LUK 008 052 Flebant autem omnes, et plangebant illam. At ille dixit: Nolite flere, non est mortua puella, sed dormit. 042 LUK 008 053 Et deridebant eum, scientes quod mortua esset. 042 LUK 008 054 Ipse autem tenens manum eius clamavit, dicens: Puella, surge. 042 LUK 008 055 Et reversus est spiritus eius, et surrexit continuo. Et iussit illi dari manducare. 042 LUK 008 056 Et stupuerunt parentes eius, quibus præcepit ne alicui dicerent quod factum erat. 042 LUK 009 001 Convocatis autem duodecim Apostolis, dedit illis virtutem, et potestatem super omnia dæmonia, et ut languores curarent. 042 LUK 009 002 Et misit illos prædicare regnum Dei, et sanare infirmos. 042 LUK 009 003 Et ait ad illos: Nihil tuleritis in via, neque virgam, neque peram, neque panem, neque pecuniam, neque duas tunicas habeatis. 042 LUK 009 004 Et in quamcumque domum intraveritis, ibi manete, et inde ne exeatis. 042 LUK 009 005 Et quicumque non receperint vos: exeuntes de civitate illa, etiam pulverem pedum vestrorum excutite in testimonium supra illos. 042 LUK 009 006 Egressi autem circuibant per castella evangelizantes, et curantes ubique. 042 LUK 009 007 Audivit autem Herodes tetrarcha omnia, quæ fiebant ab eo, et hæsitabat eo quod diceretur 042 LUK 009 008 a quibusdam: Quia Ioannes surrexit a mortuis: a quibusdam vero: Quia Elias apparuit: ab aliis autem: Quia propheta unus de antiquis surrexit. 042 LUK 009 009 Et ait Herodes: Ioannem ego decollavit: Quis est autem iste, de quo ego talia audio? Et quærebat videre eum. 042 LUK 009 010 Et reversi Apostoli, narraverunt illi quæcumque fecerunt: et assumptis illis secessit seorsum in locum desertum, qui est Bethsaidæ. 042 LUK 009 011 Quod cum cognovissent turbæ, secutæ sunt illum: et excepit eos, et loquebatur illis de regno Dei, et eos, qui cura indigebant, sanabat. 042 LUK 009 012 Dies autem cœperat declinare. Et accedentes duodecim dixerunt illi: Dimitte turbas, ut euntes in castella, villasque quæ circa sunt, divertant, et inveniant escas: quia hic in loco deserto sumus. 042 LUK 009 013 Ait autem ad illos: Vos date illis manducare. At illi dixerunt: Non sunt nobis plus quam quinque panes, et duo pisces: nisi forte nos eamus, et emamus in omnem hanc turbam escas. 042 LUK 009 014 Erant autem fere viri quinque millia. Ait autem ad discipulos suos: Facite illos discumbere per convivia quinquagenos. 042 LUK 009 015 Et ita fecerunt. Et discumbere fecerunt omnes. 042 LUK 009 016 Acceptis autem quinque panibus, et duobus piscibus, respexit in cælum: et benedixit illis, et fregit, et distribuit discipulis suis, ut ponerent ante turbas. 042 LUK 009 017 Et manducaverunt omnes, et saturati sunt. Et sublatum est quod superfuit illis, fragmentorum cophini duodecim. 042 LUK 009 018 Et factum est cum solus esset orans, erant cum illo et discipuli: et interrogavit illos, dicens: Quem me dicunt esse turbæ? 042 LUK 009 019 At illi responderunt, et dixerunt: Ioannem Baptistam, alii autem Eliam, alii vero quia unus Propheta de prioribus surrexit. 042 LUK 009 020 Dixit autem illis: Vos autem quem me esse dicitis? Respondens Simon Petrus dixit: Christum Dei. 042 LUK 009 021 At ille increpans illos, præcepit ne cui dicerent hoc, 042 LUK 009 022 dicens: Quia oportet Filium hominis multa pati, et reprobari a senioribus, et principibus sacerdotum, et scribis, et occidi, et tertia die resurgere. 042 LUK 009 023 Dicebat autem ad omnes: Si quis vult post me venire, abneget semetipsum, et tollat crucem suam quotidie, et sequatur me. 042 LUK 009 024 Qui enim voluerit animam suam salvam facere, perdet illam: nam qui perdiderit animam suam propter me, salvam faciet illam. 042 LUK 009 025 Quid enim proficit homo, si lucretur universum mundum, se autem ipsum perdat, et detrimentum sui faciat? 042 LUK 009 026 Nam qui me erubuerit, et meos sermones: hunc Filius hominis erubescet cum venerit in maiestate sua, et Patris, et sanctorum Angelorum. 042 LUK 009 027 Dico autem vobis vere: sunt aliqui hic stantes, qui non gustabunt mortem donec videant regnum Dei. 042 LUK 009 028 Factum est autem post hæc verba fere dies octo, et assumpsit Petrum, et Iacobum, et Ioannem, et ascendit in montem ut oraret. 042 LUK 009 029 Et facta est, dum oraret, species vultus eius altera: et vestitus eius albus et refulgens. 042 LUK 009 030 Et ecce duo viri loquebantur cum illo. Erant autem Moyses, et Elias, visi in maiestate: 042 LUK 009 031 et dicebant excessum eius, quem completurus erat in Ierusalem. 042 LUK 009 032 Petrus vero, et qui cum illo erant, gravati erant somno. Et evigilantes viderunt maiestatem eius, et duos viros, qui stabant cum illo. 042 LUK 009 033 Et factum est cum discederent ab illo, ait Petrus ad Iesum: Præceptor, bonum est nos hic esse: et faciamus tria tabernacula, unum Tibi, et unum Moysi, et unum Eliæ: nesciens quid diceret. 042 LUK 009 034 Hæc autem illo loquente, facta est nubes, et obumbravit eos: et timuerunt, intrantibus illis in nubem. 042 LUK 009 035 Et vox facta est de nube, dicens: Hic est Filius meus dilectus, ipsum audite. 042 LUK 009 036 Et dum fieret vox, inventus est Iesus solus. Et ipsi tacuerunt, et nemini dixerunt in illis diebus quidquam ex his, quæ viderant. 042 LUK 009 037 Factum est autem in sequenti die, descendentibus illis de monte, occurrit illis turba multa. 042 LUK 009 038 Et ecce vir de turba exclamavit, dicens: Magister, obsecro te, respice in filium meum quia unicus est mihi: 042 LUK 009 039 et ecce spiritus apprehendit eum, et subito clamat, et elidit, et dissipat eum cum spuma, et vix discedit dilanians eum: 042 LUK 009 040 et rogavi discipulos tuos ut eiicerent illum, et non potuerunt. 042 LUK 009 041 Respondens autem Iesus, dixit: O generatio infidelis, et perversa, usquequo ero apud vos, et patiar vos? Adduc huc filium tuum. 042 LUK 009 042 Et cum accederet, elisit illum dæmonium, et dissipavit. 042 LUK 009 043 Et increpavit Iesus spiritum immundum, et sanavit puerum, et reddidit illum patri eius. 042 LUK 009 044 Stupebant autem omnes in magnitudine Dei: omnibusque mirantibus in omnibus, quæ faciebat, dixit ad discipulos suos: Ponite vos in cordibus vestris sermones istos: Filius enim hominis futurum est ut tradatur in manus hominum. 042 LUK 009 045 At illi ignorabant verbum istud, et erat velatum ante eos ut non sentirent illud: et timebant eum interrogare de hoc verbo. 042 LUK 009 046 Intravit autem cogitatio in eos, quis eorum maior esset. 042 LUK 009 047 At Iesus videns cogitationes cordis illorum, apprehendit puerum, et statuit illum secus se, 042 LUK 009 048 et ait illis: Quicumque susceperit puerum istum in nomine meo, me recipit: et quicumque me receperit, recipit eum, qui me misit. Nam qui minor est inter vos omnes, hic maior est. 042 LUK 009 049 Respondens autem Ioannes dixit: Præceptor, vidimus quemdam in nomine tuo eiicientem dæmonia, et prohibuimus eum: quia non sequitur nobiscum. 042 LUK 009 050 Et ait ad illum Iesus: Nolite prohibere: qui enim non est adversum vos, pro vobis est. 042 LUK 009 051 Factum est autem dum complerentur dies assumptionis eius, et ipse faciem suam firmavit ut iret in Ierusalem. 042 LUK 009 052 Et misit nuncios ante conspectum suum: et euntes intraverunt in civitatem Samaritanorum ut parerent illi. 042 LUK 009 053 Et non receperunt eum, quia facies eius erat euntis in Ierusalem. 042 LUK 009 054 Cum vidissent autem discipuli eius Iacobus, et Ioannes, dixerunt: Domine, vis dicimus ut ignis descendat de cælo, et consumat illos? 042 LUK 009 055 Et conversus increpavit illos, dicens: Nescitis cuius spiritus estis? 042 LUK 009 056 Filius hominis non venit animas perdere, sed salvare. Et abierunt in aliud castellum. 042 LUK 009 057 Factum est autem: ambulantibus illis in via, dixit quidam ad illum: Sequar te quocumque ieris. 042 LUK 009 058 Dixit illi Iesus: Vulpes foveas habent, et volucres cæli nidos: Filius autem hominis non habet ubi caput reclinet. 042 LUK 009 059 Ait autem ad alterum: Sequere me. Ille autem dixit: Domine permitte mihi primum ire, et sepelire patrem meum. 042 LUK 009 060 Dixitque ei Iesus: Sine ut mortui sepeliant mortuos suos: tu autem vade, et annuncia regnum Dei. 042 LUK 009 061 Et ait alter: Sequar te Domine, sed permitte mihi primum renunciare his, quæ domi sunt. 042 LUK 009 062 Ait ad illum Iesus: Nemo mittens manum suam ad aratrum, et respiciens retro, aptus est regno Dei. 042 LUK 010 001 Post hæc autem designavit Dominus et alios septuaginta duos. Et misit illos binos ante faciem suam in omnem civitatem, et locum, quo erat ipse venturus. 042 LUK 010 002 Et dicebat illis: Messis quidem multa, operarii autem pauci. Rogate ergo Dominum messis ut mittat operarios in messem suam. 042 LUK 010 003 Ite: ecce ego mitto vos sicut agnos inter lupos. 042 LUK 010 004 Nolite portare sacculum, neque peram, neque calceamenta, et neminem per viam salutaveritis. 042 LUK 010 005 In quamcumque domum intraveritis, primum dicite: Pax huic domui: 042 LUK 010 006 et si ibi fuerit filius pacis, requiescet super illum pax vestra: sin autem, ad vos revertetur. 042 LUK 010 007 In eadem autem domo manete edentes, et bibentes quæ apud illos sunt: dignus est enim operarius mercede sua. Nolite transire de domo in domum. 042 LUK 010 008 Et in quamcumque civitatem intraveritis, et susceperint vos, manducate quæ apponuntur vobis: 042 LUK 010 009 et curate infirmos, qui in illa sunt, et dicite illis: Appropinquavit in vos regnum Dei. 042 LUK 010 010 In quamcumque autem civitatem intraveritis, et non susceperint vos, exeuntes in plateas eius, dicite: 042 LUK 010 011 Etiam pulverem, qui adhæsit nobis de civitate vestra, extergimus in vos: tamen hoc scitote, quia appropinquavit regnum Dei. 042 LUK 010 012 Dico vobis, quia Sodomis in die illa remissius erit, quam illi civitati. 042 LUK 010 013 Væ tibi Corozain, væ tibi Bethsaida: quia si in Tyro, et Sidone factæ fuissent virtutes, quæ factæ sunt in vobis, olim in cilicio, et cinere sedentes pœniterent. 042 LUK 010 014 Verumtamen Tyro, et Sidoni remissius erit in iudicio, quam vobis. 042 LUK 010 015 Et tu Capharnaum usque ad cælum exaltata, usque ad infernum demergeris. (Hadēs g86) 042 LUK 010 016 Qui vos audit, me audit: et qui vos spernit, me spernit. Qui autem me spernit, spernit eum, qui misit me. 042 LUK 010 017 Reversi sunt autem septuaginta duo cum gaudio, dicentes: Domine, etiam dæmonia subiiciuntur nobis in nomine tuo. 042 LUK 010 018 Et ait illis: Videbam Satanam sicut fulgor de cælo cadentem. 042 LUK 010 019 Ecce dedi vobis potestatem calcandi supra serpentes, et scorpiones, et super omnem virtutem inimici: et nihil vobis nocebit. 042 LUK 010 020 Verumtamen in hoc nolite gaudere quia spiritus vobis subiiciuntur: gaudete autem, quod nomina vestra scripta sunt in cælis. 042 LUK 010 021 In ipsa hora exultavit Spiritu Sancto, et dixit: Confiteor tibi Pater, Domine cæli et terræ, quod abscondisti hæc a sapientibus, et prudentibus, et revelasti ea parvulis. Etiam Pater: quoniam sic placuit ante te. 042 LUK 010 022 Omnia mihi tradita sunt a Patre meo. Et nemo scit quis sit Filius, nisi Pater: et quis sit Pater, nisi Filius, et cui voluerit Filius revelare. 042 LUK 010 023 Et conversus ad discipulos suos, dixit: Beati oculi, qui vident quæ vos videtis. 042 LUK 010 024 Dico enim vobis, quod multi prophetæ, et reges voluerunt videre quæ vos videtis, et non viderunt: et audire quæ auditis, et non audierunt. 042 LUK 010 025 Et ecce quidam legis peritus surrexit tentans illum, et dicens: Magister, quid faciendo vitam æternam possidebo? (aiōnios g166) 042 LUK 010 026 At ille dixit ad eum: In lege quid scriptum est? Quomodo legis? 042 LUK 010 027 Ille respondens dixit: Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et ex tota anima tua, et ex omnibus virtutibus tuis, et ex omni mente tua: et proximum tuum sicut teipsum. 042 LUK 010 028 Dixitque illi: Recte respondisti: hoc fac, et vives. 042 LUK 010 029 Ille autem volens iustificare seipsum, dixit ad Iesum: Et quis est meus proximus? 042 LUK 010 030 Suscipiens autem Iesus, dixit: Homo quidam descendebat ab Ierusalem in Iericho, et incidit in latrones, qui etiam despoliaverunt eum: et plagis impositis abierunt semivivo relicto. 042 LUK 010 031 Accidit autem ut sacerdos quidam descenderet eadem via: et viso illo præterivit. 042 LUK 010 032 Similiter et Levita, cum esset secus locum, et videret eum, pertransiit. 042 LUK 010 033 Samaritanus autem quidam iter faciens, venit secus eum: et videns eum, misericordia motus est. 042 LUK 010 034 Et appropians alligavit vulnera eius, infundens oleum, et vinum: et imponens illum in iumentum suum, duxit in stabulum, et curam eius egit. 042 LUK 010 035 Et altera die protulit duos denarios, et dedit stabulario, et ait: Curam illius habe: et quodcumque supererogaveris, ego cum rediero reddam tibi. 042 LUK 010 036 Quis horum trium videtur tibi proximus fuisse illi, qui incidit in latrones? 042 LUK 010 037 At ille dixit: Qui fecit misericordiam in illum. Et ait illi Iesus: Vade, et tu fac similiter. 042 LUK 010 038 Factum est autem, dum irent, et ipse intravit in quoddam castellum: et mulier quædam Martha nomine, excepit illum in domum suam, 042 LUK 010 039 et huic erat soror nomine Maria, quæ etiam sedens secus pedes Domini, audiebat verbum illius. 042 LUK 010 040 Martha autem satagebat circa frequens ministerium: quæ stetit, et ait: Domine, non est tibi curæ quod soror mea reliquit me solam ministrare? dic ergo illi, ut me adiuvet. 042 LUK 010 041 Et respondens dixit illis Dominus: Martha, Martha, sollicita es, et turbaris erga plurima. 042 LUK 010 042 Porro unum est necessarium. Maria optimam partem elegit, quæ non auferetur ab ea. 042 LUK 011 001 Et factum est: cum esset in quodam loco orans, ut cessavit, dixit unus ex discipulis eius ad eum: Domine, doce nos orare, sicut docuit et Ioannes discipulos suos. 042 LUK 011 002 Et ait illis: Cum oratis, dicite: Pater, sanctificetur nomen tuum. Adveniat regnum tuum. 042 LUK 011 003 Panem nostrum quotidianum da nobis hodie. 042 LUK 011 004 Et dimitte nobis peccata nostra, siquidem et ipsi dimittimus omni debenti nobis. Et ne nos inducas in tentationem. 042 LUK 011 005 Et ait ad illos: Quis vestrum habebit amicum, et ibit ad illum media nocte, et dicet illi: Amice, commoda mihi tres panes, 042 LUK 011 006 quoniam amicus meus venit de via ad me, et non habeo quod ponam ante illum. 042 LUK 011 007 Et ille de intus respondens dicat: Noli mihi molestus esse, iam ostrium clausum est, et pueri mei mecum sunt in cubili: non possum surgere, et dare tibi. 042 LUK 011 008 Et si ille perseveraverit pulsans: dico vobis, etsi non dabit illi surgens eo quod amicus eius sit, propter improbitatem tamen eius surget, et dabit illi quotquot habet necessarios. 042 LUK 011 009 Et ego dico vobis: Petite, et dabitur vobis; quærite, et invenietis; pulsate, et aperietur vobis. 042 LUK 011 010 Omnis enim qui petit, accipit: et qui quærit, invenit: et pulsanti aperietur. 042 LUK 011 011 Quis autem ex vobis patrem petit panem, numquid lapidem dabit illi? Aut piscem: numquid pro pisce serpentem dabit illi? 042 LUK 011 012 Aut si petierit ovum: numquid porriget illi scorpionem? 042 LUK 011 013 Si ergo vos cum sitis mali, nostis bona data dare filiis vestris: quanto magis Pater vester de cælo dabit spiritum bonum petentibus se? 042 LUK 011 014 Et erat eiiciens dæmonium, et illud erat mutum. Et cum eiecisset dæmonium, locutus est mutus, et admiratæ sunt turbæ. 042 LUK 011 015 Quidam autem ex eis dixerunt: In Beelzebub principe dæmoniorum eiicit dæmonia. 042 LUK 011 016 Et alii tentantes, signum de cælo quærebant ab eo. 042 LUK 011 017 Ipse autem ut vidit cogitationes eorum, dixit eis: Omne regnum in seipsum divisum desolabitur, et domus supra domum cadet. 042 LUK 011 018 Si autem et Satanas in seipsum divisus est, quomodo stabit regnum eius? quia dicitis in Beelzebub me eiicere dæmonia. 042 LUK 011 019 Si autem ego in Beelzebub eiicio dæmonia: filii vestri in quo eiiciunt? Ideo ipsi iudices vestri erunt. 042 LUK 011 020 Porro si in digito Dei eiicio dæmonia: profecto pervenit in vos regnum Dei. 042 LUK 011 021 Cum fortis armatus custodit atrium suum, in pace sunt ea, quæ possidet. 042 LUK 011 022 Si autem fortior eo superveniens vicerit eum, universa arma eius auferet, in quibus confidebat, et spolia eius distribuet. 042 LUK 011 023 Qui non est mecum, contra me est: et qui non colligit mecum, dispergit. 042 LUK 011 024 Cum immundus spiritus exierit de homine, ambulat per loca inaquosa, quærens requiem: et non inveniens dicit: Revertar in domum meam unde exivi. 042 LUK 011 025 Et cum venerit, invenit eam scopis mundatam, et ornatam. 042 LUK 011 026 Tunc vadit, et assumit septem alios spiritus secum, nequiores se, et ingressi habitant ibi. Et fiunt novissima hominis illius peiora prioribus. 042 LUK 011 027 Factum est autem, cum hæc diceret: extollens vocem quædam mulier de turba dixit illi: Beatus venter, qui te portavit, et ubera, quæ suxisti. 042 LUK 011 028 At ille dixit: Quinimmo beati, qui audiunt verbum Dei, et custodiunt illud. 042 LUK 011 029 Turbis autem concurrentibus cœpit dicere: Generatio hæc, generatio nequam est: signum quærit, et signum non dabitur ei, nisi signum Ionæ prophetæ. 042 LUK 011 030 Nam sicut fuit Ionas signum Ninivitis: ita erit et Filius hominis generationi isti. 042 LUK 011 031 Regina Austri surget in iudicio cum viris generationis huius, et condemnabit illos: quia venit a finibus terræ audire sapientiam Salomonis: et ecce plus quam Salomon hic. 042 LUK 011 032 Viri Ninivitæ surgent in iudicio cum generatione hac, et condemnabunt illam: quia pœnitentiam egerunt ad prædicationem Ionæ, et ecce plus quam Ionas hic. 042 LUK 011 033 Nemo lucernam accendit, et in abscondito ponit, neque sub modio: sed supra candelabrum, ut qui ingrediuntur, lumen videant. 042 LUK 011 034 Lucerna corporis tui, est oculus tuus. Si oculus tuus fuerit simplex, totum corpus tuum lucidum erit: si autem nequam fuerit, etiam corpus tuum tenebrosum erit. 042 LUK 011 035 Vide ergo ne lumen, quod in te est, tenebræ sint. 042 LUK 011 036 Si ergo corpus tuum totum lucidum fuerit, non habens aliquam partem tenebrarum, erit lucidum totum, et sicut lucerna fulgoris illuminabit te. 042 LUK 011 037 Et cum loqueretur, rogavit illum quidam Pharisæus ut pranderet apud se. Et ingressus recubuit. 042 LUK 011 038 Pharisæus autem cœpit intra se reputans dicere, quare non baptizatus esset ante prandium. 042 LUK 011 039 Et ait Dominus ad illum: Nunc vos Pharisæi quod deforis est calicis, et catini, mundatis: quod autem intus est vestrum, plenum est rapina, et iniquitate. 042 LUK 011 040 Stulti! Nonne qui fecit quod deforis est, etiam id, quod deintus est, fecit? 042 LUK 011 041 Verumtamen quod superest, date eleemosynam: et ecce omnia munda sunt vobis. 042 LUK 011 042 Sed væ vobis Pharisæis, quia decimatis mentham, et rutam, et omne olus, et præteritis iudicium, et charitatem Dei: hæc autem oportuit facere, et illa non omittere. 042 LUK 011 043 Væ vobis Pharisæis, quia diligitis primas cathedras in synagogis, et salutationes in foro. 042 LUK 011 044 Væ vobis, quia estis ut monumenta, quæ non apparent, et homines ambulantes supra, nesciunt. 042 LUK 011 045 Respondens autem quidam ex legis peritis, ait illi: Magister, hæc dicens etiam contumeliam nobis facis. 042 LUK 011 046 At ille ait: Et vobis legis peritis væ: quia oneratis homines oneribus, quæ portare non possunt, et ipsi uno digito vestro non tangitis sarcinas. 042 LUK 011 047 Væ vobis, qui ædificatis monumenta Prophetarum: patres autem vestri occiderunt illos. 042 LUK 011 048 Profecto testificamini quod consentitis operibus patrum vestrorum: quoniam ipsi quidem eos occiderunt, vos autem ædificatis eorum sepulchra. 042 LUK 011 049 Propterea et sapientia Dei dixit: Mittam ad illos Prophetas, et Apostolos, et ex illis occident, et persequentur: 042 LUK 011 050 ut inquiratur sanguis omnium Prophetarum, qui effusus est a constitutione mundi a generatione ista, 042 LUK 011 051 a sanguine Abel, usque ad sanguinem Zachariæ, qui periit inter altare, et ædem. Ita dico vobis, requiretur ab hac generatione. 042 LUK 011 052 Væ vobis legis peritis, quia tulistis clavem scientiæ, ipsi non introistis, et eos, qui introibant, prohibuistis. 042 LUK 011 053 Cum autem hæc ad illos diceret, cœperunt Pharisæi, et Legisperiti graviter insistere, et os eius opprimere de multis, 042 LUK 011 054 insidiantes ei, et quærentes aliquid capere de ore eius, ut accusarent eum. 042 LUK 012 001 Multis autem turbis circumstantibus, ita ut se invicem conculcarent, cœpit dicere ad discipulos suos: Attendite a fermento Pharisæorum, quod est hypocrisis. 042 LUK 012 002 Nihil autem opertum est, quod non reveletur: neque absconditum, quod non sciatur. 042 LUK 012 003 Quoniam quæ in tenebris dixistis, in lumine dicentur: et quod in aurem locuti estis in cubiculis, prædicabitur in tectis. 042 LUK 012 004 Dico autem vobis amicis meis: Ne terreamini ab his, qui occidunt corpus, et post hæc non habent amplius quid faciant. 042 LUK 012 005 Ostendam autem vobis quem timeatis: timete eum, qui, postquam occiderit, habet potestatem mittere in gehennam. Ita dico vobis, hunc timete. (Geenna g1067) 042 LUK 012 006 Nonne quinque passeres væneunt dipondio, et unus ex illis non est in oblivione coram Deo? 042 LUK 012 007 Sed et capilli capitis vestri omnes numerati sunt. Nolite ergo timere: multis passeribus pluris estis vos: 042 LUK 012 008 Dico autem vobis: Omnis, quicumque confessus fuerit me coram hominibus, et Filius hominis confitebitur illum coram Angelis Dei: 042 LUK 012 009 qui autem negaverit me coram hominibus, negabitur coram Angelis Dei. 042 LUK 012 010 Et omnis qui dicit verbum in Filium hominis, remittetur illi: ei autem, qui in Spiritum Sanctum blasphemaverit, non remittetur. 042 LUK 012 011 Cum autem inducent vos in synagogas, et ad magistratus, et potestates, nolite soliciti esse qualiter, aut quid respondeatis, aut quid dicatis. 042 LUK 012 012 Spiritus enim Sanctus docebit vos in ipsa hora quid oporteat vos dicere. 042 LUK 012 013 Ait autem ei quidam de turba: Magister, dic fratri meo ut dividat mecum hereditatem. 042 LUK 012 014 At ille dixit illi: Homo, quis me constituit iudicem, aut divisorem super vos? 042 LUK 012 015 Dixitque ad illos: Videte, et cavete ab omni avaritia: quia non in abundantia cuiusquam vita eius est ex his quæ possidet. 042 LUK 012 016 Dixit autem similitudinem ad illos, dicens: Hominis cuiusdam divitis uberes fructus ager attulit: 042 LUK 012 017 et cogitabat intra se dicens: Quid faciam, quia non habeo quo congregam fructus meos? 042 LUK 012 018 Et dixit: Hoc faciam: Destruam horrea mea, et maiora faciam: et illuc congregabo omnia, quæ nata sunt mihi, et bona mea, 042 LUK 012 019 et dicam animæ meæ: Anima, habes multa bona posita in annos plurimos: requiesce, comede, bibe, epulare. 042 LUK 012 020 Dixit autem illi Deus: Stulte, hac nocte animam tuam repetunt a te: quæ autem parasti, cuius erunt? 042 LUK 012 021 Sic est qui sibi thesaurizat, et non est in Deum dives. 042 LUK 012 022 Dixitque ad discipulos suos: Ideo dico vobis: Nolite soliciti esse animæ vestræ quid manducetis: neque corpori quid induamini. 042 LUK 012 023 Anima plus est quam esca, et corpus plus quam vestimentum. 042 LUK 012 024 Considerate corvos quia non seminant, neque metunt, quibus non est cellarium, neque horreum, et Deus pascit illos. Quanto magis vos pluris estis illis? 042 LUK 012 025 Quis autem vestrum cogitando potest adiicere ad staturam suam cubitum unum? 042 LUK 012 026 Si ergo neque quod minimum est potestis, quid de ceteris soliciti estis? 042 LUK 012 027 Considerate lilia quomodo crescunt: non laborant, neque nent: dico autem vobis, nec Salomon in omni gloria sua vestiebatur sicut unum ex istis. 042 LUK 012 028 Si autem fœnum, quod hodie est in agro, et cras in clibanum mittitur, Deus sic vestit: quanto magis vos pusillæ fidei? 042 LUK 012 029 Et vos nolite quærere quid manducetis, aut quid bibatis: et nolite in sublime tolli: 042 LUK 012 030 hæc enim omnia gentes mundi quærunt. Pater autem vester scit quoniam his indigetis. 042 LUK 012 031 Verumtamen quærite primum regnum Dei, et iustitiam eius: et hæc omnia adiicientur vobis. 042 LUK 012 032 Nolite timere pusillus grex, quia complacuit Patri vestro dare vobis regnum. 042 LUK 012 033 Vendite quæ possidetis, et date eleemosynam. Facite vobis sacculos, qui non veterascunt, thesaurum non deficientem in cælis: quo fur non appropriat, neque tinea corrumpit. 042 LUK 012 034 Ubi enim thesaurus vester est, ibi et cor vestrum erit. 042 LUK 012 035 Sint lumbi vestri præcincti, et lucernæ ardentes in manibus vestris, 042 LUK 012 036 et vos similes hominibus expectantibus dominum suum, quando revertatur a nuptiis: ut, cum venerit, et pulsaverit, confestim aperiant ei. 042 LUK 012 037 Beati servi illi, quos cum venerit Dominus, invenerit vigilantes: amen dico vobis, quod præcinget se, et faciet illos discumbere, et transiens ministrabit illis. 042 LUK 012 038 Et si venerit in secunda vigilia, et si in tertia vigilia venerit, et ita invenerit, beati sunt servi illi. 042 LUK 012 039 Hoc autem scitote, quoniam si sciret paterfamilias, qua hora fur veniret, vigilaret utique, et non sineret perfodi domum suam. 042 LUK 012 040 Et vos estote parati: quia qua hora non putatis, Filius hominis veniet. 042 LUK 012 041 Ait autem et Petrus: Domine, ad nos dicis hanc parabolam: an et ad omnes? 042 LUK 012 042 Dixit autem Dominus: Quis, putas, est fidelis dispensator, et prudens, quem constituit Dominus supra familiam suam, ut det illis in tempore tritici mensuram? 042 LUK 012 043 Beatus ille servus, quem cum venerit Dominus, invenerit ita facientem. 042 LUK 012 044 Vere dico vobis, quoniam supra omnia, quæ possidet, constituet illum. 042 LUK 012 045 Quod si dixerit servus ille in corde suo: Moram facit Dominus meus venire: et cœperit percutere servos, et ancillas, et edere, et bibere, et inebriari: 042 LUK 012 046 veniet Dominus servi illius in die, qua non sperat, et hora, qua nescit, et dividet eum, partemque eius cum infidelibus ponet. 042 LUK 012 047 Ille autem servus, qui cognovit voluntatem Domini sui, et non præparavit, et non facit secundum voluntatem eius, vapulabit multis: 042 LUK 012 048 qui autem non cognovit, et fecit digna plagis, vapulabit paucis. Omni autem, cui multum datum est, multum quæretur ab eo: et cui commendaverunt multum, plus petent ab eo. 042 LUK 012 049 Ignem veni mittere in terram, et quid volo nisi ut accendatur? 042 LUK 012 050 Baptismo autem habeo baptizari: et quomodo coarctor usque dum perficiatur! 042 LUK 012 051 Putatis quia pacem veni dare in terram? Non, dico vobis, sed separationem: 042 LUK 012 052 erunt enim ex hoc quinque in domo una divisi, tres in duos, et duo in tres 042 LUK 012 053 dividentur: pater in filium, et filius in patrem suum, mater in filiam, et filia in matrem, socrus in nurum suam, et nurus in socrum suam. 042 LUK 012 054 Dicebat autem et ad turbas: Cum videritis nubem orientem ab occasu, statim dicitis: Nimbus venit: et ita fit. 042 LUK 012 055 Et cum austrum flantem, dicitis: Quia æstus erit: et fit. 042 LUK 012 056 Hypocritæ faciem cæli, et terræ nostis probare: hoc autem tempus quomodo non probatis? 042 LUK 012 057 Quid autem et a vobis ipsis non iudicatis quod iustum est? 042 LUK 012 058 Cum autem vadis cum adversario tuo ad principem, in via da operam liberari ab illo, ne forte trahat te ad iudicem, et iudex tradat te exactori, et exactor mittat te in carcerem. 042 LUK 012 059 Dico tibi, non exies inde, donec etiam novissimum minutum reddas. 042 LUK 013 001 Aderant autem quidam ipso in tempore, nunciantes illi de Galilæis, quorum sanguinem Pilatus miscuit cum sacrificiis eorum. 042 LUK 013 002 Et respondens dixit illis: Putatis quod hi Galilæi præ omnibus Galilæis peccatores fuerint, quia talia passi sunt? 042 LUK 013 003 Non, dico vobis: sed nisi pœnitentiam habueritis, omnes similiter peribitis. 042 LUK 013 004 Sicut illi decem et octo, supra quos cecidit turris in Siloe, et occidit eos: putatis quia et ipsi debitores fuerint præter omnes homines habitantes in Ierusalem? 042 LUK 013 005 Non, dico vobis: sed si pœnitentiam non egeritis, omnes similiter peribitis. 042 LUK 013 006 Dicebat autem et hanc similitudinem: Arborem fici habebat quidam plantatam in vinea sua, et venit quærens fructum in illa, et non invenit. 042 LUK 013 007 Dixit autem ad cultorem vineæ: Ecce anni tres sunt ex quo venio quærens fructum in ficulnea hac, et non invenio: succide ergo illam: ut quid etiam terram occupat? 042 LUK 013 008 At ille respondens, dicit illi: Domine dimitte illam et hoc anno, usque dum fodiam circa illam, et mittam stercora: 042 LUK 013 009 et siquidem fecerit fructum: sin autem, in futurum succides eam. 042 LUK 013 010 Erat autem docens in synagoga eorum Sabbatis. 042 LUK 013 011 Et ecce mulier, quæ habebat spiritum infirmitatis annis decem et octo: et erat inclinata, nec omnino poterat sursum respicere. 042 LUK 013 012 Quam cum videret Iesus, vocavit eam ad se, et ait illi: Mulier, dimissa es ab infirmitate tua. 042 LUK 013 013 Et imposuit illi manus, et confestim erecta est, et glorificabat Deum. 042 LUK 013 014 Respondens autem archisynagogus, indignans quia Sabbato curasset Iesus: dicebat turbæ: Sex dies sunt, in quibus oportet operari: in his ergo venite, et curamini, et non in die Sabbati. 042 LUK 013 015 Respondens autem ad illum Dominus dixit: Hypocritæ, unusquisque vestrum Sabbato non solvit bovem suum, aut asinum a præsepio, et ducit adaquare? 042 LUK 013 016 Hanc autem filiam Abrahæ, quam alligavit Satanas, ecce decem et octo annis non oportuit solvi a vinculo isto die Sabbati? 042 LUK 013 017 Et cum hæc diceret, erubescebant omnes adversarii eius: et omnis populus gaudebat in universis, quæ gloriose fiebant ab eo. 042 LUK 013 018 Dicebat ergo: Cui simile est regnum Dei, et cui simile æstimabo illud? 042 LUK 013 019 Simile est grano sinapis, quod acceptum homo misit in hortum suum, et crevit, et factum est in arborem magnam: et volucres cæli requieverunt in ramis eius. 042 LUK 013 020 Et iterum dixit: Cui simile æstimabo regnum Dei? 042 LUK 013 021 Simile est fermento, quod acceptum mulier abscondit in farinæ sata tria, donec fermentaretur totum. 042 LUK 013 022 Et ibat per civitates, et castella docens, et iter faciens in Ierusalem. 042 LUK 013 023 Ait autem illi quidam: Domine, si pauci sunt, qui salvantur? Ipse autem dixit ad illos: 042 LUK 013 024 Contendite intrare per angustam portam: quia multi, dico vobis, quærent intrare, et non poterunt. 042 LUK 013 025 Cum autem intraverit paterfamilias, et clauserit ostium, incipietis foris stare, et pulsare ostium, dicentes: Domine, aperi nobis: et respondens dicet vobis: Nescio vos unde sitis: 042 LUK 013 026 tunc incipietis dicere: Manducavimus coram te, et bibimus, et in plateis nostris docuisti. 042 LUK 013 027 Et dicet vobis: Nescio vos unde sitis: discedite a me omnes operarii iniquitatis. 042 LUK 013 028 Ibi erit fletus, et stridor dentium: cum videritis Abraham, et Isaac, et Iacob, et omnes Prophetas in regno Dei, vos autem expelli foras. 042 LUK 013 029 Et venient ab Oriente, et Occidente, et Aquilone, et Austro, et accumbent in regno Dei. 042 LUK 013 030 Et ecce sunt novissimi qui erunt primi, et sunt primi qui erunt novissimi. 042 LUK 013 031 In ipsa die accesserunt quidam Pharisæorum, dicentes illi: Exi, et vade hinc: quia Herodes vult te occidere. 042 LUK 013 032 Et ait illis: Ite, et dicite vulpi illi: Ecce eiicio dæmonia, et sanitates perficio hodie, et cras, et tertia die consummor. 042 LUK 013 033 Verumtamen oportet me hodie et cras et sequenti die ambulare: quia non capit prophetam perire extra Ierusalem. 042 LUK 013 034 Ierusalem, Ierusalem, quæ occidis Prophetas, et lapidas eos, qui mittuntur ad te, quoties volui congregare filios tuos quemadmodum avis nidum suum sub pennis, et noluisti? 042 LUK 013 035 Ecce relinquetur vobis domus vestra deserta. Dico autem vobis, quia non videbitis me donec veniat cum dicetis: Benedictus, qui venit in nomine Domini. 042 LUK 014 001 Et factum est cum intraret Iesus in domum cuiusdam principis Pharisæorum Sabbato manducare panem, et ipsi observabant eum. 042 LUK 014 002 Et ecce homo quidam hydropicus erat ante illum. 042 LUK 014 003 Et respondens Iesus dixit ad legis peritos, et Pharisæos, dicens: Si licet Sabbato curare? 042 LUK 014 004 At illi tacuerunt. Ipse vero apprehensum sanavit eum, ac dimisit. 042 LUK 014 005 Et respondens ad illos dixit: Cuius vestrum asinus, aut bos in puteum cadet, et non continuo extrahet illum die Sabbati? 042 LUK 014 006 Et non poterant ad hæc respondere illi. 042 LUK 014 007 Dicebat autem et ad invitatos parabolam, intendens quomodo primos accubitus eligerent, dicens ad illos: 042 LUK 014 008 Cum invitatus fueris ad nuptias, non discumbas in primo loco, ne forte honoratior te sit invitatus ab illo, 042 LUK 014 009 et veniens is, qui te et illum vocavit, dicat tibi: Da huic locum: et tunc incipias cum rubore novissimum locum tenere. 042 LUK 014 010 Sed cum vocatus fueris, vade, recumbe in novissimo loco: ut, cum venerit qui te invitavit, dicat tibi: Amice, ascende superius. Tunc erit tibi gloria coram simul discumbentibus: 042 LUK 014 011 quia omnis, qui se exaltat, humiliabitur: et qui se humiliat, exaltabitur. 042 LUK 014 012 Dicebat autem et ei, qui invitaverat: Cum facis prandium, aut cœnam, noli vocare amicos tuos, neque fratres tuos, neque cognatos, neque vicinos divites: ne forte te et ipsi reinvitent, et fiat tibi retributio. 042 LUK 014 013 Sed cum facis convivium, voca pauperes, debiles, claudos, et cæcos: 042 LUK 014 014 et beatus eris, quia non habent retribuere tibi: retribuetur enim tibi in resurrectione iustorum. 042 LUK 014 015 Hæc cum audisset quidam de simul discumbentibus, dixit illi: Beatus, qui manducabit panem in regno Dei. 042 LUK 014 016 At ipse dixit ei: Homo quidam fecit cœnam magnam, et vocavit multos. 042 LUK 014 017 Et misit servum suum hora cœnæ dicere invitatis ut venirent, quia iam parata sunt omnia. 042 LUK 014 018 Et cœperunt simul omnes excusare. Primus dixit ei: Villam emi, et necesse habeo exire, et videre illam: rogo te habe me excusatum. 042 LUK 014 019 Et alter dixit: Iuga boum emi quinque, et eo probare illa: rogo te habe me excusatum. 042 LUK 014 020 Et alius dixit: Uxorem duxi, et ideo non possum venire. 042 LUK 014 021 Et reversus servus nunciavit hæc domino suo. Tunc iratus paterfamilias, dixit servo suo: Exi cito in plateas, et vicos civitatis: et pauperes, ac debiles, et cæcos, et claudos introduc huc. 042 LUK 014 022 Et ait servus: domine, factum est ut imperasti, et adhuc locus est. 042 LUK 014 023 Et ait dominus servo: Exi in vias, et sepes: et compelle intrare, ut impleatur domus mea. 042 LUK 014 024 Dico autem vobis quod nemo virorum illorum, qui vocati sunt, gustabit cœnam meam. 042 LUK 014 025 Ibant autem turbæ multæ cum eo: et conversus dixit ad illos: 042 LUK 014 026 Si quis venit ad me, et non odit patrem suum, et matrem, et uxorem, et filios, et fratres, et sorores, adhuc autem et animam suam, non potest meus esse discipulus. 042 LUK 014 027 Et qui non baiulat crucem suam, et venit post me, non potest meus esse discipulus. 042 LUK 014 028 Quis enim ex vobis volens turrim ædificare, non prius sedens computat sumptus, qui necessarii sunt, si habeat ad perficiendum, 042 LUK 014 029 ne, posteaquam posuerit fundamentum, et non potuerit perficere, omnes, qui vident, incipiant illudere ei, 042 LUK 014 030 dicentes: Quia hic homo cœpit ædificare, et non potuit consummare? 042 LUK 014 031 Aut quis rex iturus committere bellum adversus alium regem, non sedens prius cogitat, si possit cum decem millibus occurrere ei, qui cum viginti millibus venit ad se? 042 LUK 014 032 Alioquin adhuc illo longe agente, legationem mittens rogat ea, quæ pacis sunt. 042 LUK 014 033 Sic ergo omnis ex vobis, qui non renunciat omnibus, quæ possidet, non potest meus esse discipulus. 042 LUK 014 034 Bonum est sal. Si autem sal evanuerit, in quo condietur? 042 LUK 014 035 Neque in terram, neque in sterquilinium utile est, sed foras mittetur. Qui habet aures audiendi, audiat. 042 LUK 015 001 Erant autem appropinquantes ei publicani, et peccatores ut audirent illum. 042 LUK 015 002 Et murmurabant Pharisæi, et scribæ, dicentes: Quia hic peccatores recipit, et manducat cum illis. 042 LUK 015 003 Et ait ad illos parabolam istam, dicens: 042 LUK 015 004 Quis ex vobis homo, qui habet centum oves: et si perdiderit unam ex illis, nonne dimittit nonaginta novem in deserto, et vadit ad illam, quæ perierat, donec inveniat eam? 042 LUK 015 005 Et cum invenerit eam, imponit in humeros suos gaudens: 042 LUK 015 006 et veniens domum convocat amicos, et vicinos, dicens illis: Congratulamini mihi quia inveni ovem meam, quæ perierat. 042 LUK 015 007 Dico vobis quod ita gaudium erit in cælo super uno peccatore pœnitentiam agente, quam super nonaginta novem iustis, qui non indigent pœnitentia. 042 LUK 015 008 Aut quæ mulier habens drachmas decem, si perdiderit drachmam unam, nonne accendit lucernam, et everrit domum, et quærit diligenter, donec inveniat? 042 LUK 015 009 Et cum invenerit, convocat amicas, et vicinas, dicens: Congratulamini mihi, quia inveni drachmam, quam perdideram? 042 LUK 015 010 Ita dico vobis, gaudium erit coram Angelis Dei super uno peccatore pœnitentiam agente. 042 LUK 015 011 Ait autem: Homo quidam habuit duos filios: 042 LUK 015 012 et dixit adolescentior ex illis patri: Pater, da mihi portionem substantiæ, quæ me contingit. Et divisit illis substantiam. 042 LUK 015 013 Et non post multos dies, congregatis omnibus, adolescentior filius peregre profectus est in regionem longinquam, et ibi dissipavit substantiam suam vivendo luxuriose. 042 LUK 015 014 Et postquam omnia consummasset, facta est fames valida in regione illa, et ipse cœpit egere. 042 LUK 015 015 Et abiit, et adhæsit uni civium regionis illius. Et misit illum in villam suam ut pasceret porcos. 042 LUK 015 016 Et cupiebat implere ventrem suum de siliquis, quas porci manducabant: et nemo illi dabat. 042 LUK 015 017 In se autem reversus, dixit: Quanti mercenarii in domo patris mei abundant panibus, ego autem hic fame pereo! 042 LUK 015 018 Surgam, et ibo ad patrem meum, et dicam ei: Pater, peccavi in cælum, et coram te: 042 LUK 015 019 iam non sum dignus vocari filius tuus: fac me sicut unum de mercenariis tuis. 042 LUK 015 020 Et surgens venit ad patrem suum. Cum autem adhuc longe esset, vidit illum pater ipsius, et misericordia motus est, et accurrens cecidit super collum eius, et osculatus est eum. 042 LUK 015 021 Dixitque ei filius: Pater, peccavi in cælum, et coram te, iam non sum dignus vocari filius tuus. 042 LUK 015 022 Dixit autem pater ad servos suos: Cito proferte stolam primam, et induite illum, et date annulum in manum eius, et calceamenta in pedes eius: 042 LUK 015 023 et adducite vitulum saginatum, et occidite, et manducemus, et epulemur: 042 LUK 015 024 quia hic filius meus mortuus erat, et revixit: perierat, et inventus est. Et cœperunt epulari. 042 LUK 015 025 Erat autem filius eius senior in agro: et cum veniret, et appropinquaret domui, audivit symphoniam, et chorum: 042 LUK 015 026 et vocavit unum de servis, et interrogavit quid hæc essent. 042 LUK 015 027 Isque dixit illi: Frater tuus venit, et occidit pater tuus vitulum saginatum, quia salvum illum recepit. 042 LUK 015 028 Indignatus est autem, et nolebat introire. Pater ergo illius egressus, cœpit rogare illum. 042 LUK 015 029 At ille respondens, dixit patri suo: Ecce tot annis servio tibi, et numquam mandatum tuum præterivi: et numquam dedisti mihi hœdum ut cum amicis meis epularer: 042 LUK 015 030 sed postquam filius tuus hic, qui devoravit substantiam suam cum meretricibus, venit, occidisti illi vitulum saginatum. 042 LUK 015 031 At ipse dixit illi: Fili, tu semper mecum es, et omnia mea tua sunt: 042 LUK 015 032 epulari autem, et gaudere oportebat, quia frater tuus hic, mortuus erat, et revixit: perierat, et inventus est. 042 LUK 016 001 Dicebat autem et ad discipulos suos: Homo quidam erat dives, qui habebat villicum: et hic diffamatus est apud illum quasi dissipasset bona ipsius. 042 LUK 016 002 Et vocavit illum, et ait illi: Quid hoc audio de te? Redde rationem villicationis tuæ: iam enim non poteris villicare. 042 LUK 016 003 Ait autem villicus intra se: Quid faciam, quia dominus meus aufert a me villicationem, fodere non valeo, mendicare erubesco? 042 LUK 016 004 Scio quid faciam, ut, cum amotus fuero a villicatione, recipiant me in domos suas. 042 LUK 016 005 Convocatis itaque singulis debitoribus domini sui, dicebat primo: Quantum debes domino meo? 042 LUK 016 006 At ille dixit: Centum cados olei. Dixitque illi: Accipe cautionem tuam: et sede cito, scribe quinquaginta. 042 LUK 016 007 Deinde alii dixit: Tu vero quantum debes? Qui ait: Centum coros tritici. Ait illi: Accipe litteras tuas, et scribe octoginta. 042 LUK 016 008 Et laudavit dominus villicum iniquitatis, quia prudenter fecisset: quia filii huius sæculi prudentiores filiis lucis in generatione sua sunt. (aiōn g165) 042 LUK 016 009 Et ego vobis dico: facite vobis amicos de mammona iniquitatis: ut, cum defeceritis, recipiant vos in æterna tabernacula. (aiōnios g166) 042 LUK 016 010 Qui fidelis est in minimo, et in maiori fidelis est: et qui in modico iniquus est, et in maiori iniquus est. 042 LUK 016 011 Si ergo in iniquo mammona fideles non fuistis: quod verum est, quis credet vobis? 042 LUK 016 012 Et si in alieno fideles non fuistis: quod vestrum est, quis dabit vobis? 042 LUK 016 013 Nemo servus potest duobus dominis servire: aut enim unum odiet, et alterum diliget: aut uni adhærebit, et alterum contemnet: non potestis Deo servire, et mammonæ. 042 LUK 016 014 Audiebant autem omnia hæc Pharisæi, qui erant avari: et deridebant illum. 042 LUK 016 015 Et ait illis: Vos estis, qui iustificatis vos coram hominibus: Deus autem novit corda vestra: quia quod hominibus altum est, abominatio est ante Deum. 042 LUK 016 016 Lex, et prophetæ usque ad Ioannem: ex eo regnum Dei evangelizatur, et omnis in illud vim facit. 042 LUK 016 017 Facilius est autem cælum, et terram præterire, quam de Lege unum apicem cadere. 042 LUK 016 018 Omnis, qui dimittit uxorem suam, et alteram ducit, mœchatur: et qui dimissam a viro ducit, mœchatur. 042 LUK 016 019 Homo quidam erat dives, qui induebatur purpura, et bysso: et epulabatur quotidie splendide. 042 LUK 016 020 Et erat quidam mendicus, nomine Lazarus, qui iacebat ad ianuam eius, ulceribus plenus, 042 LUK 016 021 cupiens saturari de micis, quæ cadebant de mensa divitis, et nemo illi dabat: sed et canes veniebant, et lingebant ulcera eius. 042 LUK 016 022 Factum est autem ut moreretur mendicus, et portaretur ab Angelis in sinum Abrahæ. Mortuus est autem et dives, 042 LUK 016 023 et sepultus est in inferno. Elevans autem oculos suos, cum esset in tormentis, vidit Abraham a longe, et Lazarum in sinu eius: (Hadēs g86) 042 LUK 016 024 et ipse clamans dixit: Pater Abraham, miserere mei, et mitte Lazarum ut intingat extremum digiti sui in aquam ut refrigeret linguam meam, quia crucior in hac flamma. 042 LUK 016 025 Et dixit illi Abraham: Fili, recordare quia recepisti bona in vita tua, et Lazarus similiter mala: nunc autem hic consolatur, tu vero cruciaris. 042 LUK 016 026 Et in his omnibus inter nos, et vos chaos magnum firmatum est: ut hi, qui volunt hinc transire ad vos, non possint, neque inde huc transmeare. 042 LUK 016 027 Et ait: Rogo ergo te pater ut mittas eum in domum patris mei. 042 LUK 016 028 Habeo enim quinque fratres, ut testetur illis, ne et ipsi veniant in hunc locum tormentorum. 042 LUK 016 029 Et ait illi Abraham: Habent Moysen, et prophetas: audiant illos. 042 LUK 016 030 At ille dixit: Non, pater Abraham: sed si quis ex mortuis ierit ad eos, pœnitentiam agent. 042 LUK 016 031 Ait autem illi: Si Moysen, et prophetas non audiunt, neque si quis ex mortuis resurrexerit, credent. 042 LUK 017 001 Et ait ad discipulos suos: Impossibile est ut non veniant scandala: væ autem illi, per quem veniunt. 042 LUK 017 002 Utilius est illi si lapis molaris imponatur circa collum eius, et proiiciatur in mare, quam ut scandalizet unum de pusillis istis. 042 LUK 017 003 Attendite vobis: Si peccaverit in te frater tuus, increpa illum: et si pœnitentiam egerit, dimitte illi. 042 LUK 017 004 Et si septies in die peccaverit in te, et septies in die conversus fuerit ad te, dicens: Pœnitet me, dimitte illi. 042 LUK 017 005 Et dixerunt Apostoli Domino: Adauge nobis fidem. 042 LUK 017 006 Dixit autem Dominus: Si habueritis fidem, sicut granum sinapis, dicetis huic arbori moro: Eradicare, et transplantare in mare, et obediet vobis. 042 LUK 017 007 Quis autem vestrum habens servum arantem aut pascentem, qui regresso de agro dicat illi: Statim transi, recumbe: 042 LUK 017 008 et non dicat ei: Para quod cœnem, et præcinge te, et ministra mihi donec manducem et bibam, et post hæc tu manducabis, et bibes? 042 LUK 017 009 Numquid gratiam habet servo illi, quia fecit quæ ei imperaverat? 042 LUK 017 010 Non puto. Sic et vos cum feceritis omnia, quæ præcepta sunt vobis, dicite: Servi inutiles sumus: quod debuimus facere, fecimus. 042 LUK 017 011 Et factum est, dum iret in Ierusalem, transibat per mediam Samariam, et Galilæam. 042 LUK 017 012 Et cum ingrederetur quoddam castellum, occurrerunt ei decem viri leprosi, qui steterunt a longe: 042 LUK 017 013 et levaverunt vocem, dicentes: Iesu Præceptor, miserere nostri. 042 LUK 017 014 Quos ut vidit, dixit: Ite, ostendite vos sacerdotibus. Et factum est, dum irent, mundati sunt. 042 LUK 017 015 Unus autem ex illis, ut vidit quia mundatus est, regressus est, cum magna voce magnificans Deum, 042 LUK 017 016 et cecidit in faciem ante pedes eius, gratias agens: et hic erat Samaritanus. 042 LUK 017 017 Respondens autem Iesus, dixit: Nonne decem mundati sunt? et novem ubi sunt? 042 LUK 017 018 Non est inventus qui rediret, et daret gloriam Deo, nisi hic alienigena? 042 LUK 017 019 Et ait illi: Surge, vade: quia fides tua te salvum fecit. 042 LUK 017 020 Interrogatus autem a Pharisæis: Quando venit regnum Dei? respondens eis, dixit: Non venit regnum Dei cum observatione: 042 LUK 017 021 neque dicent: Ecce hic, aut ecce illic. Ecce enim regnum Dei intra vos est. 042 LUK 017 022 Et ait ad discipulos suos: Venient dies quando desideretis videre unum diem Filii hominis, et non videbitis. 042 LUK 017 023 Et dicent vobis: Ecce hic, et ecce illic. Nolite ire, neque sectemini: 042 LUK 017 024 nam, sicut fulgur coruscans de sub cælo in ea, quæ sub cælo sunt, fulget: ita erit Filius hominis in die sua. 042 LUK 017 025 Primum autem oportet illum multa pati, et reprobari a generatione hac. 042 LUK 017 026 Et sicut factum est in diebus Noe, ita erit et in diebus Filii hominis. 042 LUK 017 027 Edebant, et bibebant: uxores ducebant, et dabantur ad nuptias, usque in diem, qua intravit Noe in arcam: et venit diluvium, et perdidit omnes. 042 LUK 017 028 Similiter sicut factum est in diebus Lot: Edebant, et bibebant: emebant, et vendebant: plantabant, et ædificabant: 042 LUK 017 029 qua die autem exiit Lot a Sodomis, pluit ignem, et sulphur de cælo, et omnes perdidit: 042 LUK 017 030 secundum hæc erit qua die Filius hominis revelabitur. 042 LUK 017 031 In illa hora qui fuerit in tecto, et vasa eius in domo, ne descendat tollere illa: et qui in agro, similiter non redeat retro. 042 LUK 017 032 Memores estote uxoris Lot. 042 LUK 017 033 Quicumque quæsierit animam suam salvam facere, perdet illam: et quicumque perdiderit illam, vivificabit eam. 042 LUK 017 034 Dico vobis: in illa nocte erunt duo in lecto uno: unus assumetur, et alter relinquetur: 042 LUK 017 035 duæ erunt molentes in unum: una assumetur, et altera relinquetur: duo in agro: unus assumetur, et alter relinquetur. 042 LUK 017 036 Respondentes dicunt illi: Ubi Domine? 042 LUK 017 037 Qui dixit illis: Ubicumque fuerit corpus, illuc congregabuntur et aquilæ. 042 LUK 018 001 Dicebat autem et parabolam ad illos, quoniam oportet semper orare et non deficere, 042 LUK 018 002 dicens: Iudex quidam erat in quadam civitate, qui Deum non timebat, et hominem non reverebatur. 042 LUK 018 003 Vidua autem quædam erat in civitate illa, et veniebat ad eum, dicens: Vindica me de adversario meo. 042 LUK 018 004 Et nolebat per multum tempus. Post hæc autem dixit intra se: Etsi Deum non timeo, nec hominem revereor: 042 LUK 018 005 tamen quia molesta est mihi hæc vidua, vindicabo illam, ne in novissimo veniens sugillet me. 042 LUK 018 006 Ait autem Dominus: Audite quid iudex iniquitatis dicit: 042 LUK 018 007 Deus autem non faciet vindictam electorum suorum clamantium ad se die ac nocte, et patientiam habebit in illis? 042 LUK 018 008 Dico vobis quia cito faciet vindictam illorum. Verumtamen Filius hominis veniens, putas, inveniet fidem in terra? 042 LUK 018 009 Dixit autem et ad quosdam, qui in se confidebant tamquam iusti, et aspernabantur ceteros, parabolam istam: 042 LUK 018 010 Duo homines ascenderunt in templum ut orarent: unus Pharisæus, et alter publicanus. 042 LUK 018 011 Pharisæus stans, hæc apud se orabat: Deus gratias ago tibi, quia non sum sicut ceteri hominum: raptores, iniusti, adulteri: velut etiam hic publicanus. 042 LUK 018 012 Ieiuno bis in Sabbato: decimas do omnium, quæ possideo. 042 LUK 018 013 Et publicanus a longe stans, nolebat nec oculos ad cælum levare: sed percutiebat pectus suum, dicens: Deus propitius esto mihi peccatori. 042 LUK 018 014 Dico vobis, descendit hic iustificatus in domum suam ab illo, quia omnis, qui se exaltat, humiliabitur: et qui se humiliat, exaltabitur. 042 LUK 018 015 Afferebant autem ad illum et infantes, ut eos tangeret. Quod cum viderent discipuli, increpabant illos. 042 LUK 018 016 Iesus autem convocans illos, dixit: Sinite pueros venire ad me, et nolite vetare eos. Talium est enim regnum Dei. 042 LUK 018 017 Amen dico vobis: Quicumque non acceperit regnum Dei sicut puer, non intrabit in illud. 042 LUK 018 018 Et interrogavit eum quidam princeps, dicens: Magister bone, quid faciens vitam æternam possidebo? (aiōnios g166) 042 LUK 018 019 Dixit autem ei Iesus: Quid me dicis bonum? nemo bonus nisi solus Deus. 042 LUK 018 020 Mandata nosti: Non occides: Non mœchaberis: Non furtum facies: Non falsum testimonium dices: Honora patrem tuum, et matrem. 042 LUK 018 021 Qui ait: Hæc omnia custodivi a iuventute mea. 042 LUK 018 022 Quo audito, Iesus ait ei: Adhuc unum tibi deest: omnia quæcumque habes vende, et da pauperibus, et habebis thesaurum in cælo: et veni, sequere me. 042 LUK 018 023 His ille auditis, contristatus est: quia dives erat valde. 042 LUK 018 024 Videns autem Iesus illum tristem factum, dixit: Quam difficile, qui pecunias habent, in regnum Dei intrabunt! 042 LUK 018 025 Facilius est enim camelum per foramen acus transire, quam divitem intrare in regnum Dei. 042 LUK 018 026 Et dixerunt qui audiebant: Et quis potest salvus fieri? 042 LUK 018 027 Ait illis: Quæ impossibilia sunt apud homines, possibilia sunt apud Deum. 042 LUK 018 028 Ait autem Petrus: Ecce nos dimisimus omnia et secuti sumus te. 042 LUK 018 029 Qui dixit eis: Amen dico vobis, nemo est, qui reliquit domum, aut parentes, aut fratres, aut uxorem, aut filios propter regnum Dei, 042 LUK 018 030 et non recipiat multo plura in hoc tempore, et in sæculo venturo vitam æternam. (aiōn g165, aiōnios g166) 042 LUK 018 031 Assumpsit autem Iesus duodecim, et ait illis: Ecce ascendimus Ierosolymam, et consummabuntur omnia, quæ scripta sunt per prophetas de Filio hominis. 042 LUK 018 032 Tradetur enim Gentibus, et illudetur, et flagellabitur, et conspuetur: 042 LUK 018 033 et postquam flagellaverint, occident eum, et tertia die resurget. 042 LUK 018 034 Et ipsi nihil horum intellexerunt, et erat verbum istud absconditum ab eis, et non intelligebant quæ dicebantur. 042 LUK 018 035 Factum est autem, cum appropinquaret Iericho, cæcus quidam sedebat secus viam, mendicans. 042 LUK 018 036 Et cum audiret turbam prætereuntem, interrogabat quid hoc esset. 042 LUK 018 037 Dixerunt autem ei, quod Iesus Nazarenus transiret. 042 LUK 018 038 Et clamavit, dicens: Iesu fili David miserere mei. 042 LUK 018 039 Et qui præibant, increpabant eum ut taceret. Ipse vero multo magis clamabat: Fili David miserere mei. 042 LUK 018 040 Stans autem Iesus iussit illum adduci ad se. Et cum appropinquasset, interrogavit illum, 042 LUK 018 041 dicens: Quid tibi vis faciam? At ille dixit: Domine ut videam. 042 LUK 018 042 Et Iesus dixit illi: Respice, fides tua te salvum fecit. 042 LUK 018 043 Et confestim vidit, et sequebatur illum magnificans Deum. Et omnis plebs ut vidit, dedit laudem Deo. 042 LUK 019 001 Et ingressus perambulabat Iericho. 042 LUK 019 002 Et ecce vir nomine Zachæus: et hic princeps erat publicanorum, et ipse dives: 042 LUK 019 003 et quærebat videre Iesum, quis esset: et non poterat præ turba, quia statura pusillus erat. 042 LUK 019 004 Et præcurrens ascendit in arborem sycomorum ut videret eum: quia inde erat transiturus. 042 LUK 019 005 Et cum venisset ad locum, suspiciens Iesus vidit illum, et dixit ad eum: Zachæe festinans descende: quia hodie in domo tua oportet me manere. 042 LUK 019 006 Et festinans descendit, et excepit illum gaudens. 042 LUK 019 007 Et cum viderent omnes, murmurabant, dicentes quod ad hominem peccatorem divertisset. 042 LUK 019 008 Stans autem Zachæus, dixit ad Dominum: Ecce dimidium bonorum meorum, Domine, do pauperibus: et si quid aliquem defraudavi, reddo quadruplum. 042 LUK 019 009 Ait Iesus ad eum: Quia hodie salus domui huic facta est: eo quod et ipse filius sit Abrahæ. 042 LUK 019 010 Venit enim Filius hominis quærere, et salvum facere quod perierat. 042 LUK 019 011 Hæc illis audientibus adiiciens, dixit parabolam, eo quod esset prope Ierusalem: et quia existimarent quod confestim regnum Dei manifestaretur. 042 LUK 019 012 Dixit ergo: Homo quidam nobilis abiit in regionem longinquam accipere sibi regnum, et reverti. 042 LUK 019 013 Vocatis autem decem servis suis, dedit eis decem mnas, et ait ad illos: Negotiamini dum venio. 042 LUK 019 014 Cives autem eius oderant eum: et miserunt legationem post illum, dicentes: Nolumus hunc regnare super nos. 042 LUK 019 015 Et factum est ut rediret accepto regno: et iussit vocari servos, quibus dedit pecuniam, ut sciret quantum quisque negotiatus esset. 042 LUK 019 016 Venit autem primus dicens: Domine, mna tua decem mnas acquisivit. 042 LUK 019 017 Et ait illi: Euge bone serve, quia in modico fuisti fidelis, eris potestatem habens super decem civitates. 042 LUK 019 018 Et alter venit, dicens: Domine, mna tua fecit quinque mnas. 042 LUK 019 019 Et huic ait: Et tu esto super quinque civitates. 042 LUK 019 020 Et alter venit, dicens: Domine, ecce mna tua, quam habui repositam in sudario: 042 LUK 019 021 timui enim te, quia homo austerus es: tollis quod non posuisti, et metis quod non seminasti. 042 LUK 019 022 Dicit ei: De ore tuo te iudico serve nequam. Sciebas quod ego homo austerus sum, tollens quod non posui, et metens quod non seminavi: 042 LUK 019 023 et quare non dedisti pecuniam meam ad mensam, ut ego veniens cum usuris utique exegissem illam? 042 LUK 019 024 Et astantibus dixit: Auferte ab illo mnam, et date illi, qui decem mnas habet. 042 LUK 019 025 Et dixerunt ei: Domine, habet decem mnas. 042 LUK 019 026 Dico autem vobis, quia omni habenti dabitur, et abundabit: ab eo autem, qui non habet, et quod habet auferetur ab eo. 042 LUK 019 027 Verumtamen inimicos meos illos, qui noluerunt me regnare super se, adducite huc: et interficite ante me. 042 LUK 019 028 Et his dictis, præcedebat ascendens Ierosolymam. 042 LUK 019 029 Et factum est, cum appropinquasset ad Bethphage, et Bethaniam ad montem, qui vocatur Oliveti, misit duos discipulos suos, 042 LUK 019 030 dicens: Ite in castellum, quod contra est: in quod introeuntes, invenietis pullum asinæ alligatum, cui nemo umquam hominum sedit: solvite illum, et adducite. 042 LUK 019 031 Et si quis vos interrogaverit: Quare solvitis? sic dicetis ei: Quia Dominus operam eius desiderat. 042 LUK 019 032 Abierunt autem qui missi erant: et invenerunt, sicut dixit illis, stantem pullum. 042 LUK 019 033 Solventibus autem illis pullum, dixerunt domini eius ad illos: Quid solvitis pullum? 042 LUK 019 034 At illi dixerunt: Quia Dominus eum necessarium habet. 042 LUK 019 035 Et duxerunt illum ad Iesum. Et iacentes vestimenta sua supra pullum, imposuerunt Iesum. 042 LUK 019 036 Eunte autem illo, substernebant vestimenta sua in via. 042 LUK 019 037 Et cum appropinquaret iam ad descensum Montis Oliveti, cœperunt omnes turbæ discipulorum gaudentes laudare Deum voce magna super omnibus, quas viderant, virtutibus, 042 LUK 019 038 dicentes: Benedictus, qui venit rex in nomine Domini! Pax in cælo, et gloria in excelsis! 042 LUK 019 039 Et quidam Pharisæorum de turbis, dixerunt ad illum: Magister, increpa discipulos tuos. 042 LUK 019 040 Quibus ipse ait: Dico vobis, quia si hi tacuerint, lapides clamabunt. 042 LUK 019 041 Et ut appropinquavit, videns civitatem flevit super illam, dicens: 042 LUK 019 042 Quia si cognovisses et tu, et quidem in hac die tua, quæ ad pacem tibi, nunc autem abscondita sunt ab oculis tuis. 042 LUK 019 043 Quia venient dies in te: et circumdabunt te inimici tui vallo, et circumdabunt te: et coangustabunt te undique: 042 LUK 019 044 et ad terram prosternent te, et filios tuos, qui in te sunt, et non relinquent in te lapidem super lapidem: eo quod non cognoveris tempus visitationis tuæ. 042 LUK 019 045 Et ingressus in templum, cœpit eiicere vendentes in illo, et ementes, 042 LUK 019 046 dicens illis: Scriptum est: Quia domus mea domus orationis est. Vos autem fecistis illam speluncam latronum. 042 LUK 019 047 Et erat docens quotidie in templo. Principes autem sacerdotum, et scribæ, et princeps plebis quærebant illum perdere: 042 LUK 019 048 et non inveniebant quid facerent illi. Omnis enim populus suspensus erat, audiens illum. 042 LUK 020 001 Et factum est in una dierum, docente illo populum in templo, et evangelizante, convenerunt principes sacerdotum, et scribæ cum senioribus, 042 LUK 020 002 et aiunt dicentes ad illum: Dic nobis, in qua potestate hæc facis? aut: Quis est, qui dedit tibi hanc potestatem? 042 LUK 020 003 Respondens autem Iesus, dixit ad illos: Interrogabo vos et ego unum verbum. Respondete mihi: 042 LUK 020 004 Baptismus Ioannis de cælo erat, an ex hominibus? 042 LUK 020 005 At illi cogitabant intra se, dicentes: Quia si dixerimus, de cælo, dicet: Quare ergo non credidistis illi? 042 LUK 020 006 Si autem dixerimus, Ex hominibus, plebs universa lapidabit nos: certi sunt enim, Ioannem prophetam esse. 042 LUK 020 007 Et responderunt se nescire unde esset. 042 LUK 020 008 Et Iesus ait illis: Neque ego dico vobis in qua potestate hæc facio. 042 LUK 020 009 Cœpit autem dicere ad plebem parabolam hanc: Homo plantavit vineam, et locavit eam colonis: et ipse peregre fuit multis temporibus. 042 LUK 020 010 Et in tempore misit ad cultores servum, ut de fructu vineæ darent illi. Qui cæsum dimiserunt eum inanem. 042 LUK 020 011 Et addidit alterum servum mittere. Illi autem hunc quoque cædentes, et afficientes contumelia, dimiserunt inanem. 042 LUK 020 012 Et addidit tertium mittere: qui et illum vulnerantes eiecerunt. 042 LUK 020 013 Dixit autem dominus vineæ: Quid faciam? Mittam filium meum dilectum: forsitan, cum hunc viderint, verebuntur. 042 LUK 020 014 Quem cum vidissent coloni, cogitaverunt intra se, dicentes: Hic est heres, occidamus illum, ut nostra fiat hereditas. 042 LUK 020 015 Et eiectum illum extra vineam, occiderunt. Quid ergo faciet illis dominus vineæ? 042 LUK 020 016 Veniet, et perdet colonos istos, et dabit vineam aliis. Quo audito, dixerunt illi: Absit. 042 LUK 020 017 Ille autem aspiciens eos ait: Quid est ergo hoc, quod scriptum est: Lapidem, quem reprobaverunt ædificantes, hic factus est in caput anguli? 042 LUK 020 018 Omnis, qui ceciderit super illum lapidem, conquassabitur: super quem autem ceciderit, comminuet illum. 042 LUK 020 019 Et quærebant principes sacerdotum, et scribæ mittere in illum manus illa hora: et timuerunt populum: cognoverunt enim quod ad ipsos dixerit similitudinem hanc. 042 LUK 020 020 Et observantes miserunt insidiatores, qui se iustos simularent, ut caparent eum in sermone, ut traderent illum principatui, et potestati præsidis. 042 LUK 020 021 Et interrogaverunt eum, dicentes: Magister, scimus quia recte dicis, et doces: et non accipis personam, sed viam Dei in veritate doces: 042 LUK 020 022 licet nobis tributum dare Cæsari, an non? 042 LUK 020 023 Considerans autem dolum illorum, dixit ad eos: Quid me tentatis? 042 LUK 020 024 Ostendite mihi denarium: Cuius habet imaginem, et inscriptionem? Respondentes dixerunt ei: Cæsaris. 042 LUK 020 025 Et ait illis: Reddite ergo quæ sunt Cæsaris, Cæsari: et quæ sunt Dei, Deo. 042 LUK 020 026 Et non potuerunt verbum eius reprehendere coram plebe: et mirati in responso eius, tacuerunt. 042 LUK 020 027 Accesserunt autem quidam Sadducæorum, qui negant esse resurrectionem, et interrogaverunt eum, 042 LUK 020 028 dicentes: Magister, Moyses scripsit nobis: Si frater alicuius mortuus fuerit habens uxorem, et hic sine liberis fuerit, ut accipiat eam frater eius uxorem, et suscitet semen fratri suo: 042 LUK 020 029 septem ergo fratres erant: et primus accepit uxorem, et mortuus est sine filiis. 042 LUK 020 030 Et sequens accepit illam, et ipse mortuus est sine filio. 042 LUK 020 031 Et tertius accepit illam. Similiter et omnes septem, et non reliquerunt semen, et mortui sunt. 042 LUK 020 032 Novissime omnium mortua est et mulier. 042 LUK 020 033 In resurrectione ergo, cuius eorum erit uxor? Siquidem septem habuerunt eam uxorem. 042 LUK 020 034 Et ait illis Iesus: Filii huius sæculi nubunt, et traduntur ad nuptias: (aiōn g165) 042 LUK 020 035 illi vero qui digni habebuntur sæculo illo, et resurrectione ex mortuis, neque nubent, neque ducent uxores: (aiōn g165) 042 LUK 020 036 neque enim ultra mori potuerunt: æquales enim Angelis sunt, et filii sunt Dei: cum sint filii resurrectionis. 042 LUK 020 037 Quia vero resurgant mortui, et Moyses ostendit secus rubum, sicut dicit Dominum, Deum Abraham, et Deum Isaac, et Deum Iacob. 042 LUK 020 038 Deus autem non est mortuorum, sed vivorum: omnes enim vivunt ei. 042 LUK 020 039 Respondentes autem quidam scribarum, dixerunt ei: Magister, bene dixisti. 042 LUK 020 040 Et amplius non audebant eum quidquam interrogare. 042 LUK 020 041 Dixit autem ad illos: Quomodo dicunt Christum, filium esse David? 042 LUK 020 042 Et ipse David dicit in libro Psalmorum: Dixit Dominus Domino meo, sede a dextris meis, 042 LUK 020 043 donec ponam inimicos tuos, scabellum pedum tuorum? 042 LUK 020 044 David ergo Dominum illum vocat: et quomodo filius eius est? 042 LUK 020 045 Audiente autem omni populo, dixit discipulis suis: 042 LUK 020 046 Attendite a scribis, qui volunt ambulare in stolis, et amant salutationes in foro, et primas cathedras in synagogis, et primos discubitus in conviviis: 042 LUK 020 047 qui devorant domos viduarum, simulantes longam orationem. Hi accipient damnationem maiorem. 042 LUK 021 001 Respiciens autem vidit eos, qui mittebant munera sua in gazophylacium, divites. 042 LUK 021 002 Vidit autem et quamdam viduam pauperculam mittentem æra minuta duo. 042 LUK 021 003 Et dixit: Vere dico vobis, quia vidua hæc pauper, plus quam omnes misit. 042 LUK 021 004 Nam omnes hi ex abundanti sibi miserunt in munera Dei: hæc autem ex eo, quod deest illi, omnem victum suum, quem habuit, misit. 042 LUK 021 005 Et quibusdam dicentibus de templo quod bonis lapidibus, et donis ornatum esset, dixit: 042 LUK 021 006 Hæc, quæ videtis, venient dies, in quibus non relinquetur lapis super lapidem, qui non destruatur. 042 LUK 021 007 Interrogaverunt autem illum, dicentes: Præceptor, quando hæc erunt, et quod signum cum fieri incipient? 042 LUK 021 008 Qui dixit: Videte ne seducamini: multi enim venient in nomine meo, dicentes quia ego sum: et tempus appropinquavit: nolite ergo ire post eos. 042 LUK 021 009 Cum autem audieritis prælia, et seditiones, nolite terreri: oportet primum hæc fieri, sed nondum statim finis. 042 LUK 021 010 Tunc dicebat illis: Surget gens contra gentem, et regnum adversus regnum. 042 LUK 021 011 Et terræmotus magni erunt per loca, et pestilentiæ, et fames, terroresque de cælo, et signa magna erunt. 042 LUK 021 012 Sed ante hæc omnia iniicient vobis manus suas, et persequentur tradentes in synagogas, et custodias, trahentes ad reges, et præsides propter nomen meum: 042 LUK 021 013 continget autem vobis in testimonium. 042 LUK 021 014 Ponite ergo in cordibus vestris non præmeditari quemadmodum respondeatis. 042 LUK 021 015 Ego enim dabo vobis os, et sapientiam, cui non poterunt resistere, et contradicere omnes adversarii vestri. 042 LUK 021 016 Trademini autem a parentibus, et fratribus, et cognatis, et amicis, et morte afficient ex vobis: 042 LUK 021 017 et eritis odio omnibus propter nomen meum: 042 LUK 021 018 et capillus de capite vestro non peribit. 042 LUK 021 019 In patientia vestra possidebitis animas vestras. 042 LUK 021 020 Cum autem videritis circumdari ab exercitu Ierusalem, tunc scitote quia appropinquavit desolatio eius: 042 LUK 021 021 tunc qui in Iudæa sunt, fugiant ad montes: et qui in medio eius, discedant: et qui in regionibus, non intrent in eam. 042 LUK 021 022 Quia dies ultionis hi sunt, ut impleantur omnia, quæ scripta sunt. 042 LUK 021 023 Væ autem prægnantibus, et nutrientibus in illis diebus. Erit enim pressura magna super terram, et ira populo huic. 042 LUK 021 024 Et cadent in ore gladii: et captivi ducentur in omnes Gentes. Et Ierusalem calcabitur a Gentibus: donec impleantur tempora nationum. 042 LUK 021 025 Et erunt signa in sole, et luna, et stellis, et in terris pressura Gentium præ confusione sonitus maris, et fluctuum: 042 LUK 021 026 arescentibus hominibus præ timore, et expectatione, quæ supervenient universo orbi: nam virtutes cælorum movebuntur: 042 LUK 021 027 et tunc videbunt Filium hominis venientem in nube cum potestate magna, et maiestate. 042 LUK 021 028 His autem fieri incipientibus, respicite, et levate capita vestra: quoniam appropinquat redemptio vestra. 042 LUK 021 029 Et dixit illis similitudinem: Videte ficulneam, et omnes arbores: 042 LUK 021 030 cum producunt iam ex se fructum, scitis quoniam prope est æstas. 042 LUK 021 031 Ita et vos cum videritis hæc fieri, scitote quoniam prope est regnum Dei. 042 LUK 021 032 Amen dico vobis, quia non præteribit generatio hæc, donec omnia fiant. 042 LUK 021 033 Cælum, et terra transibunt: verba autem mea non transibunt. 042 LUK 021 034 Attendite autem vobis, ne forte graventur corda vestra in crapula, et ebrietate, et curis huius vitæ: et superveniat in vos repentina dies illa: 042 LUK 021 035 tamquam laqueus enim superveniet in omnes, qui sedent super faciem omnis terræ. 042 LUK 021 036 Vigilate itaque, omni tempore orantes, ut digni habeamini fugere ista omnia, quæ futura sunt, et stare ante Filium hominis. 042 LUK 021 037 Erat autem diebus docens in templo: noctibus vero exiens, morabatur in monte, qui vocatur Oliveti. 042 LUK 021 038 Et omnis populus manicabat ad eum in templo audire eum. 042 LUK 022 001 Appropinquabat autem dies festus Azymorum, qui dicitur Pascha: 042 LUK 022 002 et quærebant principes sacerdotum, et scribæ, quomodo Iesum interficerent: timebant vero plebem. 042 LUK 022 003 Intravit autem satanas in Iudam, qui cognominabatur Iscariotes, unum de duodecim. 042 LUK 022 004 Et abiit, et locutus est cum principibus sacerdotum, et magistratibus, quemadmodum illum traderet eis. 042 LUK 022 005 Et gavisi sunt, et pacti sunt pecuniam illi dare. 042 LUK 022 006 Et spopondit. Et quærebat opportunitatem ut traderet illum sine turbis. 042 LUK 022 007 Venit autem dies Azymorum, in qua necesse erat occidi Pascha. 042 LUK 022 008 Et misit Petrum, et Ioannem, dicens: Euntes parate nobis pascha, ut manducemus. 042 LUK 022 009 At illi dixerunt: Ubi vis paremus? 042 LUK 022 010 Et dixit ad eos: Ecce introeuntibus vobis in civitatem, occurret vobis homo quidam amphoram aquæ portans: sequimini eum in domum, in quam intrat, 042 LUK 022 011 et dicetis patrifamilias domus: Dicit tibi Magister: Ubi est diversorium, ubi Pascha cum discipulis meis manducem? 042 LUK 022 012 Et ipse ostendet vobis cœnaculum magnum stratum, et ibi parate. 042 LUK 022 013 Euntes autem invenerunt sicut dixit illis, et paraverunt Pascha. 042 LUK 022 014 Et cum facta esset hora, discubuit, et duodecim Apostoli cum eo. 042 LUK 022 015 et ait illis: Desiderio desideravi hoc Pascha manducare vobiscum, antequam patiar. 042 LUK 022 016 Dico enim vobis, quia ex hoc non manducabo illud, donec impleatur in regno Dei. 042 LUK 022 017 Et accepto calice gratias egit, et dixit: Accipite, et dividite inter vos. 042 LUK 022 018 dico enim vobis quod non bibam de generatione vitis, donec regnum Dei veniat. 042 LUK 022 019 Et accepto pane gratias egit, et fregit, et dedit eis, dicens: Hoc est corpus meum, quod pro vobis datur: hoc facite in meam commemorationem. 042 LUK 022 020 Similiter et calicem, postquam cœnavit, dicens: Hic est calix novum testamentum in sanguine meo, qui pro vobis fundetur. 042 LUK 022 021 Verumtamen ecce manus tradentis me, mecum est in mensa. 042 LUK 022 022 Et quidem Filius hominis, secundum quod definitum est, vadit: verumtamen væ homini illi, per quem tradetur. 042 LUK 022 023 Et ipsi cœperunt quærere inter se, quis esset ex eis, qui hoc facturus esset. 042 LUK 022 024 Facta est autem et contentio inter eos, quis eorum videretur esse maior. 042 LUK 022 025 Dixit autem eis: Reges Gentium dominantur eorum: et qui potestatem habent super eos, benefici vocantur. 042 LUK 022 026 Vos autem non sic: sed qui maior est in vobis, fiat sicut minor: et qui præcessor est, sicut ministrator. 042 LUK 022 027 Nam quis maior est, qui recumbit, an qui ministrat? Nonne qui recumbit? Ego autem in medio vestrum sum, sicut qui ministrat: 042 LUK 022 028 vos autem estis, qui permansistis mecum in tentationibus meis: 042 LUK 022 029 Et ego dispono vobis sicut disposuit mihi Pater meus regnum, 042 LUK 022 030 ut edatis, et bibatis super mensam meam in regno meo: et sedeatis super thronos iudicantes duodecim tribus Israel. 042 LUK 022 031 Ait autem Dominus: Simon, Simon, ecce satanas expetivit vos ut cribraret sicut triticum: 042 LUK 022 032 ego autem rogavi pro te ut non deficiat fides tua: et tu aliquando conversus confirma fratres tuos. 042 LUK 022 033 Qui dixit ei: Domine, tecum paratus sum et in carcerem, et in mortem ire. 042 LUK 022 034 At ille dixit: Dico tibi Petre, non cantabit hodie gallus, donec ter abneges nosse me. Et dixit eis: 042 LUK 022 035 Quando misi vos sine sacculo, et pera, et calceamentis, numquid aliquid defuit vobis? 042 LUK 022 036 At illi dixerunt: Nihil. Dixit ergo eis: Sed nunc qui habet sacculum, tollat similiter et peram: et qui non habet, vendat tunicam suam, et emat gladium. 042 LUK 022 037 Dico enim vobis, quoniam adhuc hoc, quod scriptum est, oportet impleri in me: Et cum iniquis deputatus est. Etenim ea, quæ sunt de me, finem habent. 042 LUK 022 038 At illi dixerunt: Domine, ecce duo gladii hic. At ille dixit eis: Satis est. 042 LUK 022 039 Et egressus ibat secundum consuetudinem in Monte Olivarum. Secuti sunt autem illum et discipuli. 042 LUK 022 040 Et cum pervenisset ad locum, dixit illis: Orate ne intretis in tentationem. 042 LUK 022 041 Et ipse avulsus est ab eis quantum iactus est lapidis: et positis genibus orabat, 042 LUK 022 042 dicens: Pater si vis, transfer calicem istum a me: Verumtamen non mea voluntas, sed tua fiat. 042 LUK 022 043 Apparuit autem illi Angelus de cælo, confortans eum. Et factus in agonia, prolixius orabat. 042 LUK 022 044 Et factus est sudor eius, sicut guttæ sanguinis decurrentis in terram. 042 LUK 022 045 Et cum surrexisset ab oratione, et venisset ad discipulos suos, invenit eos dormientes præ tristitia. 042 LUK 022 046 Et ait illis: Quid dormitis? surgite, orate, ne intretis in tentationem. 042 LUK 022 047 Adhuc eo loquente ecce turba: et qui vocabatur Iudas, unus de duodecim, antecedebat eos: et appropinquavit Iesu ut oscularetur eum. 042 LUK 022 048 Iesus autem dixit illi: Iuda, osculo Filium hominis tradis? 042 LUK 022 049 Videntes autem hi, qui circa ipsum erant, quod futurum erat, dixerunt ei: Domine, si percutimus in gladio? 042 LUK 022 050 Et percussit unus ex illis servum principis sacerdotum, et amputavit auriculam eius dexteram. 042 LUK 022 051 Respondens autem Iesus, ait: Sinite usque huc. Et cum tetigisset auriculam eius, sanavit eum. 042 LUK 022 052 Dixit autem Iesus ad eos, qui venerant ad se, principes sacerdotum, et magistratus templi, et seniores: Quasi ad latronem existis cum gladiis, et fustibus? 042 LUK 022 053 Cum quotidie vobiscum fuerim in templo, non extendistis manus in me: sed hæc est hora vestra, et potestas tenebrarum. 042 LUK 022 054 Comprehendentes autem eum, duxerunt ad domum principis sacerdotum: Petrus vero sequebatur a longe. 042 LUK 022 055 Accenso autem igne in medio atrii, et circumsedentibus illis, erat Petrus in medio eorum. 042 LUK 022 056 Quem cum vidisset ancilla quædam sedentem ad lumen, et eum fuisset intuita, dixit: Et hic cum illo erat. 042 LUK 022 057 At ille negavit eum, dicens: Mulier, non novi illum. 042 LUK 022 058 Et post pusillum alius videns eum, dixit: Et tu de illis es. Petrus vero ait: O homo, non sum. 042 LUK 022 059 Et intervallo facto quasi horæ unius, alius quidam affirmabat, dicens: Vere et hic cum illo erat: nam et Galilæus est. 042 LUK 022 060 Et ait Petrus: Homo, nescio quid dicis. Et continuo adhuc illo loquente cantavit gallus. 042 LUK 022 061 Et conversus Dominus respexit Petrum. Et recordatus est Petrus verbi Domini, sicut dixerat: Quia priusquam gallus cantet, ter me negabis. 042 LUK 022 062 Et egressus foras Petrus flevit amare. 042 LUK 022 063 Et viri, qui tenebant illum, illudebant ei, cædentes. 042 LUK 022 064 Et velaverunt eum, et percutiebant faciem eius: et interrogabant eum, dicentes: Prophetiza, quis est, qui te percussit? 042 LUK 022 065 Et alia multa blasphemantes dicebant in eum. 042 LUK 022 066 Et ut factus est dies, convenerunt seniores plebis, et principes sacerdotum, et scribæ, et duxerunt illum in concilium suum, dicentes: Si tu es Christus, dic nobis. 042 LUK 022 067 Et ait illis: Si vobis dixero, non credetis mihi: 042 LUK 022 068 si autem et interrogavero, non respondebitis mihi, neque dimittetis. 042 LUK 022 069 Ex hoc autem erit Filius hominis sedens a dextris virtutis Dei. 042 LUK 022 070 Dixerunt autem omnes: Tu ergo es Filius Dei? Qui ait: Vos dicitis, quia ego sum. 042 LUK 022 071 At illi dixerunt: Quid adhuc desideramus testimonium? ipsi enim audivimus de ore eius. 042 LUK 023 001 Et surgens omnis multitudo eorum, duxerunt illum ad Pilatum. 042 LUK 023 002 Cœperunt autem illum accusare, dicentes: Hunc invenimus subvertentem gentem nostram, et prohibentem tributa dare Cæsari, et dicentem se Christum regem esse. 042 LUK 023 003 Pilatus autem interrogavit eum, dicens: Tu es rex Iudæorum? At ille respondens ait: Tu dicis. 042 LUK 023 004 Ait autem Pilatus ad principes sacerdotum, et turbas: Nihil invenio causæ in hoc homine. 042 LUK 023 005 At illi invalescebant, dicentes: Commovet populum docens per universam Iudæam, incipiens a Galilæa usque huc. 042 LUK 023 006 Pilatus autem audiens Galilæam, interrogavit si homo Galilæus esset. 042 LUK 023 007 Et ut cognovit quod de Herodis potestate esset, remisit eum ad Herodem, qui et ipse Ierosolymis erat illis diebus. 042 LUK 023 008 Herodes autem viso Iesu, gavisus est valde. Erat enim cupiens ex multo tempore videre eum, eo quod audierat multa de eo, et sperabat signum aliquod videre ab eo fieri. 042 LUK 023 009 Interrogabat autem eum multis sermonibus. At ipse nihil illi respondebat. 042 LUK 023 010 Stabant autem principes sacerdotum, et scribæ constanter accusantes eum. 042 LUK 023 011 Sprevit autem illum Herodes cum exercitu suo: et illusit indutum veste alba, et remisit ad Pilatum. 042 LUK 023 012 Et facti sunt amici Herodes et Pilatus in ipsa die: nam antea inimici erant ad invicem. 042 LUK 023 013 Pilatus autem convocatis principibus sacerdotum, et magistratibus, et plebe, 042 LUK 023 014 dixit ad illos: Obtulistis mihi hunc hominem, quasi avertentem populum, et ecce ego coram vobis interrogans, nullam causam inveni in homine isto ex his, in quibus eum accusatis. 042 LUK 023 015 Sed neque Herodes: nam remisi vos ad illum, et ecce nihil dignum morte actum est ei. 042 LUK 023 016 Emendatum ergo illum dimittam. 042 LUK 023 017 Necesse autem habebat dimittere eis per diem festum, unum. 042 LUK 023 018 Exclamavit autem simul universa turba, dicens: Tolle hunc, et dimitte nobis Barabbam, 042 LUK 023 019 qui erat propter seditionem quamdam factam in civitate et homicidium, missus in carcerem. 042 LUK 023 020 Iterum autem Pilatus locutus est ad eos, volens dimittere Iesum. 042 LUK 023 021 At illi succlamabant, dicentes: Crucifige, crucifige eum. 042 LUK 023 022 Ille autem tertio dixit ad illos: Quid enim mali fecit iste? nullam causam mortis invenio in eo: corripiam ergo illum, et dimittam. 042 LUK 023 023 At illi instabant vocibus magnis postulantes ut crucifigeretur: et invalescebant voces eorum. 042 LUK 023 024 Et Pilatus adiudicavit fieri petitionem eorum. 042 LUK 023 025 Dimisit autem illis eum, qui propter homicidium, et seditionem missus fuerat in carcerem, quem petebant, Iesum vero tradidit voluntati eorum. 042 LUK 023 026 Et cum ducerent eum, apprehenderunt Simonem quemdam Cyrenensem venientem de villa: et imposuerunt illi crucem portare post Iesum. 042 LUK 023 027 Sequebatur autem illum multa turba populi, et mulierum: quæ plangebant, et lamentabantur eum. 042 LUK 023 028 Conversus autem ad illas Iesus, dixit: Filiæ Ierusalem, nolite flere super me, sed super vos ipsas flete, et super filios vestros. 042 LUK 023 029 Quoniam ecce venient dies, in quibus dicent: Beatæ steriles, et ventres, qui non genuerunt, et ubera, quæ non lactaverunt. 042 LUK 023 030 Tunc incipient dicere montibus: Cadite super nos: et collibus: Operite nos. 042 LUK 023 031 Quia si in viridi ligno hæc faciunt, in arido quid fiet? 042 LUK 023 032 Ducebantur autem et alii duo nequam cum eo, ut interficerentur. 042 LUK 023 033 Et postquam venerunt in locum, qui vocatur Calvariæ, ibi crucifixerunt eum: et latrones, unum a dextris, et alterum a sinistris. 042 LUK 023 034 Iesus autem dicebat: Pater, dimitte illis: non enim sciunt quid faciunt. Dividentes vero vestimenta eius, miserunt sortes. 042 LUK 023 035 Et stabat populus spectans, et deridebant eum principes cum eis, dicentes: Alios salvos fecit, se salvum faciat, si hic est Christus Dei electus. 042 LUK 023 036 Illudebant autem ei et milites accedentes, et acetum offerentes ei, 042 LUK 023 037 et dicentes: Si tu es rex Iudæorum, salvum te fac. 042 LUK 023 038 Erat autem et superscriptio scripta super eum litteris Græcis, et Latinis, et Hebraicis: Hic est rex Iudæorum. 042 LUK 023 039 Unus autem de his, qui pendebant, latronibus, blasphemabat eum, dicens: Si tu es Christus, salvum fac temetipsum, et nos. 042 LUK 023 040 Respondens autem alter increpabat eum, dicens: Neque tu times Deum, quod in eadem damnatione es. 042 LUK 023 041 Et nos quidem iuste, nam digna factis recipimus: hic vero nihil mali gessit. 042 LUK 023 042 Et dicebat ad Iesum: Domine, memento mei, cum veneris in regnum tuum. 042 LUK 023 043 Et dixit illi Iesus: Amen dico tibi: Hodie mecum eris in Paradiso. 042 LUK 023 044 Erat autem fere hora sexta, et tenebræ factæ sunt in universam terram usque ad horam nonam. 042 LUK 023 045 Et obscuratus est sol: et velum templi scissum est medium. 042 LUK 023 046 Et clamans voce magna Iesus ait: Pater in manus tuas commendo spiritum meum. Et hæc dicens, expiravit. 042 LUK 023 047 Videns autem Centurio quod factum fuerat, glorificavit Deum, dicens: Vere hic homo iustus erat. 042 LUK 023 048 Et omnis turba eorum, qui simul aderant ad spectaculum istud, et videbant quæ fiebant, percutientes pectora sua revertebantur. 042 LUK 023 049 Stabant autem omnes noti eius a longe: et mulieres, quæ secutæ eum erant a Galilæa, hæc videntes. 042 LUK 023 050 Et ecce vir nomine Ioseph, qui erat decurio, vir bonus, et iustus: 042 LUK 023 051 hic non consenserat consilio, et actibus eorum, ab Arimathæa civitate Iudææ, qui expectabat et ipse regnum Dei. 042 LUK 023 052 Hic accessit ad Pilatum, et petiit corpus Iesu: 042 LUK 023 053 et depositum involvit sindone, et posuit eum in monumento exciso, in quo nondum quisquam positus fuerat. 042 LUK 023 054 Et dies erat Parasceves, et Sabbatum illucescebat. 042 LUK 023 055 Subsecutæ autem mulieres, quæ cum eo venerant de Galilæa, viderunt monumentum, et quemadmodum positum erat corpus eius. 042 LUK 023 056 Et revertentes paraverunt aromata, et unguenta: et Sabbato quidem siluerunt secundum mandatum. 042 LUK 024 001 Una autem Sabbati valde diluculo venerunt ad monumentum, portantes quæ paraverant, aromata: 042 LUK 024 002 et invenerunt lapidem revolutum a monumento. 042 LUK 024 003 Et ingressæ non invenerunt corpus Domini Iesu. 042 LUK 024 004 Et factum est, dum mente consternatæ essent de isto, ecce duo viri steterunt secus illas in veste fulgenti. 042 LUK 024 005 Cum timerent autem, et declinarent vultum in terram, dixerunt ad illas: Quid quæritis viventem cum mortuis? 042 LUK 024 006 non est hic, sed surrexit: recordamini qualiter locutus est vobis, cum adhuc in Galilæa esset, 042 LUK 024 007 dicens: Quia oportet Filium hominis tradi in manus hominum peccatorum, et crucifigi, et die tertia resurgere. 042 LUK 024 008 Et recordatæ sunt verborum eius. 042 LUK 024 009 Et regressæ a monumento nunciaverunt hæc omnia illis undecim, et ceteris omnibus. 042 LUK 024 010 Erat autem Maria Magdalene, et Ioanna, et Maria Iacobi, et ceteræ, quæ cum eis erant, quæ dicebant ad Apostolos hæc. 042 LUK 024 011 Et visa sunt ante illos, sicut deliramentum verba ista: et non crediderunt illis. 042 LUK 024 012 Petrus autem surgens cucurrit ad monumentum: et procumbens vidit linteamina sola posita, et abiit secum mirans quod factum fuerat. 042 LUK 024 013 Et ecce duo ex illis ibant ipsa die in castellum, quod erat in spatio stadiorum sexaginta ab Ierusalem, nomine Emmaus. 042 LUK 024 014 Et ipsi loquebantur ad invicem de his omnibus, quæ acciderant. 042 LUK 024 015 Et factum est, dum fabularentur, et secum quærerent: et ipse Iesus appropinquans ibat cum illis: 042 LUK 024 016 oculi autem illorum tenebantur ne eum agnoscerent. 042 LUK 024 017 Et ait ad illos: Qui sunt hi sermones, quos confertis ad invicem ambulantes, et estis tristes? 042 LUK 024 018 Et respondens unus, cui nomen Cleophas, dixit ei: Tu solus peregrinus es in Ierusalem, et non cognovisti quæ facta sunt in illa his diebus? 042 LUK 024 019 Quibus ille dixit: Quæ? Et dixerunt: De Iesu Nazareno, qui fuit vir propheta, potens in opere, et sermone coram Deo, et omni populo: 042 LUK 024 020 Et quomodo eum tradiderunt summi sacerdotes, et principes nostri in damnationem mortis, et crucifixerunt eum. 042 LUK 024 021 Nos autem sperabamus quia ipse esset redempturus Israel: et nunc super hæc omnia, tertia dies est hodie quod hæc facta sunt. 042 LUK 024 022 Sed et mulieres quædam ex nostris terruerunt nos, quæ ante lucem fuerunt ad monumentum, 042 LUK 024 023 et, non invento corpore eius, venerunt, dicentes se etiam visionem Angelorum vidisse, qui dicunt eum vivere. 042 LUK 024 024 Et abierunt quidam ex nostris ad monumentum: et ita invenerunt sicut mulieres dixerunt, ipsum vero non invenerunt. 042 LUK 024 025 Et ipse dixit ad eos: O stulti, et tardi corde ad credendum in omnibus, quæ locuti sunt Prophetæ! 042 LUK 024 026 Nonne hæc oportuit pati Christum, et ita intrare in gloriam suam? 042 LUK 024 027 Et incipiens a Moyse, et omnibus Prophetis, interpretabatur illis in omnibus scripturis, quæ de ipso erant. 042 LUK 024 028 Et appropinquaverunt castello quo ibant: et ipse se finxit longius ire. 042 LUK 024 029 Et coegerunt illum, dicentes: Mane nobiscum, quoniam advesperascit, et inclinata est iam dies. Et intravit cum illis. 042 LUK 024 030 Et factum est, dum recumberet cum eis, accepit panem, et benedixit, ac fregit, et porrigebat illis. 042 LUK 024 031 Et aperti sunt oculi eorum, et cognoverunt eum: et ipse evanuit ex oculis eorum. 042 LUK 024 032 Et dixerunt ad invicem: Nonne cor nostrum ardens erat in nobis dum loqueretur in via, et aperiret nobis Scripturas? 042 LUK 024 033 Et surgentes eadem hora regressi sunt in Ierusalem: et invenerunt congregatos undecim, et eos, qui cum illis erant, 042 LUK 024 034 dicentes: Quod surrexit Dominus vere, et apparuit Simoni. 042 LUK 024 035 Et ipsi narrabant quæ gesta erant in via: et quomodo cognoverunt eum in fractione panis. 042 LUK 024 036 Dum autem hæc loquuntur, stetit Iesus in medio eorum, et dicit eis: Pax vobis: ego sum, nolite timere. 042 LUK 024 037 Conturbati vero, et conterriti, existimabant se spiritum videre. 042 LUK 024 038 Et dixit eis: Quid turbati estis, et cogitationes ascendunt in corda vestra? 042 LUK 024 039 Videte manus meas, et pedes, quia ego ipse sum: palpate, et videte: quia spiritus carnem, et ossa non habet, sicut me videtis habere. 042 LUK 024 040 Et cum hoc dixisset, ostendit eis manus, et pedes. 042 LUK 024 041 Adhuc autem illis non credentibus, et mirantibus præ gaudio, dixit: Habetis hic aliquid, quod manducetur? 042 LUK 024 042 At illi obtulerunt ei partem piscis assi, et favum mellis. 042 LUK 024 043 Et cum manducasset coram eis, sumens reliquias dedit eis. 042 LUK 024 044 Et dixit ad eos: Hæc sunt verba, quæ locutus sum ad vos, cum adhuc essem vobiscum, quoniam necesse est impleri omnia, quæ scripta sunt in lege Moysi, et Prophetis, et Psalmis de me. 042 LUK 024 045 Tunc aperuit illis sensum ut intelligerent Scripturas. 042 LUK 024 046 Et dixit eis: Quoniam sic scriptum est, et sic oportebat Christum pati, et resurgere a mortuis tertia die: 042 LUK 024 047 et prædicari in nomine eius pœnitentiam, et remissionem peccatorum in omnes gentes, incipientibus ab Ierosolyma. 042 LUK 024 048 Vos autem testes estis horum. 042 LUK 024 049 Et ego mitto promissum Patris mei in vos. Vos autem sedete in civitate, quoadusque induamini virtute ex alto. 042 LUK 024 050 Eduxit autem eos foras in Bethaniam: et elevatis manibus suis benedixit eis. 042 LUK 024 051 Et factum est, dum benediceret illis, recessit ab eis, et ferebatur in cælum. 042 LUK 024 052 Et ipsi adorantes regressi sunt in Ierusalem cum gaudio magno: 042 LUK 024 053 et erant semper in templo, laudantes, et benedicentes Deum. Amen. # # BOOK 043 JOH John Iohannem 043 JOH 001 001 In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum. 043 JOH 001 002 Hoc erat in principio apud Deum. 043 JOH 001 003 Omnia per ipsum facta sunt: et sine ipso factum est nihil, quod factum est, 043 JOH 001 004 in ipso vita erat, et vita erat lux hominum: 043 JOH 001 005 et lux in tenebris lucet, et tenebræ eam non comprehenderunt. 043 JOH 001 006 Fuit homo missus a Deo, cui nomen erat Ioannes. 043 JOH 001 007 Hic venit in testimonium ut testimonium perhiberet de lumine, ut omnes crederent per illum. 043 JOH 001 008 Non erat ille lux, sed ut testimonium perhiberet de lumine. 043 JOH 001 009 Erat lux vera, quæ illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum. 043 JOH 001 010 In mundo erat, et mundus per ipsum factus est, et mundus eum non cognovit. 043 JOH 001 011 In propria venit, et sui eum non receperunt. 043 JOH 001 012 Quotquot autem receperunt eum, dedit eis potestatem filios Dei fieri, his qui credunt in nomine eius: 043 JOH 001 013 qui non ex sanguinibus, neque ex voluntate carnis, neque ex voluntate viri, sed ex Deo nati sunt. 043 JOH 001 014 Et verbum caro factum est, et habitavit in nobis: et vidimus gloriam eius, gloriam quasi unigeniti a Patre plenum gratiæ et veritatis. 043 JOH 001 015 Ioannes testimonium perhibet de ipso, et clamat dicens: Hic erat, quem dixi: Qui post me venturus est, ante me factus est: quia prior me erat. 043 JOH 001 016 Et de plenitudine eius nos omnes accepimus, et gratiam pro gratia. 043 JOH 001 017 quia lex per Moysen data est; gratia, et veritas per Iesum Christum facta est. 043 JOH 001 018 Deum nemo vidit umquam: unigenitus Filius, qui est in sinu Patris, ipse enarravit. 043 JOH 001 019 Et hoc est testimonium Ioannis, quando miserunt Iudæi ab Ierosolymis sacerdotes et Levitas ad eum ut interrogarent eum: Tu quis es? 043 JOH 001 020 Et confessus est, et non negavit: et confessus est: Quia non sum ego Christus. 043 JOH 001 021 Et interrogaverunt eum: Quid ergo? Elias es tu? Et dixit: Non sum. Propheta es tu? Et respondit: Non. 043 JOH 001 022 Dixerunt ergo ei: Quis es ut responsum demus his, qui miserunt nos? Quid dicis de teipso? 043 JOH 001 023 Ait: Ego vox clamantis in deserto: Dirigite viam Domini, sicut dixit Isaias propheta. 043 JOH 001 024 Et qui missi fuerant, erant ex Pharisæis. 043 JOH 001 025 Et interrogaverunt eum, et dixerunt ei: Quid ergo baptizas, si tu non es Christus, neque Elias, neque Propheta? 043 JOH 001 026 Respondit eis Ioannes, dicens: Ego baptizo in aqua: medius autem vestrum stetit, quem vos nescitis. 043 JOH 001 027 Ipse est, qui post me venturus est, qui ante me factus est: cuius ego non sum dignus ut solvam eius corrigiam calceamenti. 043 JOH 001 028 Hæc in Bethania facta sunt trans Iordanem, ubi erat Ioannes baptizans. 043 JOH 001 029 Altera die vidit Ioannes Iesum venientem ad se, et ait: Ecce agnus Dei. Ecce qui tollit peccatum mundi. 043 JOH 001 030 Hic est, de quo dixi: Post me venit vir, qui ante me factus est: quia prior me erat. 043 JOH 001 031 et ego nesciebam eum, sed ut manifestetur in Israel, propterea veni ego in aqua baptizans. 043 JOH 001 032 Et testimonium perhibuit Ioannes, dicens: Quia vidi Spiritum descendentem quasi columbam de cælo, et mansit super eum. 043 JOH 001 033 Et ego nesciebam eum: sed qui misit me baptizare in aqua, ille mihi dixit: Super quem videris Spiritum descendentem, et manentem super eum, hic est, qui baptizat in Spiritu Sancto. 043 JOH 001 034 Et ego vidi: et testimonium perhibui quia hic est Filius Dei. 043 JOH 001 035 Altera die iterum stabat Ioannes, et ex discipulis eius duo. 043 JOH 001 036 Et respiciens Iesum ambulantem, dicit: Ecce agnus Dei. 043 JOH 001 037 Et audierunt eum duo discipuli loquentem, et secuti sunt Iesum. 043 JOH 001 038 Conversus autem Iesus, et videns eos sequentes se, dicit eis: Quid quæritis? Qui dixerunt ei: Rabbi, (quod dicitur interpretatum Magister) ubi habitas? 043 JOH 001 039 Dicit eis: Venite, et videte. Venerunt, et viderunt ubi maneret, et apud eum manserunt die illo: hora autem erat quasi decima. 043 JOH 001 040 Erat autem Andreas frater Simonis Petri unus ex duobus, qui audierant a Ioanne, et secuti fuerant eum. 043 JOH 001 041 Invenit hic primum fratrem suum Simonem, et dicit ei: Invenimus Messiam (quod est interpretatum Christus). 043 JOH 001 042 Et adduxit eum ad Iesum. Intuitus autem eum Iesus, dixit: Tu es Simon filius Iona: tu vocaberis Cephas, (quod interpretatur Petrus). 043 JOH 001 043 In crastinum voluit exire in Galilæam, et invenit Philippum. Et dicit ei Iesus: Sequere me. 043 JOH 001 044 Erat autem Philippus a Bethsaida, civitate Andreæ, et Petri. 043 JOH 001 045 Invenit Philippus Nathanael, et dicit ei: Quem scripsit Moyses in Lege, et Prophetæ, invenimus Iesum filium Ioseph a Nazareth. 043 JOH 001 046 Et dixit ei Nathanael: A Nazareth potest aliquid boni esse? Dicit ei Philippus: Veni, et vide. 043 JOH 001 047 Vidit Iesus Nathanael venientem ad se, et dicit de eo: Ecce vere Israelita, in quo dolus non est. 043 JOH 001 048 Dicit ei Nathanael: Unde me nosti? Respondit Iesus, et dixit ei: Priusquam te Philippus vocavit, cum esses sub ficu, vidi te. 043 JOH 001 049 Respondit ei Nathanael, et ait: Rabbi, tu es Filius Dei, tu es Rex Israel. 043 JOH 001 050 Respondit Iesus, et dixit ei: Quia dixi tibi: Vidi te sub ficu, credis: maius his videbis. 043 JOH 001 051 Et dicit ei: Amen, amen dico vobis, videbitis cælum apertum, et Angelos Dei ascendentes, et descendentes supra Filium hominis. 043 JOH 002 001 Et die tertia nuptiæ factæ sunt in Cana Galilææ, et erat mater Iesu ibi. 043 JOH 002 002 Vocatus est autem et Iesus, et discipuli eius ad nuptias. 043 JOH 002 003 Et deficiente vino, dicit mater Iesu ad eum: Vinum non habent. 043 JOH 002 004 Et dicit ei Iesus: Quid mihi, et tibi est, mulier? Nondum venit hora mea. 043 JOH 002 005 Dicit mater eius ministris: Quodcumque dixerit vobis, facite. 043 JOH 002 006 Erant autem ibi lapideæ hydriæ sex positæ secundum purificationem Iudæorum, capientes singulæ metretas binas vel ternas. 043 JOH 002 007 Dicit eis Iesus: Implete hydrias aqua. Et impleverunt eas usque ad summum. 043 JOH 002 008 Et dicit eis Iesus: Haurite nunc, et ferte architriclinio. Et tulerunt. 043 JOH 002 009 Ut autem gustavit architriclinius aquam vinum factam, et non sciebat unde esset, ministri autem sciebant, qui hauserant aquam: vocat sponsum architriclinius, 043 JOH 002 010 et dicit ei: Omnis homo primum bonum vinum ponit: et cum inebriati fuerint, tunc id, quod deterius est. Tu autem servasti bonum vinum usque adhuc. 043 JOH 002 011 Hoc fecit initium signorum Iesus in Cana Galilææ: et manifestavit gloriam suam, et crediderunt in eum discipuli eius. 043 JOH 002 012 Post hoc descendit Capharnaum ipse, et mater eius, et fratres eius, et discipuli eius: et ibi manserunt non multis diebus. 043 JOH 002 013 Et prope erat Pascha Iudæorum, et ascendit Iesus Ierosolymam: 043 JOH 002 014 et invenit in templo vendentes boves, et oves, et columbas, et numularios sedentes. 043 JOH 002 015 Et cum fecisset quasi flagellum de funiculis, omnes eiecit de templo, oves quoque, et boves, et numulariorum effudit æs, et mensas subvertit. 043 JOH 002 016 Et his, qui columbas vendebant, dixit: Auferte ista hinc, et nolite facere domum Patris mei, domum negotiationis. 043 JOH 002 017 Recordati sunt vero discipuli eius quia scriptum est: Zelus domus tuæ comedit me. 043 JOH 002 018 Responderunt ergo Iudæi, et dixerunt ei: Quod signum ostendis nobis quia hæc facis? 043 JOH 002 019 Respondit Iesus, et dixit eis: Solvite templum hoc, et in tribus diebus excitabo illud. 043 JOH 002 020 Dixerunt ergo Iudæi: Quadraginta et sex annis ædificatum est templum hoc, et tu in tribus diebus excitabis illud? 043 JOH 002 021 Ille autem dicebat de Templo corporis sui. 043 JOH 002 022 Cum ergo resurrexisset a mortuis, recordati sunt discipuli eius, quia hoc dicebat, et crediderunt Scripturæ, et sermoni, quem dixit Iesus. 043 JOH 002 023 Cum autem esset Ierosolymis in Pascha in die festo, multi crediderunt in nomine eius, videntes signa eius, quæ faciebat. 043 JOH 002 024 Ipse autem Iesus non credebat semetipsum eis, eo quod ipse nosset omnes, 043 JOH 002 025 et quia opus ei non erat ut quis testimonium perhiberet de homine: ipse enim sciebat quid esset in homine. 043 JOH 003 001 Erat autem homo ex Pharisæis, Nicodemus nomine, princeps Iudæorum. 043 JOH 003 002 Hic venit ad Iesum nocte, et dixit ei: Rabbi, scimus quia a Deo venisti magister, nemo enim potest hæc signa facere, quæ tu facis, nisi fuerit Deus cum eo. 043 JOH 003 003 Respondit Iesus, et dixit ei: Amen, amen dico tibi, nisi quis renatus fuerit denuo, non potest videre regnum Dei. 043 JOH 003 004 Dicit ad eum Nicodemus: Quomodo potest homo nasci, cum sit senex? Numquid potest in ventrem matris suæ iterato introire, et renasci? 043 JOH 003 005 Respondit Iesus: Amen, amen dico tibi, nisi quis renatus fuerit ex aqua, et Spiritu Sancto, non potest introire in regnum Dei. 043 JOH 003 006 Quod natum est ex carne, caro est: et quod natum est ex Spiritu, spiritus est. 043 JOH 003 007 Non mireris quia dixi tibi: oportet vos nasci denuo. 043 JOH 003 008 Spiritus ubi vult spirat: et vocem eius audis, sed nescis unde veniat, aut quo vadat: sic est omnis, qui natus est ex spiritu. 043 JOH 003 009 Respondit Nicodemus, et dixit ei: Quomodo possunt hæc fieri? 043 JOH 003 010 Respondit Iesus, et dixit ei: Tu es magister in Israel, et hæc ignoras? 043 JOH 003 011 Amen, amen dico tibi, quia quod scimus loquimur, et quod vidimus testamur, et testimonium nostrum non accipitis. 043 JOH 003 012 Si terrena dixi vobis, et non creditis: quomodo, si dixero vobis cælestia, credetis? 043 JOH 003 013 Et nemo ascendit in cælum, nisi qui descendit de cælo, Filius hominis, qui est in cælo. 043 JOH 003 014 Et sicut Moyses exaltavit serpentem in deserto; ita exaltari oportet Filium hominis: 043 JOH 003 015 ut omnis, qui credit in ipsum, non pereat, sed habeat vitam æternam. (aiōnios g166) 043 JOH 003 016 Sic enim Deus dilexit mundum, ut Filium suum unigenitum daret: ut omnis, qui credit in eum, non pereat, sed habeat vitam æternam. (aiōnios g166) 043 JOH 003 017 Non enim misit Deus Filium suum in mundum, ut iudicet mundum, sed ut salvetur mundus per ipsum. 043 JOH 003 018 Qui credit in eum, non iudicatur: qui autem non credit, iam iudicatus est: quia non credit in nomine unigeniti Filii Dei. 043 JOH 003 019 Hoc est autem iudicium: quia lux venit in mundum, et dilexerunt homines magis tenebras, quam lucem: erant enim eorum mala opera. 043 JOH 003 020 Omnis enim, qui male agit, odit lucem, et non venit ad lucem, ut non arguantur opera eius: 043 JOH 003 021 qui autem facit veritatem, venit ad lucem, ut manifestentur opera eius, quia in Deo sunt facta. 043 JOH 003 022 Post hæc venit Iesus, et discipuli eius in terram Iudæam: et illic demorabatur cum eis, et baptizabat. 043 JOH 003 023 Erat autem et Ioannes baptizans in Ænnon, iuxta Salim: quia aquæ multæ erant illic, et veniebant, et baptizabantur. 043 JOH 003 024 Nondum enim missus fuerat Ioannes in carcerem. 043 JOH 003 025 Facta est autem quæstio ex discipulis Ioannis cum Iudæis de Purificatione. 043 JOH 003 026 Et venerunt ad Ioannem, et dixerunt ei: Rabbi, qui erat tecum trans Iordanem, cui tu testimonium perhibuisti, ecce hic baptizat, et omnes veniunt ad eum. 043 JOH 003 027 Respondit Ioannes, et dixit: Non potest homo accipere quidquam, nisi fuerit ei datum de cælo. 043 JOH 003 028 Ipsi vos mihi testimonium perhibetis, quod dixerim: Non sum ego Christus: sed quia missus sum ante illum. 043 JOH 003 029 Qui habet sponsam, sponsus est: amicus autem sponsi, qui stat, et audit eum, gaudio gaudet propter vocem sponsi. Hoc ergo gaudium meum impletum est. 043 JOH 003 030 Illum oportet crescere, me autem minui. 043 JOH 003 031 Qui desursum venit, super omnes est. Qui est de terra, de terra est, et de terra loquitur. Qui de cælo venit, super omnes est. 043 JOH 003 032 Et quod vidit, et audivit, hoc testatur: et testimonium eius nemo accipit. 043 JOH 003 033 Qui accepit eius testimonium, signavit quia Deus verax est. 043 JOH 003 034 Quem enim misit Deus, verba Dei loquitur: non enim ad mensuram dat Deus Spiritum. 043 JOH 003 035 Pater diligit Filium: et omnia dedit in manu eius. 043 JOH 003 036 Qui credit in Filium, habet vitam æternam: qui autem incredulus est Filio, non videbit vitam, sed ira Dei manet super eum. (aiōnios g166) 043 JOH 004 001 Ut ergo cognovit Iesus quia audierunt Pharisæi quod Iesus plures discipulos facit, et baptizat, quam Ioannes, 043 JOH 004 002 (quamquam Iesus non baptizaret, sed discipuli eius) 043 JOH 004 003 reliquit Iudæam, et abiit iterum in Galilæam. 043 JOH 004 004 Oportebat autem eum transire per Samariam. 043 JOH 004 005 Venit ergo in civitatem Samariæ, quæ dicitur Sichar: iuxta prædium, quod dedit Iacob Ioseph filio suo. 043 JOH 004 006 Erat autem ibi fons Iacob. Iesus ergo fatigatus ex itinere, sedebat sic supra fontem. Hora erat quasi sexta. 043 JOH 004 007 Venit mulier de Samaria haurire aquam. Dicit ei Iesus: Da mihi bibere. 043 JOH 004 008 (Discipuli enim eius abierant in civitatem ut cibos emerent.) 043 JOH 004 009 Dicit ergo ei mulier illa Samaritana: Quomodo tu Iudæus cum sis, bibere a me poscis, quæ sum mulier Samaritana? Non enim coutuntur Iudæi Samaritanis. 043 JOH 004 010 Respondit Iesus, et dixit ei: Si scires donum Dei, et quis est, qui dicit tibi: Da mihi bibere: tu forsitan petisses ab eo, et dedisset tibi aquam vivam. 043 JOH 004 011 Dicit ei mulier: Domine, neque in quo haurias habes, et puteus altus est: unde ergo habes aquam vivam? 043 JOH 004 012 Numquid tu maior es patre nostro Iacob, qui dedit nobis puteum, et ipse ex eo bibit, et filii eius, et pecora eius? 043 JOH 004 013 Respondit Iesus, et dixit ei: Omnis, qui bibit ex aqua hac, sitiet iterum: 043 JOH 004 014 qui autem biberit ex aqua, quam ego dabo ei, non sitiet in æternum: sed aqua, quam ego dabo ei, fiet in eo fons aquæ salientis in vitam æternam. (aiōn g165, aiōnios g166) 043 JOH 004 015 Dicit ad eum mulier: Domine, da mihi hanc aquam, ut non sitiam: neque veniam huc haurire. 043 JOH 004 016 Dicit ei Iesus: Vade, voca virum tuum, et veni huc. 043 JOH 004 017 Respondit mulier, et dixit: Non habeo virum. Dicit ei Iesus: Bene dixisti, quia non habeo virum: 043 JOH 004 018 quinque enim viros habuisti, et nunc, quem habes, non est tuus vir: hoc vere dixisti. 043 JOH 004 019 Dicit ei mulier: Domine, video quia Propheta es tu. 043 JOH 004 020 Patres nostri in monte hoc adoraverunt, et vos dicitis, quia Ierosolymis est locus, ubi adorare oportet. 043 JOH 004 021 Dicit ei Iesus: Mulier crede mihi, quia venit hora, quando neque in monte hoc, neque in Ierosolymis adorabitis Patrem. 043 JOH 004 022 Vos adoratis quod nescitis: nos adoramus quod scimus, quia salus ex Iudæis est. 043 JOH 004 023 Sed venit hora, et nunc est, quando veri adoratores adorabunt Patrem in spiritu et veritate. Nam et Pater tales quærit, qui adorent eum. 043 JOH 004 024 Spiritus est Deus: et eos qui adorant eum, in spiritu et veritate oportet adorare. 043 JOH 004 025 Dicit ei mulier: Scio quia Messias venit, (qui dicitur Christus.) cum ergo venerit ille, nobis annunciabit omnia. 043 JOH 004 026 Dicit ei Iesus: Ego sum, qui loquor tecum. 043 JOH 004 027 Et continuo venerunt discipuli eius: et mirabantur quia cum muliere loquebatur. Nemo tamen dixit: Quid quæris, aut Quid loqueris cum ea? 043 JOH 004 028 Reliquit ergo hydriam suam mulier, et abiit in civitatem, et dicit illis hominibus: 043 JOH 004 029 Venite, et videte hominem, qui dixit mihi omnia quæcumque feci: Numquid ipse est Christus? 043 JOH 004 030 Exierunt ergo de civitate, et veniebant ad eum. 043 JOH 004 031 Interea rogabant eum discipuli, dicentes: Rabbi, manduca. 043 JOH 004 032 Ille autem dicit eis: Ego cibum habeo manducare, quem vos nescitis. 043 JOH 004 033 Dicebant ergo discipuli ad invicem: Numquid aliquis attulit ei manducare? 043 JOH 004 034 Dicit eis Iesus: Meus cibus est ut faciam voluntatem eius, qui misit me, ut perficiam opus eius. 043 JOH 004 035 Nonne vos dicitis, Quod adhuc quattuor menses sunt, et messis venit? Ecce, dico vobis: Levate oculos vestros, et videte regiones, quia albæ sunt iam ad messem. 043 JOH 004 036 Et qui metit, mercedem accipit, et congregat fructum in vitam æternam: ut, et qui seminat, simul gaudeat, et qui metit. (aiōnios g166) 043 JOH 004 037 In hoc enim est verbum verum: quia alius est qui seminat, et alius est qui metit. 043 JOH 004 038 Ego misi vos metere quod vos non laborastis: alii laboraverunt, et vos in labores eorum introistis. 043 JOH 004 039 Ex civitate autem illa multi crediderunt in eum Samaritanorum, propter verbum mulieris testimonium perhibentis: Quia dixit mihi omnia quæcumque feci. 043 JOH 004 040 Cum venissent ergo ad illum Samaritani, rogaverunt eum ut ibi maneret. Et mansit ibi duos dies. 043 JOH 004 041 Et multo plures crediderunt in eum propter sermonem eius. 043 JOH 004 042 Et mulieri dicebant: Quia iam non propter tuam loquelam credimus: ipsi enim audivimus, et scimus quia hic est vere Salvator mundi. 043 JOH 004 043 Post duos autem dies exiit inde: et abiit in Galilæam. 043 JOH 004 044 Ipse enim Iesus testimonium perhibuit quia Propheta in sua patria honorem non habet. 043 JOH 004 045 Cum ergo venisset in Galilæam, exceperunt eum Galilæi, cum omnia vidissent quæ fecerat Ierosolymis in die festo: et ipsi enim venerant ad diem festum. 043 JOH 004 046 Venit ergo iterum in Cana Galilææ, ubi fecit aquam vinum. Et erat quidam regulus, cuius filius infirmabatur Capharnaum. 043 JOH 004 047 Hic cum audisset quia Iesus adveniret a Iudæa in Galilæam, abiit ad eum, et rogabat eum ut descenderet, et sanaret filium eius: incipiebat enim mori. 043 JOH 004 048 Dixit ergo Iesus ad eum: Nisi signa, et prodigia videritis, non creditis. 043 JOH 004 049 Dicit ad eum regulus: Domine, descende prius quam moriatur filius meus. 043 JOH 004 050 Dicit ei Iesus: Vade, filius tuus vivit. Credidit homo sermoni, quem dixit ei Iesus, et ibat. 043 JOH 004 051 Iam autem eo descendente, servi occurrerunt ei, et nunciaverunt dicentes, quia filius eius viveret. 043 JOH 004 052 Interrogabat ergo horam ab eis, in qua melius habuerit. Et dixerunt ei: Quia heri hora septima reliquit eum febris. 043 JOH 004 053 Cognovit ergo pater, quia illa hora erat, in qua dixit ei Iesus: Filius tuus vivit: et credidit ipse, et domus eius tota. 043 JOH 004 054 Hoc iterum secundum signum fecit Iesus, cum venisset a Iudæa in Galilæam. 043 JOH 005 001 Post hæc erat dies festus Iudæorum, et ascendit Iesus Ierosolymam. 043 JOH 005 002 Est autem Ierosolymis Probatica piscina, quæ cognominatur Hebraice Bethesda, quinque porticus habens. 043 JOH 005 003 In his iacebat multitudo magna languentium, cæcorum, claudorum, aridorum expectantium aquæ motum. 043 JOH 005 004 Angelus autem Domini descendebat secundum tempus in piscinam: et movebatur aqua. Et qui prior descendisset in piscinam post motionem aquæ, sanus fiebat a quacumque detinebatur infirmitate. 043 JOH 005 005 Erat autem quidam homo ibi triginta et octo annos habens in infirmitate sua. 043 JOH 005 006 Hunc autem cum vidisset Iesus iacentem, et cognovisset quia iam multum tempus haberet, dicit ei: Vis sanus fieri? 043 JOH 005 007 Respondit ei languidus: Domine, hominem non habeo, ut cum turbata fuerit aqua, mittat me in piscinam: dum venio enim ego, alius ante me descendit. 043 JOH 005 008 Dicit ei Iesus: Surge, tolle grabatum tuum, et ambula: 043 JOH 005 009 Et statim sanus factus est homo ille: et sustulit grabatum suum, et ambulabat. Erat autem Sabbatum in die illo. 043 JOH 005 010 Dicebant ergo Iudæi illi, qui sanatus fuerat: Sabbatum est, non licet tibi tollere grabatum tuum. 043 JOH 005 011 Respondit eis: Qui me sanum fecit, ille mihi dixit: Tolle grabatum tuum, et ambula. 043 JOH 005 012 Interrogaverunt ergo eum: Quis est ille homo, qui dixit tibi: Tolle grabatum tuum, et ambula? 043 JOH 005 013 Is autem, qui sanus fuerat effectus, nesciebat quis esset. Iesus enim declinavit a turba constituta in loco. 043 JOH 005 014 Postea invenit eum Iesus in templo, et dixit illi: Ecce sanus factus es: iam noli peccare, ne deterius tibi aliquid contingat. 043 JOH 005 015 Abiit ille homo, et nunciavit Iudæis quia Iesus esset, qui fecit eum sanum. 043 JOH 005 016 Propterea persequebantur Iudæi Iesum, quia hæc faciebat in sabbato. 043 JOH 005 017 Iesus autem respondit eis: Pater meus usque modo operatur, et ego operor. 043 JOH 005 018 Propterea ergo magis quærebant eum Iudæi interficere: quia non solum solvebat Sabbatum, sed et Patrem suum dicebat Deum, æqualem se faciens Deo. 043 JOH 005 019 Respondit itaque Iesus, et dixit eis: Amen, amen dico vobis: non potest Filius a se facere quidquam, nisi quod viderit Patrem facientem: quæcumque enim ille fecerit, hæc et Filius similiter facit. 043 JOH 005 020 Pater enim diligit Filium, et omnia demonstrat ei, quæ ipse facit: et maiora his demonstrabit ei opera, ut vos miremini. 043 JOH 005 021 Sicut enim Pater suscitat mortuos, et vivificat: sic et Filius, quos vult, vivificat. 043 JOH 005 022 Neque enim Pater iudicat quemquam: sed omne iudicium dedit Filio, 043 JOH 005 023 ut omnes honorificent Filium, sicut honorificant Patrem: qui non honorificat Filium, non honorificat Patrem, qui misit illum. 043 JOH 005 024 Amen, amen dico vobis, quia qui verbum meum audit, et credit ei, qui misit me, habet vitam æternam, et in iudicium non venit, sed transiit a morte in vitam. (aiōnios g166) 043 JOH 005 025 Amen, amen dico vobis, quia venit hora, et nunc est, quando mortui audient vocem Filii Dei: et qui audierint, vivent. 043 JOH 005 026 Sicut enim Pater habet vitam in semetipso: sic dedit et Filio habere vitam in semetipso: 043 JOH 005 027 et potestatem dedit ei iudicium facere, quia Filius hominis est. 043 JOH 005 028 Nolite mirari hoc, quia venit hora, in qua omnes, qui in monumentis sunt, audient vocem Filii Dei: 043 JOH 005 029 et procedent qui bona fecerunt, in resurrectionem vitæ: qui vero mala egerunt, in resurrectionem iudicii. 043 JOH 005 030 Non possum ego a meipso facere quidquam. Sicut audio, iudico: et iudicium meum iustum est: quia non quæro voluntatem meam, sed voluntatem eius, qui misit me. 043 JOH 005 031 Si ego testimonium perhibeo de meipso, testimonium meum non est verum. 043 JOH 005 032 Alius est, qui testimonium perhibet de me: et scio quia verum est testimonium, quod perhibet de me. 043 JOH 005 033 Vos misistis ad Ioannem: et testimonium perhibuit veritati. 043 JOH 005 034 Ego autem non ab homine testimonium accipio: sed hæc dico ut vos salvi sitis. 043 JOH 005 035 Ille erat lucerna ardens, et lucens. Vos autem voluistis ad horam exultare in luce eius. 043 JOH 005 036 Ego autem habeo testimonium maius Ioanne. Opera enim, quæ dedit mihi Pater ut perficiam ea: ipsa opera, quæ ego facio, testimonium perhibent de me, quia Pater misit me: 043 JOH 005 037 et qui misit me Pater, ipse testimonium perhibuit de me: neque vocem eius umquam audistis, neque speciem eius vidistis. 043 JOH 005 038 Et verbum eius non habetis in vobis manens: quia quem misit ille, huic vos non creditis. 043 JOH 005 039 Scrutamini Scripturas, quia vos putatis in ipsis vitam æternam habere: et illæ sunt, quæ testimonium perhibent de me: (aiōnios g166) 043 JOH 005 040 et non vultis venire ad me ut vitam habeatis. 043 JOH 005 041 Claritatem ab hominibus non accipio. 043 JOH 005 042 Sed cognovi vos, quia dilectionem Dei non habetis in vobis. 043 JOH 005 043 Ego veni in nomine Patris mei, et non accipitis me: si alius venerit in nomine suo, illum accipietis. 043 JOH 005 044 Quomodo vos potestis credere, qui gloriam ab invicem accipitis: et gloriam, quæ a solo Deo est, non quæritis? 043 JOH 005 045 Nolite putare quia ego accusaturus sim vos apud Patrem. Est qui accusat vos Moyses, in quo vos speratis. 043 JOH 005 046 Si enim crederetis Moysi, crederetis forsitan et mihi: de me enim ille scripsit. 043 JOH 005 047 Si autem illius litteris non creditis: quomodo verbis meis credetis? 043 JOH 006 001 Post hæc abiit Iesus trans mare Galilææ, quod est Tiberiadis: 043 JOH 006 002 et sequebatur eum multitudo magna, quia videbant signa, quæ faciebat super his, qui infirmabantur. 043 JOH 006 003 Subiit ergo in montem Iesus: et ibi sedebat cum discipulis suis. 043 JOH 006 004 Erat autem proximum Pascha dies festus Iudæorum. 043 JOH 006 005 Cum sublevasset ergo oculos Iesus, et vidisset quia multitudo maxima venit ad eum, dixit ad Philippum: Unde ememus panes, ut manducent hi? 043 JOH 006 006 Hoc autem dicebat tentans eum: ipse enim sciebat quid esset facturus. 043 JOH 006 007 Respondit ei Philippus: Ducentorum denariorum panes non sufficiunt eis, ut unusquisque modicum quid accipiat. 043 JOH 006 008 Dicit ei unus ex discipulis eius, Andreas frater Simonis Petri: 043 JOH 006 009 Est puer unus hic, qui habet quinque panes hordeaceos, et duos pisces: sed hæc quid sunt inter tantos? 043 JOH 006 010 Dixit ergo Iesus: Facite homines discumbere. Erat autem fœnum multum in loco. Discumberunt ergo viri, numero quasi quinque millia. 043 JOH 006 011 Accepit ergo Iesus panes: et cum gratias egisset, distribuit discumbentibus: similiter et ex piscibus quantum volebant. 043 JOH 006 012 Ut autem impleti sunt, dixit discipulis suis: Colligite quæ superaverunt fragmenta, ne pereant. 043 JOH 006 013 Collegerunt ergo, et impleverunt duodecim cophinos fragmentorum ex quinque panibus hordeaceis, quæ superfuerunt his, qui manducaverant. 043 JOH 006 014 Illi ergo homines cum vidissent quod Iesus fecerat signum, dicebant: Quia hic est vere propheta, qui venturus est in mundum. 043 JOH 006 015 Iesus ergo cum cognovisset quia venturi essent ut raperent eum, et facerent eum regem, fugit iterum in montem ipse solus. 043 JOH 006 016 Ut autem sero factum est, descenderunt discipuli eius ad mare. 043 JOH 006 017 Et cum ascendissent navim, venerunt trans mare in Capharnaum: et tenebræ iam factæ erant: et non venerat ad eos Iesus. 043 JOH 006 018 Mare autem, vento magno flante, exsurgebat. 043 JOH 006 019 Cum remigassent ergo quasi stadia viginti quinque aut triginta, vident Iesum ambulantem supra mare, et proximum navi fieri, et timuerunt. 043 JOH 006 020 Ille autem dicit eis: Ego sum, nolite timere. 043 JOH 006 021 Voluerunt ergo accipere eum in navim: et statim navis fuit ad terram, in quam ibant. 043 JOH 006 022 Altera die, turba, quæ stabat trans mare, vidit quia navicula alia non erat ibi nisi una, et quia non introisset cum discipulis suis Iesus in navim, sed soli discipuli eius abiissent: 043 JOH 006 023 aliæ vero supervenerunt naves a Tiberiade iuxta locum ubi manducaverunt panem, gratias agente Domino. 043 JOH 006 024 Cum ergo vidisset turba quia Iesus non esset ibi, neque discipuli eius, ascenderunt in naviculas, et venerunt Capharnaum quærentes Iesum. 043 JOH 006 025 Et cum invenissent eum trans mare, dixerunt ei: Rabbi, quando huc venisti? 043 JOH 006 026 Respondit eis Iesus, et dixit: Amen, amen dico vobis: quæritis me non quia vidistis signa, sed quia manducastis ex panibus, et saturati estis. 043 JOH 006 027 Operamini non cibum, qui perit, sed qui permanet in vitam æternam, quem Filius hominis dabit vobis. Hunc enim Pater signavit Deus. (aiōnios g166) 043 JOH 006 028 Dixerunt ergo ad eum: Quid faciemus ut operemur opera Dei? 043 JOH 006 029 Respondit Iesus, et dixit eis: Hoc est opus Dei, ut credatis in eum quem misit ille. 043 JOH 006 030 Dixerunt ergo ei: Quod ergo tu facis signum ut videamus, et credamus tibi? Quid operaris? 043 JOH 006 031 Patres nostri manducaverunt manna in deserto, sicut scriptum est: Panem de cælo dedit eis manducare. 043 JOH 006 032 Dixit ergo eis Iesus: Amen, amen dico vobis: Non Moyses dedit vobis panem de cælo, sed Pater meus dat vobis panem de cælo verum. 043 JOH 006 033 Panis enim Dei est, qui de cælo descendit, et dat vitam mundo. 043 JOH 006 034 Dixerunt ergo ad eum: Domine, semper da nobis panem hunc. 043 JOH 006 035 Dixit autem eis Iesus: Ego sum panis vitæ: qui venit ad me, non esuriet, et qui credit in me, non sitiet umquam. 043 JOH 006 036 Sed dixi vobis quia et vidistis me, et non creditis. 043 JOH 006 037 Omne quod dat mihi Pater, ad me veniet: et eum, qui venit ad me, non eiiciam foras: 043 JOH 006 038 quia descendi de cælo, non ut faciam voluntatem meam, sed voluntatem eius, qui misit me. 043 JOH 006 039 Hæc est autem voluntas eius, qui misit me, Patris: ut omne, quod dedit mihi, non perdam ex eo, sed resuscitem illud in novissimo die. 043 JOH 006 040 Hæc est autem voluntas Patris mei, qui misit me: ut omnis, qui videt Filium, et credit in eum, habeat vitam æternam, et ego resuscitabo eum in novissimo die. (aiōnios g166) 043 JOH 006 041 Murmurabant ergo Iudæi de illo, quia dixisset: Ego sum panis vivus, qui de cælo descendi, 043 JOH 006 042 et dicebant: Nonne hic est Iesus filius Ioseph, cuius nos novimus patrem, et matrem? Quomodo ergo dicit hic: Quia de cælo descendi? 043 JOH 006 043 Respondit ergo Iesus, et dixit eis: Nolite murmurare in invicem: 043 JOH 006 044 nemo potest venire ad me, nisi Pater, qui misit me, traxerit eum: et ego resuscitabo eum in novissimo die. 043 JOH 006 045 Est scriptum in Prophetis: Et erunt omnes docibiles Dei. Omnis, qui audivit a Patre, et didicit, venit ad me. 043 JOH 006 046 Non quia Patrem vidit quisquam, nisi is, qui est a Deo, hic vidit Patrem. 043 JOH 006 047 Amen, amen dico vobis: Qui credit in me, habet vitam æternam. (aiōnios g166) 043 JOH 006 048 Ego sum panis vitæ. 043 JOH 006 049 Patres vestri manducaverunt manna in deserto, et mortui sunt. 043 JOH 006 050 Hic est panis de cælo descendens: ut si quis ex ipso manducaverit, non moriatur. 043 JOH 006 051 Ego sum panis vivus, qui de cælo descendi. Si quis manducaverit ex hoc pane, vivet in æternum: et panis, quem ego dabo, caro mea est pro mundi vita. (aiōn g165) 043 JOH 006 052 Litigabant ergo Iudæi ad invicem, dicentes: Quomodo potest hic nobis carnem suam dare ad manducandum? 043 JOH 006 053 Dixit ergo eis Iesus: Amen, amen dico vobis: Nisi manducaveritis carnem Filii hominis, et biberitis eius sanguinem, non habebitis vitam in vobis. 043 JOH 006 054 Qui manducat meam carnem, et bibit meum sanguinem, habet vitam æternam: et ego resuscitabo eum in novissimo die. (aiōnios g166) 043 JOH 006 055 Caro enim mea, vere est cibus: et sanguis meus, vere est potus. 043 JOH 006 056 Qui manducat meam carnem, et bibit meum sanguinem, in me manet, et ego in illo. 043 JOH 006 057 Sicut misit me vivens Pater, et ego vivo propter Patrem: et qui manducat me, et ipse vivet propter me. 043 JOH 006 058 Hic est panis, qui de cælo descendit. Non sicut manducaverunt patres vestri manna, et mortui sunt. Qui manducat hunc panem, vivet in æternum. (aiōn g165) 043 JOH 006 059 Hæc dixit in synagoga docens in Capharnaum. 043 JOH 006 060 Multi ergo audientes ex discipulis eius, dixerunt: Durus est hic sermo, et quis potest eum audire? 043 JOH 006 061 Sciens autem Iesus apud semetipsum quia murmurarent de hoc discipuli eius, dixit eis: Hoc vos scandalizat? 043 JOH 006 062 Si ergo videritis Filium hominis ascendentem ubi erat prius? 043 JOH 006 063 Spiritus est, qui vivificat: caro non prodest quidquam. Verba, quæ ego locutus sum vobis, spiritus et vita sunt. 043 JOH 006 064 Sed sunt quidam ex vobis, qui non credunt. Sciebat enim ab initio Iesus qui essent non credentes, et quis traditurus esset eum. 043 JOH 006 065 Et dicebat: Propterea dixi vobis, quia nemo potest venire ad me, nisi fuerit ei datum a Patre meo. 043 JOH 006 066 Ex hoc multi discipulorum eius abierunt retro: et iam non cum illo ambulabant. 043 JOH 006 067 Dixit ergo Iesus ad duodecim: Numquid et vos vultis abire? 043 JOH 006 068 Respondit ergo ei Simon Petrus: Domine, ad quem ibimus? Verba vitæ æternæ habes. (aiōnios g166) 043 JOH 006 069 Et nos credidimus, et cognovimus quia tu es Christus Filius Dei. 043 JOH 006 070 Respondit eis Iesus: Nonne ego vos duodecim elegi: et ex vobis unus diabolus est? 043 JOH 006 071 Dicebat autem Iudam Simonis Iscariotem: hic enim erat traditurus eum, cum esset unus ex duodecim. 043 JOH 007 001 Post hæc autem ambulabat Iesus in Galilæam, non enim volebat in Iudæam ambulare: quia quærebant eum Iudæi interficere. 043 JOH 007 002 Erat autem in proximo dies festus Iudæorum, Scenopegia. 043 JOH 007 003 Dixerunt autem ad eum fratres eius: Transi hinc, et vade in Iudæam, ut et discipuli tui videant opera tua, quæ facis. 043 JOH 007 004 Nemo quippe in occulto quid facit, et quærit ipse in palam esse: si hæc facis, manifesta teipsum mundo. 043 JOH 007 005 Neque enim fratres eius credebant in eum. 043 JOH 007 006 Dicit ergo eis Iesus: Tempus meum nondum advenit: tempus autem vestrum semper est paratum. 043 JOH 007 007 Non potest mundus odisse vos: me autem odit: quia ego testimonium perhibeo de illo quod opera eius mala sunt. 043 JOH 007 008 Vos ascendite ad diem festum hunc, ego autem non ascendo ad diem festum istum: quia meum tempus nondum impletum est. 043 JOH 007 009 Hæc cum dixisset, ipse mansit in Galilæa. 043 JOH 007 010 Ut autem ascenderunt fratres eius, tunc et ipse ascendit ad diem festum non manifeste, sed quasi in occulto. 043 JOH 007 011 Iudæi ergo quærebant eum in die festo, et dicebant: Ubi est ille? 043 JOH 007 012 Et murmur multum erat in turba de eo. Quidam enim dicebant: Quia bonus est. Alii autem dicebant: Non, sed seducit turbas. 043 JOH 007 013 Nemo tamen palam loquebatur de illo propter metum Iudæorum. 043 JOH 007 014 Iam autem die festo mediante, ascendit Iesus in templum, et docebat. 043 JOH 007 015 Et mirabantur Iudæi, dicentes: Quomodo hic litteras scit, cum non didicerit? 043 JOH 007 016 Respondit eis Iesus, et dixit: Mea doctrina non est mea, sed eius, qui misit me. 043 JOH 007 017 Si quis voluerit voluntatem eius facere: cognoscet de doctrina, utrum ex Deo sit, an ego a me ipso loquar. 043 JOH 007 018 Qui a semetipso loquitur, gloriam propriam quærit. Qui autem quærit gloriam eius, qui misit eum, hic verax est, et iniustitia in illo non est. 043 JOH 007 019 Nonne Moyses dedit vobis legem: et nemo ex vobis facit legem? 043 JOH 007 020 Quid me quæritis interficere? Respondit turba, et dixit: Dæmonium habes: quis te quæret interficere? 043 JOH 007 021 Respondit Iesus, et dixit eis: Unum opus feci, et omnes miramini: 043 JOH 007 022 Propterea Moyses dedit vobis circumcisionem: (non quia ex Moyse est, sed ex patribus) et in Sabbato circumciditis hominem. 043 JOH 007 023 Si circumcisionem accipit homo in Sabbato, ut non solvatur lex Moysi: mihi indignamini quia totum hominem sanum feci in Sabbato? 043 JOH 007 024 Nolite iudicare secundum faciem, sed iustum iudicium iudicate. 043 JOH 007 025 Dicebant ergo quidam ex Ierosolymis: Nonne hic est, quem quærunt interficere? 043 JOH 007 026 Et ecce palam loquitur, et nihil ei dicunt. Numquid vere cognoverunt principes quia hic est Christus? 043 JOH 007 027 Sed hunc scimus unde sit: Christus autem cum venerit, nemo scit unde sit. 043 JOH 007 028 Clamabat ergo Iesus in templo docens, et dicens: Et me scitis, et unde sim scitis: et a me ipso non veni, sed est verus, qui misit me, quem vos nescitis. 043 JOH 007 029 Ego scio eum: quia ab ipso sum, et ipse me misit. 043 JOH 007 030 Quærebant ergo eum apprehendere: et nemo misit in illum manus, quia nondum venerat hora eius. 043 JOH 007 031 De turba autem multi crediderunt in eum, et dicebant: Christus cum venerit, numquid plura signa faciet quam quæ hic facit? 043 JOH 007 032 Audierunt Pharisæi turbam murmurantem de illo hæc: et miserunt principes, et Pharisæi ministros ut apprehenderent eum. 043 JOH 007 033 Dixit ergo eis Iesus: Adhuc modicum tempus vobiscum sum: et vado ad eum, qui me misit. 043 JOH 007 034 Quæretis me, et non invenietis: et ubi ego sum, vos non potestis venire. 043 JOH 007 035 Dixerunt ergo Iudæi ad semetipsos: Quo hic iturus est, quia non inveniemus eum? Numquid in dispersionem Gentium iturus est, et docturus Gentes? 043 JOH 007 036 Quis est hic sermo, quem dixit: Quæretis me, et non invenietis: et ubi sum ego, vos non potestis venire? 043 JOH 007 037 In novissimo autem die magno festivitatis stabat Iesus, et clamabat, dicens: Si quis sitit, veniat ad me, et bibat. 043 JOH 007 038 Qui credit in me, sicut dicit Scriptura, flumina de ventre eius fluent aquæ vivæ. 043 JOH 007 039 Hoc autem dixit de Spiritu, quem accepturi erant credentes in eum: nondum enim erat Spiritus datus, quia Iesus nondum erat glorificatus. 043 JOH 007 040 Ex illa ergo turba cum audissent hos sermones eius, dicebant: Hic est vere Propheta. 043 JOH 007 041 Alii dicebant: Hic est Christus. Quidam autem dicebant: Numquid a Galilæa venit Christus? 043 JOH 007 042 Nonne Scriptura dicit: Quia ex semine David, et de Bethlehem castello, ubi erat David, venit Christus? 043 JOH 007 043 Dissensio itaque facta est in turba propter eum. 043 JOH 007 044 Quidam autem ex ipsis volebant apprehendere eum: sed nemo misit super eum manus. 043 JOH 007 045 Venerunt ergo ministri ad Pontifices, et Pharisæos. Et dixerunt eis illi: Quare non adduxistis illum? 043 JOH 007 046 Responderunt ministri: Numquam sic locutus est homo, sicut hic homo. 043 JOH 007 047 Responderunt ergo eis Pharisæi: Numquid et vos seducti estis? 043 JOH 007 048 Numquid ex principibus aliquis credidit in eum, aut ex Pharisæis? 043 JOH 007 049 Sed turba hæc, quæ non novit legem, maledicti sunt. 043 JOH 007 050 Dixit Nicodemus ad eos, ille, qui venit ad eum nocte, qui unus erat ex ipsis: 043 JOH 007 051 Numquid lex nostra iudicat hominem, nisi prius audierit ab ipso, et cognoverit quid faciat? 043 JOH 007 052 Responderunt, et dixerunt ei: Numquid et tu Galilæus es? Scrutare Scripturas, et vide quia a Galilæa propheta non surgit. 043 JOH 007 053 Et reversi sunt unusquisque in domum suam. 043 JOH 008 001 Iesus autem perrexit in montem Oliveti: 043 JOH 008 002 et diluculo iterum venit in templum, et omnis populus venit ad eum, et sedens docebat eos. 043 JOH 008 003 Adducunt autem scribæ, et Pharisæi mulierem in adulterio deprehensam: et statuerunt eam in medio, 043 JOH 008 004 et dixerunt ei: Magister, hæc mulier modo deprehensa est in adulterio. 043 JOH 008 005 In lege autem Moyses mandavit nobis huiusmodi lapidare. Tu ergo quid dicis? 043 JOH 008 006 Hoc autem dicebant tentantes eum, ut possent accusare eum. Iesus autem inclinans se deorsum, digito scribebat in terra. 043 JOH 008 007 Cum ergo perseverarent interrogantes eum, erexit se, et dixit eis: Qui sine peccato est vestrum, primus in illam lapidem mittat. 043 JOH 008 008 Et iterum se inclinans, scribebat in terra. 043 JOH 008 009 Audientes autem unus post unum exibant, incipientes a senioribus: et remansit solus Iesus, et mulier in medio stans. 043 JOH 008 010 Erigens autem se Iesus, dixit ei: Mulier, ubi sunt, qui te accusabant? Nemo te condemnavit? 043 JOH 008 011 Quæ dixit: Nemo, Domine. Dixit autem Iesus: Nec ego te condemnabo: Vade, et iam amplius noli peccare. 043 JOH 008 012 Iterum ergo locutus est eis Iesus, dicens: Ego sum lux mundi: qui sequitur me, non ambulat in tenebris, sed habebit lumen vitæ. 043 JOH 008 013 Dixerunt ergo ei Pharisæi: Tu de teipso testimonium perhibes: testimonium tuum non est verum. 043 JOH 008 014 Respondit Iesus, et dixit eis: Et si ego testimonium perhibeo de meipso, verum est testimonium meum: quia scio unde veni, et quo vado: vos autem nescitis unde venio, aut quo vado. 043 JOH 008 015 Vos secundum carnem iudicatis: ego non iudico quemquam: 043 JOH 008 016 et si iudico ego, iudicium meum verum est, quia solus non sum: sed ego, et qui misit me, Pater. 043 JOH 008 017 Et in lege vestra scriptum est, quia duorum hominum testimonium verum est. 043 JOH 008 018 Ego sum, qui testimonium perhibeo de me ipso: et testimonium perhibet de me, qui misit me, Pater. 043 JOH 008 019 Dicebant ergo ei: Ubi est Pater tuus? Respondit Iesus: Neque me scitis, neque Patrem meum: si me sciretis, forsitan et Patrem meum sciretis. 043 JOH 008 020 Hæc verba locutus est Iesus in gazophylacio, docens in templo: et nemo apprehendit eum, quia necdum venerat hora eius. 043 JOH 008 021 Dixit ergo iterum eis Iesus: Ego vado, et quæretis me, et in peccato vestro moriemini. Quo ego vado, vos non potestis venire. 043 JOH 008 022 Dicebant ergo Iudæi: Numquid interficiet semetipsum, quia dixit: Quo ego vado, vos non potestis venire? 043 JOH 008 023 Et dicebat eis: Vos de deorsum estis, ego de supernis sum. Vos de mundo hoc estis, ego non sum de hoc mundo. 043 JOH 008 024 Dixi ergo vobis quia moriemini in peccatis vestris: si enim non credideritis quia ego sum, moriemini in peccato vestro. 043 JOH 008 025 Dicebant ergo ei: Tu quis es? Dixit eis Iesus: Principium, qui et loquor vobis. 043 JOH 008 026 Multa habeo de vobis loqui, et iudicare. Sed qui me misit, verax est: et ego quæ audivi ab eo, hæc loquor in mundo. 043 JOH 008 027 Et non cognoverunt quia Patrem eius dicebat Deum. 043 JOH 008 028 Dixit ergo eis Iesus: Cum exaltaveritis Filium hominis, tunc cognoscetis quia ego sum, et a meipso facio nihil, sed sicut docuit me Pater, hæc loquor: 043 JOH 008 029 et qui me misit, mecum est, et non reliquit me solum: quia ego quæ placita sunt ei, facio semper. 043 JOH 008 030 Hæc illo loquente, multi crediderunt in eum. 043 JOH 008 031 Dicebat ergo Iesus ad eos, qui crediderunt ei, Iudæos: Si vos manseritis in sermone meo, vere discipuli mei eritis: 043 JOH 008 032 et cognoscetis veritatem, et veritas liberabit vos. 043 JOH 008 033 Responderunt ei: Semen Abrahæ sumus, et nemini servivimus umquam: quomodo tu dicis: Liberi eritis? 043 JOH 008 034 Respondit eis Iesus: Amen, amen dico vobis: quia omnis, qui facit peccatum, servus est peccati. 043 JOH 008 035 Servus autem non manet in domo in æternum: Filius autem manet in æternum. (aiōn g165) 043 JOH 008 036 Si ergo vos Filius liberaverit, vere liberi eritis. 043 JOH 008 037 Scio quia filii Abrahæ estis: sed quæritis me interficere, quia sermo meus non capit in vobis. 043 JOH 008 038 Ego quod vidi apud Patrem meum, loquor: et vos quæ vidistis apud patrem vestrum, facitis. 043 JOH 008 039 Responderunt, et dixerunt ei: Pater noster Abraham est. Dicit eis Iesus: Si filii Abrahæ estis, opera Abrahæ facite. 043 JOH 008 040 Nunc autem quæritis me interficere, hominem, qui veritatem vobis locutus sum, quam audivi a Deo: hoc Abraham non fecit. 043 JOH 008 041 Vos facitis opera patris vestri. Dixerunt itaque ei: Nos ex fornicatione non sumus nati: unum patrem habemus Deum. 043 JOH 008 042 Dixit ergo eis Iesus: Si Deus pater vester esset: diligeretis utique et me. Ego enim ex Deo processi, et veni: neque enim a me ipso veni, sed ille me misit. 043 JOH 008 043 Quare loquelam meam non cognoscitis? Quia non potestis audire sermonem meum. 043 JOH 008 044 Vos ex patre diabolo estis: et desideria patris vestri vultis facere. Ille homicida erat ab initio, et in veritate non stetit: quia non est veritas in eo: cum loquitur mendacium, ex propriis loquitur, quia mendax est, et pater eius. 043 JOH 008 045 Ego autem si veritatem dico, non creditis mihi. 043 JOH 008 046 Quis ex vobis arguet me de peccato? Si veritatem dico vobis, quare non creditis mihi? 043 JOH 008 047 Qui ex Deo est, verba Dei audit. Propterea vos non auditis, quia ex Deo non estis. 043 JOH 008 048 Responderunt ergo Iudæi, et dixerunt ei: Nonne bene dicimus nos quia Samaritanus es tu, et dæmonium habes? 043 JOH 008 049 Respondit Iesus: Ego dæmonium non habeo: sed honorifico Patrem meum, et vos inhonorastis me. 043 JOH 008 050 Ego autem non quæro gloriam meam: est qui quærat, et iudicet. 043 JOH 008 051 Amen, amen dico vobis: si quis sermonem meum servaverit, mortem non videbit in æternum. (aiōn g165) 043 JOH 008 052 Dixerunt ergo Iudæi: Nunc cognovimus quia dæmonium habes. Abraham mortuus est, et Prophetæ: et tu dicis: Si quis sermonem meum servaverit, non gustabit mortem in æternum. (aiōn g165) 043 JOH 008 053 Numquid tu maior es patre nostro Abraham, qui mortuus est? et Prophetæ mortui sunt. Quem te ipsum facis? 043 JOH 008 054 Respondit Iesus: Si ego glorifico me ipsum, gloria mea nihil est: est Pater meus, qui glorificat me, quem vos dicitis quia Deus vester est. 043 JOH 008 055 Et non cognovistis eum: ego autem novi eum: Et si dixero quia non scio eum, ero similis vobis, mendax. Sed scio eum, et sermonem eius servo. 043 JOH 008 056 Abraham pater vester exultavit ut videret diem meum: vidit, et gavisus est. 043 JOH 008 057 Dixerunt ergo Iudæi ad eum: Quinquaginta annos nondum habes, et Abraham vidisti? 043 JOH 008 058 Dixit eis Iesus: Amen, amen dico vobis, antequam Abraham fieret, ego sum. 043 JOH 008 059 Tulerunt ergo lapides, ut iacerent in eum: Iesus autem abscondit se, et exivit de templo. 043 JOH 009 001 Et præteriens Iesus vidit hominem cæcum a nativitate: 043 JOH 009 002 et interrogaverunt eum discipuli eius: Rabbi, quis peccavit, hic, aut parentes eius, ut cæcus nasceretur? 043 JOH 009 003 Respondit Iesus: Neque hic peccavit, neque parentes eius: sed ut manifestentur opera Dei in illo. 043 JOH 009 004 Me oportet operari opera eius, qui misit me, donec dies est: venit nox, quando nemo potest operari. 043 JOH 009 005 Quamdiu sum in mundo, lux sum mundi. 043 JOH 009 006 Hæc cum dixisset, expuit in terram, et fecit lutum ex sputo, et linivit lutum super oculos eius, 043 JOH 009 007 et dixit ei: Vade, lava in natatoria Siloe (quod interpretatur Missus.) Abiit ergo, et lavit, et venit videns. 043 JOH 009 008 Itaque vicini, et qui viderant eum prius quia mendicus erat, dicebant: Nonne hic est, qui sedebat, et mendicabat? Alii dicebant: Quia hic est. 043 JOH 009 009 Alii autem: Nequaquam, sed similis est ei. Ille vero dicebat: Quia ego sum. 043 JOH 009 010 Dicebant ergo ei: Quomodo aperti sunt tibi oculi? 043 JOH 009 011 Respondit: Ille homo, qui dicitur Iesus, lutum fecit: et unxit oculos meos, et dixit mihi: Vade ad natatoria Siloe, et lava. Et abii, et lavi, et video. 043 JOH 009 012 Et dixerunt ei: Ubi est ille? Ait: Nescio. 043 JOH 009 013 Adducunt eum ad Pharisæos, qui cæcus fuerat. 043 JOH 009 014 Erat autem Sabbatum quando lutum fecit Iesus, et aperuit oculos eius. 043 JOH 009 015 Iterum ergo interrogabant eum Pharisæi quomodo vidisset. Ille autem dixit eis: Lutum mihi posuit super oculos, et lavi, et video. 043 JOH 009 016 Dicebant ergo ex Pharisæis quidam: Non est hic homo a Deo, qui Sabbatum non custodit. Alii autem dicebant: Quomodo potest homo peccator hæc signa facere? Et schisma erat inter eos. 043 JOH 009 017 Dicunt ergo cæco iterum: Tu quid dicis de illo, qui aperuit oculos tuos? Ille autem dixit: Quia Propheta est. 043 JOH 009 018 Non crediderunt ergo Iudæi de illo, quia cæcus fuisset et vidisset, donec vocaverunt parentes eius, qui viderat: 043 JOH 009 019 et interrogaverunt eos, dicentes: Hic est filius vester, quem vos dicitis quia cæcus natus est? Quomodo ergo nunc videt? 043 JOH 009 020 Responderunt eis parentes eius, et dixerunt: Scimus quia hic est filius noster, et quia cæcus natus est: 043 JOH 009 021 quomodo autem nunc videat, nescimus: aut quis eius aperuit oculos, nos nescimus: ipsum interrogate: ætatem habet, ipse de se loquatur. 043 JOH 009 022 Hæc dixerunt parentes eius, quoniam timebant Iudæos: iam enim conspiraverunt Iudæi, ut si quis eum confiteretur esse Christum, extra synagogam fieret. 043 JOH 009 023 Propterea parentes eius dixerunt: Quia ætatem habet, ipsum interrogate. 043 JOH 009 024 Vocaverunt ergo rursum hominem, qui fuerat cæcus, et dixerunt ei: Da gloriam Deo. Nos scimus quia hic homo peccator est. 043 JOH 009 025 Dixit ergo eis ille: Si peccator est, nescio: unum scio, quia cæcus cum essem, modo video. 043 JOH 009 026 Dixerunt ergo illi: Quid fecit tibi? Quomodo aperuit tibi oculos? 043 JOH 009 027 Respondit eis: Dixi vobis iam, et audistis: quod iterum vultis audire? Numquid et vos vultis discipuli eius fieri? 043 JOH 009 028 Maledixerunt ergo ei, et dixerunt: Tu discipulus illius sis: nos autem Moysi discipuli sumus. 043 JOH 009 029 Nos scimus quia Moysi locutus est Deus: hunc autem nescimus unde sit. 043 JOH 009 030 Respondit ille homo, et dixit eis: In hoc enim mirabile est quia vos nescitis unde sit, et aperuit meos oculos: 043 JOH 009 031 scimus autem quia peccatores Deus non audit: sed si quis Dei cultor est, et voluntatem eius facit, hunc exaudit. 043 JOH 009 032 A sæculo non est auditum quia quis aperuit oculos cæci nati. (aiōn g165) 043 JOH 009 033 Nisi esset hic a Deo, non poterat facere quidquam. 043 JOH 009 034 Responderunt, et dixerunt ei: In peccatis natus es totus, et tu doces nos? Et eiecerunt eum foras. 043 JOH 009 035 Audivit Iesus quia eiecerunt eum foras: et cum invenisset eum, dixit ei: Tu credis in Filium Dei? 043 JOH 009 036 Respondit ille, et dixit: Quis est, Domine, ut credam in eum? 043 JOH 009 037 Et dixit ei Iesus: Et vidisti eum, et qui loquitur tecum, ipse est. 043 JOH 009 038 At ille ait: Credo Domine. Et procidens adoravit eum. 043 JOH 009 039 Et dixit Iesus: In iudicium ego in hunc mundum veni: ut qui non vident videant, et qui vident cæci fiant. 043 JOH 009 040 Et audierunt quidam ex Pharisæis, qui cum ipso erant, et dixerunt ei: Numquid et nos cæci sumus? 043 JOH 009 041 Dixit eis Iesus: Si cæci essetis, non haberetis peccatum. Nunc vero dicitis: Quia videmus. Peccatum vestrum manet. 043 JOH 010 001 Amen, amen dico vobis: qui non intrat per ostium in ovile ovium, sed ascendit aliunde: ille fur est, et latro. 043 JOH 010 002 Qui autem intrat per ostium, pastor est ovium. 043 JOH 010 003 Huic ostiarius aperit, et oves vocem eius audiunt, et proprias ovas vocat nominatim, et educit eas. 043 JOH 010 004 Et cum proprias oves emiserit, ante eas vadit: et oves illum sequuntur, quia sciunt vocem eius. 043 JOH 010 005 Alienum autem non sequuntur, sed fugiunt ab eo: quia non noverunt vocem alienorum. 043 JOH 010 006 Hoc proverbium dixit eis Iesus. Illi autem non cognoverunt quid loqueretur eis. 043 JOH 010 007 Dixit ergo eis iterum Iesus: Amen, amen dico vobis, quia ego sum ostium ovium. 043 JOH 010 008 Omnes quotquot venerunt, fures sunt, et latrones, et non audierunt eos oves. 043 JOH 010 009 Ego sum ostium. Per me si quis introierit, salvabitur: et ingredietur, et egredietur, et pascua inveniet. 043 JOH 010 010 Fur non venit nisi ut furetur, et mactet, et perdat. Ego veni ut vitam habeant, et abundantius habeant. 043 JOH 010 011 Ego sum pastor bonus. Bonus pastor animam suam dat pro ovibus suis. 043 JOH 010 012 Mercenarius autem, et qui non est pastor, cuius non sunt oves propriæ, videt lupum venientem, et dimittit oves, et fugit: et lupus rapit, et dispergit oves: 043 JOH 010 013 mercenarius autem fugit, quia mercenarius est, et non pertinet ad eum de ovibus. 043 JOH 010 014 Ego sum pastor bonus: et cognosco meas, et cognoscunt me meæ. 043 JOH 010 015 Sicut novit me Pater, et ego agnosco Patrem: et animam meam pono pro ovibus meis. 043 JOH 010 016 Et alias oves habeo, quæ non sunt ex hoc ovili: et illas oportet me adducere, et vocem meam audient, et fiet unum ovile, et unus pastor. 043 JOH 010 017 Propterea me diligit Pater: quia ego pono animam meam, ut iterum sumam eam. 043 JOH 010 018 Nemo tollit eam a me: sed ego pono eam a meipso, et potestatem habeo ponendi eam: et potestatem habeo iterum sumendi eam: Hoc mandatum accepi a Patre meo. 043 JOH 010 019 Dissensio iterum facta est inter Iudæos propter sermones hos. 043 JOH 010 020 Dicebant autem multi ex ipsis: Dæmonium habet, et insanit: quid eum auditis? 043 JOH 010 021 Alii dicebant: Hæc verba non sunt dæmonium habentis: numquid dæmonium potest cæcorum oculos aperire? 043 JOH 010 022 Facta sunt autem Encænia in Ierosolymis: et hiems erat. 043 JOH 010 023 Et ambulabat Iesus in templo, in porticu Salomonis. 043 JOH 010 024 Circumdederunt ergo eum Iudæi, et dicebant ei: Quousque animam nostram tollis? Si tu es Christus, dic nobis palam. 043 JOH 010 025 Respondit eis Iesus: Loquor vobis, et non creditis. Opera, quæ ego facio in nomine Patris mei, hæc testimonium perhibent de me: 043 JOH 010 026 sed vos non creditis, quia non estis ex ovibus meis. 043 JOH 010 027 Oves meæ vocem meam audiunt: et ego cognosco eas, et sequuntur me: 043 JOH 010 028 et ego vitam æternam do eis: et non peribunt in æternum, et non rapiet eas quisquam de manu mea. (aiōn g165, aiōnios g166) 043 JOH 010 029 Pater meus quod dedit mihi, maius omnibus est: et nemo potest rapere de manu Patris mei. 043 JOH 010 030 Ego, et Pater unum sumus. 043 JOH 010 031 Sustulerunt ergo lapides Iudæi, ut lapidarent eum. 043 JOH 010 032 Respondit eis Iesus: Multa bona opera ostendi vobis ex Patre meo, propter quod eorum opus me lapidatis? 043 JOH 010 033 Responderunt ei Iudæi: De bono opere non lapidamus te, sed de blasphemia: et quia tu homo cum sis, facis teipsum Deum. 043 JOH 010 034 Respondit eis Iesus: Nonne scriptum est in lege vestra: quia Ego dixi, dii estis? 043 JOH 010 035 Si illos dixit deos, ad quos sermo Dei factus est, et non potest solvi scriptura: 043 JOH 010 036 quem Pater sanctificavit, et misit in mundum, vos dicitis: Quia blasphemas: quia dixi, Filius Dei sum? 043 JOH 010 037 Si non facio opera Patris mei, nolite credere mihi. 043 JOH 010 038 Si autem facio: et si mihi non vultis credere, operibus credite, ut cognoscatis, et credatis quia Pater in me est, et ego in Patre. 043 JOH 010 039 Quærebant ergo eum apprehendere: et exivit de manibus eorum. 043 JOH 010 040 Et abiit iterum trans Iordanem in eum locum, ubi erat Ioannes baptizans primum: et mansit illic: 043 JOH 010 041 et multi venerunt ad eum, et dicebant: Quia Ioannes quidem signum fecit nullum. 043 JOH 010 042 Omnia autem quæcumque dixit Ioannes de hoc, vera erant. Et multi crediderunt in eum. 043 JOH 011 001 Erat autem quidem languens Lazarus a Bethania, de castello Mariæ, et Marthæ sororis eius. 043 JOH 011 002 (Maria autem erat, quæ unxit Dominum unguento, et extersit pedes eius capillis suis: cuius frater Lazarus infirmabatur.) 043 JOH 011 003 Miserunt ergo sorores eius ad eum dicentes: Domine, ecce quem amas infirmatur. 043 JOH 011 004 Audiens autem Iesus dixit eis: Infirmitas hæc non est ad mortem, sed pro gloria Dei, ut glorificetur Filius Dei per eam. 043 JOH 011 005 Diligebat autem Iesus Martham, et sororem eius Mariam, et Lazarum. 043 JOH 011 006 Ut ergo audivit quia infirmabatur, tunc quidem mansit in eodem loco duobus diebus. 043 JOH 011 007 Deinde post hæc dixit discipulis suis: Eamus in Iudæam iterum. 043 JOH 011 008 Dicunt ei discipuli: Rabbi, nunc quærebant te Iudæi lapidare, et iterum vadis illuc? 043 JOH 011 009 Respondit Iesus: Nonne duodecim sunt horæ diei? Si quis ambulaverit in die, non offendit, quia lucem huius mundi videt: 043 JOH 011 010 si autem ambulaverit in nocte, offendit, quia lux non est in eo. 043 JOH 011 011 Hæc ait, et post hæc dixit eis: Lazarus amicus noster dormit: sed vado ut a somno excitem eum. 043 JOH 011 012 Dixerunt ergo discipuli eius: Domine, si dormit, salvus erit. 043 JOH 011 013 Dixerat autem Iesus de morte eius: illi autem putaverunt quia de dormitione somni diceret. 043 JOH 011 014 Tunc ergo Iesus dixit eis manifeste: Lazarus mortuus est: 043 JOH 011 015 et gaudeo propter vos, ut credatis, quoniam non eram ibi. Sed eamus ad eum. 043 JOH 011 016 Dixit ergo Thomas, qui dicitur Didymus, ad condiscipulos: Eamus et nos, ut moriamur cum eo. 043 JOH 011 017 Venit itaque Iesus: et invenit eum quattuor dies iam in monumento habentem. 043 JOH 011 018 (Erat autem Bethania iuxta Ierosolymam quasi stadiis quindecim.) 043 JOH 011 019 Multi autem ex Iudæis venerant ad Martham, et Mariam, ut consolarentur eas de fratre suo. 043 JOH 011 020 Martha ergo ut audivit quia Iesus venit, occurrit illi: Maria autem domi sedebat. 043 JOH 011 021 Dixit ergo Martha ad Iesum: Domine, si fuisses hic, frater meus non fuisset mortuus: 043 JOH 011 022 Sed et nunc scio quia quæcumque poposceris a Deo, dabit tibi Deus. 043 JOH 011 023 Dicit illi Iesus: Resurget frater tuus. 043 JOH 011 024 Dicit ei Martha: Scio quia resurget in resurrectione in novissimo die. 043 JOH 011 025 Dixit ei Iesus: Ego sum resurrectio, et vita: qui credit in me, etiam si mortuus fuerit, vivet: 043 JOH 011 026 et omnis, qui vivit, et credit in me, non morietur in æternum. Credis hoc? (aiōn g165) 043 JOH 011 027 Ait illi: Utique Domine, ego credidi, quia tu es Christus Filius Dei vivi, qui in hunc mundum venisti. 043 JOH 011 028 Et cum hæc dixisset, abiit, et vocavit Mariam sororem suam silentio, dicens: Magister adest, et vocat te. 043 JOH 011 029 Illa ut audivit, surgit cito, et venit ad eum: 043 JOH 011 030 nondum enim venerat Iesus in castellum: sed erat adhuc in illo loco, ubi occurrerat ei Martha. 043 JOH 011 031 Iudæi ergo, qui erant cum ea in domo, et consolabantur eam, cum vidissent Mariam quia cito surrexit, et exiit, secuti sunt eam dicentes: Quia vadit ad monumentum, ut ploret ibi. 043 JOH 011 032 Maria ergo, cum venisset ubi erat Iesus, videns eum, cecidit ad pedes eius, et dicit ei: Domine, si fuisses hic, non esset mortuus frater meus. 043 JOH 011 033 Iesus ergo, ut vidit eam plorantem, et Iudæos, qui venerant cum ea, plorantes, infremuit spiritu, et turbavit seipsum, 043 JOH 011 034 et dixit: Ubi posuistis eum? Dicunt ei: Domine, veni, et vide. 043 JOH 011 035 Et lacrymatus est Iesus. 043 JOH 011 036 Dixerunt ergo Iudæi: Ecce quomodo amabat eum. 043 JOH 011 037 Quidam autem ex ipsis dixerunt: Non poterat hic, qui aperuit oculos cæci nati, facere ut hic non moreretur? 043 JOH 011 038 Iesus ergo rursum fremens in semetipso, venit ad monumentum. Erat autem spelunca: et lapis superpositus erat ei. 043 JOH 011 039 Ait Iesus: Tollite lapidem. Dicit ei Martha soror eius, qui mortuus fuerat: Domine, iam fœtet, quatriduanus est enim. 043 JOH 011 040 Dicit ei Iesus: Nonne dixi tibi quoniam si credideris, videbis gloriam Dei? 043 JOH 011 041 Tulerunt ergo lapidem: Iesus autem elevatis sursum oculis, dixit: Pater gratias ago tibi quoniam audisti me. 043 JOH 011 042 Ego autem sciebam quia semper me audis, sed propter populum, qui circumstat, dixi: ut credant quia tu me misisti. 043 JOH 011 043 Hæc cum dixisset, voce magna clamavit: Lazare veni foras. 043 JOH 011 044 Et statim prodiit qui fuerat mortuus, ligatus pedes, et manus institis, et facies illius sudario erat ligata. Dixit eis Iesus: Solvite eum, et sinite abire. 043 JOH 011 045 Multi ergo ex Iudæis, qui venerant ad Mariam, et Martham, et viderant quæ fecit Iesus, crediderunt in eum. 043 JOH 011 046 Quidam autem ex ipsis abierunt ad Pharisæos, et dixerunt eis quæ fecit Iesus. 043 JOH 011 047 Collegerunt ergo Pontifices et Pharisæi concilium, et dicebant: Quid faciamus, quia hic homo multa signa facit? 043 JOH 011 048 Si dimittimus eum sic, omnes credent in eum: et venient Romani, et tollent nostrum locum, et gentem. 043 JOH 011 049 Unus autem ex ipsis Caiphas nomine, cum esset Pontifex anni illius, dixit eis: Vos nescitis quidquam, 043 JOH 011 050 nec cogitatis quia expedit vobis ut unus moriatur homo pro populo, et non tota gens pereat. 043 JOH 011 051 Hoc autem a semetipso non dixit: sed cum esset Pontifex anni illius, prophetavit, quod Iesus moriturus erat pro gente, 043 JOH 011 052 et non tantum pro gente, sed ut filios Dei, qui erant dispersi, congregaret in unum. 043 JOH 011 053 Ab illo ergo die cogitaverunt ut interficerent eum. 043 JOH 011 054 Iesus ergo iam non in palam ambulabat apud Iudæos, sed abiit in regionem iuxta desertum, in civitatem, quæ dicitur Ephrem, et ibi morabatur cum discipulis suis. 043 JOH 011 055 Proximum autem erat Pascha Iudæorum: et ascenderunt multi Ierosolymam de regione ante Pascha, ut sanctificarent se ipsos. 043 JOH 011 056 Quærebant ergo Iesum: et colloquebantur ad invicem, in templo stantes: Quid putatis, quia non venit ad diem festum? 043 JOH 011 057 Dederant autem Pontifices, et Pharisæi mandatum, ut si quis cognoverit ubi sit, indicet, ut apprehendant eum. 043 JOH 012 001 Iesus ergo ante sex dies Paschæ venit Bethaniam, ubi Lazarus fuerat mortuus, quem suscitavit Iesus. 043 JOH 012 002 Fecerunt autem ei cœnam ibi: et Martha ministrabat, Lazarus vero unus erat ex discumbentibus cum eo. 043 JOH 012 003 Maria ergo accepit libram unguenti nardi pistici, pretiosi, et unxit pedes Iesu, et extersit pedes eius capillis suis: et domus impleta est ex odore unguenti. 043 JOH 012 004 Dixit ergo unus ex discipulis eius, Iudas Iscariotes, qui erat eum traditurus: 043 JOH 012 005 Quare hoc unguentum non væniit trecentis denariis, et datum est egenis? 043 JOH 012 006 Dixit autem hoc, non quia de egenis pertinebat ad eum, sed quia fur erat, et loculos habens, ea, quæ mittebantur, portabat. 043 JOH 012 007 Dixit ergo Iesus: Sinite illam ut in diem sepulturæ meæ servet illud. 043 JOH 012 008 Pauperes enim semper habetis vobiscum: me autem non semper habetis. 043 JOH 012 009 Cognovit ergo turba multa ex Iudæis quia illic est: et venerunt, non propter Iesum tantum, sed ut Lazarum viderent, quem suscitavit a mortuis. 043 JOH 012 010 Cogitaverunt autem principes sacerdotum ut et Lazarum interficerent: 043 JOH 012 011 quia multi propter illum abibant ex Iudæis, et credebant in Iesum. 043 JOH 012 012 In crastinum autem turba multa, quæ venerat ad diem festum, cum audissent quia venit Iesus Ierosolymam: 043 JOH 012 013 acceperunt ramos palmarum, et processerunt obviam ei, et clamabant: Hosanna! Benedictus, qui venit in nomine Domini, Rex Israel! 043 JOH 012 014 Et invenit Iesus asellum, et sedit super eum, sicut scriptum est: 043 JOH 012 015 Noli timere filia Sion: ecce Rex tuus venit sedens super pullum asinæ. 043 JOH 012 016 Hæc non cognoverunt discipuli eius primum: sed quando glorificatus est Iesus, tunc recordati sunt quia hæc erant scripta de eo: et hæc fecerunt ei. 043 JOH 012 017 Testimonium ergo perhibebat turba, quæ erat cum eo quando Lazarum vocavit de monumento, et suscitavit eum a mortuis. 043 JOH 012 018 Propterea et obviam venit ei turba: quia audierunt fecisse hoc signum. 043 JOH 012 019 Pharisæi ergo dixerunt ad semetipsos: Videtis quia nihil proficimus? Ecce mundus totus post eum abiit. 043 JOH 012 020 Erant autem quidam Gentiles ex his, qui ascenderant ut adorarent in die festo. 043 JOH 012 021 Hi ergo accesserunt ad Philippum, qui erat a Bethsaida Galilææ, et rogabant eum, dicentes: Domine, volumus Iesum videre. 043 JOH 012 022 Venit Philippus, et dicit Andreæ: Andreas rursum, et Philippus dixerunt Iesu. 043 JOH 012 023 Iesus autem respondit eis, dicens: Venit hora, ut clarificetur Filius hominis. 043 JOH 012 024 Amen, amen dico vobis, nisi granum frumenti cadens in terram, mortuum fuerit; ipsum solum manet. Si autem mortuum fuerit, multum fructum affert. 043 JOH 012 025 Qui amat animam suam, perdet eam: et qui odit animam suam in hoc mundo, in vitam æternam custodit eam. (aiōnios g166) 043 JOH 012 026 Si quis mihi ministrat, me sequatur: et ubi sum ego, illic et minister meus erit. Si quis mihi ministraverit, honorificabit eum Pater meus. 043 JOH 012 027 Nunc anima mea turbata est. Et quid dicam? Pater, salvifica me ex hac hora? Sed propterea veni in horam hanc. 043 JOH 012 028 Pater, clarifica nomen tuum. Venit ergo vox de cælo: Et clarificavi, et iterum clarificabo. 043 JOH 012 029 Turba ergo, quæ stabat, et audierat, dicebat tonitruum esse factum. Alii dicebant: Angelus ei locutus est. 043 JOH 012 030 Respondit Iesus, et dixit: Non propter me hæc vox venit, sed propter vos. 043 JOH 012 031 Nunc iudicium est mundi: nunc princeps huius mundi eiicietur foras. 043 JOH 012 032 Et ego si exaltatus fuero a terra, omnia traham ad me ipsum. 043 JOH 012 033 (hoc autem dicebat, significans qua morte esset moriturus.) 043 JOH 012 034 Respondit ei turba: Nos audivimus ex lege, quia Christus manet in æternum: et quomodo tu dicis, Oportet exaltari Filium hominis? Quis est iste Filius hominis? (aiōn g165) 043 JOH 012 035 Dixit ergo eis Iesus: Adhuc modicum, lumen in vobis est. Ambulate dum lucem habetis, ut non vos tenebræ comprehendant: et qui ambulant in tenebris, nescit quo vadat. 043 JOH 012 036 Dum lucem habetis, credite in lucem, ut filii lucis sitis. Hæc locutus est Iesus: et abiit, et abscondit se ab eis. 043 JOH 012 037 Cum autem tanta signa fecisset coram eis, non credebant in eum: 043 JOH 012 038 ut sermo Isaiæ prophetæ impleretur, quem dixit: Domine, quis credidit auditui nostro? Et brachium Domini cui revelatum est? 043 JOH 012 039 Propterea non poterant credere, quia iterum dixit Isaias: 043 JOH 012 040 Excæcavit oculos eorum, et induravit cor eorum: ut non videant oculis, et non intelligant corde, et convertantur, et sanem eos. 043 JOH 012 041 Hæc dixit Isaias, quando vidit gloriam eius, et locutus est de eo. 043 JOH 012 042 Verumtamen et ex principibus multi crediderunt in eum: sed propter Pharisæos non confitebantur, ut e synagoga non eiicerentur. 043 JOH 012 043 Dilexerunt enim gloriam hominum magis, quam gloriam Dei. 043 JOH 012 044 Iesus autem clamavit, et dixit: Qui credit in me, non credit in me, sed in eum, qui misit me. 043 JOH 012 045 Et qui videt me, videt eum, qui misit me. 043 JOH 012 046 Ego lux in mundum veni: ut omnis, qui credit in me, in tenebris non maneat. 043 JOH 012 047 Et si quis audierit verba mea, et non custodierit: ego non iudico eum. Non enim veni ut iudicem mundum, sed ut salvificem mundum. 043 JOH 012 048 Qui spernit me, et non accipit verba mea: habet qui iudicet eum. Sermo, quem locutus sum, ille iudicabit eum in novissimo die. 043 JOH 012 049 Quia ego ex me ipso non sum locutus, sed qui misit me Pater, ipse mihi mandatum dedit quid dicam, et quid loquar. 043 JOH 012 050 Et scio quia mandatum eius vita æterna est. Quæ ergo ego loquor, sicut dixit mihi Pater, sic loquor. (aiōnios g166) 043 JOH 013 001 Ante diem festum Paschæ, sciens Iesus quia venit hora eius ut transeat ex hoc mundo ad Patrem: cum dilexisset suos, qui erant in mundo, in finem dilexit eos. 043 JOH 013 002 Et cœna facta, cum diabolus iam misisset in cor ut traderet eum Iudas Simonis Iscariotæ: 043 JOH 013 003 sciens quia omnia dedit ei Pater in manus, et quia a Deo exivit, et ad Deum vadit: 043 JOH 013 004 surgit a cœna, et ponit vestimenta sua: et cum accepisset linteum, præcinxit se. 043 JOH 013 005 Deinde mittit aquam in pelvim, et cœpit lavare pedes discipulorum, et extergere linteo, quo erat præcinctus. 043 JOH 013 006 Venit ergo ad Simonem Petrum. Et dicit ei Petrus: Domine, tu mihi lavas pedes? 043 JOH 013 007 Respondit Iesus, et dixit ei: Quod ego facio, tu nescis modo, scies autem postea. 043 JOH 013 008 Dicit ei Petrus: Non lavabis mihi pedes in æternum. Respondit ei Iesus: Si non lavero te, non habebis partem mecum. (aiōn g165) 043 JOH 013 009 Dicit ei Simon Petrus: Domine, non tantum pedes meos, sed et manus, et caput. 043 JOH 013 010 Dicit ei Iesus: Qui lotus est, non indiget nisi ut pedes lavet, sed est mundus totus. Et vos mundi estis, sed non omnes. 043 JOH 013 011 Sciebat enim quisnam esset qui traderet eum: propterea dixit: Non estis mundi omnes. 043 JOH 013 012 Postquam ergo lavit pedes eorum, et accepit vestimenta sua: cum recubuisset iterum dixit eis: Scitis quid fecerim vobis? 043 JOH 013 013 Vos vocatis me Magister, et Domine, et bene dicitis: sum etenim. 043 JOH 013 014 Si ergo ego lavi pedes vestros, Dominus, et Magister: et vos debetis alter alterius lavare pedes. 043 JOH 013 015 Exemplum enim dedi vobis, ut quemadmodum ego feci vobis, ita et vos faciatis. 043 JOH 013 016 Amen, amen dico vobis: non est servus maior Domino suo: neque apostolus maior est eo, qui misit illum. 043 JOH 013 017 Si hæc scitis, beati eritis si feceritis ea. 043 JOH 013 018 Non de omnibus vobis dico: ego scio quos elegerim: sed ut adimpleatur Scriptura: Qui manducat mecum panem, levabit contra me calcaneum suum. 043 JOH 013 019 Amodo dico vobis, priusquam fiat: ut cum factum fuerit, credatis, quia ego sum. 043 JOH 013 020 Amen, amen dico vobis: Qui accipit si quem misero, me accipit: qui autem me accipit, accipit eum, qui me misit. 043 JOH 013 021 Cum hæc dixisset Iesus, turbatus est spiritu: et protestatus est, et dixit: Amen, amen dico vobis: Quia unus ex vobis tradet me. 043 JOH 013 022 Aspiciebant ergo ad invicem discipuli, hæsitantes de quo diceret. 043 JOH 013 023 Erat ergo recumbens unus ex discipulis eius in sinu Iesu, quem diligebat Iesus. 043 JOH 013 024 Innuit ergo huic Simon Petrus: et dixit ei: Quis est, de quo dicit? 043 JOH 013 025 Itaque cum recubuisset ille supra pectus Iesu, dicit ei: Domine quis est? 043 JOH 013 026 Respondit Iesus: Ille est, cui ego intinctum panem porrexero. Et cum intinxisset panem, dedit Iudæ Simonis Iscariotæ. 043 JOH 013 027 Et post buccellam, introivit in eum Satanas. Et dixit ei Iesus: Quod facis, fac citius. 043 JOH 013 028 Hoc autem nemo scivit discumbentium ad quid dixerit ei. 043 JOH 013 029 Quidam enim putabant, quia loculos habebat Iudas, quod dixisset ei Iesus: Eme ea, quæ opus sunt nobis ad diem festum: aut egenis ut aliquid daret. 043 JOH 013 030 Cum ergo accepisset ille buccellam, exivit continuo. Erat autem nox. 043 JOH 013 031 Cum ergo exisset, dixit Iesus: Nunc clarificatus est Filius hominis: et Deus clarificatus est in eo. 043 JOH 013 032 Si Deus clarificatus est in eo, et Deus clarificabit eum in semetipso: et continuo clarificabit eum. 043 JOH 013 033 Filioli, adhuc modicum vobiscum sum. Quæretis me: et sicut dixi Iudæis: Quo ego vado, vos non potestis venire: et vobis dico modo. 043 JOH 013 034 Mandatum novum do vobis: Ut diligatis invicem, sicut dilexi vos, ut et vos diligatis invicem. 043 JOH 013 035 In hoc cognoscent omnes quia discipuli mei estis, si dilectionem habueritis ad invicem. 043 JOH 013 036 Dicit ei Simon Petrus: Domine, quo vadis? Respondit Iesus: Quo ego vado, non potes me modo sequi: sequeris autem postea. 043 JOH 013 037 Dicit ei Petrus: Quare non possum te sequi modo? Animam meam pro te ponam. 043 JOH 013 038 Respondit ei Iesus: Animam tuam pro me pones? Amen, amen dico tibi: non cantabit gallus, donec ter me neges. 043 JOH 014 001 Non turbetur cor vestrum. Creditis in Deum, et in me credite. 043 JOH 014 002 In domo Patris mei mansiones multæ sunt. Si quo minus dixissem vobis: Quia vado parare vobis locum. 043 JOH 014 003 Et si abiero, et præparavero vobis locum: iterum venio, et accipiam vos ad meipsum, ut ubi sum ego, et vos sitis. 043 JOH 014 004 Et quo ego vado scitis, et viam scitis. 043 JOH 014 005 Dicit ei Thomas: Domine, nescimus quo vadis: et quo modo possumus viam scire? 043 JOH 014 006 Dicit ei Iesus: Ego sum via, et veritas, et vita. Nemo venit ad Patrem, nisi per me. 043 JOH 014 007 Si cognovissetis me, et Patrem meum utique cognovissetis: et amodo cognoscetis eum, et vidistis eum. 043 JOH 014 008 Dicit ei Philippus: Domine, ostende nobis Patrem, et sufficit nobis. 043 JOH 014 009 Dicit ei Iesus: Tanto tempore vobiscum sum: et non cognovistis me? Philippe, qui videt me, videt et Patrem. Quomodo tu dicis: Ostende nobis Patrem? 043 JOH 014 010 Non creditis quia ego in Patre, et Pater in me est? Verba, quæ ego loquor vobis, a me ipso non loquor. Pater autem in me manens, ipse fecit opera. 043 JOH 014 011 Non creditis quia ego in Patre, et Pater in me est? 043 JOH 014 012 Alioquin propter opera ipsa credite. Amen, amen dico vobis, qui credit in me, opera, quæ ego facio, et ipse faciet, et maiora horum faciet: quia ego ad Patrem vado. 043 JOH 014 013 Et quodcumque petieritis Patrem in nomine meo, hoc faciam: ut glorificetur Pater in Filio. 043 JOH 014 014 Si quid petieritis me in nomine meo, hoc faciam. 043 JOH 014 015 Si diligitis me: mandata mea servate. 043 JOH 014 016 Et ego rogabo Patrem, et alium Paraclitum dabit vobis, ut maneat vobiscum in æternum, (aiōn g165) 043 JOH 014 017 Spiritum veritatis, quem mundus non potest accipere, quia non videt eum, nec scit eum. Vos autem cognoscetis eum: quia apud vos manebit, et in vobis erit. 043 JOH 014 018 Non relinquam vos orphanos: veniam ad vos. 043 JOH 014 019 Adhuc modicum: et mundus me iam non videt. Vos autem videtis me: quia ego vivo, et vos vivetis. 043 JOH 014 020 In illo die vos cognoscetis quia ego sum in Patre meo, et vos in me, et ego in vobis. 043 JOH 014 021 Qui habet mandata mea, et servat ea: ille est, qui diligit me. Qui autem diligit me, diligetur a Patre meo: et ego diligam eum, et manifestabo ei meipsum. 043 JOH 014 022 Dicit ei Iudas, non ille Iscariotes: Domine, quid factum est, quia manifestaturus es nobis tepisum, et non mundo? 043 JOH 014 023 Respondit Iesus, et dixit ei: Si quis diligit me, sermonem meum servabit, et Pater meus diliget eum, et ad eum veniemus, et mansionem apud eum faciemus: 043 JOH 014 024 qui non diligit me, sermones meos non servat. Et sermonem, quem audistis, non est meus: sed eius, qui misit me, Patris. 043 JOH 014 025 Hæc locutus sum vobis apud vos manens. 043 JOH 014 026 Paraclitus autem Spiritus Sanctus, quem mittet Pater in nomine meo, ille vos docebit omnia, et suggeret vobis omnia, quæcumque dixero vobis. 043 JOH 014 027 Pacem relinquo vobis, pacem meam do vobis: non quomodo mundus dat, ego do vobis. Non turbetur cor vestrum, neque formidet. 043 JOH 014 028 Audistis quia ego dixi vobis: Vado, et venio ad vos. Si diligeretis me, gauderetis utique, quia vado ad Patrem: quia Pater maior me est. 043 JOH 014 029 Et nunc dixi vobis priusquam fiat: ut cum factum fuerit, credatis. 043 JOH 014 030 Iam non multa loquar vobiscum. Venit enim princeps mundi huius, et in me non habet quidquam. 043 JOH 014 031 Sed ut cognoscat mundus quia diligo Patrem, et sicut mandatum dedit mihi Pater, sic facio. Surgite, eamus hinc. 043 JOH 015 001 Ego sum vitis vera: et Pater meus agricola est. 043 JOH 015 002 Omnem palmitem in me non ferentem fructum, tollet eum: et omnem, qui fert fructum, purgabit eum, ut fructum plus afferat. 043 JOH 015 003 Iam vos mundi estis propter sermonem, quem locutus sum vobis. 043 JOH 015 004 Manete in me: et ego in vobis. Sicut palmes non potest fere fructum a semetipso, nisi manserit in vite: sic nec vos, nisi in me manseritis. 043 JOH 015 005 Ego sum vitis, vos palmites: qui manet in me, et ego in eo, hic fert fructum multum: quia sine me nihil potestis facere. 043 JOH 015 006 Si quis in me non manserit: mittetur foras sicut palmes, et arescet, et colligent eum, et in ignem mittent, et ardet. 043 JOH 015 007 Si manseritis in me, et verba mea in vobis manserint: quodcumque volueritis petetis, et fiet vobis. 043 JOH 015 008 In hoc clarificatus est Pater meus, ut fructum plurimum afferatis, et efficiamini mei discipuli. 043 JOH 015 009 Sicut dilexit me Pater, et ego dilexi vos. Manete in dilectione mea. 043 JOH 015 010 Si præcepta mea servaveritis, manebitis in dilectione mea, sicut et ego Patris mei præcepta servavi, et maneo in eius dilectione. 043 JOH 015 011 Hæc locutus sum vobis: ut gaudium meum in vobis sit, et gaudium vestrum impleatur. 043 JOH 015 012 Hoc est præceptum meum ut diligatis invicem, sicut dilexi vos. 043 JOH 015 013 Maiorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam ponat qui pro amicis suis. 043 JOH 015 014 Vos amici mei estis, si feceritis quæ ego præcipio vobis. 043 JOH 015 015 Iam non dicam vos servos: quia servus nescit quid faciat dominus eius. Vos autem dixi amicos: quia omnia quæcumque audivi a Patre meo, nota feci vobis. 043 JOH 015 016 Non vos me elegistis: sed ego elegi vos, et posui vos ut eatis, et fructum afferatis: et fructus vester maneat: ut quodcumque petieritis Patrem in nomine meo, det vobis. 043 JOH 015 017 Hæc mando vobis, ut diligatis invicem. 043 JOH 015 018 Si mundus vos odit: scitote quia me priorem vobis odio habuit. 043 JOH 015 019 Si de mundo fuissetis: mundus quod suum erat diligeret: quia vero de mundo non estis, sed ego elegi vos de mundo, propterea odit vos mundus. 043 JOH 015 020 Mementote sermonis mei, quem ego dixi vobis: non est servus maior domino suo. Si me persecuti sunt, et vos persequentur: si sermonem meum servaverunt, et vestrum servabunt. 043 JOH 015 021 Sed hæc omnia facient vobis propter nomen meum: quia nesciunt eum, qui misit me. 043 JOH 015 022 Si non venissem, et locutus fuissem eis, peccatum non haberent: nunc autem excusationem non habent de peccato suo. 043 JOH 015 023 Qui me odit: et Patrem meum odit. 043 JOH 015 024 Si opera non fecissem in eis, quæ nemo alius fecit, peccatum non haberent: nunc autem et viderunt, et oderunt et me, et Patrem meum. 043 JOH 015 025 Sed ut adimpleatur sermo, qui in lege eorum scriptus est: Quia odio habuerunt me gratis. 043 JOH 015 026 Cum autem venerit Paraclitus, quem ego mittam vobis a Patre, Spiritum veritatis, qui a Patre procedit, ille testimonium perhibebit de me: 043 JOH 015 027 et vos testimonium perhibebitis, quia ab initio mecum estis. 043 JOH 016 001 Hæc locutus sum vobis, ut non scandalizemini. 043 JOH 016 002 Absque synagogis facient vos: sed venit hora, ut omnis, qui interficit vos, arbitretur obsequium se præstare Deo. 043 JOH 016 003 Et hæc facient vobis, quia non noverunt Patrem, neque me. 043 JOH 016 004 Sed hæc locutus sum vobis: ut cum venerit hora eorum reminiscamini, quia ego dixi vobis. 043 JOH 016 005 Hæc autem vobis ab initio non dixi, quia vobiscum eram: Et nunc vado ad eum, qui misit me; et nemo ex vobis interrogat me, Quo vadis? 043 JOH 016 006 Sed quia hæc locutus sum vobis, tristitia implevit cor vestrum. 043 JOH 016 007 Sed ego veritatem dico vobis: expedit vobis ut ego vadam: si enim non abiero, Paraclitus non veniet ad vos: si autem abiero, mittam eum ad vos. 043 JOH 016 008 Et cum venerit ille, arguet mundum de peccato, et de iustitia, et de iudicio. 043 JOH 016 009 De peccato quidem: quia non crediderunt in me. 043 JOH 016 010 De iustitia vero: quia ad Patrem vado: et iam non videbitis me: 043 JOH 016 011 De iudicio autem: quia princeps huius mundi iam iudicatus est. 043 JOH 016 012 Adhuc multa habeo vobis dicere: sed non potestis portare modo. 043 JOH 016 013 Cum autem venerit ille Spiritus veritatis, docebit vos omnem veritatem. Non enim loquetur a semetipso: sed quæcumque audiet loquetur, et quæ ventura sunt annunciabit vobis. 043 JOH 016 014 Ille me clarificabit: quia de meo accipiet, et annunciabit vobis. 043 JOH 016 015 Omnia quæcumque habet Pater, mea sunt. Propterea dixi: quia de meo accipiet, et annunciabit vobis. 043 JOH 016 016 Modicum, et iam non videbitis me: et iterum modicum, et videbitis me: quia vado ad Patrem. 043 JOH 016 017 Dixerunt ergo ex discipulis eius ad invicem: Quid est hoc, quod dicit nobis: Modicum, et non videbitis me: et iterum modicum, et videbitis me, et quia vado ad Patrem? 043 JOH 016 018 Dicebant ergo: Quid est hoc, quod dicit, Modicum? nescimus quid loquitur. 043 JOH 016 019 Cognovit autem Iesus, quia volebant eum interrogare, et dixit eis: De hoc quæritis inter vos quia dixi, Modicum, et non videbitis me: et iterum modicum, et videbitis me. 043 JOH 016 020 Amen, amen dico vobis: quia plorabitis, et flebitis vos, mundus autem gaudebit: vos autem contristabimini, sed tristitia vestra vertetur in gaudium. 043 JOH 016 021 Mulier cum parit, tristitiam habet, quia venit hora eius: cum autem pepererit puerum, iam non meminit pressuræ propter gaudium: quia natus est homo in mundum. 043 JOH 016 022 Et vos igitur nunc quidem tristitiam habetis, iterum autem videbo vos, et gaudebit cor vestrum: et gaudium vestrum nemo tollet a vobis. 043 JOH 016 023 Et in illo die me non rogabitis quidquam. Amen, amen dico vobis: siquid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis. 043 JOH 016 024 Usque modo non petistis quidquam in nomine meo: Petite, et accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum. 043 JOH 016 025 Hæc in proverbiis locutus sum vobis. Venit hora cum iam non in proverbiis loquar vobis, sed palam de Patre annunciabo vobis. 043 JOH 016 026 In illo die in nomine meo petetis: et non dico vobis quia ego rogabo Patrem de vobis: 043 JOH 016 027 Ipse enim Pater amat vos, quia vos me amastis, et credidistis, quia ego a Deo exivi. 043 JOH 016 028 Exivi a Patre, et veni in mundum: iterum relinquo mundum, et vado ad Patrem. 043 JOH 016 029 Dicunt ei discipuli eius: Ecce nunc palam loqueris, et proverbium nullum dicis. 043 JOH 016 030 Nunc scimus quia scis omnia, et non opus est tibi ut quis te interroget: in hoc credimus quia a Deo existi. 043 JOH 016 031 Respondit eis Iesus: Modo creditis? 043 JOH 016 032 Ecce venit hora, et iam venit, ut dispergamini unusquisque in propria, et me solum relinquatis: et non sum solus, quia Pater mecum est. 043 JOH 016 033 Hæc locutus sum vobis, ut in me pacem habeatis. In mundo pressuram habebitis: sed confidite, ego vici mundum. 043 JOH 017 001 Hæc locutus est Iesus: et sublevatis oculis in cælum, dixit: Pater venit hora, clarifica Filium tuum, ut Filius tuus clarificet te: 043 JOH 017 002 Sicut dedisti ei potestatem omnis carnis, ut omne, quod dedisti ei, det eis vitam æternam. (aiōnios g166) 043 JOH 017 003 Hæc est autem vita æterna: Ut cognoscant te, solum Deum verum, et quem misisti Iesum Christum. (aiōnios g166) 043 JOH 017 004 Ego te clarificavi super terram: opus consummavi, quod dedisti mihi ut faciam: 043 JOH 017 005 et nunc clarifica me tu Pater apud temetipsum, claritate, quam habui prius, quam mundus esset, apud te. 043 JOH 017 006 Manifestavi nomen tuum hominibus, quos dedisti mihi de mundo: Tui erant, et mihi eos dedisti: et sermonem tuum servaverunt. 043 JOH 017 007 Nunc cognoverunt quia omnia, quæ dedisti mihi, abs te sunt: 043 JOH 017 008 quia verba, quæ dedisti mihi, dedi eis: et ipsi acceperunt, et cognoverunt vere quia a te exivi, et crediderunt quia tu me misisti. 043 JOH 017 009 Ego pro eis rogo: Non pro mundo rogo, sed pro his, quos dedisti mihi: quia tui sunt: 043 JOH 017 010 et mea omnia tua sunt, et tua mea sunt: et clarificatus sum in eis: 043 JOH 017 011 Et iam non sum in mundo, et hi in mundo sunt, et ego ad te venio. Pater sancte, serva eos in nomine tuo, quos dedisti mihi: ut sint unum, sicut et nos. 043 JOH 017 012 Cum essem cum eis, ego servabam eos in nomine tuo. Quos dedisti mihi, custodivi: et nemo ex eis periit, nisi filius perditionis, ut Scriptura impleatur. 043 JOH 017 013 Nunc autem ad te venio: et hæc loquor in mundo, ut habeant gaudium meum impletum in semetipsis. 043 JOH 017 014 Ego dedi eis sermonem tuum, et mundus eos odio habuit, quia non sunt de mundo, sicut et ego non sum de mundo. 043 JOH 017 015 Non rogo ut tollas eos de mundo, sed ut serves eos a malo. 043 JOH 017 016 De mundo non sunt, sicut et ego non sum de mundo. 043 JOH 017 017 Sanctifica eos in veritate. Sermo tuus veritas est. 043 JOH 017 018 Sicut tu me misisti in mundum, et ego misi eos in mundum. 043 JOH 017 019 Et pro eis ego sanctifico meipsum: ut sint et ipsi sanctificati in veritate. 043 JOH 017 020 Non pro eis autem rogo tantum, sed et pro eis, qui credituri sunt per verbum eorum in me: 043 JOH 017 021 ut omnes unum sint, sicut tu Pater in me, et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint: ut credat mundus, quia tu me misisti. 043 JOH 017 022 Et ego claritatem, quam dedisti mihi, dedi eis: ut sint unum, sicut et nos unum sumus. 043 JOH 017 023 Ego in eis, et tu in me: ut sint consummati in unum: et cognoscat mundus quia tu me misisti, et dilexisti eos, sicut et me dilexisti. 043 JOH 017 024 Pater, quos dedisti mihi, volo ut ubi sum ego, et illi sint mecum: ut videant claritatem meam, quam dedisti mihi: quia dilexisti me ante constitutionem mundi. 043 JOH 017 025 Pater iuste, mundus te non cognovit. Ego autem te cognovi: et hi cognoverunt, quia tu me misisti. 043 JOH 017 026 Et notum feci eis nomen tuum, et notum faciam: ut dilectio, qua dilexisti me, in ipsis sit, et ego in ipsis. 043 JOH 018 001 Hæc cum dixisset Iesus, egressus est cum discipulis suis trans Torrentem Cedron, ubi erat hortus, in quem introivit ipse, et discipuli eius. 043 JOH 018 002 Sciebat autem et Iudas, qui tradebat eum, locum: quia frequenter Iesus convenerat illuc cum discipulis suis. 043 JOH 018 003 Iudas ergo cum accepisset cohortem, et a Pontificibus, et Pharisæis ministros, venit illuc cum laternis, et facibus, et armis. 043 JOH 018 004 Iesus itaque sciens omnia, quæ ventura erant super eum, processit, et dixit eis: Quem quæritis? 043 JOH 018 005 Responderunt ei: Iesum Nazarenum. Dicit eis Iesus: Ego sum. Stabat autem et Iudas, qui tradebat eum, cum ipsis. 043 JOH 018 006 Ut ergo dixit eis: Ego sum: abierunt retrorsum, et ceciderunt in terram. 043 JOH 018 007 Iterum ergo interrogavit eos: Quem quæritis? Illi autem dixerunt: Iesum Nazarenum. 043 JOH 018 008 Respondit Iesus: Dixi vobis, quia ego sum: si ergo me quæritis, sinite hos abire. 043 JOH 018 009 Ut impleretur sermo, quem dixit: Quia quos dedisti mihi, non perdidi ex eis quemquam. 043 JOH 018 010 Simon ergo Petrus habens gladium eduxit eum: et percussit pontificis servum: et abscidit auriculam eius dexteram. Erat autem nomen servo Malchus. 043 JOH 018 011 Dixit ergo Iesus Petro: Mitte gladium tuum in vaginam. Calicem, quem dedit mihi Pater, non bibam illum? 043 JOH 018 012 Cohors ergo, et tribunus, et ministri Iudæorum comprehenderunt Iesum, et ligaverunt eum: 043 JOH 018 013 Et adduxerunt eum ad Annam primum, erat enim socer Caiphæ, qui erat pontifex anni illius. 043 JOH 018 014 Erat autem Caiphas, qui consilium dederat Iudæis: Quia expedit, unum hominem mori pro populo. 043 JOH 018 015 Sequebatur autem Iesum Simon Petrus, et alius discipulus. Discipulus autem ille erat notus pontifici, et introivit cum Iesu in atrium pontificis. 043 JOH 018 016 Petrus autem stabat ad ostium foris. Exivit ergo discipulus alius, qui erat notus pontifici, et dixit ostiariæ: et introduxit Petrum. 043 JOH 018 017 Dicit ergo Petro ancilla ostiaria: Numquid et tu ex discipulis es hominis istius? Dicit ille: Non sum. 043 JOH 018 018 Stabant autem servi, et ministri ad prunas: quia frigus erat, et calefaciebant se: erat autem cum eis et Petrus stans, et calefaciens se. 043 JOH 018 019 Pontifex ergo interrogavit Iesum de discipulis suis, et de doctrina eius. 043 JOH 018 020 Respondit ei Iesus: Ego palam locutus sum mundo: ego semper docui in synagoga, et in templo, quo omnes Iudæi conveniunt: et in occulto locutus sum nihil. 043 JOH 018 021 Quid me interrogas? Interroga eos, qui audierunt quid locutus sim ipsis: ecce hi sciunt quæ dixerim ego. 043 JOH 018 022 Hæc autem cum dixisset, unus assistens ministrorum dedit alapam Iesu, dicens: Sic respondes pontifici? 043 JOH 018 023 Respondit ei Iesus: Si male locutus sum, testimonium perhibe de malo: si autem bene, quid me cædis? 043 JOH 018 024 Et misit eum Annas ligatum ad Caipham pontificem. 043 JOH 018 025 Erat autem Simon Petrus stans, et calefaciens se. Dixerunt ergo ei: Numquid et tu ex discipulis eius es? Negavit ille, et dixit: Non sum. 043 JOH 018 026 Dicit ei unus ex servis pontificis, cognatus eius, cuius abscidit Petrus auriculam: Nonne ego te vidi in horto cum illo? 043 JOH 018 027 Iterum ergo negavit Petrus: et statim gallus cantavit. 043 JOH 018 028 Adducunt ergo Iesum a Caipha in prætorium. Erat autem mane: et ipsi non introierunt in prætorium, ut non contaminarentur, sed ut manducarent Pascha. 043 JOH 018 029 Exivit ergo Pilatus ad eos foras, et dixit: Quam accusationem affertis adversus hominem hunc? 043 JOH 018 030 Responderunt, et dixerunt ei: Si non esset hic malefactor, non tibi tradidissemus eum. 043 JOH 018 031 Dixit ergo eis Pilatus: Accipite eum vos, et secundum legem vestram iudicate eum. Dixerunt ergo ei Iudæi: Nobis non licet interficere quemquam. 043 JOH 018 032 Ut sermo Iesu impleretur, quem dixit, significans qua morte esset moriturus. 043 JOH 018 033 Introivit ergo iterum in prætorium Pilatus, et vocavit Iesum, et dixit ei: Tu es rex Iudæorum? 043 JOH 018 034 Respondit Iesus: A temetipso hoc dicis, an alii dixerunt tibi de me? 043 JOH 018 035 Respondit Pilatus: Numquid ego Iudæus sum? Gens tua, et pontifices tradiderunt te mihi: quid fecisti? 043 JOH 018 036 Respondit Iesus: Regnum meum non est de hoc mundo. Si ex hoc mundo esset regnum meum, ministri mei utique decertarent ut non traderer Iudæis: nunc autem regnum meum non est hinc. 043 JOH 018 037 Dixit itaque ei Pilatus: Ergo rex es tu? Respondit Iesus: Tu dicis quia rex sum ego. Ego in hoc natus sum, et ad hoc veni in mundum, ut testimonium perhibeam veritati: omnis, qui est ex veritate, audit vocem meam. 043 JOH 018 038 Dicit ei Pilatus: Quid est veritas? Et cum hoc dixisset, iterum exivit ad Iudæos, et dicit eis: Ego nullam invenio in eo causam. 043 JOH 018 039 Est autem consuetudo vobis ut unum dimittam vobis in Pascha: vultis ergo dimittam vobis regem Iudæorum? 043 JOH 018 040 Clamaverunt ergo rursum omnes, dicentes: Non hunc, sed Barabbam. Erat autem Barabbas latro. 043 JOH 019 001 Tunc ergo apprehendit Pilatus Iesum, et flagellavit. 043 JOH 019 002 Et milites plectentes coronam de spinis, imposuerunt capiti eius: et veste purpurea circumdederunt eum. 043 JOH 019 003 Et veniebant ad eum, et dicebant: Ave, rex Iudæorum: et dabant ei alapas. 043 JOH 019 004 Exivit ergo iterum Pilatus foras, et dicit eis: Ecce adduco vobis eum foras, ut cognoscatis quia nullam invenio in eo causam. 043 JOH 019 005 (Exivit ergo Iesus portans coronam spineam, et purpureum vestimentum: ) Et dicit eis: Ecce homo. 043 JOH 019 006 Cum ergo vidissent eum Pontifices, et ministri, clamabant, dicentes: Crucifige, crucifige eum. Dicit eis Pilatus: Accipite eum vos, et crucifigite: ego enim non invenio in eo causam. 043 JOH 019 007 Responderunt ei Iudæi: Nos legem habemus, et secundum legem debet mori, quia Filium Dei se fecit. 043 JOH 019 008 Cum ergo audisset Pilatus hunc sermonem, magis timuit. 043 JOH 019 009 Et ingressus est prætorium iterum: et dixit ad Iesum: Unde es tu? Iesus autem responsum non dedit ei. 043 JOH 019 010 Dicit ergo ei Pilatus: Mihi non loqueris? Nescis quia potestatem habeo crucifigere te, et potestatem habeo dimittere te? 043 JOH 019 011 Respondit Iesus: Non haberes potestatem adversum me ullam, nisi tibi datum esset desuper. Propterea qui me tradidit tibi, maius peccatum habet. 043 JOH 019 012 Et exinde quærebat Pilatus dimittere eum. Iudæi autem clamabant dicentes: Si hunc dimittis, non es amicus Cæsaris. Omnis enim, qui se regem facit, contradicit Cæsari. 043 JOH 019 013 Pilatus autem cum audisset hos sermones, adduxit foras Iesum: et sedit pro tribunali, in loco, qui dicitur Lithostrotos, Hebraice autem Gabbatha. 043 JOH 019 014 Erat autem parasceve Paschæ, hora quasi sexta, et dicit Iudæis: Ecce rex vester. 043 JOH 019 015 Illi autem clamabant: Tolle, tolle, crucifige eum. Dicit eis Pilatus: Regem vestrum crucifigam? Responderunt Pontifices: Non habemus Regem, nisi Cæsarem. 043 JOH 019 016 Tunc ergo tradidit eis illum ut crucifigeretur. Susceperunt autem Iesum, et eduxerunt. 043 JOH 019 017 Et baiulans sibi crucem exivit in eum, qui dicitur Calvariæ, locum, Hebraice autem Golgotha: 043 JOH 019 018 ubi crucifixerunt eum, et cum eo alios duos hinc, et hinc, medium autem Iesum. 043 JOH 019 019 Scripsit autem et titulum Pilatus: et posuit super crucem. Erat autem scriptum: Iesus Nazarenus, Rex Iudæorum. 043 JOH 019 020 Hunc ergo titulum multi Iudæorum legerunt: quia prope civitatem erat locus, ubi crucifixus est Iesus: Et erat scriptum Hebraice, Græce, et Latine. 043 JOH 019 021 Dicebant ergo Pilato Pontifices Iudæorum: Noli scribere, Rex Iudæorum: sed quia ipse dixit: Rex sum Iudæorum. 043 JOH 019 022 Respondit Pilatus: Quod scripsi, scripsi. 043 JOH 019 023 Milites ergo cum crucifixissent eum, acceperunt vestimenta eius, (et fecerunt quattuor partes: unicuique militi partem) et tunicam. Erat autem tunica inconsutilis, desuper contexta per totum. 043 JOH 019 024 Dixerunt ergo ad invicem: Non scindamus eam, sed sortiamur de illa cuius sit. Ut Scriptura impleretur, dicens: Partiti sunt vestimenta mea sibi: et in vestem meam miserunt sortem. Et milites quidem hæc fecerunt. 043 JOH 019 025 Stabant autem iuxta crucem Iesu mater eius, et soror matris eius, Maria Cleophæ, et Maria Magdalene. 043 JOH 019 026 Cum vidisset ergo Iesus matrem, et discipulum stantem, quem diligebat, dicit matri suæ: Mulier, ecce filius tuus. 043 JOH 019 027 Deinde dicit discipulo: Ecce mater tua. Et ex illa hora accepit eam discipulus in sua. 043 JOH 019 028 Postea sciens Iesus quia omnia consummata sunt, ut consummaretur Scriptura, dixit: Sitio. 043 JOH 019 029 Vas ergo erat positum aceto plenum. Illi autem spongiam plenam aceto, hyssopo circumponentes, obtulerunt ori eius. 043 JOH 019 030 Cum ergo accepisset Iesus acetum, dixit: Consummatum est. Et inclinato capite tradidit spiritum. 043 JOH 019 031 Iudæi ergo, (quoniam Parasceve erat) ut non remanerent in cruce corpora Sabbato, (erat enim magnus dies ille Sabbati) rogaverunt Pilatum ut frangerentur eorum crura, et tollerentur. 043 JOH 019 032 Venerunt ergo milites: et primi quidem fregerunt crura, et alterius, qui crucifixus est cum eo. 043 JOH 019 033 Ad Iesum autem cum venissent, ut viderunt eum iam mortuum, non fregerunt eius crura, 043 JOH 019 034 sed unus militum lancea latus eius aperuit, et continuo exivit sanguis, et aqua. 043 JOH 019 035 Et qui vidit, testimonium perhibuit: et verum est testimonium eius. Et ille scit quia vera dicit: ut et vos credatis. 043 JOH 019 036 Facta sunt enim hæc ut Scriptura impleretur: Os non comminuetis ex eo. 043 JOH 019 037 Et iterum alia Scriptura dicit: Videbunt in quem transfixerunt. 043 JOH 019 038 Post hæc autem rogavit Pilatum Ioseph ab Arimathæa, (eo quod esset discipulus Iesu, occultus autem propter metum Iudæorum) ut tolleret corpus Iesu. Et permisit Pilatus. Venit ergo, et tulit corpus Iesu. 043 JOH 019 039 Venit autem et Nicodemus, qui venerat ad Iesum nocte primum, ferens mixturam myrrhæ, et aloes, quasi libras centum. 043 JOH 019 040 Acceperunt ergo corpus Iesu, et ligaverunt illud linteis cum aromatibus, sicut mos est Iudæis sepelire. 043 JOH 019 041 Erat autem in loco, ubi crucifixus est, hortus: et in horto monumentum novum, in quo nondum quisquam positus erat. 043 JOH 019 042 Ibi ergo propter Parasceven Iudæorum, quia iuxta erat monumentum, posuerunt Iesum. 043 JOH 020 001 Una autem Sabbati, Maria Magdalene venit mane, cum adhuc tenebræ essent, ad monumentum: et vidit lapidem sublatum a monumento. 043 JOH 020 002 Cucurrit ergo, et venit ad Simonem Petrum, et ad alium discipulum, quem amabat Iesus, et dicit illis: Tulerunt Dominum de monumento, et nescimus ubi posuerunt eum. 043 JOH 020 003 Exiit ergo Petrus, et ille alius discipulus, et venerunt ad monumentum. 043 JOH 020 004 Currebant autem duo simul, et ille alius discipulus præcucurrit citius Petro, et venit primus ad monumentum. 043 JOH 020 005 Et cum se inclinasset, vidit posita linteamina, non tamen introivit. 043 JOH 020 006 Venit ergo Simon Petrus sequens eum, et introivit in monumentum, et vidit linteamina posita, 043 JOH 020 007 et sudarium, quod fuerat super caput eius, non cum linteaminibus positum, sed separatim involutum in unum locum. 043 JOH 020 008 Tunc ergo introivit et ille discipulus, qui venerat primus ad monumentum: et vidit, et credidit: 043 JOH 020 009 nondum enim sciebant Scripturam, quia oportebat eum a mortuis resurgere. 043 JOH 020 010 Abierunt ergo iterum discipuli ad semetipsos. 043 JOH 020 011 Maria autem stabat ad monumentum foris, plorans: Dum ergo fleret, inclinavit se, et prospexit in monumentum: 043 JOH 020 012 et vidit duos Angelos in albis, sedentes, unum ad caput, et unum ad pedes, ubi positum fuerat corpus Iesu. 043 JOH 020 013 Dicunt ei illi: Mulier, quid ploras? Dicit eis: Quia tulerunt Dominum meum: et nescio ubi posuerunt eum. 043 JOH 020 014 Hæc cum dixisset, conversa est retrorsum, et vidit Iesum stantem: et non sciebat quia Iesus est. 043 JOH 020 015 Dicit ei Iesus: Mulier, quid ploras? Quem quæris? Illa existimans quia hortulanus esset, dicit ei: Domine, si tu sustulisti eum, dicito mihi ubi posuisti eum: et ego eum tollam. 043 JOH 020 016 Dicit ei Iesus: Maria. Conversa illa, dicit ei: Rabboni (quod dicitur Magister.) 043 JOH 020 017 Dicit ei Iesus: Noli me tangere, nondum enim ascendi ad Patrem meum: vade autem ad fratres meos, et dic eis: Ascendo ad Patrem meum, et Patrem vestrum, Deum meum, et Deum vestrum. 043 JOH 020 018 Venit Maria Magdalene annuncians discipulis: Quia vidi Dominum, et hæc dixit mihi. 043 JOH 020 019 Cum ergo sero esset die illo, una Sabbatorum, et fores essent clausæ, ubi erant discipuli congregati propter metum Iudæorum: venit Iesus, et stetit in medio, et dixit eis: Pax vobis. 043 JOH 020 020 Et cum hoc dixisset, ostendit eis manus, et latus. Gavisi sunt ergo discipuli, viso Domino. 043 JOH 020 021 Dixit ergo eis iterum: Pax vobis. Sicut misit me Pater, et ego mitto vos. 043 JOH 020 022 Hæc cum dixisset, insufflavit: et dixit eis: Accipite Spiritum Sanctum: 043 JOH 020 023 quorum remiseritis peccata, remittuntur eis: et quorum retinueritis, retenta sunt. 043 JOH 020 024 Thomas autem unus ex duodecim, qui dicitur Didymus, non erat cum eis quando venit Iesus. 043 JOH 020 025 Dixerunt ergo ei alii discipuli: Vidimus Dominum. Ille autem dixit eis: Nisi videro in manibus eius fixuram clavorum, et mittam digitum meum in locum clavorum, et mittam manum meam in latus eius, non credam. 043 JOH 020 026 Et post dies octo, iterum erant discipuli eius intus: et Thomas cum eis. Venit Iesus ianuis clausis, et stetit in medio, et dixit: Pax vobis. 043 JOH 020 027 Deinde dicit Thomæ: Infer digitum tuum huc, et vide manus meas, et affer manum tuam, et mitte in latus meum: et noli esse incredulus, sed fidelis. 043 JOH 020 028 Respondit Thomas, et dixit ei: Dominus meus, et Deus meus. 043 JOH 020 029 Dixit ei Iesus: Quia vidisti me Thoma, credidisti: beati qui non viderunt, et crediderunt. 043 JOH 020 030 Multa quidem, et alia signa fecit Iesus in conspectu discipulorum suorum, quæ non sunt scripta in libro hoc. 043 JOH 020 031 Hæc autem scripta sunt ut credatis, quia Iesus est Christus Filius Dei: et ut credentes, vitam habeatis in nomine eius. 043 JOH 021 001 Postea manifestavit se iterum Iesus discipulis ad mare Tiberiadis. Manifestavit autem sic: 043 JOH 021 002 Erant simul Simon Petrus, et Thomas, qui dicitur Didymus, et Nathanael, qui erat a Cana Galilææ, et filii Zebedæi, et alii ex discipulis eius duo. 043 JOH 021 003 Dicit eis Simon Petrus: Vado piscari. Dicunt ei: Venimus et nos tecum. Et exierunt, et ascenderunt in navim: et illa nocte nihil prendiderunt. 043 JOH 021 004 Mane autem facto stetit Iesus in littore: non tamen cognoverunt discipuli quia Iesus est. 043 JOH 021 005 Dixit ergo eis Iesus: Pueri numquid pulmentarium habetis? Responderunt ei: Non. 043 JOH 021 006 Dicit eis: Mittite in dexteram navigii rete: et invenietis. Miserunt ergo: et iam non valebant illud trahere præ multitudine piscium. 043 JOH 021 007 Dixit ergo discipulus ille, quem diligebat Iesus, Petro: Dominus est. Simon Petrus cum audisset quia Dominus est, tunica succinxit se (erat enim nudus) et misit se in mare. 043 JOH 021 008 Alii autem discipuli navigio venerunt: (non enim longe erant a terra, sed quasi cubitis ducentis) trahentes rete piscium. 043 JOH 021 009 Ut ergo descenderunt in terram, viderunt prunas positas, et piscem superpositum, et panem. 043 JOH 021 010 Dicit eis Iesus: Afferte de piscibus, quos prendidistis nunc. 043 JOH 021 011 Ascendit Simon Petrus, et traxit rete in terram, plenum magnis piscibus centum quinquaginta tribus. Et cum tanti essent, non est scissum rete. 043 JOH 021 012 Dicit eis Iesus: Venite, prandete. Et nemo audebat discumbentium interrogare eum: Tu quis es? scientes, quia Dominus est. 043 JOH 021 013 Et venit Iesus, et accipit panem, et dat eis, et piscem similiter. 043 JOH 021 014 Hoc iam tertio manifestatus est Iesus discipulis suis cum resurrexisset a mortuis. 043 JOH 021 015 Cum ergo prandissent, dicit Simoni Petro Iesus: Simon Ioannis diligis me plus his? Dicit ei: Etiam Domine, tu scis quia amo te. Dicit ei: Pasce agnos meos. 043 JOH 021 016 Dicit ei iterum: Simon Ioannis, diligis me? Ait illi: Etiam Domine, tu scis quia amo te. Dicit ei: Pasce agnos meos. 043 JOH 021 017 Dicit ei tertio: Simon Ioannis, amas me? Contristatus est Petrus, quia dixit ei tertio, Amas me? et dixit ei: Domine tu omnia nosti: tu scis quia amo te. Dixit ei: Pasce oves meas. 043 JOH 021 018 Amen, amen dico tibi: cum esses iunior cingebas te, et ambulabas ubi volebas: cum autem senueris, extendes manus tuas, et alius te cinget, et ducet quo tu non vis. 043 JOH 021 019 Hoc autem dixit significans qua morte clarificaturus esset Deum. Et cum hoc dixisset, dicit ei: Sequere me. 043 JOH 021 020 Conversus Petrus vidit illum discipulum, quem diligebat Iesus, sequentem, qui et recubuit in cœna super pectus eius, et dixit: Domine quis est qui tradet te? 043 JOH 021 021 Hunc ergo cum vidisset Petrus, dixit Iesu: Domine hic autem quid? 043 JOH 021 022 Dicit ei Iesus: Sic eum volo manere donec veniam, quid ad te? Tu me sequere. 043 JOH 021 023 Exiit ergo sermo iste inter fratres quia discipulus ille non moritur. Et non dixit ei Iesus: Non moritur: sed: Sic eum volo manere donec veniam, quid ad te? 043 JOH 021 024 Hic est discipulus ille, qui testimonium perhibet de his, et scripsit hæc: et scimus, quia verum est testimonium eius. 043 JOH 021 025 Sunt autem et alia multa, quæ fecit Iesus: quæ si scribantur per singula, nec ipsum arbitror mundum capere posse eos, qui scribendi sunt, libros. # # BOOK 044 ACT Acts Actuum Apostolorum 044 ACT 001 001 Primum quidem sermonem feci de omnibus, O Theophile, quæ cœpit Iesus facere, et docere 044 ACT 001 002 usque in diem, qua præcipiens Apostolis per Spiritum Sanctum, quos elegit, assumptus est: 044 ACT 001 003 quibus et præbuit seipsum vivum post Passionem suam in multis argumentis, per dies quadraginta apparens eis, et loquens de regno Dei. 044 ACT 001 004 Et convescens, præcepit eis ab Ierosolymis ne discederent, sed expectarent Promissionem Patris, quam audistis (inquit) per os meum: 044 ACT 001 005 quia Ioannes quidem baptizavit aqua, vos autem baptizabimini Spiritu Sancto non post multos hos dies. 044 ACT 001 006 Igitur qui convenerant, interrogabant eum, dicentes: Domine, si in tempore hoc restitues regnum Israel? 044 ACT 001 007 Dixit autem eis: Non est vestrum nosse tempora vel momenta, quæ Pater posuit in sua potestate: 044 ACT 001 008 sed accipietis virtutem supervenientis Spiritus Sancti in vos, et eritis mihi testes in Ierusalem, et in omni Iudæa, et Samaria, et usque ad ultimum terræ. 044 ACT 001 009 Et cum hæc dixisset, videntibus illis, elevatus est: et nubes suscepit eum ab oculis eorum. 044 ACT 001 010 Cumque intuerentur in cælum euntem illum, ecce duo viri astiterunt iuxta illos in vestibus albis, 044 ACT 001 011 qui et dixerunt: Viri Galilæi, quid statis aspicientes in cælum? Hic Iesus, qui assumptus est a vobis in cælum, sic veniet quemadmodum vidistis eum euntem in cælum. 044 ACT 001 012 Tunc reversi sunt Ierosolymam a monte, qui vocatur Oliveti, qui est iuxta Ierusalem, Sabbati habens iter. 044 ACT 001 013 Et cum introissent in cœnaculum, ascenderunt ubi manebant Petrus, et Ioannes, Iacobus, et Andreas, Philippus, et Thomas, Bartholomæus, et Matthæus, Iacobus Alphæi, et Simon Zelotes, et Iudas Iacobi. 044 ACT 001 014 Hi omnes erant perseverantes unanimiter in oratione cum mulieribus, et Maria matre Iesu, et fratribus eius. 044 ACT 001 015 In diebus illis exurgens Petrus in medio fratrum dixit (erat autem turba hominum simul, fere centum viginti): 044 ACT 001 016 Viri fratres, oportet impleri Scripturam, quam prædixit Spiritus Sanctus per os David de Iuda, qui fuit dux eorum, qui comprehenderunt Iesum: 044 ACT 001 017 qui connumeratus erat in nobis, et sortitus est sortem ministerii huius. 044 ACT 001 018 Et hic quidem possedit agrum de mercede iniquitatis, et suspensus crepuit medius: et diffusa sunt omnia viscera eius. 044 ACT 001 019 Et notum factum est omnibus habitantibus Ierusalem, ita ut appellaretur ager ille, lingua eorum, Haceldama, hoc est, Ager Sanguinis. 044 ACT 001 020 Scriptum est enim in libro Psalmorum: Fiat commoratio eorum deserta, et non sit qui inhabitet in ea: et episcopatum eius accipiat alter. 044 ACT 001 021 Oportet ergo ex his viris, qui nobiscum sunt congregati in omni tempore, quo intravit et exivit inter nos Dominus Iesus, 044 ACT 001 022 incipiens a baptismate Ioannis usque in diem, qua assumptus est a nobis, testem Resurrectionis eius nobiscum fieri unum ex istis. 044 ACT 001 023 Et statuerunt duos, Ioseph, qui vocabatur Barsabas, qui cognominatus est Iustus: et Mathiam. 044 ACT 001 024 Et orantes dixerunt: Tu Domine, qui corda nosti omnium, ostende, quem elegeris ex his duobus unum 044 ACT 001 025 accipere locum ministerii huius, et apostolatus, de quo prævaricatus est Iudas ut abiret in locum suum. 044 ACT 001 026 Et dederunt sortes eis, et cecidit sors super Mathiam, et annumeratus est cum undecim Apostolis. 044 ACT 002 001 Et cum complerentur dies Pentecostes, erant omnes pariter in eodem loco: 044 ACT 002 002 et factus est repente de cælo sonus, tamquam advenientis spiritus vehementis, et replevit totam domum ubi erant sedentes. 044 ACT 002 003 Et apparuerunt illis dispertitæ linguæ tamquam ignis, seditque supra singulos eorum: 044 ACT 002 004 et repleti sunt omnes Spiritu Sancto, et cœperunt loqui variis linguis, prout Spiritus Sanctus dabat eloqui illis. 044 ACT 002 005 Erant autem in Ierusalem habitantes Iudæi, viri religiosi ex omni natione, quæ sub cælo est. 044 ACT 002 006 Facta autem hac voce, convenit multitudo, et mente confusa est, quoniam audiebat unusquisque lingua sua illos loquentes. 044 ACT 002 007 Stupebant autem omnes, et mirabantur, dicentes: Nonne ecce omnes isti, qui loquuntur, Galilæi sunt, 044 ACT 002 008 et quomodo nos audivimus unusquisque linguam nostram, in qua nati sumus? 044 ACT 002 009 Parthi, et Medi, et Ælamitæ, et qui habitant Mespotamiam, Iudæam, et Cappadociam, Pontum, et Asiam, 044 ACT 002 010 Phrygiam, et Pamphyliam, Ægyptum, et partes Libyæ, quæ est circa Cyrenen, et advenæ Romani, 044 ACT 002 011 Iudæi quoque, et Proselyti, Cretes, et Arabes: audivimus eos loquentes nostris linguis magnalia Dei. 044 ACT 002 012 Stupebant autem omnes, et mirabantur ad invicem dicentes: Quidnam vult hoc esse? 044 ACT 002 013 Alii autem irridentes dicebant: Quia musto pleni sunt isti. 044 ACT 002 014 Stans autem Petrus cum undecim levavit vocem suam, et locutus est eis: Viri Iudæi, et qui habitatis Ierusalem universi, hoc vobis notum sit, et auribus percipite verba mea. 044 ACT 002 015 Non enim, sicut vos æstimatis, hi ebrii sunt, cum sit hora diei tertia: 044 ACT 002 016 sed hoc est, quod dictum est per prophetam Ioel: 044 ACT 002 017 Et erit in novissimis diebus (dicit Dominus) effundam de Spiritu meo super omnem carnem: et prophetabunt filii vestri, et filiæ vestræ, et iuvenes vestri visiones videbunt, et seniores vestri somnia somniabunt. 044 ACT 002 018 Et quidem super servos meos, et super ancillas meas in diebus illis effundam de Spiritu meo, et prophetabunt: 044 ACT 002 019 et dabo prodigia in cælo sursum, et signa in terra deorsum, sanguinem, et ignem, et vaporem fumi: 044 ACT 002 020 Sol convertetur in tenebras, et luna in sanguinem, antequam veniat dies Domini magnus et manifestus. 044 ACT 002 021 Et erit: omnis, quicumque invocaverit nomen Domini, salvus erit. 044 ACT 002 022 Viri Israelitæ, audite verba hæc: Iesum Nazarenum, virum approbatum a Deo in vobis, virtutibus, et prodigiis, et signis, quæ fecit Deus per illum in medio vestri, sicut et vos scitis: 044 ACT 002 023 hunc definito consilio, et præscientia Dei traditum, per manus iniquorum affligentes interemistis: 044 ACT 002 024 quem Deus suscitavit, solutis doloribus inferni, iuxta quod impossibile erat teneri illum ab eo. (questioned) 044 ACT 002 025 David enim dicit in eum: Providebam Dominum in conspectu meo semper: quoniam a dextris est mihi ne commovear: 044 ACT 002 026 Propter hoc lætatum est cor meum, et exultavit lingua mea, insuper et caro mea requiescet in spe: 044 ACT 002 027 Quoniam non derelinques animam meam in inferno, nec dabis Sanctum tuum videre corruptionem. (Hadēs g86) 044 ACT 002 028 Notas mihi fecisti vias vitæ: et replebis me iucunditate cum facie tua. 044 ACT 002 029 Viri fratres, liceat audenter dicere ad vos de patriarcha David quoniam defunctus est, et sepultus: et sepulchrum eius est apud nos usque in hodiernum diem. 044 ACT 002 030 Propheta igitur cum esset, et sciret quia iureiurando iurasset illi Deus de fructu lumbi eius sedere super sedem eius: 044 ACT 002 031 providens locutus est de Resurrectione Christi, quia neque derelictus est in inferno, neque caro eius vidit corruptionem. (Hadēs g86) 044 ACT 002 032 Hunc Iesum resuscitavit Deus, cuius omnes nos testes sumus. 044 ACT 002 033 Dextera igitur Dei exaltatus, et promissione Spiritus Sancti accepta a Patre, effudit hunc, quem vos videtis, et auditis. 044 ACT 002 034 Non enim David ascendit in cælum: dixit autem ipse: Dixit Dominus Domino meo, sede a dextris meis 044 ACT 002 035 donec ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum. 044 ACT 002 036 Certissime sciat ergo omnis domus Israel, quia et Dominum eum, et Christum fecit Deus, hunc Iesum, quem vos crucifixistis. 044 ACT 002 037 His autem auditis, compuncti sunt corde, et dixerunt ad Petrum, et ad reliquos Apostolos: Quid faciemus, viri fratres? 044 ACT 002 038 Petrus vero ad illos: Pœnitentiam (inquit) agite, et baptizetur unusquisque vestrum in nomine Iesu Christi in remissionem peccatorum vestrorum: et accipietis donum Spiritus Sancti. 044 ACT 002 039 Vobis enim est repromissio, et filiis vestris, et omnibus, qui longe sunt, quoscumque advocaverit Dominus Deus noster. 044 ACT 002 040 Aliis etiam verbis plurimis testificatus est, et exhortabatur eos, dicens: Salvamini a generatione ista prava. 044 ACT 002 041 Qui ergo receperunt sermonem eius, baptizati sunt: et appositæ sunt in die illa animæ circiter tria millia. 044 ACT 002 042 Erant autem perseverantes in doctrina Apostolorum, et communicatione fractionis panis, et orationibus. 044 ACT 002 043 Fiebat autem omni animæ timor: multa quoque prodigia, et signa per Apostolos in Ierusalem fiebant, et metus erat magnus in universis. 044 ACT 002 044 Omnes etiam, qui credebant, erant pariter, et habebant omnia communia. 044 ACT 002 045 Possessiones et substantias vendebant, et dividebant illa omnibus, prout cuique opus erat. 044 ACT 002 046 Quotidie quoque perdurantes unanimiter in templo, et frangentes circa domos panem, sumebant cibum cum exultatione, et simplicitate cordis, 044 ACT 002 047 collaudantes Deum, et habentes gratiam ad omnem plebem. Dominus autem augebat qui salvi fierent quotidie in idipsum. 044 ACT 003 001 Petrus autem, et Ioannes ascendebant in templum ad horam orationis nonam. 044 ACT 003 002 Et quidam vir, qui erat claudus ex utero matris suæ, baiulabatur: quem ponebant quotidie ad portam templi, quæ dicitur Speciosa, ut peteret eleemosynam ab introeuntibus in templum. 044 ACT 003 003 Is cum vidisset Petrum, et Ioannem incipientes introire in templum, rogabat ut eleemosynam acciperet. 044 ACT 003 004 Intuens autem in eum Petrus cum Ioanne, dixit: Respice in nos. 044 ACT 003 005 At ille intendebat in eos, sperans se aliquid accepturum ab eis. 044 ACT 003 006 Petrus autem dixit: Argentum et aurum non est mihi: quod autem habeo, hoc tibi do: In nomine Iesu Christi Nazareni surge, et ambula. 044 ACT 003 007 Et apprehensa manu eius dextera, allevavit eum, et protinus consolidatæ sunt bases eius, et plantæ. 044 ACT 003 008 Et exiliens stetit, et ambulabat: et intravit cum illis in templum ambulans, et exiliens, et laudans Deum. 044 ACT 003 009 Et vidit omnis populus eum ambulantem, et laudantem Deum. 044 ACT 003 010 Cognoscebant autem illum, quod ipse erat, qui ad eleemosynam sedebat ad Speciosam portam templi: et impleti sunt stupore et extasi in eo, quod contingerat illi. 044 ACT 003 011 Cum teneret autem Petrum, et Ioannem, cucurrit omnis populus ad eos ad porticum, quæ appellatur Salomonis, stupentes. 044 ACT 003 012 Videns autem Petrus, respondit ad populum: Viri Israelitæ quid miramini in hoc, aut nos quid intuemini, quasi nostra virtute aut potestate fecerimus hunc ambulare? 044 ACT 003 013 Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Iacob, Deus patrum nostrorum glorificavit Filium suum Iesum, quem vos quidem tradidistis, et negastis ante faciem Pilati, iudicante illo dimitti. 044 ACT 003 014 Vos autem Sanctum, et Iustum negastis, et petistis virum homicidam donari vobis: 044 ACT 003 015 Auctorem vero vitæ interfecistis, quem Deus suscitavit a mortuis, cuius nos testes sumus. 044 ACT 003 016 Et in fide nominis eius, hunc, quem vos vidistis, et nostis, confirmavit nomen eius: et fides, quæ per eum est, dedit integram sanitatem istam in conspectu omnium vestrum. 044 ACT 003 017 Et nunc fratres scio quia per ignorantiam fecistis, sicut et principes vestri. 044 ACT 003 018 Deus autem, quæ prænunciavit per os omnium Prophetarum, pati Christum suum, sic implevit. 044 ACT 003 019 Pœnitemini igitur, et convertimini ut deleantur peccata vestra: 044 ACT 003 020 ut cum venerint tempora refrigerii a conspectu Domini, et miserit eum, qui prædicatus est vobis, Iesum Christum, 044 ACT 003 021 quem oportet quidem cælum suscipere usque in tempora restitutionis omnium, quæ locutus est Deus per os sanctorum suorum a sæculo Prophetarum. (aiōn g165) 044 ACT 003 022 Moyses quidem dixit: Quoniam Prophetam suscitabit vobis Dominus Deus vester de fratribus vestris, tamquam me, ipsum audietis iuxta omnia quæcumque locutus fuerit vobis. 044 ACT 003 023 Erit autem: omnis anima, quæ non audierit Prophetam illum, exterminabitur de plebe. 044 ACT 003 024 Et omnes prophetæ a Samuel, et deinceps, qui locuti sunt, annunciaverunt dies istos. 044 ACT 003 025 Vos estis filii prophetarum et testamenti, quod disposuit Deus ad patres nostros, dicens ad Abraham: Et in semine tuo benedicentur omnes familiæ terræ. 044 ACT 003 026 Vobis primum Deus suscitans Filium suum, misit eum benedicentem vobis: ut convertat se unusquisque a nequitia sua. 044 ACT 004 001 Loquentibus autem illis ad populum, supervenerunt sacerdotes, et magistratus templi, et Sadducæi, 044 ACT 004 002 dolentes quod docerent populum, et annunciarent in Iesu resurrectionem ex mortuis: 044 ACT 004 003 et iniecerunt in eos manus, et posuerunt eos in custodiam in crastinum: erat enim iam vespera. 044 ACT 004 004 Multi autem eorum, qui audierant verbum, crediderunt: et factus est numerus virorum quinque millia. 044 ACT 004 005 Factum est autem in crastinum, ut congregarentur principes eorum, et seniores, et scribæ in Ierusalem, 044 ACT 004 006 et Annas princeps sacerdotum, et Caiphas, et Ioannes, et Alexander, et quotquot erant de genere sacerdotali. 044 ACT 004 007 Et statuentes eos in medio, interrogabant: In qua virtute, aut in quo nomine fecistis hoc vos? 044 ACT 004 008 Tunc repletus Spiritu Sancto Petrus, dixit ad eos: Principes populi, et seniores audite: 044 ACT 004 009 Si nos hodie diiudicamur in benefacto hominis infirmi, in quo iste salvus factus est, 044 ACT 004 010 notum sit omnibus vobis, et omni plebi Israel: quia in nomine Domini nostri Iesu Christi Nazareni, quem vos crucifixistis, quem Deus suscitavit a mortuis, in hoc iste astat coram vobis sanus. 044 ACT 004 011 Hic est lapis, qui reprobatus est a vobis ædificantibus, qui factus est in caput anguli: 044 ACT 004 012 et non est in alio aliquo salus. Nec enim aliud nomen est sub cælo datum hominibus, in quo oporteat nos salvos fieri. 044 ACT 004 013 Videntes autem Petri constantiam, et Ioannis, comperto quod homines essent sine litteris, et idiotæ, admirabantur, et cognoscebant eos quoniam cum Iesu fuerant: 044 ACT 004 014 hominem quoque videntes stantem cum eis, qui curatus fuerat, nihil poterant contradicere. 044 ACT 004 015 Iusserunt autem eos foras extra concilium secedere: et conferebant ad invicem, 044 ACT 004 016 dicentes: Quid faciemus hominibus istis? quoniam quidem notum signum factum est per eos, omnibus habitantibus Ierusalem: manifestum est, et non possumus negare. 044 ACT 004 017 Sed ne amplius divulgetur in populum, comminemur eis, ne ultra loquantur in nomine hoc ulli hominum. 044 ACT 004 018 Et vocantes eos, denunciaverunt ne omnino loquerentur, neque docerent in nomine Iesu. 044 ACT 004 019 Petrus vero, et Ioannes respondentes, dixerunt ad eos: Si iustum est in conspectu Dei, vos potius audire quam Deum, iudicate. 044 ACT 004 020 Non enim possumus quæ vidimus et audivimus non loqui. 044 ACT 004 021 At illi comminantes dimiserunt eos: non invenientes quomodo punirent eos propter populum, quia omnes clarificabant id, quod factum fuerat in eo quod acciderat. 044 ACT 004 022 Annorum enim erat amplius quadraginta homo, in quo factum fuerat signum istud sanitatis. 044 ACT 004 023 Dimissi autem venerunt ad suos: et annunciaverunt eis quanta ad eos principes sacerdotum, et seniores dixissent. 044 ACT 004 024 Qui cum audissent, unanimiter levaverunt vocem ad Deum, et dixerunt: Domine, tu es qui fecisti cælum, et terram, mare, et omnia, quæ in eis sunt: 044 ACT 004 025 qui Spiritu Sancto per os patris nostri David, pueri tui, dixisti: Quare fremuerunt Gentes, et populi meditati sunt inania? 044 ACT 004 026 Astiterunt reges terræ, et principes convenerunt in unum adversus Dominum, et adversus Christum eius. 044 ACT 004 027 Convenerunt enim vere in civitate ista adversus sanctum puerum tuum Iesum, quem unxisti, Herodes, et Pontius Pilatus, cum Gentibus, et populis Israel, 044 ACT 004 028 facere quæ manus tua, et consilium tuum decreverunt fieri. 044 ACT 004 029 Et nunc Domine respice in minas eorum, et da servis tuis cum omni fiducia loqui verbum tuum, 044 ACT 004 030 in eo quod manum tuam extendas ad sanitates, et signa, et prodigia fieri per nomen sancti Filii tui Iesu. 044 ACT 004 031 Et cum orassent, motus est locus, in quo erant congregati: et repleti sunt omnes Spiritu Sancto, et loquebantur verbum Dei cum fiducia. 044 ACT 004 032 Multitudinis autem credentium erat cor unum, et anima una: nec quisquam eorum, quæ possidebat, aliquid suum esse dicebat, sed erant illis omnia communia. 044 ACT 004 033 Et virtute magna reddebant Apostoli testimonium Resurrectionis Iesu Christi Domini nostri: et gratia magna erat in omnibus illis. 044 ACT 004 034 Neque enim quisquam egens erat inter illos. Quotquot enim possessores agrorum, aut domorum erant vendentes afferebant pretia eorum, quæ vendebant, 044 ACT 004 035 et ponebant ante pedes Apostolorum. Dividebatur autem singulis prout cuique opus erat. 044 ACT 004 036 Ioseph autem, qui cognominatus est Barnabas ab Apostolis, (quod est interpretatum filius consolationis) Levites, Cyprius genere, 044 ACT 004 037 cum haberet agrum, vendidit eum, et attulit pretium, et posuit ante pedes Apostolorum. 044 ACT 005 001 Vir autem quidam nomine Ananias, cum Saphira uxore suo vendidit agrum, 044 ACT 005 002 et fraudavit de pretio agri, conscia uxore sua: et afferens partem quamdam, ad pedes Apostolorum posuit. 044 ACT 005 003 Dixit autem Petrus: Anania, cur tentavit Satanas cor tuum, mentiri te Spiritui Sancto, et fraudare de pretio agri? 044 ACT 005 004 Nonne manens tibi manebat, et venundatum in tua erat potestate? Quare posuisti in corde tuo hanc rem? Non es mentitus hominibus, sed Deo. 044 ACT 005 005 Audiens autem Ananias hæc verba, cecidit, et expiravit. Et factus est timor magnus super omnes, qui audierunt. 044 ACT 005 006 Surgentes autem iuvenes amoverunt eum, et efferentes sepelierunt. 044 ACT 005 007 Factum est autem quasi horarum trium spatium, et uxor ipsius, nesciens quod factum fuerat, introivit. 044 ACT 005 008 Dixit autem ei Petrus: Dic mihi mulier, si tanti agrum vendidistis? At illa dixit: Etiam tanti. 044 ACT 005 009 Petrus autem ad eam: Quid utique convenit vobis tentare Spiritum Domini? Ecce pedes eorum, qui sepelierunt virum tuum ad ostium, et efferent te. 044 ACT 005 010 Confestim cecidit ante pedes eius, et expiravit. Intrantes autem iuvenes invenerunt illam mortuam: et extulerunt, et sepelierunt ad virum suum. 044 ACT 005 011 Et factus est timor magnus in universa Ecclesia, et in omnes, qui audierunt hæc. 044 ACT 005 012 Per manus autem Apostolorum fiebant signa, et prodigia multa in plebe. Et erant unanimiter omnes in porticu Salomonis. 044 ACT 005 013 Ceterorum autem nemo audebat se coniungere illis: sed magnificabat eos populus. 044 ACT 005 014 Magis autem augebatur credentium in Domino multitudo virorum, ac mulierum, 044 ACT 005 015 ita ut in plateas eiicerent infirmos, et ponerent in lectulis et grabatis, ut, veniente Petro, saltem umbra illius obumbraret quemquam illorum, et liberarentur ab infirmitatibus suis. 044 ACT 005 016 Concurrebat autem et multitudo vicinarum civitatum Ierusalem, afferentes ægros, et vexatos a spiritibus immundis: qui curabantur omnes. 044 ACT 005 017 Exurgens autem princeps sacerdotum, et omnes, qui cum illo erant, (quæ est hæresis Sadducæorum) repleti sunt zelo: 044 ACT 005 018 et iniecerunt manus in Apostolos, et posuerunt eos in custodia publica. 044 ACT 005 019 Angelus autem Domini per noctem aperiens ianuas carceris, et educens eos, dixit: 044 ACT 005 020 Ite, et stantes loquimini in templo plebi omnia verba vitæ huius. 044 ACT 005 021 Qui cum audissent, intraverunt diluculo in templum, et docebant. Adveniens autem princeps sacerdotum, et qui cum eo erant, convocaverunt concilium, et omnes seniores filiorum Israel: et miserunt ad carcerem ut adducerentur. 044 ACT 005 022 Cum autem venissent ministri, et aperto carcere non invenissent illos, reversi nunciaverunt, 044 ACT 005 023 dicentes: Carcerem quidem invenimus clausum cum omni diligentia, et custodes stantes ante ianuas: aperientes autem neminem intus invenimus. 044 ACT 005 024 Ut autem audierunt hos sermones magistratus templi, et principes sacerdotum ambigebant de illis quidnam fieret. 044 ACT 005 025 Adveniens autem quidam nunciavit eis: Quia ecce viri, quos posuistis in carcerem, sunt in templo stantes, et docentes populum. 044 ACT 005 026 Tunc abiit magistratus cum ministris, et adduxit illos sine vi: timebant enim populum ne lapidarentur. 044 ACT 005 027 Et cum adduxissent illos, statuerunt in concilio: Et interrogavit eos princeps sacerdotum, 044 ACT 005 028 dicens: Præcipiendo præcepimus vobis ne doceretis in nomine isto: et ecce replestis Ierusalem doctrina vestra: et vultis inducere super nos sanguinem hominis istius. 044 ACT 005 029 Respondens autem Petrus, et Apostoli, dixerunt: Obedire oportet Deo magis, quam hominibus. 044 ACT 005 030 Deus patrum nostrorum suscitavit Iesum, quem vos interemistis, suspendentes in ligno. 044 ACT 005 031 Hunc Principem, et Salvatorem Deus exaltavit dextera sua ad dandam pœnitentiam Israeli, et remissionem peccatorum. 044 ACT 005 032 Et nos sumus testes horum verborum, et Spiritus Sanctus, quem dedit Deus omnibus obedientibus sibi. 044 ACT 005 033 Hæc cum audissent, dissecabantur, et cogitabant interficere illos. 044 ACT 005 034 Surgens autem quidam in concilio Pharisæus, nomine Gamaliel, legisdoctor honorabilis universæ plebi, iussit foras ad breve homines fieri. 044 ACT 005 035 Dixitque ad illos: Viri Israelitæ attendite vobis super hominibus istis quid acturi sitis. 044 ACT 005 036 Ante hos enim dies extitit Theodas, dicens se esse aliquem, cui consensit numerus virorum circiter quadringentorum: qui occisus est: et omnes, qui credebant ei, dissipati sunt, et redacti ad nihilum. 044 ACT 005 037 Post hunc extitit Iudas Galilæus in diebus professionis, et avertit populum post se, et ipse periit: et omnes, quotquot consenserunt ei, dispersi sunt. 044 ACT 005 038 Et nunc itaque dico vobis, discedite ab hominibus istis, et sinite illos: quoniam si est ex hominibus consilium hoc, aut opus, dissolvetur: 044 ACT 005 039 si vero ex Deo est, non poteritis dissolvere illud, ne forte et Deo repugnare inveniamini. Consenserunt autem illi. 044 ACT 005 040 Et convocantes Apostolos, cæsis denunciaverunt ne omnino loquerentur in nomine Iesu, et dimiserunt eos. 044 ACT 005 041 Et illi quidem ibant gaudentes a conspectu concilii, quoniam digni habiti sunt pro nomine Iesu contumeliam pati. 044 ACT 005 042 Omni autem die non cessabant in templo, et circa domos docentes, et evangelizantes Christum Iesum. 044 ACT 006 001 In diebus illis, crescente numero discipulorum, factum est murmur Græcorum adversus Hebræos, eo quod despicerentur in ministerio quotidiano viduæ eorum. 044 ACT 006 002 Convocantes autem duodecim multitudinem discipulorum dixerunt: Non est æquum nos derelinquere verbum Dei, et ministrare mensis. 044 ACT 006 003 Considerate ergo fratres, viros ex vobis boni testimonii septem, plenos Spiritu Sancto, et sapientia, quos constituamus super hoc opus. 044 ACT 006 004 Nos vero orationi, et ministerio verbi instantes erimus. 044 ACT 006 005 Et placuit sermo coram omni multitudine. Et elegerunt Stephanum, virum plenum fide, et Spiritu Sancto, et Philippum, et Prochorum, et Nicanorem, et Timonem, et Parmenam, et Nicolaum advenam Antiochenum. 044 ACT 006 006 Hos statuerunt ante conspectum Apostolorum: et orantes imposuerunt eis manus. 044 ACT 006 007 Et verbum Domini crescebat, et multiplicabatur numerus discipulorum in Ierusalem valde: multa etiam turba sacerdotum obediebat fidei. 044 ACT 006 008 Stephanus autem plenus gratia, et fortitudine faciebat prodigia, et signa magna in populo. 044 ACT 006 009 Surrexerunt autem quidam de synagoga, quæ appellatur Libertinorum, et Cyrenensium, et Alexandrinorum, et eorum qui erant a Cilicia, et Asia, disputantes cum Stephano: 044 ACT 006 010 et non poterant resistere sapientiæ, et Spiritui, qui loquebatur. 044 ACT 006 011 Tunc summiserunt viros, qui dicerent se audivisse eum dicentem verba blasphemiæ in Moysen, et in Deum. 044 ACT 006 012 Commoverunt itaque plebem, et seniores, et scribas: et concurrentes rapuerunt eum, et adduxerunt in concilium, 044 ACT 006 013 et statuerunt falsos testes, qui dicerent: Homo iste non cessat loqui verba adversus locum sanctum, et legem. 044 ACT 006 014 Audivimus enim eum dicentem: quoniam Iesus Nazarenus hic, destruet locum istum, et mutabit traditiones, quas tradidit nobis Moyses. 044 ACT 006 015 Et intuentes eum omnes, qui sedebant in concilio, viderunt faciem eius tamquam faciem Angeli. 044 ACT 007 001 Dixit autem princeps sacerdotum: Si hæc ita se habent? 044 ACT 007 002 Qui ait: Viri fratres, et patres audite: Deus gloriæ apparuit patri nostro Abrahæ cum esset in Mesopotamia, prius quam moraretur in Charan. 044 ACT 007 003 Et dixit ad illum: Exi de terra tua, et de cognatione tua, et veni in terram, quam monstravero tibi. 044 ACT 007 004 Tunc exiit de terra Chaldæorum, et habitavit in Charan. Et inde, postquam mortuus est pater eius, transtulit illum in terram istam, in qua nunc vos habitatis. 044 ACT 007 005 Et non dedit illi hereditatem in ea, nec passum pedis: sed repromisit dare illi eam in possessionem, et semini eius post ipsum, cum non haberet filium. 044 ACT 007 006 Locutus est autem ei Deus: Quia erit semen eius accola in terra aliena, et servituti eos subiicient, et male tractabunt eos annis quadringentis: 044 ACT 007 007 et gentem cui servierint, iudicabo ego, dixit Dominus. Et post hæc exibunt, et servient mihi in loco isto. 044 ACT 007 008 Et dedit illi testamentum circumcisionis: et sic genuit Isaac, et circumcidit eum die octavo: et Isaac, Iacob: et Iacob, duodecim Patriarchas. 044 ACT 007 009 Et Patriarchæ æmulantes, Ioseph vendiderunt in Ægyptum. Et erat Deus cum eo: 044 ACT 007 010 et eripuit eum ex omnibus tribulationibus eius: et dedit ei gratiam, et sapientiam in conspectu Pharaonis regis Ægypti, et constituit eum præpositum super Ægyptum, et super omnem domum suam. 044 ACT 007 011 Venit autem fames in universam Ægyptum, et Chanaan, et tribulatio magna: et non inveniebant cibos patres nostri. 044 ACT 007 012 Cum audisset autem Iacob esse frumentum in Ægypto: misit patres nostros primum: 044 ACT 007 013 et in secundo cognitus est Ioseph a fratribus suis, et manifestatum est Pharaoni genus eius. 044 ACT 007 014 Mittens autem Ioseph accersivit Iacob patrem suum, et omnem cognationem suam in animabus septuagintaquinque. 044 ACT 007 015 Et descendit Iacob in Ægyptum, et defunctus est ipse, et patres nostri. 044 ACT 007 016 Et translati sunt in Sichem, et positi sunt in sepulchro, quod emit Abraham pretio argenti a filiis Hemor filii Sichem. 044 ACT 007 017 Cum autem appropinquaret tempus promissionis, quam confessus erat Deus Abrahæ, crevit populus, et multiplicatus est in Ægypto, 044 ACT 007 018 quoadusque surrexit alius rex in Ægypto, qui non sciebat Ioseph. 044 ACT 007 019 Hic circumveniens genus nostrum, afflixit patres nostros ut exponerent infantes suos ne vivificarentur. 044 ACT 007 020 Eodem tempore natus est Moyses et fuit gratus Deo, qui nutritus est tribus mensibus in domo patris sui. 044 ACT 007 021 Exposito autem illo, sustulit eum filia Pharaonis, et nutrivit eum sibi in filium. 044 ACT 007 022 Et eruditus est Moyses omni sapientia Ægyptiorum, et erat potens in verbis, et in operibus suis. 044 ACT 007 023 Cum autem impleretur ei quadraginta annorum tempus, ascendit in cor eius ut visitaret fratres suos filios Israel. 044 ACT 007 024 Et cum vidisset quendam iniuriam patientem, vindicavit illum: et fecit ultionem ei, qui iniuriam sustinebat, percusso Ægyptio. 044 ACT 007 025 Existimabat autem intelligere fratres, quoniam Deus per manum ipsius daret salutem illis: at illi non intellexerunt. 044 ACT 007 026 Sequenti vero die apparuit illis litigantibus: et reconciliabat eos in pace, dicens: Viri, fratres estis, ut quid nocetis alterutrum? 044 ACT 007 027 Qui autem iniuriam faciebat proximo, repulit eum, dicens: Quis te constituit principem, et iudicem super nos? 044 ACT 007 028 Numquid interficere me tu vis, quemadmodum interfecisti heri Ægyptium? 044 ACT 007 029 Fugit autem Moyses in verbo isto: et factus est advena in terra Madian, ubi generavit filios duos. 044 ACT 007 030 Et expletis annis quadraginta, apparuit illi in deserto montis Sina Angelus in igne flammæ rubi. 044 ACT 007 031 Moyses autem videns, admiratus est visum. Et accedente illo ut consideraret, facta est ad eum vox Domini, dicens: 044 ACT 007 032 Ego sum Deus patrum tuorum, Deus Abraham, Deus Isaac, et Deus Iacob. Tremefactus autem Moyses, non audebat considerare. 044 ACT 007 033 Dixit autem illi Dominus: Solve calceamentum pedum tuorum: locus enim in quo stas, terra sancta est. 044 ACT 007 034 Videns vidi afflictionem populi mei, qui est in Ægypto, et gemitum eorum audivi, et descendi liberare eos. Et nunc veni, et mittam te in Ægyptum. 044 ACT 007 035 Hunc Moysen, quem negaverunt, dicentes: Quis te constituit principem et iudicem? Hunc Deus principem et redemptorem misit, cum manu Angeli, qui apparuit illi in rubo. 044 ACT 007 036 Hic eduxit illos faciens prodigia, et signa in terra Ægypti, et in rubro mari, et in deserto annis quadraginta. 044 ACT 007 037 Hic est Moyses, qui dixit filiis Israel: Prophetam suscitabit vobis Deus de fratribus vestris, tamquam me, ipsum audietis. 044 ACT 007 038 Hic est, qui fuit in Ecclesia in solitudine cum Angelo, qui loquebatur ei in monte Sina, et cum patribus nostris: qui accepit verba vitæ dare nobis. 044 ACT 007 039 Cui noluerunt obedire patres nostri: sed repulerunt, et aversi sunt cordibus suis in Ægyptum, 044 ACT 007 040 dicentes ad Aaron: Fac nobis deos, qui præcedant nos: Moyses enim hic, qui eduxit nos de terra Ægypti, nescimus quid factum sit ei. 044 ACT 007 041 Et vitulum fecerunt in diebus illis, et obtulerunt hostiam simulachro, et lætabantur in operibus manuum suarum. 044 ACT 007 042 Convertit autem Deus, et tradidit eos servire militiæ cæli, sicut scriptum est in Libro Prophetarum: Numquid victimas, et hostias obtulistis mihi annis quadraginta in deserto, domus Israel? 044 ACT 007 043 Et suscepistis tabernaculum Moloch, et sidus dei vestri Rempham, figuras, quas fecistis, adorare eas. Et transferam vos trans Babylonem. 044 ACT 007 044 Tabernaculum testimonii fui cum patribus nostris in deserto, sicut disposuit illis Deus, loquens ad Moysen, ut faceret illud secundum formam, quam viderat. 044 ACT 007 045 Quod et induxerunt, suscipientes patres nostri cum Iesu in possessionem Gentium, quas expulit Deus a facie patrum nostrorum, usque in diebus David, 044 ACT 007 046 qui invenit gratiam ante Deum, et petiit ut inveniret tabernaculum Deo Iacob. 044 ACT 007 047 Salomon autem ædificavit illi domum. 044 ACT 007 048 Sed non Excelsus in manufactis habitat, sicut Propheta dicit: 044 ACT 007 049 Cælum mihi sedes est: terra autem scabellum pedum meorum. Quam domum ædificabitis mihi, dicit Dominus? Aut quis locus requietionis meæ est? 044 ACT 007 050 Nonne manus mea fecit hæc omnia? 044 ACT 007 051 Dura cervice, et incircumcisis cordibus, et auribus, vos semper Spiritui Sancto resistitis, sicut Patres vestri, ita et vos. 044 ACT 007 052 Quem Prophetarum non sunt persecuti patres vestri? Et occiderunt eos, qui prænunciabant de adventu Iusti, cuius vos nunc proditores, et homicidæ fuistis: 044 ACT 007 053 qui accepistis legem in dispositione Angelorum, et non custodistis. 044 ACT 007 054 Audientes autem hæc dissecabantur cordibus suis, et stridebant dentibus in eum. 044 ACT 007 055 Cum autem esset plenus Spiritu Sancto, intendens in cælum, vidit gloriam Dei, et Iesum stantem a dextris Dei. 044 ACT 007 056 Et ait: Ecce video cælos apertos, et Filium hominis stantem a dextris Dei. 044 ACT 007 057 Exclamantes autem voce magna continuerunt aures suas, et impetum fecerunt unanimiter in eum. 044 ACT 007 058 Et eiicientes eum extra civitatem lapidabant: et testes deposuerunt vestimenta sua secus pedes adolescentis, qui vocabatur Saulus. 044 ACT 007 059 Et lapidabant Stephanum invocantem, et dicentem: Domine Iesu suscipe spiritum meum. 044 ACT 007 060 Positis autem genibus, clamavit voce magna, dicens: Domine ne statuas illis hoc peccatum. Et cum hoc dixisset, obdormivit in Domino. 044 ACT 008 001 Saulus autem erat consentiens neci eius. Facta est autem in illa die persecutio magna in Ecclesia, quæ erat Ierosolymis, et omnes dispersi sunt per regiones Iudææ, et Samariæ præter Apostolos. 044 ACT 008 002 Curaverunt autem Stephanum viri timorati, et fecerunt planctum magnum super eum. 044 ACT 008 003 Saulus autem devastabat Ecclesiam per domos intrans, et trahens viros, ac mulieres, tradebat in custodiam. 044 ACT 008 004 Igitur qui dispersi erant pertransibant, evangelizantes verbum Dei. 044 ACT 008 005 Philippus autem descendens in civitatem Samariæ, prædicabant illis Christum. 044 ACT 008 006 Intendebant autem turbæ his, quæ a Philippo dicebantur unanimiter audientes, et videntes signa quæ faciebat. 044 ACT 008 007 Multi enim eorum, qui habebant spiritus immundos, clamantes voce magna exibant. 044 ACT 008 008 Multi autem paralytici, et claudi curati sunt. 044 ACT 008 009 Factum est ergo gaudium magnum in illa civitate. Vir autem quidam nomine Simon, qui ante fuerat in civitate magus, seducens gentem Samariæ, dicens se esse aliquem magnum: 044 ACT 008 010 cui auscultabant omnes a minimo usque ad maximum, dicentes: Hic est virtus Dei, quæ vocatur magna. 044 ACT 008 011 Attendebant autem eum: propter quod multo tempore magiis suis dementasset eos. 044 ACT 008 012 Cum vero credidissent Philippo evangelizanti de regno Dei, in nomine Iesu Christi baptizabantur viri, ac mulieres. 044 ACT 008 013 Tunc Simon et ipse credidit: et cum baptizatus esset, adhærebat Philippo. Videns etiam signa, et virtutes maximas fieri, stupens admirabatur. 044 ACT 008 014 Cum autem audissent Apostoli, qui erant Ierosolymis, quod recepisset Samaria verbum Dei, miserunt ad eos Petrum, et Ioannem: 044 ACT 008 015 Qui cum venissent, oraverunt pro ipsis ut acciperent Spiritum Sanctum: 044 ACT 008 016 Nondum enim in quemquam illorum venerat, sed baptizati tantum erant in nomine Domini Iesu. 044 ACT 008 017 Tunc imponebant manus super illos, et accipiebant Spiritum Sanctum. 044 ACT 008 018 Cum vidisset autem Simon quia per impositionem manus Apostolorum daretur Spiritus Sanctus, obtulit eis pecuniam, 044 ACT 008 019 dicens: Date et mihi hanc potestatem, ut cuicumque imposuero manus, accipiat Spiritum Sanctum. Petrus autem dixit ad eum: 044 ACT 008 020 Pecunia tua tecum sit in perditionem: quoniam donum Dei existimasti pecunia possideri. 044 ACT 008 021 Non est tibi pars, neque sors in sermone isto. Cor enim tuum non est rectum coram Deo. 044 ACT 008 022 Pœnitentiam itaque age ab hac nequitia tua: et roga Deum, si forte remittatur tibi hæc cogitatio cordis tui. 044 ACT 008 023 In felle enim amaritudinis, et obligatione iniquitatis video te esse. 044 ACT 008 024 Respondens autem Simon, dixit: Precamini vos pro me ad Dominum, ut nihil veniat super me horum, quæ dixistis. 044 ACT 008 025 Et illi quidem testificati, et locuti verbum Domini, redibant Ierosolymam, et multis regionibus Samaritanorum evangelizabant. 044 ACT 008 026 Angelus autem Domini locutus est ad Philippum, dicens: Surge, et vade contra meridianum ad viam, quæ descendit ab Ierusalem in Gazam: hæc est deserta. 044 ACT 008 027 Et surgens abiit. Et ecce vir Æthiops, eunuchus, potens Candacis Reginæ Æthiopum, qui erat super omnes gazas eius: venerat adorare in Ierusalem: 044 ACT 008 028 et revertebatur sedens super currum suum, legensque Isaiam prophetam. 044 ACT 008 029 Dixit autem Spiritus Philippo: Accede, et adiunge te ad currum istum. 044 ACT 008 030 Accurrens autem Philippus, audivit eum legentem Isaiam prophetam, et dixit: Putasne intelligis quæ legis? 044 ACT 008 031 Qui ait: Et quomodo possum, si non aliquis ostenderit mihi? Rogavitque Philippum ut ascenderet, et sederet secum. 044 ACT 008 032 Locus autem Scripturæ, quem legebat, erat hic: Tamquam ovis ad occisionem ductus est: et sicus agnus coram tondente se, sine voce, sic non aperuit os suum. 044 ACT 008 033 In humilitate iudicium eius sublatum est. Generationem eius quis enarrabit, quoniam tolletur de terra vita eius? 044 ACT 008 034 Respondens autem eunuchus Philippo, dixit: Obsecro te, de quo Propheta dicit hoc? de se, an de alio aliquo? 044 ACT 008 035 Aperiens autem Philippus os suum, et incipiens a Scriptura ista, evangelizavit illi Iesum. 044 ACT 008 036 Et dum irent per viam, venerunt ad quamdam aquam: et ait Eunuchus: Ecce aqua, quid prohibet me baptizari? 044 ACT 008 037 Dixit autem Philippus: Si credis ex toto corde, licet. Et respondens ait: Credo, Filium Dei esse Iesum Christum. 044 ACT 008 038 Et iussit stare currum: et descenderunt uterque in aquam, Philippus et Eunuchus, et baptizavit eum. 044 ACT 008 039 Cum autem ascendissent de aqua, Spiritus Domini rapuit Philippum, et amplius non vidit eum Eunuchus. Ibat autem per viam suam gaudens. 044 ACT 008 040 Philippus autem inventus est in Azoto, et pertransiens evangelizabat civitatibus cunctis, donec veniret Cæsaream. 044 ACT 009 001 Saulus autem adhuc spirans minarum, et cædis in discipulos Domini, accessit ad principem sacerdotum, 044 ACT 009 002 et petiit ab eo epistolas in Damascum ad synagogas: ut si quos invenisset huius Viæ viros, ac mulieres, vinctos perduceret in Ierusalem. 044 ACT 009 003 Et cum iter faceret, contigit ut appropinquaret Damasco: et subito circumfulsit eum lux de cælo. 044 ACT 009 004 Et cadens in terram audivit vocem dicentem sibi: Saule, Saule, quid me persequeris? 044 ACT 009 005 Qui dixit: Quis es Domine? Et ille: Ego sum Iesus, quem tu persequeris. Durum est tibi contra stimulum calcitrare. 044 ACT 009 006 Et tremens, ac stupens dixit: Domine, quid me vis facere? Et Dominus ad eum: Surge, et ingredere civitatem, et ibi dicetur tibi quid te oporteat facere. 044 ACT 009 007 Viri autem illi, qui comitabantur cum eo, stabant stupefacti, audientes quidem vocem, neminem autem videntes. 044 ACT 009 008 Surrexit autem Saulus de terra, apertisque oculis nihil videbat. Ad manus autem illum trahentes, introduxerunt Damascum. 044 ACT 009 009 Et erat ibi tribus diebus non videns, et non manducavit, neque bibit. 044 ACT 009 010 Erat autem quidam discipulus Damasci, nomine Ananias: et dixit ad illum in visu Dominus: Anania. At ille ait: Ecce ego, Domine. 044 ACT 009 011 Et Dominus ad eum: Surge, et vade in vicum, qui vocatur rectus: et quære in domo Iudæ Saulum nomine Tarsensem: ecce enim orat. 044 ACT 009 012 (Et vidit virum Ananiam nomine, introeuntem, et imponentem sibi manus ut visum recipiat.) 044 ACT 009 013 Respondit autem Ananias: Domine, audivi a multis de viro hoc, quanta mala fecerit sanctis tuis in Ierusalem: 044 ACT 009 014 et hic habet potestatem a principibus sacerdotum alligandi omnes, qui invocant nomen tuum. 044 ACT 009 015 Dixit autem ad eum Dominus: Vade, quoniam vas electionis est mihi iste, ut portet nomen meum coram Gentibus, et regibus, et filiis Israel. 044 ACT 009 016 Ego enim ostendam illi quanta oporteat eum pro nomine meo pati. 044 ACT 009 017 Et abiit Ananias, et introivit in domum: et imponens ei manus, dixit: Saule frater, Dominus misit me Iesus, qui apparuit tibi in via, qua veniebas ut videas, et implearis Spiritu Sancto. 044 ACT 009 018 Et confestim ceciderunt ab oculis eius tamquam squamæ, et visum recepit: et surgens baptizatus est. 044 ACT 009 019 Et cum accepisset cibum, confortatus est. Fuit autem cum discipulis, qui erant Damasci, per dies aliquot. 044 ACT 009 020 Et continuo in synagogis prædicabat Iesum, quoniam hic est Filius Dei. 044 ACT 009 021 Stupebant autem omnes, qui audiebant, et dicebant: Nonne hic est, qui expugnabat in Ierusalem eos, qui invocabant nomen istud: et huc ad hoc venit ut vinctos illos duceret ad principes sacerdotum? 044 ACT 009 022 Saulus autem multo magis convalescebat, et confundebat Iudæos, qui habitabant Damasci, affirmans quoniam hic est Christus. 044 ACT 009 023 Cum autem implerentur dies multi, consilium fecerunt in unum Iudæi ut eum interficerent. 044 ACT 009 024 Notæ autem factæ sunt Saulo insidiæ eorum. Custodiebant autem et portas die ac nocte, ut eum interficerent. 044 ACT 009 025 Accipientes autem eum discipuli nocte, per murum dimiserunt eum, submittentes in sporta. 044 ACT 009 026 Cum autem venisset in Ierusalem, tentabat se iungere discipulis, et omnes timebant eum, non credentes quod esset discipulus. 044 ACT 009 027 Barnabas autem apprehensum illum duxit ad Apostolos: et narravit illis quomodo in via vidisset Dominum, et quia locutus est ei, et quomodo in Damasco fiducialiter egerit in nomine Iesu. 044 ACT 009 028 Et erat cum illis intrans, et exiens in Ierusalem, et fiducialiter agens in nomine Domini. 044 ACT 009 029 Loquebatur quoque Gentibus, et disputabat cum Græcis: illi autem quærebant occidere eum. 044 ACT 009 030 Quod cum cognovissent fratres, deduxerunt eum Cæsaream, et dimiserunt Tarsum. 044 ACT 009 031 Ecclesia quidem per totam Iudæam, et Galilæam, et Samariam habebat pacem, et ædificabatur ambulans in timore Domini, et consolatione Sancti Spiritus replebatur. 044 ACT 009 032 Factum est autem, ut Petrus dum pertransiret universos, deveniret ad sanctos, qui habitabant Lyddæ. 044 ACT 009 033 Invenit autem ibi hominem quendam, nomine Æneam, ab annis octo iacentem in grabato, qui erat paralyticus. 044 ACT 009 034 Et ait illi Petrus: Ænea, sanat te Dominus Iesus Christus: surge, et sterne tibi. Et continuo surrexit. 044 ACT 009 035 Et viderunt eum omnes, qui habitabant Lyddæ, et Saronæ: qui conversi sunt ad Dominum. 044 ACT 009 036 In Ioppe autem fuit quædam discipula, nomine Tabitha, quæ interpretata dicitur Dorcas. Hæc erat plena operibus bonis, et eleemosynis, quas faciebat. 044 ACT 009 037 Factum est autem in diebus illis, ut infirmata moreretur. Quam cum lavissent, posuerunt eam in cœnaculo. 044 ACT 009 038 Cum autem prope esset Lydda ad Ioppen, discipuli audientes quia Petrus esset in ea, miserunt duos viros ad eum, rogantes: Ne pigriteris venire ad nos. 044 ACT 009 039 Exurgens autem Petrus venit cum illis. Et cum advenisset, duxerunt illum in cœnaculum: et circumsteterunt illum omnes viduæ flentes, et ostendentes ei tunicas, et vestes, quas faciebat illis Dorcas. 044 ACT 009 040 Eiectis autem omnibus foras: Petrus ponens genua oravit: et conversus ad corpus, dixit: Tabitha, surge. At illa aperuit oculos suos: et viso Petro, resedit. 044 ACT 009 041 Dans autem illi manum, erexit eam. Et cum vocasset sanctos, et viduas, assignavit eam vivam. 044 ACT 009 042 Notum autem factum est per universam Ioppen: et crediderunt multi in Domino. 044 ACT 009 043 Factum est autem ut dies multos moraretur in Ioppe, apud Simonem quendam coriarium. 044 ACT 010 001 Vir autem quidam erat in Cæsarea, nomine Cornleius, Centurio cohortis, quæ dicitur Italica, 044 ACT 010 002 religiosus, ac timens Deum cum omni domo sua, faciens eleemosynas multas plebi, et deprecans Deum semper: 044 ACT 010 003 is vidit in visu manifeste, quasi hora diei nona, Angelum Dei introeuntem ad se, et dicentem sibi: Corneli. 044 ACT 010 004 At ille intuens eum, timore correptus, dixit: Quid est, domine? Dixit autem illi: Orationes tuæ, et eleemosynæ tuæ ascenderunt in memoriam in conspectu Dei. 044 ACT 010 005 Et nunc mitte viros in Ioppen, et accersi Simonem quendam, qui cognominatur Petrus: 044 ACT 010 006 hic hospitatur apud Simonem quendam coriarium, cuius est domus iuxta mare: hic dicet tibi quid te oporteat facere. 044 ACT 010 007 Et cum discessisset Angelus qui loquebatur illi, vocavit duos domesticos suos, et militem metuentem Dominum ex his, qui illi parebant. 044 ACT 010 008 Quibus cum narrasset omnia, misit illos in Ioppen. 044 ACT 010 009 Postera autem die iter illis facientibus, et appropinquantibus civitati, ascendit Petrus in superiora ut oraret circa horam sextam. 044 ACT 010 010 Et cum esuriret, voluit gustare. Parantibus autem illis, cecidit super eum mentis excessus: 044 ACT 010 011 et vidit cælum apertum, et descendens vas quoddam, velut linteum magnum, quattuor initiis submitti de cælo in terram, 044 ACT 010 012 in quo erant omnia quadrupedia, et serpentia terræ, et volatilia cæli. 044 ACT 010 013 Et facta est vox ad eum: Surge Petre, occide, et manduca. 044 ACT 010 014 Ait autem Petrus: Absit Domine, quia numquam manducavi omne commune, et immundum. 044 ACT 010 015 Et vox iterum secundo ad eum: Quod Deus purificavit, tu commune ne dixeris. 044 ACT 010 016 Hoc autem factum est per ter: et statim receptum est vas in cælum. 044 ACT 010 017 Et dum intra se hæsitaret Petrus quidnam esset visio, quam vidisset: ecce viri, qui missi erant a Cornelio, inquirentes domum Simonis, astiterunt ad ianuam. 044 ACT 010 018 Et cum vocassent, interrogabant, si Simon, qui cognominatur Petrus, illic haberet hospitium. 044 ACT 010 019 Petro autem cogitante de visione, dixit Spiritus ei: Ecce viri tres quærunt te. 044 ACT 010 020 Surge itaque, descende, et vade cum eis nihil dubitans: quia ego misi illos. 044 ACT 010 021 Descendens autem Petrus ad viros, dixit: Ecce ego sum, quem quæritis: quæ causa est, propter quam venistis? 044 ACT 010 022 Qui dixerunt: Cornelius Centurio, vir iustus, et timens Deum, et testimonium habens ab universa gente Iudæorum, responsum accepit ab Angelo sancto accersire te in domum suam, et audire verba abs te. 044 ACT 010 023 Introducens ergo eos, recepit hospitio. Sequenti autem die surgens profectus est cum illis: et quidam ex fratribus ab Ioppe comitati sunt eum. 044 ACT 010 024 Altera autem die introivit Cæsaream. Cornelius vero expectabat illos, convocatis cognatis suis, et necessariis amicis. 044 ACT 010 025 Et factum est cum introisset Petrus, obvius venit ei Cornelius, et procidens ad pedes eius adoravit. 044 ACT 010 026 Petrus vero elevavit eum, dicens: Surge, et ego ipse homo sum. 044 ACT 010 027 Et loquens cum illo intravit, et invenit multos, qui convenerant: 044 ACT 010 028 dixitque ad illos: Vos scitis quomodo abominatum sit viro Iudæo coniungi, aut accedere ad alienigenam: sed mihi ostendit Deus, neminem communem aut immundum dicere hominem. 044 ACT 010 029 Propter quod sine dubitatione veni accersitus. Interrogo ergo, quam ob causam accersistis me? 044 ACT 010 030 Et Cornelius ait: A nudiusquarta die usque ad hanc horam, orans eram hora nona in domo mea, et ecce vir stetit ante me in veste candida, et ait: 044 ACT 010 031 Corneli, exaudita est oratio tua, et eleemosynæ tuæ commemoratæ sunt in conspectu Dei. 044 ACT 010 032 Mitte ergo in Ioppen, et accersi Simonem, qui cognominatur Petrus: hic hospitatur in domo Simonis coriarii iuxta mare. 044 ACT 010 033 Confestim ergo misi ad te: et tu benefecisti veniendo. Nunc ergo omnes nos in conspectu tuo adsumus audire omnia quæcumque tibi præcepta sunt a Domino. 044 ACT 010 034 Aperiens autem Petrus os suum, dixit: In veritate comperi quia non est personarum acceptor Deus, 044 ACT 010 035 sed in omni gente qui timet eum, et operatur iustitiam, acceptus est illi. 044 ACT 010 036 Verbum misit Deus filiis Israel, annuncians pacem per Iesum Christum: (hic est omnium Dominus.) 044 ACT 010 037 Vos scitis quod factum est verbum per universam Iudæum: incipiens enim a Galilæa post baptismum, quod prædicavit Ioannes, 044 ACT 010 038 Iesum a Nazareth: quomodo unxit eum Deus Spiritu Sancto, et virtute, qui pertransiit benefaciendo, et sanando omnes oppressos a diabolo, quoniam Deus erat cum illo. 044 ACT 010 039 Et nos testes sumus omnium, quæ fecit in regione Iudæorum, et Ierusalem, quem occiderunt suspendentes in ligno. 044 ACT 010 040 Hunc Deus suscitavit tertia die, et dedit eum manifestum fieri 044 ACT 010 041 non omni populo, sed testibus præordinatis a Deo: nobis, qui manducavimus, et bibimus cum illo postquam resurrexit a mortuis. 044 ACT 010 042 Et præcepit nobis prædicare populo, et testificari quia ipse est, qui constitutus est a Deo iudex vivorum, et mortuorum. 044 ACT 010 043 Huic omnes Prophetæ testimonium perhibent remissionem peccatorum accipere per nomen eius omnes, qui credunt in eum. 044 ACT 010 044 Adhuc loquente Petro verba hæc, cecidit Spiritus Sanctus super omnes, qui audiebant verbum. 044 ACT 010 045 Et obstupuerunt ex circumcisione fideles, qui venerant cum Petro: quia et in nationes gratia Spiritus Sancti effusa est. 044 ACT 010 046 Audiebant enim illos loquentes linguis, et magnificantes Deum. 044 ACT 010 047 Tunc respondit Petrus: Numquid aquam quis prohibere potest ut non baptizentur hi, qui Spiritum Sanctum acceperunt sicut et nos? 044 ACT 010 048 Et iussit eos baptizari in nomine Domini Iesu Christi. Tunc rogaverunt eum ut maneret apud eos aliquot diebus. 044 ACT 011 001 Audierunt autem Apostoli, et fratres, qui erant in Iudæa: quoniam et Gentes receperunt verbum Dei. 044 ACT 011 002 Cum autem ascendisset Petrus Ierosolymam, disceptabant adversus illum, qui erant ex circumcisione, 044 ACT 011 003 dicentes: Quare introisti ad viros præputium habentes, et manducasti cum illis? 044 ACT 011 004 Incipiens autem Petrus exponebat illis ordinem, dicens: 044 ACT 011 005 Ego eram in civitate Ioppe orans, et vidi in excessu mentis visionem, descendens vas quoddam velut linteum magnum quattuor initiis summitti de cælo, et venit usque ad me. 044 ACT 011 006 In quod intuens considerabam, et vidi quadrupedia terræ, et bestias, et reptilia, et volatilia cæli. 044 ACT 011 007 Audivi autem et vocem dicentem mihi: Surge Petre, occide, et manduca. 044 ACT 011 008 Dixi autem: Nequaquam Domine: quia commune aut immundum numquam introivit in os meum. 044 ACT 011 009 Respondit autem vox secundo de cælo: Quæ Deus mundavit, tu ne commune dixeris. 044 ACT 011 010 Hoc autem factum est per ter: et recepta sunt omnia rursum in cælum. 044 ACT 011 011 Et ecce viri tres confestim astiterunt in domo, in qua eram, missi a Cæsarea ad me. 044 ACT 011 012 Dixit autem Spiritus mihi ut irem cum illis, nihil hæsitans. Venerunt autem mecum et sex fratres isti, et ingressi sumus in domum viri. 044 ACT 011 013 Narravit autem nobis, quomodo vidisset Angelum in domo sua, stantem et dicentem sibi: Mitte in Ioppen, et accersi Simonem, qui cognominatur Petrus, 044 ACT 011 014 qui loquetur tibi verba, in quibus salvus eris tu, et universa domus tua. 044 ACT 011 015 Cum autem cœpissem loqui, cecidit Spiritus Sanctus super eos, sicut et in nos in initio. 044 ACT 011 016 Recordatus sum autem verbi Domini, sicut dicebat: Ioannes quidem baptizavit aqua, vos autem baptizabimini Spiritu Sancto. 044 ACT 011 017 Si ergo eamdem gratiam dedit illis Deus, sicut et nobis, qui credidimus in Dominum Iesum Christum: ego quis eram, qui possem prohibere Deum? 044 ACT 011 018 His auditis, tacuerunt: et glorificaverunt Deum, dicentes: Ergo et Gentibus pœnitentiam dedit Deus ad vitam. 044 ACT 011 019 Et illi quidem, qui dispersi fuerant a tribulatione, quæ facta fuerat sub Stephano, perambulaverunt usque Phœnicen, et Cyprum, et Antiochiam, nemini loquentes verbum, nisi solis Iudæis. 044 ACT 011 020 Erant autem quidam ex eis viri Cyprii, et Cyrenæi, qui cum introissent Antiochiam, loquebantur et ad Græcos, annunciantes Dominum Iesum. 044 ACT 011 021 Et erat manus Domini cum eis: multusque numerus credentium conversus est ad Dominum. 044 ACT 011 022 Pervenit autem sermo ad aures Ecclesiæ, quæ erat Ierosolymis super istis: et miserunt Barnabam usque ad Antiochiam. 044 ACT 011 023 Qui cum pervenisset, et vidisset gratiam Dei, gavisus est: et hortabatur omnes in proposito cordis permanere in Domino: 044 ACT 011 024 quia erat vir bonus, et plenus Spiritu Sancto, et fide. Et apposita est multa turba Domino. 044 ACT 011 025 Profectus est autem Barnabas Tarsum, ut quæreret Saulum: quem cum invenisset, perduxit Antiochiam. 044 ACT 011 026 Et annum totum conversati sunt ibi in Ecclesia: et docuerunt turbam multam, ita ut cognominarentur primum Antiochiæ discipuli, Christiani. 044 ACT 011 027 In his autem diebus supervenerunt ab Ierosolymis prophetæ Antiochiam: 044 ACT 011 028 et surgens unus ex eis nomine Agabus, significabat per Spiritum famem magnam futuram in universo orbe terrarum, quæ facta est sub Claudio. 044 ACT 011 029 Discipuli autem, prout quis habebat, proposuerunt singuli in ministerium mittere habitantibus in Iudæa fratribus: 044 ACT 011 030 quod et fecerunt, mittentes ad seniores per manus Barnabæ, et Sauli. 044 ACT 012 001 Eodem autem tempore misit Herodes rex manus, ut affligeret quosdam de Ecclesia. 044 ACT 012 002 Occidit autem Iacobum fratrem Ioannis gladio. 044 ACT 012 003 Videns autem quia placeret Iudæis, apposuit ut apprehenderet et Petrum. Erant autem dies Azymorum. 044 ACT 012 004 Quem cum apprehendisset, misit in carcerem, tradens quattuor quaternionibus militum custodiendum, volens post Pascha producere eum populo. 044 ACT 012 005 Et Petrus quidem servabatur in carcere. Oratio autem fiebant sine intermissione ab Ecclesia ad Deum pro eo. 044 ACT 012 006 Cum autem producturus eum esset Herodes, in ipsa nocte erat Petrus dormiens inter duos milites, vinctus catenis duabus: et custodes ante ostium custodiebant carcerem. 044 ACT 012 007 Et ecce Angelus Domini astitit: et lumen refulsit in habitaculo: percussoque latere Petri, excitavit eum, dicens: Surge velociter. Et ceciderunt catenæ de manibus eius. 044 ACT 012 008 Dixit autem Angelus ad eum: Præcingere, et calcea te caligas tuas. Et fecit sic. Et dixit illi: Circumda tibi vestimentum tuum, et sequere me. 044 ACT 012 009 Et exiens sequebatur eum, et nesciebat quia verum est, quod fiebat per Angelum: existimabat enim se visum videre. 044 ACT 012 010 Transeuntes autem primam et secundam custodiam, venerunt ad portam ferream, quæ ducit ad civitatem: quæ ultro aperta est eis. Et exeuntes processerunt vicum unum: et continuo discessit Angelus ab eo. 044 ACT 012 011 Et Petrus ad se reversus, dixit: Nunc scio vere quia misit Dominus Angelum suum, et eripuit me de manu Herodis, et de omni expectatione plebis Iudæorum. 044 ACT 012 012 Consideransque venit ad domum Mariæ matris Ioannis, qui cognominatus est Marcus, ubi erant multi congregati, et orantes. 044 ACT 012 013 Pulsante autem eo ostium ianuæ, processit puella ad audiendum, nomine Rhode. 044 ACT 012 014 Et ut cognovit vocem Petri, præ gaudio non aperuit ianuam, sed intro currens nunciavit stare Petrum ante ianuam. 044 ACT 012 015 At illi dixerunt ad eam: Insanis. Illa autem affirmabat sic se habere. Illi autem dicebant: angelus eius est. 044 ACT 012 016 Petrus autem perseverabat pulsans. Cum autem aperuissent, viderunt eum, et obstupuerunt. 044 ACT 012 017 Annuens autem eis manu ut tacerent, narravit quomodo Dominus eduxisset eum de carcere, dixitque: Nunciate Iacobo, et fratribus hæc. Et egressus abiit in alium locum. 044 ACT 012 018 Facta autem die, erat non parva turbatio inter milites, quidnam factum esset de Petro. 044 ACT 012 019 Herodes autem cum requisisset eum, et non invenisset, inquisitione facta de custodibus, iussit eos duci: descendensque a Iudæa in Cæsaream, ibi commoratus est. 044 ACT 012 020 Erat autem iratus Tyriis, et Sidonis. At illi unanimes venerunt ad eum, et persuaso Blasto, qui erat super cubiculum regis, postulabant pacem, eo quod alerentur regiones eorum ab illo. 044 ACT 012 021 Statuto autem die Herodes vestitus veste regia, sedit pro tribunali, et concionabatur ad eos. 044 ACT 012 022 Populus autem acclamabat: Dei voces, et non hominis! 044 ACT 012 023 Confestim autem percussit eum Angelus Domini, eo quod non dedisset honorem Deo: et consumptus a vermibus, expiravit. 044 ACT 012 024 Verbum autem Domini crescebat, et multiplicabatur. 044 ACT 012 025 Barnabas autem et Saulus reversi sunt ab Ierosolymis expleto ministerio, assumpto Ioanne, qui cognominatus est Marcus. 044 ACT 013 001 Erant autem in Ecclesia, quæ erat Antiochiæ, prophetæ, et doctores, in quibus Barnabas, et Simon, qui vocabatur Niger, et Lucius Cyrenensis, et Manahen, qui erat Herodis Tetrarchæ collactaneus, et Saulus. 044 ACT 013 002 Ministrantibus autem illis Domino, et ieiunantibus, dixit illis Spiritus Sanctus: Segregate mihi Saulum, et Barnabam in opus, ad quod assumpsi eos. 044 ACT 013 003 Tunc ieiunantes, et orantes, imponentesque eis manus, dimiserunt illos. 044 ACT 013 004 Et ipsi quidem missi a Spiritu Sancto abierunt Seleuciam; et inde navigaverunt Cyprum. 044 ACT 013 005 Et cum venissent Salaminam, prædicabant verbum Dei in synagogis Iudæorum. Habebant autem et Ioannem in ministerio. 044 ACT 013 006 Et cum perambulassent universam insulam usque ad Paphum, invenerunt quendam virum magum pseudoprophetam, Iudæum, cui nomen erat Bariesu, 044 ACT 013 007 qui erat cum Proconsule Sergio Paulo viro prudente. Hic, accersitis Barnaba, et Saulo, desiderabat audire verbum Dei. 044 ACT 013 008 Resistebat autem illis Elymas magus, (si enim interpretatur nomen eius) quærens avertere Proconsulem a fide. 044 ACT 013 009 Saulus autem, qui et Paulus, repletus Spiritu Sancto, intuens in eum, 044 ACT 013 010 dixit: O plene omni dolo, et omni fallacia, fili diaboli, inimice omnis iustitiæ, non desinis subvertere vias Domini rectas. 044 ACT 013 011 Et nunc ecce manus Domini super te, et eris cæcus, non videns solem usque ad tempus. Et confestim cecidit in eum caligo, et tenebræ, et circuiens quærebat qui ei manum daret. 044 ACT 013 012 Tunc Proconsul cum vidisset factum, credidit admirans super doctrina Domini. 044 ACT 013 013 Et cum a Papho navigassent Paulus, et qui cum eo erant, venerunt Pergen Pamphyliæ. Ioannes autem discedens ab eis, reversus est Ierosolymam. 044 ACT 013 014 Illi vero pertranseuntes Pergen, venerunt Antiochiam Pisidiæ: et ingressi synagogam die Sabbatorum, sederunt. 044 ACT 013 015 Post lectionem autem legis, et Prophetarum, miserunt principes synagogæ ad eos, dicentes: Viri fratres, si quis est in vobis sermo exhortationis ad plebem, dicite. 044 ACT 013 016 Surgens autem Paulus, et manu silentium indicens, ait: Viri Israelitæ, et qui timetis Deum, audite: 044 ACT 013 017 Deus plebis Israel elegit patres nostros, et plebem exaltavit cum essent incolæ in terra Ægypti, et in brachio excelso eduxit eos ex ea, 044 ACT 013 018 et per quadraginta annorum tempus mores eorum sustinuit in deserto. 044 ACT 013 019 Et destruens gentes septem in terra Chanaan, sorte distribuit eis terram eorum, 044 ACT 013 020 quasi post quadringentos et quinquaginta annos: et post hæc dedit iudices, usque ad Samuel Prophetam. 044 ACT 013 021 Et exinde postulaverunt regem: et dedit illis Deus Saul filium Cis, virum de tribu Beniamin, annis quadraginta. 044 ACT 013 022 Et amoto illo, suscitavit illis David regem: cui testimonium perhibens, dixit: Inveni David filium Iesse, virum secundum cor meum, qui faciet omnes voluntates meas. 044 ACT 013 023 Huius Deus ex semine secundum Promissionem eduxit Israel salvatorem Iesum, 044 ACT 013 024 prædicante Ioanne ante faciem adventus eius baptismum pœnitentiæ omni populo Israel. 044 ACT 013 025 Cum impleret autem Ioannes cursum suum, dicebat: Quem me arbitramini esse, non sum ego, sed ecce venit post me, cuius non sum dignus calceamenta pedum solvere. 044 ACT 013 026 Viri fratres, filii generis Abraham, et qui in vobis timent Deum, vobis verbum salutis huius missum est. 044 ACT 013 027 Qui enim habitabant Ierusalem, et principes eius hunc ignorantes, et voces prophetarum, quæ per omne sabbatum leguntur, iudicantes impleverunt, 044 ACT 013 028 et nullam causam mortis invenientes in eo, petierunt a Pilato, ut interficerent eum. 044 ACT 013 029 Cumque consummassent omnia, quæ de eo scripta erant, deponentes eum de ligno, posuerunt eum in monumento. 044 ACT 013 030 Deus vero suscitavit eum a mortuis tertia die: 044 ACT 013 031 qui visus est per dies multos his, qui simul ascenderant cum eo de Galilæa in Ierusalem: qui usque nunc sunt testes eius ad plebem. 044 ACT 013 032 Et nos vobis annunciamus eam, quæ ad patres nostros repromissio facta est: 044 ACT 013 033 quoniam hanc Deus adimplevit filiis nostris resuscitans Iesum, sicut et in Psalmo secundo scriptum est: Filius meus es tu, ego hodie genui te. 044 ACT 013 034 Quod autem suscitavit eum a mortuis, amplius iam non reversurum in corruptionem, ita dixit: Quia dabo vobis sancta David fidelia. 044 ACT 013 035 Ideoque et alias dicit: Non dabis Sanctum tuum videre corruptionem. 044 ACT 013 036 David enim in sua generatione cum administrasset, voluntati Dei dormivit: et appositus est ad patres suos, et vidit corruptionem. 044 ACT 013 037 Quem vero Deus suscitavit a mortuis, non vidit corruptionem. 044 ACT 013 038 Notum igitur sit vobis viri fratres, quia per hunc vobis remissio peccatorum annunciatur, et ab omnibus, quibus non potuistis in lege Moysi iustificari, 044 ACT 013 039 in hoc omnis, qui credit, iustificatur. 044 ACT 013 040 Videte ergo ne superveniat vobis quod dictum est in Prophetis: 044 ACT 013 041 Videte contemptores, et admiramini, et disperdimini: quia opus operor ego in diebus vestris, opus quod non credetis, si quis enarraverit vobis. 044 ACT 013 042 Exeuntibus autem illis rogabant ut sequenti Sabbato loquerentur sibi verba hæc. 044 ACT 013 043 Cumque dimissa esset synagoga, secuti sunt multi Iudæorum, et colentium advenarum, Paulum, et Barnabam: qui loquentes suadebant eis ut permanerent in gratia Dei. 044 ACT 013 044 Sequenti vero Sabbato pene universa civitas convenit audire verbum Dei. 044 ACT 013 045 Videntes autem turbas Iudæi, repleti sunt zelo, et contradicebant his, quæ a Paulo dicebantur, blasphemantes. 044 ACT 013 046 Tunc constanter Paulus et Barnabas dixerunt: Vobis oportebat primum loqui verbum Dei: sed quoniam repellitis illud, et indignos vos iudicatis æternæ vitæ, ecce convertimur ad Gentes. (aiōnios g166) 044 ACT 013 047 Sic enim præcepit nobis Dominus: Posui te in lucem Gentium, ut sis in salutem usque ad extremum terræ. 044 ACT 013 048 Audientes autem Gentes gavisæ sunt, et glorificabant verbum Domini: et crediderunt quotquot erant præordinati ad vitam æternam. (aiōnios g166) 044 ACT 013 049 Disseminabatur autem verbum Domini per universam regionem. 044 ACT 013 050 Iudæi autem concitaverunt mulieres religiosas, et honestas, et primos civitatis, et excitaverunt persecutionem in Paulum, et Barnabam: et eiecerunt eos de finibus suis. 044 ACT 013 051 At illi excusso pulvere pedum in eos, venerunt Iconium. 044 ACT 013 052 Discipuli quoque replebantur gaudio, et Spiritu Sancto. 044 ACT 014 001 Factum est autem Iconii, ut simul introirent in synagogam Iudæorum, et loquerentur, ita ut crederet Iudæorum, et Græcorum copiosa multitudo. 044 ACT 014 002 Qui vero increduli fuerunt Iudæi, suscitaverunt, et ad iracundiam concitaverunt animas Gentium adversus fratres. 044 ACT 014 003 Multo igitur tempore demorati sunt, fiducialiter agentes in Domino, testimonium perhibente verbo gratiæ suæ, dante signa, et prodigia fieri per manus eorum. 044 ACT 014 004 Divisa est autem multitudo civitatis: et quidam quidem erant cum Iudæis, quidam vero cum Apostolis. 044 ACT 014 005 Cum autem factus esset impetus Gentilium, et Iudæorum cum principibus suis, ut contumeliis afficerent, et lapidarent eos, 044 ACT 014 006 intelligentes confugerunt ad civitates Lycaoniæ Lystram, et Derben, et universam in circuitu regionem, 044 ACT 014 007 et ibi evangelizantes erant. 044 ACT 014 008 Et quidam vir Lystris infirmus pedibus sedebat, claudus ex utero matris suæ, qui numquam ambulaverat. 044 ACT 014 009 Hic audivit Paulum loquentem. Qui intuitus eum, et videns quia fidem haberet ut salvus fieret, 044 ACT 014 010 dixit magna voce: Surge super pedes tuos rectus. Et exilivit, et ambulabat. 044 ACT 014 011 Turbæ autem cum vidissent quod fecerat Paulus, levaverunt vocem suam Lycaonice, dicentes: Quia dii similes facti hominibus, descenderunt ad nos. 044 ACT 014 012 Et vocabant Barnabam Iovem, Paulum vero Mercurium: quoniam ipse erat dux verbi. 044 ACT 014 013 Sacerdos quoque Iovis, qui erat ante civitatem, tauros, et coronas ante ianuas afferens, cum populis volebat sacrificare. 044 ACT 014 014 Quod ubi audierunt Apostoli, Barnabas et Paulus, conscissis tunicis suis exilierunt in turbas clamantes, 044 ACT 014 015 et dicentes: Viri, quid hæc facitis? Et nos mortales sumus, similes vobis homines, annunciantes vobis ab his vanis converti ad Deum vivum, qui fecit cælum, et terram, et mare, et omnia quæ in eis sunt: 044 ACT 014 016 qui in præteritis generationibus dimisit omnes gentes ingredi vias suas. 044 ACT 014 017 Et quidem non sine testimonio semetipsum reliquit benefaciens de cælo, dans pluvias, et tempora fructifera, implens cibo, et lætitia corda eorum. 044 ACT 014 018 Et hæc dicentes, vix sedaverunt turbas ne sibi immolarent. 044 ACT 014 019 Supervenerunt autem quidam ab Antiochia, et Iconio Iudæi: et persuasis turbis, lapidantesque Paulum, traxerunt extra civitatem, existimantes eum mortuum esse. 044 ACT 014 020 Circumdantibus autem eum discipulis, surgens intravit civitatem, et postera die profectus est cum Barnaba in Derben. 044 ACT 014 021 Cumque evangelizassent civitati illi, et docuissent multos, reversi sunt Lystram, et Iconium, et Antiochiam, 044 ACT 014 022 confirmantes animas discipulorum, exhortantesque ut permanerent in fide: et quoniam per multas tribulationes oportet nos intrare in regnum Dei. 044 ACT 014 023 Et cum constituissent illis per singulas ecclesias presbyteros, et orassent cum ieiunationibus, commendaverunt eos Domino, in quem crediderunt. 044 ACT 014 024 Transeuntesque Pisidiam, venerunt in Pamphyliam, 044 ACT 014 025 et loquentes verbum Domini in Perge, descendeunt in Attaliam: 044 ACT 014 026 et inde navigaverunt Antiochiam, unde erant traditi gratiæ Dei in opus, quod compleverunt. 044 ACT 014 027 Cum autem venissent, et congregassent Ecclesiam, retulerunt quanta fecisset Deus cum illis, et quia aperuisset Gentibus ostium fidei. 044 ACT 014 028 Morati sunt autem tempus non modicum cum discipulis. 044 ACT 015 001 Et quidam descendentes de Iudæa, docebant fratres: Quia nisi circumcidamini secundum morem Moysi, non potestis salvari. 044 ACT 015 002 Facta ergo seditione non minima Paulo, et Barnabæ adversus illos, statuerunt ut ascenderent Paulus, et Barnabas, et quidam alii ex aliis ad Apostolos, et presbyteros in Ierusalem super hac quæstione. 044 ACT 015 003 Illi ergo deducti ab Ecclesia pertransibant Phœnicen, et Samariam, narrantes conversionem Gentium: et faciebant gaudium magnum omnibus fratribus. 044 ACT 015 004 Cum autem venissent Ierosolymam, suscepti sunt ab Ecclesia, et ab Apostolis, et senioribus annunciantes quanta Deus fecisset cum illis. 044 ACT 015 005 Surrexerunt autem quidam de hæresi Pharisæorum, qui crediderunt, dicentes: Quia oportet circumcidi eos, præcipere quoque servare legem Moysi. 044 ACT 015 006 Conveneruntque Apostoli, et seniores videre de verbo hoc. 044 ACT 015 007 Cum autem magna conquisitio fieret, surgens Petrus dixit ad eos: Viri fratres, vos scitis quoniam ab antiquis diebus Deus in nobis elegit, per os meum audire Gentes verbum Evangelii, et credere. 044 ACT 015 008 Et qui novit corda Deus, testimonium perhibuit, dans illis Spiritum Sanctum, sicut et nobis, 044 ACT 015 009 et nihil discrevit inter nos et illos, fide purificans corda eorum. 044 ACT 015 010 Nunc ergo quid tentatis Deum, imponere iugum super cervices discipulorum, quod neque patres nostri, neque nos portare potuimus? 044 ACT 015 011 Sed per gratiam Domini Iesu Christi credimus salvari, quemadmodum et illi. 044 ACT 015 012 Tacuit autem omnis multitudo: et audiebant Barnabam, et Paulum narrantes quanta Deus fecisset signa, et prodigia in Gentibus per eos. 044 ACT 015 013 Et postquam tacuerunt, respondit Iacobus, dicens: Viri fratres, audite me. 044 ACT 015 014 Simon narravit quemadmodum primum Deus visitavit sumere ex Gentibus populum nomini suo. 044 ACT 015 015 Et huic concordant verba Prophetarum, sicut scriptum est: 044 ACT 015 016 Post hæc revertar, et reædificabo tabernaculum David, quod decidit: et diruta eius reædificabo, et erigam illud: 044 ACT 015 017 ut requirant ceteri hominum Dominum, et omnes gentes, super quas invocatum est nomen meum, dicit Dominus faciens hæc. 044 ACT 015 018 Notum a sæculo est Domino opus suum. (aiōn g165) 044 ACT 015 019 Propter quod ego iudico non inquietari eos, qui ex Gentibus convertuntur ad Deum, 044 ACT 015 020 sed scribere ad eos ut abstineant se a contaminationibus simulacrorum, et fornicatione, et suffocatis, et sanguine. 044 ACT 015 021 Moyses enim a temporibus antiquis habet in singulis civitatibus qui eum prædicent in synagogis, ubi per omne Sabbatum legitur. 044 ACT 015 022 Tunc placuit Apostolis, et senioribus cum omni Ecclesia, eligere viros ex eis, et mittere Antiochiam cum Paulo, et Barnaba, Iudam, qui cognominabatur Barsabas, et Silam viros primos in fratribus, 044 ACT 015 023 scribentes per manus eorum: APOSTOLI et seniores fratres, his, qui sunt Antiochiæ, et Syriæ, et Ciliciæ fratribus ex Gentibus, salutem. 044 ACT 015 024 Quoniam audivimus quia quidam ex nobis exeuntes turbaverunt vos verbis, evertentes animas vestras, quibus non mandavimus: 044 ACT 015 025 placuit nobis collectis in unum, eligere viros, et mittere ad vos cum charissimis nostris Barnaba, et Paulo, 044 ACT 015 026 hominibus, qui tradiderunt animas suas pro nomine Domini nostri Iesu Christi. 044 ACT 015 027 Misimus ergo Iudam, et Silam, qui et ipsi vobis verbis referent eadem. 044 ACT 015 028 Visum est enim Spiritui Sancto, et nobis nihil ultra imponere vobis oneris quam hæc necessaria: 044 ACT 015 029 ut abstineatis vos ab immolatis simulacrorum, et sanguine, et suffocato, et fornicatione, a quibus custodientes vos, bene agetis. Valete. 044 ACT 015 030 Illi ergo dimissi, descendeunt Antiochiam: et congregata multitudine tradiderunt epistolam. 044 ACT 015 031 Quam cum legissent, gavisi sunt super consolatione. 044 ACT 015 032 Iudas autem, et Silas, et ipsi cum essent prophetæ, verbo plurimo consolati sunt fratres, et confirmaverunt. 044 ACT 015 033 Facto autem ibi aliquanto tempore, dimissi sunt cum pace a fratribus ad eos, qui miserant illos. 044 ACT 015 034 Visum est autem Silæ ibi remanere: Iudas autem solus abiit Ierusalem. 044 ACT 015 035 Paulus autem, et Barnabas demorabantur Antiochiæ docentes, et evangelizantes cum aliis pluribus verbum Domini. 044 ACT 015 036 Post aliquot autem dies, dixit ad Barnabam Paulus: Revertentes visitemus fratres per universas civitates, in quibus prædicavimus verbum Domini, quomodo se habeant. 044 ACT 015 037 Barnabas autem volebat secum assumere et Ioannem, qui cognominabatur Marcus. 044 ACT 015 038 Paulus autem rogabat eum (ut qui discessisset ab eis de Pamphylia, et non isset cum eis in opus) non debere recipi. 044 ACT 015 039 Facta est autem dissensio, ita ut discederent ab invicem, et Barnabas quidem assumpto Marco navigaret Cyprum. 044 ACT 015 040 Paulus vero electo Sila profectus est, traditus gratiæ Dei a fratribus. 044 ACT 015 041 Perambulabat autem Syriam, et Ciliciam, confirmans Ecclesias: præcipiens custodire præcepta Apostolorum, et seniorum. 044 ACT 016 001 Pervenit autem Derben, et Lystram. Et ecce discipulus quidam erat ibi nomine Timotheus, filius mulieris Iudææ fidelis, patre Gentili. 044 ACT 016 002 Huic testimonium bonum reddebant qui in Lystris erant, et Iconio fratres. 044 ACT 016 003 Hunc voluit Paulus secum proficisci: et assumens circumcidit eum propter Iudæos, qui erant in illis locis. Sciebant enim omnes quod pater eius erat Gentilis. 044 ACT 016 004 Cum autem pertransirent civitates, tradebant eis custodiri dogmata, quæ erant decreta ab Apostolis et senioribus, qui erant Ierosolymis. 044 ACT 016 005 Et Ecclesiæ quidem confirmabantur fide, et abundabunt numero quotidie. 044 ACT 016 006 Transeuntes autem Phrygiam, et Galatiæ regionem, vetati sunt a Spiritu Sancto loqui verbum Dei in Asia. 044 ACT 016 007 Cum venissent autem in Mysiam, tentabant ire in Bithyniam: et non permisit eos Spiritus Iesu. 044 ACT 016 008 Cum autem pertransissent Mysiam, descendeunt Troadem: 044 ACT 016 009 et visio per noctem Paulo ostensa est: Vir Macedo quidam erat stans, et deprecans eum, et dicens: Transiens in Macedoniam, adiuva nos. 044 ACT 016 010 Ut autem visum vidit, statim quæsivimus proficisci in Macedoniam, certi facti quod vocasset nos Deus evangelizare eis. 044 ACT 016 011 Navigantes autem a Troade, recto cursu venimus Samothraciam, et sequenti die Neapolim: 044 ACT 016 012 et inde Philippos, quæ est prima partis Macedoniæ civitas, colonia. Eramus autem in hac urbe diebus aliquot, conferentes. 044 ACT 016 013 Die autem Sabbatorum egressi sumus foras portam iuxta flumen, ubi videbatur oratio esse: et sedentes loquebamur mulieribus, quæ convenerant. 044 ACT 016 014 Et quædam mulier nomine Lydia, purpuraria civitatis Thyatirenorum, colens Deum, audivit: cuius Dominus aperuit cor intendere his, quæ dicebantur a Paulo. 044 ACT 016 015 Cum autem baptizata esset, et domus eius, deprecata est dicens: Si iudicastis me fidelem Domino esse, introite in domum meam, et manete. Et coegit nos. 044 ACT 016 016 Factum est autem euntibus nobis ad orationem, puellam quamdam habentem spiritum pythonem obviare nobis, quæ quæstum magnum præstabat dominis suis divinando. 044 ACT 016 017 Hæc subsecuta Paulum, et nos, clamabat dicens: Isti homines servi Dei excelsi sunt, qui annunciant vobis viam salutis. 044 ACT 016 018 Hoc autem faciebat multis diebus. Dolens autem Paulus, et conversus, spiritui dixit: Præcipio tibi in nomine Iesu Christi exire ab ea. Et exiit eadem hora. 044 ACT 016 019 Videntes autem domini eius quia exivit spes quæstus eorum, apprehendentes Paulum, et Silam perduxerunt in forum ad principes: 044 ACT 016 020 et offerentes eos magistratibus, dixerunt: Hi homines conturbant civitatem nostram, cum sint Iudæi: 044 ACT 016 021 et annunciant morem, quem non licet nobis suscipere, neque facere, cum simus Romani. 044 ACT 016 022 Et cucurrit plebs adversus eos: et magistratus, scissis tunicis eorum, iusserunt eos virgis cædi. 044 ACT 016 023 Et cum multas plagas eis imposuissent, miserunt eos in carcerem, præcipientes custodi ut diligenter custodiret eos. 044 ACT 016 024 Qui cum tale præceptum accepisset, misit eos in interiorem carcerem, et pedes eorum strinxit ligno. 044 ACT 016 025 Media autem nocte Paulus, et Silas orantes, laudabant Deum: et audiebant eos, qui in custodia erant. 044 ACT 016 026 Subito vero terræmotus factus est magnus, ita ut moverentur fundamenta carceris. Et statim aperta sunt omnia ostia: et universorum vincula soluta sunt. 044 ACT 016 027 Expergefactus autem custos carceris, et videns ianuas apertas carceris, evaginato gladio volebat se interficere, æstimans fugisse vinctos. 044 ACT 016 028 Clamavit autem Paulus voce magna, dicens: Nihil tibi mali feceris: universi enim hic sumus. 044 ACT 016 029 Petitoque lumine, introgressus est: et tremefactus procidit Paulo et Silæ ad pedes: 044 ACT 016 030 et producens eos foras, ait: domini, quid me oportet facere, ut salvus fiam? 044 ACT 016 031 At illi dixerunt: Crede in Dominum Iesum: et salvus eris tu, et domus tua. 044 ACT 016 032 Et locuti sunt ei verbum Domini cum omnibus, qui erant in domo eius. 044 ACT 016 033 Et tollens eos in illa hora noctis, lavit plagas eorum: et baptizatus est ipse, et omnis domus eius continuo. 044 ACT 016 034 Cumque perduxisset eos in domum suam, apposuit eis mensam, et lætatus est cum omni domo sua credens Deo. 044 ACT 016 035 Et cum dies factus esset, miserunt magistratus lictores, dicentes: Dimitte homines illos. 044 ACT 016 036 Nunciavit autem custos carceris verba hæc Paulo: Quia miserunt magistratus ut dimittamini, nunc igitur exeuntes, ite in pace. 044 ACT 016 037 Paulus autem dixit eis: Cæsos nos publice, indemnatos, homines Romanos miserunt in carcerem, et nunc occulte nos eiiciunt? Non ita: sed veniant, 044 ACT 016 038 et ipsi nos eiiciant. Nunciaverunt autem magistratibus lictores verba hæc. Timueruntque audito quod Romani essent: 044 ACT 016 039 et venientes deprecati sunt eos, et educentes rogabant ut egrederentur de urbe. 044 ACT 016 040 Exeuntes autem de carcere, introierunt ad Lydiam: et visis fratribus consolati sunt eos, et profecti sunt. 044 ACT 017 001 Cum autem perambulassent Amphipolim, et Apolloniam, venerunt Thessalonicam, ubi erat synagoga Iudæorum. 044 ACT 017 002 Secundum consuetudinem autem Paulus introivit ad eos, et per sabbata tria disserebat eis de Scripturis, 044 ACT 017 003 adaperiens et insinuans quia Christum oportuit pati, et resurgere a mortuis: et quia hic est Iesus Christus, quem ego annuncio vobis. 044 ACT 017 004 Et quidam ex eis crediderunt, et adiuncti sunt Paulo, et Silæ, et de colentibus, Gentilibusque multitudo magna, et mulieres nobiles non paucæ. 044 ACT 017 005 Zelantes autem Iudæi, assumentesque de vulgo viros quosdam malos, et turba facta, concitaverunt civitatem: et assistentes domui Iasonis quærebant eos producere in populum. 044 ACT 017 006 Et cum non invenissent eos, trahebant Iasonem, et quosdam fratres ad principes civitatis, clamantes: Quoniam hi, qui urbem concitant, et huc venerunt, 044 ACT 017 007 quos suscepit Iason, et hi omnes contra decreta Cæsaris faciunt, regem alium dicentes esse, Iesum. 044 ACT 017 008 Concitaverunt autem plebem: et principes civitatis audientes hæc, 044 ACT 017 009 et accepta satisfactione a Iasone, et a ceteris, dimiserunt eos. 044 ACT 017 010 Fratres vero confestim per noctem dimiserunt Paulum, et Silam in Berœam. Qui cum venissent, in synagogam Iudæorum introierunt. 044 ACT 017 011 Hi autem erant nobiliores eorum, qui sunt Thessalonicæ, qui susceperunt verbum cum omni aviditate, quotidie scrutantes Scripturas, si hæc ita se haberent. 044 ACT 017 012 Et multi quidem crediderunt ex eis, et mulierum Gentilium honestarum, et viri non pauci. 044 ACT 017 013 Cum autem cognovissent in Thessalonica Iudæi, quia et Berœæ prædicatum est a Paulo verbum Dei, venerunt et illuc commoventes, et turbantes multitudinem. 044 ACT 017 014 Statimque tunc Paulum dimiserunt fratres, ut iret usque ad mare: Silas autem, et Timotheus remanserunt ibi. 044 ACT 017 015 Qui autem deducebant Paulum, perduxerunt eum usque Athenas, et accepto mandato ab eo ad Silam, et Timotheum ut quam celeriter venirent ad illum, profecti sunt. 044 ACT 017 016 Paulus autem cum Athenis eos exspectaret, incitabatur spiritus eius in ipso, videns idololatriæ deditam civitatem. 044 ACT 017 017 Disputabat igitur in synagoga cum Iudæis, et colentibus, et in foro, per omnes dies ad eos, qui aderant. 044 ACT 017 018 Quidam autem Epicurei, et Stoici philosophi disserebant cum eo, et quidam dicebant: Quid vult seminiverbius hic, dicere? Alii vero: Novorum dæmoniorum videtur annunciator esse: quia Iesum, et resurrectionem annunciabat eis. 044 ACT 017 019 Et apprehensum eum ad Areopagum duxerunt, dicentes: Possumus scire quæ est hæc nova, quæ a te dicitur, doctrina? 044 ACT 017 020 Nova enim quædam infers auribus nostris: Volumus ergo scire quidnam velint hæc esse. 044 ACT 017 021 (Athenienses autem omnes, et advenæ hospites, ad nihil aliud vacabant nisi aut dicere, aut audire aliquid novi.) 044 ACT 017 022 Stans autem Paulus in medio Areopagi, ait: Viri Athenienses per omnia quasi superstitiosiores vos video. 044 ACT 017 023 Præteriens enim, et videns simulacra vestra, inveni et aram, in qua scriptum erat: IGNOTO DEO. Quod ergo ignorantes colitis, hoc ego annuncio vobis. 044 ACT 017 024 Deus, qui fecit mundum, et omnia quæ in eo sunt, hic cæli et terræ cum sit Dominus, non in manufactis templis habitat, 044 ACT 017 025 nec manibus humanis colitur indigens aliquo, cum ipse det omnibus vitam, et inspirationem, et omnia: 044 ACT 017 026 fecitque ex uno omne genus hominum inhabitare super universam faciem terræ, definiens statuta tempora, et terminos habitationis eorum, 044 ACT 017 027 quærere Deum si forte attrectent eum, aut inveniant, quam vis non longe sit ab unoquoque nostrum. 044 ACT 017 028 In ipso enim vivimus, et movemur, et sumus: sicut et quidam vestrorum Poetarum dixerunt: Ipsius enim et genus sumus. 044 ACT 017 029 Genus ergo cum simus Dei, non debemus æstimare auro, aut argento, aut lapidi, sculpturæ artis, et cogitationis hominis, Divinum esse simile. 044 ACT 017 030 Et tempora quidem huius ignorantiæ despiciens Deus, nunc annunciat hominibus ut omnes ubique pœnitentiam agant, 044 ACT 017 031 eo quod statuit diem, in quo iudicaturus est orbem in æquitate, in viro, in quo statuit, fidem præbens omnibus, suscitans eum a mortuis. 044 ACT 017 032 Cum audissent autem resurrectionem mortuorum, quidam quidem irridebant, quidam vero dixerunt: Audiemus te de hoc iterum. 044 ACT 017 033 Sic Paulus exivit de medio eorum. 044 ACT 017 034 Quidam vero viri adhærentes ei, crediderunt: in quibus et Dionysius Areopagita, et mulier nomine Damaris, et alii cum eis. 044 ACT 018 001 Post hæc egressus ab Athenis, venit Corinthum: 044 ACT 018 002 et inveniens quemdam Iudæum nomine Aquilam, Ponticum genere, qui nuper venerat ab Italia, et Priscillam uxorem eius, (eo quod præcepisset Claudius discedere omnes Iudæos a Roma) accessit ad eos. 044 ACT 018 003 Et quia eiusdem erat artis, manebat apud eos, et operabatur: (erant autem scenofactoriæ artis.) 044 ACT 018 004 Et disputabat in synagoga per omne Sabbatum, interponens nomen Domini Iesu, suadebatque Iudæis, et Græcis. 044 ACT 018 005 Cum venissent autem de Macedonia Silas et Timotheus, instabat verbo Paulus, testificans Iudæis esse Christum Iesum. 044 ACT 018 006 Contradicentibus autem eis, et blasphemantibus, excutiens vestimenta sua, dixit ad eos: Sanguis vester super caput vestrum: mundus ego, ex hoc ad Gentes vadam. 044 ACT 018 007 Et migrans inde, intravit in domum cuiusdam, nomine Titi Iusti, colentis Deum, cuius domus erat coniuncta synagogæ. 044 ACT 018 008 Crispus autem archisynagogus credidit Domino cum omni domo sua: et multi Corinthiorum audientes credebant, et baptizabantur. 044 ACT 018 009 Dixit autem Dominus nocte per visionem Paulo: Noli timere, sed loquere, et ne taceas: 044 ACT 018 010 propter quod ego sum tecum: et nemo apponetur tibi ut noceat te: quoniam populus est mihi multus in hac civitate. 044 ACT 018 011 Sedit autem ibi annum et sex menses, docens apud eos verbum Dei. 044 ACT 018 012 Gallione autem proconsule Achaiæ, insurrexerunt uno animo Iudæi in Paulum, et adduxerunt eum ad tribunal, 044 ACT 018 013 dicentes: Quia contra legem hic persuadet hominibus colere Deum. 044 ACT 018 014 Incipiente autem Paulo aperire os, dixit Gallio ad Iudæos: Si quidem esset iniquum aliquid, aut facinus pessimum o viri Iudæi, recte vos sustinerem. 044 ACT 018 015 Si vero quæstiones sunt de verbo, et nominibus, et lege vestra, vos ipsi videritis: Iudex ego horum nolo esse. 044 ACT 018 016 Et minavit eos a tribunali. 044 ACT 018 017 Apprehendentes autem omnes Sosthenem principem synagogæ, percutiebant eum ante tribunal: et nihil eorum Gallioni curæ erat. 044 ACT 018 018 Paulus vero cum adhuc sustinuisset dies multos, fratribus valefaciens, navigavit in Syriam, (et cum eo Priscilla, et Aquila) qui sibi totonderat in Cenchris caput: habebat enim votum. 044 ACT 018 019 Devenitque Ephesum, et illos ibi reliquit. Ipse vero ingressus synagogam, disputabat cum Iudæis. 044 ACT 018 020 Rogantibus autem eis ut ampliori tempore maneret, non consensit, 044 ACT 018 021 sed valefaciens, et dicens, Iterum revertar ad vos Deo volente, profectus est ab Epheso. 044 ACT 018 022 Et descendens Cæsaream, ascendit, et salutavit Ecclesiam, et descendit Antiochiam. 044 ACT 018 023 Et facto ibi aliquanto tempore, profectus est, perambulans ex ordine Galaticam regionem, et Phrygiam, confirmans omnes discipulos. 044 ACT 018 024 Iudæus autem quidam, Apollo nomine, Alexandrinus genere, vir eloquens, devenit Ephesum, potens in scripturis. 044 ACT 018 025 Hic erat edoctus viam Domini: et fervens spiritu loquebatur, et docebat diligenter ea, quæ sunt Iesu, sciens tantum baptisma Ioannis. 044 ACT 018 026 Hic ergo cœpit fiducialiter agere in synagoga. Quem cum audissent Priscilla et Aquila, assumpserunt eum, et diligentius exposuerunt ei viam Domini. 044 ACT 018 027 Cum autem vellet ire Achaiam, exhortati fratres, scripserunt discipulis ut susciperent eum. Qui cum venisset, contulit multum his, qui crediderant. 044 ACT 018 028 Vehementer enim Iudæos revincebat publice, ostendens per Scripturas, esse Christum Iesum. 044 ACT 019 001 Factum est autem, cum Apollo esset Corinthi, ut Paulus peragratis superioribus partibus veniret Ephesum, et inveniret quosdam Discipulos: 044 ACT 019 002 dixitque ad eos: Si Spiritum Sanctum accepistis credentes? At illi dixerunt ad eum: Sed neque si Spiritus Sanctus est, audivimus. 044 ACT 019 003 Ille vero ait: In quo ergo baptizati estis? Qui dixerunt: In Ioannis baptismate. 044 ACT 019 004 Dixit autem Paulus: Ioannes baptizavit baptismo pœnitentiæ populum, dicens: In eum, qui venturus esset post ipsum, ut crederent, hoc est, in Iesum. 044 ACT 019 005 His auditis, baptizati sunt in nomine Domini Iesu. 044 ACT 019 006 Et cum imposuisset illis manus Paulus, venit Spiritus Sanctus super eos, et loquebantur linguis, et prophetabant. 044 ACT 019 007 Erant autem omnes viri fere duodecim. 044 ACT 019 008 Introgressus autem synagogam, cum fiducia loquebatur per tres menses, disputans, et suadens de regno Dei. 044 ACT 019 009 Cum autem quidam indurarentur, et non crederent, maledicentes viam Domini coram multitudine, discedens ab eis, segregavit discipulos, quotidie disputans in schola Tyranni cuiusdam. 044 ACT 019 010 Hoc autem factum est per biennium, ita ut omnes, qui habitabant in Asia, audirent verbum Domini, Iudæi atque Gentiles. 044 ACT 019 011 Virtutesque non quaslibet faciebat Deus per manum Pauli: 044 ACT 019 012 ita ut etiam super languidos deferrentur a corpore eius sudaria, et semicinctia, et recedebant ab eis languores, et spiritus nequam egrediebantur. 044 ACT 019 013 Tentaverunt autem quidam et de circumeuntibus Iudæis exorcistis, invocare super eos, qui habebant spiritus malos, nomen Domini Iesu, dicentes: Adiuro vos per Iesum, quem Paulus prædicat. 044 ACT 019 014 Erant autem quidam Iudæi Scevæ principis sacerdotum septem filii, qui hoc faciebant. 044 ACT 019 015 Respondens autem spiritus nequam dixit eis: Iesum novi, et Paulum scio: vos autem qui estis? 044 ACT 019 016 Et insiliens in eos homo, in quo erat dæmonium pessimum, et dominatus amborum, invaluit contra eos, ita ut nudi, et vulnerati effugerent de domo illa. 044 ACT 019 017 Hoc autem notum factum est omnibus Iudæis, atque Gentilibus, qui habitabant Ephesi: et cecidit timor super omnes illos, et magnificabatur nomen Domini Iesu. 044 ACT 019 018 Multique credentium veniebant, confitentes, et annunciantes actus suos. 044 ACT 019 019 Multi autem ex eis, qui fuerant curiosa sectati, contulerunt libros, et combusserunt coram omnibus: et computatis pretiis illorum, invenerunt pecuniam denariorum quinquaginta millium. 044 ACT 019 020 Ita fortiter crescebat verbum Dei, et confirmabatur. 044 ACT 019 021 His autem expletis, proposuit Paulus in Spiritu, transita Macedonia et Achaia ire Ierosolymam, dicens: quoniam postquam fuero ibi, oportet me et Romam videre. 044 ACT 019 022 Mittens autem in Macedoniam duos ex ministrantibus sibi, Timotheum, et Erastum, ipse remansit ad tempus in Asia. 044 ACT 019 023 Facta est autem illo tempore turbatio non minima de via Domini. 044 ACT 019 024 Demetrius enim quidam nomine, argentarius, faciens ædes argenteas Dianæ, præstabat artificibus non modicum quæstum: 044 ACT 019 025 quos convocans, et eos, qui huiusmodi erant opifices, dixit: Viri, scitis quia de hoc artificio est nobis acquisitio: 044 ACT 019 026 et videtis, et auditis quia non solum Ephesi, sed pene totius Asiæ, Paulus hic suadens avertit multam turbam, dicens: Quoniam non sunt dii, qui manibus fiunt. 044 ACT 019 027 Non solum autem hæc periclitabitur nobis pars in redargutionem venire, sed et magnæ Dianæ templum in nihilum reputabitur, sed et destrui incipiet maiestas eius, quam tota Asia, et orbis colit. 044 ACT 019 028 His auditis, repleti sunt ira, et exclamaverunt dicentes: Magna Diana Ephesiorum. 044 ACT 019 029 Et impleta est civitas confusione, et impetum fecerunt uno animo in theatrum, rapto Gaio, et Aristarcho Macedonibus, comitibus Pauli. 044 ACT 019 030 Paulo autem volente intrare in populum, non permiserunt discipuli. 044 ACT 019 031 Quidam autem et de Asiæ principibus, qui erant amici eius, miserunt ad eum rogantes ne se daret in theatrum: 044 ACT 019 032 alii autem aliud clamabant. Erat enim ecclesia confusa: et plures nesciebant qua ex causa convenissent. 044 ACT 019 033 De turba autem detraxerunt Alexandrum, propellentibus eum Iudæis. Alexander autem manu silentio postulato, volebat reddere rationem populo. 044 ACT 019 034 Quem ut cognoverunt Iudæum esse, vox facta una est omnium, quasi per horas duas clamantium: Magna Diana Ephesiorum. 044 ACT 019 035 Et cum sedasset scriba turbas, dixit: Viri Ephesii, quis enim est hominum, qui nesciat Ephesiorum civitatem cultricem esse magnæ Dianæ, Iovisque prolis? 044 ACT 019 036 Cum ergo his contradici non possit, oportet vos sedatos esse, et nihil temere agere. 044 ACT 019 037 Adduxistis enim homines istos, neque sacrilegos, neque blasphemantes deam vestram. 044 ACT 019 038 Quod si Demetrius, et qui cum eo sunt artifices, habent adversus aliquem causam, conventus forenses aguntur, et proconsules sunt, accusent invicem. 044 ACT 019 039 Si quid autem alterius rei quæritis: in legitima ecclesia poterit absolvi. 044 ACT 019 040 Nam et periclitamur argui seditionis hodiernæ: cum nullus obnoxius sit (de quo possimus reddere rationem) concursus istius. 044 ACT 019 041 Et cum hæc dixisset, dimisit ecclesiam. 044 ACT 020 001 Postquam autem cessavit tumultus, vocatis Paulus discipulis, et exhortatus eos, valedixit, et profectus est ut iret in Macedoniam. 044 ACT 020 002 Cum autem perambulasset partes illas, et exhortatus eos fuisset multo sermone, venit ad Græciam: 044 ACT 020 003 ubi cum fecisset menses tres, factæ sunt illi insidiæ a Iudæis navigaturo in Syriam: habuitque consilium ut reverteretur per Macedoniam. 044 ACT 020 004 Comitatus est autem eum Sopater Pyrrhi Berœensis, Thessalonicensium vero Aristarchus, et Secundus, et Gaius Derbeus, et Timotheus: Asiani vero Tychicus, et Trophimus. 044 ACT 020 005 Hi cum præcessissent, sustinuerunt nos Troade: 044 ACT 020 006 nos vero navigavimus post dies Azymorum a Philippis, et venimus ad eos Troadem in diebus quinque, ubi demorati sumus diebus septem. 044 ACT 020 007 Una autem Sabbati cum convenissemus ad frangendum panem, Paulus disputabat cum eis profecturus in crastinum, protraxitque sermonem usque in mediam noctem. 044 ACT 020 008 Erant autem lampades copiosæ in cœnaculo, ubi eramus congregati. 044 ACT 020 009 Sedens autem quidam adolescens nomine Eutychus super fenestram, cum mergeretur somno gravi, disputante diu Paulo, ductus somno cecidit de tertio cœnaculo deorsum, et sublatus est mortuus. 044 ACT 020 010 Ad quem cum descendisset Paulus, incubuit super eum: et complexus dixit: Nolite turbari, anima enim ipsius in ipso est. 044 ACT 020 011 Ascendens autem, frangensque panem, et gustans, satisque allocutus usque in lucem, sic profectus est. 044 ACT 020 012 Adduxerunt autem puerum viventem, et consolati sunt non minime. 044 ACT 020 013 Nos autem ascendentes navem, navigavimus in Asson, inde suscepturi Paulum: sic enim disposuerat ipse per terram iter facturus. 044 ACT 020 014 Cum autem convenisset nos in Asson, assumpto eo, venimus Mitylenen. 044 ACT 020 015 Et inde navigantes, sequenti die venimus contra Chium, et alia applicuimus Samum, et sequenti die venimus Miletum. 044 ACT 020 016 Proposuerat enim Paulus transnavigare Ephesum, ne qua mora illi fieret in Asia. Festinabat enim, si possibile sibi esset, ut diem Pentecostes faceret Ierosolymis. 044 ACT 020 017 A Mileto autem mittens Ephesum, vocavit Maiores natu Ecclesiæ. 044 ACT 020 018 Qui cum venissent ad eum, et simul essent, dixit eis: Vos scitis a prima die, qua ingressus sum in Asiam, qualiter vobiscum per omne tempus fuerim, 044 ACT 020 019 serviens Domino cum omni humilitate, et lacrymis, et tentationibus, quæ mihi acciderunt ex insidiis Iudæorum: 044 ACT 020 020 quo modo nihil subtraxerim utilium, quominus annunciarem vobis, et docerem vos publice, et per domos, 044 ACT 020 021 testificans Iudæis, atque Gentilibus in Deum pœnitentiam, et fidem in Dominum nostrum Iesum Christum. 044 ACT 020 022 Et nunc ecce alligatus ego spiritu, vado in Ierusalem: quæ in ea ventura sint mihi, ignorans: 044 ACT 020 023 nisi quod Spiritus Sanctus per omnes civitates mihi protestatur, dicens: quoniam vincula, et tribulationes Ierosolymis me manent. 044 ACT 020 024 Sed nihil horum vereor: nec facio animam meam pretiosiorem quam me, dum modo consummem cursum meum, et ministerium verbi, quod accepi a Domino Iesu, testificari Evangelium gratiæ Dei. 044 ACT 020 025 Et nunc ecce ego scio quia amplius non videbitis faciem meam vos omnes, per quos transivi prædicans regnum Dei. 044 ACT 020 026 Quapropter contestor vos hodierna die, quia mundus sum a sanguine omnium. 044 ACT 020 027 Non enim subterfugi, quominus annunciarem omne consilium Dei vobis. 044 ACT 020 028 Attendite vobis, et universo gregi, in quo vos Spiritus Sanctus posuit Episcopos regere Ecclesiam Dei, quam acquisivit sanguine suo. 044 ACT 020 029 Ego scio quoniam intrabunt post discessionem meam lupi rapaces in vos, non parcentes gregi. 044 ACT 020 030 Et ex vobis ipsis exurgent viri loquentes perversa, ut abducant discipulos post se. 044 ACT 020 031 Propter quod vigilate memoria retinentes: quoniam per triennium nocte et die non cessavi, cum lacrymis monens unumquemque vestrum. 044 ACT 020 032 Et nunc commendo vos Deo, et verbo gratiæ ipsius, qui potens est ædificare, et dare hereditatem in sanctificatis omnibus. 044 ACT 020 033 Argentum, et aurum, aut vestem nullius concupivi, 044 ACT 020 034 sicut ipsi scitis: quoniam ad ea, quæ mihi opus erant, et his, qui mecum sunt, ministraverunt manus istæ. 044 ACT 020 035 Omnia ostendi vobis, quoniam sic laborantes, oportet suscipere infirmos, ac meminisse verbi Domini Iesu, quoniam ipse dixit: Beatius est magis dare, quam accipere. 044 ACT 020 036 Et cum hæc dixisset, positis genibus suis oravit cum omnibus illis. 044 ACT 020 037 Magnus autem fletus factus est omnium: et procumbentes super collum Pauli, osculabantur eum, 044 ACT 020 038 dolentes maxime in verbo, quod dixerat, quoniam amplius faciem eius non essent visuri. Et deducebant eum ad navem. 044 ACT 021 001 Cum autem factum esset ut navigaremus abstracti ab eis, recto cursu venimus Coum, et sequenti die Rhodum, et inde Pataram. 044 ACT 021 002 Et cum invenissemus navem transfretantem in Phœnicen, ascendentes navigavimus. 044 ACT 021 003 Cum apparuissemus autem Cypro, relinquentes eam ad sinistram, navigavimus in Syriam, et venimus Tyrum: ibi enim navis expositura erat onus. 044 ACT 021 004 Inventis autem discipulis, mansimus ibi diebus septem: qui Paulo dicebant per Spiritum ne ascenderet Ierosolymam. 044 ACT 021 005 Et expletis diebus profecti ibamus, deducentibus nos omnibus cum uxoribus, et filiis usque foras civitatem: et positis genibus in littore, oravimus. 044 ACT 021 006 Et cum valefecissemus invicem, ascendimus navem: illi autem redierunt in sua. 044 ACT 021 007 Nos vero navigatione expleta a Tyro descendimus Ptolemaidam: et salutatis fratribus, mansimus die una apud illos. 044 ACT 021 008 Alia autem die profecti, venimus Cæsaream. Et intrantes domum Philippi evangelistæ, qui erat unus de septem, mansimus apud eum. 044 ACT 021 009 Huic autem erant quattuor filiæ virgines prophetantes. 044 ACT 021 010 Et cum moraremur per dies aliquot, supervenit quidam a Iudæa propheta, nomine Agabus. 044 ACT 021 011 Is cum venisset ad nos, tulit zonam Pauli: et alligans sibi pedes, et manus dixit: Hæc dicit Spiritus Sanctus: Virum, cuius est zona hæc, sic alligabunt in Ierusalem Iudæi, et tradent in manus Gentium. 044 ACT 021 012 Quod cum audissemus, rogabamus nos, et qui loci illius erant, ne ascenderet Ierosolymam. 044 ACT 021 013 Tunc respondit Paulus, et dixit: Quid facitis flentes, et affligentes cor meum? Ego enim non solum alligari, sed et mori in Ierusalem paratus sum propter nomen Domini Iesu. 044 ACT 021 014 Et cum ei suadere non possemus, quievimus, dicentes: Domini voluntas fiat. 044 ACT 021 015 Post dies autem istos præparati, ascendebamus in Ierusalem. 044 ACT 021 016 Venerunt autem et ex discipulis a Cæsarea nobiscum, adducentes secum apud quem hospitaremur Mnasonem quendam Cyprium, antiquum discipulum. 044 ACT 021 017 Et cum venissemus Ierosolymam, libenter exceperunt nos fratres. 044 ACT 021 018 Sequenti autem die introibat Paulus nobiscum ad Iacobum, omnesque collecti sunt seniores. 044 ACT 021 019 Quos cum salutasset, narrabat per singula, quæ Deus fecisset in Gentibus per ministerium ipsius. 044 ACT 021 020 At illi cum audissent, magnificabant Deum, dixeruntque ei: Vides frater, quot millia sunt in Iudæis, qui crediderunt, et omnes æmulatores sunt legis. 044 ACT 021 021 Audierunt autem de te quia discessionem doceas a Moyse eorum, qui per Gentes sunt, Iudæorum: dicens non debere eos circumcidere filios suos, neque secundum consuetudinem ingredi. 044 ACT 021 022 Quid ergo est? Utique oportet convenire multitudinem: audient enim te supervenisse. 044 ACT 021 023 Hoc ergo fac quod tibi dicimus: Sunt nobis viri quattuor, votum habentes super se. 044 ACT 021 024 His assumptis, sanctifica te cum illis: et impende in illis ut radant capita: et scient omnes quia quæ de te audierunt, falsa sunt, sed ambulas et ipse custodiens legem. 044 ACT 021 025 De his autem, qui crediderunt ex Gentibus, nos scripsimus iudicantes ut abstineant se ab idolis, immolato, et sanguine, et suffocato, et fornicatione. 044 ACT 021 026 Tunc Paulus, assumptis viris, postera die purificatus cum illis intravit in templum, annuncians expletionem dierum purificationis, donec offerretur pro unoquoque eorum oblatio. 044 ACT 021 027 Dum autem septem dies consummarentur, hi, qui de Asia erant, Iudæi, cum vidissent eum in templo, concitaverunt omnem populum, et iniecerunt ei manus, clamantes: 044 ACT 021 028 Viri Israelitæ, adiuvate: hic est homo, qui adversus populum, et legem, et locum hunc, omnes ubique docens, insuper et Gentiles induxit in templum, et violavit sanctum locum istum. 044 ACT 021 029 Viderant enim Trophimum Ephesium in civitate cum ipso, quem æstimaverunt quoniam in templum introduxisset Paulus. 044 ACT 021 030 Commotaque est civitas tota, et facta est concursio populi. Et apprehendentes Paulum, trahebant eum extra templum: et statim clausæ sunt ianuæ. 044 ACT 021 031 Quærentibus autem eum occidere, nunciatum est Tribuno cohortis: Quia tota confunditur Ierusalem. 044 ACT 021 032 Qui statim assumptis militibus, et centurionibus, decurrit ad illos. Qui cum vidissent Tribunum, et milites, cessaverunt percutere Paulum. 044 ACT 021 033 Tunc accedens Tribunus apprehendit eum, et iussit eum alligari catenis duabus: et interrogabat quis esset, et quid fecisset. 044 ACT 021 034 Alii autem aliud clamabant in turba. Et cum non posset certum cognoscere præ tumultu, iussit duci eum in castra. 044 ACT 021 035 Et cum venisset ad gradus, contigit ut portaretur a militibus propter vim populi. 044 ACT 021 036 Sequebatur enim multitudo populi, clamans: Tolle eum! 044 ACT 021 037 Et cum cœpisset induci in castra Paulus, dicit Tribuno: Si licet mihi loqui aliquid ad te? Qui dixit: Græce nosti? 044 ACT 021 038 Nonne tu es Ægyptius, qui ante hos dies tumultum concitasti, et eduxisti in desertum quattuor millia virorum sicariorum? 044 ACT 021 039 Et dixit ad eum Paulus: Ego homo sum quidem Iudæus a Tarso Ciliciæ, non ignotæ civitatis municeps. Rogo autem te, permitte mihi loqui ad populum. 044 ACT 021 040 Et cum ille permisisset, Paulus stans in gradibus, annuit manu ad plebem, et magno silentio facto, allocutus est lingua Hebræa, dicens: 044 ACT 022 001 Viri fratres, et patres, audite quam ad vos nunc reddo rationem. 044 ACT 022 002 Cum audissent autem quia Hebræa lingua loqueretur ad illos, magis præstiterunt silentium. 044 ACT 022 003 Et dicit: Ego sum vir Iudæus, natus in Tarso Ciliciæ, nutritus autem in ista civitate, secus pedes Gamaliel eruditus iuxta veritatem paternæ legis, æmulator legis, sicut et vos omnes estis hodie: 044 ACT 022 004 qui hanc viam persecutus sum usque ad mortem, alligans et tradens in custodias viros ac mulieres, 044 ACT 022 005 sicut princeps sacerdotum mihi testimonium reddit, et omnes maiores natu, a quibus et epistolas accipiens ad fratres Damascum pergebam, ut adducerem inde vinctos in Ierusalem ut punirentur. 044 ACT 022 006 Factum est autem, eunte me, et appropinquante Damasco media die, subito de cælo circumfulsit me lux copiosa: 044 ACT 022 007 et decidens in terram, audivi vocem dicentem mihi: Saule, Saule, quid me persequeris? 044 ACT 022 008 Ego autem respondi: Quis es Domine? Dixitque ad me: Ego sum Iesus Nazarenus, quem tu persequeris. 044 ACT 022 009 Et qui mecum erant, lumen quidem viderunt, vocem autem non audierunt eius, qui loquebatur mecum. 044 ACT 022 010 Et dixi: Quid faciam, Domine? Dominus autem dixit ad me: Surgens vade Damascum: et ibi tibi dicetur de omnibus, quæ te oporteat facere. 044 ACT 022 011 Et cum non viderem præ claritate luminis illius, ad manum deductus a comitibus, veni Damascum. 044 ACT 022 012 Ananias autem quidam, vir secundum legem testimonium habens ab omnibus cohabitantibus Iudæis, 044 ACT 022 013 veniens ad me, et astans dixit mihi: Saule frater respice. Et ego eadem hora respexi in eum. 044 ACT 022 014 At ille dixit: Deus patrum nostrorum præordinavit te, ut cognosceres voluntatem eius, et videres Iustum, et audires vocem ex ore eius: 044 ACT 022 015 quia eris testis illius ad omnes homines eorum, quæ vidisti, et audisti. 044 ACT 022 016 Et nunc quid moraris? Exurge, et baptizare, et ablue peccata tua invocato nomine ipsius. 044 ACT 022 017 Factum est autem revertenti mihi in Ierusalem, et oranti in templo, fieri me in stupore mentis, 044 ACT 022 018 et videre illum dicentem mihi: Festina, et exi velociter ex Ierusalem: quoniam non recipient testimonium tuum de me. 044 ACT 022 019 Et ego dixi: Domine ipsi sciunt quia ego eram concludens in carcerem, et cædans per synagogas eos, qui credebant in te: 044 ACT 022 020 et cum funderetur sanguis Stephani testis tui, ego astabam, et consentiebam, et custodiebam vestimenta interficientium illum. 044 ACT 022 021 Et dixit ad me: Vade quoniam ego in nationes longe mittam te. 044 ACT 022 022 Audiebant autem eum usque ad hoc verbum, et levaverunt vocem suam dicentes: Tolle de terra huiusmodi: non enim fas est eum vivere. 044 ACT 022 023 Vociferantibus autem eis, et proiicientibus vestimenta sua, et pulverem iactantibus in aerem, 044 ACT 022 024 iussit Tribunus induci eum in castra, et flagellis cædi, et torqueri eum, ut sciret propter quam causam sic acclamarent ei. 044 ACT 022 025 Et cum astrinxissent eum loris, dicit astanti sibi Centurioni Paulus: Si hominem Romanum, et indemnatum licet vobis flagellare? 044 ACT 022 026 Quo audito, Centurio accessit ad Tribunum, et nunciavit ei, dicens: Quid acturus es? Hic enim homo civis Romanus est. 044 ACT 022 027 Accedens autem Tribunus, dixit illi: Dic mihi si tu Romanus es? At ille dixit: Etiam. 044 ACT 022 028 Et respondit Tribunus: Ego multa summa civilitatem hanc consecutus sum. Et Paulus ait: Ego autem et natus sum. 044 ACT 022 029 Protinus ergo discesserunt ab illo, qui eum torturi erant. Tribunus quoque timuit postquam rescivit, quia civis Romanus esset, et quia alligasset eum. 044 ACT 022 030 Postera autem die volens scire diligentius qua ex causa accusaretur a Iudæis, solvit eum, et iussit sacerdotes convenire, et omne concilium, et producens Paulum, statuit inter illos. 044 ACT 023 001 Intendens autem in concilium Paulus ait: Viri fratres, ego omni conscientia bona conversatus sum ante Deum usque in hodiernum diem. 044 ACT 023 002 Princeps autem sacerdotum Ananias præcepit astantibus sibi percutere os eius. 044 ACT 023 003 Tunc Paulus dixit ad eum: Percutiet te Deus, paries dealbate. Et tu sedens iudicas me secundum legem, et contra legem iubes me percuti? 044 ACT 023 004 Et qui astabant dixerunt: Summum sacerdotem Dei maledicis. 044 ACT 023 005 Dixit autem Paulus: Nesciebam fratres quia princeps est sacerdotum. Scriptum est enim: Principem populi tui non maledices. 044 ACT 023 006 Sciens autem Paulus quia una pars esset Sadducæorum, et altera Pharisæorum, exclamavit in concilio: Viri fratres, ego Pharisæus sum, filius Pharisæorum, de spe et resurrectione mortuorum ego iudicor. 044 ACT 023 007 Et cum hæc dixisset, facta est dissensio inter Pharisæos, et Sadducæos, et soluta est multitudo. 044 ACT 023 008 Sadducæi enim dicunt, non esse resurrectionem, neque Angelum, neque spiritum: Pharisæi autem utraque confitentur. 044 ACT 023 009 Factus est autem clamor magnus. Et surgentes quidam Pharisæorum, pugnabant, dicentes: Nihil mali invenimus in homine isto: quid si spiritus locutus est ei, aut angelus? 044 ACT 023 010 Et cum magna dissensio facta esset, timens Tribunus ne discerperetur Paulus ab ipsis, iussit milities descendere, et rapere eum de medio eorum, ac deducere eum in castra. 044 ACT 023 011 Sequenti autem nocte assistens ei Dominus, ait: Constans esto: sicut enim testificatus es de me in Ierusalem, sic te oportet et Romæ testificari. 044 ACT 023 012 Facta autem die collegerunt se quidam ex Iudæis, et devoverunt se dicentes, neque manducaturos, neque bibaturos donec occiderent Paulum. 044 ACT 023 013 Erant autem plus quam quadraginta viri, qui hanc coniurationem fecerant: 044 ACT 023 014 qui accesserunt ad principes sacerdotum, et seniores, et dixerunt: Devotione devovimus nos nihil gustaturos, donec occidamus Paulum. 044 ACT 023 015 Nunc ergo vos notum facite Tribuno cum concilio, ut producat illum ad vos, tamquam aliquid certius cognituri de eo. Nos vero prius quam appropiet, parati sumus interficere illum. 044 ACT 023 016 Quod cum audisset filius sororis Pauli insidias, venit, et intravit in castra, nunciavitque Paulo. 044 ACT 023 017 Vocans autem Paulus ad se unum ex Centurionibus, ait: Adolescentem hunc perduc ad Tribunum, habet enim aliquid indicare illi. 044 ACT 023 018 Et ille quidem assumens eum duxit ad Tribunum, et ait: Vinctus Paulus rogavit me hunc adolescentem perducere ad te, habentem aliquid loqui tibi. 044 ACT 023 019 Apprehendens autem Tribunus manum illius, secessit cum eo seorsum, et interrogavit illum: Quid est, quod habes indicare mihi? 044 ACT 023 020 Ille autem dixit: Iudæis convenit rogare te, ut crastina die producas Paulum in concilium, quasi aliquid certius inquisituri sint de illo: 044 ACT 023 021 tu vero ne credideris illis, insidiantur enim ei ex eis viri amplius quam quadraginta, qui se devoverunt non manducare, neque bibere donec interficiant eum: et nunc parati sunt, exspectantes promissum tuum. 044 ACT 023 022 Tribunus igitur dimisit adolescentem, præcipiens ne cui loqueretur quoniam hæc nota sibi fecisset. 044 ACT 023 023 Et vocatis duobus Centurionibus, dixit illis: Parate milites ducentos ut eant usque Cæsaream, et equites septuaginta, et lancearios ducentos a tertia hora noctis: 044 ACT 023 024 et iumenta præparate ut imponentes Paulum, salvum perducerent ad Felicem præsidem. 044 ACT 023 025 Timuit enim ne forte raperent eum Iudæi, et occiderent, et ipse postea calumniam sustineret, tamquam accepturus pecuniam, 044 ACT 023 026 scribens epistolam continentem hæc: CLAUDIUS Lysias optimo Præsidi, Felici salutem. 044 ACT 023 027 Virum hunc comprehensum a Iudæis, et incipientem interfici ab eis, superveniens cum exercitu eripui, cognito quia Romanus est: 044 ACT 023 028 Volensque scire causam, quam obiiciebant illi, deduxi eum in concilium eorum. 044 ACT 023 029 Quem inveni accusari de quæstionibus legis ipsorum, nihil vero dignum morte aut vinculis habentem criminis. 044 ACT 023 030 Et cum mihi perlatum esset de insidiis, quas paraverant illi, misi eum ad te: denuncians et accusatoribus ut dicant apud te, Vale. 044 ACT 023 031 Milites ergo secundum præceptum sibi, assumentes Paulum, duxerunt per noctem in Antipatridem. 044 ACT 023 032 Et postera die dimissis equitibus ut cum eo irent, reversi sunt ad castra. 044 ACT 023 033 Qui cum venissent Cæsaream, et tradidissent epistolam præsidi, statuerunt ante illum et Paulum. 044 ACT 023 034 Cum legisset autem, et interrogasset de qua provincia esset: et cognoscens quia de Cilicia, 044 ACT 023 035 Audiam te, inquit, cum accusatores tui venerint. Iussitque in prætorio Herodis custodiri eum. 044 ACT 024 001 Post quinque autem dies descendit princeps sacerdotum, Ananias, cum senioribus quibusdam, et Tertullo quodam oratore, qui adierunt præsidem adversus Paulum. 044 ACT 024 002 Et citato Paulo cœpit accusare Tertullus, dicens: Cum in multa pace agamus per te, et multa corrigantur per tuam providentiam; 044 ACT 024 003 semper et ubique suscipimus, optime Felix, cum omni gratiarum actione. 044 ACT 024 004 Ne diutius autem te protraham, oro, breviter audias nos pro tua clementia. 044 ACT 024 005 Invenimus hunc hominem pestiferum, et concitantem seditiones omnibus Iudæis in universo orbe, et auctorem seditionis sectæ Nazarenorum: 044 ACT 024 006 qui etiam templum violare conatus est, quem et apprehensum voluimus secundum legem nostram iudicare. 044 ACT 024 007 Superveniens autem Tribunus Lysias, cum vi magna eripuit eum de manibus nostris, 044 ACT 024 008 iubens accusatores eius ad te venire: a quo poteris ipse iudicans, de omnibus istis cognoscere, de quibus nos accusamus eum. 044 ACT 024 009 Adiecerunt autem et Iudæi, dicentes hæc ita se habere. 044 ACT 024 010 Respondit autem Paulus, (annuente sibi præside dicere): Ex multis annis te esse iudicem genti huic sciens, bono animo pro me satisfaciam. 044 ACT 024 011 Potes enim cognoscere quia non plus sunt mihi dies quam duodecim, ex quo ascendi adorare in Ierusalem: 044 ACT 024 012 et neque in templo invenerunt me cum aliquo disputantem, aut concursum facientem turbæ, neque in synagogis, neque in civitate: 044 ACT 024 013 neque probare possunt tibi de quibus nunc me accusant. 044 ACT 024 014 Confiteor autem hoc tibi, quod secundum sectam, quam dicunt hæresim, sic deservio Patri, et Deo meo, credens omnibus, quæ in Lege, et Prophetis scripta sunt: 044 ACT 024 015 spem habens in Deum, quam et hi ipsi expectant, resurrectionem futuram iustorum, et iniquorum. 044 ACT 024 016 In hoc et ipse studeo sine offendiculo conscientiam habere ad Deum, et ad homines semper. 044 ACT 024 017 Post annos autem plures eleemosynas facturus in gentem meam, veni, et oblationes, et vota, 044 ACT 024 018 in quibus invenerunt me purificatum in templo: non cum turba, neque cum tumultu. 044 ACT 024 019 Quidam autem ex Asia Iudæi, quos oportebat apud te præsto esse, et accusare, si quid haberent adversum me: 044 ACT 024 020 aut hi ipsi dicant si quid invenerunt in me iniquitatis cum stem in concilio, 044 ACT 024 021 nisi de una hac solummodo voce, qua clamavi inter eos stans: Quoniam de resurrectione mortuorum ego iudicor hodie a vobis. 044 ACT 024 022 Distulit autem illos Felix, certissime sciens de via hac, dicens: Cum Tribunus Lysias descenderit, audiam vos. 044 ACT 024 023 Iussitque Centurioni custodire eum, et habere requiem, nec quemquam de suis prohibere ministrare ei. 044 ACT 024 024 Post aliquot autem dies veniens Felix cum Drusilla uxore sua, quæ erat Iudæa, vocavit Paulum, et audivit ab eo fidem, quæ est in Christum Iesum. 044 ACT 024 025 Disputante autem illo de iustitia, et castitate, et de iudicio futuro, tremefactus Felix respondit: Quod nunc attinet, vade: tempore autem opportuno accersam te: 044 ACT 024 026 simul et sperans, quod pecunia ei daretur a Paulo, propter quod et frequenter accersens eum, loquebatur cum eo. 044 ACT 024 027 Biennio autem expleto, accepit successorem Felix Portium Festum. Volens autem gratiam præstare Iudæis Felix, reliquit Paulum vinctum. 044 ACT 025 001 Festus ergo cum venisset in provinciam, post triduum ascendit Ierosolymam a Cæsarea. 044 ACT 025 002 Adieruntque eum principes sacerdotum, et primi Iudæorum adversus Paulum: et rogabant eum, 044 ACT 025 003 postulantes gratiam adversus eum, ut iuberet perduci eum in Ierusalem, insidias tendentes ut interficerent eum in via. 044 ACT 025 004 Festus autem respondit servari Paulum in Cæsarea: se autem maturius profecturum. 044 ACT 025 005 Qui ergo in vobis (ait) potentes sunt, descendentes simul, si quod est in viro crimen, accusent eum. 044 ACT 025 006 Demoratus autem inter eos dies non amplius quam octo, aut decem, descendit Cæsaream, et altera die sedit pro tribunali, et iussit Paulum adduci. 044 ACT 025 007 Qui cum perductus esset, circumsteterunt eum, qui ab Ierosolyma descenderant Iudæi, multas, et graves causas obiicientes, quas non poterant probare. 044 ACT 025 008 Paulo rationem reddente: Quoniam neque in legem Iudæorum, neque in templum, neque in Cæsarem quidquam peccavi. 044 ACT 025 009 Festus autem volens gratiam præstare Iudæis, respondens Paulo, dixit: Vis Ierosolymam ascendere, et ibi de his iudicari apud me? 044 ACT 025 010 Dixit autem Paulus: Ad tribunal Cæsaris sto, ibi me oportet iudicari: Iudæis non nocui, sicut tu melius nosti. 044 ACT 025 011 Si enim nocui, aut dignum morte aliquid feci, non recuso mori: si vero nihil est eorum, quæ hi accusant me, nemo potest me illis donare. Cæsarem appello. 044 ACT 025 012 Tunc Festus cum concilio locutus, respondit: Cæsarem appellasti, ad Cæsarem ibis. 044 ACT 025 013 Et cum dies aliquot transacti essent: Agrippa rex, et Bernice descenderunt Cæsaream ad salutandum Festum. 044 ACT 025 014 Et cum dies plures ibi demorarentur, Festus regi indicavit de Paulo, dicens: Vir quidam est derelictus a Felice vinctus, 044 ACT 025 015 de quo cum essem Ierosolymis, adierunt me principes sacerdotum, et seniores Iudæorum, postulantes adversus illum damnationem. 044 ACT 025 016 Ad quos respondi: Quia non est Romanis consuetudo damnare aliquem hominem prius quam is, qui accusatur, præsentes habeat accusatores, locumque defendendi accipiat ad abluenda crimina. 044 ACT 025 017 Cum ergo huc convenissent sine ulla dilatione, sequenti die sedens pro tribunali, iussi adduci virum. 044 ACT 025 018 De quo, cum stetissent accusatores, nullam causam deferebant, de quibus ego suspicabar malum: 044 ACT 025 019 Quæstiones vero quasdam de sua superstitione habebant adversus eum, et de quodam Iesu defuncto, quem affirmabat Paulus vivere. 044 ACT 025 020 Hæsitans autem ego de huiusmodi quæstione, dicebam si vellet ire Ierosolymam, et ibi iudicari de istis. 044 ACT 025 021 Paulo autem appellante ut servaretur ad Augusti cognitionem, iussi servari eum, donec mittam eum ad Cæsarem. 044 ACT 025 022 Agrippa autem dixit ad Festum: Volebam et ipse hominem audire. Cras, inquit, audies eum. 044 ACT 025 023 Altera autem die cum venisset Agrippa, et Bernice cum multa ambitione, et introissent in auditorium cum Tribunis, et viris principalibus civitatis, iubente Festo, adductus est Paulus. 044 ACT 025 024 Et dicit Festus: Agrippa rex, et omnes, qui simul adestis nobiscum viri, videtis hunc, de quo omnis multitudo Iudæorum interpellavit me Ierosolymis, petentes et acclamantes non oportere eum vivere amplius. 044 ACT 025 025 Ego vere comperi nihil dignum morte eum admisisse. Ipso autem hoc appellante ad Augustum, iudicavi mittere. 044 ACT 025 026 De quo quid certum scribam domino, non habeo. Propter quod produxi eum ad vos, et maxime ad te rex Agrippa, ut interrogatione facta habeam quid scribam. 044 ACT 025 027 Sine ratione enim mihi videtur mittere vinctum, et causas eius non significare. 044 ACT 026 001 Agrippa vero ad Paulum ait: Permittitur tibi loqui pro temetipso. Tunc Paulus extenta manu cœpit rationem reddere. 044 ACT 026 002 De omnibus, quibus accusor a Iudæis, rex Agrippa, æstimo me beatum, apud te cum sim defensurus me hodie, 044 ACT 026 003 maxime te sciente omnia, et quæ apud Iudæos sunt consuetudines, et quæstiones: propter quod obsecro patienter me audias. 044 ACT 026 004 Et quidem vitam meam a iuventute, quæ ab initio fuit in gente mea in Ierosolymis, noverunt omnes Iudæi: 044 ACT 026 005 præscientes me ab initio (si velint testimonium perhibere) quoniam secundum certissimam sectam nostræ religionis vixi Pharisæus. 044 ACT 026 006 Et nunc in spe, quæ ad patres nostros repromissionis facta est a Deo, sto iudicio subiectus: 044 ACT 026 007 in quam duodecim tribus nostræ nocte ac die deservientes, sperant devenire. De qua spe accusor a Iudæis, rex. 044 ACT 026 008 Quid incredibile iudicatur apud vos, si Deus mortuos suscitat? 044 ACT 026 009 Et ego quidem existimaveram, me adversus nomen Iesu Nazareni debere multa contraria agere. 044 ACT 026 010 Quod et feci Ierosolymis, et multos sanctorum ego in carceribus inclusi, a principibus sacerdotum potestate accepta: et cum occiderentur, detuli sententiam. 044 ACT 026 011 Et per omnes synagogas frequenter puniens eos, compellebam blasphemare: et amplius insaniens in eos, persequebar usque in exteras civitates. 044 ACT 026 012 In quibus dum irem Damascum cum potestate, et permissu principum sacerdotum, 044 ACT 026 013 die media in via, vidi, rex, de cælo supra splendorem solis circumfulsisse me lumen, et eos, qui mecum simul erant. 044 ACT 026 014 Omnesque nos cum decidissemus in terram, audivi vocem loquentem mihi Hebraica lingua: Saule, Saule, quid me persequeris? Durum est tibi contra stimulum calcitrare. 044 ACT 026 015 Ego autem dixi: Quis es Domine? Dominus autem dixit: Ego sum Iesus, quem tu persequeris. 044 ACT 026 016 Sed exurge, et sta super pedes tuos: ad hoc enim apparui tibi, ut constituam te ministrum, et testem eorum, quæ vidisti, et eorum, quibus apparebo tibi, 044 ACT 026 017 eripiens te de populo, et gentibus, in quas nunc ego mitto te, 044 ACT 026 018 aperire oculos eorum, ut convertantur a tenebris ad lucem, et de potestate Satanæ ad Deum, ut accipiant remissionem peccatorum, et sortem inter sanctos per fidem, quæ est in me. 044 ACT 026 019 Unde rex Agrippa, non fui incredulus cælesti visioni: 044 ACT 026 020 sed his, qui sunt Damasci primum, et Ierosolymis, et in omnem regionem Iudææ, et Gentibus annunciabam, ut pœnitentiam agerent, et converterentur ad Deum, digna pœnitentiæ opera facientes. 044 ACT 026 021 Hac ex causa me Iudæi, cum essem in templo, comprehensum tentabant interficere. 044 ACT 026 022 Auxilio autem adiutus Dei usque in hodiernum diem sto, testificans minori, atque maiori, nihil extra dicens quam ea, quæ Prophetæ locuti sunt futura esse, et Moyses, 044 ACT 026 023 si passibilis Christus, si primus ex resurrectione mortuorum, lumen annunciaturus est populo, et gentibus. 044 ACT 026 024 Hæc loquente eo, et rationem reddente, Festus magna voce dixit: Insanis Paule: multæ te litteræ ad insaniam convertunt. 044 ACT 026 025 Et Paulus: Non insanio (inquit) optime Feste, sed veritatis, et sobrietatis verba loquor. 044 ACT 026 026 Scit enim de his rex, ad quem et constanter loquor: latere enim eum nihil horum arbitror. Neque enim in angulo quidquam horum gestum est. 044 ACT 026 027 Credis rex Agrippa prophetis? Scio quia credis. 044 ACT 026 028 Agrippa autem ad Paulum: In modico suades me Christianum fieri. 044 ACT 026 029 Et Paulus: Opto apud Deum, et in modico, et in magno, non tantum te, sed etiam omnes, qui audiunt, hodie fieri tales, qualis et ego sum, exceptis vinculis his. 044 ACT 026 030 Et exurrexit rex, et præses, et Bernice, et qui assidebant eis. 044 ACT 026 031 Et cum secessissent, loquebantur ad invicem, dicentes: Quia nihil morte, aut vinculis dignum quid fecit homo iste. 044 ACT 026 032 Agrippa autem Festo dixit: Dimitti poterat homo hic, si non appellasset Cæsarem. 044 ACT 027 001 Ut autem iudicatum est navigare eum in Italiam, et tradi Paulum cum reliquis custodiis centurioni nomine Iulio cohortis Augustæ, 044 ACT 027 002 ascendentes navem Adrumetinam, incipientes navigare circa Asiæ loca, sustulimus, perseverante nobiscum Aristarcho Macedone Thessalonicensi. 044 ACT 027 003 Sequenti autem die devenimus Sidonem. Humane autem tractans Iulius Paulum, permisit ad amicos ire, et curam sui agere. 044 ACT 027 004 Et inde cum sustulissemus, subnavigavimus Cyprum, propter ea quod essent venti contrarii. 044 ACT 027 005 Et pelagus Ciliciæ, et Pamphyliæ navigantes, venimus Lystram, quæ est Lyciæ: 044 ACT 027 006 et ibi inveniens centurio navem Alexandrinam navigantem in Italiam, transposuit nos in eam. 044 ACT 027 007 Et cum multis diebus tarde navigaremus, et vix devenissemus contra Gnidum, prohibente nos vento, adnavigavimus Cretæ iuxta Salmonem: 044 ACT 027 008 et vix iuxta navigantes, venimus in locum quendam, qui vocatur Boni Portus, cui iuxta erat civitas Thalassa. 044 ACT 027 009 Multo autem tempore peracto, et cum iam non esset tuta navigatio, eo quod et ieiunium iam præteriisset, consolabatur eos Paulus, 044 ACT 027 010 dicens eis: Viri, video quoniam cum iniuria, et multo damno non solum oneris, et navis, sed etiam animarum nostrarum incipit esse navigatio. 044 ACT 027 011 Centurio autem gubernatori et nauclero magis credebat, quam his, quæ a Paulo dicebantur. 044 ACT 027 012 Et cum aptus portus non esset ad hiemandum, plurimi statuerunt consilium navigare inde, si quomodo possent, devenientes Phœnicen, hiemare, portum Cretæ respicientem ad Africum, et ad Corum. 044 ACT 027 013 Aspirante autem Austro, æstimantes propositum se tenere, cum sustulissent de Asson, legebant Cretam. 044 ACT 027 014 Non post multum autem misit se contra ipsam ventus Typhonicus, qui vocatur Euroaquilo. 044 ACT 027 015 Cumque arrepta esset navis, et non posset conari in ventum, data nave flatibus, ferebamur. 044 ACT 027 016 In insulam autem quandam decurrentes, quæ vocatur Cauda, potuimus vix obtinere scapham. 044 ACT 027 017 Qua sublata, adiutoriis utebantur, accingentes navem, timentes ne in Syrtim inciderent, summisso vase sic ferebantur. 044 ACT 027 018 Valida autem nobis tempestate iactatis, sequenti die iactum fecerunt: 044 ACT 027 019 et tertia die suis manibus armamenta navis proiecerunt. 044 ACT 027 020 Neque autem sole, neque sideribus apparentibus per plures dies, et tempestate non exigua imminente, iam ablata erat spes omnis salutis nostræ. 044 ACT 027 021 Et cum multa ieiunatio fuisset, tunc stans Paulus in medio eorum, dixit: Oportebat quidem, o viri, audito me, non tollere a Creta, lucrique facere iniuriam hanc, et iacturam. 044 ACT 027 022 Et nunc suadeo vobis bono animo esse. Amissio enim nullius animæ erit ex vobis, præterquam navis. 044 ACT 027 023 Astitit enim mihi hac nocte Angelus Dei, cuius sum ego, et cui deservio, 044 ACT 027 024 dicens: Ne timeas Paule, Cæsari te oportet assistere: et ecce donavit tibi Deus omnes, qui navigant tecum. 044 ACT 027 025 Propter quod bono animo estote viri: credo enim Deo, quia sic erit, quemadmodum dictum est mihi. 044 ACT 027 026 In insulam autem quandam oportet nos devenire. 044 ACT 027 027 Sed postea quam quartadecima nox supervenit, navigantibus nobis in Adria circa mediam noctem, suspicabantur nautæ apparere sibi aliquam regionem. 044 ACT 027 028 Qui et summittentes bolidem, invenerunt passus viginti: et pusillum inde separati, invenerunt passus quindecim. 044 ACT 027 029 Timentes autem ne in aspera loca incideremus, de puppi mittentes anchoras quattuor, optabant diem fieri. 044 ACT 027 030 Nautis vero quærentibus fugere de navi, cum misissent scapham in mare, sub obtentu quasi inciperent a prora anchoras extendere, 044 ACT 027 031 dixit Paulus Centurioni, et militibus: Nisi hi in navi manserint, vos salvi fieri non potestis. 044 ACT 027 032 Tunc absciderunt milites funes scaphæ, et passi sunt eam excidere. 044 ACT 027 033 Et cum lux inciperet fieri, rogabat Paulus omnes sumere cibum, dicens: Quartadecima die hodie expectantes ieiuni permanetis, nihil accipientes. 044 ACT 027 034 Propter quod rogo vos accipere cibum pro salute vestra: quia nullius vestrum capillus de capite peribit. 044 ACT 027 035 Et cum hæc dixisset, sumens panem, gratias egit Deo in conspectu omnium: et cum fregisset, cœpit manducare. 044 ACT 027 036 Animæquiores autem facti omnes, et ipsi sumpserunt cibum. 044 ACT 027 037 Eramus vero universæ animæ in navi ducentæ septuaginta sex. 044 ACT 027 038 Et satiati cibo alleviabant navem, iactantes triticum in mare. 044 ACT 027 039 Cum autem dies factus esset, terram non agnoscebant: sinum vero quendam considerabant habentem littus, in quem cogitabant, si possent, eiicere navem. 044 ACT 027 040 Et cum anchoras sustulissent, committebant se mari, simul laxantes iuncturas gubernaculorum: et levato artemone secundum auræ flatum tendebant ad littus. 044 ACT 027 041 Et cum incidissemus in locum dithalassum, impegerunt navem: et prora quidem fixa manebat immobilis, puppis vero solvebatur a vi maris. 044 ACT 027 042 Militum autem consilium fuit ut custodias occiderent: ne quis cum enatasset, effugeret. 044 ACT 027 043 Centurio autem volens servare Paulum, prohibuit fieri: iussitque eos, qui possent natare, emittere se primos, et evadere, et ad terram exire: 044 ACT 027 044 et ceteros alios in tabulis ferebant: quosdam super ea, quæ de navi erant. Et sic factum est, ut omnes animæ evaderent ad terram. 044 ACT 028 001 Et cum evasissemus, tunc cognovimus quia Melita insula vocabatur. Barbari vero præstabant non modicam humanitatem nobis. 044 ACT 028 002 Accensa enim pyra, reficiebant nos omnes propter imbrem, qui imminebat, et frigus. 044 ACT 028 003 Cum congregasset autem Paulus sarmentorum aliquantam multitudinem, et imposuisset super ignem, vipera a calore cum processisset, invasit manum eius. 044 ACT 028 004 Ut vero viderunt Barbari pendentem bestiam de manu eius, ad invicem dicebant: Utique homicida est homo hic, qui cum evaserit de mari, ultio non sinit eum vivere. 044 ACT 028 005 Et ille quidem excutiens bestiam in ignem, nihil mali passus est. 044 ACT 028 006 At illi existimabant eum in tumorem convertendum, et subito casurum, et mori. Diu autem illis expectantibus, et videntibus nihil mali in eo fieri, convertentes se, dicebant eum esse deum. 044 ACT 028 007 In locis autem illis erant prædia principis insulæ, nomine Publii, qui nos suscipiens, triduo benigne exhibuit. 044 ACT 028 008 Contigit autem, patrem Publii febribus, et dysenteria vexatum iacere. Ad quem Paulus intravit: et cum orasset, et imposuisset ei manus, salvavit eum. 044 ACT 028 009 Quo facto, omnes qui in insula habebant infirmitates, accedebant, et curabantur: 044 ACT 028 010 qui etiam multis honoribus nos honoraverunt, et navigantibus imposuerunt quæ necessaria erant. 044 ACT 028 011 Post menses autem tres navigavimus in navi Alexandrina, quæ in insula hiemaverat, cui erat insigne Castorum. 044 ACT 028 012 Et cum venissemus Syracusam, mansimus ibi triduo. 044 ACT 028 013 Inde circumlegentes devenimus Rhegium: et post unum diem flante Austro, secunda die venimus Puteolos; 044 ACT 028 014 ubi inventis fratribus rogati sumus manere apud eos dies septem: et sic venimus Romam. 044 ACT 028 015 Et inde cum audissent fratres, occurrerunt nobis usque ad Appii forum, ac tres Tabernas. Quos cum vidisset Paulus, gratias agens Deo, accepit fiduciam. 044 ACT 028 016 Cum autem venissemus Romam, permissum est Paulo manere sibimet cum custodiente se milite. 044 ACT 028 017 Post tertium autem diem convocavit primos Iudæorum. Cumque convenissent, dicebat eis: Ego, viri fratres, nihil adversus plebem faciens, aut morem paternum, vinctus ab Ierosolymis traditus sum in manus Romanorum, 044 ACT 028 018 qui cum interrogationem de me habuissent, voluerunt me dimittere, eo quod nulla esset causa mortis in me. 044 ACT 028 019 Contradicentibus autem Iudæis, coactus sum appellare Cæsarem, non quasi gentem meam habens aliquid accusare. 044 ACT 028 020 Propter hanc igitur causam rogavi vos videre, et alloqui. Propter spem enim Israel catena hac circumdatus sum. 044 ACT 028 021 At illi dixerunt ad eum: Nos neque litteras accepimus de te a Iudæa, neque adveniens aliquis fratrum nunciavit, aut locutus est quid de te malum. 044 ACT 028 022 Rogamus autem a te audire quæ sentis: nam de secta hac notum est nobis quia ubique ei contradicitur. 044 ACT 028 023 Cum constituissent autem illi diem, venerunt ad eum in hospitium plurimi, quibus exponebat testificans regnum Dei, suadensque eis de Iesu ex Lege Moysi, et Prophetis a mane usque ad vesperam. 044 ACT 028 024 Et quidam credebant his, quæ dicebantur: quidam vero non credebant. 044 ACT 028 025 Cumque invicem non essent consentientes, discedebant dicente Paulo unum verbum: Quia bene Spiritus Sanctus locutus est per Isaiam prophetam ad patres nostros, 044 ACT 028 026 dicens: Vade ad populum istum, et dic ad eos: Aure audietis, et non intelligetis: et videntes videbitis, et non perspicietis. 044 ACT 028 027 Incrassatum est enim cor populi huius, et auribus graviter audierunt, et oculos suos compresserunt: ne forte videant oculis, et auribus audiant, et corde intelligant, et convertantur, et sanem eos. 044 ACT 028 028 Notum ergo sit vobis, quoniam Gentibus missum est hoc salutare Dei, et ipsi audient. 044 ACT 028 029 Et cum hæc dixisset, exierunt ab eo Iudæi, multam habentes inter se quæstionem. 044 ACT 028 030 Mansit autem biennio toto in suo conducto: et suscipiebat omnes, qui ingrediebantur ad eum, 044 ACT 028 031 prædicans regnum Dei, et docens quæ sunt de Domino Iesu Christo cum omni fiducia, sine prohibitione. # # BOOK 045 ROM Romans Romanos 045 ROM 001 001 Paulus, servus Iesu Christi, vocatus Apostolus, segregatus in Evangelium Dei, 045 ROM 001 002 quod ante promiserat per Prophetas suos in Scripturis Sanctis 045 ROM 001 003 de Filio suo, qui factus est ei ex semine David secundum carnem, 045 ROM 001 004 qui prædestinatus est Filius Dei in virtute secundum Spiritum sanctificationis ex resurrectione mortuorum Iesu Christi Domini nostri: 045 ROM 001 005 per quem accepimus gratiam, et Apostolatum ad obediendum fidei in omnibus Gentibus pro nomine eius, 045 ROM 001 006 in quibus estis et vos vocati Iesu Christi: 045 ROM 001 007 omnibus qui sunt Romæ, dilectis Dei, vocatis sanctis. Gratia vobis, et pax a Deo Patre nostro, et Domino Iesu Christo. 045 ROM 001 008 Primum quidem gratias ago Deo meo per Iesum Christum pro omnibus vobis: quia fides vestra annunciatur in universo mundo. 045 ROM 001 009 Testis enim mihi est Deus, cui servio in spiritu meo in Evangelio Filii eius, quod sine intermissione memoriam vestri facio 045 ROM 001 010 semper in orationibus meis: obsecrans, si quomodo tandem aliquando prosperum iter habeam in voluntate Dei veniendi ad vos. 045 ROM 001 011 Desidero enim videre vos: ut aliquid impertiar vobis gratiæ spiritualis ad confirmandos vos: 045 ROM 001 012 id est, simul consolari in vobis per eam, quæ invicem est, fidem vestram, atque meam. 045 ROM 001 013 Nolo autem vos ignorare fratres: quia sæpe proposui venire ad vos, (et prohibitus sum usque adhuc) ut aliquem fructum habeam et in vobis, sicut et in ceteris Gentibus. 045 ROM 001 014 Græcis ac barbaris, sapientibus, et insipientibus debitor sum: 045 ROM 001 015 ita (quod in me) promptum est et vobis, qui Romæ estis, evangelizare. 045 ROM 001 016 Non enim erubesco Evangelium. Virtus enim Dei est in salutem omni credenti, Iudæo primum, et Græco. 045 ROM 001 017 Iustitia enim Dei in eo revelatur ex fide in fidem: sicut scriptum est: Iustus autem ex fide vivit. 045 ROM 001 018 Revelatur enim ira Dei de cælo super omnem impietatem, et iniustitiam hominum eorum, qui veritatem Dei in iniustitia detinent: 045 ROM 001 019 quia quod notum est Dei, manifestum est in illis. Deus enim illis manifestavit. 045 ROM 001 020 Invisibilia enim ipsius, a creatura mundi, per ea quæ facta sunt, intellecta, conspiciuntur: sempiterna quoque eius virtus, et divinitas: ita ut sint inexcusabiles. (aïdios g126) 045 ROM 001 021 Quia cum cognovissent Deum, non sicut Deum glorificaverunt, aut gratias egerunt: sed evanuerunt in cogitationibus suis, et obscuratum est insipiens cor eorum: 045 ROM 001 022 dicentes enim se esse sapientes, stulti facti sunt. 045 ROM 001 023 Et mutaverunt gloriam incorruptibilis Dei in similitudinem imaginis corruptibilis hominis, et volucrum, et quadrupedum, et serpentium. 045 ROM 001 024 Propter quod tradidit illos Deus in desideria cordis eorum, in immunditiam: ut contumeliis afficiant corpora sua in semetipsis: 045 ROM 001 025 qui commutaverunt veritatem Dei in mendacium: et coluerunt, et servierunt creaturæ potius quam Creatori, qui est benedictus in sæcula. Amen. (aiōn g165) 045 ROM 001 026 Propterea tradidit illos Deus in passiones ignominiæ. Nam feminæ eorum immutaverunt naturalem usum in eum usum, qui est contra naturam. 045 ROM 001 027 Similiter autem et masculi, relicto naturali usu feminæ, exarserunt in desideriis suis in invicem, masculi in masculos turpitudinem operantes, et mercedem, quam oportuit, erroris sui in semetipsis recipientes. 045 ROM 001 028 Et sicut non probaverunt Deum habere in notitia: tradidit illos Deus in reprobum sensum: ut faciant ea, quæ non conveniunt, 045 ROM 001 029 repletos omni iniquitate, malitia, fornicatione, avaritia, nequitia, plenos invidia, homicidio, contentione, dolo, malignitate, susurrones, 045 ROM 001 030 detractores, Deo odibiles, contumeliosos, superbos, elatos, inventores malorum, parentibus non obedientes, 045 ROM 001 031 insipientes, incompositos, sine affectione, absque fœdere, sine misericordia. 045 ROM 001 032 Qui cum iustitiam Dei cognovissent, non intellexerunt quoniam qui talia agunt, digni sunt morte: et non solum qui ea faciunt, sed etiam qui consentiunt facientibus. 045 ROM 002 001 Propter quod inexcusabilis es o homo omnis, qui iudicas. In quo enim iudicas alterum, teipsum condemnas: eadem enim agis quæ iudicas. 045 ROM 002 002 Scimus enim quoniam iudicium Dei est secundum veritatem in eos, qui talia agunt. 045 ROM 002 003 Existimas autem hoc o homo, qui iudicas eos, qui talia agunt, et facis ea, quia tu effugies iudicium Dei? 045 ROM 002 004 An divitias bonitatis eius, et patientiæ, et longanimitatis contemnis? Ignoras quoniam benignitas Dei ad pœnitentiam te adducit? 045 ROM 002 005 Secundum autem duritiam tuam, et impœnitens cor, thesaurizas tibi iram in die iræ, et revelationis iusti iudicii Dei, 045 ROM 002 006 qui reddet unicuique secundum opera eius: 045 ROM 002 007 iis quidem, qui secundum patientiam boni operis, gloriam, et honorem, et incorruptionem quærunt, vitam æternam: (aiōnios g166) 045 ROM 002 008 iis autem, qui sunt ex contentione, et qui non acquiescunt veritati, credunt autem iniquitati, ira, et indignatio. 045 ROM 002 009 Tribulatio, et angustia in omnem animam hominis operantis malum, Iudæi primum, et Græci: 045 ROM 002 010 gloria autem, et honor, et pax omni operanti bonum, Iudæo primum, et Græco: 045 ROM 002 011 non enim est acceptio personarum apud Deum. 045 ROM 002 012 Quicumque enim sine lege peccaverunt, sine lege peribunt: et quicumque in lege peccaverunt, per legem iudicabuntur. 045 ROM 002 013 Non enim auditores legis iusti sunt apud Deum, sed factores legis iustificabuntur. 045 ROM 002 014 Cum autem Gentes, quæ legem non habent, naturaliter ea, quæ legis sunt, faciunt, eiusmodi legem non habentes, ipsi sibi sunt lex: 045 ROM 002 015 qui ostendunt opus legis scriptum in cordibus suis, testimonium reddente illis conscientia ipsorum, et inter se invicem cogitationibus accusantibus, aut etiam defendentibus, 045 ROM 002 016 in die, cum iudicabit Deus occulta hominum, secundum Evangelium meum per Iesum Christum. 045 ROM 002 017 Si autem tu Iudæus cognominaris, et requiescis in lege, et gloriaris in Deo, 045 ROM 002 018 et nosti voluntatem eius, et probas utiliora, instructus per legem, 045 ROM 002 019 confidis teipsum esse ducem cæcorum, lumen eorum, qui in tenebris sunt, 045 ROM 002 020 eruditorem insipientium, magistrum infantium, habentem formam scientiæ, et veritatis in lege. 045 ROM 002 021 Qui ergo alium doces, teipsum non doces: qui prædicas non furandum, furaris: 045 ROM 002 022 qui dicis non mœchandum, mœcharis: qui abominaris idola, sacrilegium facis: 045 ROM 002 023 qui in lege gloriaris, per prævaricationem legis Deum inhonoras. 045 ROM 002 024 (Nomen enim Dei per vos blasphematur inter Gentes, sicut scriptum est.) 045 ROM 002 025 Circumcisio quidem prodest, si legem observes: si autem prævaricator legis sis, circumcisio tua præputium facta est. 045 ROM 002 026 Si igitur præputium iustitias legis custodiat: nonne præputium illius in circumcisionem reputabitur? 045 ROM 002 027 Et iudicabit id, quod ex natura est præputium, legem consummans, te, qui per litteram, et circumcisionem prævaricator legis es? 045 ROM 002 028 Non enim qui in manifesto, Iudæus est: neque quæ in manifesto, in carne, est circumcisio: 045 ROM 002 029 sed qui in abscondito, Iudæus est: et circumcisio cordis in spiritu, non littera: cuius laus non ex hominibus, sed ex Deo est. 045 ROM 003 001 Quid ergo amplius Iudæo est? Aut quæ utilitas circumcisionis? 045 ROM 003 002 Multum per omnem modum. Primum quidem quia credita sunt illis eloquia Dei. 045 ROM 003 003 Quid enim si quidam illorum non crediderunt? Numquid incredulitas illorum fidem Dei evacuabit? Absit. 045 ROM 003 004 Est autem Deus verax: omnis autem homo mendax, sicut scriptum est: Ut iustificeris in sermonibus tuis: et vincas cum iudicaris. 045 ROM 003 005 Si autem iniquitas nostra iustitiam Dei commendat, quid dicemus? Numquid iniquus est Deus, qui infert iram? 045 ROM 003 006 (Secundum hominem dico.) Absit. Alioquin quomodo iudicabit Deus hunc mundum? 045 ROM 003 007 Si enim veritas Dei in meo mendacio abundavit in gloriam ipsius: quid adhuc et ego tamquam peccator iudicor? 045 ROM 003 008 Et non (sicut blasphemamur, et sicut aiunt quidam nos dicere) faciamus mala ut veniant bona: quorum damnatio iusta est. 045 ROM 003 009 Quid ergo? Præcellimus eos? Nequaquam. Causati enim sumus Iudæos, et Græcos omnes sub peccato esse, 045 ROM 003 010 sicut scriptum est: Quia non est iustus quisquam: 045 ROM 003 011 non est intelligens, non est requirens Deum. 045 ROM 003 012 Omnes declinaverunt, simul inutiles facti sunt, non est qui faciat bonum, non est usque ad unum. 045 ROM 003 013 Sepulchrum patens est guttur eorum, linguis suis dolose agebant: Venenum aspidum sub labiis eorum: 045 ROM 003 014 Quorum os maledictione, et amaritudine plenum est: 045 ROM 003 015 Veloces pedes eorum ad effundendum sanguinem: 045 ROM 003 016 Contritio, et infelicitas in viis eorum: 045 ROM 003 017 et viam pacis non cognoverunt: 045 ROM 003 018 Non est timor Dei ante oculos eorum. 045 ROM 003 019 Scimus autem quoniam quæcumque lex loquitur, iis, qui in lege sunt, loquitur: ut omne os obstruatur, et subditus fiat omnis mundus Deo: 045 ROM 003 020 quia ex operibus legis non iustificabitur omnis caro coram illo. Per legem enim cognitio peccati. 045 ROM 003 021 Nunc autem sine lege iustitia Dei manifestata est: testificata a lege et Prophetis. 045 ROM 003 022 Iustitia autem Dei per fidem Iesu Christi in omnes, et super omnes, qui credunt in eum: non enim est distinctio: 045 ROM 003 023 Omnes enim peccaverunt, et egent gloria Dei. 045 ROM 003 024 Iustificati gratis per gratiam ipsius, per redemptionem, quæ est in Christo Iesu, 045 ROM 003 025 quem proposuit Deus propitiationem per fidem in sanguine ipsius, ad ostensionem iustitiæ suæ propter remissionem præcedentium delictorum 045 ROM 003 026 in sustentatione Dei, ad ostensionem iustitiæ eius in hoc tempore: ut sit ipse iustus, et iustificans eum, qui est ex fide Iesu Christi. 045 ROM 003 027 Ubi est ergo gloriatio tua? Exclusa est. Per quam legem? Factorum? Non: sed per legem fidei. 045 ROM 003 028 Arbitramur enim iustificari hominem per fidem sine operibus legis. 045 ROM 003 029 An Iudæorum Deus tantum? Nonne et Gentium? Immo et Gentium. 045 ROM 003 030 Quoniam quidem unus est Deus, qui iustificat circumcisionem ex fide, et præputium per fidem. 045 ROM 003 031 Legem ergo destruimus per fidem? Absit: sed legem statuimus. 045 ROM 004 001 Quid ergo dicemus invenisse Abraham patrem nostrum secundum carnem? 045 ROM 004 002 Si enim Abraham ex operibus iustificatus est, habet gloriam, sed non apud Deum. 045 ROM 004 003 Quid enim dicit Scriptura? Credidit Abraham Deo: et reputatam est illi ad iustitiam. 045 ROM 004 004 Ei autem, qui operatur, merces non imputatur secundum gratiam, sed secundum debitum. 045 ROM 004 005 Ei vero, qui non operatur, credenti autem in eum, qui iustificat impium, reputatur fides eius ad iustitiam secundum propositum gratiæ Dei. 045 ROM 004 006 Sicut et David dicit beatitudinem hominis, cui Deus accepto fert iustitiam sine operibus: 045 ROM 004 007 Beati, quorum remissæ sunt iniquitates, et quorum tecta sunt peccata. 045 ROM 004 008 Beatus vir, cui non imputavit Dominus peccatum. 045 ROM 004 009 Beatitudo ergo hæc in circumcisione tantum manet, an etiam in præputio? Dicimus enim quia reputata est Abrahæ fides ad iustitiam. 045 ROM 004 010 Quomodo ergo reputata est? In circumcisione, an in præputio? Non in circumcisione, sed in præputio. 045 ROM 004 011 Et signum accepit circumcisionis, signaculum iustitiæ fidei, quæ est in præputio: ut sit pater omnium credentium per præputium, ut reputetur et illis ad iustitiam: 045 ROM 004 012 et sit pater circumcisionis non iis tantum, qui sunt ex circumcisione, sed et iis, qui sectantur vestigia fidei, quæ est in præputio patris nostri Abrahæ. 045 ROM 004 013 Non enim per legem promissio Abrahæ, aut semini eius ut heres esset mundi: sed per iustitiam fidei. 045 ROM 004 014 Si enim qui ex lege, heredes sunt: exinanita est fides, abolita est promissio. 045 ROM 004 015 Lex enim iram operatur. Ubi enim non est lex: nec prævaricatio. 045 ROM 004 016 Ideo ex fide, ut secundum gratiam firma sit promissio omni semini, non ei, qui ex lege est solum, sed et ei qui ex fide est Abrahæ, qui pater est omnium nostrum ante Deum, 045 ROM 004 017 cui credidit, qui vivificat mortuos, et vocat ea quæ non sunt, tamquam ea quæ sunt. (Sicut scriptum est: Quia patrem multarum gentium posui te.) 045 ROM 004 018 Qui contra spem in spem credidit, ut fieret pater multarum gentium secundum quod dictum est ei: Sic erit semen tuum. 045 ROM 004 019 Et non infirmatus est fide, nec consideravit corpus suum emortuum, cum iam fere centum esset annorum: et emortuam vulvam Saræ: 045 ROM 004 020 In repromissione etiam Dei non hæsitavit diffidentia, sed confortatus est fide, dans gloriam Deo: 045 ROM 004 021 plenissime sciens quia quæcumque promisit, potens est et facere. 045 ROM 004 022 Ideo et reputatum est illi ad iustitiam. 045 ROM 004 023 Non est autem scriptum tantum propter ipsum quia reputatum est illi ad iustitiam: 045 ROM 004 024 sed et propter nos, quibus reputabitur credentibus in eum, qui suscitavit Iesum Christum Dominum nostrum a mortuis, 045 ROM 004 025 qui traditus est propter delicta nostra, et resurrexit propter iustificationem nostram. 045 ROM 005 001 Iustificati ergo ex fide, pacem habeamus ad Deum per Dominum nostrum Iesum Christum: 045 ROM 005 002 per quem et habemus accessum per fidem in gratiam istam, in qua stamus, et gloriamur in spe gloriæ filiorum Dei. 045 ROM 005 003 Non solum autem, sed et gloriamur in tribulationibus: scientes quod tribulatio patientiam operatur: 045 ROM 005 004 patientia autem probationem, probatio vero spem, 045 ROM 005 005 spes autem non confundit: quia charitas Dei diffusa est in cordibus nostris per Spiritum sanctum, qui datus est nobis. 045 ROM 005 006 Ut quid enim Christus, cum adhuc infirmi essemus, secundum tempus pro impiis mortuus est? 045 ROM 005 007 Vix enim pro iusto quis moritur: nam pro bono forsitan quis audeat mori. 045 ROM 005 008 Commendat autem charitatem suam Deus in nobis: quoniam cum adhuc peccatores essemus, secundum tempus, 045 ROM 005 009 Christus pro nobis mortuus est: multo igitur magis nunc iustificati in sanguine ipsius, salvi erimus ab ira per ipsum. 045 ROM 005 010 Si enim cum inimici essemus, reconciliati sumus Deo per mortem Filii eius: multo magis reconciliati, salvi erimus in vita ipsius. 045 ROM 005 011 Non solum autem: sed et gloriamur in Deo per Dominum nostrum Iesum Christum, per quem nunc reconciliationem accepimus. 045 ROM 005 012 Propterea sicut per unum hominem peccatum in hunc mundum intravit, et per peccatum mors, et ita in omnes homines mors pertransiit, in quo omnes peccaverunt: 045 ROM 005 013 Usque ad legem enim peccatum erat in mundo: peccatum autem non imputabatur, cum lex non esset. 045 ROM 005 014 Sed regnavit mors ab Adam usque ad Moysen etiam in eos, qui non peccaverunt in similitudinem prævaricationis Adæ, qui est forma futuri. 045 ROM 005 015 Sed non sicut delictum, ita et donum. Si enim unius delicto multi mortui sunt: multo magis gratia Dei et donum in gratia unius hominis Iesu Christi in plures abundavit. 045 ROM 005 016 Et non sicut per unum peccatum, ita et donum. Nam iudicium quidem ex uno in condemnationem: gratia autem ex multis delictis in iustificationem. 045 ROM 005 017 Si enim unius delicto mors regnavit per unum: multo magis abundantiam gratiæ, et donationis, et iustitiæ accipientes, in vita regnabunt per unum Iesum Christum. 045 ROM 005 018 Igitur sicut per unius delictum in omnes homines in condemnationem: sic et per unius iustitiam in omnes homines in iustificationem vitæ. 045 ROM 005 019 Sicut enim per inobedientiam unius hominis, peccatores constituti sunt multi: ita et per unius obeditionem, iusti constituentur multi. 045 ROM 005 020 Lex autem subintravit ut abundaret delictum. Ubi autem abundavit delictum, superabundavit gratia. 045 ROM 005 021 Ut sicut regnavit peccatum in mortem: ita et gratia regnet per iustitiam in vitam æternam, per Iesum Christum Dominum nostrum. (aiōnios g166) 045 ROM 006 001 Quid ergo dicemus? Permanebimus in peccato ut gratia abundet? 045 ROM 006 002 Absit. Qui enim mortui sumus peccato, quomodo adhuc vivemus in illo? 045 ROM 006 003 An ignoratis quia quicumque baptizati sumus in Christo Iesu, in morte ipsius baptizati sumus? 045 ROM 006 004 Consepulti enim sumus cum illo per baptismum in mortem: ut quomodo Christus surrexit a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in novitate vitæ ambulemus. 045 ROM 006 005 Si enim complantati facti sumus similitudini mortis eius: simul et resurrectionis erimus. 045 ROM 006 006 Hoc scientes, quia vetus homo noster simul crucifixus est, ut destruatur corpus peccati, et ultra non serviamus peccato. 045 ROM 006 007 Qui enim mortuus est, iustificatus est a peccato. 045 ROM 006 008 Si autem mortui sumus cum Christo: credimus quia simul etiam vivemus cum Christo: 045 ROM 006 009 scientes quod Christus resurgens ex mortuis iam non moritur, mors illi ultra non dominabitur. 045 ROM 006 010 Quod enim mortuus est peccato, mortuus est semel: quod autem vivit, vivit Deo. 045 ROM 006 011 Ita et vos existimate, vos mortuos quidem esse peccato, viventes autem Deo, in Christo Iesu Domino nostro. 045 ROM 006 012 Non ergo regnet peccatum in vestro mortali corpore ut obediatis concupiscentiis eius. 045 ROM 006 013 Sed neque exhibeatis membra vestra arma iniquitatis peccato: sed exhibete vos Deo, tamquam ex mortuis viventes: et membra vestra arma iustitiæ Deo. 045 ROM 006 014 Peccatum enim vobis non dominabitur: non enim sub lege estis, sed sub gratia. 045 ROM 006 015 Quid ergo? Peccabimus, quoniam non sumus sub lege, sed sub gratia? Absit. 045 ROM 006 016 Nescitis quoniam cui exhibetis vos servos ad obediendum, servi estis eius, cui obeditis, sive peccati ad mortem, sive obeditionis ad iustitiam? 045 ROM 006 017 Gratias autem Deo quod fuistis servi peccati, obedistis autem ex corde in eam formam doctrinæ, in quam traditi estis. 045 ROM 006 018 Liberati autem a peccato, servi facti estis iustitiæ. 045 ROM 006 019 Humanum dico, propter infirmitatem carnis vestræ: sicut enim exhibuistis membra vestra servire immunditiæ, et iniquitati ad iniquitatem, ita nunc exhibete membra vestra servire iustitiæ in santificationem. 045 ROM 006 020 Cum enim servi essetis peccati, liberi fuistis iustitiæ. 045 ROM 006 021 Quem ergo fructum habuistis tunc in illis, in quibus nunc erubescitis? Nam finis illorum mors est. 045 ROM 006 022 Nunc vero liberati a peccato, servi autem facti Deo, habetis fructum vestrum in santificationem, finem vero vitam æternam. (aiōnios g166) 045 ROM 006 023 Stipendia enim peccati, mors. Gratia autem Dei, vita æterna, in Christo Iesu Domino nostro. (aiōnios g166) 045 ROM 007 001 An ignoratis fratres (scientibus enim legem loquor) quia lex in homine dominatur quanto tempore vivit? 045 ROM 007 002 Nam quæ sub viro est mulier, vivente viro, alligata est legi: si autem mortuus fuerit vir eius, soluta est a lege viri. 045 ROM 007 003 Igitur, vivente viro, vocabitur adultera si fuerit cum alio viro: si autem mortuus fuerit vir eius, liberata est a lege viri: ut non sit adultera si fuerit cum alio viro. 045 ROM 007 004 Itaque fratres mei et vos mortificati estis legi per corpus Christi: ut sitis alterius, qui ex mortuis resurrexit, ut fructificemus Deo. 045 ROM 007 005 Cum enim essemus in carne, passiones peccatorum, quæ per legem erant, operabantur in membris nostris, ut fructificarent morti. 045 ROM 007 006 Nunc autem soluti sumus a lege mortis, in qua detinebamur, ita ut serviamus in novitate spiritus, et non in vetustate litteræ. 045 ROM 007 007 Quid ergo dicemus? Lex peccatum est? Absit. Sed peccatum non cognovi, nisi per legem: nam concupiscentiam nesciebam, nisi lex diceret: Non concupisces. 045 ROM 007 008 Occasione autem accepta, peccatum per mandatum operatum est in me omnem concupiscentiam. Sine lege enim peccatum mortuum erat. 045 ROM 007 009 Ego autem vivebam sine lege aliquando. Sed cum venisset mandatum, peccatum revixit. 045 ROM 007 010 Ego autem mortuus sum: et inventum est mihi mandatum, quod erat ad vitam, hoc esse ad mortem. 045 ROM 007 011 Nam peccatum occasione accepta per mandatum, seduxit me, et per illud occidit. 045 ROM 007 012 Itaque lex quidem sancta, et mandatum sanctum, et iustum, et bonum. 045 ROM 007 013 Quod ergo bonum est, mihi factum est mors? Absit. Sed peccatum, ut appareat peccatum, per bonum operatum est mihi mortem: ut fiat supra modum peccans peccatum per mandatum. 045 ROM 007 014 Scimus enim quia lex spiritualis est: ego autem carnalis sum venundatus sub peccato. 045 ROM 007 015 Quod enim operor, non intelligo. Non enim quod volo bonum, hoc ago: sed quod odi malum, illud facio. 045 ROM 007 016 Si autem quod nolo, illud facio: consentio legi, quoniam bona est. 045 ROM 007 017 Nunc autem iam non ego operor illud, sed quod habitat in me peccatum. 045 ROM 007 018 Scio enim quia non habitat in me, hoc est in carne mea, bonum. Nam velle, adiacet mihi: perficere autem bonum, non invenio. 045 ROM 007 019 Non enim quod volo bonum, hoc facio: sed quod nolo malum, hoc ago. 045 ROM 007 020 Si autem quod nolo, illud facio: iam non ego operor illud, sed quod habitat in me, peccatum. 045 ROM 007 021 Invenio igitur legem, volenti mihi facere bonum, quoniam mihi malum adiacet: 045 ROM 007 022 condelector enim legi Dei secundum interiorem hominem: 045 ROM 007 023 video autem aliam legem in membris meis, repugnantem legi mentis meæ, et captivantem me in lege peccati, quæ est in membris meis. 045 ROM 007 024 Infelix ego homo, quis me liberabit de corpore mortis huius? 045 ROM 007 025 Gratia Dei per Iesum Christum Dominum nostrum. Igitur ego ipse mente servio legi Dei: carne autem, legi peccati. 045 ROM 008 001 Nihil ergo nunc damnationis est iis, qui sunt in Christo Iesu: qui non secundum carnem ambulant. 045 ROM 008 002 Lex enim spiritus vitæ in Christo Iesu liberavit me a lege peccati et mortis. 045 ROM 008 003 Nam quod impossibile erat legi, in quo infirmabatur per carnem: Deus Filium suum mittens in similitudinem carnis peccati, et de peccato damnavit peccatum in carne, 045 ROM 008 004 ut iustificatio legis impleretur in nobis, qui non secundum carnem ambulamus, sed secundum spiritum. 045 ROM 008 005 Qui enim secundum carnem sunt: quæ carnis sunt, sapiunt. Qui vero secundum spiritum sunt: quæ sunt spiritus, sentiunt. 045 ROM 008 006 Nam prudentia carnis, mors est: prudentia autem spiritus, vita et pax. 045 ROM 008 007 Quoniam sapientia carnis inimica est Deo: legi enim Dei non est subiecta: nec enim potest. 045 ROM 008 008 Qui autem in carne sunt, Deo placere non possunt. 045 ROM 008 009 Vos autem in carne non estis, sed in spiritu: si tamen Spiritus Dei habitat in vobis. Siquis autem Spiritum Christi non habet: hic non est eius. 045 ROM 008 010 Si autem Christus in vobis est: corpus quidem mortuum est propter peccatum, spiritus vero vivit propter iustificationem. 045 ROM 008 011 Quod si Spiritus eius, qui suscitavit Iesum a mortuis, habitat in vobis: qui suscitavit Iesum Christum a mortuis, vivificabit et mortalia corpora vestra, propter inhabitantem Spiritum eius in vobis. 045 ROM 008 012 Ergo fratres debitores sumus non carni, ut secundum carnem vivamus. 045 ROM 008 013 Si enim secundum carnem vixeritis, moriemini: si autem Spiritu facta carnis mortificaveritis, vivetis. 045 ROM 008 014 Quicumque enim Spiritu Dei aguntur, ii sunt filii Dei. 045 ROM 008 015 Non enim accepistis spiritum servitutis iterum in timore, sed accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus: Abba (Pater). 045 ROM 008 016 Ipse enim Spiritus testimonium reddit spiritui nostro quod sumus filii Dei. 045 ROM 008 017 Si autem filii, et heredes: heredes quidem Dei, cohæredes autem Christi: si tamen compatimur, ut et conglorificemur. 045 ROM 008 018 Existimo enim quod non sunt condignæ passiones huius temporis ad futuram gloriam, quæ revelabitur in nobis. 045 ROM 008 019 Nam expectatio creaturæ, revelationem filiorum Dei expectat. 045 ROM 008 020 Vanitati enim creatura subiecta est non volens, sed propter eum, qui subiecit eam in spe: 045 ROM 008 021 quia et ipsa creatura liberabitur a servitute corruptionis in libertatem gloriæ filiorum Dei. 045 ROM 008 022 Scimus enim quod omnis creatura ingemiscit, et parturit usque adhuc. 045 ROM 008 023 Non solum autem illa, sed et nos ipsi primitias Spiritus habentes: et ipsi intra nos gemimus adoptionem filiorum Dei expectantes, redemptionem corporis nostri. 045 ROM 008 024 Spe enim salvi facti sumus. Spes autem, quæ videtur, non est spes: nam quod videt quis, quid sperat? 045 ROM 008 025 Si autem quod non videmus, speramus: per patientiam expectamus. 045 ROM 008 026 Similiter autem et Spiritus adiuvat infirmitatem nostram: nam quid oremus, sicut oportet, nescimus: sed ipse Spiritus postulat pro nobis gemitibus inenarrabilibus. 045 ROM 008 027 Qui autem scrutatur corda, scit quid desideret Spiritus: quia secundum Deum postulat pro sanctis. 045 ROM 008 028 Scimus autem quoniam diligentibus Deum omnia cooperantur in bonum, iis, qui secundum propositum vocati sunt sancti. 045 ROM 008 029 Nam quos præscivit, et prædestinavit conformes fieri imaginis Filii sui, ut sit ipse Primogenitus in multis fratribus. 045 ROM 008 030 Quos autem prædestinavit, hos et vocavit: et quos vocavit, hos et iustificavit: quos autem iustificavit, illos et glorificavit. 045 ROM 008 031 Quid ergo dicemus ad hæc? Si Deus pro nobis, qui contra nos? 045 ROM 008 032 Qui etiam proprio Filio suo non pepercit, sed pro nobis omnibus tradidit illum: quo modo non etiam cum illo omnia nobis donavit? 045 ROM 008 033 Quis accusabit adversus electos Dei? Deus qui iustificat, 045 ROM 008 034 quis est qui condemnet? Christus Iesus, qui mortuus est, immo qui et resurrexit, qui est ad dexteram Dei, qui etiam interpellat pro nobis. 045 ROM 008 035 Quis ergo nos separabit a charitate Christi? Tribulatio? An angustia? An fames? An nuditas? An periculum? An persecutio? An gladius? 045 ROM 008 036 (Sicut scriptum est: Quia propter te mortificamur tota die: æstimati sumus sicut oves occisionis.) 045 ROM 008 037 Sed in his omnibus superamus propter eum, qui dilexit nos. 045 ROM 008 038 Certus sum enim quia neque mors, neque vita, neque Angeli, neque principatus, neque virtutes, neque instantia, neque futura, neque fortitudo, 045 ROM 008 039 neque altitudo, neque profundum, neque creatura alia poterit nos separare a charitate Dei, quæ est in Christo Iesu Domino nostro. 045 ROM 009 001 Veritatem dico in Christo, non mentior: testimonium mihi perhibente conscientia mea in Spiritu Sancto: 045 ROM 009 002 quoniam tristitia mihi magna est, et continuus dolor cordi meo. 045 ROM 009 003 Optabam enim ego ipse anathema esse a Christo pro fratribus meis, qui sunt cognati mei secundum carnem, 045 ROM 009 004 qui sunt Israelitæ, quorum adoptio est filiorum, et gloria, et testamentum, et legislatio, et obsequium, et promissa: 045 ROM 009 005 quorum patres, et ex quibus est Christus secundum carnem, qui est super omnia Deus benedictus in sæcula. Amen. (aiōn g165) 045 ROM 009 006 Non autem quod exciderit verbum Dei. Non enim omnes qui ex Israel sunt, ii sunt Israelitæ: 045 ROM 009 007 neque qui semen sunt Abrahæ, omnes filii: sed in Isaac vocabitur tibi semen: 045 ROM 009 008 id est, non qui filii carnis, hi filii Dei: sed qui filii sunt promissionis, æstimantur in semine. 045 ROM 009 009 Promissionis enim verbum hoc est: Secundum hoc tempus veniam: et erit Saræ filius. 045 ROM 009 010 Non solum autem illa: sed et Rebecca ex uno concubitu habens, Isaac patris nostri. 045 ROM 009 011 Cum enim nondum nati fuissent, aut aliquid boni egissent, aut mali, (ut secundum electionem propositum Dei maneret) 045 ROM 009 012 non ex operibus, sed ex vocante dictum est ei: Quia maior serviet minori, 045 ROM 009 013 sicut scriptum est: Iacob dilexi, Esau autem odio habui. 045 ROM 009 014 Quid ergo dicemus? Numquid iniquitas apud Deum? Absit. 045 ROM 009 015 Moysi enim dicit: Miserebor cuius misereor: et misericordiam præstabo cuius miserebor. 045 ROM 009 016 Igitur non volentis, neque currentis, sed miserentis est Dei. 045 ROM 009 017 Dicit enim Scriptura Pharaoni: Quia in hoc ipsum excitavi te, ut ostendam in te virtutem meam: et ut annuncietur nomen meum in universa terra. 045 ROM 009 018 Ergo cuius vult miseretur, et quem vult indurat. 045 ROM 009 019 Dicis itaque mihi: Quid adhuc queritur? Voluntati enim eius quis resistit? 045 ROM 009 020 O homo, tu quis es, qui respondeas Deo? Numquid dicit figmentum ei, qui se finxit: Quid me fecisti sic? 045 ROM 009 021 An non habet potestatem figulus luti ex eadem massa facere aliud quidem vas in honorem, aliud vero in contumeliam? 045 ROM 009 022 Quod si Deus volens ostendere iram, et notum facere potentiam suam, sustinuit in multa patientia vasa iræ, apta in interitum, 045 ROM 009 023 ut ostenderet divitias gloriæ suæ in vasa misericordiæ, quæ præparavit in gloriam. 045 ROM 009 024 Quos et vocavit nos non solum ex Iudæis, sed etiam in Gentibus, 045 ROM 009 025 sicut in Osee dicit: Vocabo non plebem meam, plebem meam: et non dilectam, dilectam: et non misericordiam consecutam, misericordiam consecutam. 045 ROM 009 026 Et erit: in loco, ubi dictum est eis: Non plebs mea vos: ibi vocabuntur filii Dei vivi. 045 ROM 009 027 Isaias autem clamat pro Israel: Si fuerit numerus filiorum Israel tamquam arena maris, reliquiæ salvæ fient. 045 ROM 009 028 Verbum enim consummans, et abbrevians in æquitate: quia verbum breviatum faciet Dominus super terram: 045 ROM 009 029 et sicut prædixit Isaias: Nisi Dominus Sabaoth reliquisset nobis semen, sicut Sodoma facti essemus, et sicut Gomorrha similes fuissemus. 045 ROM 009 030 Quid ergo dicemus? Quod gentes, quæ non sectabantur iustitiam, apprehenderunt iustitiam: iustitiam autem, quæ ex fide est. 045 ROM 009 031 Israel vero sectando legem iustitiæ, in legem iustitiæ non pervenit. 045 ROM 009 032 Quare? Quia non ex fide, sed quasi ex operibus: offenderunt enim in lapidem offensionis, 045 ROM 009 033 sicut scriptum est: Ecce pono in Sion lapidem offensionis, et petram scandali: et omnis, qui credit in eum, non confundetur. 045 ROM 010 001 Fratres, voluntas quidem cordis mei, et obsecratio ad Deum, fit pro illis in salutem. 045 ROM 010 002 Testimonium enim perhibeo illis quod æmulationem Dei habent, sed non secundum scientiam. 045 ROM 010 003 Ignorantes enim iustitiam Dei, et suam quærentes statuere, iustitiæ Dei non sunt subiecti. 045 ROM 010 004 Finis enim legis, Christus, ad iustitiam omni credenti. 045 ROM 010 005 Moyses enim scripsit, quoniam iustitiam, quæ ex lege est, qui fecerit homo, vivet in ea. 045 ROM 010 006 Quæ autem ex fide est iustitia, sic dicit: Ne dixeris in corde tuo: Quis ascendet in cælum? id est, Christum deducere: 045 ROM 010 007 aut quis descendet in abyssum? hoc est, Christum a mortuis revocare. (Abyssos g12) 045 ROM 010 008 Sed quid dicit Scriptura? Prope est verbum in ore tuo, et in corde tuo: hoc est verbum fidei, quod prædicamus. 045 ROM 010 009 Quia si confitearis in ore tuo Dominum Iesum, et in corde tuo credideris quod Deus illum suscitavit a mortuis, salvus eris. 045 ROM 010 010 Corde enim creditur ad iustitiam: ore autem confessio fit ad salutem. 045 ROM 010 011 Dicit enim Scriptura: Omnis, qui credit in illum, non confundetur. 045 ROM 010 012 Non enim est distinctio Iudæi, et Græci: nam idem Dominus omnium, dives in omnes, qui invocant illum. 045 ROM 010 013 Omnis enim, quicumque invocaverit nomen Domini, salvus erit. 045 ROM 010 014 Quomodo ergo invocabunt, in quem non crediderunt? Aut quomodo credent ei, quem non audierunt? Quomodo autem audient sine prædicante? 045 ROM 010 015 Quomodo vero prædicabunt nisi mittantur? sicut scriptum est: Quam speciosi pedes evangelizantium pacem, evangelizantium bona! 045 ROM 010 016 Sed non omnes obediunt Evangelio. Isaias enim dicit: Domine quis credidit auditui nostro? 045 ROM 010 017 Ergo fides ex auditu, auditus autem per verbum Christi. 045 ROM 010 018 Sed dico: Numquid non audierunt? Et quidem in omnem terram exivit sonus eorum, et in fines orbis terræ verba eorum. 045 ROM 010 019 Sed dico: Numquid Israel non cognovit? Primus Moyses dicit: Ego ad æmulationem vos adducam in non gentem: in gentem insipientem, in iram vos mittam. 045 ROM 010 020 Isaias autem audet, et dicit: Inventus sum a non quærentibus me: palam apparui iis, qui me non interrogabant. 045 ROM 010 021 Ad Israel autem dicit: Tota die expandi manus meas ad populum non credentem, et contradicentem mihi. 045 ROM 011 001 Dico ergo: Numquid Deus repulit populum suum? Absit. Nam et ego Israelita sum ex semine Abraham, de tribu Beniamin: 045 ROM 011 002 Non repulit Deus plebem suam, quam præscivit. An nescitis in Elia quid dicit Scriptura: quemadmodum interpellat Deum adversum Israel? 045 ROM 011 003 Domine, Prophetas tuos occiderunt, altaria tua suffoderunt: et ego relictus sum solus, et quærunt animam meam. 045 ROM 011 004 Sed quid dicit illi divinum responsum? Reliqui mihi septem millia virorum, qui non curvaverunt genua ante Baal. 045 ROM 011 005 Sic ergo et in hoc tempore reliquiæ secundum electionem gratiæ salvæ factæ sunt. 045 ROM 011 006 Si autem gratia, iam non ex operibus: alioquin gratia iam non est gratia. 045 ROM 011 007 Quid ergo? quod quærebat Israel, hoc non est consecutus: electio autem consecuta est: ceteri vero excæcati sunt: 045 ROM 011 008 sicut scriptum est: Dedit illis Deus spiritum compunctionis: oculos ut non videant, et aures ut non audiant, usque in hodiernum diem. 045 ROM 011 009 Et David dicit: Fiat mensa eorum in laqueum, et in captionem, et in scandalum, et in retributionem illis. 045 ROM 011 010 Obscurentur oculi eorum ne videant: et dorsum eorum semper incurva. 045 ROM 011 011 Dico ergo: Numquid sic offenderunt ut caderent? Absit. Sed illorum delicto, salus est Gentibus ut illos æmulentur. 045 ROM 011 012 Quod si delictum illorum divitiæ sunt mundi, et diminutio eorum divitiæ Gentium: quanto magis plenitudo eorum? 045 ROM 011 013 Vobis enim dico Gentibus: Quamdiu quidem ego sum Gentium Apostolus, ministerium meum honorificabo, 045 ROM 011 014 si quomodo ad æmulandum provocem carnem meam, et salvos faciam aliquos ex illis. 045 ROM 011 015 Si enim amissio eorum, reconciliatio est mundi: quæ assumptio, nisi vita ex mortuis? 045 ROM 011 016 Quod si delibatio sancta est, et massa: et si radix sancta, et rami. 045 ROM 011 017 Quod si aliqui ex ramis fracti sunt, tu autem cum oleaster esses, insertus es in illis, et socius radicis, et pinguedinis olivæ factus es, 045 ROM 011 018 noli gloriari adversus ramos. Quod si gloriaris: non tu radicem portas, sed radix te. 045 ROM 011 019 Dices ergo: Fracti sunt rami ut ego inserar. 045 ROM 011 020 Bene: propter incredulitatem fracti sunt. Tu autem fide stas: noli altum sapere, sed time. 045 ROM 011 021 Si enim Deus naturalibus ramis non pepercit: ne forte nec tibi parcat. 045 ROM 011 022 Vide ergo bonitatem, et severitatem Dei: in eos quidem, qui ceciderunt, severitatem: in te autem bonitatem Dei, si permanseris in bonitate, alioquin et tu excideris. 045 ROM 011 023 Sed et illi, si non permanserint in incredulitate, inserentur: potens est enim Deus iterum inserere illos. 045 ROM 011 024 Nam si tu ex naturali excisus es oleastro, et contra naturam insertus es in bonam olivam: quanto magis ii, qui secundum naturam, inserentur suæ olivæ? 045 ROM 011 025 Nolo enim vos ignorare fratres mysterium hoc: (ut non sitis vobis ipsis sapientes) quia cæcitas ex parte contigit in Israel, donec plenitudo Gentium intraret, 045 ROM 011 026 et sic omnis Israel salvus fieret, sicut scriptum est: Veniet ex Sion, qui eripiat, et avertat impietatem a Iacob. 045 ROM 011 027 Et hoc illis a me testamentum: cum abstulero peccata eorum. 045 ROM 011 028 Secundum Evangelium quidem, inimici propter vos: secundum electionem autem, charissimi propter patres. 045 ROM 011 029 Sine pœnitentia enim sunt dona, et vocatio Dei. 045 ROM 011 030 Sicut enim aliquando et vos non credidistis Deo, nunc autem misericordiam consecuti estis propter incredulitatem illorum: 045 ROM 011 031 ita et isti nunc non crediderunt in vestram misericordiam: ut et ipsi misericordiam consequantur. 045 ROM 011 032 Conclusit enim Deus omnia in incredulitate: ut omnium misereatur. (eleēsē g1653) 045 ROM 011 033 O altitudo divitiarum sapientiæ, et scientiæ Dei: quam incomprehensibilia sunt iudicia eius, et investigabiles viæ eius! 045 ROM 011 034 Quis enim cognovit sensum Domini? Aut quis consiliarius eius fuit? 045 ROM 011 035 Aut quis prior dedit illi, et retribuetur ei? 045 ROM 011 036 Quoniam ex ipso, et per ipsum, et in ipso sunt omnia: ipsi gloria in sæcula. Amen. (aiōn g165) 045 ROM 012 001 Obsecro itaque vos fratres per misericordiam Dei, ut exhibeatis corpora vestra hostiam viventem, sanctam, Deo placentem, rationabile obsequium vestrum. 045 ROM 012 002 Et nolite conformari huic sæculo, sed reformamini in novitate sensus vestri: ut probetis quæ sit voluntas Dei bona, et beneplacens, et perfecta. (aiōn g165) 045 ROM 012 003 Dico enim per gratiam quæ data est mihi, omnibus qui sunt inter vos: Non plus sapere quam oportet sapere, sed sapere ad sobrietatem: et unicuique sicut Deus divisit mensuram fidei. 045 ROM 012 004 Sicut enim in uno corpore multa membra habemus, omnia autem membra non eumdem actum habent: 045 ROM 012 005 ita multi unum corpus sumus in Christo, singuli autem alter alterius membra. 045 ROM 012 006 Habentes autem donationes secundum gratiam, quæ data est nobis, differentes: sive prophetiam secundum rationem fidei, 045 ROM 012 007 sive ministerium in ministrando, sive qui docet in doctrina, 045 ROM 012 008 qui exhortatur in exhortando, qui tribuit in simplicitate, qui præest in sollicitudine, qui miseretur in hilaritate. 045 ROM 012 009 Dilectio sine simulatione: Odientes malum, adhærentes bono: 045 ROM 012 010 charitate fraternitatis invicem diligentes: Honore invicem prævenientes: 045 ROM 012 011 Solicitudine non pigri: spiritu ferventes: Domino servientes: 045 ROM 012 012 Spe gaudentes: In tribulatione patientes: Orationi instantes: 045 ROM 012 013 Necessitatibus sanctorum communicantes: Hospitalitatem sectantes. 045 ROM 012 014 Benedicite persequentibus vos: benedicite, et nolite maledicere. 045 ROM 012 015 Gaudere cum gaudentibus, flere cum flentibus: 045 ROM 012 016 Idipsum invicem sentientes: Non alta sapientes, sed humilibus consentientes. Nolite esse prudentes apud vosmetipsos: 045 ROM 012 017 Nulli malum pro malo reddentes: providentes bona non tantum coram Deo, sed etiam coram omnibus hominibus. 045 ROM 012 018 Si fieri potest, quod ex vobis est, cum omnibus hominibus pacem habentes: 045 ROM 012 019 Non vosmetipsos defendentes charissimi, sed date locum iræ. Scriptum est enim: Mihi vindicta: ego retribuam, dicit Dominus. 045 ROM 012 020 Sed si esurierit inimicus tuus, ciba illum: si sitit, potum da illi: hoc enim faciens, carbones ignis congeres super caput eius. 045 ROM 012 021 Noli vinci a malo, sed vince in bono malum. 045 ROM 013 001 Omnis anima potestatibus sublimioribus subdita sit: Non est enim potestas nisi a Deo: quæ autem sunt, a Deo ordinatæ sunt. 045 ROM 013 002 Itaque qui resistit potestati, Dei ordinationi resistit. Qui autem resistunt, ipsi sibi damnationem acquirunt: 045 ROM 013 003 nam principes non sunt timori boni operis, sed mali. Vis autem non timere potestatem? Bonum fac: et habebis laudem ex illa: 045 ROM 013 004 Dei enim minister est tibi in bonum. Si autem malum feceris, time: non enim sine causa gladium portat. Dei enim minister est: vindex in iram ei, qui malum agit. 045 ROM 013 005 Ideo necessitate subditi estote non solum propter iram, sed etiam propter conscientiam. 045 ROM 013 006 Ideo enim et tributa præstatis: ministri enim Dei sunt, in hoc ipsum servientes. 045 ROM 013 007 Reddite ergo omnibus debita: cui tribulatum, tributum: cui vectigal, vectigal: cui timorem, timorem: cui honorem, honorem. 045 ROM 013 008 Nemini quidquam debeatis: nisi ut invicem diligatis: qui enim diligit proximum, legem implevit. 045 ROM 013 009 Nam: Non adulterabis: Non occides: Non furaberis: Non falsum testimonium dices: Non concupisces: et si quod est aliud mandatum, in hoc verbo instauratur: Diliges proximum tuum sicut teipsum. 045 ROM 013 010 Dilectio proximi malum non operatur. Plenitudo ergo legis est dilectio. 045 ROM 013 011 Et hoc scientes tempus: quia hora est iam nos de somno surgere. Nunc enim propior est nostra salus, quam cum credidimus. 045 ROM 013 012 Nox præcessit, dies autem appropinquavit. Abiiciamus ergo opera tenebrarum, et induamur arma lucis. 045 ROM 013 013 Sicut in die honeste ambulemus: non in comessationibus, et ebrietatibus, non in cubilibus, et impudicitiis, non in contentione, et æmulatione: 045 ROM 013 014 sed induamini Dominum Iesum Christum, et carnis curam ne feceritis in desideriis. 045 ROM 014 001 Infirmum autem in fide assumite, non in disceptationibus cogitationum. 045 ROM 014 002 Alius enim credit se manducare omnia: qui autem infirmus est, olus manducet. 045 ROM 014 003 Is, qui manducat, non manducantem non spernat: et qui non manducat, manducantem non iudicet: Deus enim illum assumpsit. 045 ROM 014 004 Tu quis es, qui iudicas alienum servum? Domino suo stat, aut cadit: stabit autem: potens est enim Deus statuere illum. 045 ROM 014 005 Nam alius iudicat diem inter diem: alius autem iudicat omnem diem: unusquisque in suo sensu abundet. 045 ROM 014 006 Qui sapit diem, Domino sapit: Et qui manducat, Domino manducat: gratias enim agit Deo. Et qui non manducat, Domino non manducat, et gratias agit Deo. 045 ROM 014 007 Nemo enim nostrum sibi vivit, et nemo sibi moritur. 045 ROM 014 008 Sive enim vivemus, Domino vivimus: sive morimur, Domino morimur. Sive ergo vivimus, sive morimur, Domini sumus. 045 ROM 014 009 In hoc enim Christus mortuus est, et resurrexit: ut et mortuorum et vivorum dominetur. 045 ROM 014 010 Tu autem quid iudicas fratrem tuum? Aut tu quare spernis fratrem tuum? Omnes enim stabimus ante tribunal Christi. 045 ROM 014 011 Scriptum est enim: Vivo ego, dicit Dominus, quoniam mihi flectetur omne genu: et omnis lingua confitebitur Deo. 045 ROM 014 012 Itaque unusquisque nostrum pro se rationem reddet Deo. 045 ROM 014 013 Non ergo amplius invicem iudicemus: sed hoc iudicate magis, ne ponatis offendiculum fratri, vel scandalum. 045 ROM 014 014 Scio, et confido in Domino Iesu, quia nihil commune per ipsum, nisi ei qui existimat quid commune esset, illi commune est. 045 ROM 014 015 Si enim propter cibum frater tuus contristatur: iam non secundum charitatem ambulas. Noli cibo tuo illum perdere, pro quo Christus mortuus est. 045 ROM 014 016 Non ergo blasphemetur bonum nostrum. 045 ROM 014 017 Non est enim regnum Dei esca, et potus: sed iustitia, et pax, et gaudium in Spiritu Sancto: 045 ROM 014 018 qui enim in hoc servit Christo, placet Deo, et probatus est hominibus. 045 ROM 014 019 Itaque quæ pacis sunt, sectemur: et quæ ædificationis sunt, in invicem custodiamus. 045 ROM 014 020 Noli propter escam destruere opus Dei. Omnia quidem sunt munda: sed malum est homini, qui per offendiculum manducat. 045 ROM 014 021 Bonum est non manducare carnem, et non bibere vinum, neque in quo frater tuus offenditur, aut scandalizatur, aut infirmatur. 045 ROM 014 022 Tu fidem habes? Penes temetipsum habe coram Deo: Beatus, qui non iudicat semetipsum in eo, quod probat. 045 ROM 014 023 Qui autem discernit, si manducaverit, damnatus est: quia non ex fide. Omne autem, quod non est ex fide, peccatum est. 045 ROM 015 001 Debemus autem nos firmiores imbecillitates infirmorum sustinere, et non nobis placere. 045 ROM 015 002 Unusquisque vestrum proximo suo placeat in bonum, ad ædificationem. 045 ROM 015 003 Etenim Christus non sibi placuit, sed sicut scriptum est: Improperia improperantium tibi ceciderunt super me. 045 ROM 015 004 Quæcumque enim scripta sunt, ad nostram doctrinam scripta sunt: ut per patientiam, et consolationem Scripturarum, spem habeamus. 045 ROM 015 005 Deus autem patientiæ, et solatii det vobis idipsum sapere in alterutrum secundum Iesum Christum: 045 ROM 015 006 ut unanimes, uno ore honorificetis Deum, et patrem Domini nostri Iesu Christi. 045 ROM 015 007 Propter quod suscipite invicem, sicut et Christus suscepit vos in honorem Dei. 045 ROM 015 008 Dico enim Christum Iesum ministrum fuisse circumcisionis propter veritatem Dei, ad confirmandas promissiones patrum: 045 ROM 015 009 Gentes autem super misericordia honorare Deum, sicut scriptum est: Propterea confitebor tibi in Gentibus Domine, et nomini tuo cantabo. 045 ROM 015 010 Et iterum dicit: Lætamini Gentes cum plebe eius. 045 ROM 015 011 Et iterum: Laudate omnes Gentes Dominum: et magnificate eum omnes populi. 045 ROM 015 012 Et rursus Isaias ait: Erit radix Iesse, et qui exurget regere Gentes, in eum Gentes sperabunt. 045 ROM 015 013 Deus autem spei repleat vos omni gaudio, et pace in credendo: ut abundetis in spe, et virtute Spiritus Sancti. 045 ROM 015 014 Certus sum autem fratres mei et ego ipse de vobis, quoniam et ipsi pleni estis dilectione, repleti omni scientia, ita ut possitis alterutrum monere. 045 ROM 015 015 Audacius autem scripsi vobis fratres ex parte, tamquam in memoriam vos reducens: propter gratiam, quæ data est mihi a Deo, 045 ROM 015 016 ut sim minister Christi Iesu in Gentibus: sanctificans Evangelium Dei, ut fiat oblatio Gentium accepta, et sanctificata in Spiritu Sancto. 045 ROM 015 017 Habeo igitur gloriam in Christo Iesu ad Deum. 045 ROM 015 018 Non enim audeo aliquid loqui eorum, quæ per me non efficit Christus in obedientiam Gentium, verbo et factis: 045 ROM 015 019 in virtute signorum, et prodigiorum, in virtute Spiritus Sancti: ita ut ab Ierusalem per circuitum usque ad Illyricum repleverim Evangelium Christi. 045 ROM 015 020 Sic autem prædicavi Evangelium hoc, non ubi nominatus est Christus, ne super alienum fundamentum ædificarem: 045 ROM 015 021 sed sicut scriptum est: Quibus non est annunciatum de eo, videbunt: et qui non audierunt, intelligent. 045 ROM 015 022 Propter quod et impediebar plurimum venire ad vos, et prohibitus sum usque adhuc. 045 ROM 015 023 Nunc vero ulterius locum non habens in his regionibus, cupiditatem autem habens veniendi ad vos ex multis iam præcedentibus annis: 045 ROM 015 024 cum in Hispaniam proficisci cœpero, spero quod præteriens videam vos, et a vobis deducar illuc, si vobis primum ex parte fruitus fuero. 045 ROM 015 025 Nunc igitur proficiscar in Ierusalem ministrare sanctis. 045 ROM 015 026 Probaverunt enim Macedonia, et Achaia collationem aliquam facere in pauperes sanctorum, qui sunt in Ierusalem. 045 ROM 015 027 Placuit enim eis: et debitores sunt eorum. Nam si spiritualium eorum participes facti sunt Gentiles: debent et in carnalibus ministrare illis. 045 ROM 015 028 Hoc igitur cum consummavero, et assignavero eis fructum hunc: per vos proficiscar in Hispaniam. 045 ROM 015 029 Scio autem quoniam veniens ad vos, in abundantia benedictionis Evangelii Christi veniam. 045 ROM 015 030 Obsecro ergo vos fratres per Dominum nostrum Iesum Christum, et per charitatem Sancti Spiritus, ut adiuvetis me in orationibus vestris pro me ad Deum, 045 ROM 015 031 ut liberer ab infidelibus, qui sunt in Iudæa, et obsequii mei oblatio accepta fiat in Ierusalem sanctis, 045 ROM 015 032 ut veniam ad vos in gaudio per voluntatem Dei, et refrigerer vobiscum. 045 ROM 015 033 Deus autem pacis sit cum omnibus vobis. Amen. 045 ROM 016 001 Commendo autem vobis Phœben sororem nostram, quæ est in ministerio Ecclesiæ, quæ est in Cenchris: 045 ROM 016 002 ut eam suscipiatis in Domino digne sanctis: et assistatis ei in quocumque negotio vestri indiguerit: etenim ipsa quoque astitit multis, et mihi ipsi. 045 ROM 016 003 Salutate Priscam, et Aquilam adiutores meos in Christo Iesu; 045 ROM 016 004 (qui pro anima mea suas cervices supposuerunt: quibus non solus ego gratias ago, sed et cunctæ ecclesiæ Gentium) 045 ROM 016 005 et domesticam Ecclesiam eorum. Salutate Epænetum dilectum mihi, qui est primitivus Asiæ in Christo. 045 ROM 016 006 Salutate Mariam, quæ multum laboravit in vobis. 045 ROM 016 007 Salutate Andronicum, et Iuniam cognatos, et concaptivos meos: qui sunt nobiles in Apostolis, qui et ante me fuerunt in Christo. 045 ROM 016 008 Salutate Ampliatum dilectissimum mihi in Domino. 045 ROM 016 009 Salutate Urbanum adiutorem nostrum in Christo Iesu, et Stachyn dilectum meum. 045 ROM 016 010 Salutate Apellen probum in Christo. 045 ROM 016 011 Salutate eos, qui sunt ex Aristoboli domo. Salutate Herodionem cognatum meum. Salutate eos, qui sunt ex Narcissi domo, qui sunt in Domino. 045 ROM 016 012 Salutate Tryphænam, et Tryphosam: quæ laborant in Domino. Salutate Persidem charissimam, quæ multum laboravit in Domino. 045 ROM 016 013 Salutate Rufum electum in Domino, et matrem eius, et meam. 045 ROM 016 014 Salutate Asyncritum, Phlegontem, Hermam, Patrobam, Hermen: et qui cum eis sunt, fratres. 045 ROM 016 015 Salutate Philologum, et Iuliam, Nereum, et sororem eius, et Olympiadem, et omnes, qui cum eis sunt, sanctos. 045 ROM 016 016 Salutate invicem in osculo sancto. Salutant vos omnes Ecclesiæ Christi. 045 ROM 016 017 Rogo autem vos fratres, ut observetis eos, qui dissensiones, et offendicula præter doctrinam, quam vos didicistis, faciunt, et declinate ab illis. 045 ROM 016 018 Huiuscemodi enim Christo Domino nostro non serviunt, sed suo ventri: et per dulces sermones, et benedictiones seducunt corda innocentium. 045 ROM 016 019 Vestra enim obedientia in omnem locum divulgata est. Gaudeo igitur in vobis. Sed volo vos sapientes esse in bono, et simplices in malo. 045 ROM 016 020 Deus autem pacis conterat Satanam sub pedibus vestris velociter. Gratia Domini nostri Iesu Christi vobiscum. 045 ROM 016 021 Salutat vos Timotheus adiutor meus, et Lucius, et Iason, et Sosipater cognati mei. 045 ROM 016 022 Saluto vos ego Tertius, qui scripsi epistolam, in Domino. 045 ROM 016 023 Salutat vos Caius hospes meus, et universa Ecclesia. Salutat vos Erastus arcarius civitatis, et Quartus, frater. 045 ROM 016 024 Gratia Domini nostri Iesu Christi cum omnibus vobis. Amen. 045 ROM 016 025 Ei autem, qui potens est vos confirmare iuxta Evangelium meum, et prædicationem Iesu Christi, secundum revelationem mysterii temporibus æternis taciti, (aiōnios g166) 045 ROM 016 026 (quod nunc patefactum est per Scripturas Prophetarum secundum præceptum æterni Dei, ad obeditionem fidei) in cunctis Gentibus cogniti, (aiōnios g166) 045 ROM 016 027 soli sapienti Deo, per Iesum Christum, cui honor, et gloria in sæcula sæculorum. Amen. (aiōn g165) # # BOOK 046 1CO 1 Corinthians Corinthios I 046 1CO 001 001 Paulus vocatus Apostolus Iesu Christi per voluntatem Dei, et Sosthenes frater, 046 1CO 001 002 Ecclesiæ Dei, quæ est Corinthi, sanctificatis in Christo Iesu, vocatis sanctis, cum omnibus, qui invocant nomen Domini nostri Iesu Christi, in omni loco ipsorum, et nostro. 046 1CO 001 003 Gratia vobis, et pax a Deo Patre nostro, et Domino Iesu Christo. 046 1CO 001 004 Gratias ago Deo meo semper pro vobis in gratia Dei, quæ data est vobis in Christo Iesu: 046 1CO 001 005 quod in omnibus divites facti estis in illo, in omni verbo, et in omni scientia: 046 1CO 001 006 sicut testimonium Christi confirmatum est in vobis: 046 1CO 001 007 ita ut nihil vobis desit in ulla gratia, expectantibus revelationem Domini nostri Iesu Christi, 046 1CO 001 008 qui et confirmabit vos usque in finem sine crimine, in die adventus Domini nostri Iesu Christi. 046 1CO 001 009 Fidelis Deus: per quem vocati estis in societatem Filii eius, Iesu Christi Domini nostri. 046 1CO 001 010 Obsecro autem vos fratres per nomen Domini nostri Iesu Christi: ut idipsum dicatis omnes, et non sint in vobis schismata: sitis autem perfecti in eodem sensu, et in eadem sententia. 046 1CO 001 011 Significatum est enim mihi de vobis fratres mei ab iis, qui sunt Chloes, quia contentiones sunt inter vos. 046 1CO 001 012 Hoc autem dico, quod unusquisque vestrum dicit: Ego quidem sum Pauli: ego autem Apollo: ego vero Cephæ: ego autem Christi. 046 1CO 001 013 Divisus est Christus? Numquid Paulus crucifixus est pro vobis? Aut in nomine Pauli baptizati estis? 046 1CO 001 014 Gratias ago Deo, quod neminem vestrum baptizavi, nisi Crispum, et Caium: 046 1CO 001 015 ne quis dicat quod in nomine meo baptizati estis. 046 1CO 001 016 Baptizavi autem et Stephanæ domum: ceterum nescio si quem alium baptizaverim. 046 1CO 001 017 Non enim misit me Christus baptizare, sed evangelizare: non in sapientia verbi, ut non evacuetur crux Christi. 046 1CO 001 018 Verbum enim crucis pereuntibus quidem stultitia est: iis autem, qui salvi fiunt, id est nobis, Dei virtus est. 046 1CO 001 019 Scriptum est enim: Perdam sapientiam sapientium, et prudentiam prudentium reprobabo. 046 1CO 001 020 Ubi sapiens? Ubi scriba? Ubi conquisitor huius sæculi? Nonne stultam fecit Deus sapientiam huius mundi? (aiōn g165) 046 1CO 001 021 Nam quia in Dei sapientia non cognovit mundus per sapientiam Deum: placuit Deo per stultitiam prædicationis salvos facere credentes. 046 1CO 001 022 Quoniam et Iudæi signa petunt, et Græci sapientiam quærunt: 046 1CO 001 023 nos autem prædicamus Christum crucifixum: Iudæis quidem scandalum, Gentibus autem stultitiam, 046 1CO 001 024 ipsis autem vocatis Iudæis, atque Græcis Christum Dei virtutem, et Dei sapientia: 046 1CO 001 025 quia quod stultum est Dei, sapientius est hominibus: et quod infirmum est Dei, fortius est hominibus. 046 1CO 001 026 Videte enim vocationem vestram fratres, quia non multi sapientes secundum carnem, non multi potentes, non multi nobiles: 046 1CO 001 027 sed quæ stulta sunt mundi elegit Deus, ut confundat sapientes: et infirma mundi elegit Deus, ut confundat fortia: 046 1CO 001 028 et ignobilia mundi, et contemptibilia elegit Deus, et ea, quæ non sunt, ut ea quæ sunt destrueret: 046 1CO 001 029 ut non glorietur omnis caro in conspectu eius. 046 1CO 001 030 Ex ipso autem vos estis in Christo Iesu, qui factus est nobis sapientia a Deo, et iustitia, et sanctificatio, et redemptio: 046 1CO 001 031 ut quemadmodum scriptum est: Qui gloriatur, in Domino glorietur. 046 1CO 002 001 Et ego, cum venissem ad vos, fratres, veni non in sublimitate sermonis, aut sapientiæ, annuncians vobis testimonium Christi. 046 1CO 002 002 Non enim iudicavi me scire aliquid inter vos, nisi Iesum Christum, et hunc crucifixum. 046 1CO 002 003 Et ego in infirmitate, et timore, et tremore multo fui apud vos: 046 1CO 002 004 et sermo meus, et prædicatio mea non in persuasibilibus humanæ sapientiæ verbis, sed in ostensione Spiritus, et virtutis: 046 1CO 002 005 ut fides vestra non sit in sapientia hominum, sed in virtute Dei. 046 1CO 002 006 Sapientiam autem loquimur inter perfectos: sapientiam vero non huius sæculi, neque principum huius sæculi, qui destruuntur: (aiōn g165) 046 1CO 002 007 sed loquimur Dei sapientiam in mysterio, quæ abscondita est, quam prædestinavit Deus ante sæcula in gloriam nostram, (aiōn g165) 046 1CO 002 008 quam nemo principum huius sæculi cognovit: si enim cognovissent, numquam Dominum gloriæ crucifixissent. (aiōn g165) 046 1CO 002 009 Sed sicut scriptum est: Quod oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit, quæ præparavit Deus iis, qui diligunt illum: 046 1CO 002 010 nobis autem revelavit Deus per Spiritum suum: Spiritus enim omnia scrutatur, etiam profunda Dei. 046 1CO 002 011 Quis enim hominum scit quæ sunt hominis, nisi spiritus hominis, qui in ipso est? ita et quæ Dei sunt, nemo cognovit, nisi Spiritus Dei. 046 1CO 002 012 Nos autem non spiritum huius mundi accepimus, sed Spiritum, qui ex Deo est, ut sciamus quæ a Deo donata sunt nobis: 046 1CO 002 013 quæ et loquimur non in doctis humanæ sapientiæ verbis, sed in doctrina Spiritus, spiritualibus spiritualia comparantes. 046 1CO 002 014 Animalis autem homo non percipit ea, quæ sunt Spiritus Dei: stultitia enim est illi, et non potest intelligere: quia spiritualiter examinatur. 046 1CO 002 015 Spiritualis autem iudicat omnia: et ipse a nemine iudicatur. 046 1CO 002 016 Quis enim cognovit sensum Domini, qui instruat eum? Nos autem sensum Christi habemus. 046 1CO 003 001 Et ego, fratres, non potui vobis loqui quasi spiritualibus, sed quasi carnalibus. Tamquam parvulis in Christo, 046 1CO 003 002 lac vobis potum dedi, non escam: nondum enim poteratis: sed nec nunc quidem potestis: adhuc enim carnales estis. 046 1CO 003 003 Cum enim sit inter vos zelus, et contentio: nonne carnales estis, et secundum hominem ambulatis? 046 1CO 003 004 Cum enim quis dicat: Ego quidem sum Pauli. Alius autem: Ego Apollo: nonne homines estis? Quid igitur est Apollo? quid vero Paulus? 046 1CO 003 005 Ministri eius, cui credidistis, ut unicuique sicut Dominus dedit. 046 1CO 003 006 Ego plantavi, Apollo rigavit: sed Deus incrementum dedit. 046 1CO 003 007 Itaque neque qui plantat est aliquid, neque qui rigat: sed, qui incrementum dat, Deus. 046 1CO 003 008 Qui autem plantat, et qui rigat, unum sunt. Unusquisque autem propriam mercedem accipiet secundum suum laborem. 046 1CO 003 009 Dei enim sumus adiutores: Dei agricultura estis, Dei ædificatio estis. 046 1CO 003 010 Secundum gratiam Dei, quæ data est mihi, ut sapiens architectus fundamentum posui: alius autem superædificat. Unusquisque autem videat quomodo superædificet. 046 1CO 003 011 Fundamentum enim aliud nemo potest ponere præter id, quod positum est, quod est Christus Iesus. 046 1CO 003 012 Si quis autem superædificat super fundamentum hoc, aurum, argentum, lapides pretiosos, ligna, fœnum, stipulam, 046 1CO 003 013 uniuscuiusque opus manifestum erit: dies enim Domini declarabit, quia in igne revelabitur: et uniuscuiusque opus quale sit, ignis probabit. 046 1CO 003 014 Si cuius opus manserit quod superædificavit, mercedem accipiet. 046 1CO 003 015 Si cuius opus arserit, detrimentum patietur: ipse autem salvus erit: sic tamen quasi per ignem. 046 1CO 003 016 Nescitis quia templum Dei estis, et Spiritus Dei habitat in vobis? 046 1CO 003 017 Si quis autem templum Dei violaverit, disperdet illum Deus. Templum enim Dei sanctum est, quod estis vos. 046 1CO 003 018 Nemo se seducat: Si quis videtur inter vos sapiens esse in hoc sæculo, stultus fiat ut sit sapiens. (aiōn g165) 046 1CO 003 019 Sapientia enim huius mundi, stultitia est apud Deum. Scriptum est enim: Comprehendam sapientes in astutia eorum. 046 1CO 003 020 Et iterum: Dominus novit cogitationes sapientium quoniam vanæ sunt. 046 1CO 003 021 Nemo itaque glorietur in hominibus. 046 1CO 003 022 Omnia enim vestra sunt, sive Paulus, sive Apollo, sive Cephas, sive mundus, sive vita, sive mors, sive præsentia, sive futura: omnia enim vestra sunt: 046 1CO 003 023 vos autem Christi: Christus autem Dei. 046 1CO 004 001 Sic nos existimet homo ut ministros Christi: et dispensatores mysteriorum Dei. 046 1CO 004 002 Hic iam quæritur inter dispensatores ut fidelis quis inveniatur. 046 1CO 004 003 Mihi autem pro minimo est ut a vobis iudicer, aut ab humano die: sed neque meipsum iudico. 046 1CO 004 004 Nihil enim mihi conscius sum: sed non in hoc iustificatus sum: qui autem iudicat me, Dominus est. 046 1CO 004 005 Itaque nolite ante tempus iudicare, quoadusque veniat Dominus: qui et illuminabit abscondita tenebrarum, et manifestabit consilia cordium: et tunc laus erit unicuique a Deo. 046 1CO 004 006 Hæc autem, fratres, transfiguravi in me et Apollo, propter vos: ut in nobis discatis, ne supra quam scriptum est, unus adversus alterum infletur pro alio. 046 1CO 004 007 Quis enim te discernit? Quid autem habes quod non accepisti? Si autem accepisti, quid gloriaris quasi non acceperis? 046 1CO 004 008 Iam saturati estis, iam divites facti estis: sine nobis regnatis: et utinam regnetis, ut et nos vobiscum regnemus. 046 1CO 004 009 Puto enim quod Deus nos Apostolos novissimos ostendit, tamquam morti destinatos: quia spectaculum facti sumus mundo, et Angelis, et hominibus. 046 1CO 004 010 Nos stulti propter Christum, vos autem prudentes in Christo: nos infirmi, vos autem fortes: vos nobiles, nos autem ignobiles. 046 1CO 004 011 Usque in hanc horam et esurimus, et sitimus, et nudi sumus, et colaphis cædimur, et instabiles sumus, 046 1CO 004 012 et laboramus operantes manibus nostris: maledicimur, et benedicimus: persecutionem patimur, et sustinemus: 046 1CO 004 013 blasphemamur, et obsecramus: tamquam purgamenta huius mundi facti sumus, omnium peripsema usque adhuc. 046 1CO 004 014 Non ut confundam vos, hæc scribo, sed ut filios meos charissimos moneo. 046 1CO 004 015 Nam si decem millia pædagogorum habeatis in Christo: sed non multos patres. Nam in Christo Iesu per Evangelium ego vos genui. 046 1CO 004 016 Rogo ergo vos, imitatores mei estote, sicut et ego Christi. 046 1CO 004 017 Ideo misi ad vos Timotheum, qui est filius meus charissimus, et fidelis in Domino: qui vos commonefaciet vias meas, quæ sunt in Christo Iesu, sicut ubique in omni Ecclesia doceo. 046 1CO 004 018 Tamquam non venturus sim ad vos, sic inflati sunt quidam. 046 1CO 004 019 Veniam autem ad vos cito, si Dominus voluerit: et cognoscam non sermonem eorum, qui inflati sunt, sed virtutem. 046 1CO 004 020 Non enim in sermone est regnum Dei, sed in virtute. 046 1CO 004 021 Quid vultis? In virga veniam ad vos, an in charitate, et spiritu mansuetudinis? 046 1CO 005 001 Omnino auditur inter vos fornicatio, et talis fornicatio, qualis nec inter Gentes, ita ut uxorem patris sui aliquis habeat. 046 1CO 005 002 Et vos inflati estis: et non magis luctum habuistis ut tollatur de medio vestrum qui hoc opus fecit. 046 1CO 005 003 Ego quidem absens corpore, præsens autem spiritu, iam iudicavi ut præsens, eum, qui sic operatus est, 046 1CO 005 004 in nomine Domini nostri Iesu Christi, congregatis vobis et meo spiritu, cum virtute Domini nostri Iesu, 046 1CO 005 005 tradere huiusmodi Satanæ in interitum carnis, ut spiritus salvus sit in die Domini nostri Iesu Christi. 046 1CO 005 006 Non est bona gloriatio vestra. Nescitis quia modicum fermentum totam massam corrumpit? 046 1CO 005 007 Expurgate vetus fermentum, ut sitis nova conspersio, sicut estis azymi. Etenim Pascha nostrum immolatus est Christus. 046 1CO 005 008 Itaque epulemur: non in fermento veteri, neque in fermento malitiæ, et nequitiæ: sed in azymis sinceritatis, et veritatis. 046 1CO 005 009 Scripsi in epistola: Ne commisceamini fornicariis. 046 1CO 005 010 Non utique fornicariis huius mundi, aut avaris, aut rapacibus, aut idolis servientibus: alioquin debueratis de hoc mundo exiisse. 046 1CO 005 011 Nunc autem scripsi vobis non commisceri: si is, qui frater nominatur, est fornicator, aut avarus, aut idolis serviens, aut maledicus, aut ebriosus, aut rapax: cum eiusmodi nec cibum sumere. 046 1CO 005 012 Quid enim mihi de iis, qui foris sunt, iudicare? Nonne de iis, qui intus sunt, vos iudicatis? 046 1CO 005 013 Nam eos, qui foris sunt, Deus iudicabit. Auferte malum ex vobis ipsis. 046 1CO 006 001 Audet aliquis vestrum habens negotium adversus alterum, iudicari apud iniquos, et non apud sanctos? 046 1CO 006 002 An nescitis quoniam sancti de hoc mundo iudicabunt? Et si in vobis iudicabitur mundus, indigni estis qui de minimis iudicetis? 046 1CO 006 003 Nescitis quoniam Angelos iudicabimus? Quanto magis sæcularia? 046 1CO 006 004 Sæcularia igitur iudicia si habueritis: contemptibiles, qui sunt in Ecclesia, illos constituite ad iudicandum! 046 1CO 006 005 Ad verecundiam vestram dico. Sic non est inter vos sapiens quisquam, qui possit iudicare inter fratrem suum? 046 1CO 006 006 Sed frater cum fratre iudicio contendit: et hoc apud infideles! 046 1CO 006 007 Iam quidem omnino delictum est in vobis, quod iudicia habetis inter vos. Quare non magis iniuriam accipitis? Quare non magis fraudem patimini? 046 1CO 006 008 Sed vos iniuriam facitis, et fraudatis: et hoc fratribus. 046 1CO 006 009 An nescitis quia iniqui regnum Dei non possidebunt? Nolite errare: Neque fornicarii, neque idolis servientes, neque adulteri, 046 1CO 006 010 neque molles, neque masculorum concubitores, neque fures, neque avari, neque ebriosi, neque maledici, neque rapaces regnum Dei possidebunt. 046 1CO 006 011 Et hæc quidam fuistis: sed abluti estis, sed sanctificati estis, sed iustificati estis in nomine Domini nostri Iesu Christi, et in Spiritu Dei nostri. 046 1CO 006 012 Omnia mihi licent, sed non omnia expediunt: Omnia mihi licent, sed ego sub nullis redigar potestate. 046 1CO 006 013 Esca ventri, et venter escis: Deus autem et hunc, et has destruet: corpus autem non fornicationi, sed Domino: et Dominus corpori. 046 1CO 006 014 Deus vero et Dominum suscitavit: et nos suscitabit per virtutem suam. 046 1CO 006 015 Nescitis quoniam corpora vestra membra sunt Christi? Tollens ergo membra Christi, faciam membra meretricis? Absit. 046 1CO 006 016 An nescitis quoniam qui adhæret meretrici, unum corpus efficitur? Erunt enim (inquit) duo in carne una. 046 1CO 006 017 Qui autem adhæret Domino, unus spiritus est. 046 1CO 006 018 Fugite fornicationem. Omne peccatum, quodcumque fecerit homo, extra corpus est: qui autem fornicatur, in corpus suum peccat. 046 1CO 006 019 An nescitis quoniam membra vestra, templum sunt Spiritus Sancti, qui in vobis est, quem habetis a Deo, et non estis vestri? 046 1CO 006 020 Empti enim estis pretio magno. Glorificate, et portate Deum in corpore vestro. 046 1CO 007 001 De quibus autem scripsistis mihi: Bonum est homini mulierem non tangere: 046 1CO 007 002 propter fornicationem autem unusquisque suam uxorem habeat, et unaquæque suum virum habeat. 046 1CO 007 003 Uxori vir debitum reddat: similiter autem et uxor viro. 046 1CO 007 004 Mulier sui corporis potestatem non habet, sed vir. Similiter autem et vir sui corporis potestatem non habet, sed mulier. 046 1CO 007 005 Nolite fraudare invicem, nisi forte ex consensu ad tempus, ut vacetis orationi: et iterum revertimini in idipsum, ne tentet vos Satanas propter incontinentiam vestram. 046 1CO 007 006 Hoc autem dico secundum indulgentiam, non secundum imperium. 046 1CO 007 007 Volo enim omnes vos esse sicut meipsum: sed unusquisque proprium donum habet ex Deo: alius quidem sic, alius vero sic. 046 1CO 007 008 Dico autem non nuptis, et viduis: bonum est illis si sic permaneant, sicut et ego. 046 1CO 007 009 Quod si non se continent, nubant. Melius est enim nubere, quam uri. 046 1CO 007 010 Iis autem, qui matrimonio iuncti sunt, præcipio non ego, sed Dominus, uxorem a viro non discedere: 046 1CO 007 011 quod si discesserit, manere innuptam, aut viro suo reconciliari. Et vir uxorem non dimittat. 046 1CO 007 012 Nam ceteris ego dico, non Dominus. Si quis frater uxorem habet infidelem, et hæc consentit habitare cum illo, non dimittat illam. 046 1CO 007 013 Et si qua mulier fidelis habet virum infidelem, et hic consentit habitare cum illa, non dimittat virum: 046 1CO 007 014 sanctificatus est enim vir infidelis per mulierem fidelem, et sanctificata est mulier infidelis per virum fidelem: alioquin filii vestri immundi essent, nunc autem sancti sunt. 046 1CO 007 015 Quod si infidelis discedit, discedat: non enim servituti subiectus est frater, aut soror in huiusmodi: in pace autem vocavit nos Deus. 046 1CO 007 016 Unde enim scis mulier, si virum salvum facies? Aut unde scis vir, si mulierem salvam facies? 046 1CO 007 017 Nisi unicuique sicut divisit Dominus, unumquemque sicut vocavit Deus, ita ambulet, et sicut in omnibus Ecclesiis doceo. 046 1CO 007 018 Circumcisus aliquis vocatus est? Non adducat præputium. In præputio aliquis vocatus est? Non circumcidatur. 046 1CO 007 019 Circumcisio nihil est, et præputium nihil est: sed observatio mandatorum Dei. 046 1CO 007 020 Unusquisque in qua vocatione vocatus est, in ea permaneat. 046 1CO 007 021 Servus vocatus es? Non sit tibi curæ: sed et si potes fieri liber, magis utere. 046 1CO 007 022 Qui enim in Domino vocatus est servus, libertus est Domini: similiter qui liber vocatus est, servus est Christi. 046 1CO 007 023 Pretio empti estis, nolite fieri servi hominum. 046 1CO 007 024 Unusquisque in quo vocatus est, fratres, in hoc permaneat apud Deum. 046 1CO 007 025 De virginibus autem præceptum Domini non habeo: consilium autem do, tamquam misericordiam consecutus a Domino, ut sim fidelis. 046 1CO 007 026 Existimo ergo hoc bonum esse propter instantem necessitatem, quoniam bonum est homini sic esse. 046 1CO 007 027 Alligatus es uxori? Noli quærere solutionem. Solutus es ab uxore? Noli quærere uxorem. 046 1CO 007 028 Si autem acceperis uxorem: non peccasti. Et si nupserit virgo, non peccavit. Tribulationem tamen carnis habebunt huiusmodi. Ego autem vobis parco. 046 1CO 007 029 Hoc itaque dico, fratres: Tempus breve est: reliquum est, ut et qui habent uxores, tamquam non habentes sint: 046 1CO 007 030 et qui flent, tamquam non flentes: et qui gaudent, tamquam non gaudentes: et qui emunt, tamquam non possidentes: 046 1CO 007 031 et qui utuntur hoc mundo, tamquam non utantur: præterit enim figura huius mundi. 046 1CO 007 032 Volo autem vos sine solicitudine esse. Qui sine uxore est, solicitus est quæ Domini sunt, quomodo placeat Deo. 046 1CO 007 033 Qui autem cum uxore est, solicitus est quæ sunt mundi, quomodo placeat uxori, et divisus est. 046 1CO 007 034 Et mulier innupta, et virgo cogitat quæ Domini sunt, ut sit sancta corpore, et spiritu. Quæ autem nupta est, cogitat quæ sunt mundi, quomodo placeat viro. 046 1CO 007 035 Porro hoc ad utilitatem vestram dico: non ut laqueum vobis iniiciam, sed ad id, quod honestum est, et quod facultatem præbeat sine impedimento Dominum obsecrandi. 046 1CO 007 036 Si quis autem turpem se videri existimat super virgine sua, quod sit superadulta, et ita oportet fieri: quod vult faciat: non peccat, si nubat. 046 1CO 007 037 Nam qui statuit in corde suo firmus, non habens necessitatem, potestatem autem habens suæ voluntatis, et hoc iudicavit in corde suo, servare virginem suam, bene facit. 046 1CO 007 038 Igitur et qui matrimonio iungit virginem suam, bene facit: et qui non iungit, melius facit. 046 1CO 007 039 Mulier alligata est legi quanto tempore vir eius vivit. Quod si dormierit vir eius, liberata est: cui vult nubat: tantum in Domino. 046 1CO 007 040 Beatior autem erit si sic permanserit secundum meum consilium: puto autem quod et ego Spiritum Dei habeam. 046 1CO 008 001 De iis autem, quæ idolis sacrificantur, scimus quia omnes scientiam habemus. Scientia inflat, charitas vero ædificat. 046 1CO 008 002 Si quis autem se existimat scire aliquid, nondum cognovit quemadmodum oporteat eum scire. 046 1CO 008 003 Si quis autem diligit Deum, hic cognitus est ab eo. 046 1CO 008 004 De escis autem, quæ idolis immolantur, scimus quia nihil est idolum in mundo, et quod nullus est Deus, nisi unus. 046 1CO 008 005 Nam etsi sunt qui dicantur dii sive in cælo, sive in terra (si quidem sunt dii multi, et domini multi): 046 1CO 008 006 nobis tamen unus est Deus, Pater, ex quo omnia, et nos in illum: et unus Dominus Iesus Christus, per quem omnia, et nos per ipsum. 046 1CO 008 007 Sed non in omnibus est scientia. Quidam autem cum conscientia usque nunc idoli, quasi idolothytum manducant: et conscientia ipsorum cum sit infirma, polluitur. 046 1CO 008 008 Esca autem nos non commendat Deo. Neque enim si manducaverimus, abundabimus: neque si non manducaverimus, deficiemus. 046 1CO 008 009 Videte autem ne forte hæc licentia vestra offendiculum fiat infirmis. 046 1CO 008 010 Si enim quis viderit eum, qui habet scientiam, in idolio recumbentem: nonne conscientia eius, cum sit infirma, ædificabitur ad manducandum idolothyta? 046 1CO 008 011 Et peribit infirmus in tua scientia frater, propter quem Christus mortuus est? 046 1CO 008 012 Sic autem peccantes in fratres, et percutientes conscientiam eorum infirmam, in Christum peccatis. 046 1CO 008 013 Quapropter si esca scandalizat fratrem meum: non manducabo carnem in æternum, ne fratrem meum scandalizem. (aiōn g165) 046 1CO 009 001 Non sum liber? Non sum Apostolus? Nonne Christum Iesum Dominum nostrum vidi? Nonne opus meum vos estis in Domino? 046 1CO 009 002 Et si aliis non sum Apostolus, sed tamen vobis sum: nam signaculum Apostolatus mei vos estis in Domino. 046 1CO 009 003 Mea defensio apud eos, qui me interrogant, hæc est: 046 1CO 009 004 Numquid non habemus potestatem manducandi, et bibendi? 046 1CO 009 005 Numquid non habemus potestatem mulierem sororem circumducendi sicut et ceteri Apostoli, et fratres Domini, et Cephas? 046 1CO 009 006 Aut ego solus, et Barnabas, non habemus potestatem hoc operandi? 046 1CO 009 007 Quis militat suis stipendiis umquam? Quis plantat vineam, et de fructu eius non edit? Quis pascit gregem, et de lacte gregis non manducat? 046 1CO 009 008 Numquid secundum hominem hæc dico? An et lex hæc non dicit? 046 1CO 009 009 Scriptum est enim in lege Moysi: Non alligabis os bovi trituranti. Numquid de bobus cura est Deo? 046 1CO 009 010 An propter nos utique hoc dicit? Nam propter nos scripta sunt, quoniam debet in spe qui arat, arare: et qui triturat, in spe fructus percipiendi. 046 1CO 009 011 Si nos vobis spiritualia seminavimus, magnum est si nos carnalia vestra metamus? 046 1CO 009 012 Si alii potestatis vestræ participes sunt, quare non potius nos? Sed non usi sumus hac potestate: sed omnia sustinemus, ne quod offendiculum demus Evangelio Christi. 046 1CO 009 013 Nescitis quoniam qui in sacrario operantur, quæ de sacrario sunt, edunt: et qui altari deserviunt, cum altari participant? 046 1CO 009 014 Ita et Dominus ordinavit iis, qui Evangelium annunciant, de Evangelio vivere. 046 1CO 009 015 Ego autem nullo horum usus sum. Non autem scripsi hæc ut ita fiant in me: bonum est enim mihi magis mori, quam ut gloriam meam quis evacuet. 046 1CO 009 016 Nam si evangelizavero, non est mihi gloria: necessitas enim mihi incumbit: væ enim mihi est, si non evangelizavero. 046 1CO 009 017 Si enim volens hoc ago, mercedem habeo: si autem invitus, dispensatio mihi credita est. 046 1CO 009 018 Quæ est ergo merces mea? Ut Evangelium prædicans, sine sumptu ponam Evangelium, ut non abutar potestate mea in Evangelio. 046 1CO 009 019 Nam cum liber essem ex omnibus, omnium me servum feci, ut plures lucrifacerem. 046 1CO 009 020 Et factus sum Iudæis tamquam Iudæus, ut Iudæos lucrarer. 046 1CO 009 021 Iis qui sub lege sunt, quasi sub lege essem (cum ipse non essem sub lege) ut eos, qui sub lege erant, lucrifacerem. Iis, qui sine lege erant, tamquam sine lege essem (cum sine lege Dei non essem: sed in lege essem Christi) ut lucrifacerem eos, qui sine lege erant. 046 1CO 009 022 Factus sum infirmis infirmus, ut infirmos lucrifacerem. Omnibus omnia factus sum, ut omnes facerem salvos. 046 1CO 009 023 Omnia autem facio propter Evangelium: ut particeps eius efficiar. 046 1CO 009 024 Nescitis quod ii, qui in stadio currunt, omnes quidem currunt, sed unus accipit bravium? Sic currite ut comprehendatis. 046 1CO 009 025 Omnis autem, qui in agone contendit, ab omnibus se abstinet: et illi quidem ut corruptibilem coronam accipiant: nos autem incorruptam. 046 1CO 009 026 Ego igitur sic curro, non quasi in incertum: sic pugno, non quasi aerem verberans: 046 1CO 009 027 sed castigo corpus meum, et in servitutem redigo: ne forte cum aliis prædicaverim, ipse reprobus efficiar. 046 1CO 010 001 Nolo enim vos ignorare fratres quoniam patres nostri omnes sub nube fuerunt, et omnes mare transierunt, 046 1CO 010 002 et omnes in Moyse baptizati sunt in nube, et in mari: 046 1CO 010 003 et omnes eandem escam spiritalem manducaverunt, 046 1CO 010 004 et omnes eundem potum spiritalem biberunt: bibebant autem de spiritali, consequente eos, petra: petra autem erat Christus. 046 1CO 010 005 Sed non in pluribus eorum beneplacitum est Deo: nam prostrati sunt in deserto. 046 1CO 010 006 Hæc autem in figura facta sunt nostri, ut non simus concupiscentes malorum, sicut et illi concupierunt. 046 1CO 010 007 Neque idololatræ efficiamini, sicut quidam ex ipsis: quemadmodum scriptum est: Sedit populus manducare, et bibere, et surrexerunt ludere. 046 1CO 010 008 Neque fornicemur, sicut quidam ex ipsis fornicati sunt, et ceciderunt una die viginti tria millia. 046 1CO 010 009 Neque tentemus Christum: sicut quidam eorum tentaverunt, et a serpentibus perierunt. 046 1CO 010 010 Neque murmuraveritis, sicut quidam eorum murmuraverunt, et perierunt ab exterminatore. 046 1CO 010 011 Hæc autem omnia in figura contingebant illis: scripta sunt autem ad correptionem nostram, in quos fines sæculorum devenerunt. (aiōn g165) 046 1CO 010 012 Itaque qui se existimat stare, videat ne cadat. 046 1CO 010 013 Tentatio vos non apprehendat nisi humana: fidelis autem Deus est, qui non patietur vos tentari supra id, quod potestis, sed faciet etiam cum tentatione proventum ut possitis sustinere. 046 1CO 010 014 Propter quod charissimi mihi, fugite ab idolorum cultura: 046 1CO 010 015 Ut prudentibus loquor, vos ipsi iudicate quod dico. 046 1CO 010 016 Calix benedictionis, cui benedicimus, nonne communicatio sanguinis Christi est? Et panis, quem frangimus, nonne participatio corporis Domini est? 046 1CO 010 017 Quoniam unus panis, unum corpus multi sumus, omnes, qui de uno pane participamus. 046 1CO 010 018 Videte Israel secundum carnem: nonne qui edunt hostias, participes sunt altaris? 046 1CO 010 019 Quid ergo? Dico quod idolis immolatum sit aliquid? Aut quod idolum, sit aliquid? 046 1CO 010 020 Sed quæ immolant Gentes, dæmoniis immolant, et non Deo. Nolo autem vos socios fieri dæmoniorum: 046 1CO 010 021 non potestis calicem Domini bibere, et calicem dæmoniorum: non potestis mensæ Domini participes esse, et mensæ dæmoniorum. 046 1CO 010 022 An æmulamur Dominum? Numquid fortiores illo sumus? Omnia mihi licent, sed non omnia expediunt. 046 1CO 010 023 Omnia mihi licent, sed non omnia ædificat. 046 1CO 010 024 Nemo quod suum est quærat, sed quod alterius. 046 1CO 010 025 Omne, quod in macello vænit, manducate, nihil interrogantes propter conscientiam. 046 1CO 010 026 Domini est terra, et plenitudo eius. 046 1CO 010 027 Si quis vocat vos infidelium, et vultis ire: omne, quod vobis apponitur, manducate, nihil interrogantes propter conscientiam. 046 1CO 010 028 Si quis autem dixerit: Hoc immolatum est idolis: nolite manducare propter illum, qui indicavit, et propter conscientiam: 046 1CO 010 029 conscientiam autem dico non tuam, sed alterius. Ut quid enim libertas mea iudicatur ab aliena conscientia? 046 1CO 010 030 Si ego cum gratia participo, quid blasphemor pro eo quod gratias ago? 046 1CO 010 031 Sive ergo manducatis, sive bibitis, sive aliud quid facitis: omnia in gloriam Dei facite. 046 1CO 010 032 Sine offensione estote Iudæis, et Gentibus, et Ecclesiæ Dei: 046 1CO 010 033 sicut et ego per omnia omnibus placeo, non quærens quod mihi utile est, sed quod multis: ut salvi fiant. 046 1CO 011 001 Imitatores mei estote, sicut et ego Christi. 046 1CO 011 002 Laudo autem vos fratres quod per omnia mei memores estis: et sicut tradidi vobis, præcepta mea tenetis. 046 1CO 011 003 Volo autem vos scire quod omnis viri caput, Christus est: caput autem mulieris, vir: caput vero Christi, Deus. 046 1CO 011 004 Omnis vir orans, aut prophetans velato capite, deturpat caput suum. 046 1CO 011 005 Omnis autem mulier orans, aut prophetans non velato capite, deturpat caput suum: unum enim est ac si decalvetur. 046 1CO 011 006 Nam si non velatur mulier, tondeatur. Si vero turpe est mulieri tonderi, aut decalvari, velet caput suum. 046 1CO 011 007 Vir quidem non debet velare caput suum: quoniam imago et gloria Dei est, mulier autem gloria viri est. 046 1CO 011 008 Non enim vir ex muliere est, sed mulier ex viro. 046 1CO 011 009 Etenim non est creatus vir propter mulierem, sed mulier propter virum. 046 1CO 011 010 Ideo debet mulier potestatem habere supra caput propter Angelos. 046 1CO 011 011 Verumtamen neque vir sine muliere: neque mulier sine viro in Domino. 046 1CO 011 012 Nam sicut mulier de viro, ita et vir per mulierem: omnia autem ex Deo. 046 1CO 011 013 Vos ipsi iudicate: decet mulierem non velatam orare Deum? 046 1CO 011 014 Nec ipsa natura docet vos, quod vir quidem si comam nutriat, ignominia est illi: 046 1CO 011 015 mulier vero si comam nutriat, gloria est illi: quoniam capilli pro velamine ei dati sunt. 046 1CO 011 016 Si quis autem videtur contentiosus esse: nos talem consuetudinem non habemus, neque Ecclesia Dei. 046 1CO 011 017 Hoc autem præcipio, non laudans: quod non in melius, sed in deterius convenitis. 046 1CO 011 018 Primum quidem convenientibus vobis in Ecclesiam, audio scissuras esse inter vos, et ex parte credo. 046 1CO 011 019 Nam oportet et hæreses esse, ut et qui probati sunt, manifesti fiant in vobis. 046 1CO 011 020 Convenientibus ergo vobis in unum, iam non est Dominicam cœnam manducare. 046 1CO 011 021 Unusquisque enim suam cœnam præsumit ad manducandum. Et alius quidem esurit: alius autem ebrius est. 046 1CO 011 022 Numquid domos non habetis ad manducandum, et bibendum? Aut Ecclesiam Dei contemnitis, et confunditis eos, qui non habent? Quid dicam vobis? Laudo vos? In hoc non laudo. 046 1CO 011 023 Ego enim accepi a Domino quod et tradidi vobis, quoniam Dominus Iesus in qua nocte tradebatur, accepit panem, 046 1CO 011 024 et gratias agens fregit, et dixit: Accipite, et manducate: hoc est corpus meum, quod pro vobis tradetur: hoc facite in meam commemorationem. 046 1CO 011 025 Similiter et calicem, postquam cœnavit, dicens: Hic calix novum testamentum est in meo sanguine. Hoc facite quotiescumque bibetis, in meam commemorationem. 046 1CO 011 026 Quotiescumque enim manducabitis panem hunc, et calicem bibetis: mortem Domini annunciabitis donec veniat. 046 1CO 011 027 Itaque quicumque manducaverit panem hunc, vel biberit calicem Domini indigne: reus erit corporis, et sanguinis Domini. 046 1CO 011 028 Probet autem seipsum homo: et sic de pane illo edat, et de calice bibat. 046 1CO 011 029 Qui enim manducat, et bibit indigne, iudicium sibi manducat, et bibit: non diiudicans corpus Domini. 046 1CO 011 030 Ideo inter vos multi infirmi et imbecilles, et dormiunt multi. 046 1CO 011 031 Quod si nosmetipsos diiudicaremus, non utique iudicaremur. 046 1CO 011 032 Dum iudicamur autem, a Domino corripimur, ut non cum hoc mundo damnemur. 046 1CO 011 033 Itaque fratres mei, cum convenitis ad manducandum, invicem expectate. 046 1CO 011 034 Si quis esurit, domi manducet: ut non in iudicium conveniatis. Cetera autem, cum venero, disponam. 046 1CO 012 001 De spiritualibus autem, nolo vos ignorare fratres. 046 1CO 012 002 Scitis quoniam cum Gentes essetis, ad simulachra muta prout ducebamini euntes. 046 1CO 012 003 Ideo notum vobis facio, quod nemo in Spiritu Dei loquens, dicit anathema Iesu. Et nemo potest dicere, Dominus Iesus, nisi in Spiritu Sancto. 046 1CO 012 004 Divisiones vero gratiarum sunt, idem autem Spiritus: 046 1CO 012 005 Et divisiones ministrationum sunt, idem autem Dominus: 046 1CO 012 006 Et divisiones operationum sunt, idem vero Deus, qui operatur omnia in omnibus. 046 1CO 012 007 Unicuique autem datur manifestatio Spiritus ad utilitatem. 046 1CO 012 008 Alii quidem per Spiritum datur sermo sapientiæ: alii autem sermo scientiæ secundum eundem Spiritum: 046 1CO 012 009 alteri fides in eodem Spiritu: alii gratia sanitatum in uno Spiritu: 046 1CO 012 010 alii operatio virtutum, alii prophetia, alii discretio spirituum, alii genera linguarum, alii interpretatio sermonum. 046 1CO 012 011 Hæc autem omnia operantur unus atque idem Spiritus, dividens singulis prout vult. 046 1CO 012 012 Sicut enim corpus unum est, et membra habet multa, omnia autem membra corporis cum sint multa, unum tamen corpus sunt: ita et Christus. 046 1CO 012 013 Etenim in uno Spiritu omnes nos in unum corpus baptizati sumus, sive Iudæi, sive Gentiles, sive servi, sive liberi: et omnes in uno Spiritu potati sumus. 046 1CO 012 014 Nam et corpus non est unum membrum, sed multa. 046 1CO 012 015 Si dixerit pes: Quoniam non sum manus, non sum de corpore: num ideo non est de corpore? 046 1CO 012 016 Et si dixerit auris: Quoniam non sum oculus, non sum de corpore: num ideo est de corpore? 046 1CO 012 017 Si totum corpus oculus: ubi auditus? Si totum auditus: ubi odoratus? 046 1CO 012 018 Nunc autem posuit Deus membra, unumquodque eorum in corpore sicut voluit. 046 1CO 012 019 Quod si essent omnia unum membrum, ubi corpus? 046 1CO 012 020 Nunc autem multa quidem membra, unum autem corpus. 046 1CO 012 021 Non potest autem oculus dicere manui: Opera tua non indigeo: aut iterum caput pedibus: Non estis mihi necessarii. 046 1CO 012 022 Sed multo magis quæ videntur membra corporis infirmiora esse, necessariora sunt: 046 1CO 012 023 et quæ putamus ignobiliora membra esse corporis, his honorem abundantiorem circumdamus: et quæ inhonesta sunt nostra, abundantiorem honestatem habent. 046 1CO 012 024 Honesta autem nostra nullius egent: sed Deus temperavit corpus, ei, cui deerat, abundationem tribuendo honorem, 046 1CO 012 025 ut non sit schisma in corpore, sed idipsum pro invicem solicita sint membra. 046 1CO 012 026 Et si quid patitur unum membrum, compatiuntur omnia membra: sive gloriatur unum membrum, congaudent omnia membra. 046 1CO 012 027 Vos autem estis corpus Christi, et membra de membro. 046 1CO 012 028 Et quosdam quidem posuit Deus in Ecclesia primum Apostolos, secundo Prophetas, exinde Doctores, deinde virtutes, exinde gratias curationum, opitulationes, gubernationes, genera linguarum, interpretationes sermonum. 046 1CO 012 029 Numquid omnes Apostoli? Numquid omnes Prophetæ? numquid omnes Doctores? 046 1CO 012 030 Numquid omnes virtutes? Numquid omnes gratiam habent curationum? Numquid omnes linguis loquuntur? Numquid omnes interpretantur? 046 1CO 012 031 Æmulamini autem charismata meliora. Et adhuc excellentiorem viam vobis demonstro. 046 1CO 013 001 Si linguis hominum loquar, et Angelorum, charitatem autem non habeam, factus sum velut æs sonans, aut cymbalum tinniens. 046 1CO 013 002 Et si habuero prophetiam, et noverim mysteria omnia, et omnem scientiam: et si habuero omnem fidem ita ut montes transferam, charitatem autem non habuero, nihil sum. 046 1CO 013 003 Et si distribuero in cibos pauperum omnes facultates meas, et si tradidero corpus meum ita ut ardeam, charitatem autem non habuero, nihil mihi prodest. 046 1CO 013 004 Charitas patiens est, benigna est. Charitas non æmulatur, non agit perperam, non inflatur, 046 1CO 013 005 non est ambitiosa, non quærit quæ sua sunt, non irritatur, non cogitat malum, 046 1CO 013 006 non gaudet super iniquitate, congaudet autem veritati: 046 1CO 013 007 omnia suffert, omnia credit, omnia sperat, omnia sustinet. 046 1CO 013 008 Charitas numquam excidit: sive prophetiæ evacuabuntur, sive linguæ cessabunt, sive scientia destruetur. 046 1CO 013 009 Ex parte enim cognoscimus, et ex parte prophetamus. 046 1CO 013 010 Cum autem venerit quod perfectum est, evacuabitur quod ex parte est. 046 1CO 013 011 Cum essem parvulus, loquebar ut parvulus, sapiebam ut parvulus, cogitabam ut parvulus. Quando autem factus sum vir, evacuavi quæ erant parvuli. 046 1CO 013 012 Videmus nunc per speculum in ænigmate: tunc autem facie ad faciem. Nunc cognosco ex parte: tunc autem cognoscam sicut et cognitus sum. 046 1CO 013 013 Nunc autem manent, fides, spes, charitas: tria hæc. Maior autem horum est charitas. 046 1CO 014 001 Sectamini charitatem, æmulamini spiritualia: magis autem ut prophetetis. 046 1CO 014 002 Qui enim loquitur lingua, non hominibus loquitur, sed Deo: nemo enim audit. Spiritu autem loquitur mysteria. 046 1CO 014 003 Nam qui prophetat, hominibus loquitur ad ædificationem, et exhortationem, et consolationem. 046 1CO 014 004 Qui loquitur lingua, semetipsum ædificat: qui autem prophetat, Ecclesiam Dei ædificat. 046 1CO 014 005 Volo autem omnes vos loqui linguis: magis autem prophetare. Nam maior est qui prophetat, quam qui loquitur linguis: nisi forte interpretetur ut Ecclesia ædificationem accipiat. 046 1CO 014 006 Nunc autem, fratres, si venero ad vos linguis loquens: quid vobis prodero, nisi vobis loquar aut in revelatione, aut in scientia, aut in prophetia, aut in doctrina? 046 1CO 014 007 Tamen quæ sine anima sunt vocem dantia, sive tibia, sive cithara: nisi distinctionem sonituum dederint, quomodo scietur id, quod canitur, aut quod citharizatur? 046 1CO 014 008 Etenim si incertam vocem det tuba, quis parabit se ad bellum? 046 1CO 014 009 Ita et vos per linguam nisi manifestum sermonem dederitis: quomodo scietur id, quod dicitur? Eritis enim in aera loquentes. 046 1CO 014 010 Tam multa, ut puta genera linguarum sunt in hoc mundo: et nihil sine voce est. 046 1CO 014 011 Si ergo nesciero virtutem vocis, ero ei, cui loquor, barbarus: et qui loquitur, mihi barbarus: 046 1CO 014 012 Sic et vos, quoniam æmulatores estis spirituum, ad ædificationem Ecclesiæ quærite ut abundetis. 046 1CO 014 013 Et ideo qui loquitur lingua: oret ut interpretetur. 046 1CO 014 014 Nam si orem lingua, spiritus meus orat, mens autem mea sine fructu est. 046 1CO 014 015 Quid ergo est? Orabo spiritu, orabo et mente: psallam spiritu, psallam et mente. 046 1CO 014 016 Ceterum si benedixeris spiritu: qui supplet locum idiotæ, quomodo dicet, Amen, super tuam benedictionem? Quoniam quid dicas, nescit. 046 1CO 014 017 Nam tu quidem bene gratias agis: sed alter non ædificatur. 046 1CO 014 018 Gratias ago Deo meo, quod omnium vestrum lingua loquor. 046 1CO 014 019 Sed in Ecclesia volo quinque verba sensu meo loqui, ut et alios instruam: quam decem millia verborum in lingua. 046 1CO 014 020 Fratres, nolite pueri effici sensibus, sed malitia parvuli estote: sensibus autem perfecti estote. 046 1CO 014 021 In lege scriptum est: Quoniam in aliis linguis et labiis aliis loquar populo huic: et nec sic exaudient me, dicit Dominus. 046 1CO 014 022 Itaque linguæ in signum sunt non fidelibus, sed infidelibus: prophetiæ autem non infidelibus, sed fidelibus. 046 1CO 014 023 Si ergo conveniat universa Ecclesia in unum, et omnes linguis loquantur, intrent autem idiotæ, aut infideles: nonne dicent quod insanitis? 046 1CO 014 024 Si autem omnes prophetent, intret autem quis infidelis, vel idiota, convincitur ab omnibus, diiudicatur ab omnibus: 046 1CO 014 025 occulta cordis eius manifesta fiunt: et ita cadens in faciem adorabit Deum, pronuncians quod vere Deus in vobis sit. 046 1CO 014 026 Quid ergo est, fratres? Cum convenitis, unusquisque vestrum psalmum habet, doctrinam habet, apocalypsim habet, linguam habet, interpretationem habet: omnia ad ædificationem fiant. 046 1CO 014 027 Sive lingua quis loquitur, secundum duos, aut ut multum tres, et per partes, et unus interpretatur. 046 1CO 014 028 Si autem non fuerit interpres, taceat in ecclesia, sibi autem loquatur, et Deo. 046 1CO 014 029 Prophetæ autem duo, aut tres dicant, et ceteri diiudicent. 046 1CO 014 030 Quod si alii revelatum fuerit sedenti, prior taceat. 046 1CO 014 031 Potestis enim omnes per singulos prophetare: ut omnes discant, et omnes exhortentur: 046 1CO 014 032 et spiritus prophetarum prophetis subiecti sunt. 046 1CO 014 033 Non enim est dissensionis Deus, sed pacis: sicut et in omnibus Ecclesiis sanctorum doceo. 046 1CO 014 034 Mulieres in Ecclesiis taceant, non enim permittitur eis loqui, sed subditas esse, sicut et lex dicit. 046 1CO 014 035 Si quid autem volunt discere, domi viros suos interrogent. Turpe est enim mulieri loqui in Ecclesia. 046 1CO 014 036 An a vobis Verbum Dei processit? Aut in vos solos pervenit? 046 1CO 014 037 Si quis videtur propheta esse, aut spiritualis, cognoscat quæ scribo vobis, quia Domini sunt mandata. 046 1CO 014 038 Si quis autem ignorat, ignorabitur. 046 1CO 014 039 Itaque fratres æmulamini prophetare: et loqui linguis nolite prohibere. 046 1CO 014 040 Omnia autem honeste, et secundum ordinem fiant. 046 1CO 015 001 Notum autem vobis facio, fratres, Evangelium, quod prædicavi vobis, quod et accepistis, in quo et statis, 046 1CO 015 002 per quod et salvamini: qua ratione prædicaverim vobis, si tenetis, nisi frustra credidistis. 046 1CO 015 003 Tradidi enim vobis in primis quod et accepi: quoniam Christus mortuus est pro peccatis nostris secundum Scripturas: 046 1CO 015 004 et quia sepultus est, et quia resurrexit tertia die secundum Scripturas: 046 1CO 015 005 et quia visus est Cephæ, et post hoc undecim: 046 1CO 015 006 Deinde visus est plus quam quingentis fratribus simul: ex quibus multi manent usque adhuc, quidam autem dormierunt: 046 1CO 015 007 Deinde visus est Iacobo, deinde Apostolis omnibus: 046 1CO 015 008 Novissime autem omnium tamquam abortivo, visus est et mihi. 046 1CO 015 009 Ego enim sum minimus Apostolorum, qui non sum dignus vocari Apostolus, quoniam persecutus sum Ecclesiam Dei. 046 1CO 015 010 Gratia autem Dei sum id, quod sum: et gratia eius in me vacua non fuit, sed abundantius illis omnibus laboravi: non ego autem, sed gratia Dei mecum: 046 1CO 015 011 Sive enim ego, sive illi: sic prædicamus, et sic credidistis. 046 1CO 015 012 Si autem Christus prædicatur quod resurrexit a mortuis, quomodo quidam dicunt in vobis, quoniam resurrectio mortuorum non est? 046 1CO 015 013 Si autem resurrectio mortuorum non est: neque Christus resurrexit. 046 1CO 015 014 Si autem Christus non resurrexit, inanis est ergo prædicatio nostra, inanis est et fides vestra: 046 1CO 015 015 invenimur autem et falsi testes Dei: quoniam testimonium diximus adversus Deum quod suscitaverit Christum, quem non suscitavit, si mortui non resurgunt. 046 1CO 015 016 Nam si mortui non resurgunt, neque Christus resurrexit. 046 1CO 015 017 Quod si Christus non resurrexit, vana est fides vestra, adhuc enim estis in peccatis vestris. 046 1CO 015 018 Ergo et qui dormierunt in Christo, perierunt. 046 1CO 015 019 Si in hac vita tantum in Christo sperantes sumus, miserabiliores sumus omnibus hominibus. 046 1CO 015 020 Nunc autem Christus resurrexit a mortuis primitiæ dormientium, 046 1CO 015 021 quoniam quidem per hominem mors, et per hominem resurrectio mortuorum. 046 1CO 015 022 Et sicut in Adam omnes moriuntur, ita et in Christo omnes vivificabuntur. 046 1CO 015 023 Unusquisque autem in suo ordine, primitiæ Christus: deinde ii, qui sunt Christi, qui in adventu eius crediderunt. 046 1CO 015 024 Deinde finis: cum tradiderit regnum Deo et Patri, cum evacuaverit omnem principatum, et potestatem, et virtutem. 046 1CO 015 025 Oportet autem illum regnare donec ponat omnes inimicos sub pedibus eius. 046 1CO 015 026 Novissima autem inimica destruetur mors: Omnia enim subiecit pedibus eius. Cum autem dicat: 046 1CO 015 027 Omnia subiecta sunt ei, sine dubio præter eum, qui subiecit ei omnia. 046 1CO 015 028 Cum autem subiecta fuerint illi omnia: tunc et ipse Filius subiectus erit ei, qui subiecit sibi omnia, ut sit Deus omnia in omnibus. 046 1CO 015 029 Alioquin quid facient qui baptizantur pro mortuis, si omnino mortui non resurgunt? Ut quid et baptizantur pro illis? 046 1CO 015 030 Ut quid et nos periclitamur omni hora? 046 1CO 015 031 Quotidie morior per vestram gloriam, fratres, quam habeo in Christo Iesu Domino nostro. 046 1CO 015 032 Si (secundum hominem) ad bestias pugnavi Ephesi, quid mihi prodest, si mortui non resurgunt? Manducemus, et bibamus, cras enim moriemur. 046 1CO 015 033 Nolite seduci: Corrumpunt mores bonos colloquia mala. 046 1CO 015 034 Evigilate iusti, et nolite peccare: ignorantiam enim Dei quidam habent, ad reverentiam vobis loquor. 046 1CO 015 035 Sed dicet aliquis: Quomodo resurgunt mortui? Qualive corpore venient? 046 1CO 015 036 Insipiens, tu quod seminas non vivificatur, nisi prius moriatur. 046 1CO 015 037 Et quod seminas, non corpus, quod futurum est, seminas, sed nudum granum, ut puta tritici, aut alicuius ceterorum. 046 1CO 015 038 Deus autem dat illi corpus sicut vult: ut unicuique seminum proprium corpus. 046 1CO 015 039 Non omnis caro, eadem caro: sed alia quidem hominum, alia vero pecorum, alia volucrum, alia autem piscium. 046 1CO 015 040 Et corpora cælestia, et corpora terrestria: sed alia quidem cælestium gloria, alia autem terrestrium: 046 1CO 015 041 Alia claritas solis, alia claritas lunæ, et alia claritas stellarum. Stella enim a stella differt in claritate: 046 1CO 015 042 sic et resurrectio mortuorum. Seminatur in corruptione, surget in incorruptione. 046 1CO 015 043 Seminatur in ignobilitate, surget in gloria: Seminatur in infirmitate, surget in virtute: 046 1CO 015 044 Seminatur corpus animale, surget corpus spiritale. Si est corpus animale, est et spiritale, sicut scriptum est: 046 1CO 015 045 Factus est primus homo Adam in animam viventem, novissimus Adam in spiritum vivificantem. 046 1CO 015 046 Sed non prius quod spiritale est, sed quod animale: deinde quod spiritale. 046 1CO 015 047 Primus homo de terra, terrenus: secundus homo de cælo, cælestis. 046 1CO 015 048 Qualis terrenus, tales et terreni: et qualis cælestis, tales et cælestes. 046 1CO 015 049 Igitur, sicut portavimus imaginem terreni, portemus et imaginem cælestis. 046 1CO 015 050 Hoc autem dico, fratres: quia caro et sanguis regnum Dei possidere non possunt: neque corruptio incorruptelam possidebit. 046 1CO 015 051 Ecce mysterium vobis dico: Omnes quidem resurgemus, sed non omnes immutabimur. 046 1CO 015 052 In momento, in ictu oculi, in novissima tuba: canet enim tuba, et mortui resurgent incorrupti: et nos immutabimur. 046 1CO 015 053 Oportet enim corruptibile hoc induere incorruptionem: et mortale hoc induere immortalitatem. 046 1CO 015 054 Cum autem mortale hoc induerit immortalitatem, tunc fiet sermo, qui scriptus est: Absorpta est mors in victoria. 046 1CO 015 055 Ubi est mors victoria tua? Ubi est mors stimulus tuus? (Hadēs g86) 046 1CO 015 056 Stimulus autem mortis peccatum est: virtus vero peccati lex. 046 1CO 015 057 Deo autem gratias, qui dedit nobis victoriam per Dominum nostrum Iesum Christum. 046 1CO 015 058 Itaque fratres mei dilecti, stabiles estote, et immobiles: abundantes in opere Domini semper, scientes quod labor vester non est inanis in Domino. 046 1CO 016 001 De collectis autem, quæ fiunt in sanctos, sicut ordinavi Ecclesiis Galatiæ, ita et vos facite. 046 1CO 016 002 Per unam Sabbati unusquisque vestrum apud se seponat, recondens quod ei bene placuerit: ut non, cum venero, tunc collectæ fiant. 046 1CO 016 003 Cum autem præsens fuero: quos probaveritis per epistolas, hos mittam perferre gratiam vestram in Ierusalem. 046 1CO 016 004 Quod si dignum fuerit ut et ego eam, mecum ibunt. 046 1CO 016 005 Veniam autem ad vos, cum Macedoniam pertransiero: nam Macedoniam pertransibo. 046 1CO 016 006 Apud vos autem forsitan manebo, vel etiam hiemabo: ut vos me deducatis quocumque iero. 046 1CO 016 007 Nolo enim vos modo in transitu videre, spero enim me aliquantulum temporis manere apud vos, si Dominus permiserit. 046 1CO 016 008 Permanebo autem Ephesi usque ad Pentecosten. 046 1CO 016 009 Ostium enim mihi apertum est magnum, et evidens: et adversarii multi. 046 1CO 016 010 Si autem venerit Timotheus, videte ut sine timore sit apud vos: opus enim Domini operatur, sicut et ego. 046 1CO 016 011 Ne quis ergo illum spernat: deducite autem illum in pace, ut veniat ad me: expecto enim illum cum fratribus. 046 1CO 016 012 De Apollo autem fratre vobis notum facio, quoniam multum rogavi eum ut veniret ad vos cum fratribus: et utique non fuit voluntas ut nunc veniret: veniet autem, cum ei vacuum fuerit. 046 1CO 016 013 Vigilate, state in fide, viriliter agite, et confortamini. 046 1CO 016 014 Omnia vestra in charitate fiant. 046 1CO 016 015 Obsecro autem vos fratres, nostis domum Stephanæ, et Fortunati, et Achaici: quoniam sunt primitiæ Achaiæ, et in ministerium sanctorum ordinaverunt seipsos: 046 1CO 016 016 ut et vos subditi sitis eiusmodi, et omni cooperanti, et laboranti. 046 1CO 016 017 Gaudeo autem in præsentia Stephanæ, et Fortunati, et Achaici: quoniam id, quod vobis deerat, ipsi suppleverunt: 046 1CO 016 018 refecerunt enim et meum spiritum, et vestrum. Cognoscite ergo qui huiusmodi sunt. 046 1CO 016 019 Salutant vos Ecclesiæ Asiæ. Salutant vos in Domino multum, Aquila, et Priscilla cum domestica sua Ecclesia: apud quos et hospitor. 046 1CO 016 020 Salutant vos omnes fratres. Salutate invicem in osculo sancto. 046 1CO 016 021 Salutatio, mea manu Pauli. 046 1CO 016 022 Si quis non amat Dominum nostrum Iesum Christum, sit anathema, Maran Atha. 046 1CO 016 023 Gratia Domini nostri Iesu Christi vobiscum. 046 1CO 016 024 Charitas mea cum omnibus vobis in Christo Iesu. Amen. # # BOOK 047 2CO 2 Corinthians Corinthios Ii 047 2CO 001 001 Paulus Apostolus Iesu Christi per voluntatem Dei, et Timotheus frater, Ecclesiæ Dei, quæ est Corinthi cum omnibus sanctis, qui sunt in universa Achaia. 047 2CO 001 002 Gratia vobis, et pax a Deo Patre nostro, et Domino Iesu Christo. 047 2CO 001 003 Benedictus Deus et Pater Domini nostri Iesu Christi, Pater misericordiarum, et Deus totius consolationis, 047 2CO 001 004 qui consolatur nos in omni tribulatione nostra: ut possimus et ipsi consolari eos, qui in omni pressura sunt, per exhortationem, qua exhortamur et ipsi a Deo. 047 2CO 001 005 Quoniam sicut abundant passiones Christi in nobis: ita et per Christum abundat consolatio nostra. 047 2CO 001 006 Sive autem tribulamur pro vestra exhortatione et salute, sive consolamur pro vestra consolatione, sive exhortamur pro vestra exhortatione et salute, quæ operatur tolerantiam earundem passionum, quas et nos patimur: 047 2CO 001 007 ut spes nostra firma sit pro vobis: scientes quod sicut socii passionum estis, sic eritis et consolationis. 047 2CO 001 008 Non enim volumus ignorare vos fratres de tribulatione nostra, quæ facta est in Asia, quoniam supra modum gravati sumus supra virtutem, ita ut tæderet nos etiam vivere. 047 2CO 001 009 Sed ipsi in nobismetipsis responsum mortis habuimus, ut non simus fidentes in nobis, sed in Deo, qui suscitat mortuos: 047 2CO 001 010 qui de tantis periculis nos eripuit, et eruit: in quem speramus quoniam et adhuc eripiet, 047 2CO 001 011 adiuvantibus et vobis in oratione pro nobis: ut ex multorum personis, eius quæ in nobis est donationis, per multos gratiæ agantur pro nobis. 047 2CO 001 012 Nam gloria nostra hæc est, testimonium conscientiæ nostræ, quod in simplicitate cordis et sinceritate Dei: et non in sapientia carnali, sed in gratia Dei conversati sumus in hoc mundo: abundantius autem ad vos. 047 2CO 001 013 Non enim alia scribimus vobis, quam quæ legistis, et cognovistis. Spero autem quod usque in finem cognoscetis, 047 2CO 001 014 sicut et cognovistis nos ex parte, quod gloria vestra sumus, sicut et vos nostra, in die Domini nostri Iesu Christi. 047 2CO 001 015 Et hac confidentia volui prius venire ad vos, ut secundum gratiam haberetis: 047 2CO 001 016 et per vos transire in Macedoniam, et iterum a Macedonia venire ad vos, et a vobis deduci in Iudæam. 047 2CO 001 017 Cum ergo hoc voluissem, numquid levitate usus sum? Aut quæ cogito, secundum carnem cogito, ut sit apud me EST, et NON? 047 2CO 001 018 Fidelis autem Deus, quia sermo noster, qui fuit apud vos, non est in illo EST, et NON. 047 2CO 001 019 Dei enim Filius Iesus Christus, qui in vobis per nos prædicatus est, per me, et Silvanum, et Timotheum, non fuit EST et NON, sed EST in illo fuit. 047 2CO 001 020 Quotquot enim promissiones Dei sunt, in illo EST: ideo et per ipsum Amen Deo ad gloriam nostram. 047 2CO 001 021 Qui autem confirmat nos vobiscum in Christo, et qui unxit nos Deus: 047 2CO 001 022 qui et signavit nos, et dedit pignus Spiritus in cordibus nostris. 047 2CO 001 023 Ego autem testem Deum invoco in animam meam, quod parcens vobis, non veni ultra Corinthum: 047 2CO 001 024 non quia dominamur fidei vestæ, sed adiutores sumus gaudii vestri: nam fide statis. 047 2CO 002 001 Statui autem hoc ipsum apud me, ne iterum in tristitia venirem ad vos. 047 2CO 002 002 Si enim ego contristo vos: et quis est, qui me lætificet, nisi qui contristatur ex me? 047 2CO 002 003 Et hoc ipsum scripsi vobis, ut non cum venero, tristitiam super tristitiam habeam, de quibus oportuerat me gaudere: confidens in omnibus vobis, quia meum gaudium, omnium vestrum est. 047 2CO 002 004 Nam ex multa tribulatione, et angustia cordis scripsi vobis per multas lacrymas: non ut contristemini: sed ut sciatis, quam charitatem habeam abundantius in vobis. 047 2CO 002 005 Si quis autem contristavit, non me contristavit: sed ex parte, ut non onerem omnes vos. 047 2CO 002 006 Sufficit illi, qui eiusmodi est, obiurgatio hæc, quæ fit a pluribus: 047 2CO 002 007 ita ut econtrario magis donetis, et consolemini, ne forte abundantiori tristitia absorbeatur qui eiusmodi est. 047 2CO 002 008 Propter quod obsecro vos, ut confirmetis in illum charitatem. 047 2CO 002 009 Ideo enim et scripsi, ut cognoscam experimentum vestrum, an in omnibus obedientes sitis. 047 2CO 002 010 Cui autem aliquid donastis, et ego: nam et ego quod donavi, si quid donavi, propter vos in persona Christi, 047 2CO 002 011 ut non circumveniamur a Satana: non enim ignoramus cogitationes eius. 047 2CO 002 012 Cum venissem autem Troadem propter Evangelium Christi, et ostium mihi apertum esset in Domino, 047 2CO 002 013 non habui requiem spiritui meo, eo quod non invenerim Titum fratrem meum, sed valefaciens eis, profectus sum in Macedoniam. 047 2CO 002 014 Deo autem gratias, qui semper triumphat nos in Christo Iesu, et odorem notitiæ suæ manifestat per nos in omni loco: 047 2CO 002 015 quia Christi bonus odor sumus Deo in iis, qui salvi fiunt, et in iis, qui pereunt: 047 2CO 002 016 aliis quidem odor mortis in mortem: aliis autem odor vitæ in vitam. Et ad hæc quis tam idoneus? 047 2CO 002 017 Non enim sumus sicut plurimi, adulterantes verbum Dei, sed ex sinceritate, sed sicut ex Deo, coram Deo, in Christo loquimur. 047 2CO 003 001 Incipimus iterum nosmetipsos commendare? Aut numquid egemus (sicut quidam) commendatiis epistolis ad vos, aut ex vobis? 047 2CO 003 002 Epistola nostra vos estis, scripta in cordibus nostris, quæ scitur, et legitur ab omnibus hominibus: 047 2CO 003 003 manifestati quod epistola estis Christi, ministrata a nobis, et scripta non atramento, sed Spiritu Dei vivi: non in tabulis lapideis, sed in tabulis cordis carnalibus. 047 2CO 003 004 Fiduciam autem talem habemus per Christum ad Deum: 047 2CO 003 005 non quod sufficientes simus cogitare aliquid a nobis, quasi ex nobis: sed sufficientia nostra ex Deo est: 047 2CO 003 006 qui et idoneos nos fecit ministros novi testamenti: non littera, sed Spiritu: littera enim occidit, Spiritus autem vivificat. 047 2CO 003 007 Quod si ministratio mortis litteris deformata in lapidibus, fuit in gloria, ita ut non possent intendere filii Israel in faciem Moysi propter gloriam vultus eius, quæ evacuatur: 047 2CO 003 008 quomodo non magis ministratio Spiritus erit in gloria? 047 2CO 003 009 Nam si ministratio damnationis gloria est: multo magis abundat ministerium iustitiæ in gloria. 047 2CO 003 010 Nam nec glorificatum est, quod claruit in hac parte, propter excellentem gloriam. 047 2CO 003 011 Si enim quod evacuatur, per gloriam est: multo magis quod manet, in gloria est. 047 2CO 003 012 Habentes igitur talem spem, multa fiducia utimur: 047 2CO 003 013 et non sicut Moyses ponebat velamen super faciem suam, ut non intenderent filii Israel in faciem eius, quod evacuatur, 047 2CO 003 014 sed obtusi sunt sensus eorum. Usque in hodiernum enim diem, idipsum velamen in lectione veteris testamenti manet non revelatum, (quoniam in Christo evacuatur) 047 2CO 003 015 sed usque in hodiernum diem, cum legitur Moyses, velamen positum est super cor eorum. 047 2CO 003 016 Cum autem conversus fuerit ad Dominum, auferetur velamen. 047 2CO 003 017 Dominus autem Spiritus est: Ubi autem Spiritus Domini: ibi libertas. 047 2CO 003 018 Nos vero omnes, revelata facie gloriam Domini speculantes, in eandem imaginem transformamur a claritate in claritatem, tamquam a Domini Spiritu. 047 2CO 004 001 Ideo habentes administrationem, iuxta quod misericordiam consecuti sumus, non deficimus, 047 2CO 004 002 sed abdicamus occulta dedecoris, non ambulantes in astutia, neque adulterantes verbum Dei, sed in manifestatione veritatis commendantes nosmetipsos ad omnem conscientiam hominum coram Deo. 047 2CO 004 003 Quod si etiam opertum est Evangelium nostrum: in iis, qui pereunt, est opertum: 047 2CO 004 004 in quibus deus huius sæculi excæcavit mentes infidelium, ut non fulgeat illis illuminatio Evangelii gloriæ Christi, qui est imago Dei. (aiōn g165) 047 2CO 004 005 Non enim nosmetipsos prædicamus, sed Iesum Christum Dominum nostrum: nos autem servos vestros per Iesum: 047 2CO 004 006 quoniam Deus, qui dixit de tenebris lucem splendescere, ipse illuxit in cordibus nostris ad illuminationem scientiæ claritatis Dei, in facie Christi Iesu. 047 2CO 004 007 Habemus autem thesaurum istum in vasis fictilibus: ut sublimitas sit virtutis Dei, et non ex nobis. 047 2CO 004 008 In omnibus tribulationem patimur, sed non angustiamur: aporiamur, sed non destituimur: 047 2CO 004 009 persecutionem patimur, sed non derelinquimur: deiicimur, sed non perimus: 047 2CO 004 010 semper mortificationem Iesu in corpore nostro circumferentes, ut et vita Iesu manifestetur in corporibus nostris. 047 2CO 004 011 Semper enim nos, qui vivimus, in mortem tradimur propter Iesum: ut et vita Iesu manifestetur in carne nostra mortali. 047 2CO 004 012 Ergo mors in nobis operatur, vita autem in vobis. 047 2CO 004 013 Habentes autem eundem Spiritum fidei, sicut scriptum est: Credidi, Propter quod locutus sum: et nos credimus, propter quod et loquimur: 047 2CO 004 014 scientes quoniam qui suscitavit Iesum, et nos cum Iesu suscitabit, et constituet vobiscum. 047 2CO 004 015 Omnia enim propter vos: ut gratia abundans, per multos in gratiarum actione, abundet in gloriam Dei. 047 2CO 004 016 Propter quod non deficimus: sed licet is, qui foris est, noster homo corrumpatur: tamen is, qui intus est, renovatur de die in diem. 047 2CO 004 017 Id enim, quod in præsenti est momentaneum et leve tribulationis nostræ, supra modum in sublimitate æternum gloriæ pondus operatur in nobis, (aiōnios g166) 047 2CO 004 018 non contemplantibus nobis quæ videntur, sed quæ non videntur. Quæ enim videntur, temporalia sunt: quæ autem non videntur, æterna sunt. (aiōnios g166) 047 2CO 005 001 Scimus enim quoniam si terrestris domus nostra huius habitationis dissolvatur, quod ædificationem ex Deo habemus, domum non manufactam, æternam in cælis. (aiōnios g166) 047 2CO 005 002 Nam et in hoc ingemiscimus, habitationem nostram, quæ de cælo est, superindui cupientes: 047 2CO 005 003 si tamen vestiti, non nudi inveniamur. 047 2CO 005 004 Nam et qui sumus in hoc tabernaculo, ingemiscimus gravati: eo quod nolumus expoliari, sed supervestiri, ut absorbeatur quod mortale est, a vita. 047 2CO 005 005 Qui autem efficit nos in hoc ipsum, Deus, qui dedit nobis pignus Spiritus. 047 2CO 005 006 Audentes igitur semper, scientes quoniam dum sumus in corpore, peregrinamur a Domino: 047 2CO 005 007 (per fidem enim ambulamus, et non per speciem) 047 2CO 005 008 audemus autem, et bonam voluntatem habemus magis peregrinari a corpore, et præsentes esse ad Dominum. 047 2CO 005 009 Et ideo contendimus sive absentes, sive præsentes placere illi. 047 2CO 005 010 Omnes enim nos manifestari oportet ante Tribunal Christi, ut referat unusquisque propria corporis, prout gessit, sive bonum, sive malum. 047 2CO 005 011 Scientes ergo timorem Domini hominibus suademus, Deo autem manifesti sumus. Spero autem et in conscientiis vestris manifestos nos esse. 047 2CO 005 012 Non iterum commendamus nos vobis, sed occasionem damus vobis gloriandi pro nobis: ut habeatis ad eos, qui in facie gloriantur, et non in corde. 047 2CO 005 013 Sive enim mente excedimus, Deo: sive sobrii sumus, vobis. 047 2CO 005 014 Charitas enim Christi urget nos: æstimantes hoc, quoniam si unus pro omnibus mortuus est, ergo omnes mortui sunt: 047 2CO 005 015 et pro omnibus mortuus est Christus: ut, et qui vivunt, iam non sibi vivant, sed ei, qui pro ipsis mortuus est et resurrexit. 047 2CO 005 016 Itaque nos ex hoc neminem novimus secundum carnem. Et si cognovimus secundum carnem Christum: sed nunc iam non novimus. 047 2CO 005 017 Si qua ergo in Christo nova creatura, vetera transierunt: ecce facta sunt omnia nova. 047 2CO 005 018 Omnia autem ex Deo, qui nos reconciliavit sibi per Christum: et dedit nobis ministerium reconciliationis. 047 2CO 005 019 Quoniam quidem Deus erat in Christo mundum reconcilians sibi, non reputans illis delicta ipsorum, et posuit in nobis verbum reconciliationis. 047 2CO 005 020 Pro Christo ergo legatione fungimur, tamquam Deo exhortante per nos. Obsecramus pro Christo, reconciliamini Deo. 047 2CO 005 021 Eum, qui non noverat peccatum, pro nobis peccatum fecit, ut nos efficeremur iustitia Dei in ipso. 047 2CO 006 001 Adiuvantes autem exhortamur ne in vacuum gratiam Dei recipiatis. 047 2CO 006 002 Ait enim: Tempore accepto exaudivi te, et in die salutis adiuvi te. Ecce, nunc tempus acceptabile, ecce nunc dies salutis. 047 2CO 006 003 Nemini dantes ullam offensionem, ut non vituperetur ministerium nostrum: 047 2CO 006 004 sed in omnibus exhibeamus nosmetipsos sicut Dei ministros in multa patientia, in tribulationibus, in necessitatibus, in angustiis, 047 2CO 006 005 in plagis, in carceribus, in seditionibus, in laboribus, in vigiliis, in ieiuniis, 047 2CO 006 006 in castitate, in scientia, in longanimitate, in suavitate, in Spiritu Sancto, in charitate non ficta, 047 2CO 006 007 in verbo veritatis, in virtute Dei, per arma iustitiæ a dextris, et a sinistris, 047 2CO 006 008 per gloriam, et ignobilitatem, per infamiam, et bonam famam: ut seductores, et veraces, sicut qui ignoti, et cogniti: 047 2CO 006 009 quasi morientes, et ecce vivimus: ut castigati, et non mortificati: 047 2CO 006 010 quasi tristes, semper autem gaudentes: sicut egentes, multos autem locupletantes: tamquam nihil habentes, et omnia possidentes. 047 2CO 006 011 Os nostrum patet ad vos, o Corinthii, cor nostrum dilatatum est. 047 2CO 006 012 Non angustiamini in nobis: angustiamini autem in visceribus vestris: 047 2CO 006 013 eandem autem habentes renumerationem, tamquam filiis dico: dilatamini et vos. 047 2CO 006 014 Nolite iugum ducere cum infidelibus. Quæ enim participatio iustitiæ cum iniquitate? Aut quæ societas luci ad tenebras? 047 2CO 006 015 Quæ autem conventio Christi ad Belial? Aut quæ pars fideli cum infideli? 047 2CO 006 016 Qui autem consensus templo Dei cum idolis? Vos enim estis templum Dei vivi, sicut dicit Deus: Quoniam inhabitabo in illis, et inambulabo inter eos, et ero illorum Deus, et ipsi erunt mihi populus. 047 2CO 006 017 Propter quod exite de medio eorum, et separamini, dicit Dominus, et immundum ne tetigeritis: 047 2CO 006 018 et ego recipiam vos: et ero vobis in Patrem, et vos eritis mihi in filios, et filias, dicit Dominus omnipotens. 047 2CO 007 001 Has ergo habentes promissiones, charissimi, mundemus nos ab omni inquinamento carnis, et spiritus perficientes sanctificationem in timore Dei. 047 2CO 007 002 Capite nos. Neminem læsimus, neminem corrupimus, neminem circumvenimus. 047 2CO 007 003 Non ad condemnationem vestram dico. Prædiximus enim quod in cordibus nostris estis ad commoriendum, et ad convivendum. 047 2CO 007 004 Multa mihi fiducia est apud vos, multa mihi gloriatio pro vobis, repletus sum consolatione, superabundo gaudio in omni tribulatione nostra. 047 2CO 007 005 Nam et cum venissemus in Macedoniam, nullam requiem habuit caro nostra, sed omnem tribulationem passi sumus: foris pugnæ, intus timores. 047 2CO 007 006 Sed qui consolatur humiles, consolatus est nos Deus in adventu Titi. 047 2CO 007 007 Non solum autem in adventu eius, sed etiam in consolatione, qua consolatus est in vobis, referens nobis vestrum desiderium, vestrum fletum, vestram æmulationem pro me, ita ut magis gauderem. 047 2CO 007 008 Quoniam etsi contristavi vos in epistola, non me pœnitet: etsi pœniteret, videns quod epistola illa (etsi ad horam) vos contristavit; 047 2CO 007 009 nunc gaudeo: non quia contristati estis, sed quia contristati estis ad pœnitentiam. Contristati enim estis ad Deum, ut in nullo detrimentum patiamini ex nobis. 047 2CO 007 010 Quæ enim secundum Deum tristitia est, pœnitentiam in salutem stabilem operatur: sæculi autem tristitia mortem operatur. 047 2CO 007 011 Ecce enim hoc ipsum, secundum Deum contristari vos, quantam in vobis operatur solicitudinem: sed defensionem, sed indignationem, sed timorem, sed desiderium, sed æmulationem, sed vindictam. In omnibus exhibuistis vos, incontaminatos esse negotio. 047 2CO 007 012 Igitur, etsi scripsi vobis, non propter eum, qui fecit iniuriam, nec propter eum, qui passus est: sed ad manifestandam solicitudinem nostram, quam habemus pro vobis coram Deo: 047 2CO 007 013 ideo consolati sumus. In consolatione autem nostra, abundantius magis gavisi sumus super gaudio Titi, quia refectus est spiritus eius ab omnibus vobis. 047 2CO 007 014 Et si quid apud illum de vobis gloriatus sum, non sum confusus: sed sicut omnia vobis in veritate locuti sumus, ita et gloriatio nostra, quæ fuit ad Titum, veritas facta est, 047 2CO 007 015 et viscera eius abundantius in vobis sunt: reminiscentis omnium vestrum obedientiam: quomodo cum timore, et tremore excepistis illum. 047 2CO 007 016 Gaudeo quod in omnibus confido in vobis. 047 2CO 008 001 Notam autem facimus vobis, fratres, gratiam Dei, quæ data est in Ecclesiis Macedoniæ: 047 2CO 008 002 quod in multo experimento tribulationis abundantia gaudii ipsorum fuit, et altissima paupertas eorum abundavit in divitias simplicitatis eorum: 047 2CO 008 003 quia secundum virtutem testimonium illis reddo, et supra virtutem voluntarii fuerunt, 047 2CO 008 004 cum multa exhortatione obsecrantes nos gratiam, et communicationem ministerii, quod fit in sanctos. 047 2CO 008 005 Et non sicut speravimus, sed semetipsos dederunt primum Domino, deinde nobis per voluntatem Dei, 047 2CO 008 006 ita ut rogaremus Titum: ut quemadmodum cœpit, ita et perficiat in vobis etiam gratiam istam. 047 2CO 008 007 Sed sicut in omnibus abundatis fide, et sermone, et scientia, et omni solicitudine, insuper et charitate vestra in nos, ut et in hac gratia abundetis. 047 2CO 008 008 Non quasi imperans dico: sed per aliorum solicitudinem, etiam vestræ charitatis ingenium bonum comprobans. 047 2CO 008 009 Scitis enim gratiam Domini nostri Iesu Christi, quoniam propter vos egenus factus est, cum esset dives, ut illius inopia vos divites essetis. 047 2CO 008 010 Et consilium in hoc do: hoc enim vobis utile est, qui non solum facere, sed et velle cœpistis ab anno priore: 047 2CO 008 011 nunc vero et facto perficite: ut quemadmodum promptus est animus voluntatis, ita sit et perficiendi ex eo, quod habetis. 047 2CO 008 012 Si enim voluntas prompta est, secundum id, quod habet, accepta est, non secundum id, quod non habet. 047 2CO 008 013 Non enim ut aliis sit remissio, vobis autem tribulatio, sed ex æqualitate. 047 2CO 008 014 In præsenti tempore vestra abundantia illorum inopiam suppleat: ut et illorum abundantia vestræ inopiæ sit supplementum, ut fiat æqualitas, sicut scriptum est: 047 2CO 008 015 Qui multum non abundavit: et qui modicum, non minoravit. 047 2CO 008 016 Gratias autem Deo, qui dedit eandem solicitudinem pro vobis in corde Titi, 047 2CO 008 017 quoniam exhortationem quidem suscepit: sed cum solicitior esset, sua voluntate profectus est ad vos. 047 2CO 008 018 Misimus etiam cum illo fratrem, cuius laus est in Evangelio per omnes Ecclesias: 047 2CO 008 019 non solum autem, sed et ordinatus est ab Ecclesiis comes peregrinationis nostræ in hanc gratiam, quæ ministratur a nobis ad Domini gloriam, et destinatam voluntatem nostram: 047 2CO 008 020 devitantes hoc, ne quis nos vituperet in hac plenitudine, quæ ministratur a nobis. 047 2CO 008 021 Providemus enim bona non solum coram Deo, sed etiam coram hominibus. 047 2CO 008 022 Misimus autem cum illis et fratrem nostrum, quem probavimus in multis sæpe solicitum esse: nunc autem multo solicitiorem, confidentia multa in vos, 047 2CO 008 023 sive pro Tito, qui est socius meus, et in vos adiutor, sive fratres nostri, Apostoli Ecclesiarum, gloria Christi. 047 2CO 008 024 Ostensionem ergo, quæ est charitatis vestræ, et nostræ gloriæ pro vobis, in illos ostendite in faciem Ecclesiarum. 047 2CO 009 001 Nam de ministerio, quod fit in sanctos ex abundanti est mihi scribere vobis. 047 2CO 009 002 Scio enim promptum animum vestrum: pro quo de vobis glorior apud Macedones. Quoniam et Achaia parata est ab anno præterito, et vestra æmulatio provocavit plurimos. 047 2CO 009 003 Misi autem fratres: ut ne quod gloriamur de vobis, evacuetur in hac parte, ut (quemadmodum dixi) parati sitis: 047 2CO 009 004 ne cum venerint Macedones mecum, et invenerint vos imparatos, erubescamus nos (ut non dicamus vos) in hac substantia. 047 2CO 009 005 Necessarium ergo existimavi rogare fratres, ut præveniant ad vos, et præparent repromissam benedictionem hanc paratam esse sic, quasi benedictionem, non tamquam avaritiam. 047 2CO 009 006 Hoc autem dico: Qui parce seminat, parce et metet: et qui seminat in benedictionibus, de benedictionibus et metet. 047 2CO 009 007 Unusquisque prout destinavit in corde suo, non ex tristitia, aut ex necessitate: hilarem enim datorem diligit Deus. 047 2CO 009 008 Potens est autem Deus omnem gratiam abundare facere in vobis: ut in omnibus semper omnem sufficientiam habentes, abundetis in omne opus bonum, 047 2CO 009 009 sicut scriptum est: Dispersit, dedit pauperibus: iustitia eius manet in sæculum sæculi. (aiōn g165) 047 2CO 009 010 Qui autem administrat semen seminanti: et panem ad manducandum præstabit, et multiplicabit semen vestrum, et augebit incrementa frugum iustitiæ vestræ: 047 2CO 009 011 ut in omnibus locupletati abundetis in omnem simplicitatem, quæ operatur per nos gratiarum actionem Deo. 047 2CO 009 012 Quoniam ministerium huius officii non solum supplet ea, quæ desunt sanctis, sed etiam abundat per multas gratiarum actiones in Domino, 047 2CO 009 013 per probationem ministerii huius, glorificantes Deum in obedientia confessionis vestræ, in Evangelium Christi, et simplicitate communicationis in illos, et in omnes, 047 2CO 009 014 et in ipsorum obsecratione pro vobis, desiderantium vos propter eminentem gratiam Dei in vobis. 047 2CO 009 015 Gratias Deo super inenarrabili dono eius. 047 2CO 010 001 Ipse autem ego Paulus obsecro vos per mansuetudinem, et modestiam Christi, qui in facie quidem humilis sum inter vos, absens autem confido in vos. 047 2CO 010 002 Rogo autem vos ne præsens audeam per eam confidentiam, qua existimor audere in quosdam, qui arbitrantur nos tamquam secundum carnem ambulemus. 047 2CO 010 003 In carne enim ambulantes, non secundum carnem militamus. 047 2CO 010 004 Nam arma militiæ nostræ non carnalia sunt, sed potentia Deo ad destructionem munitionum, consilia destruentes, 047 2CO 010 005 et omnem altitudinem extollentem se adversus scientiam Dei, et in captivitatem redigentes omnem intellectum in obsequium Christi, 047 2CO 010 006 et in promptu habentes ulcisci omnem inobedientiam, cum impleta fuerit vestra obedientia. 047 2CO 010 007 Quæ secundum faciem sunt, videte. Si quis confidit sibi Christi se esse, hoc cogitet iterum apud se: quia sicut ipse Christi est, ita et nos. 047 2CO 010 008 Nam, etsi amplius aliquid gloriatus fuero de potestate nostra, quam dedit nobis Dominus in ædificationem, et non in destructionem vestram: non erubescam. 047 2CO 010 009 Ut autem non existimer tamquam terrere vos per epistolas: 047 2CO 010 010 quoniam quidem epistolæ, inquiunt, graves sunt et fortes: præsentia autem corporis infirma, et sermo contemptibilis: 047 2CO 010 011 hoc cogitet qui eiusmodi est, quia quales sumus verbo per epistolas absentes, tales et præsentes in facto. 047 2CO 010 012 Non enim audemus inserere, aut comparare nos quibusdam, qui seipsos commendant: sed ipsi in nobis nosmetipsos metientes, et comparantes nosmetipsos nobis. 047 2CO 010 013 Nos autem non in immensum gloriabimur, sed secundum mensuram regulæ, qua mensus est nobis Deus, mensuram pertingendi usque ad vos. 047 2CO 010 014 Non enim quasi non pertingentes ad vos, superextendimus nos: usque ad vos enim pervenimus in Evangelio Christi. 047 2CO 010 015 Non in immensum gloriantes in alienis laboribus: spem autem habentes crescentis fidei vestræ, in vobis magnificari secundum regulam nostram in abundantiam, 047 2CO 010 016 etiam in illa, quæ ultra vos sunt, evangelizare, non in aliena regula in iis quæ præparata sunt gloriari. 047 2CO 010 017 Qui autem gloriatur, in Domino glorietur. 047 2CO 010 018 Non enim qui seipsum commendat, ille probatus est: sed quem Deus commendat. 047 2CO 011 001 Utinam sustineretis modicum quid insipientiæ meæ, sed et supportare me: 047 2CO 011 002 Æmulor enim vos Dei æmulatione. Despondi enim vos uni viro virginem castam exhibere Christo. 047 2CO 011 003 Timeo autem ne sicut serpens Hevam seduxit astutia sua, ita corrumpantur sensus vestri, et excidant a simplicitate, quæ est in Christo. 047 2CO 011 004 Nam si is, qui venit, alium Christum prædicat, quem non prædicavimus, aut alium spiritum accipitis, quem non accepistis: aut aliud Evangelium, quod non recepistis: recte pateremini. 047 2CO 011 005 Existimo enim nihil me minus fecisse a magnis Apostolis. 047 2CO 011 006 Nam etsi imperitus sermone, sed non scientia, in omnibus autem manifestati sumus vobis. 047 2CO 011 007 Aut numquid peccatum feci, me ipsum humilians, ut vos exaltemini? Quoniam gratis Evangelium Dei evangelizavi vobis? 047 2CO 011 008 Alias Ecclesias expoliavi, accipiens stipendium ad ministerium vestrum. 047 2CO 011 009 Et cum essem apud vos, et egerem; nulli onerosus fui: nam quod mihi deerat, suppleverunt fratres, qui venerunt a Macedonia: et in omnibus sine onere me vobis servavi, et servabo. 047 2CO 011 010 Est veritas Christi in me, quoniam hæc gloriatio non infringetur in me in regionibus Achaiæ. 047 2CO 011 011 Quare? Quia non diligo vos? Deus scit. 047 2CO 011 012 Quod autem facio, et faciam: ut amputem occasionem eorum, qui volunt occasionem, ut in quo gloriantur, inveniantur sicut et nos. 047 2CO 011 013 Nam eiusmodi pseudoapostoli, sunt operarii subdoli, transfigurantes se in apostolos Christi. 047 2CO 011 014 Et non mirum: ipse enim Satanas transfigurat se in Angelum lucis. 047 2CO 011 015 Non est ergo magnum, si ministri eius transfigurentur velut ministri iustitiæ: quorum finis erit secundum opera ipsorum. 047 2CO 011 016 Iterum dico, (ne quis me putet insipientem esse, alioquin velut insipientem accipite me, ut et ego modicum quid glorier) 047 2CO 011 017 quod loquor, non loquor secundum Deum, sed quasi in insipientia, in hac substantia gloriæ. 047 2CO 011 018 Quoniam multi gloriantur secundum carnem: et ego gloriabor. 047 2CO 011 019 Libenter enim suffertis insipientes: cum sitis ipsi sapientes. 047 2CO 011 020 Sustinetis enim si quis vos in servitutem redigit, si quis devorat, si quis accipit, si quis extollitur, si quis in faciem vos cædit. 047 2CO 011 021 Secundum ignobilitatem dico, quasi nos infirmi fuerimus in hac parte. In quo quis audet (in insipientia dico) audeo et ego: 047 2CO 011 022 Hebræi sunt, et ego: Israelitæ sunt, et ego: Semen Abrahæ sunt, et ego: 047 2CO 011 023 Ministri Christi sunt, (ut minus sapiens dico) plus ego: in laboribus plurimis, in carceribus abundantius, in plagis supra modum, in mortibus frequenter. 047 2CO 011 024 A Iudæis quinquies, quadragenas, una minus, accepi. 047 2CO 011 025 Ter virgis cæsus sum, semel lapidatus sum, ter naufragium feci, nocte et die in profundo maris fui, 047 2CO 011 026 in itineribus sæpe, periculis fluminum, periculis latronum, periculis ex genere, periculis ex Gentibus, periculis in civitate, periculis in solitudine, periculis in mari, periculis in falsis fratribus: 047 2CO 011 027 in labore et ærumna, in vigiliis multis, in fame, et siti, in ieiuniis multis, in frigore, et nuditate, 047 2CO 011 028 præter illa, quæ extrinsecus sunt, instantia mea quotidiana, sollicitudo omnium Ecclesiarum. 047 2CO 011 029 Quis infirmatur, et ego non infirmor? Quis scandalizatur, et ego non uror? 047 2CO 011 030 Si gloriari oportet: quæ infirmitatis meæ sunt, gloriabor. 047 2CO 011 031 Deus et Pater Domini nostri Iesu Christi, qui est benedictus in sæcula, scit quod non mentior. (aiōn g165) 047 2CO 011 032 Damasci præpositus gentis Aretæ regis, custodiebat civitatem Damascenorum ut me comprehenderet: 047 2CO 011 033 et per fenestram in sporta dimissus sum per murum, et sic effugi manus eius. 047 2CO 012 001 Si gloriari oportet (non expedit quidem): veniam autem ad visiones, et revelationes Domini. 047 2CO 012 002 Scio hominem in Christo ante annos quattuordecim, sive in corpore nescio, sive extra corpus nescio, Deus scit, raptum huiusmodi usque ad tertium cælum. 047 2CO 012 003 Et scio huiusmodi hominem sive in corpore, sive extra corpus nescio, Deus scit: 047 2CO 012 004 quoniam raptus est in Paradisum: et audivit arcana verba, quæ non licet homini loqui. 047 2CO 012 005 Pro huiusmodi gloriabor: pro me autem nihil gloriabor nisi in infirmitatibus meis. 047 2CO 012 006 Nam, et si voluero gloriari, non ero insipiens: veritatem enim dicam: parco autem, ne quis me existimet supra id, quod videt in me, aut aliquid audit ex me. 047 2CO 012 007 Et ne magnitudo revelationum extollat me, datus est mihi stimulus carnis meæ Angelus Satanæ, qui me colaphizet. 047 2CO 012 008 Propter quod ter Dominum rogavi ut discederet a me: 047 2CO 012 009 et dixit mihi: Sufficit tibi gratia mea: nam virtus in infirmitate perficitur. Libenter igitur gloriabor in infirmitatibus meis, ut inhabitet in me virtus Christi. 047 2CO 012 010 Propter quod placeo mihi in infirmitatibus meis, in contumeliis, in necessitatibus, in persecutionibus, in angustiis pro Christo: Cum enim infirmor, tunc potens sum. 047 2CO 012 011 Factus sum insipiens, vos me coegistis. Ego enim a vobis debui commendari: nihil enim minus fui ab iis, qui sunt supra modum Apostoli: tametsi nihil sum: 047 2CO 012 012 signa tamen Apostolatus mei facta sunt super vos in omni patientia, in signis, et prodigiis, et virtutibus. 047 2CO 012 013 Quid est enim, quod minus habuistis præ ceteris Ecclesiis, nisi quod ego ipse non gravavi vos? Donate mihi hanc iniuriam. 047 2CO 012 014 Ecce tertio hoc paratus sum venire ad vos: et non ero gravis vobis. Non enim quæro quæ vestra sunt, sed vos. Nec enim debent filii parentibus thesaurizare, sed parentes filiis. 047 2CO 012 015 Ego autem libentissime impendam, et superimpendar ipse pro animabus vestris: licet plus vos diligens, minus diligar. 047 2CO 012 016 Sed esto: ego vos non gravavi: sed cum essem astutus, dolo vos cepi. 047 2CO 012 017 Numquid per aliquem eorum, quod misi ad vos, circumveni vos? 047 2CO 012 018 Rogavi Titum, et misi cum illo fratrem. Numquid Titus vos circumvenit? Nonne eodem spiritu ambulavimus? Nonne iisdem vestigiis? 047 2CO 012 019 Olim putatis quod excusemus nos apud vos? Coram Deo in Christo loquimur: omnia autem charissimi propter ædificationem vestram. 047 2CO 012 020 Timeo enim ne forte cum venero, non quales volo, inveniam vos: et ego inveniar a vobis, qualem non vultis: ne forte contentiones, æmulationes, animositates, dissensiones, detractiones, susurrationes, inflationes, seditiones sint inter vos: 047 2CO 012 021 ne iterum cum venero, humiliet me Deus apud vos, et lugeam multos ex iis, qui ante peccaverunt, et non egerunt pœnitentiam super immunditia, et fornicatione, et impudicitia, quam gesserunt. 047 2CO 013 001 Ecce tertio hoc venio ad vos: In ore duorum, vel trium testium stabit omne verbum. 047 2CO 013 002 Prædixi, et prædico, ut præsens, et nunc absens iis, qui ante peccaverunt, et ceteris omnibus, quoniam si venero iterum, non parcam. 047 2CO 013 003 An experimentum quæritis eius, qui in me loquitur Christus, qui in vobis non infirmatur, sed potens est in vobis? 047 2CO 013 004 Nam etsi crucifixus est ex infirmitate: sed vivit ex virtute Dei. Nam et nos infirmi sumus in illo: sed vivemus cum eo ex virtute Dei in vobis. 047 2CO 013 005 Vosmetipsos tentate si estis in fide: ipsi vos probate. An non cognoscitis vosmetipsos quia Christus Iesus in vobis est? nisi forte reprobi estis. 047 2CO 013 006 Spero autem quod cognoscetis, quia nos non sumus reprobi. 047 2CO 013 007 Oramus autem Deum ut nihil mali faciatis, non ut nos probati appareamus, sed ut vos quod bonum est faciatis: nos autem ut reprobi simus. 047 2CO 013 008 Non enim possumus aliquid adversus veritatem, sed pro veritate. 047 2CO 013 009 Gaudemus enim, quoniam nos infirmi sumus, vos autem potentes estis. Hoc et oramus vestram consummationem. 047 2CO 013 010 Ideo hæc absens scribo, ut non præsens durius agam secundum potestatem, quam Dominus dedit mihi in ædificationem, et non in destructionem. 047 2CO 013 011 De cetero, fratres, gaudete, perfecti estote, exhortamini, idem sapite, pacem habete, et Deus pacis, et dilectionis erit vobiscum. 047 2CO 013 012 Salutate invicem in osculo sancto. 047 2CO 013 013 Salutant vos omnes sancti. 047 2CO 013 014 Gratia Domini nostri Iesu Christi, et charitas Dei, et communicatio Sancti Spiritus sit cum omnibus vobis. Amen. # # BOOK 048 GAL Galatians Galatas 048 GAL 001 001 Paulus Apostolus non ab hominibus, neque per hominem, sed per Iesum Christum, et Deum Patrem, qui suscitavit eum a mortuis: 048 GAL 001 002 et qui mecum sunt omnes fratres, Ecclesiis Galatiæ. 048 GAL 001 003 Gratia vobis, et pax a Deo Patre, et Domino nostro Iesu Christo, 048 GAL 001 004 qui dedit semetipsum pro peccatis nostris, ut eriperet nos de præsenti sæculo nequam, secundum voluntatem Dei et Patris nostri, (aiōn g165) 048 GAL 001 005 cui est gloria in sæcula sæculorum: Amen. (aiōn g165) 048 GAL 001 006 Miror quod sic tam cito transferimini ab eo, qui vos vocavit in gratiam Christi in aliud Evangelium: 048 GAL 001 007 quod non est aliud, nisi sunt aliqui, qui vos conturbant, et volunt convertere Evangelium Christi. 048 GAL 001 008 Sed licet nos, aut Angelus de cælo evangelizet vobis præterquam quod evangelizavimus vobis, anathema sit. 048 GAL 001 009 Sicut prædiximus, et nunc iterum dico: Si quis vobis evangelizaverit præter id, quod accepistis, anathema sit. 048 GAL 001 010 Modo enim hominibus suadeo, an Deo? An quæro hominibus placere? Si adhuc hominibus placerem, Christi servus non essem. 048 GAL 001 011 Notum enim vobis facio, fratres, Evangelium, quod evangelizatum est a me, quia non est secundum hominem: 048 GAL 001 012 neque enim ego ab homine accepi illud, neque didici, sed per revelationem Iesu Christi. 048 GAL 001 013 Audistis enim conversationem meam aliquando in Iudaismo: quoniam supra modum persequebar Ecclesiam Dei, et expugnabam illam, 048 GAL 001 014 et proficiebam in Iudaismo supra multos coætaneos meos in genere meo, abundantius æmulator existens paternarum mearum traditionum. 048 GAL 001 015 Cum autem placuit ei, qui me segregavit ex utero matris meæ, et vocavit per gratiam suam, 048 GAL 001 016 ut revelaret Filium suum in me, ut evangelizarem illum in Gentibus: continuo non acquievi carni et sanguini, 048 GAL 001 017 neque veni Ierosolymam ad antecessores meos Apostolos: sed abii in Arabiam: et iterum reversus sum Damascum: 048 GAL 001 018 deinde post annos tres veni Ierosolymam videre Petrum, et mansi apud eum diebus quindecim: 048 GAL 001 019 alium autem Apostolorum vidi neminem, nisi Iacobum fratrem Domini. 048 GAL 001 020 Quæ autem scribo vobis, ecce coram Deo quia non mentior. 048 GAL 001 021 Deinde veni in partes Syriæ, et Ciliciæ. 048 GAL 001 022 Eram autem ignotus facie Ecclesiis Iudææ, quæ erant in Christo: 048 GAL 001 023 tantum autem auditum habebant: Quoniam qui persequebatur nos aliquando, nunc evangelizat fidem, quam aliquando expugnabat: 048 GAL 001 024 et in me clarificabant Deum. 048 GAL 002 001 Deinde post annos quattuordecim, iterum ascendi Ierosolymam cum Barnaba, assumpto et Tito. 048 GAL 002 002 Ascendi autem secundum revelationem: et contuli cum illis Evangelium, quod prædico in Gentibus, seorsum autem iis, qui videbantur aliquid esse: ne forte in vacuum currerem, aut cucurrissem. 048 GAL 002 003 Sed neque Titus, qui mecum erat, cum esset Gentilis, compulsus est circumcidi: 048 GAL 002 004 sed propter subintroductos falsos fratres, qui subintroierunt explorare libertatem nostram, quam habemus in Christo Iesu, ut nos in servitutem redigerent. 048 GAL 002 005 Quibus neque ad horam cessimus subiectione, ut veritas Evangelii permaneat apud vos: 048 GAL 002 006 ab iis autem, qui videbantur esse aliquid, (quales aliquando fuerint, nihil mea interest. Deus personam hominis non accipit) mihi enim qui videbantur esse aliquid, nihil contulerunt. 048 GAL 002 007 Sed econtra cum vidissent quod creditum est mihi Evangelium præputii, sicut et Petro circumcisionis: 048 GAL 002 008 (qui enim operatus est Petro in Apostolatum circumcisionis, operatus est et mihi inter Gentes) 048 GAL 002 009 et cum cognovissent gratiam, quæ data est mihi, Iacobus, et Cephas, et Ioannes, qui videbantur columnæ esse, dextras dederunt mihi, et Barnabæ societatis: ut nos in Gentes, ipsi autem in circumcisionem: 048 GAL 002 010 tantum ut pauperum memores essemus, quod etiam solicitus fui hoc ipsum facere. 048 GAL 002 011 Cum autem venisset Cephas Antiochiam: in faciem ei restiti, quia reprehensibilis erat. 048 GAL 002 012 Prius enim quam venirent quidam a Iacobo, cum Gentibus edebat: cum autem venissent, subtrahebat, et segregabat se timens eos, qui ex circumcisione erant. 048 GAL 002 013 Et simulationi eius consenserunt ceteri Iudæi, ita ut et Barnabas duceretur ab eis in illam simulationem. 048 GAL 002 014 Sed cum vidissem quod non recte ambularent ad veritatem Evangelii, dixi Cephæ coram omnibus: Si tu, cum Iudæus sis, Gentiliter vivis, et non Iudaice: quomodo Gentes cogis Iudaizare? 048 GAL 002 015 Nos natura Iudæi, et non ex Gentibus peccatores. 048 GAL 002 016 Scientes autem quod non iustificatur homo ex operibus legis, nisi per fidem Iesu Christi: et nos in Christo Iesu credimus, ut iustificemur ex fide Christi, et non ex operibus legis: propter quod ex operibus legis non iustificabitur omnis caro. 048 GAL 002 017 Quod si quærentes iustificari in Christo, inventi sumus et ipsi peccatores, numquid Christus peccati minister est? Absit. 048 GAL 002 018 Si enim quæ destruxi, iterum hæc ædifico: prævaricatorem me constituo. 048 GAL 002 019 Ego enim per legem, legi mortuus sum, ut Deo vivam: Christo confixus sum cruci. 048 GAL 002 020 Vivo autem, iam non ego: vivit vero in me Christus. Quod autem nunc vivo in carne: in fide vivo Filii Dei, qui dilexit me, et tradidit semetipsum pro me. 048 GAL 002 021 Non abiicio gratiam Dei. Si enim per legem iustitia, ergo gratis Christus mortuus est. 048 GAL 003 001 O insensati Galatæ, quis vos fascinavit non obedire veritati, ante quorum oculos Iesus Christus præscriptus est, in vobis crucifixus? 048 GAL 003 002 Hoc solum a vobis volo discere: Ex operibus legis Spiritum accepistis, an ex auditu fidei? 048 GAL 003 003 Sic stulti estis, ut cum Spiritu cœperitis, nunc carne consummemini? 048 GAL 003 004 Tanta passi estis sine causa? Si tamen sine causa. 048 GAL 003 005 Qui ergo tribuit vobis Spiritum, et operatur virtutes in vobis: ex operibus legis, an ex auditu fidei? 048 GAL 003 006 Sicut scriptum est: Abraham credidit Deo, et reputatum est illi ad iustitiam. 048 GAL 003 007 Cognoscite ergo quia qui ex fide sunt, ii sunt filii Abrahæ. 048 GAL 003 008 Providens autem Scriptura quia ex fide iustificat Gentes Deus, prænunciavit Abrahæ: Quia benedicentur in te omnes Gentes. 048 GAL 003 009 Igitur qui ex fide sunt, benedicentur cum fideli Abraham. 048 GAL 003 010 Quicumque enim ex operibus legis sunt, sub maledicto sunt. Scriptum est enim: Maledictus omnis, qui non permanserit in omnibus, quæ scripta sunt in Libro legis ut faciat ea. 048 GAL 003 011 Quoniam autem in lege nemo iustificatur apud Deum, manifestum est: quia iustus ex fide vivit. 048 GAL 003 012 Lex autem non est ex fide, sed: Qui fecerit ea, vivet in illis. 048 GAL 003 013 Christus nos redemit de maledicto legis, factus pro nobis maledictum: quia scriptum est: Maledictus omnis qui pendet in ligno: 048 GAL 003 014 ut in Gentibus benedictio Abrahæ fieret in Christo Iesu, ut pollicitationem Spiritus accipiamus per fidem. 048 GAL 003 015 Fratres (secundum hominem dico) tamen hominis confirmatum testamentum nemo spernit, aut superordinat. 048 GAL 003 016 Abrahæ dictæ sunt promissiones, et semini eius. Non dicit: Et seminibus, quasi in multis: sed quasi in uno: Et semini tuo, qui est Christus. 048 GAL 003 017 Hoc autem dico, testamentum confirmatum a Deo: quæ post quadringentos et triginta annos facta est Lex, non irritum facit ad evacuandam promissionem. 048 GAL 003 018 Nam si ex lege hereditas, iam non ex promissione. Abrahæ autem per repromissionem donavit Deus. 048 GAL 003 019 Quid igitur lex? Propter transgressiones posita est donec veniret semen, cui promiserat, ordinata per Angelos in manu mediatoris. 048 GAL 003 020 Mediator autem unius non est: Deus autem unus est. 048 GAL 003 021 Lex ergo adversus promissa Dei? Absit. Si enim data esset lex, quæ posset vivificare, vere ex lege esset iustitia. 048 GAL 003 022 Sed conclusit Scriptura omnia sub peccato, ut promissio ex fide Iesu Christi daretur credentibus. 048 GAL 003 023 Prius autem quam veniret fides, sub lege custodiebamur conclusi in eam fidem, quæ revelanda erat. 048 GAL 003 024 Itaque lex pædagogus noster fuit in Christo, ut ex fide iustificemur. 048 GAL 003 025 At ubi venit fides, iam non sumus sub pædagogo. 048 GAL 003 026 Omnes enim filii Dei estis per fidem, quæ est in Christo Iesu. 048 GAL 003 027 Quicumque enim in Christo baptizati estis, Christum induistis. 048 GAL 003 028 Non est Iudæus, neque Græcus: non est servus, neque liber: non est masculus, neque femina. Omnes enim vos unum estis in Christo Iesu. 048 GAL 003 029 Si autem vos Christi: ergo semen Abrahæ estis, secundum promissionem heredes. 048 GAL 004 001 Dico autem: Quanto tempore heres parvulus est, nihil differt a servo, cum sit dominus omnium: 048 GAL 004 002 sed sub tutoribus, et actoribus est usque ad præfinitum tempus a patre: 048 GAL 004 003 ita et nos cum essemus parvuli, sub elementis mundi eramus servientes. 048 GAL 004 004 At ubi venit plenitudo temporis, misit Deus Filium suum factum ex muliere, factum sub lege, 048 GAL 004 005 ut eos, qui sub lege erant, redimeret, ut adoptionem filiorum reciperemus. 048 GAL 004 006 Quoniam autem estis filii, misit Deus Spiritum Filii sui in corda vestra clamantem: Abba, Pater. 048 GAL 004 007 Itaque iam non est servus, sed filius: Quod si filius: et heres per Deum. 048 GAL 004 008 Sed tunc quidem ignorantes Deum, iis, qui natura non sunt dii, serviebatis. 048 GAL 004 009 Nunc autem cum cognoveritis Deum, immo cogniti sitis a Deo: quomodo convertimini iterum ad infirma, et egena elementa, quibus denuo servire vultis? 048 GAL 004 010 Dies observatis, et menses, et tempora, et annos. 048 GAL 004 011 Timeo vos, ne forte sine causa laboraverim in vobis. 048 GAL 004 012 Estote sicut ego, quia et ego sicut vos: fratres obsecro vos. Nihil me læsistis. 048 GAL 004 013 Scitis autem quia per infirmitatem carnis evangelizavi vobis iampridem: et tentationem vestram in carne mea 048 GAL 004 014 non sprevistis, neque respuistis: sed sicut Angelum Dei excepistis me, sicut Christum Iesum. 048 GAL 004 015 Ubi est ergo beatitudo vestra? Testimonium enim perhibeo vobis, quia, si fieri posset, oculos vestros eruissetis, et dedissetis mihi. 048 GAL 004 016 Ergo inimicus vobis factus sum, verum dicens vobis? 048 GAL 004 017 Æmulantur vos non bene: sed excludere vos volunt, ut illos æmulemini. 048 GAL 004 018 Bonum autem æmulamini in bono semper: et non tantum cum præsens sum apud vos. 048 GAL 004 019 Filioli mei, quos iterum parturio, donec formetur Christus in vobis. 048 GAL 004 020 Vellem autem esse apud vos modo, et mutare vocem meam: quoniam confundor in vobis. 048 GAL 004 021 Dicite mihi qui sub lege vultis esse: legem non legistis? 048 GAL 004 022 Scriptum est enim: Quoniam Abraham duos filios habuit: unum de ancilla, et unum de libera. 048 GAL 004 023 Sed qui de ancilla, secundum carnem natus est: qui autem de libera, per repromissionem: 048 GAL 004 024 quæ sunt per allegoriam dicta. Hæc enim sunt duo testamenta. Unum quidem in monte Sina, in servitutem generans: quæ est Agar: 048 GAL 004 025 Sina enim mons est in Arabia, qui coniunctus est ei, quæ nunc est Ierusalem, et servit cum filiis suis. 048 GAL 004 026 Illa autem, quæ sursum est Ierusalem, libera est, quæ est mater nostra. 048 GAL 004 027 Scriptum est enim: Lætare sterilis, quæ non paris: erumpe, et clama, quæ non parturis: quia multi filii desertæ, magis quam eius, quæ habet virum. 048 GAL 004 028 Nos autem fratres secundum Isaac promissionis filii sumus. 048 GAL 004 029 Sed quomodo tunc is, qui secundum carnem natus fuerat, persequebatur eum, qui secundum spiritum: ita et nunc. 048 GAL 004 030 Sed quid dicit Scriptura? Eiice ancillam, et filium eius: non enim heres erit filius ancillæ cum filio liberæ. 048 GAL 004 031 Itaque, fratres, non sumus ancillæ filii, sed liberæ: qua libertate Christus nos liberavit. 048 GAL 005 001 State, et nolite iterum iugo servitutis contineri. 048 GAL 005 002 Ecce ego Paulus dico vobis: quoniam si circumcidamini, Christus vobis nihil proderit. 048 GAL 005 003 Testificor autem rursus omni homini circumcidenti se, quoniam debitor est universæ legis faciendæ. 048 GAL 005 004 Evacuati estis a Christo, qui in lege iustificamini: a gratia excidistis. 048 GAL 005 005 Nos enim spiritu ex fide, spem iustitiæ expectamus. 048 GAL 005 006 Nam in Christo Iesu neque circumcisio aliquid valet, neque præputium: sed fides, quæ per charitatem operatur. 048 GAL 005 007 Currebatis bene: quis vos impedivit veritati non obedire? 048 GAL 005 008 Persuasio hæc non est ex eo, qui vocat vos. 048 GAL 005 009 Modicum fermentum totam massam corrumpit. 048 GAL 005 010 Ego confido in vobis in Domino, quod nihil aliud sapietis: qui autem conturbat vos, portabit iudicium, quicumque est ille. 048 GAL 005 011 Ego autem, fratres, si circumcisionem adhuc prædico: quid adhuc persecutionem patior? Ergo evacuatum est scandalum crucis. 048 GAL 005 012 Utinam et abscindantur qui vos conturbant. 048 GAL 005 013 Vos enim in libertatem vocati estis fratres: tantum ne libertatem in occasionem detis carnis, sed per charitatem Spiritus servite invicem. 048 GAL 005 014 Omnis enim lex in uno sermone impletur: Diliges proximum tuum sicut teipsum. 048 GAL 005 015 Quod si invicem mordetis, et comeditis: videte ne ab invicem consumamini. 048 GAL 005 016 Dico autem: Spiritu ambulate, et desideria carnis non perficietis. 048 GAL 005 017 Caro enim concupiscit adversus spiritum: spiritus autem adversus carnem: hæc enim sibi invicem adversantur: ut non quæcumque vultis, illa faciatis. 048 GAL 005 018 Quod si Spiritu ducimini, non estis sub lege. 048 GAL 005 019 Manifesta sunt autem opera carnis: quæ sunt fornicatio, immunditia, impudicitia, luxuria, 048 GAL 005 020 idolorum servitus, veneficia, inimicitiæ, contentiones, æmulationes, iræ, rixæ, dissensiones, sectæ, 048 GAL 005 021 invidiæ, homicidia, ebrietates, comessationes, et his similia, quæ prædico vobis, sicut prædixi: quoniam qui talia agunt, regnum Dei non consequentur. 048 GAL 005 022 Fructus autem Spiritus est: charitas, gaudium, pax, patientia, benignitas, bonitas, longanimitas, 048 GAL 005 023 mansuetudo, fides, modestia, continentia, castitas. Adversus huiusmodi non est lex. 048 GAL 005 024 Qui autem sunt Christi, carnem suam crucifixerunt cum vitiis, et concupiscentiis. 048 GAL 005 025 Si Spiritu vivimus, Spiritu et ambulemus. 048 GAL 005 026 Non efficiamur inanis gloriæ cupidi, invicem provocantes, invicem invidentes. 048 GAL 006 001 Fratres, et si præoccupatus fuerit homo in aliquo delicto, vos, qui spirituales estis, huiusmodi instruite in spiritu lenitatis, considerans te ipsum, ne et tu tenteris. 048 GAL 006 002 Alter alterius onera portate, et sic adimplebitis legem Christi. 048 GAL 006 003 Nam si quis existimat se aliquid esse, cum nihil sit, ipse se seducit. 048 GAL 006 004 Opus autem suum probet unusquisque, et sic in semetipso tantum gloriam habebit, et non in altero. 048 GAL 006 005 Unusquisque enim onus suum portabit. 048 GAL 006 006 Communicet autem is, qui catechizatur Verbo, ei, qui se catechizat, in omnibus bonis. 048 GAL 006 007 Nolite errare: Deus non irridetur. Quæ enim seminaverit homo, hæc et metet. 048 GAL 006 008 Quoniam qui seminat in carne sua, de carne et metet corruptionem: qui autem seminat in spiritu, de spiritu metet vitam æternam. (aiōnios g166) 048 GAL 006 009 Bonum autem facientes, non deficiamus: tempore enim suo metemus non deficientes. 048 GAL 006 010 Ergo dum tempus habemus, operemur bonum ad omnes, maxime autem ad domesticos fidei. 048 GAL 006 011 Videte qualibus litteris scripsi vobis mea manu. 048 GAL 006 012 Quicumque enim volunt placere in carne, hi cogunt vos circumcidi, tantum ut crucis Christi persecutionem non patiantur. 048 GAL 006 013 Neque enim qui circumciduntur, legem custodiunt: sed volunt vos circumcidi, ut in carne vestra glorientur. 048 GAL 006 014 Mihi autem absit gloriari, nisi in cruce Domini nostri Iesu Christi: per quem mihi mundus crucifixus est, et ego mundo. 048 GAL 006 015 In Christo enim Iesu neque circumcisio aliquid valet, neque præputium, sed nova creatura. 048 GAL 006 016 Et quicumque hanc regulam secuti fuerint, pax super illos, et misericordia, et super Israel Dei. 048 GAL 006 017 De cetero nemo mihi molestus sit: ego enim stigmata Domini Iesu in corpore meo porto. 048 GAL 006 018 Gratia Domini nostri Iesu Christi, cum spiritu vestro, fratres. Amen. # # BOOK 049 EPH Ephesians Ephesios 049 EPH 001 001 Paulus Apostolus Iesu Christi per voluntatem Dei, omnibus sanctis, qui sunt Ephesi, et fidelibus in Christo Iesu. 049 EPH 001 002 Gratia vobis, et pax a Deo Patre nostro, et Domino Iesu Christo. 049 EPH 001 003 Benedictus Deus et Pater Domini nostri Iesu Christi, qui benedixit nos in omni benedictione spirituali in cælestibus in Christo, 049 EPH 001 004 sicut elegit nos in ipso ante mundi constitutionem, ut essemus sancti et immaculati in conspectu eius in charitate. 049 EPH 001 005 Qui prædestinavit nos in adoptionem filiorum per Iesum Christum in ipsum: secundum propositum voluntatis suæ, 049 EPH 001 006 in laudem gloriæ gratiæ suæ, in qua gratificavit nos in dilecto Filio suo. 049 EPH 001 007 In quo habemus redemptionem per sanguinem eius, remissionem peccatorum secundum divitias gratiæ eius, 049 EPH 001 008 quæ superabundavit in nobis in omni sapientia, et prudentia: 049 EPH 001 009 ut notum faceret nobis sacramentum voluntatis suæ, secundum beneplacitum eius, quod proposuit in eo, 049 EPH 001 010 in dispensatione plenitudinis temporum, instaurare omnia in Christo, quæ in cælis, et quæ in terra sunt, in ipso: 049 EPH 001 011 In quo etiam et nos sorte vocati sumus prædestinati secundum propositum eius, qui operatur omnia secundum consilium voluntatis suæ: 049 EPH 001 012 ut simus in laudem gloriæ eius nos, qui ante speravimus in Christo: 049 EPH 001 013 In quo et vos, cum audissetis verbum veritatis, (Evangelium salutis vestræ) in quo et credentes signati estis Spiritu promissionis Sancto, 049 EPH 001 014 qui est pignus hereditatis nostræ, in redemptionem acquisitionis, in laudem gloriæ ipsius. 049 EPH 001 015 Propterea et ego audiens fidem vestram, quæ est in Domino Iesu, et dilectionem in omnes sanctos, 049 EPH 001 016 non cesso gratias agens pro vobis, memoriam vestri faciens in orationibus meis: 049 EPH 001 017 ut Deus, Domini nostri Iesu Christi, Pater gloriæ, det vobis spiritum sapientiæ et revelationis, in agnitione eius: 049 EPH 001 018 illuminatos oculos cordis vestri, ut sciatis quæ sit spes vocationis eius, et quæ divitiæ gloriæ hereditatis eius in sanctis, 049 EPH 001 019 et quæ sit supereminens magnitudo virtutis eius in nos, qui credimus secundum operationem potentiæ virtutis eius, 049 EPH 001 020 quam operatus est in Christo, suscitans illum a mortuis, et constituens ad dexteram suam in cælestibus: 049 EPH 001 021 supra omnem principatum et potestatem, et virtutem, et dominationem, et omne nomen, quod nominatur non solum in hoc sæculo, sed etiam in futuro. (aiōn g165) 049 EPH 001 022 Et omnia subiecit sub pedibus eius: et ipsum dedit caput supra omnem Ecclesiam, 049 EPH 001 023 quæ est corpus ipsius, et plenitudo eius, qui omnia in omnibus adimpletur. 049 EPH 002 001 Et vos, cum essetis mortui delictis, et peccatis vestris, 049 EPH 002 002 in quibus aliquando ambulastis secundum sæculum mundi huius, secundum principem potestatis aeris huius, spiritus, qui nunc operatur in filios diffidentiæ, (aiōn g165) 049 EPH 002 003 in quibus et nos omnes aliquando conversati sumus in desideriis carnis nostræ, facientes voluntatem carnis, et cogitationum, et eramus natura filii iræ, sicut et ceteri: 049 EPH 002 004 Deus autem, qui dives est in misericordia, propter nimiam charitatem suam, qua dilexit nos, 049 EPH 002 005 et cum essemus mortui peccatis, convivificavit nos in Christo, (cuius gratia estis salvati) 049 EPH 002 006 et conresuscitavit, et consedere fecit in cælestibus in Christo Iesu: 049 EPH 002 007 ut ostenderet in sæculis supervenientibus abundantes divitias gratiæ suæ in bonitate super nos in Christo Iesu. (aiōn g165) 049 EPH 002 008 Gratia enim estis salvati per fidem, et hoc non ex vobis: Dei enim donum est, 049 EPH 002 009 non ex operibus, ut nequis glorietur. 049 EPH 002 010 Ipsius enim sumus factura, creati in Christo Iesu in operibus bonis, quæ præparavit Deus ut in illis ambulemus. 049 EPH 002 011 Propter quod memores estote, quod aliquando vos Gentes in carne, qui dicimini præputium ab ea, quæ dicitur circumcisio in carne, manu facta: 049 EPH 002 012 quia eratis illo in tempore sine Christo, alienati a conversatione Israel, et hospites testamentorum, promissionis spem non habentes, et sine Deo in hoc mundo. 049 EPH 002 013 Nunc autem in Christo Iesu vos, qui aliquando eratis longe, facti estis prope in sanguine Christi. 049 EPH 002 014 Ipse enim est pax nostra, qui fecit utraque unum, et medium parietem maceriæ solvens, inimicitias in carne sua: 049 EPH 002 015 legem mandatorum decretis evacuans, ut duos condat in semetipso in unum novum hominem, faciens pacem, 049 EPH 002 016 et reconciliet ambos in uno corpore, Deo per crucem, interficiens inimicitias in semetipso. 049 EPH 002 017 Et veniens evangelizavit pacem vobis, qui longe fuistis, et pacem iis, qui prope. 049 EPH 002 018 Quoniam per ipsum habemus accessum ambo in uno Spiritu ad Patrem. 049 EPH 002 019 Ergo iam non estis hospites, et advenæ: sed estis cives sanctorum, et domestici Dei: 049 EPH 002 020 superædificati super fundamentum Apostolorum, et Prophetarum, ipso summo angulari lapide Christo Iesu: 049 EPH 002 021 in quo omnis ædificatio constructa crescit in templum sanctum in Domino, 049 EPH 002 022 in quo et vos coædificamini in habitaculum Dei in Spiritu. 049 EPH 003 001 Huius rei gratia, ego Paulus vinctus Christi Iesu, pro vobis Gentibus, 049 EPH 003 002 si tamen audistis dispensationem gratiæ Dei, quæ data est mihi in vobis: 049 EPH 003 003 quoniam secundum revelationem notum mihi factum est sacramentum, sicut supra scripsi in brevi: 049 EPH 003 004 prout potestis legentes intelligere prudentiam meam in mysterio Christi: 049 EPH 003 005 quod aliis generationibus non est agnitum filiis hominum, sicuti nunc revelatum est sanctis Apostolis eius, et Prophetis in Spiritu, 049 EPH 003 006 Gentes esse coheredes, et concorporales, et comparticipes promissionis eius in Christo Iesu per Evangelium: 049 EPH 003 007 Cuius factus sum minister secundum donum gratiæ Dei, quæ data est mihi secundum operationem virtutis eius. 049 EPH 003 008 Mihi omnium sanctorum minimo data est gratia hæc, in Gentibus evangelizare investigabiles divitias Christi, 049 EPH 003 009 et illuminare omnes, quæ sit dispensatio sacramenti absconditi a sæculis in Deo, qui omnia creavit, (aiōn g165) 049 EPH 003 010 ut innotescat principatibus, et potestatibus in cælestibus per Ecclesiam, multiformis sapientia Dei, 049 EPH 003 011 secundum præfinitionem sæculorum, quam fecit in Christo Iesu Domino nostro: (aiōn g165) 049 EPH 003 012 In quo habemus fiduciam, et accessum in confidentia per fidem eius. 049 EPH 003 013 Propter quod peto ne deficiatis in tribulationibus meis pro vobis: quæ est gloria vestra. 049 EPH 003 014 Huius rei gratia flecto genua mea ad Patrem Domini nostri Iesu Christi, 049 EPH 003 015 ex quo omnis paternitas in cælis, et in terra nominatur, 049 EPH 003 016 ut det vobis secundum divitias gloriæ suæ, virtute corroborari per Spiritum eius in interiorem hominem, 049 EPH 003 017 Christum habitare per fidem in cordibus vestris: in charitate radicati, et fundati, 049 EPH 003 018 ut possitis comprehendere cum omnibus sanctis, quæ sit latitudo, et longitudo, et sublimitas, et profundum: 049 EPH 003 019 scire etiam supereminentem scientiæ charitatem Christi, ut impleamini in omnem plenitudinem Dei. 049 EPH 003 020 Ei autem, qui potens est omnia facere superabundanter quam petimus, aut intelligimus, secundum virtutem, quæ operatur in nobis: 049 EPH 003 021 Ipsi gloria in Ecclesia, et in Christo Iesu in omnes generationes sæculi sæculorum. Amen. (aiōn g165) 049 EPH 004 001 Obsecro itaque vos ego vinctus in Domino, ut digne ambuletis vocatione, qua vocati estis, 049 EPH 004 002 cum omni humilitate, et mansuetudine, cum patientia, supportantes invicem in charitate, 049 EPH 004 003 soliciti servare unitatem Spiritus in vinculo pacis. 049 EPH 004 004 Unum corpus, et unus Spiritus, sicut vocati estis in una spe vocationis vestræ. 049 EPH 004 005 Unus Dominus, una fides, unum baptisma. 049 EPH 004 006 Unus Deus et Pater omnium, qui est super omnes, et per omnia, et in omnibus nobis. 049 EPH 004 007 Unicuique autem nostrum data est gratia secundum mensuram donationis Christi. 049 EPH 004 008 Propter quod dicit: Ascendens in altum captivam duxit captivitatem: dedit dona hominibus. 049 EPH 004 009 Quod autem ascendit, quid est, nisi quia et descendit primum in inferiores partes terræ? 049 EPH 004 010 Qui descendit, ipse est et qui ascendit super omnes cælos, ut impleret omnia. 049 EPH 004 011 Et ipse dedit quosdam quidem Apostolos, quosdam autem Prophetas, alios vero Evangelistas, alios autem pastores, et doctores 049 EPH 004 012 ad consummationem sanctorum in opus ministerii, in ædificationem corporis Christi: 049 EPH 004 013 donec occurramus omnes in unitatem fidei, et agnitionis Filii Dei, in virum perfectum, in mensuram ætatis plenitudinis Christi: 049 EPH 004 014 ut iam non simus parvuli fluctuantes, et circumferamur omni vento doctrinæ in nequitia hominum, in astutia ad circumventionem erroris. 049 EPH 004 015 Veritatem autem facientes in charitate, crescamus in illo per omnia, qui est caput Christus: 049 EPH 004 016 ex quo totum corpus compactum, et connexum per omnem iuncturam subministrationis, secundum operationem in mensuram uniuscuiusque membri, augmentum corporis facit in ædificationem sui in charitate. 049 EPH 004 017 Hoc igitur dico, et testificor in Domino, ut iam non ambuletis, sicut et Gentes ambulant in vanitate sensus sui, 049 EPH 004 018 tenebris obscuratum habentes intellectum, alienati a vita Dei per ignorantiam, quæ est in illis, propter cæcitatem cordis ipsorum: 049 EPH 004 019 Qui desperantes, semetipsos tradiderunt impudicitiæ, in operationem immunditiæ omnis in avaritiam. 049 EPH 004 020 Vos autem non ita didicistis Christum, 049 EPH 004 021 si tamen illum audistis, et in ipso edocti estis, sicut est veritas in Iesu. 049 EPH 004 022 Deponere vos secundum pristinam conversationem veterem hominem, qui corrumpitur secundum desideria erroris. 049 EPH 004 023 Renovamini autem spiritu mentis vestræ, 049 EPH 004 024 et induite novum hominem, qui secundum Deum creatus est in iustitia, et sanctitate veritatis. 049 EPH 004 025 Propter quod deponentes mendacium, loquimini veritatem unusquisque cum proximo suo: quoniam sumus invicem membra. 049 EPH 004 026 Irascimini, et nolite peccare: sol non occidat super iracundiam vestram. 049 EPH 004 027 Nolite locum dare diabolo: 049 EPH 004 028 qui furabatur, iam non furetur: magis autem laboret, operando manibus suis, quod bonum est, ut habeat unde tribuat necessitatem patienti. 049 EPH 004 029 Omnis sermo malus ex ore vestro non procedat: sed siquis bonus ad ædificationem fidei ut det gratiam audientibus. 049 EPH 004 030 Et nolite constristare Spiritum Sanctum Dei: in quo signati estis in diem redemptionis. 049 EPH 004 031 Omnis amaritudo, et ira, et indignatio, et clamor, et blasphemia tollatur a vobis cum omni malitia. 049 EPH 004 032 Estote autem invicem benigni, misericordes, donantes invicem sicut et Deus in Christo donavit vobis. 049 EPH 005 001 Estote ergo imitatores Dei, sicut filii charissimi: 049 EPH 005 002 et ambulate in dilectione, sicut et Christus dilexit nos, et tradidit semetipsum pro nobis oblationem, et hostiam Deo in odorem suavitatis. 049 EPH 005 003 Fornicatio autem, et omnis immunditia, aut avaritia nec nominetur in vobis, sicut decet sanctos: 049 EPH 005 004 aut turpitudo, aut stultiloquium, aut scurrilitas, quæ ad rem non pertinet: sed magis gratiarum actio. 049 EPH 005 005 Hoc enim scitote intelligentes: quod omnis fornicator, aut immundus, aut avarus, quod est idolorum servitus, non habet hereditatem in regno Christi, et Dei. 049 EPH 005 006 Nemo vos seducat inanibus verbis: propter hæc enim venit ira Dei in filios diffidentiæ. 049 EPH 005 007 Nolite ergo effici participes eorum. 049 EPH 005 008 Eratis enim aliquando tenebræ: nunc autem lux in Domino. Ut filii lucis ambulate: 049 EPH 005 009 fructus enim lucis est in omni bonitate, et iustitia, et veritate: 049 EPH 005 010 probantes quid sit beneplacitum Deo: 049 EPH 005 011 et nolite communicare operibus infructuosis tenebrarum, magis autem redarguite. 049 EPH 005 012 Quæ enim in occulto fiunt ab ipsis, turpe est et dicere. 049 EPH 005 013 Omnia autem, quæ arguuntur, a lumine manifestantur: omne enim, quod manifestatur, lumen est. 049 EPH 005 014 Propter quod dicit: Surge qui dormis, et exsurge a mortuis, et illuminabit te Christus. 049 EPH 005 015 Videte itaque fratres, quomodo caute ambuletis: non quasi insipientes, 049 EPH 005 016 sed ut sapientes: redimentes tempus, quoniam dies mali sunt. 049 EPH 005 017 Propterea nolite fieri imprudentes: sed intelligentes quæ sit voluntas Dei. 049 EPH 005 018 Et nolite inebriari vino, in quo est luxuria: sed implemini Spiritu Sancto, 049 EPH 005 019 loquentes vobismetipsis in psalmis, et hymnis, et canticis spiritualibus, cantantes, et psallentes in cordibus vestris Domino, 049 EPH 005 020 gratias agentes semper pro omnibus, in nomine Domini nostri Iesu Christi Deo et Patri. 049 EPH 005 021 Subiecti invicem in timore Christi. 049 EPH 005 022 Mulieres viris suis subditæ sint, sicut Domino: 049 EPH 005 023 quoniam vir caput est mulieris: sicut Christus caput est Ecclesiæ: Ipse, salvator corporis eius. 049 EPH 005 024 Sed sicut Ecclesia subiecta est Christo, ita et mulieres viris suis in omnibus. 049 EPH 005 025 Viri, diligite uxores vestras, sicut et Christus dilexit Ecclesiam, et seipsum tradidit pro ea, 049 EPH 005 026 ut illam sanctificaret, mundans lavacro aquæ in Verbo vitæ, 049 EPH 005 027 ut exhiberet ipse sibi gloriosam Ecclesiam, non habentem maculam, aut rugam, aut aliquid huiusmodi, sed ut sit sancta et immaculata. 049 EPH 005 028 Ita et viri debent diligere uxores suas ut corpora sua. Qui suam uxorem diligit, seipsum diligit. 049 EPH 005 029 Nemo enim umquam carnem suam odio habuit: sed nutrit, et fovet eam, sicut et Christus Ecclesiam: 049 EPH 005 030 quia membra sumus corporis eius, de carne eius, et de ossibus eius. 049 EPH 005 031 Propter hoc relinquet homo patrem, et matrem suam, et adhærebit uxori suæ: et erunt duo in carne una. 049 EPH 005 032 Sacramentum hoc magnum est; ego autem dico in Christo et in Ecclesia. 049 EPH 005 033 Verumtamen et vos singuli, unusquisque uxorem suam sicut seipsum diligat: uxor autem timeat virum suum. 049 EPH 006 001 Filii, obedite parentibus vestris in Domino: hoc enim iustum est. 049 EPH 006 002 Honora patrem tuum, et matrem tuam. Quod est mandatum primum in promissione: 049 EPH 006 003 ut bene sit tibi, et sis longævus super terram. 049 EPH 006 004 Et vos patres nolite ad iracundiam provocare filios vestros: sed educate illos in disciplina, et correptione Domini. 049 EPH 006 005 Servi obedite dominis carnalibus cum timore, et tremore, in simplicitate cordis vestri, sicut Christo: 049 EPH 006 006 non ad oculum servientes, quasi hominibus placentes, sed ut servi Christi, facientes voluntatem Dei ex animo, 049 EPH 006 007 cum bona voluntate servientes, sicut Domino, et non hominibus: 049 EPH 006 008 scientes quoniam unusquisque quodcumque fecerit bonum, hoc recipiet a Domino, sive servus, sive liber. 049 EPH 006 009 Et vos domini eadem facite illis, remittentes minas: scientes quia et illorum, et vester Dominus est in cælis: et personarum acceptio non est apud eum. 049 EPH 006 010 De cetero fratres confortamini in Domino, et in potentia virtutis eius. 049 EPH 006 011 Induite vos armaturam Dei, ut possitis stare adversus insidias diaboli. 049 EPH 006 012 Quoniam non est nobis colluctatio adversus carnem et sanguinem: sed adversus principes, et potestates, adversus mundi rectores tenebrarum harum, contra spiritualia nequitiæ, in cælestibus. (aiōn g165) 049 EPH 006 013 Propterea accipite armaturam Dei, ut possitis resistere in die malo, et in omnibus perfeci stare. 049 EPH 006 014 State ergo succincti lumbos vestros in veritate, et induti loricam iustitiæ, 049 EPH 006 015 et calceati pedes in præparatione Evangelii pacis: 049 EPH 006 016 in omnibus sumentes scutum fidei, in quo possitis omnia tela nequissimi ignea extinguere: 049 EPH 006 017 et galeam salutis assumite: et gladium spiritus (quod est verbum Dei) 049 EPH 006 018 per omnem orationem, et obsecrationem orantes omni tempore in spiritu: et in ipso vigilantes in omni instantia, et obsecratione pro omnibus sanctis: 049 EPH 006 019 et pro me, ut detur mihi sermo in apertione oris mei cum fiducia, notum facere mysterium Evangelii: 049 EPH 006 020 pro quo legatione fungor in catena, ita ut in ipso audeam, prout oportet me, loqui. 049 EPH 006 021 Ut autem et vos sciatis quæ circa me sunt, quid agam: omnia vobis nota faciet Tychicus, charissimus frater, et fidelis minister in Domino: 049 EPH 006 022 quem misi ad vos in hoc ipsum, ut cognoscatis quæ circa nos sunt, et consoletur corda vestra. 049 EPH 006 023 Pax fratribus, et charitas cum fide a Deo Patre, et Domino Iesu Christo. 049 EPH 006 024 Gratia cum omnibus, qui diligunt Dominum nostrum Iesum Christum in incorruptione. Amen. # # BOOK 050 PHI Philippians Philippenses 050 PHI 001 001 Paulus, et Timotheus servi Iesu Christi, omnibus sanctis in Christo Iesu, qui sunt Philippis, cum episcopis, et diaconibus. 050 PHI 001 002 Gratia vobis, et pax a Deo Patre nostro, et Domino Iesu Christo. 050 PHI 001 003 Gratias ago Deo meo in omni memoria vestri, 050 PHI 001 004 semper in cunctis orationibus meis pro omnibus vobis, cum gaudio deprecationem faciens, 050 PHI 001 005 super communicatione vestra in Evangelio Christi a prima die usque nunc. 050 PHI 001 006 Confidens hoc ipsum, quia qui cœpit in vobis opus bonum, perficiet usque in diem Christi Iesu. 050 PHI 001 007 Sicut est mihi iustum hoc sentire pro omnibus vobis: eo quod habeam vos in corde, et in vinculis meis, et in defensione, et confirmatione Evangelii, socios gaudii mei omnes vos esse. 050 PHI 001 008 Testis enim mihi est Deus, quomodo cupiam omnes vos in visceribus Iesu Christi. 050 PHI 001 009 Et hoc oro ut charitas vestra magis ac magis abundet in scientia, et in omni sensu: 050 PHI 001 010 ut probetis potiora, ut sitis sinceri, et sine offensa in diem Christi, 050 PHI 001 011 repleti fructu iustitiæ per Iesum Christum, in gloriam et laudem Dei. 050 PHI 001 012 Scire autem vos volo fratres, quia quæ circa me sunt, magis ad profectum venerunt Evangelii: 050 PHI 001 013 ita ut vincula mea manifesta fierent in Christo in omni prætorio, et in ceteris omnibus, 050 PHI 001 014 et plures e fratribus in Domino confidentes vinculis meis, abundantius auderent sine timore Verbum Dei loqui. 050 PHI 001 015 Quidam quidem et propter invidiam, et contentionem: quidam autem et propter bonam voluntatem Christum prædicant: 050 PHI 001 016 quidam ex charitate: scientes quoniam in defensionem Evangelii positus sum. 050 PHI 001 017 Quidam autem ex contentione Christum annunciant non sincere, existimantes pressuram se suscitare vinculis meis. 050 PHI 001 018 Quid enim? Dum omni modo sive per occasionem, sive per veritatem Christus annuncietur: et in hoc gaudeo, sed et gaudebo. 050 PHI 001 019 Scio enim quia hoc mihi proveniet ad salutem, per vestram orationem, et subministrationem Spiritus Iesu Christi, 050 PHI 001 020 secundum expectationem, et spem meam, quia in nullo confundar: sed in omni fiducia sicut semper, et nunc magnificabitur Christus in corpore meo, sive per vitam, sive per mortem. 050 PHI 001 021 Mihi enim vivere Christus est, et mori lucrum. 050 PHI 001 022 Quod si vivere in carne, hic mihi fructus operis est, et quid eligam ignoro. 050 PHI 001 023 Coarctor autem e duobus: desiderium habens dissolvi, et esse cum Christo, multo magis melius: 050 PHI 001 024 permanere autem in carne, necessarium propter vos. 050 PHI 001 025 Et hoc confidens scio quia manebo, et permanebo omnibus vobis ad profectum vestrum, et gaudium fidei: 050 PHI 001 026 ut gratulatio vestra abundet in Christo Iesu in me, per meum adventum iterum ad vos. 050 PHI 001 027 Tantum digne Evangelio Christi conversamini: ut sive cum venero, et videro vos, sive absens audiam de vobis quia statis in uno spiritu unanimes, collaborantes fidei Evangelii: 050 PHI 001 028 et in nullo terreamini ab adversariis: quæ illis est causa perditionis, vobis autem salutis, et hoc a Deo: 050 PHI 001 029 quia vobis donatum est pro Christo, non solum ut in eum credatis, sed ut etiam pro illo patiamini: 050 PHI 001 030 idem certamen habentes, quale et vidistis in me, et nunc audistis de me. 050 PHI 002 001 Si qua ergo consolatio in Christo, si quod solatium charitatis, si qua societas spiritus, si qua viscera miserationis: 050 PHI 002 002 implete gaudium meum ut idem sapiatis, eandem charitatem habentes, unanimes, idipsum sentientes, 050 PHI 002 003 nihil per contentionem, neque per inanem gloriam: sed in humilitate superiores sibi invicem arbitrantes, 050 PHI 002 004 non quæ sua sunt singuli considerantes, sed ea, quæ aliorum. 050 PHI 002 005 Hoc enim sentite in vobis, quod et in Christo Iesu: 050 PHI 002 006 qui cum in forma Dei esset, non rapinam arbitratus est esse se æqualem Deo: 050 PHI 002 007 sed semetipsum exinanivit formam servi accipiens, in similitudinem hominum factus, et habitu inventus ut homo. 050 PHI 002 008 Humiliavit semetipsum factus obediens usque ad mortem, mortem autem crucis. 050 PHI 002 009 Propter quod et Deus exaltavit illum, et donavit illi nomen, quod est super omne nomen: 050 PHI 002 010 ut in nomine Iesu omne genu flectatur cælestium, terrestrium, et infernorum, 050 PHI 002 011 et omnis lingua confiteatur quia Dominus Iesus Christus in gloria est Dei Patris. 050 PHI 002 012 Itaque charissimi mei (sicut semper obedistis): non ut in præsentia mei tantum, sed multo magis nunc in absentia mea, cum metu et tremore vestram salutem operamini. 050 PHI 002 013 Deus est enim, qui operatur in vobis et velle, et perficere pro bona voluntate. 050 PHI 002 014 Omnia autem facite sine murmurationibus, et hæsitationibus: 050 PHI 002 015 ut sitis sine querela, et simplices filii Dei, sine reprehensione in medio nationis pravæ, et perversæ: inter quos lucetis sicut luminaria in mundo, 050 PHI 002 016 verbum vitæ continentes ad gloriam meam in die Christi, quia non in vacuum cucurri, neque in vacuum laboravi. 050 PHI 002 017 Sed et si immolor supra sacrificium, et obsequium fidei vestræ, gaudeo, et congratulor omnibus vobis. 050 PHI 002 018 Idipsum autem et vos gaudete, et congratulamini mihi. 050 PHI 002 019 Spero autem in Domino Iesu, Timotheum me cito mittere ad vos: ut et ego bono animo sim, cognitis quæ circa vos sunt. 050 PHI 002 020 Neminem enim habeo tam unanimem, qui sincera affectione pro vobis solicitus sit. 050 PHI 002 021 Omnes enim quæ sua sunt quærunt, non quæ sunt Iesu Christi. 050 PHI 002 022 Experimentum autem eius cognoscite, quia sicut patri filius, mecum servivit in Evangelio. 050 PHI 002 023 Hunc igitur spero me mittere ad vos, mox ut videro quæ circa me sunt. 050 PHI 002 024 Confido autem in Domino quoniam et ipse veniam ad vos cito. 050 PHI 002 025 Necessarium autem existimavi Epaphroditum fratrem, et cooperatorem, et commilitonem meum, vestrum autem Apostolum, et ministrum necessitatis meæ, mittere ad vos: 050 PHI 002 026 quoniam quidem omnes vos desiderabat: et mœstus erat, propterea quod audieratis illum infirmatum. 050 PHI 002 027 Nam et infirmatus est usque ad mortem: sed Deus misertus est eius: non solum autem eius, verum etiam et mei, ne tristitiam super tristitiam haberem. 050 PHI 002 028 Festinantius ergo misi illum, ut viso eo iterum gaudeatis, et ego sine tristitia sim. 050 PHI 002 029 Excipite itaque illum cum omni gaudio in Domino, et eiusmodi cum honore habetote. 050 PHI 002 030 Quoniam propter opus Christi usque ad mortem accessit, tradens animam suam ut impleret id, quod ex vobis deerat erga meum obsequium. 050 PHI 003 001 De cetero fratres mei gaudete in Domino. Eadem vobis scribere, mihi quidem non pigrum, vobis autem necessarium. 050 PHI 003 002 Videte canes, videte malos operarios, videte concisionem. 050 PHI 003 003 Nos enim sumus circumcisio, qui spiritu servimus Deo, et gloriamur in Christo Iesu, et non in carne fiduciam habentes, 050 PHI 003 004 quamquam ego habeam confidentiam et in carne. Si quis alius videtur confidere in carne, ego magis, 050 PHI 003 005 circumcisus octavo die, ex genere Israel, de tribu Beniamin, Hebræus ex Hebræis, secundum legem Pharisæus, 050 PHI 003 006 secundum æmulationem persequens Ecclesiam Dei, secundum iustitiam, quæ in lege est, conversatus sine querela: 050 PHI 003 007 Sed quæ mihi fuerunt lucra, hæc arbitratus sum propter Christum detrimenta. 050 PHI 003 008 Verumtamen existimo omnia detrimentum esse propter eminentem scientiam Iesu Christi Domini mei: propter quem omnia detrimentum feci, et arbitror ut stercora, ut Christum lucrifaciam, 050 PHI 003 009 et inveniar in illo non habens meam iustitiam, quæ ex lege est, sed illam, quæ ex fide est Christi Iesu: quæ ex Deo est iustitia in fide 050 PHI 003 010 ad cognoscendum illum, et virtutem resurrectionis eius, et societatem Passionum illius: configuratus morti eius: 050 PHI 003 011 si quo modo occurram ad resurrectionem, quæ est ex mortuis: 050 PHI 003 012 non quod iam acceperim, aut iam perfectus sim: sequor autem, si quomodo comprehendam in quo et comprehensus sum a Christo Iesu. 050 PHI 003 013 Fratres, ego me non arbitror comprehendisse. Unum autem: quæ quidem retro sunt obliviscens, ad ea vero, quæ sunt priora, extendens meipsum, 050 PHI 003 014 ad destinatum persequor, ad bravium supernæ vocationis Dei in Christo Iesu. 050 PHI 003 015 Quicumque ergo perfecti sumus, hoc sentiamus: et si quid aliter sapitis, et hoc vobis Deus revelabit. 050 PHI 003 016 Verumtamen ad quod pervenimus ut idem sapiamus, et in eadem permaneamus regula. 050 PHI 003 017 Imitatores mei estote fratres, et observate eos qui ita ambulant, sicut habetis formam nostram. 050 PHI 003 018 Multi enim ambulant, quos sæpe dicebam vobis (nunc autem et flens dico) inimicos crucis Christi: 050 PHI 003 019 quorum finis interitus: quorum Deus venter est: et gloria in confusione ipsorum, qui terrena sapiunt. 050 PHI 003 020 Nostra autem conversatio in cælis est: unde etiam Salvatorem expectamus Dominum nostrum Iesum Christum, 050 PHI 003 021 qui reformabit corpus humilitatis nostræ, configuratum corpori claritatis suæ, secundum operationem, qua etiam possit subiicere sibi omnia. 050 PHI 004 001 Itaque fratres mei charissimi, et desideratissimi, gaudium meum, et corona mea: sic state in Domino, charissimi: 050 PHI 004 002 Evodiam rogo, et Syntychen deprecor idipsum sapere in Domino. 050 PHI 004 003 Etiam rogo et te germane compar, adiuva illas, quæ mecum laboraverunt in Evangelio cum Clemente, et ceteris adiutoribus meis, quorum nomina sunt in libro vitæ. 050 PHI 004 004 Gaudete in Domino semper: iterum dico gaudete. 050 PHI 004 005 Modestia vestra nota sit omnibus hominibus: Dominus prope est. 050 PHI 004 006 Nihil soliciti sitis: sed in omni oratione, et obsecratione, cum gratiarum actione petitiones vestræ innotescant apud Deum. 050 PHI 004 007 Et pax Dei, quæ exuperat omnem sensum, custodiat corda vestra, et intelligentias vestras in Christo Iesu. 050 PHI 004 008 De cetero fratres, quæcumque sunt vera, quæcumque pudica, quæcumque iusta, quæcumque sancta, quæcumque amabilia, quæcumque bonæ famæ, siqua virtus, siqua laus disciplinæ, hæc cogitate. 050 PHI 004 009 Quæ et didicistis, et accepistis, et audistis, et vidistis in me, hæc agite: et Deus pacis erit vobiscum. 050 PHI 004 010 Gavisus sum autem in Domino vehementer, quoniam tandem aliquando refloruistis pro me sentire, sicut et sentiebatis: occupati autem eratis. 050 PHI 004 011 Non quasi propter penuriam dico: ego enim didici, in quibus sum, sufficiens esse. 050 PHI 004 012 Scio et humiliari, scio et abundare: (ubique et in omnibus institutus sum) et satiari, et esurire, et abundare, et penuriam pati. 050 PHI 004 013 Omnia possum in eo, qui me confortat. 050 PHI 004 014 Verumtamen bene fecistis, communicantes tribulationi meæ. 050 PHI 004 015 Scitis autem et vos Philippenses, quod in principio Evangelii, quando profectus sum a Macedonia, nulla mihi ecclesia communicavit in ratione dati et accepti, nisi vos soli: 050 PHI 004 016 quia et Thessalonicam semel et bis in usum mihi misistis. 050 PHI 004 017 Non quia quæro datum, sed requiro fructum abundantem in ratione vestra. 050 PHI 004 018 Habeo autem omnia, et abundo: repletus sum, acceptis ab Epaphrodito quæ misistis odorem suavitatis, hostiam acceptam, placentem Deo. 050 PHI 004 019 Deus autem meus impleat omne desiderium vestrum secundum divitias suas in gloria in Christo Iesu. 050 PHI 004 020 Deo autem et Patri nostro gloria in sæcula sæculorum: Amen. (aiōn g165) 050 PHI 004 021 Salutate omnem sanctum in Christo Iesu. 050 PHI 004 022 Salutant vos, qui mecum sunt, fratres. Salutant vos omnes sancti, maxime autem qui de Cæsaris domo sunt. 050 PHI 004 023 Gratia Domini nostri Iesu Christi cum spiritu vestro. Amen. # # BOOK 051 COL Colossians Colossenes 051 COL 001 001 Paulus Apostolus Iesu Christi per voluntatem Dei, et Timotheus frater: 051 COL 001 002 eis, qui sunt Colossis, sanctis, et fidelibus fratribus in Christo Iesu. 051 COL 001 003 Gratia vobis, et pax a Deo Patre nostro, et Domino Iesu Christo. Gratias agimus Deo, et Patri Domini nostri Iesu Christi semper pro vobis orantes: 051 COL 001 004 audientes fidem vestram in Christo Iesu, et dilectionem, quam habetis in sanctos omnes 051 COL 001 005 propter spem, quæ reposita est vobis in cælis: quam audistis in Verbo veritatis Evangelii: 051 COL 001 006 quod pervenit ad vos, sicut et in universo mundo est, et fructificat, et crescit sicut in vobis, ex ea die, qua audistis, et cognovistis gratiam Dei in veritate, 051 COL 001 007 sicut didicistis ab Epaphra charissimo conservo nostro, qui est fidelis pro vobis minister Christi Iesu, 051 COL 001 008 qui etiam manifestavit nobis dilectionem vestram in Spiritu: 051 COL 001 009 ideo et nos ex qua die audivimus, non cessamus pro vobis orantes, et postulantes ut impleamini agnitione voluntatis eius, in omni sapientia et intellectu spiritali: 051 COL 001 010 ut ambuletis digne Deo per omnia placentes: in omni opere bono fructificantes, et crescentes in scientia Dei: 051 COL 001 011 in omni virtute confortati secundum potentiam claritatis eius in omni patientia, et longanimitate cum gaudio 051 COL 001 012 gratias agentes Deo Patri, qui dignos nos fecit in partem sortis sanctorum in lumine: 051 COL 001 013 qui eripuit nos de potestate tenebrarum, et transtulit in regnum Filii dilectionis suæ, 051 COL 001 014 in quo habemus redemptionem per sanguinem eius, remissionem peccatorum: 051 COL 001 015 qui est imago Dei invisibilis, primogenitus omnis creaturæ: 051 COL 001 016 quoniam in ipso condita sunt universa in cælis, et in terra, visibilia, et invisibilia, sive throni, sive dominationes, sive principatus, sive potestates: omnia per ipsum, et in ipso creata sunt: 051 COL 001 017 et ipse est ante omnes, et omnia in ipso constant. 051 COL 001 018 Et ipse est caput corporis Ecclesiæ, qui est principium, primogenitus ex mortuis: ut sit in omnibus ipse primatum tenens. 051 COL 001 019 Quia in ipso complacuit, omnem plenitudinem inhabitare: 051 COL 001 020 et per eum reconciliare omnia in ipsum, pacificans per sanguinem crucis eius, sive quæ in terris, sive quæ in cælis sunt. 051 COL 001 021 Et vos cum essetis aliquando alienati, et inimici sensu in operibus malis: 051 COL 001 022 nunc autem reconciliavit in corpore carnis eius per mortem, exhibere vos sanctos, et immaculatos, et irreprehensibiles coram ipso: 051 COL 001 023 si tamen permanetis in fide fundati, et stabiles, et immobiles a spe Evangelii, quod audistis, quod prædicatum est in universa creatura, quæ sub cælo est, cuius factus sum ego Paulus minister. 051 COL 001 024 Qui nunc gaudeo in passionibus pro vobis, et adimpleo ea, quæ desunt passionem Christi, in carne mea pro corpore eius, quod est Ecclesia: 051 COL 001 025 cuius factus sum ego minister secundum dispensationem Dei, quæ data est mihi in vos, ut impleam Verbum Dei: 051 COL 001 026 mysterium, quod absconditum fuit a sæculis, et generationibus, nunc autem manifestatum est sanctis eius, (aiōn g165) 051 COL 001 027 quibus voluit Deus notas facere divitias gloriæ sacramenti huius in Gentibus, quod est Christus, in vobis spes gloriæ, 051 COL 001 028 quem nos annunciamus, corripientes omnem hominem, et docentes omnem hominem, in omni sapientia, ut exhibeamus omnem hominem perfectum in Christo Iesu. 051 COL 001 029 In quo et laboro, certando secundum operationem eius, quam operatur in me in virtute. 051 COL 002 001 Volo enim vos scire qualem solicitudinem habeam pro vobis, et pro iis, qui sunt Laodiciæ, et quicumque non viderunt faciem meam in carne: 051 COL 002 002 ut consolentur corda ipsorum, instructi in charitate, et in omnes divitias plenitudinis intellectus, in agnitionem mysterii Dei Patris et Christi Iesu: 051 COL 002 003 in quo sunt omnes thesauri sapientiæ, et scientiæ absconditi. 051 COL 002 004 Hoc autem dico, ut nemo vos decipiat in sublimitate sermonum. 051 COL 002 005 Nam etsi corpore absens sum, sed spiritu vobiscum sum: gaudens, et videns ordinem vestrum, et firmamentum eius, quæ in Christo est, fidei vestræ. 051 COL 002 006 Sicut ergo accepistis Iesum Christum Dominum, in ipso ambulate, 051 COL 002 007 radicati, et superædificati in ipso, et confirmati fide, sicut et didicistis, abundantes in illo in gratiarum actione: 051 COL 002 008 Videte ne quis vos decipiat per philosophiam, et inanem fallaciam secundum traditionem hominum, secundum elementa mundi, et non secundum Christum: 051 COL 002 009 quia in ipso inhabitat omnis plenitudo divinitatis corporaliter: 051 COL 002 010 et estis in illo repleti, qui est caput omnis principatus, et potestatis: 051 COL 002 011 in quo et circumcisi estis circumcisione non manu facta in expoliatione corporis carnis, sed in circumcisione Christi: 051 COL 002 012 consepulti ei in baptismo, in quo et resurrexistis per fidem operationis Dei, qui suscitavit illum a mortuis. 051 COL 002 013 Et vos cum mortui essetis in delictis, et præputio carnis vestræ, convivificavit cum illo, donans vobis omnia delicta: 051 COL 002 014 delens quod adversus nos erat chirographum decreti, quod erat contrarium nobis, et ipsum tulit de medio, affigens illud cruci: 051 COL 002 015 et expolians principatus, et potestates traduxit confidenter, palam triumphans illos in semetipso. 051 COL 002 016 Nemo ergo vos iudicet in cibo, aut in potu, aut in parte diei festi, aut neomeniæ, aut Sabbatorum: 051 COL 002 017 quæ sunt umbra futurorum: corpus autem Christi. 051 COL 002 018 Nemo vos seducat, volens in humilitate, et religione Angelorum, quæ non vidit ambulans, frustra inflatus sensu carnis suæ, 051 COL 002 019 et non tenens caput, ex quo totum corpus per nexus, et coniunctiones subministratum, et constructum crescit in augmentum Dei. 051 COL 002 020 Si ergo mortui estis cum Christo ab elementis huius mundi: quid adhuc tamquam viventes in mundo decernitis? 051 COL 002 021 Ne tetigeritis, neque gustaveritis, neque contrectaveritis: 051 COL 002 022 quæ sunt omnia in interitum ipso usu, secundum præcepta, et doctrinas hominum: 051 COL 002 023 quæ sunt rationem quidem habentia sapientiæ in superstitione, et humilitate, et non ad parcendum corpori, non in honore aliquo ad saturitatem carnis. 051 COL 003 001 Igitur, si consurrexistis cum Christo: quæ sursum sunt quærite, ubi Christus est in dextera Dei sedens: 051 COL 003 002 quæ sursum sunt sapite, non quæ super terram. 051 COL 003 003 Mortui enim estis, et vita vestra est abscondita cum Christo in Deo. 051 COL 003 004 Cum Christus apparuerit, vita vestra: tunc et vos apparebitis cum ipso in gloria. 051 COL 003 005 Mortificate ergo membra vestra, quæ sunt super terram: fornicationem, immunditiam, libidinem, concupiscentiam malam, et avaritiam, quæ est simulacrorum servitus: 051 COL 003 006 propter quæ venit ira Dei super filios incredulitatis: 051 COL 003 007 in quibus et vos ambulastis aliquando, cum viveritis in illis. 051 COL 003 008 Nunc autem deponite et vos omnia: iram, indignationem, malitiam, blasphemiam, turpem sermonem de ore vestro. 051 COL 003 009 Nolite mentiri invicem, expoliantes vos veterem hominem cum actibus suis, 051 COL 003 010 et induentes novum eum, qui renovatur in agnitionem secundum imaginem eius, qui creavit illum. 051 COL 003 011 Ubi non est Gentilis, et Iudæus, circumcisio, et præputium, Barbarus, et Scytha, servus, et liber: sed omnia, et in omnibus Christus. 051 COL 003 012 Induite vos ergo sicut electi Dei, sancti, et dilecti, viscera misericordiæ, benignitatem, humilitatem, modestiam, patientiam: 051 COL 003 013 supportantes invicem, et donantes vobismetipsis si quis adversus aliquem habet querelam: sicut et Dominus donavit vobis, ita et vos. 051 COL 003 014 Super omnia autem hæc, charitatem habete, quod est vinculum perfectionis: 051 COL 003 015 et pax Christi exultet in cordibus vestris, in qua et vocati estis in uno corpore: et grati estote. 051 COL 003 016 Verbum Christi habitet in vobis abundanter, in omni sapientia, docentes, et commonentes vosmetipsos, psalmis, hymnis, et canticis spiritualibus, in gratia cantantes in cordibus vestris Deo. 051 COL 003 017 Omne, quodcumque facitis in verbo aut in opere, omnia in nomine Domini Iesu Christi, gratias agentes Deo et Patri per ipsum. 051 COL 003 018 Mulieres subditæ estote viris, sicut oportet, in Domino. 051 COL 003 019 Viri diligite uxores vestras, et nolite amari esse ad illas. 051 COL 003 020 Filii obedite parentibus per omnia: hoc enim placitum est in Domino. 051 COL 003 021 Patres, nolite ad indignationem provocare filios vestros, ut non pusillo animo fiant. 051 COL 003 022 Servi obedite per omnia dominis carnalibus, non ad oculum servientes, quasi hominibus placentes, sed in simplicitate cordis, timentes Deum. 051 COL 003 023 Quodcumque facitis, ex animo operamini sicut Domino, et non hominibus: 051 COL 003 024 scientes quod a Domino accipietis retributionem hereditatis. Domino Christo servite. 051 COL 003 025 Qui enim iniuriam facit, recipiet id, quod inique gessit: et non est personarum acceptio apud Deum. 051 COL 004 001 Domini, quod iustum est et æquum, servis præstate: scientes quod et vos Dominum habetis in cælo. 051 COL 004 002 Orationi instate, vigilantes in ea in gratiarum actione: 051 COL 004 003 orantes simul et pro nobis, ut Deus aperiat nobis ostium sermonis ad loquendum mysterium Christi (propter quod etiam vinctus sum) 051 COL 004 004 ut manifestem illud ita ut oportet me loqui. 051 COL 004 005 In sapientia ambulate ad eos, qui foris sunt: tempus redimentes. 051 COL 004 006 Sermo vester semper in gratia sale sit conditus, ut sciatis quomodo oporteat vos unicuique respondere. 051 COL 004 007 Quæ circa me sunt, omnia vobis nota faciet Tychicus charissimus frater, et fidelis minister, et conservus in Domino: 051 COL 004 008 quem misi ad vos ad hoc ipsum ut cognoscat, quæ circa vos sunt, et consoletur corda vestra, 051 COL 004 009 cum Onesimo charissimo, et fideli fratre, qui ex vobis est. Omnia, quæ hic aguntur, nota facient vobis. 051 COL 004 010 Salutat vos Aristarchus concaptivus meus, et Marcus consobrinus Barnabæ, de quo accepistis mandata: si venerit ad vos, excipite illum: 051 COL 004 011 et Iesus, qui dicitur Iustus: qui sunt ex circumcisione: hi soli sunt adiutores mei in regno Dei, qui mihi fuerunt solatio. 051 COL 004 012 Salutat vos Epaphras, qui ex vobis est, servus Christi Iesu, semper solicitus pro vobis in orationibus, ut stetis perfecti, et pleni in omni voluntate Dei. 051 COL 004 013 Testimonium enim illi perhibeo quod habet multum laborem pro vobis, et pro iis, qui sunt Laodiciæ, et qui Hierapoli. 051 COL 004 014 Salutat vos Lucas medicus charissimus, et Demas. 051 COL 004 015 Salutate fratres, qui sunt Laodiciæ, et Nympham, et quæ in domo eius est, ecclesiam. 051 COL 004 016 Et cum lecta fuerit apud vos epistola hæc, facite ut et in Laodicensium Ecclesia legatur: et eam, quæ Laodicensium est, vos legatis. 051 COL 004 017 Et dicite Archippo: Vide ministerium, quod accepisti in Domino, ut illud impleas. 051 COL 004 018 Salutatio, mea manu Pauli. Memores estote vinculorum meorum. Gratia vobiscum. Amen. # # BOOK 052 1TH 1 Thessalonians Thessalonicenses I 052 1TH 001 001 Paulus, et Silvanus, et Timotheus Ecclesiæ Thessalonicensium in Deo Patre, et Domino Iesu Christo. 052 1TH 001 002 Gratia vobis, et pax. Gratias agimus Deo semper pro omnibus vobis, memoriam vestri facientes in orationibus nostris sine intermissione, 052 1TH 001 003 memores operis fidei vestræ, et laboris, et charitatis, et sustinentiæ spei Domini nostri Iesu Christi, ante Deum et Patrem nostrum: 052 1TH 001 004 scientes fratres, dilecti a Deo, electionem vestram: 052 1TH 001 005 quia Evangelium nostrum non fuit ad vos in sermone tantum, sed et in virtute, et in Spiritu Sancto, et in plenitudine multa, sicut scitis quales fuerimus in vobis propter vos. 052 1TH 001 006 Et vos imitatores nostri facti estis, et Domini, excipientes Verbum in tribulatione multa, cum gaudio Spiritus Sancti: 052 1TH 001 007 ita ut facti sitis forma omnibus credentibus in Macedonia, et in Achaia. 052 1TH 001 008 A vobis enim diffamatus est sermo Domini, non solum in Macedonia, et in Achaia, sed et in omni loco fides vestra, quæ est ad Deum, profecta est, ita ut non sit nobis necesse quidquam loqui. 052 1TH 001 009 Ipsi enim de nobis annunciant qualem introitum habuerimus ad vos: et quomodo conversi estis ad Deum a simulacris, servire Deo vivo, et vero, 052 1TH 001 010 et expectare Filium eius de cælis (quem suscitavit a mortuis) Iesum, qui eripuit nos ab ira ventura. 052 1TH 002 001 Nam ipsi scitis, fratres, introitum nostrum ad vos, quia non inanis fuit: 052 1TH 002 002 sed ante passi, et contumeliis affecti (sicut scitis) in Philippis, fiduciam habuimus in Deo nostro loqui ad vos Evangelium Dei in multa solicitudine. 052 1TH 002 003 Exhortatio enim nostra non de errore, neque de immunditia, neque in dolo, 052 1TH 002 004 sed sicut probati sumus a Deo ut crederetur nobis Evangelium: ita loquimur non quasi hominibus placentes, sed Deo, qui probat corda nostra. 052 1TH 002 005 Neque enim aliquando fuimus in sermone adulationis, sicut scitis: neque in occasione avaritiæ: Deus testis est: 052 1TH 002 006 nec quærentes ab hominibus gloriam, neque a vobis, neque ab aliis. 052 1TH 002 007 Cum possemus vobis oneri esse ut Christi Apostoli: sed facti sumus parvuli in medio vestrum, tamquam si nutrix foveat filios suos. 052 1TH 002 008 Ita desiderantes vos, cupide volebamus tradere vobis non solum Evangelium Dei, sed etiam animas nostras: quoniam charissimi nobis facti estis. 052 1TH 002 009 Memores enim estis fratres laboris nostri, et fatigationis: nocte ac die operantes, ne quem vestrum gravaremus, prædicavimus in vobis Evangelium Dei. 052 1TH 002 010 Vos testes estis, et Deus, quam sancte, et iuste, et sine querela, vobis, qui credidistis, fuimus: 052 1TH 002 011 sicut scitis, qualiter unumquemque vestrum (sicut pater filios suos) 052 1TH 002 012 deprecantes vos, et consolantes, testificati sumus, ut ambularetis digne Deo, qui vocavit vos in suum regnum, et gloriam. 052 1TH 002 013 Ideo et nos gratias agimus Deo sine intermissione: quoniam cum accepissetis a nobis Verbum auditus Dei, accepistis illud, non ut verbum hominum, sed (sicut est vere) Verbum Dei, qui operatur in vobis, qui credidistis. 052 1TH 002 014 Vos enim imitatores facti estis fratres Ecclesiarum Dei, quæ sunt in Iudæa in Christo Iesu: quia eadem passi estis et vos a contribulibus vestris, sicut et ipsi a Iudæis: 052 1TH 002 015 qui et Dominum occiderunt Iesum, et Prophetas, et nos persecuti sunt, et Deo non placent, et omnibus hominibus adversantur, 052 1TH 002 016 prohibentes nos Gentibus loqui ut salvæ fiant, ut impleant peccata sua semper: pervenit enim ira Dei super illos usque in finem. 052 1TH 002 017 Nos autem fratres desolati a vobis ad tempus horæ, aspectu, non corde, abundantius festinavimus faciem vestram videre cum multo desiderio: 052 1TH 002 018 quoniam voluimus venire ad vos: ego quidem Paulus, et semel, et iterum, sed impedivit nos Satanas. 052 1TH 002 019 Quæ est enim nostra spes, aut gaudium, aut corona gloriæ? Nonne vos ante Dominum nostrum Iesum Christum estis in adventu eius? 052 1TH 002 020 Vos enim estis gloria nostra et gaudium. 052 1TH 003 001 Propter quod non sustinentes amplius, placuit nobis remanere Athenis, solis: 052 1TH 003 002 et misimus Timotheum fratrem nostrum, et ministrum Dei in Evangelio Christi ad confirmandos vos, et exhortandos pro fide vestra: 052 1TH 003 003 ut nemo moveatur in tribulationibus istis: ipsi enim scitis quod in hoc positi sumus. 052 1TH 003 004 Nam et cum apud vos essemus, prædicebamus vobis passuros nos tribulationes, sicut et factum est, et scitis. 052 1TH 003 005 Propterea et ego amplius non sustinens, misi ad cognoscendam fidem vestram: ne forte tentaverit vos is, qui tentat, et inanis fiat labor noster. 052 1TH 003 006 Nunc autem veniente Timotheo ad nos a vobis, et annunciante nobis fidem et charitatem vestram, et quia memoriam nostri habetis bonam semper, desiderantes nos videre, sicut et nos quoque vos: 052 1TH 003 007 ideo consolati sumus fratres in vobis in omni necessitate, et tribulatione nostra per fidem vestram, 052 1TH 003 008 quoniam nunc vivimus, si vos statis in Domino. 052 1TH 003 009 Quam enim gratiarum actionem possumus Deo retribuere pro vobis in omni gaudio, quo gaudemus propter vos ante Deum nostrum, 052 1TH 003 010 nocte ac die abundantius orantes, ut videamus faciem vestram, et compleamus ea, quæ desunt fidei vestræ? 052 1TH 003 011 Ipse autem Deus, et Pater noster, et Dominus noster Iesus Christus dirigat viam nostram ad vos. 052 1TH 003 012 Vos autem Dominus multiplicet, et abundare faciat charitatem vestram in invicem, et in omnes, quemadmodum et nos in vobis: 052 1TH 003 013 ad confirmanda corda vestra sine querela in sanctitate, ante Deum et Patrem nostrum, in adventu Domini nostri Iesu Christi cum omnibus sanctis eius. Amen. 052 1TH 004 001 De cetero ergo, fratres, rogamus vos et obsecramus in Domino Iesu, ut quemadmodum accepistis a nobis quomodo oporteat vos ambulare, et placere Deo, sic et ambuletis ut abundetis magis. 052 1TH 004 002 Scitis enim quæ præcepta dederim vobis per Dominum Iesum. 052 1TH 004 003 Hæc est enim voluntas Dei, sanctificatio vestra: ut abstineatis vos a fornicatione, 052 1TH 004 004 ut sciat unusquisque vestrum vas suum possidere in sanctificatione, et honore: 052 1TH 004 005 non in passione desiderii, sicut et Gentes, quæ ignorant Deum: 052 1TH 004 006 et nequis supergrediatur, neque circumveniat in negotio fratrem suum: quoniam vindex est Dominus de his omnibus, sicut prædiximus vobis, et testificati sumus. 052 1TH 004 007 Non enim vocavit nos Deus in immunditiam, sed in sanctificationem. 052 1TH 004 008 Itaque qui hæc spernit, non hominem spernit, sed Deum: qui etiam dedit Spiritum suum Sanctum in nobis. 052 1TH 004 009 De charitate autem fraternitatis non necesse habemus scribere vobis: ipsi enim vos a Deo didicistis ut diligatis invicem. 052 1TH 004 010 Etenim illud facitis in omnes fratres in universa Macedonia. Rogamus autem vos fratres ut abundetis magis, 052 1TH 004 011 et opera detis ut quieti sitis, et ut vestrum negotium agatis, et operemini manibus vestris, sicut præcepimus vobis: 052 1TH 004 012 et ut honeste ambuletis ad eos, qui foris sunt: et nullius aliquid desideretis. 052 1TH 004 013 Nolumus autem vos ignorare fratres de dormientibus, ut non contristemini sicut et ceteri, qui spem non habent. 052 1TH 004 014 Si enim credimus quod Iesus mortuus est, et resurrexit: ita et Deus eos, qui dormierunt per Iesum, adducet cum eo. 052 1TH 004 015 Hoc enim vobis dicimus in Verbo Domini, quia nos, qui vivimus, qui residui sumus in adventum Domini, non præveniemus eos, qui dormierunt. 052 1TH 004 016 Quoniam ipse Dominus in iussu, et in voce Archangeli, et in tuba Dei descendet de cælo: et mortui, qui in Christo sunt, resurgent primi. 052 1TH 004 017 Deinde nos, qui vivimus, qui relinquimur, simul rapiemur cum illis in nubibus obviam Christo in aera, et sic semper cum Domino erimus. 052 1TH 004 018 Itaque consolamini invicem in verbis istis. 052 1TH 005 001 De temporibus autem, et momentis fratres non indigetis ut scribamus vobis. 052 1TH 005 002 Ipsi enim diligenter scitis quia dies Domini, sicut fur in nocte, ita veniet. 052 1TH 005 003 Cum enim dixerint: Pax, et securitas: tunc repentius eis superveniet interitus, sicut dolor in utero habenti, et non effugient. 052 1TH 005 004 Vos autem fratres non estis in tenebris, ut vos dies illa tamquam fur comprehendat: 052 1TH 005 005 omnes enim vos filii lucis estis, et filii diei: non sumus noctis, neque tenebrarum. 052 1TH 005 006 Igitur non dormiamus sicut et ceteri, sed vigilemus, et sobrii simus. 052 1TH 005 007 Qui enim dormiunt, nocte dormiunt: et qui ebrii sunt, nocte ebrii sunt. 052 1TH 005 008 Nos autem, qui diei sumus, sobrii simus, induti loricam fidei, et charitatis, et galeam spem salutis: 052 1TH 005 009 quoniam non posuit nos Deus in iram, sed in acquisitionem salutis per Dominum nostrum Iesum Christum, 052 1TH 005 010 qui mortuus est pro nobis: ut sive vigilemus, sive dormiamus, simul cum illo vivamus. 052 1TH 005 011 Propter quod consolamini invicem: et ædificate alterutrum, sicut et facitis. 052 1TH 005 012 Rogamus autem vos fratres ut noveritis eos, qui laborant inter vos, et præsunt vobis in Domino, et monent vos, 052 1TH 005 013 ut habeatis illos abundantius in charitate propter opus illorum: pacem habete cum eis. 052 1TH 005 014 Rogamus autem vos fratres, corripite inquietos, consolamini pusillanimes, suscipite infirmos, patientes estote ad omnes. 052 1TH 005 015 Videte ne quis malum pro malo alicui reddat: sed semper quod bonum est sectamini in invicem, et in omnes. 052 1TH 005 016 Semper gaudete. 052 1TH 005 017 Sine intermissione orate. 052 1TH 005 018 In omnibus gratias agite: hæc est enim voluntas Dei in Christo Iesu in omnibus vobis. 052 1TH 005 019 Spiritum nolite extinguere. 052 1TH 005 020 Prophetias nolite spernere. 052 1TH 005 021 Omnia autem probate: quod bonum est tenete. 052 1TH 005 022 Ab omni specie mala abstinete vos: 052 1TH 005 023 Ipse autem Deus pacis sanctificet vos per omnia: ut integer spiritus vester, et anima, et corpus sine querela in adventu Domini nostri Iesu Christi servetur. 052 1TH 005 024 Fidelis est, qui vocavit vos: qui etiam faciet. 052 1TH 005 025 Fratres orate pro nobis. 052 1TH 005 026 Salutate fratres omnes in osculo sancto. 052 1TH 005 027 Adiuro vos per Dominum ut legatur epistola hæc omnibus sanctis fratribus. 052 1TH 005 028 Gratia Domini nostri Iesu Christi vobiscum. Amen. # # BOOK 053 2TH 2 Thessalonians Thessalonicenses Ii 053 2TH 001 001 Paulus, et Sylvanus, et Timotheus, Ecclesiæ Thessalonicensium in Deo Patre nostro, et Domino Iesu Christo. 053 2TH 001 002 Gratia vobis, et pax a Deo Patre nostro, et Domino Iesu Christo. 053 2TH 001 003 Gratias agere debemus semper Deo pro vobis, fratres, ita ut dignum est, quoniam supercrescit fides vestra, et abundat charitas uniuscuiusque vestrum in invicem: 053 2TH 001 004 ita ut et nos ipsi in vobis gloriemur in Ecclesiis Dei, pro patientia vestra, et fide, et in omnibus persecutionibus vestris, et tribulationibus, quas sustinetis 053 2TH 001 005 in exemplum iusti iudicii Dei, ut digni habeamini in regno Dei, pro quo et patimini. 053 2TH 001 006 Si tamen iustum est apud Deum retribuere tribulationem iis, qui vos tribulant: 053 2TH 001 007 et vobis, qui tribulamini, requiem nobiscum in revelatione Domini Iesu de cælo cum Angelis virtutis eius, 053 2TH 001 008 in flamma ignis dantis vindictam iis, qui non noverunt Deum, et qui non obediunt Evangelio Domini nostri Iesu Christi. 053 2TH 001 009 Qui pœnas dabunt in interitu æternas a facie Domini, et a gloria virtutis eius: (aiōnios g166) 053 2TH 001 010 cum venerit glorificari in sanctis suis, et admirabilis fieri in omnibus, qui crediderunt, quia creditum est testimonium nostrum super vos in die illo. 053 2TH 001 011 In quo etiam oramus semper pro vobis: ut dignetur vos vocatione sua Deus noster, et impleat omnem voluntatem bonitatis, et opus fidei in virtute, 053 2TH 001 012 ut clarificetur nomen Domini nostri Iesu Christi in vobis, et vos in illo secundum gratiam Dei nostri, et Domini Iesu Christi. 053 2TH 002 001 Rogamus autem vos fratres per adventum Domini nostri Iesu Christi, et nostræ congregationis in ipsum: 053 2TH 002 002 ut non cito moveamini a vestro sensu, neque terreamini, neque per spiritum, neque per sermonem, neque per epistolam tamquam per nos missam, quasi instet dies Domini. 053 2TH 002 003 Nequis vos seducat ullo modo: quoniam nisi venerit discessio primum, et revelatus fuerit homo peccati, filius perditionis, 053 2TH 002 004 qui adversatur, et extollitur supra omne, quod dicitur Deus, aut quod colitur, ita ut in templo Dei sedeat ostendens se tamquam sit Deus. 053 2TH 002 005 Non retinetis quod cum adhuc essem apud vos, hæc dicebam vobis? 053 2TH 002 006 Et nunc quid detineat scitis, ut reveletur in suo tempore. 053 2TH 002 007 Nam mysterium iam operatur iniquitatis: tantum ut qui tenet nunc, teneat, donec de medio fiat. 053 2TH 002 008 Et tunc revelabitur ille iniquus, quem Dominus Iesus interficiet spiritu oris sui, et destruet illustratione adventus sui eum: 053 2TH 002 009 cuius est adventus secundum operationem Satanæ in omni virtute, et signis, et prodigiis mendacibus, 053 2TH 002 010 et in omni seductione iniquitatis iis, qui pereunt: eo quod charitatem veritatis non receperunt ut salvi fierent. 053 2TH 002 011 Ideo mittet illis Deus operationem erroris ut credant mendacio, 053 2TH 002 012 ut iudicentur omnes, qui non crediderunt veritati, sed consenserunt iniquitati. 053 2TH 002 013 Nos autem debemus gratias agere Deo semper pro vobis fratres dilecti a Deo, quod elegerit vos Deus primitias in salutem in sanctificatione Spiritus, et in fide veritatis: 053 2TH 002 014 in qua et vocavit vos per Evangelium nostrum in acquisitionem gloriæ Domini nostri Iesu Christi. 053 2TH 002 015 Itaque fratres state: et tenete traditiones, quas didicistis, sive per sermonem, sive per epistolam nostram. 053 2TH 002 016 Ipse autem Dominus noster Iesus Christus, et Deus et Pater noster, qui dilexit nos, et dedit consolationem æternam, et spem bonam in gratia, (aiōnios g166) 053 2TH 002 017 exhortetur corda vestra, et confirmet in omni opere, et sermone bono. 053 2TH 003 001 De cetero fratres orate pro nobis ut sermo Dei currat, et clarificetur, sicut et apud vos: 053 2TH 003 002 et ut liberemur ab importunis, et malis hominibus: non enim omnium est fides. 053 2TH 003 003 Fidelis autem Deus est, qui confirmabit vos, et custodiet a malo. 053 2TH 003 004 Confidimus autem de vobis, in Domino, quoniam quæ præcepimus, et facitis, et facietis. 053 2TH 003 005 Dominus autem dirigat corda vestra in charitate Dei, et patientia Christi. 053 2TH 003 006 Denunciamus autem vobis fratres in nomine Domini nostri Iesu Christi, ut subtrahatis vos ab omni fratre ambulante inordinate, et non secundum traditionem, quam acceperunt a nobis. 053 2TH 003 007 Ipsi enim scitis quemadmodum oporteat imitari nos: quoniam non inquieti fuimus inter vos: 053 2TH 003 008 neque gratis panem manducavimus ab aliquo, sed in labore, et in fatigatione, nocte et die operantes, ne quem vestrum gravaremus. 053 2TH 003 009 Non quasi non habuerimus potestatem, sed ut nosmetipsos formam daremus vobis ad imitandum nos. 053 2TH 003 010 Nam et cum essemus apud vos, hoc denunciabamus vobis: quoniam si quis non vult operari, nec manducet. 053 2TH 003 011 Audivimus enim inter vos quosdam ambulare inquiete, nihil operantes, sed curiose agentes. 053 2TH 003 012 Iis autem, qui eiusmodi sunt, denunciemus, et obsecramus in Domino Iesu Christo, ut cum silentio operantes, suum panem manducent. 053 2TH 003 013 Vos autem fratres nolite deficere benefacientes. 053 2TH 003 014 Quod si quis non obedit verbo nostro per epistolam, hunc notate, et ne commisceamini cum illo ut confundatur: 053 2TH 003 015 et nolite quasi inimicum existimare, sed corripite ut fratrem. 053 2TH 003 016 Ipse autem Dominus pacis det vobis pacem sempiternam in omni loco. Dominus sit cum omnibus vobis. 053 2TH 003 017 Salutatio, mea manu Pauli: quod est signum in omni epistola. Ita scribo. 053 2TH 003 018 Gratia Domini nostri Iesu Christi cum omnibus vobis. Amen. # # BOOK 054 1TI 1 Timothy Timotheum I 054 1TI 001 001 Paulus Apostolus Iesu Christi secundum imperium Dei Salvatoris nostri, et Christi Iesu spei nostræ: 054 1TI 001 002 Timotheo dilecto filio in fide. Gratia, misericordia, et pax a Deo Patre, et Christo Iesu Domino nostro. 054 1TI 001 003 Sicut rogavi te ut remaneres Ephesi cum irem in Macedoniam, ut denunciares quibusdam ne aliter docerent, 054 1TI 001 004 neque intenderent fabulis, et genealogiis interminatis: quæ quæstiones præstant magis quam ædificationem Dei, quæ est in fide. 054 1TI 001 005 Finis autem præcepti est charitas de corde puro, et conscientia bona, et fide non ficta. 054 1TI 001 006 A quibus quidam aberrantes, conversi sunt in vaniloquium, 054 1TI 001 007 volentes esse legis doctores, non intelligentes neque quæ loquuntur, neque de quibus affirmant. 054 1TI 001 008 Scimus autem quia bona est lex, si quis ea legitime utatur: 054 1TI 001 009 sciens hoc quia lex iusto non est posita, sed iniustis, et non subditis, impiis, et peccatoribus, sceleratis, et contaminatis, parricidis, et matricidis, homicidis, 054 1TI 001 010 fornicariis, masculorum concubitoribus, plagiariis, mendacibus, et periuris, et si quid aliud sanæ doctrinæ adversatur, 054 1TI 001 011 quæ est secundum Evangelium gloriæ beati Dei, quod creditum est mihi. 054 1TI 001 012 Gratias ago ei, qui me confortavit, Christo Iesu Domino nostro, quia fidelem me existimavit, ponens in ministerio: 054 1TI 001 013 qui prius blasphemus fui, et persecutor, et contumeliosus: sed misericordiam Dei consecutus sum, quia ignorans feci in incredulitate. 054 1TI 001 014 Superabundavit autem gratia Domini nostri cum fide, et dilectione, quæ est in Christo Iesu. 054 1TI 001 015 Fidelis sermo, et omni acceptione dignus: quod Christus Iesus venit in hunc mundum peccatores salvos facere, quorum primus ego sum: 054 1TI 001 016 Sed ideo misericordiam consecutus sum: ut in me primo ostenderet Christus Iesus omnem patientiam ad informationem eorum, qui credituri sunt illi, in vitam æternam. (aiōnios g166) 054 1TI 001 017 Regi autem sæculorum immortali, invisibili, soli Deo honor, et gloria in sæcula sæculorum. Amen. (aiōn g165) 054 1TI 001 018 Hoc præceptum commendo tibi fili Timothee, secundum præcedentes in te prophetias, ut milites in illis bonam militiam, 054 1TI 001 019 habens fidem, et bonam conscientiam, quam quidam repellentes, circa fidem naufragaverunt: 054 1TI 001 020 ex quibus est Hymenæus, et Alexander: quos tradidi Satanæ, ut discant non blasphemare. 054 1TI 002 001 Obsecro igitur primum omnium fieri obsecrationes, orationes, postulationes, gratiarum actiones pro omnibus hominibus: 054 1TI 002 002 pro regibus, et omnibus, qui in sublimitate sunt, ut quietam et tranquillam vitam agamus in omni pietate, et castitate. 054 1TI 002 003 Hoc enim bonum est, et acceptum coram Salvatore nostro Deo, 054 1TI 002 004 qui omnes homines vult salvos fieri, et ad agnitionem veritatis venire. 054 1TI 002 005 Unus enim Deus, unus et mediator Dei et hominum homo Christus Iesus: 054 1TI 002 006 qui dedit redemptionem semetipsum pro omnibus, testimonium temporibus suis: 054 1TI 002 007 in quo positus sum ego prædicator, et Apostolus (veritatem dico, non mentior) doctor Gentium in fide, et veritate. 054 1TI 002 008 Volo ergo viros orare in omni loco, levantes puras manus sine ira, et disceptatione. 054 1TI 002 009 Similiter et mulieres in habitu ornato, cum verecundia, et sobrietate ornantes se, et non in tortis crinibus, aut auro, aut margaritas, vel veste pretiosa: 054 1TI 002 010 sed quod decet mulieres, promittentes pietatem per opera bona. 054 1TI 002 011 Mulier in silentio discat cum omni subiectione. 054 1TI 002 012 Docere autem mulieri non permitto, neque dominari in virum: sed esse in silentio. 054 1TI 002 013 Adam enim primus formatus est: deinde Heva. 054 1TI 002 014 Et Adam non est seductus: mulier autem seducta in prævaricatione fuit. 054 1TI 002 015 Salvabitur autem per filiorum generationem, si permanserit in fide, et dilectione, et sanctificatione cum sobrietate. 054 1TI 003 001 Fidelis sermo: si quis episcopatum desiderat, bonum opus desiderat. 054 1TI 003 002 Oportet ergo episcopum irreprehensibilem esse, unius uxoris virum, sobrium, prudentem, ornatum, pudicum, hospitalem, doctorem, 054 1TI 003 003 non vinolentum, non percussorem, sed modestum: non litigiosum, non cupidum, 054 1TI 003 004 sed suæ domui bene præpositum: filios habentem subditos cum omni castitate. 054 1TI 003 005 Si quis autem domui suæ præesse nescit, quomodo Ecclesiæ Dei diligentiam habebit? 054 1TI 003 006 Non neophytum: ne in superbiam elatus, in iudicium incidat diaboli. 054 1TI 003 007 Oportet autem illum et testimonium habere bonum ab iis, qui foris sunt, ut non in opprobrium incidat, et in laqueum diaboli. 054 1TI 003 008 Diaconos similiter pudicos, non bilingues, non multo vino deditos, non turpe lucrum sectantes: 054 1TI 003 009 habentes mysterium fidei in conscientia pura. 054 1TI 003 010 Et hi autem probentur primum: et sic ministrent, nullum crimen habentes. 054 1TI 003 011 Mulieres similiter pudicas, non detrahentes, sobrias, fideles in omnibus. 054 1TI 003 012 Diaconi sint unius uxoris viri: qui filiis suis bene præsint, et suis domibus. 054 1TI 003 013 Qui enim bene ministraverint, gradum bonum sibi acquirent, et multam fiduciam in fide, quæ est in Christo Iesu. 054 1TI 003 014 Hæc tibi scribo, sperans me ad te venire cito. 054 1TI 003 015 Si autem tardavero, ut scias quomodo oporteat te in domo Dei conversari, quæ est Ecclesia Dei vivi, columna et firmamentum veritatis. 054 1TI 003 016 Et manifeste magnum est pietatis sacramentum, quod manifestatum est in carne, iustificatum est in spiritu, apparuit Angelis, prædicatum est Gentibus, creditum est in mundo, assumptum est in gloria. 054 1TI 004 001 Spiritus autem manifeste dicit, quia in novissimis temporibus discedent quidam a fide, attendentes spiritibus erroris, et doctrinis dæmoniorum, 054 1TI 004 002 in hypocrisi loquentium mendacium, et cauteriatam habentium suam conscientiam, 054 1TI 004 003 prohibentium nubere, abstinere a cibis, quod Deus creavit ad percipiendum cum gratiarum actione fidelibus, et iis, qui cognoverunt veritatem. 054 1TI 004 004 Quia omnis creatura Dei bona est, et nihil reiiciendum quod cum gratiarum actione percipitur: 054 1TI 004 005 sanctificatur enim per Verbum Dei, et orationem. 054 1TI 004 006 Hæc proponens fratribus, bonus eris minister Christi Iesu enutritus verbis fidei, et bonæ doctrinæ, quam assecutus es. 054 1TI 004 007 Ineptas autem, et aniles fabulas devita: exerce autem teipsum ad pietatem. 054 1TI 004 008 Nam corporalis exercitatio, ad modicum utilis est: pietas autem ad omnia utilis est, promissionem habens vitæ, quæ nunc est, et futuræ. 054 1TI 004 009 Fidelis sermo, et omni acceptione dignus. 054 1TI 004 010 In hoc enim laboramus, et maledicimur, quia speramus in Deum vivum, qui est Salvator omnium hominum, maxime fidelium. 054 1TI 004 011 Præcipe hæc, et doce. 054 1TI 004 012 Nemo adolescentiam tuam contemnat: sed exemplum esto fidelium in verbo, in conversatione, in charitate, in fide, in castitate. 054 1TI 004 013 Dum venio, attende lectioni, exhortationi, et doctrinæ. 054 1TI 004 014 Noli negligere gratiam, quæ in te est, quæ data est tibi per prophetiam, cum impositione manuum presbyterii. 054 1TI 004 015 Hæc meditare, in his esto: ut profectus tuus manifestus sit omnibus. 054 1TI 004 016 Attende tibi, et doctrinæ: insta in illis. Hoc enim faciens, et teipsum salvum facies, et eos qui te audiunt. 054 1TI 005 001 Seniorem ne increpaveris, sed obsecra ut patrem: iuvenes, ut fratres: 054 1TI 005 002 anus, ut matres: iuvenculas, ut sorores in omni castitate: 054 1TI 005 003 Viduas honora, quæ vere viduæ sunt. 054 1TI 005 004 Si qua autem vidua filios, aut nepotes habet: discat primum domum suam regere, et mutuam vicem reddere parentibus: hoc enim acceptum est coram Deo. 054 1TI 005 005 Quæ autem vere vidua est, et desolata, speret in Deum, et instet obsecrationibus, et orationibus nocte ac die. 054 1TI 005 006 Nam quæ in deliciis est, vivens mortua est. 054 1TI 005 007 Et hoc præcipe ut irreprehensibiles sint. 054 1TI 005 008 Si quis autem suorum, et maxime domesticorum curam non habet, fidem negavit, et est infideli deterior. 054 1TI 005 009 Vidua eligatur non minus sexaginta annorum, quæ fuerit unius viri uxor, 054 1TI 005 010 in operibus bonis testimonium habens, si filios educavit, si hospitio recepit, si sanctorum pedes lavit, si tribulationem patientibus subministravit, si omne opus bonum subsecuta est. 054 1TI 005 011 Adolescentiores autem viduas devita: Cum enim luxuriatæ fuerint in Christo, nubere volunt: 054 1TI 005 012 habentes damnationem, quia primam fidem irritam fecerunt. 054 1TI 005 013 Simul autem et otiosæ discunt circuire domos: non solum otiosæ, sed et verbosæ, et curiosæ, loquentes quæ non oportet. 054 1TI 005 014 Volo ergo iuniores nubere, filios procreare, matresfamilias esse, nullam occasionem dare adversario maledicti gratia. 054 1TI 005 015 Iam enim quædam conversæ sunt retro Satanam. 054 1TI 005 016 Si quis fidelis habet viduas, subministret illis, et non gravetur Ecclesia: ut iis, quæ vere viduæ sunt, sufficiat. 054 1TI 005 017 Qui bene præsunt presbyteri, duplici honore digni habeantur: maxime qui laborant in verbo et doctrina. 054 1TI 005 018 Dicit enim Scriptura: Non alligabis os bovi trituranti. Et: Dignus est operarius mercede sua. 054 1TI 005 019 Adversus presbyterum accusationem noli recipere, nisi sub duobus aut tribus testibus. 054 1TI 005 020 Peccantes coram omnibus argue: ut et ceteri timorem habeant. 054 1TI 005 021 Testor coram Deo et Christo Iesu, et electis Angelis, ut hæc custodias sine præiudicio, nihil faciens in alteram partem declinando. 054 1TI 005 022 Manus cito nemini imposueris, neque communicaveris peccatis alienis. Teipsum castum custodi. 054 1TI 005 023 Noli adhuc aquam bibere, sed modico vino utere propter stomachum tuum, et frequentes tuas infirmitates. 054 1TI 005 024 Quorundam hominum peccata manifesta sunt, præcedentia ad iudicium: quosdam autem et subsequuntur. 054 1TI 005 025 Similiter et facta bona manifesta sunt: et quæ aliter se habent, abscondi non possunt. 054 1TI 006 001 Quicumque sunt sub iugo servi, dominos suos omni honore dignos arbitrentur, ne nomen Domini et doctrina blasphemetur. 054 1TI 006 002 Qui autem fideles habent dominos, non contemnant, quia fratres sunt: sed magis serviant, quia fideles sunt et dilecti, qui beneficii participes sunt. Hæc doce, et exhortare. 054 1TI 006 003 Si quis aliter docet, et non acquiescit sanis sermonibus Domini nostri Iesu Christi, et ei, quæ secundum pietatem est, doctrinæ: 054 1TI 006 004 superbus est, nihil sciens, sed languens circa quæstiones, et pugnas verborum: ex quibus oriuntur invidiæ, contentiones, blasphemiæ, suspiciones malæ, 054 1TI 006 005 conflictationes hominum mente corruptorum, et qui veritate privati sunt, existimantium quæstum esse pietatem. 054 1TI 006 006 Est autem quæstus magnus pietas cum sufficentia. 054 1TI 006 007 Nihil enim intulimus in hunc mundum: haud dubium quod nec auferre quid possumus. 054 1TI 006 008 Habentes autem alimenta, et quibus tegamur, his contenti simus. 054 1TI 006 009 Nam qui volunt divites fieri, incidunt in tentationem, et in laqueum diaboli, et desideria multa inutilia, et nociva, quæ mergunt homines in interitum et perditionem. 054 1TI 006 010 Radix enim omnium malorum est cupiditas: quam quidam appetentes erraverunt a fide, et inseruerunt se doloribus multis. 054 1TI 006 011 Tu autem, o homo Dei hæc fuge: sectare vero iustitiam, pietatem, fidem, charitatem, patientiam, mansuetudinem. 054 1TI 006 012 Certa bonum certamen fidei, apprehende vitam æternam, in qua vocatus es, et confessus bonam confessionem coram multis testibus. (aiōnios g166) 054 1TI 006 013 Præcipio tibi coram Deo, qui vivificat omnia, et Christo Iesu, qui testimonium reddidit sub Pontio Pilato, bonam confessionem: 054 1TI 006 014 ut serves mandatum sine macula, irreprehensibile usque in adventum Domini nostri Iesu Christi, 054 1TI 006 015 quem suis temporibus ostendet beatus et solus potens, Rex regum, et Dominus dominantium: 054 1TI 006 016 qui solus habet immortalitatem, et lucem inhabitat inaccessibilem: quem nullus hominum vidit, sed nec videre potest: cui honor, et imperium sempiternum: Amen. (aiōnios g166) 054 1TI 006 017 Divitibus huius sæculi præcipe non sublime sapere, neque sperare in incerto divitiarum, sed in Deo vivo (qui præstat nobis omnia abunde ad fruendum) (aiōn g165) 054 1TI 006 018 bene agere, divites fieri in bonis operibus, facile tribuere, communicare, 054 1TI 006 019 thesaurizare sibi fundamentum bonum in futurum, ut apprehendant veram vitam. (aiōnios g166) 054 1TI 006 020 O Timothee, depositum custodi, devitans profanas vocum novitates, et oppositiones falsi nominis scientiæ, 054 1TI 006 021 quam quidam promittentes, circa fidem exciderunt. Gratia tecum. Amen. # # BOOK 055 2TI 2 Timothy Timotheum Ii 055 2TI 001 001 Paulus Apostolus Iesu Christi per voluntatem Dei, secundum promissionem vitæ, quæ est in Christo Iesu: 055 2TI 001 002 Timotheo charissimo filio, gratia, misericordia, pax a Deo Patre, et Christo Iesu Domino nostro. 055 2TI 001 003 Gratias ago Deo, cui servio a progenitoribus in conscientia pura, quod sine intermissione habeam tui memoriam in orationibus meis, nocte ac die 055 2TI 001 004 desiderans te videre, memor lacrymarum tuarum, ut gaudio implear, 055 2TI 001 005 recordationem accipiens eius fidei, quæ est in te non ficta, quæ et habitavit primum in avia tua Loide, et matre tua Eunice, certus sum autem quod et in te. 055 2TI 001 006 Propter quam causam admoneo te ut resuscites gratiam Dei, quæ est in te per impositionem manuum mearum. 055 2TI 001 007 Non enim dedit nobis Deus spiritum timoris: sed virtutis, et dilectionis, et sobrietatis. 055 2TI 001 008 Noli itaque erubescere testimonium Domini nostri, neque me vinctum eius: sed collabora Evangelio secundum virtutem Dei: 055 2TI 001 009 qui nos liberavit, et vocavit vocatione sua sancta, non secundum opera nostra, sed secundum propositum suum, et gratiam, quæ data est nobis in Christo Iesu ante tempora sæcularia. (aiōnios g166) 055 2TI 001 010 Manifestata est autem nunc per illuminationem Salvatoris nostri Iesu Christi, qui destruxit quidem mortem, illuminavit autem vitam, et incorruptionem per Evangelium: 055 2TI 001 011 in quo positus sum ego prædicator, et Apostolus, et magister Gentium. 055 2TI 001 012 Ob quam causam etiam hæc patior, sed non confundor. Scio enim cui credidi, et certus sum quia potens est depositum meum servare in illum diem. 055 2TI 001 013 Formam habe sanorum verborum, quæ a me audisti in fide, et in dilectione in Christo Iesu. 055 2TI 001 014 Bonum depositum custodi per Spiritum Sanctum, qui habitat in nobis. 055 2TI 001 015 Scis hoc, quod aversi sunt a me omnes, qui in Asia sunt, ex quibus est Phigellus, et Hermogenes. 055 2TI 001 016 Det misericordiam Dominus Onesiphori domui: quia sæpe me refrigeravit, et catenam meam non erubuit: 055 2TI 001 017 sed cum Romam venisset, solicite me quæsivit, et invenit. 055 2TI 001 018 Det illi Dominus invenire misericordiam a Domino in illa die. Et quanta Ephesi ministravit mihi, tu melius nosti. 055 2TI 002 001 Tu ergo fili mi confortare in gratia, quæ est in Christo Iesu: 055 2TI 002 002 et quæ audisti a me per multos testes, hæc commenda fidelibus hominibus, qui idonei erant et alios docere. 055 2TI 002 003 Labora sicut bonus miles Christi Iesu. 055 2TI 002 004 Nemo militans Deo implicat se negotiis sæcularibus: ut ei placeat, cui se probavit. 055 2TI 002 005 Nam et qui certat in agone, non coronatur nisi legitime certaverit. 055 2TI 002 006 Laborantem agricolam oportet primum de fructibus percipere. 055 2TI 002 007 Intellige quæ dico: dabit enim tibi Dominus in omnibus intellectum. 055 2TI 002 008 Memor esto Dominum IESUM CHRISTUM resurrexisse a mortuis ex semine David, secundum Evangelium meum, 055 2TI 002 009 in quo laboro usque ad vincula, quasi male operans: sed Verbum Dei non est alligatum. 055 2TI 002 010 Ideo omnia sustineo propter electos, ut et ipsi salutem consequantur, quæ est in Christo Iesu, cum gloria cælesti. (aiōnios g166) 055 2TI 002 011 Fidelis sermo: Nam si commortui sumus, et convivemus: 055 2TI 002 012 si sustinebimus, et conregnabimus: si negaverimus, et ille negabit nos: 055 2TI 002 013 si non credimus, ille fidelis permanet, negare seipsum non potest. 055 2TI 002 014 Hæc commone: testificans coram Domino. Noli contendere verbis: ad nihil enim utile est, nisi ad subversionem audientium. 055 2TI 002 015 Solicite cura teipsum probabilem exhibere Deo, operarium inconfusibilem, recte tractantem Verbum Veritatis: 055 2TI 002 016 Profana autem, et vaniloquia devita: multum enim proficiunt ad impietatem: 055 2TI 002 017 et sermo eorum ut cancer serpit: ex quibus est Hymenæus, et Philetus, 055 2TI 002 018 qui a veritate exciderunt, dicentes resurrectionem esse iam factam, et subverterunt quorumdam fidem. 055 2TI 002 019 Sed firmum fundamentum Dei stat, habens signaculum hoc: Cognovit Dominus qui sunt eius, et discedat ab iniquitate omnis, qui nominat nomen Domini. 055 2TI 002 020 In magna autem domo non solum sunt vasa aurea, et argentea, sed et lignea, et fictilia: et quædam quidem in honorem, quædam autem in contumeliam. 055 2TI 002 021 Si quis ergo emundaverit se ab istis, erit vas in honorem sanctificatum, et utile Domino ad omne opus bonum paratum. 055 2TI 002 022 Iuvenilia autem desideria fuge, sectare vero iustitiam, fidem, spem, charitatem, et pacem cum iis, qui invocant Dominum de corde puro. 055 2TI 002 023 Stultas autem, et sine disciplina quæstiones devita: sciens quia generant lites. 055 2TI 002 024 Servum autem Domini non oportet litigare: sed mansuetum esse ad omnes, docibilem, patientem, 055 2TI 002 025 cum modestia corripientem eos, qui resistunt veritati: nequando Deus det illis pœnitentiam ad cognoscendam veritatem, 055 2TI 002 026 et resipiscant a diaboli laqueis, a quo captivi tenentur ad ipsius voluntatem. 055 2TI 003 001 Hoc autem scito, quod in novissimis diebus instabunt tempora periculosa: 055 2TI 003 002 erunt homines seipsos amantes, cupidi, elati, superbi, blasphemi, parentibus non obedientes, ingrati, scelesti, 055 2TI 003 003 sine affectione, sine pace, criminatores, incontinentes, immites, sine benignitate, 055 2TI 003 004 proditores, protervi, tumidi, et voluptatum amatores magis quam Dei: 055 2TI 003 005 habentes speciem quidem pietatis, virtutem autem eius abnegantes. Et hos devita: 055 2TI 003 006 ex his enim sunt, qui penetrant domos, et captivas ducunt mulierculas oneratas peccatis, quæ ducuntur variis desideriis: 055 2TI 003 007 semper discentes, et numquam ad scientiam veritatis pervenientes. 055 2TI 003 008 Quemadmodum autem Iannes, et Mambres restiterunt Moysi: ita et hi resistunt veritati, homines corrupti mente, reprobi circa fidem, 055 2TI 003 009 sed ultra non proficient: insipientia enim eorum manifesta erit omnibus, sicut et illorum fuit. 055 2TI 003 010 Tu autem assecutus es meam doctrinam, institutionem, propositum, fidem, longanimitatem, dilectionem, patientiam, 055 2TI 003 011 persecutiones, passiones: qualia mihi facta sunt Antiochiæ, Iconii, et Lystris: quales persecutiones sustinui, et ex omnibus eripuit me Dominus. 055 2TI 003 012 Et omnes, qui pie volunt vivere in Christo Iesu, persecutionem patientur. 055 2TI 003 013 Mali autem homines, et seductores proficient in peius, errantes, et in errorem mittentes. 055 2TI 003 014 Tu vero permane in iis, quæ didicisti, et credita sunt tibi: sciens a quo didiceris. 055 2TI 003 015 Et quia ab infantia sacras litteras nosti, quæ te possunt instruere ad salutem, per fidem, quæ est in Christo Iesu. 055 2TI 003 016 Omnis Scriptura divinitus inspirata utilis est ad docendum, ad arguendum, ad corripiendum, et erudiendum in iustitia: 055 2TI 003 017 ut perfectus sit homo Dei, ad omne opus bonum instructus. 055 2TI 004 001 Testificor coram Deo, et Iesu Christo, qui iudicaturus est vivos, et mortuos, per adventum ipsius, et regnum eius: 055 2TI 004 002 prædica verbum, insta opportune, importune: argue, obsecra, increpa in omni patientia, et doctrina. 055 2TI 004 003 Erit enim tempus, cum sanam doctrinam non sustinebunt, sed ad sua desideria coacervabunt sibi magistros, prurientes auribus, 055 2TI 004 004 et a veritate quidem auditum avertent, ad fabulas autem convertentur. 055 2TI 004 005 Tu vero vigila, in omnibus labora, opus fac Evangelistæ, ministerium tuum imple. Sobrius esto. 055 2TI 004 006 Ego enim iam delibor, et tempus resolutionis meæ instat. 055 2TI 004 007 Bonum certamen certavi, cursum consummavi, fidem servavi. 055 2TI 004 008 In reliquo reposita est mihi corona iustitiæ, quam reddet mihi Dominus in illa die iustus iudex: non solum autem mihi, sed et iis, qui diligunt adventum eius. 055 2TI 004 009 Festina ad me venire cito. 055 2TI 004 010 Demas enim me reliquit, diligens hoc sæculum, et abiit Thessalonicam: Crescens in Galatiam, Titus in Dalmatiam. (aiōn g165) 055 2TI 004 011 Lucas est mecum solus. Marcum assume, et adduc tecum: est enim mihi utilis in ministerium. 055 2TI 004 012 Tychicum autem misi Ephesum. 055 2TI 004 013 Penulam, quam reliqui Troade apud Carpum, veniens affer tecum, et libros, maxime autem membranas. 055 2TI 004 014 Alexander ærarius multa mala mihi ostendit: reddet illi Dominus secundum opera eius: 055 2TI 004 015 quem et tu devita: valde enim restitit verbis nostris. 055 2TI 004 016 In prima mea defensione nemo mihi affuit, sed omnes me dereliquerunt: non illis imputetur! 055 2TI 004 017 Dominus autem mihi astitit, et confortavit me, ut per me prædicatio impleatur, et audiant omnes Gentes: et liberatus sum de ore leonis. 055 2TI 004 018 Liberavit me Dominus ab omni opere malo: et salvum faciet in regnum suum cæleste, cui gloria in sæcula sæculorum. Amen. (aiōn g165) 055 2TI 004 019 Saluta Priscam, et Aquilam, et Onesiphori domum. 055 2TI 004 020 Erastus remansit Corinthi. Trophimum autem reliqui infirmum Mileti. 055 2TI 004 021 Festina ante hiemem venire. Salutant te Eubulus, et Pudens, et Linus, et Claudia, et fratres omnes. 055 2TI 004 022 Dominus Iesus Christus cum spiritu tuo. Gratia vobiscum. Amen. # # BOOK 056 TIT Titus Titum 056 TIT 001 001 Paulus servus Dei, Apostolus autem Iesu Christi secundum fidem electorum Dei, et agnitionem veritatis, quæ secundum pietatem est 056 TIT 001 002 in spem vitæ æternæ, quam promisit qui non mentitur, Deus, ante tempora sæcularia: (aiōnios g166) 056 TIT 001 003 manifestavit autem temporibus suis Verbum suum in prædicatione, quæ credita est mihi secundum præceptum Salvatoris nostri Dei: 056 TIT 001 004 Tito dilecto filio secundum communem fidem, gratia, et pax a Deo Patre, et Christo Iesu Salvatore nostro. 056 TIT 001 005 Huius rei gratia reliqui te Cretæ, ut ea, quæ desunt, corrigas, et constituas per civitates presbyteros, sicut et ego disposui tibi. 056 TIT 001 006 Si quis sine crimine est, unius uxoris vir, filios habens fideles, non in accusatione luxuriæ, aut non subditos. 056 TIT 001 007 Oportet enim episcopum sine crimine esse, sicut Dei dispensatorem: non superbum, non iracundum, non vinolentum, non percussorem, non turpis lucri cupidum: 056 TIT 001 008 sed hospitalem, benignum, sobrium, iustum, sanctum, continentem, 056 TIT 001 009 amplectentem eum, qui secundum doctrinam est, fidelem sermonem: ut potens sit exhortari in doctrina sana, et eos, qui contradicunt, arguere. 056 TIT 001 010 Sunt enim multi etiam inobedientes, vaniloqui, et seductores: maxime qui de circumcisione sunt: 056 TIT 001 011 quos oportet redargui: qui universas domos subvertunt, docentes quæ non oportet, turpis lucri gratia. 056 TIT 001 012 Dixit quidam ex illis, proprius ipsorum propheta: Cretenses semper mendaces, malæ bestiæ, ventres pigri. 056 TIT 001 013 Testimonium hoc verum est. Quam ob causam increpa illos dure, ut sani sint in fide, 056 TIT 001 014 non intendentes Iudaicis fabulis, et mandatis hominum, aversantium se a veritate. 056 TIT 001 015 Omnia munda mundis: coinquinatis autem, et infidelibus nihil est mundum, sed inquinatæ sunt eorum et mens, et conscientia. 056 TIT 001 016 Confitentur se nosse Deum, factis autem negant: cum sint abominati, et incredibiles, et ad omne opus bonum reprobi. 056 TIT 002 001 Tu autem loquere quæ decent sanam doctrinam: 056 TIT 002 002 Senes ut sobrii sint, pudici, prudentes, sani in fide, in dilectione, in patientia: 056 TIT 002 003 Anus similiter in habitu sancto, non criminatrices, non multo vino servientes, bene docentes: 056 TIT 002 004 ut prudentiam doceant adolescentulas, ut viros suos ament, filios suos diligant, 056 TIT 002 005 prudentes, castas, sobrias, domus curam habentes, benignas, subditas viris suis: ut non blasphemetur Verbum Dei. 056 TIT 002 006 Iuvenes similiter hortare ut sobrii sint. 056 TIT 002 007 In omnibus teipsum præbe exemplum bonorum operum, in doctrina, in integritate, in gravitate, 056 TIT 002 008 verbum sanum, irreprehensibile: ut is, qui ex adverso est, vereatur, nihil habens malum dicere de nobis: 056 TIT 002 009 Servos dominis suis subditos esse, in omnibus placentes, non contradicentes, 056 TIT 002 010 non fraudantes, sed in omnibus fidem bonam ostendentes: ut doctrinam Salvatoris nostri Dei ornent in omnibus. 056 TIT 002 011 Apparuit enim gratia Dei Salvatoris nostri omnibus hominibus, 056 TIT 002 012 erudiens nos, ut abnegantes impietatem, et sæcularia desideria: sobrie, et iuste, et pie vivamus in hoc sæculo, (aiōn g165) 056 TIT 002 013 expectantes beatam spem, et adventum gloriæ magni Dei, et Salvatoris nostri Iesu Christi: 056 TIT 002 014 qui dedit semetipsum pro nobis, ut nos redimeret ab omni iniquitate, et mundaret sibi populum acceptabilem, sectatorem bonorum operum. 056 TIT 002 015 Hæc loquere, et exhortare, et argue cum omni imperio. Nemo te contemnat. 056 TIT 003 001 Admone illos principibus, et potestatibus subditos esse, dicto obedire, ad omne opus bonum paratos esse: 056 TIT 003 002 neminem blasphemare, non litigiosos esse, sed modestos, omnem ostendentes mansuetudinem ad omnes homines. 056 TIT 003 003 Eramus enim aliquando et nos insipientes, increduli, errantes, servientes desideriis, et voluptatibus variis, in malitia et invidia agentes, odibiles, odientes invicem. 056 TIT 003 004 Cum autem benignitas, et humanitas apparuit Salvatoris nostri Dei: 056 TIT 003 005 non ex operibus iustitiæ, quæ fecimus nos, sed secundum suam misericordiam salvos nos fecit per lavacrum regenerationis, et renovationis Spiritus Sancti, 056 TIT 003 006 quem effudit in nos abunde per Iesum Christum Salvatorem nostrum: 056 TIT 003 007 ut iustificati gratia ipsius, heredes simus secundum spem vitæ æternæ. (aiōnios g166) 056 TIT 003 008 Fidelis sermo est: et de his volo te confirmare: ut curent bonis operibus præesse qui credunt Deo. Hæc sunt bona, et utilia hominibus. 056 TIT 003 009 Stultas autem quæstiones, et genealogias, et contentiones, et pugnas legis devita. Sunt enim inutiles, et vanæ. 056 TIT 003 010 Hæreticum hominem post unam, et secundam correptionem devita: 056 TIT 003 011 sciens quia subversus est, qui eiusmodi est, et delinquit, cum sit proprio iudicio condemnatus. 056 TIT 003 012 Cum misero ad te Artemam, aut Tychicum, festina ad me venire Nicopolim: ibi enim statui hiemare. 056 TIT 003 013 Zenam legisperitum, et Apollo solicite præmitte, ut nihil illis desit. 056 TIT 003 014 Discant autem et nostri bonis operibus præesse ad usus necessarios: ut non sint infructuosi. 056 TIT 003 015 Salutant te qui mecum sunt omnes: saluta eos, qui nos amant in fide. Gratia Dei cum omnibus vobis. Amen. # # BOOK 057 PHM Philemon Philemonem 057 PHM 001 001 Paulus vinctus Christi Iesu, et Timotheus frater: Philemoni dilecto, et adiutori nostro, 057 PHM 001 002 et Appiæ sorori charissimæ, et Archippo commilitoni nostro, et Ecclesiæ, quæ in domo tua est. 057 PHM 001 003 Gratia vobis, et pax a Deo Patre nostro, et Domino Iesu Christo. 057 PHM 001 004 Gratias ago Deo meo, semper memoriam tui faciens in orationibus meis, 057 PHM 001 005 audiens charitatem tuam, et fidem, quam habes in Domino Iesu, et in omnes sanctos: 057 PHM 001 006 ut communicatio fidei tuæ evidens fiat in agnitione omnis operis boni, quod est in vobis in Christo Iesu. 057 PHM 001 007 Gaudium enim magnum habui, et consolationem in charitate tua: quia viscera sanctorum requieverunt per te, frater. 057 PHM 001 008 Propter quod multam fiduciam habens in Christo Iesu imperandi tibi quod ad rem pertinet: 057 PHM 001 009 propter charitatem magis obsecro, cum sis talis, ut Paulus senex, nunc autem et vinctus Iesu Christi: 057 PHM 001 010 Obsecro te pro meo filio, quem genui in vinculis, Onesimo, 057 PHM 001 011 qui tibi aliquando inutilis fuit, nunc autem et mihi, et tibi utilis, 057 PHM 001 012 quem remisi tibi. Tu autem illum, ut mea viscera, suscipe: 057 PHM 001 013 quem ego volueram mecum detinere, ut pro te mihi ministraret in vinculis Evangelii: 057 PHM 001 014 sine consilio autem tuo nihil volui facere, uti ne velut ex necessitate bonum tuum esset, sed voluntarium. 057 PHM 001 015 Forsitan enim ideo discessit ad horam a te, ut æternum illum reciperes: (aiōnios g166) 057 PHM 001 016 iam non ut servum, sed pro servo charissimum fratrem, maxime mihi: quanto autem magis tibi et in carne, et in Domino? 057 PHM 001 017 Si ergo habes me socium, suscipe illum sicut me: 057 PHM 001 018 Si autem aliquid nocuit tibi, aut debet: hoc mihi imputa. 057 PHM 001 019 Ego Paulus scripsi mea manu: ego reddam, ut non dicam tibi, quod et teipsum mihi debes: 057 PHM 001 020 ita frater. Ego te fruar in Domino: Refice viscera mea in Christo. 057 PHM 001 021 Confidens in obedientia tua scripsi tibi: sciens quoniam et super id, quod dico, facies. 057 PHM 001 022 Simul autem et para mihi hospitium: nam spero per orationes vestras donari me vobis. 057 PHM 001 023 Salutat te Epaphras concaptivus meus in Christo Iesu, 057 PHM 001 024 Marcus, Aristarchus, Demas, et Lucas, adiutores mei. 057 PHM 001 025 Gratia Domini nostri Iesu Christi cum spiritu vestro. Amen. # # BOOK 058 HEB Hebrews Hebræos 058 HEB 001 001 Multifariam, multisque modis olim Deus loquens patribus in Prophetis: 058 HEB 001 002 novissime, diebus istis locutus est nobis in Filio, quem constituit heredem universorum, per quem fecit et sæcula: (aiōn g165) 058 HEB 001 003 qui cum sit splendor gloriæ, et figura substantiæ eius, portansque omnia verbo virtutis suæ, purgationem peccatorum faciens, sedet ad dexteram Maiestatis in excelsis: 058 HEB 001 004 tanto melior Angelis effectus, quanto differentius præ illis nomen hereditavit. 058 HEB 001 005 Cui enim dixit aliquando Angelorum: Filius meus es tu, ego hodie genui te? Et rursum: Ego ero illi in Patrem, et ipse erit mihi in Filium? 058 HEB 001 006 Et cum iterum introducit primogenitum in orbem terræ, dicit: Et adorent eum omnes Angeli Dei. 058 HEB 001 007 Et ad Angelos quidem dicit: Qui facit Angelos suos spiritus, et ministros suos flammam ignis. 058 HEB 001 008 Ad Filium autem: Thronus tuus Deus in sæculum sæculi: virga æquitatis, virga regni tui. (aiōn g165) 058 HEB 001 009 Dilexisti iustitiam, et odisti iniquitatem: propterea unxit te Deus, Deus tuus oleo exultationis præ participibus tuis. 058 HEB 001 010 Et: Tu in principio Domine terram fundasti: et opera manuum tuarum sunt cæli. 058 HEB 001 011 Ipsi peribunt, tu autem permanebis, et omnes ut vestimentum veterascent: 058 HEB 001 012 et velut amictum mutabis eos, et mutabuntur: tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient. 058 HEB 001 013 Ad quem autem Angelorum dixit aliquando: Sede a dextris meis, quoadusque ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum? 058 HEB 001 014 Nonne omnes sunt administratorii spiritus, in ministerium missi propter eos, qui hereditatem capient salutis? 058 HEB 002 001 Propterea abundantius oportet observare nos ea, quæ audivimus ne forte pereffluamus. 058 HEB 002 002 Si enim qui per Angelos dictus est sermo, factus est firmus, et omnis prævaricatio, et inobedientia accepit iustam mercedis retributionem: 058 HEB 002 003 quomodo nos effugiemus si tantam neglexerimus salutem? Quæ cum initium accepisset enarrari per Dominum ab eis, qui audierunt, in nos confirmata est, 058 HEB 002 004 contestante Deo signis et portentis, et variis virtutibus, et Spiritus Sancti distributionibus secundum suam voluntatem. 058 HEB 002 005 Non enim Angelis subiecit Deus orbem terræ futurum, de quo loquimur. 058 HEB 002 006 Testatus est autem in quodam loco quis, dicens: Quid est homo quod memor es eius, aut Filius hominis quoniam visitas eum? 058 HEB 002 007 Minuisti eum paulo minus ab Angelis: gloria et honore coronasti eum: et constituisti eum super opera manuum tuarum. 058 HEB 002 008 Omnia subiecisti sub pedibus eius: In eo enim quod omnia ei subiecit, nihil dimisit non subiectum ei. Nunc autem necdum videmus omnia subiecta ei. 058 HEB 002 009 Eum autem, qui modico quam Angeli minoratus est, videmus Iesum propter passionem mortis, gloria et honore coronatum: ut gratia Dei, pro omnibus gustaret mortem. 058 HEB 002 010 Decebat enim eum, propter quem omnia, et per quem omnia, qui multos filios in gloriam adduxerat, auctorem salutis eorum per passionem consummare. 058 HEB 002 011 Qui enim sanctificat, et qui sanctificantur, ex uno omnes. Propter quam causam non confunditur fratres eos vocare, dicens: 058 HEB 002 012 Nunciabo nomen tuum fratribus meis: in medio Ecclesiæ laudabo te. 058 HEB 002 013 Et iterum: Ego ero fidens in eum. Et iterum: Ecce ego, et pueri mei, quos dedit mihi Deus. 058 HEB 002 014 Quia ergo pueri communicaverunt carni, et sanguini, et ipse similiter participavit eisdem: ut per mortem destrueret eum, qui habebat mortis imperium, id est, diabolum: 058 HEB 002 015 et liberaret eos, qui timore mortis per totam vitam obnoxii erant servituti. 058 HEB 002 016 Nusquam enim Angelos apprehendit, sed semen Abrahæ apprehendit. 058 HEB 002 017 Unde debuit per omnia fratribus similari, ut misericors fieret, et fidelis Pontifex ad Deum, ut repropitiaret delicta populi. 058 HEB 002 018 In eo enim, in quo passus est ipse et tentatus, potens est et eis, qui tentantur, auxiliari. 058 HEB 003 001 Unde fratres sancti, vocationis cælestis participes, considerate Apostolum, et Pontificem confessionis nostræ Iesum: 058 HEB 003 002 qui fidelis est ei, qui fecit illum sicut et Moyses in omni domo eius. 058 HEB 003 003 Amplioris enim gloriæ iste præ Moyse dignus est habitus, quanto ampliorem honorem habet domus, qui fabricavit illam. 058 HEB 003 004 Omnis namque domus fabricatur ab aliquo: qui autem omnia creavit, Deus est. 058 HEB 003 005 Et Moyses quidem fidelis erat in tota domo eius tamquam famulus, in testimonium eorum, quæ dicenda erant: 058 HEB 003 006 Christus vero tamquam filius in domo sua: quæ domus sumus nos, si fiduciam, et gloriam spei usque ad finem, firmam retineamus. 058 HEB 003 007 Quapropter sicut dicit Spiritus Sanctus: Hodie si vocem eius audieritis, 058 HEB 003 008 nolite obdurare corda vestra, sicut in exacerbatione secundum diem tentationis in deserto, 058 HEB 003 009 ubi tentaverunt me patres vestri: probaverunt, et viderunt opera mea quadraginta annis: 058 HEB 003 010 Propter quod infensus fui generationi huic, et dixi: Semper errant corde. Ipsi autem non cognoverunt vias meas, 058 HEB 003 011 sicut iuravi in ira mea: Si introibunt in requiem meam. 058 HEB 003 012 Videte fratres, ne forte sit in aliquo vestrum cor malum incredulitatis, discedendi a Deo vivo: 058 HEB 003 013 sed adhortamini vosmetipsos per singulos dies, donec Hodie cognominatur, ut non obduretur quis ex vobis fallacia peccati. 058 HEB 003 014 Participes enim Christi effecti sumus: si tamen initium substantiæ eius usque ad finem firmum retineamus. 058 HEB 003 015 Dum dicitur: Hodie si vocem eius audieritis, nolite obdurare corda vestra, quemadmodum in illa exacerbatione. 058 HEB 003 016 Quidam enim audientes exacerbaverunt: sed non universi qui profecti sunt ex Ægypto per Moysen. 058 HEB 003 017 Quibus autem infensus est quadraginta annis? Nonne illis, qui peccaverunt, quorum cadavera prostrata sunt in deserto? 058 HEB 003 018 Quibus autem iuravit non introire in requiem ipsius, nisi illis, qui increduli fuerunt? 058 HEB 003 019 Et videmus, quia non potuerunt introire propter incredulitatem. 058 HEB 004 001 Timeamus ergo ne forte relicta pollicitatione introeundi in requiem eius, existimetur aliquis ex vobis deesse. 058 HEB 004 002 Etenim et nobis nunciatum est, quemadmodum et illis. Sed non profuit illis sermo auditus, non admistus fidei ex iis, quæ audierunt. 058 HEB 004 003 Ingrediemur enim in requiem, qui credidimus: quemadmodum dixit: Sicut iuravi in ira mea: Si introibunt in requiem meam: et quidem operibus ab institutione mundi perfectis. 058 HEB 004 004 Dixit enim in quodam loco de die septima sic: Et requievit Deus die septima ab omnibus operibus suis. 058 HEB 004 005 Et in isto rursum: Si introibunt in requiem meam. 058 HEB 004 006 Quoniam ergo superest introire quosdam in illam, et ii, quibus prioribus annunciatum est, non introierunt propter incredulitatem: 058 HEB 004 007 Iterum terminat diem quendam, Hodie, in David dicendo, post tantum temporis, sicut supra dictum est: Hodie si vocem eius audieritis, nolite obdurare corda vestra. 058 HEB 004 008 Nam si eis Iesus requiem præstitisset, numquam de alia loqueretur, posthac, die. 058 HEB 004 009 Itaque relinquitur Sabbatismus populo Dei. 058 HEB 004 010 Qui enim ingressus est in requiem eius: etiam ipse requievit ab operibus suis, sicut a suis Deus. 058 HEB 004 011 Festinemus ergo ingredi in illam requiem: ut ne in idipsum quis incidat incredulitatis exemplum. 058 HEB 004 012 Vivus est enim Sermo Dei, et efficax, et penetrabilior omni gladio ancipiti: et pertingens usque ad divisionem animæ ac spiritus, compagum quoque ac medullarum, et discretor cogitationum et intentionum cordis. 058 HEB 004 013 Et non est ulla creatura invisibilis in conspectu eius: omnia autem nuda et aperta sunt oculis eius, ad quem nobis sermo. 058 HEB 004 014 Habentes ergo Pontificem magnum, qui penetravit cælos, Iesum Filium Dei: teneamus confessionem. 058 HEB 004 015 Non enim habemus pontificem, qui non possit compati infirmitatibus nostris: tentatum autem per omnia pro similitudine absque peccato. 058 HEB 004 016 Adeamus ergo cum fiducia ad thronum gratiæ: ut misericordiam consequamur, et gratiam inveniamus in auxilio opportuno. 058 HEB 005 001 Omnis namque pontifex ex hominibus assumptus, pro hominibus constituitur in iis, quæ sunt ad Deum, ut offerat dona, et sacrificia pro peccatis: 058 HEB 005 002 qui condolere possit iis, qui ignorant, et errant: quoniam et ipse circumdatus est infirmitate: 058 HEB 005 003 et propterea debet, quemadmodum pro populo, ita etiam et pro semetipso offerre pro peccatis. 058 HEB 005 004 Nec quisquam sumit sibi honorem, sed qui vocatur a Deo, tamquam Aaron. 058 HEB 005 005 Sic et Christus non semetipsum clarificavit ut Pontifex fieret: sed qui locutus est ad eum: Filius meus es tu, ego hodie genui te. 058 HEB 005 006 Quemadmodum et in alio loco dicit: Tu es sacerdos in æternum, secundum ordinem Melchisedech. (aiōn g165) 058 HEB 005 007 Qui in diebus carnis suæ preces, supplicationesque ad eum, qui possit illum salvum facere a morte cum clamore valido, et lacrymis offerens, exauditus est pro sua reverentia: 058 HEB 005 008 Et quidem cum esset Filius Dei, didicit ex iis, quæ passus est, obedientiam: 058 HEB 005 009 et consummatus, factus est omnibus obtemperantibus sibi, causa salutis æternæ, (aiōnios g166) 058 HEB 005 010 appellatus a Deo Pontifex iuxta ordinem Melchisedech. 058 HEB 005 011 De quo nobis grandis sermo, et ininterpretabilis ad dicendum: quoniam imbecilles facti estis ad audiendum. 058 HEB 005 012 Etenim cum deberetis magistri esse propter tempus: rursum indigetis ut vos doceamini quæ sint elementa exordii sermonum Dei: et facti estis quibus lacte opus sit, non solido cibo. 058 HEB 005 013 Omnis enim, qui lactis est particeps, expers est sermonis iustitiæ, parvulus enim est. 058 HEB 005 014 Perfectorum autem est solidus cibus: eorum, qui pro consuetudine exercitatos habent sensus ad discretionem boni ac mali. 058 HEB 006 001 Quapropter intermittentes inchoationis Christi sermonem, ad perfectiora feramur, non rursum iacientes fundamentum pœnitentiæ ab operibus mortuis, et fidei ad Deum, 058 HEB 006 002 baptismatum doctrinæ, impositionis quoque manuum, ac resurrectionis mortuorum, et iudicii æterni. (aiōnios g166) 058 HEB 006 003 Et hoc faciemus, si quidem permiserit Deus. 058 HEB 006 004 Impossibile est enim eos, qui semel sunt illuminati, gustaverunt etiam donum cæleste, et participes facti sunt Spiritus Sancti, 058 HEB 006 005 gustaverunt nihilominus bonum Dei verbum, virtutesque sæculi venturi, et prolapsi sunt; (aiōn g165) 058 HEB 006 006 rursus renovari ad pœnitentiam, rursum crucifigentes sibimetipsis Filium Dei, et ostentui habentes. 058 HEB 006 007 Terra enim sæpe venientem super se bibens imbrem, et generans herbam opportunam illis, a quibus colitur: accipit benedictionem a Deo. 058 HEB 006 008 Proferens autem spinas, ac tribulos, reproba est, et maledicto proxima: cuius consummatio in combustionem. 058 HEB 006 009 Confidimus autem de vobis dilectissimi meliora, et viciniora saluti: tametsi ita loquimur. 058 HEB 006 010 Non enim iniustus Deus, ut obliviscatur operis vestri, et dilectionis, quam ostendistis in nomine ipsius, qui ministrastis sanctis, et ministratis. 058 HEB 006 011 Cupimus autem unumquemque vestrum eandem ostentare solicitudinem ad expletionem spei usque in finem: 058 HEB 006 012 ut non segnes efficiamini, verum imitatores eorum, qui fide, et patientia hereditabunt promissiones. 058 HEB 006 013 Abrahæ namque promittens Deus, quoniam neminem habuit, per quem iuraret, maiorem, iuravit per semetipsum, 058 HEB 006 014 dicens: Nisi benedicens benedicam te, et multiplicans multiplicabo te. 058 HEB 006 015 Et sic longanimiter ferens, adeptus est repromissionem. 058 HEB 006 016 Homines enim per maiorem sui iurant: et omnis controversiæ eorum finis, ad confirmationem, est iuramentum. 058 HEB 006 017 In quo abundantius volens Deus ostendere pollicitationis heredibus immobilitatem consilii sui, interposuit iusiurandum: 058 HEB 006 018 ut per duas res immobiles, quibus impossibile est mentiri Deum, fortissimum solatium habeamus, qui confugimus ad tenendam propositam spem, 058 HEB 006 019 quam sicut anchoram habemus animæ tutam ac firmam, et incedentem usque ad interiora velaminis, 058 HEB 006 020 ubi præcursor pro nobis introivit Iesus, secundum ordinem Melchisedech Pontifex factus in æternum. (aiōn g165) 058 HEB 007 001 Hic enim Melchisedech, rex Salem, sacerdos Dei summi, qui obviavit Abrahæ regresso a cæde regum, et benedixit ei: 058 HEB 007 002 cui et decimas omnium divisit Abraham: primum quidem qui interpretatur rex iustitiæ: deinde autem et rex Salem, quod est, rex pacis, 058 HEB 007 003 sine patre, sine matre, sine genealogia, neque initium dierum, neque finem vitæ habens, assimilatus autem Filio Dei, manet sacerdos in perpetuum. 058 HEB 007 004 Intuemini autem quantus sit hic, cui et decimas dedit de præcipuis Abraham patriarcha. 058 HEB 007 005 Et quidem de filiis Levi sacerdotium accipientes, mandatum habent decimas sumere a populo secundum legem, id est, a fratribus suis: quamquam et ipsi exierint de lumbis Abrahæ. 058 HEB 007 006 Cuius autem generatio non annumeratur in eis, decimas sumpsit ab Abraham, et hunc, qui habebat repromissiones, benedixit. 058 HEB 007 007 Sine ulla autem contradictione, quod minus est, a meliore benedicitur. 058 HEB 007 008 Et hic quidem, decimas morientes homines accipiunt: ibi autem contestatur, quia vivit. 058 HEB 007 009 Et (ut ita dictum sit) per Abraham, et Levi, qui decimas accepit, decimatus est: 058 HEB 007 010 adhuc enim in lumbis patris erat, quando obviavit ei Melchisedech. 058 HEB 007 011 Si ergo consummatio per sacerdotium Leviticum erat (populus enim sub ipso legem accepit) quid adhuc necessarium fuit secundum ordinem Melchisedech, alium surgere sacerdotem, et non secundum ordinem Aaron dici? 058 HEB 007 012 Translato enim sacerdotio, necesse erat ut et legis translatio fiat. 058 HEB 007 013 In quo enim hæc dicuntur, de alia tribu est, de qua nullus altari præsto fuit. 058 HEB 007 014 Manifestum est enim quod ex Iuda ortus sit Dominus noster: in qua tribu nihil de sacerdotibus Moyses locutus est. 058 HEB 007 015 Et amplius adhuc manifestum est: si secundum similitudinem Melchisedech exurgat alius sacerdos, 058 HEB 007 016 qui non secundum legem mandati carnalis factus est, sed secundum virtutem vitæ insolubilis. 058 HEB 007 017 Contestatur enim: Quoniam tu es sacerdos in æternum, secundum ordinem Melchisedech. (aiōn g165) 058 HEB 007 018 Reprobatio quidem fit præcedentis mandati, propter infirmitatem eius, et inutilitatem: 058 HEB 007 019 nihil enim ad perfectum adduxit lex: introductio vero melioris spei, per quam proximamus ad Deum. 058 HEB 007 020 Et quantum est non sine iureiurando (alii quidem sine iureiurando sacerdotes facti sunt, 058 HEB 007 021 hic autem cum iureiurando per eum, qui dixit ad illum: Iuravit Dominus, et non pœnitebit eum: tu es sacerdos in æternum): (aiōn g165) 058 HEB 007 022 in tantum melioris testamenti sponsor factus est Iesus. 058 HEB 007 023 Et alii quidem plures facti sunt sacerdotes, idcirco quod morte prohiberentur permanere: 058 HEB 007 024 hic autem eo quod maneat in æternum, sempiternum habet sacerdotium. (aiōn g165) 058 HEB 007 025 Unde et salvare in perpetuum potest accedentes per semetipsum ad Deum: semper vivens ad interpellandum pro nobis. 058 HEB 007 026 Talis enim decebat ut nobis esset Pontifex, sanctus, innocens, impollutus, segregatus a peccatoribus, et excelsior cælis factus: 058 HEB 007 027 qui non habet necessitatem quotidie, quemadmodum sacerdotes, prius pro suis delictis hostias offerre, deinde pro populi: hoc enim fecit semel, seipsum offerendo. 058 HEB 007 028 Lex enim homines constituit sacerdotes infirmitatem habentes: sermo autem iurisiurandi, qui post legem est, Filium in æternum perfectum. (aiōn g165) 058 HEB 008 001 Capitulum autem super ea, quæ dicuntur: Talem habemus Pontificem, qui consedit in dextera sedis magnitudinis in cælis, 058 HEB 008 002 sanctorum minister, et tabernaculi veri, quod fixit Dominus, et non homo. 058 HEB 008 003 Omnis enim pontifex ad offerendum munera, et hostias constituitur: unde necesse est et hunc habere aliquid, quod offerat: 058 HEB 008 004 si ergo esset super terram, nec esset sacerdos: cum essent qui offerent secundum legem munera, 058 HEB 008 005 qui exemplari, et umbræ deserviunt cælestium. Sicut responsum est Moysi, cum consummaret tabernaculum: Vide (inquit) omnia facito secundum exemplar, quod tibi ostensum est in monte. 058 HEB 008 006 Nunc autem melius sortitus est ministerium, quanto et melioris testamenti mediator est, quod in melioribus repromissionibus sancitum est. 058 HEB 008 007 Nam si illud prius culpa vacasset: non utique secundi locus inquireretur. 058 HEB 008 008 Vituperans enim eos dicit: Ecce dies venient, dicit Dominus: et consummabo super domum Israel, et super domum Iuda testamentum novum, 058 HEB 008 009 non secundum testamentum, quod feci patribus eorum in die, qua apprehendi manum eorum ut educerem illos de Terra Ægypti: quoniam ipsi non permanserunt in testamento meo: et ego neglexi eos, dicit Dominus: 058 HEB 008 010 Quia hoc est testamentum, quod disponam domui Israel post dies illos, dicit Dominus: Dando leges meas in mentem eorum, et in corde eorum superscribam eas: et ero eis in Deum, et ipsi erunt mihi in populum: 058 HEB 008 011 et non docebit unusquisque proximum suum, et unusquisque fratrem suum, dicens: Cognosce Dominum: quoniam omnes scient me a minore usque ad maiorem eorum: 058 HEB 008 012 quia propitius ero iniquitatibus eorum, et peccatorum eorum iam non memorabor. 058 HEB 008 013 Dicendo autem novum: veteravit prius. Quod autem antiquatur, et senescit, prope interitum est. 058 HEB 009 001 Habuit quidem et prius, iustificationes culturæ, et sanctum sæculare. 058 HEB 009 002 Tabernaculum enim factum est primum, in quo erant candelabra, et mensa, et propositio panum, quæ dicitur Sancta. 058 HEB 009 003 Post velamentum autem secundum, tabernaculum, quod dicitur Sancta sanctorum: 058 HEB 009 004 aureum habens thuribulum, et arcam testamenti circumtectam ex omni parte auro, in qua urna aurea habens manna, et virga Aaron, quæ fronduerat, et tabulæ testamenti, 058 HEB 009 005 superque eam erant Cherubim gloriæ obumbrantia propitiatorium: de quibus non est modo dicendum per singula. 058 HEB 009 006 His vero ita compositis: in priori quidem tabernaculo semper introibant sacerdotes, sacrificiorum officia consummantes: 058 HEB 009 007 in secundo autem semel in anno solus pontifex non sine sanguine, quem offert pro sua, et populi ignorantia: 058 HEB 009 008 hoc significante Spiritu Sancto, nondum propalatam esse sanctorum viam, adhuc priore tabernaculo habente statum. 058 HEB 009 009 Quæ parabola est temporis instantis: iuxta quam munera, et hostiæ offeruntur, quæ non possunt iuxta conscientiam perfectum facere servientem, solummodo in cibis, et in potibus, 058 HEB 009 010 et variis baptismatibus, et iustitiis carnis usque ad tempus correctionis impositis. 058 HEB 009 011 Christus autem assistens Pontifex futurorum bonorum, per amplius et perfectius tabernaculum non manufactum, id est, non huius creationis: 058 HEB 009 012 neque per sanguinem hircorum, aut vitulorum, sed per proprium sanguinem introivit semel in Sancta, æterna redemptione inventa. (aiōnios g166) 058 HEB 009 013 Si enim sanguis hircorum, et taurorum, et cinis vitulæ aspersus inquinatos sanctificat ad emundationem carnis: 058 HEB 009 014 quanto magis sanguis Christi, qui per Spiritum Sanctum semetipsum obtulit immaculatum Deo, emundabit conscientiam nostram ab operibus mortuis, ad serviendum Deo viventi? (aiōnios g166) 058 HEB 009 015 Et ideo novi testamenti Mediator est: ut morte intercedente, in redemptionem earum prævaricationum, quæ erant sub priori testamento, repromissionem accipiant qui vocati sunt æternæ hereditatis. (aiōnios g166) 058 HEB 009 016 Ubi enim testamentum est: mors necesse est intercedat testatoris. 058 HEB 009 017 Testamentum enim in mortuis confirmatum est: alioquin nondum valet, dum vivit qui testatus est. 058 HEB 009 018 Unde nec primum quidem sine sanguine dedicatum est. 058 HEB 009 019 Lecto enim omni mandato legis a Moyse universo populo: accipiens sanguinem vitulorum et hircorum cum aqua et lana coccinea, et hyssopo: ipsum quoque librum, et omnem populum aspersit, 058 HEB 009 020 dicens: Hic sanguis testamenti, quod mandavit ad vos Deus. 058 HEB 009 021 Etiam tabernaculum, et omnia vasa ministerii sanguine similiter aspersit: 058 HEB 009 022 Et omnia pene in sanguine secundum legem mundantur: et sine sanguinis effusione non fit remissio. 058 HEB 009 023 Necesse est ergo exemplaria quidem cælestium his mundari: ipsa autem cælestia melioribus hostiis quam istis. 058 HEB 009 024 Non enim in manufacta Sancta Iesus introivit exemplaria verorum: sed in ipsum Cælum, ut appareat nunc vultui Dei pro nobis: 058 HEB 009 025 Neque ut sæpe offerat semetipsum, quemadmodum pontifex intrat in Sancta per singulos annos in sanguine alieno: 058 HEB 009 026 alioquin oportebat eum frequenter pati ab origine mundi: nunc autem semel in consummatione sæculorum, ad destitutionem peccati, per hostiam suam apparuit. (aiōn g165) 058 HEB 009 027 Et quemadmodum statutum est hominibus semel mori, post hoc autem iudicium: 058 HEB 009 028 sic et Christus semel oblatus est ad multorum exhaurienda peccata: secundo sine peccato apparebit expectantibus se, in salutem. 058 HEB 010 001 Umbram enim habens lex futurorum bonorum, non ipsam imaginem rerum: per singulos annos eisdem ipsis hostiis, quas offerunt indesinenter, numquam potest accedentes perfectos facere: 058 HEB 010 002 alioquin cessassent offerri: ideo quod nullam haberent ultra conscientiam peccati, cultores semel mundati: 058 HEB 010 003 sed in ipsis commemoratio peccatorum per singulos annos fit. 058 HEB 010 004 Impossibile enim est sanguine taurorum et hircorum auferri peccata. 058 HEB 010 005 Ideo ingrediens mundum dicit: Hostiam, et oblationem noluisti: corpus autem aptasti mihi: 058 HEB 010 006 holocautomata pro peccato non tibi placuerunt. 058 HEB 010 007 Tunc dixi: Ecce venio: in capite libri scriptum est de me: Ut faciam, Deus, voluntatem tuam. 058 HEB 010 008 Superius dicens: Quia hostias, et oblationes, et holocautomata pro peccato noluisti, nec placita sunt tibi, quæ secundum legem offeruntur, 058 HEB 010 009 tunc dixi: Ecce venio, ut faciam, Deus, voluntatem tuam: aufert primum, ut sequens statuat. 058 HEB 010 010 In qua voluntate sanctificati sumus per oblationem corporis Iesu Christi semel. 058 HEB 010 011 Et omnis quidem sacerdos præsto est quotidie ministrans, et easdem sæpe offerens hostias, quæ numquam possunt auferre peccata: 058 HEB 010 012 hic autem unam pro peccatis offerens hostiam, in sempiternum sedet in dextera Dei, 058 HEB 010 013 de cetero expectans donec ponantur inimici eius scabellum pedum eius. 058 HEB 010 014 Una enim oblatione, consummavit in sempiternum sanctificatos. 058 HEB 010 015 Contestatur autem nos et Spiritus Sanctus. Postquam enim dixit: 058 HEB 010 016 Hoc autem testamentum, quod testabor ad illos post dies illos, dicit Dominus. Dando leges meas in cordibus eorum, et in mentibus eorum superscribam eas: 058 HEB 010 017 et peccatorum, et iniquitatum eorum iam non recordabor amplius. 058 HEB 010 018 Ubi autem horum remissio: iam non est oblatio pro peccato. 058 HEB 010 019 Habentes itaque fratres fiduciam in introitu sanctorum in sanguine Christi, 058 HEB 010 020 quam initiavit nobis viam novam, et viventem per velamen, id est, carnem suam, 058 HEB 010 021 et sacerdotem magnum super domum Dei: 058 HEB 010 022 accedamus cum vero corde in plenitudine fidei, aspersi corda a conscientia mala, et abluti corpus aqua munda, 058 HEB 010 023 teneamus spei nostræ confessionem indeclinabilem, (fidelis enim est qui repromisit), 058 HEB 010 024 et consideremus invicem in provocationem charitatis, et bonorum operum: 058 HEB 010 025 non deserentes collectionem nostram, sicut consuetudinis est quibusdam, sed consolantes, et tanto magis quanto videritis appropinquantem diem. 058 HEB 010 026 Voluntarie enim peccantibus nobis post acceptam notitiam veritatis, iam non relinquitur pro peccatis hostia, 058 HEB 010 027 terribilis autem quædam expectatio iudicii, et ignis æmulatio, quæ consumptura est adversarios. 058 HEB 010 028 Irritam quis faciens legem Moysi, sine ulla miseratione duobus vel tribus testibus moritur: 058 HEB 010 029 quanto magis putatis deteriora mereri supplicia qui Filium Dei conculcaverit, et sanguinem testamenti pollutum duxerit, in quo sanctificatus est, et Spiritui gratiæ contumeliam fecerit? 058 HEB 010 030 Scimus enim qui dixit: Mihi vindicta, et ego retribuam. Et iterum: Quia iudicabit Dominus populum suum. 058 HEB 010 031 Horrendum est incidere in manus Dei viventis. 058 HEB 010 032 Rememoramini autem pristinos dies, in quibus illuminati, magnum certamen sustinuistis passionum: 058 HEB 010 033 et in altero quidem opprobriis, et tribulationibus spectaculum facti: in altero autem socii taliter conversantium effecti. 058 HEB 010 034 Nam et vinctis compassi estis, et rapinam bonorum vestrorum cum gaudio suscepistis, cognoscentes vos habere meliorem, et manentem substantiam. 058 HEB 010 035 Nolite itaque amittere confidentiam vestram, quæ magnam habet remunerationem. 058 HEB 010 036 Patientia enim vobis necessaria est: ut voluntatem Dei facientes, reportetis promissionem. 058 HEB 010 037 Adhuc enim modicum aliquantulum, qui venturus est, veniet, et non tardabit. 058 HEB 010 038 Iustus autem meus ex fide vivit. Quod si subtraxerit se, non placebit animæ meæ. 058 HEB 010 039 Nos autem non sumus subtractionis filii in perditionem, sed fidei in acquisitionem animæ. 058 HEB 011 001 Est autem fides sperandarum substantia rerum, argumentum non apparentium. 058 HEB 011 002 In hac enim testimonium consecuti sunt senes. 058 HEB 011 003 Fide intelligimus aptata esse sæcula verbo Dei: ut ex invisibilibus visibilia fierent. (aiōn g165) 058 HEB 011 004 Fide plurimam hostiam Abel, quam Cain, obtulit Deo, per quam testimonium consecutus est esse iustus, testimonium perhibente muneribus eius Deo, et per illam defunctus adhuc loquitur. 058 HEB 011 005 Fide Henoch translatus est ne videret mortem, et non inveniebatur: quia transtulit illum Deus: ante translationem enim testimonium habuit placuisse Deo. 058 HEB 011 006 Sine fide autem impossibile est placere Deo. Credere enim oportet accedentem ad Deum quia est, et inquirentibus se remunerator sit. 058 HEB 011 007 Fide Noe responso accepto de iis, quæ adhuc non videbantur, metuens aptavit arcam in salutem domus suæ, per quam damnavit mundum: et iustitiæ, quæ per fidem est, heres est institutus. 058 HEB 011 008 Fide qui vocatur Abraham obedivit in locum exire, quem accepturus erat in hereditatem: et exiit, nesciens quo iret. 058 HEB 011 009 Fide demoratus est in Terra repromissionis, tamquam in aliena, in casulis habitando cum Isaac, et Iacob coheredibus repromissionis eiusdem. 058 HEB 011 010 Expectabat enim fundamenta habentem civitatem: cuius artifex, et conditor Deus. 058 HEB 011 011 Fide et ipsa Sara sterilis virtutem in conceptionem seminis accepit, etiam præter tempus ætatis: quoniam fidelem credidit esse eum, qui repromiserat. 058 HEB 011 012 Propter quod et ab uno orti sunt (et hoc emortuo) tamquam sidera cæli in multitudinem, et sicut arena, quæ est ad oram maris, innumerabilis. 058 HEB 011 013 Iuxta fidem defuncti sunt omnes isti, non acceptis repromissionibus, sed a longe eas aspicientes, et salutantes, et confitentes quia peregrini, et hospites sunt super terram. 058 HEB 011 014 Qui enim hæc dicunt, significant se patriam inquirere. 058 HEB 011 015 Et si quidem ipsius meminissent de qua exierunt, habebant utique tempus revertendi. 058 HEB 011 016 Nunc autem meliorem appetunt, id est, cælestem. Ideo non confunditur Deus vocari Deus eorum: paravit enim illis civitatem. 058 HEB 011 017 Fide obtulit Abraham Isaac, cum tentaretur, et unigenitum offerebat, qui susceperat repromissiones; 058 HEB 011 018 ad quem dictum est: Quia in Isaac vocabitur tibi semen: 058 HEB 011 019 arbitrans quia et a mortuis suscitare potens est Deus: unde eum et in parabolam accepit. 058 HEB 011 020 Fide et de futuris benedixit Isaac Iacob, et Esau. 058 HEB 011 021 Fide Iacob, moriens, singulos filiorum Ioseph benedixit: et adoravit fastigium virgæ eius. 058 HEB 011 022 Fide Ioseph, moriens, de profectione filiorum Israel memoratus est, et de ossibus suis mandavit. 058 HEB 011 023 Fide Moyses, natus, occultatus est mensibus tribus a parentibus suis, eo quod vidissent elegantem infantem, et non timuerunt regis edictum. 058 HEB 011 024 Fide Moyses grandis factus negavit se esse filium filiæ Pharaonis, 058 HEB 011 025 magis eligens affligi cum populo Dei, quam temporalis peccati habere iucunditatem, 058 HEB 011 026 maiores divitias æstimans thesauro Ægyptiorum, improperium Christi: aspiciebat enim in remunerationem. 058 HEB 011 027 Fide reliquit Ægyptum, non veritus animositatem regis: invisibilem enim tamquam videns sustinuit. 058 HEB 011 028 Fide celebravit Pascha, et sanguinis effusionem: ne qui vastabat primitiva, tangeret eos. 058 HEB 011 029 Fide transierunt Mare Rubrum tamquam per aridam terram: quod experti Ægyptii, devorati sunt. 058 HEB 011 030 Fide muri Iericho corruerunt, circuitu dierum septem. 058 HEB 011 031 Fide Rahab meretrix non periit cum incredulis, excipiens exploratores cum pace. 058 HEB 011 032 Et quid adhuc dicam? Deficiet enim me tempus enarrantem de Gedeon, Barac, Samson, Iephte, David, Samuel, et Prophetis: 058 HEB 011 033 qui per fidem vicerunt regna, operati sunt iustitiam, adepti sunt repromissiones, obturaverunt ora leonum, 058 HEB 011 034 extinxerunt impetum ignis, effugerunt aciem gladii, convaluerunt de infirmitate, fortes facti sunt in bello, castra verterunt exterorum: 058 HEB 011 035 acceperunt mulieres de resurrectione mortuos suos: alii autem distenti sunt non suscipientes redemptionem, ut meliorem invenirent resurrectionem. 058 HEB 011 036 Alii vero ludibria, et verbera experti, insuper et vincula, et carceres: 058 HEB 011 037 lapidati sunt, secti sunt, tentati sunt, in occisione gladii mortui sunt, circuierunt in melotis, in pellibus caprinis, egentes, angustiati, afflicti: 058 HEB 011 038 quibus dignus non erat mundus: in solitudinibus errantes, in montibus, in speluncis, et in cavernis terræ. 058 HEB 011 039 Et hi omnes testimonio fidei probati, non acceperunt repromissionem, 058 HEB 011 040 Deo pro nobis melius aliquid providente, ut non sine nobis consummarentur. 058 HEB 012 001 Ideoque et nos tantam habentes impositam nubem testium, deponentes omne pondus, et circumstans nos peccatum, per patientiam curramus ad propositum nobis certamen: 058 HEB 012 002 aspicientes in Auctorem fidei, et consummatorem Iesum, qui proposito sibi gaudio sustinuit crucem, confusione contempta, atque in dextera sedis Dei sedet. 058 HEB 012 003 Recogitate enim eum, qui talem sustinuit a peccatoribus adversum semetipsum contradictionem: ut ne fatigemini, animis vestris deficientes. 058 HEB 012 004 Nondum enim usque ad sanguinem restitistis, adversus peccatum repugnantes: 058 HEB 012 005 et obliti estis consolationis, quæ vobis tamquam filiis loquitur, dicens: Fili mi, noli negligere disciplinam Domini: neque fatigeris dum ab eo argueris. 058 HEB 012 006 Quem enim diligit Dominus, castigat: flagellat autem omnem filium, quem recipit. 058 HEB 012 007 In disciplina perseverate. Tamquam filiis vobis offert se Deus: quis enim filius, quem non corripit pater? 058 HEB 012 008 Quod si extra disciplinam estis, cuius participes facti sunt omnes: ergo adulteri, et non filii estis. 058 HEB 012 009 Deinde patres quidem carnis nostræ, eruditores habuimus, et reverebamur eos. Non multo magis obtemperabimus Patri spirituum, et vivemus? 058 HEB 012 010 Et illi quidem in tempore paucorum dierum, secundum voluntatem suam erudiebant nos: hic autem ad id, quod utile est in recipiendo sanctificationem eius. 058 HEB 012 011 Omnis autem disciplina in præsenti quidem videtur non esse gaudii, sed mœroris: postea autem fructum pacatissimum exercitatis per eam, reddet iustitiæ. 058 HEB 012 012 Propter quod remissas manus, et soluta genua, erigite, 058 HEB 012 013 et gressus rectos facite pedibus vestris: ut non claudicans quis erret, magis autem sanetur. 058 HEB 012 014 Pacem sequimini cum omnibus, et sanctimoniam, sine qua nemo videbit Deum: 058 HEB 012 015 contemplantes ne quis desit gratiæ Dei: ne qua radix amaritudinis sursum germinans impediat, et per illam inquinentur multi: 058 HEB 012 016 ne quis fornicator, aut profanus ut Esau: qui propter unam escam vendidit primitiva sua: 058 HEB 012 017 scitote enim quoniam et postea cupiens hereditare benedictionem, reprobatus est: non enim invenit pœnitentiæ locum, quamquam cum lacrymis inquisisset eam. 058 HEB 012 018 Non enim accessistis ad tractabilem montem, et accensibilem ignem, et turbinem, et caliginem, et procellam, 058 HEB 012 019 et tubæ sonum, et vocem verborum, quam qui audierunt, excusaverunt se, ne eis fieret verbum. 058 HEB 012 020 Non enim portabant quod dicebatur: Et si bestia tetigerit montem, lapidabitur. 058 HEB 012 021 Et ita terribile erat quod videbatur. Moyses dixit: Exterritus sum, et tremebundus. 058 HEB 012 022 Sed accessistis ad Sion montem, et civitatem Dei viventis, Ierusalem cælestem, et multorum millium Angelorum frequentiam, 058 HEB 012 023 et Ecclesiam primitivorum, qui conscripti sunt in cælis, et iudicem omnium Deum, et spiritus iustorum perfectorum, 058 HEB 012 024 et testamenti novi mediatorem Iesum, et sanguinis aspersionem melius loquentem quam Abel. 058 HEB 012 025 Videte ne recusetis loquentem. Si enim illi non effugerunt, recusantes eum, qui super terram loquebatur: multo magis nos, qui de cælis loquentem nobis avertimus. 058 HEB 012 026 Cuius vox movit terram tunc: nunc autem repromittit, dicens: Adhuc semel: et ego movebo non solum terram, sed et cælum. 058 HEB 012 027 Quod autem, Adhuc semel, dicit: declarat mobilium translationem tamquam factorum, ut maneant ea, quæ sunt immobilia. 058 HEB 012 028 Itaque regnum immobile suscipientes, habemus gratiam: per quam serviamus placentes Deo, cum metu et reverentia. 058 HEB 012 029 Etenim Deus noster ignis consumens est. 058 HEB 013 001 Charitas fraternitatis maneat in vobis. 058 HEB 013 002 Et hospitalitatem nolite oblivisci, per hanc enim latuerunt quidam, Angelis hospitio receptis. 058 HEB 013 003 Mementote vinctorum, tamquam simul vincti: et laborantium, tamquam et ipsi in corpore morantes. 058 HEB 013 004 Honorabile connubium in omnibus, et thorus immaculatus. Fornicatores enim, et adulteros iudicabit Deus. 058 HEB 013 005 Sint mores sine avaritia, contenti præsentibus: ipse enim dixit: Non te deseram, neque derelinquam. 058 HEB 013 006 Ita ut confidenter dicamus: Dominus mihi adiutor: non timebo quid faciat mihi homo. 058 HEB 013 007 Mementote præpositorum vestrorum, qui vobis locuti sunt verbum Dei: quorum intuentes exitum conversationis, imitamini fidem. 058 HEB 013 008 Iesus Christus heri, et hodie: ipse et in sæcula. (aiōn g165) 058 HEB 013 009 Doctrinis variis, et peregrinis nolite abduci. Optimum est enim gratia stabilire cor, non escis: quæ non profuerunt ambulantibus in eis. 058 HEB 013 010 Habemus altare, de quo edere non habent potestatem, qui tabernaculo deserviunt. 058 HEB 013 011 Quorum enim animalium infertur sanguis pro peccato in Sancta per pontificem, horum corpora cremantur extra castra. 058 HEB 013 012 Propter quod et Iesus, ut sanctificaret per suum sanguinem populum, extra portam passus est. 058 HEB 013 013 Exeamus igitur ad eum extra castra, improperium eius portantes. 058 HEB 013 014 Non enim habemus hic manentem civitatem, sed futuram inquirimus. 058 HEB 013 015 Per ipsum ergo offeramus hostiam laudis semper Deo, id est, fructum labiorum confitentium nomini eius. 058 HEB 013 016 Beneficentiæ autem, et communionis nolite oblivisci: talibus enim hostiis promeretur Deus. 058 HEB 013 017 Obedite præpositis vestris, et subiacete eis. Ipsi enim pervigilant quasi rationem pro animabus vestris reddituri, ut cum gaudio hoc faciant, et non gementes: hoc enim non expedit vobis. 058 HEB 013 018 Orate pro nobis: confidimus enim quia bonam conscientiam habemus in omnibus bene volentes conversari. 058 HEB 013 019 Amplius autem deprecor vos hoc facere, quo celerius restituar vobis. 058 HEB 013 020 Deus autem pacis, qui eduxit de mortuis Pastorem magnum ovium, in sanguine testamenti æterni, Dominum nostrum Iesum Christum, (aiōnios g166) 058 HEB 013 021 aptet vos in omni bono, ut faciatis eius voluntatem: faciens in vobis quod placeat coram se per Iesum Christum: cui est gloria in sæcula sæculorum. Amen. (aiōn g165) 058 HEB 013 022 Rogo autem vos fratres, ut sufferatis verbum solatii. Etenim perpaucis scripsi vobis. 058 HEB 013 023 Cognoscite fratrem nostrum Timotheum dimissum: cum quo (si celerius venerit) videbo vos. 058 HEB 013 024 Salutate omnes præpositos vestros, et omnes sanctos. Salutant vos de Italia fratres. 058 HEB 013 025 Gratia cum omnibus vobis. Amen. # # BOOK 059 JAM James Iacobi 059 JAM 001 001 Iacobus Dei, et Domini nostri Iesu Christi servus, duodecim tribubus, quæ sunt in dispersione, salutem. 059 JAM 001 002 Omne gaudium existimate fratres mei, cum in tentationes varias incideritis: 059 JAM 001 003 scientes quod probatio fidei vestræ patientiam operatur. 059 JAM 001 004 Patientia autem opus perfectum habet: ut sitis perfecti et integri in nullo deficientes. 059 JAM 001 005 Si quis autem vestrum indiget sapientia, postulet a Deo, qui dat omnibus affluenter, et non improperat: et dabitur ei. 059 JAM 001 006 Postulet autem in fide nihil hæsitans: qui enim hæsitat, similis est fluctui maris, qui a vento movetur et circumfertur. 059 JAM 001 007 Non ergo æstimet homo ille quod accipiat aliquid a Domino. 059 JAM 001 008 Vir duplex animo inconstans est in omnibus viis suis. 059 JAM 001 009 Glorietur autem frater humilis in exaltatione sua: 059 JAM 001 010 dives autem in humilitate sua, quoniam sicut flos fœni transibit: 059 JAM 001 011 exortus est enim sol cum ardore, et arefecit fœnum, et flos eius decidit, et decor vultus eius deperiit: ita et dives in itineribus suis marcescet. 059 JAM 001 012 Beatus vir, qui suffert tentationem: quoniam cum probatus fuerit, accipiet coronam vitæ, quam repromisit Deus diligentibus se. 059 JAM 001 013 Nemo cum tentatur, dicat quoniam a Deo tentatur: Deus enim intentator malorum est: ipse autem neminem tentat. 059 JAM 001 014 Unusquisque vero tentatur a concupiscentia sua abstractus, et illectus. 059 JAM 001 015 Deinde concupiscentia cum conceperit, parit peccatum: peccatum vero cum consummatum fuerit, generat mortem. 059 JAM 001 016 Nolite itaque errare fratres mei dilectissimi. 059 JAM 001 017 Omne datum optimum, et omne donum perfectum desursum est, descendens a Patre luminum, apud quem non est transmutatio, nec vicissitudinis obumbratio. 059 JAM 001 018 Voluntarie enim genuit nos verbo veritatis, ut simus initium aliquod creaturæ eius. 059 JAM 001 019 Scitis fratres mei dilectissimi. Sit autem omnis homo velox ad audiendum: tardus autem ad loquendum, et tardus ad iram. 059 JAM 001 020 Ira enim viri, iustitiam Dei non operatur. 059 JAM 001 021 Propter quod abiicientes omnem immunditiam, et abundantiam malitiæ, in mansuetudine suscipite insitum verbum, quod potest salvare animas vestras. 059 JAM 001 022 Estote autem factores verbi, et non auditores tantum: fallentes vosmetipsos. 059 JAM 001 023 Quia si quis auditor est verbi, et non factor: hic comparabitur viro consideranti vultum nativitatis suæ in speculo: 059 JAM 001 024 consideravit enim se, et abiit, et statim oblitus est qualis fuerit. 059 JAM 001 025 Qui autem perspexerit in legem perfectam libertatis, et permanserit in ea, non auditor obliviosus factus, sed factor operis: hic beatus in facto suo erit. 059 JAM 001 026 Si quis autem putat se religiosum esse, non refrenans linguam suam, sed seducens cor suum, huius vana est religio. 059 JAM 001 027 Religio munda, et immaculata apud Deum et Patrem, hæc est: Visitare pupillos, et viduas in tribulatione eorum, et immaculatum se custodire ab hoc sæculo. 059 JAM 002 001 Fratres mei, nolite in personarum acceptione habere fidem Domini nostri Iesu Christi gloriæ. 059 JAM 002 002 Etenim si introierit in conventum vestrum vir aureum annulum habens in veste candida, introierit autem et pauper in sordido habitu, 059 JAM 002 003 et intendatis in eum, qui indutus est veste præclara, et dixeritis ei: Tu sede hic bene: pauperi autem dicatis: Tu sta illic; aut: Sede sub scabello pedum meorum: 059 JAM 002 004 nonne iudicatis apud vosmetipsos, et facti estis iudices cogitationum iniquarum? 059 JAM 002 005 Audite fratres mei dilectissimi, nonne Deus elegit pauperes in hoc mundo, divites in fide, et heredes regni, quod repromisit Deus diligentibus se? 059 JAM 002 006 Vos autem exhonorastis pauperem. Nonne divites per potentiam opprimunt vos, et ipsi trahunt vos ad iudicia? 059 JAM 002 007 Nonne ipsi blasphemant bonum nomen, quod invocatum est super vos? 059 JAM 002 008 Si tamen legem perficitis regalem secundum Scripturas: Diliges proximum tuum sicut teipsum: bene facitis: 059 JAM 002 009 si autem personas accipitis, peccatum operamini, redarguti a lege quasi transgressores: 059 JAM 002 010 Quicumque autem totam legem servaverit, offendat autem in uno, factus est omnium reus. 059 JAM 002 011 Qui enim dixit, Non mœchaberis, dixit et, Non occides. Quod si non mœchaberis, occides autem, factus es transgressor legis. 059 JAM 002 012 Sic loquimini, et sic facite sicut per legem libertatis incipientes iudicari. 059 JAM 002 013 Iudicium enim sine misericordia illi, qui non fecit misericordiam: superexaltat autem misericordia iudicium. 059 JAM 002 014 Quid proderit fratres mei si fidem quis dicat se habere, opera autem non habeat? Numquid poterit fides salvare eum? 059 JAM 002 015 Si autem frater, et soror nudi sint, et indigeant victu quotidiano, 059 JAM 002 016 dicat autem aliquis ex vobis illis: Ite in pace, calefacimini et saturamini: non dederitis autem eis, quæ necessaria sunt corpori, quid proderit? 059 JAM 002 017 Sic et fides, si non habeat opera, mortua est in semetipsa. 059 JAM 002 018 Sed dicet quis: Tu fidem habes, et ego opera habeo. Ostende mihi fidem tuam sine operibus: et ego ostendam tibi ex operibus fidem meam. 059 JAM 002 019 Tu credis quoniam unus est Deus: Bene facis: et dæmones credunt, et contremiscunt. 059 JAM 002 020 Vis autem scire o homo inanis, quoniam fides sine operibus mortua est? 059 JAM 002 021 Abraham pater noster nonne ex operibus iustificatus est, offerens Isaac filium suum super altare? 059 JAM 002 022 Vides quoniam fides cooperabatur operibus illius: et ex operibus fides consummata est? 059 JAM 002 023 Et suppleta est Scriptura, dicens: Credidit Abraham Deo, et reputatum est illi ad iustitiam, et amicus Dei appellatus est. 059 JAM 002 024 Videtis quoniam ex operibus iustificatur homo, et non ex fide tantum? 059 JAM 002 025 Similiter et Rahab meretrix, nonne ex operibus iustificata est, suscipiens nuncios, et alia via eiiciens? 059 JAM 002 026 Sicut enim corpus sine spiritu mortuum est, ita et fides sine operibus mortua est. 059 JAM 003 001 Nolite plures magistri fieri fratres mei, scientes quoniam maius iudicium sumitis. 059 JAM 003 002 In multis enim offendimus omnes. Si quis in verbo non offendit: hic perfectus est vir. Potest etiam freno circumducere totum corpus. 059 JAM 003 003 Si autem equis frena in ora mittimus ad consentiendum nobis, et omne corpus illorum circumferimus. 059 JAM 003 004 Ecce et naves, cum magnæ sint, et a ventis validis minentur, circumferuntur a modico gubernaculo ubi impetus dirigentis voluerit. 059 JAM 003 005 Ita et lingua modicum quidem membrum est, et magna exaltat. Ecce quantus ignis quam magnam silvam incendit! 059 JAM 003 006 Et lingua ignis est, universitas iniquitatis. Lingua constituitur in membris nostris, quæ maculat totum corpus, et inflammat rotam nativitatis nostræ inflammata a Gehenna. (Geenna g1067) 059 JAM 003 007 Omnis enim natura bestiarum, et volucrum, et serpentium, et ceterorum domantur, et domita sunt a natura humana: 059 JAM 003 008 linguam autem nullus hominum domare potest: inquietum malum, plena veneno mortifero. 059 JAM 003 009 In ipsa benedicimus Deum et Patrem: et in ipsa maledicimus homines, qui ad similitudinem Dei facti sunt. 059 JAM 003 010 Ex ipso ore procedit benedictio, et maledictio. Non oportet, fratres mei, hæc ita fieri. 059 JAM 003 011 Numquid fons de eodem foramine emanat dulcem, et amaram aquam? 059 JAM 003 012 Numquid potest, fratres mei, ficus uvas facere, aut vitis ficus? Sic neque salsa dulcem potest facere aquam. 059 JAM 003 013 Quis sapiens, et disciplinatus inter vos? Ostendat ex bona conversatione operationem suam in mansuetudine sapientiæ. 059 JAM 003 014 Quod si zelum amarum habetis, et contentiones sint in cordibus vestris: nolite gloriari, et mendaces esse adversus veritatem. 059 JAM 003 015 Non est enim ista sapientia desursum descendens: sed terrena, animalis, diabolica. 059 JAM 003 016 Ubi enim zelus et contentio: ibi inconstantia, et omne opus pravum. 059 JAM 003 017 Quæ autem desursum est sapientia, primum quidem pudica est, deinde pacifica, modesta, suadibilis, bonus consentiens, plena misericordia, et fructibus bonis, non iudicans, sine simulatione. 059 JAM 003 018 Fructus autem iustitiæ, in pace seminatur, facientibus pacem. 059 JAM 004 001 Unde bella, et lites in vobis? Nonne hinc? Ex concupiscentiis vestris, quæ militant in membris vestris? 059 JAM 004 002 Concupiscitis, et non habetis: occiditis, et zelatis: et non potestis adipisci: litigatis, et belligeratis, et non habetis, propter quod non postulatis. 059 JAM 004 003 Petitis, et non accipitis: eo quod male petatis: ut in concupiscentiis vestris insumatis. 059 JAM 004 004 Adulteri nescitis quia amicitia huius mundi, inimica est Dei? Quicumque ergo voluerit amicus esse sæculi huius, inimicus Dei constituitur. 059 JAM 004 005 An putatis quia inaniter Scriptura dicat: Ad invidiam concupiscit spiritus, qui habitat in vobis? 059 JAM 004 006 Maiorem autem dat gratiam. Propter quod dicit: Deus superbis resistit, humilibus autem dat gratiam. 059 JAM 004 007 Subditi ergo estote Deo, resistite autem diabolo, et fugiet a vobis. 059 JAM 004 008 Appropinquate Deo, et appropinquabit vobis. Emundate manus, peccatores: et purificate corda, duplices animo. 059 JAM 004 009 Miseri estote, et lugete, et plorate: risus vester in luctum convertatur, et gaudium in mœrorem. 059 JAM 004 010 Humiliamini in conspectu Domini, et exaltabit vos. 059 JAM 004 011 Nolite detrahere alterutrum fratres. Qui detrahit fratri, aut qui iudicat fratrem suum, detrahit legi, et iudicat legem. Si autem iudicas legem: non es factor legis, sed iudex. 059 JAM 004 012 Unus est legislator, et iudex, qui potest perdere, et liberare. 059 JAM 004 013 Tu autem quis es, qui iudicas proximum? Ecce nunc qui dicitis: Hodie, aut crastino ibimus in illam civitatem, et faciemus ibi quidem annum, et mercabimur, et lucrum faciemus: 059 JAM 004 014 qui ignoratis quid erit in crastino. 059 JAM 004 015 Quæ est enim vita vestra? Vapor est ad modicum parens, et deinceps exterminabitur; pro eo ut dicatis: Si Dominus voluerit. Et: Si vixerimus, faciemus hoc, aut illud. 059 JAM 004 016 Nunc autem exultatis in superbiis vestris. Omnis exultatio talis, maligna est. 059 JAM 004 017 Scienti igitur bonum facere, et non facienti, peccatum est illi. 059 JAM 005 001 Agite nunc divites, plorate ululantes in miseriis vestris, quæ advenient vobis. 059 JAM 005 002 Divitiæ vestræ putrefactæ sunt: et vestimenta vestra a tineis comesta sunt. 059 JAM 005 003 Aurum, et argentum vestrum æruginavit: et ærugo eorum in testimonium vobis erit, et manducabit carnes vestras sicut ignis. Thesaurizastis vobis iram in novissimis diebus. 059 JAM 005 004 Ecce merces operariorum, qui messuerunt regiones vestras, quæ fraudata est a vobis, clamat: et clamor eorum in aures Domini sabbaoth introivit. 059 JAM 005 005 Epulati estis super terram, et in luxuriis enutristis corda vestra in die occisionis. 059 JAM 005 006 Addixistis, et occidistis Iustum, et non resistit vobis. 059 JAM 005 007 Patientes igitur estote fratres usque ad adventum Domini. Ecce agricola expectat pretiosum fructum terræ, patienter ferens donec accipiat temporaneum, et serotinum. 059 JAM 005 008 Patientes igitur estote et vos, et confirmate corda vestra: quoniam adventus Domini appropinquavit. 059 JAM 005 009 Nolite ingemiscere fratres in alterutrum, ut non iudicemini. Ecce iudex ante ianuam assistit. 059 JAM 005 010 Exemplum accipite, fratres, exitus mali, laboris, et patientiæ, Prophetas: qui locuti sunt in nomine Domini. 059 JAM 005 011 Ecce beatificamus eos, qui sustinuerunt. Sufferentiam Iob audistis. Et finem Domini vidistis, quoniam misericors Dominus est, et miserator. 059 JAM 005 012 Ante omnia autem fratres mei nolite iurare, neque per cælum, neque per terram, neque aliud quodcumque iuramentum. Sit autem sermo vester: Est, est: Non, non: ut non sub iudicio decidatis. 059 JAM 005 013 Tristatur aliquis vestrum? Oret. Æquo animo est? Psallat. 059 JAM 005 014 Infirmatur quis in vobis? Inducat presbyteros Ecclesiæ, et orent super eum, ungentes eum oleo in nomine Domini: 059 JAM 005 015 et oratio fidei salvabit infirmum, et alleviabit eum Dominus: et si in peccatis sit, remittentur ei. 059 JAM 005 016 Confitemini ergo alterutrum peccata vestra, et orate pro invicem ut salvemini: multum enim valet deprecatio iusti assidua. 059 JAM 005 017 Elias homo erat similis nobis passibilis: et oratione oravit ut non pluret super terram, et non pluit annos tres, et menses sex. 059 JAM 005 018 Et rursum oravit: et cælum dedit pluviam, et terra dedit fructum suum. 059 JAM 005 019 Fratres mei, si quis ex vobis erraverit a veritate, et converterit quis eum: 059 JAM 005 020 scire debet quoniam qui converti fecerit peccatorem ab errore viæ suæ, salvabit animam eius a morte, et operiet multitudinem peccatorum. # # BOOK 060 1PE 1 Peter Petri I 060 1PE 001 001 Petrus Apostolus Iesu Christi, electis advenis dispersionis Ponti, Galatiæ, Cappadociæ, Asiæ, et Bithyniæ, 060 1PE 001 002 secundum præscientiam Dei Patris, in sanctificationem Spiritus, in obedientiam, et aspersionem sanguinis Iesu Christi: Gratia vobis, et pax multiplicetur. 060 1PE 001 003 Benedictus Deus et Pater Domini nostri Iesu Christi, qui secundum misericordiam suam magnam regeneravit nos in spem vivam, per resurrectionem Iesu Christi ex mortuis, 060 1PE 001 004 in hereditatem incorruptibilem, et incontaminatam, et immarcescibilem, conservatam in cælis in vobis, 060 1PE 001 005 qui in virtute Dei custodimini per fidem in salutem, paratam revelari in tempore novissimo. 060 1PE 001 006 In quo exultabis, modicum nunc si oportet contristari in variis tentationibus: 060 1PE 001 007 ut probatio vestræ fidei multo pretiosior auro (quod per ignem probatur) inveniatur in laudem, et gloriam, et honorem in revelatione Iesu Christi: 060 1PE 001 008 quem cum non videritis, diligitis: in quem nunc quoque non videntes creditis: credentes autem exultabitis lætitia inenarrabili, et glorificata: 060 1PE 001 009 reportantes finem fidei vestræ, salutem animarum. 060 1PE 001 010 De qua salute exquisierunt, atque scrutati sunt prophetæ, qui de futura in vobis gratia prophetaverunt: 060 1PE 001 011 scrutantes in quod, vel quale tempus significaret in eis Spiritus Christi: prænuncians eas quæ in Christo sunt passiones, et posteriores glorias: 060 1PE 001 012 quibus revelatum est quia non sibimetipsis, vobis autem ministrabant ea, quæ nunc nunciata sunt vobis per eos, qui evangelizaverunt vobis, Spiritu Sancto misso de cælo, in quem desiderant Angeli prospicere. 060 1PE 001 013 Propter quod succincti lumbos mentis vestræ, sobrii perfecte sperate in eam, quæ offertur vobis, gratiam, in revelationem Iesu Christi: 060 1PE 001 014 quasi filii obedientiæ, non configurati prioribus ignorantiæ vestræ desideriis: 060 1PE 001 015 sed secundum eum, qui vocavit vos, Sanctum: et ipsi in omni conversatione sancti sitis: 060 1PE 001 016 quoniam scriptum est: Sancti eritis, quoniam ego Sanctus sum. 060 1PE 001 017 Et si Patrem invocatis eum, qui sine acceptione personarum iudicat secundum uniuscuiusque opus, in timore incolatus vestri tempore conversamini. 060 1PE 001 018 Scientes quod non corruptibilibus auro, vel argento redempti estis de vana vestra conversatione paternæ traditionis: 060 1PE 001 019 sed pretioso sanguine quasi agni immaculati Christi, et incontaminati: 060 1PE 001 020 præcogniti quidem ante mundi constitutionem, manifestati autem novissimis temporibus propter vos, 060 1PE 001 021 qui per ipsum fideles estis in Deo, qui suscitavit eum a mortuis, et dedit ei gloriam, ut fides vestra, et spes esset in Deo: 060 1PE 001 022 Animas vestras castificantes in obedientia charitatis, in fraternitatis amore, simplici ex corde invicem diligite attentius: 060 1PE 001 023 renati non ex semine corruptibili, sed incorruptibili per verbum Dei vivi, et permanentis in æternum: (aiōn g165) 060 1PE 001 024 quia omnis caro ut fœnum: et omnis gloria eius tamquam flos fœni: exaruit fœnum, et flos eius decidit. 060 1PE 001 025 Verbum autem Domini manet in æternum. Hoc est autem verbum, quod evangelizatum est in vos. (aiōn g165) 060 1PE 002 001 Deponentes igitur omnem malitiam, et omnem dolum, et simulationes, et invidias, et omnes detractiones, 060 1PE 002 002 sicut modo geniti infantes, rationabile, sine dolo lac concupiscite: ut in eo crescatis in salutem: 060 1PE 002 003 si tamen gustastis quoniam dulcis est Dominus. 060 1PE 002 004 Ad quem accedentes lapidem vivum, ab hominibus quidem reprobatum, a Deo autem electum, et honorificatum: 060 1PE 002 005 et ipsi tamquam lapides vivi superædificamini, domus spiritualis, sacerdotium sanctum, offerre spirituales hostias, acceptabiles Deo per Iesum Christum: 060 1PE 002 006 Propter quod continet Scriptura: Ecce pono in Sion lapidem summum angularem, electum, pretiosum: et qui crediderit in eum, non confundetur. 060 1PE 002 007 Vobis igitur honor credentibus: non credentibus autem lapis, quem reprobaverunt ædificantes, hic factus est in caput anguli: 060 1PE 002 008 et lapis offensionis, et petra scandali his, qui offendunt verbo, nec credunt in quo et positi sunt. 060 1PE 002 009 Vos autem genus electum, regale sacerdotium, gens sancta, populus acquisitionis: ut virtutes annuncietis eius, qui de tenebris vos vocavit in admirabile lumen suum. 060 1PE 002 010 Qui aliquando non populus, nunc autem populus Dei: qui non consecuti misericordiam, nunc autem misericordiam consecuti. 060 1PE 002 011 Charissimi, obsecro vos tamquam advenas et peregrinos abstinere vos a carnalibus desideriis, quæ militant adversus animam, 060 1PE 002 012 conversationem vestram inter Gentes habentes bonam: ut in eo, quod detrectant de vobis tamquam de malefactoribus, ex bonis operibus vos considerantes, glorificent Deum in die visitationis. 060 1PE 002 013 Subiecti igitur estote omni humanæ creaturæ propter Deum: sive regi quasi præcellenti: 060 1PE 002 014 sive ducibus tamquam ab eo missis ad vindictam malefactorum, laudem vero bonorum: 060 1PE 002 015 quia sic est voluntas Dei, ut benefacientes obmutescere faciatis imprudentium hominum ignorantiam: 060 1PE 002 016 quasi liberi, et non quasi velamen habentes malitiæ libertatem, sed sicut servi Dei. 060 1PE 002 017 Omnes honorate: fraternitatem diligite: Deum timete: Regem honorificate. 060 1PE 002 018 Servi subditi estote in omni timore dominis, non tantum bonis et modestis, sed etiam dyscolis. 060 1PE 002 019 Hæc est enim gratia, si propter Dei conscientiam sustinet qui tristitias, patiens iniuste. 060 1PE 002 020 Quæ enim est gloria, si peccantes, et colaphizati suffertis? Sed si bene facientes patienter sustinetis: hæc est gratia apud Deum. 060 1PE 002 021 In hoc enim vocati estis: quia et Christus passus est pro nobis, vobis relinquens exemplum ut sequamini vestigia eius. 060 1PE 002 022 qui peccatum non fecit, nec inventus est dolus in ore eius: 060 1PE 002 023 qui cum malediceretur, non maledicebat: cum pateretur, non comminabatur: tradebat autem iudicanti se iniuste: 060 1PE 002 024 qui peccata nostra ipse pertulit in corpore suo super lignum: ut peccatis mortui, iustitiæ vivamus: cuius livore sanati estis. 060 1PE 002 025 Eratis enim sicut oves errantes, sed conversi estis nunc ad Pastorem, et Episcopum animarum vestrarum. 060 1PE 003 001 Similiter et mulieres subditæ sint viris suis: ut et si qui non credunt verbo, per mulierem conversationem sine verbo lucrifiant, 060 1PE 003 002 considerantes in timore castam conversationem vestram. 060 1PE 003 003 Quarum non sit extrinsecus capillatura, aut circumdatio auri, aut indumenti vestimentorum cultus: 060 1PE 003 004 sed qui absconditus est cordis homo, in incorruptibilitate quieti, et modesti spiritus, qui est in conspectu Dei locuples. 060 1PE 003 005 Sic enim aliquando et sanctæ mulieres, sperantes in Deo, ornabant se, subiectæ propriis viris. 060 1PE 003 006 Sicut Sara obediebat Abrahæ, dominum eum vocans: cuius estis filiæ benefacientes, et non pertimentes ullam perturbationem. 060 1PE 003 007 Viri similiter cohabitantes secundum scientiam, quasi infirmiori vasculo muliebri impartientes honorem, tamquam et coheredibus gratiæ vitæ: ut non impediantur orationes vestræ. 060 1PE 003 008 In fine autem omnes unanimes, compatientes, fraternitatis amatores, misericordes, modesti, humiles: 060 1PE 003 009 non reddentes malum pro malo, nec maledictum pro maledicto, sed econtrario benedicentes: quia in hoc vocati estis, ut benedictionem hereditate possideatis. 060 1PE 003 010 Qui enim vult vitam diligere, et dies videre bonos, coerceat linguam suam a malo, et labia eius ne loquantur dolum. 060 1PE 003 011 Declinet a malo, et faciat bonum: inquirat pacem, et sequatur eam: 060 1PE 003 012 Quia oculi Domini super iustos, et aures eius in preces eorum: Vultus autem Domini super facientes mala. 060 1PE 003 013 Et quis est qui vobis noceat, si boni æmulatores fueritis? 060 1PE 003 014 Sed et si quid patimini propter iustitiam, beati. Timorem autem eorum ne timueritis, et non conturbemini. 060 1PE 003 015 Dominum autem Christum sanctificate in cordibus vestris, parati semper ad satisfactionem omni poscenti vos rationem de ea, quæ in vobis est, spe. 060 1PE 003 016 Sed cum modestia, et timore, conscientiam habentes bonam: ut in eo, quod detrahunt vobis, confundantur, qui calumniantur vestram bonam in Christo conversationem. 060 1PE 003 017 Melius est enim benefacientes (si voluntas Dei velit) pati, quam malefacientes. 060 1PE 003 018 Quia et Christus semel pro peccatis nostris mortuus est, iustus pro iniustis, ut nos offerret Deo, mortificatus quidem carne, vivificatus autem Spiritu. 060 1PE 003 019 In quo et his, qui in carcere erant, spiritibus veniens prædicavit: 060 1PE 003 020 qui increduli fuerant aliquando, quando expectabant Dei patientiam in diebus Noe, cum fabricaretur arca: in qua pauci, id est octo animæ salvæ factæ sunt per aquam. 060 1PE 003 021 Quod et vos nunc similis formæ salvos fecit baptisma: non carnis depositio sordium, sed conscientiæ bonæ interrogatio in Deum per resurrectionem Iesu Christi, 060 1PE 003 022 qui est in dextera Dei, deglutiens mortem ut vitæ æternæ heredes efficeremur: profectus in cælum subiectis sibi Angelis, et potestatibus, et virtutibus. 060 1PE 004 001 Christo igitur passo in carne, et vos eadem cogitatione armamini: quia qui passus est in carne, desiit a peccatis: 060 1PE 004 002 Ut iam non desideriis hominum, sed voluntati Dei, quod reliquum est in carne vivat temporis. 060 1PE 004 003 Sufficit enim præteritum tempus ad voluntatem Gentium consummandam his, qui ambulaverunt in luxuriis, desideriis, vinolentiis, comessationibus, potationibus, et illicitis idolorum cultibus. 060 1PE 004 004 In quo admirantur non concurrentibus vobis in eamdem luxuriæ confusionem, blasphemantes. 060 1PE 004 005 Qui reddent rationem ei, qui paratus est iudicare vivos et mortuos. 060 1PE 004 006 Propter hoc enim et mortuis evangelizatum est: ut iudicentur quidem secundum homines in carne, vivant autem secundum Deum in Spiritu. 060 1PE 004 007 Omnium autem finis appropinquavit. Estote itaque prudentes, et vigilate in orationibus. 060 1PE 004 008 Ante omnia autem, mutuam in vobismetipsis charitatem continuam habentes: quia charitas operit multitudinem peccatorum. 060 1PE 004 009 Hospitales invicem sine murmuratione: 060 1PE 004 010 Unusquisque, sicut accepit gratiam, in alterutrum illam administrantes, sicut boni dispensatores multiformis gratiæ Dei. 060 1PE 004 011 Si quis loquitur, quasi sermones Dei: si quis ministrat, tamquam ex virtute, quam administrat Deus: ut in omnibus honorificetur Deus per Iesum Christum: cui est gloria, et imperium in sæcula sæculorum: Amen. (aiōn g165) 060 1PE 004 012 Charissimi, nolite peregrinari in fervore, qui ad tentationem vobis fit, quasi novi aliquid vobis contingat: 060 1PE 004 013 sed communicantes Christi passionibus gaudete, ut et in revelatione gloriæ eius gaudeatis exultantes. 060 1PE 004 014 Si exprobramini in nomine Christi, beati eritis: quoniam quod est honoris, gloriæ, et virtutis Dei, et qui est eius Spiritus, super vos requiescit. 060 1PE 004 015 Nemo autem vestrum patiatur ut homicida, aut fur, aut maledicus, aut alienorum appetitor. 060 1PE 004 016 Si autem ut Christianus, non erubescat: glorificet autem Deum in isto nomine. 060 1PE 004 017 Quoniam tempus est ut incipiat iudicium a domo Dei. Si autem primum a nobis: quis finis eorum, qui non credunt Dei Evangelio? 060 1PE 004 018 Et si iustus vix salvabitur, impius, et peccator ubi parebunt? 060 1PE 004 019 Itaque et hi, qui patiuntur secundum voluntatem Dei, fideli Creatori commendent animas suas in benefactis. 060 1PE 005 001 Seniores ergo, qui in vobis sunt, obsecro, consenior et testis Christi passionum: qui et eius, quæ in futuro revelanda est, gloriæ communicator: 060 1PE 005 002 pascite qui in vobis est gregem Dei, providentes non coacte, sed spontanee secundum Deum: neque turpis lucri gratia, sed voluntarie: 060 1PE 005 003 neque ut dominantes in cleris, sed forma facti gregis ex animo. 060 1PE 005 004 Et cum apparuerit Princeps pastorum, percipietis immarcescibilem gloriæ coronam. 060 1PE 005 005 Similiter adolescentes subditi estote senioribus. Omnes autem invicem humilitatem insinuate, quia Deus superbis resistit, humilibus autem dat gratiam. 060 1PE 005 006 Humiliamini igitur sub potenti manu Dei, ut vos exaltet in tempore visitationis: 060 1PE 005 007 omnem solicitudinem vestram proiicientes in eum, quoniam ipsi cura est de vobis. 060 1PE 005 008 Sobrii estote, et vigilate: quia adversarius vester diabolus tamquam leo rugiens circuit, quærens quem devoret: 060 1PE 005 009 Cui resistite fortes in fide: scientes eamdem passionem ei, quæ in mundo est, vestræ fraternitati fieri. 060 1PE 005 010 Deus autem omnis gratiæ, qui vocavit nos in æternam suam gloriam in Christo Iesu, modicum passos ipse perficiet, confirmabit, solidabitque. (aiōnios g166) 060 1PE 005 011 Ipsi gloria, et imperium in sæcula sæculorum: Amen. (aiōn g165) 060 1PE 005 012 Per Silvanum fidelem fratrem vobis, ut arbitror, breviter scripsi: obsecrans et contestans, hanc esse veram gratiam Dei, in qua statis. 060 1PE 005 013 Salutat vos Ecclesia, quæ est in Babylone coelecta, et Marcus filius meus. 060 1PE 005 014 Salutate invicem in osculo sancto: Gratia vobis omnibus, qui estis in Christo Iesu. Amen. # # BOOK 061 2PE 2 Peter Petri Ii 061 2PE 001 001 Simon Petrus, servus, et Apostolus Iesu Christi, iis, qui coæqualem nobiscum sortiti sunt fidem in iustitia Dei nostri, et Salvatoris Iesu Christi. 061 2PE 001 002 Gratia vobis, et pax adimpleatur in cognitione Dei, et Christi Iesu Domini nostri: 061 2PE 001 003 quomodo omnia nobis divinæ virtutis suæ, quæ ad vitam, et pietatem donata sunt, per cognitionem eius, qui vocavit nos propria gloria, et virtute, 061 2PE 001 004 per quem maxima, et pretiosa nobis promissa donavit: ut per hæc efficiamini divinæ consortes naturæ: fugientes eius, quæ in mundo est, concupiscentiæ corruptionem. 061 2PE 001 005 Vos autem curam omnem subinferentes, ministrate in fide vestra virtutem, in virtute autem scientiam, 061 2PE 001 006 in scientia autem abstinentiam, in abstinentia autem patientiam, in patientia autem pietatem, 061 2PE 001 007 in pietate autem amorem fraternitatis, in amore autem fraternitatis charitatem. 061 2PE 001 008 Hæc enim si vobiscum adsint, et superent, non vacuos, nec sine fructu vos constituent in Domini nostri Iesu Christi cognitione. 061 2PE 001 009 Cui enim non præsto sunt hæc, cæcus est, et manu tentans, oblivionem accipiens purgationis veterum suorum delictorum. 061 2PE 001 010 Quapropter fratres magis satagite ut per bona opera certam vestram vocationem, et electionem faciatis: hæc enim facientes, non peccabitis aliquando. 061 2PE 001 011 Sic enim abundanter ministrabitur vobis introitus in æternum regnum Domini nostri, et Salvatoris Iesu Christi. (aiōnios g166) 061 2PE 001 012 Propter quod incipiam vos semper commonere de his: et quidem scientes et confirmatos vos in præsenti veritate. 061 2PE 001 013 Iustum autem arbitror quamdiu sum in hoc tabernaculo, suscitare vos in commonitione: 061 2PE 001 014 certus quod velox est depositio tabernaculi mei secundum quod et Dominus noster Iesus Christus significavit mihi. 061 2PE 001 015 Dabo autem operam et frequenter habere vos post obitum meum, ut horum memoriam faciatis. 061 2PE 001 016 Non enim doctas fabulas secuti notam fecimus vobis Domini nostri Iesu Christi virtutem, et præsentiam: sed speculatores facti illius magnitudinis. 061 2PE 001 017 Accipiens enim a Deo Patre honorem, et gloriam, voce delapsa ad eum huiuscemodi a magnifica gloria: Hic est Filius meus dilectus, in quo mihi complacui, ipsum audite. 061 2PE 001 018 Et hanc vocem nos audivimus de cælo allatam, cum essemus cum ipso in monte sancto. 061 2PE 001 019 Et habemus firmiorem propheticum sermonem: cui benefacitis attendentes quasi lucernæ lucenti in caliginoso loco donec dies elucescat, et lucifer oriatur in cordibus vestris: 061 2PE 001 020 hoc primum intelligentes quod omnis prophetia Scripturæ propria interpretatione non fit. 061 2PE 001 021 Non enim voluntate humana allata est aliquando prophetia: sed Spiritu Sancto inspirati, locuti sunt sancti Dei homines. 061 2PE 002 001 Fuerunt vero et pseudoprophetæ in populo, sicut et in vobis erunt magistri mendaces, qui introducent sectas perditionis, et eum, qui emit eos, Dominum negant: superducentes sibi celerem perditionem. 061 2PE 002 002 Et multi sequentur eorum luxurias, per quos via veritatis blasphemabitur: 061 2PE 002 003 et in avaritia fictis verbis de vobis negotiabuntur: quibus iudicium iam olim non cessat: et perditio eorum non dormitat. 061 2PE 002 004 Si enim Deus angelis peccantibus non pepercit, sed rudentibus inferni detractos in Tartarum tradidit cruciandos, in iudicium reservari. (Tartaroō g5020) 061 2PE 002 005 Et originali mundo non pepercit, sed octavum Noe iustitiæ præconem custodivit, diluvium mundo impiorum inducens. 061 2PE 002 006 Et civitates Sodomorum, et Gomorrhæorum in cinerem redigens, eversione damnavit: exemplum eorum, qui impie acturi sunt, ponens: 061 2PE 002 007 et iustum Lot oppressum a nefandorum iniuria, ac luxuriosa conversatione eripuit: 061 2PE 002 008 aspectu enim, et auditu iustus erat: habitans apud eos, qui de die in diem animam iustam iniquis operibus cruciabant. 061 2PE 002 009 Novit Dominus pios de tentatione eripere: iniquos vero in diem iudicii reservare cruciandos. 061 2PE 002 010 magis autem eos, qui post carnem in concupiscentia immunditiæ ambulant, dominationemque contemnunt, audaces, sibi placentes, sectas non metuunt introducere blasphemantes: 061 2PE 002 011 ubi Angeli fortitudine, et virtute cum sint maiores, non portant adversum se execrabile iudicium. 061 2PE 002 012 Hi vero velut irrationabilia pecora, naturaliter in captionem, et in perniciem in his quæ ignorant blasphemantes in corruptione sua peribunt, 061 2PE 002 013 percipientes mercedem iniustitiæ, voluptatem existimantes diei delicias: coinquinationes, et maculæ deliciis affluentes, in conviviis suis luxuriantes vobiscum, 061 2PE 002 014 oculos habentes plenos adulterii, et incessabilis delicti. Pellicientes animas instabiles, cor exercitatum avaritia habentes, maledictionis filii: 061 2PE 002 015 derelinquentes rectam viam erraverunt, secuti viam Balaam ex Bosor, qui mercedem iniquitatis amavit: 061 2PE 002 016 correptionem vero habuit suæ vesaniæ: subiugale mutum animal, hominis voce loquens, prohibuit prophetæ insipientiam. 061 2PE 002 017 Hi sunt fontes sine aqua, et nebulæ turbinibus exagitatæ, quibus caligo tenebrarum reservatur. 061 2PE 002 018 Superba enim vanitatis loquentes, pelliciunt in desideriis carnis luxuriæ eos, qui paululum effugiunt, qui in errore conversantur: 061 2PE 002 019 libertatem illis promittentes, cum ipsi servi sint corruptionem: a quo enim quis superatus est, huius et servus est. 061 2PE 002 020 Si enim refugientes coinquinationes mundi in cognitione Domini nostri, et Salvatoris Iesu Christi, his rursus implicati superantur: facta sunt eis posteriora deteriora prioribus. 061 2PE 002 021 Melius enim erat illis non cognoscere viam iustitiæ, quam post agnitionem, retrorsum converti ab eo, quod illis traditum est sancto mandato. 061 2PE 002 022 Contigit enim eis illud veri proverbii: Canis reversus ad suum vomitum: et, Sus lota in volutabro luti. 061 2PE 003 001 Hanc ecce vobis, charissimi, secundam scribo epistolam, in quibus vestram excito in commonitione sinceram mentem: 061 2PE 003 002 ut memores sitis eorum, quæ prædixi verborum a sanctis Prophetis, et Apostolorum vestrorum præceptorum Domini et Salvatoris. 061 2PE 003 003 Hoc primum scientes, quod venient in novissimis diebus in deceptione illusores, iuxta proprias concupiscentias ambulantes, 061 2PE 003 004 dicentes: Ubi est promissio, aut adventus eius? ex quo enim patres dormierunt, omnia sic perseverant ab initio creaturæ. 061 2PE 003 005 Latet enim eos hoc volentes, quod cæli erant prius, et terra, de aqua, et per aquam consistens Dei Verbo: 061 2PE 003 006 per quæ, ille tunc mundus aqua inundatus periit. 061 2PE 003 007 Cæli autem, qui nunc sunt, et terra eodem Verbo repositi sunt, igni reservati in diem iudicii, et perditionis impiorum hominum. 061 2PE 003 008 Unum vero hoc non lateat vos, charissimi, quia unus dies apud Dominum sicut mille anni, et mille anni sicut dies unus. 061 2PE 003 009 Non tardat Dominus promissionem suam, sicut quidam existimant: sed patienter agit propter vos, nolens aliquos perire, sed omnes ad pœnitentiam reverti. 061 2PE 003 010 Adveniet autem dies Domini ut fur: in quo cæli magno impetu transient, elementa vero calore solventur, terra autem et quæ in ipsa sunt opera, exurentur. 061 2PE 003 011 Cum igitur hæc omnia dissolvenda sunt, quales oportet vos esse in sanctis conversationibus, et pietatibus, 061 2PE 003 012 expectantes, et properantes in adventum diei Domini, per quem cæli ardentes solventur, et elementa ignis ardore tabescent? 061 2PE 003 013 Novos vero cælos, et novam terram secundum promissa ipsius expectamus, in quibus iustitia habitat. 061 2PE 003 014 Propter quod charissimi hæc expectantes, satagite immaculati, et inviolati ei inveniri in pace. 061 2PE 003 015 Et Domini nostri longanimitatem, salutem arbitremini: sicut et charissimus frater noster Paulus secundum datam sibi sapientiam scripsit vobis, 061 2PE 003 016 sicut et omnibus epistolis, loquens in eis de his, in quibus sunt quædam difficilia intellectu, quæ indocti, et instabiles depravant, sicut et ceteras Scripturas, ad suam ipsorum perditionem. 061 2PE 003 017 Vos igitur fratres præscientes custodite, ne insipientium errore traducti excidatis a propria firmitate. 061 2PE 003 018 Crescite vero in gratia, et in cognitione Domini nostri, et Salvatoris Iesu Christi. Ipsi gloria et nunc, et in diem æternitatis. Amen. (aiōn g165) # # BOOK 062 1JO 1 John Iohannis I 062 1JO 001 001 Quod fuit ab initio, quod audivimus, quod vidimus oculis nostris, quod perspeximus, et manus nostræ contrectaverunt de Verbo Vitæ: 062 1JO 001 002 et Vita manifestata est, et vidimus, et testamur, et annunciamus vobis Vitam æternam, quæ erat apud Patrem, et apparuit nobis: (aiōnios g166) 062 1JO 001 003 Quod vidimus et audivimus, annunciamus vobis, ut et vos societatem habeatis nobiscum, et societas nostra sit cum Patre, et cum Filio eius Iesu Christo. 062 1JO 001 004 Et hæc scribimus vobis ut gaudeatis, et gaudium vestrum sit plenum. 062 1JO 001 005 Et hæc est annunciatio, quam audivimus ab eo, et annunciamus vobis: Quoniam Deus lux est, et tenebræ in eo non sunt ullæ. 062 1JO 001 006 Si dixerimus quoniam societatem habemus cum eo, et in tenebris ambulamus, mentimur, et veritatem non facimus. 062 1JO 001 007 Si autem in luce ambulamus sicut et ipse est in luce, societatem habemus ad invicem, et sanguis Iesu Christi, Filii eius, emundat nos ab omni peccato. 062 1JO 001 008 Si dixerimus quoniam peccatum non habemus, ipsi nos seducimus, et veritas in nobis non est. 062 1JO 001 009 Si confiteamur peccata nostra: fidelis est, et iustus, ut remittat nobis peccata nostra, et emundet nos ab omni iniquitate. 062 1JO 001 010 Si dixerimus quoniam non peccavimus: mendacem facimus eum, et verbum eius non est in nobis. 062 1JO 002 001 Filioli mei, hæc scribo vobis, ut non peccetis. Sed et si quis peccaverit, advocatum habemus apud Patrem, Iesum Christum iustum: 062 1JO 002 002 et ipse est propitiatio pro peccatis nostris: non pro nostris autem tantum, sed etiam pro totius mundi. 062 1JO 002 003 Et in hoc scimus quoniam cognovimus eum, si mandata eius observemus. 062 1JO 002 004 Qui dicit se nosse eum, et mandata eius non custodit, mendax est, et in hoc veritas non est. 062 1JO 002 005 Qui autem servat verbum eius, vere in hoc charitas Dei perfecta est: et in hoc scimus quoniam in ipso sumus. 062 1JO 002 006 Qui dicit se in ipso manere, debet, sicut ille ambulavit, et ipse ambulare. 062 1JO 002 007 Charissimi, non mandatum novum scribo vobis, sed mandatum vetus, quod habuistis ab initio: Mandatum vetus est verbum, quod audistis. 062 1JO 002 008 Iterum mandatum novum scribo vobis, quod verum est et in ipso, et in vobis: quia tenebræ transierunt, et verum lumen iam lucet. 062 1JO 002 009 Qui dicit se in luce esse, et fratrem suum odit, in tenebris est usque adhuc. 062 1JO 002 010 Qui diligit fratrem suum, in lumine manet, et scandalum in eo non est. 062 1JO 002 011 Qui autem odit fratrem suum, in tenebris est, et in tenebris ambulat, et nescit quo eat: quia tenebræ obcæcaverunt oculos eius. 062 1JO 002 012 Scribo vobis, filioli, quoniam remittuntur vobis peccata propter nomen eius. 062 1JO 002 013 Scribo vobis patres, quoniam cognovistis eum, qui ab initio est. Scribo vobis adolescentes, quoniam vicistis malignum. 062 1JO 002 014 Scribo vobis infantes, quoniam cognovistis Patrem. Scribo vobis iuvenes, quoniam fortes estis, et Verbum Dei manet in vobis, et vicistis malignum. 062 1JO 002 015 Nolite diligere mundum, neque ea, quæ in mundo sunt. Si quis diligit mundum, non est charitas Patris in eo: 062 1JO 002 016 quoniam omne, quod est in mundo, concupiscentia carnis est, et concupiscentia oculorum, et superbia vitæ, quæ non est ex Patre, sed ex mundo est. 062 1JO 002 017 Et mundus transit, et concupiscentia eius. Qui autem facit voluntatem Dei, manet in æternum. (aiōn g165) 062 1JO 002 018 Filioli, novissima hora est: et sicut audistis quia Antichristus venit: et nunc antichristi multi facti sunt; unde scimus, quia novissima hora est. 062 1JO 002 019 Ex nobis prodierunt, sed non erant ex nobis. nam, si fuissent ex nobis, permansissent utique nobiscum: sed ut manifesti sint quoniam non sunt omnes ex nobis. 062 1JO 002 020 Sed vos unctionem habetis a Sancto, et nostis omnia. 062 1JO 002 021 Non scripsi vobis quasi ignorantibus veritatem, sed quasi scientibus eam: et quoniam omne mendacium ex veritate non est. 062 1JO 002 022 Quis est mendax, nisi is, qui negat quoniam Iesus est Christus? Hic est Antichristus, qui negat Patrem, et Filium. 062 1JO 002 023 Omnis, qui negat Filium, nec Patrem habet. Qui confitetur Filium, et Patrem habet. 062 1JO 002 024 Vos quod audistis ab initio, in vobis permaneat: Si in vobis permanserit quod audistis ab initio, et vos in Filio, et Patre manebitis. 062 1JO 002 025 Et hæc est repromissio, quam ipse pollicitus est nobis, vitam æternam. (aiōnios g166) 062 1JO 002 026 Hæc scripsi vobis de his, qui seducant vos. 062 1JO 002 027 Et vos unctionem, quam accepistis ab eo, maneat in vobis. Et non necesse habetis ut aliquis doceat vos: sed sicut unctio eius docet vos de omnibus, et verum est, et non est mendacium. Et sicut docuit vos: manete in eo. 062 1JO 002 028 Et nunc filioli manete in eo: ut cum apparuerit, habeamus fiduciam, et non confundamur ab eo in adventu eius. 062 1JO 002 029 Si scitis quoniam iustus est, scitote quoniam et omnis, qui facit iustitiam, ex ipso natus est. 062 1JO 003 001 Videte qualem charitatem dedit nobis Pater, ut filii Dei nominemur et simus. Propter hoc mundus non novit nos: quia non novit eum. 062 1JO 003 002 Charissimi, nunc filii Dei sumus: et nondum apparuit quid erimus. Scimus quoniam cum apparuerit, similes ei erimus: quoniam videbimus eum sicuti est. 062 1JO 003 003 Et omnis, qui habet hanc spem in eo, sanctificat se, sicut et ille sanctus est. 062 1JO 003 004 Omnis, qui facit peccatum, et iniquitatem facit: et peccatum est iniquitas. 062 1JO 003 005 Et scitis quia ille apparuit ut peccata nostra tolleret: et peccatum in eo non est. 062 1JO 003 006 Omnis, qui in eo manet, non peccat: et omnis, qui peccat, non vidit eum, nec cognovit eum. 062 1JO 003 007 Filioli, nemo vos seducat. Qui facit iustitiam, iustus est: sicut et ille iustus est. 062 1JO 003 008 Qui facit peccatum, ex diabolo est: quoniam ab initio diabolus peccat. In hoc apparuit Filius Dei, ut dissolvat opera diaboli. 062 1JO 003 009 Omnis, qui natus est ex Deo, peccatum non facit: quoniam semen ipsius in eo manet, et non potest peccare, quoniam ex Deo natus est. 062 1JO 003 010 In hoc manifesti sunt filii Dei, et filii diaboli. Omnis qui non est iustus, non est ex Deo, et qui non diligit fratrem suum: 062 1JO 003 011 quoniam hæc est annunciatio, quam audistis ab initio, ut diligatis alterutrum. 062 1JO 003 012 Non sicut Cain, qui ex maligno erat, et occidit fratrem suum. Et propter quid occidit eum? Quoniam opera eius maligna erant: fratris autem eius, iusta. 062 1JO 003 013 Nolite mirari fratres, si odit vos mundus. 062 1JO 003 014 Nos scimus quoniam translati sumus de morte ad vitam, quoniam diligimus fratres. Qui non diligit, manet in morte: 062 1JO 003 015 omnis, qui odit fratrem suum, homicida est. Et scitis quoniam omnis homicida non habet vitam æternam in semetipso manentem. (aiōnios g166) 062 1JO 003 016 In hoc cognovimus charitatem Dei, quoniam ille animam suam pro nobis posuit: et nos debemus pro fratribus animas ponere. 062 1JO 003 017 Qui habuerit substantiam huius mundi, et viderit fratrem suum necessitatem habere, et clauserit viscera sua ab eo: quomodo charitas Dei manet in eo? 062 1JO 003 018 Filioli mei, non diligamus verbo, neque lingua, sed opere et veritate. 062 1JO 003 019 in hoc cognoscimus quoniam ex veritate sumus: et in conspectu eius suadebimus corda nostra. 062 1JO 003 020 Quoniam si reprehenderit nos cor nostrum: maior est Deus corde nostro, et novit omnia. 062 1JO 003 021 Charissimi, si cor nostrum non reprehenderit nos, fiduciam habemus ad Deum: 062 1JO 003 022 et quidquid petierimus, accipiemus ab eo: quoniam mandata eius custodimus, et ea, quæ sunt placita coram eo, facimus. 062 1JO 003 023 Et hoc est mandatum eius: Ut credamus in nomine Filii eius Iesu Christi: et diligamus alterutrum, sicut dedit mandatum nobis. 062 1JO 003 024 Et qui servat mandata eius, in illo manet, et ipse in eo: et in hoc scimus quoniam manet in nobis de Spiritu, quem dedit nobis. 062 1JO 004 001 Charissimi, nolite omni spiritui credere, sed probate spiritus si ex Deo sint: quoniam multi pseudoprophetæ exierunt in mundum. 062 1JO 004 002 in hoc cognoscitur Spiritus Dei: omnis spiritus qui confitetur Iesum Christum in carne venisse, ex Deo est: 062 1JO 004 003 et omnis spiritus, qui solvit Iesum, ex Deo non est, et hic est Antichristus, de quo audistis quoniam venit, et nunc iam in mundo est. 062 1JO 004 004 Vos ex Deo estis filioli, et vicistis eum, quoniam maior est qui in vobis est, quam qui in mundo. 062 1JO 004 005 Ipsi de mundo sunt: ideo de mundo loquuntur, et mundus eos audit. 062 1JO 004 006 Nos ex Deo sumus. Qui novit Deum, audit nos: qui non est ex Deo, non audit nos: in hoc cognoscimus Spiritum veritatis, et spiritum erroris. 062 1JO 004 007 Charissimi, diligamus nos invicem: quia charitas ex Deo est. Et omnis, qui diligit, ex Deo natus est, et cognoscit Deum. 062 1JO 004 008 Qui non diligit, non novit Deum: quoniam Deus charitas est. 062 1JO 004 009 In hoc apparuit charitas Dei in nobis, quoniam Filium suum unigenitum misit Deus in mundum, ut vivamus per eum. 062 1JO 004 010 In hoc est charitas: non quasi nos dilexerimus Deum, sed quoniam ipse prior dilexit nos, et misit Filium suum propitiationem pro peccatis nostris. 062 1JO 004 011 Charissimi, si sic Deus dilexit nos: et nos debemus alterutrum diligere. 062 1JO 004 012 Deum nemo vidit umquam. Si diligamus invicem, Deus in nobis manet, et charitas eius in nobis perfecta est. 062 1JO 004 013 In hoc cognoscimus quoniam in eo manemus, et ipse in nobis: quoniam de Spiritu suo dedit nobis. 062 1JO 004 014 Et vos vidimus, et testificamur quoniam Pater misit Filium suum Salvatorem mundi. 062 1JO 004 015 Quisquis confessus fuerit quoniam Iesus est Filius Dei, Deus in eo manet, et ipse in Deo. 062 1JO 004 016 Et nos cognovimus, et credidimus charitati, quam habet Deus in nobis. Deus charitas est: et qui manet in charitate, in Deo manet, et Deus in eo. 062 1JO 004 017 In hoc perfecta est charitas Dei nobiscum, ut fiduciam habeamus in die iudicii: quia sicut ille est, et nos sumus in hoc mundo. 062 1JO 004 018 Timor non est in charitate: sed perfecta charitas foras mittit timorem, quoniam timor pœnam habet. Qui autem timet, non est perfectus in charitate. 062 1JO 004 019 Nos ergo diligamus Deum, quoniam Deus prior dilexit nos. 062 1JO 004 020 Si quis dixerit quoniam diligo Deum, et fratrem suum oderit, mendax est. Qui enim non diligit fratrem suum quem vidit, Deum, quem non vidit, quomodo potest diligere? 062 1JO 004 021 Et hoc mandatum habemus a Deo: ut qui diligit Deum, diligat et fratrem suum. 062 1JO 005 001 Omnis, qui credit, quoniam Iesus est Christus, ex Deo natus est. Et omnis, qui diligit eum qui genuit, diligit et eum qui natus est ex eo. 062 1JO 005 002 In hoc cognoscimus quoniam diligamus natos Dei, cum Deum diligamus, et mandata eius faciamus. 062 1JO 005 003 Hæc est enim charitas Dei, ut mandata eius custodiamus: et mandata eius gravia non sunt. 062 1JO 005 004 Quoniam omne, quod natum est ex Deo, vincit mundum: et hæc est victoria, quæ vincit mundum, fides nostra. 062 1JO 005 005 Quis est, qui vincit mundum, nisi qui credit quoniam Iesus est filius Dei? 062 1JO 005 006 Hic est, qui venit per aquam et sanguinem, Iesus Christus: non in aqua solum, sed in aqua et sanguine. Et Spiritus est, qui testificatur, quoniam Christus est veritas. 062 1JO 005 007 Quoniam Tres sunt, qui testimonium dant in cælo: Pater, Verbum, et Spiritus Sanctus: et hi Tres Unum sunt. 062 1JO 005 008 Et tres sunt, qui testimonium dant in terra: Spiritus, et aqua, et sanguis: et hi tres unum sunt. 062 1JO 005 009 Si testimonium hominum accipimus, testimonium Dei maius est: quoniam hoc est testimonium Dei, quod maius est, quoniam testificatus est de Filio suo. 062 1JO 005 010 Qui credit in Filium Dei, habet testimonium Dei in se. Qui non credit Filio, mendacem facit eum: quia non credit in testimonium quod testificatus est Deus de Filio suo. 062 1JO 005 011 Et hoc est testimonium, quoniam vitam æternam dedit nobis Deus. Et hæc vita in Filio eius est. (aiōnios g166) 062 1JO 005 012 Qui habet Filium, habet vitam: qui non habet Filium, vitam non habet. 062 1JO 005 013 Hæc scribo vobis: ut sciatis quoniam vitam habetis æternam, qui creditis in nomine Filii Dei. (aiōnios g166) 062 1JO 005 014 Et hæc est fiducia, quam habemus ad eum: quia quodcumque petierimus, secundum voluntatem eius, audit nos. 062 1JO 005 015 Et scimus quia audit nos quidquid petierimus: scimus quoniam habemus petitiones quas postulamus ab eo. 062 1JO 005 016 Qui scit fratrem suum peccare peccatum non ad mortem, petat, et dabitur ei vita peccanti non ad mortem. Est peccatum ad mortem: non pro illo dico ut roget quis. 062 1JO 005 017 Omnis iniquitas, peccatum est: et est peccatum ad mortem. 062 1JO 005 018 Scimus quia omnis, qui natus est ex Deo, non peccat: sed generatio Dei conservat eum, et malignus non tangit eum. 062 1JO 005 019 Scimus quoniam ex Deo sumus: et mundus totus in maligno positus est. 062 1JO 005 020 Et scimus quoniam Filius Dei venit, et dedit nobis sensum ut cognoscamus verum Deum, et simus in vero Filio eius. Hic est verus Deus, et vita æterna. (aiōnios g166) 062 1JO 005 021 Filioli, custodite vos a simulacris. Amen. # # BOOK 063 2JO 2 John Iohannis Ii 063 2JO 001 001 Senior Electæ dominæ, et natis eius, quos ego diligo in veritate, et non ego solus, sed et omnes, qui cognoverunt veritatem, 063 2JO 001 002 propter veritatem, quæ permanet in nobis, et nobiscum erit in æternum. (aiōn g165) 063 2JO 001 003 Sit vobiscum gratia, misericordia, pax a Deo Patre, et a Christo Iesu Filio Patris in veritate, et charitate. 063 2JO 001 004 Gavisus sum valde, quoniam inveni de filiis tuis ambulantes in veritate, sicut mandatum accepimus a Patre. 063 2JO 001 005 Et nunc rogo te domina, non tamquam mandatum novum scribens tibi, sed quod habuimus ab initio, ut diligamus alterutrum. 063 2JO 001 006 Et hæc est charitas, ut ambulemus secundum mandata eius. Hoc est enim mandatum, ut quemadmodum audistis ab initio, in eo ambuletis: 063 2JO 001 007 quoniam multi seductores exierunt in mundum, qui non confitentur Iesum Christum venisse in carnem: hic est seductor, et antichristus. 063 2JO 001 008 Videte vosmetipsos, ne perdatis quæ operati estis: sed ut mercedem plenam accipiatis. 063 2JO 001 009 Omnis, qui recedit, et non permanet in doctrina Christi, Deum non habet: qui permanet in doctrina, hic et Patrem et Filium habet. 063 2JO 001 010 Si quis venit ad vos, et hanc doctrinam non affert, nolite recipere eum in domum, nec AVE ei dixeritis. 063 2JO 001 011 Qui enim dicit illi AVE, communicat operibus eius malignis. 063 2JO 001 012 Plura habens vobis scribere, nolui per chartam et atramentum: spero enim me futurum apud vos, et os ad os loqui: ut gaudium vestrum plenum sit. 063 2JO 001 013 Salutant te filii sororis tuæ Electæ. # # BOOK 064 3JO 3 John Iohannis Iii 064 3JO 001 001 Senior Gaio charissimo, quem ego diligo in veritate. 064 3JO 001 002 Charissime, de omnibus orationem facio prospere te ingredi, et valere, sicut prospere agit anima tua. 064 3JO 001 003 Gavisus sum valde venientibus fratribus, et testimonium perhibentibus veritati tuæ, sicut tu in veritate ambulas. 064 3JO 001 004 Maiorem horum non habeo gratiam, quam ut audiam filios meos in veritate ambulare. 064 3JO 001 005 Charissime, fideliter facis quidquid operaris in fratres, et hoc in peregrinos, 064 3JO 001 006 qui testimonium reddiderunt charitati tuæ in conspectu Ecclesiæ: quos, benefaciens, deduces digne Deo. 064 3JO 001 007 Pro nomine enim eius profecti sunt, nihil accipientes a Gentibus. 064 3JO 001 008 Nos ergo debemus suscipere huiusmodi, ut cooperatores simus veritatis. 064 3JO 001 009 Scripsissem forsitan Ecclesiæ: sed is, qui amat primatum genere in eis, Diotrephes, non recipit nos. 064 3JO 001 010 propter hoc, si venero, commonebo eius opera, quæ facit: verbis malignis garriens in nos: et quasi non ei ista sufficient: neque ipse suscipit fratres: et eos, qui suscipiunt, prohibet, et de Ecclesia eiicit. 064 3JO 001 011 Charissime, noli imitari malum, sed quod bonum est. Qui benefacit, ex Deo est: qui malefacit, non vidit Deum. 064 3JO 001 012 Demetrio testimonium redditur ab omnibus, et ab ipsa veritate, sed et nos testimonium perhibemus: et nosti quoniam testimonium nostrum verum est. 064 3JO 001 013 Multa habui tibi scribere: sed nolui per atramentum et calamum scribere tibi. 064 3JO 001 014 Spero autem protinus te videre, et os ad os loquemur. Pax tibi. Salutant te amici. Saluta amicos nominatim. # # BOOK 065 JUD Jude Iudæ 065 JUD 001 001 Iudas Iesu Christi servus, frater autem Iacobi, his, qui sunt in Deo Patre dilectis, et Christo Iesu conservatis, et vocatis. 065 JUD 001 002 Misericordia vobis, et pax, et charitas adimpleatur. 065 JUD 001 003 Charissimi, omnem solicitudinem faciens scribendi vobis de communi vestra salute, necesse habui scribere vobis: deprecans supercertari semel traditæ sanctis fidei. 065 JUD 001 004 Subintroierunt enim quidam homines (qui olim præscripti sunt in hoc iudicium) impii, Dei nostri gratiam transferentes in luxuriam, et solum Dominatorem, et Dominum nostrum Iesum Christum negantes. 065 JUD 001 005 Commonere autem vos volo, scientes semel omnia, quoniam Iesus populum de terra Ægypti salvans, secundo eos, qui non crediderunt, perdidit: 065 JUD 001 006 Angelos vero, qui non servaverunt suum principatum, sed dereliquerunt suum domicilium, in iudicium magni diei, vinculis æternis sub caligine reservavit. (aïdios g126) 065 JUD 001 007 Sicut Sodoma, et Gomorrha, et finitimæ civitates simili modo exfornicatæ, et abeuntes post carnem alteram, factæ sunt exemplum, ignis æterni pœnam sustinentes. (aiōnios g166) 065 JUD 001 008 Similiter et hi carnem quidem maculant, dominationem autem spernunt, maiestatem autem blasphemant. 065 JUD 001 009 Cum Michael Archangelus cum diabolo disputans altercaretur de Moysi corpore, non est ausus iudicium inferre blasphemiæ: sed dixit: Imperet tibi Dominus. 065 JUD 001 010 Hi autem quæcumque quidem ignorant, blasphemant: quæcumque autem naturaliter, tamquam muta animalia, norunt, in his corrumpuntur. 065 JUD 001 011 Væ illis! Quia in via Cain abierunt, et errore Balaam mercede effusi sunt, et in contradictione Core perierunt: 065 JUD 001 012 Hi sunt in epulis suis maculæ, convivantes sine timore, semetipsos pascentes, nubes sine aqua, quæ a ventis circumferentur, arbores autumnales, infructuosæ, bis mortuæ, eradicatæ, 065 JUD 001 013 fluctus feri maris, despumantes suas confusiones, sidera errantia: quibus procella tenebrarum servata est in æternum. (aiōn g165) 065 JUD 001 014 Prophetavit autem et de his septimus ab Adam Enoch, dicens: Ecce venit Dominus in sanctis millibus suis 065 JUD 001 015 facere iudicium contra omnes, et arguere omnes impios de omnibus operibus impietatis eorum, quibus impie egerunt, et de omnibus duris, quæ locuti sunt contra Deum peccatores impii. 065 JUD 001 016 Hi sunt murmuratores querulosi, secundum desideria sua ambulantes, et os eorum loquitur superba, mirantes personas quæstus causa. 065 JUD 001 017 Vos autem charissimi memores estote verborum, quæ prædicta sunt ab Apostolis Domini nostri Iesu Christi, 065 JUD 001 018 qui dicebant vobis, quoniam in novissimo tempore venient illusores, secundum desideria sua ambulantes in impietatibus. 065 JUD 001 019 Hi sunt, qui segregant semetipsos, animales, Spiritum non habentes. 065 JUD 001 020 Vos autem charissimi superædificantes vosmetipsos sanctissimæ vestræ fidei, in Spiritu sancto orantes, 065 JUD 001 021 vosmetipsos in dilectione Dei servate, expectantes misericordiam Domini nostri Iesu Christi in vitam æternam. (aiōnios g166) 065 JUD 001 022 Et hos quidem arguite iudicatos: 065 JUD 001 023 illos vero salvate, de igne rapientes. Aliis autem miseremini in timore: odientes et eam, quæ carnalis est, maculatam tunicam. 065 JUD 001 024 Ei autem, qui potens est vos conservare sine peccato, et constituere ante conspectum gloriæ suæ immaculatos in exultatione in adventu Domini nostri Iesu Christi. 065 JUD 001 025 Soli Deo Salvatori nostro, per Iesum Christum Dominum nostrum, gloria et magnificentia, imperium et potestas ante omne sæculum, et nunc, et in omnia sæcula sæculorum. Amen. (aiōn g165) # # BOOK 066 REV Revelation Apocalypsis 066 REV 001 001 Apocalypsis Iesu Christi, quam dedit illi Deus palam facere servis suis, quæ oportet fieri cito: et significavit, mittens per Angelum suum servo suo Ioanni, 066 REV 001 002 qui testimonium perhibuit Verbo Dei, et testimonium Iesu Christi, quæcumque vidit. 066 REV 001 003 Beatus, qui legit, et audit verba Prophetiæ huius: et servat ea, quæ in ea scripta sunt: tempus enim prope est. 066 REV 001 004 Ioannes septem Ecclesiis, quæ sunt in Asia. Gratia vobis, et pax ab eo, qui est, et qui erat, et qui venturus est: et a septem Spiritibus, qui in conspectu throni eius sunt: 066 REV 001 005 et a Iesu Christo, qui est testis fidelis, primogenitus mortuorum, et princeps regum terræ, qui dilexit nos, et lavit nos a peccatis nostris in sanguine suo, 066 REV 001 006 et fecit nos regnum, et sacerdotes Deo et Patri suo: ipsi gloria, et imperium in sæcula sæculorum: Amen. (aiōn g165) 066 REV 001 007 Ecce venit cum nubibus, et videbit eum omnis oculus, et qui eum pupugerunt. Et plangent se super eum omnes tribus terræ: Etiam: Amen. 066 REV 001 008 Ego sum α, et ω, principium, et finis, dicit Dominus Deus: qui est, et qui erat, et qui venturus est, omnipotens. 066 REV 001 009 Ego Ioannes frater vester, et particeps in tribulatione, et regno et patientia in Christo Iesu: fui in insula, quæ appellatur Patmos propter Verbum Dei, et testimonium Iesu: 066 REV 001 010 Fui in Spiritu in Dominica die, et audivi post me vocem magnam tamquam tubæ, 066 REV 001 011 dicentis: Quod vides, scribe in libro: et mitte septem Ecclesiis, quæ sunt in Asia, Epheso, et Smyrnæ, et Pergamo, et Thyatiræ, et Sardis, et Philadelphiæ, et Laodiciæ: 066 REV 001 012 Et conversus sum ut viderem vocem, quæ loquebatur mecum: Et conversus vidi septem candelabra aurea: 066 REV 001 013 et in medio septem candelabrorum aureorum, similem Filio hominis, vestitum podere, et præcinctum ad mamillas zona aurea: 066 REV 001 014 caput autem eius, et capilli erant candidi tamquam lana alba, et tamquam nix, et oculi eius tamquam flamma ignis, 066 REV 001 015 et pedes eius similes aurichalco, sicut in camino ardenti, et vox illius tamquam vox aquarum multarum: 066 REV 001 016 et habebat in dextera sua stellas septem: et de ore eius gladius utraque parte acutus exibat: et facies eius sicut sol lucet in virtute sua. 066 REV 001 017 Et cum vidissem eum, cecidi ad pedes eius tamquam mortuus. Et posuit dexteram suam super me, dicens: Noli timere: ego sum primus, et novissimus, 066 REV 001 018 et vivus, et fui mortuus, et ecce sum vivens in sæcula sæculorum, et habeo claves mortis, et inferni. (aiōn g165, Hadēs g86) 066 REV 001 019 Scribe ergo quæ vidisti, et quæ sunt, et quæ oportet fieri post hæc. 066 REV 001 020 Sacramentum septem stellarum, quas vidisti in dextera mea, et septem candelabra aurea: septem stellæ Angeli sunt septem Ecclesiarum: et candelabra septem, septem Ecclesiæ sunt. 066 REV 002 001 Et Angelo Ephesi Ecclesiæ scribe: Hæc dicit, qui tenet septem stellas in dextera sua, qui ambulat in medio septem candelabrorum aureorum: 066 REV 002 002 Scio opera tua, et laborem, et patientiam tuam, et quia non potes sustinere malos: et tentasti eos, qui se dicunt Apostolos esse, et non sunt: et invenisti eos mendaces: 066 REV 002 003 et patientiam habes, et sustinuisti propter nomen meum, et non defecisti. 066 REV 002 004 Sed habeo adversum te, quod charitatem tuam primam reliquisti. 066 REV 002 005 Memor esto itaque unde excideris: et age pœnitentiam, et prima opera fac. Sin autem, venio tibi, et movebo candelabrum tuum de loco suo, nisi pœnitentiam egeris. 066 REV 002 006 Sed hoc habes, quia odisti facta Nicolaitarum, quæ et ego odi. 066 REV 002 007 Qui habet aurem, audiat quid Spiritus dicat Ecclesiis: Vincenti dabo edere de ligno vitæ, quod est in Paradiso Dei mei. 066 REV 002 008 Et Angelo Smyrnæ Ecclesiæ scribe: Hæc dicit primus, et novissimus, qui fuit mortuus, et vivit: 066 REV 002 009 Scio tribulationem tuam, et paupertatem tuam, sed dives es: et blasphemaris ab his, qui se dicunt Iudæos esse, et non sunt, sed sunt synagoga Satanæ. 066 REV 002 010 Nihil horum timeas quæ passurus es. Ecce missurus est diabolus aliquos ex vobis in carcerem ut tentemini: et habebitis tribulationem diebus decem. Esto fidelis usque ad mortem, et dabo tibi coronam vitæ. 066 REV 002 011 Qui habet aurem, audiat quid Spiritus dicat Ecclesiis: Qui vicerit, non lædetur a morte secunda. 066 REV 002 012 Et Angelo Pergami Ecclesiæ scribe: Hæc dicit, qui habet rhomphæam utraque parte acutam: 066 REV 002 013 Scio ubi habitas, ubi sedes est Satanæ: et tenes nomen meum, et non negasti fidem meam. Et in diebus illis Antipas testis meus fidelis, qui occisus est apud vos, ubi Satanas habitat. 066 REV 002 014 Sed habeo adversus te pauca: quia habes illic tenentes doctrinam Balaam, qui docebat Balac mittere scandalum coram filiis Israel, edere, et fornicari: 066 REV 002 015 ita habes et tu tenentes doctrinam Nicolaitarum. 066 REV 002 016 Similiter pœnitentiam age: si quo minus veniam tibi cito, et pugnabo cum illis in gladio oris mei. 066 REV 002 017 Qui habet aurem, audiat quid Spiritus dicat Ecclesiis: Vincenti dabo manna absconditum, et dabo illi calculum candidum: et in calculo nomen novum scriptum, quod nemo scit, nisi qui accipit. 066 REV 002 018 Et Angelo Thyatiræ Ecclesiæ scribe: Hæc dicit Filius Dei, qui habet oculos tamquam flammam ignis, et pedes eius similes aurichalco: 066 REV 002 019 Novi opera tua, et fidem, et charitatem tuam, et ministerium, et patientiam tuam, et opera tua novissima plura prioribus. 066 REV 002 020 Sed habeo adversus te pauca: quia permittis mulierem Iezabel, quæ se dicit propheten, docere, et seducere servos meos, fornicari, et manducare de idolothytis. 066 REV 002 021 Et dedi illi tempus ut pœnitentiam ageret: et non vult pœnitere a fornicatione sua. 066 REV 002 022 Ecce mittam eam in lectum: et qui mœchantur cum ea, in tribulatione maxima erunt, nisi pœnitentiam ab operibus suis egerint. 066 REV 002 023 Et filios eius interficiam in morte, et scient omnes Ecclesiæ, quia ego sum scrutans renes, et corda: et dabo unicuique vestrum secundum opera sua. Vobis autem dico, 066 REV 002 024 et ceteris qui Thyatiræ estis: Quicumque non habent doctrinam hanc, et qui non cognoverunt altitudines Satanæ, quemadmodum dicunt, non mittam super vos aliud pondus: 066 REV 002 025 tamen id, quod habetis, tenete donec veniam. 066 REV 002 026 Et qui vicerit, et custodierit usque in finem opera mea, dabo illi potestatem super gentes, 066 REV 002 027 et reget eas in virga ferrea, et tamquam vas figuli confringentur, 066 REV 002 028 sicut et ego accepi a Patre meo: et dabo illi stellam matutinam. 066 REV 002 029 Qui habet aurem, audiat quid Spiritus dicat Ecclesiis. 066 REV 003 001 Et Angelo Ecclesiæ Sardis scribe: Hæc dicit qui habet septem Spiritus Dei, et septem stellas: Scio opera tua, quia nomen habes quod vivas, et mortuus es. 066 REV 003 002 Esto vigilans, et confirma cetera, quæ moritura erant. Non enim invenio opera tua plena coram Deo meo. 066 REV 003 003 In mente ergo habe qualiter acceperis, et audieris, et serva, et pœnitentiam age. Si ergo non vigilaveris, veniam ad te tamquam fur, et nescies qua hora veniam ad te. 066 REV 003 004 Sed habes pauca nomina in Sardis, qui non inquinaverunt vestimenta sua: et ambulabunt mecum in albis, quia digni sunt. 066 REV 003 005 Qui vicerit, sic vestietur vestimentis albis, et non delebo nomen eius de Libro vitæ, et confitebor nomen eius coram Patre meo, et coram Angelis eius. 066 REV 003 006 Qui habet aurem, audiat quid Spiritus dicat Ecclesiis. 066 REV 003 007 Et Angelo Philadelphiæ Ecclesiæ scribe: Hæc dicit Sanctus et Verus, qui habet clavem David: qui aperit, et nemo claudit: claudit, et nemo aperit: 066 REV 003 008 Scio opera tua. Ecce dedi coram te ostium apertum, quod nemo potest claudere: quia modicam habes virtutem, et servasti verbum meum, et non negasti nomen meum. 066 REV 003 009 Ecce dabo de synagoga Satanæ, qui dicunt se Iudæos esse, et non sunt, sed mentiuntur: Ecce faciam illos ut veniant, et adorent ante pedes tuos: et scient quia ego dilexi te 066 REV 003 010 quoniam servasti verbum patientiæ meæ, et ego servabo te ab hora tentationis, quæ ventura est in orbem universum tentare habitantes in terra. 066 REV 003 011 Ecce venio cito: tene quod habes, ut nemo accipiat coronam tuam. 066 REV 003 012 Qui vicerit, faciam illum columnam in Templo Dei mei, et foras non egredietur amplius: et scribam super eum nomen Dei mei, et nomen civitatis Dei mei novæ Ierusalem, quæ descendit de cælo a Deo meo, et nomen meum novum. 066 REV 003 013 Qui habet aurem, audiat quid Spiritus dicat Ecclesiis. 066 REV 003 014 Et Angelo Laodiciæ Ecclesiæ scribe: Hæc dicit Amen, testis fidelis, et verus, qui est Principium creaturæ Dei. 066 REV 003 015 Scio opera tua: quia neque frigidus es, neque calidus: utinam frigidus esses, aut calidus: 066 REV 003 016 sed quia tepidus es, et nec frigidus, nec calidus, incipiam te evomere ex ore meo. 066 REV 003 017 Quia dicis: quod dives sum, et locupletatus, et nullius egeo: et nescis quia tu es miser, et miserabilis, et pauper, et cæcus, et nudus. 066 REV 003 018 Suadeo tibi emere a me aurum ignitum probatum ut locuples fias, et vestimentis albis induaris, et non appareat confusio nuditatis tuæ, et collyrio inunge oculos tuos ut videas. 066 REV 003 019 Ego quos amo, arguo, et castigo. Æmulare ergo, et pœnitentiam age. 066 REV 003 020 Ecce sto ad ostium, et pulso: si quis audierit vocem meam, et aperuerit mihi ianuam, intrabo ad illum, et cœnabo cum illo, et ipse mecum. 066 REV 003 021 Qui vicerit, dabo ei sedere mecum in throno meo: sicut et ego vici, et sedi cum patre meo in throno eius. 066 REV 003 022 Qui habet aurem, audiat quid Spiritus dicat Ecclesiis. 066 REV 004 001 Post hæc vidi: et ecce ostium apertum in cælo, et vox prima, quam audivi tamquam tubæ loquentis mecum, dicens: Ascende huc, et ostendam tibi quæ oportet fieri post hæc. 066 REV 004 002 Et statim fui in Spiritu: et ecce sedes posita erat in cælo, et supra sedem sedens. 066 REV 004 003 Et qui sedebat similis erat aspectui lapidis iaspidis, et sardinis: et iris erat in circuitu sedis similis visioni smaragdinæ. 066 REV 004 004 Et in circuitu sedis sedilia vigintiquattuor: et super thronos vigintiquattuor seniores sedentes, circumamicti vestimentis albis, et in capitibus eorum coronæ aureæ: 066 REV 004 005 Et de throno procedebant fulgura, et voces, et tonitrua: et septem lampades ardentes ante thronum, qui sunt septem spiritus Dei. 066 REV 004 006 Et in conspectu sedis tamquam mare vitreum simile crystallo: et in medio sedis, et in circuitu sedis quattuor animalia plena oculis ante et retro. 066 REV 004 007 Et animal primum simile leoni, et secundum animal simile vitulo, et tertium animal habens faciem quasi hominis, et quartum animal simile aquilæ volanti. 066 REV 004 008 Et quattuor animalia, singula eorum habebant alas senas: et in circuitu, et intus plena sunt oculis: et requiem non habebant die ac nocte, dicentia: Sanctus, Sanctus, Sanctus Dominus Deus omnipotens, qui erat, et qui est, et qui venturus est. 066 REV 004 009 Et cum darent illa animalia gloriam, et honorem, et benedictionem sedenti super thronum, viventi in sæcula sæculorum, (aiōn g165) 066 REV 004 010 procidebant vigintiquattuor seniores ante sedentem in throno, et adorabant viventem in sæcula sæculorum, et mittebant coronas suas ante thronum, dicentes: (aiōn g165) 066 REV 004 011 Dignus es Domine Deus noster accipere gloriam, et honorem, et virtutem: quia tu creasti omnia, et propter voluntatem tuam erant, et creata sunt. 066 REV 005 001 Et vidi in dextera sedentis supra thronum, librum scriptum intus et foris, signatum sigillis septem. 066 REV 005 002 Et vidi Angelum fortem, prædicantem voce magna: Quis est dignus aperire librum, et solvere signacula eius? 066 REV 005 003 Et nemo poterat neque in cælo, neque in terra, neque subtus terram aperire librum, neque respicere illum. 066 REV 005 004 Et ego flebam multum, quoniam nemo dignus inventus est aperire librum, nec videre eum. 066 REV 005 005 Et unus de senioribus dixit mihi: Ne fleveris: ecce vicit leo de tribu Iuda, radix David, aperire librum, et solvere septem signacula eius. 066 REV 005 006 Et vidi: et ecce in medio throni et quattuor animalium, et in medio seniorum, Agnum stantem tamquam occisum, habentem cornua septem, et oculos septem: qui sunt septem spiritus Dei, missi in omnem terram. 066 REV 005 007 Et venit: et accepit de dextera sedentis in throno librum. 066 REV 005 008 Et cum aperuisset librum, quattuor animalia, et vigintiquattuor seniores ceciderunt coram Agno, habentes singuli citharas, et phialas aureas plenas odoramentorum, quæ sunt orationes sanctorum: 066 REV 005 009 et cantabant canticum novum, dicentes: Dignus es Domine accipere librum, et aperire signacula eius: quoniam occisus es, et redemisti nos Deo in sanguine tuo ex omni tribu, et lingua, et populo, et natione: 066 REV 005 010 et fecisti nos Deo nostro regnum, et sacerdotes: et regnabimus super terram. 066 REV 005 011 Et vidi, et audivi vocem Angelorum multorum in circuitu throni, et animalium, et seniorum: et erat numerus eorum millia millium, 066 REV 005 012 dicentium voce magna: Dignus est Agnus, qui occisus est, accipere virtutem, et divinitatem, et sapientiam, et fortitudinem, et honorem, et gloriam, et benedictionem. 066 REV 005 013 Et omnem creaturam, quæ in cælo est, et super terram, et sub terra, et quæ sunt in mari, et quæ in eo: omnes audivi dicentes: Sedenti in throno, et Agno: benedictio, et honor, et gloria, et potestas in sæcula sæculorum. (aiōn g165) 066 REV 005 014 Et quattuor animalia dicebant: Amen. Et vigintiquattuor seniores ceciderunt in facies suas: et adoraverunt viventem in sæcula sæculorum. 066 REV 006 001 Et vidi quod aperuisset Agnus unum de septem sigillis, et audivi unum de quattuor animalibus, dicens, tamquam vocem tonitrui: Veni, et vide. 066 REV 006 002 Et vidi: et ecce equus albus, et qui sedebat super illum habebat arcum, et data est ei corona, et exivit vincens ut vinceret. 066 REV 006 003 Et cum aperuisset sigillum secundum, audivi secundum animal, dicens: Veni, et vide. 066 REV 006 004 Et exivit alius equus rufus: et qui sedebat super illum, datum est ei ut sumeret pacem de terra, et ut invicem se interficiant, et datus est ei gladius magnus. 066 REV 006 005 Et cum aperuisset sigillum tertium, audivi tertium animal, dicens: Veni, et vide. Et ecce equus niger: et qui sedebat super illum, habebat stateram in manu sua. 066 REV 006 006 Et audivi tamquam vocem in medio quattuor animalium dicentium: Bilibris tritici denario, et tres bilibres hordei denario, et vinum, et oleum ne læseris. 066 REV 006 007 Et cum aperuisset sigillum quartum, audivi vocem quarti animalis dicentis: Veni, et vide. 066 REV 006 008 Et ecce equus pallidus: et qui sedebat super eum, nomen illi Mors, et infernus sequebatur eum, et data est illi potestas super quattuor partes terræ, interficere gladio, fame, et morte, et bestiis terræ. (Hadēs g86) 066 REV 006 009 Et cum aperuisset sigillum quintum: vidi subtus altare animas interfectorum propter verbum Dei, et propter testimonium, quod habebant, 066 REV 006 010 et clamabant voce magna, dicentes: Usquequo Domine, (sanctus, et verus) non iudicas, et non vindicas sanguinem nostrum de iis, qui habitant in terra? 066 REV 006 011 Et datæ sunt illis singulæ stolæ albæ: et dictum est illis ut requiescerent adhuc tempus modicum donec compleantur conservi eorum, et fratres eorum, qui interficiendi sunt sicut et illi. 066 REV 006 012 Et vidi cum aperuisset sigillum sextum: et ecce terræmotus magnus factus est, et sol factus est niger tamquam saccus cilicinus: et luna tota facta est sicut sanguis: 066 REV 006 013 et stellæ de cælo ceciderunt super terram, sicut ficus emittit grossos suos cum a vento magno movetur. 066 REV 006 014 Et cælum recessit sicut liber involutus: et omnis mons, et insulæ de locis suis motæ sunt: 066 REV 006 015 et reges terræ, et principes, et tribuni, et divites, et fortes, et omnis servus, et liber absconderunt se in speluncis, et in petris montium: 066 REV 006 016 et dicunt montibus, et petris: Cadite super nos, et abscondite nos a facie sedentis super thronum, et ab ira Agni: 066 REV 006 017 quoniam venit dies magnus iræ ipsorum: et quis poterit stare? 066 REV 007 001 Post hæc vidi quattuor Angelos stantes super quattuor angulos terræ, tenentes quattuor ventos terræ ne flarent super terram, neque super mare, neque in ullam arborem. 066 REV 007 002 Et vidi alterum Angelum ascendentem ab ortu solis, habentem signum Dei vivi: et clamavit voce magna quattuor Angelis, quibus datum est nocere terræ, et mari, 066 REV 007 003 dicens: Nolite nocere terræ, et mari, neque arboribus, quoadusque signemus servos Dei nostri in frontibus eorum. 066 REV 007 004 Et audivi numerum signatorum, centum quadraginta quattuor millia signati, ex omni tribu filiorum Israel. 066 REV 007 005 Ex tribu Iuda duodecim millia signati: Ex tribu Ruben duodecim millia signati: Ex tribu Gad duodecim millia signati: 066 REV 007 006 Ex tribu Aser duodecim millia signati: Ex tribu Nephthali duodecim millia signati: Ex tribu Manasse duodecim millia signati: 066 REV 007 007 Ex tribu Simeon duodecim millia signati: Ex tribu Levi duodecim millia signati: Ex tribu Issachar duodecim millia signati: 066 REV 007 008 Ex tribu Zabulon duodecim millia signati: Ex tribu Ioseph duodecim millia signati: Ex tribu Beniamin duodecim millia signati. 066 REV 007 009 Post hæc vidi turbam magnam, quam dinumerare nemo poterat ex omnibus gentibus, et tribubus, et populis, et linguis: stantes ante thronum, et in conspectu Agni, amicti stolis albis, et palmæ in manibus eorum: 066 REV 007 010 et clamabant voce magna, dicentes: Salus Deo nostro, qui sedet super thronum, et Agno. 066 REV 007 011 Et omnes Angeli stabant in circuitu throni, et seniorum, et quattuor animalium: et ceciderunt in conspectu throni in facies suas, et adoraverunt Deum, 066 REV 007 012 dicentes: Amen. Benedictio, et claritas, et sapientia, et gratiarum actio, honor, et virtus, et fortitudo Deo nostro in sæcula sæculorum, Amen. (aiōn g165) 066 REV 007 013 Et respondit unus de senioribus, et dixit mihi: Hi, qui amicti sunt stolis albis, qui sunt? et unde venerunt? 066 REV 007 014 Et dixi illi: Domine mi, tu scis. Et dixit mihi: Hi sunt, qui venerunt de tribulatione magna, et laverunt stolas suas, et dealbaverunt eas in sanguine Agni. 066 REV 007 015 Ideo sunt ante thronum Dei, et serviunt ei die ac nocte in templo eius: et qui sedet in throno, habitabit super illos: 066 REV 007 016 non esurient, neque sitient amplius, nec cadet super illos sol, neque ullus æstus: 066 REV 007 017 quoniam Agnus, qui in medio throni est, reget illos, et deducet eos ad vitæ fontes aquarum, et absterget Deus omnem lacrymam ab oculis eorum. 066 REV 008 001 Et cum aperuisset sigillum septimum, factum est silentium in cælo, quasi media hora. 066 REV 008 002 Et vidi septem Angelos stantes in conspectu Dei: et datæ sunt illis septem tubæ. 066 REV 008 003 Et alius Angelus venit, et stetit ante altare habens thuribulum aureum: et data sunt illi incensa multa, ut daret de orationibus sanctorum omnium super altare aureum, quod est ante thronum Dei. 066 REV 008 004 Et ascendit fumus incensorum de orationibus sanctorum de manu Angeli coram Deo. 066 REV 008 005 Et accepit Angelus thuribulum aureum, et implevit illud de igne altaris, et misit in terram, et facta sunt tonitrua, et voces, et fulgura, et terræmotus magnus. 066 REV 008 006 Et septem Angeli, qui habebant septem tubas, præparaverunt se ut tuba canerent. 066 REV 008 007 Et primus Angelus tuba cecinit, et facta est grando, et ignis, mista in sanguine, et missum est in terram, et tertia pars terræ combusta est, et tertia pars arborum concremata est, et omne fœnum viride combustum est. 066 REV 008 008 Et secundus Angelus tuba cecinit: et tamquam mons magnus igne ardens missus est in mare, et facta est tertia pars maris sanguis, 066 REV 008 009 et mortua est tertia pars creaturæ eorum, quæ habebant animas in mari, et tertia pars navium interiit. 066 REV 008 010 Et tertius Angelus tuba cecinit: et cecidit de cælo stella magna, ardens tamquam facula, et cecidit in tertiam partem fluminum, et in fontes aquarum: 066 REV 008 011 et nomen stellæ dicitur Absinthium; et facta est tertia pars aquarum in absinthium: et multi hominum mortui sunt de aquis, quia amaræ factæ sunt. 066 REV 008 012 Et quartus Angelus tuba cecinit: et percussa est tertia pars solis, et tertia pars lunæ, et tertia pars stellarum, ita ut obscuraretur tertia pars eorum, et diei non luceret pars tertia, et noctis similiter. 066 REV 008 013 Et vidi, et audivi vocem unius aquilæ volantis per medium cæli, dicentis voce magna: Væ, væ, væ habitantibus in terra de ceteris vocibus trium Angelorum, qui erant tuba canituri. 066 REV 009 001 Et quintus Angelus tuba cecinit: et vidi stellam de cælo cecidisse in terram, et data est ei clavis putei abyssi. (Abyssos g12) 066 REV 009 002 Et aperuit puteum abyssi: et ascendit fumus putei, sicut fumus fornacis magnæ: et obscuratus est sol, et aer de fumo putei: (Abyssos g12) 066 REV 009 003 Et de fumo putei exierunt locustæ in terram, et data est illis potestas, sicut habent potestatem scorpiones terræ: 066 REV 009 004 et præceptum est illis ne læderent fœnum terræ, neque omne viride, neque omnem arborem: nisi tantum homines, qui non habent signum Dei in frontibus suis. 066 REV 009 005 Et datum est illis ne occiderent eos: sed ut cruciarent mensibus quinque: et cruciatus eorum, ut cruciatus scorpii cum percutit hominem. 066 REV 009 006 Et in diebus illis quærent homines mortem, et non invenient eam: et desiderabunt mori, et fugiet mors ab eis. 066 REV 009 007 Et similitudines locustarum, similes equis paratis in prælium: et super capita earum tamquam coronæ similes auro: et facies earum tamquam facies hominum. 066 REV 009 008 Et habebant capillos sicut capillos mulierum: et dentes earum, sicut dentes leonum erant: 066 REV 009 009 et habebant loricas sicut loricas ferreas, et vox alarum earum sicut vox curruum equorum multorum currentium in bellum: 066 REV 009 010 et habebant caudas similes scorpionum, et aculei erant in caudis earum: et potestas earum nocere hominibus mensibus quinque: 066 REV 009 011 et habebant super se regem Angelum abyssi, cui nomen Hebraice Abaddon, Græce autem Apollyon, Latine habens nomen Exterminans. (Abyssos g12) 066 REV 009 012 Væ unum abiit, et ecce veniunt adhuc duo væ post hæc. 066 REV 009 013 Et sextus Angelus tuba cecinit: et audivi vocem unam ex quattuor cornibus altaris aurei, quod est ante oculos Dei, 066 REV 009 014 dicentem sexto Angelo, qui habebat tubam: Solve quattuor Angelos, qui alligati sunt in flumine magno Euphrate. 066 REV 009 015 Et soluti sunt quattuor Angeli, qui parati erant in horam, et diem, et mensem, et annum: ut occiderent tertiam partem hominum. 066 REV 009 016 Et numerus equestris exercitus vicies millies dena millia. Et audivi numerum eorum. 066 REV 009 017 Et ita vidi equos in visione: et qui sedebant super eos, habebant loricas igneas, et hyacinthinas, et sulphureas, et capita equorum erant tamquam capita leonum: et de ore eorum procedit ignis, et fumus, et sulphur. 066 REV 009 018 Et ab his tribus plagis occisa est tertia pars hominum de igne, et de fumo, et sulphure, quæ procedebant de ore ipsorum. 066 REV 009 019 Potestas enim equorum in ore eorum est, et in caudis eorum. Nam caudæ eorum similes serpentibus, habentes capita: et in his nocent. 066 REV 009 020 Et ceteri homines, qui non sunt occisi in his plagis, neque pœnitentiam egerunt de operibus manuum suarum, ut non adorarent dæmonia, et simulacra aurea, et argentea, et ærea, et lapidea, et lignea, quæ neque videre possunt, neque audire, neque ambulare, 066 REV 009 021 et non egerunt pœnitentiam ab homicidiis suis, neque a veneficiis suis, neque a fornicatione sua, neque a furtis suis. 066 REV 010 001 Et vidi alium Angelum fortem descendentem de cælo amictum nube, et iris in capite eius, et facies eius erat ut sol, et pedes eius tamquam columnæ ignis: 066 REV 010 002 et habebat in manu sua libellum apertum: et posuit pedem suum dextrum super mare, sinistrum autem super terram: 066 REV 010 003 et clamavit voce magna, quemadmodum cum leo rugit. Et cum clamasset, locuta sunt septem tonitrua voces suas. 066 REV 010 004 Et cum locuta fuissent septem tonitrua voces suas, ego scripturus eram: et audivi vocem de cælo dicentem mihi: Signa quæ locuta sunt septem tonitrua: et noli ea scribere. 066 REV 010 005 Et Angelus, quem vidi stantem super mare, et super terram, levavit manum suam ad cælum: 066 REV 010 006 et iuravit per viventem in sæcula sæculorum, qui creavit cælum, et ea quæ in eo sunt: et terram, et ea quæ in ea sunt: et mare, et ea quæ in eo sunt: Quia tempus non erit amplius: (aiōn g165) 066 REV 010 007 sed in diebus vocis septimi Angeli, cum cœperit tuba canere, consummabitur mysterium Dei, sicut evangelizavit per servos suos Prophetas. 066 REV 010 008 Et audivi vocem de cælo iterum loquentem mecum, et dicentem: Vade, et accipe librum apertum de manu Angeli stantis super mare, et super terram. 066 REV 010 009 Et abii ad Angelum, dicens ei, ut daret mihi librum. Et dixit mihi: Accipe librum, et devora illum: et faciet amaricari ventrem tuum, sed in ore tuo erit dulce tamquam mel. 066 REV 010 010 Et accepi librum de manu Angeli, et devoravi illum: et erat in ore meo tamquam mel dulce: et cum devorassem eum, amaricatus est venter meus: 066 REV 010 011 et dixit mihi: Oportet te iterum prophetare gentibus, et populis, et linguis, et regibus multis. 066 REV 011 001 Et datus est mihi calamus similis virgæ, et dictum est mihi: Surge, et metire templum Dei, et altare, et adorantes in eo. 066 REV 011 002 Atrium autem, quod est foris templum, eiice foras, et ne metiaris illud: quoniam datum est Gentibus, et civitatem sanctam calcabunt mensibus quadraginta duobus: 066 REV 011 003 et dabo duobus testibus meis, et prophetabunt diebus mille ducentis sexaginta, amicti saccis. 066 REV 011 004 Hi sunt duæ olivæ, et duo candelabra in conspectu domini terræ stantes. 066 REV 011 005 Et si quis voluerit eos nocere, ignis exiet de ore eorum, et devorabit inimicos eorum: et si quis voluerit eos lædere, sic oportet eum occidi. 066 REV 011 006 Hi habent potestatem claudendi cælum, ne pluat diebus prophetiæ ipsorum: et potestatem habent super aquas convertendi eas in sanguinem, et percutere terram omni plaga quotiescumque voluerint. 066 REV 011 007 Et cum finierint testimonium suum, bestia, quæ ascendit de abysso, faciet adversum eos bellum, et vincet illos, et occidet eos. (Abyssos g12) 066 REV 011 008 Et corpora eorum iacebunt in plateis civitatis magnæ, quæ vocatur spiritualiter Sodoma, et Ægyptus, ubi et Dominus eorum crucifixus est. 066 REV 011 009 Et videbunt de tribubus, et populis, et linguis, et gentibus corpora eorum per tres dies, et dimidium: et corpora eorum non sinent poni in monumentis. 066 REV 011 010 Et inhabitantes terram gaudebunt super illos, et iucundabuntur: et munera mittent invicem, quoniam hi duo prophetæ cruciaverunt eos, qui habitabant super terram. 066 REV 011 011 Et post dies tres, et dimidium, spiritus vitæ a Deo intravit in eos. Et steterunt super pedes suos, et timor magnus cecidit super eos, qui viderunt eos. 066 REV 011 012 Et audierunt vocem magnam de cælo, dicentem eis: Ascendite huc. Et ascenderunt in cælum in nube: et viderunt illos inimici eorum. 066 REV 011 013 Et in illa hora factus est terræmotus magnus, et decima pars civitatis cecidit: et occisa sunt in terræmotu nomina hominum septem millia: et reliqui in timorem sunt missi, et dederunt gloriam Deo cæli. 066 REV 011 014 Væ secundum abiit: et ecce væ tertium veniet cito. 066 REV 011 015 Et septimus Angelus tuba cecinit: et factæ sunt voces magnæ in cælo dicentes: Factum est regnum huius mundi, Domini nostri et Christi eius, et regnabit in sæcula sæculorum: Amen. (aiōn g165) 066 REV 011 016 Et viginti quattuor seniores, qui in conspectu Dei sedent in sedibus suis, ceciderunt in facies suas, et adoraverunt Deum, dicentes: 066 REV 011 017 Gratias agimus tibi Domine Deus omnipotens, qui es, et qui eras, et qui venturus es: quia accepisti virtutem tuam magnam, et regnasti. 066 REV 011 018 Et iratæ sunt Gentes, et advenit ira tua, et tempus mortuorum iudicari, et reddere mercedem servis tuis Prophetis, et sanctis, et timentibus nomen tuum pusillis, et magnis, et exterminandi eos, qui corruperunt terram. 066 REV 011 019 Et apertum est templum Dei in cælo: et visa est arca testamenti eius in templo eius, et facta sunt fulgura, et voces, et tonitrua, et terræmotus, et grando magna. 066 REV 012 001 Et signum magnum apparuit in cælo: Mulier amicta sole, et luna sub pedibus eius, et in capite eius corona stellarum duodecim: 066 REV 012 002 et in utero habens, clamabat parturiens, et cruciabatur ut pariat. 066 REV 012 003 Et visum est aliud signum in cælo: et ecce draco magnus rufus habens capita septem, et cornua decem: et in capitibus eius diademata septem, 066 REV 012 004 et cauda eius trahebat tertiam partem stellarum cæli, et misit eas in terram, et draco stetit ante mulierem, quæ erat paritura: ut cum peperisset, filium eius devoraret. 066 REV 012 005 Et peperit filium masculum, qui recturus erat omnes gentes in virga ferrea: et raptus est filius eius ad Deum, et ad thronum eius, 066 REV 012 006 et mulier fugit in solitudinem ubi habebat locum paratum a Deo, ut ibi pascant eam diebus mille ducentis sexaginta. 066 REV 012 007 Et factum est prælium magnum in cælo: Michael et Angeli eius præliabantur cum dracone, et draco pugnabat, et Angeli eius: 066 REV 012 008 et non valuerunt, neque locus inventus est eorum amplius in cælo. 066 REV 012 009 Et proiectus est draco ille magnus, serpens antiquus, qui vocatur diabolus, et Satanas, qui seducit universum orbem: et proiectus est in terram, et Angeli eius cum illo missi sunt. 066 REV 012 010 Et audivi vocem magnam in cælo dicentem: Nunc facta est salus, et virtus, et regnum Dei nostri, et potestas Christi eius: quia proiectus est accusator fratrum nostrorum, qui accusabat illos ante conspectum Dei nostri die ac nocte. 066 REV 012 011 Et ipsi vicerunt eum propter sanguinem Agni, et propter verbum testimonii sui, et non dilexerunt animas suas usque ad mortem. 066 REV 012 012 Propterea lætamini cæli, et qui habitatis in eis. Væ terræ, et mari, quia descendit diabolus ad vos, habens iram magnam, sciens quod modicum tempus habet. 066 REV 012 013 Et postquam vidit draco quod proiectus esset in terram, persecutus est mulierem, quæ peperit masculum: 066 REV 012 014 et datæ sunt mulieri alæ duæ aquilæ magnæ ut volaret in desertum in locum suum, ubi alitur per tempus et tempora, et dimidium temporis a facie serpentis. 066 REV 012 015 Et misit serpens ex ore suo post mulierem, aquam tamquam flumen, ut eam faceret trahi a flumine. 066 REV 012 016 Et adiuvit terra mulierem, et aperuit terra os suum, et absorbuit flumen, quod misit draco de ore suo. 066 REV 012 017 Et iratus est draco in mulierem: et abiit facere prælium cum reliquis de semine eius, qui custodiunt mandata Dei, et habent testimonium Iesu Christi. 066 REV 013 001 Et stetit supra arenam maris. Et vidi de mari bestiam ascendentem, habentem capita septem, et cornua decem, et super cornua eius decem diademata, et super capita eius nomina blasphemiæ. 066 REV 013 002 Et bestia, quam vidi, similis erat pardo, et pedes eius sicut pedes ursi, et os eius sicut os leonis. Et dedit illi draco virtutem suam, et potestatem magnam. 066 REV 013 003 Et vidi unum de capitibus suis quasi occisum in mortem: et plaga mortis eius curata est. Et admirata est universa terra post bestiam. 066 REV 013 004 Et adoraverunt draconem, qui dedit potestatem bestiæ: et adoraverunt bestiam, dicentes: Quis similis bestiæ? et quis poterit pugnare cum ea? 066 REV 013 005 Et datum est ei os loquens magna, et blasphemias: et data est ei potestas facere menses quadraginta duos. 066 REV 013 006 Et aperuit os suum in blasphemias ad Deum, blasphemare nomen eius, et tabernaculum eius, et eos, qui in cælo habitant. 066 REV 013 007 Et est datum illi bellum facere cum sanctis, et vincere eos. Et data est illi potestas in omnem tribum, et populum, et linguam, et gentem, 066 REV 013 008 et adoraverunt eam omnes, qui inhabitant terram: quorum non sunt scripta nomina in Libro vitæ Agni, qui occisus est ab origine mundi. 066 REV 013 009 Si quis habet aurem, audiat. 066 REV 013 010 Qui in captivitatem duxerit, in captivitatem vadet: qui in gladio occiderit, oportet eum gladio occidi. Hic est patientia, et fides Sanctorum. 066 REV 013 011 Et vidi aliam bestiam ascendentem de terra, et habebat cornua duo similia Agni, et loquebatur sicut draco. 066 REV 013 012 Et potestatem prioris bestiæ omnem faciebat in conspectu eius: et fecit terram, et habitantes in ea, adorare bestiam primam, cuius curata est plaga mortis. 066 REV 013 013 Et fecit signa magna, ut etiam ignem faceret de cælo descendere in terram in conspectu hominum. 066 REV 013 014 Et seduxit habitantes in terra propter signa, quæ data sunt illi facere in conspectu bestiæ, dicens habitantibus in terra, ut faciant imaginem bestiæ, quæ habet plagam gladii, et vixit. 066 REV 013 015 Et datum est illi ut daret spiritum imagini bestiæ, et ut loquatur imago bestiæ: et faciat ut quicumque non adoraverint imaginem bestiæ, occidantur. 066 REV 013 016 Et faciet omnes pusillos, et magnos, et divites, et pauperes, et liberos, et servos habere characterem in dextera manu sua, aut in frontibus suis. 066 REV 013 017 et nequis possit emere, aut vendere, nisi qui habet characterem, aut nomen bestiæ, aut numerum nominis eius. 066 REV 013 018 Hic sapientia est. Qui habet intellectum, computet numerum bestiæ. Numerus enim hominis est: et numerus eius sexcenti sexaginta sex. 066 REV 014 001 Et vidi: et ecce Agnus stabat supra montem Sion, et cum eo centum quadraginta quattuor millia, habentes nomen eius, et nomen Patris eius scriptum in frontibus suis. 066 REV 014 002 Et audivi vocem de cælo, tamquam vocem aquarum multarum, et tamquam vocem tonitrui magni: et vocem, quam audivi, sicut citharœdorum citharizantium in citharis suis. 066 REV 014 003 Et cantabant quasi canticum novum ante sedem, et ante quattuor animalia, et seniores: et nemo poterat dicere canticum, nisi illa centum quadraginta quattuor millia, qui empti sunt de terra. 066 REV 014 004 Hi sunt, qui cum mulieribus non sunt coinquinati: Virgines enim sunt. Hi sequuntur Agnum quocumque ierit. Hi empti sunt ex hominibus primitiæ Deo, et Agno, 066 REV 014 005 et in ore eorum non est inventum mendacium: sine macula enim sunt ante thronum Dei. 066 REV 014 006 Et vidi alterum Angelum volantem per medium cæli, habentem Evangelium æternum, ut evangelizaret sedentibus super terram, et super omnem gentem, et tribum, et linguam, et populum: (aiōnios g166) 066 REV 014 007 dicens magna voce: Timete Dominum, et date illi honorem, quia venit hora iudicii eius: et adorate eum, qui fecit cælum, et terram, mare, et fontes aquarum. 066 REV 014 008 Et alius Angelus secutus est dicens: Cecidit, cecidit Babylon illa magna: quæ a vino iræ fornicationis suæ potavit omnes gentes. 066 REV 014 009 Et tertius Angelus secutus est illos, dicens voce magna: Si quis adoraverit bestiam, et imaginem eius, et acceperit characterem in fronte sua, aut in manu sua: 066 REV 014 010 et hic bibet de vino iræ Dei, quod mistum est mero in calice iræ ipsius, et cruciabitur igne, et sulphure in conspectu Angelorum sanctorum, et ante conspectum Agni: 066 REV 014 011 et fumus tormentorum eorum ascendet in sæcula sæculorum: nec habent requiem die ac nocte, qui adoraverunt bestiam, et imaginem eius, et si quis acceperit characterem nominis eius. (aiōn g165) 066 REV 014 012 Hic patientia Sanctorum est, qui custodiunt mandata Dei, et fidem Iesu. 066 REV 014 013 Et audivi vocem de cælo, dicentem mihi: Scribe: Beati mortui, qui in Domino moriuntur. Amodo iam dicit Spiritus, ut requiescant a laboribus suis: opera enim illorum sequuntur illos. 066 REV 014 014 Et vidi, et ecce nubem candidam: et super nubem sedentem similem filio hominis, habentem in capite suo coronam auream, et in manu sua falcem acutam. 066 REV 014 015 Et alius Angelus exivit de templo, clamans voce magna ad sedentem super nubem: Mitte falcem tuam, et mete, quia venit hora ut metatur, quoniam aruit messis terræ. 066 REV 014 016 Et misit qui sedebat super nubem, falcem suam in terram, et demessa est terra. 066 REV 014 017 Et alius Angelus exivit de templo, quod est in cælo, habens et ipse falcem acutam. 066 REV 014 018 Et alius Angelus exivit de altari, qui habebat potestatem supra ignem: et clamavit voce magna ad eum, qui habebat falcem acutam, dicens: Mitte falcem tuam acutam, et vindemia botros vineæ terræ: quoniam maturæ sunt uvæ eius. 066 REV 014 019 Et misit Angelus falcem suam acutam in terram, et vindemiavit vineam terræ, et misit in lacum iræ Dei magnum: 066 REV 014 020 et calcatus est lacus extra civitatem, et exivit sanguis de lacu usque ad frenos equorum per stadia mille sexcenta. 066 REV 015 001 Et vidi aliud signum in cælo magnum, et mirabile, Angelos septem, habentes plagas septem novissimas: Quoniam in illis consummata est ira Dei. 066 REV 015 002 Et vidi tamquam mare vitreum mistum igne, et eos, qui vicerunt bestiam, et imaginem eius, et numerum nominis eius, stantes super mare vitreum, habentes citharas Dei: 066 REV 015 003 et cantantes canticum Moysi servi Dei, et canticum Agni, dicentes: Magna, et mirabilia sunt opera tua Domine Deus omnipotens: iustæ et veræ sunt viæ tuæ, Rex sæculorum. 066 REV 015 004 Quis non timebit te Domine, et magnificabit nomen tuum? quia solus pius es: quoniam omnes gentes venient, et adorabunt in conspectu tuo, quoniam iudicia tua manifesta sunt. 066 REV 015 005 Et post hæc vidi, et ecce apertum est templum tabernaculi testimonii in cælo: 066 REV 015 006 et exierunt septem Angeli habentes septem plagas de templo, vestiti lino mundo, et candido, et præcincti circa pectora zonis aureis. 066 REV 015 007 Et unum de quattuor animalibus dedit septem Angelis septem phialas aureas, plenas iracundiæ Dei viventis in sæcula sæculorum. (aiōn g165) 066 REV 015 008 Et impletum est templum fumo a maiestate Dei, et de virtute eius: et nemo poterat introire in templum, donec consummarentur septem plagæ septem Angelorum. 066 REV 016 001 Et audivi vocem magnam de templo, dicentem septem Angelis: Ite, et effundite septem phialas iræ Dei in terram. 066 REV 016 002 Et abiit primus Angelus, et effudit phialam suam in terram, et factum est vulnus sævum, et pessimum in homines, qui habebant characterem bestiæ: et in eos, qui adoraverunt imaginem eius. 066 REV 016 003 Et secundus Angelus effudit phialam suam in mare, et factus est sanguis tamquam mortui: et omnis anima vivens mortua est in mari. 066 REV 016 004 Et tertius Angelus effudit phialam suam super flumina, et super fontes aquarum, et factus est sanguis. 066 REV 016 005 Et audivi Angelum aquarum dicentem: Iustus es Domine qui es, et qui eras; Sanctus, qui hæc iudicasti: 066 REV 016 006 quia sanguinem Sanctorum, et Prophetarum effuderunt, et sanguinem eis dedisti bibere: digni enim sunt. 066 REV 016 007 Et audivi alterum ab altari dicentem: Etiam Domine Deus omnipotens vera, et iusta iudicia tua. 066 REV 016 008 Et quartus Angelus effudit phialam suam in solem, et datum est illi æstu affligere homines, et igni: 066 REV 016 009 et æstuaverunt homines æstu magno, et blasphemaverunt nomen Dei habentis potestatem super has plagas, neque egerunt pœnitentiam ut darent illi gloriam. 066 REV 016 010 Et quintus Angelus effudit phialam suam super sedem bestiæ: et factum est regnum eius tenebrosum, et commanducaverunt linguas suas præ dolore: 066 REV 016 011 et blasphemaverunt Deum cæli præ doloribus, et vulneribus suis, et non egerunt pœnitentiam ex operibus suis. 066 REV 016 012 Et sextus Angelus effudit phialam suam in flumen illud magnum Euphraten: et siccavit aquam eius, ut præpararetur via regibus ab ortu solis. 066 REV 016 013 Et vidi de ore draconis, et de ore bestiæ, et de ore pseudoprophetæ exire spiritus tres immundos in modum ranarum. 066 REV 016 014 Sunt enim spiritus dæmoniorum facientes signa, et procedunt ad reges totius terræ congregare illos in prælium ad diem magnum omnipotentis Dei. 066 REV 016 015 Ecce venio sicut fur. Beatus qui vigilat, et custodit vestimenta sua, ne nudus ambulet, et videant turpitudinem eius. 066 REV 016 016 Et congregabit illos in locum, qui vocatur Hebraice Armageddon. 066 REV 016 017 Et septimus Angelus effudit phialam suam in aerem, et exivit vox magna de templo a throno, dicens: Factum est. 066 REV 016 018 Et facta sunt fulgura, et voces, et tonitrua, et terræmotus factus est magnus, qualis numquam fuit ex quo homines fuerunt super terram: talis terræmotus, sic magnus. 066 REV 016 019 Et facta est civitas magna in tres partes: et civitates Gentium ceciderunt. Et Babylon magna venit in memoriam ante Deum, dare illi calicem vini indignationis iræ eius. 066 REV 016 020 Et omnis insula fugit, et montes non sunt inventi. 066 REV 016 021 Et grando magna sicut talentum descendit de cælo in homines: et blasphemaverunt Deum homines propter plagam grandinis: quoniam magna facta est vehementer. 066 REV 017 001 Et venit unus de septem Angelis, qui habebant septem phialas, et locutus est mecum, dicens: Veni ostendam tibi damnationem meretricis magnæ, quæ sedet super aquas multas, 066 REV 017 002 cum qua fornicati sunt reges terræ, et inebriati sunt qui inhabitant terram de vino prostitutionis eius. 066 REV 017 003 Et abstulit me in spiritu in desertum. Et vidi mulierem sedentem super bestiam coccineam, plenam nominibus blasphemiæ, habentem capita septem, et cornua decem. 066 REV 017 004 Et mulier erat circumdata purpura, et coccino, et inaurata auro, et lapide pretioso, et margaritis, habens poculum aureum in manu sua, plenum abominatione, et immunditia fornicationis eius: 066 REV 017 005 Et in fronte eius nomen scriptum: Mysterium: Babylon magna, mater fornicationum, et abominationum terræ. 066 REV 017 006 Et vidi mulierem ebriam de sanguine sanctorum, et de sanguine martyrum Iesu. Et miratus sum cum vidissem illam admiratione magna. 066 REV 017 007 Et dixit mihi Angelus: Quare miraris? Ego dicam tibi sacramentum mulieris, et bestiæ, quæ portat eam, quæ habet capita septem, et cornua decem. 066 REV 017 008 Bestia, quam vidisti, fuit, et non est, et ascensura est de abysso, et in interitum ibit: et mirabuntur inhabitantes terram (quorum non sunt scripta nomina in Libro vitæ a constitutione mundi) videntes bestiam, quæ erat, et non est. (Abyssos g12) 066 REV 017 009 Et hic est sensus, qui habet sapientiam. Septem capita: septem montes sunt, super quos mulier sedet, et reges septem sunt. 066 REV 017 010 Quinque ceciderunt, unus est, et alius nondum venit: et cum venerit, oportet illum breve tempus manere. 066 REV 017 011 Et bestia, quæ erat, et non est: et ipsa octava est: et de septem est, et in interitum vadit. 066 REV 017 012 Et decem cornua, quæ vidisti, decem reges sunt: qui regnum nondum acceperunt, sed potestatem tamquam reges una hora accipient post bestiam. 066 REV 017 013 Hi unum consilium habent, et virtutem, et potestatem suam bestiæ tradent. 066 REV 017 014 Hi cum Agno pugnabunt, et Agnus vincet illos: quoniam Dominus dominorum est, et Rex regum, et qui cum illo sunt, vocati, et electi, et fideles. 066 REV 017 015 Et dixit mihi: Aquæ, quas vidisti ubi meretrix sedet, populi sunt, et gentes, et linguæ. 066 REV 017 016 Et decem cornua, quæ vidisti in bestia: hi odient fornicariam, et desolatam facient illam, et nudam, et carnes eius manducabunt, et ipsam igni concremabunt. 066 REV 017 017 Deus enim dedit in corda eorum ut faciant quod placitum est illi: ut dent regnum suum bestiæ donec consummentur verba Dei. 066 REV 017 018 Et mulier, quam vidisti, est civitas magna, quæ habet regnum super reges terræ. 066 REV 018 001 Et post hæc vidi alium Angelum descendentem de cælo, habentem potestatem magnam: et terra illuminata est a gloria eius. 066 REV 018 002 Et exclamavit in fortitudine, dicens: Cecidit, cecidit Babylon magna: et facta est habitatio dæmoniorum, et custodia omnis spiritus immundi, et custodia omnis volucris immundæ, et odibilis: 066 REV 018 003 quia de vino iræ fornicationis eius biberunt omnes gentes: et reges terræ cum illa fornicati sunt: et mercatores terræ de virtute deliciarum eius divites facti sunt. 066 REV 018 004 Et audivi aliam vocem de cælo, dicentem: Exite de illa populus meus: ut ne participes sitis delictorum eius, et de plagis eius non accipiatis. 066 REV 018 005 Quoniam pervenerunt peccata eius usque ad cælum, et recordatus est Dominus iniquitatum eius. 066 REV 018 006 Reddite illi sicut et ipsa reddidit vobis: et duplicate duplicia secundum opera eius: in poculo, quo miscuit, miscete illi duplum. 066 REV 018 007 Quantum glorificavit se, et in deliciis fuit, tantum date illi tormentum et luctum: quia in corde suo dicit: Sedeo regina: et vidua non sum: et luctum non videbo. 066 REV 018 008 Ideo in una die venient plagæ eius, mors, et luctus, et fames, et igne comburetur: quia fortis est Deus, qui iudicabit illam. 066 REV 018 009 Et flebunt, et plangent se super illam reges terræ, qui cum illa fornicati sunt, et in deliciis vixerunt, cum viderint fumum incendii eius: 066 REV 018 010 longe stantes propter timorem tormentorum eius, dicentes: Væ, væ civitas illa magna Babylon, civitas illa fortis: quoniam una hora venit iudicium tuum. 066 REV 018 011 Et negotiatores terræ flebunt, et lugebunt super illam: quoniam merces eorum nemo emet amplius: 066 REV 018 012 merces auri, et argenti, et lapidis pretiosi, et margaritæ, et byssi, et purpuræ, et serici, et cocci, et omne lignum thyinum, et omnia vasa eboris, et omnia vasa de lapide pretioso, et æramento, et ferro, et marmore, 066 REV 018 013 et cinnamomum et amomum et odoramentorum, et unguenti, et thuris, et vini, et olei, et similæ, et tritici, et iumentorum, et ovium, et equorum, et raedarum, et mancipiorum, et animarum hominum. 066 REV 018 014 Et poma desiderii animæ tuæ discesserunt a te, et omnia pinguia, et præclara perierunt a te, et amplius illa iam non invenient. 066 REV 018 015 Mercatores horum, qui divites facti sunt, ab ea longe stabunt propter timorem tormentorum eius, flentes, ac lugentes, 066 REV 018 016 et dicentes: Væ, væ civitas illa magna, quæ amicta erat bysso, et purpura, et cocco, et deaurata erat auro, et lapide pretioso, et margaritis: 066 REV 018 017 quoniam una hora destitutæ sunt tantæ divitiæ, et omnis gubernator, et omnis, qui in lacum navigat, et nautæ, et qui in mari operantur, longe steterunt, 066 REV 018 018 et clamaverunt videntes locum incendii eius, dicentes: Quæ similis civitati huic magnæ? 066 REV 018 019 Et miserunt pulverem super capita sua, et clamaverunt flentes, et lugentes, dicentes: Væ, væ civitas illa magna, in qua divites facti sunt omnes, qui habebant naves in mari de pretiis eius: quoniam una hora desolata est. 066 REV 018 020 Exulta super eam cælum, et sancti Apostoli, et Prophetæ: quoniam iudicavit Deus iudicium vestrum de illa. 066 REV 018 021 Et sustulit unus Angelus fortis lapidem quasi molarem magnum, et misit in mare, dicens: Hoc impetu mittetur Babylon civitas illa magna, et ultra iam non invenietur. 066 REV 018 022 Et vox citharœdorum, et musicorum, et tibia canentium, et tuba non audietur in te amplius: et omnis artifex omnis artis non invenietur in te amplius: et vox molæ non audietur in te amplius: 066 REV 018 023 et lux lucernæ non lucebit in te amplius: et vox sponsi, et sponsæ non audietur adhuc in te: quia mercatores tui erant principes terræ, quia in veneficiis tuis erraverunt omnes gentes. 066 REV 018 024 Et in ea sanguis Prophetarum et Sanctorum inventus est: et omnium, qui interfecti sunt in terra. 066 REV 019 001 Post hæc audivi quasi vocem turbarum multarum in cælo dicentium: Alleluia: Laus, et gloria, et virtus Deo nostro est: 066 REV 019 002 quia vera, et iusta iudicia sunt eius, qui iudicavit de meretrice magna, quæ corrupit terram in prostitutione sua, et vindicavit sanguinem servorum suorum de manibus eius. 066 REV 019 003 Et iterum dixerunt: Alleluia. Et fumus eius ascendit in sæcula sæculorum. (aiōn g165) 066 REV 019 004 Et ceciderunt seniores vigintiquattuor, et quattuor animalia, et adoraverunt Deum sedentem super thronum, dicentes: Amen: Alleluia. 066 REV 019 005 Ex vox de throno exivit, dicens: Laudem dicite Deo nostro omnes servi eius: et qui timetis eum pusilli, et magni. 066 REV 019 006 Et audivi quasi vocem turbæ magnæ, et sicut vocem aquarum multarum, et sicut vocem tonitruorum magnorum, dicentium: Alleluia: quoniam regnavit Dominus Deus noster omnipotens. 066 REV 019 007 Gaudeamus, et exultemus: et demus gloriam ei: quia venerunt nuptiæ Agni, et uxor eius præparavit se. 066 REV 019 008 Et datum est illi ut cooperiat se byssino splendenti, et candido. Byssinum enim iustificationes sunt Sanctorum. 066 REV 019 009 Et dixit mihi: Scribe: Beati, qui ad cœnam nuptiarum Agni vocati sunt: et dixit mihi: Hæc verba Dei vera sunt. 066 REV 019 010 Et cecidi ante pedes eius, ut adorarem eum. Et dicit mihi: Vide ne feceris: conservus tuus sum, et fratrum tuorum habentium testimonium Iesu. Deum adora. Testimonium enim Iesu est spiritus prophetiæ. 066 REV 019 011 Et vidi cælum apertum, et ecce equus albus, et qui sedebat super eum, vocabatur Fidelis, et Verax, et cum iustitia iudicat, et pugnat. 066 REV 019 012 Oculi autem eius sicut flamma ignis, et in capite eius diademata multa, habens nomen scriptum, quod nemo novit nisi ipse. 066 REV 019 013 Et vestitus erat veste aspersa sanguine: et vocatur nomen eius, Verbum Dei. 066 REV 019 014 Et exercitus qui sunt in cælo, sequebantur eum in equis albis, vestiti byssino albo, et mundo. 066 REV 019 015 Et de ore eius procedit gladius ex utraque parte acutus: ut in ipso percutiat gentes. Et ipse reget eas in virga ferrea: et ipse calcat torcular vini furoris iræ Dei omnipotentis. 066 REV 019 016 Et habet in vestimento, et in fœmore suo scriptum: Rex regum, et Dominus dominantium. 066 REV 019 017 Et vidi unum Angelum stantem in sole, et clamavit voce magna, dicens omnibus avibus, quæ volabant per medium cæli: Venite, et congregamini ad cœnam magnam Dei: 066 REV 019 018 ut manducetis carnes regum, et carnes tribunorum, et carnes fortium, et carnes equorum, et sedentium in ipsis, et carnes omnium liberorum, et servorum, et pusillorum, et magnorum. 066 REV 019 019 Et vidi bestiam, et reges terræ, et exercitus eorum congregatos ad faciendum prælium cum illo, qui sedebat in equo, et cum exercitu eius. 066 REV 019 020 Et apprehensa est bestia, et cum ea pseudopropheta: qui fecit signa coram ipso, quibus seduxit eos, qui acceperunt characterem bestiæ, et qui adoraverunt imaginem eius. Vivi missi sunt hi duo in stagnum ignis ardentis sulphure: (Limnē Pyr g3041 g4442) 066 REV 019 021 Et ceteri occisi sunt in gladio sedentis super equum, qui procedit de ore ipsius: et omnes aves saturatæ sunt carnibus eorum. 066 REV 020 001 Et vidi Angelum descendentem de cælo, habentem clavem abyssi, et catenam magnam in manu sua. (Abyssos g12) 066 REV 020 002 Et apprehendit draconem, serpentem antiquum, qui est diabolus, et Satanas, et ligavit eum per annos mille: 066 REV 020 003 et misit eum in abyssum, et clausit, et signavit super illum ut non seducat amplius gentes, donec consummentur mille anni: et post hæc oportet illum solvi modico tempore. (Abyssos g12) 066 REV 020 004 Et vidi sedes, et sederunt super eas, et iudicium datum est illis: et animas decollatorum propter testimonium Iesu, et propter Verbum Dei, et qui non adoraverunt bestiam, neque imaginem eius, nec acceperunt characterem eius in frontibus, aut in manibus suis, et vixerunt, et regnaverunt cum Christo mille annis. 066 REV 020 005 Ceteri mortuorum non vixerunt, donec consummentur mille anni: Hæc est resurrectio prima. 066 REV 020 006 Beatus, et sanctus, qui habet partem in resurrectione prima: in his secunda mors non habet potestatem: sed erunt sacerdotes Dei et Christi, et regnabunt cum illo mille annis. 066 REV 020 007 Et cum consummati fuerint mille anni, solvetur Satanas de carcere suo, 066 REV 020 008 et exibit, et seducet gentes, quæ sunt super quattuor angulos terræ, Gog, et Magog, et congregabit eos in prælium, quorum numerus est sicut arena maris. 066 REV 020 009 Et ascenderunt super latitudinem terræ, et circuierunt castra Sanctorum, et civitatem dilectam. Et descendit ignis a Deo de cælo, et devoravit eos: 066 REV 020 010 et diabolus, qui seducebat eos, missus est in stagnum ignis, et sulphuris, ubi et bestia, et pseudopropheta cruciabuntur die ac nocte in sæcula sæculorum. (aiōn g165, Limnē Pyr g3041 g4442) 066 REV 020 011 Et vidi thronum magnum candidum, et sedentem super eum, a cuius conspectu fugit terra, et cælum, et locus non est inventus eis. 066 REV 020 012 Et vidi mortuos magnos, et pusillos stantes in conspectu throni, et libri aperti sunt: et alius Liber apertus est, qui est vitæ: et iudicati sunt mortui ex his, quæ scripta erant in libris secundum opera ipsorum. 066 REV 020 013 Et dedit mare mortuos, qui in eo erant: et mors, et infernus dederunt mortuos suos, qui in ipsis erant: et iudicatum est de singulis secundum opera ipsorum. (Hadēs g86) 066 REV 020 014 Et infernus et mors missi sunt in stagnum ignis. Hæc est mors secunda. (Hadēs g86, Limnē Pyr g3041 g4442) 066 REV 020 015 Et qui non inventus est in Libro vitæ scriptus, missus est in stagnum ignis. (Limnē Pyr g3041 g4442) 066 REV 021 001 Et vidi cælum novum, et terram novam. Primum enim cælum, et prima terra abiit, et mare iam non est. 066 REV 021 002 Et ego Ioannes vidi sanctam civitatem Ierusalem novam descendentem de cælo a Deo, paratam, sicut sponsam ornatam viro suo. 066 REV 021 003 Et audivi vocem magnam de throno dicentem: Ecce tabernaculum Dei cum hominibus, et habitabit cum eis. Et ipsi populus eius erunt, et ipse Deus cum eis erit eorum Deus: 066 REV 021 004 et absterget Deus omnem lacrymam ab oculis eorum: et mors ultra non erit, neque luctus, neque clamor, neque dolor erit ultra, quia prima abierunt. 066 REV 021 005 Et dixit qui sedebat in throno: Ecce nova facio omnia. Et dixit mihi: Scribe, quia hæc verba fidelissima sunt, et vera. 066 REV 021 006 Et dixit mihi: Factum est. Ego sum α, et ω: initium, et finis. Ego sitienti dabo de fonte aquæ vitæ, gratis. 066 REV 021 007 Qui vicerit, possidebit hæc, et ero illi Deus, et ille erit mihi filius. 066 REV 021 008 Timidis autem, et incredulis, et execratis, et homicidis, et fornicatoribus, et veneficis, et idolatris, et omnibus mendacibus, pars illorum erit in stagno ardenti igne, et sulphure: quod est mors secunda. (Limnē Pyr g3041 g4442) 066 REV 021 009 Et venit unus de septem Angelis habentibus phialas plenas septem plagis novissimis, et locutus est mecum, dicens: Veni, et ostendam tibi sponsam, uxorem Agni. 066 REV 021 010 Et sustulit me in spiritu in montem magnum, et altum, et ostendit mihi civitatem sanctam Ierusalem descendentem de cælo a Deo, 066 REV 021 011 habentem claritatem Dei: et lumen eius simile lapidi pretioso tamquam lapidi iaspidis, sicut crystallum. 066 REV 021 012 Et habebat murum magnum, et altum, habentem portas duodecim: et in portis Angelos duodecim, et nomina inscripta, quæ sunt nomina duodecim tribuum filiorum Israel. 066 REV 021 013 Ab Oriente portæ tres: et ab Aquilone portæ tres: et ab Austro portæ tres: et ab Occasu portæ tres. 066 REV 021 014 Et murus civitatis habens fundamenta duodecim, et in ipsis duodecim nomina duodecim Apostolorum Agni. 066 REV 021 015 Et qui loquebatur mecum, habebat mensuram arundineam auream, ut metiretur civitatem, et portas eius, et murum. 066 REV 021 016 Et civitas in quadro posita est, et longitudo eius tanta est quanta et latitudo: et mensus est civitatem de arundine aurea per stadia duodecim millia: et longitudo, et altitudo, et latitudo eius æqualia sunt. 066 REV 021 017 Et mensus est murum eius centem quadraginta quattuor cubitorum, mensura hominis, quæ est Angeli. 066 REV 021 018 Et erat structura muri eius ex lapide iaspide: ipsa vero civitas aurum mundum simile vitro mundo. 066 REV 021 019 Et fundamenta muri civitatis omni lapide pretioso ornata. Fundamentum primum, iaspis: secundum, sapphirus: tertium, calcedonius: quartum, smaragdus: 066 REV 021 020 quintum, sardonyx: sextum, sardius: septimum, chrysolithus: octavum, beryllus: nonum, topazius: decimum, chrysoprasus: undecimum, hyacinthus: duodecimum, amethystus. 066 REV 021 021 Et duodecim portæ, duodecim margaritæ sunt, per singulas: et singulæ portæ erant ex singulis margaritis: et platea civitatis aurum mundum, tamquam vitrum perlucidum. 066 REV 021 022 Et templum non vidi in ea. Dominus enim Deus omnipotens templum illius est, et Agnus. 066 REV 021 023 Et civitas non eget sole, neque luna ut luceant in ea. Nam claritas Dei illuminavit eam, et lucerna eius est Agnus. 066 REV 021 024 Et ambulabunt gentes in lumine eius: et reges terræ afferent gloriam suam, et honorem in illam. 066 REV 021 025 Et portæ eius non claudentur per diem: nox enim non erit illic. 066 REV 021 026 Et afferent gloriam, et honorem gentium in illam. 066 REV 021 027 Non intrabit in eam aliquod coinquinatum, aut abominationem faciens, et mendacium, nisi qui scripti sunt in libro vitæ Agni. 066 REV 022 001 Et ostendit mihi fluvium aquæ vitæ, splendidum tamquam crystallum, procedentem de sede Dei et Agni. 066 REV 022 002 In medio plateæ eius, et ex utraque parte fluminis lignum vitæ, afferens fructus duodecim, per menses singulos reddens fructum suum, et folia ligni ad sanitatem Gentium. 066 REV 022 003 Et omne maledictum non erit amplius: sed sedes Dei, et Agni in illa erunt, et servi eius servient illi. 066 REV 022 004 Et videbunt faciem eius: et nomen eius in frontibus eorum. 066 REV 022 005 Et nox ultra non erit: et non egebunt lumine lucernæ, neque lumine solis, quoniam Dominus Deus illuminabit illos, et regnabunt in sæcula sæculorum. (aiōn g165) 066 REV 022 006 Et dixit mihi: Hæc verba fidelissima sunt, et vera. Et Dominus Deus spirituum prophetarum misit Angelum suum ostendere servis suis quæ oportet fieri cito. 066 REV 022 007 Et ecce venio velociter. Beatus, qui custodit verba prophetiæ libri huius. 066 REV 022 008 Et ego Ioannes, qui audivi, et vidi hæc. Et postquam audissem, et vidissem, cecidi ut adorarem ante pedes Angeli, qui mihi hæc ostendebat: 066 REV 022 009 et dixit mihi: Vide ne feceris: conservus enim tuus sum, et fratrum tuorum prophetarum, et eorum, qui servant verba prophetiæ libri huius: Deum adora. 066 REV 022 010 Et dicit mihi: Ne signaveris verba prophetiæ libri huius: tempus enim prope est. 066 REV 022 011 Qui nocet, noceat adhuc: et qui in sordibus est, sordescat adhuc: et qui iustus est, iustificetur adhuc: et sanctus, sanctificetur adhuc. 066 REV 022 012 Ecce venio cito, et merces mea mecum est, reddere unicuique secundum opera sua. 066 REV 022 013 Ego sum α, et ω, primus, et novissimus, principium, et finis. 066 REV 022 014 Beati, qui lavant stolas suas in sanguine Agni: ut sit potestas eorum in ligno vitæ, et per portas intrent in civitatem. 066 REV 022 015 Foris canes, et venefici, et impudici, et homicidæ, et idolis servientes, et omnis, qui amat, et facit mendacium. 066 REV 022 016 Ego Iesus misi Angelum meum, testificari vobis hæc in Ecclesiis. Ego sum radix, et genus David, stella splendida, et matutina. 066 REV 022 017 Et spiritus, et sponsa dicunt: Veni. Et qui audit, dicat: Veni. Et qui sitit, veniat: et qui vult, accipiat aquam vitæ, gratis. 066 REV 022 018 Contestor enim omni audienti verba prophetiæ libri huius: Si quis apposuerit ad hæc, apponet Deus super illum plagas scriptas in libro isto. 066 REV 022 019 Et si quis diminuerit de verbis libri prophetiæ huius, auferet Deus partem eius de libro vitæ, et de civitate sancta, et de his, quæ scripta sunt in libro isto. 066 REV 022 020 Dicit qui testimonium perhibet istorum. Etiam venio cito: Amen. Veni Domine Iesu. 066 REV 022 021 Gratia Domini nostri Iesu Christi cum omnibus vobis. Amen.